Delo, godina XXXV, broj 1-2-3 Postmoderna aura I Beograd, 1989. Mek povez, 528 strana Nietzsche, Bataille Feyerbrand, Calvino, Thomas Pynchon, Ejzenstajn, Pincon...

SPECIJALNI POPUST VAZI DO 10. aprila G. V. Plehanov - Izabrana dela 1-10, Kultura, Beograd, 1967.g Komplet od 10 knjiga Knjige u jako dobrom stanju,bez podvlacenja,bez ispisane posvete,sa pecatom prethodnog vlasnika na prvim stranama,tvrd povez 1. UMETNOST I KNJIZEVNOST 1 2. UMETNOST I KNJIZEVNOST 2 3. RADOVI O V.G. BJELINSKOM I A.I. HERCENU 4. ANARHIZAM I SOCIJALIZAM 5. MONISTICKI POGLED NA ISTORIJU I PRILOZI ISTORIJI MATERIJALIZMA 6. SOCIJALIZAM I POLITICKA BORBA I NASA RAZMIMOILAZENJA 7. OD IDEALIZMA KA MATERIJALIZMU 8. PROTIV IDEALIZMA 9. PROTIV REVIZIONIZMA 10. RADOVI O CERNISEVSKOM

ISTORIJA ETIKE 1-2: Fridrih Jodl Naslov Istorija etike kao filozofske nauke. Knj. 1, Do kraja prosvjetiteljstva / Fridrih Jodl ; [preveo Nerkez Smailagić] Jedinstveni naslov Geschichte der Ethik als philosophischer Wissenschaft. bosanski jezik Vrsta građe knjiga URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik bosanski Godina 1975 Izdanje [2. izd.] Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : `Veselin Masleša`, 1975 (Sarajevo : Oslobođenje Fizički opis 459 str. ; 25 cm Drugi autori - osoba Smailagić, Nerkez, 1927-1985 = Smailagić, Nerkez, 1927-1985 ISBN (Pl.) Napomene Prevod dela: Geschichte der Ethik als philosophischer Wissenschaft Registar. Predmetne odrednice Etika -- Istorija -- 5-17v Naslov Istorija etike kao filozofske nauke. Knj. 2, Od Kanta do danas / Fridrih Jodl ; [preveo Nerkez Smailagić] Jedinstveni naslov Geschichte der Ethik. scr Vrsta građe knjiga URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik hrvatski, srpski Godina 1975 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : `Veselin Masleša`, 1975 (Sarajevo : Oslobođenje) Fizički opis 503 str. ; 25 cm Drugi autori - osoba Smailagić, Nerkez ISBN (Pl.) Napomene Prevod dela: Geschichte der Ethik / von Friedrich Jodl Bilješke: str. 383-488 Registar. Predmetne odrednice Etika -- Istorija Par manjih fleka na koricama, ivice listova su malo požutele, ostalo je odlično očuvano.

Izabrana dela 1-10, Kultura Komplet od 10 knjiga tvrd povez, postavljen sadržaj od četiri knjige 1. UMETNOST I KNJIZEVNOST 1 2. UMETNOST I KNJIZEVNOST 2 3. RADOVI O V.G. BJELINSKOM I A.I. HERCENU 4. ANARHIZAM I SOCIJALIZAM 5. MONISTICKI POGLED NA ISTORIJU I PRILOZI ISTORIJI MATERIJALIZMA 6. SOCIJALIZAM I POLITICKA BORBA I NASA RAZMIMOILAZENJA 7. OD IDEALIZMA KA MATERIJALIZMU 8. PROTIV IDEALIZMA 9. PROTIV REVIZIONIZMA 10. RADOVI O CERNISEVSKOM

Lav Šestov. 1. `Duša i egzistencija / Lav Šestov ; priredila i prevela Ljiljana Jovanović ; predgovor Milan Petrović.` Tajinska sfera. 11, Budva: Mediteran, 1989. 257 str. ; 20 cm. 2. `Na terazijama Jova : (lutanja po dušama).` Logos / Izabrana dela Lava Šestova. 4, Beograd: Brimo, 2006. 414 str. ; 22 cm. NOVA!

IZBOR IZ RETORIČKIH I FILOZOFIJSKIH DJELA M. TULIJA CICERONA Priredio dr Julije Golik (Zagreb, 1909, tvrd povez, XVIII+220 str.) 1. De oratore 2. Tusculanarum disputationum Tekst na latinskom sa predgovorom i pojašnjenjima na hrvatskom jeziku. Knjiga je mestimično podvlačena običnom olovkom i mastilom.

Srećna je okolnost što se prihvatio pisanja dela o teoriji istorije profesor dr Đuro Šušnjić, naučnik široke filozofske kulture i originalne kritičke misli. Posle atraktivnih i teorijski produbljenih spisa Otpori kritičkom mišljenju, Ribari ljudskih duša, Cvetovi tla, Znati i verovati, Dijalog i tolerancija, Religija 1–2, Metodologija – kritika nauke, Sokrat – život za istinu, Drama razumevanja i Zaboravljenih značenja, naučna javnost biće u prilici da se suoči s novim delom ovog našeg neumornog pregaoca koji je opterećen dugogodišnjim istraživačkim nemirom i umećem pribiranja autentičnih i pouzdanih naučnih saznanja.

1. Fridrih Engels, i Karl Marks. `Izabrana dela u dva toma. Tom 2 (Kritika gotskog programa; Poreklo porodice).` Beograd: Kultura, 1950. 527 str. ; 23 cm. 2. Ogist Korni. `Karl Marx i Friedrich Engels : njihov život i njihovo djelo. Sv. 1, Godine dječaštva i mladosti, Hegelovska ljevica, 1818/1820-1884 / Auguste Cornu ; [preveo Milivoj Mezulić].` Filozofska biblioteka. Zagreb: Naprijed, 1958. 387 str. ; 21 cm. 3. Karl Marks. `Beda filozofije : odgovor na `Filozofiju bede` G. Proudhona `. Zagreb: Naprijed, 1959. 225 str. ; 18 cm. 4. Karl Marks. `Građanski rat u Francuskoj.` Beograd: Kultura, 1960. 107 str. ; 19 cm. 5. Karl Marks. `Klasne borbe u Francuskoj `. Beograd: Kultura, 1960. 166 str. ; 19 cm. 6. Karl Marks. `Osamnaesti brimer Luja Bonaparte.` Beograd: Kultura, 1960. 150 str. ; 19 cm. 7. Karl Marks, i Fridrih Engels. `Rani radovi / Karl Marx, Friedrich Engels ; preveo Stanko Bošnjak.` Filozofska biblioteka. Zagreb: Naprijed, 1961. 441 str. ; 20 cm. 8. Predrag Vranicki. `Historija marksizma.` Filozofska biblioteka. Zagreb: Naprijed, 1961. 633 str. ; 22 cm. 9. Fridrih Engels. `Anti-Diring.` Marksizam i njegovi izvori. 13-14, Beograd: Kultura, 1964. 396 str. ; 18 cm. 10. Fridrih Engels, i Karl Marks. `Sveta porodica.` Marksizam i njegovi izvori. 19, Beograd: Kultura, 1964. XLVII, 285 str. ; 17 cm.

Nova, nekorišćena Izabrani spisi / Čarls Sanders Pers : o pragmatizmu i pragmaticizmu ; izbor, predgovor i prevod Radoslav Konstantinović Vrsta građe esej Jezik srpski Godina 1993 Izdavanje i proizvodnja Beograd : BIGZ, 1993 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 307 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Konstantinović, Radoslav Velika filozofska biblioteka Tiraž 2.000 Prevod dela: Collected Papers / Charles Sanders Peierce. Predgovor: str. 7-45. Bibliografija: str.277-282. Registri. Predmetne odrednice Pers, Čarls Sanders Pragmatizam Peirce, Charles Sanders, 1839-1914 = Pirs, Čarls Sanders, 1839-1914 VELIKA FILOZOFSKA BIBLIOTEKA Pragmatizam, SADRŽAJ Reč priređivača Radoslav Konstantinović: Predgovor 1.Pitanja o izvesnim sposobnostima koje se pripisuju čoveku 2.Neke posledice četiri nesposobnosti 3.Kritičko razmatranje dela Džordža Barklija 4.Učvršćivanje verovanja 5.Kako učiniti naše ideje jasnim 6.Šta pragmatizam jeste 7.Posledice pragmatizma 8.Razmatranje pragmaticizma, Odabrana bibliografija Indeks pojmova Indeks imena Čarls Sanders Pers (engl. Charles Sanders Peirce; 10. septembar 1839 — 19. april 1914) je bio američki filozof, osnivač pragmatizma, pravca kojeg je kasnije razvio Vilijam Džejms. Verovao je da ideje najbolje mogu biti ispitane istraživanjem posledica koje izazivaju. Nije imao univerzitetsku karijeru - uglavnom je radio u državnoj službi, a njegovi uticajni Sabrani spisi objavljeni su posthumno. Čarls Sanders Pirs x2

Nova, nekorišćena Izabrani spisi / Čarls Sanders Pers : o pragmatizmu i pragmaticizmu ; izbor, predgovor i prevod Radoslav Konstantinović Vrsta građe esej Jezik srpski Godina 1993 Beograd : BIGZ, 1993 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 307 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Konstantinović, Radoslav Velika filozofska biblioteka Tiraž 2.000 Prevod dela: Collected Papers / Charles Sanders Peierce. Predgovor: str. 7-45. Bibliografija: str.277-282. Registri. Predmetne odrednice Pers, Čarls Sanders Pragmatizam Peirce, Charles Sanders, 1839-1914 = Pirs, Čarls Sanders, 1839-1914 VELIKA FILOZOFSKA BIBLIOTEKA Pragmatizam, SADRŽAJ Reč priređivača Radoslav Konstantinović: Predgovor 1.Pitanja o izvesnim sposobnostima koje se pripisuju čoveku 2.Neke posledice četiri nesposobnosti 3.Kritičko razmatranje dela Džordža Barklija 4.Učvršćivanje verovanja 5.Kako učiniti naše ideje jasnim 6.Šta pragmatizam jeste 7.Posledice pragmatizma 8.Razmatranje pragmaticizma, Odabrana bibliografija Indeks pojmova Indeks imena Čarls Sanders Pers (engl. Charles Sanders Peirce; 10. septembar 1839 — 19. april 1914) je bio američki filozof, osnivač pragmatizma, pravca kojeg je kasnije razvio Vilijam Džejms. Verovao je da ideje najbolje mogu biti ispitane istraživanjem posledica koje izazivaju. Nije imao univerzitetsku karijeru - uglavnom je radio u državnoj službi, a njegovi uticajni Sabrani spisi objavljeni su posthumno. Čarls Sanders Pirs

Fridrih Šiler. 1. `O lepom.` Eseji i studije. Beograd: Kultura, 1967. Zaštitni omot kao na slici. Na desetak stranica podvlačeno crvenom grafitnom olovkom. 2. `Razbojnici ; Spletka i ljubav.` Džepna biblioteka izabranih djela. Sarajevo: Svjetlost, 1966.

1. Vasilij Vasilјevič Rozanov. `Poslednje lišće ; Tavni lik ; Hristos - Sudija sveta : o Isusu Najslađem i gorkim plodovima sveta.` Ruski bogotražitelјi. 47, Beograd: Logos, 2002. 154 str. ; 21 cm. 2. Ivan Vasilјevič Kirejevski. `Filosofski spisi.` Alef. 56, Čačak: Gradac, 2003. 89 str. ; 23 cm. 3. Boris Petrovič Višeslavcev. `Srce u hrišćanskoj i indijskoj mistici.` Reč. Beograd: Logos, 2008. 60 str. ; 17 cm. 4. Grigorij Skovoroda. `Alfavit ili Bukvar mira : (izbor iz dela).` Beograd: Logos, 2011. 277 str. ; 22 cm. Lepo očuvano.

VELIKA FILOZOFSKA BIBLIOTEKA Pragmatizam, SADRŽAJ: - Reč priređivača - Radoslav Konstantinović: Predgovor 1.Pitanja o izvesnim sposobnostima koje se pripisuju čoveku 2.Neke posledice četiri nesposobnosti 3.Kritičko razmatranje dela Džordža Barklija 4.Učvršćivanje verovanja 5.Kako učiniti naše ideje jasnim 6.Šta pragmatizam jeste 7.Posledice pragmatizma 8.Razmatranje pragmaticizma - Odabrana bibliografija - Indeks pojmova - Indeks imena ____________________________ Čarls Sanders Pers (engl. Charles Sanders Peirce; 10. septembar 1839 — 19. april 1914) je bio američki filozof, osnivač pragmatizma, pravca kojeg je kasnije razvio Vilijam Džejms. Verovao je da ideje najbolje mogu biti ispitane istraživanjem posledica koje izazivaju. Nije imao univerzitetsku karijeru - uglavnom je radio u državnoj službi, a njegovi uticajni Sabrani spisi objavljeni su posthumno. Čarls Sanders Pers Izabrani spisi, O pragmatizmu i pragmaticizmu Filozofska biblioteka, BIGZ, Beograd 1993 godine Tvrd povez sa zaštitnim omotom. Knjiga u odličnom stanju!

Mile Savić. 1. `Bitak i razumevanje : hermenautika i ontologija u delu Martina Hajdegera do `Obrta`.` Dijalog. Beograd: Rad, 1993. 354 str. ; 20 cm. 2. `Izazov marginalnog : dometi kritike logocentrizma u sporu Moderna-Postmoderna.` Fronesis. Beograd: Institut za filozofiju i društvenu teoriju, 1996. 287 str. ; 20 cm. Korice kao na slici, unutra odlično očuvano, bez tragova čitanja.

Životi i mišljenja istaknutih filozofa / Diogen Laertije Beograd 1985. Tvrd povez, zaštitni omot, XX + 411 strana. Napomena: na dve strane tragovi olovke (obeležen tekst); ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. V6 Sadržaj: Branko Bošnjak: Diogen Laertije doksografski historičar filozofije Život i djelo KNJIGA 1 Predgovor Glava 1. — Tales Glava 2. — Solon Glava 3. — Hilon Glava 4. — Pitak Glava 5. — Bijant Glava 6. — Kleobul Glava 7. — Periandar Glava 8. — Anaharsis Glava 9. — Mison Glava 10. — Epimenid Glava 11. — Ferekid KNJIGA II Glava 1. — Anaksimandar Glava 2. — Anaksimen Glava 3. — Anaksagora Glava 4. — Arhelaj Glava 5. — Sokrat Glava 6. — Ksenofon Glava 7. — Eshin Glava 8. — Aristip Glava 9. — Fedon Glava 10. — Euklid Glava 11. — Stilpon Glava 12. — Kriton Glava 13. — Simon Glava 14. — Glaukon Glava 15. — Simija Glava 16, — Kebes Glava 17. — Menedem KNJIGA III Glava 1. — Platon KNJIGA IV Glava 1. — Speusip Glava 2. — Ksenokrat Glava 3. — Polemon Glava 4. — Krates Glava 5. — Krantor Glava 6. — Arkesilaj Glava 7. — Bion Glava 8. — Lakid Glava 9. — Karnead Glava 10. — Klitomah KNJIGA V Glava 1. — Aristotel Glava 2. — Teofast Glava 3. — Straton Glava 4. — Likon Glava 5. — Demetrije Glava 6. — Heraklid KNJIGA VI Glava 1. — Antisten Glava 2. — Diogen Glava 3. — Monim Glava 4. — Onesikrit Glava 5. — Krates Glava 6, — Metrokle Glava 7. — Hiparhija Glava 8. — Menip Glava 9. — Menedem

U dobrom stanju Teorije o višku vrednosti I-III - Četvrti tom Kapitala KNJIGA I Teorije o višku vrednosti. Deo 1, [(Glava I-VII)] / Karl Marks ; [prevod Mara Fran] Jezik srpski Godina 1978 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1978 (Subotica : Birografika) Fizički opis XIX, 430 str., [3] lista s tablama (faks.) : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Fran, Mara = Fran, Mara Zbirka Biblioteka Marksizam Prevod dela: Theorien über den Mehrwert / Karl Marx Str. VII-XIX: Predgovor / Mara Fran Napomene: str. 393-408 Bibliografija: str. 409-416 Registar. Fototipsko izd. iz 1970. KNJIGA II Teorije o višku vrednosti. Deo 2, [(Glava VIII-XVIII)] / Karl Marks ; [prevod Mara Fran] Jezik srpski Godina 1978 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1978 (Subotica : Birografika) Fizički opis 595 str., [3] presavijena lista s tabelama ; 22 cm Drugi autori - osoba Fran, Mara = Fran, Mara Zbirka Biblioteka Marksizam Prevod dela: Theorien über den Mehrwert / Karl Marx Napomene: str. 567-577 Bibliografija: str. 578-582 Registar. Fototipsko izd. iz 1970. KNJIGA III Teorije o višku vrednosti. Deo 3, [(Glava XIX-XXIV)] / Karl Marks ; [prevod Mara Fran] Jezik srpski Godina 1978 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1978 (Subotica : Birografika) Fizički opis 573 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Fran, Mara = Fran, Mara Zbirka Biblioteka Marksizam Prevod dela: Theorien über den Mehrwert / Karl Marx Napomene: str. 507-518 Bibliografija: str. 519-526 Registar Fototipsko izd. iz 1970. Predmetne odrednice Kapital -- Višak vrednosti Marx, Karl, 1818-1883 = Marks, Karl, 1818-1883

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! ARISTOTEL - Retorika 1/2/3 (preveo Marko Višić) Izdavač: nezavisna izdanja 40 Godina izdanja: 1987. Povez: broš Broj strana: 304 Pismo: latinica Aristotel (grč. Αριστοτέλης;[2] 384. p. n. e. — 322. p. n. e.)[3] bio je starogrčki filozof i besednik, Platonov učenik i jedna od najuticajnijih ličnosti u istoriji evropske misli.[4][5][6] Aristotel je bio grčki filozof i naučnik koji je rođen makedonskom gradu Stagira, Halkidiki, na severnoj periferiji klasične Grčke.[7] Njegov otac, Nikomah, je umro kad je Aristotel bio dete, nakon čega je Proksenus od Atarneusa postao njegov staratelj. U svojoj osamnaestoj godini, pošao je na Platonovu akademiju u Atini i ostao je tamo do svoje 37. godine (c. 347 p. n. e.). Njegovi rukopisi pokrivaju mnoge teme – uključujući fiziku, biologiju, zoologiju, metafiziku, logiku, etiku, estetiku, poetiku, pozorište, muziku, retoriku, lingvistiku, politiku i vladu – i čine prvi sveobuhvatni sistem zapadne filozofije. Ubrzo nakon Platonove smrti, Aristotel je napustio Atinu i, na zahtev Filipa Makedonskog, podučavao je Aleksandara Velikog počevši od 343 p. n. e.[5] Prema pisanju Encyclopædia Britannica, „Aristotel je bio prvi istinski naučnik u istoriji ... [i] svaki naučnik mu duguje.“[6] Podučavanje Aleksandra Velikog je pružilo Aristotelu mnoge mogućnosti i obilje materijala. On je osnovao biblioteku u Liceju koja je pomagala u produkciji mnogih od njegovih stotina knjiga. Činjenica da je Aristotel bio Platonov učenik je doprinela njegovom ranom gledištu platonizma, međutim nakon Platonove smrti, Aristotel se uronio u empirijska izučavanja i udaljio se od platonizma u korist empirizma.[8] On je verovao da svi ljudski koncepti i svo njihovo znanje ultimativno bazirani na percepciji. Aristotelovo gledište na prirodne nauke predstavlja podlogu u osnovi mnogih njegovih radova. Aristotelovi pogledi na fizičke nauke temeljno je oblikovalo gledište srednovekovnih učenjaka. Njegov uticaj doseže do renesanse i nije bio sistematski zamenjen do prosvetiteljstva i teorija kao što je klasična mehanika. Neka od Aristotelovih zooloških opažanja, kao što je hectocotyl (reproduktivna) ruka oktopusa, nisu potvrđena, niti osporena do 19. veka. Njegovi radovi sadrže najraniju poznatu studiju logike, koja je inkorporirana u kasnom 19. veku u modernu formalnu logiku. Aristotel je rođen u Stagiri, grčkoj koloniji na makedonskom poluostrvu. Njegov otac, Nikomah, radio je kao dvorski lekar kod kralja Amintasa III Makedonskog, dede Aleksandra Velikog. Veruje se da su Aristotelovi preci bili na ovoj dužnosti i kod ranijih makedonskih kraljeva. Pretpostavlja sa da je, kada je otišao u Atinu sa 18 godina, Aristotel imao i neka znanja iz medicine koja je dobio od oca. Od 18. do 37. godine pohađa Akademiju kao Platonov učenik. Razlike u filozofskim stavovima bile su osnova za stvaranje raznih legendi o odnosima Platona i Aristotela. Evidentno je da su neslaganja u stavovima postojala, pošto Aristotel vrlo rano pokazuje interesovanje za prirodne činjenice i zakone za razliku od Platonovih idealističkih stavova. Bilo kako bilo, nema nikakvih dokaza da su za vreme Aristotelovog boravka na Akademiji odnosi između dvojice filozofa bili zategnuti ili prekinuti. Zapravo, Aristotelovo ponašanje posle Platonove smrti, njegova stalna saradnja sa Ksenokratom i ostalim platonistima, te reference na Platonovo učenje u njegovim delima dokazuju da je, iako je i bilo sukoba mišljenja između Aristotela i Platona, među njima postojalo duboko razumevanje i tolerancija. Takođe, priče kažu da je Aristotel najviše neslaganja imao sa epikurejcima, koji su bili poznati i kao „klevetnici“. Iako se ovakve legende često nalaze kod ranih hrišćanskih pisaca kao što su Justin Isposnik i Grigorije Nazijazin, razlog leži najviše u čvrstom sistemu vrednosti koji su Aristotelu usadili rani hrišćanski jeretici, a ponajmanje u nekom dobro utemeljenom istorijskom verovanju. Posle Platonove smrti (346. p. n. e.), Aristotel sa Ksenokratom odlazi na dvor Hermijasa, vladara Atarnije u Maloj Aziji i ženi se sa Pitijom, vladarevom nećakinjom i pokćerkom. Godine 344. p. n. e., Hermijas gine u pobuni i Aristotel sa porodicom odlazi u Mitilenu. Posle godinu-dve, na poziv kralja Filipa II Makedonskog odlazi u rodnu Stagiru da bi postao tutor Aleksandra Velikog, koji je tad imao 13 godina. Plutarh piše da Aristotel Aleksandra nije poučavao samo etici i politici već ga je upućivao i u daleko dublje tajne filozofije. Mnoštvo je dokaza da je Aleksandar mnogo naučio od Aristotela, a i da je Aristotel imao koristi poučavajući mladog princa (iako se Bertrand Rasel ne slaže s ovim navodima). Zahvaljujući ovom uticaju, Aristotel je od Aleksandra dobijao značajna novčana sredstva za nabavku knjiga, a po svemu sudeći, obnovljena moć Aleksandrove vojske posledica je, barem delimično, i Aleksandrovog odnosa sa Aristotelom. Po navodima Plutarha i Diogena, Filip je 340. p. n. e. godine do temelja spalio Stagiru, Aristotelov rodni grad, ali je Aristotel uspeo nagovoriti Aleksandra da ga obnovi. Oko 335. p. n. e., Aleksandar odlazi u pohod na Aziju a Aristotel, koji je od Aleksandrovog dolaska na makedonski tron imao ulogu neslužbenog savetnika, odlazi ponovo u Atinu i otvara sopstvenu filozofsku školu. Moguće je da je Aristotel, po kazivanju Aula Gelijusa, vodio školu retorike za vreme svog prethodnog boravka u Atini; ali, sada, sledeći Platonov primer, on počinje davati redovne časove iz filozofije u gimnazijumu sagrađenom u čast Apolona Likijskog, po kojem je škola dobila ime Licej.[9] (Škola je takođe bila poznata i kao peripatetička škola pošto je Aristotel voleo da raspravlja o filozofskim pitanjima sa svojim učenicima šetajući gore-dole, peripateo (lagana šetnja), peripatoi (oko gimnazijuma).[10] Za vreme trinaestogodišnjeg perioda (335. p. n. e. — 322. p. n. e.) koji je proveo poučavajući u Liceju, Aristotel je napisao većinu svojih dela. Po uzoru na Platona, piše „Dijaloge“ u kojima popularnim jezikom iznosi osnove svog učenja. Takođe je napisao nekoliko studija (o kojima će biti govora kasnije) o fizici, metafizici itd; u kojima je stil formalniji, a jezik učeniji nego u „Dijalozima“. Ovi tekstovi otkrivaju u kojoj meri su mu bili korisni materijali i pisani izvori koje mu je Aleksandar svojevremeno obezbedio. Oni posebno pokazuju povezanost njegovog učenja sa radovima grčkih filozofa, njegovih prethodnika, te kako je nastavio, lično ili preko drugih filozofa, istraživanja prirodnih pojava. Plinije tvrdi da je Aleksandar stavio pod Aristotelov nadzor sve lovce, ribare i ptičare u svom kraljevstvu te sve nadzornike kraljevskih šuma, jezera, močvara i pašnjaka što je bilo vrlo verovatno uzevši u obzir Aristotelova radove iz zoologije. Aristotel je izuzetno dobro poznavao radove svojih prethodnika tako da Strabon konstatuje da je Aristotel među prvima počeo stvarati veliku biblioteku. U poslednjim godinama Aristotelovog života odnosi između njega i Aleksandra postaju veoma zategnuti zahvaljujući stradanju i kazni Kalistenovoj kojeg je Aristotel svojevremeno preporučio Aleksandru. Bez obzira na sve, u Atini su i dalje smatrali Aristotela Aleksandrovim prijateljem i predstavnikom Makedonije. Naravno, nakon što je u Atinu stigla vest o Aleksandrovoj smrti i nakon što izbili nemiri koji su doveli do Lamijskog rata Aristotel postaje nepopularan kao i svi Makedonci. Atmosferu nepoštovanja i omraženosti, koju su svojevremeno osetili Anaksagora i Sokrat, doživeo je, još bezrazložnije, i sam Aristotel. Napušta Atinu izjavljujući (po svedočenjima mnogih antičkih autoriteta) da neće pružiti Atinjanima šansu da se po treći put ogreše o filozofiju. Nalazi utočište na svom seoskom imanju u Kalkisu u Eubeji gde i umire sledeće godine, 322. p. n. e. od dugogodišnje bolesti. Priče da je njegova smrt posledica trovanja kukutom, kao i legenda da se bacio u more „jer nije mogao objasniti talase“ nemaju istorijske osnove. Vrlo malo se zna o Aristotelovom fizičkom izgledu osim iz njemu nenaklonjenih izvora. Njegove očuvane statue i biste, koje verovatno datiraju iz prvih godina delovanja peripatetičke škole, prikazuju čoveka prosečne visine, oštrih crta lica i pronicljivog pogleda. Na osnovu njegovih tekstova, testamenta (nesumnjivo verodostojnog), odlomaka iz njegovih pisama te svedočenja njegovih objektivnih savremenika zaključujemo da se radilo o visokomoralnom čoveku blage naravi, posvećenog porodici i prijateljima, koji je blago postupao sa svojim robovima, bio milostiv prema svojim neprijateljima i protivnicima i zahvalan svojim dobročiniteljima. Kada je platonizam prestao da dominira svetom hrišćanske misli i kada su se Aristotelovi radovi počeli proučavati objektivno i bez straha, u delima hrišćanskih pisaca 13. veka (isto kao i kod objektivnih pisaca njegovog vremena) Aristotel se opisuje kao čovek blage naravi, dostojanstvene pojave, skroman i bez ijednog moralnog nedostatka, „najveći od onih koji znaju“. Oblici državnog uređenja Aristotel je, za razliku od Platona, više bio orijentisan na istraživanje postojećeg društva. Analizom 158 ustava grčkih polisa, on je podelio državna uređenja na: dobra (monarhija, aristokratija i republika) i loša (tiranija, oligarhija i demokratija).[11] Aristotelovi spisi Glavni članak: Aristotelovi spisi Dela: `Organon` (sakupljeni Aristotelovi logički spisi), Poetika (O pesničkoj umetnosti), `Retorika`, `Nikomahova etika` (Nikomah je bio njegov otac), `Politika`, `Metafizika`, `Fizika`, `O duši`. Njegovi naslednici su učili po njegovim knjigama i po knjigama koje su pisane na osnovu njegovih dela. A, on je prvi koji je objektivno opisao svo dotadašnje znanje. Naglasak na `objektivno`, jer drugi filozofi su pisali dela, pesme, dijaloge. Aristotel je pisao udžbenike, u kojima je prvi put uredno pobrojao sva dotadašnja znanja (i, naravno, dopisao otkrića do kojih je i sam došao).

Odlično stanje Prosveta 1951 RETKO U PONUDI pogotovo sa zaštitnim omotom Lukrecije (lat. Titus Lucretius Carus, otprilike 94(98)—55. p. n. e.) bio je rimski filozof i pesnik. Prema izvorima Jeronima Strodonskog, Lukrecije je poludeo od ljubavnog napitka i izvršio samoubistvo.[1][2] Njegovo delo Ο suštini (prirodi) stvari (lat. De rerum natura) predstavlja najveličanstveniju sačuvanu latinsku didaktičku pesmu. Iako je to delo ostalo nedovršeno, Ciceron ga je objavio u tom obliku. Posvećeno je sistematskom izlaganju Epikurovog materijalizma i religioznosti. U delu se u 6 knjiga raspravlja ο učenjima materijalizma i kako da se ljudi oslobode straha od bogova i smrti. Epikur se slavi kao spasitelj. Među fizičkim teorijama nalaze se šarene slike iz mnogih oblasti ljudskog života i oduševljeni opisi velikih dela i dostignuća ljudskog uma. Prenošenje grčkog stručnog jezika na latinske heksametre predstavljalo je podvig koji Lukreciju nije uvek polazio za rukom.[3] Ovaj temperamentni i učeni epikurovac oslanja se formalno na Enija i daje mestimično vanredno žive opise prirodnih pojava. Pesnik je postavio sebi zadatak da, izlažući Epikurovu materijalističku filozofiju, oslobodi čoveka verskog mraka i straha od bogova i smrti. Sve su promene u prirodi, kako naš pesnik jasnim i uzvišenim stilom dokazuje, podložne zakonima koji ne dopuštaju nikakvu intervenciju viših sila. I smrt je, prema tome, sasvim prirodna i zakonita promena, pa je neopravdan svaki strah od smrti i od božjeg kažnjavanja ili nagrađivanja. Ovaj najuzvišeniji i najhumaniji didaktički ep u svetskoj književnosti pružao je napaćenom i zastrašenom čovečanstvu sve do u XIX vek odlično oružje u borbi protiv verskih obmana i predrasuda. Ono je u isti mah najdoslednije naučno shvatanje prirode i čoveka, koje je odigralo svetsko-istorijsku ulogu za svih dvadeset vekova na taj način što je u savremenoj pesničkoj formi sačuvalo i predalo čovečanstvu najviše dostignuće grčkog naučnog duha, materijalističko shvatanje i objašnjenje svega života koji se zbiva u nama i oko nas. Antička književnost

Opis O autoru Dodatne informacije Rusija. Početak januara 2014. Visoki funkcioneri, oblasni guverneri, rukovodioci stranke Jedinstvena Rusija primaju poseban novogodišnji poklon od predsedničke administracije: filozofska dela! Naši zadaci Ivana Iljina, Filozofija nejednakosti Nikolaja Berđajeva, Opravdanje dobra Vladimira Solovjova, dela ruskih mislilaca XIX i XX veka. Da je Gogolj među živima, opisivao bi ove zvaničnike, redovne goste pomodnih restorana i limuzina, kako sriču stranice pune enigmatičnih spekulacija, te udubljeni iz večeri u veče čupaju sebi kosu s glave. Sam predsednik je nedavno citirao iste autore u svojim najvažnijim govorima, pa je trebalo proniknuti u to šta je želeo da kaže. Najuporniji među njima u tim knjigama pronašli su formule koje čudno zvuče, i osetili neko saglasje epoha. Mišel Elčaninov (Michel Eltchaninoff, 1969), filozof, glavni i odgovorni urednik prestižnog časopisa Philosophie Magazine. Predavao je na Uni­ver­zi­tetu u Dižonu i na Univerzitetu Pariz 1 Panteon-Sorbona. Dva puta je profesionalno boravio u Moskvi u Ambasadi Francuske. Dobitnik je nagrade časopisa Revue de deux Mondes za knjigu U glavi Vladimira Putina. Težina 0,3 кг Godina izdanja 2024 Pismo latinica Povez broš sa klapnama Broj stranica 192 str. ISBN 978-86-6263-511-2 Dimenzije 135 × 205

Izdavač: Stubovi kulture, Beograd Biblioteka Lazulit, knjiga 12 Prevod: Katarina Fotić Povez: broširan Broj strana: 172 Manje zacepljenje prednje korice, jedan list malo naboran od spajalica, veoma dobro očuvana. U ovom eseju pokušao sam da prikažem najvažnije crte tj. odlučujuće momente u istoriji liberalizma koji predstavljaju prvi i osnovni pokret i, može se reći, trajnu osnovu modeme politike u Evropi i na Zapadu, od pre skoro tri veka. Bilo mi je potrebno da prikažem i najvažnije crte evropske istorije pre liberalizma, jer je to za mene jedini način da razvoj liberalizma učinim razumljivim. Čitalac na ovim stranicama neće naći toliko političku istoriju Evrope, koliko, ako tako mogu da kažem, njenu maketu i koordinate njenih ključnih tačaka. Poveo sam se za nekoliko najvažnijih dela političke filozofije, od Makijavelija do Tokvila. Smatram da istorija političke filozofije najbolje osvetljava istorijsko kretanje i prirodu našeg političkog režima. S A D R Ž A J: 1. Evropa i teološko-politički problem 2. Makijaveli i plodnost zla 3. Hobs i nova politička veština 4. Lok, rad i svojina 5. Monteskije i podela vlasti 6. Ruso: kritičar liberalizma 7. Liberalizam posle Francuske revolucije 8. Benžamen Konstan i liberalizam opozicije 9. Fransoa Gizo: liberalizam vladanja 10. Liberalizam ispred demokratije (K-80)

Izdavač: Zavod za izdavanje udžbenika NR Srbije, Beograd Povez: tvrd Broj strana: 600 Ilustrovano. Malo požutela po obodu inače veoma dobro očuvana. Naš najznačajniji helenista Miloš N. Đurić ovim delom je postavio solidne osnove za izučavanje ne samo antičke etike i filozofije već i celokupne zapadne misli, koja počiva na njihovim principima. U svom jedinstvenom i nadasve bogatom opusu, Helenska etika se čini možda kao njegovo najpotpunije delo, kojim je uspeo da zaokruži sve ono što je bilo predmet istraživanja suštine helenske civilizacije – te velike misli koja je svoj epitom dobila u jedinstvenom i kompleksnom korpusu etičkih načela. Upravo ta načela su izrodila čitavu jednu civilizaciju u kojoj i danas živimo. S A D R Ž A J: 1. Misterijske religije i njihov etički značaj 2. Počeci etike u književnosti 3. Počeci naučne etike u Helena 4. Sofisti 5. Sokrat 6. Sokratovci 7. Platon 8. Aristotel 9. Peripatetičari, skeptičari, Epikurova škola 10. Stoička škola (K-140)

Kao na slikama Izdavač: Zavod za izdavanje udžbenika - Sarajevo 1972 Ivan Focht (Sarajevo, 7. 6. 1927 - Zagreb, 20. 10. 1992), jugoslavenski filozof i mikolog. Sadržaj 1 Biografija 2 Djela 2.1 Knjige 2.2 Izabrani članci 2.3 Prijevodi i predgovori 3 Reference Biografija[uredi | uredi kod] Ivan Focht je rođen 7. 6. 1927 u Sarajevu u židovskoj[1][2] porodici Josipa i Sare-Šarlote Foht.[3] Ivanov otac, majka i mlađi brat Vlatko su stradali za vrijeme Holokausta.[3] Tijekom Drugoga svjetskoga rata, 1944 godine, cijela porodica Foht je uhićena, pošto je u njihovoj kući otkriven materijal vojne prirode i tiskara mjesnoga komiteta Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Izbjegavši smrt, skokom sa drugog kata zatvora u zgradi Župskoga redarstva,[3] Ivan se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ).[2] Nakon rata pohađao je i završio Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu u klasi Vladimira Filipovića. Nakon obrane doktorske teze vratio se u Sarajevo, gdje je predavao estetiku na odsjeku za filozofiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu i na Muzičkoj akademiji sve do odlaska u mirovinu. Potom se preselio u Zagreb, gdje je proveo ostatak života.[4][5] Ivan je bio filozof fenomenološke orijentacije, koji se već u ranim djelima odmicao od marksističkog i psihologističkog tumačenja umjetnosti. Glazba je u njegovim tekstovima imala ontološku prednost u odnosu na sve ostale umjetnosti. U glazbenoj umjetnosti, osobito onoj Bachovoj, Focht je pokušavao razotkriti bitnost pitagorejskog ostvarenja glazbe. Utemeljena brojem te na zakonima kosmosa što su ih ustanovili Pitagora i njegovi učenici, Bachova glazba prema tumaćenju Ivana Fochta nije puki odraz subjekta, niti odraz društvene zbilje, jednako tako ona nije izraz ljudskih osjećaja, nego tajna života ustrojena i ugođena prema kozmičkim zakonima.[4][5] Ivan Focht se pored estetike bavio i gljivarstvom, te je objavio nekoliko značajnih knjiga o gljivama. Također je bio jedan od prvih teoretičara znanstvene fantastike u nas, smatrajući kako je naše doba doba odumiranja filozofije, odnosno doba znanosti i znanstvene fantastike. Bio je dopisni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.[4][5] Ivan Focht je preminuo u Zagrebu, 20. 10. 1992 godine. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoju.[6] Djela[uredi | uredi kod] Knjige[uredi | uredi kod] Istina i biće umjetnosti, Sarajevo: Svjetlost, (1959) Mogućnost, nužnost, slučajnost, stvarnost / Hegelovo učenje o odumiranju umjetnosti, Sarajevo: Veselin Masleša, (1961) Moderna umetnost kao ontološki problem, Beograd: Institut društvenih nauka, (1965) Uvod u estetiku, Sarajevo: Zavod za izdavanje udžbenika, (1972) Tajna umjetnosti, Zagreb: Školska knjiga, (1976) Gljive Jugoslavije, Beograd: Nolit, (1979) Savremena estetika muzike: Petnaest teorijskih portreta, Beograd: Nolit, (1980) Ključ za gljive, Zagreb: Naprijed, (1986) Naši vrganji, Zagreb: Znanje, (1987) Izabrani članci[uredi | uredi kod] Marks o ljudskoj slobodi, Zora, 3, br. 9, 38-46, (1950) Shematiziranje podjele materijalizam-idealizam u obradi istorije filozofije, Pregled, 3, br. 10, (1953) Realizam-modernizam, Kulturni radnik, br. 10, 7-14, (1956) Neobičan položaj moderne muzike, Kulturni radnik, br. 1-2, 14-20, (1957) Pavle Stefanović, `Tragom tona`, Izraz, br. 7-8, 101-104, (1958) Apstraktno slikarstvo pod udarima, Izraz, br. 7-8, (1959) Najnoviji Lukačev estetički pokušaj, Izraz, 3, knj. 6, br. 11-12, 488-500, (1959) Tegobe teorije odraza, Izraz, 5, knj. 2, 149-165, (1961) Humanost umjetnosti, u: Branko Bošnjak i Rudi Supek (ur.), Humanizam i socijalizam, knj. 1, Zagreb: Naprijed, 217-234, (1963) Izgledi fenomenološke estetike muzike, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 3, knj. 6, br. 11, 679-712, (1964) Umjetnička tehnika i tehnifikacija umjetnosti, Praxis, 3, br. 2, 167-180, (1966) Granica Hartmannove estetike, Praxis, 4, br. 5-6, 749-754, (1967) Umjetnost i partijnost, Izraz, 9, br. 8-9, 815-822, (1967) O knjizi Dragutina Gostuškog `Vreme umetnosti`, Treći program Radio Beograda, br. 1, proljeće, 245-254, (1969) Estetički programi časopisa, Treći program Radio Beograda, br. 2, ljeto, 219-230, (1969) Teorijski autoportret, Treći program Radio Beograda, br. 4, zima, 324-332, (1970) Modalitet umjetnosti, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 9, 338-346, (1971) Umjetnost kao objektivirani duh, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 10-11, 552-558, (1971) Adornova podjela umjetnosti na `avangardnu` i `masovnu`, Kulturni radnik, br. 5, 83-89, (1972) La notion pythagoricienne de la musique: contribution a sa determination, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 3, br. 2, 161-172, (1972) Korčulanske gljive sabrane u prosincu, Zbornik otoka Korčule, sv. 2, 229-240, (1972) Šta je muzika, Treći program Radio Beograda, br. 16, zima, 345-354, (1973) Ukus malograđanina, Treći program Radio Beograda, br. 17, proljeće, 259-266, (1973) `Forma` i forme, Treći program Radio Beograda, br. 18, ljeto, 325-366, (1973) Otvorenost za vrednote, Treći program Radio Beograda, br. 19, jesen, 59-70, (1973) Adornos gnoseologistische Einstellung zur Musik, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 5, br. 2, 265-276, (1974) Andreas Liess: Der Weg nach Innen (Ortung ästhetischen Denkens heute), Verlag San Michele, Zürich 1973, pp. 134 (recenzija), International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, 5, br. 2, 346-350, (1974) Amuzija hegelijanstva, Polja, 20, br. 186-187, 12-14, (1974) Slika čovjeka i kosmosa, Treći program Radio Beograda, br. 21, proljeće, 523-562, (1974) Granice ontologije umjetnosti u istraživanju književnog djela, Teka, br. 8, proljeće, 318-328, (1975) Geneza literature, Treći program Radio Beograda, br. 24, zima, 71-128, (1975) Filozofija prirode, Treći program Radio Beograda, br. 27, jesen, br. 27, 29-112, (1975) Put k ontologiji umjetnosti, u: Ante Marušić (ur.), Svijet umjetnosti: Marksističke interpretacije, Zagreb: Školska knjiga, 195-212, (1976) Esej kao protuteža filosofijskom sistemu, Delo, 22, br. 5, 30-39, (1976) Gljive dubrovačkog kraja, Dubrovnik, br. 6, 89-102, (1976) Muzika i simbolika brojeva, Polja, 23, br. 220-221, 3-6, (1977) Smrt i beskonačnost, Polja, 24, br. 236, 31-33, (1978) Filozofija muzike, u: Dobroslav Smiljanić (ur.), Filozofija umetnosti, Beograd: Kolarčev narodni univerzitet, 145-155, (1978) Filozofija izvan struke, Treći program Radio Beograda, br. 36, zima, 195-216, (1978) Savremeni estetičari muzike: Muzičari o muzici, Treći program Radio Beograda, br. 39, jesen, 451-481, (1978) Filozofski pogledi Franca Kafke: Jedan nacrt, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 3, 251-259, (1979) Metaestetika ili estetike marksizma, u: Sreten Petrović, Marksistička estetika: Kritika estetičkog uma, Beograd: BIGZ, 1-9, (1979) Problem identiteta muzičkog djela, Život umjetnosti, br. 29/30, 92-102, (1980) Jankelevičev muzičko-estetički agnosticizam, Polja, 26, br. 256-257, 197-200, (1980) Kriza ili kataklizma: Hegel i moderna umetnost, Politika, broj 10, (1980) Glazba i gljive padoše nam s neba, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 6, 195-201, (1981) Nesreća u sreći, Polja, 27, br. 264, 57-59, (1981) Estetika i moderna umjetnost, Polja, 29, br. 288, 70-72, (1983) Prijevodi i predgovori[uredi | uredi kod] Günther Anders: Kafka - za i protiv, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Narodna prosvjeta, (1955) Benedetto Croce: Estetika kao nauka o izrazu i opća lingvistika, preveo Vinko Vitezica, predgovor Ivan Focht, Zagreb: Naprijed, (1960) György Lukacs: Prolegomena za marksističku estetiku: posebnost kao centralna kategorija estetike, preveo Milan Damjanović, uvodna studija Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1960) Max Raphael: Teorija duhovnog stvaranja na osnovi marksizma, preveo Konstantin Petrović, predgovor Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1960) Max Dessoir: Estetika i opća nauka o umjetnosti, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1963) Theodor W. Adorno: Filozofija nove muzike, preveo i predgovor napisao Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1968) Eduard Hanslick: O muzički lijepom, predgovor i prijevod Ivan Focht, Beograd: Beogradski izdavačko-grafički zavod, (1977) Vladimir Jankélévitch: Muzika i neizrecivo, prevela Jelena Jelić, predgovor Ivan Focht, Novi Sad: Književna zajednica Novog Sada, (1987) Estetika max bense abraham mol hegel hartman ...

Nova, nekorišćena Estetika Otaca Crkve Apologete - Blaženi Avgustin Viktor Vasiljevič Bičkov Radisav Marojević (prevod) Autor - osoba Бычков, Виктор Васильевич, 1942- = Byčkov, Viktor Vasilʹevič, 1942- Naslov Estetika Otaca Crkve : apologete : blaženi Avgustin / Viktor V. Bičkov ; prevod s ruskog Radisav Marojević Jedinstveni naslov Эстетика отцов церкви. scc Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2010 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Službeni glasnik : Hrišćanski kulturni centar, 2010 (Beograd : Glasnik) Fizički opis 703 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Marojević, Radisav, 1975- = Marojević, Radisav, 1975- Zbirka ǂBiblioteka ǂDruštvo i nauka Filozofsko-teološka edicija ISBN 978-86-519-0217-1 (SG; karton) Napomene Prevod dela: `Эстетика отцов церкви` (Бычков, Виктор Васильевич) Tiraž 1.000 Napomene: str. 635-688 Registri. Predmetne odrednice Avgustin, sveti, 354-430 – Estetika Rano hrišćanstvo – Antička kultura Patrologija – 2-5v Estetička svest je najstarija i najuniverzalnija forma čovekovog duhovnog sveta, i uz to – visokorazvijena i orijentisana ka dubinskim, suštinskim osnovama bitija. Upravo stoga su estetičke vrednosti, kao univerzalna kvintesencija duhovnog potencijala kulture, najmanje podložne koroziji vremena i najmanje zavise od jezičkih, etničkih, religijskih i sličnih granica, koje suštinski utiču na druge vrednosti i forme svesti. Otuda – i poseban značaj izučavanja estetičke svesti drugih naroda, drugih perioda istorije kulture, a pre svega – drevnih. To se odnosi i na patristiku. I mada se Oci Crkve nisu specijalno bavili estetičkom sferom, niti su čak naslućivali njeno postojanje, oni su objektivno bili „vredni“ i „savesni“ nosioci estetičke svesti svoga vremena, koja se u njihovom periodu, po svoj prilici, najpotpunije i najadekvatnije ostvarila (iako u krajnje difuznom vidu) upravo u njihovim bezbrojnim tekstovima, posvećenim najraznovrsnijoj bogoslovskoj problematici. Ona će malo kasnije (u Vizantiji i srednjovekovnoj Rusiji) naći i adekvatnije forme u umetničkoj kulturi. Međutim, u periodu prelaza od antičke ka hrišćansko-srednjovekovnoj kulturi (a naročito – pravoslavnoj) nova estetička svest se i formirala, i izražavala, i sačuvala najpotpunije u svetootačkoj literaturi. A možda će za buduća pokolenja upravo taj sloj patristike, aesthetica patrum, biti najznačajniji i najaktuelniji. 2010; Broširani povez; ćirilica; 23 cm; 703 st Viktor Vasiljevič Bičkov Viktor Vasiljevič Bičkov rođen je 1942. godine. Stručnjak u oblasti estetike, teorije i istorije umetnosti i kulturologije. Područja njegovih glavnih naučnih interesovanja jesu vizantijska estetika, srednjovekovna ruska, ruska religijska estetika XX veka i fenomenologija savremene umetnosti. Doktor filosofskih nauka, profesor, dobitnik Državne nagrade Rusije za oblast nauke i tehnike (1996), načelnik sektora estetike Instituta za filosofiju Ruske akademije nauka, član Međunarodne asocijacije estetičara, Asocijacije teoretičara umetnosti Rusije i Moskovskog saveza umetnika. Razradio je savremenu teoriju estetičkog iskustva, fundamentalno proradio i uveo u savremenu nauku istoriju pravoslavne estetike od ranih crkvenih otaca do XX veka. Izneo je naučnu hipotezu „Kultura – post-kultura“. Autor je više od 500 naučnih radova objavljenih u različitim zemljama sveta, među njima su 34 monografije i fundamentalni savremeni udžbenici iz estetike; autor je niza većih kolektivnih naučnih projekata realizovanih na osnovu ruskih i međunarodnih konkursa. Učesnik je mnogih međunarodnih kongresa i simpozijuma. Najvažnije monografije: Vizantijska estetika: teorijski problemi (1977); Ruska srednjovekovna estetika (1992, 1995); Estetika otaca crkve (1995); Dve hiljade godina hrišćanske kulture sub specie aesthetica, t. 1–2 (1999, 2007); Ruska teurgička estetika (2007); Umetnička apokalipsa kulture, knj. 1–2 (2008); Estetička aura bića: Savremena estetika kao nauka i filosofija umetnosti (2010); Srednjovekovna ruska estetika (2012); Trijalog: Živa estetika i savremena filosofija umetnosti (2012; u koautorstvu sa N. B. Manjkovskom i V. V. Ivanovom). SADRŽAJ: Uvod Deo prvi HRIŠĆANSKE APOLOGETE II I III VEKA 1. OSNOVNE TENDENCIJE RAZVOJA POZNOANTIČKE KULTURE I ESTETIKE Raskršće kulturnih tradicija Pokušaj jelinističke sinteze 2. KULTUROLOGIJA RANE PATRISTIKE Krigika antičke kulture Religija Etika Nauke. Filosofija Filosofsko-bogoslovska koncepcija rane patristike 3. RELIGIOZNO-ETIČKA DOMINANTA UMETNIČKE KULTURE Koncepcija čoveka Estetika negiranja Likovne umetnosti Književne umetnosti Pozorišne ggredstave Pretpostavke nove teorije umetnosti 4. NOVA ESTETIČKA PROBLEMATIKA Stvaranje kao stvaralaštvo Lepo Slika 5. ESTETIČKO U PRVOM SISTEMU HRIŠĆANSKOG UČENJA Neformalizovani gnosis Estetika kosmičkog bitija Deo drugi ESTETIKA BLAŽENOG AVGUSTINA Uvodne napomene 1. ŽIVOT KAO OGLEDALO ISTORIJE 2. DVA GRADA 3. NIJE RATIO JEDINI 4. POREDAK 5. RITAM 6. LEPOTA I LEPO 7. STVARALAŠTVO 8. UMETNOST 9. ZNAK 10. OPAŽANJE ESTETSKOG Zaklјučak Napomene Spisak skraćenica Indeks imena Indeks dela Otaca Crkve

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Spev Lukrecijev nije imao direktnog uzora u helenskoj književnosti. To, dakako, važi samo za njegov sasvim osobeni karakter, i za sasvim osobeni odnos prema filozofiji koju iznosi. Helenska književnost imala je dva čuvena filozofska speva O Prirodi iz V v. pre n. e., Parmenidov i Empedoklov, koje je Lukrecije još mogao da čita u celini. Ali u tim spevovima je drugi odnos između pesničkog i filozofskog stvaranja nego u Lukreciju. U pogledu stvaralačke filozofije, ili filozofskog stvaralaštva, spevovi Parmenida i Empedokla bili su iznad speva Lukrecijeva koji ne iznosi svoju originalnu filozofiju. Ali oni su bili samo delimično na ravni pesničkog stvaralaštva, baš zato što su iznosili svoju originalnu filozofiju, dok Lukrecijevo tvoraštvo u suštini nije bilo podvojeno. On je duboko proživljavao filozofiju Epikurovu, intelektualno i moralno, sagorevao u oduševljenju za strogo materijalističku koncepciju sveta i za njenog najznačajnijeg predstavnika u antičko doba, ta koncepcija postala je deo njega – ali baš zato ga je ona, kao tvorevina gotova i pregledna u celini, inspirisala pesnički potpunije no što bi moglo ono što gradimo polako u duhu. Jer svakako je teže pesnički ovladati filozofskom materijom koju sami stvaramo no onom koja je gotova pred nama. Lukrecije (lat. Titus Lucretius Carus; otprilike 94(98)—55. p. n. e.) bio je rimski filozof i pesnik. Prema izvorima Jeronima Strodonskog, Lukrecije je poludeo od ljubavnog napitka i izvršio samoubistvo.[1][2] Njegovo delo Ο suštini (prirodi) stvari (lat. De rerum natura) predstavlja najveličanstveniju sačuvanu latinsku didaktičku pesmu. Iako je to delo ostalo nedovršeno, Ciceron ga je objavio u tom obliku. Posvećeno je sistematskom izlaganju Epikurovog materijalizma i religioznosti. U delu se u 6 knjiga raspravlja ο učenjima materijalizma i kako da se ljudi oslobode straha od bogova i smrti. Epikur se slavi kao spasitelj. Među fizičkim teorijama nalaze se šarene slike iz mnogih oblasti ljudskog života i oduševljeni opisi velikih dela i dostignuća ljudskog uma. Prenošenje grčkog stručnog jezika na latinske heksametre predstavljalo je podvig koji Lukreciju nije uvek polazio za rukom.[3] Ovaj temperamentni i učeni epikurovac oslanja se formalno na Enija i daje mestimično vanredno žive opise prirodnih pojava. Pesnik je postavio sebi zadatak da, izlažući Epikurovu materijalističku filozofiju, oslobodi čoveka verskog mraka i straha od bogova i smrti. Sve su promene u prirodi, kako naš pesnik jasnim i uzvišenim stilom dokazuje, podložne zakonima koji ne dopuštaju nikakvu intervenciju viših sila. I smrt je, prema tome, sasvim prirodna i zakonita promena, pa je neopravdan svaki strah od smrti i od božjeg kažnjavanja ili nagrađivanja. Ovaj najuzvišeniji i najhumaniji didaktički ep u svetskoj književnosti pružao je napaćenom i zastrašenom čovečanstvu sve do u XIX vek odlično oružje u borbi protiv verskih obmana i predrasuda. Ono je u isti mah najdoslednije naučno shvatanje prirode i čoveka, koje je odigralo svetsko-istorijsku ulogu za svih dvadeset vekova na taj način što je u savremenoj pesničkoj formi sačuvalo i predalo čovečanstvu najviše dostignuće grčkog naučnog duha, materijalističko shvatanje i objašnjenje svega života koji se zbiva u nama i oko nas.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! O ZAVOĐENjU ŽAN BODRIJAR OKTOIH P o d g o r i c a 2 O O 1 R e f e r e n c e Pomračenje seksa Zavođenje/proizvođenje Površinski ponori Politička sudbina zavođenja Strah od zavođenja Zavodnica kao idol Ironična strategija zavodnika Dualno, polarno i digitalno Hladno zavođenje Zavođenje je sudbina Broš Ćirilica 2 1 4 stranica Jean Baudrillard (Reims, 29. srpnja 1929. - Pariz, 6. ožujka 2007.), francuski filozof. Jean Baudrillard djeluje kao kulturni teoretičar i filozof. Predavao je sociologiju no ipak se ne smatra sociologom jer mnoga njegova djela naginju ukidanju te znanstvene discipline. Njegova djela često su povezana s postmodernizmom i poststrukturalizmom. Iako ga smatraju “visokim svećenikom postmodernizma” 1986. god je odbacio etiku postmodernizma, rekao je da postmodernizam nema značenja, nemoguće je odrediti što se sada događa jer postoji praznina! Smatra da jedino proživljena i iskustveno doživljena egzistencija nudi filozofsku osnovu za njezino nadilaženje, a ne pozivanje na ljudsku esenciju. Najpoznatiji je po stvaranju pojma hiperstvarnosti, a posebno po hiperstvarnosti u Sjedinjenim Državama. Prema Baudrillardu, Amerika je sebi stvorila svijet koji je stvarniji od stvarnosti i čiji su stanovnici opsjednuti bezvremenošću, suvremenošću i objektivizacijom samih sebe. Nadalje, autentičnost je zamijenjena kopijom (realnost je zamjenjena supstitutom), i ništa nije “stvarno”, iako oni uključeni u iluziju nisu je sposobni vidjeti. Umjesto da doživljuju iskustva, ljudi promatraju spektakle, preko stvarnih ili metaforičnih kontrolnih ekrana. Njegov svijet je simuliran, zavodljiv, svijet bez nade jer nada podrazumjeva budućnost, koja je sada samo emitiranje vijesti. Umijesto stvarnosti imamo simulaciju i simulakrum (ili simulakr). Dok je u ranoj karijeri bio pod utjecajem marksizma, na kraju dolazi do zaključka kako se Marx tek neznatno razlikuje od kapitalističke misli i da je Marx imao iste osnovne stavove kao i kapitalisti. Za primjer nije propitivao koncepte `posla` ili `vrijednosti`.