U dobrom stanju! ERWIN PANOFSKY / Ervin Panovski IDEA - prilog istoriji pojma starije teorije umetnosti Proučavanje promena u definiciji i koncepciji termina `ideja` od Platona do 17. veka, kada se pojavila savremena definicija. SADRŽAJ: - Uvod - Antika - Srednji vijek - Renesansa - `Manirizam` - Klasicizam - Michelangelo i Durer - Beleške - Dodatak 1: G. P. Lomazzo (poglavlje o lepim proporcijama) i Marsiglio Ficino (komentar Symposion-a) - Dodatak 2: G. P. Bellori - Le vite de` Pittori Scultori ad Architetti moderni Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Ervin Panofski Panovski Panowski Panowsky Panovsky A Concept in Art Theory Ervin Panofski (30. mart 1892 u Hanoveru – 14. mart 1968 u Prinstonu u Nju Džerziju)[1] bio je nemačko-jevrejski istoričar umetnosti, čija se akademska karijera uglavnom nastavila u SAD nakon uspona nacističkog režima Panofskijevo delo predstavlja visoku tačku u modernom akademskom proučavanju ikonografije, koju je koristio u izuzetno uticajnim delima[2] poput njegove „male knjige” Renesansa i preporod u zapadnoj umetnosti i njegovom remekdelu[2] Rano holandsko slikarstvo. Mnoga od njegovih dela se još uvek štampaju, uključujući Studije iz ikonologije: Humanističke teme u umetnosti renesanse (1939), Značenje u vizuelnoj umetnosti (1955), i njegovu studiju iz 1943. Život i umetnost Albrehta Direra. Panofskijeve ideje su takođe imale veliki uticaj na intelektualnu istoriju generalno,[3] posebno u njegovoj upotrebi istorijskih ideja za tumačenje umetničkih dela i obrnuto. Biografija Panofski je rođen Hanoveru u bogatoj jevrejskoj silezijskoj rudarskoj porodici. On je odrastao u Berlinu, maturirao je1910. u gimnaziji Joahimstalšes. On je studirao pravo, filozofiju, filologiju i istoriju umetnosti u Frajburgu, Minhenu i Berlinu tokom 1910–14, gde je slušao i predavanja istoričarke umetnosti Margarete Biber, koja je zamenjivala Georga Ločku. Dok je Panofski pohađao kurseve na Univerzitetu Frajburg, nešto stariji student, Kurt Bat, odveo ga je na predavanje osnivača odeljenja za istoriju umetnosti Vilhelma Vega, pod kojim je svoju disertaciju napisao 1914. godine. Njegova tema, Direrova umetnička teorija, Dürers Kunsttheorie: vornehmlich in ihrem Verhaltnis zur Kunsttheorie der Italiener, objavljena je sledeće godine u Berlinu pod nazivom Die Theoretische Kunstlehre Albrecht Dürers. Zbog povrede pri konjičkm jahanju, Panofski je oslobođen vojne službe tokom Prvog svetskog rata, koristeći to vreme da prisustvuje seminarima o srednjem veku Adolfa Goldšmita u Berlinu. Panofskijeva akademska karijera u oblasti istorije umetnosti odvela ga je na Univerzitet u Berlinu, Univerzitet u Minhenu, i konačno, na Univerzitet u Hamburgu, gde je predavao od 1920. do 1933. godine. Upravo u tom periodu počeli su se pojavljivati njegovi prvi značajniji spisi o istoriji umetnosti. Značajno rano delo bilo je Idea: Ein Beitrag zur Begriffsgeschichte der älteren Kunstheorie (1924; u prevodu Ideja: koncept u teoriji umetnosti), zasnovano na idejama Ernsta Kasirera. Panofski je prvi put došao u Sjedinjene Države 1931. godine da predaje na Njujorškom univerzitetu. Iako mu je u početku bilo dozvoljeno da provodi naizmenične semestre u Hamburgu i Njujorku, nakon što su nacisti došli na vlast u Nemačkoj njegovo imenovanje u Hamburgu je prekinuto, jer je bio Jevrejin, a ostao je trajno u Sjedinjenim Državama sa svojom suprugom istoričarkom umetnosti (od 1916) , Dorotejom „Dorom” Mos (1885-1965). On i njegova supruga postali su deo Kaler-Krajsa. Do 1934. godine Panofski je istovremeno predavao na Njujorškom univerzitetu i na Univerzitetu Prinston, a 1935. godine pozvan je da se pridruži osoblju novog Instituta za napredne studije u Prinstonu, Nju Džerzi, gde je ostao do kraja karijere.[4] Godine 1999. je deo stambenog kompleksa fakulteta nazvan njemu u čast „Panofski lejn”.[5] Panofski je bio član Američke akademije umetnosti i nauka, Britanske akademije i niza drugih nacionalnih akademija. Godine 1954. je postao strani član Kraljevske holandske akademije umetnosti i nauka.[6] Godine 1962. dobio je Haskinsovu medalju Srednjovekovne američke akademije. Tokom perioda 1947–1948 Panofski je bio Čarls Eliot Nortonov profesor na Univerzitetu Harvard; predavanja su kasnije postala kurs Rano holandsko slikarstvo.

D,,,Filozofska biblioteka ; tvrd povez, format 14,5 x 20,5 cm , ćirilica, 347 + 277 + 396 + 245 strana , SLOBODAN ŽUNJIĆ - PRIROK I SUŠTASTVO KOMPLET 1-4 NOVO 1. SRPSKE LOGIKE U SREDNJEM VEKU 2. SRPSKE LOGIKE U RANOJ MODERNI 3. SRPSKE LOGIKE U POZNOJ MODERNI 4. SUŠTASTVO U SRPSKOJ FILOZOFIJI IZDAVAČ: SLUŽBENI GLASNIK BEOGRAD TVRDOG POVEZA JAKO LEPO OCUVANE,,NECITANE,,SPOLJA KAO NA SLIKAMA,,JEDAN TOM BLAGA RAZLIKA U NIJANSI SA STRANE Слободану Жуњићу је за четворотомно дело `Прирок и суштаство` додељена Награда „Никола Милошевић“ за најбоље теоријско дело из области естетике, филозофије и књижевности објављено у 2013. Овај комплет проглашен је за Издавачки подухват године на 20. Међународном салону књига у Новом Саду. 1: Srpske logike u srednjem veku Evropska filozofija je svoj misaoni put započela u dvojstvu reči i stvari, mišljenja i bića, pojma i predmeta, a njena iskonska težnja je bila da to dvojstvo prevede u jedinstvo ili bar podudarnost obaju ovih polova. Pošto stvari ima beskonačno mnogo, a reči sasvim ograničeno malo, filozofija se morala poslužiti lukavstvom, jednim od onih kojima duguje sve svoje uspehe ali i mnoge nevolje sve do našeg današnjeg dana. 2: Srpske logike u ranoj moderni U filozofskom pogledu, u tom ranom periodu posebno je bio značajan rad Srebreničanina Đurđa Dragišića (oko 1444–1520), koji se na latinskom jeziku potpisivao kao Georgios Benignus ili Georgios Grecus de Bosnia. I srpsko i latinsko ime ukazuju na njegovo istočno poreklo, mada ne nužno i na njegovu prvobitnu pravoslavnu veroispovest (moguće je da mu je porodica bila zapravo bogumilska), ali je iz intelektualne biografije vidljivo da ga je do kraja života zanimala vizantijska teologija i njeno duboko nasleđe aristotelizma, koje je on znao da proširi u sistem opštih učenja. 3: Srpske logike u poznoj moderni Slavenoserpska obnova volfovstva početkom prve polovine XIX veka ne s?mo d? je onemogućila neposredno oživljavanje tradicije Damaskinove Dijalektike, koja je bila osuđena da svoje životarenje produži u bogoslovskim preparandijama, čekajući teško moguću obnovu u široj javnosti, nego je prevođenjem dela kantovskog racionalizma i prosvetiteljstva ovome, volfovstvu, produžila život za još nekoliko decenija, i to upravo nakon njegove poluvekovne vladavine na latinskom ili srpskoslovenskom jeziku. 4: Suštastvo u srpskoj filozofiji Prilično hrapava istorija aristotelovske logike pojmova na srpskom duhovnom prostoru opisuje zapravo veliki razvojni luk čitave srpske filozofske misli, koja je tokom osam vekova prošla kroz neobično burne kulturne mene i promene, čije se posledice osećaju i danas u još uvek nestabilnom ustrojstvu njenog jezika i poretku njenih glavnih pojmova. Povest o promenama kroz koje je u srpskoj filozofiji prolazilo shvatanje prirode i značenja priroka i suštastva jeste stoga kako povest o promenama razumevanja pojmovnog aparata filozofije u celini, tako i povest o razvoju srpske filozofske terminologije počev od njenih crkvenoslovenskih početaka u srednjem veku pa sve do njene današnje, poglavito internacionalno-srpske leksike. D

U dobrom/vrlo dobrom stanju Autor Onfre, Mišel Autor Onfre, Mišel Naslov Ateološka rasprava : fizika metafizike / Mišel Onfre ; [s francuskog prevela Dana Milošević] Jedinstveni naslov Traité athéologie. Vrsta/sadržaj tыpe of material knjiga Jezik srpski Godina 2005 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Rad, 2005 (Beograd : Draslar partner) Ostali autori Milošević, Dana Fizički opis 292 str. ; 21 cm : ilustr. Zbirka XXI vek ; knj. 1 Napomene Autorova slika na koricama Prevod dela: Traité athéologie / Michel Onfray Tiraž 1.000 Mišel Onfre (1959), doktor filozofije, narastao je u vodeceg, izazovnog i izuzetno prihvacenog francuskog mislioca. Njegova najznacajnija dela su: `Umetnost življenja`, `Vajanje sebe` (nagrada Medisis 1991), `Politika pobunjenika`, `Teorija zaljubljenog tela`... `Ateološka rasprava` objavljena je pocetkom 2005. i iste godine prodata u više od dvesta hiljada primeraka. Prevedena je na desetine jezika. Onfre je napustio državno obrazovanje i osnovao Narodni univerzitet u Kanu (Normandija) i u drugim francuskim gradovima, na kojima besplatnu filozofsku nastavu prati na hiljade studenata. Optužuju vas da želite da stvorite jednu novu religiju – i to ateisticku... – Da, ali to je smešno. Otvorite moju knjigu i pokažite mi u kom pasusu kažem da treba stvoriti ateisticku religiju! Izazivam svakog da mi kaže: `Evo stranice i evo recenice koje mi dopuštaju da tvrdim kako vi želite da stvorite ateisticku religiju!` Necu da se branim od neceg što nikad nisam rekao. Nikad nisam rekao da želim ateisticku religiju. Nikad to nisam rekao! Rekao sam da treba raskrstiti s religijom i umesto toga preci na filozofiju. Prestanite da ljude smatrate kretenima i budalama, da pricate price za malu decu u kojima kažete: `Evo nekog ko je covek, ali ko to nije, a istovremeno i jeste. Evo nekog ko je Božji sin, ima majku, ali ona nije imala seksualni odnos s njegovim ocem. A njegov otac razdvaja more kako bi proveo svoj narod, pa se to more opet zatvara. On umire, ali posle tri dana još je živ!` Zato prekinimo s pricama za malu decu. Mitologija je lepa, ali hajde da predemo na nešto drugo i zakoracimo u filozofsku eru koja ce nam dozvoliti da kažemo: `Vi ste sad odrasli, naš život je zapisan u vremenu, ostaricemo, umrecemo, nestacemo i nema niceg posle smrti. Naš život je kratak i zato ga iskoristimo što bolje umemo. Svaki izgubljen sekund je zauvek izgubljen ako nije proslavljen.` To je ono što vam nudim i to, de facto, predstavlja hedonisticku filozofiju, nipošto ateisticku religiju. (Iz razgovora Nede Valcic-Lazovic s Mišelom Onfreom)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Valenštajn (nem. Wallenstein) je ciklus od tri istorijske drame nemačkog pesnika Fridriha Šilera iz 1799. Ova dramska trilogija predstavlja primer nemačkog romantizma. Sastoji se od drama Valenštajnov logor (nem. Wallensteins Lager), koja predstavlja dugačak prolog, Pikolomini (nem. Die Piccolomini), i Valenštajnova smrt. Sadržaj: PREDGOVOR Mirko Krivokapić: Šilerov Valenštajn VALENŠTAJN Prolog (preveo Branimir Živojinović) Valenštajnov logor (preveo Slobodan Glumac) Pikolomini (preveo Slobodan Glumac) Valenštajnova smrt (preveo Slobodan Glumac) NAPOMENE Mirko Krivokapić: Napomene Fridrih Šiler (nem. Friedrich Schiller; Marbah am Nekar, 10. novembar 1759 — Vajmar, 9. maj 1805) je bio nemački pesnik, dramaturg, filozof i istoričar. Biografija Šiler je rođen 1759. u Marbahu na Nekaru. Otac mu je bio oficir u vojsci Virtemberga. Nešto kasnije, oko 1764, porodica se preselila u Lorh gde su živeli do 1766. Detinjstvo i mladost je proveo u relativnom siromaštvu. Šiler je odrastao u veoma religioznoj porodici i proveo je mnogo vremena u svojoj mladosti studirajući Bibliju, što je kasnije imalo uticaja na njegovo pisanje za pozorište.[1] Šiler je počeo da studira pravo 1773, a 1775. medicinu. Postao je vojni doktor u Štutgartu. Anonimno je objavio dramu „Razbojnici“ 1781. Delo je doživelo priličan uspeh na svojoj premijeri, naročito kod mlađe publike. Međutim, Šiler je usled revolucionarnih poruka drame uhapšen i kratko vreme je proveo u zatvoru, tako da je napustio posao u Štutgartu i prešao u Manhajm. Godine 1783., radio je kao bibliotekar i dobio ugovor da radi kao pisac za pozorište u Manhajmu. Od 1783. se često selio (Lajpcig, Drezden, Vajmar), a prvi put se sreo sa Geteom 1788. Krajem te godine, dobio je mesto profesora istorije i filozofije u Jeni. Pisao je istorijska dela. Imao je velike simpatije za velikana svoga vremena: Vilhelma fon Humbolta. Godine 1790, oženio se Šarlotom fon Lengenfeld. Nažalost, zdravstveno stanje mu se pogoršalo (verovatno od tuberkuloze) i dodeljena mu je penzija 1791. Na Geteov nagovor, 1794, počeo je da piše za satirične časopise. Revolucionarna Francuska mu je 1792. dala francusko državljanstvo, zbog njegovih čestih članaka protiv tiranije. Godine 1799, vratio se u Vajmar gde ga je Gete usmerio da piše za pozorište. Sa njim je osnovao „Vajmarski teatar“ koji se brzo nametnuo na pozorišnoj sceni Nemačke, i doprineo preporodu dramskog književnog žanra. Šiler je živeo u Vajmaru sve do smrti. Dobio je plemićku titulu 1802. Umro je tri godine kasnije, u 46-oj godini života. Od 1934, Univerzitet u Jeni nosi Šilerovo ime, dok je u Srbiji jedna ulica u Zemunu nazvana po njemu.[2] Ta ulica nosi njegovo ime još pre Drugog svetskog rata.[3] Književni značaj Spomenik Geteu i Šileru u Vajmaru Značaj Šilerovih dela nije očigledan za istraživača u XXI veku. Njegovo delo je puno retorike, i često veoma osećajno. Ali teme kojima se ona bave, političke, etičke ili estetičke, značajno su doprinele razvoju novih ideja na kraju XVIII veka, i naročito su doprinele razvoju romantizma. Šiler je bio velikan doba romantizma, i to više nego Gete. Njegova filozofska dela su i dalje aktuelna, puna dubokih misli, i mnogo pristupačnija nego teorije njegovog omiljenog uzora i savremenika, filozofa Kanta. Danas Šilerove predstave nisu često na programu pozorišta. Njegovi pozorišni komadi su poletni, predstavljaju ljude i ličnosti velikog formata, i nezaboravne likove: Viljema Tela, kralja Filipa II iz „Don Karlosa“, Karla iz „Razbojnika“, i mnoge druge. Bio je izvanredan u predstavljanju muževnih i paćeničkih temperamenata, dok je ženske likove obično zanemarivao. Paradoksalno je da je ovaj veliki romantičar u Nemačku doneo i duh klasicizma, koja ona do tada nije poznavala. Preveo je dramu „Fedra“ Žana Rasina, neke drame Euripida, i primenjivao u svojim delima dramske metode po uzoru na klasične grčke tragedije. Svojim značajem u književnosti klasicizma i romantizma, Šiler zauzima centralno mesto u nemačkoj i evropskoj književnosti. Među velikim poštovaocima šilerovog dela su Dostojevski, Betoven, Đuzepe Verdi i Tomas Man. Dela Poezija Veče (1776) Osvajač (1777) Elegija o smrti mladića (1780) Oda radosti (Ode an die Freude) (1785) Grčki bogovi (1789) Umetnici (1789) Ibikovi ždrali (1797) - balada * Reči iluzije (1799) Kasandra (1802) Pozorište Razbojnici (Die Räuber) (1781) Fijeskova zavera u Đenovi (Die Verschwörung des Fiesco zu Genua) (1782) Spletka i ljubav (Kabale und Liebe) (1783) Don Karlos (1787) Almanah Muza (Musenalmanach) (1797) Valenštajn (trilogija) (1799) Marija Stjuart (1800) nemački prevod Magbeta od Vilijama Šekspira (1800) Devica Orleanska (1801) Verenici iz Mesine (1803) Vilhelm Tel (Wilhelm Tell) (1804) Eseji O estetičkom vaspitanju čoveka (Über die ästhetische Erziehung des Menschen) (1795) Epigrami Ksenije (zajedno sa Geteom) (1797) O odnosu životinjske prirode čoveka sa njegovim razumom (1777) O ljupkosti i dostojanstvu (1793) O naivnom i sentimentalnom pesništvu (1796) Istorijska dela Istorija otpadništva ujedinjene Nizozemske (Geschichte des Abfalls der Vereinigten Niederlande von der spanischen Regierung) (1788) Istorija Tridesetogodišnjeg rata, (Geschichte des dreißigjährigen Krieges) (1790) Pisma Pisma Kerneru, Vilhelm fon Humboltu, Geteu, itd.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kabale und Liebe je drama u pet činova Friedricha Schillera. Praizvedena je 13. travnja 1784. u Frankfurtu na Majni, smatra se tipičnim primjerom Sturm und Dranga, književne struje prosvjetiteljstva, te je jedna od najvažnijih njemačkih drama današnjice. Buržoaska tragedija koju je Schiller izvorno nazvao Louise Millerin tek je na prijedlog glumca Augusta Wilhelma Ifflanda dobila popularniji naslov Kabale und Liebe i govori o strastvenoj ljubavi između kćeri buržoaskog glazbenika Louise Miller i aristokratskog sina Ferdinanda von Waltera, koja uzrokovano je podlim spletkama (Kabalen) biva uništeno. Don Carlos Povijesna tragedija u pet činova, labavo modelirana na događaje usredotočene na odnos između prijestolonasljednika Don Carlosa i njegova oca u 16. stoljeću za vrijeme vladavine španjolskog kralja Filipa II. Fridrih Šiler (nem. Friedrich Schiller; Marbah am Nekar, 10. novembar 1759 — Vajmar, 9. maj 1805) je bio nemački pesnik, dramaturg, filozof i istoričar. Biografija Šiler je rođen 1759. u Marbahu na Nekaru. Otac mu je bio oficir u vojsci Virtemberga. Nešto kasnije, oko 1764, porodica se preselila u Lorh gde su živeli do 1766. Detinjstvo i mladost je proveo u relativnom siromaštvu. Šiler je odrastao u veoma religioznoj porodici i proveo je mnogo vremena u svojoj mladosti studirajući Bibliju, što je kasnije imalo uticaja na njegovo pisanje za pozorište.[1] Šiler je počeo da studira pravo 1773, a 1775. medicinu. Postao je vojni doktor u Štutgartu. Anonimno je objavio dramu „Razbojnici“ 1781. Delo je doživelo priličan uspeh na svojoj premijeri, naročito kod mlađe publike. Međutim, Šiler je usled revolucionarnih poruka drame uhapšen i kratko vreme je proveo u zatvoru, tako da je napustio posao u Štutgartu i prešao u Manhajm. Godine 1783., radio je kao bibliotekar i dobio ugovor da radi kao pisac za pozorište u Manhajmu. Od 1783. se često selio (Lajpcig, Drezden, Vajmar), a prvi put se sreo sa Geteom 1788. Krajem te godine, dobio je mesto profesora istorije i filozofije u Jeni. Pisao je istorijska dela. Imao je velike simpatije za velikana svoga vremena: Vilhelma fon Humbolta. Godine 1790, oženio se Šarlotom fon Lengenfeld. Nažalost, zdravstveno stanje mu se pogoršalo (verovatno od tuberkuloze) i dodeljena mu je penzija 1791. Na Geteov nagovor, 1794, počeo je da piše za satirične časopise. Revolucionarna Francuska mu je 1792. dala francusko državljanstvo, zbog njegovih čestih članaka protiv tiranije. Godine 1799, vratio se u Vajmar gde ga je Gete usmerio da piše za pozorište. Sa njim je osnovao „Vajmarski teatar“ koji se brzo nametnuo na pozorišnoj sceni Nemačke, i doprineo preporodu dramskog književnog žanra. Šiler je živeo u Vajmaru sve do smrti. Dobio je plemićku titulu 1802. Umro je tri godine kasnije, u 46-oj godini života. Od 1934, Univerzitet u Jeni nosi Šilerovo ime, dok je u Srbiji jedna ulica u Zemunu nazvana po njemu.[2] Ta ulica nosi njegovo ime još pre Drugog svetskog rata.[3] Književni značaj Spomenik Geteu i Šileru u Vajmaru Značaj Šilerovih dela nije očigledan za istraživača u XXI veku. Njegovo delo je puno retorike, i često veoma osećajno. Ali teme kojima se ona bave, političke, etičke ili estetičke, značajno su doprinele razvoju novih ideja na kraju XVIII veka, i naročito su doprinele razvoju romantizma. Šiler je bio velikan doba romantizma, i to više nego Gete. Njegova filozofska dela su i dalje aktuelna, puna dubokih misli, i mnogo pristupačnija nego teorije njegovog omiljenog uzora i savremenika, filozofa Kanta. Danas Šilerove predstave nisu često na programu pozorišta. Njegovi pozorišni komadi su poletni, predstavljaju ljude i ličnosti velikog formata, i nezaboravne likove: Viljema Tela, kralja Filipa II iz „Don Karlosa“, Karla iz „Razbojnika“, i mnoge druge. Bio je izvanredan u predstavljanju muževnih i paćeničkih temperamenata, dok je ženske likove obično zanemarivao. Paradoksalno je da je ovaj veliki romantičar u Nemačku doneo i duh klasicizma, koja ona do tada nije poznavala. Preveo je dramu „Fedra“ Žana Rasina, neke drame Euripida, i primenjivao u svojim delima dramske metode po uzoru na klasične grčke tragedije. Svojim značajem u književnosti klasicizma i romantizma, Šiler zauzima centralno mesto u nemačkoj i evropskoj književnosti. Među velikim poštovaocima šilerovog dela su Dostojevski, Betoven, Đuzepe Verdi i Tomas Man. Dela Poezija Veče (1776) Osvajač (1777) Elegija o smrti mladića (1780) Oda radosti (Ode an die Freude) (1785) Grčki bogovi (1789) Umetnici (1789) Ibikovi ždrali (1797) - balada * Reči iluzije (1799) Kasandra (1802) Pozorište Razbojnici (Die Räuber) (1781) Fijeskova zavera u Đenovi (Die Verschwörung des Fiesco zu Genua) (1782) Spletka i ljubav (Kabale und Liebe) (1783) Don Karlos (1787) Almanah Muza (Musenalmanach) (1797) Valenštajn (trilogija) (1799) Marija Stjuart (1800) nemački prevod Magbeta od Vilijama Šekspira (1800) Devica Orleanska (1801) Verenici iz Mesine (1803) Vilhelm Tel (Wilhelm Tell) (1804) Eseji O estetičkom vaspitanju čoveka (Über die ästhetische Erziehung des Menschen) (1795) Epigrami Ksenije (zajedno sa Geteom) (1797) O odnosu životinjske prirode čoveka sa njegovim razumom (1777) O ljupkosti i dostojanstvu (1793) O naivnom i sentimentalnom pesništvu (1796) Istorijska dela Istorija otpadništva ujedinjene Nizozemske (Geschichte des Abfalls der Vereinigten Niederlande von der spanischen Regierung) (1788) Istorija Tridesetogodišnjeg rata, (Geschichte des dreißigjährigen Krieges) (1790) Pisma Pisma Kerneru, Vilhelm fon Humboltu, Geteu, itd.

 Knjiga kao nova. Izdavač - Svetovi, Novi Sad Broširan povez 2005. god. 18 cm, 271 str. Iako se u dvadesetom veku estetika mrvi i ne može joj se dati koherentni oblik, ipak obimna produkcija estetičkih tekstova, može nas navesti i da dvadeseti vek definišemo kao `vek estetike`. Polazeći od četiri konceptualna polja - život, forma, znanje, delovanje, Perniola izdvaja isto toliko linija estetičke refleksije koje odatle proističu i ilustruje ih pozivajući se na različita dela: od Diltaja do Fukoa (estetika života), od Velflina do Makluana i Liotara (estetika forme), od Kročea do Gudmana (estetika i znanje), od Djuia do Bluma(estetika i delovanje). Njima se pridružuje peta linija koja seže u područje afektivnosti i emotivnosti: refleksija na temu osećanja (koja određuje teoretski rad samog Perniole) , a proizlazi u dvadesetom veku iz dela koja nisu direktno povezana sa estetikom, a ipak su ključna u formulisanju i preformulisavanju savremenog senzibiliteta, kao što su dela Frojda, Hajdegera, Vitgenštajna, Lakana, Gatarija. Čak i onima kojima estetika nije bliska, ovo delo može biti inspirativno : Perniola nudi obilje ideja, znanja, novog promišljanja i onoga što estetika jeste, baš kao i svega onoga što je oblikuje, menja i suštinski čini drugačijom od svih ostalih disciplina. Mario Perniola (20. svibnja 1941. - 9. siječnja 2018. ) bio je talijanski filozof, profesor estetike i pisac. Mario Perniola rođen je u Astiju u Pijemontu. Studirao je filozofiju kod Luigija Pareysona na Sveučilištu u Torinu gdje je diplomirao 1965. Dok je čitao filozofiju u Torinu, upoznao je Giannija Vattima, Umberta Eca, koji su svi postali istaknuti znanstvenici Pareysonove škole. Od 1966. do 1969. bio je povezan s avangardnim pokretom Situationist International koji je osnovao Guy Debord s kojim je nekoliko godina bio u prijateljskim odnosima. Postao je redoviti profesor estetike na Sveučilištu u Salernu 1976. , a zatim se preselio na Sveučilište Tor Vergata u Rimu, gdje je predavao od 1983. Bio je gostujući profesor pozvan na sveučilišta i istraživačke centre, poput Sveučilišta Stanford (Sjedinjene Američke Države), l`Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Pariz), University of Alberta (Kanada), University of Kyoto (Japan), University of São Paulo (Brazil), University of Sydney, University of Melbourne (Australija) i Nacionalno sveučilište u Singapuru. Perniola je napisao mnoge knjige koje su prevedene na engleski i druge jezike. Vodio je i časopise Agaragar (1971–73), Clinamen (1988–92), Estetica News (1988–95). 2000. osnovao je Agalmu. Rivista di Studi Culturali e di Estetica, časopis za kulturologiju i estetiku, koji izlazi dva puta godišnje. [1] Širina, pronicljivost i višestruki doprinosi Pernioline misli priskrbili su mu reputaciju jedne od najimpresivnijih figura na suvremenoj filozofskoj sceni. [2] Njegova knjiga Miracoli e traumi della comunicazione (2009. ) (Čuda i traume komunikacije) dobila je mnoge nagrade među kojima i prestižnu Premio De Sanctis. [3] Njegove široke aktivnosti uključivale su formuliranje inovativnih filozofskih teorija, pisanje knjiga, podučavanje estetike i predavanja diljem svijeta. Ostatak svog vremena posvetio je rodbini i brojnim prijateljima, prolazeći između svog stana-ateljea u Rimu i svoje kuće za odmor u čudnom gradiću na brdima Alban, jugoistočno od Rima, gdje je i umro.

U dobrom stanju Tegobni socijalizam / André Gorz ; [prevela Sonja Knežević] Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski Godina 1967 Zagreb : Centar društvenih djelatnosti Saveza socijalističke omladine Hrvatske, 1967 Fizički opis 208 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Knežević, Sonja Zbirka Pogled u suvremenost ; 5 Napomene Prevod dela: Le socialisme difficile Predmetne odrednice Socijalizam Marksizam Autor - osoba Gorz, André Tegobni socijalizam zbirka je Gorzovih ogleda i studija koji su nastali sredinom šezdesetih godina. Gorza u radničkom pokretu i marksističkoj teoriji osobito zanima već klasično pitanje odnosa reforme i revolucije. Ukratko, on se zalaže za socijalističku strategiju reformi, ali pritom jasno razlučujuči reformizam od doista revolucionarne socijalističke pozicije. Riječ je o revolucionarnim a ne reformistlčkim reformama, koje na kapitalistički sistem djeluju ne tako da ga čuvaju nego tako da ga korak po korak razaraju. Tegobni socijalizam po svim je značajkama djelo lijevo angažiranoga zapadnoevropskog intelektualca: po svojoj zasnovanosti na teorijskoj marksističkoj analizi klasne borbe u visokorazvijenom kapitalizmu i po nastojanju da se iz te analize izluči konkretna politička orijentacija djelovanja, te napokon, i po stanovitim jednostranostima u odnosu na zbilju suvremenog socijalizma kao i u odnosu na naslijeđe organiziranoga radničkog pokreta. Međutim, njezin je bitan teorijski doprinos nepobitan i nadasve aktualan. 1. Sindikalizam i politika 2. Studenti i radnici 3. Reforma i revolucija 4. Tegobni socijalizam 5. Unutrašnji i izvanjski kolonijalizam 6. Kinesko-sovjetski spor 7. Vijetnamski tekst 8. Sartre ili od svijesti do prakse 9. Sartre i marksizam gorc

Izdavač: Narodna knjiga - Alfa, Beograd Biblioteka 17 x 11, knj. 2 Prevod: Dušan Janić Povez: broširan Broj strana: 125 Manji format. Pečatirana, listovi malo požuteli, lepo očuvana. Studija francuskog filozofa Žila Deleza posvećena je delu Anri Bergsona, jednoga od onih mislilaca koji su podjenako bili inspirativni i za umetnike i za filozofe. Bergsonove ideje su u samom korenu čitavog ekspresionističkog pokreta, ali ih možemo naći i kao značajan podsticaj za mnoge filozofske rasprave. U svojoj studiji, koju čine četiri poglavlja, Delez nastoji da sistematičnoj analizi podvrgne koherenciju Bergsonove misli, da ispita logičke pretpostavke na kojima se ta misao zasniva. To je razlog što će ova studija biti zanimljiva širokom krugu zainteresovanih, od filozofa do onoih koji se bave problemima pojedinih umetnosti. S A D R Ž A J: 1. Intuicija kao metod 2. Trajanje kao neposredna datost 3. Pamćenje kao virtuelna koegzistencija 4. Jedno ili više trajanja? 5. Životni elan kao kretanje diferencijacije (K-103)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dzubran Halil (арап. جبران خليل جبران; 6. januar 1883 - 10. april 1931) bio je libansko-američki pisac, pesnik i umetnik. Poreklom iz Libana, Džubran sa porodicom emigrira u Sjedinjene Američke Države kao dete, te tamo studira umetnost i započinje svoju karijeru. Najpoznatiji je po svom delu Prorok. Džubran je rođen u mestu Bšari, u današnjem Libanu, a tadašnjem delu Osmanskog carstva. Njegova majka, Kamila, bila je dete sveštenika i brak sa njegovim ocem, Halilom, bio joj je treći brak.[1] Njegova porodica je pripadala Maronitskoj katoličkoj crkvi. Tokom mladosti, Džubranova porodica je bila siromašna, pa u mladosti nije imao formalno obrazovanje, iako ga je sveštenik podučavao arapskom jeziku i Bibliji.[2] Džubranov otac je bio apotekar, ali je zbog kockarskih dugova počeo da radi za gradskog upravnika. Nakon nekoliko optužbi, njegov otac biva optužen za proneveru, uhapšen i bila mu je oduzeta sva imovina. Nakon par godina u zatvoru, njegov otac biva pušten i 1895. na inicijativu njegove majke, cela porodica odlazi u Boston, u Sjedinjenim Američkim Državama. U Bostonu, prilikom upisa u školu, njegovo ime biva pogrešno napisano kao Kahlil Gibran (umesto Khalil) usled čega, kasnije, postaje poznat na inostranom govornom području i po ovom imenu. Džubran biva smešten u specijalno odeljenje za učenje engleskog jezika. Istovremeno se učlanjuje u lokalnu likovnu školu. Tamo se, preko svojih učitelja, upoznaje sa avangardnim umetnikom, fotografom i izdavačem Fredom Holandom Dejom koji je ohrabrivao i podržavao Džubrana.[3] Džubranova majka je želela da Džubran ne zaboravi svoju kulturu zbog Zapadnog uticaja koji je Džubranu bio primamljiv, te ga 1898. šalje natrag u Maronitsku školu i potom na studije u Bejrutu. Džubran se 1902. godine vraća u Boston. Nakon smrti majke, sestre i brata, živi sa svojom sestrom Marijanom koja ih oboje izdržava radeći u krojačkoj radnji.[2] Karijera i lični život Od 1908. do 1910. Džubran je pohađao akademiju Džulijan u Parizu.[4] Džubran je imao svoju prvu izložbu crteža 1904. godine u Bostonu. Tada je upoznao Meri Elizabet Haskel, sa kojom je razvio dugogodišnje prijateljstvo i koja je u njega ulagala novac i lektorisala njegove radove na engleskom jeziku. Džubran i Meri Elizabet su bili vereni kratak period, ali je Džubran raskinuo veridbu.[5] Ona se 1923. udala za drugog čoveka, ali je nastavila da finansijski pomaže Džubrana.[3] Slomljena krila, njegov jedini roman, nastaje 1912. godine. Džubran do 1918. piše na arapskom jeziku. Tada izlazi njegovo prvo delo na engleskom jeziku Ludak, delo napisano između poezije i proze. Prorok, njegovo najpoznatije delo, objavljeno je 1923. godine. Još neka od značajnih dela su: Pesak i pena, Bogovi zemlje, Prorokova bašta... Nakon objavljivanja Proroka, Džubran počinje da pije, ponekad zatvarajući se u svoj stan. Umro je u Njujorku, 1931. godine u 48. godini života od posledica ciroze jetre usled hroničnog alkoholizma i tuberkuloze. Džubran je izrazio želju da bude sahranjen u Libanu, te su nakon njegove smrti Meri Elizabet i njegova sestra Marijana kupile Mar Sarkis manastir u Libanu, koji je pretvoren u Džubranov muzej. Na njegovom grobu se nalaze njegove reči: „reč koju želim da vidim na svom grobu: živ sam poput tebe i stojim pored tebe. Zatvori oči i pogledaj oko sebe, videćeš me ispred sebe`[6] Svoju zaostavštinu i atelje Džubran je ostavio Meri Elizabet. Ona je u ateljeu otkrila da je Džubran čuvao njena pisma tokom 23 godine prepiske sa njom. Pre nego što je umrla 1964. ona ih je, zajedno sa svojim pismima koje je dobila od njega, dala Univerzitetu Severna Karolina, i ona su objavljena 1972. godine pod imenom Dragi prorok.[7] Stil pisanja i uticaj Džubran je veoma cenio pisca Francisa Maraša[8][9] čija je dela izučavao dok je bio u Bejrutu. Prema nekim izvorima, sam Džubranov stil oponaša Marašev, mnoge su ideje preuzete od njega, pa i sama struktura nekih radova, posebno koncept univerzalne, kao i spiritualne ljubavi.[10] Džubranova poezija u sebi često sadrži formalni jezik i spiritualne termine. Mnoga dela se bave hrišćanstvom. Njegov misticizam nadilazi pojedinačne religije, već je prisutan uticaj islama, hrišćanstva, judaizma i teozofije, kao i sufizma. Pisao je: „Ti si moj brat i ja te volim. Volim te kad se ispružiš u svojoj džamiji, kada klečiš u svojoj crkvi i kada se moliš u svojoj sinagogi. Ti i ja smo sinovi jedne vere - Duha.`[11] Na Džubrana je, pored spomenutih religija, uticalo znanje istorije Libana i krvavih sukoba koji su se odvijali tokom istorije i destruktivnih podvojenih frakcija koje su ovome bile uzrok da oformi veru u fundamentalnu jednakost svih religija, to jest njenu jedinstvenost. Ovome su doprineli i njegovi roditelji koji su uvek sa dobrodošlicom primali u svoj dom ljude različitih veroispovesti. Takođe, uticaj su imale muslimanska i evropska umetnost, posebno klasicizam i romantizam, simbolizam i nadrealizam.[12] Džubranovo najpoznatije delo je Prorok. Sačinjeno je od 26 poetskih eseja. Svoju popularnost je steklo tokom 1960ih godina sa Nju ejdž pokretima. Prevođeno je na više od 40 jezika.[13] Kada je ovo delo došlo do Elvisa Preslija, ostvarilo je veliki uticaj na njega, toliko da je poklanjao kopije ovog dela svojim prijateljima i kolegama. Džon Lenon iz grupe Bitlsi je iskoristio njegov stih iz knjige Pesak i pena u pesmi Džulija na njihovom albumu iz 1968. Stih glasi: „Pola onoga što kažem je besmisleno, ali i dalje izgovaram da bi čuo drugu polovinu.` Džoni Keš je snimio audio kasetu njegovog dela Prorokovo oko. Selma Hajek je 2014. godine bila producent animiranog filma Prorok.[14] Dela Na arapskom: Nubthah fi Fan Al-Musiqa (Muzika, 1905) Ara`is al-Muruj (Nimfe doline, 1906) Al-Arwah al-Mutamarrida (Buntovnički dusi, 1908) Al-Ajniha al-Mutakassira (Slomljena krila, 1912) Dam`a wa Ibtisama (Suza i osmeh, 1914) Al-Mawakib (Procesije, 1919) Al-`Awāsif (Bura, 1920) Al-Bada`i` waal-Tara`if (Novi i izuzetni, 1923) Na engleskom: Ludak (1918) Dvadeset crteža (1919) Glasnik (1920) Prorok (1923) Pesak i pena (1926) Kraljevstvo mašte (1927) Isus, čovekov sin (1928) Zemaljski bogovi (1931)

PROLEGOMENA ZA MARKSISTIČKU ESTETIKU Đerđ Lukač *6416*12-2022 posebnost kao centralna kategorija estetika Đerđ Lukač autor, Preveo s nemačkog Milan Damnjanović izdavač: Nolit Beograd 1975 , tvrd povez,latinica,278 strana,format: 17 x 12,5 cm ,težina 260 .grama Stanje:vrlo dobro očuvano-.-nema ispisivanja iz sadržaja: - Uvod Ivan Focht, 1. Postavljanje logičkog pitanja posebnog kod Kanta i šelinga, 2.Hegelov pokušaj rešenja, 3.Posebno u svetlosti dijalektičkog marksizma, 4.Estetički problemi posebnog u doba prosvećenosti i kod Getea, 5.Posebno kao centralna kategorija estetike, 6.Konkretizovanje posebnosti kao estetičke kategorije na pojedinim problemima, Đerđ Lukač Đerđ Lukač (mađ. György Lukács; Budimpešta, 13. april 1885 — Budimpešta, 4. jun 1971) je bio mađarski hegelijanski i marksistički filozof i književni kritičar. On je jedan od začetnika Zapadnog marksizma, kao tradicije koja je deo marksističke ortodoksne ideologije Sovjetskog Saveza. On je razvio Teoriju postvarenja i doprineo Marksovoj teoriji uvodeći pojam klasne svesti. Bio je, takođe pristalica lenjinizma. On je ideološki razvio i organizovao Lenjinove pragmatične revolucionarne prakse u formalnu filozofiju revolucije. Kao književni kritičar bio je izuzetno uticajan zbog svog teorijskog razvoja u oblasti realizma i romana, kao književnog žanra. 1919. godine je bio mađarski ministar kulture u kratkotrajnoj Vladi Mađarske Sovjetske republike (mart-april 1919).[1] Lukač je bio opisivan kao istaknuti marksistički intelektualac staljinističke ere. Procena njegovih dela i ostavštine može biti prilično komplikovana, zato što se činilo kao da Lukač podržava obe strane; sa jedne, staljinizam kao otelotvorenje marksističke misli, a sa druge strane se bori za povratak na pre-staljinistički marksizam.

Teoria Teorija Solidno ocuvana Kutija4 Žan-Žak Ruso (franc. Jean-Jacques Rousseau;[1] Ženeva, Švajcarska, 28. jun 1712. — Ermenonvil, Francuska, 2. jul 1778), bio je švajcarsko-francuski filozof, pisac, politički teoretičar i samouki kompozitor iz doba prosvetiteljstva. Žan-Žak Ruso je bio najuticajniji filozof prosvetiteljstva. On je smatrao da je savremena kultura negacija prirode i zato je govorio da ljudi treba da se vrate prirodi - slobodi i jednakosti. Za Rusoa nejednakost je nastala sa privatnom imovinom, a država ugovorom. Za Žan-Žaka Rusoa, kao prosvetitelja, vaspitanje je bilo temelj društva. Rusov neizmeran uticaj je u tome što je bio prvi pravi filozof romantizma. Kod njega se prvi put pominju mnoge teme koje su dominirale intelektualnim životom narednih stotinu godina, kao što su: uzdizanje osećanja i nevinosti i umanjivanje značaja intelekta; izgubljeno jedinstvo ljudskog roda i prirode; dinamična koncepcija ljudske istorije i njenih različitih nivoa; vera u teologiju i mogućnosti obnavljanja iščezle slobode. Rusoova novela Emil, ili o obrazovanju je rasprava o obrazovanju cele osobe radi državljanstva. Njegova sentimentalna novela Julie ou la Nouvelle Héloïse je bila važna u razvoju pre-romantizma[2] i romantizma u fikciji.[3] Rusoovi autobiografski zapisi — njegove Ispovesti, koji su inicirali moderno autobiografsko pisanje, i njegovo delo Les Rêveries du promeneur solitaire — primeri su pokreta iz kasnog 18. veka poznatog kao Doba senzibilnost, i imali su znatan fokus na subjektivnosti i introspekciji što je kasnije karakterisalo moderno pisanje. Njegova dela O poreklu nejednakosti i Društveni ugovor su temelji savremene političke i društvene misli. Tokom perioda Francuske revolucije, Ruso je bio najpopularniji filozof među članovima Jakobinskog kluba.[4] On je sahranjen kao nacionalni heroj u Panteonu u Parizu, 1794, 16 godina nakon njegove smrti.[5]

Autor - osoba Uspenski, Pjotr Demjanovič Naslov Razgovori sa đavolom / P. D. Uspenski ; preveo Nebojša Barać Jedinstveni naslov Tolks with a Devil. scc Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 2003 Izdanje [1. izd.] Izdavanje i proizvodnja Beograd : Zlatni zmaj, 2003 (Beograd : Kam - Graf) Fizički opis 211 str. ; 18 cm Drugi autori - osoba Barać, Nebojša Zbirka ǂBiblioteka ǂBudilnik ISBN Napomene Prevod dela: Tolks with a Devil / P. D. Ouspensky Tiraž 500. Predmetne odrednice Uspenski, Pjotr Demjanovič, 1878-1947 -- `Razgovori sa đavolom` Đavo voli ljude jer zavisi od njih. On bi učinio sve samo da ih zadrži u materijalnom svetu - jer ne veruje u postojanje bilo kakvog drugog sveta i boji se da ljudi, kada mu nestanu s vidika, odlaze u ništavilo. Ljudi nestaju kada se zaljube, kada se udube u neki etički ili filozofski problem, ukratko, kad god uspeju da zaborave materijalni svet. U ovoj knjizi Uspenski nam predlaže svoju viziju sveta i postanka čovečanstva. On smatra da đavo, kada sve ostalo propadne, pribegava najkomplikovanijoj tehnici za održavanje ljudi na materijalnom nivou. Obično najviše pate oni koji su najdalje dospeli u svom begu od materijalnog. Pjotr Demjanovič Uspenski (rus. Pёtr Demьяnovič Uspenskiй; 4. mart 1878 – 2. oktobar 1947) je bio ruski filozof koji se bavio apstraktnim matematičkim i metafizičkim teorijama. U Moskvi 1915. susreće Georgija Ivanoviča Gurđijeva i od tada se usmjerava na studiranje metoda razvoja čovjekove svijesti. Od 1917. živio je u Petrogradu, gdje je držao predavanja. Njegovo djelo Tertium Organum je izazvalo veliki interes, zbog čega je pozvan da posjeti Englesku. U Londonu je radio do 1940. godine, a saradnju sa Gurđijevim je prekinuo. O učenju Gurđijeva napisao je djelo koje je nazvao Fragmenti nepoznatog učenja, a koje je izdato posthumno 1947. pod nazivom U potrazi za čudesnim. MG67 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! U našoj kulturi dobro poznati i veoma popularni mađarski pisac, esejista i mislilac Bela Hamvaš načinio je veoma smeo i ambiciozni poduhvat - izdvojio je iz celokupne duhovne istorije covecanstva ona, po njegovom mišljenju, najznačajnija pisana dela (zapravo, njihove odlomke) i od njih sastavio zbornik najumnijih mislilaca ljudske istorije, od Hermesa Trismegistosa, Lao-Cea, Konfucija, Bude, preko Heraklita, Platona, Origena, Svetog Avgustina, Erazma, Paskala, Getea, pa sve do Jaspersa, Hajdegera i Siorana. Bela Hamvaš (mađ. Hamvas Béla, Eperješ (danas u Slovačkoj), 23. marta 1897. – Budimpešta, 7. novembra 1968) bio je mađarski pisac i esejista.[1] Hamvašova dela su uglavnom objavljena nakon njegove smrti i svi rukopisi još nisu dostupni. Biografija Odrastao je u Bratislavi kao dete protestantskog sveštenika. Otac mu se bavio pisanjem i predavanjem mađarske i nemačke književnosti.[2] Godine 1915. Bela upisuje kadetsku školu, i ubrzo upoznaje strahote Prvog svetskog rata na ukrajinskom i italijanskom frontu – dva puta biva ranjen, doživljava nervni slom i odbija da primi odlikovanje. Posle rata porodica se seli u Budimpeštu gde Hamvaš od 1919. do 1923. studira nemački i mađarski. Prvobitno se izdržava novinarstvom radeći kao esejista i prevodilac. Radove objavljuje u periodici, a 1927. se zapošljava kao bibliotekar, gde ga zatiče Drugi svetski rat. Poslom pisca izdržavao se samo za kratko - pre rata Hamvaša nisu prihvatali reakcionari i klerikalni krugovi, a posle rata komunisti. Tokom rata tri puta biva mobilisan, 1942. je na ruskom frontu. Prilikom opsade Budimpešte 1945. dezertira, a jedna granata uništava njegov stan i u njemu sve rukopise i knjige koje je sakupljao godinama. Tu je bio veliki broj knjiga iz raznih oblasti ljudskog znanja - filozofije, prirodnih i društvenih nauka, teorije umetnosti, psihologije, kao i projekat „Stotinu knjiga“ svetske književnosti. Osim tekstova objavljenih u periodici i knjige „Nevidljivo zbivanje“ objavljene 1943, jedini, slučajno sačuvani rukopis iz ovog prvog perioda Hamvaševog rada je kapitalna Scientia sacra.[1] Nakon rata, 1948. zajedno sa svojom ženom Katalinom Kemenj objavljuje knjigu Revolucija u umetnosti, apstrakcija i nadrealizam u Mađarskoj i ubrzo zbog svojih stavova koji se nisu uklapali u Lukačev model komunističkog kulturnog entuzijaste, gubi mesto bibliotekara dospevajući na crnu listu, čime mu je onemogućeno objavljivanje knjiga i dostojno zaposlenje.[3] Nakon ovog poniženja, Hamvaš u položaju koji ga je zadesio vidi prednost za usavršavanje i ne obazire se na spoljašnje događaje. Između 1951. i 1964. godine radio je kao nekvalifikovani radnik u hidroelektranama na Tisi, Inoti i Bokodu, u teškim uslovima. Radi je i kao magacioner, ekonom, zemljoradnik, pomoćni fizički radnik, a istovremeno danonoćno je radio na svojim spisima. Kad god je imao slobodno vreme, prevodio je sa sanskrita, hebrejskog i grčkog i pisao o kabali, zenu i sufizmu. Između 1959. i 1966. završio je „Patmos“, svoj poslednji veliki rad. Njegov rad ostao je u rukopisima sve do njegove smrti. U novosadskom časopisu „Hid“ objavljena su dva njegova eseja, „Drveće“ i „Orfej“, a od 1976. i mađarski časopisi polako počinju da objavljuju Hamvaševe eseje, pa je 1987. u Pečuju objavljena zbirka njegovih eseja „Duh i egzistencija“. Sa 67 godina je konačno dobio penziju. Bela Hamvaš je umro od hemoragijskog moždanog udara 1968. godine. Sahranjen je u Sentendreu. Godine 1990. posthumno je dobio mađarsku nagradu Košut.

NACIONALNI IDENTITET: Antoni D. Smit Potpuno nova, nekorišćena knjiga. Naslov Nacionalni identitet / Antoni D. Smit ; preveo s engleskog Slobodan Đorđević Jedinstveni naslov National Identity. srpski jezik Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2010 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Biblioteka XX vek : Knjižara Krug, 2010 (Beograd : Čigoja štampa) Fizički opis 308 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Đorđević, Slobodan Zbirka Biblioteka XX vek ; 99 ISBN 978-86-81493-86-1 (Biblioteka; broš.) Napomene Prevod dela: National Identity / Anthony D. Smith Tiraž 1.000 Na poleđini nasl. lista beleška o autoru Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 273-297 Registar. Predmetne odrednice Nacionalni identitet Nacionalizam Antoni D. Smit (1933) diplomirao je klasičnu filologiju i filozofiju na Vodam koledžu, Oksford, a zvanje magistra i doktorat sociologije stekao na Londonskom ekonomskom fakultetu (London School of Economics). Takođe ima doktorat iz istorije umetnosti, koji mu je dodelio Londonski univerzitet. Danas je Smit profesor emeritus na Londonskom ekonomskom fakultetu. Objavio je, između ostalog: Teorije nacionalizma (Theories of Nationalism, 1971), Država i nacija u Trećem svetu (State and Nation in the Third World, 1983), Etničko poreklo nacija (The Ethnic Origins of Nations, 1986), Nacije i nacionalizam u doba globalizacije (Nations and Nationalism in a Global Era, 1995), Nacija u istoriji (The Nation in History, 2000), Kulturni temelji nacija (Cultural Foundations of Nations, 2008) i Etnosimbolizam i nacionalizam (Ethnosymbolism and Nationalism,2009). Nacionalni identitet je poslednji objavljeni prevod Slobodana Ðorđevića (19371999), književnog prevodioca i urednika Nolita. Sadržaj: Uvod, I. Nacionalni i drugi identiteti, II. Etnička osnova nacionalnog identiteta, III. Rađanje nacija, IV. Nacionalizam i kulturni identitet, V. Smšljene nacije?, VI. Separatizam i multinacionalizam, VII. Dalje od nacionalnog identiteta, Bibliografija, Indeks imena. ss

U dobrom stanju! Farudin Al-Din Attar/Govor ptica-preveo sa persijskog Ahmed Ananda 356str;18cm Autor : Farudin Al-din Atar Jedan od dragulja islamske duhovnosti, poznata priča inicijacije ispresecana drugim pričama i anegdotama. O autoru Attaru, persijskom pesniku i mističaru, veliki Rumi je govorio: `Bio je duša sufizma, ja samo sledim njegov trag.` Abu Hamid bin Abu Bakr Ibrahim (pers. ابو حامد بن ابوبکر ابراهیم; Nišapur, oko 1145 − Nišapur, oko 1221), poznatiji po svojm književnim pseudonimima Feridudin (pers.: فرید الدین) i Atar (pers.: عطار, attar znači apotekar) bio je persijski pesnik,[1][2][3] teoretičar sufizma i hagiograf. Ostvario je ogroman i trajan uticaj na persijsku poeziju i sufizam. nformacije o Atarovom životu su malobrojne i šture. Pominje se samo kod dva svoja savremenika, Avfija i Tusija. Ipak, izvori potvrđuju da je bio iz Nišapura, velikog grada srednjevekovnog Horasana (danas se nalazi na severoistoku Irana). Prema navodima švajcarskog orijentaliste Benedikta Reinara „čini se da on nije bio poznat pesnik za svog života, osim u sopstvenom gradu, a kao izvanredan mistik, pesnik i majstor naracije nije otkriven do petnaestog veka.“[2] Takođe, persijski mistički pesnik Ruminavodi: „Atar je bio duh, a Sanai njegove oči, a nakon toga, smo mi došli u njihovu družinu“. U drugoj pesmi on navodi „Atar je prevalio sedam gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[4] Atar je, verovatno, bio sin uspešnog hemičara i stekao je odlično obrazovanje iz raznih oblasti. Njegova dela nam govore malo o njegovom životu, ali nam svedoče da se bavio apotekarstvom i lično brinuo o veoma velikom broju mušterija. Ljudi kojima je pomagao u apoteci su mu poveravali svoje nedaće i to je Atara duboko pogađalo. Na kraju je napustio svoju apoteku i mnogo putovao – u Bagdad, Basru, Kufu, Meku, Medinu, Damask, Harazm, Turkestan i Indiju. Na svojim proputovanjima se upoznavao sa sufijskim šejhovima da bi po povratku u rodni grad promovisao ideje sufizma.[5] Postoji dosta spekulacija oko toga kako se Atar upoznao sa sufizmom. Od svih poznatih sufijskih šejhova, za koje se pretpostavlja da su bili njegovi učitelji, jedino postoji verovatnoća da je to bio Madždudin Bagdadi, učenik Nadžmudina Kubre. Sa sigurnošću se samo zna da su se, prema Atarovom ličnom svedočenju, jednom susreli.[6] Bilo kako bilo, može se sa sigurnošću tvrditi da je još od detinjstva, ohrabren od strane svog oca, Atar bio zainteresovan za sufizam, sufijske izreke i način života, kao i da je njihove svece smatrao svojim duhovnim vodičima.[7] Atar je ubijen kada mu je bilo 78 godina u masakru koji su Mongoli počinili u Nišapuru aprila 1221. godine. Danas se u Nišapuru nalazi njegov mauzolej koji je sagradio vladar, turkijskij pesnik i filosof Ali-Šir Navai u šesnaestom veku. Mauzolej je u potpunosti renoviran 1940. godine za vreme Reze Šaha Pahlavija. Ideje predstavljene u Atarovim delima odražavaju celokupnu evoluciju sufijskog pokreta. Polazna tačka je ideja da se očekivano odvajanje duše od tela i njeno vraćanje izvoru na onom svetu mogu iskusiti u ovom životu u mističkom jedinstvu koje se dostiže unutrašnjim pročišćenjem.[8] Objašnjavajući ove ideje, Atar koristi materijal ne samo izričito iz sufijskih izvora nego i iz starijeg asketskog nasleđa. Iako su većina njegovih junaka sufije i askete, on unosi i priče iz istorijskih hronika, zbirki anegdota i sve druge vrste visokocenjene književnosti. Njegov talenat za sagledavanje dubljih značenja, koja se kriju iza spoljašnjeg izgleda stvari, omogućava mu da detalje iz svakodnevnog života pretvori u ilustracije svojih misli. Idiosinkrazija Atarovih predstava obezvređuje njegova dela kao izvora za proučavanje istorijskih ličnosti koje on pominje. Ipak, njegova dela imaju veliku vrednost kao izvori za hagiografiju i fenomenologiju sufizma. Sudeći po Atarovim delima, on je pristupio aristotelovskom nasleđu sa skepticizmom i odbojnošću.[9][10] Zanimljivo je da on nije želo da otkrije tajne prirode. Ovo je naročito uočljivo u slučaju medicine koja se dobro uklapala u polje njegovih stručnih znanja kao apotekara. On očigledno nije imao motiva da govori o svom stručnom znanju, što je bilo uobičajno među dvorskim panegiričarima čiju vrstu poezije je on prezirao i nikada je nije pisao. Stručna znanja se pojavljuju u njegovim delima samo u kontekstu gde se tema priče dotiče prirodnih nauka. Poezija Prema istaknutom britanskom orijentalisti Edvardu G. Braunu, Atarova poezija, kao i Rumijeva i Sanaijeva, obiluje pohvalama na račun prve dvojice halifa, Abu Bekra i Omara ibn al-Hataba koji su omrženi u šiitskom misticizmu.[9][10] Kako smatra Anamari Šimel sa Univerziteta Harvard, tendencija da šiitski autori prisvajaju Rumija i Atara pojačala se nakon uvođenja dvanaestoimamskog šiizma kao državne religije u Safavidskom carstvu 1501. godine.[11] Scena iz „Govora ptica” na persijskoj minijaturi. Pupavac, na sredini desno, pojašnjava drugim pticama put sufija U uvodima Mohtar-name (pers.: مختارنامه) i Husrev-name (pers.: خسرونامه), Atar navodi naslove svojih drugih dela: Divan (pers.: دیوان) Asrar-name (Spis o tajni, pers.: اسرارنامه) Govor ptica (pers.: منطق الطیر) Mosibat-name (Spis o ožalošćenju, pers.: مصیبت‌نامه) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی‌نامه) Džavahir-name (Spis o draguljima, pers.: جواهرنامه) Šarh el-kalb (Stanja srca, pers.: شرح القلب)[12] On takođe u uvodu Mohtar-nama navodi da je sam uništio svoja dela Džavahir-name i Šarh al-kalb. Iako savremeni izvori potvrđuju samo Atarovo autorstvo Divana i Govora ptica, ne postoje osnove da se ospori autentičnost Mohtar-nama i Husrev-nama i njihovih predgovora. Jedno delo koje nedostaje na ovom spisku, Tazkirat al-avlija (Hagiologija), verovatno je izostavljeno jer je u pitanju prozno delo; pripisivanje ovog dela Ataru retko se dovodi u pitanje. U svom uvodu Atar pominje i tri svoja druga dela, uključujući jedno pod nazivom Šarh el-kalb za koje se pretpostavlja da je isto ono koje je uništio. Sudbina druga dva pomenuta dela, Kašf el-asrar (کشف الاسرار) i Marifat el-nafs (معرفت النفس) nije poznata.[13] Govor ptica Ptice sveta predvođene pupavcem počinju potragu za svojim kraljem Simurgom. Njihova potraga ih vodi kroz sedam dolina, a u prvoj od njih su suočene sa stotinu poteškoća. One bivaju stavljene pred mnoga iskušenja dok pokušavaju da se oslobode onoga što im je dragoceno i da promene svoje stanje. Kada su uspele u tome, zatražile su vino kako bi otupele efekte dogme, verovanja i neverovanja na njihove živote. U drugoj dolini, ptice su odustale od razloga za ljubav i žrtvovale hiljadu srca kako bi nastavile svoju potragu za otkrivanjem Simurga. Treća dolina zbunila je ptice, naročito kada su otkrile da su njihova ovozemaljska znanja postala potpuno beskorisna i da je njihovo razumevanje postalo ambivalentno: „Naši putevi se razlikuju; nijedna ptica ne zna tajne puteve kojim leti druga ptica. Naše razumijevanje dolazi kroz išarete (znakove); neki su mihrab pronašli, a neki idole.“ Četvrta dolina je dolina nevezanosti, tj. nevezanosti za želju da se poseduje i želju da se otkrije. Ptice su ovde počele da osećaju kako su postale deo univerzuma koji je nepovezan sa njihovom fizičkom stvarnošću. U njihovom novom svetu, planete su male kao čestice prašine, a slonovi se ne razlikuju od mrava. Tek kada uđu u petu dolinu one shvataju da su jedinstvo i raznolikost isto. Važnije od toga, shvatile su da je Bog iznad jedinstva, raznolikosti i večnosti. Kada su ušle u šestu dolinu ptice su ostale začuđene lepotom Voljenog. One osećaju puno tuge i utučenosti, osećaju kao da ne znaju ništa i ništa ne razumeju. Nisu svesne ni sebe samih. Samo je jedna trećina ptica stigla do Simurgovog prebivališta. Ali Simurga tu nije bilo ni na vidiku. Simurgov sluga ih je ostavio da čekaju Simurga dovoljno dugo da su ptice shvatile da su one same si-murg – si (pers.: سی, „trideset“) + murg (pers.: مرغ, „ptica“). Sedma dolina je dolina siromaštva, zaboravnosti, otupelosti, gluvoće i smrti. Sadašnji i budući životi trideset ptica koje su bile uspešne postali su senke koje juri nebesko Sunce. I one, izgubljene u moru Njegovog postojanja, jesu Simurg.[14] Sedam dolina Puta Atar je opisao sedam etapa duhovnog putovanja u Govoru ptica: Dolina traženja, u kojoj putnik počinje da odbacuje sve dogme, verovanja i zablude. Dolina ljubavi, gde se odbacuje razum zarad ljubavi. Dolina spoznaje, gde svetsko znanje postaje krajnje beskorisno. Dolina zadovoljstva, u kojoj se sve želje i privrženosti svetu odbacuju. Ovde ono što se pretpostavlja da je „stvarnost” nestaje. Dolina jedinstva, u kojoj putnik shvata da je sve povezano i da je „Voljeni” (Bog) iznad svega, uključujući harmoniju, mnoštvo i večnost. Dolina čuđenja, gde je, zahvaljujući lepoti „Voljenog”, putnik postao zbunjen i, obuzet strahopoštovanjem, shvata da on ili ona nikada nije ništa znao ili shvatio. Dolina siromaštva i uništenja, gde biće nestaje u svemiru i putnik postaje vanvremensko postojanje. Galerija Slika „Govor ptica“ Kolekcija u Muzeju umetnosti Metropolitan u Njujorku. Folio iz ilustrovanog rukopisa iz 1600. godihe. Slike su dela Habiballaha iz Save, u mastilu, neprozirnim akvarelom, zlatom i srebrom na papiru, dimenzije 25,4 x 11,4 cm [15] Tazkirat el-avlija (Hagiologija) Ovo je jedino Atarovo prozno delo. Na njemu je radio tokom velikog dela svog života i završio ga je pre smrti. U pitanju je biografija muslimanskih svetaca i mistika. Najupečatljivijim delom knjige se smatra onaj gde Atar govori o pogubljenju Mansura el-Haladža, mistika koji je u trenutku ekstaze izgovorio „Ja sam Istina“. Elahi-name (Spis o Božanskom) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی نامه‎‎) je još jedno poznato Atarovo poetsko delo koje sadrži 6500 stihova. Kada su u pitanju forma i sadržaj, postoje neke sličnosti sa Govorom ptica. Ova knjiga govori o kralju koji je suočen sa materijalističkim i ovozemaljskim zahtevima svojih šest sinova. Kralj pokušava da pokaže sinovima da su njihove želje efemerne i besmislene tako što im prepričava veliki broj duhovnih priča. Mohtar-name Mohtar-name (pers: مختار نامه‎‎), opširna zbirka katrena, njih 2088. U ovom delu je obrađena grupa koherentnih mističkih i religijskih tema (potraga za jedinstvom, osećaj jedinstvenosti, distanciranje od sveta, uništenje, zadivljenost, bol, svest o smrti, itd.) kao i podjednako velika grupa tema tipičnih za lirsku poeziju naizgled erotske inspiracije, koju je prihvatila mistička literatura (ljubavna patnja, nemogućnost da se bude zajedno, lepota voljene osobe, stereotipi o ljubavnoj priči kao o slabosti, plakanje, rastanak). Divan [[File:Bihhzad 004.jpg|thumb|262px|Minijatura koju je naslikao Bihzad a koja ilustruje sahranu starog Atara Nišapurija, pošto su ga zarobili i ubili mongolski osvajači.] Atarov Divan (pers.: دیوان عطار‎‎) se sastoji skoro u celosti od pesama ispevanih u formi gazela („lirskih“ pesama), dok je autor svoje rubaije (katrene) sakupio u pomenutom delu Mohtar-name. Divan takođe sadrži i neke kaside (ode), ali one čine manje od jedne sedmine ovog dela. Atarove kaside se bave mističkim i etičkim temama i moralnim poukama. Ponekad su sastavljene po uzoru na Sanaija. Što se gazela tiče, na prvi pogled se zbog vokabulara koji je korišćen čini da su u pitanju samo pesme o ljubavi i vinu, ali uopšteno u sebi sadrže duhovna iskustva i poznati simbolički jezik klasičnog islamskog sufizma. Atarova lirska poezija iznosi iste ideje sadržane i u njegovoj epici. Njegova lirska poezija se ne razlikuje značajno u odnosu na njegovu pripovedačku poeziju, a isto se može reći i za retoriku i motive koji se koriste. Nasleđe Uticaji na Rumija Atar je jedan od najpoznatijih mističkih pesnika Irana. Njegova dela bila su inspiracija Rumiju i mnogim drugim pesnicima. Atar i Sanai su dva autora koja su imala najveći uticaj na Rumija i njegova sufijska gledišta. Rumi sa najvećim poštovanjem pominje njih dvojicu nekoliko puta u svojoj poeziji i kaže: „Atar je prevalio devet gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[16] Kao apotekar Atar je bio pseudonim koji je ovaj pesnik uzeo zbog svoje profesije. Atar znači travar, apotekar, prodavac parfema ili alhemičar. U vreme kada je Atar živeo veliki deo medicine i lekova u Persiji je bio baziran na bilju. Dakle, može se reći da je njegova profesija bila slična savremenim lekarima ili farmaceutima. U popularnoj kulturi Nekoliko muzičara ima albume ili pesme nazvane isto kao i najpoznatije Atarovo delo, Govor ptica, a u sebi takođe sadrže i teme prosvetljenja. Treba pomenuti da je album džez basiste Dejva Holanda napisan kao metafotra njegovog sopstvenog prosvetljenja. Američki Hevi metal bend ima takođe album naslovljen Govor ptica i koji se bavi izuzetno ezoteričkim temama, često u metaforama letenja, unutrašnje vizije, uništenja sebe i jedinstva sa kosmosom. Argentinski pisac Horhe Luis Borhes pominje zaplet Govora ptica u jednoj svojoj priči nazvanoj Pristup el-Mutasimu, Atar na našim prostorima Korica izdanja knjige `Govora ptice` na srpskom jeziku, Kulturni centar Irana, Beograd, 2011. Rukopisi Atarovih dela koji su na naše prostore stigli posredstvom Osmanlija i danas se čuvaju u javnim i privatnim bibliotekama širom bivše Jugoslavije. Atarovo najpoznatije delo, Govor ptica, prevedeno je i na naš jezik i doživelo je nekoliko izdanja. U Srbiji je Kulturni centar I.R. Irana je 2011. godine objavio prepev ovog dela koji je na prevod Ahmeda Anande prepevao Slobodan Đurović.

U dobrom stanju Struktura saraja : azijatski despotizam kao tvorevina mašte na Zapadu u XVIII veku / Alen Grorišar ; [preveo Branko Jelić] Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1988 Izdanje [1. izd.] Izdavanje i proizvodnja Beograd : `Vuk Karadžić`, 1988 (Beograd : Kultura) Fizički opis 214 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Jelić, Branko, 1931-1994 = Jelić, Branko, 1931-1994 Biblioteka Zodijak ; knj. 64 Prevod dela: Structure du sèrail / Alain Grosrichard Tiraž 3.000 Napomene uz tekst. Predmetne odrednice Despotizam -- Azija -- 18. v. SADRŽAJ: I GENEALOGIJA ČUDOVlŠTA Odvratna pretnja ... 7 Leksika ... 8 ’Arkhe despotike’ ...11 Oko Azije ... 23 Pojam za jednu fantazmu ... 31 Nevidljivi lanac ...31 Azijatski despotizam ... 36 Meduzina glava Kralja Sunca . 54 II NA ISTOKU PUSTOM 1. Pogled i pismo ...65 Dve formulacije despotske vlasti ....66 Leteće pismo ...74 Idol ...79 2. Stroj ...83 Vezirov paradoks ...84 Despotov paradoks ...87 Večito kretanje ...92 3. Mač i knjiga ...98 Vojnička disciplina ... 98 Verska maskarada ... 101 4. Muhamed u svim svojim vidovima ... 114 Tradicija ... 114 Istine lažnog proroka ... 121 Polygamia triomphatrix ... 131 III SENKA SARAJA 1. Anatomija saraja ... 139 Podizanje zavese ... 139 Rasparčano despotovo telo ... 142 Deca ... 145 Patuljci i mutavci ...158 Žene ... 150 2. Čuvar pragova ... 160 Belac i crnac ... 188 »Rasprava o evnusima« ... 170 »Nova harmonija« ... 180 3. Druga scena ... 187 Izokrenuti svet ... 187 Selami ... 181 Izmišljanje para koji tvore muškarac i žena ... 201 Wo es war ... 207 Epilog ... 211 Beleška o piscu ... 214 Born in Paris in 1941, Grosrichard entered the École Normale Supérieure in 1962, where he quickly befriended Jacques-Alain Miller and Jean-Claude Milner. Like others of the Cercle d’Épistémologie, Grosrichard was deeply influenced by the teaching of Louis Althusser and Jacques Lacan. In his later work, Grosrichard would continue to engage with eighteenth-century French thought using Lacanian ideas. His major work Structure du sérial (1979) was a study of representations of ‘oriental’ despotism in Western thought, from Racine and Montesquieu to Diderot and Rousseau. Grosrichard showed how, in the vision of these Western authors, the ‘sultan’ in the East played a role not unlike the ‘phallus’ in the Lacanian schema, a figure who incorporates the Name-of-the-father and, through his unencumbered jouissance and origin order that places all other members of the ‘sultan’s court’, serves at once as the site of prohibitive law and an object of envy. The ‘Other’ of the oriental despot, Grosrichard argues, was a screen on which Western ideas of law and the political were played out. When Grosrichard’s volume was translated into English in 1998, Mladen Dolar introduced it as a Lacanian alternative to Edward Said’s classic account, Orientalism (1978).

U dobrom stanju Marksizam i umjetnost / izbor tekstova, predgovor, bilješke o autorima Vjekoslav Mikecin ; [registar imena sastavila Jovanka Aranđelović] Vrsta građe zbornik Jezik hrvatski Godina 1972 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Komunist, 1972 (Beograd : Prosveta) Fizički opis XVI, 345 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 = Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 Aranđelović, Jovanka Zbirka Antologije ; kolo 1, 1 Str. V-XVI: Problemi marksističkog shvaćanja umjetnosti / Vjekoslav Mikecin Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Umetnost -- Marksizam -- Zbornici Umetnost -- Marksistički aspekt sadržaj predgovor problemimarksističkog shvaćanja umjetnosti 5 nasljeđe marksističkog shvaćanja umjetnosti gyorgy lukacs uvod u estetičke spise marksa i engelsa 7 lucden goldmann dijalektički materijalizam i istorija književnosti 28 henri lefebvre marks i engels o estetici 43 umjetnost kao spoznaja umjetnost i istina gyorgy lukacs posebno kao centralna kategorija estetike . . 57 galvano della volpe kritika ukusa 67 kritika pjesničke ,,slike“ 67 semantički ključ poezije 72 arnold hauser sociološki temeljni problem 82 pojam ideologije u povijesti umjetnosti bertolt brecht dijalektika teatra 94 pučkost i realizam 94 — širina i mnogolikost realističkog načina pisanja 98 iz malog organona za teatar 100 može li teatar reproducirati današnji svijet? 104 jurij mihajlovič lotman neka pitanja opšte teorije umetnosti 107 1. specifika umetnosti (postavljanje pitanja) 107 2. problem sličnosti umetnosti i života u svetlu strukturnog pristupa 110 3. materijal umetnosti 113 4. umetnost i problem modela 114 5. umetnost kao semiotički sistem 119 umjetnost kao nova zbilja theodor wiesengrund adorno estetička teorija 126 antonio banfi opažanja o umjetničkim vrstama 138 roger garaudy marksizam i umjetnost 152 karel kosik umetnost i društveni ekvivalent 166 herbert marcuse društvo kao umjetničko djelo 178 — ljepota kao nerepresivni poredak 180 — umjetnost i konzumsko društvo 181 ernst fischer budućnost umjetnosti 185 ernst fischer umjetnost i realizam 193 umjetnost, društvo, revolucija walter benjamin umjetničko djelo u doba svoje tehničke repro- duktivnosti 200 — predgovor 200 ernest bloch diskusija o ekspresionizmu (1938) 215 lav davidovič bronstein-trocki književnost i revolucija 225 — partijska politikau umjetnosti 225 — umjetnost revolucije i socijalistička umjetnost 227 nikolaj ivanovič buharin o poeziji, poetici i zadacima poetskog stvaranja 240 1. poezija 240 2. povijesni vrhunac, nivo poetskog stvaranja u sssr i zadad poezije 246 antonio gramsci umjetnost i borba za novu civilizaciju 258 — odgojna umjetnost 259 — kriteriji književne kritike 260 — metodska mjerila 262 — iskrenost (ili spontanost) i disdplina 264 — sadržaj i forma 265 — književnid i umjetnička ,,boema“ 265 miroslav krleža predgovor jpodravskim motivima“ krste hegedušića 269 arnold kettle realizam i romansa 291 jean-paul sartre angažovana književnost 304 — šta znači pisati? 307 — zašto pisati 308 — za koga se piše 310 — situacija pisca u 1947 314 jean-paul sartre pitanja metoda 317 a) teorijsko ishodište: izvorni ili dogmatski marksizam 317 b) primer jedne analize: flober 319 anatolij vasiljevič lunačarski kulturni zadaci radničke klase — općeljudska i klasna kultura 324 registar imena 327

Spolja je kao na slikama Unutra nema podvlačenja Oto Vajninger (nem. Otto Weininger) je bio austrijski filozof jevrejskog porekla. Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen u Beču 3. aprila 1880. godine kao drugo dete jednog umetničkog zanatlije. Bio je veseo dečak i rado je učestvovao u dečjim igrama. Prilično rano je kod njega počeo da se primećuje snažan nagon za znanjem. U gimnaziji je marljivim čitanjem istorijskih, književnih i filozofskih dela bio mnogo ispred svojih godina. U to doba se najviše zanimao za filologiju, a i nosio se mišlju da postane filolog. Francuskim, engleskim i italijanskim jezikom potpuno je vladao, a dobro je poznavao španski i norveški.[1] Smisao za prirodne nauke i matematiku probudio se kod njega tek kasnije, kada je pohađao univerzitet. Na studijama se naročito podrobno bavio filozofijom, biologijom, fiziologijom, fizikom i matematikom.[2] Za eksperimentalne vežbe u laboratoriji nije pokazivao mnogo sklonosti. Veoma je karakterističan njegov odnos prema muzici, za koju je bio neobično talentovan. Muzički utisak u njemu je budio slike iz duševnog života ili iz prirode, pa i onde gde je posredi bila samo apsolutna muzika, daleka od svakog teksta i programa. Najveći među svim muzičarima, najveći umetnik čovečanstva uopšte, za njega je Rihard Vagner.[3] Posle Vagnera najviše je poštovao Betovena. Mocart, Bah i Hendl bili su, u njegovom smislu, najpobožniji kompozitori. Karakterističan je i njegov odnos prema prirodi. Imao je inzvaredno snažno, diferencirano i obuhvatno osećanje za prirodu, i kao u slučaju muzike, svi utisci su povezani sa asociranim sadržinama predstava. Najdublje razumevanje Vajningerovog života i mišljenja razotkriva nam njegov stav prema dualizmu. Čovek je, prema Vajningeru, sastavljen iz dva dela: jedan deo potiče iz svemira, iz kosmosa, iz božanstva, a drugi iz ništavila, iz haosa, iz đavola. Deo iz kosmosa proteže se na sve u čemu se izražava ono što je dobro, lepo i istinito; u njemu se nalazi sve pozitivno, sve što samostalno egzistira, svaka snaga i životna radost, a istovremeno i sve objektivno što povezuje ljude jedne s drugima. Druga polovina, nasleđe haosa, sadrži sve negativno, sve što egzistira neslobodno i ne na osnovu sebe samog, svaki strah i slabost i sve što razdvaja ljude: na njihovom čelu zločin i ludilo. Sa psihijatrijske strane Vajninger je označen kao histeričan. Smatralo se da je ova dijagnoza opovrgla njegova načela. Sigurno je da je Vajninger u to doba gotovo uvek bio blizu očajanja, ali uprkos tome, sačuvao je moralnu snagu da do smrti održava veru u mogućnost svoje pobede. Nakon što je odlučio da se ubije, napustio je stan svojih roditelja i iznajmio jednu sobu u kući u kojoj je umro Betoven. Tu je proveo jednu noć. Rano ujutru, 4. oktobra 1903. godine okončao je svoj život prostrelivši se kroz grudi.[2] Doživljavajući zlo sveta kao sopstvenu krivicu, Oto Vajninger je presudio sam sebi potvrđujući i na ovaj tragičan način činjenicu praroditeljskog greha i slobodne odluke svakog čoveka da se prema njemu postavi. Bibliografija[uredi | uredi izvor] Pol i karakter, u prevodu Irme Schossberger, Geca Kon, Beograd, 1938. (još dva izdanja 1986. i 1987. godine u izdanju „Književnih novina“, biblioteka „Kristali`) O krajnjim životnim svrhama u prevodu Branimira Živojinovića, biblioteka „Eseji“, izdavačke kuće Paideia, Beograd, 1997.

Izdavač: Službeni glasnik, Beograd Biblioteka Književne nauke, umetnost i kultura Kolekcija Glasnik Priredila: Meri Makarti Prevod: Adriana Zaharijević, Aleksandra Bajazetov Pogovor: Daša Duhaček Povez: broširan Broj strana: 605 Veoma dobro očuvana. Hana Arent (1906–1975) bila je jedan od najsjajnijih i najoriginalnijih političkih mislilaca XX veka, neuporedivi istraživač pojave totalitarizma, nasilja i zla u našem vremenu. Bez nje je nezamisliva savremena politička filozofija. Tokom celog svog života plodan esejista i filozof, filozofiju je studirala u Hajdelbergu kod Karla Jaspersa. Potom je morala da beži pred nacističkim progonom. Niz godina je predavala političku filozofiju u Njujorku i Čikagu. Ovo delo prvi put je objavljeno 1978. godine i zapravo je njeno poslednje delo, prebogato u svojoj izazovnoj analizi čovekove mentalne aktivnosti sagledanoj u dimenzijama mišljenja, volje i suđenja. S A D R Ž A J: MIŠLJENJE Uvod I. Pojava 1. Fenomenalna priroda sveta 2. (Istinsko) biće i (puka) pojava: teorija o dva sveta 3. Preokretanje metafizičke hijerarhije: vrednost površine 4. Telo i duša; duša i duh 5. Pojava i privid. 6. Misleće ja i sopstvo: Kant 7. Stvarnost i misleće ja: kartezijanska sumnja i sensus communis 8. Nauka i zdrav razum; Kantovo podvajanje razuma i uma; istina i smisao II. Delatnosti duha u svetu pojava 9. Nevidljivost i povlačenje 10. Unutarnji rat mišljenja i zdravog razuma 11. Mišljenje i delanje: posmatrač 12. Jezik i metafora 13. Metafora i neizrecivo III. Šta nas navodi da mislimo? 14. Pretfilozofske pretpostavke grčke filozofije 15. Platonov odgovor i njegovi odjeci 16. Rimski odgovor 17. Sokratov odgovor 18. Dvoje-u-jednom IV. Gde smo kad mislimo? 19. „Tantôt je pense et tantôt je suis` (Valeri): nigde 20. Jaz izmedu prošlosti i budućnosti: nunc stans 21. Postskiptum HTENJE Uvod I. Filozofi i volja 1. Vreme i delatnosti duha 2. Volja i moderno doba 3. Glavni prigovori volji u filozofiji posle srednjeg veka 4. Problem novog 5. Sudar mišljenja i htenja: tonalitet delatnosti duha 6. Hegelovo rešenje: filozofija istorije II. Quaestio mihi factus sum. Otkrivanje unutrašnjeg čoveka 7. Moć izbora: proairesis, preteča volje 8. Apostol Pavle i nemoć volje 9. Epiktet i svemoć volje 10. Avgustin, prvi filozof volje III. Volja i razum 11. Toma Akvinski i primat razuma 12. Duns Skot i primat volje IV. Zaključak 13. Nemački idealizam i „duga pojmova` 14. Ničeovo odbacivanje volje 15. Hajdegerova volja za ne-htenjem 16. Ponor slobode i novus ordo saeclorum (K-144)

KARL POPER TRAGANJE BEZ KRAJA - INTELEKTUALNA AUTOBIOGRAFIJA Prevod - Branislav Kovačević Izdavač - Nolit, Beograd Godina - 1991 306 strana 19 cm Edicija - Filozofska biblioteka ISBN - 86-19-01898-1 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, ima posvetu, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Zahvalnost 1 Sveznalaštvo i pogreška 2 Sećanja na detinjstvo 3 Rani uticaji 4 Prvi svetski rat 5 Jedan rani filozofski problem: beskonačnost 6 Moj prvi filozofski neuspeh: problem esencijalizma 7 Duga digresija vezana za esencijalizam: šta me još uvek deli od većine savremenih filozofa 8 Ključne godine: marksizam, nauka i pseudonauka 9 Rane godine studija 10 Druga digresija: dogmatsko i kritičko mišljenje; učenje bez indukcije 11 Muzika 12 Razmišljanja o nastanku polifone muzike: psihologija ili logika otkrića 13 Dve vrste muzike 14 Progresivizam u umetnosti, naročito u muzici 15 Poslednje godine na univerzitetu 16 Teorija znanja: Logik der Forschung 17 Ko je ubio logički pozitivizam? 18 Realizam i kvantna teorija 19 Objektivnost i fizika 20 Istina; verovatnoća; potkrepljenost 21 Približavanje rata; jevrejsko pitanje 22 Emigracija: Engleska i Novi Zeland 23 Početni rad na Novom Zelandu 24 Otvoreno društvo i Beda istoricizma 25 Ostali rad na Novom Zelandu 26 Engleska: na londonskom fakultetu za ekonomiju i političke nauke 27 Početak rada u Engleskoj 28 Prva poseta Sjedinjenim Državama Susret sa Ajnštain 29 Problemi i teorije 30 Debate sa Šredingerom 31 Objektivnost i kritika 32 Indukcija; dedukcija; objektivna istina 33 Metafizički istraživački programi 34 Borba protiv subjektivizma u fizici: kvantna mehanika i sklonost 35 Boleman i strela vremena 36 Subjektivistička teorija entropije 37 Darvinizam kao metafizički istraživački program 38 Svet 3 i treći svet 39 Problem telo - um i svet 3 40 Mesto vrednosti u svetu činjenica Pogovor Beleške Glavna dela i skraćenice naslova Odabrana bibliografija `The book chronicles Popper`s life from the beginning, including wider implications he drew from his experiences. In chapter 1, `Omniscience and Fallibility,` for example, he describes his apprenticeship to a cabinetmaker while he was a university student. His master invited him to ask anything he liked, because, with due modesty, the master claimed to know everything. From his omniscient master, Popper writes that he became a disciple of Socrates and learned more about the theory of knowledge, including how little he knew, than from his university teachers. Other thematic chapter subjects include music, education, philosophical problems Popper encountered, and his differences from other philosophers, whether earlier or contemporary. These are woven into an account of events in his life and research programmes that he developed. For example, Chapter 24 discusses 2 of his best-known works, The Open Society and Its Enemies and The Poverty of Historicism, and the origins of `critical rationalism` to describe the approach he espoused.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Popper Unended Quest

Autor - osoba Okakura, Kakuzo, 1863-1913 = Okakura, Kakuzo, 1863-1913 Horioka, Jasuko Naslov Knjiga o čaju / Kakuzo Okakura. Životopis Kakuzoa, pisca knjige o čaju / Yasuko Horioka ; priredio i s engleskoga preveo Marko Grčić Vrsta građe prikaz URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik hrvatski Godina 1989 Izdanje 2. dopunjeno izd. Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Grafički zavod Hrvatske, 1989 Fizički opis 190 str., VIII str. s tablama : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Grčić, Marko, 1938- = Grčić, Marko, 1938- ISBN 86-399-0168-6 (karton s omotom) Napomene Stv. nasl. izvornika: 1. The book of tea. 2. The life of Kakuzo Tiraž 3.000 Str. 9-21: Uvod / E. F. Bleiler Pogovor: str. 85-93 Kronologija: str. 171-173 Čajna umjetnost: ambijent i pribor: str. 175-183 Prevodiočeva bilješka: str. 185-186 Napomene i objašnjenja uz tekst. Predmetne odrednice Okakura, Kakuzo, 1863-1913 Čaj -- Filozofski aspekt -- Japan Čaj -- Umetnost -- Japan Esejistička knjiga koja se smatra najboljim delom koje čitaocu sa Zapada predočava istočnjački način razmišljanja. Kroz istoriju čaja i čajnu ceremoniju autor nam približava kulturu, umetnost i filosofiju Dalekog istoka. Kakuzô Okakura rodio se u Yokohami 26. 12. 1862. U bogatu istoriju kulturnih odnosa Istoka i Zapada ušao je kult-delom „Knjiga o čaju”. Uzimajući za polazište tzv. japansku čajnu ceremoniju, neku vrstu društvenog sakramenta, Okakura nastoji otkriti i rasvetliti elemente po kojima se kultura Japana, i uopšte kulture Istoka, razlikuju od zapadnjačke kulture. Kakuzo je umro 2. 9. 1914. u Akapuri. Filozofija čaja nije puki esteticizam, u uobičajenom smislu te reči, jer ona izražava, skupa sa etikom i religijom, ceo naše pogled na čoveka i prirodu. Ona je higijena jer nameće čistotu; ekonomija jer pokazuje više uživanje u priprostome negoli u zamršenom i skupocenom; moralna geometrija jer definiše naš smisao za razmere svemira. Ona izražava pravi duh istočnjačke demokratije jer svoje poklonike pretvara u aristokrate ukusa. Okakura Tenšin (japanski: gāng cāng tiān xīn Okakura Tenšin) je japanski naučnik i pisac istorijskih romana i dokumentarnih filmova. Smatra se jednom od najznačajnijih i zagonetnijih ličnosti u japanskoj umetnosti i kulturi u periodu Meijia. Piše pod pseudonimom Kakuzo Okakura. Kakuzo Okakura rođen je 14. februara 1863. godine u Jokohami, Kanagava (tada provincija Musashi) u Japanu, u porodici samuraja, a kasnije je njegov otac postao bogat trgovac svilom. Odgajan je u tradicionalnim japanskim idealima i umerenim nacionalizmom. Sa 7 godina počeo je da studira engleski jezik u misionarskoj školi koju je vodio dr Curtis Hepburn, a 1873. ušao je u školu stranih jezika u Tokiju. Sa 15 godina upisao se u Tokijski carski univerzitet, gde je 1880. godine diplomirao englesku filologiju. Jedan od njegovih nastavnika bio je američki filozof Ernest Phenolosa, kome je kasnije postao prevodilac tokom svojih turneja po Japanu. Po završetku studija radio je u Ministarstvu prosvete. 1882. godine predavač je u Strukovnoj školi (danas Univerzitet Senshu). 1887. suosnivač je Tokijske škole likovnih umetnosti, kojoj je bio rektor 10 godina. Doprinosi veliko u organizaciji Japanske akademije umetnosti. 1889. godine postao je jedan od osnivača časopisa `Coca` posvećen umetnosti Istoka. Godine 1902, tokom putovanja u Indiju, upoznao je Rabindranath Tagore. Godine 1904. pozvao ga je Villiam Bigelov u Muzej likovnih umetnosti u Bostonu, a 1910. postao je prvi šef azijskog odeljenja za umetnost. Njegova najpoznatija dela su „Ideali istoka“, Japansko buđenje i „Čajna knjiga“, piše na engleskom jeziku, a u svojoj ikoničnoj knjizi čaja objašnjava poetično i zadivljujuće istoriju čaja i sve aspekte japanskog čaja. ceremonije, i za kulturu, istoriju i filozofiju Istoka. Dela pisca su pogodna za upoznavanje zapadnog sveta sa Japanom, mentalitetom istočnog čoveka. Njegova teorija umetnosti nosi duh Istoka, sa njegovom suptilnom poetskom intuicijom. Aktivni je pobornik očuvanja temelja tradicionalne japanske kulture i tradicionalnog japanskog slikanja nihonga. Kakuzo Okakura umro je 2. septembra 1913. u Mioku, Niigata, u Japanu. 1967. godine u Tokiju je otvoren memorijalni park nazvan po njemu, mesto tokijske škole likovnih umetnosti. Iz sadržaja: Šoljica čovečnosti Škole čaja Taoizam i zen Čajna soba Poštovanje umetnosti Cveće Majstori čaja MG51 (N)

Osnove islamske filozofije 1-2 / Muhammed Taqi Misbah Yazdi Mostar 2013. Tvrd povez, 431 + 358 strana. Knjige su, bukvalno, kao nove. V6 Za razliku od uvriježenog i nametnutog mišljenja da je islamska filozofija nekad u davnoj prošlosti imala kratkotrajan zamah i da je okončala svoju filozofsku meditaciju smrću Ibn Rušda, na Zapadu poznatog kao Averroes (1198), filozofija u Perziji doživljava svoj novi procvat i intelektualni zamah, koji još uvijek jednako tako živi. Potvrda rečenog je i djelo koje je pred nama. S druge strane, ako osmotrimo filozofsku misao na Zapadu kroz stoljeća, naći ćemo mnoštvo filozofskih sistema koji se smjenjuju i opovrgavaju jedni druge, što je dovelo do pojave da su neki mislioci, suočeni s ovom činjenicom, zastali, izjavivši da — prije nego što se krene u propitivanje same filozofske misli — najprije treba preispitati oruđa spoznaje i procijeniti njihovu snagu i valjanost u činu spoznaje. To je dovelo do razvoja epistemologije. Našavši se pred ovim pitanjem, zapadna filozofija je u posljednje vrijeme mnogo više naučne pažnje posvetila epistemologiji nego islamski filozofi, koji nisu bili suočeni s nedoumicama oko navedenog. Naravno, i kod islamskih filozofa se u prošlosti mogu naći stavovi o epistemologiji, ali — iz razumljivih razloga — u ograničenom obliku. U novije vrijeme ovo pitanje i medu islamskim filozofima dobija na značaju. Tako i ovo djelo, prije pristupa ontologiji, razmatra pitanja epistemologije iz ugla islamskih filozofa, što predstavlja jednu od dobrih strana knjige o kojoj je riječ. Treba reći da je, nakon uvodnih rasprava u kojima se nudi kratak pregled filozofskih misli i definiranja filozofije i njezina odnosa s naučavanjem te epistemologije, ovo djelo koncipirano prema tradicionalnoj podjeli i viđenju filozofije unutar islamskoga svijeta. Prema toj podjeli i takvom viđenju, filozofija se dijeli na opći ili uvodni dio - gdje se razmatraju opća pitanja svake filozofije i koji je uvod za sljedeće poglavlje, i božansku filozofiju ili teozofiju (teologiju) gdje se razmatraju pitanja u vezi s Bogom Uzvišenim, što i jeste krajnji cilj svakog filozofskog pregnuća. Iz sadržaja: Riječ urednika 1. DIO: UVODNE RASPRAVE 1. Kratak pregled toka filozofske misli do početka islamske epohe 2. Kratak pregled toka filozofske misli od srednjeg vijeka do osamnaestog stoljeća 3. Kratak pregled toka filozofske misli u poslednja dva stoljeća 4. Stručno značenje termina nauka i filozofija 5. Filozofija i nauke 6. Šta je filozofija 7. Položaj filozofije 8. Metoda istraživanja u filozofiji 9. Odnos između filozofije i naua 10. Nužnost filozofije 2. DIO: EPISTEMOLOGIJA 11. Uvod u epistemologiju 12. Samoočiglednost načela epistemologije 13. Vrste znanja 14. Stečeno znanje 15. Vrste univerzalnih pojmova 16. Empirizam 17. Uloga razuma i osjetila u predodžbama 18. Uloga razuma i osjetila u potvrdama 19. Vrijednos znanja 20. Vrednovanje etičkih i pravnih sudiva 3. DIO: ONTOLOGIJA 21. Uvod u ontologiju 22. Pojam egzistencije 23. Opredmećena zbilja 24. Egzistencija i štastvo 25. Presudbe o štastvu 26. Uvod u fundamentalnost (počelnost) egzistencije 27. Fundamentalnost (počelnost) egzistencije 28. Jedinstvo i mnoštvo 29. Jedinstvo i mnoštvo u opredmećenoj egzistenciji 30. Razine egzistencije 4.DIO: UZROČNOST 31. Uzrok i posljedica 32. Načelo uzročnosti 33. Uzročna veza 34. Uzročne veze među materijalnim stvarima 35. Ovisnost posljedice o uzroku 36. Veze uzroka i posljedice 37. Presude o uzroku i posljedici 38. Djelotvorni uzrok 39. Krajnji uzrok 40. Svrhovitost kosmosa 5. DIO: MATERIJALNO I NEMATERIJALNO 41. Materijalno i nematerijalno 42. Šta je prostor? 43. Šta je vrijeme? 44. Vrste supstanci 45. Nastavak rasprave o vrstama supstanci 46. Materija i forma 47. Akcidenti 48. Kvalitet 49. Zbilja znanja 50. Ujedinjenje znalca i znanog 6. DIO: NEPROMJENJIVO I PROMJENJIVO 51. Nepromjenjivo i promjenjivo 52. Potencijalno i aktuelno 53. Nastavak rasprave o potencijalnom i aktuelnom 54. Nastajanje i propadanje 55. Kretanje 56. Osobine kretanja 57. Diobe kretanja 58. Kretanje u akcidentima 59. Kretanje u supstanci 60. Nastavak rasprave o supstancijalnom kretanju 7.DIO: TEOLOGIJA 61. Način spoznaje boga 62. Dokazivanje nužnog bića 63. Tevhid 64. Jedinstvo u radnjama 65. Božiji atributi 66. Bitski atributi 67. Djelatni atributi 68. Svrha stvaranja 69. Božija odluka i odredba 70. Dobro i zlo u kosmosu Perzijsko - bosanski rječnik stručnih pojmova iz filozofije O autoru

MIŠEL FUKO ISTORIJA SEKSUALNOSTI - volja za znanjem Prevod - Jelena Stakić Izdavač - Prosveta, Beograd Godina - 1982 145 strana 21 cm Edicija - Biblioteka Erotikon Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: MI, VIKTORIJANCI HIPOTEZA O PRIGUŠIVANJU 1. Podstrek na govor 2. Usađivanje izopačenog SCIENTIA SEXUALIS MEHANIZAM SEKSUALNOSTI 1. Ulog 2. Metoda 3. Područje 4. Periodizacija PRAVO SMRTI I VLAST NAD ŽIVOTOM Pogovor `Nisam, nažalost, pronašao jedan tekst o Fukou koji sam objavio pre više godina i koji je imao izvesnog odjeka u našoj javnosti, koja i pored brojnih prevoda Fukoovog dela, mislim, naravno na stručnu javnost, nije pokazala naročito zanimanje za njegovo delo koje je, bez sumnje, ostavilo značajan trag u savremenom mišljenju. Kako valja razumeti ovaj pokušaj Dejana Aničića da redakcijom starog prevoda Jelene Stakić iz 1978. godine, ovog Fukoovog dela iz srednje faze, što nije postupak ustaljen u ovoj sredini, koja je danas još manja nego što je bila da, možda, oživi ponovni interes za novo čitanje Fukoa? Jer, Fuko se jedva i pominje u našim udžbenicima filozofije. Da podsetim, recimo, da je značajan projekat ponovnog prevođenja Ničea izgleda zapao u nepremostive teškoće. O razlovima za svoj poduhvat Aničić razložno govori u `Belešci za novi prevod Volje za znanjem“: `Mišel Fuko se“, piše Aničić, `na srpski prevodi u kontinuitetu od preko 35 godina i u toj prevodilačkoj istoriji takođe se lako uočavaju svi ovi fenomeni terminološke neusaglašenosti (ona je, međutim, u izvesnom smislu upravo zbog toga zanimljiva, budući da te razlike u prevodilačkim rešenjima ponekad reflektuju kulturne osobenosti određenog trenutka). U nastavku ćemo se koncentrisati na tri konkretna teoretska pojma koja smo drugačije preveli u odnosu na prvi prevod iz 1978. godine. To su dispozitiv umesto ranijeg mehanizam, moć umesto ranijeg vlast i diskurs umesto govor.“ Moram da kažem da ova beleška deluje isuviše skromno u odnosu na značaj koji novi prevod ima u odnosu na stari pošto su ova tri termina: dispozitiv, moć i diskurs, umesto starih: mehanizam, vlast i govor, doista, osnovni u Fukoovom konceptu, njegovoj teoriji, koja nipošto nije nešto stabilno i koja se menja od projekta do projekta, kao što je to slučaj i sa ovom `Istorijom seksualnosti I” koja je, kao i drugi Fukoovi projekti, ostala nezavršena. Uostalom, Fuko i sam više nego jasno, definiše ove termine pišući da moć nije vlast a diskurs nije govor, dok je u pogledu dispozitiva očigledno da ga ne treba prevoditi budući da je u ovoj nestabilnoj trijadi dispozitiv ono što je najstarije i što joj kao dispozicija, odnosno sama mogućnost, stoji u osnovi. Poklič `Zaboraviti Fukoa!”, kao što je poznato, dolazi od Bodrijara, ali ne bi bilo Bodrijarovih simulakruma da nije bilo Fukoove arheologije znanja koja je promenila idealistički koncept o privilegovanom statusu kognitivnog subjekta i zamenila ga diskursom, ili arhivom, iz kojih dolazi ova složena igra moći, znanja i samog diskursa koji proizvodi i umnožava moderni subjekt ili subjekte. Posle Fukoovih arheoloških istraživanja postalo je očigledno da su ovi složeni, nestabilni i otvoreni odnosi moći i znanja, znanja i moći koji stvaraju ove teške i anonimne diskurse, kao i moderni diskurs o seksualnosti koji je ovde analiziran kao, u osnovi, politički dispozitiv tzv. `normalizujućeg društva“ ili `seksualnog društva“, odgovorni za arheološki status starog subjekta. Postoji još jedan razlog radi kojeg je Aničić veoma u pravu kada insistira na novom prevodu, pošto Fuko eksplicitno govori o tome da seksualnost i moć nisu nikakve ontološke, prirodne strukture, budući da seks nema svoju `prirodu“ i ne pripada `prirodi“ nego diskursu i diskursima, odnosno arhivu i arheologiji modernog znanja. `Nema sumnje da treba biti nominalist”, piše Fuko, `moć nije jedna ustanova i nije jedna struktura, ona nije izvesna snaga kojom su neki obdareni: moć je ime koje se nadeva nekoj složenoj strateškoj situaciji u datom društvu“. Kako, dakle, `zaboraviti Fukoa“ koji je na kraju sva pitanja ostavio otvorenim u ovom polemičkom i polisemičkom disputu pa i ono o `pravu smrti i moći nad životom“. Jer je tvrdnja `seks jeste vredan smrti“, samo ironija jednog dispozitiva. Nenad Daković` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Michel Foucault The History Of Sexuality The Will To Knowledge Michael

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor: C. Wright Mills Izdavač: Naprijed - Zagreb, 1979. Tvrd povez, 325 str. nepodvlačena BIJELI OVRATNIK Američke srednje klase I.DIO: 1.Svijet malog poduzetnika 2.Transformacija vlasništva 3.Retorika konkurencije, II.DIO: 4.Nova srednja klasa 5.Rukovodeći demijurg 6.Stare profesije i nove struke 7.Inkorporirana inteligencija 8.Velika trgovina 9.Divovski ured III.DIO: 10.Rad 11.Panika zbog statusa 12.Uspjeh, IV.DIO: 13.Nova srednja klasa 14.Sindikalizam bijelih ovratnika 15.Politika pozadine, Latinica, Šiven povez Čarls Rajt Mils (engl. Charles Wright Mills; 28. avgust 1916—20. mart 1962.) bio je američki sociolog i profesor sociologije, koji je, pored Hansa H. Gerta, popularizovao teorije Maksa Vebera u Sjedinjenim Američkim Državama. Mils je zapamćen po knjigama `Elita vlasti`, `Beli okovratnik` i `Sociološka imaginacija`. Milsa je posebno zanimala odgovornost i uloga intelektualaca nakon Drugog svetskog rata, i promovisao je ideju da naučnici ne bi trebalo da budu samo nezainteresovani posmatrači, već bi trebalo da utvrde svoju društvenu odgovornost. Bio je zabrinut za etiku svojih kolega sociologa, smatrajući da često ne uspevaju da utvrde moralno vođstvo, čime predaju svoju društvenu odgovornost ljudima nekvalifikovanim za preuzimanje vodećih pozicija. Detinjstvo i obrazovanje (1916—1934) Čarls Rajt Mils rođen je u gradu Vejko u američkoj saveznoj državi Teksas 28. avgusta 1916. godine, i ostao je u Teksasu do svoje 23. godine.[1] Njegov otac Čarls je radio kao prodavac osiguranja, dok je njegova majka Frensis ostajala kod kuće kao domaćica.[1][2] Njegova porodica se stalno selila tokom njegovog odrastanja, što je za rezultat imalo to da on vodi relativno izolovan život sa malo trajnih veza.[3] Mils je završio Srednju tehničku školu u Dalasu 1934. godine.[4] Godine studiranja (1935—1942) Mils je prvobitno pohađao Univerzitet A&M u Teksasu, ali je odustao nakon prve godine i zatim diplomirao sociologiju i magistrirao filozofiju na Univerzitetu u Ostinu u Teksasu 1939. Do trenutka kad je diplomirao, njegovi radovi su bili objavljivani u dva vodeća sociološka žurnala.[5] Dok je studirao, upoznao je svoju prvu ženu, Doroti Helen Smit, i oženio se njom 1937 godine. Razveli su se 1940, pa opet venčali 1941, a njihova ćerka Pamela rođena je 1943. godine.[1] Mils je doktorirao sociologiju na Univerzitetu u Viskonsinu 1942. godine.[1] Nakon toga napušta Viskonsin jer je postavljen za profesora sociologije na Univerzitetu u Merilendu. Rana karijera (1942—1956) Dok je radio kao profesor na univerzitetu u Merilendu do 1945. godine, Milsova zainteresovanost i umešanost u američku politiku je rasla. Postao je prijatelj sa trojicom istoričara sa kojima je sarađivao u ovom periodu Drugog svetskog rata na mnogim temama, a rezultat toga bilo je to što je svaki od njih pisao o mnogim savremenim problemima rata i njihovim uticajem na američko društvo.[1] Mils se 1945. seli u Njujork, ujedno se razdvajajući od svoje žene, od koje se razveo 1947. U Njujorku je dobio poziciju saradnika u istraživanju na Univerzitetu Kolumbija. Tokom tog vremena napisao je i svoju knjigu `Beli okovratnik`, koja je konačno objavljena 1951. Mils se 1947. oženio svojom drugom ženom, sa kojom je 1955. dobio ćerku. Nakon semestra predavanja na Univerzitetu u Čikagu 1949, Mils se vraća na Univerzitet Kolumbija, gde je prvi put unapređen 1950, a drugi 1951.[6] Mils se sa porodicom preselio u Kopenhagen 1956-57, kako bi tamo radio kao profesor, ali se nakon razvoda 1957. nazad vraća sam.[7] Starost i smrt (1958—1962) Mils se oženio svojom trećom ženom i nastanio u Okrugu Rokland u Njujorku 1959, a njihov sin se rodio 1960. godine.[7] U avgustu 1960. godine proveo je neko vreme na Kubi, gde je intervjuisao Fidela Kastra, koji je priznao da je čitao Milsovu knjigu `Elita moći`.[7] Mils je opisivan kao čovek u žurbi, i pored njegove ubrzane prirode, on je u velikoj meri poznat po svojoj borbenosti. I njegov privatni život, sa tri braka, sa po detetom iz svakog, i nekoliko afera, i njegov profesionalni život, u kojem je izazivao i kritikovao mnoge od svojih profesora i saradnika, svakako se mogu okarakterisati kao `burni`. U jednoj od Milsovih biografija, napisanoj od strane Luisa Horovica, autor piše o Milsovoj svesti o svojoj bolesti srca i spekuliše da je to uticalo na to kako je živeo. Mils je opisivan kao neko ko je radio brzo, ali efikasno. To je možda rezultat njegove svesti o tome da neće dugo živeti zbog stanja svojeg srca.[8] Mils je doživeo 4 srčana udara tokom života, i od četvrtog je umro 20. marta 1962. godine.[9] Umni rad Književna dela Najznačajnija su tri dela – `Beli okovratnici: američke srednje klase`, potom `Novi ljudi moći: američke radničke vođe`, i `Elita moći`, njegovo najpoznatije delo. `Beli okovratnici: američke srednje klase` (1951) Ovo delo je studija američke srednje klase, koje objašnjava nastanak `nove klase` - `belih okovratnika`. Kategorija otuđenja je glavna teorijska osnova Milsove analize »belih okovratnika«, koji su u suštini moderni robovi velikih korporacijskih sistema jer zapošljavanjem prodaju ne samo svoju radnu sposobnost nego i svoju ličnost, gube sve individualne odlike nezavisnosti, u večitom su strahu od gubitka posla pa brižljivo i bespogovorno obavljaju rutinske poslove u »timu eksperata« i tako u klasnu strukturu savremene Amerike unose niz novih psiholoških osobina poput apsolutne poslušnosti višim hijerarhijskim krugovima korporacije i društva, sebičnosti, ulagivanja šefovima, cinkarenja drugog da bi mu se preotelo radno mesto ili dobila povišica i sl.[10] `Novi ljudi moći: američke radničke vođe` (1948) Zaključak ovog dela je da se rad odrekao svoje tradicionalne uloge i pomirio sa životom unutar kapitalističkog sistema. `Elita moći` (1956) Mils u ovom delu opisuje veze između političkih, vojnih i ekonomskih elita, napominjući da dele zajednički pogled na svet- da moć počiva u centralizaciji vlasti u okviru elita društva. Kritika američkog društva Čarls Rajt Mils predstavlja, van svake sumnje, najzanimljiviju figuru u američkoj sociološkoj misli XX veka. Izrazito levičarskog opredeljenja, podvrgao je oštroj kritici celokupno američko društvo na način koji je odudarao od stavova dotadašnjih kritičara. Stoga je na sebe još za života navukao gnev svojih akademskih kolega, a i šire američke javnosti. Mils je sebe smatrao ne samo naučnikom nego i humanistom. Verovao je da se glavna misija nauke, pa u tom smislu i sociologije, sastoji u tome da služi ljudima i bori se protiv raznih oblika društvene nepravde. Sociologija – govorio je Mils – ima oslobodilačku funkciju za čoveka, ona mora da leči ljudske tegobe, a ne samo da ih objašnjava. Iako, po sopstvenim rečima, nije bio marksista, cenio je Marksov metod analize kapitalističkog društva XIX veka smatrajući da nijedan ozbiljan sociolog koji istražuje savremeno buržoasko društvo ne može da prenebregne značaj Marksovih naučnih dometa. Polazeći od takvih načela Rajt Mils je svakako najveći kritički analitičar kapitalizma XX veka, tačnije američkog kapitalizma kao njegove najizrazitije i najviše razvijene forme. Suštinu Milsovih istraživanja čini kritička analiza srednjih slojeva i američke elite. Mils je smatrao da savremeno američko društvo nikako nije demokratsko, jer je hladna racionalnost korporacije čak i od vanredno dobro plaćenog službenika napravila čoveka koji prestaje da razmišlja svojom glavom (»vedro raspoloženi robot«) a porast tehničkog i materijalnog obilja doprineo je da ekonomska racionalnost više nije bila instrument proširenja čovekove slobode. Rađa se – pisao je Mils – novi tip racionalnosti bez uma koji postaje karakteristika civilizacije masovne proizvodnje, masovne potrošnje, masovne kulture i masovne dokolice (cveta industrija zabave koju Mils s pravom naziva opakom industrijom zaglupljivanja). Iz svega rečenog američki kapitalizam, po Milsu, jeste idejno dezorijentisano društvo i duboko moralno rastočeno. Mils ga naziva društvom organizovane neodgovornosti želeći da ukaže na rastući jaz između ogromne moći elite i potpune bespomoćnosti mase. Čarls Rajt Mils je u značajnoj meri uzburkao sociološku akademsku javnost svojom pojavom. Isto tako, u značajnoj meri je oplemenio američku tradicionalnu i tvrdokornu sociologiju duboko humanističkim principima. Mils je svojim celokupnim delom izvršio ogroman uticaj na generaciju mladih Amerikanca koja je odrastala tokom šezdesetih godina kada se formira nova levica. Otpori Vijetnamskom ratu rasteruju opasnu žabokrečinu ustajalog građanskog društva samodovoljnosti i blagostanja. Iako pokreti mladih protiv rata i američke hegemonije, ali i društvene hipokrizije prema kojoj su vrline javne a poroci tajni, nisu direktno inspirisani Milsom i njegovim delom, ipak su odjeci toga dela doprli do svesti američke omladine tog vremena. Takođe, Mils je izvanredno pokazao militarističku prirodu američkog kapitalizma.[10] Nagrada `Čarls Rajt Mils` Društvo za proučavanje socijalnih problema (engl. The Society for the Study of Social Problems) ustanovilo je nagradu `Čarls Rajt Mils` 1964. godine za knjigu koja `na najbolji način oslikava izuzetno istraživanje u oblasti društvenih nauka i veliko razumevanje pojedinca i društva u okviru tradicije istaknutog sociologa Čarlsa Rajta Milsa`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! KNJIGA 1. Izdavač:Buybook Broj strana:180 ...Slijedeći duhovni put toka godine, Prokofjev istražuje ezoternu stvarnost sedam kršćanskih svetkovina: Miholja, Božića, Epifanije, Uskrsa, Uznesenja, Duhova i Ivanja. Bazirajući svoja istraživanja na radu Rudolfa Steinera, velikog posvećenika XX. stoljeća, on nam pokazuje da su ove svetkovine duhovne činjenice koje postoje neovisno od religijskih tradicija i kulturnih običaja. Povezanost sa ovim svetkovinama u ezoternom smislu otvara put posvećenja, omogućavajući čovjeku da doživi, u najvišem smislu, biće Zemlje - Krista. Ozbiljno studijsko putovanje kroz četiri dijela ove knjige vodi čitaoca ka iskustvu suvremenog kršćansko-rozenkrojcerskog puta spoznaje koji jest antropozofija... KNJIGA 2. Broj strana:163 Tok godine kao put posvećenja koji vodi do doživljaja Hristovog bića - Dio 2: ezoterna studija o hrišćanskim svetkovinama Drugi dio ove knjige sadrži poglavlja: Od Epifanije od Uskrsa; Put od Adventa do Uskrsa pomoću sedam misterijskih vrlina; Misterij Uskrsa. Uvodni tekst E. Paleša je o arhanđelu Gabrielu. KNJIGA 3. Broj strana:149 Tok godine kao put posvećenja koji vodi do doživljaja Hristovog bića - Dio 3: ezoterna studija o hrišćanskim svetkovinama Treći dio knjige sadrži poglavlja: Misterij Uznesenja, Misterij Duhova, Uskrs, Uznesenje i Duhovi, Ivanjdan, Put Hrista i Mihaela u toku godine.