Čuveni roman, ratno izdanje Srpske književne zadruge Beograd 1944, nema utisnutu godinu ali zna se koje je izdanje. Mek povez, 248 strana, malo ponegde požutela i ishabana, nema težih oštećenja, kompletna i kompaktna. Nečista krv je jedno od najpoznatijih dela srpskog pisca epohe moderne Borisava „Bore“ Stankovića. Glavni lik je Sofka, poslednji potomak nekada ugledne vranjske porodice. Govoreći o njoj, Bora zapravo govori o uzdizanju, degeneraciji i gašenju jedne porodice, o moralnom izopačenju njenih članova, nesreći koja pada na Sofkina leđa i prenosi se na njene potomke. U časopisima i listovima, najviše u Politici, Stanković objavljuje pripovetke i odlomke iz romana Nečista krv, koji će u celosti izaći 1910. godine. Prvi odlomak, pod istim imenom, objavljen je „više godina` ranije u niškoj „Gradini” (što mora biti 1900-1901) a odlomci „U amamu” i „Efendi Mita” su feljtonizirani u „Politici”.[1] Pišući o ovom delu, Jovan Skerlić konstatuje da je to `dvostruka dobit za srpsku književnost, ne samo što srpska književnost dobija roman od velike vrednosti, nego što se i potpuno razbija strah koji je vladao kod onih koji su najviše verovali u originalni i snažni talenat Borisava Stankovića`.[2] Iako je Nečista krv jedini završeni roman Borisava Stankovića, to delo je bilo dovoljno da svom autoru donese status jednog od najboljih srpskih romanopisaca. Kada je knjiga o tragičnoj sudbini vranjanske lepotice objavljena 1910. godine, i kritika i čitaoci bili su saglasni da je srpska književnost dobila svoj najbolji roman. Takav status roman je održao i do danas, u vreme kada su mnogi autori i romani s početka 20. veka zaboravljeni.[2] Na engleski jezik je preveden 1932. godine, i to pod nazivom Sophka, prema glavnoj junakinji. Prevodilac je bio Alek Braun. Roman Nečista krv se ocenjuje kao remek-delo srpske književnosti i kao početak moderne.[3] Originalni naslov je smatran nezgodnim i prilikom prevođenja na nemački 1934.[

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Povez losiji, sve ostalo uredno! Roman iz Milanskog zivota Luciano Zuccoli, pseudonim Luciana von Ingenheima (Calprino, 5. prosinca 1868. - Pariz, 26. studenog 1929.), bio je švicarski naturalizirani talijanski pisac, novinar i romanopisac. Grof Luciano Zuccoli von Ingenheim (talijansko prezime bilo je po majci, njemačko po ocu) rođen je u selu na jezeru u kantonu Ticino u blizini Lugana, koje je 1929. preuzelo ime Paradiso. U svojoj autobiografiji, objavljenoj 1924. [1], definirao je sebe kao «neukrotivog i prepotentnog, pijanicu i raskalašenog, podrugljivog i ciničnog.» [2] Pisac tog vremena, predstavnik potrošačke književnosti, [2] bio je i novinar: krajem devetnaestog stoljeća utemeljio je i dvije godine vodio provinciju Modena, [2] a zatim je od 1903. preuzeo vodstvo nad Giornale di Venezia, spojio se 1906. s Gazzettom di Venezia čiji je direktor bio do 1912. [2], naslijedivši Ferruccia Macolu. Kao suradnik Corriere della Sera pisao je novinske bilješke, kratke priče i dodatni roman: L`occhio del fanciullo.[2] Njegova najvažnija knjiga, s trideset tisuća prodanih primjeraka [potreban citat], je The Greatest Things About Him (1922). Nakon samoubojstva svoje supruge, ponovno se oženio vrlo mladom ženom [potreban citat] Umro je 1929., nakon upale pluća, u Parizu, kamo se preselio od 1927. kako bi nastavio s francuskim prijevodima svojih djela.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prednja korica se odvojila od tabaka, sve ostalo uredno! Dušan Đurović (Danilovgrad, 27. mart 1901[1] — 11. avgust 1993)[2] bio je bosanskohercegovački, crnogorski i jugoslovenski pripovedač.[3] Biografija U Danilovgradu je završio osnovnu školu. Gimnaziju je pohađao u Ivangradu, Nikšiću i Podgorici, gde je i maturirao. Studirao je i diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. U početku je kao profesor radio u Danilovgradu, a 1929. godine odlazi u Sarajevo gde radi kao profesor Učiteljske škole, a nakon tri godine i Prve gimnazije gde ostaje do početka rata, 1941. godine.[4][1] Nakon rata, vraća se u Sarajevo gde do penzije radi kao viši bibliotekar u Narodnoj biblioteci BiH.[1] Bio je član Sveslovenskog komiteta u Sarajevu, član Saveta za kulturu BiH, a pre rata bio je član P.E.N. kluba u Beogradu. Đurović se javio u literaturi 1929. godine i od tada je njegovo ime često prisutno u sarajevskim i crnogorskim književnim časopisima i novinama od Politike do Oslobođenja, od Srpskog književnog glasnika i Pregleda do Života. Naročito je zapažena njegova saradnja u književnom podlistu beogradske Politike, u kojoj objavljuje kratke, feljtonske priče. Objavljivao je ponekad članke i eseje iz kulture i književnosti, ali mu je glavni i osnovni rad bio zasnovan na pripovetki i romanu. Njegova dela prevođena su na nekoliko jezika. Neko vreme je uređivao Malu biblioteku, koju je izdavala Svetlost. Za dopisnog člana ANUBiH izabran je 1969. godine.[5] Umro je 1993. godine. Nagrade Nagrada za književnost SANU Nagrada Društva pisaca Bosne i Hercegovine 1954. godine za delo Ždrijelo Nagrada Društva pisaca Bosne i Hercegovine 1956. godine za delo Zvezda nad planinom Nagrada Društva pisaca Bosne i Hercegovine 1959. godine za dela Pitoma loza i Priče o ženi Nagrada Društva pisaca Bosne i Hercegovine 1965. godine za delo Ognjevi Orden rada II reda Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima Plaketa grada Sarajeva Nagrada sarajevskog Društva prijatelja umetnosti Cvijeta Zuzorić Bibliografija Ždrijelo - zbirka pripovedaka Iverje - zbirka pripovedaka Ljudi sa kamena - zbirka pripovedaka U senci brda - zbirka pripovedaka Priče o ženi - zbirka pripovedaka Pre oluje - roman Pod vedrim nebom - roman Zvezde nad planinama - roman Pitoma loza - roman Dukljanska zemlja - roman Miris oskoruša - roman Njegoš - drama

МАКСИМ ГОРКИ Д Е Л А КУЛТУРА БЕОГРАД - ЗАГРЕБ 1947 ПРИПОВИЈЕТКЕ ФОМА ГОРДЕЈЕВ Пажња !!! Приповијетке превели с руског: 1. МИЛОВАН ЂИЛАС, трећи човек у Комунистичкој партији Југославији, после 1945. године, све док није допао робије од 9 година због својих дисидентских И КРИТИЧКИХ СТАВОВА ставова у односу на комунистички режим ЈОСИПА БРОЗА ТИТА 2. ВЕРА СТОЈИЋ ... Другу приповетку ФОМА ГОРДЕЈЕВ превео изузетно талентовани песник и писац тадашњег времена РАДОВАН ЗОГОВИЋ који се у сукобу ТИТА и СТАЉИНА определио за Стаљина 1948. године поводом Резолуције ИБ-а и једва се спасао робије и `одласка` на Голи оток. Другови су га оставили на слободи без икаквих могућности да се искаже на књижевном пољу! Радован Зоговић је тада изопштен из књижевног живота, нису му штампана и објављивана дела и остао је готово потпуно заборављен, тек много година касније нешто је објављено из његовог опуса! Штета за његов књижевни таленат !!!!!!! ......................................................... ТВРДЕ КОРИЦЕ ЋИРИЛИЦА ШИВЕН ПОВЕЗ ОБЕЛЕЖИВАЧ СТРАНА 355 СТРАНА ВРЛО СОЛИДАН ПРИМЕРАК !!!!!!!! КОЛЕКЦИОНАРСКИ ПРИМЕРАК !!!!!!!!!!!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rikna malo ostecena, ali nista strasno! Sadrzaj: - Talita kumi - Bura na moru - Irodijada - Trnov venac - Vaskrsenje - Stefan - Savle - Ananije Dragutin J. Ilić (nekada: Ilijć; Beograd, 2. februar[1] ili 14. februar[2] 1858. — 1. mart 1926) bio je srpski književnik, dramaturg, novinar i političar.[3] Između ostalog, pisac je prve naučnofantastične drame na svetu Posle milion godina (1889) Potiče iz poznate pesničke porodice Ilića: otac mu je bio Jovan Ilić, a brat Vojislav Ilić. Počeo je da piše još od gimnazijskih dana sarađujući u časopisima Javor i Otadžbina. Najviše zanimanja u pisanju pokazao je za poeziju i dramu. Narodno pozorište u Beogradu je 1. mart 1881. izvelo njegovu dramu Vukašin. Na istoj pozornici je do 1906. izvedeno desetak njegovih dramskih dela. Na povlačenje iz književne javnosti dobrim delom uticalo je to što ga Jovan Skerlić nije uvrstio u svoju Istoriju nove srpske književnosti. Pred kraj života Ilić se potpuno povukao provodeći buran život i negirajući grupu okupljenu oko Srpskog književnog glasnika, što je dodatno uticalo na rani književni zaborav. Iz političkih razloga 1888. prebegao je u Rumuniju radeći kao konobar i trgovački pomoćnik. Nakon toga je otišao u Zagreb radeći u listu Srbobran, a 1889. se vraća u Srbiju gde više nije mogao naći posao u državnoj službi. Nedugo zatim po drugi put je emigrirao, sada u Sremske Karlovce. Sarađivao je u časopisima Brankovo kolo, Bosanska vila, Zora, Nada, Zastava te u Letopisu Matice srpske. Od 1901. u Bukureštu pokreće list Pravoslavni istok koji je izlazio na ruskom i francuskom jeziku, a bio je namenjen ruskoj publici za obaveštavanje o propustima ruske politike na Balkanu. List je uskoro bio zabranjen, a Ilić se vraća u Srbiju i ponovo se bavi književnim radom. Za vreme Prvog svetskog rata odlazi u Rusiju gde vodi propagandu o borbi Srbije, a u Odesi prikuplja jugoslovenske dobrovoljce. Već zaboravljen u književnoj stvarnosti, umro je 1926. godine. Delo Pisao je pesme, romane, pripovetke, putopise i drame. Budući da je bio jako dobar poznavalac pozorišta, pisao je referate i kritike o pojedinim predstavama kao i pozorištu uopšte. Napisao je 13 drama, najčešće s motivima prolaznosti i tragičnosti koje su rezultat njegovog nezadovoljstva okolinom, ali i samim sobom. Njegovi likovi uglavnom su u borbi sa društvenom sredinom u kojoj se nalaze....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ujedinjenje Nemačke, dr Dragoljub Pavlović. Sa istorijskim kartama. 1. Prošlost Nemačke do reformacije 2. Nemačka od reformacije do Francuske revolucije 3. Nemačka za vreme Francuske revolucije 4. Nemačka za vlade Vilhelma I 5. Vihelm I, osnivač nemačkog narodnog jedinstva Dragoljub Pavlović, Draža (Knjaževac, 16. jun 1867 − Beograd, 3. april 1920) bio je srpski političar, istoričar, doktor filozofije, profesor i akademik. Bio je član Narodne radikalne stranke i prvi predsednik Privremenog narodnog predstavništva Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca.[1][2] Biografija Rođen je 16. juna 1867. godine u Knjaževcu. Osnovnu i nižu gimnaziju pohađao je u rodnom gradu, a gimnaziju u Nišu. Završio je istorijsko-filološki odsek Filozofskog fakulteta u Beogradu. Radio je kao profesorski pripravnik, suplent, u Zaječaru i jedno vreme je boravio kao državni pitomac u Beču. Potom je radio kao profesor učiteljske škole u Beogradu i usavršavao se u Nemačkoj, gde je odbranio doktorat iz filozofije.[3] Po povratku u Srbiju postao je profesor niže učiteljske škole u Knjaževcu, a zatim profesor u Trećoj beogradskoj gimnaziji. Njegovo sledeće radno mesto 1893. godine bila je katedra istorije na Velikoj školi u Beogradu. Postao je jedan od osam prvih redovnih profesora Univerziteta u Beogradu 1905. godine.[3][2] Dragoljub Draža Pavlović izabran je 4. februara 1905. za dopisnog člana Srpske Kraljevske Akademije (Akademije društvenih nauka), dok je pravi član postao 16. februara 1920.[4] Bio je član Narodne radikalne strane i prvi predsednik Privremenog narodnog predstavništva 1920. godine i kao takav prvi predsednik Jugoslovenskog Parlamenta.[1] Preminuo je u Beogradu od srčanog udara 3. aprila 1920. Sahranjen je vrlo svečano 5. aprila, sa svim počastima koje dolikuju položaju na kojem se nalazio i njegovom radu.[2] Dragoljub Pavlović je bio pokretač i urednik lista Timočanin i političko-književnog časopisa Dela, u kome je objavio više svojih radova. Ostali su objavljeni u posebnim knjigama, ili u izdanjima Akademije nauka. Najvažniji su mu radovi: U očima revolucije 1848 godine, Ujedinjenje nemačkog naroda, Administracija i crkvena politika Austrije u Severnoj Srbiji od 1717−1739, Požarevački Mir, Kočina Krajina, Kultura i ratovi.

IMPRESIONISTA HARI KUNZRU Narodna knjiga B e o g r a d 2 O O 3 ANTOLOGIJA SVETSKE KNJIŽEVNOSTI Knjiga br. 65 ... Crnohumorna, izvrsna priča o /i d e n t i t e t u/, rasnoj pripadnosti i britanskoj imperiji ... Glavni junak Pra Nat (Džonatan), mladi mulat, ni Indijac, ni Englez, ni crn, ni beo, dikensovski luta bizarnom mračnom stranom Britanske imperije. Putuje svetom od Bombaja do Londona, od učmale javne škole u Norfolku do Oksforda i Pariza i dalje do Zapadne Afrike... ............................................................. Pažnja !!! Pažnja !!! Pažnja !!! ... Ovaj roman bio je jedan od najželjnije očekivanih književnih dela u 2OO2. godini jer je Kuntru na ime autorskih prava za Britaniju, Ameriku i Evropu primio 1,25 miliona funti (ogromnu sumu), što je samo po sebi izazvalo veliku radoznalost čitalačke publike, ali i strepnju izdavača. Međutim, roman je postigao veliki uspeh, preveden na 14 jezika, a Kunzru je nagrađen nagradom za najtalentovanijeg mladog pisca godine u Velikoj Britaniji !!! Latinica Tvrde korice Šiven povez 5 5 1 stranica NEKORIŠĆENO perfekT kondicijA: 1O

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! naslovna stranica u malo losijem stanju, ostalo sve super. Vjekoslav Klaić (Garčin, 21. lipnja 1849. - Zagreb, 1. srpnja 1928.), bio je hrvatski povjesničar, pisac, rektor zagrebačkog Sveučilšta, književnik i muzikolog. Djed je povjesničarke Nade Klaić. Vjekoslav ↓1 Klaić rodio se je u Garčinu 1849. godine od oca Franje Žaverija Klaića, učitelja i majke Tekle rođene Jung. Na krštenju dobio je ime Aloysio Ferdinand Franjo.[1] Budući hrvatski historiograf odgajan je u njemačkome duhu i jeziku, jer mu je majka bila Njemica. Školovao se u Varaždinu i Zagrebu, a književnost i glazba u sjemeništu više su ga zanimali od povijesti, a izvedene su mu i neke skladbe. Završio je Klasičnu gimnaziju u Zagrebu 1865. godine.[2] U Beču je studirao povijest i zemljopis, a poslije završenoga studija, više od pedeset godina službovao je kao gimnazijski profesor. Predavao je u Klasičnoj gimnaziji od 1874. do 1879. godine i od 1882. do 1893. godine.[3] Od 1893. godine počinje predavati opću povijest na Zagrebačkome sveučilištu, i uz manje prijekide ostaje na katedri do 1922. godine kada je umirovljen. 1893. godine postao je dopisnim a 1896. godine pravim članom JAZU/HAZU, a bio je i počasni doktor praškoga sveučilišta i vanjski član Češke akademije znanosti.[4] Surađivao je u pravaškom tjedniku Hrvatskoj lipi (uređivao ga je 1875. godine)[5] bio je dugogodišnji urednik Vienca (1882. – 1889.), te istodobno i osnivač orkestra i dirigent, promičući hrvatsku glazbu. Pisao je i uspjele pripovijetke i političke članke u hrvatskom duhu. 1882. godine osnovao je i do 1891. godine vodio Diletantski orkestar u Hrvatskome sokolu te je bio njegov dirigent.[5] Zajedno s Vjenceslavom Novakom, pokrenuo je 1892. godine i uređivao mjesečni glazbeni časopis Gusle: časopis za svjetovnu i crkvenu glasbu.[6][7] 1893. godine priredio je za tisak Hrvatsku pjesmaricu u kojoj je u manjoj mjeri i skladao (popijevka `Svraćanje`).[5] Od 1910. godine član je Družbe `Braća hrvatskoga zmaja`.[4] Grob Vjekoslava Klaića na Mirogoju. Umro je u Zagrebu 1. srpnja 1928. godine i pokopan je na zagrebačkome groblju Mirogoju.[8] Znanstvena djelatnost Monumentalno historiografsko djelo Povijest Hrvata, objavljeno kod Kuglija u pet knjiga (od 1899. do 1911.), nije, na žalost, uspio završiti. Ocjenjujući ovaj njegov rad, drugi veliki hrvatski povjesničar, Ferdo Šišić (1914.) ističe: `Izradbom, naučnom metodom i opširnošću Klaićevo djelo nadilazi sva dosadašnja djela te vrste u našoj historiografiji`, dok Jaroslav Šidak kaže da `uza sve nedostatke, Klaićevo djelo ostaje u prikazu XV. i XVI. stoljeća po obilju svojih podataka, do danas nepremašeno`. U nakladi Matice hrvatske Trpimir Macan priredio je za tisak Povijest Hrvata po drugi put 1982. godine. Važnija djela Prirodni zemljopis Hrvatske, Zagreb, 1878. Zemljopis zemalja u kojih obitavaju Hrvati, 1–3, Zagreb, 1880.–1883. Poviest Bosne do propasti kraljevstva, Zagreb, 1882. Slavonija od X-XII vijeka, Zagreb, 1882. Pripoviesti iz hrvatske poviesti, 1–3, Zagreb, 1886.–1891. Atlas za hrvatsku povjestnicu, Zagreb 1888. Povjest Hrvata od najstarijih vremena do svršetka XIX. stoljeća, 1–5, Zagreb, 1899.–1911. Hrvati i Hrvatska. Ime Hrvat u historiji (povijesti) slavenskih naroda, Zagreb, 1890. Hrvatska pjesmarica: sbirka popjevaka za skupno pjevanje, Zagreb, 1893. Bribirski knezovi od plemena Šubić do god. 1347.: sa jednom rodoslovnom tablicom, Zagreb, 1897. Hrvatska plemena od XII. do do XVI. stoljeća, 1897. Krčki knezovi Frankapani, 1, Zagreb, 1901. Statut grada Zagreba: od god. 1609. i reforma njegova god. 1618., Zagreb, 1912. Život i djela Pavla Rittera Vitezovića: (1652. – 1713.), 1914. Zagreb 1910.–1913., Zagreb, 1918. Knjižarstvo u Hrvata, Zagreb, 1922. Crtice iz hrvatske prošlosti, Zagreb, 1928.

U dobrom stanju! Spoljasnjost kao na fotografijama, unutrasnjost u dopbrom i urednom stanju! Redje u ponudi! Miroslav Feldman (Virovitica, 28. 12. 1899 - Zagreb, 30. 5. 1976), jugoslavenski književnik, liječnik, pjesnik i učesnik Narodnooslobodilačke borbe. Dr. Miroslav Feldman je rođen u Virovitici, 28. 12. 1899 u židovskoj obitelji.[1][2][3] Studirao je medicinu u Zagrebu i Beču. Nakon fakulteta vratio se u Kraljevinu Jugoslaviju gdje je radio kao liječnik u Virovitici, Pakracu, Osijeku, Sarajevu i Zagrebu.[3] Tijekom Drugog svjetskog rata tj. po dolasku ustaša na vlast prebjegao je u Split, odakle se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ). U NOVJ-u je organizirao sanitetsku službu tj. bio referent saniteta ratne mornarice za Istru i Hrvatsko primorje, lekar u bazi NOVJ-a, te u jugoslovenskom izbjegličkom logoru El šat na poluotoku Sinaj u Egiptu. Isto tako je bio upravnik pokretne bolnice Trećeg bosanskog korpusa, te zatim pokretne poljske bolnice Četvrte jugoslovenske armije.[2][4] Dr. Feldman je bio predsjednik jugoslavenskog i hrvatskog P.E.N.-a. Književnu karijeru započeo je kao pjesnik, ali je najznačajniji kao dramatičar. Pisao je psihološke drame s elementima groteske te djela s naglašenom socijalnom kritikom u kojima satirički progovara o pojavama u hrvatskoj provinciji i o životu viših društvenih slojeva.[3] Miroslav Feldman je preminuo u Zagrebu, 30. 5. 1976 godine. Pokopan je na Mirogoju.[5][6] Djela `Arhipelag snova`, `Vožnja`, `Zec`, `Profesor Žič`, `U pozadini`, `Iz mraka`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Roman jednog ljubavnog para Luciano Zuccoli, pseudonim Luciana von Ingenheima (Calprino, 5. prosinca 1868. - Pariz, 26. studenog 1929.), bio je švicarski naturalizirani talijanski pisac, novinar i romanopisac. Grof Luciano Zuccoli von Ingenheim (talijansko prezime njegove majke, njemačko prezime njegovog oca) rođen je u selu na jezeru u kantonu Ticino pokraj Lugana, koje od 1929. nosi ime Paradiso. U svojoj autobiografiji, objavljenoj 1924. [1] , definirao je sebe kao `buzovnika i nasilnika, pijanca i raskalašenog, podrugljivog i ciničnog.` [2] Pisac tog vremena, eksponent potrošačke književnosti, [2] bio je i novinar: krajem devetnaestog stoljeća osnovao je i dvije godine upravljao Provincijom Modena [2], a zatim je 1903. preuzeo vodstvo Giornale di Venezia, spojen 1906. s Gazzettom di Venezia čiji je direktor bio do 1912. [2] naslijedivši Ferruccia Macolu. Suradnik Corriere della Sera pisao je bilješke, kratke priče i prilog roman: Oko djeteta [2] . Njegova najvažnija knjiga, s trideset tisuća prodanih primjeraka [bez izvora], je The Greatest Things of Him (1922). Nakon samoubojstva svoje žene, ponovno se oženio vrlo mladom ženom. [Potreban citat] Umro je 1929. od upale pluća u Parizu, kamo se preselio od 1927. da bi pratio francuske prijevode svojih djela.

Аутор - особа Barbusse, Henri, 1873-1935 = Барбис, Анри, 1873-1935 Наслов Oganj : (dnevnik jedne kaplarije) : roman. Knj. 1 / Henri Barbusse Врста грађе роман Језик хрватски Година 1919 Издавање и производња Zagreb : Kr. zemaljska tiskara, 1919 (Zagreb : Zemaljska tiskara) Физички опис 185 str. ; 20 cm Други аутори - особа Andrić, Nikola, 1867-1942 = Андрић, Никола, 1867-1942 Збирка Zabavna biblioteka. kolo 13 ; knj. 146-147 Напомене Podaci o prevodiocu na kraju teksta `Ovo je djelo nagradila Goncourtova Akademija`---> nasl. str. утор - особа Barbusse, Henri, 1873-1935 = Барбис, Анри, 1873-1935 Наслов Oganj : (dnevnik jedne kaplarije) : roman / napisao Henri Barbusse ; [preveo Nikola Andrić]. Knj.2 Врста грађе роман Језик хрватски Година 1920 Издавање и производња Zagreb : Kr. zemaljska tiskara, 1920 Физички опис 193 str. ; 20 cm. Други аутори - особа Andrić, Nikola, 1867-1942 = Андрић, Никола, 1867-1942 Збирка Zabavna biblioteka. kolo 13 ; knj. 148-149

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! SKZ Knjiga br 112. Aleko Konstantinov (1. januar 1863 — 11. maj 1897) bio je bugarski pisac, pravnik, publicista i osnivač organizovanog turističkog pokreta u Bugarskoj.[1] Život i aktivnost Aleko Konstantinov rođen je u Svištovu (13. januara 1863. godine) u uglednoj porodici trgovkinje Ivanice Hadžikonstantinove, a po majčinoj liniji potiče iz velike vidinske porodice Šišmanov. Školovao se kod privatnih nastavnika Emanuela Vaskidoviča i Janka Mustakova, u školi u Svištovu i u Aprilskoj gimnaziji u Gabrovu. Srednju školu je završio u Nikolaevu, a 1885. diplomirao je pravo na Novoruskom univerzitetu u Odesi. Po povratku u Bugarsku, Aleko je bio sudija (1885 - 1886) i tužilac (1886) Okružnog suda u Sofiji, kao i pomoćnik tužioca (1886 - 1888) i sudija u Sofijskom apelacionom sudu. Dva puta je bio otpušten zbog političkih razloga. Do kraja svog života bio je advokat u Sofiji. Aleko Konstantinov - Bugarski pisac, advokat i publicista Aleko Konstantinov ubijen prilikom neuspešnog atentata na svog partnera Mihaila Takeva. 23. maja 1897. godine obojica su bili u pećini u kojoj je rođen Takev i u kojoj je izabran za poslanika. Učestvovali su u proslavi praznika Svetih Ćirila i Metodija. Uveče istog dana, njih dvojica su se uputili ka Pazardžiku, ali su se zaustavili u selu Radilovo. Takev i Aleko napustili su selo oko 22 časa. Miloš Topalov i Petar Salepov pucaju na vagon i ubijaju Aleka Konstantinova. Salepov i Topalov osuđeni su na smrt, ali je Salepov dobio petnaest godina zatvora, zato što je bio maloletan. Rani radovi Prva štampana dela Aleka Konstantinova su pesme Ogledalo (1880) i Zašto? (1881), koje su objavljene u novinama „Čitava Bugarska“ i „Slobodna Bugarska“. U njima on ne krije svoj stav o političkoj situaciji u Bugarskoj. Feljtoni Kao student u gradu Nikolaevu, Aleko piše feljtone kao znak rane šaljive reakcije na stvarnost. Do kraja života stvorio je preko 40 feljtona. Glavne teme u njegovom radu su ukidanje izbornih prava bugarskog naroda, ponašanje ministra, poslanika, monaha i hitni socijalni problemi. Stvara ravnotežu između ljutnje i smeha, mržnje i bola, istovremeno kršeći umetničke i etničke mere. Smeh je majstorski, on prigovara, ali i zabavlja. Uvodi čitaoca u ironičnu „igru“ kroz asocijacije, pitanja, reference i komentare i stvara atmosferu poverenja i opuštenog ćaskanja. Upravo ta šaljiva atmosfera prožima ceo feljton - od naslova do natpisa i potpisa. Često se pretvara u oštar sarkazam koji se zasniva na moralnoj anksioznosti. Noviteti u ovom žanru su „Strast“ i „Srećna Nova godina“, gde je predmet ironije autor, koji se distancirao, dokazao svoju duhovnu nezavisnost i formirao se kao ličnost. Prevodi Aleko prevodi dela A.S.Puškin, N.A.Nekrasov, Molier i dr. Njegova dela su prevedena na oko 30 jezika. Prvi prevodi datiraju sa kraja XIX veka (estonski, ruski, srpski) i početka XX veka (nemački, poljski, francuski, češki i drugi). Zanimljivosti Po Aleku je nazvan vrh planine Rile, vrh Aleko, turistički centar Aleko na Vitoši, a 2017. godine u njegovu čast je raskrsnica u Čikagu dobila ime Aleko Konstantinov.[2] Kuća muzeja Aleko Konstantinov u Svištovu deo je 100 Nacionalnih turističkih lokacija. Zanimljiva je činjenica vezana za ruskog cara Aleksandra II. Naime, on je tokom svoje treće posete Bugarskoj odseo u kući Aleka Konstantinova. Po samom dolasku primetio je da ulaz u kuću krasi veliki venac od prirodnog cveća koji su četiri devojke držale odevene u narodnim nošnjama. Sa balkona kuće svog oca, Aleko je posmatrao prelazak ruskih trupa preko mosta. Mali Aleko je prisutan u ovoj sceni i to na njega ostavlja snažan utisak, usadivši u njemu ljubav prema svemu ruskom. Uredba u Alekovoj kući sačuvana je kao i kada je Aleksandar II živeo tamo, a od 1979. godine kuća je postala muzej.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice i ilustracije za pricu: Uros Predic Nazvana po jednoj od priča, zbirka Tera baba kozliće prikazuje bajkoviti svet u kome su sva bića i prirodne pojave žive, imaju šta da kažu, pokazuju osećanja, druže se sa decom i otkrivaju im čudesa, ali i pojave iz stvarnosti. U ovom izboru se nalaze i druge pripovetke: Puna kola priča, Kako je došlo proleće u gradinu.... Danica Bandić Telečki (Zagreb, 30. septembar 1871 — Beograd, 26. oktobar 1950) bila je srpska učiteljica, autorka drama i dečije književnosti.[1] Biografija Rođena je u Zagrebu, 1871. godine, od majke Ane i oca Laze Telečkog, glumca i dramskog pisca. Dok je imala samo 19 meseci, preminuo joj je otac, a majka Ana kada je Danica imala samo osam godina. Starateljstvo nad njom preuzeo je njen stric, dramaturg Srpskog narodnog pozorišta, Rista Telečki, koji je odškolovao Danicu i trudio da ona ne oseti prazninu i teškoću odrastanja bez roditelja[2]. Obrazovanje U periodu od 1877 – 1881 godine pohađala je osnovnu školu u Zrenjaninu, a potom u Kikindi. Nakon završetka osnovne škole, Danica odlazi u Suboticu, gde upisuje Višu devojačku školu 1881. godine i završava je 1888. godine. Zbog odličnog uspeha u školi, Danica nakon više škole upisuje Učiteljsku školu u Somboru, koju takođe završava sa izuzetnim uspehom[3].[1] Porodica Nakon zapošljavanja u školi u Kikindi, Danica se udaje za Miloša Bandića, koji je bio učitelj, upravnik škole, glumac, član Srpskog narodnog veća i delegat Velike narodne skupštine Vojvodine. Suprug ju je podržavao u učiteljskom poslu, a nakon penzionisanja i selidbe u Beograd 1922. godine i u pisanju i prevođenju. Miloš Bandić preminuo je 1941. godine u Beogradu. Iz braka za Bandićem imala je dvoje dece, Milana Batu i Jelisavetu Milicu Bandić, koji su takođe bili glumci. Milica je bila glumica Narodnog pozorišta u Beogradu, koja je za vreme Prvog svetskog rata igrala je u Bosanskohercegovačkom putujećem pozorištu. Njihov sin Milan Bata Bandić je igrao u velikom broju pozorišta širom zemlje, a preminuo je u 37. godini života[2]. Karijera Nakon završetka Učiteljske škole, Danica se iste, 1888. godine, sa sadamnaest godina zapošljava kao učiteljica u Kikindi. Kao školovani učitelj, 1890. godine, dobija od Srpskog narodnog pozorišta 1000 forinti skupljane 17. godina od strane prijatelja pozorišta i poštovalaca Laze Telečkog. Godine 1892[4]. Danica počinje književni rad objavivši pripovetke Silom u preparandiju, za časopis Ženski svet, čiji je kasnije postala saradnik. Bila je stručni prevodilac i poznavala više jezika, pa je prevodila dela sa nemačkog na ruski jezik. Napisala je šaljivu igru Emancipovana, koju je Matica Srpska nagradila i štampala u svom Letopisu[2]. Neki od njenih dramskih dela igrana su u Srpskom narodnom pozorištu. odine 1922. Danica se penzioniše sa poslom učiteljice i seli se sa svojim suprugom u Beograd, gde nastavlja sa pisanjem i prevođenjem. Svoju najznačajniju priču Tera baba kozliće objavila je 1923. godine, a ilustraciju je uradio srpski slikar Uroš Predić[4]. Nakon toga, objavila je veliki broj naslova, kao što su Oproštaj Sneška Belića, Puno kolo priča, Šta lasta pripoveda i mnogi drugi[3]. Tokom svoje karijere pisanja objavila je oko dvadeset knjiga priča i pozorišnih komada. Prvo se bavila radovima za odrasle, da bi se kasnije okrenula dečijoj književnosti[5]. Zbog velikih dostignuća koje je postigla na polju dečije knjićevnosti, Marko Car, književni kritičar nazvao je Danicu „čika Jovom“ u prozi[2]. Sarađivala je sa velikim broje časopisa i to : Ženski svet (1892—1902, 1904, 1906, 1908, 1911), Spomenak (1893—1897, 1908), Bosanska vila (1895—1901, 1903, 1905, 1907-1908), Letopis Matice Srpske (1895), Brankovo kolo (1896, 1898-1899, 1902-1904, 1906, 1908-191 0), Golub (1908), Naš list (1921-1923), Zorica (1925), Podmladak Crvenog krsta (1926-1940) i sa časopisom Književni sever (1927)[3]. Bibliografija Ljubičice: darak dobroj deci od tetka Darinke i tetka Dane (1896) Tetka Danina knjiga (1908) Tera baba kozliće: čudnovati doživljaji Zvezdana Sveznana iz ravnog Banata (1923) Šta lasta pripoveda (1924) Začarani šegrt (1925) Vilin dar: priča iz vremena starih (1927) Puna kola priča (1927)[6] Prva zapovest: čarobna igra u dve slike (1927) Dialozi (1928) Monolozi (1928) Tamo amo po prirodi (1928) Priče iz zverinjaka (1930) Doživljaj pastirčeta Jovana: dramska slika za decu (1930) San i java: priče i bajke (1931) Od proleća do zime: priče i bajke o cveću, pticama i deci (1932) Vilinska priča: čarobna igra; Šućkovo stradanje: šala u jednom činu (1932) Vesela čitanka, Čarobna igra (1934) Slike iz dečjeg carstva: male priče zgodne za čitanje i prikazivanje pri raznim školskim i domaćim svečanostima (1934) Oproštaj Sneška Belića: čarobna igra u jednoj radnji (1934) Pravi put: čarobna igra u jednom činu; Devojka sa zlatnim rukama: dramska bajka z dva dela i epilog (1934)[7] Priče iz gradine (1935) Smrt Danica Bandić preminula je u 79. godini života, 26. oktobra 1950. godine u Beogradu Zlatna knjiga

knj.XXXII,br.2 odlično očuvana , fleka na prednjoj papirnoj korici na drugoj slici kompletan sadržaj iz sadržaja: Političko porekla S.K.glasnika Pozorišni pregled,Naučni pregled, Umetnički pregled, Politički pregled... Srpski književni glasnik je jedan od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Izlazio je u dva navrata, u Beogradu od februara 1901. do jula 1914. i u novoj seriji od septembra 1920 do aprila 1941. Publikovan je dva puta mesečno u više knjiga godišnje, tako da su do 1914. izašle 32 knjige u 323 sveske i od 1920. do 1941. 62 knjige u 495 svezaka.[1] Časopis je pokrenuo Bogdan Popović i uz pomoć odbora uređivao ga je do 1905, kada su uredništvo preuzeli Pavle Popović (1905−06) i Jovan Skerlić (1905−1914). Novu seriju 1920. pokreću Bogdan Popović i Slobodan Jovanović i jedno vreme je uređuju, da bi se kasnije uz široki redakcijski odbor, urednici menjali. Između ostalih, to su bili Svetislav Petrović, Miodrag Ibrovac, Milan Bogdanović, Milan Predić, i Božidar Kovačević. Časopis kroz 40 godina svoga izlaženja ostaje jedan od vodećih književnih časopisa u Srbiji. Najveću zaslugu za fizionomiju časopisa imaju njegovi prvi urednici braća Popović i Jovan Skerlić, koji su i aktivno sarađivali u njemu, okupljajući oko sebe mnoge istaknute pisce. Negujući književnu formu strogog izbora priloga, Srpski književni glasnik je uspeo da ostvari i bogatstvo sadržaja. U časopisu su objavljivani prozna dela i poezija najboljih domaćih pisaca, izbor stranih dela sa dobrim prevodima, kao i članci iz oblasti društvenih nauka, književnosti i umetnosti koje su pisali neosporni poznavaoci. U časopisu debituju i afirmišu se Stevan Sremac sa Zonom Zamfirovom, Petar Kočić svojom pripovetkom Kroz maglu, Bora Stanković Koštanom, Radoje Domanović Stradijom i Kraljevićem Markom po drugi put među Srbima, Ivo Ćipiko, Simo Matavulj, pesnici Jovan Dučić, Milan Rakić, Tin Ujević, Aleksa Šantić, Sima Pandurović, Milutin Uskoković Milutin Bojić i drugi, uključujući i pisce iz oblasti nauke i kulture kao što su Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, Jaša Prodanović i druge. Jovan Skerlić je uspeo da okupi veliki broj mladih pisaca, van Srbije i da časopisu da jugoslovenski karakter. Od 1920. nova redakcija uređuje časopis u duhu građanskog liberalizma i estetičkih koncepcija osnivača Bogdana Popovića, ali pruža mogućnost da na stranicama časopisa dođu do izražaja talenti i vrednosti nezavisno od umetničkih struja i grupacija. Za 20 godina izlaženja nove serije, Srpski književni glasnik ima među svojim redovnim saradnicima i Ivu Andrića, Isidoru Sekulić, Momčila Nastasijevića, Milana Bogdanovića, Desanku Maksimović, Gvidu Tartalju, Rastka Petrovića, Branka Lazarevića, Bogdana Čiplića, Ristu Ratkovića, Gustava Krkleca, Miloša Crnjanskog, Branimira Ćosića i druge. U toku 40 godina svoga izlaženja časopis je izvršio veliki uticaj na razvoj srpske književnosti. Prestao je da izlazi 1941. godine.

knj.XIV,br.2 odlično očuvana , potpis na prednjoj papirnoj korici na drugoj slici kompletan sadržaj iz sadržaja: O rasama balkanskog poluostrva/Uroš krulj Pozorišni pregled, Politički pregled... Srpski književni glasnik je jedan od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Izlazio je u dva navrata, u Beogradu od februara 1901. do jula 1914. i u novoj seriji od septembra 1920 do aprila 1941. Publikovan je dva puta mesečno u više knjiga godišnje, tako da su do 1914. izašle 32 knjige u 323 sveske i od 1920. do 1941. 62 knjige u 495 svezaka.[1] Časopis je pokrenuo Bogdan Popović i uz pomoć odbora uređivao ga je do 1905, kada su uredništvo preuzeli Pavle Popović (1905−06) i Jovan Skerlić (1905−1914). Novu seriju 1920. pokreću Bogdan Popović i Slobodan Jovanović i jedno vreme je uređuju, da bi se kasnije uz široki redakcijski odbor, urednici menjali. Između ostalih, to su bili Svetislav Petrović, Miodrag Ibrovac, Milan Bogdanović, Milan Predić, i Božidar Kovačević. Časopis kroz 40 godina svoga izlaženja ostaje jedan od vodećih književnih časopisa u Srbiji. Najveću zaslugu za fizionomiju časopisa imaju njegovi prvi urednici braća Popović i Jovan Skerlić, koji su i aktivno sarađivali u njemu, okupljajući oko sebe mnoge istaknute pisce. Negujući književnu formu strogog izbora priloga, Srpski književni glasnik je uspeo da ostvari i bogatstvo sadržaja. U časopisu su objavljivani prozna dela i poezija najboljih domaćih pisaca, izbor stranih dela sa dobrim prevodima, kao i članci iz oblasti društvenih nauka, književnosti i umetnosti koje su pisali neosporni poznavaoci. U časopisu debituju i afirmišu se Stevan Sremac sa Zonom Zamfirovom, Petar Kočić svojom pripovetkom Kroz maglu, Bora Stanković Koštanom, Radoje Domanović Stradijom i Kraljevićem Markom po drugi put među Srbima, Ivo Ćipiko, Simo Matavulj, pesnici Jovan Dučić, Milan Rakić, Tin Ujević, Aleksa Šantić, Sima Pandurović, Milutin Uskoković Milutin Bojić i drugi, uključujući i pisce iz oblasti nauke i kulture kao što su Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, Jaša Prodanović i druge. Jovan Skerlić je uspeo da okupi veliki broj mladih pisaca, van Srbije i da časopisu da jugoslovenski karakter. Od 1920. nova redakcija uređuje časopis u duhu građanskog liberalizma i estetičkih koncepcija osnivača Bogdana Popovića, ali pruža mogućnost da na stranicama časopisa dođu do izražaja talenti i vrednosti nezavisno od umetničkih struja i grupacija. Za 20 godina izlaženja nove serije, Srpski književni glasnik ima među svojim redovnim saradnicima i Ivu Andrića, Isidoru Sekulić, Momčila Nastasijevića, Milana Bogdanovića, Desanku Maksimović, Gvidu Tartalju, Rastka Petrovića, Branka Lazarevića, Bogdana Čiplića, Ristu Ratkovića, Gustava Krkleca, Miloša Crnjanskog, Branimira Ćosića i druge. U toku 40 godina svoga izlaženja časopis je izvršio veliki uticaj na razvoj srpske književnosti. Prestao je da izlazi 1941. godine.

knj.X,br.2 odlično očuvana , potpis na prednjoj papirnoj korici na drugoj slici kompletan sadržaj iz sadržaja: Celibat i brak unašem narodu/Tih.R.Đorđević Socijalni pregled, Politički pregled... Srpski književni glasnik je jedan od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Izlazio je u dva navrata, u Beogradu od februara 1901. do jula 1914. i u novoj seriji od septembra 1920 do aprila 1941. Publikovan je dva puta mesečno u više knjiga godišnje, tako da su do 1914. izašle 32 knjige u 323 sveske i od 1920. do 1941. 62 knjige u 495 svezaka.[1] Časopis je pokrenuo Bogdan Popović i uz pomoć odbora uređivao ga je do 1905, kada su uredništvo preuzeli Pavle Popović (1905−06) i Jovan Skerlić (1905−1914). Novu seriju 1920. pokreću Bogdan Popović i Slobodan Jovanović i jedno vreme je uređuju, da bi se kasnije uz široki redakcijski odbor, urednici menjali. Između ostalih, to su bili Svetislav Petrović, Miodrag Ibrovac, Milan Bogdanović, Milan Predić, i Božidar Kovačević. Časopis kroz 40 godina svoga izlaženja ostaje jedan od vodećih književnih časopisa u Srbiji. Najveću zaslugu za fizionomiju časopisa imaju njegovi prvi urednici braća Popović i Jovan Skerlić, koji su i aktivno sarađivali u njemu, okupljajući oko sebe mnoge istaknute pisce. Negujući književnu formu strogog izbora priloga, Srpski književni glasnik je uspeo da ostvari i bogatstvo sadržaja. U časopisu su objavljivani prozna dela i poezija najboljih domaćih pisaca, izbor stranih dela sa dobrim prevodima, kao i članci iz oblasti društvenih nauka, književnosti i umetnosti koje su pisali neosporni poznavaoci. U časopisu debituju i afirmišu se Stevan Sremac sa Zonom Zamfirovom, Petar Kočić svojom pripovetkom Kroz maglu, Bora Stanković Koštanom, Radoje Domanović Stradijom i Kraljevićem Markom po drugi put među Srbima, Ivo Ćipiko, Simo Matavulj, pesnici Jovan Dučić, Milan Rakić, Tin Ujević, Aleksa Šantić, Sima Pandurović, Milutin Uskoković Milutin Bojić i drugi, uključujući i pisce iz oblasti nauke i kulture kao što su Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, Jaša Prodanović i druge. Jovan Skerlić je uspeo da okupi veliki broj mladih pisaca, van Srbije i da časopisu da jugoslovenski karakter. Od 1920. nova redakcija uređuje časopis u duhu građanskog liberalizma i estetičkih koncepcija osnivača Bogdana Popovića, ali pruža mogućnost da na stranicama časopisa dođu do izražaja talenti i vrednosti nezavisno od umetničkih struja i grupacija. Za 20 godina izlaženja nove serije, Srpski književni glasnik ima među svojim redovnim saradnicima i Ivu Andrića, Isidoru Sekulić, Momčila Nastasijevića, Milana Bogdanovića, Desanku Maksimović, Gvidu Tartalju, Rastka Petrovića, Branka Lazarevića, Bogdana Čiplića, Ristu Ratkovića, Gustava Krkleca, Miloša Crnjanskog, Branimira Ćosića i druge. U toku 40 godina svoga izlaženja časopis je izvršio veliki uticaj na razvoj srpske književnosti. Prestao je da izlazi 1941. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pcelica Maja i njeni dozivljaji Roman za decu Pčelica Maja i njezine pustolovine (naslov njemačkog izvornika: Biene Maja und ihre Abenteuer, engl.: The Adventures of Maya the Bee) njemački roman, strip, animirana televizijska serija, opera skraćenog naziva `Pčelica Maja` i bojanka, sve temeljeno na priči koju je napisao i objavio Waldemar Bonsels 1912. godine. Zbog pristupačnog i dojmljivog svijeta insekata i interesa umjetnika iz različitih umjetnosti koji su ju proslavili, Pčelica Maja je kao lik i priča poznata velikom broj ljudi kroz niz naraštaja. Često se kao lik koristila, a još se ponegdje koristi, i u različitim komercijalnim kampanjama kojima su djeca ciljana publika. Bila je najčitanije djelo za vrijeme Prvog svjetskog rata. Čitali su ju vojnici u rovovima, mičući se tako od okrutne ratne svakodnevnice. Waldemar Bonsels (21. veljače 1880. u Ahrensburgu - 31. srpnja 1952. u Ambachu [de], Münsing) bio je njemački književnik. Najpoznatije djelo Waldemara Bonselsa je knjiga za djecu Die Biene Maja und ihre Abenteuer (Pčelica Maja i njezine pustolovine, u prijevodu Avanture pčelice Maje). Ovo djelo je poslužilo kao osnova za japansku animiranu televizijsku seriju pod nazivom Maya the Honey Bee sredinom 1970-ih, kao i za hrvatsku operu za djecu koju je napisao Bruno Bjelinski, čime je Bonselovo djelo postalo poznato još većoj publici. Opera je postavljena 2008. u Villachu u Austriji na Koruškom ljetnom glazbenom festivalu.[1] Himmelsvolk (Ljudi na nebu) nastavak je s više filozofskim fokusom, koji mističnim riječima opisuje jedinstvo cjelokupne kreacije i njezin odnos s Bogom. Napisao je niz romana i kraćih priča o ljubavi kao Erosu i višoj razini božanske ljubavi u duhu romantizma (Eros und die Evangelien, Menschenwege, Narren und Helden i dr.), s odnosom čovjeka i prirode u jednostavan život nepromijenjen modernom civilizacijom (Anjekind itd.) te također povijesni roman o Isusovom vremenu (Der Grieche Dositos). Mnogo je putovao po Europi i Aziji. Indienfahrt (Putovanje u Indiji) plod je jednog od ovih putovanja. Bonsels je bio otvoreni antisemit i izrazio je svoje odobravanje nacističke politike protiv Židova 1933., nazivajući Židove `smrtonosnim neprijateljem` koji je `trovao kulturu`[2] u članku (NSDAP und Judentum) koji je bio naširoko objavljen.

knj.XXXVII,br.2 odlično očuvana , odvojila se zadnja korica na drugoj slici kompletan sadržaj iz sadržaja: Iz novije španske lirike Vreme postanka kosovske poezije Ako HITLER dobije vlast Književni pregled, Ekonomski pregled, Politički pregled... Srpski književni glasnik je jedan od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Izlazio je u dva navrata, u Beogradu od februara 1901. do jula 1914. i u novoj seriji od septembra 1920 do aprila 1941. Publikovan je dva puta mesečno u više knjiga godišnje, tako da su do 1914. izašle 32 knjige u 323 sveske i od 1920. do 1941. 62 knjige u 495 svezaka.[1] Časopis je pokrenuo Bogdan Popović i uz pomoć odbora uređivao ga je do 1905, kada su uredništvo preuzeli Pavle Popović (1905−06) i Jovan Skerlić (1905−1914). Novu seriju 1920. pokreću Bogdan Popović i Slobodan Jovanović i jedno vreme je uređuju, da bi se kasnije uz široki redakcijski odbor, urednici menjali. Između ostalih, to su bili Svetislav Petrović, Miodrag Ibrovac, Milan Bogdanović, Milan Predić, i Božidar Kovačević. Časopis kroz 40 godina svoga izlaženja ostaje jedan od vodećih književnih časopisa u Srbiji. Najveću zaslugu za fizionomiju časopisa imaju njegovi prvi urednici braća Popović i Jovan Skerlić, koji su i aktivno sarađivali u njemu, okupljajući oko sebe mnoge istaknute pisce. Negujući književnu formu strogog izbora priloga, Srpski književni glasnik je uspeo da ostvari i bogatstvo sadržaja. U časopisu su objavljivani prozna dela i poezija najboljih domaćih pisaca, izbor stranih dela sa dobrim prevodima, kao i članci iz oblasti društvenih nauka, književnosti i umetnosti koje su pisali neosporni poznavaoci. U časopisu debituju i afirmišu se Stevan Sremac sa Zonom Zamfirovom, Petar Kočić svojom pripovetkom Kroz maglu, Bora Stanković Koštanom, Radoje Domanović Stradijom i Kraljevićem Markom po drugi put među Srbima, Ivo Ćipiko, Simo Matavulj, pesnici Jovan Dučić, Milan Rakić, Tin Ujević, Aleksa Šantić, Sima Pandurović, Milutin Uskoković Milutin Bojić i drugi, uključujući i pisce iz oblasti nauke i kulture kao što su Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, Jaša Prodanović i druge. Jovan Skerlić je uspeo da okupi veliki broj mladih pisaca, van Srbije i da časopisu da jugoslovenski karakter. Od 1920. nova redakcija uređuje časopis u duhu građanskog liberalizma i estetičkih koncepcija osnivača Bogdana Popovića, ali pruža mogućnost da na stranicama časopisa dođu do izražaja talenti i vrednosti nezavisno od umetničkih struja i grupacija. Za 20 godina izlaženja nove serije, Srpski književni glasnik ima među svojim redovnim saradnicima i Ivu Andrića, Isidoru Sekulić, Momčila Nastasijevića, Milana Bogdanovića, Desanku Maksimović, Gvidu Tartalju, Rastka Petrovića, Branka Lazarevića, Bogdana Čiplića, Ristu Ratkovića, Gustava Krkleca, Miloša Crnjanskog, Branimira Ćosića i druge. U toku 40 godina svoga izlaženja časopis je izvršio veliki uticaj na razvoj srpske književnosti. Prestao je da izlazi 1941. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ilija Kecmanović - Silvije Strahimir Kranjčević Zivot i delo Silvije Strahimir Kranjčević (Senj, 17. februar 1865 — Sarajevo, 29. oktobar 1908) bio je hrvatski književnik.[1] Biografija Kranjčević se rodio u Senju, od oca Spiridiona (1814—1885) i majke Marije (1832—1880). Njegovom ocu to je bio treći brak, a majci drugi, pa je Silvije imao polubrata Filipa i polusestru Otiliju. Nakon njega Spiridion i Marija dobili su još jednog sina, Spiridiona, i ćerku Ernestinu. Osnovnu školu (1871—1875) i gimnaziju (1875—1883) zvaršio je u Senju, ali je odbio da polaže ispit zrelosti zbog sukoba sa školskim vlastima. Zaslugom senjskog biskupa Jurja Posilovića odlazi u Rim, u Collegium Germanico-Hungaricum, na teološke studije.[1] Već 1884. napušta Rim i vraća se u Hrvatsku, u Zagreb. Moli vlasti da mu dopuste polaganje ispita zrelosti u senjskoj gimnaziji, ali je odbijen. Uveliko objavljuje pesme i priče po časopisima, a prvu zbirku pesama Bugarkinje objavljuje 1885. Zahvaljujući Štrosmajerovim preporukama upisuje i završava učiteljski tečaj u Zagrebu.[1] Radi kao učitelj u Mostaru, Livnu, Bijeljini i Sarajevu.[1] Godine 1894. javljaju se prvi simptomi oboljenja bubrega. Objavljuje svoje stihove u mnogim hrvatskim i bosanskim časopisima, kao što su Nada, Vijenac, Pobratim, Prosvijeta, Lovor i drugi, a često anonimno objavljuje i kritičke radove. Moli vlasti da mu odobre službovanje u Hrvatskoj, ali ga odbijaju zbog političke nepodobnosti. Kranjčević sa suprugom Osam godina (1895 – 1903) je uređivao književni časopis Nada koji je izdavala Zemaljska vlada Bosne i Hercegovine.[2] Svoja dela je objavljivao i u drugim hrvatskim i bosanskim časopisima: Vijenac, Pobratim, Prosvijeta, Lovor i drugi.[2] Oženio se 1898. godine Grabrijelom Anom Kašaj (1876—1911) i sa njom otputovao u Zagreb i Beč, na Svetsku izložbu, a iste godine upoznaje i češkog naučnika i pesnika Adolfa Černija. Matica hrvatska objavljuje njegove Izabrane pjesme (1899), a jedan praški časopis objavljuje dve njegove pesme sledeće godine. Sa suprugom obilazi italijanske gradove Veneciju, Padovu i Veronu tokom 1901, a 1902. izlazi iz štampe i treća njegova zbirka Trzaji. Tokom 1904. unapređen je u zvanje profesora i postavljen za upravitelja trgovačke škole u Sarajevu. U Lajpcigu su prevedene i objavljene tri njegove pesme u okviru zbirke hrvatske lirike. Godine 1907. je u Hrvatskom narodnom kazalištu izvedena opera u tri čina Prvi grijeh za koju je tekst napisao Kranjčević. Sledeće godine je časopis Behar posvetio ceo jedan broj dvadesetpetogodišnjici njegovog književnog rada, a poljski profesor slavistike Tadeus Grabovski objavio je opsežnu monografiju o Kranjčeviću. Njegovo zdravstveno stanje je sve lošije i pored više operacija. Umire 1908. godine u Sarajevu, a sahranjen je na sarajevskom groblju Koševo.[2] Sahrani su, pored rodbine, prisustvovali i predstavnici gradskih i školskih vlasti, crkve, književnici, između ostalih i Antun Gustav Matoš, i veliki broj Sarajlija. Sa suprugom Anom Kranjčević je imao samo jednu ćerku, Ivanu Višnju, koja je tada imala četiri godine. Kuća u kojoj je živio Silvije Strahimir Krnjačević, Sarajevo Poezija Bugarkinje Prva Kranjčevićeva pesnička zbirka Bugarkinje objavljena je 1885. godine u Senju, s posvetom Augustu Šenoi, jednom od najznačajnijih hrvatskih pisaca. Zbirka je ispunjena rodoljubivom tematikom. U njoj Kranjčević peva o svom narodu, o njegovoj gorkoj i teškoj sudbini koju nijedan drugi narod ne poznaje. Hrvatski narod kao da je proklet da se muči i da nikad ne pronađe svoju sreću i svoj mir. Ako je i bilo slobode ona je ostvarena samo u slavnoj prošlosti i pesniku služi da još jače istakne svoju ogorčenost zbog gubitka slobode. Pevajući o svom rodnom gradu pesnik ga naziva „leglom bune“ i izražava veru u srećniju i slobodniju budućnost za koju će se izboriti upravo potomci slavnih senjskih uskoka. I motiv žene obrađen je u Bugarkinjama sa stanovištva rodoljublja. Žena je predmet pesnikovog divljenja zato što je upravo ona ta koja će „dati plemeniti porod“, decu koja će izrasti u oslobodioce Hrvatske od tuđinske vlasti. Ljubav žene nije za pesnika samo ljubav prema muškarcu nego i ljubav za sve one koji trpe i snose tešku sudbinu, za braću po patnji. Izražava se i sažaljenje prema ženi čiji je muž u ratu i prema majci koja je u ratu izgubila tri sina, ali i odlučan stav da je bolja i časna smrt od kukavičkog bežanja i ropskog života. Pored rodoljubivih prisutni su i socijalni motivi, ali su i oni podređeni pesnikovom patriotskom osećanju. On veruje u rad i radnika koji jedini može da stvori bolji svet, ali za takav poduhvat mora da ima izgrađenu samosvest. Vrhunac Kranjčevićevih rodoljubivih težnji izražen je kroz veru u snagu poezije i stvaralaštva da menja svet i oslobađa potlačene. Poezija, pesma, izjednačena je sa pojmom slobode, jer pesma nastavlja da živi i nakon smrti pojedinca. I sam naziv zbirke je poetskog porekla, jer glagol „bugariti“ znači naricati, tužno pevati. U Bugarkinjama Kranjčević, pretežno sentimentalno-patetičnim tonom, bugari nad tužnom sudbinom svog naroda, ali izražava i stoički optimizam u pogledu njegove budućnosti. Dla Pesništvo Kranjčevićev pesnički opus sastoji se od 421 objavljene pesme. Glavnina je objavljena u četiri zbirke pesama, dok su neke objavljene posmrtno u izborima pesama. Zbirke pjesama Bugarkinje, Troškom i tiskom Marijana Župana, Senj, 1885. Izabrane pjesme, Naklada Matice hrvatske, Zagreb, 1898. Trzaji, Tisak i naklada N. Pissenbergera i J. Schnürmachera komanditnog društva, Donja Tuzla, 1902. Pjesme, Društvo hrvatskih književnika, Zagreb, 1908. Proza Prozni radovi štampani su mu posmrtno u zbirci Pjesnička proza (1912.). Kranjčevićeva proza nije toliko značajna kao pjesništvo, a u opusu se ističu kratke priče Prvi honorar, Žena, Tko će osloboditi narod...?, Priča iz pradavnih dana, te posebno Prvi grijeh iz 1893. godine. Drama Iza Kranjčevića u rukopisu ostao je nacrt i prvi prizori aktualne društvene drame Za drugoga, a po tome nacrtu je, po želji njegove supruge Gabrijele, Milan Ogrizović napisao dramu koju je 1910. godine ponudio zagrebačkome teatru, no cenzura nije dozvolila izvođenje.[3] Izabrana i sabrana dela Djela, priredio Branimir Livadić, Minerva, Nakladna knjižara d. d., Zagreb, 1933. – 1934. Svezak I: Za narod, 1933. Svezak II: Za čovjeka, 1934. Svezak III: Pred vizijama, 1934. Svezak IV: Kroz život i djelo, 1934. Sabrana djela, JAZU, Zagreb, 1958–1967, kritičko izdanje Kranjčevićeva opusa Svezak I: Pjesme I, uredio Dragutin Tadijanović, 1958. Svezak II: Pjesme II, uredio Dragutin Tadijanović, 1958. Svezak III: Proza, uredio Ivo Frangeš, 1967.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! Naslovna strana i ilustracije: Dragan Savic Čedo Vuković (28. septembar 1920 — 8. april 2014) bio je jugoslovenski i crnogorski književnik i akademik.[1] Pisao je pripovetke, poeme, drame, romane, eseje i knjige za decu, i smatra se jednim od najznačajnijih crnogorskih književnika.[1] Biografija Čedo Vuković je rođen 1920. godine u selu Đulići kod Andrijevice u Crnoj Gori, od oca Mihaila i majke Ljubice. U rodnom mestu je završio osnovnu školu, a gimnaziju je pohađao u Peći. Studirao je slavistiku na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Po početku Drugog svetskog rata vratio se u Crnu Goru i učestvovao u Narodno-oslobodilačkoj borbi. Radio je u redakciji lista „Omladinski pokret” u Kolašinu, Nikšiću i Cetinju 1943. godine.[2] Nakon oslobođenja, 1945. opet odlazi u Beograd gde je i ostao da radi sve do 1953. godine. Oženio se 1950. godine i dobio dve ćerke.[2] Od 1953. godine Čedo Vuković živi u Crnoj Gori. U Podgorici je radio kao urednik književnog časopisa „Stvaranje” sve do penzionisanja 1972. godine. Bio je član Saveta Crne Gore, nekoliko puta biran za predsednika Udruženja književnika Crne Gore, dva puta izabran za potpredsednika Crnogorske akademije nauka i umetnosti čiji je dopisni član od 1977. godine, a redovni od 1981. godine.[1][2] Preminuo je u Budvi 2014. godine.[3] Književni rad Spisateljski dar je pokazao rano i već je 1936. godine u podgoričkom listu „Zeta” objavio prvu priču „Za hljebom”.[2] Prvu knjigu objavio je 1948. godine. Reč je o poemi za decu, o jagnjetu i ratu, pod naslovom „Vitorog”. Već sledeće godine objavio je zbirku „Pripovijetke” a zatim i roman „Visine”. Roman za decu „Svemoćno oko” objavio je 1953. godine. Reč je o 19 priča o avanturama dečaka Željka, koji uz pomoć magične sprave doživljava neverovatne stvari.[1] Pisao je vredno i knjige za decu i knjige za odrasle. Godine 1955. objavio je roman „Bez redenika”, a 1956. godine dečji roman „Tim Lavlje srce”. Reč je o neobičnoj fudbalskoj ekipi „Lavlje srce” gde glavni junak dečak Željko, sastavlja svoj tim u kom igraju životinje. Roman je preveden na italijanski jezik pod naslovom „La squadra Cuor di Leone”.[1] Veliku pažnju književnih kritičara širom bivše Jugoslavije privukao je romanom „Mrtvo Duboko”. Glavni junaci ove priče su partizani koji se kriju od četnika u zabačenom crnogorskom selu Mrtvo Duboko.[1] Usledili su novi romani: „Sudilište”, „Poruke”, „Sinovi sinova”, „Razvođe”, kao i nove knjige za decu „Halo nebo” i „Letilica profesora Bistrouma”. Roman „Rijeka” štampan je 1988. godine, a 1990. godine objavljen je „Mitski dekameron”. Početkom devedesetih godina objavio je knjigu „Harmonija” i poeme „Sinovi mikrokozma” i „Makarije”.[1] Kao književni urednik, priredio je izdanja : „Petar I Petrović: Freske na kamenu”, „Nadvremenski glasovi” (izbor starih zapisa), „Izviriječ” (izbor iz crnogorske proze) i „Petar I Petrović: Poslanice”.[3] Sabrana dela Čeda Vukovića objavljena su 2000. godine.[3] Nagrade Dobitnik je Nagrade AVNOJ-a za književnost, dvostruki je dobitnik Trinaestojulske nagrade Crne Gore, Zmajeve nagrade (za roman „Tim Lavlje srce”), Nagrade Udruženja književnika Crne Gore, Nagrade Grada teatra „Stefan Mitrov Ljubiša”, Ordena Republike Francuske, kao o drugih nagrada i priznanja.[4] Bibliografija Vitorog (1948) — peoma za decu Pripovijetke (1949) Visine (1952) — roman Svemoćno oko (1953) — roman za decu Bez redenika (1955) — roman Tim Lavlje srce (1956) — roman za decu Ratni gosti (1958) — drama Mrtvo Duboko (1959) — roman Letilica profesora Bistrouma (1961) — roman za decu Poruke (1963) — roman o Petru I Halo nebo (1963) — roman za decu Razvođe (1968) — roman Sudilište (1971) — roman Sinovi sinova (1979) — roman u 5 knjiga Brđovići s Karuča Pod Skadrom Izbi buna Kolo nad kolom Teče Tara Na bjelinama vremena (1986) — zbirka eseja Sam sobom (1986) — zbirka eseja Rijeka (1988) — roman Mitski dekameron (1989) — roman Deveta zora (1990) — roman Harmonija (1992) — mitska igra u tri čina Snovi mikrokozma (1993) — poema Makarije (1994) — poema Crnogorsko proljeće (2006) — zbirka eseja Zlatna Knjiga

VASKRS DRŽAVE SRPSKE 1804-1813 - Stojan Novaković Politicko - Istorijska studija o prvom srpskom ustanku 1804 - 1813 Stojan Novaković (Šabac, 1842. - Niš, 1915.), srpski povjesničar, političar, filolog i književni povjesničar Učenik istaknutoga jezikoslovca Đure Daničića, pod kraj 60-ih i početkom 70-ih postaje istaknuta ličnost u srpskome društvenom životu, poglavito u književnosti, politici i jezikoslovlju. Neki od međaša u njegovu životu su: urednik društvenoknjiževnog časopisa Vila (1865.-1868.), profesor Velike škole (prethodnice Beogradskoga sveučilišta) (1875.-1880.), ministar unutarnjih poslova, veleposlanik u Petrogradu, Parizu i Istanbulu, ministar vanjskih poslova i predsjednik srpske vlade (1896., 1909.). Bijaše predsjednikom Napredne stranke, a u društvenom i političkom životu Srbije obnašao je i druge funkcije. Stojan Novaković bio je član Srpskog učenog društva, član i predsjednik Srpske kraljevske akademije, član JAZU, Ruske akademije i dopisni član Académie des sciences morales et politiques u Parizu. Iako je Novakovićeva politička karijera impresivna, ono po čem će se pamtiti poglavito je njegova književna i znanstvenopovijesna djelatnost. Daničićev učenik, na tragu velikoga učitelja napisao je prijeglednu i sustavnu gramatiku srpskoga jezika, koja obuhvaća dijelove fonetike i fonologije, morfologiju i sintaksu. To djelo je izlazilo u više dijelova, a kompletirano je kao Srpska gramatika, 1894. Još ne u struji mladogramatičarske škole (koja je onda dominirala svjetskim jezikoslovljem), Novakovićevo je djelo najpotpunija srpska gramatika do kasnijih studija Aleksandra Belića i Mihaila Stevanovića u prvoj polovici 20. stoljeća. Kao povjesničar književnosti skupio je opsežnu Srpsku bibliografiju, 1869, s popisom djela 18. i 19. stoljeća, a njegova Istorija srpske književnosti, 1867., uradak je, po nekim značajkama, dubiozne vrijednosti: nesporno sistematičan i pouzdan u prikazu srpske književnosti, u njen je korpus ubrojio i nemali dio hrvatske pisane i književne baštine, postavši tako jednim od začetnika jezičnopovijesnih presizanja koja su dominantna u srpskoj književnojezičnoj kulturi i danas. Novakovićevo je pak djelo u izdavanju kapitalnih djela srpske jezične baštine neupitno: to se prije svega odnosi na pretisak Zakonika Stefana Dušana, 1870., te na veći dio (opet, uz spomenute izuzetke) Srpskih spomenika XV-XVIII veka`, 1875.. Među historiografskim i etnološkim studijama ističu se Narodna tradicija i kritička istorija, 1880., Srbi i Turci XIV i XV veka, 1893. i Vaskrs države srpske, 1904.. Novakovićeva bibliografija broji oko 400 znanstvenih, publicističkih i književnih djela. Stojan Novaković je 1908. godine za novine Pester Lloyd o aneksiji Bosne i Hercegovine, između ostaloga rekao, a zagrebački Srbobran je tu izjavu preveo: Kad god smo se mi na Balkanu maknuli, da protiv očite ili krvave nepravde štogod za svoja nacionalna prava izvojujemo, uvijek su se dizali protiv nas vrlo glasni prigovori, da narušavamo red, mjesto da čekamo korak Evrope i mjesto da se pokoravamo internacionalnom pravnom redu. Uvijek su nas opominjali, da će se na to naše pokoravanje volji Evrope, pri ošteti, koja će nam u dio pasti, uzeti u obzir. Mi stariji i obrazovaniji zaista smo već osijedili nastojeći da svom narodu utuvimo tu evropsku mudrost. A sad je sve to najnovijim svojevoljnim napadom Austro-Ugarske kompromitovano. Dakle više ne možemo vjerovati u evropski moral... Drugo popunjeno i popravljeno izdanje SKZ 1904, očuvana, 252 STR L.1. POL. DRV. 2

Majstor dusa Djuro Vilovic Binoza, Zagreb, 2.izdanje Tvrdi povez, 248 str. Stanje očuvanosti: veoma solidno ..... Ђуро Виловић (Брела, 11. децембар 1889 — Бјеловар, 22. децембар 1958) био је југословенски публициста и књижевник и припадник Југословенске војске у отаџбини. Рођен је у католичкој породици у Брелима код Макарске.[1] Биографија Живот му је више него драматичан. Похађао је Римокатоличку богословску школу и богословски факултет у Задру, а затим — Филозофски факултет у Бечу. Рукоположен је за свештеника 1913. године, неколико година је био свештеник у католичкој цркви, а онда је изразио жељу да, после Првог светског рата, пређе у православну веру. Но, ту му жељу нису испунили надлежни у Патријаршији Српске православне цркве, пошто, није хтео нипошто, да буде католик онда је покрштен код протестаната. Према његовим књижевним делима и расправама о језику и народима на Балкану, може се закључити, да је схватио — да Римокатоличка црква користи нецивилизацијске методе у остваривању својих циљева. То сазнање је, било пресудно при одлуци, да се одрекне католичанства. Напустио је свештенички позив и оженио се Српкињом — православне вере.[2] Оптужница Оптужени слушају пресуду на Београдском процесу 15. јула 1946. Слијева надесно: Драгољуб Михаиловић, Стеван Мољевић, Ђуро Виловић, Раде Радић, Славољуб Врањешевић, Милош Глишић, Драгомир Јовановић, Танасије Динић, Велибор Јонић, Ђура Докић, Коста Мушицки, Бошко Павловић, Лазар Марковић и Коста Кумануди. Раније познат по својим националистичким ставовима, постао је близак сарадник Драгољуба Михаиловића и пришао је четничком покрету. Због тога је на Београдском процесу 1946. године осуђен на 7 година затвора. Занимљиво је да је од праваша и свећеника завршио у друштву четника Драже Михаиловића.[3] Послије одслужења казне живио је у Бјеловару, гдје је и преминуо 22. децембра 1958. године ... Књижевност Виловић је био значајан аутор хрватске књижевности. Естета, прво издање из 1919. Аутобиографски роман вјечних боема. Аутор тематизира ликове хрватских декадената, сањара и боема. Између два светска рата био један од најпопуларнијих књижевника у Југославији. Књижевна дела Ђуре Виловића су уврштена у хрватску књижевност.[4] Објавио је пет, веома читаних, романа: „Естета” (1919), „Међумурје” (1923), „Три сата” (1925), „Мајстор душе” (1931) „Звоно је оплакало дјевицу” (1938) И три приповетке: „Загаљени живот” (1923), „Мандорлато” (1924) „Хрватски сјевер и југ” (1930).

NAPOMENA: Prilikom narudžbe potrebno je naglasiti koji dezen (motiv) torbe želite: Zvezdani trag (1), Super mesec (2), Andromeda (3), Mlečni put (4), Kalifornija (5), Regija Sadr (6), Orion (7) i Plejade (8) OPIS: Neverovatno praktičan i istovremeno moderan ranac sa motivima Svemira koji možete nosititi u raznoraznim prilikama i u kombinaciji sa najrazličitijom odećom. Astro ranac je udoban za nošenje, a ujedno i dovoljno veliki da u njega staviti sve neophodne sitnice koje su vam potrebne. Zatvara se kanapom, koji ujedno služi za nošenje ranca. Material korišćen za izradu OKLOP astro ranca ne sadrži PVC, tako da zadovoljava sve standarde EU (REACH). Podloga ranca je crne boje, dok je slika koja prikazuje „čuda“ Svemira štampana dvostrano. Štampana fotografija visoke rezolucije pažljivo je utisnuta na podlogu. Slike, bogate detaljima i bojama, su delo vrhunskog astrofotografa Borisa Štromara. DOSTUPNI MOTIVI: 1. Zvezdani trag - vrsta fotografije koja koristi dugo vreme ekspozicije da uhvati prividno kretanje zvezda usled rotacije Zemlje na noćnom nebu. 2. Super Mesec - pun Mesec ili mladi Mesec koji se približno podudara sa najbližim rastojanjem na kojem se Mesec nađe od Zemlje u svojoj eliptičnoj orbiti. 3. Adromeda - sazvežđe severnog neba koje je naziv dobilo po princezi Andromedi iz grčke mitologije, a njeno ime doslovno znači „Čuvari ljudi“. 4. Mlečni put- spiralna galaksija u kojoj se nalazi i naš Solarni sistem. Noću je na nebu vidimo kao svetli trag koji je formiran od zvezda koje se ne mogu pojedinačno videti golim okom. 5. Kalifornija - emisiona maglina u sazvežđu Perisje. Ime duguje svom obliku jer podseća na američku državu Klaliforniju (kada se slika dugom ekspozicijom). 6. Regija Sadr - emisiona maglina koja okružuje zvezdu Sadr (γ Cygni) u centru sazvežđa Labud. Uprkos imenu zvezda i maglina nisu povezane. 7. Orion - difuzna maglina koja se nalazi u Mlečnom putu južno od Orionovog pojasa u sazvežđu Oriona. Jedna od najsjajnijih maglina koja je ujedno i vidljiva golim okom na noćnom nebu. 8. Plejade - rasejano zvezdano jato u sazvežđu Bika. Jatom dominiraju plave vrele zvezde formirane pre oko 100 miliona godina. KARAKTERISTIKE: MATERIJAL: Poliuretan (REACH) DIMENZIJA: 36,5 x 42,5 cm TEŽINA: 0,07 kg AUTOR MOTIVA (FOTOGRAFIJE): Boris Štromar PROIZVOĐAČ: Oklop © (Srbija) ODRŽAVANJE: Ručno pranje NAPOMENA: Prilikom narudžbe potrebno je naglasiti koji dezen (motiv) torbe želite: Zvezdani trag (1), Super mesec (2), Andromeda (3), Mlečni put (4), Kalifornija (5), Regija Sadr (6), Orion (7) i Plejade (8).

vrlo dobro stanje kao na slikama Čaršija i kultura Sreten Dinić Knjiga za narodno prosvećivanje, sa slikama, izdanje Knjižarnice Rajkovića i Ćukovića, Beograd, 1923. Originalni meki kartonski povez Jezik srpski, ćirilica. 104 str. Štamparija: „Davidović“. Ilustrovano. Sreten Dinić (Veliki Šiljegovac, 1875 — Leskovac, 1949) bio je pisac i kulturno-prosvetni radnik. Pored srpskog služio se francuskim i ruskim jezikom. Dinić je osnovnu školu učio u svom selu Velikom Šiljegovcu, u podnožju Jastrepca, od 1883. do 1887. godine. Nižu gimnaziju pohađao je u Kruševcu od 1887. do 1891. godine. Godine 1891. Dinić se upisuje u nišku Učiteljsku školu. Dinić je školovanje morao kasnije da nastavi u bogosloviji. Nakon prve godine bogoslovije, postavljen je za privremenog učitelja u Bivolju kod Kruševca, s tim da položi maturu idućeg maja u aleksinačkoj Učiteljskoj školi, koja je te godine bila premeštena iz Beograda u to mesto. Najzad, od 12. maja do 12. juna 1897. godine, u Učiteljskoj školi u Aleksincu polagao je završni učiteljski ispit i položio ga sa odličnim uspehom, samo trojica sa vrlo dobrim, a ostali sa dobrim, ukoliko nisu odbijeni. Od strane Ministarstva postavljen je za učitelja u Kladušnicu kod Kladova. Njegov rad se ogleda u organizovanju seoskih zadruga u selima u kojima je službovao,u prosvećivanju naroda,ali i kao pesnik,pripovedač i kao autor dela za scenska izvođenja. Dinić je 1913. godine postavljen za školskog nadzornika leskovačkog i vlasotinačkog sreza. U Leskovac je došao 20. novembra 1913, i otada nije menjao mesto svog službovanja i rada. Zajedno sa dvojicom naizmeničnih predsednika opštine, Mičetom Babamilkićem i Stojanom Nikolićem, aktivno je uključen u rešavanju školskih ali i komunalnih problema Leskovca. Sa početkom Prvog svetskog rata i povlačenjem, zajedno sa srpskom vojskom prelazi Albaniju. Dolaskom na Krf, učestvovao je u osnivanju državne štamparije i srpskih novina, a postao i član redakcije ovog lista i njegov prvi saradnik zajedno sa brankom Lazarevićem, Milutinom Bojićem, Dragoljubom Filipovićem i drugima. U Srpskim novinama i Ratnom dnevniku, koji je izlazio u Solunu, Dinić je objavio svoje beleške o povlačenju srpske vojske. Delo je još odmah stavljeno na raspolaganje francuskim publicistima, a prijatelj srpskog naroda Žozef Renok koristio ga je za svoja predavanja na Sorboni o tragičnoj odiseji Srba kroz Albaniju. Ovaj prvi spis o poslednjim mesecima Srbije u 1915. godini i povlačenju usred zime, posle rata, izdat je o trošku pisca pod naslovom „Srpska vojska i bežanje kroz Albaniju i na Krfu”.[1] Nakon što je oboleo od malarije, 1917. godine, upućen je u Francusku na lečenje, gde stvara prijateljstva sa francuskim intelektualcima. Na narodnom univerzitetu koji je osnovao u Frenšvilu, našim invalidima držao je čitave cikluse predavanja. U mestu Polinji, Dinić pred većim skupom govori na francuskom o stradanju Srba pri povlačenju kroz Albaniju. Rad u Leskovcu[uredi] Dinićev rad u Leskovcu bio je bogat i sadržajan. Nakon rata (1923. godine) bio je jedan od pokretača inicijative za osnivanje Narodnog univerziteta, čiji je kasnije bio aktivni saradnik. Jedan je od osnivača Narodne knjižnice i čitaonice, prvog profesionalnog pozorišta (1926-1929) u kome je radio kao upravnik. Bio je i prvi upravnik „Akademskog pozorišta u Leskovcu” osnovanog 1934. godine. Uređivao je časopise Leskovački glasnik i „Narodni prosvetitelj” koga je pokrenuo u periodu 1928-1933. Dinić se zalagao za otvaranje Muzeja grada, učestvovao je u radu Građanske kasine i Pevačkog društva „Branko” gde je bio član uprave a bio je i na čelu gradske zdravstvene zadruge. Bavio se pisanjem drama a od njegovih šest tekstova najpoznatiji je „Naša rabota”, o leskovačkom životu.[2] Preminuo je u Leskovcu, avgusta 1949. godine, posle duge i teške bolesti.[3] Književna dela[uredi] Pored svih navedenih poslova, Dinić se bavio i književnošću. Napisao je preko 50 knjiga a bio je saradnik i urednik značajnih listova, časopisa i zbornika u to vreme („Srpske novine”, „Leskovački glasnik”, „Narodni prosvetitelj” i dr.).[2] Neka od njegovih dela su: Studija „O narodnim učiteljima,, Pozorišna igra u sedam slika „Kosovski boj” objavljeno 1925 u Leskovcu Zbirka pesama „Jeci i odjeci” (Beograd, 1905) Iz carstva mraka - Carstvo rakije, 1906, Carstvo mraka – Carstvo sudbine, 1910. godine. Udžbenik „Poznavanje prirode za III i IV razred osnovne škole (Beograd, 1910). Iz carstva lažne obrazovanosti, (Beograd, 1913) Moj zavičaj, (Beograd, 1926) Bugarska zverstva u vranjskom okrugu ,dve knjige objavljene (1921), Autobiografske beleške - Moje brojanice Komad „Ratno siroče” 1924 ,Leskovac Komad „Pod maslinama na Krfu” (Beograd, 1926) ima dva čina i napisan je „po ličnim doživljajima i utiscima’’ Komad u jednom činu „Proglas ujedinjenja” (Leskovac, 1930), gde glorifikuje bratstvo Srba, Hrvata i Slovenaca. Zbirka „Mali putnici”,1921 „Školska higijena” dobila je prvu nagradu američke misije i iste godine objavljena u izdanju Ministarstva prosvete (Beograd, 1922). Knjiga „Škola života’’ Čaršija i kultura - „knjiga za narodno prosvećivanje’’ radomir konstantinovic filozofija palanke

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ilustracije: V. Zedrinski Čarls Džon Hafem Dikens (engl. Charles John Huffam Dickens; Lendport, 7. februar 1812 — Hajam, 9. jun 1870) je bio najznačajniji engleski romanopisac XIX veka. Njegova dela pripadaju ranoj fazi realizma.[1] Dikens se danas smatra osnivačem socijalnog romana, a možda je njegova najveća zasluga što je malograđansku publiku pridobio za literaturu. Takođe je najpoznatiji pripovedač viktorijanskog vremena.[2][3] Dok je bio djete njegova porodica je često menjala mesto boravka u potrazi za poslom. Na kratko se školovao u privatnoj školi. Nakon što mu je otac uhapšen zbog nevraćanja dugova, Čarls 10 sati dnevno radi u fabrici paste za cipele. Kad je odrastao počeo je da radi kao novinar. Napisao je više obimnih romana. O tome koliko je njegov rad bio popularan u njegovo vreme govori to da se sva njegova dela, od prvog objavljivanja, stalno nadoštampavaju.[4] Novela Oliver Tvist je najpoznatije Dikensovo delo. Iako govori o jako ozbiljnoj temi, Oliver Tvist je pun sarkazma i crnog humora. Dikens je za svoje najbolje delo smatrao Dejvida Koperfilda,[5] roman koji sadrži dosta autobiografskih elemenata. Zagonetnost i tajanstvenost fabula njegovih romana tragovi su prethodne stilske formacije romantizma.[6] Dikens je slikar engleskog srednjeg i nižeg građanskog staleža i osnivač socijalnog romana. Njegova dela odražavaju sklonost humoru i satiri, ali i primesa romantičnog i sentimentalnog Rođen je 7. februara 1812. u Landportu, Portsi, kao drugo od osmoro dece Džona i Elizabet Dikens. Otac mu je bio činovnik. Ubrzo nakon Čarlsovog rođenja porodica se seli u Norfolk Strit, Blumsberi, te kada mu je bilo četiri godine u Čatam,[9] pa u Kent, gde je boravio sve do uzrasta od 11 godina. Puno vremena je provodio napolju, ali je i vrlo rado čitao, naročito romane Tobajas Smoleta i Henrija Fildinga.[10] Kratko vreme u kome je otac radio kao činovnik u mornaričkoj postaji za plate (engl. `Navy Pay Office`),[11] školovao se u privatnim školama. Njegovo školovanje u privatnim školama naglo je prekinuto, zbog finansijskih problema u porodici, zbog kojih se porodica preselila iz Kenta u Kamden Taun u Londonu 1822. godine. Sklon životu iznad svojih mogućnosti Xon Dikens je zatvoren zbog dugova u Sautvarku u Londonu 1824.[12] Ubrzo su s njime zatvorena njegova supruga i najmlađa deca, kao što je bio običaj u to vreme.[13] Čarls tada star 12 godina dodeljen je porodičnoj prijateljici Elizabeti Rojlans u Kamden Taunu.[14] Kasnije je stanovao na tavanu kuće agenta za insolvenciju Arčibald Rasela.[15] Obe su mu kasnije poslužili kao obrasci za likove.[16][12] Nedelje je sa sestrom Francis, kada je bila slobodna od obaveza na Kraljevskoj muzičkoj akademiji, provodio u zatvoru Maršalsi.[17] Da bi platio svoj smeštaj i pomogao porodici bio je primoran napustiti školu i da radi po 10 sati na dan u fabrici lepeći nalepnice na posude crnila za cipele, za 6 šilinga nedeljno. Teški, a često i okrutni radni uslovi ostavili su trajan trag na Dikensa, što je kasnije uticalo na njegove romane i eseje, te postalo osnova za njegov interes u socioekonomsku reformu i uslove rada. Nakon nekoliko meseci u zatvoru Maršalsi, preminula je Elizabeta Dikens, baka Džona Dikensa po ocu i ostavila mu imetak od 450 £. Zbog preuzimanja Džon je pušten iz zatvora. Podmiriviši svoja dugovanja, porodica Dikens je napustila zatvor.[18] Iako je Čarls počeo da pohađa školu Wеллингтон Хоусе Ацадемy u severnom Londonu, majka ga nije odmah izvukla iz fabrike.[19] Taj događaj razvio je kod Dikensa osećaj da bi očevi morali da vladaju porodicom, dok bi majke svoj deo uticaja trebalo da zadrže unutar doma. Odbijanje njegovog zahteva da se vrati iz fabrike bio je značajan faktor u njegovom odnosu prema ženama.[20] Pravednički gnev prema situaciji i uslovima u kojima je radna klasa ljudi živela postala je glavna tema njegovih dela. Radio je u pravnoj kancelariji advokata Elisa i Blekmora, kao mlađi činovnik od maja 1827. do novembraa 1828. Tada je napustio kancelariju i postao novinar. Dalji rođak Tomas Čarlton, bio je izveštač na sudu engl. „Doctors` Commons“ (građanski sud), te je Dikens s njim delio mesto, te pisao četiri godine izveštaje sa sud. Ova iskustva preneo je u svoja dela (romani „Nicholas Nickleby“, „Dombey and Son“, te posebno „Bleak House“), te u njima prikazao makinacije i birokraciju pravnog sistema širem broju ljudi, te preneo svoje stavove o teškom teretu koji čeka siromašne ljude ako su primorani da idu na sud. Godine 1830, Dikens je upoznao svoju prvu ljubav, Mariju Bidnel, za koju se smatra da je bila model za lik Dore u romanu „David Koperfild“. Marijini roditelji nisu odobrili udvaranje, te su Mariju poslali na školovanje u Pariz što je prekinulo vezu.[21] Novinarstvo i rani romani Godine 1832, s uzrastom od 20 godina, Dikens je bio energetičan, pun dobrog humora, uživao u poplarnim zabavama, bez jasne vizije šta želi da postane. Znao da želi da bude slavan. Privlačilo ga je pozorište, te je uspio da dobije audiciju u Kovent Gardenu, za koju se je dobro pripremio, ali ju je propustio zbog prehlade, čime su prekinute aspiracije o karijeri na pozornici. Godinu dana kasnije predao je svoju prvu priču „A Dinner at Poplar Walk“ u londonski časopis „Monthly Magazine“. Stanovao je u iznajmljenoj sobi u prenoćištu „Furnival`s Inn“, postao je novinar koji prati politiku, izveštavajući sa parlamentarnih rasprava i putujući Britanijom prateći izborne kampanje za novine „Morning Chronicle“. Njegovo novinarstvo u obliku crtica u časopisima, oblikovalo je u njegovu prvu zbirku dela engl. Sketches by Boz 1836. (Boz je bio njegov porodični nadimak koji je koristio kao pseudonim). Dikens je navodno pseudonim preuzeo od nadimka Mozes koji je on dao najmlađem bratu Augustusu Dikensu, prema liku iz dela Olivera Goldsmita engl. The Vicar of Wakefield. Kada je neko prehlađen htio da izgovori Mozes izgovorio bi Bozes, što je kasnije skraćeno u `Boz`. Naime Dikens je korišteno u to vreme u smislu engl. What the Dickens! u kojem Dikens zamenjuje reč „devil“, što bi se moglo prevesti na kao `Kog đavola!` (prvi je to koristio Šakespir u komediji „Vesele žene vindsorske“). Koristilo se i u frazi engl. to play the Dickens` (kao „uzrokovati haos/napakostiti“). Časopisima je pisao i uređivao ih do kraja života. Nakon uspjeha skica izdavači „Chapman and Hall“ ponudili su Dikensu da piše tekst uz ilustracije Roberta Sejmoura u mesečnom časopisu. Nakon drugog izdanja Sejmour je izvršio samoubistvo, te je Dikens zaposlio Hablot Najt Brauna da radi ilustracije. Iz te saradnje nastao je roman „The Pickwick Papers“ koji se izdavao u nekoliko poglavlja mesečno, te je u zadnjem nastavku prodan u 40000 kopija. U novembru 1836. Dikens je prihvatio radno mesto urednika u „Bentley`s Miscellany“, na kome je ostao tri godine dok se nije posvađao sa vlasnikom. Godine 1836. kada je izdao zadnji nastavak Pikvika počeo je da radi delove Oliver Tvista, uz sav posao u Bentliju koji je obuhvatao pisanje četiri predstave i nadgledanje njihove produkcije. Oliver Tvist, objavljen 1838. postao je jedna od bolje poznatih Dikensovih priča, koje je uspešno adaptirana za pozorište, te je bila prvi viktorijanski roman u kojem je dete bilo glavni lik. Dana 2. aprila 1836. oženio je Katarinu Tomson Hogart (1816–1879), kćerku Džordža Hogarta, urednika „Evening Chronicle“. Nakon kratkog medenog meseca u Čoku, Kent, vratili su se u Furnivalovu gostionicu. U januaru 1837. dobio je prvo od desetero dece, sina Čarlija, a nekoliko meseci kasnije porodica se smestila u Blumsberiju, na adresi 48 Doughty Street, London (Čarls je imao trogodišnji najam za 80 £ godišnje, od 25. marta 1837. do decembra 1839). Dikensov mlađi brat Frederik i Katarinina 17-godišnja sestra Mari doselili su s njima. Dikens se vrlo vezao uz Mary, koja je preminula u njegovom naručju nakon kratke bolesti 1837. Dikens je Mari idealizirao, te se smatra da su prema njoj stvoreni kasniji opisi likova Rose Maylie, Little Nell i Florence Dombey. Njegova tuga je bila tolika velika da je zakasnio sa pisanjem junskog odlomaka u Pickwick Papers i morao je da otkaže nastavke Oliver Tvista za taj mesec. U isto vreme se je nastavio njegov uspeh sa delima „Nicholas Nickleby“ (1838–39), „The Old Curiosity Shop“ i „Barnaby Rudge: A Tale of the Riots of `Eighty“ kao deo „Master Humphrey`s Clock“ serije (1840–41) - koji su se izdavali u nastavcima, a kasnije su izdani kao knjige. Prva poseta SAD Godine 1840. sa suprugom je prvi put posetio SAD i Kanadu. U to vreme još jedna mlađa sestra njegove supruge Katarina, Džeordžina Hogart, uselila se kako bi se brinula o mladoj porodici dok su roditelji bili na putu. Sa njima je ostala sve do Dikensove smrti. Svoja zapažanja i utiske zabeležio je u putopisu engl. American Notes for General Circulation. U delu je u nekoliko navrata oštro osudio robovlasništvo, koje je i ranije napao u delu „The Pickwick Papers“. U Njujorku se zadržao mesec dana, te je držao brojna predavanja. Često je postavljao i pitanje međunarodnog prava o autorstvu zbog svojih dela koja su objavljivana u američkim novinama. Po povratku u Englesku počeo je raditi na svojim božićnim pričama (1843. napisao je „A Christmas Carol“, 1844. „The Chimes“, a 1845. „The Cricket on the Hearth“). Nakon što je kratko živeo u Italiji (1844), putovao je u Švajcarsku (1846) gde počeo da radi na delu „Dombey and Son“ (1846–48).[11] To delo i „Dejvid Koperfild“ (1849–50) učinili su značajan umetički bileg u Dikensovoj karijeri i njegovi romani postali su ozbiljniji u temi i brižnije planirani od ranijih dela. Čovekoljublje U maju 1846. Angela Bardet Kots, nasledinica bogatstva bankarske porodice Kuts, predložila je Dikensu izgradnju prihvatlišta za „posrnule žene“ (prostitutke) iz radne klase. Iako je prvotno odbio, Dikens je osnovao utočište „Urania Cottage“ kojim je upravljao deset godina. Srednje godine U novembru 1851. Dikens se preselio u engl. Tavistock House, gde je napisao „Bleak House“ (1852–53), „Hard Times“ (1854) i „Little Dorrit“ (1857). U novom domu zabavljao se amaterskim pozorištem. Godine 1856. njegova primanja od pisanja bila su dovoljna da kupi Gad`s Hill Place u Highamu, Kent, gde je kao dete često prolazio i sanjao da će jednom živeti na takvom mestu. Neki događaji iz Šekspirovog „Henrija IV“, prvog dela, odvijala su se na tome mestu što je Dikensa takođe veselilo. Godine 1857. Dikens je iznajmio profesionalne glumice za predstavu „The Frozen Deep“ koju je napisao njegov štićenik Vilki Kolins. Dikens se zaljubio u jednu od njih. Ljubav prema Elen Ternan trajala je do kraja života. Dikens je bio star 45 godina, dok je Ternan imala 18 kada se je Dikens 1858. odlučio da se odvoji od supruge, što je po tadašnjim viktorijanskim konvencijama bilo vrlo neprimereno, dok je razvod bio nezamisliv. Kada je Katarina otišla iz doma povela je jedno dete, supruga ga nije više nikada videla, a decu je poverila sestri Džeordžini koje odlučila da ostane u Gad`s Hill Place. U to vreme iako se dvoumio da uzme učešća u javnim čitanjima, Dikensa su iz jedne bolnice (Great Ormond Street Hospital) zamolili da sujeluje u prikupljanju sredstava kako bi izvukao bolnicu iz financijske krize. Čarls Vest, Dikensov prijatelj koji je bio u upravnom odboru bolnice, zamolio ga je za pomoć, na što je Dikens pristao, te svojim javnim čitanjima prikupio dovoljna sredstva da osigura financijsku stabilnost bolnice za duže vreme. Tako je npr. samo 9. februara 1858. prikupio 3000 £. Nakon odvajanja od Katarine, Dikens je započeo niz vrlo popularnih turneja kroz Englesku, Škotsku i Irsku na kojima je čitao svoja dela, što je u sledećoj deceniji zaokupilo veći deo njegove energije, te je u to vreme napisao samo dva romana. Važnija dela „A Tale of Two Cities“ (1859) i „Velika očekivanja“ („Great Expectations“) bila su veliki uspeh. U to vreme bio je urednik, izdavač i autor u časopisima „Household Words“ (1850–1859) i „All the Year Round“ (1858–1870). U septembru 1860. u polju kod svoje kuće, Dikens je naložio veliku lomaču u koje je spalio većinu pisama, preživela su samo ona poslovne prirode. Kako je Elen Ternan takođe spalila sva Dikensova pisma trajanje i dubina njihove veze nije poznata. Tomas Rajt je tokom 1930-ih prisetio da je Ternan možda imala ljubavnu vezu sa Kanonom Benhamom, a da je par imao i sina koji je umro kao novorođenče, napomenula je Kate Peruđini, Dikensova kćerka, u razgovoru pred smrt 1929, koji je objavljen. Dokazi ne postoje. Na samrti Dikens je odredio isplatu anuiteta za Ternan koji ju je učinio financijski nezavisnom. U knjizi Klare Tomalin „The Invisible Woman“, navodi se da je Ternan tajno žvjela sa Dikensom barem 13 godina. Knjiga je kasnije pretvorena u predstavu „Little Nell“ autora Simona Greja. U to vreme Dikens je pokazivao pojačano zanimanje za paranormalno, te je postao jedan od prvih članova organizacije engl. The Ghost Club. Kasne godine Dana 9. juna 1865. na povratku iz Pariza sa Ternan, voz u kojem je Dikens putovao je učestvovao u saobraćajnoj nesreći. Prvih sedam vagona skliznulo je sa željeznog mosta koji je bio u popravci. Jedino je na koloseku ostao vagon prvog razreda u kojem je bio Dikens. Pre nego što su stigli spasioci, Dikens je pomagao unesrećenima sa vodoma i brendijem. Pre odlaska setio se rukopisa za nedovoršeno delo „Our Mutual Friend“ koje mu je ostalo u vagonu, te se vratio po njega. To iskustvo je kasnije iskoristio u kratkoj priči o duhovima „The Signal-Man“, u kojoj glavni lik predoseća vlastitu smrt u željezničkoj nesreći. Priča se bazira i na nekoliko pređašnjih željezničkih nesreća. Dikens je uspeo da izbegne da se pojavi pred istragom o nesreći, jer kako je putovao sa Ternana i njenom majkom, to saznanje bi izazvalo skandal. Iako nije zadobio nikakve ozlede, Dikens se nikada nije oporavio od traume željezničke nesreće. Njegov rad se sveo na završavanje započetog „Our Mutual Friend“ i započinjanje nikad završenog „The Mystery of Edwin Drood“. Druga poseta SAD Dana 9. novembra 1867. Dikens je iz Liverpula zaplovio na drugu američku turneju. Nakon što se iskrcao u Bostonu veći dio meseca posvetio je brojnim večerama sa prominentnim ličnostima kao što su npr. Ralf Valdo Emerson, Henri Vadsvort Longfelou i njegov američki izdavač Džejms Tomas Filds. U decembru su započela čitanja, trebalo je održati 76 nastupa uz zaradu od 19000 £, a trebalo je da traju do aprila 1868. Turneja je bila naporna, te iako bolestan, uspeo je da održi čitanja, a 23. aprila je isplovio na put kući. Oproštajna čitanja Između 1868. i 1869. Dikens je organizovao turneju „oproštajnih čitanja“ u Engleskoj, Škotskoj i Irskoj. Uspeo je odraditi 75 od dogovorenih 100 čitanja. Zbog napada vrtoglavice i paralize, na savet lekara, turneju je otkazao 22. aprila 1869. Nakon što se dovoljno oporavio dogovorio je posljednji niz čitanja, kako bi nadoknadio sponzorima ono što su izgubili zbog prekida turneje. Zadnje čitanje u turneji bilo je u Londonu St. James`s Hall. Zadnji javni nastup mu je bio na banketu Kraljevske akademije uz prisutvu Prica i Princeze od Valsa, gde je odao počast pokojnom prijatelju, ilustratoru Danielu Maklisu. Smrt Dana 8. juna 1870. Dikens je u svome domu doživeo još jedan moždani udar, nakon celog dana rada na delu „Edvin Drud“. Nije se osvestio te je sledećeg dana 9. juna, tačno pet godina nakon željezničke nesreće preminuo. Suprotno željama nije sahranjen u jeftinom, skromnom, i strogo privatnom pogrebu u katedrali u Ročesteru, već u Vestminsterskoj opatiji.