Dobro očuvano, potpis prethodnog vlasnika na predlistu. Bez pečata, podvlačenja, pisanja... Autor - osoba Zelić, Gerasim, 1752-1828 = Zelić, Gerasim, 1752-1828 Naslov Žitije Gerasima Zelića. Sv. 1-3 Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1897-1900 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1897-1900 (Beograd : Državna štamparija Kraljevine Srbije) Fizički opis 3 knj.(VIII, 211, III str.) (V, 231 str.) ( XVII, 252 str., [1] list s tablom) ; 19 cm : ilustr. Drugi autori - osoba Đorđević, Pera P., 1855-1902 = Đorđević, Pera P., 1855-1902 Zbirka Srpska književna zadruga ; 36 ; 44 ; 58 (Karton) Napomene Sv. 1: 1897; sv.2: 1989; sv. 3: 1900 Predgovor / P. P. Đ.[Đorđević], sv. 1: str. III-VIII Urednikov predgovor / P. P. Đorđević, sv 3: str. III-XIII. Predmetne odrednice Zelić, Gerasim, 1752-1828 – Biografija Gerasim Zelić (Žegar, 11. jun 1752. – Budim, 26. mart 1828) bio je srpski kaluđer i arhimandrit u manastiru Krupi, episkopski vikar u Dalmaciji i Boki kotorskoj. Rodio se u leto 1752. godine kao Kiril u staroj svešteničkoj porodici, od oca Andreje i majke Joane. Domaćin kućne zadruge bio je stric pop Stefan paroh u Žegaru. Zamonašio se u obližnjem manastiru Krupi, gde su se učila i njegova tri starija brata. Mnogo je putovao, delom iz lične želje, delom je bio prisiljen kao mletački emigrant. Bio je dva puta zatočen, jedanput u Beču, a drugi put u Budimu. Po ugledu na Dositeja Obradovića napisao je autobiografiju, ali nije uspeo da po literarnoj vrednosti stigne do svog uzora. Živ i čitak način izlaganja, obilje zanimljivih životnih i kulturno-istorijskih podataka, posebno o Dalmaciji njegovog vremena, karakterišu ga ipak kao uspešnog pričaoca.[2][3] U autobiografiji nije uvek potpuno otvoren i tačan. Najčešće je prećutao one okolnosti iz svog života koje bi ga učinile sumnjivim vlastima. Njegov savremenik bio je arhimandrit manastira Krke Savatije Vasiljević (1755–1809), koji mu je 1808–1809. godine pomagao u vršenju vikarijatske službe. Kad je u Pešti 4. februara 1826. godine osnovana „Matica srpska`, on se već 15. februara javlja kao prvi – novi član (pored osnivača) matičin. Otac Gerasim je (umesto redovne članarine od 40 f.) poput osnivača, dao punu članarinu od 100 f. Zelić je imao i slikarskih ambicija, ali nije uspeo da ih ostvari. Ostao je na skromnim ikonografskim pokušajima. Umro je 26. marta 1828. godine u Budimu, gde i počiva na opštem srpskom groblju. Na nadgrobnom spomeniku piše da je „za pravoslavlje revnujući, gonjen bio`. Od 2013. godine, u rodnom Žegaru, tačnije Kaštelu Žegarskom trg nosi njegovo ime. MG41 (N)

Sistem privatnog (građanskog) prava Kraljevine Srbije u vezi s međunarodnim privatnim pravom: Prva knjiga - Opšti deo (druga polovina) / Andra Đorđević Beograd 1896. Tvrd povez, ćirilica, IV + 319 strana. Napomena: knjiga je, za godine, odlično očuvana. R10 Sadržaj: ČETVRTI ODELJAK : Subjektivno privatno prava Uopšte I. Odsek: Suština subjektivnih prava i obaveza Glava I O subjektivnim pravima posebice I Pojam prava u subjektivnom smislu II Glavnije vrste privatnih prava i razlike među njima III Ima li subjektivnih prava bez podmeta ? Glava II — O suštini obaveza Glava III — Imanje (imovina) II Odsek: Vršenje sticaj i sudar prava Glava I — O vršenju prava Glava II — Sticaj (konkurencija) prava Glava III — Sudar (kolizija) prava III. Odsek: Postajanje i prestajanje prava; pravnih gubljenja istih Uopšte Glava I — O pribavljanju prava u opšte Glava II — O gubljenju prava u opšte Glava III — O sukcesiji ili pravnom posledovanju PETI ODELjAK: Pravne činjenice Uošte I. Odsek: Pravni poslovi Glava I — Pojam, vrste i sastavni delovi pravnih poslova Glava II — Opšti zahtevi za postanak pravnih poslova I Sposobnost lica II Volja: I Biće volje. A) Potpun nedostatak volje: 1°Zabluda o suštini; 2° Nesporazum B) Sloboda volje, I strah (prinuda), II Zabluda u motivu (prevara); V) Ogran bića volje: I Uslov, II Rok, III Modus (teret, nalog) — II Izjava volje: 1° Način izjave i 2° forma za izjavu volje l III Mogućnost i dopuštenost sadržine Glava III — Sudelovanje u tuđim pravnim poslovima Glava IV — O zastupništvu posebice Glava V — O nevažnosti pravnih poslova A) Ništavost (nulktet) pravnih poslova B) Rušljivost (resisibilitet) pravnih poslova Glava V — Naknadno odobrenje i potvrda Glava VI — Pravni poslovi opšte prirode I Ugovor II Dar (poklon) III Otuđivanje (alienatio) — Odricanje (renuntiatio) II Odsek: Protivpravne radnje ili nedopuštena dela. Uopšte Glava I — Pravna priroda protivpravnih radnja Gdava II — Dejstvo protivpravnih radnja III Odsek: Vreme kao pravna činjenica. Uopšte Glava I — Uticaj vremena na pravne odnošaje uopšte Glava II — O zastarelosti napose Glava III — O merenju (deobi) i računanju vremena IV Odsek: Privilegije u užem smislu ŠESTI ODELJAK: Zaštita privatno-pravnih odnošaja Uopšte I Odsek: Samopomoć kao pravna zaštita II Odsek: Sudska zaštita privatnih prava. Uopšte Glava I — Tužba (actio) • Glava II — Prigovori (pogovori) ili izuzeća (exceptiones) Glava III — Uticaj pravnog spora na materijalno pravo Glava IV — Uticaj rešenja spora na sporni pravni odnošaj I Dokaz II Presuda Dodatak : Povratak u pređašnje stanje

Autor - osoba Stanojević, Stanoje, 1874-1937 = Stanojević, Stanoje, 1874-1937 Naslov Sv. Pismo u našim starim spomenicima / St. Stanojević Vrsta građe separat Jezik srpski Godina 1932 Izdavanje i proizvodnja Beograd : [b. i.], 1932 (Beograd : Narodna štamparija) Fizički opis Str. [IX]-XXXI ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Kor. nasl. Predmetne odrednice Sveto pismo -- U staroj srpskoj književnosti Spolja kao na fotografiji, unutra nerasečeno. SADRŽAJ Predgovor IX—XXXI Sv. Sava, Život Sv. Simeona Nemanje (oko 1208). Br. 1—32 . 1—17 Sv. Sava, Karejski tipik (1199). Br. 33—36 19—21 Sv Sava, Hilandarski i Studenički tipik (1199—1208). Br. 37 -97 23—45 Stevan Prvovenčani, Život Sv. Simeona (1216). Br. 98—152 47—61 Domentijan, Život Sv. Simeona (1263/4). Br. 153—377 . . . 63—133 Domentijan, Život Sv. Save (1253/4). Br. 378—646 .... 135—213 Teodosije, Život Sv. Save (Kraj 13 veka). Br. 647—786 . . . 215—253 Teodosije, Pohvala Sv. Simeonu i Savi (Kraj 13 veka). Br. 787—849 255—272 Teodosije, Život Petra Koriškog (Početak 14 veka). Br. 850—885 275—285 Danilo, Danilov učenik i nastavljači (Početak 14 veka). Br. 886—1385 287—428 Episkop Marko, Nekrolog ocu i majci i život patrijarha Jevrema (Kraj 14 i početak 15 veka). Br. 1386—1388. 424 Pohvale knezu Lazaru (Kraj 14 i početak 15 veka). Br. 1389—1419 424—431 Grigorije Camblak, Život Stevana Dečanskog (Početak 15 veka) Br. 1420—1457 432—446 Konstantin Filosof, Život despota Stevana Lazarevića (1430). Br. 1458—1497 440—450 Konstantin Filosof, Pohvala knezu Lazaru (Početak 15 veka). Br. 1498—1518 450—455 Pop Peja, Život Sv. Đurđa Kratovca (Početak 16 veka). Br. 1519—1555 454—466 Pajsije, Život cara Uroša (Prva polovina 17 veka). Br. 1556—1564 468—471 Povelje (1198—1618). Br. 1565—1817 473—541 Zapisi (1202—1836). Br. 1818—1972 543—587 Rodoslovi i letopisi (15—18 vek). Br. 1973—1987 .... 588—590 Dodatak: Život Sv. Nauma Ohridskog, Sv. Jovana Rilskog, Sv. Prohora Pčinjskog, Sv. Joakima Sarandaporskog, Br. 1988—2030 593—605 Sv. Gavrila Lesnovskog i Sv. Stevana Štiljanovića. Paralelna mesta 607—666 Frazeologija bez namernog citiranja 669—670 Upotrebljeni citati Sv. Pisma 671—683 Statistički pregled citata 689 Ispravci 690—694 Stanoje Stanojević (Novi Sad, 12/24. avgust 1874 – Beč, 30. jul 1937) bio je srpski istoričar, univerzitetski profesor, enciklopedista i akademik. Stanojević je bio prvi srpski enciklopedista, član Srpske kraljevske akademije i redovni profesor Beogradskog univerziteta. Biografija Stanoje Stanojević je rođen 24. avgusta (12. avgusta po Julijanskom kalendaru) 1874. godine u Novom Sadu, u porodici dr Lazara Stanojevića lekara. Otac je bio u mladosti aktivan član omladinskog pokreta, jedan od osnivača bečkog akademskog društva „Zora“, kojem je i kumovao. U Novom Sadu se Stanoje školovao do velike mature 1892. godine. Studirao je u Beču, a među profesorima su mu bili čuveni naučnici Vatroslav Jagić i Konstantin Jireček. Kao 20-godišnji student svojim radom „Prilošci bibliografiji srbulja“ privukao je pažnju profesora Jirečeka, tada najboljeg poznavaoca srednjovekovne istorije Južnih Slovena. Doktorirao je 1896. odbranom teze „Die Biographie Stefan Lazarević`s von Konstantin dem Philosophen als Geschichtsquelle“ (Biografija Stefana Lazarevića od Konstantina Filozofa kao istorijski izvor), koju je V. Jagić uvrstio u svoj Arhiv za slovensku filologiju. Po uspešno završenim studijama u Beču, usavršavao se u Nemačkoj, Rusiji i Turskoj. Kod Fjodora Uspenskog i Karla Krumbahera je obogatio znanje iz vizantologije, koja ostaje njegova velika ljubav celi život, naročito vizantijsko-srpski odnosi. Tokom 1898. i 1899. radi u Ruskom arheološkom institutu u Carigradu gde je bio i profesor u srpskoj gimnaziji. Profesorska karijera Stanojević je pisao kritičke osvrte na istoričarska dela, obično veoma oštre, što mu je stvaralo teškoće i neprijatnosti. Izabran je za docenta srpske istorije na beogradskoj Velikoj školi, ali nije potvrđen, jer tadašnji predsednik vlade Vladan Đorđević nije zaboravljao Stanojevićevu negativnu kritiku njegove knjige „Grčka i srpska prosveta“ iz 1896. godine. Zbog nepotvrđivanja izbora, odlazi na usavršavanje u inostranstvo, u Minhen kod vizantologa Karla Kumbahera, a u Srbiju se vraća 1900. godine. Za docenta srpske istorije na Velikoj školi izabran je u jesen 1900. godine. Dugo je vršen izbor na katedri za narodnu istoriju, jer se komisija nije mogla odlučiti. Pitanje je rešeno kompromisnim prijemom obojice izvrsnih kandidata - Stanojevića i Ljube Jovanovića, a katedra je podeljena na dva dela. Jovanović je držao svoju katedru do 1910. godine, kada je prešao u politiku. Godine 1905. kada je Velika škola prerasla u Beogradski univerzitet, izabran je za vanrednog profesora, a 1919. za redovnog profesora Narodne istorije, što je ostao sve do smrti. Za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1905. godine, a 1920. godine za redovnog člana. Učešće u vojnim sukobima Učestvovao je u Balkanskim ratovima i bio u štabu Dunavske divizije I poziva, a u Prvom svetskom ratu u štabu Moravske divizije, takođe I poziva. Posle povlačenja srpske vojske preko Albanije odlazi u Petrograd gde je izabran za profesora univerziteta na kome predaje dva semestra. Od 1917. godine drži predavanja u Parizu na Sorboni a 1918. tokom letnjeg semestra na Univerzitetu u Londonu. Sve vreme Prvog svetskog rata Stanojević se aktivno zalaže za srpsku stvar, pa 1915. godine pokreće biblioteku „Savremena pitanja“ i kao prvo objavljuje svoj spis „Šta hoće Srbija?“ u Nišu 1915. godine. Na Pariskoj mirovnoj konferenciji učestvovao je kao član Istorijsko-etnografske sekcije. Istoriografski rad Već za vreme svoga boravka u Carigradu je započeo rad na delu Vizantija i Srbi, koje je bilo široko zamišljeno, ali od koga su izišle samo dve knjige. Napisao je knjigu „Borba za samostalnost katoličke crkve u nemanjićkoj Srbiji“. Slede monografije naših svetitelja vladara, i „Studije iz srpske diplomatije“. Iako je dao nekoliko veoma dobrih istraživačkih radova, naročito u mladosti. Stanojevića uglavnom karakteriše odličan prikazivački dar. Napisao je više dela iz srpske istorije: Vizantija i Srbi, „Sveti Sava“, Studije o srpskoj diplomatici, Istorija srpskoga naroda, O južnim Slovenima u VI, VII i VIII veku i druga. Posebno je značajna njegova Istorija srpskoga naroda (Beograd 1908), koja je bila jedna od prvih knjiga sa tom tematikom. Prethodila joj je samo Istorija srpskoga naroda Lj. Kovačevića i Lj. Jovanovića, izdata u dva toma, od kojih je prvi izašao u dve knjige 1890. i 1891. (kasnije su izašle obe u jednoj knjizi, 1893), a drugi tom (prva knjiga) 1891. a kasnije oba dela 1894. Jirečekova Istorija Srba se sastojala iz četiri celine od kojih je samo prva objavljena 1911. (politička istorija do 1371) dok su druge tri objavljene 1922. i 1923. (istorija do 1537. i kulturna istorija u dve sveske). Danas se Jiričekova istorija štampa uglavnom u dve knjige (Politička istorija do 1537. i Kulturna istorija). Stanoje Stanojević bio je osnivač, predsednik i prvi član Istorijskog društva u Novom Sadu, a od 1928. godine bio direktor njegovog Glasnika. Takođe je bio i predsednik Jugoslovenskog istorijskog društva i direktor Jugoslovenskog istorijskog časopisa (1935–1937). Prvi srpski enciklopedista Stanojević se od mladosti aktivno bavio publicistikom i prosvetiteljstvom. Pisao je članke za razne novine, naročito za Politiku čiji je bio jedan od osnivača. Bio je direktor i urednik „Narodne enciklopedije Srba, Hrvata i Slovenaca“, jedinog dela te vrste na našem jeziku koje je štampano ćirilicom i latinicom. Ta četvorodelna enciklopedija ima 4.000 stranica, a na njemu je sarađivalo 160 autora. Poslednje godine Stanojević je godinama vredno i sistematski studirao istorijske izvore i literaturu, dolazio do mnogih zapažanja, činio beleške i spremao se da napiše „Istoriju srpskog naroda u srednjem veku“, u 9 knjiga. Uspeo je da priredi samo prvu knjigu, o izvorima, i to ne u konačnom vidu. Istrošen napornim radom i zdravstvenim problemima, Stanoje Stanojević je preminuo 30. jula 1937. u sanatorijumu „Lev“ u Beču od posledica operacije. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Bio je oženjen Olgom Stanojević, sestrom lingviste Aleksandra Belića, i imao sinove Lazara i Pavla. Lazar (1905–1980) je završio medicinu u Beogradu 1929. godine i potom specijalizovao internu medicinu u Berlinu. Bio je profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu od 1952. Lazarev sin, Stanoje (1938–2007), koji je nosio dedino ime, bio je lekar sportske medicine i profesor na Fakultetu fizičke kulture u Beogradu. Važniji radovi Stanojević, Stanoje (1903). Vizantija i Srbi. 1. Novi SAD: Matica srpska. Stanojević, Stanoje (1906). Vizantija i Srbi. 2. Novi SAD: Matica srpska. Stanojević, Stanoje (1908). Istorija srpskoga naroda (1. izd.). Beograd. Stanojević, Stanoje (1910) [1908]. Istorija srpskoga naroda (2. popravljeno i popunjeno izd.). Beograd. Stanojević, Stanoje (1909). Istorija Bosne i Hercegovine. Beograd. Stanojević, Stanoje (1912). Borba za samostalnost Katoličke crkve u Nemanjićskoj državi. Beograd: Srpska kraljevska akademija. Studije o srpskoj diplomatici, Beograd 1914–1935. Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca“, pokretač i urednik, Beograd 1925. Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 1 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 2 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 3 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 4 Sveti Sava, Beograd 1935. Stanojević, Stanoje (1937). Istorija srpskog naroda u srednjem veku. 1. Beograd: Srpska kraljevska akademija. MG32

Зигфрид Кракауер: Од Калигарија до Хитлера- психолошка историја немачког филма СКЦ, Београд, 1996, 512 страница, броширано Печат на предлисту, други предлист се одвојио, на десетак места подвлачено ГРАФИТНОМ оловком (остављам потенцијалном новом власнику да то обрише уколико му смета). Књига је у одличном стању, да није стара 23 године комотно сам могао написати и да је `нова`. Садржај на додатним фотографијама. Zigfrid Krakauer (8. februar 1889 — 26. novembar 1966) bio je nemački pisac, sociolog, novinar, kulturni kritičar i filmski teoretičar. Bio je povezivan sa Frankfurtskom školom. Zigfrid Krakauer rođen je 8. februara u Frankfurtu na Majni, u jevreskoj porodici. Studirao je arhitekturu od 1907. do 1913; a posle je radio u Berlinu i Minhenu do 1920. godine. Na kraju Prvog svetskog rata je upoznao Teodora Adorna, koji mu postaje filozofski mentor.[1] Od 1922. do 1933. godine, Krakauer je pisao kulturne komentare u listu Frankfurter Zeitung među kojima i filmske kritike. Levičarski orijentisan, prvo je nakratko otišao u Pariz, a onda je emigrirao u SAD posle dolaska nacionalsocijalizma i Hitlera na vlast u Nemačkoj 1933. godine. Tamo se bavio teorijom masovnih komunikacija i propagande, sociologijom, filmskom istorijom i estetikom. Od 1941. godine je asistent kustosu u filmskom arhivu Muzeja moderne umetnosti u Njujorku, sa posebnim zadatkom da istražuje metode nacističke filmske propagande. Bio je protivnik kapitalizma, iako čitajući dela Karla Marksa, bio je protivnik totalitarizma i sovjetske vlasti i Josifa Staljina.[2] Od 1943. do 1944. godine napisao je istoriju nemačkog filma sa socijalnog, ekonomskog i političkog gledišta From Caligari to Hitler. Kao član biroa za primenjena socijalna istraživanja na Univerzitetu Kolumbija, napisao je Satelitski mentalitet: propaganda i nacistički ratni film i veliku teorijsku knjigu `Priroda filma`. 1960. godine objavio je `Teoriju filma`. Poslednjih godina svog života, radio je kao sociolog različitih instituta, među njima i u Njujorku kao direktor istraživanja primenjenih društvenih nauka na Univerzitetu Kolumbija.

МАГИЈА ПОНАВЉАЊА ИСТОГ Прилог филозофији националне слободе ПРКОС - друга књига ДУШАН ТЕШИЋ ЛУЖАНСКИ ДРАСЛАР ПАРТНЕР Б е о г р а д 2 О О 4 ПРКОС а) Срби - Историја б) Српско питање ц) Србија - Историја ....................................................... Р е ф е р е н ц е С р б и ј а Немањићи Властелинска епоха Култ светосавља Мојсије Свети Сава Византија Рим Цариград Срби Грци Платон Исус Христ Јован Крститељ Лазарска епоха Образац породичне заједнице Свекар монарх Мистицизам у властелинској свести Мистерија издајства Просјачка гордост Владарско достојанство Ресавска школа Моравска школа Дух Мораве Моравски стил Традиција рођачких веза Култ личне одлике Драматичност турчења Свештенство Хришћанство Везе Патријаршије и Рима Патријаршија - држава у држави Црква Народ Кобност заборава Опсена символом вере Успон националног империлаизма Како је настао ЕП !!! ЕПОХА ПАТРИЈАРХА Троугао РИМ - МОСКВА - СТАМБОЛ Дело Арсенија Чарнојевића Неодољивост молитве Српски еп и побуњена личност Хајдук ЕПОХА ПОРАЗА Смисао здравице и припјева ПЕСМА КАО МИТ ........................................................... Брош Ћирилица 282 странице НЕКОРИШЋЕНО ГАРАНЦИЈА ПЕРФЕКТ Екстра !!!!!!!!!!!!!1

NARODNE PRIPOVJEDKE 1-4 12x19 cm, meki, 61 str. 1. Slavončice - Antun Matasović Pripovijetke Slavonskog sela Antun Matasović, književnik, profesor. Rodio se 23. svibnja 1893. u Velikoj Kopanici, gdje završava pučku školu. Gimnazijsko školovanje započeo je u Vinkovcima, nastavio u Osijeku, vraćao se u Vinkovce, a završio u Osijeku 1912. Opredijelio se za studij trgovine u Osijeku i Beču na Eksportnoj akademiji. Za vrijeme studija uči nekoliko europskih jezika. Povratkom u Hrvatsku postavljen je za profesora Trgovačke akademije na Sušaku, a 1918. u Sarajevu. Nakon I. svjetskog rata radi kao bankovni stručnjak u Sarajevu, a od 1922. u Osijeku. Zatim prelazi u Đakovo za ravnatelja „Zadružne gospodarske banke“. Godine 1926. novo preseljenje u Čakovec za ravnatelja Trgovačke akademije, za II. svjetskog rata živi u Osijeku, potom seli u Đakovo i Požegu. Umirovljen je 1953. godine. Profesor Antun Matasović započeo je svoju književnu karijeru još u gimnazijskim danima u Osijeku, a nastavlja pisati za vrijeme studija i aktivnog djelovanja u raznim gradovima tadašnje države. Piše poučne katoličke pripovijesti i objavljuje ih u raznim novinama, kalendarima i publikacijama HKD sv. Jeronim u Zagrebu. Ubrzo se svrstava u hrvatsku književnu desnicu okupljenu oko toga katoličkog društva i postaje njenim članom 1923. godine. Do tada je objavio već nekoliko samostalnih knjiga pripovijedaka: „Susreti I“ i „Susret iII“ 1920. u Sarajevu. Ostala djela su mu: Pripovijesti: „Cvijet pod staklom“ 1921., „Slavončice“ 1926., „S djedovskog praga“ 1943. Jednočinke: „Lijepa naša“ 1936., „Daj, da dođe kraljevstvo tvoje“ 1939. Romani: „Bartol i Bara“ 1939., „Za kruh svagdanji“ 1940., „Pred život“ 1940., „Crno kraljevstvo“ 1942. Neka su mu djela doživjela i reprint izdanja krajem 20. stoljeća u Đakovu. Sva su mu djela prožeta hrvatskim katoličkim i slavonskim šokačkim duhom. Prevodio je sa španjolskog i danskog govornog područja, a ostavio je i nekoliko knjižica o pisanicama, tikvicama i seljačkim slavonskim rezbarijama. Umro je u Karlovcu 20. svibnja 1986. godine, a sahranjen je u Požegi uz grob voljene žene. Autor Josip Šarčević, prof. 2. Gorančice - Stjepan Petranović, Zagreb, 1936 Godina izdavanja: 1936 Mjesto izdavanja: Zagreb Format: 12.5x19 cm Broj stranica: 48 3, Bunjevčice: crtice iz života bunjevačkih Hrvata Blaško Rajić Hrvatsko književno društvo sv. Jeronima, 1937 - 63 STR 4. Dalmatinke Lujo Plepel Društvo sv. Jeronima, 1925 - 46 STR 4 KNJIGE POVEZANE U JEDNU SA DOSTA ILUSTRACIJA VRLO LAKO SE MOGU RAZVEZATI N.S.A.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ivan Meštorvić Miloje Milojević Ksaver Sandor Gjalski Jovan Erdeljanović Marko Murat Uroš Predić Gerhard Gezeman Fehim Barjaktarević Milan Budimir Veselin Cajkanović Muslimanska čaršija protiv nereda 1818 ... Bogdan Popović (Beograd, 20. decembar 1863/1. januar 1864 — Beograd, 7. novembar 1944) bio je srpski književni kritičar i esejista. Biografija Rođen je 1864. godine u Beogradu. Pošto je završio studije na Velikoj školi u rodnom gradu i pariskom Filozofskom fakultetu, 1893. godine postao je profesor Visoke škole koju je završio, da bi 1905. sa prerastanjem Velike škole u univerzitet i postao i univerzitetski profesor. Predavao je francuski jezik, opštu istoriju, uporednu književnost, teoriju književnosti i estetiku. Tokom 1914. godine postao je i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti[1] (ili 1921.[2]). Njegov brat je akademik Pavle Popović, a deda po majci Stefan Marković. Književnošću počinje da se bavi rano, već sa dvadeset godina. Ipak, najbitnije što je uradio je pokretanje najznačajnijeg i svakako najbolje uređenog časopisa - Srpskog književnog glasnika koji je počeo da izlazi početkom prošlog veka. Tokom prvih 14 godina izlaženja ovaj časopis je i kod pisaca i kod običnih čitalaca pojačao izvesne predstave o književnim uzorima prema najopštijim, ali jedinstvenim merilima. Bogdan Popović pokrenuo je i stvaranje PEN kluba, Društva za žive jezike i književnost, Colllegium musicum, Društva prijatelja Francuske. U svom kritičarskom delu pisao je relativno malo o srpskim književnicima, mada je smatran najbitnijim književnim kritičarem. Njegov odnos prema srpskoj književnosti najvidljiviji je u „Antologiji novije srpske lirike“ koja je izašla prvo u Zagrebu, 1911. godine, a zatim i u Beogradu, 1912. godine. Antologiju odlikuju dobar predgovor, strog izbor pesama i njihov raspored. U ovom delu našle su se pesme stvaralaca od Branka Radičevića do Jovana Dučića. Ipak, antologiji se zamera to što u nju nisu uvršćeni neki od najznačajnijih pesnika tog doba. Najpoznatiji primer je, sigurno, Vladislav Petković Dis. Poznat je i kao prva ljubav Drage Mašin. Često su se sastajali u klubu književnika, gde je Draga često navraćala. Međutim, želje Draginih roditelja odvešće je daleko od Popovića. Фотографија Поповића Popović je preminuo 1944. godine. Bavio se i likovnom kritikom. Od 1922. u „Politici” se redovno javljao člancima iz oblasti književne i, u manjoj meri, likovne kritike, kao i esejističkim napisima. Negovao je pozitivističku kritiku, zastupajući ideale „otmenosti i pretanjenosti ukusa”, kao i mišljenje da je estetska vrednost umetničkog dela važnija od njegove socijalno-etičke funkcije. S principijelno utvrđenih i u osnovi tradicionalnih estetičkih i kritičarskih pozicija, kao „naučni sudija”, u to vreme i svojevrsna književna institucija, smatran je prvosveštenikom i „ajatolahom” srpske književnosti (P. Palavestra).[3] O ličnosti Bogdana Popovića, njegovom karakteru i stavovima prema književnosti, umetnosti i životu uopšte, naročito je obimno i pažljivo pisao Branko Lazarević, u eseju `Bogdan Popović`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1946. Ilustracije: Ivo Kusanic Branko Ćopić (Hašani, Bosanska krajina, 1. januar 1915 — Beograd, 26. mart 1984) bio je srpski i jugoslovenski književnik. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, nižu gimnaziju u Bihaću, a učiteljsku školu pohađao je u Banjoj Luci, Delnicama i Sarajevu, te je završio u Karlovcu. Na Filozofskom fakultetu u Beogradu diplomirao je 1940. godine na grupi za pedagogiju.[1] Prvu priču objavio je 1928. godine, a prvu pripovetku 1936. Njegova dela su, između ostalih, prevođena na engleski, nemački, francuski i ruski jezik. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti i Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine. Izvršio je samoubistvo skokom sa mosta Bratstva i jedinstva.[2] U Ćopićevim delima dominiraju teme iz života ljudi iz Bosanske krajine i Narodnooslobodilačkog rata. Branko Ćopić rođen je 1. januara 1915. godine u selu Hašanima pod planinom Grmečom.[3] U isto vreme, njegov otac Vid, kao vojnik austrougarske armije, borio se negde na frontu u Karpatima, a njegov stric Nidžo, srpski dobrovoljac, borio se u srpskoj vojsci protiv Austrougarske. Kad mu je bilo četiri godine, umro mu je otac. Ćopić je, zajedno sa mlađim bratom i sestrom, ostao da živi pored majke Soje, dede Radeta i strica Nidže. Prva pročitana knjiga bila mu je „Migel Servantes“ koju je, negde u trećem razredu, kupio od učiteljice. U toj knjizi bio je opisan život slavnog španskog pisca Servantesa, skupa sa nekoliko odlomaka iz njegovog romana „Don Kihot“. Sledeće pročitane knjige bile su „Doživljaji jednog vuka“, pa „Doživljaji jedne kornjače“.[4] Branko Ćopić, Mira Alečković i Blaže Koneski u partizanima (1944). Prvo štampano delo objavio je sa četrnaest godina u omladinskom časopisu „Venac“ 1928. godine. Ćopić je pohađao učiteljsku školu u Banjoj Luci i Sarajevu, a završio u Karlovcu, a Filozofski fakultet u Beogradu. Već kao student afirmisao se kao darovit pisac i skrenuo na sebe pažnju književne kritike, između ostalog pišući u „Politici”, gde mu je urednik Živko Milićević u književnom dodatku objavio tek šestu poslatu pripovetku – „Smrtno ruvo Soje Čubrilove” ( (Politika, 8. 5. 1936). „Taj datum sam zapamtio za čitav život”, ispovedao se docnije. „Imao sam dvadeset jednu godinu… Zaredao ja onda da objavljujem priče u ’Politici’, mjesečno po dvije, čak i tri… ”.[5] 1939. godine je dobio novoustanovljenu nagradu „Milan Rakić”. U martu 1941. je dobio nagradu za delo `Borci i begunci`.[6] Uoči Drugog svetskog rata nalazio se u đačkom bataljonu u Mariboru. U danima Aprilskog rata on je, sa grupom svojih drugova, pokušao da pruži otpor neprijatelju kod Mrkonjić Grada. Posle toga je otišao u svoj rodni kraj, a sa početkom ustanka, stupio je u redove ustanika i među njima ostao tokom cele narodnooslobodilačke borbe. Sve vreme rata bio je ratni dopisnik zajedno s nerazdvojnim prijateljem i kumom, književnikom Skenderom Kulenovićem. Posle rata jedan je od osnivača dečjeg lista Pionir i njegov urednik, a potom je počeo profesionalno da se bavi književnošću.[7] Smatra se jednim od najvećih dečjih pisaca rođenih na jugoslovenskim prostorima. Dela su mu prevođena na ruski, engleski, francuski, nemački, ukrajinski, poljski, češki, bugarski, rumunski, slovenački i mađarski jezik. Bio je član SANU i ANUSRBiH. Celi radni i životni vek nakon Drugog svetskog rata Branko Ćopić je proveo u Beogradu, ali je često putovao po Jugoslaviji i drugim evropskim državama. Za književni rad dobio je, među ostalim, Nagradu AVNOJ-a i Njegoševu nagradu (obe 1972). Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih visokih odlikovanja. Svoj stan u Beogradu, ulica kralja Milana 23, u kom je živeo od 1972. do smrti, poklonio je SANU.[8] Puriša Đorđević je 2015. godine režirao dokumentarni film „Mala moja iz Bosanske Krupe“ posvećen Branku Ćopiću.[9] Svake godine se održava simpozijum o Branku Ćopiću, 2019. je bio u Beču.[10] Književni opus Njegova prozna dela prožeta su lirikom i živopisnim realističkim slikanjem seoskog života, poznavanjem života i mentaliteta ljudi sa sela, vedrinom i živošću duha. Kreirao je mnoštvo upečatljivih i živopisnih likova i događaja nadahnutom pripovedačkom tehnikom koristeći svež, sočan i slikovit jezik pri čemu je inspiraciju nalazio u svom podgrmečkom zavičaju. Ćopića su doratnim pripovetkama najviše zanimali siromašni seljaci, sanjari i prosjaci, deca, skitnice i nadničari, i on je o svima njima pričao sa brižnim, zaštitničkim razumevanjem. U lirski intoniranim ratnim pripovetkama Ćopić je nadahnuto opisivao herojske podvige, mučeništvo i samopregor svojih junaka. Početkom 1950ih godina Ćopić je počeo da piše i satirične priče u kojima je oštro kritikovao ružne pojave u tadašnjici. Jedna od takvih priča bila je i „Jeretička priča“ objavljena u „Ježu“ koja je pokrenula lavinu osuda sa vrha partije i vlasti, a u hajci na pisca učestvovao je i Broz koji je rekao da on lično takvu satiru neće dozvoliti, ali da pisac neće biti ni uhapšen.[11] Književni istoričar Ratko Peković napisao je knjigu „Sudanije Branku Ćopiću“ u kojoj je detaljno opisana cela hajka na pisca. Sa uspehom se ogledao i u pisanju romana iako su prirodi njegovog književnog talenta više odgovarale kraće forme — pripovetke i novele. Romani „Prolom“ i „Gluvi barut“ slikaju učešće seljaka Bosanske Krajine u ustanku, a „Ne tuguj bronzana stražo“ prilagođavanje tih istih seljaka, sada kolonista, novim uslovima života u Vojvodini. Glavnina Ćopićevog proznog opusa humoristički je intonirana, a humor nalazi u prirodi i mentalitetu njegovih junaka koji i u najtežim životnim trenucima znaju da sačuvaju vedrinu i da se nasmeju čak i vlastitoj nevolji. Sem toga, Ćopić je od onih pisaca koji su svoj posmatrački talenat naročito iskazivali kroz otkrivanje sitnih ljudskih mana i nedostataka. Iako je Ćopić bio pisac epske širine i zamaha sa urođenim pripovedačkim i humorističkim darom, u njegovim delima vidljiva je i jedna lirska žica koja se nije pokazivala samo u opisima bosanskih pejzaža već i u portretisanju ljudskih likova koji su mu bili bliski i dragi. Ta Ćopićeva poetska žica naročito je vidljiva u njegovoj ratnoj lirici, pre svega u zbirci „Ognjeno rađanje domovine“. Branko Ćopić je cenjen i kao dečji pisac, prvenstveno zahvaljujući živoj mašti i daru za spretno uobličavanje svojih posmatranja, ali i nesumnjivom humorističkom talentu. Napisao je preko trideset knjiga za decu, među kojima su i dva romana. Dela Grob Branka Ćopića u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju Zbirke pripovedaka Pod Grmečom (1938), Borci i bjegunci (1939),[12] Planinci (1940), Rosa na bajonetima (1946), Sveti magarac (1946), Surova škola (1948), Ljudi s repom (1949), Odabrane ratne pripovetke (1950), Izabrane humorističke priče (1952), Ljubav i smrt (1953), Dragi likovi (1953), Doživljaji Nikoletine Bursaća (1955), Dječak prati zmaja (1956), Gorki med (1959), Bašta sljezove boje (1970); Vasilisa i monah (1975); Skiti jure zeca (1977); Romani Prolom (1952), Gluvi barut (1957), Ne tuguj bronzana stražo (1958) Osma ofanziva (1964), Delije na Bihaću (1975); Zbirke pesama Ognjeno rađanje domovine (1944), Pjesme (1945), Ratnikovo proljeće (1947); Komedije Doživljaji Vuka Bubala Odumiranje međeda Dela za decu U svijetu medvjeda i leptirova (1940), pripovetke Priče partizanke (1944), pripovetke Pjesme pionirke (1945), pesme Bojna lira pionira (1945), pesme Družina junaka (1945), pripovetke Bajka o sestri Koviljki (1946), proza Doživljaji kuma Torbe (1946), pripovetke Vratolomne priče (1947), pripovetke Armija odbrana tvoja (1947), pesme Sunčana republika (1948), pesme Rudar i mjesec (1948), pesme Ježeva kućica (1949), pesma Priče ispod zmajevih krila (1950), pripovetke Pijetao i mačka (1952), pripovetke Doživljaji mačka Toše (1954), pripovetke Raspjevani cvrčak (1955), pesme Lalaj Bao, čarobna šuma (1957), pesme Orlovi rano lete (1957), roman Bosonogo djetinjstvo (1957), pripovetke Partizanske tužne bajke (1958), pripovetke Večernje priče, (1958), priče u stihu Djeda Trišin mlin (1960), zbirka pesama Priče zanesenog dječaka (1960), pripovetke Magareće godine (1960), roman Ribar i mačak (1960), pesme Slavno vojevanje (1961), roman Mjesec i njegova baka (1962), pesme Čarobna šuma (1962), pesme Bitka u Zlatnoj dolini (1963), roman Krava sa drvenom nogom (1963), pripovetke Priče za najmlađe (1963), pripovetke Šarov u zemlji bajki (1964), pripovetke Mala moja iz Bosanske Krupe (1971), pesme Glava u klancu, noge na vrancu (1971), pripovetke Lijan vodi karavane (1975), pripovetke. Sabrana dela objavljena u 12 knjiga 1960. objavljena u 14 knjiga 1978. Ekranizacije na filmu i TV Igrani filmovi Živjeće ovaj narod (1947), dugometražni film, originalni scenario, režija Nikola Popović, Jadran film, Zagreb Major Bauk (1951), dugometražni film, originalni scenario, režija Nikola Popović, Bosna film, Sarajevo Nikoletina Bursać (1964), dugometražni film, ekranizacija istoimenog romana, režija Branko Bauer, Jadran film, Zagreb Orlovi rano lete (1966), dugometražni film, ekranizacija istoimenog romana, režija Soja Jovanović, Avala film, Beograd Hajdučka vremena (1977), dugometražni film, ekranizacija zbirki pripovedaka, režija Vladimir Tadej, Jadran film, Zagreb Gluvi barut (1990), dugometražni film, po motivima istoimenog romana, režija Bahrudin Bato Čengić, DP Forum, Sarajevo, Beograd film, Beograd, Jadran film, Zagreb Vidi još OŠ „Branko Ćopić“ Banja Luka Narodna biblioteka „Branko Ćopić“ u Čajniču Narodna biblioteka „Branko Ćopić“ u Brodu Dijapazon — Branko Ćopić OŠ „Branko Ćopić” (Prijedor) Biblioteka „Branko Ćopić” (Vranić) Biblioteka „Laza Kostić” Čukarica −Tribina književnosti za decu „Branko Ćopić”

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pripovijest iz istarskog zivota Car Emin, Viktor, hrvatski književnik i publicist (Kraj kraj Lovrana, 1. XI. 1870 – Opatija, 17. IV. 1963). Završio trojezičnu (hrvatsko-slovensko-talijansku) učiteljsku školu u Kopru. Bio je tajnik i organizator Družbe sv. Ćirila i Metoda za Istru. Učiteljevao u Sovinjaku, Lipi i Voloskom. Nakon 1900. posvetio se isključivo književnom radu. U pripovijestima (Na uzburkanom moru, 1894; Novele I, II, III, 1906; Starci, 1917) te romanesknoj trilogiji: Pusto ognjište (1900), Usahlo vrelo (1904), Iza plime (1913) slika život malih ljudi Istre, more i život pomoraca s jakim rodoljubnim, etičkim i socijalnim nabojem, analizirajući sukobe unutar dvaju svjetova: staroga, tradicionalnoga, koji neizbježivo nestaje u promijenjenim društvenim odnosima s novim svijetom, punim poleta i planova za daljnji život. Dosljedan u domoljubnom osjećaju porobljene Istre, napisao je i svoje najbolje djelo, veliku romansiranu kroniku: Danuncijada (1946), opisujući događaje 1920-ih u Rijeci. Objavio je i dva povijesna romana: Pod sumnjom (1918), s tematikom iz dopreporodnih dana, i Presječeni puti (1938), u kojem opisuje Klis XVI. st. u borbi s Turcima. Napisao i nekoliko dramskih tekstova, od kojih mu je drama Zimsko sunce (1903), s domoljubnom motivikom (i opet iz Istre), ponajbolja. U svim svojim djelima ostao je vjeran tradicionalnoj realističkoj poetici i tematici, ali nerijetko i s romantičarskim stilskim postupcima. Viktor Car Emin (Kraj (Mošćenička Draga), 1. studenoga 1870. - Opatija, 17. travnja 1963.), hrvatski književnik i publicist,[1] preporoditelj istarskih Hrvata. Od zaborava je sačuvao znamenitu misao starih kapetana i mornara: Krepat ma ne molat! (I crknuti ali ne odustati, priča `Kapitan Ciklon`, objavljena u kalendaru `Naš mornar`, 1936, ponovljeno u zbirci `Oj, more duboko`, str. 107-113, Izd. poduzeće `Pomorstvo`, Rijeka, 1952). Životopis Spomen ploča u Kraju U mladosti je radio u školama po Istri i u Opatiji. Zbog svoje protutalijanske aktivnosti morao se 1929. godine skloniti u Sušak. Nakon Drugog svjetskog rata vratio se u Opatiju gdje je ostao do kraja života. Viktor Car Emin je politički angažman u suprostavljanju talijanskim iredentistima i fašistima prenio i u svoje romane, pripovjetke i drame u kojima je prije svega bio zaokupljen svjedočenjem o hrvatskom identitetu Istre. Stoga su osnovne teme njegovih literarnih djela borba hrvatskog puka u Istri, Rijeci i Hrvatskom primorju za očuvanje nacionalne svijesti, te prikaz socijalnih prilika u toj regiji. Bio je tajnik i organizator `Družbe sv. Ćirila i Metoda za Istru`. Gradska knjižnica i čitaonica u Opatiji nosi njegovo ime [2]. Također je po njemu nazvana Osnovna škola Viktora Cara Emina u Lovranu i OŠ `Viktor Car Emin` u Donjim Andrijevcima[3] te Kazališna grupa Viktora Cara Emina iz Rijeke (prvo imenovano Amatersko kazalište `Viktor Car Emin`, Rijeka), osnovana 1949. godine. Pripadao je najznamenitijim Istranima svog vremena koji su čuvali i štitili hrvatski nacionalni duh za burnih vremena talijanizacije Istre. Karakteriziralo ih je da su bili članovima Matice hrvatske: Matko Brajša, Dinko Trinajstić, Juraj Dobrila, Ivan Cukon, Ivo Glavina, Antun Kalac, Luka Kirac, Eugen Kumičić, Šime Kurelić, Matko Laginja, Matko Mandić, Fran Matejčić, Ivan Rendić, Josip Ribarić, Vjekoslav Spinčić, Vinko Šepić, Tone Peruško, Zvane Črnja.[4] Viktor Car Emin ne samo da je bio član nego je bio povjerenikom Matice hrvatske za Istru.[5] Značajnija djela Romani i pripovjetke: Na uzburkanom moru (1894.); Pusto ognjište (1900.); Usahlo vrelo (1904.); Iza plime (1913.); Starci (1917.); Pod sumnjom (1918.); Nove borbe (1926.); Između dva ognjišta (1930.); Presječeni puti (1938.); Vitez mora (1939.); Neznatni ljudi (1946.); Kronika: Danuncijada (1946.); Drame: Zimsko sunce (1903.); Mrtva straža (izvedena 1923.); Vicencica (1934.). Novele: Mali Učkarić

Gramatika i Stilistika Hrvatskog ili Srpskog jezika-1931.g *6786*02-2023 Dr.Prof.T.Maretić napisao,Tomislav (Tomo) Maretić, 2-popravljeno izdanje izdanje: Obnova Zagreb 1931.g, Naklada Jugoslovenskog nakladnog d.d. OBNOVA, Zagreb, 1931. Povez-broš-karton naknadno,latinica,stranica: 631. , Format: 24 x 16 cm. težina 880.grama Stanje: vrlo dobro-uredno-nema ispisivanja, korice naknadno ojačane kartonom i pvc omotom Gramatika i stilistika hrvatskoga ili srpskoga književnog jezika Na izmaku 19. st., točnije 1899., Maretić je objavio dvije gramatike: 1. Gramatiku i stilistiku hrvatskoga ili srpskoga književnog jezika, 2. Gramatiku hrvatskoga jezika za niže razrede srednjih škola. Prva je spomenuta Gramatika veći dio 20. st. bila temelj jezične norme i glavni jezični priručnik generacijama učenika i studenata. Sadržava i Dodatak Stilistici (antibarbarus), u kojemu autor daje popis „običnijih barbarizama s naznakom, kako je mjesto njih bolje govoriti i pisati.” U skladu s time što je Maretić bio vukovac i mladogramatičar može se zaključiti da je njegova Gramatika, u koju nisu bila uključena djela hrvatske književnosti i u kojoj se nije obazirao na dotadašnji hrvatski jezični razvoj, tj. na tronarječnu dimenziju hrvatskoga jezika, u to doba bila najbolji i naopsežniji opis novoštokavskih govora. Tim je djelom, prema riječima M. Samardžije i A. Selaka, završio obračun s jezičnom koncepcijom hrvatskoga standardnog jezika zagrebačke filološke škole. Tomislav (Tomo) Maretić Tomislav (Tomo) Maretić (Virovitica, 1854. – Zagreb, 1938.) hrvatski je jezikoslovac. Pučku je školu pohađao u Virovitici, a gimnaziju u Varaždinu, Požegi i Zagrebu. Na Filozofskome fakultetu u Zagrebu diplomirao je slavistiku i klasičnu filologiju. Radio je kao gimnazijski profesor u Požegi (1879. – 1881.) i u Zagrebu (1881. – 1885.). Doktorirao je 1883. godine položivši doktorski ispit iz slavistike i filozofije te obranivši disertaciju O nekim pojavama kvantitete i akcenta u jeziku hrvatskom ili srpskom. Od 1886. predavao je slavensku filologiju na Filozofskome fakultetu u Zagrebu kao izvanredni profesor. Iste je godine bio u Leipzigu i Pragu na studijskome usavršavanju. Od 1890. postao je redoviti profesor zagrebačke slavistike. Umirovljen je 1914., ali se vratio na fakultet i od 1919. do 1924. predavao indoeuropeistiku. Pravi je član JAZU-a bio od 1890., a njegov predsjednik od 1915. do 1918. Godine 1892. na listi mađaronske Unionističke stranke izabran je za zastupnika gospićkoga, a 1900. slunjskoga kotara.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali rikna, sve istalo ureno! Bogato ilustrovana! Boris Stepanovič Žitkov (rus. Boris Stepanovič Žitkov; 11. septembar [OS, 30. avgust] 1882 — 19. oktobar 1938) bio je pisac iz Ruske imperije i kasnije Sovjetskog Saveza, uglavnom poznat kao autor knjiga za decu i romana Viktor Vavič o Ruska revolucija 1905. Biografija Žitkov je rođen u Novgorodu; otac mu je radio kao nastavnik matematike, a majka pijanistkinja. Njegova dela obuhvataju brojne knjige u kojima je, u figurativnom obliku, opisao različite profesije. Njegove knjige su zasnovane na njegovom bogatom iskustvu mornara, a zatim kapetana broda, naučnika, putnika i istraživača. Radio je i kao navigator, ihtiolog, metalski radnik, inženjer brodogradnje, nastavnik fizike i crtanja, kao i direktor tehničke škole. Žitkov je lično učestvovao u ruskoj revoluciji 1905. godine.[1] Godine 1924. Žitkov je počeo da izlazi i ubrzo je postao profesionalni pisac. Najpoznatiji je po putopisu za decu Šta sam video (ruski: Čto a video) o avanturama na letovanju radoznalog dečaka po nadimku Počemučka (ruski: Počemučka, nova reč koju je Žitkov skovao iz Počemu, što znači Zašto?). Žitkov je bio blizak prijatelj Korneja Čukovskog, koji je u svom dnevniku 28. decembra 1931. napisao: Žitkov je sav uznemiren zbog samobičevanja među kritičarima u Uniji pisaca. On kaže da je na sastanku na kojem je od Ajhenbauma zatraženo da se bavi samokritikom, Ajhenbaum je odgovorio: „Samokritiku treba vežbati pre nego što se piše, a ne posle. [...] Žitkovljevo tumačenje sada čuvenog sastanka glasi: „Svi smo mi toliki kurvini sinovi, pa hajde da skinemo pantalone i prepustimo se bičevanju.“[2] Žitkovljev istorijski roman o revoluciji 1905. Viktor Vavič (rus. Viktor Vavič), objavljen posthumno 1941. godine,[1] je odmah uništen i ponovo objavljen 1999. samo zahvaljujući tome što je Lidija Čukovska sačuvala kopiju; Boris Pasternak ju je nazvao „najboljom stvari koja je ikada napisana o 1905; šteta je što niko ne zna ovu knjigu“.[3] Žitkov se takođe pojavio kao lik u dečjoj pesmi Samuila Maršaka „Pošta“ iz 1927. Pesma je adaptirana za ekran u animiranom filmu iz 1964, gde je Žitkovu glas dao glumac Erast Garin. Dana 10. jula 1939, Pravda, novine Komunističke partije, objavile su o njemu prilog u kojem je njegova knjiga Šta sam video bila veoma hvaljena.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Putničke impresije Redje u ponudi! Prvo izdanje! Nikola Andrić (Vukovar, 5. prosinca 1867. - Zagreb, 7. travnja 1942.), bio je hrvatski književni povjesničar, prevoditelj, filolog, dramaturg, novinar, feljtonist, leksikograf i kazališni djelatnik. Životopis Nikola Andrić rodio se u Vukovaru 1867. godine. Pučku školu pohađao je u rodnom gradu a gimnaziju u Osijeku (1879.-1887.).[1] Studirao je slavistiku u Beču (1887.-1889.) i romanistiku u Parizu (1889.-1991.) a u doktora filologije promoviran je 1897. godine, na osnovi rada iz 1892. godine, Prijevodna beletristika u Srba od god. 1777-1847,[1] u Beču. Bio je dramaturg (1894.-1898. i 1901.-1907.) i intendant Hrvatskog narodnog kazališta (1920.). Zajedno sa Stjepanom Miletićem 1898. utemeljio je zagrebačku glumačku školu. Godine 1907. jedan je od osnivača i prvi upravitelj osječkoga Hrvatskog narodnog kazališta. U Kraljevini SHS bio je pomoćnik ministra nastave Stjepana Radića (1925.-1926.).[1] Od 1909. do 1913. godine bio je član redakcije Narodnih novina gdje je uređivao prosvjetnu rubriku i feljton te pisao tekstove o kazalištu i novim knjigama.[2] U mirovinu je otišao 1927. godine. Umro je u Zagrebu, 1942. godine, i sahranjen je na Mirogoju.[3] Književno stvaralaštvo U književnosti stekao je velike zasluge ne samo kao raznorodni pisac, nego i organizatorskim sposobnostima i pokretačkim, osobito nakladničkim zamislima. Pisao je feljtone, putopise i književno-povijesne rasprave, a njegov Branič jezika hrvatskoga iz 1911. godine važan je doprinos hrvatskom jezičnom purizmu. Od 1913. do 1941. godine,[2] gotovo trideset je godina izdavao Zabavnu biblioteku koja je u 603 zelena sveska podarila čitalačkoj publici mnoštvo dotad u nas nepoznatih vrijednih djela. U Zabavnoj biblioteci objavio je većinu od četrdesetak knjiga svojih prijevoda. Djela U vagonu, Zemun 1894. (pod pseudonimom Miloje Fruškogorac)[2] Spomen-knjiga Hrvatskoga zemaljskog kazališta, Zagreb 1895. Izvori starih kajkavskih drama, Zagreb, 1901. Značenje Marka Marulića, Zagreb, 1901. Iz ratničke književnosti hrvatske, Zagreb, 1902. Život i književni rad Pavla Solarića, Zagreb, 1902. Pod apsolutizmom. Historija šestoga decenija hrvatske književnosti (1850-1860.), Zagreb, 1906. Ženske pjesme (Romance i balade), (Ur.) 1909. Branič jezika hrvatskoga, Zagreb, 1911., (2. izd. Zagreb, 1911., prijetisak 2. izd. Pergamena, Zagreb, 1997.) Ženske pjesme (Pričalice i lakrdije), (Ur.) 1914. Od Balkana do Montblanca. Putničke impresije., I-II., Zagreb, 1927. Ženske pjesme (Ljubavne pjesme), (Ur.) 1914. Šta je šta. Stvarni hrvatski rječnik u slikama. Priredili Iso Velikanović i Nikola Andrić, Zagreb, 1938., (prijetisak, Zagreb, 2007.) Junačke pjesme (Uskočke i hajdučke pjesme), (Ur.) 1939. Junačke pjesme (Historijske, krajiške i uskočke pjesme), (Ur.) 1940. Haremske pričalice i bunjevačke groktalice, (Ur.) 1942. Andrić, Nikola, hrvatski književnik, filolog i prevoditelj (Vukovar, 5. XII. 1867 – Zagreb, 7. IV. 1942). Studirao je slavistiku i romanistiku u Beču i Parizu, doktorirao 1897. u Beču. Na poziv S. Miletića postao dramaturg Hrvatskoga zemaljskoga kazališta u Zagrebu (1894–98; 1901–07). God. 1898. osnovao s Miletićem Glumačku školu, na kojoj je i sam predavao niz godina. Jedan od osnivača te prvi upravitelj HNK-a u Osijeku (1907). Pokrenuo 1913. popularnu Zabavnu biblioteku i bio njezin glavni urednik sve do smrti. U tome je razdoblju u njoj objavljeno više od 600 svezaka uglavnom prevedenih romana, ali i domaće beletristike. Biblioteka je imala veliku ulogu u oblikovanju ukusa domaće čitateljske publike. Bio je predsjednik Društva hrvatskih književnika, a 1925–26. pomoćnik ministra prosvjete S. Radića u Beogradu. Uspješno je djelovao na različitim područjima. God. 1887. u Srijemskome Hrvatu objavio je crticu Lov na sjedećke, parodiju istoimene Korajčeve humoreske. Od 1888. redovito je surađivao u Vijencu ogledima iz francuske književnosti. Prva knjiga, U vagonu (1891), okupila je mladenačke feljtone i nema veće umjetničke vrijednosti. Nešto su uspjeliji njegovi putopisi Od Balkana do Montblanca (I–II, 1927), premda često opterećeni suvišnim podatcima. Andrićevi književnopovijesni i jezikoslovni radovi mnogo su vrjedniji od beletrističkih. U knjizi Pod apsolutizmom (1906) sintetizirao je hrvatsku književnu produkciju u vrijeme Bachova apsolutizma (1851–60), a u studiji Izvori starih kajkavskih drama (Rad JAZU, 146, 1901) traga za manje poznatim, pretežito njemačkim predlošcima kajkavskih drama iz XVIII. stoljeća. Objavio je i knjigu o nastajanju svjetovne književnosti u Slavoniji (Iz ratničke književnosti hrvatske, 1902), monografiju o srpskom piscu P. Solariću te Spomen-knjigu Hrvatskog zemaljskog kazališta pri otvaranju nove kazališne zgrade (1895). Najpoznatije mu je djelo Branič jezika hrvatskoga (1911), jezični savjetnik koji karakterizira otklon od leksičkoga normativizma hrvatskih vukovaca. Dao je i vrijedan prilog leksikografiji (Šta je šta, 1938., s I. Velikanovićem), prvi slikovni rječnik hrvatskoga jezika. Priredio je sedam knjiga hrvatskih narodnih pjesama te objavio niz prijevoda s francuskoga, njemačkoga i ruskoga.

MK4 60348) Moderni pisci, prevodi Grgura Berića , Izdanje Savića i komp Beograd 1915 , pesme, pripovetke, eseji , Iz predgovora : Sve stvari su prevedene po ličnom odabiru prevodiočevom. Štampane su jednim delom u Novoj Iskri a drugim , većim delom u Srpskom književnom glasniku. Izbor izražava savremenos tanje duhova u Evropi , sve što je uzbuđivalo dušu modernoga čoveka za poslednjih pedeset godina. Složena , ispitujuća , puna protivrečnosti i sama sebi nerazumljiva duša modernoga čoveka dovoljno se jasno ispoljava u ovo nekoliko pesama i pripovedaka ; a studije i eseji izlažu obilato poglede na književnost , umetnost i nauku , pogledena ćživot , naših umnih savremenika u Evropi. Ratno doba malo znači z apojavu knjige !. Ratova je bilo i biće ih još. Junaci su padali i padaće. Propadao je cvet narod ai još će u budućnosti propadati. Nevolje s emogu nagomilavati nanevolje; mi ćemo ih snositi , ili ćemo podleći. Sve su to prolazne stvari. Preko svega će se nadneti veo zaborava.I mi ćemo umreti , kao što su još pre rata umrli najveći talenti u Evropi. Ali misao njihova će i posle nas živeti i biće vodilja onima, radi kojih mi propadamo. Radi tih što ostaju i štampa se ova knjiga. Grgur Berić I : IZ FRANCUSKE LIRIKE 1. Oblak (Teofil Gotje ) 2. Splin (Šarl Bodler ) 3. Stihovi jednoj ženi (Luj Bule ) 4. Kod nas (Luj Mersje). 5. Irod (Luj Pajan) 6. Pejzaš (Ž. Valmi Bes) . 7. Drhtaji cveća (Anri Kazalis) II : PRIPOVETKE 8. Sveta Deva i Anđeli (Žil Lenetr) 9. Drugi život sedmorice zaspalih (Žil Lemetr) 10. Pianino (Anri Lavdan ). 11. Sestra . Doktruve (Žan Rišpen) 12. Jela i svadba (T. Dostojevski ) III : STUDIJE I ESEJI 13. Književna anarhija (Žorž Pelsije) 14. Umetnost i život (Gabriel Seaj). 15. Slobodno ispitivanje u nauci (Anri Poenkare) 16. Fridrih Niče (Harald Hefding) mek povez, format 13 x 19,5 cm , ćirilica, VI + 213 strana , potpis na naslovnoj strani

Tihomir Đorđević, Deca u verovanjima i običajima našega naroda, Centralni higijenski zavod, Beograd 1941. Kartonske korice dimenzija 24,2 x 16 cm. Strana 239, potpis prvog vlasnika na predlistu. BEZ PODVLAČENJA, MNOGE STRANICE NEPROSEČENE, NEKORIŠĆENA! PRVO IZDANJE, RATNO. Vidljiv na fotografijama trag selotejpa, rikna očuvana, listovi su kao zapeta puška. IZ SADRŽAJA : a) Deca (etnologija)... 1.Partenogeneza 2.Deca su cilj braka 3.Nemanje dec u braku 4.Muška deca 5.Nerađanje 6.Čini da brak ostane bez dece 7.Izgled i kakvoća dece 8.Babica 9.Porodilja 10.Novorođenče 11.Porodilja i dete su nečisti 12.Porođajni demoni 13.Uroci 14.Kuvada 15.Hranjenje 16.Ime 17.Strižba 18.Sunet 19.Domazetstvo... TIHOMIR R. ĐORĐEVIĆ (Knjaževac, 19.02.1868 — Beograd, 26.05.1944) Tihomir Đorđević, etnolog, folklorista i kulturni istoričar, profesor beogradskog univerziteta. Završio je istorijski-filološki odsek Velike škole u Beogradu, a studirao u Beču i Minhenu, gde je doktorirao 1902. godine. Đorđevićev opus je veliki - broj njegovih radova je oko sedam stotina. Đorđevićeva interesovanja bila su veoma široka i različita i kreću se od detaljnih analiza narodnog života Srba, preko etnografskih istraživanja života drugih naroda u Srbiji (Roma, Vlaha, Cincara, Grka, Čerkeza itd) do folklorističkih i socioloških studija ne samo Srbije, već i Balkana. Iako nije bio antropolog, prvi je naučnik u nas koji je eksplicitno ukazao na značaj paleoantropologije za istoriju i etnologiju. Godine 1908. je kroz rad Neznano groblje u Žagubici, pokazao da su stara groblja, nekropole, izvor primarnih podataka za mnoge nauke1. U knjizi Đorđević naglašava da podaci, do kojih se dolazi izučavanjem skeleta i grobnih priloga, praktično predstavljaju jedini izvor elemenata o građi, izgledu i načinu života ljudi u određenom periodu prošlosti. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 19. februara 1921, a za redovnog 16. februara 1937. Najvažnija dela: •Iz Srbije kneza Miloša, I i II, 1922—1924 •Cigani u Srbiji, doktorska disertacija •Naš narodni život, I—X

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Unutra ponege podvuco obicnom olovkom, nista strasno. Prikazanje u tri cinjenja Drugi put cirilicom Dubravka je drama mitološko-pastoralnoga sadržaja i alegorijskoga značenja što ju je Ivan Gundulić napisao sredinom trećeg desetljeća 17. stoljeća. Sastoji se od triju činova s ukupno 28 prizora, pisana je dvostruko rimovanim dvanaestercima i osmercima te obseže 1696 stihova.... Ivan Gundulić (Giovanni di Francesco Gondola; nadimak Mačica; Dubrovnik, 8. siječnja 1589. - Dubrovnik, 8. prosinca 1638.) je najpoznatiji dubrovački pjesnik, epik, lirik i dramatik. Rođen je kao najstariji sin Frana Gundulića i Džive Gradić. Obitelj Gundulić bila je poznata još u 13. stoljeću, a njezini su članovi, kao pripadnici aristokracije, obavljali različite državno-administrativne poslove u Dubrovniku i okolici. Obrazovao se u Dubrovniku, gdje su mu, uz ostale, učitelji bili Toskanac Camillo Camilli, koji je dopunio Tassov Oslobođeni Jeruzalem te svećenik Petar Palikuća, koji je na hrvatski preveo Život Karla Borromea. Nakon završetka školovanja, 1608. postaje član Velikog vijeća. Nastavljajući obiteljsku tradiciju, obavlja više državno-administrativnih službi u Dubrovniku i okolici; dva je puta bio knez u Konavlima (1615. i 1619.), a u Dubrovniku je uglavnom obavljao pravničke poslove. Godine 1634. postaje senator[1], a 1638. član Maloga vijeća. Živio je mirno i povučeno, zbog čega su mu suvremenici dali nadimak Mačica (značenje: Mačkica). Godine 1628. oženio se Nikom Sorkočević s kojom je imao tri sina. Umro je u Dubrovniku nakon dvotjedne bolesti; pretpostavlja se da je uzrok smrti bila upala porebrice. Budući da je umro u 49. godini, nije imao priliku biti izabran za kneza Dubrovačke Republike (knez nije smio biti mlađi od 50 godina). Književni rad Gundulić je započeo pisanjem drama u stihu i, vjerojatno, pjesama. U predgovoru svoje prve tiskane knjige Pjesni pokorne kralja Davida (Rim, 1621.) svoja mladenačka djela naziva „porodom od tmine“ jer im je svrha bila zabava, tj. ta djela nisu odgovarala protureformacijskoj poetici i ideologiji. Od dramskih djela sačuvane su Arijadna, Prozerpina ugrabljena od Plutona, Dijana i Armida, dok su Galatea, Posvetilište ljuveno, Čerera, Kleopatra, Adon i Koraljka od Šira izgubljene. Za Dijanu (obrađuje mit o božici Dijani zaljubljenoj u lijepoga mladića Endimiona) i Armidu (tematizira epizodu o Armidi i Rinaldu iz dvadesetoga pjevanja Oslobođenoga Jeruzalema Torquata Tassa) vjerovalo se, zbog kratkoće (svaka ima tek oko 90 stihova), da su samo odlomci, dok Milan Rešetar nije dokazao da je riječ o cjelovitim tekstovima – dramskim prizorima. Ispjevane su osmercem, uz mjestimičnu upotrebu dvostruko rimovanoga dvanaesterca. Dakle, te su Gundulićeve drame većinom bili prijevodi s talijanskoga ili scenske adaptacije pripovjednih djela, obrađivale su poznate mitološke i književne teme, a uključivale su glazbu, balet i bogatu scenografiju. Na njima se temelji tradicija dubrovačke barokne drame oslonjene na libreto rane talijanske opere (takva drama doseže vrhunac u djelima Junija Palmotića). U Gundulićevu sačuvanom dramskom opusu odražava se promjena tematike talijanskoga libreta – pastoralne teme zamjenjuju junačko-epski motivi. Pjesni pokorne kralja Davida djelo je kojim se Gundulić okreće drugačijem shvaćanju književnosti te se afirmira kao kršćanski autor. Ta zbirka sadrži slobodne prepjeve sedam pokornih psalama i teološko-meditativnu pjesmu Od veličanstva Božjijeh, koja se danas smatra Gundulićevom najboljom kraćom pjesmom. Od pjesama „taštijeh i ispraznijeh“, za koje Gundulić u već spomenutom predgovoru tvrdi da ih je pisao u mladosti, ništa nije sačuvano. O njegovim svjetovnim nadahnućima svjedoči samo Ljubovnik sramežljiv (prijevod pjesme Amante timido talijanskoga pjesnika Girolama Pretija) te dvije prigodne pjesme: panegirik Visini privedroj Ferdinanda II. velikoga kneza od Toskane i elegija Žalosno cviljenje u smrt gospođe Marije Kalandrice. Godine 1622. u Veneciji izlazi prvo izdanje religiozne poeme/baroknog plača Suze sina razmetnoga, koja predstavlja inovaciju u vrstovnom sastavu starije hrvatske književnosti i uzor mlađim pjesnicima poput Ivana Bunića, Ignjata Đurđevića, a donekle i Slavonca Antuna Kanižlića. Djelo se sastoji od tri „plača“ (pjevanja): Sagrešenje, Spoznanje i Skrušenje, a pretpostavlja se da su na koncepciju poeme utjecali talijanski pjesnici Luigi Tansillo i Erasmo da Valvasone. Gundulić građu za svoje djelo pronalazi u paraboli o povratku i pokajanju rasipnoga sina iz Evanđelja po Luki (Lk 15). Suze sina razmetnoga djelo je u kojemu se mogu prepoznati barokne karakteristike (bogata i končetozno razvijena metaforika i antitetika, česta upotreba figura nabrajanja), ali i opća polazišta duhovnoga života: ispraznost i prolaznost ovozemaljskih uživanja, potreba iskupljenja grijeha te prihvaćanje načela kršćanske vjere. Dramom u stihu metaforički nazvanom Dubravka (prvi put izvedena 1628.) Gundulić se vraća kazalištu. U starijoj književnopovijesnoj literaturi to se djelo, zbog brojnih idilsko-pastirskih scena, označavalo kao pastorala, ali noviji su proučavatelji otkrili da Dubravku s baroknom dramom povezuje alegoričnost poprišta, likova i zapleta, a upravo je prozirna politička alegorija pridonijela njezinoj iznimnoj popularnosti. Dubravka je prvi put tiskana tek 1837. godine, a od 1888. često se izvodila u hrvatskim kazalištima. Uglazbili su je Ivan Zajc, Antun Dobronić, Jakov Gotovac i Ivo Malec, a njezini stihovi o slobodi služili su kao geslo hrvatskih nacionalnih ideologija (O lijepa, o draga, o slatka slobodo, / dar u kom sva blaga višnji nam bog je dô, / uzroče istini od naše sve slave, / uresu jedini od ove Dubrave, / sva srebra, sva zlata, svi ljudcki životi / ne mogu bit plata tvôj čistoj lipoti.) (poznata i kao Himna slobodi). U posljednjem desetljeću života Gundulić stvara Osmana, svoje najznačajnije djelo. Osman je povijesno-romantični ep u 20 pjevanja (nedostaju 14. i 15. pjevanje) nastao pod utjecajem Tassova epa Oslobođeni Jeruzalem. Gundulić je namjeravao prevesti Tassov ep (to napominje u posveti Pjesnima pokornim kralja Davida), ali povijesne su mu prilike nametnule novu građu. Iako se na mnogim razinama prepoznaju sličnosti Gundulićeva Osmana i Tassova Oslobođenog Jeruzalema (opisi ženske ljepote, viteških dvoboja, kronografski i topografski opisi; tematsko-kompozicijska struktura – tri tipična svijeta tasovskoga epa: povijesni, romantični i eshatološki[2]), Gundulić ne slijedi u potpunosti Tassova normativno-poetička načela: u Osmanu su, uz određene digresije, opjevani suvremeni politički događaji (vezani uz život i vladavinu turskog sultana Osmana II.). Mišljenja povjesničara književnosti o razlogu nedostatka 14. i 15. pjevanja ne podudaraju se, ali od 20. stoljeća prevladava pretpostavka da je prazninu u srednjem dijelu epa uvjetovao diskontinuitet pjesnikova rada ili nedovoljna koordinacija povijesnih i romantičnih epizoda. Najčešći stih Gundulićevih djela jest osmerac, a strofa katren, no javljaju se i drugi oblici (dvostruko rimovani dvanaesterac, sestina). Zaključak Opsegom i vrstovnom raznolikošću svojega ukupnog opusa, privlačnošću svojih scenskih i epskih prizora, svojom baroknom frazom i oštrinom religioznih i misaonih uvida Gundulić nadvisuje većinu pisaca svojega vremena, pa je već odavno stekao status klasika. Nemjerljiv je njegov utjecaj na formiranje hrvatskoga jezika jer je hrvatski narodni preporod pridao Gunduliću status kultnoga «ilirskoga» autora, a Ivan Mažuranić dopunio je Osmana. Ivan Gundulić stekao je književnu slavu još za života, a u preporodno je doba dobio i do danas sačuvao status kanonskoga pisca starije hrvatske književnosti. Bibliografija Pjesni pokorne kralja Davida, s pjesmom Od veličanstva Božjijeh, Rim, 1621; Venecija, 1630, 1703; Dubrovnik, 1828. Suze sina razmetnoga, Venecija, 1622, 1670, 1703; Dubrovnik, 1628. Arijadna, Ancona, 1633; Dubrovnik, 1829, 1837. Osman, Dubrovnik, 1826; Budim, 1827. (29 izd. do 1996.) Dubravka, Dubrovnik, 1837; Zagreb, 1888. (22 izd. do 1999.) Djela, Zagreb 1844–1847, Knjiga I. Osman s dopunom Ivana Mažuranića, 1844; Knjiga II. Različite pjesni, 1847. Djela Ivana Frana Gundulića, Stari pisci hrvatski, knj. 9, Zagreb, 1877. (prir. A. Pavić), 19192 (prir. Đ. Körbler), 19383 (prir. Đ. Körbler, pregledao M. Rešetar); Ivan Gundulić (izbor) (prir. M. Ratković i J. Ravlić), Pet stoljeća hrvatske književnosti, knj. 12–13; Zagreb, 1962, 1964.

A mozda i nije. Svjetska kriza : kako je nastala i kako se razvija s osobitim obzirom na teoriju o razbijanju atoma i Einsteinovu teoriju relativiteta Madjarević, Srećko Врста грађе - књига Svetska kriza Ajnstajn Издавање и производња - Zagreb : pisac, 1936 Језик - хрватски ime MAĐAREVIĆ, Srećko drugo ime MAJER, MAYER, Madzarevic, Srećko zvanje zanimanje ing. šumarstva, šumarski nadzornik, novinar DOGAĐAJI lokacija rođen 19. 11. 1880. Vukovar apsolvirao 1902. umro 1. 1. 1941. dodatne liste autori u bazama HŠD OPIS Maturirao je na osječkoj gimnaziji. Šumarstvo je apsolvirao na Šumarskoj akademiji u Zagrebu 1902., u trajanju od šest semestara. Kao privremeni asistent na Šumarskoj akademiji u Zagrebu, imenovan je 1906. privremenim šumarskim vježbenikom kod Zemaljske vlade, odjel za unutrašnje poslove u Zagrebu. Asistent je geodezije na Šumarskoj akademiji od 1909. do 1913. godine. Kao šumarski vježbenik, 1911. imenovan je kotarskim šumarom kod Kotarske oblasti u Kutini. Iste je godine premješten kao kotarski šumar Kotarskoj oblasti u čabar, a 1917., u istom svojstvu, Kotarskoj oblasti u Križevcima. Poslije rata 1919. imenovan je šumarskim nadpovjerenikom i premješten iz Križevaca u Povjerenstvo za narodno gospodarstvo. U statusu šumarskoga činovnika kod političke uprave, 1920. je šumarski nadzornik kod Šumarskog odsjeka Ministarstva šuma i rudnika u Zagrebu, kod kojeg je 1923. odlikovan Ordenom Sv. Save 4. reda i iste godine umirovljen. Nakon umirovljenja obavljao je stručne šumarske poslove kod velikih šumovlasnika. Bio je i prvi upravitelj Središnjice za ogrjev, a smrt ga je 1941. zatekla na dužnosti tajnika Saveza veleobrtnika i trgovaca šumskim proizvodima. Osim rada u državnoj šumarskoj službi zanimali su ga i opći gospodarski problemi. Bavio se i novinarstvom. Osnovao je gospodarski dnevnik `Hrvatski Lloyd`, bio je nakladnik časopisa `Narodno gospodarstvo`, `Narodno bogatstvo` i `Naše šume`. Bio je suradnik u časopisima `Hrvatska smotra` i `Trgovački glasnik`, a pokrenuo je i satirički list `Čaus`. U Šum. listu javlja se 1908. i 1919. Godine 1932. izdao je knjigu `Naše šume`, bogato opremljenu slikama i kartama, sa svrhom da prikaže značenje naših šuma, njihov uzgoj i iskorišćivanje sa šumarskog, industrijskog i trgovačkog aspekta, s obzirom na tadašnju ekonomsku krizu. Prikaz knjige dao je A. Panov (ŠL 1933. ) s primjedbama na općenite prikaze šuma i na pojmove, statističke podatke, stil, termine i metode obrade problematike u šumarstvu. Godine 1936. izdaje sadržajno originalno djelo `Svjetska kriza, kako je nastala i kako se razvija`, koje je djelo pobudilo pozornost hrvatske javnosti, posebno zbog jasnoće prosuđivanja tadašnje gospodarske krize. Bio je dugogodišnji član HŠD, društveni tajnik (1919.-1920. ) i odbornik (1920.-1921. ), a kao član Jug. šum. udruženja bio je predsjednik Odsjeka za propagandu i financije (1926. ). Na skupštini 1928. u Beogradu sudjeluje u poznatoj raspravi o (lošem) gospodarenju šumama. RADOVI 1 Pitanje koza u Lici. (Narodno gosp. razmatranja) - Zagreb 1907. 2 Napisao S. Mayer, 1908: Tehnika u šumarstvu.. Š.L. 3, s.99 PDF 3 Predavanje i predlog Srećka Majera, kr. šumar. nadpovjerenika, 1919: Reorganizacija šumarstva.. Š.L. 1-2, s.26 PDF 4 Priopćio S. Majer, 1919: Agrarna reforma i naše šume. Š.L. 1-2, s.44 PDF 5 Država kao poduzetnik u šumskoj privredi. P. S. S., Zagreb 1926., s. 511-518. 6 NAŠE ŠUME; NAKLADA PISCA, ZAGREB 1932. BIB 7 SVJETSKA KRIZA; VLASTITA NAKLADA, ZAGREB 1936. BIB -- sve u časopisu ŠUMARSKI LIST -- sve u biblioteci HŠD LITERATURA *** ŠL 1906., s. 498; 1911., 294; 1917., s 188; 1919., s. 55, 118, 188; 1920., s. 159, 238, 292; 1921., s. 90; 1923., s. 253, 571; 1926., s. 661; 1940., s. 38, 268, (Mayer, Mayer, Mađarević). Borošić, J.: ŠIS, s. 3, (Majer). Panov: Mađarević, S.: Naše šume. Zagreb 1932. - ŠL 1933., s. 147-152. L.: Mađarević S.: Svjetska kriza, kako je nastala i kako se razvija. Zagreb 1936., ŠL 1936., s. 364. M. I.: Naši pokojnici u 1941. godini. Uspomeni pok. ing. Srećka Mađarevica. ŠL 3, 1942., s. 90-91. Kauders, A.: Šum. bibliografija I, s. 105, 138, 144, 169, 211, 249, 262. *** ŠN, s. 99 (Mađarević), 102 (Maj-er). *** Povijest šum. Hrvatske 1846-1976, s. 271, 314, 339, 409, (Majer, Mađarević). ***: Hrvatski šumarski životopisni leksikon, knjiga 3, TUTIZ LEKSIKA d.o.o., Zagreb 1996. ORG

PSIHOLOGIJA za škole i za samouke naročito učitelje,izd 1892.g *6776*01-2023 izradio Petar Radulović, upravitelj Srpske učiteljske škole u Karlovcu, izdanje, Pančevo, 1892.Naklada Knjižare Braće Jovanović Povez mek, 88.strana ( 85. text + sadržaj knjige),ćirilica,format: 23,5 x 15 cm, težina 150.grama stanje: dobro-takoreći da nema ispisivanja sem grafitnom olovkom ovlaš na par stranica,korice manje promene-videti slike Prvi srpski udžbenik psihologije, od A. Vasiljevića obrađivao je ove sadržaje u duhu nemačke psihologije moći i engleske senzualističke, asocijacionističke psihologije. Udžbenici N. Vukićevića i P. Radulovića (osete, um i volju) obrađivali su nemačkom psihologijom moći, a osećanja su samo u udžbeniku P. Radulovića objašnjena u duhu fiziološke psihologije. Knjiga V. Bakića je obrađivala gradivo na najsavremeniji način od svih navedenih udžbenika i to u duhu Herbartove i engleske nativističke psihologije. Zaključili smo da je psihologija u školama srpskog naroda ovog vremena značajno zaostajala u odnosu na psihologiju razvijenih evropskih zemalja. ove knjige su sa vrlo skromnim psihološkim sadržajem. Udžbenik psihologije koji je korišćen kraće vreme u ovom periodu u Višim devojačkim školama Vojvodine i nekim učiteljskim školama Slavonije i Srbije jeste udžbenik: `Psihologija za škole i za samouka, naročito za učitelje` od P. Radulovića. Petar Radulović je u poslednjem kvartalu 19. veka bio profesor pedagoške grupe predmeta i upravitelj srpske učiteljske škole u Karlovcu. Udžbenik obrađuje sledeće psihološke sadržaje: Uvod 1. Zadatak psihologije 2. Živčani sistem 3. Čula 4. Podela psihologije; Prvi deo Mišljenje (um) 1. Suština mišljenja 2. Svest 3. Sticanje predstava 4. Udruživanje predstava 5. Spajanje predstava 6. Pažljivost 7. Pamćenje 8. Mašta 9. Razum 10. Um 11. Govor; Drugi deo Čuvstvovanje (srce) 1. Suština čuvstva 2. Podela čuvstva 3. Čulna iskustva 4. Čuvstvo istine 5. Čuvstvo lepote 6. Dobrote 7. Božanstvo 9.Duševni potresi (afekti); i Treći deo (volja) 1. Suština volje 2. Nagoni i strasti 3. Sloboda volje 4. Karakter 5. Temperament Dodatak: - spavanje i sanjanje, -Periodi života čovečijeg * * * Predmet ovako koncipirane psihologije jeste duša, koju čine tri moći: moć uma, moć čuvstva i volje. Zadatak psihologije bio je da sistematski opiše duševne pojave i utvrdi zakone po kojima se te pojave odvijaju. Iskustvo o duševnim pojavama čovek stiče opažanjem svog i duševnog života drugih ljudi kao i spekulativnim zaključivanjem. Polazeći od definicije predmeta, metoda i zadatka psihologije zapažamo da autor udžbenika prema svojoj teorijsko-filozofskoj orijentaciji pripada psihologiji moći. U duhu takve psihološke orijentacije koncipiran je sadržaj udžbenika (um, čuvstvo i volja) i objašnjeni su svi psihološki fenomeni takve psihologije. Prvi deo udžbenika na 42 stranice obrađuje temu `Mišljenje`, što čini polovinu udžbenika. Suština mišljenja se objašnjava osećajima i predstavama. Draži iz spoljašnjeg sveta prenose čulni nervi u organ duše, u mozak, od kojih nastaju osećaji. Poprestanku dejstva draži, osećaji traju u našoj duši i to trajanje u odsustvu spoljašnje draži nazivamo predstavom. Predstave duša udružuje, ponavlja, spaja i na više načina prerađuje po Aristotelovim zakonima asocijacije, što čini suštinu mišljenja. Svest je sposobnost naše duše da raspoznaje predstave. Pamćenje je takođe sposobnost duše da se stiču i ponavljaju predstave. Pažnja je moć opažanja nekog sadržaja koji upotpunosti ovladava našom svešću, ne dozvoljavajući nikakvom novom sadržaju da prodre u svest. Moć duše da može izvornim predstavama menjati njihov oblik je mašta. Razum je sposobnost naše duše da stvara pomisli i uzore ili ideje i ideale. U drugom delu udžbenika obrađena su čuvstva, to jest emocionalni procesi. Kako navodi autor udžbenika, čuvstvovanje ili osećanje je najznačajnija osobina duše naše. U njemu se sastoji sva slast i gorčina, sva sreća i nesreća života našega. Razlikuje tri vrste osećanja: 1. čulna osećanja koja imaju izvor u pojedinim osetima; 2. umna osećanja koja potiču od ideja, kako su najviše ideje istina, lepota i dobrota, a nad ovim ideja božanstva, to prema ovim idejama autor deli umna osećanja na: osećanje istine, osećanje lepote, osećanje dobrote i osećanje božanstva); i 3. lična osećanja koja počivaju na svesti o samom sebi. Pored ove tri grupe osećanja, autor udžbenika opisuje i duševne potrese kao posebnu vrstu osećanja, kao vanredno stanje duše. Ako se spokojstvo duše poremeti tako da uzbuđenje duše pređe na telo, tada nastaje duševni potres ili afekat. Sve ove vrste osećanja su opisane tako da ukazuju na njihovu povezanost sa čulnim organima, vegetativnim nervnim sistemom, predstavama i idejama. Autor navodi da se raspoloženje duše ispoljava u spoljašnjim reakcijama i ponašanju pojedinca, na držanju i kretanju tela, na licu, glasu, a osobito na pogledu, zbog čega se često ističe da je oko ogledalo duše. Sa trajanjem predstava i ideja traju i osećanja koja su od njih postala. Vremenom predstave i ideje gube svežinu i živost, a sa njima i osećanja. Tako autor objašnjava nastanak i gubljenje osećanja sa konstataciom da vreme leči sve rane duševne. Nastanak religijskog osećanja objašnjava neposrednim razgovorom duše naše sa bogom preko molitve. Ovo osećanje, kako ističe autor, jeste najjači oslonac moralnom osećanju. Možemo konstatovati da je ovaj deo udžbenika napisan ne samo u duhu Herbartove spekulativne psihologije već i u duhu fiziološke psihologije, po čemu je on savremeniji od `Rukopisnog udžbenika` Nikole Vukićevića, iako su im drugi sadržaji i načini objašnjenja psihičkih pojava potpuno identični. U trećem delu udžbenika obrađen je pojam volje. Volja se definiše kao moć duše da može fizičku ili psihičku aktivnost otpočinjati, prekidati, nastavljati i završavati. Obrađeni su takozvani niži i viši pokretači voljnih radnji. U niže pobude volje spadaju: nagoni, sklonosti, navike i strasti, a u više slobodna volja, karakter, načela i temperament. Svi ovi pojmovi definisani su i objašnjeni pretežno u duhu spekulativne psihologije moći, ali su takođe prisutne i neke premise skolastičke i fiziološke psihologije. Ako uporedimo ovaj udžbenik psihologije sa predhodnim, mogli bismo konstatovati: ovaj udžbenik je po sadržaju i načinu objašnjenja sadržaja skoro isti sa udžbenikom Vukićevića, ali izuzimajući samo sadržaje `čuvstva` koja su objašnjena u duhu fiziološke psihologije on je po kvalitetu i savremenosti lošiji od znatno starijeg udžbenika A. Vasiljevića. Podsetićemo da je u to vreme u mnogim zemljama Evrope već bila afirmisana filozofija pragmatizma i evolucionizma, potom Vuntova eksperimenta introspektivna psihologija u Nemačkoj, genetička i funkcionalna psihologija u Engleskoj, medicinska psihologija u Francuskoj i refleksologija u Rusiji. Nove filozofske doktrine pragmatizma i evolucionizma kao i psihološka znanja navedenih psiholoških škola i pravaca (u drugoj polovini 19. veka) učenicima i studentima Srbije, Vojvodine i Kosova bili su nedostupni jer nisu prezentovani u srpskim udžbenicima psihologije.

U dobrom stanju! Redje u ponudi! Prev: Svetislav Stefanovic Dramatična pesma Tragedija čoveka je Madachov glavni i najotvrđeniji deo pisanja. Tragični događaji neuspele mađarske revolucije 1848/49, uz smrt bliskih članova porodice kao što su njegova sestra i njen suprug, kapetan Karl Balog de Manko-Buk, i njegov privremeni boravak u zatvoru podstakli su emocionalni status u kome se nalazio završio svoj posao. Danas je to centralni komad repertoara mađarskih pozorišta i obavezno je čitanje za učenike u srednjim školama. Mnogi redovi postali su uobičajeni citati u Mađarskoj. Madach, tada seoski plemić sa gotovo nikakvim književnim iskustvom, poslao je delo pesniku Araniju koji ga je oduševljeno ohrabrivao i predložio neke izmene u tekstu. Komad je isprva objavljen samo u štampanom obliku, a ne u pozornici jer je kroz mnoge promene scene (15 scena) teško bilo proći kroz tehničke standarde današnjeg vremena. Glavni likovi su Adam, Eva i Lucifer. Njih troje putuju kroz vreme kako bi posetili različite prekretnice ljudske istorije i Lucifer pokušava da ubedi Adama da je život (biće) besmislen i da je čovečanstvo osuđeno. Adam i Lucifer uvode se na početku svake scene, s tim da je Adam preuzeo različite važne istorijske uloge, a Lucifer obično deluje kao sluga ili poveritelj. Eva ulazi u svaku scenu tek kasnije. Tragedija čoveka sadrži petnaest scena sa deset istorijskih perioda. Imre Madach de Sztregova et Kelecseni (20. januara [1] 1823. - 5. oktobra 1864.) bio je mađarski aristokrat, pisac, pesnik, pravnik i političar. Njegovo glavno delo je Tragedija čoveka (Az ember tragediaja, 1861). To je dramatična poema dugačka oko 4000 linija, koja razrađuje ideje uporedive sa Goetheovim Faustom. Autor je ohrabrio i savetovao Janos Arani, jedan od najpoznatijih mađarskih pesnika 19. veka. Rođen je u porodičnom dvorcu u Alsosztregovi, Kraljevini Mađarskoj (danas Dolna Strehova, Slovačka), 1823. godine, u srcu bogate plemićke porodice. Od 1829. Madach je studirao u Piarskoj školi u Vaču. [2] Tokom epidemije kolere boravio je u Budimu 1831. Godine 1837. započeo je studije na univerzitetu u Pešti. 1842. godine zvanično je postao advokat. 1860. završio je rad na `Tragediji čoveka`. Umro je u Alsosztregovi u Kraljevini Mađarskoj.

Mladen Stefanović- ZBOR DIMITRIJA LJOTIĆA 1934-1945. knjiga Tvrdi povez sa zaštitnim omotom, odlicno stanje. 1984 ; 1. izdanje. Izdavac:Beograd : Narodna knjiga, 1984.godina. Na mom profilu imate puno drugih knjiga iz oblasti beletristike/ popularne psihologije/ menadzmenta/ biznisa/ razno, kao i turistickih voidica, kako za zemlje tako i za pojedinacne gradove ( najvise za Italiju). Uglavnom DK/ Top 10 od DK, Michelin i Insight guides. Uglavnom na engleskom jeziku. O knjizi 1.Osnivanje i delatnost Ljotićevog pokreta Zbor 1934-1941, 2.Mesto Zbora u političkom sistemu buržoaske Jugoslavije, 3.Oslonac okupatoru: mesto Ljotićevog zbora u kvislinškom režimu, 4.Oružana snaga kontrarevolucije, 5.Kvislinški planovi o preuređenju YU, 6.Koncetracija snaga kontrarevolucije i njihov slom Ko voli autenticne, interesantne stvari za kucu moze pogledati kod mene na profilu ( imam velike viskove zbog preseljenja ( kristalni predmeti, dekrativni elementi, dizajnerski ukrasi i vaze, antique namestaj i slicno). Na mom profilu imate dosta drugih muskih kosulja, sakoa, odela, uglavnom high end italijanskih brendova za musku modu poput P. Zileri, Pedro del Hierro, Zegna. Zainteresovani za kozmetiku ili parfeme/mini parfeme imaju jos dosta ponuda na mom profilu. Takođe imate ponudu za dosta drugih original testera od Jo Malone, Kilian, S.Delacourt, MF Kurkdjian, Nikolai, Aemium, The Man, Tom Ford, M.Micallef, Xerjoff, Fort & Manle, Ex Nihilo, Lubin, Asttophile& Stella, La Perls, Les Bains Guerbois i puno drugih. Ko voli interesantne, autenticne, kvalitetne, dizajnerske stvari na mom profilu imate dosta razlicitih predmeta, ukrasa, umetnickih slika. Ko voli moze da pogleda. Od Egizie, Murana, Leonarda imam nekoliko stvari, mozete pogledati na mom profilu. Na mom profilu mozete da pronađete puno razlicitih, izvrsnih predmeta ukljucujuci i high-end brendove poput Dolce&Gabbane, Gucci-ja, Prade, Etro, Botega Venetta, Louis Vuitton, Escada, Feraud, Moschino, GFFerre, Karl Lagerferd, Aigner, Celine i sl. Na profilu je aktuelno veliko snizenje zbog preseljenja. Ukoliko imate neki omiljen predmet kod mene, a nije snizen, pisite ( mozda se dogovorimo).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Johan Volfgang fon Gete (nem. Johann Wolfgang von Goethe;[1][2][3] Frankfurt na Majni, 28. avgust 1749 — Vajmar, 22. mart 1832) bio je nemački pisac, političar, pesnik, naučnik i filozof, a tokom 10 godina i predsednik oblasti Vajmar. Gete je bio jedna od najznačajnijih ličnosti nemačke književnosti i evropskog neoklasicizma i romantizma krajem 18. i početkom 19. veka. Autor „Fausta“ i „Teorije boja“ širio je svoj uticaj širom Evrope, a tokom narednog veka njegova dela nadahnula su mnoge muzičke i dramske komade. Stekavški književnu slavu do svoje 25. godine, Gete je postao pripadnik plemstva zahvaljujući vojvodi Saksen-Vejmara, Karlu Avgustu 1782. godine u čijoj oblasti je obitavao od novembra 1775, nakon uspeha njegovog prvog romana, Jadi mladog Vertera. On je bio rani učesnik u Šturm und drang književnom pokretu. Tokom njegovih prvih deset godina u Vejmaru, Gete je bio član vojvodinog državnog saveta, bio je član komisija za pitanja rata i drumskog saobraćaja, nadgledao je ponovno otvaranje rudnika srebra u obližnjem Ilmenau, i implementirao je seriju administrativnih reformi Jenskog univerziteta. On je isto tako doprineo planiranju Vejmarskog botaničkog parka i ponovnovnoj izgradnji vojvodske palate, koji su je 1998. godine zajedno imenovani Uneskovom lokacijom svetske baštine.[4] Njegov prvi veći naučni rad, Metamorfoza biljaka, je objavljen nakon njegovog povratka sa ture u Italiji 1788. Godine 1791, on je bio izvšni direktor pozorišta u Vejmaru, a 1794. godine je započeo prijateljstvo sa dramaturgom, istoričarem, i filozofom Fridrihom Šilerom, čije predstave je premijerno prikazivao do Šilerove smrti 1805. Tokom ovog perioda, Gete je objavio svoj drugi roman, Godine učenja Vilhelma Mejstera, epske stihove Herman i Dorotea, i 1808. godine, prvi deo svoje najpoznatije drame, Faust. Njegove konverzacije i razni zajednički poduhvati tokom 1790-ih sa Šilerom, Johanom Gotlibom Fihteom, Johanom Gotfridom fon Herderom, Aleksandrom fon Humboltom, Vilhelmom fon Humboltom, Augustom i Fridrihom fon Šlegelom su u kasnijim godinama zajednički nazvani Vajmarskim klasicizmom. Artur Šopenhauer navodi Godine učenja Vilhelma Mejstera kao jednu od četiri najbolje novele ikad napisane, zajedno sa Tristram Šandijem, La Nouvelle Héloïse, i Don Kihotom,[5] a Ralf Voldo Emerson je odabrao Getea kao jednog od šest „reprezentativnih ljudi” u svom istoimenom radu, zajedno sa Platonom, Emanuelom Svedenborgom, Mišelom de Montenjom, Napoleonom, i Vilijamom Šekspirom. Geteovi komentari i opservacije formiraju bazu nekoliko biografskih radova, najzapaženiji od kojih su Razgovori sa Geteom Johana Petera Ekermana

kao na slikama vrlo dobro stanje omot zacepljen ali glavni deo dobro očuvan Nolit 1930. montaža Pavle Bihalji Pavle (Pal) Bihali (mađ. Bihali Pál; 8. avgust 1898. — 17. jul 1941) bio je srpski izdavač, književnik i prevodilac jevrejsko-mađarskog porekla. Sadržaj 1 Biografija 2 Reference 3 Literatura 4 Spoljašnje veze Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je 8. avgusta 1898. godine u Zemunu.[1] U svojim ranim dvadesetim godinama već je preuzeo očev privatni posao vezan za uređenje enterijera i moleraj. Iako se time bavio predano i širio je posao, Pavle se potajno zanimao za umetnost, naročito književnost i slikarstvo. Iz toga je proizašao 1928. godine časopis „Nova Literatura“, koji je bio pravo osveženje za siromašan kulturni život Beograda ali i regiona. Posle časopisa koji je gradio zajedno sa svojim bratom Otom, Pavle osniva danas već uveliko poznatu izdavačku kuću „Nolit“ i postiže veliki uspeh. Ne samo da je bio glavni i odgovorni urednik, već i grafički dizajner, prevodilac, pisac mnogobrojnih eseja, stvaralac legendarnih intervjua. Bio je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1920.[2] Mladi tog vremena bili su fascinirani magazinima, knjigama, slikama i reportažama koje je Pavle donosio iz Evrope, a uz saradnju mnogih prijatelja iz sveta umetnosti. Ipak, to je sa sobom nosilo i breme vremena i netrpeljivost tadašnje vlasti koja nimalo nije bila naklonjena literalnim delima zapadnog sveta a naročito Austrije-Nemačke. Uz uticaj koji je imao na zapadu Pavle je napravio čvrsta prijateljstva i poslove sa nekim od najpoznatijih svetskih imena kao što su: Džek London, Pablo Pikaso, Albert Ajnštajn, Bertolt Breht, Gustav Krklec, Teodor Drajzer, Maksim Gorki, Egon Ervin Kiš, Erih Marija Remark i mnogim drugima. Oženio se Bečlijkom Marijom Fingstl sa kojom 1938. godine dobio sina Ivana, koji je, kao dete Jevrejina i katolkinje, kršten u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije i početka progona Jevreja, 1941. godine, sklonio se u Gornji Milanovac, ali tamo nije ostao neuočljiv. Kao poznatog kulturnog radnika, levičara i antifašistu, Gestapo ga je uhapsio 17. maja 1941. godine i odveo u Beograd. Streljan je 17. jula 1941. godine u Marinkovoj Bari, u Beogradu, u prvoj grupi streljanih zatočenika Banjičkog logora. egon kiš zapiši to kiš amerika sjedinjene američke države putopis reportaže reportaža avangarda dizajn omota omotnica omotača avant-garde serbian

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Seljacki pokret u hrvatskoj i slavoniji godije 1848,- 9. i ukidanje kmetske zavisnosti seljaka Aleksej Jelačić (rus. Алексей Кириллович Елачич; Kijev, 10. januar 1892 — Beograd, 20. oktobar 1941) je bio srpski istoričar, publicista i novinar srpsko-ruskog porekla. Aleksej Jelačić rodio se u Kijevu 18. januara 1892. godine. O njegovim roditeljima nema preciznijih podataka, a sam Jelačić na više mesta navodi da je južnoslovenskih korena. U posveti jedne knjige navodi se da mu je majka umrla 11. januara 1912. godine.[1] U Kijevu je završio privatnu osnovnu školu i klasičnu gimnaziju 1909. Činjenica da je završio privatnu osnovnu školu i njegovo ime na spisku zemljoposednika Proskurovskog sreza[2], pretpostavljaju da je iz imućnije porodice. Studije istorije je završio na Istorijsko-filološkom fakultetu Univerziteta u Sankt Peterburgu 1914. godine. Iste godine primljen je za asistenta na katedru za rusku istoriju istog fakulteta. Godine 1917. prelazi na Univerzitet svetog Vladimira u Kijevu i na njemu magistrira 1918. godine radnjom „Samoderžavie i narod v Rossii XVIII veka“ (Samodržavlje i narod u Rusiji 18. veka). Godine 1919. prelazi na licej u Kamenc-Podolskom i predaje u istom sve do 1920. godine. Godine 1920. emigrira u Kraljevinu Jugoslaviju i živi u njoj sve do smrti. Bio je angažovan kao gimnazijski profesor u Skoplju (1920–1924), Pljevljima i Prištini (1924–1925). U Ljubljani je 1925. godine doktorirao radnjom „Seljački pokret u Hrvatskoj i Slavoniji godine 1848-1849`, što je prvi temeljitiji rad na navedenu temu uopšte[3]. Od 1925. godine živi i radi u Skoplju kao honorarni profesor ruske i zapadnoslovenske istorije na Filozofskom fakultetu, a istovremeno predaje i u skopskoj gimnaziji. Bio je dugogodišnji Politikin dopisnik iz Skoplja. Iz Skoplja je kraće vreme izbivao 1932. kada nastavnikuje u Kruševcu. Po izbijanju rata 1941. premešten je na rad u leskovačku gimnaziju. U Beogradu je umro 20. oktobra 1941. godine i pokopan je na ruskom groblju. Naučna i publicistička delatnost Od 1909. do doseljenja u Jugoslaviju Jelačić je objavio nekoliko istorijskih radova, seriju književnih prikaza i pregleda u raznim kijevskim časopisima i novinama, te seriju mnogobrojnih izvornih članaka iz ruske i opšte istorije u enciklopediji „Novi Эnciklopedičeskiй Slovarь Efrona“, počev od sv. V., Sankt Peterburg 1911-. Po dolasku u Jugoslaviju brzo ovladava srpskim jezikom i postaje plodan pisac. U mnogim dnevnim novinama piše o revolucionarnim zbivanjima u Rusiji, a u zagrebačkoj „Novoj Evropi“ godinama je objavljivao članke iz ruske istorije. O njegovom značaju u tadašnjem društvu svedoči enciklopedijski članak o njemu u poznatoj „Narodnoj enciklopediji srpsko-hrvatsko-slovenačkoj`[4]. U svojim radovima piše protivboljševički. Miroslav Krleža u časopisu „Književna republika“ oštro je napadao Jelačića kao „aktivnog kontrarevolucionara“ i „generalsku prirepinu`[5]. Zbog takvih svojih stajališta Jelačić je za vreme komunističke Jugoslavije najčešće prešućivan. Napisao je prvi celoviti prikaz ruske istorije na srpskom jeziku, te kraće prikaze poljske i češke istorije. Celovita bibliografija njegovih radova do danas nije izrađena. Spisak njegovih radova do 1925. godine sastavio je sam pisac u knjizi „Seljački pokret u Hrvatskoj i Slavoniji godine 1848-1849` (Zagreb 1925), a Josip Pejin je objavio u „Istorijskom glasniku 1-2` (Društvo istoričara SR Srbije, Beograd 1918) nepotpunu bibliografiju Jelačićevih radova od 1922. godine. Od 2007. godine najznačajnija Jelačićeva dela objavljuju se na internetu, a objavljeno je i nekoliko štampanih izdanja „Istorije Rusije“ i „Istorije Poljske“. Izbor iz bibliografije Ruska revolucija i njeno poreklo, Zagreb 1920. Istorija Rusije, Beograd 1929. Srbi i zakonodavni odbor carice Katarine II, Skoplje 1930. Čehoslovačka istorija, Beograd 1931. -{DjVu}- format, 1,98 -{MB}-. Istorija Poljske, Beograd 1933. Zagonetna epizoda ruske istorije u pesničkoj interpretaciji Iva Vojnovića, Dubrovnik 1931. Vodič kroz Skoplje i okolinu sa 70 slika i jednim planom Skoplja, Skoplje 1937. Rusija i Balkan. Pregled političkih i kulturnih veza Rusije i balkanskih zemalja, Beograd 1940. Samoderžavije i narod u Rusiji XVIII veka. Seljački pokret u Hrvatskoj i Sloveniji.

АК3 58748) ŠTA DA SE RADI ? , N. G. Černiševski prva sveska , Knjižara Koste T. Naumovića Smederevo 1885 , Prva sveska, sadrži prve dve glave romana : 1: Život Vere pavlovne kod roditelja 2: Prva ljubav i zakoniti brak iz pripovedaka o novim ljudima od N(ikolaj). G(avrilovič). Černiševskog, napisan 1862.-1863. g. u zatvoru, preveo R. Bošković . Ovaj roman Nikolaja Černiševskog napisan je 1863. godine tokom boravka u zatvoru zbog subverzivnog delovanja protiv države, i to kao odgovor na gorepomenuti Turgenjevljev roman `Očevi i deca`. On priča priču o Veri Pavlovnoj, ženi koja želi da se oslobodi i emancipuje od konzervativnog i represivnog carističkog režima. Bio je omiljeni Lenjinov roman koji je u protagonistima pozitivnih misli video modele revolucionara koji će nekoliko decenija docnije uzeti uzde zemlje u svoje ruke. Nikolaj Černiševski (rus. Никола́й Гаври́лович Черныше́вский; Saratov, 24. jul 1828 — Saratov, 29. oktobar 1889) je bio ruski pisac, publicista, filozof-utopista, revolucionar, naučnik i književni kritičar i socijalista (viđen od strane nekih kao utopijski socijalista). Bio je vođa revolucionarnog demokratskog pokreta 1860ih i imao uticaja na Lenjina, Emu Goldman i srpskog političkog pisca i socijalistu, Svetozara Markovića. Njegovo najpoznatije i najznačajnije delo je roman „Šta da se radi?“ (rus. Что делать?). Pisao je romane, pripovetke, povesti, književne kritike, memoare i razne filozofske i estetičke traktate. tvrd povez, originalni povez iz epohe sa manjim oštećenjima , format 13 x 19cm , ćirilica, XVI + 184 strane ZA KOMPLETAN ROMAN NEDOSTAJE DRUGI DEO ; na naslovnoj strani i predlistu potpisi grafitnom olovkom, par stana zacepljeno, sadržaj kompletan

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dozivljaji dvojice prijatelja Piotr Choynowski (Varšava, 27. kolovoza 1885. - 25. studenog 1935., Otwock) bio je poljski književnik, romanopisac i prevoditelj; izabran za člana prestižne Poljske akademije književnosti od 1933. godine.[1] Choynowski je prvotno studirao kemiju u Varšavi i Lwówu (danas Lviv), zatim od 1908. godine povijest i filozofiju u Zürichu i na Jagelonskom sveučilištu u Krakovu. Godine 1914. tijekom Prvog svjetskog rata pridružio se poljskim legijama (Legiony Polskie) u borbi za neovisnost Poljske, ali zbog lošeg zdravlja natjerao ga je da odustane. Od 1916. Choynowski je živio u Varšavi. Postao je glavni urednik časopisa Tygodnik Ilustrowany s kojim je radio do 1930. Od 1933. bio je član Akademije (Polska Akademia Literatury). Choynowski je bio vrhunski romanopisac koji je pisao u realističkom stilu utemeljenom na autentičnosti i istinitosti opažanja. U svojoj se prozi usredotočio na život poljskih viših slojeva, inspiriran spisima Henryka Sienkiewicza. Jedan od njegovih najznačajnijih romana, posvećen Varšavi 1920. godine, bio je Dom w śródmieściu (Kuća u središtu grada, 1924.).[2] Također je na poljski preveo Tuge mladog Werthera Johanna Wolfganga Goethea među ostalim djelima. Choynowski je bio gotovo zaboravljen u komunističkoj Poljskoj pod sovjetskom dominacijom. Godine 1953., za vrijeme poljskog staljinizma, oživljena je jedna od njegovih pozorišnih predstava privremeno nazvana Ruchome piaski (Promjenjivi pijesak, iz 1913.). Godine 1988. ponovno je tiskan njegov roman W młodych oczach (U mladim očima, 1933.), a 1991. još jedan pod nazivom Młodość, miłość, awantura (Mladost, ljubav i nemir, iz 1926.).

Subotica pre i posle oslobođenja : građa za istoriju Subotice / Joso Šokčić 1934 (Subotica : Štamparija jugoslovenskog dnevnika) 432 str., [25] listova s tablama., [1] presavijen list : ilustr. ; 24 cm Subotica - Kulturna istorija JAKO RETKA KNJIGA unutra je dobro očuvana, spolja je u lošijem stanju, hrbat je otpao pa je zalepljena izolir trakom, mogla bi se srediti kod knjigovesca Dionisije Josip Šokčić (17. travnja 1902. - 27. lipnja 1968.[1]) je bio bački hrvatski pjesnik, prozaik, publicist, nakladnik. iz Subotice i poznati kulturni djelatnik bačkih Hrvata.[2] Radio je kao novinar. Skupljao je zavičajne listove.[3] 1924. je objavio zbirku stihova «Pjesme». Uređivao je više listova i časopisa. Dugo je godina uređivao list Neven.[4] Uređivao je još Bunjevačke novine i druge. Objavljivao je radove u bunjevačkohrvatskom omladinskom književnom časopisu za kulturu iz Subotice Bunjevačkom kolu (1933.-1936.) Zastupao tezu da su Bunjevci posebna nacija. [5] Naposljetku je krajem 1939. objavio u Subotičkim novinama otvoreno pismo naslova Kraj jedne zablude. U njemu je javno priznao da je živio u zabludi `da su Bunjevci neka četvrta nacija`, a uređivanje i vlasništvo nad listom Nevenom predao je svećeniku Blašku Rajiću,[4] jer su mu zbog poricanja hrvatstva Bunjevaca pretplatnici, mahom bunjevački Hrvati, otkazivali pretplate.(`A posli 21 godine ja sam priznao jednu tešku zabludu. Zabludu - da smo mi Bunjevci nika četvrta nacija... Osim toga morao sam viditi kod otvorenih očiju da su se svi nezavisni Bunjevci priznavali Hrvatima, posićivali hrvatske priredbe, potpomagali hrvatsku štampu i svaku hrvatsku manifestaciju. To mi je dalo povoda za razmišljanje. Politika `Bunjevci ostanite Bunjevci` nije primljena u narodu i ona se drži i sada samo pomoću tankog konopca. `Mimonarodna` politika ne može da se održi i meni može dabude samo žao što to nisam i ranije opazio...`).[6] Nakon dolaska vlastiju NOB u Novi Sad 1945., radio je kao novinar u dnevniku Slobodnoj Vojvodini (listu koji je 26. kolovoza 1945. promijenio ime u Hrvatska riječ), suradnici su mu bili Blaško Vojnić Hajduk, Vladislav Kopunović, Stevan Kolar, Josip Kujundžić, Ljubomir Milin, Mileta Ognjanov, Đuro Kemenj, Antun Vojnić Purčar, Joso Kujundžić, a kasnije i Balint Vujkov. Njegov se rad pojavio 1947. u prvom i jedinom broju Njive, prvog poratnog hrvatskog književnog časopisa u Subotici, glasila subotičkog Hrvatskog kulturnog društva. Svojim djelima je ušao u antologije poezije i proze bunjevačkih Hrvata iz 1971., sastavljača Geze Kikića, u izdanju Matice hrvatske. Održavao je kontakte sa poznatom Subotičankom Ilonom Fülöp, poznatom filmskom scenaristicom. Zahvaljujući njenom pismu Šokčiću iz 1953., kojeg je našao književnik i knjižar Slavko Matković, uspjelo se spasiti od zaborava subotički dio njenog životopisa.[7] Autor je opsežne kronologije «Subotica prije i poslije oslobođenja» iz 1934. godine, dviju monografija, monografije o Agi Mamužiću «Život i rad Age Mamužića» i monografija o Miji Mandiću «Mijo Mandić, momenti iz njegovog života i rada». Djela Putokaz Bunjevcima u Vojvodini, 1925. (Dionisije Josip Šokčić) Subotica, 1934. Mijo Mandić. Momenti iz njegovog života i rada, 1934. Subotica pre i posle oslobođenja: građa za istoriju Subotice, 1934. životopis Age Mamužića (rukopis u Nadbiskupijskom arhivu u Zagrebu)