Kao na sliksma Kompletna Ima pečat Povez stavilan Almanah Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca Kraljevina Jugoslavija je bila država u jugoistočnoj Evropi, koja je većim delom zahvatala Balkansko poluostrvo, a manjim Panonsku niziju. Postojala je od 1. decembra 1918. do 29. novembra 1945. godine. Od 1918. do 1920. zvanično ime države bilo je Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, a od 1920. do 1929. zvanično ime države bilo je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, ali termin „Jugoslavija” bio je njen kolokvijalni naziv zbog svog porekla. Zvanično ime države je 3. oktobra 1929. promenjeno u „Kraljevina Jugoslavija” od strane kralja Aleksandra I. Zauzimala je teritoriju današnje Srbije, Bosne i Hercegovine, Severne Makedonije i Crne Gore, i najveći deo današnje Hrvatske i Slovenije. Preliminarno kraljevstvo nastalo je 1918. spajanjem privremene Države Slovenaca, Hrvata i Srba (koja je nastala na teritorijama bivše Austrougarske, obuhvatajući Bosnu i Hercegovinu i veći deo Hrvatske i Slovenije) i Banata, Bačke i Baranje (koji su bili deo Kraljevine Mađarske u sastavu Austrougarske) sa nezavisnom Kraljevinom Srbijom. Iste godine Kraljevina Crna Gora je takođe proglasila svoje ujedinjenje sa Srbijom, dok je Vardarska Makedonija već bila deo Srbije pre ujedinjenja. Na čelu države se nalazila dinastija Karađorđevića, koja je prethodno vladala Kraljevinom Srbijom pod Petrom I od 1903. (posle Majskog prevrata) nadalje. Petar I je postao prvi kralj Jugoslavije i vladao je do svoje smrti 1921. godine. Nasledio ga je sin Aleksandar I, koji je bio regent za svog oca. Bio je poznat kao „Aleksandar Ujedinitelj”, a kraljevinu je preimenovao u „Jugoslavija” 1929. godine. Na njega je u Marselju izvršio atentat Vlado Černozemski, član Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije (VMRO), tokom posete Francuskoj 1934. godine. Kruna je prešla na njegovog 11-godišnjeg sina Petra II. Aleksandrov rođak Pavle vladao je kao princ regent do 1941. godine, kada je Petar II postao punoletan. Kraljevska porodica prebegla je u London iste godine, nakon što su zemlju napale sile Osovine. U aprilu 1941. godine, zemlju su okupirale i podelile sile Osovine. U Londonu je uspostavljena kraljevska vlada u egzilu koju je priznalo Ujedinjeno Kraljevstvo, a kasnije i svi saveznici. Kralj je 1944. godine, nakon pritiska britanskog premijera Vinstona Čerčila, priznao vladu DFJ kao legitimnu vladu. Ovo je ustanovljeno 2. novembra nakon potpisivanja Viškog sporazuma između Ivana Šubašića (u ime Kraljevine) i Josipa Broza Tita (u ime partizana). Nazivi države[uredi | uredi izvor] Kraljevina Jugoslavija je nekoliko puta kroz svoju istoriju menjala naziv: Odgovorom regenta Aleksandra Narodnom veću Slovenaca, Hrvata i Srba na odluku o ujedinjenju sa Kraljevinom Srbijom proglašena je 1. decembra 1918. prva Jugoslavija pod nazivom Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca.[3] Odlukom Privremenog narodnog predstavništva od 15. jula 1920, reč Kraljevstvo je promenjena u Kraljevina, tako da je od tog datuma zvaničan naziv države bio Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.[4] Dana 3. oktobra 1929. obnarodovan je Zakon o nazivu i podeli Kraljevine na upravna područja, čime je od tog datuma zvaničan naziv države bio Kraljevina Jugoslavija.[5] Onde gde je trebalo obeležiti zemlju po imenu kao npr. Francuska, Belgija itd. a ne Republika Francuska, Kraljevina Belgija itd. upisivano je Država Srba, Hrvata i Slovenaca, a ne Kraljevstvo SHS. Taj naziv nove države ušao je u dokumente nastale za vreme i posle Konferencije mira u Parizu.[4] Istorija[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Istorija Kraljevine Jugoslavije Ovaj članak je deo serije o istoriji Srbije, Hrvatske, Slovenije, Crne Gore, Republike Makedonije, Bosne i Hercegovine, Vojvodine, Republike Srpske i Kosova i Metohije proširi Istorija Srbije proširi Istorija Hrvatske proširi Istorija Slovenije proširi Istorija Crne Gore proširi Istorija Republike Makedonije proširi Istorija Bosne i Hercegovine proširi Istorija Vojvodine proširi Istorija Republike Srpske proširi Istorija Kosova i Metohije pru Ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Stvaranje Jugoslavije Po završetku Prvog svetskog rata stvorili su se uslovi za stvaranje države koja bi okupila Južne Slovene koji su živeli na području Srbije, Crne Gore i slovenskih delova Austrougarske. Kraljevina Srbija je na početku Prvog svetskog rata za svoje ratne ciljeve postavila ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca, donošenjem Niške deklaracije 7. decembra 1914. godine. Ubrzo je usledilo formiranje Jugoslovenskog odbora u Londonu 1915. godine i Crnogorskog odbora za narodno ujedinjenje 1917. godine. Konkretni pregovori o uređenju buduće države vođeni su neposredno u dva navrata — na Krfu 1917. godine kada je doneta Krfska deklaracija i u Ženevi 1918. godine kada je potpisan Ženevski sporazum. Nakon rata, pod vođstvom Jugoslovenskog odbora u Zagrebu je formirana Država Slovenaca, Hrvata i Srba, dok su istovremeno crnogorski delegati na spornoj Podgoričkoj skupštini doneli odluku o prisajedinjenju Crne Gore Srbiji. Pritom, i delegati Velike narodne skupštine Vojvodine su 25. novembra doneli odluku da se direktno pripoje Kraljevini Srbiji. Ujedinjenje Srbije sa zemljama nezavisne države Slovenaca, Hrvata i Srba u jedinstveno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca proglasio je regent Aleksandar I Karađorđević, u ime svog oca, kralja Petra I Karađorđevića, 1. decembra 1918. godine.[3] Pitanje spoljnih granica[uredi | uredi izvor] Nakon ujedinjenja rešavalo se pitanje spoljnih granica zemlje, koje su na mnogim mestima bile sporne. Tako je Koruško pitanje rešavano referendumom na kojem je odlučeno da Koruška ostane u sastavu Austrije. Dalmatinska luka Zadar i nekoliko dalmatinskih ostrva su pripali Italiji, koja je pokušala da okupira i anektira Crnu Goru. Grad Rijeka je proglašen Slobodnom Državom Rijekom, ali ju je uskoro okupirala i 1924. anektirala Italija. Napetosti oko granice sa Italijom su se nastavile, pošto je Italija tražila još dalmatinske obale, a Kraljevina SHS je tražila Istru, deo bivšeg Austrijskog primorja, koji je anektirala Italija, ali koji je imao veliki broj slovenačkog i hrvatskog stanovništva. Sporovi oko državnog uređenja[uredi | uredi izvor] Odmah nakon proglašenja 1. decembra, pregovori između Narodnog vijeća (Države Slovenaca, Hrvata i Srba) i srpske vlade su rezultovale sporazumom oko nove vlade kojom bi predsedavao Nikola Pašić. Međutim, kada je ovo poslato regentu na usvajanje, ono je odbijen i tako je izazvao prvu krizu vlade u novoj državi. Sve stranke su ovo označile kao kršenje parlamentarnih principa, ali je kriza prevaziđena kada su se sve strane složile da zamene Pašića Stojanom Protićem koji je bio vodeći član Pašićeve Narodne radikalne stranke. Nova vlada je stvorena 20. decembra 1918. Do izbora za Ustavotvornu skupštinu, Privremeno narodno predstavništvo je služilo kao parlament koji su formirali delegati iz raznih izabranih tela koja su postojala na jugoslovenskom prostoru pre stvaranja države. Sporovi i nesporazumi oko unutrašnjeg uređenja zemlje počeli su odmah nakon ujedinjenja. Udruživanjem stranaka kombinovanjem nekoliko članova srpske opozicija sa strankama iz bivše Austro-Ugarske je dovela do stvaranja nove Demokratske stranke, koja je dominirala Privremenim predstavništvom i vladom. Dok su srpski političari jugoslovensku državu smatrali za prirodni nastavak Kraljevine Srbije, za hrvatske i slovenačke stranke je nova država bila samo okvir u kojem će nastaviti nacionalno okupljanje i jačanje nacionalnih pozicija.[6] Pošto je Demokratska stranka predvođena Ljubomirom Davidovićem zagovarala vrlo centralizovan program, nekoliko hrvatskih delegata je prešlo u opoziciju. Međutim, ni radikali nisu bili srećni pošto su imali samo tri ministra naspram 11 Demokratske stranke i 16. avgusta 1919. Stojan Protić je podneo ostavku. Ljubomir Davidović je onda osnovao koaliciju sa Jugoslovenskom socijaldemokratskom strankom. Ova vlada je imala većinu, ali kvorum u Privremenom predstavništvu je bio polovina plus 1 glas. Opozicija je počela da bojkotuje parlament, a pošto se vlada nije mogla osloniti da će se sve njene pristalice pojaviti, postalo je nemoguće da vlada zakaže sednicu u skupštini sa dovoljnim brojem poslanika. Davidović je uskoro podneo ostavku, ali pošto niko drugi nije mogao da formira vladu, on je opet postao premijer. Pošto je opozicija nastavila sa bojkotom, vlada je odlučila da vlada preko uredbi. Ovo je bilo napadnuto od strane opozicije koja je počela da naziva sebe „skupštinska zajednica“. Davidović je shvatio da je stanje neodrživo i zatražio od kralja da odmah zakaže izbore za ustavotvornu skupštinu. Kada je kralj Petar odbio, Davidović nije imao izbora osim da podnese ostavku. Nakon izbora za Ustavotvornu skupštinu održanih 28. novembra 1920, nesporazumi su se produbili, a Hrvatska republikanska seljačka stranka je bojkotovala rad skupštine. Komunistička partija Jugoslavije, koja je na izborima osvojila 12,4% glasova,[7] krajem godine je bila zabranjena. Prvi ustav Kraljevine SHS je usvojen na Vidovdan 28. juna 1921, a njegovim usvajanjem je uspostavljena unitarna monarhija, utemeljen je parlamentarizam i lokalna samouprava. Posle smrti kralja Petra I (16. avgusta 1921), regent Aleksandar je postao kralj Srba, Hrvata i Slovenaca, a naredne godine se oženio princezom Marijom od Rumunije. Lični režim kralja Aleksandra[uredi | uredi izvor] Kralj Aleksandar Ujedinitelj Na skupštinskoj sednici 20. juna 1928. godine Puniša Račić, srpski političar iz Crne Gore, je pištoljem pucao na poslanike Hrvatske seljačke stranke, pritom je ranio njenog vođu Stjepana Radića, koji je smrtno ranjen preminuo nakon mesec dana. Na licu mesta su poginuli Stjepanov brat Pavle i poslanik Đuro Basariček.[8] Kralj Aleksandar je reagovao na ovaj događaj 6. januara 1929. godine ukidanjem ustava, raspuštanjem Narodne skupštine i objavljivanjem Zakona o kraljevskoj vlasti i vrhovnoj državnoj upravi, kojim je preneta izvršna vlast na kralja i zabranjen rad svih političkih stranaka, sindikata, te udruženja koja su imala verska ili plemenska obeležja. Kralj Aleksandar je time zaveo ličnu diktaturu. Iste godine je promenjeno ime države Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca u Kraljevina Jugoslavija, proglašena je jedinstvena jugoslovenska nacija u nedeljivoj kraljevini i promenjeno unutrašnje teritorijalno uređenje.[9] U vreme kad je diktatura uvedena, u svetu je izbila velika ekonomska kriza, koja je pogodila i Jugoslaviju. Pored toga, diktaturu su potkopavali potmulo vrenje nacionalnih pokreta i manifestacije separatizma, pasivan otpor građanske opozicije, ali i snažan otpor komunista.[10] Stavovi KPJ su odudarali od stavova građanske opozicije. Na Četvrtom kongresu KPJ, koji je održan u Drezdenu, karakter diktature je ocenjen kao fašistički,[10] a zauzet je stav da treba srušiti „imperijalističku tvorevinu“ Jugoslaviju.[11] Veliki broj članova KPJ i njihovih simpatizera su pohapšeni i osuđeni. Komunisti su odgovarali za političke zločine i antidržavnu zaveru pred Sudom za zaštitu države. Organizovana su 82 takva procesa u periodu od 1929. do 1932. godine.[12] Kralj je 1931. godine odustao od otvorene diktature i doneo je 3. septembra novi (oktroisani) ustav. Sprovedeni su formalni parlamentarni izbori na kojima se pojavila samo jedna stranka, režimska Jugoslovensko radničko-seljačka demokratija, kasnije preimenovana u Jugoslovensku nacionalnu stranku.[13] Kralj Aleksandar je ubijen 9. oktobra 1934. godine u Marselju, prilikom njegove zvanične posete Francuskoj. Atentat na kralja su izvele hrvatske ustaše uz sadejstvo bugarskih terorista iz VMRO i uz podršku Musolinijeve Italije.[14] Namesništvo i vladavina kneza Pavla[uredi | uredi izvor] Knez Pavle Karađorđević Ubistvo kralja je uzburkalo celokupnu jugoslovensku javnost. Pošto je najstariji Aleksandrov sin Petar bio maloletan, tročlano namesništvo je preuzelo ulogu kralja. Namesništvom je dominirao Aleksandrov brat od strica, knez Pavle Karađorđević. Na vanrednim izborima, koji su održani 5. maja 1935. godine, po prvi put nakon ukidanja Vidovdanskog ustava, učestvovale su i opozicione stranke.[15] Pobedu je odnela vladajuća Jugoslovenska nacionalna zajednica, između ostalog zahvaljujući i pritisku na birače prilikom glasanja koje je bilo javno.[16] Novi mandatar Milan Stojadinović je obrazovao Jugoslovensku radikalnu zajednicu, u koju su ušli predstavnici dveju bivših političkih stranaka SLS i JMO.[17] Stojadinović je pokazao nameru da primi u vladu i HSS, ali mu nije uspelo da sprovede tu zamisao, jer je lider te stranke Vlatko Maček odmah zahtevao reviziju oktroisanog ustava. Početkom 1939. godine knez Pavle je mandat za sastav nove vlade poverio Dragiši Cvetkoviću. Direktnim sporazumom novog predsednika vlade Dragiše Cvetkovića sa Vlatkom Mačekom 26. avgusta 1939. stvorena je Banovina Hrvatska sa velikim ovlaštenjima. Sporazum je postignut nakon pripajanja Austrije Hitlerovoj Nemačkoj (anšlus, 1938) i okupacije Čehoslovačke, u vreme kada je hrvatski separatizam bio sve jači, a ustaški pokret imao podršku Musolinijeve Italije, koja je već bila okupirala Albaniju. Stvaranje Banovine Hrvatske je izazvalo brojne reakcije u zemlji, a nezadovoljstvo je bilo najveće među srpskim stanovništvom, u vojnim krugovima, te među građanskim opozicionim partijama.[18] Martovski prevrat i okupacija Jugoslavije[uredi | uredi izvor] Glavni članci: Vojni puč od 27. marta 1941, Aprilski rat i Drugi svetski rat u Jugoslaviji Krajem 1940. godine Mađarska i Rumunija su pristupile Trojnom paktu, a 1. marta naredne godine pridružila im se i Bugarska. Jugoslavija se tako našla u okruženju sila Osovine. Suočeni sa velikim pritiskom, krunski savet i jugoslovenska vlada 20. marta su doneli tešku odluku o pristupanju Trojnom paktu, a protokol je potpisan u Beču pet dana kasnije.[19] Nakon toga, grupa nezadovoljnih jugoslovenskih oficira, na čelu sa generalom Borivojem Mirkovićem, u noći između 26. i 27. marta izvela je državni udar. Knez Pavle bio je prinuđen da se povuče i napusti zemlju, a kralj Petar II Karađorđević je proglašen punoletnim. Sile Osovine su napale Jugoslaviju 6. aprila 1941. Napad je izvršen kopnenim putem, iz više pravaca. Nemačke, italijanske i mađarske trupe prodrle su na teritoriju Jugoslavije iz pravca Italije, Austrije, Mađarske, Rumunije, Bugarske i Albanije. Teško je bombardovan Beograd. Jugoslavija je okupirana, a njena teritorija podeljena među silama Osovine. Upravne podele[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Administrativne podele Jugoslavije Do aprila 1922. u Kraljevini je postojalo 7 privremenih pokrajina. Niže upravno-teritorijalne jedinice činili su okruzi (županije), srezovi (kotari) i opštine. Kasnije su umesto pokrajina i okruga osnovane 33 oblasti, a one su ukinute 1929. godine kada je osnovano 9 banovina. Pokrajine i okruzi (1918—1922)[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Pokrajine Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca Pokrajine Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca nakon utvrđivanja spoljnih granica 1920. godine Pokrajine: Srbija Severna Srbija Južna Srbija Crna Gora Bosna i Hercegovina Dalmacija Hrvatska i Slavonija (Hrvatska, Slavonija, Međimurje, ostrvo Krk sa opštinom Kastav) Slovenija (Slovenija sa Prekomurjem) Banat, Bačka i Baranja Oblasti (1922—1929)[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Oblasti Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 33 Oblasti Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, od 1922. Teritorija Kraljevine bila je podeljena na 33 oblasti. Organi oblasne uprave su se nalazili u gradovima, administrativnim središtima datih oblasti. Država je bila podeljena na sledeće oblasti: Vrbaska oblast Beogradska oblast Bitoljska oblast Bihaćka oblast Valjevska oblast Vranjska oblast Sremska oblast Dubrovnička oblast Zagrebačka oblast Timočka oblast Primorsko-krajiška oblast Šumadijska oblast Kruševačka oblast Ljubljanska oblast Mariborska oblast Mostarska oblast Niška oblast Bačka oblast Osječka oblast Požarevačka oblast Kosovska oblast Sarajevska oblast Skopska oblast Podunavska oblast Splitska oblast Travnička oblast Tuzlanska oblast Moravska oblast Užička oblast Zetska oblast Raška oblast Podrinjska oblast Bregalnička oblast Banovine (od 1929)[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Banovine Kraljevine Jugoslavije Banovine Kraljevine Jugoslavije, od 1929. Zakonom o nazivu i podeli Kraljevine na upravna područja od 3. oktobra 1929, ustanovljena je nova administrativna podela teritorije na banovine.[20] Ova upravna podela zemlje, uspostavljena za vreme diktature kralja Aleksandra, zadržana je i nakon prestanka iste, ušavši u novi Septembarski ustav iz 1931. godine. Godine 1939. osnovana je Banovina Hrvatska, u čiji sastav su ušle u celosti teritorije Savske i Primorske banovine, te delovi teritorija Dunavske, Vrbaske, Drinske i Zetske banovine. Banovine: Dravska banovina, sedište Ljubljana (1929—1941) Banovina Hrvatska, sedište Zagreb (1939—1941) Savska banovina, sedište Zagreb (1929—1939) Primorska banovina, sedište Split (1929—1939) Vrbaska banovina, sedište Banja Luka (1929—1941) Drinska banovina, sedište Sarajevo (1929—1941) Zetska banovina, sedište Cetinje (1929—1941) Dunavska banovina, sedište Novi Sad (1929—1941) Moravska banovina, sedište Niš (1929—1941) Vardarska banovina, sedište Skoplje (1929—1941) Grad Beograd, sa Zemunom i Pančevom čine zasebnu administrativnu jedinicu. Spoljna politika[uredi | uredi izvor] Mala Antanta Kraljevina je održavala bliske odnose sa Saveznicima iz Prvog svetskog rata, posebno sa tradicionalnim saveznicima Francuskom i Ujedinjenim Kraljevstvom između 1920. i 1934. godine. Osnovala je Malu Antantu zajedno sa Čehoslovačkom i Rumunijom 1920. godine, da bi sprečila mogućnost da Mađarska povrati teritorije koje je izgubila nakon Prvog svetskog rata. Savez se uskoro raspao pošto Kraljevina SHS nije učestvovala u akcijama Rumunije i Čehoslovačke protiv Mađarske. Fašistička Kraljevina Italija je imala teritorijalne pretenzije protiv Kraljevine Jugoslavije, i osnovala je savez sa državama koje su imale slične državničke planove, pod velikim uticajem Italije i/ili fašizma: Albanijom, Mađarskom, Rumunijom i Bugarskom. Saradnja sa Velikom Britanijom i Francuskom je učinila da se Italija povuče iz saveza 1927. Kao odgovor na rastući italijanski ekspanzionizam, kraljevska jugoslovenska vlada je 1927. potpisala Sporazum o prijateljstvu i saradnji sa Velikom Britanijom i Francuskom. Balkanski pakt (1934) Godine 1934. formiran je Balkanski pakt sa Grčkom, Rumunijom i Turskom, čiji je zadatak bio da održi ravnotežu na Balkanskom poluostrvu. Savez je faktički postojao do početka Drugog svetskog rata, kada je Jugoslavija proglasila neutralnost (1939), zbog čega nije mogla stati na stranu Grčke kada ju je Italija napala. Definitivni kraj saveza se desio 1940. godine, kada je Rumunija prišla Trojnom paktu. Nakon ubistva kralja Aleksandra, vlada Milana Stojadinovića je promenila svoju spoljnu politiku ka saradnji sa Italijom i Nemačkom. Kraljevina Jugoslavija je tek u junu 1940. godine uspostavila diplomatske odnose sa Sovjetskim Savezom, čime je među poslednjim evropskim zemljama de jure priznala SSSR. Jugoslovenska vojska[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Jugoslovenska vojska Zastava triglavskog puka Jugoslovenska vojska delila se na Suvozemnu vojsku i Ratnu mornaricu. Suvozemnu vojsku je činila pešadija, artiljerija, konjica, inženjerija, vazduhoplovstvo i druge pomoćne jedinice. Imali su generalštabnu, ekonomsku, tehničku, sanitetsku, sudsku, svešteničku, veterinarsku i muzičku struku, i specijalne jedinice; graničare, žandarmeriju, padobranske, jurišne i planinske čete. Tenkovi su tretirani kao borbeno sredstvo koje pomaže napadu pešadije, a vazduhoplovstvo je izviđalo, vršilo zaštitu snaga i teritorije i napadalo neprijateljske objekte. Vojno vazduhoplovstvo delilo se na operativno i armijsko. Kad je rat počeo u aprilu 1941. ono je imalo 459 aviona (125 lovaca, 173 bombardera, 161 izviđača), od čega je 265 bilo savremenih aviona novije generacije, raspoređenih na 23 aerodroma. Oklopne jedinice su činile dva tenkovska bataljona, koja su u svom sastavu imala 110 tenka i borbeno oklopna vozila. Ratna mornarica je imala 32 ratna broda. Na Savi i Dunavu je bila smeštena rečna ratna flota, a pomorsko vazduhoplovstvo imalo je 150 hidroaviona. Pomorska obalska komanda imala je 14 obalskih artiljerijskih baterija sa 45 topova. Privreda Kraljevine Jugoslavije[uredi | uredi izvor] Ratne posledice sa kojima se Kraljevina Jugoslavija suočila bile su veoma teške: razorena saobraćajna infrastruktura, veliki broj uništenih fabrika, inflacija, glad... Osim Srbije i Crne Gore, koje su doživele demografsku katastrofu, kao posledicu ljudskih žrtava u Prvom svetskom ratu, znatno su stradale i ostale oblasti koje u ušle u sastav nove države. Kraljevina Jugoslavija je bila spoj različitih ekonomskih sistema i standarda. Pokrajine su bile neravnomerno razvijene, a prihod stanovništva je poticao iz različitih osnova. Nakon ujedinjenja centralna vlada je zavela velike carine za industrijske proizvode a u isto vreme nametnula je izvozne carine za poljoprivredne proizvode. Time je došlo do prelivanja dohotka iz poljoprivrede u industriju, odnosno iz manje razvijenih u razvijenije regione. Zamenom austrougarskih kruna za dinare i inflatornoj konjukturi severozapad države je stekao ekonomsku prednost. U prvom petogodištu, na Sloveniju, Hrvatsku i Slavoniju otpalo je tri petine ukupnih investicija u industriji Kraljevine.[21] Industrija[uredi | uredi izvor] Industrijski početak Kraljevine Jugoslavije nije bio na visokom nivou. Srbija i Crna Gora su kao industrijski nerazvijene zemlje, u ratu izgubile značajan deo kapaciteta, koji su imale pre rata, dok su bivši krajevi Austrougarske monarhije, koji su ušli u sastav Jugoslavije nalazili van industrijskih centara nekadašnje države. Kraljevina Jugoslavija je uložila velike napore da izgradi sopstvenu industriju, međutim ona nije imala ustaljenu politiku industrijskog razvoja. U industrijskom pogledu Kraljevina Jugoslavija je mogla da se podeli na industrijski razvijen sever i severozapad, i industrijski nerazvijeni jug i jugoistok. Većina mesta u Srbiji se bavila poljoprivredom, tako da su mogla da se izdvoje samo četiri velika industrijska mesta: Beograd, Bor, Leskovac i Trepča. Najviše fabrika se nalazio na području Zagreba, Beograda, Osijeka, i Sarajeva. Pretežno je preovladavala prehrambena industrija, električne centrale i industrija drveta. Najčešće su se izvozile sirovine, dok se izvozni sektor uglavnom nalazio u posedu stranog kapitala. Između dva svetska rata industrija je najviše uznapredovala u najrazvijenijim krajevima na severu i severozapadu, ali i Beogradu, Zemunu i Pančevu. U Kraljevini je ukupno izgrađeno 2.193 fabrike od kojih: u Sloveniji 403, Hrvatska i Slavonija 635, Dalmacija 97, Bosna i Hercegovina 129, Vojvodina bez Srema 390, Srbiji 428, Makedoniji 99 i Crnoj Gori 12.[22] Finansije[uredi | uredi izvor] Jugoslovenski dinar 1929. Revers novčića u vrednosti od 50 pari. Kraljevina SHS, 1925. godina. Deo je zbirke Numizmatika Narodnog muzeja u Leskovcu. Kraljevina Jugoslavija je bila država sa nedovoljno finansijske snage, da u potpunosti podmiri svoje potrebe. Državna valuta je bio dinar Kraljevine Jugoslavije, koji je dobio ime po srpskoj nacionalnoj valuti. Utvrđena vrednost za zamenu austrougarskih kruna za jugoslovenski dinar, i istovetna vrednost srpskog dinara jugoslovenskim dinarom, dugo je bila izvor nezadovoljstva Hrvata i Slovenaca. Smatrali su se oštećenim, iako je dinar Kraljevine Srbije bio neuporedivo veća valuta posle rata. Ogromna posleratna inflacija počela je da se smiruje 1923. godine, usled mera koje je sproveo ministar finansija Milan Stojadinović. Rezultat njegovih mera je bio da je dinar u periodu od 1923. do 1931. postao veoma stabilna valuta. U finansijskom pogledu dominirali su hrvatski novčani zavodi, među kojima se isticala Prva hrvatska štedionica, kao najjača finansijska ustanova u državi. Saobraćaj i veze[uredi | uredi izvor] Dok su putevi na području Austrougarske rađeni po tehničkim propisima, putevi u Srbiji i Crnoj Gori su rađeni bez ikakvih tehničkih propisa, pa ih je prekomerno korišćenje u ratu gotovo uništilo. Slična situacija je bila i sa železnicom. Pruge na području Austrougarske nisu bile oštećene u ratu, ali je mnogo toga kod njih bilo dotrajalo. Mnoge do tada sporedne pruge su postale glavne, i bila su potrebna određena ulaganja da bi se one dovele u red. Naročito je bila velika potreba za mostovima i saobraćajnim čvorovima. U cilju nabavke sredstava za razvoj saobraćaja, Kraljevina Jugoslavija je u nekoliko navrata uzimala zajam u zemlji i inostranstvu. Prvi most preko Dunava u Beogradu, je pušten u saobraćaj 1935. godine, i nazvan je „most kralja Petra Drugog“.[23] 15. februar 1928. Stupio na snagu Pravilnik o prenosu pošte vazdušnim putem i uspostavljena prva vazdušna poštanska linija Beograd-Zagreb. 12. maj 1928. Donesen Zakon o pismonosnim golubovima Kraljevstva SHS. Pravo korišćenja ovih golubova pripadalo je isključivo Ministarstvu Vojske i mornarice. 24. mart 1929. Emitovana je prva radio emisija u Beogradu.[24] (Radio Beograd AD) Društvo i kultura[uredi | uredi izvor] Spomen-kosturnica Zebrnjak Kultura ovog perioda dala je brojna eminentna imena srpske umetnosti i nauke. Neka od njih su: književnici: August Cesarec, Branislav Nušić, Veljko Petrović, Gustav Krklec, Ivo Andrić, Isidora Sekulić, Jovan Dučić, Miloš Crnjanski, Miroslav Krleža; arhitekti: Dragiša Brašovan, Momir Korunović, Đorđe Tabaković, Daka Popović;[25] naučnici: Jovan Cvijić, Slobodan Jovanović, Aleksandar Belić, Vladimir Ćorović, Mika Alas, Milutin Milanković. Početkom decembra 1929. godine osnovan je Soko Kraljevine Jugoslavije, zvaničan omladinski pokret Jugoslavije. Imao je veliki broj članova, a cilj pokreta je bilo fizičko i moralno vaspitanje. Demografija[uredi | uredi izvor] Glavni članci: Demografija Jugoslavije, Popis stanovništva 1921. u Kraljevini SHS i Popis stanovništva 1931. u Kraljevini Jugoslaviji Pasoš Kraljevine Jugoslavije Zvanični narodi u državi su bili Srbi, Hrvati i Slovenci sve do 1929. godine kada su svi, odlukom kralja Aleksandra, postali jedna nacija — Jugosloveni. Prema jednom proračunu, centar teritorije KJ se nalazio kod sela Kraljevo Polje, južno od Vlasenice. Centar stanovništva se nalazio kod sela Vukovija, jugoistočno od Tuzle, i to 1931. malo istočnije nego deset godina ranije.[26] Prisutno stanovništvo po maternjem jeziku 1921.[27] i 1931.[28] godine Maternji jezik 1921. % Maternji jezik 1931. % Srba ili Hrvata 8.911.509 74,36 srpski, hrvatski, slovenački, makedonski 11.866.237 85,16 Slovenaca 1.019.997 8,51 Nemaca 505.790 4,22 nemački 499.969 3,59 Mađara 467.658 3,90 mađarski 468.185 3,36 Arnauta 439.657 3,67 arnautski 505.259 3,63 Rumuna 231.068 1,93 ostali 594.388 4,27 Turaka 150.322 1,26 Čehoslovaka 115.532 0,96 Rusina 25.615 0,21 Rusa 20.568 0,17 Poljaka 14.764 0,12 Talijana 12.553 0,11 ostalih i nepoznato 69.878 0,58 UKUPNO 11.984.911 100 UKUPNO 13.934.038 100 Prisutno stanovništvo po veroispovesti 1921.[27] i 1931.[28] godine Veroispovest 1921. % Veroispovest 1931. % pravoslavnih 5.593.057 46,67 pravoslavna 6.785.501 48,70 rimokatolika 4.708.657 39,29 rimokatolička 5.217.847 37,45 muslimana 1.345.271 11,22 islamska 1.561.166 11,20 evangelista 229.517 1,91 evangelistička 231.169 1,66 izraelićana 64.746 0,54 druge, bez konfesije i nepoznato 138.355 0,99 grkokatolika 40.338 0,34 drugih 1.944 0,02 bez konfesije i nepoznato 1.381 0,01 UKUPNO 11.984.911 100 UKUPNO 13.934.038 100 Sport[uredi | uredi izvor] Leon Štukelj Kraljevina Jugoslavija učestvovala je na pet letnjih i tri zimske Olimpijade. Najviše uspeha ostvarili su gimnastičari među kojima se posebno istakao Leon Štukelj, višestruki olimpijski pobednik i najtrofejniji jugoslovenski olimpijac svih vremena. U Ljubljani je 1926. organizovano Svetsko prvenstvo u gimnastici, a u Beogradu 1932. Evropsko prvenstvo u veslanju. Poslednja automobilska trka pred početak Drugog svetskog rata održana je u Beogradu 1939, Beogradski Gran Pri. Od 1939. održava se i biciklistička Trka kroz Srbiju. Fudbalska reprezentacija Jugoslavije sastavljena od igrača iz Srbije učestvovala je na prvom Svetskom prvenstvu u Urugvaju 1930. i stigla da polufinala. U Beogradu je već u ovo vreme postojalo veliko fudbalsko rivalstvo, derbi BSK—Jugoslavija. Na drugoj šahovskoj olimpijadi (nezvaničnoj) reprezentacija je osvojila drugo mesto. Medalja je osvojena i na Evropskom prvenstvu u veslanju, Anton Cerer je došao do bronze na Evropskom prvenstvu u plivanju, a Tibor Harangozo na Svetskom prvenstvu u stonom tenisu. U vreme kraljevine Jugoslavija se pojavila i u Dejvis kupu, a uspehe na međunarodnoj sceni postigli su teniseri, Franjo Punčec, Franjo Kukljević i Josip Palada. Vidi još[uredi | uredi izvor] Vlade Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca Spisak ministara Jugoslavije Država Slovenaca, Hrvata i Srba Banatska republika Srpsko-mađarska republika Baranja-Baja

Tri broja Lepo očuvano Retko List za Sokolsko Vaspitanje Dece i Naraštaja Sr. Mitrovica 1937 Soko Kraljevine Jugoslavije je bila jedinstvena viteška organizacija čiji je cilj bio fizičko i moralno vaspitanje jugoslovenskih državljana. Osnovan je početkom decembra 1929.[1] Slovenački član Sokola Boris Gregorka. Muška sokolska kapa sa srpskom kokardom. Ženska sokolska kapa. Uvod Uredi Osnivanje u Češkoj Uredi Sokolstvo kao ideologija i kao društveni nacionalistički pokret je nastalo polovinom 19. veka na teritoriji Austrijskog carstva. U krugovima češke buržoazije razvila se ideja o stvaranju jedne panslovenske države. Ističući svoju pripadnost velikoj slovenskoj zajednici, u želji da se odvoje od Austrijske carevine i pruže otpor germanizaciji, češki intelektualci, na čelu sa Miroslavom Tiršom, materijalno potpomognuti sredstvima češkog veletrgovca Jandrika Fingera, osnovali su 1862. godine „Gimnazijsko društvo praško”, iz koga je izrastao Sokolski pokret, sportskog karaktera, ali sa ideološkom suštinom da će ugušiti i pobediti „zlo samo onaj narod čiji članovi budu telesno i moralno krepki”.[2] Dodatak imenu društva „Sokol”, nastao je na predlog Tiršovog bliskog saradnika Emanuela Tonera, kome se dopala simbolična predstava najboljih osobina junaka u obliku ptice sokola, kakvu je upoznao u srpskim epskim narodnim pesmama, koje je sakupio i objavio Vuk Karadžić i koje su u drugoj polovini 19. veka imale veliku popularnost u Evropi.[3] Godine 1868. Tirš je izdao „Temelje telesnih vežbi”, u kojima je zajedno sa svojim saradnicima, češkim filozofima, izradio gimnastičku terminologiju. Naredne 1869. nastalo je i „Gimnastičko društvo za gospođe i devojke”. Iste godine je nastao Češki sokolski savez, a zatim i stručni časopis „Soko”.[4] Sokolski gimnastički sistem su činili njegova organizacija, ideologija, sokolska vaspitna metodika, stručni kadrovi, sokolska prosveta i sokolska stručna štampa.[5] Pokret se proširio i na druge slovenske teritorije, zapadnoevropske zemlje i SAD.[2] Slovenija Uredi Među Južnim Slovenima, sokolske principe, kao kod Čeha su najpre 1862. godine prihvatili u Sloveniji, osnivanjem društva „Južni Sokol”, u Ljubljani, a čija su pravila prihvaćena tek neredne 1863. godine. Tadašnje vlasti su zabranile rad ovog društva. Već 1868. osnovano je novo „Telovadno društvo Sokol”, zatim „Žensko telovežbeno društvo” (1901), „Slovenačka sokolska zvezda” (1905) „Sveskovenska sokolska zvezda” (1908).[6] Hrvatska Uredi Hrvati su sokolsku ideju prihvatili par godina nakon Slovenaca. Ideja o osnivanju sokolskog društva je potekla od članova pevačkog društva „Kolo”. U Zagrebu je 1867. osnovano odeljenje za gimnastiku, pod nazivom „Hrvatski soko”, a osnivač i vođa je bio Franjo Hokman. Od 1878. je izlazio mesečni časopis „Sokol”, prvi sokolski list na teritoriji Jugoslavije, koji je izdavan narednih godinu dana. U Zagrebu je 1884. sagrađena sokolana. Nakon toga je započeo brži razvoj sokolstva na teritoriji Hrvatske današnje, osnovani su „Primorski soko” i Savez hrvatskih sokolskih društava na Sušaku (1904), Sokolsko društvo „Dubrovnik” u Dubrovniku (1904), „Srpski soko” u Zagrebu (1905).[7] Bosna i Hercegovina Uredi Plakat povodom drugog spleta krajiških sokola i pobratima u Banjoj Luci, 1918 U Foči je 1883. Risto Jeremić, tada student medicine, osnovao srpsko sokolsko društvo, čiji je cilj bio fizičko i moralno uzdizanje u borbi protiv alkoholizma. Austrougarske vlasti su ga odmah zabranile i uništile sprave za vežbanje. Tek deset godina kasnije osnovani su viteško društvo „Obilić” u [[Mostar[[u (1903), zatim Društvo „Dušan Silni”, u Sarajevu (1906), „Srpsko sokolsko društvo” u Tuzli (1908) i Srpska sokolska župa bosanskohercegovačka u Sarajevu (1910).[8] Godine 1909. pesnik Osman Đikić je osnovao „Muslimanski soko”, sa ciljem da se muslimanska omladina odvoji od hrvatskog sokola, anacionalnog karaktera. U Tuzli je društvo nosilo naziv „Islamski soko”. Na Sveslovenskom sletu u Pragu 1912. muslimani su učestvovali pod zastavom Kraljevine Srbije.[6] Vojvodina Uredi Gimnastika u Vojvodini započela je da se razvija nakon osnivanja Društva za jahanje, veslanje i gašenje požara (1872). Dve godine nakon toga je oformljen „Srpski soko”. Nastava gimnastike u Vojvodini je postala obaveza predmet Srpskoj velikoj gimnaziji u Novom sadu 1875. godine. U Vršcu je 1878. osnovano gimnastičko društvo, „Venac, koje je kasnije preminovano u „Srpski soko”, a zatim su osnovana i sokolska društva u drugim mestima u Vojvodini. Na inicijativu lekara Laze Popovića, osnovan je „Srpski soko” u Sremskim Karlovcima 1905. godine, koje je 1905. počelo sa aktivnijim radom. Godine 1906. osnovana je Fruškogorska župa, sa centrom u Sremskim Karlovcima. Nakon njihovog učešća na Hrvatskom svesokolskom sletu u Zagrebu, uspostavili su čvršću vezu sa ostalim sokolima, osnovali su sokolsku biblioteku sa arhivom, a zatim i list „Srpski Soko”.[9] Patrijarh srpski Georgije Branković je kupio za sokolanu jednu od najlepših kuća u Sremskim Karlovcima. Laza Popović je uspeo da objedini srpsko sokolstvo u jedan savez, ali pošto je njegov rad bio otežan zbog austougarskih vlast, centar srpskog sokolstva je prebačen u Beograd. LAza Petrović je ugasio časopis koji je izdavan u Sremskim Karlovcima, i u Beogradu je 1911. pokrenuo „Srpski Sokolski glasnik”. U sokolske vežbe je uvrstio i srpske narodne junačke igre.[10] Makedonija Uredi Na teritoriji Južne Srbije, odnosno makedonije sokolstvo je započelo osnivanjem društva „Dušan Silni” (1908).[7] Srbija Uredi U Kneževini Srbiji, u Beogradu Steva Todorović je na inicijativu svojih učenika, osnovao Prvo srpsko društvo za gimnastiku i borenje.[11] 1857. godine. Po nastavnom planu koji je nosio naziv „Raspored predmeta za muške i ženske osnovne škole i uputstvo kako će se predavati”, koji je donet Zakonom od 17. septembra 1871. godine uvedeno je obavezno telesno vežbanje u sva četiri razreda osnovnih škola,[11] a Ukazom ministra prosvete u Srbiji je fiskultura postala obavezan predmet u srednjim školama školske 1878/1879. godine. Fizičko vaspitanje su tada propagirali oficiri, često u ulozi nastavnika, koji su u tu svrhu obučavani na posebnim kursevima.[12] Sokolsko društvo iz Mokranja kod Negotina Prednjački zbor u Negotinu 1931. godine Nastavak rada prvog društva koje je osnovao Steva Todorovića, osnivanje velikog gimnastičkog društva za decu i omladinu, sa centralom u Beogradu i ograncima u većim gradovima Srbije predložio je Vladan Đorđević. Tako je 1882. osnovano „Prvo beogradsko društvo za gimnastiku i borenje”,[13] a u narednih desetak godina su osnovana društva u mnogim gradovima Srbije.[13]Vojislav Rašić, koji je imao prilike da se upozna sa radom prvog češkog gimnastičkog društva, predložio je da se beograskom društvu doda naziv „Soko”,[13] pa je društvo 1892. dobilo naziv „Beogradsko gimnastičko društvo Soko”. Ovo društvo se uključilo u sokolski pokret, ali je radilo po švedskom gimnastičkom sistemu. Iste godine Rašić je osnovao Beogradsko gimnastičko društvo „Dušan Silni ”, koje se više oslanjalo na srpsku prošlost. Odnosi između dva beogradska društva su bili jako loši, a borba se vodila preko štampe. Na predlog zaštitnika oba društva, princa Đorđa, kao i pod uticajem Jozefa Šajnera, starešine Češke sokolske zajednice u Pragu, ova dva društva su se ujedinila u Savez srpskih sokolskih društava „Dušan Silni” na Cveti 1908. godine. Sokolski pokret u Kraljeivini Srbiji, u to vreme jedinoj nezavisnoj zajednici slovenskih naroda, povezao se od tada sa Sokolima u Pragu, Vojvodini, Bosni i Hercegovini, Pomorju, Sloveniji, Hrvatskoj, Slavoniji, Krajini i Dalmaciji.[14] Orkestar Sokolske čete Negotina 1931. godine Vlada Kraljevine Srbije, posebno ministar prosvete Ljubomir Jovanović, kasnije osnivač Župe Beograd, pridavali su veliki značaj sokolskom pokretu u prvoj deceniji 20. veka.[14] Nakon svesokolskog sleta u Pragu 1907. godine, na kome su prisustvovali i delegati iz Kraljevine Srbije, Ministarstvo prosvete Kraljevine Srbije je uputilo zahtev sokolskoj opštini u Pragu, da pošalje svoje „prednjake” (članove osposobljene da obučavaju druge), koji bi u Srbiji širili sokolske ideje i radili na fizičkom vaspitanju. Devetorica prednjaka su iz Praga stiglo u Srbiju 1911. godine i oni su raspoređeni u Beograd, Valjevo, Kragujevac, Kruševac, Niš, Pirot, Požarevac, Užice i Šabac.[12] Tokom Aneksione krize, Sokoli su optuživani za velikosrpsku propagandu.[7] Oko 1912. Srpski Sokoli su se organizovali u župe: Fruškogorska u Sremu, Dalmatinsku, Krajišku, Savez srpskih sokolskog društva „Dušan Silni” u Srbiji, i bosanskohercegovačku. Nakon sleta u Zagrebu 1911. su istupali zajedno pod istom sokolskom zastavom i organizovali u Sveslovenski sokolski savez.[6] Osnivanje Uredi Uoči Prvog svetskog rata, 18. juna 1914. godine u Zagrebu je održan tajni sastanak predstavnika tadašnje Slovenačke sokolske Zvezde, Hrvatskog Sokolskog saveza i Srpskog sokolskog Saveza.[15] Kao predstavnik srpskih sokola iz Srbije, Đura Paunković je na ovom sastanku održao značajan govor, u kome je predložio da se osnuje jedan Jugoslovenski sokolski savez, koji bi obuhvatao sve Južne Slovene, bez obzira da li žive u Srbiji, Austrougarskoj ili Bugarskoj.[16] Nakon rasprave, predlog je jednoglasno usvojen.[16] Ujedinjenje je trebalo da se proklamuje na prvom Jugoslovenskom sokolskom sletu u Ljubljani predviđenom za Vidovdan, deset dana kasnije, kada bi se dogovorili i o zajedničkim kostimima, vođama, sedište saveza. Ideja je bila da se dogovore Austrougarske vlasti, verovatno saznavši za zakazani slet su zabranile dolazak srpskih Sokola iz Srbije, zbog čega je odlučeno da se slet ne održi, slet se najverovatnije ne bi održao ni zbog Sarajevskog atentata, kao i ratnih događaja koji usledili.[16] Nakon Prvog svetskog rata i stavaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, ponovo su se sastali predstavnici plemenskog sokolstva, na sednici od 26. januara 1919. u Zagrebu, na kome su ostvarena odluka o ujedinjenju u Sokolski Savez Srba Hrvata i Slovenaca, doneta još na tajnom sastanku od 18. juna 1914, što je zatim svečano proglašeno na Vidovdan iste 1919. godine, na sokolskom saboru u Novom Sadu.[15] Naredne 1920. godine savez je promenio ime u Jugoslovenski sokolski savez.[7] Nakon uvođenja diktature, donet je Zakon o osnivanju Sokola Kraljevine Jugoslavije”.[17] Za starešinu je izabran prestolonaslednik Petar II Karađorđević, a njegovi zamenici su bili Engelbel Gangl i Đura Paunković.[17] Prema tom zakonu sva postojeća društva morala su da se ujedine ili bi u suprotnom bila ukinuta. Kralj Aleksandar je sokolstvo uveo u državne institucije, školu i vojsku, a praktično čitava državna administracija imala je za cilj širenje jugoslovensnstva kroz sokolstvo.[17] Savez je postao član saveza „Slovenskog sokolstva” i Međunarodnog gimnastaičkog saveza.[17] Organizacija Uredi Sokolski dom u Zrenjaninu, delo arhitekte Brašovana Cilj Sokola je bio da podiže telesno zdrave, moralno jake i nacionalno svesne državljane Kraljevine Jugoslavije, a sve to uporednim vaspitanjem tela i duše po odomaćenom Tiršovom sokolskom sistemu.[18] Član Sokola je mogao biti svaki „dorastao i neporočan“ državljanin, a postojala su i deca sokoli i sokolski priraštaj. Na teritoriji Kraljevine Jugoslavije postojalo je šest nivoa sokolske organizacije[19]: Savez — vrhovni organ na nivou države, podređen Ministarstvu za fizičko vaspitanje naroda. Udruživala je sve sokolske župe Kraljevine Jugoslavije, a njeno sedište je bilo u Beogradu.[20] Župa — udruživala je više sokolskih društava i imala sa sedište u privrednom i kulturnom centru regiona Društvo — osnovna mesna organizacija koja je neposredno vršila odgajivanje svih sokolskih pripadnika svoga područja. Obično je obuhvatalo jedan grad sa okolnim selima Četa — obično u seoski sredinama Bratstvo — najmanje 6 članova Povereništvo — najmanje 3 člana Sokolskim društvom je upravljala društvena uprava, koja se sastojala iz starešine društva, njegovog zamenika, predsednika prosvetnog odseka, načelnika i načelnice, 5—10 članova i njihovih zamenika i 3—5 revizora računa i njihovih zamenika. Sokolskom župom je upravljala uprava župe, koja se sastojala iz starešine, njegovog zamenika, predsednika prosvetnog odbora, načelnika i načelnice, sekretara, blagajnika, 5—10 članova i njihovih zamenika i 5 revizora i njihovih zamenika.[21] Sokolski savez Uredi Sokolskim savezom je upravljala Uprava koja se sastojala od starešine, pet podstarešina, načelnika, načelnice, po tri njihova zamenika, predsednika prosvetnog odbora, 15—25 članova i 7—11 njihovih zamenika i 5—7 revizora i njihovih zamenika. Upravu Sokolskog saveza je imenovao i razrešavao ministar prosvete i ministar vojske i mornarice u saglasnosti sa predsednikom Ministarskog saveta. Starešina Sokolskog saveza je bio naslednik prestola Petar Karađorđević. Starešina i Uprava su upravljali celokupnim radom Sokola Kraljevine Jugoslavije i predstavljali celokupno sokolstvo. Savetodavni organi za proučavanje i rešavanje načelnih pitanja bili su: Glavna skupština, Odbor delegata župa i Odbor načelnika župa.[22] Program Sokolske Petrove petoljetke je sprovođen u periodu koji se trebao završiti kraljevim sticanjem punoletstva 6. septembra 1941.[23] Sokolane Uredi Sokolana je prostorija u kojoj se redovno održavaju vežbe članova društva. Kao glavno stecište članova, trebalo je da obezbedi mogućnost vežbanja i u zimskim uslovima, bez opasnosti po zdravlje. Još na samom početku sokolskog pokreta su uspostavljena određena pravila za izgradnju sokolana. Sokolane je trebalo da budu dovoljno prostrane, tako da svaki vežbač ima 4—5 m². Osim toga sokolane su bile površine najmanje 54 m² i visine 4—5 m.[24] Za letnje mesece predviđena su vežbališta na vazduhu. Pod vežbališta je pravljen od nabijene zemlje, drveta ili nasipanog peska na dubinu 30—40 cm.[24] Bilo je poželjeno da u sokolani postoje i prostorije za presvlačenje i kupališta za tuširanje.[24] Vremenom su u prioritetne sokolske građevine uvršćena i sletišta. Prilaz sletištu je morao da ima dobrar raspored ulaza, tako da se učesnici mogu podeliti od gledališta, pre ulaza u sletište, a na ulazu u zbiralište razdeliti na muške i ženske učesnike.[25] Sokolski objekti su bili izuzetno popularni i predstavljali su ideale panslovenskog kulturnog i sportskog pokreta. Na teritoriji Kraljevine Jugoslavije je izgrađeno preko 150 sokolskih objekata. Na teritorijama sa srpskom većinom građeni su objekti sa elementima moravskog stila inspirisan na arhitekturi iz 14. i 15. veka, u Sloveniji neogotička remniscencija, kao dom u Taboru, dok je u Makedoniji preovlađivao orijentalni stil. Sredinom četvrte decenije 20. veka, pod uticajem moderne, objekti su izgubili folklornu dekoraciju i postali su funkcionalnalniji.[26] Jedan od najznačajnijih graditelja sokolskih domova je bio Momir Korunović.[26] Bio je nadzorni arhitekta na svim sokolskim domovima u Jugoslaviji i predsednik građevinsko-umetničkog odseka Saveza Sokola Kraljevine Jugoslavije. Izradio je projekte za dvadeset sedam od čega je realizovano šesnaest projekata, među njima sokolski domovi u Prokuplju, Avtovcu, Visokom (1935), Jagodini (1935), Staroj Pazovi (1931), Loznici (1931) , Bijeljini (1929), Uroševcu (1929), Užicu, Kumanovu (1931), Sokolsku vežbanicu pri Drugoj muškoj gimnaziji u Makedonskoj ulici (1924), Sokolsko sletište - drveni stadion za Svesokolski slet (1930), Sokolski dom na Čukarici (1934), „Matica” u Deligradskoj ulici (1935) u Beogradu.[26] Značajan arhitekta sokolskih domova je i profesor Josip Driak, koji je uradio nacrt za sportski stadion u Zagrebu, tada najveće sokolsko sletište u Jugoslaviji, najveća građevina posvećena telesnom vežbanju u Jugoistočnoj Evropi. Izgrađena je 1934. povodom 60 godina Hrvatskog sokola, 30 godina od osnivanja Saveza hrvatskih sokolskih društava, 20 godina Jugoslovenskog sokolskog saveza i 10 godina Saveza Sveslovenskog Sokolstva. [27] Sokolski sletovi Uredi Najznačajnije sokolske manifestacije su bili sokolski sletovi. Njihov cilj je bio da se kroz telesno vežbanje obeleži masovnost sokolskog pokreta. Održavali su se održavali na nivou jednog sokolskog okružja, jedne sokolske župe, na nivou jedne države ili jedne od njenih regija (pokrajinski sletovi) ili na međunarodnom nivou, takozvani sveslovenski sokolski sletovi, koji su se tradicionalno održavali u Pragu.[28] Često se dešavalo da se sletovi održavaju na dane velikih crkvenih praznika, kao što su Vaskrs, Vidovdan, Duhovi i drugi. Osim gimnastičkih vežbi, na sletovima su organizovani svečani defilei, bakljade, koncerti i drugo.[28] Prvi Jugoslovenski svesokolski slet je održan u Ljubljani od 23. jula do 16. avgusta 1922. godine i imao je međunarodni karakter.[29] Drugi Jugoslovenski svesokolski slet je održan od 8. do 30. juna 1930, u Beogradu.[30] Među najbolje sletove Jugoslovenskog Sokola spada pokrajinski slet održan u Ljubljani 28—29. juna 1933.[30] Članstvo Uredi Članovi svih sokolskih organizacija su se, bez obzira na uzrast, uključujući i decu međusobno nazivali sa „brate” ili „sestro”, oslovljavali sa „ti” i pozdravljali sa „zdravo”.[31] Sokoli su propagirali jednakost polova. Smatrali su da žene imaju ista prava da postanu učitelji i prednjaci, s tim da su žene obučavale ženske članove, a muški muške članove. Muški i ženski članovi su mogli obavljati iste funkcije u sokolskoj hijerarhiji. [31] Ipak, smatrali su da bi u slučaju rata uloga žena bila drugačija u odnosu na muškarce, odnosno da se brinu o deci, ishrani stanovništva i vojske.[31] Vojska Uredi Godine 1940. Sokolstvo je transformisano u organizaciju vojnog karaktera iz dva razloga. Kao nacionalna organizacija, njen cilj je bio odbrana države Jugoslavije, s obzirom da joj je pretila opasnost od napada Sile Osovine. Drugi razlog su bili unutrašnja odbrana od napada i masovnih progona pripadnika Sokola na teritoriji Banovine Hrvatske, gde su se najjače osetile posledice Poslanice katoličkog episkopata protiv Saveza Sokola od 8. januara 1933. godine.[32] Tokom čitave 1940. godine beleženi su progoni i napadi na sokolske radnike iz Imotskog, Nove Gradiške, Splita, Zagreba i drugih mesta, oduzimani su im odbornički mandati, a sokolski učitelji su prebacivani u zabačena sela Banovine Hrvatske, daleko od većih mesta.[32] Sokolstvo se u vreme vlade Milana Stojadinovića, koncentrisala na teritoriju Srbije, a kasnije je vlade Dragiše Cvetkovića počela da naoružava organizaciju, kao protivtežu Hrvatskoj seljačkoj zaštiti.[32] Još krajem marta 1940. godine Savezna uprava Sokola je objavila pripravno stanje, sa ciljem da se delatnost jugoslovenskog sokolstva usmeri na narodnu odbranu, vojno-odbrambene akcije u sprečavanja „Pete kolone” u Jugoslaviji.[32] Predviđano je organizovanje Sokolstva u Jugoslovensku nacionalnu vojsku i u tom smislu je intenziviran rad na uspostavljanju novih sokolskih jedinica.[32] Prema pravilniku Saveza i inače su kandidati koji su želeli da uživaju povlastice odsluženja skraćenog vojnog roka obučavani da rukuju oružjem i bacaju bombe. Međutim, ratno stanje je zahtevalo veću predvojničku obuku. U tom smislu, otkazivane su manifestacije, koje su mogle da oduzimaju vreme u pripremama za vojno-odrambeni rad, a svim jedinicama je izdata direktiva hitnog oformljavanja streljačkog odseka i održavanja vojne obuke na redovnim časovima.[33] Galerija Reference Istorija sremske mitrovice Sirmijuma glasnik