Beograd 2015. Mek povez, 215 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). R15 Žil Delez (Gilles Deleuze), francuski filozof, rođen je u Parizu 18. januara 1925. godine, gde je i umro 4. novembra 1995. Od šezdesetih godina prošlog veka do svoje smrti Delez je napisao brojna filozofska dela koja su imala veoma veliki uticaj na samu filozofiju, kao i na književnost, film i slikarstvo. Najpre smatran istoričarem, Delez predlaže novu definiciju filozofa, kao `čoveka koji stvara koncepte`. A i sam postaje stvaralac u filozofiji: pre svega ga zanimaju odnosi između smisla, nesmisla i događaja (na Šta ga inspiriše delo L. Kerola i dela grčkih stoika). Razvija originalnu metafiziku i filozofiju umetnosti. Zajedno sa Feliksom Gatarijem, stvara koncept deteritorijalizacije, pri čemu u isto vreme iznosi kritiku psihoanalize i kapitalizma. Sadržaj: 1. Intuicija kao metod 2. Trajanje kao neposredna datost 3. Pamćenje kao virtuelna koegzistencija 4. Jedno ili više trajanja? 5. Životni elan kao kretanje diferencijacije `Studija francuskog filozofa Žila Deleza posvećena je delu Anri Bergsona, jednoga od onih mislilaca koji su podjenako bili inspirativni i za umetnike i za filozofe. Bergsonove ideje su u samom korenu čitavog ekspresionističkog pokreta, ali ih možemo naći i kao značajan podsticaj za mnoge filozofske rasprave. U svojoj studiji, koju čine četiri poglavlja, Delez nastoji da sistematičnoj analizi podvrgne koherenciju Bergsonove misli, da ispita logičke pretpostavke na kojima se ta misao zasniva. To je razlog što će ova studija biti zanimljiva širokom krugu zainteresovanih, od filozofa do onoih koji se bave problemima pojedinih umetnosti.`

Autor (i): H. E. Barnes Format: 20x14 cm Broj strana: 1006 Izdavač: BIGZ Godina izdanja: 1982 Povez: Tvrd Pismo: Latinica Korice knjige I u gornjem delu malo ostecene, sto se vidi na slici. U knjigama fale listovi gde se nalazi sadrzaj, a u knjizi II fali jos i registar imena. Unutrasnjost dobro ocuvana. Pogledati stanje na slikama. Moje ostale knjige mozete pogledati preko sledeceg linka: http://www.kupindo.com/Clan/miloradd/SpisakPredmeta

U dobrom stanju Oblici građanske vladavine : liberalizam - fašizam / Reinhard Kühnl ; [predgovor i prevod Ivan Prpić] Jezik srpski Godina 1978 Izdanje 1. izd. Beograd : Komunist, 1978 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis XVI, 198 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Prpić, Ivan = Prpić, Ivan Zbirka Marksizam i savremenost Prevod dela: Formen bügerlicher Herrschaft : Liberalismus - Faschismus Predgovor: str. V-XVI. Tiraž 3.000 Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Kapitalizam Fašizam Kühnl, Reinhard, 1936-2014 Kinl, Rajnhard, 1936-2014 SADRŽAJ: Predgovor Predgovor jugoslavenskom izdanju Uvod prvi dio Geneza i samorazumijevanje građanskoga društva: liberalizam Pretpovijest 1. Privredni uspon građanstva (11) 2. Duhovna ofenziva: prosvjetiteljstvo (16) 3. Politička ofenziva: građanska revolucija (21) Slika svijeta klasičnoga liberalizma 1. Ideja napretka (26) 2. Društvo i privreda (27) 3. Država i pravo (28) 4. Nedosljeđnosti i protuslovlja: liberalizam kao obrambena ideologija (37) 5. Ideja i zbiljnost (53) 6. Opravdanje socijalne nejed- nakosti (59) Od liberalnog prema organiziranom kapitalizmu 1. Društvenoekonomijski razvitak (63) 2. Promjena funkcije države (64) 3. Varijante građanskih ideologija (66) Ekskurs: Posebni njemački razvitak Liberalizam nakon 1945 1. Neoliberalno učenje o privredi (85) 2. Elementi liberalnog parlamentarizma u ustavnom pravu (88) Alternative građanskom društvu Drugi dio Kriza građanskoga društva i pokušaj radikalnoga rješenja: fašizam Položaj kapitalističkih država nakon 1918. Razvitak i struktura fašističkih pokreta 1. Socijalna baza (99) 2. Ideologija (104) 3. Uvjeti za uspon i pobjedu fašizma (120) 4. Politička funkcija fašističkih pokreta (141) Fašistički sistemi vladavine 1. Socijalna funkcija (142) 2. Struktura vladavine (156) 3. Metode vladavine (174) Mobiliziranje, organizacija i upravljanje masa Granični problemi O problematici fašizma nakon 1945 Ključne reči: Rajnhard Kinl, liberalizam, nacionalsocijalizam, neoliberalizam

Autor - osoba Haksli, Oldus Naslov Vrata percepcije ; Raj i pakao / Oldous Haksli ; prevod s engleskog `Vrata percepcije` Vesna Podgorac i Branislav Jurašin, `Raj i pakao` Vesna Podgorac Vrsta građe esej Jezik srpski Godina 1997 Izdanje [1. izd.] Izdavanje i proizvodnja Beograd : Esotheria, 1997 (Beograd : Junior) Fizički opis 138 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Podgorac, Vesna Jurašin, Branislava Zbirka Anima mundi : edicija svetske književnosti (broš.) Napomene Prevodi dela: 1. The Doors of Perception ; 2. Heaven and Hell / Aldous Huxley Beleška o autoru: str. 5. Kultni Hakslijevi eseji (po prvome je Morison dao ime svojoj grupi „The Doors`), nastali na osnovu njegovih eksperimenata sa halucinogenim drogama, meskalinom i LSD-jem pedesetih godina. Eseji su mala remek-dela – sažeti, mudri, humani, oni u isti mah prosvetljuju i opominju, a stvorio ih je jedan od nekoliko proroka našeg doba. Haksli opisuje kako mu je droga pomogla da otkrije „svetu viziju stvarnosti`. Takođe raspravlja о spiritualnim i moralnim implikacijama iskustva, pokazujući kako negativne emocije mogu preobraziti čovekovu perceptivnu Nirvanu u „šizofrenički pakao`. Oldus Haksli (engl. Aldous Huxley; Godalming, 26. jul 1894 — Los Anđeles, 22. novembar 1963) je bio engleski pisac i jedan od najistaknutijih evropskih esejista 20. veka. Njegovi „romani ideja“ zasnovani na esejističkim modelima rasprava i sukoba načela. Napisao je čuveno delo „Vrli novi svet“. U tome delu opisuje društvo, koje funkcioniše po principima masovne proizvodnje i pomoću Pavlovljevih refleksa. Ljudi se stvaraju u epruvetama i unapred se određuje ko će pripadati kojoj klasi ljudi po inteligenciji. Oldos Haksli uživa poštovanje poznavalaca i ljubitelja kako tzv. „glavnotokovske” tako i žanrovske – naučnofantastične književnosti, što je svakako veliki kuriozum, s obzirom da se ova literarna usmerenja najčešće isključuju, posebno u drugoj polovini 20. veka. Haksli je uspeo da svojim pripovetkama, romanima i esejima sagleda savremeno društveno okruženja, uz satirično-ironijski pomak, dok je naučnofantastičnim delima neprestano balansirao između utopijskog i antiutopijskog razrešenja ljudske budućnosti. Njegovo svakako najpoznatije žanrovsko delo je roman „Vrli, novi svet” (1932) u kome je opisano društvo koje je po zamisli njegovih tvoraca idealno; stubovi društva su kastinska podela, brisanje individualiteta i upotreba droge. Svako novorođenče biva genetskim manipulacijama proizvedeno za pripadnika određene kaste, od Alfe do Epsilda, i potpuno je intelektualno spremno za poslove koji mu prema podeli rada pripadaju. Otuda je svako zadovoljan svojom ulogom, živi „punim životom” koji mu je zadat i ne zavidi drugim kastama. Čudovišnost ovakve društvene organizacije biće sagledana iz vizije divljaka, čoveka rođenog u rezervatu koji još uvek jeste ljudsko biće kakvim ga je priroda stvorila. Haksli se antiutopiji vratio u romanu „Posle mnogo leta” (1939) dok je roman „Vreme mora jednom stati” (1944) na sasvim drugom polu – reč je o utopiji. Utopijsko je i društvo na ostrvu Pala u Indijskom okeanu iz romana „Ostrvo” (1962), a ovo stanje postignuto je redovnim upražnjavanjem droge i tantrizma. (Problemima uticaja droga na ljudsku psihu Haksli se bavio u svojim esejima „Vrata percepcije”). Roman „Majmun i bit” (1948) je postapokaliptička priča o zajednici koja je preživela atomski rat i potonula u paganstvo. „Vrli, novi svet” je postao primer za potonja dela u kojima se pod znak pitanja stavljaju blagodeti tehnološkog razvoja, odnosno otkrivaju mogućnosti zloupotrebe nauke; po ovoj vizuri se „Vrli, novi svet” razlikuje od klasičnih SF antiutopija „Mi” Zamjatina i „1984” Orvela u kojima je težište na političkoj organizaciji država. Najnovija otkrića na polju genetike i kloniranja, nažalost, potvrđuju dalekosežnost Hakslijevih sumnji u čovekovu doraslost etičkim dilema koje nauka svojim dostignućima otvara, jer su sva otkrića neutralna i mogu se, po nahođenju vlastodržaca, upotrebiti na dobrobit ili propast čovečanstva. MG92 (N)

Polovne knjige, izuzetno očuvane. Trag korektora na predlistu. Izdavač: Vega media - Novi Sad, 2004. god. Tvrd povez, 20,5 cm. 592 str. Slavna saga smeštena u vreme dekadentnog i surovog drevnog Rima - od Foruma do Koloseuma, od raskošnih sala za gozbe do letnjikovaca u Napulju, od luksuznih vila plemstva do mračnih i vlažnih katakombi siromašnih - svojom originalnošću i veličanstvenim stilom i dalje pleni pažnju čitalaca iako je prvi put objavljena pre više od jednog veka. Postavljena na prekretnicu u istoriji, u I veku nove ere, dok hrišćanstvo zamenjuje doba korupcije i nemorala koje je obeležilo Neronov Rim, odvija se nemoguća ljubavna priča između Vinicija, ponosnog rimskog patricija, i Ligije, hrišćanke i neuhvatljive lepotice, tajanstvene devojke koja nestaje one noći kada se sretnu. Dok Neronov ludački smeh odzvanja amfiteatrom, a gladijatori se u arenama bore do smrti, mladim ljubavnicima ponestaje vremena. Ideološke razlike dele njihove svetove: okrutnostima neznabožačkog carskog Rima suprotstavlja se nova doktrina koja propoveda ljubav prema bližnjem, molitvu i veru u spasenje.

Izabrane kratke priče Izdavač: Arion, Zemun Protej - Biblioteka književnih dela; Kolo V, knjiga 27 Izbor, prevod i napomene: Vojo Šindolić Povez: broširan Broj strana: 184 Pečatirana, vrlo dobro očuvana. S A D R Ž A J: UMJESTO UVODA Opširni esej o politici i krvavom životu napisan dok sam ispijao šest limenki piva (velikih) ISPOVIJESTI ČOVJEKA 1. Tigar od žene 2. Ne možeš napisati ljubavnu priču 3. Otpremnik crvenog nosa 4. Muda 5. Ovo je ubilo Dylyna Thomasa 6. Sve guzice na svijetu i moja 7. Ispovijesti čovjeka dovoljno ludog da živi sa zvijerima 8. Neal Cassady 9. Nevolja sa akumulatorm 10. Ljubavna pjena žalosti 11. Očeva smrt I 12. Očeva smrt II 13. Bogomoljka 14. Nigdje posla Umjesto pogovora: ČOVJEK GOMILE - Razgovor sa Charlesom Bukowskim (K-144)

OĐTEĆENJA NA IVICAMA KORICA.UNUTRAŠNJI,TEKSTUALNI,DEO U DOBROM STANJU Sofijin izbor / William Styron ; prevod i pogovor Mario Suško Zagreb : Grafički zavod Hrvatske, 1982 2 sv. (342 ; 285 str.) ; 20 cm Prevod djela: Sophie`s choice. Str. 279-285: Sofijin izbor : odnos fikcije i stvarnost / Mario Suško, sv. 2. Kada se jedan roman zadrži na američkim listama bestselera preko jedanaest mjeseci, biva proglašen romanom godine i dobiva Nagradu izdavača, prijevode na mnoge svjetske jezike, kao i uspješnu filmsku ekranizaciju 1982. u režiji Alana J. Pakule s Oscarom nagrađenom Meryl Streep u naslovnoj ulozi, onda je zacijelo riječ o djelu za koje možemo reći da je doživjelo potpun komercijalni uspjeh. Sofijin izbor je koliko roman, doista roman međaš glede specifičnog žanra koji je postao znan kao književnost holokausta, toliko ogled, iliti koliko povijesni roman, toliko filozofski ogled o jednom razdoblju u životu čovječanstva i, možebiti, najvažnijem njegovom ptianju – pitanju povijesnog opstanka. Styron je, prema općem mišljenju, napisao izvrsnu i provokativnu knjigu koja određuje svoga pisca i kao anti-kršćanina, anti-Poljaka i anti-Židova i anti-Amerikanca, ali i knjigu koja je nenadmašan “dokument” o povijesnoj i romanesknoj stvarnosti, čovjeku i vremenu, zlu i krivnji, robovanju prošlosti i ljudskom zlu. Stoga je pitanje, imajući na umu da je ipak riječ o romanu, što je u njemu zbilja a što fikcija, moguće samo u općem kontekstu ljudskog življenja, koje je za njegova autora neprestano istraživanje mogućeg odnosa “fikcije” i “stvarnosti”, povijesnih činjenica i činjenične fikcije. Ako možemo vjerovati Styronu prava Sofija i jest postojala, čak i obitavala u onom bruklinškom pansionu u kojem i mladi Styron, ali je jedna druga žrtva logora morala napraviti onaj strašni izbor između djece. Treba li tražiti neku potvrdu o tome? Ne mislimo tako. Činjenica je da je stvarni Auschwitz postojao i on je u romanu povijesna stvarnost na kojoj se gradi lik kao moguća stvarnost. Logicizirati o njezinoj činjeničnosti značilo bi, u krajnjem smislu, ući u stanoviti apsurd unutar kojeg se kreće sama Sofija. Doduše, dodat ćemo da Styronov izazov jest velik. Autor nas majstorskim načinom pripovijedanja upućuje na prihvaćanje kako nijedna stvarnost nije nedostupna umjetnosti, niti je bilo koja umjetnost izvan stvarnosti, te da je granica između stvarnosti (povijesnih vrijednosti) i fikcije (romanesknih vrijednosti) često puta, a kod Styrona opet u duboko ironičnom obliku gotovo nezamjetljiva.

z3 Prevod: Kolja Micevic Ilustracije: Zenevjev Lamarsan Rene Karl Vilhelm Johan Jozef Marija Rilke (nem. René Karl Wilhelm Johann Josef Maria Rilke; Prag, 4. decembar 1875 — Valmont, 29. decembar 1926), poznatiji kao Rajner Marija Rilke (nem. Rainer Maria Rilke), bio je austrijski pesnik. Široko je prepoznat kao jedan od lirski najintenzivnijih pesnika na nemačkom jeziku.[1] On je pisao stihove i veoma lirsku prozu.[2] Nekoliko kritičara je Rilkeovo delo opisalo kao svojstveno „mistično”.[3][4] Njegovi spisi obuhvataju jedan roman, nekoliko zbirki poezije i nekoliko tomova korespondencije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zdenko Lešić (2. januar 1934-18. maj 2018) bio je kritičar, esejist, prozajist. Diplomirao (1957) i doktorirao (1965), tezom o književnom djelu I. G. Kovačića, na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, na kojem je bio profesor teorije književnosti do penzionisanja 2004. Redovni je član Akademije nauka i umjetnosti BiH od 2002. Njegov se naučni interes kretao od problema jezika u književnosti, teorije književne povijesti do teorije drame i književnosti avangarde. Pisao je i o hrvatskom pjesništvu, posebno o A. B. Šimiću, M. Krleži, T. Ujeviću i I. G. Kovačiću. Prevodio je s engleskoga za pozorište, a u novije doba i s korejskog jezika.[1] Biografija Zdenko Lešić rođen je 1934. na otoku Ugljanu kraj Zadra. Djetinstvo je proveo na dalmatinskim otocima (Ugljan, Brač, Vis). Godine 1940. s roditeljima je došao u Sarajevo gdje je završio osnovnu, učiteljsku i višu pedagošku školu. Od 1952. do 1954. radio je kao nastavnik u osnovnoj školi u Kreševu. Filozofski fakultet (Odsjek za historiju jugoslavenskih književnosti) završio je 1957. i bio odmah izabran za asistenta na predmetu Teorija književnosti. Godine 1965. odbranio je doktorsku disertaciju pod naslovom Književno djelo Ivana Gorana Kovačića. Iste godine izabran je za docenta na predmetu Teorija književnosti. Godine 1971. izabran je za vanrednog, a 1977. za redovnog profesora Filozofskog fakuleta Sarajevo. U međuvremenu je kao nastavnik gostovao u Školi za istočnoevropske i slavenske studije Londonskog Univerziteta (1967–1969), na Columbia University u New Yorku (1974) te na Indiana University Bloomington, SAD (1987–1988). Nakon dvije godine provedene u opkoljenom Sarajevu, krajem 1993. po pozivu Britanskog Savjeta prihvatio je da radi kao profesor na Londonskom Univerzitetu. U Londonu je ostao dvije godine, a zatim je odtišao u Seul (1996–1999.) na Korejski univerzitet za strane studije gdje je ostao tri godine. Godine 1999. vratio se u Sarajevo i bio ponovno izabran za redovnog profesora na predmetu Teorija književnosti na Filozofskom fakultetu. Penzionisan je 1. januara 2004. godine.[2] Lešićev naučni rad obuhvata široku oblast teorije književnosti i metodologije proučavanja književnosti (Jezik i književno djelo 1971, Moderna tumačenja književnosti, 1981; Književnost i njena istorija, 1985, Nova čitanja, 2003, Novi istoricizam i kulturni materijalizam 2003, Teorija književnosti, Sarajevo 2006, Beograd 2008; Suvremena tumačenja književnosti, 2007). Posebno je značajan njegov trotomni prikaz historije dramskih teorija pod naslovom Teorija drame kroz stoljeća (tom I 1977, tom II 1979; tom III 1990). Kao književni historičar bavio se raznim pojavama u južnoslovenskim književnostima, od književnog djela Ivana Gorana Kovačića (Polja svjetla i tamna, 1971), preko poezije najznačajnih srpskih i hrvatskih pjesnika iz 20-tih godina XX stoljeća (Klasici avangarde), do pripovijedne književnosti u Bosni i Hercegovini (Pripovjedači, 1988, Pripovjedačka Bosna, u dva toma, 1990). Lešić je autor 15 knjiga (od kojih su neke višetomne, a neke su doživjele više izdanja) te stotinjak naučnih i stručnih radova, objavljenih u različitim domaćim i stranim časopisima i zbornicima. Autor je i dva romana (Sarajevski tabloid, Split 2001; Knjiga o Tari, Sarajevo 2004; Novi Sad 2009). Objavio je i više prijevoda s engleskog jezika. Uz svoju naučnu, vršio je i neke društvene dužnosti, za što je odlikovan Ordenom zasluga za narod sa srebrenim zracima, a dobitnik je i Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva te nagrade “Veselin Masleša” za naučni rad. Bio je član Savjeta Međunarodnog udruženja prevodilaca te osnivač i predsjednik PEN Centra BIH. Za dopisnog člana ANUBiH izabran 1987, a za redovnog člana 2002. godine. Lešić je preminuo 18. maja 2018. u Sarajevu, gdje je i sahranjen na gradskom groblju Bare.

ANTROPOLOGIJA I PROBLEMI MODERNOG SVETA / DRUGA STRANA MESECA: Klod Levi-Stros Potpuno nova, nekorišćena knjiga. Naslov Druga strana meseca : zapisi o Japanu ; Antropologija i problemi modernog sveta / Klod Levi-Stros ; prevela sa francuskog Slavica Miletić Jedinstveni naslov L` autre face de la lune. srp L`anthropologie face aux problèmes du monde moderne. srp Vrsta građe naučna monografija URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2013 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Biblioteka XX vek : Knjižara Krug, 2013 (Beograd : Čigoja štampa) Fizički opis 215 str. : autorove slike ; 17 cm Drugi autori - osoba Miletić, Slavica Kavada, Đunzo Zbirka Biblioteka XX vek ; 212 ISBN 978-86-7562-120-1 (XX vek; broš.) Napomene Prevodi dela: 1. L`autre face de la lune ; 2. L`anthropologie face aux problèmes du monde moderne / Claude Lévi-Strauss Tiraž 1.000 Na poleđini nasl. lista beleška o autoru Str. 7-10: Predgovor / Đunzo Kavada Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Antropologija Kultura -- Japan Japan -- Civilizacija `Druga strana Meseca` i `Antropologija i problemi modernog sveta` su dve kratke, posthumno (2011. godine) objavljene knjige Levi-Strosa. `Druga strana Meseca` sadrži osam tekstova, nastalih između 1979. i 2001. godine, koje je slavni antropolog posvetio Japanu: „Mesto japanske kulture u svetu“, „Skrivena strana Meseca“, „Beli zec iz Inabe“, „Herodot na Kineskom moru“, „Sengai. Umetnost prilagođavanja svetu“, „Pripitomljavanje neobičnog“, „Bestidni ples Ame No Uzume“ i „Nepoznati Tokio“. Kako u predgovoru kaže japanski antropolog Đunzo Kavada, u ovim tekstovima „srećemo Levi-Strosa zaljubljenog u Japan“. `Antropologija i problemi modernog sveta` sadrži tekstove tri predavanja koje je Levi-Stros održao u Japanu 1986. godine: „Kraj kulturne nadmoći zapada“, „Tri velika savremena problema: seksualnost, ekonomski razvoj i mitska misao“ i „Priznanje kulturne raznovrsnosti: čemu nas uči japanska civilizacija“.

Izdavač: Srpska akademija nauka i umetnosti, Beograd Posebna izdanja, knjiga DXXIII Odeljenje jezika i književnosti, knjiga 33 Povez: broširan Broj strana: 343 Ilustrovano. Odlično očuvana. S A D R Ž A J: I KORČULA KANAVELIĆEVOG DOBA II ŽIVOT PESNIKOV III KNJIŽEVNO DELO 1) POEZIJA - Prigodna poezija - Ljubavna poezija - Začinke - Šaljiva poezija - Religiozna poezija 2) DRAMSKO STVARANJE - „Muka Isukrstova“ - Kanavelovićev udeo u dubrovačkom anonimnom dramskom repertoaru krajem XVII veka - Tragikomedije „Vučistrah“ i „Sužanjstvo srećno“ - Komedije „Ljubovnici“ i „Mada“ - Melodrama „Zorislava“ i „Kantata Venere“, „Kupido“, „Marte“, „Elena“ i „Paride“ - „Pastijer vjerni“ 3) RAD NA EPU - Kanavelovićev prepev dva prva pevanja „Oslobođenog Jerusalima“ Torkvata Tasa - „Sveti Ivan biskup trogirski“ - Književni uticaji - Pesnikova nadgradnja hronike - Svojstva stila (K-123)

1. Aleksandr Lazarevič Polješčuk. `Greška profesora Aleksejeva : fantastična pripovetka / A. Polјeščuk ; [preveo Nikola Nikolić].` Zanimlјiva biblioteka. Beograd: Nolit, 1964. 2. izd. 197 str. ; 19 cm. 2. K. A. Gilјzin. `Putovanje ka dalekim svetovima.` Lajka ; 1. Beograd: Rad, 1959. 261 str. : ilustr. ; 20 cm. 3. Peter Jilemnjicki. `Komad šećera / Petar Jilemnický ; preveo sa slovačkoga Antun Šimčík.` Zagreb: Matica hrvatska, 1947. 291 str. ; 21 cm. 4. Peter Jilemnjicki. `Neorano polјe.` Beograd: Prosveta, 1948. 439 str. ; 20 cm. 5. Milan Kundera. `Smiješne ljubavi / Milan Kundera `. Djela / Milan Kundera 2, Sarajevo: Veselin Masleša, 1985. 6. Milan Kundera. `Šala / Milan Kundera.` Evergrin. 20, Zagreb: Znanje, 1984. 248 str. ; 20 cm. 7. Ivan Cankar. `Martin Kačur ; Na klancu.` Jugoslovenski stariji pisci. Beograd: Prosveta, 1948. 329 str. ; 21 cm.

Knjige su lepo očuvane kao sa slike C3 DOM I ŠKOLA EDICIJA KOMPLET 1-BORISLAV RADOVIĆ IZABRANE PESME 2-IVAN MAŽURANIĆ SMRT SMAIL AGE ČENGIĆA 3-ALEKSA ŠANTIĆ PESME 4-NJEGOŠ GORSKI VJENAC 5- MIODRAG MATICKI DVORI SAMOTVORI 6- SVETOZAR MARKOVIC PEVANJE I MIŠLJENJE 7- STEFAN MITROV LJUBIŠA ODABRANA DJELA 8- BERTOLT BREHT MAJKA HRABROST I NJENA DECA C3

U dobrom stanju Romantizam. 1 / Miodrag Popović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1975 Izdanje 2. skraćeno i prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1975 (Ljubljana : Delo) Fizički opis 257 str. ; 18 cm ISBN (Karton) Predmetne odrednice Karadžić, Vuk Stefanović, 1787-1864 Nenadović, Mateja, 1777-1854 Milutinović, Sima Sarajlija, 1791-1847 Petrović Njegoš, Petar, 1813-1851 Srpska književnost -- Romantizam -- 19v Romantizam 2 / Miodrag Popović Cilјna grupa odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1975 Izdanje 2. skraćeno i prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1975 (Delo : Ljublјana) Fizički opis 270 str. ; 18 cm Napomene Tiraž 7.000. Predmetne odrednice Srpska književnost -- Romantizam -- 19. v. Romantizam. 3 / Miodrag Popović Cilјna grupa odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1975 Izdanje 2. skraćeno i prerađeno izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1975 (Delo : Ljubljana) Fizički opis 253 str. ; 18 cm ISBN (Karton) Predmetne odrednice Jakšić, Đura, 1832-1878 Jovanović-Zmaj, Jovan, 1833-1904 Marković Koder, Đorđe, 1806-1891 Kostić, Laza, 1841-1910 Grčić, Jovan Milenko, 1846-1875 Trifković, Kosta, 1843-1875 Novaković, Stojan, 1842-1915 Srpska književnost -- Romantizam -- 19. v. Popović, Miodrag, 1920-2005 = Popović, Miodrag, 1920-2005

62125) DUBINA SLAVE 1 i 2 , Irving Stone , August Cesarec Zagreb 1989 , biografski roman o Camilleu Pissarrou ; Veličanstvena priča o žestokoj borbi čoveka čija strast prema umetnosti i životu nikada nije posustajala, poput svetionika koji mu je davao snagu i hrabrost i u najtežim trenucima, oblikujući svaki aspekt njegovog postojanja. Drugu polovinu devetnaestog veka obeležio je najveći procvat umetnosti još od renesanse, a Pariz je bio umetnička prestonica sa svojom Akademijom lepih umetnosti, ateljeima i kafeima u kojima su se okupljali umetnici tog vremena. Među onima koji su pristigli u ovaj grad bio je i Kamij Pisaro, sin uspešnog biznismena sa ostrva Sent Tomas na Malim Antilima. Kada se vrati o u Francusku nakon dvogodišnje slikarske ekspedicije po Venecueli, njegovi roditelji su verovali da je napokon rešio da se skrasi i nađe ’pristojan posao’. Ipak, u mladom Kamiju je gorela snažna žudnja da slika, i on odlučuje da se bez kompromisa posveti platnu i bojama. Još jedno remek-delo Irvinga Stouna, knjiga o rađanju impresionizma, o životu Kamija Pisaroa: o njegovoj umetnosti, porodici koja ga je odbacila zbog njegovih izbora, danima provedenim u slikanju u prirodi, nevoljama, bedi i tek ponekim trenucima bezbrižnosti, ali i o velikoj ljubavi prema jednoj ženi uprkos strogim društvenim konvencijama. 2 knjige , mek povez, format 11 x 18,5 cm , latinica, 383 + 358 strana

Knjaževac Treća i verovatno najbolja zbirka pesama dobitnice Ninove nagrade. Gordana Ćirjanić (Stepanovićevo, 1957) srpska je književnica. Biografija Gordana Ćirjanić rođena je u Beogradu. Za Gordanu se kaže da piše dušom i umom psihologa.[1] Prevodila sa španskog i engleskog dela Luisa Sernude, Huana Oktavija Prensa, Huana Rulfa i Oskara Vajlda. Prvu knjigu pripovedaka napisala je 1996. godine Velaskezovom ulicom do kraja. Ova knjiga može da se čita dva puta, jednom od kraja, a drugi put od početka. Nastala je na dva jezika, srpskom i španskom i tu vlada atmosfera dveju nespojivih zemalja. Ako pođemo od početka, tj. od broja 1 Velaskezovom ulicom susrećemo uvodne priče potpuno različite od onih sa kraja zbirke. Tu dvojnost Gordana primenjuje izgubljenošću na pola puta između Španije i Srbije.[2] Za roman Pretposlednje putovanje dobila je nagradu Žensko pero za 2000. godinu. Za roman Poljubac dobila je nagradu Žensko pero za 2007. godinu. Za roman „Ono što oduvek želiš“ dobila je NIN-ovu nagradu za 2010. godinu.[3][4] Nagrade Dobitnica je dve Bazarove nagrade Žensko pero 2000. i 2007. godine. Ninovu nagradu je dobila 2010. godine za roman Ono što oduvek želiš.[5] Reference „Intervju: Goradana Ćirjanić”. Lokoportal. Приступљено 31. 1. 2020. Врбавац, Јасмина (2007). Три и по: критике (1. изд.). Зрењанин, Нови Сад: Агора. стр. 36—37. RTS - Spisak 16 romana za NIN-ovu nagradu NIN-ova nagrada Gordani Ćirjanić („Politika“, 17. januar 2011) „Gordana Ćirjanić: Moja borba protiv zaboravnih”. Blic. Приступљено 31. 1. 2020. Dela Zbirke pesama Mesečeva trava (1980) Gospa od sedam grehova (1983) Pred vratima vodenijem (1988) Gorka voda (1994) Knjige zapisa Pisma iz Španije (1995) Nova pisma iz Španije (2002) Romani Pretposlednje putovanje (2000) Kuća u Puertu (2003) Poljubac (2007) Ono što oduvek želiš (2010) Mreža (2013) Sedam života princeze Smilje (2015)[1] Zbirke priča Večnost je, kažu, dugačka (2005) Velaskezovom ulicom do kraja (1996) Kaprici i duže priče (2009) Kad svane, razlaz (2012)

Knjaževac Progres, 1964. Prevod Milan Tabaković „Žene na studencu“, još jedan veliki Hamsunov roman, obimniji od prethodnih, objavljen je tri godine nakon „Plodova zemlje“. U nizu likova sa vrha i dna društva u malom gradu, izdvajaju se neuništivi Oliver Andersen i njegova žena Petra, kroz čiji se život i život njihove porodice, uz naizmenične uspone i padove, odvija radnja ove knjige, hronike jednog vremena koja se proteže na period od preko trideset godina. Knut Hamsun je bio norveški pisac[1] i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1920. godine. Rođen je 1859. a umro je 1952. godine. Posle Ibzena, najpoznatiji je norveški književnik. Tridesetih godina dvadesetog veka bio je angažovan kao političar, promovišući desničarske ideje. Podržavao je nacističku filozofiju i norvešku kvislinšku vladu, zbog čega je bio osuđen na robiju. Dešavalo se da su mu čitaoci, nezadovoljni političkim idejama koje je izlagao u svojim delima, vraćali kupljene knjige. U književnim počecima pisao je romantičarskim stilom koji je naginjao ka modernoj književnosti. Njegovo prvo značajnije delo bilo je Misterije. Neki kritičari su ovo delo nazvali jevanđeljem modernizma, poredeći ga sa delima poput Tako je govorio Zaratustra. Delo je teško žanrovski definisati budući da se u njemu prepliću lirski i epski elementi uz dominantnu iracionalnost koja počiva na kritičkom odnosu prema građanskom društvu i njegovom nastojanju da se oslobodi stvaralačka ličnost. U vreme nastanka „misterija“ nastala su i dela Pan i Viktorija. Hamsun je u Viktoriji ispevao himnu ljubavi. Romani Pan i Viktorija su delovi trilogije u koju spada i roman Glad. Pan govori o čoveku koji na bolan način shvata kako stapanje čoveka sa prirodom više nije moguće. Hamsun prikazuje onaj deo ljudske istorije kada je „čovek postao bolesno čedo grada“. Bavio i dramom i poezijom, ali sa slabijim uspehom. Nikada se nije pokajao zbog svojih političkih uverenja, čak ni u autobiografiji Na zaraslim stazama. Bio je pionir psihološke literature sa tehnikama toka svesti i unutrašnjeg monologa, i uticao je na autore kao što su Tomas Man, Franc Kafka, Maksim Gorki, Stefan Cvajg, Henri Miler, Herman Hese, Džon Fante i Ernest Hemingvej.[2] Isak Baševis Singer je Hamsuna nazvao „ocem moderne škole književnosti u svakom njegovom aspektu – njegovoj subjektivnosti, fragmentarnosti, upotrebi flešbekova, njegovom lirizmu. Cela moderna škola fikcije u dvadesetom veku potiče od Hamsuna“.[3] Od 1916. godine, nekoliko Hamsunovih dela je adaptirano u filmove. Dana 4. avgusta 2009, otvoren je Centar Knut Hamsun u Hamaroju.[4] Mladi Hamsun se protivio realizmu i naturalizmu. On je tvrdio da glavni predmet modernističke književnosti treba da budu kompleksnosti ljudskog uma, da pisci treba da opisuju „šapat krvi i preklinjanje koštane srži“.[5] Hamsun se smatra „vođom neoromantističke pobune na prelazu iz 20. veka“, sa delima kao što su Glad (1890), Misterije (1892), Pan (1894) i Viktorija (1898).[6] Njegova kasnija dela — posebno njegovi „nordlandski romani“ — bila su pod uticajem norveškog novog realizma, prikazujući svakodnevni život u ruralnoj Norveškoj i često koristeći lokalni dijalekt, ironiju i humor.[7] Hamsun je objavio samo jednu zbirku poezije, Divlji hor, za koju je komponovalo muziku nekoliko kompozitora. Hamsun je imao snažne antiengleske stavove, i otvoreno je podržavao Adolfa Hitlera i nacističku ideologiju.[8][9] Zbog iskazane podrške nemačkoj okupaciji Norveške, posle rata je optužen za izdaju. Nije osuđivan, zbog, kako se smatralo, psiholoških problema i svoje starosti.[10][11] Rad i dela Prvi put je privukao pažnju 1890. godine romanom Glad. U poluautobiografskom delu opisao je pad mladog pisca u ludilo kao rezultat gladi i siromaštva. Ostala dela: Pan, Misterije, Avgust, Skitnice, Ruža, Po zaraslim stazama, Plodovi zemlje, Poslednje poglavlje, Nitkov iz skitničkog života, Krug se zatvara, Glas života, Žene na studencu, Viktorija, Urednik Lunge, Zavodnik i druge priče. Nefikcija 1889 Lars Oftedal. Udkast (Draft) (11 članaka, ranije objavljenih u Dagbladet) 1889 Fra det moderne Amerikas Aandsliv (Kulturni život Moderne Amerike) - predavanja i kritike 1903 I Æventyrland. Oplevet og drømt i Kaukasien (U zemlji čuda) - putopis 1918 Sproget i Fare (Jezik u opasnosti) - eseji Poezija 1878 Et Gjensyn (A Reunion) - epska poema (Objavljeno kao Knud Pedersen Hamsund) 1904 Det vilde Kor, poetry (Divlji hor) Drame 1895 Ved Rigets Port (Na kapiji Carstva) 1896 Livets Spil (Igra života) 1898 Aftenrøde. Slutningspil (Večernje crveno: Igre zaključivanja) 1902 Munken Vendt. Brigantine`s Saga I 1903 Dronning Tamara (kraljica Tamara) 1910 Livet i Vold (U stisku života) Kolekcije pripovedaka 1897 Siesta - kolekcija pripovedaka 1903 Kratskog - kolekcija pripovedaka Serije 1906 Under Høststjærnen. En Vandrers Fortælling (Pod jesenjom zvezdom) 1909 En Vandrer spiller med Sordin (Lutalica svira na prigušenim žicama/Vanderers) (2 sveske) (A Wanderer Plays on Muted Strings/Wanderers) (2 toma) Benoni i Roza 1908 Benoni 1908 Rosa: Af Student Parelius` Papirer (By Student Parelius` Papers) (Roza) Avtustova trilogija 1927 Landstrykere I (Wayfarers) (2 toma) 1930 August (2 toma) 1933 Men Livet lever (Put vodi dalje) (2 toma) Priče 1877 Den Gaadefulde. En kjærlighedshistorie fra Nordland (Milostivi. Ljubavna priča iz Nordlanda) (Objavljeno sa Kudom Pedersenom) 1878 Bjørger (Objavljeno sa Kudom Pedersenom) Romani 1890 Sult (Glad) 1892 Mysterier (Misterije) 1893 Redaktør Lynge (Urednik Linč) 1893 Ny Jord (Plitka zemlja) 1894 Pan (Pan) 1898 Victoria. En kjærlighedshistorie (Viktorija) 1904 Sværmere (Mothwise, 1921), (Sanjalice) 1905 Stridende Liv. Skildringer fra Vesten og Østen (Borba protiv života. Prikazi sa Zapada i Istoka) 1912 Den sidste Glæde (Osvrnite se na sreću) 1913 Børn av Tiden (Deca doba) 1915 Segelfoss By 1 (2 toma) (Sigelfos grad) 1917 Markens Grøde 2 toma (The Growth of the Soil) 1920 Konerne ved 2 toma (Žene na pumpi) 1923 Siste Kapitel (2 toma) (Poslednje poglavlje) 1936 Ringen sluttet (Prsten je zatvoren) 1949 Paa gjengrodde Stier (On Overgrown Paths) Dobitnik Nobelove nagrada, pisac Isak Baševis Singer preveo je neka od njegovih dela. Filmske i TV adaptacije Glavno među svim Hamsunovim delima prilagođenim filmu je Glad, film iz 1966. sa Perom Oskarsonom u glavnoj ulozi. Još uvek se smatra jednom od najboljih filmskih adaptacija svih Hamsunovih dela. Hamsunova dela su bila osnova za 25 filmova i adaptacija televizijskih mini serija, počevši od 1916. godine.[12] Knjiga Misterije bila je osnova istoimenog filma iz 1978. (holandske filmske kompanije Sigma pikčers),[13] reditelja Pola de Lusanea, u kojem su glumili Silvija Kristel, Rutger Hauer, Andrea Fereol i Rita Tušingem. Landstrykere (Putnici) je norveški film iz 1990. godine u režiji Ola Soluma. Telegrafista je norveški film iz 1993. u režiji Erika Gustavsona. Zasnovan je na romanu Sanjalice (Sværmere, takođe objavljen na engleskom kao Mothwise). Pan je bio osnova za četiri filma između 1922. i 1995. Najnoviju adaptaciju, istoimeni danski film, režirao je Hening Karlsen, koji je takođe režirao dansku, norvešku i švedsku koprodukciju filma Sult iz 1966. iz Hamsunovog romana istog imena. Remodernistički reditelj Džesi Ričards najavio je da se priprema za režiju adaptacije Hamsunove kratke priče Zov života.[14]

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Arsenije Teodorović (Perlez, 1767 – Novi Sad, 13. februar 1826) bio je srpski slikar. Biografija Arsenije Arsa Teodorović je najverovatnije rođen u Perlezu, u Banatu, iako ima i drugih mišljenja da je rođen u Pančevu.[1] Umro je u Novom Sadu početkom 1826. godine gde je i sahranjen na Almaškom groblju.[2] Arsa je bio deda Arse Pajevića čuvenog novosadskog izdavača i novinara. Počeo je kao pomoćni učitelj, zatim učenik nekolicine domaćih slikara-zanatlija u Banatu i Sremu, Teodorović odlazi u Beč i 1788. godine upisuje Akademiju.[3] U Beču se upoznaje sa Dositejem Obradovićem i drugim mladim „jozefinistima“, i od tada počinje da aktivno sarađuje na kulturnom preporeodu austrijskih srba. Završivši Akademiju 1796, prelazi u Novi Sad, a onda se posle nekoliko meseci nastanjuje u Temišvaru. Godine 1803. vraća se u Novi Sad i tu ostaje do smrti. Njegova prva supruga Katarina, umrla je u 35. godini juna 1823. godine.[4] Oženio se slikar po drugi put, pred smrt, sa Sofijom udovicom žitarskog trgovca Save Pajević, koja je dovela dva sina.[5] Teodorović je pravi predstavnik prve epohe 19. veka. On daje prvi novu zanatsku podlogu. On je naš prvi majstor sa velikom radionicom, koji stvara klasičnu školu.[6] Dela Teodorovićev portret Dositeja iz 1794. je prvi građanski portret u srpskom slikarstvu. Tim portretom Teodorović najavljuje da pripada avangardnom, klasicističkom stilskom shvatanju. Posle slede portreti Avrama Mrazovića, Gavrila Bozitovca, fedmaršala Duke, prote Kojića i episkopa Kirila Živkovića. „Naslikao je i nekoliko izvanrednih ženskih portreta. Na ovim delima manje je insistirao na materiji, dekorativnim elementima i kolorističkim efektima, a više na na tečnom crtežu, strogom modelovanju i psihološkom nijansiranju“ (enc. Jugoslavije JLZ 1971 g.) Tim svojim načinom slikanja obezbedio je sebi vodeće mesto u klasicističkoj školi. Svoje klasicističke sklonosti ispoljio je još više i još jasnije na svojim ikonama, alegorijskim i istorijskim kompozicijama. Godine 1809. živopisac Arsenije čuvši da je u Karlovcima otvorena Crtačka škola, šalje kao nastavna sredstva svojih 35 predložaka (`risunga`). Reč je o privatnoj školi `crtanja i lepog pisanja`, smeštenoj u zgradi tamošnje osnovne škole, a kojom je rukovodio jerarhijski činovnik Joakim Popović. Bio je to u stvari dar mitropolitu Stefanu Stratimiroviću, osnivaču, kojem on tim povodom piše i nudi da još doprinese, ako i šta mitropolit poželi.[7] Pred smrt je bio još izdašniji, ostavivši toj školi preko 1000 radova. Najviše vremena i napora uložio je Teodorović u slikanje ikona. Koliko je danas poznato izradio je oko 26 ikonostasa[8] (Baja, 1793.(Nikolajevska crkva)[9], Futog 1798, Pakrac, 1800-1803, Vršac, 1808-09, Veliki Sent Mikloš, 1809, Budim, 1810, Saravola, 1811, Novi Sad, 1811.(Almaška crkva), Belenjiš 1812, Karlovac 1813, Zemun, 1815.(donja bogorodičina crkva), Sremska Mitrovica, 1815-16.(veliku crkvu), Veliki Bečkerek, 1817-1819. (u Gradnulici), Bavanište, 1818, Mol i dr.). Na tim ikonostasima, rađenim na osnovu gravira velikih renesansnih i baroknih majstora, ispoljio je karakteristične osobine svog flasicističkog vaspitanja: jednostavan crtež, preglednu kompoziciju, uzdržanu paletu, idilično osvetljenje. Pozadine svojih biblijskih scena pretrpavao je ostacima antičkih stafaža, ostacima grčkih hramova, akveduktima, mediteranskim pejzažima. Na tim ikonama bio je prozračniji nego na portretima i i istorijskim kopozicijama, verovatno iz nasleđa njegovih prethodnika, baroknih i rokoko majstora T. D. Kračuna i Teodora Ilića Češljara. Radio je i za katoličku crkvu u Titelu, Čereviću i dr. Kao veliki prijatelj i poštovalac Dositeja Obradović, spevao mu je povodom smrti, prigodnu pesmu 1809. godine, koja je objavljena u `Podunavci` u Beogradu 1844. godine. Godine 1821. slika svoju istorijsku kompoziciju Stevan Štiljanović deli žito narodu koja se nalazi u manastiru Šišatovcu, u trpezariji. Uprkos ambicijama uloženim u nju, nije uspeo da svom ugledu doda renome istorijskog slikara. Kao predstavnik klasicizma i nadaren umetnik, stvorio je čitavu školu. Kroz njegove radionice u Temišvaru i Novom Sadu prošli su mnogi učenici, među kojima su najpoznatiji Konstantin Danil i Nikola Aleksić. Svoj uticaj na mlađe umetnike proširio je još više preko „Crtačke škole“ u Sremskim Karlovcima, kojom je rukovodio nekoliko godina. Tokom 2022. pronađena su 2 do sada nepoznata dela Teodorovića.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dovlatov je ušao u mnoge zbornike remek-dela proze XX veka. Ugledni američki i ruski pisci, poput Kurta Vonegata, Irvinga Šoa i Brodskog, davali su laskave ocene njegovim knjigama. Po rečima Brodskog Dovlatov je jedini ruski pisac čija će sva dela biti čitana van Rusije.Puškinova brda opisuju period kada je radio kao vodič u Puškinovom parku u selu Mihajlovskom. Sergej Dovlatov (1941-1990) bio je pisac i novinar iz Sovjetskog Saveza koji je najveći i najuspešniji deo stvaralačke karijere proveo u Sjedinjenim Američkim Državama. Usled političkih okolnosti, rad Sergeja Dovlatova bio je nepriznat i cenzurisan u ideološkim okvirima koje je nametala dominantna Komunistička partija u Sovjetskom Savezu, te odlučuje da napusti svoju zemlju i preseli se u Sjedinjene Američke Države. U Americi stiče veliku popularnost, veliku čitalačku publiku i osvaja brojne nagrade. Reformisanje društvenog sistema koje je nastupilo sa Mihailom Gorbačovim doprinelo je njegovoj liberalizaciji, a u tom kontekstu i dela Sergeja Dovlatova postaju dostupna ruskoj čitalačkoj publici. Danas se Sergej Dovlatov ubraja u kategoriju najboljih ruskih pisaca druge polovine dvadesetog veka. Biografija Detinjstvo i mladost Sergej Dovlatov rođen je u gradu Ufa u istočnom delu Rusije, gde se njegova porodica nalazila od početka Drugog svetskog rata. Majka Sergeja Dovlatova, Nora Dovlatova imala je jermensko poreklo i bila je glumica u predratnom Lenjingradu (danas Sankt Peterburg). Njegov otac takođe je bio deo lenjingradskog umetničkog miljea. Donat Isakovič Mečik, inače Jevrejin, bio je pozorišni reditelj. Nakon razvoda, Nora Dovlatova se preudala, a Sergej je preuzeo prezime svog očuha po kome je i ostao poznat[1]. Školovanje Srednju školu je završio u Lenjingradu 1958. godine. Nakon toga upisao je Filološki fakultet, odsek za finski jezik na Univerzitetu u Lenjingradu, ali je već na drugoj godini studija bio izbačen sa fakulteta. Tokom dvogodišnjeg studiranja Dovlatov je stekao brojna poznastva. Družio se sa čuvenim ruskim piscima Josifom Brodskim i Evgenijem Reinom. U periodu 1960-62. godine bio je u braku sa svojom prvom suprugom i koleginicom Asjom Pekurovskajom[2]. Već 1963. godine oženio se Elenom Ritman sa kojom je imao dvoje dece[1]. Vojna služba Nakon napuštanja fakulteta, Dovlatov je bio regrutovan u vojsku i jedno vreme obavljao dužnost čuvara sovjetskog logora na severu zemlje[1]. Na ovom iskustvu autora zasnovano je njegovo delo Zona koje se sastoji iz četrnaest priča iz života robijaša i njihovih čuvara[3]. Posle 1965. godine prestaje sa služenjem sovjetskoj armiji, vraća se u Lenjingrad i ponovo se okreće književnosti i pisanju. Tokom boravka u Lenjingradu pohađao je večernje kurseve iz oblasti novinarstva, ali nikada nije stekao fakultetsku diplomu[2]. U želji da se ostvari u ulozi profesionalnog pisca radio je kao novinar i urednik za nekoliko izdavačkih kuća[4]. Delatnost u Sovjetskom Savezu Nakon Lenjingrada Dovlatov odlazi u Estoniju gde se nadao da će pronaći više slobode izražavanja, iako je još uvek bio na tlu Sovjetskog Saveza. U periodu od 1972-1975. godine Dovlatov se u Talinu bavio bavio novinarstvom. Bio je dopisnik tamošnjih novina Sovjetska Estonija i Večernji Taljin i bezuspešno pokušavao da objavi svoje priče[5]. Nakon ponovnog profesionalnog razočaranja nalazi novo zanimanje, te je jedno vreme radio kao turistički vodič u Puškinovom parku u selu Mihajlovsko[6]. Pisanje Sergeja Dovlatova stilski i sadržinski se nije moglo uklopiti u opšteprihvaćena načela u književnosti Sovjetskog Saveza 60-ih godina, a koja su se odnosila na veličanje ideologije Komunističke partije. U Sovjetskom Savezu je postojao značajan broj dela koja se nisu smela publikovati. Iz tog razloga Dovlatov, i mnogi drugi umetnici su nalazili alternativne načine nezavisnog i tajnog izdavanja svojih dela (samizdat)[5]. Njegova dela su već bila poznata na Zapadu jer su 1976. godine Dovlatovljeve priče bile objavljivane u prestižnim časopisima: Tajm, Mi i Kontinent. Kada je KGB o tome bio obavešten Dovlatov je bio izključen iz Unije sovjetskih pisaca[7]. Označen kao ideološki nepodoban i nepriznat u rodnoj zemlji, Dovlatov 1979. godine odlazi u Sjedinjene Američke Države. Život i rad u SAD Sergej Dovlatov je bio pripadnik „trećeg talasa“ migranata iz Sovjetskog Saveza koji je trajao tokom pedesetih, šezdesetih, sedamdesetih i osamdesetih godina dvadesetog veka. O tome rečito govori njegov roman Strankinja[7]. Veoma brzo, Dovlatov je postao jedan od najpoznatijih pripadnika ruske emigracije u Americi. Živeo je u Njujorku gde je uređivao ruski emigrantski list Novi Amerikanac, a takođe je radio za Radio Slobodu[8]. Još značajnija je za njega bila mogućnost da slobodno piše i objavljuje svoja dela. Tokom dvanaest godina života u emirgraciji objavio je dvanaest knjiga na ruskom jeziku koje su u međuvremenu prevedene na 29 svetskih jezika[7]. Prva objavljena knjiga Sergeja Dovlatova na engleskom jeziku bila je Nevidljiva knjiga koja je izdata već 1979. godine[1]. Za prevod knjiga na engleski jezik sa maternjeg ruskog u velikoj meri je bila zaslužna Sergejeva ćerka Katerina[8]. Smrt Grob Sergeja Dovlatova Sergej Dovlatov je umro 24. avgusta 1990. godine od srčanog udara u 49. godini života. Sahranjen je u Njujorku. Na kraju su se ipak obistinile reči koje je izgovarao kada je napuštao Rusiju 1979. godine: Ponosićete se mnome. Sve tome vodi...

Izdavač: Vojno delo, Beograd; Vojna biblioteka: knj. 6, tiraž: 3000 primeraka; Detaljnije: tvrd povez, strana 168, ilustacije 20cm, stanje: dobro, izlizane su ivice korica ,ima malo podvlacenja teksta ,poneka zuta tackica od starosti, fali 1 prazna stranica, na kraju knjige, pre sadrzaja vidi se na 1 slici - U sadrzaju pise da su u knjizi nekada bili prilozo 1, 2, 3 i 4. Tih priloga sada nema, izgubljeno je ili nije ni bilo (u hodniku ,na otvorenom ,na polici)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Stendal je ovom knjigom pokušao da definiše ljubav objektivno i bez strasti. On u ovoj knjizi govori o tome šta se sve treba znati o ljubavi, koje vrste ljubavi postoje, kako se rađa ljubav... Analizira ljubav na osnovu svojih ljubavnih iskustava i neostvarenih želja, prvenstveno želeći da najuzvišenije ljudsko osjećanje približi svojim čitaocima. Ljubav je kao groznica: rađa se i nestaje, a da pri tom čovjekova volja nema nikakvog udjela. Mari-Anri Bel (franc. Marie-Henri Beyle; Grenobl, 23. januar 1783 — Pariz, 23. mart 1842), poznatiji pod pseudonimom Stendal,[1][2][3] bio je francuski pisac čija se dela smatraju pretečom realizma. Stendal je rođen u Grenoblu 23. januara 1783. godine. Imao je teško detinjstvo. Kasnije je uspeo da proputuje Nemačkom, ali je bio više vezan za Italiju gde je postao konzul. Većinu svojih dela je napisao u Italiji i objavio pod pseudonimom Stendal. Njegov roman Crveno i crno zasnovan je na istinitom događaju objavljenom u novinskoj hronici. Najpoznatija Stendalova dela su romani Crveno i crno, Parmski kartuzijanski manastir i Rasprava o ljubavi. Po opštem mišljenju, Parmski kartuzijanski manastir je jedan od najuzbudljivijih ljubavnih romana u francuskoj i evropskoj književnosti.[4] S obzirom da je živeo u periodu romantizma, njegova realističarska dela nisu bila cenjena u to vreme. Svoj rad je posvetio „nekolicini srećnika“, misleći pritom na one koji su, posle njegove smrti, početkom XX veka „otkrili“ njegov talenat. Detinjstvo i mladost Iz njegove autobiografije Život Anrija Brilara se može saznati da je njegova majka umrla na porođaju kada je imao sedam godina. Taj događaj ne samo da je odredio njegovo detinjstvo, već je odredio njegov kasniji život. Otac mu je bio „pobožani građanin koji je mislio samo na zaradu“. Odgajio ga je deda Anri Ganjon, lekar koga se Stendal seća kao „ljubaznog i zabavnog“. Deda mu je bio obrazovan i posvećivao mu je pažnju, čitao mu, uticao da zavoli književnost. Vrlo rano Stendal čita Molijera, Voltera, Horacija… Sa 13 godina upisuje se u Centralnu školu u Grenoblu, počinje da se druži sa vršnjacima, stiče prijatelje i izuzetno je uspešan u matematici. Zahvaljujući baš matematici, dobija stipendiju i sa 16 godina upisuje Politehničku školu u Parizu. Nije očaran Parizom, doživljava „grad svetlosti“ kao “blatnjav, bez planina”, grad vrlo zauzetih ljudi koje on ne poznaje. Razboljeva se. Posle ozdravljenja, napušta studije, želi da bude zavodnik i „da piše komedije“. Međutim, zapošljava se u Ministarstvu rata. Kada se Napoleon proglasio za cara, 1804. godine imenovao je Stendala za prvog konzula u Italiji. Dve godine kasnije vraća se u Pariz kao oficir Napoleonove armije i prati neposredno, na bojnom polju Bonapartine vojne uspehe u Nemačkoj, ukidanje Svetog rimskog carstva, stvaranje Rajnske konfederacije.[5][6][7] U autobiografiji kaže da je tim događajem, oficirskim pozivom „bio potpuno opijen, lud od sreće i radosti.“ Istovremeno boraveći u Nemačkoj otkriva Mocarta, njegovu muziku i fasciniran je, zanesen njenom lepotom. Ta opčinjenost lepotom umetničkog dela ili nekom prirodnom lepotom, čemu je bio sklon Stendal naziva „Stendalov sindrom“ u medicini i podrazumeva ubrzan rad srca, gušenje… Priključiće se i Napoleonovom pohodu na Moskvu septembra 1812. godine. Biće svedok pobede kod Borodina, a kasnije 1815. godine definitivnog velikog Napoleonovog poraza i predaje. Vraća se u Italiju, u „novu i pravu domovinu“ kako kaže. U Italiji je napisao: Život Hajdnov, Istoriju slikarstva u Italiji i putopis Rim, Napulj, Firenca. Pod sumnjom da šuruje sa karbonarima, tajnim grupama koje su se borile protiv restauracije monarhije i koje su se raširile po Apeninskom poluostrvu, Stendal je proteran iz Italije. Vraća se u Pariz, grad u kome je napisao neka od najvažnijih dela: studiju Rasin i Šekspir, Život Rosinijev i svoje kapitalno delo Crveno i crno. Kasniji život i smrt Od 1831. godine ponovo je u Italiji. Opet je konzul u Čivitavekiji, malom gradiću blizu Rima. Čita stare italijanske hronike i u njima nalazi motive za mnogobrojne novele, kao i za svoj drugi veliki roman Parmski kartuzijanski manastir. Pred kraj života, vraća se u Pariz 1841. godine pošto je prethodno ostao bez položaja, prilično bolestan. Piše pod pseudonimima: Luiz Aleksandar, Bombe, Anastas de Sarpijer. Umro je u proleće 1842. godine. Posthumno su objavljena mnogobrojna njegova dela, među kojima još jedan roman, Lisjan Leven. Dela Crveno i crno (1830), Parmski kartuzijanski mananstir (1839) Rasprava o ljubavi Lisjan Leven Život Hajdnov Istorija slikarstva u Italiji Rim, Napulj, Firenca Rasin i Šekspir Život Rosinijev

Beograd 2015; Mek povez; 215 strana. `Studija francuskog filozofa Žila Deleza posvećena je delu Anri Bergsona, jednoga od onih mislilaca koji su podjenako bili inspirativni i za umetnike i za filozofe. Bergsonove ideje su u samom korenu čitavog ekspresionističkog pokreta, ali ih možemo naći i kao značajan podsticaj za mnoge filozofske rasprave. U svojoj studiji, koju čine četiri poglavlja, Delez nastoji da sistematičnoj analizi podvrgne koherenciju Bergsonove misli, da ispita logičke pretpostavke na kojima se ta misao zasniva. To je razlog što će ova studija biti zanimljiva širokom krugu zainteresovanih, od filozofa do onoih koji se bave problemima pojedinih umetnosti.` Sadržaj: 1. Intuicija kao metod 2. Trajanje kao neposredna datost 3. Pamćenje kao virtuelna koegzistencija 4. Jedno ili više trajanja? 5. Životni elan kao kretanje diferencijacije Žil Delez (Gilles Deleuze), francuski filozof, rođen je u Parizu 18. januara 1925. godine, gde je i umro 4. novembra 1995. Od šezdesetih godina prošlog veka do svoje smrti Delez je napisao brojna filozofska dela koja su imala veoma veliki uticaj na samu filozofiju, kao i na književnost, film i slikarstvo. Najpre smatran istoričarem, Delez predlaže novu definiciju filozofa, kao `čoveka koji stvara koncepte`. A i sam postaje stvaralac u filozofiji: pre svega ga zanimaju odnosi između smisla, nesmisla i događaja (na Šta ga inspiriše delo L. Kerola i dela grčkih stoika). Razvija originalnu metafiziku i filozofiju umetnosti. Zajedno sa Feliksom Gatarijem, stvara koncept deteritorijalizacije, pri čemu u isto vreme iznosi kritiku psihoanalize i kapitalizma.

MOĆ POSTOJANJA HEDONISTIČKI MANIFEST MIŠEL ONFRE Str 227 Povez mek Stanje knjige dobro O knjizi PREDGOVOR: Autoportret autora kao deteta PRVI DEO: ALTERNATIVNA METODA I. POBOČNI TOK FILOZOFIJE 1) Vladajuća istoriografija. 2) Platonovsko a priori. 3) Protivistorija filozofije II. TELESNI RAZUM 1) Autobiografski roman. 2) Egzistencijalni hapaks. 3) Dešifrovanje jedne egodikeje III. FILOZOFSKI ŽIVOT 1) Perspektiva mudrosti. 2) Pragmatički utilitarizam. Hedonistički sistem DRUGI DEO: ETIKA PO IZBORU I. ATEOLOŠKI MORAL 1) Jevrejsko-hišćanska epistema. 2) Nužna dehristijanizacija. 3) Posthrišćanski ateizam II. IMANENTNO PRAVILO IGRE 1) Estetička etika. 2) Vajanje našeg Ja. 3) Neuronsko obučavanje III. HEDONISTIČKA INTERSUBJEKTIVNOST 1) Hedonistički ugovor. 2) Etički krugovi. 3) Dijalektika učtivosti TREĆI DEO: SOLARNA EROTIKA I. ASKETSKI IDEAL 1) Mitologija nedostatka. 2) Ideologija porodice. 3) Asketski kodeks II. LIBERTARIJANSKI LIBIDO 1) Lagani eros. 2) Samačka mašina. 3) Metafizika sterilnosti III. TELESNA GOSTOLJUBIVOST 1) Erotski ugovor. 2) Ludičke kombinacije. 3) Libertenski feminizam ČETVRTI DEO: KINIČKA ESTETIKA I. LOGIKA ARHIPELAGA 1) Revolucija gotovog proizvoda. 2) Smrt Lepog. 3) Arheologija sadašnjice II. PSIHOPATOLOGIJA UMETNOSTI 1) Nihilistička negativnost. 2) Istrajnost platonizma. 3) Religija robe III. KINIČKA UMETNOST 1) Cinični protivotrov. 2) Prenošenje kodova. 3) Ponovno materijalizovanje stvarnog PETI DEO: PROMETEJSKA BIOETIKA I. DEHRISTIJANIZOVANO TELO 1) Anđeoski model. 2) Heuristika smelosti. 3) Produžetak tela II. VEŠTINA VEŠTAČKOG 1) Prevazilaženje ljudskog. 2) Eugenika izbegavanja. 3) Metafizika veštačkih tvorevina III. FAUSTOVSKO TELO 1) Između dva ništavila. 2) Neuronski identitet. 3) Pedagogija smrti ŠESTI DEO: LIBERTARIJANSKA POLITIKA I. KARTOGRAFIJA BEDE 1) Liberalna imperijalna logika. 2) Prljava beda protiv čiste bede. 3) Mikrološki fašizam II. HEDONISTIČKA POLITIKA 1) Libertarijanski kolerički genije. 2) Levo ničeovstvo. 3) Dokrajčiti Maj `68 III. PRAKSA OTPORA 1) Pojedinac postaje revolucionaran. 2) Udruženje egoista. 3) Hedonistička politika `Posle izvanrednog uspeha Ateološke rasprave kod naših čitalaca, od vodećeg i najprovokativnijeg francuskog mislioca danas donosimo delo za koje sam Mišel Onfre kaže: „Pošto sam prevalio presudnu deonicu od trideset knjiga, osećam potrebu da utvrdim dokle smo stigli s pitanjem hedonizma. Ako bi trebalo da ga svedem na jednu upitnu rečenicu, to bi očigledno bila ona Spinozina: Šta telo može? Čemu treba da dodam: po čemu je ono postalo omiljeni predmet filozofije? Zatim, još niz pitanja: kako promišljati umetnika? Kako uvesti etiku na teren estetike? Koje mesto ostaviti Dionisu u civilizaciji potpuno podređenoj Apolonu? Kakva je priroda odnosa između hedonizma i anarhizma? U kojim je uslovima ostvarljiva neka filozofija? Sta telo može očekivati od postmoderne biotehnologije? Kakav je odnos između biografije i pisanja u filozofiji? Prema kojim načelima se proizvode filozofske mitologije? Kako dehristijanizovati zapadnu epistemu? Da li su moguće nove zajednice? Odgovori na ova pitanja prizivaju niz razrada koje će uspostaviti jednu radikalno egzistencijalnu misao. Otuda umetnička subjektivnost, imanentna etika, kinička estetika, libertarijanska politika, levo niečovstvo, senzualistički materijalizam, radosni utilitarizam, solarna erotika, prometejska bioetika, faustovsko telo, egzistencijalni hapaks, filozofski život, alternativan istoriografija, posthrišćanska ateologija, hedonistički ugovori, što su sve prilike da se naša melanholična vremena ponovo očaraju predlozima za misao koja će živeti.`

Odlično stanje Matica srpska Radnja ovog romana koji je Stendalu doneo svetsku slavu, smeštena je u vreme Burbonske restauracije dvadesetih godina 21 veka, posle Napoleonovog poraza i proterivanja. Roman prati život Žilijena Sorela, zgodnog, mladog i ambicioznog siromašnog provincijalca, sina drvodelje koji želi da nađe sebi značajno mesto u društvu. Vođen Napoleonovim idejama želi da postigne vrtoglav i brz uspeh, ali društvene prilike su se promenile i Napoleonove ideje mu ne pomažu u tome. Žilijen će zatim svoj put ka uspehu pokušati da nađe zavodeći srca vladajućih žena. Da li će u tome uspeti? Kroz priču o Sorelu, Stendal na satiričan način oslikava i francusko društvo iz doba Burbonske restauracije, prožeto korupcijom, pohlepom i dosadom. Mari-Anri Bel (franc. Marie-Henri Beyle; Grenobl, 23. januar 1783 — Pariz, 23. mart 1842), poznatiji pod pseudonimom Stendal,[1][2][3] bio je francuski pisac čija se dela smatraju pretečom realizma. Stendal Stendhal.jpg Stendalov portret, Johan Olaf Zodermark Puno ime Mari-Anri Bel Datum rođenja 23. januar 1783. Mesto rođenja Grenobl, Francuska Datum smrti 23. mart 1842. (59 god.) Mesto smrti Pariz, Francuska Biografija Uredi Stendal je rođen u Grenoblu 23. januara 1783. godine. Imao je teško detinjstvo. Kasnije je uspeo da proputuje Nemačkom, ali je bio više vezan za Italiju gde je postao konzul. Većinu svojih dela je napisao u Italiji i objavio pod pseudonimom Stendal. Njegov roman Crveno i crno zasnovan je na istinitom događaju objavljenom u novinskoj hronici. Najpoznatija Stendalova dela su romani Crveno i crno, Parmski kartuzijanski manastir i Rasprava o ljubavi. Po opštem mišljenju, Parmski kartuzijanski manastir je jedan od najuzbudljivijih ljubavnih romana u francuskoj i evropskoj književnosti.[4] S obzirom da je živeo u periodu romantizma, njegova realističarska dela nisu bila cenjena u to vreme. Svoj rad je posvetio „nekolicini srećnika“, misleći pritom na one koji su, posle njegove smrti, početkom XX veka „otkrili“ njegov talenat. Detinjstvo i mladost Uredi Iz njegove autobiografije Život Anrija Brilara se može saznati da je njegova majka umrla na porođaju kada je imao sedam godina. Taj događaj ne samo da je odredio njegovo detinjstvo, već je odredio njegov kasniji život. Otac mu je bio „pobožani građanin koji je mislio samo na zaradu“. Odgajio ga je deda Anri Ganjon, lekar koga se Stendal seća kao „ljubaznog i zabavnog“. Deda mu je bio obrazovan i posvećivao mu je pažnju, čitao mu, uticao da zavoli književnost. Vrlo rano Stendal čita Molijera, Voltera, Horacija… Sa 13 godina upisuje se u Centralnu školu u Grenoblu, počinje da se druži sa vršnjacima, stiče prijatelje i izuzetno je uspešan u matematici. Zahvaljujući baš matematici, dobija stipendiju i sa 16 godina upisuje Politehničku školu u Parizu. Nije očaran Parizom, doživljava „grad svetlosti“ kao “blatnjav, bez planina”, grad vrlo zauzetih ljudi koje on ne poznaje. Razboljeva se. Posle ozdravljenja, napušta studije, želi da bude zavodnik i „da piše komedije“. Međutim, zapošljava se u Ministarstvu rata. Kada se Napoleon proglasio za cara, 1804. godine imenovao je Stendala za prvog konzula u Italiji. Dve godine kasnije vraća se u Pariz kao oficir Napoleonove armije i prati neposredno, na bojnom polju Bonapartine vojne uspehe u Nemačkoj, ukidanje Svetog rimskog carstva, stvaranje Rajnske konfederacije.[5][6][7] U autobiografiji kaže da je tim događajem, oficirskim pozivom „bio potpuno opijen, lud od sreće i radosti.“ Istovremeno boraveći u Nemačkoj otkriva Mocarta, njegovu muziku i fasciniran je, zanesen njenom lepotom. Ta opčinjenost lepotom umetničkog dela ili nekom prirodnom lepotom, čemu je bio sklon Stendal naziva „Stendalov sindrom“ u medicini i podrazumeva ubrzan rad srca, gušenje… Priključiće se i Napoleonovom pohodu na Moskvu septembra 1812. godine. Biće svedok pobede kod Borodina, a kasnije 1815. godine definitivnog velikog Napoleonovog poraza i predaje. Vraća se u Italiju, u „novu i pravu domovinu“ kako kaže. U Italiji je napisao: Život Hajdnov, Istoriju slikarstva u Italiji i putopis Rim, Napulj, Firenca. Pod sumnjom da šuruje sa karbonarima, tajnim grupama koje su se borile protiv restauracije monarhije i koje su se raširile po Apeninskom poluostrvu, Stendal je proteran iz Italije. Vraća se u Pariz, grad u kome je napisao neka od najvažnijih dela: studiju Rasin i Šekspir, Život Rosinijev i svoje kapitalno delo Crveno i crno. Kasniji život i smrt Uredi Od 1831. godine ponovo je u Italiji. Opet je konzul u Čivitavekiji, malom gradiću blizu Rima. Čita stare italijanske hronike i u njima nalazi motive za mnogobrojne novele, kao i za svoj drugi veliki roman Parmski kartuzijanski manastir. Pred kraj života, vraća se u Pariz 1841. godine pošto je prethodno ostao bez položaja, prilično bolestan. Piše pod pseudonimima: Luiz Aleksandar, Bombe, Anastas de Sarpijer. Umro je u proleće 1842. godine. Posthumno su objavljena mnogobrojna njegova dela, među kojima još jedan roman, Lisjan Leven. Dela Uredi Crveno i crno (1830), Parmski kartuzijanski mananstir (1839) Rasprava o ljubavi Lisjan Leven Život Hajdnov Istorija slikarstva u Italiji Rim, Napulj, Firenca Rasin i Šekspir Život Rosinijev Nedovršena autobiografska dela Uredi Memoari jednog egoiste (1892), Život Anrija Brilara (1890).

Anri Bejl Stendal Crveno i crno Tvrdi povez Radnja ovog romana koji je Stendalu doneo svetsku slavu, smeštena je u vreme Burbonske restauracije dvadesetih godina 21 veka, posle Napoleonovog poraza i proterivanja. Roman prati život Žilijena Sorela, zgodnog, mladog i ambicioznog siromašnog provincijalca, sina drvodelje koji želi da nađe sebi značajno mesto u društvu. Vođen Napoleonovim idejama želi da postigne vrtoglav i brz uspeh, ali društvene prilike su se promenile i Napoleonove ideje mu ne pomažu u tome. Žilijen će zatim svoj put ka uspehu pokušati da nađe zavodeći srca vladajućih žena. Da li će u tome uspeti? Kroz priču o Sorelu, Stendal na satiričan način oslikava i francusko društvo iz doba Burbonske restauracije, prožeto korupcijom, pohlepom i dosadom. Mari-Anri Bel (franc. Marie-Henri Beyle; Grenobl, 23. januar 1783 — Pariz, 23. mart 1842), poznatiji pod pseudonimom Stendal,[1][2][3] bio je francuski pisac čija se dela smatraju pretečom realizma. Stendal Stendhal.jpg Stendalov portret, Johan Olaf Zodermark Puno ime Mari-Anri Bel Datum rođenja 23. januar 1783. Mesto rođenja Grenobl, Francuska Datum smrti 23. mart 1842. (59 god.) Mesto smrti Pariz, Francuska Biografija Uredi Stendal je rođen u Grenoblu 23. januara 1783. godine. Imao je teško detinjstvo. Kasnije je uspeo da proputuje Nemačkom, ali je bio više vezan za Italiju gde je postao konzul. Većinu svojih dela je napisao u Italiji i objavio pod pseudonimom Stendal. Njegov roman Crveno i crno zasnovan je na istinitom događaju objavljenom u novinskoj hronici. Najpoznatija Stendalova dela su romani Crveno i crno, Parmski kartuzijanski manastir i Rasprava o ljubavi. Po opštem mišljenju, Parmski kartuzijanski manastir je jedan od najuzbudljivijih ljubavnih romana u francuskoj i evropskoj književnosti.[4] S obzirom da je živeo u periodu romantizma, njegova realističarska dela nisu bila cenjena u to vreme. Svoj rad je posvetio „nekolicini srećnika“, misleći pritom na one koji su, posle njegove smrti, početkom XX veka „otkrili“ njegov talenat. Detinjstvo i mladost Uredi Iz njegove autobiografije Život Anrija Brilara se može saznati da je njegova majka umrla na porođaju kada je imao sedam godina. Taj događaj ne samo da je odredio njegovo detinjstvo, već je odredio njegov kasniji život. Otac mu je bio „pobožani građanin koji je mislio samo na zaradu“. Odgajio ga je deda Anri Ganjon, lekar koga se Stendal seća kao „ljubaznog i zabavnog“. Deda mu je bio obrazovan i posvećivao mu je pažnju, čitao mu, uticao da zavoli književnost. Vrlo rano Stendal čita Molijera, Voltera, Horacija… Sa 13 godina upisuje se u Centralnu školu u Grenoblu, počinje da se druži sa vršnjacima, stiče prijatelje i izuzetno je uspešan u matematici. Zahvaljujući baš matematici, dobija stipendiju i sa 16 godina upisuje Politehničku školu u Parizu. Nije očaran Parizom, doživljava „grad svetlosti“ kao “blatnjav, bez planina”, grad vrlo zauzetih ljudi koje on ne poznaje. Razboljeva se. Posle ozdravljenja, napušta studije, želi da bude zavodnik i „da piše komedije“. Međutim, zapošljava se u Ministarstvu rata. Kada se Napoleon proglasio za cara, 1804. godine imenovao je Stendala za prvog konzula u Italiji. Dve godine kasnije vraća se u Pariz kao oficir Napoleonove armije i prati neposredno, na bojnom polju Bonapartine vojne uspehe u Nemačkoj, ukidanje Svetog rimskog carstva, stvaranje Rajnske konfederacije.[5][6][7] U autobiografiji kaže da je tim događajem, oficirskim pozivom „bio potpuno opijen, lud od sreće i radosti.“ Istovremeno boraveći u Nemačkoj otkriva Mocarta, njegovu muziku i fasciniran je, zanesen njenom lepotom. Ta opčinjenost lepotom umetničkog dela ili nekom prirodnom lepotom, čemu je bio sklon Stendal naziva „Stendalov sindrom“ u medicini i podrazumeva ubrzan rad srca, gušenje… Priključiće se i Napoleonovom pohodu na Moskvu septembra 1812. godine. Biće svedok pobede kod Borodina, a kasnije 1815. godine definitivnog velikog Napoleonovog poraza i predaje. Vraća se u Italiju, u „novu i pravu domovinu“ kako kaže. U Italiji je napisao: Život Hajdnov, Istoriju slikarstva u Italiji i putopis Rim, Napulj, Firenca. Pod sumnjom da šuruje sa karbonarima, tajnim grupama koje su se borile protiv restauracije monarhije i koje su se raširile po Apeninskom poluostrvu, Stendal je proteran iz Italije. Vraća se u Pariz, grad u kome je napisao neka od najvažnijih dela: studiju Rasin i Šekspir, Život Rosinijev i svoje kapitalno delo Crveno i crno. Kasniji život i smrt Uredi Od 1831. godine ponovo je u Italiji. Opet je konzul u Čivitavekiji, malom gradiću blizu Rima. Čita stare italijanske hronike i u njima nalazi motive za mnogobrojne novele, kao i za svoj drugi veliki roman Parmski kartuzijanski manastir. Pred kraj života, vraća se u Pariz 1841. godine pošto je prethodno ostao bez položaja, prilično bolestan. Piše pod pseudonimima: Luiz Aleksandar, Bombe, Anastas de Sarpijer. Umro je u proleće 1842. godine. Posthumno su objavljena mnogobrojna njegova dela, među kojima još jedan roman, Lisjan Leven. Dela Uredi Crveno i crno (1830), Parmski kartuzijanski mananstir (1839) Rasprava o ljubavi Lisjan Leven Život Hajdnov Istorija slikarstva u Italiji Rim, Napulj, Firenca Rasin i Šekspir Život Rosinijev Nedovršena autobiografska dela Uredi Memoari jednog egoiste (1892), Život Anrija Brilara (1890).