Sabrana dela 7 knjiga, Ljubivoje Rsumovic Zrinski, Čakovec 1988. tvrdi povez, omot, ilustr. Poezija za decu. 1. Ma šta mi reče 2. Vesti iz nesvesti 3. Još nam samo ale fale 4. Sjaj na pragu 5. Zov tetreba 6. Obad 7.Šuma koja hoda ili knjiga o Ršumu vr441

gra STRUCTATOR za modelovanje i maketarstvo sa oznakom D.R.G.M. ( Patent zaštićen od vlade Rajha ) sastoji se od 4 kutije sa mnoštvom drvenih delova.Velika drvena kutija je sa poklopcem koji više nije pričvršćen za kutiju dimenzija 385 x 335 mm ( moguća restauracija ) , katalozi su iz dva dela numerisani brojevima Nr. 0-1 i No.2-4 i sadrže mnogo skica kuća , kranova, vagona itd. Igra je proizvedena u Nemačkoj 1930tih godina i namenjena je kreativnom razvoju dece. Cena je iskazana u RM ( Reichmark)

Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate gusarski brod? A žirafu? Kako stojite sa jednorogom koji vozi svemirski brod? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela.

Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate gusarski brod? A žirafu? Kako stojite sa jednorogom koji vozi svemirski brod? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela.

Opis proizvoda Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate tigra? A noja? Kako stojite sa koalom koja se penje na drvo eukaliptusa? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela.

Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate tigra? A noja? Kako stojite sa koalom koja se penje na drvo eukaliptusa? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela.

Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate tigra? A noja? Kako stojite sa koalom koja se penje na drvo eukaliptusa? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela.

Pred vama je 2 u 1 knjiga: korak po korak vodič i blok za crtanje. Zabava je zagarantovana! Da li možete da nacrtate gusarski brod? A žirafu? Kako stojite sa jednorogom koji vozi svemirski brod? Naravno da možete. Moguće je nacrtati apsolutno sve! Nacrtajte bilo šta na bilo kojem mestu, u bilo koje vreme. Ova 2 u 1 knjiga sadrži preko 100 jednostavnih uputstava za crtanje i blok za vaša fantastična mala i velika remek-dela. Povez knjige : tvrd Strana : 64 Format : 210x297x20 mm Pismo : ćirilica

Grafitna olovka sa debljim grafitnim delom (možda stolarska?) L & C Hardtmuth No 360 Made in Czechoslovakia Dužina 18 cm, prečnik 1 cm, prečnik srca 0,6 cm M K 2

Liga sampiona - champions league,dobro (osrednje,za `trojku`) ocuvan album (sezona 2009/2010 ili 09/10),popunjen skroz. Korice su izlomljene,hrbat je malo pohaban i pukao dole 2 cm. Ima listova koji su malo cepnuti dole 1-2 cm (od brzog prelistavanja najcesce),rezultati su delom pisani (plus je neko hemijskom da kazem `otkacio` klubove koji su prosli dalje),sredina drzi (na sve tri spajalice),ima slicica koje su blago ukrivo lepljene. Retko se ovi albumi nalaze sad popunjeni (posle skoro 15 godina).

Korak 1: Starosna grupa: Predškolci: 3-6 godina Čarobnjaci Ivica i Marica Ali-baba i četrdeset razbojnika Korak 2: Starosna grupa: Mali školarci: 7-9 godina Alisa u zemlji čuda Čarobnjak iz Oza Priča o vozovima Priča o Olimpijskim igrama Snežna kraljica Korak po korak je serijal namenjen deci koja tek otkrivaju čarobni svet knjiga. Korak 1. prilagođen je deci koja uče da čitaju i savladavaju slova. Priče iz ove edicije odabrane su i napisane tako da mlade čitatelje zabave i da ih ne zamore svojim obimom. Korak 2. prilagođen je deci koja su uspešno savladala slova i veštinu čitanja. Priče iz ove edicije donose najpoznatija dela najboljih pisaca prilagođena deci i njihovim čitalačkim veštinama. Knjige su bez oštećenja, u odličnom stanju.

filmski plakat: FELLINIJEV CASANOVA italijanski film iz 1976. godine Plakat je iz perioda 1977 - 1980 godina Distribucija: VESNA FILM Ljubljana dimenzije: dužina: 69,9 cm širina: 48,8 cm plakat presavijen 2 puta na pola, po 1 rupica od pribadače ili rajsengle u uglovima plakata, po dva minimalna zacepljenja na donjoj ivici i na gornjem delu desne ivice, TROŠKOVI SLANJA: preporučena tiskovina + tuba + deo troškova pakovanja ------150 dinara preporučena tiskovina + deo troškova pakovanja -------------125 dinara Plakat šaljem kao preporučenu tiskovinu urolan u tubi ili presavijen 2 puta na pola

Stara keramička posuda/ćasa većih dimenzija sa vidljivom oznakom proizvođača na dnu SAAR Annemarie Villeroy i Bosch. Ručno oslikana, unikat. Nedostaci: sitni tragovi korišćenja u unutrašnjosti posude, jedan okrnjen deo na spoljašnjem delu posude u unutrašnjem delu ruba manjih dimenzija o,5 x 1 cm. Stanje kao na fotografijama. Dimezije približno: težina 96o gr, gornji prečnik 25 cm, donji prečnik 1o cm, visina 1o,7 cm, zapremina 2 l. Za sva dodatna pojašnjenja i fotografije predmeta pre eventualne kupovine slobodno me kontaktirajte putem kupindo/limundo poruke.

Autor: Igor Skuratović Godina izdanja: 2010. Br. str.: 126 + CD Povez: Tvrd Format: 210mm x 300mm Pismo: Ćirilica Opis Šašava Šuma Knjiga Šašava Šuma raskošno je i bogato opremljeno izdanje sa prelepim, kolornim ilustracijama koja je urađena iz dva dela. Prvi deo obuhvata 29 pesmica: Malo pače, Prolećna pesma, Pesma o kornjači, Zeka doktor i druge. Drugi deo knjige je bojanka – odeljak za bojenje + dodatak koji budi kreativnost kod dece: kolorna strana i mogućnost da deca napišu ili svoju pesmicu ili pesmicu koja im se sviđa a ne nalazi se u knjizi. Uz knjigu se nalazi i CD sa 10 pesama : 1. Kad porastem šta ću biti 2. Kornjačina kuća 3. Lijin ručak 4. Medina pesma 5. Vrat za drugi sprat 6. Ježić Bežić 7. Idemo u grad 8. Šta jede slon 9. Malo pače 10. Gospodin tvor

kompletno delo u dve knjige ilustrovano lepo očuvano kao na slikama Tehnička knjiga 1952 Ilustrovano Mek povez sa omotačima Žil Vern (franc. Jules Verne, IPA: /ʒyl vɛʁn/; Nant, 8. februar 1828 — Amjen, 24. mart 1905) bio je francuski romanopisac, pesnik i dramski pisac, najpoznatiji po svojim avanturističkim romanima i njegovom snažnom uticaju na književni žanr naučne fantastike. Rođen u Nantu, trebalo je da prati stope svoga oca i postane advokat, ali već od rane mladosti ga je više privlačilo pozorište i pisanje tekstova. Njegova saradnja sa izdavačem Pjerom Žilom Ecelom dovela je do stvaranja Neobičnih putovanja, veoma uspešne serije romana u kojoj su se nalazila dela kao što su Put u središte Zemlje, Dvadeset hiljada milja pod morem i Put oko sveta za osamdeset dana. Vern se, generalno, smatra glavnim književnim autorom u Francuskoj i većem delu Evrope, gde je imao veliki uticaj na književne žanrove avangardu i nadrealizam.[1] Međutim, njegova reputacija je značajno drugačija u anglofonim regionima, gde se često spominje kao pisac fantastike i knjiga za decu, ne samo zbog skraćenih i izmenjenih prevoda u koja su njegovi romani često preštampavani.[2] Žil Vern je drugi najprevođeniji autor na svetu, a nalazi se između engleskih pisaca — Agate Kristi i Vilijama Šekspira — ali je bio najprevođeniji autor tokom šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka. Njegov doprinos žanru je bio takav, da se zajedno sa piscima Herbertom Džordžom Velsom i Hugom Gernsbekom, ponekad naziva jednim od „očeva naučne fantastike” Žil Gabrijel Vern je rođen 8. februara 1828. godine na ostrvu Fedo u Nantu, kao sin Pjera Verna i Sofi Alot de la Fije.[4] Otac Pjer je bio advokat, a majka Sofi poreklom iz brodograditeljske i brodovlasničke porodice. Majčina porodica ima delom škotsko poreklo, nakon što se jedan predak 1462. godine priključio gardi Luja XI, te dobio plemićku titulu za vernu službu kralju. S druge strane, očeva porodica je keltskog porekla, koja je dugo živela u Francuskoj.[5] Osim Žila, porodica Vern je imala još četvero dece — sina Pola, te kćerke Anu, Matildu i Mari.[6] Sa 8 godina, Žil Vern je počeo da pohađa „Sen Stanislas”, katoličku školu koja je odgovarala religijskim uverenjima njegovog oca. Nakon osnovnog obrazovanja, završio je srednju školu u Nantu, gde je dobio klasično obrazovanje, koje uključuje poznavanje grčkog i latinskog jezika, te retorike, pevanja i geografije.[7] Žil i njegova porodica dosta vremena su provodili na obalama reke Loare, na kojoj su posedovali vikendicu, u koju su njegov brat i on često dolazili. Na taj način, Žil je razvio interesovanje za putovanja i avanture. Godine 1839, pretpostavlja se da se Žil ukrcao na jedrenjak „Korali”, koji je putovao za Indiju. Nakon što je njegov otac to otkrio, sprečio je Žila, te ga nagovorio da mu obeća da će da putuje „samo u svojoj mašti”.[8] Sada je poznato da je to verovatno izmišljena priča Žilove nećake Margerit Alot de la Fije, njegovog prvog biografa, mada je moguće da je priča inspirisana stvarnim incidentom. Obrazovanje Nakon što je završio osnovno i srednje obrazovanje, Žil je, na nagovor oca, prosperitetnog advokata, otišao u Pariz kako bi završio pravo.[9] Vern je stigao u Pariz 1848. godine, u vreme političkih nemira, kada se desila Francuska revolucija. Žil je došao u grad neposredno pre izbora Napoleona III Bonaparte za prvog predsednika Republike.[10] U to vreme, Vern je napisao brojne sonete, te čak i par poetskih tragedija za pozorište lutaka. Godine 1848, stric Fransisk de Šatobur ga je uveo u književne krugove, gde je upoznao Dime — oca i sina; stariji Dima je posle imao veliki uticaj na Vernovo privatno i književno usmerenje.[11] Kada je otac shvatio da se Žil ne trudi oko studiranja prava, te da mu je pisanje draže, prestao je da mu šalje novac u Pariz. Nakon što je je potrošio svu ušteđevinu na knjige, nije imao više ni za hranu, što je izazvalo brojne tegobe — izazivajući mu stomačne poremećaje i fekalne inkontinencije, te nervne poremećaje, koji su kulminirali paralizom facijalisa.[12] Pored svih zdravstvenih i ličnih problema, Žil je u januaru 1851. godine uspeo da završi fakultet, te stekne zvanje advokata.[13] Iako sa zvanjem advokata, Žil je odlučio da se ne vrati ocu i radi u njegovoj kancelariji, već je ostao u Parizu. Počeo je da radi kao notar, a zatim kao sekretar u pozorištu „Lirik”.[14] Porodični život U maju 1856. godine, Vern je otputovao u Amjen, kako bi bio kum na venčanju jednog prijatelja, Ogista Lelarža. Verna je mladina porodica pozvala da ostane par dana kod njih, što je on prihvatio. Sprijateljio se sa svima, a najviše sa mladinom sestrom, Onorin de Vijan Morel, dvadesetšestogodišnjom udovicom koja je imala dvoje dece.[15][16] Nadajući se da će pronaći siguran izvor prihoda, kako bi mogao da se oženi sa Onorin pred sudom, Žil je prihvatio ponudu svog brata, te započeo posao posrednika.[17] Nakon što mu se finansijska situacija poboljšala, Vern je dobio naklonost Onorin i njene porodice, te su se venčali 10. januara 1857. godine.[18] Žil je u julu 1858. godine dobio ponudu — da bez ikakve naknade putuje brodom od Bordoa do Liverpula i Škotske. Putovanje, Vernovo prvo izvan Francuske, duboko ga je oduševilo, a on je na istom pisao romane.[19] Kasnije je išao u Stokholm, odakle je putovao u Kristijaniju i kroz Telemark.[20] Međutim, na putu kroz Dansku, u žurbi se vratio u Pariz, ali je ipak propustio rođenje Mišela, svog jedinog biološkog sina.[21] Poslednje godine Vern u samrtnoj postelji Iako je odrastao kao katolik, Vern je postao deist u poznim godinama.[22] Neki naučnici veruju da se njegova deistička filozofija ogleda u njegovim romanima, jer oni često uključuju pojam Boga ili božanskog proviđenja, ali retko se pominje koncept Hrista.[23] Dana 9. marta 1886. godine, kada se Vern vraćao kući, njegov dvadesetpetogodišnji nećak, Gaston, dva puta je pucao u njega iz pištolja. Prvi metak ga je promašio, ali ga je drugi pogodio u nogu; Žil je preživeo, ali je zbog hica u nogu do kraja života šepao. Ovaj incident se nije pročuo u medijima, ali Gaston je proveo ostatak života u jednoj ustanovi za mentalno obolele osobe.[24] Posle smrti svoje majke i prijatelja Ecela, Vern je objavljivao radove sa mračnijom tematikom. Godine 1888, Vern je ušao u politiku i bio je izabran za odbornika u grad Amjenu, gde je učestvovao u organizaciji koje su poboljšale život u gradu, te je na toj funkciji proveo oko petnaest godina.[25] Godine 1905, bolovao je od dijabetesa, koji mu je u potpunosti oduzeo vid, a preminuo je 24. marta u svom domu u Amjenu.[26] Godine 1863, Vern je napisao roman pod nazivom Pariz u 20. veku — o mladom čoveku koji živi u svetu staklenih nebodera, brzih vozova, automobila sa pogonom na gas, računara i globalnih komunikacionih mreža, ali i sa životom bez sreće. Roman ima tragičan kraj, a Ecel je mislio da će pesimizam romana uništi Vernov sjajan uspeh, te su odlučili da objavljivanje romana odgode na dvadeset godina. Vern je stavio rukopis u sef, u kom ga je 1989. godine pronašao njegov praunuk, koji ga je objavio 1994. godine. Bibliografija Najveći broj Vernovih dela spada u seriju romana pod nazivom Neobična putovanja, koja obuhvata sve njegove romane, osim dva — Pariz u 20. veku i Povratak u Britaniju, koja su objavljena posthumno 1989. i 1994. godine. Neki od njegovih romana su ostala nezavršena zbog njegove smrti, a mnoge od njih je posthumno prilagodio i prepisao njegov sin Mišel. Vern je, takođe, napisao mnoge drame, poeme, tekstove pesama, operska libreta i pripovetke, kao i razne eseje. Put oko zemlje za osamdeset dana - Žil Vern Žil Vern - 20.000 milja pod morem 1-2 Čudesni svet Đorđa Lobačeva Žil Vern - Delfin, najbrži brod na svetu Arhipelag u plamenu Jules Verne - Plivajuci grad Jules Verne (Žil Vern), Tajanstveni otok Žil Vern - Pet nedelja u balonu Žil Vern - Otkrivenje zemlje ŽIL VERN, SVET POD MOREM Žil Vern - Pet stotina miliona begeninih Dvadeset hiljada milja pod morem

U dobrom stanju! Na donjoj desnoj levoj strani malo ostecen, ostalo u dodbrom stanju! Redje u ponudi! 49cm x 69cm Ali: Strah jede dušu (njemački: Angst essen Seele auf, lit. `Fear Eat Soul Up`) je zapadnonjemački film iz 1974. godine koji je napisao i režirao Rainer Werner Fassbinder, a glavne uloge tumače Brigitte Mira i El Hedi ben Salem. Film je osvojio nagradu Međunarodne federacije filmskih kritičara za najbolji film u konkurenciji i nagradu ekumenskog žirija na Filmskom festivalu u Cannesu 1974. [2] Smatra se jednim od najmoćnijih Fassbinderovih djela, a mnogi ga pozdravljaju kao remek-djelo. Film se vrti oko romanse koja se razvija između Emmi, starije Njemice, i Alija, marokanske radnice migrantice u Njemačkoj nakon Drugog svjetskog rata. Directed by Rainer Werner Fassbinder Produced by Rainer Werner Fassbinder[1] Written by Rainer Werner Fassbinder[1] Starring Brigitte Mira El Hedi ben Salem Barbara Valentin Irm Hermann Cinematography Jürgen Jürges[1] Edited by Thea Eymèsz[1] Production company Tango-Film[1] Distributed by Filmverlag der Autoren GmbH & Co. Vertriebs KG[1] Release date 5 March 1974 (West Germany) Running time 93 minutes Country West Germany Rainer Werner Fassbinder (Bad Wörishofen, 31. svibnja 1945. - München, 10. lipnja 1982.), njemački filmski redatelj, scenarist i glumac. Začetnik je njemačkog novog vala, te jedan od najplodnijih redatelja uopće snimajući po četiri cjelovečernja filma godišnje. Blag i brutalan, nježan i ciničan, spreman na žrtvu i egocentričan, na poslu bezobziran diktator koji je stalno sanjao o radu u komuni, od svijeta zatvorenoj grupi ili kolektivu, debeljuškast tip, zapuštena izgleda, šlampav u odijevanju - uvijek u istoj crnoj kožnatoj jakni i trapericama, više je nalikovao zadriglom pijancu iz seoske bavarske krčme nego proslavljenom filmskom redatelju, koji je maštao o tome kako će jednog dana u Njemačkoj stvoriti europski Hollywood. Filmski plakat

Naša djeca, Zagreb 1979. dobro očuvano kao na slikama extra retko u ponudi Ismet Ico Voljevica (Mostar, 1922—2008, Zagreb) bio je jedan od naistaknutijih i najnagrađivanijih hrvatskih karikaturista. Najveći deo svog života objavljivao je karikature u Večerenjem listu, knjigama i drugim izdanjima. „Grga protokol” bio je jedan od Voljevicevih neuništivih likova sa karikatura, jer je bip uvek aktuelan. Karikatura Grge protokola objavljena je u 12.830 situacija neprekidno svaki dan u Večernjem listu od 1. januara 1962. do 30. novembra 2000. godine. Ismet Voljevica Datum rođenja 18. jul 1922. Mesto rođenja Mostar Kraljevina SHS Datum smrti 30. oktobar 2008. (86 god.) Mesto smrti Zagreb Hrvatska Najvažnija dela Karikatura Grga protokol Život i karijera Uredi Rođen je 18. jula 1922. godine u Mostaru. Po završenoj gimnaziju u Sarajevu studirao je na Arhitektonskom fakultetu u Zagrebu. Na studije je otišao 1947. po naredbi tadašnje komunističke vlasti, da bi svi koji imaju gimnaziju popunili prazna mesta na fakultetima u posleratnom periodu. Tako se Voljevica iz Sarajeva našao na arhitekturi u Zagrebu.[1] Još kao student počeo je da sarađuje u humorističkom nedeljniku Kerempuh, u kojem je tri godine, do 1954., objavljivao karikaturu „Grga protokol”. Potom je Grgu objavljivao u Globusu i Narodnom listu, a onda je prešao u tadašnji NIŠP Vjesnik, gde je najpre u Vjesniku, a onda od 1. juna 1962. do novembra 2000. godine u Večernjem listu, objavio 12.830 karikaturu Grge protokola. Tako da je sa onima ranijim popularnim strip-karikaturam bila objavljena, ukupno u 15.230 raznih verzija. Stariji čitaoci Večernjeg lista sigurno se sećaju te strip-karikature koja je bila svakodnevni komentar aktuelnih zbivanja iz ugla običnog čoveka, koja je svakodnevno izlazila na poslednjoj stranici ovog lista. Ico Voljevica je za svoje vreme u kome je intenzivno stvarao karikature bio jedan od najjačih kolumnista Večernjeg lista. Posebno je bio cenjen i omiljen među čitaocima. Večernji listi i Grga zahvaljujući njemu postali su sinonimi, i Večernjem listu, koji se čitao od poslednje stranice doneli veliki tiraž. Preminuo je u Zagrebu u 87. godini života, nakon duge i teške bolesti.[2]

Retko u ponudi engleski bogato ilustrovano Hajdi je švajcarski roman za decu koji je napisala Johana Špiri. To je svetski poznat bestseler, prvobitno objavljen u dva dela, Hajdine godine učenja i putovanja[α 1] i Hajdi koristi ono što je naučila[α 2][1]. Reč je o romanu o događajima u životu petogodišnje devojčice u zaštiti svoga dede, u švajcarskim Alpima. Napisana je kao knjiga «za decu i one koji vole decu», kao što je citirano podnaslovom, u prvom izdanju 1880. od strane autorice Johane Špiri. Hajdi je jedna od najprodavanijih knjiga ikada napisanih i jedan je od najpoznatijih dela švajcarske književnosti. Spyri je ovom serijom romana stvorila romantičnu i idealno-tipsku sliku Švicarske koja je i danas prostrana. Sadržaj 1 Radnja romana 2 Likovi 2.1 Hajdi 2.2 Deda 2.3 Petar 2.4 Klara 3 Film, televizijska i pozorišna adaptacija 4 Pogledaj još 5 Povezano 6 Bilješke 7 Izvori 8 Bibliografija 9 Spoljašnje veze Radnja romana[uredi | uredi kod] Tetka Deta žuri nazad ostavljajući Hajdi sa dedom. Ovaj dio članka je u začetku. Pogledajte kako uređivati članak i pomozite Wikipediji u njegovom proširenju. Likovi[uredi | uredi kod] Hajdi[uredi | uredi kod] Ovaj dio članka je u začetku. Pogledajte kako uređivati članak i pomozite Wikipediji u njegovom proširenju. Deda[uredi | uredi kod] Ovaj dio članka je u začetku. Pogledajte kako uređivati članak i pomozite Wikipediji u njegovom proširenju. Petar[uredi | uredi kod] Ovaj dio članka je u začetku. Pogledajte kako uređivati članak i pomozite Wikipediji u njegovom proširenju. Klara[uredi | uredi kod] Ovaj dio članka je u začetku. Pogledajte kako uređivati članak i pomozite Wikipediji u njegovom proširenju. Film, televizijska i pozorišna adaptacija[uredi | uredi kod] Oko 20 filmova ili televizijskih produkcija su napravljeni iz originalne priče, mnogi od njih su postali veoma popularni. Među njima su najpoznatiji: Heidi, američki nijemi film iz 1920. godine, ul. Madge Evans Heidi, američki crno-bijeli zvučni film iz 1937. godine, ul. Shirley Temple Heidi, američki TV-film iz 1968. godine Heidi, japanska anime TV-serija iz 1974. godine Pogledaj još[uredi | uredi kod] Johana Špiri (pisac) 2521 Heidi (asteroid) Povezano[uredi | uredi kod] Njemačka književnost Хајди је швајцарски роман за децу који је написала Јохана Шпири. То је светски познат бестселер, првобитно објављен у два дела, Хајдине године учења и путовања (немачки: Heidis Lehr- und Wanderjahre) и Хајди користи оно што је научила (немачки: Heidi kann brauchen, was sie gelernt hat)[1]. Реч је о роману о догађајима у животу петогодишње девојчице у заштити свога деде, у швајцарским Алпима. Написана је као књига `за децу и оне који воле децу` (као што је цитирано поднасловом) у првом издању 1880. од стране швајцарскe ауторке Јохане Шпири. Хајди је једна од најпродаванијих књига икада написаних и једно је од најпознатијих дела швајцарске књижевности. Први превод романа на српски изашао је 1943.[2] Радња романа[уреди | уреди извор]  УПОЗОРЕЊЕ: Следе детаљи заплета или комплетан опис радње! Тетка Дета жури назад остављајући Хајди са дедом. Петогодишња девојчица Хајди након смрти својих родитеља, остаје без старатеља. Сестра њене мајке, тетка Дета, сазнаје да Хајди има деду који живи на планини и да је он једини који би се могао бринути о њој. Упркос причама да је он чудан и зао човек који живи сам, одвојен од других људи, тетка Дета ипак води Хајди код њега. У почетку деда није хтео узети Хајди да се брине о њој. Није знао ништа о васпитавању деце и бојао се како ће се бринути о девојчици. Међутим, детету се допало на планини и иако је деда у почетку био хладан према њој, ускоро почињу одлично да се слажу. Хајди је живела са дедом у колиби на планини, окружена високим дрвећем и пашњацима. Иако су били асоцијални, Хајди је нашла пријатеља Петра, који је водио дедине козе на пашу. Петар је имао стару, болесну и слепу баку о којој се бринуо, јер је и он остао без родитеља. Њих двоје су постали најбољи пријатељи. Преко лета су заједно водили козе на пашу, а преко зиме је Петар ишао у школу, тако да се нису могли дружити. Па ипак, иако је деда био чудан, у души је био добар човек. Искрена и добронамерна Хајди га је успела отворити према људима, тако да ју је понекад водио код Петра. С обзиром да му је Хајди испричала како Петров кров прокишњава, деда је чак једном приликом отишао и поправио како не би могао ветар да завија у кући. Након три године боравка на планини, тетка Дета се враћа с намером да одведе Хајди у Франкфурт, да је да једној богатој породици на усвајање, како би била пријатељица непокретној девојчици Клари. Клара је нешто старија од Хајди, али је везана за инвалидска колица, па јој Хајди помаже кад јој је било потребно. Овде је Хајди научила и да чита, али није била срећна. Чезнула је за планином и ускоро се разболела. Ради лечења се враћа назад код деде, који јој је јако недостајао. Ускоро је на планини посећује Клара. Петар, који је помислио да Хајди не може имати других пријатеља сем њега, у бесу сломи Кларина колица како она не би имала начина да се креће. Кад су схватили шта се десило, Хајди и деда су били веома љути на Петра. Он им тада обећава да ће урадити било шта да исправи ствари. И тако, Хајди се досетила да је њих двоје однесу на планину како би и Клара видела пашњаке о којима јој је Хајди толико причала и које у Франкфурту никада не би имала прилике да види. На планини, уз Петрову и Хајдину помоћ, Клара успева да прохода. Кад су то угледали Кларин отац и бака који су са њом дошли на планину, плакали су од среће и обећали Хајди да ће се бринути о њој кад њен деда умре. Главни ликови[уреди | уреди извор] Хајди[уреди | уреди извор] Хајди је девојчица од пет година, која је са годину дана остала без родитеља. Радознала је, весела, увек насмејана, послушна и разиграна. Воли свој дом на планини, пристојна, дружељубива и вредна. Она је искрена и отворена, а пре свега, неискварена особа која је увек спремна помоћи другима. Ужива у обичним стварима, као што је гледање звезда из свог сламнатог кревета на тавану и боравак на ливади, међу природом. Веома је јака и зрела за своје године. Њена ведрине и оптимизам зрачи, па је снажно утицала и на деду и позитивно га је променила. Подстакла га је на дружење са људима и смекшала његово тврдо срце. Својом појавом улепшава животе свих ликова у књизи и сви се добро осећају у њеном окружењу, воле је, поштују и цене. Изузетак је госпођица Ротенмајер, која је једини негативан лик и којој сваки Хајдин покрет и свака њена реч смета. Деда Софрониje[уреди | уреди извор] Деда је усамљени седамдесетогодишњи старац који живи сам у колиби на планини. У свом животу је имао тешке тренутке, изгубио је све на картама и у шуми му је погинуо син и од тада се повлачи у себе, далеко од људи. Уточиште проналази међу природом, почиње да живи једноставним животом и сав његов иметак су две козе и дрвена колиба. Поседује углавном позитивне особине: вредан је, спретан, стрпљив и смирен, а одликује га крупнија грађа, густа сива брада и сиве обрве. Међутим, Хајди га успева променити, па он на крају постаје добар пријатељ људима из околног села, а чак и одлучује да се пресели у то село како би Хајди могла да иде у школу. Петар[уреди | уреди извор] Петар је једанаестогодишњи дечак који живи са слепом баком. Он је једноставан пастир који води на пашњак све козе из околине, међу осталом, и две дедине козе. Преко зиме иде у школу, иако невољно, па ће га Хајди касније уз помоћ песмица сама научити да чита. Био је љубоморан на Хајдино и Кларино пријатељство, па ипак, на крају се приказује као добра особа с тим што је дао све од себе како би и Клара видела пашњаке и проходала. Клара[уреди | уреди извор] Клара је дванаестогодишњакиња у потпуности различита од Хајди. Она је градско дете из богате породице, бледог лица са плавим очима, нежна, крхка, срамежљива, мирна, тиха и повучена. И поред тога, веома је пријатна и спремна да помогне. Живи само са татом, који много ради, па се о њој брине госпођица Ротенмајер, али јој често долази бака у посету. Клара није имала пријатељице све док Хајди није дошла код ње. Њих две су се одлично слагале. Њихово пријатељство много мења Клару и њен живот. На крају романа успева да прохода. Филм, телевизијска и позоришна адаптација[уреди | уреди извор] Око 20 филмова или телевизијских продукција су направљени из оригиналне приче. Хајди филмови су постало веома популарни. Хајди постаје велики хит и икона анимиране серије у више земаља широм света. Интересантно је то, да иако првобитна књига описује Хајди као девојчицу са тамном, коврџавом косом, она се обично приказује као мала плавушица. Види још[уреди | уреди извор] Јохана Шпири 2521 Heidi (астероид)

Poletarac JESEN Duško Radović 02-2022 Duško Radović,urednik,grupa autora:Odabrali i uredili: Dragana Lakičević, Dušan Petričić, LJubivoje Ršumović izdavač: Rad,Beograd,1989.g II.-izdanje ISBN 86-09-00174-1 Tvrd povez,bogato ilustano,ćirilica,194.strane,Veliki enciklopedijski format,37 x 26 cm,težćina 1520.grama Stanje Vrlo očuvana i uredna knjiga , vrlo neznatno oštećenje čela poveza. Strane su bele i čiste bez crtanja, dopisivanja ... Četiri knjige Duška Radovića, tog zanesenjaka i dečaka u duši. odličan izbor poezije i proze za decu kojem će se obradovati podjednako i deca i roditelji. Knjige koje čine ovaj komplet dobile su nazive po godišnjim dobima: proleće, leto, jesen i zima. Od simpatičnih pesmica do smešnih pričica, aforizama i „raznih gluposti“, tu su čuvena radio-igra za decu „Kapetan DŽon Piplfoks“ i „Kako su postale ružne reči“. Postoji i deo „šta sam to radio“ u kojem Radović opisuje „kako je sve počelo“, odnosno kako je počeo da piše za decu Njegov rad traje preko tri decenije od knjiga Poštovana deco do Sedi da razgovaramo. Kako on sam kaže: „Svi drugi pišu svoje pesme i priče, seju i neguju svako svoj cvet, a ja sebi ličim na geometra koji traži, meri i utvrđuje šta sve pripada deci i literaturi za decu.“ Poklonite nekom detetu, a i sebi, ove knjige biće vam zahvalno ceo život. I za kraj jedan aforizam: „NEĆU NIKAD VIŠE ako ne zaboravim. Nikad ne zaboravim ono što hoću a stalno zaboravljam ono što NIKAD VIŠE NEĆU“. KADA JE LETEO POLETARAC Mnogi i danas smatraju da je „Poletarac“ bio nešto najbolje što se ikada izdavalo za decu na prostorima bivše Jugoslavije. Poletarac Dusko Radovic Ispuštena prilika Radović je zaključio da je pravljenje tog lista bio jedan pretenciozan poduhvat. Nije bilo društvenih uslova da se tako nešto oceni, a onda prihvati i podrži. „Poletarac je morao biti ugašen, jer nije bio registrovana vrednost, ovde gde ima mnogo lažnog obrazovanja i lažnog ukusa i gde se ljudi razumeju samo u ono što je javno priznato i potvrđeno,“ rekao je Radović jednom. „Mi smo pokušali da budemo strogi i odgovorni. Birali smo, odbijali i vraćali rukopise i ilustracije, borili se, koliko smo mogli, da zaista stvorimo list za „gospodsku decu“. Međutim, pobedila je duhovna sirotinja među piscima i prosvetnim radnicima. Opet su bili u pravu oni kojih ima više. Oni koje bi ugrozilo zavođenje odgovornosti i morala. Da smo imali prave podrške, to bi već bila debela biblioteka reprezentativnih književnih i likovnih priloga. Iz toga je, dalje, moglo da se „hrani“ mnogo budućih udžbenika i priručnika.To je bila velika, ali ispuštena prilika,“ govorio je Duško Radović o svom „Poletarcu“. „Televizija Beograd“ počela je sa snimanjem istoimene serije, napravljene po časopisu, a scenarista i režiser televizijskog „Poletarca“ bio je Timoti DŽon Bajford. Dušan Radović Rođen je 1922. godine u Nišu. Bio je glavni urednik `Pionirskih novina`, urednik Programa za decu Radio-Beograda, urednik Programa za decu Televizije-Beograd, urednik lista `Poletarac`, novinar `Borbe` i od 1975. godine bio je urednik Studija B. Umro je 1984. godine u Beogradu. Poznatija dela: Kapetan Džon Piplfoks (1953), radio-igra; Poštovana deco (1954), pesme; Smešne reči (1961), pesme; Pričam ti priču (1963), pesme i priče; Na slovo, na slovo (1963-1965), televizijska serija; Če, tragedija koja traje (1969. sa M. Bećkovićem), poema; Vukova azbuka (1971), pesme; Zoološki vrt (1972), pesme; Beograde, dobro jutro 1 (1977), aforizmi; Beograde, Dobro jutro 2 (1981) aforizmi; Ponedeljak, Utorak, Sreda, Četvrtak (1983), poezija i proza za decu u četiri knjige; Beograde, dobro jutro 3 (1984), aforizmi. Dela ovog autora prevođena su na sve značajnije svetske jezike. Radović je dobitnik naših najuglednijih nagrada: Neven, Mlado pokolenje, Nagrade zmajevih dečjih igara, Nagrade sterijinog pozorja, Sedmojulske nagrade, kao i diplome Međunarodne organizacije za dečju književnost Hans Kristijan Andersen. U njegovu čast u Beogradu je osnovano dečje pozorište, klasično i lutkarsko, sa nazivom ,,Malo pozorište Duško Radovića,,

411 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 81 % Popunjen 152 od 187, fali 35 slicica Tolkinove fantastične povesti Srednjeg sveta nastale su kada je on, kao i mnogi očevi, počeo da izmišlja priče za svoje sinove, priče koje su polako izrastale u stvarnost čitavog jednog nepostojećeg sveta. A onda se, leta 1930, desilo nešto presudno za rođenje jedne od najvećih knjiga XX veka. „Sedeo sam i pregledao školske testove. Jedan učenik milostivo je ostavio jednu stranicu praznu, što je najbolja stvar koja se može dogoditi onome ko pregleda radove. Na tom praznom listu ja sam naškrabao: ’U jednoj rupi u zemlji živeo je Hobit’. Niti sam tada znao niti sad znam zašto. U mom slučaju uvek su prvo nastajala imena, i ona su pokretala priču u mojoj glavi. Na kraju sam samo pomislio da bi bilo dobro da saznam šta je to Hobit, i šta on radi u toj rupi u zemlji.” Ubrzo je Tolkin nacrtao i mapu sveta u kojem obitavaju Hobiti (tzv. Trorovu mapu), ispisao toponime, a onda se sve to dugo, dugo krčkalo u njemu. Nekoliko godina potom priča je počela da se raspliće sama od sebe, a pisac je imao osećaj ne da izmišlja nego da objavljuje priču koja „negde” već postoji. Bilo kako bilo, objašnjenje ko su i čime se bave Hobiti stiglo je pred engleske čitaoce 1937. godine, u romanu pod nazivom Hobit. Obimnu trilogiju Gospodar Prstenova - Družina Prstena, Dve kule i Povratak kralja – Tolkin je pisao od 1936. do 1949. godine. Prva dva dela izašla su tek 1954. godine, a treći godinu kasnije. Tolkin postaje jedan od najčitanijih pisaca svog vremena, a zanimanje za Gospodara Prstenova ne jenjava. Mnogo je rasprava napisano o tome šta je Tolkin hteo da kaže svojim delom, i da li je, s obzirom na vreme nastanka romana, stvarajući likove zlih Orka mislio na naciste ili na komuniste. Osim u političkom, Gospodara Prstenova tumačili su mnogi i u filozofskom, religijskom, kulturološkom, pa čak i ezoteričnom ključu. Tolkin, ratni veteran Prvog svetskog rata koji je u bici na Somi izgubio sve svoje prijatelje, odgovarao im je kako ne podnosi alegoriju niti ga zanimaju knjige „s tezom”. Džon Ronald Ruel Tolkin (engl. John Ronald Reuel Tolkien; Blumfontejn, 3. januar 1892 — Oksford, 2. septembar 1973) bio je profesor anglosaksonskog jezika na Oksfordskom univerzitetu u periodu od 1925. do 1945. godine, kao i profesor engleskog jezika i književnosti, takođe na Oksfordu, od 1945. do 1959. godine. [1] Bavio se pisanjem epske fantastike, fantastike uopšte i poezije tokom celog života, i kroz njih je doživeo međunarodnu slavu. Van naučnih krugova, najpoznatiji je kao autor romana „Gospodar prstenova“, zatim njegovog prethodnika, „Hobita“, kao i velikog broja posthumno izdatih knjiga o istoriji zamišljenog sveta zvanog Arda, najviše jednog njenog kontinenta, Srednje zemlje, gde se odigrava radnja ova njegova dva najpoznatija romana. Velika popularnost i uticaj ovih dela su ustoličila Tolkina kao oca žanra moderne epske fantastike. Što se tiče naučnih krugova, bio je cenjeni leksikograf i stručnjak za anglosaksonski i staronordijski jezik. Bio je član udruženja pisaca The Inklings i blizak prijatelj K. S. Luisa. Tolkin je rođen u Blumfontejnu u današnjoj Južnoafričkoj Republici, kao sin Artura Tolkina (Arthur Tolkien), engleskog bankara, i Mejbel Tolkin, rođene Safild (Mabel Tolkien, neé Suffield). Većina Tolkinovih predaka po ocu, koliko je poznato, bili su zanatlije. Porodica Tolkin potiče iz Saksonije u Nemačkoj, ali u 18. veku su se morali iseliti iz Saksonije zbog Sedmogodišnjeg rata. Prezime Tolkin je anglicizirano Tollkiehn od nemačkog tollkühn, ludo odvažan. Lik pod imenom Profesor Rašbold (Professor Rushbold) u The Notion Club Papers je aluzija na ovo ime. Tolkin je imao samo jednog brata, Hilarija Artura Ruela Tolkina (Hillary Arthur Reuel Tolkien), rođenog 17. februara 1894. godine.[2] Tolkin se sa svojom majkom, koja se teško nosila sa afričkom klimom, vratio u Englesku u trećoj godini – otac mu je umro u Južnoj Africi od teškog krvarenja u mozgu pre nego što im se mogao pridružiti. Pošto je on bio jedini član porodice koji je bio zaposlen, živeli su sa Mejbelinim roditeljima u Birmingemu neko vreme, ali su uskoro, već 1896, prešli u Serhol (Sarehole), tada selo u Vorikširu, a danas deo Birmingema. Mejbel je podučavala svoja dva sina i Džon je bio predan učenik. Naučila ga je mnogo o botanici, ali najviše su ga zanimali jezici – majka ga je naučila osnovama latinskog vrlo rano. Naučio je da čita u četvrtoj godini, a ubrzo je znao i dobro da piše. Pohađao je Školu kralja Edvarda (King Edward’s School), Akademiju kralja Filipa (King Phillip’s Academy) i studirao je na Egzeter koledžu u Oksfordu (Exeter College, Oxford). Njegova majka je prešla u rimokatoličku veru, uprkos oštrim protestima njene porodice. Umrla je od dijabetesa 1904, kada je Tolkinu bilo dvanaest godina, a on je ceo život smatrao da je postala mučenik za svoju veru, što će imati veliki uticaj na njegova katolička uverenja. Tolkinova predana vera je bila značajni faktor u prevođenju K. S. Luisa u hrišćanstvo, a njegova dela sadrže dosta hrišćanske simbolike i vrednosti. Budući siroče, odgajio ga je otac Frensis Morgan (Father Francis Morgan) iz Birmingemskog oratorijuma, u delu Birmingema zvanom Edžbaston (Edgbaston), gde je dalje i odrastao. Tamo je upoznao i zaljubio se u Edit Brat (Edith Bratt) (koja će kasnije poslužiti kao model za Lutijenu). Uprkos mnogim preprekama, on uspeva da se oženi njome, svojom prvom i najiskrenijom ljubavi u životu. Tolkin se priključio britanskoj vojsci tokom Prvog svetskog rata. U tom periodu je video mnoge sadrugove, od kojih su neki bili njegovi najbliži prijatelji, kako ginu, a on sam je uskoro završio u bolnici zbog rovovske groznice. Tokom oporavka, počinje da piše seriju bajki, zasnovanih na proučavanju mitologije i folklora, koje naziva „Knjiga izgubljenih priča“ (The Book of Lost Tales). Proučavaoci njegovih dela kažu da je rat uticao na njegovo pisanje i to tako što je kroz fantaziju nalazio put da pobegne od okrutne realnosti fabrika, mašina, pušaka i bombi 20. veka. Njegovo prvo civilno zaposlenje nakon rata bilo je na Oksfordskom rečniku engleskog jezika (Oxford English Dictionary), u kojem je, među mnogim drugim, reč morž (engl. walrus) njegov unos. 1920. godine postaje docent za engleski jezik na Univerzitetu u Lidsu (University of Leeds), ali se 1925. vraća u Oksford kao profesor anglosaksonskog jezika. 1945. godine prelazi na oksfordski koledž Merton (Merton College, Oxford), gde postaje profesor engleskog jezika i književnosti, što ostaje sve do penzionisanja 1959. godine. Džon i Edit Tolkin imaju četvoro dece: Džona Fransisa Ruela (John Francis Reuel) (1917.), Majkla Hilarija Ruela (Michael Hilary Reuel) (1920), Kristofera Ruela (Christopher Reuel) (1924.) i Prisilu Anu Ruel (Priscilla Anne Reuel) (1929.). Tolkin je umro u Oksfordu 1973. godine, i sahranjen je na groblju Volverkot (Wolvercote Cemetery) kraj svoje žene Edit, a na nadgrobnom spomeniku su uz njihova imena uklesana i imena Berena i Lutjene, upoređujući njihovu ljubav sa najvećom ljubavnom pričom Srednje zemlje. Njegova dela Tolkin je uživao u izmišljanju priča da bi zabavio decu. Svake godine je za njih pisao pisma od Božić Bate i slao im ih za Božić. Ona su sakupljena i izdata u knjizi pod imenom „Pisma od Božić Bate“ (The Father Christmass Letters). Tolkin nikada nije očekivao da će njegove priče postati popularne. Na nagovor bivšeg studenta, izdao je knjigu koju je napisao za svoju decu pod naslovom „Hobit“ (The Hobbit) 1937. godine. Iako namenjena deci, postala je popularna i kod odrasle čitalačke publike, i to dovoljno popularna da izdavačka kuća „Allen & Unwin“ zatraži od Tolkina da napiše nastavak. Ovo je rezultovalo njegovim najpoznatijim delom, koje će postati trotomni roman „Gospodar prstenova“ (The Lord of the Rings) (izdat u periodu 1954 — 1955). Tolkinu je trebalo skoro deset godina da napiše svoju sagu, tokom kojih je imao svesrdnu podršku prijatelja iz The Inklings, posebno K. S. Luisa, autora poznate serije knjiga o zemlji Narniji. „Gospodar prstenova“ je ubrzo postao veoma popularna knjiga kod mlađe populacije 1960-ih, i do danas je ostao u vrhu čitanosti kao jedno od najpopularnijih dela fantastike XX veka, i prema prodaji i prema ispitivanjima čitatelja. Tolkin je u početku nameravao da ispriča dečju priču sličnu „Hobitu“, ali ona je ubrzo prerasla u mračnije i ozbiljnije delo. Iako direktan nastavak Hobita, obraća se starijoj publici, opisujući mnogo dublju i veću istoriju Srednje zemlje, čija će se veličina i sjaj pokazati tek u posthumno skupljenim rukopisima izdatim u knjizi „Silmarilion“ (The Silmarillion) i drugim knjigama. Tolkin je bio profesionalni filolog i jezici i mitologije koje je proučavao ostavili su veliki trag u njegovim delima. Tako su imena Patuljaka iz „Hobita“ potiču iz mitova Voluspa (Völuspá) i Eda (Edda), dok su neki zapleti (npr. krađa pehara iz zmajevog legla) uzeti iz epa „Beovulf“ (Beowulf). Tolkin je nastavio da se bavi istorijom Srednje zemlje do svoje smrti. Njegov sin Kristofer Tolkin je uz pomoć pisca fantastike Gaja Gavrijela Keja (Guy Gavriel Kay) sredio deo tog materijala i izdao ga u jednom delu pod imenom „Silmarilion“ 1977. godine. Kristofer je nastavio da sređuje i izdaje materijal vezan za nastanak Srednjeg sveta, odnosno dela kao što su „Istorija Srednje zemlje“ (The History of Middle-earth)` u dvanaest tomova i „Nedovršene priče“ (Unfinished Tales). Ona sadrže nedovršene, napuštene, alternativne i često kontradiktorne verzije priča na kojima je Tolkin radio decenijama, često ih prerađujući, prepisujući i proširujući. Samo je „Silmarilion“ u skladu sa prethodno izdatim romanima, i to samo zahvaljujući Kristoferovoj preradi – iako i on sam kaže da i dalje ostaju neke nesuglasice. Čak je i „Hobit“ ostao delimično neusaglašen sa „Gospodarom prstenova“ nakon njegovog izdavanja, iako je mnogo toga izmenjeno i čak jedno celo poglavlje prerađeno u drugom izdanju iz 1951. Tolkina je njegov prijatelj K. S. Luis predložio kao jednog od kandidata za Nobelovu nagradu za književnost, 1961. godine, ali je taj predlog bio odbijen zbog njegove proze i `njegov način pripovedanja nije na najvišem nivou`, kako je rekao jedan od članova žirija Anders Osterling. Te godine nagradu je osvojio Ivo Andrić.[3] U univerzitetu Market (Marquette University) u Milvokiju, Viskonsin, SAD čuvaju se originalni rukopisi „Gospodara prstenova“ i „Hobita“, dok su u Oksfordu rukopis „Silmariliona“ i Tolkinovih naučnih radova (među kojima i najbolji prevod epa „Beovulf“ na engleski jezik, koji je nađen tek nedavno, ali je već postao obavezna literatura za studente engleskog jezika i književnosti u Oksfordu). Jezici Filologija, nauka o jezicima, ostala je Tolkinova najveća ljubav tokom celog života. Budući lingvista, stvorio je čak petnaest veštačkih jezika, od kojih su napoznatija dva vilovnjačka iz „Gospodara prstenova“ : kvenija i sindarin. Kasnije je razvio čitavu kosmogoniju i istoriju Srednje zemlje kao pozadinu za te jezike. Uz ogromno poznavanje anglosaksonskog i drevnog norveškog jezika, Tolkin je govorio ili razumeo dosta evropskih jezika, od velškog i gelskog do romanskih (francuski, španski i italijanski), germanskih (rani oblici nemačkog i holandskog kao što je stari saksonski) i baltičkih i slovenskih (kao što su litvanski i ruski, a sa razumevanjem je čitao i srpski). Od svih jezika koje je znao, najviše je voleo finski, koji je naučio da bi u originalu mogao pročitati finski ep Kalevala (Kalevala); govorio je da mu zvuk finskog najviše prija. Bibliografija Imena dela su data u originalu, uz naslov na srpskom jeziku, ako je delo prevedeno i izdato na njemu. Naučni radovi A Middle-English Vocabulary (1922) Sir Gawain and the Green Knight (1924) – sa E. V. Gordonom, anonimno remek-delo srednjoengleske književnosti Some Contributions to Middle-English Lexicography (1925) The Devil’s Coach Horses (1925) Anacrene Wisse and Hali Meiohad (1929) Sigelwara Land – I & II (1932/1935) The Reeve’s Tale (1934) The Monsters and the Critics (1936) – predavanje, revolucionarna savremena kritika „Beovulfa“ Songs for the Philologistis (1936) On Fairy-Stories (1939) Sir Orfeo (1944) – izdanje srednjovekovne pesme On Fairy-Stories (1947) – esej Ofermod (1953) – uz pesmu The Homecoming of Beorhtnoth, Beorhthelm’s Son Ancrene Wisse: The English Text of Ancrene Riwle (1962) English and Welsh (1963) Jerusalem Bible (1966) – pomoćni prevodilac i leksikograf Proza The Hobbit or There and Back Again (1937) – Hobit ili Tamo i opet natrag The Leaf by Niggle (1945) – Mazalov list – kratka priča Farmer Giles of Ham (1949) – Farmer Gil od Buta The Lord of the Rings - Gospodar prstenova The Fellowship of the Ring (1954) – Družina Prstena The Two Towers (1954) – Dve kule The Return of the King (1955) – Povratak kralja Tree and Leaf (1964) – Drvo i List (O Vilinskim pričama i Mazalov List uz pesmu Mitopeja) Tolkien on Tolkien (1966) – autobiografija Smith of Wotton Major (1967) – Kovač iz Velikog Vutona Poezija Godine označavaju vreme nastanka, osim ako nije drugačije napomenuto. The Battle of the Eastern Field (1911) From the many-willow`d margin of the immemorial Thames (1913) Goblin Feet (1915) The Happy Mariners (1920) The Clerke`s Compleinte (1920) Iumonna Gold Galdre Bewunden (1923) The City of the Gods (1923) The Eadigan Saelidan (1923) Why the Man in the Moon Came Down Too Soon (1923) Enigmala Saxonic - a Nuper Inventa Duo (1923) The Cat and the Fiddle: A Nursery-Rhyme Undone and its Scandalous secret Unlocked (1923) An Evening in Tavrobel (1924) The Lonely Isle (1924) The Princess Ni (1924) Light as Leaf on Lindentree (1925) The Nameless Land (1926) Adventures in Unnatural History and Medieval Metres, being the Freaks of Fisiologus (1927) Progress in Bimble Town (1931) Errantry (1933) Fíriel (1934) The Adventures of Tom Bombadil (1934) Songs for the Philologists sa E. V. Gordonom i dr., izdato 1936. The Dragon`s Visit (1937) Knocking at the Door: Lines induced by sensations when waiting for an answer a the door of an Exalted Academic Person (1937) The Lay of Aotrou and Itroun (1945) The Homecoming of Beorhtnoth, Beorhthelm`s Son (1953) Imram (1955) Zbirka The Adventures of Tom Bombadil and Other Verses from the Red Book – Avanture Toma Bombadila i drugi stihovi iz Crvene knjige (1962) Bilbo`s Last Song (1966) Zbirka The Road Goes Ever On izdata (1967) Once upon a time (1965) For W. H. A. (1967) Lay of the Children of Húrin – štampana u The Lays of Beleriand (1985) The Lay of Leithian – štampana u The Lays of Beleriand (1985) Posthumno izdata dela Prevodi pesama Pearl i Sir Orfeo (1975) The Father Christmas Letters (1976) The Silmarillion – Silmarilion (1977) Pictures by J. R. R. Tolkien (1979) Unfinished Tales of Númenor and Middle-earth – Nezavršene priče Numenora i Srednjeg sveta (1980) The Letters of J.R.R. Tolkien (priredili Kristofer Tolkin i Hamfri Karpenter [Humphrey Carpenter]) (1981) The Old English Exodus Text (1981) Finn and Hengest: The Fragment and the Episode (1981) Mr. Bliss (1982) The Monsters and the Critics – zbirka eseja (1983) The History of Middle-Earth: (1983—1996) I The Book of Lost Tales 1 (1983) II The Book of Lost Tales 2 (1984) III The Lays of Beleriand (1985) IV The Shaping of Middle-earth (1986) V The Lost Road and Other Writings (1987) VI The Return of the Shadow (The History of The Lord of the Rings vol. 1) (1988) VII The Treason of Isengard (The History of The Lord of the Rings vol. 2) (1989) VIII The War of the Ring (The History of The Lord of the Rings vol. 3) (1990) IX Sauron Defeated (The History of The Lord of the Rings vol. 4) (1992) X Morgoth`s Ring (The Later Silmarillion vol. 1) (1993) XI The War of the Jewels (The Later Silmarillion vol. 2) (1994) XII The Peoples of Middle-earth (1996) Index (2002) J. R. R. Tolkien: Artist and Illustrator – zbirka Tolkinove umetnosti (1995) Roverandom – [?] (1998) The Children of Húrin - Deca Hurinova (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2007) The Legend of Sigurd and Gudrún (2009) The Fall of Arthur (2013) The Story of Kullervo (2015) The Tale of Beren and Luthien — Priča o Berenu i Lutijeni (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2017) The Fall of Gondolin — Pad Gondolina (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2018) Knjige o Tolkinu i njegovom svetu Mali izbor od knjiga koje su napisane o Dž. R. R. Tolkinu i njegovom svetu: J. R. R. Tolkien - A Biography – biografija autora Hamfrija Karpentera [Humphrey Carpenter] (1977) The Complete Guide to Middle-earth – enciklopedijska knjiga Roberta Fostera [Robert Foster] (1978) Journeys of Frodo – atlas „Gospodara prstenova“ autora Barbare Streči [Barbara Strachey] (1981) The Atlas of Middle-earth – atlas „Gospodara prstenova“, „Hobita“, „Silmariliona“ i „Nezavršenih priča“ autora Keren Vin Fonstad [Karen Wynn Fonstad] (1991) J. R. R. Tolkien - Author of the Century – T. A. Šipi [T. A. Shippey] (2000) The Complete Tolkien Companion - 3rd edition – enciklopedijska knjiga, koja pokriva „Gospodara prstenova“, „Hobita“, „Silmarilion“ i „Nezavršene priče“, znatno dopunjeno izdanje od prethodna dva, autora Dž. E. A. Tajler [J. E. A. Tyler] Filmovi zasnovani na Tolkinovim knjigama „Gospodar prstenova“ je adaptiran u film iz tri dela (2001, 2002. i 2003), koji je režirao novozelandski reditelj Piter Džekson [Peter Jackson]. 1978. godine je Ralf Bakši [Ralph Bakshi] režirao animirani film (sniman u rotoskop tehnici) koji pokriva otprilike polovinu romana, a čiji nastavak nije nikada snimljen. 1980. je drugi reditelj, Rankin-Bas [Rankin-Bass], snimio dečji animirani film koji se ugrubo nastavlja na Bakšijev, pod nazivom Povratak kralja, a isti reditelj je nešto ranije (1977) snimio i animirani TV film prema „Hobitu“. „Hobit“ je adaptiran u filmu iz tri dela: „Neočekivano putovanje“ (2012), „Šmaugova pustošenja“ (2013) i „Bitka pet armija“ (2014), koji je režirao Piter Džekson. Tolkin je prava za film, scenu i robu „Hobita“ i „Gospodara prstenova“ prodao firmi United Artists 1968. godine, ali oni nikada nisu snimili film, tako da su 1976. prodali prava firmi Tolkien Enterprises. Prava za „Silmarilion“ i dalje pripadaju firmi The J.R.R. Tolkien Estate ltd., koja je u vlasništvu njegovih potomaka. Umetnici Umetnici koji su inspiraciju našli u Tolkinovim delima, kao i umetnici koji su oslikali izdanja njegovih dela na srpskom jeziku: Polina Bejns [Pauline Bayens] – Tolkinova omiljena umetnica Inger Edelfeld [Inger Edelfeldt] Rodžer Garland [Roger Garland] Majkl Hejg [Michael Hague] Tim i Greg Hildebrant [Tim and Greg Hildebrant] Džon Hau [John Howe] – učestvovao u vizuelnom oblikovanju Džeksonovog „Gospodara prstenova“ Alan Li [Alan Lee] – učestvovao u vizuelnom oblikovanju Džeksonovog „Gospodara prstenova“ Angus MakBrajd [Angus McBride] Ted Nasmit [Ted Nasmith] Dobrosav Bob Živković, slike za srpsko izdanje Gospodara prstenova Vladimir Vesović, slike za Avanture Toma Bombadila i drugi stihovi iz Crvene knjige Petar Meseldžija, slike Gandalf i Shadow comes Bojana Dimitrovski, strip „Hobit“ Boban Savić - Geto, slike za Farmer Gil od Buta...

Poletarac LETO-Duško Radović *02-2022 Duško Radović,urednik,grupa autora:Odabrali i uredili: Dragana Lakičević, Dušan Petričić, LJubivoje Ršumović izdavač: Rad,Beograd,1989.god. II.-izdanje ISBN 86-09-00173-3 Tvrd povez,bogato ilustano,ćirilica., strana: 205.,Veliki enciklopedijski format,37 x 26 cm,težćina 1610.grama Stanje Vrlo očuvana i uredna knjiga , vrlo neznatno oštećenje čela poveza. Strane su bele i čiste bez crtanja, dopisivanja ... Četiri knjige Duška Radovića, tog zanesenjaka i dečaka u duši. odličan izbor poezije i proze za decu kojem će se obradovati podjednako i deca i roditelji. Knjige koje čine ovaj komplet dobile su nazive po godišnjim dobima: proleće, leto, jesen i zima. Od simpatičnih pesmica do smešnih pričica, aforizama i „raznih gluposti“, tu su čuvena radio-igra za decu „Kapetan DŽon Piplfoks“ i „Kako su postale ružne reči“. Postoji i deo „šta sam to radio“ u kojem Radović opisuje „kako je sve počelo“, odnosno kako je počeo da piše za decu Njegov rad traje preko tri decenije od knjiga Poštovana deco do Sedi da razgovaramo. Kako on sam kaže: „Svi drugi pišu svoje pesme i priče, seju i neguju svako svoj cvet, a ja sebi ličim na geometra koji traži, meri i utvrđuje šta sve pripada deci i literaturi za decu.“ Poklonite nekom detetu, a i sebi, ove knjige biće vam zahvalno ceo život. I za kraj jedan aforizam: „NEĆU NIKAD VIŠE ako ne zaboravim. Nikad ne zaboravim ono što hoću a stalno zaboravljam ono što NIKAD VIŠE NEĆU“. KADA JE LETEO POLETARAC Mnogi i danas smatraju da je „Poletarac“ bio nešto najbolje što se ikada izdavalo za decu na prostorima bivše Jugoslavije. Poletarac Dusko Radovic Ispuštena prilika Radović je zaključio da je pravljenje tog lista bio jedan pretenciozan poduhvat. Nije bilo društvenih uslova da se tako nešto oceni, a onda prihvati i podrži. „Poletarac je morao biti ugašen, jer nije bio registrovana vrednost, ovde gde ima mnogo lažnog obrazovanja i lažnog ukusa i gde se ljudi razumeju samo u ono što je javno priznato i potvrđeno,“ rekao je Radović jednom. „Mi smo pokušali da budemo strogi i odgovorni. Birali smo, odbijali i vraćali rukopise i ilustracije, borili se, koliko smo mogli, da zaista stvorimo list za „gospodsku decu“. Međutim, pobedila je duhovna sirotinja među piscima i prosvetnim radnicima. Opet su bili u pravu oni kojih ima više. Oni koje bi ugrozilo zavođenje odgovornosti i morala. Da smo imali prave podrške, to bi već bila debela biblioteka reprezentativnih književnih i likovnih priloga. Iz toga je, dalje, moglo da se „hrani“ mnogo budućih udžbenika i priručnika.To je bila velika, ali ispuštena prilika,“ govorio je Duško Radović o svom „Poletarcu“. „Televizija Beograd“ počela je sa snimanjem istoimene serije, napravljene po časopisu, a scenarista i režiser televizijskog „Poletarca“ bio je Timoti DŽon Bajford. Dušan Radović Rođen je 1922. godine u Nišu. Bio je glavni urednik `Pionirskih novina`, urednik Programa za decu Radio-Beograda, urednik Programa za decu Televizije-Beograd, urednik lista `Poletarac`, novinar `Borbe` i od 1975. godine bio je urednik Studija B. Umro je 1984. godine u Beogradu. Poznatija dela: Kapetan Džon Piplfoks (1953), radio-igra; Poštovana deco (1954), pesme; Smešne reči (1961), pesme; Pričam ti priču (1963), pesme i priče; Na slovo, na slovo (1963-1965), televizijska serija; Če, tragedija koja traje (1969. sa M. Bećkovićem), poema; Vukova azbuka (1971), pesme; Zoološki vrt (1972), pesme; Beograde, dobro jutro 1 (1977), aforizmi; Beograde, Dobro jutro 2 (1981) aforizmi; Ponedeljak, Utorak, Sreda, Četvrtak (1983), poezija i proza za decu u četiri knjige; Beograde, dobro jutro 3 (1984), aforizmi. Dela ovog autora prevođena su na sve značajnije svetske jezike. Radović je dobitnik naših najuglednijih nagrada: Neven, Mlado pokolenje, Nagrade zmajevih dečjih igara, Nagrade sterijinog pozorja, Sedmojulske nagrade, kao i diplome Međunarodne organizacije za dečju književnost Hans Kristijan Andersen. U njegovu čast u Beogradu je osnovano dečje pozorište, klasično i lutkarsko, sa nazivom ,,Malo pozorište Duško Radovića,,

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Butch Cassidy and the Sundance Kid, 1969 g. Butch Cassidy i Sundance Kid američki je zapadnjački film iz 1969. godine koji je režirao George Roy Hill, a napisao ga je William Goldman. Labavo zasnovan na činjenicama, film govori o divljem zapadu odmetnicima Robertu LeRoyu Parkeru, poznatom kao Butch Cassidy (Paul Newman), i njegovom partneru Harryju Longabaughu, `Sundance Kidu` (Robert Redford), koji su u bijegu od ispucati američku posjed nakon niza pljački vlakova. Par i Sundanceova ljubavnica, Etta Place (Katharine Ross), bježe u Boliviju u potrazi za uspješnijom kriminalnom karijerom. 2003. godine Kongresna knjižnica izabrala je film za Državni filmski registar Sjedinjenih Država kao `kulturno, povijesno ili estetski važan`. [5] [6] Američki filmski institut ocijenio je Butcha Cassidyja i Sundance Kida kao 73. najveći američki film na popisu `AFI-jevih 100 godina ... 100 filmova (izdanje 10. obljetnice)`. Butch Cassidy i Sundance Kid svrstani su na 20. mjesto najvećih heroja u `AFI-jevih 100 godina ... 100 heroja i zlikovaca`. Butch Cassidy i Sundance Kid izabrani su od strane Američkog filmskog instituta za sedmog najvećeg vesterna svih vremena na AFI-jevoj listi 10 najboljih 10 u 2008. godini. Directed by George Roy Hill Produced by John Foreman Written by William Goldman Starring Paul Newman Robert Redford Katharine Ross Strother Martin Jeff Corey Henry Jones Music by Burt Bacharach Cinematography Conrad Hall Edited by John C. Howard Richard C. Meyer Production companies Campanile Productions Newman-Foreman Company Distributed by 20th Century Fox Release date September 23, 1969 (Premiere) September 24, 1969 (New York City) [1] Running time 110 minutes[2] Country United States Language English Budget $6 million[3] Box office $102.3 million (North America) Paul Newman as Butch Cassidy Robert Redford as the Sundance Kid Katharine Ross as Etta Place Strother Martin as Percy Garris Henry Jones as Bike Salesman Jeff Corey as Sheriff Bledsoe George Furth as Woodcock Cloris Leachman as Agnes Ted Cassidy as Harvey Logan Kenneth Mars as Marshal Donnelly Rhodes as Macon Timothy Scott as `News` Carver Charles Dierkop as Flat Nose Curry Paul Bryar as Card Player #1 Sam Elliott as Card Player #2 Jody Gilbert as Large Woman on Train William Goldman prvi je put naišao na priču o Butchu Cassidyju krajem 1950-ih i istraživao s prekidima osam godina prije nego što je počeo pisati scenarij. [7] Goldman kaže da je priču napisao kao originalni scenarij jer nije želio istraživati ​​kako bi bila autentična poput romana. [8] Goldman je kasnije izjavio: Cijeli razlog zašto sam napisao ... stvar, postoji ona poznata rečenica koju je napisao Scott Fitzgerald, koji je bio jedan od mojih junaka, `U američkim životima nema drugih djela.` Kad čitam o Cassidyju i Longabaughu i superposseu koji dolazi nakon njih - to je fenomenalan materijal. Otrčali su u Južnu Ameriku i tamo živjeli osam godina i to me oduševilo: imali su drugi čin. U Južnoj Americi bili su legendarniji nego na starom Zapadu ... To je sjajna priča. Ta dva tipa i ona lijepa djevojka koja odlazi u Južnu Ameriku i sve te stvari. Čini mi se da je to prekrasan materijal. [8] Let junaka prema Južnoj Americi natjerao je jednog rukovoditelja da odbaci scenarij, jer je tada bilo neobično u zapadnjačkim filmovima da glavni junaci bježe. [9] Razvoj Prema Goldmanu, kad je prvi put napisao scenarij i poslao ga na razmatranje, samo ga je jedan studio želio kupiti - i to pod uvjetom da dva glavna lika nisu pobjegla u Južnu Ameriku. Kad je Goldman prosvjedovao da se to dogodilo, šef studija odgovorio je, `Nije me briga. Znam samo da John Wayne ne bježi.` [10] Goldman je napisao scenarij, `nije ga promijenio više od nekoliko stranica, a naknadno je otkrio da ga želi svaki studio.` [10] Uloga Sundancea ponuđena je Jacku Lemmonu, čija je producentska kuća JML producirala film Cool Hand Luke (1967) u kojem je Newman glumio. Lemmon je, međutim, odbio ulogu jer nije volio jahati konje i osjećao je da je već ranije igrao previše aspekata lika Sundance Kida. [11] Ostali glumci koji su razmatrani za ulogu Sundancea bili su Steve McQueen i Warren Beatty, koji su obojicu odbili, a Beatty je tvrdila da je film previše sličan Bonnie i Clydeu. Prema Goldmanu, McQueen i Newman istovremeno su čitali scenarije i dogovorili se da će raditi film. McQueen se na kraju povukao iz filma zbog neslaganja s Newmanom. Dvojica glumaca na kraju bi se udružila u filmu katastrofe The Towering Inferno 1974. godine. Jacqueline Bisset bila je glavna kandidatkinja za ulogu Ette Place. [12] Otpustite Premijere Svjetska premijera filma bila je 23. rujna 1969. u kazalištu Roger Sherman, u New Havenu, Connecticut. Premijeri su između ostalih prisustvovali Paul Newman, njegova supruga Joanne Woodward, Robert Redford, George Roy Hill, William Goldman i John Foreman. [13] Otvoren je sljedeći dan u New Yorku [1] u kazalištima Penthouse i Sutton. Originalan filmski plakat Morava Film

Lobby card za film `Heavy metal`, rad cuvenog crtaca Ricarda Korbena (Den, Svet mutanata itd), a za pricu `Den`. . Distribucija `Centar film`, Beograd. 23x17 cm. Nije u pitanju nikakva naknadna stampa, tj, replika, vec originalna kartica. RETKO! Ricard Korben Heavy Metal is a 1981 Canadian adult animated science fantasy anthology film directed by Gerald Potterton and produced by Ivan Reitman and Leonard Mogel, who also was the publisher of Heavy Metal magazine, which was the basis for the film. It starred the voices of Rodger Bumpass, Jackie Burroughs, John Candy, Joe Flaherty, Don Francks, Martin Lavut, Marilyn Lightstone, Eugene Levy, Alice Playten, Harold Ramis, Percy Rodriguez, Susan Roman, Richard Romanus, August Schellenberg, John Vernon, and Zal Yanovsky. The screenplay was written by Daniel Goldberg and Len Blum. The film is an anthology of various science fiction and fantasy stories tied together by a single theme of an evil force that is `the sum of all evils`. It was adapted from Heavy Metal magazine and original stories in the same spirit. Like the magazine, the film features a great deal of graphic violence, sexuality, and nudity. Its production was expedited by having several animation houses working simultaneously on different segments. Upon release, the film received mixed reviews from critics, with praise towards the animation, visuals, Elmer Bernstein`s score and voice acting, but criticism towards its story and overuse of graphic violence. The film however was a modest success at the box office and has since achieved cult status. The film`s influential soundtrack was packaged by music manager Irving Azoff and included several popular rock bands and artists, including Black Sabbath, Blue Öyster Cult, Sammy Hagar, Don Felder, Cheap Trick, DEVO, Journey, and Nazareth, among others.[2] A sequel titled Heavy Metal 2000 (2000) was released in 2000 and received negative reviews.[citation needed] Plot `Soft Landing` The title sequence was based on the comic of the same name by Dan O`Bannon and Thomas Warkentin.[citation needed] The title sequence story opens with a Space Shuttle orbiting the Earth. The bay doors open, releasing a 1960 Corvette. An astronaut seated in the car then begins descending through Earth`s atmosphere, landing in a desert canyon. Crew Jimmy T. Murakami and John Bruno – directors John Coates – producer Dan O`Bannon – writer Thomas Warkentin – art direction Music `Radar Rider` by Riggs Studio MGM Titles T.V. Cartoons Ltd `Grimaldi` In the framing story, the astronaut Grimaldi arrives at home where he is greeted by his daughter. He says he has something to show her. When he opens his case, a green, crystalline sphere rises out and melts him. It introduces itself to the terrified girl as `the sum of all evils`. Looking into the orb known as the Loc-Nar, the girl sees how it has influenced societies throughout time and space. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Don Francks as Grimaldi Caroline Semple as Girl Crew Harold Whitaker – director John Halas – producer Studio Halas & Batchelor Animation Ltd `Harry Canyon` Original story by Daniel Goldberg and Len Blum; based on The Long Tomorrow by Moebius. In a dystopian and crime-ridden New York City in 2031, cynical taxicab driver Harry Canyon narrates his day in film noir style, grumbling about his fares and frequent robbery attempts he thwarts with a disintegrator installed in the back of his seat. He stumbles into an incident where he rescues a red haired young woman from Rudnick, a gangster who murdered her father. She explains that her father discovered the Loc-Nar, and they have been pursued relentlessly by people attempting to obtain it. Harry takes her to his apartment, where they have sex. She decides to sell the Loc-Nar to Rudnick and split the money with Harry. Rudnick is disintegrated by the Loc-Nar at the exchange, and she attempts to double-cross Harry to keep the money for herself. When she pulls out a gun, Harry uses the disintegrator on her. He keeps the money, and summarizes the incident as a `two-day ride with one hell of a tip`. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Harvey Atkin as Alien, Henchman John Candy as Desk Sergeant Marilyn Lightstone as Whore Susan Roman as Girl, Satellite Richard Romanus as Harry Canyon Al Waxman as Rudnick Crew Pino van Lamsweerde – director W. H. Stevens Jr. – producer Vic Atkinson – producer Daniel Goldberg – writer Len Blum – writer Music `Veteran of the Psychic Wars` by Blue Öyster Cult `True Companion` by Donald Fagen `Blue Lamp` by Stevie Nicks `Open Arms` by Journey `Heartbeat` by Riggs Studio Atkinson Film Arts `Den` Based on the character of the same name created by Richard Corben. A nerdy teenager finds a `green meteorite` near his house and adds it to his rock collection. During a lightning experiment, the orb hurls the young man into the world of Neverwhere, where he transforms into a naked, muscular man called Den, an acronym for his earth name, David Ellis Norman. There, Den witnesses a strange ritual, rescuing a beautiful young woman who is about to be sacrificed to Uhluhtc. Reaching safety, she introduces herself as Katherine Wells from the British colony of Gibraltar. The two start having sex, but are interrupted by the minions of Ard, an immortal man who wants to obtain the Loc-Nar for himself. After being taken to see Ard, Den demands to see Katherine. His request is ignored and Ard orders his men to castrate Den. Den fights off the soldiers and shoots Ard, who is immortal and heals immediately. The girl turns out to be sleeping, encased in glass under a spell where only Ard can awaken her. Ard offers Den a deal: if he gets the Loc-Nar from the Queen and brings it to him, the girl will be released. Den agrees and infiltrates the palace along with Ard`s best soldier, Norl. They are promptly caught by the Queen`s guards, but she offers leniency if Den has sex with her. He complies, thereby distracting the Queen while the raiding party steals the Loc-Nar. Den escapes and races back to rescue Katherine from Ard. Recreating the lightning incident that drew him to Neverwhere, he is able to banish Ard and the Queen. Den suspects that they were teleported to Earth. Refusing the opportunity to take the Loc-Nar for himself, Den rides with Katherine into the sunset, content to remain in Neverwhere. As for the Loc-Nar, it rises into the sky and lands on a space station where it is picked up by someone else. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar John Candy as Den Jackie Burroughs as Katherine Wells Martin Lavut as Ard Marilyn Lightstone as Queen August Schellenberg as Norl Crew Jack Stokes – director Jerry Hibbert – producer Richard Corben – writer Studio Votetone `Captain Sternn` Based on the character of the same name created by Bernie Wrightson. On a space station, crooked space captain Lincoln F. Sternn is on trial for numerous serious charges presented by the prosecutor consisting of 12 counts of murder in the first degree, 14 counts of armed theft of Federation property, 22 counts of piracy in high space, 18 counts of fraud, 37 counts of rape — and one moving violation. Pleading `not guilty` against the advice of his lawyer Charlie, Sternn explains that he expects to be acquitted because he bribed a witness named Hanover Fiste. Fiste takes the stand upon being called to by the prosecutor, but his perjury is subverted when the Loc-Nar, now the size of a marble, causes him to blurt out highly incriminating statements about Sternn (though whether or not any of them are true is unknown) before changing him into a hulking muscular brute that chases Sternn throughout the station, breaking through bulkheads and wreaking havoc. Eventually, he corners Sternn, who gives him his promised payoff, and he promptly shrinks back to his scrawny original form. Sternn opens a trap door under Fiste, ejecting him into space. The Loc-Nar enters Earth`s atmosphere with Fiste`s flaming severed hand still clinging to it. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Rodger Bumpass as Hanover Fiste Joe Flaherty as Charlie, the lawyer Douglas Kenney as Regolian Eugene Levy as Captain Lincoln F. Sternn John Vernon as Prosecutor Crew Julian Harris – director Paul Sebella – director Bernie Wrightson – writer Music `Reach Out` by Cheap Trick Studio Boxcar Animation Studios Inc `Neverwhere Land` Because of time constraints, a segment called `Neverwhere Land`, which would have connected `Captain Sternn` to `B-17`, was cut. The story follows the influence of the Loc-Nar upon the evolution of a planet, from the Loc-Nar landing in a body of water, influencing the rise of the industrial age, and a world war. This original story was created by Cornelius Cole III. The original rough animatics are set to a loop of the beginning of Pink Floyd`s `Time`. The 1996 VHS release included this segment at the end of the tape. On the DVD release, this segment is included as a bonus feature. In both released versions, the sequence is set to the music of `Passacaglia` (from Magnificat), composed and conducted by Krzysztof Penderecki and with animation studio being produced by Duck Soup Produckions. `B-17` A World War II B-17 bomber nicknamed the Pacific Pearl makes a difficult bombing run and suffers heavy damage with all of the crew except the pilot and co-pilot killed by gunfire. As the bomber limps home, the co-pilot goes back to check on the crew. Finding nothing but dead bodies, he notices the Loc-Nar trailing the plane. Informing the pilot, he heads back to the cockpit, when the Loc-Nar rams itself into the plane and reanimates the dead crew members as zombies. The co-pilot is killed, while the pilot parachutes away in time. He lands on an island where he finds a graveyard of airplanes from various times, along with the wrecked airplanes` zombified airmen, who surround him, sealing the horrified pilot`s fate. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Don Francks as Co-Pilot (Holden) George Touliatos as Pilot (Skip) Zal Yanovsky as Navigator Crew Barrie Nelson – director W. H. Stevens Jr. – producer Dan O`Bannon – writer Music `Heavy Metal (Takin` a Ride)` by Don Felder Studio Atkinson Film-Arts `So Beautiful & So Dangerous` Based on the comic of the same name by Angus McKie. Dr. Anrak, a prominent scientist, arrives at The Pentagon for a meeting regarding mysterious mutations that are plaguing the United States. At the meeting, the doctor tries to dismiss the occurrences. When he sees the Loc-Nar in the locket of Gloria, a beautiful buxom stenographer, he begins to behave erratically and motorboats her. A colossal starship drills through the roof and abducts the doctor and, by accident, Gloria. The ship`s robot is irritated at Anrak, who is actually a malfunctioning android, but its mood changes when it sees Gloria. With the help of the ship`s alien pilot Edsel and co-pilot Zeke, the robot convinces Gloria to stay on board and have `robot sex` (albeit off-screen). Meanwhile, Edsel and Zeke snort a huge amount of a powdered drug called Plutonian Nyborg before flying home, zoning out on the cosmos. Too intoxicated to fly straight, they crash-land unharmed in a huge space station. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Rodger Bumpass as Dr. Anrak John Candy as Robot Joe Flaherty as General Eugene Levy as Male Reporter / Edsel Alice Playten as Gloria Harold Ramis as Zeke Patty Dworkin as Female Reporter Warren Munson as Senator Crew John Halas – director Angus McKie – writer Music `Queen Bee` by Grand Funk Railroad `I Must Be Dreamin`` by Cheap Trick `Crazy? (A Suitable Case for Treatment)` by Nazareth `All of You` by Don Felder `Prefabricated` by Trust `Heavy Metal` by Sammy Hagar Studio Halas & Batchelor Animation Ltd `Taarna` Original story by Daniel Goldberg and Len Blum; based on Arzach by Moebius. The Loc-Nar, now the size of a giant meteor, crashes into a volcano on another world and draws a large mass of curious people. As they begin to climb the volcano, it erupts and green slime covers the crowd, mutating them into an evil barbarian army. The mutants subsequently attack a nearby city of peaceful scholars. Desperate, the city leaders mentally summon the Taarakians, a once powerful yet now declining warrior race with whom the city had a pact, but the city falls before the call can be answered. Taarna, a beautiful yet mute warrior and the last of the Taarakians, receives the summons. After ritually preparing herself, she and her avian mount fly to the beleaguered city, only to find the citizens dead. Determined to avenge them, she begins following the trail of their murderers and encounters a small band of the mutant barbarians. After killing them and with more information at hand, she travels towards the mutant camp, but she and her mount are captured. Taarna is tortured and thrown into an open pit, unconscious. Her mount escapes and rescues her. She tries going for the Loc-Nar, but the mutants pursue and shoot her mount down. The mutant leader faces Taarna in a duel to the death, wounding her, but Taarna manages to kill him. With the last of their strength, Taarna and her companion make a death flight to the volcano. As they approach, the Loc-Nar warns her off, claiming that sacrificing herself would be futile. Ignoring the Loc-Nar, Taarna unleashes the power imbued in her sword and dives into the volcano, destroying the Loc-Nar. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Thor Bishopric as Boy Ned Conlon as Councilman #1 Len Doncheff as Barbarian #1 Don Francks as Barbarian #2 Joseph Golland as Councilman #2 Charles Joliffe as Councilman #3 Mavor Moore as Elder August Schellenberg as Taarak Cedric Smith as Bartender George Touliatos as Barbarian #3 Vlasta Vrána as Barbarian Leader Zal Yanovsky as Barbarian #4 Music `E5150` by Black Sabbath `The Mob Rules` by Black Sabbath `Through Being Cool` by Devo `Epilogue` As the final story ends, the Loc-Nar that was terrorizing the girl destabilizes and begins breaking up. The girl flees it and her home. The Loc-Nar then explodes, destroying the mansion in the process. Taarna`s reborn mount appears outside and the girl happily flies away on it. It is then revealed that Taarna`s soul has been reincarnated in the girl, transforming her into a new Taarakian. Cast Percy Rodriguez (uncredited) as Loc-Nar Music `Working in the Coal Mine` by Devo Production Ivan Reitman gained a deal with Columbia Pictures to create an animated film and asked Gerald Potterton to oversee it.[5] The initial script had Arzach as the framing device for the film, but the script was thrown out after Jean Giraud refused to allow the usage of his characters. Len Blum and Daniel Goldberg created Taarna and a green orb instead.[6] Chris Achilléos did the character design for Taarna.[7] Michael Mills was hired to create the opening and closing segments, but script rewrites had the sequences redrawn multiple times. Reitman, displeased with the high expenses, withheld payment. Mills sued and the case was settled out of court. Reitman hired Jimmy T. Murakami to create a new opening.[6] Atkinson Film-Arts animated Harry Canyon, directed by Pino van Lamsweerde, and the B-17 segment by Barrie Nelson. Captain Sternn was animated by Boxcar films under the direction of Paul Szuchopa and Julian Harris. Halas and Batchelor and TVC animated the other segments. Taarna was created in Montreal by 11 designers, 30 animators, and 54 assistants under the direction of John Bruno. José Abel, Danny Antonucci, and Zdenko Gašparović worked on Taarna.[8] Animator Robert Balser directed the animation of the `Den` sequence for the film.[9] The film uses the rotoscoping technique of animation in several shots. This process consists of shooting models and actors, then tracing the shot onto film.[10] Release The film was released on August 7, 1981. It was a financial success, grossing over $20 million on a $9 million budget (equivalent to a gross of $64 million in 2022).[3] Reception The film was met with mixed response. Review aggregator Rotten Tomatoes reports that 66% of critics have given the film a positive review based on 35 reviews, with an average rating of 5.8/10 and the critical consensus: `It`s sexist, juvenile, and dated, but Heavy Metal makes up for its flaws with eye-popping animation and a classic, smartly-used soundtrack.`[11] Janet Maslin of The New York Times wrote that `for anyone who doesn`t think an hour and a half is a long time to spend with a comic book, Heavy Metal is impressive,` and noted that the film `was scored very well, with music much less ear-splitting than the title would suggest.`[12] Variety declared, `Initial segments have a boisterous blend of dynamic graphics, intriguing plot premises and sly wit that unfortunately slide gradually downhill ... Still, the net effect is an overridingly positive one and will likely find its way into upbeat word-of-mouth.`[13] Gene Siskel of the Chicago Tribune gave the film three stars, writing that it `isn`t intended for close scrutiny on a literal level. The film clearly is intended as a trip, and on that level it works very nicely.` He criticized the film as `blatantly sexist` and for having `wildly romanticized` violence.[14] Sheila Benson of the Los Angeles Times wrote, `Somehow a great deal of the charm [of the magazine] leaked out on the way to the movie house, but all of the sadism stayed put. And then some. It`s the most expensive adolescent fantasy revenge fulfillment wet dream ever to slither onto a screen.`[15] John Pym of The Monthly Film Bulletin found that it was `to put it mildly, something of a hodge-podge.`[16] Film historian and critic Leonard Maltin gave the film 3 stars out of 4 in his Movie Guide, calling the feature `... uneven, but great fun on a mindless, adolescent level.`[17] On the whole, in terms of individual segments, critics were typically most favorable towards the `Den` story.[18] Critic Janet Maslin gave the film a positive review in The New York Times. She said, `The other highly memorable story is about a bookworm from earth who winds up on another planet, where his spindly body is transformed into that of an extraterrestrial Hercules.` She also complimented John Candy`s vocal performance as Den.[19] Christopher John reviewed Heavy Metal in Ares Magazine #11 and commented that `Sadly, what could have been a true boost for animation in this country[20] is a weak, opportunistic failure, put together with very little care and no love at all.`[21] Home media Heavy Metal aired frequently on HBO throughout the 1980s and 90s.[citation needed] Prior to official release on VHS and LaserDisc in 1996, the film was re-released to 54 theatres on March 8, 1996, remixed in Sony`s 8-track SDDS audio system, taking in US$550,000 (equivalent to $1,026,247 in 2022).[4] The subsequent home video release, the first animated film issued on the VHS format to be THX-certified, moved over one million units.[22] The film was released on Blu-ray Disc on February 1, 2011 as a Best Buy exclusive and it was later released everywhere on June 14, 2011.[23] A remastered 4K version was released on Ultra HD Blu-ray on April 19, 2022, bundled with a Blu-ray Disc release of the sequel, Heavy Metal 2000 (2000).[24] Music Soundtrack This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources in this section. Unsourced material may be challenged and removed. (December 2015) (Learn how and when to remove this template message) Heavy Metal: Music from the Motion Picture Soundtrack album by various artists Released July 1981 Genre Heavy metal[25] hard rock[25] Label Full Moon/Asylum/Epic Heavy Metal film soundtracks chronology Heavy Metal: Music from the Motion Picture (1981) Heavy Metal 2000 OST (2000) Singles from Heavy Metal: Music from the Motion Picture `True Companion` / `All of You` Released: 1981 Professional ratingsReview scores Source Rating AllMusic [25] The soundtrack was released on LP in 1981, but for legal reasons, was not released on CD until 1995. The album peaked at number 12 on the Billboard 200 chart. The film`s theme song, `Heavy Metal (Takin` a Ride)` was sung by Don Felder. It was released as a single in the U.S. and reached number 43 on the Billboard Hot 100[26] and number five on the Mainstream Rock chart on September 19, 1981.[27] Blue Öyster Cult wrote and recorded a song called `Vengeance (The Pact)` for the film, but the producers declined to use the song because the lyrics provided a capsulized summary of the `Taarna` vignette. `Veteran of the Psychic Wars` was used instead. Both songs can be found on Blue Öyster Cult`s album Fire of Unknown Origin. Although used in the film, the songs `Through Being Cool` by Devo and `E5150` by Black Sabbath were not included in the released soundtrack album. These songs are on New Traditionalists and Mob Rules, respectively. The legal difficulties surrounding the use of some songs in the film delayed its release to home media. The production company`s use of some songs was limited solely to the theatrical release and soundtrack and did not include home media releases. It was not until 1996 that there was an official home media release on VHS when Kevin Eastman, who had bought the publishing rights of Heavy Metal magazine in 1992 and previously contributed to the magazine, reached a settlement with the music copyright holders.[28] The original LP contained four tracks per side and was programmed in stackable order (A, D, B, C). Rhino Records reissued the two-LP collection in 2017, programmed in standard order (A, B, C, D), as part of their `Rocktober` collection.[29] No. Title Artist Length 1. `Heavy Metal` (original version) Sammy Hagar 3:50 2. `Heartbeat` Riggs 4:20 3. `Working in the Coal Mine` Devo 2:48 4. `Veteran of the Psychic Wars` Blue Öyster Cult 4:48 5. `Reach Out` Cheap Trick 3:35 6. `Heavy Metal (Takin` a Ride)` Don Felder 5:00 7. `True Companion` Donald Fagen 5:02 8. `Crazy (A Suitable Case for Treatment)` Nazareth 3:24 9. `Radar Rider` Riggs 2:40 10. `Open Arms` Journey 3:20 11. `Queen Bee` Grand Funk Railroad 3:11 12. `I Must Be Dreamin`` Cheap Trick 5:37 13. `The Mob Rules` (alternate version) Black Sabbath 3:16 14. `All of You` Don Felder 4:18 15. `Prefabricated` Trust 2:59 16. `Blue Lamp` Stevie Nicks 3:48 Charts Chart (1981–1982) Peak position US Billboard 200[30] 12 Certifications Region Certification Certified units/sales Canada (Music Canada)[31] Platinum 100,000^ United States (RIAA)[32] Platinum 1,000,000^ ^ Shipments figures based on certification alone. Score Unusual for the time, an LP recording of Elmer Bernstein`s score was released alongside the soundtrack in 1981, and it featured the composer`s first use of the ondes Martenot, an instrument which became a trademark of Bernstein`s later career. On March 13, 2008, Film Score Monthly released an official, expanded CD release of Bernstein`s score, which he conducted.[33] The score was performed by the Royal Philharmonic Orchestra with the London Voices and Jeanne Loriod on the ondes Martenot. Original track listing: `Den and the Green Ball` (03:17) `Den Makes It` (02:49) `Den and the Queen` (02:56) `Den`s Heroics` (02:52) `Bomber and the Green Ball` (04:41) `Space Love` (01:32) `Harry and the Girl` (03:45) `Tarna Summoned` (sic) (02:50) `Flight` (02:20) `Tarna Prepares` (sic) (03:35) `Barbarians` (03:37) `Tarna Forever` (sic) (03:37) Re-release track listing: `Beginning` 1:16 `Intro to Green Ball` 1:18 `Discovery/Transformation (Den and the Green Ball)` 3:15 `Den Makes Out (Den Makes It)` 2:42 `Castrate Him/Searching for the Loc-Nar` 2:04 `Queen for a Day (Den and the Queen)` 2:54 `Pursuit (Den’s Heroics)` 2:51 `Fiste` 1:27 `Getting Bombed` 3:06 `Green Ball` 2:15 `Dem Bones` 2:44 `No Alarm` 0:58 `Robot Love (Space Love)` 1:32 `Harry` 1:35 `The Next Morning` 1:56 `End of Baby` 2:43 `Council (Taarna Summoned)` 2:49 `The Flight to Temple (Flight)` 2:16 `The Sword (Taarna Prepares)` 3:32 `Flight to Holiday Town` 2:20 `Fighting` 2:43 `My Whips!/Taarna Escapes Pit` 4:57 `Finish (Taarna Forever)` 3:34 Bonus tracks `Den Makes Out` (film version) 2:49 `Bomber and the Green Ball` (album edit) 4:35 `Harry and the Girl` (album edit) 3:41 `Barbarians` (album edit) 3:34 Sequel The sequel, titled Heavy Metal 2000, was released in 2000. Upon its release, Heavy Metal 2000 received negative reviews from critics and has fallen into obscurity. Legacy and cultural impact Several years after the film`s release, Heavy Metal managed to achieve a strong cult following mainly through midnight screenings, TV showings, and home video releases.[citation needed] The film served as inspiration for many animation and science fiction films and shows following it such as Blade Runner (1982), Starchaser: The Legend of Orin (1985), Gandahar (1987), Akira (1988), The Fifth Element (1997), Titan A.E. (2000), Sausage Party (2016), Mandy (2018), The Spine of Night (2021), Futurama, and Rick & Morty.[citation needed] The film was parodied in a season 12 episode of the adult animated comedy series South Park entitled `Major Boobage` (2008; S12E03), which also featured songs from the film`s soundtrack.[citation needed] Some news reports have suggested that Heavy Metal was an influence for Elon Musk when he launched a Tesla Roadster alongside a fake spaceman in the front seat into orbit in 2018, which seems to reference the film`s title sequence `Soft Landing`, in which a space traveler lands on Earth in a Chevrolet Corvette convertible two-seater.[34][35] Both Heavy Metal and the British animated film Watership Down (1978) served as strong influences on the animation and anthology styles of the music video At the Door by The Strokes.[36] Remake In March 2008, Variety reported that Paramount Pictures was set to make another animated film with David Fincher `spearheading the project`. Kevin Eastman, who is the current owner and publisher of Heavy Metal, would direct a segment, as would Tim Miller, `whose Blur Studio will handle the animation for what is being conceived as an R-rated, adult-themed feature`.[37] Entertainment website IGN announced, on July 14, 2008, `David Fincher`s edgy new project has suffered a serious setback after it was dropped by Paramount, according to Entertainment Weekly.`[38] Entertainment Weekly quoted Tim Miller as saying `David really believes in the project. It`s just a matter of time.`[39] In September 2008, Eastman was quoted as saying `Fincher is directing one, Guillermo del Toro wants to direct one, Zack Snyder wants to direct one, Gore Verbinski wants to direct one`. It was reported that the film had been moved to Sony division Columbia Pictures (which had released the original) and had a budget of $50 million.[40] In June 2009, Eastman said `I`ve got breaking news that Fincher and James Cameron are going to be co-executive producers on the film, Cameron will direct one.[41] Mark Osborne and Jack Black from Tenacious D were going to do a comedy segment for the film.`[42] Production is stalled indefinitely, as no film distributor or production company has shown interest in distributing or producing the remake since Paramount Pictures decided to forgo being the film`s distributor,[43] who purportedly thought such a film was `too risqué for mainstream audiences`.[39] In July 2011, filmmaker Robert Rodriguez announced at the Comic-Con that he had purchased the film rights to Heavy Metal and planned to develop a new animated film at the new Quick Draw Studios.[44] On March 11, 2014, with the formation of his very own television network, El Rey, Rodriguez considered switching gears and bringing it to TV.[45] On March 15, 2019, the reboot was released on Netflix as a reimagining titled Love, Death & Robots.[46] Richard Corben (October 1, 1940 – December 2, 2020) was an American illustrator and comic book artist best known for his comics featured in Heavy Metal magazine, especially the Den series which was featured in the magazine`s first film adaptation in 1981. He was the winner of the 2009 Spectrum Grand Master Award[1] and the 2018 Grand Prix at Angoulême. In 2012 he was elected to the Will Eisner Award Hall of Fame. Biography Richard Corben was born on a farm[2] in Anderson, Missouri, and went on to get a Bachelor of Fine Arts degree from the Kansas City Art Institute, in 1965.[3] At the same time, he trained in bodybuilding, but eventually retired from the art with few accomplishments due to a lack of time to dedicate himself to it.[4] After working as a professional animator at Kansas City`s Calvin Productions, Corben started writing and illustrating for the underground comics, including Grim Wit, Slow Death, Skull, Rowlf, Fever Dreams and his own anthology Fantagor.[5] In 1970 he began illustrating horror and science-fiction stories for Warren Publishing.[6] His stories appeared in Creepy, Eerie, Vampirella, 1984 and Comix International. He also colored several episodes of Will Eisner`s Spirit. All the stories and covers he did for Creepy and Eerie have been reprinted by Dark Horse Books in a single volume: Creepy Presents Richard Corben.[7] The three stories he drew for Vampirella have been reprinted by Dynamite Entertainment in Vampirella Archives Vol. 5.[8] In 1975, when Moebius, Druillet, and Jean-Pierre Dionnet started publishing the magazine Métal Hurlant in France, Corben submitted some of his stories to them.[9] He continued his work for the franchise in America, where the magazine was called Heavy Metal. Also in 1975, a selection of his black-and-white underground comix stories was collected in hardcover as The Richard Corben Funnybook from Kansas City`s Nickelodeon Press. In 1976 he adapted a short Robert E. Howard story in an early graphic novel, Bloodstar.[10] Among the stories drawn for Heavy Metal he continued the saga of his most famous creation, Den, which had begun in the short film Neverwhere and a short story in the underground publication Grim Wit No. 2. The saga of Den is a fantasy series about the adventures of a young underweight nerd who travels to Neverwhere, a universe taking inspirational nods from Robert E. Howard`s Hyborian Age, Edgar Rice Burroughs`s Barsoom and H. P. Lovecraft`s horror dimensions. This story was adapted in a highly abridged form, in the animated film Heavy Metal, where Den was voiced by John Candy in a humorous interpretation of the character that Corben found excellent. Corben`s collaborations are varied, ranging from Rip in Time with Bruce Jones, to Harlan Ellison for Vic and Blood, to the Mutant World titles, Jeremy Brood, and The Arabian Nights with Jan Strnad. From 1986 to 1994 Corben operated his own publishing imprint, Fantagor Press. Among the titles Fantagor published were Den, Den Saga, Horror in the Dark, Rip in Time, and Son of Mutant World. Fantagor went out of business after the 1994 contraction of the comics industry.[11] [12] Due to the sexual nature of Corben`s art, it has been accused of being pornographic, a description he himself disagrees with, preferring to call his work `sensual` instead.[4] One notorious example was the interview he gave Heavy Metal editor Brad Balfour in 1981.[2][13][14] Corben was very dissatisfied with the interview. He felt it portrayed him as a `petty, childish, borderline psychotic oaf`. He wrote a letter in retort, which was published in the September 1981 issue.[15] Corben did the cover of Meat Loaf`s Bat Out of Hell, Jim Steinman`s Bad for Good and a movie poster (based on a layout compositional sketch by Neal Adams[16]) for the Brian De Palma film Phantom of the Paradise. In addition, he provided cover art for the VHS release of the low-budget horror film Spookies. In 2000, Corben collaborated with Brian Azzarello on five issues of Azzarello`s run on Hellblazer (146–150) which was collected in a trade called Hellblazer: Hard Time.[17] He also adapted the classic horror story The House on the Borderland by William Hope Hodgson for DC`s Vertigo imprint. In 2001, Azzarello and Corben teamed up to create Marvel`s Startling Stories: Banner (a four issue mini-series exploring Doc Samson`s relationship with Bruce Banner) and Marvel MAX`s Cage (a five issue mini-series starring Luke Cage). In June 2004, Corben joined with Garth Ennis to produce The Punisher: The End, a one-shot title for Marvel published under the MAX imprint as part of Marvel`s The End series. The story tells of The Punisher`s final days on an earth ravaged by nuclear holocaust. Ever the independent, Corben would work with rocker Rob Zombie and Steve Niles in 2005 on a project for IDW Publishing called Bigfoot. In 2007, Corben did a two issue run on Marvel Comics` surreal demon biker, Ghost Rider. At Marvel`s MAX imprint he has produced Haunt of Horror, a mini-series adapting classic works of horror to comics. The first mini-series, published in 2006, was based on the stories of Edgar Allan Poe[18] followed by a second series in 2008 adapting works by H. P. Lovecraft.[19] Between 2008 and 2009 he illustrated the flashback sequences in Conan of Cimmeria #1–7, collected as Conan Volume 7: Cimmeria. In 2009 he illustrated Starr the Slayer for Marvel`s MAX comics imprint. Since then Corben has done more work for Marvel, DC, IDW, and most notably Dark Horse, drawing the Eisner Award-winning Hellboy. In May 2020, Parallax Studio announced preproduction on the live-action animated film MEAD (originally titled To Meet the Faces You Meet) based on the comic book Fever Dreams illustrated by Corben and written by Jan Strnad.[20][21] The film stars Robert Picardo and Samuel Hunt and features the voices of Patton Oswalt and Patrick Warburton.[22] MEAD was premiered at the 2022 Cannes Film Festival on May 22, 2022, and will be released for streaming in North America on August 9, 2022.[23] Personal life Corben`s wife is named Madonna `Dona` (née Marchant). Corben was the special-effects/animation technician for her prize-winning film entry Siegfried Saves Metropolis in a contest sponsored by Famous Monsters of Filmland magazine in 1964 (see issues #34 and 35). They married soon afterward in 1965.[24] They had a daughter, Beth, who is a watercolor painter and often colored her father`s comics. Corben died on December 2, 2020, following heart surgery. He was 80 years old.[25] Awards Corben`s work in comics and animation has won him recognition, including the Shazam Award for Outstanding New Talent in 1971, and a Shazam Award for Superior Achievement by an Individual in 1973. Corben won a 1973 Goethe Award for `Favorite Fan Artist`. He also received a CINE Golden Eagle and President of Japan Cultural Society trophy in 1968 for his short film Neverwhere.[26] While working for the Warren anthologies, he received numerous Warren Awards: 1973 Best Artist/Writer and Special Award for `Excellence`, 1976 Best Art for `Within You, Without You` (Eerie #77) and Best Cover (also for Eerie #77), and 1978 Best Cover Artist.[1] In 2009 Corben won the `Best Finite Series/Limited Series` Eisner Award for Hellboy: The Crooked Man and in 2011 he won the `Best Single Issue (or One-Shot)` Eisner Award, for Hellboy: Double Feature of Evil. Finally, in 2012 he was elected to the Will Eisner Award Hall of Fame. In 2015, Corben was inducted into the Ghastly Awards Hall of Fame. His previous Ghastly Awards include Best Artist in 2013 and Best One-shot Comics for his Dark Horse Poe adaptations... Edgar Allan Poe`s The Conqueror Worm in 2012, Edgar Allan Poe: The Raven & The Red Death (2013) and Edgar Allan Poe`s Morella and the Murders in the Rue Morgue in 2014.[27] In January 2018 he won the prestigious Grand Prix at Angoulême and presidency of the 2019 festival.[28] Beginning concurrently with the 2019 festival in January, a 250-piece collection of his original artworks was put on display at the Musée d`Angoulême, the exhibit ending March 10, 2019.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lepe ilustracije! The House at Pooh Corner A.A. Milne Ernest H. Shepard (Illustrator) Winnie-the-Pooh, najbolji medvjed na cijelom svijetu, odavno je obožavan od strane malih i velikih čitatelja. U ovom prekrasnom poklon izdanju `Kuće na Poohovu uglu` klasične ilustracije Ernesta H. Sheparda pažljivo su ručno crtane. Izvrsna knjiga i savršen dar za svaku priliku, ova je knjiga živopisna i šarmantna poput voljenih likova iz Hundred Acre Wooda. Alan Alexander Milne (na engleskom: Alan Alexander Milne), poznat kao AA Milne, engleski je pisac. Poznat je po svojim knjigama o medvjediću Winnieju Poohu koji govori i mnogim dječjim pjesmama od kojih su neke također o Winnieju Poohu i njegovim prijateljima. Winnie-the-Pooh dječja je knjiga iz 1926. godine engleskog pisca A. A. Milnea i engleskog ilustratora E. H. Sheparda. Knjiga je smještena u fiktivnu Hundred Acre Wood, sa zbirkom kratkih priča koje prate avanture antropomorfnog plišanog medvjedića Winnie-the-Pooha i njegovih prijatelja Christophera Robina, Praščića, Eeyorea, Sove, Zeca, Kange i Rooa . To je prva od dvije Milneove zbirke priča o Winnie-the-Poohu, a druga je The House at Pooh Corner (1928). Milne i Shepard prethodno su surađivali za engleski humoristički časopis Punch, a 1924. stvorili su zbirku poezije When We Were Very Young. Među likovima u pjesničkoj knjizi bio je i medo Shepard napravljen po uzoru na igračku njegova sina. Nakon toga, Shepard je potaknuo Milnea da piše o igračkama svog sina Christophera Robina Milnea, pa su one postale inspiracija za likove u Winnie-the-Poohu. Knjiga je objavljena 14. listopada 1926. i bila je dobro primljena od strane kritike i komercijalno uspješna, prodana u 150.000 primjeraka prije kraja godine. Kritička analiza knjige smatra da ona predstavlja ruralnu Arkadiju, odvojenu od pitanja ili problema stvarnog svijeta, te je bez svrhovitog podteksta. Nedavno je kritika usmjerena na nedostatak pozitivnih ženskih likova (tj. da je jedini ženski lik, Kanga, prikazana kao loša majka). Winnie-the-Pooh preveden je na više od pedeset jezika; latinski prijevod iz 1958., Winnie ille Pu, bila je prva knjiga na stranom jeziku koja se našla na popisu najprodavanijih knjiga New York Timesa i jedina knjiga na latinskom koja je ikada bila istaknuta. Priče i likovi u knjizi adaptirani su u drugim medijima, ponajprije u franšizu tvrtke Walt Disney, počevši od Winnieja Pooha i medenog drveta, objavljenog 4. veljače 1966. kao dvostruki film s Ružnim jazavčarem. 1. siječnja 2022. originalna knjiga Winnie-the-Pooh ušla je u javnu domenu u Sjedinjenim Državama, gdje je Skyhorse Publishing izdao novo izdanje koje je obojio Diego Jourdan Pereira.[1] Ostaje zaštićen autorskim pravima u drugim zemljama, uključujući UK. Biografija Milne je rođen u Škotskoj 18. siječnja 1882., ali je odrastao u Londonu, u privatnoj školi svog oca Johna Vinea Milnea. Jedan od njegovih učitelja u djetinjstvu bio je Herbert Wells. Studirao je na Westminster School i na Trinity Collegeu, Cambridge University, gdje je dobio stipendiju za matematiku. Tamo je objavljivao u studentskom časopisu `Granta`. Milne je postao suradnik, a kasnije i pomoćnik urednika humorističnog britanskog časopisa Punch. Njegov sin Christopher Robin Milne rođen je 1920. godine. Milne je služio u Prvom svjetskom ratu u britanskoj vojsci, ali je nakon rata napisao oštar članak pod naslovom Mir s čašću (1934.) (koji je donekle povukao 1940. s Ratom s čašću). Umro je 31. siječnja 1956. u Hartfieldu, Sussex, Engleska. Milne je među najistaknutijim kritičarima PG Woodhousea. Kad su Woodhousea zarobili nacisti u okupiranoj Francuskoj, poslan je u Njemačku i odslužio je jednogodišnju kaznu. Tada je počeo emitirati duhoviti radijski program o svojoj internaciji, koji je emitiran iz Berlina. Iako su predmet njegova humora nacisti, Milne ga kritizira zbog ovakvog čina izdaje domovine, kroz svojevrsno savezništvo s okupatorima. Kao odgovor, Wodehouse je u svojim kasnijim djelima napisao parodije pjesama o Christopheru Robinu. Kreativnost Prave igračke Christophera Robina: magarac Yori, Kanga, Roo, Tigar i Praščić. Javna knjižnica New Yorka Godine 1925. kupio je seosku kuću, Cotchford Farm u Hartfieldu, East Sussex. Ondje je otišao u mirovinu nakon operacije mozga 1952. godine zbog koje je ostao invalid. Milne je postao svjetski poznat sa svoja dva romana bajke Winnie the Pooh (1926.) i Pooh`s Corner House (1928.). U njima oživljavaju plišane igračke njegovog sina Christophera Robina. Pustolovine Winnieja Pooha, Praščića, Yorija, Tigra, Kange, Zeca i Sove zabavne su i poučne. Izvorne ilustracije za knjige je Ernest Howard Shepherd. Nakon Milneove smrti, prava na likove Winnieja Pooha prodana su Waltu Disneyju, koji je napravio nekoliko crtanih filmova o Winnieju Poohu i veliku količinu robe o Winnieju Poohu. Milne je također napisao mnoge pjesme, uključujući Vespers, They`re Changing Guard at Buckingham Palace i King John`s Christmas, koje su objavljene u knjigama `When We Were Very Young` i `Now We Are Six`. Njegove su pjesme mnogo puta parodirane, uključujući i u knjizi Now We Are Sixty. Milne je adaptirao roman Kennetha Grahamea The Wind in the Willows za pozornicu pod naslovom Toad of Toad Hall. Ernest Howard Shepard OBE MC (10. prosinca 1879. - 24. ožujka 1976.) bio je engleski umjetnik i ilustrator knjiga. Posebno je poznat po ilustracijama antropomorfnih životinja i likova plišanih igračaka u Vjetru u vrbama i Winnie-the-Poohu. Shepardova originalna ilustrirana karta Hundred Acre Wood iz 1926., koja se pojavljuje na uvodnim stranicama Winnie-the-Pooha (i također se pojavljuje u uvodnoj animaciji u prvoj Disneyevoj adaptaciji 1966.), prodana je za £430,000 ($600,000) u Sotheby`su u London, postavljajući svjetski rekord za ilustracije knjiga.[1][2] Rani život i karijera Shepardova kuća u Lodsworthu, označena plavom pločom Shepard je rođen u St John`s Woodu u Londonu, kao sin Henryja Donkina Sheparda, arhitekta, i Jessie Harriet, kćeri slikara akvarela Williama Leeja. Pokazavši nešto obećavajuće u crtanju u školi St Paul`s School, 1897. upisao se u Heatherley School of Fine Art u Chelseaju.[4] Nakon produktivne godine tamo, pohađao je škole Kraljevske akademije, osvojivši Landseerovu stipendiju 1899. i nagradu Britanskog instituta 1900. [5]. Tamo je upoznao Florence Eleanor Chaplin, s kojom se oženio 1904. godine.[6] Do 1906. Shepard je postao uspješan ilustrator, izradivši radove za ilustrirana izdanja Ezopovih basni, Davida Copperfielda i Školskih dana Toma Browna, dok je u isto vrijeme radio kao ilustrator u osoblju Puncha. Par je kupio kuću u Londonu, ali su se 1905. preselili u Shamley Green, blizu Guildforda. Shepard je bio plodan slikar, izlagao je na brojnim izložbama. Izlagao je u Kraljevskom društvu umjetnika u Birminghamu—tradicionalnom mjestu okupljanja generičkih slikara—kao iu radikalnijoj atmosferi Instituta lijepih umjetnosti u Glasgowu, gdje su izlagali neki od najinovativnijih umjetnika. Bio je dvaput izlagač u Walker Art Gallery u Liverpoolu, jednoj od najvećih pokrajinskih galerija u zemlji, i drugi put u Manchester Art Gallery, viktorijanskoj instituciji koja je kasnije bila dio javnih knjižnica. Ali u srcu, Shepard je bio Londončanin, šesnaest puta nastupao je u Kraljevskoj akademiji na Piccadillyju. Njegova supruga, koja je također bila slikarica, pronašla je dom u londonskom West Endu za svoje skromne radove tijekom 25-godišnje karijere. Kad je 1914. izbio Prvi svjetski rat, u srednjim tridesetima Shepard je dobio dužnost potporučnika u Kraljevskom garnizonskom topništvu, ogranku Kraljevskog topništva. Bio je dodijeljen 105. opsadnoj bateriji, koja je prešla u Francusku u svibnju 1916. i krenula u akciju u bitci na Sommi.[9][10][11][12] Do jeseni 1916. Shepard je počeo raditi za Obavještajni odjel skicirajući borbeno područje unutar pogleda na položaj svoje baterije. [13] [14] Dana 16. veljače 1917. postao je vršitelj dužnosti kapetana dok je bio zamjenik zapovjednika svoje baterije, a kratko je služio i kao vršitelj dužnosti bojnika krajem travnja i početkom svibnja te godine tijekom bitke kod Arrasa prije nego što je ponovno postao vršitelj dužnosti kapetana.[10] ][15][16][17] Promaknut je u glavnog poručnika 1. srpnja 1917..[18] Dok je obnašao dužnost satnika, odlikovan je Vojnim križem. Njegov citat je glasio: [19] Za istaknutu galantnost i odanost dužnosti. Kao prednji časnik za promatranje, nastavio je promatrati i slati vrijedne informacije, unatoč teškoj granati i vatri iz mitraljeza. Njegova hrabrost i hladnokrvnost bile su uočljive. Kasnije 1917., 105. opsadna baterija sudjelovala je u završnoj fazi bitke kod Passchendaele gdje je bila izložena teškoj vatri i pretrpjela brojne gubitke.[10][20] Krajem godine poslan je da pomogne u vraćanju katastrofalne situacije na talijanskoj bojišnici, putujući željeznicom preko Verone prije nego što je stupio u akciju na brdu Montello.[10][15] Shepard je propustio drugu bitku na rijeci Piave u travnju 1918., jer je bio na dopustu u Engleskoj (gdje ga je kralj George V. u Buckinghamskoj palači uložio sa svojim MC-om) i gdje je pohađao tečaj streljaštva.[21] Vratio se u Italiju sa svojom baterijom za pobjedu kod Vittorio Veneto.[10][22] Nakon primirja u Villa Giusti u studenom 1918., Shepard je promaknut u vršitelja dužnosti bojnika koji je zapovijedao baterijom i dobio je dužnost upravljanja zarobljenim neprijateljskim oružjem. Demobilizacija je započela na Božić 1918., a 105. opsadna baterija je raspuštena u ožujku 1919. [10] [23] [24] Tijekom cijelog rata surađivao je s Punchom. Zapošljen je kao redoviti karikaturist 1921., a postao je glavni karikaturist 1945. S tog ga je mjesta 1953. uklonio Punchov novi urednik, Malcolm Muggeridge.[25] Njegov je rad također bio dio slikarskog događaja u umjetničkom natjecanju na Ljetnim olimpijskim igrama 1928..[26] Sheparda je 1923. A. A. Milneu preporučio drugi zaposlenik Puncha, E. V. Lucas. Milne je isprva mislio da Shepardov stil nije ono što želi, ali ga je iskoristio za ilustriranje knjige pjesama When We Were Very Young. Zadovoljan rezultatima, Milne je tada inzistirao da Shepard ilustrira Winnie-the-Pooha. Shvaćajući doprinos svog ilustratora uspjehu knjige, pisac je organizirao da Shepard rdobiti dio njegovih tantijema. Milne je također ispisao kopiju Winnie-the-Pooha sljedećim osobnim stihom: [27] Kada me ne bude, Neka Shepard ukrasi moju grobnicu, I stavi (ako ima mjesta) Dvije slike na kamenu: Prasac sa strane sto jedanaest, I Pooh i Prasić u šetnji (157) ... A Petar, misleći da su moji, Hoće li mi dobrodošlicu u raj. Na kraju je Shepard počeo zamjerati `tom blesavom starom medvjedu` jer je smatrao da su ilustracije Pooha zasjenile njegov drugi rad.[28] Shepard je modelirao Pooha ne prema igrački koju je posjedovao Milnein sin Christopher Robin, već prema `Growleru`, plišanom medvjedu u vlasništvu njegova sina.[29] (Growler više ne postoji, dat je njegovoj unuci Minnie Hunt, a zatim ga je uništio susjedov pas.)[30] Njegovo djelo Pooh toliko je poznato da je 300 njegovih preliminarnih skica bilo izloženo u Victoria and Albert Museumu 1969., kada je imao je 90 godina.[31] Shepardova slika Winnieja Pooha, za koju se vjeruje da je naslikana 1930-ih za čajanu u Bristolu, [32] jedina je poznata slika poznatog medvjedića u ulju. Kupljen je na aukciji za 243.000 dolara u Londonu krajem 2000. godine.[33] Slika je izložena u Galeriji Pavilion u Assiniboine Parku u Winnipegu, Manitoba, Kanada, gradu po kojem je Winnie dobila ime.[34] Shepard je napisao dvije autobiografije: Izvučeno iz sjećanja (1957.) i Izvučeno iz života (1961.).[35][36] Godine 1972. Shepard je svoju osobnu zbirku radova i ilustracija poklonio Sveučilištu Surrey. Ovi sada čine E.H. Shepard Archive.[37] Shepard je proglašen časnikom Reda Britanskog Carstva u rođendanskim počastima 1972. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! When We Were Very Young A.A. Milne Ernest H. Shepard (Illustrator) `Mijenjaju stražu u Buckinghamskoj palači - Christopher Robin je pao s Alice.` Opustite se uz klasičnu knjigu poezije za djecu A.A.Milnea, When We Were Very Young. Ovo je prvi svezak pjesmica koje je Milne napisao posebno za djecu – jednako popularne kao i kad su bile napisane. Ova je zbirka dirljiv i smiješan uvod u dječju poeziju, nudi isti smisao za humor, maštu i ćudljivost koji smo očekivali od Milneinih omiljenih knjiga o Winnie-the-Poohu, tom medvjediću vrlo malog mozga. E.H.Sheparda `čovjek koji je nacrtao Pooha`. Alan Alexander Milne (na engleskom: Alan Alexander Milne), poznat kao AA Milne, engleski je pisac. Poznat je po svojim knjigama o medvjediću Winnieju Poohu koji govori i mnogim dječjim pjesmama od kojih su neke također o Winnieju Poohu i njegovim prijateljima. Winnie-the-Pooh dječja je knjiga iz 1926. godine engleskog pisca A. A. Milnea i engleskog ilustratora E. H. Sheparda. Knjiga je smještena u fiktivnu Hundred Acre Wood, sa zbirkom kratkih priča koje prate avanture antropomorfnog plišanog medvjedića Winnie-the-Pooha i njegovih prijatelja Christophera Robina, Praščića, Eeyorea, Sove, Zeca, Kange i Rooa . To je prva od dvije Milneove zbirke priča o Winnie-the-Poohu, a druga je The House at Pooh Corner (1928). Milne i Shepard prethodno su surađivali za engleski humoristički časopis Punch, a 1924. stvorili su zbirku poezije When We Were Very Young. Među likovima u pjesničkoj knjizi bio je i medo Shepard napravljen po uzoru na igračku njegova sina. Nakon toga, Shepard je potaknuo Milnea da piše o igračkama svog sina Christophera Robina Milnea, pa su one postale inspiracija za likove u Winnie-the-Poohu. Knjiga je objavljena 14. listopada 1926. i bila je dobro primljena od strane kritike i komercijalno uspješna, prodana u 150.000 primjeraka prije kraja godine. Kritička analiza knjige smatra da ona predstavlja ruralnu Arkadiju, odvojenu od pitanja ili problema stvarnog svijeta, te je bez svrhovitog podteksta. Nedavno je kritika usmjerena na nedostatak pozitivnih ženskih likova (tj. da je jedini ženski lik, Kanga, prikazana kao loša majka). Winnie-the-Pooh preveden je na više od pedeset jezika; latinski prijevod iz 1958., Winnie ille Pu, bila je prva knjiga na stranom jeziku koja se našla na popisu najprodavanijih knjiga New York Timesa i jedina knjiga na latinskom koja je ikada bila istaknuta. Priče i likovi u knjizi adaptirani su u drugim medijima, ponajprije u franšizu tvrtke Walt Disney, počevši od Winnieja Pooha i medenog drveta, objavljenog 4. veljače 1966. kao dvostruki film s Ružnim jazavčarem. 1. siječnja 2022. originalna knjiga Winnie-the-Pooh ušla je u javnu domenu u Sjedinjenim Državama, gdje je Skyhorse Publishing izdao novo izdanje koje je obojio Diego Jourdan Pereira.[1] Ostaje zaštićen autorskim pravima u drugim zemljama, uključujući UK. Biografija Milne je rođen u Škotskoj 18. siječnja 1882., ali je odrastao u Londonu, u privatnoj školi svog oca Johna Vinea Milnea. Jedan od njegovih učitelja u djetinjstvu bio je Herbert Wells. Studirao je na Westminster School i na Trinity Collegeu, Cambridge University, gdje je dobio stipendiju za matematiku. Tamo je objavljivao u studentskom časopisu `Granta`. Milne je postao suradnik, a kasnije i pomoćnik urednika humorističnog britanskog časopisa Punch. Njegov sin Christopher Robin Milne rođen je 1920. godine. Milne je služio u Prvom svjetskom ratu u britanskoj vojsci, ali je nakon rata napisao oštar članak pod naslovom Mir s čašću (1934.) (koji je donekle povukao 1940. s Ratom s čašću). Umro je 31. siječnja 1956. u Hartfieldu, Sussex, Engleska. Milne je među najistaknutijim kritičarima PG Woodhousea. Kad su Woodhousea zarobili nacisti u okupiranoj Francuskoj, poslan je u Njemačku i odslužio je jednogodišnju kaznu. Tada je počeo emitirati duhoviti radijski program o svojoj internaciji, koji je emitiran iz Berlina. Iako su predmet njegova humora nacisti, Milne ga kritizira zbog ovakvog čina izdaje domovine, kroz svojevrsno savezništvo s okupatorima. Kao odgovor, Wodehouse je u svojim kasnijim djelima napisao parodije pjesama o Christopheru Robinu. Kreativnost Prave igračke Christophera Robina: magarac Yori, Kanga, Roo, Tigar i Praščić. Javna knjižnica New Yorka Godine 1925. kupio je seosku kuću, Cotchford Farm u Hartfieldu, East Sussex. Ondje je otišao u mirovinu nakon operacije mozga 1952. godine zbog koje je ostao invalid. Milne je postao svjetski poznat sa svoja dva romana bajke Winnie the Pooh (1926.) i Pooh`s Corner House (1928.). U njima oživljavaju plišane igračke njegovog sina Christophera Robina. Pustolovine Winnieja Pooha, Praščića, Yorija, Tigra, Kange, Zeca i Sove zabavne su i poučne. Izvorne ilustracije za knjige je Ernest Howard Shepherd. Nakon Milneove smrti, prava na likove Winnieja Pooha prodana su Waltu Disneyju, koji je napravio nekoliko crtanih filmova o Winnieju Poohu i veliku količinu robe o Winnieju Poohu. Milne je također napisao mnoge pjesme, uključujući Vespers, They`re Changing Guard at Buckingham Palace i King John`s Christmas, koje su objavljene u knjigama `When We Were Very Young` i `Now We Are Six`. Njegove su pjesme mnogo puta parodirane, uključujući i u knjizi Now We Are Sixty. Milne je adaptirao roman Kennetha Grahamea The Wind in the Willows za pozornicu pod naslovom Toad of Toad Hall. Ernest Howard Shepard OBE MC (10. prosinca 1879. - 24. ožujka 1976.) bio je engleski umjetnik i ilustrator knjiga. Posebno je poznat po ilustracijama antropomorfnih životinja i likova plišanih igračaka u Vjetru u vrbama i Winnie-the-Poohu. Shepardova originalna ilustrirana karta Hundred Acre Wood iz 1926., koja se pojavljuje na uvodnim stranicama Winnie-the-Pooha (i također se pojavljuje u uvodnoj animaciji u prvoj Disneyevoj adaptaciji 1966.), prodana je za £430,000 ($600,000) u Sotheby`su u London, postavljajući svjetski rekord za ilustracije knjiga.[1][2] Rani život i karijera Shepardova kuća u Lodsworthu, označena plavom pločom Shepard je rođen u St John`s Woodu u Londonu, kao sin Henryja Donkina Sheparda, arhitekta, i Jessie Harriet, kćeri slikara akvarela Williama Leeja. Pokazavši nešto obećavajuće u crtanju u školi St Paul`s School, 1897. upisao se u Heatherley School of Fine Art u Chelseaju.[4] Nakon produktivne godine tamo, pohađao je škole Kraljevske akademije, osvojivši Landseerovu stipendiju 1899. i nagradu Britanskog instituta 1900. [5]. Tamo je upoznao Florence Eleanor Chaplin, s kojom se oženio 1904. godine.[6] Do 1906. Shepard je postao uspješan ilustrator, izradivši radove za ilustrirana izdanja Ezopovih basni, Davida Copperfielda i Školskih dana Toma Browna, dok je u isto vrijeme radio kao ilustrator u osoblju Puncha. Par je kupio kuću u Londonu, ali su se 1905. preselili u Shamley Green, blizu Guildforda. Shepard je bio plodan slikar, izlagao je na brojnim izložbama. Izlagao je u Kraljevskom društvu umjetnika u Birminghamu—tradicionalnom mjestu okupljanja generičkih slikara—kao iu radikalnijoj atmosferi Instituta lijepih umjetnosti u Glasgowu, gdje su izlagali neki od najinovativnijih umjetnika. Bio je dvaput izlagač u Walker Art Gallery u Liverpoolu, jednoj od najvećih pokrajinskih galerija u zemlji, i drugi put u Manchester Art Gallery, viktorijanskoj instituciji koja je kasnije bila dio javnih knjižnica. Ali u srcu, Shepard je bio Londončanin, šesnaest puta nastupao je u Kraljevskoj akademiji na Piccadillyju. Njegova supruga, koja je također bila slikarica, pronašla je dom u londonskom West Endu za svoje skromne radove tijekom 25-godišnje karijere. Kad je 1914. izbio Prvi svjetski rat, u srednjim tridesetima Shepard je dobio dužnost potporučnika u Kraljevskom garnizonskom topništvu, ogranku Kraljevskog topništva. Bio je dodijeljen 105. opsadnoj bateriji, koja je prešla u Francusku u svibnju 1916. i krenula u akciju u bitci na Sommi.[9][10][11][12] Do jeseni 1916. Shepard je počeo raditi za Obavještajni odjel skicirajući borbeno područje unutar pogleda na položaj svoje baterije. [13] [14] Dana 16. veljače 1917. postao je vršitelj dužnosti kapetana dok je bio zamjenik zapovjednika svoje baterije, a kratko je služio i kao vršitelj dužnosti bojnika krajem travnja i početkom svibnja te godine tijekom bitke kod Arrasa prije nego što je ponovno postao vršitelj dužnosti kapetana.[10] ][15][16][17] Promaknut je u glavnog poručnika 1. srpnja 1917..[18] Dok je obnašao dužnost satnika, odlikovan je Vojnim križem. Njegov citat je glasio: [19] Za istaknutu galantnost i odanost dužnosti. Kao prednji časnik za promatranje, nastavio je promatrati i slati vrijedne informacije, unatoč teškoj granati i vatri iz mitraljeza. Njegova hrabrost i hladnokrvnost bile su uočljive. Kasnije 1917., 105. opsadna baterija sudjelovala je u završnoj fazi bitke kod Passchendaele gdje je bila izložena teškoj vatri i pretrpjela brojne gubitke.[10][20] Krajem godine poslan je da pomogne u vraćanju katastrofalne situacije na talijanskoj bojišnici, putujući željeznicom preko Verone prije nego što je stupio u akciju na brdu Montello.[10][15] Shepard je propustio drugu bitku na rijeci Piave u travnju 1918., jer je bio na dopustu u Engleskoj (gdje ga je kralj George V. u Buckinghamskoj palači uložio sa svojim MC-om) i gdje je pohađao tečaj streljaštva.[21] Vratio se u Italiju sa svojom baterijom za pobjedu kod Vittorio Veneto.[10][22] Nakon primirja u Villa Giusti u studenom 1918., Shepard je promaknut u vršitelja dužnosti bojnika koji je zapovijedao baterijom i dobio je dužnost upravljanja zarobljenim neprijateljskim oružjem. Demobilizacija je započela na Božić 1918., a 105. opsadna baterija je raspuštena u ožujku 1919. [10] [23] [24] Tijekom cijelog rata surađivao je s Punchom. Zapošljen je kao redoviti karikaturist 1921., a postao je glavni karikaturist 1945. S tog ga je mjesta 1953. uklonio Punchov novi urednik, Malcolm Muggeridge.[25] Njegov je rad također bio dio slikarskog događaja u umjetničkom natjecanju na Ljetnim olimpijskim igrama 1928..[26] Sheparda je 1923. A. A. Milneu preporučio drugi zaposlenik Puncha, E. V. Lucas. Milne je isprva mislio da Shepardov stil nije ono što želi, ali ga je iskoristio za ilustriranje knjige pjesama When We Were Very Young. Zadovoljan rezultatima, Milne je tada inzistirao da Shepard ilustrira Winnie-the-Pooha. Shvaćajući doprinos svog ilustratora uspjehu knjige, pisac je organizirao da Shepard rdobiti dio njegovih tantijema. Milne je također ispisao kopiju Winnie-the-Pooha sljedećim osobnim stihom: [27] Kada me ne bude, Neka Shepard ukrasi moju grobnicu, I stavi (ako ima mjesta) Dvije slike na kamenu: Prasac sa strane sto jedanaest, I Pooh i Prasić u šetnji (157) ... A Petar, misleći da su moji, Hoće li mi dobrodošlicu u raj. Na kraju je Shepard počeo zamjerati `tom blesavom starom medvjedu` jer je smatrao da su ilustracije Pooha zasjenile njegov drugi rad.[28] Shepard je modelirao Pooha ne prema igrački koju je posjedovao Milnein sin Christopher Robin, već prema `Growleru`, plišanom medvjedu u vlasništvu njegova sina.[29] (Growler više ne postoji, dat je njegovoj unuci Minnie Hunt, a zatim ga je uništio susjedov pas.)[30] Njegovo djelo Pooh toliko je poznato da je 300 njegovih preliminarnih skica bilo izloženo u Victoria and Albert Museumu 1969., kada je imao je 90 godina.[31] Shepardova slika Winnieja Pooha, za koju se vjeruje da je naslikana 1930-ih za čajanu u Bristolu, [32] jedina je poznata slika poznatog medvjedića u ulju. Kupljen je na aukciji za 243.000 dolara u Londonu krajem 2000. godine.[33] Slika je izložena u Galeriji Pavilion u Assiniboine Parku u Winnipegu, Manitoba, Kanada, gradu po kojem je Winnie dobila ime.[34] Shepard je napisao dvije autobiografije: Izvučeno iz sjećanja (1957.) i Izvučeno iz života (1961.).[35][36] Godine 1972. Shepard je svoju osobnu zbirku radova i ilustracija poklonio Sveučilištu Surrey. Ovi sada čine E.H. Shepard Archive.[37] Shepard je proglašen časnikom Reda Britanskog Carstva u rođendanskim počastima 1972. godine.