Lot 19 kom. autica razmera 1:43 (moze na kom.)Prodate 2 kom.Norev Lancia Stratos u levom delu srednjeg reda..Ako zelite na komad posalite poruku,kako bih ga posebno postavio.Cena za 1 kom veca.Proverite stanje i jed.cenu pre kupovine!

filmski plakat: FELLINIJEV CASANOVA italijanski film iz 1976. godine Plakat je iz perioda 1977 - 1980 godina Distribucija: VESNA FILM Ljubljana dimenzije: dužina: 69,9 cm širina: 48,8 cm plakat presavijen 2 puta na pola, po 1 rupica od pribadače ili rajsengle u uglovima plakata, po dva minimalna zacepljenja na donjoj ivici i na gornjem delu desne ivice, TROŠKOVI SLANJA: preporučena tiskovina + tuba + deo troškova pakovanja ------150 dinara preporučena tiskovina + deo troškova pakovanja -------------125 dinara Plakat šaljem kao preporučenu tiskovinu urolan u tubi ili presavijen 2 puta na pola

Prodajem stari italijanski sat C.E.A. Jazz Band Clock, bež boje, dimenzija 285 x 240 x 80 mm Satni mehanizam Swiss Scholer quartz , zahteva 1 UM-2 bateriju, ispravan, manji tragovi korozije na kontaktima U donjem delu postoji radio, ali ne znam da li radi jer nemam odgovarajuću bateriju ili mali specifičan napojni kabl. Točkić `INT. VOLUME` lepo radi, čuje se zvuk, dok je točkić `SINTONIA` izgleda ispao iz svog ležišta sa unutrašnje strane. Za zadnje strane utisnut serijski model AS 79/3 Prodaja u viđenom stanju, fotografije odgovaraju predmetu prodaje Plaćanje lično ili uplata na tekući račun/postnetom + troškovi dostave Ne šaljem pouzećem, niti u inostranstvo Za sva pitanja stojim na raspolaganju

Kraljevina Srbija (1911) Originalni potpis Ljube Jovanovića na dokumentu, u funkciji Ministra prosvete i crkvenih dela. Ljubomir Jovanović (Kotor, 2/14. februar 1865 — Beograd, 10. februar 1928) je bio srpski istoričar i političar. Bio je redovni profesor Univerziteta u Beogradu od osnivanja 1905. godine, akademik SANU, ministar prosvete, ministar unutrašnjih dela, član Državnog saveta. Rođen je 1865. godine u Kotoru. Posle učestvovanja u Krivošijskom ustanku (1881—82) prešao je sa Danilom Živaljevićem i drugim omladincima u Srbiju, gde su kasnije bili među osnivačima časopisa Kolo. Prvih osam redovnih profesora Beogradskog univerziteta, 1905. godine: Sede, sleva Jovan Žujović, Sima Lozanić, Jovan Cvijić, Mihailo Petrović Alas; stoje, sleva Andra Stevanović, Dragoljub Pavlović, Milić Radovanović i Ljubomir Jovanović. Prilikom osnivanja Srpske književne zadruge 1892. godine izabran je za sekretara, Stojan Novaković za predsednika, a Jovan Jovanović Zmaj za potpredsednika. Za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1890, a za redovnog 1900. godine. U periodu 1901-1903 bio je upravnik Narodne biblioteke Srbije. Prilikom osnivanja Univerziteta u Beogradu 1905. godine bio je među prvih 8 redovnih profesora koji su birali ceo ostali nastavni kadar. Zajedno sa profesorom Ljubomirom Kovačevićem napisao je „Istoriju srpskog naroda“ (u dve knjige, 1893. i 1894) za period do 1020. godine. Bio je jedan od članova „Centralnog revolucionarnog tajnog odbora u Beogradu“. Zajedno je sa Golubom Janićem i Josifom Studićem osnovao udruženje „Srpska braća“ 23. januara 1905. Društvo je delovalo do 1918. i njegov predsednik je sve vreme bio Golub Janić. Bio je jedan od osnivača „Srpskog književničkog društva“ 26. maja 1905. kako se tada zvalo Udruženje književnika Srbije. Bio je ministar unutrašnjih poslova Kraljevine Srbije 1909-11 i 1914-18, ministar prosvete, član Državnog saveta. Prilikom proglašenja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra 1918. bio je jedan od šest članova odbora, kao predstavnik Vlade Kraljevine Srbije, koji je trebalo da utvrdi način kako da se ujedinjenje proglasi. Predstavnici Vlade Srbije bili su još i Stojan Protić i Momčilo Ninčić, a predstavnici narodnog veća Ante Pavelić, Svetozar Pribićević i Josip Smodlaka. Kao na fotografijama.

411 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 81 % Popunjen 152 od 187, fali 35 slicica Tolkinove fantastične povesti Srednjeg sveta nastale su kada je on, kao i mnogi očevi, počeo da izmišlja priče za svoje sinove, priče koje su polako izrastale u stvarnost čitavog jednog nepostojećeg sveta. A onda se, leta 1930, desilo nešto presudno za rođenje jedne od najvećih knjiga XX veka. „Sedeo sam i pregledao školske testove. Jedan učenik milostivo je ostavio jednu stranicu praznu, što je najbolja stvar koja se može dogoditi onome ko pregleda radove. Na tom praznom listu ja sam naškrabao: ’U jednoj rupi u zemlji živeo je Hobit’. Niti sam tada znao niti sad znam zašto. U mom slučaju uvek su prvo nastajala imena, i ona su pokretala priču u mojoj glavi. Na kraju sam samo pomislio da bi bilo dobro da saznam šta je to Hobit, i šta on radi u toj rupi u zemlji.” Ubrzo je Tolkin nacrtao i mapu sveta u kojem obitavaju Hobiti (tzv. Trorovu mapu), ispisao toponime, a onda se sve to dugo, dugo krčkalo u njemu. Nekoliko godina potom priča je počela da se raspliće sama od sebe, a pisac je imao osećaj ne da izmišlja nego da objavljuje priču koja „negde” već postoji. Bilo kako bilo, objašnjenje ko su i čime se bave Hobiti stiglo je pred engleske čitaoce 1937. godine, u romanu pod nazivom Hobit. Obimnu trilogiju Gospodar Prstenova - Družina Prstena, Dve kule i Povratak kralja – Tolkin je pisao od 1936. do 1949. godine. Prva dva dela izašla su tek 1954. godine, a treći godinu kasnije. Tolkin postaje jedan od najčitanijih pisaca svog vremena, a zanimanje za Gospodara Prstenova ne jenjava. Mnogo je rasprava napisano o tome šta je Tolkin hteo da kaže svojim delom, i da li je, s obzirom na vreme nastanka romana, stvarajući likove zlih Orka mislio na naciste ili na komuniste. Osim u političkom, Gospodara Prstenova tumačili su mnogi i u filozofskom, religijskom, kulturološkom, pa čak i ezoteričnom ključu. Tolkin, ratni veteran Prvog svetskog rata koji je u bici na Somi izgubio sve svoje prijatelje, odgovarao im je kako ne podnosi alegoriju niti ga zanimaju knjige „s tezom”. Džon Ronald Ruel Tolkin (engl. John Ronald Reuel Tolkien; Blumfontejn, 3. januar 1892 — Oksford, 2. septembar 1973) bio je profesor anglosaksonskog jezika na Oksfordskom univerzitetu u periodu od 1925. do 1945. godine, kao i profesor engleskog jezika i književnosti, takođe na Oksfordu, od 1945. do 1959. godine. [1] Bavio se pisanjem epske fantastike, fantastike uopšte i poezije tokom celog života, i kroz njih je doživeo međunarodnu slavu. Van naučnih krugova, najpoznatiji je kao autor romana „Gospodar prstenova“, zatim njegovog prethodnika, „Hobita“, kao i velikog broja posthumno izdatih knjiga o istoriji zamišljenog sveta zvanog Arda, najviše jednog njenog kontinenta, Srednje zemlje, gde se odigrava radnja ova njegova dva najpoznatija romana. Velika popularnost i uticaj ovih dela su ustoličila Tolkina kao oca žanra moderne epske fantastike. Što se tiče naučnih krugova, bio je cenjeni leksikograf i stručnjak za anglosaksonski i staronordijski jezik. Bio je član udruženja pisaca The Inklings i blizak prijatelj K. S. Luisa. Tolkin je rođen u Blumfontejnu u današnjoj Južnoafričkoj Republici, kao sin Artura Tolkina (Arthur Tolkien), engleskog bankara, i Mejbel Tolkin, rođene Safild (Mabel Tolkien, neé Suffield). Većina Tolkinovih predaka po ocu, koliko je poznato, bili su zanatlije. Porodica Tolkin potiče iz Saksonije u Nemačkoj, ali u 18. veku su se morali iseliti iz Saksonije zbog Sedmogodišnjeg rata. Prezime Tolkin je anglicizirano Tollkiehn od nemačkog tollkühn, ludo odvažan. Lik pod imenom Profesor Rašbold (Professor Rushbold) u The Notion Club Papers je aluzija na ovo ime. Tolkin je imao samo jednog brata, Hilarija Artura Ruela Tolkina (Hillary Arthur Reuel Tolkien), rođenog 17. februara 1894. godine.[2] Tolkin se sa svojom majkom, koja se teško nosila sa afričkom klimom, vratio u Englesku u trećoj godini – otac mu je umro u Južnoj Africi od teškog krvarenja u mozgu pre nego što im se mogao pridružiti. Pošto je on bio jedini član porodice koji je bio zaposlen, živeli su sa Mejbelinim roditeljima u Birmingemu neko vreme, ali su uskoro, već 1896, prešli u Serhol (Sarehole), tada selo u Vorikširu, a danas deo Birmingema. Mejbel je podučavala svoja dva sina i Džon je bio predan učenik. Naučila ga je mnogo o botanici, ali najviše su ga zanimali jezici – majka ga je naučila osnovama latinskog vrlo rano. Naučio je da čita u četvrtoj godini, a ubrzo je znao i dobro da piše. Pohađao je Školu kralja Edvarda (King Edward’s School), Akademiju kralja Filipa (King Phillip’s Academy) i studirao je na Egzeter koledžu u Oksfordu (Exeter College, Oxford). Njegova majka je prešla u rimokatoličku veru, uprkos oštrim protestima njene porodice. Umrla je od dijabetesa 1904, kada je Tolkinu bilo dvanaest godina, a on je ceo život smatrao da je postala mučenik za svoju veru, što će imati veliki uticaj na njegova katolička uverenja. Tolkinova predana vera je bila značajni faktor u prevođenju K. S. Luisa u hrišćanstvo, a njegova dela sadrže dosta hrišćanske simbolike i vrednosti. Budući siroče, odgajio ga je otac Frensis Morgan (Father Francis Morgan) iz Birmingemskog oratorijuma, u delu Birmingema zvanom Edžbaston (Edgbaston), gde je dalje i odrastao. Tamo je upoznao i zaljubio se u Edit Brat (Edith Bratt) (koja će kasnije poslužiti kao model za Lutijenu). Uprkos mnogim preprekama, on uspeva da se oženi njome, svojom prvom i najiskrenijom ljubavi u životu. Tolkin se priključio britanskoj vojsci tokom Prvog svetskog rata. U tom periodu je video mnoge sadrugove, od kojih su neki bili njegovi najbliži prijatelji, kako ginu, a on sam je uskoro završio u bolnici zbog rovovske groznice. Tokom oporavka, počinje da piše seriju bajki, zasnovanih na proučavanju mitologije i folklora, koje naziva „Knjiga izgubljenih priča“ (The Book of Lost Tales). Proučavaoci njegovih dela kažu da je rat uticao na njegovo pisanje i to tako što je kroz fantaziju nalazio put da pobegne od okrutne realnosti fabrika, mašina, pušaka i bombi 20. veka. Njegovo prvo civilno zaposlenje nakon rata bilo je na Oksfordskom rečniku engleskog jezika (Oxford English Dictionary), u kojem je, među mnogim drugim, reč morž (engl. walrus) njegov unos. 1920. godine postaje docent za engleski jezik na Univerzitetu u Lidsu (University of Leeds), ali se 1925. vraća u Oksford kao profesor anglosaksonskog jezika. 1945. godine prelazi na oksfordski koledž Merton (Merton College, Oxford), gde postaje profesor engleskog jezika i književnosti, što ostaje sve do penzionisanja 1959. godine. Džon i Edit Tolkin imaju četvoro dece: Džona Fransisa Ruela (John Francis Reuel) (1917.), Majkla Hilarija Ruela (Michael Hilary Reuel) (1920), Kristofera Ruela (Christopher Reuel) (1924.) i Prisilu Anu Ruel (Priscilla Anne Reuel) (1929.). Tolkin je umro u Oksfordu 1973. godine, i sahranjen je na groblju Volverkot (Wolvercote Cemetery) kraj svoje žene Edit, a na nadgrobnom spomeniku su uz njihova imena uklesana i imena Berena i Lutjene, upoređujući njihovu ljubav sa najvećom ljubavnom pričom Srednje zemlje. Njegova dela Tolkin je uživao u izmišljanju priča da bi zabavio decu. Svake godine je za njih pisao pisma od Božić Bate i slao im ih za Božić. Ona su sakupljena i izdata u knjizi pod imenom „Pisma od Božić Bate“ (The Father Christmass Letters). Tolkin nikada nije očekivao da će njegove priče postati popularne. Na nagovor bivšeg studenta, izdao je knjigu koju je napisao za svoju decu pod naslovom „Hobit“ (The Hobbit) 1937. godine. Iako namenjena deci, postala je popularna i kod odrasle čitalačke publike, i to dovoljno popularna da izdavačka kuća „Allen & Unwin“ zatraži od Tolkina da napiše nastavak. Ovo je rezultovalo njegovim najpoznatijim delom, koje će postati trotomni roman „Gospodar prstenova“ (The Lord of the Rings) (izdat u periodu 1954 — 1955). Tolkinu je trebalo skoro deset godina da napiše svoju sagu, tokom kojih je imao svesrdnu podršku prijatelja iz The Inklings, posebno K. S. Luisa, autora poznate serije knjiga o zemlji Narniji. „Gospodar prstenova“ je ubrzo postao veoma popularna knjiga kod mlađe populacije 1960-ih, i do danas je ostao u vrhu čitanosti kao jedno od najpopularnijih dela fantastike XX veka, i prema prodaji i prema ispitivanjima čitatelja. Tolkin je u početku nameravao da ispriča dečju priču sličnu „Hobitu“, ali ona je ubrzo prerasla u mračnije i ozbiljnije delo. Iako direktan nastavak Hobita, obraća se starijoj publici, opisujući mnogo dublju i veću istoriju Srednje zemlje, čija će se veličina i sjaj pokazati tek u posthumno skupljenim rukopisima izdatim u knjizi „Silmarilion“ (The Silmarillion) i drugim knjigama. Tolkin je bio profesionalni filolog i jezici i mitologije koje je proučavao ostavili su veliki trag u njegovim delima. Tako su imena Patuljaka iz „Hobita“ potiču iz mitova Voluspa (Völuspá) i Eda (Edda), dok su neki zapleti (npr. krađa pehara iz zmajevog legla) uzeti iz epa „Beovulf“ (Beowulf). Tolkin je nastavio da se bavi istorijom Srednje zemlje do svoje smrti. Njegov sin Kristofer Tolkin je uz pomoć pisca fantastike Gaja Gavrijela Keja (Guy Gavriel Kay) sredio deo tog materijala i izdao ga u jednom delu pod imenom „Silmarilion“ 1977. godine. Kristofer je nastavio da sređuje i izdaje materijal vezan za nastanak Srednjeg sveta, odnosno dela kao što su „Istorija Srednje zemlje“ (The History of Middle-earth)` u dvanaest tomova i „Nedovršene priče“ (Unfinished Tales). Ona sadrže nedovršene, napuštene, alternativne i često kontradiktorne verzije priča na kojima je Tolkin radio decenijama, često ih prerađujući, prepisujući i proširujući. Samo je „Silmarilion“ u skladu sa prethodno izdatim romanima, i to samo zahvaljujući Kristoferovoj preradi – iako i on sam kaže da i dalje ostaju neke nesuglasice. Čak je i „Hobit“ ostao delimično neusaglašen sa „Gospodarom prstenova“ nakon njegovog izdavanja, iako je mnogo toga izmenjeno i čak jedno celo poglavlje prerađeno u drugom izdanju iz 1951. Tolkina je njegov prijatelj K. S. Luis predložio kao jednog od kandidata za Nobelovu nagradu za književnost, 1961. godine, ali je taj predlog bio odbijen zbog njegove proze i `njegov način pripovedanja nije na najvišem nivou`, kako je rekao jedan od članova žirija Anders Osterling. Te godine nagradu je osvojio Ivo Andrić.[3] U univerzitetu Market (Marquette University) u Milvokiju, Viskonsin, SAD čuvaju se originalni rukopisi „Gospodara prstenova“ i „Hobita“, dok su u Oksfordu rukopis „Silmariliona“ i Tolkinovih naučnih radova (među kojima i najbolji prevod epa „Beovulf“ na engleski jezik, koji je nađen tek nedavno, ali je već postao obavezna literatura za studente engleskog jezika i književnosti u Oksfordu). Jezici Filologija, nauka o jezicima, ostala je Tolkinova najveća ljubav tokom celog života. Budući lingvista, stvorio je čak petnaest veštačkih jezika, od kojih su napoznatija dva vilovnjačka iz „Gospodara prstenova“ : kvenija i sindarin. Kasnije je razvio čitavu kosmogoniju i istoriju Srednje zemlje kao pozadinu za te jezike. Uz ogromno poznavanje anglosaksonskog i drevnog norveškog jezika, Tolkin je govorio ili razumeo dosta evropskih jezika, od velškog i gelskog do romanskih (francuski, španski i italijanski), germanskih (rani oblici nemačkog i holandskog kao što je stari saksonski) i baltičkih i slovenskih (kao što su litvanski i ruski, a sa razumevanjem je čitao i srpski). Od svih jezika koje je znao, najviše je voleo finski, koji je naučio da bi u originalu mogao pročitati finski ep Kalevala (Kalevala); govorio je da mu zvuk finskog najviše prija. Bibliografija Imena dela su data u originalu, uz naslov na srpskom jeziku, ako je delo prevedeno i izdato na njemu. Naučni radovi A Middle-English Vocabulary (1922) Sir Gawain and the Green Knight (1924) – sa E. V. Gordonom, anonimno remek-delo srednjoengleske književnosti Some Contributions to Middle-English Lexicography (1925) The Devil’s Coach Horses (1925) Anacrene Wisse and Hali Meiohad (1929) Sigelwara Land – I & II (1932/1935) The Reeve’s Tale (1934) The Monsters and the Critics (1936) – predavanje, revolucionarna savremena kritika „Beovulfa“ Songs for the Philologistis (1936) On Fairy-Stories (1939) Sir Orfeo (1944) – izdanje srednjovekovne pesme On Fairy-Stories (1947) – esej Ofermod (1953) – uz pesmu The Homecoming of Beorhtnoth, Beorhthelm’s Son Ancrene Wisse: The English Text of Ancrene Riwle (1962) English and Welsh (1963) Jerusalem Bible (1966) – pomoćni prevodilac i leksikograf Proza The Hobbit or There and Back Again (1937) – Hobit ili Tamo i opet natrag The Leaf by Niggle (1945) – Mazalov list – kratka priča Farmer Giles of Ham (1949) – Farmer Gil od Buta The Lord of the Rings - Gospodar prstenova The Fellowship of the Ring (1954) – Družina Prstena The Two Towers (1954) – Dve kule The Return of the King (1955) – Povratak kralja Tree and Leaf (1964) – Drvo i List (O Vilinskim pričama i Mazalov List uz pesmu Mitopeja) Tolkien on Tolkien (1966) – autobiografija Smith of Wotton Major (1967) – Kovač iz Velikog Vutona Poezija Godine označavaju vreme nastanka, osim ako nije drugačije napomenuto. The Battle of the Eastern Field (1911) From the many-willow`d margin of the immemorial Thames (1913) Goblin Feet (1915) The Happy Mariners (1920) The Clerke`s Compleinte (1920) Iumonna Gold Galdre Bewunden (1923) The City of the Gods (1923) The Eadigan Saelidan (1923) Why the Man in the Moon Came Down Too Soon (1923) Enigmala Saxonic - a Nuper Inventa Duo (1923) The Cat and the Fiddle: A Nursery-Rhyme Undone and its Scandalous secret Unlocked (1923) An Evening in Tavrobel (1924) The Lonely Isle (1924) The Princess Ni (1924) Light as Leaf on Lindentree (1925) The Nameless Land (1926) Adventures in Unnatural History and Medieval Metres, being the Freaks of Fisiologus (1927) Progress in Bimble Town (1931) Errantry (1933) Fíriel (1934) The Adventures of Tom Bombadil (1934) Songs for the Philologists sa E. V. Gordonom i dr., izdato 1936. The Dragon`s Visit (1937) Knocking at the Door: Lines induced by sensations when waiting for an answer a the door of an Exalted Academic Person (1937) The Lay of Aotrou and Itroun (1945) The Homecoming of Beorhtnoth, Beorhthelm`s Son (1953) Imram (1955) Zbirka The Adventures of Tom Bombadil and Other Verses from the Red Book – Avanture Toma Bombadila i drugi stihovi iz Crvene knjige (1962) Bilbo`s Last Song (1966) Zbirka The Road Goes Ever On izdata (1967) Once upon a time (1965) For W. H. A. (1967) Lay of the Children of Húrin – štampana u The Lays of Beleriand (1985) The Lay of Leithian – štampana u The Lays of Beleriand (1985) Posthumno izdata dela Prevodi pesama Pearl i Sir Orfeo (1975) The Father Christmas Letters (1976) The Silmarillion – Silmarilion (1977) Pictures by J. R. R. Tolkien (1979) Unfinished Tales of Númenor and Middle-earth – Nezavršene priče Numenora i Srednjeg sveta (1980) The Letters of J.R.R. Tolkien (priredili Kristofer Tolkin i Hamfri Karpenter [Humphrey Carpenter]) (1981) The Old English Exodus Text (1981) Finn and Hengest: The Fragment and the Episode (1981) Mr. Bliss (1982) The Monsters and the Critics – zbirka eseja (1983) The History of Middle-Earth: (1983—1996) I The Book of Lost Tales 1 (1983) II The Book of Lost Tales 2 (1984) III The Lays of Beleriand (1985) IV The Shaping of Middle-earth (1986) V The Lost Road and Other Writings (1987) VI The Return of the Shadow (The History of The Lord of the Rings vol. 1) (1988) VII The Treason of Isengard (The History of The Lord of the Rings vol. 2) (1989) VIII The War of the Ring (The History of The Lord of the Rings vol. 3) (1990) IX Sauron Defeated (The History of The Lord of the Rings vol. 4) (1992) X Morgoth`s Ring (The Later Silmarillion vol. 1) (1993) XI The War of the Jewels (The Later Silmarillion vol. 2) (1994) XII The Peoples of Middle-earth (1996) Index (2002) J. R. R. Tolkien: Artist and Illustrator – zbirka Tolkinove umetnosti (1995) Roverandom – [?] (1998) The Children of Húrin - Deca Hurinova (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2007) The Legend of Sigurd and Gudrún (2009) The Fall of Arthur (2013) The Story of Kullervo (2015) The Tale of Beren and Luthien — Priča o Berenu i Lutijeni (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2017) The Fall of Gondolin — Pad Gondolina (Priredio Kristofer Tolkin, ilustrovao Alan Li) (2018) Knjige o Tolkinu i njegovom svetu Mali izbor od knjiga koje su napisane o Dž. R. R. Tolkinu i njegovom svetu: J. R. R. Tolkien - A Biography – biografija autora Hamfrija Karpentera [Humphrey Carpenter] (1977) The Complete Guide to Middle-earth – enciklopedijska knjiga Roberta Fostera [Robert Foster] (1978) Journeys of Frodo – atlas „Gospodara prstenova“ autora Barbare Streči [Barbara Strachey] (1981) The Atlas of Middle-earth – atlas „Gospodara prstenova“, „Hobita“, „Silmariliona“ i „Nezavršenih priča“ autora Keren Vin Fonstad [Karen Wynn Fonstad] (1991) J. R. R. Tolkien - Author of the Century – T. A. Šipi [T. A. Shippey] (2000) The Complete Tolkien Companion - 3rd edition – enciklopedijska knjiga, koja pokriva „Gospodara prstenova“, „Hobita“, „Silmarilion“ i „Nezavršene priče“, znatno dopunjeno izdanje od prethodna dva, autora Dž. E. A. Tajler [J. E. A. Tyler] Filmovi zasnovani na Tolkinovim knjigama „Gospodar prstenova“ je adaptiran u film iz tri dela (2001, 2002. i 2003), koji je režirao novozelandski reditelj Piter Džekson [Peter Jackson]. 1978. godine je Ralf Bakši [Ralph Bakshi] režirao animirani film (sniman u rotoskop tehnici) koji pokriva otprilike polovinu romana, a čiji nastavak nije nikada snimljen. 1980. je drugi reditelj, Rankin-Bas [Rankin-Bass], snimio dečji animirani film koji se ugrubo nastavlja na Bakšijev, pod nazivom Povratak kralja, a isti reditelj je nešto ranije (1977) snimio i animirani TV film prema „Hobitu“. „Hobit“ je adaptiran u filmu iz tri dela: „Neočekivano putovanje“ (2012), „Šmaugova pustošenja“ (2013) i „Bitka pet armija“ (2014), koji je režirao Piter Džekson. Tolkin je prava za film, scenu i robu „Hobita“ i „Gospodara prstenova“ prodao firmi United Artists 1968. godine, ali oni nikada nisu snimili film, tako da su 1976. prodali prava firmi Tolkien Enterprises. Prava za „Silmarilion“ i dalje pripadaju firmi The J.R.R. Tolkien Estate ltd., koja je u vlasništvu njegovih potomaka. Umetnici Umetnici koji su inspiraciju našli u Tolkinovim delima, kao i umetnici koji su oslikali izdanja njegovih dela na srpskom jeziku: Polina Bejns [Pauline Bayens] – Tolkinova omiljena umetnica Inger Edelfeld [Inger Edelfeldt] Rodžer Garland [Roger Garland] Majkl Hejg [Michael Hague] Tim i Greg Hildebrant [Tim and Greg Hildebrant] Džon Hau [John Howe] – učestvovao u vizuelnom oblikovanju Džeksonovog „Gospodara prstenova“ Alan Li [Alan Lee] – učestvovao u vizuelnom oblikovanju Džeksonovog „Gospodara prstenova“ Angus MakBrajd [Angus McBride] Ted Nasmit [Ted Nasmith] Dobrosav Bob Živković, slike za srpsko izdanje Gospodara prstenova Vladimir Vesović, slike za Avanture Toma Bombadila i drugi stihovi iz Crvene knjige Petar Meseldžija, slike Gandalf i Shadow comes Bojana Dimitrovski, strip „Hobit“ Boban Savić - Geto, slike za Farmer Gil od Buta...

Katalog (knjiga) fotografija V Marinkovica Salon fotografije, Beograd 1979, str. 67, dim. 22 x 16 cm spisak radova Led je krenuo .... (1- 17) Po Evropi (18- 28) Selu u pohode (29 - 43) Zagrebacke impresije (44- 50) Afrika (51-59) Trazenja (60 - 67) Vojislav Marinković (Leskovac, 2. oktobar 1911 — Beograd, 31. oktobar 2004) je bio likovni umetnik fotografije, majstor fotografije, fotografski pisac i kritičar. Nosilac međunarodnog fotografskog zvanja Ekselencija FIAP (EFIAP}. Završio Trgovačku akademiju (1931), Ekonomski fakultet (1942) i Visoku školu spoljne trgovine (1947) u Beogradu. Radio u bankarstvu, spoljnoj trgovini, diplomatiji i kulturi. Bavio se fotografijom od 1936. najpre kao član Foto-sekcije Srpskog planinarskog društva (SPD), a od 1938. i kao član Foto kluba „Zagreb“. Jedan od osnivača Kluba foto amatera „Beograd“ (KFAB), 1939. Bio član ULUPUDS-a. Bio urednik časopisa Fotografija i Beogradski objektiv. Afirmaciju u fotografiji započeo 1938. kao član Foto kluba „Zagreb“, učešćem na izložbama. Formiran pod uticajem tzv. `zagrebačke škole“ fotografije, Marinković je, uz nekolicinu drugih, bio neka vrsta mosta između prekosavskog lirskog sfumata i beogradskog realizma. U prvim posleratnim danima doprineo je izgradnji fotografske organizacije; nalazio se i među prvim autorima na domaćim i stranim salonima fotografije, baš kao što se sreće i među prvim nosiocima visokih priznanja u Foto-savezu (jugoslovenskom i srpskom), ili međunarodnoj fotografskoj organizaciji FIAP. Tokom višedecenijskog delovanja u fotografiji uvek je bio okrenut jednoj temi – čoveku i njegovom okruženju. Za svoje motive odabirao je sam život: žanr-scene, folklorne motive, portrete u ambijentu. Fotografije je grupisao u cikluse: Moj mali Beograd (1952-1960); Po Evropi (1952-1990); Pariske uspomene (1952-1990); Srpsko selo (1956-1970); Traženja (1956-1970); i Afrika (1970-1980). Sredinom pedesetih godina, delimično pod uticajem evropskih strujanja u fotografiji, Marinković je uneo u već sačinjen pikturalni sklop svojih dela jedno tada sasvim novo fotografsko mišljenje stvarajući fotografske dokumente prožete duhom nostalgije. Karakteristična dela u kojima se najviše ogleda ta nova vrednost su Muftaši; Lapavica (1953), Marenda; Sa pijace (1954), ili nekoliko godina docnije nastale, Bacanje kamena i Pod kupolom (1958). Tim delom svoga opusa izvršio je ne mali uticaj, ne samo na svoje savremenike nego i na nastavljače. Izuzetan doprinos Marinkovićev ogledao se i u njegovom hroničarskom radu. Pisao je fotografske kritike, osvrte, prikaze izložbi. Prvi tekst objavio je 1940. godine, a zatim se brojem objavljenih priloga, i opsegom tema o kojima je raspravljao, svrstao među najplodnije srpske fotografske pisce, a po originalnosti pristupa i u osobene pojave u fotografskoj literaturi na srpskom jeziku. Znatan deo svoga radnog veka posvetio je fotografskoj organizaciji, saveznoj i republičkoj, baš kao što je i čest predstavnik jugoslovenske fotografije u svetu, na kongresima, simpozijumima, žirijima. Na celom jugoslovenskom prostoru M. ostaje uvažavan kao ličnost čije su aktivnost i delo – umetničko, hroničarsko, organizaciono – značajno obeležili jugoslovensku fotografsku istoriju druge polovine XX veka. Izlagao na više od 200 grupnih izložbi na gotovo svim kontinentima. Potpuna lista izložbi navedena je u katalogu retrospektivne izložbe „Vojislav Marinković“, Salon fotografije, Beograd, 1979. Samostalno je izlagao u Beogradu (1975, 1995), Varšavi (1979) (zajedno sa Goranom Malićem), Novom Sadu (1980), Zagrebu (1980), Pančevu (1981), Smederevu (1981), Kruševcu (1982) i Boru (1985).

Kraljevina Srbija (1913) Originalni Potpis Ljubomira Jovanovića na dokumentu, u funkciji Ministra prosvete i crkvenih poslova. Љубомир Јовановић (Котор, 2/14. фебруар 1865 — Београд, 10. фебруар 1928) је био српски историчар и политичар. Био је редовни професор Универзитета у Београду од оснивања 1905. године, академик СКА, министар просвете, министар унутрашњих дела, члан Државног савета. Као министар унутрашњих послова учествовао је у прогону Драгутина Димитријевића Аписа и Црне руке на Солунском процесу због наводног атентата на регента Александра. Пред крај живота постао је близак краљу Александру и велики ривал Николе Пашића, због чега је искључен из Народне радикалне странке. Биографија Рођен је 1865. године у Котору. Пореклом је из Рисна, одакле се његов отац Лазар Јовов преселио у Котор. После учествовања у Кривошијском устанку (1881—1882) прешао је са Данилом Живаљевићем и другим омладинцима у Србију, где су касније били међу оснивачима часописа Коло. Првих осам редовних професора Београдског универзитета, 1905. године: Седе, слева Јован Жујовић, Сима Лозанић, Јован Цвијић, Михаило Петровић Алас; стоје, слева Андра Стевановић, Драгољуб Павловић, Милић Радовановић и Љубомир Јовановић. Приликом оснивања Српске књижевне задруге 1892. године изабран је за секретара, Стојан Новаковић за председника, а Јован Јовановић Змај за потпредседника. За дописног члана Српске краљевске академије изабран је 1890, а за редовног 1900. године. У периоду 1901-1903 био је управник Народне библиотеке Србије. Приликом оснивања Универзитета у Београду 1905. године био је међу првих 8 редовних професора који су бирали цео остали наставни кадар. Заједно са професором Љубомиром Ковачевићем написао је „Историју српског народа“ (у две књиге, 1893. и 1894) за период до 1020. године. Био је један од чланова „Централног револуционарног тајног одбора у Београду“. Заједно је са Голубом Јанићем и Јосифом Студићем основао удружење „Српска браћа“ 23. јануара 1905. Друштво је деловало до 1918. и његов председник је све време био Голуб Јанић. Био је један од оснивача „Српског књижевничког друштва“ 26. маја 1905. како се тада звало Удружење књижевника Србије. Био је министар унутрашњих послова Краљевине Србије 1909-11 и 1914-18, министар просвете, члан Државног савета. Као министар унутрашњих послова учествовао је у прогону Драгутина Димитријевића Аписа и Црне руке на Солунском процесу због наводног атентата на регента Александра. Приликом проглашења Краљевине Срба, Хрвата и Словенаца 1. децембра 1918. био је један од шест чланова одбора, као представник Владе Краљевине Србије, који је требало да утврди начин како да се уједињење прогласи. Представници Владе Србије били су још и Стојан Протић и Момчило Нинчић, а представници Народног вијећа Анте Павелић, Светозар Прибићевић и Јосип Смодлака. Пред крај живота постао је велики Пашићев ривал и помогао је краљу Александру у Пашићевом сменивању 1926. Пашићева струја је била привремено успешна тако што је успела да искључи Јовановића из Главног одбора. Kao na fotografijama.

BATES, ELLIOT & CO - Četiri dezertna tanjira (1874) Dimenzije Prečnik: 20 cm Visina: 2 cm Ukupna težina: 1430 g Sitni tragovi pribora na dnu tanjira. Glazura na svim tanjirima je sitno ispucala, većim delom i potamnila, manje na licu, više na naličju - svaki je tanjir posebno prikazan na kolaž-slikama, s lica i naličja. Žig na dnu, štampan plavim (jedan tanjir nema štampani žig): Crtež nagog keramičara koji kleči pri radu 1790 (u postolju, godina kada je Joseph Stubbs osnovao fabriku “Dale Hall Works”u Longsportu, Stoke-on-Tent ) Žig je uvela kompanija “Bates, Elliot & Co” u periodu 1870-1875 godine, tada vlasnik fabrike “Dale Hall Works”u Longsportu, Stoke-on-Tent. Prema podglazurno utisnutim oznakama, jedan tanjir proizeden je u januaru 1874. (oznaka 1/74), jedan u februaru 1874. (2/74) i dva u maju 1874 (5/74). Fabriku “Dale Hall Works”, u Logsportu, u blizini Barslem (Barzlem), u području Stoke-on-Tent (Stouk-on-Tent) koje je bilo centar engleske keramičarske industrije, osnovao je Joseph Stubbs (Džozef Stabs) 1790. godine. Nakon povlačenja iz posla 1829. Godine, Stubbs je umro 1836. godine. Oko 1843. godine fabriku je preuzela kompanja “T J & J Mayer” tri brata Mayer (Mejer): Thomasa (Tomas), Johna (Džon) i Joshue (Džošua) Mayer. Proizvodili su kvalitetni višebojnu keramiku, koja je svojila medalju na britanskoj izložbi 1851. godine. 1855. godine kompaniji se pridružio Liddle Elliot (Lidl Eliot), i fabrika je radila pod imenom “Mayer Bros (braća Mejer) & Elliot” do 1858. godine, kada je u kompaniji ostao samo Joshua Mayer, a ime promenjeno u “Mayer & Elliot”. 1862. godine se i Joshua Mayer povukao iz posla, a Elliot je nastavio posao zajedno sa sinom Thomasom (Tomas) Elliotom: “Liddle Elliot & Son.” Kada je Liddle Elliot umro 1869. godine, u kompaniji ga je zamenio William Bates (Vilijem Bejts). Ime je promenjeno u „Bates, Elliot & Co“ a asortiman je proširen i fabrika je, pored keramičkog posuđa, proizvodila i sanitarni, fotografski, apotekarski i parfimerijski pribor. Elliot je napustio kompaniju 1875. godine, a zamenio ga je John Walker (Džon Voker). Sada se kompanija zvala “Bates, Walker & Co“. 1878. godine partnerima se pridružio James Gildea (Džejms Gildej). 1881. godine Bates je napustio posao a Gildea i Walker su nastavili zajedno, pod imenom “Gildea & Walker”. 1885. godine povukao se i Walker, a Gildea je nastavio posao sam. Fabrika je radila do 1888. godine. Prodaju se bez držača za tanjire. (118/31-40/129pod/-kp/1213)

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Butch Cassidy and the Sundance Kid, 1969 g. Butch Cassidy i Sundance Kid američki je zapadnjački film iz 1969. godine koji je režirao George Roy Hill, a napisao ga je William Goldman. Labavo zasnovan na činjenicama, film govori o divljem zapadu odmetnicima Robertu LeRoyu Parkeru, poznatom kao Butch Cassidy (Paul Newman), i njegovom partneru Harryju Longabaughu, `Sundance Kidu` (Robert Redford), koji su u bijegu od ispucati američku posjed nakon niza pljački vlakova. Par i Sundanceova ljubavnica, Etta Place (Katharine Ross), bježe u Boliviju u potrazi za uspješnijom kriminalnom karijerom. 2003. godine Kongresna knjižnica izabrala je film za Državni filmski registar Sjedinjenih Država kao `kulturno, povijesno ili estetski važan`. [5] [6] Američki filmski institut ocijenio je Butcha Cassidyja i Sundance Kida kao 73. najveći američki film na popisu `AFI-jevih 100 godina ... 100 filmova (izdanje 10. obljetnice)`. Butch Cassidy i Sundance Kid svrstani su na 20. mjesto najvećih heroja u `AFI-jevih 100 godina ... 100 heroja i zlikovaca`. Butch Cassidy i Sundance Kid izabrani su od strane Američkog filmskog instituta za sedmog najvećeg vesterna svih vremena na AFI-jevoj listi 10 najboljih 10 u 2008. godini. Directed by George Roy Hill Produced by John Foreman Written by William Goldman Starring Paul Newman Robert Redford Katharine Ross Strother Martin Jeff Corey Henry Jones Music by Burt Bacharach Cinematography Conrad Hall Edited by John C. Howard Richard C. Meyer Production companies Campanile Productions Newman-Foreman Company Distributed by 20th Century Fox Release date September 23, 1969 (Premiere) September 24, 1969 (New York City) [1] Running time 110 minutes[2] Country United States Language English Budget $6 million[3] Box office $102.3 million (North America) Paul Newman as Butch Cassidy Robert Redford as the Sundance Kid Katharine Ross as Etta Place Strother Martin as Percy Garris Henry Jones as Bike Salesman Jeff Corey as Sheriff Bledsoe George Furth as Woodcock Cloris Leachman as Agnes Ted Cassidy as Harvey Logan Kenneth Mars as Marshal Donnelly Rhodes as Macon Timothy Scott as `News` Carver Charles Dierkop as Flat Nose Curry Paul Bryar as Card Player #1 Sam Elliott as Card Player #2 Jody Gilbert as Large Woman on Train William Goldman prvi je put naišao na priču o Butchu Cassidyju krajem 1950-ih i istraživao s prekidima osam godina prije nego što je počeo pisati scenarij. [7] Goldman kaže da je priču napisao kao originalni scenarij jer nije želio istraživati ​​kako bi bila autentična poput romana. [8] Goldman je kasnije izjavio: Cijeli razlog zašto sam napisao ... stvar, postoji ona poznata rečenica koju je napisao Scott Fitzgerald, koji je bio jedan od mojih junaka, `U američkim životima nema drugih djela.` Kad čitam o Cassidyju i Longabaughu i superposseu koji dolazi nakon njih - to je fenomenalan materijal. Otrčali su u Južnu Ameriku i tamo živjeli osam godina i to me oduševilo: imali su drugi čin. U Južnoj Americi bili su legendarniji nego na starom Zapadu ... To je sjajna priča. Ta dva tipa i ona lijepa djevojka koja odlazi u Južnu Ameriku i sve te stvari. Čini mi se da je to prekrasan materijal. [8] Let junaka prema Južnoj Americi natjerao je jednog rukovoditelja da odbaci scenarij, jer je tada bilo neobično u zapadnjačkim filmovima da glavni junaci bježe. [9] Razvoj Prema Goldmanu, kad je prvi put napisao scenarij i poslao ga na razmatranje, samo ga je jedan studio želio kupiti - i to pod uvjetom da dva glavna lika nisu pobjegla u Južnu Ameriku. Kad je Goldman prosvjedovao da se to dogodilo, šef studija odgovorio je, `Nije me briga. Znam samo da John Wayne ne bježi.` [10] Goldman je napisao scenarij, `nije ga promijenio više od nekoliko stranica, a naknadno je otkrio da ga želi svaki studio.` [10] Uloga Sundancea ponuđena je Jacku Lemmonu, čija je producentska kuća JML producirala film Cool Hand Luke (1967) u kojem je Newman glumio. Lemmon je, međutim, odbio ulogu jer nije volio jahati konje i osjećao je da je već ranije igrao previše aspekata lika Sundance Kida. [11] Ostali glumci koji su razmatrani za ulogu Sundancea bili su Steve McQueen i Warren Beatty, koji su obojicu odbili, a Beatty je tvrdila da je film previše sličan Bonnie i Clydeu. Prema Goldmanu, McQueen i Newman istovremeno su čitali scenarije i dogovorili se da će raditi film. McQueen se na kraju povukao iz filma zbog neslaganja s Newmanom. Dvojica glumaca na kraju bi se udružila u filmu katastrofe The Towering Inferno 1974. godine. Jacqueline Bisset bila je glavna kandidatkinja za ulogu Ette Place. [12] Otpustite Premijere Svjetska premijera filma bila je 23. rujna 1969. u kazalištu Roger Sherman, u New Havenu, Connecticut. Premijeri su između ostalih prisustvovali Paul Newman, njegova supruga Joanne Woodward, Robert Redford, George Roy Hill, William Goldman i John Foreman. [13] Otvoren je sljedeći dan u New Yorku [1] u kazalištima Penthouse i Sutton. Originalan filmski plakat Morava Film

ovo je razglednica Januara 1987. navršilo se 75 godina od puštanja u saobraćaj pruge Paraćin-Zaječar, koloseka 0,76m. Razvojem drumskog saobraćaja došlo je do potiskivanja i opadanja železničkog saobraćaja, posebno na uzanim prugama, koje su ubrzo izgubile značaj. Prugu Paraćin-Zaječar zadesila je sli-čna sudbina tako da je i ona vremenom prestala da postoji. Pošto je potpuno zaboravljena, samim tim što je prošlo dosta godina kako je ukinuta, ovim člankom želim da podsetim na značaj i ulogu koju je pruga Paraćin-Zaječar imala u železničkom saobraćaju, vraćajući se u prošlost, u vrememe kada se gradila i po završetku, obavljala svoju funkciju. 2. PRILIKE U SRBIJI Krajem XIX i početkom XX veka, tačnije u periodu od 1889. do 1912. godine, došlo je do naglog razvoja industrije, trgovine i poljoprivrede, što je iziskivalo potrebu izgradnje novih pruga za privredne i industrijske svrhe. Međutim, i pored velikih potreba, Srbijа je veoma sporo ostvarivala svoje ciljeve zbog politike Austro-Ugarske, koja je sputavala njen ekonomski razvoj. Pri svakom pokušaju Srbije da izađe iz sfere austro-ugarskih interesa Austrija je zatvarala svoje granice, a time su bila zatvorena sva vrata finansijera i bankara za dobijanje kredita. I pored svih teškoća, uspela je da od sopstvenih sredstava 1892. godine sagradi prugu uzanog koloseka, širine 0,75 m, Ćuprija-Senje (Senjski rudnik), koja je 1908. produžena do Ravne reke, a kolosek je proširen na 0,76 m. Druga industrijska pruga koloseka 0,76 m sagradena je 1901. go-dine od Ćićevca do Svetog Petra. 1897. godine vlada Kraljevine Srbije predvidela je u Privrednom planu ulogu postojećih i budućih železničkih pruga. Trebalo je pristupiti izgradnji dobro smišljene mreže novih pruga. Šestog decembra 1898. godine, na predlog vlade Vladana Đorđevića, Narodna Skupština je izglasala Zakon o gradnji i eksploataciji novih železnica. Ovaj zakon je predviđao izgradnju sledećih pruga, dužine oko 1100 km: Niš-Prokuplje-Turska granica, Beograd-Lajkovac-Valjevo-Požega, Stalać-Užice-Bosanska granica, Valjevo-Loznica-Bosanska granica, Mladenovac-Lajkovac, Kragujevac-Kraljevo, Paraćin-Zaječar, Dubravica-Požarevac-Zaječar, Petrovac-Velika Plana, Šabac-Loznica. Radi lakše izgradnje ovih pruga, svi troškovi oko eksproprijacije zemljišta preneti su na okruge, kroz koje je trebalo graditi pruge, a zatim su sve projektovane pruge podeljene na zapadne i istočne železnice. 1899. godine vlada je dala koncesiju za građenje i eksploataciju železnice u zapadnom delu Srbije društvu „Edvard Kaltrop i D. Markus` iz Londona, koje nije moglo skupiti kapital, pa je tražilo da se radovi odlože do 1900. godine. Za istočne železnice vlada je pregovarala sa dvema firmama iz Belgije, ali ni sa jednom nije postignut sporazum, jer su obe firme bezuslovno zahtevale državnu garanciju, protiv čega je bio tadašnji ministar gradevina Jovan Atanacković, koji je predlagao da se železnica gradi u državnoj režiji, što takođe nije prihvaćeno, pa je železničko pitanje i dalje ostalo nerešeno. Drugog aprila 1902. godine donet je Zakon o izmenama i dopunama Za-kona o građenju i eksploataciji želez-nica, koji je vladi dr Mihajla Vujića omogućio da se stvori tzv. „Fond nоvih železnica`, iz koga bi se isplaćivali anuiteti želeničkog zajma i povećala društvena dobit. Fond je popunjavan iz raznih prireza i poreza, pa je bio jako nepopularan u narodu. Svrgavanjem dinastije Obrenović, 29. maja 1903. godine, došlo je do promene spoljne politike Srbije i njene emancipacije od Austrougarskog ekonomskog tutorstva. Promene trgovačkih tržišta i prilika u to doba, a naročito u periodu od 1908. godine, posle aneksije Bosne i Hercegovine, pa sve do 1912. godine dovele su do priprema u Srbiji za sve eventualnosti koje su i nastupile prvim svetskim ratom, tako da je posle desetogodišnjeg perioda, koji je prošao samo u donošenju Zakona o izgradnji železnica. konvencijama i sl., počela intenzivna izgradnja pruga u Srbiji. U tom periodu, između ostalih, izgrađena je i pruga Paraćin-Zaječar. 3. IDEJE O IZGRADNJI I IZGRADNJA PRUGE Oblast Timoka, privredno jako bogata (rudno blago, poljoprivreda, stočarstvo), bila je relativno nepovezana železničkom prugom sa dolinom Velike Morave, odnosno sa prugom Beograd-Niš. Vlada Stojana Novakovića je 1896. godine iznela pred Skupštinu Zakon o građenju timočke železnice Niš-Kladovo, kao integralnog dela buduće Transbalkanske pruge, koja bi povezivala Dunav sa Jadranskim morem, a 1898. vlada Vladana Đorđevića je zaključila ugovor sa Rumunijom o izgradnji železničkog mosta preko Dunava, između Kladova i Turn Severina, koji je ratifikovan u Bukureštu 10. oktobra. Medutim, zbog brojnih teškoća, Timočka krajina je povezana normalnim kolosekom sa Nišom tek 15. avgusta 1922. godine, pa je zato odlučeno da se oblast Timoka poveže sa dolinom Velike Morave preko Paraćina. lako je 1895. godine obavljeno trasiranje pruge za normalni kolosek, posle donošenja Zakona o gradnji i eksploataciji novih železnica, 1899. i 1900. godine je obavljeno trasiranje za kolosek 0,76 m. Za ovu širinu koloseka postojala su dva razloga. Prvi, tehničke prirode, zbog sastava zemIjišta, velikih uspona i oštrih krivina. Drugi razlog je bio političke prirode, jer su u Bosni i Hercegovini sve pruge bile širine 0,76 m, a u Srbiji se u to vreme već razmišljalo o ujedinjenju svih Južnih Slovena. Predmer i predračun je obavilo Odeljenje za građenje železnica Ministarstva građevina. Vlada je sklopila Ugovor o građenju pruge sa privatnim preduzimačima iz Beograda i Ugovor je podnet Narodnoj Skupštini 1901. godine, ali je pre izglasavanja Skupština raspuštena, pa je građenje pruge odloženo. Godine 1903. studirane su razne varijante pruge. Prva trasa je povučena od Izvora (Sv. Petka) klisurom Grze, do Obradovih Stolica i Suvaje, a zatim je urađena još jedna trasa bez tunela. Ministar gradevina je naručio i treću varijantu, koja je imala iste nedostatke, a uz to je bila i najskuplja, pa je nekoliko puta obrazovana komisija, koja je uvek davala različite predloge. Najpovoljniju trasu je povukao inženjer Ognjen Kuzmanović, što su potvrdili i strani eksperti, koje je konsultovao ministar gradevina. Kada je trebalo da počne izgradnja pruge, opet je došlo do zastoja, jer se ministar građevina Vlada Todorović pojavio sa idejom da pruga bude širine koloseka 1,00 m, iako su projekti već urađeni za širinu 0,76 m. Tada je došlo do oštre polemike, kako u stručnim krugovima tako i u javnosti. Javnost, inženjersko udruženje i Nikola Pašić su bili za širinu koloseka 0,76 m, pa se pristupilo izgradnji pruge te širine. Maja 1904. godine počelo je obeležavanje pruge, a u tom mesecu je Uprava fondova odobrila zajam od 15 miliona dinara za izgradnju 500 kilometara pruga, među kojima i pruge Paraćin-Zaječar. Juna 1905. deonica Zaječar-Bogovina je putem licitacije ustupljena domaćim građevinskim preduzećima i pošto na ovom delu pruge nije bilo naročitih teškoća, građenje pruge je napredovalo normalno. Marta 1906. i deonica Paraćin-Donja Mutnica je ustupljena putem licitacije domaćin građevinskim preduzećima i odmah je počela gradnja. Treći, najteži deo pruge, između Donje Mutnice i Bogovine, ustupljen je maja 1907. preduzimaču Maksimilijanu Šiferu iz Pešte. Međutim, na ovoj deonici je bilo niz teškoća pa su radovi u decembru 1907. obustavljeni, jer je došlo do velikog klizanja nasipa i zemljišta preko Čestobrodice, a sa preduzimačem Šiferom raskinut ugovor. Zbog ovog događaja penzionisani su direktor Direkcije železnice i direktor Uprave građenja. Ponovo su na teren izlazile komisije, među kojima i Komisija stranih eksperata. Oni su na terenu predlagali sve varijante i predložili varijantu preko Obradovih Stolica sa velikim tunelom. Njihov predlog je usvojen i građenje je 1908. godine nastavilo drugo strano preduzeće, preduzimača Manša. Pored ovog, pojavio se problem u vezi sa promenom pravca dela trase kod Boljevca. Projekat je predviđao da pruga od železničke stanice Lukovo ide dolinom Crnog Timoka, zaobi-lazeći Boljevac, a do varošice se predviđao poseban kolosek. Stanovnici Boljevca su na sve načine pokušavali da se izbore da železnica prolazi pored same varošice, ali kod nadležnih nisu nailazili na podršku. Kralj Petar I Karadorđević je 1906. godine boravio u Brestovačkoj banji i tada je delegacija Boljevca iznela Kralju svoju molbu i ujedno žalbu na ministra grđevine. Kralj je naredio da se zadovoIje lokalne potrebe i pruga je skrenuta prema Boljevcu. Ovoj promeni pravca sigurno su doprineli i braća Minh, vlasnici rudnika kamenog uglja „Rtanj`, jer su tako približili prugu mestu do koga je vodila žičara za transport uglja iz rudnika (stanica Mirovo). Zbog ove izmene projekta, ministar građevina J. Stanković je podneo ostavku. Preduzimač Manš je loše organizovao poslove, slabo su napredovali i njegovo preduzeće je tražilo produženje roka za završetak radova na 18 meseci, umesto odobrenih 9. Zato su mu krajem 1910. poslovi oduzeli. Gradnju je nastavila Direkcija železnica, odnosno njena Uprava za građenje. Deonica od Paraćina do Izvora (sveta Petka), dužine 17,8 km, i deonica Zaječar-Krivi Vir, dužine 62,1 km, puštene su u saobraćaj 14. januara 1911. godine (1. januar 1911. po starom kalendaru). Tog dana je puštena u saobraćaj deonica od Zaječara do Vražogrnca, duga 7 km, kao veza za tzv. „belgijsku` prugu Vrška Čuka-Radujevac, širine koloseka 0,76 m. Ta industrijska pruga je bila duga 80 km, gradilo ju je jedno belgijsko-srpsko akcionarsko društvo, za ek-sploataciju rudnika Vrška Čuka, a demontirana je 1935. godine. Deonice Paraćin-lzvor i Zaječar-Krivi Vir koristili su i direktni putnici, jer su se roba i putnici prebacivali između Izvora (Sv. Petka) i Krivog Vira tzv. transbordmanom. Radovi na deonici Izvor-Krivi Vir nastavljeni su u januaru 1911. godine, ali je šef sekcije Ognjan Kuzmanović tražio izvestan procenat za sebe i osoblje, pa je ministar građevina za šefa sekcije postavio inženjera Petra Milenkovića, koji je sa grupom inženjera posao završio za 9 meseci bez ikakve posebne naknade. Deonica Izvor-Krivi Vir, u dužini od 25,3 km, potpuno je završen u decembru 1911, a pruga Paraćin-Zaječar, dužine 105,2 km, puštena je u javni saobra-ćaj 28. januara 1912. godine (15. januara 1912. po starom kalendaru). Pojava prvog voza kraj crnorečkih sela duž pruge je izazvala strah i paniku kod dela stanovnika tih sela, ali su se ubrzo navikli na voz i koristili su ga narednih šezdesetak godina. 4. IZGRADNJA PRIKLJUČNIH PRUGA Francusko društvo borskih rudnika, sa sedištem u Parizu, preduzelo je mere da svoje rudnike poveže prugom sa mrežom pruga SDŽ. Trasiranje pruge je počelo između 1905. i 1908. godine, a pruga je puštena u saobraćaj 10. maja 1912. godine i preko stanice Metovnice vezana za prugu Paraćin-Zaječar. Prugom Metovnica-Bor, u dužini od 20,6 km, upravljala je Direkcija borskog rudnika i sve do 1952. pruga je bila vlasništvo Borskog rudnika, kada je stupanjem na snagu reda vožnje za 1952/1953. godinu prešla u eskploataciju i javni saobraćaj JŽ. Pruga Paraćin-Zaječar, sa krakom Metovnica-Bor, puštena u javni saobraćaj 1912. godine, bila je 11. novembra 1915. povezana kolosekom 0,76 m sa prugom Ćuprija-Ravna Reka, dužine 6,4 km. Posle propasti Srbije, Nemci su 1916. godine za industrijske potrebe izgradili trianglu i kolosek do rudnika uglja Bogovina, dužine 5,3 km. Još 1912. godine vršene su pripreme za povezivanje pruge Paraćin-Zaječar sa uzanim prugama u zapadnoj Srbiji. Rešenje je nađeno umetanjem treće šine u kolosek glavne pruge Beograd-Niš, tako da je između Paraćina i Stalaća bio u upotrebi tzv. upleteni kolosek. Međutim, sa tehničke strane, rešenje sa ubačenom šinom i abnormalnom skretnicom činili su nesigurnim kretanje vozova pa su N-mci za vreme okupacije, 1915-1918. godine, skinuli umetnutu šinu. Posle oslobođenja, 1918. godine, osetio se nedostatak uzanog koloseka na potezu Paraćin-Stalać i 1921. je licitacijom ustupljena u rad deonica Paraćin-Stalać, koja je završena 4. oktobra 1924. Izgradnjom pruge Užice-Vardište, 1925. godine, pruga Paraćin-Zaječar je bila povezana sa Bosnom i preko Mostara sa Jadranskim morem. Već sledeće godine počeli su redovno da soabraćaju direktni teretni vozovi na relaciji Bor-Gruža (Dubrovnik). Ovi maršrutni vozovi su prevozili bakar iz Bora za Gružu, a dovozili u Bor koks. 5. OSNOVNE KARAKTERISTIKE PRUGE lako se Paraćin nalazi na 126,4, a Zaječar na 128 metara nadmorske visine, pruga Paraćin-Zaječar je bila izuzetno brdska pruga. Na deonici Izvor-Obradove Stolice dužine 13,5 km, uspon je bio 28°/oo, koliki je bio i pad od stanice Obradove do Male Suvaje. Pruga je iz moravskog regiona vododelničkim tunelom „Obradove Stolice` prelazila u Timočki region. U samom tunelu, dužine 1970,8 metara, bila je najveća kota na pruzi, od km 32+190 do km 32 + 360, koja je iznosila 554,3 m. Situacija trase (alinjman) od stanice Paraćin do stanice Izvor je uglavnom ispružena. Od stanice Izvor pruga je bila izrazito brdskog karaktera, sa velikim usponima do stanice Obradove Stolice, odakle je počinjao veliki pad do stanice Krivi Vir. Na deonici Izvor-Krivi Vir parametri pruge su izuzetno nepovoljni, nagib je iznosio imax = 28°/oo, a minimalni poluprečnik krivina Rmin = 80 m. Zbog ovako nepovoljnih parametara max. brzine vozova na deonici Izvor-Krivi Vir su iznosile 20 km/h, dok su na ostalom delu pruge vozovi razvijali brzinu od 30 km/h. Od Krivog Vira do Zaječara trasa je takođe ispružena, jer pruga uglavnom prati reku Crni Timok, osim na potezu od Lukova do Boljevca (razlozi za izmeštanje trase već su objašnjeni u poglavlju III). Trasa pruge od Paraćina je vodila ispod Karađorđevog brda i Slatine do sela Glavice, gde je prelazila reku Crnicu rešetkastim gvozdenim mostom, dužine 34 m. Godine 1953, izgradnjom pruge normalnog koloseka Paraćin-Stari Popovac, uzana pruga je „upletena` u normalni kolosek između stanica Paraćin i Davidovac, tako da je reku Glavicu prelazila preko novog mosta i ulazila u kraći tunel „Glavica`. Do stanice Izvor, pruga je bila ravničarskog karaktera, da bi zatim postala izrazito brdska, do stanice Obradove Stolice, pa su elementi pruge zahtevali izgradnju više potpor-nih zidova. Pruga je do stanice Obradove Stolice savlađivala visinsku razliku od 427 metara, da bi u tunelu ,,Ob-radove Stolice` počeo pad sve do Zaječara, koji je iznosio 425 m. Tunel „Obradove Stolice`, dužine 1970,8 m, bio je najduži tunel na pruzi. Ulaz u tunel je bio u km 31+609 i do km 32 + 190 pruga je bila u usponu od 2°/oo, zatim je deonica od 170 m bila u horizontali, da bi do izlaza iz tunela pruga imala pad od 5°/oo, odnosno 10°/oo. Savladavši brdo Samanja tunelom „Obradove Stolice`, pruga je ulazila u dolinu rečice Velika Suvaja, čiji je tok pratila oko 12 km i na tom delu pruge su bila tri gvozdena mosta, dužine 8,9 m, 11,2 m i 11,3 m. Ispred železničke stanice Lukovo nalazio se takođe gvozdeni most, dužine 10 m, a između stanica Lukovo i Mirovo pruga se dva puta ukrštala sa drumom Paraćin-Zaječar. U km 52 + 420 pruga i put su se ukrštali u niovu, dok se u km 55+150 nalazio podvožnjak. Odmah po izlasku iz stanice Mirovo, pruga je gvozdenim mostom dužine 15 m prelazila rečicu Mirošticu, a u km 61 + 180, ispred stanice Boljevac, ponovo se u nivou ukrštala sa drumom Paraćin-Zaječar. Između železničkih stanica Boljevac i Bogovina, u km 68 + 900, nalazio se most preko Crnog Timoka, dužine 31 m, i pruga je dalje, do Zaječara sledila tok ove reke. Na deonici Bogovina-Zaječar nalazili su se sledeći veći objekti: most dužine 20 m preko Bogovinske reke, u km 74 + 455, most dužine 31 m preko Sumrakovačke reke, u km 79 + 940, most dužine 16 m preko Šarbanovačke reke, u km 84 + 389, tunel dužine 230 m „Baba Jona`, u km 89 + 017, most dužine 57,3 m preko Metovničke reke, u km 91 +533 (ovaj most sa dve gvozdene konstrukcije je bio najduži most na pruzi), tunel dužine 11,2 m „Šupljar`, u km 93 + 451, tunel dužine 308 m „Zvezdan`, u km 95+164, most dužine 40 m preko Crnog Timoka, u km 96 + 018. Na pruzi je bilo ukupno 148 putnih prelaza u nivou, od kojih su samo tri bila osigurana putoprelaznim branicima (putni prelazi u Paraćinu i Zaječaru). Materijal gornjeg stroja je bio dosta slab, a najistrošeniji i najslabiji po tipu je bio materljal gornjeg stroja izmedu železničklh stanica Davidovac i Boljevac. Šine su bile različitih tipova, a najčešće su bile tzv. srpske šine h = 98 mm, l = 9m, zatim srpske šine h = 125 mm, 1 = 7,75 m (ove šine su prvobitno bile ugrađene na pruzi Beograd-Niš zatim su prenete na prugu Doljevac-Kuršumlija, pa su tek sa topličke pruge prenete i ugrađene na ovoj pruzi) i tzv. Vrangelove šine h = 128 mm. I kod skretnica je bila velika šarolikost, pa su na ovoj pruzi bile ugrađene sledeće vrste skretnica: srpske S2Ol h = 98 mm i ugao skretanja 7°, srpska S30, h = 125 mm, 6°54`, bosanske IVa, h = 100 mm, 6°, mađarska MAV h«-100/110 mm, 7° IV FMS h = 100 mm, 6° UNRRA h=125 mm, 7° (bile su svega dve ovakve skretnice u Boljevcu) - francuske h = 110/115 mm, 1:10. Vezivanje šina za pragove je bilo prostim klinovima, bez podložnih pločica, žabica i sl. Tirfoni su tek posle drugog svetskog rata počeli da se upotrebljavaju u manjim količinama. Održavanje pruge je bilo ručno i neekonomično, a nikada nije izvršen kapitalni remont pruge. 6. OPIS SLUŽBENIH MESTA Na pruzi Paraćin-Zaječar, dugoj 105,2 km, bila su ukupno 24 službena mesta, i to: 14 stanica, 3 ukrsnice, 2 tovarišta i 5 stajališta. Paraćin - teretna stanica je imala pet koloseka, koji su se prema nameni delili na: prvi - pretovarni, drugi -garažni za putničke gamiture, treći -prolazni kolosek i četvrti i peti su bili teretni koloseci. Treći kolosek se produžavao do putničke stanice, koja je imala samo jedan kolosek (pored stanične zgrade). Ovaj kolosek se dalje produžavao u prugu prema Stalaću, a iza zgrade magacina su se od njega odvajala dva pretovarna koloseka 0,76 m u obliku češlja, sa dva koloseka 1,435 m. Na izlazu iz stanice prema Zaječaru i Ćupriji, nalazila se ložionica sa dva koloseka u ložioničkoj šupi i jednim slepim kolosekom pored zgrade. Ložionica je imala vodonapojnik i kanal za pregled lokomotiva. U neposrednoj blizini ložionice nalazila se triangla, koja je služila za okretanje lokomotiva, a omogućavala je i saobraćaj direktnih teretnih vozova na pravcu Ćurpija-Zaječar. Stanica je imala tovarni profil i kolsku vagu, a bila je osigurana štitnim signalima Paraćin Fabrika - stajalište, a sa otvorene pruge se odvajao industrijski kolosek (upleteni) za Srpsku fabriku stakla. Davidovac - stanica je imala četiri koloseka i bila je osigurana likovnim signalima. Od Paraćina do ove stanice je bio tzv. upleteni kolosek (umetanje treće šine u normalni kolosek), koji se dalje račvao za Stari Popovac (normalni kolosek) i za Zaječar (kolosek 0,76 m). Stanična zgrada se nala-zila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar, u km 7 + 687. Lešje - stajalište je od objekata imaio samo stražaru, koja se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar. Donja Mutnica - stanica je imala tri koloseka, čije su korisne dužine iznosile 139 m (prvi kolosek) i 196 m (drugi i treći kolosek). Stanica je imala dva nepravilna glavna prolazna koloseka po tzv. „belgijskom` tipu (sve stanice na pruzi, osim stanice Mirovo, imale su nepravilne prolazne kolose-ke), gde je ulaz u stanicu bio vožnjom u pravac, a izlaz vožnjom u skretanje. Stanična zgrada se nalazila sa desne strane pruge Paraćin-Zaječar, u km 15 + 272. Stanica nije bila osigurana, već je imala signalnu oznaku „Prilazni signal` (žuti kotur sa crno-belim rubom i belom kosom prugom naviše sleva nadesno). Izvor - stanica je imala pet koloseka, sledećih korisnih dužina: sporedni kolosek.... Kd = 195 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 241 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 241 m glavni kolosek........ Kd = 252 m sporedni kolosek.... Kd = 179 m Stanica je bila osigurana štitnim signalima, a stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 17 + 790. Stanica je imala kolsku vagu i tovarni profil, a za potrebe zaprežnih i lokomotiva potiskivalicu na potezu Izvor-Obradove Stolice. U stanici je postojala vodostanica sa dva vodonapojnika i kanal za pregled lokomotiva, na drugom koloseku. Klačevica - ukrsnica sa dva nepravilna glavna prolazna koloseka kori nih dužina od po 193 m. Zgrada postaje i dve stražare su se nalazile sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 23 + 326, a sa obe strane ukrsnice bile su signalne oznake „Prilazni signal`. Javorac - ukrsnica sa dva nepravilna glavna prolazna koloseka, korisnih dužina od po 193 m. Prvi kolosek je bio osiguran sa dve iskliznice. Zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 26 + 409, a sa obe strane ukrsnice su bile signalne oznake „Prilazni signal`. Obradove Stolice - stanica je imala tri koloseka, prvi sporedni Kd = 165 m, dok su drugi i treći bili nepravilni glavni prolazni koloseci od Kd = 228 m. Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar, u km 31+310. Zbog potrebe potiskivanja težih vozova na deonicama Izvor-Ob-radove Stolice i Krivi Vir-Obradove Stolice, u ovoj stanici je postojala okretnica, prečnika 18,85 m, kao i kanal za pregled lokomotiva na drugom koloseku. Od trećeg koloseka skretnicom br. 3 odvajao se kolosek za okretnicu, a od njega se skretnicom br. 6 odvajao industrijski kolosek za kre-čanu, dužine 355 m. Na prvom koloseku se nalazila jedna iskliznica, a i skretnica br. 3 je bila osigurana jednom iskliznicom. U stanici su postojale dve stražare i tri stambene zgrade. Na 85 m od izlazne skretnice br. 5 nalazio se ulaz u tunel „Obradove Stolice`. Velika Suvaja - tovarište. Sa desne strane pruge Paraćin-Zaječar nalazila se zgrada šumske sekcije. U ovom tovarištu su se tovarila isključivo drva, a industrijski kolosek je bio sa jednostranom kolosečnom vezom, i to od strane stanice Krivi Vir. Mala Suvaja - u prvo vreme ukrsnica, a zatim tovarište u kojem su se, takođe, tovarila drva. Postojala su dva nepravilna glavna prolazna koloseka, korisnih dužina oko 196 m, prvi je bio osiguran sa dve iskliznice. Stanična zgrada je bila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 37 + 016. Krivi Vir - stanica je imala šest koloseka, sledećih korisnih dužina: sporedni kolosek (osiguran iskliznicama) Kd = 215m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 290m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 290 m glavni kolosek.......... Kd = 208 m . glavni kolosek...... Kd = 208 m . sporedni kolosek.. Kd = 213m Stanica je bila osigurana štitnim signalima, a stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćn-Zaječar u km 43+102. Na oko 2 km od stanice u pravcu stanice Lukovo, tačnije u km 44 + 942, nalazila se triangla za okretanje lokomotiva. Stanica je imala magacin sa tovarnom rampom, a za potrebe vuče vozova postojala je vodostanica sa tri vodonapojnika, kanal za pregled lokomotiva, peskara i postrojenja za ugalj. Lukovo - stanica je imala četiri koloseka sledećih namena i korisnih dužina: .sporedni kolosek (osiguran iskliznicama) Kd = 191 m . pravilni glavni prolazni kolosek Kd = 237m . nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 237 m . glavni kolosek..... Kd = 204 m Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 50+669. Stanica je imala magacin sa tovarnom rampon, dve stražare i zgrada nadzornika pruge. Jablanica - stajalište bez ikakvih objekata. Mirovo - stanica je imala četiri koloseka sledećih namena i korisnih dužina: sporedni kolosek (osiguran iskliznicama) Kd = 231 m glavni prolazni kolosek. Kd = 239 m glavni kolosek...... Kd = 210m glavni kolosek...... Kd = 183 m Stanična zgrada se nalazila sa desne strane pruge Paraćin-Zaječar u km 56 + 624. Stanica je imala kolsku vagu i dva vodonapojnika. Od četvrtog koleseka odvajao se industrijski kolosek za termoelektranu ukupne dužine 435 m, a od prvog koloseka odvajao se industrijski kolosek rudnika kamenog uglja „Rtanj`, koji se račvao u šest koloseka dužina od 97 do 340 m. Za obavljanje manevarskog rada na ovim kolosecima, rudnik je imao sopstvenu manevarsku lokomotivu, u prvo vreme parnu lokomotivu bez vatre, a zatim dizel-lokomotivu. Stanica nije bila osigurana, već su postojale signalne oznake „Prilazni signal`. Boljevac stanica je imala četiri koloseka sa sledećom namenom i korisnim dužinama: sporedni kolosek (osiguran sa dve iskliznice) Kd = 181 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd =247m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 247m sporedni kolosek (osiguran jednom iskliznicom) Kd = 233 m Stanična zgrada se nalazila sa desne strane pruge Paraćin-Zaječar u km 63 + 811. Stanica je imala magacin sa tovarnom rampom, tovarni profil, dve stražare i zgradu nadzornika pruge. Stanica nije bila osigurana, već su postojale signalne oznake „Prilazni signal`. Bogovina - stanica sa četiri koloseka sa sledećim korisnim dužinama i namenom: sporedni kolosek.... Kd = 242 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 304 m nepravilni glavni prolaznl kolosek Kd = 235m glavni kolosek........ Kd = 235 m Stanica je bila osigurana likovnim ulaznim signalima, bez predsignala. Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin - Zaječar u km 72 + 231, pored koje se nalazio magacin sa tovarnom rampom. U stanici su se nalazile vodostanica sa jednim vodonapojnikom, kolska vaga i tri stražare (br. 34, 35 i 36). Na udaljenosti od 1,5 km od stanice, tačnije u km 73 + 908, nalazila se triangla, od koje se odvajao industrijski kolosek za rudnik mrkog uglja „Bogovina`. Sumrakovac - ukrsnica sa dva nepravilna prolazna koloseka korisnih dužina od po 199 m, od kojih je prvi bio osiguran sa dve iskliznice. Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 78 + 788, a pored nje se nalazila tovarna rampa. Na izlazu iz stanice u smeru ka Zaječaru nalazile su se stražare broj 39 i 40 (na celoj pruzi je bilo ukupno 48 stražara). Ukrsnica je imala signalne oznake „Prilazni signal`. Šarbanovac - stanica sa tri koloseka sledećih namena korisnih dužina: 1. sporedni kolosek (osiguran jednom iskliznicom) Kd = 130 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 130 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 203 Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 84 + 096. U stanici se nalazio magacin sa tovarnom rampom, kao i dve stražare. Stanica nije bila osigurana, već su postojale signalne oznake „Prilazni signal`. Gornjakovići -stajalište bez ikakvih objekata. Metovnica - najveća stanica na pruzi, iz koje se odvajala pruga za Bor, dužine 20,6 km. Stanica je imala pet koloseka sledećih namena i korisnih dužina: sporedni kolosek.... Kd = 247 m glavni kolosek........ Kd = 247 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 191 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 280 m glavni kolosek........ Kd = 225 m Stanična zgrada se nalazila sa leve strane pruge Paraćin-Zaječar u km 91+726. Stanica je bila osigurana likovnim signalima sa posebnim predsignalima, sa tri ulazne strane. Prva tri koloseka su se produžavala prema Boru, a na izlazu su postojale kolosečne veze koje su vodile u nekadašnju stanicu Borskog rudnika, koja je imala četiri slepa koloseka i jedan ložionički kolosek. Maja 1952. godine JŽ su preuzele od RTB Bor eksploataciju pruge Metovnica-Bor, pa je iz-begnuto postojanje dve posebne stanice u Metovnici, tako da je stanica imala ukupno 10 koloseka, ložionicu, okretnicu, vodostanicu sa dva vodonapojnika, kanal za pregled lokomotiva, stanični magacin sa tovarnom rampom, kolsku vagu i tovarni profil. U stanci su postojale dve stražare i dve stambene zgrade. Gamzigrad - stajalište sa stražarom, koja se nalazila sa desne strane pruge Paraćin-Zaječar u km 93 + 052. Zvezdan - Stanica je imala tri koloseka sledećih namena i korisnih dužina: spredni kolosek...... Kd = 163 m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 210m nepravilni glavni prolazni kolosek Kd = 218m Stanična zgrada se nalazila sa desne strane pruge Paraćin - Zaječar u km 99 + 565. Stanica je bila osigurana likovnim signalima. Na prvom koloseku se nalazila kolska vaga. Kod ulaznog signala iz pravca Zaječara nalazila se odvojna skretnica za industrijskii kolosek na kojem se utovarao ugalj iz rudnika „Lubnica` (ugalj je dovožen žičarom). Zaječar - stanica sa desne strane pruge Paraćin - Zaječar, u km 105 + 200, osigurana likovnim signalima. Stanica je imala ukupno 29 koloseka širine 0,76 m (pored 28 normalnih koloseka), od kojih su dva služila za prijem i otpremu putničkih vozova, pet za prijem i otpremu terenih vozova, devet su bili manipulativni i industrijski koloseci, dok su ostalih trinaest koloseka služili za potrebe ložionice, kolske radionice i ostalih postrojenja za snabdevanje lokomotiva. Kolosečne veze u stanici su bile izvedene tako da je bilo neminovno ukrštanje koloseka različitih širina u istom nivou, tako da je na području stanice bilo tri ukrštaja. Dva putnička koloseka su se nalazila izmedu trećeg i četvrtog normalnog koloseka, a između teretnih koloseka obe širine postojala su dva pretovarna koloseka. Postojala je veoma razgranata kolosečna mreža, za potrebe vuče: snabdevanje vodom i ugljem lokomotiva, pranje i izbacivanje šljake i sl. Ložionička šupa je imala dva koloseka, po jedan obe širine. Lokomotive su u ložionicu išle preko okretnice, koja je služila za obe širine koloseka (ova okretnica koju je firma MAN izradila još 1922. godine i danas je u upotrebi. Stanica je imala kolsku radionicu sa tri koloseka 0,76 m, kolsku vagu 0,76, vodostanicu sa vodonapojnicima, bazene i estakade za ugalj, kanale za pregled i opravku lo-komotiva i kola. Za potrebe pretovara izgrađen je poseban pretovarni most, dužine oko 140 metara, a koristila se i posebna kranska dizalica. U stanici Zaječar nalazilo se sedište Saobraćajne sekcije, Sekcije za vuču vozova i Sekcije za održavanje pruge. Stanični platoi svih stanica na pruzi Paraćin-Zaječar su bili u horizontali (i = O°/oo), osim stanice Izvor, čiji je plato imao nagib od i = 1°/oo i ukrsnice Klačevica, čiji je plato imao nagib od 2,5°/oo 7. ŽIVOT I RAD NA PRUZI Puštanjem u saobraćaj pruge Paraćin-Zaječar, Timočka krajina je najkraćim putem povezana sa dolinom Velike Morave, odnosno glavnom prugom Beograd-Niš. Prvih godina eksploatacije pruge saobraćaj je dosta rastao, pa je redom vožnje od 1. maja 1914. godine bilo predviđeno da na pruzi Paraćin-Zaječar saobraća ukpno deset pari vozova: jedan par putničkih vozova (1011/1012), jedan par mešovitih vozova (1021/1022) i osam pari teretnih vozova (1041/1042 do 1055/1056)*. Na pruzi Paraćin-Zaječar odvijao se dosta jak teretni saobraćaj, a najviše se prevozio ugalj (kameni iz rudnika V. Čuka i Rtanj i mrki iz rudnika Zvezdan (Lubnica) i nešto kasnije iz Bogovine), građevinski materijal, ogrevno drvo i poljoprivredni proizvodi, a sa priključne pruge Metovnica-Bor izvozio se bakar za Francusku, jer je borski rudnik bio vlasništvo Francuskog društva borskih rudnika, sa sedištem u Parizu. Značaj pruge Paraćin-Zaječar može se videti na primeru rudnika kamenog uglja „Rtanj`, koji je otvoren još 1902. godine. Vlasnici rudnika, Braća Minh iz Beograda, postepeno su razvijali rudnik sve do završetka pruge Paraćin-Zaječar, tako da su u vreme građenja pruge završene sve instalacije, kao i vazdušna železnica dužine 5 km od rudnika do železničke stanice Mirovo, koju je 1910. isporučila firma Pohlig iz Kelna. Za težak teretni saobraćaj na pruzi Paraćin-Zaječar, sa velikim usponom (strma ravan) izmedu stanica Izvor i Krivi Vir, firma August Borsig, A.G.-Berlin Tegel je 1913. izgradila veliku 1CC Mallet tender-lokomotivu sa vlažnom parom, SDŽ 501 do 504 (kasnije prenumerisane u JDŽ 91-035 do 038), koje su pokazale dobra svojstva na ovoj pruzi. Za vreme prvog svetskog rata Švajcarska je isporučila SDŽ pet tender-lokomotiva koloseka 0,76 m (SDŽ 801-805, kasnije 82-001 do 005), a iz Sjedinjenih Američkih Država je 1915. stiglo devet lokomotiva Mallet 1CCI (kasnija serija 93). Sa propašću Srbije, 1915. godine, sve pruge u Srbiji su potpale pod upravu Carske i kraljevske vojne železnice (K. und K. Heresbahn), kojoj je firma Henschel und Sohn A.G. ispo-ručila 34 tender-lokomotiva 1CC Mallet, serije Vlc7 6000, za pruge u Bosni i za prugu Paraćin-Zaječar (po završetku rata ove lokomotive su prenumerisane u SDŽ 14201-14234, kasnije je JDŽ 91-001-034). 1915. godine, pre povlačenja srpske vojske, završena je pruga koloseka 0,76 m između Paraćina i Ćuprije, a 1916. godine Nemci su izgradili industrijsku prugu do rudnika mrkog uglja Bogovina. Srbija je izašla iz prvog svetskog rata sa ogromnim materijalnim i ljudskim gubicima. Saobraćaj, najznačajnija privredna grana, bio je potpuno razoren. Železnički saobraćaj je pretrpeo ogromne materijalne štete, jer je neprijatelj prilikom povlačenja uništavao stanice i stanična postrojenja, tunele i mostove, lokomotive i kola. Od 68 lokomotiva uzanog koloseka sa kojima je raspolagala Srbija, kraj rata je dočekalo svega 14 lokomotiva. Zbog nedostatka sredstava, obnavlja-nje privrede je teklo veoma sporo. Zbog važnosti saobraćaja za potrebe privrede i vojske, popravka pruga je vršena relativno brzo, zavisno od brzine prodiranja savezničke vojske na sever, posle proboja Solunskog fronta, kao i od stepena oštećenja pojedinih objekata. Prva je proradila pruga Paraćin-Zaječar, na kojoj je saobraćaj prema podacima saobraćajnog odeljenja vrhovne komande počeo već 18. novembra 1918. godine. Ove popravke su bile nesolidne i privremene, no vremenom je uspostavljen i regulisan redovan saobraćaj. Posle rata počela je i obnova voznog parka, najviše naime reparacija (ratnih odšteta). Lokomotive i kola su stizali iz Nemačke i sa teritorije nekadašnje Austro-Ugarske, a za prugu Paraćin-Zaječar je isporučen izvestan broj lokomotiva serije 91 ICC Mallet. 1922. godine Železnice SHS su dobile 29 lokomotiva ove serije, a 20 lokomotiva je već bilo u eksploataciji još od 1917. godine (K. und K. Heres-bahn Vlc 14300). Ove lokomotive su postale vodeća serija na pruzi Paraćin-Zaječar. Posledice prvog svetskog rata uticale su na pogoršanje položaja radnika, a naročito železnčara, koji su neredovno primali zaradene prinadležnosti, usled oskudice u novcu, u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Skupoća kao najokrutnija posledica ratnih godina uticala je na porast nezadovoljstva i među železničarima, koji su se masovno uključivali u protesne zborove. Pre nego što se prešlo na ozbiljnije akcije, izvršeno je obnavljanje stručnih organizacija i želez-ničari su organizaciono pripali Savezu saobraćajnih i transportnih radnika. Zbog neuredno isplaćivanih zarada, maja 1919. godine je izbio štrajk na pruzi Ćuprija-Paraćin-Zaječar, koji je trajao šest dana, dok nije postignut sporazum s Ministarstvom saobraćaja. Neuredno isplaćivanje radničkih nadnica praktikovano je i dalje pa su štrajkovi izbijali i na drugim prugama: Niš-Skopje, Zabrežje-Valjevo, na Požarevačkoj okružnoj železnici, na okružnoj železnici Šabac-Koviljača itd. Rezultat ovako pojačanog pritiska organizovanih železničkih i drugih radnika, ne samo u Srbiji već u celoj zemlji, bio je potpisivanje Protokola sporazuma sa Ministarstvom saobraćaja, koji je regulisao radne uslove, radno vreme (208 sati mesečno), nadnice i ostale elemente važne za rad železničara. Protokol sporazuma je potpisan 27. oktobra 1919. godine, ali je železnička birokratija, na čelu sa ministrom saobraćaja Draškovićem, odmah počela sa kršenjem njegovih odredaba. Pogoršanje položaja radnka i sniženje životnog standarda radnika vodilo je ka neizbežnom sukobu sa poslodavcima. U 1920. godini prvi štrajkovi se pojavljuju već početkom januara (5. januara je izbio veliki štrajk železničara u Nišu). Pododbor železničara iz Zaječara na konferenciji 17. januara donosi odluku o štrajku železničara na timočkim prugama. Štrajk je trajao od 21. do 25. januara. Obustavljen je prevoz putnika i robe, saobraćali su samo vojni vozovi. U štrajku je uzelo učešće svo osoblje sa pruga Prahovo-Zaječar-Knjaževac i Zaječar-Paraćin, ukupno 620 železničara. Međutim, štrajk je ostao izolovan, jer su za izvođenje štrajka širih razmera bili potrebni organizacioni, finansijski i psihološki preduslovi. To je ohrabrilo vladu da odgovori silom, pa je na sednici Ministarskog saveta od 24. januara 1920. odlučeno da se militarizuju pruge Paraćin-Zaječar i Prahovo-Knjaževac. U upoređenju sa ostalim štrajkovima na železnici, štrajk timočkih železničara predstavlja najveći domet, jer su štrajkači preuzeli organizaciju celokupnog železničkog saobraćaja na jednom delu državnih pruga, što je ogorčena buržoazija okvalifikovala kao pokušaj sprovođenja „boljševičke republike`, pa je preuzeta krivična istraga prema organizatorima štrajka i već 30. januara su počela hapšenja. Posle ugušivanja štrajkova na timočkim prugama došlo je do izvesnog zastoja u borbi železničara, što je predstavljalo zatišje pred nove sukobe. Dolaskom Stojana Protića na čelo vlade, Anton Korošec je zauzeo položaj ministra saobraćaja, koji je još beskrupuloznije sprovodio staru politiku. Ministarstvo saobraćaja je objavilo da je 1. marta 1920. ukinut Protokol sporazuma i da se zamenjuje privremenim Pravilnikom, koji produžava radno vreme i smanjuje zarade železničara. Svoju spremnost za borbu železničari su pokazali organizovanjem generalnog štrajka u noći između 15. i 16. aprila. Štrajkom je bila obuhvaćena čitava teorija beogradske železničke direkcije, pa i pruga Paraćin-Zaječar. Štrajk je slaman silom, što je dovelo i do zločina na Zaloškoj cesti 24. aprila. Štrajk je zaključen 29. aprila 1920. godine, kada je izvršena militarizacija železnica. Saobraćaj na pruzi Paraćin-Zaječar je iz godine u godinu rastao, tako da se od sredine dvadesetih godina ustalio broj vozova na pruzi. Između Paraćina i Zaječara je saobraćalo dva para mešovitih vozova (polasci iz Za-ječara u jutarnjim i popodnevnim satima), a po dva para mešovitih vozova su saobraćala na relacijama Zaječar-Metovnica i Paraćin - Izvor. Izgradnjom pruge Paraćin - Stalać koloseka 0,76 m, 1924. godine.odnosno pruge Užice - Vardište 1925. godine, počeo je saobraćaj direktnih teretnih vozova na relaciji Bor - Gruža, za prevoz bakra i koksa. Za vreme drugog Svetskog rata na pruzi Paraćin-Zaječar je u periodu od 2. avgusta 1941. do 31. avgusta 1944. izvršeneukupno 64 diverzije. Iako su prugu obezbedjivale udružene nemačke, bugarske i četničke snage, partizani su 24 puta napadali železničke stanice i demolirali stanične zgrade i postrojenja, a više puta su rušili mostove, sekli TT-stubove, demontirali šinska polja i napadali i preturali vozne kompozicije. Odmah po oslobođenju ovih krajeva izvršena je popravka porušene pruge, tako da je saobraćaj na relaciji Paraćin-Zaječar uspostavljen krajem 1944. godine. U novoj Jugoslaviji pristupilo se izgradnji ratom opustošne zemlje, u čemu je značajnu ulogu imao železnički saobraćaj, koji je dao ogroman doprinos i godinama obnove i izgradnje. Proizvodnja je beležila stalni rast 1954. je, na primer, rudnik Rtanj proizveo oko 55.000 tona kamenog uglja. Te godine na pruzi su saobraćali sle-deći vozovi: Paraćin - Izvor - dva para lokalnih vozova Paraćin - Zaječar - dva para mešovitih vozova, dva para sabirnih vozova Bogovina - Zaječar - tri para mešovitih vozova Bor - Zaječar - tri para mešovitih vozova, šest pari direktnih teretnih vozova Zvezdan - Zaječar - jedan par lokalnih vozova. Ložionica Zaječar je u svom inventarskom parku imala 24 lokomotive koloseka 0,76 m: tri serije 82, dve serije 89, šesnaest 92 i tri lokomotive serije 93. Početkom šezdesetih godina kasirane su lokomotive serije 93, a normalizovanjem pruge Kraljevo -Kruševac, na ovu prugu je prebačen izvestan broj lokomotiva serije 83. Već sledeće godine ukinut je uzani kolosek Kruševac - Stalać, 1960. je ukinut kolosek 0,76 m između Paraćina i Stalaća, a 1962. između Paraćina i Ćuprije. Nadzvorništva pruge su se nalazila u stanicama Paraćin, Izvor, Obradove Stolice, Lukovo, Boljevac, Metovnica i Zaječar, rukovaoci SS i TT-postrojenja su imali sedišta u Paraćinu, Bo-Ijevcu i Zaječaru, a tehnička kolska služba je bila organizovana u stanicama Paraćin, Obradove Stolice, Metovnica i Zaječar. U većini stanica sastav osoblja su činili: šef stanice, otpravnici vozova, skretničari, magacioneri i blagajnici bileta. Razvojem drumskog saobraćaja počeo je da opada obim prevoza na železnici. Tako je 1958. na pruzi Paraćin - Zaječar prevezeno oko 650.000 putnika i utovareno oko 450.000 tona robe, dok je 1967. prevezeno oko 501.000 putnika, a utovareno oko 320.000 tona robe. Smanjenje obima prevoza može se posmatrati i kroz smanjenje inventarskog parka lokomotiva. Godine 1963. na pruzi je radilo ukupno 28 lokomotiva, dok se 1967. taj broj smanjio na 17. Ovi negativni pokazatelji doveli su do ideje o ukidanju pruge Paraćin - Zaječar. * Obeležavanje vozova na uzanim prugama SDŽ je bilo po sistemu pripadnost vozova određenoj pruzi. Vozovi koji su saobraćali na pruzi Mladenovac-Valjevo imali su osnovni broj 500, na pruzi Ćuprija-Ravna Reka 600, Valjevo-Zabrežje 800, Stalać-Užice 900, a, kao što je rećeno, na pruzi Paraćin-Zaječar osnovni broj vozova je bio 1000. 8. OBUSTAVLJANJE SAOBRAĆAJA I DEMONTIRANJE PRUGE Početkom šezdesetih godina dolazido naglog razvoja drumskog saobraćaja u našoj zemlji, što je dovelo do preraspodele usluga na transportnom tržištu i smanjenja prevoza robe železnicom. Prelivanje obima rada sa železničkog na drumski saobraćaj, prinudilo je železnicu da menja ponašanje na transportnom tržištu. Železnička-transportna preduzeća, u novonastaloj situaciji, ulaze u konkurenciju sa drumskim saobraćajem dvojako: modernizacijom i ukidanjem nerenta-bilnih pruga. Ukidanje nerentabilnih pruga za javni saobraćaj našlo je svoje mesto u Sanacionom programu ŽTP „Beograd` 1966. godine. Jedna od pruga čija se nerantabilnost ispitivala bila je i pruga uzanog koloseka Paraćin - Zaječar, na kojoj je 1967. zabeležen gubitak od 1,3 milijarde dinara. 26. maja 1968. godine, stupanjem na snagu novog reda vožnje, zbog puštanja u saobraćaj novoizgrađenog asfaltnog puta Paraćin - Zaječar, obustavljen je prevoz putnika i stvari na delu pruge Paraćin - Boljevac i taj deo pruge je demontiran iste godine, kao i ogranak Metovnica - Bor, dok se na preostalom delu pruge, između Boljevca i Zaječara, saobraćaj odvijao. Zbog izuzetno smanjenog broja prevezenih putnika, redom vožnje za 1971/72. godinu, tačnije 22. maja 1971, obustavljen je putnički saobraćaj i na delu pruge Boljevac - Zaječar. Tom prilikom zatvorene su stanice Zvezdan, Metovnica i Šarbanovac, a status stanice zadržala je samo stanica Bogovina, dok je stanica Boljevac pretvorena u transportno otpremništvo. Međutim, poslovanje na ovoj pruzi je i dalje bilo nerentabilno, pa trebalo tražiti nova rešenja, jer je obim rada i u utovaru i u istovaru iz godine u godinu pokazivao tendenciju opadanja. Stručnim elaboratom iz novembra 1975. godine utvrđeno je da na delu pruge Bogovina - Boljevac nedostaje oko 10.000 neto-tona robe, odnosno potrebno je da se na ovoj pruzi preveze preko 19.100 neto-tona da bi bila na granici rentabilnosti i da se tako zadrži u javnom saobraćaju. Ako bi se ova pruga zadržala u jav-nom saobraćaju sa postojećim ra-dom, zainteresovane OUR i DPZ bi morale ŽTP „Beograd` nadoknaditi gubitke od 600.000.000 dinara godišnje. Ponuđeno je i rešenje da se pomenuti deo pruge ukine za javni saobraćaj i pretvori u industrijsku prugu, koju bi neka privredna organi-zacija primila kao svoje osnovno sredstvo. Pošto nijedna privredna organizacija nije prihvatila ponudeno rešenje pa ni DPZ, Radnićki savet ŽTO „Beograd` je 03. jula 1976. doneo odluku da se deo pruge Boljevac - Bogovina ukine za javni saobraćaj, što je i sprovedeno 03. januara 1977. godine. Preostali deo pruge Bogovina - Zaječar, u dužini od 33 km, korišćen je isključivo za prevoz mrkog uglja iz rudnika Bogovina, ali je i ovaj prevoz bio nerentabilan, gubici su bivali sve veći. U stanici Zaječar godišnje se pretovaralo 150.000 tona uglja za TE »Morava` kod Svilajnca, a 30. juna 1979. godine lokomotiva serije 83-182 je dovukla poslednju kompoziciju. Bogovinski ugljenokop se opredelio za drumski prevoz uglja do železničke stanice Stari Popovac, gde se obavljao pretovar u železnička kola. Decembra 1979. godine Skupština SOUR ŽT „Beograd` je donela odluku o trajnom obustaljanju saobraćaja napruzi Zaječar - Bogovina Rudnik. Pet godina kasnije, 09. jula 1984. godine, odlukom Radničkog saveta ŽTO ,,Beograd` br. 196/84-170 demontiran je preostali deo pruge Zaječar - Bogovina Rudnik i data je preporuka o prodaji polovnog materijala (šina, lokomotiva, kola i dr.). Pruga Paraćin - Zaječar imala je važnu ulogu u železničkom saobraćaju punih 70 godina. Trajala je i obavljala svoju funkciju sve dotle dok joj je vreme to dozvoljavalo. Kada je drum-ski saobraćaj, naglim razvojem, preuzeo njenu ulogu, postala je deo prošlosti i prestala da postoji. Vraćajući se u prošla vremena, sa nostalgijom se sećamo ove i drugih uzanih pruga koje predstavljaju neizbrisiv deo Jugoslovenskih železnica. Naslov originalnog teksta: Sedamdeset i pet godina od izgradnje pruge Paraćin - Zaječar UDK 656.211.1:65.011.2.016.8(048.07) Zoran Bundalo, dipl. inž. LITERATURA Brate Tadej: „Die Dampflokomotiven Jugoslaviens` Verlag Josef Otto Sle- zak, Wien, 1971. Železnice SHS: „Železnički almanah 1928-1929`, Narodna misao A.D., Be- ograd, 1928. JDŽ: „Sto godina železnica Jugoslavi- je`, Jugoslovensko štamparsko pred- uzeće, Beograd, 1951. Jezdimir Nikolić: Istorija železnica Sr- bije, Vojvodine, Crne Gore i Kosova`, Zavod za novinsko-izdavačku i propa- gandnu delatnost, JŽ Beograd, 1980. Radomir Cokić: „Četrdeset godina od izgradnje prve omladinske pruge Bor - Crni Vrh`, časopis „Železnice` br. 7/1986. Dragomir Arnautović: Istorija srpskih železnica 1850-1918`, Privrednik, Be- ograd, 1934. Stevan Veljković: „Boljevac i okolina`, knjiga I, Istorijski arhiv „Timočka kraji- na`, Zaječar, 1986. Vlajko llić: „O širini koloseka naših no- vih železnica`, Nova trgovačka štam- parija, Beograd, 1905. Milica Milenković: „Železničari Srbije 1918 - 1920`, ŽTP „Beograd`, Beog- rad, 1971.

15 x 13 cm LOUIS ARMSTRONG 2. aprila 1959., Dom Sindikata u Beogradu(2 koncerta) najveca truba svih vremena, kralj jazza na koncertu ucestvovala i Velma Middleton Luj Armstrong (engl. Louis Armstrong; Nju Orleans, 4. avgust 1901 — Njujork, 6. jul 1971) je bio američki džez muzičar. Iako se prvo proslavio svirajući trubu, krajem karijere postao je najpoznatiji kao pevač i bio je jedan od najuticajnijih džez pevača. Tokom svoje karijere, postao je najveći džez muzičar, neosporni čelnik popularne muzike 20. veka i jedna od najvećih figura u istoriji muzike. Armstronga su voleli, ne samo zbog njegovog trubačkog talenta, neverovatno čistog i prodornog sviranja na trubi i specifičnog hrapavog pevanja, nego i zbog ljudske topline i velikodušnosti, kao i zbog simpatične osobnosti „velikog deteta“ koje se raduje životu i živi za muziku. Armstrong je često govorio da je rođen 4. jula 1900. i to je datum koji je zabeležen u brojnim biografijama. Iako je umro 1971. tek je sredinom 1980-ih utvrđen pravi datum rođenja 4. avgusta 1901. Otkrio ga je Tad Džons Armstrong je rođen u vrlo siromašnoj porodici u Nju Orleansu, Luizijani, kao unuk robova. Detinjstvo je proveo u siromaštvu, u opasnoj četvrti u gornjem delu grada Nju Orleansa, znanoj kao engl. Back of the Town, nakon što je njegov otac Vilijam Armstrong (1881–1922) napustio porodicu zbog druge žene, dok je Luj bio beba. Njegova majka Mari Albert (1886–1942), napustila je Luja i njegovu mlađu sestru Beatris Armstrong Kolins (1903–1987), i ostavila ih na brigu baki Džozefin Armstrong, i povremeno ujaku Isaku. Kad je imao pet godina vratio se da živi kod majke i njenih rođaka, a oca je viđao povremeno na paradama. Pohađao je školu za dečake Fisk, gde je vrlo rano bio izložen muzici. Zarađivao je nešto novca raznoseći novine i prodajući odbačenu hranu u restoranima, ali je to bilo nedovoljno da bi se majka prestala baviti prostitucijom. Obilazio je lokalne plesne dvorane u blizni doma, gde je video sve vrste plesa, od razuzdanog plesa do kvadrile (egl. quadrille). Za dodatni novac teglio je ugalj u Storivilu, poznatoj četvrti crvenih svetiljki, gde je slušao muzičke sastava u bordelima i plesnim dvoranama, posebno „Pete Lala`s“, gde je nastupao Džo „King“ Oliver, a ostali poznati muzičari su povremeno gostovali. Nakon što je odustao od škole u uzrastu od jedanaest godina, Armstrong se pridružio kvartetu dečaka koji su pevali na ulici za novac. Ali počeo je upadati u nevolje. Svirač korneta Bank Džonson je tvrdio da je naučio Armstronga (tada 11) da svira honki tonk po uvu u „Dago Tony`s“ u Nju Orleansu., iako se nekoliko godina kasnije Armstrong zahvalio za to Oliveru. Armstrong je retko gledao na mladost kao najteža vremena, već je često crpio inspiraciju iz toga vremena: „Svaki put kada zatvorim oči dok sviram moju trubu - pogledam u srce dobrog starog New Orleansa... dao mi je razlog da živim“. Radio je i za litvansko-jevrejsku imigrantsku porodicu Karnofskis, koja je imala odlagalište otpada i davala mu povremeno poslove. Prihvatili su ga i odnosili se prema njemu kao prema delu porodice, znajući da je odrastao bez oca. Kasnije je napisao sećanja o odnosu sa Karnofskis porodicom u delu „Louis Armstrong + the Jewish Family in New Orleans, La., the Year of 1907“. Opisuje svoje otkriće kako je ta porodica zbog svog jevrejskog porekla često bila diskriminisana od ostalih belaca. Armstrong je nosio privezak Davidove zvezde do kraja života i pisao šta je naučio njih: „kako živeti stvaran život i odlučnost“. Uticaj porodice Karnofski se u Nju Orleansu oseća kroz Karnofski Projekat, bezprofitnu organizaciju posvećenu prihvaćanju doniranih muzičkih instrumenata i njihovog davanja deci koja nemaju priliku da sviraju. Armstrong je ozbiljno razvio sviranje korneta u muzičkom sastavu „New Orleans Home for Colored Waifs“ (Dom za tamnopute beskućnike), gde je boravio u više navrata zbog delikvencije, najduže nakon što je pucao u vazduh iz očuhovog pištolja na novogodišnjem slavlju, prema policijskom zapisu. Profesor Piter Dejvis, koji je često navraćao u dom na zahtev upravnika, kapetana Džozefa Džonsa kod mladog Armstronga uveo je disciplinu i muzičko obrazovanje. Nakon nekog vremena, Davis je Armstronga postavio za vođu muzičkog sastava. Muzički sastav Doma nastupao je u okolini Nju Orleansa i trinaestogodišnji Luj počeo je da privlači pažnju sviranjem korneta, čime je započela njegova muzička karijera. Pri uzrastu od četrnaest godina pušten je iz Doma, te je nastavio da živi sa ocem i novom maćehom, a ujedno i ponovno na ulici, pred iskušenjima. Armstrong je prvi posao dobio u plesnoj dvorani „Henry Ponce’s“, gde je Blek Beni postao njegov zaštitnik i vodič. Danju je teglio ugalj, a noću je svirao kornet. Nastupao je u gradskim čestim paradama limene muzike, gde je slušao starije muzičare, kad god je imao priliku. Tako je učio od Banka Džonsona, Badi Petita, Kida Ori, a ponajviše od svih, Džoa „King“ Olivera, koji mu je bio mentor. Kasnije je nastupao u sastavima limene muzike, te rečnim brodovima na Nju Orleansu, a počeo je da putuje sa tada poznatim muzičkim sastavom „Fate Marable“, koji je nastupao po parobrodima na reci Misisipi. Vreme provedeno sa sastavom nazivao je pohađanjem univerziteta, jer je stekao veliko iskustvo u radu sa pisanim aranžmanima. Godine 1919. Džo Oliver se zaputio na sever i napustio mesto u muzičkom sastavu Kid Orija, te ga je zamenio Armstrong. Postao je i druga truba za društveni sastav limene muzike „Tuxedo Brass Band“. Luj je 19. marta 1918. oženio Dejzi Parker iz gradića Gretna, Luizijana. Usvojili su trogodišnjeg dečaka Klarensa Armstronga, čija je majka bila Lujova rođaka Flora, a koja je preminula ubrzo nakon poroda. Klarens Armstrong je bio mentalno retardiran, kao rezultat ozlede glave i Luj je proveo ostatak života brinući se za njega. Lujov brak sa Parkerovom brzo se raspao. Nedugo nakon razvoda ona je preminula. Kroz nastupe na rečnim brodovima Armstrongovo muzičko znanje se proširilo. Pri uzrastu od dvadeset godina, naučio je da čita muziku i počeo je da nastupa sa solo deonicama na trubi. Bio je jedan od prvih džez muzičara koji su tako nastupali, te je s vremenom pridodavao vlastitu osobnost i stil u solo deonice. Naučio je da stvara vlastiti zvuk te je počeo da koristi pevanje i lupkanje u svojim nastupima. Godine 1922. Armstrong se priključio egzodusu u Čikagu, gde ga je pozvao mentor Džo „King“ Oliver, da se pridruži sastavu „Creole Jazz Band“ i gde je mogao dovoljno da zaradi da ostavi dnevni posao. Bilo je to vreme napretka u Čikagu, te iako su rasni odnosi bili loši, „Vetroviti grad“ je bio pun poslova za tamnopute ljude, koji su dovoljno zarađivali u fabrikama i imali dovoljno da troše na zabavu. Oliverov bend je bio najbolji i najuticajniji muzički sastav u Čikagu početkom 1920-ih, i u to vreme Čikago je bio središte džez svemira. Armstrong je u Čikagu živeo kao kralj u vlastitom stanu sa privatnom kupatilom (prvi put u svom životu). Iako uzbuđen zbog toga što se nalazio u Čikagu, započeo je da piše nostalgična pisma prijateljima u Nju Orleansu, što se nastavilo do kraja karijere. Kako je Armstrongova reputacija rasla, često su ga izazivali na sviračke obračune. Armstrong je snimio prve snimke za izdavačke kuće Gennett Records i Okeh Records 1923, dok je svirao drugi kornet u Oliverovom bendu. U to vreme je upoznao Hogija Karmajkla (s kojim će kasnije sarađivati), preko prijatelja Biksa Bajderbeka, koji je imao svoj muzički sastav. Lil i njen suprug svirali su i klasičnu muziku na crkvenim koncertima kako bi proširili njegovu veštinu i unapredili svoje solo nastupe. Podsticala ga je da se modernije oblači kako bi izgledao bolje i kako bi se prikrio njegov rastući obim. Armstrong je uživao u saradnji sa Oliverom, ali je Lujova druga supruga, pijanistkinja Lil Hardin Armstrong, insistirala da potraži bolju zaradu, te da razvije noviji stil podalje od Oliverovog uticaja. Armstrong je poslušao njen savet, te je napustio bend 1924. Ubrzo nakon toga, Armstrong je dobio poziv da ode u Njujork Siti i svira u muzičkom sastavu Fletcher Henderson Orchestra, vodećem afroameričkom muzičkom sastavu tog vremena. Armstrong je prešao na trubu, kako bi se bolje uklopio sa ostalim muzičarima svoje sekcije. Armstrong se brzo prilagodio Hendersonovom stilu, svirajući trubu i eksperimentišući sa trombonom. Ostali članovi benda brzo su prihvatili Armstrongov emotivni, izražajni puls. Njegovi nastupi počeli su da sadrže pevanje i pričanje priča o likovima iz Nju Orleansa. Hendersonov orkestar nastupao je u najboljim mestima isključivo za belce, kao što je npr. poznati Roseland Ballroom, gde je aranžmane radio Don Redman. Djuk Elingtonov orkestar je išao u Rouzland kako bi videli Armstrongove nastupe, a mladi svirači su uzaludno pokušavali da sviraju bolje od njega. U to vreme, Armstrong je snimio brojne snimke koje je aranžovao stari prijatelj iz Nju Orleansa, pijanista Klarens Vilijams; bili su to snimci sa malim džez muzičkim sastavom „Vilijams Blue Fajv“ i serija sa bluz pevačicama kao što su Besi Smit, Ma Rejni i Alberta Hanter. Nakon sviranja po Njujorku, Armstrong se vratio u Čikago 1925, uglavnom na nagovaranje supruge, koja je htela da poboljša prihode i Amstrongovu karijeru. On je Njujorku bio zadovoljan, ali je kasnije priznao da je bila u pravu, te da je Hendersonov orkestar ograničavao njegov umetnički rad. U javnosti ga je često nazivala „Najbolji svirač trube na svetu“, na njegovo razočaranje. Na početku je bio član muzičkog sastava „Lil Hardin Armstrong Band“ i radio je za suprugu. Pod vlastitim imenom počeo je da snima za firmu Okeh sa svojim poznatim muzičkim sastavima „Louis Armstrong and his Hot Five“ i „Louis Armstrong and his Hot Seven“. Tada su nastali hitovi poput „Potato Head Blues“, „Muggles“ i „West End Blues“. Muzika pesme „West End Blues“ postala je standard i agenda za džez u sledećim godinama. Grupu su činili Kid Ori (trombon), Džoni Dods (klarinet), Džoni St. Kir (bendžo), supruga Lil na klaviru i obično bez bubnjara. Armstrongov način vođenja benda bio je vrlo jednostavan, tako je St. Kir zapisao: „Radeći s njime čovek se osećao tako opuštenim, a on je bio vrlo širokouman... uvek se trudio da svakoga istakne pojedinačno.“) Njegovi snimci sa pijanistom Erlom „Fata“ Hajnesom (najpoznatiji njihov duet iz 1928. „Weatherbird“) i Armstrongov uvod trubom u „West End Blues“ ostali su jedni od najpoznatijih i najuticajnijih džez improvizacija u istoriji. Armstrong je sada bio slobodan da razvije svoj vlastiti stil kako je želio, koji je uključivo velike doze živahnog govora kao što su „whip that thing, Miss Lil“ i „Mr. Johnny Dodds, Aw, do that clarinet, boy!“ Armstrong je nastupio i u kvintetu „Erskine Tate’s Little Symphony“, koji je uglavnom nastupao u pozorištu Vendome Theatre. Svirali su muziku za neme filmove i nastupe uživo, isključujući i džez verzije klasične muzike poput „Madame Butterfly“, što je Armstrongu dalo iskustvo sa dužim oblicima muzike i vođenju pred velikom publikom. Počeo je sa sket-pevanjem (improvizovani vokalni džez koristeći reči bez smisla) i prvi je koji je snimio sket 1926. na pesmi „Heebie Jeebies“. Snimak je bio toliko popularan da su postali najpoznatiji džez muzički sastav u SAD, iako sastav nije mnogo nastupao uživo. Mladi muzičari, bez obzira na boju kože okrenuli su se novom Armstrongovom tipu džeza. Nakon razdvajanja od Lil, Armstrong je počeo da nastupa u „Sunset Caféu“ za Al Kaponeovog suradnika Džoa Glejsera u muzičkom sastavu „Carroll Dickerson Orchestra“, sa pijanistom Erl Hajnsom. Sastav je ubrzo preimenovan u „Luis Armstrong and his Stompers“, iako je Hajns bio muzički direktor i Glejser menadžer orkestra. Hajns i Armstrong su brzo postali prijatelji kao i uspešni saradnici. Armstrong se vratio u Njujork 1929, gde je svirao u orkestru za uspešan mjuzikl „Hot Chocolate“, koji su napisali Andi Razaf i kompozitor/pijanista Fats Voler. Pojavljivao se i kao vokalista, glumeći samoga sebe, te je redovno „krao šou“ sa svojom izvođenjem pesme „Ain`t Misbehavin` “, koja je njegov najbolje prodavani snimak do danas. Armstrong je počeo da nastupa u noćnom klubu „Connie`s Inn“ u Harlemu, glavnom rivalu kluba „Cotton Club“, mestu za temeljno pripremljene nastupe i paravan za gangstera Dača Šulca. Armstrong je imao dosta uspeha sa vokalnim snimcima, posebno njegova verzija poznate pesme koju je napisao njegov prijatelj Hogi Karmajkl. Njegovi snimci iz 1930-ih iskoristili su novi tip RCA mikrofona, predstavljenog 1931, koji je vokalima davao posebnu toplinu i ubrzo postao intrinzični deo „crooning“ zvuka umetnika poput Binga Krosbija. Armstrongova interpretacije Hogi Karmajklove pesme „Stardust“ postala je najuspešnija verzija pesme, koja je demonstrirala Armstrongov jedinstven glas i stil, te inovativni način izvođenja pesama koje su već postale standardne. Armstrongova radikalna prerada Sidni Arodinove i Karmajklove pesme „Lazy River“ (snimljene 1931) obuhvatila je mnoga inovativna obeležja njegovog pristupa melodiji i fraziranju. Pesma započinje kratkom solo deonicom trube, tada glavna melodija započinje jecajućim rogovima, memorabilno isprekidana Armstrongovim mumljajućim ubacivanjima na kraju svakog takta: „Yeah! ...`Uh-huh` ...`Sure` ... `Way down, way down.“ U prvom stihu, ignoriše zapisanu melodiju u potpunosti i peva kao da svira solo trubu, naglašavajući veći deo prve linije na svakoj noti i koristi snažno sinkopirajuće fraziranje. U drugoj strofi prelazi gotovo u potpunosti u improvizovanu melodiju, koja kasnije evoluira u klasični odlomak Armstrongovog skat pevanja. Kao i kod sviranja trube, Armstrongove vokalne inovacije poslužile su kao temelj umetnosti džez vokalne interpretacije. Unikatno hrapav kolorit njegovog glasa postao je muzički arhetip koji je beskonačno imitiran i oponašan. Njegovo skat pjevanje obogaćeno je neuporedivim iskustvom solo trubača. Njegov rezonantni, baršunasti dublji ton i prskutava modulacija glasa na pesmama kao što je „Lazy River“ imala je veliki uticaj na mlade bele pevače poput Binga Krozbija. Velika depresija početkom 1930-ih odrazila se jako na džez sceni. Klub Cotton Club zatvoren je 1936. i mnogi muzičari su nakon toga prestali u potpunosti da sviraju. Biks Bajderbek je umro, muzički sastav Flečera Hendersona se raspao. King Oliver je snimio nekoliko ploča, iako se mučio. Sidni Bečet postao je krojač, a Kid Ori se vratio u Nju Orleans, gde je uzgajao piliće. Armstrong se preselio u Los Anđeles 1930. tražeći nove prilike. Nastupao je u klubu New Cotton Club u Los Anđelesu sa Lionelom Hamptonom na bubnjevima. Sastav je privlačio ljude iz Holivuda, koju su još uvek mogli da priušte raskošni noćni život, dok su radijska javljanja povezivala Amstronga sa mlađom publikom. Bing Krozbi i mnoge zvezde bili su redovni gosti kluba. Godine 1931. Armstrong se pojavio po prvi put u flimu „Ex-Flame“. Armstrong je osuđen za posedovanje marihuane, ali mu je kazna umanjena. Vratio se u Čikago kasnije 1931, a zatim je otišao u Nju Orleans, gde je dočekan poput junaka. Sponzorisao je lokalni bejzbol tim „Armstrong’s Secret Nine“. Po njemu je nazvana vrsta cigareta. Ubrzo je krenuo na turneju žirom zemlja, ali kako bi izbegao uticaj organizovanog kriminala, odlučio je privremeno boravi u Evropi. Nakon povratka u SAD, zaputio se na nekoliko iscrpljujućih turneja. Njegove agent Džoni Kolins svojim ponašanjem i potrošnjom ostavio je vrlo malo zarađenog novca Armstrongu. Odlučio se da mu novi menadžer bude Džo Glejzer, koji je svojim poznanstvima i vezama sa mafijom, počeo da rešava Armstrongove nagomilane prave probleme i dugove. Armstrong je zbog načina sviranja, počeo da se suočava sa problemom sa prstima i usnama, te se zbog toga više bavio vokalnim nastupima i prvi put je nastupio u pozorištu. Ponovno je nastupao u filmovima, od kojih je jedan bio Krozbijev hit iz 1936. „Pennies from Heaven“. Godine 1937. Armstrong je nastupio kao zamena Rudi Valea na mreži CBS, i postao prvi afroamerički voditelj na sponzorisanoj nacionalnoj emisiji. Razveo se od Lil 1938. i oženio dugogodišnju devojku Alfa. Nakon nekoliko godina na turneji, Armstrong se trajno nastanio u Kvinsu u Njujorku 1943. sa četvrtom suprugom Lusil. Iako je često bio predmet hirova izdavača „Tin Pan Alley“ i muzičkog posla kojim su dominirali gangsteri, kao i rasnih predrasuda, nastavio je da razvija svoju muziku. Snimio je pesmu Hogija Karmakla „Rockin` Chair“ za Okeh Records. Tokom sledećih tridesetak godina, Armstrong je svirao na više od tri stotine nastupa godišnje. Potražnja za „velikim bendovima“ tokom 1940-ih je opadala zbog promena ukusa publike; plesne dvorane su se zatvarale, a televizija je donosila konkurenciju ostalih vrsta muzike koje su postajale sve popularnije. U novim uslovima postalo je finansijski nemoguće da se održava šesnaestočlani muzički sastav. Nakon vrlo uspešnog koncerta malog džez muzičkog sastava u gradskoj sali Njujorka 17. maja 1947. u kojem je nastupio Armstrong sa trombonistom/pevačem Džekom Tigardenom, Armstrongov menadžer Džo Glejzer je raspustio Amstrongov big band 13. avgusta 1947. i oformio mali šestočlani muzički sastav, koji su sačinjavali Armstrong, Tigarden, Erl Hajns i ostali vodeći muzičari, od kojih su većina bili bivše vođe velikih bendova. Prvi nastup novog muzičkog sastava bio je u klubu Billy Berg`s Supper Club. Naziv muzičkog sastava je bio „Louis Armstrong and his All Stars“, a povremeno su ga sačinjavali Erl Hajns, Barni Bigard, Edmond Hol, Džek Tigarden, Trami Jang, Arvel Šo, Bili Kajl, Marti Napoleon, Big Sid Kejtlet, Kozi Kol, Tajri Glen, Baret Dims, Džo Darensburg i Deni Barcelona. Tokom tog vremena Armstrong je nastupio u preko trideset filmova i snimio brojne snimke. Bio je prvi džez muzičar koji se pojavio na naslovnoj strani časopisa Tajm 21. februara 1949. Godine 1964. snimio je svoju najprodavaniju ploču „Hello, Dolly!“. Pesma je postala broj jedan na muzičkim lestvicama pop muzike, čime je Armstrong (u svojoj 63. godini) postao najstarija osoba koje je to ostvarila. Na putu je oborio Bitlse sa prvog mesta, gde su se nalazili 14 nedelja zaredom sa tri različite pesme. Armstrong je učestalo nastupao na turneji sve do nekoliko godina pred smrt 1971. Nastupao je uspešno po Africi, Evropi i Aziji pod pokroviteljstvom ministarstva spoljašnjih poslova SAD (US State Department), te je tako zaradio nadimak „ambasador Satch“. Iako je njegovo narušeno zdravlje ograničavalo broj nastupa u poslednjim godinama života, nastupao je sve do svoje smrti, kad god je mogao. Armstrong je preminuo od srčanog udara u snu 6. jula 1971, mesec dana pre 70-tog rođendana, i 11 meseci nakon poznatog nastupa u hotelu „Waldorf-Astoria“. U vreme smrti živeo je u četvrti Korona, delu Kvinsa, u Njujorku. Sahranjen je na groblju Flušing u Kvinsu, Njujork. Počasni nosači kovčega su bili Bing Krosbi, Ela Ficdžerald, Dizi Gilespi, Perl Bejli, Kont Basi, Hari Džejms, Frank Sinatra, Ed Sulivan, kolumnista Erl Vilson, komičar Alan King, Džoni Karson i David Frost. Na pogrebu je Pegi Li otpevala molitvu `Oče naš`, dok je Al Hibler izveo pesmu „Nobody Knows the Trouble I`ve Seen“, a dugogodišnji prijatelj Fred Robins, držao je govor na pogrebu. Armstrong se pojavio u više od dvanaest holivudskih filmova, gde je obično glumio vođe muzičkih sastava ili muzičare. Njegova najpoznatija uloga je vođe muzičkog sastava i naratora u muzičkom filmu iz 1956. „High Society“, gde je otpevao naslovnu pesmu i duet sa Bingom Krosbijem „Now You Has Jazz“. Godine 1947. glumio je samoga sebe u filmu „New Orleans“ uz Bili Holidej, koji govori o propadanju četvrti Storivil i egzodusu muzičara iz Nju Orleansa u Čikagu. U filmu „The Five Pennies“ iz 1959. (priča o sviraču korneta Redu Nikolsu), Armstrong je glumio samog sebe, gde je otpevao i odsvirao nekoliko klasičnih muzičkih dela. Armstrong je glumio uz Džejmsa Stjuarta u filmu „The Glenn Miller Story“ u kojemu Glen (kojega glumi Stjuart) svira sa Armstrongom i nekim drugim istaknutim muzičarima toga vremena. Godine 1969. Armstrong je imao kameo ulogu u filmskoj verziji „Hello, Dolly!“ kao vođa muzičkog sastava, Luj, gde je otpevao naslovnu pesmu sa glumicom Barbrom Strajsend. Nadimci Satchmo i Satch skraćeno je od Satchelmouth. Poput mnogih stvari u Armstrongovom životu, koji je prepun slikovitih priča bilo istinitih ili izmišljenih, od kojih je mnoge on ispričao, nadimak ima nekoliko mogućih porekala. Najčešća priča koju pričaju brojni biografi je o vremenu kada je kao mladić plesao na ulicama Nju Orleansa za sitniš. Dok je plesao podigao bi novac sa ulice i stavio ga u usta kako mu ga snažniji dečaci ne bi ukrali. Neko mu je dao ime „satchel mouth“, jer su mu usta služila kao „satchel“, što je engleska reč za torbu. Druga priča govori da je zbog velikih usta dobio naziv „satchel mouth“, što je kasnije postalo skraćeno Satchmo. Na početku su ga nazivali i Dipper, skraćeno od Dippermouth, referenca na pesmu „Dippermouth Blues“. i na njegov neobičan položaj usana prilikom sviranja (engl. embouchure). Nadimak Pops dolazi od toga što je često zaboravljao imena drugih ljudi, te im se obraćao sa „pops“. Nadimak se ubrzo počeo odnositi na Armstronga. Pisac Teri Tičot, koristio je ovaj nadimak kao naslov biografije iz 2010. Kada su ga pitali o veri, Armstrong bi odgovarao da je odgajan kao baptist, da je uvek nosio Davidovu zvezdu, i da je prijatelj sa Papom. Armstrong je nosio Davidovu zvezdu u čast porodice Karnofski, koja ga je prihvatila dok je bio dete i pozajmila mu novac da kupi prvi kornet. Luj Armstrong je kršten kao katolik u crkvi Sacred Heart of Jesus Church u Nju Orleansu, i upoznao je pape Pije XII i Pije VI, iako nema dokaza da bi se smatrao katolikom. Čini se da je Armstrong bio tolerantan prema različitim religijama, ali je nalazio i humor u njima. --------------------- ------------------------ Velma Middleton (September 1, 1917 – February 10, 1961) was an American jazz vocalist and entertainer who sang with Louis Armstrong`s big bands and small groups from 1942 until her death. Middleton was born in Holdenville, Oklahoma, and moved with her parents to St. Louis, Missouri. She started her career as a chorus girl and dancer and throughout her career performed acrobatic splits on stage. After working as a solo performer, and singing with Connie McLean and his Rhythm Orchestra on a tour of South America, she joined Armstrong`s big band in 1942, and appeared with him in soundies. When Armstrong`s orchestra disbanded in 1947, Middleton joined his All-Stars, a smaller group. She was often used for comic relief, such as for duets with Armstrong on `That`s My Desire` and `Baby, It`s Cold Outside`, and she did occasional features. She also recorded eight tracks as a solo singer for Dootone Records in 1948 and 1951. Although she was not widely praised for her voice, described by critic Scott Yanow as `average but reasonably pleasing and good-humored`, Armstrong regarded her as an important and integral part of his show. Middleton performed on June 7, 1953 with Louis Armstrong and his All Stars for the famed ninth Cavalcade of Jazz concert held at Wrigley Field in Los Angeles which was produced by Leon Hefflin, Sr. Also featured that day were Don Tosti and His Mexican Jazzmen, Roy Brown and his Orchestra, Shorty Rogers, Earl Bostic, and Nat `King` Cole. While touring with Armstrong in Sierra Leone in January 1961, Middleton suffered a stroke, and died the following month in a hospital in Freetown. Musician Barney Bigard was critical of Armstrong as well as manager Joe Glaser for refusing, after Middleton took ill, to arrange her transfer to a country with better health facilities.

15 x 13 cm LOUIS ARMSTRONG 2. aprila 1959., Dom Sindikata u Beogradu(2 koncerta) najveca truba svih vremena, kralj jazza na koncertu ucestvovala i Velma Middleton Luj Armstrong (engl. Louis Armstrong; Nju Orleans, 4. avgust 1901 — Njujork, 6. jul 1971) je bio američki džez muzičar. Iako se prvo proslavio svirajući trubu, krajem karijere postao je najpoznatiji kao pevač i bio je jedan od najuticajnijih džez pevača. Tokom svoje karijere, postao je najveći džez muzičar, neosporni čelnik popularne muzike 20. veka i jedna od najvećih figura u istoriji muzike. Armstronga su voleli, ne samo zbog njegovog trubačkog talenta, neverovatno čistog i prodornog sviranja na trubi i specifičnog hrapavog pevanja, nego i zbog ljudske topline i velikodušnosti, kao i zbog simpatične osobnosti „velikog deteta“ koje se raduje životu i živi za muziku. Armstrong je često govorio da je rođen 4. jula 1900. i to je datum koji je zabeležen u brojnim biografijama. Iako je umro 1971. tek je sredinom 1980-ih utvrđen pravi datum rođenja 4. avgusta 1901. Otkrio ga je Tad Džons Armstrong je rođen u vrlo siromašnoj porodici u Nju Orleansu, Luizijani, kao unuk robova. Detinjstvo je proveo u siromaštvu, u opasnoj četvrti u gornjem delu grada Nju Orleansa, znanoj kao engl. Back of the Town, nakon što je njegov otac Vilijam Armstrong (1881–1922) napustio porodicu zbog druge žene, dok je Luj bio beba. Njegova majka Mari Albert (1886–1942), napustila je Luja i njegovu mlađu sestru Beatris Armstrong Kolins (1903–1987), i ostavila ih na brigu baki Džozefin Armstrong, i povremeno ujaku Isaku. Kad je imao pet godina vratio se da živi kod majke i njenih rođaka, a oca je viđao povremeno na paradama. Pohađao je školu za dečake Fisk, gde je vrlo rano bio izložen muzici. Zarađivao je nešto novca raznoseći novine i prodajući odbačenu hranu u restoranima, ali je to bilo nedovoljno da bi se majka prestala baviti prostitucijom. Obilazio je lokalne plesne dvorane u blizni doma, gde je video sve vrste plesa, od razuzdanog plesa do kvadrile (egl. quadrille). Za dodatni novac teglio je ugalj u Storivilu, poznatoj četvrti crvenih svetiljki, gde je slušao muzičke sastava u bordelima i plesnim dvoranama, posebno „Pete Lala`s“, gde je nastupao Džo „King“ Oliver, a ostali poznati muzičari su povremeno gostovali. Nakon što je odustao od škole u uzrastu od jedanaest godina, Armstrong se pridružio kvartetu dečaka koji su pevali na ulici za novac. Ali počeo je upadati u nevolje. Svirač korneta Bank Džonson je tvrdio da je naučio Armstronga (tada 11) da svira honki tonk po uvu u „Dago Tony`s“ u Nju Orleansu., iako se nekoliko godina kasnije Armstrong zahvalio za to Oliveru. Armstrong je retko gledao na mladost kao najteža vremena, već je često crpio inspiraciju iz toga vremena: „Svaki put kada zatvorim oči dok sviram moju trubu - pogledam u srce dobrog starog New Orleansa... dao mi je razlog da živim“. Radio je i za litvansko-jevrejsku imigrantsku porodicu Karnofskis, koja je imala odlagalište otpada i davala mu povremeno poslove. Prihvatili su ga i odnosili se prema njemu kao prema delu porodice, znajući da je odrastao bez oca. Kasnije je napisao sećanja o odnosu sa Karnofskis porodicom u delu „Louis Armstrong + the Jewish Family in New Orleans, La., the Year of 1907“. Opisuje svoje otkriće kako je ta porodica zbog svog jevrejskog porekla često bila diskriminisana od ostalih belaca. Armstrong je nosio privezak Davidove zvezde do kraja života i pisao šta je naučio njih: „kako živeti stvaran život i odlučnost“. Uticaj porodice Karnofski se u Nju Orleansu oseća kroz Karnofski Projekat, bezprofitnu organizaciju posvećenu prihvaćanju doniranih muzičkih instrumenata i njihovog davanja deci koja nemaju priliku da sviraju. Armstrong je ozbiljno razvio sviranje korneta u muzičkom sastavu „New Orleans Home for Colored Waifs“ (Dom za tamnopute beskućnike), gde je boravio u više navrata zbog delikvencije, najduže nakon što je pucao u vazduh iz očuhovog pištolja na novogodišnjem slavlju, prema policijskom zapisu. Profesor Piter Dejvis, koji je često navraćao u dom na zahtev upravnika, kapetana Džozefa Džonsa kod mladog Armstronga uveo je disciplinu i muzičko obrazovanje. Nakon nekog vremena, Davis je Armstronga postavio za vođu muzičkog sastava. Muzički sastav Doma nastupao je u okolini Nju Orleansa i trinaestogodišnji Luj počeo je da privlači pažnju sviranjem korneta, čime je započela njegova muzička karijera. Pri uzrastu od četrnaest godina pušten je iz Doma, te je nastavio da živi sa ocem i novom maćehom, a ujedno i ponovno na ulici, pred iskušenjima. Armstrong je prvi posao dobio u plesnoj dvorani „Henry Ponce’s“, gde je Blek Beni postao njegov zaštitnik i vodič. Danju je teglio ugalj, a noću je svirao kornet. Nastupao je u gradskim čestim paradama limene muzike, gde je slušao starije muzičare, kad god je imao priliku. Tako je učio od Banka Džonsona, Badi Petita, Kida Ori, a ponajviše od svih, Džoa „King“ Olivera, koji mu je bio mentor. Kasnije je nastupao u sastavima limene muzike, te rečnim brodovima na Nju Orleansu, a počeo je da putuje sa tada poznatim muzičkim sastavom „Fate Marable“, koji je nastupao po parobrodima na reci Misisipi. Vreme provedeno sa sastavom nazivao je pohađanjem univerziteta, jer je stekao veliko iskustvo u radu sa pisanim aranžmanima. Godine 1919. Džo Oliver se zaputio na sever i napustio mesto u muzičkom sastavu Kid Orija, te ga je zamenio Armstrong. Postao je i druga truba za društveni sastav limene muzike „Tuxedo Brass Band“. Luj je 19. marta 1918. oženio Dejzi Parker iz gradića Gretna, Luizijana. Usvojili su trogodišnjeg dečaka Klarensa Armstronga, čija je majka bila Lujova rođaka Flora, a koja je preminula ubrzo nakon poroda. Klarens Armstrong je bio mentalno retardiran, kao rezultat ozlede glave i Luj je proveo ostatak života brinući se za njega. Lujov brak sa Parkerovom brzo se raspao. Nedugo nakon razvoda ona je preminula. Kroz nastupe na rečnim brodovima Armstrongovo muzičko znanje se proširilo. Pri uzrastu od dvadeset godina, naučio je da čita muziku i počeo je da nastupa sa solo deonicama na trubi. Bio je jedan od prvih džez muzičara koji su tako nastupali, te je s vremenom pridodavao vlastitu osobnost i stil u solo deonice. Naučio je da stvara vlastiti zvuk te je počeo da koristi pevanje i lupkanje u svojim nastupima. Godine 1922. Armstrong se priključio egzodusu u Čikagu, gde ga je pozvao mentor Džo „King“ Oliver, da se pridruži sastavu „Creole Jazz Band“ i gde je mogao dovoljno da zaradi da ostavi dnevni posao. Bilo je to vreme napretka u Čikagu, te iako su rasni odnosi bili loši, „Vetroviti grad“ je bio pun poslova za tamnopute ljude, koji su dovoljno zarađivali u fabrikama i imali dovoljno da troše na zabavu. Oliverov bend je bio najbolji i najuticajniji muzički sastav u Čikagu početkom 1920-ih, i u to vreme Čikago je bio središte džez svemira. Armstrong je u Čikagu živeo kao kralj u vlastitom stanu sa privatnom kupatilom (prvi put u svom životu). Iako uzbuđen zbog toga što se nalazio u Čikagu, započeo je da piše nostalgična pisma prijateljima u Nju Orleansu, što se nastavilo do kraja karijere. Kako je Armstrongova reputacija rasla, često su ga izazivali na sviračke obračune. Armstrong je snimio prve snimke za izdavačke kuće Gennett Records i Okeh Records 1923, dok je svirao drugi kornet u Oliverovom bendu. U to vreme je upoznao Hogija Karmajkla (s kojim će kasnije sarađivati), preko prijatelja Biksa Bajderbeka, koji je imao svoj muzički sastav. Lil i njen suprug svirali su i klasičnu muziku na crkvenim koncertima kako bi proširili njegovu veštinu i unapredili svoje solo nastupe. Podsticala ga je da se modernije oblači kako bi izgledao bolje i kako bi se prikrio njegov rastući obim. Armstrong je uživao u saradnji sa Oliverom, ali je Lujova druga supruga, pijanistkinja Lil Hardin Armstrong, insistirala da potraži bolju zaradu, te da razvije noviji stil podalje od Oliverovog uticaja. Armstrong je poslušao njen savet, te je napustio bend 1924. Ubrzo nakon toga, Armstrong je dobio poziv da ode u Njujork Siti i svira u muzičkom sastavu Fletcher Henderson Orchestra, vodećem afroameričkom muzičkom sastavu tog vremena. Armstrong je prešao na trubu, kako bi se bolje uklopio sa ostalim muzičarima svoje sekcije. Armstrong se brzo prilagodio Hendersonovom stilu, svirajući trubu i eksperimentišući sa trombonom. Ostali članovi benda brzo su prihvatili Armstrongov emotivni, izražajni puls. Njegovi nastupi počeli su da sadrže pevanje i pričanje priča o likovima iz Nju Orleansa. Hendersonov orkestar nastupao je u najboljim mestima isključivo za belce, kao što je npr. poznati Roseland Ballroom, gde je aranžmane radio Don Redman. Djuk Elingtonov orkestar je išao u Rouzland kako bi videli Armstrongove nastupe, a mladi svirači su uzaludno pokušavali da sviraju bolje od njega. U to vreme, Armstrong je snimio brojne snimke koje je aranžovao stari prijatelj iz Nju Orleansa, pijanista Klarens Vilijams; bili su to snimci sa malim džez muzičkim sastavom „Vilijams Blue Fajv“ i serija sa bluz pevačicama kao što su Besi Smit, Ma Rejni i Alberta Hanter. Nakon sviranja po Njujorku, Armstrong se vratio u Čikago 1925, uglavnom na nagovaranje supruge, koja je htela da poboljša prihode i Amstrongovu karijeru. On je Njujorku bio zadovoljan, ali je kasnije priznao da je bila u pravu, te da je Hendersonov orkestar ograničavao njegov umetnički rad. U javnosti ga je često nazivala „Najbolji svirač trube na svetu“, na njegovo razočaranje. Na početku je bio član muzičkog sastava „Lil Hardin Armstrong Band“ i radio je za suprugu. Pod vlastitim imenom počeo je da snima za firmu Okeh sa svojim poznatim muzičkim sastavima „Louis Armstrong and his Hot Five“ i „Louis Armstrong and his Hot Seven“. Tada su nastali hitovi poput „Potato Head Blues“, „Muggles“ i „West End Blues“. Muzika pesme „West End Blues“ postala je standard i agenda za džez u sledećim godinama. Grupu su činili Kid Ori (trombon), Džoni Dods (klarinet), Džoni St. Kir (bendžo), supruga Lil na klaviru i obično bez bubnjara. Armstrongov način vođenja benda bio je vrlo jednostavan, tako je St. Kir zapisao: „Radeći s njime čovek se osećao tako opuštenim, a on je bio vrlo širokouman... uvek se trudio da svakoga istakne pojedinačno.“) Njegovi snimci sa pijanistom Erlom „Fata“ Hajnesom (najpoznatiji njihov duet iz 1928. „Weatherbird“) i Armstrongov uvod trubom u „West End Blues“ ostali su jedni od najpoznatijih i najuticajnijih džez improvizacija u istoriji. Armstrong je sada bio slobodan da razvije svoj vlastiti stil kako je želio, koji je uključivo velike doze živahnog govora kao što su „whip that thing, Miss Lil“ i „Mr. Johnny Dodds, Aw, do that clarinet, boy!“ Armstrong je nastupio i u kvintetu „Erskine Tate’s Little Symphony“, koji je uglavnom nastupao u pozorištu Vendome Theatre. Svirali su muziku za neme filmove i nastupe uživo, isključujući i džez verzije klasične muzike poput „Madame Butterfly“, što je Armstrongu dalo iskustvo sa dužim oblicima muzike i vođenju pred velikom publikom. Počeo je sa sket-pevanjem (improvizovani vokalni džez koristeći reči bez smisla) i prvi je koji je snimio sket 1926. na pesmi „Heebie Jeebies“. Snimak je bio toliko popularan da su postali najpoznatiji džez muzički sastav u SAD, iako sastav nije mnogo nastupao uživo. Mladi muzičari, bez obzira na boju kože okrenuli su se novom Armstrongovom tipu džeza. Nakon razdvajanja od Lil, Armstrong je počeo da nastupa u „Sunset Caféu“ za Al Kaponeovog suradnika Džoa Glejsera u muzičkom sastavu „Carroll Dickerson Orchestra“, sa pijanistom Erl Hajnsom. Sastav je ubrzo preimenovan u „Luis Armstrong and his Stompers“, iako je Hajns bio muzički direktor i Glejser menadžer orkestra. Hajns i Armstrong su brzo postali prijatelji kao i uspešni saradnici. Armstrong se vratio u Njujork 1929, gde je svirao u orkestru za uspešan mjuzikl „Hot Chocolate“, koji su napisali Andi Razaf i kompozitor/pijanista Fats Voler. Pojavljivao se i kao vokalista, glumeći samoga sebe, te je redovno „krao šou“ sa svojom izvođenjem pesme „Ain`t Misbehavin` “, koja je njegov najbolje prodavani snimak do danas. Armstrong je počeo da nastupa u noćnom klubu „Connie`s Inn“ u Harlemu, glavnom rivalu kluba „Cotton Club“, mestu za temeljno pripremljene nastupe i paravan za gangstera Dača Šulca. Armstrong je imao dosta uspeha sa vokalnim snimcima, posebno njegova verzija poznate pesme koju je napisao njegov prijatelj Hogi Karmajkl. Njegovi snimci iz 1930-ih iskoristili su novi tip RCA mikrofona, predstavljenog 1931, koji je vokalima davao posebnu toplinu i ubrzo postao intrinzični deo „crooning“ zvuka umetnika poput Binga Krosbija. Armstrongova interpretacije Hogi Karmajklove pesme „Stardust“ postala je najuspešnija verzija pesme, koja je demonstrirala Armstrongov jedinstven glas i stil, te inovativni način izvođenja pesama koje su već postale standardne. Armstrongova radikalna prerada Sidni Arodinove i Karmajklove pesme „Lazy River“ (snimljene 1931) obuhvatila je mnoga inovativna obeležja njegovog pristupa melodiji i fraziranju. Pesma započinje kratkom solo deonicom trube, tada glavna melodija započinje jecajućim rogovima, memorabilno isprekidana Armstrongovim mumljajućim ubacivanjima na kraju svakog takta: „Yeah! ...`Uh-huh` ...`Sure` ... `Way down, way down.“ U prvom stihu, ignoriše zapisanu melodiju u potpunosti i peva kao da svira solo trubu, naglašavajući veći deo prve linije na svakoj noti i koristi snažno sinkopirajuće fraziranje. U drugoj strofi prelazi gotovo u potpunosti u improvizovanu melodiju, koja kasnije evoluira u klasični odlomak Armstrongovog skat pevanja. Kao i kod sviranja trube, Armstrongove vokalne inovacije poslužile su kao temelj umetnosti džez vokalne interpretacije. Unikatno hrapav kolorit njegovog glasa postao je muzički arhetip koji je beskonačno imitiran i oponašan. Njegovo skat pjevanje obogaćeno je neuporedivim iskustvom solo trubača. Njegov rezonantni, baršunasti dublji ton i prskutava modulacija glasa na pesmama kao što je „Lazy River“ imala je veliki uticaj na mlade bele pevače poput Binga Krozbija. Velika depresija početkom 1930-ih odrazila se jako na džez sceni. Klub Cotton Club zatvoren je 1936. i mnogi muzičari su nakon toga prestali u potpunosti da sviraju. Biks Bajderbek je umro, muzički sastav Flečera Hendersona se raspao. King Oliver je snimio nekoliko ploča, iako se mučio. Sidni Bečet postao je krojač, a Kid Ori se vratio u Nju Orleans, gde je uzgajao piliće. Armstrong se preselio u Los Anđeles 1930. tražeći nove prilike. Nastupao je u klubu New Cotton Club u Los Anđelesu sa Lionelom Hamptonom na bubnjevima. Sastav je privlačio ljude iz Holivuda, koju su još uvek mogli da priušte raskošni noćni život, dok su radijska javljanja povezivala Amstronga sa mlađom publikom. Bing Krozbi i mnoge zvezde bili su redovni gosti kluba. Godine 1931. Armstrong se pojavio po prvi put u flimu „Ex-Flame“. Armstrong je osuđen za posedovanje marihuane, ali mu je kazna umanjena. Vratio se u Čikago kasnije 1931, a zatim je otišao u Nju Orleans, gde je dočekan poput junaka. Sponzorisao je lokalni bejzbol tim „Armstrong’s Secret Nine“. Po njemu je nazvana vrsta cigareta. Ubrzo je krenuo na turneju žirom zemlja, ali kako bi izbegao uticaj organizovanog kriminala, odlučio je privremeno boravi u Evropi. Nakon povratka u SAD, zaputio se na nekoliko iscrpljujućih turneja. Njegove agent Džoni Kolins svojim ponašanjem i potrošnjom ostavio je vrlo malo zarađenog novca Armstrongu. Odlučio se da mu novi menadžer bude Džo Glejzer, koji je svojim poznanstvima i vezama sa mafijom, počeo da rešava Armstrongove nagomilane prave probleme i dugove. Armstrong je zbog načina sviranja, počeo da se suočava sa problemom sa prstima i usnama, te se zbog toga više bavio vokalnim nastupima i prvi put je nastupio u pozorištu. Ponovno je nastupao u filmovima, od kojih je jedan bio Krozbijev hit iz 1936. „Pennies from Heaven“. Godine 1937. Armstrong je nastupio kao zamena Rudi Valea na mreži CBS, i postao prvi afroamerički voditelj na sponzorisanoj nacionalnoj emisiji. Razveo se od Lil 1938. i oženio dugogodišnju devojku Alfa. Nakon nekoliko godina na turneji, Armstrong se trajno nastanio u Kvinsu u Njujorku 1943. sa četvrtom suprugom Lusil. Iako je često bio predmet hirova izdavača „Tin Pan Alley“ i muzičkog posla kojim su dominirali gangsteri, kao i rasnih predrasuda, nastavio je da razvija svoju muziku. Snimio je pesmu Hogija Karmakla „Rockin` Chair“ za Okeh Records. Tokom sledećih tridesetak godina, Armstrong je svirao na više od tri stotine nastupa godišnje. Potražnja za „velikim bendovima“ tokom 1940-ih je opadala zbog promena ukusa publike; plesne dvorane su se zatvarale, a televizija je donosila konkurenciju ostalih vrsta muzike koje su postajale sve popularnije. U novim uslovima postalo je finansijski nemoguće da se održava šesnaestočlani muzički sastav. Nakon vrlo uspešnog koncerta malog džez muzičkog sastava u gradskoj sali Njujorka 17. maja 1947. u kojem je nastupio Armstrong sa trombonistom/pevačem Džekom Tigardenom, Armstrongov menadžer Džo Glejzer je raspustio Amstrongov big band 13. avgusta 1947. i oformio mali šestočlani muzički sastav, koji su sačinjavali Armstrong, Tigarden, Erl Hajns i ostali vodeći muzičari, od kojih su većina bili bivše vođe velikih bendova. Prvi nastup novog muzičkog sastava bio je u klubu Billy Berg`s Supper Club. Naziv muzičkog sastava je bio „Louis Armstrong and his All Stars“, a povremeno su ga sačinjavali Erl Hajns, Barni Bigard, Edmond Hol, Džek Tigarden, Trami Jang, Arvel Šo, Bili Kajl, Marti Napoleon, Big Sid Kejtlet, Kozi Kol, Tajri Glen, Baret Dims, Džo Darensburg i Deni Barcelona. Tokom tog vremena Armstrong je nastupio u preko trideset filmova i snimio brojne snimke. Bio je prvi džez muzičar koji se pojavio na naslovnoj strani časopisa Tajm 21. februara 1949. Godine 1964. snimio je svoju najprodavaniju ploču „Hello, Dolly!“. Pesma je postala broj jedan na muzičkim lestvicama pop muzike, čime je Armstrong (u svojoj 63. godini) postao najstarija osoba koje je to ostvarila. Na putu je oborio Bitlse sa prvog mesta, gde su se nalazili 14 nedelja zaredom sa tri različite pesme. Armstrong je učestalo nastupao na turneji sve do nekoliko godina pred smrt 1971. Nastupao je uspešno po Africi, Evropi i Aziji pod pokroviteljstvom ministarstva spoljašnjih poslova SAD (US State Department), te je tako zaradio nadimak „ambasador Satch“. Iako je njegovo narušeno zdravlje ograničavalo broj nastupa u poslednjim godinama života, nastupao je sve do svoje smrti, kad god je mogao. Armstrong je preminuo od srčanog udara u snu 6. jula 1971, mesec dana pre 70-tog rođendana, i 11 meseci nakon poznatog nastupa u hotelu „Waldorf-Astoria“. U vreme smrti živeo je u četvrti Korona, delu Kvinsa, u Njujorku. Sahranjen je na groblju Flušing u Kvinsu, Njujork. Počasni nosači kovčega su bili Bing Krosbi, Ela Ficdžerald, Dizi Gilespi, Perl Bejli, Kont Basi, Hari Džejms, Frank Sinatra, Ed Sulivan, kolumnista Erl Vilson, komičar Alan King, Džoni Karson i David Frost. Na pogrebu je Pegi Li otpevala molitvu `Oče naš`, dok je Al Hibler izveo pesmu „Nobody Knows the Trouble I`ve Seen“, a dugogodišnji prijatelj Fred Robins, držao je govor na pogrebu. Armstrong se pojavio u više od dvanaest holivudskih filmova, gde je obično glumio vođe muzičkih sastava ili muzičare. Njegova najpoznatija uloga je vođe muzičkog sastava i naratora u muzičkom filmu iz 1956. „High Society“, gde je otpevao naslovnu pesmu i duet sa Bingom Krosbijem „Now You Has Jazz“. Godine 1947. glumio je samoga sebe u filmu „New Orleans“ uz Bili Holidej, koji govori o propadanju četvrti Storivil i egzodusu muzičara iz Nju Orleansa u Čikagu. U filmu „The Five Pennies“ iz 1959. (priča o sviraču korneta Redu Nikolsu), Armstrong je glumio samog sebe, gde je otpevao i odsvirao nekoliko klasičnih muzičkih dela. Armstrong je glumio uz Džejmsa Stjuarta u filmu „The Glenn Miller Story“ u kojemu Glen (kojega glumi Stjuart) svira sa Armstrongom i nekim drugim istaknutim muzičarima toga vremena. Godine 1969. Armstrong je imao kameo ulogu u filmskoj verziji „Hello, Dolly!“ kao vođa muzičkog sastava, Luj, gde je otpevao naslovnu pesmu sa glumicom Barbrom Strajsend. Nadimci Satchmo i Satch skraćeno je od Satchelmouth. Poput mnogih stvari u Armstrongovom životu, koji je prepun slikovitih priča bilo istinitih ili izmišljenih, od kojih je mnoge on ispričao, nadimak ima nekoliko mogućih porekala. Najčešća priča koju pričaju brojni biografi je o vremenu kada je kao mladić plesao na ulicama Nju Orleansa za sitniš. Dok je plesao podigao bi novac sa ulice i stavio ga u usta kako mu ga snažniji dečaci ne bi ukrali. Neko mu je dao ime „satchel mouth“, jer su mu usta služila kao „satchel“, što je engleska reč za torbu. Druga priča govori da je zbog velikih usta dobio naziv „satchel mouth“, što je kasnije postalo skraćeno Satchmo. Na početku su ga nazivali i Dipper, skraćeno od Dippermouth, referenca na pesmu „Dippermouth Blues“. i na njegov neobičan položaj usana prilikom sviranja (engl. embouchure). Nadimak Pops dolazi od toga što je često zaboravljao imena drugih ljudi, te im se obraćao sa „pops“. Nadimak se ubrzo počeo odnositi na Armstronga. Pisac Teri Tičot, koristio je ovaj nadimak kao naslov biografije iz 2010. Kada su ga pitali o veri, Armstrong bi odgovarao da je odgajan kao baptist, da je uvek nosio Davidovu zvezdu, i da je prijatelj sa Papom. Armstrong je nosio Davidovu zvezdu u čast porodice Karnofski, koja ga je prihvatila dok je bio dete i pozajmila mu novac da kupi prvi kornet. Luj Armstrong je kršten kao katolik u crkvi Sacred Heart of Jesus Church u Nju Orleansu, i upoznao je pape Pije XII i Pije VI, iako nema dokaza da bi se smatrao katolikom. Čini se da je Armstrong bio tolerantan prema različitim religijama, ali je nalazio i humor u njima. --------------------- ------------------------ Velma Middleton (September 1, 1917 – February 10, 1961) was an American jazz vocalist and entertainer who sang with Louis Armstrong`s big bands and small groups from 1942 until her death. Middleton was born in Holdenville, Oklahoma, and moved with her parents to St. Louis, Missouri. She started her career as a chorus girl and dancer and throughout her career performed acrobatic splits on stage. After working as a solo performer, and singing with Connie McLean and his Rhythm Orchestra on a tour of South America, she joined Armstrong`s big band in 1942, and appeared with him in soundies. When Armstrong`s orchestra disbanded in 1947, Middleton joined his All-Stars, a smaller group. She was often used for comic relief, such as for duets with Armstrong on `That`s My Desire` and `Baby, It`s Cold Outside`, and she did occasional features. She also recorded eight tracks as a solo singer for Dootone Records in 1948 and 1951. Although she was not widely praised for her voice, described by critic Scott Yanow as `average but reasonably pleasing and good-humored`, Armstrong regarded her as an important and integral part of his show. Middleton performed on June 7, 1953 with Louis Armstrong and his All Stars for the famed ninth Cavalcade of Jazz concert held at Wrigley Field in Los Angeles which was produced by Leon Hefflin, Sr. Also featured that day were Don Tosti and His Mexican Jazzmen, Roy Brown and his Orchestra, Shorty Rogers, Earl Bostic, and Nat `King` Cole. While touring with Armstrong in Sierra Leone in January 1961, Middleton suffered a stroke, and died the following month in a hospital in Freetown. Musician Barney Bigard was critical of Armstrong as well as manager Joe Glaser for refusing, after Middleton took ill, to arrange her transfer to a country with better health facilities.

15 x 13 cm LOUIS ARMSTRONG 2. aprila 1959., Dom Sindikata u Beogradu(2 koncerta) najveca truba svih vremena, kralj jazza na koncertu ucestvovala i Velma Middleton Luj Armstrong (engl. Louis Armstrong; Nju Orleans, 4. avgust 1901 — Njujork, 6. jul 1971) je bio američki džez muzičar. Iako se prvo proslavio svirajući trubu, krajem karijere postao je najpoznatiji kao pevač i bio je jedan od najuticajnijih džez pevača. Tokom svoje karijere, postao je najveći džez muzičar, neosporni čelnik popularne muzike 20. veka i jedna od najvećih figura u istoriji muzike. Armstronga su voleli, ne samo zbog njegovog trubačkog talenta, neverovatno čistog i prodornog sviranja na trubi i specifičnog hrapavog pevanja, nego i zbog ljudske topline i velikodušnosti, kao i zbog simpatične osobnosti „velikog deteta“ koje se raduje životu i živi za muziku. Armstrong je često govorio da je rođen 4. jula 1900. i to je datum koji je zabeležen u brojnim biografijama. Iako je umro 1971. tek je sredinom 1980-ih utvrđen pravi datum rođenja 4. avgusta 1901. Otkrio ga je Tad Džons Armstrong je rođen u vrlo siromašnoj porodici u Nju Orleansu, Luizijani, kao unuk robova. Detinjstvo je proveo u siromaštvu, u opasnoj četvrti u gornjem delu grada Nju Orleansa, znanoj kao engl. Back of the Town, nakon što je njegov otac Vilijam Armstrong (1881–1922) napustio porodicu zbog druge žene, dok je Luj bio beba. Njegova majka Mari Albert (1886–1942), napustila je Luja i njegovu mlađu sestru Beatris Armstrong Kolins (1903–1987), i ostavila ih na brigu baki Džozefin Armstrong, i povremeno ujaku Isaku. Kad je imao pet godina vratio se da živi kod majke i njenih rođaka, a oca je viđao povremeno na paradama. Pohađao je školu za dečake Fisk, gde je vrlo rano bio izložen muzici. Zarađivao je nešto novca raznoseći novine i prodajući odbačenu hranu u restoranima, ali je to bilo nedovoljno da bi se majka prestala baviti prostitucijom. Obilazio je lokalne plesne dvorane u blizni doma, gde je video sve vrste plesa, od razuzdanog plesa do kvadrile (egl. quadrille). Za dodatni novac teglio je ugalj u Storivilu, poznatoj četvrti crvenih svetiljki, gde je slušao muzičke sastava u bordelima i plesnim dvoranama, posebno „Pete Lala`s“, gde je nastupao Džo „King“ Oliver, a ostali poznati muzičari su povremeno gostovali. Nakon što je odustao od škole u uzrastu od jedanaest godina, Armstrong se pridružio kvartetu dečaka koji su pevali na ulici za novac. Ali počeo je upadati u nevolje. Svirač korneta Bank Džonson je tvrdio da je naučio Armstronga (tada 11) da svira honki tonk po uvu u „Dago Tony`s“ u Nju Orleansu., iako se nekoliko godina kasnije Armstrong zahvalio za to Oliveru. Armstrong je retko gledao na mladost kao najteža vremena, već je često crpio inspiraciju iz toga vremena: „Svaki put kada zatvorim oči dok sviram moju trubu - pogledam u srce dobrog starog New Orleansa... dao mi je razlog da živim“. Radio je i za litvansko-jevrejsku imigrantsku porodicu Karnofskis, koja je imala odlagalište otpada i davala mu povremeno poslove. Prihvatili su ga i odnosili se prema njemu kao prema delu porodice, znajući da je odrastao bez oca. Kasnije je napisao sećanja o odnosu sa Karnofskis porodicom u delu „Louis Armstrong + the Jewish Family in New Orleans, La., the Year of 1907“. Opisuje svoje otkriće kako je ta porodica zbog svog jevrejskog porekla često bila diskriminisana od ostalih belaca. Armstrong je nosio privezak Davidove zvezde do kraja života i pisao šta je naučio njih: „kako živeti stvaran život i odlučnost“. Uticaj porodice Karnofski se u Nju Orleansu oseća kroz Karnofski Projekat, bezprofitnu organizaciju posvećenu prihvaćanju doniranih muzičkih instrumenata i njihovog davanja deci koja nemaju priliku da sviraju. Armstrong je ozbiljno razvio sviranje korneta u muzičkom sastavu „New Orleans Home for Colored Waifs“ (Dom za tamnopute beskućnike), gde je boravio u više navrata zbog delikvencije, najduže nakon što je pucao u vazduh iz očuhovog pištolja na novogodišnjem slavlju, prema policijskom zapisu. Profesor Piter Dejvis, koji je često navraćao u dom na zahtev upravnika, kapetana Džozefa Džonsa kod mladog Armstronga uveo je disciplinu i muzičko obrazovanje. Nakon nekog vremena, Davis je Armstronga postavio za vođu muzičkog sastava. Muzički sastav Doma nastupao je u okolini Nju Orleansa i trinaestogodišnji Luj počeo je da privlači pažnju sviranjem korneta, čime je započela njegova muzička karijera. Pri uzrastu od četrnaest godina pušten je iz Doma, te je nastavio da živi sa ocem i novom maćehom, a ujedno i ponovno na ulici, pred iskušenjima. Armstrong je prvi posao dobio u plesnoj dvorani „Henry Ponce’s“, gde je Blek Beni postao njegov zaštitnik i vodič. Danju je teglio ugalj, a noću je svirao kornet. Nastupao je u gradskim čestim paradama limene muzike, gde je slušao starije muzičare, kad god je imao priliku. Tako je učio od Banka Džonsona, Badi Petita, Kida Ori, a ponajviše od svih, Džoa „King“ Olivera, koji mu je bio mentor. Kasnije je nastupao u sastavima limene muzike, te rečnim brodovima na Nju Orleansu, a počeo je da putuje sa tada poznatim muzičkim sastavom „Fate Marable“, koji je nastupao po parobrodima na reci Misisipi. Vreme provedeno sa sastavom nazivao je pohađanjem univerziteta, jer je stekao veliko iskustvo u radu sa pisanim aranžmanima. Godine 1919. Džo Oliver se zaputio na sever i napustio mesto u muzičkom sastavu Kid Orija, te ga je zamenio Armstrong. Postao je i druga truba za društveni sastav limene muzike „Tuxedo Brass Band“. Luj je 19. marta 1918. oženio Dejzi Parker iz gradića Gretna, Luizijana. Usvojili su trogodišnjeg dečaka Klarensa Armstronga, čija je majka bila Lujova rođaka Flora, a koja je preminula ubrzo nakon poroda. Klarens Armstrong je bio mentalno retardiran, kao rezultat ozlede glave i Luj je proveo ostatak života brinući se za njega. Lujov brak sa Parkerovom brzo se raspao. Nedugo nakon razvoda ona je preminula. Kroz nastupe na rečnim brodovima Armstrongovo muzičko znanje se proširilo. Pri uzrastu od dvadeset godina, naučio je da čita muziku i počeo je da nastupa sa solo deonicama na trubi. Bio je jedan od prvih džez muzičara koji su tako nastupali, te je s vremenom pridodavao vlastitu osobnost i stil u solo deonice. Naučio je da stvara vlastiti zvuk te je počeo da koristi pevanje i lupkanje u svojim nastupima. Godine 1922. Armstrong se priključio egzodusu u Čikagu, gde ga je pozvao mentor Džo „King“ Oliver, da se pridruži sastavu „Creole Jazz Band“ i gde je mogao dovoljno da zaradi da ostavi dnevni posao. Bilo je to vreme napretka u Čikagu, te iako su rasni odnosi bili loši, „Vetroviti grad“ je bio pun poslova za tamnopute ljude, koji su dovoljno zarađivali u fabrikama i imali dovoljno da troše na zabavu. Oliverov bend je bio najbolji i najuticajniji muzički sastav u Čikagu početkom 1920-ih, i u to vreme Čikago je bio središte džez svemira. Armstrong je u Čikagu živeo kao kralj u vlastitom stanu sa privatnom kupatilom (prvi put u svom životu). Iako uzbuđen zbog toga što se nalazio u Čikagu, započeo je da piše nostalgična pisma prijateljima u Nju Orleansu, što se nastavilo do kraja karijere. Kako je Armstrongova reputacija rasla, često su ga izazivali na sviračke obračune. Armstrong je snimio prve snimke za izdavačke kuće Gennett Records i Okeh Records 1923, dok je svirao drugi kornet u Oliverovom bendu. U to vreme je upoznao Hogija Karmajkla (s kojim će kasnije sarađivati), preko prijatelja Biksa Bajderbeka, koji je imao svoj muzički sastav. Lil i njen suprug svirali su i klasičnu muziku na crkvenim koncertima kako bi proširili njegovu veštinu i unapredili svoje solo nastupe. Podsticala ga je da se modernije oblači kako bi izgledao bolje i kako bi se prikrio njegov rastući obim. Armstrong je uživao u saradnji sa Oliverom, ali je Lujova druga supruga, pijanistkinja Lil Hardin Armstrong, insistirala da potraži bolju zaradu, te da razvije noviji stil podalje od Oliverovog uticaja. Armstrong je poslušao njen savet, te je napustio bend 1924. Ubrzo nakon toga, Armstrong je dobio poziv da ode u Njujork Siti i svira u muzičkom sastavu Fletcher Henderson Orchestra, vodećem afroameričkom muzičkom sastavu tog vremena. Armstrong je prešao na trubu, kako bi se bolje uklopio sa ostalim muzičarima svoje sekcije. Armstrong se brzo prilagodio Hendersonovom stilu, svirajući trubu i eksperimentišući sa trombonom. Ostali članovi benda brzo su prihvatili Armstrongov emotivni, izražajni puls. Njegovi nastupi počeli su da sadrže pevanje i pričanje priča o likovima iz Nju Orleansa. Hendersonov orkestar nastupao je u najboljim mestima isključivo za belce, kao što je npr. poznati Roseland Ballroom, gde je aranžmane radio Don Redman. Djuk Elingtonov orkestar je išao u Rouzland kako bi videli Armstrongove nastupe, a mladi svirači su uzaludno pokušavali da sviraju bolje od njega. U to vreme, Armstrong je snimio brojne snimke koje je aranžovao stari prijatelj iz Nju Orleansa, pijanista Klarens Vilijams; bili su to snimci sa malim džez muzičkim sastavom „Vilijams Blue Fajv“ i serija sa bluz pevačicama kao što su Besi Smit, Ma Rejni i Alberta Hanter. Nakon sviranja po Njujorku, Armstrong se vratio u Čikago 1925, uglavnom na nagovaranje supruge, koja je htela da poboljša prihode i Amstrongovu karijeru. On je Njujorku bio zadovoljan, ali je kasnije priznao da je bila u pravu, te da je Hendersonov orkestar ograničavao njegov umetnički rad. U javnosti ga je često nazivala „Najbolji svirač trube na svetu“, na njegovo razočaranje. Na početku je bio član muzičkog sastava „Lil Hardin Armstrong Band“ i radio je za suprugu. Pod vlastitim imenom počeo je da snima za firmu Okeh sa svojim poznatim muzičkim sastavima „Louis Armstrong and his Hot Five“ i „Louis Armstrong and his Hot Seven“. Tada su nastali hitovi poput „Potato Head Blues“, „Muggles“ i „West End Blues“. Muzika pesme „West End Blues“ postala je standard i agenda za džez u sledećim godinama. Grupu su činili Kid Ori (trombon), Džoni Dods (klarinet), Džoni St. Kir (bendžo), supruga Lil na klaviru i obično bez bubnjara. Armstrongov način vođenja benda bio je vrlo jednostavan, tako je St. Kir zapisao: „Radeći s njime čovek se osećao tako opuštenim, a on je bio vrlo širokouman... uvek se trudio da svakoga istakne pojedinačno.“) Njegovi snimci sa pijanistom Erlom „Fata“ Hajnesom (najpoznatiji njihov duet iz 1928. „Weatherbird“) i Armstrongov uvod trubom u „West End Blues“ ostali su jedni od najpoznatijih i najuticajnijih džez improvizacija u istoriji. Armstrong je sada bio slobodan da razvije svoj vlastiti stil kako je želio, koji je uključivo velike doze živahnog govora kao što su „whip that thing, Miss Lil“ i „Mr. Johnny Dodds, Aw, do that clarinet, boy!“ Armstrong je nastupio i u kvintetu „Erskine Tate’s Little Symphony“, koji je uglavnom nastupao u pozorištu Vendome Theatre. Svirali su muziku za neme filmove i nastupe uživo, isključujući i džez verzije klasične muzike poput „Madame Butterfly“, što je Armstrongu dalo iskustvo sa dužim oblicima muzike i vođenju pred velikom publikom. Počeo je sa sket-pevanjem (improvizovani vokalni džez koristeći reči bez smisla) i prvi je koji je snimio sket 1926. na pesmi „Heebie Jeebies“. Snimak je bio toliko popularan da su postali najpoznatiji džez muzički sastav u SAD, iako sastav nije mnogo nastupao uživo. Mladi muzičari, bez obzira na boju kože okrenuli su se novom Armstrongovom tipu džeza. Nakon razdvajanja od Lil, Armstrong je počeo da nastupa u „Sunset Caféu“ za Al Kaponeovog suradnika Džoa Glejsera u muzičkom sastavu „Carroll Dickerson Orchestra“, sa pijanistom Erl Hajnsom. Sastav je ubrzo preimenovan u „Luis Armstrong and his Stompers“, iako je Hajns bio muzički direktor i Glejser menadžer orkestra. Hajns i Armstrong su brzo postali prijatelji kao i uspešni saradnici. Armstrong se vratio u Njujork 1929, gde je svirao u orkestru za uspešan mjuzikl „Hot Chocolate“, koji su napisali Andi Razaf i kompozitor/pijanista Fats Voler. Pojavljivao se i kao vokalista, glumeći samoga sebe, te je redovno „krao šou“ sa svojom izvođenjem pesme „Ain`t Misbehavin` “, koja je njegov najbolje prodavani snimak do danas. Armstrong je počeo da nastupa u noćnom klubu „Connie`s Inn“ u Harlemu, glavnom rivalu kluba „Cotton Club“, mestu za temeljno pripremljene nastupe i paravan za gangstera Dača Šulca. Armstrong je imao dosta uspeha sa vokalnim snimcima, posebno njegova verzija poznate pesme koju je napisao njegov prijatelj Hogi Karmajkl. Njegovi snimci iz 1930-ih iskoristili su novi tip RCA mikrofona, predstavljenog 1931, koji je vokalima davao posebnu toplinu i ubrzo postao intrinzični deo „crooning“ zvuka umetnika poput Binga Krosbija. Armstrongova interpretacije Hogi Karmajklove pesme „Stardust“ postala je najuspešnija verzija pesme, koja je demonstrirala Armstrongov jedinstven glas i stil, te inovativni način izvođenja pesama koje su već postale standardne. Armstrongova radikalna prerada Sidni Arodinove i Karmajklove pesme „Lazy River“ (snimljene 1931) obuhvatila je mnoga inovativna obeležja njegovog pristupa melodiji i fraziranju. Pesma započinje kratkom solo deonicom trube, tada glavna melodija započinje jecajućim rogovima, memorabilno isprekidana Armstrongovim mumljajućim ubacivanjima na kraju svakog takta: „Yeah! ...`Uh-huh` ...`Sure` ... `Way down, way down.“ U prvom stihu, ignoriše zapisanu melodiju u potpunosti i peva kao da svira solo trubu, naglašavajući veći deo prve linije na svakoj noti i koristi snažno sinkopirajuće fraziranje. U drugoj strofi prelazi gotovo u potpunosti u improvizovanu melodiju, koja kasnije evoluira u klasični odlomak Armstrongovog skat pevanja. Kao i kod sviranja trube, Armstrongove vokalne inovacije poslužile su kao temelj umetnosti džez vokalne interpretacije. Unikatno hrapav kolorit njegovog glasa postao je muzički arhetip koji je beskonačno imitiran i oponašan. Njegovo skat pjevanje obogaćeno je neuporedivim iskustvom solo trubača. Njegov rezonantni, baršunasti dublji ton i prskutava modulacija glasa na pesmama kao što je „Lazy River“ imala je veliki uticaj na mlade bele pevače poput Binga Krozbija. Velika depresija početkom 1930-ih odrazila se jako na džez sceni. Klub Cotton Club zatvoren je 1936. i mnogi muzičari su nakon toga prestali u potpunosti da sviraju. Biks Bajderbek je umro, muzički sastav Flečera Hendersona se raspao. King Oliver je snimio nekoliko ploča, iako se mučio. Sidni Bečet postao je krojač, a Kid Ori se vratio u Nju Orleans, gde je uzgajao piliće. Armstrong se preselio u Los Anđeles 1930. tražeći nove prilike. Nastupao je u klubu New Cotton Club u Los Anđelesu sa Lionelom Hamptonom na bubnjevima. Sastav je privlačio ljude iz Holivuda, koju su još uvek mogli da priušte raskošni noćni život, dok su radijska javljanja povezivala Amstronga sa mlađom publikom. Bing Krozbi i mnoge zvezde bili su redovni gosti kluba. Godine 1931. Armstrong se pojavio po prvi put u flimu „Ex-Flame“. Armstrong je osuđen za posedovanje marihuane, ali mu je kazna umanjena. Vratio se u Čikago kasnije 1931, a zatim je otišao u Nju Orleans, gde je dočekan poput junaka. Sponzorisao je lokalni bejzbol tim „Armstrong’s Secret Nine“. Po njemu je nazvana vrsta cigareta. Ubrzo je krenuo na turneju žirom zemlja, ali kako bi izbegao uticaj organizovanog kriminala, odlučio je privremeno boravi u Evropi. Nakon povratka u SAD, zaputio se na nekoliko iscrpljujućih turneja. Njegove agent Džoni Kolins svojim ponašanjem i potrošnjom ostavio je vrlo malo zarađenog novca Armstrongu. Odlučio se da mu novi menadžer bude Džo Glejzer, koji je svojim poznanstvima i vezama sa mafijom, počeo da rešava Armstrongove nagomilane prave probleme i dugove. Armstrong je zbog načina sviranja, počeo da se suočava sa problemom sa prstima i usnama, te se zbog toga više bavio vokalnim nastupima i prvi put je nastupio u pozorištu. Ponovno je nastupao u filmovima, od kojih je jedan bio Krozbijev hit iz 1936. „Pennies from Heaven“. Godine 1937. Armstrong je nastupio kao zamena Rudi Valea na mreži CBS, i postao prvi afroamerički voditelj na sponzorisanoj nacionalnoj emisiji. Razveo se od Lil 1938. i oženio dugogodišnju devojku Alfa. Nakon nekoliko godina na turneji, Armstrong se trajno nastanio u Kvinsu u Njujorku 1943. sa četvrtom suprugom Lusil. Iako je često bio predmet hirova izdavača „Tin Pan Alley“ i muzičkog posla kojim su dominirali gangsteri, kao i rasnih predrasuda, nastavio je da razvija svoju muziku. Snimio je pesmu Hogija Karmakla „Rockin` Chair“ za Okeh Records. Tokom sledećih tridesetak godina, Armstrong je svirao na više od tri stotine nastupa godišnje. Potražnja za „velikim bendovima“ tokom 1940-ih je opadala zbog promena ukusa publike; plesne dvorane su se zatvarale, a televizija je donosila konkurenciju ostalih vrsta muzike koje su postajale sve popularnije. U novim uslovima postalo je finansijski nemoguće da se održava šesnaestočlani muzički sastav. Nakon vrlo uspešnog koncerta malog džez muzičkog sastava u gradskoj sali Njujorka 17. maja 1947. u kojem je nastupio Armstrong sa trombonistom/pevačem Džekom Tigardenom, Armstrongov menadžer Džo Glejzer je raspustio Amstrongov big band 13. avgusta 1947. i oformio mali šestočlani muzički sastav, koji su sačinjavali Armstrong, Tigarden, Erl Hajns i ostali vodeći muzičari, od kojih su većina bili bivše vođe velikih bendova. Prvi nastup novog muzičkog sastava bio je u klubu Billy Berg`s Supper Club. Naziv muzičkog sastava je bio „Louis Armstrong and his All Stars“, a povremeno su ga sačinjavali Erl Hajns, Barni Bigard, Edmond Hol, Džek Tigarden, Trami Jang, Arvel Šo, Bili Kajl, Marti Napoleon, Big Sid Kejtlet, Kozi Kol, Tajri Glen, Baret Dims, Džo Darensburg i Deni Barcelona. Tokom tog vremena Armstrong je nastupio u preko trideset filmova i snimio brojne snimke. Bio je prvi džez muzičar koji se pojavio na naslovnoj strani časopisa Tajm 21. februara 1949. Godine 1964. snimio je svoju najprodavaniju ploču „Hello, Dolly!“. Pesma je postala broj jedan na muzičkim lestvicama pop muzike, čime je Armstrong (u svojoj 63. godini) postao najstarija osoba koje je to ostvarila. Na putu je oborio Bitlse sa prvog mesta, gde su se nalazili 14 nedelja zaredom sa tri različite pesme. Armstrong je učestalo nastupao na turneji sve do nekoliko godina pred smrt 1971. Nastupao je uspešno po Africi, Evropi i Aziji pod pokroviteljstvom ministarstva spoljašnjih poslova SAD (US State Department), te je tako zaradio nadimak „ambasador Satch“. Iako je njegovo narušeno zdravlje ograničavalo broj nastupa u poslednjim godinama života, nastupao je sve do svoje smrti, kad god je mogao. Armstrong je preminuo od srčanog udara u snu 6. jula 1971, mesec dana pre 70-tog rođendana, i 11 meseci nakon poznatog nastupa u hotelu „Waldorf-Astoria“. U vreme smrti živeo je u četvrti Korona, delu Kvinsa, u Njujorku. Sahranjen je na groblju Flušing u Kvinsu, Njujork. Počasni nosači kovčega su bili Bing Krosbi, Ela Ficdžerald, Dizi Gilespi, Perl Bejli, Kont Basi, Hari Džejms, Frank Sinatra, Ed Sulivan, kolumnista Erl Vilson, komičar Alan King, Džoni Karson i David Frost. Na pogrebu je Pegi Li otpevala molitvu `Oče naš`, dok je Al Hibler izveo pesmu „Nobody Knows the Trouble I`ve Seen“, a dugogodišnji prijatelj Fred Robins, držao je govor na pogrebu. Armstrong se pojavio u više od dvanaest holivudskih filmova, gde je obično glumio vođe muzičkih sastava ili muzičare. Njegova najpoznatija uloga je vođe muzičkog sastava i naratora u muzičkom filmu iz 1956. „High Society“, gde je otpevao naslovnu pesmu i duet sa Bingom Krosbijem „Now You Has Jazz“. Godine 1947. glumio je samoga sebe u filmu „New Orleans“ uz Bili Holidej, koji govori o propadanju četvrti Storivil i egzodusu muzičara iz Nju Orleansa u Čikagu. U filmu „The Five Pennies“ iz 1959. (priča o sviraču korneta Redu Nikolsu), Armstrong je glumio samog sebe, gde je otpevao i odsvirao nekoliko klasičnih muzičkih dela. Armstrong je glumio uz Džejmsa Stjuarta u filmu „The Glenn Miller Story“ u kojemu Glen (kojega glumi Stjuart) svira sa Armstrongom i nekim drugim istaknutim muzičarima toga vremena. Godine 1969. Armstrong je imao kameo ulogu u filmskoj verziji „Hello, Dolly!“ kao vođa muzičkog sastava, Luj, gde je otpevao naslovnu pesmu sa glumicom Barbrom Strajsend. Nadimci Satchmo i Satch skraćeno je od Satchelmouth. Poput mnogih stvari u Armstrongovom životu, koji je prepun slikovitih priča bilo istinitih ili izmišljenih, od kojih je mnoge on ispričao, nadimak ima nekoliko mogućih porekala. Najčešća priča koju pričaju brojni biografi je o vremenu kada je kao mladić plesao na ulicama Nju Orleansa za sitniš. Dok je plesao podigao bi novac sa ulice i stavio ga u usta kako mu ga snažniji dečaci ne bi ukrali. Neko mu je dao ime „satchel mouth“, jer su mu usta služila kao „satchel“, što je engleska reč za torbu. Druga priča govori da je zbog velikih usta dobio naziv „satchel mouth“, što je kasnije postalo skraćeno Satchmo. Na početku su ga nazivali i Dipper, skraćeno od Dippermouth, referenca na pesmu „Dippermouth Blues“. i na njegov neobičan položaj usana prilikom sviranja (engl. embouchure). Nadimak Pops dolazi od toga što je često zaboravljao imena drugih ljudi, te im se obraćao sa „pops“. Nadimak se ubrzo počeo odnositi na Armstronga. Pisac Teri Tičot, koristio je ovaj nadimak kao naslov biografije iz 2010. Kada su ga pitali o veri, Armstrong bi odgovarao da je odgajan kao baptist, da je uvek nosio Davidovu zvezdu, i da je prijatelj sa Papom. Armstrong je nosio Davidovu zvezdu u čast porodice Karnofski, koja ga je prihvatila dok je bio dete i pozajmila mu novac da kupi prvi kornet. Luj Armstrong je kršten kao katolik u crkvi Sacred Heart of Jesus Church u Nju Orleansu, i upoznao je pape Pije XII i Pije VI, iako nema dokaza da bi se smatrao katolikom. Čini se da je Armstrong bio tolerantan prema različitim religijama, ali je nalazio i humor u njima. --------------------- ------------------------ Velma Middleton (September 1, 1917 – February 10, 1961) was an American jazz vocalist and entertainer who sang with Louis Armstrong`s big bands and small groups from 1942 until her death. Middleton was born in Holdenville, Oklahoma, and moved with her parents to St. Louis, Missouri. She started her career as a chorus girl and dancer and throughout her career performed acrobatic splits on stage. After working as a solo performer, and singing with Connie McLean and his Rhythm Orchestra on a tour of South America, she joined Armstrong`s big band in 1942, and appeared with him in soundies. When Armstrong`s orchestra disbanded in 1947, Middleton joined his All-Stars, a smaller group. She was often used for comic relief, such as for duets with Armstrong on `That`s My Desire` and `Baby, It`s Cold Outside`, and she did occasional features. She also recorded eight tracks as a solo singer for Dootone Records in 1948 and 1951. Although she was not widely praised for her voice, described by critic Scott Yanow as `average but reasonably pleasing and good-humored`, Armstrong regarded her as an important and integral part of his show. Middleton performed on June 7, 1953 with Louis Armstrong and his All Stars for the famed ninth Cavalcade of Jazz concert held at Wrigley Field in Los Angeles which was produced by Leon Hefflin, Sr. Also featured that day were Don Tosti and His Mexican Jazzmen, Roy Brown and his Orchestra, Shorty Rogers, Earl Bostic, and Nat `King` Cole. While touring with Armstrong in Sierra Leone in January 1961, Middleton suffered a stroke, and died the following month in a hospital in Freetown. Musician Barney Bigard was critical of Armstrong as well as manager Joe Glaser for refusing, after Middleton took ill, to arrange her transfer to a country with better health facilities.

15 x 13 cm LOUIS ARMSTRONG 2. aprila 1959., Dom Sindikata u Beogradu(2 koncerta) najveca truba svih vremena, kralj jazza na koncertu ucestvovala i Velma Middleton Luj Armstrong (engl. Louis Armstrong; Nju Orleans, 4. avgust 1901 — Njujork, 6. jul 1971) je bio američki džez muzičar. Iako se prvo proslavio svirajući trubu, krajem karijere postao je najpoznatiji kao pevač i bio je jedan od najuticajnijih džez pevača. Tokom svoje karijere, postao je najveći džez muzičar, neosporni čelnik popularne muzike 20. veka i jedna od najvećih figura u istoriji muzike. Armstronga su voleli, ne samo zbog njegovog trubačkog talenta, neverovatno čistog i prodornog sviranja na trubi i specifičnog hrapavog pevanja, nego i zbog ljudske topline i velikodušnosti, kao i zbog simpatične osobnosti „velikog deteta“ koje se raduje životu i živi za muziku. Armstrong je često govorio da je rođen 4. jula 1900. i to je datum koji je zabeležen u brojnim biografijama. Iako je umro 1971. tek je sredinom 1980-ih utvrđen pravi datum rođenja 4. avgusta 1901. Otkrio ga je Tad Džons Armstrong je rođen u vrlo siromašnoj porodici u Nju Orleansu, Luizijani, kao unuk robova. Detinjstvo je proveo u siromaštvu, u opasnoj četvrti u gornjem delu grada Nju Orleansa, znanoj kao engl. Back of the Town, nakon što je njegov otac Vilijam Armstrong (1881–1922) napustio porodicu zbog druge žene, dok je Luj bio beba. Njegova majka Mari Albert (1886–1942), napustila je Luja i njegovu mlađu sestru Beatris Armstrong Kolins (1903–1987), i ostavila ih na brigu baki Džozefin Armstrong, i povremeno ujaku Isaku. Kad je imao pet godina vratio se da živi kod majke i njenih rođaka, a oca je viđao povremeno na paradama. Pohađao je školu za dečake Fisk, gde je vrlo rano bio izložen muzici. Zarađivao je nešto novca raznoseći novine i prodajući odbačenu hranu u restoranima, ali je to bilo nedovoljno da bi se majka prestala baviti prostitucijom. Obilazio je lokalne plesne dvorane u blizni doma, gde je video sve vrste plesa, od razuzdanog plesa do kvadrile (egl. quadrille). Za dodatni novac teglio je ugalj u Storivilu, poznatoj četvrti crvenih svetiljki, gde je slušao muzičke sastava u bordelima i plesnim dvoranama, posebno „Pete Lala`s“, gde je nastupao Džo „King“ Oliver, a ostali poznati muzičari su povremeno gostovali. Nakon što je odustao od škole u uzrastu od jedanaest godina, Armstrong se pridružio kvartetu dečaka koji su pevali na ulici za novac. Ali počeo je upadati u nevolje. Svirač korneta Bank Džonson je tvrdio da je naučio Armstronga (tada 11) da svira honki tonk po uvu u „Dago Tony`s“ u Nju Orleansu., iako se nekoliko godina kasnije Armstrong zahvalio za to Oliveru. Armstrong je retko gledao na mladost kao najteža vremena, već je često crpio inspiraciju iz toga vremena: „Svaki put kada zatvorim oči dok sviram moju trubu - pogledam u srce dobrog starog New Orleansa... dao mi je razlog da živim“. Radio je i za litvansko-jevrejsku imigrantsku porodicu Karnofskis, koja je imala odlagalište otpada i davala mu povremeno poslove. Prihvatili su ga i odnosili se prema njemu kao prema delu porodice, znajući da je odrastao bez oca. Kasnije je napisao sećanja o odnosu sa Karnofskis porodicom u delu „Louis Armstrong + the Jewish Family in New Orleans, La., the Year of 1907“. Opisuje svoje otkriće kako je ta porodica zbog svog jevrejskog porekla često bila diskriminisana od ostalih belaca. Armstrong je nosio privezak Davidove zvezde do kraja života i pisao šta je naučio njih: „kako živeti stvaran život i odlučnost“. Uticaj porodice Karnofski se u Nju Orleansu oseća kroz Karnofski Projekat, bezprofitnu organizaciju posvećenu prihvaćanju doniranih muzičkih instrumenata i njihovog davanja deci koja nemaju priliku da sviraju. Armstrong je ozbiljno razvio sviranje korneta u muzičkom sastavu „New Orleans Home for Colored Waifs“ (Dom za tamnopute beskućnike), gde je boravio u više navrata zbog delikvencije, najduže nakon što je pucao u vazduh iz očuhovog pištolja na novogodišnjem slavlju, prema policijskom zapisu. Profesor Piter Dejvis, koji je često navraćao u dom na zahtev upravnika, kapetana Džozefa Džonsa kod mladog Armstronga uveo je disciplinu i muzičko obrazovanje. Nakon nekog vremena, Davis je Armstronga postavio za vođu muzičkog sastava. Muzički sastav Doma nastupao je u okolini Nju Orleansa i trinaestogodišnji Luj počeo je da privlači pažnju sviranjem korneta, čime je započela njegova muzička karijera. Pri uzrastu od četrnaest godina pušten je iz Doma, te je nastavio da živi sa ocem i novom maćehom, a ujedno i ponovno na ulici, pred iskušenjima. Armstrong je prvi posao dobio u plesnoj dvorani „Henry Ponce’s“, gde je Blek Beni postao njegov zaštitnik i vodič. Danju je teglio ugalj, a noću je svirao kornet. Nastupao je u gradskim čestim paradama limene muzike, gde je slušao starije muzičare, kad god je imao priliku. Tako je učio od Banka Džonsona, Badi Petita, Kida Ori, a ponajviše od svih, Džoa „King“ Olivera, koji mu je bio mentor. Kasnije je nastupao u sastavima limene muzike, te rečnim brodovima na Nju Orleansu, a počeo je da putuje sa tada poznatim muzičkim sastavom „Fate Marable“, koji je nastupao po parobrodima na reci Misisipi. Vreme provedeno sa sastavom nazivao je pohađanjem univerziteta, jer je stekao veliko iskustvo u radu sa pisanim aranžmanima. Godine 1919. Džo Oliver se zaputio na sever i napustio mesto u muzičkom sastavu Kid Orija, te ga je zamenio Armstrong. Postao je i druga truba za društveni sastav limene muzike „Tuxedo Brass Band“. Luj je 19. marta 1918. oženio Dejzi Parker iz gradića Gretna, Luizijana. Usvojili su trogodišnjeg dečaka Klarensa Armstronga, čija je majka bila Lujova rođaka Flora, a koja je preminula ubrzo nakon poroda. Klarens Armstrong je bio mentalno retardiran, kao rezultat ozlede glave i Luj je proveo ostatak života brinući se za njega. Lujov brak sa Parkerovom brzo se raspao. Nedugo nakon razvoda ona je preminula. Kroz nastupe na rečnim brodovima Armstrongovo muzičko znanje se proširilo. Pri uzrastu od dvadeset godina, naučio je da čita muziku i počeo je da nastupa sa solo deonicama na trubi. Bio je jedan od prvih džez muzičara koji su tako nastupali, te je s vremenom pridodavao vlastitu osobnost i stil u solo deonice. Naučio je da stvara vlastiti zvuk te je počeo da koristi pevanje i lupkanje u svojim nastupima. Godine 1922. Armstrong se priključio egzodusu u Čikagu, gde ga je pozvao mentor Džo „King“ Oliver, da se pridruži sastavu „Creole Jazz Band“ i gde je mogao dovoljno da zaradi da ostavi dnevni posao. Bilo je to vreme napretka u Čikagu, te iako su rasni odnosi bili loši, „Vetroviti grad“ je bio pun poslova za tamnopute ljude, koji su dovoljno zarađivali u fabrikama i imali dovoljno da troše na zabavu. Oliverov bend je bio najbolji i najuticajniji muzički sastav u Čikagu početkom 1920-ih, i u to vreme Čikago je bio središte džez svemira. Armstrong je u Čikagu živeo kao kralj u vlastitom stanu sa privatnom kupatilom (prvi put u svom životu). Iako uzbuđen zbog toga što se nalazio u Čikagu, započeo je da piše nostalgična pisma prijateljima u Nju Orleansu, što se nastavilo do kraja karijere. Kako je Armstrongova reputacija rasla, često su ga izazivali na sviračke obračune. Armstrong je snimio prve snimke za izdavačke kuće Gennett Records i Okeh Records 1923, dok je svirao drugi kornet u Oliverovom bendu. U to vreme je upoznao Hogija Karmajkla (s kojim će kasnije sarađivati), preko prijatelja Biksa Bajderbeka, koji je imao svoj muzički sastav. Lil i njen suprug svirali su i klasičnu muziku na crkvenim koncertima kako bi proširili njegovu veštinu i unapredili svoje solo nastupe. Podsticala ga je da se modernije oblači kako bi izgledao bolje i kako bi se prikrio njegov rastući obim. Armstrong je uživao u saradnji sa Oliverom, ali je Lujova druga supruga, pijanistkinja Lil Hardin Armstrong, insistirala da potraži bolju zaradu, te da razvije noviji stil podalje od Oliverovog uticaja. Armstrong je poslušao njen savet, te je napustio bend 1924. Ubrzo nakon toga, Armstrong je dobio poziv da ode u Njujork Siti i svira u muzičkom sastavu Fletcher Henderson Orchestra, vodećem afroameričkom muzičkom sastavu tog vremena. Armstrong je prešao na trubu, kako bi se bolje uklopio sa ostalim muzičarima svoje sekcije. Armstrong se brzo prilagodio Hendersonovom stilu, svirajući trubu i eksperimentišući sa trombonom. Ostali članovi benda brzo su prihvatili Armstrongov emotivni, izražajni puls. Njegovi nastupi počeli su da sadrže pevanje i pričanje priča o likovima iz Nju Orleansa. Hendersonov orkestar nastupao je u najboljim mestima isključivo za belce, kao što je npr. poznati Roseland Ballroom, gde je aranžmane radio Don Redman. Djuk Elingtonov orkestar je išao u Rouzland kako bi videli Armstrongove nastupe, a mladi svirači su uzaludno pokušavali da sviraju bolje od njega. U to vreme, Armstrong je snimio brojne snimke koje je aranžovao stari prijatelj iz Nju Orleansa, pijanista Klarens Vilijams; bili su to snimci sa malim džez muzičkim sastavom „Vilijams Blue Fajv“ i serija sa bluz pevačicama kao što su Besi Smit, Ma Rejni i Alberta Hanter. Nakon sviranja po Njujorku, Armstrong se vratio u Čikago 1925, uglavnom na nagovaranje supruge, koja je htela da poboljša prihode i Amstrongovu karijeru. On je Njujorku bio zadovoljan, ali je kasnije priznao da je bila u pravu, te da je Hendersonov orkestar ograničavao njegov umetnički rad. U javnosti ga je često nazivala „Najbolji svirač trube na svetu“, na njegovo razočaranje. Na početku je bio član muzičkog sastava „Lil Hardin Armstrong Band“ i radio je za suprugu. Pod vlastitim imenom počeo je da snima za firmu Okeh sa svojim poznatim muzičkim sastavima „Louis Armstrong and his Hot Five“ i „Louis Armstrong and his Hot Seven“. Tada su nastali hitovi poput „Potato Head Blues“, „Muggles“ i „West End Blues“. Muzika pesme „West End Blues“ postala je standard i agenda za džez u sledećim godinama. Grupu su činili Kid Ori (trombon), Džoni Dods (klarinet), Džoni St. Kir (bendžo), supruga Lil na klaviru i obično bez bubnjara. Armstrongov način vođenja benda bio je vrlo jednostavan, tako je St. Kir zapisao: „Radeći s njime čovek se osećao tako opuštenim, a on je bio vrlo širokouman... uvek se trudio da svakoga istakne pojedinačno.“) Njegovi snimci sa pijanistom Erlom „Fata“ Hajnesom (najpoznatiji njihov duet iz 1928. „Weatherbird“) i Armstrongov uvod trubom u „West End Blues“ ostali su jedni od najpoznatijih i najuticajnijih džez improvizacija u istoriji. Armstrong je sada bio slobodan da razvije svoj vlastiti stil kako je želio, koji je uključivo velike doze živahnog govora kao što su „whip that thing, Miss Lil“ i „Mr. Johnny Dodds, Aw, do that clarinet, boy!“ Armstrong je nastupio i u kvintetu „Erskine Tate’s Little Symphony“, koji je uglavnom nastupao u pozorištu Vendome Theatre. Svirali su muziku za neme filmove i nastupe uživo, isključujući i džez verzije klasične muzike poput „Madame Butterfly“, što je Armstrongu dalo iskustvo sa dužim oblicima muzike i vođenju pred velikom publikom. Počeo je sa sket-pevanjem (improvizovani vokalni džez koristeći reči bez smisla) i prvi je koji je snimio sket 1926. na pesmi „Heebie Jeebies“. Snimak je bio toliko popularan da su postali najpoznatiji džez muzički sastav u SAD, iako sastav nije mnogo nastupao uživo. Mladi muzičari, bez obzira na boju kože okrenuli su se novom Armstrongovom tipu džeza. Nakon razdvajanja od Lil, Armstrong je počeo da nastupa u „Sunset Caféu“ za Al Kaponeovog suradnika Džoa Glejsera u muzičkom sastavu „Carroll Dickerson Orchestra“, sa pijanistom Erl Hajnsom. Sastav je ubrzo preimenovan u „Luis Armstrong and his Stompers“, iako je Hajns bio muzički direktor i Glejser menadžer orkestra. Hajns i Armstrong su brzo postali prijatelji kao i uspešni saradnici. Armstrong se vratio u Njujork 1929, gde je svirao u orkestru za uspešan mjuzikl „Hot Chocolate“, koji su napisali Andi Razaf i kompozitor/pijanista Fats Voler. Pojavljivao se i kao vokalista, glumeći samoga sebe, te je redovno „krao šou“ sa svojom izvođenjem pesme „Ain`t Misbehavin` “, koja je njegov najbolje prodavani snimak do danas. Armstrong je počeo da nastupa u noćnom klubu „Connie`s Inn“ u Harlemu, glavnom rivalu kluba „Cotton Club“, mestu za temeljno pripremljene nastupe i paravan za gangstera Dača Šulca. Armstrong je imao dosta uspeha sa vokalnim snimcima, posebno njegova verzija poznate pesme koju je napisao njegov prijatelj Hogi Karmajkl. Njegovi snimci iz 1930-ih iskoristili su novi tip RCA mikrofona, predstavljenog 1931, koji je vokalima davao posebnu toplinu i ubrzo postao intrinzični deo „crooning“ zvuka umetnika poput Binga Krosbija. Armstrongova interpretacije Hogi Karmajklove pesme „Stardust“ postala je najuspešnija verzija pesme, koja je demonstrirala Armstrongov jedinstven glas i stil, te inovativni način izvođenja pesama koje su već postale standardne. Armstrongova radikalna prerada Sidni Arodinove i Karmajklove pesme „Lazy River“ (snimljene 1931) obuhvatila je mnoga inovativna obeležja njegovog pristupa melodiji i fraziranju. Pesma započinje kratkom solo deonicom trube, tada glavna melodija započinje jecajućim rogovima, memorabilno isprekidana Armstrongovim mumljajućim ubacivanjima na kraju svakog takta: „Yeah! ...`Uh-huh` ...`Sure` ... `Way down, way down.“ U prvom stihu, ignoriše zapisanu melodiju u potpunosti i peva kao da svira solo trubu, naglašavajući veći deo prve linije na svakoj noti i koristi snažno sinkopirajuće fraziranje. U drugoj strofi prelazi gotovo u potpunosti u improvizovanu melodiju, koja kasnije evoluira u klasični odlomak Armstrongovog skat pevanja. Kao i kod sviranja trube, Armstrongove vokalne inovacije poslužile su kao temelj umetnosti džez vokalne interpretacije. Unikatno hrapav kolorit njegovog glasa postao je muzički arhetip koji je beskonačno imitiran i oponašan. Njegovo skat pjevanje obogaćeno je neuporedivim iskustvom solo trubača. Njegov rezonantni, baršunasti dublji ton i prskutava modulacija glasa na pesmama kao što je „Lazy River“ imala je veliki uticaj na mlade bele pevače poput Binga Krozbija. Velika depresija početkom 1930-ih odrazila se jako na džez sceni. Klub Cotton Club zatvoren je 1936. i mnogi muzičari su nakon toga prestali u potpunosti da sviraju. Biks Bajderbek je umro, muzički sastav Flečera Hendersona se raspao. King Oliver je snimio nekoliko ploča, iako se mučio. Sidni Bečet postao je krojač, a Kid Ori se vratio u Nju Orleans, gde je uzgajao piliće. Armstrong se preselio u Los Anđeles 1930. tražeći nove prilike. Nastupao je u klubu New Cotton Club u Los Anđelesu sa Lionelom Hamptonom na bubnjevima. Sastav je privlačio ljude iz Holivuda, koju su još uvek mogli da priušte raskošni noćni život, dok su radijska javljanja povezivala Amstronga sa mlađom publikom. Bing Krozbi i mnoge zvezde bili su redovni gosti kluba. Godine 1931. Armstrong se pojavio po prvi put u flimu „Ex-Flame“. Armstrong je osuđen za posedovanje marihuane, ali mu je kazna umanjena. Vratio se u Čikago kasnije 1931, a zatim je otišao u Nju Orleans, gde je dočekan poput junaka. Sponzorisao je lokalni bejzbol tim „Armstrong’s Secret Nine“. Po njemu je nazvana vrsta cigareta. Ubrzo je krenuo na turneju žirom zemlja, ali kako bi izbegao uticaj organizovanog kriminala, odlučio je privremeno boravi u Evropi. Nakon povratka u SAD, zaputio se na nekoliko iscrpljujućih turneja. Njegove agent Džoni Kolins svojim ponašanjem i potrošnjom ostavio je vrlo malo zarađenog novca Armstrongu. Odlučio se da mu novi menadžer bude Džo Glejzer, koji je svojim poznanstvima i vezama sa mafijom, počeo da rešava Armstrongove nagomilane prave probleme i dugove. Armstrong je zbog načina sviranja, počeo da se suočava sa problemom sa prstima i usnama, te se zbog toga više bavio vokalnim nastupima i prvi put je nastupio u pozorištu. Ponovno je nastupao u filmovima, od kojih je jedan bio Krozbijev hit iz 1936. „Pennies from Heaven“. Godine 1937. Armstrong je nastupio kao zamena Rudi Valea na mreži CBS, i postao prvi afroamerički voditelj na sponzorisanoj nacionalnoj emisiji. Razveo se od Lil 1938. i oženio dugogodišnju devojku Alfa. Nakon nekoliko godina na turneji, Armstrong se trajno nastanio u Kvinsu u Njujorku 1943. sa četvrtom suprugom Lusil. Iako je često bio predmet hirova izdavača „Tin Pan Alley“ i muzičkog posla kojim su dominirali gangsteri, kao i rasnih predrasuda, nastavio je da razvija svoju muziku. Snimio je pesmu Hogija Karmakla „Rockin` Chair“ za Okeh Records. Tokom sledećih tridesetak godina, Armstrong je svirao na više od tri stotine nastupa godišnje. Potražnja za „velikim bendovima“ tokom 1940-ih je opadala zbog promena ukusa publike; plesne dvorane su se zatvarale, a televizija je donosila konkurenciju ostalih vrsta muzike koje su postajale sve popularnije. U novim uslovima postalo je finansijski nemoguće da se održava šesnaestočlani muzički sastav. Nakon vrlo uspešnog koncerta malog džez muzičkog sastava u gradskoj sali Njujorka 17. maja 1947. u kojem je nastupio Armstrong sa trombonistom/pevačem Džekom Tigardenom, Armstrongov menadžer Džo Glejzer je raspustio Amstrongov big band 13. avgusta 1947. i oformio mali šestočlani muzički sastav, koji su sačinjavali Armstrong, Tigarden, Erl Hajns i ostali vodeći muzičari, od kojih su većina bili bivše vođe velikih bendova. Prvi nastup novog muzičkog sastava bio je u klubu Billy Berg`s Supper Club. Naziv muzičkog sastava je bio „Louis Armstrong and his All Stars“, a povremeno su ga sačinjavali Erl Hajns, Barni Bigard, Edmond Hol, Džek Tigarden, Trami Jang, Arvel Šo, Bili Kajl, Marti Napoleon, Big Sid Kejtlet, Kozi Kol, Tajri Glen, Baret Dims, Džo Darensburg i Deni Barcelona. Tokom tog vremena Armstrong je nastupio u preko trideset filmova i snimio brojne snimke. Bio je prvi džez muzičar koji se pojavio na naslovnoj strani časopisa Tajm 21. februara 1949. Godine 1964. snimio je svoju najprodavaniju ploču „Hello, Dolly!“. Pesma je postala broj jedan na muzičkim lestvicama pop muzike, čime je Armstrong (u svojoj 63. godini) postao najstarija osoba koje je to ostvarila. Na putu je oborio Bitlse sa prvog mesta, gde su se nalazili 14 nedelja zaredom sa tri različite pesme. Armstrong je učestalo nastupao na turneji sve do nekoliko godina pred smrt 1971. Nastupao je uspešno po Africi, Evropi i Aziji pod pokroviteljstvom ministarstva spoljašnjih poslova SAD (US State Department), te je tako zaradio nadimak „ambasador Satch“. Iako je njegovo narušeno zdravlje ograničavalo broj nastupa u poslednjim godinama života, nastupao je sve do svoje smrti, kad god je mogao. Armstrong je preminuo od srčanog udara u snu 6. jula 1971, mesec dana pre 70-tog rođendana, i 11 meseci nakon poznatog nastupa u hotelu „Waldorf-Astoria“. U vreme smrti živeo je u četvrti Korona, delu Kvinsa, u Njujorku. Sahranjen je na groblju Flušing u Kvinsu, Njujork. Počasni nosači kovčega su bili Bing Krosbi, Ela Ficdžerald, Dizi Gilespi, Perl Bejli, Kont Basi, Hari Džejms, Frank Sinatra, Ed Sulivan, kolumnista Erl Vilson, komičar Alan King, Džoni Karson i David Frost. Na pogrebu je Pegi Li otpevala molitvu `Oče naš`, dok je Al Hibler izveo pesmu „Nobody Knows the Trouble I`ve Seen“, a dugogodišnji prijatelj Fred Robins, držao je govor na pogrebu. Armstrong se pojavio u više od dvanaest holivudskih filmova, gde je obično glumio vođe muzičkih sastava ili muzičare. Njegova najpoznatija uloga je vođe muzičkog sastava i naratora u muzičkom filmu iz 1956. „High Society“, gde je otpevao naslovnu pesmu i duet sa Bingom Krosbijem „Now You Has Jazz“. Godine 1947. glumio je samoga sebe u filmu „New Orleans“ uz Bili Holidej, koji govori o propadanju četvrti Storivil i egzodusu muzičara iz Nju Orleansa u Čikagu. U filmu „The Five Pennies“ iz 1959. (priča o sviraču korneta Redu Nikolsu), Armstrong je glumio samog sebe, gde je otpevao i odsvirao nekoliko klasičnih muzičkih dela. Armstrong je glumio uz Džejmsa Stjuarta u filmu „The Glenn Miller Story“ u kojemu Glen (kojega glumi Stjuart) svira sa Armstrongom i nekim drugim istaknutim muzičarima toga vremena. Godine 1969. Armstrong je imao kameo ulogu u filmskoj verziji „Hello, Dolly!“ kao vođa muzičkog sastava, Luj, gde je otpevao naslovnu pesmu sa glumicom Barbrom Strajsend. Nadimci Satchmo i Satch skraćeno je od Satchelmouth. Poput mnogih stvari u Armstrongovom životu, koji je prepun slikovitih priča bilo istinitih ili izmišljenih, od kojih je mnoge on ispričao, nadimak ima nekoliko mogućih porekala. Najčešća priča koju pričaju brojni biografi je o vremenu kada je kao mladić plesao na ulicama Nju Orleansa za sitniš. Dok je plesao podigao bi novac sa ulice i stavio ga u usta kako mu ga snažniji dečaci ne bi ukrali. Neko mu je dao ime „satchel mouth“, jer su mu usta služila kao „satchel“, što je engleska reč za torbu. Druga priča govori da je zbog velikih usta dobio naziv „satchel mouth“, što je kasnije postalo skraćeno Satchmo. Na početku su ga nazivali i Dipper, skraćeno od Dippermouth, referenca na pesmu „Dippermouth Blues“. i na njegov neobičan položaj usana prilikom sviranja (engl. embouchure). Nadimak Pops dolazi od toga što je često zaboravljao imena drugih ljudi, te im se obraćao sa „pops“. Nadimak se ubrzo počeo odnositi na Armstronga. Pisac Teri Tičot, koristio je ovaj nadimak kao naslov biografije iz 2010. Kada su ga pitali o veri, Armstrong bi odgovarao da je odgajan kao baptist, da je uvek nosio Davidovu zvezdu, i da je prijatelj sa Papom. Armstrong je nosio Davidovu zvezdu u čast porodice Karnofski, koja ga je prihvatila dok je bio dete i pozajmila mu novac da kupi prvi kornet. Luj Armstrong je kršten kao katolik u crkvi Sacred Heart of Jesus Church u Nju Orleansu, i upoznao je pape Pije XII i Pije VI, iako nema dokaza da bi se smatrao katolikom. Čini se da je Armstrong bio tolerantan prema različitim religijama, ali je nalazio i humor u njima. --------------------- ------------------------ Velma Middleton (September 1, 1917 – February 10, 1961) was an American jazz vocalist and entertainer who sang with Louis Armstrong`s big bands and small groups from 1942 until her death. Middleton was born in Holdenville, Oklahoma, and moved with her parents to St. Louis, Missouri. She started her career as a chorus girl and dancer and throughout her career performed acrobatic splits on stage. After working as a solo performer, and singing with Connie McLean and his Rhythm Orchestra on a tour of South America, she joined Armstrong`s big band in 1942, and appeared with him in soundies. When Armstrong`s orchestra disbanded in 1947, Middleton joined his All-Stars, a smaller group. She was often used for comic relief, such as for duets with Armstrong on `That`s My Desire` and `Baby, It`s Cold Outside`, and she did occasional features. She also recorded eight tracks as a solo singer for Dootone Records in 1948 and 1951. Although she was not widely praised for her voice, described by critic Scott Yanow as `average but reasonably pleasing and good-humored`, Armstrong regarded her as an important and integral part of his show. Middleton performed on June 7, 1953 with Louis Armstrong and his All Stars for the famed ninth Cavalcade of Jazz concert held at Wrigley Field in Los Angeles which was produced by Leon Hefflin, Sr. Also featured that day were Don Tosti and His Mexican Jazzmen, Roy Brown and his Orchestra, Shorty Rogers, Earl Bostic, and Nat `King` Cole. While touring with Armstrong in Sierra Leone in January 1961, Middleton suffered a stroke, and died the following month in a hospital in Freetown. Musician Barney Bigard was critical of Armstrong as well as manager Joe Glaser for refusing, after Middleton took ill, to arrange her transfer to a country with better health facilities.

301 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali jedna slicica u albumu da bi bio pun!!! Hana i Barbera je bila američka produkcijska kuća za crtane filmove koja je producirala animirani televizijski i bioskopski program četrdeset i pet godina između 1957. i 2001. Hana-Barberu su osnovali 1944. Metro-Goldvin-Majerovi animacioni režiseri Vilijam Hana i Džozef Barbera pod nazivom H-B Enterprajziz, koji je korišćen za produkciju televizijskih reklama. Pošto je MGM zatvorio svoj studio za animacije 1957, H-B Enterprajziz je postao glavni posao Hane i Barbere i kompanija je promenila naziv u Hana i Barbera produkciju 1960. Za tri decenije, Hana i Barbera su proizveli mnogo uspešnih crtanih filmova, na primer Porodica Kremenko, Porodica Džetsons, Hiki i prijatelji, Medvedić Jogi, Džoni Kvest, Skubi Du i Štrumfovi, svi oni će postati ikone zapadne pop kulture. Godine 1991, kompaniju je kupio Tarner Brodkasting, u glavnom iz razloga kako bi Tarner mogao da upotrebi njihovu biblioteku koja je sadržala preko 300 crtanih filmova i serija kako bi je iskoristio kao osnovu potrebnu za njegov novi program Kartun Netvork kanal za kablovsku televiziju. Promenjen je naziv u H-B Produkcijska kompanija i 1992, u Hana i Barbera crtani filmovi 1993, studio je nastavio sa proizvodnjom bez aktivnog delovanja Vilijama Hane ili Džozefa Barbere, oni su obojica otišli u polu-penziju, ali su i dalje ostali vodeća lica studija. Za vreme kasnih 1990-ih, Tarner je Hana i Barberu isključivo okrenuo produkciji novih materijala za Kartun Netvork. 1996, Tarner Brodkasting je kupio Tajm Vorner. Pošto je Vilijam Hana umro 2001, Hana i Barbera je postao deo Varner Braders animejšona, i studija Kartun netvork nastavljena je produkcija Kartun Netvorkovih crtanih filmova. Džozef Barbera je ostao sa Varner Braders animejšenom kao ceremonijalno lice sve do njegove smrti 2006. Počeci Hane i Barbere Vilijam Hana i Džozef Barbera su se prvi put udružili dok su još radili u Metro-Goldvin-Majerovom studiju za animacije 1939. Prvi njihov veći projekat je bio crtani film Puss Gets the Boot (1940), koji je poslužio kao osnova za crtani film Tom i Džeri, a ujedno je bio i prva epizoda popularnog crtaća. Hana, Barbera i MGM-ov režiser Džordž Sidnej su osnovali H-B Enterprajziz 1944. dok su i dalje radili za studio, svoju kompaniju su koristili za snimanje prvih televizijskih reklama. Pošto su Hana i Barbera dobili osam Oskara za određene epizode njihovog crtanog filma Tom i Džeri, MGM je zatvorio studio za animacije 1957, zato što je smatrao da je napravljeno dovoljno epizoda za repriziranje. Hana i Barbera su zaposlili većinu svojih radnika iz MGM-a da rade za H-B Enterprajziz, koja će postati prava produkcijska kuća od 1957. Doneta je odluka da kompanija snima crtane filmove za televiziju, a prvi crtani film je bio The Ruff & Reddy Show, koji je premijerno prikazan na NBC-u u decembru 1957. Kako bi nastavili proizvodnju Hana i Barbera su se udružili sa kompanijom Skrin Gems. 1959. godine, H-B Enterprajziz je promenio naziv u Produkciju Hana i Barbera i postao je vođa u televizijskoj animaciji. Obično su bili kritikovani zbog upotrebe tehnike ograničene animacije, Produkcija Hana i Barbera je obično proizvodila crtane filmove koji su se prikazivali vikendom i sredom u udarnom terminu. Prikazivale su ih sve vodeće televizije u SAD. Studio je takođe i imao nekoliko bioskopskih ostvarenja kao što je crtani film napravljen za Kolumbija Pikčers, Loopy De Loop. Snimani su i drugi kratki bioskopski crtaći na osnovu televizijskih animiranih filmova. Kompanija nikada nije imala sopstvenu zgradu do 1963, kada je otvorena na adresi Bulevar Kahuenga 3.400. u Studijskom gradu, Kalifornija. Partnerstvo između Hane i Barbere i Kolumbije trajalo je do 1967, kada su Hana i Barbera prodali studio Taft Brodkastingu dok su zadržali svoju poziciju u studiju. Od 1965, Hana i Barbera su pokušali da budu muzička izdavačka kuća za kratko vreme. HBR ploče su distribuirali Kolumbija CBS rekords, sa pevačima kao što su Luis Prima, Pet Amerikanaca, Skatman Kroters, i 13. sprat lift. Od 1969. do otprilike 1983, Produkcija Hana i Barbera je bio vodeći studio za televizijsku animaciju na svetu, skoro skroz posvećeni produkciji crtanih filmova koji su se puštali sredom ujutru. Televizijski crtani filmovi Hana i Barbera je prvi studio za animacije koji je uspešno producirao crtane filmove posebno za televiziju;do tada, su televizijski crtaći postojali samo kao reprize bioskopskih. Druga dela Hane i Barbere uključuju i bioskopski crtani film, Loopy De Loop, za Kolumbija Pikčers od 1959 do 1965; i početna sekvenca ABC-evog/Skrin Gems televizijskog programa Začarani. Kasnije, H-B će koristiti likove Začaranih kao goste u Porodici Kremenko. Mnoštvo Hana i Barbera crtanih filmova su bili proizvedeni za puštanje u udarnim terminima, nastavili su proizvodnju tih crtaća sve do ranih 1970-ih. To su crtani filmovi: Haki i prijatelji, Medvedić Jogi, Brzi Drov Mak rov, Top Mačak, Džoni Kvest, Porodica Džetsons, Uvrnute trke, i posebno Porodica Kremenko svi su oni puštani u udarnim terminima i takmičili su se sa najboljim komedijama, dramama i kvizovima. Porodica Kremenkoje postao šou sa najvišim rejtingom gledanosti. Tokom svoje dve decenije uspeha, Hana i Barbera su predstavili mnogo crtanih filmova Porodica Kremenko, Porodica Džetsons, Haki i prijatelji, Medvedić Jogi, Džoni Kvest, i Skubi Du, svi oni će postati ikone američke pop kulture. Tokom 1970-ih praktično, većina američke televizijske animacije su producirali Hana i Barbera, jedini rivali su dolazili od Filmejšena i DePati-Freleng Enterprajzesa, plus određeni animirani specijali koji su se puštali u udarnom terminu od Rankin Basa, Čak Džounsa, i Bila Melendeza. Kontroverznost kvaliteta Hana i Barbera su bili optuženi za doprinos smanjenju kvaliteta animacije i crtanih filmova od 1960-te do 1980-te. Neki ljudi veruju da su njihovi crtani filmovi „uništili humor“. To je zato što su oni prvi studio koji se bavio televizijskom animacijom, tako da su imali ograničen budžet. U MGM su trošili do $50,000 za jedan kratak crtani film, dok su oni trošili $3,000 za crtani film iste dužine. Na primer, jedan 22-minutna (30 minuta sa reklamama) epizoda Džouzija i Cica Maca iz 1970 imala je isti budžet --$45,000-- kao jedan 8-minutni Tom i Džeri iz -1940-te. Takva budžetska ograničenja zahtevala su promene produkcijskih vrednosti. U priči koju je objavio Saturdej Ivning Poust, Kritičari tvrde da Hana i Barbera su uzimali više posla nego što su mogli da urade, to je jedino televizijska publika mogla da trpi.[1] Jedan direktor u Volt Dizniju je jednom rekao, „Mi ne računamo njih uopšte kao rivale.“[1] To je možda bilo istina, ali kasnih 1950-ih i ranim 1960-ih, Hana i Barbera je bio jedini studio u Holivudu koji je aktivno zapošljavao, u to vreme oni su pokupili dosta Diznijevih animatora. Hana i Barbera su predstavili ograničenu animaciju, koja je bila popularizovana u bioskopima zahvaljujući UPI, na televizijskim crtanim serijama kao što je Rafov i Redijev šou kao način koji će smanjiti troškove. Ovo je dovelo do smanjenja kvaliteta animacije. Studio je našao rešenje za te kritike, da pravi filmove i tako pravi bolje verzije njihovih crtaća, to su na primer: (Nej tamo, to je Medvedić Jogi! iz 1964, Čovek zvani Kremenko iz 1966, i Džetsons: Film iz 1990) i adaptacije drugih materijala: (Šarlotina mreža iz 1973. i Hajdina Pesma iz 1982). Polje animacije je stiglo do dna oko sredine 1970-ih, čak je i publici crtanih filmova sredom dosadilo. Snažno fokusiranje na jake dijaloge i pametne scenarije je manje ili više nestalo do 1973, Zato što se studio promenio priča je bila na zadnjem mestu, a animacija na prvom. U to vreme Hana i Barbera crtani filmovi su veoma loše prolazili osim nekoliko primera: (Porodica Kremenko, Skubi Du, Super Prijatelji), ali oni su se samo reprizirali. Spor uspon i pad Stanje oblasti animacije se promenilo 1980-ih, zahvaljujući takmičarima nastale su serije koje su bile bazirane na popularnim igračkama tj. akcionim figurama, uključujući i Filmejšenov Hi-men i Gospodari svemira i Rankin Basove Munjevite mačke. Hana i Barbera studio je zaostao za konkurencijom, kako je novi talas animatora nadolazio i oprobavao se na tržištu 1980-ih i 1990-ih. Tokom 1980-ih, Hana i Barbera su predstavili crtaće napravljene na osnovu poznatih proizvoda Štrumfovi, Snorkijevci, Pak-Man, Despoti hazarda, Priče majci, Srećni dani, Lavern i Širli, Mork i Mindi, i Izazov GoBotsa, takođe su proizveli i nekoliko ABC Nedeljnih specijala. Nekoliko njihovih crtanih filmova je proizvedeno u Australijskom studiju (napravljeno je partnerstvo sa Australijskom kompanijom Sautern star enterteiment), uključujući Drak Pak, Vajldfajr, Berenstainovi Medvedi, Tin Vuk, i skoro svi CBS Storybreak-ovi. Početkom 1980-ih i nastavivši posle kupovine Turnera, takođe su tadili na nekim manje poznatim projektima, kao što je serija Najbolje avanture: Priče iz Biblije. H-B se takođe ujedinio sa Rabi-Spirs produkcijom, koju su osnovali 1977. bivši H-B radnici Džo Rubi i Ken Spirs. Taft Brodkasting je kupio Rubi-Spirs od Filmvejsa 1981, Rubi-Spirs se često udruživao da radi zajedno sa Hanom i Barberom. Hana i Barbera su često pravili crtane filmove u kojima su glavni likovi mali 1980-ih, kao što su: Pink Panter i Sinovi, Dete Kremenko, Popaj i sinovi, i Pas pod imenom Skubi Du. iz 1985, Hana i Barbera su pustili Neverovatni svet Hane i Barbere, novi program koji je predstavio nove verzije starih likova kao što su: Medvedić Jogi, Džoni Kvest, Snorkovi, i Riči Rič, zajedno sa novim crtanim filmovima kao što su: Galtar i zlatni Lenc, Pa Pa Medvedići, Fantastični Maks, i Noćna Patrola.. Sledeće godine H-B su proizveli: Jogijevo veliko bekstvo, prvi crtani u Hana i Barbera superzvezdama 10, serija o 10 originalnih telefilm-ova napravljena na osnovu njihovih popularnih likova, uključujući i popularne specijale kao što je Džetsonsi upoznaju Kremenkove. Zbog ovoga, Hana i Barbera i Rubi i Spirs su bili razlozi finansijskih problema Taft Brodkastinga, koji je baš tad kupila Američka Finansijska Korporacija 1987. i promenila mu ime u Veliki Američki Brodkasting sledeće godine. H-B je odlučila da promeni svoj način rada i da pravi crtane filmove u studijima u Tajvanu, na Filipinima, i Japanu. Hanu i Barberu su usporavali zahtevi televizijskih stanica, uglavnom ABC, koji su insistirali na repriziranju Skubi Dua više puta, uključujući i crtaće Kapetan Pećinac i Džozi i Cica mace; to je uništavalo kreativnost, što je dovelo do toga da su mnogi scenaristi i animatori napustili studio u 1989. Odgovorili su na poziv od Varner braće koji su planirali da ožive svoj studio za animacije, odmah su napravili crtane filmove: Tini Tun Avanture i Anamanijaci. Tarnerova obnova 1990-te, zbog finansijske situacije, Hana i Barbera i Rubi i Spirs su stavljeni na prodaju. 1991, većinu biblioteke Hane i Barbere i Rubi i Spirsa je kupio Tarner Brodkasting. Turnerov predsednik zabave Skot Saša je izabrao čudan izbor da vodi studio u propadanju. Fred Seibert je direktor za brendiranje koji je napravio marketing i izbrendirao MTV i Nikolodeon i izmislio je program “Nik-noću”, ali nikada nije radio u produkciji crtanih filmova. On je odmah popunio prazninu koja je nastala zbog nedostatka animatora, scenarista i producenata, zaposlio je ljude kao: Pat Ventura, Donovan Kuk, Kreg Mekreken, Gendi Tartakovski, Set Mekfarlan, David Feis, Van Partibl, i Buč Hartman i novog vođu u produkciji Baza Potamkina. 1992, studio je promenio ime u H-B Produkcijska kompanija, a zatim ponovo promena naziva u Hana i Barbera crtaći. sledeće godine. Ranih 1990-ih, Hana i Barbera su napravili crtaće kao: Tom i Džeri deca, Drupi: Gospodar detektiva), Nove avanture kapetana Planete i Jo Jogi. Takođe su napravili crtaće koji su bili drugačiji od njihovih prethodnih izdanja, uključujući crtaće Budi se, skači i kotrljaj, Dva glupa psa, SVOT mačke i Pirati mračnih voda. Sredinom 1990-ih, Hana i Barbera i Kartun Netvork (koji je predstavio dosta njihovih crtaća novijoj publici) je pustio Seibertovu inovaciju, povratak u budućnost koncept kratkih crtaća Kakav-Crtać šou, koji je predstavio nove likove i na neki način promenio Hanu i Barberu zauvek. Prvi crtani film koji je nastao iz Kakav-crtać šoua je Gendi Tartakovskova Deksterova laboratorija. Drugi programi su ih sledili, uključujući i Džoni Bravo, Krava i Pile i Super devojčice, to su bile zadnje serije koje su koristile H-B logo: “Zvezda Padalica” (koji je prvo korišćen 1979). H-B su takođe napravili nekoliko filmova sa Skubi Duom (Vorner Braće) isto tako i novu seriju, Prave avanture Džonija Kvesta. Posle ujedinjenja Tarner Brodkastinga i Tajm Varnera 1996, Vlasnici su morali da dele studije u svom vlasništvu. Iako su bili pod istim vlasništvom, Hana i Barbera i Vorner braders. Animacija su radili odvojeno do 1998. Te godine Hana i Barbera zgrada je zatvorena i preseljena na plac Vorner Braders Animacije Šerman Oks, Los Anđeles, Kalifornija. Kartun Netvork Studio Kartun Netvork Studio je produkcijska kompanija osnovana 21. oktobra 1994. godine. Oko 1998, ime Hana i Barbera je počelo da nestaje sa crtanih filmova i počelo se zamenjivati sa imenom Kartun Netvork Studio. To je bilo zgodno crtaćima koji su se proizvodili izvan Hane i Barbere, ali je Kartun Netvork imao pomoć u produkciji, na primer a. k. a crtaći Ed, Ed i Edi, Kino Film` Majk, Lu i Og, i Kurios Pikčers` Ovca u velikom gradu, kao i crtaći koje je studio nastavljao da proizvodi: Grimove avanture Bilija i Mendi i Samuraj Džek i drugi Kartun Netvorkovi originalni crtaći. Ovo je zbog činjenice da je brend Kartun Netvork studio napravljen samo kako bi se napravila prva sezona Deksterove laboratorije (ironično, naziv brenda će se vratiti crtanom filmu kada se budu napravile nove epizode 2001). Kada je Vilijam Hana umro 22. marta, 2001, jedno doba je završeno. Zadnja zvanična Hana i Barbera produkcija je bila Skubi Du i Sajber trka, koj je distribuirala film i prenela zvaničnu produkciju Vorner Braders. Televizijskoj animaciji. Posle 2001. Animaciju i druge Kartun Netvorkove projekte je radio Kartun Netvork studio. Džozef Barbera je nastavio da radi za Vorner braders animaciju na projektima vezanim za Hanu i Barberu i Tom i Džeri sve do njegove smrti 18. decembra, 2006. Hana i Barbera ime se i dalje spominje na produkcijama starih H-B klasika kao što su Porodica Kremenko, Skubi Du i drugi, studio koji ih producira je Vorner braders. Animacija (ponekad se i Kartun Netvork pozabavio produkcijom tih crtaća); Većina crtanih filmova koje je pravila Hana i Barbera produkcija za Kartun Netvork sada je u vlasništvu kanala. Lista značajnijih Hana i Barbera produkcija 1950-te Rafov i Redijev Šou (1957, NBC) Haki i prijatelji (1958,) Piksi i Diksi i Gospodin Džinks (1958) Brzi Drov Mek rov (1959,) Snuper i Bleber (1959) Augi Dogi i Dogi Dedi (1959) Loopy De Loop (1959-1965, bioskopski kratak crtani film) 1960-te Porodica Kremenko (1960, ABC) Top Mačak (1961) Medvedić Jogi (1961,) Lale Gator (1962,) Porodica Džetsons (1962, ABC) Magila Gorila (1964,) Pankin` Maca & Mašmiš (1964) Rikošet Zeka & Drop a Long (1964) Džoni Kvest (1964, ABC) Hej tamo, to je medvedić Jogi! (1964, bioskopski dugometražni crtani film ) Atomski Mrav Tajna Veverica (1965, ABC) Skvidli Didli Petar Potamus i njegov magični leteći balon (1966,) Povetarko i Kijavko (1966) Jipi, Japi i Jahuuji (1966) Svemirski Duh i Dino dečak (1966, CBS) Čovek zvani kremenko (1966, bioskopski dugometražni crtani film) Čovek Ptica i Trio Galaksija (1967, NBC) Herkuloid (1967, CBS) Šazan (1967, CBS) Banana split sat avanture (1968, NBC) Uvrnute Trke (1968, CBS) Skubi Du (1969, CBS) 1970-te Džozi i Cica Mace (1970, CBS) Harlem Globetroter (1970) U pomoć!... to je Her Ber Banč! (1971, CBS) Neverovatni Čan i Čan Klan (1972, CBS) Sealab 2020 (1972, NBC) Džini (1973, CBS) Super Prijatelji (1973), ABC) Šarlotina mreža (1973, bioskopski dugometražni crtani film ) Brzi Bagi (1973) Porodica Adams (1973, NBC) Hongkong Fuji (1974, ABC) Novi Tom i Džeri/Grejp Ejp šou (1975, CBS) Skubi Du/Dajnomat sat (1976, ABC) Džaberdžav (1976, ABC) Skubijeva Sve zvezdana Smehijada (1977, ABC) Novi Popaj (1978, CBS) Fred i Barni upoznaju stvar (1979, NBC ) 1980-te Riči Rič/Skubi i Skrepi Du šou (1980, ABC) Štrumfovi (1981, NBC) Pak-man/Mali Nevaljalci/Riči Rič šou (1982, ABC) Priče Majci (1982, NBC) Pak-Man (TV serija) (1983, ABC) Snorkijevci (1984, NBC) Izazov GoBotsa (1984,) Paund Psi (1986, ABC) Kompletno Mentalne neadvanture Eda Grimlija (1988, NBC) 1990-te Džetsonsi: Film (1990, bioskopski dugometražni crtani film) Tom i Džeri deca (1990, ko produkcija sa Turner Entertejmentom, FOKS) Porodica Adams (druga animirana verzija) (1992, ABC) 2 Glupa psa (1993, TBS) SVOT Mačke (1993, TBS) Nove avanture Kapetana Planete (1993, TBS) Kakav-crtać šou (1994, Kartun Netvork) Prave Avanture Džonija Kvesta (1996, Kartun Netvork/TBS /TNT]]) Deksterova Laboratorija (1996, Kartun Netvork) Džoni Bravo (1997, Kartun Netvork) Krava i Pile (1997, Kartun Netvork) Super Devojčice (1998, Kartun Netvork) Hana i Barbera zvučni efekti Osim njihovih crtanih filmova i likova, Hana i Barbera su takođe bili poznati po svojoj opširnoj biblioteci zvučnih efekata. Osim običnih zvučnih efekata iz crtanih filmova (kao što su zvečke, flaute i drugi instrumenti), oni su takođe imali i poznate zvukove korišćene za transportovanje, kućne predmete, elemente i drugo. Kada su Hana i Barbera osnovali svoj studio 1957, napravili su dosta zvučnih efekata, a imali su ograničene izbore. Takođe su uzeli zvukove iz tada zatvorenog MGM-ovog studija za animacije. Do 1958, počeli su da šire i da dodaju više zvukova u svoju biblioteku. Pored toga su pravili dosta svojih zvukova, takođe su sakupili dosta zvukova iz drugih filmskih i studija za animacije, kao što je Univerzal Pikčers, Vorner braders. Animacija, pa čak i Volt Dizni Produkcija...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali cetiri slicice! Hana i Barbera je bila američka produkcijska kuća za crtane filmove koja je producirala animirani televizijski i bioskopski program četrdeset i pet godina između 1957. i 2001. Hana-Barberu su osnovali 1944. Metro-Goldvin-Majerovi animacioni režiseri Vilijam Hana i Džozef Barbera pod nazivom H-B Enterprajziz, koji je korišćen za produkciju televizijskih reklama. Pošto je MGM zatvorio svoj studio za animacije 1957, H-B Enterprajziz je postao glavni posao Hane i Barbere i kompanija je promenila naziv u Hana i Barbera produkciju 1960. Za tri decenije, Hana i Barbera su proizveli mnogo uspešnih crtanih filmova, na primer Porodica Kremenko, Porodica Džetsons, Hiki i prijatelji, Medvedić Jogi, Džoni Kvest, Skubi Du i Štrumfovi, svi oni će postati ikone zapadne pop kulture. Godine 1991, kompaniju je kupio Tarner Brodkasting, u glavnom iz razloga kako bi Tarner mogao da upotrebi njihovu biblioteku koja je sadržala preko 300 crtanih filmova i serija kako bi je iskoristio kao osnovu potrebnu za njegov novi program Kartun Netvork kanal za kablovsku televiziju. Promenjen je naziv u H-B Produkcijska kompanija i 1992, u Hana i Barbera crtani filmovi 1993, studio je nastavio sa proizvodnjom bez aktivnog delovanja Vilijama Hane ili Džozefa Barbere, oni su obojica otišli u polu-penziju, ali su i dalje ostali vodeća lica studija. Za vreme kasnih 1990-ih, Tarner je Hana i Barberu isključivo okrenuo produkciji novih materijala za Kartun Netvork. 1996, Tarner Brodkasting je kupio Tajm Vorner. Pošto je Vilijam Hana umro 2001, Hana i Barbera je postao deo Varner Braders animejšona, i studija Kartun netvork nastavljena je produkcija Kartun Netvorkovih crtanih filmova. Džozef Barbera je ostao sa Varner Braders animejšenom kao ceremonijalno lice sve do njegove smrti 2006. Počeci Hane i Barbere Vilijam Hana i Džozef Barbera su se prvi put udružili dok su još radili u Metro-Goldvin-Majerovom studiju za animacije 1939. Prvi njihov veći projekat je bio crtani film Puss Gets the Boot (1940), koji je poslužio kao osnova za crtani film Tom i Džeri, a ujedno je bio i prva epizoda popularnog crtaća. Hana, Barbera i MGM-ov režiser Džordž Sidnej su osnovali H-B Enterprajziz 1944. dok su i dalje radili za studio, svoju kompaniju su koristili za snimanje prvih televizijskih reklama. Pošto su Hana i Barbera dobili osam Oskara za određene epizode njihovog crtanog filma Tom i Džeri, MGM je zatvorio studio za animacije 1957, zato što je smatrao da je napravljeno dovoljno epizoda za repriziranje. Hana i Barbera su zaposlili većinu svojih radnika iz MGM-a da rade za H-B Enterprajziz, koja će postati prava produkcijska kuća od 1957. Doneta je odluka da kompanija snima crtane filmove za televiziju, a prvi crtani film je bio The Ruff & Reddy Show, koji je premijerno prikazan na NBC-u u decembru 1957. Kako bi nastavili proizvodnju Hana i Barbera su se udružili sa kompanijom Skrin Gems. 1959. godine, H-B Enterprajziz je promenio naziv u Produkciju Hana i Barbera i postao je vođa u televizijskoj animaciji. Obično su bili kritikovani zbog upotrebe tehnike ograničene animacije, Produkcija Hana i Barbera je obično proizvodila crtane filmove koji su se prikazivali vikendom i sredom u udarnom terminu. Prikazivale su ih sve vodeće televizije u SAD. Studio je takođe i imao nekoliko bioskopskih ostvarenja kao što je crtani film napravljen za Kolumbija Pikčers, Loopy De Loop. Snimani su i drugi kratki bioskopski crtaći na osnovu televizijskih animiranih filmova. Kompanija nikada nije imala sopstvenu zgradu do 1963, kada je otvorena na adresi Bulevar Kahuenga 3.400. u Studijskom gradu, Kalifornija. Partnerstvo između Hane i Barbere i Kolumbije trajalo je do 1967, kada su Hana i Barbera prodali studio Taft Brodkastingu dok su zadržali svoju poziciju u studiju. Od 1965, Hana i Barbera su pokušali da budu muzička izdavačka kuća za kratko vreme. HBR ploče su distribuirali Kolumbija CBS rekords, sa pevačima kao što su Luis Prima, Pet Amerikanaca, Skatman Kroters, i 13. sprat lift. Od 1969. do otprilike 1983, Produkcija Hana i Barbera je bio vodeći studio za televizijsku animaciju na svetu, skoro skroz posvećeni produkciji crtanih filmova koji su se puštali sredom ujutru. Televizijski crtani filmovi Hana i Barbera je prvi studio za animacije koji je uspešno producirao crtane filmove posebno za televiziju;do tada, su televizijski crtaći postojali samo kao reprize bioskopskih. Druga dela Hane i Barbere uključuju i bioskopski crtani film, Loopy De Loop, za Kolumbija Pikčers od 1959 do 1965; i početna sekvenca ABC-evog/Skrin Gems televizijskog programa Začarani. Kasnije, H-B će koristiti likove Začaranih kao goste u Porodici Kremenko. Mnoštvo Hana i Barbera crtanih filmova su bili proizvedeni za puštanje u udarnim terminima, nastavili su proizvodnju tih crtaća sve do ranih 1970-ih. To su crtani filmovi: Haki i prijatelji, Medvedić Jogi, Brzi Drov Mak rov, Top Mačak, Džoni Kvest, Porodica Džetsons, Uvrnute trke, i posebno Porodica Kremenko svi su oni puštani u udarnim terminima i takmičili su se sa najboljim komedijama, dramama i kvizovima. Porodica Kremenkoje postao šou sa najvišim rejtingom gledanosti. Tokom svoje dve decenije uspeha, Hana i Barbera su predstavili mnogo crtanih filmova Porodica Kremenko, Porodica Džetsons, Haki i prijatelji, Medvedić Jogi, Džoni Kvest, i Skubi Du, svi oni će postati ikone američke pop kulture. Tokom 1970-ih praktično, većina američke televizijske animacije su producirali Hana i Barbera, jedini rivali su dolazili od Filmejšena i DePati-Freleng Enterprajzesa, plus određeni animirani specijali koji su se puštali u udarnom terminu od Rankin Basa, Čak Džounsa, i Bila Melendeza. Kontroverznost kvaliteta Hana i Barbera su bili optuženi za doprinos smanjenju kvaliteta animacije i crtanih filmova od 1960-te do 1980-te. Neki ljudi veruju da su njihovi crtani filmovi „uništili humor“. To je zato što su oni prvi studio koji se bavio televizijskom animacijom, tako da su imali ograničen budžet. U MGM su trošili do $50,000 za jedan kratak crtani film, dok su oni trošili $3,000 za crtani film iste dužine. Na primer, jedan 22-minutna (30 minuta sa reklamama) epizoda Džouzija i Cica Maca iz 1970 imala je isti budžet --$45,000-- kao jedan 8-minutni Tom i Džeri iz -1940-te. Takva budžetska ograničenja zahtevala su promene produkcijskih vrednosti. U priči koju je objavio Saturdej Ivning Poust, Kritičari tvrde da Hana i Barbera su uzimali više posla nego što su mogli da urade, to je jedino televizijska publika mogla da trpi.[1] Jedan direktor u Volt Dizniju je jednom rekao, „Mi ne računamo njih uopšte kao rivale.“[1] To je možda bilo istina, ali kasnih 1950-ih i ranim 1960-ih, Hana i Barbera je bio jedini studio u Holivudu koji je aktivno zapošljavao, u to vreme oni su pokupili dosta Diznijevih animatora. Hana i Barbera su predstavili ograničenu animaciju, koja je bila popularizovana u bioskopima zahvaljujući UPI, na televizijskim crtanim serijama kao što je Rafov i Redijev šou kao način koji će smanjiti troškove. Ovo je dovelo do smanjenja kvaliteta animacije. Studio je našao rešenje za te kritike, da pravi filmove i tako pravi bolje verzije njihovih crtaća, to su na primer: (Nej tamo, to je Medvedić Jogi! iz 1964, Čovek zvani Kremenko iz 1966, i Džetsons: Film iz 1990) i adaptacije drugih materijala: (Šarlotina mreža iz 1973. i Hajdina Pesma iz 1982). Polje animacije je stiglo do dna oko sredine 1970-ih, čak je i publici crtanih filmova sredom dosadilo. Snažno fokusiranje na jake dijaloge i pametne scenarije je manje ili više nestalo do 1973, Zato što se studio promenio priča je bila na zadnjem mestu, a animacija na prvom. U to vreme Hana i Barbera crtani filmovi su veoma loše prolazili osim nekoliko primera: (Porodica Kremenko, Skubi Du, Super Prijatelji), ali oni su se samo reprizirali. Spor uspon i pad Stanje oblasti animacije se promenilo 1980-ih, zahvaljujući takmičarima nastale su serije koje su bile bazirane na popularnim igračkama tj. akcionim figurama, uključujući i Filmejšenov Hi-men i Gospodari svemira i Rankin Basove Munjevite mačke. Hana i Barbera studio je zaostao za konkurencijom, kako je novi talas animatora nadolazio i oprobavao se na tržištu 1980-ih i 1990-ih. Tokom 1980-ih, Hana i Barbera su predstavili crtaće napravljene na osnovu poznatih proizvoda Štrumfovi, Snorkijevci, Pak-Man, Despoti hazarda, Priče majci, Srećni dani, Lavern i Širli, Mork i Mindi, i Izazov GoBotsa, takođe su proizveli i nekoliko ABC Nedeljnih specijala. Nekoliko njihovih crtanih filmova je proizvedeno u Australijskom studiju (napravljeno je partnerstvo sa Australijskom kompanijom Sautern star enterteiment), uključujući Drak Pak, Vajldfajr, Berenstainovi Medvedi, Tin Vuk, i skoro svi CBS Storybreak-ovi. Početkom 1980-ih i nastavivši posle kupovine Turnera, takođe su tadili na nekim manje poznatim projektima, kao što je serija Najbolje avanture: Priče iz Biblije. H-B se takođe ujedinio sa Rabi-Spirs produkcijom, koju su osnovali 1977. bivši H-B radnici Džo Rubi i Ken Spirs. Taft Brodkasting je kupio Rubi-Spirs od Filmvejsa 1981, Rubi-Spirs se često udruživao da radi zajedno sa Hanom i Barberom. Hana i Barbera su često pravili crtane filmove u kojima su glavni likovi mali 1980-ih, kao što su: Pink Panter i Sinovi, Dete Kremenko, Popaj i sinovi, i Pas pod imenom Skubi Du. iz 1985, Hana i Barbera su pustili Neverovatni svet Hane i Barbere, novi program koji je predstavio nove verzije starih likova kao što su: Medvedić Jogi, Džoni Kvest, Snorkovi, i Riči Rič, zajedno sa novim crtanim filmovima kao što su: Galtar i zlatni Lenc, Pa Pa Medvedići, Fantastični Maks, i Noćna Patrola.. Sledeće godine H-B su proizveli: Jogijevo veliko bekstvo, prvi crtani u Hana i Barbera superzvezdama 10, serija o 10 originalnih telefilm-ova napravljena na osnovu njihovih popularnih likova, uključujući i popularne specijale kao što je Džetsonsi upoznaju Kremenkove. Zbog ovoga, Hana i Barbera i Rubi i Spirs su bili razlozi finansijskih problema Taft Brodkastinga, koji je baš tad kupila Američka Finansijska Korporacija 1987. i promenila mu ime u Veliki Američki Brodkasting sledeće godine. H-B je odlučila da promeni svoj način rada i da pravi crtane filmove u studijima u Tajvanu, na Filipinima, i Japanu. Hanu i Barberu su usporavali zahtevi televizijskih stanica, uglavnom ABC, koji su insistirali na repriziranju Skubi Dua više puta, uključujući i crtaće Kapetan Pećinac i Džozi i Cica mace; to je uništavalo kreativnost, što je dovelo do toga da su mnogi scenaristi i animatori napustili studio u 1989. Odgovorili su na poziv od Varner braće koji su planirali da ožive svoj studio za animacije, odmah su napravili crtane filmove: Tini Tun Avanture i Anamanijaci. Tarnerova obnova 1990-te, zbog finansijske situacije, Hana i Barbera i Rubi i Spirs su stavljeni na prodaju. 1991, većinu biblioteke Hane i Barbere i Rubi i Spirsa je kupio Tarner Brodkasting. Turnerov predsednik zabave Skot Saša je izabrao čudan izbor da vodi studio u propadanju. Fred Seibert je direktor za brendiranje koji je napravio marketing i izbrendirao MTV i Nikolodeon i izmislio je program “Nik-noću”, ali nikada nije radio u produkciji crtanih filmova. On je odmah popunio prazninu koja je nastala zbog nedostatka animatora, scenarista i producenata, zaposlio je ljude kao: Pat Ventura, Donovan Kuk, Kreg Mekreken, Gendi Tartakovski, Set Mekfarlan, David Feis, Van Partibl, i Buč Hartman i novog vođu u produkciji Baza Potamkina. 1992, studio je promenio ime u H-B Produkcijska kompanija, a zatim ponovo promena naziva u Hana i Barbera crtaći. sledeće godine. Ranih 1990-ih, Hana i Barbera su napravili crtaće kao: Tom i Džeri deca, Drupi: Gospodar detektiva), Nove avanture kapetana Planete i Jo Jogi. Takođe su napravili crtaće koji su bili drugačiji od njihovih prethodnih izdanja, uključujući crtaće Budi se, skači i kotrljaj, Dva glupa psa, SVOT mačke i Pirati mračnih voda. Sredinom 1990-ih, Hana i Barbera i Kartun Netvork (koji je predstavio dosta njihovih crtaća novijoj publici) je pustio Seibertovu inovaciju, povratak u budućnost koncept kratkih crtaća Kakav-Crtać šou, koji je predstavio nove likove i na neki način promenio Hanu i Barberu zauvek. Prvi crtani film koji je nastao iz Kakav-crtać šoua je Gendi Tartakovskova Deksterova laboratorija. Drugi programi su ih sledili, uključujući i Džoni Bravo, Krava i Pile i Super devojčice, to su bile zadnje serije koje su koristile H-B logo: “Zvezda Padalica” (koji je prvo korišćen 1979). H-B su takođe napravili nekoliko filmova sa Skubi Duom (Vorner Braće) isto tako i novu seriju, Prave avanture Džonija Kvesta. Posle ujedinjenja Tarner Brodkastinga i Tajm Varnera 1996, Vlasnici su morali da dele studije u svom vlasništvu. Iako su bili pod istim vlasništvom, Hana i Barbera i Vorner braders. Animacija su radili odvojeno do 1998. Te godine Hana i Barbera zgrada je zatvorena i preseljena na plac Vorner Braders Animacije Šerman Oks, Los Anđeles, Kalifornija. Kartun Netvork Studio Kartun Netvork Studio je produkcijska kompanija osnovana 21. oktobra 1994. godine. Oko 1998, ime Hana i Barbera je počelo da nestaje sa crtanih filmova i počelo se zamenjivati sa imenom Kartun Netvork Studio. To je bilo zgodno crtaćima koji su se proizvodili izvan Hane i Barbere, ali je Kartun Netvork imao pomoć u produkciji, na primer a. k. a crtaći Ed, Ed i Edi, Kino Film` Majk, Lu i Og, i Kurios Pikčers` Ovca u velikom gradu, kao i crtaći koje je studio nastavljao da proizvodi: Grimove avanture Bilija i Mendi i Samuraj Džek i drugi Kartun Netvorkovi originalni crtaći. Ovo je zbog činjenice da je brend Kartun Netvork studio napravljen samo kako bi se napravila prva sezona Deksterove laboratorije (ironično, naziv brenda će se vratiti crtanom filmu kada se budu napravile nove epizode 2001). Kada je Vilijam Hana umro 22. marta, 2001, jedno doba je završeno. Zadnja zvanična Hana i Barbera produkcija je bila Skubi Du i Sajber trka, koj je distribuirala film i prenela zvaničnu produkciju Vorner Braders. Televizijskoj animaciji. Posle 2001. Animaciju i druge Kartun Netvorkove projekte je radio Kartun Netvork studio. Džozef Barbera je nastavio da radi za Vorner braders animaciju na projektima vezanim za Hanu i Barberu i Tom i Džeri sve do njegove smrti 18. decembra, 2006. Hana i Barbera ime se i dalje spominje na produkcijama starih H-B klasika kao što su Porodica Kremenko, Skubi Du i drugi, studio koji ih producira je Vorner braders. Animacija (ponekad se i Kartun Netvork pozabavio produkcijom tih crtaća); Većina crtanih filmova koje je pravila Hana i Barbera produkcija za Kartun Netvork sada je u vlasništvu kanala. Lista značajnijih Hana i Barbera produkcija 1950-te Rafov i Redijev Šou (1957, NBC) Haki i prijatelji (1958,) Piksi i Diksi i Gospodin Džinks (1958) Brzi Drov Mek rov (1959,) Snuper i Bleber (1959) Augi Dogi i Dogi Dedi (1959) Loopy De Loop (1959-1965, bioskopski kratak crtani film) 1960-te Porodica Kremenko (1960, ABC) Top Mačak (1961) Medvedić Jogi (1961,) Lale Gator (1962,) Porodica Džetsons (1962, ABC) Magila Gorila (1964,) Pankin` Maca & Mašmiš (1964) Rikošet Zeka & Drop a Long (1964) Džoni Kvest (1964, ABC) Hej tamo, to je medvedić Jogi! (1964, bioskopski dugometražni crtani film ) Atomski Mrav Tajna Veverica (1965, ABC) Skvidli Didli Petar Potamus i njegov magični leteći balon (1966,) Povetarko i Kijavko (1966) Jipi, Japi i Jahuuji (1966) Svemirski Duh i Dino dečak (1966, CBS) Čovek zvani kremenko (1966, bioskopski dugometražni crtani film) Čovek Ptica i Trio Galaksija (1967, NBC) Herkuloid (1967, CBS) Šazan (1967, CBS) Banana split sat avanture (1968, NBC) Uvrnute Trke (1968, CBS) Skubi Du (1969, CBS) 1970-te Džozi i Cica Mace (1970, CBS) Harlem Globetroter (1970) U pomoć!... to je Her Ber Banč! (1971, CBS) Neverovatni Čan i Čan Klan (1972, CBS) Sealab 2020 (1972, NBC) Džini (1973, CBS) Super Prijatelji (1973), ABC) Šarlotina mreža (1973, bioskopski dugometražni crtani film ) Brzi Bagi (1973) Porodica Adams (1973, NBC) Hongkong Fuji (1974, ABC) Novi Tom i Džeri/Grejp Ejp šou (1975, CBS) Skubi Du/Dajnomat sat (1976, ABC) Džaberdžav (1976, ABC) Skubijeva Sve zvezdana Smehijada (1977, ABC) Novi Popaj (1978, CBS) Fred i Barni upoznaju stvar (1979, NBC ) 1980-te Riči Rič/Skubi i Skrepi Du šou (1980, ABC) Štrumfovi (1981, NBC) Pak-man/Mali Nevaljalci/Riči Rič šou (1982, ABC) Priče Majci (1982, NBC) Pak-Man (TV serija) (1983, ABC) Snorkijevci (1984, NBC) Izazov GoBotsa (1984,) Paund Psi (1986, ABC) Kompletno Mentalne neadvanture Eda Grimlija (1988, NBC) 1990-te Džetsonsi: Film (1990, bioskopski dugometražni crtani film) Tom i Džeri deca (1990, ko produkcija sa Turner Entertejmentom, FOKS) Porodica Adams (druga animirana verzija) (1992, ABC) 2 Glupa psa (1993, TBS) SVOT Mačke (1993, TBS) Nove avanture Kapetana Planete (1993, TBS) Kakav-crtać šou (1994, Kartun Netvork) Prave Avanture Džonija Kvesta (1996, Kartun Netvork/TBS /TNT]]) Deksterova Laboratorija (1996, Kartun Netvork) Džoni Bravo (1997, Kartun Netvork) Krava i Pile (1997, Kartun Netvork) Super Devojčice (1998, Kartun Netvork) Hana i Barbera zvučni efekti Osim njihovih crtanih filmova i likova, Hana i Barbera su takođe bili poznati po svojoj opširnoj biblioteci zvučnih efekata. Osim običnih zvučnih efekata iz crtanih filmova (kao što su zvečke, flaute i drugi instrumenti), oni su takođe imali i poznate zvukove korišćene za transportovanje, kućne predmete, elemente i drugo. Kada su Hana i Barbera osnovali svoj studio 1957, napravili su dosta zvučnih efekata, a imali su ograničene izbore. Takođe su uzeli zvukove iz tada zatvorenog MGM-ovog studija za animacije. Do 1958, počeli su da šire i da dodaju više zvukova u svoju biblioteku. Pored toga su pravili dosta svojih zvukova, takođe su sakupili dosta zvukova iz drugih filmskih i studija za animacije, kao što je Univerzal Pikčers, Vorner braders. Animacija, pa čak i Volt Dizni Produkcija...