Guy de Maupassant 1-8 - Gi de Mopasan tvrd povez sa zlatotiskom Nakladni zavod Matice hrvatske, Zagreb 1985. vrlo dobro očuvane knjige, na rikni neznatno promenile boju od stajanja na polici 1-Bel-Ami - 431 str. malo oštećenje korice po rikni, sanirano da ne ide dalje 2- Dunda - 438 strana 3- Jaka kao smrt - 279 str 4- Jedan život - 314 str malo oštećenje korice po rikni, sanirano da ne ide dalje 5- Ljubavni sastanak - 246 str 6- Mont-Oriol - 320 str 7- Pierre i Jean - 193 str 8- Umiranje duše - 360 str

Aleksej Remizov 1 - 2 / Ribnjak & Sestre po krstu & Sat; Slovo Ljubve; 1979.god.; tvrd povez; 310 & 292 strane; (U ponudi su tri romana u dve knjige od A.Remizova; Izdavač je najavio Izabrana dela u šest knjiga, ali na žalost izašle su samo ove dve); (Knjige su kao nove);

1. Anri Alen-Furnije. `Veliki Mon.` Mostovi. Beograd: Nolit, 1964. 2. Žilijet Benzoni. `Marijana 1-3: Jedna Napoleonova zvijezda, I neznanac iz Toskane, Jason od četiriju mora / Juliette Benzoni.` Sabrana dela Miloša Crnjanskog 1-10. Rijeka: Otokar Keršovani, 1972. 505 str. ; 21 cm. 3. Andre Žid. `Kovači lažnog novca.` Savremeni strani pisci. 6, Beograd: Prosveta, 1961. 457 str. ; 20 cm. 4. Pjer Žan Žuv. `Paulina 1880.` Srpska književna zadruga. 446, Beograd: Srpska književna zadruga, 1973. 205 str. ; 19 cm 5. Viktor Igo. `Čovek koji se smeje.` Odabrana dela svetskih klasika 4, Beograd: Rad, 1964. 6. Pjer La Mir. `Mulen ruž : roman o životu Anrija de Tuluz-Lotreka.` Biblioteka Filmovanih romana. Beograd: Kosmos, 1954. 391 str. ; 20 cm 7. Pjer Šoderlo de Laklo. `Opasne veze.` Svetski klasici. 14, Beograd: Prosveta, 1963. 8. Mari-Madlen Lafajet. `Princeza de Klev / Gospođa de Lafajet ` Bestseler, 2005. 9. Fransoaz Sagan. `Dobar dan, tugo.` Zagreb: Naprijed, 1979. Ukupno 3.900 str. i 4,5 kg.

Poslednja želja Saga o Vešcu 1 Mač sudbine Saga o Vešcu 2 Krv vilenjaka Saga o Vešcu 3 Format 14,5 x 20,5 cm Povez Mek Broj strana 320, 368, 336 Štampa Crno bela Upoznajte Geralta, naočitog lovca bele kose i prodornog pogleda. Nadaleko je čuven zbog cinizma i nepoštovanja autoriteta, muževne privlačnosti i harizme. Ali on je i veštac, i svoje moći jača korišćenjem eliksira i redovnim vežbanjem. Takođe je briljantan borac i nemilosrdan ubica. Saga o vešcu, koju sačinjavaju dve zbirke pripovedaka i šest romana. Saga je postala bestseler ne samo u autorovoj rodnoj Poljskoj već i širom sveta. Prevedena je na brojne svetske jezike, a po njoj je snimljena TV serija i napravljena čuvena kompjuterska igra The Witcher.

Miroslav Krleža - komplet 6 knjiga , Sabrana djela - Hrvatski Bog Mars - Izlet u Rusiju - Evropa danas - Deset Krvavih godina - Eseji I - Eseji II Tvrd povez Miroslav Krleža (Zagreb, 7. juli 1893. – Zagreb, 29. decembar 1981.) je bio književnik i enciklopedista, po mnogima najveći jugoslavenski i hrvatski pisac 20. vijeka. Rođen u Zagrebu u građanskoj obitelji niže-srednjega socijalnoga statusa (razdoblje opisano u dojmljivoj prozi `Djetinjstvo u Agramu`), Krleža pohađa vojnu kadetsku školu u Pečuhu. Još od djetinjstva 1902-1903 je bio prijatelj sa Đurom Cvijićem.[1] Krleža od školskih dana pripada omladinskom revolucionarnom pokretu, kao jedan od intelektualnih vođa hrvatske ljevice.[1] Pripadao je krugu lijevih intelektualaca, kao Đuro Cvijić, August Cesarec, Kamilo Horvatin, Sima Miljuš. Prvi svjetski rat Neposredno uoči 1. svjetskoga rata, u doba Balkanskih ratova, Krleža pod utjecajem jugoslavenske ideologije bježi u Srbiju. Godine 1913. prekida vojni studij u peštanskoj Ludovicejskoj akademiji. Preko Pariza i Soluna dolazi u Srbiju s nakanom da bude dobrovoljac u srpskoj vojsci. Osumnjičen je kao špijun i srbijanske ga vlasti protjeruju. Vraća se u Austro-Ugarsku i u Zemunu biva uhićen na osnovi tjeralice Ludoviceuma. Godine 1915. mobiliziran je kao domobran i poslan na bojišnicu u istočnoj Europi (Galicija) gdje doživljuje Brusilovljevu ofanzivu. Na bojištu je kratko vrijeme, a ostatak rata provodi po vojnim bolnicama i toplicama zbog slaboga zdravstvenoga stanja, a i objavljuje prve književne i novinske tekstove. Period Kraljevine Po stvaranju Kraljevine SHS Krleža se, fasciniran Lenjinom i sovjetskom revolucijom, angažira u komunističkom pokretu novonastale države i razvija snažnu spisateljsku djelatnost: u to je doba, gotovo do Radićeva ubojstva, pisao srpskom ekavicom, kao i niz drugih hrvatskih pisaca (Šimić, Ujević, Cesarec, Majer, Cesarić, Donadini, Andrić..). Već je potkraj dvadesetih godina prošlog stoljeća dominantan lik u književnom životu jugoslavenske države, a neka od najsnažnijih ostvarenja na svim poljima (poezija, roman, drama, esej, memoarska proza, polemike i publicistika, novelistika) objavljuje u tridesetima, u vrijeme jačanja desnih i lijevih totalitarizama. Đuro Cvijić, jedan od najboljih Krležinih prijatelja iz detinjstva, ubijen u Staljinovim čistkama. Krleža postaje izrazito kritičan prema Staljinu u vreme velike čistke, kada je Staljin iskorijenio većinu stare boljševičke garde, i pobio jugoslovenske komuniste, Krležine prijatelje koji su potražili utočište u komunističkoj obećanoj zemlji. Rodoljub Čolaković je zapisao Krležine stavove o staljinskim proce­sima 1936. godine, prilikom razgovora u Krležinom stanu: Wikiquote „Još ljetos, kad smo razgovarali o procesu u Moskvi, Krleža je oštro osuđivao Staljinovu politiku. Pogotovu je bio oštar te večeri govoreći o nečovječnosti i političkoj štetnosti pogubljenja istaknutih ljudi Boljševičke partije i bliskih Lenjinovih suradnika. Upitao me: ’Ajde reci bi li Lenjin tako postupao sa onima koji ise s njim ne slažu, jer valjda ne vjeruješ da ima zrna istine u onome što je Višinski lajao na procesu. Zašto ih Staljin nije prognao u Sibir i učinio ih neškodljivim, nego im skida glave za izmišljene krivice?’[2]“ (Rodoljub Čolaković) Zgađen nad svim opcijama koje su bile na političko-ideološkom meniju – od liberalno-imperijalnih sila, preko nacističkog i fašističkog totalitarizma kojeg je dobro procijenio kao slijepu ulicu civilizacije do Staljinove diktature (početni entuzijazam o planiranom društvu socijalne i nacionalne pravde splasnuo je u srazu sa stvarnošću realsocijalizma), Krleža je 2. svjetski rat dočekao praktički usamljen i posvađen s prijašnjim sudruzima iz KPJ. Život u NDH Ubrzo nakon proglašenja NDH Miroslav Krleža biva od gestapa uhapšen, ispitivan i zlostavljan dok će u samom zatvoru biti vređan od uhapšenih komunista koji ga optužuju da je trockist. [3]. Na kraju zahvaljujući utjecajnim prijateljima Krleža neće biti pogubljen nego pušten tako da će po riječima Stanka Lasića on postati trajni NDH talac. [4]. Tokom prvog mjeseca NDH biva uhapšena i Krležina žena Bela koja će također biti puštena iz zatvora. Tokom sledeće 4 godine on živi povučeno u strahu za svoj život pod direktnom zaštitom ustaškog ministra Đure Vranešića dok njegova žena postaje jedna od najvećih tadašnjih kazališnih zvijezda. Od početka 1942 godine pa sve do kraja postojanja NDH dijela Miroslave Krleže su zabranjena, a do jedinog njegovog spominjanja u medijima dolazi krajem godine kada se on našao na popisu izbranih hrvatskih pisaca čija dijela će fašistička Italija prevesti na svoj jezik [5]. Prema memoarskim izvorima, partizani su željeli Krležu za potpredsjednika AVNOJ-e.[6] Nakon kapitulacije Italije Krleža biva priveden na sastanak s Pavelićem koji mu nudi razne najviše kulturne funkcije u državi što sve će on odbiti [7] i vratiti se u svoj de facto pritvor. Nakon propasti NDH i obnove Jugoslavije zahvaljujući svom utjecaju Krležinoj ženi Beli neće biti suđeno na `sudu časti`, ali on neće biti u stanju spasiti Đuru Vranječića koji je bio istovremeno NDH ministar i agent gestapa. [8] Period SFRJ Te 1945. godine u komunizam razočarani Krleža odmah ima prvi poratni susret s Titom koji mu kaže:`S tobom polemika neće biti, a partijski staž ti se priznaje od početka`. U tadašnjoj Jugoslaviji samo su ministri vanjskih poslova, policije i vojske i Krleža mogli doći Titu bez ikakve najave ili razloga kada god požele. Sve u svemu on je imao zamerke na novi jugoslovenski sistem, ali ga je bez obzira na to aktivno i iskreno podržavao. [9] Već 1946. godine Krleža je jedan od obnovitelja Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti čiji postaje podpredsednik, ali njegova dela se ne objavljuju zbog protivljenja dela partije na čelu s Đilasom. Odnos Ive Andrića i Miroslava Krleže bio je izrazito turbulentan, što se pogoršalo nakon što je Andriću uručena Nobelova nagrada. Iako su javno iskazivali poštovanje, Krleža se nerijetko kritički osvrtao na Andrića i njegov rad. Sve se menja ubrzo nakon rezolucije informbiroa kada zbog svojih predratnih književnih svesci njegov ugled u komunističkoj partiji naglo raste. U klimi liberalizacije on pokreće 1950. Jugoslavenski leksikografski zavod, današnji Leksikografski zavod Miroslav Krleža, čiji postaje predsednika, već 1952. godine nakon ljubljanskog referata kojim žestoko osuđuje književni smjer socijalističkog realizma on postaje nedodirljiva književna veličina. Ono što je u jugoslovenskoj politici bio Tito to je u književnosti od tada Krleža [10]. Godine 1967. potpisuje `Deklaraciju o nazivu i položaju hrvatskoga književnog jezika` (vidi Hrvatski jezik), što je dovelo do njegove ostavke u Centralnom komitetu SKH nakon hajke na `nacionalizam` izražen, navodno, u tom dokumentu. U doba Hrvatskoga proljeća simpatizirao je zahtjeve proljećara, no povukao se kad je postalo očito da je Tito odlučio slomiti hrvatski nacionalni pokret (jedina Krležina uspješna intervencija smanjivanje zatvorske kazne Tuđmanu). Do kraja života djeluje u Leksikografskom zavodu, a zadnje godine provodi narušenoga zdravlja i poluparaliziran. To je razdoblje Krležina života iscrpno prikazano u nekonvencionalnim višesveščanim monografijama njegova Eckermanna, Enesa Čengića.

Čovek bez svojstava 1-2 – Robert Muzil tvrd povez kao nove, vrh rikne kod knjige 1 jedva primetno iskrzan 2 knjige , tvrd povez, format 15,5 x 21 cm , ćirilica, 609 + 882 strane Ethos i Beoknjiga Beograd 2007 , Ovaj roman kao i druga dela Roberta Muzila (1880-1942), odlikuje jezička virtuoznost i misaona strukturalnost, koja ovog pisca svrstava u sam vrh evropske književnosti, i koja, možda više nego ikad ranije, imaju veoma izražen uticaj na tokove svetske književnosti. Premda još nije dovoljno istraženo, književno delo ovog vrhunski i svestrano obrazovanog pisca uzdiže ga u sam vrh najelitnijih pisaca XX veka. Skeptični kao i Muzilov junak, sami i bez smisla, pitamo se postoji li uopšte država čije godišnjice slavimo. Pošto je kušao sa svakog drveta saznanja, od onog davnog biblijskog, do poslednjeg, nihilističkog, koje pupi u drugoj polovini devetnaestog veka, zlokobno se rascvetava i obeležava ceo dvadeseti vek i ulazi u dvadeset prvi, moglo bi se reći da je današnji čovek u sličnoj situaciji u kojoj se nalazio Ulrih, glavni junak romana Roberta Muzila (1880–1942) „Čovek bez svojstava”. Skalu užasa i velikih vrednosti koje je prošao za dva ili više milenijuma, koju neki doživljavaju kao čovekov stalni napredak u visine, a drugi kao permanentni pad i još veći pad u svetski kal, učinili su od najinteligentnije vrste na zemlji biće koje je sve manje zainteresovano za svet oko sebe, biće koje se ne opredeljuje (jer su se svi izbori pokazali kao promašeni), koje zaviruje u svoju nutrinu, pokušavajući na nađe kakav-takav izlaz.

Odlično kao na slikama Artur Rembo Poezija Pesme Delo Žan Nikola Artur Rembo (franc. Arthur Rimbaud;[1][2]‍:423 Šarlvil, 20. oktobar 1854 — Marselj, 10. novembar 1891)[3] bio je francuski pesnik. Rembo je bio predstavnik pokreta dekadencije i imao jak uticaj na savremenu književnost, muziku i umetnost. Svoja najpoznatija dela je stvarao u kasnim tinejdžerskim godinama i zato ga je Viktor Igo opisao kao dete Šekspir. Bio je nemirnog duha, prešao preko tri kontinenta pre svoje smrti u 37. godini. Biografija[uredi | uredi izvor] Porodica i detinjstvo (1854—1891)[uredi | uredi izvor] Artur Rembo je rođen u provincijalnoj porodici srednje klase u Šarlvilu, u Ardenskoj oblasti, u severoistočnoj Francuskoj. Priča se da je njegovo detinjstvo bilo zapanjujuće, postoji mit po kome se nakon rođenja otkotrljao na pod sa jastuka na kome ga je dadilja ostavila i počeo da puzi ka vratima. Gospođa Rembo se prisećala da je, nakon što je Artura predala dadilji na čuvanje i vratila se iz nabavke, dadiljino dete bilo obučeno u odeću namenjenu Arturu i ležalo je u njegovoj kolevci, a Artur, go i prljav se veselo igrao u staroj škrinji za so. Kada je Artur imao šest godina, otac je napustio njihovu porodicu i majka je nastavila sama da vaspitava svoju decu. Zbog toga je Artur odrastao pod snažnim uticajem majke, stroge katolikinje, koja ih je odgajala u strogom i religioznom duhu. Njegova sestra bila je Izabel Rembo koja je nasledila njegovo imanje i čuvala njegova dela. Obrazovanje i tinejdžerske godine[uredi | uredi izvor] Strahujući od lošeg uticaja sredine na svoje sinove, gospođa Rembo je svoju porodicu preselila u Cours` d`Orleans i sama ih podučavala do njihove devete godine kada ih je poslala u lokalnu školu. U toku njihovog obrazovanja, strogo ih je kontrolisala i kažnjavala. Terala ih je da uče po sto stihova na latinskom, a ako bi pogrešno izrecitovali, uskratila bi im obroke. Kada je Artur imao devet godina napisao je protestni sastav o tome zašto ne želi da uči latinski u školi. On je osuđivao klasično obrazovanje kao put do dobro plaćenog radnog mesta i stalno pisao da će biti kapitalista. Dečacima nije bilo dozvoljeno da napuste majčinu blizinu i do njihove petnaeste odnosno šesnaeste godine ona ih je pratila do škole. Iako veoma individualne prirode, Artur je bio strastveni katolik poput svoje majke. Zbog ovoga su ga školski drugovi zvali prljavim malim licemerom, sale petit cagot. Do dolaska na College de Charleville njegovo čitanje se svodilo na Bibliju, ali je uživao u bajkama i pričama o raznim avanturama. Arturov tutor, koga je njegova majka unajmila nadajući se njegovj uspešnoj školskoj budućnosti, uspeo je da kod Artura probudi interesovanje za grčki, latinski i za francusku klasičnu književnost. Takođe ga je podstakao da piše originalne stihove na francuskom i latinskom jeziku. Prva Remboova pesma koja je odštampana je „Novogodišnji poklon siročadi“ (Les Etrennes des orphelines) i objavljena u izdanju Revue pour tous`s 2. januara 1870. Žorž Izambar, koji je stigao u Šarvil neposredno nakon objavljivanja pesme postao je Remboov mentor iz književnosti i veliki uzor. Prva pesma koju je pokazao Izambaru bila je Ofelija koja će kasnije biti deo antologija i jedna od Remboovih najboljih pesama. Nakon izbijanja francusko-pruskog rata i odlaska Izambara, Rembo je klonuo duhom, pobegao u Pariz, bio uhapšen i proveo u zatvoru nedelju dana. Krajem oktobra 1870. Remboovo ponašanje je postalo vidno provokativno i nekonvencionalno. Počeo je da pije, nepristojno se izražava, krao je knjige iz lokalnih radnji, i odbacio je svoj karakterističan uredni izgled puštajući dugu kosu. Bio je u kontaktu sa Izambarom i govorio mu o svojim osećanjima i doživljajima – „Patnje su nepodnošljive, ali moramo biti jaki, biti rođeni kao pesnici, a kao pesnika sam sam sebe prepoznao“. Širile su se glasine da se priključio Pariskoj komuni 1871. koju je opisao u pesmi L`orgie parisienne. Rembo i Verlen[uredi | uredi izvor] Remboov prijatelj Šarl Ogist Bretanj nagovorio ga je da piše Polu Verlenu, istaknutom pesniku simbolisti, pošto su pisma upućena drugim pesnicima ostajala bez odgovora. Rembo je poslao dva pisma Verlenu koja su sadržala nekoliko njegovih pesama, uključujući šokantnu `Le dormeur du Val` (Spavač u dolu). Verlen je bio oduševljen Remboovim stvaralaštvom i pozvao ga da dođe u Pariz. Remboa je opisao sledećim rečima: „Bio je kao pravo dete, bucmast i svež, sa velikim, koščatim, prilično nespretnim telom, koje kao kod svih adolescenata još uvek raste, sa veoma teškim ardenskim akcentom, skoro dijalektom, koji se dizao i spuštao kao da će da se prelomi“. Rembo i Verlen su započeli kratku i burnu aferu. Remboovo okrutno ponašanje je sablaznilo pariski književni milje. U septembru 1872. su zajedno otputovali u London, ali ovog perioda se Rembo kasnije sa žaljenjem sećao. Živeli su u velikom siromaštvu, jedva sastavljali kraj sa krajem tako što su podučavali i dopunjavali džeparac koji je Verlen dobijao od svoje majke. Krajem juna 1873. Verlen se vratio u Pariz zbog netrpeljivosti koja se javila između njega i Remboa, ali je uskoro počeo da tuguje zbog Remboovog odsustva. Poslao je telegram Rembou da se sastanu u Briselu, ali ovaj susret se nesretno završio. Međusobna netrpeljivost je rasla, svađe su bile neprestane i Verlen se prepustio opijanju. Kupio je revolver i municiju i u stanju opijenosti i besa ispalio dva hica u Remboa, koji je bio ranjen u levi ručni zglob. Rastali su se na železničkoj stanici u Briselu i u prvi mah Rembo nije podigao optužnicu protiv Verlena, smatrajući ranu za bezopasnu i površnu. Međutim Verlen je uhapšen zbog pokušaja ubistva, ispitivan o privatnim odnosima sa Remboom zbog tužbi koje je njegova žena podnela u vezi sa odnosom sa Remboom. Rembo je povukao tužbu, ali je sudija ipak osudio Verlena na dve godine zatvora. Rembo se vratio u Šarlvil, završio Boravak u paklu (Une Saison en Enfer), delo koje je uz Lotreamonova Maldororova pevanja inaugurisalo pesmu u prozi i izvršilo snažan uticaj na modernu poeziju dvadesetog veka. Putovanja[uredi | uredi izvor] Rembo i Verlen su se sreli poslednji put u Štutgartu 1875. nakon Verlenovog puštanja iz zatvora i njegovog preobraćanja u katolicizam. Rembo se do tada odrekao pisanja i odlučio da živi mirnim, radničkim životom. Bio je dobrovoljni vojnik holandske kolonijalne armije da bi besplatno otputovao na Javu. Uskoro je dezertirao i vratio se u Francusku. Decembra 1878. stigao je u Larnaku na Kipru, gde je radio za građevinsku firmu kao nadzornik kamenoloma. U Francusku se vratio zbog groznice, koja je dijagnostikovana kao tifusna. U Abisiniju je otputovao 1880. kao službenik u trgovačkoj agenciji. Živeo je sa urođeničkim ljubavnicama i samostalno trgovao kafom i oružjem. Februara 1891. počeo je da oseća velike bolove u kolenu, a tretman je bio bezuspešan. Morao je zbog lečenja da se vrati u Francusku i u bolnici u Marselju mu je amputirana desna noga. Post-operativna dijagnoza je bila rak. Nakon boravka u porodičnoj kući u Šarlvilu pokušao je da se vrati u Afriku, ali mu se na putu stanje pogoršalo i primljen je u bolnicu u Marselju, gde je nakon bezuspešne operacije i preminuo 10. novembra 1891. godine u 37-oj godini života. Odabrana dela[uredi | uredi izvor] Une saison en enfer (Boravak u paklu), 1873. Illuminations (Iluminacije), 1886. (Pretpostavlja se da je tekst napisan u periodu 1872—1873) Poésies complètes (Сабрани стихови), 1895. (Прво објављивање ранијих стихова) Akbas, Beyaz Arif. THE QUIET LIFE: A collection of photos and drawings of Arthur RİMBAUD. beyaz arif akbas. ISBN 978-1-4680-1801-1.

Miroslav Krleža: 1. Na rubu pameti. Sabrana djela Miroslava Krleže; Sv. 2. Sarajevo: Zora, 1954. 2. Povratak Filipa Latinovicza. Sabrana djela Miroslava Krleže; Sv. 3. Sarajevo: Zora, 1954. 3. Hrvatski bog Mars. Reč i misao. 79, Beograd: Rad, 1963. 4. Gospoda Glembajevi : drama u tri čina. Prosveta. 194, Beograd: Prosveta, 1968. 5. Deset krvavih godina i drugi politički eseji. Izabrana djela Miroslava Krleže : u deset knjiga. Beograd: Sloboda, 1977. 6. Poezija ; Balade Petrice Kerempuha. Izabrana djela Miroslava Krleže : u deset knjiga. Beograd: Sloboda, 1977. 7. O religiji. Sarajevo: Oslobođenje, 1982. 8. Veliki meštar sviju hulja. Izabrana djela Miroslava Krleže. Sarajevo: Oslobođenje, 1989. Omoti kao na slici, uglavnom je sve lepo očuvano osim „Velikog Meštera“. Ukupno 2,8 kg i 2.600 str.

58935) DOKTOR FAUSTUS 1 i 2 , Tomas Man , Nolit Beograd 1989 , Tomas Man je napisao svoj poslednji veliki roman, Doktor Faustus, tokom izgnanstva iz nacističke Nemačke. Iako je već imao dugačak niz remek-dela iza sebe, retrospektivno gledajući, ovo je roman za koji je on izgleda bio rođen. U modernoj verziji legende o Faustu, u kojoj kompozitor iz dvadesetog veka prodaje dušu đavolu zbog umetničke moći za kojom žudi, priča sjajno prepliće muziku, filozofiju, teologiju i politiku. Adrijan Leverkin je mlad talentovan kompozitor spreman da ide i do samog kraja kako bi postigao najveće visine uspeha. Ono što dobija jesu dvadeset četiri godine genija — godine sve neobičnijih muzičkih inovacija isprepletanih s progresivnim i destruktivnim ludilom. Sramotna alegorija odricanja Nemačke od sopstvene čovečnosti i njenog zagrljaja ambicije i nihilizma, Doktor Faustus je takođe duboka meditacija o umetničkom geniju. Opsesivno istražujući zlo u koje je pala njegova zemlja, Man uspeva u jedinom što je i mogao — u crtanju dimenzije tog zla. Njegov roman ima i istorijsku važnost i univerzalnost mita. 2 knjige ; tvrd povez, format 12,5 x 19 cm , zaštitni omot, zlatotisak,latinica,753 strane,

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! - King John - Henry IV, Part I - Henry IV, Part II - Two Gentlemen of Verona - The Comedy of Errors - Pericles Vilijam Šekspir (engl. William Shakespeare, kršten 26. aprila 1564, umro 23. aprila 1616)[1] bio je engleski pesnik i dramski pisac, koji se, prema više različitih izvora, smatra za najvećeg pisca na engleskom jeziku i dramaturga svetskog glasa. U literaturi, posebno starijoj, kod nas se za njega (i još nekoliko poznatih nosilaca, kao npr. Vilijam I Osvajač) koristi i stariji oblik transkripcije za ovo ime, Viljem. Opus Šekspirovih dela koja su sačuvana do danas sastoji se od 38 pozorišnih komada, 154 soneta, dve duge narativne i nekoliko drugih poema. Njegovi pozorišni komadi su prevedeni na mnoge žive jezike i prikazuju se svuda u svetu češće nego bilo koji drugi.[2] Šekspir je rođen i odrastao u Stratfordu na Ejvonu. Kad je imao 18 godina, venčao se sa En Hatavej (engl. Anne Hathaway), koja mu je rodila troje dece: Suzan i blizance Hamleta i Džudit. Između 1585. i 1592. započeo je uspešnu karijeru u Londonu kao glumac, pisac i suvlasnik glumačke družine „Ljudi lorda Čamberlena“, kasnije poznatiju kao „Kraljevi ljudi“. Vratio se u Stratford verovatno oko 1613. gde je umro tri godine kasnije. Malo pisanih svedočanstava je ostalo o Šekspirovom privatnom životu, te postoje mnogobrojna nagađanja oko njegove seksualnosti, verskih ubeđenja i da li su dela koja mu se pripisuju stvarno njegova.[3][4][5] Šekspir je najveći deo svog opusa napisao između 1590. i 1613. Njegova rana dela su uglavnom komedije i istorije, rodovi koje je on uzdigao do savršenstva do kraja 16. veka. Zatim je pisao tragedije do otprilike 1608. U tom periodu su nastali „Hamlet“, „Kralj Lir“ i „Magbet“, pozorišni komadi koji se ubrajaju u najbolje pozorišne komade na engleskom jeziku. U svom poznom periodu pisao je tragikomedije i sarađivao sa ostalim dramskim piscima. Mnoga od njegovih dela su bila objavljena još za njegovog života u izdanjima različitog kvaliteta i tačnosti. Godine 1623. dvojica njegovih kolega objavila su „Prvi folio“, zbirku njegovih dramskih dela koja su uključivala sve osim dve drame koje su u novije vreme priznate kao Šekspirove. Šekspir je bio ugledan pesnik i pozorišni pisac još za života, ali njegova reputacija nije dostigla današnje razmere pre 19. veka. Romantičari su naročito isticali Šekspirovu genijalnost, a viktorijanci su ga slavili gotovo kao idola.[6] Od 20. veka, Šekspirova dela se stalno prikazuju u različitim kulturnim i političkim kontekstima širom sveta Izvori na srpskom jeziku Šekspira navode pod više identičnih imena — Vilijam, Vilijem i Viljem. Ipak, svi jednako prenose njegovo prezime, koje samo po sebi predstavlja ukorenjen oblik. Prema savremenom engleskom izgovoru, na kojem su bazirana pravila transkripcije imena iz ovog jezika, prenos prezimena Shakespeare /ʃeiks.ˈpi.ər/ bio bi Šejkspir. Da je oblik ukorenjen, pokazuje rečnik dat uz Pravopis srpskoga jezika Matice srpske izdat 2010. Knjiga na strani 505. navodi: Šekspir (engl. Shakespeare). To znači da će svako sa ovim prezimenom u srpskom biti Šekspir, a ne Šejkspir.[7] Transkripcija imena je, pak, složenija. Primera radi, izdavačka kuća Laguna u svojim izdanjima upotrebava oblik Vilijam.[8] Isti oblik upotrebljava i prof. dr Zona Mrkalj, profesorka metodike nastave književnosti i srpskog jezika na Filološkom fakultetu u Beogradu i autor knjige Koliko poznaješ književnost?. Oblik Vilijem upotrebljava Čitanka sa književnoteorijskim pojmovima za prvi razred gimnazije koju je 2011. u Beogradu izdao Zavod za udžbenike. Knjigu je odobrio Prosvetni savet Republike Srbije.[9] Ista izdavačka kuća u lektiri (knjigama određenim po nastavnom planu) koristi oblik Viljem. Vilijem koriste i Delfi knjižare.[10] Prvi oblik koriste još i Evrođunti, dečja izdavačka kuća JRJ i drugi. Jotovani oblik Viljem sem ZUNS-a u lektiri koriste prvenstveno stariji izdavači — Srpska književna zadruga, Knjige za školu, Knjiga-komerc, Kultura Beograd... Normativistički gledano, sistemska transkripcija (sistem preuzet iz transkripcionih rečnika Tvrtka Prćića) prema izgovoru /ˈwɪljəm/ bila bi Vil(i)jam. Međutim, Pravopis srpskoga jezika na strani 280. navodi: Vilijem (engl. William), bolje nego trad. Viljem (osim za ličnosti koje su se u tom obliku odranije ustalile u srp. kulturi). Dakle, savremeni nosioci ovog imena trebalo bi da nose ime Vilijem, dok bi istorijski pojedinci nosili jotovani oblik Viljem. U konkretnom slučaju, ovome se pridodaje i odrednica malo ispod prethodno pomenute: Viljem (Šekspir), v. Vilijem.[7] Nije jasno da li P10 normira Viljem (Šekspir) kao tradicionalni i uobičajeni oblik, ili sugeriše da bi bi ipak bilo bolje Vilijam (odnosno Vilijem). Vilijam Šekspir je bio sin Džona Šekspira, uspešnog rukavičara rodom iz Sniterfilda, i Meri Arden, kćerke uglednog zemljoposednika.[11] Rođen u Stratfordu na Ejvonu, a kršten je 26. aprila 1564. Smatra se da je rođen 23. aprila na dan sv. Đorđa.[12] Bio je treće od osmoro dece i najstariji preživeli sin.[13] Iako ne postoje pisani dokazi o ovom periodu, većina biografa se slaže da je Šekspir išao u osnovnu školu u Stratfordu,[14][15][16] 1553. godine, koja je bila besplatna,[17] na oko pola milje od kuće. Ne zna se u kojoj meri su osnovne škole bile kvalitetne u elizabetansko doba, ali se zna da je u ovoj školi Šekspir dobio solidno znanje iz latinske gramatike i literature.[18][19][20][21] Kad je napunio 18 godina, Šekspir se oženio sa En Hatavej koja je tad imala 26 godina. Dozvola za venčanje je izdata 27. novembra 1582. Dva suseda Hetveja su garantovala da nije bilo razloga koji bi mogli da onemoguće to venčanje.[22]Venčanje se verovatno održalo na brzinu, jer je vusterski zvaničnik dozvolio da se bračni zaveti pročitaju samo jednom umesto tri puta kako je to tad bio običaj.[23][24] Anina trudnoća je mogla da bude razlog za to. Šest meseci kasnije, rodila je kćerku, Suzanu, koja je krštena 26. maja 1583.[25] Blizanci, Hamnet i Džudit, rodili su se dve godine kasnije i bili su kršteni 2. februara 1585.[26] Hamnet je umro iz nepoznatih razloga kad je imao 11 godina i sahranjen je 11. avgusta 1596.[27] Nakon rođenja blizanaca, ima veoma malo pisanih podataka o Šekspiru sve do 1592. godine, kada se pominje kao član Londonskog pozorišta. Ovaj nepoznati deo Šekspirovog života između 1585. i 1592. stručnjaci nazivaju Šekspirovim „izgubljenim godinama“.[28]Biografi, pokušavajući da rasvetle ovaj period Šekspirovog života, naišli su na mnoge apokrifne priče. Nikolas Rou (engl. Nicholas Rowe), Šekspirov prvi biograf, naišao je na priču da je Šekspir morao da pobegne iz grada za London jer su ga gonili zbog lovokrađe jelena.[29][30] Druga priča iz 18. veka je bila da je Šekspir započeo svoju pozorišnu karijeru timareći konje vlasnika pozorišta u Londonu.[31] Džon Obri je našao podatak da je Šekspir bio seoski učitelj.[32] Neki stručnjaci iz 20. veka smatraju da je Šekspir verovatno radio kao učitelj za Aleksandra Hogtona iz Lankašira, katoličkog zemljoposednika koji je naveo izvesnog Vilijema Šejkšafta u svom testamentu.[33][34] Međutim, ne postoje sigurni dokazi da su te priče istinite. Ne zna se kada je tačno Šekspir počeo da piše, ali aluzije savremenika i beleške o predstavama pokazuju da je nekoliko njegovih pozorišnih komada bilo na sceni pre 1592. godine.[37] Bio je dovoljno poznat u Londonu da bi ga u novinama napao drugi dramaturg, Robert Grin. Grinov napad je prvo pominjanje Šekspira kao dramaturga. Biografi pretpostavljaju da je prve korake u pozorištu mogao da napravi u bilo kom trenutku između 1580. i Grinovog napada.[38][39][40] Od 1594. Šekspirovi pozorišni komadi su se prikazivali samo u izvođenju „Ljudi lorda Čemberlena“, glumačke družine čiji su vlasnici bili nekoliko glumaca među kojima je bio i Šekspir, koja je uskoro postala vodeća glumačka družina u Londonu.[41] Nakon smrti kraljice Elizabete 1603. godine, družinu će pod zaštitu uzeti sam kralj, a sama družina će onda promeniti ime u „Kraljevi ljudi“.[42] Godine 1599. nekoliko glumaca iz družine podigli su svoje sopstveno pozorište na južnoj obali Temze i nazvali ga Gloub (engl. Globe). Godine 1608. ista grupa glumaca je kupila pozorište Blekfrajers indor. Dokumenti o Šekspirovim kupovinama i investicijama govore da se on prilično obogatio sa ovom družinom.[43] Godine 1597. kupio je drugu po veličini kuću u Stratfordu, a 1605. je uložio novac u parohiju u Stratfordu.[44] Neki od Šekspirovih pozorišnih komada bili su objavljeni u kvarto izdanjima iz 1594.[45] Do 1598. njegovo ime je počelo da se pojavljuje na naslovnim stranama i bilo je ono što je privlačilo publiku.[46][47] Šekspir je nastavio da glumi u svojim i tuđim pozorišnim komadima i nakon postignutog uspeha kao dramaturg. Ben Džonson u svojim Radovima iz 1616. godine ga pominje kao glumca u nekoliko svojih dela.[48] Međutim, 1605. njegovo ime se više ne nalazi na listama Džonsonovih glumaca, tako da biografi uzimaju tu godinu kao godinu kad je Šekspir prestao da se bavi glumom.[49] Prvi folio iz 1623. godine, međutim navodi Šekspira kao „glavnog glumca u ovim pozorišnim komadima“, iako se ne zna tačno koje je uloge imao.[50] Godine 1610. Džon Dejvis iz Herforda je napisao da je „dobri Vil“ odigrao „kraljevski svoju ulogu“.[51] Godine 1709. Rou je tvrdio da je Šekspir igrao duha Hamletovog oca.[30] Kasnije priče tvrde da je takođe igrao Adama u „Kako vam drago“ i hor u „Henriju V“[52][53] iako stručnjaci sumnjaju u tačnost ove informacije.[54] Šekspir je tokom svoje pozorišne karijere živeo između Londona i Stratforda. Godine 1596. Šekspir je živeo u parohiji sv. Helene, Bišopsgejtu, severno od Temze.[55] Do 1599. preselio se u Sautvark, kada je njegova družina izgradila Gloub.[56] Godine 1604. opet se preselio severno od reke, u zonu Katedrale sv. Pavla gde je bilo mnogo lepih kuća. Tamo je iznajmljivao sobu od francuskog hugenota, Kristofera Montžoja koji je pravio perike i drugu opremu. Nakon 1606—7. godine, Šekspir je napisao nešto manje pozorišnih komada i nijedan od tih komada mu nije bio pripisan nakon 1613.[57] Njegova poslednja tri komada bila su kolaboracije, verovatno sa Džonom Flečerom,[58] koji ga je nasledio na mestu dramaturga u pozorištu Kraljevi ljudi.[59] Rou je bio prvi biograf koji je odbacio tradicionalno mišljenje da se Šekspir povukao u Stratford nekoliko godina pre svoje smrti,[60] ali povlačenje od bilo kakvog rada u to doba je bila prava retkost,[61] i Šekspir je nastavio da i dalje odlazi povremeno u London.[60] Godine 1612. pozvan je na sud u svojstvu svedoka u procesu brakorazvodne parnice Montžojeve kćerke, Meri.[62][63] U martu 1613. godine, kupio je kuću u parohiji Blekfrijars,[64]a od novembra 1614. bio je u Londonu nekoliko nedelja sa svojim zetom, Džonom Holom.[65] Šekspir je umro 23. aprila 1616.[66]i za sobom ostavio svoju ženu i dve kćerke. Suzana se udala za doktora Džona Hola, 1607.[67] godine, a Džudit za Tomasa Kinija, vinara, dva meseca pre nego što je Šekspir umro.[68] U svom testamentu, Šekspir je ostavio veliki deo svog imanja svojoj starijoj kćerci, Suzani.[69] Uslov je bio da ga ona prenese na svog prvorođenog sina.[70] Kinijevi su imali troje dece i sve troje je umrlo.[71][72] Holovi su imali jednu kćerku, Elizabet, koja se udala dva puta ali je umrla bez dece 1670. godine, čime se direktna linija Šekspirovih ugasila.[73][74] Šekspirov testament skoro da i ne pominje njegovu ženu, Anu, koja je verovatno imala pravo na trećinu nasledstva. Šekspir je bio sahranjen u Crkvi sv. Trojstva dva dana nakon što je umro.[75][76] Nešto pre 1623. godine podignut mu je spomenik na severnom zidu. Na posvetnoj ploči se poredi sa Nestorom, Vergilijem i Sokratom Postoje četiri perioda u Šekspirovoj stvaralačkoj karijeri.[78] Do 1590. pisao je uglavnom komedije pod uticajem rimskih i italijanskih uzora i istorijske drame bazirane na narodnoj tradiciji. Drugi period je počeo oko 1595. sa tragedijom Romeo i Julija i završio se 1599. sa Julijem Cezarom. Tokom ovog perioda, napisao je ono što se smatra njegovim najboljim delima. Od otprilike 1600. do 1608. Šekspir je uglavnom pisao samo tragedije i ovaj period se naziva njegovim „tragičnim periodom“. Od 1608. do 1613. pisao je tragikomedije koje se još zovu i romanse. Prva zabeležena dela su Ričard III i tri prva dela Henrija VI, koje su napisane početkom devedesetih godina 16. veka. Veoma je teško odrediti tačan datum nastanka Šekspirovih komada.[79][80] Stručnjaci smatraju da Tit Andronik, Komedija nesporazuma, Ukroćena goropad i Dva plemića iz Verone takođe pripadaju ovom periodu.[81][79] Njegove istorijske drame koje su dosta crpele teme iz „Hronike Engleske, Škotske i Irske“ autora Rafaela Holinšeda iz 1587,[82] dramatizuju korumpiranu vladavinu i tumače se kao opravdanje porekla dinastije Tjudor.[83] Kompozicija ovih dela je bila pod uticajem elizabetanskih dramaturga, naročito Tomasa Kida i Kristofera Marloua, kao i srednjovekovnom dramom i Senekinim pozorišnim delima.[84][85][86] Komedija nesporazuma je bazirana na klasičnim modelima, dok se izvori za Ukroćenu goropad nisu našli, iako je povezana sa drugom, istoimenom dramom i moguće je da je nastala na osnovu narodne priče.[87][88] Kao i Dva plemića iz Verone, u kojoj se pojavljuju dva prijatelja koja odobravaju silovanje,[89] takođe i priča o ukroćenju nezavisnog ženskog duha od strane muškarca ponekad zabrinjava moderne kritičare i reditelje.[90] Šekspirove rane klasične i komedije pod italijanskim uticajem sa duplim zapletima i jasnim komičnim sekvencama bile su prethodnica romantičnoj atmosferi njegovih najboljih komedija.[91] San letnje noći je domišljata mešavina ljubavne priče, magije, i komičnih scena u kojima učestvuju ljudi iz nižih slojeva.[92] Šekspirova sledeća komedija, Mletački trgovac, sadrži portret osvetoljubivog pozajmljivača novca, Jevrejina Šajloka, koja predstavlja svedočenje o elizabetanskoj eri, ali koja u isto vreme modernoj publici može izgledati rasistička. Domišljatost i igre reči u „Mnogo buke ni oko čega“,[93] šarmantna ruralna scena u „Kako vam drago“, i živopisno provodadžisanje u „Bogojavljenskoj noći“, zaokružuju Šekspirov ciklus velikih komedija.[94] Nakon lirskog „Ričarda II“, napisanog gotovo u potpunosti u stihu, Šekspir uvodi proznu komediju u istorijske drame u kasnim devedesetim 16. veka (Henri IV, prvi i drugi deo i Henri V). Njegovi likovi postaju kompleksniji i osećajniji, komične i ozbiljne scene se smenjuju, proza i poezija takođe, čime postiže narativnu raznovrsnost svog zrelog doba.[95] Ovaj period počinje i završava se sa dve tragedije: „Romeo i Julija“,[96][97] čuvena romantična tragedija i „Julije Cezar“, bazirana na prevodu Plutarhovih Paralelnih života iz 1579, koji je uradio sir Tomas Nort, i kojom je uveo novu vrstu drame. Šekspirov takozvani „tragični period“ trajao je od 1600. do 1608. godine mada je takođe pisao i tzv. „problematične komade“ — Ravnom merom, Troil i Kresida, Sve je dobro što se dobro svrši — tokom ovog perioda, a takođe je pisao tragedije i ranije.[100][101] Mnogi kritičari veruju da Šekspirove najbolje tragedije predstavljaju ujedno i vrhunac njegove spisateljske umešnosti. Junak prve njegove tragedije, Hamlet, bio je predmet diskusija više nego bilo koji drugi Šekspirov lik, verovatno zbog svog monologa: „Biti ili ne biti, pitanje je sad“.[102] Za razliku od introvertnog Hamleta, čiji je fatalni usud njegova neodlučnost, junaci sledećih tragedija, Otelo i Kralj Lir, nalaze svoju propast u ishitrenim sudovima koji se na kraju pokazuju kao pogrešni.[103] Zapleti u Šekspirovim tragedijama se često zasnivaju na fatalnim greškama i usudima koji poremete normalan sled događaja i unište junaka i one koje voli.[104] U „Otelu“, zlobni Jago podbada Otelovu ljubomoru do te mere da Otelo na kraju ubija svoju nevinu suprugu koja ga voli.[105][106] U „Kralju Liru“, stari kralj počinio je tragičnu grešku kad se odrekao svih prava i na taj način prouzrokuje scene koje vode direktno ka ubistvu njegove kćerke i mučenju slepog vojvode od Glostera. Prema kritičaru Franku Kermodu, „drama svojom surovošću muči i svoje likove i publiku.[107][108][109]“ U Magbetu, najkraćoj i najnabijenijoj tragediji,[110] nekontrolisani napad ambicije podstiče Magbeta i njegovu ženu, ledi Magbet da ubiju kralja i uzurpiraju presto, da bi ih na kraju uništio osećaj griže savesti.[111] U ovom komadu, Šekspir tragičnoj strukturi dodaje i natprirodni elemenat. Njegove poslednje velike tragedije, „Antonije i Kleopatra“ i „Koriolan“, sadrže neke od najboljih Šekspirovih stihova, a T. S. Eliot, pesnik i kritičar, smatra ih Šekspirovim najuspešnijim tragedijama.[112][113][114] U svom poslednjem periodu, Šekspir je pisao ljubavne drame ili tragikomedije i iz tog perioda datiraju tri važnija pozorišna komada: „Cimberin“, „Zimska priča“ i „Bura“, kao i drama u kojoj se pojavljuje kao koautor: „Perikle, tirski princ“. Manje crne tragedije, ova četiri pozorišna komada su ozbiljnijeg tona nego one iz devedesetih godina 16. veka, ali završavaju se pomirenjem i oproštajem potencijalno tragičnih greški.[115] Neki kritičari vide promenu tona kao dokaz smirenijeg pogleda na svet, ali to nije moglo mnogo da utiče na modu u pozorištu tog doba.[116][117][118] Šekspir je sarađivao u druga dva pozorišna komada, „Henri VIII“ i „Dva plemenita rođaka“, (engl. The Two Noble Kinsmen,) verovatno sa Džonom Flečerom.[119] Predstave Nije sasvim jasno za koje glumačke družine je Šekspir napisao svoje prve pozorišne komade. Naslovna strana izdanja „Tita Andronika“ iz 1594. godine otkriva nam da su tu dramu izvodile tri različite glumačke trupe.[120] Nakon kuge koja je harala između 1592. i 1593, Šekspirove komade je izvodila njegova sopstvena družina u pozorištima u Šordiču severno od Temze.[121] Londonci su hrlili tamo da vide prvi deo „Henrija IV“. Kad je izbio sukob sa gazdom pozorišta, družina je srušila pozorište Teatar i od ostataka napravila Glob teatar, prvo pozorište koje su glumci napravili za glumce na južnoj obali Temze u Sautvarku.[122][123] Glob se otvorio u jesen 1599. godine, a prva predstava koja je bila prikazana bio je Julije Cezar. Mnogi Šekspirovi veoma poznati komadi su pisani baš za Glob teatar, kao npr. „Hamlet“, „Otelo“ i „Kralj Lir“.[123][124] Pošto su Ljudi lorda Čemberlena promenili ime u Kraljevi ljudi 1603, uspostavili su specijalan odnos sa novim kraljem Džejmsom. Iako nema mnogo pisanih svedočanstava o predstavama, Kraljevi ljudi su izvodili sedam Šekspirovih komada na dvoru između 1. novembra 1604. i 31. oktobra 1605. godine, uključujući dve predstave Mletačkog trgovca.[53] Nakon 1608. godine, igrali su zimi u zatvorenom Blekfrijars teatru, a leti u Glob teatru.[125] Zatvorena scena kombinovana sa jakobskom modom teških kostima, dozvolila je Šekspiru da uvede savršenije scenske naprave. U Cimbelinu, na primer, Jupiter se spušta s neba uz gromove i munje, jašući na orlu: baca munju i duhovi padaju na kolena.[126][127] Šekspirovoj glumačkoj družini pripadali su i Ričard Berbidž, Vilijem Kemp, Henri Kondeč i Džon Heminges. Berbidž je igrao glavne uloge na premijerama mnogih Šekspirovih dela, uključujući Ričarda III, Hamleta, Otela i Kralja Lira.[128] Popularni komičar Vil Kemp igrao je slugu Pitera u „Romeu i Juliji“, a u „Mnogo buke ni oko čega“ igrao je Dogberija.[129][130] Na prelasku iz 16. u 17. stoleće, zamenio ga je Robert Armin, koji je igrao likove kao što su Tačstoun u „Kako vam drago“, i lude u „Kralju Liru“.[131] Godine 1613. ser Henri Voton je zabeležio da je Henri VIII „bio postavljen u izuzetnim uslovima sa puno pompe i ceremonijalnosti“.[132] Dana 29. juna izbio je požar u kom je Glob bio uništen do temelja...

SABRANA DELA OCUVANE VRLO DOBRO 4,,,tragovi vremena spolja i sa strane,,unutra vrlo dobro ocuvane,,verovatno vecinom i necitane SPOLJA KAO NA SLIKAMA TVRDE KORICE,,,1983 Nakladni zavod Matice hrvatske 1. PROZA I - proza 1929-1935, dani gnjeva 1936, proza 1936-1940 2. PROZA II -pisci, knjige, časopisi, razmatranja, reportaže 3. PROZA III -o filmu,razgovori,polemike,izjave,eseji i ocjene 4. PJESME I PREPJEVI 5. PISMA a-3

Izdavač: Margo-art, Beograd Povez: mek 1. ČOPOR, br. str. 196 2. ZA ČAST I SLAVU, br. str. 258. 3. KROZ VATRU I VODU, br. str. 240. Knjiga Kroz vatru i vodu ima ostecenu koricu u gornjem uglu - vidi se na slikama, dolepljena je dopuna toga dela , podkorica od te knjige malo zacepljena(vidi slike), ostalo ocuvano k10+

Delimican komplet knjiga Branka Copica, ima 11 od ukupno 14 knjiga. Ovaj komplet je zapravo fototipsko izdanje izdanja iz 1975. Generalno jako lepo ocuvane knjige, jedna samo ima potpis, ostale sve su ciste, unutrasnjost odlicna, spolja poneka malo izbledela. Generalna ocena knjiga je 5-. 1. Bojovnici i bjegunci 2. Ljubav i smrt 3. Stari nevjernik 4. Prolom 5. Dozivljaji Nikoletine Bursaca, Ne tuguj bronzana strazo (ima potpis na predstrani) 6. Gluvi barut 7. Odumiranje medjeda 8. Osma ofanziva 11. Bosonogo djetinjstvo 12. Odumiranje medjeda 14. Delije na Bihacu Prosveta, Svjetlost, Veselin Maslesa 1981 Besplatna dostava se vrši putem Pošte i to kao CC paket (dostava na kućnu adresu). Ukoliko želite neki drugi skuplji način dostave razlika u ceni se doplaćuje.

Missions dangereuses et services secrets agents, espions et soldats durant la seconde guerre mondiale tomes 1 et 2 Publisher: Reader's digest (1974) Language: French Hardcover KNJIGE SE PRODAJU U STANJU KOJE JE PRIKAZANO NA SLIKAMA !!! ________________________________________________________ Stanje vrlo dobro-prihvatljivo, knjiga je pogodna za čitanje, ima manje znakove korišćenja ili starenja, požuteli listovi. Delo je kompletno, bez nedostajućih strana. polovno sa vidljivim znacima korišćenja

Autor - osoba Murakami, Haruki, 1949- = Murakami, Haruki, 1949- Naslov Ubistvo Komtura. 1–2, Ideja se ukazuje / Metafora se kreće Haruki Murakami ; s japanskog prevela Nataša Tomić Jedinstveni naslov Kishidancho goroshi. ǂDai ǂ1bu, ǂArawareru ǂidea hen. srpski jezik Vrsta građe roman URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 2018 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Geopoetika, 2018 (Zemun : Birograf) Fizički opis 414 str. ; 436 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Tomić, Nataša, 1968- = Tomić, Nataša, 1968- Zbirka ǂEdicija ǂSvet proze / [Geopoetika, Beograd] ISBN 978-86-6145-297-0 (broš.) Napomene Prevod dela: Kishidancho goroshi. Dai 1 bu, Arawareru idea hen Kishidancho goroshi. ǂDai ǂ2bu, Utsurou metafa hen Tiraž 1.000 Na presavijenom delu kor. lista beleška o autoru. „Ako imate želju da počnete da čitate Murakamijeva dela, najbolje krenite od ove knjige.` – Asahi šimbun Već je u ovom prvom delu romana jasno da je Murakami u Ubistvu Komtura uspeo da objedini gotovo sve glavne i prepoznatljive osobenosti svog pisanja uz duboke, slojevite i dalekovide opservacije o savremenom svetu. Glavni junak je slikar, portretista na glasu, koji se posle razvoda povlači u vikendicu svog druga čiji je otac poznati slikar starije generacije. Jednog dana na tavanu pronalazi skrivenu sliku „Ubistvo Komtura`, koja u tradicionalnom japanskom stilu prikazuje istoimenu scenu iz Mocartove opere Don Đovani. Njegov izolovan život u divljini biće od tog trenutka ispunjen brojnim misterijama, nesvakidašnjim susretima i čudesnim otkrićima. Ovo je knjiga o vremenu – o naporu glavnog junaka da „dovede vreme na svoju stranu` u nameri da ono „postane njegov saveznik` – i o istini, odnosno o nemogućnosti da tragamo za istinom, jer je danas „istina predstava, a predstava je istina`. Možda ipak najznačajnije – ovo je knjiga o stvaranju i razumevanju umetničkog dela, o davanju i primanju, o razmeni. Pitanje za umetnike – Ima li umetničkog dela ako se „čuvamo u stvaranju`? A poruka za uživaoce umetnosti – „skrivena značenja i metafore ne treba objašnjavati rečima. Treba ih shvatiti`. Da dodamo – treba se prepustiti. To upravo traži od čitaoca ovaj roman. „Murakamijev novi roman je opčinjavajući.` – Algemajne cajtung U prvom delu romana glavni junak, slikar, tokom privremenog boravka u kući poznatog japanskog umetnika, na tavanu otkriva njegovu skrivenu sliku Srećom po čitaoce, napisala je i drugi roman „Ubistvo Komtura`, koja prikazuje istoimenu scenu iz opere Don Đovani. Time se pokreće nezaustavljivi sled misterioznih događaja koji će glavnog junaka u ovom drugom delu odvesti na neobično putovanje izvan granica realnosti, a čitaoca u neponovljivu, uzbudljivu avanturu. Dok „slušamo` brojne muzičke numere i „isprobavamo` najrazličitije ukuse japanske kuhinje, pronalazimo i odgovore na pitanja o tome šta će ostati iza svakog od nas, da li i koliko naš život zavisi od naših odluka, odnosno u kojoj meri neki nepoznati ljudi i naizgled nama nebitna zbivanja mogu menjati njegov tok i nas same. Kroz prizmu pojmova vreme i kauzalnost autor piše o velikim istorijskim temama – sukobima naroda i ratovima, ali i donosi ličnu priču junaka koji prelazi težak put od Prošlog Ja do Sadašnjeg Ja, od Sveta metafora do Stvarnog sveta, od Ništavila do Postojanja, utičući na druge, ali otkrivajući na tom putu samog sebe, sopstvene istine i želje. Ubistvo Komtura, svojevrstan omaž Velikom Getsbiju, kako je sam autor istakao, roman je o ljubavi, usamljenosti i umetnosti, čija je prepoznatljivo murakamijevska uloga da osvetljava „druge svetove`. Ovog puta on balansira na granici iracionalne stvarnosti i realističnih snova, jer se stvarnost – i ova naša i ona piščeva – otela kontroli pa realnije deluje ono što nam stiže iz snova. Jasna Novakov Sibinović Haruki Murakami, jedan od najpoznatijih savremenih japanskih i svetskih pisaca, rođen je 1949. godine u Kjotu (Japan). Dobitnik je više prestižnih književnih nagrada, među kojima su i nagrada „Franc Kafka`, nagrada za kratku prozu „Frenk O’Konor` – najznačajnija međunarodna nagrada ovog žanra, nagrada „Jerusalim` za slobodu pojedinca u društvu – najveće priznanje koje se u Izraelu dodeljuje stranim autorima, i danska književna nagrada „Hans Kristijan Andersen`. Do sada je objavio, među ostalim, romane: Fliper (1973), Slušaj pesmu vetra (1979), Potera za ovcom (1982), Okorela zemlja čuda i Kraj sveta (1985), Norveška šuma (1987), Igraj Igraj Igraj (1988), Južno od granice, zapadno od sunca (1992), Hronika ptice na navijanje (1994), Sputnik ljubav (1999), Kafka na obali mora (2002), Kad padne noć (2004), 1Q84 u tri toma (2009), Bezbojni Cukuru Tazaki i njegove godine hodočašća (2013) i Ubistvo Komtura (2017); knjige priča: Ponovni napad na pekaru (1993), Posle potresa (2000), Tokijske misterije (2005), Muškarci bez žene (2014) i Prvo lice jednine (2020); knjigu sećanja O čemu govorim kad govorim o trčanju (2007); knjigu eseja Pisac kao profesija (2015) i dokumentarističku knjigu Metro (1997/98). Prevodio je na japanski Ficdžeralda, Karvera, Irvinga, Selindžera i druge američke pisce. Nakon višegodišnjih perioda provedenih u Americi i Evropi, sada živi u Japanu, a angažovan je kao gostujući profesor na Univerzitetu Prinston u SAD. MG107

1. Ivan Sergejevič Turgenjev. `Lovčeve beleške / I. S. Turgenjev.` Novi Sad: Matica srpska, 1948. 2. Aleksandar Puškin. `Drame ; Poeme ; Pesme.` Svetski klasici. 12, Beograd: Prosveta, 1963. 3. Fjodor Mihajlovič Dostojevski. `Poniženi i uvređeni.` Odabrana dela svetskih klasika. 4, Beograd: Rad, 1963. 4. Vladimir Fjodorovič Odojevski. `Ruske noći.` Maštarije. Beograd: Paideia, 2001. 5. Fjodor Mihajlovič Dostojevski. `Najlepše priče.` Ruska književnost. 1, Beograd: Feniks Libris, 2007. Nekorišćena. 6. Mihail Bulgakov. `Bela garda / Mihail Afanasievič Bulgakov.` Zlatni Rusi. 10, Beograd: Novosti, 2010. 7. Maksim Gorki. `Mati.` Zlatni Rusi. 7, Beograd: Novosti, 2010. Nekorišćena. Ukupno 2.500 str. i 2,8 kg.

Miroslav Krleža 7 knjiga, komplet 1. Deset krvavih godina 2. Banket u Blitvi 3. Hrvatski bog Mars 4. Tri drame: Vučjak, U logoru i Golgota 5. Balade Petrice Kerempuha 6. Simfonije 7. Glembajevi – proza Izdavač: Zora, Zagreb Godina: 1957/61. Povez: tvrd. Knjige su dobro očuvane Krleža, Miroslav, hrvatski književnik (Zagreb, 7. VII 1893 – Zagreb, 29. XII 1981). Autor najznačajnijih tekstova hrvatske književnosti XX. st. i pokretač mnogih kulturnih inicijativa zasnovanih na kritičkom osvješćivanju hrvatskog društva, što je njegov opus učinilo jednom od središnjih odrednica u izgradnji moderne Hrvatske. Djelujući u uvjetima izrazite društvene podijeljenosti s obzirom na temeljne probleme zajednice, uspio je, ne izbjegavajući prijepore, uobličiti svoju polaznu, estetsku poziciju kao nedvojbenu za pristaše i protivnike, pa je integralnost njegova djela i misli u bitnoj pretpostavci nacionalnoga kulturnoga standarda. Krleža je podrijetlom iz građanske obitelji s nekoliko sjevernohrvatskih nasljednih odvjetaka, što mu je pomoglo da unatoč skromnu statusu roditelja stekne solidnu obrazovnu i socijalnu osnovu. Nižu je gimnaziju završio u Zagrebu, 1908. otišao je u kadetsku školu u Pečuh, a 1911. u vojnu akademiju Ludoviceum u Budimpešti, ali ju je napustio već 1913. pokušavajući, zaokupljen balkanskom krizom, preko Pariza i Soluna stići do Beograda. Bez uporišta u Srbiji, vratio se u Zagreb, počeo raditi u novinskim redakcijama, objavljivati prve književne priloge te postao profesionalnim književnikom. Potkraj 1915. bio je unovačen i u ljeto 1916. poslan na bojište u Galiciji; zbog bolesti je bio oslobođen od vojne službe na ratištu pa se potkraj 1917. vratio u Zagreb. Pisao je komentare o stanju na bojištima I svjetskog rata, počeo objavljivati prve knjige te s krugom vršnjaka na valu općega nezadovoljstva i skromnih zasada socijaldemokratske tradicije sudjelovati u formiranju začetaka hrvatskoga komunističkoga pokreta. Nastojeći otpočetka zadržati gestu umjetnika kojemu je programatski i stvarno namjera fiksirati a ne uređivati svijet, 1919. s A. Cesarcem pokrenuo je i uređivao avangardistički časopis Plamen, poričući mitove hrvatske kulture, ali i tzv. vidovdanski kompleks, kroz koji su se očitovale prave težnje srpske politike. Časopis je bio zabranjen, a Krležu je policijski nadzor pratio sve do uspostave komunističkog poretka 1945. Kazališta i nakladnici počeli su 1920-ih prihvaćati Krležinu suradnju, pa su on i njegova supruga Bela, pošto je potkraj 1920-ih ona dobila stalni glumački angažman, postali istaknut umjetnički par, a njihov je dom sve do njihove smrti bio važnom točkom društvenog života. Premda je Krležino djelo izrazito određeno Zagrebom, više je puta dulje vrijeme izbivao: 1920–21. boravio je u ludbreškome kraju, početkom 1925. nekoliko je mjeseci boravio u Rusiji; od siječnja do rujna 1932. bio je u Češkoj, pa u Varšavi i Parizu; od jeseni 1933. pokušavao je djelovati u Beogradu, gdje je 1934. s M. Bogdanovićem pokrenuo časopis Danas. God. 1949–50. u Parizu je pripremao izložbu jugoslavenske srednjovjekovne umjetnosti. Za ustaškoga režima 1941–45. bio je prvo uhićen, a potom u prešutnoj kućnoj internaciji uz potporu kruga prijatelja u kojem se isticao Đ. Vranešić. Osim kao umjetničkom koncepcijom, Krleža je književnošću trajno bio zaokupljen i kao kulturnim modelom. Njegovi su časopisi Plamen, Književna republika (1923–27), Danas i Pečat (1939–40) orijentacijska polja hrvatskog modernizma; sudjelovao je pri pokretanju i određivanju smjera dvaju najznačajnijih književnih časopisa druge polovice XX st., Republike i Foruma; neprestano je u novinama i javnim forumima kritički raspravljao, sudjelovao u pripremi izvedbi svojih drama te osobito u redigiranju i objavljivanju svojih djela. Za svojega stvaralačkoga vijeka objavio je gotovo 200 autorskih knjiga. Prvu kolekciju pokrenuo je već 1923. kod koprivničkoga nakladnika Vošickoga, slijedili su reprezentativni nizovi zagrebačkih nakladnika Minerve i Biblioteke nezavisnih pisaca 1930-ih, pokušaj sa Suvremenom nakladom Jos. Čaklovića u ljeto 1945., potom izdanja Nakladnoga zavoda Hrvatske od 1946, sabrana djela Zore od 1952. te naposljetku sabrana djela u 45 knjiga s dodatnom petosveščanom Panoramom pogleda, pojava i pojmova sarajevskoga nakladnika Oslobođenje (1975–88). Premda je bio utjecajna figura društvene nomenklature i najprevođeniji hrvatski pisac svojega doba, utemeljitelj Leksikografskoga zavoda (koji danas nosi njegovo ime) te pokretač i glavni urednik niza enciklopedija, Krleži za života nisu bila objavljena cjelovita djela. S time je u vezi i njegova oporuka, kojom je na dvadesetak godina bilo odgođeno raspolaganje njegovom rukopisnom ostavštinom, što se većim poznatim dijelom danas čuva i obrađuje u Nacionalnoj i sveučilišnoj knjižnici u Zagrebu. Za kompleksnost tipološke raščlambe Krležina djela znakoviti su njegova velika žanrovska obuhvatnost i difuznost, vremenski planovi epoha i pripadnih stilskih formacija – one iz koje je proizišao i s kojom je bio u retrospektivnu i na svoj način nostalgičnu dijalogu te one koju je u razmjerno dugu ciklusu nastojao podvrgnuti ne samo misaonomu nego i stilskomu jedinstvu – razvijajući kompleksnu rečenicu u sintaktički ritam hrvatskog standarda bez presedana u uzorima i bez postupka za nasljedovanje. Krleža je u književnost ušao na uobičajen način: posve u duhu svojega doba i kulturnih prilika u svojoj sredini želio je privući pozornost lirikom i pokušati dospjeti na dramsku scenu. Čak i kada je u figurativnome rekvizitariju ili dramaturškim sredstvima ta početnička gesta bila provokativna ili prezahtjevna za prag očekivanja, ona se čvrsto držala kriterija ukorijenjenosti i razumljivosti, potencirajući svoj rast u odgovarajućem rastu konkretne kulture koju je modulirala. Krležino se djelo zato prije segmentira u problemskim ciklusima nego u žanrovskima, a problemi lirske impostacije i dramaturške konzistencije nerijetko su objašnjivi tek na razini obuhvatne ambicije. Razvijajući odnos prema svojemu predmetu od avangardističke negacije do enciklopedičke sinteze, Krleža je strukturirao cijeli kompleks divergentnih punktova, s prividno jasno postavljenom ideološkom podlogom, ali međusobno i kao cjelina dijaloški postavljenih prema tradiciji i velikim pitanjima povijesti kao općega vremena pred kojima se hrvatska kultura do njega uglavnom skanjivala. Već je u prvim objavljenim tekstovima, dramoletima Legendi i Maskerati (1914), narativnim lirskim fragmentima (Zaratustra i mladić, 1914) i Podnevnoj simfoniji (1916), pokušavao rastvoriti i pretopiti žanrovske okvire. Ukupno je objavio osamnaest dijaloških tekstova: Legendu, Maskeratu, Hrvatsku rapsodiju (1917), Kraljevo, Kristofora Kolumba (1918), Michelangela Buonarrotija, U predvečerje (1919), Galiciju, Adama i Evu, Golgotu (1922), Vučjaka (1923), U agoniji, Gospodu Glembajeve (1928), Ledu (1932), U logoru (1934), Areteja (1959), Salomu (1963), Put u raj (1970). Posredno se može pretpostaviti, a i izravnim uvidom u ostavštinu potvrditi da je Krleža radio i na drugim dramaturškim predlošcima, od kojih su neki zagubljeni, u nekim je primjerima sam provjeravao dramaturški, odn. narativni profil svojih tekstova, a neki su mu pripovjedni pa i esejistički tekstovi priređeni za scenu (npr. Banket u Blitvi, Zastave, Moj obračun s njima), ali to ne mijenja težišne, koncepcijske ni razvojne topose njegove dramaturgije. Krležino se kazalište uobličavalo u mnogobrojnim inačicama prvotnih tekstova, potaknutima zahtjevima izvedbe i promjenom receptivnoga okruženja. Svoje je prve artističke i simboličke vizije (legende), pa i socijalne kompozicije s verističkom i ekspresionističkom poetičkom podlogom, zasnovao znatno prije nego što su one bile scenski formirane; stabilnim, uvjerljivim i formativnim na razini cijeloga opusa pokazao se glembajevski ciklus (U agoniji, Gospoda Glembajevi, Leda), nastao u maniri analitičke drame „nordijske škole“, s nizom karakternih slomova kojima se (de)mistificira i kompenzira povijesna i socijalna freska zagrebačke građanske sredine. Kao pjesnik počeo je na zasadama hrvatske moderne, s estetiziranom dikcijom koja se brzo razvijala prema svjetonazornomu vitalizmu, što je upravo u pjesmama otišao aktivistički najdalje, pod općom figurom „ratne lirike“, ali i plakatiranja lenjinističke dinamike. U jedanaest zbirki – Pan, Tri simfonije (1917), Pjesme I, Pjesme II (1918), Pjesme III, Lirika (1919), Knjiga pjesama (1931), Knjiga lirike (1932), Simfonije (1933), Balade Petrice Kerempuha (1936), Pjesme u tmini (1937) – tematski i stilski krug te stihovni i ritmički osjećaj prostiru cijeli registar traženja, koje se smatra dorečenim u artificijelnim Baladama Petrice Kerempuha, pomaku od standarda u jezičnom i kulturnom pogledu, kako bi se otkrila pritajena postojanost subjekta na kojem Krležino djelo inzistira. Problemskomu polju Krležine dramaturgije i lirike uglavnom pripadaju i novelistički ciklusi; u prvome, „domobranskome ciklusu“, strukturiranom u zbirci Hrvatski bog Mars (1922, konačna redakcija 1946), obrađen je kompleks vojničkoga stradanja hrvatskog čovjeka, koje je u I. svjetskom ratu dosegnulo fatalističke, apsurdne razmjere, u drugome, „jakobinskome ciklusu“, zaokupljen je pojedincima koji ne uspijevaju prevladati ograničenja malograđanske sredine (zabranjena zbirka Hiljadu i jedna smrt, 1933), a u trećem, glembajevskom ciklusu, riječ je o jedanaest proznih fragmenata sa situacijskom i generičkom razradbom dramaturške cjeline. Krležin se pripovjedni tekst u 1920-ima, dosljedno tendenciji u europskoj prozi, od kraćih vrsta (Tri kavaljera frajle Melanije, 1922, Vražji otok, 1923) razvijao prema kanonizaciji romana, što u njegovu središnjem pripovjednom djelu, modernom romanu Povratak Filipa Latinovicza (1932) – priči o umjetniku koja zadire u organsku nemoć društva i kulturnog modela – hrvatsku prozu dovodi u simultanu poziciju (M. Proust, R. Musil, R. M. Rilke). Sljedećim će romanima, Na rubu pameti (1938), Banket u Blitvi (I–III, prva knjiga 1938) i Zastave (I–V, prva knjiga 1962), sigurnim narativnim i superiornim intelektualnim strategijama sročiti stotine stranica kronike o srednjoeuropskoj kulturnoj i političkoj panorami, ali će određujućim i uporišnim za razumijevanje i formativnost njegova djela ostati upravo rane 1930-e, s glembajevskom cjelinom, romanom Povratak Filipa Latinovicza i Baladama Petrice Kerempuha. Krležin je utjecaj u hrvatskom društvu upravo tada dosegnuo vrhunac, što se posebno odražavalo u većem, problemskom, nefikcionalnom, u širem smislu esejističkome dijelu njegova opusa. Premda se u Krležinim tekstovima teško mogu razdvajati strukturne razine, što je posebno izraženo u zbirci Izlet u Rusiju (1926), s putopisnom poveznicom, ali tematski, narativno i asocijativno suptilnu mozaiku o strogo osobnome doživljaju sovjetske Rusije, upravo su njegove studije društvenih i kulturnih kontroverzija (Moj obračun s njima, 1932; Deset krvavih godina, 1937; Dijalektički antibarbarus, 1939) dovele do odlučujućih rasprava o izgledima i održanju hrvatskog društva. Osim o književnosti i umjetnosti pisao je o povijesti, politici, filozofiji, medicini, posvetivši se u doba rada na enciklopediji, nakon 1950., gotovo univerzalnom opserviranju, djelomice objavljenom (pet knjiga) u opsežnim izvodima (fragmentima i zapisima) iz dnevnika, odn. opsežnoj građi enciklopedijskih bilježaka (marginalia lexicographica). Njegove osobne relacije zrcale se u vrlo opsežnoj i dugogodišnjoj korespondenciji. Za razliku od književnog djelovanja, u prosudbi kojega trajno prevladavaju izrazito pozitivne ocjene, Krležino je javno, odn. političko djelovanje izazivalo žestoke otpore i prijepore. Još od rane mladosti zastupao je protuimperijalističku koncepciju komunističkog pokreta, pri čemu je rješenje hrvatskoga nacionalnoga pitanja vidio u federalizmu kakav je proklamirala Treća internacionala. Raslojavanje hrvatskoga komunističkoga pokreta u jugoslavenskom okruženju dovelo ga je u svojevrsnu ekvidistanciju od političke prakse i ljevice i desnice pa se o njegovu neposrednom društvenom djelovanju može govoriti tek nakon uspostave komunističke vlasti u 1940-ima i pridobivanja Titova punoga povjerenja nakon 1948, odn. napuštanja staljinističke prakse. Krleža je i u razdoblju 1918–41. pokušavao organizirano djelovati u hrvatskim kulturnim institucijama i komunističkom pokretu, ali u njima nije dobivao ni približno onoliko utjecaja kao u javnosti. U društvenim uvjetima tzv. narodne demokracije sudjelovao je u postavljanju i stabiliziranju mnogih tradicionalnih i novih institucija i programa: Društva književnika, Akademije, Matice hrvatske, Leksikografskoga zavoda, zaštite kulturne baštine u Zadru, zaštite prava na dostojanstvo umjetnosti (Govor na Kongresu književnika u Ljubljani, 1952), zauzimanja za slobodan razvoj hrvatskog jezika (potpora Deklaraciji o nazivu i položaju hrvatskoga književnog jezika). Posebnu važnost za razumijevanje Krležina djela ima njegovo poznavanje drugih kultura iz okruženja i suradnja u njima, napose srpske, madžarske i bosanske. U hrvatskoj književnoj i kulturnoj povijesti uopće Krležino se djelo u cjelini smatra izvanrednim, neusporedivim pojedinačnim prinosom, a u vanjskoj stručnoj i općoj opservaciji hrvatskog nasljeđa najvažnijom modernom referencijom. Polemično i kooperativno, to je djelo promicalo nove poetičke usmjerenosti, ali i zasjenilo druge; ono u svoje doba i u svojoj sredini nije imalo ravnopravna oponenta, što pri prosudbi ne treba zanemariti i s čime je i samo to djelo u svojem unutrašnjem dijalogu računalo. God. 1993–98. objavljena je enciklopedija posvećena Krležinu životu i radu (Krležijana, I–III), a 2000. započeto je izdavanje njegovih sabranih djela. MG Ć (L)

Odabrana djela Gustava Krkleca: knj. 1: Srebrna cesta: pjesme knj. 2.: Žubor života: pjesme knj. 3.: Lica i krajolici knj. 4.: Pisma iz provincije knj. 5.: Noćno iverje knj. 6.: Majmun i naočari Alfa, Zagreb, 1977. Povez tvrdi, omoti malo iskrzani, unutra dobro očuvano. Gustav Krklec (Udbinja kraj Karlovca, 23. lipnja 1899. – Zagreb, 30. listopada 1977), bio je hrvatski književnik, prevoditelj s ruskog, češkog, slovenskog i njemačkog jezika, prvi predsjednik Društva hrvatskih književnih prevodilaca. Jedan od najvažnijih hrvatskih književnika 20. stoljeća. Gustav Krklec rodio se u mjestu Udbinja kraj Karlovca kao prvo dijete u obitelji Augusta i Hermine Krklec rođ. Wells. Djetinjstvo je proveo u Maruševcu, u Hrvatskom zagorju, što je ostavilo trajan trag u njegovu poetskom opusu. Gimnaziju je polazio u Varaždinu, Zagrebu i na Sušaku, a u Zagrebu je studirao filozofiju. Drugi svjetski rat zatječe ga u Beogradu gdje doživljava bombardiranje grada, zatim se u rujnu 1941. godine preselio u Zemun. U Zemunu je radio kao državni činovnik i surađivao u listu Graničar sve do bombardiranja Zemuna, u ožujku 1944. godine. Bio je predsjednikom Veslačkog kluba Zemun. Nakon toga se sa suprugom Mirjanom nakratko preselio u Slankamen a kraj rata je dočekao u Samoboru. U rujnu 1945. godine u Zagreb dolazi i njegova supruga, te od tada Krklec živi i radi u Zagrebu sve do smrti 30. listopada 1977. godine. Književno stvaralaštvo Najvažniji dio Krklecova književnoga djela čine stihovi. Njegovo antologijsko pjesništvo konciznog, neposrednog i jasnog izraza očituje vedrinu i životnu radost, ali i metafizičku tjeskobu. Pisao je i eseje, kritike, putopise, feljtone i aforizme. Mnogo je prevodio, najviše s ruskoga, njemačkog, ali i sa slovenskoga i češkoga jezika. Krklec se bavio i takozvanom dnevnom kritikom. Posebno se ističu njegovi prijevodi Puškina, Prešerna i Brechta. Pod pseudonimom Martin Lipnjak napisao je niz kritičkih zapisa i eseja. Djela Nepotpun popis: Lirika, Zagreb, 1919. Grobnica: rapsodija u tri djela, Zagreb, 1919. Srebrna cesta, 1921. Beskućnici: roman izgubljenog naraštaja, 1921. Nove pjesme, 1923. Ljubav ptica, 1926. Izlet u nebo, 1928. San pod brezom, 1940. Darovi za bezimenu, 1942. (Mladinska knjiga, Zagreb, 1991.) Ranjeni galeb: pjesme šestorice, Naklada „Hrvatski orač“, Zagreb, 1942. (suautori Frano Alfirević, Salih Alić, Nikola Šop, Vlado Vlaisavljević i Ivo Balentović) Tamnica vremena, 1944. Izabrane pjesme, Nakladni zavod Hrvatske, Zagreb, 1947. Telegrafske basne, 1952. (2. izd., Školska knjiga, Zagreb, 2003.) Lica i krajolici, 1954. Pisma Martina Lipnjaka iz provincije, 1956. Zagorski vinograd, 1958. Noćno iverje, 1960. Izabrane pjesme, uredio Dragutin Tadijanović ; izbor i pogovor Saša Vereš, Matica hrvatska, Zagreb, 1961. Izabrani epigrami, Zora, Zagreb, 1963. Drveni bicikl, Naša djeca, Zagreb, 1964. Drveni klinci: izabrani epigrami, aforizmi i telegrafske basne, `August Cesarec`, Zagreb, 1973. Crni kos: izabrane pjesme, Nolit, Beograd, 1974. Odabrana djela Gustava Krkleca, knj. 1: Srebrna cesta: pjesme, knj. 2.: Žubor života: pjesme, knj. 3.: Lica i krajolici, knj. 4.: Pisma iz provincije, knj. 5.: Noćno iverje, knj. 6.: Majmun i naočari, Alfa, Zagreb, 1977. Izbor iz djela, priredio Cvjetko Milanja, Riječ, Vinkovci, 2000. Bog u noćnim ulicama, priredio Branko Maleš, Riječ, Vinkovci, 2007. Nagrade 1944.: Antunovska nagrada 1968.: Nagrada Vladimir Nazor za životno djelo Spomen Prigodom stote obljetnice piščeva rođenja 23. lipnja 1999. godine, na pročelju kuće u Maruševcu u kojoj je hrvatski pjesnik proživio sretno djetinjstvo, Matica hrvatska u Varaždinu i Općina Maruševec postavile su mu spomen-ploču. U varaždinskoj Gradskoj knjižnici nalazi se i spomen-soba Gustava Krkleca. MG Ć (K)

Rukopis nađen u Saragosi 1 - 2 / Jan Potocki Izdavač - SKZ, Beograd, 1988.god. Tvrd povez, ćirilica, 393 + 360. strana. Sad možete da birate: hoćete li svetliju ili mračniju verziju, a možete i obe da čitate udvoje, jer nema jednog romana Rukopis nađen u Saragosi. Postoje zapravo dva romana pod tim naslovom (prvi iz 1804, drugi iz 1810) i oba su autentična, a ipak različita. Prva verzija je vedrija i neodoljiva. Druga, ozbiljnija i dalekosežnija, još neodoljivija, nudi nam prerađen, konačan i celovit tekst. Njihov originalni francuski autograf je najzad, dvesta godina od nastanka, pronađen u jednoj od poljskih biblioteka, gde je bio zaturen tako da za njega niko nije znao. Sad možemo prvi put s poverenjem u autentičnost da se predamo čitanju tog vrhunskog dela kao dvostrukom poklonu, jer ovo je prvi srpski prevod sa izvornika onakvog kakvog je pisac ispisao. Dobro očuvane knjige.

Knjige su dobro očuvana. ,,Maestralno su delo Džefrija Čosera. Niz zanimljivih priča koje propovedaju hodočasnici dok putuju ka grobu sv. Tomasa Beketa, Odlikuju se živom naracijom, humorom, golicavim motivima koji su dali povoda za ekranizaciju, al ii ozbiljnim duhovnim razmatranjima. Ovo delo predstavlja i svedočanstvo o životu u tadašnjoj Engleskoj.’

Kao na slikama Retko the Penguin Dorothy Parker contains stories and poems published collectively in 1944; later uncollected stories, articles and reviews; and the contents of Constant Reader (her New Yorker book reviews) - in all of which she sharpens her legendary wits on the foibles of others. Publisher ‏ : ‎ Penguin (30 Jun. 1977) Language ‏ : ‎ English Paperback ‏ : ‎ 640 pages Doroti Parker bila je američka pesnikinja, pisala je kratke priče, bile je i kritičarka, scenaristkinja. Ipak u širokim narodnim masama ostala je najpoznatija po svojim dovitljivim, duhovitim izjavama i opaskama. Rođena je na današnji dan (22. avgusta 1893. godine) u braku Henrija i Elizabet. Dottie, kako su je zvali, nije imala sretno detinjstvo odrastajući u Njujorku, budući da je majku izgubila vrlo rano, a kasnije je izgubila i maćehu, dok joj je stric nastradao na Titaniku 1912. godine. Već sledeće godine umro je i njen otac. Doroti je već 1914. godine prodala svoju prvu pesmu časopisu Vanity Fair, ali je već sa 22 godine u Vogue-u radila kao urednik. Nastavila je pisati pesme za novine i časopise, pa se 1917. godine pridružila Vanity Fairu, gde je preuzela mjesto dramske kritičarke. U istom je časopisu dobila otkaz zbog dosetki na račun glumice Billie Burke, inače supruge jednog od najvećih oglašivača časopisa. Godine 1922. objavljuje svoju prvu kratku priču `Such a Pretty Little Picture`, a postala je i urednica časopisa The New Yorker kada se pojavio 1925. godine. Njena prva zbirka poezije `Enough Rope` objavljena je 1926. da bi potom usledile i zbirke `Sunset Gun`, `Death and Taxes, kao i zbirka priča `Laments for the Living`. Tokom 20-ih godina Doroti je nekoliko puta putovala u Europu gde se sprijateljila sa Ernestom Hemingvejem, i Skotom Ficdžeraldom, pa je pisala članke za The New Yorker i Life. Udala se za glumca i pisca Alana Campbella, i preselili su se u Los Anđeles, gde su postali visoko plaćeni scenaristički dvojac, a 1937. godine su nominovani za Oskara za film Zvijezda je rođena. Rastali su se 1947. pa opet venčali 1950. godine. Iako uspešna i cenjena, patila je od depresije i alkoholizma i dva puta je pokušala samoubistvo. Za sebe je tvrdila da nije spisateljica koja ima problema sa pićem, nego pijanica koja ima problem sa pisanjem. Ovo su neki od njenih najpoznatijih izjava i citata: Ja zahtevam jedino tri stvari od muškaraca. Mora biti zgodan, nemilosrdan i glup. Žene nisu stvorene da bi bile shvaćene, već da bi bile voljene. Ljubav je poput žive u ruci. Otvorite šaku i ona će ostati. Stisnite je i onda će pobeći Jedini način da američke žene dobiju toliko željenu ravnopravnost jeste da se odreknu nekih svojih prava Uopšte me nije briga što pišu o meni sve dok je istina. Želite li znati šta Bog misli o novcu, pogledajte ljude kojima ga je dao. Žene su te koje pokreću skalu emocija od točke A do točke B. Znam da postoje stvari koje nikad neće biti niti su bile zabavne. Takođe znam da ismejavanje može biti štit, ali nikako oružje. Ženin najbolji prijatelj je njena majka. Da bi se sačuvala knjiga, potrebne su korice. Isto važi i za žene. Muževi koji shvataju ovu mudrost, ukoričavaju svoje žene u krzno. Sifražetkinja je osoba koja je prestala biti žena, a još nije postala muškarac. Radoznalost je lek za dosadu. Ne postoji lek za radoznalost. Ujutro prvo operem zube i naoštrim jezik. Dorothy Parker (née Rothschild; August 22, 1893 – June 7, 1967) was an American poet, writer, critic, and satirist based in New York; she was known for her wit, wisecracks, and eye for 20th-century urban foibles. From a conflicted and unhappy childhood, Parker rose to acclaim, both for her literary works published in magazines, such as The New Yorker, and as a founding member of the Algonquin Round Table. Following the breakup of the circle, Parker traveled to Hollywood to pursue screenwriting. Her successes there, including two Academy Award nominations, were curtailed when her involvement in left-wing politics resulted in her being placed on the Hollywood blacklist. Dismissive of her own talents, she deplored her reputation as a `wisecracker`. Nevertheless, both her literary output and reputation for sharp wit have endured. Some of her works have been set to music. Early life and education[edit] Also known as Dot or Dottie,[citation needed] Parker was born Dorothy Rothschild in 1893 to Jacob Henry Rothschild and his wife Eliza Annie (née Marston)[1][2] (1851–1898) at 732 Ocean Avenue in Long Branch, New Jersey.[3] Her parents had a summer beach cottage there. Parker wrote in her essay `My Home Town` that her parents returned to their Manhattan apartment shortly after Labor Day so that she could be called a true New Yorker. Parker`s mother was of Scottish descent. Her father was the son of Sampson Jacob Rothschild (1818–1899) and Mary Greissman (b. 1824), both Prussian-born Jews. Sampson Jacob Rothschild was a merchant who immigrated to the United States around 1846, settling in Monroe County, Alabama. Dorothy`s father Jacob Henry Rothschild was one of five known siblings. The others were Simon (1854–1908); Samuel (b. 1857); Hannah (1860–1911), later Mrs. William Henry Theobald; and Martin, born in Manhattan on December 12, 1865, who perished in the sinking of the Titanic in 1912.[4] Her mother died in Manhattan in July 1898, a month before Parker`s fifth birthday.[5] Her father remarried in 1900 to Eleanor Frances Lewis (1851–1903).[6] Parker has been said to have hated her father, who allegedly physically abused her, and her stepmother, whom she is said to have refused to call `mother`, `stepmother`, or `Eleanor`, instead referring to her as `the housekeeper`.[7] However, her biographer Marion Meade refers to this account as `largely false`, stating that the atmosphere in which Parker grew up was indulgent, affectionate, supportive and generous.[8] Parker grew up on the Upper West Side and attended a Roman Catholic elementary school at the Convent of the Blessed Sacrament on West 79th Street with her sister, Helen, although their father was Jewish and her stepmother was Protestant.[9] (Mercedes de Acosta was a classmate.) Parker once joked that she was asked to leave following her characterization of the Immaculate Conception as `spontaneous combustion`.[10] Her stepmother died in 1903, when Parker was nine.[11] Parker later attended Miss Dana`s School, a finishing school in Morristown, New Jersey.[12] She graduated from Miss Dana`s School in 1911, at the age of 18, according to Authur,[13] although Rhonda Pettit[14] and Marion Meade state she never graduated from either school. Following her father`s death in 1913, she played piano at a dancing school to earn a living[15] while she worked on her poetry. She sold her first poem to Vanity Fair magazine in 1914 and some months later was hired as an editorial assistant for Vogue, another Condé Nast magazine. She moved to Vanity Fair as a staff writer after two years at Vogue.[16] In 1917, she met a Wall Street stockbroker, Edwin Pond Parker II[17] (1893–1933)[18] and they married before he left to serve in World War I with the U.S. Army 4th Division. She filed for divorce in 1928.[19] Dorothy retained her married name Parker, though she remarried to Alan Campbell, screenwriter and former actor, and moved to Hollywood.[14] Algonquin Round Table years[edit] Parker, with Algonquin Round Table members and guests (l–r) Art Samuels (editor of Harper`s and, briefly, The New Yorker), Charles MacArthur, Harpo Marx, and Alexander Woollcott, circa 1919 Parker`s career took off in 1918 while she was writing theater criticism for Vanity Fair, filling in for the vacationing P. G. Wodehouse.[20] At the magazine, she met Robert Benchley, who became a close friend, and Robert E. Sherwood.[21] The trio began lunching at the Algonquin Hotel almost daily and became founding members of what became known as the Algonquin Round Table. This numbered among its members the newspaper columnists Franklin P. Adams and Alexander Woollcott, as well as the editor Harold Ross, the novelist Edna Ferber, the reporter Heywood Broun, and the comedian Harpo Marx.[22] Through their publication of her lunchtime remarks and short verses, particularly in Adams` column `The Conning Tower`, Parker began developing a national reputation as a wit.[citation needed] Parker`s caustic wit as a critic initially proved popular, but she was eventually dismissed by Vanity Fair on January 11, 1920 after her criticisms had too often offended the playwright–producer David Belasco, the actor Billie Burke, the impresario Florenz Ziegfeld, and others. Benchley resigned in protest.[22] (Sherwood is sometimes reported to have done so too, but in fact had been fired in December 1919.[citation needed]) She soon started working for Ainslee`s Magazine, which had a higher circulation. She also published pieces in Vanity Fair, which was happier to publish her than employ her, The Smart Set, and The American Mercury, but also in the popular Ladies’ Home Journal, Saturday Evening Post, and Life.[23] When Harold Ross founded The New Yorker in 1925, Parker and Benchley were part of a board of editors he established to allay the concerns of his investors. Parker`s first piece for the magazine was published in its second issue.[24] She became famous for her short, viciously humorous poems, many highlighting ludicrous aspects of her many (largely unsuccessful) romantic affairs and others wistfully considering the appeal of suicide.[citation needed] The next 15 years were Parker`s period of greatest productivity and success. In the 1920s alone she published some 300 poems and free verses in Vanity Fair, Vogue, `The Conning Tower` and The New Yorker as well as Life, McCall`s and The New Republic.[25] Her poem `Song in a Minor Key` was published during a candid interview with New York N.E.A. writer Josephine van der Grift.[26] Cover of the first edition of Enough Rope Parker published her first volume of poetry, Enough Rope, in 1926. It sold 47,000 copies[27] and garnered impressive reviews. The Nation described her verse as `caked with a salty humor, rough with splinters of disillusion, and tarred with a bright black authenticity`.[28] Although some critics, notably The New York Times` reviewer, dismissed her work as `flapper verse`,[29] the book helped Parker`s reputation for sparkling wit.[27] She released two more volumes of verse, Sunset Gun (1928) and Death and Taxes (1931), along with the short story collections Laments for the Living (1930) and After Such Pleasures (1933). Not So Deep as a Well (1936) collected much of the material previously published in Rope, Gun, and Death; and she re-released her fiction with a few new pieces in 1939 as Here Lies. Parker collaborated with playwright Elmer Rice to create Close Harmony, which ran on Broadway in December 1924. The play was well received in out-of-town previews and favorably reviewed in New York, but it closed after only 24 performances. As The Lady Next Door, it became a successful touring production.[30] Some of Parker`s most popular work was published in The New Yorker in the form of acerbic book reviews under the byline `Constant Reader`. Her response to the whimsy of A. A. Milne`s The House at Pooh Corner was `Tonstant Weader fwowed up.`[31] Her reviews appeared semi-regularly from 1927 to 1933,[32] were widely read, and were posthumously published in 1970 in a collection titled Constant Reader. Her best-known short story, `Big Blonde`, published in The Bookman, was awarded the O. Henry Award as the best short story of 1929.[33] Her short stories, though often witty, were also spare and incisive, and more bittersweet than comic;[citation needed] her poetry has been described as sardonic.[34] Parker eventually separated from her husband Edwin Parker, divorcing in 1928. She had a number of affairs, her lovers including reporter-turned-playwright Charles MacArthur and the publisher Seward Collins. Her relationship with MacArthur resulted in a pregnancy. Parker is alleged to have said, `how like me, to put all my eggs into one bastard”.[35] She had an abortion, and fell into a depression that culminated in her first attempt at suicide.[36] Toward the end of this period, Parker began to become more politically aware and active. What would become a lifelong commitment to activism began in 1927, when she became concerned about the pending executions of Sacco and Vanzetti. Parker traveled to Boston to protest the proceedings. She and fellow Round Tabler Ruth Hale were arrested, and Parker eventually pleaded guilty to a charge of `loitering and sauntering`, paying a $5 fine.[37] Hollywood[edit] In 1932, Parker met Alan Campbell,[38] an actor hoping to become a screenwriter. They married two years later in Raton, New Mexico. Campbell`s mixed parentage was the reverse of Parker`s: he had a German-Jewish mother and a Scottish father. She learned that he was bisexual and later proclaimed in public that he was `queer as a billy goat`.[39] The pair moved to Hollywood and signed ten-week contracts with Paramount Pictures, with Campbell (also expected to act) earning $250 per week and Parker earning $1,000 per week. They would eventually earn $2,000 and sometimes more than $5,000 per week as freelancers for various studios.[40] She and Campbell `[received] writing credit for over 15 films between 1934 and 1941`.[41] In 1933, when informed that famously taciturn former president Calvin Coolidge had died, Parker remarked, `How could they tell?`[42] In 1935, Parker contributed lyrics for the song `I Wished on the Moon`, with music by Ralph Rainger. The song was introduced in The Big Broadcast of 1936 by Bing Crosby.[43] With Campbell and Robert Carson, she wrote the script for the 1937 film A Star Is Born, for which they were nominated for an Academy Award for Best Writing—Screenplay. She wrote additional dialogue for The Little Foxes in 1941. Together with Frank Cavett, she received a `Writing (Motion Picture Story)` Oscar nomination for Smash-Up, the Story of a Woman (1947),[44] starring Susan Hayward. After the United States entered the Second World War, Parker and Alexander Woollcott collaborated to produce an anthology of her work as part of a series published by Viking Press for servicemen stationed overseas. With an introduction by W. Somerset Maugham,[45] the volume compiled over two dozen of Parker`s short stories, along with selected poems from Enough Rope, Sunset Gun, and Death and Taxes. It was published in the United States in 1944 as The Portable Dorothy Parker. Hers is one of three volumes in the Portable series, including volumes devoted to William Shakespeare and the Bible, that had remained in continuous print as of 1976.[46] During the 1930s and 1940s, Parker became an increasingly vocal advocate of civil liberties and civil rights and a frequent critic of authority figures. During the Great Depression, she was among numerous American intellectuals and artists who became involved in related social movements. She reported in 1937 on the Loyalist cause in Spain for the Communist magazine New Masses.[47] At the behest of Otto Katz, a covert Soviet Comintern agent and operative of German Communist Party agent Willi Münzenberg, Parker helped to found the Hollywood Anti-Nazi League in 1936, which the FBI suspected of being a Communist Party front.[48] The League`s membership eventually grew to around 4,000. According to David Caute, its often wealthy members were `able to contribute as much to [Communist] Party funds as the whole American working class`, although they may not have been intending to support the Party cause.[49] Parker also chaired the Joint Anti-Fascist Refugee Committee`s fundraising arm, `Spanish Refugee Appeal`. She organized Project Rescue Ship to transport Loyalist veterans to Mexico, headed Spanish Children`s Relief, and lent her name to many other left-wing causes and organizations.[50] Her former Round Table friends saw less and less of her, and her relationship with Robert Benchley became particularly strained (although they would reconcile).[51] Parker met S. J. Perelman at a party in 1932 and, despite a rocky start (Perelman called it `a scarifying ordeal`),[52] they remained friends for the next 35 years. They became neighbors when the Perelmans helped Parker and Campbell buy a run-down farm in Bucks County, Pennsylvania, near New Hope, a popular summer destination among many writers and artists from New York.[citation needed] Parker was listed as a Communist by the publication Red Channels in 1950.[53] The FBI compiled a 1,000-page dossier on her because of her suspected involvement in Communism during the era when Senator Joseph McCarthy was raising alarms about communists in government and Hollywood.[54] As a result, movie studio bosses placed her on the Hollywood blacklist. Her final screenplay was The Fan, a 1949 adaptation of Oscar Wilde`s Lady Windermere`s Fan, directed by Otto Preminger.[citation needed] Her marriage to Campbell was tempestuous, with tensions exacerbated by Parker`s increasing alcohol consumption and Campbell`s long-term affair with a married woman in Europe during World War II.[55] They divorced in 1947,[56] remarried in 1950,[57] then separated in 1952 when Parker moved back to New York.[58] From 1957 to 1962, she wrote book reviews for Esquire.[citation needed] Her writing became increasingly erratic owing to her continued abuse of alcohol. She returned to Hollywood in 1961, reconciled with Campbell, and collaborated with him on a number of unproduced projects until Campbell died from a drug overdose in 1963.[59] Later life and death[edit] Following Campbell`s death, Parker returned to New York City and the Volney residential hotel. In her later years, she denigrated the Algonquin Round Table, although it had brought her such early notoriety: These were no giants. Think who was writing in those days—Lardner, Fitzgerald, Faulkner and Hemingway. Those were the real giants. The Round Table was just a lot of people telling jokes and telling each other how good they were. Just a bunch of loudmouths showing off, saving their gags for days, waiting for a chance to spring them ... There was no truth in anything they said. It was the terrible day of the wisecrack, so there didn`t have to be any truth ...[60] Parker occasionally participated in radio programs, including Information Please (as a guest) and Author, Author (as a regular panelist). She wrote for the Columbia Workshop, and both Ilka Chase and Tallulah Bankhead used her material for radio monologues.[61] Parker died on June 7, 1967, of a heart attack[3] at the age of 73. In her will, she bequeathed her estate to Martin Luther King Jr., and upon King`s death, to the NAACP.[62] At the time of her death, she was living at the Volney residential hotel on East 74th Street.[63] Burial[edit] Following her cremation, Parker`s ashes were unclaimed for several years. Finally, in 1973, the crematorium sent them to her lawyer`s office; by then he had retired, and the ashes remained in his colleague Paul O`Dwyer`s filing cabinet for about 17 years.[64][65] In 1988, O`Dwyer brought this to public attention, with the aid of celebrity columnist Liz Smith; after some discussion, the NAACP claimed Parker`s remains and designed a memorial garden for them outside its Baltimore headquarters.[66] The plaque read: Here lie the ashes of Dorothy Parker (1893–1967) humorist, writer, critic. Defender of human and civil rights. For her epitaph she suggested, `Excuse my dust`. This memorial garden is dedicated to her noble spirit which celebrated the oneness of humankind and to the bonds of everlasting friendship between black and Jewish people. Dedicated by the National Association for the Advancement of Colored People. October 28, 1988.[67] Plaque at Parker`s birthplace In early 2020, the NAACP moved its headquarters to downtown Baltimore and how this might affect Parker`s ashes became the topic of much speculation, especially after the NAACP formally announced it would later move to Washington, D.C.[68] The NAACP restated that Parker`s ashes would ultimately be where her family wished.[69] `It’s important to us that we do this right,` said the NAACP.[68] Relatives called for the ashes to be moved to the family`s plot in Woodlawn Cemetery, in the Bronx, where a place had been reserved for Parker by her father. On August 18, 2020, Parker`s urn was exhumed.[70] `Two executives from the N.A.A.C.P. spoke, and a rabbi who had attended her initial burial said Kaddish.` On August 22, 2020, Parker was re-buried privately in Woodlawn, with the possibility of a more public ceremony later.[65] `Her legacy means a lot,` added representatives from the NAACP.[68] Honors[edit] On August 22, 1992, the 99th anniversary of Parker`s birth, the United States Postal Service issued a 29¢ U.S. commemorative postage stamp in the Literary Arts series. The Algonquin Round Table, as well as the number of other literary and theatrical greats who lodged at the hotel, contributed to the Algonquin Hotel`s being designated in 1987 as a New York City Historic Landmark.[71] In 1996, the hotel was designated as a National Literary Landmark by the Friends of Libraries USA, based on the contributions of Parker and other members of the Round Table. The organization`s bronze plaque is attached to the front of the hotel.[72] Parker`s birthplace at the Jersey Shore was also designated a National Literary Landmark by Friends of Libraries USA in 2005[73] and a bronze plaque marks the former site of her family house.[74] In 2014, Parker was elected to the New Jersey Hall of Fame. In popular culture[edit] Parker inspired a number of fictional characters in several plays of her day. These included `Lily Malone` in Philip Barry`s Hotel Universe (1932), `Mary Hilliard` (played by Ruth Gordon) in George Oppenheimer`s Here Today (1932), `Paula Wharton` in Gordon`s 1944 play Over Twenty-one (directed by George S. Kaufman), and `Julia Glenn` in the Kaufman–Moss Hart collaboration Merrily We Roll Along (1934). Kaufman`s representation of her in Merrily We Roll Along led Parker, once his Round Table compatriot, to despise him.[75] She also was portrayed as `Daisy Lester` in Charles Brackett`s 1934 novel Entirely Surrounded.[76] She is mentioned in the original introductory lyrics in Cole Porter`s song `Just One of Those Things` from the 1935 Broadway musical Jubilee, which have been retained in the standard interpretation of the song as part of the Great American Songbook. Parker is a character in the novel The Dorothy Parker Murder Case by George Baxt (1984), in a series of Algonquin Round Table Mysteries by J. J. Murphy (2011– ), and in Ellen Meister`s novel Farewell, Dorothy Parker (2013).[77] She is the main character in `Love For Miss Dottie`, a short story by Larry N Mayer, which was selected by writer Mary Gaitskill for the collection Best New American Voices 2009 (Harcourt). She has been portrayed on film and television by Dolores Sutton in F. Scott Fitzgerald in Hollywood (1976), Rosemary Murphy in Julia (1977),[78] Bebe Neuwirth in Dash and Lilly (1999), and Jennifer Jason Leigh in Mrs. Parker and the Vicious Circle (1994). Neuwirth was nominated for an Emmy Award for her performance, and Leigh received a number of awards and nominations, including a Golden Globe nomination. Television creator Amy Sherman-Palladino named her production company `Dorothy Parker Drank Here Productions` in tribute to Parker.[79] Tucson actress Lesley Abrams wrote and performed the one-woman show Dorothy Parker`s Last Call in 2009 in Tucson, Arizona, presented by the Winding Road Theater Ensemble.[80] She reprised the role at the Live Theatre Workshop in Tucson in 2014.[81] The play was selected to be part of the Capital Fringe Festival in DC in 2010.[82] In 2018, American drag queen Miz Cracker played Parker in the celebrity-impersonation game show episode of the Season 10 of Rupaul`s Drag Race.[83] In the 2018 film Can You Ever Forgive Me? (based on the 2008 memoir of the same name), Melissa McCarthy plays Lee Israel, an author who for a time forged original letters in Dorothy Parker`s name. Adaptations[edit] In the 2010s some of her poems from the early 20th century have been set to music by the composer Marcus Paus as the operatic song cycle Hate Songs for Mezzo-Soprano and Orchestra (2014);[84][85] Paus`s Hate Songs was described by musicologist Ralph P. Locke as `one of the most engaging works` in recent years; `the cycle expresses Parker`s favorite theme: how awful human beings are, especially the male of the species`.[86][87] With the authorization of the NAACP,[88][better source needed] lyrics taken from her book of poetry Not So Deep as a Well were used in 2014 by Canadian singer Myriam Gendron to create a folk album of the same title.[89] Also in 2014, Chicago jazz bassist/singer/composer Katie Ernst issued her album Little Words, consisting of her authorized settings of seven of Parker`s poems.[90][91] In 2021 her book Men I`m Not Married To was adapted as an opera of the same name by composer Lisa DeSpain and librettist Rachel J. Peters. It premiered virtually as part of Operas in Place and Virtual Festival of New Operas commissioned by Baldwin Wallace Conservatory Voice Performance, Cleveland Opera Theater, and On Site Opera on February 18, 2021.[92] Bibliography[edit] This list is incomplete; you can help by adding missing items. (November 2016) Essays and reporting[edit] Parker, Dorothy (February 28, 1925). `A certain lady`. The New Yorker. 1 (2): 15–16. Parker, Dorothy (1970). Constant Reader. New York: Viking Press. (a collection of 31 literary reviews originally published in The New Yorker, 1927–1933) Fitzpatrick, Kevin (2014). Complete Broadway, 1918–1923. iUniverse. ISBN 978-1-4917-2267-1. (compilation of reviews, edited by Fitzpatrick; most of these reviews have never been reprinted)[23] Short story: A Telephone Call Short fiction[edit] Collections 1930: Laments for the Living (includes 13 short stories) 1933: After Such Pleasures (includes 11 short stories) 1939: Here Lies: The Collected Stories of Dorothy Parker (reprints of the stories from both previous collections, plus 3 new stories) 1942: Collected Stories 1944: The Portable Dorothy Parker (reprints of the stories from the previous collections, plus 5 new stories and verse from 3 poetry books) 1995: Complete Stories (Penguin Books)[93] Poetry collections[edit] 1926: Enough Rope 1928: Sunset Gun 1931: Death and Taxes 1936: Collected Poems: Not So Deep as a Well 1944: Collected Poetry 1996: Not Much Fun: The Lost Poems of Dorothy Parker (UK title: The Uncollected Dorothy Parker) 2009: Not Much Fun: The Lost Poems of Dorothy Parker (2nd ed., with additional poems) Plays[edit] 1929: Close Harmony (with Elmer Rice) 1949: The Coast of Illyria (with Ross Evans), about the murder of Mary and Charles Lamb`s mother by Mary 1953: Ladies of the Corridor (with Arnaud D`Usseau) Screenplays[edit] 1936: Suzy (with Alan Campbell, Horace Jackson and Lenore J. Coffee; based on a novel by Herman Gorman) 1937: A Star is Born (with William A. Wellman, Robert Carson and Alan Campbell) 1938: Sweethearts (with Alan Campbell, Laura Perelman and S.J. Perelman) 1938: Trade Winds (with Alan Campbell and Frank R. Adams; story by Tay Garnett) 1941: Week-End for Three (with Alan Campbell; story by Budd Schulberg) 1942: Saboteur (with Peter Viertel and Joan Harrison) 1947: Smash-Up, the Story of a Woman (with Frank Cavett, John Howard Lawson and Lionel Wiggam) 1949: The Fan (with Walter Reisch and Ross Evans; based on Lady Windermere`s Fan by Oscar Wilde) Critical studies and reviews of Parker`s work[edit] Lauterbach, Richard E. (1953). `The legend of Dorothy Parker`. In Birmingham, Frederic A. (ed.). The girls from Esquire. London: Arthur Barker. pp. 192–202. Doroti Eseji, prikazi, priče, pesme feminizam zenska književnost žene pisci xx veka

Prvo izdanje iz 1966! Odlično očuvano! Autor - osoba Crnjanski, Miloš, 1893-1977 = Crnjanski, Miloš, 1893-1977 Naslov Kod Hyperborejaca. 1-2 / Miloš Crnjanski Ostali naslovi Kod Hiperborejaca Vrsta građe roman Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1966 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta ; Novi Sad : Matica srpska ; Zagreb : Mladost ; Sarajevo : Svjetlost, 1966 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 414 str. ; 378 str. ; 20 cm Zbirka Sabrana dela Miloša Crnjanskog ; ǂknj. ǂ7-8 (Plast.) Hiperborejci [grč. hyperbóre(i)os, hiper-, Boréas sever], u grčkoj mitologiji, narod na krajnjem severu Evrope gde se ne može dospeti ni kopnom, ni morem, žive u miru i izobilju. Rečnik stranih reči i izraza, Ivan Klajn i Milan Šipka To je mišljenje Grka, u stvari možete reći mit, a možete reći i konstrukcija, filozofska, jer ima i jednog i drugog, da postoji iza Boreje, iza severnog vetra, zemlja sva u suncu, večnom, gde ljudi žive vrlo srećni, u stvari posle smrti, ali žive vrlo srećni, i to su Hipeborejci, jer prema grčkoj reči, to znači, oni koji su iznad severnih predela. Miloš Crnjanski, fragment jednog razgovora Za Crnjanskog Hiperboreja nije morala da bude ni geografski, ni filozofski tačna. Reč je poslužila kao simbol za putovanja piščeva po severnim predelima, do Jan Majena, Islanda, do Špicberških ostrva. Te vizije severnih predela koje je posetio 1937. godine, kao i vizije moreplovaca i istraživača koji su svoje živote ostavili u potrazi za mitskom zemljom, Crnjanski će upotrebiti pišući u Rimu, 1940. i 1941. godine, o svom životu. Reč je o jednom prelomnom istorijskom trenutku, na izmaku piščevog službovanja u jugoslovenskom poslanstvu, pred ulazak u rat. U tom će nevezanom razgovoru sa samim sobom iskoristiti sve svoje doživljaje, sva svoja razmišljanja. Crnjanski je govorio da je čitava ova knjiga niz malih novela, malih priča o proživljenom, ali i o životima ljudi koje je sreo. Kod Hiperborejaca u stvari znači tamo negde, iza sunca, na rubu sveta. Žanrovski neodrediva, ova knjiga predstavlja novi oblik romana i novu prozu, o kojoj je i sam Crnjanski pisao. Ima elemenata putopisa, memoara, poezije, romana, pa i pamfleta. Izatkana je od uspomena, lutanja, beležaka, promišljanja i utisaka čoveka koji zna da ni zakoni, ni granice, ni rastojanja ne mogu da prepreče put sumornoj magli koja se širi u svemu što je ljudsko. Rad, sve struke, java, život, sve to gubi smisao i snagu pred jednom tajanstvenom tugom, koja je u prirodi, večna i neizbežna. Na kraju je opet smrt, koja se diže kao grdna senka jedne lađe. Ističući značaj nefikcionalnog u umetničkoj prozi, Crnjanski, takođe, beleži da su: Memoari uvek bili najbolji deo književnosti, osobito kad nisu doslovce verni. U svesti lica koje pripoveda okovanog u sadašnjem trenutku preklapaju se vlastite projekcije u vremenu i prostoru, poput ideje sumatraizma, samo što su veze koje se sada uspostavljaju veze sa samim sobom u nekim udaljenim vremenima i meridijanima. Ceo svet postaje njegov, a prošlost i daljina nestaju u njemu, dok ga putovanja kroz severne predele vezuju za večnost. Pored glasa pripovedača u Hiperborejcima odjekuju i tuđi glasovi, tuđi jezici. Stihovima italijanskih i starofrancuskih pesnika, rečima polarnih istraživača, skandinavskih dramaturga, mekoćom poljskog jezika uspostavljaju se veze sa nekim od ključnih motiva klasične i moderne literature. U jednom intervjuu 1962. godine, Crnjanski će reći: U mojoj knjizi Kod Hiperborejaca nameravam da pokažem da sve što pojedinac može da stvori prekida smrt. Knjiga je prvi put objavljena 1966. godine u izdanju beogradske Prosvete, u okviru Sabranih dela Miloša Crnjanskog. Monumentalna hronika nemirnog doba i nestalnosti postojanja. I pitam se otkud ta strašna lakomislenost, kojom se, u mladosti, odlazi u stranu zemlju? Je li to zato, što nam se čini da je život dug i da ima vremena da se vratimo? ...To znači, očigledno, da je čoveku potrebno, da zna, da se nekud ne može više vratiti, pa da uvidi kako je tamo sretan bio. Kao diplomatski službenik Kraljevine Jugoslavije, Miloš Crnjanski je boravio u Rimu od 1938. do 1941. godine i bio svedok jedne epohe. Dvadeset pet godina kasnije, po povratku iz mučnog i nametnutog egzila, objavljuje jedan od najneobičnijih romana napisanih na srpskom jeziku – Kod Hiperborejaca. Život diplomate u Italiji uoči Drugog svetskog rata samo je okvir za sliku evropskog severa i juga, pred katastrofu koja će potresti osnove civilizacije. Tvoreći suptilne paralele sa Geteovim i Stendalovim šetnjama po Rimu, ispod senke gigantske Mikelanđelove figure, Crnjanski tumači ljude, pojave, predele, istoriju i umetnička dela. Oštrom oku genijalnog pisca neće promaći nijedan skriveni detalj koji će mu pomoći da protumači intimne i istorijske događaje podjednako. S lakoćom svojstvenom pripovednom virtuozu, Crnjanski će voditi čitaoca do oktrića mehanizama koji od naizgled nespojivih i rasutih fragmenata grade jednu sasvim konkretnu, ličnu istoriju određenu egzistencijalnim autsajderstvom, u isto vreme preobražavajući se u žive slike jedne dramatične epohe. Jedinstven roman, neuporediv ni sa jednim drugim delom u srpskoj književnosti. Miloš Crnjanski je rođen 1893. godine u Čongradu, školovao se kod fratara pijarista u Temišvaru, studirao u Rijeci i Beču, završio komparativnu književnost, istoriju i istoriju umetnosti u Beogradu. U međuratnom periodu bio je profesor i novinar, istaknuta figura modernističke književnosti, polemičar u nizu raznorodnih pravaca, urednik antikomunistički orijentisanog lista Ideje. Kao niži diplomatski službenik, kao ataše za štampu i dopisnik Centralnog presbiroa, boravio je u Berlinu (1929–1931, 1935–1938) i Rimu (1938–1941). Kao novinar, specijalni dopisnik i reportažni pisac reprezentativnih beogradskih listova Politika i Vreme, izveštavao je iz Španskog građanskog rata i iz skandinavskih zemalja. Drugi svetski rat ga je zatekao u Rimu, odakle je – posle nemačke okupacije i rasparčavanja Kraljevine Jugoslavije 1941. godine – sproveden, poput ostalih diplomatskih službenika, za Madrid i Lisabon. U 1941. godini priključio se emigrantskoj vladi Kraljevine Jugoslavije u Londonu. Budući da je bio novinar izrazito antikomunističke orijentacije, otpušten je iz diplomatske službe 1945. godine. Ostao je u emigraciji, u Londonu, u periodu između 1945. i 1966. godine. Označen kao predratni simpatizer pronemačke politike nije mogao dobiti prikladno zaposlenje – radio je kao knjigovođa u obućarskoj radnji i prodavac knjiga, ostajući često bez posla i u krajnjoj životnoj oskudici. Tek 1966. godine dozvoljeno mu je da se vrati u Beograd, u kojem je umro 1977. godine. Kao romansijer, pesnik, putopisac, dramski pisac, pripovedač, novinar, on je obeležio i istorijsku i književnu pozornicu srpskog jezika. U svojoj životnoj i umetničkoj sudbini spojio je neka od najznačajnijih svojstava srpske i evropske istorije: visoku umetničku vrednost, samotništvo i siromaštvo, apatridsku sudbinu koja je postala evropska sudbina pisca, nepoznatost i privatnost egzistencije kao sadržaj savremenog duhovnog lika. Vrativši se u Beograd, svom lutalaštvu pripojio je povratak u zavičaj. I premda nikada nije u javnoj svesti imao onaj značaj i ono mesto koje je zasluživao kako po osećajnosti i duhovnosti svojih dela tako i po savršenstvu njihovog umetničkog izraza, Miloš Crnjanski ostaje najveći srpski pisac u dvadesetom veku. MG26 (L)

Rat i mir, Lav Nikolajevič Tolstoj, tri knjige KOMPLET. Tvrdi povez, 1290 strana, godina izdanja 2010. Ćirilica. Jedno od najcenjenijih dela u svetskoj književnosti, Tolstojev Rat i mir je epska priča o ruskom životu u danima invazije Napoleona na Rusiju 1812. Roman prati tri od najpoznatija likova u svetskoj literaturi: Pjera Bezuhova, vanbračni sina imućnog seoskog kneza, koji se bori za svoje nasleđe i željom za duhovnim ispunjenjem. Kneza Andreja Bolkonskog, koji ostavlja svoju porodicu iza sebe da bi se borio u ratu protiv Napoleona. I Natašu Rostov, lepu mladu ćerku plemića, koja intrigira Andreja i Pjera.

Autor - osoba Man, Tomas Naslov Pripovetke. I–II / Tomas Man ; [s nemačkog preveli Miloš Đorđević ... et al.] Jedinstveni naslov Erzählungen. scc Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 465, 442 str.; 20 cm Drugi autori - osoba Đorđević, Miloš Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana Napomene Prevod dela: Die Erzählungen. Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875 – Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju. Pohađao je gimnaziju „Katherineum“ u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao. U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih. Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau. Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman. Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.` Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`. Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.` Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela „Tonio Kreger“, „Tristan“ i „Smrt u Veneciji“. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta „Kallistos“ za roman „Josif i njegova braća“. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama. MG145 (N)

Dobro očuvano! Autor - osoba Man, Tomas Naslov Eseji. 1–2 / Tomas Man ; [s nemačkog preveli Tomislav Bekić, Boško Petrović, Petar Vujičić, Bora Grujić et al.] Jedinstveni naslov Reden und Aufsätze I–II. scc Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 334 str. ; 354 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Bekić, Tomislav Petrović, Boško Vujičić, Petar, 1924-1993 = Vujičić, Petar, 1924-1993 Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana (Pl.) Napomene Prevod dela: Reden und Aufsätze I–II. Predmetne odrednice Nemačka književnost -- 18-19v Ruska književnost -- 19v Muzika, nemačka -- 19v Nemačka filozofija -- 19v SADRŽAJ Knjiga 1 Gete i Tolstoj (preveo Tomislav Bekić) 5 Gete kao reprezentant građanskog razdoblja (preveo Boško Petrović) 127 Patnja i veličina Riharda Vagnera (preveo Petar Vujičić, revidirao i redigovao Boško Petrović) 164 Preko mora s „Don Kihotom” (preveo Boško Petrović) 233 Frojd i budućnost (preveo Boško Petrović) 284 Rihard Vagner i „Nibelunški prsten” (preveo Boško Petrović) 309 Knjiga 2 Šopenhauer (preveo Branimir Živojinović) 5 O Geteovu „Faustu” (preveo Boško Petrović) 60 Ana Karenjina (preveo Boško Petrović) 111 Dostojevski – sa merom (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 130 Ničeova filozofija u svetlosti našega iskustva (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 149 Fantazija o Geteu (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 187 Ogled o Čehovu (preveo Boško Petrović) 234 Ogled o Šileru (preveo dr Strahinja K. Kostić) 261 Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875 – Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju. Pohađao je gimnaziju „Katherineum“ u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao. U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih. Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau. Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman. Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.` Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`. Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.` Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela „Tonio Kreger“, „Tristan“ i „Smrt u Veneciji“. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta „Kallistos“ za roman „Josif i njegova braća“. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama. MG113 (N, L)