56332) AK 1 HRVATSKA PROZA XX STOLJEĆA 1 i 2 , uredio Milan Begović , Zagreb 1942 , Dvije knjige koje sadrže odabrana djela hrvatske proze prve polovice 20. stoljeća, odabrana i uređena od strane Milana Begovića, književnika koji je `proživio sva književna strujanja i pokrete, seizmografskom osjetljivišću na sve njih reagirao i izražavao ih sjajnom tehnikom.` (M. Fotez) SADRŽAJ: Napomena nakladnika Moderni hrvatski pripovjedači Janko Leskovar (1861.) PATNIK MISAO NA VJEČNOST Ivo Vojnović (1857.-1929.) U MAGLI Branimir Livadić (1871.) POGODI, TKO TE UDARI Viktor Car Emin (1870.) BUDAKOVA ŽELJA Antun Gustav Matoš (1873.-1914.) NEKAD BILO SAD SE SPOMINJALO Dinko Šimunović (1873.-1933.) DUGA MULJIKA Ivana Brlić Mažuranić (1874.-1938.) NI U KOGA Milan Begović (1876.) DVA BIJELA HLJEBA Vladimir Nazor (1876.) GUBAVAC Milan Ogrizović (1877.-1923.) BOG Andrija Milčinović (1877.-1941.) PRVA BOL Josip Kosor (1879.) KOBNI SLUČAJ Joza Ivakić (1879.-1932.) U SVATOVIMA Milutin Cihlar-Nehajev (1880.-1931.) GODIVA . Franjo Horvat Kiš (1876.-1924.) SJENKE. Zdenka Marković (1884.) POPLAVA Ivan Kozarac (1885.-1910.) KUKAVAC Rikard Nikolić DVA GALEBA Prilog reprodukcijama Popis slika. SADRŽAJ PROZE II. Predgovor Marin Bego: Dvie sestre Mato Hanžeković: Podvadjena gniezda. Stjepko Trontl: Pet cigareta . Mile Budak: Pod gorom Slavko Kolar: Svoga tiela gospodar Slavko Kolar: Ili jesmo ili nismo Ivo Andrić: Put Alije Gjerzeleza Ivo Andrić: Izpovied Verka Škurla Ilijić: Hanumica. Ulderiko Donadini: Dunja . Ahmed Muradbegović: Post Mira Miholjević: Stari Job. Stjepko Vrtar: Nikola. tvrd povez, format 17 x 21,5 cm , ilustrovano, latinica, 437 + 355 strana *AK 1

O STILI MARSELA PRUSTA LEO ŠPICER Službeni glasnik B e o g r a d 2 O 1 2 POJMOVNIK Rečenični ritam Elementi usporavanja Vezivna sredstva Odnos prema jeziku Pripovedač ........................................................ LEO ŠPICER (1887-1960) Poznati romanista hispanista, jedan od utemeljivača stilističke kritike, doktorirao 1910, odlično znao više od deset svetskih jezika, predavao u Beču, Bonu, Marburgu i Kelnu. Kad su nacionalsocijalisti došli na vlast u Nemačkoj, emigrirao 1933. u Tursku - Istambul, gde je osnovao katedru za evropsku filologiju, 1936. prelazi u SAD gde je osnovao katedru za romanistiku na Univerzitetu Džon Hopkins, autor velikog broja lingvističkih analiza najznačajnijih dela francuske, italijanske i španske književnosti... Latinica 153 stranice NEKORIŠĆENO PerfekT KOndicija: 1O

Veoma dobro očuvano, zacepljen predlist i ex libris bivšeg vlasniku na najavnoj strani prve knjige, inače veoma dobro očuvano, bez pisanja, podvlačenja, rikna kompaktna, nije izlizana... Autor - osoba Andrić, Ivo, 1892-1975 = Andrić, Ivo, 1892-1975 Naslov Pripovetke / Ivo Andrić Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1924 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1924 (Beograd : `Makarije`) Fizički opis 117 str. ; 20 cm Zbirka Srpska književna zadruga ; ǂkolo ǂ27, ǂknj. ǂ179 (Karton) Napomene Prema napomeni na str. [3] većina pripovjedaka je ranije štampana u `Srpskom književnom glasniku`, `Jugoslovenskoj Njivi` i `Prosveti` Rečnik turskih reči i provincijalizama: str. 115-117. Autor - osoba Andrić, Ivo, 1892-1975 = Andrić, Ivo, 1892-1975 Naslov Pripovetke. [Knj.] 2 / Ivo Andrić Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1936 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1936 (Beograd : D. Gregorić) Fizički opis 122 str. ; 20 cm Zbirka Srpska književna zadruga. ǂkolo ǂ39 ; ǂknj. ǂ262 U Matici rođenih crkve Svetog Ivana Krstitelja u Travniku, pod rednim brojem 70, stoji da je 9. oktobra 1892. godine rođen Ivan, sin Antuna Andrića, podvornika i Katarine Andrić, rođene Pejić. Budući veliki srpski pisac rodio se u Travniku sticajem okolnosti, dok mu je mati boravila u gostima kod rodbine. Andrićevi roditelji bili su Sarajlije: očeva porodica decenijama je bila vezana za ovaj grad u kojem se tradicionalno bavila kujundžijskim zanatom. Osim bavljenja istim poslom, članove roda Andrićevih vezivala je i zla kob tuberkuloze: mnogi piščevi preci, uključujući i sve njegove stričeve, podlegli su joj u mladosti, a sam Andrić bez oca je ostao kao dvogodišnji dečak. Suočavajući se sa besparicom, Katarina Andrić svoga jedinca daje na čuvanje muževljevoj sestri Ani i njenome mužu Ivanu Matkovšik u Višegrad. U gradu koji će, više nego ijedno drugo mesto, obeležiti njegovo stvaralaštvo, gledajući svakodnevno vitke stubove na Drini ćuprije, Andrić završava osnovnu školu, a potom se vraća majci u Sarajevo, gde 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju, najstariju bosansko-hercegovačku srednju školu. Za gimnazijskih dana, Andrić počinje da piše poeziju i 1911. godine u Bosanskoj vili objavljuje svoju prvu pesmu „U sumrak“. Kao gimnazijalac, Andrić je vatreni pobornik integralnog jugoslovenstva, pripadnik je naprednog nacionalističkog pokreta „Mlada Bosna“ i strastveni je borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije. Dobivši stipendiju hrvatskog kulturno-prosvetnog društva „Napredak“, Andrić oktobra meseca 1912. godine započinje studije na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog sveučilišta u Zagrebu. U gradu na Savi, on pomalo uči, pomalo posećuje salone, družeći se sa zagrebačkom inteligencijom od koje će na njega posebno veliki uticaj imati dvadeset godina stariji Matoš. Naredne godine prelazi u Beč gde sluša predavanja iz istorije, filosofije i književnosti. Bečka klima mu ne prija i on, hereditarno opterećen osetljivim plućima, često boluje od upala. Obraća se za pomoć svom gimnazijskom profesoru i dobrotvoru, Tugomiru Alaupoviću, i već sledeće godine prelazi na Filosofski fakultet Jagelonskog univerziteta u Krakovu. Intenzivno uči poljski jezik, upoznaje kulturu i sluša predavanja vrhunskih profesora. Sve vreme piše refleksivne pesme u prozi, a u junu mesecu 1914. godine Društvo hrvatskih književnika u Zagrebu objavljuje mu šest pesama u prozi u panorami Hrvatska mlada lirika. Na Vidovdan, 28. juna 1914. godine, na vest o sarajevskom atentatu i pogibiji Nadvojvode Franaca Ferdinanda, Andrić pakuje svoje oskudne studentske kofere i napušta Krakov: zatomljeni instinkt bivšeg revolucionara goni ga u zemlju, na poprište istorije. Odmah po dolasku u Split, sredinom jula, austrijska policija hapsi ga i odvodi prvo u šibensku, a potom u mariborsku tamnicu u kojoj će, kao politički zatvorenik, ostati do marta 1915. godine. Među zidovima marburške tamnice, u mraku samice, „ponižen do skota“, Andrić intenzivno piše pesme u prozi. Po izlasku sa robije, Andrić biva bačen u konfinaciju u Ovčarevo i Zenicu gde ostaje sve do leta 1917. godine. Zbog ponovljene bolesti pluća, odmah odlazi na lečenje u Zagreb, u čuvenu Bolnicu Milosrdnih sestara, stecište hrvatske inteligencije koja se klonila učešća u ratu, na strani Austrije. Tu Andrić, zajedno sa konte Ivom Vojnovićem, dočekuje opštu amnestiju i aktivno se uključuje u pripreme prvog broja časopisa Književni jug. bolnica milosrdnih sestara 1918Istovremeno, pažljivo dovršava knjigu stihova u prozi koja će pod nazivom Ex Ponto biti objavljena u Zagrebu 1918. godine sa predgovorom Nika Bartulovića. U Zagrebu ga i zatiče slom Austrougarske monarhije, a potom i ujedinjenje i stvaranje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. U danima koji neposredno prethode formalnom ujedinjenju, Andrić u tekstu „Nezvani neka šute“ objavljenom u zagrebačkim Novostima, oštro odgovara na prve simptome nesloge u državi koja još nije ni stvorena i poziva na jedinstvo i razum. Nezadovoljan atmosferom u Zagrebu, Andrić ponovo moli pomoć dr Tugomira Alaupovića i već početkom oktobra 1919. godine počinje da radi kao činovnik u Ministarstvu vera u Beogradu. Sudeći prema pismima koja piše prijateljima, Beograd ga je srdačno prihvatio i on intenzivno učestvuje u književnom životu prestonice, družeći se sa Crnjanskim, Vinaverom, Pandurovićem, Sibetom Miličićem i drugim piscima koji se okupljaju oko kafane Moskva. Već početkom 1920. godine Andrić započinje svoju vrlo uspešnu diplomatsku karijeru postavljenjem u Poslanstvu pri Vatikanu. Te godine zagrebački izdavač Kugli objavljuje novu zbirku pesama u prozi Nemiri, a izdavač S. B Cvijanović iz Beograda štampa pripovetku „Put Alije Đerzeleza“. S jeseni 1921. godine Andrić je postavljen za činovnika u Generalni konzulat Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u Bukureštu, a iste godine započinje saradnju sa Srpskim književnim glasnikom objavljujući u broju 8 priču „Ćorkan i Švabica“. Godine 1922. premešten je na rad u Konzulat u Trstu. Tokom te godine štampa još dve pripovetke („Za logorovanja“ i „Žena od slonove kosti“), ciklus pesama „Šta sanjam i šta mi se događa“ i nekoliko književnih prikaza. Početkom 1923. godine on je vicekonzul u Gracu. Budući da nije završio fakultet, preti mu otkaz u Ministarstvu spoljnih poslova. Između mogućnosti da fakultet završi državnim ispitom ili odbranom doktorata, Andrić bira drugu mogućnost i u jesen 1923. godine upisuje se na Filosofski fakultet u Gracu. Tokom ove godine Andrić je objavio nekoliko pripovedaka od kojih se neke svrstavaju među njegova najznačajnija prozna ostvarenja: „Mustafa Madžar“, „Ljubav u kasabi“, „U musafirhani“ i „Dan u Rimu“. U junu mesecu 1924. godine u Gracu je odbranio doktorsku tezu Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine. Petnaestog septembra, pošto je odbranio doktorat, stiče pravo da se vrati u diplomatsku službu. Krajem godine prelazi u Beograd u Političko odeljenje Ministarstva inostranih dela. Ove godine pojavljuje se Andrićeva prva zbirka priča u izdanju Srpske književne zadruge u koju, pored nekih već objavljenih u časopisima, ulaze i nove – „U zindanu“ i „Rzavski bregovi“. Na predlog Bogdana Popovića i Slobodana Jovanovića, godine 1926, Ivo Andrić biva primljen za člana Srpske akademije nauka i umetnosti, a iste godine u Srpskom književnom glasniku objavljuje pripovetke „Mara milosnica“ i „Čudo u Olovu“. Oktobra meseca biva postavljen za vicekonzula Generalnog konzulata Kraljevine Jugoslavije u Marseju. Sledeće godine, tri meseca provodi na radu u Generalnom konzulatu u Parizu: gotovo sve slobodno vreme u Parizu Andrić provodi u Nacionalnoj biblioteci i Arhivu Ministarstva inostranih poslova proučavajući istorijsku građu o Bosni s početka devetnaestog veka i čitajući korespondenciju Pjera Davida, francuskog konzula u Travniku. S proleća 1928. godine premešten je za vicekonzula u Poslanstvu u Madridu. Te godine objavljuje priče „Olujaci“, „Ispovijed“ i „Most na Žepi“. Sredinom sledeće godine prelazi u Brisel, na mesto sekretara poslanstva, a u Srpskom književnom glasniku pojavljuje se njegov esej „Goja“. Već 1. januara 1930. godine u Ženevi počinje da radi kao sekretar stalne delegacije Kraljevine Jugoslavije pri Društvu naroda. Te godine objavljuje esej o Simonu Bolivaru, priču „Kod kazana“ i tekst „Učitelj Ljubomir“. U Beogradu sledeće godine izlazi i druga knjiga pripovedaka kod Srpske književne zadruge u kojoj se, pored priča ranije objavljenih u časopisima, prvi put u celini štampaju „Anikina vremena“, a u kalendaru-almanahu sarajevske Prosvjete pojavljuje se putopis „Portugal, zelena zemlja“. Godine 1932. Andrić objavljuje pripovetke „Smrt u Sinanovoj tekiji“, „Na lađi“ i zapis „Leteći nad morem“. U martu mesecu 1933. godine vraća se u Beograd kao savetnik u Ministarstvu inostranih poslova. Iako intenzivno piše, ove godine objavljuje samo pripovetku „Napast“ i nekoliko zapisa. Iste godine, 14. novembra pismom odgovara dr Mihovilu Kombolu i odbija da njegove pesme budu uvrštene u Antologiju novije hrvatske lirike: „...Ne bih nikada mogao učestvovati u jednoj publikaciji iz koje bi principijelno bili isključeni drugi naši meni bliski pesnici samo zato što su ili druge vere ili rođeni u drugoj pokrajini. To nije moje verovanje od juče nego od moje prve mladosti, a sad u zrelim godinama takva se osnovna vrednovanja ne menjaju“. Sledeće godine unapređen je za savetnika 4. grupe 2. stepena Ministarstva inostranih poslova. Postaje urednik Srpskog književnog glasnika i u njemu objavljuje pripovetke „Olujaci“, „Žeđ“ i prvi deo triptiha „Jelena, žena koje nema“. Postaje načelnik političkog odeljenja Ministarstva inostranih dela 1935. godine i stanuje u hotelu Ekscelzior. Štampa pripovetke „Bajron u Sintri“, „Deca“, esej „Razgovor s Gojom“ i jedan od svojih značajnijih književnoistorijskih tekstova – „Njegoš kao tragični junak kosovske misli“. Tokom sledeće godine Srpska književna zadruga štampa drugu knjigu Andrićevih pripovedaka koja, među onima koje su objavljivane u časopisima, sadrži još i priče „Mila i Prelac“ i „Svadba“. Andrićeva diplomatska karijera ide uzlaznom linijom i on u novembru mesecu 1937. godine biva imenovan za pomoćnika ministra inostranih poslova. Te godine dobija i visoka državna odlikovanja Poljske i Francuske: Orden velikog komandira obnovljene Poljske i Orden velikog oficira Legije časti. Iako okupiran diplomatskom službom, Andrić tokom ove godine objavljuje priče „Trup“ i „Likovi“, a iste godine u Beču, prikupljajući građu o konzulskim vremenima u Travniku, u Državnom arhivu proučava izveštaje austrijskih konzula u Travniku od 1808. do 1817. godine - Paula fon Mitesera i Jakoba fon Paulića. Početkom 1938. godine pojavljuje se prva monografija o Andriću iz pera dr Nikole Mirkovića. Diplomatska karijera Ive Andrića tokom 1939. godine doživljava vrhunac: prvog aprila izdato je saopštenje da je Ivo Andrić postavljen za opunomoćenog ministra i izvanrednog poslanika Kraljevine Jugoslavije u Berlinu. Andrić stiže u Berlin 12. aprila, a 19. aprila predaje akreditive kancelaru Rajha - Adolfu Hitleru. U jesen, pošto su Nemci okupirali Poljsku i mnoge naučnike i pisce odveli u logore, Andrić interveniše kod nemačkih vlasti da se zarobljeništva spasu mnogi od njih. Političari u Beogradu, međutim, ne računaju baš uvek na svoga poslanika, i mnoge kontakte sa nemačkim vlastima održavaju mimo Andrića. Pisac i u takvim okolnostima objavljuje: pripovetka „Čaša“ i zapisi „Staze“ i „Vino“ izlaze u Srpskom književnom glasniku tokom 1940. godine. U rano proleće 1941. godine Andrić nadležnima u Beogradu nudi ostavku: „...Danas mi u prvom redu službeni a zatim i lični mnogobrojni i imperativni razlozi nalažu da zamolim da budem ove dužnosti oslobođen i što pre povučen sa sadašnjeg položaja...“ Njegov predlog nije prihvaćen i 25. marta u Beču, kao zvanični predstavnik Jugoslavije prisustvuje potpisivanju Trojnog pakta. Dan posle bombardovanja Beograda, 7. aprila, Andrić sa osobljem Poslanstva napušta Berlin. Potom odbija ponudu nemačkih vlasti da ide u bezbedniju Švajcarsku, ali bez ostalih članova Ambasade i njihovih porodica: bira povratak u okupirani Beograd. Novembra meseca biva penzionisan, ali odbija da prima penziju. Živi povučeno u Prizrenskoj ulici, kao podstanar kod advokata Brane Milenkovića. Odbija da potpiše Apel srpskom narodu kojim se osuđuje otpor okupatoru. Piše pismo Srpskoj književnoj zadruzi da za vreme dok „narod pati i strada“ ne objavljuje njegove pripovetke. U tišini svoje iznajmljene sobe, piše prvo Travničku hroniku, a krajem 1944. godine okončava i Na Drini ćupriju. Oba romana objaviće u Beogradu nekoliko meseci po završetku rata, a koncem 1945. godine u Sarajevu izlazi i roman Gospođica. Prve posleratne godine postaje predsednik Saveza književnika Jugoslavije i potpredsednik Društva za kulturnu saradnju sa Sovjetskim Savezom i većnik III zasedanja ZAVNOBIH-a. Tokom 1946. godine živi u Beogradu i Sarajevu, postaje redovan član SANU. Te godine, među ostalim, objavljuje pripovetke „Zlostavljanje“ i „Pismo iz 1920. godine“. Sledeće godine postaje član Prezidijuma Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine i objavljuje „Priču o vezirovom slonu“, nekoliko tekstova o Vuku Karadžiću i Njegošu, a tokom 1948. godine prvi put će biti štampana „Priča o kmetu Simanu“. Narednih nekoliko godina vrlo aktivno bavi se javnim poslovima, drži predavanja, govori na javnim skupovima, kao član različitih delegacija putuje u Sovjetski Savez, Bugarsku, Poljsku, Francusku, Kinu. Objavljuje uglavnom kraće tekstove, odlomke pripovedaka, priče „Bife Titanik“ (1950), „Znakovi“ (1951), „Na sunčanoj strani“, „Na obali“, „Pod Grabićem“, „Zeko“ (1952), „Aska i vuk“, „Nemirna godina“, „Lica“ (1953). Godine 1954. postaje član Komunističke partije Jugoslavije. Prvi potpisuje Novosadski dogovor o srpskohrvatskom književnom jeziku. Te godini štampa u Matici srpskoj Prokletu avliju , a pripovetka „Igra“ pojavljuje se 1956. godine. Godine 1958. u šezdeset šestoj godini, Ivo Andrić se venčava sa svojom dugogodišnjom ljubavlju - Milicom Babić, kostimografom Narodnog pozorišta iz Beograda, udovicom Nenada Jovanovića. Sa ženom se seli u svoj prvi stan – u Ulici Proleterskih brigada 2a. Te godine objavljuje pripovetke „Panorama“, „U zavadi sa svetom“ i jedini predgovor koji je ikada za neku knjigu napisao: uvodni tekst za knjigu Zuke Džumhura „Nekrolog jednoj čaršiji“. „Za epsku snagu“ kojom je „oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje“, Ivo Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu. Besedom „O priči i pričanju“ u kojoj je izložen njegov spisateljski vjeruju, 10. decembra 1961. godine zahvalio je na priznanju. Iako su do tada njegova dela prevođena na mnoge jezike, posle dodeljivanja nagrade počinje veliko interesovanje sveta za dela pisca sa Balkana i njegovi se romani i pripovetke štampaju na preko trideset jezika. Iako odbija mnoge pozive, tih godina Andrić boravi u Švedskoj, Švajcarskoj, Grčkoj, Egiptu. Celokupni iznos Nobelove nagrade poklonio je iz dva dela bibliotečkom fondu Bosne i Hercegovine. Uz to, veoma često učestvuje u akcijama pomoći bibliotekama i daje novac u humanitarne svrhe. Godine 1963. kod Udruženih izdavača (Prosveta, Mladost, Svjetlost i Državna založba Slovenije) izlaze prva Sabrana dela Ive Andrića u deset tomova. Naredne godine boravi u Poljskoj gde u Krakovu biva promovisan za počasnog doktora Jagelonskog univerziteta. Piše veoma malo, ali se njegove knjige neprekidno preštampavaju i u zemlji i inostranstvu. U martu mesecu 1968. godine Andrićeva žena Milica umire u porodičnoj kući u Herceg Novom. Sledećih nekoliko godina Andrić nastoji da svoje društvene aktivnosti svede na najmanju moguću meru, mnogo čita i malo piše. Zdravlje ga polako izdaje i on često boravi u bolnicama i banjama na lečenju. Trinaestog marta 1975. godine svet će napustiti jedan od najvećih stvaralaca na srpskom jeziku, pisac mitotvorne snage i mudri hroničar balkanskog karakazana. MG62

Lot od 3 knjige u kompletu, nerasečeno Autor - osoba Dima, Aleksandar Naslov Dvorski luđak : (Gospođa de Mousoreau) : roman. Sv. 1–3 / od Aleksandra Dumasa Vrsta građe roman Jezik hrvatski Godina 1922 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Jugoslovenska štampa D. D., 1922 (Zagreb : Jugoslovenska štampa D. D.) Fizički opis sv. 1 – 232 str, sv. 2 – 228 str, sv. 3 – 202; 23 cm. Stanje: Stranice u kompletu i nisu sečene u gornjem delu. Potpis prethodnog vlasnika na predlistu (v. sliku). Fizičko stanje verno prikazano na slikama. ALEKSANDAR DIMA (1802–1870) bio je francuski književnik i jedan od začetnika takozvanog romana-feljtona. Talentovan pisac bogate fantazije i živog duha, podjednako je bio uspešan u pozorišnim delima i istorijskim romanima. Njegovo najpoznatije delo je avanturistički roman Tri musketara, a takođe je i tvorac prve istorijske romantične drame Henrik III i njegov dvor. Uticaj Diminih istorijsko-avanturističkih romana osetio se gotovo u celoj evropskoj popularnoj literaturi a napisao je oko 300 romana i drama. Kompozicija dela, živahan dijalog i živopisan opis privlače i danas pažnju široke publike, a Dima se pamti kao jedan od najpopularnijih romansijera i dramskih pisaca svog vremena. MG41 (L)

SPISI IZ FILOZOFIJE UMETNOSTI F. V. J. ŠELING IK ZORANA STOJANOVIĆA SREMSKI KARLOVCI - NOVI SAD 1 9 9 1 T H E O R I A R e f e r e n c e I. FILOZOFIJA UMETNOSTI (posebni deo) II. O ODNOSU LIKOVNIH UMETNOSTI PREMA PRIRODI (1807) III. UMETNIČKOPOVESNE NAPOMENE UZ `IZVEŠTAJ O EGINSKIM VAJMARSKIM DELIMA JOHANA MARTINA VAGNERA` (1817) ................................................................ Prevela sa nemačkog: OLGA KOSTREŠEVIĆ Broš Latinica 2 8 9 stranica

U dobrom stanju! Spoljasnjost kao na fotografijama, unutrasnjost u dobrom i urednom stanju! Redje u ponudi! Tartaren na Alpima, novi podvizi Taraskonskoga junaka Alfons Dode (franc. Alphonse Daudet; Nim, 13. maj 1840 — Pariz, 16. decembar 1897) bio je francuski književnik. Biografija Dode je rođen u Nimu, u Landoku 1840 godine.[1] U detinjstvu su ga roditelji, zbog slabog zdravlja, poslali na selo, gde je naučio provansalski jezik i naslušao se provansalskih legendi. Porodica mu se preselila u Lion 1849. gde je Dode išao u gimnaziju. U Pariz je otišao 1857 godine. Prva dela bila su mu zbirka pesama Ljubavnice i autobiografski spis Mališan. Ozbiljno bolestan, otputovao je na jug Francuske 1861. godine, a potom u Alžir. Godine 1863. otputovao je na Korziku, a malo kasnije je boravio kod svojih rođaka u zamku Montoban. Sva ova putovanja su važna jer će biti izvor utisaka za njegova dela Pisma iz mog mlina (1860), koja su ga učinila slavnim, i za romane o Jugu, od kojih je najčuvenija triologija o Tartarenu Taraskoncu. Tu je stvorio besmrtan tip južnjaka, hvalisavog dobričine, koji je pomalo i Don Kihot i Sančo Pansa.[2] Zatim slede brojni romani: Fromon Mlađi i Risler stariji (1874), Žak (1876), Nabob (1887), Kraljevi u izgnanstvu (1879), Numa Rumestan (1881), Jevanđelist (1883), Safo (1884), Besmrtnik (1888).[3] Tu su i mnoge knjige pripovedaka i drama Arlezijanka (1872). Umro je 1897. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Onore de Balzak (franc. Honoré de Balzac; Tur, 20. maj 1799 — Pariz, 18. avgust 1850) bio je francuski romanopisac koji se smatra ključnim autorom realizma. Onore de Balzak je sin malograđanskih roditelja. Otac, Bernar Fransoa, rođen u Tarnu, regionu južne Francuske, bio je čuven po svojoj originalnosti. Majka mu je Parižanka, iz porodice koja je držala trgovinu gajtana i čoje. Imala je osamnaest godina kada se udala za supruga koji je imao pedeset. Svom prezimenu je dodao plemićko de 1830. godine. Od tada se potpisivao kao Onore de Balzak Porodica Onore de Balzak je sin malograđanskih roditelja. Otac, Bernar Fransoa, rođen u Tarnu, regionu južne Francuske, bio je čuven po svojoj originalnosti. Majka mu je Parižanka, iz porodice koja je držala trgovinu gajtana i čoje. Imala je osamnaest godina kada se udala za supruga koji je imao pedeset. Svom prezimenu je dodao plemićko de 1830. godine. Od tada se potpisivao kao Onore de Balzak.[1] Detinjstvo i rana mladost Vendomski koledž (gravira A. Queyroy) Portret iz 1820. godine (Achille Devéria) Detinjstvo je proveo na imanju svojih roditelja, obavljajući poljske radove. Od sedme do četrnaeste godine provodi dane u Vendomskom koledžu, ne videvši nijednom roditeljski dom. Njegov život u ovom kaluđerskom zavodu nije nimalo srećan. On, koji je bio navikao na slobodno vaspitanje, morao je da se povinuje strogim propisima ovog poluvojničkog, polukaluđerskog koledža, da živi između četiri zida, sedeći na klupi. Umesto da radi svoje školske zadatke, predavao se svojim unutrašnjim snovima. Ipak, u dvanaestoj godini bude se njegove književne sposobnosti. U četvrtom razredu stekao je reputaciju pisca. Ovaj učenik, najviše kažnjavan u razredu, postaje strastan čitač. Ništa nije izgledalo nedostupno inteligenciji ovog čudesnog deteta koje je čitalo dela svih vrsta, istorijska, filozofska, naučna, književna. Čak je i rečnike čitao sa uživanjem. Nastavlja školovanje u rodnom mestu.[1] Balzak je prešao da živi u Parizu 1814. godine kada mu je otac tamo premešten. Njegovo pohađanje Pravnog fakulteta u Parizu se poklopilo sa početkom francuske restauracije. Ulazio je u različite poslovne poduhvate koji su mu umesto zarade donosili samo gubitke i dugove. Bio je štampar, izdavač, slovolivac, vlasnik listova. Propao je u poslu sa slovolivnicom i štamparijom. Posle tog finansijskog sloma dugovi će ga pratiti čitav život.[1] O Balzaku Balzak je bio veoma osećajne prirode. Sam je često govorio, sa žalošću u srcu, da ga je priroda namenila osećajnom životu, životu srca. Govorio je da ga je priroda stvorila za ljubav i nežnost, a sudbina ga je nagnala da ispisuje svoje želje, umesto da ih proživljava. Uprkos raznim nedaćama, Balzak se nikad nije osećao potpuno pobeđen. Njegova se hrabrost, izdržljivost i upornost pokazuju jačim od njegove bede i trenutne malodušnosti. On se na kraju uvek uspravljao i hrabro borio sa životom, čineći podvige u koje malo ko može da poveruje. Za deset dana je napisao Pjeretu, za osam dana je napisao trećinu velikog dela Izgubljene iluzije, za tri noći Matoru devojku, i to usred najvećih neprilika, trzavica i borbi. Da bi objavio jednu svoju pripovetku u prvom broju Pariske hronike, čiji je direktor postao, Balzak za noć smišlja, piše i štampa Bezbožnikovu misu. Balzak je veseo i dobar. Njegova dobrota ima u sebi nečeg detinjeg i prijemčivog što osvaja na prvi dodir. Balzak je i uobražen i ta njegova mana prelazi ponekad u nevaspitanje. Bio je sujetan, gord i samoljubiv. Nije mogao da savlada nagon za isticanjem svoje ličnosti. Voleo je da se pokaže, da se zapazi i istakne. Ne može da savlada ni poriv za precenjivanjem svog dela i govorio je najveće pohvale o svojim romanima, koji su “remek dela”, “veličanstveni spisi”, ”velike tvorevine”.[1] Evelina Hanska Balzakov dom u ulici Fortune Portret Eveline Hanske iz 1825. godine ( Holz von Sowgen) Poljska plemkinja, Evelina Hanska, sa svog imanja u Verhovnji, u Ukrajini je započela prepisku sa Balzakom 1832. godine. Iz prepiske sa zagonetnom Strankinjom koja se divi Balzakovim delima, razvila se obostrana ljubav. Sa gospođom Hanskom se sastao najpre u Švajcarskoj, zatim u Beču i Petrogradu. Nakon što je postala udovica 1842. godine, gospođa Hanska je odbila ruku Balzaka. Sa njom je zatim putovao po Nemačkoj, Francuskoj, Holandiji i Belgiji. Venčao se sa gospođom Hanskom 1850. godine u Berdičevu, u Ukrajini.[1] Društvena angažovanost Bio je predsednik Društva književnika. Dva puta se kandidovao za Francusku akademiju. Prvi put (1839) je povukao kandidaturu u korist Viktora Igoa, a drugom prilikom (1849) je dobio samo dva glasa. Stil pisanja Prva strana Balzakovog rukopisa Beatrisa Iz želje za novcem i slavom pisao je ono šta je smatrao popularnim, i čime bi mogao da privuče širi krug čitalaca. Napisao je čitavu biblioteku u relativno kratkom vremenskom periodu od dvadeset godina. Često je pisao i po 16 sati dnevno uz pomoć sveće ne bi li što pre objavio svoje delo. Nije posvećivao neku naročitu pažnju ni frazama, ni slikama, ni nijansama stilskog savršenstva, izražavajući se često plačljivo, sentimentalno, kao najbanalniji pisci masovne pučke literature. Ovakvo pisanje rezultovalo je time da većina njegovih dela daje utisak nedovršenosti i neurednosti, ima grešaka u tekstu, a pojedini delovi su površni ili nedovršeni.[2] Realizam Balzak se smatra prethodnicom književnog realizma jer upotrebljava detalje, posebno detalje objekata za ilustraciju života svojih likova. Balzak je namerno i sistematski donosilac novina. Kao romansijer svestan je svoje originalnosti i smatra svoju tehniku širokom i podesnom za neočekivane obrte.[3][4] Likovi propalih karijerista, nesretnih ljubavnika, suludih škrtaca, deklasiranih dostojanstvenika bonapartističkog carstva predstavljaju uvod u novu modu književnog stvaranja, koja će se po svim evropskim književnostima razviti pod zajedničkim nazivom realizam.[2] Onore de Balzak i Gistav Flober imali su veliki uticaj na kasnije realističare i naturaliste: Gi de Mopasan, Žorž-Šarl Ismans, i u Engleskoj Džordž Eliot. Likovi Balzak je prvi upotrebio mehanizam vraćanja istih likova kroz svoje knjige kako bi izrazio jedinstvo društva koje slika. Princip ponovnog pojavljivanja ličnosti nema samo to preimućstvo da izaziva gotovo automatsko umnožavanje i pronalaženje strukture romana, on donosi i značajno rešenje problema odnosa između romana i stvarnosti, savršeno pravdajući uvođenje stvarnih ličnosti u okvire romanesknog sveta. Kod Balzaka postoje dve krajnosti: s jedne strane ličnosti kao što su kraljevi i carevi, ličnosti nezamenljive zato što su samom svojom prirodom predodređene da pojedinačno budu poznate kao takve, ali o kojima upravo zbog toga romanopisac ne može ništa reći; s druge strane nepoznate ličnosti o kojima može da kaže sve što hoće zato što samom svojom prirodom mogu biti zamenjene, što ih je uvek mnogo i jer je normalno da nam imena budu nepoznata.[4] Balzak je svojim književnim delom obuhvatio čitavo francusko društvo svoga vremena: rojalističku aristokratiju, koja se ne snalazi u vrtlogu stvaranja novog društva, i nove grube elemente mladih građanskih snaga u rađanju: pustolove, novorođene bogataše, propalice, deklasirane činovnike, korumpiranu administraciju, novinare, provincijalne gospođice, advokate, popove, legitimističko plemstvo itd.[2] Dela Iako je odrastao daleko od Pariza, Balzak je bio dosta vezan za ovaj grad. Svoja najbolja dela je napisao u Parizu ili o Parizu. Ljudska komedija Nekoliko tomova Balzakovih dela iz 1901. godine Ljudska komedija (La Comédie humaine) zajednički je naziv za njegove romane, međusobno povezane, u kojima je nastojao da pruži sliku o svom vremenu, društvenim i istorijskim, filozofskim kretanjima, da prikaže život svih društvenih klasa i slojeva, da osvetli tajne čovekove psihe. U predgovoru Ljudskoj komediji (objavljenom 1842. godine) naglasio je da će to biti istorija koju su zaboravili toliki istoričari, istorija naravi.[1] Predvideo je da Ljudska komedija sadrži 137 dela, ali je stigao da napiše 91 delo. Tom broju se mogu dodati još tri romana koje nije predvideo prvobitnim planom. U broj od 94 dela ne ulaze Golicave priče ni Balzakovi mladalački romani napisani pre 1829. godine. Studije naravi Studije naravi razvrstane su po temama u šest grupa: Prizori iz privatnog života (Čiča Gorio), Prizori iz provincijskog života (Evgenija Grande, Izgubljene iluzije), Prizori iz pariskog života (Sjaj i beda kurtizana, Rođaka Beta, Rođak Pons), Prizori iz političkog života (Jedna mračna afera, Poslanik iz Arsija), Prizori iz vojničkog života (Šuani), Prizori iz seoskog života (Ljiljan u dolu). Filozofske studije Šagrinska koža Traganje za apsolutnim Analitičke studije Analitičke studije sadrže samo jedno delo koje nije roman već ogled Fiziologija braka

DŽON DON PARADOKSI I PROBLEMI SLUŽBENI GLASNIK BEOGRAD 2015 UMETNOST I KULTURA XII JEDINICA R e f e r e n c e PARADOSKI 1. U ODBRANU NEDOSLEDNOSTI ŽENA 2. O TOME DA ŽENE TREBAJU DA SE ŠMINKAJU 3. O TOME DA JE DOBRO ČEŠĆE NEGO ZLO 4. O TOME DA JE KOD ŽENA MOGUĆE PRONAĆI NEKU VEDRINU 5. O TOME DA SU STARIJI LJUDI VEĆI ZANESENJACI OD MLADIH 6. O TOME DA SU TELESNI DAROVI BOLJI OD DUHOVNIH PROBLEMI 1. ZBOG ČEGA PURITANCI DRŽE DUGE PROPOVEDI 2. ZBOG ČEGA JE UOBIČAJENO MIŠLJENJE OVLADALO ŽENSKIM DUŠAMA 3. ZBOG ČEGA NAJVEĆE BAJKE PREDSTAVLJAJU NAJVEĆE LAŽI *********** 4. ZAŠTO SE VIŠE NE UMIRE OD LJUBAVI? 5. ZAŠTO POLITIČARE NE TREBA SHVATATI OZBILJNO . . . itd. ................................................................ HRONOLOGIJA DŽONA DONA O PISCU I DELU LATINICA B R O Š 17 CM 64 STRANICE NEKORIŠĆENO GARANCIJA PERFEKT EKSTRA ********* dsp21

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1939. godina Vasa Stajić (Mokrin, 10. februar 1878 — Novi Sad, 10. februar 1947) bio je srpski filozof i pisac. Niz njegovih dela smatra se ključnim za poznavanje istorije Novog Sada. Biografija Gimnaziju učio u Velikoj Kikindi, Sremskim Karlovcima i Senju. Kao učenik bio je zbog socijalističke agitacije isključen i karlovačke gimnazije. Studirao je prava, a potom filozofiju u Budimpešti, Parizu i Lajpcigu, a diplomirao je 1902. godine u Budimpešti. Započeo rad kao učitelj u banatskim selima, potom je bio profesor u Pakracu, pa u Učiteljskoj školi u Somboru. Došavši iz Pakraca školske 1904—1905. godine počeo je sa radom kao profesor i suplent u Pljevaljskoj gimnaziji, gde je u istom periodu radio profesor i istoričar Gligorije Elezović. Godine 1938. objavljen je prigodni zbornik radova posvećen njegovom 60. rođendanu. U toj `Spomenici`[1] se ističe: Život profesor Stajića je bio uvek budna radinost i sveža delotvornost. Sadržinski se njegov život deli na dva perioda. U prvom, ranijem periodu on je revolucionar koji vrši veliki uticaj na omladinu. Delovao je u cilju oslobođenja i ujedinjenja jugoslovenskih naroda, koje se ostvarilo nakon završetka Prvog svetskog rata. Nastupa u novoj državi, u novim okolnostima njegove preusmerenje ka istorijskoj nauci, kada on ispisuje brojna istoriografska dela. Propagirao je Stajić ideje profesora Sandića i predvodio je Reformistički srpski nacionalni pokret mlade vojvođanske inteligencije. Kao poverenik Srpske narodne omladine propagirao je ujedinjenje svih Srba u državu Južnih Slovena.[2] Izdavačka delatnost Izdavao je predratne časopise Novi Srbin i „Srpska Prosveta”. Zbog svojih ideja bio je često proganjan i osuđivan, i za vreme Prvog svetskog rata a i u miru. Nakon rata pokrenuo je opet list, sada je to `Nova Vojvodina` u kojem iznosi vojvođanske probleme. Sarađivao je pišući za mnogo listova. Bio je jedno vreme sekretar Matice srpske i urednik „Letopisa” (1921. i 1936). Bio je i sekretar Matice srpske, ali je 1944. godine, na poziv svojih đaka prešao u Srem i pridružio se partizanima.[3] Napisao je preko 20 knjiga od kojih su mu najpoznatije „Novosadske biografije” u šest tomova, „Velikokikindski distrikt” i druge. Posebno se istakao studijama o Svetozaru Miletiću (1926, prepravljeno i doterano 1938), kao i Jovanu Jovanoviću Zmaju (1933). Napisao je preko 100 naučno-stručnih rasprava. Posle Drugog svetskog rata izabran je za doživotnog predsednika Matice srpske. Njegova kapitalna dela o istoriji Novog Sada ”Privreda Novog Sada”, ”Novosadske biografije”, ”Građa za kulturnu istoriju Novog Sada”, ”Građa za političku istoriju Novog Sada” su kapitalna dela na temu istorije grada.[4] Zaslužan je za pokret planinarstva i izletništva u Vojvodini. Godine 1923. aktivno učestvuje u organizovanju Novosadske podružnice Srpskog planinarskog društva, koja 1924. godine postaje Planinarsko društvo Fruška gora. Jedna osnovna škola u Novom Sadu i osnovna škola u Mokrinu nose njegovo ime.

U dobrom stanju, ex libris pečat na predlistu i koricama druge knjige, kao na slici PITIRIM SOROKIN, SOCIOLOGIJA, I-II, Beograd, Izdavačka knjižarnica Gece Kona, 1932-33. Originalni tvrdi platneni povez. Knjiga I Autor - osoba Sorokin, Pitirim Aleksandrovič, 1889-1968 = Sorokin, Pitirim Aleksandrovič, 1889-1968 Naslov Sociologija : savremeni pravci i teorije. Knj. 1 / Pitirim Sorokin ; preveo s engleskog Dragomir Ikonić Jedinstveni naslov ǂThe ǂContemporary Sociological Theories. srpski jezik Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1932 Izdavanje i proizvodnja Beograd : G. Kon, 1932 (Beograd : Privrednik) Fizički opis XXIII, 677 str. : fotogr. P. Sorokin ; 19 cm Drugi autori - osoba Ikonić, Dragomir, 1883-1957 = Ikonić, Dragomir, 1883-1957 Zbirka Biblioteka javnog prava ; 7 ISBN (Broš.) Napomene Prevod dela: The Contemporary Sociological Theories Predmetne odrednice Sociologija Knjiga II Autor - osoba Sorokin, Pitirim Aleksandrovič, 1889-1968 = Sorokin, Pitirim Aleksandrovič, 1889-1968 Naslov Sociologija : savremeni pravci i teorije. Knj. 2 / Pitirim Sorokin ; preveo s engleskog Dragomir Ikonić Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1933 Izdavanje i proizvodnja Beograd : G. Kon, 1933 (Beograd : Privrednik) Fizički opis 530 str. : graf. prikazi ; 20 cm Drugi autori - osoba Ikonić, Dragomir, 1883-1957 = Ikonić, Dragomir, 1883-1957 Zbirka ǂBiblioteka ǂjavnog prava ; 8 ISBN (Karton) Predmetne odrednice Sociologija – Pravci Pitirim Aleksandrovič Sorokin (/səˈroʊkɪn, sɔː-/;[1] rus. Питири́м Алекса́ндрович Соро́кин, 2. februar (julijanski 21. januar) 1889 – 10. februar 1968) bio je ruski, kasnije američki, sociolog i politički aktivista, koji je doprineo teoriji društvenog ciklusa.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jezik srpski, ćirilica, 96 str. Izdavač: `Francusko-srpska knjižara A. M. Popovića` Beograd. Štampa: „Zora“ Beograd. Deo edicije: „Biblioteka školskih klasika (u izboru)“, knjiga br. 1. / Uređuju: I. Maričić i A. Žeželj. Dimitrije Obradović (crkveno ime Dositej; Čakovo, 1739[1] ili 1742. — Beograd, 28. mart 1811)[2] bio je srpski književnik, prevodilac, prosvetitelj i reformator revolucionarnog perioda nacionalnog buđenja i preporoda. Bio je osnivač i profesor Velike škole, preteče Beogradskog univerziteta. On je bio prvi popečitelj prosvete u Sovjetu i autor svečane pesme „Vostani Serbije“.[3] Rođen je u današnjem rumunskom delu Banata, tadašnje Habzburške Austrije. Školovao se za kaluđera, ali je napustio taj poziv i krenuo na putovanja po celoj Evropi, gde je primio ideje evropskog prosvetiteljstva i racionalizma. Ponesen takvim idejama radio je na prosvećivanju svog naroda, prevodio je razna dela među kojima su najpoznatije Ezopove basne, a potom je i sam pisao dela, prvenstveno programskog tipa, među kojima je najpoznatije „Život i priključenija“. Njegovi ostaci počivaju u Beogradu, na ulazu u Sabornu crkvu, iako je njegova izričita želja bila da bude sahranjen pored Hajdučke česme u beogradskom Košutnjaku.[4] Biografija Dositej Obradović je rođen po jednom izvoru 1739[5]-1740. godine, a po drugom - 1742. ili 1743. godine u Čakovu u srpsko-rumunskom mestu u Tamiškom Banatu. Otac mu se zvao Đurađ, a po zanimanju bio je ćurčija i trgovac, a majka Kruna bila je kći Ranka Paunkića iz Semartona.[6] Njegov otac je umro oko 1748. godine i posle smrti ostavio je udovicu i četvoro male dece. Mati Kruna umire uskoro, oko 1752. godine, a deca su se rasturila po porodici. Mali Dimitrije dopadne jednom tetku. Učio je osnovnu školu u mesnoj srpskoj školi, i kako se odlikovao ljubavlju prema knjizi, tetak je imao nameru da ga školuje za popa. Čitanje žitija svetaca inspirisalo je dvanaestogodišnjeg dečaka, i jednom prilikom htede sa jednim prosjačkim kaluđerima iz Dečana da beži u Osmansko carstvo, u pustinju da se posveti. Tetku se ovo nije svidelo te ga je odveo nazad u Temišvar, kod jednog jorgandžije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Herbert Džordž Vels: Čovečanstvo: rad, blagostanje i sreća lјudskoga roda. Knj. 1 Originalni naslov: The Work, Wealth and Happiness of Mankind the Work, Wealth and Happiness of Mankind Herbert Džordž Vels[1][2] (engl. Herbert George Wells; Bromli, 21. septembar 1866 — London, 13. avgust 1946) je bio engleski novinar, sociolog, istoričar i književnik najviše poznat po svojim delima naučne fantastike kao što su Vremenska mašina, Rat svetova, Nevidljivi čovek i dr.[3] Plodan u mnogim žanrovima, napisao je na desetine romana, kratkih priča i dela društvenih komentara, istorije, satire, biografije i autobiografije. Njegov rad obuhvata i dve knjige o rekreativnim ratnim igrama. Vels se sada najbolje pamti po naučnofantastičnim romanima i često ga nazivaju „ocem naučne fantastike“, zajedno sa Žil Vernom i izdavačem Hjugom Gernsbakom.[4][5][a] Tokom svog života, međutim, bio je najistaknutiji naprednim stajalištima, čak proročanski društveni kritičar koji je svoje književne talente posvetio razvoju progresivne vizije na globalnom nivou. Kao futurista, napisao je brojna utopijska dela i predvideo je pojavu aviona, tenkova, svemirskih putovanja, nuklearnog oružja, satelitske televizije i nečega što podseća na Svetsku mrežu.[6] Njegova naučna fantastika zamišljala je putovanje kroz vreme, invaziju vanzemaljaca, nevidljivost i biološki inženjering. Brajan Oldis je Velsa nazvao „Šekspirom naučne fantastike“, dok ga je američki pisac Čarls Fort smatrao „divljim talentom“.[7][8] Vels je činio svoja dela uverljivima unoseći uobičajene detalje uz jednu izuzetnu pretpostavku - nazvanu „Velsov zakon“ - što je novelo Džozefa Konrada da ga 1898. nazove „realistom fantastike“.[9] Njegova najznačajnija naučnofantastična dela uključuju Vremeplov (1895), koji je bio njegov prvi roman, Ostrvo doktora Moroa (1896), Nevidljivi čovek (1897), Rat svetova (1898) i vojnu naučnu fantastiku Rat u vazduhu (1907). Vels je četiri puta bio nominovan za Nobelovu nagradu za književnost.[10] Velsovo najranije specijalizovano obrazovanje bilo je u oblasti biologije, a njegovo razmišljanje o etičkim pitanjima odvijalo se u specifično i fundamentalno darvinističkom kontekstu.[11] On je takođe je bio otvoreni socijalista od malih nogu, često (ali ne uvek, kao na početku Prvog svetskog rata) simpatizirajući pacifističke stavove. Njegovi kasniji radovi postajali su sve više politički i didaktički, a pisao je malo naučne fantastike, dok je ponekad u službenim dokumentima naznačio da je njegovo zanimanje novinar.[12] Romani poput Kipsa i Istorije gospodina Polija, koji opisuju život niže srednje klase, doveli su do sugestije da je on dostojan naslednik Čarlesa Dikensa,[13] ali je Vels opisao niz društvenih slojeva i čak pokušao, u Tono-Bungahz (1909), dijagnozirati englesko društvo u celini. Vels je bio dijabetičar i saosnivač je dobrotvorne organizacije Dijabetičarske asocijacije (danas poznate kao Dijabetes UK) 1934.[14] Biografija Rodio se u porodici radničke klase. Školovao se do 1879, kad roditelji više nisu bili u mogućnosti da ga finansiraju, pa je postao tapetarski pomoćnik. Taj posao mu se nije svideo, pa je bio srećan kada ga je majstor otpustio 1883. Radio je kao pomoćni učitelj u osnovnoj školi, pa je sa osamnaest godina dobio stipendiju i počeo da studira biologiju. Na univerzitetu se ističe znanjem, ali i interesovanjem za reformu društva kroz ideje socijalizma i platonizma. Izgubio je stipendiju i posvetio se pedagoškom radu. Relativno kasno je počeo da piše. Bio je politički aktivan u socijalističkim krugovima, ali je vremenom postao marginalna politička ličnost. Zanimljivo je da se smatra začetnikom stonih ratnih društvenih igara. Ženio se dva puta, prvi put sa sestričnom Izabel Meri Vels, 1891. godine, a drugi put sa Ejmi Ketrin Robins, 1895. godine, sa kojom je imao dva sina. Poznate su njegove brojne vanbračne avanture kao i vanbračna deca. Njegov savremenik je bio Žil Vern. U Velsovim delima poenta je bila na posledici upotrebe pronalazaka, i to najčešće mračnim. Njegov roman prvenac bio je Vremeplov koji se bavi potpuno novom idejom putovanja kroz vreme i negativnom utopijom daleke budućnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Herbert Džordž Vels: Čovečanstvo: rad, blagostanje i sreća lјudskoga roda. Knj. 1 Originalni naslov: The Work, Wealth and Happiness of Mankind the Work, Wealth and Happiness of Mankind Herbert Džordž Vels[1][2] (engl. Herbert George Wells; Bromli, 21. septembar 1866 — London, 13. avgust 1946) je bio engleski novinar, sociolog, istoričar i književnik najviše poznat po svojim delima naučne fantastike kao što su Vremenska mašina, Rat svetova, Nevidljivi čovek i dr.[3] Plodan u mnogim žanrovima, napisao je na desetine romana, kratkih priča i dela društvenih komentara, istorije, satire, biografije i autobiografije. Njegov rad obuhvata i dve knjige o rekreativnim ratnim igrama. Vels se sada najbolje pamti po naučnofantastičnim romanima i često ga nazivaju „ocem naučne fantastike“, zajedno sa Žil Vernom i izdavačem Hjugom Gernsbakom.[4][5][a] Tokom svog života, međutim, bio je najistaknutiji naprednim stajalištima, čak proročanski društveni kritičar koji je svoje književne talente posvetio razvoju progresivne vizije na globalnom nivou. Kao futurista, napisao je brojna utopijska dela i predvideo je pojavu aviona, tenkova, svemirskih putovanja, nuklearnog oružja, satelitske televizije i nečega što podseća na Svetsku mrežu.[6] Njegova naučna fantastika zamišljala je putovanje kroz vreme, invaziju vanzemaljaca, nevidljivost i biološki inženjering. Brajan Oldis je Velsa nazvao „Šekspirom naučne fantastike“, dok ga je američki pisac Čarls Fort smatrao „divljim talentom“.[7][8] Vels je činio svoja dela uverljivima unoseći uobičajene detalje uz jednu izuzetnu pretpostavku - nazvanu „Velsov zakon“ - što je novelo Džozefa Konrada da ga 1898. nazove „realistom fantastike“.[9] Njegova najznačajnija naučnofantastična dela uključuju Vremeplov (1895), koji je bio njegov prvi roman, Ostrvo doktora Moroa (1896), Nevidljivi čovek (1897), Rat svetova (1898) i vojnu naučnu fantastiku Rat u vazduhu (1907). Vels je četiri puta bio nominovan za Nobelovu nagradu za književnost.[10] Velsovo najranije specijalizovano obrazovanje bilo je u oblasti biologije, a njegovo razmišljanje o etičkim pitanjima odvijalo se u specifično i fundamentalno darvinističkom kontekstu.[11] On je takođe je bio otvoreni socijalista od malih nogu, često (ali ne uvek, kao na početku Prvog svetskog rata) simpatizirajući pacifističke stavove. Njegovi kasniji radovi postajali su sve više politički i didaktički, a pisao je malo naučne fantastike, dok je ponekad u službenim dokumentima naznačio da je njegovo zanimanje novinar.[12] Romani poput Kipsa i Istorije gospodina Polija, koji opisuju život niže srednje klase, doveli su do sugestije da je on dostojan naslednik Čarlesa Dikensa,[13] ali je Vels opisao niz društvenih slojeva i čak pokušao, u Tono-Bungahz (1909), dijagnozirati englesko društvo u celini. Vels je bio dijabetičar i saosnivač je dobrotvorne organizacije Dijabetičarske asocijacije (danas poznate kao Dijabetes UK) 1934.[14] Biografija Rodio se u porodici radničke klase. Školovao se do 1879, kad roditelji više nisu bili u mogućnosti da ga finansiraju, pa je postao tapetarski pomoćnik. Taj posao mu se nije svideo, pa je bio srećan kada ga je majstor otpustio 1883. Radio je kao pomoćni učitelj u osnovnoj školi, pa je sa osamnaest godina dobio stipendiju i počeo da studira biologiju. Na univerzitetu se ističe znanjem, ali i interesovanjem za reformu društva kroz ideje socijalizma i platonizma. Izgubio je stipendiju i posvetio se pedagoškom radu. Relativno kasno je počeo da piše. Bio je politički aktivan u socijalističkim krugovima, ali je vremenom postao marginalna politička ličnost. Zanimljivo je da se smatra začetnikom stonih ratnih društvenih igara. Ženio se dva puta, prvi put sa sestričnom Izabel Meri Vels, 1891. godine, a drugi put sa Ejmi Ketrin Robins, 1895. godine, sa kojom je imao dva sina. Poznate su njegove brojne vanbračne avanture kao i vanbračna deca. Njegov savremenik je bio Žil Vern. U Velsovim delima poenta je bila na posledici upotrebe pronalazaka, i to najčešće mračnim. Njegov roman prvenac bio je Vremeplov koji se bavi potpuno novom idejom putovanja kroz vreme i negativnom utopijom daleke budućnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice popustile, i prvi naslovni list malo ostecen, sve ostalo uredno! Ilustracije: Momcilo Markovic Carl Ewald ([ˈe̝ːˌvælˀ], 15. listopada 1856. – 23. veljače 1908.) bio je danski romanopisac i satiričar poznat po svojim bajkama. Carl Ewald rođen je 15. listopada 1856. u Bredelykkeu kod Grama u Vojvodstvu Schleswig (današnja Danska).[2] Ime je dobio po istoimenom djedu [da; sv] i imao je dvanaestero braće i sestara. Njegov otac, H. F. Ewald [da; sv] je bio autor. Školovao se na Sveučilištu u Kopenhagenu, kamo se njegova obitelj preselila nakon što je Vojvodstvo Schleswig palo pod Njemačku konfederaciju 1864. godine.[1] Od 1880. do 1883. bio je ravnatelj škole u Kopenhagenu.[3] Njegovo prvo književno djelo objavljeno je 1882. Nakon što je nekoliko godina proveo kao šumar, književnosti se posvetio 1887. izdajući školske tekstove i prijevode.[1] Godine 1893. dobio je sina Jespera Ewalda s Betty Ponsaing. Godine 1894., zbog izvanbračne veze koju je imao s Agnes Henningsen, rođen je Ewaldov drugi sin Poul. Veza je završila razvodom.[4] Ewald je umro u Charlottenlundu (blizu Kopenhagena) 23. veljače 1908. [5] [2] Pokopan je u Gentofteu. Zlatna Knjiga

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1932. Drug Kisljakiov (Tri para svilenih carapa) Roman iz drustvenog zivota sovjetske Rusije Pantelejmon Sergejevič Romanov (ruski: Pantelejmon Sergéevič Romanov; 24. srpnja 1884. - 8. travnja 1938.) bio je ruski/sovjetski književnik. Biografija Romanov je rođen u plemićkoj obitelji u selu Petrovskoe u današnjoj Tulskoj oblasti.[1] Nakon završetka studija prava na Moskovskom državnom sveučilištu, posvetio se književnosti.[2] Svoju prvu priču objavio je 1911., ali je imao malo uspjeha prije revolucije 1917. [3][potrebna stranica] Djetinjstvo je objavio 1920. Budući da je pisao kako bi izrazio svoju filozofiju, nije ga obeshrabrio neuspjeh djela. Anna Gattinger, autorica magistarskog rada Književna baština Pantelejmona Romanova, 1883. – 1938., napisala je da je Djetinjstvo bilo Romanovljevo prvo objavljeno djelo.[4] Postao je jedan od najpoznatijih sovjetskih pisaca 1920-ih i 1930-ih. Većinu svoje slave stekao je kratkim satiričnim pričama koje razotkrivaju neznanje, neučinkovitost i kukavičluk novih sovjetskih birokrata i njihovih pomoćnika.[3] Također je posvetio svoju pozornost seksualnoj revoluciji 1920-ih, ponekad u djelima koja su se smatrala previše slikovitima prema suvremenim standardima, kao u priči Bez trešnjinog cvata (1926.). [1][3][potrebna stranica] Napisao je romane na epski način, uključujući Djetinjstvo (1926.) i njegovu seriju od pet svezaka Rusija (1922. – 1936.), koji se bave ruralnim životom u predrevolucionarnoj Rusiji.[1][3][potrebna stranica] 23. kolovoza 1934. Romanov je održao kratak, ali važan govor na Prvom kongresu sovjetskih pisaca. U njoj je jasno stavio do znanja da je bio entuzijastični član Komunističke partije, pozivajući pisce da `rekonstruiraju ljudsku dušu`, da postanu `inženjeri duše`. Izrazio je čvrstu podršku petogodišnjim planovima i cilju komunizma. Godine 1938. [5] umire od bolesti srca.[6] Savez književnika nije objavio nekrolog.[5] Godine 1964. u Sovjetskom Savezu nisu objavljena djela Romanova. Te je godine Gattinger napisao da se Romanov `ne ubraja među one koji su dali dostojan doprinos sovjetskoj literaturi.` [7] Godine 2007. knjiga The Fatal Eggs and Other Soviet Satire navodi da je Romanov `praktično nepoznat u Rusiji` jer Romanovljevo ime bio je `izbrisan iz povijesti` s njegovim knjigama izbačenim iz optjecaja, a nikada mu nije `pristala čak ni djelomična rehabilitacija u poststaljinovskoj eri`.

POST MORTEM АЛБЕР КАРАКО ТРПЕЗЕ Б е о г р а д 2 О О 2 Р Е М Е К Д Е Л А нова серија 4 1 АЛБЕР КАРАКО, бриљантни писац европског калибра, /ј е в р е ј с к о г/ порекла, рођен 1919. у Цариграду, са родитељима живео у Прагу, Берлину, Паризу, пред сам почетак Другог светског рата породица се сели у Јужну Америку и настањује прво у Бразилу и Аргентини а потом у Монтевидеу. После рата враћају се у Париз. Изванредан интелектуалац, ерудита, говори и пише на шпанском, француском, немачком и енглеском, пише поеме и драме традиционалним језиком, приче алегоричне, симболичне и фантастичне. Размишља о јеврејском питању, исходишту цивилизације, уметности, историји, о поимању поретка и науке! Породица му је била богата и могао је да се посвети искључиво писању. Постао је /с л а в а н!/. Везан за родитеље, смрт његовог оца био је знак да уради оно што је одавно планирао - сачекао је да му умре и други родитељ, отац Жозе Карако и Робер КАРАКО, се у септембру 1971. године, у ноћи непосредно након смрти свог оца, /у б и О/ !!! `Post mortem` је потресно завештање о мајци и сину, готово незебележено у европској литератури !!! (Михајло Грушић) ........................................................ Ћирилица Тврде корице Шивен повез 12О страница Велика препорука за читање овог сјајног дела !!! НЕКОРИШЋЕНО перфекТ кондицијА: 1О

Kao na slikama Ostalo lepo očuvano Retko u ponudi 1941. Autor - osoba Секулић, Исидора, 1877-1958 = Sekulić, Isidora, 1877-1958 Naslov Аналитички тренутци и теме. Књ. 1 / Исидора Секулић Vrsta građe esej ; odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1941 Izdavanje i proizvodnja Београд : [б. и.], [1941] (Београд : Млада Србија) Fizički opis 242 стр. ; 20 cm ISBN (Брош.) Isidora Sekulić (Mošorin, 16. februar 1877 — Beograd, 5. april 1958) je bila srpska književnica, akademik i prva žena član Srpske akademije nauka i umetnosti. Rođena je 16. februara 1877. godine u podnožju Titelskog brega, u bačkom selu Mošorinu kod Titela. Roditelji su joj bili Danilo i Ljubica, a braća Predrag i Dimitrije.[1] Detinjstvo je provela u Zemunu, Rumi i Novom Sadu. Školovala se u Novom Sadu (Viša devojačka škola), Somboru (Srpska preparandija) i Budimpešti (Pedagogijum). Radila je kao nastavnica u Pančevu u Srpskoj višoj devojačkoj školi od 1897. do 1909. godine.[2] Posle toga radila je u Šapcu (1909-1912)[3] i Beogradu. Doktorirala je 1922. godine i bila je prvi predsednik Udruženja pisaca Srbije.[4] Stvaralaštvo Do kraja, i bez ostatka, posvećena lepoti smislene reči, književnica Isidora Sekulić je za života stekla uvaženje kao najobrazovanija i najumnija Srpkinja svoga vremena. Znalac više jezika, i poznavalac više kultura i područja umetničkog izražavanja, Isidora Sekulić je kao pisac, prevodilac i tumač književnih dela ponirala u samu suštinu srpskog narodnog govora i njegovog umetničkog izraza, smatrajući govor i jezik kulturnom smotrom naroda. Pisala je o Branku Radičeviću, Đuri Jakšiću, Lazi Kostiću, Petru Kočiću, Milanu Rakiću, Veljku Petroviću, Ivi Andriću, Momčilu Nastasijeviću i drugima. Penzionisana je 1931. godine. Izabrana je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 16. februara 1939, a za redovnog člana Srpske akademije nauka 14. novembra 1950, kao prva žena akademik. Umrla je 5. aprila 1958. godine u Beogradu. Na Topčideru joj je podignut spomenik 2015. godine.[5] Duboko promišljen i umetnički istančan njen književni, prevodilački i kritički izraz je praznik naše pisane reči. Rekla je Isidora Sekulić na bilbordu kod otvorenog tržnog centra, Novi Beograd juli 2010. Ta larma što je dignuta oko mene mnogo me je potresla. Molila sam neke poznanike, mlade ljude, da gde god vide nešto o meni napisano, priguše. Ali eto šta su uradili. Zvali su me na neko veče o meni, ali ja sam odbila, rekla sam da sam bolesna. Svi su hteli da me skinu sa dnevnog reda. Kažu: ima 80 godina, skoro će umreti, daj da napišemo nešto i da je ostavimo. To strašno vređa. Volim tišinu, zato me je ta buka oko mene mnogo potresla. Ako nešto vredim, neka kažu posle moje smrti, a ni dva dana pred smrt ne želim da me hvale. Nisam bila srećna. S tim sam se pomirila. Postoji vasionska sreća koja opredeljuje ljude. Ako niste voljeni, uzalud ćete vi nastojati da vas vole.[6] Dela Spomenik Isidori Sekulić ispred Pedagoškog fakulteta u Somboru U pola veka književnog rada u više oblika umetničkog iskazivanja i rasuđivanja - objavila je mnoštvo knjiga narativne proze, kritičkih knjiga i članaka. Navodimo samo neka od važnijih dela: Saputnici (1913) — pripovedna vrsta intimnog dnevnika Pisma iz Norveške (1914) — putopis Iz prošlosti (1919) Đakon Bogorodičine crkve (1919) — roman Kronika palanačkog groblja (1940) — pripovetke Zapisi (1941) Analitički trenuci i teme, knj. 1-3 (1941) — eseji Zapisi o mome narodu (1948) Njegošu knjiga duboke odanosti (1951) Govor i jezik, kulturna smotra naroda (1956). KC Prva izdanja

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! U prvoj knjizi ima 20 tak recenica podvuceno hem. olovkom, sve ostalo uredno! Jov. M. Jovanovic - Stvaranje zajednicke drzave Srba,Hrvata i Slovenaca U tri knjige Izdavac - SKZ, Beograd Godina - 1928/29/30. Iz edicije SKZ/e knjige 209,215,223. Jovan Jovanović – Pižon (Beograd, 3. septembar 1869 — Ohrid, 20. jun 1939) bio je srpski diplomata, političar i pisac. Uoči izbijanja Julskog ultimatuma je bio ambasador Srbije u Austrougarskoj. U Beogradu je završio osnovnu školu i gimnaziju, kao i prava na Velikoj školi 1891. godine. Zatim je nastavio studije prava na univerzitetu u Parizu, gde je stekao `lisans` (diplomirao). Po povratku maja 1892. godine postavljen je za pisara u beogradskom Varoškom sudu.[1] Nosio se otmeno, sa visokim okovratnikom i u odelu krojenom po pariskoj modi. Zbog tog kaćiperstva zapao mu je nadimak Pižon što na francuskom znači golub.[2] Između 1899. i 1903. bio je pisar Poslanstvu Kraljevine Srbije u Carigradu, pisar Ministarstva finansija (1901-1903) i sekretar Ministarstva inostranih dela. Izabran je još 1900. godine za vanrednog profesora Velike škole. Tokom 1903-1904. godine Jovanović je bio u Sofiji, otpravnik poslova, a nakon pauze, 1906. godine diplomata u Atini, gde je kratko vršio je dužnost otpravnika poslova u poslanstvu Kraljevine Srbije u Grčkoj. Godine 1907. on se bavi poslom u Kairu, pa preuzima dužnost konzula na Cetinju 1907-1909. godine.[3] Uz Svetislava Simića, bio je jedan najzaslužnijih državnih službenika za pomaganje i organizaciju srpskog četničkog pokreta u Makedoniji.[4] Na upravi srpskog konzulata u Skoplju bio je od jula 1909. do 1911. godine. Godine 1911. postaje načelnik odeljenja Ministarstva inostranih dela, a 1912. godine i ministar ovog ministarstva. Od 1912. do 1914. godine bio je poslanik u Beču, zatim pomoćnik ministra inostranih dela 1914-1915. godine. Bio je stalno uz predsednika vlade Pašića, sa kojim se povlačio iz Niša, preko Kraljeva, Raške, Prištine, Prizrena do Skadra. Nakon konsolidicaje državnog vođstva u izgnanstvu, sa ostrva Krfa je otišao u novu diplomatsku misiju. Postao je poslanik Kraljevine Srbije u Londonu 1915-1916. godine, i Vašingtonu 1919-1920. godine. Penzionisan je 1920. godine po svom zahtevu, kao diplomata u Americi, i po povratku u novu državu Kraljevinu SHS, ulazi u politički život. Kada je osnovana Zemljoradnička stranka ulazi u nju, i već na prvim izborima 1920. godine izabran je kao nosilac liste u banjalučkom okrugu za narodnog poslanika. U tom okrugu će biti biran za poslanika i na sledećim izborima - 1923, 1925. i 1927. godine. Tokom šestojanuarske diktature apstinira, i jedan je od osnivača Udružene opozicije. U politički život se aktivno vratio pred izbore 1935. godine, i to na listi dr Vladimira Mačeka. Poslednji put je izabran za poslanika, takođe na Mačekovoj opozicionoj listi, 1938. godine u Oplenačkom srezu. Celog života je bio aktivni dopisnik srpskih uglednih časopisa i pisac. U Srpskom književnom glasniku pisao je pod pseudonimom Inostrani. Sarađivao je i sa časopisima `Zorom`, `Delom`, `Novom Evropom` i više dnevnih listova, `Politikom` i drugim. Napisao je i značajno delo Južna Srbija od kraja 18. veka do oslobođenja.[5] Preminuo je u Ohridu juna 1939. godine; pozlilo mu je tokom održavanja političke konferencije u hotelu `Srpski Kralj`. Njegov „Dnevnik (1896-1920)“ objavljen je 2015. godine.

omot Pavle Bihaly Nolit 1941. vrlo dobro stanje Omot kao na slikama Unutra odlično Roman poznatog španjolskog književnika Vicentea B. Ibaneza u izdanju Nolita iz 1941. godine. Vicente Blasco Ibáñez (29. januar 1867 – 28. januar 1928) bio je španski pisac, filmski scenarist te filmski režiser koji se smatra jednim od glavnih predstavnika španskog realizma. Rođen je u Valenciji gdje se u mladosti istakao kao gorljivi republikanac te osnovao novine po imenu El Pueblo, koje su često bile predmetom cenzure. Zbog svojih političkih stavova, ali i sklonosti zavođenju žena, stvorio je mnogo neprijatelja, te je jednom gotovo ubijen. Početkom 20. vijeka se preselio u Argentinu, a potom i Pariz gdje je za vrijeme prvog svjetskog rata bio gorljivi pobornik Antante. Najpoznatije djelo mu je roman Los cuatro jinetes del apocalipsis koji je 1921. godine poslužio kao predložak za znameniti film The Four Horsemen of the Apocalypse s Rudolphom Valentinom u glavnoj ulozi. Pored toga je poznat i po romanu Sangre y arena (Krv i pijesak) posvećenog toreadoru u ljubavnom trokutz, ali književni stručnjaci uglavnom više cijene njegove realističke romane La barraca i Cañas y barro Opus[uredi - уреди | uredi izvor] La araña negra (1892). A los pies de Venus Argentina y sus grandezas Besplatna e-knjiga: Arroz y tartana na Projektu Gutenberg Cañas y barro,[1], roman o životu ribara u močvarama Albufera kraj Valencije, predložak za kasniju špansku TV-seriju. Cuentos valencianos El caballero de la virgen El intruso El oriente El papa del mar, o protupapi Benediktu XIII, koji je dvor smjestio u Peniscolu. Besplatna e-knjiga: El paraiso de las mujeres na Projektu Gutenberg Besplatna e-knjiga: El préstamo de la difunta na Projektu Gutenberg En busca del Gran Khan Entre naranjos,[2] kasnije adaptiran u TV-seriju. Fantasma de las alas de oro Flor de mayo La araña negra Besplatna e-knjiga: La Barraca na Projektu Gutenberg La bodega Besplatna e-knjiga: La Catedral na Projektu Gutenberg La horda La maja desnuda, o Goyinoj Folojoj Maji. Besplatna e-knjiga: La Tierra de Todos na Projektu Gutenberg La Pared Los argonautas Četiri jahača Apokalipse (Los Cuatro Jinetes del Apocalipsis),[3]. Besplatna e-knjiga: The Four Horsemen of the Apocalypse na Projektu GutenbergBest seller in the United States in 1919. Los muertos mandan Luna Benamor Mare Nostrum, špijunski roman po kome je 1926. godine snimljen istoimei film. Novelas de la costa azul Krv i pijesak (Sangre y arena), ekraniziran nekoliko puta Vistas sudamericanas Voluntad de vivir Vuelta del mundo de un novelista, putopis. Pavle (Pal) Bihali (mađ. Bihali Pál; 8. avgust 1898. — 17. jul 1941) bio je srpski izdavač, književnik i prevodilac jevrejsko-mađarskog porekla. Sadržaj 1 Biografija 2 Reference 3 Literatura 4 Spoljašnje veze Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je 8. avgusta 1898. godine u Zemunu.[1] U svojim ranim dvadesetim godinama već je preuzeo očev privatni posao vezan za uređenje enterijera i moleraj. Iako se time bavio predano i širio je posao, Pavle se potajno zanimao za umetnost, naročito književnost i slikarstvo. Iz toga je proizašao 1928. godine časopis „Nova Literatura“, koji je bio pravo osveženje za siromašan kulturni život Beograda ali i regiona. Posle časopisa koji je gradio zajedno sa svojim bratom Otom, Pavle osniva danas već uveliko poznatu izdavačku kuću „Nolit“ i postiže veliki uspeh. Ne samo da je bio glavni i odgovorni urednik, već i grafički dizajner, prevodilac, pisac mnogobrojnih eseja, stvaralac legendarnih intervjua. Bio je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1920.[2] Mladi tog vremena bili su fascinirani magazinima, knjigama, slikama i reportažama koje je Pavle donosio iz Evrope, a uz saradnju mnogih prijatelja iz sveta umetnosti. Ipak, to je sa sobom nosilo i breme vremena i netrpeljivost tadašnje vlasti koja nimalo nije bila naklonjena literalnim delima zapadnog sveta a naročito Austrije-Nemačke. Uz uticaj koji je imao na zapadu Pavle je napravio čvrsta prijateljstva i poslove sa nekim od najpoznatijih svetskih imena kao što su: Džek London, Pablo Pikaso, Albert Ajnštajn, Bertolt Breht, Gustav Krklec, Teodor Drajzer, Maksim Gorki, Egon Ervin Kiš, Erih Marija Remark i mnogim drugima. Oženio se Bečlijkom Marijom Fingstl sa kojom 1938. godine dobio sina Ivana, koji je, kao dete Jevrejina i katolkinje, kršten u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije i početka progona Jevreja, 1941. godine, sklonio se u Gornji Milanovac, ali tamo nije ostao neuočljiv. Kao poznatog kulturnog radnika, levičara i antifašistu, Gestapo ga je uhapsio 17. maja 1941. godine i odveo u Beograd. Streljan je 17. jula 1941. godine u Marinkovoj Bari, u Beogradu, u prvoj grupi streljanih zatočenika Banjičkog logora. avangarda dizajn avangardni montaža omoti knjiga omotača omota .. oto bihalji merin

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1922.(?) Hedvig Kurc-Maler (Nebra, 18. februar 1867 − Tegernze, 26. novembar 1950)[1] bila je nemačka književnica. Čitalačkoj publici na prostorima bivše SFRJ bila je poznata po popularnim ljubavnim romanima. Biografija Hedvig Kurc-Maler, rođena je kao Ernestina Maler u nemačkom gradu Nebra, 1867. godine. Bila je vanbračno dete. Otac joj je umro 1866. godine, pre njenog rođenja. Njen očuh nije je želeo, pa ju je majka dala na usvojenje. Odrasla je u porodici bračnog para Birkner u Vajsenfelsu.[2] Prvu pri­po­ve­tku­ napi­sala je­ u­ še­snae­sto­j go­di­ni­ ži­vo­ta.[3] Bila je udata za Frica Kurca (1888 — 1936), sa kojim ima dvoje dece.[1] Do 1932. godine živela je u Berlinu, a zatim se preselila u svoju kuću u gradu Tegernze, u Bavarskoj, gde je živela do smrti. Književni rad Svoj de­bi­tantski­ ro­man Sve­tlo­ i­ se­nka o­bjavila je­ 1904. go­di­ne­. Od tada, pa sve­ do­ smrti­, He­dvi­g Ku­rc-Male­r je, to­ko­m bogate­ knji­že­vne­ kari­je­re,­ napi­sala 208 ro­mana i­ no­ve­la. Svo­jo­m pro­z­o­m po­kaz­ala je­ sposobnost kre­i­ranja atmo­sfe­re­ i­ smi­sao z­a lako­, ne­u­si­lje­no­ pripovedanje.[3] Ko­mpaktnu­ i­ ho­mo­ge­nu­ pro­z­u­ njenih romana karakte­ri­šu­ gotovo i­de­nti­čni­ mo­ti­vi­ — lju­bav u ne­po­vo­ljni­m životnim o­ko­lno­stima­. Procenjuje se da je do njene smrti 1950. godine prodato oko 80 miliona primeraka njenih dela.[2] Po­smatrano­ i­z­ današnje­ pe­rspe­kti­ve­, stavo­vi o­ mu­ško­-že­nski­m o­dno­si­ma koje iznosi u svojim romanima izuzetno su konzervativni­. Me­đu­ti­m, i­ po­sle­ više od pola veka o­d njene smrti­, pro­z­a o­ve­ ne­mačke­ književnicejo­š u­ve­k pri­vlači­ či­talačku­ pu­bli­ku,[3] pre svega u krugu ženskih čitalaca.[4] Njene knjige prevedene su na više jezika i doživele su nekoliko izdanja. Prema njenim romanima i novelama snimljeno je nekoliko filmova, od kojih prvi, Divlja Ursula još davne 1917. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ilustracije: Radivoje Knezevic Samuil Yakovlevich Marshak (alternativni pravopis: Marchak) (ruski: Samuil Âkovlevič Maršak; 3. studenog [O.S. 22. listopada] 1887. - 4. srpnja 1964.) bio je sovjetski pisac bjeloruskog židovskog podrijetla, prevoditelj i pjesnik koji je pisao i za djecu i za odrasle. Prevodio je sonete i neka druga djela Williama Shakespearea, englesku poeziju (uključujući pjesme za djecu) i poeziju s drugih jezika. Maksim Gorki proglasio je Marshaka `utemeljiteljem ruske (sovjetske) dječje književnosti`.[1] Rane godine Marshak je rođen u židovskoj obitelji 3. studenog 1887. u Voronježu.[1] Njegov otac je bio predradnik u tvornici sapuna.[1] Imao je dobro kućno obrazovanje, a kasnije je studirao u gimnaziji (srednjoj školi) u Ostrogožsku, predgrađu Voronježa. Poeziju je počeo pisati tijekom djetinjstva u Voronježu. Njegov brat Ilja (koji je pisao pod pseudonimom M. Ilin) (1896—1953) i sestra Lija (koja je pisala kao Elena Ilina) (1901—1964) također su postali sovjetski pisci. Godine 1902. obitelj Marshak preselila se u Sankt Peterburg. Došlo je do komplikacije: kao Židov, Marshak nije mogao legalno živjeti izvan planine naseljavanja, stoga nije mogao pohađati školu dok je živio u gradu. Filantrop i učenjak barun David Günzburg zainteresirao se za Marshaka i upoznao ga s utjecajnim kritičarom Vladimirom Stasovim.[1] Stasov je bio toliko impresioniran školskim književnim talentom da je za Samuila i njegovu obitelj uredio iznimku od paljanskih zakona.[potreban citat] Također je upoznao Marshaka s Maksimom Gorkim i Feodorom Šaljapinom.[2] Godine 1904. Samuilu je dijagnosticirana tuberkuloza i više nije mogao živjeti u hladnoj klimi Sankt Peterburga. Maksim Gorki sredio je Samuila da živi sa svojom obitelji u crnomorskom ljetovalištu Jalti (1904. – 1907.). Gorki i Šaljapin su mu također plaćali školovanje i terapiju. Međutim, veći dio tog razdoblja proveo je u Kerchu, živeći s obitelji Fremerman. Mladi pjesnik, filozof i prevoditelj Godine 1904. objavio je svoje prve radove u časopisu Jewish Life, a sredinom do kasnih 1900-ih, Marshak je stvorio korpus cionističkih stihova, od kojih su se neki pojavili u takvim časopisima kao što je Young Judea.[1] Godine 1907. vratio se u Sankt Peterburg i nakon toga objavio brojne radove u popularnom časopisu Satyricon. Marshak se nije uspio upisati na sveučilište u Rusiji zbog `političke nesigurnosti` te je zarađivao za život dajući lekcije i pišući za časopise.[2] Sa svog prvog putovanja na Bliski istok ponio je mnoge dojmove, pjesme i lijepu ženu.[2] Godine 1912. preselio se u Englesku i studirao filozofiju na Sveučilištu u Londonu.[2] Zaljubio se u englesku kulturu i poeziju napisanu na engleskom.[2] Na zadnjoj godini Sveučilišta objavio je svoje prijevode pjesama Williama Blakea, Roberta Burnsa i Williama Wordswortha, objavljene u Rusiji.[2] Njegov posjet eksperimentalnoj `slobodnoj` školi u Walesu (koju je vodio tolstojanac Philip Oyler) 1913. zabilježen je kao događaj koji je potaknuo njegov profesionalni interes za djecu. Neposredno prije Prvog svjetskog rata, 1914., vratio se u Rusiju i posvetio prevođenju. Dječja poezija Godine 1914. Marshak i njegova supruga radili su s djecom židovskih izbjeglica u Voronježu.[1] Smrt Marshakove kćeri 1915. usmjerila ga je prema dječjoj književnosti.[1] Godine 1920. preselio se u Yekaterinodar (sada Krasnodar) kako bi vodio pokrajinska sirotišta i ondje je sa skupinom entuzijasta, uključujući Jelenu Vasiljevu, organizirao Dječji grad koji je uključivao dječje kazalište, knjižnicu i studije.[1] Za ovo kazalište koautor je drama koje su kasnije postale knjiga Kazalište za djecu.[1] Godine 1922. Marshak se vratio u tadašnji Petrograd kako bi postao voditelj Dječjeg književnog studija. U izdavačkoj kući Raduga (Raduga; na engleskom `rainbow`) objavio je sljedeća djela: Detki v kletke (Kids in a Cage), Požar (1923), Skazka o glupom myšonke (The Tale of a Silly Mouse), Sinââ ptica (Plava ptica), Cirkus (Cirkus), Moroženoe (Sladoled), Včera i segodnâ» (Jučer i danas) 1925., Bagaž (Prtljaga) 1926., Pudelʹ (Pudl), Počta (Pošta) 1927. i Vot kakoj rasseânnyj (Kakav odsutan tip) 1930.[3] Marshak je imao plodnu karijeru u dječjoj književnosti. Sovjetski kritičar Viktor Shklovsky napisao je da je `Samuil Marshak shvatio da će se u novoj sovjetskoj republici pojaviti mnogi novi pisci. Stajao je na vratima književnosti, dobroćudni anđeo, naoružan ne mačem ili olovkom, već riječima o radu i nadahnuće.` [4] Marshakov doprinos polju dječje književnosti nije bio ograničen samo na njegova vlastita djela. Godine 1924. postaje voditelj dječjeg ogranka državne izdavačke kuće Gosizdat (GIZ), na kojoj dužnosti ostaje više od desetljeća. Kroz svoju ulogu urednika, Marshak je privukao neke od najboljih ruskih pisaca da se okušaju u pisanju za djecu, uključujući Evgenyja Schwartza i člana OBERIU-a Daniila Kharmsa....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Satire i humoreske Ante Kovačević (1894. – 1975.), bio je hrvatski književnik, po struci učitelj. Rodom je iz Smiljana.[1] Potomak je kneza vinjeračkog Dujma Kovačevića, koji je s rodonačelnikom uglednog plemićkog roda Rukavina Vidovgradskih Jerkom Rukavinom poveo 1683. u seobu Hrvate u Bag, a 1686. u Liku. Kovačević se smjestio u Smiljan, a Ante Kovačević potječe od te obitelji.[2] Napisao je djela:[3] Jezuitska propaganda u Hrvatskoj: (rieč hrvatskome narodu), 1900. pod pseudonimom Hrvatko Hrvatović Obrazovanje karaktera, 1923. Jovan Cvijić i naša nacionalna psihologija, 1924. Seksualno uzgajanje: povodom prevodne literature o tom predmetu, 1924. Što čitaju naši mlađi, 1927. Nekoje misli o savremenom uzgajanju učitelja , 1928. Ideali naše omladine: savremeni psihološki dokumenat, 1929. Narodna duša: satire i humoreske, Matica hrvatska, 1930. Naši ljudi: satire i humoreske, Matica hrvatska, 1932. Od danas do sutra, 1936. Lički humoristi : II, 1938. Članke je objavio u znanstveno-pedagoškoj smotri Napredak Pedagoško-književnog zbora iz Zagreba.

U dobrom stanju, spoljasnjost kao na fotografijama, prednja korica pocela malo da se odvaja od tabak, nista strasno, ostalo u dobrom i urednom stanju! Redje u ponudi! Paul Hervieu (2. septembar 1857. - 25. oktobar 1915.) bio je francuski romanopisac i dramski pisac. Rođen je Paul-Ernest Hervieu u Neuil-sur-Seine, Francuska. Hervieu je rođen u bogatoj porodici više klase. Studirao je pravo, ali je tražio i kontakt sa piscima kao što su Leconte de Lisle, Paul Verlaine i Alphonse Daudet. Nakon što je diplomirao 1877. godine, prvi put je trenirao u advokatskoj firmi, 1879. kvalifikovao se za diplomatsku službu, i bio je postavljen u francuskoj ambasadi u Meksiku. Ali je više volio da ostane u Francuskoj, gde je pohađao moderne književne salone i poznavaoce umetnika i pisaca kao što su Marcel Proust, Paul Bourget, Henri Meilhac, Ludovic Halevi, Gui de Maupassant i Edgar Degas. Na preporuku svoje prijateljice Octave Mirbeau, pokušao je kao novinar. Karijera Hervieu je pozvan u kafić 1877. godine i, nakon što je odslužio neko vrijeme u kancelariji predsjednika vijeća, kvalificirao se za diplomatsku službu, ali je podnio ostavku nakon imenovanja 1881. godine na sekretarijat u francuskoj legaciji u Meksiku. 1] Doprineo je romanima, pričama i esejima glavnim pariškim novinama i recenzijama, i objavio seriju pametnih romana, uključujući L`Inconnue (1887), Flirt (1890), L`Ekorcisee (1891), Peints par euk-memes (1893). ), ironična studija napisana u obliku pisama, i L`Armature (1895), dramatizovana 1905. godine od Eugene Brieuk. [1] Hervijeove predstave su izgrađene na strogo logičkoj metodi, čiji je mehanizam ponekad toliko očigledan da uništava neophodni smisao iluzije. Završne reči La Course du flambeau (1901) `Pour m fille, j`ai tue ma mere` (Za moju ćerku, ubio sam majku), su primer njegove selekcije zapleta koji predstavlja ekstremnu teoriju. Zagonetka u L`Enigmeu (1901) (postavljena u Vindham`s Theatre, London, 1. marta 1902, kao Caesar`s Vife) je, međutim, razrađena sa velikom umjetnošću, a Le Dedale (1903), baveći se preprekama za ponovno stupanje u brak. razvedena žena, smatra se među remek-djelima moderne francuske pozornice. [1] On je producirao svoju poslednju predstavu, Le Destin est Maitre, 1914. [2] Honors Bio je izabran u Academie francaise 1900. [1] Smrt Hervieu je umro u 57. godini života u Parizu, u Francuskoj, i pokopan je na groblju Passi

Treći deo N–R, veoma dobro očuvano, bez pisanja, podvlačenja, pečata… Autor - osoba Stanojević, Stanoje Naslov Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka. Knj. 3, N-R / St. Stanojević Ostali naslovi Narodna enciklopedija Vrsta građe enciklopedija, leksikon Jezik srpski Godina 1928 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Bibliografski zavod, 1928 ([b. m. : b. i.]) Fizički opis 838 str. ; 25 cm. Predmetne odrednice Enciklopedije, opšte Nastala u prvoj deceniji njihove zajedničke države, Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka izuzetna je pojava u kulturi jugoslovenskih naroda. Ona je, prvi put, pružila zaokružen pregled znanja o civilizaciji slovenskog korena na podalpskim, panonsko-podunavskim, jadransko-mediteranskim i središnjim balkanskim prostorima i od prve sveske, objavljene 1925. Godine, do danas ostala je cenjen izvor naučnih i stručnih informacija i obaveštenja o geografiji, istoriji, ekonomiji, političkim odnosima, religiji, narodnom životu, zdravstvenoj kulturi, jezicima, umetnosti, nauci i školstvu na tlu nove države i o svetskim događajima i značajnim ličnostima, koji su uticali na istorijski, politički i kulturni razvoj njenih naroda. U tom prvencu jugoslovenske enciklopedistike ostvarena je, akribično, mada razume se ne i idealno, zamisao da se poput svetski poznatih leksikona saopšte egzaktni tekstovi i činjenice o kulturnom identitetu građana Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Stanoje Stanojević (Novi Sad, 12/24. avgust 1874 – Beč, 30. jul 1937) bio je srpski istoričar, univerzitetski profesor, enciklopedista i akademik. Stanojević je bio prvi srpski enciklopedista, član Srpske kraljevske akademije i redovni profesor Beogradskog univerziteta. Biografija Stanoje Stanojević je rođen 24. avgusta (12. avgusta po Julijanskom kalendaru) 1874. godine u Novom Sadu, u porodici dr Lazara Stanojevića lekara. Otac je bio u mladosti aktivan član omladinskog pokreta, jedan od osnivača bečkog akademskog društva „Zora“, kojem je i kumovao. U Novom Sadu se Stanoje školovao do velike mature 1892. godine. Studirao je u Beču, a među profesorima su mu bili čuveni naučnici Vatroslav Jagić i Konstantin Jireček. Kao 20-godišnji student svojim radom „Prilošci bibliografiji srbulja“ privukao je pažnju profesora Jirečeka, tada najboljeg poznavaoca srednjovekovne istorije Južnih Slovena. Doktorirao je 1896. odbranom teze „Die Biographie Stefan Lazarević`s von Konstantin dem Philosophen als Geschichtsquelle“ (Biografija Stefana Lazarevića od Konstantina Filozofa kao istorijski izvor), koju je V. Jagić uvrstio u svoj Arhiv za slovensku filologiju. Po uspešno završenim studijama u Beču, usavršavao se u Nemačkoj, Rusiji i Turskoj. Kod Fjodora Uspenskog i Karla Krumbahera je obogatio znanje iz vizantologije, koja ostaje njegova velika ljubav celi život, naročito vizantijsko-srpski odnosi. Tokom 1898. i 1899. radi u Ruskom arheološkom institutu u Carigradu gde je bio i profesor u srpskoj gimnaziji. Profesorska karijera Stanojević je pisao kritičke osvrte na istoričarska dela, obično veoma oštre, što mu je stvaralo teškoće i neprijatnosti. Izabran je za docenta srpske istorije na beogradskoj Velikoj školi, ali nije potvrđen, jer tadašnji predsednik vlade Vladan Đorđević nije zaboravljao Stanojevićevu negativnu kritiku njegove knjige „Grčka i srpska prosveta“ iz 1896. godine. Zbog nepotvrđivanja izbora, odlazi na usavršavanje u inostranstvo, u Minhen kod vizantologa Karla Kumbahera, a u Srbiju se vraća 1900. godine. Za docenta srpske istorije na Velikoj školi izabran je u jesen 1900. godine. Dugo je vršen izbor na katedri za narodnu istoriju, jer se komisija nije mogla odlučiti. Pitanje je rešeno kompromisnim prijemom obojice izvrsnih kandidata - Stanojevića i Ljube Jovanovića, a katedra je podeljena na dva dela. Jovanović je držao svoju katedru do 1910. godine, kada je prešao u politiku. Godine 1905. kada je Velika škola prerasla u Beogradski univerzitet, izabran je za vanrednog profesora, a 1919. za redovnog profesora Narodne istorije, što je ostao sve do smrti. Za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1905. godine, a 1920. godine za redovnog člana. Učešće u vojnim sukobima Učestvovao je u Balkanskim ratovima i bio u štabu Dunavske divizije I poziva, a u Prvom svetskom ratu u štabu Moravske divizije, takođe I poziva. Posle povlačenja srpske vojske preko Albanije odlazi u Petrograd gde je izabran za profesora univerziteta na kome predaje dva semestra. Od 1917. godine drži predavanja u Parizu na Sorboni a 1918. tokom letnjeg semestra na Univerzitetu u Londonu. Sve vreme Prvog svetskog rata Stanojević se aktivno zalaže za srpsku stvar, pa 1915. godine pokreće biblioteku „Savremena pitanja“ i kao prvo objavljuje svoj spis „Šta hoće Srbija?“ u Nišu 1915. godine. Na Pariskoj mirovnoj konferenciji učestvovao je kao član Istorijsko-etnografske sekcije. Istoriografski rad Već za vreme svoga boravka u Carigradu je započeo rad na delu Vizantija i Srbi, koje je bilo široko zamišljeno, ali od koga su izišle samo dve knjige. Napisao je knjigu „Borba za samostalnost katoličke crkve u nemanjićkoj Srbiji“. Slede monografije naših svetitelja vladara, i „Studije iz srpske diplomatije“. Iako je dao nekoliko veoma dobrih istraživačkih radova, naročito u mladosti. Stanojevića uglavnom karakteriše odličan prikazivački dar. Napisao je više dela iz srpske istorije: Vizantija i Srbi, „Sveti Sava“, Studije o srpskoj diplomatici, Istorija srpskoga naroda, O južnim Slovenima u VI, VII i VIII veku i druga. Posebno je značajna njegova Istorija srpskoga naroda (Beograd 1908), koja je bila jedna od prvih knjiga sa tom tematikom. Prethodila joj je samo Istorija srpskoga naroda Lj. Kovačevića i Lj. Jovanovića, izdata u dva toma, od kojih je prvi izašao u dve knjige 1890. i 1891. (kasnije su izašle obe u jednoj knjizi, 1893), a drugi tom (prva knjiga) 1891. a kasnije oba dela 1894. Jirečekova Istorija Srba se sastojala iz četiri celine od kojih je samo prva objavljena 1911. (politička istorija do 1371) dok su druge tri objavljene 1922. i 1923. (istorija do 1537. i kulturna istorija u dve sveske). Danas se Jiričekova istorija štampa uglavnom u dve knjige (Politička istorija do 1537. i Kulturna istorija). Stanoje Stanojević bio je osnivač, predsednik i prvi član Istorijskog društva u Novom Sadu, a od 1928. godine bio direktor njegovog Glasnika. Takođe je bio i predsednik Jugoslovenskog istorijskog društva i direktor Jugoslovenskog istorijskog časopisa (1935–1937). Prvi srpski enciklopedista Stanojević se od mladosti aktivno bavio publicistikom i prosvetiteljstvom. Pisao je članke za razne novine, naročito za Politiku čiji je bio jedan od osnivača. Bio je direktor i urednik „Narodne enciklopedije Srba, Hrvata i Slovenaca“, jedinog dela te vrste na našem jeziku koje je štampano ćirilicom i latinicom. Ta četvorodelna enciklopedija ima 4.000 stranica, a na njemu je sarađivalo 160 autora. Poslednje godine Stanojević je godinama vredno i sistematski studirao istorijske izvore i literaturu, dolazio do mnogih zapažanja, činio beleške i spremao se da napiše „Istoriju srpskog naroda u srednjem veku“, u 9 knjiga. Uspeo je da priredi samo prvu knjigu, o izvorima, i to ne u konačnom vidu. Istrošen napornim radom i zdravstvenim problemima, Stanoje Stanojević je preminuo 30. jula 1937. u sanatorijumu „Lev“ u Beču od posledica operacije. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Bio je oženjen Olgom Stanojević, sestrom lingviste Aleksandra Belića, i imao sinove Lazara i Pavla. Lazar (1905–1980) je završio medicinu u Beogradu 1929. godine i potom specijalizovao internu medicinu u Berlinu. Bio je profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu od 1952. Lazarev sin, Stanoje (1938–2007), koji je nosio dedino ime, bio je lekar sportske medicine i profesor na Fakultetu fizičke kulture u Beogradu. Važniji radovi Stanojević, Stanoje (1903). Vizantija i Srbi. 1. Novi SAD: Matica srpska. Stanojević, Stanoje (1906). Vizantija i Srbi. 2. Novi SAD: Matica srpska. Stanojević, Stanoje (1908). Istorija srpskoga naroda (1. izd.). Beograd. Stanojević, Stanoje (1910) [1908]. Istorija srpskoga naroda (2. popravljeno i popunjeno izd.). Beograd. Stanojević, Stanoje (1909). Istorija Bosne i Hercegovine. Beograd. Stanojević, Stanoje (1912). Borba za samostalnost Katoličke crkve u Nemanjićskoj državi. Beograd: Srpska kraljevska akademija. Studije o srpskoj diplomatici, Beograd 1914–1935. Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca“, pokretač i urednik, Beograd 1925. Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 1 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 2 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 3 Narodna enciklopedija Srba, Hrvata i Slovenaca 4 Sveti Sava, Beograd 1935. Stanojević, Stanoje (1937). Istorija srpskog naroda u srednjem veku. 1. Beograd: Srpska kraljevska akademija. MG57 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! omot nerasecen sa gornje strane, znaci nije ni citana! Fragmenti iz istorije bosanskog ustanka 1875. i 1876. godine , napisao dr Aleksa Ivić , Zagreb 1918 , mek povez, format 15 x 21 cm , nepročitan primerak, nerasečene stranice, latinica, 56 strana Aleksa Ivić (Buđanovci, 23. decembar 1881 — Beograd, 23. novembar 1948) bio je srpski istoričar i univerzitetski profesor. Biografija Istoriju i slavistiku studirao u Beču kod poznatih stručnjaka Vatroslava Jagića i Konstantina Jirečeka.[1] Doktorirao 1905. godine. Po završetku studija ostao je u Beču pet godina. Godine 1910. izabran je za zastupnika (poslanika) u Hrvatskom saboru, te iste godine odlazi u Zagreb.[2] Od 1912. godine radi u Zemaljskom arhivu u Zagrebu. Posle Prvog svetskog rata predaje jugoslovensku diplomatsku i političku istoriju na Pravnom fakultetu u Subotici,[1] koji je u to vreme bio ispostava Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu.. Bio je predan arhivski istraživač i istoričar Srba u Habzburškoj monarhiji. Izdao je dosta građe vezane za Srbe iz bečkih arhiva. Najznačajnije mu je delo Istorija Srba u Vojvodini, objavljeno 1929. godine. U Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” nalaze se dva pisma i jedna dopisnica koju je Aleksa Ivić uputio Joci Vujiću.[3] Njegov sin je lingvista Pavle Ivić.