Kao na slikama Retko the Penguin Dorothy Parker contains stories and poems published collectively in 1944; later uncollected stories, articles and reviews; and the contents of Constant Reader (her New Yorker book reviews) - in all of which she sharpens her legendary wits on the foibles of others. Publisher ‏ : ‎ Penguin (30 Jun. 1977) Language ‏ : ‎ English Paperback ‏ : ‎ 640 pages Doroti Parker bila je američka pesnikinja, pisala je kratke priče, bile je i kritičarka, scenaristkinja. Ipak u širokim narodnim masama ostala je najpoznatija po svojim dovitljivim, duhovitim izjavama i opaskama. Rođena je na današnji dan (22. avgusta 1893. godine) u braku Henrija i Elizabet. Dottie, kako su je zvali, nije imala sretno detinjstvo odrastajući u Njujorku, budući da je majku izgubila vrlo rano, a kasnije je izgubila i maćehu, dok joj je stric nastradao na Titaniku 1912. godine. Već sledeće godine umro je i njen otac. Doroti je već 1914. godine prodala svoju prvu pesmu časopisu Vanity Fair, ali je već sa 22 godine u Vogue-u radila kao urednik. Nastavila je pisati pesme za novine i časopise, pa se 1917. godine pridružila Vanity Fairu, gde je preuzela mjesto dramske kritičarke. U istom je časopisu dobila otkaz zbog dosetki na račun glumice Billie Burke, inače supruge jednog od najvećih oglašivača časopisa. Godine 1922. objavljuje svoju prvu kratku priču `Such a Pretty Little Picture`, a postala je i urednica časopisa The New Yorker kada se pojavio 1925. godine. Njena prva zbirka poezije `Enough Rope` objavljena je 1926. da bi potom usledile i zbirke `Sunset Gun`, `Death and Taxes, kao i zbirka priča `Laments for the Living`. Tokom 20-ih godina Doroti je nekoliko puta putovala u Europu gde se sprijateljila sa Ernestom Hemingvejem, i Skotom Ficdžeraldom, pa je pisala članke za The New Yorker i Life. Udala se za glumca i pisca Alana Campbella, i preselili su se u Los Anđeles, gde su postali visoko plaćeni scenaristički dvojac, a 1937. godine su nominovani za Oskara za film Zvijezda je rođena. Rastali su se 1947. pa opet venčali 1950. godine. Iako uspešna i cenjena, patila je od depresije i alkoholizma i dva puta je pokušala samoubistvo. Za sebe je tvrdila da nije spisateljica koja ima problema sa pićem, nego pijanica koja ima problem sa pisanjem. Ovo su neki od njenih najpoznatijih izjava i citata: Ja zahtevam jedino tri stvari od muškaraca. Mora biti zgodan, nemilosrdan i glup. Žene nisu stvorene da bi bile shvaćene, već da bi bile voljene. Ljubav je poput žive u ruci. Otvorite šaku i ona će ostati. Stisnite je i onda će pobeći Jedini način da američke žene dobiju toliko željenu ravnopravnost jeste da se odreknu nekih svojih prava Uopšte me nije briga što pišu o meni sve dok je istina. Želite li znati šta Bog misli o novcu, pogledajte ljude kojima ga je dao. Žene su te koje pokreću skalu emocija od točke A do točke B. Znam da postoje stvari koje nikad neće biti niti su bile zabavne. Takođe znam da ismejavanje može biti štit, ali nikako oružje. Ženin najbolji prijatelj je njena majka. Da bi se sačuvala knjiga, potrebne su korice. Isto važi i za žene. Muževi koji shvataju ovu mudrost, ukoričavaju svoje žene u krzno. Sifražetkinja je osoba koja je prestala biti žena, a još nije postala muškarac. Radoznalost je lek za dosadu. Ne postoji lek za radoznalost. Ujutro prvo operem zube i naoštrim jezik. Dorothy Parker (née Rothschild; August 22, 1893 – June 7, 1967) was an American poet, writer, critic, and satirist based in New York; she was known for her wit, wisecracks, and eye for 20th-century urban foibles. From a conflicted and unhappy childhood, Parker rose to acclaim, both for her literary works published in magazines, such as The New Yorker, and as a founding member of the Algonquin Round Table. Following the breakup of the circle, Parker traveled to Hollywood to pursue screenwriting. Her successes there, including two Academy Award nominations, were curtailed when her involvement in left-wing politics resulted in her being placed on the Hollywood blacklist. Dismissive of her own talents, she deplored her reputation as a `wisecracker`. Nevertheless, both her literary output and reputation for sharp wit have endured. Some of her works have been set to music. Early life and education[edit] Also known as Dot or Dottie,[citation needed] Parker was born Dorothy Rothschild in 1893 to Jacob Henry Rothschild and his wife Eliza Annie (née Marston)[1][2] (1851–1898) at 732 Ocean Avenue in Long Branch, New Jersey.[3] Her parents had a summer beach cottage there. Parker wrote in her essay `My Home Town` that her parents returned to their Manhattan apartment shortly after Labor Day so that she could be called a true New Yorker. Parker`s mother was of Scottish descent. Her father was the son of Sampson Jacob Rothschild (1818–1899) and Mary Greissman (b. 1824), both Prussian-born Jews. Sampson Jacob Rothschild was a merchant who immigrated to the United States around 1846, settling in Monroe County, Alabama. Dorothy`s father Jacob Henry Rothschild was one of five known siblings. The others were Simon (1854–1908); Samuel (b. 1857); Hannah (1860–1911), later Mrs. William Henry Theobald; and Martin, born in Manhattan on December 12, 1865, who perished in the sinking of the Titanic in 1912.[4] Her mother died in Manhattan in July 1898, a month before Parker`s fifth birthday.[5] Her father remarried in 1900 to Eleanor Frances Lewis (1851–1903).[6] Parker has been said to have hated her father, who allegedly physically abused her, and her stepmother, whom she is said to have refused to call `mother`, `stepmother`, or `Eleanor`, instead referring to her as `the housekeeper`.[7] However, her biographer Marion Meade refers to this account as `largely false`, stating that the atmosphere in which Parker grew up was indulgent, affectionate, supportive and generous.[8] Parker grew up on the Upper West Side and attended a Roman Catholic elementary school at the Convent of the Blessed Sacrament on West 79th Street with her sister, Helen, although their father was Jewish and her stepmother was Protestant.[9] (Mercedes de Acosta was a classmate.) Parker once joked that she was asked to leave following her characterization of the Immaculate Conception as `spontaneous combustion`.[10] Her stepmother died in 1903, when Parker was nine.[11] Parker later attended Miss Dana`s School, a finishing school in Morristown, New Jersey.[12] She graduated from Miss Dana`s School in 1911, at the age of 18, according to Authur,[13] although Rhonda Pettit[14] and Marion Meade state she never graduated from either school. Following her father`s death in 1913, she played piano at a dancing school to earn a living[15] while she worked on her poetry. She sold her first poem to Vanity Fair magazine in 1914 and some months later was hired as an editorial assistant for Vogue, another Condé Nast magazine. She moved to Vanity Fair as a staff writer after two years at Vogue.[16] In 1917, she met a Wall Street stockbroker, Edwin Pond Parker II[17] (1893–1933)[18] and they married before he left to serve in World War I with the U.S. Army 4th Division. She filed for divorce in 1928.[19] Dorothy retained her married name Parker, though she remarried to Alan Campbell, screenwriter and former actor, and moved to Hollywood.[14] Algonquin Round Table years[edit] Parker, with Algonquin Round Table members and guests (l–r) Art Samuels (editor of Harper`s and, briefly, The New Yorker), Charles MacArthur, Harpo Marx, and Alexander Woollcott, circa 1919 Parker`s career took off in 1918 while she was writing theater criticism for Vanity Fair, filling in for the vacationing P. G. Wodehouse.[20] At the magazine, she met Robert Benchley, who became a close friend, and Robert E. Sherwood.[21] The trio began lunching at the Algonquin Hotel almost daily and became founding members of what became known as the Algonquin Round Table. This numbered among its members the newspaper columnists Franklin P. Adams and Alexander Woollcott, as well as the editor Harold Ross, the novelist Edna Ferber, the reporter Heywood Broun, and the comedian Harpo Marx.[22] Through their publication of her lunchtime remarks and short verses, particularly in Adams` column `The Conning Tower`, Parker began developing a national reputation as a wit.[citation needed] Parker`s caustic wit as a critic initially proved popular, but she was eventually dismissed by Vanity Fair on January 11, 1920 after her criticisms had too often offended the playwright–producer David Belasco, the actor Billie Burke, the impresario Florenz Ziegfeld, and others. Benchley resigned in protest.[22] (Sherwood is sometimes reported to have done so too, but in fact had been fired in December 1919.[citation needed]) She soon started working for Ainslee`s Magazine, which had a higher circulation. She also published pieces in Vanity Fair, which was happier to publish her than employ her, The Smart Set, and The American Mercury, but also in the popular Ladies’ Home Journal, Saturday Evening Post, and Life.[23] When Harold Ross founded The New Yorker in 1925, Parker and Benchley were part of a board of editors he established to allay the concerns of his investors. Parker`s first piece for the magazine was published in its second issue.[24] She became famous for her short, viciously humorous poems, many highlighting ludicrous aspects of her many (largely unsuccessful) romantic affairs and others wistfully considering the appeal of suicide.[citation needed] The next 15 years were Parker`s period of greatest productivity and success. In the 1920s alone she published some 300 poems and free verses in Vanity Fair, Vogue, `The Conning Tower` and The New Yorker as well as Life, McCall`s and The New Republic.[25] Her poem `Song in a Minor Key` was published during a candid interview with New York N.E.A. writer Josephine van der Grift.[26] Cover of the first edition of Enough Rope Parker published her first volume of poetry, Enough Rope, in 1926. It sold 47,000 copies[27] and garnered impressive reviews. The Nation described her verse as `caked with a salty humor, rough with splinters of disillusion, and tarred with a bright black authenticity`.[28] Although some critics, notably The New York Times` reviewer, dismissed her work as `flapper verse`,[29] the book helped Parker`s reputation for sparkling wit.[27] She released two more volumes of verse, Sunset Gun (1928) and Death and Taxes (1931), along with the short story collections Laments for the Living (1930) and After Such Pleasures (1933). Not So Deep as a Well (1936) collected much of the material previously published in Rope, Gun, and Death; and she re-released her fiction with a few new pieces in 1939 as Here Lies. Parker collaborated with playwright Elmer Rice to create Close Harmony, which ran on Broadway in December 1924. The play was well received in out-of-town previews and favorably reviewed in New York, but it closed after only 24 performances. As The Lady Next Door, it became a successful touring production.[30] Some of Parker`s most popular work was published in The New Yorker in the form of acerbic book reviews under the byline `Constant Reader`. Her response to the whimsy of A. A. Milne`s The House at Pooh Corner was `Tonstant Weader fwowed up.`[31] Her reviews appeared semi-regularly from 1927 to 1933,[32] were widely read, and were posthumously published in 1970 in a collection titled Constant Reader. Her best-known short story, `Big Blonde`, published in The Bookman, was awarded the O. Henry Award as the best short story of 1929.[33] Her short stories, though often witty, were also spare and incisive, and more bittersweet than comic;[citation needed] her poetry has been described as sardonic.[34] Parker eventually separated from her husband Edwin Parker, divorcing in 1928. She had a number of affairs, her lovers including reporter-turned-playwright Charles MacArthur and the publisher Seward Collins. Her relationship with MacArthur resulted in a pregnancy. Parker is alleged to have said, `how like me, to put all my eggs into one bastard”.[35] She had an abortion, and fell into a depression that culminated in her first attempt at suicide.[36] Toward the end of this period, Parker began to become more politically aware and active. What would become a lifelong commitment to activism began in 1927, when she became concerned about the pending executions of Sacco and Vanzetti. Parker traveled to Boston to protest the proceedings. She and fellow Round Tabler Ruth Hale were arrested, and Parker eventually pleaded guilty to a charge of `loitering and sauntering`, paying a $5 fine.[37] Hollywood[edit] In 1932, Parker met Alan Campbell,[38] an actor hoping to become a screenwriter. They married two years later in Raton, New Mexico. Campbell`s mixed parentage was the reverse of Parker`s: he had a German-Jewish mother and a Scottish father. She learned that he was bisexual and later proclaimed in public that he was `queer as a billy goat`.[39] The pair moved to Hollywood and signed ten-week contracts with Paramount Pictures, with Campbell (also expected to act) earning $250 per week and Parker earning $1,000 per week. They would eventually earn $2,000 and sometimes more than $5,000 per week as freelancers for various studios.[40] She and Campbell `[received] writing credit for over 15 films between 1934 and 1941`.[41] In 1933, when informed that famously taciturn former president Calvin Coolidge had died, Parker remarked, `How could they tell?`[42] In 1935, Parker contributed lyrics for the song `I Wished on the Moon`, with music by Ralph Rainger. The song was introduced in The Big Broadcast of 1936 by Bing Crosby.[43] With Campbell and Robert Carson, she wrote the script for the 1937 film A Star Is Born, for which they were nominated for an Academy Award for Best Writing—Screenplay. She wrote additional dialogue for The Little Foxes in 1941. Together with Frank Cavett, she received a `Writing (Motion Picture Story)` Oscar nomination for Smash-Up, the Story of a Woman (1947),[44] starring Susan Hayward. After the United States entered the Second World War, Parker and Alexander Woollcott collaborated to produce an anthology of her work as part of a series published by Viking Press for servicemen stationed overseas. With an introduction by W. Somerset Maugham,[45] the volume compiled over two dozen of Parker`s short stories, along with selected poems from Enough Rope, Sunset Gun, and Death and Taxes. It was published in the United States in 1944 as The Portable Dorothy Parker. Hers is one of three volumes in the Portable series, including volumes devoted to William Shakespeare and the Bible, that had remained in continuous print as of 1976.[46] During the 1930s and 1940s, Parker became an increasingly vocal advocate of civil liberties and civil rights and a frequent critic of authority figures. During the Great Depression, she was among numerous American intellectuals and artists who became involved in related social movements. She reported in 1937 on the Loyalist cause in Spain for the Communist magazine New Masses.[47] At the behest of Otto Katz, a covert Soviet Comintern agent and operative of German Communist Party agent Willi Münzenberg, Parker helped to found the Hollywood Anti-Nazi League in 1936, which the FBI suspected of being a Communist Party front.[48] The League`s membership eventually grew to around 4,000. According to David Caute, its often wealthy members were `able to contribute as much to [Communist] Party funds as the whole American working class`, although they may not have been intending to support the Party cause.[49] Parker also chaired the Joint Anti-Fascist Refugee Committee`s fundraising arm, `Spanish Refugee Appeal`. She organized Project Rescue Ship to transport Loyalist veterans to Mexico, headed Spanish Children`s Relief, and lent her name to many other left-wing causes and organizations.[50] Her former Round Table friends saw less and less of her, and her relationship with Robert Benchley became particularly strained (although they would reconcile).[51] Parker met S. J. Perelman at a party in 1932 and, despite a rocky start (Perelman called it `a scarifying ordeal`),[52] they remained friends for the next 35 years. They became neighbors when the Perelmans helped Parker and Campbell buy a run-down farm in Bucks County, Pennsylvania, near New Hope, a popular summer destination among many writers and artists from New York.[citation needed] Parker was listed as a Communist by the publication Red Channels in 1950.[53] The FBI compiled a 1,000-page dossier on her because of her suspected involvement in Communism during the era when Senator Joseph McCarthy was raising alarms about communists in government and Hollywood.[54] As a result, movie studio bosses placed her on the Hollywood blacklist. Her final screenplay was The Fan, a 1949 adaptation of Oscar Wilde`s Lady Windermere`s Fan, directed by Otto Preminger.[citation needed] Her marriage to Campbell was tempestuous, with tensions exacerbated by Parker`s increasing alcohol consumption and Campbell`s long-term affair with a married woman in Europe during World War II.[55] They divorced in 1947,[56] remarried in 1950,[57] then separated in 1952 when Parker moved back to New York.[58] From 1957 to 1962, she wrote book reviews for Esquire.[citation needed] Her writing became increasingly erratic owing to her continued abuse of alcohol. She returned to Hollywood in 1961, reconciled with Campbell, and collaborated with him on a number of unproduced projects until Campbell died from a drug overdose in 1963.[59] Later life and death[edit] Following Campbell`s death, Parker returned to New York City and the Volney residential hotel. In her later years, she denigrated the Algonquin Round Table, although it had brought her such early notoriety: These were no giants. Think who was writing in those days—Lardner, Fitzgerald, Faulkner and Hemingway. Those were the real giants. The Round Table was just a lot of people telling jokes and telling each other how good they were. Just a bunch of loudmouths showing off, saving their gags for days, waiting for a chance to spring them ... There was no truth in anything they said. It was the terrible day of the wisecrack, so there didn`t have to be any truth ...[60] Parker occasionally participated in radio programs, including Information Please (as a guest) and Author, Author (as a regular panelist). She wrote for the Columbia Workshop, and both Ilka Chase and Tallulah Bankhead used her material for radio monologues.[61] Parker died on June 7, 1967, of a heart attack[3] at the age of 73. In her will, she bequeathed her estate to Martin Luther King Jr., and upon King`s death, to the NAACP.[62] At the time of her death, she was living at the Volney residential hotel on East 74th Street.[63] Burial[edit] Following her cremation, Parker`s ashes were unclaimed for several years. Finally, in 1973, the crematorium sent them to her lawyer`s office; by then he had retired, and the ashes remained in his colleague Paul O`Dwyer`s filing cabinet for about 17 years.[64][65] In 1988, O`Dwyer brought this to public attention, with the aid of celebrity columnist Liz Smith; after some discussion, the NAACP claimed Parker`s remains and designed a memorial garden for them outside its Baltimore headquarters.[66] The plaque read: Here lie the ashes of Dorothy Parker (1893–1967) humorist, writer, critic. Defender of human and civil rights. For her epitaph she suggested, `Excuse my dust`. This memorial garden is dedicated to her noble spirit which celebrated the oneness of humankind and to the bonds of everlasting friendship between black and Jewish people. Dedicated by the National Association for the Advancement of Colored People. October 28, 1988.[67] Plaque at Parker`s birthplace In early 2020, the NAACP moved its headquarters to downtown Baltimore and how this might affect Parker`s ashes became the topic of much speculation, especially after the NAACP formally announced it would later move to Washington, D.C.[68] The NAACP restated that Parker`s ashes would ultimately be where her family wished.[69] `It’s important to us that we do this right,` said the NAACP.[68] Relatives called for the ashes to be moved to the family`s plot in Woodlawn Cemetery, in the Bronx, where a place had been reserved for Parker by her father. On August 18, 2020, Parker`s urn was exhumed.[70] `Two executives from the N.A.A.C.P. spoke, and a rabbi who had attended her initial burial said Kaddish.` On August 22, 2020, Parker was re-buried privately in Woodlawn, with the possibility of a more public ceremony later.[65] `Her legacy means a lot,` added representatives from the NAACP.[68] Honors[edit] On August 22, 1992, the 99th anniversary of Parker`s birth, the United States Postal Service issued a 29¢ U.S. commemorative postage stamp in the Literary Arts series. The Algonquin Round Table, as well as the number of other literary and theatrical greats who lodged at the hotel, contributed to the Algonquin Hotel`s being designated in 1987 as a New York City Historic Landmark.[71] In 1996, the hotel was designated as a National Literary Landmark by the Friends of Libraries USA, based on the contributions of Parker and other members of the Round Table. The organization`s bronze plaque is attached to the front of the hotel.[72] Parker`s birthplace at the Jersey Shore was also designated a National Literary Landmark by Friends of Libraries USA in 2005[73] and a bronze plaque marks the former site of her family house.[74] In 2014, Parker was elected to the New Jersey Hall of Fame. In popular culture[edit] Parker inspired a number of fictional characters in several plays of her day. These included `Lily Malone` in Philip Barry`s Hotel Universe (1932), `Mary Hilliard` (played by Ruth Gordon) in George Oppenheimer`s Here Today (1932), `Paula Wharton` in Gordon`s 1944 play Over Twenty-one (directed by George S. Kaufman), and `Julia Glenn` in the Kaufman–Moss Hart collaboration Merrily We Roll Along (1934). Kaufman`s representation of her in Merrily We Roll Along led Parker, once his Round Table compatriot, to despise him.[75] She also was portrayed as `Daisy Lester` in Charles Brackett`s 1934 novel Entirely Surrounded.[76] She is mentioned in the original introductory lyrics in Cole Porter`s song `Just One of Those Things` from the 1935 Broadway musical Jubilee, which have been retained in the standard interpretation of the song as part of the Great American Songbook. Parker is a character in the novel The Dorothy Parker Murder Case by George Baxt (1984), in a series of Algonquin Round Table Mysteries by J. J. Murphy (2011– ), and in Ellen Meister`s novel Farewell, Dorothy Parker (2013).[77] She is the main character in `Love For Miss Dottie`, a short story by Larry N Mayer, which was selected by writer Mary Gaitskill for the collection Best New American Voices 2009 (Harcourt). She has been portrayed on film and television by Dolores Sutton in F. Scott Fitzgerald in Hollywood (1976), Rosemary Murphy in Julia (1977),[78] Bebe Neuwirth in Dash and Lilly (1999), and Jennifer Jason Leigh in Mrs. Parker and the Vicious Circle (1994). Neuwirth was nominated for an Emmy Award for her performance, and Leigh received a number of awards and nominations, including a Golden Globe nomination. Television creator Amy Sherman-Palladino named her production company `Dorothy Parker Drank Here Productions` in tribute to Parker.[79] Tucson actress Lesley Abrams wrote and performed the one-woman show Dorothy Parker`s Last Call in 2009 in Tucson, Arizona, presented by the Winding Road Theater Ensemble.[80] She reprised the role at the Live Theatre Workshop in Tucson in 2014.[81] The play was selected to be part of the Capital Fringe Festival in DC in 2010.[82] In 2018, American drag queen Miz Cracker played Parker in the celebrity-impersonation game show episode of the Season 10 of Rupaul`s Drag Race.[83] In the 2018 film Can You Ever Forgive Me? (based on the 2008 memoir of the same name), Melissa McCarthy plays Lee Israel, an author who for a time forged original letters in Dorothy Parker`s name. Adaptations[edit] In the 2010s some of her poems from the early 20th century have been set to music by the composer Marcus Paus as the operatic song cycle Hate Songs for Mezzo-Soprano and Orchestra (2014);[84][85] Paus`s Hate Songs was described by musicologist Ralph P. Locke as `one of the most engaging works` in recent years; `the cycle expresses Parker`s favorite theme: how awful human beings are, especially the male of the species`.[86][87] With the authorization of the NAACP,[88][better source needed] lyrics taken from her book of poetry Not So Deep as a Well were used in 2014 by Canadian singer Myriam Gendron to create a folk album of the same title.[89] Also in 2014, Chicago jazz bassist/singer/composer Katie Ernst issued her album Little Words, consisting of her authorized settings of seven of Parker`s poems.[90][91] In 2021 her book Men I`m Not Married To was adapted as an opera of the same name by composer Lisa DeSpain and librettist Rachel J. Peters. It premiered virtually as part of Operas in Place and Virtual Festival of New Operas commissioned by Baldwin Wallace Conservatory Voice Performance, Cleveland Opera Theater, and On Site Opera on February 18, 2021.[92] Bibliography[edit] This list is incomplete; you can help by adding missing items. (November 2016) Essays and reporting[edit] Parker, Dorothy (February 28, 1925). `A certain lady`. The New Yorker. 1 (2): 15–16. Parker, Dorothy (1970). Constant Reader. New York: Viking Press. (a collection of 31 literary reviews originally published in The New Yorker, 1927–1933) Fitzpatrick, Kevin (2014). Complete Broadway, 1918–1923. iUniverse. ISBN 978-1-4917-2267-1. (compilation of reviews, edited by Fitzpatrick; most of these reviews have never been reprinted)[23] Short story: A Telephone Call Short fiction[edit] Collections 1930: Laments for the Living (includes 13 short stories) 1933: After Such Pleasures (includes 11 short stories) 1939: Here Lies: The Collected Stories of Dorothy Parker (reprints of the stories from both previous collections, plus 3 new stories) 1942: Collected Stories 1944: The Portable Dorothy Parker (reprints of the stories from the previous collections, plus 5 new stories and verse from 3 poetry books) 1995: Complete Stories (Penguin Books)[93] Poetry collections[edit] 1926: Enough Rope 1928: Sunset Gun 1931: Death and Taxes 1936: Collected Poems: Not So Deep as a Well 1944: Collected Poetry 1996: Not Much Fun: The Lost Poems of Dorothy Parker (UK title: The Uncollected Dorothy Parker) 2009: Not Much Fun: The Lost Poems of Dorothy Parker (2nd ed., with additional poems) Plays[edit] 1929: Close Harmony (with Elmer Rice) 1949: The Coast of Illyria (with Ross Evans), about the murder of Mary and Charles Lamb`s mother by Mary 1953: Ladies of the Corridor (with Arnaud D`Usseau) Screenplays[edit] 1936: Suzy (with Alan Campbell, Horace Jackson and Lenore J. Coffee; based on a novel by Herman Gorman) 1937: A Star is Born (with William A. Wellman, Robert Carson and Alan Campbell) 1938: Sweethearts (with Alan Campbell, Laura Perelman and S.J. Perelman) 1938: Trade Winds (with Alan Campbell and Frank R. Adams; story by Tay Garnett) 1941: Week-End for Three (with Alan Campbell; story by Budd Schulberg) 1942: Saboteur (with Peter Viertel and Joan Harrison) 1947: Smash-Up, the Story of a Woman (with Frank Cavett, John Howard Lawson and Lionel Wiggam) 1949: The Fan (with Walter Reisch and Ross Evans; based on Lady Windermere`s Fan by Oscar Wilde) Critical studies and reviews of Parker`s work[edit] Lauterbach, Richard E. (1953). `The legend of Dorothy Parker`. In Birmingham, Frederic A. (ed.). The girls from Esquire. London: Arthur Barker. pp. 192–202. Doroti Eseji, prikazi, priče, pesme feminizam zenska književnost žene pisci xx veka

Prvo izdanje iz 1966! Odlično očuvano! Autor - osoba Crnjanski, Miloš, 1893-1977 = Crnjanski, Miloš, 1893-1977 Naslov Kod Hyperborejaca. 1-2 / Miloš Crnjanski Ostali naslovi Kod Hiperborejaca Vrsta građe roman Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1966 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta ; Novi Sad : Matica srpska ; Zagreb : Mladost ; Sarajevo : Svjetlost, 1966 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 414 str. ; 378 str. ; 20 cm Zbirka Sabrana dela Miloša Crnjanskog ; ǂknj. ǂ7-8 (Plast.) Hiperborejci [grč. hyperbóre(i)os, hiper-, Boréas sever], u grčkoj mitologiji, narod na krajnjem severu Evrope gde se ne može dospeti ni kopnom, ni morem, žive u miru i izobilju. Rečnik stranih reči i izraza, Ivan Klajn i Milan Šipka To je mišljenje Grka, u stvari možete reći mit, a možete reći i konstrukcija, filozofska, jer ima i jednog i drugog, da postoji iza Boreje, iza severnog vetra, zemlja sva u suncu, večnom, gde ljudi žive vrlo srećni, u stvari posle smrti, ali žive vrlo srećni, i to su Hipeborejci, jer prema grčkoj reči, to znači, oni koji su iznad severnih predela. Miloš Crnjanski, fragment jednog razgovora Za Crnjanskog Hiperboreja nije morala da bude ni geografski, ni filozofski tačna. Reč je poslužila kao simbol za putovanja piščeva po severnim predelima, do Jan Majena, Islanda, do Špicberških ostrva. Te vizije severnih predela koje je posetio 1937. godine, kao i vizije moreplovaca i istraživača koji su svoje živote ostavili u potrazi za mitskom zemljom, Crnjanski će upotrebiti pišući u Rimu, 1940. i 1941. godine, o svom životu. Reč je o jednom prelomnom istorijskom trenutku, na izmaku piščevog službovanja u jugoslovenskom poslanstvu, pred ulazak u rat. U tom će nevezanom razgovoru sa samim sobom iskoristiti sve svoje doživljaje, sva svoja razmišljanja. Crnjanski je govorio da je čitava ova knjiga niz malih novela, malih priča o proživljenom, ali i o životima ljudi koje je sreo. Kod Hiperborejaca u stvari znači tamo negde, iza sunca, na rubu sveta. Žanrovski neodrediva, ova knjiga predstavlja novi oblik romana i novu prozu, o kojoj je i sam Crnjanski pisao. Ima elemenata putopisa, memoara, poezije, romana, pa i pamfleta. Izatkana je od uspomena, lutanja, beležaka, promišljanja i utisaka čoveka koji zna da ni zakoni, ni granice, ni rastojanja ne mogu da prepreče put sumornoj magli koja se širi u svemu što je ljudsko. Rad, sve struke, java, život, sve to gubi smisao i snagu pred jednom tajanstvenom tugom, koja je u prirodi, večna i neizbežna. Na kraju je opet smrt, koja se diže kao grdna senka jedne lađe. Ističući značaj nefikcionalnog u umetničkoj prozi, Crnjanski, takođe, beleži da su: Memoari uvek bili najbolji deo književnosti, osobito kad nisu doslovce verni. U svesti lica koje pripoveda okovanog u sadašnjem trenutku preklapaju se vlastite projekcije u vremenu i prostoru, poput ideje sumatraizma, samo što su veze koje se sada uspostavljaju veze sa samim sobom u nekim udaljenim vremenima i meridijanima. Ceo svet postaje njegov, a prošlost i daljina nestaju u njemu, dok ga putovanja kroz severne predele vezuju za večnost. Pored glasa pripovedača u Hiperborejcima odjekuju i tuđi glasovi, tuđi jezici. Stihovima italijanskih i starofrancuskih pesnika, rečima polarnih istraživača, skandinavskih dramaturga, mekoćom poljskog jezika uspostavljaju se veze sa nekim od ključnih motiva klasične i moderne literature. U jednom intervjuu 1962. godine, Crnjanski će reći: U mojoj knjizi Kod Hiperborejaca nameravam da pokažem da sve što pojedinac može da stvori prekida smrt. Knjiga je prvi put objavljena 1966. godine u izdanju beogradske Prosvete, u okviru Sabranih dela Miloša Crnjanskog. Monumentalna hronika nemirnog doba i nestalnosti postojanja. I pitam se otkud ta strašna lakomislenost, kojom se, u mladosti, odlazi u stranu zemlju? Je li to zato, što nam se čini da je život dug i da ima vremena da se vratimo? ...To znači, očigledno, da je čoveku potrebno, da zna, da se nekud ne može više vratiti, pa da uvidi kako je tamo sretan bio. Kao diplomatski službenik Kraljevine Jugoslavije, Miloš Crnjanski je boravio u Rimu od 1938. do 1941. godine i bio svedok jedne epohe. Dvadeset pet godina kasnije, po povratku iz mučnog i nametnutog egzila, objavljuje jedan od najneobičnijih romana napisanih na srpskom jeziku – Kod Hiperborejaca. Život diplomate u Italiji uoči Drugog svetskog rata samo je okvir za sliku evropskog severa i juga, pred katastrofu koja će potresti osnove civilizacije. Tvoreći suptilne paralele sa Geteovim i Stendalovim šetnjama po Rimu, ispod senke gigantske Mikelanđelove figure, Crnjanski tumači ljude, pojave, predele, istoriju i umetnička dela. Oštrom oku genijalnog pisca neće promaći nijedan skriveni detalj koji će mu pomoći da protumači intimne i istorijske događaje podjednako. S lakoćom svojstvenom pripovednom virtuozu, Crnjanski će voditi čitaoca do oktrića mehanizama koji od naizgled nespojivih i rasutih fragmenata grade jednu sasvim konkretnu, ličnu istoriju određenu egzistencijalnim autsajderstvom, u isto vreme preobražavajući se u žive slike jedne dramatične epohe. Jedinstven roman, neuporediv ni sa jednim drugim delom u srpskoj književnosti. Miloš Crnjanski je rođen 1893. godine u Čongradu, školovao se kod fratara pijarista u Temišvaru, studirao u Rijeci i Beču, završio komparativnu književnost, istoriju i istoriju umetnosti u Beogradu. U međuratnom periodu bio je profesor i novinar, istaknuta figura modernističke književnosti, polemičar u nizu raznorodnih pravaca, urednik antikomunistički orijentisanog lista Ideje. Kao niži diplomatski službenik, kao ataše za štampu i dopisnik Centralnog presbiroa, boravio je u Berlinu (1929–1931, 1935–1938) i Rimu (1938–1941). Kao novinar, specijalni dopisnik i reportažni pisac reprezentativnih beogradskih listova Politika i Vreme, izveštavao je iz Španskog građanskog rata i iz skandinavskih zemalja. Drugi svetski rat ga je zatekao u Rimu, odakle je – posle nemačke okupacije i rasparčavanja Kraljevine Jugoslavije 1941. godine – sproveden, poput ostalih diplomatskih službenika, za Madrid i Lisabon. U 1941. godini priključio se emigrantskoj vladi Kraljevine Jugoslavije u Londonu. Budući da je bio novinar izrazito antikomunističke orijentacije, otpušten je iz diplomatske službe 1945. godine. Ostao je u emigraciji, u Londonu, u periodu između 1945. i 1966. godine. Označen kao predratni simpatizer pronemačke politike nije mogao dobiti prikladno zaposlenje – radio je kao knjigovođa u obućarskoj radnji i prodavac knjiga, ostajući često bez posla i u krajnjoj životnoj oskudici. Tek 1966. godine dozvoljeno mu je da se vrati u Beograd, u kojem je umro 1977. godine. Kao romansijer, pesnik, putopisac, dramski pisac, pripovedač, novinar, on je obeležio i istorijsku i književnu pozornicu srpskog jezika. U svojoj životnoj i umetničkoj sudbini spojio je neka od najznačajnijih svojstava srpske i evropske istorije: visoku umetničku vrednost, samotništvo i siromaštvo, apatridsku sudbinu koja je postala evropska sudbina pisca, nepoznatost i privatnost egzistencije kao sadržaj savremenog duhovnog lika. Vrativši se u Beograd, svom lutalaštvu pripojio je povratak u zavičaj. I premda nikada nije u javnoj svesti imao onaj značaj i ono mesto koje je zasluživao kako po osećajnosti i duhovnosti svojih dela tako i po savršenstvu njihovog umetničkog izraza, Miloš Crnjanski ostaje najveći srpski pisac u dvadesetom veku. MG26 (L)

Rat i mir, Lav Nikolajevič Tolstoj, tri knjige KOMPLET. Tvrdi povez, 1290 strana, godina izdanja 2010. Ćirilica. Jedno od najcenjenijih dela u svetskoj književnosti, Tolstojev Rat i mir je epska priča o ruskom životu u danima invazije Napoleona na Rusiju 1812. Roman prati tri od najpoznatija likova u svetskoj literaturi: Pjera Bezuhova, vanbračni sina imućnog seoskog kneza, koji se bori za svoje nasleđe i željom za duhovnim ispunjenjem. Kneza Andreja Bolkonskog, koji ostavlja svoju porodicu iza sebe da bi se borio u ratu protiv Napoleona. I Natašu Rostov, lepu mladu ćerku plemića, koja intrigira Andreja i Pjera.

Autor - osoba Man, Tomas Naslov Pripovetke. I–II / Tomas Man ; [s nemačkog preveli Miloš Đorđević ... et al.] Jedinstveni naslov Erzählungen. scc Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 465, 442 str.; 20 cm Drugi autori - osoba Đorđević, Miloš Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana Napomene Prevod dela: Die Erzählungen. Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875 – Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju. Pohađao je gimnaziju „Katherineum“ u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao. U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih. Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau. Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman. Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.` Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`. Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.` Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela „Tonio Kreger“, „Tristan“ i „Smrt u Veneciji“. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta „Kallistos“ za roman „Josif i njegova braća“. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama. MG145 (N)

Dobro očuvano! Autor - osoba Man, Tomas Naslov Eseji. 1–2 / Tomas Man ; [s nemačkog preveli Tomislav Bekić, Boško Petrović, Petar Vujičić, Bora Grujić et al.] Jedinstveni naslov Reden und Aufsätze I–II. scc Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 334 str. ; 354 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Bekić, Tomislav Petrović, Boško Vujičić, Petar, 1924-1993 = Vujičić, Petar, 1924-1993 Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana (Pl.) Napomene Prevod dela: Reden und Aufsätze I–II. Predmetne odrednice Nemačka književnost -- 18-19v Ruska književnost -- 19v Muzika, nemačka -- 19v Nemačka filozofija -- 19v SADRŽAJ Knjiga 1 Gete i Tolstoj (preveo Tomislav Bekić) 5 Gete kao reprezentant građanskog razdoblja (preveo Boško Petrović) 127 Patnja i veličina Riharda Vagnera (preveo Petar Vujičić, revidirao i redigovao Boško Petrović) 164 Preko mora s „Don Kihotom” (preveo Boško Petrović) 233 Frojd i budućnost (preveo Boško Petrović) 284 Rihard Vagner i „Nibelunški prsten” (preveo Boško Petrović) 309 Knjiga 2 Šopenhauer (preveo Branimir Živojinović) 5 O Geteovu „Faustu” (preveo Boško Petrović) 60 Ana Karenjina (preveo Boško Petrović) 111 Dostojevski – sa merom (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 130 Ničeova filozofija u svetlosti našega iskustva (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 149 Fantazija o Geteu (preveo Bora Grujić, redaktor prevoda Boško Petrović) 187 Ogled o Čehovu (preveo Boško Petrović) 234 Ogled o Šileru (preveo dr Strahinja K. Kostić) 261 Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875 – Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju. Pohađao je gimnaziju „Katherineum“ u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao. U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih. Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau. Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman. Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.` Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`. Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.` Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela „Tonio Kreger“, „Tristan“ i „Smrt u Veneciji“. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta „Kallistos“ za roman „Josif i njegova braća“. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama. MG113 (N, L)

1- Oporuka Inka - 389.strana 2- Winnetuovi nasljednici - 423.strana 3- Dvorac Rodringa 420 .strana 4-Jastrebov Kljun 375. strana 5- Benito Juarez 375. strana 6- Karavana robova - 461. strana 7- Sablast šipražja - 335. strana 8- Među orlovima - 453. strana 9- Old surehand 1 - 389 strana 10- Old Surehand 2. - 412 strana

Odabrana djela suvremenih pisaca Izdavač: Otokar Keršovani Komplet sadrži: 1. Maskarada i bračna ljubav, br. str. 253. 2. Ravnodušni ljudi, br. str. 269. 3. Rimljanka, br. str. 411. 4. Konformist, br. str. 383. 5. Prezir i Agostino, br. str. 383. 6. Čočara, br. str. 258. 7. Dosada, br. str. 302. 8. Automat, br. str. 316. Knjige nisu čitane. Kanc_12

Veoma dobro očuvano! Autor - osoba Man, Tomas Naslov Doktor Faustus : život nemačkog kompozitora Adrijana Leverkina ispričao jedan prijatelj. 1 : Doktor Faustus / Tomas Man ; [s nemačkog preveo Dragan Stojanović] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 433 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Stojanović, Dragan Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana (Pl.) Napomene Prevod dela: Doktor Faustus. Autor - osoba Man, Tomas Naslov Doktor Faustus : život nemačkog kompozitora Adrijana Leverkina ispričao jedan prijatelj. 2 : Doktor Faustus ; Nastanak doktora Faustusa : roman jednog romana / Tomas Man ; [s nemačkog prevela Drinka Gojković] Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1980 Fizički opis 477 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Stojanović, Dragan Zbirka Odabrana dela Tomasa Mana Napomene Prevod dela: Doktor Faustus. Koliki je značaj pridavao Tomas Man jednom od svojih kapitalnih dela, romanu „Doktor Faustus“, dovoljno govori činjenica da je povodom njega napisao „roman jednog romana”, knjigu „Nastanak ’Doktora Faustusa’”. A kakvo joj je mesto namenio u svom opusu, vidi se iz nekoliko reči Čarlija Čaplina, izrečenih u jednom njihovom razgovoru, a koje Man citira u „Nastanku ’Doktora Faustusa’`: „To je zapanjujuće! Može se desiti da to bude vaša najbolja knjiga!” Teško je reći da li je „Doktor Faustus“ zaista najbolje ostvarenje Tomasa Mana, ali se može tvrditi da je to njegovo poslednje veliko delo, neka vrsta rekapitulacije čitavog opusa. Da bi se to postiglo, nije ništa moglo bolje poslužiti od tradicionalne i uvek izazovne teme Fausta i paktiranja sa paklenim silama. Ali ta tema je ujedno proistekla iz piščevih aktuelnih preokupacija – iz košmarnih problema koje je pred njega postavila pojava nacizma u Nemačkoj. Muzičar Adrijan Leverkin – koji u sebi spaja obdarenosti Berlioza, Ničea i Šenberga – pokušava da u savezu sa demonskim silama postigne neograničenu umetničku moć. Taj pokušaj završava u kakofoniji i ludilu, pošto je umetnik prethodno u sebi „uništio Devetu simfoniju`. U „Doktoru Faustusu“ Tomas Man optužuje sopstveni narod, koji je možda baš zahvaljujući apstraktnosti i misticizmu svoje filozofije i svoje muzike bio u stanju da pruži tako različite i na izgled tako nespojive plodove kakvi su Deveta simfonija i nacizam. Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875 – Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju. Pohađao je gimnaziju „Katherineum“ u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao. U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih. Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau. Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman. Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.` Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`. Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.` Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela „Tonio Kreger“, „Tristan“ i „Smrt u Veneciji“. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta „Kallistos“ za roman „Josif i njegova braća“. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama. MG124 (L, K)

Spolja kao na slikama, unutra dobro i uredno očuvano. Autor - osoba Martin du Gard, Roger, 1881-1958 = Marten di Gar, Rože, 1881-1958 Naslov Porodica Thibault. Knj. 1–2 / Roger Martin Du Gard ; preveo Miroslav Brandt Jedinstveni naslov ǂLes ǂThibault. hrv Vrsta građe roman Jezik hrvatski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : `August Cesarec`, 1990 (Zagreb : Vjesnik) Fizički opis 838 str. ; 1018 str. ; 25 cm Drugi autori - osoba Brandt, Miroslav; Šurbatović, R. M. Zbirka ǂBiblioteka ǂKlasici (Karton sa omotom) ISBN 86-393-0226-X, 86-393-0227-8 Napomene Prevod dela: ǂLes ǂThibault. Nobelova nagrada za književnost 1937. Di Gar svojim brilijantnim delom nastavlja veliku tradiciju istorijskih romana Stendala i Tolstoja. Suprotstavljajuci razlicite karaktere braće Žaka i Antoana Tiboa, pisac se bavi problemom pojedinca u procepu između ličnih uverenja i velike istorijske nesreće I svetskog rata. Rože Marten di Gar (franc. Roger Martin du Gard; Nej na Seni, 21. mart 1881 – Bejerno, 22. avgust 1958), bio je francuski književnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1937. godine. Njegov stil je blizak tradicijama realizma i naturalizma. Glavno delo Rožea Martena je roman reka „Tiboovi“ (Les Thibault). Originalno je objavljen kao serija 8 romana. Martin du Gard, Roger, francuski romanopisac (Neuilly-sur-Seine, 23. III 1881 – Bellême, 22. VIII 1958). Po struci paleograf i arhivist. God. 1909. objavio je prvi roman Postati (Devenir), a pozornost je privukao romanom Jean Barois (1913), o intelektualcu razapetom između katolicizma i materijalizma, s dojmljivim opisom intelektualne klime za afere Dreyfus. Njegovo je najpoznatije djelo romaneskni ciklus (roman-rijeka) u 8 dijelova Obitelj Thibault (Les Thibault, 1922–40). U njem je realističkim stilom, u duhu determinizma, s osjećajem za detalje i psihološku razradbu međuljudskih odnosa ispripovijedao povijest jedne građanske obitelji u razdoblju od kraja XIX st. do I svjetskog rata. Djelo se posebice izdvaja naturalističkim opisima prizora umiranja, epskim zamahom u povezivanju individualnih sudbina i društvene zbilje te dramatičnim opisom početka I svjetskog rata (u 7. dijelu naslovljenom Ljeto 1914 – L’Été 1914). Među ostalim ostvarenjima izdvajaju se Stara Francuska (Vieille France, 1933), zbirka crtica o francuskom ruralnom ambijentu, koji je opisao i u farsama Oporuka oca Leleua (Le Testament du père Leleu, 1914) i Debela bolest (Le Gonfle, 1928), potom Zapisi o Andréu Gideu (Notes sur André Gide, 1951), o poznatome piscu s kojim je prijateljevao i održavao dugu korespondenciju. Opsežni roman Dnevnik pukovnika Maumorta (Le Journal du colonel Maumort), započet 1941., ostao je nedovršen (objavljen je 1983). Posmrtno mu je izašao i Dnevnik (Journal, 1992). Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1937. MG132 (N)

62305) Kožna čarapa komplet 5 knjiga , Džems Fenimor Kuper , Srpska knjićevna zadruga Beograd 1990 Pripovesti o Kožnoj Čarapi . Džejms Fenimor Kuper (1789–1851) bio je vrlo plodan američki pisac, izuzetno popularan početkom XIX veka. Napisao je brojne istorijske romane, priče o netaknutoj prirodi Amerike i pustolovinama na Divljem zapadu, i stvorio arhetip usamljenog ali časnog junaka u američkoj književnosti. Njegova dela fascinirala su mnoge generacije, a divili su mu se i velikani poput Balzaka i Igoa. Komplet sadrži romane: 1. Lovac na jelene, 384 strane, 2. Pioniri , 311 strana 3. Poslednji Mohikanac, 283 strane 4. Izvidnik, 327 strana 5. Prerija, 288 strana tvrd povez, format 14,5 x 21 cm , ćirilica

kca Rat i mir (rus. Война и мир) je roman Lava Nikolajeviča Tolstoja, čuven po svojoj obimnosti, koji je prvo izdat u Ruskom vesniku (rus. Russkiй vestnik) u razoblju između 1865. i 1869. godine, u kom se opisuje rusko društvo tokom Napoleonove ere. Obično se karakteriše kao jedno od dva Tolstojeva najvažnija remek-dela (pored Ane Karenjine), kao i jedan od najboljih svetskih romana[1][2]. Rat i mir je ponudio svežu fikciju, sa ogromnim brojem likova u zapletu koji nije pokrivao ništa manje teme od onih u naslovu, kao i teme poput mladosti, braka, ljubavi, godina, života i smrti. Iako se danas smatra za roman, u to vreme je oborio toliko veliki broj ubeđenja o tome kako roman treba da izgleda da ga mnogi kritičari iz tog vremena uopšte i nisu tako posmatrali. I sam Tolstoj je smatrao Anu Karenjinu, napisanu desetak godina kasnije, kao svoj prvi roman, u evropskom smislu.

1. Bašta, pepeo 2. Peščanik 3. Enciklopedija mrtvih (1. izdanje) 4. Grobnica za Borisa Davidoviča Četiri knjige iz kompleta Izabranih dela iz 1983. godine. Veoma dobro očuvano, na predlistu ex libris bivšeg vlasnika, inače bez pisanja, pečata, podvlačenja. Tvrd povez. Izdavači: Prosveta, Beograd i Globus, Zagreb PREDRAG MATVEJEVIĆ: PO-ETIKA DANILA KIŠA Pišući o Danilu Kišu dolazio sam svaki put u iskušenje da skraćujem i brišem veći dio onog što sam napisao. Tako je nastalo više verzija ovoga eseja; u onima koje su mi izgledale manje loše ostajalo je premalo teksta. Taj očevidni neuspeh možda ipak nije bio posve uzaludan: poticao je na istraživanje Kišove poetike (on tu riječ piše ponekad u dva dijela: po-etika). Ako bismo je označili nekim moralnim kvalifikacijama, moglo bi se reći da je Kišova poetika nesretna i rezignirana: nesretna jer ne može biti do kraja dosljedna u svojim zahtjevima; rezignirana zato što uviđa da se njezini zahtjevi i ne mogu ispuniti i što se na kraju krajeva s time miri. Kiš je u svojim zapisima često spominjao palimpsest, jednom kao postupak ili pravilo, drugi put kao načelo ili ideal: poći od bijele stranice, ispisati je, ispuniti više stranica, nije važno koliko, zatim uporno kratiti i poništavati, predajući se okrutnoj žudnji da se izbriše sve. Na taj bi način načelo bilo apsolutno poštovano, ideal ostvaren. Tako ipak ne biva i ne može biti. Od većih dijelova zadrži se poneki trag ili posljedica: ostatak onoga što je moglo biti i što srećom, nije. Ustupak taštini pisanja ili pak piščevoj slabosti prema sebi samom?! Svijest o tome poražavajuća je u pravom smislu riječi. Nitko je u našoj prozi, nakon Andrića, nije tako izoštrio kao Kiš, toliko radikalno i beskompromisno. Zaokupljena temama i porukama, zagledana u modele, tipologije i druge općenitosti (naša) kritika nije, u većini slučajeva, obraćala pažnju na to. Utoliko gore po nju. U prvi mah mi se učinilo gotovo nevjerojatnim da se od onoga što je Danilo Kiš ipak napisao, tj. što je ostalo napisano, može sastaviti neka vrsta sabranih djela, čak deset knjiga, makar neke od njih bile neoprostivo kratke. (Sam taj broj, potpun i zaokružen, vrijedan je pažnje, ali nije predmet ovoga eseja.) Djela Danila Kiša osjetno se razlikuju jedno od drugog. Pisac nastoji da ne oponaša sebe samog i želi da izbjegne, kako sam kaže “autopastiš“. Ta različitost ne dopušta da se na isti način govori o svim Kišovim knjigama: i to također otežava pokušaje da pratimo zahtjeve njegove poetike ili da, pišući o njoj, zauzmemo i sami slične stavove. Kišovi poetičko-kritički spisi. objavljeni pod zajedničkim naslovom “Homo poeticus”, puni su, ne bez razloga, ironije na račun kritike koja u svim prilikama poseže za općim i uopćujućim oznakama. O svakoj Kišovoj knjizi ovdje je ostala (nakon prerada i kraćenja) poneka bilješka, a o posljednjoj – ”Enciklopediji mrtvih” (1983) – osvrt koji će, nadam se, u jednoj novoj verziji biti također sveden na bolju mjeru. Na samu početku nastala su uporedo dva njegova djela, vrlo različita jedno od drugog: ”Mansarda” (napisana 1960, u dvadeset i petoj godini), mladalačka proza nazvana “satiričkom poemom”, možda preteča naše “proze u trapericama” koja ovoga autora inače neće zanimati, poetsko-ironični zapisi boema u skromnim okolnostima pedesetih godina, “bez dijalektike i etike” (M. 38); ”Psalam 44”, sudbina Židova u Drugom svjetskom ratu i iskustvo koncentracionog logora, osobna sudbina i vlastito iskustvo svake ličnosti. ”Mansarda” je pisana u prvom, ”Psalam 44” u trećem licu, prvo je djelo više biografsko, moglo bi se reći subjektivno, drugo suočeno s historijom i “objektivizirano”; dva pristupa stvarnosti – sebi i svijetu – koja možemo slijediti u narednim Kišovim djelima. ”Mansardu” nastavljaju ”Bašta, pepeo” (1965), neka vrsta romana u fragmentima, i ”Rani jadi” (1969), niz priča “za decu i osetljive”, jedna i druga u prvom licu, obje na neki način biografske. Djetinjstvu kao ishodištu piščeva svijeta ili oslonu njegova pogleda na svijet valja tu dati pravo značenje: “Tema tzv. djetinjstva u mojim knjigama jeste zapravo zabluda, posledica inertnosti kritike i kritičara” (H. P. 218). Po srijedi je možda samo “želja da se nađe prvobitna čistota, katkad u svetu detinjstva, katkad u sebi samom” (H. P. 181): “Lirski realizam” pisca koji se ne želi prepustiti sentimentalnosti lirizma, kojem je strana realistička određenost. ”Bašta, pepeo” je primljena kao remek-djelo. Govorilo se o prustovskoj evokaciji; sam autor nije poricao svoju sklonost “prustovskom ljubičastom oreolu oko predmeta i stvari” (H. P. 228). Ali u drugoj knjizi bit će drukčije: opredjeljenje za jedan novi “sloj palimpsesta” (H. P. 214) koje se u svakom pothvatu preobličava (oneobičava), u skladu sa samim predmetom i izmijenjenim odnosima prema predmetu. “Podmuklo djelovanje biografije” (Kiš rado koristi taj Sartreov izraz), oblici koje ono poprima iz djela u djelo, postupci kojima se iskazuje, otkrivaju i potvrđuju piščevu osobitost, njegov govor o sebi: “Što se mene lično tiče, ja u svojim prozama sramno ležim na psihijatrijskom otomanu i pokušavam da kroz reči dospem do svojih trauma, do izvorišta svoje sopstvene anksioznosti, zagledan u sebe” (H. P. 214). Ova je proza, dakako, različita od romana ili priče koji se služe tradicionalnom psihologijom ili psihoanalizom kao sredstvom ili pomagalom, isto toliko koliko je udaljena od bilo kakve teorijske doktrine ili ideologije. Kišove su indiskrecije sasvim druge naravi. Dugo je tražio najprikladniji način da, barem prividno, izađe iz “pogibeljnog prvog lica”. (Redni broj lica ima vjerojatno u tom traženju određeno značenje.) ”Peščanik” (1972), treća knjiga biografskog “porodičnog ciklusa” koje zajedno tvore neku vrstu Bildungsromana, pisana je u trećem licu. U nizu višestrukih veza između pripovjedača i oca (označenog inicijalima E. S.), pisac otkriva intimnu stranu holokausta možda bolje nego itko drugi prije njega. Prepustit ću riječ o tome Pjotru Rawitzu, koji je za Galimardov prijevod “Peščanika” napisao doličan predgovor kratko vrijeme prije nego što se odlučio da po vlastitoj volji napusti svijet. (Pjotr, taj lucidni duh žrtava dvaju logora, nacističkog i staljinskog, naš prijatelj s uspomenama kojima nije mogao odoljeti samom literaturom, zaslužuje mnogo više od ovih nekoliko citata.) “”Peščanik” je historijski roman i poema”. (Rawitz ne spominje da se sastoji od 67 nejednakih fragmenata: ni on se, vjerojatno, nije usudio upustiti u raspravu o brojevima.) “Grozničavi, pomjereni, bolesni mozak osjeća i asimilira stvarnost koja je i sama bolesna, pomjerena, grozničava”. U stanju koje varira između apsolutne lucidnosti i svojevrsnog ludila, zatičemo i pratimo Eduarda Sama (E. S.), poznatog nam iz prethodnih Kiševih knjiga, osobito ”Bašte, pepela”, oca ili možda prije, predodžbe o ocu koji je nestao u Auschvitzu: traženje identiteta pretka i potomka istodobno, pripovjedača i protagonista koji se jedva mogu razlučiti. “Polazeći od sitnih, svakodnevnih, jedva uočljivih detalja – nastavlja Pjotr u svom predgovoru – autor predočava strpljivo, s preciznošću znanstvenika, svijet koji je uronjen ne samo u svoju povijesnu dimenziju, nego i u ovu antropološku i ontološku. Sama činjenica da je predio u kojem se odvija radnja bio nekada dnom Panonskog mora, koje je odavno iščezlo, poprima u takvim okolnostima više negoli simboličku vrijednost”. Sličnu nostalgiju za nekim drevnim i izgubljenim morem susrećemo u Mandeljštama. (Nadežda Mandeljštam u svojim ”Sjećanjima” govori o tome kako je Osip želio izostaviti prostor centralne Evrope da bi se opet domogao postojbine Mediterana.) Dugo mi se činilo da ”Psalam 44”, unatoč ranoj darovitosti o kojoj svjedoči, stoji negdje izvan cjeline. Nakon pojave ”Peščanika” (te pogotovo kasnije, poslije ”Grobnice za Borisa Davidoviča”) shvatio sam da je ta knjiga, makar bila naivnija po načinu pisanja ili nedovršenija od ostalih, ipak nužna i nezaobilazna. Gotovo sve što je u njoj realistički ili objektivizirano, izostavljeno je – zahvaljujući upravo njoj moglo je biti izostavljeno – u ”Peščaniku”. U njemu je građa posve prečišćena, izveden je do kraja “pokušaj da se lirsko nadvlada epskim” (H. P. 81). ”Psalam 44” bila je žrtvenička knjiga u dvostrukom smislu. (Kad je mladi pisac radio na njoj prihvaćao je još uvijek – 1960. god. – Lukačev “Današnji značaj kritičkog realizma”. Vidjeti H. P. 43-54) * Posljedice “odleđenja” bile su djelotvorne u jugoslavenskim književnostima u toku pedesetih i šezdesetih godina; poetika Danila Kiša odaje promjene u pogledima na književnost i ističe nove književne zahtjeve, moderne i formalne, estetičke i estetizanske u boljem smislu riječi. Ne možemo posve isključiti jednu vrstu odnosa politike i književnosti i u Kišovu djelu (odnosa koji je inače za njega kao pisca sekundaran). U epigrafu knjige “Homo poeticus” izdvojena su dva proturječna citata. Jedan je Orwelov: “gdje god (mi) je nedostajalo političkih pobuda napisao sam mrtva slova na papiru”; drugi je iz Nabokova: “umjetnost se čim stupi u dodir s politikom, srozava na razinu najobičnije ideološke skrame”, Kiš je, što se tiče spomenutog odnosa, bliži Nabokovu negoli Orwelu, ali ne u svemu: ”Grobnica za Borisa Davidoviča” je vrlo politična knjiga. ”Psalam 44” i ”Peščanik”, vidjeli smo, podrazumijevaju historiju i vlast kao dio sudbine. Jogi je ovdje ipak potisnuo komesara i raščistio sve račune s njim. U pariskom časopisu ”Lettre internationale” (br. 3, 1984) izašao je kompendij Kiševih “Saveta mladom piscu”, iz kojeg izdvajam nekoliko navoda pročitanih 1984. god. u Ateni, na međunarodnom skupu “Pisac i vlast”: “Ne stvaraj politički program, ne stvaraj nikakav program: ti stvaraš iz magme i haosa sveta”. “Bori se protiv društvenih nepravdi, ne praveći od toga program.” “Nemoj da imaš misiju.” “Čuvaj se onih koji imaju misiju.” “Na pomen ’socijalističkog realizma’ napuštaš svaki dalji razgovor.” “Ko tvrdi da je Kolima bila različita od Auschwitza pošalji ga do sto đavola.” Tu se, vjerojatno, kriju dublji i teže uočljivi uzroci nesporazuma koji će Kiš doživjeti u “historiji bestidnosti” našeg književnog života. * Poštivanje “literature kao takve” mora se, ako je dosljedno, suočiti s poštivanjem “stvarnosti kao takve” (H. P. 190), pri čemu se, naravno, prva ne svodi na drugu, niti se izvodi iz nje. Spoznaja o tome vodila je autora prema otvorenijem i neposrednijem susretu s historijom i politikom: ”Grobnica za Borisa Davidoviča”, s podnaslovom “sedam poglavlja jedne zajedničke povesti” (1976). S trećeg lica jednine prešao je na treće množine: s on ili ono, na oni. Oni! ”Grobnica” je, doduše, srodna s ”Peščanikom”, ali je u njoj “objektivizacija” (termin je Kišov) izravnija. Sklanjajući se od prilika koje su zavladale centralnom Evropom (ne samo njome), Kiševi junaci – zatočenici revolucije, vitezovi ljevice iz vremena u kojem je ljevica imala pravih vitezova među kojima je broj Židova bio impozantan – nestaju krajem tridesetih godina u “prvoj zemlji socijalizma” kao žrtve čistki. “Jevrejstvo u ”Grobnici za B. D.” ima dvostruko (književno) značenje: s jedne strane, zahvaljujući mojim ranijim knjigama, stvara nužnu vezu i proširuje mitologeme kojima se bavim (i na taj način mi, kroz problem jevrejstva, daje pristupnicu jednoj temi, ukoliko je za to potrebna neka pristupnica), a s druge strane, jevrejstvo je tu kao i u mojim ranijim knjigama, samo efekat oneobičavanja! Ko to ne razume, ne razume ništa od mehanizama književne transpozicije” (Č. A. 49). Knjiga se tako ”zasniva na istoričnosti” (Č. A. 43), poziva se na dokumente, stvarne ili fiktivne, citira ih tamo gdje smatra da je to uputno, da služe samoj književnosti (“doprinose jednoj dubljoj istinitosti”. Vidi: Č. A. 95). Ništa nije fantastičnije od stvarnosti, ponavlja Kiš za Dostojevskim. Ne znam je li itko prije njega pisao o Gulagu u takvom književnom obliku, koristeći se odabranim instrumentarijem koji modernoj prozi stoji na raspolaganju: takvim stilom. Suvremeni pripovjedački i romaneskni postupci, upotreba dokumenta i citata, variranje fakta i fikcije, oneobičavanje znanog i viđenog pomogli su autoru da svoj posao obavi temeljito i privlačno. Naravno, svim spomenutim pomagalima gospodarili su piščev ukus i umijeće. … Kiš je često napominjao (pravdao se ili optuživao, ne znam) da se ne usuđuje “izmišljati”, da nije “u mogućnosti da izmišlja” jer, po njemu, i onako “ništa nije užasnije od stvarnosti, ništa romanesknije, ali ništa ni proizvoljnije i opasnije nego pokušaj da se sredstvima literature fiksira ona stvarnost koja nas nije prožela, koju ne nosimo u sebi, patetično rečeno, kao rudari olovni prah u grudima” (H. P. 191-192). Tom pričom o “izmišljanju” mnoge je doveo u zabludu, osobito one koji su je doslovno shvatili. Zar transponirati stvarnost, npr. biografiju, dokument ili citat, ne znači istodobno “izmišljati” sve pojedinosti, načine i postupke kojima se to u književnosti postiže: stvoriti samu priču kao događaj ili pak, rekao bi Kiš, kao formu koja “sudbinski i sudbonosni poraz učini manje bolnim i manje besmislenim. Formu koja bi mogla možda da daâ nov sadržaj našoj taštini, Formu koja bi mogla da učini nemoguće, da iznese Delo izvan domašaja mraka i taštine, da ga prebaci preko Lete?” (H. P. 73). Pitanja izraza, toliko šablonizirana u školničkim i eruditskim definicijama, ovdje su, zapravo, pitanja svijesti o književnosti kao književnosti. Kiš stoga piše knjige u velikim razmacima. Promjene registra od knjige do knjige poznaju, unatoč, svemu, određene konstante: “autorski rukopis i neke mitologeme” (H. P. 274); “gorki talog iskustva”, traganje za “sopstvenim identitetom”, težnju za “integritetom” djela, uvjerenje da se “pomoću literature ne može učiniti ništa” (H. P. 213), da je njezin učinak, i kad ga slučajno ima nevidljiv i nesamjerljiv, da angažman u literaturi (sa svojim porukama”, “sadržajima”, “tendencijama” “funkcijama” itd.) najčešće uništava samu literaturu i da (angažman) može eventualno vrijediti jedino ako znači “totalan izbor”, odbacivanje lakrdije i kompromisa, spoj sudbine i stila. Piščeve zanose prati ironija, štiti ih od patetičnosti i dolorizma, jedna posebna vrsta parodije koja je kontrapunkt lirizmu, kojom se stvara i održava neophodna distanca: spram historije, politike i, napokon, same literature. O odnosu vlastite poetike (po-etike) i ideja ruskih formalista (osobito Šklovskog i Ejhenbauma), o bliskosti ili srodnosti među njima, govorio je sam Kiš (H. P. 236-237). Značenje pojava i djela što su obilježili rusku književnu situaciju dvadesetih godina i bili ugušeni u tridesetim nije ostalo bez odjeka u jugoslavenskoj književnosti nakon odbacivanja socrealizma. U tome pogledu Kiš je jedan od najboljih primjera, iako je prihvatio vrlo malo. Razna pitanja, poznata modernoj umjetnosti, Kiš je postavljao ne tražeći na njih odgovore (“u svojim knjigama ja sam umesto odgovora postavio sebi samo nova pitanja” Č. A. 65). Uporedo s iskustvima i iskušenjima francuskog novog romana, on je imao svoja iskustva i vlastita iskušenja: potrebu da “izbaci starinske spojnice zasnovane na jednom lažnom vremenskom nizu, veze i klišeje toliko česte kod slabih romansijera” (H. P. 97). Prezirući više od svega banalnost, nije, naravno, dopuštao da “markiza izađe u pet sati”, ali je već na početku zapisao (1960. god.) da se u ime bilo kakvog postulata, norme ili mode neće odreći prava da napiše “Zatekoh ujutro ljudske tragove u pesku” (H. P. 57). Onima koji će nastupiti drukčije prorekao je da će, budu li suviše vjerovali svojim teorijama, “završiti u buncanju” (H. P. 227). Potčinjavanje teorijama Kiš očito dovodi u vezi s ideologijom. Današnji se pisac ne može pravdati da ne poznaje ono što se zbivalo i zbilo prije njega u poslu za koji se odlučio: “Anahronizam u izrazu jeste u književnosti isto što i odsustvo talenta… Umetnički, književni izraz ima – ipak – svoju razvojnu liniju. Menjaju se ne samo senzibiliteti nego i sredstva književnog izraza, njihova tehnika, njihova tehnologija… ne može se, dakle, danas pisati priča ni roman sredstvima i načinom 18. i 19. veka” (Č. A. 286-187). Ono što suvremena teorija zove intelektualnošću, Kiš diskretnije naziva “srodnošću po izboru” ili “tematskim afinitetom”. Njegovi srodnici su, u strogo književnom smislu, Borges i Nabokov (kritičari koji su, osobito u Francuskoj, odredili Kišovo zasebno mjesto negdje između te dvojice pisaca izvan klasifikacija, čini nam se da su u pravu). Orwelove ili Koestlerove stavove prema politici i historiji bio bi, vjerujem, spreman u nekoj mjeri podržati. U jugoslavenskim književnostima najviše ga je, vjerojatno, zadužio Ivo Andrić, koji mu je u vlastitom jeziku dao primjer gotovo nedostižne čistote. Možda ga je donekle, u ranijim godinama, impresioniralo i Krležino nastojanje da vlastiti jezik ne podredi ideologiji. * U djetinjstvu, za vrijeme Drugog svjetskog rata, u Mađarskoj, dobio je u školi Bibliju. U stanju potpune raspoloživosti, u razdoblju “ranih jada”, sjeme mudrosti i primjer izraza zacijelo su ostavili traga: “Omnia in mensura et numero et pondere disposuisti.” (Mudrost Salomonova, 11, 21) Brojevi: mjera i razmjer. Tome je bliska i Borgesova “potraga za simetrijama”. Razmišljajući o odnosu romana i priče (novele, pripovjetke, “povesti”, “recita”), sastavljajući svoje romane od priča i šireći pojedine priče do granice romana (npr. ”Enciklopediju mrtvih” u istoimenoj knjizi) Kiš, naravno, odbija da uzme količinu za mjerilo. Bliska mu je Ejhenbaumova formula po kojoj je novela “zadatak za postavljanje jednadžbe s jednom nepoznatom”, a roman “cijeli sistem jednadžbi s mnogo nepoznanica”, ali se ni nje ne pridržava: njegove priče sadrže mnoštvo nepoznatih (lica, odnosa među licima, rješenja). Navedenu formulu nadopunio je onom Gideovom, biološkom, po kojoj se novela “može pročitati u jednom dahu”. Već se u “Ranim jadima” opredijelio za tematsku knjigu priča. U vezi s ”Grobnicom za Borisa Davidoviča” spominjao je primjere ”Crvene konjice” Isaka Babelja (koju izdavači ponekad označavaju i kao roman), Sartreova Zida ili Izgnanstva i kraljevstva A. Camusa, nasuprot Čapekovoj ideji o “pričama iz oba džepa”. Parafraza po kojoj se pripovjedači rađaju a romansijeri postaju ne može se stoga primijeniti na Kiša. ”Enciklopedija mrtvih” vrlo je rigorozno zamišljena. Kao i ”Grobnica” ili ”Rani jadi”, objedinjena je temom (ili sižeom, ne znam kako bi se to trebalo nazvati u Kiševu slučaju): “Sve priče o ovoj knjizi u većoj ili manjoj meri u znaku su jedne teme koju bih nazvao metafizičkom; od speva o ”Gilgamešu”, pitanje smrti jedna je od opsesivnih tema literature. Kad reč divan ne bi zahtevala svetlije boje i vedrije tonove, ova bi zbirka mogla nositi podnaslov ’Zapadno-istočni divan’, sa jasnim ironičnim i parodijskim kontekstom” (E. M. 215). U njoj je devet priča (zapravo deset, ukoliko ”Post scriptum” shvatimo također kao priču o svim tim pričama, tako da bi i tu, još jednom, broj bio zaokružen i simetričan), devet poglavlja jedne zajedničke povesti, mogli bismo reći parafrazirajući ”Grobnicu”, fragmenti jedne te iste sudbine (poput onih 67 u ”Peščaniku”). Moglo se očekivati da će Kiš napisati takvu knjigu: smrt je tema kojom se on bavi od početka. U ”Bašti, pepelu” dječak odbija da spava strahujući da će ga san zaodjenuti “svitkom crne svile” (B. P. 30); vjeruje da se brojanjem može odagnati smrtna sjena koja se nadvila nad licem majke. (Tada je znao brojati samo do 200, pa onda ponovo započinjao 2 ili možda 3 puta: je li to, možda, kabalističko shvaćanje broja?). Enciklopedije i riječnici su opsesija i radost piščeva zrelog doba: “Moj ideal je bio, i ostaje do dana današnjeg, knjiga koja će se moći čitati, osim kao knjiga, pri prvom čitanju, još i kao enciklopedija (Baudelaireova, i ne samo njegova, najomiljenija lektira), što će reći: u naglom, u vrtoglavom smenjivanju pojmova, po zakonima slučaja i azbučnog (ili nekog drugog) sleda, gde se jedan za drugim tiskaju imena slavnih ljudi i njihovi životi svedeni na meru nužnosti, životi pesnika, istraživača, političara, revolucionara, lekara, astronoma, itd., bogovski izmešana s imenima bilja i njihovom latinskom nomenklaturom, s imenima pustinja i peščara, s imenima bogova antičkih, s imenima predela, s imenima gradova, sa prozom sveta. Uspostaviti među njima analogiju, naći zakone podudarnosti.” (H. P. 188). To nije, naravno, jedina geneza ”Enciklopedije mrtvih”. Željeznički ”Red vožnje” koji je napisao piščev otac 1939. god. i o kojem je riječ na više mjesta u ”Bašti, pepelu”, ”Peščaniku” i drugdje, sastavljen je također po nekoj enciklopedijskoj šemi. Redoslijed 67 fragmenata u ”Peščaniku” sve je prije negoli proizvoljan. Na kraju ”Mansarde” nalazi se svojevrstan “spisak stanara”, s točnim godinama rođenja, spolom, zanimanjem, naznakom kata na kojem stanuju, brojem stana i napomenom: “raspitati se kod nadstojnice o svakom ponaosob” (M. 112). Kiš je, doista, morao napisati ”Enciklopediju”. Ona je, uz ostalo, jedna nova faza “objektivizacije” kakvu je iziskivao njegov način (načini) pisanja, promjene koji su obilježavali pojedina djela, razmaci među djelima. Valjalo je napraviti nešto sasvim drukčije od ”Tibetanske knjige mrtvih”, ”Kabale” ili ”Žitija svetaca” i drugih sličnih “ezoteričnih tvorevina u kojima mogu da uživaju samo pustinjaci, rabini i monasi” (E. M. 50), sačiniti registar koji može poslužiti kao “riznica sećanja”, “jedinstven dokaz uskrsnuća” (E. M. 52), uvesti u njega (u taj registar) sve najobičnije podatke o osobama koje ne ulaze u druge, uobičajene enciklopedije. Takvim postupkom, grubim i sitničarskim u isto vrijeme, faktografskim i okultnim, štivo se oslobađa inventara tradicionalnog romana i klasične pripovijesti, “sveukupnosti efemernih zbivanja” (E. M. 69), protokola realističkih oznaka. Na jedan poseban način suočeni smo s fantastikom: “Simon čudotvorac”, na kraju istoimene priče (sazdane od nekoliko varijanti drevne gnostičke legende), vinut će se prema nebu, gotovo iščiliti u njemu te zatim stropoštati s nebeskih visina pred očima skupa koji je slušao njegovu heretičku propovijed protiv hijerarhije. Je li to onaj isti Kiš koji je odbijao da “izmišlja”? U svakom slučaju po rukopisu ga prepoznajemo. Uostalom, fantastični elementi nisu tu najvažniji. Tekst zadržava svojstva ”Bašte, pepela”, ”Peščanika”, ”Grobnice”. Biblijska sabranost u jeziku i pisanju kao i u samu odnosu prema jeziku i pisanju – ovdje je još uočljivija. “Legenda o spavačima“, rekonstituirana prema kršćanskim, talmudskim i kuranskim izvorima kao da sažima drevna djela i predanja, brojna i različita. Prevladava njihove razlike stilom. Podmuklo djelovanje Biografije osjeća se u svakom poglavlju (osobito u priči “Crvene marke s likom Lenjina”). Običnost poznatog, gotovo trivijalnog sižea (“Slavno je za otadžbinu mreti”) nadilazi se ponovno oneobičajenjem. Vješti i diskretni uzmaci pripovjedača, koji neće da bude sveznajućim a ne može posve izostati, ne postaju pritom manirom. Distanca prema onim što se priča i što se pred našim očima odvija, ravnoteža fragmenta i cjeline, suvislost pripovijesti i romana: “Samo načelo ekonomičnosti sprečava ovu povest – piše u ’Knjizi kraljeva i budala’ — koja je samo parabola o zlu, da se razvije do čudesnih razmera romana” (E. M. 181). Pojedine priče ”Enciklopedije” mogle bi se, bez teškoća, uklopiti u neke od prethodnih knjiga: npr. “Crvene marke” ili “Posmrtne počasti” u ”Grobnicu”. “Ogledalo nepoznatog” u ”Rane jade”, “Priča o majstoru i učeniku”, možda, u ”Čas anatomije”. Poneka bi se od njih dala razviti u zaseban roman, npr. sama ”Enciklopedija mrtvih” ili pak “Knjiga kraljeva i budala”, fantastična i dokumentarna transkripcija “Protokola Sionskih mudraca”, esejistička parabola o zlokobnom utjecaju knjige, njezinu odnosu s totalitarizmom. Sve se tako povezuje jedno s drugim i s prethodnim. Kiš piše Djelo. Na kraju stoji “Post scriptum”, neka vrsta zaključka ili epiloga koji zapravo postaje ključnim i završnim poglavljem: združuje sve pripovijesti u cjelinu, u zajednički katalog smrti koji je uokviren samom ”Enciklopedijom mrtvih”. Cjelina Kiševa djela (izdanja sabranih “Dela” to potvrđuje) vrlo je kompaktna i homogena. Svaku posebnu knjigu odlikuje brižna i odnjegovana literarnost, kvaliteta rukopisa, otmjenost koja gotovo da nema premca u jeziku kojim se služi. Ovaj pisac je umio odbaciti primjese raznih “diskursa” (koristim, uprkos svemu, tu pomodnu riječ) koji nas preplavljuju, svojevrsno narodnjaštvo kojem se već desetljećima naši otimlju najbolji prozaici, regionalizam koji teško prelazi granice (i slavu) vlastitoga zavičaja, površnost i šturost žurnalističke proze što je postala nadomjestkom za pravu literaturu, lažni intelektualizam kojim se prikriva duhovno siromaštvo i provincijalnost, uskost i isključivost angažmana koje ostavljaju neizbrisive tragove u jeziku i pismu. Nitcheov je Zaratustra tragao za čovjekom koji “govori čisto”. Takav je pisac Danilo Kiš. Njegovo je pisanje samo po sebi izazov osrednjosti i ustajalosti, duhu konformizma i književnom opsjenarstvu. Danilo Kiš (Subotica, 22. februara 1935. – Pariz, 15. oktobra 1989), romansijer, pripovedač, esejista, dramski pisac, prevodilac sa francuskog, ruskog i mađarskog jezika. Jedan od najvažnijih pisaca u istoriji srpske književnosti. Kiš je počeo kao pesnik, a potom se okrenuo, pre svega, pisanu proze kojom je u drugoj polovini XX veka izveo poetički preokret u srpskoj književnosti. Prvi objavljeni tekst Danila Kiša je pesma „Oproštaj s majkom” (1953), a njegove prve knjige – kratki romani Mansarda i Psalam 44 – objavljene su u istim koricama, kao zajedničko izdanje, 1962. godine. Romani: Mansarda: satirična poema (1962), Psalam 44 (1962), Bašta, pepeo (1965), Peščanik (1972). Knjige priča: Rani jadi: za decu i osetljive (1969), Grobnica za Borisa Davidoviča: sedam poglavlja jedne zajedničke povesti (1976), Enciklopedija mrtvih (1983) i Lauta i ožiljci (posthumno objavljene priče, 1994). Knjige eseja: Po-etika (1972), Po-etika, knjiga druga (1974), Čas anatomije (1978), Život, literatura (posthumno, 1990), Skladište (posthumno, 1995). Knjiga razgovora: Gorki talog iskustva (posthumno, 1990). Drame: Elektra (1968), Noć i magla (1968), Papagaj (1970), Drveni sanduk Tomasa Vulfa (1974), Mehanički lavovi (1980). Knjiga izabranih pesama i prevoda Danila Kiša sa francuskog, ruskog i mađarskog jezika Pesme i prepevi objavljena je posthumno 1992. godine. Najvažnije nagrade: NIN-ova nagrada za roman godine, Goranova nagrada za knjigu godine, Književna nagrada „Železare Sisak” za najbolju esejističku knjigu godine, Veliki Zlatni orao grada Nice za ukupan književni rad, Orden Viteza umetnosti i književnosti, Andrićeva nagrada, Nagrada „Skender Kulenović”, Sedmojulska nagrada, „Preis des Literaturmagazins 1988”, „Premio letterario Tevere”, Nagrada AVNOJ-a, Nagrada „Bruno Šulc”. Dela Danila Kiša prevedena su na sve veće svetske jezike. U izdanju Arhipelaga objavljena su Izabrana dela Danila Kiša u sedam knjiga: Mansarda, Rani jadi, Bašta, pepeo, Peščanik, Grobnica za Borisa Davidoviča, Enciklopedija mrtvih i Lauta i ožiljci. MG39 (L)

ERNEST HEMINGVEJ - KOMPLET 1-6 IZDAVAČ. MATICA SRPSKA NOVI SAD TVRDOG POVEZA 1. SUNCE SE PONOVO RADJA, OČUVANA 2. ZBOGOM ORUŽJE, FLEKA U DONJEM DELU KORICA, OČUVANA 3. IMATI I NEMATI, STARAC I MORE MANJA FLEKA GORE NA KORICAMA, OČUVANA 4. ZA KIM ZVONO ZVONI, OČUVANA, 5. PREKO REKA U ŠUMU, OČUVANA, 6. PRIPOVETKE STANJE. PONEKA SA FLEKOM NA KORICA, UNUTRAŠNJOST OČUVANA, OCENA. 4, 4... KNJIGE KAO NA SLICI, DOSTAVU PLAĆA KUPAC, ZAM RF 4/5 ZEL

Odlično očuvano ! !! 862 strane 725 grama Monumentalna hronika nemirnog doba i nestalnosti postojanja. I pitam se otkud ta strašna lakomislenost, kojom se, u mladosti, odlazi u stranu zemlju? Je li to zato, što nam se čini da je život dug i da ima vremena da se vratimo? . .. To znači, očigledno, da je čoveku potrebno, da zna, da se nekud ne može više vratiti, pa da uvidi kako je tamo sretan bio. Kao diplomatski službenik Kraljevine Jugoslavije, Miloš Crnjanski je boravio u Rimu od 1938. do 1941. godine i bio svedok jedne epohe. Dvadeset pet godina kasnije, po povratku iz mučnog i nametnutog egzila, objavljuje jedan od najneobičnijih romana napisanih na srpskom jeziku – Kod Hiperborejaca. Život diplomate u Italiji uoči Drugog svetskog rata samo je okvir za sliku evropskog severa i juga, pred katastrofu koja će potresti osnove civilizacije. Tvoreći suptilne paralele sa Geteovim i Stendalovim šetnjama po Rimu, ispod senke gigantske Mikelanđelove figure, Crnjanski tumači ljude, pojave, predele, istoriju i umetnička dela. Oštrom oku genijalnog pisca neće promaći nijedan skriveni detalj koji će mu pomoći da protumači intimne i istorijske događaje podjednako. S lakoćom svojstvenom pripovednom virtuozu, Crnjanski će voditi čitaoca do oktrića mehanizama koji od naizgled nespojivih i rasutih fragmenata grade jednu sasvim konkretnu, ličnu istoriju određenu egzistencijalnim autsajderstvom, u isto vreme preobražavajući se u žive slike jedne dramatične epohe.

Delovi 1-4 u dve knjige, treće prošireno izdanje IZDAVAČ: Jugoslovenska estrada, A-Š delo, Beograd GODINA: 1989. POVEZ: mek PISMO: latinica STRANA: 495 + 438 STANJE: dobro očuvane, rikne malo prignječene, flekice sa strana od stajanja, ocena 3-

1. PSIHOLOGIJA NJEGOSEVE MISLI 2. SMJEH IGUMANA STEFANA - NJEGOSEV MANIFEST - 3. SAMOUBISTVO I APSURD 4. SLOBODA U KAVEZUU 5. NA KAMENU PISMO - 6. ODA ZLU 7. DOBA RAVNODUSNIH 8. RIJEC I DUSA - IZDAVAC ; UNIPRES- PODGORICA - BEOGRAD - 1998 GOD. TVRDI POVEZ , ZASTITNI OMOT , U ZASTITNOJ KUTIJI

ŠTA JE BUDIZAM Horhe Luis Borhes ŠTA JE BUDIZAM (Polovne i antikvarne knjige) HORHE LUIS BORHES (autor) Izdavač: A-Š DELO Sa španskog prevela i pogovor napisala Silvija Monros Stojaković, 1.Legendarni Buda 2.Istorijski Buda 3.Preteče budizma 4.Budistička kosmologija 5.Seoba duša 6.Budistička učenja 7.Velika kola 8.Lamaizam 9.Budizam u Kini 10.Tantrički budizam 11.Zen budizam 12.Budizam i etika, Latinica, 147 str 1989.god., Broširani povez, 86-81207-22-9 ---------------------------- Knjiga u PERFEKTNOM stanju..... L4

Tvrd povez, ima potpis, odlicna 5 Hudozestvennaja literatura Moskva - Izbrannie v treh tomah 1976 Anton Pavlovič Čehov (rus. Антóн Пáвлович Чéхов, Taganrog, 29. januara 1860—Badenvajler, Nemačka, 15. jula 1904) bio je pripovedač i najznačajniji ruski dramski pisac.[1][2] Prve priče je objavio da bi mogao da se izdržava u toku studija medicine.[3] U književnosti se pojavio kratkim humoreskama, sažetog izraza i karakterizacije, zatim je prešao na novele i pripovetke, gde se njegov tužni humor postepeno pretvorio u rezignaciju i očaj. Istu tematiku obrađivao je i u dramama, u kojima nema ni tradicionalnog zapleta ni raspleta, kao ni pravih junaka ili jakih strasti, nego je u njima naglašena lirskim elementima sugestija atmosfere u kojoj se odvija život njegovih junaka.[4][5] Smatra se, uz Mopasana, najvećim novelistom evropskog realizma, dok je svojim dramama izvršio, a i danas vrši, jak uticaj na evropsko pozorište. Čehov je u početku pisao priče samo radi finansijske dobiti, ali kako su njegove umetničke ambicije rasle, on je uveo formalne inovacije koje su uticale na evoluciju moderne kratke priče.[6][7] Njegova shvatanja umetnosti, naročito dramske i scenske, vrlo su razložno saopštena u njegovoj prepisci.[2] Biografija Rođen je kao treće od šestoro dece trgovca Pavela Jegoroviča i Jevgenije Jakovljevne Morozove. Od 1876. do 1879. Čehov pohađa osnovnu i srednju školu u Taganrogu, često posećuje pozorište, objavljuje tekstove i uređuje školske novine. Čehovljev otac 1876. godine bankrotira i seli sa porodicom u Moskvu, dok Anton ostaje u Taganrogu. U to vreme Čehov piše svoju prvu dramu `Bez oca`, koja nije pronađena do danas. Anton P. Čehov 1879. godine završava srednju školu i odlazi u Moskvu, gde upisuje medicinu na Moskovskom univerzitetu. Tokom studija objavljuje anonimne članke u studentskim časopisima, ubrzo uzima i pseudonim Antoša Čehonte pod kojim piše u časopisima Peterburška gazeta, Novo vreme, Oskolki i Ruska misao. Između 1880. i 1887. Piše još pod pseudonimima: Doktor koji je izgubio svoje pacijente, Brat moga brata, Čovek bez... i t.d. Godine 1881. godine Čehov piše dramu koja će kasnije postati poznata pod imenom Platonov, a zanimljivo je da je ta drama izdata tek 1923, skoro 20 godina nakon autorove smrti. Studirao je medicinu i bio kotarski lekar, ali zbog nedovršenog diplomskog rada nije stekao lekarsku titulu. Započinje praksu u Čikinu, a iste godine objavljuje zbirku priča Melpomenine priče, dok u decembru prvi put pati od simptoma tuberkuloze. 1884. piše i jednočinku Na glavnom putu. Radnja jednočinke događa se u krčmi na glavnom putu, tekst nije prošao cenzuru i ocenjen je nepodobnim za izvođenje, te je prvi put objavljen 1914. povodom desetogodišnjice Čehovljeve smrti. Godinu dana kasnije Čehov putuje u St. Peterburg, gde upoznaje izdavača Alekseja Suvorina i slikara Isaka Levitana s kojima postaje blizak prijatelj, te ubrzo počinje pisati i objavljivati tekstove u Suvorinovim novinama Novo vreme. U aprilu 1890. Čehov odlazi na putovanje kroz Sibir do ostrva Sahalin, gde kao lekar istražuje život u zatvoreničkim logorima, nakon toga plovi još Tihim i Indijskim okeanom, a na putovanju se zadržao do oktobra iste godine. Putovanja su u Čehovljevom životu bila konstanta, pa tako već 1891. ide u obilazak zapadne Evrope, a iste godine izdaje novele Dvoboj i Žena sa sela. Kupuje malo imanje u Melihovu, gde seli sa porodicom. Epidemija kolere nastupa u razdoblju 1892—1893, A Čehov kao jedan od vodećih ljudi u pokrajinskoj sanitarnoj komisiji, besplatno leči najsiromašnije seljake i bori se protiv gladi. Objavljuje 11 priča među kojima je i Moja žena, Skakavac i jednočinku Jubilej. Godine 1893. upušta se u ljubavnu avanturu s Likom Mizinovom, s kojom se neće venčati ali će mu ona poslužiti kao inspiracija za lik Nine u drami Galeb. Piše Ostrvo Sahalin, izlaze mu tekstovi Anonimna priča i Veliki Volodja i mali Volodja. Zdravlje mu se pogoršava 1894. te putuje u Italiju i Pariz. Objavljuje dela Student, Učitelj književnosti, Crni monah. Konstantin Sergejevič Stanislavski i Vladimir Nemirovič Dančenko otvaraju 1897. Moskovski hudožestveni teatar, što će ubrzo imati veliki uticaj na Čehovljev dalji rad. Čehovu umire otac, a on sam boravi u bolnici zbog prvog akutnog napada plućne tuberkuloze. U septembru putuje u Francusku na lečenje, te su mu objavljene drame Ujka Vanja, Ivanov, Galeb i jednočinke kao i priče Seljaci, Kod kuće i Divljak. U maju 1898. Anton Pavlovič Čehov vraća se iz inostranstva i živi neko vreme na Jalti, gde preživljava drugi napad tuberkuloze. Čehov prodaje sva autorska prava na svoj rad izdavaču A. F. Marksu za 75.000 rubalja, što bi u današnjoj vrednosti bilo oko 80.000 dolara, i počinje da uređuje svoja sabrana dela. Iste je godine nagrađen Ordenom sv. Stanislava za rad u obrazovanju. Piše i objavljuje tekstove Na službenom poslu, Draga, Dama sa psetancetom. Tog leta prodaje imanje u Melihovu i gradi kuću na Jalti. Umetnik 1903. objavljuje svoju poslednju priču Zaručena, te mu izlazi drugo izdanje sabranih dela u 16 tomova. U junu cenzori zabranjuju izvođenje Čehovljevih drama u niskobudžetnim pozorištima za radničku klasu, a u septembru završava dramu Višnjik. Nakon toga, zdravlje Antona Pavloviča Čehova se pogoršava. Početkom juna Čehov putuje sa suprugom Olgom Kniper na lečenje u Nemačku gde 15. jula umire u Badenvajleru. Sahranjen je 22. jula na groblju Novo-devičje u Moskvi. Antona P. Čehova nazivaju začetnikom psihološkog realizma. U njegovim dramama ne postoji tipičan dramski sukob već sve što se događa u drami proizilazi iz psiholoških stanja, osećaja i unutrašnjih sukoba likova.[8][9] Čehov u svojim dramama takođe insistira na protoku vremena koji je jedan od mehanizama zbivanja u kojem se događaju promene. U Čehovljevim dramama su vrlo detaljno ispisane didaskalije i opisana mesta radnje što doprinosi opštem razumevanju likova i njihovih psiholoških stanja. Stvaralaštvo Iako je tvrdio da mu je medicina žena, a književnost ljubavnica, i uprkos tome što je svoj profesionalni život češće posvećivao upravo lečenju, u medicini je ostao poznat više kao – bolesnik, a svetsku slavu donelo mu je pozorište.[10] Ivanova U septembru 1887. pozorišni preduzetnik F.A. Korš naručuje od Čehova pozorišni komad za upravo započetu pozorišnu sezonu u svom pozorištu. Čehov se na deset dana povlači u izolaciju i u stvaralačkoj groznici piše dramu u četiri čina – Ivanova. Glavni lik je 35-godišnji Nikolaj Ivanov, vlasnik poseda, koji je u depresiji zbog raznih životnih problema. Njegova žena, Ana Petrovna, rođena kao Sara Abramson je Židovka koja se zbog udaje preobratila na pravoslavnu vjeru i izgubila miraz. Ana Petrovna umire od tuberkuloze. Jedino što joj može pomoći je odmor na Krimskome poluostrvu, ali Ivanov joj to ne može omogućiti jer duguje novac Zinaidi Savišnoj. Ivanov zapravo ne voli svoju umiruću ženu i jedini motiv za udaju bio mu je Anin veliki miraz koji je izgubila preobrativši se, a sad kad mu je supruga na samrti zaljubio se u kći Lebdjeva i Zinaide – Sašu. U prvoj verziji teksta Ivanov umire prirodnom smrću, tiho i neprimetno, što je kasnije Čehov promenio te se na kraju četvrtoga čina Ivanov ubija revolverom. Predstava je praizvedena 19. novembra 1887. godine u Ruskom dramskom pozorištu F.A. Korša u Moskvi. Probe za predstavu su trajale desetak dana, Čehov je gledao svaku probu te je bio vrlo nezadovoljan glumačkim izvođenjem. Deo publike primio je predstavu s oduševljenjem i velikim pljeskom dok je drugi deo publike glasno zviždao, a nakon premijere odigrane su još samo dve reprize. Čehov je na Ivanovu još radio, promenio je kraj i dve godine kasnije, 1889, predstava je 31. januara odigrana u Aleksandrinskom pozorištu u Sankt-Peterburgu, u režiji Fjodorova Jurkovskog. Ova predstava bila je vrlo uspešna, čak je i sam Čehov izašao na poklon s glumcima, a nakon ostalih izvođenja dobivao je još mnoge čestitke. Sljedeće godine Čehovu izlazi prva ozbiljna duža priča Stepa, a jednočinke Medved i Prosidba izvode se s uspehom, dok kratka priča U suton dobija Puškinovu nagradu Akademije nauka. Program večeri posvećene Čehovu, koje se održalo u Zadužbini Ilije M. Kolarca, 1949. godine. Ujka Vanja U oktobru 1889. Čehov završava dramu Šumski goblin, predstava igra u decembru, ali dobija jako loše kritike, te je početkom nove godine Čehov pretvara u dramu Ujak Vanja, koja će biti objavljena tek 1897. Ujak Vanja događa se na ruskom selu, gde se na posedu nalaze četiri lika bez ikakvog smisla u životu, i bez nade u promenu. Osnovni odnos je ljubavni četvorougao. Jelena Andrejevna, mlada je i zgodna žena starog profesora Serebrjakova, koji je pre bio oženjen Vanjinom sestrom, iz toga prošlog braka Serebrjakov ima kćerku Sonju. Sonjin ujak Vanja, kao i seoski lekar i osobenjak Astrov zaljubljeni su u Jelenu Andrejevnu, dok se Sonji sviđa Astrov. Na kraju niti jedna veza ne biva ostvarena, a Serebrjakovi odlaze. Sve ostaje kako je i bilo bez ikakve nade da će biti bolje. Različita pozorišta u Kijevu, Krakovu i Nižem Novgorodu izvode Ujaka Vanju 1899, a Čehov razmišlja da dramu pretvori u kratki roman, ali ipak to ne čini. Iste godine, s obzirom da Čehov zbog bolesti nije mogao da dođe u Moskvu na predstave Moskovskog hudožestvenog pozorišta, pozorište je s celom trupom, kostimima, scenografijom i rekvizitom krenulo na dugi put prema Krimskom poluostrvu i Jalti. Tamo su hudožestvenici za A. P. Čehova i Maksima Gorkog izveli Galeba, Ujaka Vanju, Usamljene od Hauptmanna i Heddu Gabler Ibsena. Galeb Dramu Galeb Čehov piše 1895. godine, a ta drama govori o pozorištu, nepremostivim razlikama između stare i mlade generacije, ljubavi prema umetnosti. Glavni lik Galeba je poznata glumica Irina Nikolajevna Arkadina koja s ljubavnikom književnikom Borisom Aleksejevičem Trigorinom dolazi na imanje svoga bolesnog brata Sorina. Na imanju sin Irine Nikolajevne, Konstantin Gavrilovič Trepljov želi da postavi predstavu, pokušavajući da pronađe novi pozorišni oblik, ali majka nema sluha niti razumevanja za sinovljeve pokušaje. Glavna glumica te predstave je Nina Mihajlovna Zarečna, mlada devojka kojoj se Trepljov želi svideti pa joj daruje mrtvog galeba kojega je sam ubio. Nina je zgrožena tim postupkom, a istovremeno je opčinjena Trigorinom koji je zavodi povlačeći paralele između njenoga života i mrtvoga galeba kojega je dobila na poklon. Depresivni Trepljov, kojeg je Nina odbila, pokušava samoubistvo, ali metak mu je samo okrznuo glavu. Irina Nikolajevna Arkadina želi da ide nazad u Moskvu, dok Trigorin želi ostati na imanju. On ipak popušta željama ljubavnice. Nina i Trigorin se poslednji put vide pre njegovog odlaska, ona mu obećava da će postati glumica i da će se videti u Moskvi. Poslednji čin se događa dve godine kasnije, saznaje se da su Nina i Trigorin imali dete koje je umrlo i da se Trigorin vratio Irini Nikolajevnoj Arkadini. Nina je te dve godine provela putujući uokolo s drugorazrednom glumačkom družinom i sada sve to priča Trepljovu, koji se na kraju drame ustreli. Galeba je obeležio neuspeh na premijeri u Aleksandrovom pozorištu u Sankt-Peterburgu, ali već drugo izvođenje je pokazalo da mu je publika ipak sklona. Dana 17. decembra u Moskovskom hudožestvenom pozorištu premijerno je i s vrlo velikim uspjehom izvedena drama Galeb u režiji K.S. Stanislavskog, ali sam Čehov nije prisustvovao premijeri. U telegramu koji mu je nakon predstave poslao na u Jaltu V. Nemirovič-Dančenko napisao je: Tek što smo odigrali Galeba. Uspeh kolosalan. Publika je molila da ti u njeno ime pošaljemo telegram. Mi smo poludeli od sreće. Svi te ljubimo. Galeb je posle tog uspjeha postao simbolom MHAT-a. Tri sestre U januaru 1900. Čehov je izabran je za počasnog člana Književnog odela Akademije nauka. Objavljuje dela U Raveni i Na Božić. Od avgusta do decembra piše svoju najpoznatiju dramu Tri sestre koju završava u Nici. Glavni likovi drame su Olga, Maša i Irina, sestre Prozorov i njihov brat Andrej. Radnja drame zbiva se u ruskom provincijskome gradu gde su se preselile pre jedanaest godina zbog prekomande njihovog oca. Kroz dramu se provlači želja i čežnja za povratkom u Moskvu. Prvi čin započinje slavljem Irininog imendana, no to je ujedno i godišnjica smrti njihovoga oca. U goste im dolaze oficiri Tusenbah, Soljoni i Čebutkin koji su na službi u gradu te u društvo uvode novog zapovednika Veršinjina. Olga predaje u gimnaziji, a Maša, jedina od sestara koja je u braku, udana je za profesora Kuligina. Andrej prosi Nataliju Ivanovnu. Između prvog i drugog čina protiče godinu dana. U drugome Andrej i Natalija Ivanovna dobili su sina, no Andrej je nezadovoljan brakom i kocka. Maša je takođe nezadovoljna svojim brakom i prihvaća udvaranje Veršinjina. U Irinu su zaljubljeni Tusenbach i Soljoni, kojeg ona odbija. Soljoni potom preti da će ubiti svakog suparnika. U trećem činu celi grad je zahvaćen velikim požarom. Olga odlazi da pomogne nastradalima, Kuligin traži Mašu, a Irina nije sigurna želi li pristati na brak s Tusenbahom. Andrej saopštava da je prokockao kuću, te na njegove reči Olga sa sluškinjom odlazi da žiti u školskom stanu. U poslednjem činu vojska napušta grad, Veršinjin se oprašta s Mašom, dok su Soljoni i Tusenbach ugovorili dvoboj, u kojem Tusenbah smrtno strada. Drama završava monolozima sestara u kojima kao i kod ostalih Čehovljevih junaka dolaze do spoznaje da se njihovi životi ne mogu promeniti. To se vidi u rečima Olge: Proći će vreme i mi ćemo otići zauvek, zaboraviće nas, zaboraviće nam lica, glasove i koliko nas je bilo, ali patnje naše pretvoriće se u radost za one koji će živeti posle nas, i nastupiće na zemlji sreća i mir, pa će ljudi spomenuti dobrom reči i blagosloviti one koji žive sada. O, mile sestre, život naš još nije dovršen. Živećemo! 1902. godine dobiva Gribojedovu nagradu Društva dramskih pisaca i operskih kompozitora za Tri sestre. Višnjik Godine 1902. počinje da piše svoju poslednju dramu, u kojoj se bavi propadanjem ruske aristokratije – Višnjik. Drama počinje povratkom Ljubove Andrejevne Ranjevske i njene kćeri Anje iz Pariza na staro imanje koje je pod hipotekom. Višnjik i kuća za nekoliko meseci će biti prodati na aukciji. Ranjevska želi da spasi imanje udajom svoje kćeri Varje za Lopahina, bogatog i uspešnog trgovca, koji želi da poseči višnjik i izgraditi odmaralište. Lopahin kupuje imanje na aukciji, odlučuje da poseče višnjik i ne oženi Varju. Drama završava odlaskom Ranjevske i njezinog brata Gajeva te sečom višnjika. Višnjik je simbol jedne porodice i klase koja polako propada. Dana 17. januara 1904. premijerno je izveden Višnjik, a glavnu žensku ulogu Ranjevske igrala je Čehovljeva supruga Olga Kniper. Međutim Čehov je bio nezadovoljan predstavom, jer je Višnjik nazvan komedijom, a K.S. Stanislavski i V. Nemirovič Dančenko su ga postavili kao tragediju. Predstava doživljava veliki uspeh u Moskvi i Sankt-Peterburgu. Značajnija dela: Drame: Galeb (rus. Чайка) (1896) Ujka Vanja (rus. Дядя Ваня) (1897) Tri sestre (rus. Три сёстры) (1900) Višnjik (rus. Вишнёвый сад) (1903) Zbirke priča: Melpomenine bajke (1884) Šarene priče (1886) U pomračini (1887) itd.

Knjige su dobro očuvane.Samo je jedna malo zacepljena u uglu(vidi se na slici). 1.Krabulja crvene smrti - priče 2.Izdajničko srce - priče 3.Grad u moru - proza,poezija,poetika,pisma

Naslovi: 1. Krabulja crvene smrti, Priče 2. Izdajničko srce, Priče 3. Grad na Moru, Doživljaji Arthura Gordona Pyma, Pjesme, Poetika, Pisma Stanje: Dosta dobro Izdavač: Nakladni Zavod Matice Hrvatske,Zagreb Izdato: 1986 Korica: tvrda Pismo : latinica Ovo se ne kupuje svaki dan. U svakom slučaju, pitajte preko poruka, tražite dodatne slike na mail, proverite dali vam odgovara stanje, i dajte ponudu.. Ko je hrabar, neka ga samo posmatra. :) Uštedite na poštarini i kupite što više knjiga! SRETNA Kupovina Kliknite na ovaj link ispod i pogledajte sve knjige što prodajem: http://www.kupindo.com/pretraga.php?Pretraga=knjiga&CeleReci=1&UNaslovu=0&Prodavac=palesztin&Grad=&CenaOd=&CenaDo=&submit=tra%C5%BEi ---AZ----

Veoma dobro stanje Tvrd povez 1981 godina izdanja August Cesarec Zagreb - izdavač Komplet sadrži / 1. JEDVA SAM TE PREPOZNALA JONNY 148 STR. 2. PROVINCIJALKE 256 STR. 3. ZELENOOKA DJEVOJKA 284 STR. 4. DJEVOJKE U SRETNOJ BRAČNOJ LUCI 195 STR. 5. MJESTO ISKONA 211 STR.

1. Onore de Balzak. `Selјaci.` Biblioteka svetskih klasika. Izabrana dela / Onore de Balzak; [s francuskog prevela Jelisaveta Marković]. 4, Beograd: Kultura, 1949. 434 str. ; 16cm. 2. Žil Vern. `20000 milja pod morem.` Mladi dani : lektira za Vi razred. Sarajevo: Svjetlost, 1984. 119 str. ; 17 cm. 3. Danijel Defo. `Robinson Kruso.` Beograd: Prosveta, 1963. 272 str. ; 19 cm. 4. Aleksandar Dima. `Grof Monte Kristo. Knj. 1-3 / Alexandre Dumas ; [preveo Vladimir Brodnjak].` Zagreb: Matica hrvatska, 1964. 492 + 510 + 453 str., [40] listova s tablama ; 24 cm. 5. Andre Žid. `Kovači lažnog novca.` Savremeni strani pisci. 6, Beograd: Prosveta, 1976. 4. izd. 378 str. ; 20 cm. 6. Emil Zola. `Istina : roman.` Svetska književnost. Beograd: Rad, 1957. 586 str. ; 20 cm. 7. Emil Zola. `Tereza Raken.` Reč i misao. 58, Beograd: Rad, 1963. 190 str. ; 18 cm. 8. Emil Zola. `Trovačnica : roman.` Svetska književnost. Beograd: Rad, 1957. 373 str. ; 20 cm. 9. Emil Zola. `Žerminal.` Milenijum. 4, Beograd: Novosti, 2005. 437 str. ; 21 cm. 10. Viktor Igo. `Bogorodičina crkva u Parizu.` Odabrana dela svetskih klasika 6, Beograd: Rad, 1964. 540 str. : autorova slika ; 20 cm. 11. Pjer La Mir. `Iznad želje.` Spektar. Novi Sad: Bratstvo-Jedinstvo, 1958. 466 str. ; 20 cm. 12. Monteskije. `Persiska pisma.` Svetski klasici. Beograd: Prosveta, 1951. 282 str., [1] list sa slikom autora ; 20 cm. 13. Gistav Flober. `Sentimentalno vaspitanje : povest jednog mladića.` Svetski klasici. 5, Beograd: Prosveta, 1961. 503 str. ; 20 cm. 14. Anatol Frans. `Taida : roman.` Svetska književnost. Beograd: Rad, 1956. 190 str. ; 18 cm. 15. Anatol Frans. `Knjiga moga prijatelјa.` Beograd: Novo pokolenje, 1952. 260 str. ; 20 cm. : ilustr. Ukupno 8,1kg

„PLAVA PTICA“, knj. 44 i 45. Džon Stajnbek KRALJ ARTUR Autor - osoba Stajnbek, Džon Naslov Kralj Artur : legende o kralju engleskom i vitezima okruglog stola. Sv. 1–2/ napisao Džon Stajnbek ; [prevela Mirjana Matarić-Radanov ; ilustracije Gordana Jocić] Jedinstveni naslov ǂThe ǂActs of King Arthur and his Noble Knights. scc Vrsta građe roman Jezik srpski Godina 1978, 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : `Jugoslavija` : Prosveta, 1978 (Beograd : Srbija) Fizički opis 197 str. ; 262 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Matarić-Radovanov, Mirjana N. Jocić, Gordana Zbirka Plava ptica : knjiga za mlade i stare ; ǂknj. ǂ44–45 (Karton) Napomene Prevod dela: The Acts of King Arthur and his Noble Knights Tiraž 10.000. Sećajući se maglenih, zanosnih dana svog vlastitog detinjstva, ispunjenih, istovremeno, i čednim i mračnim tajnama što retko kad čak i u životu odrasla čoveka nalaze odgovor, Džon Stajnbek, veliki pisac našeg veka i nobelovac, kao svoje poslednje delo, objavljeno tek nakon njegove smrti, priredio je za omladinu čuvenu, nezaboravnu hroniku o legendarnom kralju engleskom Arturu i njegovim plemenitim vitezovima, vitezovima Okruglog stola. Knjiga je to o delima vladara, i njegovih velmoža, za koje se pouzdano ne može reći čak ni da li su stvarno živeli, ali od kojih je narodno predanje britanskih otočja stvorilo likove s kojima se, u pogledu najuzvišenijih vrlina, ali i u pogledu tragičnih ljudskih slabosti, mogu još samo meriti najizuzetniji među starim grčkim junacima. Stajnbeka je, kao dečaka, dok je čitao stare hronike o Arturu i njegovim vitezovima, fasciniralo jedno, za njegov duh tada neobično saznanje: da nema lepote bez ružnoće, da nema plemenitosti bez podlaštva, hrabrosti bez kukavičluka, niti ljubavi bez mržnje. Uzimajući, pred kraj svog životnog puta, motiv o kralju Arturu kao temu poslednje knjige u svom bogatom opusu, Stajnbek je pred očima imao tu veliku istinu – ali i jednu još veću: da čovek postaje istinski vredan poštovanja i ljubavi, i vredan trajne uspomene o sebi, tek onda kad uspe da savlada slabost koju kao ljudsko biće nosi u sebi, i uzvisi se nad samim sobom. KC novo (L)

- Funkcionalni adapter, koji ima dva USB 2.0 tip B ulaza i jedan USB 2.0 tip A port, - Omogućava vam da delite pristup jednom USB uređaju između dva računara, - Savršeno rešenje za korisnike koji treba da dele, na primer, USB štampač između dva računara, - Sa mogućnošću upravljanja datotekama sa dva računara istovremeno, možete lako i brzo da ih kontrolišete između uređaja, - UGREEN KVM adapter sa prekidačem radi sa bilo kojim računarom na kome je omogućen USB, bez drajvera za Windows 10/8/8.1/7/Vista/XP, Mac OS X, Linux i Chrome OS, možete slobodno da prelazite između dva računari kada su povezani na USB uređaj jednim pritiskom na dugme, - Brend: Ugreen, - Model: 30345, - Ulaz: 2 x USB-B, - Izlaz: USB 2.0, - Prenos podataka: 480 Mbps.

odlično stanje, str.,tvrdi povez,20cm, š k13 1. USKRNUĆE FALI 2. ANA KARENJINA I FALI 3. ANA KARENJINA II 4. RAT I MIR I 5. RAT I MIR II 6. RAT I MIR III 7. RAT I MIR IV 8. KOZACI 9. OBITELJSKA SREĆA, POHABANIH IVICAI ČOŠKOVA, OCENA: 3+ 10. KREUTZEROVA SONATA 11. DJETINJSTVO, DEČAŠTVO MLADOST 12. KRIVOTVORENI KUPON