Nova, nekorišćena Mistička fabula XVI-XVII vek Mišel de Serto Izdavač: Službeni glasnik (2009 god.) Strana: 462. Povez: meki. Pismo: latinica. Format: 20 cm Prevod: Aleksandra Mančić Izdavač: Službeni glasnik Naslov originala: La Fable mystique / Michel de Certeau Životno delo višestranog istraživača bez premca: analiza hrišćanske mistike u XVI i XVII veku i, istovremeno, besprekorna demonstracija transdisciplinarne istoriografije. Sadržaj: Spisak skraćenica [5] Uvod [7] 1. Kvadratura mistike [10] Erotika Tela-Boga [10] Figure prelaska: mistika i psihoanaliza [14] Govoriti drugo: povesti odsustava [17] Štaje od fabule ostalo [21] 2. Istorijsko oblikovanje [24] Način postupanja [25] Preraspodela prostora. Odjeresi do „Pribežišta`[29] Ponižena tradicija [37] Prvi deo. Mesto da se čovek izgubi Prvo poglavlje. Manastir i trgovi: ludila u gomili [50] 1. Idi-°d Izazov [54] Zavođenje [56] Posledi-odstupanja[58] . 2. Smeh luđaka (VI vek) [61] • [62] * `Čovek [66] Telotn sto se g[68] [71] Poglavlje 2. Vrt: Zanosi i slasti Hijeronimusa Bosa [74] • jIzuzet raj [74] Iluzija o skrivenom [76] • Slika gleda j 1 * Amblemi/enigme[81] * 2. Enciklopedije kao tvorci 0 sustva [83] * Alhemija jedne estetike [8 * 7 znalenja [86] . Proizvođenje oblika: jedno u drugom [89] •3- Putevi ka nigdini [91] • UeratoM`jez * Narativna lutanja [97] • 4. Kaligrafije tela (1000] Drugi deo. Topika Poglavlje 3. Nova nauka [111] 1. Corpus mysticum ili telo koje nedostaje [111] 2. Pridev jedne tajne [131] 3. Imenica jedne nauke [143] Poglavlje 4. Načini govora [163] 1. Pretpostavke: pragmatika jezika [165] 2. „Mističke fraze“: Dijego od Isusa uvodi (u) Jovana od Krsta [187] Treći deo. Scena iskazivanja Poglavlje 5. Conversar [228] 1. „Dijalog4 [228] Iskazivanje [233] 2. Preduslov: volo (od Majstora Ekharta do Gospođe Gijon) [238] Poglavlje 6. Institucija govorenja [256] 1. Odakle govoriti? [256] 2. „Jau, predgovor za „Iskustvenu nauku44 (Ž.-Ž. Siren) [258] 3. Fikcija duše. Temelji „Boravišta44 (Tereza iz Avile) [270] Četvrti deo. Figure divljaka Poglavlje 7. Prosvećeni neznalica [294] 1. Dišeminiranje tekstova (1630-1690) [302] 2. Anđeo iz pustinje [325] 3. Legende o siromahu [338] Poglavlje 8. Akvitanski „Mali sveci44 [348] 1. „Nedostaci44 u Družbi (1606) [350] 2. Lov na „izvanredne pobožnosti44 (1615-1645) [364] 3. „Ona vrsta iluminata44 [377] Poglavlje 9. Nomad Labadi [395] 1. Duh u potrazi za me-stom [399] 2. Invencija prostranstva [422] Uvertira za poetiku tela [430] Nekoliko napomena u vezi s prevodom [437] Duga biografska beleška [439] Bibliografija [445] Istorija i mistika Misela de Sertoa (Aleksandra Mančić) [449]

Vojvoda Gavro Vuković - Slobodan Tomović SRPSKO PLEME VASOJEVIĆI BRATSTVENICI 104 str Војвода Гавро Вуковић (Лијева Ријека, 1852 — 29. јул 1928) био је први дипломирани правник из Црне Горе и дугогодишњи министар иностраних дела Књажевине Црне Горе од 1890. до краја 1905. године.[1] Биографија Гавро Вуковић је био син црногорског сенатора и војводе брђанског племена Васојевићи, Миљана Вукова. Његов брат је био Тодор Вуковић. Лазар Томановић је о Гавру записао да му је он рекао како је Петар Вукотић књаза Николу наговарао да умјесто њега (који је Васојевић) узме у службу Лазара Томановића, који је поријеклом с Чева, а био је Србин-Приморац из Лепетана.[2] Био је ожењен сестричином црногорске књегиње. Гимназију и права на Великој школи је завршио у Београду.[3] Био је у младости слободоуман, мислио и писао у духу Светозара Марковића. Добио је током студија академијину награду. По повратку из Србије у Црну Гору се отресао нових мисли и постао судија Високог суда. Био је човек од поверења књаза Николе, и министар спољних послова 17 година. Земенио је у том звању покојног војводу Станка Радонића. Од 1906. до 1908. био је предсједник Државног савета. На овој дужности је пензионисан. Два пута је биран за народног посланика и то 1906. и 1914. године. У Краљевини СХС политички је ангажован као један од првака Црногорске федералистичке странке. Вратио се 1917. године из интернације. Објавио је 1941. године своје мемоаре. stanje kao novo L. 1

HELENSKA ISTORIJA: Ksenofont Naslov Helenska istorija / Ksenofont ; uvod, prevod i napomene Milena Dušanić Vrsta građe izvešt.o istraž Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1988 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1988 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 307 str., [1] presavijen list s geogr. kartom ; 21 cm Drugi autori - osoba Dušanić, Milena Zbirka Antička književnost ISBN 86-363-0038-X (plast. sa omotom) 86-363-0030-4 (za izdavačku celinu) O piscu i delu: str. 5-21. Napomene: str. 267-290 Spisak važnijih grčkih termina: str. 291. Indeks ličnih i geografskih imena: str. 292-[308]. Predmetne odredniceKsenofont, 430-354 pre n. e. Grčka -- Istorija -- 4v pre n. e. Odlično očuvana knjiga. ks

Autor - osoba Popov, Čedomir, 1936-2012 = Popov, Čedomir, 1936-2012 Naslov Građanska Evropa : (1770-1871). Knj. 1, Osnovi evropske istorije XIX veka / Čedomir Popov ; [geografske karte Ljubomir Stanković] Građanska Evropa : (1770-1871). Knj. 2, Politička istorija Evrope / Čedomir Popov ; [geografske karte Ljubomir Stanković] Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1989 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1989 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 548, [4] str. s tablama fotogr., [1] list s geografskom kartom : geogr. karta ; 25 cm 573 str., [10] str. s tablama, [2] presavijena lista s geogr. kartom : ilustr. ; 25 cm Zbirka Istorija Evrope ISBN 86-363-0094-0 (karton s omotom) Napomene Registri. Predmetne odrednice Evropa -- Istorija -- 1770-1871 Nekontrolisane predmetne odrednice liberalni kapitalizam / buržoaske revolucije / Francuska buržoaska revolucija / Napoleon Bonaparta / revolucija u nauci / naučna revolucija PREDGOVOR Dva toma Građanske Evrope 1770–1871. su deo zamašnog projekta Izdavačke radne organizacije Matice srpske kojim je predviđeno publikovanje više knjiga sintetički obrađene evrop¬ske istorije novog veka. Nakon Uspona Evrope Dragoljuba Živojinovića (1985), evo sada, po kronološkom redu, i Građanske Evrope, čiji bi treći tom, za razdoblje 1871–1914, u dogledno vreme takođe trebalo da ugleda sveta. Kao i moje kolege Dragoljub Živojinović i Andrej Mitrović, koji učestvuju u projektu Istorije Evrope, radu na knjizi Građanska Evropa pristupio sam s dvojakom namerom. Prvo, da, kao univerzitetski nastavnik opšte istorije, pružim našem čitaocu zainteresovanom za prošlost i njena najšira (ne samo nacionalna) istorijska iskustva, jedan relativno celovit i sveobuhvatan sintetički pregled, napisan na osnovu rezultata i metodoloških koncepcija suvremene svetske istoriografije. Drugo, da svojim i drugim jugoslovenskim studentima istorije ponudim jedno pregledno, čitko i činjenicama bogato naučno-popularno štivo, koje može poslužiti i kao priručnik za pripremanje obimnog ispitnog gradiva i za olakšavanje mukotrpnog ovladavanja zanatom istoričara. Time bi se, najzad, zamenili neki već davno, i u metodološkom i faktografskom pogledu, prevaziđeni udžbenici koji se još uvek koriste na našim univerzitetima. Period čije sam se obrade u Matičinoj Istoriji Evrope poduhvatio (1770–1914) podelio sam na dva, po trajanju nejednaka, razdoblja: duže od 1770. do 1871. i kraće od 1871. do 1914. U hronološkom određivanju prvog razdoblja, koje izlažem u ova dva toma, pošao sam, s jedne strane, od preovlađujuće marksističke opšte periodizacije istorije koju kod nas već decenijama zastupaju Branislav Đurđev i Bogo Grafenauer. S druge strane, uvažavam i metodološke postulate onih stvaralaca u savremenoj francuskoj, engleskoj i američkoj istoriografiji koji nisu zatvoreni za uticaje marksističke metodologije. Među njima najbliži su mi pogledi Francuza Žaka Godšoa, Engleza Erika Hobzboma i Amerikanca Roberta Palmera. Sva trojica gledaju na decenije od 70-ih (odnosno 80-ih) godina XVIII do sredine XIX veka, kao na razdoblje (građanskih.) revolucija. Prvi beočug kojim započinje lanac revolucionarnih događaja Godšo i Palmer vide u američkoj revoluciji (borbi američkih kolonija za nezavisnost) 1770–1783, centralni u francuskoj revoluciji 1789–1799, a završni u zbivanjima 1848-49. u Evropi. Pri tom Godšo i Palmer ovaj lanac revolucija nazivaju „atlantskom“ ili „zapadnom revolucijom“, dok ga Hobzbom definiše kao „dvojnu revoluciju“. Hobzbom, naime, izdvojeno prati duboke ekonomsko-socijalne preobražaje izazvane industrijalizacijom Evrope (industrijskom revolucijom) i političko-socijalne i idejne promene koje je dónela francuska revolucija sa svojim širokim i dugotrajnim odjecima i posledicama. Da bi što doslednije sproveo ovu koncepciju i usuglasio tokove „dvojne revolucije“, on njihov početak stavlja na 1780. isključujući time iz „lanca revolucija“ ne samo rat američkih kolonija za nezavisnost, već i sam početak industrijske revolucije u Engleskoj, koji je ipak najpraktičnije staviti na patentiranje i početak upotrebe Vatove parne mašine 1769–1776. Meni je najbliža koncepcija Zaka Godšoa koji razdoblje revolucija stavlja u vremenske okvire 1770–1850, tumačeći ga borbom za destrukciju feudalnih društveno-ekonomskih odnosno apsolutističkih političkih sistema i za izgradnju liberalnih, građanskih društava i država. Za razliku od Palmera, koji „zapadnu revoluciju“, vidi pre svega kao političku borbu za građanske slobode i demokratiju, aposolutizujući tako iskustva i ciljeve američke revolucije, Godšo u prvi plan stavlja antifeudalnu komponentu revolucija. S druge strane, on sve glavne tokove revolucija sagledava u međusobnom jedinstvu i prožimanju ne po- smatrajući ih kao paralelne procese, kako to čini Hobzbom. U ovoj knjizi ja u jednoj stvari bitno odstupam od periodizacije i osnovne koncepcije Žaka Godšoa i druge dvojice pomenutih autora. Kao svojevrsnu istorijsku celinu ja ne uzimam razdoblje 1770–1850, već 1770–1871. To činim stoga da bih jednim pogledom obuhvatio i oko jednog nosećeg istorijskog procesa kao osovine okupio ćelu Evropu, a ne samo ovaj ili onaj njen deo – atlantski, zapadni ili centralni. Ta osovina jeste građanska revolucija sa svim njenim komponentama: ekonomskim, socijalnim, političkim, idejnim i ideološkim. Pri tom mi nije bilo najvažnije da li su se u svakom kraju Evrope odigrale pobedonosne revolucionarne pobune i građanski ratovi, već da li su i u kojoj meri svuda stigle tekovine građanske revolucije, čak ako se svi njeni ciljevi i nisu ostvarili. A meni se čini da se to odigralo upravo do 1870–71, jer je baš u 50-im i 60-im godinama XIX veka došlo do likvidacije feudalizma u Habsburškoj monarhiji i Rusiji, do ubrzane dezagregacije feudalno-apsolutističkog i državnog sistema anahronične Osmanske imperije i do bržeg prodiranja moderne industrije i saobraćajnih sredstava i u centralnu, istočnu i jugoistočnu Evropu. Najzad, u ove dve decenije okončani su i ratovi za ujedinjenje Italije i Nemačke, kao što su se rasplamsali novi oslobodilački i nacionalno-revolucionarni pokreti u srednjoj i jugoistočnoj Evropi, koji takođe predstavljaju sastavne delove buržoaske revolucije. Na taj način periodizacija koju sam sproveo u ovoj knjizi, a do koje sam došao čisto empirijskim postupkom, podudarila se sa važećom marksističkom periodizacijom, koja trajanje epohe liberalnog kapitalizma vodi upravo do 70-ih godina XIX veka. O drugim postupcima i metodološkim shvatanjima koja sam primenio u ovoj knjizi čitalac će se lako obavestiti krećući se kroz njen, nadam se da mogu reći bogat i raznovrstan, sadržaj. On će oceniti i koliko je taj postupak bio uspešan, a njegov rezultat koristan i celishodan. Na kraju, osećam prijatnu dužnost da se zahvalim recenzetnima ove knjige akademiku Radovanu Samardžiću i profesoru dr Mihajlu Vojvodiću za njihove ažurno napisane i podsticajne recenzije. Zahvaljujem se, takođe, lektoru prof. dr Mariji Kleut na njenim preciznim intervencijama, kao i službenicama Vojvođanske akademije nauka i umetnosti Nevenki Nedić i Svetlani Pušković, koje su golemi tekst ove knjige, uz primerno požrtvovanje, prekucavale direktno sa rukopisa. Zahvalan sam i svim urednicima i radnicima IRO Matice srpske koji su se oko knjige trudili. U Novom Sadu, 19. novembra 1988. Autor Čedomir Popov rođen je 15. III 1936. u selu Melenci u učiteljsko-službeničkoj porodici. Osnovnu školu završio u Melencima i Kovačici, a gimnaziju u Zrenjaninu 1954. Kao pripadnik prve generacije studenata prvih novosadskih fakulteta (Filozofskog) studirao na Grupi za istoriju 1954–1958. Diplomirao februara 1959. sa srednjom ocenom 9 (devet). Godinu dana kasnije (1. februara 1960) izabran je za asistenta Filozofskog fakulteta na predmetu Opšta istorija novog veka. Na ovom fakultetu proveo je ceo radni vek prošavši kroz sva nastavnička zvanja, a 1. oktobra 2000. otišao je u penziju. Tokom ovih 40 godina bio je dve godine predsednik Saveta Fakulteta i dve godine njegov dekan (1979–1981). Četiri godine vršio je dužnost direktora Instituta za istoriju Vojvodine (1970–1974). Posle usavršavanja u Strazburu (Francuska) u školskoj 1959/60. godini počeo je intenzivan naučni rad u oblasti istorije međunarodnih odnosa. Doktorirao je juna 1970. sa tezom Stav Francuske prema Srbiji od Frankfurtskog mira 1871. do Berlinskog kongresa 1878. Baveći se kontinuirano naučnoistraživačkim radom, samostalno ili u koautorstvu objavio je 17 knjiga i preko 500 naučnih, stručnih i publicističkih radova. Priredio je osam knjiga izvorne građe. Na osnovu uspeha u naučnom radu, godine 1981. izabran je za dopisnog i 1987. za redovnog člana Vojvođanske akademije nauka i umetnosti, a 1988. za člana SANU van radnog sastava. Godine 1992. postao je redovni član SANU. Predsednik Ogranka SANU u Novom Sadu i član Predsedništva i Izvršnog odbora SANU bio je od 1994. do 2000. Pored nastavničkog i naučnog rada, još od studentskih dana, obavljao je mnogo poslova na stručnom, kulturnom, uređivačkom i društvenom polju. Kao đak i student bavio se pozorišnim amaterizmom, bio je predsednik Akademskog pozorišta i urednik dramskog programa na Tribini mladih u Novom Sadu. Od 1962. do 1965. godine bio je predsednik Saveta za kulturu grada Novog Sada. U Matici srpskoj od 1970. bio je urednik Zbornika za istoriju, od 1981. do 1991. godine je obavljao posao urednika Rukopisnog odeljenja, a od 1991. do 1999. bio je potpredsednik Matice srpske. Član Upravnog odbora ove najstarije kulturne ustanove srpskognaroda bio je neprekidno od 1969. do kraja života. Od 1990. do 2012. bio je glavni urednik kapitalnog desetotomnog Matičinog projekta Srpski biografski rečnik i pod njegovim uredništvom od 2004. do 2011. objavljeno je pet tomova sa blizu 9000 biografija. U junu 2008. izabran je za predsednika Matice srpske i na toj dužnosti ostao je do kraja četvorogodišnjeg mandata. Na 126. redovnoj Skupštini Matice srpske (28. aprila 2012) izabran je za njenog počasnog predsednika. Osim u Matici bio je aktivan i u drugim ustanovama nauke i kulture. Pored ostalog, bio je predsednik Samoupravne zajednice za naučni rad Vojvodine, a od 1985. do 1989. glavni i odgovorni urednik Jugoslovenskog istorijskog časopisa. Rukovodio je mnogim naučnim projektima. Završio je rad na projektu Građanska Evropa I–III. U Srpskoj akademiji nauka i umetnosti bio je jedan od najagilnijih pokretača Srpske enciklopedije i rukovodilac grupe stručnjaka koja je izradila Azbučnik Srpske enciklopedije. Od 2006. do 2008. bio je prvi predsednik njenog Uređivačkog odbora, i za to vreme je pripreman, a 2010. objavljen prvi tom Srpske enciklopedije. Učestvovao je na većem broju naučnih skupova u zemlji i inostranstvu. Bio je mentor za izradu šest doktorskih disertacija. Pored dužnosti u SANU i Matici srpskoj, bio je na funkcijama u značajnim naučnim formacijama i asocijacijama nauke i kulture: samoupravnim interesnim zajednicama, nacionalnim komitetima za balkanologiju i saradnju sa UNESCO-om i drugim. Decembra 2004. godine, na poziv odbrane, učestvovao je kao ekspert za istoriju na suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu. Nosilac je značajnih priznanja kao što su Orden rada sa zlatnim vencem i Savezna nagrada „Veljko Vlahović” za „unapređenje marksističkih misli”. Ova nagrada je neka vrsta satisfakcije za negovanje „otvorene marksističke metodologije” u istoriografiji. Godine 1999. poneo je Nagradu „Svetozar Miletić” za publicistiku, a 2008. Nagradu „Vladimir Ćorović” za najbolje istoriografsko delo u toj godini, za knjigu Velika Srbija – stvarnost i mit. Vukovu nagradu za 2010. godinu dobio je za izuzetan doprinos srpskoj kulturi, a Nagradu „Pečat vremena” (2012) za troknjižje Građanska Evropa. Primio je takođe i nekoliko plaketa i zahvalnica od ustanova i institucija sa kojima je sarađivao, kao što su: Univerzitet u Novom Sadu, Muzej Vojvodine, Patriotski savez Srbije, Savez udruženja boraca NOR-a 1941–1945. i nekoliko pohvalnica i zahvalnica studentskih organizacija i udruženja. Sigurno je da su mu sve ove nagrade bile drage, mada su mu, kako je sam rekao, draža od svih priznanja bile pozitivne ocene, sudovi i kritike koje su o njegovim radovima izricali neki od naših najistaknutijih istoričara: Radovan Samardžić, Milorad Ekmečić, Dimitrije Đorđević, Branko Petranović… Supruga mu je bila istoričar dr Jelena Popov (rođ. Šuljmanac) a sin Jovan, književni komparatista i teoretičar, profesor Univerziteta u Beogradu. Preminuo je u Novom Sadu 8. juna 2012. MG147 (N)

1. Čedomir Antić - Velika Britanija, Srbija i Krimski rat 1853-1856 ISBN: 9788617344090 Podnaslov ovog dela Čedomira Antića, jednog od najpoznatijih predstavnika istoričara najnovijih generacija, je Neutralnost kao nezavisnost. Ova knjiga je objavljena mnogo pre najznačajnijih skorašnjih događaja u Ukrajini koji su svoj epilog doživeli i kroz odluku Krima da ponovo postane deo Rusije. Osnovna teza ovog Antićevog dela zasnovana je na njegovoj oceni da je Krimski rat bio najveći evropski rat u XIX veku, u kojem je Velika Britanija imala više nego značajnu, ako ne i najznačajniju ulogu. Iako je to bio možda najveći rat, ne samo u tom veku, u koji je Srbija propustila da uđe, ipak posledice Krimskog rata su bile više nego upečatljive još dugo posle njega u celokupnoj istoriji Balkana, a pogotovo za Srbiju. Antićeva studija polazi, takođe i od činjenice da je odnos Velike Britanije prema Osmanskom carstvu, Velikim silama koje su ga ugrožavale i državama koje su pretendovale da ga naslede, bio veoma složen Razlog je bio u britanskom interesu za opstanak Turskog carstva, kao najmanje skupom rešenju koje u isti mah najsigurnije održava britansku prevlast u Aziji Africi. Srbija je tokom Krimskog rata uspela da ostane u miru i da sačuva neutralnost. Iako je sve ponajviše bilo posledica neodlučnosti i slabosti, ova neutralnost je Srbiji omogućila period najveće samostalnosti, razdoblje koje će se završiti međunarodnim priznanjem suverene Srbije, na Berlinskom kongresu 1878. godine. Knjiga je nova, nekorišćena. 2. Čedomir Antić - Uvod u istorijske studije ISBN: 978-86-17-19713-9 Uvod u istorijske studije je predmet na prvoj godini studija istorije Filozofskog fakulteta u Beogradu. Na svim fakultetima istorije, širom sveta, središnji kurs na prvoj godini posvećen je uvodu ili temama iz istorije. Takav predmet, baš kao i uvodni predmeti na pravnom ili ekonomskom fakultetu, treba da studentima predstavi teorijske osnove istorijske nauke, njenu istoriju, pomoćne istorijske nauke kao i tendencije budućeg razvoja. Knjiga je nova, nekorišćena.

NAŠI ODNOSI SA RUSIJOM - Dimitrije Popović + dodatak SV. NIKOLAJA VELIMIROVIĆA O ODNOSU SRBIJE I RUSIJE Sazvežđa 2022 46 str Dimitrije Popović (Beograd, 2. februar 1866 — Beograd, 22. novembar 1940) bio je jedan od veoma istaknutih diplomata Kraljevine Srbije. Pripadao je jednom prošlom, veoma kratkom dobu srpske diplomatije koje su nazivali „zlatnim dobom Srbije“ (1903—1914). Biografija Rođen je 2. februara 1866. u porodici koja je srpskoj kulturi dala nekoliko istaknutih poslenika. Premda je među savremenicima bio upamćen kao uspešan diplomata i autoritativna pisac studija iz diplomatske istorije sa određenim memoarskim elementima, Dimitrije Popović je široj javnosti ostao u senci svoje slavne braće, Bogdana Popovića i Pavla Popovića, poznatih književnih kritičara i profesora Beogradskog univerziteta. Njihov otac Jovan Popović, rodom iz Vukovara, došao je u Srbiju krajem pedesetih godina XIX veka, da bi u Beogradu ubrzo postao uvažen advokat. Majka Dimitrija Popovića – Savka, bila je kći „polkovnika i kavalira“ Stefana Markovića, sekretara kneza Miloša. Jovan i Savka Popović imali su osmore dece, a Dimitrije je bio drugo deta, tri godine mlađi od prvenca Bogdana. Porodični ambijent u kojem je stasao Dimitrije Popović bio je, nesumnjivo, uokviren već čvrsto utemeljenim merilima građanskog života, za razliku od većine ostalih uglednih porodica u Srbiji koje su još uvek pokušavale da patrijarhalne običaje postepeno usklađuju sa evropskim parametrima građanskog života.[1] Osnovnu i srednju školu svršio je u Beogradu, pokazujući naročitu prilježnost u učenju nemačkog i francuskog jezika. Maturirao je 1884. u Prvoj muškoj gimnaziji. Četiri godine kasnije završio je Istorijsko-filološki odsek Filozofskog fakulteta Velike škole u Beogradu, ali je još kao student, od avgusta 1885. do marta 1886, u zvanju praktikanta, radio u Ministarstvu inostranih dela. Po svršenim studijama u Beogradu prvu sledeću školsku godinu je proveo u Beču gde je na Filozofskom fakultetu slušao predavanja iz istorije i filozofije. Po povratku u Srbiji, od oktobra 1889. ponovo radi kao praktikant u Ministarstvu inostranih poslova Ostao je dosledan svom ranom opredeljenju da ne ulazi ni u jednu poliitičku stranku, premda je njegov blizak rođak po majci Andra Nikolić bio jedan od istaknutih radikalskih vođa. Napredovao je u diplomatskoj službi relativno brzo i bez većih smetnji. Službovao je srpskim poslanstvima u Beču, Parizu, Budimpešti, Trstu, Sofiji, Carigradu, Petrogradu. Naročito u Petrogradu u nekoliko navrata imao je priliku da pokaže sposobnost veštog i taktičnog diplomate. Nije dopuštao da patriotska osećanja i očelivanja utiču na njegove procene političke situacije. Nije ga mimoišlo prevremeno penzionisanje do kojeg je, donekle, došlo i zbog njegove načelno postavljene distancije prema vodećim ljudima u Narodnoj radiklanoj stranci koja je bila na vlasti, zbog nespremnosti za određene ustupke koji su se ticali komunikacije s nadređenim ministrom, kao i samog načina dilomatskog rada.[2] Uvažen kao diplomata i nacionalni radnik, kao istoričar i memoarista, završavajući svoje diplomatske uspomene iz balkanskih ratova iznenada, 22. novembra 1940, umro u Beogradu. Dela Po svršetku karijere Dimitrije Popović je napisao niz memoarskih i istorijskih dela, smatrajući ih logičnim zaokruženjem svoje profesionalne karijere. Zahvaljujući njima, diplomatska istorija Srbije u jednom od njenih najvažnijih razdoblja – poslednjoj deceniji pred Prvi svetski rat – pokazuje nam se u novoj svetlosti, gde se sa mnogo nijansi tako karakterističnih za svet visoke politike jasno mogu pratiti i stanovišta velikih sila o različitim aspektima srpskog pitanja i stavovi zvaničnih krugova u Beogradu prema krupnim previranjima na Balkanu. Najveći deo svojih meomoarskih spisa, istorijskih rasprava i osvrta na savremena pitanja objavio je u prestižnom Srpskom književnom glasniku, a njegove priloge objavljuvali su, osim visokotiražnih dnevnih listova poput Politike, Pravde i Novosti, i ugledni časopisi, od Letopisa Matice srpske, Pregleda i Misli, do Godišnjice Nikole Čupića. Od avgusta 1922. do marta 1932, Popović je bio i stalni dopisnik poznatog bostonskog lista Christian Science Monitor, u kojem je objavio više desetina priloga o zbivanjima u kulturi, političkim pitanjima i svakodnevnom životu u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. L. 1. VES

GRAĐANSKA EVROPA - knjige II - Čedomir Popov knjiga II -GRAĐANSKA EVROPA (1770-1914), POLITIČKA ISTORIJA EVROPE (1815-1871) Ovo delo jednog najznačajnijih srpskih istoričara, akademika Čedomira Popova, nekadašnjeg predsednika Matice srpske, u svojoj osnovi bilo je namenjeno studentima istorije, ali je doživelo izuzetne odjeke i među ljubiteljima istorije. Knjiga je posvećena događajima u evropskom društvu od 70-ih godina XVIII do sredine XIX veka, toj nekoj vrsti lanca revolucionarnih događaja, kao razdoblju evropskih građanskih revolucija, na koje su ponajviše uticali borbe američkih kolonija za nezavisnost i Francuska buržoaska revolucija. Čedomir Popov u svom delu, jednim pogledom je obuhvatio celu Evropu, oko jednog nosećeg istorijskog procesa tzv građanske revolucije, sa svim njenim komponentama: ekonomskim, socijalnim, političkim, idejnim i ideološkim. To je rezultiralo likvidacijom feudalizma u Habzburškoj monarhiji i Rusiji, ubrzanim propadanjem anahronog apsolutističkog i feudalnog državnog sistema Osmanske imperije i bržim prodiranjem moderne industrije i saobraćajnih sredstava i u centralnu, istočnu i jugoistočnu Evropu. Izdavač: Zavod za udžbenike, Beograd 2010 Povez: Tvrd, 24 cm Stranica: 521 Pismo: Ćirilica Pečat bivšeg vlasnika, u vrlo dobrom stanju. L.1.POL. 2

Emigrantsko izdanje NDH propaganda Jugoslavija Srbija drugi svetski rat IZDAVAČ: Logos verlag, Minhen-Njujork GODINA: 1957. POVEZ: mek PISMO: latinica STRANA: 316 STANJE: dobro očuvana, korice pohabane, ocena 3- Ivo Omrčanin (Podgrađe, 1. listopada 1913. – 2002.[1]), bio je hrvatski emigrantski povjesničar, istraživač i teolog. Životopis uredi Ivo Omrčanin rodio se u Podgrađu 1913. godine. Doktorirao je bogoslovlje na sveučilištu Gregoriani u Rimu 1939. godine, kanonsko pravo u Parizu 1940. i pravo u Trstu 1944. godine.[2] Za vrijeme NDH radio je u Ministarstvu vanjskih poslova kao nadstojnik Talijanskog odsjeka, vicekonzul, opunomoćeni ministar i voditelj protokola ministarstva.[2] Nakon sloma NDH boravi u Rimu a nakon toga odlazi u SAD. Zabilježeno je njegov rad objavljen u spomen-knjizi 35. međunarodnog euharistijskog kongresa održanog 1952. Barceloni.[3] U SAD-u je Omrčanin bio profesor u Worcesteru i Indiani.[2] Bio je tajnikom Političkog odjela Ministarstva vanjskih poslova NDH. Pisao je za hrvatske emigrantske časopise Republika Hrvatska, Hrvatska misao, Journal of Croatian Studies, Hrvatskoj reviji, a djela mu je tiskala i Croatian Academy of America. Pisao je i za neke hrvatske časopise. Suprug je autorice Margaret Stewart Omrčanin. Znanstveni rad uredi U djelima se bavio poviješću Hrvata, a značajan dio njegovog rada su teme iz Drugog svjetskog rata i poraća. Među ostalim je tvrdio da je broj hrvatskih žrtava na Bleiburgu bio `točno` 550.000 ljudi[4] Pored tih tema, bavio se i pravoslavnom mariologijom (djelo De Immaculata Conceptione B. V. Mariae in Ecclesia serbica et russica).[5] U radovima zauzima stav da su Hrvati bili najveće žrtve drugoga svjetskoga rata na području Jugoslavije.[6] U istraživačkom radu je zaslužan za pronalaske vrijednih povijesnih dokumenata, kao što je memorandum (spomenica) dr. Ante Pavelića i Vlade NDH feldmaršalu Haroldu Aleksandru, vrhovnom zapovjedniku savezničkih vojnih snaga u Italiji kojeg su mu trebali uručiti zarobljeni engleski zrakoplovci.[7] Za sebe je tvrdio da je `designiranim hrvatskim poslanikom u Trećem Reichu i istaknutim sudionikom Lorkovićeva i Vokićeva pokušaja`.[8] Prema njegovim tvrdnjama, s Ljubom Karamanom je poduzeo akciju dovlačenja Višeslavove krstionice iz Italije (Venecije) na Duhove 1942. godine.[9] Hrvatska: 1945, Washington, 1991. Da budućnost ne propadne: proklamacija, program, pravila Nove stranke, Zagreb, 1991. Ratna povijest Hrvatske, 1-4, Washington, 1993. Mit bogova u predpovijesti Hrvatske, Washington, 1993. Stvaranje kršćanstva u Hrvata, Washington, 1994. Croatia rediviva, Washington, 1995. King of Croatia c.530-c.490 B.C, Washington, 1996. Članci u `Hrvatskoj reviji` uredi Da li je moguć između Talijana i Hrvata `gentleman agreement`?

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dnevnik 1896-1920 Dnevnik Jovana Jovanovića deo je njegove bogate zbirke dokumenata koja se čuva u Arhivu Jugoslavije i sadrži 92 arhivske kutije. Arhivistički je obrađen jedan njen deo, 69 kutija, s inventarom kao informativnim sredstvom. Preostali deo još je neobrađen, ali se može nesmetano koristiti pošto je urađen odgovarajući popis sadržaja preostalih kutija. Dnevnik se čuva u kutiji broj 54. Manji deo pisane zaostavštine Jovana Jovanovića nalazi se u Arhivu Makedonije u Skoplju. Razdoblje koje obuhvata Jovanovićev Dnevnik vreme je kada je obavljao diplomatske poslove; iz tog razloga on je, pre svega, posvećen spoljnoj politici Kraljevine Srbije. Jovanovićev Dnevnik nije redovno vođen, ima praznina, ali kada se pogleda u celini, ostavlja utisak impozantnog dela i po obimu i po značaju podataka korisnih istraživačima Velikog rata, pre svega za proučavanje diplomatije Srbije, njenih odnosa sa saveznicima i neprijateljima, kao i Jovanovićeve uloge u svim tim zbivanjima. Jovan Jovanović – Pižon (Beograd, 3. septembar 1869 — Ohrid, 20. jun 1939) bio je srpski diplomata, političar i pisac. Uoči izbijanja Julskog ultimatuma je bio ambasador Srbije u Austrougarskoj. U Beogradu je završio osnovnu školu i gimnaziju, kao i prava na Velikoj školi 1891. godine. Zatim je nastavio studije prava na univerzitetu u Parizu, gde je stekao `lisans` (diplomirao). Po povratku maja 1892. godine postavljen je za pisara u beogradskom Varoškom sudu.[1] Nosio se otmeno, sa visokim okovratnikom i u odelu krojenom po pariskoj modi. Zbog toga je dobio nadimak Pižon što na francuskom znači golub.[2] Između 1899. i 1903. bio je pisar Poslanstvu Kraljevine Srbije u Carigradu, pisar Ministarstva finansija (1901-1903) i sekretar Ministarstva inostranih dela. Izabran je još 1900. godine za vanrednog profesora Velike škole. Tokom 1903-1904. godine Jovanović je bio u Sofiji, otpravnik poslova, a nakon pauze, 1906. godine diplomata u Atini, gde je kratko vršio je dužnost otpravnika poslova u poslanstvu Kraljevine Srbije u Grčkoj. Godine 1907. on se bavi poslom u Kairu, pa preuzima dužnost konzula na Cetinju 1907-1909. godine.[3] Uz Svetislava Simića, bio je jedan najzaslužnijih državnih službenika za pomaganje i organizaciju srpskog četničkog pokreta u Makedoniji.[4] Na upravi srpskog konzulata u Skoplju bio je od jula 1909. do 1911. godine. Godine 1911. postaje načelnik odeljenja Ministarstva inostranih dela, a 1912. godine i ministar ovog ministarstva. Od 1912. do 1914. godine bio je poslanik u Beču, zatim pomoćnik ministra inostranih dela 1914-1915. godine. Bio je stalno uz predsednika vlade Pašića, sa kojim se povlačio iz Niša, preko Kraljeva, Raške, Prištine, Prizrena do Skadra. Nakon konsolidicaje državnog vođstva u izgnanstvu, sa ostrva Krfa je otišao u novu diplomatsku misiju. Postao je poslanik Kraljevine Srbije u Londonu 1915-1916. godine, i Vašingtonu 1919-1920. godine. Penzionisan je 1920. godine po svom zahtevu, kao diplomata u Americi, i po povratku u novu državu Kraljevinu SHS, ulazi u politički život. Kada je osnovana Zemljoradnička stranka ulazi u nju, i već na prvim izborima 1920. godine izabran je kao nosilac liste u banjalučkom okrugu za narodnog poslanika. U tom okrugu će biti biran za poslanika i na sledećim izborima - 1923, 1925. i 1927. godine. Tokom šestojanuarske diktature apstinira, i jedan je od osnivača Udružene opozicije. U politički život se aktivno vratio pred izbore 1935. godine, i to na listi dr Vladimira Mačeka. Poslednji put je izabran za poslanika, takođe na Mačekovoj opozicionoj listi, 1938. godine u Oplenačkom srezu. Celog života je bio aktivni dopisnik srpskih uglednih časopisa i pisac. U Srpskom književnom glasniku pisao je pod pseudonimom Inostrani. Sarađivao je i sa časopisima „Zorom”, „Delom”, „Novom Evropom” i više dnevnih listova, „Politikom” i drugim. Napisao je i značajno delo Južna Srbija od kraja 18. veka do oslobođenja.[5] Preminuo je u Ohridu juna 1939. godine; pozlilo mu je tokom održavanja političke konferencije u hotelu „Srpski Kralj”. Njegov „Dnevnik (1896-1920)“ objavljen je 2015. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tibor Zivkovic Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita DE CONVERSIONE CROATORUM ET SERBORUM - O Srbima i Hrvatima Konstantin Porfirogenit, autor Tibor Živković Istraživanja slovenskih poglavlja iz dela `De administrando Imperio` knjige vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita O Srbima i Hrvatima, kao i o Dalmaciji - najstariji izvori za istoriju Srpskog i hrvatskog naroda Tibor Živković je bio direktor istorijskog instituta i srpski istoričar čija su se istraživanja većinom odnosila na rani srednji vek u Srbiji, Bugarskoj, Hrvatskoj i Grčkoj; zatim srpsko-vizantijske odnose, kao i etničke simbioze. Osnovno i srednje školovanje završio je u Beogradu. Diplomirao je na Katedri za stari vek Filozofskog fakulteta u Beogradu 1990. godine. Magistrirao je 1996. godine sa tezom Slavizacija na teritoriji Srbije od VII-XI veka, koja je kasnije objavljena kao knjiga pod naslovom Sloveni i Romeji (2000). Od 1997. godine radio je u Istorijskom institutu SANU. Doktorirao je 2000. godine sa disertacijom Sloveni pod vlašću Vizantije od VII do XI veka (do 1025. god.), na osnovu koje je kasnije štampana knjiga u dva izdanja (2002, 2007), pod naslovom Južni Sloveni pod vizantijskom vlašću (600—1025).[4] Poslednje radove je posvetio pručavanju i analizi osnovnih izvora ranog srednjeg veka u Jugositočnoj Evropi: Letopis popa Dukljanina i O upravljanju carstvom Konstantina VII Porfirogenita, iz kojih su proistekle knjige Gesta Regum Sclavorum II (2009), De conversione Croatorum et Serborum – A Lost Source (2012), na engleskom jeziku. Posthumno je 2013. objavljen prevod ove knjige Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita, kao i knjiga Anonymi descriptio Europae Orientalis (2013), na kojoj su sarađivali i Vladeta Petrović, Aleksandar Uzelac i Dragana Kunčer. Konstantin VII Porfirogenit (grčki:Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος) (2. septembar 905 — 9. novembar 959) bio je vizantijski car (913—959) i istoričar. Sa svojim saradnicima autor je četiri istorijska djela: Spis o narodima, Spis o ceremonijama, Spis o temama i Život Vasilijev.[1] Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit je rođen 905. u Carigradu, a kao jedini sin cara Lava VI Mudrog iz njegovog odnosa sa Zojom Korbonopsinom.[2] Posle smrti Lava VI (911) državom je upravljao njegov brat car Aleksandar I, ali je on umro sredinom 912. godine, a stvarna vlast je data prvo regenstvu koje je vodio patrijarh Nikola I Mistika, a posle majka Konstantina VII i na kraju 920. je stvarnu vlast uzeo Roman I Lakapin car-savladar i tast Konstantina VII.[2] Konstantin VII uspeo je da preuzme vlast tek od 945. godine i vladao je samostalno do svoje smrti 959. godine.[3] Njegova vladavina je sa političkog aspekta beznačajna, ali zato njegova naučno literarna delatnost zauzima jedno od najistaknutijih mesta i u vizantijskoj kulturnoj istoriji. Konstantin je imao smisla i ljubavi za nauku i umetnost. Car je oko sebe okupio grupu sposobnih i obrazovanih saradnika koji su mu pomagali na spremanju materijala, a sudelovali su i u pisanju, tako je teško odvojiti šta je pisao sam car a šta saradnici. Karakter dela ovog kruga je kompilatorski ali baš u tome je njihova vrednost jer donose vesti starijih izgubljenih izvora. Konstantinova dela su bogata informacijama. Najpoznatije njegovo delo je „De administrando imperio“ (O upravljanju carstvom) koje ima didaktički karakter i namenjen je carevom sinu, kasnijem caru Romanu II. U tom delu, Konstantin Porfirogenit daje podatke o zemljama i narodima sa kojima je Vizantija dolazila u dodir, među njima i Slovenima.[4] Delo je naročito značajno za proučavanje istorije srpskog naroda, jer Porfirogenit piše o dolasku Srba na Balkan u 7. veku naše ere. Tibor Živković (Mostar, 11. mart 1966 — Beograd, 26. mart 2013[1]) bio je srpski istoričar čija su se istraživanja većinom odnosila na rani srednji vek u Srbiji, Bugarskoj, Hrvatskoj i Grčkoj; zatim srpsko-vizantijske odnose, kao i etničke simbioze.[2][3] Biografija Osnovno i srednje školovanje završio je u Beogradu. Diplomirao je na Katedri za stari vek Filozofskog fakulteta u Beogradu 1990. godine. Magistrirao je 1996. godine sa tezom Slavizacija na teritoriji Srbije od VII-XI veka, koja je kasnije objavljena kao knjiga pod naslovom Sloveni i Romeji (2000). Od 1997. godine radio je u Istorijskom institutu SANU. Doktorirao je 2000. godine sa disertacijom Sloveni pod vlašću Vizantije od VII do XI veka (do 1025. god.), na osnovu koje je kasnije štampana knjiga u dva izdanja (2002, 2007), pod naslovom Južni Sloveni pod vizantijskom vlašću (600—1025).[4] Bio je direktor Istorijskog instituta od 2002. do 2010. godine, kao i glavni i odgovorni urednik Redakcionog odbora izdanja Istorijskog instituta.[3] Autor je dokumentarnog serijala Istorija Srba – Rani srednji vek, u šest polusatnih epizoda, za koji je sam napisao scenario i uradio režiju. Dokumentarci su objavljeni 2007. godini u produkciji izdavačko-informativne ustanove Mitropolije crnogorsko-primorske, i prikaznai na brojnim televizijskim stanicama u Srbiji i regionu.[4] Poslednje radove je posvetio pručavanju i analizi osnovnih izvora ranog srednjeg veka u Jugositočnoj Evropi: Letopis popa Dukljanina i O upravljanju carstvom Konstantina VII Porfirogenita, iz kojih su proistekle knjige Gesta Regum Sclavorum II (2009), De conversione Croatorum et Serborum – A Lost Source (2012), na engleskom jeziku. Posthumno je 2013. objavljen prevod ove knjige Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita, kao i knjiga Anonymi descriptio Europae Orientalis (2013), na kojoj su sarađivali i Vladeta Petrović, Aleksandar Uzelac i Dragana Kunčer

Istorija drzave i prava feudalne Srbije (XII - XV vek) / Dr Dragoslav Janković Beograd 1957. Mek povez, ćirilica, 169 strana. Napomena: na predlistu potpis i pečat prethodnog vlasnika; knjiga je veoma dobro / odlično očuvana. R13 Sadržaj: PREDGOVOR I deo: PRAVNI IZVORI I Pravni izvori prvog perioda (1170—1242 godine) II Pravni izvori drugog perioda (1242—1321 godine) III Pravni izvori trećeg perioda (1321—1371 godine) IV Pravni izvori četvrtog perioda (1371—1459 godine) Izvori i literatura II deo: DRUŠTVENE KLASE I NjIHOV PRAVNI POLOŽAJ I Sebri 1 Meropsi 2 Vlasi 3 Seoske zanatlije i sokalnici 4 Otroci 5 Seoski popovi II Vlastela III Gradsko stanovništvo Izvori i literatura III deo: DRŽAVNA ORGANIZACIJA I Vrhovni organi državne vlasti A) Vladalac B) Sabori II Lokalni organi državne vlasti III Karakter srednjovekovne države Izvori i literatura IV deo: KRIVIČNO I GRAĐANSKO PRAVO; ORGANIZACIJA SUDOVA I SUDSKI POSTUPAK I Krivično pravo A) Krivična dela B) Kazne II Građansko (Privatno) pravo A) Pravo svojine B) Obligaciono pravo V) Osnovne crte u razvitku porodičnog prava G) Glavne crte naslednog prava III Organizacija sudova IV Sudski postupak Izvori i literatura Registar PRILOG: Dušanov zakonik (tekst Prizrenskog rukopisa) DODATAK: Vinodolski zakon (o Vinodolskom zakonu — Tekst Vinodolskog zakona) O Vinodolskom zakonu I Postanak i karakter Vinodolskog zakona II Društveno uređenje Vinodola, prema VZ III Knez i opština, prema VZ IV Krivično pravo u VZ V Sudski postupak, prema VZ Vinodolski zakon

Izdavač: Beograd : BIGZ, 1985 (Beograd : Beogradski izdavačko-grafički zavod) Godina: 1985 Izdanje: 2. izd. 2 knjige. (391; 323 str.) : ilustr. ; 25 cm Zbirka Istorijsko-memoarska delaTiraž 25.000. Knj. 2, bibliografija: str.317-324 Tvrdi povez sa plastifikacijom Registar. Predmetne odrednice Putnik, Radomir, 1847-1917 Srpsko-turski rat 1876-1878 -- U uspomenama Srpsko-bugarski rat 1885 -- U uspomenama Balkanski ratovi 1912-1913 -- U uspomenama Prvi svetski rat 1914-1918 -- U uspomenama PREDGOVOR Vojvoda Putnik spada u red najvećih i najmarkantnijih ličnosti u srpskoj ratnoj prošlosti, ličnosti koje su neizbrisivo utkale sebe u nacionalnooslobodilačka stremljenja svoga naroda. Pedeset šest godina je nosio oficirski mundir u najburnijem periodu srpske nacionalne istorije, periodu u kome je zemlja pokidala okove vekovnog ropstva i napravila krupan korak na putu od zaostale seljačke zemlje do moderne države evropskog tipa. Udeo vojvode Putnika u tome je, tako reći, nemerljiv i to ne samo u šest ratova, od kojih su tri vođena pod njegovim neposrednim rukovodstvom, već i prethodno u miru kada je strpljivo i znalački stvarao vojsku koja će do nogu potući moderno opremljene armije osmanske i habsburške carevine, uspešno okončati stoletnu borbu srpskog naroda za svoje nacionalno oslobođenje i utrti put stvaranju zajedničke države svih jugoslovenskih naroda. Putnikov uticaj na mirnodopski razvoj srpskih oružanih snaga u celini, vidno se osetio znatno pre nego što je početkom juna 1903. godine postavljen za načelnika Glavnog generalštaba. On seže u šezdesete godine XIX veka kada je kao potporučnik napisao uputstvo za obuku trupa, da bi se nastavio neposredno posle završetka srpsko-turskih ratova 1876–1878, u radu komisije koja je imala zadatak da srpsku vojsku no organizacionoj strukturi što više približi savremenim evropskim armijama, zatim u objavljivanju priručnika „Artiljerija u gradskoj vojni“, a naročito početkom devedesetih godina toga veka kada je kao pomoćnik načelnika Glavnog generalštaba i profesor na Višoj školi Vojne akademije u program obuke starešinskog kadra uveo rešavanje taktičkih zadataka i kada je njegov uticaj, u smislu ujednačavanja pogleda na osnovne principe organizacije i upotrebe oružanih snaga, bio veoma snažan. To će se nastaviti čak i posle preranog i neopravdanog penzionisanja, jer je on, pripremajući kapetane za majorski ispit i završavajući svoje kapitalno delo o generalštabnoj službi u mirno i ratno doba, koje će decenijama služiti kao udžbenik za stručno usavršavanje generalštabnih oficira, produžio sa intenzivnim radom na jačanju borbene moći srpske vojske. Kada je posle gotovo punih sedam godina provedenih u penziji reaktiviran i postavljen za načelnika Glavnog generalštaba, srpska vojska se nalazila na ivici rasula. Uprkos tome, neumorni Putnik je, zahvaljujući besprekornoj moralnoj reputaciji i izvrsnom poznavanju vojne teorije i prakse, za samo ne- koliko godina uspeo da konsoliduje njene redove, odstrani iz vojske razoran uticaj unutrašnjih međupartijskih trvenja, naoruža je savremenim oružjem, saobrazi vojna pravila sa svojstvima tog naoružanja u specifičnim srpskim uslovima, lično obuči više generacija generalštabnih oficira i najtalentovanije postavi na ključne komandne položaje, uzdigne rezervni oficirski i podoficirski kadar svih rodova i službi, zameni kasarnski dril praktičnom obukom trupa, izgradi njenu sopstvenu vojnu doktrinu i osposobi je da se uspešno nosi sa najsavremenije opremljenim i obučenim armijama razvijenih evropskih zemalja, da bi je potom pobedonosno vodio kroz sva iskušenja. Ratni put ovog proslavljenog srpskog vojskovođe počeo je juna 1876. godine izgubljenim bojem kod Kalipolja, u kome je srpska Ibarska vojska, kojom je komandovao general Franjo Zah, pretrpela osetne gubitke. Ha taj neuspeh nadovezale su se nedaće u bojevima i bitkama na Adrovcu, Šiljegovcu, Krevetu, Đunisu i Nišoru, da bi tek posle toga bili zabeleženi prvi značajni uspesi u borbama za oslobođenje Pirota, Niša i Vranja, na koje su ubrzo pale senke poraza na Slivnici. Ti neuspesi su se duboko urezali u dušu srpskog oficirskog kora i označili korenit preokret u razvoju srpskih oružanih snaga i srpske vojne misli uopšte, u čemu je Putnik odigrao prvorazrednu ulogu. Mada je Putnik još u ratovima Srbije XIX veka stasao u izvanrednog vojnog starešinu, ispoljivši se ne samo kao sposoban i vrlo hrabar oficir, koji sa isukanom sabljom u ruci predvodi svoje trupe u jurišima, već i kao komandant bogate stvaralačke inicijative – njegov vojnički talenat je zablistao punim sjajem tek u balkanskim ratovima i prvom svetskom ratu, u kojima je srpska vojska, pod njegovim rukovodstvom, ispisala najslavnije stranice svoje bogate ratne istorije, izvojevala slavne pobede na Kumanovu, Bitolju, Bregalnici, Ceru II Kolubari i stala u red najboljih evropskih i svetskih armija svoga doba. Pa ipak, sticajem nesrećnih okolnosti blistava ratna staza vojvode Putnika završena je krajem 1915. godine na Albanskom primorju, posle gubitka cele državne teritorije, kada je nepobeđena srpska vojska stigla do dna svoje velike nesreće. I u toj tragičnoj ratnoj godini, Putnik je, savlađujući fizičku nemoć čudesnom duhovnom snagom, uspeo da izvuče svoje premorene trupe iz tri smrtonosna zagrljaja broj- no i tehnički znatno nadmoćnijih protivničkih snaga, ali nije dočekao oživotvorenje svoje poslednje strategijsko-operativne zamisli – trijumfalan povratak u otadžbinu, ujedinjenu sa svim jugoslovenskim zemljama. Putnik je, dakle, doista bio „najzaslužnija i najtragičnija figura među srpskim vojvodama`. U redovima koji slede govori se o svim tim i drugim pitanjima vezanim za život i pregalački rad vojvode Radomira Putnika. Posebna pažnja posvećena je njegovim operativnim odlukama, jer se on upravo kroz te odluke ispoljio kao nenadmašiv strateg i krupna istorijska ličnost, čije je ime ušlo u udžbenike ratne istorije gotovo svih zemalja sveta. Te kratke, razumne i nadasve kristalno jasne odluke, frapiraju dubinom misli i gvozdenom logikom, neposredno izviru iz konkretnih ratnih situacija i skladno se uklapaju u delotvornu celinu Putnikove strategije. Iako iskazane u samo nekoliko redaka, poput matematičkih formula, svaka za sebe predstavlja originalno, a u najvećem broju slučajeva i najcelishodnije rešenje. Vojvoda Putnik je no prirodi bio miran, povučen, metodičan. Ako je skromnost jedna od najvećih ljudskih vrlina, nje je kod Putnika bilo i napretek. Prezirao je svaku razmetljivost i poze na pozornici javnog mnjenja, na i preterano dekorisanje odlikovanjima. Kada je postao prvi vojvoda srpske vojske kategorično je odbio da njegova dnevnica bude veća od potporučničke, ističući da potporučnik ima zdraviji stomak na mu više treba. Od zemlje u čiju je budućnost ugradio svoju mladost, ogromnu radnu energiju, ceo svoj život nije tražio nikakvu posebnu nagradu, čak ni novac za banjsko lečenje, koje mu je bilo neophodno. Imajući u vidu sve te okolnosti, na ovoj knjizi sam radio više godina sa velikim zadovoljstvom, ali i uz neprestanu bojazan da mi ne izmakne neka od bitnih odrednica grandiozne Putnikove ličnosti.

Sportski set sa spuštenim federima - (EVOVW205/1) - Modeli: - VW BUBA ( 11/13/15 ) od 08.1973 do 04.1975 - Za ove kubikaže: -1302/1303 samo modeli sa dugačkim prednjim delom- Prednje spuštanje: - 50 mm / - 5 cm Zadnje spuštanje: - 50 mm / - 5 cm Maksimalna težina prednje osovine: kg Maksimalna težina zadnje osovine: kg - Opis: - Sportski setovi sa spuštenim federima nemačke kompanije Ta Technix poboljšavaju stabilnost i držanje puta i blago smanjuju udobnost koju dobijate uz standardnu originalnu fabričku postavku sa običnim federima. - Prednosti koje imate sa montazom sportskog seta: - Smanjenje bočnog nagiba i kotrljanja u krivina Smanjenje nagiba pri kočenju i ubrzanju Veća stabilnost na putu i u krivini Bolje prijanjanje na putu Sportskija vožnja Brža i preciznija reakcija Spuštanje automobila će poboljšati estetski izgled - Kod vozila sa fabričkim sportskim ogibljenjem, spuštanje može biti drugačije, obično manje. - U kompletu dobijate: 4 Sportska amortizera na GAS TA-TECHNIX ( 2 prednja amortizera + 2 zadnja amortizera )4 spuštene sportske opruge sa fiksnim spuštanjem, prikazano gore u tabeli. 1 TUV sertifikat - Amortizer Amortizeri Feder Federi Opruge Sportski set Ojacan Ojacani Pojacan Pojacani Prednjeg Zadnjeg Trapa Prednji Zadnji Trap-Slanje kurirskim službama. Plaćanje pouzećem. - UNIAUTODELOVI AUTO DELOVI ON LINE Telefon 062762991 TATECHNIXEVOVW205/1 - Informacije -Za predračun su nam potrebni podaciiz saobraćajne dozvole (može i kopija): - D.1 MARKA VOZILA - D.3 MODEL - E BROJ ŠASIJE - P.2 BROJ KILOVATA - P.1 BROJ KUBIKA - GODINA PROIZVODNJE - P.3 GORIVO (BENZIN / DIZEL) - Limuzina/Karavan/Hatchback ili Kabriolet Slanje kurirskim službama. (BEX. . . )Plaćanje pouzećem.

DRUGI SVETSKI RAT 75 GODINA KASNIJE 1-2 Urednik - Dalibor Denda, Bojan B. Dimitrijević, Dmitar Tasić Izdavač - Institut za strategijska istraživanja, Beograd; Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd; Institut za savremenu istoriju, Banja Luka Godina - 2021 478 + 432 strana 24 cm ISBN - 978-86-81121-30-6 978-86-7005-175-1 978-86-7403-256-5 978-99976-49-22-5 978-86-81121-31-3 978-86-7005-176-8 978-86-7403-259-6 978-99976-49-23-2 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ:Predgovor Preface Predislovie І NA PUTU KA SVETSKOM SUKOBU / TOWARDS THE GLOBAL CONFLICT / НА ПУТИ К МИРОВОМУ КОНФЛИКТУ SRĐAN MIĆIĆ - Jugoslavija, neutralnost Balkana ili ratni konflikt, septembar 1939 – februar 1940. MILOŠ ŽIKIĆ - Grčko-italijanski rat i jugoslovenske vojne aktivnosti 1940. godine ALEKSEJ TIMOFEJEV - Obaveštajna mreža NKVD/NKGB u Kraljevini Jugoslaviji uoči i za vreme Drugog svetskog rata DALIBOR DENDA - Obaveštajna saradnja Kraljevine Jugoslavije sa zapadnim saveznicima (1939 – 1941) VLADIMIR Lj. CVETKOVIĆ - Jugoslovensko/srpsko - rumunski odnosi tokom 1941. godine VESNA ĐIKANOVIĆ - Između simbolike, ideologije i politike – 27. mart u političkom životu jugoslovenske emigracije u SAD tokom Drugog svetskog rata SERGEJ ANATOLJEVIČ FALJKO - Proučavanje istoriografije o radu vojno-instruktorskih misija vodećih evropskih zemalja i SAD u međuratnom periodu (1918 - 1939) II RAT I DIPLOMATIJA / WAR AND DIPLOMACY / ВОЙНА И ДИПЛОМАТИЯ ALEKSANDAR ŽIVOTIĆ - SSSR i pitanje organizovanja oružanog otpora Nemačkoj okupaciji Srbije 1941. ARPAD HORNJAK - Mađarska spoljna politika i okupirana Srbija u Drugom svetskom ratu BORIS TOMANIĆ - Saradnja ravnogorskog pokreta sa bugarskim organizacijama i pojedincima MILAN TERZIĆ - Jugoslovenska kraljevska vlada i pokret Draže Mihailovića: kompromisi prema partizanskom pokretu 1943-1944. BOYAN ZHEKOV - Bulgaria and the Allies, 1943-1944: the Failed Attempt for an Armistice DARIUSZ MISZEWSKI - The Polish Government-in-Exile plan to Establish on a Sustainable System of Peace and Security in Central Europe (1939-1945) III OKUPACIJA I KOLABORACIJA / OCCUPATION AND COLLABORATION / ОККУПАЦИЯ И КОЛАБОРАЦИЯ RADOSAV TUCOVIĆ - Organizacija i razvoj policije nacističke Nemačke u okupiranoj Srbiji (1941-1944) NEBOJŠA STAMBOLIJA - Organizacija granične službe u okupiranoj Srbiji u Drugom svetskom ratu ALEKSANDAR STOJANOVIĆ - Gradacija kolaboracije. različiti oblici i intenziteti saradnje sa okupatorom u Srbiji 1941–1944. MARIJANA T. MRAOVIĆ - Kinematografska delatnost kao oblik propagande Nedićeve vlade u okupiranoj Srbiji 1941–1944. godine MILOŠ TIMOTIJEVIĆ - „Dođite da ločete srpsku krv, hijene angloameričke!` savezničko bombardovanje Srbije 1943-1944. i propaganda kolaboracionističke štampe ДМИТРИЙ АЛЕКСЕЕВИЧ ФРОЛОВ - Проблемы адаптации и особенности немецкого восприятия балканских добровольцев в войсках сс. IV PATHE OPERACIJE I POKRETI OTPORA / WAR OPERATIONS AND RESISTANCE MOVEMENTS / ВОЕННЫЕ ОПЕРАЦИИ И ДВИЖЕНИЯ СОПРОТИВЛЕНИЯ MANUEL STĂNESCU - Romanian-German Military Relations During the Campaign for the Conquest of Odessa, August-October 1941 ВАЛЕРИЙ НИКОЛАЕВИЧ ЗАМУЛИН, ВИКТОР ВАЛЕРЬЕВИЧ ЗАМУЛИН - Окружение германских войск в районе касторного и горшечного зимой 1943 г. начало формирования курского выступа BLAŽ TORKAR - German Anti-Guerrilla Operations Against Slovenian Partisans: the Battle on the Mountain of Rdeči Rob (20-22 august 1944) RADE RISTANOVIĆ - „Urbana gerila” – primer komunističkog i ravnogorskog pokreta otpora u Beogradu 1941–1944. SLOBODAN ĐUKIĆ - Sremski front 1944–1945. godine M. CHRISTIAN ORTNER - The Vienna Offensive, April 1945. MARKO B. MILETIĆ - Uništavanje jugoslovenskih vojnoindustrijskih kapaciteta u toku Drugog svetskog rata HELENE HELDT - The End of World War Two in Potsdam V LIČNOSTI / PERSONALITIES / ЛИЧНОСТИ NATAŠA MILIĆEVIĆ - Između kolaboracionizma i patriotizma: komesar Darko Petrović 1941–1944. SANJA PETROVIĆ TODOSIJEVIĆ - Ko je bio Milisav Borđoški? Velika „provala` komunističke organizacije i partizanske akcije u Šapcu i okolini januara 1942. godine ENA MIRKOVIĆ - Policajci – saradnici NOP-a u okupiranom Beogradu za vreme Drugog svetskog rata ALEKSANDAR V. MILETIĆ - Politički šef vojne misije. Milovan Đilas u SSSR-u 1944. VI POSLE RATA / AFTER THE WAR / ПОСЛЕ ВОЙНЫ ALEKSANDAR RAKONJAC - Komunistička partija Jugoslavije, međunarodne okolnosti i konfiskacija imovine okupatora i njegovih saradnika kao mera revolucionarnog preobražaja društva (1944-1945) DRAŽENKO ĐUROVIĆ - Revolucionarna vlast i izbjegličko pitanje u Bosni i Hercegovini 1945-1946. godine MILJAN MILKIĆ - Jugoslovensko-italijanski pregovori o oslobađanju lica osuđenih tokom Drugog svetskog rata IVANA DOBRIVOJEVIĆ TOMIĆ - U potrazi za boljom budućnošću. Naseljavanje kolonista u Vojvodini u prvim godinama nakon Drugog svetskog rata TATJANA MILOŠEVIĆ - Genocid Nezavisne države Hrvatske nad srpskim narodom u istraživanjima Vojnoistorijskog instituta NEVENA DAKOVIĆ, ALEKSANDRA KOLAKOVIĆ - Dransi i Staro sajmište: zašto i kako treba učiti o Holokaustu u 21. veku, MILANA ŽIVANOVIĆ - Sećanje na učešće Rusa u pokretu otpora i oslobodilačkim operacijama u Jugoslaviji `Fenomen Drugog svetskog rata još uvek privlači značajnu pažnju svetske akademske zajednice, predstavlja centralnu temu raznih i brojnih istraživačkih projekata i nastavlja da inspiriše pisce i filmske stvaraoce. Ono što ohrabruje jeste činjenica da se najveći i najkrvaviji globalni sukob ne analizira samo kao izolovani događaj, već kao deo šireg i dužeg istorijskog procesa obeleženog složenim uzrocima, ali i dubokim posledicama. Važni jubileji, kao što je 75-ta godišnjica završetka Drugog svetskog rata, pružaju nam priliku da predstavimo i nanovo ocenimo stanje u ovoj važnoj oblasti istorijskih istraživanja. U cilju obeležavanja tragičnih događaja i velikih ljudskih gubitaka u Drugom svetskom ratu, kao i predstavljanja različitih pogleda, tumačenja i činjenica zasnovanih na novim istraživanjima i izvorima, nudimo javnosti ovaj međunarodni tematski zbornik radova. Drugi svetski rat – 75 godina kasnije tematski zbornik radova predstavlja rezultat trajne i višestrano korisne saradnje u oblasti istorijskih istraživanja između istraživača Instituta za strategijska istraživanja Univerziteta odbrane Republike Srbije, Instituta za noviju istoriju Srbije, Instituta za savremenu istoriju i Univerziteta u Banjoj Luci. Osnovu ove publikacije čini 38 radova naučnih radnika iz Srbije, Austrije, Bosne i Herce- govine, Rusije, Nemačke, Ukrajine, Bugarske, Poljske, Mađarske i Slovenije. Njen cilj je da proširi znanje i ponudi nove i inovativne rezultate zasnovane na novim činjenicama i sveobuhvatnijim istraživanjima o Drugom svetskom ratu. Većina radova bavi se specifičnim aspektima jugoslovenskog učešća u Drugom svetskom ratu (diplomatija, vojne operacije, okupacija/saradnja/otpor, genocid i nasilje, kultura sećanja). Međutim, ovde su prisutne i druge, malo poznate epizode Drugog svetskog rata van jugoslovenske teritorije. Radovi su podeljeni u sedam tematskih celina smeštenih u dva toma. Prva tematska celina pod nazivom Na putu ka svetskom sukobu obuhvata članke koji pokrivaju vojnu i političku situaciju u širem regionu Balkana pre i neposredno posle početka rata, kao i događaje i procese koji su doveli do ulaska Jugoslavije u rat. Ovi radovi se bave složenim pitanjima jugoslovenskih odnosa sa susedima koji su se, jedan po jedan, kako je rat odmicao, priključivali Silama Osovine ili su već neko vreme bili uključeni u rat. Radovi ističu i značaj obaveštajne delatnosti, kao i značaj 27. marta 1941. godine kao datuma kada je Jugoslavija praktično odlučila na čiju stranu će stati. Šest radova grupisano je u drugu tematsku celinu podnazivom Rat i diplomatija. Ovaj segment obrađuje širok spektar tema kao što su: sovjetski pogledi na organizovanje otpora protiv nemačke okupacije u Srbiji 1941. godine; Mađarska spoljna politika i okolnosti koje su dovele do priključenja Mađarske Silama osovine, njeno učešće u napadu na Jugoslaviju i okupaciji dela jugoslovenskih teritorija 1941. godine; veze četničkog pokreta Draže Mihailovića sa bugarskim pojedincima i organizacijama; bugarski pokušaji da se potpiše separatni mir sa saveznicima; odnose između jugoslovenske vlade u egzilu i četničkog pokreta, kao i planovi poljske vlade u egzilu za stvaranje održivog sistema bezbednosti u Istočnoj i Centralnoj Evropi. Treća tematska celina posvećena je okupaciji i kolaboraciji i radovi iz ovog odeljka dominantno se bave srpskim iskustvom ovih pojava kao što su: organizacija nemačke policije u okupiranoj Srbiji; organizacija granične službe i granična bezbednost, poređenje različitih nivoa i intenziteta saradnje. Radovi iz ove je dinice pokrivaju i propagandni aspekt, kao i poteškoće i izazove koji su se javljali prilikom regrutovanja balkanskog stanovništva u SS jedinice. Drugi tom počinje četvrtom i najvećom tematskom celinom. Sastoji se od osam radova grupisanih u celinu pod naslovom Ratne operacije i pokreti otpora. Ova celina obrađuje nekoliko različitih slučajeva vojnih operacija na Istočnom i Balkanskom frontu. Radovi pokrivaju kako složene i masovne operacije, tako i lokalne i male, poput nemačko-rumunske saradnje tokom prvih meseci kampanje protiv Sovjetskog Saveza 1941. godine; sovjetsko opkoljavanje nemačkih snaga tokom zime 1943; nemačku akciju protiv slovenačkih partizana u leto 1944; organizovanje partizanskog i četničkog pokretaotpora u okupiranom Beogradu; stvaranje tzv. Sremskog fronta nakon oslobođenja Beograda 1944. godine; okolnosti oko nemačkih priprema za odbranu Beča i potonje sovjetske ofanzive; ratnu štetu nanetu jugoslovenskom vojno-industrijskom kompleksu; kao i studiju slučaja o tome kako šira javnost percipira turbulentne događaje oko savezničkog bombardovanja i kasnijih borbi sa Crvenom armijom u aprilu 1945 i značajnih razaranja grada, na primepy Potsdama u Nemačkoj. Petu tematsku celinu, pod nazivom Ličnosti, čine četiri članka posvećena nekolicini živopisnih i složenih ličnosti iz partizanskog pokreta, kao i pripadnicima policijskog aparata srpskog kvislinškog režima. Naj istaknutiji među njima je Milovan Đilas. Poslednje dve tematske celine su ujedno i najmanje. Šestu, pod naslovom Posle rata, čine četiri rada koja se bave pitanjima odnosa i prakse KPJ u vezi sa oduzimanjem imovine pripadnika okupacionih snaga i njihovih saradnika; izbegličkim pitanjem u Bosni i Hercegovini i kako su ga nove revolucionarne vlasti rešavale; i jugoslovensko-italijanskim pregovorima o pitanju oslobađanja osuđenih tokom Drugog svetskog rata. Sedmu tematsku celinu pod nazivom Istoriografija i kultura sećanja takođe čine tri rada. Oni obuhvataju teme kao što su: analiza istraživanja genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj koju je obavio bivši Vojnoistorijski institut u Beogradu; komparativna studija slučaja dva mesta sećanja - koncentracionih logora Dransi u Francuskoj i Staro sajmište u Srbiji i njihov značaj za podučavanje o Holokaustu; i sećanja na učešćeRusa u pokretu otpora kao i u ratnim operacijama Crvene armije u Jugoslaviji. U ovom tematskom zborniku radova autori iz deset zemalja izneli su nove činjenice i nova tumačenja. Njihovi nalazi će biti od koristi kako akademskoj zajednici tako i široj javnosti da bolje razumeju događaje i procese koji su se odvijali tokom burnih šest godina užasnog globalnog ratnog sukoba. Uprkos vremenskom razmaku od sedam i po decenija između Drugog svetskog rata i nas, njegovi ishodi i sećanja nastavljaju da oblikuju našu stvarnost upozoravajući nas i podsećajući nas kako lako čovečanstvo može da zaluta će nas i pokaže svoju mračnu i destruktivnu prirodu. Nadamo se da ovaj zajednički trud približiti boljem razumevanju ovog ključnog perioda naše novije istorije. (Dmitar Tasić)` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Dmitrij Aleksejevič Frolov Dmitry Frolov Manuel Stanesku Hornyak Bojan Žekov Dariu Miševski Valerij Nikolajevič Zamulin Viktor Valerjevič Zamulinčena Valeriy Viktor Zamulin Kristijan Ortner Helena Held

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Opadanje i propast Rimskog carstva Ovo obimno delo se i danas, dva veka pošto je prvi put objavljeno, nalazi na svim listama najpoznatijih biblioteka kao jedna od 100 najznačajnijih knjiga svih vremena. „Istorija je tek nešto više od niza zločina, gluposti i nesreća čovečanstva.“ – Edvard Gibon Smelo je pripisati besmrtnost jednom književnom delu. Ova smelost je tim veća ako je delo istorijske prirode, a sastavljeno je vekovima posle događaja koje proučava... Kritičko mišljenje Engleske i Evrope već preko dvesta godina smatra Istoriju i opadanje i propasti Rimskog carstva klasikom, a poznato je da to obuhvata i značenje besmrtnosti... – Horhe Luis Borhes Gibonovo delo Opadanje i propast Rimskog carstva, objavljeno je prvi put u celosti 1788. Kao da je upravo takvo vreme tražilo knjigu, ne o nastanku i usponu Rima, već o njegovom opadanju, o završnom stoleću principata, dominatu i raspadu imperije, o Vizantiji kao njenom nastavku, pa najzad i o njenoj propasti. Istorijsko štivo o rimskoj, ali i svetskoj istoriji, koje obuhvata vreme od smrti Marka Aurelija, 180. godine n.e., prati silaznu putanju najveće imperije starog veka, a završava se uzbudljivim prikazom pada Konstantinopolja 1453. godine pred naletom Turaka. – Dr Sima Avramović Edvard Gibon (engl. Edward Gibbon) Patni, kod Londona, 27. april 1737[1] — London, 16. januar 1794) je britanski istoričar i pisac.[2][3] Edvard Gibon je bio naklonjen umjetničkom doživljavanju istorije. Bio je sjajan stilist i veoma je utjecao na razvoj vizantologije. Njegovo znamenito djelo je Opadanje i propast Rimskog carstva, objavljeno u 6 svezaka u periodu 1776 — 1788. U njemu izlaže da je hrišćanstvo bilo osnovni uzrok propasti Rimskog carstva. Zbog toga je bio kritikovan. E. Gibbon je često putovao. Inspiraciju za svoje djelo dobio je nakon posjete Rimu 1764. Njegova knjiga još uvijek predstavlja remek-djelo istoriografije.[3] Život i djelo Rodio se u imućnoj porodici, bio je slabog zdravlja i već u sedmoj godini je izgubio majku. Godine 1752. otišao je da studira na Oksford, gdje je neverovatno mnogo pročitao i pod uticajem francuskih jezuita i bosueta pristupio 1753. na katolicizam. To je prouzrokovalo skandal morao je da napusti Oksford i otac ga je poslao u Švajcarsku u Lozanu kod kalvinističkog sveštenika koji ga je nagovorio na povratak ka protestantismu. U stvari sa hrišćenstvom je sasvim raskrstio i spadao je u njegove velike kritičare. U Švajcarskoj je opet mnogo čitao i to uglavnom francuske i latinske autore i susreo se sa francuskim racionalizmom. Vraća se u Englesku. Posvetio se starovekovnom Rimskom carstvu. 1776. godine je izašao prvi deo `Propadanja i pada Rimske imperije` koji je izazvao polemike i senzaciju. Do 1778. godine je izašlo 6 svezaka knjige i postao je slavan. Neko vreme je živeo ponovo u Švajcarskoj i posle povratka u Englesku umire.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Opadanje i propast Rimskog carstva Ovo obimno delo se i danas, dva veka pošto je prvi put objavljeno, nalazi na svim listama najpoznatijih biblioteka kao jedna od 100 najznačajnijih knjiga svih vremena. „Istorija je tek nešto više od niza zločina, gluposti i nesreća čovečanstva.“ – Edvard Gibon Smelo je pripisati besmrtnost jednom književnom delu. Ova smelost je tim veća ako je delo istorijske prirode, a sastavljeno je vekovima posle događaja koje proučava... Kritičko mišljenje Engleske i Evrope već preko dvesta godina smatra Istoriju i opadanje i propasti Rimskog carstva klasikom, a poznato je da to obuhvata i značenje besmrtnosti... – Horhe Luis Borhes Gibonovo delo Opadanje i propast Rimskog carstva, objavljeno je prvi put u celosti 1788. Kao da je upravo takvo vreme tražilo knjigu, ne o nastanku i usponu Rima, već o njegovom opadanju, o završnom stoleću principata, dominatu i raspadu imperije, o Vizantiji kao njenom nastavku, pa najzad i o njenoj propasti. Istorijsko štivo o rimskoj, ali i svetskoj istoriji, koje obuhvata vreme od smrti Marka Aurelija, 180. godine n.e., prati silaznu putanju najveće imperije starog veka, a završava se uzbudljivim prikazom pada Konstantinopolja 1453. godine pred naletom Turaka. – Dr Sima Avramović Edvard Gibon (engl. Edward Gibbon) Patni, kod Londona, 27. april 1737[1] — London, 16. januar 1794) je britanski istoričar i pisac.[2][3] Edvard Gibon je bio naklonjen umjetničkom doživljavanju istorije. Bio je sjajan stilist i veoma je utjecao na razvoj vizantologije. Njegovo znamenito djelo je Opadanje i propast Rimskog carstva, objavljeno u 6 svezaka u periodu 1776 — 1788. U njemu izlaže da je hrišćanstvo bilo osnovni uzrok propasti Rimskog carstva. Zbog toga je bio kritikovan. E. Gibbon je često putovao. Inspiraciju za svoje djelo dobio je nakon posjete Rimu 1764. Njegova knjiga još uvijek predstavlja remek-djelo istoriografije.[3] Život i djelo Rodio se u imućnoj porodici, bio je slabog zdravlja i već u sedmoj godini je izgubio majku. Godine 1752. otišao je da studira na Oksford, gdje je neverovatno mnogo pročitao i pod uticajem francuskih jezuita i bosueta pristupio 1753. na katolicizam. To je prouzrokovalo skandal morao je da napusti Oksford i otac ga je poslao u Švajcarsku u Lozanu kod kalvinističkog sveštenika koji ga je nagovorio na povratak ka protestantismu. U stvari sa hrišćenstvom je sasvim raskrstio i spadao je u njegove velike kritičare. U Švajcarskoj je opet mnogo čitao i to uglavnom francuske i latinske autore i susreo se sa francuskim racionalizmom. Vraća se u Englesku. Posvetio se starovekovnom Rimskom carstvu. 1776. godine je izašao prvi deo `Propadanja i pada Rimske imperije` koji je izazvao polemike i senzaciju. Do 1778. godine je izašlo 6 svezaka knjige i postao je slavan. Neko vreme je živeo ponovo u Švajcarskoj i posle povratka u Englesku umire.

DINASTIJA OBRENOVIĆ 1-4: Vukadin Sretenović Naslov Dinastija Obrenović. 1, (Knez Miloš) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 260 str., [16] str. s tablama : ilustr. ; 24 cm. ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000 Na presavijenom delu kor. lista autorova slika i beleška o njemu. Predmetne odrednice Miloš Obrenović, srpski knez, 1780-1860 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 2, (Knez Mihailo) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 266 str., [8] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Predmetne odrednice Mihailo Obrenović, srpski knez, 1823--1868 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 3, (Kralj Milan) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 266 str., [12] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Predmetne odrednice Milan Obrenović, srpski kralj, 1855-1901 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 4, (Kralj Aleksandar) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 259 str., [12] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Na presavijenom delu kor. lista autorova slika i beleška o njemu. Predmetne odrednice Aleksandar Obrenović, srpski kralj, 1876-1903 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Odlično očuvane knjige.

Odlično očuvano Ima posvetu Retko Izdavač: Prosveta, Beograd 1970; Sabrana dela Georgija Ostrogorskog: knj. 4. Detaljnije: tvrd povez sa omotom, strana 654+ilustracije, 22cm Georgije Aleksandrovič Ostrogorski (rus. Георгий Александрович Острогорский; Sankt Peterburg, 19. januar 1902 — Beograd, 24. oktobar 1976) bio je istoričar, profesor vizantijske istorije na Beogradskom univerzitetu i osnivač Vizantološkog instituta SANU. Jedan je od najvećih vizantologa dvadesetog veka i dobitnik mnogih domaćih i stranih naučnih priznanja. Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. Georgije Ostrogorski se 1933. godine, posle odbranjene doktorske disertacije 1927. i nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut[1] SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963 godine u Monaku→ [1].Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja, odnose sa slovenskim svetom. Supruga mu je bila Fanula Papazoglu. Važniji radovi[uredi | uredi izvor] Ostrogorsky, Georg (1929). Studien zur Geschichte des byzantinischen Bilderstreites (1. izd.). Breslau: Marcus. Ostrogorski, Georgije (1935). „Sinajska ikona sv. Jovana Vladimira” (PDF). Glasnik Skopskog naučnog društva. 14: 99—106. Arhivirano iz originala 27. 06. 2023. g. Pristupljeno 27. 06. 2023. Ostrogorski, Georgije (1935). „Avtokrator i Samodržac: Prilog za istoriju vladalačke titulature u Vizantiji i u Južnih Slovena”. Glas SKA. 164: 95—187. Ostrogorski, Georgije (1939). „Pismo Dimitrija Homatijana Sv. Savi i odlomak Homatijanovog pisma patrijarhu Germanu o Savinom posvećenju”. Svetosavski zbornik. 2. Beograd: SKA. str. 90—113. Ostrogorski, Georgije (1948). „Uticaj Slovena na društveni preobražaj Vizantije”. Istoriski glasnik. 1 (1): 12—21. Ostrogorski, Georgije (1949). „Porfirogenitova hronika srpskih vladara i njeni hronološki podaci”. Istoriski časopis. 1 (1948): 24—29. Ostrogorski, Georgije (1951). „Dušan i njegova vlastela u borbi sa Vizantijom”. Zbornik u čast šeste stogodišnjice Zakonika Cara Dušana. Beograd: Srpska akademija nauka. str. 79—86. Ostrogorski, Georgije (1951). Pronija: Prilog istoriji feudalizma u Vizantiji i u južnoslovenskim zemljama. Beograd: Naučna knjiga. Ostrogorski, Georgije (1952). „Postanak tema Helada i Peloponez”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 1: 64—77. Ostrogorski, Georgije (1953). „Taktikon Uspenskog i Taktikon Beneševića: O vremenu njihovog postanka”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 2: 39—59. Ostrogorski, Georgije, ur. (1955). Vizantiski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 1. Beograd: Vizantološki institut. Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell. Ostrogorsky, George (1957). History of the Byzantine State. New Brunswick: Rutgers University Press. Ostrogorsky, George (1968). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell. Ostrogorsky, George (1969). History of the Byzantine State. New Brunswick: Rutgers University Press. Ostrogorsky, George (1956). „The Byzantine Emperor and the Hierarchical World Order”. The Slavonic and East European Review. 35 (84): 1—14. Ostrogorski, Georgije, ur. (1959). Vizantiski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 2. Beograd: Vizantološki institut. Ostrogorsky, George (1959). „The Byzantine Empire in the World of the Seventh Century”. Dumbarton Oaks Papers. 13: 1—21. Ostrogorsky, George (1959). „Byzantine Cities in the Early Middle Ages”. Dumbarton Oaks Papers. 13: 45—66. Ostrogorski, Georgije (1963). „Gospodin Konstantin Dragaš”. Zbornik Filozofskog fakulteta. Beograd. 7 (1): 287—294. Ostrogorski, Georgije (1964). „Hristopolj između Srba i Vizantinaca”. Zbornik Filozofskog fakulteta. Beograd. 8 (1): 333—342. Ostrogorsky, George (1965). „The Byzantine Background of the Moravian Mission”. Dumbarton Oaks Papers. 19: 1—18. Ostrogorski, Georgije (1965). Serska oblast posle Dušanove smrti. Beograd: Naučno delo. Ostrogorski, Georgije; Barišić, Franjo, ur. (1966). Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 3. Beograd: Vizantološki institut. Ostrogorski, Georgije (1968). „O serskom mitropolitu Jakovu”. Zbornik Filozofskog fakulteta. Beograd. 10 (1): 219—226. Ostrogorski, Georgije (1968). „Prostagme srpskih vladara”. Prilozi za književnost, jezik, istoriju i folklor. 34 (3-4): 245—257. Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1969). O vizantijskom feudalizmu. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1969). Privreda i društvo u Vizantijskom carstvu. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1970). Vizantija i Sloveni. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1970). Iz vizantijske istorije, istoriografije i prosopografije. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1970). O verovanjima i shvatanjima Vizantinaca. Beograd: Prosveta. Ostrogorski, Georgije (1970). „Sveta Gora posle Maričke bitke”. Zbornik Filozofskog fakulteta. Beograd. 11 (1): 277—282. Ostrogorski, Georgije; Barišić, Franjo, ur. (1971). Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 4. Beograd: Vizantološki institut. Ostrogorski, Georgije (1971). „Komitisa i svetogorski manastiri”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 13: 221—256. Ostrogorsky, George (1971). „Observations on the Aristocracy in Byzantium”. Dumbarton Oaks Papers. 25: 1—32. Ostrogorsky, Georg (1974). Byzanz und die Welt der Slawen: Beiträge zur Geschichte der byzantinisch-slawischen Beziehungen. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft. Ostrogorski, Georgije (1975). „Srbija i vizantijska hijerarhija država”. O knezu Lazaru. Beograd-Kruševac: Filozofski fakultet. str. 125—137. Reference[uredi | uredi izvor] ^ „Ostrogorski i Beogradska vizantološka škola”. Arhivirano iz originala 02. 10. 2016. g. Pristupljeno 28. 09. 2016. Istorija Vizantije

U dobrom stanju Razvitak prosvjete i kulture u Crnoj Gori : 1852-1916 / Đ. D. Pejović Jezik srpski Godina 1971 Cetinje : Obod ; Titograd : Istorijski institut, 1971 (Cetinje : Obod) Fizički opis 403 str., [1] presavijeni list s tabelom : tabele ; 24 cm Zbirka Iz prošlosti Crne Gore ; knj. 2 Napomene i bibliografske reference uz svako poglavlјe Registar. Predmetne odrednice Crna Gora – Kulturna istorija – Obrazovanje – 1852-1916 Prosveta Djelo dr Đoka Pejovića Razvitak prosvjete i kulture u Crnoj Gori (1852—1916), objavljeno 1971. godine u izdanju Istorijskog instituta u Titogradu, obuhvata sve vidove i oblike kulturno-prosvjetnog rada i umjetničkog stvaralaštva u drugoj polovini XIX i početkom XX vijeka. U stvari, to je prvi naučni rad u kome je cjelovito obrađen razvitak kulture u najširem značenju tog pojma, gdje je, na preko 400 stranica, prikazana duhovna djelatnost crnogorskog naroda — od privrednog prosvjećivanja i fizičke kulture sve do umjetničkog stvaralaštva.

Bezbedonosno reflektujući prslukBezbedonosno reflektujući prslukSignalizirajući prsluci sa protkanim 3M fluerescentnim trakama i univerzalnim krojem za sve veličine. Izrađeni od poliestra, težine 120 g/m2 i samolepljivim zatvaranjem. U žutoj i narandžastoj boji specijalizovani za visoku vidljivost i na prirodnoj i na veštačkoj svetlosti.Lice iz vozila koje je prinuđeno da se zaustavi na kolovozu ili delu puta, dužni su da nose svetloodbojni prsluk.Prilikom kretanja noću i u uslovima smanjene vidljivosti:1) pešak koji na kolovozu vuče ili gura ručna kolica mora da nosi svetloodbojni prsluk. ili na levoj strani kolica, drži upaljeno najmanje jedno belo ili žuto svetlo koje mora biti uočljivo sa prednje i zadnje strane. Osim kada je ulično osvetljenje takvo da su pešak i kolica dovoljno vidljivi.2) pešaci koji se kreću po kolovozu u organizovanoj koloni, dužni su da nose svetloodbojni prsluk ili napred drže upaljeno najmanje jedno belo ili žuto svetlo, a na zadnjoj strani svetlo crvene boje.3) vodiči i goniči životinja, kada se kreću po kolovozu van naselja, moraju da nose svetloodbojni prsluk.Vozač koji je zbog neispravnosti na vozilu ili iz drugih razloga prinuđen da zaustavi vozilo na autoputu ili motoputu. Lica iz vozila koja se nalaze van vozila na putu, dužni su da nose svetloodbojni prsluk.Lica koja obezbeđuju priredbu i nalaze se na putu ili delu puta na kojem se priredba održava, moraju nositi svetloodbojni prsluk.Prilikom izvođenja radova na putu ili obavljanja drugih poslova na putu, na delu koji nije zatvoren za saobraćaj, lica koja izvode radove i nalaze se na putu, moraju na sebi imati svetloodbojni prsluk.Potrazite nas na facebook-u: https://www.facebook.com/kpizlog/

Sportski set sa spuštenim federima - (EVOVW205) - Modeli: - VW BUBA ( 11/13/15 ) od 1970 do 07.1973 - Za ove kubikaže: -1302/1303 samo modeli sa dugačkim prednjim delom- Prednje spuštanje: - 50 mm / - 5 cm Zadnje spuštanje: - Maksimalna težina prednje osovine: kg Maksimalna težina zadnje osovine: kg - Opis: - Sportski setovi sa spuštenim federima nemačke kompanije Ta Technix poboljšavaju stabilnost i držanje puta i blago smanjuju udobnost koju dobijate uz standardnu originalnu fabričku postavku sa običnim federima. - Prednosti koje imate sa montazom sportskog seta: - Smanjenje bočnog nagiba i kotrljanja u krivina Smanjenje nagiba pri kočenju i ubrzanju Veća stabilnost na putu i u krivini Bolje prijanjanje na putu Sportskija vožnja Brža i preciznija reakcija Spuštanje automobila će poboljšati estetski izgled - Kod vozila sa fabričkim sportskim ogibljenjem, spuštanje može biti drugačije, obično manje. - U kompletu dobijate: 4 Sportska amortizera na GAS TA-TECHNIX ( 2 prednja amortizera + 2 zadnja amortizera )2 spuštene sportske opruge sa fiksnim spuštanjem, prikazano gore u tabeli. 1 TUV sertifikat - Amortizer Amortizeri Feder Federi Opruge Sportski set Ojacan Ojacani Pojacan Pojacani Prednjeg Zadnjeg Trapa Prednji Zadnji Trap-Slanje kurirskim službama. Plaćanje pouzećem. - UNIAUTODELOVI AUTO DELOVI ON LINE Telefon 062762991 TATECHNIXEVOVW205 - Informacije -Za predračun su nam potrebni podaciiz saobraćajne dozvole (može i kopija): - D.1 MARKA VOZILA - D.3 MODEL - E BROJ ŠASIJE - P.2 BROJ KILOVATA - P.1 BROJ KUBIKA - GODINA PROIZVODNJE - P.3 GORIVO (BENZIN / DIZEL) - Limuzina/Karavan/Hatchback ili Kabriolet Slanje kurirskim službama. (BEX. . . )Plaćanje pouzećem.

Odlično stanje ПРОФ. ДР ОЛГА ЛУКОВИЋ-ПЈАНОВИЋ СРБИ ... НАРОД НАЈСТАРИЈИ ТОМ 2 АИЗ ДОСИЈЕ БЕОГРАД 1990 ЋИРИЛИЦА ТВРДЕ КОРИЦЕ ШИВЕН ПОВЕЗ 25 СМ 336 СТРАНА Olga Luković Pjanović (Negrišori, 7. april 1920 — Beograd, 1. april 1998) bila je srpski lingvista i pseudoistoričar. Biografija Završila je gimnaziju u Čačku, a zatim je bila primljena u Dom kraljice Marije u Beogradu. Tokom Drugog svetskog rata bila je u logoru u Nemačkoj. Nakon rata je radila kao spiker na Radiju Zagreb. Ubrzo je diplomirala na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu na odseku za klasične jezike. U Parizu je doktorirala na Sorboni, 1969. godine, disertacijom Pravda kod Eshila i Sofokla.[1] Pored maternjeg srpskog jezika, poznavala je još devet jezika: starogrčki, latinski, francuski, nemački, ruski, engleski, poljski, italijanski i španski jezik.[traži se izvor] Postala je poznata nakon objavljivanja knjige Srbi... Narod najstariji u kojoj je dovela u vezu srpski sa stranim i antičkim jezicima. Za pristalice „Srpske autohtonističke istorijske škole“ radi se o kapitalnom delu, dok ga zvanična istoriografija potpuno odbacuje kao nenaučno i pseudoistoriografsko delo. Doživela je moždani udar tokom turneje po srpskoj dijaspori u SAD, nakon čega se vratila u Pariz gde je nastavila sa istraživanjima, ali nije više mogla da govori. Udavala se dva puta, za Bratoljuba Klaića, hrvatskog lingvistu i člana Hrvatskog državnog ureda za jezik za vreme Drugog svetskog rata i Cvetka Pjanovića, četničkog oficira.

Uspon i pad Treceg Reicha William L.Shirer Knjige su ocuvane, minimalna iskrzanja na zastitnom omotu.komplet se sastoji od 4 knjige ali nedostaje knjiga br.1 tako da prodajem 3 knjige zajedno za navedenu cenu.svaka knjiga je zasebna celina. 1. NEDOSTAJE U KOMPLETU. 2. Put u rat, 485 strana 3. Prve pobjede i prekretnica, 462 strane 4. Početak kraja, pad Trećeg rajha, 318 strana Širerovo delo i dalje predstavlja referentno štivo i najbolji prikaz nastanka i sloma Trećeg rajha, zamišljenog da traje hiljadama, a okončanog nakon samo dvanaest godina, krcatih kataklizmičnim nizom dešavanja koja su bezmalo survala u ponor čitavu zapadnu civilizaciju. Širer je zapravo živeo i radio kao reporter u nacističkoj Nemačkoj tridesetih godina prošlog veka, imao je pristup tajnim nemačkim arhivima koje su Saveznici pronašli nedirnute (oko 485 tona dokumenata u vidu velikog broja dnevnika, telefonskih transkripta i ostalih spisa), a takođe je prisustvovao suđenjima u Nirnbergu. Zato njegov autoritativni pregled godina 1933–1945, kada su nacisti pod vođstvom svog Firera vladali Nemačkom, organizovali Holokaust, gurnuli svet u ludilo Drugog svetskog rata i zauvek izmenili tok moderne istorije i izgled Evrope, predstavlja monumentalnu studiju najstravičnijih trenutaka naše civilizacije. WWII, Treci Rajh, Adolf Hitler, Nacional socijalizam.....

U dobrom stanju, ukoričene sveske 6-10 od ukupno 10. SVESKA 6 Teorija kaznenog prava. Deo 2. Sv. 6 / napisao J. Đ. Avakumović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 1888 Beograd : Srpska-kralјevska državna štamparija, 1888 Fizički opis Str. 821-980 ; 23 cm Predmetne odrednice Kazneno pravo SVESKA 7 Teorija kaznenog prava. Deo 2, sv. 7 / napisao J. [Jovan] Đ. Avakumović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 1889 Beograd : Štampano u Srpsko-kralјevskoj državnoj štampariji, 1889 Fizički opis Str. 981-1140 ; 23 cm napisao J. [Jovan] Đ. Avakumović. - Beograd : Štampano u Srpsko-kralјevskoj državnoj štampariji, 1888: SVESKA 8 Teorija kaznenog prava. Deo 2, sv. 8 / napisao J. [Jovan] Đ. Avakumović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 1889 Beograd : Štampano u Srpsko-kralјevskoj državnoj štampariji, 1889 Fizički opis Str. 1141-1300 ; 23 cm Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Krivično pravo SVESKA 9 Teorija kaznenog prava. Deo 3, sv. 9 / napisao J. [Jovan] Đ. Avakumović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 1891 Beograd : Štampano u Srpsko-kralјevskoj državnoj štampariji, 1891 Fizički opis Str. 1301-1460 ; 23 cm Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Krivično pravo SVESKA 10 Autor - osoba Avakumović, Jovan, 1841-1928 = Avakumović, Jovan, 1841-1928 Naslov Teorija kaznenog prava. Deo 3, sv. 10 / napisao J. [Jovan] Đ. Avakumović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 1897 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Štampano u Srpsko-kralјevskoj državnoj štampariji, 1897 Fizički opis IV str., str. 1461-1609 ; 23 cm Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Krivično pravo Jovan Đ. Avakumović (Beograd, 1/13. januar 1841 — Rogaška Slatina, 3. avgust 1928) bio je srpski pravnik, političar i akademik. Avakumović je obavlјao funkciju predsednika vlade Srbije. Rođen kao potomak ugledne trgovačke porodice Babadudić. Roditelјi Đorđe Avakumović (ranije Jeremić) i Katarina rođ. Jovanović - kćerka Baba-Dudina, imali su troje dece: Jovana, Anku i Jelenu. Otac Đorđe Avakumović ugledni bakalin, imao je dućan sa carigradskom robom `Kod Košnice`, na uglu ulica Kneza Mihajla i Kralјa Petra. Sin Jovan završio je prava na liceju u Beogradu, a zatim studirao pravne i državne nauke (1862—1868) u Hajdelbergu - Nemačkoj, Parizu - Francuskoj i Švajcarskoj. Bio je član i vođa Liberalne stranke. Godine 1873. imenovan je prvim sekretarom Kasacionog suda, zatim je od 1875) prvo bio upravnik grada Beograda, a potom načelnik policijskog odelјenja Ministarstva unutrašnjih dela u liberalskoj vladi Stevče Mihailovića do 1880. godine. Te godine nakratko postaje ministar pravde u kabinetu Jovana Ristića, ali već oktobra iste godine vlada pada i zamenjuje je naprednjačka pod Milanom Piroćancem. U sledećem periodu (1881—1887. godina) je sudija Kasacionog suda. Nakratko je ministar pravde 1887. godine u koalicionoj liberalsko-radikalskoj vladi, ali ispada iz nje krajem godine kada radikali sami formiraju kabinet. Budući da je neprikosnoveni šef liberala Ristić namesnik u periodu 1889—1892. godine i da je zamrzao status u liberalnoj stranci, to je Avakumović postao operativni šef stranke i predvodnik opozicije. Liberali tada pokušavaju da vladajuće radikale tuku na radikalski način – jakom demagogijom. Kada namesništvo obara radikalsku vladu, Avakumović 9. avgusta 1892. godine postaje predsednik vlade i ministar inostranih dela. U vladi dominira mlađe krilo liberala. Sve akcije vlade usmerene su na parlamentarne izbore zakazane za 25. februar 1893. godine. Posle žestoke borbe, u kojoj je vlada koristila sumnjive metode, rezultat je nerešen, a političku krizu razrešava mladi Aleksandar Obrenović, koji preuzima kralјevske prerogative, otpušta Avakumovićevu vladu i mandat daje radikalima. Bilo je to 1. aprila 1893. godine. Radikalna većina u skupštini je organizovala političko suđenje Avakumoviću i nekim članovima njegove vlade, ali je ih je kralј amnestirao pre presude. Drugi put je Avakumović postao predsednik vlade odmah po ubistvu kralјa Aleksandra Obrenovića i kralјice Drage Mašin 29. maja 1903. godine. Pod ovom vladom je izvršen izbor Petra Karađorđevića za srpskog kralјa i vraćen na snagu ustav iz 1888. godine. Avakumović je bio jedan od najpoznatijih i najbolјih advokata u Beogradu, posebno iz oblasti krivičnog prava. Napisao je veći broj stručnih radova, a njegova najvažnija dela su Teorija kaznenog prava (1887—1891), kao i Nužna odbrana, Važnost krivičnog zakona, Francuska i engleska porota, Promena valute i protivpravni poslovi. Stanovao je u (jednoj od dve tada postojeće kuće) današnjoj Knez Mihajlovoj ulici, između Kalemegdana i hotela `Ruski car`. Ostavio je iza sebe neobjavlјene četvorotomne memoare.

HISTORIJA MARKSIZMA I-II- Predrag Vranicki Prof. dr Predrag Vranicki (Benkovac, 21. januar 1922-Zagreb, 31. januar 2002) bio je hrvatski i jugoslovenski filozof marksističke orijentacije - aktivni praxisovac 1960-ih. Na Filozofskom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu diplomirao je filozofiju 1947., a doktorirao je 1951. na Univerzitetu u Beogradu. Godine 1954. izabran je u zvanje docenta, a 1962. za redovitog profesora. Dekan Filozofskog fakulteta bio je od 1964./1965. do 1965./1966. Godine 1967. utemeljio je Institut za filozofiju. Sudjelovao je u pokretanju (1964.) i izdavanju časopisa Praxis, zabranjenog 1974. Okupljao je mislioce različitih orijentacija i objavljivao radove tzv. `zagrebačkog filozofskog kruga`. Nakon dva uzastopna rektorska mandata odlazi 1976. godine u mirovinu. Od 1979. bio jeredoviti član HAZU. Sveučilište u Zagrebu dodijelilo mu je počasno zvanje professor emeritus. Bavio se filozofijom marksizma. Životno djelo akademika Vranickog jest Historija marksizma, prevedeno je na više jezika. Centar za kulturnu djelatnost, Zagreb, 1987., tvrd povez, str. 329 + 463, u vrlo dobrom stanju. L.1.O.7.P.2