Kao na slikama Stripoteka je strip revija koja je izlazila na prostoru bivše Jugoslavije u periodu između 1969. i 1991. godine. Ponovo je pokrenuta 1999. godine, a nekadašnji slogan iz zaglavlja — Jugoslovenska strip revija, promenjen je u Revija svetskih stripova. Sa poslednjim brojem 1174 objavljenim 31.5.2019 do daljeg ne izlazi. Stripoteka Stripoteka 948.JPG Naslovna strana 948. broja Stripoteke Tip Strip Format A4 Vlasnik Forum Izdavač Marketprint, Novi Sad (1969-2016) Darkwood, Beograd (2016-) [od br. 1143] Redakcija Sibin Slavković Zlatko Milenković Branislav Kerac Glavni urednik Slavko Draginčić Osnivanje 1969. Jezik Srpski Ukidanje 1991—1999, 2019 Sedište Novi Sad, Đorđa Zličića 34 Veb-sajt www.stripoteka.co.rs Istorija Уреди Stripoteka je prvi put izašla 1969. godine pod imenom Stripoteka Panorama. Pokrenuta je kao specijalno mesečno izdanje nedeljne strip revije Panorama, nakon što se ova ugasila.[1] Za razliku od Panorame koja je donosila stripove u nastavcima Stripoteka je sadržavala kompletne epizode stripa.[2] Koncepcija stripa se vremenom menjala, kao i dinamika izlaženja. Uvedeno je objavljivanje više različitih stripova u jednom broju. Akcenat je uglavnom bio na francusko-belgijskom stripu, ali su objavljivani i radovi američkih, italijanskih, španskih, britanskih i nekolicine kineskih autora.[2] Najčešće objavljivani strip junaci Уреди Glavni članak: Stripoteka — Spisak objavljenih stripova Umpah-Pah (Uderco i Gošini) Talični Tom (Moris i Gošini) Krcko Karl Viking (Don Lorens) Olak Gladijator (Don Lorens) Čelična Kandža (Hezus Blasko) Spiru (Franken) Morg Riđobradi i Demon sa Kariba (Ibenon i Šarlije) Džoni Ringo (Vilijam Vans i Žak Akar, Arturo del Kastiljo) Modesti Blejz (Džim Holdavej) Džet-As-Logan Tangi i Laverdir (Uderco i Šarlije) Bluberi (Žiro i Šarlije) Tarzan (Ras Maning, Bern Hogart) Gaša Šeprtlja (Gaston) (Andre Franken) Lik Orijent (Edi Pape i Greg) Hauard Flin (Vilijam Vans) Asteriks (Uderco i Gošini) Crnobradi (M. Remakl) Ves Slejd (Džordž Strouks) Bob Moran (Vilijam Vans i Anri Vern) Tor Srebrni letač Konan Daleka planeta (Don Lorens) Zori Kid (Jakoviti) Koko Bil (Jakoviti) Iznogud (u početku objavljivan kao Harun Al Prašid) (Tabari i Gošini) Nova Novator (Greg) Merok (Don Lorens) Džef Hok (-Sidni Džordan) Nebeski soko (Džon Dikson) Crnooki duh (Sezar) Fantom (Li Fok i Saj Bari) Fil Korigan (Al Vilijamson i Arči Gudvin) Princ Valijant (Hal Foster, Džon Kalen Merfi) Rip Kirbi (Džon Prentis) Porodica Tarana (Džo Makmanus) Flaš Gordon (Den Bari) Cisko Kid (Hose Luis Salinas) Ben Bolt (Džon Kalen Merfi) Mandrak (Li Fok, Fred Frederiks, Fil Dejvis) Gidža (T. K. Rajan) Mornar Popaj (Tom Sims i B. Zaboli) Bruno Brazil (Vilijam Vans i Luj Alber) Torgal Ratnici sa Akbara Romeo Braun (Džim Holdavej) Jugoslovenska

Kao na slikama Stripoteka je strip revija koja je izlazila na prostoru bivše Jugoslavije u periodu između 1969. i 1991. godine. Ponovo je pokrenuta 1999. godine, a nekadašnji slogan iz zaglavlja — Jugoslovenska strip revija, promenjen je u Revija svetskih stripova. Sa poslednjim brojem 1174 objavljenim 31.5.2019 do daljeg ne izlazi. Hogar Najamnik Agent 212 Stripoteka Stripoteka 948.JPG Naslovna strana 948. broja Stripoteke Tip Strip Format A4 Vlasnik Forum Izdavač Marketprint, Novi Sad (1969-2016) Darkwood, Beograd (2016-) [od br. 1143] Redakcija Sibin Slavković Zlatko Milenković Branislav Kerac Glavni urednik Slavko Draginčić Osnivanje 1969. Jezik Srpski Ukidanje 1991—1999, 2019 Sedište Novi Sad, Đorđa Zličića 34 Veb-sajt www.stripoteka.co.rs Istorija Уреди Stripoteka je prvi put izašla 1969. godine pod imenom Stripoteka Panorama. Pokrenuta je kao specijalno mesečno izdanje nedeljne strip revije Panorama, nakon što se ova ugasila.[1] Za razliku od Panorame koja je donosila stripove u nastavcima Stripoteka je sadržavala kompletne epizode stripa.[2] Koncepcija stripa se vremenom menjala, kao i dinamika izlaženja. Uvedeno je objavljivanje više različitih stripova u jednom broju. Akcenat je uglavnom bio na francusko-belgijskom stripu, ali su objavljivani i radovi američkih, italijanskih, španskih, britanskih i nekolicine kineskih autora.[2] Najčešće objavljivani strip junaci Уреди Glavni članak: Stripoteka — Spisak objavljenih stripova Umpah-Pah (Uderco i Gošini) Talični Tom (Moris i Gošini) Krcko Karl Viking (Don Lorens) Olak Gladijator (Don Lorens) Čelična Kandža (Hezus Blasko) Spiru (Franken) Morg Riđobradi i Demon sa Kariba (Ibenon i Šarlije) Džoni Ringo (Vilijam Vans i Žak Akar, Arturo del Kastiljo) Modesti Blejz (Džim Holdavej) Džet-As-Logan Tangi i Laverdir (Uderco i Šarlije) Bluberi (Žiro i Šarlije) Tarzan (Ras Maning, Bern Hogart) Gaša Šeprtlja (Gaston) (Andre Franken) Lik Orijent (Edi Pape i Greg) Hauard Flin (Vilijam Vans) Asteriks (Uderco i Gošini) Crnobradi (M. Remakl) Ves Slejd (Džordž Strouks) Bob Moran (Vilijam Vans i Anri Vern) Tor Srebrni letač Konan Daleka planeta (Don Lorens) Zori Kid (Jakoviti) Koko Bil (Jakoviti) Iznogud (u početku objavljivan kao Harun Al Prašid) (Tabari i Gošini) Nova Novator (Greg) Merok (Don Lorens) Džef Hok (-Sidni Džordan) Nebeski soko (Džon Dikson) Crnooki duh (Sezar) Fantom (Li Fok i Saj Bari) Fil Korigan (Al Vilijamson i Arči Gudvin) Princ Valijant (Hal Foster, Džon Kalen Merfi) Rip Kirbi (Džon Prentis) Porodica Tarana (Džo Makmanus) Flaš Gordon (Den Bari) Cisko Kid (Hose Luis Salinas) Ben Bolt (Džon Kalen Merfi) Mandrak (Li Fok, Fred Frederiks, Fil Dejvis) Gidža (T. K. Rajan) Mornar Popaj (Tom Sims i B. Zaboli) Bruno Brazil (Vilijam Vans i Luj Alber) Torgal Ratnici sa Akbara Romeo Braun (Džim Holdavej) Akbar Jugoslovenska yugoslavian stripovi comic books

310 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rikna malo ostecena, sve ostalo uredno unutra u super stanju! Sa sabranim, rukom kolorisanim stripovima iz Plavog Vjesnika, i pričama Biser zla, Ukleti brod, Kišova zagonetka i Uglomi gospodar pećina. Andrija Maurović (Muo u Boki kotorskoj, 29. ožujka, 1901. – Zagreb, 2. rujna 1981.), bio je hrvatski slikar, ilustrator i crtač stripova, često zvan ocem hrvatskog stripa. Andrija Maurović rođen je 1901. godine mjestu Muo u Boki kotorskoj. Rodom Hrvat, od majke Bokeljke[1][2] i oca Slovenca (prezimena Maurowitch[2]).[3][4] Obitelj Maurović se nakon kratkog boravka u Krakovu seli u Dubrovnik[5] gdje Andrija pohađa gimnaziju. U školi se ne ističe akademskim uspjehom, ali ubrzo je opažena njegova nadarenost za crtanje. Gimnaziju je završio 1922. godine.[6] Po savjetu Iva Vojnovića, a s preporukom Ivana Meštrovića,[6] upisuje se 1923. godine na Likovnu akademiju u Zagrebu gdje je studirao do 1924. godine. Za život zarađivao je izradom ilustracija za plakate, časopise i knjige (osobito za nakladu St. Kugli). Onodobna pravila akademije branila su studentima takav rad pa Andrija ubrzo dolazi u sukob s upravom, a nešto kasnije, iako je bio među najboljim studentima crteža, napustio je studij i potpuno se posvetio ilustratorskom radu, najviše u novinama i časopisima Jutarnji list, Novosti, Koprive, Ženski svijet, Oko i Kulisa. Tiskare se jagme za njegovim radovima. Od siromaštva dospijeva do bogatuna. Ali što je zaradio to je potrošio. Samo u vrijeme svojih zlatnih godina (1936.-1938.) od zarađenoga mogao je svaki mjesec kupiti kuću. On je to radije podijelio s prijateljima, a posebice prijateljicama noći. Na dan bi radio dvije table, popušio dvije kutije cigareta, popilo bi se dvije litre vina, dvije litre rakije, dok su čitači stajali u repu očekujući nove nastavke dramatičnih i zapletenih radnji njegovih junaka.[7] S Franjom M. Fuisom 1938. godine pokrenuo je reviju Mickey strip.[8] Neumjeren u trošenju novca i vlastita života, doživio je psihički i fizički brodolom. Fizički uništen, liječen od alkohola i nikotina, bio je ubrzo i napušten. Okrenuo se proučavanju mudrih štiva, vegetarijanizmu, prirodnom životu, proglašavajući sve užitke smrtnom bolešću i sve ugode vražjim darovima koji truju duh i tijelo. Ostao je pomalo bez volje ili želje da čuje koju riječ o svojoj besmrtnosti, živcirale su ga fraze o trajanju njegova djela i životu poslije smrti. Istodobno željan ljudskih kontakata i riječi, birao je često i krive sugovornike, vjerovao svim riječima i svim obećanjima. Čak bi znao i odriješiti kesu za čovjeka koji se u njegovo ime, navodno, pobio ili koji je, pretjerano (ga) zagovarajući među samim urotnicima, neprijateljima, zaradio otpust s posla, te mu je plaćao operacije, liječenja psihičkih i fizičkih boli. Ili prodaja njegovih djela na rate, od koje bi prvu vidio, a potom više ni točne adrese, ni kupca, ni novca. Ali i nadalje je grlio ljude koje bi tek upoznao kao da su rasli s njim, a potom ih iznevjeren slao u neku stvar osamljeniji neko ikada.[7] Neko je vrijeme, nastupajući u Shakespeareovu Snu ljetnje noći, bio i glumac u Sarajevu, ali se (predvidljivo) posvadio s nekom ruskom redateljicom te napustio družinu. Glumio je i u češkom filmu koji se snimao u okolici Dubrovnika.[7] Umro je u Zagrebu 1981. godine. Pokopan je na zagrebačkome groblju Mirogoju.[9] Strip U stripovima, ma koliko imao vrsne scenariste ili uzore (Franjo M. Fuis, Krešimir Kovačić i drugi) ili ih radeći po literarnim uzorima provlači se njegova samovolja i njegovo uporno iscrtavanje crno-bijele slike svijeta Dobra i Zla. Nekim je likovima podario vlastite karakterne i fizionomijske crte (Stari Mačak — Andrija Maurović), razdijelio svijet na Svjetlo i Tminu, a svoje junake ostavio na čistini između Kulture i Prirode, izvornog i neškodljivoga divljašta na jednoj te pitomosti naravi na drugoj strani. I jedan njegov lik, Dan iz Sedme žrtve, zanimljiv je primjer toga temeljnog sukoba — lik kojemu Maurović daje za pravo da ubije sedmoricu ljudi zbog jedne kobile ili životinje koje su »mnogo bolje nego ljudi«. Sve ambivalencije i svoje naravi, mjeru Divljine i Kulture, Prirodnoga i Protuprirodnoga, nose i glavni likovi njegovih stripova (koje je, primjerice, D. Glavan pronašao u njegovu Radoslavu). Ali to je uglavnom svijet u kojemu žene u Maurovićevoj moralnoj hijerarhiji ne zauzimaju baš neka naročita mjesta, jer po njemu (poput Tarzanove družice), težeći Civilizaciji lakomisleno manipuliraju i »veslaju žedne preko vode«. Ali da sudeći o čovjeku koji je volio krajnosti ne ispadnemo amaterski psiholozi, recimo da je doista u svojem stripu znao naglasiti i sugerirati najveće dramatske naboje, iskazati onu gustoću atmosfere po kojem Divlji zapad djeluje nekako poznato i domaće. Kao da je riječ o pozornici karlovačke ili jastrebarske ravničarske sumaglice ili o vodenim parama Lonjskoga polja. Smjelo kadrirano, filmski glatko, znalačkom podjelom na krupne, srednje ili daleke planove (ili istoga motiva s raznih strana) znao je iskazati raspoloženja, a filmskom dramaturgijom i osjećajem za montažne konfiguracije svojih stripovnih naracija pojednostavnjenih dramskih zapletaja znao je ostvariti tečnost koju poznaje samo filmska traka. Uz to, znao je nepogrešivo naglasiti psihološki temelj svakoga dramskog sukoba znajući zaustaviti prizor, dati mu emocionalnu ili kontemplativnu mirnoću odvajajući se od afektivnih, nikada smirenih slika drugih autora koje govore o podvizima glavnih junaka i njihovih rješenja te najzamršenijih situacija. Maurović je prezirao taj ležerni senzacionalistički kretenizam nemogućih i sretnih ishoda. Koliko je volio izvorno promišljati scene, vidi se i po tome što je dvojici glavnih aktera u svojim vestern stripovima, konju Satanu i jahaču, pridružio i psa ili, bolje rečeno, poludivljeg vuka (Bart), sadržajno zasićujući i psihološki usložavajući scenu. Bilo kako bilo, visoke morfološke i rukopisne vrijednosti stripa, a posebice crno-bijelo crtanje karaktera njegovih junaka vizualno je i etički odgojilo generacije koji su se u školskoj klupi, »duhovno borili između stripa Stari Mačak i Lava Tolstoja« (Z. Zec).[7] Predratni stripovi Prvi mu je strip, Vjerenica mača, objavljen 1935. godine, a u sljedeće dvije godine pojavit će se velik broj Maurovićevih stripova, među kojima su: Podzemna carica Ljubavnica s Marsa Trojica u mraku Sedma žrtva Kugina jahta Gospodar zlatnih bregova Sablast zelenih močvara Ognjem i mačem Zlatarevo zlato Na oblikovanje i dramaturgiju nekih Maurovićevih stripova utjecali su i tada popularni westerni. Stvorio je galeriju likova koji će se, što je inače rijetko za Maurovića, ponavljati u nekoliko stripova: tajanstvenog pravednika Crnog Jahača, pjesnika lutalicu Polaganu Smrt i simpatičnog tvrdoglavog starca Starog Mačka. Ratno doba Strip Seoba Hrvata iz 1943. godine U doba NDH Maurović surađuje u Zabavniku braće Neugebauer i Marcela Čuklija, gdje se, između ostalog, posvećuje i nacionalnoj tematici pa su tako među njegovim djelima i: Seoba Hrvata Ahura mazda Grob u prašumi Braća Seljan Knez Radoslav Tomislav Zlatni otok (nastavio Walter Neugebauer nakon Maurovićevog odlaska u Partizane) 1945. nadalje Nakon rata, u Jugoslaviji strip biva kratkotrajno zabranjen kao `kapitalistička tvorevina koja kvari mladež`, ali već 1951. godine Maurović ponovno crta u omladinskim listovima Horizont i Horizontov zabavnik, pa se tako pojavljuju: Meksikanac Opsada Zadra Tri dječaka Jahači rumene kadulje Od 1955. godine surađuje u novopokrenutom Plavom Vjesniku gdje objavljuje Hajdučku pjesmu, a početkom šezdesetih i veći broj stripova u boji: Biser zla 1960./1961. Kišova zagonetka 1960. Djevojka sa Sijere Uglomi gospodar pećina Rankov odred i adaptaciju Šenoine Čuvaj se senjske ruke 1962./1963. Među Maurovićeve adaptacije književnih klasika spada i Grička vještica, scenaristička suradnja s Walterom Neugebauerom, objavljena u nastavcima u Večernjem listu krajem pedesetih. Posljednjih godina života Maurović napušta klasični strip i posvećuje se biblijsko-erotskim motivima. Pet godina nakon smrti, Veljko Krulčić je napravio kapitalnu monografiju Maurović sa osam njegovih remek-djela i opširnom uvodnom studijom. Monografiju je izdala Istarska naklada iz Pule. Utjecaj Njegovi su radovi ušli u sve svjetske publikacije i preglede. U Ljubljani je sedamdesetih utemeljena i nagrada Kluba devete umjetnosti koja je nosila njegovo ime (Andrija). Njegovo se ime našlo i u Svjetskoj enciklopediji stripa (World encyclopedia of comics, izd. Chelsea House Publishers, New York, 1976., str. 485.).[6][7] Spomen O Mauroviću su snimljeni dokumentarni filmovi Svaki je čovjek dobar čovjek u rđavom svijetu (1969., R. Grlić); Stari Mačak (1977.) i Povratak Starog Mačka (1979.) J. Remenara; Povodi i tragovi – čudesni svijet stripa (1985., M. Bukovčan) te Andrija Maurović ili jeza nekog drugog svijeta (1995., Ž. Ivanjek).[6] Za dostignuća u razvoju jugoslavenskoga stripa Klub devete umjetnosti dodjeljivao je od 1978. do 1988. godine Nagradu »Andrija«.[6] Uz obljetnicu rođenja 2001. godine u Republici Hrvatskoj izdana je poštanska marka s motivom Crnoga Jahača.[6] Od 29. ožujka do 29. travnja 2007. godine u galeriji Klovićevi dvori u Zagrebu bila je postavljena izložba radova Andrije Maurovića Poznato i nepoznato. Za prinos razvoju hrvatskoga stripa udruga Art 9 od 2009. godine dodjeljuje Nagradu »Andrija Maurović« za životno djelo.[6] Zanimljivosti Na 9. šahovskoj olimpijadi održanoj 1950. godine u Dubrovniku igralo se figurama koje je Maurović skicirao, a izradio drvotokar Vjekoslav Jakopović. Te su figure proglašene najboljima na svijetu zbog praktičnosti, tj. optimalnog odnosa veličine figura i veličine polja te pogodnoga prstohvata. Robert Fischer je oba svoja meča protiv Spaskog (1972., 1992.) igrao s njima. Danas se izrađuju i u plastičnoj inačici...

Strip album A4 formata,60 strana u boji, bez skrivenih mana i oštećenja,za očuvanost pogledajte slike u visokoj rezoluciji,na svako dodatno pitanje u vezi stripa rado ću vam odgovoriti ! Bube vam nikad nisu izgledale privlačnije... Biografija Tihomir Čelanović Tihomir Čelanović Tihomir Čelanović (rođen 1977. godine u Beogradu, a detinjstvo je proveo u Kotoru) diplomirao je na Fakultetu primenjenih umetnosti i dizajna u Beogradu. Ilustrovao je na desetine knjiga, slikovnica i udžbenika, crta stripove, bavi se animiranim filmom i muzikom –sa suprugom Martom Vlahović svira u akustičnom bendu Alhambra. Njegove stripove i ilustracije objavljivali su časopisi Politikin zabavnik, Striper, Lavirint, Bager, Zvono, Patagonija, Politika, Veliko dvorište, Maxim, Grafička zavera, Strip Pressing, Strip Vilajet, Vreme, Aargh! (Češka), Nonzi (Italija). Radio je za izdavačke kuće Klett, Pčelica, Draganić, Kreativni centar, Mah, Odiseja, Medicina Nucleare (Italija), Soleil Productions (Francuska), Septième choc (Francuska), 12Bis (Francuska) i druge. Imao je nekoliko samostalnih izložbi, kao i veliki broj grupnih – u Kotoru, Beogradu, Nišu, Novom Sadu, Parizu i Angulemu (Francuska). Nagrade i priznanja: prva nagrada na Međunarodnom konkursu za ilustraciju „La città del 2000“ za kratki strip Equinox, koju dodeljuje italijanska Accademia Pictor u Torinu; nagrada „Neven”, 2007, nevladine organizacije Prijatelji dece Srbije, za ilustracije knjige Radomira Putnikovića Basne (Kreativni centar, 2007); Gran pri beogradskog Salona stripa 2010, za kratki strip Boris Bagecki – A ti kao ne znaš. Neki od stripova koje je Čelanović crtao nisu objavljeni na srpskom jeziku. Najznačajniji pojedinačni stripovi i albumi su Kfatoliperazus (zbirka kratkih stripova, Medicina Nucleare, 2001); strip-album Eudora: svitanjem počinje zvuk (Mah; Medicina Nucleare, 2002); album Trum et l’oeuf de Tai (Soleil Productions, 2005), po scenariju Delfin Riu; strip-album Taxi (Septième choc, 2008), rađen po istoimenom filmu u produkciji Lika Besona; Vekovnici. 2, Pasji životi (System Comics, 2008), po scenariju Marka Stojanovića; Vekovnici. 0, Bajka i druge istine (System Comics, 2010), scenario Marko Stojanović; strip-album Le Diurne 1: Wölfel von Ulf (12Bis, 2011), po scenariju Erika Korbirana, kolorista Nikola Vitković. Za Odiseju je ilustrovao veliki broj knjiga, uglavnom romane: Majkl Lorens, Duh iz Piškilišta (2007); Džeklin Vilson, Ilustrovana mama (2008); Majkl Lorens, Ukleti klozet (2008); Majkl Lorens, Slindžac (2009); Džeklin Vilson, Tajne (2010); Majkl Lorens, Povampirena guska (2010); Robert Takarič, Šest i po najgorih muvanja od postanka sveta (2010), knjiga kratke proze; Ivona Bžezinova, Začarana učionica (2010); Majkl Lorens, Gologuzan (2010); Majkl Lorens, Vrag Miodrag (2011); Džeklin Vilson, Žurke u pidžamama (2011); Džeklin Vilson, Priča o Trejsi Biker (2012); Džeklin Vilson, Čik ako smeš: nova priča o jednoj jedinoj, neponovljivoj, nezaboravnoj Trejsi Biker (2012); Lorens, Zli mozak (2012); Ivona Bžezinova, Letovanje u praistoriji (2012); Majkl Lorens, Klempavi dvojnik (2013); Džeklin Vilson, Trejsi Biker u glavnoj ulozi (2013); Ivona Bžezinova, Vera, Nika i njihovih sedam baka (2014); Danijel Penak, Džukac Kucov (2014), Pipi Duga Čarapa na brodu (2019).

Robert Kramb IV - Gologuza - crno/beli strip. Meke korice. Redak primerak, 4. deo, iz kompleta od 4 Krambova stripa u izdanju Šund d.d. štampan 1993. u Beogradu u tiražu od 500 komada. Strip je dobro očuvan. Epizode su: 1. Kuranjonje 2. Jajarica među grabljivim demonkama 3. Snoid i 4. Gologuza. “Ostaću zabeležen u istoriji kao sjajan umetnik. To će biti moja osveta.” I (p)ostao je, želeli mi to ili ne. Mizantrop, osobenjak, andergraund stripotvorac, buntovnik – šeširom i stripovima – gospodin Robert Kramb! Ponosni i prkosni autsajder, čudak i genije, kreacija izopačenog sveta. Avangardni antiheroj koji nas još uvek vreba. Krambovo lice je njegovo naličje. Krambovo odrastanje obeleženo je patološkim porodičnim vezama, odbacivanjima, konstantnom borbom… Krambov otac, neumoljiv i rigidan, “oholi tiranin i sadistički siledžija”, nije imao sluha za istančane ukuse svojih sinova. Nametao im je disciplinu i pokornost, sputavajući njihov duh i kreativnost. Majka, okupirana sopstvenim problemima i izgledom, zavisna od tableta za mršavljenje i amfetamina, tipčan je primer nezadovoljne, psihotične žene. Porodica Krambovih – finalni proizvod američkog društva kojoj se Kramb kasnije neumorno rugao. Proglašeni autsajderima i od strane vršnjaka, Čarls, Robert i Makson osnivaju interni strip klub – “Izdavačka kuća životinjskog grada” u kome pronalaze utočište i utehu. Klub ih je kao magičan prostor-vreme brzo uvlačio u sebe. Čarls, najstariji i najtalentovaniji od trojice braće, pod čijim “tutorstvom” se neumorno crtalo i stvaralo, vodio je glavnu reč. Igra vremenom prerasta u neizlečivu opsesiju, stvarajući oko njih imaginaran svet stripa, skoro potpuno izopšten od realnog. Brutalnost i bezosećajnost američkog društva, odsustvo roditeljske ljubavi i pažnje osujetili su krhki, dečački duh oblikujući ga u introvertnog, smelog i osvetnički nastrojenog Roberta Kramba. Njegov bunt su njegovi stripovi a njegova osveta njegovi “junaci”. Kreativna crtačka mašinerija, pokrenuta haotičnim Krambovim emocijama, osmišljava i prvog strip “junaka”, po kom kasnije postaje prepoznatljiv. Porodični mačak Fred poslužio je kao model, a strip prvi put potpusuju Čarls, Robert i Makson. Kasnije mu Robert daje antropomorfan oblik i reimenuje ga u “Mačka Frica“ (1959-1970). Mačak Fric je hedonista, egoista, amoralan i samoživ. Iako je Kramb tvrdio da njegov i život Mačka Frica nemaju ničeg zajedničkog, ne stiče se takav utisak. Kao lik u stripu prolazio je kroz najrazličitije faze, prateći dinamiku Krambovog života. U ulogama rasiste, pripadnika hipi komune, zvezde pop muzike, silovatelja, oslikavao je stvarne događaje iz Krambovog života kao i projekcije njegovih fantazija i stanja svesti. Mačka Frica se Robert Kramb odriče u trenutku kada su poželeli da ga popularizuju kroz filmsku industriju. Nesuglasice i Krambovo negodovanje ipak nisu sprečili Ralfa Bakšija da snimi animirani film o Mačku Fricu. Dozvolu dobija od Dane, Krambove prve žene koja iz ljubomore i frustriranosti zbog Krambovog promiskuitetnog života, želi da mu se na taj način osveti. Deprimiran, Kramb odlučuje da „ubije“ Mačka Frica i zauvek upokoji strip „junaka“. Paralelno sa životom Mačka Frica odvija se i Krambov buran život. “Počeo sam da uzimam LSD u Klivlendu, juna 1965 godine. To me je potpuno preokrenulo. LSD me je naterao da prestanem stripove da doživljavam preozbiljno i razotkrio mi potpuno drugačiju stranu mene“. LSD je materijalizovao nesvestan deo Krambovog uma, produbivši gađenje prema modernom i progresivno raspadajućem američkom društvu, kao i mizoginiju. Njegova nesposobnost adaptacije i konstantno odbijanje od strane žena rezultirali su otvorenom mržnjom prema ženama i društvu uopšte. Popularnost koju mu je Mačak Fric doneo (a koje se uporno odricao) poslužila mu je da otvoreno manipuliše ženama. Kasnije je priznao da nikada nije voleo, niti bio zaljubljen. Jedina njegova ljubav je njegova ćerka Sofi. Dokaz njegove mržnje prema ženama (iako je tvrdio da jednako mrzi i sebe) su njegovi crteži i stripovi. Nije lako proniknuti u Krambove stripove, fantazije i život iako se u stripovima nudio ogoljen. Pitanje je koliko je njemu samom bilo važno bavljenje introspekcijom u cilju dešifrovanja onoga što crta. Ostaje svakome na volju da želi i UME da ga dešifruje, da ga „pročita“, čitajući njegove stripove. On želi i ume jedino da crta. Mnogo toga je moguće dokučiti iz njegovih stripova. Recimo, da mizoginiju rađa strah. To je ono što Robert Kramb najbolje zna – da se mržnjom bori protiv straha. Strah su žene, strah je on sam. Govorio je kako „žene vole jedino moćne muškarce i kako su neosetljive na osetljive muškarce“. Vrlo često crta žene-ptice, žene sa velikim stopalima, ogromne, sisate i guzate, superiorne i sebe malog, pogurenog, mršavog, velikog nosa, što on zaista jeste. Nikada, kroz strip, nije slao kvazi superiornu sliku o sebi. Dozvolio nam je da pratimo njegova najrazličitija duhovna stanja, seksualne fantazije, njega. Žene ga i u stripovima i u životu nose “na krkače”, sedi im u krilu, zove ih mamice… Edipovac? Fiksacija? Na pitanje zašto crta ono što crta, odgovorio je: „Ne znam, pitajte Sigmunda Frojda“. Jedno je sigurno, njegova majka je zaista bila krupna žena i činila se znatno krupnijom iz Bobijeve dečačke perspektive . Dakle, s jedne strane žene su u njegovim stripovima ekvivalent moći, destrukcije i razaranja, pre svega u onom seksualnom smislu kao u slučaju “Demonke” i “Leonore Goldberg i njenih devojaka komandosa”. Ili u srtipu “Belca” koji sreće “Gologuzu”, divlju, razuzdanu ženu iz šume, koja u sebi nosi arhetipski, nesputan seksualni nagon. Belac sa njom zauvek pronalazi sebe. Sa druge strane, crtao je i strip antiherojine bez glave, sa glavom u dupetu, naivne i priglupe koje muškarci (uključujući njega) iskorišćavaju i njima manipulišu. Oholu manipulativnu crtu pronalazimo u likovima “Snoida” i “Gospodina Prirodnog”, koji su suštinski dva potpuno različita „junaka“. Jedan uz pomoć svojih psovki, primitivizma i perverzija, drugi svojom mudrošću, inteligencijom i srkazmom bez većih problema dobiju ono što žele. Mnogi Snoida doživljavaju kao Id, čist iskonski nagon. Možda bi u tom slučaju G-din Prirodni bio Ego. U svakom slučaju, u jednoj epizodi stripa o Snoidu on sreće g-dina Prirodnog kome se uz drhtanje i zebnju žali da je bio “loš, mnogo loš”. G-din prirodni ga teši, govoreći mu kako je vreme za “nove moralne obnove” i kako je “pustinja pravo mesto za novi početak”. Misija Gospodina Prirodnog je osvešćivanje čovečanstva, ukazujući na pogubni uticaj tehnokratske ere, smatrajući da smo prestali da koegzistiramo sa prirodom. Ovi likovi predstavljaju materijalizovani prikaz čovekove unutrašnje borbe- sputanog i nesputanog, karakera i nagona, težnje i ograničenja. Nastali su u vreme kada je koristio LSD koji je za Kramba u početku bio inspirativan. Kramb nije samo crtao svoje fantazije, on ih je dobrim delom i živeo. Neukrotiv, promiskuitetan, fetišoidan ima sve, samo ne normalan seks. To potvrđuje i Alin, njegova druga žena, otvoreno iznoseći u dokumentarcu Terija Zvigofa po koji detalj iz njihovog seksualnog života. Za njega, orgazam nije vrh amplitude seksa, postignut spajanjem dva tela. Ili retko. On najčešće orgazam doživljava sedeći na njenim stopalima. Kramb za Alin tvrdi da ga je “stabilizovala”. Alin verovatno nije prodrla do same esencije Krambove duše, gde je zakopao najfinije emocije ali je najbolje od svih razumela sve njegove potrebe i time zadržala pored sebe. Njoj veruje. „Keep on Truckin’“ je, uz Mačka Frica, bio dokaz da umetnost u Americi vrlo često ne ostaje isključivo u službi umetnosti. Težnja za popularizacijom svega što bi bilo interesantno “prodati” kako bi se nahranila neutaživa glad za novcem, potpuno je porazila Kramba. Keep on Truckin’ je kratak strip, publikovan u prvom izdanju ZAP COMIX-a. Kramb osmišljava vizuelni rif za pesmu Blind Boy Fuller-a, “Trucking my blues away”, ironično aludirajući na kolektivni optimizam hipi pokreta. U stripu sigurno i razmetljivo koračaju ljudi koji potiču iz različitih društvenih slojeva. Pokušaji prisvajanja i iskorišćavanja stripa u reklamne svrhe najrazličitijih proizvoda, potpuno obesmišljavaju Krambovu ideju. Priča o ovom stripu ide toliko daleko da sam strip biva proglašen za nacionalno dobro od strane suda, uz obrazloženje da Kramb nije bio potpisan u stripu, pa mu zbog toga ne pripadaju autorska prava! Tek nekoliko godina kasnije, nakon iscrpljujuće borbe, Viši sud presuđuje u Krambovu korist. Čitav događaj je toliko uzdrmao Kramba izazvaši u njemu osećaj zgroženosti slavom. Onda i ne čudi njegova izjava da voli osećaj odvojenosti od čovečanstva. Možda je zbog toga sebe u jednom od crteža predstavio kao “raspetog” Kramba, ukazujući na to da svako od nas mora da bude mesija. On to još uvek jeste. Robert Kramb nema svog klona, jer samo on ume da bude potpuno otvoren u svopstvenoj zatvorenosti! On je svoj, različit i među najrazličitijima. Njegovi stripovi su ili “satirična genijalnost” ili “pornografsko đubre”. U Robertu Krambu, sasvim izvesno, ima više ljubavi i brige za čovečanstvo nego u većini dušebrižnika, sa čijim se pseudo humanim delima susrećemo svakodnevno.