Veselin Đuretić Upotreba Rusije i zapadaObmane saveznika zarad velikohrvatske politikeTvrdi povez sa zaštitnim omotomBeograd 1997Veselin Đuretić (Mojanovići, kod Podgorice, 17. maj 1933 — Beograd, 18. februar 2020) bio je srpski istoričar, naučni savetnik Balkanološkog instituta SANU i član Senata Republike Srpske.BiografijaĐuretić je bio naučni savetnik Balkanološkog instituta SANU i autor značajnih radova na temu NOB-a. Širu pažnju na svoj rad skrenuo je 1985. svojim dvotomnim delom Saveznici i jugoslovenska ratna drama. U ovom delu Đuretić, između ostalog, navodi da je jugoslovenska vojska u otadžbini drugi antifašistički pokret.[1] Knjiga je primljena negativno među režimskim istoričarima, a Đuretić je isključen iz SKJ „zbog nacionalne netrpeljivosti i šovinizma“.[2]Tokom 1990-ih godina Đuretić je bio jaki pristalica srpske nacionalističke ideologije, blizak Srpskoj radikalnoj stranci. Đuretić je 1993. izabran za počasnog senatora Republike Srpske, a krajem decenije angažovao se u radu Odbora za istinu o Radovanu Karadžiću.Aktivno se zalagao za očuvanje državnog zajedništva Srbije i Crne Gore u okviru nekadašnje Savezne Republike Jugoslavije (1992-2003), a potom i u okviru Državne zajednice Srbije i Crne Gore (2003-2006). Početkom 2001. godine, uključio se u rad Odbora za odbranu jednakih prava državljana Crne Gore a početkom 2005. godine postao je jedan od čelnih ljudi Pokreta za evropsku državnu zajednicu Srbije i Crne Gore.Upravni odbor Udruženja književnika Srbije ga je 30. marta 2012. predložio za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti.[7/6

Odlično stanje Podnaslov: Časopis za estetiku književnosti Izdavač: Rad, Beograd Godina izdanja: 1989. Povez: Broširan Broj strana: 216 z sadržaja: Treba li spaliti De Sada Markiz De Sad - Beleške za Novu Justinu Filip Solers - Sad Pjer Klasovski - Skica Sadovog Sistema Jovica Aćin - Sad Automat Mišel Kami - Razvratnikov Mistični Ćorsokak Ivan Čolović - Čitanje Sada u Duhu Rajhove Seksualne ekonomije Arijana Nikić, Pjer Buržad... Sažeta Hronologija života i dela Markza De Sada Miodrag Petrović - Poezija Branislava Petrovića Vladan Panković - Kvant Vatra i ništa Boško Tomašević - Koncept traga i pevanja Ivan Dimić - Otvor Šestara Vladimir Ristić - kafka - Zveket Kafkinog Oružja Donasjen Alfons Fransoa (franc. Donatien Alphonse François), poznatiji kao markiz de Sad (franc. marquis de Sade; 2. jun 1740 — 2. decembar 1814) bio je francuski aristokrata i književnik. U svoje vreme je bio poznat po seksualnim skandalima, a kasnije po opisima specifičnih seksualnih fantazija kao i mračnim stranama ljudske ličnosti. Markiz de Sad je poreklom iz vrlo stare provansalske plemićke porodice. Među njegovim precima je i Laura koju je opevao Petrarka u Kanconijeru.[1] Pohađao je pariski licej `Luj Veliki” u periodu od 1750. do 1754. godine, a zatim konjičku školu. Učestvuje u Sedmogodišnjem ratu, a nakon rata izlazi iz vojske sa činom konjičkog kapetana (1763). Sklapa brak sa bogataškom ćerkom, kako bi popravio porodične finansije. Prepušta se raskalašnom životu dokonog plemića, angažuje glumice i prostitutke da učestvuju u njegovim zabavama, zbog čega je povremeno bivao i zatvaran od strane vlasti. Godine 1772, beži u Italiju sa svojom svastikom, koja mu je bila i ljubavnica. Portret markiza de Sada (1761) Na insistiranje svoje tašte zatvoren je u vensenskom zatvoru 1777, zatim u Bastilji i Šarantonu, gde je ostao do 1790. Za vreme revolucije aktivno učestvuje u njenoj sekciji „de Pik“, ali je 1793. ponovo bačen u tamnicu pod optužbom da je „umerenjak“. Oslobođen je u okviru opšte amnestije, ali je 1801, nakon objavljivanja Žilijete, ponovo zatvoren. Do smrti boravi u zatvorima (Sent-Pelaži, Bisetr, Šaranton). Filozofsku težinu njegova dela dobijaju tek nakon tridesetih godina 20. veka. Zanimljivosti[uredi | uredi izvor] Među precima markiza de Sada je i muž Petrarkine ljubavi, Laure. Od njegovog imena potiču pojmovi `sadizam` i `sadomazohizam`. Knjige o markizu de Sadu[uredi | uredi izvor] Ivan Bloh: Markiz de Sad i njegovo vrijeme. Prilog kulturnoj i običajnoj istoriji 18. vijeka. Sa posebnim osvrtom na učenje Psihopatije Seksualis 1900 (pod pseudonimom Ojgen Diren) 1899) (jezik: engleski) Moris Blanšo (Maurice Blanchot): Sade et Restif de La Bretonne Éd. Complexe, Bruxelles 1986 (Reihe: Le Regard littéraire, 5) Lautréamont et Sade Les Editions de Minuit, Paris 1949; 1963 Енгл.: Lautréamont and Sade Stanford University Press. 2004. ISBN 978-0-8047-4233-7. Sade Превод. Јоханес Хибнер (Johannes Hübner), Henssel, Берлин 1963 &. 1986. ISBN 978-3-87329-117-1. Žilber Leli (Gilbert Lély): The Marquis de Sade. A biography 1961 Džefri Gorer (Geoffrey Gorer): The life and ideas of the Marquis de Sade. 1963

PUT KA VRHU-WAY TO THE TOP „Пут ка врху“ прати ваше стваралаштво, усмерава енергију, анализира, оцењује и вреднује остварене резултате у привреди и друштву као целини. У циљу промоције и афирмације друштвеног и предузетничког стваралаштва установљено је признање- повеља, златник и статуета „Капетана Мише Анастасијевић„ ауторско дело академског вајара Љубише Манчића. Предлоге за признање шаљу привредне коморе, локалне самоуправе, удружења новинара, невладине организације, истакнути појединци… Жири цени пословност, тржишну позицију, кооперативност, конкурентност и одрживи развој, друштвену улогу и одговорност, креативност, хуманост, моралне и етичке вредности, успех... “Пут кa врху” сe рeaлизуje у сaрaдњи сa Универзитетом у Новом Саду, привредним коморама Србије и Јавним сервисом РТВ Војводине. Novi Sad 2010 god, 780 str, fotogr. u boji, 29 cm, tvrd povez, u odličnom stanju. L.1.O.7.P.2

Izdavač: A-Š Delo, Beograd Biblioteka Likovne monografije Uvodna studija: Srba Ignjatović Povez: tvrd Broj strana: XV + 120 Bogato ilustrovano. Format: 24 x 35 cm Potpisana, cepnut deo najavnog lista, inicijali na bočnoj strani knjižnog bloka, sve ostalo veoma dobro. Likovni sadržaj: 1. Sveti ratnici 2. Pejzaž i mrtva priroda 3. Portret i akt 4. Skice i studije Dragan Savić, čuveni reporter `Borbe`, ali pre i više od svega sjajan slikar, strasni, veliki karikaturista i ilustrator. Idejni je tvorac uglednog konkursa novinske karikature `Pjer`, jedan od začetnika stripa u Beogradu i pokretača listova `Ošišani jež` i `Mika miš`, karikaturista čije su radove prenosili `Njujork tajms` i mnogi drugi svetski listovi, autor beogradskog simbola - vrapca od milošte prozvanog Dživdžan, kojeg je pre nekoliko godina branio i na sudu u sporu sa `novokomponovanim` vrapcem... - po svemu tome ostaće upamćen taj `čovek od trostrukog pera`. (K-115)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Redje u ponudi! Osnovne drustvene promjene u Jugoslavijii svijetu 1945 - 1973 Dr. Dusan Bilandzic Dr. Radovan Vukadinovic Dušan Bilandžić (Maljkovo kod Sinja, 20. srpnja 1924.[1] - Zagreb, 4. ožujka 2015.[2]), hrvatski povjesničar, akademik i političar. Niže razrede franjevačke gimnazije završio u Sinju, a više razrede u gimnaziji u Osijeku. Još prije rata stupio je u SKOJ (komunističku omladinu), a od 1942. godine sudjeluje u ratu kao borac i politički komesar u slavonskim partizanskim postrojbama. Također, te je godine stupio u Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ). 1955. g. je završio Pravni fakultet u Beogradu, a od 1945. g. do 1960. g. djelovao je kao predavač povijesti na Vojnoj akademiji u Beogradu. Nakon izlaska iz JNA, Bilandžić počinje novinarsku karijeru, no ubrzo je dobio posao u sindikatima, pa 1965. godine biva izabran u Predsjedništvo sindikata Jugoslavije kao predstavnik Hrvatske. Istodobno sa sindikalno-samoupravljačkim eksperimentima i praksom, Bilandžić se dalje školuje, te 1965. g. stječe doktorat znanosti na Zagrebačkom sveučilištu iz područja ekonomije. Godine 1967., nakon Tuđmanovog političkoga kraha, postaje direktorom `Instituta za historiju radničkoga pokreta` u Zagrebu. U sljedećim godinama obnašao je više političkih funkcija, a bio je i jednim od ključnih ljudi koji su sudjelovali u izradbi posljednjeg jugoslavenskoga ustava iz 1974. godine. Na Fakultetu političkih nauka postaje predavač i dekan koncem 1970-ih i početkom 1980-ih godina. Za člana suradnika JAZU/HAZU izabran je 1980. godine, a za redovitoga člana 1991. g. Stručni rad Dušan Bilandžić je možda najbolji hrvatski znalac i sintetski povjesnik razdoblja poslijeratne Hrvatske i komunističke Jugoslavije. Već od početka osamdesetih našao se na udaru unitarističko-centralističkih snaga zbog svoga protivljenja politici unitarnoga jugoslavenstva koja se zahuktala poslije Titove smrti. Budući da je javno osporavao validnost kategorije Jugoslaven` kao nacionalne odrednice u popisu stanovništva 1981. g., Bilandžić je sredinom 80ih doslovno razapet od beogradskih medija kao skriveni separatist i `ustaša`, u najmanju ruku neobična kvalifikacija za jednoga komunističkoga sindikalca. Kako se približavalo doba raspada SFRJ, Bilandžić se neuspješno reaktivirao na listi SDP-a, i brzo propao na prvim višestranačkim izborima. No, stare su veze i prijateljstva proradili, pa ga je Tuđman angažirao kao predstavnika u Beogradu u razdoblju poslije 1991. godine. U zadnjih preko 40 godina Bilandžić je zadržao čudan odnos simultanoga prijateljstva i netrpeljivosti s Tuđmanom, često radikaliziran Tuđmanovim eksplozivnim temperamentom i nezgrapnim eskapadama. Već je ušla u legendu situacija kada je poslije `Oluje` Tuđman, razbješnjen Bilandžićevim feljtonističkim zapisima i indiskrecijama po novinama, u jednom TV intervjuu proglasio Bilandžića za `čudovište`. Očito je da se radilo o lapsusu iziritiranoga Tuđmana, no smiješnost te scene je ostala jednim od označitelja Bilandžićeve političke karijere. Uskoro poslije javnoga ostracizma, Tuđman je opet zaposlio Bilandžića, kojega je nazvao `čudovištem`, na povijesno političkim zadatcima kao da se ništa nije dogodilo. Dušan Bilandžić je čest gost novinskih kolumni u kojima se baš nije iskazao političkom pronicavošću i dalekovidnošću. Iako eminentan povjesničar, unatoč prebogatom osobnom iskustvu, manjka mu političke vidovitosti i realizma. Glavna područje Bilandžićeva povjesničarskoga interesa ostaje komunistička Jugoslavija i položaj Hrvatske i Hrvata u njoj. Osim brojnih članaka u stručnim časopisima, te niza lakših feljtona u novinama, autorova glavna djela ostaju `Historija SFRJ`, 1978. g. i `Hrvatska moderna povijest`, 1999. g. Dok je prvo djelo, unatoč mnoštvu vrijednih dijelova, ipak zastarjelo zbog neslobode u ozračju u kojem je pisano i objavljeno (SFRJ), Bilandžić je u Hrvatskoj modernoj povijesti inkorporirao obilje materijala iz prijašnjega djela, no u drugačijoj vizuri i slobodnom diskursu. Javne dužnosti i priznanja Bio je član Upravnog odbora Hrvatske matice iseljenika,[3] član Komisije Predsjedništva SR Hrvatske za pomilovanja[4] i član Predsjedništva SR Hrvatske.[5] Odlikovan je Redom Danice hrvatske s likom Ruđera Boškovića za osobite zasluge u znanosti,[6] dobitnik je i godišnje Državne nagrade za znanost, koju je primio za istaknuto znanstveno djelo »Hrvatska moderna povijest« (Zagreb, 1999),[7] bio je i članom Državnoga povjerenstva za povijesne i ratne žrtve.[8] 2009. odlikovan je Redom hrvatskog pletera za osobit doprinos razvitku i ugledu Republike Hrvatske i dobrobiti njezinih građana.[9] Nepotpun popis djela `Historija Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije` 1 1978., 2 1979., 3 1985. `Teorija i praksa delegatskog sistema` 1979. `Jugoslavija poslije Tita` 1985. `Hrvatska između rata i samostalnosti` 1991. `Hrvatska moderna povijest` 1999. `Rat u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini` 1999. `Propast Jugoslavije i stvaranje moderne Hrvatske` 2001. `Povijest izbliza` 2006.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor:: Džefri Berman Žanrovi:: Psihologija, Publicistika Izdavač:: Psihopolis Godina izdanja:: 2020. Broj strana: 440 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 20 cm Umetnost pisanja terapijskih priča Jedinstvena i sveobuhvatna studija o Jalomovom psihoterapijskom i književnom radu, o razvoju i dometima dva Jalomova identiteta i dve njegove karijere: kao egzistencijalnog psihoterapeuta i kao kreativnog pripovedača. Jer, niko nije bolje pisao o umetnosti psihoterapije i psihoterapiji kao umetnosti, i niko nije tako spretno spojio ove dve karijere kao Irvin Jalom. – Ja pripadam onim čitaocima dela Irvina Jaloma kojima odmah nakon prve stranice postane savršeno jasno da će pročitati i sve ostale i poslušati svaku njegovu reč. Odmah sam počeo da mu verujem i to me ne napušta već mnogo godina. Razumeo sam ga kao da je pisao specijalno za mene (što vam zvuči jasno, mada pomalo nespretno i uobraženo) – napisao je u predgovoru Džefri Berman, profesor engleske književnosti i autor ove knjige, precizno opisavši kako se oseća kad čita Jaloma, ali i objašnjava svoje razloge za pisanje ove knjige. Knjiga hronološkim redom donosi detaljne prikaze Jalomovih udžbenika, romana i psihoterapijskih priča – od udžbenika Teorija i praksa grupne psihoterapije, preko Egzistencijalne psihoterapije, Grupne psihoterapije bolničkih pacijenata, zatim knjiga Svakim danom sve bliže, Krvnik ljubavi, Kad je Niče plakao, Ležanje na kauču, Smisao života, Čari psihoterapije, Lečenje Šopenhauerom, Gledanje u sunce, Problem Spinoza, Jedan dan pa sve do dokumentarnog filma Lečenje Jalomom iz 2014. godine i njegove memoarske knjige O sebi iz 2017. godine, kojom se oprašta od čitalaca nakon spisateljske karijere duge pola veka. Hronološki pristup omogućio je Bermanu da prati kako, kada, gde i zašto Jalom menja mišljenje o određenim stvarima, da otkrije zašto je Jalom najuticajniji zagovornik terapeutovog samootkrivanja pred pacijentima i klijentima i zašto njegova dela cene i profesionalci, koji se bave mentalnim zdravljem, ali i obični čitaoci... Irvin David Jalom (engl. Irvin David Yalom; Vašington, SAD, 13. jun 1931) je američki egzistencijalni psihijatar, počasni profesor psihijatrije na Univerzitetu Stanford, i književnik, domaćoj javnosti najprepoznatljiviji kao autor romana Kad je Niče plakao Jalom je rođen u Vašingtonu.[1] Petnaestak godina pre njegovog rođenja njegovi roditelji, Jevreji, emigrirali su iz Rusije i potom u Vašingtonu otvorili bakalnicu u siromašnom crnačkom predgrađu. Jalom je proveo veći deo svog detinjstva čitajući knjige u porodičnoj kući iznad bakalnice i u lokalnoj biblioteci. Nakon što je završio srednju školu studirao je na Džordž Vašington univerzitetu, a zatim na Bostonskoj univerzitetskoj medicinskoj školi. Karijera Nakon što je diplomirao na Džordž Vašington univerzitetu 1952, kao lekar sa Bostonske univerzitetske medicinske škole koju je završio 1956. stažirao je u Maunt Sinaj bolnici u Njujorku, i završio specijalizaciju na Fips klinici Džon Hopkins univerziteta u Baltimoru 1960. Nakon dve godine vojne službe u Tripler Dženeral bolnici u Honoluluu Jalom je započeo akademsku karijeru na Stanford Univerzitetu. Zaposlio se na fakultetu 1963. i napredovao u toku sledećih nekoliko godina da bi dobio katedru 1968. Ubrzo nakon toga dao je svoj najznačajniji doprinos predajući o grupnoj psihoterapiji i razvijajući svoj model egzistencijalne terapije. U osnovi njegovih dela o egzistencijalnoj psihologiji je ono što on naziva četiri datosti ljudskog stanja: samoća, besmisao, smrt i slobodna volja. Jalom diskutuje o načinima na koje čovek može da odgovori na ove probleme, bilo na funkcionalan, ili na nefunkcionalan način. Osim njegovih stručnih dela, Jalom je napisao i mnogo romana, i eksperimentisao sa raznim tehnikama pisanja. U knjizi Svakim danom sve bliže Jalom je pozvao pacijenta da bude koautor i piše o doživljaju terapije. Knjiga ima dva različita glasa koja posmatraju isto iskustvo u naizmeničnim delovima. Jalomova dela su korišćena kao udžbenici na fakultetima, i standardno štivo za studente psihologije. Njegov novi i jedinstveni pogled na odnos pacijenta i klijenta je uvrštavan u rasporede programa psihologije na školama kao što je Džon Džej koledž krivičnog prava u Njujorku. Jalom je nastavio da održava honorarnu privatnu praksu, i snimio je brojne dokumentarne filmove o tehnikama terapije. Takođe je predstavljen u dokumentarnom filmu Bekstvo od smrti (Flight from Death), koji istražuje odnos nasilja i straha od smrti, vezanom za podsvesne uticaje. Irvin D. Jalom institut za psihoterapiju, koji vodi zajedno sa profesorom Rutelen Džoselson, unapređuje Jalomov pristup psihoterapiji. Njegova jedinstvena kombinacija integrisanja više filozofije u psihoterapiju može se smatrati filozofijom. U braku je sa književnicom i istoričarkom Marilin Jalom. Dela Romani i priče 1974 Svakim danom sve bliže (Every Day Gets a Little Closer) 1989 Krvnik ljubavi i ostale psihoterapeutske novele (Love´s Executioner and Other Tales of Psychotherapy). 1999 Moma i smisao života (Momma and the Meaning of Life) 1992 Kad je Niče plakao[2] 1996 Ležanje na kauču (Lying on the Couch) 1996 Čitalac Jalom (Yalom Reader) 2005 Lečenje Šopenhauerom (The Schopenhauer Cure)[3][4] 2005 Zvaću policiju (I´m calling the police! A Tale of Regression and Recovery)[5] 2012 Problem Spinoza (The Spinoza Problem)[6] 2015 Jedan dan i druge priče o psihoterapiji (Creatures of a Day - And Other Tales of Psychotherapy) Stručna literatura 1970 Teorija i praksa grupne psihoterapije (The Theory and Practice of Group Psychotherapy) 1980 Egzistencijalna psihoterapija (Existential Psychotherapy) 1983 Bolnička grupna psihoterapija (Inpatient Group Psychotherapy) 2001 Čari psihoterapije (The Gift of Therapy: An Open Letter to a New Generation of Therapists and Their Patients)[7] 2008 Zurenje u sunce: prevazilaženje užasa od smrti (Staring at the Sun: Overcoming the Terror of Death)[8][9] Filmografija 2003 Bekstvo od smrti (Flight from Death) 2007 Kad je Niče plakao (When Nietzsche Wept) 2014 Lečenje Jalomom (Yalom`s cure)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Naslov: MODERN BELGRADE ARCHITECTURE MODERNA ARHITEKTURA BEOGRADA tekst na engleskom jeziku Autor: Mihajlo Mitrović Izdavač: Jugoslavija Belgrade Godina izdanja: 1975 Broj strana: 136 Povez: Meki Opis i stanje: Ilustrovana Mihajlo Mitrović (Čačak, 1. septembar 1922 — Beograd, 20. decembar 2018) bio je srpski arhitekta i univerzitetski profesor.[1] Biografija Odmaralište na Tari Diplomirao je 1948. na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu. Bio je stipendista Ujedinjenih nacija u Francuskoj i Danskoj 1950. U Urbanističkom zavodu Srbije, kao glavni projektant,[2] uradio je generalne urbanističke planove za Zaječar, Trstenik, Pirot, Niš, Banju Koviljaču, Lazarevac, Vrnjačku Banju.[3] Bio je direktor „Projektbiroa“ (1961-81). Godine 1980. izabran za redovnog profesora na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu. Projektovao je i jednu zgradu u Parizu. Jedan od najpoznatijih srpskih arhitekata u svetu. U njegova najznačajnija dela spadaju: odmaralište „Narcis“ na Zlatiboru, stacionar OUN u Banji Koviljači, hotel „Putnik“, Geneksove kule (Zapadna kapija),[3] hram Sv. Vasilija Ostroškog u Beogradu;[3] Vrnjački ciklus: topla voda Snežnik, Slatina, Rimski izvor, Jezero; veći broj stambenih zgrada po Srbiji... Izlagao je samostalno u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu i Salonu MSU u Varšavi, zatim u Vroclavu, te na kolektivnim izložbama u Milanu, Njujorku, Rabatu, Gracu. Bavio se arhitektonskom publicistikom i kritikom. U zagrebačkom „Oku“ imao je svoju kolumnu (1983—89), pisao je za NIN od 1974. do 1983. godine. U „Politici“ je neprekidno pisao kolumnu o arhitekturi 42 godine. Autor je knjiga „Novija arhitektura Beograda“, „Sve je arhitektura“ i „Na kraju veka“. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda, lista „Borba“, Salona arhitekture, Velike nagrade za arhitekturu SAS, Sedmojulske nagrade za životno delo. Bio je generalni sekretar Saveza arhitekata Jugoslavije, predsednik Saveza arhitekata Srbije. Za počasnog doktora Beogradskog univerziteta promovisan 1999. Za predsednika Akademije arhitekture izabran je 1999. godine. Biran je za počasnog člana Ruske akademije arhitekture.

Istorija srpskog naroda 10 knjiga 1 izdanje. . . Istorija srpskog naroda Autor Grupa autora Zemlja Srbija Jezik srpski Teme Istorija Srba Izdavač Srpska književna zadruga prvo izdanje (1981—1993); drugo izdanje (1994); treće izdanje (2000) Tip medija Tvrde korice Klasifikacija ISBN ? 978-86-379-0476-2 Istorija srpskog naroda у шест књига, са десет свезака: od doseljavanja Srba u Jugoistočnu Evropu, do 1918. godine, kapitalno je delo u izdanju Srpske književne zadruga, koje obrađuje i objedinjava političku istoriju srpskog naroda sa društvenim, kulturnim i ekonomskim razvojem. Prva izdanja pojedinačnih knjiga pojavila su se u razdoblju od 1981. do 1993. godine, a kasnije su priređivana i nova izdanja, drugo (1994) i treće (2000). U oba naknadna izdanja zadržan je isti štamparski prelom iz prvog izdanja. Autori su najveći srpski stručnjaci u oblastima istorije, umetnosti, književnsti, sociologije i jezika

Naslov dela: DIGITALNA ISKLJUČENOST: KAKO KAPITALIZAM OKREĆE INTERNET PROTIV DEMOKRATIJE [Digital Disconnect: How Capitalism is Turning the Internet Against Democracy] Autor: Robert V. Mekčejsni [Robert W. McChesney] Izdavač: Fakultet za medije i komunikacije Edicija: Ars/Techne Prevod s engleskog: Domagoj Orlić Obim: 390 strana Format: 13 x 22 cm Povez: meki, otvorena rikna Temeljno štivo za sve koji žele da razumeju gde je internet danas i koja je njegova uloga u društvenim promenama. Od obećanja radikalne demokratizacije javne sfere, istinskog medijskog pluralizama, decentralizacije društvene moći, nestanka cenzure, dekomercijalizacije kulture i tržišta bez monopola, dobili smo sasvim drugačiju situaciju. Komunikacijski prostor interneta koncentrisan je u “oblacima” nekolicine monopolističkih korporacija, reklamiranje bazirano na praćenju korisnika postalo je dominantan poslovni model, elektronske komunikacije su pod stalnim nadzorom obaveštajnih službi a informativni mediji su u krizi bez presedana. Robert V. Mekčejsni razloge izneverenih obećanja pronalazi u komercijalizaciji interneta zbog promene javnih politika tokom 1990-ih godina i posledičnom delovanju kapitalističkih sila na njegov dalji razvoj. ******************************************************* SADRŽAJ: 1. Šta je slon pod digitalnim tepihom? 2. Da li je kapitalizam istovetan sa demokratijom? 3. Kako nam politička ekonomija komunikacije može pomoći da razumemo internet? 4. Internet i kapitalizam I: Tamo gde vladaju dinosaurusi? 5. Internet i kapitalizam II: Carstvo nerazboritih? 6. Novinarstvo je mrtvo! Živelo novinarstvo? 7. Revolucija unutar digitalne revolucije? **************************************************** digitalno, digitalna pismenost, novinarstvo, internet, manipulacija, ideologija, politika, big data, kapitalizam, demokratija, tehnologija, informacije, mediji, komunikacija

Branislav Dešković Monografija Grafički zavod Hrvatske Tekst i izbor reprodukcija: Duško Kečkemet Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 147 Ilustrovano. Format: 24 x 30 cm Manja ostecenja rubova omotnice,knjiga odlicno ocuvana. - Zavičaj, djetinjstvo i mladost (1883-1903) - Školovanje u Veneciji (1903-1905) - Bečka avantura (1906-1907) - Godine stvaranja u Parizu i u domovini (1907-1914) - Prekretnica i ratne godine u Crnoj Gori (1914-1915) - Doba heroja i tragedija u Parizu (1916-1921) - Bivši umjetnik u Splitu i smrt (1922-1939) - Posmrtna priznanja Delo: 1) Intimna skulptura - Hrvatska skulptura u Deškovićevo doba - Talijanska skulptura na prijelazu stoljeća - Realizam ranih Deškovićevih radova - Talijanska i francuska skulptura impresionizma - Impresionizam Deškovićevih portreta - Izvori intimne skulpture i animalistike - Intimna skulptura zrelog razdoblja Deškovićeva stvaranja 2) Herojska skulptura - Izvori Deškovićeva herojskog nadahnuća - Bečka secesija, minhenski teoretičari i herojska skulptura Ivana Meštrovića - Antoine Bourdelie i težnja monumentalnosti - Deškovićeva secesijska herojska skulptura 3) Posljednji radovi 4) Skulptura Branislava Deškovića u okviru hrvatske umjetnosti vr71

Radivoj Radic - Srbi pre Adama i posle njega Trece dopunjeno izdanje Stubovi kulture, Beograd, 2011. Mek povez, 382 strana. Nazalost, nedostaje nekoliko strana sadrzaja, kao i naslovni list, neko ih je jednostavno iscepao. Tekst je celovit. Srbi pre Adama i posle njega. Istorija jedne zloupotrebe: slovo protiv „novoromantičara“ je knjiga Radivoja Radića, srpskog istoričara i univerzitetskog profesora. Knjiga je objavljena 2003, a drugo dopunjeno izdanje objavljeno je 2005. godine u izdanju izdavačke kuće „Stubovi kulture“. Radić u knjizi analizira i pobija tvrdnje predstavnika Srpske autohtonističke škole, odbačene od strane istoričara kao neosnovane i pseudonaučne. On u knjizi navodi i pobija veliki broj tvrdnji predstavnika ove škole, od kojih su najznačajniji Jovan I. Deretić i Olga Luković-Pjanović, naročito ističući apsurdnost metoda kojima se služe, poput „proizvoljnog poigravanja sa lingvistikom“[1] i drugih. Sadržaj 1 Pozadina 2 Reakcije 3 Reference 4 Literatura 5 Spoljašnje veze Pozadina U godinama sankcija, besparice i sveopšte dezorijentacije, pomalo zbunjenom delu populacije godile su priče da smo stariji i bolji od drugih koje je nudila ova neozbiljna družina novoromantičara. Nije uzalud rečeno da je za istinu najteže vreme kada sve može da bude istina. Radivoj Radić[1] Početkom devedesetih godina 20. veka postaju popularne teorije koje su bile u potpunom raskoraku sa zvaničnom istorijom. Najznačajniji predstavnici Srpske autohtonističke škole Jovan I. Deretić, Olga Luković-Pjanović, Slobodan Jarčević i drugi, iznose teorije u kojima se, između ostalog, dovodi u pitanje doseljavanje Slovena na Balkan, ističe se da su Srbi „narod najstariji“ i da je srpski jezik pramajka svih jezika, a njihove knjige štampaju se u velikim tiražima.[1] Radić kaže da je u stručnoj javnosti preovlađivalo mišljenje da zastupnicima ovakvih teorija ne treba odgovarati jer im se time samo daje na značaju,[2] ali da im je on odgovorio kako bi „odbranio zanat istoričara“.[3] Reakcije Prema pisanju Slobodne Evrope, knjiga je dobro primljena u stručnim krugovima[2] međutim, predstavnici autohtonističke škole reagovali su optuživši Radića da je falsifikator i da radi po diktatu Vatikana. Glas javnosti u svom članku od 14. decembra 2003. navodi da je jedan predstavnik Srpske autohtonističke škole poručio da Radića treba batinati „zbog upropaštavanja naše patriotske istorije“.[3]

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! `Umetničko stvaranje u urbanoj sredini, u situaciji, intervencija, učestvovanje govori o poznom modernizmu i savremenim umetničkim praksama koje se bave graničnim područjima i praksama istraživanja odnosa subjekta i sveta, uže: konteksta, umetnika, i gledaoca. Nije reč o novom umetničkom pravcu ili pokretu, već o specifičnoj promeni ponašanja umetnika prema delu i delovanju u prostoru i vremenu konkretnog života. Pod terminom „kontekstualna umetnost“ se podrazumeva skup oblika umetničkog izražavanja koji se razlikuju od umetničkog dela u tradicionalnom smislu: umetnost intervencije i angažovana umetnost aktivističkog karaktera (hepeninzi na javnim mestima, „manevri“), umetnost koja osvaja gradski prostor ili pejzaž (ulični performansi, pejzažna umetnost u određenoj situaciji...), estetike zvane participativne ili aktivne u oblasti ekonomije, medija ili spektakla. Kontekstualni umetnik se, pre svega, bavi stvarnošću, a ne simuliranjem, figurativnim opisom ili igrom privida u medijskim prostorima umetničkog prikazivanja i izražavanja.` Pol Arden (rođen 4. oktobra 1956.) je profesor istorije na Univerzitetu u Amijenu, a takođe je i likovni kritičar i kustos u oblasti savremene umetnosti.[1][2]. Odrastao je u porodici farmera iz Šaranta (neko vreme se i on bavio poljoprivredom), studirao je književnost, istoriju i filozofiju na Univerzitetu u Poatjeu i Univerzitetu u Tuluzu, pre nego što je doktorirao istoriju umetnosti kod Lorensa. Bertrand Dorleac na Univerzitetu Pariz I (Savremena likovna umetnost – forme i ograničenja). U Parizu se susreo sa budućim kustosom savremene umetnosti, Amijem Barakom, kao i sa Ketrin Milet, osnivačem/direktorkom Art Pressa i Hozeom Alvarezom, direktorom izdavačke kuće Regard, sa tri ličnosti čije su stavove o estetici uticale na njegove stavove.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tihomir Đorđević (Knjaževac, 19. februar 1868 — Beograd, 28. maj 1944) bio je etnolog, folklorista, kulturni istoričar i profesor beogradskog univerziteta. Rođen je u patrijahalnoj porodici. Otac Raja je služio kao sveštenik u Brestovcu i Lužanu kod Aleksinca. O detinjstva se nalazio u neposrednom dodiru sa selom i narodom, što je uticalo da se još od mladosti, pa sve do smrti posveti proučavanju naroda, njegova života i kulture.[2] Završio je istorijski-filološki odsek Velike škole u Beogradu, a zatim je studirao u Beču i Minhenu, gde je doktorirao 1902. godine. Izdavao je Karadžić (časopis).[1] Đorđevićev opus je veliki - broj njegovih radova je oko sedam stotina. Đorđevićeva interesovanja bila su veoma široka i različita i kreću se od detaljnih analiza narodnog života Srba, preko etnografskih istraživanja života drugih naroda u Srbiji (Roma, Vlaha, Cincara, Grka, Čerkeza itd), do folklorističkih i socioloških studija ne samo Srbije, već i Balkana. Prvi je sistematizovao i izvršio opštu klasifikaciju narodnih igara i dao teorijske i istorijske poglede na narodne igre relevantne za vreme u kojem je radio. Postavio je i razradio metodska uputstva za sakupljače i opisivače narodnih igara.[3] Održavajući je stalne veze s kolegama iz inostranstva, bila mu je dostupna najvažnija literatura tadašnjih pregalaca na polju etnologije i folkloristike. Imao je dobar uvid u najnovije naučne pravce, posebno je dobro poznavao tadašnju nemačku etnološku literaturu, u kojoj je narodna igra razmatrana iz više uglova. Zahvaljujući njemu i podršci koju je dobijao od kolega iz inostranstva, krajem 19. veka stvareni su uslovi za sakupljanje narodnih igara u najširem njihovom značenju.[3] Raspravu i klasifikaciju narodnih igara je objavio u knjizi „Srpske narodne igre” (kao devetu knjigu Srpskog etnografskog zbornika 1907. godine). Ona predstavlja nezaobilazno delo u proučavanju narodnih igara u širem smislu reči.[4] Do objavljivanja ovog dela Đoršević nije objavio nijedan članak u izdanjima Srpske kraljevske akademije nauka u Beogradu, i tek nakon njegove objave je uspostavio tešnji kontakt sa akademijom, koju je inače veoma uvažavao.[5] Iako nije bio antropolog, prvi je naučnik u nas koji je eksplicitno ukazao na značaj paleoantropologije za istoriju i etnologiju. Godine 1908. je kroz rad Neznano groblje u Žagubici, pokazao da su stara groblja, nekropole, izvor primarnih podataka za mnoge nauke.[6] U knjizi Đorđević naglašava da podaci, do kojih se dolazi izučavanjem skeleta i grobnih priloga, praktično predstavljaju jedini izvor elemenata o građi, izgledu i načinu života ljudi u određenom periodu prošlosti. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 19. februara 1921, a za redovnog 16. februara 1937 – pristupnu besedu je pročitao 2. januara 1938.[7] Najvažnija dela: Iz Srbije kneza Miloša, I i II, 1922-1924 Cigani u Srbiji, doktorska disertacija Naš narodni život

07008) NAŠ NARODNI ŽIVOT 2 , Tihomir Đorđević , Prosveta Beograd 1984 , Sadržaj : КNJIGA ČETVRTA Kuđenje Zavenčavanje Položaj žene Miraz Razvod braka Posinjenje Domazetstvo Vasilica Maštanije u „Gorskom vijencu` Samoučka pismenost Otrovi Stanovništvo u Srbiji posle velike seobe 1690 Hajduk Stanko КNJIGA PETA Ko su pravi Turci Nekoliko turbeta i legende o njima 1. Kaim Babino turbe u Zvorniku 2. Gurbijino turbe u Novom Pazaru 3. Turbe šeih Mehmeda od Užica 4. Šeih Mustafino turbe kod Nove Varoši 5. Šeih Sulino turbe u Vranju 6. Turbe šeih Memet-efendije u Skadru 7. Turbe simičis u Skadru. 8. Turbe Zoja u Skadru 9. Turbe Kasam-ali-sultan u Skadru 10. Turbe Muja-Baba u Skadru 11. Turbeta Кamber-Babe kod Drivasta 12. Turbe kod Livna 13. Turbe Vuka Brankovića u Кruševcu 14. Šeih Mujovo turbe u Modriču 15. Šahit na vrh Pazara u Ulcinju 16. Turbe Murat Dadej u Ulcinju 17. Turbe Fanjit u Ulcinju 18. Arapov grob u Novom Pazaru Zvona po našim crkvama za vreme Turaka Nekolike turske kazne 1. Nabijanje na kolac 2. Čengel 3. Aranje kože 4. Klade-tomruci 5. Krvnina Prelaženje iz vere u veru Telali Samrtni običaji u Turaka Nekolike napomene o izbacivanju grešnika iz zemlje i vode Beleške iz života, običaja i verovanja u Turaka Azreti Sulejman Hamajlije Ahret-kardaš ili kan-kardaš Ahetlk Bajram Bektaši Berberske pare Božik Eveli Šam, ahram Šam Ed`rlez Žensko da zavara muškarca i obratno Zašto Turci Ciganima dele milostinju Zemlja Zećat Kako se traži davljenik Kako su Turci izgubili Budimpeštu Kako su Turci osvojili Carigrad Kupina Mačka i pas Mevljut Nadevanje imena u Turskoj Pauk Ramazan Saija Svadba Sunce Hatme Crnokorast nož Šerbetli Školski običaji u Turaka КNJIGA ŠESTA Turci u Srbiji za prve vlade Kneza Miloša Preislamski ostaci među jugoslovenskim muslimanima Arbanasi u Srbiji za vlade kneza Miloša Zavetovane devojke kod Arbanasa Bola Hjusen-aga Kraljević Marko u arbanaškom predanju 1. Kraljević Marko i njegov sestrić 2. Markova snaga 3. Markova stopa Leban-Lješ Od Suđenja se ne može uteći Ko su to Cigani Vrste Cigana u Srbiji 1. Turski Cigani 2. Beli Cigani 3. Vlaški Cigani 4. Mađarski Cigani Ciganski haračluk u Srbiji 1. Harač 2. Haračlije 3. Haračlijski personal 4. Tasa Haračlija tvrd povez, format 15,5 x 23,5 cm , ćirilica, 349 strana

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bogdan Popović (Beograd, 20. decembar 1863/1. januar 1864 — Beograd, 7. novembar 1944) bio je srpski književni kritičar i esejista.[1] Biografija Rođen je 1864. godine u Beogradu. Pošto je završio studije na Velikoj školi u rodnom gradu i pariskom Filozofskom fakultetu, 1893. godine postao je profesor Visoke škole koju je završio, da bi 1905. sa prerastanjem Velike škole u univerzitet i postao i univerzitetski profesor.[1] Predavao je francuski jezik, opštu istoriju, uporednu književnost, teoriju književnosti i estetiku. Tokom 1914. godine postao je i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti[2] (ili 1921.[3]). Njegov brat je akademik Pavle Popović, a deda po majci Stefan Marković. Književnošću počinje da se bavi rano, već sa dvadeset godina. Ipak, najbitnije što je uradio je pokretanje najznačajnijeg i svakako najbolje uređenog časopisa - Srpskog književnog glasnika koji je počeo da izlazi početkom prošlog veka. Tokom prvih 14 godina izlaženja ovaj časopis je i kod pisaca i kod običnih čitalaca pojačao izvesne predstave o književnim uzorima prema najopštijim, ali jedinstvenim merilima. Bogdan Popović pokrenuo je i stvaranje PEN kluba, Društva za žive jezike i književnost, Colllegium musicum, Društva prijatelja Francuske. U svom kritičarskom delu pisao je relativno malo o srpskim književnicima, mada je smatran najbitnijim književnim kritičarem. Njegov odnos prema srpskoj književnosti najvidljiviji je u „Antologiji novije srpske lirike“ koja je izašla prvo u Zagrebu, 1911. godine[1], a zatim i u Beogradu, 1912. godine. Antologiju odlikuju dobar predgovor, strog izbor pesama i njihov raspored. U ovom delu našle su se pesme stvaralaca od Branka Radičevića do Jovana Dučića. Ipak, antologiji se zamera to što u nju nisu uvršćeni neki od najznačajnijih pesnika tog doba. Najpoznatiji primer je, sigurno, Vladislav Petković Dis. Poznat je i kao prva ljubav Drage Mašin. Često su se sastajali u klubu književnika, gde je Draga često navraćala. Međutim, želje Draginih roditelja odvešće je daleko od Popovića. Фотографија Поповића Popović je preminuo 1944. godine. Bavio se i likovnom kritikom. Od 1922. u „Politici” se redovno javljao člancima iz oblasti književne i, u manjoj meri, likovne kritike, kao i esejističkim napisima. Negovao je pozitivističku kritiku, zastupajući ideale „otmenosti i pretanjenosti ukusa”, kao i mišljenje da je estetska vrednost umetničkog dela važnija od njegove socijalno-etičke funkcije. S principijelno utvrđenih i u osnovi tradicionalnih estetičkih i kritičarskih pozicija, kao „naučni sudija”, u to vreme i svojevrsna književna institucija, smatran je prvosveštenikom i „ajatolahom” srpske književnosti (P. Palavestra).[4] O ličnosti Bogdana Popovića, njegovom karakteru i stavovima prema književnosti, umetnosti i životu uopšte, naročito je obimno i pažljivo pisao Branko Lazarević, u eseju `Bogdan Popović`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bogdan Popović (Beograd, 20. decembar 1863/1. januar 1864 — Beograd, 7. novembar 1944) bio je srpski književni kritičar i esejista.[1] Biografija Rođen je 1864. godine u Beogradu. Pošto je završio studije na Velikoj školi u rodnom gradu i pariskom Filozofskom fakultetu, 1893. godine postao je profesor Visoke škole koju je završio, da bi 1905. sa prerastanjem Velike škole u univerzitet i postao i univerzitetski profesor.[1] Predavao je francuski jezik, opštu istoriju, uporednu književnost, teoriju književnosti i estetiku. Tokom 1914. godine postao je i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti[2] (ili 1921.[3]). Njegov brat je akademik Pavle Popović, a deda po majci Stefan Marković. Književnošću počinje da se bavi rano, već sa dvadeset godina. Ipak, najbitnije što je uradio je pokretanje najznačajnijeg i svakako najbolje uređenog časopisa - Srpskog književnog glasnika koji je počeo da izlazi početkom prošlog veka. Tokom prvih 14 godina izlaženja ovaj časopis je i kod pisaca i kod običnih čitalaca pojačao izvesne predstave o književnim uzorima prema najopštijim, ali jedinstvenim merilima. Bogdan Popović pokrenuo je i stvaranje PEN kluba, Društva za žive jezike i književnost, Colllegium musicum, Društva prijatelja Francuske. U svom kritičarskom delu pisao je relativno malo o srpskim književnicima, mada je smatran najbitnijim književnim kritičarem. Njegov odnos prema srpskoj književnosti najvidljiviji je u „Antologiji novije srpske lirike“ koja je izašla prvo u Zagrebu, 1911. godine[1], a zatim i u Beogradu, 1912. godine. Antologiju odlikuju dobar predgovor, strog izbor pesama i njihov raspored. U ovom delu našle su se pesme stvaralaca od Branka Radičevića do Jovana Dučića. Ipak, antologiji se zamera to što u nju nisu uvršćeni neki od najznačajnijih pesnika tog doba. Najpoznatiji primer je, sigurno, Vladislav Petković Dis. Poznat je i kao prva ljubav Drage Mašin. Često su se sastajali u Klubu književnika, gde je Draga često navraćala. Međutim, želje Draginih roditelja odvešće je daleko od Popovića. Фотографија Поповића Popović je preminuo 1944. godine. Bavio se i likovnom kritikom. Od 1922. u „Politici” se redovno javljao člancima iz oblasti književne i, u manjoj meri, likovne kritike, kao i esejističkim napisima. Negovao je pozitivističku kritiku, zastupajući ideale „otmenosti i pretanjenosti ukusa”, kao i mišljenje da je estetska vrednost umetničkog dela važnija od njegove socijalno-etičke funkcije. S principijelno utvrđenih i u osnovi tradicionalnih estetičkih i kritičarskih pozicija, kao „naučni sudija”, u to vreme i svojevrsna književna institucija, smatran je prvosveštenikom i „ajatolahom” srpske književnosti (P. Palavestra).[4] O ličnosti Bogdana Popovića, njegovom karakteru i stavovima prema književnosti, umetnosti i životu uopšte, naročito je obimno i pažljivo pisao Branko Lazarević, u eseju `Bogdan Popović`.

Oto Reisinger- Visoko drustvo Vecernje novosti, Beograd, 1974. Tvrd povez, oko 100 strana, uvodni tekst Branimir Donat. Dizajn Saveta i Slobodan Masic ODLICAN PRIMERAK! Oto (Oton) Rajzinger (Reisinger, Oto (Oton)),[1] Rankovci kod Murske Sobote, 4. oktobar 1927 — Zagreb, 6. april 2016) bio je hrvatski arhitekta i karikaturista. Iako po struci diplomirani arhitekta za više od 60 godina rada objavio je preko 70.000 najvećim delom karikatura i karikaturalnih vinjeta, ali i ilustracija, stripova i crteža. Radove je objavio u mnogim novinama u tadašnjoj Jugoslaviji i inostranstvu (Nemačkoj, Švajcarskoj, Holandiji i Velikoj Britaniji). Karikature u kojima je najčešće ilustrovao dnevno-politička i druga društvena zbivanja (pretežno u liku popularnog Pere) odlikuju se britkim humorom sa elementima gega.[2] Objavio je i više knjiga, plakata, reklama, ilustracija za knjige i crtanih filmova. Bio je član Hrvatskog udruženja karikaturista.[3]

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! John Bunyan Od svih spisa Džona Banijana, ova knjiga najpotpunije izražava njegovo oduševljenje i radost zbog besplatne i milostive dobrodošlice koju je grešnicima pružio Isus Hrist. To je temeljno objašnjenje Jovana 6:37: Sve što mi daje Otac doći će k meni; i onoga koji dođe k meni nikako neću izbaciti. Banijan ne samo da objašnjava značenje termina korišćenih u tekstu, već se i trudi da otkloni sumnje i poteškoće grešnika i nazadnika u njihovom pristupu Hristu. Džon Banjan (engl. John Bunyan; kršten 30. novembar 1628.[1] — 31. avgust 1688) bio je engleski pisac i baptistički[2] propovednik najbolje upamćen kao autor religioznih alegorija u delu „Hodočasnikov put“. [3]Pored dela „Hodočasnikov put”, Banjan je napisao skoro šezdeset naslova, mnogi od njih su proširene propovedi. Biografija Banjan je rođen u selu Elstou, u blizini Bedforda. Sa šesnaest godina se pridružio Parlamentarnoj vojsci tokom prve faze engleskog građanskog rata. Posle tri godine u vojsci, vratio se u Elstou i preuzeo trgovinu limarije, koju je nasledio od svog oca. Postao je zainteresovan za religiju posle braka, prisustvuje prvim službama u župnoj crkvi, a zatim ulazi u Bedford Sastanak, nekomformističku grupu u Bedfordu, i postaje propovednik. Nakon obnove monarhije, kada je ukinuta sloboda nekonformistima, Banjan je uhapšen i provodi narednih dvanaest godina u zatvoru, jer je odbio da odustane propovedati. Tokom ovog perioda je napisao duhovnu autobiografiju, „Obilata mislot vođe grešnika”[4], i počeo rad na svojoj najpoznatijoj knjizi, „Hodočasnikov put“, koja je objavljena nekoliko godina nakon njegovog puštanja na slobodu[5]. Grob Džona Banjana. Banjan je kasnijih godina, uprkos još jednom kraćem zatvoreništvu, proveo u relativnom komforu kao popularni autor i propovednik, i pastor Bedford Sastanka. Umro je u 59. godnini nakon razboljevanja na putu ka Londonu i sahranjen je u Banhil Fildsu. „Hodočasnikov put” je postala jedna od najvažnijih objavljenih knjiga na engleskom jeziku; 1.300 izdanja su štampana 1938. godine, 250 godina posle smrti autora[1]. Ostao je upamćen u Crkvi Engleske sa Leser festivalom 30. avgusta, a na liturgijskom kalendaru Američke episkopalne crkve 29. avgusta. Neke druge crkve Anglikanske zajednice, kao što je Anglikanska crkva Australije, proslavlja ga na dan njegove smrti (31. avgust).

Beograd 2020. Tvrd povez, 187 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Termin judaizam obično se upotrebljava na nekoliko različitih načina. Jedan od najčešćih se odnosi na religiju, jednu od glavnih svetskih religija i članicu (uz hrišćanstvo i islam) onoga što je poznato kao monoteistička porodica religija. Iako ovakva upotreba stvara nekoliko problema koje ćemo uskoro razmotriti, važno je odmah ukazati na neke od njenih pozitivnih vrednosti. Na prvom mestu označava jednu važnu istorijsku realnost. Judaizam, hrišćanstvo i islam spadaju u istorodnu grupo. Sve te religije počinju u istom delu sveta, na Bliskom istoku (a očigledan podsetnik na to jeste činjenica da sve tri, na različite načine, Jerusalimu pripisuju počasno mesto). Odatle su se raširile u veoma sličnim smerovima. Kad je reč o judaizmu ovaj istorijski aspekt ima posebnu važnost. Sadržaj: Predgovor 1 NAROD I NJEGOVA VERA 2 TORA I TRADICIJA 3 TRADICIJA BOGOSLUŽJA 4 Biblijska tradicija 5 Zakonska tradicija 6 Etička tradicija 7 Mistička tradicija 8 Teološka tradicija 9 Eshatološka tradicija Epilog - Kriza savremenog judaizma

U dobrom stanju! Farudin Al-Din Attar/Govor ptica-preveo sa persijskog Ahmed Ananda 356str;18cm Autor : Farudin Al-din Atar Jedan od dragulja islamske duhovnosti, poznata priča inicijacije ispresecana drugim pričama i anegdotama. O autoru Attaru, persijskom pesniku i mističaru, veliki Rumi je govorio: `Bio je duša sufizma, ja samo sledim njegov trag.` Abu Hamid bin Abu Bakr Ibrahim (pers. ابو حامد بن ابوبکر ابراهیم; Nišapur, oko 1145 − Nišapur, oko 1221), poznatiji po svojm književnim pseudonimima Feridudin (pers.: فرید الدین) i Atar (pers.: عطار, attar znači apotekar) bio je persijski pesnik,[1][2][3] teoretičar sufizma i hagiograf. Ostvario je ogroman i trajan uticaj na persijsku poeziju i sufizam. nformacije o Atarovom životu su malobrojne i šture. Pominje se samo kod dva svoja savremenika, Avfija i Tusija. Ipak, izvori potvrđuju da je bio iz Nišapura, velikog grada srednjevekovnog Horasana (danas se nalazi na severoistoku Irana). Prema navodima švajcarskog orijentaliste Benedikta Reinara „čini se da on nije bio poznat pesnik za svog života, osim u sopstvenom gradu, a kao izvanredan mistik, pesnik i majstor naracije nije otkriven do petnaestog veka.“[2] Takođe, persijski mistički pesnik Ruminavodi: „Atar je bio duh, a Sanai njegove oči, a nakon toga, smo mi došli u njihovu družinu“. U drugoj pesmi on navodi „Atar je prevalio sedam gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[4] Atar je, verovatno, bio sin uspešnog hemičara i stekao je odlično obrazovanje iz raznih oblasti. Njegova dela nam govore malo o njegovom životu, ali nam svedoče da se bavio apotekarstvom i lično brinuo o veoma velikom broju mušterija. Ljudi kojima je pomagao u apoteci su mu poveravali svoje nedaće i to je Atara duboko pogađalo. Na kraju je napustio svoju apoteku i mnogo putovao – u Bagdad, Basru, Kufu, Meku, Medinu, Damask, Harazm, Turkestan i Indiju. Na svojim proputovanjima se upoznavao sa sufijskim šejhovima da bi po povratku u rodni grad promovisao ideje sufizma.[5] Postoji dosta spekulacija oko toga kako se Atar upoznao sa sufizmom. Od svih poznatih sufijskih šejhova, za koje se pretpostavlja da su bili njegovi učitelji, jedino postoji verovatnoća da je to bio Madždudin Bagdadi, učenik Nadžmudina Kubre. Sa sigurnošću se samo zna da su se, prema Atarovom ličnom svedočenju, jednom susreli.[6] Bilo kako bilo, može se sa sigurnošću tvrditi da je još od detinjstva, ohrabren od strane svog oca, Atar bio zainteresovan za sufizam, sufijske izreke i način života, kao i da je njihove svece smatrao svojim duhovnim vodičima.[7] Atar je ubijen kada mu je bilo 78 godina u masakru koji su Mongoli počinili u Nišapuru aprila 1221. godine. Danas se u Nišapuru nalazi njegov mauzolej koji je sagradio vladar, turkijskij pesnik i filosof Ali-Šir Navai u šesnaestom veku. Mauzolej je u potpunosti renoviran 1940. godine za vreme Reze Šaha Pahlavija. Ideje predstavljene u Atarovim delima odražavaju celokupnu evoluciju sufijskog pokreta. Polazna tačka je ideja da se očekivano odvajanje duše od tela i njeno vraćanje izvoru na onom svetu mogu iskusiti u ovom životu u mističkom jedinstvu koje se dostiže unutrašnjim pročišćenjem.[8] Objašnjavajući ove ideje, Atar koristi materijal ne samo izričito iz sufijskih izvora nego i iz starijeg asketskog nasleđa. Iako su većina njegovih junaka sufije i askete, on unosi i priče iz istorijskih hronika, zbirki anegdota i sve druge vrste visokocenjene književnosti. Njegov talenat za sagledavanje dubljih značenja, koja se kriju iza spoljašnjeg izgleda stvari, omogućava mu da detalje iz svakodnevnog života pretvori u ilustracije svojih misli. Idiosinkrazija Atarovih predstava obezvređuje njegova dela kao izvora za proučavanje istorijskih ličnosti koje on pominje. Ipak, njegova dela imaju veliku vrednost kao izvori za hagiografiju i fenomenologiju sufizma. Sudeći po Atarovim delima, on je pristupio aristotelovskom nasleđu sa skepticizmom i odbojnošću.[9][10] Zanimljivo je da on nije želo da otkrije tajne prirode. Ovo je naročito uočljivo u slučaju medicine koja se dobro uklapala u polje njegovih stručnih znanja kao apotekara. On očigledno nije imao motiva da govori o svom stručnom znanju, što je bilo uobičajno među dvorskim panegiričarima čiju vrstu poezije je on prezirao i nikada je nije pisao. Stručna znanja se pojavljuju u njegovim delima samo u kontekstu gde se tema priče dotiče prirodnih nauka. Poezija Prema istaknutom britanskom orijentalisti Edvardu G. Braunu, Atarova poezija, kao i Rumijeva i Sanaijeva, obiluje pohvalama na račun prve dvojice halifa, Abu Bekra i Omara ibn al-Hataba koji su omrženi u šiitskom misticizmu.[9][10] Kako smatra Anamari Šimel sa Univerziteta Harvard, tendencija da šiitski autori prisvajaju Rumija i Atara pojačala se nakon uvođenja dvanaestoimamskog šiizma kao državne religije u Safavidskom carstvu 1501. godine.[11] Scena iz „Govora ptica” na persijskoj minijaturi. Pupavac, na sredini desno, pojašnjava drugim pticama put sufija U uvodima Mohtar-name (pers.: مختارنامه) i Husrev-name (pers.: خسرونامه), Atar navodi naslove svojih drugih dela: Divan (pers.: دیوان) Asrar-name (Spis o tajni, pers.: اسرارنامه) Govor ptica (pers.: منطق الطیر) Mosibat-name (Spis o ožalošćenju, pers.: مصیبت‌نامه) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی‌نامه) Džavahir-name (Spis o draguljima, pers.: جواهرنامه) Šarh el-kalb (Stanja srca, pers.: شرح القلب)[12] On takođe u uvodu Mohtar-nama navodi da je sam uništio svoja dela Džavahir-name i Šarh al-kalb. Iako savremeni izvori potvrđuju samo Atarovo autorstvo Divana i Govora ptica, ne postoje osnove da se ospori autentičnost Mohtar-nama i Husrev-nama i njihovih predgovora. Jedno delo koje nedostaje na ovom spisku, Tazkirat al-avlija (Hagiologija), verovatno je izostavljeno jer je u pitanju prozno delo; pripisivanje ovog dela Ataru retko se dovodi u pitanje. U svom uvodu Atar pominje i tri svoja druga dela, uključujući jedno pod nazivom Šarh el-kalb za koje se pretpostavlja da je isto ono koje je uništio. Sudbina druga dva pomenuta dela, Kašf el-asrar (کشف الاسرار) i Marifat el-nafs (معرفت النفس) nije poznata.[13] Govor ptica Ptice sveta predvođene pupavcem počinju potragu za svojim kraljem Simurgom. Njihova potraga ih vodi kroz sedam dolina, a u prvoj od njih su suočene sa stotinu poteškoća. One bivaju stavljene pred mnoga iskušenja dok pokušavaju da se oslobode onoga što im je dragoceno i da promene svoje stanje. Kada su uspele u tome, zatražile su vino kako bi otupele efekte dogme, verovanja i neverovanja na njihove živote. U drugoj dolini, ptice su odustale od razloga za ljubav i žrtvovale hiljadu srca kako bi nastavile svoju potragu za otkrivanjem Simurga. Treća dolina zbunila je ptice, naročito kada su otkrile da su njihova ovozemaljska znanja postala potpuno beskorisna i da je njihovo razumevanje postalo ambivalentno: „Naši putevi se razlikuju; nijedna ptica ne zna tajne puteve kojim leti druga ptica. Naše razumijevanje dolazi kroz išarete (znakove); neki su mihrab pronašli, a neki idole.“ Četvrta dolina je dolina nevezanosti, tj. nevezanosti za želju da se poseduje i želju da se otkrije. Ptice su ovde počele da osećaju kako su postale deo univerzuma koji je nepovezan sa njihovom fizičkom stvarnošću. U njihovom novom svetu, planete su male kao čestice prašine, a slonovi se ne razlikuju od mrava. Tek kada uđu u petu dolinu one shvataju da su jedinstvo i raznolikost isto. Važnije od toga, shvatile su da je Bog iznad jedinstva, raznolikosti i večnosti. Kada su ušle u šestu dolinu ptice su ostale začuđene lepotom Voljenog. One osećaju puno tuge i utučenosti, osećaju kao da ne znaju ništa i ništa ne razumeju. Nisu svesne ni sebe samih. Samo je jedna trećina ptica stigla do Simurgovog prebivališta. Ali Simurga tu nije bilo ni na vidiku. Simurgov sluga ih je ostavio da čekaju Simurga dovoljno dugo da su ptice shvatile da su one same si-murg – si (pers.: سی, „trideset“) + murg (pers.: مرغ, „ptica“). Sedma dolina je dolina siromaštva, zaboravnosti, otupelosti, gluvoće i smrti. Sadašnji i budući životi trideset ptica koje su bile uspešne postali su senke koje juri nebesko Sunce. I one, izgubljene u moru Njegovog postojanja, jesu Simurg.[14] Sedam dolina Puta Atar je opisao sedam etapa duhovnog putovanja u Govoru ptica: Dolina traženja, u kojoj putnik počinje da odbacuje sve dogme, verovanja i zablude. Dolina ljubavi, gde se odbacuje razum zarad ljubavi. Dolina spoznaje, gde svetsko znanje postaje krajnje beskorisno. Dolina zadovoljstva, u kojoj se sve želje i privrženosti svetu odbacuju. Ovde ono što se pretpostavlja da je „stvarnost” nestaje. Dolina jedinstva, u kojoj putnik shvata da je sve povezano i da je „Voljeni” (Bog) iznad svega, uključujući harmoniju, mnoštvo i večnost. Dolina čuđenja, gde je, zahvaljujući lepoti „Voljenog”, putnik postao zbunjen i, obuzet strahopoštovanjem, shvata da on ili ona nikada nije ništa znao ili shvatio. Dolina siromaštva i uništenja, gde biće nestaje u svemiru i putnik postaje vanvremensko postojanje. Galerija Slika „Govor ptica“ Kolekcija u Muzeju umetnosti Metropolitan u Njujorku. Folio iz ilustrovanog rukopisa iz 1600. godihe. Slike su dela Habiballaha iz Save, u mastilu, neprozirnim akvarelom, zlatom i srebrom na papiru, dimenzije 25,4 x 11,4 cm [15] Tazkirat el-avlija (Hagiologija) Ovo je jedino Atarovo prozno delo. Na njemu je radio tokom velikog dela svog života i završio ga je pre smrti. U pitanju je biografija muslimanskih svetaca i mistika. Najupečatljivijim delom knjige se smatra onaj gde Atar govori o pogubljenju Mansura el-Haladža, mistika koji je u trenutku ekstaze izgovorio „Ja sam Istina“. Elahi-name (Spis o Božanskom) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی نامه‎‎) je još jedno poznato Atarovo poetsko delo koje sadrži 6500 stihova. Kada su u pitanju forma i sadržaj, postoje neke sličnosti sa Govorom ptica. Ova knjiga govori o kralju koji je suočen sa materijalističkim i ovozemaljskim zahtevima svojih šest sinova. Kralj pokušava da pokaže sinovima da su njihove želje efemerne i besmislene tako što im prepričava veliki broj duhovnih priča. Mohtar-name Mohtar-name (pers: مختار نامه‎‎), opširna zbirka katrena, njih 2088. U ovom delu je obrađena grupa koherentnih mističkih i religijskih tema (potraga za jedinstvom, osećaj jedinstvenosti, distanciranje od sveta, uništenje, zadivljenost, bol, svest o smrti, itd.) kao i podjednako velika grupa tema tipičnih za lirsku poeziju naizgled erotske inspiracije, koju je prihvatila mistička literatura (ljubavna patnja, nemogućnost da se bude zajedno, lepota voljene osobe, stereotipi o ljubavnoj priči kao o slabosti, plakanje, rastanak). Divan [[File:Bihhzad 004.jpg|thumb|262px|Minijatura koju je naslikao Bihzad a koja ilustruje sahranu starog Atara Nišapurija, pošto su ga zarobili i ubili mongolski osvajači.] Atarov Divan (pers.: دیوان عطار‎‎) se sastoji skoro u celosti od pesama ispevanih u formi gazela („lirskih“ pesama), dok je autor svoje rubaije (katrene) sakupio u pomenutom delu Mohtar-name. Divan takođe sadrži i neke kaside (ode), ali one čine manje od jedne sedmine ovog dela. Atarove kaside se bave mističkim i etičkim temama i moralnim poukama. Ponekad su sastavljene po uzoru na Sanaija. Što se gazela tiče, na prvi pogled se zbog vokabulara koji je korišćen čini da su u pitanju samo pesme o ljubavi i vinu, ali uopšteno u sebi sadrže duhovna iskustva i poznati simbolički jezik klasičnog islamskog sufizma. Atarova lirska poezija iznosi iste ideje sadržane i u njegovoj epici. Njegova lirska poezija se ne razlikuje značajno u odnosu na njegovu pripovedačku poeziju, a isto se može reći i za retoriku i motive koji se koriste. Nasleđe Uticaji na Rumija Atar je jedan od najpoznatijih mističkih pesnika Irana. Njegova dela bila su inspiracija Rumiju i mnogim drugim pesnicima. Atar i Sanai su dva autora koja su imala najveći uticaj na Rumija i njegova sufijska gledišta. Rumi sa najvećim poštovanjem pominje njih dvojicu nekoliko puta u svojoj poeziji i kaže: „Atar je prevalio devet gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[16] Kao apotekar Atar je bio pseudonim koji je ovaj pesnik uzeo zbog svoje profesije. Atar znači travar, apotekar, prodavac parfema ili alhemičar. U vreme kada je Atar živeo veliki deo medicine i lekova u Persiji je bio baziran na bilju. Dakle, može se reći da je njegova profesija bila slična savremenim lekarima ili farmaceutima. U popularnoj kulturi Nekoliko muzičara ima albume ili pesme nazvane isto kao i najpoznatije Atarovo delo, Govor ptica, a u sebi takođe sadrže i teme prosvetljenja. Treba pomenuti da je album džez basiste Dejva Holanda napisan kao metafotra njegovog sopstvenog prosvetljenja. Američki Hevi metal bend ima takođe album naslovljen Govor ptica i koji se bavi izuzetno ezoteričkim temama, često u metaforama letenja, unutrašnje vizije, uništenja sebe i jedinstva sa kosmosom. Argentinski pisac Horhe Luis Borhes pominje zaplet Govora ptica u jednoj svojoj priči nazvanoj Pristup el-Mutasimu, Atar na našim prostorima Korica izdanja knjige `Govora ptice` na srpskom jeziku, Kulturni centar Irana, Beograd, 2011. Rukopisi Atarovih dela koji su na naše prostore stigli posredstvom Osmanlija i danas se čuvaju u javnim i privatnim bibliotekama širom bivše Jugoslavije. Atarovo najpoznatije delo, Govor ptica, prevedeno je i na naš jezik i doživelo je nekoliko izdanja. U Srbiji je Kulturni centar I.R. Irana je 2011. godine objavio prepev ovog dela koji je na prevod Ahmeda Anande prepevao Slobodan Đurović.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Farudin Al-Din Attar/Govor ptica-preveo sa persijskog Ahmed Ananda 356. str Autor : Farudin Al-din Atar Jedan od dragulja islamske duhovnosti, poznata priča inicijacije ispresecana drugim pričama i anegdotama. O autoru Attaru, persijskom pesniku i mističaru, veliki Rumi je govorio: `Bio je duša sufizma, ja samo sledim njegov trag.` Abu Hamid bin Abu Bakr Ibrahim (pers. ابو حامد بن ابوبکر ابراهیم; Nišapur, oko 1145 − Nišapur, oko 1221), poznatiji po svojm književnim pseudonimima Feridudin (pers.: فرید الدین) i Atar (pers.: عطار, attar znači apotekar) bio je persijski pesnik,[1][2][3] teoretičar sufizma i hagiograf. Ostvario je ogroman i trajan uticaj na persijsku poeziju i sufizam. nformacije o Atarovom životu su malobrojne i šture. Pominje se samo kod dva svoja savremenika, Avfija i Tusija. Ipak, izvori potvrđuju da je bio iz Nišapura, velikog grada srednjevekovnog Horasana (danas se nalazi na severoistoku Irana). Prema navodima švajcarskog orijentaliste Benedikta Reinara „čini se da on nije bio poznat pesnik za svog života, osim u sopstvenom gradu, a kao izvanredan mistik, pesnik i majstor naracije nije otkriven do petnaestog veka.“[2] Takođe, persijski mistički pesnik Ruminavodi: „Atar je bio duh, a Sanai njegove oči, a nakon toga, smo mi došli u njihovu družinu“. U drugoj pesmi on navodi „Atar je prevalio sedam gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[4] Atar je, verovatno, bio sin uspešnog hemičara i stekao je odlično obrazovanje iz raznih oblasti. Njegova dela nam govore malo o njegovom životu, ali nam svedoče da se bavio apotekarstvom i lično brinuo o veoma velikom broju mušterija. Ljudi kojima je pomagao u apoteci su mu poveravali svoje nedaće i to je Atara duboko pogađalo. Na kraju je napustio svoju apoteku i mnogo putovao – u Bagdad, Basru, Kufu, Meku, Medinu, Damask, Harazm, Turkestan i Indiju. Na svojim proputovanjima se upoznavao sa sufijskim šejhovima da bi po povratku u rodni grad promovisao ideje sufizma.[5] Postoji dosta spekulacija oko toga kako se Atar upoznao sa sufizmom. Od svih poznatih sufijskih šejhova, za koje se pretpostavlja da su bili njegovi učitelji, jedino postoji verovatnoća da je to bio Madždudin Bagdadi, učenik Nadžmudina Kubre. Sa sigurnošću se samo zna da su se, prema Atarovom ličnom svedočenju, jednom susreli.[6] Bilo kako bilo, može se sa sigurnošću tvrditi da je još od detinjstva, ohrabren od strane svog oca, Atar bio zainteresovan za sufizam, sufijske izreke i način života, kao i da je njihove svece smatrao svojim duhovnim vodičima.[7] Atar je ubijen kada mu je bilo 78 godina u masakru koji su Mongoli počinili u Nišapuru aprila 1221. godine. Danas se u Nišapuru nalazi njegov mauzolej koji je sagradio vladar, turkijskij pesnik i filosof Ali-Šir Navai u šesnaestom veku. Mauzolej je u potpunosti renoviran 1940. godine za vreme Reze Šaha Pahlavija. Ideje predstavljene u Atarovim delima odražavaju celokupnu evoluciju sufijskog pokreta. Polazna tačka je ideja da se očekivano odvajanje duše od tela i njeno vraćanje izvoru na onom svetu mogu iskusiti u ovom životu u mističkom jedinstvu koje se dostiže unutrašnjim pročišćenjem.[8] Objašnjavajući ove ideje, Atar koristi materijal ne samo izričito iz sufijskih izvora nego i iz starijeg asketskog nasleđa. Iako su većina njegovih junaka sufije i askete, on unosi i priče iz istorijskih hronika, zbirki anegdota i sve druge vrste visokocenjene književnosti. Njegov talenat za sagledavanje dubljih značenja, koja se kriju iza spoljašnjeg izgleda stvari, omogućava mu da detalje iz svakodnevnog života pretvori u ilustracije svojih misli. Idiosinkrazija Atarovih predstava obezvređuje njegova dela kao izvora za proučavanje istorijskih ličnosti koje on pominje. Ipak, njegova dela imaju veliku vrednost kao izvori za hagiografiju i fenomenologiju sufizma. Sudeći po Atarovim delima, on je pristupio aristotelovskom nasleđu sa skepticizmom i odbojnošću.[9][10] Zanimljivo je da on nije želo da otkrije tajne prirode. Ovo je naročito uočljivo u slučaju medicine koja se dobro uklapala u polje njegovih stručnih znanja kao apotekara. On očigledno nije imao motiva da govori o svom stručnom znanju, što je bilo uobičajno među dvorskim panegiričarima čiju vrstu poezije je on prezirao i nikada je nije pisao. Stručna znanja se pojavljuju u njegovim delima samo u kontekstu gde se tema priče dotiče prirodnih nauka. Poezija Prema istaknutom britanskom orijentalisti Edvardu G. Braunu, Atarova poezija, kao i Rumijeva i Sanaijeva, obiluje pohvalama na račun prve dvojice halifa, Abu Bekra i Omara ibn al-Hataba koji su omrženi u šiitskom misticizmu.[9][10] Kako smatra Anamari Šimel sa Univerziteta Harvard, tendencija da šiitski autori prisvajaju Rumija i Atara pojačala se nakon uvođenja dvanaestoimamskog šiizma kao državne religije u Safavidskom carstvu 1501. godine.[11] Scena iz „Govora ptica” na persijskoj minijaturi. Pupavac, na sredini desno, pojašnjava drugim pticama put sufija U uvodima Mohtar-name (pers.: مختارنامه) i Husrev-name (pers.: خسرونامه), Atar navodi naslove svojih drugih dela: Divan (pers.: دیوان) Asrar-name (Spis o tajni, pers.: اسرارنامه) Govor ptica (pers.: منطق الطیر) Mosibat-name (Spis o ožalošćenju, pers.: مصیبت‌نامه) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی‌نامه) Džavahir-name (Spis o draguljima, pers.: جواهرنامه) Šarh el-kalb (Stanja srca, pers.: شرح القلب)[12] On takođe u uvodu Mohtar-nama navodi da je sam uništio svoja dela Džavahir-name i Šarh al-kalb. Iako savremeni izvori potvrđuju samo Atarovo autorstvo Divana i Govora ptica, ne postoje osnove da se ospori autentičnost Mohtar-nama i Husrev-nama i njihovih predgovora. Jedno delo koje nedostaje na ovom spisku, Tazkirat al-avlija (Hagiologija), verovatno je izostavljeno jer je u pitanju prozno delo; pripisivanje ovog dela Ataru retko se dovodi u pitanje. U svom uvodu Atar pominje i tri svoja druga dela, uključujući jedno pod nazivom Šarh el-kalb za koje se pretpostavlja da je isto ono koje je uništio. Sudbina druga dva pomenuta dela, Kašf el-asrar (کشف الاسرار) i Marifat el-nafs (معرفت النفس) nije poznata.[13] Govor ptica Ptice sveta predvođene pupavcem počinju potragu za svojim kraljem Simurgom. Njihova potraga ih vodi kroz sedam dolina, a u prvoj od njih su suočene sa stotinu poteškoća. One bivaju stavljene pred mnoga iskušenja dok pokušavaju da se oslobode onoga što im je dragoceno i da promene svoje stanje. Kada su uspele u tome, zatražile su vino kako bi otupele efekte dogme, verovanja i neverovanja na njihove živote. U drugoj dolini, ptice su odustale od razloga za ljubav i žrtvovale hiljadu srca kako bi nastavile svoju potragu za otkrivanjem Simurga. Treća dolina zbunila je ptice, naročito kada su otkrile da su njihova ovozemaljska znanja postala potpuno beskorisna i da je njihovo razumevanje postalo ambivalentno: „Naši putevi se razlikuju; nijedna ptica ne zna tajne puteve kojim leti druga ptica. Naše razumijevanje dolazi kroz išarete (znakove); neki su mihrab pronašli, a neki idole.“ Četvrta dolina je dolina nevezanosti, tj. nevezanosti za želju da se poseduje i želju da se otkrije. Ptice su ovde počele da osećaju kako su postale deo univerzuma koji je nepovezan sa njihovom fizičkom stvarnošću. U njihovom novom svetu, planete su male kao čestice prašine, a slonovi se ne razlikuju od mrava. Tek kada uđu u petu dolinu one shvataju da su jedinstvo i raznolikost isto. Važnije od toga, shvatile su da je Bog iznad jedinstva, raznolikosti i večnosti. Kada su ušle u šestu dolinu ptice su ostale začuđene lepotom Voljenog. One osećaju puno tuge i utučenosti, osećaju kao da ne znaju ništa i ništa ne razumeju. Nisu svesne ni sebe samih. Samo je jedna trećina ptica stigla do Simurgovog prebivališta. Ali Simurga tu nije bilo ni na vidiku. Simurgov sluga ih je ostavio da čekaju Simurga dovoljno dugo da su ptice shvatile da su one same si-murg – si (pers.: سی, „trideset“) + murg (pers.: مرغ, „ptica“). Sedma dolina je dolina siromaštva, zaboravnosti, otupelosti, gluvoće i smrti. Sadašnji i budući životi trideset ptica koje su bile uspešne postali su senke koje juri nebesko Sunce. I one, izgubljene u moru Njegovog postojanja, jesu Simurg.[14] Sedam dolina Puta Atar je opisao sedam etapa duhovnog putovanja u Govoru ptica: Dolina traženja, u kojoj putnik počinje da odbacuje sve dogme, verovanja i zablude. Dolina ljubavi, gde se odbacuje razum zarad ljubavi. Dolina spoznaje, gde svetsko znanje postaje krajnje beskorisno. Dolina zadovoljstva, u kojoj se sve želje i privrženosti svetu odbacuju. Ovde ono što se pretpostavlja da je „stvarnost” nestaje. Dolina jedinstva, u kojoj putnik shvata da je sve povezano i da je „Voljeni” (Bog) iznad svega, uključujući harmoniju, mnoštvo i večnost. Dolina čuđenja, gde je, zahvaljujući lepoti „Voljenog”, putnik postao zbunjen i, obuzet strahopoštovanjem, shvata da on ili ona nikada nije ništa znao ili shvatio. Dolina siromaštva i uništenja, gde biće nestaje u svemiru i putnik postaje vanvremensko postojanje. Galerija Slika „Govor ptica“ Kolekcija u Muzeju umetnosti Metropolitan u Njujorku. Folio iz ilustrovanog rukopisa iz 1600. godihe. Slike su dela Habiballaha iz Save, u mastilu, neprozirnim akvarelom, zlatom i srebrom na papiru, dimenzije 25,4 x 11,4 cm [15] Tazkirat el-avlija (Hagiologija) Ovo je jedino Atarovo prozno delo. Na njemu je radio tokom velikog dela svog života i završio ga je pre smrti. U pitanju je biografija muslimanskih svetaca i mistika. Najupečatljivijim delom knjige se smatra onaj gde Atar govori o pogubljenju Mansura el-Haladža, mistika koji je u trenutku ekstaze izgovorio „Ja sam Istina“. Elahi-name (Spis o Božanskom) Elahi-name (Spis o Božanskom, pers.: الهی نامه‎‎) je još jedno poznato Atarovo poetsko delo koje sadrži 6500 stihova. Kada su u pitanju forma i sadržaj, postoje neke sličnosti sa Govorom ptica. Ova knjiga govori o kralju koji je suočen sa materijalističkim i ovozemaljskim zahtevima svojih šest sinova. Kralj pokušava da pokaže sinovima da su njihove želje efemerne i besmislene tako što im prepričava veliki broj duhovnih priča. Mohtar-name Mohtar-name (pers: مختار نامه‎‎), opširna zbirka katrena, njih 2088. U ovom delu je obrađena grupa koherentnih mističkih i religijskih tema (potraga za jedinstvom, osećaj jedinstvenosti, distanciranje od sveta, uništenje, zadivljenost, bol, svest o smrti, itd.) kao i podjednako velika grupa tema tipičnih za lirsku poeziju naizgled erotske inspiracije, koju je prihvatila mistička literatura (ljubavna patnja, nemogućnost da se bude zajedno, lepota voljene osobe, stereotipi o ljubavnoj priči kao o slabosti, plakanje, rastanak). Divan [[File:Bihhzad 004.jpg|thumb|262px|Minijatura koju je naslikao Bihzad a koja ilustruje sahranu starog Atara Nišapurija, pošto su ga zarobili i ubili mongolski osvajači.] Atarov Divan (pers.: دیوان عطار‎‎) se sastoji skoro u celosti od pesama ispevanih u formi gazela („lirskih“ pesama), dok je autor svoje rubaije (katrene) sakupio u pomenutom delu Mohtar-name. Divan takođe sadrži i neke kaside (ode), ali one čine manje od jedne sedmine ovog dela. Atarove kaside se bave mističkim i etičkim temama i moralnim poukama. Ponekad su sastavljene po uzoru na Sanaija. Što se gazela tiče, na prvi pogled se zbog vokabulara koji je korišćen čini da su u pitanju samo pesme o ljubavi i vinu, ali uopšteno u sebi sadrže duhovna iskustva i poznati simbolički jezik klasičnog islamskog sufizma. Atarova lirska poezija iznosi iste ideje sadržane i u njegovoj epici. Njegova lirska poezija se ne razlikuje značajno u odnosu na njegovu pripovedačku poeziju, a isto se može reći i za retoriku i motive koji se koriste. Nasleđe Uticaji na Rumija Atar je jedan od najpoznatijih mističkih pesnika Irana. Njegova dela bila su inspiracija Rumiju i mnogim drugim pesnicima. Atar i Sanai su dva autora koja su imala najveći uticaj na Rumija i njegova sufijska gledišta. Rumi sa najvećim poštovanjem pominje njih dvojicu nekoliko puta u svojoj poeziji i kaže: „Atar je prevalio devet gradova ljubavi, a mi smo tek na kraju jedne ulice“.[16] Kao apotekar Atar je bio pseudonim koji je ovaj pesnik uzeo zbog svoje profesije. Atar znači travar, apotekar, prodavac parfema ili alhemičar. U vreme kada je Atar živeo veliki deo medicine i lekova u Persiji je bio baziran na bilju. Dakle, može se reći da je njegova profesija bila slična savremenim lekarima ili farmaceutima. U popularnoj kulturi Nekoliko muzičara ima albume ili pesme nazvane isto kao i najpoznatije Atarovo delo, Govor ptica, a u sebi takođe sadrže i teme prosvetljenja. Treba pomenuti da je album džez basiste Dejva Holanda napisan kao metafotra njegovog sopstvenog prosvetljenja. Američki Hevi metal bend ima takođe album naslovljen Govor ptica i koji se bavi izuzetno ezoteričkim temama, često u metaforama letenja, unutrašnje vizije, uništenja sebe i jedinstva sa kosmosom. Argentinski pisac Horhe Luis Borhes pominje zaplet Govora ptica u jednoj svojoj priči nazvanoj Pristup el-Mutasimu, Atar na našim prostorima Korica izdanja knjige `Govora ptice` na srpskom jeziku, Kulturni centar Irana, Beograd, 2011. Rukopisi Atarovih dela koji su na naše prostore stigli posredstvom Osmanlija i danas se čuvaju u javnim i privatnim bibliotekama širom bivše Jugoslavije. Atarovo najpoznatije delo, Govor ptica, prevedeno je i na naš jezik i doživelo je nekoliko izdanja. U Srbiji je Kulturni centar I.R. Irana je 2011. godine objavio prepev ovog dela koji je na prevod Ahmeda Anande prepevao Slobodan Đurović.

U dobrom stanju! Kako se obogatiti na lak način, voziti ferari i imati najlepšu ženu na svetu, a ne baviti se politikom? Istiniti ljubavni triler od koga zastaje dah! Glavni junaci su srpska verzija Boni i Klajda, a njihove avanture događaju se ovde i sada. Sve ovo moglo je da se dogodi i vama... Jovana, obična devojka, igrom sudbine biva uvučena u obračun crnogorske mafije sa njenim dečkom, koji mora da beži u inostranstvo kako bi se spasao. Pink Panteri mu pružaju šansu da se skloni i obogati pljačkajući jevrejske juvelirske radnje. No u Beogradu Jovana postaje talac sudbine, ucenjena i ponižena. Ipak, ona se diže iz pepela, rađa ćerku i bori se za nju kako zna i ume. Ljubav sa Pink Panterom otkriva zakulisne puteve kriminala i novca i upoznaje nas s tajnama legendarne grupe lopova koju favorizuju britanski i nemački mediji. Dejan Lučić, kao narator, lagano vas uvodi iza scene i prateći trag novca otkriva ko povlači konce... Zavera naravno postoji, a oni koji imaju korist od krađe dijamanata uvek su nedodirljivi. Da li dijamanti i evri donose sreću ili je za nju neophodna i ljubav? Jovana, jedna od vas, zna tajnu.. Dejan Lučić (Beograd, 15. novembar 1950)[1] je srpski publicista, geopolitičar i teoretičar zavere. Detinjstvo i mladost Dejan Lučić završio je žurnalistiku[1] na Fakultetu političkih nauka, zajedno sa bivšim načelnikom državne bezbednosti Jovicom Stanišićem, i komandantom specijalnih jedinica državne bezbednosti Frankom Simatovićem Frenkijem, sa kojima je ostao dugogodišnji prijatelj. Lučić o svom poreklu Dejan Lučić navodi da je potomak Jelene-Ilke Marković, koja je 11. oktobra 1882. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu pucala na kralja Milana Obrenovića. Ovaj događaj je poznat kao Ilkin atentat. Lučić tvrdi i da je potomak vojvode Milenka Stojkovića iz Prvog srpskog ustanka. Takođe navodi da je njegov deda bio učesnik demonstracija u Beogradu 27. marta 1941.[traži se izvor] Književni rad Tematika Dejan Lučić se u svojim knjigama bavi tematikom teorijama zavere poput masonerije, tajnih društava, Rimokatoličke crkve i sl. koje predstavlja u svojim špijunsko-obaveštajnim romanima. Promocije Dejan Lučić je promocije svojih knjiga održavao u Studentskom kulturnom centru u Beogradu. Prva promocija je bila 1999. godine, kada je predstavio knjigu Islamska Republika Nemačka. Na toj promociji je pored autora, govorio i beli mag Lav Geršman. Druga promocija je takođe bila u Studentskom kulturnom centru u Beogradu, kada je predstavljena knjiga Kineska osveta. Promocije u dijaspori Dejan Lučić je održavao promocije svojih knjiga i u dijaspori. On je u srpskoj emigraciji u Nemačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama držao promocije svojih knjiga, prvenstveno knjige Tajne albanske mafije. Politički rad Dejan Lučić je devedesetih godina bio jedan od osnivača Srpskog pokreta obnove,[traži se izvor], i bio je predsednik gradskog odbora istog, ali je ubrzo izbačen iz partije. Vuk Drašković, predsednik stranke, u svojoj knjizi Meta, okarakterisao ga je kao člana Službe državne bezbednosti. Dejan Lučić je dugo prekinuo rad u politici, sve do 2011. godine, kada se u politiku vratio kao osnivač Srpske demokratske stranke osnovane u martu 2011. godine. Kao dugogodišnji prijatelj Jovice Stanišića i Franka Simatovića, pojavio se kao svedok na njihovom suđenju u Haškom tribunalu 2011. godine, gde je potvrdio da poznaje optužene, i da nikada nije radio za Službu državne bezbednosti. Dela Islamska Republika Nemačka, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-02-0 Islamska Republika Nemačka, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-03-7 Варварство у име Христово, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-05-1 Варварство у име Христово, 2. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-07-5 Pavelićev testament, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-16-7 Pavelićev testament, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-17-4 Краљевство Хазара, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-19-8 Краљевство Хазара, 2. део, Екопрес. ISBN 978-86-83003-20-4. Тајне албанске мафије, Екопрес, ISBN 978-86-83003-04-4 Тајне лоповског заната, Екопрес, ISBN 978-86-83003-08-2 Владари из сенке, Екопрес, ISBN 978-86-83003-01-3 Теорија завере, Екопрес, ISBN 978-86-83003-23-5. Kineska osveta, 2011, Laguna

JOHN G. COLLIER INDIJANCI OBIJU AMERIKA Prevod - Leonardo Spalatin Izdavač - Matica hrvatska, Zagreb Godina - 1968 280 strana 20 cm Edicija - Svjetski uspjesi Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: IZ PROŠLOSTI 1. Američki Indijanac i trajna nada 2. Indijanac pretpovijesti JUŽNO OD RIO GRANDE 3. Carstvo Inka 4. Dominij Asteka 5. Španjolsko osvojenje 6. Španjolska vladavina i Las Casas 7. Nastavak španjolske povijesti 8. Indijanci i republike SJEVERNO OD RIO GRANDE 9. Indijanci Sjedinjenih Država 10. Osvajanje sjeverno od Rio Grande 11. Irokezi i Čerokezi 12. Kalifornijski i ravničarski Indijanci 13. Konačna borba. Početak i pobjeda 14. Indijanski New deal U BUDUĆNOST 15. Prva interamerička konferencija o životu Indijanaca 16. Sumiranje i predskazivanje Kazalo `Jedan od najvećih svjetskih stručnjaka za Indijance istraživao je njihovu dugu i tragičnu povijest u ovom skraćenom izdanju svoga giasovitog djela. John Collier jedan je od najvećih svjetskih autoriteta za pitanje Indijanaca. Od godine 1933. do 1945. istakao se kao komisionar za indijanska pitanja. Djelo Indijanci obiju Amerika objavila je, uvezano u platno, tvrtka W. W. Norton & Company, Inc., godine 1947. na te- melju specijalnog aranžmana s The New American Library. U svibnju godine 1948. djelo je dobilo nagradu Anisfield-Wolf kao jedno od dva `najbolja djela o pitanjima ljudskih vrsta, objavljena U toku prošle godine`. Duga povijest Indijanaca zapadne hemisfere tragična je i optimistička: tragična zato što je sramotna historija bijelčeva osvojenja i pljačke - optimistička zato što otkriva ono strasno i duboko poštovanje ljudske ličnosti, ljubav prema životu i zemlji koja je Indijancu bila sveti amanet sve od kamenog doba. Djelomičan sadržaj vidljiv je iz rasporeda poglavlja: Indijanci pretpovijesti - Inke, Asteci i španjolsko osvojenje Indijanci Sjedinjenih. Država - Konačna borba - Indijanski New Deal - Predskazivanje budućnosti. Izvanredno zanimljiv i ujedno stručan način izlaganja osigurava ovoj knjizi uspjeh kod širokih slojeva čitalaca, koji ne mogu ostati ravnodušni pred jednom od najuzbudljivijih istinskih priča u kojima je povijesna zbilja nadišla fantaziju.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Džon Kolijer Indians of the Americas Indijanci Obeju Amerika

Naslov: Muška gimnazija Kralja Aleksandra I u Beogradu : izveštaj za školsku godinu 1937-38 Pismo: ćirilica Br. strana: 102 Format: 23 cm Povez: meki, prošiveno Unutrašnjost knjige (listovi, povez) je odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl. s tim što na dve strane ima obeležavanja (uz imena učenika). Korice su kao na slici - pohabane su po ivicama i u vrhu i u dnu rikne ali su zaštitile listove jer su za po 1-2 milimetara duže od listova sa svih strana. Škola je osnovana ukazom kralja Aleksandra I Karađorđevića, 6. aprila 1933. godine kao Muška gimnazija Kralja Aleksandra Prvog u Beogradu. Škola je bila zatvorenog tipa sa internatom, samo za muškarce, samostalna vaspitna ustanova pod nadzorom Ministra prosvete. Zgrada gimnazije i internat za učenike su bili smešteni na Topčiderskoj zvezdi, u zgradi današnjeg Arhiva Jugoslavije. U delu XV, Klasifikacija učenika, dati su spiskovi učenika po razredima i odeljenjima, po imenu i prezimenu i uspehu. Štampano 1938. godine u Beogradu, u Državnoj štampariji Kraljevine Jugoslavije. Sadržaj možete da pročitate ukoliko drugu sliku uvećate do pune veličine. Pogledajte i ostale izveštaje raznih predratnih prosvetnih ustanova koje trenutno imam u ponudi: https://www.kupindo.com/pretraga.php?Grupa=1&Pretraga=izve%C5%A1taj+za&CeleReci=0&UNaslovu=0&Prodavac=bebaimoca&Okrug=-1&Opstina=-1&CenaOd=&CenaDo=&submit=tra%C5%BEi

Autodesk Inventor 2013, vodeći program u proizvodnom dizajnu. Autodeskov vodič Ovaj Autodeskov zvanični vodič detaljno obuhvata osnove Autodesk Inventora 2013 i Inventora LT 2013. Fokusirajući se na osnove kao što je upotreba interfejsa, kreiranje delova i sklopki, primenjivanje standarda i stilova, kreiranje 2D crteža iz 3D podataka, i još puno toga, naučiće vas svemu što je potrebno da brzo postanete produktivni koristeći ovaj program. Bez obzira da li ste novi student u učenju CAD-a, pripremate li se za sertifikat ili unapređujete svoje veštine u Inventor-u, ovo je brza, detaljna osnova koja vam je potrebna. O knjizi Sadrži pristupačne praktične vežbe iz stvarnog sveta i uputstva za dodatne zadatke Naučićete da kreirate 2D crteže iz 3D podataka, delove modela i sklopke, da primenjujete standarde i stilove, i da radite sa limenim delovima i da kreirate plastične delove Objašnjava kako da spajate delove i sklopke u zavarene delove, da kreirate slike i animacije iz podataka vašeg dizajna i da radite sa ne-Inventor podacima Pomaže vam da unapredite zadatke pomoću dizajnerskih automatizovanih alata Sažete diskusije i vežbe iz stvarnog sveta u ovoj knjizi čine savršen izvor za profesionalce proizvodnog dizajna i učenike koji brzo žele da savladaju program. Sadržaj POGLAVLJE 1: Povezivanje sa interfejsom Inventora 1 POGLAVLJE 2: Kreiranje 2D crteža iz 3D podataka 33 POGLAVLJE 3: Osnovno modelovanje delova 63 POGLAVLJE 4: Povezivanje delova u sklopove 97 POGLAVLJE 5: Podešavanje stilova i šablona 113 POGLAVLJE 6: Kreiranje naprednih crteža i dodavanje detalja 129 POGLAVLJE 7: Napredni oblici modelovanja dela 153 POGLAVLJE 8: Napredni alati za izradu sklopova i za inženjering 179 POGLAVLJE 9: Kreiranje plastičnih delova 203 POGLAVLJE 10: Rad pomoću limenih delova 221 POGLAVLJE 11: Izrada ramova pomoću Frame Generatora 245 POGLAVLJE 12: Rad na zavarenim konstrukcijama 259 POGLAVLJE 13: Kreiranje slika i animacija iz podataka projekta 273 POGLAVLJE 14: Obrada podataka koji nisu iz Inventora 295 POGLAVLJE 15: Automatizacija procesa projektovanja i korišćenje podataka iz tabela 317 Dodatak a: Autodesk Inventor sertifikat 349