Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ova knjiga predstavlja briljantnu istoriju diplomatije datu u brzim, živim i energičnim obrisima čiji je autor uticajni bivši američki državni sekretar. Kisindžerova kapitalna studija predstavlja svojevrsni „pogled iznutra“ u dinamiku i mehanizam međunarodnih odnosa i umetnost diplomatije. Kombinujući razne zanimljive epizode iz istorije diplomatije sa sopstvenim bogatim iskustvom u pregovorima sa najznačajnijim svetskim liderima i akterima na međunarodnoj sceni, Henri Kisindžer nudi uvid u dinamiku međunarodne diplomatije – iz istorijske i lične perspektive. Ujedno ova knjiga predstavlja i Kisindžerov odgovor na pitanje kako funkcioniše svet u kojem živimo i u čemu je specifičnost američkog pristupa spoljnjoj politici u odnosu na druge nacije. Ovo, po mnogima kontroverzno delo predstavlja kulminaciju jednog života posvećenog diplomatiji i međunarodnim odnosima, te predstavlja plod teorijsko-istorijskog znanja i duge i ambiciozne diplomatske prakse. Henri Alfred Kisindžer (IPA: /ˈkɪ.sɪn.dʒər/), rođen kao Hajnc Alfred Kisindžer (nem. Heinz Alfred Kissinger, IPA: /haɪnts al.fʁɛt kɪs.ɪŋɐ/); Firt, 27. maj 1923), američki je političar i diplomata. Igrao je važnu ulogu u američkoj politici između 1969. i 1977. godine, na poziciji državnog sekretara od 1969. do 1977. Dobitnik je Nobelove nagrade za mir. Bio je zagovornik realne politike u međunarodnim odnosima (nem. Realpolitik). Bitno je doprineo popuštanju zategnutosti u odnosima SAD sa Sovjetskim Savezom i Kinom tokom 1970-ih, i smirivanju izraelsko-arapskih tenzija. Škola i karijera Henri Kisindžer je rođen kao Hajnc Alfred Kisindžer 1923. u Firtu, u nemačkom regionu Frankenu. Potiče iz jevrejske porodice; otac mu je bio učitelj. Zbog pogroma i proterivanja Jevreja iz Hitlerove Nemačke, 1938. godine beži sa roditeljima u Njujork (SAD). 19. juna 1943. dobija američko državljanstvo i odmah potom je mobilisan. Posle Drugog svetskog rata, ostaje u Nemačkoj gde radi u američkoj zoni kao kontraobaveštajac. Godine 1947., vraća se u SAD gdje nastavlja školovanje na Harvard univerzitetu gdje 1954. brani doktorsku disertaciju na temu „Meternih, Kastlro i problemi mirovnog ugovora 1812-1822`. Između 1954. i 1971. bio je član rektorata Harvardskog univerziteta, kao i naučni saradnik i predavač. U to vreme bio je saradnik u mnogim političkim kao i vojnim institucijama SADa. Nakon napuštanja aktivne političke karijere 1977, prihvata profesuru na katedri za međunarodnu diplomatiju na vašingtonskom Džordžtaun univezitetu. Politička karijera Prva politička iskustva, Henri Kisindžer skuplja od 1957. kao savetnik guvernera Nelsona Rokfelera. Posle toga je bio cenjen i kod američkih predsednika Kenedija, Džonsona i Niksona. Izborom Niksona za predsednika 1968. Kisindžer postaje zvanični predsednikov savetnik za pitanja bezbednosti (National Security Advisor). SAD su u tom periodu imale više problema na tom polju, od Vijetnamskog rata pa do povećanog sovjetskog uticaja na Bliskom istoku. U julu i novembru 1971. preduzima dvije tajne misije u Narodnoj Republici Kini, gde sa tadašnjim kineskim premijerom Džou Enlajem priprema Niksonovu posetu Kini, kao i ukupnu normalizaciju odnosa između dve zemlje. Iste godine posećuje i Sovjetski Savez gde priprema sporazum o ograničenju naoružanja poznatom kao SALT 1 (Strategic Arms Limitation Talks) kao i o ograničenju broja strateških raketa ABM-Ugovor (Anti Ballistic Missiles) između SAD i Sovjetskog Saveza. Sa Severnim Vijetnamom (Lê Ðức Thọ) je Kisindžer takođe imao tajne pregovore koji su doveli do potpisivanja ugovora koji zbog oružane pomoći SAD Južnom Vijetnamu nije zaživio. Oba političara su dobili Nobelovu nagradu za mir, koju je Vijetnamac odbio. Godine 1973, do 1974. Kisindžer je učestvovao i u pregovorima Izraela i arapskih zemalja, prvenstveno sa Sirijom. Zbog njegove politike prema zemljama trećeg sveta, Kisindžer je jedan od kontradiktornih političara ere Hladnog rata. On i CIA su 1973. podržavali krvavi puč generala Avgusta Pinočea protiv demokratski izabranog predsednika Salvadora Aljendea čiji socijalistčki pravac nije odgovarao američkim interesima i Latinskoj Americi. Zbog umešanosti Kisindžera kod tog i sumnje za umešanost u Operaciji Kondor sredinom 70-ih, Kisindžeru su upućeni sudski pozivi za svedočenja (a i optužbe) iz mnogih zemalja, kojima se on nije odazvao. 2001. je brazilska vlada povukla poziv Kisindžeru za održavanje govora u Sao Paolu, zato što mu nije mogla garantovati diplomatski imunitet. U međuvremenu objavljeni tajni dokumenti pokazuju da je Kisindžer, zajedno sa tadašnjim predsednikom Fordom autorizovao, međunarodnom pravu protivnu, invaziju Istočnog Timora od strane Indonezije, koja je ukupno „koštala“ 60.000 žrtava. Dolaskom na vlast predsednika Kartera, Kisindžer se povlači iz političkog delovanja. Podržavao je kandidaturu Regana za predsednika, i nakon njegove pobede postaje član Reganovog savetničkog tima. Stavovi o ratovima u bivšoj Jugoslaviji Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji u američkim medijima kritikovao je stav SAD o priznavanju Bosne i Hercegovine smatrajući taj stav apsurdnim. Apelovao je na zapadne zvaničnike da se ne mešaju u rat između Srba i Hrvata jer je istorija odnosa ova dva naroda duga nekoliko vekova i da oni treba sami da se dogovore. Takođe je kritikovao sporazum u Rambujeu za koji je rekao da ga u takvoj formi ne bi prihvatio nijedan Srbin, da je to bila čista provokacija i da takav sporazum uopšte nije smeo da se nađe na stolu za pregovore. Kako god, kada je bombardovanje počelo smatrao je da se vazdušni napadi nastave jer bi kredibilitet NATO-a bio doveden u pitanje ukoliko bi se sa time prestalo, ali se čvrsto zalagao da se ne preduzima nikakva kopnena akcija. Ostalo 1987. dobija „Karlovu nagradu“ grada Ahena. 2005. je postavljen (još neodgovoren) zahtev društvenih i političkih organizacija Ahena Kisindžeru, zbog navodnog učešća u ratnim zločinima za oduzimanjem te nagrade. Od 1998. je počasni građanin rodnog grada Fuert. Član je naučnog odbora fondacije „Oto fon Bizmark“ od 1996. godine.

Kao na slikama lepo očuvane unutra čiste Ivan Focht (Sarajevo, 7. 6. 1927 - Zagreb, 20. 10. 1992), jugoslavenski filozof i mikolog. Sadržaj 1 Biografija 2 Djela 2.1 Knjige 2.2 Izabrani članci 2.3 Prijevodi i predgovori 3 Reference Biografija[uredi | uredi kod] Ivan Focht je rođen 7. 6. 1927 u Sarajevu u židovskoj[1][2] porodici Josipa i Sare-Šarlote Foht.[3] Ivanov otac, majka i mlađi brat Vlatko su stradali za vrijeme Holokausta.[3] Tijekom Drugoga svjetskoga rata, 1944 godine, cijela porodica Foht je uhićena, pošto je u njihovoj kući otkriven materijal vojne prirode i tiskara mjesnoga komiteta Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Izbjegavši smrt, skokom sa drugog kata zatvora u zgradi Župskoga redarstva,[3] Ivan se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ).[2] Nakon rata pohađao je i završio Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu u klasi Vladimira Filipovića. Nakon obrane doktorske teze vratio se u Sarajevo, gdje je predavao estetiku na odsjeku za filozofiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu i na Muzičkoj akademiji sve do odlaska u mirovinu. Potom se preselio u Zagreb, gdje je proveo ostatak života.[4][5] Ivan je bio filozof fenomenološke orijentacije, koji se već u ranim djelima odmicao od marksističkog i psihologističkog tumačenja umjetnosti. Glazba je u njegovim tekstovima imala ontološku prednost u odnosu na sve ostale umjetnosti. U glazbenoj umjetnosti, osobito onoj Bachovoj, Focht je pokušavao razotkriti bitnost pitagorejskog ostvarenja glazbe. Utemeljena brojem te na zakonima kosmosa što su ih ustanovili Pitagora i njegovi učenici, Bachova glazba prema tumaćenju Ivana Fochta nije puki odraz subjekta, niti odraz društvene zbilje, jednako tako ona nije izraz ljudskih osjećaja, nego tajna života ustrojena i ugođena prema kozmičkim zakonima.[4][5] Ivan Focht se pored estetike bavio i gljivarstvom, te je objavio nekoliko značajnih knjiga o gljivama. Također je bio jedan od prvih teoretičara znanstvene fantastike u nas, smatrajući kako je naše doba doba odumiranja filozofije, odnosno doba znanosti i znanstvene fantastike. Bio je dopisni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.[4][5] Ivan Focht je preminuo u Zagrebu, 20. 10. 1992 godine. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoju.[6] Djela[uredi | uredi kod] Knjige[uredi | uredi kod] Istina i biće umjetnosti, Sarajevo: Svjetlost, (1959) Mogućnost, nužnost, slučajnost, stvarnost / Hegelovo učenje o odumiranju umjetnosti, Sarajevo: Veselin Masleša, (1961) Moderna umetnost kao ontološki problem, Beograd: Institut društvenih nauka, (1965) Uvod u estetiku, Sarajevo: Zavod za izdavanje udžbenika, (1972) Tajna umjetnosti, Zagreb: Školska knjiga, (1976) Gljive Jugoslavije, Beograd: Nolit, (1979) Savremena estetika muzike: Petnaest teorijskih portreta, Beograd: Nolit, (1980) Ključ za gljive, Zagreb: Naprijed, (1986) Naši vrganji, Zagreb: Znanje, (1987) Izabrani članci[uredi | uredi kod] Marks o ljudskoj slobodi, Zora, 3, br. 9, 38-46, (1950) Shematiziranje podjele materijalizam-idealizam u obradi istorije filozofije, Pregled, 3, br. 10, (1953) Realizam-modernizam, Kulturni radnik, br. 10, 7-14, (1956) Neobičan položaj moderne muzike, Kulturni radnik, br. 1-2, 14-20, (1957) Pavle Stefanović, `Tragom tona`, Izraz, br. 7-8, 101-104, (1958) Apstraktno slikarstvo pod udarima, Izraz, br. 7-8, (1959) Najnoviji Lukačev estetički pokušaj, Izraz, 3, knj. 6, br. 11-12, 488-500, (1959) Tegobe teorije odraza, Izraz, 5, knj. 2, 149-165, (1961) Humanost umjetnosti, u: Branko Bošnjak i Rudi Supek (ur.), Humanizam i socijalizam, knj. 1, Zagreb: Naprijed, 217-234, (1963) Izgledi fenomenološke estetike muzike, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 3, knj. 6, br. 11, 679-712, (1964) Umjetnička tehnika i tehnifikacija umjetnosti, Praxis, 3, br. 2, 167-180, (1966) Granica Hartmannove estetike, Praxis, 4, br. 5-6, 749-754, (1967) Umjetnost i partijnost, Izraz, 9, br. 8-9, 815-822, (1967) O knjizi Dragutina Gostuškog `Vreme umetnosti`, Treći program Radio Beograda, br. 1, proljeće, 245-254, (1969) Estetički programi časopisa, Treći program Radio Beograda, br. 2, ljeto, 219-230, (1969) Teorijski autoportret, Treći program Radio Beograda, br. 4, zima, 324-332, (1970) Modalitet umjetnosti, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 9, 338-346, (1971) Umjetnost kao objektivirani duh, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 10-11, 552-558, (1971) Adornova podjela umjetnosti na `avangardnu` i `masovnu`, Kulturni radnik, br. 5, 83-89, (1972) La notion pythagoricienne de la musique: contribution a sa determination, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 3, br. 2, 161-172, (1972) Korčulanske gljive sabrane u prosincu, Zbornik otoka Korčule, sv. 2, 229-240, (1972) Šta je muzika, Treći program Radio Beograda, br. 16, zima, 345-354, (1973) Ukus malograđanina, Treći program Radio Beograda, br. 17, proljeće, 259-266, (1973) `Forma` i forme, Treći program Radio Beograda, br. 18, ljeto, 325-366, (1973) Otvorenost za vrednote, Treći program Radio Beograda, br. 19, jesen, 59-70, (1973) Adornos gnoseologistische Einstellung zur Musik, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 5, br. 2, 265-276, (1974) Andreas Liess: Der Weg nach Innen (Ortung ästhetischen Denkens heute), Verlag San Michele, Zürich 1973, pp. 134 (recenzija), International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, 5, br. 2, 346-350, (1974) Amuzija hegelijanstva, Polja, 20, br. 186-187, 12-14, (1974) Slika čovjeka i kosmosa, Treći program Radio Beograda, br. 21, proljeće, 523-562, (1974) Granice ontologije umjetnosti u istraživanju književnog djela, Teka, br. 8, proljeće, 318-328, (1975) Geneza literature, Treći program Radio Beograda, br. 24, zima, 71-128, (1975) Filozofija prirode, Treći program Radio Beograda, br. 27, jesen, br. 27, 29-112, (1975) Put k ontologiji umjetnosti, u: Ante Marušić (ur.), Svijet umjetnosti: Marksističke interpretacije, Zagreb: Školska knjiga, 195-212, (1976) Esej kao protuteža filosofijskom sistemu, Delo, 22, br. 5, 30-39, (1976) Gljive dubrovačkog kraja, Dubrovnik, br. 6, 89-102, (1976) Muzika i simbolika brojeva, Polja, 23, br. 220-221, 3-6, (1977) Smrt i beskonačnost, Polja, 24, br. 236, 31-33, (1978) Filozofija muzike, u: Dobroslav Smiljanić (ur.), Filozofija umetnosti, Beograd: Kolarčev narodni univerzitet, 145-155, (1978) Filozofija izvan struke, Treći program Radio Beograda, br. 36, zima, 195-216, (1978) Savremeni estetičari muzike: Muzičari o muzici, Treći program Radio Beograda, br. 39, jesen, 451-481, (1978) Filozofski pogledi Franca Kafke: Jedan nacrt, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 3, 251-259, (1979) Metaestetika ili estetike marksizma, u: Sreten Petrović, Marksistička estetika: Kritika estetičkog uma, Beograd: BIGZ, 1-9, (1979) Problem identiteta muzičkog djela, Život umjetnosti, br. 29/30, 92-102, (1980) Jankelevičev muzičko-estetički agnosticizam, Polja, 26, br. 256-257, 197-200, (1980) Kriza ili kataklizma: Hegel i moderna umetnost, Politika, broj 10, (1980) Glazba i gljive padoše nam s neba, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 6, 195-201, (1981) Nesreća u sreći, Polja, 27, br. 264, 57-59, (1981) Estetika i moderna umjetnost, Polja, 29, br. 288, 70-72, (1983) Prijevodi i predgovori[uredi | uredi kod] Günther Anders: Kafka - za i protiv, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Narodna prosvjeta, (1955) Benedetto Croce: Estetika kao nauka o izrazu i opća lingvistika, preveo Vinko Vitezica, predgovor Ivan Focht, Zagreb: Naprijed, (1960) György Lukacs: Prolegomena za marksističku estetiku: posebnost kao centralna kategorija estetike, preveo Milan Damjanović, uvodna studija Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1960) Max Raphael: Teorija duhovnog stvaranja na osnovi marksizma, preveo Konstantin Petrović, predgovor Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1960) Max Dessoir: Estetika i opća nauka o umjetnosti, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1963) Theodor W. Adorno: Filozofija nove muzike, preveo i predgovor napisao Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1968) Eduard Hanslick: O muzički lijepom, predgovor i prijevod Ivan Focht, Beograd: Beogradski izdavačko-grafički zavod, (1977) Vladimir Jankélévitch: Muzika i neizrecivo, prevela Jelena Jelić, predgovor Ivan Focht, Novi Sad: Književna zajednica Novog Sada, (1987)

Autor: Prelog Milan Izdavač: Fortuna, Zagreb Broj stranica: 178+190 Godina izdanja: 2023 Dimenzije: 13.5 x 20.5 cm Pismo: Latinica Stanje: Nova knjiga Povez: Tvrdi Milan Prelog: Povijest Bosne u doba osmanlijske vlade I–II I dio: 1463–1739, 178 str. II dio: 1739 –1878, 190 str. „Smatram ovu ’Povijest Bosne u doba osmanlijske vlade’ samo pokušajem, da se na osnovu dosadanje literature i vrela, u prvom redu dakako zapadnih, poda u jednoj cjelini slika osmanlijkoga gospodstva u našim zemljama. Vrlo uvaženi dr. Bašagić u svojoj poznatoj „Kratkoj uputi` prikazao je isključivo islamski elemenat u ovim zemljama, a ja sam pokušao, da barem u najslavnijim crtama prikazem sudbinu svih triju glavnih konfesija u zemlji. Vrlo dobro znadem, da imade u ovom prvom dijelu mnogo manjkavosti, jer je i materijal za pojedine epoke često vrlo oskudan. U novije doba marljivo se izdavaju spomenici iz osmanlijskih vremena povijesti Bosne, pa će i u tome danas sjutra biti bolje. Na kraju drugoga dijela bit će dodan iscrpivi sadržaj i indeks imena.“ (Pisac) Milan Prelog (Osijek, 19. jun 1919. – Zagreb, 25. avgust 1988) bio je hrvatski i jugoslovenski istoričar umetnosti, redovni profesor na Filozofskom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Rođen je 19. juna 1919. godine u Osijeku. Od kraja iste godine živi u Zagrebu, gde od 1926. do 1930. pohađa osnovnu školu, a od 1930. go 1938. godine realnu gimnaziju. Studira istoriju umetnosti i klasičnu arheologiju na Filozofskom fakultetu u Zagrebu od 1938. godine, s prekidom za vreme rata, kad od 1943. do oslobođenja sudeluje u NOVJ. Diplomirao je 30. juna 1944. Obavlja različite poslove u prosveti od 1946. do 1948, kad dobija mesto asistenta na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Dve godine kasnije postaje predavač na katedri za istoriju umetnosti i kulture na fakultetu. Doktorirao je 1951. godine sa tezom „Prilog analizi razvoja srednjovjekovne umjetnosti u Dalmaciji“ (komisija: Grga Novak, Miho Barada, Andre Mohorovičić, Grga Gamulin). Bio je na kratak period vremena honorarni direktor Konzervatorskog zavoda Narodne Republike Hrvatske, mesto koje je usled neslaganja sa politikom institucije napustio 1954. Objavljuje iz oblasti istorije umetnosti, urbanizma i zaštite spomenika kulture u dnevnoj i naučnoj štampi, radiju i TV programima. Habilitirao se sa radom „Poreč, historijski razvoj grada i njegovi spomeni“ 1957. godine za „venia docendi“. Godinu dana kasnije postaje privatni docent na Filozofskom fakultetu. Na Odseku za istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta najpre je od 1948. godine predavao kolegije iz predmeta Istorija umetnosti naroda FNRJ, a od 1959. godine preuzeo je i reorganizovao kolegij Opšte istorije umetnosti srednjeg veka. Uveo je u nastavu istorije umetnosti poseban predmet: Ikonografija, a 1957/58. držao je predavanja iz Teorije likovnih umetnosti. Izabran je za vanrednog profesora juna 1962, a redovnim profesorom postao je 13. oktobra 1972. Održavanjem predavanja iz slobodnog kolegija Urbanizam, koja je započeo 1969. godine, prof. Prelog je prvi u Jugoslaviji utemeljio nastavu Istorije naselja na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. U nekoliko navrata bio je šef Odseka za istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta Sveučilišta u Zagrebu. Bio je suosnivač Instituta za povijest umjetnosti (1961) pri Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gde je od samog osnutka vodio i organizovao naučnoistraživački rad u području srednjevekovne umetnosti, te studijska istraživanja urbanih aglomeracija jadranskog područja. Razvijajući metodu dokumentarne arhitektonske obrade, postavio je temelje savremenom interdisciplinarnom pristupu analize i vrednovanja istorijskih urbanih jezgri. Na početku šezdesetih godina pod njegovim vodstvom započeta su u Institutu istraživanja u nizu starih gradova na Jadranu. Prelogova metoda dokumentarne obrade istorijskih urbanih aglomeracija uzorno je primenjena na primeru grada Dubrovnika, što se pokazalo temeljnom podlogom prilikom upisa toga grada u UNESCO-ov registar svetske kulturne baštine (1979). Šezdesetih godina je bio uključen na izradi zaštite i prostornog uređenja jadranskog područja. Istraživao je razdoblje od kasne antike do renesanse, posebno odnos antike i romanike, istoriju urbanizma, probleme regionalnoga planiranja i zaštite spomeničke baštine, posebno urbanih aglomeracija. U interpretaciju predromaničke umetnosti uveo je dinamički kriterij (pasivna i aktivna negacija antike), u proučavanju istorijskih naselja razvio je pristup iz regionalnoga merila, a u analizi savremenog urbanizma kritičku sociološku metodu. Od 1965. do 1974. bio je šef Odela za naselja i urbanizam u Institutu za društvena istraživanja Sveučilišta u Zagrebu. Od 1969. bio je član direktorija postdiplomskog studija »Urbanizam i prostorno planiranje« u organizaciji Instituta za društvena istraživanja Sveučilišta u Zagrebu i Arhitektonskog fakulteta u Zagrebu. Sudeluje u izradi plana i programa postdiplomskog studija. Na postdiplomskom studiju Fakulteta ekonomskih nauka u Zagrebu predavao je predmet: Politika ekonomskog razvoja i metode analize. Od 1971/72. bio je voditelj Centra za postdiplomski studij Sveučilišta u Zagrebu sa sedištem u Dubrovniku (Kulturna istorija istočne obale Jadrana). Bio je odgovorni urednik za redakciju SR Hrvatske u Likovnoj enciklopediji Jugoslavije; odgovorni urednik sinteze istorije umetnosti u Hrvatskoj (knj. 1. „Barok u Hrvatskoj“), kao i odgovorni urednik periodičnih i monografskih izdanja Instituta. Vršio je brojne društvene i političke funkcije: bio je poslanik Savezne skupštine SFRJ od 1964. do 1969; član Komisije za idejna pitanja CKSKJ od 1971. do 1974, član Komisije za idejna pitanja CKSKH od 1971. te član Savjeta Republike SR Hrvatske. Za izuzetan naučni, stručni i društveni doprinos primio je niz priznanja. Penzionisan je 1979. godine, no honorarno nastavlja da se bavi naučnim istraživanjima i vodi projekte pri Odelu za istoriju umetnosti Instituta za povijesne znanosi pri zagrebačkom sveučilištu, sve do smrti. Preminuo je 28. avgusta 1988. godine u Zagrebu. Izabrana bibliografija Između antike i romanike, Peristil, 1954. Vojin Bakić - Mala likovna biblioteka, Zagreb, 1958. COBISS.SR 78862087 Romanika, Jugoslavija, Spektar; prva književna komuna, Beograd, Zagreb, Mostar: 1984. COBISS.SR 277059079 Eufrazijeva bazilika u Poreču, Zagreb : Grafički zavod Hrvatske, 1986. Prostor – vrijeme, Grafički zavod Hrvatske , 1991 Poreč, grad i spomenici, Zagreb : Institut za povijest umjetnosti, 1957 /. 2007. ISBN 978-953-6106-69-1. Tekstovi o Dubrovniku , Zagreb : Institut za povijest umjetnosti ; Dubrovnik. ISBN 978-953-6106-46-2. Studije o hrvatskoj umjetnosti 1–3, Zagreb : Institut za povijest umjetnosti : Naklada Prelog, 1999. MG67 (N)

PETAR UBAVKIĆ Петар Убавкић (Београд, 19. септембар 1850[1]. или 12. април 1852[2] — Београд, 27. јун[1] или 28. јун[2] 1910) је био српски вајар и сликар, родоначелник српског вајарства. GRAĐA ZA ISTORIJU MODERNE SRPSKE UMETNOSTI Filozofski fakultete u Beogradu, 1973.god,veliki format,ilustrovana REPRODUKCIJE 240.strana Сматра се зачетником академске скулпторске уметности у новијој српској историји.[3] Урадио је велики број јавних споменика. Међу његовим делима најпознатији су попрсје Вука Караџића, кнеза Милоша и Ђуре Даничића. Један је од оснивача Друштва српских уметника „Лада“. Друштво је основано 4. септембра 1904. уочи Прве југословенске уметничке изложбе у Београду, то је најстарије друштво уметника у Србији, а према неким проценама и у Европи.[4] Оснивачи друштва, које је названо по словенској богињи пролећа, јесу Петар Убавкић, Урош Предић, Ђока Јовановић, Марко Мурат, Бета Вукановић, Риста Вукановић, Симеон Роксандић, а као оснивач се помиње и Надежда Петровић која је две године након оснивања иступила из овог удружења. Izložbe Samostalne Beograd 1882, 1885 Grupne Umetnička izložba, Rim 1885 Svetska izložba, Pariz 1889, 1900 Jugoslovenska umetnička izložba, Beograd 1904, Sofija 1906, Zagreb 1908 Balkanska izložba, London 1907 Izložbe „Lade“, Beograd 1909, 1924 Knjiga u BESPREKORNOM,PERFEKTNOM stanju Stanje```10``` -----------------⭐️ Vajarstvo M

Lazar Arsenijevic Batalaka, Istorija srpskog ustanka,1-2, Prosveta, Beograd, 1988 g. , (Reprint izdanja iz 1898. i 1899. godine, 1085 strana, 3mape, tvrd povez, 24.5cm. Knjige su NOVE, NEKORISCENE, u perfektnom stanju. Jedino su na prvoj i na poslednjoj praznoj strani svake knjige, mali pecati-Ex Libris moje dece koja su u inostranstvu i knjige nisu ni otvorila. Lazar Arsenijević Batalaka (1795 - 1868), savremenik Prvog srpskog ustanaka, zatim državni savetnik (od 1842), kapućehaja Srbije u Carigradu (1846 - 1847) i ministar pravde i prosvete, istovremeno je i jedan od njegovih zapaženih istoriografa. Njegova Istorija srpskog ustanka, ne samo po obimu već i po sadržini i obilju dokumentacije jedno je od najpotpunijih dela o ustanku 1804 - 1813. godine koji je doveo do obnove srpske države u XIXI veku. Delo Lazara Arsenijeveća je u stvari bio prvi pokušaj, velikim delom i uspeo, da se, uz obilnu dokumentarnu građu i sa kritičkim osvrtima, da potpuna istorija srpske revolucije Karađorđeva vremena. Batalaka se 1814. godine preselio u Hotin, gde ga je koristio Karađorđe za svoju prepisku sa ustaničkim vojvodama i komandantima. Boravak u blizini Karađorđevoj bio je za Batalaku velika moralna i duhovna potkrepa. Posle Karađorđeve pogibije 1817. godine Batalaka je u dva maha pisao molbe knezu Milošu da mu se odobri povratak u Srbiju. 1827. godine Batalakine molbe su urodile plodom. Batalaka je svoju Istoriju srpskog ustanka stvarao dugo, radeći na njoj neumorno i sistematič

Mek povez, br.strana 348, Chess Stars 2015.god. Autor - Alexei Kornev velemajstor i istaknuti sahovski trener Stanje - odlicno 5 (nova, nekoriscena) ROSSOLIMO AND FRIENDS - A Complete Repertoire vs. the Sicilian defence - Svaki sahista, koji zapocinje svoju partiju potezom 1.e2-e4, trebao bi biti savrseno spreman za odgovor crnog 1...c7-c5 Zasto je ovo otvaranje toliko opasno za belog? Stvar je u tome da je u svim osnovnim varijantama Sicilijanske odbrane borba dvosekla, i cesto vodje belih figura idu na rizik onoliko koliko i crni. Beli je prakticno lisen mogucnosti da pojednostavi igru brojnim izmenama. U gotovo sviim varijantama Sicilijanke, prikupljena je ogromna kolicina teorije, i ne mogu svi ljubitelji saha sebi priustiti toliko vremena i truda da nauce beskrajne varijante u svim glavnim sistemima. Shodno tome, autor, velemajstor kornev je odlucio da izabere sisteme koji ne zahtevaju fenomenalnu memoriju za sahiste koji vode bele figure, vec su zasnovani na zdravoj pozicionoj osnovi! Rosolimo napad i Moskovska varijanta analizirani su u prvom i drugom delu ove knjige, i obe varijante savrseno zadovoljavaju ove kriterijume! U trecem delu knjige, analizirani su brojni drugi potezi za crnog, pored 2...Sc6, 2...d6 i bez sumnje najopasniji potez za belog 2...e6. Protiv ovog poteza, autor je predlozio prilicno moderan potez u poslednjih nekoliko godina, potez 3.g3. Upravo ovaj potez u ovoj varijanti cesto igra i svetski prvak Magnus Karlsen i postize brojne pobede... Vrhunska knjiga! Sadrzaj i deo sadrzaja prikazan na fotografijama. Namenjena naprednim sahistima! Odgovaram na pitanja ako ih bude bilo

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Nemacki jezik! Anatomija za umetnike sa preko 200 crteža Bogato ilustrovano! Jeno Barcsai (14. januar 1900, Katona, Austrougarska (danas Catina, Rumunija) — 2. april 1988, Budimpešta, Mađarska) je bio mađarski slikar jermenskog porekla.[1] Rođen u Katoni u Mađarskoj 1900. godine, Barcsai je bio potomak aristokratske porodice iz Transilvanije. Godine 1919. otišao je u Budimpeštu da bi započeo studije u Školi likovnih umetnosti i diplomirao 1924. Leto 1926. je proveo u Makou i Hodmezovasarheli-u, gde je radio na konstruktivnim strukturnim moćima pejzaža. Te godine odlazi u Pariz na godinu dana gde otkriva dela Sezana. Njegove slike su u velikoj meri uticale na mladog umetnika. Dok je bio u Italiji 1927, Barcsai je saznao za Kuattrocento pokret rane renesanse, posebno za anatomske studije tog perioda. Postao je stanovnik Sentandreje nakon mnogih poseta i krenuo je u još jednu stipendiju u Pariz 1929. da bi razumeo pravila kubizma. Od 1931. do 1945. godine postao je nastavnik u opštinskoj šegrtskoj školi, a kasnije je postao nastavnik u školi likovnih umetnosti u Budimpešti od 1945. do penzionisanja, gde je predavao skiciranje i anatomiju. Knjiga Anatomija za umetnika Uključuje detaljne crteže ljudskog tela za likovnog umetnika na 142 tablice preko cele stranice. Ovi crteži uključuju kosti, mišiće i zglobove.

Jovan Cvijić, tri knjige, izdanje SANU Solidno očuvano Balkansko poluostrvo ima nekoliko podvlačenja 1. Karst, novi rezultati o glacijalnoj eposi balkanskih poluostrva 2. Balkansko poluostrvo 3. Govori i članci Jovan Cvijić (Loznica, 11. oktobar 1865 — Beograd, 16. januar 1927) bio je srpski naučnik, osnivač Srpskog geografskog društva, predsednik Srpske kraljevske akademije, profesor i rektor Beogradskog univerziteta, počasni doktor Univerziteta Sorbone i Karlovog univerziteta u Pragu. Od osnivanja Beogradskog univerziteta 12. oktobra 1905, postao je jedan od osam prvih redovnih profesora na Univerzitetu. Cvijić je počeo da se bavi naukom još kao student Velike škole i tada je nastao njegov rad Prilog geografskoj terminologiji našoj, a nastavio kao srednjoškolski profesor i bečki student proučavajući kraške pojave u istočnoj Srbiji, Istri i Jadranskom primorju. Na osnovu tih proučavanja napisao je više radova kao i svoju doktorsku disertaciju. Čitav život posvetio je proučavanju Srbije i Balkanskog poluostrva putujući skoro svake godine po Balkanu. Tokom života, odnosno za preko trideset godina intenzivnog naučnog rada, objavio je par stotina naučnih radova. Jedno od najvažnijih dela je „Balkansko poluostrvo“. Bavio se podjednako društvenom i fizičkom geografijom, geomorfologijom, etnografijom, geologijom, antropologijom i istorijom. Smatra se utemeljivačem srpske geografije.

Odlično bibliofilsko retko izdanje Sava Sandić Sava Sandic..jpg Datum rođenja 1915. Mesto rođenja Zaječar Kraljevina Srbija Datum smrti 2016. (100/101 god.) Mesto smrti Beograd Srbija Sava Sandić (Zaječar, 1915 — Beograd, 2016) bio je istaknuti i najstariji srpski vajar, koji je preminuo u 102 godini života. Borba za opstanak i život u teškim ratnim i poratnim godinama, u porodici čiji su potomci rano ostali bez roditelja, utemeljili su njegova osnovna životna načela – skromnost, upornost, vedrinu, posvećenost svome pozivu.[1] Prvu u nizu od petnaestak samostalnih izložbi priredio je u Beogradu 1953. Osvojio je niz značajnih nagrada i priznanja, među kojima je i Nagrada ULUPUDS-a za životno delo (1997). U svom stvaralaštvu ostao je veran klasičnim vajarskim koncepcijama i materijalima, u kojima je radio portrete, figure i predstave životinja.[2] Život i karijera[uredi | uredi izvor] Rođen je u Zaječaru 1915. godine u izbeglištvu, tokom Prvog svetskog rata, u porodici koja je rano ostala bez roditelja. Još kao dečak, Sava je pokazao svoju preferenciju za umetnost, a imao je poseban afinitet za plastični dizajn, koji se kasnije pretvorio u svoj životni poziv. U borbi za opstanak, „od nemila do nedraga”, život ga je vrlo rano primorao da se školuje i pripremi za buduću profesiju vajara „u kojoj je manuelnost važna veština”.[1] Od Pina Grasija, velikog majstora zanata, učio je (kao šegrt) u kamenorezačkoj radionici, a u Zanatskoj školi predavao mu je Mihailo Petrov. Kao i najpoznatiji vajari, posebno oni sa područja Balkanskog poluostrva, prvi je savladao zanat, umetničku obradu kamena, a potom je 1933. počeo da se usavršava u studiju poznatog vajara Toma Rosandića, koji je ubrzo postao njegov glavni saradnik.[3] Značajnu ulogu u budućem Sandićevom umetničkom formiranju imao je tečaj crtanja kod Petra Dobrovića i dugogodišnja uloga pomoćnika i učenika u ateljeu vajara Tome Rosandića. Da je Rosandić bio dobar Sandićev učitelj govori podatak da je skulpturu „Igrali se konji vrani” koja se danas nalazi ispred Narodne skupštine, inače Rosandićevo delo iz 1937, tehnički uspešno realizovao Sandić, i time potvrdio naučeno majstorstvo rada i veštine.[1] Jedan od značajnih datuma u njegovom životu je 1939. godina kada je upisao studije na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu, sa već stećenim širokim likovnim obrazovanjem, i 1949. godina kada je primljen u Majstorsku radionicu Tome Rosandića, u kojoj ostao narednih pet godina. Potom je stvarao u sopostvenoj ateljeu, u svom domu koji je izgradio u ulici Vasilija Gaćeše 6 na Senjaku u Beogradu, zajedno sa suprugom, vajarkom Mirom Sandić (1924–2010), sa kojom je imao zajedničku likovnu preokupaciju, pa se kao čest motiv dela i Save i Mire Sandić javlja - materinstvo.[4] Bio je član ULUS-a od 1948. godine, ULUPUDS-a od 1956. godine, i pripadnik grupe „Samostalni” i FIDEM-a. Za redovnog člana Matice srpske izabran je 1995. godine iz kategorije dobrotvora i priložnika.[3] Za života Narodnom muzeju u Beogradu, Sandić je donirao 15 svojih dela, ali i značajne radove drugih umetnika iz porodične kolekcije. Ova ustanova je 2015. godine, u znak zahvalnosti prigodnom izložbom, obeležila 100. rođendan Save Sandića.[3] Umetničko stvaralaštvo[uredi | uredi izvor] Sandićeva estetska načela... najbliža su evropskoj tradiciji figuralne plastike, bliska i njegovom učitelju Rosandiću. Put koji je prešao formirao je Sandićevo uverenje da sve nastaje dugotrajnim radom i krajnjim savladavanjem zanatskih veština, a tek posle toga talenat rađa umetničko delo. U svom radu negovao je figurativnu plastiku, kojoj je ostao veran tokom celokupnog stvaralaštva. Prvu samostalnu izložbu priredio je u Grafičkom kolektivu u Beogradu 1953, a potom je svoj dar i majstorstvo, „bojio ličnim senzibilitetom” i ispoljio u stilizovanim formama vezanim za prirodu i realnost, više od pola veka na samostalnim i desetinuama grupnih izložbi u Beogradu, mnogim gradovima Jugoslavije, kao i u inostranstvu. Svoje radove Sansić je izvodio najviše u bronzi, gipsu, tikovini, orahovom drvetu i kamenu. Predstave portreta, aktova, ženskih figurina, animalističkih skulptura, izvedene su u punoj plastici, bareljefu i na medaljama. U reprezentativne primerke Sandićevog opusa spadaju monumentalne figure „Karijatida“ i „Flora“, izvanredni „Autoportet“, ekspresivni „Asketa“, nežne ženske figurine „Balerina“, „Sedeća devojka“, „Žena sa ogrlicom“.[2] Njegove skulpture krase muzeje i privatne kolekcije, ali i slobodan prostor, poput spomenik palim borcima u Vrdniku (1950), a 1952 i Žablju (1952), na svim kontinentima. Umetnik — darodavac[uredi | uredi izvor] Umetnikova ostvarenja danas se nalaze u poklon kolekcijama u Srbiji, poput one koju je 2008. umetnik darovao Muzeju grada Beograda, i kojom je želeo da ostavi spomen na svoj rad i život u Beogradu, kroz dela koja predstavljaju svojevrstan presek njegovog umetničkog izraza u rasponu od 1950. do 2003. godine. Ili poput one poklonjene Narodnom muzeju u Beogradu, u kojoj je umetnički (i bračni) par Sandić donirao veliki broj svojih dela, ali i značajne radove drugih umetnika iz njihove kolekcije. Ili poput one koju su vajari-Mira i Sava Sandić, učinili izuzetan i neprocenjiv gest - Narodnom muzeju u Kragujevcu, tačnije Istorijsko-umetničkoj zbirci - Zbirci vajarskih radova, sa ukupno 12 svojih radova. Ugovorom 07-739, 17.10.2005. Narodni muzej u Kragujevcu preuzeo je ove radove na čuvanje, Tags: mira sandić

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1990. god ,,U veoma bogatom i značajnom opusu Vladimira Dvornikovića, posebno su relevantna razmatranja posvećena etnopsihologiji, istraživanju mentaliteta i definisanju nacionalnog karaktera. Centralno mesto u tom opusu pripada njegovom najznačajnijem delu `Karakterologija Jugoslovena` Ponovno čitanje ovog dela iskazuje se danas prvenstveno u potrebi za njegovom naučnom revalorizacijom. Uzimajući u obzir etnogenetske, psihološke, socijalne i kulturne činioce, Dvorniković nastoji da ocrta jedinstven nacionalni, kulturni i duhovni identitet Jugoslovena.` Vladimir Dvorniković (Severin na Kupi, 28. jul 1888 — Beograd, 30. septembar 1956) bio je jugoslovenski filozof i etnopsiholog.[1] Biografija Gimnaziju je pohađao u Zemunu i Sarajevu. Filozofiju je studirao u Beču od 1906. kod V. Jerusalima i Fridriha Jodla, gdje je i doktorirao 1911. godine. Zbog projugoslovenske orijentacije austrougarske vlasti su ga prognale da radi u Bihaću gde se tako okupila značajna intelektualna elita. U Zagreb dolazi 1918. godine gde radi u Muzičkoj školi. Habilitirao za zvanje docenta s tezom „Nauka i filozofija“ na Filozofskom fakultetu u Zagrebu gde je predavao teoretsku i praktičnu filozofiju kao suplent što je i za istoriju filozofije, dok je redovni profesor istorije filozofije bio od 1925. do 1926. kad je prinudno penzionisan. Iako penzionisan sa 38 godina nastavlja neumorno da drži predavanja u Beču, Cirihu i Pragu, ukupno više od 400. Ponovo nalazi zaposlenje 1933. kao pomoćnik ministra prosvete Jugoslavije, ali ponovo biva penzionisan u jesen 1934. godine. Posle rata radi kao naučni radnik u nekim komisijama pri Savetu za građevinarstvo, a 1953/54 kao profesor u srednjoj školi. Pošto je proglašen za reakcionarnog mislioca dela mu više nisu štampana. Povremeno se izdržavao prodajući svoje akvarele. Umro je u Beogradu 30. septembra 1956. godine. Dodeljen mu je Orden Svetog Save IV stepena.[1] O radu Godine 1939, je objavio delo Karakterologija Jugoslovena u nameri da istakne primarne odlike kolektivnog karaktera kako jugoslovenskih naroda tako i etničkih grupa. U poređenju sa sličnom studijom Jovana Cvijića Dvorniković ide i dalje, jer smatra da pored reljefa i klime na formiranje etnopsiholoških kategorija utiču još i antropološki, psihološki i istorijski faktori. Smatra da je dinarski antropološki tip reprezentativan za „jugoslovenskog čoveka“.[2] Osnovne karakteristike njegovog učenja su odbacivanje etnopsihologije i karakterologije kao naučnih disciplina opisujući ih kao popularnu ili polunaučnu psihologiju rasa, toliko omiljenu u vreme pred Drugi svetski rat u naučnim krugovima naklonjenim nacističkim idejama. Važno je napomenuti da se služio kranilogijom, koja svakako ne stoji u nikakvoj korelaciji sa mentalnim karakteristikama stanovništva. Međutim, najteži napadi na ovo delo su usledili posle Drugog svetskog rata. Ono je proglašeno bezvrednom kompilacijom koja je štetna po svojim tumačenjima jugoslovenskim narodima. Postoje mišljenja da je ovaj stav rezultat marksističkog pristupa u analizi naučnog stvaralaštva Dvornikovića, a da će naučna verifikacija dati drugu sliku vrednosti njegovog rada.[3] Za svog života je objavio preko 400 radova, knjiga, rasprava, eseja i studija.

U dobrom stanju! ERWIN PANOFSKY / Ervin Panovski IDEA - prilog istoriji pojma starije teorije umetnosti Proučavanje promena u definiciji i koncepciji termina `ideja` od Platona do 17. veka, kada se pojavila savremena definicija. SADRŽAJ: - Uvod - Antika - Srednji vijek - Renesansa - `Manirizam` - Klasicizam - Michelangelo i Durer - Beleške - Dodatak 1: G. P. Lomazzo (poglavlje o lepim proporcijama) i Marsiglio Ficino (komentar Symposion-a) - Dodatak 2: G. P. Bellori - Le vite de` Pittori Scultori ad Architetti moderni Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Ervin Panofski Panovski Panowski Panowsky Panovsky A Concept in Art Theory Ervin Panofski (30. mart 1892 u Hanoveru – 14. mart 1968 u Prinstonu u Nju Džerziju)[1] bio je nemačko-jevrejski istoričar umetnosti, čija se akademska karijera uglavnom nastavila u SAD nakon uspona nacističkog režima Panofskijevo delo predstavlja visoku tačku u modernom akademskom proučavanju ikonografije, koju je koristio u izuzetno uticajnim delima[2] poput njegove „male knjige” Renesansa i preporod u zapadnoj umetnosti i njegovom remekdelu[2] Rano holandsko slikarstvo. Mnoga od njegovih dela se još uvek štampaju, uključujući Studije iz ikonologije: Humanističke teme u umetnosti renesanse (1939), Značenje u vizuelnoj umetnosti (1955), i njegovu studiju iz 1943. Život i umetnost Albrehta Direra. Panofskijeve ideje su takođe imale veliki uticaj na intelektualnu istoriju generalno,[3] posebno u njegovoj upotrebi istorijskih ideja za tumačenje umetničkih dela i obrnuto. Biografija Panofski je rođen Hanoveru u bogatoj jevrejskoj silezijskoj rudarskoj porodici. On je odrastao u Berlinu, maturirao je1910. u gimnaziji Joahimstalšes. On je studirao pravo, filozofiju, filologiju i istoriju umetnosti u Frajburgu, Minhenu i Berlinu tokom 1910–14, gde je slušao i predavanja istoričarke umetnosti Margarete Biber, koja je zamenjivala Georga Ločku. Dok je Panofski pohađao kurseve na Univerzitetu Frajburg, nešto stariji student, Kurt Bat, odveo ga je na predavanje osnivača odeljenja za istoriju umetnosti Vilhelma Vega, pod kojim je svoju disertaciju napisao 1914. godine. Njegova tema, Direrova umetnička teorija, Dürers Kunsttheorie: vornehmlich in ihrem Verhaltnis zur Kunsttheorie der Italiener, objavljena je sledeće godine u Berlinu pod nazivom Die Theoretische Kunstlehre Albrecht Dürers. Zbog povrede pri konjičkm jahanju, Panofski je oslobođen vojne službe tokom Prvog svetskog rata, koristeći to vreme da prisustvuje seminarima o srednjem veku Adolfa Goldšmita u Berlinu. Panofskijeva akademska karijera u oblasti istorije umetnosti odvela ga je na Univerzitet u Berlinu, Univerzitet u Minhenu, i konačno, na Univerzitet u Hamburgu, gde je predavao od 1920. do 1933. godine. Upravo u tom periodu počeli su se pojavljivati njegovi prvi značajniji spisi o istoriji umetnosti. Značajno rano delo bilo je Idea: Ein Beitrag zur Begriffsgeschichte der älteren Kunstheorie (1924; u prevodu Ideja: koncept u teoriji umetnosti), zasnovano na idejama Ernsta Kasirera. Panofski je prvi put došao u Sjedinjene Države 1931. godine da predaje na Njujorškom univerzitetu. Iako mu je u početku bilo dozvoljeno da provodi naizmenične semestre u Hamburgu i Njujorku, nakon što su nacisti došli na vlast u Nemačkoj njegovo imenovanje u Hamburgu je prekinuto, jer je bio Jevrejin, a ostao je trajno u Sjedinjenim Državama sa svojom suprugom istoričarkom umetnosti (od 1916) , Dorotejom „Dorom” Mos (1885-1965). On i njegova supruga postali su deo Kaler-Krajsa. Do 1934. godine Panofski je istovremeno predavao na Njujorškom univerzitetu i na Univerzitetu Prinston, a 1935. godine pozvan je da se pridruži osoblju novog Instituta za napredne studije u Prinstonu, Nju Džerzi, gde je ostao do kraja karijere.[4] Godine 1999. je deo stambenog kompleksa fakulteta nazvan njemu u čast „Panofski lejn”.[5] Panofski je bio član Američke akademije umetnosti i nauka, Britanske akademije i niza drugih nacionalnih akademija. Godine 1954. je postao strani član Kraljevske holandske akademije umetnosti i nauka.[6] Godine 1962. dobio je Haskinsovu medalju Srednjovekovne američke akademije. Tokom perioda 1947–1948 Panofski je bio Čarls Eliot Nortonov profesor na Univerzitetu Harvard; predavanja su kasnije postala kurs Rano holandsko slikarstvo.

D,,,Filozofska biblioteka ; tvrd povez, format 14,5 x 20,5 cm , ćirilica, 347 + 277 + 396 + 245 strana , SLOBODAN ŽUNJIĆ - PRIROK I SUŠTASTVO KOMPLET 1-4 NOVO 1. SRPSKE LOGIKE U SREDNJEM VEKU 2. SRPSKE LOGIKE U RANOJ MODERNI 3. SRPSKE LOGIKE U POZNOJ MODERNI 4. SUŠTASTVO U SRPSKOJ FILOZOFIJI IZDAVAČ: SLUŽBENI GLASNIK BEOGRAD TVRDOG POVEZA JAKO LEPO OCUVANE,,NECITANE,,SPOLJA KAO NA SLIKAMA,,JEDAN TOM BLAGA RAZLIKA U NIJANSI SA STRANE Слободану Жуњићу је за четворотомно дело `Прирок и суштаство` додељена Награда „Никола Милошевић“ за најбоље теоријско дело из области естетике, филозофије и књижевности објављено у 2013. Овај комплет проглашен је за Издавачки подухват године на 20. Међународном салону књига у Новом Саду. 1: Srpske logike u srednjem veku Evropska filozofija je svoj misaoni put započela u dvojstvu reči i stvari, mišljenja i bića, pojma i predmeta, a njena iskonska težnja je bila da to dvojstvo prevede u jedinstvo ili bar podudarnost obaju ovih polova. Pošto stvari ima beskonačno mnogo, a reči sasvim ograničeno malo, filozofija se morala poslužiti lukavstvom, jednim od onih kojima duguje sve svoje uspehe ali i mnoge nevolje sve do našeg današnjeg dana. 2: Srpske logike u ranoj moderni U filozofskom pogledu, u tom ranom periodu posebno je bio značajan rad Srebreničanina Đurđa Dragišića (oko 1444–1520), koji se na latinskom jeziku potpisivao kao Georgios Benignus ili Georgios Grecus de Bosnia. I srpsko i latinsko ime ukazuju na njegovo istočno poreklo, mada ne nužno i na njegovu prvobitnu pravoslavnu veroispovest (moguće je da mu je porodica bila zapravo bogumilska), ali je iz intelektualne biografije vidljivo da ga je do kraja života zanimala vizantijska teologija i njeno duboko nasleđe aristotelizma, koje je on znao da proširi u sistem opštih učenja. 3: Srpske logike u poznoj moderni Slavenoserpska obnova volfovstva početkom prve polovine XIX veka ne s?mo d? je onemogućila neposredno oživljavanje tradicije Damaskinove Dijalektike, koja je bila osuđena da svoje životarenje produži u bogoslovskim preparandijama, čekajući teško moguću obnovu u široj javnosti, nego je prevođenjem dela kantovskog racionalizma i prosvetiteljstva ovome, volfovstvu, produžila život za još nekoliko decenija, i to upravo nakon njegove poluvekovne vladavine na latinskom ili srpskoslovenskom jeziku. 4: Suštastvo u srpskoj filozofiji Prilično hrapava istorija aristotelovske logike pojmova na srpskom duhovnom prostoru opisuje zapravo veliki razvojni luk čitave srpske filozofske misli, koja je tokom osam vekova prošla kroz neobično burne kulturne mene i promene, čije se posledice osećaju i danas u još uvek nestabilnom ustrojstvu njenog jezika i poretku njenih glavnih pojmova. Povest o promenama kroz koje je u srpskoj filozofiji prolazilo shvatanje prirode i značenja priroka i suštastva jeste stoga kako povest o promenama razumevanja pojmovnog aparata filozofije u celini, tako i povest o razvoju srpske filozofske terminologije počev od njenih crkvenoslovenskih početaka u srednjem veku pa sve do njene današnje, poglavito internacionalno-srpske leksike. D

SV 2 59699) PRVI KNJIŽEVNI SUD U CRNOJ GORI , Podgorica 2000 , Autorstvo poslnice serdaru Jolu Piletiću ; Poslanica serdaru Jolu Pilešiću, poema (epistola) u desetercu, od 1099 stihova, objavljena je pod imenom autora Marka Miljanova, u Beogradu, 1883. g. u izdanju privatne štamparije Jeremije Karadžića. Tiraž 3000 primjeraka. Priređivač i redaktor - Tomo Oraovac, učitelj i emigrant iz Crne Gore. On je u knjizi napisao predgovor u kome veliča Marka kao autora, čovjeka, junaka, pjesnika, izvrsnog poznavaoca istorije uopšte i posebno srpskog naroda. Zatim, naglašava da je zatekao Marka kako piše stihovano pismo svome prijatelju serdaru Jolu Piletiću, a koji se nalazio u emigraciji u Srbiji, od 1879. g. Toga dana u susretu vojvoda je završavao pismo i Oraovac kaže da je to bilo 15. jula 1882. godine. Marko mu je sa povjerenjem dao rukopis da ga u toku noći pročita i sjutradan vrati. Tomo je u toku noći, bez Markovog znanja, rukopis prepisao, kako kaže u predgovoru `od riječi do riječi`. Prepis rukopisa je odnio u emigraciju (u Srbiju), 26. februara 1883. godine. U maju iste godine u Beogradu je objavio knjigu pod imenom Marka Miljanova, bez znanja autora, sa kompilacijom semantike i leksike. Iza toga, punih 18 godina, sve do svoje smrti, 2. 2. 1901. godine, Marko je kao autor čitao svoju Poslani- cu, poklanjao je prijateljima i niko mu nije osporavao autorstvo. Iza vojvodine smrti još punih 29 godina ova knjiga je čitana kao Markova i niko nije ni pokušao da dovede u sumnju njeno autorstvo. Tek 1930. godine, što znači 47 godina od dana objave PSJP, kada je književnik Trifun Đukić objavio u Beogradu 1. izdanje Celokupnih dela Marka Miljanova , Tomo Oraovac je javno izjavio da je on autor poeme Poslanica serdaru Jolu Piletiću , ane Marko Milajnov. mek povez, format 14 x 21 cm , ćirilica, 217 strana

DRUGI SVETSKI RAT 75 GODINA KASNIJE 1-2 Urednik - Dalibor Denda, Bojan B. Dimitrijević, Dmitar Tasić Izdavač - Institut za strategijska istraživanja, Beograd; Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd; Institut za savremenu istoriju, Banja Luka Godina - 2021 478 + 432 strana 24 cm ISBN - 978-86-81121-30-6 978-86-7005-175-1 978-86-7403-256-5 978-99976-49-22-5 978-86-81121-31-3 978-86-7005-176-8 978-86-7403-259-6 978-99976-49-23-2 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ:Predgovor Preface Predislovie І NA PUTU KA SVETSKOM SUKOBU / TOWARDS THE GLOBAL CONFLICT / НА ПУТИ К МИРОВОМУ КОНФЛИКТУ SRĐAN MIĆIĆ - Jugoslavija, neutralnost Balkana ili ratni konflikt, septembar 1939 – februar 1940. MILOŠ ŽIKIĆ - Grčko-italijanski rat i jugoslovenske vojne aktivnosti 1940. godine ALEKSEJ TIMOFEJEV - Obaveštajna mreža NKVD/NKGB u Kraljevini Jugoslaviji uoči i za vreme Drugog svetskog rata DALIBOR DENDA - Obaveštajna saradnja Kraljevine Jugoslavije sa zapadnim saveznicima (1939 – 1941) VLADIMIR Lj. CVETKOVIĆ - Jugoslovensko/srpsko - rumunski odnosi tokom 1941. godine VESNA ĐIKANOVIĆ - Između simbolike, ideologije i politike – 27. mart u političkom životu jugoslovenske emigracije u SAD tokom Drugog svetskog rata SERGEJ ANATOLJEVIČ FALJKO - Proučavanje istoriografije o radu vojno-instruktorskih misija vodećih evropskih zemalja i SAD u međuratnom periodu (1918 - 1939) II RAT I DIPLOMATIJA / WAR AND DIPLOMACY / ВОЙНА И ДИПЛОМАТИЯ ALEKSANDAR ŽIVOTIĆ - SSSR i pitanje organizovanja oružanog otpora Nemačkoj okupaciji Srbije 1941. ARPAD HORNJAK - Mađarska spoljna politika i okupirana Srbija u Drugom svetskom ratu BORIS TOMANIĆ - Saradnja ravnogorskog pokreta sa bugarskim organizacijama i pojedincima MILAN TERZIĆ - Jugoslovenska kraljevska vlada i pokret Draže Mihailovića: kompromisi prema partizanskom pokretu 1943-1944. BOYAN ZHEKOV - Bulgaria and the Allies, 1943-1944: the Failed Attempt for an Armistice DARIUSZ MISZEWSKI - The Polish Government-in-Exile plan to Establish on a Sustainable System of Peace and Security in Central Europe (1939-1945) III OKUPACIJA I KOLABORACIJA / OCCUPATION AND COLLABORATION / ОККУПАЦИЯ И КОЛАБОРАЦИЯ RADOSAV TUCOVIĆ - Organizacija i razvoj policije nacističke Nemačke u okupiranoj Srbiji (1941-1944) NEBOJŠA STAMBOLIJA - Organizacija granične službe u okupiranoj Srbiji u Drugom svetskom ratu ALEKSANDAR STOJANOVIĆ - Gradacija kolaboracije. različiti oblici i intenziteti saradnje sa okupatorom u Srbiji 1941–1944. MARIJANA T. MRAOVIĆ - Kinematografska delatnost kao oblik propagande Nedićeve vlade u okupiranoj Srbiji 1941–1944. godine MILOŠ TIMOTIJEVIĆ - „Dođite da ločete srpsku krv, hijene angloameričke!` savezničko bombardovanje Srbije 1943-1944. i propaganda kolaboracionističke štampe ДМИТРИЙ АЛЕКСЕЕВИЧ ФРОЛОВ - Проблемы адаптации и особенности немецкого восприятия балканских добровольцев в войсках сс. IV PATHE OPERACIJE I POKRETI OTPORA / WAR OPERATIONS AND RESISTANCE MOVEMENTS / ВОЕННЫЕ ОПЕРАЦИИ И ДВИЖЕНИЯ СОПРОТИВЛЕНИЯ MANUEL STĂNESCU - Romanian-German Military Relations During the Campaign for the Conquest of Odessa, August-October 1941 ВАЛЕРИЙ НИКОЛАЕВИЧ ЗАМУЛИН, ВИКТОР ВАЛЕРЬЕВИЧ ЗАМУЛИН - Окружение германских войск в районе касторного и горшечного зимой 1943 г. начало формирования курского выступа BLAŽ TORKAR - German Anti-Guerrilla Operations Against Slovenian Partisans: the Battle on the Mountain of Rdeči Rob (20-22 august 1944) RADE RISTANOVIĆ - „Urbana gerila” – primer komunističkog i ravnogorskog pokreta otpora u Beogradu 1941–1944. SLOBODAN ĐUKIĆ - Sremski front 1944–1945. godine M. CHRISTIAN ORTNER - The Vienna Offensive, April 1945. MARKO B. MILETIĆ - Uništavanje jugoslovenskih vojnoindustrijskih kapaciteta u toku Drugog svetskog rata HELENE HELDT - The End of World War Two in Potsdam V LIČNOSTI / PERSONALITIES / ЛИЧНОСТИ NATAŠA MILIĆEVIĆ - Između kolaboracionizma i patriotizma: komesar Darko Petrović 1941–1944. SANJA PETROVIĆ TODOSIJEVIĆ - Ko je bio Milisav Borđoški? Velika „provala` komunističke organizacije i partizanske akcije u Šapcu i okolini januara 1942. godine ENA MIRKOVIĆ - Policajci – saradnici NOP-a u okupiranom Beogradu za vreme Drugog svetskog rata ALEKSANDAR V. MILETIĆ - Politički šef vojne misije. Milovan Đilas u SSSR-u 1944. VI POSLE RATA / AFTER THE WAR / ПОСЛЕ ВОЙНЫ ALEKSANDAR RAKONJAC - Komunistička partija Jugoslavije, međunarodne okolnosti i konfiskacija imovine okupatora i njegovih saradnika kao mera revolucionarnog preobražaja društva (1944-1945) DRAŽENKO ĐUROVIĆ - Revolucionarna vlast i izbjegličko pitanje u Bosni i Hercegovini 1945-1946. godine MILJAN MILKIĆ - Jugoslovensko-italijanski pregovori o oslobađanju lica osuđenih tokom Drugog svetskog rata IVANA DOBRIVOJEVIĆ TOMIĆ - U potrazi za boljom budućnošću. Naseljavanje kolonista u Vojvodini u prvim godinama nakon Drugog svetskog rata TATJANA MILOŠEVIĆ - Genocid Nezavisne države Hrvatske nad srpskim narodom u istraživanjima Vojnoistorijskog instituta NEVENA DAKOVIĆ, ALEKSANDRA KOLAKOVIĆ - Dransi i Staro sajmište: zašto i kako treba učiti o Holokaustu u 21. veku, MILANA ŽIVANOVIĆ - Sećanje na učešće Rusa u pokretu otpora i oslobodilačkim operacijama u Jugoslaviji `Fenomen Drugog svetskog rata još uvek privlači značajnu pažnju svetske akademske zajednice, predstavlja centralnu temu raznih i brojnih istraživačkih projekata i nastavlja da inspiriše pisce i filmske stvaraoce. Ono što ohrabruje jeste činjenica da se najveći i najkrvaviji globalni sukob ne analizira samo kao izolovani događaj, već kao deo šireg i dužeg istorijskog procesa obeleženog složenim uzrocima, ali i dubokim posledicama. Važni jubileji, kao što je 75-ta godišnjica završetka Drugog svetskog rata, pružaju nam priliku da predstavimo i nanovo ocenimo stanje u ovoj važnoj oblasti istorijskih istraživanja. U cilju obeležavanja tragičnih događaja i velikih ljudskih gubitaka u Drugom svetskom ratu, kao i predstavljanja različitih pogleda, tumačenja i činjenica zasnovanih na novim istraživanjima i izvorima, nudimo javnosti ovaj međunarodni tematski zbornik radova. Drugi svetski rat – 75 godina kasnije tematski zbornik radova predstavlja rezultat trajne i višestrano korisne saradnje u oblasti istorijskih istraživanja između istraživača Instituta za strategijska istraživanja Univerziteta odbrane Republike Srbije, Instituta za noviju istoriju Srbije, Instituta za savremenu istoriju i Univerziteta u Banjoj Luci. Osnovu ove publikacije čini 38 radova naučnih radnika iz Srbije, Austrije, Bosne i Herce- govine, Rusije, Nemačke, Ukrajine, Bugarske, Poljske, Mađarske i Slovenije. Njen cilj je da proširi znanje i ponudi nove i inovativne rezultate zasnovane na novim činjenicama i sveobuhvatnijim istraživanjima o Drugom svetskom ratu. Većina radova bavi se specifičnim aspektima jugoslovenskog učešća u Drugom svetskom ratu (diplomatija, vojne operacije, okupacija/saradnja/otpor, genocid i nasilje, kultura sećanja). Međutim, ovde su prisutne i druge, malo poznate epizode Drugog svetskog rata van jugoslovenske teritorije. Radovi su podeljeni u sedam tematskih celina smeštenih u dva toma. Prva tematska celina pod nazivom Na putu ka svetskom sukobu obuhvata članke koji pokrivaju vojnu i političku situaciju u širem regionu Balkana pre i neposredno posle početka rata, kao i događaje i procese koji su doveli do ulaska Jugoslavije u rat. Ovi radovi se bave složenim pitanjima jugoslovenskih odnosa sa susedima koji su se, jedan po jedan, kako je rat odmicao, priključivali Silama Osovine ili su već neko vreme bili uključeni u rat. Radovi ističu i značaj obaveštajne delatnosti, kao i značaj 27. marta 1941. godine kao datuma kada je Jugoslavija praktično odlučila na čiju stranu će stati. Šest radova grupisano je u drugu tematsku celinu podnazivom Rat i diplomatija. Ovaj segment obrađuje širok spektar tema kao što su: sovjetski pogledi na organizovanje otpora protiv nemačke okupacije u Srbiji 1941. godine; Mađarska spoljna politika i okolnosti koje su dovele do priključenja Mađarske Silama osovine, njeno učešće u napadu na Jugoslaviju i okupaciji dela jugoslovenskih teritorija 1941. godine; veze četničkog pokreta Draže Mihailovića sa bugarskim pojedincima i organizacijama; bugarski pokušaji da se potpiše separatni mir sa saveznicima; odnose između jugoslovenske vlade u egzilu i četničkog pokreta, kao i planovi poljske vlade u egzilu za stvaranje održivog sistema bezbednosti u Istočnoj i Centralnoj Evropi. Treća tematska celina posvećena je okupaciji i kolaboraciji i radovi iz ovog odeljka dominantno se bave srpskim iskustvom ovih pojava kao što su: organizacija nemačke policije u okupiranoj Srbiji; organizacija granične službe i granična bezbednost, poređenje različitih nivoa i intenziteta saradnje. Radovi iz ove je dinice pokrivaju i propagandni aspekt, kao i poteškoće i izazove koji su se javljali prilikom regrutovanja balkanskog stanovništva u SS jedinice. Drugi tom počinje četvrtom i najvećom tematskom celinom. Sastoji se od osam radova grupisanih u celinu pod naslovom Ratne operacije i pokreti otpora. Ova celina obrađuje nekoliko različitih slučajeva vojnih operacija na Istočnom i Balkanskom frontu. Radovi pokrivaju kako složene i masovne operacije, tako i lokalne i male, poput nemačko-rumunske saradnje tokom prvih meseci kampanje protiv Sovjetskog Saveza 1941. godine; sovjetsko opkoljavanje nemačkih snaga tokom zime 1943; nemačku akciju protiv slovenačkih partizana u leto 1944; organizovanje partizanskog i četničkog pokretaotpora u okupiranom Beogradu; stvaranje tzv. Sremskog fronta nakon oslobođenja Beograda 1944. godine; okolnosti oko nemačkih priprema za odbranu Beča i potonje sovjetske ofanzive; ratnu štetu nanetu jugoslovenskom vojno-industrijskom kompleksu; kao i studiju slučaja o tome kako šira javnost percipira turbulentne događaje oko savezničkog bombardovanja i kasnijih borbi sa Crvenom armijom u aprilu 1945 i značajnih razaranja grada, na primepy Potsdama u Nemačkoj. Petu tematsku celinu, pod nazivom Ličnosti, čine četiri članka posvećena nekolicini živopisnih i složenih ličnosti iz partizanskog pokreta, kao i pripadnicima policijskog aparata srpskog kvislinškog režima. Naj istaknutiji među njima je Milovan Đilas. Poslednje dve tematske celine su ujedno i najmanje. Šestu, pod naslovom Posle rata, čine četiri rada koja se bave pitanjima odnosa i prakse KPJ u vezi sa oduzimanjem imovine pripadnika okupacionih snaga i njihovih saradnika; izbegličkim pitanjem u Bosni i Hercegovini i kako su ga nove revolucionarne vlasti rešavale; i jugoslovensko-italijanskim pregovorima o pitanju oslobađanja osuđenih tokom Drugog svetskog rata. Sedmu tematsku celinu pod nazivom Istoriografija i kultura sećanja takođe čine tri rada. Oni obuhvataju teme kao što su: analiza istraživanja genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj koju je obavio bivši Vojnoistorijski institut u Beogradu; komparativna studija slučaja dva mesta sećanja - koncentracionih logora Dransi u Francuskoj i Staro sajmište u Srbiji i njihov značaj za podučavanje o Holokaustu; i sećanja na učešćeRusa u pokretu otpora kao i u ratnim operacijama Crvene armije u Jugoslaviji. U ovom tematskom zborniku radova autori iz deset zemalja izneli su nove činjenice i nova tumačenja. Njihovi nalazi će biti od koristi kako akademskoj zajednici tako i široj javnosti da bolje razumeju događaje i procese koji su se odvijali tokom burnih šest godina užasnog globalnog ratnog sukoba. Uprkos vremenskom razmaku od sedam i po decenija između Drugog svetskog rata i nas, njegovi ishodi i sećanja nastavljaju da oblikuju našu stvarnost upozoravajući nas i podsećajući nas kako lako čovečanstvo može da zaluta će nas i pokaže svoju mračnu i destruktivnu prirodu. Nadamo se da ovaj zajednički trud približiti boljem razumevanju ovog ključnog perioda naše novije istorije. (Dmitar Tasić)` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Dmitrij Aleksejevič Frolov Dmitry Frolov Manuel Stanesku Hornyak Bojan Žekov Dariu Miševski Valerij Nikolajevič Zamulin Viktor Valerjevič Zamulinčena Valeriy Viktor Zamulin Kristijan Ortner Helena Held

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Paintings Watercolours Drawings Karl Pavlovič Brjulov (rus. Карл Павлович Брюллов) (Sankt Peterburg, 23. decembra 1799. – Manziana, 23. juna 1852.), ruski slikar. Poznat kao jedan od najistaknutijih predstavnika ruskog akademizma, kao i prvi ruski likovni umjetnik koji je stekao slavu izvan ruskih granica. Njegovo najpoznatije djelo je historijska slika Posljednji dan Pompeja koje je dalo inspiraciju za roman Posljednji dani Pompeja. Karl Pavlovič Brjulov (rus. Карл Па́влович Брюлло́в; Petrograd, 12. decembar 1799 — Mancijana, 11. jun 1852), oslovljavan od strane prijatelja kao Karlo Veliki,[1] bio je ruski slikar. Smatra se za ključnog umetnika u prelazu iz neoklasicizma u romantizam. Biografija Rođen je u porodici akademika, drvorezbara i gravera Pavla Ivanoviča Brijulova (1760—1833) koji je bio hugenotskog porekla.[2] Od ranih godina Brjulov je osećao privlačnost ka Italiji. Uprkos obrazovanju na Imperijalnoj akademiji umetnosti (1809–1821), Brjulov nikada nije u potpunosti prihvatio neoklasični stil koji su predavali njegovi mentori, a koji je takođe promovisao njegov brat Aleksandar Brjulov.[3] Nakon što se istakao kao perspektivan i maštovit student i završio školovanje, otišao je iz Rusije u Rim gde je radio do 1835. godine kao portretista i žanrovski slikar, mada je umetničku popularnost stekao kada je počeo da se bavi istorijskim slikarstvom. Njegovo najpoznatije delo Poslednji dan Pompeje (1830–1833), je monumentalna kompozicija koju su Puškin i Gogolj upoređivali sa najboljim delima Rubensa i van Dajka. Slika je stvorila senzaciju u Italiji i postavilo Brjulova kao jednog od najboljih evropskih slikara svog vremena.[2] Po završetku ovog posla, trijumfalno se vratio u rusku prestonicu, gde je stekao mnogo prijatelja među plemstvom elitom ruskog društva i stekao visok položaj na Imperijalnoj akademiji umetnosti. On se spominje kroz jednu anegdotu u eseju Lava Tolstoja Zašto se muškarci zaglupljuju? a kasnije i u knjizi istog autora Šta je umetnost?. Dok je predavao na akademiji (1836–1848) razvio je stil portreta koji je kombinovao neoklasičnu jednostavnost sa romantičarskim tendencijama. Dok je radio na plafonu Katedrale Svetog Isaka, njegovo zdravlje se naglo pogoršalo. Po savetu svojih lekara, Brjulov je 1849. napustio Rusiju i poslednje tri godine života proveo u Italiji.[4] Umro je u selu Mancijana blizu Rima i sahranjen je u tamošnjem groblju. Karakterstike Brjulov opus je vrhunac poznog ruskog romantizma, perioda kada je osećaj harmonične celovitosti i lepote sveta zamenjen osećanjem tragedije i konflikta ljudskog života. U prvom planu njegovih istorijskih slika nije borba individualnog heroja, kao u klasicizmu, već sudbina širih ljudskih masa. U svom ključnom delu Poslednji dan Pompeje Brjulov je kreirao kombinaciju dramske akcije, romantičarske svetlosne efekte i skulpturalnu plastičnost figura. Slika je donela umetniku veliku slavu u Rusiji i Evropi.[5][4] Izvanredan majstor ceremonijalnih i kamernih portreta, Brjulov je u svojoj umetnosti evoluirao od radosnih prikaza života u svojim ranim delima do zamršenog psihologizma svojih kasnijih dela, anticipirajući tako dostignuća umetnika poput Ilje Rjepina u drugoj polovini 19. stoleća. Brjulov je imao veliki uticaj na ruske umetnike, među kojima je imao mnogo sledbenika i imitatora.

DINASTIJA OBRENOVIĆ 1-4: Vukadin Sretenović Naslov Dinastija Obrenović. 1, (Knez Miloš) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 260 str., [16] str. s tablama : ilustr. ; 24 cm. ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000 Na presavijenom delu kor. lista autorova slika i beleška o njemu. Predmetne odrednice Miloš Obrenović, srpski knez, 1780-1860 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 2, (Knez Mihailo) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 266 str., [8] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Predmetne odrednice Mihailo Obrenović, srpski knez, 1823--1868 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 3, (Kralj Milan) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 266 str., [12] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Predmetne odrednice Milan Obrenović, srpski kralj, 1855-1901 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Naslov Dinastija Obrenović. 4, (Kralj Aleksandar) / Vukadin Sretenović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1990 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Glas, 1990 (Beograd : Glas) Fizički opis 259 str., [12] str. s tablama ; 24 cm ISBN (Broš.) Napomene Tiraž 2.000. Na presavijenom delu kor. lista autorova slika i beleška o njemu. Predmetne odrednice Aleksandar Obrenović, srpski kralj, 1876-1903 -- U literaturi Obrenović (dinastija) Odlično očuvane knjige.

Lepo očuvano 1914 Jovan Skerlić (Beograd, 20. avgust 1877 — Beograd, 15. maj 1914) bio je srpski književnik i književni kritičar. Rođen je u Beogradu 20. avgusta (8. po julijanskom kalendaru) 1877. godine u građanskoj porodici od oca Miloša i majke Perside[1] rođ. Marković (iz Pešte), u porodičnoj kući na uglu Gospodar Jevremove i Dobračine ulice, kod Čukur-česme na Dorćolu. Njegov otac je bio vlasnik firme i prodavnice šešira, (majstor šeširdžijskog zanata) koji je imao radnju i prodavnicu u Vasinoj ulici kod Knez Mihailove ulice. Jovan Skerlić je imao dve sestre, Jovanku i Jelenu, udatu za Vladimira Ćorovića.[2] Imao je suprugu Klaru i kći Ljiljanu.[3], one su kasnije živele u Francuskoj.[4] Njegov životni moto glasio je: „Živeti — znači raditi!“. Život mu je bio neprekidan, naporan rad. On nije znao za odmor, niti je mario za umor, „sve dokle njegov premoreni i u radu sagoreli organizam nije klonuo pred čeljustima smrti“.[5] Preminuo je Jovan iznenada u 37. godini, 15. maja (2. maja po julijanskom kalendaru) 1914. Obrazovanje i prosvetni rad[uredi | uredi izvor] Jovan Skerlić sa roditeljima i sestrama Osnovnu školu, gimnaziju i studije filozofije je završio u Beogradu. Na Velikoj školi je diplomirao iz francuskog jezika sa književnošću i teorije književnosti, kao đak Bogdana Popovića. Potom je otišao u Lozanu, gde je položio doktorat iz francuske književnosti (L’Opinion publique en France d’après la poésie politique et sociale de 1830 à 1848).[6] Samo je kratko vreme bio gimnazijski nastavnik u Beogradu. Odmah po položenom doktorskom ispitu, postavljen je za nastavnika Univerziteta u Beogradu, prvo za francuski jezik i književnost, a zatim za srpsku književnost, koju je predavao sve do smrti. U dva maha je otpuštan iz državne službe zbog svojih političkih nazora.[traži se izvor] Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 3. februara 1910. godine. Književni i nacionalno-politički rad[uredi | uredi izvor] Jovan Skerlić I pored svoje velike književne delatnosti, kojom se proslavio kao najpopularniji i najobilniji srpski kritičar, Skerlić je uporedo radio, isto tako neumorno i obilato, i na političkom i nacionalnom polju. Još kao đak je prišao socijalističkom pokretu i pisao socijalno-političke članke i studije u socijalističkoj štampi. Kasnije je pristupio Samostalnoj radikalnoj stranci, stvorenoj od levog krila radikalne stranke, i ubrzo postao njen glavni ideolog. Poslednje dve godine života je bio poslanik u Narodnoj skupštini, u kojoj se naročito istakao svojim borbenim govorom protiv „banko-kratije“, tj. protiv banaka koje svojim zelenaškim kamatama bezdušno iscrpljuju narod. Mnogo je važniji njegov rad na nacionalnom polju. Idejno, on je nesumnjivo bio najsmeliji i najistaknutiji propovednik i protagonista jugoslovenskog narodnog i državnog jedinstva. Od njegovih mnogobrojnih predavanja u krajevima bivše Austrougarske najznačajnije je ono u Pragu, na deset dana pred smrt. Od članaka i ogleda iz nacionalne ideologije, najbolji je ogled o Anti Starčeviću, propovedniku velikohrvatske ideje. Od ostalih nacionalno-kulturnih akcija, najznačajnija je ona za uvođenje latinice u Srba (anketa u Srpskom književnom glasniku). Lazar Tomanović je o tome zapisao: ...a Skerlić je bio gotov da i ćirilicu batali.[7] Iako je umro mlad, Skerlićev književni rad je veoma obiman. Njegovo najpoznatije i ujedno najbolje delo je Pisci i knjige (u devet svezaka). Sinteza celokupnog njegovog književnog rada je Istorija nove srpske književnosti, objavljena prvo u skraćenom obliku, kao srednjoškolski udžbenik, a potom u celini. Posebne su njegove studije o književnim epohama: Omladina i njena književnost i Srpska književnost u 18. veku, velika studija o Jakovu Ignjatoviću; zatim ogledi: Pogled na današnju francusku književnost, Uništenje estetike i demokratizacija umetnosti, književno-politički ogled Svetozar Marković. Od 1905. godine do smrti uređivao je Srpski književni glasnik, u početku u društvu sa Pavlom Popovićem, a kasnije sam. Imao je dara jednog romanopisca. Objavio je dva nastavka dela Beogradske romanse, potpisujući se sa pseudonimom „Beograđanin“.[8] Kritički osvrt[uredi | uredi izvor] Tabla na zgradi gde je živeo Jovan Skerlić, ulica Gospodar Jovanova. Kao učenik Bogdana Popovića i francuske škole, Skerlić je i sam bio pristalica pozitivnog i naučnog metoda u istoriji književnosti i književnoj kritici — metoda koji izučava piščev temperament, nasledne osobine, uticaj sredine i vremena na uobličavanje posebne vrste njegovog talenta, ali ujedno ne zaboravlja ni vrednost samoga dela za sebe, čisto umetničku vrednost stila, kompozicije i jačine i kvaliteta osećanja. U osnovnim shvatanjima, njegova kritika proističe iz škole Bogdana Popovića. Međutim, dok je Bogdan Popović više polagao na artističku, upravo formalnu vrednost dela i ukrštenim metodama i sredstvima tražio osveštana estetička načela (dogme), dok je on, dalje, poglavito tražio „umetnost radi umetnosti“ i bio manje-više aristokratski ravnodušan prema socijalnim, etičkim i nacionalno-političkim smerovima, Skerlić je, naprotiv, manje polagao na oblik i izražajne vrednosti, a više na sadržaj i, kao borben duh, socijalan čovek i nacionalno-politički ideolog i duhovni vođ jednog pokolenja, bio je više pristalica utilitarističke književnosti. On je u književnosti poglavito tražio ideje, socijalno-etičke, pa čak i političke smerove, „napredne“ ideje i „napredne“ smerove. To „napredno“ on je shvatao na sasvim evropski način: u duhu racionalistički nastrojene misli. „Slobodni mislilac“ i pristalica istorijskog materijalizma, pobornik žilave i srčane borbe za ubeđenja, on nije mario za pesimizam, mistiku, romantička i sentimentalna raspoloženja, dekadansu i estetičku igru fantazije i reči. Bista Jovana Skerlića, na Kalemegdanu. Zato su u njegovoj istoriji književnosti rđavo prošli neki pisci koji su mu bili daleko svojim temperamentom i svojim socijalnim i moralnim shvatanjima, a suviše dobro neki pisci koji su njemu bili dragi zbog svoje prosvetiteljske i socijalne nastrojenosti. Tako shvatajući književnost, on se sav posvetio domaćoj literaturi i u njoj ispitivao uticaje mesta, vremena i rase, uzajamnost sa evropskim idejama i društvenim i kulturnim prilikama. On je imao naročito razvijeno istorijsko osećanje da zapazi osnovne crte koje karakterišu jednu epohu ili generaciju i da te crte razradi, sredi i predstavi. Isto tako, za ocenu knjiga i pisaca on je imao najviše smisla za osnovne karakteristike u opštim potezima i u tome se retko prevario. Zahvaljujući tim osobinama, on je mogao ne samo da kao književni kritičar neprekidno i sistematski prati razvitak savremene predratne književnosti, već i da izvrši jedan ogroman posao: da napiše istoriju celokupne nove srpske književnosti od početka 18. veka do Prvog svetskog rata. Tako je on vaskrsao čitava razdoblja naše prošlosti — 18. vek, omladinski romantičarski pokret, doba Svetozara Markovića, zatim mnoge već zaboravljene pisce, kao Dositeja Obradovića, Aleksandra Sandića,Jovana Steriju Popovića, Jakova Ignjatovića i druge. Dosledan svome metodu i radeći brzo i mnogo, Skerlić je katkada prenebregao da istakne mnoge umetničke tančine i da neke njegove opšte karakteristike o starijim piscima ostanu nedovoljno dokumentovane. Skerlić je naročito osvajao svojim stilom, koji se odlikovao jasnošću, logičnošću i plastikom, ali i vatrenim zanosom i krepkošću. Njegove studije o knjigama su bile dopadljivije i popularnije od samih knjiga. On je i o rđavim knjigama pisao sjajno. Njegove ocene katkada liče na obrasce velikih francuskih kritičara, prelivene u srpski jezik i primenjene na srpske pisce i prilike. U svoje doba, to je bilo čarobno kao novina; jedan deo velikog Skerlićevog uspeha leži u tome. Prvu naučnu monografiju o njemu napisala je 1937. godine Vukosava Milojević.[9] Dela[uredi | uredi izvor] Njegova sabrana dela u četrnaest knjiga uključuju: Pisci i knjige 1 Naslovna strana knjige Jakov Ignjatović književna studija (1904) Jovana Skerlića Pisci i knjige 2 Pisci i knjige 3 Pisci i knjige 4 Pisci i knjige 5 Pisci i knjige 6 Feljtoni skice i govori Istorijski pregled srpske štampe 1791—1911 Javno mnenje u Francuskoj prema političkoj i socijalnoj poeziji od 1830. do 1848. Srpska književnost u XVIII veku Omladina i njena književnost (1848—1871) izučavanja o nacionalnom i književnom romantizmu kod Srba Svetozar Marković njegov život, rad i ideje Jakov Ignjatović književna studija Istorija nove srpske književnosti Jovan Skerlić čovek i dela by dr Midhat Begić

Gradimir Božilović, Dragan Olđan i Antonije Đorđević ZBIRKA ZADATAKA IZ OSNOVA ELEKTROTEHNIKE ELEKTROSTATIKA ZBIRKA ZADATAKA IZ OSNOVA ELEKTROTEHNIKE STALNE STRUJE ZBIRKA ZADATAKA IZ OSNOVA ELEKTROTEHNIKE ELEKTROMAGNETIZAM Akademska misao, 2010-2016. Udžbenički format, 190 + 347 + 197 strana. U knjigama ima podvlačenja i zabeleški , kao i potpisa bivšeg vlasnika, sem toga su očuvane. Prvi deo zbirke pokriva Kulonov zakon i vektor jačine električnog polja, elektrostatički potencijal i napon, Gausov zakon, provodnike u elektrostatičkom polju, kapacitivnosti, elektrostatičko polje u prisustvu dilektrika i sile u elektrostatičkom polju. Drugi deo zbirke pokriva polja i kola stalnih struja.Zadaci unutar zbirke su iz oblasti: stalno strujno polje, jednostavna električna kola, složena električna kola, kirhifovo zakoni, model potencijala čvorova, transfiguracija mreža otpornika, linearnost i superpozicija, kompenzacija, Tevenenova i Nortonova teorema, premeštanje generatora, reciprocitet, prilagođenje po snazi, simetrija i bisekcija, četvoropolni i kontrolisani generatori, nelinearna kola, i kola sa kondenzatorima. Ova knjiga dolazi kao treći od četiri dela zbirke koja je namenjena predmetima grupe Osnovi elektrotehnike (osnovi elektrotehnike I i II, praktikum iz osnova elektrotehnike I i II i laboratorijske vežbe iz osnova elektrotehnike). Svojim sadržajem, ovaj treći deo zbirke pokriva elektromagnetizam. Zadaci unutar zbirke su iz oblasti: Stalno magnetsko polje u vakuumu, stalno magnetsko molje u prisustvu materijala, promenljivo elektromagnetsko polje, energija magnetskog polja i magnetske sile, Maksvelove jednačine i kretanje naelektrisane čestice u električnom i magnetskom polju. САДРЖАЈ 1. Стално магнетно поље у вакууму, 1 2. Магнетско поље у присуству материјала, 54 3. Променљиво електрично и магнетно поље, 94 4. Енергија магнетског поља и рад магнетске силе, 165 5. Максвелове једначине, 188 6. Кретање наелектрисане честице у електричном и магнетном пољу, 192

Odlično stanje ПРОФ. ДР ОЛГА ЛУКОВИЋ-ПЈАНОВИЋ СРБИ ... НАРОД НАЈСТАРИЈИ ТОМ 2 АИЗ ДОСИЈЕ БЕОГРАД 1990 ЋИРИЛИЦА ТВРДЕ КОРИЦЕ ШИВЕН ПОВЕЗ 25 СМ 336 СТРАНА Olga Luković Pjanović (Negrišori, 7. april 1920 — Beograd, 1. april 1998) bila je srpski lingvista i pseudoistoričar. Biografija Završila je gimnaziju u Čačku, a zatim je bila primljena u Dom kraljice Marije u Beogradu. Tokom Drugog svetskog rata bila je u logoru u Nemačkoj. Nakon rata je radila kao spiker na Radiju Zagreb. Ubrzo je diplomirala na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu na odseku za klasične jezike. U Parizu je doktorirala na Sorboni, 1969. godine, disertacijom Pravda kod Eshila i Sofokla.[1] Pored maternjeg srpskog jezika, poznavala je još devet jezika: starogrčki, latinski, francuski, nemački, ruski, engleski, poljski, italijanski i španski jezik.[traži se izvor] Postala je poznata nakon objavljivanja knjige Srbi... Narod najstariji u kojoj je dovela u vezu srpski sa stranim i antičkim jezicima. Za pristalice „Srpske autohtonističke istorijske škole“ radi se o kapitalnom delu, dok ga zvanična istoriografija potpuno odbacuje kao nenaučno i pseudoistoriografsko delo. Doživela je moždani udar tokom turneje po srpskoj dijaspori u SAD, nakon čega se vratila u Pariz gde je nastavila sa istraživanjima, ali nije više mogla da govori. Udavala se dva puta, za Bratoljuba Klaića, hrvatskog lingvistu i člana Hrvatskog državnog ureda za jezik za vreme Drugog svetskog rata i Cvetka Pjanovića, četničkog oficira.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prilozi za Magnum Krimen / Crimen I. Vatikanska kandza II. Vatikan - giljotina za srbe - Malo iskrzana rikna, nista strasno! Drugi deo knjige Varvarstvo u ime Hristovo, sa podnaslovom Vatikan - giljotina za Srbe, razotkriva program velikohrvatskog šovinizma koji je napravljen 1900. godine Zagrebu, na kongresu `Hrvatske katoličke mladeži`. Analize i dokumenti dati u ovoj knjizi nedvosmisleno pokazuju da su mnogi istaknuti hrvatski klerikanci, shodno tom programu, podsticali i vršili genocid nad Srbima. Tokom čitavog dvadesetog veka Vatikan je koristio sva sredstva, od diplomatije do medijskih manipulacija, nasilja nad pripadnicima Srpske pravoslavne crkve, zatvaranja u logore, mučenja, proterivanja, ubijanja, prinudnog pokatoličavanja i fanatizacije ranije pokatoličenih pravoslavaca (sada ekstremnih Hrvata) kako bi što potpunije ovladao prostorom Hrvatske i Bosne i Hercegovine. U svom pohodu ka zacrtanom cilju Vatikan ne samo da nije birao sredstva, već je rado prihvatao sve saveznike. Na istom zadatku složno su radile ustaše Ante Pavelića, hrvatski komunisti i sledbenici nekadašnjeg `titovog partizana` Franje Tuđmana, kome je pripala zasluga za ostvarenje `tisućljetnog hrvatskog sna` i ispunjenju Pavelićevog testamenta. Dejan Lučić (Beograd, 15. novembar 1950)[1] je srpski publicista, geopolitičar i teoretičar zavere. Detinjstvo i mladost Dejan Lučić završio je žurnalistiku[1] na Fakultetu političkih nauka, zajedno sa bivšim načelnikom državne bezbednosti Jovicom Stanišićem, i komandantom specijalnih jedinica državne bezbednosti Frankom Simatovićem Frenkijem, sa kojima je ostao dugogodišnji prijatelj. Lučić o svom poreklu Dejan Lučić navodi da je potomak Jelene-Ilke Marković, koja je 11. oktobra 1882. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu pucala na kralja Milana Obrenovića. Ovaj događaj je poznat kao Ilkin atentat. Lučić tvrdi i da je potomak vojvode Milenka Stojkovića iz Prvog srpskog ustanka. Takođe navodi da je njegov deda bio učesnik demonstracija u Beogradu 27. marta 1941.[traži se izvor] Književni rad Tematika Dejan Lučić se u svojim knjigama bavi tematikom teorijama zavere poput masonerije, tajnih društava, Rimokatoličke crkve i sl. koje predstavlja u svojim špijunsko-obaveštajnim romanima. Promocije Dejan Lučić je promocije svojih knjiga održavao u Studentskom kulturnom centru u Beogradu. Prva promocija je bila 1999. godine, kada je predstavio knjigu Islamska Republika Nemačka. Na toj promociji je pored autora, govorio i beli mag Lav Geršman. Druga promocija je takođe bila u Studentskom kulturnom centru u Beogradu, kada je predstavljena knjiga Kineska osveta. Promocije u dijaspori Dejan Lučić je održavao promocije svojih knjiga i u dijaspori. On je u srpskoj emigraciji u Nemačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama držao promocije svojih knjiga, prvenstveno knjige Tajne albanske mafije. Politički rad Dejan Lučić je devedesetih godina bio jedan od osnivača Srpskog pokreta obnove,[traži se izvor], i bio je predsednik gradskog odbora istog, ali je ubrzo izbačen iz partije. Vuk Drašković, predsednik stranke, u svojoj knjizi Meta, okarakterisao ga je kao člana Službe državne bezbednosti. Dejan Lučić je dugo prekinuo rad u politici, sve do 2011. godine, kada se u politiku vratio kao osnivač Srpske demokratske stranke osnovane u martu 2011. godine. Kao dugogodišnji prijatelj Jovice Stanišića i Franka Simatovića, pojavio se kao svedok na njihovom suđenju u Haškom tribunalu 2011. godine, gde je potvrdio da poznaje optužene, i da nikada nije radio za Službu državne bezbednosti. Dela Islamska Republika Nemačka, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-02-0 Islamska Republika Nemačka, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-03-7 Варварство у име Христово, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-05-1 Варварство у име Христово, 2. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-07-5 Pavelićev testament, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-16-7 Pavelićev testament, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-17-4 Краљевство Хазара, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-19-8 Краљевство Хазара, 2. део, Екопрес. ISBN 978-86-83003-20-4. Тајне албанске мафије, Екопрес, ISBN 978-86-83003-04-4 Тајне лоповског заната, Екопрес, ISBN 978-86-83003-08-2 Владари из сенке, Екопрес, ISBN 978-86-83003-01-3 Теорија завере, Екопрес, ISBN 978-86-83003-23-5. Kineska osveta, 2011, Laguna Dragoljub R. Živojinović (Vranje, 17. april 1934 — Beograd, 4. februar 2016[1]) bio je srpski istoričar, univerzitetski profesor i akademik SANU.[2] Završio je Filozofski fakultet u Beogradu (1959); postdiplomske studije na Univerzitetu Pensilvanije, (1963); doktorat na Univerzitetu Pensilvanije, (1966); postdoktorski rad na Univerzitetu Harvard (1972). Bio je redovni je profesor na Filozofskom fakultetu.

★★ STARA ELEKTRONIKA, OPREMA I DODACI ★★ - Ceo Komplet za 2.500 dinara - Medju uredjajima ima Funkcionalnih i Neistestiranih (par njih su mozda neispravni). Zbog hardverskih nemogucnosti ili adekvatnog znanja nisam uspeo Sve Uredjaji Testirati, pa se prodaju u takvom stanju. - Dole su navedene sve stvari, koje dolaze u Kompletu, a pored Svake ce stajati da li je Testirana ili Ne. ★ KOMPLET SADRZI: 1. IMAGE Rucni Sat - Testiran i Funkcionalan - Digitalni - Stariji Polovan Model! 2. Kelida B-100 Konzola sa Djosticima - Stara/Neispravna/Neistestirana! 3. Nokia Bluetooth SLusalica u Kutiji - Starija, Neistestirana (bez punjaca i dela oko usiju) 4. 3 Daljinska Upravljaca - Modeli i Testovi na slikama 5. AbGumnic Silikonska Podloga - Za Mrsavljenje (na baterije) - Starija, Neistestirana, Dugo Nekoriscena! 6. Arcor-DSL Speed-Modem 200 - Funkcioanalan - Sa LAN i DSL Kablom u Kompletu 7. Uticnica Lampa - U Obliku Srca (Led Lampa) - Funkcionalna! 8. Lampa na Kanap - Testirana/Funkcionalna (slabiji kontakt, na baterije) 9. Puridea 10 PowerBank - Bez Baterije/Samo Elektronika - Neistestiran 10. Masinica za Sisanje - Testirana/Poluispravna 11. Flash 26 - Starija Lampa sa Kablom - Neistestirana/Neispravna 12. Hard Disk za Laptop - Stariji Standard - Neistestiran. 13. Stoni Plasticni Sat - Poluispravan 14. Slava Metalni Sat na Navijanje - Neistestiran/Neispravan. ★ NAPOMENE: - Uredjaji se prodaju SAMO U KOMPLETU, u Stanju kakvom su prikazani i opisani! - Ukoliko imate pitanja ili zelite vise slika slobodno potrazite! - Da biste bili sigurniji oko kupovine, slobodno pitajte sta Vas interesuje ili Potrazite slike i slicno, jer kasnije Reklamacije NE PRIMAM! - Svi uredjaji dolaze upakovani u Kutiju i mogu se poslati PostExpressom! ★ MOGUCE JE SLANJE, ALI JE NAJBOLJE LICNO PREZIMANJE, ZBOG RIZIKA U TRANSPORTU.

KAKO DA IZGRADITE USPEŠAN POSLOVNI SISTEM ZA POKOLENJA KOJA DOLAZE! Porodične kompanije su izvor prosperiteta i stabilnosti u globalnoj ekonomiji, pa tako i u Srbiji, a čine više od 60 odsto svih kompanija u Evropi. Ova knjiga trebalo bi da vam pomogne i pruži bolje razumevanje toga šta čini uspešnu porodičnu kompaniju, kako pravilno da gradite svoj biznis, koja su znanja i prakse neophodni kako biste profesionalizovali svoj trenutni biznis i stvorili čvrste temelje da bi on mogao da se razvija i raste na pravi način, a sve potrepljeno iskustvima i savetima naših najuspešnijih preduzetnika i preduzetnica. Od 100 kompanija koje opstanu kroz prvu generaciju do kraja druge generacije preživi samo oko 30. Do kraja treće generacije preostaje oko 15 kompanija, a do kraja četvrte samo oko 10. Da biste uspeli da pobedite ovu statistiku, kroz knjigu ćete dobiti znanja i prakse koji su neophodni kako bi vaša porodična kompanija mogla da ostane i opstane za pokoljenja koja dolaze, te da jednog dana vaši potomci u dalekoj budućnosti i dalje govore o vama jer ste ostvarili svoju viziju i omogućili im ono što danas imaju. „Ova knjiga je sjajan pregled znanja i alata za vođenje i razvijanje porodičnih biznisa. Posebno bih istakao pažnju s kojom je obrađen jedan od najvećih izazova porodičnih kompanija, kod nas ali i širom Evrope. Kako obezbediti tranziciju na sledeću generaciju? Čak i da ne razmišljate o tome, jer će tek kasnije doći na red, obavezno je pročitajte.” — Bojan Leković, osnivač/CEO KupujemProdajem Kratak sadržaj Uvod PRVI DEO: RAZUMEVANJE SADAŠNJOSTI Profesionalizacija porodične firme Poglavlje 1: Decentralizovane strukture Poglavlje 2: Strategija Poglavlje 3: Šta je strateški plan i kako ga napraviti? Poglavlje 4: Zašto je organizacija bitna? Zaključak prvog dela DRUGI DEO: RAZUMEVANJE BUDUĆNOSTI Model tri kruga Poglavlje 5: Razvojni model porodičnog biznisa Poglavlje 6: Razvojna osa vlasništva Poglavlje 7: Razvojna osa porodice Poglavlje 8: Razvojna osa biznisa Poglavlje 9: Raznolikost sukcesije: različiti snovi i izazovi Poglavlje 10: Strukture i planovi za vođenje razvoja Zaključak drugog dela Kraj ili početak? O autoru ĐORĐE PETROVIĆ je veliki deo svog života proveo kao profesionalni sportista. Sve do 2009. kada se upustio u nešto što mu je celoga života bila želja – pokreće sopstveni biznis. Kao i svaki početak poslovanja, tako je i njegov bio pun uspona i padova. Danas je vlasnik konsultantskih firmi u Holandiji i Srbiji, imao je prilike da sarađuje s nekim od najvećih svetskih kompanija i učestvuje u međudržavnim projektima, radi kao konsultant na projektima Evropske banke za obnovu i razvoj (EBRD), izvršni je direktor Holandsko-srpske privredne asocijacije (HSPA) i autor serijala „Ja, Preduzetnik”, kroz koji je više od 50 fenomenalnih preduzetnika i preduzetnica ispričalo svoje životne priče i prenelo svoja znanja i iskustva.

Lepo očuvano kao na slikama, s tim da u Kombolovoj knjizi ima povremenog urednog podvlačenja Mihovil Kombol - Povijest hrvatske književnosti do preporoda Autor: Mihovil Kombol Izdavač: MATICA HRVATSKA Zagreb Godina izdanja :1961 Pismo:latinica Povez: tvrdokoričeni sa zlatotiskom Dimenzije: 24,3 x 17,5 cm Broj stranica: 484 Tomo Maretić - Gramatika hrvatskoga ili srpskoga književnog jezika 688 strana Izdavac Matica Hrvatska 1963. RETKO U PONUDI Mihovil Kombol (Niš, 23. rujna 1883. – Zagreb, 9. studenoga 1955.[1]), bio je hrvatski[2] književnik, književni povjesničar i prevoditelj. Životopis[uredi | uredi kôd] Mihovil Kombol rođen je u Nišu 1883. godine, gdje mu se obitelj tada nalazila. Dvije godine kasnije, vraća se s majkom u Bribir, a otac mu je nešto kasnije preminuo u Carigradu.[3] Kombol je dakle podrijetlom iz Bribira.[4] U Rijeci, Sušaku i Senju polazio je klasičnu gimnaziju gdje je 1902. godine maturirao.[3] Studij slavistike i germanistike završio je u Beču 1907. godine doktorskom tezom `O čakavštini hrvatskoga priobalja` (Zur Čakavština des kroatischen Küstenlandes) kod Vatroslava Jagića.[4] Predavao je u Zagrebu na Akademiji za kazališnu umjetnost, te na Višoj pedagoškoj školi od 1923. do 1943. godine, kad je postao redoviti profesor na Filozofskom fakultetu u Zagrebu.[3] Bavio se starijom hrvatskom književnošću, posebice dubrovačkim književnim krugom. Pisao je eseje i studije. Prevodio je djela s talijanskog i njemačkog jezika. Kombolov doprinos povjesnici hrvatske književnosti[uredi | uredi kôd] O hrvatskoj književnosti studiozno su početkom 20. stoljeća pisali mnogi, istaknuti valja Vodnika 1913. godine, te Ujevićev kraći prikaz 1932. godine. Kombolov prikaz povjesnice hrvatske književnosti moderan je prikaz, Švelec piše: Kombolova je `Povijest` prvi primjer u nas u kojem je predstavljena starija hrvatska književnost kao umjetnost riječi, a ne veći ili manji zbir životopisa autora i sadržaja djela.[5]:str. 11 Švelec zaključuje: Kombol je zbrku koja je carevala do njegova vremena prevladao, poznate stvari, i one koje je sam spoznao, sredio, artikulirao i stvorio osobit mozaik. Nakon toga njegov mozaik stoji kao široka panorama u kojoj se organizam hrvatske književnosti vidi u svom funkcioniranju...[5]:str. 12 Frangeš svoj prikaz Kombolova rada počinje prikazom međuljudsko-stručnih odnosa Kombola i njegovih kolega i suvremenika: Za Kombola ocjenjivača i historičara novije hrvatske književnosti od bitna je i odsudna značenja dugogodišnje drugovanje s Krležom,[6] te nastavlja: nervozno-kritički stav Krležin prema Šenoi, i uopće prema novijim razdobljima hrvatske književnosti, zadržan je sve do velike akcije oko `Enciklopedije` (pri čemu je nezadovoljstvo ocjenom Gjalskoga ... dovelo do toga da Krleža sam napiše taj članak koji nije samo »revizija« Krležinog nekadašnjega suda, nego uopće revizija njegovih ocjena još nekih pojava, uključujući i Šenou).[5]:str. 14 Frangeš zaključuje svoj rad riječima:[5]:str. 26 Wikicitati »Kombol preuzima i dalje razvija ideje iznesene u `Fazama`; neke je sudove ublažio ili potanje obrazložio (Gjalski, Novak, Kozarac); nekim je sudovima pomoglo povezivanje s odabranim tekstovima (Kozarac, Kumičić); no u biti, sve tri radnje čine cjelinu i jasno pokazuju kojim bi se smjerom kretala Kombolova razmišljanja da se taj veliki historičar prihvatio pisanja druge knjige povijesti hrvatske književnosti. Valja svakako požaliti ... što dakle okolnosti nisu omogućile da naš najveći sintetičar među književnim povijesnicima zaokruži svoj opus magnum.« (Ivo Frangeš, 1983.) Djela[uredi | uredi kôd] Kroatische Sprachlehre, 1918. Dinko Ranjina i talijanski petrarkisti, 1932. Talijanski utjecaj u Zlatarićevoj lirici, 1933. Italienische Einfluesse in der Lyrik Zlatarić, 1934. Pir mladog Derenčina: prema drami `Robinja` Hanibala Lucića i `Tireni`, pastirskoj igri Marina Držića, priredili Branko Gavella i Mihovil Kombol, Naklada Slavenske knjižare St. i M. Radić, Zagreb, 1939. Zadar u hrvatskoj književnosti, 1944. Povijest hrvatske književnosti do narodnog preporoda, Matica hrvatska, Zagreb, 1945. (2. izd. 1961.) Vatroslav Jagić: Izabrani kraći spisi, urednik i prevoditelj Mihovil Kombol, 1948. Andrija Čubranović: Jeđupka, priredio Mihovil Kombol, 1949. Zadar kao književno središte, 1964. Albert Haler, Mihovil Kombol, Branko Gavella, Ljubomir Maraković: Eseji, studije, kritike, priredili Nikola Batušić i Dubravko Jelčić, biblioteka Pet stoljeća hrvatske književnosti, izd. Zora i Matica Hrvatska, 1971. - sadrži izabrane rasprave: O Marku Maruliću Zadar kao književno središte Ivan Česmički Hrvatska drama do 1830. Faze novije hrvatske književnosti Predgovor Antologiji novije hrvatske lirike Hrvatska pripovijetka osamdesetih i devedesetih godina Sastavio je dvije antologije: Antologija novije hrvatske lirike, 1934. Hrvatski pripovjedači osamdesetih i devedesetih godina, 1935. Autor je udžbenika Hrvatskosrpska čitanka za 1., 2., 3. i 4. razred građanskih škola iz 1938. Kao prevoditelj poznat je po svojim prijevodima Goetheove Ifigenije na Tavridi (1942.), a napose po Danteovoj Božanstvenoj komediji (prvo izdanje - Pakao 1947., Čistilište 1955., a prijevod Raja ostao je dovršen tek do XVII. pjevanja, tiskao se s nadopunama Olinka Delorka, 1960., ili Mate Marasa, 1976.). Prevodio je i liriku Goethea[7] i Puškina.[8] Nagrada[uredi | uredi kôd] Matica hrvatska je 1999. godine imenovala Nagradu `Mihovil Kombol` za izniman doprinos u prevođenju svjetske kulturne i znanstvene literature na hrvatski jezik - Kombolovim imenom. Neki od dobitnika su: Mirko Tomasović za 2009. godine, za prijevod junačkog spjeva `Oslobođeni Jeruzalem` Torquata Tassa.[9] Mislav Ježić za 2010. i 2011. godinu, za prijevod Amarusataka.[10] Tomislav Maretić (Virovitica, 13. prosinca 1854. – Zagreb, 15. siječnja 1938.), hrvatski jezikoslovac, gramatičar i leksikograf. Predavati je počeo u zimskom semestru akademske godine 1885/1886., staroslovensku gramatiku i postanak ćirilskog i glagolskog pisma, na Kraljevskom sveučilištu Franje Josipa I u Zagrebu («za filologiju slavjansku s osobitim obzirom na povijest jezika i literature hrvatske i srpske»). Do 1914/1915., kada je umirovljen, predavao je mnoge predmete iz slavenske, indoevropske, germanske, klasične i poredbene lingvistike, pa čak i historijsku etnografiju; predavao je i metriku narodnih pesama i tumačio ih. Od 1914. posvećuje se radu na Rječniku Jugoslavenske akademije, ali se nastavi vraća 1919. i ponovo predaje do 1926. Za Rječnik JAZU uredio je odrednice od reči maslo do reči pršutina, tj. od VI dela do XII dela gotovo 6.000 stranica rečničkog teksta. Sadržaj 1 Zanimljivosti 2 Glavna djela 3 Bilješke 4 Vanjske poveznice Zanimljivosti[uredi | uredi kod] Tomislav Maretić u svojoj raspravi `Pravopisni nedostaci“, poštujući naučnu istinu, zapisao je: `Obrazovani Srbi i ne slute koliko su sretni što su oni jedini narod u Europi koji se može dičiti savršenim pismom, i pravopisom, to jest takvim u kojemu za svaki glas služi osobito slovo, a od njih se ni jedno ne uzima za više glasova nego samo za jedan jedini. Ćirilica ima taman toliko slova koliko srpski jezik ima glasova, to jest i slova i glasova ima po trideset… Hrvatska je latinica doduše savršenija od engleske, francuske i njemačke, ali manje savršena od srpske ćirilice – jer slovni znaci Lj, Nj, Dj, Dž zadaju velike muke strancima i školskoj omladini kada se čitaju kao jedan glas, a kada kao dva glasa“. Lj - Љ, Nj - Њ, Dj - Ђ, Dž - Џ Glavna djela[uredi | uredi kod] Lekcionarij Bernarda Spljećanina, izdao T. Maretić, JAZU, 208 str., Zagreb, 1885 Nov prilog za istoriju akcentuacije hrvatske ili srpske, JAZU, 225 str., Zagreb, 1885. O narodnim imenima i prezimenima u Hrvata i Srba, JAZU, 150 str., Zagreb, 1886. Veznici u slovenskijem jezicima, JAZU, 299 str., Zagreb, 1887. Slaveni u davnini, Matica hrvatska, 256 str., Zagreb, 1889. Kosovski junaci i događaji u narodnoj epici, JAZU, 115 str., Zagreb, 1889. Istorija hrvatskoga pravopisa latinskijem slovima, JAZU, 406 str., Zagreb, 1889. Slavenski nominalni akcenat s obzirom na litavski, grčki i staroindijski, JAZU, 64 str., Zagreb,1890. Život i književni rad Franje Miklošića, JAZU, 113 str., Zagreb, 1892. Gramatika hrvatskoga jezika za niže razrede srednjih škola, Izdanje Kugli, 270 str., Zagreb, 1899. Gramatika i stilistika hrvatskoga ili srpskoga književnog jezika, Kugli, 700 str., Zagreb, 1899. (2. izdanje 1931., 3. izdanje 1963) I. S. Turgenjev u hrvatskim i srpskim prijevodima, JAZU, 113 str., Zagreb, 1904. Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika: priredio u više navrata ukupno preko 5.300 stranica (šest golemih knjiga) Metrika narodnih naših pjesama, JAZU, 200 str., Zagreb, 1907. Naša narodna epika, JAZU, 263 str., Zagreb, 1909. Jezik slavonskijeh pisaca, JAZU, 88 str., 1910 Jezik dalmatinskijeh pisaca XVIII. vijeka, JAZU, 92 str., Zagreb, 1916. Hrvatski ili srpski «jezični savjetnik», Jugoslavenska njiva, 509 str., Zagreb, 1923. Metrika muslimanske narodne epike, JAZU, 138 str., Zagreb, 1936 Rječnik JAZU, od riječi maslo do reči pršutina (VI—XII deo), 1914-1938. L41

U dobrom stanju! Redje u ponudi! Isak Njutn i Njutnova principija - Prof. Dr Milutin Milanković, inž. Slavko Bokšan Oblast: Nauka Opis: Beograd 1946, meki povez, str. 95, cirilica Izdavač: Društvo `Nikola Tesla` Autor: Milutin Milanković Težina: 1.0 kg Matematički principi prirodne filozofije[1] (lat. Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica ili samo lat. Principia) je delo u tri toma ser Isaka Njutna, koje je prvi put objavljeno 5. jula 1687.[2][3] Njutn je osim toga objavio dva naknadna izdanja, 1713. i 1726. godine.[4] U ovom delu Njutn je izneo svoje zakone kretanja čime je udario temelje klasičnoj mehanici, kao i Njutnov zakon opšte gravitacije, i izvođenje Keplerovih zakona planetarnog kretanja (koje je Kepler otkrio empirijski). Principia se „s pravom smatra jednim od najvažnijih dela u istoriji nauke“.[5] Francuski matematički fizičar Aleksis Klero 1747. godine izjavio: „Čuvena knjiga o matematičkim principima prirodne filozofije je označila epohu velike revolucije u fizici. Metod koji je koristio njen blistavi autor ser Njutn ... obasjao je svetlom matematike nauku koja je sve do tad ležala u tami pretpostavki i hipoteza.“[6] Jedna novija analiza je pokazala da iako prihvatanje Njutnovih teorija nije bilo trenutno, do kraja veka nakon objavljivanja 1687, „niko nije mogao da porekne“ (da je iz `Principia`) „proistekla nauka koja je, bar u određenim pogledima, za daleko prevazišla sve šta je postojalo ranije i da je jedinstvena kao ultimativni egzemplar nauke uopšte.“[7] U formulisanju svojih fizičkih teorija, Njutn je razvio i koristio matematičke metode koje danas spadaju u oblast matematičke analize. Međutim, rečnik matematičke analize kakav je danas poznat u velikoj meri nije bio prisutan u delu Principia; Njutn je mnoge svoje dokaze dao u geometrijskom obliku infinitezimalne analize, bazirane na limesima malih geometrijskih veličina Isak Njutn (engl. Sir Isaac Newton, /ˈaɪzək ˈnjuːtən/; Linkolnšir, 4. januar 1643 — London, 31. mart 1727)[1] je bio engleski fizičar, matematičar, astronom, alhemičar i filozof prirode, koji je danas za većinu ljudi jedna od najvećih ličnosti u istoriji nauke. Rođen je 4. januara 1643. u Linkolnširu, a preminuo je 31. marta 1727. u Londonu[1]. Njegova studija Matematički principi prirodne filozofije (lat. Philosophiae Naturalis Principia Mathematica), objavljena 1687, koja opisuje univerzalnu gravitaciju i tri zakona kretanja, postavila je temelje klasične (Njutnove) mehanike i poslužila kao primer za nastanak i razvoj drugih modernih fizičkih teorija. Izvodeći iz ovog svog sistema Keplerove zakone kretanja planeta, on je bio prvi koji je pokazao da se kretanja tela na Zemlji i kretanja nebeskih tela potčinjavaju istim fizičkim zakonima. Ujedinjujuća i deterministička moć njegovih zakona dovela je do revolucije u nauci i do daljeg napretka i uzdizanja heliocentrizma. U mehanici, Njutn je takođe ukazao na jedan novi, veliki, značaj principa održanja impulsa i momenta impulsa. U optici, on je napravio prvi praktični refleksioni (ogledalski) teleskop[traži se izvor] i otkrio da se propuštanjem bele svetlosti kroz staklenu prizmu ona razlaže u spektar svih boja (u skladu sa tvrđenjem Rodžera Bejkona iz 13. veka). Njutn se snažno zalagao u prilog čestične prirode svetlosti. On je takođe formulisao empirijski zakon hlađenja, proučavao brzinu zvuka i predložio teoriju o poreklu zvezda. U matematici, Njutn deli zasluge sa Gotfridom Lajbnicom za otkriće infinitezimalnog računa. On je takođe izložio i uopštenu binomsku teoremu, razvijajući na taj način tzv. „Njutnov metod“ za aproksimacije nula funkcije i doprinoseći proučavanjima razlaganja funkcija u redove. Francuski matematičar Žozef Luj Lagranž često je izjavljivao da je Njutn najveći genije koji je ikada živeo, dodajući jednom da je on, takođe, i „najsrećniji, jer se sistem sveta ne može otkriti i ustanoviti više nego jednoga puta“. Engleski pesnik Aleksandar Poup, dirnut Njutnovim postignućima, napisao je čuveni epitaf: Priroda i prirodni zakoni u noćnoj tami nalaze skrivenost; Bog reče “Neka bude Njutn” i sve postade svetlost. (Nature and nature`s laws lay hid in night; God said `Let Newton be` and all was light.)

Elijah Wald- Narcocorrido Putovanje u glazbu oruzja, droge i gerile Mlinarec i Plavic, Zagreb, 2006. Mek povez, 287 strana, ilustrovano. U prosincu 1999. stajao sam iza pozornice na Zocalu, glavnom trgu u Mexico Cityju, i promatrao gomilu od 150.000 razgaljenih obožavatelja Los Tigresa del Norte (Tigrovi sjevera). Los Tigrcsi su kraljevi nortcna, meksičke country glazbe koja spada među najpopularnije glazbene stilove u Sjedinjenim Državama i Srednjoj Americi. Iako američki mediji drže kako je trenutačna glazbena poplava latinoameričkih stilova potekla iz karipskih stilova poput salse i merenguea, Meksikanci i meksički Amerikanci definitivno su najbrojnija skupina Španjolskog govornog područja u Sjedinjenim Državama, a meksički bendovi zauzimaju otprilike dvije trećine ukupnih domaćih latino ploča. U ovom svijetu, Los Tigros su poput Willieja Nelsona i Rolling Stonesa zajedno, dugovječne zvijezde prizemnog popa za radničku klasu. Njihove ploče prodaju se u milijunskim nakladama, koncertima pune dvorane diljem sjevcrnoameričkog kontinenta, a pjesme su im postale dijelom meksičkog kulturnog naslijeđa. Nikad nisu stekli obožavatelje među engleskim govornicima iz više razloga: prvo, njihov se glazbeni stil temelji na polkama i valcerima u harmonikaškoj izvedbi - što se ne smatra osobito atraktivnim zvukom. Drugo, njihova je glazba staromodna i vuče korijene iz seoskih sredina te je stoga odbacuje većina modno osviještenih intelektualaca i trendcsctera. Treće, najpoznatiji hitovi su narcocorridi, balade o trgovini drogom. Narkokoride su podvrsta severnih Meksičkih balada. Nastale su u Severnom Meksiku pre više od sto godina, a sada se slušaju u Meksiku i na jugu Sjedinjenih Američkih Država.[1][2] Prve narkokoride su nastale tokom Meksičke Revolucije 1910. godine i opevavale su revolucionare. Muzički kritičari ih upoređuju sa gangsterskim repom. Muzika narkokorida je zasnovana na polci i valceru, a tekst opisuje događaje iz narko sveta. Najčešće su događaji, osobe i godine koji se opevavaju u pesmama istiniti. I zbog toga je ovaj žanr jedan od najopasnijih, a i polako počinje da bude zabranjen u velikom delu sveta. Tekstovi najčešće govore o ubistvu, mučenju, švercu droge, a nekad i kritikuju korumpiranu vlast.