Edvard Munch / Edvard Munk 1. The Scream (1897) 2. The Scream (1896) Replika originalnog dela u A3 formatu (48 x 33 cm) na kvalitetnom papiru gramaže 300gr. Svi posteri su u odličnom stanju, nekorišćeni, nisu savijani niti lomljeni. Pri kupovini odlucujete koju cete reprodukciju kupiti, od rednog broja jedan do dva.

RIS - AUGUSTIN JURIGA RETKO ,PROMO CENA // Monografije Hrvatski, 2003 GODINA NOVO 19x26 cm, tvrdi uvez, - str. Augustin Juriga (Subotica, 1947.) je umjetnički fotograf i novinar iz Vojvodine. Rodom je bački Hrvat. Najreprezentativniji je umjetnički fotograf iz zajednice Hrvata u Vojvodini. Od 24. ožujka 1979. do 5. kolovoza 1996. je radio kao kao fotograf u Međuopćinskom zavodu za zaštitu spomenika kulture u Subotici.[1] Njegov fotografski opus su obilježile slike koje su u svezi s arhitekturom, objektima i etnografskim predmetima s područja Vojvodine, naročito kazalište u Subotici, Gradska kuća, groblja, Međunarodni festival kazališta za djecu. Osobito mu se ističu fotografije nastale u svezi s Dužijancom. Osim zavičajnih tema, omiljena tema su mu Pakistan (Lica Lahorea)[2] i urbani prizori iz Amerike. Ipak, fotografski opus mu se nije ograničio samo na nežive objekte, nego su mu i ljudi bili zanimljivom temom. Izlagao je zajedno s drugim fotografima i samostalno u nekoliko gradova. Fotografski je opremao knjige, kao što je bila monografija o prvom suvremenom slikaru u bunjevačkih Hrvata Stipanu Kopiloviću.[3] Član je Udruženja likovnih umjetnika primijenjenih umjetnosti i dizajnera Vojvodine i Nezavisnog udruženja novinara Srbije. 2011. se godine je serija poštanskih maraka tiskanih na temu Dužijance sadržavala je vinjete koje se napravilo temeljem fotografija Augustina Jurige. Na njima se prikazuje risarske radove i ine običaje u svezi s običajem bačkih Hrvata, Dužijancom. [4] U istoj seriji su djela Kate Rogić, Marije Ivković Ivandekić i Jozefine Skenderović. [4] Sadržaj 1 Djela 2 Nagrade 3 Izvori 4 Vanjske poveznice Djela Salaši u mom oku, fotomonografija, 1997., (nagrada dr Ferenc Bodrogvári) Ris, monografija, 2003. Zaostavština predaka, katalog mađarskih narodnih običaja, 2000. kalendari na temu Subotice (nekoliko nagrađenih) Osim svojih samostalnih djela, njegove fotografije su obogatile monografije poznatih autora, Boška Krstića (monografija o Subotici) i Bele Durancija (Arhitektura secesije u Vojvodini). Nagrade Kalendari s njegovim fotografijama su bili nagrađivani, a 2005. je dobio i nagradu Pro urbe. 1998. godine dobio specijalno priznanje »Dr Ferenc Bodrogvári« grada Subotice za retrospektivnu izložbu i fotomonografiju »Salaši u mom oku«. 2000. godine u Gospođincima mu je dodijeljeno Zlatno paunovo pero za zbirku fotografija na temu seoskih groblja. Tim Foto Juriga design, koji čine Augustin Juriga i njegov sin, grafički dizajner, Viktor Juriga, dobio je priznanje na V. Jugoslavenskoj izložbi novogodišnjih kalendara za 2001. godine, a 2003. priznanja na VII. Jugoslavenskoj izložbi kalendara za 2003., održane 11. veljače održana u Muzeju Vojvodine u Novom Sadu, za kalendare Tržnica i Fontane. (Zavoda za urbanizam). [5] Izvori Radio Subotica, program na hrvatskom jeziku Siniša Jurić: Fotografije «Lica Bačke» Augustina Jurige u Zavodu za kulturu vojvođanskih Hrvata, 8. listopada 2010., preuzeto 17. svibnja 2011. Subotica.info Otvorena izložba Lica Bačke Augustina Jurige u prostorijama Zavoda za kulturu vojvođanskih Hrvata, 8. listopada 2010., preuzeto 17. svibnja 2011. (engleski) The Establishment of the Institute for Monument Protection - History Subotica.info Lica Lahorea, 3. travnja 2007. — Pristupljeno: 17. svibnja 2011. Hrvatska riječ D.B.P.: Prvi suvremeni slikar u bunjevačkih Hrvata - Novo izdanje ZKVH-a: »Slikar Stipan Kopilović 1877.-1924.« Hrvatska riječ Sto godina žetvenih svečanosti u Subotici: Poštanske marke s motivima Dužijance, 8. srpnja 2011., preuzeto 20. kolovoza 2011. - organizovani transport podrazumeva slanje posiljke , kao preporucenu tiskovinu VIDITE SLIKE POGLEDAJTE MOJE OSTALE aukcije NA LIMUNDU I KUPINDU uplate na tekuci racun (kutija 3 )

Jedna od najvažnijih knjiga u istoriji filmske teorije! Bela Balaž (mađ. Balázs Béla), pravim imenom Herbert Bauer (nem. Herbert Bauer; Segedin, 4. avgust 1888 - Budimpešta, 17. maj 1949) bio je mađarski književnik, pesnik simbolizma, filmski scenarista i teoretičar. Bela Balaž se rodio kao Herbert Bauer[1][2] u nemačko-jevrejskoj porodici. Stekao je zvanje doktora filozofije, a u mladosti je bio član levičarskog književnog kružoka Zontagkrajs[3], idejno se povezavši sa Đerđom Lukačom, jednim od začetnika Zapadnog marksizma u Mađarskoj.[4] Učestvovao je u mađarsko-sovjetskoj revoluciji i nakon njene propasti bio je prinuđen da emigrira najpre u Austriju i Nemačku (u Beču i Berlinu je boravio do 1931. godine), a zatim u SSSR, gde je do 1945. godine radio kao profesor teorije filma[1] na VGIK-u (Vserossiйskiй gosudarstvennый institut kinematografii imeni S. A. Gerasimova).[4] Godine 1945,se posle Drugog svetskog rata vraća u Mađarsku, a predavanja je potom držao i u ČSSR-u i u Poljskoj. Teorija filma Bela Balaž je prvi sistematski proučavao filmsku umetnost i otkrio takozvane specifičnosti filmskog izraza po kojima se film razlikuje od pozorišta[5], koji su u suštini dva medija iste genetske prošlosti.[4][6] To su: promenljiva tačka snimanja; krupni plan; montaža.[5] Bio je pristalica čiste vizibilnosti, želeo je da pomiri formu i sadržinu u filmskom delu, koje je shvatio kao dva aspekta izražajnog jedinstva. Verovao je u vaspitavanje filmskog gledaoca i u širenje filmske kulture.[5] Kasnije je zastupao montažnu teoriju o kontrapunktu zvuka i slike, po uzoru na Sergeja Mihailovića Ejzenštejna i Vsevoloda Ilarionovića Pudovkina. Iako je bio pod uticajem sovjetske montaže pripisujući joj uspostavljanje vremensko-prostornog kontinuiteta, omogućavanje asocijacije ideja (metaforična i intelektualna, a posebno montaža sećanja), ritma i subjektivnosti, obuhvatajući pod tim pojmom i promene kadra bez montaže, on ipak posebno naglašava ulogu krupnog plana koji produbljuje sliku života, otkrivajući skriveno, omogućava da vidimo ono što ne vidimo jer sa njim predmeti dobijaju lice, a dimenzije prostora i vremena gube značaj, otkrivajući novu dimenziju fizionomije, a to je da se fizionomija odnosi prema prostoru kao melodija prema vremenu. Promenljiva tačka snimanja, opet, kao sredstvo stilizacije, određuje stil filmskog dela. Prihvatio je dolazak zvuka kao obogaćenje montažnih mogućnosti medijuma otkrivanjem naše akustične okoline, što će se ostvariti kada film rastvori buku na sastojke i izdvoji pojedinačne intimne glasove u zvučne krupne planove, nižući ih zvučnom montažom u osmišljeni poredak.[6] Balaž je takođe uveo u teoriju pojam identifikacije što je mogućnost gledaoca da svoj pogled izjednači sa pogledom objektiva kamere, čija mu premeštanja u prostoru omogućavaju da optički i psihološki stane na mesto nekog junaka u filmskoj priči i posmatra zbivanje njegovim očima.[5] Knjige Sva Balaževa dela su prerada jedne te iste knjige.[4][5] Zapravo, njegova prva knjiga: Vidljivi čovek ili filmska kultura (Der sichtbare Mensch oder die Kultur des Films) iz 1924. godine i njegov drugi rad: Duh filma (Der Geist des Films) iz 1930. godine, koji se uglavnom odnosio na zvučni film, u zajedništvu daju sve ostale naslove kao sumu svega već rečenog: Umetnost filma (Iskusstvo kino), 1945. Filmska kultura, filozofija filmske umetnosti (Filmkultúra, a film müvészetfilozófiája), 1948. Dok su prve dve knjige objavljene u Austriji i Nemačkoj, a treća u Sovjetskom savezu, poslednja knjiga je izašla u Mađarskoj.[5]

KAMOV: Slobodan Šnajder Naslov Kamov : legende oko freske / Slobodan Šnajder Vrsta građe drama Jezik hrvatski Godina 1987 Izdanje [2., prošireno izd.] Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Centar za kulturnu djelatnost, 1987 (Čakovec : `Zrinski`) Fizički opis 255 str. ; 18 cm Zbirka Biblioteka Prolog. Mala edicija ; knj. 7 Sadržaj Na koricama sadržaj: Neki Jona; Juraj se bori protiv Svetog Zmaja; Thalijin bijes; Protokol za Kamova; Kamov, smrtopis; Dijalektički Anticolumbus. ISBN 86-7091-061-6 Predmetne odrednice Pozorište -- Eseji Slobodan Šnajder (Zagreb, 8. srpnja 1948.) je hrvatski pisac i publicist. Diplomirao je filozofiju i anglistiku na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Bio je suosnivač i urednik teatrološkog časopisa „Prolog“, te urednik edicije izdavačke kuće Cekade. Novele, eseje i kazališne komade objavljuje od 1966. godine. Od siječnja do lipnja 1993. bio je kolumnist dnevnika Glas Slavonije (Početnica za melankolike), a od 1994. do 2013. riječkog Novog lista (Opasne veze). Izbor političkih kolumna koje je pisao u riječkom “Novom listu” od 1994. do 1999. objavio je u knjizi “Kardinalna greška”, a od 1999. do sredine 2004. u knjizi “Umrijeti pod zvijezdom”. Kolumne, kao i drame, imaju svojih poštovatelja i oponenata. Od 2001. do 2004. bio je ravnatelj ZKM-a. nakon što je 2000. odbijen kao intendant NK Ivan Zajc, Rijeka, kao “nepodoban”. U siječnju 2010. za crnu komediju “Enciklopedija izgubljenog vremena” dobio je priznanje za najbolji dramski tekst inspiriran djelom i životom Danila Kiša, na osnovu natječaja Kraljevskog pozorišta Zetski dom sa Cetinja, objavljenoga na cjelokupnom prostoru Jugoslavije. Dobitnik je Gavelline nagrada za dramu (SFRJ) i trostruki Držićeve nagrade (RH). Počasni je doktor Univerziteta za audioviozualne umjetnosti ESRA sa sjedištem u Skopju od 2011. Član je Savjeta časopisa Novi Plamen. Obilno surađuje na III. Programu Hrvatskoga radija. Svoj prvi roman Morendo objavio je 2012. Za svoj drugi roman Doba mjedi objavljen 2015. dobio je 2016. nagradu Meša Selimović,[1] nagradu Mirko Kovač[2] i Nagradu Radomir Konstantinović. Odlično očuvana knjiga. šd

PAVLE VASIĆ DOBA UMETNOSTI / STUDIJE I ČLANCI Meki povez Pavle Vasić (Niš, 30. avgust 1907 — Beograd 12. mart 1993) je bio slikar, istoričar umetnosti, likovni kritičar, pedagog. Obrazovanje je stekao u Beogradu. Njegov deda po majci Pavle Janković, artiljerijski pukovnik, je bio zaslužan za njegov životni put. Naime, posmatrajući svakodnevno svog unuka kako ne ispušta olovke i boje iz ruku, prvo mu je kupio monografiju francuskog slikara Orasa Vernea, a potom ga 1922. upisao u Umetničku školu 1922, a paralelno je pohađao i Treću mušku gimnaziju. Nakon dve godine napustio je Umetničku školu. Po završenoj maturi, opčinjen slikarstvom Jovana Bijelića, Vasić, 1926. godine, stupio je u njegov atelje i učio slikarstvo tri godine. Paralelno sa svojim slikarskim angažovanjem davao je ispite na Pravnom i na Filozofskom fakultetu. Zvanje doktora nauka iz oblasti istorije i teorije umetnosti odbranio je 1956. godine na Univerzitetu u Ljubljani. Početni rad u pozorištu Neposredan kontakt sa pozorištem imao je 1936. godine, posredstvom Todora Manojlovića, koji je u nekoliko mahova pisao o njegovim slikama na izložbama u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić“, a čija se drama Opčinjeni kralj upravo pripremala na sceni Narodnog pozorišta u Beogradu. Tako je došlo do saradnje: Vasić je nacrtao studije za kostime plemstva bavarskog dvora i uniforme velikodostojnika, a njegovo ime se pojavilo na pozorišnom plakatu te predstave kao jednog od autora kostima. Zarobljeništvo Godine 1939. počeo je da radi kao asistent u Muzeju kneza Pavla, ali ratni vihor ga odvodi u zarobljeništvo u Južnu Italiju, u mesto Aversi, blizu Napulja, gde sa ostalima učestvuje u osnivanju takozvanog Zarobljeničkog pozorišta. Posle kapitulacije Italije, prebačeni su u Toskanu gde ih preuzimaju nemački vojnici. Tada je Vasić napisao komad o logoru verno opisujući život i zbivanja u njemu. Pozorištem se bavio nekoliko godina po završetku rata, a pozorišnim spisateljstvom do kraja života (drama o Joakimu Vujiću u Serbiji, o Živku Pavloviću, o Zahariju Orfelinu...) Slikarska delatnost Prvi put je izlagao 1929. godine na izložbi u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić“ u Beogradu. Njegova izlagačka aktivnost tekla je u dva maha: između 1929-1940. i od 1945. do 1957. godine. Pedagoški rad Nakon 1948. iz Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS) stiglo je prvo postavljenje Pavla Vasića za profesora u gimnaziji, a ubrzo i za profesora istorije kostima na novoosnovanoj Akademiji primenjenih umetnosti (tu je i penzionisan kao redovni profesor). Kostimografija je postala njegovo glavno zanimanje. Predavao i na Pozorišnoj akademiji (predmet `Stilovi`, u kome su bili obuhvaćeni istorija umetnosti i istorija kostima) kao i na Muzičkoj akademiji u Beogradu, Akademiji likovnih umetnosti u Novom Sadu (1974—79), Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu (predmet „Istorija nošnje“, 1980-85) i na Filozofskom fakultetu, na grupi za Istoriju umetnosti (predmet „Istorija evropske umetnosti od XVI veka do najnovijeg doba“, 1952-63). Teorijski rad Najvažnije problemsko-tematsko polje kojima se Vasić bavio jeste srpski barok. Autor je velikog broja tekstova iz oblasti istorije umetnosti, koje je počeo da objavljuje još 1938. u časopisu Umetnički pregled, a bavio se i likovnom kritikom koju je više decenija kontinuirano objavljivao u dnevnom listu Politika. Objavio je veliki broj radova: knjiga, studija, predgovora, članaka i drugih tekstova. Njegovi naučni i stručni radovi su objavljivani u Beču, Veneciji, Budimpešti, Bukureštu, Severnoj Americi. Nagrada Pavle Vasić Udruženje likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije (ULUPUDS) od 1995. godine dodeljuje nagradu „Pavle Vasić“ za najbolje teorijsko delo iz oblasti primenjenih umetnosti u jednoj godini. Knjige Linije i oblici : udžbenik crtanja za V i VI razred gimnazije, Beograd : Znanje, 1952; Uvod u likovne umetnosti : elementi likovnog izražavanja, Beograd : Narodna knjiga, 1959. (drugo izdanje: Beograd, Umetnička akademija, 1968); Evropska umetnost XVII veka, Beograd : Savez studenata Istorije umetnosti, 1960; Evropska umetnost XVIII veka, Beograd : Savez studenata Istorije umetnosti, 1960. (drugo izdanje: 1962); Život i delo Anastasa Jovanovića prvog srpskog litografa, Beograd : Narodna knjiga, 1962 (doktorska disertacija); Odelo i oružje, Beograd : Umetnička akademija, 1964. (2. dopunjeno izd., Beograd: Univerzitet umetnosti u Beogradu, 1974; 3. dopunjeno izd., Beograd : Univerzitet umetnosti : CLIO, 1992); Doba baroka : studije i članci, Beograd : Umetnička akademija, 1971; Umetnički život, Beograd : Umetnička akademija, 1973; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1961-1970. Knj. 2, Beograd : [Univerzitet umetnosti], 1976; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1971-1975. Knj. 3, Beograd : Fond za izdavačku delatnost Univerziteta umetnosti, 1985; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1976-1984. Knj. 4, Beograd : Fond za izdavačku delatnost Univerziteta umetnosti, 1987; Trideset godina Udruženja likovnih umetnika Srbije : 1945-1975 : Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić“, Beograd, 11. 12. 1975. - 11. 1. 1976; Uniforme srpske vojske : 1808-1918, Beograd : „Jugoslavija“ : Prosveta, 1980; Primenjena umetnost u Srbiji : 1900-1978 : prolegomena za istoriju primenjenih umetnosti kod nas, Beograd : Udruženje likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije, 1981; Umetnička topografija Sombora, Novi Sad : Matica srpska, 1984; Umetnička topografija Pančeva, Novi Sad : Matica srpska, 1989; Umetnička topografija Kruševca, Novi Sad : Matica srpska, Kruševac : Bagdala, 1990; Doba umetnosti : studije i članci, Valjevo : „Milić Rakić“, 1990; Doba rokokoa : studije, članci i predavanja: Beograd : Univerzitet umetnosti, 1991; Pavle Blesić, Sombor : Prosveta, 1992; Studije i predgovori (izbor) Vojvođanski slikari u Srbiji (1950); Srpska nošnja za vreme Prvog ustanka, Beograd : [b. i.], 1954; Strani umetnici, Beograd : [b. i.], 1956; `Srbija 1808 u akvarelima Franca Jaškea` [S. l. : s. n.], 1957, pp. 61-62; „Karađorđevićeva Srbija u delima savremenih umetnika“, [B. m. : b. i.], 1959, str. 67-78; Portreti Konstantina Danila (1961); `Poreklo i stvaranje moderne umetnosti`, Glavne težnje u evropskoj umetnosti XX veka, Beograd : Visoka škola političkih nauka, 1962; `Oficiri Srpskog dobrovoljnog bataljona` (Servisches Frey Bataillon) u austrijskoj vojsci : 1813-1814. godine [S. l. : s. n.], 1969, pp. 213-221; „Barokni elementi u srpskom slikarstvu prve polovine 18. veka“, Beograd : [Srpska pravoslavna crkva], 1964; Angažovana umetnost u Srbiji, Beograd : Kulturni centar Beograd, 1965 (Galerija Kulturnog centra Beograda ; sv. 61); Dimitrije Bačević : ikonopisac karlovački, Beograd : [b. i.], 1969; „Složenost slikarskog dela Petera Krafta i njegovi odjeci“, [Novi Sad] : Matica srpska, 1972, str. 309-323; „Zaharije Orfelin i Jakob Matis Šmucer“, Novi Sad : Matica srpska, 1977, str. 251-259., i dr. Crtačka i slikarska dela u zbirkama Narodni muzej u Beogradu, Muzej savremene umetnosti u Beogradu, Vojni muzej, Istorijski muzej u Beogradu, Muzej PTT, i muzeji u Toplicama, Šapcu, Požarevcu, Zaječaru, Kruševcu i Nišu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Da je živela duže, verovatno bi bilo teško izbrojati sve njene radove. Ostaje samo da naslutimo za koliko nas je velikih dela Danice Jovanović rat uskratio. Jer, ova akademska slikarka je živela samo 28 godina. Danica je rođena 4. januara 1886. godine u sremskom selu Beška. Bila je peto dete u porodici skromnog ratara, u čijoj se kući stalno orio dečji smeh. Od najranijih dana je pokazivala sklonost ka slikanju, pa se po varoši pričalo o čudu - čim pronađe parče papira, nešto nacrta. Svog dara, ali i ljubavi, postala je svesna kada su slikari Dušan i Stevan Aleksić počeli da obnavljaju životopis u beščanskoj crkvi, a ona im pomagala. U novosadskoj Višoj devojačkoj školi, u kojoj je učila, svima je bilo jasno da je reč o darovitoj devojci. Umiljata učenica se izdvajala oštroumnošću i lakim baratanjem četkicom i bojama. Danica Jovanović (Beška, 4. januar 1886 — Petrovaradin, 12. septembar 1914) je srpska slikarka koja je pripadala generaciji srpskih modernista, koji su umetničko školovanje započeli početkom 20. veka, a njihov kreativni uspon su prekinuli Balkanski i Prvi svetski rat. Biografija Potiče iz patrijarhalne sredine i zahvaljujući upornosti i snažnoj želji da se posveti slikarstvu, ipak je uspela da dopre nadomak željenog cilja. Jovanovići su stara beščanska porodica, koja se tu pominje od druge polovine 18. veka. Bila je šesto po redu dete Krste i Mileve Jovanović, rođ. Bajić iz Beške.[1] Trorazrednu osnovnu školu završila je 1895. godine u Beški. Najbolje ocene je imala iz crtanja. Danica Jovanović kasno počinje da se školuje (u osamnaestoj godini), i to privatno (jer je prestarila), u Višoj srpskoj devojačkoj školi u Novom Sadu (1903-1907).Od presudnog značaja za Danicu Jovanović i njena interesovanja bila je činjenica da je crtanje, među ostalim predmetima, predavala mlada i ambiciozna Anđelija Sandić koja je u inače prilično strogo i patrijarhalno vaspitanje učenica unijela nove pedagoške metode. Podršku Sandićeve Danica će imati i prilikom upisa na Umjetničko-zanatsku školu u Umetničko-zanatskoj školi u Beogradu (1907 — 1909).[2] Njeno studiranje pomogli su mnogi beščani svojim prilozima, kao i crkvena opština. Arkadije Varađanin joj je našao prvu dobrotvorku Danu Jovanović iz Velike Kikinde. Osim požrtvovane Dane Danica je uživala i stipendiju Petrovaradinske opštine, u iznosu od 800 kruna godišnje. Kako je ubrzo umrla njena dobrotvorka, Varađanin je povezao studentkinju slikarstva sa Olgom Jovanović, suprugom poslanika i državnog savetnika Steve Jovanovića iz Budimpešte. Školovanje nastavlja na u Minhenu[3] na Ženskoj slikarskoj akademiji (1909 — 1914). Krajem marta 1914. godine Danica je završila akademiju i postala `akademska slikarka` sa pravom da radi kao `nastavnica crtanja i malanja`. U trenutku kada je njen život nasilno prekinut, streljanjem u Petrovaradinskoj tvrđavi na početku Prvog svetskog rata, Danica Jovanović je imala svega dvadeset sedam godina. Bila se vratila iz Minhena 3. avgusta 1914. godine. Provela je izvesno vreme kod prijatelja prof. Varađanina u Novom Sadu. Zatim je krenula u Bešku, da se oprosti sa bratom Milanom, koji je kao mobilisan krenuo u rat. Međutim uhapšena je 10. septembra 1914. godine i dva dana kasnije streljana po kratkom postupku sa još pet meštana, taoca.

Autor - osoba Munitić, Ranko Naslov Miki Manojlović : igrač na letećem ćilimu / Ranko Munitić Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2006 Izdanje 1. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Udruženje filmskih glumaca Srbije, 2006 (Niš : Krug) Fizički opis 157 str. : fotogr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Manojlović, Predrag Zbirka ǂBiblioteka ǂDobitnici nagrade `Pavle Vuisić` ; ǂgod. ǂ10, ǂknj. ǂ10 ISBN Napomene Tiraž 500. Predmetne odrednice Manojlović, Predrag, 1950- Predrag `Miki` Manojlović (Beograd, 5. 4. 1950.) je poznati srpski glumac. Biografija Rođen je u porodici pozorišnih glumaca. Posle završene Akademije glumi u pozorištu u komadima poznatih pisaca. TV karijeru počinje u seriji Otpisani (1974). Veoma je zapažen u kultnoj seriji Grlom u jagode (1976) režisera Srđana Karanovića. U filmskoj karijeri sarađuje sa Emirom Kusturicom. Posle filma „Podzemlje“ (1995) počinje da snima i u inostranstvu. Neki poznati filmovi su: Crna mačka beli mačor, Podzemlje, Tuđa Amerika, Tango argentino, Mi nismo anđeli, Mi nismo anđeli 2. Uloge Filmografija glumca Predraga Manojlovića God. Naziv Uloga 1970. Čedomir Ilić (serija) 1972. Sarajevski atentat (TV) Cvjetko Popović 1972. Jelisavetini ljubavni jadi zbog molera (TV) Milovan 1972. Građani sela Luga (serija) Milan 1972. Majstori (serija) Picopevac 1973. Slike bez rama - iz dečijih knjiga (serija) 1974. Jednog lepog, lepog dana 1974. Zašto je pucao Alija Alijagić (TV) Stevo Ivanović 1974. Košava Bradonja - švercer 1975. Nagrada godine 1974-1975. Otpisani Paja 1975. Život je lep (serija) Mića 1976. Pohvala svetu 1976. Priča o vojniku 1976. Idi tamo gde te ne poznaju 1976. Morava 76 (serija) Macko 1976. Grlom u jagode (serija) Miki `Rubiroza` 1977. Hajka Sako 1978. Posljednji podvig diverzanta Oblaka 1979. Moć govora 1979. Večera za Milicu 1980. Kadinjača 1981. Sok od šljiva Miki Rudinski 1981. Piknik u topoli Čovek za šankom 1981. Samo jednom se ljubi Tomislav 1981. Sezona mira u Parizu Josko 1981. Sedam sekretara SKOJ-a (serija) Zlatko Šnajder 1982. Trinaesti jul Branko 1982. Mačor na usijanom limenom krovu (TV) Petar Ostojić-Adžija 1983. Nešto između Janko 1983. Marija, gde si...? (TV) Danilo 1984. Štefica Cvek u raljama života (serija) 1984. U raljama života Šofer 1985. To nije moj život, to je samo privremeno 1985. Tajvanska kanasta Rade Seljak 1985. Jagode u grlu Miki Rubiroza 1985. Otac na službenom putu Mehmed Mesa Zolj 1985. Za sreću je potrebno troje Drago 1987. Race for the Bomb (serija) Edvard Teller 1987-1988. Vuk Karadžić Vuk Karadžić 1989. Vreme cuda (serija) Nikodim 1989. Vreme čuda Nikodim 1989. Seobe Arnold de Sabrant 1990. Baal (TV) Baal 1990. Un week-end sur deux Adrian 1992. Mi nismo anđeli Milan 1992. Tango argentino Otac 1992. Tito i ja Otac 1994. Piste du télégraphe, La Carlo 1995. Podzemlje Marko Dren 1995. Tuđa Amerika Bajo 1996. Portraits chinois Alphonse 1996. Court toujours: L`inconnu (TV) L`inconnu 1997. Ciganska magija Taip 1997. Artemisia Agostino Tassi 1998. Macellaio, Il The butcher 1998. Rane Stojan 1998. Bure baruta Mane (Michael), the Homecoming Man 1998. Crna mačka, beli mačor sveštenik 1999. Emporte-moi Père de Hanna 1999. Rien à dire Voix du père 1999. Amants criminels, Les L`homme de forêt 2000. Voci Nando Pepi 2000. Épouse-moi Le mage Bodel 2000. Sans plomb Salomon 2001. Mortel transfert Erostrate 2001. Jeu de cons Perron 2002. Kako los son Šejtan 2003. Duga ponoc (TV) Agent 2003. Marins perdus, Les Abdul Aziz 2003. Mali svet Dr. Filip Kostić 2003. Gate to Heaven Dak 2004. Mathilde 2004. Hurensohn Uncle Ante 2004. N fe pa sa Fransis 2004. 100 minuta slave Bela Cikos 2005. Mi nismo anđeli 2 Milan 2005. Ze film Sergueï 2005. Enfer, L` Antoin, le père 2006. Klopka Kosta Antić 2007. Fine del mare, La Todor 2007. Klopka Kosta Antić 2007. Irina Palm Miki 2007. Hadersfild Pesnik 2007. Zavet The Boss Bajo 2008. Na lepom plavom Dunavu Karl iz Švedske 2008. Svetat e golyam i spasenie debne otvsyakade Bai Dan 2008. Demoni di San Pietroburgo, I Fjodor Dostojevski 2008. Largo Winch Nerio Vinč 2009. Besa Azem MG26