Estetika glazbe - ogledi - Zofia Lissa Izdavač: NAPRIJED ZAGREB 1977. 279 strana. Knjiga je malo pokisla u gornjem delu sa zadnje strane pa se malo ocrtava i talasasto je. 1.Bit glazbenog dijela 2.Procesualnost glazbe 3.Vremenska struktura i doživljaj vremena u glazbenom djelu 4.O povijesnoj promenljivosti glazbenog primalaštva 5. Komično u glazbi 6.Estetske funkcije glazbenog citata 7.Tišina i stanka u glazbi, 8.Vrijednosni problemi glazbe 19. stoljeća 9.Pogledi Lunačarskog na glazbu 10.O nacionalnom stilu u glazbi 11.Glazba i revolucija, Šiveno, 280 str

Edvard Munch / Edvard Munk 1. The Scream (1897) 2. The Scream (1896) Replika originalnog dela u A3 formatu (48 x 33 cm) na kvalitetnom papiru gramaže 300gr. Svi posteri su u odličnom stanju, nekorišćeni, nisu savijani niti lomljeni. Pri kupovini odlucujete koju cete reprodukciju kupiti, od rednog broja jedan do dva.

GENRIK GUSTAVOVIČ NEJGAUZ O UMETNOSTI SVIRANJA NA KLAVIRU - zapisi pedagoga Prevod - Nina Misočko, Dragica Ilić Izdavač - Umetnička akademija, Beograd Godina - 1970 204 strana 21 cm Povez - Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor drugom izdanju Umesto predgovora Umetnička predstava muzičkog dela Nešto o ritmu O tonu O radu na tehnici 1. Opšta razmišljanja 2. O sigurnosti kao osnovi slobode 3. O motornom aparatu 4. O slobodi 5. Elementi klavirske tehnike Dodatak 1. O prstoredu 2. O pedalu Učitelj i učenik O koncertnoj delatnosti Zaključak Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku.

7/1/2 26 cm dzon je ok na prednjem delu na gumi mala rupica vidi se na slikama i sastrane na platnu malo zacepljene

Richard Roland Holst 1. Orchard at Eemnes (1888 - 1895) 2. Willow and a Village on the Horizon (1891) Replika originalnog dela u A3 formatu (48 x 33 cm) na kvalitetnom papiru gramaže 300gr. Svi posteri su u odličnom stanju, nekorišćeni, nisu savijani niti lomljeni. Pri kupovini odlucujete koju cete reprodukciju kupiti, od rednog broja jedan do dva.

RIS - AUGUSTIN JURIGA RETKO ,PROMO CENA // Monografije Hrvatski, 2003 GODINA NOVO 19x26 cm, tvrdi uvez, - str. Augustin Juriga (Subotica, 1947.) je umjetnički fotograf i novinar iz Vojvodine. Rodom je bački Hrvat. Najreprezentativniji je umjetnički fotograf iz zajednice Hrvata u Vojvodini. Od 24. ožujka 1979. do 5. kolovoza 1996. je radio kao kao fotograf u Međuopćinskom zavodu za zaštitu spomenika kulture u Subotici.[1] Njegov fotografski opus su obilježile slike koje su u svezi s arhitekturom, objektima i etnografskim predmetima s područja Vojvodine, naročito kazalište u Subotici, Gradska kuća, groblja, Međunarodni festival kazališta za djecu. Osobito mu se ističu fotografije nastale u svezi s Dužijancom. Osim zavičajnih tema, omiljena tema su mu Pakistan (Lica Lahorea)[2] i urbani prizori iz Amerike. Ipak, fotografski opus mu se nije ograničio samo na nežive objekte, nego su mu i ljudi bili zanimljivom temom. Izlagao je zajedno s drugim fotografima i samostalno u nekoliko gradova. Fotografski je opremao knjige, kao što je bila monografija o prvom suvremenom slikaru u bunjevačkih Hrvata Stipanu Kopiloviću.[3] Član je Udruženja likovnih umjetnika primijenjenih umjetnosti i dizajnera Vojvodine i Nezavisnog udruženja novinara Srbije. 2011. se godine je serija poštanskih maraka tiskanih na temu Dužijance sadržavala je vinjete koje se napravilo temeljem fotografija Augustina Jurige. Na njima se prikazuje risarske radove i ine običaje u svezi s običajem bačkih Hrvata, Dužijancom. [4] U istoj seriji su djela Kate Rogić, Marije Ivković Ivandekić i Jozefine Skenderović. [4] Sadržaj 1 Djela 2 Nagrade 3 Izvori 4 Vanjske poveznice Djela Salaši u mom oku, fotomonografija, 1997., (nagrada dr Ferenc Bodrogvári) Ris, monografija, 2003. Zaostavština predaka, katalog mađarskih narodnih običaja, 2000. kalendari na temu Subotice (nekoliko nagrađenih) Osim svojih samostalnih djela, njegove fotografije su obogatile monografije poznatih autora, Boška Krstića (monografija o Subotici) i Bele Durancija (Arhitektura secesije u Vojvodini). Nagrade Kalendari s njegovim fotografijama su bili nagrađivani, a 2005. je dobio i nagradu Pro urbe. 1998. godine dobio specijalno priznanje »Dr Ferenc Bodrogvári« grada Subotice za retrospektivnu izložbu i fotomonografiju »Salaši u mom oku«. 2000. godine u Gospođincima mu je dodijeljeno Zlatno paunovo pero za zbirku fotografija na temu seoskih groblja. Tim Foto Juriga design, koji čine Augustin Juriga i njegov sin, grafički dizajner, Viktor Juriga, dobio je priznanje na V. Jugoslavenskoj izložbi novogodišnjih kalendara za 2001. godine, a 2003. priznanja na VII. Jugoslavenskoj izložbi kalendara za 2003., održane 11. veljače održana u Muzeju Vojvodine u Novom Sadu, za kalendare Tržnica i Fontane. (Zavoda za urbanizam). [5] Izvori Radio Subotica, program na hrvatskom jeziku Siniša Jurić: Fotografije «Lica Bačke» Augustina Jurige u Zavodu za kulturu vojvođanskih Hrvata, 8. listopada 2010., preuzeto 17. svibnja 2011. Subotica.info Otvorena izložba Lica Bačke Augustina Jurige u prostorijama Zavoda za kulturu vojvođanskih Hrvata, 8. listopada 2010., preuzeto 17. svibnja 2011. (engleski) The Establishment of the Institute for Monument Protection - History Subotica.info Lica Lahorea, 3. travnja 2007. — Pristupljeno: 17. svibnja 2011. Hrvatska riječ D.B.P.: Prvi suvremeni slikar u bunjevačkih Hrvata - Novo izdanje ZKVH-a: »Slikar Stipan Kopilović 1877.-1924.« Hrvatska riječ Sto godina žetvenih svečanosti u Subotici: Poštanske marke s motivima Dužijance, 8. srpnja 2011., preuzeto 20. kolovoza 2011. - organizovani transport podrazumeva slanje posiljke , kao preporucenu tiskovinu VIDITE SLIKE POGLEDAJTE MOJE OSTALE aukcije NA LIMUNDU I KUPINDU uplate na tekuci racun (kutija 3 )

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! uz stvaralačku biografiju Predraga Golubovića Dr Petar Volk (Bosanski Petrovac, 9. novembar 1931 — Beograd, 4. decembar 2021) bio je srpski pozorišni i filmski kritičar, istoričar i teoretičar slovenačkog porekla. Biografija Rođen je 1931. godine u Bosanskom Petrovcu, završio je 1949. godine Gimnaziju u Banjoj Luci.[1]Diplomirao je književnost na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a filmsku i pozorišnu estetiku doktorirao 1971. godine je u Pragu. Univerzitet umetnosti u Beogradu dodelio mu je 1986. godine doktorat nauka iz oblasti istorije filma. Bio je, pored ostalog, direktor Festivala jugoslovenskog filma, Muzeja pozorišne umetnosti Srbije i upravnik Jugoslovenskog dramskog pozorišta (1977-1981). Na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu bio je redovni profesor i šef Katedre za teoriju i istoriju, predsednik upravnog odbora Instituta za film. Bio je u braku sa glumicom Mirjanom Kodžić. Otac je Maje Volk. Preminuo je 4. decembra 2021. godine i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Dela (izbor) Autor je preko 60 značajnih knjiga o pozorišnoj i filmskoj umjetnosti. Balada o trubama i maglama, Epoha Zagreb, 1965. Estetika moderne animacije, Slavija Beograd, 1970. Sloboda filma, Slavija Beograd, 1970. Opasne slike, Nezavisna izdanja Beograd, 1971. Moć krize, Institut za film beograd, 1972. Svedočenje I, Nezavisna izdanja Beograd, 1973. Svedočenje II, Književne novine Beograd, 1975. Savremeni jugoslovenski film, Institut za film i Univerzitet umetnosti Beograd, 1982.[2] Pozorišni život u Srbiji 1944/1986, Beograd, 1990. Pozorišni život u Srbiji 1835-1944, Fakultet dramskih umetnosti i Pozorišni muzej Srbije Beograd, 1992.[3] Pisci nacionalnog teatra, Muzej pozorišne umetnosti, Beograd, 1995. Srpski film, Institut za film Beograd, 1997. Pozorište i tradicija (studije i eseji), Muzej pozorišne umetnosti, Beograd, 2000. 20. vek srpskog filma, Institut za film i Jugoslovenska kinoteka Beograd, 2001. Žanka Stokić, Narodno pozorište, Beograd, 2004, 2. dopunjeno izdanje, 203 strane. ISBN 978-86-84897-03-1.[4] Dobrica Milutinović, Beograd : Narodno pozorište, 2005, (2. dopunjeno izdanje). ISBN 978-86-84897-09-3.. Milivoje Živanović, Narodno pozorište, Beograd, 2006, 365 strana. ISBN 978-86-84897-13-0.. Između kraja i početka (Pozorišni život u Srbiji od 1986. do 2005. godine), Muzej pozorišne umetnosti Srbije Beograd, 2006.

GRANICE PROSVETITELJSTVA: Detlef Klausen Potpuno nova, nekorišćena knjiga. Naslov Granice prosvetiteljstva : društvena geneza modernog antisemitizma / Detlef Klausen ; s nemačkog prevela Drinka Gojković Jedinstveni naslov Grenzen der Aufklärung. srp Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2003 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Biblioteka XX vek : Krug, 2003 (Beograd : Čigoja štampa) Fizički opis 350 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Gojković, Drinka, 1947- = Gojković, Drinka, 1947- Zbirka Biblioteka XX vek ; 136 ISBN 86-7562-030-6 (broš.) Napomene Prevod dela: Grenzen der Aufklärung / Detlev Claussen Tiraž 1.000 Podaci o prevodima citata: str. 345-346 Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 337-344 Registar. Predmetne odrednice Antisemitizam -- Nemačka Holokaust Jevreji -- Progoni -- Nemačka -- 1939-1945 Etnički odnosi -- Nemačka Društvena geneza modernog antisemitizma... De­tlef Kla­u­sen (De­tlev Cla­us­sen) ro­đen je 1948. u Ham­bur­gu. Stu­di­rao je, u Frank­fur­tu na Maj­ni, fi­lo­zo­fi­ju, so­ci­o­lo­gi­ju, po­li­ti­ku i na­u­ku o knji­žev­no­sti. Dok­to­ri­rao je 1985. Ob­ja­vio je knji­ge: Lu­kav­stvo na­si­lja. So­ci­jal­ne re­vo­lu­ci­je i nji­ho­ve te­o­ri­je (List der Ge­walt. So­zi­a­le Re­vo­lu­ti­o­nen und ihre The­o­rien, 1982); Pod pri­ti­skom kon­for­mi­zma. O od­no­su kri­tič­ke te­o­ri­je i psi­ho­a­na­li­ze (Un­term Kon­for­mitätszwang. Zum Verhältnis von Kri­tischer The­o­rie und Psycho­ a­nalyse, 1988); Od mr­žnje pre­ma Je­vre­ji­ma do an­ti­se­mi­ti­zma. Ma­te­ri­ja­li za jed­nu po­rek­nu­tu isto­ri­ju (Vom Ju­den­hass zum An­ti­se­mi­ti­smus. Ma­te­ri­a­lien zu einer ver­le­ug­ne­ten Geschic­hte, 1988); Ka­me­nog sr­ca. Po­li­tič­ki ese­ji (Mit ste­i­ner­nem Her­zen. Po­li­tische Es­says, 1989); Te­o­dor Ador­no. Po­sled­nji ge­ni­je (The­o­dor W. Ador­no. Ein let­ztes Ge­nie, 2003). Kla­u­sen je pro­fe­sor je na Uni­ver­zi­te­tu u Ha­no­ve­ru, gde pre­da­je druš­tve­nu te­o­ri­ju, so­ci­o­lo­gi­ju kul­tu­re i so­ci­o­lo­gi­ju na­u­ke. Ži­vi u Frank­fur­tu na Maj­ni. Granice prosvetiteljstva imaju sledeća poglavlja: 1. PRO­ME­NJE­NA PROŠ­LOST 2. SE­ĆA­TI SE AUŠ­VI­CA 3. GRA­NI­CE PRO­SVE­TI­TELJ­STVA 4. EMAN­CI­PA­TOR­SKA DI­MEN­ZI­JA 5. SVET BEZ PRI­ZNA­NJA 6. ZA­TRO­VA­NI OD­NO­SI 7. UČIN

SKC - 2004 - 239 STRANA, MEK POVEZ. IMA MALO DISKRETNOG PODVLAČENJA TEKSTA I OBELEŽAVANJA PASUSA. Uvodne napomene Za hard teoretizaciju (izvođačkih) umetnosti 1. DEO. Bazični teorijski problemi izvođačkih umetnosti: logike određenja umetničkih pojmova 2. DEO. Predistorija: strukturalistička semiologija teatra i ‘aktantske analize’ 2.1 Strukturalizam, semiologija i naratologija 2.2 Model strukturalističke semiologije teatra 2.3 Aktantska analiza: u carstvu dubinske imanencije umetničkog dela 2.3.1 Pojam i istorija aktantskih struktura i aktantskih modela 2.3.2 Čitanje pozorišta, Anne Ubersfeld 2.3.3 Problemi aktantske analize (teatra) 3. DEO. Oko poststrukturalističke materijalističke teorije teksta/društva, umetnosti 3.1 Od strukturalizma ka poststrukturalizmima; ili najezda označitelja-skakavaca 3.2 Poststrukturalistička pitanja (o) strukturalističkim ’slepim mrljama’ 3.2.1 Roland Barthes: strukturalistička ‘autokritika’ 3.2.2 Uvod u poststrukturalističku materijalističku teoriju teksta 3.3 Umetnost, društvo/tekst: ka poststrukturalističkoj materijalističkoj teoriji umetnosti 3.3.1 Umetnost i društvo – odražavanje ili transcendencija ili 3.3.2 Od teorije odraza ka teoriji simptomatične proizvodnosti umetnosti 3.3.3 Teze za tvrdo zasnivanje pozno poststrukturalističke materijalističke teorije umetnosti 4. DEO. Izvedbeno fundiranje pozno poststrukturalističke materijalističke teorije izvođačkih umetnosti 4.1 Pojam izvođačkih umetnosti 4.2 Koncepcije i procedure izvođenja 4.2.1 Izvođenje kao mimezis 4.2.2 Izvođenje kao ekspresija i kao prikazivanje 4.2.3 Izvođenje kao performativ 5. DEO. Zahvatanja/Isklizavanja površinskih izvođačkih tekstura 5.1 Dramski tekst U agoniji, Miroslava Krleže 5.1.1 Dramaturgija dramskog teksta 5.1.2 Pozno poststrukturalističko materijalističko čitanje drame U agoniji 5.2 Teatar-opera-performans art: Ajnštajn na plaži, Roberta Wilsona i Philipa Glassa 5.2.1 Režija Ajnštajna na plaži 5.2.2 Performativi arhitektonske režije Ajnštajna na plaži 5.3 Pozorišna antropologija Eugenia Barbe 5.3.1 Pozorišna antropologija i doba (kraja) humanizma 5.3.2 Proces rada i funkcije pozorišne antropologije u savremenom Zapadnom društvu 6. DEO. Pisma pozno poststrukturalističke materijalističke teorije izvođačkih umetnosti 6.1 Pozno poststrukturalistički materijalistički teorijski tekst o izvođačkim umetnostima: autorefleksija 6.2 Pozno poststrukturalistička materijalistička kritika 6.2.1 Kritika, kritičke metode i kritički diskursi 6.2.2 Kritika performansa Terrible fish, Performingunita (2001): (Ne)mogući dijalog 6.3 Pozno poststrukturalistički materijalistički dnevnik izvođačkih umetnosti 6.3.1 Produkcija teorijskog ‘dnevnika’ izvođačkih umetnosti 6.3.2 Intertekstualna simulacija teorijskog dnevnika beogradskih izvođačkih umetnosti Završne napomene Literatura Filozofija, estetika i teorija umetnosti/kulture/društva Teatar/izvođačke umetnosti

Jedna od najvažnijih knjiga u istoriji filmske teorije! Bela Balaž (mađ. Balázs Béla), pravim imenom Herbert Bauer (nem. Herbert Bauer; Segedin, 4. avgust 1888 - Budimpešta, 17. maj 1949) bio je mađarski književnik, pesnik simbolizma, filmski scenarista i teoretičar. Bela Balaž se rodio kao Herbert Bauer[1][2] u nemačko-jevrejskoj porodici. Stekao je zvanje doktora filozofije, a u mladosti je bio član levičarskog književnog kružoka Zontagkrajs[3], idejno se povezavši sa Đerđom Lukačom, jednim od začetnika Zapadnog marksizma u Mađarskoj.[4] Učestvovao je u mađarsko-sovjetskoj revoluciji i nakon njene propasti bio je prinuđen da emigrira najpre u Austriju i Nemačku (u Beču i Berlinu je boravio do 1931. godine), a zatim u SSSR, gde je do 1945. godine radio kao profesor teorije filma[1] na VGIK-u (Vserossiйskiй gosudarstvennый institut kinematografii imeni S. A. Gerasimova).[4] Godine 1945,se posle Drugog svetskog rata vraća u Mađarsku, a predavanja je potom držao i u ČSSR-u i u Poljskoj. Teorija filma Bela Balaž je prvi sistematski proučavao filmsku umetnost i otkrio takozvane specifičnosti filmskog izraza po kojima se film razlikuje od pozorišta[5], koji su u suštini dva medija iste genetske prošlosti.[4][6] To su: promenljiva tačka snimanja; krupni plan; montaža.[5] Bio je pristalica čiste vizibilnosti, želeo je da pomiri formu i sadržinu u filmskom delu, koje je shvatio kao dva aspekta izražajnog jedinstva. Verovao je u vaspitavanje filmskog gledaoca i u širenje filmske kulture.[5] Kasnije je zastupao montažnu teoriju o kontrapunktu zvuka i slike, po uzoru na Sergeja Mihailovića Ejzenštejna i Vsevoloda Ilarionovića Pudovkina. Iako je bio pod uticajem sovjetske montaže pripisujući joj uspostavljanje vremensko-prostornog kontinuiteta, omogućavanje asocijacije ideja (metaforična i intelektualna, a posebno montaža sećanja), ritma i subjektivnosti, obuhvatajući pod tim pojmom i promene kadra bez montaže, on ipak posebno naglašava ulogu krupnog plana koji produbljuje sliku života, otkrivajući skriveno, omogućava da vidimo ono što ne vidimo jer sa njim predmeti dobijaju lice, a dimenzije prostora i vremena gube značaj, otkrivajući novu dimenziju fizionomije, a to je da se fizionomija odnosi prema prostoru kao melodija prema vremenu. Promenljiva tačka snimanja, opet, kao sredstvo stilizacije, određuje stil filmskog dela. Prihvatio je dolazak zvuka kao obogaćenje montažnih mogućnosti medijuma otkrivanjem naše akustične okoline, što će se ostvariti kada film rastvori buku na sastojke i izdvoji pojedinačne intimne glasove u zvučne krupne planove, nižući ih zvučnom montažom u osmišljeni poredak.[6] Balaž je takođe uveo u teoriju pojam identifikacije što je mogućnost gledaoca da svoj pogled izjednači sa pogledom objektiva kamere, čija mu premeštanja u prostoru omogućavaju da optički i psihološki stane na mesto nekog junaka u filmskoj priči i posmatra zbivanje njegovim očima.[5] Knjige Sva Balaževa dela su prerada jedne te iste knjige.[4][5] Zapravo, njegova prva knjiga: Vidljivi čovek ili filmska kultura (Der sichtbare Mensch oder die Kultur des Films) iz 1924. godine i njegov drugi rad: Duh filma (Der Geist des Films) iz 1930. godine, koji se uglavnom odnosio na zvučni film, u zajedništvu daju sve ostale naslove kao sumu svega već rečenog: Umetnost filma (Iskusstvo kino), 1945. Filmska kultura, filozofija filmske umetnosti (Filmkultúra, a film müvészetfilozófiája), 1948. Dok su prve dve knjige objavljene u Austriji i Nemačkoj, a treća u Sovjetskom savezu, poslednja knjiga je izašla u Mađarskoj.[5]

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Keramika je naziv za grupu proizvoda iz glinenih sirovina. Osnovne sirovine za keramiku su kaolin (bela i mekana vrsta zemlje), ilovače i gline koji su plastički sastojci dok su kao neplastički sastojci: kremen, krečnjak, šamot i drugi materijali.[1][2] Prema hemijskom sastavu i toploti keramičarski materijali se dele na opekarske, grnčarske, porozne, kamenite i porcelanske. Naziv keramika potiče od reči keramikos, kerameus i keramos (grčki: κεραμικός)[3] koji je bio opšti naziv za proizvode od gline i ilovače koji se plastično stvaraju, suše i peku u posebnim pećima.[4] Najranije poznato pominjanje korena „keram-“ je mikensko grčki ke-ra-me-we, radnici na keramici pisan linearnim B slogovnim pismom.[5] Reč keramika se može koristiti kao pridev za opisivanje materijala, proizvoda ili procesa, ili se može koristiti kao imenica, bilo u jednini, ili češće, kao imenica u množini.[6] Postoji veliki broj materijala prema upotrebi i svrhama. Po izgledu i upotrebi sva keramika se deli na na grubu keramiku (za industrijsku upotrebu i upotrebu u građevinarstvu, kao crep, opeke, pokrivne ploče, podovi izolatori itd.) i finu keramiku (za elektro materijale, materijale koji se koriste u zdravstvu, grnčarske proizvode i proizvode za svakodnevnu upotrebu, ukrasni predmeti i sl). Keramički materijali su složena hemijska jedinjenja koja sadrže metale i neorganske elemente. Keramički materijali imaju raznovrsna mehanička i fizička svojstava. Granica između metala i keramike se najlakše definiše pomoću temperaturnog koeficijenta električne otpornosti. Kod keramičkog materijala ovaj koeficijent ima negativan predznak dok za metale ima pozitivan predznak. Primena keramike varira od keramičkih pločica, grnčarske robe, opeke, odvodnih cevi, posuđa, vatrostalnih materijala, magneta, električnih uređaja, vlakana do abrazivnih materijala. Keramički materijali nastaju pod uticajem visoke toplote (pečenjem, topljenjem). Najranija keramika koju su pravili ljudi bili su grnčarski predmeti (lonci, posude ili vaze) ili figurice napravljene od gline, bilo same po sebi ili pomešane sa drugim materijalima poput silicijum dioksida, očvršćene i sinterovane u vatri. Kasnije je keramika glazirana i pečena da bi se stvorile glatke, obojene površine, smanjujući poroznost upotrebom staklastih, amorfnih keramičkih premaza na vrhu kristalnih keramičkih podloga.[7] Keramika sada uključuje domaće, industrijske i građevinske proizvode, kao i širok spektar materijala razvijenih za upotrebu u naprednom keramičkom inženjerstvu, kao što su poluprovodnici. Materijali SEM mikrografija sa malim uvećanjem naprednog keramičkog materijala. Svojstva keramike čine lomljenje važnom metodom inspekcije. Keramički materijal je neorganski, nemetalni oksidni, nitridni ili karbidni materijal. Neki elementi, kao što su ugljenik ili silicijum, mogu se smatrati keramikom. Keramički materijali su krhki, tvrdi, jaki na kompresiju i slabi na smicanje i zatezanje. Oni izdržavaju hemijsku eroziju koja se javlja u drugim materijalima koji su podvrgnuti kiselom ili kaustičnom okruženju. Keramika generalno može da izdrži veoma visoke temperature, u rasponu od 1.000 °C do 1.600 °C (1.800 °F do 3.000 °F). Kristalnost keramičkih materijala veoma varira. Pečena keramika je najčešće vitrifikovana ili polustaklena, kao što je slučaj sa zemljanim, kamenim i porcelanskim posuđem. Različita kristaliničnost i elektronski sastav u jonskim i kovalentnim vezama uzrokuju da većina keramičkih materijala budu dobri toplotni i električni izolatori (istraženi u keramičkom inženjerstvu). Sa tako velikim rasponom mogućih opcija za sastav/strukturu keramike (skoro svi elementi, skoro svi tipovi vezivanja i svi nivoi kristalnosti), opseg predmeta je ogroman, a prepoznatljivi atributi (tvrdoća, žilavost, električna provodljivost) teško je odrediti za grupu u celini. Opšta svojstva kao što su visoka temperatura topljenja, visoka tvrdoća, loša provodljivost, visoki [elastic modulus[|moduli elastičnosti]], hemijska otpornost i niska duktilnost su norma,[8] sa poznatim izuzecima od svakog od ovih pravila (piezoelektrična keramika, temperatura prelaska stakla, superprovodna keramika) . Mnogi kompoziti, kao što su fiberglas i ugljenična vlakna, dok sadrže keramičke materijale ne smatraju se delom porodice keramike.[9] Mnogi stručnjaci za keramiku ne smatraju materijale sa amorfnim (nekristalnim) karakterom (tj. staklo) keramikom, iako izrada stakla uključuje nekoliko koraka keramičkog procesa i njegova mehanička svojstva su slična keramičkim materijalima. Međutim, toplotni tretmani mogu pretvoriti staklo u polukristalni materijal poznat kao staklokeramika...

KAMOV: Slobodan Šnajder Naslov Kamov : legende oko freske / Slobodan Šnajder Vrsta građe drama Jezik hrvatski Godina 1987 Izdanje [2., prošireno izd.] Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Centar za kulturnu djelatnost, 1987 (Čakovec : `Zrinski`) Fizički opis 255 str. ; 18 cm Zbirka Biblioteka Prolog. Mala edicija ; knj. 7 Sadržaj Na koricama sadržaj: Neki Jona; Juraj se bori protiv Svetog Zmaja; Thalijin bijes; Protokol za Kamova; Kamov, smrtopis; Dijalektički Anticolumbus. ISBN 86-7091-061-6 Predmetne odrednice Pozorište -- Eseji Slobodan Šnajder (Zagreb, 8. srpnja 1948.) je hrvatski pisac i publicist. Diplomirao je filozofiju i anglistiku na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Bio je suosnivač i urednik teatrološkog časopisa „Prolog“, te urednik edicije izdavačke kuće Cekade. Novele, eseje i kazališne komade objavljuje od 1966. godine. Od siječnja do lipnja 1993. bio je kolumnist dnevnika Glas Slavonije (Početnica za melankolike), a od 1994. do 2013. riječkog Novog lista (Opasne veze). Izbor političkih kolumna koje je pisao u riječkom “Novom listu” od 1994. do 1999. objavio je u knjizi “Kardinalna greška”, a od 1999. do sredine 2004. u knjizi “Umrijeti pod zvijezdom”. Kolumne, kao i drame, imaju svojih poštovatelja i oponenata. Od 2001. do 2004. bio je ravnatelj ZKM-a. nakon što je 2000. odbijen kao intendant NK Ivan Zajc, Rijeka, kao “nepodoban”. U siječnju 2010. za crnu komediju “Enciklopedija izgubljenog vremena” dobio je priznanje za najbolji dramski tekst inspiriran djelom i životom Danila Kiša, na osnovu natječaja Kraljevskog pozorišta Zetski dom sa Cetinja, objavljenoga na cjelokupnom prostoru Jugoslavije. Dobitnik je Gavelline nagrada za dramu (SFRJ) i trostruki Držićeve nagrade (RH). Počasni je doktor Univerziteta za audioviozualne umjetnosti ESRA sa sjedištem u Skopju od 2011. Član je Savjeta časopisa Novi Plamen. Obilno surađuje na III. Programu Hrvatskoga radija. Svoj prvi roman Morendo objavio je 2012. Za svoj drugi roman Doba mjedi objavljen 2015. dobio je 2016. nagradu Meša Selimović,[1] nagradu Mirko Kovač[2] i Nagradu Radomir Konstantinović. Odlično očuvana knjiga. šd

PAVLE VASIĆ DOBA UMETNOSTI / STUDIJE I ČLANCI Meki povez Pavle Vasić (Niš, 30. avgust 1907 — Beograd 12. mart 1993) je bio slikar, istoričar umetnosti, likovni kritičar, pedagog. Obrazovanje je stekao u Beogradu. Njegov deda po majci Pavle Janković, artiljerijski pukovnik, je bio zaslužan za njegov životni put. Naime, posmatrajući svakodnevno svog unuka kako ne ispušta olovke i boje iz ruku, prvo mu je kupio monografiju francuskog slikara Orasa Vernea, a potom ga 1922. upisao u Umetničku školu 1922, a paralelno je pohađao i Treću mušku gimnaziju. Nakon dve godine napustio je Umetničku školu. Po završenoj maturi, opčinjen slikarstvom Jovana Bijelića, Vasić, 1926. godine, stupio je u njegov atelje i učio slikarstvo tri godine. Paralelno sa svojim slikarskim angažovanjem davao je ispite na Pravnom i na Filozofskom fakultetu. Zvanje doktora nauka iz oblasti istorije i teorije umetnosti odbranio je 1956. godine na Univerzitetu u Ljubljani. Početni rad u pozorištu Neposredan kontakt sa pozorištem imao je 1936. godine, posredstvom Todora Manojlovića, koji je u nekoliko mahova pisao o njegovim slikama na izložbama u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić“, a čija se drama Opčinjeni kralj upravo pripremala na sceni Narodnog pozorišta u Beogradu. Tako je došlo do saradnje: Vasić je nacrtao studije za kostime plemstva bavarskog dvora i uniforme velikodostojnika, a njegovo ime se pojavilo na pozorišnom plakatu te predstave kao jednog od autora kostima. Zarobljeništvo Godine 1939. počeo je da radi kao asistent u Muzeju kneza Pavla, ali ratni vihor ga odvodi u zarobljeništvo u Južnu Italiju, u mesto Aversi, blizu Napulja, gde sa ostalima učestvuje u osnivanju takozvanog Zarobljeničkog pozorišta. Posle kapitulacije Italije, prebačeni su u Toskanu gde ih preuzimaju nemački vojnici. Tada je Vasić napisao komad o logoru verno opisujući život i zbivanja u njemu. Pozorištem se bavio nekoliko godina po završetku rata, a pozorišnim spisateljstvom do kraja života (drama o Joakimu Vujiću u Serbiji, o Živku Pavloviću, o Zahariju Orfelinu...) Slikarska delatnost Prvi put je izlagao 1929. godine na izložbi u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić“ u Beogradu. Njegova izlagačka aktivnost tekla je u dva maha: između 1929-1940. i od 1945. do 1957. godine. Pedagoški rad Nakon 1948. iz Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS) stiglo je prvo postavljenje Pavla Vasića za profesora u gimnaziji, a ubrzo i za profesora istorije kostima na novoosnovanoj Akademiji primenjenih umetnosti (tu je i penzionisan kao redovni profesor). Kostimografija je postala njegovo glavno zanimanje. Predavao i na Pozorišnoj akademiji (predmet `Stilovi`, u kome su bili obuhvaćeni istorija umetnosti i istorija kostima) kao i na Muzičkoj akademiji u Beogradu, Akademiji likovnih umetnosti u Novom Sadu (1974—79), Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu (predmet „Istorija nošnje“, 1980-85) i na Filozofskom fakultetu, na grupi za Istoriju umetnosti (predmet „Istorija evropske umetnosti od XVI veka do najnovijeg doba“, 1952-63). Teorijski rad Najvažnije problemsko-tematsko polje kojima se Vasić bavio jeste srpski barok. Autor je velikog broja tekstova iz oblasti istorije umetnosti, koje je počeo da objavljuje još 1938. u časopisu Umetnički pregled, a bavio se i likovnom kritikom koju je više decenija kontinuirano objavljivao u dnevnom listu Politika. Objavio je veliki broj radova: knjiga, studija, predgovora, članaka i drugih tekstova. Njegovi naučni i stručni radovi su objavljivani u Beču, Veneciji, Budimpešti, Bukureštu, Severnoj Americi. Nagrada Pavle Vasić Udruženje likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije (ULUPUDS) od 1995. godine dodeljuje nagradu „Pavle Vasić“ za najbolje teorijsko delo iz oblasti primenjenih umetnosti u jednoj godini. Knjige Linije i oblici : udžbenik crtanja za V i VI razred gimnazije, Beograd : Znanje, 1952; Uvod u likovne umetnosti : elementi likovnog izražavanja, Beograd : Narodna knjiga, 1959. (drugo izdanje: Beograd, Umetnička akademija, 1968); Evropska umetnost XVII veka, Beograd : Savez studenata Istorije umetnosti, 1960; Evropska umetnost XVIII veka, Beograd : Savez studenata Istorije umetnosti, 1960. (drugo izdanje: 1962); Život i delo Anastasa Jovanovića prvog srpskog litografa, Beograd : Narodna knjiga, 1962 (doktorska disertacija); Odelo i oružje, Beograd : Umetnička akademija, 1964. (2. dopunjeno izd., Beograd: Univerzitet umetnosti u Beogradu, 1974; 3. dopunjeno izd., Beograd : Univerzitet umetnosti : CLIO, 1992); Doba baroka : studije i članci, Beograd : Umetnička akademija, 1971; Umetnički život, Beograd : Umetnička akademija, 1973; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1961-1970. Knj. 2, Beograd : [Univerzitet umetnosti], 1976; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1971-1975. Knj. 3, Beograd : Fond za izdavačku delatnost Univerziteta umetnosti, 1985; Umetnički život : kritike, prikazi i članci : 1976-1984. Knj. 4, Beograd : Fond za izdavačku delatnost Univerziteta umetnosti, 1987; Trideset godina Udruženja likovnih umetnika Srbije : 1945-1975 : Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić“, Beograd, 11. 12. 1975. - 11. 1. 1976; Uniforme srpske vojske : 1808-1918, Beograd : „Jugoslavija“ : Prosveta, 1980; Primenjena umetnost u Srbiji : 1900-1978 : prolegomena za istoriju primenjenih umetnosti kod nas, Beograd : Udruženje likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije, 1981; Umetnička topografija Sombora, Novi Sad : Matica srpska, 1984; Umetnička topografija Pančeva, Novi Sad : Matica srpska, 1989; Umetnička topografija Kruševca, Novi Sad : Matica srpska, Kruševac : Bagdala, 1990; Doba umetnosti : studije i članci, Valjevo : „Milić Rakić“, 1990; Doba rokokoa : studije, članci i predavanja: Beograd : Univerzitet umetnosti, 1991; Pavle Blesić, Sombor : Prosveta, 1992; Studije i predgovori (izbor) Vojvođanski slikari u Srbiji (1950); Srpska nošnja za vreme Prvog ustanka, Beograd : [b. i.], 1954; Strani umetnici, Beograd : [b. i.], 1956; `Srbija 1808 u akvarelima Franca Jaškea` [S. l. : s. n.], 1957, pp. 61-62; „Karađorđevićeva Srbija u delima savremenih umetnika“, [B. m. : b. i.], 1959, str. 67-78; Portreti Konstantina Danila (1961); `Poreklo i stvaranje moderne umetnosti`, Glavne težnje u evropskoj umetnosti XX veka, Beograd : Visoka škola političkih nauka, 1962; `Oficiri Srpskog dobrovoljnog bataljona` (Servisches Frey Bataillon) u austrijskoj vojsci : 1813-1814. godine [S. l. : s. n.], 1969, pp. 213-221; „Barokni elementi u srpskom slikarstvu prve polovine 18. veka“, Beograd : [Srpska pravoslavna crkva], 1964; Angažovana umetnost u Srbiji, Beograd : Kulturni centar Beograd, 1965 (Galerija Kulturnog centra Beograda ; sv. 61); Dimitrije Bačević : ikonopisac karlovački, Beograd : [b. i.], 1969; „Složenost slikarskog dela Petera Krafta i njegovi odjeci“, [Novi Sad] : Matica srpska, 1972, str. 309-323; „Zaharije Orfelin i Jakob Matis Šmucer“, Novi Sad : Matica srpska, 1977, str. 251-259., i dr. Crtačka i slikarska dela u zbirkama Narodni muzej u Beogradu, Muzej savremene umetnosti u Beogradu, Vojni muzej, Istorijski muzej u Beogradu, Muzej PTT, i muzeji u Toplicama, Šapcu, Požarevcu, Zaječaru, Kruševcu i Nišu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lutkarstvo je grana teatra u kojoj predstavu izvode lutke, koje na sceni pokreću glumci - lutkari, najčešće skriveni od gledaoca, oni umjesto lutaka izgovaraju tekst uloge koju glumi lutka. Lutkarstvo je i zanat umijeće izrade lutaka. Postoji puno različitih tipova lutaka. Svaki ima svoje karakteristike, a za svaki postoji adekvatni dramski materijal. Određeni tipovi razvili su se pod određenim kulturnim ili geografskim uvjetima.[1] Najvažniji tipovi su; Ručna lutka (ginjol, zijevalica) Englezi takve lutke zovu puppet, Talijani burattino, Francuzi guignol, Nijemci puppe.[2] Te lutke imaju šuplje tijelo pokriveno tkaninom koja prekriva ruku lutkara, pa on prstima može ući u glavu i ruke lutke i tako je pomicati. Publika vidi lutku od struka prema gore, a umjesto nogu tkaninu nalik na suknju. Kako su bile lake kako težinom tako i za manipulaciju, bile su jako popularne kod manjih putujućih teatara po čitavoj Evropi (praktički je samo jedan lutkar mogao održati čitavu predstavu) a bile su popularne i po Kinii.[1] Štapna lutka (javajka) Takvim lutkama se manipulira odozdo - štapovima. Lutkar većim i dužim pomiče čitavog lutka, a manjim pomiče ruke i po potrebi noge. Taj tip lutaka tradicionalan je na indonezijskim otocima [[Java (otok)|Javi i Baliju, gdje su poznate kao wayang golek. U Evropi su dugo vremena bile ograničene na Porajnje, sve dok ih početkom 20. vijeka Richard Teschner nije počeo koristiti u Beču. U Moskvi je sa njima eksperimentirala Nina Efimova, i time možda inspirirala moskovski državni teatar kog je vodio režiser Sergej Obrazcov, da tokom 1930-ih postavi na scenu brojne predstave sa tim tipom lutaka. Nakon Drugog svjetskog rata Obrazcov je često gostovao po zemljama Istočne Evrope pa je to utjecalo na lutkare u tim zemljama da i oni počnu raditi sa takvim lutkama.[1]Takve lutke zahvalne su za spore pokrete, ali za normalne i brže treba i po 2-3 lutkara da manipuliraju jednom lutkom na sceni.[1] Marioneta (lutka na koncima) Glavni članak: marioneta To su lutke kojima se upravlja odozgo, pomoću konaca ili žičica (što je šešće). Oni vode do svih ekstremiteta i ostalih važnih dijelova lutka, tako da se pomicanjem može izazvati razne pokrete, od sjedenja, ležanja, skakanja, okretanja - zapravo gotovo sve što se zamisli. Jer čak i jednostavna marioneta može imati devet žičica, po jednu za svaku nogu, ruku, rame i uho (da se može pokretati glava), i jednu na bazu kralježnice (za klanjanje). Ukoliko su potrebni specijalni efekti broj žičica se može udvostručiti pa i utrostručiti. Manipulacija marionetama sa mnogo žičica je vrlo kompliciran posao i zahtjeva veliku vještinu, jer je križem na kom su nanizane sve te žičice vrlo teško upravljati.[1] Plošna lutka (teatar sjena) Pored trodimenzionalnih, postoji i čitava porodica dvodimenzionalnih plošnih lutaka. Njima se manipulira isto tako odozgo kao marionetama. Izgleda da nastale u Engleskoj kao nusprodukt štamparija oko 1811. kao svojevrsni teatarski suvenir.[1] Sjene To je specijalni tip plošne lutke, čija se sjena vidi na prozirnom zaslonu. One su se izrezivale od kože ili nekog drugog neprozirnog materijala. Takvi su ttradicionalni teatri na Javi, Baliju i Tajlandu, do Evrope su stigli u 18. vijeku.[1] Ostali tipovi Tih pet tipova nisu i svi koje koriste teatri, jer postoje i lutke koje pred publikom nose njihovi animatori to su japanske lutke - bunraku, nazvane po njihovom kreatoru iz 18. vijeka Uemuru Bunrakukenu. Tim velikim lutkama upravlja čak tri lutkara, glavni animator kontrolira kretnje glave, obrva i očiju i desne ruke, drugi animator pomiče lijevu ruku a treći se brine o nogama.[1] Postoji još jedan tip a to su lutke za ples (marionnettes à la planchette), koje su bile popularne tokom 18 - 19. vijeka. Njih su koristili ulični svirači. Te male figure bile su napravljene da izgledaju kao da plešu, kretnje su im bile manje-više slučajne, sa malim varijacijama, jer su samo jednim koncem bile povezane sa sviračevim koljenom.[1] Historija Lutkarstvo je vjerojatno nastalo iz ritualnih maski i običaja korištenja minijaturnih ljudskih figura u magijske svrhe.[2] Prvi pisani dokumenti o lutkarskom teatru u Evropi sežu do 5. vijek pne., o njemu je pisao grčki historičar Ksenofont u Simpoziju (Συμπόσιον). 422. pne. - da je prilikom posjeta kući Atenjanina Kalije gledao predsavu lutkara - Foteina Sirakužanina.[3] Kako slični dokumenti ne postoje za stanje u Kini, Indiji, Javi i drugdje po Aziji, nije moguće precizno odrediti kad su se počele prikazivati prve predstave, ali i one su startale davno.[1] Neki stručnjaci smatraju da se lutkarstvo rodilo u Indiji, pa da je preko Perzije i Arabije došlo do Grčke i Rima.[3] Prva je razvijena - marioneta, lutka koja se pokreće koncima. Za nju su znali antički narodi Egipćani, Indijci i Grci. Aristotel je fino opisao marionetu pišući o vrhovnom božanstvu, po njemu on/ono upravlja ljudima isto kao lutkar - pomičući konce.[3] Marioneta je ime dobila u Francuskoj za srednjeg vijeka kad je riječ mariote (mariette ili mariolette) bila sinonim za lutku Djevice Marije. Ta lutka se koristila kao igračka, ali i u predstavama - crkvenim prikazanjima biblijskih sadržaja. Ta se praksa nastavila i nakon Tridentskog koncila 1563. koji je načelno bio protiv lutkarskih predstava.[2] U Evropi od srednjeg vijeka tinja rivalitet između dva tipa lutaka; marionete i male ručne lutke drvene glave sa ekstremitetima koji se pokreću. Marionete su oduvjek bile na većoj cijeni kod viših klasa na dvorovima a ručne lutke kod sirotinje na sajmištima.[2] Marionetski teatri su svojim repertoarom, raskošnom scenografijom i kostimografijom postali konkurencija drugim teatrima i ostalim formama elitne kulture, pa su postali omiljeni na plemićkim dvorovima, a nakon tog i među običnim građanima kad su se počele graditi teatarske zgrade.[2] Teatri sa ručnim lutkama bili su mali (porodični) putujući, često puno socijalno osjetljiviji i kritičniji, ali su masovno bankrotirali u međuratnom periodu.[2] Na Siciliji su tokom 16. vijeka počeli izrađivati poprilično velike lutke (gotovo ljudskih dimenzija)[2], za uprizorenje viteških poema kao što su Pjesma o Rolandu ili Bijesni Orlando[4] za koje im je trebalo i do 300 lutaka.[2] Iz te tradicije rodila se Opera dei Pupi koja je 2008. uvrštena na UNESCO-v Popis nematerijalne svjetske baštine u Evropi.[4] Lutkarstvo je u Italiji bilo naročito popularno u periodu između 18 - 19. vijeka, kad je svaki veći grad imao po barem jedan lutkarski teatar, a za vrijeme sajma i po nekoliko, jer bi se tad sjatilo i po nekoliko putujućih teatara, koji su procvali u tom vremenu. Po Španjolskoj su se najčešće izvodile viteške legende i romanse.[2] Po zemljama njemačkim zemljama Svetog Rimskog carstva je tradicija putujućih marionetskih teatara dokumentirana još u 10. vijeku. Tokom 16. i 17. vijeka bio je jak utjecaj putujućih iz trupa iz Engleske zvanih - Englische Komödianten, koji su često izvodili miješane predstave sa glumcima i marionetama zajedno. Te iste trupe pokupile su sa tih turneja legendu o Doktoru Faustu i prenjele je u Englesku. Ona je inspirirala Christophera Marlowa da napiše svog Doctor Faustus, koji se adaptiran izvodio kao marionetska predstava i kao takav uticao na Goethea.[2] U to vrijeme dotad nomadski - marionetski teatri počeli su dobijati status vrhunske dvorske zabave. U toj atmosferi je Joseph Haydn komponirao muziku za pet lutkarskih opera koje su izvođene na dvorovima Esterházya, a Heinrich von Kleist je 1810 napisao u berlinskim novinama Abendblättern esej Über das Marionettentheater, u kom je marionete pretpostavio ljudskoj nesavršenosti.[2] Francuskoj su se marionetski teatri počeli širiti krajem 16. vijeka, u Parizu su postale popularne predstave sa klasičnim talijanskimi likovima iz teatri kao što su Pulcinella i Arlecchino.[2] Nakon perioda velike slave koju su uživali za vladavine Louisa XIV., početkom 18. vijeka su izgubili popularnost. zbog narasle konkurencije pa su odtad životarili po sajmištima. U Engleskoj su Marionetski teatri uspješno egzistirali od polovice 16. vijeka i uspijevali opstati i onda kad su ostali teatri bankrotirali, zahvaljujući burleskama sa likovima kao što su Punch i Judy. Posustali su u 19. vijeku kad su njihov posao po sajmovima preuzeli teatri sa lako prenosivim - Ručnim lutkama (zjevalicama).[2] Marionetski teatri su doživjeli renesansu početkom 20. vijeka, kad su slavni pisci i muzičari kao; Maeterlinck, Jarry, Ghelderode, Lorca i Artaud počeli stvarati djela za njih.[2] U to vrijeme je avangardni redatelj Erwin Piscator otkrio da su marionete iskoristive u propagandno-političke svrhe zbog svoje sugestivnosti.[2] I brojni drugi teatarski reformatori u njima vidjeli velike mogućnosti, kao ruski simbolist Fjodor Sologub ili engleski modernist Edward Craig koji je u eseju The Actor and the Über-Marionnette objavljenom 1908. iznio tezu o idealnom izvođaču - Über-Marionetti (super-lutki), budući da se jedinstvo stila kojem je težio, može postići jedino sa impersonalnim marionetama a ne sa glumcima koji u komad unose previše vlastite ličnosti.[5] U to doba veliki uspjeh doživio je komad Ubu roi francuskog književnika Alfreda Jarrya.[2] Nakon Prvog svjetskog rata lutkarstvo se snažno razvilo u Češkoj u tom je prednjačio Josef Skupa koji je izmislio satiričke likove Spejbla i Hurvineka (otac i sin) i uveseljavao publiku u svom plzenskom teatru - Loutkové divadlo Feriálních osad i na gostovanjima po čitavoj zemlji.[6] Tad je u Pragu - 1929. osnovano međunarodno udruženje - UNIMA (Union Internationale des Marionettes), koje je i danas krovna organizacija lutkara svijeta. Nakon Drugog svjetskog rata lutkari su počeli tražiti inspiraciju u magijskoj i likovnoj snazi lutaka, kao Dario Fo u Italiji ili Peter Schumann i njegova američka trupa - Bread and Puppet Theater koja je 1960-ih eksperimentirala sa lutkama nadnaravne veličine. Veliki uspjeh postigle su lutke iz Muppeta koje je kreirao Jim Henson sa ženom Jane, one su se počele se počela emitirati u novembru 1969. u emisiji Sesame Street.[7] Na Dalekom istoku prevladava tradicija Lutaka na štapu, koje su po kineskim teatrima različite veličine, zbog različite tradicije po pokrajinama. Zajedničko im je da najčešće nemaju noge i da su im lica obojena u stilu Pekinške opere pa boje određuju njihov karakter. Japanski - bunraku je specifičan žanr teatra sa velikim, ali laganim lutkama i vlastitim repertoarom....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Da je živela duže, verovatno bi bilo teško izbrojati sve njene radove. Ostaje samo da naslutimo za koliko nas je velikih dela Danice Jovanović rat uskratio. Jer, ova akademska slikarka je živela samo 28 godina. Danica je rođena 4. januara 1886. godine u sremskom selu Beška. Bila je peto dete u porodici skromnog ratara, u čijoj se kući stalno orio dečji smeh. Od najranijih dana je pokazivala sklonost ka slikanju, pa se po varoši pričalo o čudu - čim pronađe parče papira, nešto nacrta. Svog dara, ali i ljubavi, postala je svesna kada su slikari Dušan i Stevan Aleksić počeli da obnavljaju životopis u beščanskoj crkvi, a ona im pomagala. U novosadskoj Višoj devojačkoj školi, u kojoj je učila, svima je bilo jasno da je reč o darovitoj devojci. Umiljata učenica se izdvajala oštroumnošću i lakim baratanjem četkicom i bojama. Danica Jovanović (Beška, 4. januar 1886 — Petrovaradin, 12. septembar 1914) je srpska slikarka koja je pripadala generaciji srpskih modernista, koji su umetničko školovanje započeli početkom 20. veka, a njihov kreativni uspon su prekinuli Balkanski i Prvi svetski rat. Biografija Potiče iz patrijarhalne sredine i zahvaljujući upornosti i snažnoj želji da se posveti slikarstvu, ipak je uspela da dopre nadomak željenog cilja. Jovanovići su stara beščanska porodica, koja se tu pominje od druge polovine 18. veka. Bila je šesto po redu dete Krste i Mileve Jovanović, rođ. Bajić iz Beške.[1] Trorazrednu osnovnu školu završila je 1895. godine u Beški. Najbolje ocene je imala iz crtanja. Danica Jovanović kasno počinje da se školuje (u osamnaestoj godini), i to privatno (jer je prestarila), u Višoj srpskoj devojačkoj školi u Novom Sadu (1903-1907).Od presudnog značaja za Danicu Jovanović i njena interesovanja bila je činjenica da je crtanje, među ostalim predmetima, predavala mlada i ambiciozna Anđelija Sandić koja je u inače prilično strogo i patrijarhalno vaspitanje učenica unijela nove pedagoške metode. Podršku Sandićeve Danica će imati i prilikom upisa na Umjetničko-zanatsku školu u Umetničko-zanatskoj školi u Beogradu (1907 — 1909).[2] Njeno studiranje pomogli su mnogi beščani svojim prilozima, kao i crkvena opština. Arkadije Varađanin joj je našao prvu dobrotvorku Danu Jovanović iz Velike Kikinde. Osim požrtvovane Dane Danica je uživala i stipendiju Petrovaradinske opštine, u iznosu od 800 kruna godišnje. Kako je ubrzo umrla njena dobrotvorka, Varađanin je povezao studentkinju slikarstva sa Olgom Jovanović, suprugom poslanika i državnog savetnika Steve Jovanovića iz Budimpešte. Školovanje nastavlja na u Minhenu[3] na Ženskoj slikarskoj akademiji (1909 — 1914). Krajem marta 1914. godine Danica je završila akademiju i postala `akademska slikarka` sa pravom da radi kao `nastavnica crtanja i malanja`. U trenutku kada je njen život nasilno prekinut, streljanjem u Petrovaradinskoj tvrđavi na početku Prvog svetskog rata, Danica Jovanović je imala svega dvadeset sedam godina. Bila se vratila iz Minhena 3. avgusta 1914. godine. Provela je izvesno vreme kod prijatelja prof. Varađanina u Novom Sadu. Zatim je krenula u Bešku, da se oprosti sa bratom Milanom, koji je kao mobilisan krenuo u rat. Međutim uhapšena je 10. septembra 1914. godine i dva dana kasnije streljana po kratkom postupku sa još pet meštana, taoca.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Film je serija slika koje, kad se prikažu na platnu, stvaraju iluziju pokretanja zahvaljujući phi fenomenu. Ova optička iluzija čini da publika kontinuirano opaža pokret između odvojenih objekata koji se vide brzo u nastavcima. Proces pravljenja filma je i umetnost i industrija. Film se pravi fotografisanjem pravih scena kamerom za snimanje, fotografisanjem crteža ili minijaturnih modela korišćenjem tradicionalne tehnike animacija ili kombinacijom svih tehnika i drugih vizuelnih efekata. Reč `cinema` (eng. bioskop), skraćeno od kinematografija, koristi se često da bi označila industriju filmova ili samu umetnost njihovog stvaranja.[1] Savremena definicija bioskopa bi bila da je to umetnost simuliranja iskustva do komunikativnih ideja, priča, percepcija, osećanja, lepote ili atmosfere snimljenih ili programiranih pokretnih slika sa ostalim senzornim stimulacijama. Filmovi su na početku snimani preko plastične trake kroz projektor na ogromnom platnu. Mnogi dugometražni filmovi su sada potpuno digitalni kroz ceo proces produkcije, distribucije i egzibicije. Filmovi su kulturni artefakti osmišljeni od strane specifičnih kultura. Oni prikazuju te kulture i zauzvrat utiču na njih. Film je smatran važnom umetnošću, izvorom popularne razonode i moćnim medijem za edukovanje građana. Vizuelna baza filma daje univerzalnu moć komunikacije. Neki filmovi su postali svetski poznati korišćenjem titlova za prevod dijaloga u jezik gledalaca. Neki su kritikovali filmsku industriju i glorifikaciju nasilja[1], kao i njen potencijalno negativan tretman prema ženama.[2][3] Individualne fotografije koje sačinjavaju film se nazivaju ramovi. Tokom projekcije tradicionalnih filmova, rotirajući zatvarač čini da tamni intervali budu pomereni u poziciju za projektovanje svakom ramu, ali gledalac ne primećuje te prekide zbog efekta poznatog kao upornost vida (eye persistence), gde oko zadrži vizuelnu fotografiju na delić sekunde posle pomeranja izvora. Postoje mnogi drugi izrazi za film: individualna pokretna slika, šou slika, pokretna/pomerajuća slika, `photoplay` i `flick` (eng. zvrčka). Najčešći izraz u SAD je `movie`, dok se u Evropi preferira `film`. U ranim godinama reč `sheet` (eng. platno) se ponekad koristila umesto ekrana. Teorija filma Foksova muviton kamera Teorija filma razvija načine sistematičnih koncepata koji se primenjuju na studiju filma kao umetnosti. Koncept filma kao umetnosti počeo je sa delom Ričiotia Kanuda `Rođenje šeste umetnosti`. Formalistička teorija filma vođena Rudolfom Arnhejmom, Belom Balans i Singfridom Krojcerom je naglasila kako se film razlikuje od realnosti i da može biti tumačen kao lepa umetnost (primenjena). Andre Bazin je reagovao protiv ove teorije navodeći da esencija filma kao umetnosti leži u njegovoj mogućnosti da mehanički reprodukuje stvarnost, a ne u njegovim razlikama od stvarnosti i ovo je dalo maha realističkoj teoriji. Skorije analize sprovedene od strane psihoanalitičara, Džeka Lakana i semiologa Ferdinanda Sasura koji su podržali psihoanalitičku teoriju filma, strukturalističku teoriju filma, feminističku teoriju filma, i druge. Na drugu stranu, Vitgenštajnove kritike na račun analitičke filozofije, pokušavaju da dokažu pogrešne koncepcije korišćene u teorijskim studijama i prave analizu filmskog vokabulara i njegovu vezu za formom života....

Autor - osoba Munitić, Ranko Naslov Miki Manojlović : igrač na letećem ćilimu / Ranko Munitić Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2006 Izdanje 1. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Udruženje filmskih glumaca Srbije, 2006 (Niš : Krug) Fizički opis 157 str. : fotogr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Manojlović, Predrag Zbirka ǂBiblioteka ǂDobitnici nagrade `Pavle Vuisić` ; ǂgod. ǂ10, ǂknj. ǂ10 ISBN Napomene Tiraž 500. Predmetne odrednice Manojlović, Predrag, 1950- Predrag `Miki` Manojlović (Beograd, 5. 4. 1950.) je poznati srpski glumac. Biografija Rođen je u porodici pozorišnih glumaca. Posle završene Akademije glumi u pozorištu u komadima poznatih pisaca. TV karijeru počinje u seriji Otpisani (1974). Veoma je zapažen u kultnoj seriji Grlom u jagode (1976) režisera Srđana Karanovića. U filmskoj karijeri sarađuje sa Emirom Kusturicom. Posle filma „Podzemlje“ (1995) počinje da snima i u inostranstvu. Neki poznati filmovi su: Crna mačka beli mačor, Podzemlje, Tuđa Amerika, Tango argentino, Mi nismo anđeli, Mi nismo anđeli 2. Uloge Filmografija glumca Predraga Manojlovića God. Naziv Uloga 1970. Čedomir Ilić (serija) 1972. Sarajevski atentat (TV) Cvjetko Popović 1972. Jelisavetini ljubavni jadi zbog molera (TV) Milovan 1972. Građani sela Luga (serija) Milan 1972. Majstori (serija) Picopevac 1973. Slike bez rama - iz dečijih knjiga (serija) 1974. Jednog lepog, lepog dana 1974. Zašto je pucao Alija Alijagić (TV) Stevo Ivanović 1974. Košava Bradonja - švercer 1975. Nagrada godine 1974-1975. Otpisani Paja 1975. Život je lep (serija) Mića 1976. Pohvala svetu 1976. Priča o vojniku 1976. Idi tamo gde te ne poznaju 1976. Morava 76 (serija) Macko 1976. Grlom u jagode (serija) Miki `Rubiroza` 1977. Hajka Sako 1978. Posljednji podvig diverzanta Oblaka 1979. Moć govora 1979. Večera za Milicu 1980. Kadinjača 1981. Sok od šljiva Miki Rudinski 1981. Piknik u topoli Čovek za šankom 1981. Samo jednom se ljubi Tomislav 1981. Sezona mira u Parizu Josko 1981. Sedam sekretara SKOJ-a (serija) Zlatko Šnajder 1982. Trinaesti jul Branko 1982. Mačor na usijanom limenom krovu (TV) Petar Ostojić-Adžija 1983. Nešto između Janko 1983. Marija, gde si...? (TV) Danilo 1984. Štefica Cvek u raljama života (serija) 1984. U raljama života Šofer 1985. To nije moj život, to je samo privremeno 1985. Tajvanska kanasta Rade Seljak 1985. Jagode u grlu Miki Rubiroza 1985. Otac na službenom putu Mehmed Mesa Zolj 1985. Za sreću je potrebno troje Drago 1987. Race for the Bomb (serija) Edvard Teller 1987-1988. Vuk Karadžić Vuk Karadžić 1989. Vreme cuda (serija) Nikodim 1989. Vreme čuda Nikodim 1989. Seobe Arnold de Sabrant 1990. Baal (TV) Baal 1990. Un week-end sur deux Adrian 1992. Mi nismo anđeli Milan 1992. Tango argentino Otac 1992. Tito i ja Otac 1994. Piste du télégraphe, La Carlo 1995. Podzemlje Marko Dren 1995. Tuđa Amerika Bajo 1996. Portraits chinois Alphonse 1996. Court toujours: L`inconnu (TV) L`inconnu 1997. Ciganska magija Taip 1997. Artemisia Agostino Tassi 1998. Macellaio, Il The butcher 1998. Rane Stojan 1998. Bure baruta Mane (Michael), the Homecoming Man 1998. Crna mačka, beli mačor sveštenik 1999. Emporte-moi Père de Hanna 1999. Rien à dire Voix du père 1999. Amants criminels, Les L`homme de forêt 2000. Voci Nando Pepi 2000. Épouse-moi Le mage Bodel 2000. Sans plomb Salomon 2001. Mortel transfert Erostrate 2001. Jeu de cons Perron 2002. Kako los son Šejtan 2003. Duga ponoc (TV) Agent 2003. Marins perdus, Les Abdul Aziz 2003. Mali svet Dr. Filip Kostić 2003. Gate to Heaven Dak 2004. Mathilde 2004. Hurensohn Uncle Ante 2004. N fe pa sa Fransis 2004. 100 minuta slave Bela Cikos 2005. Mi nismo anđeli 2 Milan 2005. Ze film Sergueï 2005. Enfer, L` Antoin, le père 2006. Klopka Kosta Antić 2007. Fine del mare, La Todor 2007. Klopka Kosta Antić 2007. Irina Palm Miki 2007. Hadersfild Pesnik 2007. Zavet The Boss Bajo 2008. Na lepom plavom Dunavu Karl iz Švedske 2008. Svetat e golyam i spasenie debne otvsyakade Bai Dan 2008. Demoni di San Pietroburgo, I Fjodor Dostojevski 2008. Largo Winch Nerio Vinč 2009. Besa Azem MG26