Aspire 5220 Aspire 5220G Aspire 5230 Aspire 5235 Aspire 5300 Aspire 5310 Aspire 5315 Aspire 5320 Aspire 5330 Aspire 5520 Aspire 5520-5A2G16 Aspire 5520-6A2G12Mi Aspire 5520-7A1G16 Aspire 5520-7A1G16F Aspire 5520-T38P12 Aspire 5520-T38P8 Aspire 5520-T38P8F Aspire 5520-TX58P12 Aspire 5520-TX58P16 Aspire 5520G Aspire 5520G-402G25Mi Aspire 5520G-602G16 Aspire 5520G-602G16F Aspire 5530 Aspire 5530-U6F Aspire 5530G Aspire 5535 Aspire 5535-604G25MN Aspire 5535-624G25MN Aspire 5535-704G32Mn Aspire 5535-S6 Aspire 5710 Aspire 5710G Aspire 5710Z Aspire 5710ZG Aspire 5715 Aspire 5715Z Aspire 5720 Aspire 5720G Aspire 5720Z Aspire 5720ZG Aspire 5730 Aspire 5730G Aspire 5730Z Aspire 5730ZG Aspire 5739 Aspire 5739G Aspire 5739G-6132 Aspire 5739G-6959 Aspire 5910 Aspire 5910G Aspire 5920 Aspire 5920-1A2G16Mi Aspire 5920-302G12Mi Aspire 5920-302G16MN Aspire 5920-3A2G16Mi Aspire 5920-5A2G16Mi Aspire 5920-5A3G25Mi Aspire 5920-603G25mi Aspire 5920- 6582 Aspire 5920-6661 Aspire 5920G Aspire 5920G-102G16 Aspire 5920G-302G16MN Aspire 5920G-302G20H Aspire 5920G-302G20N Aspire 5920G-302G25 Aspire 5920G-302G25Hi Aspire 5920G-302G25Hn Aspire 5920G-302G25Mn Aspire 5920G3A2G25Mn Aspire 5920G-601G16 Aspire 5920G-601G16F Aspire 5920G-602G16 Aspire 5920G-602G16F Aspire 5920G-602G16Mn Aspire 5920G-602G20HN Aspire 5920G-602G25Mn Aspire 5920G-702G25Hn Aspire 5920G-932G25 Aspire 5920G-932G25F Aspire 5930 Aspire 5930G Aspire 5930Z Aspire 5935 Aspire 5935G Aspire 5940 Aspire 5940G Aspire 5942 Aspire 5942G Aspire 5942G-724G64Bn Aspire 5942G-724G64Mn Aspire 6530 Aspire 6530G Aspire 6530G-802G32Mn Aspire 6920 Aspire 6920-602G16 Aspire 6920-602G16F Aspire 6920-603G32Mn Aspire 6920-6422 Aspire 6920-6428 Aspire 6920-6610 Aspire 6920-6621 Aspire 6920-6731 Aspire 6920-6864 Aspire 6920-812G25 Aspire 6920-812G25F Aspire 6920-832G32 Aspire 6920-832G32F Aspire 6920G Aspire 6920G-6A4G25Mn Aspire 6920G-814G32Bn Aspire 6920G-832G25Bn Aspire 6920G-834G32Bn Aspire 6920G-934G32Bn Aspire 6930 Aspire 6930-6067 Aspire 6930-6073 Aspire 6930-6082 Aspire 6930-6154 Aspire 6930-6262 Aspire 6930-6455 Aspire 6930-6560 Aspire 6930-6586 Aspire 6930-6723 Aspire 6930-6771 Aspire 6930-6809 Aspire 6930-6940 Aspire 6930-6941 Aspire 6930-6942 Aspire 6930-733G50Mn Aspire 6930G Aspire 6930G-583G25Bn Aspire 6930G-583G25Mn Aspire 6930G-643G25Mn Aspire 6930G-733G25Mn Aspire 6930G-944G64Mn Aspire 6930G-B32 Aspire 6930G-B32F Aspire 6930G-BC32 Aspire 6930G-BC32F Aspire 6930ZG Aspire 6935 Aspire 6935-6194 Aspire 6935G Aspire 6935G-644G25Bn Aspire 6935G-644G32Bn Aspire 6935G644G50Mn Aspire 6935G-734G32Bn Aspire 6935G-844G32Bn Aspire 6935G-944G32Bn Aspire 7220 Aspire 7230 Aspire 7235 Aspire 7235G Aspire 7320 Aspire 7320G Aspire 7330 Aspire 7520 Aspire 7520-5115 Aspire 7520-5618 Aspire 7520-5823 Aspire 7520- 6A1G08Mi Aspire 7520G Aspire 7520G-502G25Mi Aspire 7520G-502G32Mi Aspire 7520Z Aspire 7530 Aspire 7530G Aspire 7535 Aspire 7535G Aspire 7540 Aspire 7540G Aspire 7720 Aspire 7720-1A2G16Mi Aspire 7720-3A2G12Mi Aspire 7720G Aspire 7720G1A2G16Mi Aspire 7720G-1A2G24Mi Aspire 7720G-302G25Mi Aspire 7720G-302G25Mn Aspire 7720G-302G32Hi Aspire 7720G-3A2G32Mi Aspire 7720G-5A2G16Mi Aspire 7720G-602G50Mn Aspire 7720G-603G50Hn Aspire 7720G-702G50Hn Aspire 7720Z Aspire 7720Z-1A2G16Mi Aspire 7720ZG Aspire 7720ZG-3A1G16Mi Aspire 7730 Aspire 7730G Aspire 7730Z Aspire 7730ZG Aspire 7735 Aspire 7735Z Aspire 7735ZG Aspire 7736G Aspire 7736Z Aspire 7736ZG Aspire 7738 Aspire 7738G Aspire 7738Z Aspire 7740 Aspire 7740G Aspire 8530 Aspire 8730 Aspire 8730-6314 Aspire 8730-6550 Aspire 8730-6918 Aspire 8730-6951 Aspire 8730G Aspire 8730G-6042 Aspire 8730G-6681 Aspire 8730Z Aspire 8730ZG Aspire 8730ZG-344G32Mn Aspire 8735G Aspire 8735ZG Aspire 8930 Aspire 8930G Aspire 8930G-584G32Bn Aspire 8930G-734G32Bn Aspire 8930G-844G32Bn Aspire 8930G-864G32Bn Aspire 8930G-864G64Bn Aspire 8930G-944G64Bn Aspire 8930G-B48 Aspire 8930G-B48F Aspire 8935 Aspire 8935G Aspire 8940G Aspire 8940G-BR101 Aspire 8942G Aspire MS2253 Aspire Z5710 CL1576B Extensa 7230 Extensa 7230E Extensa 7630 Extensa 7630EZ Extensa 7630G Extensa 7630Z Extensa 7630ZG TravelMate 7230 TravelMate 7330 TravelMate 7530 TravelMate 7530G TravelMate 7730 TravelMate 7730G 1010872903 934T2180F AK. 006BT. 019 AK. 008BT. 055 AS-2007B AS07B31 AS07B41 AS07B51 AS07B61 AS07B71 AS07B75 AS07BX1 AS07BX2 B-5041L B053R012-9002 BT. 00603. 033 BT. 00603. 042 BT. 00604. 018 BT. 00604. 024 BT. 00604. 025 BT. 00605. 015 BT. 00605. 021 BT. 00606. 001 BT. 00607. 010 BT. 00607. 016 BT. 00607. 034 BT. 00803. 024 BT. 00804. 020 BT. 00804. 024 BT. 00805. 011 BT. 00807. 014 BT. 00807. 015 BTP-AS5520G ICK70 ICL50 ICW50 ICY70 JDW50 LC. BTP00. 008 LC. BTP00. 014 LF1 MS2221 ZD1

Aspire 5220 Aspire 5220G Aspire 5230 Aspire 5235 Aspire 5300 Aspire 5310 Aspire 5315 Aspire 5320 Aspire 5330 Aspire 5520 Aspire 5520-5A2G16 Aspire 5520-6A2G12Mi Aspire 5520-7A1G16 Aspire 5520-7A1G16F Aspire 5520-T38P12 Aspire 5520-T38P8 Aspire 5520-T38P8F Aspire 5520-TX58P12 Aspire 5520-TX58P16 Aspire 5520G Aspire 5520G-402G25Mi Aspire 5520G-602G16 Aspire 5520G-602G16F Aspire 5530 Aspire 5530-U6F Aspire 5530G Aspire 5535 Aspire 5535-604G25MN Aspire 5535-624G25MN Aspire 5535-704G32Mn Aspire 5535-S6 Aspire 5710 Aspire 5710G Aspire 5710Z Aspire 5710ZG Aspire 5715 Aspire 5715Z Aspire 5720 Aspire 5720G Aspire 5720Z Aspire 5720ZG Aspire 5730 Aspire 5730G Aspire 5730Z Aspire 5730ZG Aspire 5739 Aspire 5739G Aspire 5739G-6132 Aspire 5739G-6959 Aspire 5910 Aspire 5910G Aspire 5920 Aspire 5920-1A2G16Mi Aspire 5920-302G12Mi Aspire 5920-302G16MN Aspire 5920-3A2G16Mi Aspire 5920-5A2G16Mi Aspire 5920-5A3G25Mi Aspire 5920-603G25mi Aspire 5920- 6582 Aspire 5920-6661 Aspire 5920G Aspire 5920G-102G16 Aspire 5920G-302G16MN Aspire 5920G-302G20H Aspire 5920G-302G20N Aspire 5920G-302G25 Aspire 5920G-302G25Hi Aspire 5920G-302G25Hn Aspire 5920G-302G25Mn Aspire 5920G3A2G25Mn Aspire 5920G-601G16 Aspire 5920G-601G16F Aspire 5920G-602G16 Aspire 5920G-602G16F Aspire 5920G-602G16Mn Aspire 5920G-602G20HN Aspire 5920G-602G25Mn Aspire 5920G-702G25Hn Aspire 5920G-932G25 Aspire 5920G-932G25F Aspire 5930 Aspire 5930G Aspire 5930Z Aspire 5935 Aspire 5935G Aspire 5940 Aspire 5940G Aspire 5942 Aspire 5942G Aspire 5942G-724G64Bn Aspire 5942G-724G64Mn Aspire 6530 Aspire 6530G Aspire 6530G-802G32Mn Aspire 6920 Aspire 6920-602G16 Aspire 6920-602G16F Aspire 6920-603G32Mn Aspire 6920-6422 Aspire 6920-6428 Aspire 6920-6610 Aspire 6920-6621 Aspire 6920-6731 Aspire 6920-6864 Aspire 6920-812G25 Aspire 6920-812G25F Aspire 6920-832G32 Aspire 6920-832G32F Aspire 6920G Aspire 6920G-6A4G25Mn Aspire 6920G-814G32Bn Aspire 6920G-832G25Bn Aspire 6920G-834G32Bn Aspire 6920G-934G32Bn Aspire 6930 Aspire 6930-6067 Aspire 6930-6073 Aspire 6930-6082 Aspire 6930-6154 Aspire 6930-6262 Aspire 6930-6455 Aspire 6930-6560 Aspire 6930-6586 Aspire 6930-6723 Aspire 6930-6771 Aspire 6930-6809 Aspire 6930-6940 Aspire 6930-6941 Aspire 6930-6942 Aspire 6930-733G50Mn Aspire 6930G Aspire 6930G-583G25Bn Aspire 6930G-583G25Mn Aspire 6930G-643G25Mn Aspire 6930G-733G25Mn Aspire 6930G-944G64Mn Aspire 6930G-B32 Aspire 6930G-B32F Aspire 6930G-BC32 Aspire 6930G-BC32F Aspire 6930ZG Aspire 6935 Aspire 6935-6194 Aspire 6935G Aspire 6935G-644G25Bn Aspire 6935G-644G32Bn Aspire 6935G644G50Mn Aspire 6935G-734G32Bn Aspire 6935G-844G32Bn Aspire 6935G-944G32Bn Aspire 7220 Aspire 7230 Aspire 7235 Aspire 7235G Aspire 7320 Aspire 7320G Aspire 7330 Aspire 7520 Aspire 7520-5115 Aspire 7520-5618 Aspire 7520-5823 Aspire 7520- 6A1G08Mi Aspire 7520G Aspire 7520G-502G25Mi Aspire 7520G-502G32Mi Aspire 7520Z Aspire 7530 Aspire 7530G Aspire 7535 Aspire 7535G Aspire 7540 Aspire 7540G Aspire 7720 Aspire 7720-1A2G16Mi Aspire 7720-3A2G12Mi Aspire 7720G Aspire 7720G1A2G16Mi Aspire 7720G-1A2G24Mi Aspire 7720G-302G25Mi Aspire 7720G-302G25Mn Aspire 7720G-302G32Hi Aspire 7720G-3A2G32Mi Aspire 7720G-5A2G16Mi Aspire 7720G-602G50Mn Aspire 7720G-603G50Hn Aspire 7720G-702G50Hn Aspire 7720Z Aspire 7720Z-1A2G16Mi Aspire 7720ZG Aspire 7720ZG-3A1G16Mi Aspire 7730 Aspire 7730G Aspire 7730Z Aspire 7730ZG Aspire 7735 Aspire 7735Z Aspire 7735ZG Aspire 7736G Aspire 7736Z Aspire 7736ZG Aspire 7738 Aspire 7738G Aspire 7738Z Aspire 7740 Aspire 7740G Aspire 8530 Aspire 8730 Aspire 8730-6314 Aspire 8730-6550 Aspire 8730-6918 Aspire 8730-6951 Aspire 8730G Aspire 8730G-6042 Aspire 8730G-6681 Aspire 8730Z Aspire 8730ZG Aspire 8730ZG-344G32Mn Aspire 8735G Aspire 8735ZG Aspire 8930 Aspire 8930G Aspire 8930G-584G32Bn Aspire 8930G-734G32Bn Aspire 8930G-844G32Bn Aspire 8930G-864G32Bn Aspire 8930G-864G64Bn Aspire 8930G-944G64Bn Aspire 8930G-B48 Aspire 8930G-B48F Aspire 8935 Aspire 8935G Aspire 8940G Aspire 8940G-BR101 Aspire 8942G Aspire MS2253 Aspire Z5710 CL1576B Extensa 7230 Extensa 7230E Extensa 7630 Extensa 7630EZ Extensa 7630G Extensa 7630Z Extensa 7630ZG TravelMate 7230 TravelMate 7330 TravelMate 7530 TravelMate 7530G TravelMate 7730 TravelMate 7730G 1010872903 934T2180F AK. 006BT. 019 AK. 008BT. 055 AS-2007B AS07B31 AS07B41 AS07B51 AS07B61 AS07B71 AS07B75 AS07BX1 AS07BX2 B-5041L B053R012-9002 BT. 00603. 033 BT. 00603. 042 BT. 00604. 018 BT. 00604. 024 BT. 00604. 025 BT. 00605. 015 BT. 00605. 021 BT. 00606. 001 BT. 00607. 010 BT. 00607. 016 BT. 00607. 034 BT. 00803. 024 BT. 00804. 020 BT. 00804. 024 BT. 00805. 011 BT. 00807. 014 BT. 00807. 015 BTP-AS5520G ICK70 ICL50 ICW50 ICY70 JDW50 LC. BTP00. 008 LC. BTP00. 014 LF1 MS2221 ZD1

Baterija za laptop Acer Aspire 5520 Napon: 11.1V Kapacitet: 5200mAh Garancija 6 meseci Opis Aspire 5220 Aspire 5220G Aspire 5230 Aspire 5235 Aspire 5300 Aspire 5310 Aspire 5315 Aspire 5320 Aspire 5330 Aspire 5520 Aspire 5520-5A2G16 Aspire 5520-6A2G12Mi Aspire 5520-7A1G16 Aspire 5520-7A1G16F Aspire 5520-T38P12 Aspire 5520-T38P8 Aspire 5520-T38P8F Aspire 5520-TX58P12 Aspire 5520-TX58P16 Aspire 5520G Aspire 5520G-402G25Mi Aspire 5520G-602G16 Aspire 5520G-602G16F Aspire 5530 Aspire 5530-U6F Aspire 5530G Aspire 5535 Aspire 5535-604G25MN Aspire 5535-624G25MN Aspire 5535-704G32Mn Aspire 5535-S6 Aspire 5710 Aspire 5710G Aspire 5710Z Aspire 5710ZG Aspire 5715 Aspire 5715Z Aspire 5720 Aspire 5720G Aspire 5720Z Aspire 5720ZG Aspire 5730 Aspire 5730G Aspire 5730Z Aspire 5730ZG Aspire 5739 Aspire 5739G Aspire 5739G-6132 Aspire 5739G-6959 Aspire 5910 Aspire 5910G Aspire 5920 Aspire 5920-1A2G16Mi Aspire 5920-302G12Mi Aspire 5920-302G16MN Aspire 5920-3A2G16Mi Aspire 5920-5A2G16Mi Aspire 5920-5A3G25Mi Aspire 5920-603G25mi Aspire 5920- 6582 Aspire 5920-6661 Aspire 5920G Aspire 5920G-102G16 Aspire 5920G-302G16MN Aspire 5920G-302G20H Aspire 5920G-302G20N Aspire 5920G-302G25 Aspire 5920G-302G25Hi Aspire 5920G-302G25Hn Aspire 5920G-302G25Mn Aspire 5920G3A2G25Mn Aspire 5920G-601G16 Aspire 5920G-601G16F Aspire 5920G-602G16 Aspire 5920G-602G16F Aspire 5920G-602G16Mn Aspire 5920G-602G20HN Aspire 5920G-602G25Mn Aspire 5920G-702G25Hn Aspire 5920G-932G25 Aspire 5920G-932G25F Aspire 5930 Aspire 5930G Aspire 5930Z Aspire 5935 Aspire 5935G Aspire 5940 Aspire 5940G Aspire 5942 Aspire 5942G Aspire 5942G-724G64Bn Aspire 5942G-724G64Mn Aspire 6530 Aspire 6530G Aspire 6530G-802G32Mn Aspire 6920 Aspire 6920-602G16 Aspire 6920-602G16F Aspire 6920-603G32Mn Aspire 6920-6422 Aspire 6920-6428 Aspire 6920-6610 Aspire 6920-6621 Aspire 6920-6731 Aspire 6920-6864 Aspire 6920-812G25 Aspire 6920-812G25F Aspire 6920-832G32 Aspire 6920-832G32F Aspire 6920G Aspire 6920G-6A4G25Mn Aspire 6920G-814G32Bn Aspire 6920G-832G25Bn Aspire 6920G-834G32Bn Aspire 6920G-934G32Bn Aspire 6930 Aspire 6930-6067 Aspire 6930-6073 Aspire 6930-6082 Aspire 6930-6154 Aspire 6930-6262 Aspire 6930-6455 Aspire 6930-6560 Aspire 6930-6586 Aspire 6930-6723 Aspire 6930-6771 Aspire 6930-6809 Aspire 6930-6940 Aspire 6930-6941 Aspire 6930-6942 Aspire 6930-733G50Mn Aspire 6930G Aspire 6930G-583G25Bn Aspire 6930G-583G25Mn Aspire 6930G-643G25Mn Aspire 6930G-733G25Mn Aspire 6930G-944G64Mn Aspire 6930G-B32 Aspire 6930G-B32F Aspire 6930G-BC32 Aspire 6930G-BC32F Aspire 6930ZG Aspire 6935 Aspire 6935-6194 Aspire 6935G Aspire 6935G-644G25Bn Aspire 6935G-644G32Bn Aspire 6935G644G50Mn Aspire 6935G-734G32Bn Aspire 6935G-844G32Bn Aspire 6935G-944G32Bn Aspire 7220 Aspire 7230 Aspire 7235 Aspire 7235G Aspire 7320 Aspire 7320G Aspire 7330 Aspire 7520 Aspire 7520-5115 Aspire 7520-5618 Aspire 7520-5823 Aspire 7520- 6A1G08Mi Aspire 7520G Aspire 7520G-502G25Mi Aspire 7520G-502G32Mi Aspire 7520Z Aspire 7530 Aspire 7530G Aspire 7535 Aspire 7535G Aspire 7540 Aspire 7540G Aspire 7720 Aspire 7720-1A2G16Mi Aspire 7720-3A2G12Mi Aspire 7720G Aspire 7720G1A2G16Mi Aspire 7720G-1A2G24Mi Aspire 7720G-302G25Mi Aspire 7720G-302G25Mn Aspire 7720G-302G32Hi Aspire 7720G-3A2G32Mi Aspire 7720G-5A2G16Mi Aspire 7720G-602G50Mn Aspire 7720G-603G50Hn Aspire 7720G-702G50Hn Aspire 7720Z Aspire 7720Z-1A2G16Mi Aspire 7720ZG Aspire 7720ZG-3A1G16Mi Aspire 7730 Aspire 7730G Aspire 7730Z Aspire 7730ZG Aspire 7735 Aspire 7735Z Aspire 7735ZG Aspire 7736G Aspire 7736Z Aspire 7736ZG Aspire 7738 Aspire 7738G Aspire 7738Z Aspire 7740 Aspire 7740G Aspire 8530 Aspire 8730 Aspire 8730-6314 Aspire 8730-6550 Aspire 8730-6918 Aspire 8730-6951 Aspire 8730G Aspire 8730G-6042 Aspire 8730G-6681 Aspire 8730Z Aspire 8730ZG Aspire 8730ZG-344G32Mn Aspire 8735G Aspire 8735ZG Aspire 8930 Aspire 8930G Aspire 8930G-584G32Bn Aspire 8930G-734G32Bn Aspire 8930G-844G32Bn Aspire 8930G-864G32Bn Aspire 8930G-864G64Bn Aspire 8930G-944G64Bn Aspire 8930G-B48 Aspire 8930G-B48F Aspire 8935 Aspire 8935G Aspire 8940G Aspire 8940G-BR101 Aspire 8942G Aspire MS2253 Aspire Z5710 CL1576B Extensa 7230 Extensa 7230E Extensa 7630 Extensa 7630EZ Extensa 7630G Extensa 7630Z Extensa 7630ZG TravelMate 7230 TravelMate 7330 TravelMate 7530 TravelMate 7530G TravelMate 7730 TravelMate 7730G 1010872903 934T2180F AK. 006BT. 019 AK. 008BT. 055 AS-2007B AS07B31 AS07B41 AS07B51 AS07B61 AS07B71 AS07B75 AS07BX1 AS07BX2 B-5041L B053R012-9002 BT. 00603. 033 BT. 00603. 042 BT. 00604. 018 BT. 00604. 024 BT. 00604. 025 BT. 00605. 015 BT. 00605. 021 BT. 00606. 001 BT. 00607. 010 BT. 00607. 016 BT. 00607. 034 BT. 00803. 024 BT. 00804. 020 BT. 00804. 024 BT. 00805. 011 BT. 00807. 014 BT. 00807. 015 BTP-AS5520G ICK70 ICL50 ICW50 ICY70 JDW50 LC. BTP00. 008 LC. BTP00. 014 LF1 MS2221 ZD1

Da bi poručili artikal Baterija za laptop Acer Aspire 5520 11.1V 5200mAh, potrebno je da kliknete na “dodaj u korpu”. Ako želite, možete pogledati po našoj prodavnici još artikala koji vam se sviđaju i da ih također dodate u korpu. Nakon odabira artikala, kliknite gore desno na ikonu korpe i bićete preusmjereni na stranicu za narudžbu. Posle toga sa desne strane odaberite način dostave i kliknite na “Nastavite sa narudžbom”. Na sledećoj stranici unesite vaše podatke za slanje i kliknite “Naručite”. To je sve! Naša služba će u najkraćem vremenu spremiti vašu narudžbu i poslati je na adresu koju ste nam poslali u narudžbi. Baterija za laptop Acer Aspire 5520 11.1V 5200mAh Aspire 5220 Aspire 5220G Aspire 5230 Aspire 5235 Aspire 5300 Aspire 5310 Aspire 5315 Aspire 5320 Aspire 5330 Aspire 5520 Aspire 5520-5A2G16 Aspire 5520-6A2G12Mi Aspire 5520-7A1G16 Aspire 5520-7A1G16F Aspire 5520-T38P12 Aspire 5520-T38P8 Aspire 5520-T38P8F Aspire 5520-TX58P12 Aspire 5520-TX58P16 Aspire 5520G Aspire 5520G-402G25Mi Aspire 5520G-602G16 Aspire 5520G-602G16F Aspire 5530 Aspire 5530-U6F Aspire 5530G Aspire 5535 Aspire 5535-604G25MN Aspire 5535-624G25MN Aspire 5535-704G32Mn Aspire 5535-S6 Aspire 5710 Aspire 5710G Aspire 5710Z Aspire 5710ZG Aspire 5715 Aspire 5715Z Aspire 5720 Aspire 5720G Aspire 5720Z Aspire 5720ZG Aspire 5730 Aspire 5730G Aspire 5730Z Aspire 5730ZG Aspire 5739 Aspire 5739G Aspire 5739G-6132 Aspire 5739G-6959 Aspire 5910 Aspire 5910G Aspire 5920 Aspire 5920-1A2G16Mi Aspire 5920-302G12Mi Aspire 5920-302G16MN Aspire 5920-3A2G16Mi Aspire 5920-5A2G16Mi Aspire 5920-5A3G25Mi Aspire 5920-603G25mi Aspire 5920- 6582 Aspire 5920-6661 Aspire 5920G Aspire 5920G-102G16 Aspire 5920G-302G16MN Aspire 5920G-302G20H Aspire 5920G-302G20N Aspire 5920G-302G25 Aspire 5920G-302G25Hi Aspire 5920G-302G25Hn Aspire 5920G-302G25Mn Aspire 5920G3A2G25Mn Aspire 5920G-601G16 Aspire 5920G-601G16F Aspire 5920G-602G16 Aspire 5920G-602G16F Aspire 5920G-602G16Mn Aspire 5920G-602G20HN Aspire 5920G-602G25Mn Aspire 5920G-702G25Hn Aspire 5920G-932G25 Aspire 5920G-932G25F Aspire 5930 Aspire 5930G Aspire 5930Z Aspire 5935 Aspire 5935G Aspire 5940 Aspire 5940G Aspire 5942 Aspire 5942G Aspire 5942G-724G64Bn Aspire 5942G-724G64Mn Aspire 6530 Aspire 6530G Aspire 6530G-802G32Mn Aspire 6920 Aspire 6920-602G16 Aspire 6920-602G16F Aspire 6920-603G32Mn Aspire 6920-6422 Aspire 6920-6428 Aspire 6920-6610 Aspire 6920-6621 Aspire 6920-6731 Aspire 6920-6864 Aspire 6920-812G25 Aspire 6920-812G25F Aspire 6920-832G32 Aspire 6920-832G32F Aspire 6920G Aspire 6920G-6A4G25Mn Aspire 6920G-814G32Bn Aspire 6920G-832G25Bn Aspire 6920G-834G32Bn Aspire 6920G-934G32Bn Aspire 6930 Aspire 6930-6067 Aspire 6930-6073 Aspire 6930-6082 Aspire 6930-6154 Aspire 6930-6262 Aspire 6930-6455 Aspire 6930-6560 Aspire 6930-6586 Aspire 6930-6723 Aspire 6930-6771 Aspire 6930-6809 Aspire 6930-6940 Aspire 6930-6941 Aspire 6930-6942 Aspire 6930-733G50Mn Aspire 6930G Aspire 6930G-583G25Bn Aspire 6930G-583G25Mn Aspire 6930G-643G25Mn Aspire 6930G-733G25Mn Aspire 6930G-944G64Mn Aspire 6930G-B32 Aspire 6930G-B32F Aspire 6930G-BC32 Aspire 6930G-BC32F Aspire 6930ZG Aspire 6935 Aspire 6935-6194 Aspire 6935G Aspire 6935G-644G25Bn Aspire 6935G-644G32Bn Aspire 6935G644G50Mn Aspire 6935G-734G32Bn Aspire 6935G-844G32Bn Aspire 6935G-944G32Bn Aspire 7220 Aspire 7230 Aspire 7235 Aspire 7235G Aspire 7320 Aspire 7320G Aspire 7330 Aspire 7520 Aspire 7520-5115 Aspire 7520-5618 Aspire 7520-5823 Aspire 7520- 6A1G08Mi Aspire 7520G Aspire 7520G-502G25Mi Aspire 7520G-502G32Mi Aspire 7520Z Aspire 7530 Aspire 7530G Aspire 7535 Aspire 7535G Aspire 7540 Aspire 7540G Aspire 7720 Aspire 7720-1A2G16Mi Aspire 7720-3A2G12Mi Aspire 7720G Aspire 7720G1A2G16Mi Aspire 7720G-1A2G24Mi Aspire 7720G-302G25Mi Aspire 7720G-302G25Mn Aspire 7720G-302G32Hi Aspire 7720G-3A2G32Mi Aspire 7720G-5A2G16Mi Aspire 7720G-602G50Mn Aspire 7720G-603G50Hn Aspire 7720G-702G50Hn Aspire 7720Z Aspire 7720Z-1A2G16Mi Aspire 7720ZG Aspire 7720ZG-3A1G16Mi Aspire 7730 Aspire 7730G Aspire 7730Z Aspire 7730ZG Aspire 7735 Aspire 7735Z Aspire 7735ZG Aspire 7736G Aspire 7736Z Aspire 7736ZG Aspire 7738 Aspire 7738G Aspire 7738Z Aspire 7740 Aspire 7740G Aspire 8530 Aspire 8730 Aspire 8730-6314 Aspire 8730-6550 Aspire 8730-6918 Aspire 8730-6951 Aspire 8730G Aspire 8730G-6042 Aspire 8730G-6681 Aspire 8730Z Aspire 8730ZG Aspire 8730ZG-344G32Mn Aspire 8735G Aspire 8735ZG Aspire 8930 Aspire 8930G Aspire 8930G-584G32Bn Aspire 8930G-734G32Bn Aspire 8930G-844G32Bn Aspire 8930G-864G32Bn Aspire 8930G-864G64Bn Aspire 8930G-944G64Bn Aspire 8930G-B48 Aspire 8930G-B48F Aspire 8935 Aspire 8935G Aspire 8940G Aspire 8940G-BR101 Aspire 8942G Aspire MS2253 Aspire Z5710 CL1576B Extensa 7230 Extensa 7230E Extensa 7630 Extensa 7630EZ Extensa 7630G Extensa 7630Z Extensa 7630ZG TravelMate 7230 TravelMate 7330 TravelMate 7530 TravelMate 7530G TravelMate 7730 TravelMate 7730G 1010872903 934T2180F AK. 006BT. 019 AK. 008BT. 055 AS-2007B AS07B31 AS07B41 AS07B51 AS07B61 AS07B71 AS07B75 AS07BX1 AS07BX2 B-5041L B053R012-9002 BT. 00603. 033 BT. 00603. 042 BT. 00604. 018 BT. 00604. 024 BT. 00604. 025 BT. 00605. 015 BT. 00605. 021 BT. 00606. 001 BT. 00607. 010 BT. 00607. 016 BT. 00607. 034 BT. 00803. 024 BT. 00804. 020 BT. 00804. 024 BT. 00805. 011 BT. 00807. 014 BT. 00807. 015 BTP-AS5520G ICK70 ICL50 ICW50 ICY70 JDW50 LC. BTP00. 008 LC. BTP00. 014 LF1 MS2221 ZD1 Baterija za laptop Acer Aspire 5520 11.1V 5200mAh

Dr NEVENKA PETRIĆ BIOBIBLIOGRAFIJA 1945 - 1995 , Radnička štampa / Jugoslovenski bibliografsko-informacijski institut / Udruženje zaq planiranje porodice Jugoslavije Beograd 1997, tvrdi povez, str. 372. Očuvanost 4. Nevenka Petrić (Maslovare, 11. mart 1927 — Beograd, 27. decembar 2015) Po završetku osnovne škole pošla je u srednju Žensku građansku školu u Banjaluci, ali s obzirom da je Drugi svetski rat u Jugoslaviji počeo 6. aprila 1941. godine, sve škole su prestale sa radom do oslobođenja 1945.[1] godine, pa je prekinuto i Nevenkino školovanje. Posle napada fašističke Nemačke na Jugoslaviju, njene slobodoljubive snage počele su dizati ustanak protiv okupatora, pa je tako i Nevenkina cela porodica odmah 1941. godine stupila u prve redove, a sa njima i Nevenka, koja je tada imala 14 godina. Narodnooslobodilačka borba 1941—1945. U Narodnooslobodilačkoj borbi Jugoslavije (1941—1945), protiv nemačke okupacije i njihovih sledbenika, Neveka Petrić bila je borac, a vrlo brzo postaje omladinski rukovodilac u četi, bataljonu, odredu, a nešto kasnije i na okrugu Banjaluke, a potom i celoj centralnoj Bosni. Radila je na osnivanju omladinske antifašističke organizacije, kako na slobodnoj, tako i na neoslobođenoj teritoriji i to i na terenu i u vojsci, pošto su, posle izvesnog vremena, pored dva postojeća odreda, banjalučkog i prnjavorskog, osnivani i novi na području centralne Bosne – vlašićki, travnički, uzlomački, dobojski, derventski, tešanjski i drugi, a znatno kasnije i srednjobosanske brigade: Četrnaesta, Osamnaesta i Devetnaesta. Nevenka Petric, 1945. godine Na prvoj okružnoj konferenciji antifašističke omladine za okrug Banjaluku, Nevenka je izabrana za prvog predsednika omladine (USAOJ-a - Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije) za okrug Banja Luku, a nešto kasnije na Okružnoj konferenciji omladine cele centralne Bosne, održanoj u Tesliću, septembra 1944. godine, takođe je izabrana za predsednika omladine (USAOJ-a) za celu centralnu Bosnu. Tako je Nevenka Perić bila aktivno politički angažovana, kako među omladinom na terenu celog okruga centralne Bosne, tako i u svim vojnim odredima koju su tokom rata osnivani na području centralne Bosne: banjalučkom, uzlomačkom, motajničkom, prnjavorskom, vlašićkom, srbačkom, teslićko-tešanjskom i drugim, koji su tokom rata osnivani. Kako je u proleće 1944. godine, 2, 3. i 4. maja održan Drugi kongres USAOJ-a u Drvaru, Nevenka Petrić je bila veoma angažovana u pripremama i predvodila je delegate antifašističke omladine toga kraja koji su bili izabrani za ovaj kongres. Posle oslobođenja Odmah po oslobođenju u proleće 1945. godine, Neveka Perić je raspoređena na rad u oslobođenoj Banjaluci, 22.04.1945. godine i postavljenja je za prvog predsednika omladine grada Banjaluke, u kome je uskoro izabrana za predsednika Okružnog odbora USAOJ-a za okrug Banjaluku. U 1949. postavljena je za organizacionog sekretara, a od 1950. godine izabrana je za predsednika Oblasnog komiteta Narodne omladine za Bosansku krajinu. Sa te dužnosti upućena je u Višu političku školu u Beograd (1951—1953), koju je završila sa odličnim uspehom (10). 1954.godine vraća se u Banjaluku i postavljena je za načelnika za zdravlje i socijalnu politiku u Skupštini grada Banjaluke. 1956. godine prelazi na rad u Beograd gde je postavljena za načelnika za zdravlje i socijalnu politiku u centralnoj beogradskoj opštini – Stari Grad u Beogradu. Zatim je izabrana na Skupštini predstavnika žena svih republika i pokrajina Jugoslavije, održanoj u Zagrebu, 2, 3 i 4 maja 1961. godine, za sekretara Konferencije za društvenu aktivnost žena Jugoslavije. Na toj funkciji je bila dva mandata od po četiri godine i intezivno se bavila i poslovima na međunarodnom planu. U ovom periodu radila je i na poslovima u oblasti nauke i obrazovanja, takođe na nivou Federacije. U 1967. godini izabrana je za potpredsednika Saveta za planiranje porodice Jugoslavije, a naredne godine za predsednika, sa mandatom od četiri godine. Na istu dužnost je ponovo izabrana za još jedan četverogodišnji predsednički mandat. U svojstvu predsednika Saveta za planiranje porodice Jugoslavije, obavljala je izborne funkcije i na evropskom i na internacionalnom nivou u oblasti obrazovanja u domenu planiranja porodice. Bila je predstavnik Jugoslavije u toj međunarodnoj organizaciji u Londonu. U tom svojstvu izabrana je za predsednika Evropskog komiteta za obrazovanje Međunarodne federacije za planiranje porodice i za člana odgovarajućeg komiteta na internacionalnom nivou u svojstvu predstavnika Evrope. Takođe je bila član Centralnog Savjeta Međunarodne federacije za planiranje porodice (IPPF – International Planed Parenthood Federation), u svojstvu predstavnika Evrope. Bila je 10 godina direktor međunarodnog kursa UN na temu „Humanization of Relations Beatween Sexes and Responsible Parenthood“ („Humani odnosi među polovima i odgovorno roditeljstvo“), osnovanom pri Rektoratu Univerziteta u Sarajevu, od 1982 – 1992. godine. Učesnici na ovim kursevima bili su iz zemalja u razvoju sa svih kontinenata, a birali su ih i slali na kurseve odgovarajuće ustanove vlada određenih zemalja. Nevenka Petrić bila je i ekspert Ujedninjenih nacija – Fonda UN za populaciona pitanja, u periodu od 1982 – 1992. godine. U tom svojstvu povremeno je bila uključena u realizaciju pojedinih naučno-istraživaćkih projekata u Indiji, Indoneziji, Grčkoj, Rumuniji... Bibliografija Objavila je trinaest knjiga, od toga i jednu trilogiju „I zvijezde smo dosezali“ (1, 2. i 3.), a izdata je biobibliografija objavljenih radova Nevenke Petrić tokom pedeset godina: „Nevenka Petrić: Bibliografija 1945—1995.“ (sa ukupno 893 objavljena rada u navedenom periodu), zatim 1997. godine štampana je knjiga „Sto pedeset godina moje porodice 1855—2005.“, koju je izdao NIP „Radnička štampa“, Beograd, 2006. godine (479 str.). Među objavljenim knjigama je i doktorska disertacija - Dr Nevenka Petrić: „Čovjekove slobode, rađanje, samoupravljanje“ – sa akcentom na ustavnom ljudskom pravu na planiranje porodice u Jugoslaviji, 1987. god. (tiraž 1.500 primeraka). Među objavljenim knjigama su i tri na engleskom jeziku: a) Nevenka Petrić: „The Human Right to Free Choice on Childbirth in the Social Federal Republic of Yugoslavia“, tiraž 500, (1945) - knjiga je prvo objavljena na engleskom jeziku i bila jedan od osnovnih materijala za državnu delegaciju, a zatim i na srpskom: „Pravo čoveka da slobodno odlučuje o rađanju u Socijaliskičkoj Federativnoj Jugoslaviji“ objavljena je u istom tiražu. Ova knjiga poslužila je i kao osnovni materijal za pripreme delegacije Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ) za Svetski kongres žena, održan u okviru delovanja Ujedinjenih nacija. Nevenka Petrić bila je član te delegacije na Svetskom kongresu žena, održanom u Meksiku 1975. godine. b) Nevenka Petrić: „The Integration of the contens on humanization of relations between the sexes and responsible parenthood into curricula of pedagogic and psychological disciplines for traning of pedagogues, psychologists and teachers“, 1980. tiraž 500. c) Nevenka Petrić: „Children in Yugoslav Socialist Self-Management Society“, 1980, tiraž 500. Objavljena je 21 knjiga u kojima je Nevenka Petrić koautor (12 na srpskom, 1 na makedonskom i 8 na engleskom) i brojne studije i članci na srpskom i stranim jezicima. Diplomirala je na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, 1963. godine, kao vanredni student. Dr. Nevenka Petrić na jednom od mnogobrojnih stručih izlaganja vezanih za planiranje porodice i vaspitanje mladih Doktorirala je na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Sarajevu na temu, „Čovjekove slobode, rađanje, samoupravljanje“. Knjiga na navedenu temu objavljena je u Sarajevu, „Svijetlost“, 1981. godine, 474 str, tiraž 1500. Nevenka Petrić je autor i četiri zbirke pesama: „Tražih tračak sunca pogledom“, Beograd, 1993, 57 strana, autorsko izdanje; „Zapis na vetru“, Beograd, 1994, 65 strana, autorsko izdanje; „Prolećni akordi“, Beograd, 1994, 79 strana, autorsko izdanje; „Kap rose na cvetku“, Beograd, 1996, 224 strana, izdavač DIK Književne novine – ENCIKLOPEDIJA, Beograd, Kneza Miloša broj 82, tel 011/658-441. U društvenom angažovanju Nevenka Petrić je: Član Udruženja pisaca Srbije i potpredsednik Saveza književnika Jugoslavije; Kao učesnik Narodnooslobodilačkog rata Jugoslavije, od 1941. do 1945. godine, nosilac je „Spomenice 1941“ i drugih odlikovanja i društvenih priznanja; Član je Komisije za međunarodnu saradnju Republičkog odbora SUBNOR-a Saveza udruženja boraca Narodnooslobodilačkog rata 1941-1945 Srbije; Svetska federacija boraca, Pariz, imenovala je Nevenku Petrić za člana svoje Komisije za međunarodnu saradnju; Republički odbor SUBNOR-a Srbije delegirao je Nevenku Petrić za svog predstavnika u Svetskoj federaciji boraca.

Prosvjeta / Alfa 1974. 267 str. lepo očuvano kao na slikama 1. Romansirana biografija 2. Živa zakopana 3.Norma Jean 4. Sniveli, Schenck, Karger i Hyde 5. Marilyn 6. Ms Monroe 7. Židovska princeza 8. Pogovor, 31 izvrsnih fotografija najpoznatijih umetnika foto-aparata, Latinica 267 str Norman Kingsley Mailer (January 31, 1923 – November 10, 2007) was an American novelist, journalist, essayist, playwright, activist, film-maker and actor. In a career spanning over six decades, Mailer had 11 best-selling books, at least one in each of the seven decades after World War II—more than any other post-war American writer.[1] Norman Mailer Norman Mailer photographed by Carl Van Vechten in 1948 Norman Mailer photographed by Carl Van Vechten in 1948 Born Norman Kingsley Mailer January 31, 1923 Long Branch, New Jersey, US Died November 10, 2007 (aged 84) Manhattan, New York City, US Occupation Novelist, essayist, journalist, columnist, poet, playwright Nationality American Alma mater Harvard University Period 1941–2007 Spouses Beatrice Silverman ​ ​(m. 1944; div. 1952)​ Adele Morales ​ ​(m. 1954; div. 1962)​ Jeanne Campbell ​ ​(m. 1962; div. 1963)​ Beverly Bentley ​ ​(m. 1963; div. 1980)​ Carol Stevens ​ ​(m. 1980; div. 1980)​[a] Barbara Davis ​ ​(m. 1980)​ Children 9, including Susan, Kate, Michael, Stephen, and John Signature Books-aj.svg aj ashton 01.svg Literature portal His novel The Naked and the Dead was published in 1948 and brought him early and wide renown. His 1968 nonfiction novel Armies of the Night won the Pulitzer Prize for non-fiction as well as the National Book Award. His best-known work is widely considered to be The Executioner`s Song, the 1979 winner of the Pulitzer Prize for fiction. Mailer is considered an innovator of `creative non-fiction` or `New Journalism`, along with Truman Capote, Joan Didion, Hunter S. Thompson, and Tom Wolfe, a genre which uses the style and devices of literary fiction in fact-based journalism. He was a cultural commentator and critic, expressing his views through his novels, journalism, frequent media appearances, and essays, the most famous and reprinted of which is `The White Negro`. In 1955, he and three others founded The Village Voice, an arts- and politics-oriented weekly newspaper distributed in Greenwich Village. In 1960, he was convicted of assault and served a three-year probation after he stabbed his wife Adele Morales with a penknife, nearly killing her. In 1969, he ran an unsuccessful campaign to become the mayor of New York. Mailer was married six times and had nine children. Merilin Monro (engl. Marilyn Monroe), rođena kao Norma Džin Mortenson (engl. Norma Jeane Mortenson; Los Anđeles, 1. jun 1926. — Los Anđeles, 5. avgust 1962), bila je američka filmska glumica, pevačica, model i zabavljačica. Filmsku karijeru je počela 1947. malim ulogama; 1950. privukla je pažnju publike i kritičara sporednom ulogom u kultnom filmu Sve o Evi, sa Beti Dejvis u glavnoj ulozi. Tri godine kasnije igrala je glavnu ulogu u ljubavnoj drami Nijagara. Merilin Monro Marilyn Monroe in 1952.jpg Monro 1952. godine Puno ime Norma Džin Mortenson Druga imena Norma Džin Bejker Datum rođenja 1. jun 1926. Mesto rođenja Los Anđeles, Kalifornija   Sjedinjene Američke Države Datum smrti 5. avgust 1962. (36 god.) Mesto smrti Brentvud, Los Anđeles, Kalifornija   Sjedinjene Američke Države Supružnik Džejms Daferti (1942—1946) Džo Dimađo (1954—1954) Artur Miler (1956—1961) Aktivni period 1947—1962. Veb-sajt www.marilynmonroe.com Potpis Marilyn Monroe Signature.svg IMDb veza Nagrade Zlatni globus Najbolja glavna glumica (komedija) 1959 Neki to vole vruće Premda su njeni filmovi najčešće bili komercijalni, ali ne i kritički hitovi, Monro je bila jedna od najvećih filmskih zvezda pedesetih godina 20. veka.[1] Najpoznatija je po ulogama u komedijama Muškarci više vole plavuše, Kako se udati za milionera, Princ i igračica i Majmunska posla. Vrhuncem u njenoj karijeri se smatra film Neki to vole vruće, za koji je dobila Zlatni globus za najbolju glavnu glumicu. Iako je bila poznata po svojim komičarskim sposobnostima, pred kraj karijere okrenula se ozbiljnijim ulogama. Njena smrt bila je predmet raznih spekulacija i teorija zavere. Postoje indicije da je ubijena zbog ljubavne afere sa američkim predsednikom Džonom Kenedijem, da se iz nehata otrovala prekomernim uzimanjem lekova ili da je sebi smišljeno oduzela život, rešivši da okonča sa neprestanim razočaranjima u karijeri i ljubavnom životu. Merilin je vrlo teško padalo što su joj celog života dodeljivane uloge naivnih i praznoglavih plavuša, i devojaka željnih novca, zbog čega, kako je mislila, nije mogla da pokaže svoje glumačke vrednosti. Ipak, Američki filmski institut je njen potencijal prepoznao smestivši je na šesto mesto na listi deset najvećih glumica svih vremena. Merilin Monro je bila kulturna, modna i gej ikona, i jedan od najvećih seks simbola 20. veka.[2][3][4] Detinjstvo i karijera Karijera Uredi Mladost Uredi Dok joj je muž služio u transportnoj mornarici tokom Drugog svetskog rata, Norma Džin Daferti se preselila sa svekrvom i počela raditi u fabrici „Radioplane Company“ (čiji je vlasnik bio holivudski glumac Redžinald Deni) gde su se farbali dijelovi aviona i pregledali padobrani. Vojni fotograf Dejvid Konover je pregledao lokalne fabrike, fotografišući za članak u časopisu YANK o ženama koje doprinose ratnim naporima. Nju je vidio kao potencijalni model, a ubrzo je potpisala ugovor u agenciji za modele, „The Blue Book“. U svojoj knjizi „Potraga za Merilin“, Konover je tvrdio da je bio u vezi sa Merilin godinama. Ubrzo nakon potpisivanja za agenciju, Monro je skratila kosu, izravnala je i ofarbala u zlatnoplavu. Postala je jedna od najuspješnijih modela agencije, pojavljujući se na desetinama naslovnih strana raznih časopisa. Godine 1946, ju je primijetio lovac na talente Ben Luon. Dogovorio joj je audiciju u filmskoj kući „20th Century Fox“. Ponuđen joj je standardni šestomesečni ugovor uz početnu platu od 125 dolara sedmično.[9] Luon joj je predložio da uzme umjetničko ime Merilin (po Merilin Miler), budući da Norma Džin nije zvučalo komercijalno. Za prezime je uzela majčino djevojačko prezime. Tako je dvadesetjednogodišnja Norma Džin Bejker postala Merilin Monro. Tokom svojih prvih šest mjeseci u Foksu, Monro nije dobijala angažman, ali joj je Foks produžio ugovor, a nastupila je u manjim ulogama u filmovima „Skuda hu, skuda hej!“ i „Opasne godine“, oba iz 1947. godine.[10] U Skuda hu, cio njen nastup je izrezan osim kratke pojave njenog lica kad izgovara dvije riječi. Foks nije htio obnoviti ugovor. Monroova se vratila poslu modela te je počela ostvarivati kontakte u Holivudu. Godine 1948, je nastupila u mjuziklu Kolumbija pikčersa, Dame iz hora, ali niskobudžetni film nije ostvario veći uspjeh, a Monroova je opet dobila otkaz. Tada je upoznala jednog od najboljih holivudskih agenata, Džonija Hajda, koji joj je sredio novi ugovor sa Foksom nakon što ju je MGM odbio. Potpredsjednik Foksa Deril F. Zenik nije bio siguran u njen potencijal, ali je popustio zbog Hajdove upornosti. Monro je dobila sporedne uloge u Foksovom filmu Sve o Evi i MGM-ovoj Džungli na asfaltu. Iako su uloge bile male, publika i kritičari su primijetili da je Hajd uradio manju plastičnu operaciju na njoj, za nos i bradu, nakon stomatološke operacije.[11] Sljedeće dvije godine bile su ispunjene beznačajnim ulogama u filmovima kao što su Nismo vjenčani! i Ljubavno gnijezdo. Međutim, šefovi RKO-a iskoristili su njene potencijale u produkciji Frica Langa, Clash by night. Nakon što je film dobro prošao, Foks je iskoristio sličnu taktiku pa je dobila ulogu recepcionerke s Kerijem Grantom i Džindžer Rodžers u jeftinoj komediji Hauarda Houksa, Majmunska posla. Kritičari je više nisu izbjegavali, a uspjeh oba filma često je pripisivan njenoj sve većoj popularnosti. Foks joj je konačno 1952. godine dao glavnu ulogu u „Ne trudi se da kucaš“, u kom je igrala poremećenu dadilju koja napada djecu koju čuva. Bio je to jeftin film B-produkcije, i iako su kritike bile podijeljene, tvrdili su da je Monroova potvrdila da je spremna za ozbiljnije uloge. Nastup u tom filmu smatra se za jedan od najboljih u njenoj karijeri.[12] Filmska zvezda Uredi Merilin Monro u filmu Princ i igračica (1957) Monro je potvrdila kako se može nositi sa ulogama u visokobudžetnim filmovima kad je nastupila u Nijagari iz 1953. godine. Filmski kritičari pisali su o Monroinoj vezi s kamerom koliko i o zlokobnoj priči.[13] Igrala je neuravnoteženu ženu koja planira ubistvo svog muža. U to vrijeme počele su kružiti fotografije gole Monro, koje je snimio fotograf Tom Keli dok je tražila posao. Slike je kupio Hju Hefner, a u decembru 1953. godine se pojavila u prvom izdanju Plejboja. Zbog skandala u Foksu, Monro je odlučila javno potvrditi da je na slikama zaista ona. Kad ju je novinar upitao šta nosi u krevetu, odgovorila je, „Šanel br. 5`.[14] Kad su je pitali šta je imala na sebi tokom snimanja, odvratila je, „Radio“. Tokom sledećih mjeseci, uloge u filmovima Muškarci više vole plavuše i Kako se udati za milionera zacementirale su njen status na A-listi glumica te je postala jedna od najvećih svjetskih filmskih zvijezda. Raskošne Tehnikolorove komedije utemeljile su Monroinu personu glupe plavuše.[8] U filmu Muškarci više vole plavuše, Monro se pojavila kao kopačica zlata i plesačica Lorelaj Li, a scena u kojoj pjeva „Dijamanti su devojčini najbolji prijatelji“ inspirisala je pevačice kao što su Madona i Kajli Minog. U filmu Kako se udati za milionera, Monro se udružila sa Loren Bakol i Beti Grejbl. Glumila je kratkovidnu glupu plavušu, a iako je uloga bila stereotipna, kritičari su primetili njen komičarski duh.[15] Njena dva sledeća filma, Reka bez povratka i mjuzikl Nema biznisa do šoubiznisa, nisu bili uspešni. Monroovoj su dosadile uloge koje joj je dodeljivao Zenik. Nakon završetka snimanja filma Sedam godina vernosti početkom 1955. godine, raskinula je ugovor i otišla studirati glumu u Njujorku. Foks nije pristao na njene zahtjeve te je insistirao da se vrati za produkciju filmova koje je smatrala neumesnim, kao što su Djevojka u ružičastim helankama (koji nikad nije snimljen), The girl in the red velvet swing i Kako biti jako, jako popularan. Monro je ostala u Njujorku. Kako se Sedam godina čežnje popeo na vrh liste najuspješnijih filmova u 1955. godini, a Foksove starlete Džejn Mensfild i Širi Nort nisu uspele osvojiti publiku, Zenik je priznao poraz, a Monro se vratila u Holivud. Sastavljen je novi ugovor, uz klauzulu da može nastupati i u projektima drugih studija. Prvi film pod novim ugovorom bio je Autobuska stanica, režisera Džošue Logana. Glumila je Šeri, salonsku pjevačicu koja se zaljubljuje u kauboja.[16] Monro se namjerno pojavila loše našminkana i neglamurozna. Bila je nominovana za Zlatni globus, a i kritičari su hvalili njen nastup.[8] Kritičar Njujork Tajmsa Bosli Krauder je napisao: „Ljudi, čvrsto se držite i pripremite se za silno iznenađenje. Merilin Monro se konačno dokazala kao glumica.` U svojoj autobiografiji, Filmske zvijezde, običan svijet i ja, režiser Džošua Logan je napisao: „Shvatio sam da je Merilin jedan od najvećih talenata svih vremena... Iznenadilo me da je bila mnogo bistrija osoba nego što sam zamišljao, a mislim da sam tada prvi put shvatio kako inteligencija i oštroumnost nemaju nikakve veze s obrazovanjem.` Monro je osnovala sopstvenu produkcijsku kompaniju `Marilyn Monroe Productions` s prijateljem i fotografom Miltonom H. Grinom, koja je 1957. godine objavila prvi i poslednji film, Princ i igračica. Film je zaradio podijeljene kritike. Osim što je bila izvršni producent, nastupila je u glavnoj ulozi s afirmisanim britanskim glumcem Lorensom Olivijeom, koji je i režirao film. Olivije je bio bijesan zbog njene navike da kasni na snimanje, kao i zbog njene zavisnosti o svojoj učiteljici drame, Pauli Strazberg. Kritičari su hvalili njeno izvođenje, posebno u Evropi, gde joj je dodijeljena nagrada David di Donatelo, italijanski ekvivalent Oskara. Bila je nominovana i za nagradu BAFTA. Kasnije godine Uredi Merilin Monro u Beogradu Godina 1959. je donijela najveći hit njene karijere, filmsku komediju Bilija Vajldera Neki to vole vruće, u kojoj je nastupila s Tonijem Kertisom i Džekom Lemonom. Kad se snimanje završilo, Vajlder je javno pričao o njenom teškom ponašanju na snimanju. Ubrzo se, međutim, Vajlderov stav ublažio te ju je počeo hvaliti kao veliku komičarku. Neki to vole vruće smatra se jednim od najboljih filmova ikad snimljenih, a Monro je za glumu dobila Zlatni globus kao najbolja glumica u mjuziklu ili komediji. Nakon tog filma, Monro je snimila Hajde da vodimo ljubav režisera Džordža Kjukora, sa Ivom Montanom. Monro je bila prisiljena da snimi film zbog obaveza prema studiju 20th Century Fox. Iako film nije bio ni finansijski ni kritički uspjeh, u njemu je otpjevala jednu od legendarnih muzičkih dela, pjesmu Kola Portera `My heart belongs to daddy`. Artur Miler je napisao ono što će postati poslednja dovršena saradnja Monro i Klarka Gejbla, Neprilagođeni. Iscrpljujuće snimanje odvijalo se u vreloj pustinji u Nevadi. Monro, Gejbl i Montgomeri Klift ostvarili su uloge koje savremeni kritičari smatraju izvrsnim.[17] Tabloidi su okrivljivali nju zbog smrti Klarka Gejbla od srčanog udara, tvrdeći kako ga je gnjavila na snimanju. Gejbl je, međutim, insistirao da sam izvodi kaskaderske scene, a bio je i strastveni pušač. Nakon Gejblove smrti, Monro je prisustvovala krštenju njegovog sina. Merilin Monro, 1955. godine Monroe se vratila u Holivud kako bi nastavila snimanje komedije Džordža Kjukroa, Something`s Got to Give, nikad završeni film koji je postao legendaran zbog problema na setu, a pokazao se kao skup debakl za Foks. U maju 1962. je ostvarila poslednji poznat javni nastup, pjevajući Srećan rođendan, predsjedniče na televizijskoj rođendanskoj proslavi predsjednika Džona Kenedija. Kako je bio finansijski opterećen produkcijom Kleopatra, sa Elizabet Tejlor u glavnoj ulozi, Foks je otpustio Monro i zamijenio je sa Li Remik. Međutim, Din Martin, koji je u svom ugovoru imao klauzulu da može birati glumce s kojima će sarađivati, nije htio nikog do Monro. Studio ju je vratio.[18] Monro je dala veliki intervju za Life, u kojem je otkrila kako je bila ogorčena kad su je u Holivudu počeli etiketirati kao glupu plavušu te kako je voljela svoju publiku. Snimila je i fotosesiju za Vogue, a počela je raditi na svom sledećem filmskom projektu sa Džinom Kelijem i Frenkom Sinatrom, prema biografiji Donalda Spota. Osim toga, namjeravala je nastupiti u biografskom filmu o Džin Harlou. Drugi projekti u kojima je trebalo da nastupi bili su What a Way to Go! (u kojem ju je zamijenila Širli Maklejn), Poljubi me, budalo, komedija s Dinom Martinom u glavnoj ulozi (Kim Novak preuzela je Monroinu ulogu) i mjuzikl Drvo raste u Bruklinu.[8] Monroin zadnji dom bio je u Brentvudu u Los Anđelesu. Spremačica ju je našla mrtvu 5. avgusta 1962. godine. Objavljeno je kako je uzrok smrti bilo predoziranje tabletama za spavanje. Ostala su pitanja o okolnostima i o tome koliko je vremena prošlo kad ju je spremačica našla. Osim toga, postoje neke teorije koje govore kako su za njenu smrt odgovorni Džon i Robert Kenedi.[19][20] Operativac CIA Norman Hodžes je tvrdio kako ju je on ubio po naređenju službe.[21] Dana 8. avgusta 1962. godine Merlin Monro je pokopana u grobnici u groblju Vestvud Vilidž Memorijal Park u Los Anđelesu, Kalifornija. Li Strazberg održao je govor na sprovodu. Merlin Monro je ostala jedna od legendarnih ličnosti 20. vijeka i prototip holivudske filmske zvezde. Norman Majler (1923, Nju Džerzi – 2007, Njujork) po diplomiranju na Harvardu služio je u američkoj vojsci 1944–1946. Njegov prvi roman Goli i mrtvi (1948) kritika je označila kao najbolji ratni roman koji se pojavio u SAD. Objavljivao je potom romane i publicistička dela, kao što su: Park jelena, Američki san, Vojske noći (Pulicerova nagrada za publicistiku), Drevne večeri, Muškarčine ne plešu, Dvorac u šumi… Za knjigu Dželatova pesma dobio je Pulicerovu nagradu za književnost. istorija filma glume americke glumice knjige o filmu

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jovan Dučić (Trebinje, 15. februar 1874 — Geri, Indijana, SAD, 7. april 1943) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, pisac, diplomata i akademik. Jedan je od najznačajnijih pesnika srpskog modernizma i najznačajniji liričar.[1] Bio je i jedan od osnivača Narodne odbrane, nacionalne nevladine organizacije u Kraljevini Srbiji.[2] Prvu zbirku pesama Dučić je objavio u Mostaru 1901. godine u izdanju mostarske „Zore”, zatim drugu u Beogradu 1908. godine u izdanju Srpske književne zadruge. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke i Španije. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. godine. O godini rođenja postoje sporovi i nejasnoće. Pero Slijepčević navodi da je Dučić rođen, najverovatnije, 1872. godine u Trebinju. Veći broj istraživača tvrdi da je rođen 1874. Svetozar Ćorović u svojim sećanjima navodi (prema M. Miloševiću, Rani Dučić) da je Dučićeva godina rođenja 1872. godine. Datum rođenja bi mogao da bude 15. jun ili 15. jul. SANU kao datum rođenja navodi 5/17. februar 1871. Prema skorije pronađenim dokumentima smatra se da je rođen 15. februara 1874.[4] Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku. Majka Jovanka je umrla 1900. godine.[5] Pored Jovana i Milene imala je dvoje dece iz prvog braka sa Šćepanom Glogovcem (Ristu i Soku). Osnovnu školu učio je u mestu rođenja. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893. Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama „Otadžbina“ („Ne trza te užas b’jede, nit’ te trza užas rana/Mirno spavaš, mila majko, teškim sankom uspavana“) i „Oj Bosno“.[6] Zbog njih Dučić biva stavljen pod istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga proteruju iz grada. Odmah nakon progonstva, Dučić je imao problema da ostvari novu učiteljsku službu, pa se zapošljava u manastirskoj školi u Žitomisliću.[7] Dučićev prvobitni grob u manastiru Svetog Save u Libertivilu (levo) i njegov sadašnji grob u Hercegovačkoj Gračanici (desno) Kao učitelj radi u Mostaru od 1895. do 1899. Član je društva Gusle. U društvu sa Šantićem stvorio je književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla. Iste godine odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu, sarađuje sa mnogim listovima i časopisima (Letopis, Zora, Srpski književni glasnik). Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju. Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara. Od 1910. je u diplomatskoj službi. Te godine postavljen je za atašea u poslanstvu u Carigradu, a iste godine prelazi na isti položaj u Sofiji. Od 1912. do 1927. službuje kao sekretar, ataše, a potom kao otpravnik poslova u poslanstvima u Rimu, Atini, Madridu i Kairu (1926—1927), kao i delegat u Ženevi u Društvu naroda. Potom je privremeno penzionisan. Dve godine kasnije vraćen je na mesto otpravnika poslova poslanstva u Kairu. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. Sledeće godine postavljen je za poslanika u Budimpešti. Od 1933. do 1941. prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, gde je 1939.[8][9] godine postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora, a do raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu. U doba invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941. godine Jovan Dučić je bio opunomoćeni poslanik kraljevine Jugoslavije u Madridu. Pošto je Španija priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon odakle je, u avgustu iste godine otišao u SAD u grad Geri, Indijana, gde je živeo njegov rođak Mihajlo. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije, vodio je organizaciju u Ilinois , koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi. Za to vreme pisao je pesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada. Svečano ambasadorsko odelo Jovana Dučića, Muzej Hercegovine u Trebinju Umro je 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog pravoslavnog manastira Svetog Save u Libertivilu, SAD. Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju. Ova poslednja želja Jovana Dučića ispunjena je 22. oktobra 2000 kada je ponovo sahranjen u Hercegovačkoj Gračanici. Prvu zbirku pesama objavio je u Mostaru 1901. u izdanju mostarske Zore, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i dve knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pesme u prozi – Plave legende i Pesme. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke, Španije itd. O Dučićevoj poeziji Kao i Šantić, Dučić je u početku svoga pesničkog stvaranja bio pod uticajem Vojislava Ilića; ali kad je otišao na stranu, on se toga uticaja sasvim oslobodio i izgradio svoju individualnu liriku prema uzorima francuskih parnasovaca, dekadenata i naročito simbolista. U doba opšteg kulta prema modi sa Zapada, njegova je poezija odista značila novinu i osveženje, i u motivima i u izražaju. Mesto snova, patnji, čežnji i draži na svom tlu, u idealima svoje rase, on čudnom i sjajnom gipkošću uzima tuđi, zapadni i latinski ideal lepote i života, zapadni estetizam, otmen i virtuozan ali hladan, lišen dubokih zanosa i uzvišene etike. On otkriva sasvim nove motive u našoj poeziji, dotle neslućene, retka osećanja, bizarna, prefinjena. Čak i lična raspoloženja, svoju erotiku na primer, on neće reći jednostavno niti će dozvoliti da izgleda obična. On ima dvostruki strah: od vulgarnosti misli i osećanja i vulgarnosti izraza. Snaga i lepota njegove poezije je u izražaju. On je pesnika shvatio kao „kabinetskog radnika i učenog zanatliju na teškom poslu rime i ritma“. Naći najsavršeniji izražaj, to je vrhovno načelo njegove poezije. U obradi, on je odista nadmašio sve što je do njega stvarano u našoj lirici, toliko je on jak u izrazu, otmen, diskretan, duhovit i ljubak. Njegova poezija blešti slikovitošću i melodičnim ritmom. Ona je toliko neodoljiva svojim oblikom i toliko je suvereno vladala, da su se najmlađi pesnici počeli buniti protiv nje, osećajući i sami njen čar i njen pritisak ujedno. Osnovni ton cele poezije Jovana Dučića ima nečega maglovitog, mutnog, dalekog. Ljubav koju on peva ista ona koju je Lamartini pevao, koja se zbiva neznano gde, neznano kad, negde daleko, u plavoj zemlji snova. Ima u njima nečega fluidnog, talasavog, one karakteristicne neodređenosti najnovije moderne poezije, nešto što podseća na Berlenove Romanse bez reči. Vidite samo koje su njegove omiljene reči, one koje se svaki čas ponavljaju: mutan, mračan, bled, siv, sumoran, pust, mrtav, šum, tama, osama. U muzici i asocijaciji ovih reči nalazi se veći deo Dučićevih pesama Zadužbinarstvo Dučić je imao viziju da od Trebinja učini grad-muzej na otvorenom.[10] Tokom 1934. i 1935. Dučić je poslao nekoliko sanduka sa artefaktima i umetninama za gradski muzej u Trebinju. Najveći deo zbirke čine sarkofazi i skulpture.[10] Biblioteci grada Trebinja poklonio je 5000 knjiga, od kojih mnoge imaju posvete značajnih srpskih književnika koje je Dučić poznavao.[10] Celog života je sakupljao umetničke slike. U svom testamentu sve slike i nameštaj je zaveštao Muzeju grada Trebinje.[10] Nakon njegove smrti organizovana je aukcija na kojoj je glavnica zbirke rasprodana na aukcijama sa ciljem da se sakupe sredstva za izgradnju grobne crkve u Trebinju i prenošenje posmrtnih ostataka. Od čitave kolekcije tek dve slike iz 16. i 17. veka se danas nalaze u trebinjskom muzeju.[10] Privatni život Spomenik Jovanu Dučiću u rodnom Trebinju U jesen 1893. godine, na balu u tek sagrađenom hotelu „Drina“ u Bijeljini, mladi i ambiciozni učitelj Dučić susreće tek svršenu učenicu Trgovačke škole Magdalenu Nikolić. S njom se tajno verio 5. novembra 1893. godine, a njihova prepiska će se nastaviti i nakon Dučićevog odlaska iz Bijeljine i prelaska u Mostar na učiteljovanje od 1895. do 1899. godine. Jedan deo te korespondencije je sačuvan, kao i pismo koje je Dučićev prijatelj i pesnik Aleksa Šantić uputio Magdaleni 6. aprila 1901. godine moleći je da pomogne u prikupljanju pretplate za svoje „Pesme“. Ljiljana Lukić, profesorka u penziji, čuva u ličnom vlasništvu prepisku između Dučića i Magdalene. Profesorka Ljiljana Lukić navodi da je Dučić kratko stanovao u kući Magdalene Nikolić koja je živela sa sestrom. Posle raskida sa Dučićem, Magdalena se zarekla da nikada više neće izaći iz kuće. „Kao kakva romaneskna heroina, živela je od uspomena i jedine srećne trenutke nalazila je u čitanju pisama i pesama čoveka koga je volela“, zaključuje profesorka Lukić. Dučićeva tajna verenica u amanet je ostavila da joj nakon smrti na spomenik uklešu sledeće reči, koje se i dan danas čitaju na bijeljinskom groblju: „Maga Nikolić-Živanović, 1874-1957, sama pesnik i pesnika Jove Dučića prvo nadahnuće“. Dvadeset godina pre Magdalenine smrti, Dučiću je, dok je bio opunomoćeni ministar Kraljevine Jugoslavije, stigla molba koja svedoči o dubokom tragu koji je Dučić ostavio u Bijeljini. Pevačko društvo „Srbadija“ tražila je od ministra pomoć za izgradnju doma za potrebe društva. „Na prvom mestu, u ovome idealnom poslu, društvo je slobodno da Vam saopšti da bi želelo i da bi bilo srećno, ako vidi da vaš dom ’Srbadije’ bude sazidan i nazvan Zadužbina pesnika Jovana Dučića-Srbadija“, stoji između ostalog u pismu poslatom 1937. upućenog ministru Dučiću. Na margini pisma stoji Dučićev rukopis: „Poslao 6. decembra 1937. godine prilog od 1000 din. Molio da neizostavno nazovu svoj dom imenom velikog pesnika Filipa Višnjića, njihovog najbližeg zemljaka“. Ambasada Srbije u Mađarskoj nalazi se u kući koju je Jovan Dučić dobio na poklon od jedne Mađarice, a potom je poklonio državi.[11] Iz ljubavne veze sa glumicom Jovankom Jovanović imao je vanbračnog sina Jovicu koji se kao mlad ubio.[12] U Ženevi je proveo sedam godina života i tu mu je podignuta spomen ploča 2018. godine.[13] Za rodno Trebinje je pisao da je posle Beograda možda najistaknutiji grad koji imamo.[10] Nagrade Orden Svetog Save[14] Orden jugoslovenske krune[14] Orden Spasitelja, Grčka[14] Orden italijanske krune, Kraljevina Italija[14] Orden Nila, Egipat[14] Orden rumunske zvezde, Rumunija[14] Orden belog lava, Čehoslovačka[14] Orden za zasluge Kraljevina Mađarske[14] Član književnog društva Parnasos, Grčka[15] Počasni član društva engleskih književnika u Londonu[10] Nagrada „Jovan Dučić“ Nagrada `Jovan Dučić` je nagrada za pesništvo. Dodeljuje se svake godine tokom manifestacije `Dučićeve večeri` u Trebinju.[16] Bibliografija Spomenik Jovanu Dučiću ispred Pedagoškog fakulteta u Somboru Odlikovanja Jovana Dučića u Muzeju Hercegovine u Trebinju Pjesme, knjiga prva, izdanje uredništva Zore u Mostaru, 1901. Pesme, Srpska književna zadruga, Kolo XVII, knj. 113. Beograd, 1908. Pesme u prozi, Plave legende, pisano u Ženevi 1905. Beograd, 1908. Pesme (štampa „Davidović“), Beograd, 1908. Pesme, izdanje S. B. Cvijanovića, Beograd, 1911. Sabrana dela, Knj. I-V. Biblioteka savremenih jugoslovenskih pisaca, Beograd, Izdavačko preduzeće „Narodna prosveta“ (1929—1930). Knj. I Pesme sunca (1929) Knj. II Pesme ljubavi i smrti (1929) Knj. III Carski soneti (1930) Knj. IV Plave legende (1930) Knj. V Gradovi i himere (1930) Knj. VI Blago cara Radovana: knjiga o sudbini, Beograd, izdanje piščevo, 1932. (tj. okt. 1931[17]) Gradovi i himere, (Putnička pisma), Srpska književna zadruga, Kolo XLII, Knj. 294. Beograd, 1940. Federalizam ili centralizam: Istina o “spornom pitanju“ u bivšoj Jugoslaviji, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Jugoslovenska ideologija: istina o “jugoslavizmu“, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Lirika, izdanje piščevo, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. X Jedan Srbin diplomat na dvoru Petra Velikog i Katarine I – Grof Sava Vladislavić – Raguzinski, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. VII-IX (Odabrane strane). Rukopise odabrali J. Đonović i P. Bubreško. Izdanje Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1951. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković), Svjetlost, Sarajevo, 1969. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković. Pregledao i dopunio Živorad Stojković), BIGZ, Svjetlost, Prosveta, Beograd-Sarajevo, 1989. Sava Vladislavić Raguzinski ili „grof Raguzinski ili Ilirski“ (rus. Савва Лукич Рагузинский-Владиславич, граф Рагузинский; Jasenik, 16. januar 1669 — Sankt Peterburg, 17. jun 1738) bio je ruski i srpski političar, savetnik ruskog cara Petra Velikog, diplomata u službi Ruske Imperije, obaveštajac, putopisac, veliki dobrotvor i darodavac manastira Sveta Trojica kod Pljevalja. Biografija Savin otac, Luka Vladislavić, bio je knez u Hercegovini. Sveti Vasilije Ostroški je od Luke praćen u Peć i nazad, kada je i ostroški manastir bogato darivao.[1] Vladislavić je rođen na vlastelinskom imanju Vladislavića u Jaseniku, blizu Gacka, u Hercegovini. Početkom 18. veka, pod pritiskom begova Čengića na vlastelinske posede, Sava Vladislavić je sa ocem prešao u Dubrovnik, dok se deo njih nastanio u Crnoj Gori, Boki kotorskoj, a njegov rođeni brat Duka ostaje u Trebinju. Iz tog dela porodične loze navodno nastaju Dučići, čiji je potomak književnik Jovan Dučić, mada je teza o tome da je Dučić Vladislavićev rođak demantovana.[2] Nakon što se Luka Vladislavić preselio u Dubrovnik u međudržavnoj korespondenciji toga vremena ustalio se nadimak Raguzinski. Naime, Dubrovnik je u međunarodnim odnosima zvan Raguza (ital. Ragusa), što je bio italijanski naziv za ovaj primorski grad. Mladi Sava je, kao mnogi Dubrovčani, naučio mornarstvo. U dubrovačkim katoličkim jezuitskim školama, Vladislavić je stekao visoko obrazovanje, koje je upotpunio znanjem iz ekonomije u Španiji i Francuskoj. Otuda se i u Rusiji svuda potpisivao latinicom sa titulom Conte, ali pored ilirskog otečestva spominje i serbskuju zemlju.[3] Slao je knjige na poklon manastirima Svete Trojice (Pljevlja), Žitomisliću, Tvrdošu, itd. Odlazi zatim u Carigrad da kao trgovac širi trgovačke veze. Jerusalimski patrijarh Dositej, stub Ruske pravoslavne crkve na Bliskom istoku, preporučio je ministre inostranih poslova Rusije Jemeljanu Ukrajincevu i Vasiliju Galicinu, za koje je preuzimao isto razne tajne misije. Vladislavić je uspeo da pribavi tekst ugovora Porte sa Francuskom, Venecijom, Engleskom i Austrijom. Ti ugovori su doprineli sklapanju i rusko-turskog mira, a Vladislaviću bio je otvoren put do dvora cara Petra Velikog, koga je upoznao u Azovu, jula 1702. godine.[4] Na Savin nagovor, car Petar Veliki, početkom 18. veka, poslao je u Sremske Karlovce prvu gramatiku i bukvar, koji je u budući centar srpske duhovnosti doneo učitelj Maksim Suvorov. To je označilo nastanak prve srpske škole u Sremskim Karlovcima. Kao trgovac ide za Moskvu, ali se, dobivši privilegije, brzo vraća u Carigrad kao trgovački i diplomatski predstavnik Rusije, zajedno sa grofom Petrom Tolstojem (rodonačelnik porodice Tolstoj, iz koje su potekli poznati pisci Lav Tolstoj i Aleksej Tolstoj). Sava Vladislavić je na još jedan način povezan sa ruskom literaturom: u Carigradu otkupio je mladog etiopskog roba Ibrahima Hanibala i njega poslao Petru Velikom u Rusiji;[5][6] Ibrahim Hanibal bio je pradeda Aleksandra Puškina. Grof Sava Vladislavić zaključio je vojni savez sa knezom Moldavije u Jašiju, mir sa sultanom na Prutu. 1708. vraća se u Moskvu i od Petra Velikog dobija posede u današnjoj Ukrajini, gde u gradu Nežin nastaje trgovačko središte oblasti. Grof Sava Vladislavić bio je osnivač ruske obaveštajne službe, za crnomorski obaveštajni rad dobijao je apanažu od 325 rubalja godišnje. Petar Veliki poklonio mu je dvorac u Moskvi, na reci Pokrivna, i pravo slobodne trgovine na deset godina. Povelja je, nedugo zatim, produžena na neograničeno vreme. Ilirski grof, kako Sava Vladislavić sebe u to vreme naziva, po Ilirima koji su tad bili sinonim za Južne Slovene, neguje kontakte sa Srbima i sa kneževinama Vlaškom i Moldavijom, pomaže srpskim ustancima u današnjoj Crnoj Gori, i u Rusiju dovodi Mihaila Miloradovića, predaka kasnije poznatog grofa i generala pešadije Mihaila Miloradovića. Godine 1711. Petar Veliki šalje Savu Vladislavića za Vlašku i Crnu Goru radi pripreme jednog ustanka uoči ruskog napada na Osmanlije. Od 1716. do 1722. godine Vladislavić je predstavnik Rusije u Rimu, gde priprema konkordat između Rusije i Vatikana, stara se o ruskim plemićima u Rimu (među njima Ivan Nikitin) i nabavlja umetnička dela za letnji dvorac Petra Velikog u Sankt Peterburgu. Opere „Četiri godišnja doba”[7] i „Istina u iskušenju” (La verità in cimento, 1720) posvetio mu je Antonio Vivaldi, kojem je bio mecena.[8] Od carice Katarine I je dobio titulu grofa, 24. februara 1725. godine.[9] Iste godine krenuo je u misiju za Kinu, gde njegovim angažovanjem dolazi do Kjahtinskog sporazuma, 1727. godine, najvažnijeg međunarodnog sporazuma Rusije i Kine do sredine 19. veka o, i danas važećem, razgraničenju sa Kinom u Pekingu. Razgraničenje je potpisano 5. aprila 1728. na reci Buri.[9] Njegovim posredstvom nastala je i prva pravoslavna crkva u Pekingu. Savin odgovor na kritičare u vezi sporazuma sa Kinom, pošto je Kina u to vreme vodila strogu politiku izolacije, na šta su kritičari govorili da je bavljenje Kinom bacanje novca na ulicu, danas je poznata izreka u Rusiji: „Ko ne baca novac na ulicu, neće ga i nikad naći“. Vladislavić je zbog uspostavljenja odnosa sa Kinom odlikovan ordenom Svetog Aleksandra Nevskog i unapređen u građanski čin aktivnog građanskog savetnika.[10] Prema raspoloživim podacima, ženio se dva puta. Iz prvog braka je imao jednog sina, koji je umro pre njega. Bio je oženjen i trideset godina mlađom Venecijankom, Vergilijom Trevizani, iz venecijanske porodice Trevizani, sa kojom je imao tri ćerke. Poslednjih godina života, slomljen smrću svoje tri mlade kćeri i ženom koja ga je napustila i vratila u Veneciju, Vladislavić je u Sibiru dobio pravo da osnuje grad Troickosavsk (danas Kjahta). Tamo je podigao hram, nazvavši ga crkva Svetog Save srpskog Nemanjića. Do kraja života je živeo povučeno i usamljeno. Umro je 17. juna 1738. godine u Sankt Peterburgu. Novac koji je zaradio i imovinu koja mu je preostala testamentom je ostavio rođacima, ali ga nije ravnomerno raspodelio; najveći deo imetka pripao je sinovcu Mojsiju Ivanoviću Vladislaviću.[11] Sahranjen je u Carskoj grobnici, u kripti Blagovještenske crkve.[12] O njemu je Nikola Moravčević napisao 2015. godine istorijski roman „Grof Sava Vladislavić“.[2] Velimir Ivanović napisao je roman „Durbin grofa Save Vladislavića”.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jovan Dučić (Trebinje, 15. februar 1874 — Geri, Indijana, SAD, 7. april 1943) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, pisac, diplomata i akademik. Jedan je od najznačajnijih pesnika srpskog modernizma i najznačajniji liričar.[1] Bio je i jedan od osnivača Narodne odbrane, nacionalne nevladine organizacije u Kraljevini Srbiji.[2] Prvu zbirku pesama Dučić je objavio u Mostaru 1901. godine u izdanju mostarske „Zore”, zatim drugu u Beogradu 1908. godine u izdanju Srpske književne zadruge. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke i Španije. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. godine. O godini rođenja postoje sporovi i nejasnoće. Pero Slijepčević navodi da je Dučić rođen, najverovatnije, 1872. godine u Trebinju. Veći broj istraživača tvrdi da je rođen 1874. Svetozar Ćorović u svojim sećanjima navodi (prema M. Miloševiću, Rani Dučić) da je Dučićeva godina rođenja 1872. godine. Datum rođenja bi mogao da bude 15. jun ili 15. jul. SANU kao datum rođenja navodi 5/17. februar 1871. Prema skorije pronađenim dokumentima smatra se da je rođen 15. februara 1874.[4] Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku. Majka Jovanka je umrla 1900. godine.[5] Pored Jovana i Milene imala je dvoje dece iz prvog braka sa Šćepanom Glogovcem (Ristu i Soku). Osnovnu školu učio je u mestu rođenja. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893. Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama „Otadžbina“ („Ne trza te užas b’jede, nit’ te trza užas rana/Mirno spavaš, mila majko, teškim sankom uspavana“) i „Oj Bosno“.[6] Zbog njih Dučić biva stavljen pod istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga proteruju iz grada. Odmah nakon progonstva, Dučić je imao problema da ostvari novu učiteljsku službu, pa se zapošljava u manastirskoj školi u Žitomisliću.[7] Dučićev prvobitni grob u manastiru Svetog Save u Libertivilu (levo) i njegov sadašnji grob u Hercegovačkoj Gračanici (desno) Kao učitelj radi u Mostaru od 1895. do 1899. Član je društva Gusle. U društvu sa Šantićem stvorio je književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla. Iste godine odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu, sarađuje sa mnogim listovima i časopisima (Letopis, Zora, Srpski književni glasnik). Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju. Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara. Od 1910. je u diplomatskoj službi. Te godine postavljen je za atašea u poslanstvu u Carigradu, a iste godine prelazi na isti položaj u Sofiji. Od 1912. do 1927. službuje kao sekretar, ataše, a potom kao otpravnik poslova u poslanstvima u Rimu, Atini, Madridu i Kairu (1926—1927), kao i delegat u Ženevi u Društvu naroda. Potom je privremeno penzionisan. Dve godine kasnije vraćen je na mesto otpravnika poslova poslanstva u Kairu. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. Sledeće godine postavljen je za poslanika u Budimpešti. Od 1933. do 1941. prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, gde je 1939.[8][9] godine postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora, a do raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu. U doba invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941. godine Jovan Dučić je bio opunomoćeni poslanik kraljevine Jugoslavije u Madridu. Pošto je Španija priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon odakle je, u avgustu iste godine otišao u SAD u grad Geri, Indijana, gde je živeo njegov rođak Mihajlo. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije, vodio je organizaciju u Ilinois , koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi. Za to vreme pisao je pesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada. Svečano ambasadorsko odelo Jovana Dučića, Muzej Hercegovine u Trebinju Umro je 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog pravoslavnog manastira Svetog Save u Libertivilu, SAD. Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju. Ova poslednja želja Jovana Dučića ispunjena je 22. oktobra 2000 kada je ponovo sahranjen u Hercegovačkoj Gračanici. Prvu zbirku pesama objavio je u Mostaru 1901. u izdanju mostarske Zore, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i dve knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pesme u prozi – Plave legende i Pesme. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke, Španije itd. O Dučićevoj poeziji Kao i Šantić, Dučić je u početku svoga pesničkog stvaranja bio pod uticajem Vojislava Ilića; ali kad je otišao na stranu, on se toga uticaja sasvim oslobodio i izgradio svoju individualnu liriku prema uzorima francuskih parnasovaca, dekadenata i naročito simbolista. U doba opšteg kulta prema modi sa Zapada, njegova je poezija odista značila novinu i osveženje, i u motivima i u izražaju. Mesto snova, patnji, čežnji i draži na svom tlu, u idealima svoje rase, on čudnom i sjajnom gipkošću uzima tuđi, zapadni i latinski ideal lepote i života, zapadni estetizam, otmen i virtuozan ali hladan, lišen dubokih zanosa i uzvišene etike. On otkriva sasvim nove motive u našoj poeziji, dotle neslućene, retka osećanja, bizarna, prefinjena. Čak i lična raspoloženja, svoju erotiku na primer, on neće reći jednostavno niti će dozvoliti da izgleda obična. On ima dvostruki strah: od vulgarnosti misli i osećanja i vulgarnosti izraza. Snaga i lepota njegove poezije je u izražaju. On je pesnika shvatio kao „kabinetskog radnika i učenog zanatliju na teškom poslu rime i ritma“. Naći najsavršeniji izražaj, to je vrhovno načelo njegove poezije. U obradi, on je odista nadmašio sve što je do njega stvarano u našoj lirici, toliko je on jak u izrazu, otmen, diskretan, duhovit i ljubak. Njegova poezija blešti slikovitošću i melodičnim ritmom. Ona je toliko neodoljiva svojim oblikom i toliko je suvereno vladala, da su se najmlađi pesnici počeli buniti protiv nje, osećajući i sami njen čar i njen pritisak ujedno. Osnovni ton cele poezije Jovana Dučića ima nečega maglovitog, mutnog, dalekog. Ljubav koju on peva ista ona koju je Lamartini pevao, koja se zbiva neznano gde, neznano kad, negde daleko, u plavoj zemlji snova. Ima u njima nečega fluidnog, talasavog, one karakteristicne neodređenosti najnovije moderne poezije, nešto što podseća na Berlenove Romanse bez reči. Vidite samo koje su njegove omiljene reči, one koje se svaki čas ponavljaju: mutan, mračan, bled, siv, sumoran, pust, mrtav, šum, tama, osama. U muzici i asocijaciji ovih reči nalazi se veći deo Dučićevih pesama Zadužbinarstvo Dučić je imao viziju da od Trebinja učini grad-muzej na otvorenom.[10] Tokom 1934. i 1935. Dučić je poslao nekoliko sanduka sa artefaktima i umetninama za gradski muzej u Trebinju. Najveći deo zbirke čine sarkofazi i skulpture.[10] Biblioteci grada Trebinja poklonio je 5000 knjiga, od kojih mnoge imaju posvete značajnih srpskih književnika koje je Dučić poznavao.[10] Celog života je sakupljao umetničke slike. U svom testamentu sve slike i nameštaj je zaveštao Muzeju grada Trebinje.[10] Nakon njegove smrti organizovana je aukcija na kojoj je glavnica zbirke rasprodana na aukcijama sa ciljem da se sakupe sredstva za izgradnju grobne crkve u Trebinju i prenošenje posmrtnih ostataka. Od čitave kolekcije tek dve slike iz 16. i 17. veka se danas nalaze u trebinjskom muzeju.[10] Privatni život Spomenik Jovanu Dučiću u rodnom Trebinju U jesen 1893. godine, na balu u tek sagrađenom hotelu „Drina“ u Bijeljini, mladi i ambiciozni učitelj Dučić susreće tek svršenu učenicu Trgovačke škole Magdalenu Nikolić. S njom se tajno verio 5. novembra 1893. godine, a njihova prepiska će se nastaviti i nakon Dučićevog odlaska iz Bijeljine i prelaska u Mostar na učiteljovanje od 1895. do 1899. godine. Jedan deo te korespondencije je sačuvan, kao i pismo koje je Dučićev prijatelj i pesnik Aleksa Šantić uputio Magdaleni 6. aprila 1901. godine moleći je da pomogne u prikupljanju pretplate za svoje „Pesme“. Ljiljana Lukić, profesorka u penziji, čuva u ličnom vlasništvu prepisku između Dučića i Magdalene. Profesorka Ljiljana Lukić navodi da je Dučić kratko stanovao u kući Magdalene Nikolić koja je živela sa sestrom. Posle raskida sa Dučićem, Magdalena se zarekla da nikada više neće izaći iz kuće. „Kao kakva romaneskna heroina, živela je od uspomena i jedine srećne trenutke nalazila je u čitanju pisama i pesama čoveka koga je volela“, zaključuje profesorka Lukić. Dučićeva tajna verenica u amanet je ostavila da joj nakon smrti na spomenik uklešu sledeće reči, koje se i dan danas čitaju na bijeljinskom groblju: „Maga Nikolić-Živanović, 1874-1957, sama pesnik i pesnika Jove Dučića prvo nadahnuće“. Dvadeset godina pre Magdalenine smrti, Dučiću je, dok je bio opunomoćeni ministar Kraljevine Jugoslavije, stigla molba koja svedoči o dubokom tragu koji je Dučić ostavio u Bijeljini. Pevačko društvo „Srbadija“ tražila je od ministra pomoć za izgradnju doma za potrebe društva. „Na prvom mestu, u ovome idealnom poslu, društvo je slobodno da Vam saopšti da bi želelo i da bi bilo srećno, ako vidi da vaš dom ’Srbadije’ bude sazidan i nazvan Zadužbina pesnika Jovana Dučića-Srbadija“, stoji između ostalog u pismu poslatom 1937. upućenog ministru Dučiću. Na margini pisma stoji Dučićev rukopis: „Poslao 6. decembra 1937. godine prilog od 1000 din. Molio da neizostavno nazovu svoj dom imenom velikog pesnika Filipa Višnjića, njihovog najbližeg zemljaka“. Ambasada Srbije u Mađarskoj nalazi se u kući koju je Jovan Dučić dobio na poklon od jedne Mađarice, a potom je poklonio državi.[11] Iz ljubavne veze sa glumicom Jovankom Jovanović imao je vanbračnog sina Jovicu koji se kao mlad ubio.[12] U Ženevi je proveo sedam godina života i tu mu je podignuta spomen ploča 2018. godine.[13] Za rodno Trebinje je pisao da je posle Beograda možda najistaknutiji grad koji imamo.[10] Nagrade Orden Svetog Save[14] Orden jugoslovenske krune[14] Orden Spasitelja, Grčka[14] Orden italijanske krune, Kraljevina Italija[14] Orden Nila, Egipat[14] Orden rumunske zvezde, Rumunija[14] Orden belog lava, Čehoslovačka[14] Orden za zasluge Kraljevina Mađarske[14] Član književnog društva Parnasos, Grčka[15] Počasni član društva engleskih književnika u Londonu[10] Nagrada „Jovan Dučić“ Nagrada `Jovan Dučić` je nagrada za pesništvo. Dodeljuje se svake godine tokom manifestacije `Dučićeve večeri` u Trebinju.[16] Bibliografija Spomenik Jovanu Dučiću ispred Pedagoškog fakulteta u Somboru Odlikovanja Jovana Dučića u Muzeju Hercegovine u Trebinju Pjesme, knjiga prva, izdanje uredništva Zore u Mostaru, 1901. Pesme, Srpska književna zadruga, Kolo XVII, knj. 113. Beograd, 1908. Pesme u prozi, Plave legende, pisano u Ženevi 1905. Beograd, 1908. Pesme (štampa „Davidović“), Beograd, 1908. Pesme, izdanje S. B. Cvijanovića, Beograd, 1911. Sabrana dela, Knj. I-V. Biblioteka savremenih jugoslovenskih pisaca, Beograd, Izdavačko preduzeće „Narodna prosveta“ (1929—1930). Knj. I Pesme sunca (1929) Knj. II Pesme ljubavi i smrti (1929) Knj. III Carski soneti (1930) Knj. IV Plave legende (1930) Knj. V Gradovi i himere (1930) Knj. VI Blago cara Radovana: knjiga o sudbini, Beograd, izdanje piščevo, 1932. (tj. okt. 1931[17]) Gradovi i himere, (Putnička pisma), Srpska književna zadruga, Kolo XLII, Knj. 294. Beograd, 1940. Federalizam ili centralizam: Istina o “spornom pitanju“ u bivšoj Jugoslaviji, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Jugoslovenska ideologija: istina o “jugoslavizmu“, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Lirika, izdanje piščevo, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. X Jedan Srbin diplomat na dvoru Petra Velikog i Katarine I – Grof Sava Vladislavić – Raguzinski, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. VII-IX (Odabrane strane). Rukopise odabrali J. Đonović i P. Bubreško. Izdanje Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1951. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković), Svjetlost, Sarajevo, 1969. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković. Pregledao i dopunio Živorad Stojković), BIGZ, Svjetlost, Prosveta, Beograd-Sarajevo, 1989. Sava Vladislavić Raguzinski ili „grof Raguzinski ili Ilirski“ (rus. Савва Лукич Рагузинский-Владиславич, граф Рагузинский; Jasenik, 16. januar 1669 — Sankt Peterburg, 17. jun 1738) bio je ruski i srpski političar, savetnik ruskog cara Petra Velikog, diplomata u službi Ruske Imperije, obaveštajac, putopisac, veliki dobrotvor i darodavac manastira Sveta Trojica kod Pljevalja. Biografija Savin otac, Luka Vladislavić, bio je knez u Hercegovini. Sveti Vasilije Ostroški je od Luke praćen u Peć i nazad, kada je i ostroški manastir bogato darivao.[1] Vladislavić je rođen na vlastelinskom imanju Vladislavića u Jaseniku, blizu Gacka, u Hercegovini. Početkom 18. veka, pod pritiskom begova Čengića na vlastelinske posede, Sava Vladislavić je sa ocem prešao u Dubrovnik, dok se deo njih nastanio u Crnoj Gori, Boki kotorskoj, a njegov rođeni brat Duka ostaje u Trebinju. Iz tog dela porodične loze navodno nastaju Dučići, čiji je potomak književnik Jovan Dučić, mada je teza o tome da je Dučić Vladislavićev rođak demantovana.[2] Nakon što se Luka Vladislavić preselio u Dubrovnik u međudržavnoj korespondenciji toga vremena ustalio se nadimak Raguzinski. Naime, Dubrovnik je u međunarodnim odnosima zvan Raguza (ital. Ragusa), što je bio italijanski naziv za ovaj primorski grad. Mladi Sava je, kao mnogi Dubrovčani, naučio mornarstvo. U dubrovačkim katoličkim jezuitskim školama, Vladislavić je stekao visoko obrazovanje, koje je upotpunio znanjem iz ekonomije u Španiji i Francuskoj. Otuda se i u Rusiji svuda potpisivao latinicom sa titulom Conte, ali pored ilirskog otečestva spominje i serbskuju zemlju.[3] Slao je knjige na poklon manastirima Svete Trojice (Pljevlja), Žitomisliću, Tvrdošu, itd. Odlazi zatim u Carigrad da kao trgovac širi trgovačke veze. Jerusalimski patrijarh Dositej, stub Ruske pravoslavne crkve na Bliskom istoku, preporučio je ministre inostranih poslova Rusije Jemeljanu Ukrajincevu i Vasiliju Galicinu, za koje je preuzimao isto razne tajne misije. Vladislavić je uspeo da pribavi tekst ugovora Porte sa Francuskom, Venecijom, Engleskom i Austrijom. Ti ugovori su doprineli sklapanju i rusko-turskog mira, a Vladislaviću bio je otvoren put do dvora cara Petra Velikog, koga je upoznao u Azovu, jula 1702. godine.[4] Na Savin nagovor, car Petar Veliki, početkom 18. veka, poslao je u Sremske Karlovce prvu gramatiku i bukvar, koji je u budući centar srpske duhovnosti doneo učitelj Maksim Suvorov. To je označilo nastanak prve srpske škole u Sremskim Karlovcima. Kao trgovac ide za Moskvu, ali se, dobivši privilegije, brzo vraća u Carigrad kao trgovački i diplomatski predstavnik Rusije, zajedno sa grofom Petrom Tolstojem (rodonačelnik porodice Tolstoj, iz koje su potekli poznati pisci Lav Tolstoj i Aleksej Tolstoj). Sava Vladislavić je na još jedan način povezan sa ruskom literaturom: u Carigradu otkupio je mladog etiopskog roba Ibrahima Hanibala i njega poslao Petru Velikom u Rusiji;[5][6] Ibrahim Hanibal bio je pradeda Aleksandra Puškina. Grof Sava Vladislavić zaključio je vojni savez sa knezom Moldavije u Jašiju, mir sa sultanom na Prutu. 1708. vraća se u Moskvu i od Petra Velikog dobija posede u današnjoj Ukrajini, gde u gradu Nežin nastaje trgovačko središte oblasti. Grof Sava Vladislavić bio je osnivač ruske obaveštajne službe, za crnomorski obaveštajni rad dobijao je apanažu od 325 rubalja godišnje. Petar Veliki poklonio mu je dvorac u Moskvi, na reci Pokrivna, i pravo slobodne trgovine na deset godina. Povelja je, nedugo zatim, produžena na neograničeno vreme. Ilirski grof, kako Sava Vladislavić sebe u to vreme naziva, po Ilirima koji su tad bili sinonim za Južne Slovene, neguje kontakte sa Srbima i sa kneževinama Vlaškom i Moldavijom, pomaže srpskim ustancima u današnjoj Crnoj Gori, i u Rusiju dovodi Mihaila Miloradovića, predaka kasnije poznatog grofa i generala pešadije Mihaila Miloradovića. Godine 1711. Petar Veliki šalje Savu Vladislavića za Vlašku i Crnu Goru radi pripreme jednog ustanka uoči ruskog napada na Osmanlije. Od 1716. do 1722. godine Vladislavić je predstavnik Rusije u Rimu, gde priprema konkordat između Rusije i Vatikana, stara se o ruskim plemićima u Rimu (među njima Ivan Nikitin) i nabavlja umetnička dela za letnji dvorac Petra Velikog u Sankt Peterburgu. Opere „Četiri godišnja doba”[7] i „Istina u iskušenju” (La verità in cimento, 1720) posvetio mu je Antonio Vivaldi, kojem je bio mecena.[8] Od carice Katarine I je dobio titulu grofa, 24. februara 1725. godine.[9] Iste godine krenuo je u misiju za Kinu, gde njegovim angažovanjem dolazi do Kjahtinskog sporazuma, 1727. godine, najvažnijeg međunarodnog sporazuma Rusije i Kine do sredine 19. veka o, i danas važećem, razgraničenju sa Kinom u Pekingu. Razgraničenje je potpisano 5. aprila 1728. na reci Buri.[9] Njegovim posredstvom nastala je i prva pravoslavna crkva u Pekingu. Savin odgovor na kritičare u vezi sporazuma sa Kinom, pošto je Kina u to vreme vodila strogu politiku izolacije, na šta su kritičari govorili da je bavljenje Kinom bacanje novca na ulicu, danas je poznata izreka u Rusiji: „Ko ne baca novac na ulicu, neće ga i nikad naći“. Vladislavić je zbog uspostavljenja odnosa sa Kinom odlikovan ordenom Svetog Aleksandra Nevskog i unapređen u građanski čin aktivnog građanskog savetnika.[10] Prema raspoloživim podacima, ženio se dva puta. Iz prvog braka je imao jednog sina, koji je umro pre njega. Bio je oženjen i trideset godina mlađom Venecijankom, Vergilijom Trevizani, iz venecijanske porodice Trevizani, sa kojom je imao tri ćerke. Poslednjih godina života, slomljen smrću svoje tri mlade kćeri i ženom koja ga je napustila i vratila u Veneciju, Vladislavić je u Sibiru dobio pravo da osnuje grad Troickosavsk (danas Kjahta). Tamo je podigao hram, nazvavši ga crkva Svetog Save srpskog Nemanjića. Do kraja života je živeo povučeno i usamljeno. Umro je 17. juna 1738. godine u Sankt Peterburgu. Novac koji je zaradio i imovinu koja mu je preostala testamentom je ostavio rođacima, ali ga nije ravnomerno raspodelio; najveći deo imetka pripao je sinovcu Mojsiju Ivanoviću Vladislaviću.[11] Sahranjen je u Carskoj grobnici, u kripti Blagovještenske crkve.[12] O njemu je Nikola Moravčević napisao 2015. godine istorijski roman „Grof Sava Vladislavić“.[2] Velimir Ivanović napisao je roman „Durbin grofa Save Vladislavića”.

Dostoevsky (2) - Henri Troyat Troyat, H. (1985). Dostoevsky (2). Barcelona, Spain. Salvat Publishers. DOSTOYEVSKY (Volume Two) SALVAT LIBRARY OF GREAT BIOGRAPHIES DOSTOEVSKY (Volume Two) HENRITROYAT SALVAT Version of the original French work: Dostoevsky. published by Artheme Fayard, Paris. Translated from French by Irene Andresco, provided by Ediciones Destino. The illustrations whose source is not indicated come from the Salva! Archive. © Salvo! Editores, S.A.. Barcelona. 1985. © Artheme Fayard, Paris. © Ediciones Destino, Barcelona. ISBN: 84-345-8145-0 (complete work). ISBN: 84-345-8175-2. Legal deposit: NA-131-1985 (2) Published by Salvat Editores, S.A., Mallorca 41-49 - Barcelona. Printed by Gráficas Estella. Estella (Navarra), 1985. Printed in Spain Index Page THIRD PART 9. The Return 193 10. The disappointing Europe 204 11. Memories of the subsoil 219 12. Crime and punishment 230 13. Anna Grigorievna 240 14. The passion for the game 248 15. The Idiot 265 16. The Possessed 275 FOURTH PART 17. The teenager 305 18. Diary of a writer 318 19. The Brothers Karamazov 328 20. The celebrations in honor of Pushkin 337 21. The end 346 22. Post mortem 353 Chronology 367 Testimonials 371 Bibliography 373 Part Three 9. The return A New World welcomes Dostoevsky on his arrival in St. Petersburg. The Russia of Alexander 11 has very little to do with the Russia of Nicholas l. The emperor has declared to the representatives of the Muscovite nobility that it is better to approach from above the suppression of the service, than to wait for it to begin to dissolve itself from aba- jo. In 1860, the manumission of the serfs is only a matter of months. A Central Committee, under the presidency of the sovereign, studies the modalities of a liberation without ransom premiums to the lords, and with the possibility for the peasants to acquire in absolute ownership the bonds they have cultivated. Other major liberal reforms are also being studied. The press is once again relatively independent. Censorship is relaxed. Corporal punishment is reproached. There is talk of giving a totally public character to the sessions of the courts. These hasty reforms, after centuries of social immobility, inflamed public opinion. The nobility, stripped of their privileges, was clearly hostile to government initiatives. But the progressive media supported only that the courageous work of Alexander 11. This unexpected realization of their own program only satisfied them half-heartedly. The dropper policy stoked his im- patience. Having awakened the thirst for humanitarian progress, the empress could not quench it without renouncing his own prerogatives. Every month, the demands of the radicals exceeded the intentions of the central power. Since they touched the old building of the tsars, it was so possible to destroy it at once. Everyone believed themselves called to discuss and resolve matters of domestic policy. And everyone needed quick and reliable reports. There was no time to think anymore. They swallowed the news of the day `raw`. They caught up in the same way that a hungry man is satiated... In this heated climate, the press played a prominent role. It was no longer just a means of distraction, but of information. Progressive periodicals - The Contemporary, The Russian Word and, in Lon- dres, Herzen`s leaf, The Bell - denounced the abuses of the same regime and called for a comprehensive political change. That is why, far from apa- it supposes a series of reforms, not copied from those of Occi- dente but taken from the old Russian historical background. The Slavic people possess an ingrained originality that is of careful interest to serve. Reactionary Slavophiles are more Muscovite than Russians. Progressive liberals are more European than Russian. Between these two extreme positions, an intermediate one is the only good one. And Dostoevsky wants to place himself in it. However, they do not understand him, they do not want to understand him. For the students, Dostoevsky is the former prisoner, the martyr of the li- bertad. Later, when he is asked to read in literary evenings some passages of Memories of the House of the Dead, it is not the writer who will be applauded, but the supporter. The fame they create is based on a misunderstanding. Dostoevsky is not his own. And he suffers because he is loved for ideas he has never had, for an ideal he has never defended. To Strajov he will go so far as to say how much he was disgusted to read aloud certain passages from Memories of the House of the Dead: `...As if I were always complaining to the public! As if I always complained!... That`s not right!...!` This false situation is unbearable. It was imperative to leave things at their point. Dostoevsky and his brother Mikhail decided to found a newspaper. Actually, the idea of the newspaper dates back to 1858, and its program of action was approved by censorship on October 31 of that year. But it was only in 1860-61 that, under the thrust of imperative moral necessities, the Dostoevsky brothers reconsidered their project and realized it. The newspaper, or rather the monthly magazine, is titled Vremia (The Time). The principal conductor is Mikhail Dostoevsky; it is responsible for all administrative and economic matters. Fyodor Dostoevsky is in charge of the artistic, literary and political direction of the new organ. It is he who drafts the manifesto of presentation, which is a clear defense of Russian libe- ralism: `We have finally understood that we too are a well-determined nation, original to the highest degree, and that our duty is to create for ourselves a new way of life, our special way of life, our own way of life, taken from our soil, from our soul and from our popular traditions.` -194- And in issue 1 of the magazine, which appeared in January 1861, the re- dactor specifies that the magazine cannot be assimilated either with those of the oc- cidentales or with those of the Slavophiles: `The public has understood that with the Westerners we insisted on putting on a disguise that did not go and that we were torn everywhere; and that with the Slavophiles we conceived the poetic dream of resurrecting Russia following the ideal conception of past customs...` Thanks to this courageous clarification, El Tiempo is exactly placed between two fires. Slavophiles and Westerners agree to attack it. However, readers flow and the circulation is increased, following a respectable pace. Dostoevsky obtained the collaboration of Turgenev, Ostrovsky, Nekrasov, the critic Apollon Grigoriev and the young philosopher Strajov. To attract the public, Fyodor Mikhailovich does not hesitate to publish The Crimes of Lacenaire and passages from the Memoirs of Casa- nova. Dostoevsky does considerable work. He writes fantastic stories, critical articles, commissions folletines, corrects them, composes his page eagerly... He works almost exclusively at night. Around eleven o`clock, in the silence of the house, he settles before an samovar, opens his icy sheets of paper and starts writing, drinking cold tea as concentrated as licorice juice. At five o`clock he goes to bed and sleeps until two o`clock in the afternoon. But this regime is above its strength. Three months after the publication of the first issue of El Tiempo, he falls ill. Of course it is replenished soon. But his epileptic seizures are becoming more frequent. One or two per week. Dostoevsky senses the proximity of the attacks. All their doubts, all their desires are reabsorbed into an impression of a higher alliance. It is tranquil, free from any worries, prepared for the brilliant joys of the afterlife. `But these radiant moments,` he writes in The Idiot, `were only the prelude to the second ending, the one to which the attack happened immediately. This second phase was undoubtedly indescribable... What does it matter that it is a disease if in that minute I have a feeling, unheard of and unsuspected until then, of fullness, mediation, appeasement and fusion with the beginning of a prayer, with the highest synthesis of life...` `For a few moments,` Fio said, `Mikhailovich told his friends, `I know a happiness that is impossible to conceive in a normal state, and that others do not even imagine. I experience a complete harmony between the world and me, and this feeling is so strong, so soft, that for a few minutes of this joy ten years, and perhaps even a lifetime, could be given.` When Fiador Mikhailovich reached the extreme of this mystical ecstasy, the spasm shook him, he fell to the ground howling and drooling. Strajov, who had attended an attack by Dostoevsky, describes it to us thus: `He stopped for a moment, as if looking for a word to express a pen- samiento. His mouth was open. I looked at him very carefully: I was sure that he would utter extraordinary words. Suddenly, a strange, prolonged, absurd sound came out of his half-open lips and fell unconsciously in the middle of the room.` -195- Sometimes he would get hurt when he fell. His face was marked with crowned plates. When he came to his senses, his muscles were tired from the cramps and his head was empty. He had the impression, according to his own account, that he was guilty of some terrible crime and that nothing in the world could redeem him from his guilt. Was it the death of his father, or that of the drunkard Isaiev, that tortured him like this? This thirst for punishment has dominated Dostoevsky`s entire intimate life. After his attacks, it was not uncommon for Fyodor Mikhailovich to lose his memory for a few days. He was in a bad mood. He wrote with difficulty. In his notebook, during the years 1862-63, the following indications of a dreadful laconism are found: «Epileptic seizures: »April 1 - violent, »August 1 - weak, »November 7 - medium, »January 7 - violent, »March 2 - medium.» In these deplorable conditions Dostoevsky wrote his first great novel after the prison, Humiliated and Offended, and finished the Memories of the House of the Dead. The publication of Humiliated and Offended began in January 1861, in the first issue of El Tiempo. This book is a curious mix of novelistic artifices in the style of Eugene Sue and personal observations. It is a disguised confession and, at the same time, a social follie novel. Ivan Pietrovich (Vania) is in love with Natacha Ijmieniev. She loves Aliocha, the son of Prince Valkorski, but a displeasureThe procedure separates the two families. It doesn`t matter: Natacha decides to donate her father`s home and `live her life` with the young and fickle Aliocha. So far, the novel is developed according to the lamentable style of the sentimental novels for fashion newspapers. But it is enough for Dostoevsky to touch on a theme so that it becomes attractive to us, suddenly, like a confession that is torn from him. Vania, natacha`s wretched lover, is a young writer whose first book has a great outlet. And this first book resembles, to the point of confusing us, Poor People. `I staged a modest official, a wretched, even a little foolish...`, vania declares in Humiliated and Offended. (Isn`t this Makar Dievuchkin`s portrait of Poor People?) `Why has this young man died of tuberculosis?` asks little Nelly. (Isn`t it the student Pokrovski, from Poor People?) Finally, Vania`s manuscript falls into the hands of `critic B.`, who has `enjoyed it like a child`, just as Bie-linski once enjoyed with the reading of Poor People. The resemblance between Vania and Dosto-yevsky is noticeable from the first pages of the book. But there`s more. Vania, upon learning of Natacha`s passion for Alio-cha, helps her beloved flee with the young prince and is in charge of protecting their union. She will bring news of Natacha to her parents. It will help -196- Mikhail Mikhailovich Dostoevsky. to the young couple in all difficult circumstances. He will be a benevolent guardian angel. This benevolence of the suitor defeated by his rival is uniquely reminiscent of the attitude of Fiador Mikhailovich towards Maria Dimitrievna and master Viergunov. `I confess that all these gentlemen, who take their greatness of soul to the extreme of embracing their girlfriend`s lover and being her recadero, I do not like at all. Either they have not loved, or they have only loved with the ca- beza, and only writers more familiar with cerebral love than with the heart have been able to invent them...` This is the opinion of the sharp critic Dobroliubov on Vania`s complacency. This episode seems to him a purely literary invention of the author; however, Dos-toyevsky has never been more sincere than transcribing it. `Üs I`ll fix everything, everything, appointments and everything... I will transmit your letters to you. Why wouldn`t I?` exclaims Vania. Natacha replies: `I have betrayed you and you have forgiven me and you only think about my happiness... I would have been happy with you, my friend... I love Aliocha with a foolish love, but I think I love you even more as a friend. I would not know how to live without you, you are necessary to me, and I also need your heart of gold!....` It seems that elms Maria Dimitrievna thanking Dostoevsky for his self-denial and begging him not to abandon her, but refusing at the same time to leave Viergunov, lamenting, sobbing like a hysterical in some furnished room of Kuznietsz. -197 - Be that as it may, this book points to an undoubted setback in Dostoevsky`s work. The novel vacillates between two poorly welded intrigues: Natacha`s and Nelly`s. Situations are forced. The characters don`t live. Vania, who tells the story of Humiliated and Offended, has the unstable, comfortable and blurred character of the `typical narrator`. Na-tacha is a Dostoevsky-style lover -first epoch-. He loves Aliocha, who only loves her half-heartedly, but also loves Vania, and suffers because it makes her suffer, being at the same time unable to give up the secret pleasure of making her suf.rir, etc. She is the spiritual sister of the Va- rienka of Poor People and the Nastienk of the village of Stepanchiko- vo, all of them intelligent, sensitive and completely colorless girls. Aliocha`s father - Prince Valkorski - is a traitor of me-lodrama taken to the extreme to the absurd. Aliocha, on the other hand, reveals itself more interesting. This character of ato- londrado, always at fault and always forgiven, irritates and retains the attention of the reader. Aliocha is a kind of unconscious and well-educated scoundrel. He recognizes his mistakes and regrets it, but that repentance does not cure him. He is indecisive. It`s lightweight. It completely lacks weight: `What do you want? He tells Natacha talking about another girl. When I am with you I have the desire to talk about her, and with her, to talk about you...` And his grief is so burning, so sympathetic, that you can`t hold a grudge against him for his rudeness. Did Dostoevsky want to paint under the features of Alyocha Valkors-ki to the master Viergunov, his soft and weeping rival of Kuznietz? Maybe. But the effigy of the seducer is treated here with a strange sympathy. As if Dostoevsky had already forgiven him! High above all these figures should be placed the enchanting silhouette of Nelly. It is the heart, the succulent almond of the book. But, to tell the truth, the adventure of this tuberculous girl that Va- nia welcomes into her home, and who turns out to be the natural daughter of Prince Valkors-ki, smells too much like a sentimental novel, one of those that continue in the next issue. But the very character of little Nelly is a masterpiece of delicacy and purity. Nelly is an orphan educated by screaming and slapping by an unbearable harpy. However, she is grateful to this woman who tortures her because she adopted her and had her at home. Nelly would like to pay him the favor that the other has done him. He would always like to pay, to pay with his person, with his back, with his love. When Vania tears her from the hands of old Bubnov and takes her home, cares for her and comforts her, Nelly feels true adoration for him. But, with stubborn pride, it is forbidden to confess his love to him. She is proud, wild, elusive like a gazelle. Her misfortunes have made her excessively brave: `What stubbornness of this devil! -exclaims the Bubnov-. To be beaten or left alone, will never open her mouth; as if I had it full of water.` And Nelly herself says, `They will quarrel with me and I will shut up on purpose; they will beat me and I will keep quiet. For nothing I will cry; and they will be even more enraged because I don`t cry!` It hates Natacha, just because Vania -198- actively deals with the intruder. However, when her `savior` tells her the misfortunes of the unfortunate young woman, Nelly, the tubercu- losa girl, she will set to work to give a feeling of happiness to which she has `suffered a lot`. Then, once her work is accomplished, she will die, exhausted, scorched by her love. The criticism was harsh for humiliated and offended. `Mr. Dostoevsky will not be bothered if I declare that his nove- la is, in a way, `below art criticism,`` Dobroliubov wrote. `The implausible can never produce an artistic effect,` Kucheliev-Bezborodko wrote. All this goes beyond the limits of the artificial... The greatest flaw of this novel is that the author has not described, painted or illuminated a single living figure, a single really true type...` `The most serious thing,` Zarin said, `is that nothing is found in this novel.and on which to rely. It feels like someone is groaning about something. But who? And why?...` Apolon Grigoriev, a critic for El Tiempo, says that the characters in Humiliated and Offended are `mannequins` and `walking books.` Dostoevsky replied to this censorship: `Since we needed a novel for the new magazine, whose success was inestimable to me, I proposed a work in four parts. I assured my brother that I had long had a plan in place, which was false... I recognize perfectly well that, in my novel, it is mannequins that act and not living beings; traveling books, and not characters animated by art. (For this I needed time to mature my ideas in my spirit and in my heart.) This has resulted in a `barbaric` work which, however, contains some fifty pages of which I am proud.` For the rest, the fulminating success of the Memories of the House of the Dead soon rescues the failure of Humiliated and Offended. The critics unanimously recognize this time the immense gifts of the writer. `It has been a long time since we had found in our literature a work as exciting to the reader as the Memories of the House of the Dead,` Milyukov writes. Dostoevsky is compared to Dante. The description of the baths is praised, where they are agitated, in a nauseating steam, naked deformed, full of scars. The episode of the show is cited in which the chained inmates represent a comedy before their companions, with shaved heads. And also the scenes of the hospital, of the flogging, of the departure... An official of the Censorship Committee initially believed that he should demand modifications to the text: `Will not unintelligent readers interpret the highly humanitarian action of the government in prison cases as a weakening of the punishment intended for very serious crimes?` writes this unknown bureaucrat. Dostoevsky had already prepared an insert to explain that the inmates were disgusted by rye bread - of deserved fame in the country - for the lack - 199 - of freedom. But on November 12, 1860, the Central Directorate of Censorship, ignoring the considerations of the Committee, authorized the publication of the Memories of the House of the Dead, `on the sole condition that certain decent expressions be suppressed.` The publication of Humiliated and Offended and the Memories of the House of the Dead in El Tiempo conquered new readers for the magazine. In 1861, the number of subscribers rose to 4,302. Mikhail had liquidated his cigarette business to devote himself to the magazine. The collaborators took from him and Fyodor Mikhailovich the general guidelines of their articles. A courage, a laudable faith, animated this group of young writers and critics. They worked for Russia. They worked for the world. However, around them the political events were precipitated. On February 19, the edict of Alexander 11 definitively freed the serfs of the empire. But the reform had taken a long time. Too much had been said about it so that it could already satisfy public opinion. And as Chelgunov says, `when there was only 200 left, Alexander JI`s social reform resulted in the emergence of the kulaks, or rich peasants. However, these were a minority, and social discontent continued. drafting the statutes of February 19, the company could think and in something else.` The radicals were impatient to act. Herzen, the exiled re-volutionary, writes in his London newspaper, La Cam- pana: `When the generals and officials began to apply the new law to the people, they realized that freedom was only given to them in words, but not in fact... A new state of servitude has been defined for the people` (July 1, 1861). · And, on November 1 of the same year, he wrote: `Listen: from every corner of our immense homeland, from the Don to the Ural, from the Volga to the Dnieper, the groan increases, the sublevation is prepared. It is the first roar of the wave that begins to boil and that will bring many storms after a depressing calm...` Herzen`s newspaper is banned by the government, but it penetrates clandestinely and circulates from hand to hand. The youth of the universities is in full effervescence. He wants a new order. Which one? She herself doesn`t know exactly. But this is of no importance. - 201 - In November 1861 the so-called `students` affair` breaks out. Liberal ideas had risen to the plate for college students. They read revolutionary sheets, held rallies, organized libraries of forbidden works, created social relief boxes, and edited liberal compilations. They even ended up serving a secret court to try their fellow men. This small `co- cina` outside of official politics distracted them from their studies. The an- fiteatros were places of discussion and not of teaching. Nothing is learned anymore. They no longer had anything to learn. The university authority requested from the emperor a decree prohibiting meetings and commissions. The students raised a strong protest against this measure. The police had to intervene to silence the street groups of rioters. They were detained and released two or three times a day. They were killed for locking the leaders in the peter and paul fortress. They loved this sudden celebrity. Naturally, the whole city only spoke of its value and a large crowd crowded into the prison at the times set to visit the detainees. Mi- jail Dostoyevsky sent the young people, on behalf of the magazine El Tiempo, a large roast beef, a jar of cognac and a bottle of wine. When those condemned to exile left the city, an escort of admirers accompanied them beyond the suburbs. Later, they closed the University `for reform`. But the teachers obtained permission to read his lectures in the duma. The students were in charge of organizing the courses and maintaining order. However, this new municipal Universi- dad was also banned, the day after the literary and musical evening of March 2, 1862. On that evening, Professor Pav-lov read an article that, like the rest of the program, had been de-cleared with a tone that completely transformed the meaning. When he came to the phrase: `Since he took power, the emperor, who so happily now reigns over us, found the cup full...`, he was not allowed to explain that Alexander 11 had thrown out of the cup `the few drops of bitterness due to the persistence of servitude`. An enthusiastic ovation cut him off. The next day it became known that the professor had been expelled from St. Petersburg. His colleagues stood in solidarity with him and suspended classes. To end the incident, the government banned public courses. Dostoevsky, who had taken part as a speaker at the March 2 session, will remember him describing the public reading in The Possessed: `The clamor of the public did not allow the last words to be heard... They howled, they applauded. Some ladies even shouted: `Enough! Stop it! It is better not to say it`` (The Possessed: The Party). Despite the closure of the municipal university, the agitated revolutionaries continued their work tirelessly. Secret societies swarm. Chernichevski and Utin – collaborators of The Temporary Con – found, together with artillery colonel Lavror, the group Land and Freedom, `to fight against the imperial government, which is the -202 - worst enemy of the people`. Revolutionary proclamations are introduced under the doors of private homes and say: `Long live the Russian social and democratic republic!` And also: `We will only have one cry: `To the axes!` And, then, I kill the members of the imperial party, without pitying them any more than they do now; beat them in public squares, if these scoundrels have the audacity to be seen in them; beat them in their homes, beat them in the narrow alleys of small towns; beat them on the wide streets of big cities; beat them in the towns and villages.` And even more: `One hundred thousand people in Russia oppose the public good; let us flood the streets of the cities with blood and let us not leave a stone standing.` Dostoevsky finds, hooked on the doorknob of his door, one of these appeals `to the young Russia`. This saddens him. `And I, who for a long time had been at internal and affective disagreement with these people and with the spirit of their movement,` Dostoevsky cribe in a Writer`s Diary, suddenly felt sorry and almost ashamed of their clumsiness... This fact was an overwhelming proof: the appalling decline in the level of education and intelligence demonstrated by those proclamations.` Dostoevsky goes to the home of Chernichevsky, a collaborator of The Contemporary and a member of the Earth and Freedom circle, to beg him to bring the authors of the manifesto to their senses. `Perhaps this will not have an effect,` he replies, softly. And besides, these phenomena are inevitable as accessory events.` On May 16, mysterious fires broke out in St. Petersburg. Entire neighborhoods burn for two weeks, despite the efforts of police and firefighters. `I remember,` Strajov writes, `that Fyodor Mikhailovich and I had gone for a walk outside the city to distract ourselves. From the bridge of the ship could be seen in the distance clouds of smoke that rose in three or four points of the city. We disembarked, and ended up in a garden where an orchestra played and the zingaros sang.` The government could not discover the culprits, but suspicions fell on the nihilists of Tierra y Libertad. For this reason, the newspaper El Contemporáneo was suspended for eight days. Soon after, the revolutionary Cher-nichevsky was closed in the Peter and Paul fortress. As for Dostoevsky, exhausted by political events and exhausted by his work as editor-in-chief, he decided to take a trip abroad. Doctors had long advised him to go `to Europe>> to rest for a few months. The trip cost too much- do so that Maria Dimitrievna could accompany her husband. In addition, she did not want to leave her son Pavel, who was preparing an exam to enter the Institute, in St. Petersburg. Dostoevsky scored alone on June 7, 1862. -203- 1st. The disappointing Europa Dostoevsky arrives in Paris around mid-June, but she doesn`t know anyone in the capital, nor does anyone know him. It is not related to Victor Hugo, who published at that time 1-os miserables; neither with Flaubert, who publishes Salambd, nor with Théophile Gautier, who has just published Captain Fracasse; not with Renan, not with Saint-Beuve, not with Taine. He locks himself in a wild solitude. He misses Russia. And their nostalgia soon turns into a bad mood. `Paris is a terribly sad city,` he writes to Strajov. If there had not been such a large number of admirable monuments here, I would have died of boredom...` He was only in France for ten days; however, he already knew that `the Frenchman is calm, honest, courteous, but false and only loves money.` He quickly fled from France to England. In London, Fiador Mi-jailovich meets again the nihilistic Herzen and, although his political opinions are completely opposite, they come to understand each other. `Dostoyevs-ki was in my house yesterday,` Herzen writes to Ogariev. He is a naïve being, a little confused, but very nice. He has an en- tusiast confidence in the Russian people.` As for Dostoevsky, he is `quite tender` towards Her-zen during his visit, but, some years later, he will reproach him for betraying Russia: `Herzen has not emigrated. He was born an emigrant,` he says in a Writer`s Diary. Those who have separated from the village have naturally lost their god. It falls from its weight that Herzen was a socialist, carried only by the logic of ideas and the absence of any feeling towards the homeland... He disowned the family and was, it seems, a good father and a good husband. He reneged on the property, but in the meantime he knew how to take the ... DOSTOEVSKYSALVAT L. 3. O. 1. POL. 1