Autor - osoba Đurić, Silvija, 1946-2013 = Đurić, Silvija, 1946-2013 Naslov Đura Jakšić : bibliografija / Silvija Đurić Ostali naslovi Bibliografija Đure Jakšića Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1984 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Narodna biblioteka Srbije ; Novi Sad : Biblioteka Matice srpske, 1984 (Beograd : Narodna biblioteka Srbije) Fizički opis [XIII], 510 str. : slika Đure Jakšića, faks. ; 28 cm Drugi autori - osoba Živanov, Miodrag, 1928-2000 = Živanov, Miodrag, 1928-2000 Sadržaj S a d r ž a j: Đura Jakšić i bibliografija / Miodrag Živanov (IX-XIII). - I (1-238): A. Posebna izdanja (3-62); B. Prilozi u serijskim i monografskim publikacijama (63-238). - II Bibliografija radova o Đuri Jakšiću (239-451). - Registri (453-508): 1. Registar naslova radova Đure Jakšića (455-472); 2. Registar prvih stihova pesama Đure Jakšića (473-486); 3. Registar prevedenih dela Đure Jakšića (487); 4. Autorski registar (488-501); 5. Hronološki registar radova o Đuri Jakšiću (502-508); Napomene (509-510). ISBN (Pl.) Napomene Stv. nasl. u kolofonu: Bibliografija Đure Jakšića `Objavljeno povodom sto pedesete godišnjice rođenja Đure Jakšića` --> prelim. str. Tiraž 1.000 Str. [IX-XIII]: Đura Jakšić i bibliografija / Miodrag Živanov Registri Predmetne odrednice Jakšić, Đura, pesnik, 1832-1878 -- Bibliografije -- Srbija Bibliografija -- Personalna -- Đura Jakšić Đura Jakšić (8. avgust 1832. – 16. novembar 1878) Đura Jakšić (rođen u Srpskoj Crnji, preminuo u Beogradu) je bio srpski slikar, pesnik, pripovedač, dramski pisac, učitelj i boem. Rođen je 8. avgusta (27. jula po julijanskom kalendaru) 1832. godine u Srpskoj Crnji, u Banatu, u svešteničkoj porodici. Otac ga upisuje u trgovačku školu iz koje beži tri puta i na kraju upisuje nižu gimnaziju u Segedinu. Posle završene osnovne škole u Srpskoj Crnji i niže gimnazije u Segedinu (danas Mađarska), odlazi u Temišvar (danas Rumunija) da uči slikanje. Uoči revolucionarne 1848. godine bio je student umetničke akademije u Pešti, ali je zbog revolucionarnih događaja morao da je napusti. Vrativši se u rodni kraj produžio je da uči slikarstvo u Bečkereku kod Konstantina Danila čuvenog slikara tog doba, tražeći sopstveni umetnički izraz i produbljujući svoja znanja, između ostalog i nemačkog jezika. U revoluciji od 1848–1849. iako šesnaestogodišnjak, učestvuje kao dobrovoljac. Kada se revolucija završila porazom, napisao je: „Ah, zašta ginusmo i stradasmo – a šta dobismo!” Ubrzo ga neimaština primorava da prihvati razne poslove. Tih godina često menja mesta boravka, odlazi u Beograd, ali se vrlo brzo upućuje u Beč da nastavi studije slikarstva. U Beču se kreće u umetničkim krugovima sa Brankom Radičevićem i Đurom Daničićem. Njegovi poetski prvenci ugledali su svetlost dana u Serbskom letopisu 1853. godine. Besparica ga primorava da se vrati kući, ali ubrzo zatim odlazi na Akademiju finih umetnosti u Minhen. Krajem 1855. nastanio se u Kikindi i živeo od slikarstva. Piše pesme i štampa ih u Sedmici pod pseudonimom Teorin. U Novi Sad prelazi 1856. godine, podstaknut povratkom prijatelja sa kojima je drugovao u Beču koji se okupljaju oko novosadskih listova Sedmica i Dnevnik. Po povratku sa slikarskih studija, živi u Banatu do 1856. Od 1857. prelazi u Srbiju, gde ostaje sve do smrti. U Srbiji radi kao seoski učitelj (u Podgorcu, Sumrakovcu, Sabanti, Rači kod Kragujevca i Požarevcu, u kome se i oženio) i kao gimnazijski učitelj crtanja (u Kragujevcu, Beogradu i Jagodini). Đura Jakšić je bio svestran umetnik i rodoljub: pesnik, pripovedač, dramski pisac i slikar. Ali i boem. Stvaralački i stradalački život tog obrazovanog i temperamentnog čoveka često se odvijao u boemskom ambijentu skadarlijskih kafana Tri šešira i Dva jelena. Boemska atmosfera bila je njegovo prirodno okruženje u kome je dobijao stvaralačku inspiraciju, izazivao divljenje i aplauze veselih gostiju i boemskih družbenika, ali i bes vlasti čijoj se sirovosti i lakomosti rugao, originalno i starično. Stalno je živeo u oskudici, i teško je izdržavao svoju brojnu porodicu. Pritisnut porodičnim obavezama i dugovima, sklon boemiji, bolestan, Đura Jakšić se potucao kroz život. Razočaran u ljude i život, nalazio je utehu u umetničkom stvaranju, pesničkom i slikarskom. Bio je nežan, iskren drug i bolećiv otac, ali u mračnim raspoloženjima razdražljiv i jedak. Njegova bolna i plahovita lirika veran je izraz njegove intimne ličnosti, tragične i boemske. Oboleo od tuberkuloze, u dugovima, gonjen je i otpuštan (1871) iz državne službe. Uz pomoć Stojana Novakovića dobija posao u Državnoj štampariji 1872. godine. Smrt ga je zatekla na položaju korektora Državne štamparije u Beogradu 16. novembra 1878. godine (po julijanskom kalendaru). Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Književni rad Đura Jakšić najveći je liričar srpskog romantizma i jedan od najdarovitijih i najznačajnijih srpskih slikara 19. veka. Strastven, izuzetne imaginacije, snažne osećajnosti, buntovan i slobodarski, pisao je za romantičarskim zanosom pesme o slobodi, protiv tiranije, rodoljubivu liriku, ali i stihove lirskog posvećenja i dubokog bola. Kontroverzan, posvetio je zbirku poezije Knezu Milanu Obrenoviću. Jakšić je začetnik i najistaknutiji predstavnik anakreolske poezije kod Srba, ali i autor brojnih dosetki, aforizama, poetskih minijatura. U duhu epohe u kojoj je živeo i stvarao, Đura Jakšić je imao svoje uzore, među pesnicima Petefija i Bajrona, a među slikarima Rembranta. Često je obrađivao iste motive i u književnim delima i na slikarskim platnima. Iako uspešni pesnik i dramski pisac, Jakšić je za srpsku književnost važan i kao pripovedač. Oglasio se u trenutku kada se kod nas javljaju nagoveštaji realizma, posebno vidljivi u prodoru savremene tematike. Pisao je nekoliko vrsta pripovedaka. Najpre one u kojima je idealizovao naš srednji vek, prikazujući nemanjićka vremena. Drugu grupu čine pripovetke o životu banatskog sela, a među njima je najpoznatija „Sirota Banaćanka”, koja i govori o stradanju naroda tokom burnih događaja iz 1848, 1849. Treću grupu čine pripovetke inspirisane srpsko-turskim ratom, i u njima je rodoljubiva tematika iz Jakšićevih pesama dobila svoj prirodni produžetak. Napisao je oko 40 pripovedaka, tri drame u stihu: „Stanoje Glavaš”, „Seoba Srbalja” i „Jelisaveta”. Ostavio je nezavršen istorijski roman Ratnici o srpsko-turskom ratu 1876-1878. Jakšić je stvarao lirsku, epsku i dramsku poeziju. Svoje lirske pesme objavljuje skoro po svima srpskim časopisima. Za života je objavio zbirku svoje lirike „Pesme”. Najznačajnije epske pesme su: „Bratoubica”, „Nevesta Pivljanina Baja”, „Barjaktarovići”, „Mučenica” i „Pričest”. Njegov rad na drami je dvostruko obimniji nego na lirici i epu. Jakšić je jedan od najranijih i najplodnijih srpskih pripovedača. Najviše je pisao u prozi: oko četrdeset pripovedaka i skica, od kojih nekoliko nedovršenih. Od drama, umetnički je najuspelija Jelisaveta kneginja crnogorska, pisana u duhu šekspirovske dramaturgije, sa namerom da se na istorijskoj osnovi prikaže i jedna politička drama, tako važna za celokupnu našu istoriju, a vezana za vladarevu ženu, strankinju poreklom. Mnogo sukoba, strasti, mržnje, oblikuju dramatičan odnos među junacima, i zbog toga je logično što dva glavna junaka, Jelisaveta i Radoš Orlović, na kraju tonu u ludilo. Najmanje je radio na lirici, pa ipak, Đura Jakšić je stvorio izvestan broj pesama od trajne i klasične vrednosti. Neke od njih, kao „Na Liparu”, „Mila”, „Koga da ljubim”, „Put u Gornjak”, „Kroz ponoć nemu”, spadaju u najbolje stihove srpske poezije. Kritički osvrt Kad je reč o Jakšiću, onda se u prvom redu misli na njegov lirski talent, i u pogledu temperamenta i u pogledu izražaja. Jakšić je romantik u najpotpunijem smislu. On se razvio pod uticajem Branka Radičevića, Zmaja, Bajrona i Petefija. Kao i svi veliki romantičarski pesnici, i Jakšić je buntovna i strasna priroda, neobuzdane i plahovite mašte i nadahnuća, ustreptao i bujan i u osećanjima i u izražaju, nezadovoljan životom, sav u čežnji za uzvišenim i nedokučivim. U lirskim pesmama, gde je neposredno i jednostavno uobličavao raspoloženje, on je postigao velike uspehe, kad nije padao u preteran zanos i verbalizam. U epu, drami i pripoveci, gde je potrebno više mirnoće, sklada i mere u kompoziciji, on je stvarao samo osrednje. Ukoliko ta njegova dela vrede, vrede gotovo isključivo zbog snažnih lirskih mesta. On je bio i slikarski talent, i celoga se života bavio slikarstvom. Svoje prve pesme je potpisivao „Đura Jakšić, moler”. U slikarstvu je njegov uzor bio Rembrant, iz čijih portreta, rađenih isključivo kontrastnim bojama, izbija neka unutarnja vatra ispod same boje, izvan kontura koje su izgubljene u boji. Tako je Jakšić shvatio reč kao izražaj, — čisto slikarski. Burna i opojna emocija, ljuta „kao vrh od handžara”, kako sam kaže, iskren je i spontan izraz njegove ličnosti, ne nameštena poza i knjiška sentimentalnost. Iskreni, vatreni i opojni zanos, to je odlika njegova romantičarskog temperamenta, koji on kod nas najbolje predstavlja, kao što Bajron predstavlja engleski, ili Viktor Igo francuski romantizam. Vatreni zanos svoga osećanja, ljubav ili rodoljublje, setu ili pesimizam, on dočarava rečima koje gomila po boji, po zvuku, po sposobnosti da potstaknu naročitu vrstu osećanja, ali ne radi toga da izazove konkretnu sliku ili jasan pojam, već samo radi toga da dočara svoje osnovno raspoloženje. On zna moć reči, nigda mu ih nije dosta, nigda nije zadovoljan izborom; bira ih i raspoređuje, zatim gomila i zasipa. To isto, kat-kada, radi i sa slikama i pojmovima. Njegove najlepše pesme („Na Liparu”, „Padajte, braćo” i druge) uobličene su na taj način. On više polaže na ritam nego na plastiku, zato su njegove slike samo apstraktni nagoveštaji nečeg što se naslućuje. Kao što u snažnim raspoloženjima prevlađuju burne orkestracije i gromki uzvici, tako u nežnima prevlađuje prisan, topao ton, šapat i cvrkutanje. Ali taj podignuti ton, igra sa osećanjima i jezikom, često je promašila i prešla u bleštav stil. Jakšić je imao lepih uspeha, ali i mnogo neuspeha. Još je Skerlić tačno primetio da je „reč bila njegova vrlina i njegova mana”, rekavši da je Jakšić „pesnik snage, ali bez mere i sklada”. Jakšićeve drame u stihu prikazuju karaktere iz naše prošlosti. Sentimentalne ljubavi, nameštena patetika i deklamatorski ton prevlađuju svuda podjednako. „Seoba Srbalja” je pisana narodnim desetercem, a „Jelisaveta” i „Stanoje Glavaš” vrlo slikovitim i živim jambom. Te su drame više za čitanje nego za gledanje; u njima vrede snažna lirska mesta. Jakšićevi dramski karakteri su odveć naivni i preterano idealisani; oni se ne uobličavaju kroz radnju, već kroz neprirodne i duge monologe; radnja je uopšte oskudna i slabo motivisana. Kao romantični repertoar za širu publiku, koja voli istorijske kostime i deklamaciju, one su sve igrane u pozorištu; „Stanoje Glavaš” se i danas igra. Iako je Jakšić najviše radio u prozi, taj deo njegova književnog rada je najmanje značajan. On piše istorijske pripovetke i pripovetke sa predmetom iz savremenog života, srbijanskog i banatskog, savremene seoske pripovetke uglavnom. Najbolje su mu pripovetke u kojima slika banatsko selo i seljaka. U svima pripovetkama izbija njegov zanosni lirizam, ljubav prema nacionalnoj i ličnoj slobodi i pobuna protiv društvene nepravde. On je jedan od začetnika socijalne pripovetke, koja se razvila tek u doba realizma, i osnivač lirske priče. MG139

U dobrom stanju, nekorišćena Priroda kritike / Svetozar Petrović Vrsta građe naučna monografija Jezik srpski Godina 2003 Beograd : Samizdat B92, 2003 (Beograd : Standard 2) Fizički opis 370 str. ; 24 cm Edicija Reč / Samizdat B92 Napomene uz pojedina poglavlja Registar. Predmetne odrednice Književna kritika Književno delo Nauka o književnosti PREGLED SADRŽAJA KRITIKA I DJELO ... 27 Okvir ... 29 Kronika knjige i bibliografski podaci. Prikazi o knjizi: nesporazum i njegov smisao. Poslije deset godina: opći osvrt, promjene u jezičnoj upotrebi; pregled historijata i prikaz škola analitičke kritike; dva duga: R. S. Crane i Sekcija za teoriju književnosti. Predgovor ... 38 Metodologija literarnog studija kao nova grana pro-učavanja književnosti: razlika prema starijim raspravama o književnoj kritici; nastanak i suvremena proširenost; Čikaška kritika. Gledišta tzv. Zagrebačke škole kao neposredan povod ovoj raspravi i razlog ograničenju njenog interesa na imanentno-analitičku kritiku. Zamka trivijalnosti: metodološki torzo B. Vodnika kao pouka ... 38 Kritika triju osnovnih opredjeljenja u suvremenoj metodologiji literarnog studija: gledište o ključnoj metodi, gledište o komplementarnosti metoda i gledište o totalnoj metodi. Neodrživost pojma metode u književnoj kritici: književna kritika kao kreativna aktivnost. Šta može značiti izraz »sociološka kritika«? Mogućnost da se tri gledišta u nekim granicama ipak praktički primijene ... 44 Smisao opisa književne kritike kao kreativne aktivnosti. Kritika prema umjetničkim književnim rodovima: ograničenje svrhom i predmetom. Bitno zajedništvo povijesti književnosti i književne kritike: Lanson o metodi u povijesti književnosti; pitanje o naučnosti književnopovijesnog studija; ni povijest književnosti ne može izbjeći pitanje o vrijednosti djela. Smisao tvrdnje o subjektivnosti suda: subjektivnost i neobrazloženost; razlika prema impresionističkoj kritici. Doživljaj tradicije kao uporište književnokritičkog suda ... 49 Unutrašnji pristup književnom djelu ... 56 Prethistorija i glavne škole zastupnika unutrašnjeg pristupa. Unutrašnji pristup prema tradicionalnoj nauci o književnosti: kritika biografskog, psihološkog, sociološkog i ideološkog tumačenja djela. Shvaćanje djela kao u sebi zatvorene jezične strukture i iz tog izvedeno shvaćanje o karakteru i zadatku studija književnosti. Eliotovi prigovori i mogućnost kritike polaznih stanovišta unutrašnjeg pristupa (jedan privremeni zaključak). 2. Lingvistička invazija u studiju književnosti ... 67 Richardsov memorandum o agresiji lingvističke znanosti na područje humanističkih nauka. Lingvistička invazija izazvana je karakterom moderne književnosti. Dvije vrste moderne stilistike: lingvistička stilistika i stilistička kritika; važnost održavanja granice među njima; njihov različit odnos prema proučavanju književnosti. 3. Nekoliko zaključaka ... 75 Prvi, o zamci što nam je postavlja pozitivistički mentalitet: o komotnom, konformističkom relativizmu gluhoga (i uzgred o onim osobinama pozitivističkoga kodeksa ponašanja koje su vrijedne da prežive). Drugi, o potrebi da se razlikuju pojmovi pristup i metoda (tj. o potrebi i načinu prevladavanja jednog privremenog zaključka). Treći, i najvažniji, o pitanju: ima li u književnom djelu išta što nije jezik? Djelo kao dijalektičko jedinstvo triju dimenzija: pisca, teksta i čitaoca. Stanovišta pisca i čitaoca; princip održavanja distance. Neka tradicionalna shvaćanja književnog djela kao posebni slučajevi ovog shvaćanja. 4. Stil i struktura ... 87 Za »čišćenje jezične situacije«, ali ne takvo koje vodi samo do privatnih rješenja. Pojam čvrstog termina i termina indikatora; primjeri: »rima« i »realizam«. Definirani unutar jedne dimenzije teksta, čvrsti termini omogućuju objektivnu upotrebu ali ne otvaraju prema djelu perspektivu iz koje se ono može vrednovati. Smisao i posljedice nastojanja, u stilističkoj kritici, da se »stil« i »struktura« iz termina indikatora pretvore u čvrste termine. Definicije stila koje sežu dalje od jezika; u praksi stilističkih kritičara i inače u studiju književnosti. Pojam strukture u nauci XX stoljeća, i u stilističkoj kritici. Stil i struktura u lingvističkoj znanosti. Neupotrebljivost, u studiju književnosti, opisa` »jezik izriče a stil ističe«, i teškoća da se ma koje shvaćanje stila potpuno pomiri sa modernim poimanjem književnosti. Kritika gledišta koje u utvrđivanju devijacija od jezične norme vidi osnovu za objektivnu interpretaciju književnog djela. Lingvistika i studij književnosti. 5. Unutrašnji pristup kao vrsta književne kritike ... 104 Unutrašnji pristup kao nov tip akademske kritike i kao nastavljač antipozitivističke pobune. Sklonost teo-retičara unutrašnjeg pristupa običnim, i obično neistinitim, protustavovima. Sklonost monolitizmu škole u oblasti u kojoj je individualnost sve. Važnost, međutim, metodoloških ispovijesti vodećih imanentnih analitičara za raspravu o prirodi književne kritike. Kriteriji što ih sugeriraju za vrednovanje književnog djela nisu, doduše, ni objektivni ni imanentni tekstu ali su jasna i korisna indikacija o modernoj senzibilnosti iz koje je i unutrašnji pristup nastao. 6. Književna kritika i nauka o književnosti .. ..114 Mogućnost objektivnog kriterija u vrednovanju književnih djela ne može se dokazivati strahom od gubnog subjektivizma. Objektivan kriterij ne može se osnovati na uvjerenju da se ljudi od ukusa uglavnom slažu u sudu o djelima prošlosti (jer je ono zabluda). Sud o književnom djelu ne može se uopće dokazati tako da bi morao biti prihvatljiv svakom čitaocu: vrednovanje u kritici kao razvijanje kritičarevog ličnog stava prema djelu. Priroda naučnog objašnjenja, i nemogućnost takvog objašnjenja u književnoj kritici. Relativno ograničenje subjektivnosti književnokritičkog suda, i njegove posljedice. Rađanje ideala objektivne književne kritike; hoće li ona nastati ako se u budućnosti uzmognu egzaktno mjeriti čovjekove reakcije na književni tekst? Književna kritika nije nesavršena nauka nego svojevrsna čovjekova djelatnost; njena priroda i mehanizam kojim se ostvaruje. Teorija književnosti kao nauka o književnosti u pravom smislu riječi. Međuodnos književne kritike i teorije književnosti: nije domino. Dodatak prvi: Kritika i etički kriterij ... 128 Jedan etički zahtjev, tj. demaskirati. — Jedna etička kriza, tj. koga? — Kritika i etika, tj. opredjeljenje protiv etičke kvalifikacije autora u književnoj i naučnoj kritici. Dodatak drugi: Interpretacija u kritici i u nastavi ... 136 Iskustvo dosadašnjih rasprava o interpretaciji; tri pitanja i tri odgovora. Kategorično ne, na zahtjev da se stilska interpretacija književnog djela smatra nadmoćnom interpretacijama druge vrste. Kategorično da, na zahtjev da interpretacija djela bude osnovni posao književnoga kritičara i nastavnika književnosti; što je interpretacija? o interpretaciji Krležine »Jesenje pjesme«. Uvjetno ipak, na zahtjev da književni kritičar ili nastavnik književnosti raspravlja i o pitanjima kojima djelo može biti povod ali nisu pitanja o djelu; o uvjetima. Bilješke ... 146 Predgovor (3: pohvala fusnoti; 5: kritika, etika, aristokratizam i mogućnost komunikacije; 12: princip kom plementarnosti; 14: književna kritika, historija i teorija; 15: Vodnik o utjecaju sadašnjosti na viđenje prošlosti; 16: tekst kao sredstvo ograničavanja subjektivnosti vizije) ... 146 1. Unutrašnji pristup književnom djelu (3: Longin; 7: Eliotov »historijski smisao« ... 151 2. Lingvistička invazija u studiju književnosti (3: iracionalnost pretpostavki našeg jezičnog purizma; 7: stilistika P. Guberine; 8: Auerbach o stilističkoj kritici i modernoj literarnoj senzibilnosti) ... 153 3. Nekoliko zaključaka (1: sadržaj i forma; 4: H. Levin o konvenciji; 5: iskrenost u poeziji) ... 157 4. Stil i struktura (1: književna terminologija; 9: Riffaterreov postupak stilske analize) ... 159 5. Unutrašnji pristup kao vrsta književne kritike (1: tradicionalni kontekst modernoga pjesničkog izraza) ... 161 6. Književna kritika i nauka o književnosti (1: osude krajnjeg subjektivizma; 5: L. Spitzer; 9: mogućnosti egzaktnog proučavanja književnosti) ... 164 Dodatak drugi: Interpretacija u kritici i u nastavi ... 167 FILOLOGIJA U VREMENU ... 169 Okvir ... 171 Kronika i bibliografski podaci. Pitanje o mogućnosti angažirane filologije. Lijevi i desni stav o nacionalnom pitanju. Angažman u filologiji kao angačman za traženje istine: laboratorija i svijet. Filologija i društvene nauke: o teoriji nacije ... 171 Uz tekst »Pojam književne terminologije«: termini prošlosti i stanovište sadašnjosti. Uz tekst »Metodološka pitanja...«: o nekim formulacijama; dvije riječi u sarajevskoj diskusiji; specifičan položaj naših književnosti i vrijednost djela koja u njima nastaju; atipičan razvoj; usmena književnost u historiji naciolnalne književnosti ... 182 Metodološka pitanja specifična za proučavanje naših nacionalnih književnosti ... 193 Devet teza o specifičnosti književnog razvoja na rubu jedne civilizacije, a u jednoj istovremeno maloj, ne-razvijenoj i višenacionalnoj zemlji; o osobitosti problema koji stoji pred historičarem takve književnosti, o njegovim neprilikama i o njegovoj šansi u poslu na konstituiranju jedne opće nauke o književnosti. Objašnjenja i ilustracije. Paralele našoj situaciji. Mjesto usmene književnosti u našoj historiji književnosti. Kolektivna i individualna historija književnosti. Kritičko izdanje i njegove moguće zamjene. Funkcija i karakter književnosti u zadatim horizontima. Atipičan razvoj i književnohistorijska ideja progresivne evolucije. Tradicije nacionalne i regionalne, i međuodnos I naših nacionalnih književnosti. Pojam, književne terminologije ... 208 Pristup. — Matošev i naš problem: termini i terminologija ... 208 Ujednačiti? — Od težnje ujednačavanju do sumnje u mogućnost tačne definicije. Osobitosti književne ter-minologije: u porijeklu i u karakteru ... 211 Univerzalna ili evropska književna terminologija. — Vjerovanje u univerzalnost književne terminologije općenito je ali neosnovano. Izbor orijentalnih termina u evropskim i američkim rječnicima nije reprezentativan za orijentalne književnosti nego za razdoblja egzotizma u evropskim književnostima. Terminologija i koju smatramo univerzalnom neadekvatna je raspravi o orijentalnim književnostima. Potreba komparativneg ) proučavanja evropskoga premallfugim ferminološkim sistemima. Šta nosi budućnost, a šta previđanje razlike u sadašnjosti 214 Književna terminologija i nacionalna književna tradicija. — Cjelovitost evropske književne terminologije, i neujednačenosti u njoj. Ogledne analize: »pjesma«; »balada« i »romanca«; »lirika«, »epika« i »dramatika«; »kritika«; »narodna« i »umjetnička« književnost. Književna terminologija i književna tradicija .. ..218 Slavenske književnosti i evropska književna terminologija. — Specifično slavenski termini u zapadnoevropskim rječnicima. Odstupanje slavenske književne terminologije od opće evropske, napose u području usmene književnosti: podudarnosti i razlike među slavenskim književnostima. Slavenski ekvivalenti njemačkog »Marchen« i »Sage«. Adaptacija međunarodne terminologije. Odnos prema njemačkoj .... 224 Zastarjelo, jednostrano i pogrešno u književnoj terminologiji. — Rezultat jednog pokušaja da se književni termini suvremeni i živi luče od zastarjelih. Pitanje o zastarijevanju termina kao pitanje o zastarijevanju književnosti: književna i naučna terminologija. Izvorna značenja termina nadživljavaju teoretski sistem odnosno shvaćanje unutar kojega su nastala. Šta tu može značiti »jednostrano« i »pogrešno« .... 229 Dragocjena neujednačenost. — Književna terminologija kao pomoćno oruđe istraživača i kao zasebna književnopovijesna činjenica ... 231 Stanovište sadašnjosti i stanovište prošlosti u historiji književnosti (Prilog utvrđivanju granice među filologijom i politikom) ...236 Filolog u međunacionalnim sporovima o jeziku i književnosti. Razlike među naučnom i praktično-političkom razinom. Osnovna dužnost filologa i prema vlastitom narodu: da bude filolog. Politički sporovi o književnosti, i domet praktičkih rješenja. Kako se može ispravno dokazivati valjanost književnohistorijske teze u takvim slučajevima? Pojam stanovišta prošlosti i stanovišta sadašnjosti. Gledište o stanovištu sadašnjosti i ahistorizam. Pojam nacionalne književnosti: nastanak, sudbina u XIX st., kriza pozitivističke koncepcije nacionalne književnosti i suvremene alternative. Nacionalna književnost kao jedna od perspektiva u kojima se književno djelo vidi. Pitanje: »jugoslavenska književnost« ili »jugoslavenske književnosti«?, i i kako se odgovor na to pitanje može dokazivati. Nesretne posljedice okolnosti da se političke rasprave o književnosti zbivaju u duhovnom horizontu krize pozitivizma: pojedinačni pojmovi naslijeđeni iz mrtve teorije vladaju se kao predmet iracionalne vjere; uspješna rješenja na političkoj razini tada su teška. Prevladavanje antipozitivističke pobune ... 251 Kritiku pozitivizma naučili smo lučiti od pobune protiv metodičnosti i znanja; pozitivističku metodološku poziciju od njezinih nepametnih tumača. Nedostaje, međutim, pouzdan kriterij za razlikovanje pozitivističke i nepozitivističke pozicije: antipozitivistička pobuna ostala je puka, nespecifična pobuna. Neprihvatljivost rješenja koje se svodi na nabrajanje pojedinačnih osobina. Razlike među kritičarima pozitivizma u odnosu prema pitanjima o uzoru prirodnih nauka, o pozitivizmu kao filozofskom stavu, o metafizičkim pretpostavkama i empirijskoj osnovanosti bavljenja književnošću. Protivurječan karakter antipozitivističke pobune kao posljedica okolnosti da se u pobuni protiv pozitivizma dovršava zasebno konstituiranje dviju vrsta bavljenja književnošću: empirijske nauke o književnosti i kreativnih djelatnosti književne kritike i historije književnosti. Smisao suprotstavljanja duhovne nauke prirodnoj na jednoj i na drugoj strani. Stanovište prošlosti kao bitna oznaka pozitivističke pozicije u književnoj kritici i historiji književnosti. Važnost prevladavanja antipozitivističke pobune. Književnost malog naroda i strani utjecaj ... 259 Sadržaj pitanja i njegova iskušenja. Inherentne neprilike književnosti koja nastaje u malom narodu; neprilike književnosti koja nastaje u narodu politički neslobodnom. Književnost politički podjarmljenog naroda i strani utjecaj; od ksenofobije do formule: domaće = originalno. O utjecaju i originalnosti u književnosti. Odlučan potez u književnoj igri: na tlu ni nacionalnog ni univerzalnog nego individualnog. Otpor stranom utjecaju u književnosti, motiviran ksenofobijom i formulom domaće=originalno, kao zalaganje za konzervativno i drugorazredno; nesposobnost koja nije vrlina ni kad je nužda. Položaj pisca malog naroda: u književnosti i u svijetu. Bilješke ... 267 Okvir (1: kontinuitet lijevog stava prema nacionalnom pitanju; 3: tri komentara o jednom shvaćanju pojma jugoslavenske književnosti; 4: »muška pripovijetka« i »Sage«) ... 267 Metodološka pitanja specifična za proučavanje naših nacionalnih književnosti (6: zašto naši pisci ne mare da formuliraju svoju poetiku?) ... 274 Pojam književne terminologije (12: evropski i vanevropski termini, posebno nazivi za pojave spontanog nastanka; 16: »poema«; 24: metrika i retorika prema lingvistici i književnoj kritici; 39: »pripovijetka« i »pripovijest«, »novela« i »roman«) ... 277 Prevladavanje antipozitivističke pobune .... 287 Književnost malog naroda i strani utjecaj .... 288 POJAM KNJIŽEVNE KRITIKE I POJAM MARKSISTIČKE KNJIŽEVNE KRITIKE ... 289 Okvir 291 Pitanje o marksističkoj književnoj kritici i pitanja sa njim prepletena: o metodi njihovog ispitivanja. O utvrđivanju ideološkog smisla i društvenog ekvivalenta umjetničkih pojava, o G. Lukacsu, o smjeni umjetničkih orijentacija kao predmetu književne historije, o funkciji kritike i autonomiji umjetnosti. Bibliografski podaci. Tri riječi u diskusiji na beogradskom sastanku o vidovima i mogućnostima marksističke kritike. O prethistoriji, pretpostavkama i pravilima za ovaj razgovor ... 311 Dosadašnje iskustvo iz spora o tvrdnji da »nešto što bi se ispravno moglo nazvati marksističkom književnom kritikom ne postoji« kao ilustracija teškoća u razgovoru među ljudima različitih intelektualnih fizionomija i interesa. Tri pretpostavke i tri pravila za ponašanje u interdisciplinarnoj situaciji. Pretpostavka o postojanju više vrsta znanja o književnoj kritici, i pravilo intelektualne otvorenosti i radoznalosti. Pretpostavka da međuodnos raznih vrsta znanja nije odnos jednostavne komplementarnosti, i pravilo o razumijevanju razlike među razinama u razgovoru. Pretpostavka da plodno međusobno sravnjivanje rezultata jest ipak moguće, i pravilo o usmjerenosti na uspostavljanje kontakta sa subesjednikom. O pojmu književne kritike... 319 Jedno određenje književne kritike. Njegov karakter i elementi od kojih je sastavljeno; značenje opisa: kreativna aktivnost, doživljaj djela, kontekst, sud o djelu, tumačenje djela. Funkcija književne kritike; njen nastanak i uslovi njenog postojanja. Književna kritika prema teoriji književnosti (legitimnom nasljedniku tradicionalne poetike i retorike), prema običnom komentaru o djelu i običnom sudu o djelu. Primjedbe i prigovori koji se ovom shvaćanju književne kritike mogu zamisliti, prije svega sa stanovišta koje nije književno teoretsko. Primjer: tretman nekih pojmova naučne psihologije u ovom izlaganju. Pojava interdisciplinarne refrakcije, njen protivurječan karakter. Pitanje o relativnom određenju književne kritike među srodnim.oblicima čovjekove aktivnosti kao pitanje kojemu se interdisciplinarna diskusija o književnoj kritici može najplodnije posvetiti. Mogućnosti njegova sistematskog razmatranja, i dvije ogledne analize. Prva, na primjeru književne terminologije: promjena u značenju i, osobito, u prirodi termina koji prelazi iz književne kritike u teoriju književnosti ili filozofski sistem. Druga, na primjeru rasprave o metodi u književnoj kritici: pitanje o ulozi kritičarevih filozofskih, književnoteoretskih i drugih pretpostavki u književnokritičkom činu (neka važnost ili odlučna važnost). O marksizmu i književnoj kritici ... 333 Uslovi pod kojima bi se pojam marksističke književne kritike mogao valjano zamisliti: da se kritika dosljedno shvati kao primijenjena aktivnost odlučno određena kritičarevim filozofskim pretpostavkama; da se promijeni današnje naše značenje izraza »književna kritika«; da se marksizam shvati kao cjelovit a individualan doživljaj svijeta. Nemogućnost odnosno neplodnost pokušaja da se ma koji od tih uslova zadovolji. Treći uslov, i odnos politike i književnosti. Podjela čovjeka na sfere, zov utopije i zamka pseudoutopije. Cjelovito osjećanje svijeta i subjektivistička interpretacija opće povezanosti i uzajamne zavisnosti. Razlozi zbog kojih ni uslovna ni približna upotreba naziva »marksistička književna kritika« nije poželjna: struktura naziva sugerira pogrešnu orijentaciju kritičaru koji se inspirira marksizmom i pogrešno vrednovanje kritike (i nasljeđa lijeve kritike); žilavost narodnjačke retorike u našoj književnosti čini preciznost riječi za nas životno važnom. Književna kritika svoje potpuno opravdanje mora sadržavati u sebi. Bilješke ... 341 (3: pitanje o mogućnosti marksističke književne kritike nije terminološkoj 7: poslije brodoloma univerzalnog čovjeka, šta da se radi; 14: iskustvo tzv. filozofske ili ontološke književne kritike kao primjer protivurječnog ponašanja doktrinarnog kritičara; 16: pojam suda o djelu; 25: protivurječan karakter utopijskog; 26: historija književne kritike koja ne razlikuje književnu kritiku od teorije književnosti; 37: Taineove filozofske pretpostavke; »treći odgovor« na pitanje o odnosu književne kritike i teorije; 38: pitanje o metodi kao pitanje o činjenicama djela; 40: Lukacseva estetika i njegova književna kritika; 41: kritika i književna kritika; 43: riječ »totalitaran«; 47: Lenjin o književnosti; 48: »katolička književna kritika«). Knjigu Priroda kritike objavio je 1972. zagrebački Liber, kao drugu knjigu onome što se kasnije prozvalo Bibliotekom L. U ovo izdanje tekst se prenosi onako kakav je bio i u originalnom, sa svim neujednačenostima u jeziku i u pravopisu, pa u dva tri slučaja i u pisanju stranih imena (što je sve posljedica da li prestrogog? izvoda iz uverenja da u spisima ove vrste jednom objavljen tekst, u načelu, ne treba naknadno da se ispravlja). Ispravljao sam samo, u originalnom izdanju rijetke, slovne pogreške. Nisam ipak odolio da ne ispravim, po rukopisu, i jednu riječ koju sam propustio da ispravim kada je tekst objavljen u časopisu, a odatle je stigla i u knjigu: na str. 144 originalnog izdanja, u 23. redu odozgo, pisalo je ``estetski``, a u novom na istoj strani, u 18. redu odozgo, piše ispravno ``etički``. Ova pogreška, pretpostavljam, nije mogla da zbuni pažljivog čitaoca, ali jedna bezazlena slovna pogreška (kojoj nema traga ni u jednoj od četiri publikacija u kojima je taj tekst, prije knjige objavljen), nekog možda i jest: na str. 237, u 17. redu odozdo, pisalo je ``u nekoj namjeri``, umjesto ``u nekoj mjeri (kako je sada u 15. redu odozdo). Prikaži manje