nepoznat autor i vreme nastanka ODLICNO STOJI SA SVIH STRANA (sto je dobro) neuramljeno dim. 41 x 30 cm - sa paspartuom , 34 x 23 - neto

Autor: Robert B. Has Br. strana: 232 Povez: tvrd sa zaštitnim omotom Format: 28x39 Kolor fotografije, štampano na kunstdruku! Pogled iz vazduha na Latinsku Ameriku! Kroz oči kondora je nova zbirka fotografija Roberta B. Hasa, koji za temu ima Latinsku Ameriku i toj temi prilazi doslovno odozgo, sa visine, sadrži neslućenu raznolikost pejzaža. Od Magelanovog moreuza do poluostrva Juakatan, od atlantske obale Brazila do Kordiljera Blanka u zapadnom Peruu, ovaj blistavi dragulj od knjige donosi preko 100 fotografija koje slave bezvremensku lepotu Latinske Amerike.

Miodrag B. Protić - Jugoslovensko slikarstvo 1900-1950 godine, BIGZ, Beograd 1973 godine Tvrd povez. Omotač. U dobrom stanju. Šar manjih oštećenja na omotaču sanirano selotejpom. 402 strane H/PM/1

Jugoslovensko slikarstvo 1900-1950 Miodrag B. Protić Povez - tvrd Izdavač - BIGZ Godina - 1973 Broj strana - 402 Bogato ilustrovana na kvalitetnom papiru. Knjiga je u jako dobrom stanju. Omotnica oštećena. Pogledajte i druge knjige koje prodajem. https://www.kupindo.com/Clan/JovanBeograd/SpisakPredmeta

Republički zavod za zaštitu spomenika kulture 1991 88 strana očuvanost 5-

Dodatne informacije Pisac MIODRAG B. PROTIĆ, MUHAMED KARAMEHMEDOVIĆ Izdavač SVJETLOST – SARAJEVO Izdanje 1982 Povez TVRDI Strana 164 Stanje Dobro Edicija MODERNE LIKOVNE MONOGRAFIJE

Prosveta, Beograd, 1948, broširano, 116 strana +1 tabla, bibliotečki rashod.

AUTOR: Miodrag B. Protić NASLOV: Jugoslovensko slikarstvo 1900-1950 (sa 100 reprodukcija u boji) IZDAVAC: BIGZ GODINA: 1973. POVEZ: tvrd (KB:183)

odlicna stampa - print. SERENADA Romantika zivopisno gitara ruza cvrkut pun mesec hemija basta cvece neuramljeno. tanak papir. dim. 19 x 26 cm stampano u italiji. period nepoznat

BRANISLAV MARKOVIĆ: slike i crteži - potpis Branislava Markovića Izdavač: INFORMATIKA Beograd Godina izdanja: 2009. Povez: tvrd Broj strana: 72 Pismo: ćirilica Stanje: vrlo dobro

Autor: Lazar Trifunović (tekst), Živojin B. Spasić (ur.) Izdavač: Spomen-muzej II zasjedanja AVNOJ-a u Jajcu Godina izdanja: 1965. Mjesto izdanja: Jajce Broj stranica: 46 Format: 20x17 cm Uvez: meki Mala galerija Spomen-muzeja II zasjedanja AVNOJ-a, 1965. Tekst Lazar Trifunović. Urednik Živojin B. Spasić. Umjetnička oprema Ž. Spasić. Naklada 1000 primjeraka. kao na slikama, lepo očuvano

Prag u slikama , 264 reprodukcije, nekoliko velikih na preklop, 71 + 264 strane, 29 cm format, vrlo dobro očuvana. SFINX, B. JANDA, PRAGUE 1948

Jugoslovensko slikarstvo 1900-1950 Miodrag B. Protić - Beogradski izdavačko-grafički zavod Godina: 1973g./402 str. Dosta reprodikcija u boji Omot kao na slici, knjiga je odlično očuvana. vr210

Bora Baruh Autor: Lazar Trifunović (tekst), Živojin B. Spasić (ur.) Izdavač: Spomen-muzej II zasjedanja AVNOJ-a u Jajcu Godina izdanja: 1964. Mjesto izdanja: Jajce Broj stranica: 46. Katalog broj 4. Katalog je odlicno ocuvan.

Jugoslovenska grafika 1900-1950 Jugoslovenska umetnost XX veka Za izdavača Miodrag B. Protić Izdavači: Muzej savremene umetnosti Godina izdanja: 1977. Meke korice Latinica Broj strana 267 str. Stanje knjiga vrlo dobro Format 30 cm Sve što vas zanima pitajte pre kupovine TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA U ORMANU STST I deo

Filmovi Andreja Tarkovskog: vizuelna fuga / Vida T. Džonson, Grejem Petri Banja Luka / Beograd 2007. Mek povez, 351 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Filmovi Andreja Tarkovskog daju novo viđenje jednog od najvećih - i naimanje shvaćenih filmskih autora u poslednje četiri decenije. Džonson i Pitri opisuju svaki film Tarkovskog, tumačeći ga u okviru biografskog i istorijskog okvira. Prvi deo istražuje život Tarkovskog, njegove metode rada, estetske teorije, i njegovo mesto unutar spektra Sovjetske kinematografije. Drugi deo daje kritičke analize sedam glavnih filmova Tarkovskog i detaljni sadržaj svakog filma. Poslednji deo ispituje glavna stitlistička sredstva, slikovne obrasce koji se ponavljaju, i teme koje sačinjavaju `poetski svet` Tarkovskog. Tekst je obogaćen sa više od šesdeset slajdova kvadrata iz filma. Ova studija skida naslage mita i dezinformacija koje pokrivaju kreativni rad i život ovog velikog filmskog autora, i daje bogatu i detaljnu analizu njegovih filmova. Andrej Tarkovski je nesumnjivo najveći Ruski filmski stvaralac posle Ezeištaina. Njegov vizionarski pristup filmskoj priči i prostoru kao i njegova poetična posvećenost filmu svakako je bitno uticala na razvoj moderne filmske umetnosti. B. B. Grulović VIDA T. JOHNSON, Vanredni Profesor i Direktor programa za ruski jezik na univerzitetu Tafts, zajedno sa Grejemom Pitrijem bila je koautor poglavlja o Andreju Tarkovskom knjizi Five Filmmakers (Pet filmskih stvaralaca, čiji je urednik Danijel Goulding). GREJEM PETRI, Profesor drame i engleskog jezika na univerzitetu Mekmaster i autor Bioskop Fransoa Trifoa; Istorija mora odgovoriti čoveku: Savremeni mađarski film; i Holivudske sudbine: Evropski režiseri u Americi, 1921- 1931.

Milo Milunovic - Grafike Tekstovi Simone Cupic, Mila Milunovica Atlas banka, Beograd, 2002. Mek povez, veliki format, 72 strane. RETKO! Milo Milunović (Cetinje, 6/18. avgust 1897 — Beograd, 11. februar 1967) bio je jugoslovenski slikar, likovni kritičar i univerzitetski profesor. Jedan je od osnivača i prvih nastavnika Akademije likovnih umetnosti u Beogradu (1937). Biografija Milo Milunović, Ribe na gradelama, 1966. Milo Milunović, rad Petra Omčikusa. Školovao se na Cetinju, Monci (1906) i Skadru, (1911), a umetnost je učio u Firenci (1914 — 1916) i Parizu (1919 — 1922) kada se upoznaje sa delima Pola Sezana. U Zagrebu živi i slika od 1924. do 1926. Ponovo odlazi u Pariz 1926. i ostaje do 1932. godine gde slika i izlaže na samostalnim i grupnim izložbama. Doseljava se u Beograd 1932. u kome živi do 1946. Od 1937. do 1946. radi kao profesor Akademije likovnih umetnosti. Posle Drugog svetskog rata od 1946. do 1948. živi na Cetinju gde sa Petrom Lubardom osniva Umjetničku školu u kojoj je i predavač. Konačno se doseljava u Beograd 1948. gde ostaje do kraj života. Iste godine mu se dodeljuje zvanje majstora-slikara da bi upravljao „Državnom majstorskom radionicom likovne umetnosti“ u kojoj je održavao tečajeve za slikare postdiplomce. Od 1952. do kraja života bio je redovni profesor Akademije likovnih umetnosti. Bio je od 1950. dopisni a od 1958. redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti, a za dopisnog člana Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu izabran je 1966. godine. Prvi put je samostalno izlagao 1918. godine u Osijeku i Cetinju, a od 1919. izlagao je na mnogobrojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Dobio je prvu nagradu na konkursu za slikarske i vajarske radove u novoj zgradi skupštine 1936.[1] Bio je član grupa „Dvanaestorica“ (1937—1938) i „Samostalni“ (1951 — 1955). Od 1939. do 1964. godine pisao je i likovnu kritiku u „Politici“, „Umetničkom pregledu“, „Književnim novinama“ i dr. Sa slikarkom Olgom Bogdanović imao je sina, vajara Nikolu Milunovića (1935-2016)[2]. Slikarstvo Glavno obeležje slikarstva Mila Milunovića je precizna kompozicija i prefinjen kolorit. Iako je tokom ukupnog opusa ostao privržen figurativnom slikarstvu, pokatkad se približavao asocijativnoj apstrakciji, ali nikada nije potpuno zakoračio u bespredmetnu plastičku predstavu. Krajem četvrte decenije Milunović je ušao u interpretiranje forme na impresionistički način, sa dosta svetla i hromatskih rešenja baziranih na valerskim vrednostima prelivenih po površini platna. Poslednji period bio je karakterističan po pojavi ekspresionističkih elemenata, ali ponovo ne striktnih već pre kao jedna nova ideja koja mu je nadalje otvarala nove puteve meditativnog slikarskog kretanja. To su teme donete iz osunčanog mediteranskog područja, pune svetla i kolorita, kompoziciono uravnotežene i precizno definisane kao jasni autorski rukopis koji je Milu Milunoviću definitivno odredio jedno od najznačajnijih mesta u srpskom slikarstvu tog perioda. Samostalne izložbe (izbor) 1918 Bioskop „Uranija“, Osijek, Cetinje 1922 Novi univerzitet, Beograd 1928 Galerija Karlo, Pariz 1929 Galerija Karlo, Pariz 1932 Galerija Karlo, Pariz, Ratnički dom, Beograd 1954 Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić“, Beograd 1955 Galerija Grafički kolektiv, Beograd 1958 Tribina mladih, Novi Sad, Muzej primenjene umetnosti, Beograd 1959 Muzej primenjene umetnosti, Beograd 1960 — 1961 Sala Saveza likovnih umetnika Sovjetskog Saveza, Moskva 1961 Umjetnički paviljon, Titograd, Galerija Doma JNA, Beograd 1962 Hol Doma JNA, Niš 1963 Foaje Oblasnog narodnog pozorišta, Priština, Gradska loža, Zadar, Moderna galerija, Rijeka 1963—1964 Galerija Kulturnog centra, Beograd Posthumne 1964 Rabotnički dom, Skoplje 1965 Galerija umjetnina, Split, Fiskulturna sala Osnovne škole, Budva 1965—1966 Salon Muzeja savremene umetnosti, Beograd 1967 Galerija Kulturnog centra, retrospektiva, Beograd 1970 Likovni salon Centra za kulturu i umetnost Narodnog sveučilišta „Božidar Maslarić“, Osijek, Likovni salon, Vrbas 1979 Narodno pozorište Zemun 1981 — 1982 Galerija Gradske većnice, Prag, Dom kulture, Bratislava 1983 Narodni muzej - Kabinet grafike, Beograd 1986 Narodno pozorište, Tuzla, Galerija „Josip Bepo Benković“, Herceg Novi 1986—1987 Narodni muzej, retrospektiva, Beograd 1990 Galerija „Josip Bepo Benković“, Herceg Novi 1991 Galerija ULUS, Beograd 1993 JP Kulturni centar - Zavičajni muzej, Bar 1995 Atelje Pavlović, Budva 1997 Umjetnički paviljon, Podgorica, Galerija Gams, Cetinje, Galerija Cepter, Beograd 1997—1998 Galerija SANU, retrospektiva, Beograd, Plavi dvorac, Cetinje Bibliografija Studijski tekstovi i kritike (izbor) 1919 Petar Dobrović, Povodom izložbe jugoslovenskih umetnika u Parizu, Dan, 1. avgust, Beograd 1921 Rastko Petrović. Izložbe u Parizu, Zenit, br. 3, pp. 7-8, Zagreb-Beograd 1922 Petar Dobrović, Dve izložbe, Politika, 5. novembar, Beograd 1922 Jovan Dučić, Dva nova umetnika, Politika, 6. novembar, Beograd 1922 Gustav Krklec, Dva mlada, Riječ, br. 260, pp. 2, Beograd 1927 Sreten Stojanović, Uspeh Mila Milunovića, Misao, knj. XXV, sv. 1-2, pp. 109-111, Beograd 1927 Milan Kašanin, Šesta jugoslovenska umetnička izložba, Srpski književni glasnik, knj. XXI, pp. 530-534, Beograd 1930 Milan Kašanin, Izložba jugoslovenske umetnosti u Londonu, Srpski književni glasnik, knj. HHH, br. 7, pp. 538-541. Beograd 1932 Petar Dobrović, U odbranu naše likovne umetnosti, Vreme, 24. oktobar, Beograd 1935 Branko Popović, Osma jesenja izložba u Beogradu, Srpski književni glasnik, br. 7, 1. decembar, pp. 551-555, Beograd 1937 — 1938 Sreten Stojanović, izložba savremene jugoslovenske umetnosti u Rimu, Umetnički pregled, br. 1, pp. 26, Beograd 1937 Pjer Križanić, Izložba Dvanaestorice, Politika, 16. oktobar, Beograd 1938 Milan Kašanin, Druga izložba Dvanaestorice, Umetnički pregled, br. 12, novembar, pp. 376-379, Beograd 1942 Todor Manojlović, Uspela smotra likovne umetnosti, Srpski narod, 5. februar, Beograd 1945 Oto Bihalji Merin, Izložba likovnih umetnika Srbije, Borba, 22. juli, Beograd 1950 Rodoljub Čolaković, Nagrađenim umetnicima, Umetnost, br. 2, pp. 3-10, Beograd 1951 Miodrag B. Protić, Deset godina Udruženja likovnih umetnika Srbije, Lik, br. 2, Beograd 1952 Sreten Stojanović, O umetnosti i umetnicima, Prosveta, Beograd 1952 Momčilo Stevanović, Put srpskog slikarstva, Jugoslavija, sv. 6, pp. 79-86, Beograd 1952 Aleksa Čelebonović, Izložba „Samostalnih“, Borba, 29. jun, Beograd 1953 Milan Kašanin, Savremeni beogradski umetnici, Prosveta, Beograd 1954 Stanislav Vinaver, Pola veka jugoslovenskog slikarstva, Umetnost i kritika, 1. januar, Beograd 1954 Aleksa Čelebonović, Monumentalnost Milunovićevih slika, Borba, 20. juni, Beograd 1955 Miodrag B. Protić, Savremenici I, Nolit, Beograd 1955 Miodrag B. Protić, Crteži i skice Mila Milunovića, NIN, 20. novembar, Beograd 1956 Pavle Vasić, Jubilarna izložba crnogorskih umetnika, Politika, 28. septembar, Beograd 1957 Miodrag B. Protić, Od kubizma do apstrakcije, Jugoslavija, br. 14, Beograd 1956 Lazar Trifunović,Delo, br. 5-6, Beograd 1958 Katarina Ambrozić, Milova izložba, Književne novine, 6. jun, Beograd 1958 Danilo Kiš, Slikarski svet Mila Milunovića, Mladost, 29. oktobar, Beograd 1961 Lazar Trifunović, Povodom prvog trijenala likovnih umetnosti, NIN, 11. jun, Beograd 1961 Dragoslav Đorđević, Milo Milunović, Borba, 23. jun, Beograd 1962 Živojin Turinski, Diskusija. O slikarskoj materiji, Danas, 19. decembar, Beograd 1965 Aleksa Čelebonović, Savremeno slikarstvo u Jugoslaviji, Jugoslavija, Beograd 1966 Pavle Vasić, Umetnost Mila Milunovića, Politika, 4. januar, Beograd 1966 Marija Pušić, Milo Milunović. Upečatljiva umjetnička vizija. Salon Muzeja savremene umjetnosti, Oslobođenje, 16. januar, Sarajevo 1967 Lazar Trifunović, Srpska likovna kritika, Srpska književna zadruga, Beograd 1967 Rodoljub Čolaković, Milo Milunović (1897-1967), Književne novine, 18. februar, Beograd 1968 Milan Kašanin, Umetnička kritika, Kultura, Beograd 1970 Miodrag B. Protić, Srpsko slikarstvo HH veka, Nolit, Beograd 1973 Lazar Trifunović, Srpsko slikarstvo 1900-1950, Nolit, Beograd 1973 Miodrag B. Protić, Jugoslovensko slikarstvo 1900-1950, BIGZ, Beograd 1982 Sava Stepanov, Slikar mediteranske svetlosti, Misao, 35. januar, Beograd 1983 Vladimir Rozić, Likovna kritika u Beogradu između dva svetska rata, Jugoslavija, Beograd 1983 Dragutin Tošić, Jugoslovenske izložbe 1904-1927, Filozofski fakultet u Beogradu - Institut za istoriju umetnosti, Beograd 1987 Aleksa Čelebonović, Iza oblika, Nolit, Beograd 1992 Miodrag B. Protić, Nojeva barka I, Srpska književna zadruga, Beograd 1991 Zoran Markuš, Upotreba umetnosti. Oktobarski salon: slike Mila Milunovića, Politika, 21. novembar, Beograd 1996 Miodrag B. Protić, Nojeva barka II, Srpska književna zadruga, Beograd Eseji 1939 U čast Sezana, Umetnički pregled, br.2 pp. 33-37, Beograd 1939 Nekoliko reči o Predragu Milosavljeviću, Politika, februar, Beograd 1940 O pokretu i drugim važnim činjenicama u likovnoj umetnosti, Umetnički pregled, br. 3, pp. 65-71, Beograd 1941 Razmišljanja o slikarstvu, Umetnički pregled, br. 1, pp. 1-3, Beograd 1946 Povodom prve izložbe crnogorskih likovnih umjetnika, Pobjeda, 13. juli, pp. 11, Cetinje 1946 Naša likovna umjetnost juče i danas, Pobjeda, 15. decembar, pp. 5, Cetinje 1946 Uslovi za razvitak naše likovne umjetnosti, Stvarnost, br. 2-3, pp. 158-159, Cetinje 1950 Dve tri reči o umetnosti, Umetnost, br. 2, pp. 41-43, Beograd 1952 Izložba Petra Lubarde u Parizu, Stvarnost, br. 7-8, pp. 485, Cetinje 1952 Povodom izložbe Marka Čelebonovića, Svedočanstva, 31. maj, Beograd 1959 Eksperimenti u tanjiru, Ilustrovana politika, 17. novembar, Beograd 1960 Dobra umjetnička dela nose u sebi duboku istinu, Pobjeda, 13. novembar, pp. 8, Titograd 1962 O slikarskoj materiji, Književne novine, 30. novembar, Beograd 1964 Uslovi za razvitak naše likovne umjetnosti, Stvaranje, br. 2-3, pp. 158, Cetinje

Tvrd povez sa omotom, nova, veci format izdavac CID Podgorica grupa autora Zoran Gavrić: Reč unapred Zoran Gavrić: Na kraju mita o dvodelnom Rembrantu Jan Bjalostocki: Novi pogled na Rembrantovu ikonografiju Ketrin B. Skalen: Rembrantova reformacija katoličke teme - ispovednički i pokajnički sveti Jeronim Lars Olof Larson: Portreti koji govore: Zapažanja o nekim Rembrantovim portretima Maks Imdal: Govorenje i slušanje kao scensko jedinstvo - zapažanja sobzirom na Rembrantov Čas anatomije doktora Tulpa Maks Imdal: Promena kroz podražavanje - Rembrantov crtež prema Lastmanovoj Suzani u kupanju Maks Imdal: Rembrantova Noćna straža - Razmišljanja o izvornom obliku slike Margaret Dojč Kerol: Rembrantov aristotel - Uzorni posmatrač Kenet M. Krejg: Rembrant i zaklani vo Volfgang Štehov: Rembrantovi prikazi Večere u Emausu Alojz Rigl: Rembrant: Staalmeesters Maks Imdal: Režija i struktura na poslednjim Rembrantovim i Halsovim grupnim portretima Bendžamin Binstok: Videće predstave ili skriveni majstor na Rembrantovim Predstavnicima Zoran Gavrić: O boji, svetlosti i houding u Rembrantovom slikarstvu K4

Вопросы географии. Сб. 87 РАССЕЛЕНИЕ В ПРИГОРОДНЫХ ЗОНАХ Izdavač: ИЗДАТЕЛЬСТВО «МЫСЛЬ» МОСКВА 1971. Tvrd povez, 182 stranice, 22x15cm Tekst na ruskom jeziku Dobro očuvano (korice iskrzane, vidite foto) - Naselja u prigradskim područjima Sadržaj: Предисловие В. Г. Давидович. Расселение в пригородных зонах (количественные закономерности) С. А. Ковалев. Типология пригородных зон Г. А. Кузнецов. Особенности сельской районной планировки в пригородных зонах С. В. Шапошников. Расчет трудовых пассажиропотоков города с учетом взаимосвязанного расселения в пригородной зоне В. Н. Стариков. Формирование сети поселений в пригородной зоне Москвы Д. Д. Жилина. Распределение сельского населения Подмосковья по секторам и поясам Ю. Д. Федоров. Об особенностях расселения в пригородной зоне Москвы Г. М. Лаппо. Тенденции развития расселения в Московском районе Т. М. Пучкаева. Расселение в пригородных зонах малых городов Белоруссии М. А. Мытку. Пригородное расселение в Молдавской ССР Б. С. Хорев, Т. К. Смолина, Н. Г. Соминская. Особенности маятниковой миграции населения в пригородных зонах небольших и средних городов (по данным анкетного обследования) С. Н. Раковский, Маятниковые трудовые поездки населения зарубежных социалистических стран Европы В. В. Владимиров. О перспективном расселении в Парижском районе Ю. А. Колосова. Региональные особенности субурбанизации в США В. М. Харитонов. Особенности субурбанизации в районе Чикаго И. Ф. Антонова. О канадском опыте изучения расселения в пригородных зонах Резолюция научного совещания по вопросам расселения в пригородных зонах ней географии населения (проведенного Комиссией Moсковского филиала Географического общества СССР 22 и 23 января 1970 г.) w

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Slikarstvo Viminacijuma Dr.Miomir Korać Izdanje: 2007. godina Centar za nove tehnologije - Viminacium Beograd Knjiga je izuzetna i retka monografija u koloru, bogato ilustrovana, sa prevodom teksta i na engleski i nemački. Knjiga ima tvrd povez, 310 strana i odlično je odštampana. VIMINACIJUM – rimski grad i legijski logor Rukovodilac istraživanja: Dr Miomir Korać Ostaci antičkog grada i vojnog logora Viminacijuma nalaze se u ataru sela Stari Kostolac i Drmno, na ušću Mlave u Dunav, na 12 km od Požarevca. Značaj Viminacijuma je u tome što je to jedini rimski grad sa legijskim logorom koji nije ugrožen savremenom aglomeracijom, a njegovo bogatstvo krije se već u površinskom, oraničnom sloju. Viminacijum je bio glavni grad rimske provincije Gornje Mezije (Moesia Superior), administrativni, privredni, vojni i kulturni centar oblasti na severnoj granici rimske imperije (limes). U logoru na Viminacijumu stalno je bila smeštena legija VII Klaudija (Legio VII Claudia Pia Fidelis), a kontrolu rečnog saobraćaja vršilo je odeljenje rečne flote. Na prostoru arheološkog lokaliteta Viminacijum se već nekoliko godina primenjuju sistematska geofizička istraživanja koja prethode arheološkim radovima. Arheološki radovi na prostoru Viminacijuma danas obuhvataju sistematska istraživanja severne kapije legijskog logora (porta praetoria), monumentalnih gradskih termi i antičkog amfiteatra, jedinog rimskog amfiteatra na tlu nekadašnje Gornje Mezije. Viminacijumske nekropole, sa preko 14.000 otkrivenih grobova, spadaju među najbolje istražene nekropole rimskog sveta. Izgradnja termoelektrane „Kostolac B“ i širenje površinskog kopa „Drmno“ na južnim i istočnim obodima arheološkog lokaliteta uslovili su sistematska zaštitna istraživanja gradskih nekropola, komunikacija, akvedukata, zanatskog centra, prigradskih naselja i vila.

m4 Rembrant van Rejn / V. Levinson - Lesing, K. Jegorova Str 167 Povez tvrd veliki format lenjingrad beograd 1983 O knjizi `Zbirka Rembrantovih slika iz sovjetskih muzeja ubraja se među najznačajnije u svetu. Ona je smeštena u lenjingradskom Ermitažu, a u Puškinovom muzeju likovnih umetnosti u Moskvi nalazi se još šest slika. Ruska zbirka dugo je uživala svetsku slavu pošto je u devetnaestom i početkom dvadesetog veka smatrana za najbolju u svetu i po broju i po vrednosti slika. Otada je došlo do nekih promena. Vodeći američki muzeji u znatnoi meri su povećali svoje zbirke. Napredovanjem saznanja otkriveno he da mnoga dela koja su ranije pripisivana Rembrantu pripadaju njegovim učenicima. Ipak, sovjetska zbirka je ostala jedna od najboljih, jer sadrži slike zaista izuzetne vrednosti; one su u većini slučajeva odlično sačuvane i tematski raznovrsne, a među njima nalaze se i takva remek-dela kao što su Danaja i Povratak bludnog sina. Prva Rembrantova slika pojavila se u Rusiji u vreme vladavine Petra Velikog koji je utemeljio zbirke zapadnoevropske umetnosti u Rusiji. Taj posao je započeo prilikom prvog putovanja u inostranstvo, 1697, kada se zainteresovao za dela holandskih slikara marina. Jurij Kologrivov, koji je 1715. poslat u Holandiju, nabavio je u Hagu 43 slike namenjene ukrašavanju carske letnje palate `Monplezir` koja se tada gradila u Petrodvorcu. Tome je sledila kupovina 117 slika u Briselu i Antverpenu. Slična uputstva dobili su B. Kurakin, ruski ambasador u Hagu i Osip Solovjov, ruski ministar za trgovinu u Amsterdamu. Tridesetog juna 1716. godine Solovjov je poslao u Sankt Petersburg 121 sliku »kupljenu na javnim i privatnim licitacijama«. Na listi koja je bila poslata uz pismo spominje se Rembrantova slika David i Jonatan nabavljena, kako je nedavno utvrdieno, po ceni od 80 guldena na aukciji Jan van Boningenove zbirke u Amsterdamu. Bilo je to vreme kada su se glasno čuli glasovi Rembrantovih zakletih neprijatelja u umetnosti koji su, posle njegove smrti, podizali svoje glave nazivajući ga »najvećim jeretikom u umetnosti«. Zahvaljujući naporima onih koji su branili akademske estetske principe, Rembrantove slike gubile su popularnost pa su retko izlagane prodaji ili su prodavane po vrlo niskim cenama, kao u navedenom slučaju.`

Home-Made: Contemporary Russian Folk Artifacts by Vladmir Arkhipov Godina : 2006 Stranica : 303 Stanje knjige : Lepo ocuvana, omot minimalne nesavrsenosti, unutrasnjost odlicna. Ilustrovana knjiga, kod nas je nema u ponudi a na stranim sajtovima kosta preko 50 dolara. The clever, bizarre and poignant DIY housewares that fill the pages of Home-Made: Contemporary Russian Folk Artifacts have stories to tell. They communicate the textures of the lives of ordinary Russians during the collapse of the Soviet Union, they highlight alternatives to factory design and disposable goods, and they speak volumes about what goes on in other people`s homes--how they spend and scrimp, how they make do. Home-Made highlights the best of the everyday objects made by ordinary Russians during and around the time of the Soviet Union`s decline. Many were inspired by a lack of access to manufactured goods. Among the hundreds of idiosyncratic constructions for inside and outside the home are a back massager from a wooden abacus, a television antenna from unwanted forks, and a tiny bathtub plug from a boot heel. The author is himself a self-taught artist: he began exhibiting his own objects and installations in 1990, and collecting and cataloging these everyday, utilitarian objects handmade from modern materials a dozen years ago, in 1994. He accompanies each invaluable artifact with a photograph of the maker and his or her story. Foreward by Susan B. Glasser of the Washington Post Foreign Service. Oh this book. So incredible. Pictures and stories from all over Russia of hand made objects. Many made because of shortages and lack of money-all are innovative, slightly crude and beautiful. A suprising number of tritons, and metal manufactured handles for porcelain tea pots. But you`ll also finde home made clocks, phones, childrens toys, guitars and more. My personal favorites were the tape deck (!), playing cards and rosary (made of chewed up bread and tobacco ash). One of the most inspiring art/design books I`ve seen in a while. It`s amazing to see how people can be so creative & resourceful if they are put in extreme circumstances. It makes you think twice about throwing anything away even if it`s broken or old. I wish I can live more like this everyday.

dim. 40 x 28 cm autor - nepoznat, kasirana na karton nov. 1988 milosevic supporters b/w photo by unknown artist patriotic propaganda communism serbia photo photography The rally in Belgrade, at Ušće (the large field at confluence of Sava River into Danube) was held on November 19, 1988. According to the state press, it gathered about a million people, and according to others, several hundred thousands. It was conceived as a `mother of all rallies`, and a huge crowd of people come from all parts of Serbia by public and factory buses taken just for this opportunity. Milošević reaffirmed his and Serbia`s confinement to the principles of liberty and Serbian equity within Yugoslavia: We will win the battle for Kosovo regardless of the obstacles placed in front of us in the country and abroad. So, we will win regardless of the uniting of our enemies from abroad and those in the country. And that this nation will win the battle for freedom, is a fact well-known even to the Turkish and German conquerors. ----------------------------------------------------- Srbija nikad neće dati Kosovo - rekao je pre 26 godina na Ušću lider Saveza komunista Srbije Slobodan Milošević, pred, veruje se, milion ljudi i sebe ustoličio za lidera svih Srba u SFRJ. Prošlo je 26. godina od najvećeg političkog mitinga na Ušću, pod nazivom “Bratstvo i jedinstvo”, koji je organizovao Savez komunista Srbije na čelu sa Slobodanom Miloševićem. Prema raznim teorijama i izveštajima, priča se da se na ovom skupu sakupilo čak milion ljudi. Ipak, jedno je sigurno, na njemu je Milošević ustoličen za vođu svih Srba u SFRJ! Na Ušću, 19. novembra 1988. održan je “Miting bratstva i jedinstva”, koji je po mnogima predstavljao miting ustoličenja Miloševića, koji se obratio građanima pozivajući ih na odbranu “srpskih nacionalnih interesa”, potpaljujući “fitilj” koji će u naredom periodu dovesti zemlju u stanje haosa. Lider srpskih komunista nije propustio priliku da svima jasno stavi do znanja da Srbija nikad neće dati Kosovo. Bio je to uvod u njegov politički uspon, ali i početak kraja velike države. – Pobedićemo, bez obzira što se i danas kao i nekad protiv Srbije udružuju njeni neprijatelji, oni van zemlje sa onima u zemlji. Njima poručujemo da uopšte nismo plašljivi i da u svaku bitku ulazimo – rekao je tada Milošević. Mesto koje je postalo simbol Miloševićevog uspona danas je prostor na kojem se, umesto političkih mitinga, održavaju muzički koncerti. Umesto političara, na ovom prostoru ljudi se okupljaju da bi slušali svetske muzičke zvezde. izvor - telegraf

Kao na slikama Retko u ponudi Milena Pavlović-Barili (Požarevac, 5. novembar 1909 — Njujork, 6. mart 1945) bila je srpska slikarka.[1] Neki izvori je opisuju kao jednu od najinteresantnijih ličnosti umetničke Evrope između dva svetska rata.[2] Od 1932. godine živi i radi u Parizu, a od 1939. u SAD, gde i umire u 36. godini života. Redovno je učestvovala na izložbama paviljona Cvijeta Zuzorić i umetničke grupe Lada[3] ali je i pored toga, usled dugog boravka i smrti u inostranstvu, bila u Srbiji gotovo zaboravljena. Svoja dela uspešno je izlagala i na brojnim samostalnim i grupnim izložbama širom Evrope, a kasnije i u Americi, gde sarađuje u modnom časopisu Vog. Njeno delo je domaćoj javnosti otkriveno tek 50-ih godina 20. veka, zahvaljujući slikaru, likovnom kritičaru, teoretičaru i istoričaru umetnosti Miodragu Protiću, koji je njeno delo otkrio srpskoj (i jugoslovenskoj) javnosti 50-ih godina 20. veka.[4] Sa Radojicom Živanovićem Noem Milena Pavlović-Barili je jedini afirmisani predstavnik nadrealizma u srpskom slikarstvu.[5] Poreklo[uredi | uredi izvor] Glavni članci: Danica Pavlović-Barili i Bruno Barili Milenina čukunbaba Sava Karađorđević, Karađorđeva najstarija ćerka . Milena kao mala sedi u krilu bake Bose, otac Bruno, majka Danica i deda Stojan Milena Pavlović-Barili rođena je 1909. godine u Požarevcu, u rodnoj kući svoje majke, Danice Pavlović-Barili. Danica je (po ženskoj liniji) bila praunuka Save Karađorđević, udate Ristić, najstarije Karađorđeve ćerke.[6] Studirala je muziku, klavir i pevanje na konzervatorijumu u Minhenu gde je, u novembru 1905. godine, upoznala Mileninog oca Bruna Barilija.[7] Milenin otac Bruno Barili bio je poznati italijanski kompozitor, muzički kritičar, pesnik i putopisac.[8] U Srbiji je uglavnom poznat kao otac Milene Pavlović-Barili, ali i kao ratni dopisnik iz Srbije tokom Prvog balkanskog i Prvog svetskog rata[9] i pisac memoarskog proznog dela Srpski ratovi.[10] Čuvena parmanska porodica Barili[11] dala je veliki broj umetnika - slikara, pesnika, muzičara[12] i glumaca.[13] Milenin deda Čekrope Barili takođe je bio slikar.[a][15] Milenin deda po majci, Stojan Stojančić Pavlović, bio je predsednik požarevačke opštine, narodni poslanik Napredne stranke, trgovac duvanom i rentijer.[12] Milenina baka Bosiljka godinama je bila predsednica Kola srpskih sestara u Požarevcu.[16] Drugi Milenin deda sa majčine strane bio je Živko Pavlović, poznatiji kao Moler iz Požarevca, koji je krajem 19. veka oslikao unutrašnjost crkve Svetog Arhangela Mihaila u Ramu pored Velikog Gradišta.[17] Detinjstvo[uredi | uredi izvor] Milena sa majkom Danicom, 1911. Već samo srpsko-italijansko poreklo bilo je razlog da najranije detinjstvo Milena provede na relaciji Srbija – Italija,[8] a na to je najviše uticala činjenica da su njeni roditelji živeli razdvojeno, verovatno zbog neslaganja karaktera, da bi se 1923. godine i pravno razveli, mada nikada nisu prekinuli kontakt. Naime odmah po venčanju, 8. januara 1909. godine u pravoslavnoj crkvi u Požarevcu, mladi bračni par odlazi u Parmu, kod Brunove porodice[18] ali, sudeći po zapisima iz Daničinih memoara ona se ubrzo vraća u Srbiju,[b] te je tako Milena Pavlović-Barili rođena u rodnoj kući svoje majke, u Požarevcu. Ipak, već posle šest nedelja, majka i baka Bosiljka odlaze sa Milenom u Rim da bi se nakon osam meseci, zbog Milenine bolesti, vratile nazad u Požarevac.[20][21] Ovakav način života i neprestana putovanja pratiće Milenu sve do odlaska u Sjedinjene Američke Države. Milenin život i rad takođe je obeležila i bolest srca, koja joj je ustanovljena verovatno već u osmom mesecu života[22] i koja će je pratiti do kraja života i biti uzrok njene prerane smrti. Opravdano se pretpostavlja da je upravo bolest imala velikog uticaja na Milenin život i rad i terala mladu umetnicu da aktivno proživi svaki, takoreći poklonjeni trenutak života. Ovako ozbiljni zdravstveni problemi sigurno su u velikoj meri uzrok tako silovitog rada i zaista velikog broja dela koje je iza sebe ostavila.[8] Odnos sa majkom[uredi | uredi izvor] Jedan od prvih majčinih portreta, Milena sa majkom, naslikan 1926. prema staroj fotografiji. Izrađen je u tehnici ulje na kartonu, 47×50,5 cm. Signatura na poleđini (ćirilica): Kopija fotografije iz 1914. mama sa mnom, Milena; (vlasnik: Galerija Milene Pavlović-Barili, Požarevac, Srbija) Portret oca, Bruna Barilija, naslikan 1938. godine. Izrađen je u tehnici ulje na platnu, 41×33 cm (vlasnik: Galerija Milene Pavlović-Barili, Požarevac, Srbija) Iako je završila studije muzike na čuvenim evropskim konzervatorijumima, Danica Pavlović-Barili se nikada kasnije u životu nije aktivno bavila muzikom. Posle Mileninog rođenja ceo svoj život i svu svoju energiju posvetila odgajanju, školovanju, usavršavanju i lečenju ćerke, a nakon Milenine prerane smrti čuvanju uspomene na nju. Bila je tip žene za koju je odnos sa detetom važniji od odnosa sa muškarcem, spremna da za svoje potomstvo podnese izuzetne žrtve, ali i kasnije kada to dete odraste, utiče na njegov život, životne odluke i odnose s drugim ljudima. Preuzela je odlučujuću ulogu u Mileninom vaspitanju i odgajanju i skoro sigurno kasnije predstavljala dominantnu ličnost u njenom životu. Olivera Janković, autorka jedne od mnogih biografija Milene Pavlović-Barili, Danicu poredi sa velikim majkama iz mitologije, Demetrom ili Leto. Postoji veoma malo sećanja savremenika na Milenu Pavlović-Barili, ali prema onima koja su sačuvana „Milena je bila mila i privlačna, volela je da se oblači ekstravagantno i privlači pažnju, ali je bio dovoljan samo jedan pogled njene majke da se njeno ponašanje promeni”. Sa druge strane i Milena je prema majci imala zaštitnički stav. O tome svedoči zaista veliki broj Daničinih portreta koje je uradila, a na kojima ističe majčinu suzdržanost, otmenost i lepotu, kao stvarne činjenice, ali i kao statusni simbol. Osim kratkog perioda službovanja na Dvoru, Danica je sa ćerkom živela u Požarevcu, u roditeljskoj kući sa majkom i bratom, obeležena za to vreme neprijatnom etiketom razvedene žene. Posle smrti njenog oca Stojana Pavlovića 1920. godine porodica je naglo osiromašila i lagodan život na koji su navikli više nije bio moguć. U takvim uslovima Milena se prema majci ponašala ne samo kao ćerka, već i kao prijateljica, zaštitnica i utešiteljka.[7] Školovanje[uredi | uredi izvor] Već u najranijem detinjstvu, čim je progovorila, majka Milenu uči uporedo srpskom i italijanskom jeziku. U tom najranijem periodu pokazuje i veliki interes za crtanje. U to vreme u Srbiji traju Balkanski ratovi, pa Bruno, tada ratni izveštač iz Srbije, obilazi porodicu. U kratkom periodu mira, do izbijanja Prvog svetskog rata, Milena sa majkom obilazi Italiju. Pred izbijanje rata vraćaju se u Požarevac, gde ostaju do 1. jula 1915, kada odlaze u Italiju, a kasnije i u Francusku.[21] Godine 1916. Milena u Bergamu završava prvi razred osnovne škole. Drugi razred pohađa na Italijansko-engleskom institutu u Rimu (Istituto Italiano Inglese), a zatim sa majkom odlazi u Nicu, gde uči i francuski jezik.[23] Po završetku rata Milena se sa majkom, preko Krfa i Dubrovnika, vraća u Srbiju i privatno, za godinu dana, u Požarevcu završava treći i četvrti razred osnovne škole i upisuje gimnaziju. Milena je u to vreme već imala puno crteža za koje su, prema rečima njene majke, mnogi u Italiji, pa čak i čuveni, tada jugoslovenski vajar Ivan Meštrović, govorili da su sjajni. [21] Tokom drugog razreda gimnazije majka odvodi Milenu na putovanje po Evropi. Odlaze u Linc, gde pohađa Majerovu školu u kojoj je prvi put ozbiljnije primećen njen talenat,[20] a zatim u Grac, gde u ženskom manastiru uči nemački jezik. Po povratku u Požarevac 1922. godine Milena privatno završava drugi razred gimnazije i pripremni tečaj za upis u Umetničku školu u Beogradu, na koju biva primljena, prema rečima njene majke, kao „vunderkind” uprkos činjenici da ima tek 12 godina. Umetničku školu pohađa uporedo sa nižom gimnazijom.[24] U Umetničkoj školi predavali su joj poznati srpski likovni pedagozi i umetnici tog vremena: Beta Vukanović, Ljubomir Ivanović i Dragoslav Stojanović. Za vreme Mileninog školovanja u Beogradu Danica Pavlović primljena je u službu na Dvor kralja Aleksandra Karađorđevića, prvo kao činovnik u Kancelariji kraljevskih ordena, zatim kao nadzornica, gde između ostalog ima zadatak i da podučava srpskom jeziku kraljicu Mariju.[21] Godine 1925. Milena je privatno završila četvrti razred u Drugoj ženskoj gimnaziji u Beogradu, a naredne, 1926. diplomirala na Umetničkoj školi u Beogradu i stekla pravo na položaj nastavnika.[23] Priredila je prvu samostalnu izložbu u Novinarskom klubu u Beogradu. Izlagala je stotinak slika, akvarela, pastela i crteža.[3] Na prolećnoj izložbi Umetničke škole izlagala je zajedno sa školskim drugovima Đorđem Andrejevićem Kunom i Lazarom Ličenoskim.[11] Dnevni list Politika u svom izveštaju sa tog događaja ističe pored ostalih i radove g-đice Milene Pavlović-Barili „koja ima i nekoliko izvrsnih pastela”.[20] Studije slikarstva[uredi | uredi izvor] Zgrada minhenske slikarske akademije U jesen 1926. godine Milena odlazi sa majkom u Minhen. Posle kraćeg vremena provedenog u privatnim školama Blocherer bosshardt i Knirr-Shule na pripremama, upisuje minhensku slikarsku akademiju Akademie der bildenden Künste. Primljena je u klasu profesora Huga fon Habermena, da bi od drugog semestra studira kod mnogo požnatijeg profesora, Franca fon Štuka.[23] Fon Štuk je, prema majčinim rečima, napravio tri izuzetka od svojih pravila da bi je primio: bila je devojka, bila je premlada i bila je prekobrojna. Stari profesor se toliko vezao za svoju mladu i talentovanu učenicu da se sa njom dopisivao sve do svoje smrti.[21] Uprkos tome Milena se na Akademiji osećala sputana da kroz slikarstvo izrazi svoju ličnost. U jednom intervjuu 1937. godine ona ovako opisuje vreme provedeno u minhenskoj Akademiji: „Patnja koju u meni izaziva slikarstvo neopisiva je... Prvi veliki napor koji sam morala učiniti da... zaista intimno osetim svoju umetnost bio je napor da se oslobodim konvencionalnih formi koje su mi nametnule godine akademskih studija u Nemačkoj u jednom gluvom i reakcionarnom ambijentu”. Zato sredinom 1928. napušta Minhen i Akademiju i sa majkom odlazi u Pariz.[25] Može se reći da odlazak u Minhen predstavlja početak Mileninog nomadskog načina života.[8] Nomadski život[uredi | uredi izvor] Autoportret (1938), ulje na platnu, 64×52,5 cm, bez signature (vlasnik Galerija Milene Pavlović-Barili, Požarevac, Srbija) Kompozicija (1938) Biografija Milene Pavlović-Barili bitno se razlikuje od biografskog modela većine srpskih umetnika koji su stvarali između dva rata. Ona nije imala stalno zaposlenje, pa samim tim ni stalni izvor prihoda. Nije imala ni finansijsku pomoć mecene ili države, a njena porodica, iako nekada dobrostojeća, nije mogla da joj obezbedi bezbrižan život, s obzirom da je veliki deo novca odlazio i na njeno lečenje, a porodica posle smrti Mileninog dede Stojana Pavlovića prilično osiromašila.[7] Zato je ona rano počela da zarađuje za život. Godine 1928. sa majkom se vraća u rodni Požarevac, gde pokušava da nađe zaposlenje kao profesor crtanja. Ipak, uprkos svestranom obrazovanju i već priznatom talentu, njena molba biva odbijena, kako u Požarevcu, tako i u Štipu, Tetovu i Velesu, sa klasičnim obrazloženjem da „nema budžetskih sredstava”. U martu 1930. preko Italije i Francuske odlazi sa majkom na proputovanje po Španiji, gde obilazi Granadu, Barselonu, Sevilju, Valensiju i Kordobu. Španija je bila Milenina velika čežnja, što pokazuju i mnogi radovi koji su prethodili ovom putovanju (Prvi osmeh, Serenada, Toreador). Iz Španije odlazi u Pariz, a zatim u London, gde ostaje do 1932. godine. Posle Londona vraća se u Pariz gde živi do 1939. godine. Jesen i zimu 1938/39. provodi u Oslu, a u avgustu 1939. odlazi u Njujork, gde ostaje sve do svoje prerane smrti, 6. marta 1945. Ovakav kosmopolitski život svakako je imao veliki uticaj kako na Milenin rad tako i na njenu ličnost u celini. Na svojim putovanjima obilazi galerije i muzeje, prisustvuje brojnim izložbama, a na mnogima i sama izlagala. Svo to ostavilo je trag na njenim slikama.[8] Život i rad u Americi[uredi | uredi izvor] Naslovne strane `Voga` i jedna od dvadesetak haljina koje je Milena kreirala čuvaju se u Galeriji u njenoj rodnoj kući u Požarevcu Hot pink with cool gray (Toplo ružičasto sa hladnim sivim), ilustracija objavljena u Vogu 15. januara 1940. godine Godine 1939, 18. avgusta, Milena kreće iz Avra brodom „De Grasse” za Njujork, gde stiže 27. avgusta.[23] Već u martu sledeće godine samostalno izlaže u njujorškoj galeriji Julien Levy Gallery koja se pominje kao značajna referenca u izlagačkoj delatnosti mnogih priznatih umetnika, posebno nadrealista. Brojni prikazi u dnevnoj štampi i umetničkim publikacijama ukazuju na dobar prijem u njujorškoj umetničkoj javnosti. Procenivši da se zbog nadolazećeg rata neće skoro vratiti u Evropu, Milena počinje da traži izvor stalnih prihoda. Ohrabrena majčinim sugestijama, sa kojom održava redovan kontakt putem čestih i iscrpnih pisama (i čiji uticaj nije ništa manji zbog udaljenosti), ona počinje da radi portrete ljudi iz visokog društva. Ovaj angažman joj, pored finansijske satisfakcije, svakako pomaže da se snađe u novoj sredini i uspostavi neophodna poznanstva i veze. Ubrzo dobija i angažman u elitnom modnom časopisu Vog, gde njene ilustracije postižu zapažen uspeh i ubrzo u istom časopisu dobija i ugovor o stalnoj saradnji. Zahvaljujući tom uspehu ona proširuje svoj rad na komercijalnom dizajnu kroz saradnju sa mnogim žurnalima i časopisima (Harpers bazar, Taun end kantri...), radeći naslovne strane, dizajn odeće i obuće i reklame za tekstilnu industriju. Radila je i neku vrstu inscenacija za artikle najvećih modnih kuća u Njujorku, dizajn za parfem i kolonjsku vodu firme Meri Danhil, kozmetičke preparate kuće Revlon, kao i ilustracije ženske odeće i obuće za različite modne kreatore.[26] Prve godine u Americi bile su posebno teške za Milenu, naročito 1940. kada je, sudeći po prepisci, već u januaru imala srčane tegobe, a verovatno i srčani udar. Ovoliki komercijalni angažman previše je okupira, pa sledeću izložbu, samostalnu, otvara tek početkom 1943. godine u Njujorku, a zatim u maju i u Vašingtonu. Prilikom otvaranja vašingtonske izložbe upoznaje mladog oficira avijacije[11] Roberta Tomasa Astora Goselina (Robert Thomass Astor Gosselin). Milena se već 24. decembra 1943. godine udaje za dvanaest godina mlađeg Roberta, ali on ubrzo biva otpušten iz vojske, pa mladi par, zbog finansijskih problema, prelazi da živi na njegovom imanju. U leto 1944. godine odlaze na bračno putovanje, na kome Milena doživljava nesreću. Tokom jednog izleta pada s konja i zadobija ozbiljnu povredu kičme, zbog koje je prinuđena da ostane u gipsanom koritu nekoliko meseci.[27] Po izlasku iz bolnice, radi bržeg oporavka, mladi par seli se u Monte Kasino, mali grad u blizini Njujorka. Tu Milena upoznaje Đankarla Menotija (Gian Carlo Mennoti), slavnog kompozitora čija su dela u to vreme bila najpopularnija među probirljivom njujorškom publikom. Saznavši za njene finansijske probleme, Menoti joj nudi angažman na izradi kostima za balet Sebastijan, za koji je komponovao muziku. Milena oberučke prihvata ovu ponudu i još uvek neoporavljena počinje rad na kostimima. Balet postiže veliki uspeh, a sa njim i Milena. Časopis La Art tada piše: „Izuzetno efektni Milenini kostimi u duhu italijanskog baroka, koji podsećaju na nadrealistički stil ove umetnice izvanredni su kada sugerišu sjaj Venecije, gospodarice mora u vremenu opadanja njene moći...”. Zahvaljujući ovom uspehu Milena potpisuje ugovor o saradnji na izradi kostima za balet San letnje noći.[28] Milenine ruke (posmrtni odlivak u bronzi), paleta i tube sa bojom. Milenini poslednji dani i smrt[uredi | uredi izvor] U martu 1945. godine Milena i Robert sele se u svoj novi stan u Njujorku. Milenin uspeh postaje izvestan i izgleda kao da finansijski problemi ostaju daleko iza nje. Rat u Evropi se završava i ona se nada skorom ponovnom susretu sa roditeljima. Iz pisma koje je uputio majci Danici Robert Goselin, a u kome detaljno opisuje događaje, može se zaključiti koliko je Milenina smrt bila iznenadna i neočekivana: uveče 5. marta mladi bračni par odlazi u restoran da proslavi preseljenje. Vraćaju se kući dosta kasno, odlaze na počinak, a Milena ostavlja sobarici poruku da je ujutru probudi u 10 sati... U svom stanu u Njujorku Milena je umrla od srčanog udara 6. marta 1945. godine. U lekarskom nalazu napisano je da je višemesečni život u gipsanom koritu oslabio njeno srce, tako da bi ostala invalid i da je prebolela udar. Đankarlo Menoti, pišući kasnije o Mileninoj smrti, navodi da niko, pa čak ni njen muž, nije znao da joj je srce u tako lošem stanju.[27][8] Milena Pavlović-Barili je kremirana, a urna sa njenim posmrtnim ostacima sahranjena je na groblju blizu Njujorka. Robert Goselin je 1947. urnu lično odneo Brunu Bariliju i ona je 5. avgusta 1949. godine položena u grobnicu br. 774 na rimskom nekatoličkom groblju Cimitero cacattolico deglinstranieri (Testaccio).[23][v] U istu grobnicu kasnije su, po sopstvenoj želji, sahranjeni i njen roditelji: otac Bruno, 1952. i majka Danica 1965. godine. [29][18][30] Slikarski rad[uredi | uredi izvor] Zgrada Kraljevske umetničke škole u Beogradu, u kojoj se danas nalazi Fakultet primenjenih umetnosti Univerziteta umetnosti u Beogradu Madona, 1929. Interes za likovnu umetnost Milena Pavlović-Barili pokazala je veoma rano. Svoju prvu slikarsku kompoziciju, egzotične cvetove, nacrtala je već sa pet godina, a potom i kompoziciju sa jarićima obučenim u haljinice. Veruje se da su ovi crteži bili neka vrsta kompenzacije za druženje sa vršnjacima, koje joj je bilo uskraćeno zbog bolešljivosti ili drugih zabrana.[31] Već na samom početku profesionalnog stvaralaštva kod Milene se zapaža okrenutost ka ljudskom liku i portretu, dok su pejzaž, mrtva priroda i slični motivi u njenom opusu retki i uglavnom ih koristi kao pozadinu u kompozicijama u kojima dominira ljudska figura. U njenom opusu posebno je veliki broj portreta i autoportreta, koje slika od najranijih dana (brojne portrete majke, ujaka, babe, kolega sa klase, svojih filmskih idola...) pa do njujorškog perioda, kada u jednom periodu na taj način zarađuje za život. Kroz celokupno njeno slikarstvo prožimaju se bajkovitost, usamljenost i seta.[8] Njeni radovi odaju naklonost prema dekorativnosti i ilustraciji.[4] Već posle prve samostalne izložbe u Parizu, u proleće 1932. godine, njen slikarski talenat je zapažen u umetničkim krugovima Pariza. De Kiriko u njoj prepoznaje pravac mekog metafizičkog slikarstva, a Žan Kasu joj piše predgovor za katalog. Njenim slikama očarani su Andre Lot, Pol Valeri i mnogi drugi.[11] U Parizu je došlo do naglog osamostaljenja Milanine umetnosti, za šta je verovatno najzaslužniji novi, prisan odnos sa ocem. Njegova umetnička interesovanja i krug boema, umetnika i intelektualaca u kom se kretao i u koji je uveo i Milenu morali su predstavljati veliko ohrabrenje i podsticaj naglo otkrivenoj samostalnosti likovnog izraza mlade umetnice. Bez njegove pomoći verovatno ne bi bila moguća ni izuzetno velika izlagačka aktivnost tokom prvih godina života u Parizu.[32] Slikarstvo Milene Pavlović-Barili prolazilo je kroz nekoliko faza u kojima nema jasnih i naglih rezova, ali ima bitnih razlika. Klasifikaciju Mileninog slikarstva dao je Miodrag B. Protić, najveći poznavalac i teoretičar Mileninog umetničkog rada:[2] Umetnost Milene Pavlović-Barili u Srbiji, odnosno u Kraljevini Jugoslaviji nije nailazila na razumevanje, što se može videti iz njenih pisama u kojima majci opisuje svoje utiske sa jedne izložbe:[32] oktobar 1932. ... Iz poslanstva mi još niko nije došao. Cela ljubaznost se svodi na to da su mi još pre dva meseca stavili do znanja da preko njih može, preko Ministarstva spoljnih poslova da mi se pošalje od kuće koliko hoću novaca. ... Pitala sam i molila da mi poslanstvo kupi jednu sliku, tim pre što ih ja ničim nisam do sada uznemiravala... On (službenik) reče da bi bilo dobro da se stanjim i da potražim mesto u Južnoj Srbiji, i da je kupovina lična ministrova stvar, itd, itd. I da će videti Presbiro, itd. (Puno lepih reči). Poslepodne je došao iz poslanstva samo on sa ženom. ... Ni jedan novinar jugoslovenski nije došao. ... Akademizam (1922‒1931) Umetnička škola, Beograd (1922‒1926) Umetnička akademija, Minhen (1926‒1928) Prvi znaci: sinteza akademizma, secesija filmskog plakata, Beograd (1928‒1930) Postnadrealizam (1932‒1945) Magički relacionizam (linearni period), Pariz, Rim (1932‒1936) Magički relacionizam („renesansni period), Firenca, Venecija, Pariz - „Nove snage” (1936‒1939) Magički verizam, Njujork (1939‒1945) U odnosu na sve druge naše slikare toga vremena Milena Pavlović-Barili bila je izvan i iznad glavnih razvojnih tokova jugoslovenskog slikarstva, ukalupljenog u stereotip evropske umetnosti tridesetih godina, posebno Pariske škole.[2] Usled dugog boravka i smrti u inostranstvu, u Srbiji i Jugoslaviji bila je gotovo zaboravljena, sve dok njeno delo domaćoj javnosti nije otkrio Miodrag B. Protić 50-ih godina 20. veka, tekstom u NIN-u (17. oktobar 1954), da bi već u novembru sledeće godine usledila izložba njenih radova u Galeriji ULUS-a.[4] Milena Pavlović-Barili za života je uradila preko 300 radova, kao i veliki broj skica i crteža. Njena dela čuvaju se u Galeriji Milene Pavlović-Barili u Požarevcu, Muzeju savremene umetnosti i Narodnom muzeju u Beogradu, kao i u mnogim svetskim muzejima i privatnim zbirkama. Milenina dela su, u organizaciji Galerije Milene Pavlović-Barili iz Požarevca, izlagana u mnogim evropskim gradovima: Briselu, Parmi, Parizu, Bukureštu, Bratislavi, Pragu, Brnu, Skoplju i Zagrebu[33] kao i u mnogim gradovima u Srbiji među kojima je izložba održana u Galeriji Srpske akademije nauka i umetnosti u Beogradu, kao i izložbe u Somboru, Sremskoj Mitrovici i Gornjem Milanovcu.[34] Najvažnije izložbe[uredi | uredi izvor] Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić” u Beogradu Prvu samostalnu izložbu Milena je otvorila u 16. decembra 1928. godine u Novinarskom domu na Obilićevom vencu u Beogradu[23], gde se predstavila sa 120 radova nastalih tokom školovanja u Beogradu i Minhenu. Kritika je ovaj prvi Milenin korak u svet umetnosti dočekala blagonaklono, predviđajući joj „sjajnu umetničku budućnost”. O njenom radu pozitivne kritike daju, između ostalih likovni kritičar Sreten Stojanović i pesnik Gustav Krklec.[25] Već januara 1929. godine otvara svoju samostalnu izložbu i u Požarevcu, a nešto kasnije postaje članica Lade i učestvuje na Prvoj prolećnoj i Drugoj jesenjoj izložbi jugoslovenskih umetnika u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić” u Beogradu, zajedno sa našim najpoznatijim slikarima i vajarima - Jovanom Bijelićem, Lazarom Ličenoskim, Vasom Pomorišcem, Ristom Stijovićem, Ivanom Radovićem, Milanom Konjovićem, Marinom Tartaljom, Tomom Rosandićem.[35] Tokom jednogodišnjeg boravka u Londonu, 27. februara 1931. otvara samostalnu izložbu u londonskoj Bloomsbery Gallery. Godine 1932. izleže na 15. izložbi Lade, otvorenoj 15. marta u Beogradu. Iste godine u proleće samostalno izlaže u Galerie Jeune Europe u Parizu. Na jesen iste godine u Rimu, u Galleria d`Arte. Do 1939. godine, kada odlazi u Njujork, Milena izlaže na brojnim samostalnim i grupnim izložbama širom Evrope: Sala d`Arte de `La nazione` (sa Marijom Sinjoreli i Adrianom Pinkerele, Firenca, april 1933), XII éme Salon des Tuileries (Pariz, 1934), II Quadriennale d`arte Nazionale (Rim, februar 1935), Galleriadella Cometa (samostalna izložba, Rim, januar 1937), Quatre chemins (samostalna izložba, Pariz, januar 1938), Samostalna izložba u organizaciji ambasade Kraljevine Jugoslavije u Tirani (mart 1938) Galerie Billiet (sa grupom Nouvelle generation, Pariz, april 1938), Galerie Pitoresque (izložba novog nadrealizma, Pariz 1939) i Galerie Beruhcim Jeune (sa jugoslovenskim umetnicima iz Pariza, Pariz i Hag 1939). U avgustu 1939. godine Milena odlazi u Njujork i već u martu 1940. samostalno izlaže u njujorškoj galeriji Julien Levy Gallery. Komercijalni angažman u Americi previše je okupira, pa sledeću izložbu, samostalnu, otvara tek u zimu 1943. godine u United Yugoslav Relief Fund u Njujorku, a u maju se izložba seli u Corcoran Gallery u Vašingtonu. Prerana smrt zaustavila je dalji uzlet ove jedinstvene umetnice.[8] Književni rad[uredi | uredi izvor] Prve pesme, začuđujuće zrele za svoj uzrast, Milena je pisala još kao sasvim mala devojčica. Milutin Tasić navodi jednu koju je napisala kao sedmogodišnja devojčica, mada nije poznato da li svoju ili odnekud zapamćenu.[24] Roma sabato, 12. novembre 1916. Milena Kad sunce svanjiva i ptičice pevaju onda, onda je leto al ja neću da ga dočekam neću da dočekam na ovom svetu! Ovaj svet sanak samo sanak lep.[36] Bista Milene Pavlović Barili u Galeriji u Požarevcu, rad vajara Nebojše Mitrića (1965) U tekstu pod naslovom „Milenini nervi“, objavljenom 1943. godine u Njuzviku pominje se da je umetnica, posle 11 godina neprekidnog slikanja, počela da pati od akutne estetske prezasićenosti, zbog čega dve godine nije slikala već je pisala poeziju, kao i da je patila od „užasne” nostalgije praćene čestom promenom raspoloženja. Ovo se verovatno odnosi na period 1934/1935. godine, kada je nastao sasvim neznatan broj umetničkih radova. U ovom periodu napisala je 60 pesama na četiri jezika: 17 na italijanskom, 14 na španskom, 7 na francuskom i 22 na srpskom. Godine 1934. objavljuje svoju poeziju u italijanskom časopisu Kvadrivio (Quadrivio). U pesništvu je, kao i u slikarstvu, ostala dosledna sebi, pa se i kroz poeziju prožimaju bajkovitost, usamljenost i seta.[37] Prevodi pesama Milene Pavlović-Barili prvi put su objavljeni 1966. godine u monografiji Miodraga B. Protića Milena Pavlović Barili, život i delo.[38], a kasnije u katalogu retrospektivne izložbe 1979. i u Protićevoj monografiji iz 1990.[8] Milenine pesme objavljene su prvi put kao zbirka 1998. godine pod naslovom Poezija[39] i u ovoj zbirci su prvi put objavljeni prevodi pesama sa španskog jezika.[40] Kulturološki uticaj[uredi | uredi izvor] U beogradskom naselju Rakovica, Petrovaradinu, Požarevcu, kao i u Lazarevcu i Velikom Gradištu postoje ulice koja nosi ime Milene Pavlović-Barili.[41][42][43][44][45] U Beogradu jedna osnovna škola (opština Palilula, naselje Višnjička banja)[46] i jedna privatna gimnazija (opština Stari grad)[47] takođe nose ime „Milena Pavlović-Barili”. U čast Milene Pavlović-Barili Pošta Jugoslavije, a kasnije Srbije nekoliko puta je objavljivala poštanske marke čiji su motivi njene slike. Marka sa mileninim likom izašla je na dan Mileninog rođendana 2015. godine i u Kanadi.[48] Poštanska marka Jugoslavije iz 1977. - Autoportret (1938), ulje na platnu Poštanska marka Jugoslavije iz 1977. - Autoportret (1938), ulje na platnu Poštanska marka Jugoslavije iz 1993 - Kompozicija (1938), ulje na platnu Poštanska marka Jugoslavije iz 1993 - Kompozicija (1938), ulje na platnu Poštanska marka Srbije iz 2009. - Autoportret sa velom (1939), ulje na platnu Poštanska marka Srbije iz 2009. - Autoportret sa velom (1939), ulje na platnu Galerija Milene Pavlović-Barili[uredi | uredi izvor] U znak zahvalnosti i sećanja na našu čuvenu, rano preminulu slikarku u Požarevcu je, 24. juna 1962. godine pod krovom preuređene stare porodične kuće Pavlovića, otvorena Galerija Milene Pavlović-Barili. Inicijator i glavni darodavac je slikarkina majka Danica Pavlović-Barili, koja je odlučila da imovinu koju je nasledila od svojih roditelja i umetnički fond svoje preminule kćeri daruje srpskom narodu i da se ova zaostavština sačuva kao celina.[49] Glavni članak: Galerija Milene Pavlović-Barili u Požarevcu Milenina rodna kuća, sada Galerija Milenina rodna kuća, sada Galerija Spomen ploča koju je postavila Danica Pavlović-Barili Spomen ploča koju je postavila Danica Pavlović-Barili Spomen soba u Galeriji Spomen soba u Galeriji Milenine igračke i odeća iz detinjstva Milenine igračke i odeća iz detinjstva Milenine lične stvari Milenine lične stvari Milenin slikarski pribor Milenin slikarski pribor Umetnička dela o Mileni i njenom radu[uredi | uredi izvor] O likovnom i književnom opusu napisane su mnoge monografije i kritike, od kojih su najvažnije navedene u literaturi. Pored toga njen fascinantni život i rad bili su inspiracija mnogim autorima u različitim oblastima književnog i umetničkog stvaralaštva: Romani[uredi | uredi izvor] Mitrović, Mirjana (1990). Autoportret sa Milenom : roman. Beograd: BIGZ. ISBN 978-86-13-00420-2.COBISS.SR 274956 Stojanović, Slobodan (1997). Devojka sa lampom, 1936. Požarevac: Centar za kulturu. ISBN 978-86-82973-03-4.COBISS.SR 129704711 Biografska građa[uredi | uredi izvor] Dimitrijević, Kosta; Stojanović-Guleski, Smilja (1971). Ključevi snova slikarstva : život, delo, pisma, pesme Milene Pavlović-Barili. Kruševac: Bagdala.COBISS.SR 15793415 Graovac, Živoslavka (1999). Ogledalo duše : Milena Pavlović Barilli. Beograd: Prosveta. ISBN 978-86-07-01204-6.COBISS.SR 151631879 Mazzola, Adele (2009). Aquae passeris : o Mileni Pavlović Barili. Beograd: HISPERIAedu. ISBN 978-86-7956-021-6. Приступљено 7. 12. 2017.COBISS.SR 158071308 Stanković, Radmila (2009). Milenin usud. Beograd: Globosino. ISBN 978-86-7900-035-4.COBISS.SR 170036492 Performans Milena ZeVu; „Milena` - Omaž srpskoj umetnici Mileni Pavlović Barili, mart 2019, Dom Jevrema Grujića Beograd, Srbija Drame[uredi | uredi izvor] Milena Barili - žena sa velom i lepezom (autor: Slobodan Marković)[50] Krila od olova (autor: Sanja Domazet, režija: Stevan Bodroža, premijera: Beogradsko dramsko pozorište, 2004)[51] Mesec u plamenu (autor: Sanja Domazet, režija: Stevan Sablić, premijera: Beogradsko dramsko pozorište, 10. decembar 2009)[52] Filmovi i TV emisije[uredi | uredi izvor] Milena Pavlović-Barili (Kratki dokumentarni film, 1962, režija: Ljubiša Jocić, scenario: Miodrag Protić)[53] Devojka sa lampom (TV film, 1992, režija: Miloš Radivojević, scenario: Slobodan Stojanović, glavna uloga: Maja Sabljić)[54] Milena Pavlović-Barili ponovo u Parizu (TV emisija, 2002, autor emisije: Vjera Vuković)[55][56] Autoportret s belom mačkom (Animirani film, 2009, scenario: Mirjana Bjelogrlić, crtež: Bojana Dimitrovski, animacija: Bogdan Vuković)[57][56] Milena (2011, scenario i režija: Čarna Radoičić)[58] Napomene[uredi | uredi izvor] ^ Galerija Milene Pavlović-Barili u Požarevcu čuva jednu sliku Čerkopea Barilija, portret Danice Pavlović-Barili iz 1910. godine.[14] ^ O međusobnom odnosu bračnog para Pavlović-Barili, kao i problemima koji su se javili i pre Mileninog rođenja, rečito govori jedan pasus iz Danicinih memoara, u kome se, nakon Milenine smrti, obraća Brunu: „Milena je na sigurnom kod mene... pišeš mi. ’Vidiš, ništa nije vredelo što si mi je odnela kada je još bila u tvom stomaku, kao mačke koje se ne uzdaju u svoje mužjake i odlaze da se omace negde daleko’, rekao si mi onda kada nije htela da se vrati sa mnom u Srbiju već da ostane u Rimu, kao sada.”[19] ^ Goselin se kasnije ponovo oženio i dobio ćerku koju je nazvao Mileninim imenom.

- I Read Where I Am: Exploring New Information Cultures Valiz/Graphic Design Museum, Breda, 2011 264 str. meki povez stanje: dobro – Visionary texts about the future of reading and the status of the word – With contributions by 82 invited authors: journalists, designers, researchers, politicians, philosophers and many others I Read Where I Am contains visionary texts about the future of reading and the status of the word. We read anytime and anywhere. We read of screens, we read out on the streets, we read in the office but less and less we read a book at home on the couch. We are, or are becoming, a different type of reader. How will we grapple with compressed narratives and the fluid bombardment of text? What are the dialectics between image and word? How will our information machines generate new reading cultures? Can reading become a live, mobile social experience? To answer all these (and other) questions, I Read Where I Am displays 82 diverse observations, inspirations and critical notes by journalists, designers, researchers, politicians, philosophers and many others. Authors: Arie Altena, Henk Blanken, Andrew Blauvelt, Erwin Blom, James Bridle, Max Bruinsma, Anne Burdick, Vito Campanelli, Catalogtree, Florian Cramer, Sean Dockray, Paulien Dresscher, Dunny & Raby, Sven Ehmann, Martin Ferro-Thomsen, Jeff Gomez & 66 other authors Editors: Mieke Gerritzen, Geert Lovink, Minke Kampman Design: LUST When Guy Debord identified the image consumerism of “the society of the spectacle” in the 1960s, he could not have forecast that language would threaten to eclipse the image in the medium of personal technology, creating a world of ubiquitous legibility. Today, we read anytime and anywhere, on screens of all sizes; we read not only newspaper articles, but also databases, online archives, search engine results and navigational structures. We read while out on the street, at home or in the office, with a complete library to hand--but less and less we read a book at home on the couch. In other words, we are, or are becoming, a different kind of reader. I Read Where I Am contains visionary texts about the future of reading and the status of the word in the digital age from designers, philosophers, journalists and politicians, looking at both sides of the argument for printed and digital reading matter. A collection of short reflections on the future of reading, including those from Ellen Lupton, James Bridle, Erik Spiekermann, and N. Katharine Hayles. Independently, none of the essays are especially compelling; but collectively, they reveal our shared unease (the loss of print, increased distraction, information overload) and make clear that none of us has any idea what the future will bring. Which, of course, is what makes the future interesting. Unfortunately, the typesetting (words are colored in different shades of gray depending on their frequency of use) is interesting in theory but incredibly annoying in practice; perhaps it is an attempt to prove that a stubborn reader will suffer through even the worst of reading experiences in order to get at the words? Index Contents Indexes Index on First 140 Characters of Essay |p16 Index of Word Frequency |p22 Index on Related Subjects |p178 82 essays 01|p50 Gathering Up Characters Arie Altena 02|p51 Better Stories Henk Blanken 03|p53 From Books to Texts Andrew Blauvelt 04|p54 I Read More Than Ever Erwin Blom 05|p56 Encoded Experiences James Bridle 06|p57 Watching, Formerly Reading Max Bruinsma 07|p60 If Words, Then Reading Anne Burdick 08|p60 Flowing Together Vito Campanelli 09|p62 Highway Drugs and Data Visualization Catalogtree 10|p64 The Revenge of the Gutenberg Galaxy Florian Cramer 11|p66 Where Do You Read? Sean Dockray 12|p67 Pancake Paulien Dresscher 13|p69 Between Reality and the Impossible: Revisited Dunne & Raby 14|p70 Weapons of Mass Distraction Sven Ehmann 15|p73 Reading Beyond Words Martin Ferro-Thomsen 16|p74 We Left Home; Why Shouldn`t Ideas? Jeff Gomez 17|p75 Delectation Denise Gonzales Crisp 18|p78 Welcome to the Digital Age. What Changed? Alexander Griekspoor 19|p77 Non-linear Publishing Hendrik-Jan Grievink 20|p78 Subtitling Ger Groot 21|p80 Ambient Scholarship Gary Hall 22|p82 Set the Text Free: Balancing Textual Agency Between Humans and Machines John Haltiwanger 23|p83 Educate Well, Read Better N. Katherine Hayles 24|p85 Reading the Picture Toon Horsten 25|p85 Apples and Cabbages Minke Kampman 26|p86 How Will We Read? Lynn Kaplanian-Buller 27|p88 Screening Kevin Kelly 28|p90 I Don`t Read on My Bike Joost Kircz 29|p91 Reading As Event Matthew Kirschenbaum 30|p91 Reading the Network Tanja Koning 31|p93 Nearby and Global in Its Impact Steffen Konrath 32|p95 The Interface of the Graphic Novel Erin La Cour 33|p97 Minimal and Maximal Reading Rudi Laermans 34|p99 Reading Apart Together Warren Lee 35|p100 Unexpected Ways Jannah Loontjens 36|p101 Consume Without a Screen Alessandro Ludovico 37|p103 The Networked Culture Machine Peter Lunenfeld 38|104 From Noun to Verb Ellen Lupton 39|106 The Role of the Hardware Anne Mangen 40|p107 From Reading to Pattern Recognition Lev Manovich 41|p109 Reading `For the Sake of It` Luna Maurer 42|p111 The Matrix: Three Subject- ive and Intuitively Selected Pointers for Building Blocks for The Script in Which We Live Geert Mul 43|p113 Horses Are Fine So Are Books Arjen Mulder 44|p115 Shapes Caroline NeveJan 45|117 Achievement Unlocked! David B. Nieborg 46|p118 U-turn Kali Nikitas 47|p119 The Epitaph or Writing Beyond the Grave Henk Oosterling 48|p121 Jumping Frames David Ottina 49|p123 Pictures and Words Peter Pontiac 50|p125 The Grammar of Images Ine Poppe 51|p127 The Many Readers in My Body Emilie Randoe 52|p129 Arrangements Bernhard Rieder 53|p130 Desecration of Reading Paul Rutten 54|p131 Epi-phany Plea for a Counter- culture of Un-reading and Un-writing Johan Sanctorum 55|p133 Savouring Thoughts Louise Sandhaus 56|p134 The Stutter in Reading (Call for a New Quality of Reading) Niels Schrader 57|p135 I Read in the Mind Ray Siemens 58|p136 Full Circle Karin Spaink 59|p137 Books Erik Spiekermann 60|p138 The New Orality and the Empty House Matthew Stadler 61|p140 Letter en geest I Letter and Spirit F. Starik 62|p141 Social Reading Bob Stein 63|p144 Is the Role of Libraries in Reading Innovation Fading? Michael Stephens & Jan Klerk 64|p146 Slow Reading Carolyn Strauss 65|p147 Cyclops iPad Dick Tuinder 66|p148 Context Is King; Content Is Queen Lian van de Wiel 67|p150 Reading Becomes Looking Bregtje van der Haak 68|p152 The Library Is As Large As One Half of the Brain Eis van der Plas 69|p155 Classic Canon Rick van der Ploeg 70|p156 Content Economies Daniel van der Velden 71|p157 Do Images Also Argue? Adriaan van der Weel 72|p158 Read Me First Erwin van der Zande 73|p160 Designing a New Stratification of Information Rene van Engelenburg 74|p162 Dancing Words Francisco van Jole 75|p163 Books Are Bullets in the Battle for the Minds of Men Peter van Lindonk 76|p165 Reading Surroundings Koert van Mensvoort 77|p166 Reading with Electronic Blinkers Tjebbe van Tijen 78|p168 Better Tools Dirk van Weelden 79|p170 E-Stone Jack van Wijk 80|p172 Mushrooms and Truffles Astrid Vorstermans 81|p173 Book It McKenzie Wark 82|p174 Danger: Contains Books Simon Worthington Nonfiction, 9078088559