Johnny B. Štulić Biografija/fantom slobode Hrvoje Horvat Profil, 2007. Stanje kao na fotografijama

U dobrom stanju! Retko u ponudi! U svojoj autobiografiji, objavljenoj 1975. godine, privatni Andi Varhol govori o ljubavi, seksu, hrani, lepoti, slavi, poslu, novcu, uspjehu; o Njujorku i Americi; o sebi - njegovom detinjstvu u McKeesportu, Pensilvanija, dobrim i lošim vremenima u Velikoj jabuci, eksploziji njegove karijere šezdesetih godina i životu među slavnim ličnostima. Slobodno formirana autobiografija Andija Varhola, sa svojom zaštitnom oznakom ironije i nevezanosti U `Filozofiji Andija Varhola`, koji je pod podnaslovom `Od A do B i nazad`, manje je memoara od zbirke rifova i refleksija, on govori o ljubavi, seksu, hrani, lepoti, slavi, radu novac i uspeh; o Nev Iorku, Americi i njegovom detinjstvu u McKeesportu, Pennsilvania; o njegovim dobrim i lošim vremenima u Njujorku, eksploziji njegove karijere šezdesetih godina i njegovom životu među slavnim ličnostima. ` Knjiga Endija Vorhola u kojoj on objasnjava svoju zivotnu filozofiju Endi Vorhol (engl. Andy Warhol; Pitsburg, 6. avgust 1928.[1] — Njujork, 22. februar 1987) je bio američki slikar, režiser, publicista, glumac i najveća figura pop-arta. Studirao je dizajn na Univerzitetu Karnegi Melon nakon čega je otišao u Njujork. Biografija Rođen je u Pitsburgu u Pensilvaniji pod pravim imenom Endru Vorhola.[2][3][4][5] Njegov otac Andrej Varhola (prezime se pisalo „Varhola“ u Evropi, ali je promenjeno na Vorhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinskog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (danas: Mikova, Slovačka).[6][7] Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U izvorima je nađeno da se rodio između 1928. i 1931. godine. On sam nam tvrdi da je godina rođenja iz 1931. falsifikat u matičnim knjigama. Najčešće se navodi godina rođenja i datum rođenja 6. avgust 1928. godine. Njegov otac je iako je u mnogim biografijama navedeno da je radio u rudnicima, ipak radio na građevinama u Pensilvaniji i njegova porodica je bila grčko- katoličke veroispovesti.[8] Imao je dva brata. U trećem razredu Vorhol se razboleo od horeje, koja izaziva trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože,[9] a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica.[10] Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Vorhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti.[11] Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na univerzitetu u Pitsburgu. Godine 1949. preselio se u Njujork i počeo je uspešnu karijeru u jednom magazinu, baveći se ilustracijom i oglasima. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u Njujorku. Valerie Solanas se juna 1968. pojavila u „Factory“-u i pucala u Vorhola. Mario Amaia je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u „Factory“-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je „S.C.U.M Manifest“, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Vorholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala „Factory“-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Vorhol je bio ozbiljno ranjen i jedva je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva „Factory“ je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj „Factory“-a 60-ih.

Autor: Miodrag B. Protić Izdavač: Srpska književna zadruga Godina izdanja: 1992. 1996. Povez: Tvrdi Broj strana: 592 + 664 Stanje: Odlično, prva knjiga ima posvetu ISBN: 86-379-0354-1

Biografija najkontroverznijeg benda sa ovih prostora povodom 40 godina postojanja. Bogato opremljena, 183 strane sa velikim brojem c/b fotografija iz svih faza grupe, veliki format 28 cm. Broširani povez sa klapnama.

U PRVOM LICU - RAZGOVORI SA VLADIMIROM PUTINOM NATALIJA GEVORKJAN, NATALIJA TIMAKOVA, ANDREJ KOLJESNIKOV (autor) Izdavač: BMG BEOGRAD ⭐️ tvrd povez sa omotom, LUX izdanje. a) Putin, Vladimir Vladimirovič (1952-) - Intervjui b) Rusija - Političke prilike. . . Fotografije, Ćirilica, 195 str,ILUSTROVANA. Knjiga je NOVA ---------------------------- 07

Tvrd povez, 340 strana, nova knjiga, format 25cm, izdanje Catena mundi 2022 Prepiska Miloša Crnjanskog je 16. tom kritičkog izdanja njegovih dela. Pred čitaocima je prva knjiga njegove korespondencije, prepiska započeta pre Drugog svetskog rata. Priređivači su Radovan Popović, Milivoj Nenin i Gorana Raičević. U knjizi su sabrana sačuvana i dostupna pisma Miloša Crnjanskog našim najznačajnijim međuratnim piscima i institucijama, kao i prepiska sa članovima porodice. Čitalac knjige saznaće šta je Crnjanski pisao Andriću, Niki Bartuloviću, Anici Savić Rebac, Marku Ristiću, Slobodanu Jovanoviću, Milanu Kašaninu, ali i bratu Jovanu Crnjanskom, supruzi Vidi i mnogim drugim ličnostima. Posebno su interesantna pisma autora Lirike Itake tadašnjim urednicima i izdavačima. U tom segmentu izdvaja se obimna prepiska sa Svetozarom B. Cvijanovićem i Julijem Benešićem, iz kojih se vidi u kakvim materijalnim neprilikama je živeo Crnjanski nakon Prvog svetskog rata. Iz mnogih pisama moguće se rekonstruisati put određenih knjiga do štampe i njihovog konačnom oblika i imena. Iz drugih, pak, mogu se videti međusobni odnosi srpskih književnika, prilike na kulturnoj sceni Kraljevine SHS i odnosi između Beograda i Zagreba. Ono što je u pismima najinteresantnije svakako su osobeni komentari Miloša Crnjanskog iz kojih zrači njegova neponovljiva ličnost. Nekada su ti komentari zajedljivi, nekada se pod maskom prisnosti krije neka materijalna potreba pisca, ali uvek plene svojim stilom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor: Piter Bogdanovič Džon Ford (engl. John Ford; Kejp Elizabet, 1. februar 1894 — Palm Dezert, 31. avgust 1973) jedan je od najuspešnijih američkih filmskih režisera u periodu od tridesetih do šezdesetih godina 20. veka. Poznat je po režiranju vesterna, ali i filmovima o Drugom svetskom ratu kao i „američkom načinu života“. U poslednje vreme neki kritičari mu zameraju da u svojim vesternima, pogotovo u Tragačima, u prilično lošem svetlu prikazao Indijance. Biografija Rođen je kao Šon Aloišus O`Ferna (engl. Sean Aloysius O`Fearna) (po nekim izvorima i kao Džon Martin Fini) u Kejp Elizabetu u državi Mejn od roditelja irskog porekla iz Golveja tako da se u mnogim filmovima nalaze motivi njegovog porekla. Filmsku karijeru započeo je 1914. godine kada dolazi u Holivud na poziv brata, Fransisa Forda. Menja prezime po uzoru na brata i u početku radi kao glumac i rekviziter, da bi se 1917. posvetio režiranju. U početku režira neme vesterne sa glumcem Harijem Karijem u glavnoj ulozi, a najveći uspeh postiže spektaklom Gvozdeni konj 1924. Od 1927. okreće se drugim žanrovima (npr. lirskim komedijama) te se s lakoćom prilagođava zvučnom filmu. U dvadesetim godinama obavljao je i dužnost predsednika Saveza filmskih reditelja iz kojeg je nastalo današnje Američko udruženje reditelja. Osvojio je četiri Oskara za režiju filmova Potkazivač (The Informer), Plodovi gneva (The Grapes of Wrath), Kako je bila zelena moja dolina (How Green Was My Valley) i Miran čovek (The Quiet Man) - a da nijedan od ta četiri filma nije bio vestern. Bio je nominovan u kategoriji najboljeg reditelja za film Poštanska kočija (Stagecoach) 1939. te kao producent u kategoriji najboljeg filma za filmove Miran čovek i Dugo putovanje kući (The Long Voyage Home). Za glavnu ulogu u klasičnom vesternu Poštanska kočija 1939. godine Ford angažuje Džona Vejna, dotadašnjeg minornog glumca i sitnog epizodistu u vestern filmovima B-produkcije, postaje njegov mentor i stvara od njega „američku ikonu“. Kroz Vejnove nastupe u svojim vesternima Ford iznosi svoje stavove o nesalomljivosti američkog pionirskog i graničarskog duha, a Vejn na taj način postaje jedna od najkomercijalnijih američkih filmskih zvezda 20. veka. Njihovo dugogodišnje prijateljstvo i zajednički rad na mnogim filmovima pružili su Vejnu priliku da ostvari neke od svojih najupečatljivijih uloga. U narednih 35 godina Vejn će nastupiti u 12 Fordovih filmova, među kojima su Poštanska kočija (1939), Nosila je žutu traku (She Wore a Yellow Ribbon, 1949), Miran čovek (1952), Tragači (film) (The Searchers, 1956), Krila orlova (The Wings of Eagles, 1957) i Čovek koji je ubio Liberti Valansa (The Man Who Shot Liberty Valance, 1962). Džon Vejn je Forda zvao „Trener“ i „Ćale“...