Naslov Istina o životu iskristalisana kroz vekove. Knj. 5 / [priredio] Božidar Šutaković Vrsta građe dr.knjiž.oblici Jezik srpski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : B. Šutaković, 1979 (Požarevac : Prosveta) Fizički opis 126 str., [3] lista s tablama ; 20 cm Drugi autori - osoba Šutaković, Božidar (Broš.) Napomene Tiraž 1.000. Stanje: mestimično podvlačeno grafitnom olovkom, rikna ojačana selotejpom. Moderna vremena donose veliku opasnost i literaturi, naime sve više, pod pritiskom mehanizacije i tempa života, dolazi do napuštanja i zaboravljanja, zanemarivanja pojedinih književnih rodova zarad površnih, lapidarnih i novinarskih žanrova. Da ne nabrajamo. Jedan od umirućih je negovanje aforizama, mudrih reći, misli, iskrica, aksioma te odabiranja misli velikih ljudi na večne teme kao što su život, smrt, ljubav, sreća, mladost itd. Božidar Šutaković pripada onoj retkoj grupi istrajnika koji, marljivo i uporno, sa izvanrednom Ijubavlju prikuplja misli velikana pisane, reći, slaže ih i reda u svoje beležnice da bi ih kasnije kao strune orkestrirao u celine svojih viđenja. Čitajući raznoliku lektiru, počev od klasika svetske književnosti, preko dela velikih učenjaka, do teoretičara dijalektičkog materijalizma, Šutaković, stičući sopstvena znanja, na marginama tako bogate biblioteke beleži ono što trajno ostaje u njegovom misaonom habitusu. I kad pravi greške, uvrštavajući u svoje antologije neautorizovane definicije (iz enciklopedija i drugih kataloga koji podrazumevaju timski rad), Šutaković ostaje dosledan mi-saonom jedinstvu i predmetu svojih preokupacija. To su najčešće ljudske mane i vrline, savremena marksistička misao, problem prostora i vremena, odnosi prema relativnosti istorije u koje autor sistematski ugrađuje biserna viđenja od Aristotela i Heraklita do Marksa i Markuzea. Na tom svom dugom putu pisac, bez obzira na hvale ili kritike, ostaje dosledan i do sada je objavio više knjiga pod zajedničkim naslovom „Istina о životu iskristalisana kroz vekove“ koje sistematski dopunjavaju jednu posebnu duhovnu tvorevinu. Pred nama su nove knjige Božidara Šutakovića u ciklusu traganja za večitim istinama. Nekad nam se učini da sretnemo već poznatu ili ponovljenu misao. Ali, latinska poslovica poučno opominje: „Oni koji ne znaju neka uče, a koji znaju neka nalaze zadovoljstvo u tome da se podsećaju.“ Zato od srca preporučujemo ove mudrosti, koje čitaocu, između ostalog, donose podsticajnu radost za nova druženja sa lepom književnošću. A i time samo misionarstvo Šutakovića je opravdalo nesvakidašnji trud i još prilježniju istrajnost. MG76

U dobrom stanju Autor - osoba Blanqui, Louis Auguste, 1805-1881 Naslov Kritika društva i ostali radovi / Auguste Blanqui ; izbor, prijevod, predgovor i bilješke Mile Joka Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Školska knjiga, 1979 (Zagreb : Vjesnik) Fizički opis 159 str. : ilustr. ; 24 cm Drugi autori - osoba Joka, Mile Napomene Auguste Blanqui: str. 5-22 Napomene i bibliografske reference uz tekst. Bibliografija: str. 155-158 Predmetne odrednice Blanki, Ogist, 1805-1881 Društvo U sklopu posebnih izdanja, koja je zagrebačka izdavačka organizacija »Školska knjiga« pokrenula unatrag nekoliko godina, pojavio se i izbor radova istaknutoga francuskog revolucionara Augustea Blanquija koji je pripremio poznati javni radnik Mile Joka. Osim dobroga prijevoda koji omogućava tečno čitanje, što je osnovni preduvjet valjanog razumijevanja Blanquijeva djela, knjiga je popraćena i dobrim predgovorom i bilješkama, te iscrpnom bibliografijom, a dodana joj je i statička tabela s pregledom Blanquijeva tamnovanja, koju je francuski historičar Maurice Dommanget objavio 1957. u pariškom izdanju svoga djela »Les idćes politiques et sociales d`Auguste Blanqui« i pjesma koju je jedan od vodećih njemačkih pjesnika — Han s Magnus Enzensberger — posvetio nesalomljivom francuskom revolucionaru, u prijevodu Srđana Joke pod naslovom »L. A. B. (1805-1881)«. Valja spomenuti da je u toj istoj grupi, u kojoj je »Školska knjiga« objavila već nekoliko poznatih djela s društvenom problematikom, Mile Joka objavio i izbor iz radova socijalista utopista pod naslovom »Preteče naučnog socijalizma«, koji obuhvaća i niz manje poznatih socijalnih teoretičara i revolucionarnih aktivista iz prošlog stoljeća. Auguste Blanqui je revolucionar i teoretičar radničkog pokreta koji je klasnu borbu proklamirao kao apodiktičnost društveno-povijesnog razvoja i s aspekta te borbe i historijske nužnosti tumačio društvene pojave i zbivanja u Francuskoj svoga vremena. Bio je jedan među malobrojnima u šarolikoj plejadi socijalista koji su se u mnogo čemu približili marksističkoj, tj. znanstvenoj eksplikaciji socijalnog bitka, te ako tome dodamo i zbiljskost njegove životne golgote koja ga je sudbinski vezivala više od četrdeset godina uz mnogobrojne francuske tamnice, onda nas ne začuđuju oni laskavi epiteti koje su Blanquijevu imenu dodavali istaknuti revolucionarni vođe, nazivajući ga doajenom revolucija, mozgom i srcem proleterske partije, okovanim proleterskim Prometejom, Vječnim sužnjem itd. ogist blanki, utopijski socijalizam, socijalisti

UZBUDLJIVO ALPSKO PUTOVANJE TRAGOVIMA FRIDRIHA NIČEA Planinarenje s Ničeom je priča o dva filozofska putovanja istom maršrutom: jedno na koje je krenuo Džon Kag, povučeni i tihi mladić, i sedamnaest godina kasnije, sasvim drugačiji Džon Kag, zreli porodični čovek, koji u drastično izmenjenim okolnostima osvaja vrhove švajcarskih Alpa iznad Sils Marije, tamo gde je Fridrih Niče, u meditativnim šetnjama, svojevremeno našao inspiraciju za svoje najznačajnije delo Tako je govorio Zaratustra. Oba ta putovanja poduzeta su u potrazi za suštinom Ničeove filozofije, ali su zaključci do kojih je došao dijametralno različiti, posebno oni koji se tiču istinske ljudske prirode. Štaviše, Kag ne tumači samo Ničeovu filozofiju već I koliko su nam danas, u XXI veku, bliska Ničeova životna iskustva i gde bi bilo njegovo mesto u savremenom društvu da je kojim slučajem naš savremenik. Da li bi njegova psihička nestabilnost danas možda bila pojačana ili bi se manje primećivala? Bilo da je Kag planinario sam ili sa svojom porodicom, Niče je na tom putu uvek bio s njim, učeći ga da čak i pogrešni koraci na najopasnijim putevima mogu biti korisni. U pitanju je stalni proces duhovnog uspinjanja u kome svako od nas može da nauči kako da postane ono što jeste. Knjiga godine po izboru NPR-a! Prevod sa engleskog: Boris Todorović *** „Kag u svom upečatljivom pripovedanju dovodi Ničeov život u stalnu vezu sa svojim... On izaziva čitaoce da budu ono što bi mogli postati.“ --Steven B. Smith, The New York Times Book Review „Kag ima prijatno uvrnut, jezgrovit stil, a pogotovo je zanimljiv misliocima na koje je Niče duboko uticao.“ --Steven Poole, The Guardian „Zanimljiva neformalna meditacija... Ultimativno pitanje je da li je Ničeova filozofija naviknuta na nagone koji vrebaju, može biti od koristi u svakodnevnom životu. Kag, dajući i eliptičan i dubok odgovor, izražava duboko razumevanje ove teme.“ -- The New Yorker „Gospodin Kag vešto prepliće svoju filozofsku zabrinutost i male i velike krize svakodnevnice... njegova iskrenost je okrepljujuća.“ --Geoff Wisner, The Wall Street Journal „ Ne samo pristupačano upoznavanje s Ničeovom mišlju, Kagova knjiga je takođe... potvrda da filozofija uspeva u situaciji kad je protivotrov za pasivnosti zdravog razuma... Kag je možda prerastao svoje mladalačke drame, ali nastavlja da dopušta da ga filozofija osokoli .“ --Becca Rothfeld, The Atlantic „Meditativno... nagoni na razmišljanje... Kag je stvorio uzbudljiv prikaz ličnog susreta s velikim umom.“ -- Publishers Weekly Povez knjige : mek Strana : 217 Format knjige : 21 cm Pismo : latinica

ČASOPIS FILOZOFSKA ISTRAŽIVANJA 26 26 1988 Godina 8 366 strana ISSN - 0351-4706 26 x 13 cm Uređivački odbor - Hotimir Burger, Ante Čović, Pavo Barišić, Nadežda Čačinović-Puhovski, Gvozden Flego, Nenad Miščević, Neven Sesardić, Goran Švob, Maja Uzelac SADRŽAJ: DRUŠTVO I EROS GVOZDEN FLEGO - Uz temu HAUKE BRUNKHORST - Autentična revolucija MANFRED GANGL - Dijalektički um i jednodimenzionalno društvo WOLFDIETRICH SCHMIED-KOWARZIK - `Ljudska priroda` LINO VELJAK - Marcuse i teorija države JOSEF FRÜCHTL - Revolucija osjetilnosti i racionalnosti HASSAN GIVSAN - Priroda i povijest - radi li se o aporiji? GERARD RAULET - Um i fikcija HEMUT DAHMER - O genealogiji kritike BERNARD GÖRLICH - Oklada s Freudom KARL REITTER - Povijesnost i imaginacija GVOZDEN FLEGO - Erotizirani pojedinac erotizirano društvo? HEINZ PAETZOLD - Estetska racionalnost i praksa HANS-ERNST SCHILLER - Zaustavljeni razvoj BARBARA BRICK - Subverzivno nesvjesno? MARIA CALLONI - Tubitak u tehničkom vremenu GUNZELIN SCHMID NOERR - Smrt i smrtni nagon u Herberta Marcusea BRANKO ALEKSIĆ - Eros kao večno vraćanje STUDIJE HOTIMIR BURGER - Adornova imanentna kritika subjekta JOSIP MARINKOVIĆ - Filozofsko i pedagošk mišljenje odgoja PREGLEDI I OSVRTI MISLAV JEŽIĆ - Pokušaj iscjeljenja povijesti filozofije FILILP GRGIĆ - Aristotel i Franz Brentano DAMIR ZORIĆ - M. Mead, paradigma boasiana i D. Freeman RECENZIJE I PRIKAZI RADA IVEKOVIĆ - B. Mikulić: Karmayoga JOSIP UŽAREVIĆ - V. Biti: Interes pripovjednog teksta VIŠNJA ROMAJ - M. Pavlović: Poetika žrtvenog obreda VLADIMIR JELKIĆ - Th. W. Adorno: Minima moralia SINIŠA DOKIĆ - M. Gika: Filozofija i mistika broja ERNA BANIĆ-PAJNIĆ - R. Sturlese: Bibliografia, censimento e storia delle antiche stampe di Giordano Bruno NEVEN SESARDIĆ - G. Radnizky W. W. Bartley III (ed.): Evolutionary Epistemology, Theory of Rationality, and the Sociology of Knowledge KREŠIMIR KRNIC - V. Aklujkar: Primacy of Linguistic Units GORAN VUJASINOVIĆ - F. J. Hoffman: Rationality and Mind in Early Buddhism DRAŽEN PEHAR - A. Beckermann: Descartes` Metaphysischer Beweis für den Dualismus LINO VELJAK - W. V. Reijen: Philosophie als Kritik ANTO KNEŽEVIĆ - V. S. Gorskij (red.): человек и исторня в средневековой философской мысли русского, украинского и белорусского народов FILOZOFSKI ŽIVOT Vinko Grgurev, Moritz Epple, Dubravka Kozina Gašparović, Jasna Guteša, Andrea Feldman, Milan Damnjanović, Alan Uzelac, Galjina Venturin, Danilo Šuster, Milica Vizec, Dražen Pehar, Kiril Miladinov, Milan Polić, Zoran Arbutina, Filip Grgić, Irena Gornik, Marijan Palmović, Alexander Thumfart U odličnom stanju, tekst bez podvlačenja Volfditrih Šmid-Kovarcik Jozef Frihtl Hasan Givzan Žerar Role Damer Gorlič Gerlih Karl Rajter Hajnc Petcold Šiler Brik Marija Kaloni Gunzelin Schmied Šmid Šmit Nor

Opis UZBUDLJIVO ALPSKO PUTOVANJE TRAGOVIMA FRIDRIHA NIČEA Planinarenje s Ničeom je priča o dva filozofska putovanja istom maršrutom: jedno na koje je krenuo Džon Kag, povučeni i tihi mladić, i sedamnaest godina kasnije, sasvim drugačiji Džon Kag, zreli porodični čovek, koji u drastično izmenjenim okolnostima osvaja vrhove švajcarskih Alpa iznad Sils Marije, tamo gde je Fridrih Niče, u meditativnim šetnjama, svojevremeno našao inspiraciju za svoje najznačajnije delo Tako je govorio Zaratustra. Oba ta putovanja poduzeta su u potrazi za suštinom Ničeove filozofije, ali su zaključci do kojih je došao dijametralno različiti, posebno oni koji se tiču istinske ljudske prirode. Štaviše, Kag ne tumači samo Ničeovu filozofiju već I koliko su nam danas, u XXI veku, bliska Ničeova životna iskustva i gde bi bilo njegovo mesto u savremenom društvu da je kojim slučajem naš savremenik. Da li bi njegova psihička nestabilnost danas možda bila pojačana ili bi se manje primećivala? Bilo da je Kag planinario sam ili sa svojom porodicom, Niče je na tom putu uvek bio s njim, učeći ga da čak i pogrešni koraci na najopasnijim putevima mogu biti korisni. U pitanju je stalni proces duhovnog uspinjanja u kome svako od nas može da nauči kako da postane ono što jeste. Knjiga godine po izboru NPR-a! Prevod sa engleskog: Boris Todorović *** „Kag u svom upečatljivom pripovedanju dovodi Ničeov život u stalnu vezu sa svojim... On izaziva čitaoce da budu ono što bi mogli postati.“ --Steven B. Smith, The New York Times Book Review „Kag ima prijatno uvrnut, jezgrovit stil, a pogotovo je zanimljiv misliocima na koje je Niče duboko uticao.“ --Steven Poole, The Guardian „Zanimljiva neformalna meditacija... Ultimativno pitanje je da li je Ničeova filozofija naviknuta na nagone koji vrebaju, može biti od koristi u svakodnevnom životu. Kag, dajući i eliptičan i dubok odgovor, izražava duboko razumevanje ove teme.“ --The New Yorker „Gospodin Kag vešto prepliće svoju filozofsku zabrinutost i male i velike krize svakodnevnice... njegova iskrenost je okrepljujuća.“ --Geoff Wisner, The Wall Street Journal „Ne samo pristupačano upoznavanje s Ničeovom mišlju, Kagova knjiga je takođe... potvrda da filozofija uspeva u situaciji kad je protivotrov za pasivnosti zdravog razuma... Kag je možda prerastao svoje mladalačke drame, ali nastavlja da dopušta da ga filozofija osokoli.“ --Becca Rothfeld, The Atlantic „Meditativno... nagoni na razmišljanje... Kag je stvorio uzbudljiv prikaz ličnog susreta s velikim umom.“ --Publishers Weekly

Autor - osoba Tadić, Ljubomir, 1925-2013 = Tadić, Ljubomir, 1925-2013 Naslov Filozofske osnove pravne teorije Hansa Kelsena : prilog kritici `Čiste teorije prava` / Ljubomir Tadić Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1962 Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : `Veselin Masleša`, 1962 (Zagreb : Vjesnik) Fizički opis 194 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Kušej, Gorazd, 1907-1985 = Kušej, Gorazd, 1907-1985 ISBN (karton) Napomene Predgovor / Gorazd Kušej: str. 7-15 Bibliografija. Rezime na franc. jeziku. Predmetne odrednice Kelsen, Hans, 1881-1973 -- `Čista teorija prava` SADRŽAJ PREDGOVOR 7 Predgovor autora 10 Uvod 21 GLAVA PRVA Šta je „čista teorija prava“ 31 A. Karakter normativne spoznaje 32 B. Predmet pravne nauke 42 C. Pravo i drugi normativni sistemi Određivanje specifične diferencije prava 59 GLAVA DRUGA Filozofski izvori i uzori „čiste teorije prava“ Kant i neokantovstvo 67 A Kantov transcendentalni ili kritički idealizam 69 B Windelbandova aksiološka filozofija 78 C Cohenova teorija spoznaje i juristička etika 81 II Simmelova interpretacija kategorije trebanja 87 III Koncepcija ekonomije mišljenja kod Ernsta Macha 88 IV Uticaj Husserlove fenomenološke filozofije 93 V Vaihingerova pragmatistička filozofija fikcija 96 VI Feuerbachov ateizam i Kelaenovo učenje o državi 101 GLAVA TREĆA Bitak 4 trebanje 107 GLAVA ČETVRTA Važenje i efikasnost 127 GLAVA PETA Problem ideologije u „čistoj teoriji prava“ 149 ZAKLJUČAK 175 Pregled literature 185 Resime 193 Ljubomir Tadić (Smriječno, 14. maj 1925 – Beograd, 31. decembar 2013) bio je srpski profesor filozofije, akademik i član SANU. Najznačajniji doprinos je dao u oblasti: filozofije prava, političkoj nauci, teoriji retorike, teoriji javnosti i javnog mnjenja. O njegovom delu pisali su Vojislav Stanovčić, Ilija Vujačić, Jovan Babić, Dragan Simeunović, Bogoljub Šijaković, Aleksandar Prnjat, Jovica Trkulja, Todor Kuljić i mnogi drugi. Rođen je 14. maja 1925. godine u selu Smriječno, kod Plužina u Crnoj Gori. Njegov otac Pavle bio je poručnik crnogorske vojske. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Pošto je u međuvremenu izbio Drugi svetski rat, prekinuo je školovanje i 1941. sa 16 godina otišao u partizane. Nosilac Partizanske spomenice 1941. Tokom rata više članova njegove porodice je ubijeno. Gimnaziju je završio u Sarajevu 1946. godine, a pravo je studirao u Sarajevu i Beogradu. Diplomirao je 1952, a doktorirao 1959. godine. Karijeru je počeo 1954. godine kao asistent na Pravnom fakultetu u Sarajevu, a ubrzo je postao i vanredni profesor. Godine 1962. postao je viši savetnik i Institutu društvenih nauka u Beogradu. Godine 1968. bio je jedan od predvodnika studentskog protesta, a 1974. je zbog „nepodobnosti“ udaljen sa fakulteta. Jedan od osnivača Instituta za filozofiju i društvenu teoriju Univerziteta u Beogradu. Od 1985. je bio dopisni, a od 1994. redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Uz dr Dragoljuba Mićunovića jedan je od visokih intelektualaca koji su učestvovali u obnovi Demokratske stranke u decembru 1989. godine. Ljubomir Tadić je bio član Senata Republike Srpske od 1996. godine. Aktivno se zalagao za očuvanje državnog zajedništva Srbije i Crne Gore u okviru nekadašnje Savezne Republike Jugoslavije (1992–2003), a potom i u okviru Državne zajednice Srbije i Crne Gore (2003–2006). Početkom 2001. godine, izabran je za predsednika Odbora za odbranu jednakih prava državljana Crne Gore, a početkom 2005. godine postao je predsednik ogranka Pokreta za evropsku državnu zajednicu Srbije i Crne Gore u Srbiji. Godine 2006. izdao je prvi od šest tomova svoje knjige „Filozofija prava“. Urednik njegovih sabranih dela je bio Trivo Inđić, njegov bivši asistent. Preminuo je u Beogradu u noći 30/31. decembra 2013. godine. Sahranjen je 4. januara 2014. na Novom groblju u Beogradu. Ljubomir Tadić je imao ćerku Vjeru i sina Borisa Tadića, bivšeg predsednika Srbije. Supruga mu je bila Nevenka Tadić. Jedan je od ljudi kojima je Dobrica Ćosić posvetio poglavlje u svom romanu Prijatelji. Dela Filozofske osnove pravne teorije Hansa Kelsena: prilog kritici „Čiste teorije prava“, Veselin Masleša, 1962 Predmet pravnih nauka, Institut društvenih nauka, 1966 Poredak i sloboda: prilozi kritici političke svesti, Kultura, 1967 Tradicija i revolucija, Srpska književna zadruga, 1972 Pravo, priroda i istorija, Filozofsko društvo Srbije, 1977 Filozofija prava, Naprijed, 1983 Filozofija prava, (Brajevo pismo) u četiri sveske, Filip Višnjić, 1984 Da li je nacionalizam naša sudbina, Multiprint, 1986 Autoritet i osporavanje, Filip Višnjić, Naprijed, 1987 Ogled o javnosti, Univerzitetska riječ, Prosveta, 1987 Nauka o politici: osnovni pojmovi i problemi, Rad, 1988 The Comintern and the National Question in Yugoslavia, Serbian Heritage Academy, 1989 Javnost i demokratija, Univerzitetska riječ, Sloboda, 1990 O velikosrpskom hegemonizmu, Stručna knjiga, Politika, 1992 Retorika: uvod u veštinu besedništva, Filip Višnjić, Institut za filozofiju i društvenu teoriju, Napredak, 1995 Politikološki leksikon: osnovni pojmovi nauke o politici, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, 1996 Filozofija u svom vremenu, Filip Višnjić, Napredak, 1998 U matici krize: intervjui 1968- 1998, Čigoja štampa, 1999 Polemike, Gutenbergova Galaksija, Goragraf, 2000 Zagonetka smrti: smrt kao tema religije i filozofije, Filip Višnjić, 2003. Nauka o politici, Zavod za udžbenike, Službeni glasnik, 2007 Kriza i „velikosrpski hegemonizam“, Zavod za udžbenike, Službeni glasnik, 2008 Izabrana dela – tom I – Filozofija prava Izabrana dela – tom II – Poredak, autoritet i sloboda Izabrana dela – tom III – Tradicija, legitimnost i revolucija Izabrana dela – tom IV – Nauka o politici Izabrana dela – tom V – Javnost i retorika Izabrana dela – tom VI – Filozofija u vremenu i zagonetka smrti Izabrana dela – tom VII – Kriza i „velikosrpski hegemonizam“ MG81 (N)

PRIRODNE NAUKE DANAS - filozofsko-sociološki i metodološki problemi Priredili Milan T. Antić, Dragoljub B. Đorđević, Katica R. (Stevanović) Hedrih Izdavač - Izdavačka jedinica Univerziteta, Niš Godina - 1988 VI + 312 strana 24 cm Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor I O FILOZOFIJI PRIRODNIH NAUKA FILIP FRANK - Filozofija i nauka D. MUIR - Marksizam i znanost II NAUKA KAO SISTEM ĐURO ŠUŠNJIĆ - Nauka kao sistem ERNEST NEJGEL - Nauka i zdrav razum ALFRED NORT VAJTHED - Religija i nauka JAKOB BRONOVSKI - Nauka i umetnost III RAZVITAK MODERNE NAUKE ALFRED NORT VAJTHED - Stoleće genija VLADIMIR BAZALA - Razvoj prirodoslovlja kao znanosti UNESCO - Društveno poreklo zapadne nauke IV STRUKTURA NAUKE BONIFACIJE M. KEDROV - Struktura nauke, struktura nauke o prirodi V TEORIJSKI PROBLEMI SAVREMENE NAUKE 1 FIZIKA TATOMIR P ANDJELIĆ - Klasična mehanika i njene osnovne koncepcije ZVONKO MARIĆ - Albert Einstein DEJVID BOM - Kvantna teorija MARIO BUNGE - Prostor i vrijeme u suvremenoj znanosti FRANKO SELERI - O ideologiji u suvremenoj fizici 2 BIOLOGIJA JAKOB BRONOVSKI - Prema filozofiji biologije SINIŠA STANKOVIĆ - Organizacija i poredak u živim sistemima JAKOB BRONOVSKI - Novi pojmovi u evoluciji složenosti ROBERT FILIP VAGNER - Gentika i društvo NIKOLAJ PETROVIČ DUBINJIN - Socijalno i biološko u suvremenom čovjekovu problemu VI METODOLOGIJA SAVREMENE NAUKE 1 NAUČNI METOD I METODOLOGIJA VOJIN MILIĆ - Delokrug i funkcije metodologije 2 OSNOVNE NAUČNE METODE MORIS KOEN i ERNEST NEJGEL - Metodi eksperimentalnog istraživanja MARKO LEKO - Eksperiment i teorija MORIS KOEN i ERNEST NEJGEL - Aksiomatska metoda BOGDAN ŠEŠIĆ - Metoda modelovanja BOGDAN ŠEŠIĆ - Statistička metoda 3 OD HIPOTEZE DO NAUČNOG PREDVIDJANJA BOGDAN ŠEŠIĆ - Naučna hipoteza BOGDAN ŠEŠIĆ - Naučni zakon VELJKO VUJIČIĆ - Zakoni u prirodnim naukama BOGDAN ŠEŠIĆ - Naučna teorija ERNEST NEJGEL - Modeli naučnog objašnjenja BOGDAN ŠEŠIĆ - Naučno otkriće i naučno predvidjanje VII NAUKA I ČOVEK ROBERT OPENHAJMER - Razmišljanje o nauci i kulturi Odabrana literatura Index imena Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Philipp Frank Ernest Nagel Alfred North Whitehead Jacob Bronowski Bonifaty Mikhailovich Kedrov David Bohm Franco Selleri Phillip Wagner Nikolay Dubinin Morris Raphael Cohen Robert Oppenheimer Aristotel Arhimed Nils Bor Niels Bohr Čarls Darvin Charles Darwin Rene Dekart Descartes Pol Dirak Paul Dirac Albert Einstein Euklid Majkl Faradej Michael Faraday Galileo Galilej Fridrih Gaus Friedrich Gauss Verner Hajzenberg Werner Heisenberg Hertzih Johan Kepler Johannes Kepler Nikolaj Kopernik Nicolaus Copernicus Pjer Simon Laplas Pierre-Simon Laplace Georg Fridrih Vilhelm Lajbnic Georg Friedrich Leibniz Vladimir Iljič Lenjin Hendrik Lorenc Hendrik Lorentz Ernst Mah Mach Karl Marks Marx Džejms Klark Maksvel James Clerk Maxwell Dmitrij Mendeljejev Isak Njutn Isaac Newton Pitagora Max Plank Max Planck Anri Poenkare Henri Poincare Hans Rajhenbah Ervin Šredinger Erwin Schrodinger Džilijan Gillian

Nova, nekorišćena sadržaj predgovor prvom izdanju .... 7 predgovor drugom izdanju .... 15 1. uvod .... 23 2. žak lakan .... 43 3. julija kristeva .... 63 4. intermeco: epistemički relativizam u filozofiji nauke .... 76 5. lisirigare .... 134 6. bruno latur .... 153 7. intermeco: teorija haosa i „postmoderna nauka” .... 163 8. žan bodrijar .... 177 9. žil delezi feliks gatari .... 185 10. polvirilio .... 201 11. gedelova teoremai teorija skupova: neki primeri zloupotrebe .... 208 12. epilog .... 214 dodatak a prevazilaženje granica: ka transformativnoj hermeneuticikvantne gravitacije .... 247 dodatak b neki komentarina parodiju .... 285 dodatak c prevazilaženje granica: pogovor .... 294 bibliografija .... 307 spisak prevedene literature .... 322 indeks .... 323 ************ Sokal, Alan, 1955- = Sokal, Alan, 1955- Bricmont, Jean, 1952- = Brikmon, Žan, 1952- Intelektualni šarlatani / Alan Sokal, Žan Brikmon ; prevod Slobodan Damnjanović Jedinstveni naslov Intellectual Impostures. srp Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2018 Izdanje 1. Deretino izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Dereta, 2018 (Beograd : Glasnik) Fizički opis 327 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Damnjanović, Slobodan, 1951- = Damnjanović, Slobodan, 1951- Zbirka Biblioteka Posebna izdanja / Dereta, Beograd Prevod dela: Intellectual Impostures / Alan Sokal and Jean Bricmont Tiraž 1.000 Na koricama beleška o autorima Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 307-322 Registar. Predmetne odrednice Nauka -- Kriticizam **************** Da li postmoderni intelektualci zloupotrebljavaju nauku? Godine 1996, u popularnom naučnom časopisu Soušel tekst, eminentni fizičar i univerzitetski profesor Alan Sokal objavio je pompezan i poprilično besmislen tekst pod nazivom „Prevazilaženje granica: ka transformativnoj hermeneutici kvantne gravitacije“. Uskoro će širom sveta taj događaj postati poznat kao „Sokalova podvala“. Koristeći rogobatnu i nerazumljivu naučnu terminologiju postmodernističkih teoretičara (Lakana, Kristeve, Irigareove, Bodrijara itd.), namera mu je bila da testira standarde objavljivanja stručnih članaka i proveri da li su zaista toliko strogi. Kada je na dan objavljivanja sam autor priznao da je rad zapravo šarlatanski, da namerno koketira sa ideološkim konceptima tadašnjeg uredništva i besmislice maskira visokoparnim naučnim izrazima, usledio je pravi skandal i žestoka akademska rasprava. „Sokalova podvala“ dospela je na prve strane mnogih svetskih časopisa. Urednici Soušel teksta i neki postmodernisti osudili su ovaj postupak kao neetički, pa su čak i autora proglasili psihijatrijskim slučajem. Za druge, Sokal je bio heroj akademske zajednice, čiji je eksperiment bio neophodan kako bi se javno razotkrilo da se netačan i neistinit naučni rad može objaviti u uglednom stručnom časopisu samo zbog toga što je krcat komplikovanim izrazima i potpisan od strane akademskog autoriteta. Ova krajnje neobična knjiga predstavlja beskompromisni obračun s nelogičnim, katkad čak i apsurdnim naučnim idejama priznatih intelektualaca. Duhovito i argumentovano napisano, delo Intelektualni šarlatani opovrgava shvatanje po kome su naučne teorije samo puki „narativi“ ili društveni konstrukti i istražuje mogućnosti i granice nauke. x2

Nova, nekorišćena Sokal, Alan, 1955- = Sokal, Alan, 1955- Bricmont, Jean, 1952- = Brikmon, Žan, 1952- Intelektualni šarlatani / Alan Sokal, Žan Brikmon ; prevod Slobodan Damnjanović Jedinstveni naslov Intellectual Impostures. srp Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2018 Izdanje 1. Deretino izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Dereta, 2018 (Beograd : Glasnik) Fizički opis 327 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Damnjanović, Slobodan, 1951- = Damnjanović, Slobodan, 1951- Zbirka Biblioteka Posebna izdanja / Dereta, Beograd Prevod dela: Intellectual Impostures / Alan Sokal and Jean Bricmont Tiraž 1.000 Na koricama beleška o autorima Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 307-322 Registar. Predmetne odrednice Nauka -- Kriticizam **************** Da li postmoderni intelektualci zloupotrebljavaju nauku? Godine 1996, u popularnom naučnom časopisu Soušel tekst, eminentni fizičar i univerzitetski profesor Alan Sokal objavio je pompezan i poprilično besmislen tekst pod nazivom „Prevazilaženje granica: ka transformativnoj hermeneutici kvantne gravitacije“. Uskoro će širom sveta taj događaj postati poznat kao „Sokalova podvala“. Koristeći rogobatnu i nerazumljivu naučnu terminologiju postmodernističkih teoretičara (Lakana, Kristeve, Irigareove, Bodrijara itd.), namera mu je bila da testira standarde objavljivanja stručnih članaka i proveri da li su zaista toliko strogi. Kada je na dan objavljivanja sam autor priznao da je rad zapravo šarlatanski, da namerno koketira sa ideološkim konceptima tadašnjeg uredništva i besmislice maskira visokoparnim naučnim izrazima, usledio je pravi skandal i žestoka akademska rasprava. „Sokalova podvala“ dospela je na prve strane mnogih svetskih časopisa. Urednici Soušel teksta i neki postmodernisti osudili su ovaj postupak kao neetički, pa su čak i autora proglasili psihijatrijskim slučajem. Za druge, Sokal je bio heroj akademske zajednice, čiji je eksperiment bio neophodan kako bi se javno razotkrilo da se netačan i neistinit naučni rad može objaviti u uglednom stručnom časopisu samo zbog toga što je krcat komplikovanim izrazima i potpisan od strane akademskog autoriteta. Ova krajnje neobična knjiga predstavlja beskompromisni obračun s nelogičnim, katkad čak i apsurdnim naučnim idejama priznatih intelektualaca. Duhovito i argumentovano napisano, delo Intelektualni šarlatani opovrgava shvatanje po kome su naučne teorije samo puki „narativi“ ili društveni konstrukti i istražuje mogućnosti i granice nauke. sadržaj predgovor prvom izdanju .... 7 predgovor drugom izdanju .... 15 1. uvod .... 23 2. žak lakan .... 43 3. julija kristeva .... 63 4. intermeco: epistemički relativizam u filozofiji nauke .... 76 5. lisirigare .... 134 6. bruno latur .... 153 7. intermeco: teorija haosa i „postmoderna nauka” .... 163 8. žan bodrijar .... 177 9. žil delezi feliks gatari .... 185 10. polvirilio .... 201 11. gedelova teoremai teorija skupova: neki primeri zloupotrebe .... 208 12. epilog .... 214 dodatak a prevazilaženje granica: ka transformativnoj hermeneuticikvantne gravitacije .... 247 dodatak b neki komentarina parodiju .... 285 dodatak c prevazilaženje granica: pogovor .... 294 bibliografija .... 307 spisak prevedene literature .... 322 indeks .... 323 ************

Opis O autoru Dodatne informacije „Priznanje da je dati pojam suštinski sporan povlači i priznanje rivalskih upotreba; nasuprot tome, smatrati bilo koju rivalsku upotrebu kao anatemu, perver­ziju, zverstvo ili ludačko sredstvo, u mnogim slu­čajevima, znači podvrći se hroničnoj opasnosti po čoveka da podozrivo gleda na vrednosti koju ima suparnička pozicija.” Walter Bryce Gallie „Moguće je, a ja verujem i verovatno, da će politika ovih sporova postati prosvećenija ukoliko strane u sporu shva­te da u mnogim kontekstima prednost ne može da se dâ jednoj jedinoj upotrebi koju bi obavezno morale prihvatiti sve razumne osobe.” William E. Connolly Valter Brajs Gali (Walter Bryce Gallie) bio je škotski društveni teoretičar, politički teoretičar i filozof.Odrastao je u britanskom internatu i kasnije objavio svoje memoare o tome u knjizi An English School. Akademska karijera 1935–1938: Asistent na Filozofskom fakultetu , University College of Swansea. 1938–1948: Predavač filozofije, University College of Swansea. 1948–1950: viši predavač filozofije, University College of Swansea. 1950–1954: Profesor filozofije, University College of North Staffordshire. 1954–1967: profesor logike i metafizike, Queen's University, Belfast. 1967–1978: Profesor političkih nauka, Cambridge University. 1967–1978: Fellow of Peterhouse. 1970–1971: Predsednik Aristotelovog društva. V. E. Konoli (William Eugene Connolly) je politički teoretičar poznat po svojim radovima o demokratiji i pluralizmu. On je Krieger-Eisenhower profesor političkih nauka na Univerzitetu Johns Hopkins. Njegov rad iz 1974. godine The Terms of Political Discourse osvojio je nagradu Benjamin Lippincott iz 1999. godine. Njegovi radovi: Political science and ideology. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers. 2006. ISBN 9780202308517. (Reissue of 1967 book.) The terms of political discourse (3rd ed.). Oxford: Blackwell. 1993. ISBN 9780631189596. (First edition was 1974.) Connolly, William E.; Best, Michael H. (1976). The politicized economy. Lexington, Massachusetts: Heath. ISBN 9780669971620. Appearance and reality in politics. Cambridge New York: Cambridge University Press. 1981. ISBN 9780521230261. Politics and ambiguity. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. 1987. ISBN 9780299109905. Political theory and modernity. Oxford, UK New York: B. Blackwell. 1989. ISBN 9780631170341. Identity, difference democratic negotiations of political paradox (revised ed.). Minneapolis, Minnesota: University of Minnesota Press. 2002. ISBN 9780816640867. (First edition was 1991.) The Augustinian imperative: a reflection on the politics of morality (1st ed.). Newbury Park: Sage Publications. 1993. ISBN 9780803936362. Revised as: The Augustinian imperative: a reflection on the politics of morality (2nd ed.). Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. 2002. ISBN 9780742521476. Reviewed as: Cahalen, Deborah J. (October 1996). "Review of Connolly, William E., The ethos of pluralization". H-Pol. Težina 0,2 кг Dimenzije 115 × 175 × 3 cm Godina izdanja 2017 Pismo latinica Povez mek Broj stranica 126 ISBN 978-86-80484-12-9 Dimenzije 115x175

U dobrom stanju, zaštitni omot lošiji kao na slici, knjiga vrlo dobra. Morpurgo-Tagliabue, Guido, 1907-1997 Savremena estetika : pregled / Gvido Morpurgo-Taljabue ; preveo Vlastimir Đaković ; predgovor Milan Damnjanović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1968 Beograd : Nolit, 1968 (Beograd : Kultura) Fizički opis 570 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Đaković, Vlastimir = Đaković, Vlastimir Damnjanović, Milan, 1924-1994 = Damnjanović, Milan, 1924-1994 Zbirka Književnost i civilizacija Prevod dela: L`esthétique contemporaine Str. 11-20: Smisao savremene estetičke teorije / Milan Damnjanović Beleška o delu na presavitku omota Registar. Predmetne odrednice Estetika SADRŽAJ Dr Milan Damnjanović: SMISAO SAVREMENE ESTETIČKE TEORIJE 11 SAVREMENA ESTETIKA PREDGOVOR SRPSKOHRVATSKOM IZDANJU. . . . . 23 PREDGOVOR 25 PRELAZ IZ DEVETNAESTOG U DVADESETI VEK 1. Pretpostavke 33 Prvo poglavlje: OD ROMANTIZMA KA NATURALIZMU . ·. . . 36 2. Dihotomija lepoga i umetnosti i estetika devetnaestoga veka. — 3. Postkantovska kriza: Šopenhauer i hedonizam lepoga. — 4. Francuski i engleski naturalizam. — 5. MBergsonova intuicija. — 6. Psihološka estetika u Nemačkoj. — 7. Binfuhlung. — 8. Lepo, umetnost ı Einfuhlung. — 9. folkelt i Lips i Kritik der Urteilsbraft. — 10. Idealisti, psiholozi, formalisti. Drugo poglavlje: FORMALISTIČKA ESTETIKA. . . . 61 11. Herbart. — 12. Muzički formalizam E. Hanslika i Kantova misao. — 13. Sintaksa i stilistika formalizma: Cimerman i Hanslik. — 14. Lepo I umetnost po K. Fidleru. — 15. Sichtbarkeit i Einfuhlung. — 16. Fidler i Kant. — 17. Stvaralačko svojstvo umetnosti. Treće poglavlje: ISTORIJSKO-FENOMENOLOŠKO ISPITIVANJE 80 18. G. Semper (1803—1879). — 19. E. Grose. — 20. A. Rigl (1858— 1905). — M. Dvoržak (1874—1923). — 21. V. Vunt (1832—1920). — 2. A. Šmarsov i V. Voringer. — 23. Iscrpljenje devetnaestog veka. DVADESETI VEK 24. Pretpostavke . 95 Četvrto poglavlje: MISAO BENEDETA KROČEA. .... 96 25. Intuicija-ekspresija, — 26. Idealnost intuicije. — 27. Teoretičnost umetnosti. — 28. Kroče i formalisti. Umetnost·jezik. — 29. Doslednosti i protivrečnosti umetničke teoretike — 30. Intuicija-ekspresija, Sichtbarkeit, Einfuhlung. — 31. Estetika i kritika Peto poglavlje: KROČEOVSKI UTICAJ: ŠIRENJA I OTPORI . . 109 32. Polemika o intuiciji. — 33. G. Kalođero: umetnički jezik. — 34. Slabe strane „mentalizma`“: R. Rađunti.. — 35. Delovanje kročeovske misli. Estetika i kritika. — 36. Kroče i lingvistika. — 37. Potvrđivanja ı pobijanja. — 38. Đ. Đentile i njegova škola: U. Spirito. — 39. Ostale intuicionističke estetike: J. Kon. Šesto poglavlje: ESTETIKA I NAUKA O UMETNOSTI (Nemačke doktrine s početka dvadesetog veka). . . 133 40. R. Haman: spekulativna estetika. — 41. R. Miler-Frajenfels: psihološka estetika. — 42. Estetika i nauka o umetosti: M. Desoar. — 43. E. Utic. Sedmo poglavije: LIKOVNI FORMALIZAM. 148 44. A. fon Hildebrand (1847—1921). — 45. H. Velflin (1804—1945). — 46. — B. Berenson (1864—1959). — 47. L. Venturi, R. Longi. — 48. K. L. Ragjanti. — 49. Kroče i formalisti. — 50. Rodžer Fraj (1860— 1934). — 51. Klajv Bel. — 52. A. Fostjon. Osmo poglavlje: AVANGARDNI POKRETI I FORMALISTIČKA ESTETIKA 53. Čista poezija: A. Bremon. — 54. P. Valeri. — 55. Kriza slikarstva ı estetika. — 56. Slikarstvo ı muzika. — 57. Muzički formalizam. -— s8. Z. Brele ı muzičko vreme. — 59. Psihologija izumevanja. Deveto poglavije: AMERIČKI NATURALIZAM I ESTETIKA . . . 201 60. Dž. Santajana (1803—1952): 72e Semce of Beaty (1896). — 61. Umetnost ı um. — 62. Pragmatika umetnosti. — 63. Džon Djuli (1859—1952?): Djui ı Santajana. — 64. Estetski karakter iskustva. — 65. Kroče i Djui. — 66. Šta znači termin „umetnički“ po Džonu Djujiju. — 67. Alfred Uajthed i estetički naturalizam. Deseto poglavlje: KRITIČKA I SEMANTIČKA ŠKOLA . . . . . 223 68. A. A. Ričards. — 69. Čikaška škola. — 70. T. S. Eliot i umetničke konvencije, — 71. C. Moris. — 72. Suzana Langer. — 73. Neoempiristička metodologija: C. B. Hejl. — 74. Analiza jezika i estetika. Jedanaesto poglavilje: UMETNOST RADI DRUŠTVA . „. . . . . 271 75. Estetika i sociologija. — 76. Umetnost i društvo u devetnaestom veku. — 77. Dž. Raskin (1800—1900). — 78. Romantizam i građansko nespokojstvo. — 79. V. Moris: „aksiološka“ estetika. — 80. Dž. Diui. Umetnost i sreća. — 81. Prethodnici marksističke estetike. — 82. Marksistička estetika. — 83. V. I. Lenjin: umetnost radi partije. — 84. Đ. Lukač. — 85. Tradicija i obnova marksističke estetike. — 86. Lepo. Društveni ideal. ” Dvanaesto poglavlje: ESTETIKA I SOCIOLOGIJA. . . .. . 311 87. Umetnost u društvu: empirijska estetika. — 388. Dž. Boas. Estetički relativizam. — 89. Herbert Rid. — 90. Merila sociologije umetnosti. — 91. Estetika i istoriografija. — 92. Estetika i tehnika. Razvoj arhitekture. — 9. Zanatstvo ı tehnika. — 94. Industrijska estetika. 95. Industrijska proizvodnja i umetnost. Trinaesto poglavlje: OD POZITIVIZMA KA FENOMENOLOGIJI . . 359 96. Š. Lalo. — 97. E. Surio. — 98. Antibergsonovsko opiranje. — 99. Surio i Kroče. Objektivni formalizam. — 100. Transcendentalna I pozitivna strana. — 101. Razlike i sličnosti među umetnostima. — 102. Rejmon Baje. Ljupkost. — 103. Preispitivanje bergsonovstva. — 104. Metod u estetici. — 105. Sistem. — 106. Naučna estetika T. Manroa. — 107. Formalna analiza i psihološko izučavanje. — 108. Opistvanje i klasifikovanje., — 109. Psihologija forme i estetika. Pregnantnost. — 110. Teorija viđenja (Sichtbarkeit) i teorija forme (Gestalttheorie). — 111. Gestalt-teorija i fenomenologija. Četrnaesto poglavlje: FENOMENOLOŠKA ESTETIKA. . . · .· .· 408 112. A. Banfi (1866—1957). — 113. Gajger, Konrad, Ingarden, Sartr, Brandi. — 114. S. K. Peper: Prerušena fenomenologija. — 115. N. Hartman (1882—1953). — 116. G. Morpurgo-Taljabue. — 117. Lik ı slika. — 118. Psihološko razaranje. — 119. M. Difren. — 120. Estetski object i umetničko delo. — 121. Antropologija i ontologija. — 122. M. Benze. Petnaesto poglavlje: KA EGZISTENCIJALIZMU. · . . I . . 444 123. Protestantski egzistencijalizam. — 124. Katolički egzistencijalizam. — 125. Neotomistička estetika. — 3126. Svetovni egzistencijalizam: njegovi prethodnici. Obeshrabrenost i liričnost. — 127. Dadaizam i nadrealizam. Šesnaesto poglavlje: EGZISTENCIJALIZAM I ESTETIKA . . . . 468 128. Hajdegerova misao. — 129. Dijalektika bića. — 130. Biće kao otkrivanje. — 1351. Misao i poezija. — 132. Mitovi i obmane. — 155. K. Jaspers. Težnja transcendentnosti i mitska funkcija umetnosti. — 134. Sp:ritualizam u Italiji. — 1535. L. Parejson: spiritualizam i naturalizam. — 136. E. Zilson i naturalistički tehnicizam. — FF. Batalja i suprotstavljanje formalizmu ji naturalizmu. — 137. Opasnost od spiritualizma. — 138. Umetnost sa humanističkog gledišta: N. Abanjano. — 139. E. Pači. — 140. Negacija i humanizam kod Z.-P. Sartra. — 141. Književnost i poezija. — 142. Estetika kao skica etike. Esteta ı umetnik. — 143. Umetnost kao obmana. Sedapmmaesto poglavlje: ZAKLJUČCI. . . 539 144. Nesvodljivost estetike na metodologiju kritike. — 145. Ontološki supstrat estetičkih doktrina i nova moderna dimenzija estetizma. — 146. Filosofski karakter estetičkog istraživanja. Unitarno i normativno istraživanje. — 147. Od gnoseološko-ontološke ka fenomenološko-aksiološkoj orijentaciji estetike. INDEKS …559

ILIJA MARIĆ OD FILOSOFIJE DO KNJIŽEVNOSTI - na efeskom putu 2 Izdavač - Plato Books, Beograd; B&S, Beograd Godina - 2006 276 strana 21 cm Edicija - Biblioteka `Koinonia` ISBN - 978-86-447-0552-9 978-86-6115-038-8 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor UMESTO UVODA 1. Filosof bi trebalo da piše svoju knjigu O SRPSKIM FILOSOFIMA 2. Preduslovi za stvaranje prvog filosofskog društva kod Srba 3. Pionirski rad Mihaila Markovića 4. Plodovi srpske duhovnosti Mirka Zurovca 5. Filosofija kao stilosofska intriga 6. Služba Mnemosini Slobodana Žunjića 7. Modernost i filozofija Slobodana Žunjića 8. Povodom knjige Irine Deretić Loїos, Platon, Aristotel IZMEĐU FILOSOFIJE I LITERATURE. 9. Indija u pesmama Vojislava Ilića 10. Disovim budističkim slutnjama 11. Vladeta Jerotić kao čitalac i tumač 12. Antičke teme Nikolaja Timčenka 13. O knjizi Misao, reč - sudbina Nikolaja Timčenka PESNIČKI SVET MILOŠA CRNJANSKOG 14. Eterički svet 15. Sumatraizam 16. Embahade 17. Antisumatraizam Stevana Raičkovića POVODOM KNJIŽEVNIH DELA 18. Pesničke vizije Vojislava Brkovića 19. Lepota bez ljubavi 20. Naličje ljubavi OD SLIKE DO PRIČE 21. Epikurov vrt 22. Literarni autoportreti Ljubice Mrkalj DODATAK. 23. Dakovićev `pogled` na srpsku filosofiju Indeks imena `...U samoj književnosti postoji misaona supstanca koja ne samo da može biti podsticajna za folosofiju nego se može razumeti i kao način iznošenja određenih filosofema, kako su to već uverljivo demonstrirali filozofi egzistencije. U tom pogledu, već na planu stila pisanja a potom, bar implicitno, i način mišljenja, ja izvodim početni korak od filosofije do književnosti. Nije stoga neobično što su književna dela češći `predmet` mojih razmišljanja, što često razmišljam podstaknut određenim književnim delima. Napokon, niz tekstov a je tako organizovan da se započinje onim koji za temu imaju folosofske knjige, potpom slede tekstovi koji obrađuju onu neodređenu među između filosofije i literature, da bi se završilo mojim razmišljanjima povodom čisto književnih dela. Iz ovih razloga sam i samu knjigu nazvao - Od filosofije do književnosti...` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Jovan Aranđelović Maksim Arer Aristotel Ksenija Atanasijević Vojislav Brković Čedomil Veljović Hans Georg Gadamer Nenad Daković Irina Deretić Miloš Đurić Mihailo Đurić Fridrih Engels Slobodan Žunjić Mirko Zurovac Vojislav Ilić Vladeta Jerotić Vladimir Jovanović Milivoje Jovanović Goran Kardaš Seren Kjerkegor Mladen Kozomara Veljko Korać Jan Kot Rako Krstajić Milan Kujundžić Aberdar Milorad Lazić Vladimir Iljič Lenjin Mihailo Marković Karl Marks Nikola Milošević Ljubica Mrkalj Dušan Nedeljković Ljubomir Nedić Staniša Novaković Vuko Pavićević Milorad Pavić Branko Pavlović Sima Pandurović Vaso Pelagić Branislav Petronijević Platon Brako Radičević Stevan Raičković Milan Rakić Bertrand Rasel Rasl Dimitrije Savić Jovan Skerlić Pero Slijepčević Sokrat Vuk Stefanović Karadžić Nikolaj Timčenko Martin Hajdeger Georg Vilhelm Fridrih Hegel Jovan Hristić Miloš Crnjanski Mihailo Šljivić Artur Šopenhauer

U dobrom stanju Marksizam i umjetnost / izbor tekstova, predgovor, bilješke o autorima Vjekoslav Mikecin ; [registar imena sastavila Jovanka Aranđelović] Vrsta građe zbornik Jezik hrvatski Godina 1972 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Komunist, 1972 (Beograd : Prosveta) Fizički opis XVI, 345 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 = Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 Aranđelović, Jovanka Zbirka Antologije ; kolo 1, 1 Str. V-XVI: Problemi marksističkog shvaćanja umjetnosti / Vjekoslav Mikecin Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Umetnost -- Marksizam -- Zbornici Umetnost -- Marksistički aspekt sadržaj predgovor problemimarksističkog shvaćanja umjetnosti 5 nasljeđe marksističkog shvaćanja umjetnosti gyorgy lukacs uvod u estetičke spise marksa i engelsa 7 lucden goldmann dijalektički materijalizam i istorija književnosti 28 henri lefebvre marks i engels o estetici 43 umjetnost kao spoznaja umjetnost i istina gyorgy lukacs posebno kao centralna kategorija estetike . . 57 galvano della volpe kritika ukusa 67 kritika pjesničke ,,slike“ 67 semantički ključ poezije 72 arnold hauser sociološki temeljni problem 82 pojam ideologije u povijesti umjetnosti bertolt brecht dijalektika teatra 94 pučkost i realizam 94 — širina i mnogolikost realističkog načina pisanja 98 iz malog organona za teatar 100 može li teatar reproducirati današnji svijet? 104 jurij mihajlovič lotman neka pitanja opšte teorije umetnosti 107 1. specifika umetnosti (postavljanje pitanja) 107 2. problem sličnosti umetnosti i života u svetlu strukturnog pristupa 110 3. materijal umetnosti 113 4. umetnost i problem modela 114 5. umetnost kao semiotički sistem 119 umjetnost kao nova zbilja theodor wiesengrund adorno estetička teorija 126 antonio banfi opažanja o umjetničkim vrstama 138 roger garaudy marksizam i umjetnost 152 karel kosik umetnost i društveni ekvivalent 166 herbert marcuse društvo kao umjetničko djelo 178 — ljepota kao nerepresivni poredak 180 — umjetnost i konzumsko društvo 181 ernst fischer budućnost umjetnosti 185 ernst fischer umjetnost i realizam 193 umjetnost, društvo, revolucija walter benjamin umjetničko djelo u doba svoje tehničke repro- duktivnosti 200 — predgovor 200 ernest bloch diskusija o ekspresionizmu (1938) 215 lav davidovič bronstein-trocki književnost i revolucija 225 — partijska politikau umjetnosti 225 — umjetnost revolucije i socijalistička umjetnost 227 nikolaj ivanovič buharin o poeziji, poetici i zadacima poetskog stvaranja 240 1. poezija 240 2. povijesni vrhunac, nivo poetskog stvaranja u sssr i zadad poezije 246 antonio gramsci umjetnost i borba za novu civilizaciju 258 — odgojna umjetnost 259 — kriteriji književne kritike 260 — metodska mjerila 262 — iskrenost (ili spontanost) i disdplina 264 — sadržaj i forma 265 — književnid i umjetnička ,,boema“ 265 miroslav krleža predgovor jpodravskim motivima“ krste hegedušića 269 arnold kettle realizam i romansa 291 jean-paul sartre angažovana književnost 304 — šta znači pisati? 307 — zašto pisati 308 — za koga se piše 310 — situacija pisca u 1947 314 jean-paul sartre pitanja metoda 317 a) teorijsko ishodište: izvorni ili dogmatski marksizam 317 b) primer jedne analize: flober 319 anatolij vasiljevič lunačarski kulturni zadaci radničke klase — općeljudska i klasna kultura 324 registar imena 327

Odlično stanje nekorišćeno retko u ponudi! This volume brings together, for the first time, a variety of texts from Certeau`s book and journal publications which have proved important in the various disciplines where Certeau has had an influence. `synopsis` may belong to another edition of this title. Publisher: Wiley-Blackwell The Certeau Reader Michel de Certeau, Graham Ward De Certeau [də sεʀtọ`], Michel, francuski antropolog, povjesničar i teolog (Chambéry, 17. V. 1925 – Pariz, 9. I. 1986). Sveučilišni profesor u Parizu i San Diegu u Californiji. Širinom interesa, usmjerenom prema različitim tipovima drugosti, otvorio školu tzv. kulturalnih studija. Istraživanje novovjekovnih institucija gradivo je modernom razumijevanju povijesti koja ne ulazi u odnos tradicijskoga kontinuiteta sa svojim predmetom, nego operira rascjepom između prošlosti i sadašnjosti, diskursa i zbilje. Glavna djela: Pisanje povijesti (L’Écriture de l’histoire, 1975), Izum svakodnevice (L’Invention du quotidien, 1980), Heterologije (Hétérologies, 1986). Michel de Certeau SJ (French: [sɛʁto]; 17 May 1925 – 9 January 1986) was a French Jesuit priest[1] and scholar whose work combined history, psychoanalysis, philosophy, and the social sciences[2] as well as hermeneutics, semiotics, ethnology, and religion.[3] He was known as a philosopher of everyday life and widely regarded as a historian who had interests ranging from travelogues of the sixteenth and seventeenth centuries to contemporary urban life.[2] A multidisciplinarian, he wrote ground-breaking studies in fields as diverse as mysticism, the act of faith, cultural dynamics in contemporary society, and historiography as an intellectual practice. His impact continues unabated, with new volumes appearing regularly, and perhaps surprisingly his reputation is growing even more rapidly in English and German-speaking countries and the Mediterranean than in his native France. This strong and growing interest in academia is not matched in the public sphere, however, partly due to his being considered a `difficult` author because of his highly personal style which makes translation difficult, and partly due to the declining status of French in the world generally. Nevertheless, portions of his voluminous output have been translated into a dozen languages.[3] Education[edit] Michel Jean Emmanuel de La Barge de Certeau was born in 1925 in Chambéry, Savoie. De Certeau`s education was eclectic, following the medieval tradition of peregrinatio academica.[4] After obtaining degrees in classics and philosophy at the universities of Grenoble and Lyon, he studied the works of Pierre Favre (1506–1546) at the École pratique des hautes études (Paris) with Jean Orcibal. He undertook religious training at a seminary in Lyon, where he entered the Jesuit order (Society of Jesus) in 1950 and was ordained in 1956. De Certeau entered the Society of Jesus hoping to do missionary work in China. In the year of his ordination, de Certeau became one of the founders of the journal Christus, with which he would actively be involved for much of his life. In 1960 he earned his doctorate (`thèse de 3e Cycle`) at the Sorbonne with a study of co-founder of the Society of Jesus Pierre Favre[5] (the Sorbonne is a secular state university where theology may not be taught) before embarking on his celebrated study of Jean-Joseph Surin. Professional life[edit] De Certeau was greatly influenced by Sigmund Freud and was, along with Jacques Lacan, one of the founding members of École Freudienne de Paris, an informal group which served as a focal point for French scholars interested in psychoanalysis. He came to public attention after publishing an article dealing with the May 1968 events in France. He also took part in Robert Jaulin`s department of ethnology at the University of Paris-VII after May 68. De Certeau went on to teach at several universities in locations as diverse as Geneva, San Diego, and Paris. Through the 1970s and 1980s he produced a string of works that demonstrated his interest in mysticism, phenomenology, and psychoanalysis. He died in Paris, aged 60, from pancreatic cancer. The Practice of Everyday Life[edit] De Certeau`s most well-known and influential work in the United States has been The Practice of Everyday Life, cited in fields such as rhetoric,[6][7] performance studies,[8] and law.[9] In The Practice of Everyday Life, de Certeau combined his disparate scholarly interests to develop a theory of the productive and consumptive activity inherent in everyday life. According to de Certeau, everyday life is distinctive from other practices of daily existence because it is repetitive and unconscious. De Certeau’s study of everyday life is neither the study of “popular culture”, nor is it necessarily the study of everyday resistances to regimes of power. Instead, he attempts to outline the way individuals unconsciously navigate everything from city streets to literary texts. The Practice of Everyday Life distinguishes between the concepts of strategy and tactics. De Certeau links `strategies` with institutions and structures of power who are the `producers`, while individuals are `consumers` or `poachers,` acting in accordance with, or against, environments defined by strategies by using `tactics`.[10] In the chapter `Walking in the City`, de Certeau asserts that `the city` is generated by the strategies of governments, corporations, and other institutional bodies who produce things like maps that describe the city as a unified whole. De Certeau uses the vantage from the World Trade Center in New York to illustrate the idea of a synoptic, unified view. By contrast, the walker at street level moves in ways that are tactical and never fully determined by the plans of organizing bodies, taking shortcuts in spite of the strategic grid of the streets. De Certeau`s argument is that everyday life works by a process of poaching on the territory of others, using the rules and products that already exist in culture in a way that is influenced, but never wholly determined, by those rules and products. According to Andrew Blauvelt, who relies on the work of de Certeau in his essay on design and everyday life:[11] De Certeau`s investigations into the realm of routine practices, or the `arts of doing` such as walking, talking, reading, dwelling, and cooking, were guided by his belief that despite repressive aspects of modern society, there exists an element of creative resistance to these structures enacted by ordinary people. In The Practice of Everyday Life, de Certeau outlines an important critical distinction between strategies and tactics in this battle of repression and expression. According to him, strategies are used by those within organizational power structures, whether small or large, such as the state or municipality, the corporation or the proprietor, a scientific enterprise or the scientist. Strategies are deployed against some external entity to institute a set of relations for official or proper ends, whether adversaries, competitors, clients, customers, or simply subjects. Tactics, on the other hand, are employed by those who are subjugated. By their very nature tactics are defensive and opportunistic, used in more limited ways and seized momentarily within spaces, both physical and psychological, produced and governed by more powerful strategic relations. The Writing of History[edit] His work The Writing of History, translated into English after his death, deals with the relationship between history and religion. De Certeau makes a point in linking the history of writing history to the legitimization of political power and that `Western` traditions of history involve using the act of writing as a tool of colonialism; writing their own histories while un-writing the embodied traditions of native peoples. Major works[edit] In French: La Culture au Pluriel. Union Générale d`Editions,1974. L`Ecriture de l`Histoire. Editions Gallimard. 1975. La Fable Mystique. vol. 1, XVIe-XVIIe Siècle. Editions Gallimard. 1982. Histoire et psychanalyse entre science et fiction. Editions Gallimard. 1987. (Rev.ed. 2002) La Faiblesse de Croire. Edited by Luce Giard. Seuil. 1987. L`Invention du Quotidien. Vol. 1, Arts de Faire. Union générale d`éditions 10-18. 1980. With Dominique Julia and Jacques Revel. Une Politique de la Langue : La Révolution Française et les Patois, l`enquête de Grégoire. Gallimard. 1975. La Possession de Loudun. Gallimard. 1970. In English: The Capture of Speech and Other Political Writings. Translated by Tom Conley. University of Minnesota Press. 1998. The Certeau Reader. Edited by Graham Ward. Blackwell Publishers. 1999. Culture in the Plural. Translated by Tom Conley. University of Minnesota Press. 1998. Heterologies: Discourse on the Other. Translated by Brain Massumi. University of Minnesota Press. 1986. The Mystic Fable, Volume One: The Sixteenth and Seventeenth Centuries. Translated by Michael B. Smith. University of Chicago Press. 1995, ISBN 9780226100371. The Mystic Fable, Volume Two: The Sixteenth and Seventeenth Centuries. Translated by Michael B. Smith. University of Chicago Press. 2015, ISBN 9780226209135. The Practice of Everyday Life. Translated by Steven Rendall. University of California Press. 1984. With Luce Giard and Pierre Mayol. The Practice of Everyday Life. Vol. 2, Living and Cooking. Translated by Timothy J. Tomasik. University of Minnesota Press. 1998. The Possession at Loudun. Translated by Michael B. Smith. University of Chicago Press. 2000, ISBN 9780226100357. The Writing of History. Translated by Tom Conley. Columbia University Press. 1988. MISTIČKA FABULA XVI XVII VEK - Mišel de Serto tags: izabrana dela misela de sertoa odabrana sabrana portable works of

Dijanetika L.Ron Habard,Nauka za Mentalno Zdravlje *4226*02-2022 Evolucija nauke je lična priča Rona Habarda koja otkriva kako je on došao do otkrića reaktivnog uma koji leži u nesvesnom i porobljava čoveka. orginal naslov knjige: ДИЈАНЕТИКА MОДЕРМА нАУКА ЗА мЕНТАЛНО ЗДРАВЈЕ L.Ron Habard autor Izdanje: Narodna Biblioteka Skopje 1999.g ISBN 9989-892-00-8 povez karton, 604 strana,Makedonski jezik, format: 20,5 x 13 cm,Težina: 580 g stanje: vrlo dobro nema ispisivanja Dijanetika: Moderna nauka o mentalnom zdravlju (ponekad se termin skraćuje kao DMNMZ ) je knjiga L. Rona Habarda o Dijanetici, sistemu psihoterapije koje je on razvio iz kombinacije ličnog iskustva, osnovnih principa istočnjačke filozofije i rada psihoanalitičara kao što je Sigmund Frojd. Knjiga je kanonski tekst o sajentologiji. Neformalno se ova knjiga naziva Knjiga Jedan.Knjiga je uticala na formiranje pokreta koji je kasnije definisao sebe religijom, 1950. godine. Od 2013. godine publikacija Nova Era, međunarodna izdavačka kuća Habardovih dela, prodaje ovu knjigu na engleskom jeziku i na preko pedeset drugih jezika. U ovoj najprodavanijoj knjizi,Habard je napisao da je izolovao ,, Dinamički princip postojanja,” koji naziva ,, Opsatnak”, i predstavlja svoj opis u ljudskom umu. On identifikuje izvor ljudske devijantnosti, kao ,, reaktivni um”, normalno sakriven, ali uvek svesni deo mozga, i u izvesnim traumatskim sećanjima (engramima) koji se takođe tu nalaze. Dijanetika opisuje ,, savetovanje” (ili tehnike revizije) za koje Habard tvrdi da će osloboditi osobu od engrama i da pruže ogromne terapijske dobrobiti. Habarda su kritikovali naučnici i profesionalci iz oblasti medicine, koji tvrde da on iznosi svoje tvrdnje površno naučnim jezikom i bez dokaza. Uprkos ovome, Dijanetika se pokazala kao veliki komercijalni uspeh nakon objavljivanja, iako su zaposleni u knjižari B. Dalton naveli da je sve te cifre preuveličao Habardov izdavač koga su kontrolisali Sajentolozi, čije grupe Sajentologa su kupovale na desetine ili čak na stotine kopija Habardovih knjiga i koji su iste knjige preprodavali natrag knjižarama. Prema Habardu, ideje o dijanetici razvile su se tokom dvanaest godina istraživanja, iako je mnogo njegovih prijatelja u to vreme govorilo da je to nešto potpuno nerealno. Prvo javno predstavljanje tih ideja je bio članak u petparačkom magazinu Neverovatna naučna fantastika, pod naslovom ,, Dijanetika - nova nauka uma”, koji se pojavio nekoliko nedelja pre objavljivanja knjige ali je objavljen u majskom 1950. izdanju magazina, istog meseca kada je i knjiga objavljena, članak dužine knjige je kasnije objavljen kao knjiga Dijanetika: evolucija nauke. * * * Prema religioznom sajentologu D. R. Kristensenu, DMNMZ predstavlja ,, najopsežniju Habardovu prezentaciju ljudskog uma, njegovih funkcija i problema u vezi sa tim funkcijama” Putem Dijanetike i koncepta engrama, Habard je tvrdio da je većina bolesti psihosomatske prirode. Naveo je sledeće bolesti, po njemu uzrokovane engramima: artritis, dermatitis, alergije, astma, koronarne poteškoće, problem sa očima, upale zglobova, čirevi, sinusitis i migrenozne glavobolje. Nadalje, on je tvrdio da dijanetska terapija može izlečiti ove bolesti i takođe tu uključio kancer i dijabetes kao bolesti na koje je istraživanje bilo fokusirano.

London, Velika Britanija 1999. Mek povez, engleski jezik, XXIV + 195 strana. Knjiga je, bukvalno, kao nova. V5 Internationally renowned as one of the great French philosophers of the twentieth century, the late Emmanuel Levinas remains a pivotal figure across the humanistic disciplines for his insistence―against the grain of Western philosophical tradition―on the primacy of ethics in philosophical investigation. This first English translation of a series of twelve essays known as Alterity and Transcendence offers a unique glimpse of Levinas defining his own place in the history of philosophy. Published by a mature thinker between 1967 and 1989, these works exhibit a refreshingly accessible perspective that seasoned admirers and newcomers will appreciate. In today`s world, where religious conceptions of exalted higher powers are constantly called into question by theoretical investigation and by the powerful influence of science and technology on our understanding of the universe, has the notion of transcendence been stripped of its significance? In Levinas`s incisive model, transcendence is indeed alive―not in any notion of our relationship to a mysterious, sacred realm but in the idea of our worldly, subjective relationships to others. Without presupposing an intimate knowledge of the history of philosophy, Levinas explores the ways in which Plotinus, Descartes, Husserl, and Heidegger have encountered the question of transcendence. In discourses on the concepts of totality and infinity, he locates his own thinking in the context of pre-Socratic philosophers, Aristotle, Leibniz, Spinoza, Kant, and Descartes. Always centering his discussions on the idea of interpersonal relations as the basis of transcendence, Levinas reflects on the rights of individuals (and how they are inextricably linked to those of others), the concept of peace, and the dialogic nature of philosophy. Finally, in interviews conducted by Christian Chabanis and Angelo Bianchi, Levinas responds to key questions not directly addressed in his writings. Throughout, Alterity and Transcendence reveals a commitment to ethics as first philosophy―obliging modern thinkers to investigate not merely the true but the good. Alterity and Transcendence displays Levinas`s philosophical thinking very well. It is of particular interest to those who try philosophically to ground legal terms such as human rights and especially human dignity without reference to political consensus or foundational explanations. ― Review of Metaphysics About the Author Emmanuel Levinas (1906-1995), a pioneer of the phenomenological method, exerted profound influence on prominent postmodern thinkers including Derrida, Lyotard, Finkielkraut, Irigaray, and Blanchot. Among his seminal works that have been translated into English are Entre Nous (Columbia, 1998), Ethics and Infinity, Totality and Infinity, Time and the Other, and Existence and Existents.Michael B. Smith is professor of French and philosophy at Berry College in Georgia. He has translated several of Levinas`s works, including Outside the Subject, In the Time of Nations, and Proper Names, and, with Barbara Harshav, Entre Nous (Columbia, 1998). Emanuel Levinas

U dobrom stanju Teorija historijskog materijalizma : popularni udžbenik marksističke sociologije / Nikolaj J. Buharin ; predgovor Vjekoslav Mikecin ; [preveo Petar Gljebov] Vrsta građe udžbenik Jezik hrvatski Godina 1980 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Globus, 1980 Fizički opis XLIX, 354 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 = Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 Gljebov, Petar Zbirka Biblioteka Prometej ; 11 ISBN (karton) Prevod dela: Teorija istoričeskogo materializma O Buharinu i o njegovoj `Teoriji historijskog materijalizma`: str. VII-XLXI Bibliografija/ sastavio V.M.: str. 339-350. Predmetne odrednice Istorijski materijalizam Marksistička sociologija Buharin, Nikolaj Ivanovič, 1888-1938 Бухарин, Николай Иванович, 1888-1938 Nikolaj Ivanovič Buharin (rus. Никола́й Ива́нович Буха́рин; Moskva, 9. oktobar 1888 — Moskva, 15. mart 1938) je bio ruski marksist i revolucionar, član sovjetskog Politbiroa (1924—1929), Centralnog komiteta (1917—1937), predsedavajući Kominterne (1926—1929), tvorac Nove ekonomske politike, glavni urednik Pravde (1918—1929), Izvjestja (1934—1936), Velike Sovjetske enciklopedije, jedan od autora Azbuke komunizma (1919) i drugih dela. Biografija Rođen je 1888. godine u Moskvi.[1] Političku karijeru je započeo tokom studija na Moskovskom univerzitetu kada se sprijateljio s kasnijim poznatim sovjetskim piscem Iljom Erenburgom i postao član Ruske socijaldemokratske radničke partije 1906. godine. Pridružio se boljševičkoj frakciji. Nakratko je bio uhapšen 1911, ali je ubrzo deportovan u Onjegu kod Arhangelska. Od tamo je uspeo da pobegne i smestio se u Hanover, a zatim u Krakov 1912, gde se po prvi put upoznao s Lenjinom. Godine 1916, se nalazio u Njujorku gde je sarađivao s Trockim. Oktobarska revolucija Nakon izbijanja Februarske revolucije 1917, Buharin se vratio u Rusiju[2] i delovao u moskovskom partijskom komitetu. Dana 10. oktobra 1917. bio je izabran u Centralni komitet RSDRP.[3] Tokom Oktobarske revolucije, Buharin je izradio nacrte dekreta moskovskog sovjeta, koje je zatim predstavio petrogradskom sovjetu.[4] Nakon revolucije, postao je glavni urednik partijskog glasila Pravda.[5] Istinski je verovao u svetsku revoluciju, te je bio protivnik potpisivanja mirovnog sporazuma sa Centralnim silama, verujući da će nastavak rata dovesti do ustanka radničke klase širom Evrope.[6] Do 1921. je napustio ova radikalna uverenja i prihvatio Lenjinovu tezu o Rusiji kao bastionu diktature proletarijata za neku buduću svetsku revoluciju. Frakcijske borbe Nakon Lenjinove smrti 1924. godine, Buharin je postao punopravni član Politbiroa SKP(b). U prvobitnim frakcijskim borbama se svrstao uz Staljina koji se postavio kao centrist u Partiji i zalagao se za nastavak NEP-a. Buharin je bio taj koji je formulisao tezu o izgradnji „socijalizma u jednoj zemlji“, a koju je kasnije propagirao Staljin. Međutim, Staljin nije bio zadovoljan sporim napredovanjem NEP-a te se zalagao za ubrzanu industrijalizaciju i kolektivizaciju. Buharinu se nije dopadala njegova koncepcija, te je više bio za umerenu industrijaliizaciju u kojoj bi seljacima bio ponuđen način da steknu dovoljno hrane za sebe i za prodaju. Buharin je s vremenom sve više gubio potporu u zalaganju za NEP, te ga je javno prvo napao Grigorij Zinovjev, a zatim i Staljin. Staljin ga je ubrzo potpuno izolovao, te je Buharin ostao bez svake potpore. Pogubljenje Tokom Staljinove Velike čistke Buharin je bio osuđen na Moskovskim suđenjima kao poslednji značajni sovjetski komunistički lider. Smrtna presuda bila je izvršena 15. marta 1938. godine u doba nacističke aneksije Austrije pa je vest o njegovom pogubljenju prošla gotovo nezapaženo u medijima.

manji format Nova Britanski istoričar E. HOBSBOM (Eric Hobsbawm) rođen je 1917. u Aleksandriji. Školovao se u Beču i Berlinu, a od 1933. godine živi u Londonu. Od 1947. godine predaje na Londonskom univerzitetu, a od 1984. godine na Novoj školi za socijalna istraživanja (New School for Social Research) u Njujorku. Svetsku slavu donele su mu studije istorije XIX i XX veka: The Age of the Revolution, 1789-1848, The Age of Capital, 1848-1875, The Age of Empire, 1875-1914 i The Age of Extremes, 1914 – 1991. T. REJNDŽER (Terence Ranger) je zimbabveanski antropolog. Objavio je više knjiga o društvu i kulturi Istočne Afrike, među kojima su i The Historical Study of African Religion (1972) i Dance and Society in Easter Africa (1975). H. TREVOR-ROPER (Hugh Trevor-Roper) predavao je od 1957. do 1980. istoriju na Univerzitetu u Oksfordu. Njegova knjiga The Last Days of Hitler (1947) smatra se klasičnim delom o Trećem Rajhu. D. KANADIN (David Cannadine) je direktor Instituta za istorijska istraživanja na Univerzitetu u Londonu. Objavio je više dela, među kojima The Decline and Fall of the British Aristocracy (1990) i Ornamentalism. How the British Saw Their Empire (2001). B. S. KON (Bernard S. Cohn) je profesor antropologije na Univerzitetu u Čikagu. Objavio je više radova o istoriji i društvenoj strukturi u zemljama Južne Azije. P. MORGAN (Prys Morgan) je profesor na Univerzitetskom koledžu u Svensiju (Swansea). Autor je više radova o istoriji Velsa. UVOD: KAKO SE TRADICIJE IZMIŠLJAJU (Odlomci) Erik Hobsbom Ništa ne izgleda tako staro, niti povezano sa prošlošću koja se više i ne pamti, kao pompa koja okružuje britansku monarhiju u javnim ceremonijama. Ipak, kako se u jednom poglavlju u ovoj knjizi utvrđuje, ona je, u svojoj modernoj formi, proizvod kasnog devetnaestog i dvadesetog veka. “Tradicije” koje izgledaju ili za koje se tvrdi da su stare, često su sasvim skorašnje po poreklu, i, ponekad, izmišljene. Svako ko je upoznat sa životom na koledžima starih britanskih univerziteta setiće se ustanovljavanja takvih “tradicija” na lokalnom nivou, iako neke – na primer godišnji Festival devet propovedi i božićnjih pesama [Festival of Nine Lessons and Carols] u kapeli Kings koledža u Kembridžu, na Badnje veče – mogu da postanu i šire rasprostranjene zahvaljujući radiju kao modernom mas-mediju. Ovo zapažanje predstavljalo je polaznu tačku konferencije koju je organizovao istorijski časopis Prošlost i sadašnjost [Past & Present], koja, opet, predstavlja osnovu za ovu knjigu. Termin “izmišljena tradicija” koristi se u širokom, ali ne u nepreciznom smislu. On uključuje kako “tradicije” koje su zapravo izmišljene, konstruisane i formalno ustanovljene, tako i one koje se javljaju na način koji nije tako lako pratiti u okviru kratkog vremenskog perioda koji se može datirati – obično se radi o periodu od nekoliko godina – i koje se uspostavljaju velikom brzinom. Prenošenje putem radija kraljevske proslave Božića u Britaniji (ustanovljeno 1932. godine) je primer prvih; pojava i razvoj određenih radnji vezanih za finale Kupa Britanske fudbalske asocijacije, primer je drugih. Očigledno je da sve one nisu podjednako trajne, ali nas mnogo više zanimaju njihova pojava i ustanovljavanje, nego njihove šanse za opstanak.

U dobrom stanju, prvo izdanje, sa posvetom autora Title: The Seeker : D. S. Merezhkovskiy Author: Bedford, C. Harold Binding: Hardcover Publisher: ‎University Press of Kansas; First Edition (1975) Language: ‎English ISBN-13: ‎978-0700601318 Pages: 222 THE SEEKER: D. S. MEREZHKOVSKIY By C. Harold Bedford Lawrence: The University Press of Kansas, 1975. x, 222 pp. Recently there appeared two books devoted to aspects of the work of D. S. Merezhkovsky, an author not spoiled hitherto by too much flattering attention. These studies are: Ute Spengler, D. S. Merezhkovskij: Versuch einer religiosen Begrilndung der Kunst (Lucerne, 1972), and B. G. Rosenthal, D. S. Merezhkovsky and the Silver Age. The Development of a Revolutionary Mentality (The Hague, 1975). Merezhkovsky, although through his entire long creative career a controversial as well as a widely-read author, has remained an underrated and underanalyzed writer and thinker. What was wanting was an intelligent and knowledgeable synopsis of the many facets of his literary and philosophical endeavor. Professor Bedford has now provided such a badly needed summary. In addition to being distinguished for its extraordinary stylistic refinement and suppleness, this presentation-though not devoid of critical detachment when appropriate-excels in thoroughness, sound information, and empathy as well as sympathy. Bedford`s study gives the reader insight into Merezhkovsky`s childhood and family background, and deals with his conversion from populism-with its attachment to poets such as Nekrasov and Nadson-to symbolism-under the impact of classical antiquity, Baudelaire, and Nietzsche. These mental processes were accompanied by attempts to rescue contemporary Russian literature and intellectual culture from stagnation, provincialism, and a one-sided preoccupation with social concerns by extolling its great traditions which pointed toward a more idealistic and `symbolistic` interpretation of life and history. The two sections entitled `Christ and Antichrist` and `The Second Coming` contain both a highly perceptive, intelligent, and lucid exposition of the celebrated Trilogy (Merezhkovsky`s abiding triumph in the field of the philosophical novel masked as historical romance) and a sensible probing into the formation of his most cherished religious and philosophical intuitions. Interestingly, here is the discovery of an affinity between some of Kierkegaard`s theses and Merezhkovsky`s inner religious experience. The following chapter deals with attempts to translate these inner experiences into the social realities of his time-spiritual campaigns which led him into much literary, political, and ecclesiastical conflict. Within this context, Bedford clearly outlines Merezhkovsky`s struggle with the Christian commandimient of universal charity, as opposed to his innate intellectual and moral aristocraticness, nonconformity, and rebelliousness. The last section is concerned with the author`s career in exile, the period following the irreconcilable stand he had taken with regard to bolshevism. In Paris he assumed a role, not so much of the writer and thinker, but, rather, of the prophet warning Western mankind against its moral and spiritual flabbiness, against imminent disasters of unprecedented dimensions, and general spiritual bankruptcy. Merezhkovsky sincerely and passionately believed in this role, even though it generated much friction with others who were by no means inclined to follow him onto the paths of the religious and moral visionary. A painstakiingly compiled bibliography adds to the value of this highly commendable study, despite the absence of several important works in languages other than English or Russian. The book will undoubtedly render a most valuable service to the student of the labyrinthine intellectual, literary, and spiritual currents and crosscurrents so characteristic of the Russian cultural scene during the first half of this century. Мерешковски, Дмитриј Сергејевич mereškovski dmitrij sergejevič

Seling Filozofija umetnosti NECITANO RETKO izuzetno ocuvana NOVA bele stranice ima diskretne exlibrise nema podvlacenja... estetika, filozofija umetnosti, nemački idealizam, umetnost, Šeling „Universitäten sind nicht Kunstschulen“ Šelingov sistem filozofije umetnosti Sreten Petrović Filozofska biblioteka Prevod dela Philosophie der Kunst Friedrich Wilhelm Joseph Schelling Prevod Danilo N. Basta, Olga Kostrešević Godina izdanja 1989. Jezik: Srpski Izdavac: BIGZ, Godina 1989. Br. str. 446 Format 22x15 Povez tvrd sa plastificiranim zastitnim omotom Ključne reči: estetika, filozofija umetnosti, nemački idealizam, umetnost, Šeling Apstrakt Šelingova filozofija umetnosti teži da iz beskonačnog razdvajanja dosegne pomirenje u obliku izvornog identiteta subjektivnog i objektivnog. Prema njegovom mišljenju, ne samo da umetnost može postati predmetom filozofskog znanja, nego van filozofije i pored filozofije o umetnosti ništa ne može biti saznato na apsolutni način. Šeling ne razvija estetiku u uobičajenom smislu, već filozofiju umetnosti, uspostavljajući potpuno novi odnos prema problematici umetnosti, koja, jednom uvažena i filozofski tematizovana, više neće moći da bude zanemarena u bilo kojoj formi filozofske sistematike. Reference Filozofija njemačkog idealizma – Hrestomatija, prir. Barbarić, D., Školska knjiga, Zagreb, 1988. Auburtin, V., Die Kunst stirbt, Ein Essay, Albert Langen, München, 1911. Dobe, J., „Beauty Reconsidered: Freedom and Virtue in Schelling’s Aesthetics“– In- terpreting Schelling, Critical Essays, Edited by Lara Ostaric, Cambridge Uni- versity Press, 2014. Filipović, V., Klasični njemački idealizam, Nakladni zavod Matice hrvatske, Zagreb, 1979. Gerbrand, D., Die Rückwendung zum Mythos, München und Berlin, 1930., Gete, J. V., Šiler, F., Prepiska, Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, Sremski Karlovci – Novi Sad, 2010. Grlić, D., Estetika, Naprijed, Zagreb, 1983. Hartmann, N., Die Philosophie des deutschen Idealismus, De Gruyter Verlag, Ber- lin, 1960. Hegel, G. V. F., Istorija filozofije, Kultura, Beograd, 1964. Hegel, G. W. F., Fenomenologija duha, Grafički zavod Hrvatske, Zagreb, 1955. Jähnig, D., Schelling. Die Kunst in der Philosophie, vol. I, Verlag Günther Neske, Pfullingen, 1966. Kroče, B., Estetika, Zograf, Beograd, 1934. Kuhn, H., Die Vollendung der klassischen deutschen Ästhetik durch Hegel, Berlin, 1931. Lauer, Ch., The Suspension of Reason in Hegel and Schelling, Continuum Internatio- nal Publishing Group, 2010. Man, P., Aesthetic Theory from Kant to Hegel, Edinburgh University Press, 1982 (2014). Oeser, E., Die antike Dialektik in der Spätphilosophie Schellings. Ein Beitrag zur Kritik des Hegelschen Systems, R. Oldenbourg o.J., Wien und München, 1965. Perović, M. A., Filozofske rasprave, Hrvatsko filozofsko društvo, Zagreb, 2011. Petrović, S., Negativna estetika, Gradina, 1972. Pikon, G., Uvod u jednu estetiku književnosti, Pisac i njegova senka, Kultura, Beo- grad, 1965. Schelling, F. W. J., Gesamtausgabe in 12 Bdn, Hrsg. von Manfred Schrötter, 1958-59, 6 Ergänzungsbände 1943/50. Schelling, F. W. J. Schellings Werke, C. H. Beck und R. Oldenbourg, München, 1927- 1928. Schelling und Cotta, Briefwechsel, 1803/49, Stuttgart, 1965. Schelling, F. W. J., Filosofija mitologije, Opus, Beograd, 1988. Schelling, F. W. J., Filozofija umjetnosti, Hrvatska sveučilišna naklada, Zagreb, 2008. Schelling, F. W. J., Sistem transcendentalnog idealizma, Naprijed, Zagreb, 1965. Schilling, K., Natur und Wahrheit, Untersuchungen über Entstehung und Entwicklu- ng des Schellingschen System bis 1800., Reinhardt, München, 1934. Šeling, F. V. J., Filozofija slobode, Plato, Beograd, 1998. Šeling, F. V. J., Forma i princip filozofije, Nolit, Beograd, 1988. Šeling, F. V. J., Prvi nacrt sistema filozofije prirode, Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, Sremski Karlovci – Novi Sad, 2009. Šeling, F. V. J., Spisi iz filozofije umetnosti, IK Zorana Stojanovića, Sremski Karlo- vci, Novi Sad, 1991

Multikulturalno građanstvo: liberalna teorija manjinskih prava Edicija Polimorfia Аутори Vil Kimlika, Will Kymlicka Превео/ла Vladimir Gvozden Издавач Centar za multikulturalnost, 2002 ISBN 8690228721, 9788690228720 ***Model multikulturnog građanstva (Kimlika) Kimlikin model multikulturnog, multietničkog građanstva nastoji da inkorporira manjinska prava u liberalnu teoriju. On ističe tri grupe manjinskih prava: a) pravo na distinktan tretman ili priznavanje prava b) prava samoupravljanja v) priznavanje prava predstavljanja. Svako od te tri vrste grupnih prava može jednostavno zaštititi članove manjinske kulturne grupe od ekonomskih pritisaka ili političkih odluka većine. Kimlika brani koncept diferenciranog građanstva kao nešto što je naspram koncepta univerzalnog, nediferenciranog građanstva koje mnogi teoretičari smatraju kao esencijalni element liberalno-demokratskog ideala. Međutim, on smatra da grupno diferencirana prava pružaju način ispunjenja liberalnih težnji prema slobodi i jednakosti. ** Knjiga Willa Kymlicke, Multikulturalno graðanstvo bavi se prije svega raspravom o pravima onih nacionalnih zajednica koje nisu veæinska nacio- nalna zajednica u nekom politièkom društvu. Èini mi se da su dvije kljuène stvari u ovoj knjizi. Prije svega, knjiga nam pokazuje da se prava nacionalnih zajednica ne zanemaruju samo s perspektive iskljuèivog nacionalizma, to jest onog nacionalizma koji (u svom idealnom modelu) smatra da dr®ava pripada samo jednoj naciji, te da u njoj nema mjesta za druge nacionalne skupine (pa svim nacionalnim skupinama osim onoj koja posjeduje odre- ðenu dr®avu preostaju samo opcije asimilacije ili iseljenja). Kymlicka se trudi pokazati kako se prava nacionalnih manjina mogu zanemariti i s per- spektive liberalizma. Liberalizam s kojim Kymlicka polemizira ovdje mo®e- mo najopæenitije odrediti kao doktrinu koja stavlja naglasak na prava poje- dinaca, prema kojima se dr®ava treba postavljati neutralno, to jest zajamèiti im isti polo®aj bez obzira na razlike u rasi, naciji, religiji, itd. Ovo bi bio je- dan od moguæih modela koji odgovaraju nazivu “graðanska dr®ava”. Kym- licka smatra da je takva pozicija na nekakav naèin nedosljedna, jer takva dr®ava, ipak, privilegira jednu naciju nad ostalima. Na primjer, javna i slu®be- na upotreba jezika neæe biti neutralna, veæ upravo odgovarajuæa veæinskoj naciji; dr®avni praznici odgovaraju tradiciji jedne nacije; isto vrijedi i za škol- ski program.Dobro ureðena dr®ava, on tvrdi, nije dr®ava koja je slijepa na nacionalne razlike (jer takva dr®ava ne mo®e postojati u uvje- tima multikulturalnosti), veæ dr®ava koja nacionalnim zajednicama (pod odreðenim kvalifikacijama koje se tièu odreðenih okolnosti) jamèi javno manifestiranje, kao i javnu podršku za njihovo opstojanje, u mjeri u kojoj je to moguæe. Slièno tome što Kymlicka ka®e za jedan od oblika liberalizma, ka®e i za neke oblike socijaldemokracije. Dakle, prva je poruka ove knjige da zaštita nacionalnih manjina nije samo specifièna zaštita opæih graðanskih prava i da se zanemarivanje takve postavke pojavljuje i u nekim oblicima liberalizma i u nekim oblicima socijaldemokracije. Druga temeljna poruka koju nam nudi Kymlicka jest ideja da se pošto- vanje manjinskih prava ipak mo®e realizirati unutar drukèije shvaæene libe- ralne teorije pravde. Za liberalizam, va®no je da se svakom pojedincu za- jamèe uvjeti slobodnog djelovanja. Ali, jedan je od temeljnih uvjeta slobod- nog djelovanja i kulturalna pripadnost. Pojedinac èija je kulturalna pripad- nost ugro®ena gubi moguænost autonomnog i slobodnog djelovanja, to jest biranja sadr®aja svog ®ivota u dosljednom ®ivotnom planu. Dakle, ka®e Kymlicka, liberalizam treba aktivno štititi kulturalnu pripadnost. Elvio Baccarini

Autor - osoba Makijaveli, Nikolo Naslov Vladalac / Nikolo Makijaveli ; preveo B. Janković Jedinstveni naslov ǂIl ǂprincipe. srp Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2003 Izdavanje i proizvodnja Novi Beograd : Knjiga ; Zemun : Neven, 2003 (Novi Beograd : Midimprint) Fizički opis 248 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Janković, B. (Neven; broš.) Napomene Prevod dela: Il principe / Niccolo Machiavelli Tiraž 1.000 Nikolo Makijaveli, život i delo: str. 243-247. Predmetne odrednice Makijaveli, Nikolo, 1469-1527 Filozofija politike Stanje: na poslednjoj četvrtini knjige delovi listova mestimično blago talasasti, kao da je na knjigu kapnulo malo vode, ne smeta čitanju. Nikolo Makijaveli (ital. Niccolò Machiavelli; 3. maj 1469 – 21. jun 1527) je bio italijanski politički filozof tokom renesanse. Njegovo najpoznatije delo, Vladalac (Il Principe), je knjiga namenjena da bude priručnik za vladare. Izdata nakon njegove smrti, knjiga je zagovarala teoriju da „cilj određuje sredstvo“, što se smatra ranim primerom realpolitike. Uobičajena je pogreška da se kaže da cilj opravdava sredstvo, što Makijaveli ni u jednom svom spisu nije napisao. Makijaveli je prvi mislilac koji je uočio da politika ne podleže etičkim principima, jer opravdati nešto znači to učiniti etički ispravnim. Izraz makijavelistički danas opisuje usko, samo-interesno ponašanje, i vodi mnogim nepravilnim shvatanjima Makijavelijeve filozofije. Biografija Makijaveli je rođen u Firenci, kao drugi sin Bernarda di Nikola Makijavelija, advokata (na dobrom glasu) i Bartolomee Di Stefano Neli, njegove žene. Oba roditelja su bili članovi starog plemstva Firence. Od 1494. do 1512. godine, Makijaveli mlađi je bio oficijelni vladin službenik. Tokom ovog perioda, putovao je u diplomatske misije u različite evropske dvorove u Francuskoj, Nemačkoj, ostalim italijanskim gradovima-državama. Biva kratko zatočen u Firenci 1512. godine, zatim boravi u izgnanstvu i vraća se u Firencu. Umro je u Firenci 1527. godine i sahranjen je u crkvi Santa Kroče. Njegov život se može podeliti u tri perioda, od kojih svaki čini posebnu i važnu eru istorije Firence. Njegova mladost je tekla istovremeno sa veličinom Firence kao italijanske sile pod vođstvom Lorenca De Medičija zvanog Il Manjifiko (Veličanstveni). Pad Medičijevih u Firenci se desio 1494. godine, iste godine kada Makijaveli stupio u državnu službu. Tokom njegove zvanične karijere Firenca je bila slobodna republika, i ovo stanje je trajalo do 1512. godine, kada su se Medičijevi vratili na scenu, i iste godine Makijaveli gubi svoju službu. Medičijevi su opet vladali Firencom od 1512. do 1527. godine, kada su opet izbačeni iz Firence. Ovo je bio period Makijavelijevog povećanog uticaja i vrijeme njegove literarne aktivnosti; umire par sedmica nakon istjerivanja Medičijevih u svojoj pedeset osmoj godini 22. juna 1527, bez povratka u državnu službu. Mladost Mada postoji vrlo malo pisanih tragova o Makijavelijevoj mladosti, Firenca iz tih dana je jako dobro poznata, pa se rano okruženje ovog poznatog građanina Firence lako može zamisliti. Firenca u to doba je opisana kao grad sa dve suprotne struje života, jedna određivana od strane energičnog (i asketskog) Savonarole, dok je druga struja vođena od strane ljubitelja raskoši Lorenca. Makijaveli nam u svojoj Istoriji Firence daje sliku mladića sa kojima je njegova mladost prošla. On ovako piše: „Oni su bili slobodniji nego njihovi preci u oblačenju i životu, i trošili su više u ostalim vrstama preterivanja, trošeći svoje vreme i novac u dokoličarenju, kockanju, i ženama; njihov glavni cilj je bio da se pojave dobro obučeni i da pričaju lukavo i oštro, dok bi onaj koji bi povredio druge na najlukaviji način nosio titulu najpametnijeg“. Služba Sljedeći period njegovog života je proveden u službi slobodne firentinske republike, koja je procvetala od isterivanja Medičijevih 1494. godine do njihovog povratka 1512. godine. Nakon četiri godine službe u jednom od javnih ureda biva postavljen za Kancelara i sekretara druge kancelarije. Ovde smo na čvrstom tlu kada želimo da saznamo za događaje u Makijavelijevom životu, zbog toga što je tokom ovog perioda on uzeo vodeću ulogu u poslovima republike, i stoga imamo njegove dekrete, zapise da nas informišu, kao i njegove vlastite tekstove. Malobrojni prepisi njega kao sekretara daju nam informacije o njegovim aktivnostima, i dopunjavaju izvore iz kojih je on crpio iskustva i karaktere koji ispunjavaju knjigu „Vladalac“. Njegova prva misija je bila 1499. godine kod Katerine Sforce (Catherina Sforza), iz čije je sudbine izveo zaključak da je daleko bolje zaslužiti poverenje naroda, nego zavisiti od tvrđava. Godine 1500, biva poslan u Francusku da dobije uslove od strane Luja XII za nastavak rata protiv Pize: ovaj kralj je bio onaj, koji je načinom vođenja svojih spoljnih poslova u Italiji, počinio pet ključnih grešaka u državništvu koje su sumirane u „Vladocu“, i koji zbog istih je izbačen iz Italije. On, takođe, je bio onaj koji se razveo, što je bio uslov podrške od strane pape Aleksandra VI. Makijavelijev javni život je bio većinom dominiran događajima proizniklim od ambicija pape Aleksandra VI i njegovog sina, Čezara Bordžije (Cesare Borgia), vojvode Valentina (duca Valentino), i ovi karakteri ispunjavaju veliki prostor u knjizi „Vladalac“. Makijaveli nikad ne okleva da citira akcije vojvode koje su koristile uzurpatorima koji su želeli da zadrže države koje su zauzeli. Pisanje i smrt Po povratku Medičijevih u Firencu, Makijaveli, koji se par sedmica uzalud nadao da će zadržati svoju službu pod novim vlastodršcima Firence, biva otpušten dekretom datiranim na 7. novembar 1512. Kratko nakon ovoga biva optužen za saučesništvo u neuspjeloj zavjeri protiv Medičijevih i završava u pritvoru gde je stavljen na torturu. Novi medičijevski ljudi, među kojima i papa Lav X, osigurali su njegovo puštanje na slobodu, i on se povlači na svoje malo imanje u San Kašano, blizu Firence, gde se posvećuje literaturi. U pismu Frančesku Vetoriju, datiranom 13. decembra, 1513, ostavio je veoma zanimljiv opis svog života u ovome periodu, što ukazuje na njegove metode i motive za pisanje „Vladaoca“(Il principe). Učenje Nikolo Makijaveli je poznat kao autor rečenice: „Cilj opravdava sva sredstva“, mada se ona tako formulisana ne nalazi ni u jednom njegovom delu. On je smatrao da svako, pa tako i vladar ima jednu količinu moći, a cilj jeste da se ta moć što je moguće više uveća. Pri tome vladar mora biti izvan običajnih moralnih kočnica, što znači da hrišćanski moral i politika nemaju i ne mogu imati nikakvih dodirnih tačaka. Sve što uvećava moć i vlast jeste ispravno primenjivati. Iako se neki Makijavelijevi saveti mogu smatrati beskrupuloznim, sam Makijaveli upozorava da realno ne treba mešati sa idealnim. U svom najpoznatijem delu, Vladaocu, piše: „Tu se sad postavlja pitanje: da li je bolje da te ljudi ljube ili da te se boje. Odgovor je, da bi najbolje bilo i jedno i drugo; no kako je to dvoje teško sastaviti, mnogo je sigurnije, da te se ljudi boje, negoli da te ljube, ako već oboje ne možeš postići. Jer o ljudima se uopšteno može kazati: nezahvalni su, nepouzdani, pritvorni, izbegavaju opasnosti i pohlepni su za dobitkom; dok im dobro činiš, tvoji su, nude ti svoju krv, imetak, žene i decu, kako sam vam već kazao, kad je potreba daleko; no kad se nevolja primakne, okreću se. Propada vladar, koji se posve oslonio na njihove reči, pa se nije ni na šta pripremio; jer prijateljstva, koje se dobijaju za platu, a ne veličinom i plemenitošću duha, kupuju se, a ne poseduju, pa se u pravo vreme ne mogu upotrebiti. Osim toga, ljudi se manje ustručavaju da uvrede nekoga, koji želi da ga ljube, negoli nekoga, koji im uliva strah; jer ljubav se podržava vezom zahvalnosti, samo što ljudi, budući da su opaki, tu vezu raskidaju, kad god im je to od koristi; strah se pak podržava neprestanom pretnjom kazne.” – Vladalac MG35 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Adam Smit Istraživanje prirode i uzroka bogatsva naroda, poznata pod skraćenim imenom Bogatstvo naroda, je knjiga škotskog filozofa i ekonomiste Adama Smita. U pitanju je jedno od prvih dela u kome se teorijski analizira i opisuje, šta uzrokuje i čini bogatsvo jednog naroda. Prvi put je objavljena 1776. godine, u periodu koji obeležava početak Industrijske revolucije. U skladu sa vremenom u kome nastaje, knjiga objašnjava fenomene koje je Industrijska revolucija pokrenula, kao što su podela rada, slobodna trgovina i privatna inicijativa. Knjiga je izvršila ogroman uticaj, pre svega na konstituisanje ekonomije kao moderne naučne discipline, začetak škole klasične političke ekonomije, a pogotovu na politiku oličenu u ekonomskom liberalizmu. Istorija Smit se upustio u pisanje Bogatstva naroda radi prevazilaženja ekonomske politike merkanitlizma, koja je predstavljala opredeljenje većine evropskih država njegovog vremena. Merkantilizam predstavlja ekonomsku politiku koja daje veću prednost izvozu naspram uvoza. Takođe se ističe količina zlata unutar državnih granica kao merilo koje određuje bogatstvo jedne države. Takvo viđenje ekonomske politike je za sobom povlačilo intervenciju države kada su ekonomski odnosi u pitanju. Države su nametale visoke carinske tarife i isticale značaj međunarodne trgovine.[2]Adam Smit je merkantilističke politike smatrao za pogubne, pogotovu kada je prosperitet država bio u pitanju. Bogatstvo naroda je u najvećoj meri predstavlja kritiku takvih politika i dugi niz arugmentacija u prilog slobodne trgovine. Drugi važan intelektualni podsticaj za nastajanje same knjige jeste interakcija Smita sa francuskim fiziokratima, nakon što je 1764.godine krenuo da prati mladog vojvodu od Beklejga po Francuskoj.[3]Fiziokrati su predstavljali francusku ekonomsku školu, koji su isticali značaj poljoprivrede kada je generisanje bogatstva u pitanju. Oni su akcentovali primat slobodne trgovine, ono što je kasnije po njima nazvano lese fer ekonomijom, što je sve u velikom meri uticalo na Smita, i njegovu želju da prevaziđe merkantilizam. Knjiga je predstavljala rezultat rada od 17 godina, koji je obuhvatao razne obzervacije, debate sa drugim filozofima i ekonomistima, od kojih su neki bili najistaknutiji ekonomski mislioci 18.veka, kao što je vodeći fiziokrata An Rober Žak Trigo. Adam Smit (Kerkoldi, 16. jun 1723 – Edinburg, 17. jul 1790) bio je škotski ekonomista i etičar.[1] U svom delu „Bogatstvo naroda“ objavljenom 1776. godine uneo je nove ideje kojima je isticana prirodna sloboda pojedinaca. Taj liberalizam koji je zagovarao bio je potpuna suprotnost državnoj kontroli koju su zagovarali merkantilisti. Uz Davida Rikardoa najpoznatiji je predstavnik engleske klasične političke ekonomije. Smit drži da pravo bogatstvo ne leži u novcu, kako su tvrdili merkantilisti, nego u korisnom radu, radu koji stvara prometne vrednosti. Izraziti je pristalica ekonomskoga liberalizma, koji prihvata i razvija teoriju radne vrednosti, iako smatra da ona vredi samo za pretkapitalističku privredu.[2] Adam Smit izučava unutrašnju povezanost ekonomskih kategorija, ali bez obzira na njegove duboke analize pojedinih etapa u kapitalističkoj proizvodnji, pokazuje nerazumijevanje za neke bitne karakteristike složenih oblika kapitalizma i njegovih imanentnih protivrečnosti, što nije niti čudno s obzirom na stadijum razvoja kapitalizma u to vreme pre industrijske revolucije. Što razvoj kapitalizma postaje složeniji i suprotnosti oštrije, Smitova teorija postaje sve više puki opis pojava i izražava sve više odnose u njihovom prividnom, spoljnom izgledu. Smitovu teoriju je veoma važno posmatrati u kontekstu vremena u kojem je nastala, odnosno ekonomskih odnosa koji su obeležili prethodni vremenski period - merkantilizam. Temeljna Smitova ideja je kritika merkantilizma, karakteriziranog trgovinskim monopolima osiguranim kroz restriktivne trgovinske privilegije (carine, zabrane trgovanja, posebne dozvole) pojedinaca, grupacija i celih država - protekcionizam. U svrhu zaštite tih trgovačkih interesa se, kroz cijeli merkantilistički period, otvoreno upotrebljavala (i manipulirala) moć države i vojske (mornarice). Premda se njegova ideja slobodnog tržišta danas iskorištava kao podloga (neo)liberalnog kapitalizma, Smit nije bio promotor ideje (neo)liberalnog kapitalizma u obliku u kojem isti danas obeležava globalnu ekonomiju. To se može iščitati iz niza njegovih razmišljanja iznesenih u „Bogatstvu nacija“. Iako se Smit se u svom delu bavio isključivo posmatranjem činjenica i iznosio zaključke bez emotivnih pristranosti, lako je uočiti humanu komponentu za koju prirodno podrazumeva da doprinosi povećanju proizvodnosti, a time i efikasnosti ekonomije u celini. Biografija Smit je rođen u gradu Kerkoldi, Fajv, Škotska. Njegov otac, koji se takođe zvao, Adam Smit, bio je advokat, državni službenik, te je preminuo 1720, dva meseca nakon rođenja Smita, a majka Margareta Daglas kćerka lokalnog zemljoposednika je tako rano ostala udovica.[3] Iako je tačan datum rođenja nepoznat, zna se da je kršten 16. juna 1723. [4] Malo je tačnih podataka o njegovom detinjstvu. Džon Rej (1845 – 1915), škotski novinar i Smitov biograf, beleži da su Smita u dobu od četiri godine oteli Cigani, te je nakon intervencije vraćen. Smit je bio blizak s majkom koja je podržavala njegove akademske ambicije.[5] U Kerkoldu je išao u školu Burgh School, od 1729. do 1737, koja se u to vreme smatrala jednom od najboljih škola toga vremena.[6] Tamo je učio latinski jezik, matematiku, istoriju i pisanje.[5] Započeo je da studira na univerzitetu u Glazgovu u dobu od 14 godina, gde je učio etiku kod Fransisa Hačisona.[5] Tu je Smit razvio strast prema slobodi, razumu i slobodnom govoru. Dobio je stipendiju „Snell Exhibition“ 1740. te se preselio da studira u Bejliol koledžu, Oksford. Iako nije bio zadovoljan studijem u Oksfordu, dobro je iskoristio brojna dela na policama njihove tamošnje opsežne biblioteke. Oksford je napustio 1746, ranije nego što mu je istekla stipendija.[7][8] Pred kraj boravka u Oksfordu počeo je trpeti napade drhtanja, verovatno simptom živčanog sloma.[7] Godine 1748. počeo je sa javnim predavanjima na univerzitetu u Edinburgu, koja je sponzorisalo Filozofsko društvo Edinburga i koja su bila vrlo uspešna. Godine 1750. upoznao je starijeg kolegu Dejvida Hjuma. Godine 1751. postao je profesor na univerzitetu u Glazgovu, a 1752. primljen je u Filozofsko društvo Edinburga. Pred kraj 1763. Čarls Taunsend, kojeg je Smit upoznao preko Dejvida Hjuma, predložio mu je da bude tutor njegovom posinku, Henriju Skotu. Smit je napustio mesto profesora. Kako je napustio univerzitet na polovini započetih predavanja, htio je studentima da nadoknadi novac, ali su to studenti odbili.[9] U sklopu novog posla pratio je Skota na putovanjima po Evropi. Plata mu je iznosila £300 na godinu uz troškove, te £300 penzije po godini; otprilike dvostruko više nego njegov prethodni prihod kao učitelj.[10] Prvo putovanje mu je bilo u Tuluz u Francuskoj gde se zadržao godinu i po. Nakon južne Francuske grupa se preselila u Ženevu, gde je upoznao Voltera.[11] Iz Ženeve preselili su u Pariz, gde je upoznao brojne znamenite ljude toga vremena, kao što su npr.: Bendžamin Frenklin,[12] An Rober Žak Tjurgo, Žan d`Alamber, Andre Morelet, Helvecius i Fransoa Kene.[13] Godine 1766. u Parizu preminuo je mlađi brat Henrija Skota i Smitova putovanja kao tutor su se završila.[12] Vratio se kući u Kerkoldi, gde je desetak godina posvetio „Bogatstvu naroda“.[14] U maju 1773. Smit je izabran za člana Kraljevskog društva u Londonu.[15] „Bogatstvo naroda“ je izdato 1776. i bilo je odmah uspešno. Prvo izdanje je rasprodano u šest meseci.[16] Godine 1778. dobio je radno mesto u carini u Škotskoj te je preselio kod svoje majke u Edinburg, tačnije Kanongejt, dvorac „Pejnmur haus“. [17] Pet godina kasnije dobio je kraljevsku povelju, čime je automatski postao jedan od osnivača Kraljevskog društva Edinburga (engl. Royal Society of Edinburgh), u kojem je od 1787. do 1789. imao počasno mesto Lorda rektora univerziteta u Glazgovu (engl: Lord Rector of the University of Glasgow).[18] Preminuo je u Edinburgu 17. jula 1790. Na samrtnoj postelji, Smit je rekao da je razočaran što nije postigao više.[19] Za sobom je u svojoj biblioteci ostavio brojne zapise i neobjavljene materijale. Smitova dva prijatelja iz škotskog akademskog sveta: fizičar i hemičar Džosef Blek, te geolog Džejms Haton, su pregledala materijale, te prema njegovim željama sve što nije bilo vredno objavljivanja uništili.[20][21] Biblioteku je nasledio Dejvid Daglas, koji je živeo sa Smitom, a kasnije je podeljena između Daglasove dece. Ideje Inquiry into the nature and causes of the wealth of nations, 1922.[22][23] Osnovna Smitova ideja, koja ga je učinila slavnim, jeste da rad pojedinca u racionalnom sopstvenom interesu u slobodnoj ekonomiji vodi povećanju blagostanja svih. Ta ideja predstavlja temelj tržišne privrede, odnosno pokazuje kako naizgled haotičan tržišni sistem poseduje unutrašnju logiku i pokorava se regulaciji tzv. nevidljive ruke tržišta. Da bi neko zaradio novac u sopstvenom interesu, on mora da na konkurentskom tržištu pruži drugima nešto što oni cene i smatraju odgovarajućom protivvrednošću, čime i nesvesno i nevoljno potpomaže njihove interese. Kako je Smit rekao: “Ne očekujemo mi večeru od dobrodušnosti mesara, pivara i pekara, već od njihovog čuvanja vlastitog interesa“. Znači, ukoliko se poštuju tuđi život, imovina ugovori na osnovu kojih ljudi trguju dobrima, obezbeđen je osnovni način usklađivanja različitih interesa - tržište. Polazeći od svog interesa, pojedinci će sami znati šta se može prodati i to će proizvoditi, te stoga nema potrebe da se bilo ko sa strane meša u tržišnu razmenu i određuje pojedincima šta da proizvode, u kojim količinama i po kojim cenama. U skladu s tim, Smit je bio uverljivi zagovornik slobodne trgovine kako unutar zemlje, tako i u međunarodnoj trgovini. Njegovo delo predstavlja snažan napad na tada preovlađujući koncept merkantilizma, po kome je najvažnija stvar za jednu zemlju količina zlata u trezorima i po kome je država dužna da popravlja trgovinski bilans širokim intervencionizmom. A Smit je dokazivao da je slobodna trgovina između zemalja korisna za sve, tj. da ona povećava dohodak i jedne i druge zemlje. Smatrao je da je slobodna trgovina bolja u odnosu na model protekcionizma.[24] Raširena je zabluda da Smit, kao pobornik tržišnog sistema, negira svaku ulogu države. Smit veruje da država može doneti veliku korist ekonomskom životu ukoliko čini prave stvari, kao što su zaštita ugovora i patenata, državno obrazovanje za siromašne i infrastrukturni projekti (putevi, mostovi itd). Kako je rekao: “Malo toga je potrebno da se od najgoreg varvarizma stigne do najvišeg blagostanja osim mira, niskih poreza i valjanog deljenja pravde; sve ostalo donosi prirodan poredak stvari”. Glavnog pokretača ekonomskog prosperiteta svake zemlje Smit je video u podeli rada i njenom sve većem širenju. Podela rada donosi sve veću specijalizaciju znanja i veština radnika, sa kojom ide sve veća efikasnost proizvodnje. Teorija apsolutnih prednosti Najbolja politika države je lese fer politika (nemešanje države u privredne poslove). Ovu ideju takođe treba posmatrati u kontekstu vremena kad je nastala, jer su države svojim delovanjem (rastrošnost, parazitizam) uglavnom negativno uticale na društvenu vrednost. Džon Mejnard Kejns, 200 godina kasnije, iznosi ideju drugačije uloge države u ekonomskim odnosima. Svrha ekonomske politike je povećanje bogatstva naroda, ali u obliku roba, ne zlata. Povećanje bogatstva će se najbolje ostvariti ako se preduzetniku ostavi autonomija u donošenju odluka šta, koliko, kada, kako, i za koga proizvoditi. U nastojanju da maksimalizuje svoj profit, preduzetnik ulaže svoj kapital tamo gde će ostvariti najveću proizvodnju te na taj način biva vođen nevidljivom rukom. Ako jedna zemlja može proizvesti neku robu efikasnije nego neka druga, kaže se da ona ima apsolutnu prednost u proizvodnju te robe. Efikasnost proizvodnje se meri utroškom rada u proizvodnji jedinice proizvoda. Apsolutne prednosti neke zemlje mogu biti prirodne (klima, tlo, prirodna bogatstva i sl.) i stečene (znanje, veština i dr.). Ako zemlja A ima apsolutnu prednost u proizvodnji jednog proizvoda, ona će se specijalizovati u proizvodnji tog proizvoda i deo te proizvodnje razmenjivati za proizvod zemlje B u kojem zemlja B apsolutnu prednost. Na taj način će ukupna proizvodnja i potrošnja biti veća i u zemlji A i u zemlji B. Uticaj Adam Smit se smatra ocem savremene ekonomske nauke i rodonačelnikom liberalne škole u ekonomskoj nauci. Mnoge od važnih ideja postojale su i pre Smita, ali ih je on iskoristio na dobar način stvorivši sveobuhvatno i uverljivo delo. Njegovo Bogatstvo naroda predstavlja osnovno delo klasične političke ekonomije i pripada grupi knjiga sa najvećim uticajem u istoriji. Ta knjiga je izvršila prevrat u ekonomskim idejama s kraja XVIII veka, odbacujući merkantilizam, i intelektualno utemeljila savremeni kapitalistički ekonomski poredak. Tokom jednog dela 20. veka, u vreme širenja državnog intervencionizma i komunizma, Smitova slava bila je pomračena, ali je obnovljena tokom 1980-ih godina i kasnije, sa širenjem liberalnih ideja na zapadu i padom komunizma na istoku.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Adam Smit Istraživanje prirode i uzroka bogatsva naroda, poznata pod skraćenim imenom Bogatstvo naroda, je knjiga škotskog filozofa i ekonomiste Adama Smita. U pitanju je jedno od prvih dela u kome se teorijski analizira i opisuje, šta uzrokuje i čini bogatsvo jednog naroda. Prvi put je objavljena 1776. godine, u periodu koji obeležava početak Industrijske revolucije. U skladu sa vremenom u kome nastaje, knjiga objašnjava fenomene koje je Industrijska revolucija pokrenula, kao što su podela rada, slobodna trgovina i privatna inicijativa. Knjiga je izvršila ogroman uticaj, pre svega na konstituisanje ekonomije kao moderne naučne discipline, začetak škole klasične političke ekonomije, a pogotovu na politiku oličenu u ekonomskom liberalizmu. Istorija Smit se upustio u pisanje Bogatstva naroda radi prevazilaženja ekonomske politike merkanitlizma, koja je predstavljala opredeljenje većine evropskih država njegovog vremena. Merkantilizam predstavlja ekonomsku politiku koja daje veću prednost izvozu naspram uvoza. Takođe se ističe količina zlata unutar državnih granica kao merilo koje određuje bogatstvo jedne države. Takvo viđenje ekonomske politike je za sobom povlačilo intervenciju države kada su ekonomski odnosi u pitanju. Države su nametale visoke carinske tarife i isticale značaj međunarodne trgovine.[2]Adam Smit je merkantilističke politike smatrao za pogubne, pogotovu kada je prosperitet država bio u pitanju. Bogatstvo naroda je u najvećoj meri predstavlja kritiku takvih politika i dugi niz arugmentacija u prilog slobodne trgovine. Drugi važan intelektualni podsticaj za nastajanje same knjige jeste interakcija Smita sa francuskim fiziokratima, nakon što je 1764.godine krenuo da prati mladog vojvodu od Beklejga po Francuskoj.[3]Fiziokrati su predstavljali francusku ekonomsku školu, koji su isticali značaj poljoprivrede kada je generisanje bogatstva u pitanju. Oni su akcentovali primat slobodne trgovine, ono što je kasnije po njima nazvano lese fer ekonomijom, što je sve u velikom meri uticalo na Smita, i njegovu želju da prevaziđe merkantilizam. Knjiga je predstavljala rezultat rada od 17 godina, koji je obuhvatao razne obzervacije, debate sa drugim filozofima i ekonomistima, od kojih su neki bili najistaknutiji ekonomski mislioci 18.veka, kao što je vodeći fiziokrata An Rober Žak Trigo. Adam Smit (Kerkoldi, 16. jun 1723 – Edinburg, 17. jul 1790) bio je škotski ekonomista i etičar.[1] U svom delu „Bogatstvo naroda“ objavljenom 1776. godine uneo je nove ideje kojima je isticana prirodna sloboda pojedinaca. Taj liberalizam koji je zagovarao bio je potpuna suprotnost državnoj kontroli koju su zagovarali merkantilisti. Uz Davida Rikardoa najpoznatiji je predstavnik engleske klasične političke ekonomije. Smit drži da pravo bogatstvo ne leži u novcu, kako su tvrdili merkantilisti, nego u korisnom radu, radu koji stvara prometne vrednosti. Izraziti je pristalica ekonomskoga liberalizma, koji prihvata i razvija teoriju radne vrednosti, iako smatra da ona vredi samo za pretkapitalističku privredu.[2] Adam Smit izučava unutrašnju povezanost ekonomskih kategorija, ali bez obzira na njegove duboke analize pojedinih etapa u kapitalističkoj proizvodnji, pokazuje nerazumijevanje za neke bitne karakteristike složenih oblika kapitalizma i njegovih imanentnih protivrečnosti, što nije niti čudno s obzirom na stadijum razvoja kapitalizma u to vreme pre industrijske revolucije. Što razvoj kapitalizma postaje složeniji i suprotnosti oštrije, Smitova teorija postaje sve više puki opis pojava i izražava sve više odnose u njihovom prividnom, spoljnom izgledu. Smitovu teoriju je veoma važno posmatrati u kontekstu vremena u kojem je nastala, odnosno ekonomskih odnosa koji su obeležili prethodni vremenski period - merkantilizam. Temeljna Smitova ideja je kritika merkantilizma, karakteriziranog trgovinskim monopolima osiguranim kroz restriktivne trgovinske privilegije (carine, zabrane trgovanja, posebne dozvole) pojedinaca, grupacija i celih država - protekcionizam. U svrhu zaštite tih trgovačkih interesa se, kroz cijeli merkantilistički period, otvoreno upotrebljavala (i manipulirala) moć države i vojske (mornarice). Premda se njegova ideja slobodnog tržišta danas iskorištava kao podloga (neo)liberalnog kapitalizma, Smit nije bio promotor ideje (neo)liberalnog kapitalizma u obliku u kojem isti danas obeležava globalnu ekonomiju. To se može iščitati iz niza njegovih razmišljanja iznesenih u „Bogatstvu nacija“. Iako se Smit se u svom delu bavio isključivo posmatranjem činjenica i iznosio zaključke bez emotivnih pristranosti, lako je uočiti humanu komponentu za koju prirodno podrazumeva da doprinosi povećanju proizvodnosti, a time i efikasnosti ekonomije u celini. Biografija Smit je rođen u gradu Kerkoldi, Fajv, Škotska. Njegov otac, koji se takođe zvao, Adam Smit, bio je advokat, državni službenik, te je preminuo 1720, dva meseca nakon rođenja Smita, a majka Margareta Daglas kćerka lokalnog zemljoposednika je tako rano ostala udovica.[3] Iako je tačan datum rođenja nepoznat, zna se da je kršten 16. juna 1723. [4] Malo je tačnih podataka o njegovom detinjstvu. Džon Rej (1845 – 1915), škotski novinar i Smitov biograf, beleži da su Smita u dobu od četiri godine oteli Cigani, te je nakon intervencije vraćen. Smit je bio blizak s majkom koja je podržavala njegove akademske ambicije.[5] U Kerkoldu je išao u školu Burgh School, od 1729. do 1737, koja se u to vreme smatrala jednom od najboljih škola toga vremena.[6] Tamo je učio latinski jezik, matematiku, istoriju i pisanje.[5] Započeo je da studira na univerzitetu u Glazgovu u dobu od 14 godina, gde je učio etiku kod Fransisa Hačisona.[5] Tu je Smit razvio strast prema slobodi, razumu i slobodnom govoru. Dobio je stipendiju „Snell Exhibition“ 1740. te se preselio da studira u Bejliol koledžu, Oksford. Iako nije bio zadovoljan studijem u Oksfordu, dobro je iskoristio brojna dela na policama njihove tamošnje opsežne biblioteke. Oksford je napustio 1746, ranije nego što mu je istekla stipendija.[7][8] Pred kraj boravka u Oksfordu počeo je trpeti napade drhtanja, verovatno simptom živčanog sloma.[7] Godine 1748. počeo je sa javnim predavanjima na univerzitetu u Edinburgu, koja je sponzorisalo Filozofsko društvo Edinburga i koja su bila vrlo uspešna. Godine 1750. upoznao je starijeg kolegu Dejvida Hjuma. Godine 1751. postao je profesor na univerzitetu u Glazgovu, a 1752. primljen je u Filozofsko društvo Edinburga. Pred kraj 1763. Čarls Taunsend, kojeg je Smit upoznao preko Dejvida Hjuma, predložio mu je da bude tutor njegovom posinku, Henriju Skotu. Smit je napustio mesto profesora. Kako je napustio univerzitet na polovini započetih predavanja, htio je studentima da nadoknadi novac, ali su to studenti odbili.[9] U sklopu novog posla pratio je Skota na putovanjima po Evropi. Plata mu je iznosila £300 na godinu uz troškove, te £300 penzije po godini; otprilike dvostruko više nego njegov prethodni prihod kao učitelj.[10] Prvo putovanje mu je bilo u Tuluz u Francuskoj gde se zadržao godinu i po. Nakon južne Francuske grupa se preselila u Ženevu, gde je upoznao Voltera.[11] Iz Ženeve preselili su u Pariz, gde je upoznao brojne znamenite ljude toga vremena, kao što su npr.: Bendžamin Frenklin,[12] An Rober Žak Tjurgo, Žan d`Alamber, Andre Morelet, Helvecius i Fransoa Kene.[13] Godine 1766. u Parizu preminuo je mlađi brat Henrija Skota i Smitova putovanja kao tutor su se završila.[12] Vratio se kući u Kerkoldi, gde je desetak godina posvetio „Bogatstvu naroda“.[14] U maju 1773. Smit je izabran za člana Kraljevskog društva u Londonu.[15] „Bogatstvo naroda“ je izdato 1776. i bilo je odmah uspešno. Prvo izdanje je rasprodano u šest meseci.[16] Godine 1778. dobio je radno mesto u carini u Škotskoj te je preselio kod svoje majke u Edinburg, tačnije Kanongejt, dvorac „Pejnmur haus“. [17] Pet godina kasnije dobio je kraljevsku povelju, čime je automatski postao jedan od osnivača Kraljevskog društva Edinburga (engl. Royal Society of Edinburgh), u kojem je od 1787. do 1789. imao počasno mesto Lorda rektora univerziteta u Glazgovu (engl: Lord Rector of the University of Glasgow).[18] Preminuo je u Edinburgu 17. jula 1790. Na samrtnoj postelji, Smit je rekao da je razočaran što nije postigao više.[19] Za sobom je u svojoj biblioteci ostavio brojne zapise i neobjavljene materijale. Smitova dva prijatelja iz škotskog akademskog sveta: fizičar i hemičar Džosef Blek, te geolog Džejms Haton, su pregledala materijale, te prema njegovim željama sve što nije bilo vredno objavljivanja uništili.[20][21] Biblioteku je nasledio Dejvid Daglas, koji je živeo sa Smitom, a kasnije je podeljena između Daglasove dece. Ideje Inquiry into the nature and causes of the wealth of nations, 1922.[22][23] Osnovna Smitova ideja, koja ga je učinila slavnim, jeste da rad pojedinca u racionalnom sopstvenom interesu u slobodnoj ekonomiji vodi povećanju blagostanja svih. Ta ideja predstavlja temelj tržišne privrede, odnosno pokazuje kako naizgled haotičan tržišni sistem poseduje unutrašnju logiku i pokorava se regulaciji tzv. nevidljive ruke tržišta. Da bi neko zaradio novac u sopstvenom interesu, on mora da na konkurentskom tržištu pruži drugima nešto što oni cene i smatraju odgovarajućom protivvrednošću, čime i nesvesno i nevoljno potpomaže njihove interese. Kako je Smit rekao: “Ne očekujemo mi večeru od dobrodušnosti mesara, pivara i pekara, već od njihovog čuvanja vlastitog interesa“. Znači, ukoliko se poštuju tuđi život, imovina ugovori na osnovu kojih ljudi trguju dobrima, obezbeđen je osnovni način usklađivanja različitih interesa - tržište. Polazeći od svog interesa, pojedinci će sami znati šta se može prodati i to će proizvoditi, te stoga nema potrebe da se bilo ko sa strane meša u tržišnu razmenu i određuje pojedincima šta da proizvode, u kojim količinama i po kojim cenama. U skladu s tim, Smit je bio uverljivi zagovornik slobodne trgovine kako unutar zemlje, tako i u međunarodnoj trgovini. Njegovo delo predstavlja snažan napad na tada preovlađujući koncept merkantilizma, po kome je najvažnija stvar za jednu zemlju količina zlata u trezorima i po kome je država dužna da popravlja trgovinski bilans širokim intervencionizmom. A Smit je dokazivao da je slobodna trgovina između zemalja korisna za sve, tj. da ona povećava dohodak i jedne i druge zemlje. Smatrao je da je slobodna trgovina bolja u odnosu na model protekcionizma.[24] Raširena je zabluda da Smit, kao pobornik tržišnog sistema, negira svaku ulogu države. Smit veruje da država može doneti veliku korist ekonomskom životu ukoliko čini prave stvari, kao što su zaštita ugovora i patenata, državno obrazovanje za siromašne i infrastrukturni projekti (putevi, mostovi itd). Kako je rekao: “Malo toga je potrebno da se od najgoreg varvarizma stigne do najvišeg blagostanja osim mira, niskih poreza i valjanog deljenja pravde; sve ostalo donosi prirodan poredak stvari”. Glavnog pokretača ekonomskog prosperiteta svake zemlje Smit je video u podeli rada i njenom sve većem širenju. Podela rada donosi sve veću specijalizaciju znanja i veština radnika, sa kojom ide sve veća efikasnost proizvodnje. Teorija apsolutnih prednosti Najbolja politika države je lese fer politika (nemešanje države u privredne poslove). Ovu ideju takođe treba posmatrati u kontekstu vremena kad je nastala, jer su države svojim delovanjem (rastrošnost, parazitizam) uglavnom negativno uticale na društvenu vrednost. Džon Mejnard Kejns, 200 godina kasnije, iznosi ideju drugačije uloge države u ekonomskim odnosima. Svrha ekonomske politike je povećanje bogatstva naroda, ali u obliku roba, ne zlata. Povećanje bogatstva će se najbolje ostvariti ako se preduzetniku ostavi autonomija u donošenju odluka šta, koliko, kada, kako, i za koga proizvoditi. U nastojanju da maksimalizuje svoj profit, preduzetnik ulaže svoj kapital tamo gde će ostvariti najveću proizvodnju te na taj način biva vođen nevidljivom rukom. Ako jedna zemlja može proizvesti neku robu efikasnije nego neka druga, kaže se da ona ima apsolutnu prednost u proizvodnju te robe. Efikasnost proizvodnje se meri utroškom rada u proizvodnji jedinice proizvoda. Apsolutne prednosti neke zemlje mogu biti prirodne (klima, tlo, prirodna bogatstva i sl.) i stečene (znanje, veština i dr.). Ako zemlja A ima apsolutnu prednost u proizvodnji jednog proizvoda, ona će se specijalizovati u proizvodnji tog proizvoda i deo te proizvodnje razmenjivati za proizvod zemlje B u kojem zemlja B apsolutnu prednost. Na taj način će ukupna proizvodnja i potrošnja biti veća i u zemlji A i u zemlji B. Uticaj Adam Smit se smatra ocem savremene ekonomske nauke i rodonačelnikom liberalne škole u ekonomskoj nauci. Mnoge od važnih ideja postojale su i pre Smita, ali ih je on iskoristio na dobar način stvorivši sveobuhvatno i uverljivo delo. Njegovo Bogatstvo naroda predstavlja osnovno delo klasične političke ekonomije i pripada grupi knjiga sa najvećim uticajem u istoriji. Ta knjiga je izvršila prevrat u ekonomskim idejama s kraja XVIII veka, odbacujući merkantilizam, i intelektualno utemeljila savremeni kapitalistički ekonomski poredak. Tokom jednog dela 20. veka, u vreme širenja državnog intervencionizma i komunizma, Smitova slava bila je pomračena, ali je obnovljena tokom 1980-ih godina i kasnije, sa širenjem liberalnih ideja na zapadu i padom komunizma na istoku.

Nova, nekorišćena Estetika Otaca Crkve Apologete - Blaženi Avgustin Viktor Vasiljevič Bičkov Radisav Marojević (prevod) Autor - osoba Бычков, Виктор Васильевич, 1942- = Byčkov, Viktor Vasilʹevič, 1942- Naslov Estetika Otaca Crkve : apologete : blaženi Avgustin / Viktor V. Bičkov ; prevod s ruskog Radisav Marojević Jedinstveni naslov Эстетика отцов церкви. scc Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2010 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Službeni glasnik : Hrišćanski kulturni centar, 2010 (Beograd : Glasnik) Fizički opis 703 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Marojević, Radisav, 1975- = Marojević, Radisav, 1975- Zbirka ǂBiblioteka ǂDruštvo i nauka Filozofsko-teološka edicija ISBN 978-86-519-0217-1 (SG; karton) Napomene Prevod dela: `Эстетика отцов церкви` (Бычков, Виктор Васильевич) Tiraž 1.000 Napomene: str. 635-688 Registri. Predmetne odrednice Avgustin, sveti, 354-430 – Estetika Rano hrišćanstvo – Antička kultura Patrologija – 2-5v Estetička svest je najstarija i najuniverzalnija forma čovekovog duhovnog sveta, i uz to – visokorazvijena i orijentisana ka dubinskim, suštinskim osnovama bitija. Upravo stoga su estetičke vrednosti, kao univerzalna kvintesencija duhovnog potencijala kulture, najmanje podložne koroziji vremena i najmanje zavise od jezičkih, etničkih, religijskih i sličnih granica, koje suštinski utiču na druge vrednosti i forme svesti. Otuda – i poseban značaj izučavanja estetičke svesti drugih naroda, drugih perioda istorije kulture, a pre svega – drevnih. To se odnosi i na patristiku. I mada se Oci Crkve nisu specijalno bavili estetičkom sferom, niti su čak naslućivali njeno postojanje, oni su objektivno bili „vredni“ i „savesni“ nosioci estetičke svesti svoga vremena, koja se u njihovom periodu, po svoj prilici, najpotpunije i najadekvatnije ostvarila (iako u krajnje difuznom vidu) upravo u njihovim bezbrojnim tekstovima, posvećenim najraznovrsnijoj bogoslovskoj problematici. Ona će malo kasnije (u Vizantiji i srednjovekovnoj Rusiji) naći i adekvatnije forme u umetničkoj kulturi. Međutim, u periodu prelaza od antičke ka hrišćansko-srednjovekovnoj kulturi (a naročito – pravoslavnoj) nova estetička svest se i formirala, i izražavala, i sačuvala najpotpunije u svetootačkoj literaturi. A možda će za buduća pokolenja upravo taj sloj patristike, aesthetica patrum, biti najznačajniji i najaktuelniji. 2010; Broširani povez; ćirilica; 23 cm; 703 st Viktor Vasiljevič Bičkov Viktor Vasiljevič Bičkov rođen je 1942. godine. Stručnjak u oblasti estetike, teorije i istorije umetnosti i kulturologije. Područja njegovih glavnih naučnih interesovanja jesu vizantijska estetika, srednjovekovna ruska, ruska religijska estetika XX veka i fenomenologija savremene umetnosti. Doktor filosofskih nauka, profesor, dobitnik Državne nagrade Rusije za oblast nauke i tehnike (1996), načelnik sektora estetike Instituta za filosofiju Ruske akademije nauka, član Međunarodne asocijacije estetičara, Asocijacije teoretičara umetnosti Rusije i Moskovskog saveza umetnika. Razradio je savremenu teoriju estetičkog iskustva, fundamentalno proradio i uveo u savremenu nauku istoriju pravoslavne estetike od ranih crkvenih otaca do XX veka. Izneo je naučnu hipotezu „Kultura – post-kultura“. Autor je više od 500 naučnih radova objavljenih u različitim zemljama sveta, među njima su 34 monografije i fundamentalni savremeni udžbenici iz estetike; autor je niza većih kolektivnih naučnih projekata realizovanih na osnovu ruskih i međunarodnih konkursa. Učesnik je mnogih međunarodnih kongresa i simpozijuma. Najvažnije monografije: Vizantijska estetika: teorijski problemi (1977); Ruska srednjovekovna estetika (1992, 1995); Estetika otaca crkve (1995); Dve hiljade godina hrišćanske kulture sub specie aesthetica, t. 1–2 (1999, 2007); Ruska teurgička estetika (2007); Umetnička apokalipsa kulture, knj. 1–2 (2008); Estetička aura bića: Savremena estetika kao nauka i filosofija umetnosti (2010); Srednjovekovna ruska estetika (2012); Trijalog: Živa estetika i savremena filosofija umetnosti (2012; u koautorstvu sa N. B. Manjkovskom i V. V. Ivanovom). SADRŽAJ: Uvod Deo prvi HRIŠĆANSKE APOLOGETE II I III VEKA 1. OSNOVNE TENDENCIJE RAZVOJA POZNOANTIČKE KULTURE I ESTETIKE Raskršće kulturnih tradicija Pokušaj jelinističke sinteze 2. KULTUROLOGIJA RANE PATRISTIKE Krigika antičke kulture Religija Etika Nauke. Filosofija Filosofsko-bogoslovska koncepcija rane patristike 3. RELIGIOZNO-ETIČKA DOMINANTA UMETNIČKE KULTURE Koncepcija čoveka Estetika negiranja Likovne umetnosti Književne umetnosti Pozorišne ggredstave Pretpostavke nove teorije umetnosti 4. NOVA ESTETIČKA PROBLEMATIKA Stvaranje kao stvaralaštvo Lepo Slika 5. ESTETIČKO U PRVOM SISTEMU HRIŠĆANSKOG UČENJA Neformalizovani gnosis Estetika kosmičkog bitija Deo drugi ESTETIKA BLAŽENOG AVGUSTINA Uvodne napomene 1. ŽIVOT KAO OGLEDALO ISTORIJE 2. DVA GRADA 3. NIJE RATIO JEDINI 4. POREDAK 5. RITAM 6. LEPOTA I LEPO 7. STVARALAŠTVO 8. UMETNOST 9. ZNAK 10. OPAŽANJE ESTETSKOG Zaklјučak Napomene Spisak skraćenica Indeks imena Indeks dela Otaca Crkve