Pogledati fotografiju

Originalni bioskopski (filmski) plakat : TITANIK Titanik (engl. Titanic) je američki film iz 1997. godine. Tema filma je romantična priča o bogatoj devojci i siromašnom momku koji se susreću i zaljubljuju na „nepotopivom brodu“, dok posada broda žuri da obori dotadašnji rekord u putovanju preko Atlantika (na putu im stoji „samo“ santa leda). Budžet filma je iznosio 200 miliona dolara, a zarada 2,187 milijardi dolara i bio je najuspešniji film po zaradi do Kameronovog Avatara 2010. godine. Titanik je drugi film u istoriji (sada već jedan od tri) koji je osvojio jedanaest oskara. Takođe, to je najprofitabilniji film u istoriji i prvi film koji je u celom svetu zaradio više od jedne milijarde dolara. Režija: Džejms Kameron Scenario: Džejms Kameron Producent: Džejms Kameron Glavne uloge: Leonardo Dikaprio, Kejt Vinslet Kao na fotografijama. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

Originalni bioskopski (filmski) plakat : RUSI DOLAZE... RUSI DOLAZE... Velike dimenzije (oko 100 x 68 cm) The Russians Are Coming, the Russians Are Coming (sh. Rusi dolaze, Rusi dolaze), u bivšoj Jugoslaviji prikazan pod skraćenim naslovom Rusi dolaze, je američka filmska komedija snimljena 1966. godine u režiji Normana Jewisona. Predstavlja adaptaciju romana The Off-Islanders Nathaniela Benchleya. Radnja prikazuje kako se sovjetska podmornica nasuče na pješčani sprud ispred obale Nove Engleske, te kako njen zapovjednik (koga tumači Theodore Bikel) šalje svog zamjenika (koga tumači Alan Arkin) i još nekoliko članova posade na kopno kako bi u lokalnom gradiću, lažno se izdajući za Norvežane, pokušali nabaviti brod s kojim bi `diskretno` oteglili podmornicu natrag na otvoreno more; njihovi napori, međutim, izazivaju sve veću sumnju dijela žitelja koji postaju uvjereni kako su u pitanju pripreme za invaziju te niz komičnih nesporazuma eskalira do ozbiljne prijetnje izbijanja Trećeg svjetskog rata. Film je napravljen u vrijeme kada su se hladnoratovske napetosti počele smirivati te je predstavljao jedno od tada prilično rijetkih ostvarenja u kojima su sovjetski likovi umjesto kao negativci prikazani kao `obični` ljudi koji su se našli u problemima koje, na kraju, zajednički pokušavaju riješiti sa Amerikancima. Njegov sadržaj je u mnogo čemu bio odraz vremena, bilo da je riječ o široko rasprostranjenim pacifističkim stavovima, bilo nastojanje da se apokaliptička tjeskoba izazvana događajima poput Kubanske raketne krize smiri kroz satirički prikaz nepovjerenja obje strane. Film je doživio veliki uspjeh kako u kino-dvoranama, tako i kod kritičara, te je osvojio Zlatni globus za najbolji mjuzikl ili komediju. Prema Jewisonovim riječima, neke od kopija su bile poslane u SSSR gdje su tamošnje vlasti izrazile zadovoljstvo načinom prikaza Sovjeta. Kasniji kritičari su, međutim, bili nešto manje skloni filmu, držeći da je Jewison, pogotovo u završnim scenama, pretjerao u nastojanju da kroz nekoliko algeorijskih scena gledatelje uvjeri u nužnost miroljubive koegzistencije. Kao na fotografijama.

Originalni bioskopski (filmski) plakat: ZVEZDANE STAZE IV: Povratak kući Zvezdane staze IV: Putovanje kući (engl. Star Trek IV: The Voyage Home) je američki naučnofantastični film iz 1986. godine, režisera Lenarda Nimoja, prema istoimenoj seriji. Ovo je četvrti film iz serijala Zvezdane staze i završava priču započetu u filmovima Zvezdane staze II: Kanov gnev (1982) i Zvezdane staze III: Potraga za Spokom (1984). Radnja se odvija oko bivše posade svemirskog broda Enterprajz koja putuje 300 godina u prošlost, u San Francisko 1980-ih, kako bi doneli dva grbava kita natrag u budućnost i tako spasili Zemlju, koju opseda vanzemaljska sonda koja traži signale kitova. Nakon što je režirao prethodni film, glumac Lenard Nimoj je prihvatio ponudu režiranja i četvrtog, uz veće slobode koje su mu date. Nimoj i producent Harvi Benet su zamislili priču sa ekološkom porukom i bez zlikovaca. Studio Paramaunt nije bio zadovoljan prvim nacrtom scenarija, zbog toga je unajmljen Nikolas Mejer, režiser drugog filma Kanov gnev, koji je napisao različite delove novog scenarija sa Benetom uz odobrenje Nimoja, glavnog glumca Vilijam Šatnera i Paramaunta. Snimanje je počelo februara 1986. u San Francisku. Filmska kompanija ILM pomogla je u postprodukciji i dočaravanju specijalnih efekata. Malo kitova u filmu je bilo stvarno, većina su bili animatroničke lutke sa pokretnim motorima. Film je premijerno prikazan 26. novembra 1986. i pokazao se veoma uspešnim. Humor i neobična priča primili su pohvale kritičara i obožavatelja serije, koji su ih primili kao osveženje u poređenju sa prva tri ozbiljna i tmurna filma. Film je zaradio preko 133 miliona dolara širom sveta. Dobio je nekoliko nagrada i bio je nominovan za četiri Oskara. Nastavak filma Zvezdane staze V: Krajnja granica premijerno je prikazan 9. juna 1989. godine. Režija: Lenard Nimoj Uloge: Vilijam Šatner, Lenard Nimoj, Diforest Keli, Džejms Duhan, Džordž Takei, Volter Kenig, Nišel Nikols Stanje plakata kao na fotografiji. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

stampano na kartonu na 5 jezika prelom - 6 stranica 23 x 22 cm Kad budem mrtav i beo je jugoslovenski film iz 1967. godine. Režirao ga je Živojin Pavlović, a scenario su pisali Ljubiša Kozomara i Gordan Mihić. Pripada ostvarenjima crnog talasa. Janko Bugarski, zvani Džimi Barka, mora da napusti zajedno sa svojom devojkom Lilicom privremeno zaposlenje kao sezonski radnik. Bez posla, kreće sa Lilicom u neizvesnost. Majka, siromašna pralja, ne može da mu pomogne, a u fabrikama i preduzećima nema mesta. Da bi došao do para, Džimi potkrada radnike na jednom gradilištu i bežeći od gonilaca, izgubi Lilicu. Tada započinje odiseja Džimija Barke. Sreće kafansku pevačicu, Dušku, postaje njen ljubavnik i uči da peva. Peva veoma rđavo, ali to mu ne smeta da putuje po varošicama, peva na vašarima i po zabačenim vojnim garnizonima. U jednoj varošici sreće mladu zubotehničarku Bojanu, i sa njom odlazi u Beograd na takmičenje mladih pevača. Umesto aplauza i afirmacije, dočekuju ga zvižduci i uvrede. Džimi beži sam i na jednom brodu ponovo sreće Lilicu, koja živi od džeparenja i simuliranja trudnoće. Oboje odlaze kod upravnika bivšeg gradilišta Milutina, u pokušaju da ga ucene: mlada žena navodno nosi njegovo dete. Milutin otkriva da su ga prevarili. Pokušava da siluje Lilicu, ali ga Džimi sprečava. Pokušava da ga ubije i ismeva ga pred radnicima. Poniženi i iznervirani direktor, uzima svoju pušku i ubija Džimija. Dragan Nikolić Džimi Barka Slobodan Aligrudić upravnik Milutin Miodrag Andrić Ibro Severin Bijelić oficir Zlatibor Stoimirov oficir Dara Čalenić Mica Ljubomir Ćipranić Aleksandar Gavrić Dule Olga Jančevecka Milan Jelić Džimijev cimer Ljiljana Jovanović Džimijeva majka Snežana Lukić Zubotehničarka Petar Lupa šofer Vojislav Mićović radnik Branislav Ciga Milenković violinista Žika Milenković Stole, kelner Nikola Milić Predrag Milinković železničar Svetolik Nikačević Đorđe Pura Muž Džimijeve majke Alenka Rančić Ružica Sokić Duška Milorad Spasojević Novinar Neda Spasojević Lilica Borivoje Bora Stojanović Zorica Šumadinac Bojana Milivoje Tomić Poslovođa Janez Vrhovec Vladan Živković Bubreg Stanimir Avramović ----------------------------------- Centar Filmskih radnih zajednica (Centar FRZ) je producentska kuća koja je nastala 1970. godine iz prvobitnog Servisa Filmskih radnih zajednica (Servisa FRZ). U periodu do 1978. godine su proizveli dosta filmova koji su osvajali razne nagrade a u ovom periodu je dosta rađeno koprodukcija sa drugim filmskim studijima u bivšoj Jugoslaviji npr: Jadran film Zagreb (proizvedeni zajednički Atentat u Sarajevu i Seljačka buna 1573. iz 1975), Viba film Ljubljana (Crveno klasje iz 1970, Oksigen iz 1970, Begunac iz 1973) itd. Značajni rukovodioci u ovom periodu (koji su u tom periodu uradili najveći broj filmova kao direktori produkcije dotičnog filma u produkciji Centra FRZ su: Aleksandar Radulović, Dušan Perković, Radivoje Popović, Milenko Stanković, Aleksandar Stojanović i Milan Žmukić . 1978. godine menja se naziv u Centar film Beograd koji je ostao do dana današnjeg. ------------------------------- Kad budem mrtav i beo Žanr: Socijalna drama Režija: Živojin Pavlović Kratak sadržaj: Priča o mladom sezonskom radniku labilnih moralnih kvaliteta, koji, ostavši bez posla, posle dugog lutanja i mnogih pokušaja da nađe svoje mesto u društvu i životu, bez utočišta i podrške, tragično završava život. Dodatne informacije: Izbor arhivske muzike. Producent: FRZ, Beograd Scenario: Gordan Mihić, Ljubiša Kozomara Snimatelj: Milorad Jakšić-Fanđo Scenografija: Dragoljub Ivkov Zemlja porekla: Jugoslavija, Srbija Montaža: Olga Kršljanin (Skrigin) Trajanje: 79 minuta Tehnika: Widescreen, crno-beli Prvo prikazivanje: 27.12.1967. ---------------------------------- Živojin Žika Pavlović (Šabac, 15. april 1933 — Beograd, 29. novembar 1998) bio je jedan od najznačajnijih srpskih reditelja crnog talasa jugoslovenskog filma, kao i eminentni književnik, slikar i profesor Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu. Rođen je 15. aprila 1933. godine u Šapcu. Detinjstvo je proveo u mnogim gradovima Srbije, a najviše u selu Vratarnici kod Zaječara. Sa devetnaest godina počeo je da piše o filmu i umetnosti za beogradske novine i časopise. Diplomirao je dekorativno slikarstvo na Akademiji Primenjenih umetnosti u Beogradu. Sa dvadeset pet godina režirao je svoj prvi amaterski film Ljuba Popović (1958). Tri godine kasnije završio je svoj prvi igrani film Žive vode iz omnibusa Kapi, vode, ratnici (1962). Za ovaj film, Pavlović je dobio prvu od mnogobrojnih nagrada (specijalna nagrada žirija na filmskom festivalu u Puli). A nagrada filmskih kritičara na festivalu u Katargi (1965. godine) za film Neprijatelj, bila je prva međunarodna nagrada koju je dobio. U svojoj tridesetoj godini objavio je prvu zbirku pripovedaka Krivudava reka (1963. godine). Njegov prvi roman Lutke, objavljen je 1965. godine. Za to delo, Pavlović prima prvu od mnogobrojnih nagrada za kreativno spisateljstvo (nagrada Isidora Sekulić 1967. godine). Živojin Pavlović snimio je 15 filmova i objavio 32 knjige. Njegovi filmovi su prepoznatljivi kako po izrazu, tako i po tematici koju obrađuje. Uglavnom su to socijalne drame, sa glavnim likovima neprilagođenim društvu u kome žive i društvenim prilikama koji vladaju — filmovi sa izrazito kritičkim stavom. Nakon filma Zaseda (1969) je bio žestoko kritikovan od strane zvaničnih vlasti Jugoslavije, tako da je jedno vreme bio u mogućnosti da radi jedino u Sloveniji. Retrospektive njegovih filmova organizovane su u Pezaru (1983), Larošelu (1985), Parizu (1986. i 1990), Monpeljeu (1990) i Strazburu (1991). Kao glumac, pojavljuje se samo u jednom dugometražnom igranom filmu Nacionalna klasa reditelja Gorana Markovića, u više nego sporednoj ulozi koja traje svega nekoliko sekundi, ali i u tri kratkometražna filma svojih studenata sa Akademije Braća Karić u Beogradu, na kojoj je bio redovni profesor. Preminuo je u 29. novembra 1998. godine Beogradu. Nakon njegove smrti u januaru 2006. objavljeno je šest tomova njegovog Dnevnika u izdanju novosadskog Prometeja i beogradskog Podijuma. Obimom od oko 2.500 stranica, i širinom vremenskog raspona (1956—1993), ti dnevnički zapisi - naslovljeni kao Izgnanstvo I-II, Ispljuvak pun krvi i Diarium I-III, prevazilaze sve što je u tom žanru kod nas do sada napisano i objavljeno. Bio je oženjen novinarkom i književnicom Snežanom, ćerkom valjevskih advokata Olge (1911—1988) i Ranisava Lukića. Njihova deca su Milena, Vuk i Nenad. Država mrtvih je poslednji film Živojina Pavlovića. U prvoj polovini 1997. godine najavljeno je da će se uskoro pouzdano znati hoće li te jeseni Živojin Pavlović početi Rekvijem, film do koga mu je, od nekoliko projekata o kojima je razmišljao nakon Dezertera (tada starog već pet godina), izgleda najviše bilo stalo. A onda je krajem jula 1997. počeo da snima film o kome dotad nije bilo ni reči. Producent, Zoja Todorić, kao i dramski pisac Siniša Kovačević, predložili su mu da snimi film po Kovačevićevoj pozorišnoj predstavi Janez, i Država mrtvih je započeta. Za film adaptiranoj Kovačevićevoj drami. U prvom planu scenarija bio raspad jedne porodice koji je nosio simboliku raspada SFRJ. To je metafora o rastakanju SFRJ, drama identiteta ovih prostora, pa bi neko u priči o Slovencu lako prepoznao priču o Kosovu. Kao u Dezerteru, scene su rađene izuzetno naturalistički. Film je snimljen za mesec i po dana, do polovine septembra 1997. godine. Tada iz nepoznatih razloga dolazi do zastoja u celom projektu. Stvar se nije pomerila sa mrtve tačke sve do Pavlovićeve smrti 29. novembra 1998. godine. Potom dolazi do izvesnog pomeranja, pa producent pokušava da film privede kraju. Želja porodice (a i producentkinja se složila), bila je da Slobodan Šijan završi film. Međutim, do toga nije došlo — kako zbog odugovlačenja, tako i zbog činjenice što je (zbog prethodno zakazanih obeveza), Šijan otišao u SAD. Bilo je pokušaja da film završi Duda Ćeramilac, prvi asistent režije (koja je i na filmu Dezerter bila prvi asistent) — to je bila i želja porodice. Međutim, ni to se nije desilo. Posao završetka se stalno odlagao sve dok se nije uključio novi producent (Komuna) i dok nije odlučeno da finalnu verziju uradi Dinko Tucaković, reditelj koji je poznavao materijal, a bio je i Pavlovićev student. Trudio sam se da se moj rad ne primećuje... Dinko Tucaković Gotovo neverovatne poteškoće na putu ovog filma od samog teksta, preko snimanja i mučnog procesa montaže, pa do premijere pred publikom, pratio je i niz uzastopnih smrtnih slučajeva. Posle Pavlovića, preminuli su i direktor fotografije Aleksandar Petković, kao i glumci Dragan Maksimović, Predrag Milinković i Ranko Gučevac – što se mračno nadovezalo na naslov filma. Međutim, i nakon završetka filma, nastaju poteškoće i odlaganja premijere. Poslednji film Žike Pavlovića Država mrtvih premijerno je prikazan pred beogradskom publikom 29. novembra 2002. godine, na četvorogodišnjicu autorove smrti. Marketinški gotovo neispraćena, Država mrtvih premijerno je prikazana pred polupraznom salom beogradskog Sava centra. Čak je i jedan deo ekipe filma odbio da se pojavi na premijeri u Sava centru. Prema rečima reditelja, Dinka Tucakovića, ranije je bilo zamišljeno da film bude prikazan u isto vreme u Beogradu, Sarajevu, Zagrebu i Ljubljani i to baš na Dan republike (simbolično, pošto je to dan kada je i Živojin Pavlović preminuo četiri godine ranije).