odlično očuvana DEUTSCH.3

Tvrde korice,vrlo dobro ocuvana,ilustracije crno bele. Koreni Istorija Turbeta Bacvice Bijelo Bucje Goles Komar Trebeusa varosluk karaula... 238 strana M-35

Očuvanoost (5-) BEN

VIJESTI MUZEALACA I KONZERVATORA HRVATSKE Izdanje 1972 godine,71 strana,broj 4-5

AUTOR SLAVICA HRECKOVSKI IZDAVAC HISTORIJSKI INSTITUT SLAVONIJE I BARANJE,1982,454 STR,TVRD POVEZ,VECI FORMAT,ILUSTROVANA KNJIGA JE VEOMA DOBRO OCUVANA

Dr Hrvoje Kačić - NAKNADA ŠTETE U SLUČAJU SUDARA POMORSKIH BRODOVA (JAZU, Zagreb, 1968, broš, III+235 str.)

Beograd 2018. Mek povez, ilustrovano, 155 strana. Napomena: na predlistu posveta; ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana (kao nova). K6 Početkom septembra 1952. Savski most je bio zatvoren za saobraćaj zbog obnove, pa su ljudi koji su iz Zemuna dolazili u Beograd imali dve opcije: ili da iz Zemuna do Brankovog mosta dođu autobusom, a zatim da most predu pešaka, ili da ovu relaciju predu rečnim putem. Međutim, 9. septembra te godine most je bio zatvoren i za pešake, pa je mnogo ljudi bilo prinuđeno na brodski prevoz. Drama kao s ”Titanika”, kako su govorili tadašnji jugoslovenski mediji, u smrt je odnela preko sto ljudi. Davnog 09. septembra 1952. brod je isplovio iz Savskog pristaništa, a usled velike oluje koja je zahvatila Beograd, brod ”Niš” je potonuo u blizini Velikog ratnog ostrva. Snažan talas nagnuo je brod na jednu stranu, pa krmaroš Jovan Gvozdić nije uspeo da okrene pramac prema vetru, niti da brod približi obali. Novi udar vetra prevrnuo je brod koji je za samo nekoliko filmskih trenutaka završio na rečnom mulju. Brodovi koji su u to vreme prevozili putnike imali su veoma male kapacitete — do 60 ljudi. Međutim, zbog otežanog drumskog saobraćaja prevozili su znatno više putnika, što se navodi kao jedan od razloga za prevrtanje i potonuće broda ”Niš”. Ipak, istragom je zaključeno da je za ovu nesreću kriva veoma snažna oluja. Tačan broj nastradalih nikad nije utvrđen, ali postoji podatak da je tog dana prodato 106 dnevnih karata, pa se pretpostavlja da je na brodu verovatno bilo oko 150 ljudi. Zbog kiše i jakog vetra veliki broj putnika je potražio zaklon u potpalublju, što se ubrzo pokazalo kao kobna greška. Prevrnuti brod je u smrt odveo više od 100 ljudi. Nažalost, tačan podatak nikada nije saopšten. Mnogi lađari i ribari koji su svedočili nemilom dogadaju, krenuli su da pomognu davljenicima. Nisu imali mnogo uspeha jer je snažna oluja otežavala spasavanje. S ”dunavskog Titanika” spasilo se svega tridesetak putnika i članova posade, dok su svi drugi našli smrt u talasima.

Muharem Durić, novinar, publicista, dramski pisac i romansijer, objavo n hiljade tekstova `Zima jednog lava` prevazilazi granice književnog fenomena i pokazuje se kao delo šireg društvenog značaja. Durić je ovim delom dao značajan doprinos ne samo istoriji srpske književnosti, podigavši spomenik retkom kulturnom podvigu u teško vremenu, već je sačinio i kulturni manifest koji će, ako ikada srpski brod ostvari kontrolu nad samim sobom i odredi matičnu luku prema kojioj će zaploviti, biti istaknuti sveetionik koji će pomoćida se taj slosrećni brod, kako toliko puta ranije, ne nasuče na hridi istorije... nova sa posvetom

MATERIJALI VII Simpozijum praistorijske sekcije arheološkog društva Jugoslavije Slavonski Brod 1970 (Arheološko društvo Jugoslavije, Beograd, 1971, broš, 142 str., ilustrovano) MK-0X

MATERIJALI VII Simpozijum praistorijske sekcije arheološkog društva Jugoslavije Slavonski Brod 1970 (Arheološko društvo Jugoslavije, Beograd, 1971, broš, 142 str., ilustrovano) MK-0X

Izdavac: Skolska knjiga Zagreb, 1982. mek povez, strana 191 Dobro ocuvana

Negacija institucije corpus Franka Bazalje VIDICI 5 - Živa reč Franka Bazalje Institucije nasilja Ideologija različitosti Objektivnost vlasti Zločini mira Brod koji tone Ludilo / Delirijum Kuda ide psihijatrija... ZAKON 180 (dodatak)... F.B. čuveni italijanski psihijatar, tvorac Zakona 180, donetog u Italiji koji je revolucionisao psihijatrijske ustanove Na strani marginalnih, otkačenih, odbačenih, prezrenih, ugnjetenih muškaraca i žena koji nisu više ljudska bića,

Naslov: Kaži mi jedan razlog da živim : tražeći smisao života Autor: Elevterios Elevteriadis Priredio i preveo: arhimandrit Vasilije Kostić Izdavač: Beograd : Bernar Pismo: ćirilica Br. strana: 119 Format: 21 cm Povez: meki sa klapnama Knjiga nije ni čitana ni razlistana i u celosti (listovi, korice, povez) je odlično očuvana, kao nova je. popularna psihologija, pravoslavlje Živimo bez ideje kuda idemo. Mi smo kao brodovi bez kapetana. Duh modernog doba želi da putovanje bude samo sebi cilj: `Živi svoj život!` – kažu ti. `Koristi svaki trenutak, jedino to je važno.` Zamisli brod sa najboljim karakteristikama. Izgrađen u najboljim brodogradilištima. Poseduje najsavremenije navigacione instrumente i najsavremenije karte. Ima najsposobniji kadar. Međutim, ako ovom brodu ne damo odredište, osuđen je na potonuće. Brod ne može bez odredišta... Odredište mu daje sigurnost. Odredište mu daje značanje. Odredište je ono što čini razliku između života i smrti. Destinacija je neophodna. Elevterios G. Elevteriadis je diplomirao psihologiju na Aristotelovom univerzitetu u Solunu i magistrirao kliničku psihologiju i psihologiju zajednice na Univerzitetu u Istočnom Londonu (University og East London). Radi kao psiholog u privatnim ordinacijama u Sidirokastru i Solunu. Tekstovi koje objavljuje na svom sajtu posvećeni su čoveku, odnosima, nadi, Bogu...

brodarstvo dobro očuvana na klizgeol

prva pomoć na brodu brodarstvo karantin na brodu porođaj na brodu virusi na brodu smrzotinr opekotine ,,, odlično očuvana na klizgeol

ZLATO : ISTINITA PRIČA O GENERALU JOHANU AUGUSTU SUTERU Blez Sandrar Izdanje: GRADAC K Čačak, 2022. F: 12x23 cm O: 114 str Mek povez, latinica. Knjiga je potpuno N O V A, neotvorena. U istorijskoj priči Bleza Sandrara, Johan Avgust Suter napušta ženu i četvoro dece i ukrcava se na brod koji plovi za Ameriku. Nakon nekog vremena provedenog tamo, i dosta finansijskih poteškoća, postaće prvi američki multimilioner, no njegove nevolje počinju otkrivanjem zlata. Splet okolnosti i pakao birokratije koji će trajati godinama dovode do paradoksa s kojim će se junak ove priče suočiti.

na moru na plovidbi brodarstvo odlično očuvana na klizgeol

GOJKO ČELEBIĆ PISCI JEVREJSKOG PRAGA Pogovor - Venko Andonovski Izdavač - Factum, Beograd; Bookara, Zagreb Godina - 2021 642 strana 20 cm Edicija - Biblioteka Svjetska književnost ISBN - 978-86-80254-45-6 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Riječ pisca Franz Kafka Johannes Urzidil i Gertrude Theiberger David Gans Edmund Husserl Ernst Weiss Sigmund Freud Oskar Baum Gustav Meyrink Franz Werfel Max Brod Hugo Salus Paul Leppin Milena Jesenska Egon Erwin Kisch Pogovor Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Franc Kafka Dejvid Huserl Ernest Vais Vajs Frojd Majrink Mejrink Verfel Maks Pol Lepin Jasenska Ervin Kiš

Pisci jevrejskog Praga / Gojko Čelebić mek povez sa klapnama 461. strana odlicno stanje Zadivljujuća simfonija o praškoj književnoj i filozofskoj semiosferi... Jedna od najsavremenijih kulturoloških studija danas u Evropi. Venko Andonovski Gojko Čelebić (1958, Podgorica) studirao je starogrčki jezik i književnost na Karlovom univerzietu, a diplomirao na Fakultetu dramskih umjetnosti u Pragu. Doktorat u oblasti svjetske komparatistike, o Miguelu de Cervantesu, i uticaju na slovenske književnosti, odbranio je na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. On je, prije svega, romansijer (objavio 12 romana), zatim pripovjedač (11 zbirki pripovjedaka), sa još petnaestak knjiga u gotovo svim žanrovima - esej, naučna proza, drama, scenario, uključiv četiri pjesničke zbirke. U scenskom stvaralaštvu, pored pozorišnih i filmskih režija za njim je dvadesetak drama, dramatizacija, filmskih scenarija i sl. Autor je dva dugometražna filma. Sadržaj: Riječ pisca Franz Kafka Johannes Urzidil i Gertrude Theiberger David Gans Edmund Husserl Ernst Weiss Sigmund Freud Oskar Baum Gustav Meyrink Franz Werfel Max Brod Hugo Salus Paul Leppin Milena Jesenska Egon Erwin Kisch Pogovor boz5+

RATNE MORNARICE U VOJNIM INTERVENCIJAMA 1967 - 1988 Anton Žabkar kapetan bojnog broda Izdanje mornaričkog glasnika Beograd 1990 , Pomorska biblioteka , mek povez, format 16,5 x 23,5 cm , latinica, ilustrovano, 130 strana vrlo dobro ocuvano ,sadrzaj je cist / (kutija 7)

Bobby Schenk Hafen Manöver Lučki manevri Kako pripremiti sebe i posadu za manevar u luci, odgovarajuću opremu, komandni jezik, sve mogućnosti odlaska i pristajanja na pristaništu i bovi, okretanje, vučenje i vuču, upotrebu užeta i brana, jedara i motora i mnogo više Bobi Šenk je sakupio više informacija o ovoj temi iz svog ogromnog pomorskog iskustva i objasnio je na razumljiv način. Vešti manevri u luci ponos su svakog zapovednika broda - ova knjiga pokazuje kako se nositi u teškim situacijama. odlično očuvana- kao nova

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Saul Friedländer (hebrejski: שאול פרידלנדר; rođen 11. listopada 1932.) je povjesničar češko-židovskog podrijetla i profesor emeritus povijesti na UCLA. Biografija Saul Friedländer rođen je u Pragu u obitelji Židova koji su govorili njemački. Odrastao je u Francuskoj i proživio je njemačku okupaciju 1940.–1944. Od 1942. do 1946. Friedländer je bio skriven u katoličkom internatu u Montluçonu, blizu Vichyja. Dok se skrivao, prešao je na rimokatolicizam i kasnije se počeo pripremati za katoličkog svećenika.[1] Njegovi su roditelji pokušali pobjeći u Švicarsku, umjesto toga uhitili su ih francuski žandarmi iz Vichyja, predali Nijemcima i usmrtili plinom u koncentracijskom logoru Auschwitz. Friedländer je tek 1946. saznao sudbinu svojih roditelja. Nakon 1946. Friedländer je postao svjesniji svog židovskog identiteta i postao je cionist. Godine 1948. Friedländer je emigrirao u Izrael na Irgun brodu Altalena. Nakon završene srednje škole služio je u Izraelskim obrambenim snagama. Od 1953. do 1955. studira političke znanosti u Parizu.

Marko Tulije Ciceron O prirodi BogovaMeki povezKnjiga prvaPri kraju života veliki rimski državnik i filozof Marko Tulije Ciceron (106. – 43. g. pr. Kr.) okreće se od svoje govorničke i političke karijere filozofiji i religiji te 45. g. pr. Kr. piše knjigu O prirodi bogova (De Natura Deorum). U formi dijaloga Ciceron sučeljava mišljenja triju prevladavajućih filozofskih pravaca svoga vremena: epikurejsko, stoičko i ono atenske Akademije. Smatra se da stav autora zastupa akademičar Cotta, epikurejce zastupa Vellej, a Lucilije Balbo stoike. Trojica sudionika raspravljaju o tome postoje li bogovi ili Bog, kakva je njihova ili njegova priroda, upravljaju li univerzumom i kakav je njihov odnos prema ljudima. Iako prethodi Kristovom rođenju, Ciceronova knjiga zvuči suvremeno jer otvara pitanja oko kojih se i danas vode žestoke rasprave.o-prirodi-bogova-ciceronŠto je tako jasno i tako očigledno, kad pogledamo u nebo i promotrimo što je na njemu, kao to da postoji neka volja najuzvišenijeg uma koja time ravna?…Ako bi tko u to posumnjao, zaista ne shvaćam zašto ne bi dvoumio postoji li Sunce ili ne, jer po čemu je ovo drugo jasnije od prvoga?Donosimo izvadak stoičkog izlaganja iz drugog sveska knjige koji predstavlja sačuvan antički pokušaj dokazivanja postojanja Boga koji s providnošću upravlja svijetom i brine se za čovjeka. Sam Ciceron na kraju knjige zaključuje da mu se Balbovo izlaganje čini bližim onom što sliči istini.“Ako su svi dijelovi svijeta tako uređeni da nisu mogli biti bolji po korisnosti niti ljepši po izgledu, pogledajmo da li je to slučajno ili su pak oni u takvu stanju da se nisu mogli okupiti drugačije nego osmišljenim ravnanjem i Božjom providnošću. Dakle, ako je ono što je stvorila priroda bolje od onoga što je stvorilo umijeće, a umijeće bez razuma ništa ne stvara, ni prirodu ne treba smatrati nerazumnom. Kad ugledaš kip ili sliku, znaš da je to djelo umijeće, kad iz daljine vidiš kako se kreće brod, ne sumnjaš da se on kreće zbog razuma i umijeća, ili kad promatraš sat, bilo sunčani, bilo vodeni, znaš da on pokazuje sate zahvaljujući umijeću, a ne slučajno; kako bi se s time slagalo mišljenje da u svijetu, koji obuhvaća i ta umijeća i njihove umjetnike i sve ostalo, nema promišljenosti i razuma? Kad bi netko u Skitiju ili Britaniju donio onu kuglu koju je nedavno načinio naš prijatelj Posidonije, čiji pojedini pokretni dijelovi prikazuju kretanje Sunca, Mjeseca i pet lutajućih zvijezda za svaki pojedini dan i noć, onako kako je tome na nebu, tko bi u onoj barbarskoj zemlji sumnjao da je ta kugla proizvod razuma? A ovi su u nedoumici je li svijet, iz kojeg se stvara i rađa sve, nastao slučajno, nekakvom nužnošću ili Božjim umom i razumom…Zamislimo mrak kakav je nekad, kako se priča, nakon što su iz Etne izbili plamenovi, zamračio okolno područje, tako da dva dana nijedan čovjek nije mogao vidjeti čovjeka, a kad je trećeg dana zasjalo Sunce, činilo im se kao da su oživjeli. Ako bi se isto tako dogodilo da nakon vječnog mraka iznenada ugledamo svjetlost, kakvim bi nam se učinio izgled neba? Svakodnevnim gledanjem i navikom očiju, međutim, navikne se i duh, pa se ne čudi stvarima koje uvijek vidi niti pita za njihove razloge, kao da nas na istraživanje razloga treba poticati novost stvari više nego njihova važnost. Tko može nazvati čovjekom onoga tko je uvidio tako pravilno kretanje neba, tako skladno uređenje zvijezda i takav raspored i vezu među svime, a poriče da je u tome ikakav razum i kaže da slučajno nastaje sve ono što se odvija takvom mudrošću da mi to nikakvom svojom mudrošću ne možemo dokučiti? Kad vidimo da nešto pokreće neki stroj, primjerice kuglu, sat ili bezbroj drugoga, ne sumnjamo da su to djela razuma. A kad pogledamo kako se nebo giba i okreće čudesnom brzinom i pritom neprestano stvara godišnje mijene na zdravlje i održanje svega, zar sumnjamo da se to događa ne samo razumom nego izvrsnim i Božjim razumom?Sada već možemo ostaviti podrobnu raspravu i očima pogledati ljepotu stvari o kojima kažemo da su stvorene Božjom providnošću.Pogledajmo najprije čitavu Zemlju. Smještena je u sredini svijeta, čvrsta i okrugla i svojom silom zaobljena sa svih strana, odjevena cvijećem, travama, stablima, plodovima, a nevjerojatno mnoštvo svega toga neiscrpno je raznoliko. Dodaj tomu nepresušne izvore, prozirne vode rijeka, zelene pokrove obala, šupljine dubokih špilja, oštre stijene, visine strmih brda i nepregledne livade; dodaj i skrivene žile zlata i srebra i beskrajnu količinu mramora. A koliko je i kako različitih vrsta životinja, pitomih i divljih, kako sve ptice lete i pjevaju, koliko je hrane za stoku, koliko toga živi u šumi! Što reći o ljudskom rodu, koji je postavljen za čuvara Zemlje i ne dopušta da je nagrđuju divlje zvijeri i pustoši korov, zahvaljujući čijem su radu polja, otoci i obale okićeni sjajnim zgradama i gradovima. Ako bismo to mogli promotriti kako duhom, tako i očima, promatrajući čitavu Zemlju, nitko ne bi sumnjao u Božji razum.4/27

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Karma i bolesti Pobeda nad besom Pobeda nad strahom Filozofija snova Svami Sivananda Karme i bolesti – Svami Šivananda Karme i bolesti: Četiri knjige u jednoj! Jedan od najvećih indijskih mudraca 20. veka pomaže nam da shvatimo uzročno-posledičnu vezu između naših postupaka i raznih vrsta oboljenja koja iz njih proističu. “”Sve bolesti od kojih od rođenja patimo su proizvodi postupaka koje smo učinili u prethodnim vremenima… Loša dela ne prolaze bez gorkih posledica po počinioca. Ovde su navedeni neki od brojnih žalosnih životnih uslova u kojima čovek mora da živi usled svojih nepažljivih grešnih dela.””””Strah je veliki neprijatelj čoveka. On je protivnik njegovog napretka. On remeti njegov mir i sklad. Sisa i crpi njegovu vitalnost i energiju. Psiholozi su mišljenja da ne može biti apsolutne neustrašivosti i da se jedino može uložiti odlučan napor da se savlada strah. To je netačno. Psiholozi nemaju transcendentalno iskustvo. Savršen mudrac koji ima znanje o Bramanu je apsolutno neustrašiv.”” Ova knjiga baca mnogo svetla na uzroke i karakteristike straha. Ona predlaže delotvorne lekove za istrebljenje straha i razvijanje hrabrosti i moralne čvrstine.””Uzrok greha ili pogrešnog postupanja u ovom svetu je želja. Bes je samo oblik želje. Bes je zapravo sama želja. Jer, kada želja nije zadovoljena, čovek postaje ljut na one koji stoje kao prepreka na putu ispunjenja.” “Sri Svami Šivanandađi Maharadž pruža nam dragoceno uputstvo za metode za vođenje rata protiv ovog kobnog neprijatelja čoveka. Duboka mudrost dolazi kroz razmišljanje o snovima. Niko nije zaista sebe upoznao ako nije izučavao svoje snove. Izučavanje snova pokazuje kako je tajanstvena naša duša. Svaka predstava u snu ima značenje. San je poput pisma napisanog na nepoznatom jeziku. Snovi imaju svrhu ili razveseljavanja ili rastuživanja i zastrašivanja sanjača, da bi mu time bilo uzvraćeno za njegova dobra i loša dela. Njegova adrišta (sila prošlih karmi) na ovaj način obezbeđuje delotvoran uzrok snova. Sve dok sanjač sanja, objekti sna su stvarni. Kada se probudi, sanjani svet postaje iluzoran. Kada čovek dostigne prosvetljenje ili znanje o Bramanu, ovaj svet jave postaje nestvaran kao i svet sna.” Svami Sivananda Sarasvati (engleski: Svami Sivananda Sarasvati, Devanagari: savāmī śivānanada sarasasarasarasava, 8. 01. 08. 2007. godine, 8. 8. 19. 19. – 19. 08. u Indiji ru, propovednik joge i Vedante. Osnovao je Društvo za božanski život u Rišikešu, Utarakhandu 1936. godine i napisao skoro 300 knjiga o jogi, vedanti i mnogim drugim temama. Život Rani život Svami Šivananda je rođen 8. septembra 1887. u selu Pattamadai, Tamil Nadu, Indija, u pobožnoj porodici PS Vengu Ijera, službenika državnih prihoda i bhakte Gospoda Šive i Parvati Amala, koji ga je nazvao Kupusvami. Odličan je učenik i dobar sportista i gimnastičar. On pokazuje saosećanje prema siromašnima i životinjama. Po završetku srednjeg obrazovanja, pridružio se koledžu u Tiručirapali, gde je učestvovao u debatama i predstavama. Godine 1905. igrala je Elenu u Šekspirovoj drami San letnje noći. Posle tri godine na fakultetu prelazi na Medicinski institut Tanjore, gde je bio odličan učenik. Po završetku instituta počeo je da radi kao lekar u Tiručiju i uz zajam od 100 rupija od majke počeo je da izdaje medicinski časopis Ambrozija. Često poklanja časopis besplatno, jer ga je sramota da traži novac. Ubrzo nakon očeve smrti, dr Kupusvami je pozvan da služi u Maleziji i otišao je na brod Tara 1913. U Maleziji se dr Kupusvami bavio medicinom deset godina, gradeći reputaciju svojom posvećenošću i odricanjem od naknada za siromašne pacijente. . Jedan hinduistički asketa mu je dao knjigu sa duhovnom tematikom Jiva Brahma Aikiam, koja je podstakla njegovo interesovanje za duhovnost. Počeo je da čita knjige Svamija Rame Tirte, Svamija Vivekanande, Šankare, Imitacija Hrista Tomasa Kempiskea, Bibliju i knjige Teozofskog društva. Svakodnevno je praktikovao joga asane, molitvu i obožavanje i proučavao Bhagavad Gitu, Mahabharatu, Ramajanu i Bhagavata Puranu.[1] Kako je vreme prolazilo, stekao je osećaj da medicina leči samo površno i 1923. godine napušta svoju unosnu profesiju i vraća se u Indiju u potrazi za duhovnim prosvetljenjem. Inicijacija Kupusvami je sleteo u Madras i posetio Varanasi, Nasik, Punu i Rišikeš, gde je 1. juna 1924. sreo svog gurua Svamija Višvanandu Sarasvatija, koji ga je inicirao u monaški red koji je osnovao Shankara dasanami sampradaia i dao mu ime Šivananda. Pošto je Kupusvami proveo samo nekoliko sati sa svojim guruom, potpunu ceremoniju inicijacije je kasnije izveo Svami Višnudevananda, šef Kailaš ašrama. Nakon svoje inicijacije, Šivananda se nastanio u Rišikešu i posvetio se intenzivnoj duhovnoj praksi. Nekoliko godina se podvizavao, ali i pomagao bolesnima. Uz novac od polise osiguranja, Šivananda je 1927. godine osnovao medicinsku službu u Lakšmandžuli i služio je hodočasnicima, svecima i siromašnima koristeći svoje medicinsko znanje. Šivanandina duhovna praksa je kulminirala iskustvom nirvikalpa samadhija (ekstatične nadsvesti).[2] Posle nekoliko godina, Sivananda je putovao po celoj Indiji i posetio mnoga svetilišta i svece, uključujući Ramesvaram i ašrame Šri Aurobindo i Ramana Mahariši u Južnoj Indiji, Badrinath u Utarakhandu i posetio jezero Manasarovar na planini Kailash (na Tibetu) 1931. Provodi sankirtan (grupno versko pevanje) i drži govore....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dr. Milenko S. Filipovic Etnologija i nas sistem obrazovanja Miljenko Fadljevic Vaznost Etnologije za obrazovanjei odgoj suvremenog coveka Milenko S. Filipović (Bosanski Brod, 8. novembar 1902 — Beograd, 22. april 1969) bio je jedan od najznačajnijih srpskih i jugoslovenskih etnologa i etnografa.[1] Osnovni biografski podaci Rođen 8. novembra 1902. godine u Bosanskom Brodu u porodici željezničara sa ukupno sedmero djece. Milenko S. Filipović je bio istaknuti jugoslovenski antropogeograf i svjetski poznat i priznat etnolog, istraživač širokih geografskih prostranstava i još dubljih narodnih običaja, migracija srpskog stanovništva i njihovih posljedica, do veoma rijetkih i teško uočljivih pojava i posljedica narodnog života. Školovanje Osnovnu školu završio je u gradu Visokom, vozareći željeznicom iz obližnjih Podlugova. Gimnaziju pohađa u Tuzli u teškim uslovima Prvog svjetskog rata, gdje ga materijalno pomaže kao i druge odlične učenike industrijalac Danilo Pantić. Kao odličan učenik Milenko daje instrukcije slabim đacima i tako materijalno pomaže školovanje svoje braće i sestara. Upisuje se na Filozofski fakultet u Beogradu (1921) gdje studira grupu predmeta: geografija, etnologija i nacionalna istorija kod najvećih naučnika toga vremena, geografa Jovana Cvijića i etnologa Tihomira Đorđevića i Jovana Erdeljanovića. Iako je dao mnogo radova iz antropogeografije, profesor Filipović je ipak na prvom mjestu bio etnolog. Studije završava za tri i po godine u svojoj 23. godini života. Kada je mjesto profesora geografije u Velesu, u Makedoniji, odmah nastavlja sa naučnim radom na izradi doktorske disertacije: “Visočka nahija”, koju je odbranio 1928. Godine. Disertacija od 456 stranica teksta objavljena je iste godine u Beogradu u čuvenoj Cvijićevoj ediciji “Naselja srpskih zemalja”. Naučni rad U čuvenoj Cvijićevoj ediciji “Naselja srpskih zemalja”, tokom života objavio je dosta radova, a važniji su: “Vogošća i Bioča u Bosni”,” Život i običaji narodni u Visočkoj nahiji”, „Glasinac”, „Rama” u Bosni i “Takovo”. 1930. godine je izabran za docenta i za vandrednog profesora 1937. godine na mladom Filozofskom fakultetu u Skoplju. Sa područja Makedonije profesor Filipović je objavio nekoliko desetina većih i manjih radova i postao član Naučnog društva. Jedan je od pokretača osnivanja Etnološkog društva Jugoslavije i glavni urednik časopisa “Etnologija”. Bogati naučni rad profesora Filipovića prekida Drugi svjetski rat na području Jugoslavije od 1941-1945. godine, koji je preživio u Beogradu. I u takvim uslovima profesor Filipović nastavlja sa naučnim radom, tako da je odmah poslje oslobođenja izabran za Naučnog saradnika Srpske akademije u Beogradu. Kao već istaknuto naučno ime dobija Rokfelerovu stipendiju i provodi jednu školsku godinu na Harvardskom univerzitetu u SAD, gdje ne samo sluša, nego i drži predavanja na engleskom jeziku, koji je sam naučio. Zbog zapaženih naučnih radova izabran je za naučnog saradnika Harvardskog univerziteta. Slobodno vrijeme je koristio za upoznavanje i skupljanje građe o Srbima u Americi od obala Atlantika do obala Pacifika. Na novootvorenom Filozofskom fakultetu u Sarajevu izabran je po pozivu za redovnog profesora na predmetima antropogeografija i etnologija 1955. godine. I tokom relativno kratkog boravka u Sarajevu razvio je snažnu naučnoistraživačku i organizacijsku djelatnost. Tako je već 1957. godine kao glavni urednik prvog geografskog naučnog časopisa u Bosni i Hercegovini “Geografskog pregleda” objavio veoma zapaženi uvodni članak “Cvijićeva antropogeografska škola”. Ostao je glavni urednik ovog časopisa do odlaska u penziju (1962). Istovremeno je izabran za člana Naučnog društva BiH, a zatim za redovnog člana Akademije nauka BiH. Od 1959. Do 1964. godine bio je direktor Balkanološkog instituta Akademije nauka BiH. Organizovao je i učestvovao sa nekoliko referata na čuvenom Simpozijumu o srednjovjekovnom katunu. Ni teška bolest nije mogla spriječiti profesora Filipovića da nastavi sa svojim naučnim radom u Sarajevu i u Beogradu. Brojni su radovi profesora Filipovića u Dijelima Akademije nauka BiH u Sarajevu kao što su: “Lepenica kao regija“,“Popovo u Hercegovini“(zajedno sa Lj. Mićevićem), “Majevica“(S obzirom na etničku prošlost i etničke osobine majevičkih Srba),“Srpska naselja u Beloj Krajini“, i na desetine manjih po obimu, ali zato veoma značajnih po sadržaju. Radovi profesora Filipovića objavljeni su i u tri jugoslovenske enciklopedije, a navodimo samo najznačajnije kao: “Kućna zadruga“, “Rod“, “Krsna slava“, “Bratstvo“, “Cigani“, „Cincari“ i brojni drugi. Profesor Filipović zapazio je na desetine odličnih studenata, koje je stalno motrio i pomagao im da uspeju u teškom naučnom radu. Desetak od njih su postali poznati naučnici u svojim naučnim disciplinama. Pojedini njegovi učenici čuvaju brojna pisma kojima je ovaj nesebični učitelj izražavao gotovo roditeljsko staranje za njih. Још неки од важнијих Филиповићевих етнолошких радова су: „Деформисање лубање у Југославији`, „Тетовисање у јужној Србији`, „Србљаци`, „Етничке прилике у Македонији и Старој Србији`, „Обичаји и веровања у Скопској котлини`, „Несродничка и предвојена задруга`, „Галипољски Срби`, „Живот и обичаји народа у Височкој нахији`, „Трачки коњаник у обичајима и веровањима балканских народа` „Женска керамика код Балканских народа`, „Цинцари у Босни`, „Горња Пчиња, „Постанак и развитак групе банатских Хера“, „Стварање етничких група на планинама`, „Структура и организација средњевековног катуна`, „Различита етнолошка грађа са Косова и Метохије` „Различита етнолошка грађа из Црне Горе и Санџака`, „Етнолошке белешке из источне Херцеговине`, „Јован Цвијић и српска етнологија` итд. Među brojnim antropogeografskim studijama prof. M. Filipovića ističu se radovi: „Visočka nahija`, „Severna veleška sela`, „Debarski Drimkol`, „Golo Brdo“, „Glasinac`, „Rama u Bosni`, „Takovo`, „Popovo u Hercegovini`, „Has pod Paštrikom`, „Modriča nekad i sad`, „Položaj i teritorijalni razvitak Velesa`, „Nomadski stočari na Ograždenu`, „Cvijićeva antrapogeografska škola` itd. [2] Kroz čitav svoj prilično težak život radio je sa ogromnom energijom ne priznavajući životne teškoće. Zato je uspio da u svom naučnom objavljenom radu ima gotovo 400 stotine bibliografskih jedinica. Cijeli život profesora Filipovića bio je posvećen naučnom istraživanju i naučnim radovima. Taj rad je poznat i priznat ne samo u Jugoslovenskim zemljama već i u širokim naučnim krugovima u inostranstvu, jer su pojedini Filipovićevi radovi objavljeni i izvan naše zemlje. Temeljno znanje stranih jezika omogućilo je prof. Filipoviću poznavanje svetske naučne literature. Od manjih članaka o pojedinim sitnijim problemima brzo je prešao na zaokrugljene i potpunije studije. Neke njegove studije su najbolje koje postoje u jugoslovenskoj etnološkoj i antropogeografskoj nauci.[2] Smrt Profesor Filipović je umro 22. aprila 1969. godine, poslje teške bolesti, a sahranjen je na Novom groblju u Beogradu nadaleko od jednog od svojih učitelja Jovana Cvijića i slavnog književnika i borca za narodna prava Petra Kočića. Smrću profesora M. Filipovića naša nauka izgubila je vatrenog pobornika. On će ostati u trajnom sećanju jugoslovenskih etnologa i geografa, a pre svega njegovih učenika i saradnika. Ostaće oličenje izuzetne energije i etičke postojanosti. Ovo nekoliko redova neka mu bude samo stručak priznanja od zahvalnog učenika i prijatelja.