330 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Novi knjizevni kontinent Mark Henshaw Peter Carey Thomas Shapcott Frank Moorhouse Michael Wilding David Malof Rod Jones Marion Halligan Rodney Hall Louise Dow Sara Dowse Peter Goldsworthy Gerald Murnane George Papaellinas Sally Morgan Morris Lurie Garry Disher Fay Zwicky Thea Astley Elizabeth Jolley Beverley Farmer Kate Grenville Helen Garner D. J. Ohearn Imre Salusnszky Kavin Hart David Foster Marian Eldridge Philip Salom Les Murray Paul Ricoeur Jacques Derrida

Story: Substance, Structure, Style, and the Principles of Screenwriting Robert McKee`s screenwriting workshops have earned him an international reputation for inspiring novices, refining works in progress and putting major screenwriting careers back on track. Quincy Jones, Diane Keaton, Gloria Steinem, Julia Roberts, John Cleese and David Bowie are just a few of his celebrity alumni. Writers, producers, development executives and agents all flock to his lecture series, praising it as a mesmerizing and intense learning experience. In `Story`, McKee expands on the concepts he teaches in his $450 seminars (considered a must by industry insiders), providing readers with the most comprehensive, integrated explanation of the craft of writing for the screen. No one better understands how all the elements of a screenplay fit together, and no one is better qualified to explain the `magic` of story construction and the relationship between structure and character than Robert McKee.

“Loving the Silent Tears” is based on the rich poetry anthology Silent Tears, written many years ago by world-renowned spiritual teacher, humanitarian, poet and artist Supreme Master Ching Hai. A team of composers, all of whom have won the Oscar, Tony, Grammy and/or Emmy Award, have set the poet’s masterpiece verses into unforgettable melodies. MUSIC BY *6-time Grammy winner & 2-time Oscar nominee Jorge Calandrelli *2-time Oscar winner Al Kasha *Emmy winner Doug Katsaros *2-time Grammy winner & 3-time Oscar nominee Henry Krieger *Tony & Emmy winner Don Pippin *Grammy winner Nan Schwartz *Oscar & 2-time Grammy winner David Shire *2-time Grammy winner Jon Secada In addition, the musical featured a special song whose lyrics and music were composed by Supreme Master Ching Hai. Loving the Silent Tears: The Musical was a phenomenal benefit show promoting cultural unity and inner peace at Los Angeles’ Shrine Auditorium on October 27, 2012. The audience was taken on a breathtaking journey to 16 countries across six continents through music, theater, dance, and poetry, as well as the exceptional artistry of Broadway stars, pop music stars, and top international artists. 2 knjige, u jednoj su note na 168 strana, u kartonskom omotu, žičani spiralni povez, bogato ilustrovana; U drugoj su tekstovi, faktografija, fotografije, bogato ilustrovana, tvrdi povez, 272 strane; + 4DVD-a Sve to u kartonskoj kutiji (malo zaprljanoj). Težina 3,3kg. ****

Lepo očuvano What if society wasn`t fundamentally rational, but was motivated by insanity? This thought sets Jon Ronson on an utterly compelling adventure into the world of madness. Along the way, Jon meets psychopaths, those whose lives have been touched by madness and those whose job it is to diagnose it, including the influential psychologist who developed the Psychopath Test, from whom Jon learns the art of psychopath-spotting. A skill which seemingly reveals that madness could indeed be at the heart of everything . . . Combining Jon Ronson`s trademark humour, charm and investigative incision, The Psychopath Test is both entertaining and honest, unearthing dangerous truths and asking serious questions about how we define normality in a world where we are increasingly judged by our maddest edges. The Psychopath Test: A Journey Through the Madness Industry is a 2011 book written by British author Jon Ronson in which he explores the concept of psychopathy, along with the broader mental health `industry` including mental health professionals and the mass media. It spent the whole of 2012 on United Kingdom bestseller lists and ten weeks on The New York Times Best Seller list.[1] The Psychopath Test The Psychopath Test (Jon Ronson book) cover.jpg Hardcover edition (US) Author Jon Ronson Country United Kingdom United States Language English Publisher Picador (UK) Riverhead (US) Publication date 12 May 2011 Media type Print (hardcover) Audiobook Pages 240 pp. (first edition, hardback, UK) ISBN 978-1-59448-801-6 Primary themes Edit Ronson visits purported psychopaths, as well as psychologists and psychiatrists who have studied them, particularly Canadian psychologist Robert D. Hare, the eponymous author of the Hare Psychopathy Checklist, a 20‑part test administered to detect psychopathy. Ronson explores the idea that many corporate and governmental leaders are psychopaths whose actions to others can only be explained by taking that fact into account, and he privately uses the Hare test to determine if he can discern any truth to it. He meets Toto Constant, who he speculates is a psychopath, corporate leader Albert J. Dunlap, who the magazine Fast Company speculated was a psychopath, as well as a young man detained in Broadmoor Psychiatric Hospital who states he is a victim of the psychiatric industry`s unfalsifiable diagnoses. He speaks to Anthony Maden, a professor and the forensic psychiatrist in charge of the Dangerous and Severe Personality Disorder (DSPD) unit at Broadmoor, who tells him that the controversial DSPD scheme would not have happened without Hare`s checklist, adding: `Personally I don`t like the way Bob Hare talks about psychopaths almost as if they are a different species` and `Even if you don`t accept those criticisms of Bob Hare`s work...it`s obvious, if you look at his checklist, you can get a high score by being impulsive and irresponsible or by coldly planning to do something. So very different people end up with the same score.`[2] Ronson also researches unorthodox or controversial treatments, such as nude group therapy in the 1960s or prescribing drugs for childhood bipolar disorder today. He meets Paul Britton, the former NHS clinical psychologist and criminal profiler who had played a key part in the erroneous arrest of Colin Stagg for the murder of Rachel Nickell. The subject of how journalistic coverage of psychopathology is pursued – and whether that pursuit itself is sociopathic – is covered as, also, are conspiracy theorists such as David Shayler. Ultimately, Ronson raises the question of where the line can be drawn between sanity, insanity, and eccentricity. He suggests that we should not judge individuals only by their `maddest edges`, or necessarily assume that `normal` society is as rational as some might like to think; on the other hand, real and serious problems that people can have should not be dismissed because it suits an ideology (such as Scientology). He considers the book a cautionary tale against diagnosing someone without really knowing them, and about the need to avoid confirmation bias. He thinks that is `part of the reason why there are so many miscarriages of justice in the psychopath-spotting field.` He does believe that Hare`s construct of psychopathy applies to some people, and that their victims deserve sympathy, but is concerned about the `alarming world of globe-trotting experts, forensic psychologists, criminal profilers, traveling the planet armed with nothing much more than a Certificate of Attendance, just like the one I had. These people might have influence inside parole hearings, death penalty hearings, serial-killer incident rooms, and on and on.`[3] Reception Edit The Psychopath Test was well received but also came in for criticism, largely from professional psychiatrists. Its writing style was lauded but the main criticism was a lack of depth in investigating psychopathy.[4][5][6][7][8][9][10][11][12] The Society for the Scientific Study of Psychopathy (SSSP) published a statement – signed by some of the scientists featured in Ronson`s book, including Robert D. Hare and Essi Viding – stating that certain interviews in it were exaggerated or fictionalised and that they `think that Ronson`s book trivializes a serious personality disorder and its measurement, which is not helpful to those who have the disorder or to their unfortunate victims`. Others` complaints focused on Ronson`s point of view which complainants thought was very one-sided throughout the book.[13] Dr. Hare also released a longer rebuttal of Ronson`s book, stating that it trivializes the work of clinical professionals and presents psychopathy in an unrealistic and overly simplistic manner. In contrast, he thought his own books Snakes in Suits and Without Conscience were more realistic, less sensationalist and more evidence-based depictions of sociopathy and psychopathy.[14] Film adaptation Edit It was announced in February 2015 that Universal Pictures and Imagine Entertainment would produce a film for adaptation of the book.[15] Kristin Gore was set to write the screenplay adaptation, with Scarlett Johansson in a leading role and direction from Jay Roach.[16] However, the tentative release date of 2017 has long passed and no relevant news outlets have mentioned this production since 2015. Sas ideologija i ludilo psihopate psihopatski misel fuko psihijatrijska moc antipsihijatrija proizvodnja ludila

PETNIČKE SVESKE broj 76 zbornik radova Istraživačka stanica Petnica, 2017. Udžbenički format, 830 strana. Veoma lepo očuvana. Sa donje strane malo uprljana - zanemarljivo. Astronomija Modelovanje i analiza krive sjaja cefeide sa egzoplanetom (Savić Nikola, Obradović Božidar, Herček Filip) Simulacija nastanka polar-ring galaksija (Ristić Danilo) Numeričko ispitivanje plimskog zagrevanja Encelada (Anastasijević Ilija) DSLR fotometrija promenljive zvezde V2455 Cyg (Jevtić Sava) Uticaj atmosfere i površine planete na njenu nastanjivost (Bulaja Luka) Posmatranje i analiza krive sjaja tranzita egzoplanete (Špegar Jelena) Teorijska analiza nastanka preèage kod spiralnih galaksija usled bliskog prolaza dve galaksije (Dodović Matija) Modelovanje i analiza gravitacionih talasa pri inspiralu crne rupe unutar imitatora supermasivne crne rupe (Jevtović Luka) Fizika Uticaj dipolne interakcije na oblik Fermijeve površi (Ristić Jelena, Ilić Anastasija) Numerički model distribucije kompanija po veličini (Đorđević Emilija, Đajić Anja) Primena Markovljevih procesa na problem širenja informacija u mreama (Jakovljević Andrej) Ispitivanje efikasnosti grafena u zaštiti metala od atoma vodonika metodom molekularne dinamike (Božanić Milica, Nikolić Kristina) Lokalizacija zvuka u metamaterijalima (Kukolj Trivko) Uticaj topologije neuronske mree na sinhronizaciju neurona (Ristivojević Aleksandar) Minimizator dejstva na sferi oblika (Cupać Milan, Raonić Bogdan) Kontrola kriostata (Pavlov Dimitrije, Đukić David) Detekcija kvantne uvezanosti korišćenjem POVM merenja sa primenom u komunikacionim protokolima (Vuković Vuk, Mijović Mia) Ispitivanje dinamike kvazičestica u neravnotežnoj superprovodnosti (Vukosavljević Katarina, Burmazović Ivana) Kvantni haos u faznim prelazima (Radović Vuk) Matematika Probabilistički metod i zero-sum Ramseyevi brojevi (Silađi Eva, Šobot Branislav) O lavirintima i ugradivanju stabala u grid grafove (Jakšić Tijana, Poznanović Isidora) Primenjena fizika i elektronika Lokalizacija na osnovu markera (Mićić Dragan, Tonić Danilo) Izdvajanje vokala iz audio zapisa (Radović Srđan, Stefanović Aleksa) Modeliranje, simulacija i implementacija samobalansirajućeg robota (Parag Filip, Stefanović Milomir) Simulacija rada piezo motora i ispitivanje njegovih performansi u zavisnosti od dimenzija (Bogdanović Anđela, Brestovački Lenka) Analiza parametara upravljačkog sistema Ballbota (Sekulić Diana, Bašić Mladen) Detekcija i klasifikacija saobraćajnih znakova (Aleksić Milica, Seke Ervin) Generisanje obučavajućih slika suparničkim neuronskim mreama (Grbić Mihailo) Računarstvo Traženje duplikata u kodu analizom apstraktnih sintaksnih stabala (Bebić Nikola) Konstrukcija unapređenog sigurnosnog protokola za bežičnu mrežnu komunikaciju (Šikuljak Igor) Predikcija sekvencijalnog kretanja u 2D ravni (Tešić Aleksa) Poređenje predviđanja vodostaja reke na osnovu istorijskih podataka upotrebom neuronske mreže i skrivenog Markovljevog modela (Gavrić Milenko) Biologija Uticaj kateholamina na rast, formiranje biofilma i pokretljivost bakterijskih sojeva gastrointestinalnog trakta (Pavlović Dunja) Efekat 1,8-cineola na faktore virulencije bakterijskog soja P. aeruginosa 15442 (Nedeljković Marija) Diverzitet kolembola Nacionalnog parka Fruška gora (Sántha Kinga) Ispitivanje protektivnog dejstva ekstrakta koprive na modelu humanih hepatocita tretiranih benzo[a]pirenom i benz[a]antracenom (Šolaja Sofija, Torbica Teodora, Mitrović Lazar) Potencijal vrste Alyssum murale Waldst & Kit s. l. za hiperakumulaciju nikla na ultramafitima Maljena (Joković Nikola) Selekcija bakterije Escherichia coli za rezistenciju na ultrazvučnu sonifikaciju (Stojković Pavle) Uticaj temperature na uspostavljanje napona kod mikrobioloških gorivnih ćelija sa biokatodom (Simić Milena) Ispitivanje uticaja dibutil ftalata (DBP) na endotelne ćelije krvnih sudova na modelu humane ćelijske linije EA.hy926 (Gordić Vuk) Biomedicina Sinergističko dejstvo ekstrakta belog luka (Allium sativum) i amfotericina B na gljivu Candida Albicans (Kocić Ana) Optimizacija tretmana kurkuminom inkapsuliranim u kompleks želatina i arapske gume u odbrani melanoma B16 od UV-A zračenja (Sušić Vladana) Biološka kontrola biljnog parazita Fusarium graminearum pomoću sinergističkog odnosa Bacillus subtilis i ekstrakta Pellia endiviifolia (Banić Biljana) Ispitivanje uticaja gingerola na vijabilnost ćelijske linije mišijeg melanoma B16 (Milošević Anđela) Testing the Hepatotoxicity of Single Walled and Multi Walled Carbon Nanotubes (Gjoshevska Kristina) Geologija Mogućnost sanacije zagađenja rečne vode glinama (Vizi Aleksa, Karanović Snežana) Hidrohemijske osobine površinskih i podzemnih voda na području planine Avale (Vulović Maša) Razlike u petrografskim karakteristikama kvarclatita planine Rudnik (Ninić Anastasia) Hemijske karakteristike vode Kuršumlijske banje (Lazić Dušica) Uticaj padavina na promenu kvaliteta prirodnih voda u gornjem delu sliva reke Dragobiljice (Dmitrović Jovan) Geneza minerala arsena i gvožđa u slivu reke Ribnice (Kostić Branko, Belotić Branislav) Koncentracije olova i antimona u podzemnim i površinskim vodama reke Štire na području Zajače (Rašević Marijana) Ispitivanje efikasnosti i optimizacija procesa hemijske koagulacije za preradu komunalnih otpadnih voda (Antić Sara) Geološki razvoj centralnog dela planine Kosmaj (Ćirić Nikolina) Procena intenziteta erozije na teritoriji opštine Beočin (Tadić Elena) Hemija Sinteza i solvatohromizam diazo boja derivatizovanih iz pirazolo[1,5-a]pirimidina (Nikoletić Anamarija) Biosorpcija boje Acid orange 7 biomasom hrasta kitnjaka (Quercus Petraea L.) (Topalović Igor) Spektrofotometrijska metoda za određivanje kobalta na bazi njegove reakcije sa 4-(2-pirimidilazo)-rezorcinolom (Čižik Hana) Deponovanje nanočestica srebra na grafen i ispitivanje katalitičkog dejstva dobijenog kompozita na redukciju nitroaromata (Milosavljević Momčilo) Biosorpcija jona olova (Pb2+) iz vodenih rastvora upotrebom ljuski kikirikija kao biosorbenta (Ivković Jelena) Ispitivanje katalitičkog dejstva jona bakra(II) adsorbovanih na površini klinoptilolita na reakciju kuplovanja aril-bromida i alifatičnih diola (Mijatović Aleksa) Kinetička metoda za određivanje nanokoličina kobalta i milikoličina oksalata zasnovana na katalizi i inhibiciji reakcije oksidacije rezorcinola vodonik-peroksidom (Tomić Miona) Antropologija Šta nas odvaja od drugih: Definisanje etničkog identiteta i etničke distance na primeru Slovaka iz Stare Pazove (Kostić Katarina) Antropološka analiza tech veštičarenja na sajtu Tumblr (Čapko Isidora) Semiotička analiza epizode serije The 100 (Šamaraj Ana) Arheologija Predstave muzičkih instrumenata na freskama iz zadužbina kralja Milutina (Pantić Nevena) Dentalna analiza skeleta sa nekropole u okviru objekta 1 na lokalitetu Anine u Ćelijama (Babinjec Dušana, Maksimović Tamara) Interpretacija nekropole iz XVII–XVIII veka sa lokaliteta Anine (Andrić Nenad) Tipološko-hemijska analiza rimskih staklenih narukvica sa lokaliteta Anine u Ćelijama (Đerković Predrag) Analiza ivotinjskih kostiju iz vile sa stambenim i ekonomskim delom sa lokaliteta Anine u Ćelijama (Bogojević Maša, Brančić Anastasija) Društveno-humanističke nauke Uticaj upoznatosti sa materijalom i dužine izlaganja na estetsku procenu renesansnih i slika iz apstraktnog ekpresionizma (Majerle Mia) Istorija Crveni krst u Novom Pazaru od 1976. do 1987. godine: delatnost organizacije u socijalizmu i uticaj ideologije na rad (Antonijević Pavle) Humanitarni rad kraljice Marije Karađorđević u periodu od 1921. do 1941. godine (Bogićević Aleksandar) Udruženje nosilaca Albanske spomenice u Leskovcu 1967–1982. (Milovanović Aleksandar) Beogradski odbor Jadranske straže 1922–1941: Između elitizma i nacionalizma (Milenković Ivan) Konfiskacija i nacionalizacija imovine pod uticajem kolonizacije i potreba KPJ u Opštini Odžaci 1945–1948. (Beronja Branko) Opštinska konferencija SSRN Stara Pazova 1966–1980. (Mirosavljević Igor) Rad Saveza udruženja estradnih umetnika i izvođača Vojvodine na suzbijanju neprofesionalnosti i šunda (1973–1990) (Pajtić Alisa) Lingvistika Da li dijalekatske osobine opstaju i danas: procena i samoprocena kod govornika kosovsko-resavskog dijalekta (Milošević Mina) Uticaj objektivne produktivnosti derivacionih sufiksa na brzinu obrade imenica srpskog jezika (Terzić Milana) Psihologija Depresija u adolescenciji: Koliko znamo i kakvi su nam stavovi? (Lazić Una) Uticaj broja i glasnoće prikazivanih zvukova i veličine kontrasta između mete i pozadine na pojavu iluzije vizuelnog treperenja (Miličić Ivana, Bajić Marina) Akademsko laganje: uticaj nagrade i relacija sa akademskim self-konceptom (Devedžić Darja) Razlike u stavovima adolescenata prema rodnim ulogama u odnosu na raspodelu rodnih uloga u porodici i dominatan pol prijatelja (Osmani Dajana) PIKSNAP: Konstrukcija i validacija skale neakademske prokrastinacije (Tomić Konstantin, Mačkić Pavle) Svesno nesavesni: Ispitivanje prediktora stava adolescenata prema rizičnom seksualnom ponašanju (Damjanović Milica, Žunjić Nevena, Karaman Mina) Dizajn Ljuljaške i zastave (Seminar dizajna 2017) k

Odlično stanje Cekade Ervin Piskator Zagreb, 1985. 14 x 22 cm, tvrd povez sa omotom, 198 strana Erwin Friedrich Maximilian Piscator (17 December 1893 – 30 March 1966) was a German theatre director and producer. Along with Bertolt Brecht, he was the foremost exponent of epic theatre, a form that emphasizes the socio-political content of drama, rather than its emotional manipulation of the audience or the production`s formal beauty.[2] Biography[edit] Youth and wartime experience[edit] The Volksbühne Berlin, scene of Piscator`s early successes as a stage director in 1924 Erwin Friedrich Max Piscator was born on 17 December 1893 in the small Prussian village of Greifenstein-Ulm, the son of Carl Piscator, a merchant, and his wife Antonia Laparose.[3] His family was descended from Johannes Piscator, a Protestant theologian who produced an important translation of the Bible in 1600.[4] The family moved to the university town Marburg in 1899 where Piscator attended the Gymnasium Philippinum. In the autumn of 1913, he attended a private Munich drama school and enrolled at University of Munich to study German, philosophy and art history. Piscator also took Arthur Kutscher`s famous seminar in theatre history, which Bertolt Brecht later also attended.[5] Piscator began his acting career in the autumn of 1914, in small unpaid roles at the Munich Court Theatre, under the directorship of Ernst von Possart. In 1896, Karl Lautenschläger had installed one of the world`s first revolving stages in that theatre.[6] During the First World War, Piscator was drafted into the German army, serving in a frontline infantry unit as a Landsturm soldier from the spring of 1915 (and later as a signaller). The experience inspired a hatred of militarism and war that lasted for the rest of his life. He wrote a few bitter poems that were published in 1915 and 1916 in the left-wing Expressionist literary magazine Die Aktion. In summer 1917, having participated in the battles at Ypres Salient and been in hospital once, he was assigned to a newly established army theatre unit. In November 1918, when the armistice was declared, Piscator participated in the November Revolution, giving a speech in Hasselt at the first meeting of a revolutionary Soldiers` Council (Soviet).[6] Early success in the Weimar Republic[edit] Piscator returned to Berlin and joined the newly formed Communist Party of Germany (KPD). He left briefly for Königsberg, where he joined the Tribunal Theatre. He participated in several expressionist plays and played the student, Arkenholz, in the Ghost Sonata by August Strindberg. He joined Hermann Schüller in establishing the Proletarian Theatre, Stage of the Revolutionary Workers of Greater Berlin.[7] The Piscator-Bühne in Berlin (1927–29), formerly known as Neues Schauspielhaus In collaboration with writer Hans José Rehfisch, Piscator formed a theatre company in Berlin at the Comedy-Theater on Alte Jacobsstrasse, following the Volksbühne (`people`s stage`) concept. In 1922–1923 they staged works by Maxim Gorky, Romain Rolland, and Leo Tolstoy.[8] As stage director at the Volksbühne (1924–1927), and later as managing director at his own theatre (the Piscator-Bühne on Nollendorfplatz), Piscator produced social and political plays especially suited to his theories. His dramatic aims were utilitarian — to influence voters or clarify left-wing policies. He used mechanized sets, lectures, movies, and mechanical devices that appealed to his audiences. In 1926, his updated production of Friedrich Schiller`s The Robbers at the distinguished Preußisches Staatstheater in Berlin provoked widespread controversy. Piscator made extensive cuts to the text and reinterpreted the play as a vehicle for his political beliefs. He presented the protagonist Karl Moor as a substantially self-absorbed insurgent. As Moor`s foil, Piscator made the character of Spiegelberg, often presented as a sinister figure, the voice of the working-class revolution. Spiegelberg appeared as a Trotskyist intellectual, slightly reminiscent of Charlie Chaplin with his cane and bowler hat. As he died, the audience heard The Internationale sung. Piscator founded the influential (though short-lived) Piscator-Bühne in Berlin in 1927. In 1928 he produced a notable adaptation of the unfinished, episodic Czech comic novel The Good Soldier Schweik. The dramaturgical collective that produced this adaptation included Bertolt Brecht.[9] Brecht later described it as a `montage from the novel`.[10] Leo Lania`s play Konjunktur (Oil Boom) premiered in Berlin in 1928, directed by Erwin Piscator, with incidental music by Kurt Weill. Three oil companies fight over the rights to oil production in a primitive Balkan country, and in the process exploit the people and destroy the environment. Weill`s songs from this play, such as Die Muschel von Margate, are still part of the modern repertoire of art music.[11] In 1929 Piscator published his The Political Theatre, discussions of the theory of theatre .[12] In the preface to its 1963 edition, Piscator wrote that the book was `assembled in hectic sessions during rehearsals for The Merchant of Berlin` by Walter Mehring, which had opened on 6 September 1929 at the second Piscator-Bühne.[13] It was intended to provide `a definitive explanation and elucidation of the basic facts of epic, i.e. political theatre`, which at that time `was still meeting with widespread rejection and misapprehension.`[13] Three decades later, Piscator said that: The justification for epic techniques is no longer disputed by anyone, but there is considerable confusion about what should be expressed by these means. The functional character of these epic techniques, in other words their inseparability from a specific content (the specific content, the specific message determines the means and not vice versa!) has by now become largely obscured. So we are still standing at the starting blocks. The race is not yet on ...[14] International work, emigration, and late productions in West Germany[edit] Piscator was theater manager of The Freie Volksbühne Berlin from 1962 until his death. In 1931, after the collapse of the third Piscator-Bühne, Piscator went to Moscow in order to make the motion picture Revolt of the Fishermen with actor Aleksei Dikiy, for Mezhrabpom, the Soviet film company associated with the International Workers` Relief Organisation.[15] As John Willett wrote, throughout the pre-Hitler years Piscator`s `commitment to the Russian Revolution was a decisive factor in all his work.`[16] With Hitler`s rise to power in 1933, Piscator`s stay in the Soviet Union became exile.[17] In July 1936, Piscator left the Soviet Union for France. In 1937, he married dancer Maria Ley in Paris. Bertolt Brecht was one of the groomsmen. During his years in Berlin, Piscator had collaborated with Lena Goldschmidt on a stage adaptation of Theodore Dreiser`s bestselling novel An American Tragedy; under the title The Case of Clyde Griffiths. With American Lee Strasberg as director, it had run for 19 performances on Broadway in 1936. When Piscator and Ley subsequently immigrated to the United States in 1939, Piscator was invited by Alvin Johnson, the founding president of The New School, to establish a theatre workshop. Among Piscator`s students at this Dramatic Workshop in New York were Bea Arthur, Harry Belafonte, Marlon Brando, Tony Curtis, Ben Gazzara, Judith Malina, Walter Matthau, Rod Steiger, Elaine Stritch, Eli Wallach, Jack Creley, and Tennessee Williams.[18] Established in New York, Erwin and Maria Ley-Piscator lived at 17 East 76th Street, an Upper East Side townhome, sometimes remembered as the Piscator House.[19] After World War II and the break-up of Germany, Piscator returned to West Germany in 1951 due to McCarthy era political pressure in the United States against former communists in the arts.[20] In 1962 Piscator was appointed manager and director of the Freie Volksbühne in West Berlin. To much international critical acclaim, in February 1963 Piscator premièred Rolf Hochhuth`s The Deputy, a play `about Pope Pius XII and the allegedly neglected rescue of Italian Jews from Nazi gas chambers.`[21] Until his death in 1966, Piscator was a major exponent of contemporary and documentary theatre. Piscator`s wife, Maria Ley, died in New York City in 1999. Effects on theatre[edit] This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. Find sources: `Erwin Piscator` – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (December 2017) (Learn how and when to remove this template message) Piscator, a sculpture in the London Borough of Camden by Eduardo Paolozzi In lieu of private themes we had generalisation, in lieu of what was special the typical, in lieu of accident causality. Decorativeness gave way to constructedness, Reason was put on a par with Emotion, while sensuality was replaced by didacticism and fantasy by documentary reality. Erwin Piscator, 1929.[22] Piscator`s contribution to theatre has been described by theatre historian Günther Rühle as `the boldest advance made by the German stage` during the 20th century.[23] Piscator`s theatre techniques of the 1920s — such as the extensive use of still and cinematic projections from 1925 on, as well as complex scaffold stages — had an extensive influence on European and American production methods. His dramaturgy of contrasts led to sharp political satirical effects and anticipated the commentary techniques of epic theatre.[citation needed] In the Federal Republic of Germany, Piscator`s interventionist theatre model enjoyed a late second zenith. From 1962 on, Piscator produced several works that dealt with trying to come to terms with the Germans` Nazi past and other timely issues; he inspired mnemonic and documentary theatre in those years until his death. Piscator`s stage adaptation of Leo Tolstoy`s novel War and Peace[24] has been produced in some 16 countries since 1955, including three productions in New York City.[citation needed] Legacy and honors[edit] Opening of an exhibition on the occasion of the 50th anniversary of Erwin Piscator`s death, Berlin, 2016 In 1980, a monumental sculpture by Scottish artist Eduardo Paolozzi was dedicated to Piscator in central London.[25] In the fall of 1985, an annual Erwin Piscator Award was inaugurated in New York City, the adopted home of Piscator`s widow Maria Ley. Additionally, a Piscator Prize of Honors has been annually awarded to generous patrons of art and culture in commemoration of Maria Ley since 1996. The host of the Erwin Piscator Award is the international non-profit organisation `Elysium − between two continents` that aims to foster artistic and academic dialogue and exchange between the United States and Europe. In 2016, a Piscator monument was erected in his birthplace of Greifenstein-Ulm.[26] Piscator`s artistic papers are held by the archive of the Academy of Arts, Berlin (since 1966) and the Southern Illinois University Carbondale (Morris Library, since 1971).[27] Broadway productions[edit] Gotthold Ephraim Lessing, Nathan the Wise (Belasco Theatre, April 1942) Irving Kaye Davis, The Last Stop (Ethel Barrymore Theatre, September 1944) Films[edit] Revolt of the Fishermen (Восстание рыбаков). Director: Erwin Piscator, Screenplay: Georgi Grebner, Willy Döll, Producer: Mikhail Doller, USSR 1932–1934. Works[edit] Piscator, Erwin. 1929. The Political Theatre. A History 1914–1929. Translated by Hugh Rorrison. New York: Avon, 1978. ISBN 978-0-380401-88-8 (= London: Methuen, 1980. ISBN 978-0-413335-00-5). The ReGroup Theatre Company (ed.): The `Lost` Group Theatre Plays. Volume 3. The House of Connelly, Johnny Johnson, & Case of Clyde Griffiths. By Paul Green and Erwin Piscator. Prefaces by Judith Malina & William Ivey Long. New York, NY: CreateSpace, 2013. ISBN 978-1-484150-13-9. Tolstoy, Leo. War and Peace. Adapted for the Stage by Alfred Neumann, Erwin Piscator, and Guntram Prüfer. English adaptation by Robert David MacDonald. Preface by Bamber Gascoigne. London: Macgibbon & Kee, 1963. Literature[edit] Connelly, Stacey Jones. Forgotten Debts: Erwin Piscator and the Epic Theatre. Bloomington: Indiana University 1991. Innes, Christopher D. Erwin Piscator`s Political Theatre: The Development of Modern German Drama. Cambridge: Cambridge University Press 1972. Ley-Piscator, Maria. The Piscator Experiment. The Political Theatre. New York: James H. Heineman 1967. ISBN 0-8093-0458-9. Malina, Judith. The Piscator Notebook. London: Routledge Chapman & Hall 2012. ISBN 0-415-60073-1. McAlpine, Sheila. Visual Aids in the Productions of the First Piscator-Bühne, 1927–28. Frankfurt, Bern, New York etc.: Lang 1990. Probst, Gerhard F. Erwin Piscator and the American Theatre. New York, San Francisco, Bern etc. 1991. Rorrison, Hugh. Erwin Piscator: Politics on the Stage in the Weimar Republic. Cambridge, Alexandria VA 1987. Wannemacher, Klaus. Moving Theatre Back to the Spotlight: Erwin Piscator’s Later Stage Work. In: The Great European Stage Directors. Vol. 2. Meyerhold, Piscator, Brecht. Ed. by David Barnett. London etc.: Bloomsbury (Methuen Drama) 2018, pp. 91–129. ISBN 1-474-25411-X. Willett, John. The Theatre of Erwin Piscator: Half a Century of Politics in the Theatre. London: Methuen 1978. ISBN 0-413-37810-1. External links[edit] Biography portal Erwin Piscator at IMDb Website on Erwin Piscator, including `Annotated Erwin Piscator Bibliography` with more than 1300 title entries (German) Erwin Piscator Papers, 1930–1971 at Southern Illinois University Carbondale, Special Collections Research Center Information on the annual Erwin Piscator Award Photo of Piscator at Find a Grave Tags: Politika i knjizevnost bertolt Breht angažovana knjizevnost sartr avangarda

Autor - osoba Džouns, Leroa, 1934-Naslov Narod bluza : crnačka muzika u beloj Americi / Leroa Džouns ; [preveli s engleskog Mimica Petrović Radovanović, Aleksandar Radovanović]Jedinstveni naslov Blues People. srpVrsta građe knjigaJezik srpskiGodina 2008Izdanje 1. izd.Izdavanje i proizvodnja Beograd : Utopija, 2008 (Sopot : Slava)Fizički opis 226 str. ; 20 cmDrugi autori - osoba Petrović Radovanović, MimicaRadovanović, Aleksandar(broš.)Napomene Prevod dela: Blues People / Leroi JonesTiraž 500O autoru: str. 225-226Napomene i bibliografske reference uz tekst.Predmetne odrednice Bluz -- SADCrnci -- Način života – SADNarod bluza je najznačajnija studija o nastanku muzike američkih crnaca, ali i knjiga o američkoj kulturi, ekonomiji i društvu, i od suštinske je važnosti za razumevanje odnosa crnaca i belaca. Pošto je shvatanje muzike nemoguće bez dubokog poniranja u istoriju naroda čiji je ona izraz, nastanak bluza se ne može razumeti bez razjašnjena procesa transmutacije crnaca od Afrikanaca do Amerikanaca.Amiri BarakaNarod bluza, Leroa DžounsU SVETLU NOVOIZABRANOG, PO PRVI PUT U ISTORIJI CRNOG AMERIČKOG PREDSEDNIKA, ČIJE SE IME NA VOLŠEBAN (VOODOO) NAČIN PREKLAPA SA SADAŠNJIM PREZIMENOM AUTORA NAROD BLUZA– CRNAČKA MUZIKA U BELOJ AMERICI, ČINI SE DA JE STVAR ZAOKRUŽENA (NARAVNO, DAVID ICKE UOPŠTE NE MISLI TAKO) I DA JE LEROI JONES/AMIRI BARAKA JEDAN OD ZASLUŽNIH ZA DANAŠNJU AMERIČKU REALNOST. („...PRIČALI SU MI: POEZIJA NEMA VEZE SA POLITIKOM... ALI, SVE IMA VEZE SA POLITIKOM!“)Kultna knjiga LeRoi Jonesa: BluesPeople – Negro Music in White America (na nekim reizdanjima sa podnaslovom „Negro experience in white America and music that developed from it“) koja je, osim toga što slovi kao jedna odnajreferentnijih studija o nastankui razvoju muzike američkihcrnaca, možda i najbitnije štivo napisano o istoriji crnačkog postojanja na američkom tlu posmatranog kroz prizmu bluza i džeza, svojom pojavom na haotičnom srpskom tržištu predstavlja više nego prijatno iznenađenje, na koje treba skrenuti pažnju.Takođe, ovo je prilika i za osvrt na fascinantnu ličnost autora knjige Leroe Džounsa (LeRoi Jones, rođen 1934, od 1967, posle ubistva Malcolm X-a, deluje pod imenom Amiri Baraka, dok 1974 napušta crni nacionalizam i postaje marksista), američkog dramskog pisca i pesnika, militantnog art buntovnika, pripadnika „drugog talasa“ beat pesnika, revolucionara i političkog aktiviste, kasnije predavača i profesora na raznim univerzitetima, koji je svojimdramama, novelama, pesmama i esejima tokom prošlog stoleća odlučujuće uticao naameričke crnce da se udalje od problema asimilacije i integracije u belo američkodruštvo i okrenu sebi samima i sopstvenom iskustvu sveta.U svom jedinstvenom fanki spoju pobunjeničke crne poezije i mahom avangardnog džeza, Amiri je često džemovao sa raznim grupama (Sun Ra, Albert Ayler, Pharoah Sunders), učestvovao na mnogim albumima, između ostalih sa New York Art Quartetom (Black Dada Nihilismus, 1964), Sonny Murrayem (Black Art, 1965), ali i sa The Roots (Something In The Way Of Things (In Town, 2002) ili Coldcut (Boogieman, 2006), bio direktna inspiracija za radikalne crne poruke preteča rapaLast Poets ili kasnije Public Enemy, a objavljivao je i albume sa muzikom, recitacijama ili pozorišnim komadima pod svojim imenom (It’s A Nation Time, 1972;Real Song, 1993...).Narod bluza – crnačka muzika u beloj Americi je tako esej, lektira o crnoj muzici, čija je svaka rečenica, pretpostavka ili tvrdnja dragocena („teoretski poduhvat“, kako je sam autor napisao u uvodu), knjiga koja pršti od preciznih istorijskih, sociološko-antropoloških, muzičkih i kulturoloških podataka, prateći razvojni put muzike Afro-Amerikanaca kroz njihov, uvek degradirajući položaj u američkom društvu. Stoga je skoro nemoguće ukratko prepričati sadržaj ove knjige-udžbenika i upotreba citata se čini kao najbolji način kojim se može animirati čitalac ovog teksta.Počevši od prvog uvoza crnog roblja (1619) u Ameriku, pretežno iz Zapadne Afrike, Leroa odmah oštro pobija klasično belačko umanjivanje krivice o držanju robova, iskazano tvrdnjom da su robovi postojali i kod zapadno-afričkih plemena: „...Afrikanac koga su porobili Afrikanci, ili pak beli zapadnjak koji je bio, ili je još uvek, porobljen od strane drugog belog zapadnjaka i dalje može funkcionisati kao ljudsko biće... Afrikancu koji je bio dovoljno nesrećan da se nađe na kliperu za Novi Svet nije bila čak priznavana ni pripadnost ljudskoj vrsti... čak i u dvadesetom veku postojale su knjige koje ‘dokazuju’ blisku vezu crnaca i nižih vrsta životinja i bile su izuzetno popularne na jugu Amerike.“Razmatrajući „transmutacije (crnog čoveka) od Afrikanaca do Amerikanaca“, Leroa piše da je rad ono što je određivalo oblik i temu pesama robova, a uslove za nastanak bluza vezuje za početke pevanja takvih radnih pesama po plantažama na engleskom jeziku, jeziku gospodara, kao i primanja hrišćanstva kod robova, odakle nastaju spirituali (crnačka duhovna muzika)... („Crnačka crkva je bilo jedino mesto gde je crnac mogao da oslobodi emocije koje je ropstvo, razumljivo, htelo da mu uskrati. Crnac je bukvalno išao u crkvu da bi bio slobodan i da se pripremi za slobodu u obećanoj zemlji.“)Naravno, stvari nisu bile jednostavne, postojali su privilegovani („kućni crnci“, sveštenici itd.), nasuprot onim „posrnulim“, tako da su crkve koje su oni kontrolisali stvarale još veće međusobne razlike nego druge crnačke, pa čak i belačke crkve, koje su u stvari, kako Leroa tvrdi, crnačke crkve imitirale. Stoga su sve one pesme koje nisu imale veze sa religijom zabranjivane i mahom nazivane đavoljom muzikom.Prestanak ropstva (1865) je, osim promene celokupnog američkog društva, doneo crnim ljudima „mnogo ispunjeniji život izvan crkve... bilo je sve više posrnulih i sve više đavolje muzike se čulo“. Takođe, paradoksalno, prestankom ropstva počinju i sledeći problemi miliona crnaca zatečenih novim trenutkom („...u diskusiji o ‘mestu’ crnca u američkom društvu često se zaboravlja da ga je on imao samo kao rob...“), nastaju njihove migracije u potrazi za poslom, rešavanjem egzistencije, na isti način kao i belci, ali u belačkoj rasističkoj sredini!Ukidanje ropstva je takođe donelo „...crnčev prvi doživljaj vremena kad je mogao biti sam. Dokolica koja se mogla izvući čak iz najusamljenije napoličarske straćare u Misisipiju bila je novost i poslužila kao važan katalizator za sledeći oblik koji je bluz preuzeo.“ Osim dokolice, novost je bila i „lična sloboda koja je vodila ili upropaštavala čovekov život u zavisnosti od toga kako je ovom odgovaralo“. Tako su se pojavile, između ostalog i „slobodne skitnice“, seleći se od „farme do farme, od grada do grada“, stičući nove poglede na Ameriku i svet oko sebe, ubacujući svoja iskustva u pesme koje su pevali. („Ograničene društvene i emotivne alternative radne pesme nisu više mogle da zadrže narastajuće iskustvo o ovoj zemlji na koje je crnac počeo da reaguje.“)„Uzvikivanja (shouts), kao i afričko poziv-i-odgovor (call and response) pevanje, diktirali su oblik koji je bluz preuzeo. Bluz je direktno proizašao iz uzvika i, naravno, iz spirituala.“ Karakterističnu bluz formu ponavljanja dva stiha, u iščekivanju trećeg, Leroa tumači kao nastalu iz razloga što se „ili pevaču mnogo svideo, ili zato što ovaj nije umeo da smisli drugi stih. Ponavljana fraza se koristi i u instrumentalnom džezu kao rif“. Takođe, kako su crnci sve bolje ovladavali engleskim jezikom, tako se i tekstualna tematika obogaćivala...„Radne pesme i uzvici bili su, naravno, skoro uvek a capella... a široka upotreba instrumenata takođe je bilo nešto što se desilo posle ukidanja ropstva... Crnci su gitaru počeli da sviraju znatno posle Građanskog rata (1861–1865). Instrument kao što je usna harmonika dobio je na popularnosti kod velikog broja crnaca prosto zato što nije zauzimao mnogo mesta i što je bio lak za nošenje.“„Bluz gitara nije bila poput klasične ili ‘legitimne’ gitare: žice su morale da proizvode vokalne zvukove, da imitiraju ljudski glas i njegove tajanstvene kakofonije... Čak i mnogo kasnije, u džez tradiciji, nisu samo instrumenti korišćeni da zvuče kao ljudski glas, već je i veliki deo pretežno instrumentalnih pesama i dalje bio delimično pevan. Prvi veliki solista džeza Luj Armstrong bio je odličan bluz pevač, kao i veliki džez pijanista Dželi Rol Morton.“Bluz je i dalje prvenstveno bio pevačka muzika, kad je počela da raste upotreba „evropskih limenih i duvačkih instrumenata“, potiskujući pesmu, nauštrb instrumentalnog izvođenja, „bluz je počeo da se menja i era džeza bila je na pomolu“. Džez muzika nije mogla da postoji bez bluza i njegovih raznih prethodnika, ali ne bio trebalo da se smatra „naslednikom bluza, već veoma originalnom muzikom koja je proistekla iz njega“.Pominjući tako Kongo Skver u Nju Orle-ansu, na koji su u vreme ropstva, gospodari dovodili svoje robove, a ovi pak igrali i pevali, Leroa pominje i kreole, mulate koji su prihvatali dosta od francuske kulture i, poput „kućnih crnaca“ na plantažama, „okrenuli leđa tamnijoj kulturi svoje polubraće“. Kreoli (koji su, inače, sami inicirali to ime, ne bi li se razlikovali što više od ostalih crnaca „iako je to ime označavalo bilo kog belog doseljenika francuske ili španske krvi“) imali su više pristupa evropskoj muzici i instrumentima od ostalih crnaca i osnivali marševske grupe po uzoru na Napelonove marševske grupe belih kreola. Ove grupe su npr. često bile angažovane na zabavama tajnih društava i bratstava u crnačkim zajednicama posle prestanka ropstva.Posle donošenja „zakonodavnog akta koji podstiče segregaciju“ (1894), crni kreoli su polako počeli da gube svoju premoć nad ostalom polubraćom, jer „više im nije bilo dozvoljeno da sviraju u centru grada, u domovima bogatih belaca i na vojnim paradama“.Kad se to desilo, neki od njih su počeli da putuju do predgrađa da bi se pridružili svojoj tamnijoj polubraći, koji su inače paralelno sa crnim kreolskim grupama svirali u sličnim formacijama, ali prilično sirovijeg zvuka. Bez obrazovanja, koje su kreoli imali, „crnci iz predgrađa koji su obično učili instrumente po sluhu razvili su sopstvenu instrumentalnu tehniku i muziku, muziku koja se dosta oslanjala na neevropsku vokalnu tradiciju bluza. ‘Klasična’ boja trube, boja koju su kreoli imitirali, nije došla u džez. Čistotu tona koju je evropski trubač želeo, crni trubač je odbacio zbog humanije izraženog zvuka glasa. Grub, sirov zvuk, koji je crni čovek izvukao iz tih evropskih instrumenata, gajio je on u ovoj zemlji već dvesta godina.“U nastavku, Leroa piše o minstrelima, putujućim predstavama, karnevalima, vodviljima koji donose promenu – od pevanja bluza počelo se zarađivati i živeti. „Klasični bluz je poprimio određen stepen profesionalizma... on je postao muzika koja se mogla koristiti da bi se ostali formalno zabavili.“ Mada su crnci opet bili predmet podsmeha po belim minstrelima, crni minstreli su obezbeđivali posao mnogim bluz pevačima i grupama, plesačima, komedijašima. „Crnačka muzika se prvi put čula u velikoj meri širom zemlje i počela da vrši ogroman uticaj na glavni tok američkog zabavljačkog sveta; veliki broj predstava imao je velike turneje po Engleskoj i Kontinentu, predstavljajući celom svetu starije oblike bluza, kao i klasični bluz i rani džez.“Veliki egzodus crnaca između 1910. i 1920. sa juga na sever („Južnjaci su sa sobom na Sever doneli bluz. Stapanje starije tradicije sa novim saznanjima stvorilo je urbani bluz, mada su raniji oblici bluza i dalje postojali.“) i saznanje koje je crncima doneo Prvi svetski rat (u kojem su, naravno, bili angažovani u specijalnim crnim jedinicama američke vojske) o postojanju belaca drugačijih od američkih još su više podigli svest crnačke populacije o traženju svog, ravnopravnog mesta u američkom društvu.Pojavljuju se i „rasne ploče“ („race records“, ploče snimljene i namenjene isključivo crnačkom tržištu), prva zvanično snimljena bluz ploča (Crazy Blues, 1920) pevačice Mamie Smith (pored „čudnog fenomena činjenice da je prve džez ploče snimila tri godine ranije, 1917, bela grupa Original Dixieland Jazz Band, uvodeći tako džez u glavni tok praktično bez ijednog crnog lica...“), čime je započela era pevačica klasičnog bluza, važan korak u utemeljivanju položaja crnaca u američkoj kulturi. Regtajm pak Leroa definiše kao „izrazito paradoksalni stil“, muziku „do koje je crnac došao imitirajući bele imitacije crnačke muzike“, nazivajući ga „popularnim unižavajućim muzičkim oblikom koji je skoro dvadeset godina bio moda u zemlji“.Uspeh rasnih ploča uskoro je naterao kompanije da snimaju ne samo pevačice klasičnog bluza, već i bugi-vugi pijaniste... Upotreba klavira u crnačkoj muzici je došla do punog izražaja tek sa bugi-vugijem, koji je, posle regtajma, „bio drugo prisvajanje ‘pijanističkog’ pristupa klaviru, ali u tako bučnom perkusivnom i bluzu nalik maniru koji ga je odmah odvojio od bilo kakve evropeizirane muzike“. Njegovo poreklo se može potražiti u primitivnom bluzu južnjačkog seoskog crnca, a popularnost je stekao na tada aktuelnim „zabavama za stanarinu (rent parties), kao i po birtijama Severa“.Postojali su crnci koji nisu prisustvovali zabavama za stanarinu i žurkama na kojima se svirao bugi-vugi ili bluz. Egzodus je takođe produbio razlike među crncima i „sad su tu bili crnac sa Severa i crnac sa Juga“. Uvek su postojali oni crnci koji su mislili „da je najbolji način za preživljavanje crnog čoveka da prestane da bude crn“, koji su se trudili da izbrišu „smrad Afrike“, pa tako Leroa daje značaj pojavi crnačke srednje klase koja je želela crnačku asimilaciju, a ne prilagođavanje, što dovodi do „rascepa unutar crne Amerike“. Ono što je bilo bitno je da je džez svirač mogao biti sa bilo koje strane crnog društva, ali, kako Leroa tvrdi, „ako je trebalo da svira zaista uzbudljivu vrstu džeza, onda je morao... da dovoljno kombinuje stariju autonomnu bluz tradiciju sa muzičkim tradicijama kreola ili severnjačkih regtajm orkestara... da odražava celokupno crno društvo...“.Međutim, slušajući radio, „koji je do 1920. već stekao popularnost“, većina crnaca je mislila da je džez „belo razblaživanje starijih oblika bluza“, baš zbog (izgleda večnog) „kulturnog zaostajanja“ koje se ogledalo u popularnosti belih džez orkestara. Masovno upoznavanje crnaca sa prvim džezom, baziranom u Čikagu, desilo se tek posle par snimaka King Oliver Creole Jazz Banda (u kome je zablistao 22-godišnji kornetista Luj Armstrong).S druge strane pak „ideja o belom bluz pevaču činila se još protivrečnijom od ideje o srednjeklasnom bluz pevaču“... Belac je teško uspeo da odgonetne duh i prirodu bluza, činilo se „kao da su ovi sadržaji bili tajni i prikriveni, a bluz vrsta etno-istorijskog rituala, elementarnog koliko i krv... I baš zbog toga, bluz... ostaje u svojim najuzbudljivijim manifestacijama nedovoljno pristupačan glavnom toku američke kulture... Džez je prvi put omogućio da se nešto od legitimnog osećaja afroameričke muzike uspešno imitira... Crnačka srednja klasa ne bi imala pristup bluzu da nije bilo džeza. Beli čovek ne bi imao pristup bluzu. Bila je to muzika koja je mogla da odražava ne samo crnce i crnu Ameriku, već i belu Ameriku...“Pojavili su se beli džez svirači koji su „želeli da sviraju tu muziku, pošto ih je ispunjavala emotivno i intelektualno“ i po prvi put, indirektno ili direktno, odali priznanje crnačkoj kulturi. To, naravno, nije moglo da prođe tek tako, naime, „beli liberali i osećajni prijatelji koji su ‘razumeli’ crnca“ morali su biti izdvojeni od ostatka bele Amerike, koja nije imala razumevanja za takav stav. No, „pojava belog svirača je značila je da je afroamerička kultura već postala izraz određene vrste američkog iskustva“... Ali, „afroamerička muzika nije postala potpuno američki izraz sve dok beli čovek nije mogao da je svira!“.Do 1930. „svaki grad sa crnom populacijom iznad 60. 000 imao je važan džez orkestar“. Takođe, dosta crnaca već je pohađalo srednje škole i koledže, tako da su se i plesni big bandovi mahom sastojali od pripadnika crnačke srednje klase. „...Koncept stvaranja muzike kao način zarađivanja za život, koji se razvio dolaskom pevačica klasičnog bluza, sada je potpuno postao deo afroameričke kulture koja se stalno razvijala... Ako je toliko mnogo muzičara došlo u džez posle obučavanja za neku od profesija, to je bilo zato što je tokom dvadesetih godina džez bio unosniji i sigurniji za crnca; održanje ovakvog stava nateralo je Elingtona da svog sina drži podalje od Vojno-tehničkog instituta i aeronautičkog inženjeringa tokom tridesetih...“Djuk Elington je „kao i Besi Smit koja je usavršila vokalni stil bluza skoro kao zapadnjački artefakt ili kao što je Luj Armstrong usavršio limeni stil džeza pod uticajem bluza (koji je imao veliki uticaj na sve vrste instrumentalnog džeza više od dve dekade), usavršio veliki džez bend transformišući ga u ekspresivan instrument“. Džez je postajao sve popularniji.Sving je, po Leroi, bio još jedan od onih pravaca crne muzike koji su bili izgubili svaku vezu sa bluzom i gde su opet najveći bili belački orkestri, kao što je orkestar Benija Gudmana (koji je, u želji za autentičnošću, čak kupovao aranžmane od crnačkih aranžera), opet su po studijima najbolje poslove dobijali belci, a činjenicu da je Gudmen zaposlio u svom orkestru par crnih muzičara, Leroa smatra „fantastično zabavnom koliko i činjenicu da u džez anketama tokom kasnih tridesetih i ranih četrdesetih koje su vodili popularni džez časopisi skoro nijedan crnački muzičar nije pobedio“.Vikači bluza (blues shouters) i njihovo „bukvalno vrištanje preko razbijajuće ritam i trešteće limene duvačke sekcije“ (Big Džo Tarner, Džimi Rašing, pa Bo Didli, Bi Bi King, Madi Voters...) navode se kao direktan podstrek nastanku ritma & bluza (rhythm & blues) krajem tridesetih („priča se da su, kada su Elingtonovi i Flečer Hendersonovi orkestri putovali jugozapadom Sjedinjenih Država, tamošnji muzičari najviše bili impresionirani njihovom muzičkom veštinom i elegancijom, ali ipak nisu želeli da zvuče tako mršavo...“). Kanzas Siti je postao centar ovakvog zvuka, sve do kasnih tridesetih, „kada su konačno stekli poštovanje, te je veliki broj muzičara iz te oblasti otišao u Čikago ili Njujork“.Ritam & bluz je imao ogroman uticaj na crnačku muziku, „fonografska ploča i kasnije radio pomogli su da se ovaj bluz kontinuum proširi na sve delove zemlje... ploče r&b su se prodavale skoro isto tako dobro kao i rasne ploče pre ekonomske krize“. Ipak, to je bila „ekskluzivna muzika“ koju je crnačka srednja klasa mrzela, a belci je čak nisu ni razumeli. Za njih je sving bio nešto najbolje što su crnci dali, čiji je najpopularniji predstavnik bio belac, dok je ritam & bluz, inače masovno puštan na radiju, ponovo neumoljivo podsećao na „pravo poreklo crnačke muzike“, jer je „predstavljao popularizaciju starijih oblika bluza“, istovremeno predstavljajući savremen izraz.Drugi svetski rat, na isti način kao i Prvi, pojačao je kod crnaca „osećanje ozlojeđenosti zbog društvenih nepravdi koje je američki život nastavio da im nameće... Kao što se dešavalo tokom i posle Prvog svetskog rata, izbili su krvavi nemiri širom Sjedinjenih Država“. Pošto je sving, čiji su najpopularniji protagonisti dostigli popularnost filmskih zvezda, vladao Amerikom, a prema Leroi, „težio da uključi crnačku kulturu u platonsku društvenu blagost koja bi je zauvek izbrisala“, pojava bibapa i njegove ideje restauriranja džeza „u njegovu prvobitnu odvojenost... izvan glavnog toka američke kulture“ izazvala je potpuni šok kod većine crnih pripadnika srednje klase, kao i većine Amerikanaca.„Namerno snažan, antiasimilacioni zvuk bibapa pao je na gluve i zastrašene uši...“, a jedan od najuticajnijih orkestara na ‘bapere’ bio je Kaunt Bejzijev big bend. Ono što je najbitnije je da su mladi muzičari u četrdesetim razvili svest o sebi „kao o ozbiljnim muzičarima, čak umetnicima, a ne kao izvođačima... Čarli Parker, Telonijus Monk ili Dizi Gilespi citirani su u raznim vremenima kako kažu: ‘Nije me briga da li slušate moju muziku ili ne.’ Takav stav je sigurno predstavljao zagonetku za skup belih Amerikanaca u speakeasy klubovima“ i bibap je bio napadan iz svih oružja. Leroa citira neke od kritika: „Kao kapriciozna i neurotična rapsodična sekvenca efekata radi njih samih, bibap se opasno približava gluposti kao muzički izraz... Daleko od kulminacije džeza, bibap uopšte nije džez, već jedna krajnje degenerisana forma svinga, koja eksploatiše najfantastičnije ritmove i nepovezane harmonije koje je moguće zamisliti...“Osim tvrdog stava, baperi su doneli sa sobom i novu modu oblačenja i samosvesti, „... naočari sa rožnatim okvirom, beretka, kozja bradica, ponekad odela koja su smešno visila... Bibap je takođe ponovo uspostavio bluz kao najvažniji afroamerički oblik u crnačkoj muzici... Ali, ono loše što je on učinio, može naterati nekog da se naježi. Bibap je bio coup de grace (konačni, smrtni udarac) kojim je džez iznenada bio potpuno uklonjen iz života crnog pripadnika srednje klase...“Uvek povezujući aktuelne događaje u američkom spoljnom ili unutrašnjem životu sa crncima i njihovom muzikom, Leroa veruje da je korejski rat (1950–1954) uticao da dođe do promena u crnačkoj muzici... „Crnac je morao biti pogođen, kao i njegova muzika. Ali japanski vojnik u rasno značajnom holivudskom filmu bio je zamenjen severnokorejskim ili kineskim vojnikom, sada je postavljao pitanja crnačkom vojniku u integrisanim oružanim snagama... ‘Crno momče, zašto se boriš u ovom ratu... kad ne možeš čak ni da sediš u prednjem delu autobusa?’“Bibap produžeci, kao što su kul i, u manjoj meri hard-bap, u stvari njegovi kasniji oblici, dobili su Leroine kritike: „Kul nije bio stil koji je mogao nadživeti pedesete i, kao u slučaju modernog svinga, većina crnačkih muzičara nikad mu i nije bila posvećena... Hard baperi su težili da ožive džez, ali nisu otišli dovoljno daleko... Slušajući najpopularnije hard-bap grupe današnjice, stiče se utisak da se suočavamo sa stilom iza koga ne stoji ozbiljno posvećenje izrazu ili emocionalna dubina...“Rokenrol (knjiga je objavljena 1963) je dobio pozitivnu ocenu: „Da se razumemo, rokenrol je obično očigledna komercijalizacija ritma & bluza, ali u mnogim slučajevima ta muzika dovoljno zavisi od materijala koji su tako strani opštoj srednjeklasnoj, mediokritetskoj američkoj kulturi, da ostaje zanimljiva.“ Naime, s obzirom na to da se rokenrol oslanjao i koristio bluz iskustvo, treba očekivati da Leroa reaguje na njega sa simpatijama.Sam kraj ovog fascinantnog štiva sadrži par tvrdnji i pitanje (nad pitanjima): „Crnačka muzika je uvek radikalna u kontekstu formalne američke kulture... Od američkog crnca se traži da brani američki sistem isto toliko energično kao i američki belac. Nema sumnje da crnačka srednja klasa pomaže i da će nastaviti da pomaže u toj odbrani. Međutim, verovatno postoji pitanje kod siromašnih crnaca (što je jedno objašnjenje za privlačnost grupa kao što su crni muslimani), a i sada kod mnogih mladih crnačkih intelektualaca. Šta je to što će se tražiti od njih da spasu? To je dobro pitanje i Americi bi bilo bolje da pruži odgovor.“Četiri godine kasnije, Leroa Džouns je promenio ime u Amiri Baraka, a vijetnamski rat je bio u zamahu...Za kraj, nekoliko besmrtnih funki rečenica i izjava Amiri Barake:„Posle slušanja Johna Coltrana, ideja o samoubistvu postaje dosadna. „„Znate onog momka po imenu Tarzan, onaj što je uznemiravao crnce u Africi, išao okolo bez majice, a posle kad se ugojio, obukao je majicu i promenio ime u Jungle Jim (Džangl Džim)? E, posle je došao ovde i postao guverner Kalifornije...“„Ako je Elvis Prisli kralj, šta je onda James Brown – Bog?“2/11