Naslov Istorija filozofije. T. 2, Filozofija XV-XVIII veka / u redakciji G. F. Aleksandrova...[et al.] ; [prevod Miroslava Markovića] Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1949 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Kultura, 1949 Fizički opis 479 str. ; 22 cm. Drugi autori - osoba Marković, Miroslav Napomene Registar. Predmetne odrednice Filozofija -- Istorija -- 15.-18. v. SADRŽAJ Uvod. Istorijski preduslovi razvitka buržoaske filozofije 5 Prvi odeljak Filozofija doba renesansa Glava I. Humanizam i reformacija 23 Glava II. Filozofija prirode 44 Glava III. Nove prirodne nauke 63 Glava IV. Socijalno-politička učenja 75 Drugi odeljak Osnivači filozofije i nauke Novog veka Glava I. Engleski materijalizam XVII veka 91 1. Frensis Bekon 91 2. Hobs 110 Glava II. Francuska filozofija XVII veka 127 1. Dekart i kartezijanstvo 127 2. Gasendi i „slobodoumnjaci“ 156 Glava III. Spinoza 172 Glava IV. Lajbnic 206 Treći odeljak Filozofija perioda posle buržoaske revolucije u Engleskoj Glava I. Kembrički platoničari 218 Glava II. Lok 219 Glava III. Njuton i fizika XVII veka 230 Glava IV. Engleski materijalizam XVIII veka 245 Glava V. Etička učenja 258 Glava VI. Berkli i Hjum 262 Glava VII. Škotska škola 276 Glava VIII. Razvitak filozofije istorije u Italiji (Viko) 280 31 Istorija filozofije Str. Četvrti odeljak Filozofija perioda uoči buržoaske revolucije u Francuskoj Glava I. Prethodnici francuske prosvećenosti 286 1. Bejl 286 2. Melije 293 Glava II. Volter 299 Glava III. Sociološka učenja 313 Glava IV. Demokratsko krilo francuske Prosvećenosti 329 1. Ruso 329 2. Mabli i Moreli 342 Glava V. Francuski materijalizam XVIII veka 347 1. Dva pravca francuskog materijalizma 347 2. Učenje о prirodi 367 3. Teorija spoznaje 387 4. Ateizam 399 5. - Etika 411 6. Socijalno-politička učenja 425 7. Mlađe pokolenje francuskih materijalista 440 Peti odeljak Filozofija američke prosvećenosti 453 Registar imena 475 MG56

ŽAN PIJAŽE UVOD U GENETIČKU EPISTEMOLOGIJU 1-2 1. Matematičko mišljenje 2. Fizičko mišljenje Prevod - Svetlana Stojanović, Dušan Janić Izdavač - Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, Sremski Karlovci Godina - 1994 i 1996 322 + 318 strana 23 cm Edicija - Biblioteka Theoria Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor prvom izdanju Predgovor drugom izdanju Predmet i metode genetičke epistemologije § 1. Genetička epistemologija shvaćena kao nauka § 2. Genetička matoda u epistemologiji § 3. Psihološka epistemologija F. Enrika § 4. Razna epistemološka tumačenja i genetička analiza § 5. Mentalno nastajanje i normativna permanentnost § 6. Ravnoteža i,,granica`, krug nauka i dva pravca naučne misli § 7. Sužena i generalizovana genetička epistemologija MATEMATIČKO MIŠLJENJE Operativna konstrukcija broja § 1. Empirističke teorije broja. a) Objašnjenje kardinalnog broja preko „mentalnog iskustva` § 2. Empirističke teorije broja. b) Objašnjenje rednog broja putem unutrašnjeg iskustva stanja svesti (Helmholc) § 3. Kvalitet i kvantitet; „grupisanja` svojstvena elementarnim operacijama § 4. Redukcija kardinalnog broja na logičke klase i ordinalnog broja na asimetrične relacije § 5. Racionalna intuicija broja § 6. Klasa, relacije i brojevi § 7. Aksiomatika celog broja § 8. Negativni broj i nula § 9. Decimalni broj i iracionalni broj § 10. Složeni brojevi, kvaternacije i operatori § 11. Beskonačno i operativna priroda broja § 12. Zaključak: epistemološki problem broja Operativna konstrukcija prostora § 1. Klasifikacija epistemoloških tumačenja prostora § 2. Perceptivni prostor. a)`Nativizam` i `empirizam`. Nasleđe i oseti § 3. Perceptivni prostor. b) „Geštaltističko` tumačenje geometrijskih formi § 4. Perceptivni prostor. c),Perceptivna aktivnost` i genetička epistemologija percepcije. § 5. Senzorno-motorni prostor. Poenkareovo tumačenje „apriornog” karaktera pojma grupe i konvencionalne prirode euklidovskog trodimenzionalnog prostora § 6. Stanovište D. Hilberta i problem geometrijske „intuicije` § 7. Slikovita intuicija i konkretne prostorne operacije „intenzivnog` karaktera § 8. Konstrukcija mere i matematizacija prostora putem ekstenzivne i metričke kvantifikacije § 9. Formalne operacije i aksiomatska geometrija § 10. Geometrijska generalizacija i redosled smenjivanja istorijskih otkrića § 11. Geometrijska epistemologija F. Gonseta § 12. Zaključak: prostor, broj i iskustvo; Brenšvikovo tumačenje Treća glava. Matematičko saznanje i stvarnost § 1. Istorijsko osvešćenje operacija a) Grčka matematika § 2. Istorijsko osvešćenje operacija b) Moderna matematika § 3. Matematičko zaključivanje a) Od Poenkarea do Gobloa § 4. Matematičko zaključivanje b) Tumačenje Emila Mejersona § 5. Logističko tumačenje matematičkog zaključivanja § 6. Kavajesove i Lotmanove teze § 7. Zaključci: priroda matematičkih bića i operacija FIZIČKO MIŠLJENJE Priroda kinematičkih i mehaničkih pojmova: vreme, brzina i sila § 1. Postavljanje problema § 2. Geneza vremenskih intuicija § 3. Vremenske operacije § 4. Kretanje i brzina § 5. Geneza i prednaučni oblici pojma sile § 6. Evolucija mehaničkih pojmova i sistema sveta: od egocentričnog apsoluta do relativističke decentracije § 7. Od univerzuma »primitivnih ljudi« do Aristotelovog sistema sveta § 8. Klasična mehanika i decentracija univerzuma; evolucija naučnih oblika pojma sile i problem virtuelnog § 9. Teorija relativnosti i novi apsoluti § 10. Zaključak Konzervacija i atomizam § 1. Fizički objekt i opšte koordinacije radnje § 2. Elementarne reprezentativne forme konzervacije § 3. Elementarne fizičke operacije, prelaz sa egocentrične asimilacije na operativno grupisanje i uloga čulnog opažanja u fizici, prema E. Maxy i M. Planku § 4. Geneza atomizma i Hanekenove i Bašlarove teze § 5. Naučni principi konzervacije i Mejersonovo tumačenje Slučaj, ireverzibilnost i indukcija § 1. Geneza ideje slučaja § 2. Pojam slučaja u istoriji prednaučne i naučne misli § 3. Reverzibilnost operacija i ireverzibilna realnost mešavina i pojmovi neaditivne ukupnosti i istorije § 4. Problemi eksperimentalne indukcije § 5. Metafizika drugog principa termodinamike dvosmislenosti identifikacije i granice operativne kompozicije § 6. Značenje fizičkog probabilizma Epistemološke pouke mikrofizike § 1. Mikrofizička interpretacija prostornih odnosa § 2. Mikrofizički pojam vremena i odnosi između kontinuuma prostor-vreme superponiranih nivoa § 3. Mikrofizički objekt i mikrofizička uzročnost § 4. Uloga operatora i logika komplementarnosti § 5. Epistemološko značenje mikrofizike Problemi fizičkog mišljenja: realnost i uzročnost § 1. Geneza i evolucija uzročnosti u individualnom razvoju § 2. Stadijumi uzročnosti u istoriji naučne misli i problem uzročnog objašnjenja § 3. Uzročnost prema Ogistu Kontu i pozitivistička interpretacija fizike § 4. Diemov nominalizam i Poenkareov konvencionalizam § 5. Neopozitivizam i uzročnost prema F. Franku § 6. Uzročnost prema E. Mejersonu § 7. Uzročnost prema L. Brenšviku § 8. Bašlarova fizička epistemologija § 9. Fizička teorija prema Ž. Živeu § 10. Zaključci: uzročnost i fizička realnost `Genetička epistemologija ja sebi zadala ogroman, mada bitno ograničen, i s obzirom na to kako ona procenjuje svoju moć, skroman zadatak. Ona se ne pita, zajedno sa filozofskom epistemologijom, “Kako je saznanje moguće” u apsolutnom smislu. Ona jednostavno postavlja pitanje u ovom obliku “Kako su saznanja postala moguća” ili “Kako su postala stvarna?”. Međutim, pošto je svako, pa i naučnon saznanje u neprekidnom nastajanju, na čemu su insistirali neokantovci problem se na kraju javlja u ovom obliku: “Kako to da se saznanja šire, kako u dubinu, tako i u širinu?”,dakle kvalitativno kao i kvantitativno ali opet podvlačimo činjenicu da taj kvalitet i taj kvantitet, nivo po nivo, normativno procenjuju sami subjekti, a ne genetičar. Prema L. Brenšviku nema prekida između matematičkog i fizičkog saznanja: oba saznanjaj pretpostavljaju istu saradnju uma i iskustva, saradnju koja je uostalom tako tesna da se nijedan od dva elementa odnosa ne bi mogao zamisliti bez onog drugog. Slično je i prema F. Gonsetu, za koga “uopšte ne postoji prag preko kojeg se iz geometrije prelazi u fiziku”. Već od prvog susreta sa fizičkim geometrijama suočeni smo sa krajnje poučnom teškoćom razgraničenja između fizike i matematike: ili obe oblasti svodimo na jednu jedinu, ili nastojimo da ih razlikujemo, iako pritom ne dostižemo postojanu granicu. Svi, u stvari, priznajemo nužnost opita u fizici i izlišnost korišćenja laboratorije u izgradnji matematike...` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Jean Piaget Introduction à l`épistémologie génétique La pensée mathématique La pensée physique Genetic Epistemology

Retko u ponudi Knjiga je u redu unutra, korice su požutele i imaju tragove jer su bile oblepljene folijom / trakom, povez je čvrst Malinovski Otac u primitivnoj psihologiji Bronislav Malinovski (polj. Bronisław Kasper Malinowski; Krakov, 7. april 1884 — Nju Hejven, 16. maj 1942) je bio poljski antropolog koji se smatra utemeljivačem etnografije i jednim od najznačajnijih antropologa XX veka. Iako je 1908. godine diplomirao fiziku na Jagelonskom univerzitetu, čitanje Frejzerove „Zlatne grane“ ga je okrenulo antropologiji. Prvi je uveo u antropološka istraživanja tehniku opservacije sa participacijom tokom svog višegodišnjeg boravka među urođenicima na Trobrijandskim ostrvima. On je tokom I svetskog rata boravio među urođenicima, naučio njihov jezik i običaje i aktivno živeo među njima podigavši svoj šator u središtu njihovog sela. Istraživao je svojevrstan način razmene dobara među njima poznat kao Kula. U svojim radovima je razvio posebnu teoriju socijalne antropologije poznatu kao funkcionalizam. Dela[uredi | uredi izvor] „Trobrijandska ostrva“ (1915) „Argonauti zapadnog Pacifika“ (1922) „Mit u primitivnom društvu“ (1926) „Zločin i običaji u primitivnom društvu“ (1926) „Seks i potiskivanje u primitivnom društvu“ (1927) „Seksualni život urođenika u severozapadnoj Melaneziji“ (1929) „Koralni vrtovi i njihova magija“ (1935) „Naučna teorija kulture“ (1944) „Magija, nauka i religija“ (1948) „Dinamika kulturnih promena“ (1945) „Dnevnik, u strogom značenju te reči“(1967)

INTER NATIONES 1973 ilustrovana odlično očuvana exlibris Wilhelm Conrad Röntgen 1845 - 1923 илхелм Конрад Рендген[3] (нем. Wilhelm Conrad Röntgen; Ленеп, 27. март 1845 — Минхен, 10. фебруар 1923), погрешно Рентген, био је немачки[1] физичар који је 8. новембра 1895. произвео и регистровао електромагнетске зраке данас познате као икс-зраци или рендгенски зраци. Студирао је на Универзитету у Утрехту, Холандија, затим на ЕТХ у Цириху где је дипломирао машинско инжењерство. Године 1869, докторирао је на Универзитету у Цириху. Радио је као универзитетски професор физике у Стразбуру (од 1876. до 1879), Гисену (од 1879. до 1888), Вирцбургу (од 1888. до 1900) и Минхену (од 1900. до 1920). У својим је истраживањима испитао својства зрачења: способност деловања на фотографску плочу, проласка кроз различите материје, слабљења у вези с врстом материје и дебљином слоја кроз који пролазе и способност јонизирања зрака којим пролазе. Конструисао је рендгенску цев с конкавном катодом и платинском антикатодом.[4] Бавио се и истраживањем пијезоелектричних[5] и пироелектричних[6] појава код кристала.[7] Испитивао је специфични топлотни капацитет гасова и својства течности под високим притиском. За откриће рендгенског зрачења добио је 1901. прву Нобелову награду за физику. У току 1895. Рендген је попут бројних физичара испитивао ефекте високог напона на електрично пражњење у разређеним гасовима у вакуумским цевима. Крајем те године већ су се испитивали ефекти катодних зрака ван вакуумских цеви. У припреми једног од таквих експеримената тестирао је апаратуру у мраку и приметио је некакво светлуцање на столу, метар од апаратуре, када год укључи високи напон. Пошто се у поновљеним покушајима десило исто, упалио је шибицу и схватио да светлуцање долази од баријумплатиноцијанида који је ту био одложен чекајући неки од следећих експеримената. Рендген је нагађао да се ради о новој врсти зрака (катодни зраци су већ били познати). Следећих неколико недеља је јео и спавао у лабораторији непрекидно испитујући особине нових зрака које је привремено назвао икс-зраци, користећи математичко означавање за непознату величину. Мада су касније зраци када је постао познат по њему добили име рендгенски зраци, он је радије користио израз икс-зраци. Једна од првих радиографија (рендгенска слика) које је Рендген снимио приказује шаку Алберта фон Келикера, а снимљена је на првој јавној демонстрацији икс-зрака. У једном моменту док је испитивао способности разних материјала да зауставе зраке принео је руку флуоресцентном заклону док је апаратура била укључена и на заклону приметио скелет своје шаке. Касније је признао да је та слика оставила тако снажан утисак на њега да је одлучио да даље експерименте настави у тајности јер се плашио да би могао изгубити репутацију ако се испостави да све што тврди није тачно. Рад О новој врсти икс-зрака објављен је 50 дана касније, 28. децембра 1895. Године 1901, добио је прву Нобелову награду за физику. Новац од награде поклонио је свом универзитету. Из моралних побуда је одбио да свој рад заштити патентом. У новембру 2004. Интернационална унија за чисту и примењену хемију дала је 111. елементу у периодном систему име рендгенијум. PRO.20/5

Izdavač: Tehnička knjiga, Beograd Povez: broširan Broj strana: 268 Ilustrovano. Sadržaj priložen na slici. Obrisi tečnosti i neka bleda fleka na donjim marginama listova (bez posledica). Ako se ovo izuzme knjiga je veoma dobro očuvana. Knjiga »Tehnologija prerade aluminija« obuhvaća izabrana područja nauke o metalima primjenjena na slučaj aluminija i njegovih legura. Kod ovoga se naročito nastojalo povezati rezultate klasične nauke, fizike metala i pogonska iskustva, što ima za cilj unapređenje tehnologije prerade ovoga metala. Obzirom da se je ovom knjigom želelo pridobiti čim širi krug čitalaca pokušalo se je sve probleme prikazati na jedan određeni lak način, kako bi ona mogla služiti na fakultetima, a i u praksi kao pomoć stručnim radnicima. S A D R Ž A J I. RAZVOJ, SVOJSTVA I OZNAKE ALUMINIJA I NJEGOVIH LEGURA 1. Razvoj upotrebe aluminija 2. Svojstva aluminija 3. Oznake aluminija i njegovih legura II. MEHANIZAM SKRUĆIVANJA I KRISTALNA GENEZA ALUMINIJA I NJEGOVIH LEGURA 1. Metalno stanje 2. Strukturna mreža 3. Greške u strukturnoj mreži 4. Tok kristalizacije 5. Termička analiza 6. Oblik i veličina kristalnih zrna 7. Pojmovi legiranja 8. Skrućivanje krute otopine i segregacije u kristalu 9. Proces skrućivanja eutektika 10. Segregacija 11. Promjene volumena kod skrućivanja 12. Plin u aluminiju 13. Metode proučavanja kristalnog stanja metala 14. Dijagrami stanja tehničkih legura aluminija III. STRUKTURA UCVRŠCENJA 1. Osnove plastične promjene oblika 2. Termička obrada IV. PROIZVODNJA POLUPROIZVODA 1. Taljenje i lijevanje blokova i trupaca 2. Kontinuirano lijevanje — valjanje 3. Valjanje u vrućem stanju 4. Hladno valjanje 5. Proizvodnja Al folija 6. Prešanje aluminija i njegovih legura 7. Izvlačenje aluminija i njegovih legura (K-102)

Ultrazvuk u medicini / glavni urednik Atanasije-Tasa Marković Beograd 1999. Tvrd povez, ilustrovano, veliki format (30 cm), XXIX+ 985 strana. Napomena: u sadržaju, na tri strane tragovi olovke (obeležena tri poglavlja - kao na fotografiji); ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. Sadržaj: 1. FIZIKA ULTRAZVUKA Fizika ultrazvuka i aparati za dijagnostiku pomoću ultrazvuka Osnovi korišćenja doplerovog efekta u dijagnostici pomoću ultrazvuka Karakteristike ultrazvučne slike, artefakti i mogućnosti korekcije Ultrazvučne sonde (tipovi i trend razvoja) Obrada ultrazvučnih slika pomoću računara Kvalitet ultrazvučne slike u b-modu 2. ULTRAZVUK U GASTROENTEROLOGIJI Primena ultrazvuka u bolestima jetre Dopler i kolor dopler ehosonografija u gastroenterologiji Ultrasonografija bilijarnog stabla Ultrasonografska dijagnostika opstruktivnog ikterusa Pankreas Ultrasonografija slezine Retroperitonealni prostor Intraoperativna ultrasonografija u biliopankreatičnoj hirurgiji Ehotomografski pregled gastrointestinalnog trakta Interventni ultrazvuk u abdomenu 3. ULTRAZVUK U OPSTETRICIJI Primena ultrazvuka u savremenoj opstetriciji Transvaginalni pregled trudnica u prvom trimestru -sonoembriologija Određivanje protoka krvi u ranoj trudnoći transvaginalnim doplerom u boji Anatomija ploda Sonografska biometrija u graviditetu i njena primena Plodova voda i pupčana vrpca Posteljica Mogućnost procene zrelosti ploda ultrazvukom Višeplodna trudnoća Dopler u blizanačkoj trudnoći Fetalna ehokardiografija Fetalne anomalije Trudnoće visokog rizika - postterminska gestacija Trudnoće visokog rizika - hipertenzivni sindrom u trudnoći Intrauterusni zastoj u rastu ploda Rh imunizacija Biofizički profil ploda Ektopična trudnoća - dijagnostika i tretman Tumori pelvisa i trudnoća Invazivne dijagnostičke metode Psihičke implikacije ultrazvučnog pregleda u trudnoći 4. ULTRAZVUK U GINEKOLOGIJI Principi sonografskog pregleda u ginekologiji Anatomija male karlice Ultrazvučna dijagnostika kongcnitalnih anomalija uterusa Ultrasonografija lejomioma Pravi tumori jajnika Inflamatorna oboljenja u maloj karlici Menstrualni ciklus Transvaginalna sonografija Savremeni sonografski postupci u in vitro fertilizaciji Primena kolor dopler ultrasonografije u ginekologiji - transvaginalni pristup Primena kolor doplera kod sindroma policističnih ovarijuma Transvaginalna ultrasonografija i kolor dopler u infertilitetu 5. ULTRAZVUK U UROLOGIJI I NEFROLOGIJI BUBREG I URETER Tehnika pregleda i ehotomografska anatomija Kongenitalne anomalije Opstruktivna stanja Tumori Ciste Pseudotumori Zapaljenjska oboljenja bubrega Parenhimska oboljenja bubrega Kalkuloza i nefrokalkulocinoza Bubrežna insuficijencija Dopler sonografija bubrega i velikih krvnih sudova retroperitoneuma Transplantirani bubreg DONJI UROTRAKT Mokraćna bešika Prostata Ultrasonografija penisa i uretre Ehotomografija skrotuma Endosonografija male karlice 6. ULTRAZVUK U KARDIOLOGIJI Ehokardiografija - dometi i perspektive Ehokardiografske metode Doplerska ehokardiografija Oboljenja mitralnog zaliska Prolaps mitralnog zaliska Prekid mitralnih hordi i papilarnih mišića Oboljenja aortnog zaliska Aneurizme i disekcije aorte Ehokardiografija u oboljenjima desnog srca Ehokardiogram veštačkih zalistaka Infektivni endokarditis Miokarditisi Kardiomiopatije Ehokardiografska dijagnoza u bolestima perikarda Intrakardijalne mase Kontrastna ehokardiografija Stresna ehokardiografija u dijagnostici ishemijske bolesti srca Transezofagealna ehokardiografija Zamke u dvodimenzionalnoj i doplerskoj ehokardiografiji Ehokardiografija u urgentnim stanjima Ehokardiografska procena sistolne funkcije leve komore Ehokardiografija u ishemijskoj bolesti srca Klinički značaj dvodimenzione kolorne ehokardiografije u otkrivanju komplikacija u akutnom infarktu miokarda Intraoperativna ehokardiografija Intravaskularni ultrazvuk 7. ULTRAZVUK U PEDIJATRIJI Ultrazvučna dijagnostika u pedijatrijskoj praksi Dečja ehokardiografija Atrijalni segment Atrio-ventrikularni spoj Komorski segment Ventrikulo-arterijski spoj Arterijski segment Karakteristike ultrasonografskog pregleda abdomena u dece Transfontanelarna neurosonografija (pregled mozga kroz veliku fontanelu) 8. ULTRAZVUK U ORTOPEDIJI Ultrasonografija razvojnog poremećaja kuka Ultrasonografija ramena Ultrasonografija kolena Ultrasonografski pregled kože i potkožnog tkiva Ultrasonografija tumora 9. ULTRAZVUK U ANGIOLOGIJI Patofiziologija periferne arterijske cirkulacije i određivanje perfuzionog pritiska ultrazvukom Osnovni principi kolor dopler ehosonografije Ispitivanje arterija donjih ekstremiteta doplerom u boji Ultrazvučna dijagnostika oboljenja arterija gornjih ekstremiteta Kolor dopler u dijagnostici oboljenja velikih krvnih sudova Patofiziologija venske cirkulacije ekstremiteta i ultrazvučna dijagnostika Ispitivanje vena gornjih i donjih ekstremiteta color-duplex ultrasonografijom Dijagnostka vaskulogene impotencije 10. ULTRAZVUK U NEUROLOGIJI Ultrasonografija u neurologiji Ultrazvučni dupleks skener Transkranijalni dopler (TCD) 11. ULTRAZVUK U ENDOKRINOLOGIJI I POVRŠNIM MEKIM TKIVIMA Primena ultrazvuka u oboljenjima organa i struktura vrata Ultrasonografija štitaste žlezde Kolor doppler u ultrazvučnoj dijagnostici fokalnih i difuznih promena štitaste žlezde Paratireoidne žlezde Ultrasonografija endokrinog pankreasa Ehotomografija nadbubrežnih žlezda Ehotomografija površnih mekih tkiva Ehotomografija dojke

RETKO U PONUDI Autor: Zvonimir Jakobovic Format: 20x12 cm. Broj strana: 131 Izdavač i godina izdanja: Zagreb 1988 Mek povez O knjizi: „Leksikon mjernih jedinica, u ovom obliku, namijenjen je širokom krugu čitatelja kako bi im pružio jezgrovitu i kratku informaciju o mjernim jedinicama i osnovnim mjeriteljskim pojmovima. Zato su ti pojmovi opisani kratko i jednostavno te, koliko je bilo moguće, na jednostavan način.Tako stoji u Predgovoru prvoga izdanja iz 1981. godine, koje se pojavilo u doba potpunoga prijelaza na Međunarodni sustav mjernih jedinica (SI), te napuštanja mnogih starih jedinica koje su potjecale iz CGS sustava, Tehničkoga sustava ili nisu pripadale nikakvome sustavu. Nakon višegodišnjega prijelaznog razdoblja taje 1981. godina bila zakonom predviđen trenutak nakon kojega su zakonite ostale samo jedinice SI, ograničena skupina iznimno dopuštenih jedinica te decimalni višekratnici i nižekratnici jedinica.U primjeni su ipak ostale još brojne teškoće: stare su se mjerne jedinice još spominjale u tadašnjoj literaturi, u laboratorijskim i radioničkim priručnicima i tablicama, u postojećim tehničkim normama, a osobito u navikama ljudi. Zato je prijelaz isključivo na jedinice SI potrajao još više od jednoga desetljeća, a u tome razdoblju izašla su još dva izdanja Leksikona (1988. i 1991.).U tom je razdoblju napuštanja starih mjernih jedinica i prijelaza na jedinice SI te, općenito, obuhvatnije primjene zakonitih mjernih jedinica, Leksikon mjernih jedinica imao vrlo važan utjecaj, osobito zbog mogućega brzog pronalaženja mjerne jedinice, jezgrovitoga definiranja i jasnoga navođenja zakonitosti ili nezakonitosti jedinice. Jakobović, Zvonimir, hrvatski fizičar i leksikograf (Brčko, BiH, 2. XI. 1937). U Zagrebu je na Prirodoslovno-matematičkom fakultetu diplomirao eksperimentalnu fiziku, a doktorirao informacijske znanosti na Filozofskom fakultetu; od 1960. radio je na Farmaceutsko-biokemijskom fakultetu, a od 1975. u Leksikografskom zavodu Miroslav Krleža; na današnjem Zdravstvenom veleučilištu predavao je od 1969., te je bio višegodišnji pročelnik Katedre za fiziku. Bavio se zaštitom od zračenja, elektrokomunikacijama i mjeriteljstvom, bio je glavni urednik ili autor više leksikografskih i popularnoznanstvenih djela te udžbenika, među kojima su Uvod u radioamaterizam (7 izdanja, 1979–86), Leksikon mjernih jedinica (4 izdanja, 1981–2008), Ionizirajuće zračenje i čovjek (1991), Tehnički leksikon (2007), Leksikon mjernih veličina (2009). Bio je predsjednik Hrvatskoga radioamaterskoga saveza (1992–95), pokrenuo je časopis Radio HRS i bio mu glavni urednik (1992–2007). Dobitnik je Državne nagrade tehničke kulture Faust Vrančić za životno djelo (2007).

JEZUITSKA NAUKA I ZAJEDNICA UČENIH RANE MODERNE EVROPE: Mordekaj Fajngold Naslov Jezuitska nauka i zajednica učenih rane moderne Evrope / priredio Mordekaj Fajngold ; s engleskog preveo Predrag Milidrag Jedinstveni naslov Jesuit Science and the Republic of Letters. scc Vrsta građe zbornik Jezik srpski Godina 2012 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Službeni glasnik, 2012 (Beograd : Glasnik) Fizički opis 489 str. : ilustr. ; 23 cm Drugi autori - osoba Fajngold, Mordekaj, 1951- Milidrag, Predrag, 1969- = Milidrag, Predrag, 1969- Zbirka Biblioteka Društvo i nauka ISBN 978-86-519-1527-0 (broš.) Napomene Prevod dela: Jesuit Science and the Republic of Letters / edited by Mordechai Feingold Tiraž 750 Predgovor: str. 7-11 O autorima: str. 473-475 Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Jezuiti -- Obrazovanje -- Istorija Malo je poznato da su jezuitski naučnici prvi potvrdili Galilejeva otkrića Jupiterovih satelita i da su izvršili važan, možda i presudan uticaj na njega. Tek se poslednjih decenija otkriva njihov pionirski doprinos primeni matematike na fiziku kakvu danas poznajemo. Kao misionari, jezuitska braća obavljala su najrazličitija posmatranja i merenja prirodnih pojava, a Muzej Kolegijum romanum bio je evropska atrakcija u XVII veku. Tek odnedavno je postalo jasno da je misao jezuitskih filozofa jedan od izvora rane moderne filozofije. U zborniku Jezuitska nauka i zajednica učenih rane moderne Evrope, vodeći istoričari nauke, filozofije i kulturne istorije pišu o doprinosu pripadnika Društva Isusovog obrazovanju modernog evropskog duha i o tome kako su mirili naučni rad s pripadništvom jednom religioznom redu. Odlično očuvana knjiga. fs

Aristotel PolitikaTvrdi povezPrevod Tomislav Ladan1988 ZagrebPolitika (gr. Π ο λ ι τ ι κ ά) je jedno od značajnijih djela antičkog grčkog filozofa Aristotela, u kojem je on iznio jednu od prvih teorija političke filozofije o nastanku države.Naslovna reč politika doslovno znači `stvari vezane za polis`. Na kraju druge Aristotelove knjige, Nikomahove etike, stoji da istraživanje o etici nužno prelazi u politiku, pa se ova dva dela često smatraju delovima veće rasprave, ili možda serije predavanja koja se bave `filozofijom ljudskih stvari`.Aristotel (grč. Α ρ ι σ τ ο τ έλ η ς ; [2] 384. p. n. e. — 322. p. n. e. )[3] bio je starogrčki filozof i besednik, Platonov učenik i jedna od najuticajnijih ličnosti u istoriji evropske misli. [4][5][6]Aristotel je bio grčki filozof i naučnik koji je rođen makedonskom gradu Stagira, Halkidiki, na severnoj periferiji klasične Grčke. [7] Njegov otac, Nikomah, je umro kad je Aristotel bio dete, nakon čega je Proksenus od Atarneusa postao njegov staratelj. U svojoj osamnaestoj godini, pošao je na Platonovu akademiju u Atini i ostao je tamo do svoje 37. godine (c. 347 p. n. e. ). Njegovi rukopisi pokrivaju mnoge teme – uključujući fiziku, biologiju, zoologiju, metafiziku, logiku, etiku, estetiku, poetiku, pozorište, muziku, retoriku, lingvistiku, politiku i vladu – i čine prvi sveobuhvatni sistem zapadne filozofije. Ubrzo nakon Platonove smrti, Aristotel je napustio Atinu i, na zahtev Filipa Makedonskog, podučavao je Aleksandara Velikog počevši od 343 p. n. e. [5] Prema pisanju Encyclopæ dia Britannica, „ Aristotel je bio prvi istinski naučnik u istoriji . . . [i] svaki naučnik mu duguje5/22

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dr Ilija Ognjanović Abukazem (Novi Sad, 30. april 1845 — Budimpešta, 8. avgust 1900) bio je srpski lekar, književnik, humorista i urednik časopisa. Školovanje Fotografija članova Srpske đačke literarne družine u Pečuju (Ognjanović je poslednji od osoba koje sede sleva nadesno). Poticao iz jedne od najstarijih novosadskih porodica. Deda Gliša bio je paroh novosadski, a otac Stevan asesor i titularni solgabirov.[2] Osnovnu školu pohađao je Ilija u Sremskoj Kamenici i Novom Sadu.[3] Četiri razreda gimnazije završio u rodnom gradu. Pošto je dobio stipendiju gradskog Magistrata 5. i 6. razred gimnazije završio u Sremskim Karlovcima, a 7. i 8. u Pečuju i Budimpešti. U Pečuju je organizovao đačko udruženje kojem je bio predsednik. Kao pitomac Tekelijanuma 1866/67. godine upisao je studije medicine u Pešti, da bi ih nastavio u Beču, gde je i diplomirao (1872). Lekar Po završetku studija vratio se u Novi Sad, gde je radio kao privatni lekar. Zahvaljujući svojim profesionalnim kvalitetima 1884. imenovan je za gradskog fizika. Pored diplome doktora medicine takođe je stekao i diplomu magistra hirurgije i opstetricije (porodiljstva), pa je od 1888. obavljao i funkciju upravnika Porođajnog odeljenja novosadske bolnice. Bio je i lični lekar čuvene dobrotvorke Marije Trandafil. Naslovna strana pete sveske Šale i satire od Abukazema Autor je više naučno-stručnih članaka i brošura iz medicine, od kojih se izdvajaju O difteričnoj vratobolji za srpske matere (1876) i Kako se valja čuvati i lečiti od kolere (1884). U Novom Sadu je 1894. objavio Imena bolesti što smrt mogu da donesu, medicinski rečnik u kome je sa latinskog preveo imena bolesti i uzroke smrti na srpski, nemački i mađarski jezik. Živeo je u Kazandžijskoj ulici (današnja Subotićeva) broj 9 gde je imao i ordinaciju. Književni rad Od mladosti piše, pa tako još kao gimnazijalac pokreće đačke, rukom pisane, listove Zolju i Đački venac u kojima su učenici objavljivali pesme i prozne tekstove. Od 1864-65. godine objavljuje pripovetke u Danici i Zmaju, šaljivom listu koji je u Pešti izdavao Jovan Jovanović Zmaj. Od tada počinje njegovo prijateljstvo sa Zmajem, pod čijim je uticajem 1866. uzeo nadimak Abukazem.[3] Pisao je i za druge Zmajeve listove - Žižu i Starmali. Njegove Šetnje Novim Sadom, objavljivane u Starmalom, su se na satiričan način bavile životom i zbivanjima u gradu. U periodu od 1874. do 1892. uređivao je Javor, časopis za zabavu, nauku i književnost. U njemu je objavljivao pripovetke, beleške, crtice i informacije. Autor je više humorističko-satiričnih dela poput Abukazemovog šaljivog kalendara (1878. i 1881), Veselih pripovetki (1880) i Šale i satire (1882). Ognjanović je punih 39 godina delovao kao humorista, i kao takav proslavio se. Govorilo se u njegovo vreme: ono što je Zmaj bio u poeziji to je Abukazem u prozi. Srskoj narodnjačkoj političkoj borbi Ognjanović je svojim humorom i satirom obilato pomagao. Njegovi bolji humoristički članci su vredeli kao i dobri politički. Njegov humor je bio silan, jedar, neusiljen, vedar, i od neobičnog utiska; njegova satira oštra ko sablja, od koje su narodni neprijatelji imali razloga da prezaju. Umro je 1900. godine u Pešti, a potom je njegovo telo preneto u Novi Sad, gde je sahranjeno na Almaškom groblju.[6][7] Ilija Ognjanović Sa suprugom Darinkom pl. Lemajić, imao je troje dece - ćerku Dobrilu i sinove Georgija (koji je umro sa dve godine) i Žarka. Bio je član i potpredsednik Književnog odeljenja Matice srpske[8], član Eparhijske uprave bačke, dopisni član Srpskog lekarskog društva[3], dopisni član Srpskog učenog društva (od 1883) i počasni član Srpske kraljevske akademije (od 1892). Ulica u centru Novog Sada nosi njegovo ime.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! U ovom klasiku, David Bohm nam je prvi ponudio svoje kauzalno tumačenje kvantne teorije. Uzročnost i slučajnost u savremenoj fizici nastavlja da omogućava dalji uvid u značenje kvantne teorije i predlaže načine da se teorija proširi u nove pravce. Dejvid Bom (20. decembar 1917 — 27. oktobar 1992) bio je američki naučnik koji se smatra jednim od najznačajnijih teorijskih fizičara 20. veka [1] i koji je doprineo nestandardnim idejama u kvantnoj mehanici, neuropsihologiji i filozofiji uma. Dobitnik je nagrade Kraljevskog društva u Londonu.[2] Bom je smatrao da kvantna fizika sugeriše da je stari dualistički model realnosti, u kome postoje dve vrste supstance, mentalna i fizička koje međusobno interaguju, previše ograničen. Da bi dopunio ovaj model, razvio je matematičku i fizičku teoriju „implicitnog“ i „eksplicitnog“ redosleda.[3] Smatrao je da mozak, na ćelijskom nivou, radi u skladu sa matematikom nekog kvantnog efekta, i postulirao je da je misao nelokalizovana baš kao i kvantni entiteti. Bomovo glavno intersovanje je bilo razumevanje prirode realnosti uopšte, a posebno svesti kao koherentne celine, koja, po Bomu, nikada nije statična i završena već proces koji se odvija.[4] Mladost i školovanje Dejvid Bom je rođen u Pensilvaniji. Pored toga što je odgajan u jevrejskoj porodici, postao je agnostik u ranoj mladosti.[1] Diplomirao je na Pensilvanijskom državnom univerzitetu 1939. godine, posle čega je godinu dana pohađao Kalifornijski institut tehnologije. Doktorirao je pod mentorstvom Roberta Openhajmera pri Kalifornijskom univerzitetu u Berkliju. Doktorat i rad Doprinos Projektu Menhetn Iako je Robert Openhajmer pozvao Boma da radi sa njim na Projektu Menhetn, čiji je cilj bio pravljenje prve nuklearne bombe, direktor projekta general Lesli Gruvs nije to odobrio zbog Bomovih političkih stavova i veza sa komunistima. Za vreme rata predavao je fiziku u Berkliju i bavio se istraživanjima u oblasti fizike plazme, kao i sinhotrona i sinhociklotrona. Doktorirao je 1943. pod neobičnim okolnostima. Naime, neki od proračuna u njegovom doktorskom radu su bili važni za projekat „Menhetn“, te je njegov rad bio zaplenjen i dobio status „strogo poverljivog“, a samom Bomu uskraćen pristum. Zbog toga Bom nije branio svoj rad, već je doktorirao tako što je Robert Openhajmer uverio univerzitet da je Bom uspešno završio svoje istraživanje. Posle rata radio je kao profesor na Univerzitetu Prinston. Blisko je sarađivao sa Albertom Ajnštajnom. Zbog njegovih veza sa optuženim komunistima i odbijanjem da svedoči protiv njih prekinut mu je radni ugovor na Prinstonu. Openhajmer i Ajnštaj su mu svojim preporukama pomogli da dobije poziciju profesora na Univerzitetu Sao Paolo u Brazilu.[5][6] Kvantna teorija i Bomova difuzija U svojim ranim radovima Bom je dao značajni doprinos fizici, naročito kvantnoj mehanici i teoriji relativnosti. Kao postdiplomac na Berkliju, razvio je teoriju plazme, otkrivši elektronski fenomen, danas poznat kao Bomova difuzija.[7] Njegova prva knjiga „Kvantna teorija“ bila je dobro prihvaćena, između ostalih i od strane Alberta Ajnštajna. Međutim, Bom je postao nezadovoljan ortodoksnom interpretacijom kvantne teorije o kojoj je pisao u svojij knjizi. Bomov cilj nije bio da razvije deterministički, mehanički pogled na svet, već da pokaže da se fizičke karakteristike mogu pripisati dubljoj realnosti. Počeo je da razvija svoju sopstvenu interpretaciju kvantne mehanike (De Brolj-Bomova teorija), čija su se predviđanja savršeno slagala sa nedeterminističkom kvantnom teorijom. Na početku je svoj pristup nazivao teorija skrivenih promenljivih, ali ju je kasnije nazvao ontološka teorija.[8][9] Svest i misao Pored svog načnog rada, Bom je bio duboko zainteresovan za proučavanje prirode svesti, sa posebnom pažnjom na ulogu mišljenja i na njegove veze sa pažnjom, motivaciojom i unutrašnjim i spoljašnjim sukobima jedinke. Svoje stavove je preciznije formulisao kroz saradnju sa psihologom-filozofom Džidu Krišnamurti, koja je započela 1961. i trajala četvrt veka.

Lukije Anej Seneka O gnevuMeki povezIzdavač Izdavačka organizacija RadEdicija Reč i misaoO gnevu: Lukije Anej Seneka (4. ne – 65. ne) jedan od najznačajnijih predstavnika rimskog stoicizma.Još kao dečak interesovao se za filozofiju, da bi joj se kasnije sasvim predao.Stekao je široko obrazovanje, te je kao besednik, pesnik, mislilac i državnik mnoge nadmašio. Godine 65. za vladavine Nerona ovaj ga osudi na smrt otkrivši zaveru.Kao posebnu milost dopusti mu da se sam ubije. Seneka je bio jedan od najplodnijih pisaca u rimskoj književnosti. Osim važnijih dela sačuvana su Prirodnjačka istraživanja u sedam knjiga, Dijalozi u dvanaest knjiga i čuvena Pisma Luciju u dvadeset tomova.Lukije Anej Seneka stekavši najbolje obrazovanje, okrenuo se asketskoj strogosti u duhu stoičara. Uz obuhvatanje ideja platoničara i novopitagorejaca. Pored pisane reči, istakao se i kao besednik. Sačuvana dela: Dijalozi u 12 knjiga, u kojima je prilično grubo grupisano njegovih deset dijaloga, i to nakon njegove smrti. Poznatiji “ dijalozi” su: traktati O proviđenju, O postojanosti mudraca, O gnevu, O kratkoći života, O dokolici, i spis Pisma Luciliju (Pisma prijatelju).Senekina “ životna oblast” bila je etika.Obilje Senekinih originalnih ideja i etičkih stavova nalazimo u spisu “ Pisma Luciliju” (Lucilije je bio njegov prijatelj, obrazovani Rimljanin, prokurator na Siciliji). Pošto je voleo Platona, Seneka je usvojio staru podelu filozofije na logiku, fiziku i etiku. Nalazio je da upravo između fizike i etike postoji razlika kao između Boga i čoveka.On razlikuje silu od materije, a materiju od božanstva, koje kao duh kroz sve prodire. Pretpostavlja da u duši, pored racionalnog, postoji i iracionalni element (sposobnost za afekte i požude, čije obuzdavanje vodi sreći). Takođe, pravi razliku između duše i tela (koje je samo ljuska, okov, tamnica za “ meso” ). Uzimao je u obzir dve hipoteze o sudbini duše posle smrti: besmrtnost (o kojoj se ništa sigurno ne može tvrditi) i večno nepostojanje (koje je u delima vrlo sugestivno opisao).Po Seneki, cilj egzistencije je ostvarenje sreće, do koje se dolazi kad se pomoću vrline ostvari duševni mir, spokojstvo i nepokolebljivost duše. Vrlina je najveće dobro, jer vodi sreći; jedan od glavnih uslova sreće jeste živeti u saglasnosti sa prirodom. Seneka je uviđao negativna svojstva ljudi, mučnost i jad egzistencije, retkost vernosti i poštenja, ali je govorio da zbog toga ne treba očajavati. Čovek treba da više liči na Demokrita (koji se smejao prilikom izlaska iz kuće, uviđajući komediju u svemu što radimo), nego na Heraklita (koji je plakao kada je iz kuće polazio, uviđajući sveopštu bedu).Seneka je pisao i tragedije po grčkim uzorima (Medeja, Atamenon, Fedra, Edip), kao i epigrame. Današnje vreme zadužio je i svojim zalaganjem za ukidanje smrtne kazne, kao i preporukom ljubavi prema ljudima.12/7

KARL POPER TRAGANJE BEZ KRAJA - INTELEKTUALNA AUTOBIOGRAFIJA Prevod - Branislav Kovačević Izdavač - Nolit, Beograd Godina - 1991 306 strana 19 cm Edicija - Filozofska biblioteka ISBN - 86-19-01898-1 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, ima posvetu, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Zahvalnost 1 Sveznalaštvo i pogreška 2 Sećanja na detinjstvo 3 Rani uticaji 4 Prvi svetski rat 5 Jedan rani filozofski problem: beskonačnost 6 Moj prvi filozofski neuspeh: problem esencijalizma 7 Duga digresija vezana za esencijalizam: šta me još uvek deli od većine savremenih filozofa 8 Ključne godine: marksizam, nauka i pseudonauka 9 Rane godine studija 10 Druga digresija: dogmatsko i kritičko mišljenje; učenje bez indukcije 11 Muzika 12 Razmišljanja o nastanku polifone muzike: psihologija ili logika otkrića 13 Dve vrste muzike 14 Progresivizam u umetnosti, naročito u muzici 15 Poslednje godine na univerzitetu 16 Teorija znanja: Logik der Forschung 17 Ko je ubio logički pozitivizam? 18 Realizam i kvantna teorija 19 Objektivnost i fizika 20 Istina; verovatnoća; potkrepljenost 21 Približavanje rata; jevrejsko pitanje 22 Emigracija: Engleska i Novi Zeland 23 Početni rad na Novom Zelandu 24 Otvoreno društvo i Beda istoricizma 25 Ostali rad na Novom Zelandu 26 Engleska: na londonskom fakultetu za ekonomiju i političke nauke 27 Početak rada u Engleskoj 28 Prva poseta Sjedinjenim Državama Susret sa Ajnštain 29 Problemi i teorije 30 Debate sa Šredingerom 31 Objektivnost i kritika 32 Indukcija; dedukcija; objektivna istina 33 Metafizički istraživački programi 34 Borba protiv subjektivizma u fizici: kvantna mehanika i sklonost 35 Boleman i strela vremena 36 Subjektivistička teorija entropije 37 Darvinizam kao metafizički istraživački program 38 Svet 3 i treći svet 39 Problem telo - um i svet 3 40 Mesto vrednosti u svetu činjenica Pogovor Beleške Glavna dela i skraćenice naslova Odabrana bibliografija `The book chronicles Popper`s life from the beginning, including wider implications he drew from his experiences. In chapter 1, `Omniscience and Fallibility,` for example, he describes his apprenticeship to a cabinetmaker while he was a university student. His master invited him to ask anything he liked, because, with due modesty, the master claimed to know everything. From his omniscient master, Popper writes that he became a disciple of Socrates and learned more about the theory of knowledge, including how little he knew, than from his university teachers. Other thematic chapter subjects include music, education, philosophical problems Popper encountered, and his differences from other philosophers, whether earlier or contemporary. These are woven into an account of events in his life and research programmes that he developed. For example, Chapter 24 discusses 2 of his best-known works, The Open Society and Its Enemies and The Poverty of Historicism, and the origins of `critical rationalism` to describe the approach he espoused.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Popper Unended Quest

Mordekaj Fajngold: JEZUITSKA NAUKA I ZAJEDNICA UČENIH RANE MODERNE EVROPE Mek povez, 24cm, 489strana, izdavač: SLUŽBENI GLASNIK - Beograd NOVA - NEKORIŠĆENA KNJIGA!! Malo je poznato da su jezuitski naučnici prvi potvrdili Galilejeva otkrića Jupiterovih satelita i da su izvršili važan, možda i presudan uticaj na njega. Tek se poslednjih decenija otkriva njihov pionirski doprinos primeni matematike na fiziku kakvu danas poznajemo. Kao misionari, jezuitska braća obavljala su najrazličitija posmatranja i merenja prirodnih pojava, a Muzej Kolegijum romanum bio je evropska atrakcija u XVII veku. Tek odnedavno je postalo jasno da je misao jezuitskih filozofa jedan od izvora rane moderne filozofije. U zborniku Jezuitska nauka i zajednica učenih rane moderne Evrope, vodeći istoričari nauke, filozofije i kulturne istorije pišu o doprinosu pripadnika Društva Isusovog obrazovanju modernog evropskog duha i o tome kako su mirili naučni rad s pripadništvom jednom religioznom redu. SADRŽAJ Predgovor | 7 | Mordekaj Fajngold Jezuiti: Učenjaci | 13 | Ugo Baldini Akademija za matematiku Kolegijuma romanuma od 1553. do 1612. | 59 | Vilijam A. Volas Galilejeve veze s jezuitima i njihov uticaj na njegovu nauku | 109 | Edvard Grant Delimičan jezuitski preobražaj srednjovekovne kosmologije u šesnaestom i sedamnaestom veku | 135 | Rodžer Erju Dekart i jezuiti: sumnja, novum i euharistija | 163 | Alfredo Dini Đovani Batista Ričoli i nauka njegovog doba | 203 | Pola Findlen Naučni spektakl baroknog Rima: Atanasijus Kirher i Muzej Rimskog kolegijuma | 233 | Marta Boldvin Pobožna ambicija: prirodna filozofija i jezuitska strategija pronalaženja pokrovitelja za štampanje knjiga u sedamnaestom veku | 293 | Viktor Navaro Tradicija i naučna promena u ranoj modernoj Španiji: uloga jezuita | 337 | G. H. V. Vanpamel Jezuitska nauka u Španskoj Nizozemskoj | 391 | Brendan Duli Storia Latteraria D`ltalia i rehabilitacija jezuitske nauke | 433 | O autorima | 473 | Indeks | 477 | Napomena prevodioca | 485 | ključne reči: Jezuiti , Obrazovanje , Rimokatolička crkva Religija i teologija

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Potpis! Bronislav Malinovski - Magija, nauka i religija Prosveta, Karijatide, 1971. 378 strana, tvrd povez, udžbenički format. Tri poznata eseja Malinowskog! Malinowski, jedan od najvećih svjetskih antropologa svih vremena, imao je talent za spajanje u jedinstvenom shvaćanju toplu stvarnost ljudskog življenja s hladnim apstrakcijama znanosti. Njegove stranice postale su gotovo neophodna poveznica između poznavanja egzotičnih i udaljenih ljudi s teorijskim znanjem o čovječanstvu. Važna zbirka od tri njegova najpoznatija eseja, Magija, znanost i religija, nudi čitateljima niz koncepata o religiji, magiji, znanosti, obredu i mitu tijekom formiranja živopisnih dojmova i shvaćanja Trobriandera iz Nove Gvineje. Tijekom Prvog svjetskog rata, antropolog Bronislaw Malinowski našao se nasukan na otocima Trobriand, uz istočnu obalu Nove Gvineje. Živeći među ljudima koje je ovdje proučavao, govoreći njihovim jezikom i sudjelujući u njihovim aktivnostima, izumio je ono što je postalo poznato kao promatranje sudionika. Ova nova vrsta etnografske studije trebala je imati ogroman utjecaj na novonastalu disciplinu antropologije. U ovom radu Malinowski je svoja iskustva na otocima Trobriand primijenio na proučavanje seksualnosti i pratećih pitanja erotike, opscenosti, incesta, ugnjetavanja, moći i roditeljstva. Pritom je koristio i dovodio u pitanje psihoanalitičke metode koje su u to vrijeme u Europi popularizirali Freud i drugi. Rezultat je ova knjiga, koja je, iako revolucionarna kada je prvi put objavljena, od tada postala standardno djelo o psihologiji seksa. Bronislav Malinovski (polj. Bronisław Kasper Malinowski; Krakov, 7. april 1884 — Nju Hejven, 16. maj 1942) je bio poljski antropolog koji se smatra utemeljivačem etnografije i jednim od najznačajnijih antropologa XX veka. Iako je 1908. godine diplomirao fiziku na Jagelonskom univerzitetu, čitanje Frejzerove „Zlatne grane“ ga je okrenulo antropologiji. Prvi je uveo u antropološka istraživanja tehniku opservacije sa participacijom tokom svog višegodišnjeg boravka među urođenicima na Trobrijandskim ostrvima. On je tokom I svetskog rata boravio među urođenicima, naučio njihov jezik i običaje i aktivno živeo među njima podigavši svoj šator u središtu njihovog sela. Istraživao je svojevrstan način razmene dobara među njima poznat kao Kula. U svojim radovima je razvio posebnu teoriju socijalne antropologije poznatu kao funkcionalizam.

ZAKONI SUDBINE: Ridiger Dalke Naslov Zakoni sudbine : pravila igre života : rezonanca, polarnost, svest / Ridiger Dalke ; prevela s nemačkog Dušica Milojković Jedinstveni naslov Die Schicksalsgesetze. srp Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2015 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Laguna, 2015 (Beograd : Margo-art) Fizički opis 321 str. : ilustr. ; 20 cm Drugi autori - osoba Milojković, Dušica ISBN 978-86-521-1941-7 (broš.) Napomene Prevod dela: Die Schicksalsgesetze / Ruediger Dahlke Tiraž 1.500 O autoru: str. [325]. Predmetne odrednice Autosugestija Psihologija uspeha Pravila igre života Rezonanca • polarnost • svest Poznavanje zakona sudbine: kraljevski put do ispunjenog života Kada želimo da igramo neku igru, prvo moramo da budemo upućeni u pravila igre. Često se, međutim, ponašamo tako kao da se to ne odnosi i na najvažniju igru od svih, na sam život. Ridiger Dalke nam u ovoj važnoj knjizi objašnjava sve zakonitosti koje sudbinski utiču na naš život. To su, između ostalog, zakon polarnosti, zakon početka, zakon polja i zakon rezonance. Sa zakonima sudbine isto je kao i sa zakonima fizike. Ako su nam poznati, možemo da imamo koristi od njih, a ako ih zanemarujemo, često će nam se događati neprijatnosti čiji će nam uzroci ostati nejasni. Zašto se često dešava da se iz dobre namere izrodi zlo? Zašto čak i kod najmudrijih, ili kod ljudi kojima se divimo, uočavamo mračne strane potisnute u senku? U čemu je tajna čuvene „ljubavi na prvi pogled“? Kako deluju misaona polja? Ridiger Dalke, jedan od najvećih stručnjaka iz oblasti holističke medicine već se decenijama bavi zakonima koji utiču na ljudsku sudbinu. U ovoj knjizi, pomoću primera i brojnih ilustracija u boji, objašnjava kako mišljenje i osećanja određuju našu stvarnost, pokazuje nam kako nam primena zakona sudbine u praksi pomaže da sebe poštedimo muka i patnji i istovremeno nam ukazuje na kraljevski put do ostvarenja naših duševnih potencijala. Odlično očuvana knjiga.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Razumevanje sistema numeracije Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The New Mathematics Dictionary and Handbook - Robert W. Marks Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Matematika (lat. [ars] mathematica < grč. μαϑηματιϰὴ [τέχνη]: matematičko [umijeće], prema μάϑημα: nauk; znanje),[3] je nauka koja izučava prirodu koristeći logiku.[4] Izučavane strukture najčešće potiču iz drugih prirodnih nauka, najčešće fizike, ali neke od struktura su definisane i izučavane radi internih razloga.[5][6][7] Istorijski, matematika se razvila iz potrebe da se obavljaju proračuni u trgovini, vrše mjerenja zemljišta i predviđaju astronomski događaji, i ove tri primjene se mogu dovesti u vezu sa grubom podjelom matematike u izučavanje strukture, prostora i izmjena.[8] Izučavanje strukture počinje sa brojevima, u početku sa prirodnim brojevima i cijelim brojevima.[9] Osnovna pravila za aritmetičke operacije su definisana u osnovnoj algebri a dodatna svojstva cijelih brojeva se izučavaju u teoriji brojeva. Izučavanje metoda za rješavanje jednačina je dovelo do razvoja apstraktne algebre koja između ostalog izučava prstenove i polja, strukture koje generalizuju osobine koje posjeduju brojevi.[10] Fizikalno važan koncept vektora se izučava u linearnoj algebri. Izučavanje prostora je počelo sa geometrijom, prvo Euklidovom geometrijom i trigonometrijom u pojmljivom trodimenzionalnom prostoru, ali se kasnije proširila na neeuklidske geometrije koje imaju centralnu ulogu u opštoj relativnosti. Moderna polja geometrije su diferencijalna geometrija i algebarska geometrija. Teorija grupa izučava koncept simetrije, i predstavlja vezu u u izučavanju prostora i strukture. Topologija povezuje izučavanje prostora i izmjene fokusirajući se na koncept kontinuiteta. Razumjevanje i opisivanje izmjena mjerljivih varijabli je glavna značajka prirodnih nauka, i diferencijalni račun je razvijen u te svrhe.[11] Centralni koncept kojim se opisuje promjena varijable je funkcija. Mnogi prirodni problemi su vodili uspostavljanju veze između vrijednosti i količine izmjene, i metodi razvijeni pri tome, se izučavaju u diferencijalnim jednačinama. Brojevi koji predstavljaju kontinualne veličine su realni brojevi, i detaljno izučavanje njihovih svojstava i funkcija je predmet analize. Zbog matematskih razloga, uveden je koncept kompleksnih brojeva koji se izučavaju u kompleksnoj analizi. Funkcionalna analiza je skoncetrisana na n-dimenzionalne prostore funkcija postavljajući time osnovu za izučavanje kvantne mehanike.[12] Radi pojašnjavanja i izučavanja osnova matematike, razvijene su oblasti teorija skupova, matematička logika i teorija modela. Važna oblast primjenjene matematike je vjerovatnoća i statistika koja se bavi izučavanjem i predviđanjem slučajnosti i slučajnih pojava. Numerička analiza izučava numeričke metode izračunavanja a diskretna matematika je zajedničko ime za oblasti matematike koje se koriste u računarskim naukama....

Život slatkovodnih vrsta riba Jelena Jevtić *6696*01-2023 izdavač: Naučna knjiga 1989.g ISBN 86-23-23023-X Povez karton, latinica, 157.strana, ilustrovana,format 24 cm, težina 260.grama stanje: vrlo dobro očuvana-nema ispisivanja Sadržaj: 1. ISTORIJSKI PREGLED RAZVOJA RIBARSTVA 2. EKOLOGIJA NAŠIH VODOTOKA 2.1. Hidrografska karakteristika i klasifikacija reka 2.2. živi svet u kopnenim vodama 2.3. Životni uslovi u rekama 2.3.a. Abiotički faktori vodene sredine 2.3.b. Biotički faktori vodene sredine 2.3.b.1. Plankton 2.3.b.2. Pedon ili bentos 2.3.b.3. Epibionti i perifiton 2.3.b.4. Neuston 2.3.b.5. Stigoritron 2.3.b.6. Nekton 3. ODGOVARAJUĆA PODRUCJA NAŠIH REKA 3.1. Gornje salmonidno područje 3.2. Srednje salmonidno područje 3.3. Donje salmonidno područje 3.4. Gornje ciprinidno područje 3.5. Srednje ciprinidno područje 3.6. Donje ciprinidno područje 3.7. Područje kanalskog sistema 4. JEZERA 5. AKUMULACIONA JEZERA 6. RIBNJACI 7. SISTEMATIKA I BIOLOGIJA SLATKOVODNIH VRSTA RIBA U NAŠIM VODAMA 7.1. Porodica Acipenseridae 7.2. Porodica Salmonidae 7.3. Porodica Thymallidae 7.4. Sistemske odlike porodice esocidae 7.5. Porodica Umbridae 7.6. Porodica Cyprinidae 7.6.a. Potporodica Leuciscinae 7.6.b. Potporodica Cyprininae 7.6.c. Potporodica Chondrostominae 7.6.d. Potporodica Barbinae 7.6.e. Potporodica Hypophthalmichthyinae 7.7. Porodica Cobitidae 7.8. Porodica Siluridae 7.9. Porodica Amiuridae 7.10. Porodica Anguillidae 7.11. Porodica Gadidae 7.12. Porodica Percidae 8. SAPROBIOLOŠKE OSOBINE VODA 8.1. Saprobiološke osobine naših reka 9. PRIRODNA PRODUKCIJA VODA 9.1. Nepovoljno dejstvo eutrofizacije 9.2. Mere za suzbij anje eutrofizacije 9.2.a. Profilaktičke 9.2.b. Regulirajuće 9.2.c. Hemijske i fiziko-hemijske metode 9.2.d. Biološke 9.2.e. Biljojedne ribe 9.2.f. Više vodeno bilje 10. OPSTE OSOBINE MODROZELENIH ALGI 10.1. Modrozelene alge i njihovi toksini 10.2. Biološke i ekološke osobine modrozelenih algi 10.3. Hemijske osobine modrozelenih algi 10.4. Uticaj modrozelenih algi na fiziko-hemijske osobine vode 10.5. Toksično dejstvo algi i drugih toksikanata NA hidrobionate 10.6. Metode za otkrivanje toksina 11. SISTEMI ZA PREČIŠĆAVANJE VODA 11.1. Alge 11.2. Algalno-bakterijalne cenoze 11.3. Zooplankton 11.4. Larve insekata 11.5. Mekušci (Mollusca) 11.6. Više vodeno bilje (makrofiti) 12. VODENI SISTEMI KAO IZVORI ORGANSKE MATERIJE 13. BILJNA PRODUKCIJA MORSKIH VODA 14. SESTON KONTINENTALNIH VODA 15. GAJENJE ALGI 16. IZDVAJANJE I PRERADA SESTONA 16.1. Metode u procesu izdvajanja sestona iz vode 16.1.a. Filtracija 16.1.b. Koagulacija i flotacija 16.1.c. Separacija 16.2. Uticaj izdvajanja i transporta sestona u njegovu biohemijsku vrednost 16.3. Konzervisanje sestona 16.3.a. Konzervisanje prirodnim sušenjem ili dehidriranjem 16.3.b. Konzervisanje sestona mehaničkim putem — sušara 16.3.c. Biohemijski metod konzervisanja sestona siliranje 16.3.d. Hemijsko konzervisanje 17. KOLIČINA PRIRODNE AUTOHTONE HRANE U VODENIM EKOSISTEMIMA 17.1. Odnosi ishrane kod riba 17.2. Hranljivi odnosi između individua iste vrste riba 18. INTENZIVIRANJE PROIZVODNJE RIBA U SLATKIM VODAMA 18.1. Polikultura riba (hranljivi odnosi između različitih vrsta riba) 18.2. Kavezni uzgoj riba i drugi načini proizvodnje 18.2.a. Uzgoj riba u ribnjacima 18.2.b. Smeštaj i konstrukcija kaveza 18.2.c. Proizvodni rezultati u kaveznom sistemu 18.3. Poribljavanje, mrest i zaštitne mere ribljeg naselja u vodotocima LITERATURA

Ervin Sredinger i nauka naseg veka Zbornik radova sa simpozijuma povodom stogodisnjice rodjenja 1987. Uredila Mirjana Bozic Institut za fiziku, Beograd, 1987. Mek povez, 138 strana. RETKO! ERVIN ŠREDINGER Ervin Rudolf Jozef Aleksander Šredinger (nem. Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger; Beč, 12. avgust 1887 — Beč, 4. januar 1961) bio je austrijski teorijski fizičar. Rođen je kao sin jedinac dobro obrazovanih roditelja. Do 11. godine obrazovao se kod kuće, a nakon toga je pohađao školu kako bi se pripremio za Bečki univerzitet.[1] Tamo je diplomirao fiziku a na Univerzitetu je ostao do Prvog svetskog rata, u kojem je učestvovao na italijanskom frontu. Nakon rata se vratio u Beč gde se oženio i 1921. dobio poziciju teorijskog fizičara na univerzitetu u Cirihu. Šest godina koje je tu proveo bile su među najproduktivnijim u njegovoj karijeri, iako je na mehanici talasa počeo da radi tek 1925. Već 1926. objavio je svoj rad gde kretanje elektrona u atomu opisuje kao talasnu funkciju. Godine 1927. dobio je veliko priznanje, kada su ga pozvali na Berlinski univerzitet gde je trebalo da zameni Maksa Planka. Tamo je ostao do 1933. kada je zbog dolaska nacista na vlast otišao na Oksford. Iste godine je podelio Nobelovu nagradu za fiziku sa Polom Dirakom. Godine 1938. vratio se u Austriju, ali pošto je nacistička Nemačka izvršila pripajanje Austrije, otišao je u Dablin gde se bavio filozofijom fizike. Godine 1960. se vratio u Beč gde je godinu dana kasnije umro. Šredingerova jednačina kretanja elektrona je osnovna jednačina u nerelativističkoj kvantnoj mehanici. Potpuno odbacuje pokušaje da se kretanje elektrona odvija po određenim putanjama u atomu i nastoji da opiše njihovo kretanje isključivo talasnim svojstvima. U nekom trenutku verovatnoća da se elektron nađe u nekoj tački prostora srazmerna je kvadratu apsolutne vrednosti talasne funkcije. Talasna funkcija se menja zavisno od kvantizacije elektrona. Pomoću te jednačine, u principu, moguće je dobiti kvantnofizički model svakog atoma. Ipak, tu jednačinu je izrazito teško rešiti pa egzaktno, analitičko rešenje postoji samo za atom vodonika, dok se za sve ostale atome vrše numeričke aproksimacije. Biografija Mladost Ervin Rudolf Josef Aleksander Šredinger[2] rođen je 12. avgusta 1887. u Beču kao sin Rudolfa Šredingera, botaničara,[3][4] i Georgine Emilije Brende Šredinger.[5][6][7] Njegova majka bila je austrijsko-engleskog porekla.[8] Mladi Ervin je skoro istodobno učio i engleski i nemački zbog činjenice da su se oba jezika govorila u kući. Otac mu je bio katolik, a majka luteranka. Mada je odgajen u religioznoj porodici, on je bio ateista.[9][10] Godine 1898. počinje svoje obrazovanje na Akademisches Gymnasiumu. Između 1906. i 1910. obrazovao se u Beču, a glavni mentori bili su mu Franc Serafin Eksner i Fridrih Hasenehrl.[11] Tokom tih studija obavio je i eksperimente sa Fridrihom Kohlraušom. Godine 1911. postaje asistent Eksneru na univerzitetu. Srednje godine Godine 1914. Šredinger je dostigao akademski status znan kao venia legendi. Od 1914. do 1918, učestvovao je u ratu kao oficir austrijske vojske. Dana 6. aprila 1920. oženio se s Anamarijom Bertel.[12] Iste godine postao je asistent Maksu Vinu u Jeni, a malo nakon doga je postao i vanredni profesor u Štutgartu. Godine 1921. postao je redovni profesor u Vroclavu. Godine 1922. počeo je da studira na univerzitetu u Cirihu. U januaru 1926. u časopisu Annalen der Physik izdaje članak Quantisierung als Eigenwertproblem (nemački: Kvantizacija vlastite vrednosti) na temu talasne mehanike.[13] Taj rad znan je kao Šredingerova jednačina. U članku je dao derivaciju talasne jednačine za vremenski nezavisne sisteme i pokazalo sa da je dao tačnu energetsku vlastitu vrednost za atom sličan vodoniku. Ovaj članak slavljen je kao jedan od najvažnijih naučnih radova 20. veka, a napravio je i revoluciju u kvantnoj mehanici, te uopšteno u celoj fizici i hemiji. Četiri nedelje kasnije, Šredinger izdaje još jedan članak koji je rešio kvantni harmonijski oscilator, kruti rotor i dvoatomne molekule, a dao je i novu derivaciju njegovoj jednačini. Treći članak, iz maja, prikazao je ekvivalentnost pristupa sličnog onom koji je primenjivao Verner Hajzenberg, a dao je i obradu Starkovog učinka. Četvrti članak, iz ove impresivne serije, dao je način rešavanja problema u kojima se sistem menja s vremenom. Ova četiri članak predstavljaju vrhunac Šredingerovog naučnog rada i odmah su uvršteni među najvažnije naučne radove u fizici. Peta Solvejska konferencija 1927; Šredinger se može videti kako stoji u zadnjem redu (šesti zdesna). Godine 1927. Šredinger je zamenio Maksa Planka na mestu profesora na berlinskom univerzitetu Fridrih Vilhelm. Međutim, 1933. Šredinger napušta novonastali Treći rajh zbog antisemitizma. Postao je profesor na koledžu Magdalen na univerzitetu u Oksfordu. Godine 1933. podelio je Nobelovu nagradu za fiziku s Polom Dirakom zbog svog doprinosa u razvoju talasne mehanike. Uprkos njegovom naučnom uspehu, njegov privatni život doveo je do toga da bude otpušten s Oksforda. Godine 1934. trebalo je da ide da predaje na Prinstonu, ali je to odbio. Sledeća postaja trebalo je da bude univerzitet u Edinburgu, međutim zbog problema s vizom nije otputovao u Škotsku, a 1936. prihvata posao na univerzitetu u Gracu. On je takođe prihvatio ponudu za poziciju šefa Departmana za fiziku, Alahabad univerzitetu u Indiji.[14] Kasne godine Godine 1938, nakon što je Hitler okupirao Austriju, Šredinger je imao problema jer je 1933. pobegao iz Trećeg rajha i jer je bio otvoren protivnik nacizma.[15] Kasnije je porekao sve ovo, ali ubrzo je povukao izjavu i lično se izvinio Ajnštajnu.[16] To nije smirilo strasti pa je Šredinger otpušten sa univerziteta pod izgovorom političke nevjerodostojnosti. Bio je maltretiran i savetovano mu je da ne napušta zemlju. On i njegova supruga pobegli su u Italiju. Iz Italije je putovao na univerzitet u Oksfordu i Gentu.[15][16] Godine 1940. dobio je pozivnicu da pomogne u osnivanju Instituta za napredne studije u Dublinu. Otputovao je tamo i dobio posao direktora Škole za teoretsku fiziku.[17] Na toj poziciji ostao je 17 godina. Tokom tog mandata postao je i naturalizirani državljanin Irske. Tokom ovog perioda je napisao preko 50 radova na razne teme,[18] a među najvažnije spadaju oni o njegovim istraživanjima ujedinjene teorije polja. Godine 1944. napisao je delo Šta je život?, koje sadrži raspravu o negentropiji i koncept kompleksnog molekula koja sadrži genetski kod za žive organizme.[19] Prema memoarima Džejmesa D. Votsona, DNA, tajna života, Šredingerova knjiga inspirisala je Votsona da prouči gen, što je dovelo i do otkrića strukture molekula DNK. Slično Votsonu, Fransis Krik, Votsonov saradnik, u svojoj autobiografiji piše kako je su Šredingerove spekulacije o tome kako se genetska uputstva čuvaju u molekulima uticala na njega. Šredinger je u Dablinu ostao sve do svog penzionisanja 1955. Tokom ovog perioda Šredinger je zapadao u skandale: imao je mnoge afere sa studentkinjama, a imao je decu dvema Irkinjama.[20] Njegov unuk, profesor Teri Rudolf, sledi Šredingerove korake kao kvantni fizičar koji predaje na Imperijalnom koledžu London.[21][22] Šredinger je imao doživotni interes za hinduističku filozofiju Vedanta.[23] Ta filozofija uticaja je i na kraj knjige Šta je to život? gde Šredinger piše o mogućnosti da je individualna svest samo manifestacija jedinstvene svesti koja prodire u svemir.[24] Godine 1956. vraća se u Beč. Na važnom predavanju tokom Svetske energetske konferencije, Šredinger je odbio da održi predavanje o nuklearnoj energiji zbog svog skepticizma prema njoj, te je umesto toga održao jedno filozofsko predavanje. Tokom ovog perioda Šredinger se udaljio od definicije talasne dužine koju je davala kvantna mehanika, te je samostalno promovisao ideju o talasima što je uzrokovalo mnoge kontroverze. Privatni život Sedma Solvejska konferencija 1933, održana u Briselu. Šredinger se može vidjeti kako sedi (prvi sleva). Godine 1933, Šredinger je odlučio da ne može da živi zemlji u kojoj je progon Židova deo politike te države. Aleksander Frederik Lindeman, vođa katedre za fiziku na Oksfordu, posećuje Treći rajh u proleću 1933. kako bi pokušao osigurati posao za neke mlade židovske naučnike. Sa Šredingerom je popričao o poslu za njegovog asistenta, ali tada je, na njegovo iznenađenje, saznao da i sam Šredinger planira napustiti Rajh. Šredinger je takođe uputio molbu da njegov asistent bude Artur Marč. Zahtev da mu Marč bude asistent proizlazio je iz Šredingerovih nekonvencionalnih veza s ženama. Šredingerova veza s njegovom suprugom nikad nije bila dobra,[25] te je imao mnoge afere za koje je njegova supruga znala. Međutim, i Ana je imala svog ljubavnika - Šredingerovog prijatelja Hermana Vajla. Šredinger je želio da mu Marč bude asistent, jer je tada bio zaljubljen u Marčovu suprugu Hildu. Većina naučnika koji su pobegli iz Rejha, leto 1933. su proveli u provinciji Južni Tirol. Tu je Šredinger imao dete s Marčovom suprugom Hildom. Dana 4. novembra 1933, Šredinger, njegova supruga Ana i Marčova supruga Hilda stižu u Oksford. Po dolasku, dobio je posao na koledžu Magdalen. Ubrzo nakon što je došao u Oksford, Šredinger je saznao da je zbog svog rada na području talasne mehanike, dobio Nobelovu nagradu za fiziku. Tu nagradu podelio je s Polom Dirakom. Na početku 1934, Šredinger je pozvan da održi predavanje na univerzitetu Prinston, a ubrzo nakon održanog predavanja ponuđena mu je i pozicija predavača. Po povratku u Oksford pregovarao je oko finansijske strane posla na Prinstonu, ali na kraju je odbio i ostao u Engleskoj. Pretpostavlja se da je njegova želja da Ana i Hilda odgajaju njegovo dete u Prinstonu bila neostvariva. Međutim, činjenica da Šredinger nije skrivao svoju vezu s dve žene istodobno,[26] čak i ako je jedna od njih bila udata za drugog čoveka, nije dobro prihvaćena ni na Oksfordu.[27] Uprkos svemu ovome, njegova kći Rut Džordži Erika rođena je u Oksfordu 30. maja 1934.[28] Smrt i ostavština Bista Ervina Šredingera. Ervin Šredinger je umro 4. januara 1961. u Beču, u 73. godini života, od posljedica tuberkuloze. Sahranjen je u mestu Alpbah. Za sobom je ostavio udovicu Anu. Enormni krater Šredinger na Mesecu posthumno je nazvan po njemu, a 1993, u njegovu čast, u Beču je utemeljen Međunarodni institut za matematičku fiziku Ervin Šredinger. Boja Iako je Šredinger puno poznatiji po svojim radovima na polju kvantne mehanike, radio je i sa bojama. Godine 1920. izdao je tri članka o toj temi: `Theorie der Pigmente von größter Leuchtkraft,` Annalen der Physik, (4), 62, (1920), 603-622 `Grundlinien einer Theorie der Farbenmetrik im Tagessehen,` Annalen der Physik, (4), 63, (1920), 397-426; 427-456; 481-520 `Farbenmetrik,` Zeitschrift für Physik, 1, (1920), 459-466