LOM Beograd 2011 NOVA Skoro tri decenije života Partibrejkersa su tri decenije naših života ovde, i ova knjiga je kao ogledalo Vremena u kome vidimo kako se Cane i Anton menjaju iz godine u godinu, zajedno sa nama. . . Flavio Rigonat Teško bi bilo naći nekog na muzičkoj sceni ko je na svom početku tako mnogo obećavao, a onda, uprkos svemu, još više postigao. Prvi album Paribrejkersa i danas je jedan od najsnažnijih rok istupa u istoriji ove muzike kod nas. Kao jedna od par najuticajnijih jugoslovenskih ploča, svojim bazičnim rokenrol zvukom kombinovanim sa ovdašnjim uličnim slengom, direktno je odgovorna za pojavu gomile autentičnih rok bendova širom zemlje, od sredine osamdesetih pa sve do danas. Naravno, oni se nikad nisu odrekli svog puta niti njegove moralne poruke – Partibrejkersi su nastavili produbljujući isti zvuk sve do najnovijih vremena, ostajući često sami na poprištu. Ne znam šta može više biti simbol otpadničkog rok stava, izgleda i zapitanosti od Canetovog nezaboravnog glasa i Antonove režeće gitare. Kao Rolling Stonesi i Led Zeppelin, i Partibrejkersi su stvorili svoju mitološku sliku, koja stiže pre njihove muzike, čineći ih poznatim i tamo gde se rokenrol ne sluša, dali su nam naš arhetip kako rokenrol jedino može da izgleda i zvuči. iz recenzije Dragana Ambrozića

Originally published in 1980 and cherished by fans and collectors, I, Me, Mine is the closest we will come to George Harrison s autobiography. It is `a sly paradox of a title,` to quote Derek Taylor, The Beatles spokesperson, `chosen by a man concerned for many years and for many reasons to send his ego packing...a book which tells a story of growing up, not necessarily the hard way, but certainly not the easy way.` Featuring George Harrison in conversation with Taylor, it touches on everything from early Beatlemania to India and Ravi Shankar to his love of gardening. The lyrics to over 80 of his songs, many in his own hand, are accompanied by his uniquely intimate and humorous commentary. As well, 50 archival photographs of George with the Beatles and solo capture a journey of creative and spiritual transformation. Brimming with the wit, warmth, and grace that characterized his lyrics and his life, I, Me, Mine is a treasured portrait of George Harrison and his music. From Publishers Weekly A 400-page memoir from the Quiet Beatle? Can it be? Well, yes and no: only about 60 pages of this earnest tome, originally published in 1980, are devoted to Harrison`s recollections of life before, during and (notably) after the Beatles. His memories, which manage to feel fresh and distant at the same time, come to readers via transcripts of his conversations with Derek Taylor (1932-1997), the Beatles press officer and ghostwriter of Brian Epstein`s memoir. Harrison (1943-2001) was only in his late 30s when I Me Mine came out-the Beatles had formed, changed music forever and disbanded before his 28th birthday. The rest of this volume consists of photos with whimsical captions (`the author enjoying a cheese sandwich with some friends` is assigned to a picture of Harrison with a sitar) and facsimiles of his handwritten lyrics (including a fairly different version of `Taxman`), each accompanied by a brief explanation (ideas expressed in `It`s All Too Much,` for example, were inspired by LSD and `confirmed in meditation`). Most of the songs were composed after Harrison`s immersion in Hinduism; divorced from their melodies, lyrics espousing love, peace and harmony tend to take on a certain sameness. This volume offers much to Beatles zealots, but for the casual fan, Harrison will likely remain as admirable and as inscrutable as ever. B&w photos and illustrations throughout. Copyright 2002 Reed Business Information, Inc. From Library Journal Guitars gently wept the world over November 29, 2001, when George Harrison succumbed to cancer. Originally released in 1980, this volume includes some very casual recollections by `the quiet one` about his life, including his Liverpool childhood and interest in music, meeting the other kids who would become the 20th century`s most influential band, his fascination with Eastern religions, and more. The book features roughly 50 photos taken throughout his life, but the meat of the book is the more than 80 song lyricsDmany of which are reproductions of his hand-written sheets with corrections intactDalong with background on each. There is also a new introduction by Harrison`s widow. For millions of diehard fans, there is no such thing as too much information on the Beatles, so this should circulate well. Copyright 2002 Reed Business Information, Inc. About the Author George Harrison (1943-2001) joined The Beatles in 1958 when he was just 15. In addition to his musical career as a solo artist, producer, and member of the Traveling Wilburys, he is remembered as a producer of such films as Monty Python s Life of Brian . George married Olivia Harrison in 1978. Džordž Harison Džordž Harison (engl. George Harrison; Liverpul, 25. februar 1943 — Los Anđeles, 29. novembar 2001) je bio poznati engleski gitarista, pevač, tekstopisac i filmski producent, najpoznatiji kao član Bitlsa. Iako su Pol Makartni i Džon Lenon bili glavni tekstopisci u grupi, mnogi njihovi albumi sadržali su makar jednu Harisonovu kompoziciju, kao što su `While My Guitar Gently Weeps`, `Here Comes the Sun` i `Something`. Džordž Harison George Harrison 1974.jpg Džordž Harison u Beloj kući 1974. godine Osnovne informacije Puno ime Džordž Harison Datum rođenja 25. februar 1943. Mesto rođenja Liverpul, Lankašir, Ujedinjeno Kraljevstvo Datum smrti 29. novembar 2001. (58 god.) Mesto smrti Los Anđeles, Kalifornija, SAD Aktivni period 1958—2001 Zanimanje muzičar, pevač, tekstopisac, muzički i filmski producent Žanr(ovi) rok, pop Instrument(i) vokal, gitara Izdavačka kuća Parlophone, Capitol, Swan, Apple, Vee-Jay, Dark Horse, Gnome Veb-sajt www.georgeharrison.com Od 1965. počeo je da vodi Bitlse u folk-rok kroz svoj interes prema muzici Boba Dilana kao i prema klasičnoj indijskoj muzici kroz njegovo korišćenje sitara (tradicionalnog instrumenta) u pesmi `Norwegian Wood (This Bird Has Flown)`. Razvio je ljubav prema indijskoj kulturi i misticizmu koje je prestavio ostalim članovima Bitlsa i njihovoj publici kroz njeno uvođenje u njihovu muziku. Nakon raspada Bitlsa 1970. objavljuje trostruki album All Things Must Pass, sa koga su nastala dva hit singla. Takođe je 1971. organizovao Koncert za Bangladeš sa Ravijem Šankarom, kao prethodnica za kasniji veliki humanitarni koncert Live Aid. Objavio je više komercijalno uspešnih singlova i albuma kao solo izvođač, takođe je i jedan od osnivača grupe Traveling Wilburys. Kao uspešan muzičar učestvovao je u svojstvu gostujućeg gitariste u pesmama Bedfingera, Ronija Vuda i Bilija Prestona, poznate su i njegove kolaboracije sa Bobom Dilanom, Erikom Kleptonom i Tomom Petijem. Magazin Roling stoun ga je proglasio 11. najboljim gitaristom svih vremena (`100 Greatest Guitarists of All Time`). Harisonov prvi brak sa Peti Bojd okončan je razvodom 1977. Sledeće godine oženio se Olivijom Trinidad Aris sa kojom ima jednog sina. Harison je preminuo 2001, u 59. godini života, od raka pluća. Kremiran je i njegov pepeo je rasut u rekama Gang i Jamuna u skladu sa hinduističkom tradicijom. Beatles Bitlsi biografija pesme tekstovi muzika album albumi

Polovna knjiga, izuzetno očuvana. Priredio Slavko Timotijević, Autori tekstova: Slavko Timotijević, Vujica Rešin Tucić, Slobodan Tišma, Stevan Vukajlović, Sava Stepanov i Nenad Milošević, Izdavač: Muzej savremene umetnosti Vojvodine - Novi Sad, 2015. god. Tvrd povez, 26,5X22,5 cm. 185 str. Kunstdruk, ilustrovano Dei Leči - Radovi 1957/1965 Objavljena monografija o dvojcu „Dei leči”, koji je pre pola veka performansima zabavljao Novosađane, a američki umetnički časopis objavio je njihov portfolio na šest strana. Po dvorištima, trgovima, parkovima i rečnim obalama Novog Sada, još pre pola veka, između 1957. i 1965, gimnazijalci Dragoljub Pavlov i Bora Vitorac izvodili su svoje akcije, hepeninge i performanse, praveći parodije na malograđanski duh i spasavajući prolaznike od uštogljenosti i dosade. Filmofili, odrasli na stripu i rokenrolu - mladi i buntovni, mangupčići s kipućom željom da se pobune, da šokiraju i da ne pristanu, bili su u stalnoj potrazi za nekom frkom, zbrkom i igrom. Snimali su filmove i fotografije koje je časopis „Art in America” objavio na čak šest strana, a kad su se ove preteče novosadske konceptualne umetnosti malo uozbiljile, počeli su da pišu poeziju i da privlače pažnju svojim izložbama. Alergični na sivilo i jednoobraznost, delovali su na periferiji umetničkog sistema, jer su institucije za njih geto, zatvoren za duh ove urbane gerile. Dragoljub i Bora, koji su se pojavili pre evropskih performera Džilberta i Džordža, u oneobičavanju svakodnevnih situacija videli su pribežište slobode. A ako bi usred njihovih akcija naišao policajac, uzvikivali bi „Dei leči”, a potom i svoj dvojac prozvali tako, što na šatrovačkom znači „ide čile”, čilac, stariji čovek da razjuri omladinu. Priču za naš list počinje Bora Vitorac (76): „Obojica smo bili slabijeg materijalnog stanja, i umesto da odemo na umetnost, završili smo poljoprivredni fakultet. Mene privlači periferija grada, gde nalazim drugare, igranke, ali i tuče, i u jednoj zadobijam povredu, zbog koje sam oslobođen vojske. Radio sam i kao tapkaroš, drugovao i sa nosačima sa železničke stanice. Otac mi dopada zatvora zbog verbalnog delikta i govora protiv komunista, a ja ću kasnije praviti svoje neke verbalne kalambure.” „Inspirisani nemim komedijama, u filmu ’Protrčavanje’ snimili smo kako četvoronoške prelazimo prometnu raskrsnicu. Fotografija ’Spomenik’ je parodija na spomenike dizane bez jasnog povoda, a ispod postamenta montirali smo slavinu iz koje curi voda, da detronizuje uvaženu figuru sa spomenika. Zabeležili smo i kako na pijaci jedemo burek. Bunili smo se protiv onih koji žele da nahrane narod sa nekakvim iluzijama”, seća se Bora Vitorac, poznat po izložbama rađenim hemijskom olovkom i naliv-perom. Tek od 2007. „Dei leči” prave svoje izložbe u Novom Sadu, Bečeju, Beogradu, Zrenjaninu, Nišu. Istoričar umetnosti Slavko Timotijević pravi monografiju „Dei leči”, u izdanju Muzeja savremene umetnosti Vojvodine, koja je predstavljena nedavno u Domu kulture „Studentski grad”, a Nenad Milošević snima o njima film. Bilo je to doba kada dvojac auto-stopom ide iz Novog Sada do Kinoteke. Otkrivaju dadaiste, Džojsa, stari džez koji je za njih tera inkognita. Znali su za Armstronga, Benija Gudmana i Glena Milera, ali ne i za Kinga Olivera, Badija Boldena, Besi Smit. „Saznajemo za Ma Rejni, a njenu stvar ’Misery blues’ i danas kad slušam obuzme me ushićenje. Dok slušate Vilija Džonsona i Lemona Džefersona kao da ste negde bosi na prašini, a kad Ledbeli svira na gitari na 12 žica, to je neverovatan doživljaj, maltene kao orgulje”, opisuje Pavlov. Naš sagovornik je osmislio svoje izložbe sa biljnim pigmentima, nazvavši ih florelima. Kaže da su pravili i slike – omaže dragim likovima, komičarima iz nemih filmova: Basteru Kitonu koji nije koristio mimiku, osnovno oruđe glumca u nemom filmu, nego je imao kameno lice i pogled kao jedino izražajno sredstvo. Fotografija „Četkar” inspirisana je Gručom Marksom; vole i komičare prvih zvučnih filmova, koji su zadržali tu burlesknost. I u vojsci je Pavlov snimao fotografije, na kojim je nosio čaplinovske brkove, a osmelio se i na performans. Prvi – u Opatiji u luna-parku, gde se publika valjala od smeha. Govorilo se da ruši ugled armije, ali kapetan je video da je bezazlen i da se samo ludira. „Drugi sam izveo na vojnoj vežbi u Učki, na ivici šume. Prvi sam se probudio i izveo rimejk scene iz filma ’Sedam samuraja’, gde samuraj sam vežba odbranu za napad s leđa, uz onaj njihov krik. Kapetan je mislio da sam skrenuo... Jednom je Tristan Cara rekao: ’Umetnost je privatna stvar. Umetnik stvara sam za sebe.’ I mi smo bili apsolutno slobodni u svojim svetovima koji su nedodirljivi”, ističe Pavlov. Njegove prve pesme izlaze 1966. u „Poljima”, a poslednja zbirka „Dunavska”, u izdanju „Prometeja”, 2010. posvećena je Novom Sadu. Iz te zbirke, pesmičurak „Ledara” kaže: „Spokojan, pun neostvarenih želja, prolazim kraj ledare”. A pesma „Pred raspust” glasi: „Nagli dolazak leta, glas nastavnika dobija boju, kakotanja.” „U časopisu ’Sport i svet’, izlazio je kurs za jogu, sa opisima vežbi. U gimnaziji otkrivam neverovatan polet za te vežbe koje su mi dale smirenost i entuzijazam za raznorazne akcije”, ističe Pavlov. Ovaj inženjer voćarstva i vinogradarstva ovako je maštao o životu: zaposliće se u Sremu, na nekom imanju. Neće da ide traktorom i mopedima, to mu je bezveze, već će da uzjaše konja kroz plantažni breskvik. „Breskve su procvetale, pčelice zuje, ja jašem, dolazim kući, puštam Baha i slikam. Na fakultetu su me zanimale genetika i organska hemija, koje su povezane sa suštinskim stvarima tela i života, tako da ni to nije u koliziji sa umetnošću. Možda bih bio umetnik – vuk samotnjak, ali završio sam kao berzanski agent. Od nečeg se moralo živeti. Život je pun iznenađenja!” U časopisu „Art in America”, skulptori Vejd Saunders i Ana Rošet zapisali su: „Mesec jul 2009. proveli smo boraveći kao artists-in-residence u severnoj Srbiji. Tamo smo upoznali Boru Vitorca i zapanjili se kada smo pregledali katalog iz 2007. sa izložbama fotografija koje su sačinili on i njegov drug od detinjstva Dragoljub Pavlov. Mi smo izdvojili svoje favorite među više od 40 njihovih fotografija. Na jednoj, pod nazivom ’Manifest’ (1957), u tamno odeven mladić sa štrikanom kapom iz male beležnice čita momku koji stoji pred zidom vezanih ruku i sa povezom preko očiju. Ta scena mogla se odigrati bilo gde, bilo kad, a momci se igraju u doba rata, kao uvod u pogubljenje. Danas se može tumačiti kao jezgrovita predigra jugoslovenskog krvavog raspleta. Prestali su da fotografišu i ove slike ostale su tajna do 2007. Negativi razvijeni u kućnoj radinosti, nestali su. Većina fotografija predstavlja unikate. Nijedna nije retuširana. Prikazi stoje mirno i divno.” Politika Četvrtak, 24.03.2016.