retka knjiga,nagradjena je od Francuske akademije, sa jednom kartom u boji u prilogu knjige. autor:Dr Grgur Jakšić godina:1927 sa predgovorom G.Emila Omana prof.Francuskog univerziteta. troškove poštarine snosi kupac

Srpska Golgota-Pesme Cvejo Jeremić,urednik Arhimandrit Varnava *6201*10-2022 autor pesama:Cvejo Jeremić , priredio A.Radosavljević predgovor: Episkop Artemije,Glavni urednik Arhimandrit Varnava izdanje: Lelić , Štampa: Valjevo PRINT 2019.g tiraž-500. ISBN 978-86-900335-5-3 Povez broš-preklop,101. strana,ćirilica, format 20,5 x 13,5 cm,težina 150.grama stanje: nova-Nekorišćena ...pesme su pisane ui desetercu iz sadržaja predgovor: Episkop Artemije pesme Balkanski rat 1912.g, -Evropski rat 1914-1918.g, -Početak Evropskog rata i smrt princa austrijskog 1914.g, -Objava rata Srbiji 1914.g, -Vilina vizija, -Car Viljem i Bugarski kralj prave savez 1915.g , -Bojevi 1915.g, -Okupiranje Srbije 1915.godine ili Srpska Golgota, - Srbija na krstu, -Oslobođenje Srbije 1918.godine Dodatak -Krvavi glasnik, -LJubostinja , -Đakon Avakum(Radovan Bećirević-Trebješki), -Oda guslama ** ** ** Ona nije zbirka pesama, ona je zbirka naših bolova, naših patnji, ali ona je i zbirka naših podviga, naše snage i naših heroja. Kažu da emocije ne treba držati u sebi, to je prevelik teret za srce. Pogrešno je mišljenje da je to slabost. Istina nije slabost, kalvarija nije slabost. Golgota je istina, naša istina, naša emocija, emocija koju ne krijemo. Možda smo to gurnuli u podsvest, a možda, ne daj Bože, zaboravili. Ako smo zaboravili našu golgotu, doživjet ćemo novu golgotu, novu patnju, jer ako tako nešto zaboravimo na bolje, nismo. Zato je `Srpska golgota` važna, da podseća, da uči i ako Bog da, da obaveštava. To nije zbirka pjesama, to je zbirka naših bola, naših patnji, ali je i zbirka naših podviga, naše snage i naših heroja. Ona svega pamti, ali je obožena, prašta i ništa ne zaboravlja. Poziva na pravdu, pravdu koja će doći, pravdu za koju se nadam da zaslužujemo jer se sjećamo i nemamo čega da se stidimo. Hvala bratu Aleksandru, idemo u spasenje, idemo u nezaborav, gde za nas neće biti golgote i gde će naša deca sa ponosom nositi imena naših heroja na usnama i gde će ponosno nositi svoja Srpska imena.

VASKRS DRŽAVE SRPSKE 1804-1813: Stojan Novaković Naslov Vaskrs države srpske : političko-istorijska studija o Prvom srpskom ustanku 1804-1813 / napisao Stojan Novaković Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1904 Izdanje 2. popunjeno i popravljeno izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1904 (Beograd : štampano u Državnoj štampariji Kraljevine Srbije) Fizički opis [4], 252 str. ; 19 cm Zbirka Srpska književna zadruga ; 87 ISBN (Karton) Napomene `(Ova je knjiga nagrađena iz fonda pok. Đorđa S. Đorđevića)` --> nasl. str. Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Prvi srpski ustanak -- 1804-1813 Dobro očuvana knjiga. sd

Autori: Piaron de Mondezir, Ljubiša MilovanovićPatnje i stradanja kroz zaleđenu i vrletnu nimalo gostoljubivu Albaniju bile su tolike da se mogu iskazati samo u narodnoj pesmi:„Niko ne zna šta su muke teškeDok ne pređe Albaniju peške.”Kada se ova izbegla, postradala, izgladnela i ponosna Srbija približila jadranskoj obali nije mogla u luke spasa, bila je ustavljena na albanskim rekama Vojuši i Maći. Ustavile su je pomorske snage savezničke Italije koja je, pregovarajući, u rat ušla i sa potajnim snom da iz njega izađe kao gospodarica Jadrana.Srbima je svaki dan uveliko već postajao pitanje života i zapretio im je potpuni krah.

BEOGRAD - 1927 - 447 STRANA, TVRD POVEZ + KARTA NA KRAJU KNJIGE. TEKST KNJIGE JE PODVLAČEN OBIČNOM I CRVENOM I PLAVOM GRAFITNOM OLOVKOM A IMA I PISANJA TIM OLOVKOMA PO MARGINAMA. POLEĐINA KARTE LEPLJENA SELOTEJPOM. NA PREDLISTU ISPISANI IME I PREZIME I JOŠ PAR PODATAKA HEMIJSKOM OLOVKOM. JEDAN LIST ZACEPLJEN NA MARGINI, NE DOPIRE DO TEKSTA.

Patnje i stradanja kroz zaleđenu i vrletnu nimalo gostoljubivu Albaniju bile su tolike da se mogu iskazati samo u narodnoj pesmi: „Niko ne zna šta su muke teške Dok ne pređe Albaniju peške.” Kada se ova izbegla, postradala, izgladnela i ponosna Srbija približila jadranskoj obali nije mogla u luke spasa, bila je ustavljena na albanskim rekama Vojuši i Maći. Ustavile su je pomorske snage savezničke Italije koja je, pregovarajući, u rat ušla i sa potajnim snom da iz njega izađe kao gospodarica Jadrana. Srbima je svaki dan uveliko već postajao pitanje života i zapretio im je potpuni krah. Srećom, to nije dozvolila Francuska koju je najviše zapekla saveznička savest. Tu savest je oličavao general Piaron de Mondezir, vođa specijalne misije za spasavanje Srba, vojske i naroda, koji je sve učinio da Srbi, narod antičkih nazora, ne ode u nestale narode i da ih sačuva za svetsku istoriju. Kako je to učinio svedoči ova veoma dirljiva, obimom nevelika ali delom krcata knjiga iz njegovih memoara, koju treba čitati i prečitavati, a ne prepričavati. Stradanje Srba kroz Albaniju nazvano je Golgotom. A prvi koji je srpski put krvi nazvao Albanskom golgotom bio je general Piaron de Mondezir, a to je i naslov ovog dela. Iz svedočanstava ove knjige vidi se kako su Srbi do Krfa bili stradalnici, da bi od Krfa postali miljenici i istorije i saveznika.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Konstantin „Stojan“ Novaković (1842-1915) je bio srpski političar, diplomata, filolog, istoričar književnosti, predsednik Srpske kraljevske akademije. Rođen je 1. novembra 1842. u Šapcu. Nižu gimnaziju je završio u Šapcu kao najbolji učenik 1857. godine, višu gimnaziju je završio 1860. u Beogradu a Licej (odsek za pravne nauke) tri godine kasnije. Novaković je 1865. postavljen za profesora gimnazije i izabran za člana Srpskog učenog društva. U Jugoslavensku akademiju znanosti i umjetnosti ušao je pet godina docnije, tj. sa dvadeset i sedam godina. Od 1869. Novaković je bio bibliotekar Narodne biblioteke, 1872. profesor Velike škole (preteče današnjeg Univerziteta). Već 1873. postaje Ministar prosvete u Vladi Jovana Ristića, na tom se mestu nalazio u tri mandata (1873–1875 i 1880–1885), u konzervativnim i docnije naprednjačkim vladama. Kao ministar prosvete sproveo je reformu srednjeg obrazovanja čije tekovine i danas postoje (podelio je gimnaziju na društveni I prirodni smer). Godine 1875. Novaković se vratio u Veliku školu da predaje Svetsku i Srpsku književnost i slovensku filologiju. Diplomatsku karijeru započeo je prvom misijom u Carigradu koja je trajala sedam godina (od 1885. do 1892). Po povratku je postao predsednik Državnog saveta da bi, nakon tri godine, 1895-1896. postao predsednik jedne od dugovečnijih dvanaest Vlada kralja Aleksandra Obrenovića. Pad Vlade ponovo odvodi Novakovića u diplomatiju, poslanik je u Carigradu do 1900, zatim kratkotrajno u Parizu, pa do 1905. u Petrogradu gde je i penzionisan. To je, ipak bio kraj samo diplomatske karijere Novakovićeve. Po povratku u zemlju, on je jedan od obnovitelja Napredne stranke. U vreme Aneksione krize Novaković je izabran, uprkos malom uticaju svoje stranke, za predsednika Vlade. Vlada je trajala koliko i kriza, ali je Novaković ostao jedan od najuglednijih političara sve do svoje smrti 18. februara 1915. u jeku Prvog svetskog rata. Unuk Stojana Novakovića je Radoš Novaković. Bibliotekar Bio je upravnik Narodne biblioteke u Beogradu u periodu 1869-1874. Uspeo je da se zakonom iz 1870. obezbede za Biblioteku tri obavezna primerka i da se pomogne razvoj školskih i narodnih biblioteka u unutrašnjosti. Njegovom zaslugom donet je 1881. zakon o Narodnoj biblioteci i Narodnom muzeju Bio je član prvog Odbora Zadužbine Nikole Čupića. Ova Zadužbina je nastala 1871. posle smrti Nikole Čupića (1836–1870), Stojan Novaković je bio jedno vreme njen sekretar i 4 godine predsednik. 1877. je odlučeno da Zadužbina izdaje jednom godišnje svoj časopis koji se zvao „Godišnjica Nikole Čupića“ i u ovom časopisu je i Stojan Novaković objavio veliki broj svojih radova. Prevodilac Bavio se i prevođenjem, preveo je knjigu „Gražina“ najvećeg poljskog pesnika Adama Mickjeviča, izdanje na srpskom 1886. godine. Akademik Prilikom osnivanja Srpske kraljevske akademije 1886. izabran je za jednog od prvih 16 redovnih članova – akademika, u odeljenju filozofskih nauka. Ukazom kralja je postavljen (1. februar 1906.) za predsednika Akademije i na tom položaju je ostao do smrti 1915. 10. septembra 1888. na svečanom skupu u slavu stogodišnjice Vuka Karadžića Stojan Novaković govori o zadacima Akademije u negovanju srpskog jezika i iznosi naučno utemeljen i stručno obrazložen predlog za izradu velikog nacionalnog rečnika savremenog jezika, koji se ostvario sledećeg veka: Rečnik srpskohrvatskog književnog i narodnog jezika. Bio je član Ruske akademije nauka i dopisni član Académie des sciences morales et politiques. Književnik i istoričar Osnovao je 1865. časopis „Vila“ i uređivao ga sve vreme njegovog izlaženja, tj. do 1868. Od samog početka izlaženja on je prikupljao i objavljivao informacije o knjigama objavljenim na srpskom i hrvatskom jeziku, ili na drugim jezicima o srpskom narodu ili uopšte o Slovenima. Svu sakupljenu građu o tome objavio je u knjizi „Srpska bibliografija za novu književnost 1741-1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.). Bibliografije je kasnije objavljivao za svaku godinu posebno od 1868. do 1876. (devet godina) u Glasniku Srpskog učenog društva. Ovo su bile prve bibliografije za knjige na srpskom jeziku i od ogromnog značaja za kasnija istraživanja. Krajem sedamdesetih godina XIX veka napisao je srpsku gramatiku za niže gimnazije i realke (u više delova, nekoliko izdanja). Priredio je Dušanov zakonik („Zakonik Stefana Dušana cara srpskog“) i štampao ga 1870. i 1898. u Beogradu. Smatra se za jednog od najplodnijih srpskih istoričara. Njemu u čast Društvo istoričara Srbije nosi naziv „Stojan Novaković“. Njegova najznačajnija dela su: „Srpska bibliografija za noviju književnost 1741-1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.) „Istorija srpske književnosti“, Državna štamparija, Beograd 1871. (332 str.) „Fiziologija glasa i glasovi srpskog jezika“, Državna štamparija, Beograd 1873. (108 str.) „Srpske narodne zagonetke“, Zadužbina Čupićeva, Pančevo 1877. (283 str.) „Selo“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1891. (261 str.) „Srbi i Turci XIV i XV veka“, Čupićeva zadužbina, Beograd 1893. (397 str.) „Prvi osnovi slovenske književnosti među balkanskim Slovenima“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1893. (299 str.) „Srpska gramatika“, Državna štamparija, Beograd 1894. (512 str.) „S Morave na Vardar - putne beleške“ Kralj. srp. državna štamparija, Beograd 1894. (192 str.) „Srpska knjiga, njeni prodavci i čitaoci u XIX veku“, SKZ, Beograd 1900. (118 str.) „Vaskrs države srpske“, Srpska književna zadruga, Beograd 1904. (252 str.) „Ustanak na dahije 1804“, Zadužbina Ilije M. Kolarca, Beograd 1904. (208 str.) „Balkanska pitanja i manje istorijsko-političke beleške o Balkanskom poluostrvu 1886-1905“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1906. (559 str.) „Tursko carstvo pred srpski ustanak“, Srpska književna zadruga, Beograd 1906. (429 str.) „Ustavno pitanje i zakoni Karađorđeva vremena“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1907. (131 str.) „Zakonski spomenici srpskih država srednjeg veka“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1912. (912 str.) „Dvadeset godina ustavne politike u Srbiji 1883-1903“, Knjižaenica S. B. Cvijanovića, Beograd 1912. (336 str.) „Kaluđer i hajduk“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1913. (296 str.) Zavod za udžbenike i nastavna sredstva je objavio izabrana dela Stojana Novakovića u 16 knjiga, njihovi naslovi su (redom): Zemlje i narod u staroj srpskoj državi, Spisi iz istorijske geografije, Srbi i Turci, Tursko carstvo pred srpski ustanak, Vaskrs države srpske, Balkanska pitanja, Nacionalna pitanja i misao I, Nacionalna pitanja i misao II, Autobiografski spisi, Istorija srpske književnosti, Prvi osnovi slovenske književnosti, Stara srpska književnost I, Stara srpska književnost II, Primeri književnosti i jezika starog srpskoslovenskog, O narodnoj tradiciji i narodnoj književnosti, Srpska bibliografija. Prilikom osnivanja Srpske književne zadruge 1892. izabran je za njenog prvog predsednika, a Jovan Jovanović Zmaj za potpredsednika i Ljubomir Jovanović za sekretara. Bio je dugo godina predsednik Srpske književne zadruge. Nagrade „Stojan Novaković“ Bibliotekarsko društvo Srbije ustanovilo je 1997. godine, godišnju nagradu „Stojan Novaković“. Nagrada se dodeljuje pojedincu ili grupi autora za objavljeno delo iz oblasti bibliotečko-informacione delatnosti, koje predstavlja značajan doprinos bibliotekarstvu. 2004. godine pod istim imenom je ustanovljena nagrada za najbolje osnovnoškolske i srednjoškolske udžbenike u Srbiji, sa namerom da se dodeljuje svake godine.

VASKRS DRŽAVE SRPSKE 1804-1813 - Stojan Novaković Politicko - Istorijska studija o prvom srpskom ustanku 1804 - 1813 Stojan Novaković (Šabac, 1842. - Niš, 1915.), srpski povjesničar, političar, filolog i književni povjesničar Učenik istaknutoga jezikoslovca Đure Daničića, pod kraj 60-ih i početkom 70-ih postaje istaknuta ličnost u srpskome društvenom životu, poglavito u književnosti, politici i jezikoslovlju. Neki od međaša u njegovu životu su: urednik društvenoknjiževnog časopisa Vila (1865.-1868.), profesor Velike škole (prethodnice Beogradskoga sveučilišta) (1875.-1880.), ministar unutarnjih poslova, veleposlanik u Petrogradu, Parizu i Istanbulu, ministar vanjskih poslova i predsjednik srpske vlade (1896., 1909.). Bijaše predsjednikom Napredne stranke, a u društvenom i političkom životu Srbije obnašao je i druge funkcije. Stojan Novaković bio je član Srpskog učenog društva, član i predsjednik Srpske kraljevske akademije, član JAZU, Ruske akademije i dopisni član Académie des sciences morales et politiques u Parizu. Iako je Novakovićeva politička karijera impresivna, ono po čem će se pamtiti poglavito je njegova književna i znanstvenopovijesna djelatnost. Daničićev učenik, na tragu velikoga učitelja napisao je prijeglednu i sustavnu gramatiku srpskoga jezika, koja obuhvaća dijelove fonetike i fonologije, morfologiju i sintaksu. To djelo je izlazilo u više dijelova, a kompletirano je kao Srpska gramatika, 1894. Još ne u struji mladogramatičarske škole (koja je onda dominirala svjetskim jezikoslovljem), Novakovićevo je djelo najpotpunija srpska gramatika do kasnijih studija Aleksandra Belića i Mihaila Stevanovića u prvoj polovici 20. stoljeća. Kao povjesničar književnosti skupio je opsežnu Srpsku bibliografiju, 1869, s popisom djela 18. i 19. stoljeća, a njegova Istorija srpske književnosti, 1867., uradak je, po nekim značajkama, dubiozne vrijednosti: nesporno sistematičan i pouzdan u prikazu srpske književnosti, u njen je korpus ubrojio i nemali dio hrvatske pisane i književne baštine, postavši tako jednim od začetnika jezičnopovijesnih presizanja koja su dominantna u srpskoj književnojezičnoj kulturi i danas. Novakovićevo je pak djelo u izdavanju kapitalnih djela srpske jezične baštine neupitno: to se prije svega odnosi na pretisak Zakonika Stefana Dušana, 1870., te na veći dio (opet, uz spomenute izuzetke) Srpskih spomenika XV-XVIII veka`, 1875.. Među historiografskim i etnološkim studijama ističu se Narodna tradicija i kritička istorija, 1880., Srbi i Turci XIV i XV veka, 1893. i Vaskrs države srpske, 1904.. Novakovićeva bibliografija broji oko 400 znanstvenih, publicističkih i književnih djela. Stojan Novaković je 1908. godine za novine Pester Lloyd o aneksiji Bosne i Hercegovine, između ostaloga rekao, a zagrebački Srbobran je tu izjavu preveo: Kad god smo se mi na Balkanu maknuli, da protiv očite ili krvave nepravde štogod za svoja nacionalna prava izvojujemo, uvijek su se dizali protiv nas vrlo glasni prigovori, da narušavamo red, mjesto da čekamo korak Evrope i mjesto da se pokoravamo internacionalnom pravnom redu. Uvijek su nas opominjali, da će se na to naše pokoravanje volji Evrope, pri ošteti, koja će nam u dio pasti, uzeti u obzir. Mi stariji i obrazovaniji zaista smo već osijedili nastojeći da svom narodu utuvimo tu evropsku mudrost. A sad je sve to najnovijim svojevoljnim napadom Austro-Ugarske kompromitovano. Dakle više ne možemo vjerovati u evropski moral... Drugo popunjeno i popravljeno izdanje SKZ 1904, očuvana, 252 STR L.1. POL. DRV. 2

Историјски роман Николе Моравчевића о Србији у Првом светском рату и о првим годинама нове југословенске државе, све до смрти Николе Пашића 1926. године.Узбудљив роман о ратним фронтовима у Србији, о повлачењу српске војске преко Албаније до Крфа, о српској војсци и политичкој елити на Крфу, о Солунском процесу Апису и “Црној руци”, о Солунском фронту и ослобођењу Србије, о настанку Краљевине Срба, Хрвата и Словенаца, о политичким трвењима и неспоразумима у новој држави.Врхунски историјски роман који обнавља интересовање српске књижевности за један од најважнијих периода наше новије историје.Пишући роман Време васкрса, Никола Моравчевић је обавио обимна истраживања историјске грађе и историјских архива како би на том темељу успоставио целовиту и разгранату, продубљену и динамичну слику једног историјског периода.Историја као прича, прича као моћна реконструкција историје. Наслов: Време Васкрса Издавач: Arhipelag Страна: 351 (cb) Povez: meki Писмо: ћирилица Формат: 21 cm Година издања: 2009 ИСБН: 978-86-86933-53-9

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama no­ve jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i “Crnoj ruci”, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Opis proizvoda Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Opis proizvoda Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama nove jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1926. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i Crnoj ruci, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Jedini put: sile Antante i odbrana Srbije 1915. godine Odbrana Srbije od udruženog napada Nemačke, Austro-Ugarske i Bugarske 1915. godine, povlačenje preko Crne Gore i Albanije, obnova na Krfu i pobeda na Solunskom frontu sa puno prava su nazvani Golgotom i Vaskrsom. Poraz i egzodus iz 1915-1916, događaji koji se ubrajaju u najtragičnije trenutke srpske istorije, dobili su svoj naknadni, dubinski smisao pošto su u nacionalnoj tradiciji i sećanju spojeni sa potonjom obnovom i pobedom. Ipak, kada se proučava samo godina 1915, od napada na Srbiju prvih dana oktobra do napuštanja otadžbine i uspona srpske vojske i izbeglica ka crnogorskim i albanskim planinama početkom decembra, slika srpskog poraza postaje mnogo stvarnija i mračnija. Šta se i zašto dogodilo? Ova knjiga ne nudi jednostavne i uprošćene odgovore. Njena ključna teza je, ipak, da su sile Antante Srbima pomoć prvo obećale, potom su ih sprečile da preventivnim napadom na Bugarsku sami sebi pomognu, da bi ih na kraju prepustile milosti i nemilosti neprijatelja. Istorija odbrane Srbije 1915. ovde je sagledana kao celina, koja obuhvata i vojnu i diplomatsku istoriju, kao i svakodnevna iskustva „običnih ljudi“. Pripovedanje o srpskom Velikom ratu ne sme da izostavi ni epsko junaštvo ni mučenička stradanja. U ovoj knjizi zato su sa skoro podjednakom pažnjom saslušani glasovi kralja Petra, njegovih oficira i vojnika, srpskih i savezničkih ministara i diplomata, novinara, pripadnika medicinskih misija i zarobljenih neprijatelja, žena i dece iz izbegličkih kolona. Prikaži više

Autor - osoba Krleža, Miroslav Naslov Tri drame. 2 : Galicija : Vučjak : Golgota / Miroslav Krleža Vrsta građe drama Jezik hrvatski, srpski Godina 1981 Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Oslobođenje ; Zagreb : Mladost : Globus, 1981 (Sarajevo : Oslobođenje) Fizički opis 352 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Malinar, Anđelko Zbirka Sabrana djela Miroslava Krleže / Oslobođenje ; 2 Sadržaj Sadržaj s nasl. str.: Galicija ; Vučjak ; Golgota (Tvrdi povez) Napomene Jubilarno izd. u povodu 65-te godišnjice autorova rada Tumač stranih riječi i pojmova: str.315-338 Str. 339-350: Napomena/ A[nđelko] Malinar Krleža, Miroslav, hrvatski književnik (Zagreb, 7. VII 1893 – Zagreb, 29. XII 1981). Autor najznačajnijih tekstova hrvatske književnosti XX. st. i pokretač mnogih kulturnih inicijativa zasnovanih na kritičkom osvješćivanju hrvatskog društva, što je njegov opus učinilo jednom od središnjih odrednica u izgradnji moderne Hrvatske. Djelujući u uvjetima izrazite društvene podijeljenosti s obzirom na temeljne probleme zajednice, uspio je, ne izbjegavajući prijepore, uobličiti svoju polaznu, estetsku poziciju kao nedvojbenu za pristaše i protivnike, pa je integralnost njegova djela i misli u bitnoj pretpostavci nacionalnoga kulturnoga standarda. Krleža je podrijetlom iz građanske obitelji s nekoliko sjevernohrvatskih nasljednih odvjetaka, što mu je pomoglo da unatoč skromnu statusu roditelja stekne solidnu obrazovnu i socijalnu osnovu. Nižu je gimnaziju završio u Zagrebu, 1908. otišao je u kadetsku školu u Pečuh, a 1911. u vojnu akademiju Ludoviceum u Budimpešti, ali ju je napustio već 1913. pokušavajući, zaokupljen balkanskom krizom, preko Pariza i Soluna stići do Beograda. Bez uporišta u Srbiji, vratio se u Zagreb, počeo raditi u novinskim redakcijama, objavljivati prve književne priloge te postao profesionalnim književnikom. Potkraj 1915. bio je unovačen i u ljeto 1916. poslan na bojište u Galiciji; zbog bolesti je bio oslobođen od vojne službe na ratištu pa se potkraj 1917. vratio u Zagreb. Pisao je komentare o stanju na bojištima I svjetskog rata, počeo objavljivati prve knjige te s krugom vršnjaka na valu općega nezadovoljstva i skromnih zasada socijaldemokratske tradicije sudjelovati u formiranju začetaka hrvatskoga komunističkoga pokreta. Nastojeći otpočetka zadržati gestu umjetnika kojemu je programatski i stvarno namjera fiksirati a ne uređivati svijet, 1919. s A. Cesarcem pokrenuo je i uređivao avangardistički časopis Plamen, poričući mitove hrvatske kulture, ali i tzv. vidovdanski kompleks, kroz koji su se očitovale prave težnje srpske politike. Časopis je bio zabranjen, a Krležu je policijski nadzor pratio sve do uspostave komunističkog poretka 1945. Kazališta i nakladnici počeli su 1920-ih prihvaćati Krležinu suradnju, pa su on i njegova supruga Bela, pošto je potkraj 1920-ih ona dobila stalni glumački angažman, postali istaknut umjetnički par, a njihov je dom sve do njihove smrti bio važnom točkom društvenog života. Premda je Krležino djelo izrazito određeno Zagrebom, više je puta dulje vrijeme izbivao: 1920–21. boravio je u ludbreškome kraju, početkom 1925. nekoliko je mjeseci boravio u Rusiji; od siječnja do rujna 1932. bio je u Češkoj, pa u Varšavi i Parizu; od jeseni 1933. pokušavao je djelovati u Beogradu, gdje je 1934. s M. Bogdanovićem pokrenuo časopis Danas. God. 1949–50. u Parizu je pripremao izložbu jugoslavenske srednjovjekovne umjetnosti. Za ustaškoga režima 1941–45. bio je prvo uhićen, a potom u prešutnoj kućnoj internaciji uz potporu kruga prijatelja u kojem se isticao Đ. Vranešić. Osim kao umjetničkom koncepcijom, Krleža je književnošću trajno bio zaokupljen i kao kulturnim modelom. Njegovi su časopisi Plamen, Književna republika (1923–27), Danas i Pečat (1939–40) orijentacijska polja hrvatskog modernizma; sudjelovao je pri pokretanju i određivanju smjera dvaju najznačajnijih književnih časopisa druge polovice XX st., Republike i Foruma; neprestano je u novinama i javnim forumima kritički raspravljao, sudjelovao u pripremi izvedbi svojih drama te osobito u redigiranju i objavljivanju svojih djela. Za svojega stvaralačkoga vijeka objavio je gotovo 200 autorskih knjiga. Prvu kolekciju pokrenuo je već 1923. kod koprivničkoga nakladnika Vošickoga, slijedili su reprezentativni nizovi zagrebačkih nakladnika Minerve i Biblioteke nezavisnih pisaca 1930-ih, pokušaj sa Suvremenom nakladom Jos. Čaklovića u ljeto 1945., potom izdanja Nakladnoga zavoda Hrvatske od 1946, sabrana djela Zore od 1952. te naposljetku sabrana djela u 45 knjiga s dodatnom petosveščanom Panoramom pogleda, pojava i pojmova sarajevskoga nakladnika Oslobođenje (1975–88). Premda je bio utjecajna figura društvene nomenklature i najprevođeniji hrvatski pisac svojega doba, utemeljitelj Leksikografskoga zavoda (koji danas nosi njegovo ime) te pokretač i glavni urednik niza enciklopedija, Krleži za života nisu bila objavljena cjelovita djela. S time je u vezi i njegova oporuka, kojom je na dvadesetak godina bilo odgođeno raspolaganje njegovom rukopisnom ostavštinom, što se većim poznatim dijelom danas čuva i obrađuje u Nacionalnoj i sveučilišnoj knjižnici u Zagrebu. Za kompleksnost tipološke raščlambe Krležina djela znakoviti su njegova velika žanrovska obuhvatnost i difuznost, vremenski planovi epoha i pripadnih stilskih formacija – one iz koje je proizišao i s kojom je bio u retrospektivnu i na svoj način nostalgičnu dijalogu te one koju je u razmjerno dugu ciklusu nastojao podvrgnuti ne samo misaonomu nego i stilskomu jedinstvu – razvijajući kompleksnu rečenicu u sintaktički ritam hrvatskog standarda bez presedana u uzorima i bez postupka za nasljedovanje. Krleža je u književnost ušao na uobičajen način: posve u duhu svojega doba i kulturnih prilika u svojoj sredini želio je privući pozornost lirikom i pokušati dospjeti na dramsku scenu. Čak i kada je u figurativnome rekvizitariju ili dramaturškim sredstvima ta početnička gesta bila provokativna ili prezahtjevna za prag očekivanja, ona se čvrsto držala kriterija ukorijenjenosti i razumljivosti, potencirajući svoj rast u odgovarajućem rastu konkretne kulture koju je modulirala. Krležino se djelo zato prije segmentira u problemskim ciklusima nego u žanrovskima, a problemi lirske impostacije i dramaturške konzistencije nerijetko su objašnjivi tek na razini obuhvatne ambicije. Razvijajući odnos prema svojemu predmetu od avangardističke negacije do enciklopedičke sinteze, Krleža je strukturirao cijeli kompleks divergentnih punktova, s prividno jasno postavljenom ideološkom podlogom, ali međusobno i kao cjelina dijaloški postavljenih prema tradiciji i velikim pitanjima povijesti kao općega vremena pred kojima se hrvatska kultura do njega uglavnom skanjivala. Već je u prvim objavljenim tekstovima, dramoletima Legendi i Maskerati (1914), narativnim lirskim fragmentima (Zaratustra i mladić, 1914) i Podnevnoj simfoniji (1916), pokušavao rastvoriti i pretopiti žanrovske okvire. Ukupno je objavio osamnaest dijaloških tekstova: Legendu, Maskeratu, Hrvatsku rapsodiju (1917), Kraljevo, Kristofora Kolumba (1918), Michelangela Buonarrotija, U predvečerje (1919), Galiciju, Adama i Evu, Golgotu (1922), Vučjaka (1923), U agoniji, Gospodu Glembajeve (1928), Ledu (1932), U logoru (1934), Areteja (1959), Salomu (1963), Put u raj (1970). Posredno se može pretpostaviti, a i izravnim uvidom u ostavštinu potvrditi da je Krleža radio i na drugim dramaturškim predlošcima, od kojih su neki zagubljeni, u nekim je primjerima sam provjeravao dramaturški, odn. narativni profil svojih tekstova, a neki su mu pripovjedni pa i esejistički tekstovi priređeni za scenu (npr. Banket u Blitvi, Zastave, Moj obračun s njima), ali to ne mijenja težišne, koncepcijske ni razvojne topose njegove dramaturgije. Krležino se kazalište uobličavalo u mnogobrojnim inačicama prvotnih tekstova, potaknutima zahtjevima izvedbe i promjenom receptivnoga okruženja. Svoje je prve artističke i simboličke vizije (legende), pa i socijalne kompozicije s verističkom i ekspresionističkom poetičkom podlogom, zasnovao znatno prije nego što su one bile scenski formirane; stabilnim, uvjerljivim i formativnim na razini cijeloga opusa pokazao se glembajevski ciklus (U agoniji, Gospoda Glembajevi, Leda), nastao u maniri analitičke drame „nordijske škole“, s nizom karakternih slomova kojima se (de)mistificira i kompenzira povijesna i socijalna freska zagrebačke građanske sredine. Kao pjesnik počeo je na zasadama hrvatske moderne, s estetiziranom dikcijom koja se brzo razvijala prema svjetonazornomu vitalizmu, što je upravo u pjesmama otišao aktivistički najdalje, pod općom figurom „ratne lirike“, ali i plakatiranja lenjinističke dinamike. U jedanaest zbirki – Pan, Tri simfonije (1917), Pjesme I, Pjesme II (1918), Pjesme III, Lirika (1919), Knjiga pjesama (1931), Knjiga lirike (1932), Simfonije (1933), Balade Petrice Kerempuha (1936), Pjesme u tmini (1937) – tematski i stilski krug te stihovni i ritmički osjećaj prostiru cijeli registar traženja, koje se smatra dorečenim u artificijelnim Baladama Petrice Kerempuha, pomaku od standarda u jezičnom i kulturnom pogledu, kako bi se otkrila pritajena postojanost subjekta na kojem Krležino djelo inzistira. Problemskomu polju Krležine dramaturgije i lirike uglavnom pripadaju i novelistički ciklusi; u prvome, „domobranskome ciklusu“, strukturiranom u zbirci Hrvatski bog Mars (1922, konačna redakcija 1946), obrađen je kompleks vojničkoga stradanja hrvatskog čovjeka, koje je u I. svjetskom ratu dosegnulo fatalističke, apsurdne razmjere, u drugome, „jakobinskome ciklusu“, zaokupljen je pojedincima koji ne uspijevaju prevladati ograničenja malograđanske sredine (zabranjena zbirka Hiljadu i jedna smrt, 1933), a u trećem, glembajevskom ciklusu, riječ je o jedanaest proznih fragmenata sa situacijskom i generičkom razradbom dramaturške cjeline. Krležin se pripovjedni tekst u 1920-ima, dosljedno tendenciji u europskoj prozi, od kraćih vrsta (Tri kavaljera frajle Melanije, 1922, Vražji otok, 1923) razvijao prema kanonizaciji romana, što u njegovu središnjem pripovjednom djelu, modernom romanu Povratak Filipa Latinovicza (1932) – priči o umjetniku koja zadire u organsku nemoć društva i kulturnog modela – hrvatsku prozu dovodi u simultanu poziciju (M. Proust, R. Musil, R. M. Rilke). Sljedećim će romanima, Na rubu pameti (1938), Banket u Blitvi (I–III, prva knjiga 1938) i Zastave (I–V, prva knjiga 1962), sigurnim narativnim i superiornim intelektualnim strategijama sročiti stotine stranica kronike o srednjoeuropskoj kulturnoj i političkoj panorami, ali će određujućim i uporišnim za razumijevanje i formativnost njegova djela ostati upravo rane 1930-e, s glembajevskom cjelinom, romanom Povratak Filipa Latinovicza i Baladama Petrice Kerempuha. Krležin je utjecaj u hrvatskom društvu upravo tada dosegnuo vrhunac, što se posebno odražavalo u većem, problemskom, nefikcionalnom, u širem smislu esejističkome dijelu njegova opusa. Premda se u Krležinim tekstovima teško mogu razdvajati strukturne razine, što je posebno izraženo u zbirci Izlet u Rusiju (1926), s putopisnom poveznicom, ali tematski, narativno i asocijativno suptilnu mozaiku o strogo osobnome doživljaju sovjetske Rusije, upravo su njegove studije društvenih i kulturnih kontroverzija (Moj obračun s njima, 1932; Deset krvavih godina, 1937; Dijalektički antibarbarus, 1939) dovele do odlučujućih rasprava o izgledima i održanju hrvatskog društva. Osim o književnosti i umjetnosti pisao je o povijesti, politici, filozofiji, medicini, posvetivši se u doba rada na enciklopediji, nakon 1950., gotovo univerzalnom opserviranju, djelomice objavljenom (pet knjiga) u opsežnim izvodima (fragmentima i zapisima) iz dnevnika, odn. opsežnoj građi enciklopedijskih bilježaka (marginalia lexicographica). Njegove osobne relacije zrcale se u vrlo opsežnoj i dugogodišnjoj korespondenciji. Za razliku od književnog djelovanja, u prosudbi kojega trajno prevladavaju izrazito pozitivne ocjene, Krležino je javno, odn. političko djelovanje izazivalo žestoke otpore i prijepore. Još od rane mladosti zastupao je protuimperijalističku koncepciju komunističkog pokreta, pri čemu je rješenje hrvatskoga nacionalnoga pitanja vidio u federalizmu kakav je proklamirala Treća internacionala. Raslojavanje hrvatskoga komunističkoga pokreta u jugoslavenskom okruženju dovelo ga je u svojevrsnu ekvidistanciju od političke prakse i ljevice i desnice pa se o njegovu neposrednom društvenom djelovanju može govoriti tek nakon uspostave komunističke vlasti u 1940-ima i pridobivanja Titova punoga povjerenja nakon 1948, odn. napuštanja staljinističke prakse. Krleža je i u razdoblju 1918–41. pokušavao organizirano djelovati u hrvatskim kulturnim institucijama i komunističkom pokretu, ali u njima nije dobivao ni približno onoliko utjecaja kao u javnosti. U društvenim uvjetima tzv. narodne demokracije sudjelovao je u postavljanju i stabiliziranju mnogih tradicionalnih i novih institucija i programa: Društva književnika, Akademije, Matice hrvatske, Leksikografskoga zavoda, zaštite kulturne baštine u Zadru, zaštite prava na dostojanstvo umjetnosti (Govor na Kongresu književnika u Ljubljani, 1952), zauzimanja za slobodan razvoj hrvatskog jezika (potpora Deklaraciji o nazivu i položaju hrvatskoga književnog jezika). Posebnu važnost za razumijevanje Krležina djela ima njegovo poznavanje drugih kultura iz okruženja i suradnja u njima, napose srpske, madžarske i bosanske. U hrvatskoj književnoj i kulturnoj povijesti uopće Krležino se djelo u cjelini smatra izvanrednim, neusporedivim pojedinačnim prinosom, a u vanjskoj stručnoj i općoj opservaciji hrvatskog nasljeđa najvažnijom modernom referencijom. Polemično i kooperativno, to je djelo promicalo nove poetičke usmjerenosti, ali i zasjenilo druge; ono u svoje doba i u svojoj sredini nije imalo ravnopravna oponenta, što pri prosudbi ne treba zanemariti i s čime je i samo to djelo u svojem unutrašnjem dijalogu računalo. God. 1993–98. objavljena je enciklopedija posvećena Krležinu životu i radu (Krležijana, I–III), a 2000. započeto je izdavanje njegovih sabranih djela. MG47 (N)

Odbrana Srbije od udruženog napada Nemačke, Austro-Ugarske i Bugarske 1915. godine, povlačenje preko Crne Gore i Albanije, obnova na Krfu i pobeda na Solunskom frontu sa puno prava su nazvani Golgotom i Vaskrsom. Poraz i egzodus iz 1915-1916, događaji koji se ubrajaju u najtragičnije trenutke srpske istorije, dobili su svoj naknadni, dubinski smisao pošto su u nacionalnoj tradiciji i sećanju spojeni sa potonjom obnovom i pobedom. Ipak, kada se proučava samo godina 1915, od napada na Srbiju prvih dana oktobra do napuštanja otadžbine i uspona srpske vojske i izbeglica ka crnogorskim i albanskim planinama početkom decembra, slika srpskog poraza postaje mnogo stvarnija i mračnija. Šta se i zašto dogodilo? Ova knjiga ne nudi jednostavne i uprošćene odgovore. Njena ključna teza je, ipak, da su sile Antante Srbima pomoć prvo obećale, potom su ih sprečile da preventivnim napadom na Bugarsku sami sebi pomognu, da bi ih na kraju prepustile milosti i nemilosti neprijatelja. Istorija odbrane Srbije 1915. ovde je sagledana kao celina, koja obuhvata i vojnu i diplomatsku istoriju, kao i svakodnevna iskustva „običnih ljudi“. Pripovedanje o srpskom Velikom ratu ne sme da izostavi ni epsko junaštvo ni mučenička stradanja. U ovoj knjizi zato su sa skoro podjednakom pažnjom saslušani glasovi kralja Petra, njegovih oficira i vojnika, srpskih i savezničkih ministara i diplomata, novinara, pripadnika medicinskih misija i zarobljenih neprijatelja, žena i dece iz izbegličkih kolona. Čitaj dalje

Одбрана Србије од удруженог напада Немачке, Аустро-Угарске и Бугарске 1915. године, повлачење преко Црне Горе и Албаније, обнова на Крфу и победа на Солунском фронту са пуно права су названи Голготом и Васкрсом. Пораз и егзодус из 1915-1916, догађаји који се убрајају у најтрагичније тренутке српске историје, добили су свој накнадни, дубински смисао пошто су у националној традицији и сећању спојени са потоњом обновом и победом. Ипак, када се проучава само година 1915, од напада на Србију првих дана октобра до напуштања отаџбине и успона српске војске и избеглица ка црногорским и албанским планинама почетком децембра, слика српског пораза постаје много стварнија и мрачнија.Шта се и зашто догодило? Ова књига не нуди једноставне и упрошћене одговоре. Њена кључна теза је, ипак, да су силе Антанте Србима помоћ прво обећале, потом су их спречиле да превентивним нападом на Бугарску сами себи помогну, да би их на крају препустиле милости и немилости непријатеља.Историја одбране Србије 1915. овде је сагледана као целина, која обухвата и војну и дипломатску историју, као и свакодневна искуства „обичних људи“. Приповедање о српском Великом рату не сме да изостави ни епско јунаштво ни мученичка страдања. У овој књизи зато су са скоро подједнаком пажњом саслушани гласови краља Петра, његових официра и војника, српских и савезничких министара и дипломата, новинара, припадника медицинских мисија и заробљених непријатеља, жена и деце из избегличких колона. Наслов: Једини пут: силе антанте и одбрана Србије 1915. године Издавач: Филип Вишњић Страна: 310 (cb) Povez: тврди Писмо: ћирилица Формат: 20 cm Година издања: 2016 ИСБН: 978-86-6309-151-1

Kolor koverte sa sačuvanim markicama: - Muzejski eksponati Srbija : dečja nošnja, putovala 2009., 2 kom - Muzejski eksponati Srbija, putovala 2006., 3 kom - Vaskrs: Hristos vaskrse - vaistinu vaskrse, nekorišćena, 2 kom - Grožđe i vinorodne regije Srbije, nije korišćena - Sveti Trifun - zaštitnik vinogradara i vinara, nije korišćena - Pet vekova manastira Rakovac, Dimenzije: 16,5x11,5 cm K S V 12

tinhoven tvrd povez nova albanaska golgota prvi svetski rat veliki rat

MINISTARSTVO VOJSKE I MORNARICE Beograd 1937. STRANA 307 FORMAT 18,6 x 13 cm MEKI POVEZ, DOBRO OČUVANO TAGS: ALBANSKA GOLGOTA KRALJ ALEKSANDAR KRALJ PETAR ALBANIJA SRBIJA KOSOVO CRNA GORA POVLAČENJE KROZ ALBANIJU SOLUNSKI FRONT

SRBI NA KRFU 1916 – 1918 Milorad Prelević Beograd, 1998. Mek povez, format 19×25 cm Ćirilica, 156 strana Bogato ilustrovano na kvalitetnom papiru Dobro očuvano Fotomonografija Potresno svedočanstvo o golgoti i vaskrsu srpskog naroda na ostrvu Krf.