Golgota i vaskrs Srbije 1914-1915/1915-1918.Silvija Djuric/Vidosav Stevanovic.Izdavac BIGZ/Partizanska knjiga,1986 godine.Tvrd povez,omoti na par mesta malo pohabani,ostalo veoma dobro ocuvano.

` Golgota i vaskrs Srbije 1914- 1915 ` Bigz Partizanska knjiga 1986 Komplet od 2 knjige. Feler se odnosi na malo zagužvani omot korica od stajanja, inače je tvrdi povez i ispod omota je neoštećen

Izdavac:Bigz.Napomena:posveta na predlistu prve knjige.Priredjivaci Silvija Djuric i Vidosav Stevanovic

Izdavač Bigz Tvrdi povez sa zaštitnim omotom 630 + 810 stranica M2

IZDAVAC ; ZRINJSKI - BEOGRAD 1989 GOD. 644 + 777 STR. ILUSTROVANO , TVRDI POVEZ , VECI FORMAT , IZUZETNO DOBRO OCUVANO

Nakon okončanja Drugog svetskog rata, 9. maja 1945. godine, u Sloveniji se nalazilo oko trista hiljada begunaca koji su bežali od partizanskih snaga. Bilo je tu Nemaca, četnika, ustaša, domobrana... Ovim delom autor, služeći se istorijskim činjenicama, otkriva dugo skrivanu mračnu tajnu o masovnom streljanju koje se odvijalo na slovenačkim proplancima. Neki podaci navode da je tu ubijeno oko sto hiljada neprijatelja komunističke vlasti. Knjiga takođe govori i o krvavom četvorogodišnjem ratu između partizana i četnika koji je usledio širom Srbije i Crne Gore.

Grgur Jakšić - EVROPA I VASKRS SRBIJE (1804-1834) Za narodnu štampariju Mirko Drobac, Beograd, 1933. godina, tvrdi povez, latinica, 434 strane, sa kartom na kraju knjige Očuvano veoma dobro, prekoričeno, pisano u marginama, ne smeta čitanju

-Izdavač: `Talija izdavaštvo` -Povez: Tvrd -Pismo: Ćirilica -Broj strana: 479 -Format: 21 cm -Stanje: Kao nova Kroz roman Golgota, dr Vladan vešto upoznaje čitaoca sa svim manama i vrlinama kao i privatnim i javim naravima kralja Milana Obrenovića. Veoma nesrećan u privatnom životu, povređen razvodom, zastrašivan drugim pretendentima, a sa druge strane vrlo sposoban u opstanku na vlasti, vrlo vešt u manipulaciji političkim protivnicima, ipak vidi dalje od svih. Rane kralja Milana ostavile su ožiljke na Srbiju. Srbiju vidi kroz prizmu jedne moderne i savremene države, ali na tom putu ima prepreke srazmerne Heraklovim zadacima. Dr Vladan je uspeo da uđe u psihologiju kralja Milana, njegovih najbližih saradnika i političkih prvaka. Iako predator, političke pirane odnose prevagu. Sve mane ovog čoveka preovalade su nad krunom i dužnošću.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Konstantin „Stojan“ Novaković (1842-1915) je bio srpski političar, diplomata, filolog, istoričar književnosti, predsednik Srpske kraljevske akademije. Rođen je 1. novembra 1842. u Šapcu. Nižu gimnaziju je završio u Šapcu kao najbolji učenik 1857. godine, višu gimnaziju je završio 1860. u Beogradu a Licej (odsek za pravne nauke) tri godine kasnije. Novaković je 1865. postavljen za profesora gimnazije i izabran za člana Srpskog učenog društva. U Jugoslavensku akademiju znanosti i umjetnosti ušao je pet godina docnije, tj. sa dvadeset i sedam godina. Od 1869. Novaković je bio bibliotekar Narodne biblioteke, 1872. profesor Velike škole (preteče današnjeg Univerziteta). Već 1873. postaje Ministar prosvete u Vladi Jovana Ristića, na tom se mestu nalazio u tri mandata (1873–1875 i 1880–1885), u konzervativnim i docnije naprednjačkim vladama. Kao ministar prosvete sproveo je reformu srednjeg obrazovanja čije tekovine i danas postoje (podelio je gimnaziju na društveni I prirodni smer). Godine 1875. Novaković se vratio u Veliku školu da predaje Svetsku i Srpsku književnost i slovensku filologiju. Diplomatsku karijeru započeo je prvom misijom u Carigradu koja je trajala sedam godina (od 1885. do 1892). Po povratku je postao predsednik Državnog saveta da bi, nakon tri godine, 1895-1896. postao predsednik jedne od dugovečnijih dvanaest Vlada kralja Aleksandra Obrenovića. Pad Vlade ponovo odvodi Novakovića u diplomatiju, poslanik je u Carigradu do 1900, zatim kratkotrajno u Parizu, pa do 1905. u Petrogradu gde je i penzionisan. To je, ipak bio kraj samo diplomatske karijere Novakovićeve. Po povratku u zemlju, on je jedan od obnovitelja Napredne stranke. U vreme Aneksione krize Novaković je izabran, uprkos malom uticaju svoje stranke, za predsednika Vlade. Vlada je trajala koliko i kriza, ali je Novaković ostao jedan od najuglednijih političara sve do svoje smrti 18. februara 1915. u jeku Prvog svetskog rata. Unuk Stojana Novakovića je Radoš Novaković. Bibliotekar Bio je upravnik Narodne biblioteke u Beogradu u periodu 1869-1874. Uspeo je da se zakonom iz 1870. obezbede za Biblioteku tri obavezna primerka i da se pomogne razvoj školskih i narodnih biblioteka u unutrašnjosti. Njegovom zaslugom donet je 1881. zakon o Narodnoj biblioteci i Narodnom muzeju Bio je član prvog Odbora Zadužbine Nikole Čupića. Ova Zadužbina je nastala 1871. posle smrti Nikole Čupića (1836–1870), Stojan Novaković je bio jedno vreme njen sekretar i 4 godine predsednik. 1877. je odlučeno da Zadužbina izdaje jednom godišnje svoj časopis koji se zvao „Godišnjica Nikole Čupića“ i u ovom časopisu je i Stojan Novaković objavio veliki broj svojih radova. Prevodilac Bavio se i prevođenjem, preveo je knjigu „Gražina“ najvećeg poljskog pesnika Adama Mickjeviča, izdanje na srpskom 1886. godine. Akademik Prilikom osnivanja Srpske kraljevske akademije 1886. izabran je za jednog od prvih 16 redovnih članova – akademika, u odeljenju filozofskih nauka. Ukazom kralja je postavljen (1. februar 1906.) za predsednika Akademije i na tom položaju je ostao do smrti 1915. 10. septembra 1888. na svečanom skupu u slavu stogodišnjice Vuka Karadžića Stojan Novaković govori o zadacima Akademije u negovanju srpskog jezika i iznosi naučno utemeljen i stručno obrazložen predlog za izradu velikog nacionalnog rečnika savremenog jezika, koji se ostvario sledećeg veka: Rečnik srpskohrvatskog književnog i narodnog jezika. Bio je član Ruske akademije nauka i dopisni član Académie des sciences morales et politiques. Književnik i istoričar Osnovao je 1865. časopis „Vila“ i uređivao ga sve vreme njegovog izlaženja, tj. do 1868. Od samog početka izlaženja on je prikupljao i objavljivao informacije o knjigama objavljenim na srpskom i hrvatskom jeziku, ili na drugim jezicima o srpskom narodu ili uopšte o Slovenima. Svu sakupljenu građu o tome objavio je u knjizi „Srpska bibliografija za novu književnost 1741-1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.). Bibliografije je kasnije objavljivao za svaku godinu posebno od 1868. do 1876. (devet godina) u Glasniku Srpskog učenog društva. Ovo su bile prve bibliografije za knjige na srpskom jeziku i od ogromnog značaja za kasnija istraživanja. Krajem sedamdesetih godina XIX veka napisao je srpsku gramatiku za niže gimnazije i realke (u više delova, nekoliko izdanja). Priredio je Dušanov zakonik („Zakonik Stefana Dušana cara srpskog“) i štampao ga 1870. i 1898. u Beogradu. Smatra se za jednog od najplodnijih srpskih istoričara. Njemu u čast Društvo istoričara Srbije nosi naziv „Stojan Novaković“. Njegova najznačajnija dela su: „Srpska bibliografija za noviju književnost 1741-1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.) „Istorija srpske književnosti“, Državna štamparija, Beograd 1871. (332 str.) „Fiziologija glasa i glasovi srpskog jezika“, Državna štamparija, Beograd 1873. (108 str.) „Srpske narodne zagonetke“, Zadužbina Čupićeva, Pančevo 1877. (283 str.) „Selo“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1891. (261 str.) „Srbi i Turci XIV i XV veka“, Čupićeva zadužbina, Beograd 1893. (397 str.) „Prvi osnovi slovenske književnosti među balkanskim Slovenima“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1893. (299 str.) „Srpska gramatika“, Državna štamparija, Beograd 1894. (512 str.) „S Morave na Vardar - putne beleške“ Kralj. srp. državna štamparija, Beograd 1894. (192 str.) „Srpska knjiga, njeni prodavci i čitaoci u XIX veku“, SKZ, Beograd 1900. (118 str.) „Vaskrs države srpske“, Srpska književna zadruga, Beograd 1904. (252 str.) „Ustanak na dahije 1804“, Zadužbina Ilije M. Kolarca, Beograd 1904. (208 str.) „Balkanska pitanja i manje istorijsko-političke beleške o Balkanskom poluostrvu 1886-1905“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1906. (559 str.) „Tursko carstvo pred srpski ustanak“, Srpska književna zadruga, Beograd 1906. (429 str.) „Ustavno pitanje i zakoni Karađorđeva vremena“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1907. (131 str.) „Zakonski spomenici srpskih država srednjeg veka“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1912. (912 str.) „Dvadeset godina ustavne politike u Srbiji 1883-1903“, Knjižaenica S. B. Cvijanovića, Beograd 1912. (336 str.) „Kaluđer i hajduk“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1913. (296 str.) Zavod za udžbenike i nastavna sredstva je objavio izabrana dela Stojana Novakovića u 16 knjiga, njihovi naslovi su (redom): Zemlje i narod u staroj srpskoj državi, Spisi iz istorijske geografije, Srbi i Turci, Tursko carstvo pred srpski ustanak, Vaskrs države srpske, Balkanska pitanja, Nacionalna pitanja i misao I, Nacionalna pitanja i misao II, Autobiografski spisi, Istorija srpske književnosti, Prvi osnovi slovenske književnosti, Stara srpska književnost I, Stara srpska književnost II, Primeri književnosti i jezika starog srpskoslovenskog, O narodnoj tradiciji i narodnoj književnosti, Srpska bibliografija. Prilikom osnivanja Srpske književne zadruge 1892. izabran je za njenog prvog predsednika, a Jovan Jovanović Zmaj za potpredsednika i Ljubomir Jovanović za sekretara. Bio je dugo godina predsednik Srpske književne zadruge. Nagrade „Stojan Novaković“ Bibliotekarsko društvo Srbije ustanovilo je 1997. godine, godišnju nagradu „Stojan Novaković“. Nagrada se dodeljuje pojedincu ili grupi autora za objavljeno delo iz oblasti bibliotečko-informacione delatnosti, koje predstavlja značajan doprinos bibliotekarstvu. 2004. godine pod istim imenom je ustanovljena nagrada za najbolje osnovnoškolske i srednjoškolske udžbenike u Srbiji, sa namerom da se dodeljuje svake godine...

VASKRS DRŽAVE SRPSKE 1804-1813: Stojan Novaković Naslov Vaskrs države srpske : političko-istorijska studija o Prvom srpskom ustanku 1804-1813 / napisao Stojan Novaković Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1904 Izdanje 2. popunjeno i popravljeno izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1904 (Beograd : štampano u Državnoj štampariji Kraljevine Srbije) Fizički opis [4], 252 str. ; 19 cm Zbirka Srpska književna zadruga ; 87 ISBN (Karton) Napomene `(Ova je knjiga nagrađena iz fonda pok. Đorđa S. Đorđevića)` --> nasl. str. Napomene i bibliografske reference uz tekst Registar. Predmetne odrednice Prvi srpski ustanak -- 1804-1813 Dobro očuvana knjiga. sd

VASKRS DRŽAVE SRPSKE 1804-1813 - Stojan Novaković Politicko - Istorijska studija o prvom srpskom ustanku 1804 - 1813 Stojan Novaković (Šabac, 1842. - Niš, 1915.), srpski povjesničar, političar, filolog i književni povjesničar Učenik istaknutoga jezikoslovca Đure Daničića, pod kraj 60-ih i početkom 70-ih postaje istaknuta ličnost u srpskome društvenom životu, poglavito u književnosti, politici i jezikoslovlju. Neki od međaša u njegovu životu su: urednik društvenoknjiževnog časopisa Vila (1865.-1868.), profesor Velike škole (prethodnice Beogradskoga sveučilišta) (1875.-1880.), ministar unutarnjih poslova, veleposlanik u Petrogradu, Parizu i Istanbulu, ministar vanjskih poslova i predsjednik srpske vlade (1896., 1909.). Bijaše predsjednikom Napredne stranke, a u društvenom i političkom životu Srbije obnašao je i druge funkcije. Stojan Novaković bio je član Srpskog učenog društva, član i predsjednik Srpske kraljevske akademije, član JAZU, Ruske akademije i dopisni član Académie des sciences morales et politiques u Parizu. Iako je Novakovićeva politička karijera impresivna, ono po čem će se pamtiti poglavito je njegova književna i znanstvenopovijesna djelatnost. Daničićev učenik, na tragu velikoga učitelja napisao je prijeglednu i sustavnu gramatiku srpskoga jezika, koja obuhvaća dijelove fonetike i fonologije, morfologiju i sintaksu. To djelo je izlazilo u više dijelova, a kompletirano je kao Srpska gramatika, 1894. Još ne u struji mladogramatičarske škole (koja je onda dominirala svjetskim jezikoslovljem), Novakovićevo je djelo najpotpunija srpska gramatika do kasnijih studija Aleksandra Belića i Mihaila Stevanovića u prvoj polovici 20. stoljeća. Kao povjesničar književnosti skupio je opsežnu Srpsku bibliografiju, 1869, s popisom djela 18. i 19. stoljeća, a njegova Istorija srpske književnosti, 1867., uradak je, po nekim značajkama, dubiozne vrijednosti: nesporno sistematičan i pouzdan u prikazu srpske književnosti, u njen je korpus ubrojio i nemali dio hrvatske pisane i književne baštine, postavši tako jednim od začetnika jezičnopovijesnih presizanja koja su dominantna u srpskoj književnojezičnoj kulturi i danas. Novakovićevo je pak djelo u izdavanju kapitalnih djela srpske jezične baštine neupitno: to se prije svega odnosi na pretisak Zakonika Stefana Dušana, 1870., te na veći dio (opet, uz spomenute izuzetke) Srpskih spomenika XV-XVIII veka`, 1875.. Među historiografskim i etnološkim studijama ističu se Narodna tradicija i kritička istorija, 1880., Srbi i Turci XIV i XV veka, 1893. i Vaskrs države srpske, 1904.. Novakovićeva bibliografija broji oko 400 znanstvenih, publicističkih i književnih djela. Stojan Novaković je 1908. godine za novine Pester Lloyd o aneksiji Bosne i Hercegovine, između ostaloga rekao, a zagrebački Srbobran je tu izjavu preveo: Kad god smo se mi na Balkanu maknuli, da protiv očite ili krvave nepravde štogod za svoja nacionalna prava izvojujemo, uvijek su se dizali protiv nas vrlo glasni prigovori, da narušavamo red, mjesto da čekamo korak Evrope i mjesto da se pokoravamo internacionalnom pravnom redu. Uvijek su nas opominjali, da će se na to naše pokoravanje volji Evrope, pri ošteti, koja će nam u dio pasti, uzeti u obzir. Mi stariji i obrazovaniji zaista smo već osijedili nastojeći da svom narodu utuvimo tu evropsku mudrost. A sad je sve to najnovijim svojevoljnim napadom Austro-Ugarske kompromitovano. Dakle više ne možemo vjerovati u evropski moral... Drugo popunjeno i popravljeno izdanje SKZ 1904, očuvana, 252 STR L.1. POL. DRV. 2

Istorijski roman Nikole Moravčevića o Srbiji u Prvom svetskom ratu i o prvim godinama no­ve jugoslovenske države, sve do smrti Nikole Pašića 1924. godine. Uzbudljiv roman o ratnim frontovima u Srbiji, o povlačenju srpske vojske preko Albanije do Krfa, o srpskoj vojsci i političkoj eliti na Krfu, o Solunskom procesu Apisu i “Crnoj ruci”, o Solunskom frontu i oslobođenju Srbije, o nastanku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, o političkim trvenjima i nesporazumima u novoj državi. Vrhunski istorijski roman koji obnavlja interesovanje srpske književnosti za jedan od najvažnijih perioda naše novije istorije. Pišući roman Vreme vaskrsa, Nikola Moravčević je obavio obimna istraživanja istorijske građe i istorijskih arhiva kako bi na tom temelju uspostavio celovitu i razgranatu, produbljenu i dinamičnu sliku jednog istorijskog perioda. Istorija kao priča, priča kao moćna rekonstrukcija istorije.

Jedini put: sile Antante i odbrana Srbije 1915. godine / Miloš Ković Beograd 2016. Tvrd povez, ćirilica, ilustrovano, 262 strane + 48 strana sa tablama. Knjiga je odlično očuvana. R23 Odbrana Srbije od udruženog napada Nemačke, Austro-Ugarske i Bugarske 1915. godine, povlačenje preko Crne Gore i Albanije, obnova na Krfu i pobeda na Solunskom frontu sa puno prava su nazvani Golgotom i Vaskrsom. Poraz i egzodus iz 1915-1916, događaji koji se ubrajaju u najtragičnije trenutke srpske istorije, dobili su svoj naknadni, dubinski smisao pošto su u nacionalnoj tradiciji i sećanju spojeni sa potonjom obnovom i pobedom. Ipak, kada se proučava samo godina 1915, od napada na Srbiju prvih dana oktobra do napuštanja otadžbine i uspona srpske vojske i izbeglica ka crnogorskim i albanskim planinama početkom decembra, slika srpskog poraza postaje mnogo stvarnija i mračnija. Šta se i zašto dogodilo? Ova knjiga ne nudi jednostavne i uprošćene odgovore. Njena ključna teza je, ipak, da su sile Antante Srbima pomoć prvo obećale, potom su ih sprečile da preventivnim napadom na Bugarsku sami sebi pomognu, da bi ih na kraju prepustile milosti i nemilosti neprijatelja. Istorija odbrane Srbije 1915. ovde je sagledana kao celina, koja obuhvata i vojnu i diplomatsku istoriju, kao i svakodnevna iskustva „običnih ljudi“. Pripovedanje o srpskom Velikom ratu ne sme da izostavi ni epsko junaštvo ni mučenička stradanja. U ovoj knjizi zato su sa skoro podjednakom pažnjom saslušani glasovi kralja Petra, njegovih oficira i vojnika, srpskih i savezničkih ministara i diplomata, novinara, pripadnika medicinskih misija i zarobljenih neprijatelja, žena i dece iz izbegličkih kolona.

SPOMENICA POSVEĆENA 50-GODIŠNJICI SMRT STOJANA NOVAKOVIĆA ODBOR ZA PROSLAVU SANU Beograd POSEBNA IZDANJA I. O Stojanu Novakoviću - Velibor Gligorić - Vasa Čubrilović - Mihailo Stevanović II. Naučni rad Stojana Novakovića u Srpskom učenom društvu, SANU i JAZU III. Odlomci iz dela Stojana Novakovića čitani na proslavi 1. Stara srpska vojska 2. Pod zidinama Carigrada 3. Vaskrs države srpske 3. Ustanak na dahije 4. Dvadeset godina ustavne politike u Srbiji - Slike, - Ćirilica, - Nerasečene stranice, - 50 str NEKORIŠĆENO

Uspon Srbije od Prvog srpskog ustanka do Prvog svetskog rata Nebojša Bogunović Press ekspress Beograd 2002, odlično očuvano, tvrd povez, format 25 x 22,5 cm , ilustrovano, ćirilica, ilustrovano , 255 strana, sadržaj : Dr Slavenko Terzic-REČ O OVOJ KNjIZI Nebojša Bogunović-AUTOR ČITAOCIMA ZNAČAJNI DOGAĐAJI Karađorđe pre prvog srpskog ustanka AUSTRIJSKI VOJNIK Buna na dahije KAKO JE KARAĐORĐE POSTAO VOŽD Boj na Mišaru NAJVEĆA POBEDA U PRVOM SRSKOM USTANKU Oslobodjenje Beograda 1806. ČARAPIĆEVA POGIBIJA NA STAMBOL KAPIJI Život u Beogradu za vreme Prvog srpskog ustanka VOŽD ZAVODI RED Propast Karađorđeve Srbije VOŽDOVA BOLEST U ZAO ČAS Ubistvo vožda Karađorđa KRVAVA SEKIRA RADOVANJSKA Takovski ustanak EVO MENE,A ETO VAMA RATA SA TURCIMA Vojne i diplomatske pobede kneza Miloša BOLJI JE DOBAR MIR NEGO NEIZVESTAN RAT Borba kneza Miloša za srpsku autonomiju CILJ OPRAVDAO SREDSTVA Prosperitet Miloševe Srbije DOK SE NE OPISMENE NAŠI SINOVI Knez Miloš kao neimar HRABRI RATNIK,VREDAN GRADITELj Prvi strani diplomati u Srbiji KNEŽEV NALOG-BEZ LjUBLjENjA I GRLjENjA Abdikacija kneza Miloša U SLOBODI STASAVA DEMOKRATSKA SVEST Kratkotrajna vladavina Miloševih sinova SAMO MESEC DANA NA PRESTOLU Dolazak na vlast Aleksandra Karađorđevića SRBIJA NA KLACKALICI VELIKIH SILA Vlada ustavobranitelja KNEZ KAO PARAVAN Život kneza Miloša u emigraciji HRVATSKI ZATVOR ZA SRPSKOG KNEZA Svetoandrejska skupstina NAJMIRNIJA REVOLUCIJA U SRPSKOJ ISTORIJI Druga vladavina Miloša Obrenovića STARI KNEZ DOČEKAN OVACIJAMA Knez Mihailo ponovo na kneževom tronu POBORNIK NACIONALNOG POMIRENjA Bombardovanje Beograda 1862 POGIBIJA SIME TERDŽUMANA Velika srpska diplomatska pobeda KLJUČEVI BEOGRADA U RUKAMA KNEZA MIHAILA Prvi Beogradski hoteli SRBI VEĆI ENGLEZI OD ENGLEZA Novogodišnje dvorske svečanosti VEČERAS,GOSPO,KOD KNEZA NA BALU Veliko slavlje u Topčideru DO MIHAILA I JULIJE - KĆERI KARAĐORĐEVE Bračne nevolje kneza Mihaila STO SE BORE MISLI MOJE Ubistvo kneza Mihaila UMESTO VENČANjA SAHRANA Izgradnja narodnog pozorišta u Beogradu POSMRTNA SLAVA KNEZA MIHAILA Otkrivanje spomenika knezu Mihailu A GDE MU JE KAPA Namesnički rezim DOK DEČAK NE DORASTE ZA KNEZA Prvi srpsko turski rat POBEDA NA ŠUMATOVCU Drugi srpsko turski rat BERLINSKOM KONGRESU U SUSRET Oslobodjenje Niša SVEČANI DOČEK KNEZA MILANA Posle pet vekova SRBIJA POSTAJE KRALJEVINA Osnivanje radikalske stranke i dizanje Timočke bune SELJAČKI POKRET PROTIV BIROKRATSKE DRŽAVE Srpsko - bugarski rat OLAKO IZGUBLJEN TEŠKO STEČENI UGLED Razvod braka kralja Milana i kraljice Natalije SRCU SE NE MOŽE KOMANDOVATI Dva atentata na kralja Milana GLAVA ČITAVA,REPUTACIJA TEŠKO RANJENA Smrt kralja Milana u Beču CAR FRANJO JOSIP CEREMONIJAL-MAJSTOR SAHRANE Dolazak na presto Aleksandra Obrenovića Jedna država a dva kralja Knjaz Nikola u Beogradu KO ĆE KOME PRE U GOSTE Fatalni brak kralja Aleksandra KAD KUMUJE RUSKI CAR Tragičan kraj dinastije Obrenović KRVAVI EPILOG MAJSKOG PREVRATA Beograd ukorak sa svetom KAD SE TELEFON TRKAO SA KONJANICIMA Uređenje Kalemegdanskog parka PAŠIĆ ISPUNIO AMANET KNEZA MIHAILA Ponovni dolazak dinastije Karađorđević NA PRESTOLU VOŽDOV UNUK Protesti u Srbiji protiv aneksije Bosne i Hercegovine ZAKON SILE UMESTO SILE ZAKONA Balkanski ratovi LAKŠE OSVOJITI NEGO PODELITI Sarajevski atentat EPICENTAR SVETSKOG ZEMLJOTRESA Početak prvog svetskog rata ULTIMATUM KAO PARAVAN Cerska i Kolubarska bitka DOŠO SVABA SVE DO RALJE,A OD RALJE NIKUD DALJE Odbrana Beograda 1915 ZA OBRAZ PRESTONICE,IZBRISANI IZ BROJNOG STANJA Niška i Krfska deklaracija U VIHORU RATA RAZMIŠLJA SE O NOVOJ DRŽAVI Srpska golgota TAMO DALEKO JEDINI BIO JE PUT Okupacija Srbije 1915 - 1918 PRAĆENI SVIM JAHAČIMA APOKALIPSE Solunski proces KO JE KRIV ZA APISOVU SMRT Solunski front SA SOKOLA SE,REKOŠE NAM,VIDI OTADŽBINA Oslobodjenje Srbije 1918 godine KA BEOGRADU-BRŽE OD OLUJE ZNAMENITE LIČNOSTI biografija 85 najznačajnijih ličnosti ovog perioda

Knjiga je referentna literatura lika i dela velikog srpskog junaka nekadašnjeg mitraljesca 17. puka Drinske divizije prvog poziva koji je prošao Albansku golgotu, bio sa srpskom vojskom na Krfu i učestvovao u borbama na Solunskoim frontu i Kajmakčalanu. Naš narod je od pamtiveka cenio slobodu pa su pojedinci u odbrani Srbije izrasli u div-junake i moralne veličine koje su bile vertikala države kakav je bio solunski ratnik Živojin Lazić (Izvod iz recenzije pukovnika Zvoniimira Pešića). Broj strana: 151 Štampa: ofset Broj fotografija: 57 Pismo: Čirilica Povez. Broširan Format: B5

Posle albanske golgote izmučena i destkovana Srpska vojska našla je utočište na Krfu i u severnoj Africi, najvećim delom u Bizerti u Tunisu. Prvi transporti srpskih vojnika koji su se iskrcali na afričkoj obali bili su bolesnici i ranjeni, još uvek pod snažnim utiscima sudbine koja je zadesila srpski narod i pod neizbežnim sećanjima skorašnjih mučnih događaja kojih je bilo mnogo, još i rastavljeni od svojih koji su ostali u Srbiji i neizvesnosti.

G. Kostić - DA SE NE ZABORAVI... (Beograd, 1954, tvrd povez, 143 str., ilustrovano) Amerikanac Džon Frotingam bio je najveći srpski dobrotvor i nacionalni heroj Srbije koji je obeležio početak dvadesetog veka Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije. Njegov humanitarni rad i pomoć koju je pružio u sudbonosnim trenucima po opstanak Srbije i srpskog naroda svrstavaju ga u najznačajnije ličnosti. Njegov život i višedecenijski rad u Srbiji i Makedoniji ostavili su vidan trag na svim poljima u stvaranju i razvoju nove države posle završetka Prvog svetskog rata. SADRŽAJ - Izdavači čitaocu - Kobna devtstopetnaesta - Svoju golgotu Srbija nije dočekala sama - Glavni zadatak izaslanice Džona Frotinghama biće spasavanje dece - Osnivanje Doma za ratnu siročad - Oružani napad na voz sa ranjenicima i decom - Mitrovica-Bitolj u komordžijskim kolima - Rastanak sa rodnom grudom - Poslednji čin narodne tragedije još nije bio završen - Bombardovanje Soluna i selidba doma u Falero - Početak rada u osnovnoj školi - Oduševljeni prijem srpske dece u Njujorku - Saveznička okupacija Grčke i selidba Doma u Francusku - U tuđini - Ulazak Amerike u rat i depeša pretsednika Vilsona srpskoj ratnoj siročadi - Najprijatniji dani Džona Frotinghama - Srpski pukovnik i američki major - Drugo veliko delo Džona Frotinghama - dečji dom u Vranju - `Da ne zna levica šta čini desnica` - Proboj Solunskog fronta dočekali su radosno pitomci Srpsko-amerikanskog doma - U prihv

Stevan Jakovljević Srpska trilogija Tvrdi povez Srpska trilogija, koju čine knjige Devetstočetrnaesta, Pod krstom i Kapija slobode, ovde objedinjene u jednom tomu, zapravo su jedno potresno svedočanstvo o neprevaziđenom junaštvu i tragediji srpskog naroda, koje nadilazi granice pojmljivog. Srpska trilogija je odiseja vojnika — seljaka u, kako su ga tada nazivali, Velikom ratu. Priča o njegovom herojstvu, stradanjima i mučeništvu. Ovo delo obuhvata sve važne momente ratnih zbivanja viđene očima samog autora i njegovih saboraca: počevši od mobilizacije, prvih bitki i velikih pobeda nad daleko brojnijom i bolje opremljenom neprijateljskom vojskom, zatim poraza i povlačenja preko Albanije, oporavka srpske vojske na Krfu, njeno vaskrsenje i konstituisanje, proboj Solunskog fronta. Sadržaj: DEVET STO ČETRNAESTA Uz brujanje zvona Sirote majke Otsada pripadamo otadžbini S desna, u topovsku kolonu Na dugom maršu Tamo se gine Na padinama Cera Na domaku pogleda i sluha neprijatelja Oko jedne pređice Preko Save Što ni u krvavom ratu nije tako obična stvar Pod okriljem krsta Rat je buktao Osmatračnica na crkvenom tornju Na karteč! Krvav tekući posao Na uzoranim i pustim njivama Mačve Alal ti vera, tobdžija! Po zakonu otpora Sela su gorela Strašna vest U iščekivanju smrti Pa dokle ćemo? Bilo je to dvadesetoga novembra Releі `Nazdar... Nazdar` Naša zemlja je slobodna POD KRSTOM Pozadina slavi naše uspehe Smrt, život... idu naizmenično U zatišju Otmica Zemlja je uzavrela Ne, boga radi! Rovovi su ostali prazni Novo Kosovo Polje Zarobljeni `Danas je teško pronaći redove` Jankova Klisura Lihvari sahranjuju državu Moja, peta baterija Na progu otadžbine Kod graničnog kamena Ko je vera, a ko nevera Golgota U planinama Usta miču, trbuh ne oseća Bespuće Aeroplani tuku Na domaku mora Usobši, rab božji Žive lešine ostaju Smejali smo se gladni Na ivici života Kraj muka San ili java Ostrvo smrti U front! Tamo daleko KAPIJA SLOBODE Solun Hili Sad smo opet vojska Pokret Moglenske planine Osveta Na dnu pakla Gorničevo Malarija Kajmakčalan Kapija slobode otvorena Siva stena Crna Reka Malarija nas sakupila, malerija nas razjurila `Hristos vaskrse` Oprošćavajte Na leđima Ježa Podnarednik Tanasije Ptičice nebesne Front i pozadina Arleta Preko talasa krvi EPILOG Godina hiljadu devet sto trideset

knj.VII,br.6 odlično očuvana , potpis na prednjoj papirnoj korici na drugoj slici kompletan sadržaj iz sadržaja: Golgota/Krleža Guljelmo Ferero/Istoričar Evropske civilizacije Politički pregled... Srpski književni glasnik je jedan od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Izlazio je u dva navrata, u Beogradu od februara 1901. do jula 1914. i u novoj seriji od septembra 1920 do aprila 1941. Publikovan je dva puta mesečno u više knjiga godišnje, tako da su do 1914. izašle 32 knjige u 323 sveske i od 1920. do 1941. 62 knjige u 495 svezaka.[1] Časopis je pokrenuo Bogdan Popović i uz pomoć odbora uređivao ga je do 1905, kada su uredništvo preuzeli Pavle Popović (1905−06) i Jovan Skerlić (1905−1914). Novu seriju 1920. pokreću Bogdan Popović i Slobodan Jovanović i jedno vreme je uređuju, da bi se kasnije uz široki redakcijski odbor, urednici menjali. Između ostalih, to su bili Svetislav Petrović, Miodrag Ibrovac, Milan Bogdanović, Milan Predić, i Božidar Kovačević. Časopis kroz 40 godina svoga izlaženja ostaje jedan od vodećih književnih časopisa u Srbiji. Najveću zaslugu za fizionomiju časopisa imaju njegovi prvi urednici braća Popović i Jovan Skerlić, koji su i aktivno sarađivali u njemu, okupljajući oko sebe mnoge istaknute pisce. Negujući književnu formu strogog izbora priloga, Srpski književni glasnik je uspeo da ostvari i bogatstvo sadržaja. U časopisu su objavljivani prozna dela i poezija najboljih domaćih pisaca, izbor stranih dela sa dobrim prevodima, kao i članci iz oblasti društvenih nauka, književnosti i umetnosti koje su pisali neosporni poznavaoci. U časopisu debituju i afirmišu se Stevan Sremac sa Zonom Zamfirovom, Petar Kočić svojom pripovetkom Kroz maglu, Bora Stanković Koštanom, Radoje Domanović Stradijom i Kraljevićem Markom po drugi put među Srbima, Ivo Ćipiko, Simo Matavulj, pesnici Jovan Dučić, Milan Rakić, Tin Ujević, Aleksa Šantić, Sima Pandurović, Milutin Uskoković Milutin Bojić i drugi, uključujući i pisce iz oblasti nauke i kulture kao što su Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, Jaša Prodanović i druge. Jovan Skerlić je uspeo da okupi veliki broj mladih pisaca, van Srbije i da časopisu da jugoslovenski karakter. Od 1920. nova redakcija uređuje časopis u duhu građanskog liberalizma i estetičkih koncepcija osnivača Bogdana Popovića, ali pruža mogućnost da na stranicama časopisa dođu do izražaja talenti i vrednosti nezavisno od umetničkih struja i grupacija. Za 20 godina izlaženja nove serije, Srpski književni glasnik ima među svojim redovnim saradnicima i Ivu Andrića, Isidoru Sekulić, Momčila Nastasijevića, Milana Bogdanovića, Desanku Maksimović, Gvidu Tartalju, Rastka Petrovića, Branka Lazarevića, Bogdana Čiplića, Ristu Ratkovića, Gustava Krkleca, Miloša Crnjanskog, Branimira Ćosića i druge. U toku 40 godina svoga izlaženja časopis je izvršio veliki uticaj na razvoj srpske književnosti. Prestao je da izlazi 1941. godine.

Iz recenzija : ’’Deda je predstavnik usmene kulture... mudrac koji se seća. Njegovo sećanje je nadahnuto životom, doživljenim, proživljenim i preživljenim iskustvom. Zato je njegova priča iskrena, jer nije kadar da priča na drugi način: ne opisuje samo srećne trenutke, već i senke koje su ih pratile... Roman je pravo majstorstvo dijaloga.“ Prof. dr Đuro Šušnjić „Bilo je potrebno odmoriti ustalasanu dušu nakon čitanja romana o dedi Radomiru iz Miokovaca... Deluje mi kao vukovski tip rečnika narodne mudrosti. Ovaj roman je kao uklesana priča na stećku. Autentična. Ovo je priča o srpskoj duši. Roman se lako čita, a prosto guta dušu čitaoca.“ Prof dr Mirjana D. Stefanović „Roman je tkanje životnih običaja i moralnih pouka povezanih sa religijskim jevanđelskim otkrovenjima Radomirove nepostojanje čvornovate sudbine. Uzbudljiv je, saznajno bogat i inspirativan, ubedljiv.“ Prvoslav Vučković, sociolog „Gavrilovićev roman je najlepši spomenik dedi podignut u Srbiji. Našim dedama koji su ratovali za srpsko i jugoslovensko oslobođenje, sve od 1912. do 1918. godine. Iz autorove romanopisačke kovačnice, kondenzovanim načinom pisanja, izašao je roman neveliki obimom, ali je tu smešten čitav jedan vek, hrabri pogled na Golgotu.“ Dr Srećko Đukić, diplomata

Veoma dobro očuvano. Autor - osoba Novaković, Stojan, 1842-1915 = Novaković, Stojan, 1842-1915 Naslov Istorija i tradicija : izabrani radovi / Stojan Novaković ; priredio Sima Ćirković Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1982 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1982 (Beograd : Kultura) Fizički opis XX, 478 str., [8] str. s tablama (fotogr.) : ilustr. ; 19 cm Drugi autori - osoba Ćirković, Sima Zbirka Srpska književna zadruga. ǂkolo ǂ75 ; ǂknj. ǂ496 (Karton) Napomene Tiraž 4000 Str. [VII]-XX: Tradicija i istorija u delu Stojana Novakovića / Sima Ćirković Dopune i objašnjenja: str. 437-478 Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Uroš, srpski car, 1336-1371 -- Ubistvo Stefan Dečanski, kralj, 1321-1331 -- Smrt Branković (porodica) Srpska narodna književnost -- Istoriografija Grbovi – Srbija Konstantin „Stojan“ Novaković (1842-1915) je bio srpski političar, diplomata, filolog, istoričar književnosti, predsednik Srpske kraljevske akademije. Rođen je 1. novembra 1842. u Šapcu. Nižu gimnaziju je završio u Šapcu kao najbolji učenik 1857. godine, višu gimnaziju je završio 1860. u Beogradu a Licej (odsek za pravne nauke) tri godine kasnije. Novaković je 1865. postavljen za profesora gimnazije i izabran za člana Srpskog učenog društva. U Jugoslavensku akademiju znanosti i umjetnosti ušao je pet godina docnije, tj. sa dvadeset i sedam godina. Od 1869. Novaković je bio bibliotekar Narodne biblioteke, 1872. profesor Velike škole (preteče današnjeg Univerziteta). Već 1873. postaje Ministar prosvete u Vladi Jovana Ristića, na tom se mestu nalazio u tri mandata (1873–1875 i 1880–1885), u konzervativnim i docnije naprednjačkim vladama. Kao ministar prosvete sproveo je reformu srednjeg obrazovanja čije tekovine i danas postoje (podelio je gimnaziju na društveni I prirodni smer). Godine 1875. Novaković se vratio u Veliku školu da predaje Svetsku i Srpsku književnost i slovensku filologiju. Diplomatsku karijeru započeo je prvom misijom u Carigradu koja je trajala sedam godina (od 1885. do 1892). Po povratku je postao predsednik Državnog saveta da bi, nakon tri godine, 1895-1896. postao predsednik jedne od dugovečnijih dvanaest Vlada kralja Aleksandra Obrenovića. Pad Vlade ponovo odvodi Novakovića u diplomatiju, poslanik je u Carigradu do 1900, zatim kratkotrajno u Parizu, pa do 1905. u Petrogradu gde je i penzionisan. To je, ipak bio kraj samo diplomatske karijere Novakovićeve. Po povratku u zemlju, on je jedan od obnovitelja Napredne stranke. U vreme Aneksione krize Novaković je izabran, uprkos malom uticaju svoje stranke, za predsednika Vlade. Vlada je trajala koliko i kriza, ali je Novaković ostao jedan od najuglednijih političara sve do svoje smrti 18. februara 1915. u jeku Prvog svetskog rata. Unuk Stojana Novakovića je Radoš Novaković. Bibliotekar Bio je upravnik Narodne biblioteke u Beogradu u periodu 1869-1874. Uspeo je da se zakonom iz 1870. obezbede za Biblioteku tri obavezna primerka i da se pomogne razvoj školskih i narodnih biblioteka u unutrašnjosti. Njegovom zaslugom donet je 1881. zakon o Narodnoj biblioteci i Narodnom muzeju Bio je član prvog Odbora Zadužbine Nikole Čupića. Ova Zadužbina je nastala 1871. posle smrti Nikole Čupića (1836–1870), Stojan Novaković je bio jedno vreme njen sekretar i 4 godine predsednik. 1877. je odlučeno da Zadužbina izdaje jednom godišnje svoj časopis koji se zvao „Godišnjica Nikole Čupića“ i u ovom časopisu je i Stojan Novaković objavio veliki broj svojih radova. Prevodilac Bavio se i prevođenjem, preveo je knjigu „Gražina“ najvećeg poljskog pesnika Adama Mickjeviča, izdanje na srpskom 1886. godine. Akademik Prilikom osnivanja Srpske kraljevske akademije 1886. izabran je za jednog od prvih 16 redovnih članova – akademika, u odeljenju filozofskih nauka. Ukazom kralja je postavljen (1. februar 1906.) za predsednika Akademije i na tom položaju je ostao do smrti 1915. 10. septembra 1888. na svečanom skupu u slavu stogodišnjice Vuka Karadžića Stojan Novaković govori o zadacima Akademije u negovanju srpskog jezika i iznosi naučno utemeljen i stručno obrazložen predlog za izradu velikog nacionalnog rečnika savremenog jezika, koji se ostvario sledećeg veka: Rečnik srpskohrvatskog književnog i narodnog jezika. Bio je član Ruske akademije nauka i dopisni član Académie des sciences morales et politiques. Književnik i istoričar Osnovao je 1865. časopis „Vila“ i uređivao ga sve vreme njegovog izlaženja, tj. do 1868. Od samog početka izlaženja on je prikupljao i objavljivao informacije o knjigama objavljenim na srpskom i hrvatskom jeziku, ili na drugim jezicima o srpskom narodu ili uopšte o Slovenima. Svu sakupljenu građu o tome objavio je u knjizi „Srpska bibliografija za novu književnost 1741-1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.). Bibliografije je kasnije objavljivao za svaku godinu posebno od 1868. do 1876. (devet godina) u Glasniku Srpskog učenog društva. Ovo su bile prve bibliografije za knjige na srpskom jeziku i od ogromnog značaja za kasnija istraživanja. Krajem sedamdesetih godina XIX veka napisao je srpsku gramatiku za niže gimnazije i realke (u više delova, nekoliko izdanja). Priredio je Dušanov zakonik („Zakonik Stefana Dušana cara srpskog“) i štampao ga 1870. i 1898. u Beogradu. Smatra se za jednog od najplodnijih srpskih istoričara. Njemu u čast Društvo istoričara Srbije nosi naziv „Stojan Novaković“. Njegova najznačajnija dela su: „Srpska bibliografija za noviju književnost 1741–1867“, Srpsko učeno društvo, Beograd 1869. (624 str.) „Istorija srpske književnosti“, Državna štamparija, Beograd 1871. (332 str.) „Fiziologija glasa i glasovi srpskog jezika“, Državna štamparija, Beograd 1873. (108 str.) „Srpske narodne zagonetke“, Zadužbina Čupićeva, Pančevo 1877. (283 str.) „Selo“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1891. (261 str.) „Srbi i Turci XIV i XV veka“, Čupićeva zadužbina, Beograd 1893. (397 str.) „Prvi osnovi slovenske književnosti među balkanskim Slovenima“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1893. (299 str.) „Srpska gramatika“, Državna štamparija, Beograd 1894. (512 str.) „S Morave na Vardar – putne beleške“ Kralj. srp. državna štamparija, Beograd 1894. (192 str.) „Srpska knjiga, njeni prodavci i čitaoci u XIX veku“, SKZ, Beograd 1900. (118 str.) „Vaskrs države srpske“, Srpska književna zadruga, Beograd 1904. (252 str.) „Ustanak na dahije 1804“, Zadužbina Ilije M. Kolarca, Beograd 1904. (208 str.) „Balkanska pitanja i manje istorijsko-političke beleške o Balkanskom poluostrvu 1886-1905“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1906. (559 str.) „Tursko carstvo pred srpski ustanak“, Srpska književna zadruga, Beograd 1906. (429 str.) „Ustavno pitanje i zakoni Karađorđeva vremena“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1907. (131 str.) „Zakonski spomenici srpskih država srednjeg veka“, Srpska kraljevska akademija, Beograd 1912. (912 str.) „Dvadeset godina ustavne politike u Srbiji 1883–1903“, Knjižarnica S. B. Cvijanovića, Beograd 1912. (336 str.) „Kaluđer i hajduk“, Zadužbina I. M. Kolarca, Beograd 1913. (296 str.) Zavod za udžbenike i nastavna sredstva je objavio izabrana dela Stojana Novakovića u 16 knjiga, njihovi naslovi su (redom): Zemlje i narod u staroj srpskoj državi, Spisi iz istorijske geografije, Srbi i Turci, Tursko carstvo pred srpski ustanak, Vaskrs države srpske, Balkanska pitanja, Nacionalna pitanja i misao I, Nacionalna pitanja i misao II, Autobiografski spisi, Istorija srpske književnosti, Prvi osnovi slovenske književnosti, Stara srpska književnost I, Stara srpska književnost II, Primeri književnosti i jezika starog srpskoslovenskog, O narodnoj tradiciji i narodnoj književnosti, Srpska bibliografija. Prilikom osnivanja Srpske književne zadruge 1892. izabran je za njenog prvog predsednika, a Jovan Jovanović Zmaj za potpredsednika i Ljubomir Jovanović za sekretara. Bio je dugo godina predsednik Srpske književne zadruge. Nagrade „Stojan Novaković“ Bibliotekarsko društvo Srbije ustanovilo je 1997. godine, godišnju nagradu „Stojan Novaković“. Nagrada se dodeljuje pojedincu ili grupi autora za objavljeno delo iz oblasti bibliotečko-informacione delatnosti, koje predstavlja značajan doprinos bibliotekarstvu. 2004. godine pod istim imenom je ustanovljena nagrada za najbolje osnovnoškolske i srednjoškolske udžbenike u Srbiji, sa namerom da se dodeljuje svake godine. MG30

Odlično stanje Izdavač: Akademska knjiga - Beograd, 2009. god. Tvrd povez, 23 cm. 151 str. Ilustrovano …Tek se sa Prvim svetskim ratom Srbija i srpski narod našao u žiži interesovanja Švajcarske, kada su mnogi švajcarci pritekli u pomoć srpskom narodu, sledeći primer znamenitog Arčibalda Rajsa, koji je svojim celokupnim i razgranatim radom od Prvog svetskog rata nadalje stekao izuzetne zasluge za srpski narod. Među mnogim, pre svega zdravstvenim radnicima, bolničkim osobljem i bolničkim sestrama, našla se i Katarina Šturceneger. O svom boravku u Srbiji, o svojim utiscima, koje je stekla boraveći u njoj rukovođena prevashodno željom da pomogne napaćenom srpskom narodu, objavila je više knjiga na nemačkom jeziku sa mnoštvom izvanrednih snimaka koje imaju izuzetnu kulturnu vrednost. Ovaj spis Katarine Šturceneger, koji je do sada, kao i njeni ostali spisi, kod nas bio nedostupan, na upečatljiv način svedoči o jednom humanom angažmanu u teško vreme kada je Srbiji zapretila totalna propast. On istovremeno svedoči o ljubavi i nepokolebljivoj veri Katarine Šturceneger u snagu srpskog naroda… Katarina Klara Šturceneger (Catharina Clara Sturzenegger, 5. decembar 1854, Spajher — 11. oktobar 1929, Cirih) bila je švajcarska publicistkinja i bolničarka, član švajcarskog Crvenog krsta.[1] Godine 1912. kao i u periodu od 1914—1915. boravila je u Srbiji kao ratni izveštač i dobrovoljna bolničarka.[2][3] Svoje uspomene iz tog perioda objavila je u šest knjiga o Srbiji. Katarina Klara Šturceneger rođena je 5. decembra 1854. godine u Spajheru (Speicher) u Švajcarskoj, kao šesto dete u siromašnoj porodici farmera i tkača Johana Ulriha i njegove žene Ane Barbare, rođene Koler, ćerke lokalnog fabrikanta. Sa šest godina prešla je da živi kod tetke, ali je morala pored školskih obaveza i da radi kako bi se dopunio kućni budžet. Sav novac koji je zarađivala uzimala je tetka, pa Klara već sa 12 godina beži od kuće i zapošljava se u fabrici, a zarađeni novac šalje majci.[5] Godine 1872. uprkos nemaštini upisuje Učiteljski fakultet u Bernu, na kome je školovanje trajalo je dve godine. Odmah po završetku školovanja počinje da radi kao nastavnica i narednih osam godina ovaj posao obavlja u školama u Kandergrundu (Kendergrund), Ramzenu (Ramsen) i Maglingenu (Magglingen). Od nastavničke karijere morala je da odustane zbog zdravstvenih problema, kada oboljeva od tifusa, a zatim doživljava i nesreću sa konjem i kolima.[1][5] Posle nesreće dobija mesto šefa pošte u Volfhaldenu (Wolfhalden), gde ostaje naredne dve godine, a zatim prelazi na isto radno mesto u pošti u Grubu (Grub). Kao šef pošte radi sve do 1899. godine, kada prelazi u Bern, gde se zapošljava kao rukovodilac štamparije. Na tom poslu ostaje sve do 1903. godine, kada započinje njen misionarski rad u Crvenom krstu.[1] Tokom službovanja u Volfhaldenu započinje i njena borba za pravdu i radnička prava. Zalaže se za povećanje broja radnika, bolje plate i postaje jedan od pionira u borbi za izmene zakona o državnim penzijama.[5] Novinarska karijera Novinarsku karijeru Katarina Klara Šturceneger započinje tokom službovanja u Volfhaldenu. Pisala je pod pseudonimom K. Albertini, a kasnije K. Šturceneger kako bi sakrila činjenicu da je žensko. Prvi objavljeni članci odnosili su se na prava radnika. Međutim, početni entuzijazam nestao je čim je otkriveno da iza tih tekstova stoji žena, što je naišlo na osudu okoline. Pisala je za skoro sve švajcarske novine, bila urednik novina u Cirihu i Vircburgu, a bavila se i fotografijom, što joj je kasnije bilo od velike koristi. Za svoje tekstove Katarina dobija nagrade, a njena knjiga „Kratka istorija Švajcarske” (Kurzgefasste Schweizergeschichte), dobija mnoge pohvale, između ostalih i na nacionalnoj izložbi u Ženevi 1896. godine i Svetskoj izložbi u Parizu 1900. godine.[1][5] Rad u Crvenom krstu Švajcarske Upoznavši Anri Dinana, švajcarskog filantropa i osnivača Crvenog krsta, Katarina postaje vatreni pobornik njegovih ideja, pa postaju lični prijatelji i ona piše prvu Dinanovu biografiju. Godine 1901. prisustvovala je svečanosti na kojoj je Dinanu dodeljena Nobelova nagrada za mir.[5] Katarina Šturceneger u rusko-japanskom ratu Po izbijanju rusko-japanskog rata Katarina Šturceneger, po Dinanovoj želji, odlazi u Japan, gde boravi od 1904. do 1908. godine kao humanitarni radnik i ratni izveštač, šireći ideju misije Crvenog krsta. Inspiraciju za humanitarni rad na ratom zahvaćenim područjima pronašla je i u delatnosti Florens Najtingejl. Stigavši u Japan suočava se sa činjenicom da joj u tradicionalnom Japanu, kao ženi, nije dozvoljeno da se bavi ni jednom delatnošću zbog koje se tamo obrela. Zato u Tokiju pokreće školu nemačkog jezika i obilazi vojne bolnice, kako bi se upoznala sa radom japanskog Crvenog krsta. Svoja iskustva opisala je u knjizi „Pored ranjenika u Tokiju, sećanje na rusko–japanski rat”.[1]Po povratku u Švajcarsku Klara Šturceneger organizuje brojne humanitarne akcije i prikupljanje humanitarne pomoći za Japan i Japanski narod.[5] Katarina Šturceneger u Srbiji Katarina Klara Šturceneger je, uz Arčibalda Rajsa, najpoznatija Švajcarkinja koja je u teškim danima 1914. i 1915. godine pritekla u pomoć Srbiji.[6] Tokom angažovanja u ciriškom Crvenom krstu Katarina upoznaje svoju imenjakinju, Srpkinju Katarinu Jovanović, istoričarku, humanitarnu radnicu, između ostalog i ćerku jednog od najzačanijih srpskih fotografa, Anastasa Jovanovića. Iz ovog poznanstva proisteklo je interesovanje Šturcenegerove za Srbiju i zbivanja na Balkanu početkom 20. veka, pa se u vreme Balkanskih ratova (1912−1913) priključuje Švajcarskoj misiji Crvenog krsta, kao bolničarka i ratni dopisnik iz Srbije.[7] Katarina je u Srbiji boravila dva puta. Prvi put u vreme Balkanskih ratova, a zazim i tokom Prvog svetskog rata, već u dobi od 60 godina, od avgusta 1914. do proleća 1915. godine.[8] Balkanski ratovi U vreme balkanskih ratova Katarina Šturceneger je prvi put došla u Srbiju i to po preporuci ciriške sekcije Crvenog krsta. Neko vreme provela je u Beogradu obilazeći bolnice i radeći sa turskim i bugarskim zarobljenicima. Tu se zarazila dizenterijom, ali je odmah po ozdravljenju nastavila sa svojim humanitarnim radom u beogradskim bolnicama, kasarnama i školama koje su bile adaptirane u bolničke svrhe. Tada je obišla 1, 5, 7. i 15. rezervnu bolnicu, zatim rusku, englesku, holandsku i austrijsku sanitetsku misiju, kao i poljski odsek Ruskog crvenog krsta.[9] U svojim sećanjima iz tog perioda ona ističe stručnost srpskih lekara, njihovu predusretljivost i blagonaklonost, zatim disciplinovanost i trpeljivost srpskih ranjenika i posebno požrtvovanost i rodoljublje srpskih žena.[10] 1914—1915 Od avgusta 1914. do proleća 1915. godine Katarina Šturceneger boravi kao predstavnik Crvenog krsta Švajcarske i medicinski stručnjak, najpre u Nišu, potom u Kragujevcu i Beogradu, da bi se ponovo vratila u Niš.[6] Kao medicinski stručnjak najviše je doprinela tokom epidemije pegavog tifusa, kada je boravila u Nišu sa rasporedom u Prvoj rezervnoj bolnici na Crvenom krstu, u kojoj, zajedno sa lekarima i članicama Kola srpskih sestara, radi na prijemu i previjanju ranjenika.[2][4] Kao predstavnik švajcarskog Crvenog krsta i veliki sledbenik Anri Dinana bila je ujedno i izveštač koji beleži sva dešavanja o ratnim zbivanjima. Za razliku od Japana, u Srbiji je mogla slobodno da učestvuje u zbrinjavanju bolesnika i prati dešavanja na bojištima. Sve događaje i važne ličnosti fotografisala je i ostavilan za sobom fotografije koje su sada vredni dokumenti. Pisala je samo o događajima kojima je lično prisustvovala, šireći istinu o onome što se u to vreme dešavalo na tlu Srbije. Svoje prve utiske o Nišu zabeležila je u Pismima sa Balkana, a kasnije svoja svedočenja ovekovečila je u šest knjiga na preko 700 strana, pisanih na nemačkom i francuskom jeziku i sa nekoliko stotina fotografija.[8][5] U svojim knjigama Katarina Šturceneger visoko je ocenila rad srpskog saniteta, stručnost i humanost lekara, čovekoljublje i optimizam, uprkos stradanjima. Bila je ganuta tužnim sudbinama izbeglog naroda, posebno ranjenika, invalida, rasturenih porodica i iznenađena moralnim i pravnim kodeksom u tretmanu neprijateljskih zarobljenika koji su bili dobro hranjeni i lečeni sa srpskim vojnicima u istim bolnicama.[2] Katarinu Šturceneger posebno je interesovala pravna i moralna strana ponašanja i boravka Austrougarske i Bugarske vojske na okupiranim teritorijama, a posebno njihov odnos prema stanovništvu. Austrougarsku, a zatim i nemačku i Bugarsku optužila je za tri prekršaja međunarodnog prava: Za zločine koje su njihove vojske izvršile nad civilnim stanovništvom i ratnim zarobljenicima u vreme ofanzive na Srbiju 1914, a zatim i 1915. godine; Za deportaciju neboračkog stanovništva koju su Austrougarske vojne vlasti izvršile u privremeno okupiranim krajevima Srbije 1914. godine, a koje je masovno umiralo po improvizovanim logorima, bez sanitetskog staranja i pod surovim postupcima logorskih vlasti; Za upotrebu dum-dum municije (čak i na civilnom stanovništvu).[9] Po povratku u Švajcarsku Klara Šturceneger organizuje brojne humanitarne akcije i prikupljanje humanitarne pomoći za Srbiju i Srpski narod pod okupacijom i školovanje sedamnaest srpskih đaka i studenata, koji su se kao izbeglice školovali u Švajcarskoj.[9] Zahvalnost Srbije Katarina Šturceneger umrla je 11. oktobra 1929. godine. Sahranjena je u blizini Dinanovog groba u Cirihu.[5] U znak zahvalnosti za sve što je učinila za srpski narod Kraljevina Jugoslavija je snosila troškove njene sahrane.[1] Odlikovanja Za knjigu o svojim iskustvima u rusko-japanskom ratu „Pored ranjenika u Tokiju, sećanje na rusko–japanski rat” nagrađena je medaljom japanskog Crvenog krsta.[5] Za zasluge učinjene Srbiji princ Aleksandar Karađorđević odlikovao je Klaru Šturceneger ordenom Svetog Save 4. reda.[1] Knjige o Srbiji i Balkanu Klara se tokom boravka u Srbiji upoznala sa srpskim narodom i njegovom borbom. Nakon povratka u domovinu svoja sećanja objavila je u nekoliko knjiga o Srbiji i srpskom narodu, na oko 700 stranica i sa nekoliko stotina fotografija.[6] Srbija 1912-1913. Srpski i međunarodni Crveni Krst za vreme balkanskih ratova (Cirih, 1914) Srbija na kraju 1915 (Cirih, 1915) Srbija u evropskom ratu 1914-1915 (Cirih, 1916) Svetlost u zapletima Balkana (Cirih, 1917) Srbija u ratu 1914-1916 (Nešatel-Pariz, 1916) Vaskrs Srbije (Bern-Berlin, 1920)[8] Do sada su na srpskom objavljene knjige: Srbija u ratu 1914-1916 (Dečije novine, Gornji Milanovac, 1989 i Prometej, Novi Sad, 2014)[11] i Srbija u evropskom ratu 1914-1915 (Akademska knjiga, Novi Sad, 2009) u novosadskom časopisu „Dnevnik” tokom 2014. godine objavljivani su memoari Katarine Šturceneger u feljtonu „Švajcarkinja na balkanskom frontu”.[12] Svedočenja Katarine Klare Šturceneger spadaju među najvažnije radove i dokumenta u našoj i stranoj literaturi o ratnim zločinima koje je u Srbiji izvršila Austro-Ugarska vojska. Prema vrednosti stoje rame uz rame sa radovima Arčibalda Rajsa, zatim francuskog novinara Anri Barbi i holandskog lekara Arion van Tienhoven.[13] Svojim publicističkim radom veoma mnogo je doprinela da se čuje istina o zverstvima okupatora, o herojskoj borbi srpske vojske i humanom odnosu Srbije prema zarobljenicima.[4] O delima Katarine Šturceneger i njihovom značaju za srpski narod akademik Vladimir Stojančević, u pogovoru knjizi Srbija u ratu 1914—1916 kaže: „Ono što je napisala predstavljalo je svojevremeno veliki pledoaje politički, pravni i moralni za stvar srpskog naroda u Prvom svetskom ratu, kao što i danas znači jednu opsežnu dokumentaciju od velikog kulturno-istorijskog značaja... ona je pružila autentična svedočanstva o organizaciji i delatnosti srpske sanitetske službe i o radu Crvenog krsta — domaćeg i međunarodnih misija, svedočanstva koja su danas gotovo jedina, pa otuda i veoma dragocena.” [9] Uticaj na savremenu kulturu O ulozi Katarine Šturceneger, ali i drugih žena, u Velikom ratu govori i monodrama „Čelične ratnice - Žene dobrovoljci u Prvom svetskom ratu” koja je izvedena decembra 2014. godine u Istorijskom muzeju Srbije, u pratećem programu izložbe „Srbija 2014”. Pored Katarine Šturceneger ova monodrama prenosi i svedočenja Milunke Savić, Vasilije Vukotić, Milice Marka Miljanova Popović, Antonije Javornik, Flore Sends, Nadežde Petrović, Delfe Ivanić, Elsi Inglis, Diane Budisavljević, Zorice Sare Mitić, Sofije Jovanović, Mileve Marić Ajnštajn, Žane Merkus, Meri Geldvin i drugih žena dobrovoljaca koje su u Prvom svetskom ratu učestvovale kao vojnici, humanitarne radnice i bolničarke...[14] Monodrama je realizovana u izvođenju, režiji i po tekstu Jelene Mile. Tekst je stvaran na osnovu originalnih zapisa, autentičnih izjava i odlomaka iz biografija konkretnih ratnica.

Nensi J. Kramer POVLAČENJEM DO POBEDE Arhiv Vojvodine, 2022. 207 strana, udžbenički format. PRIČA O KOJOJ SE MALO ZNA: Amerikanka napisala knjigu o srpskim dečacima, herojima iz Prvog svetskog rata! Američka književnica Nensi Kramer napisala je i objavila knjigu ”Povlačenjem do pobede 1915”, koja govori o slavnom putu srpske vojske u Prvom svetskom ratu. Gospođa Kramer po zanimanju je pedagog, predavač za decu i odraslih, dugogodišnja volonterka u Nacionalnom muzeju i Memorijalu u Kansas Sitiju, a do sada objavila je pet knjiga o Prvom svetskom ratu. Poslednju u nizu posvetila je herojskoj srpskoj vojsci i tako ispričala priču koja je nepoznata većini Amerikanaca, ali, kako se navodi u kratkom prikazu, o vojsci i narodu dostojnom svog junaštva, hrabrosti, determinizma i teškoća. Mnogi Srbi su ostavili živote da ne padnu u ruke neprijatelja, da se ne predaju, a ovu golgotu je samo polovina njih preživela. PRIČA O DEČACIMA HEROJIMA Proučavajući dokumenta u Nacionalnom muzeju Prvog svetskog rata u Kanzas Sitiju, autorka je naišla na podatak da je tokom rata 20.000 srpskih dečaka, uzrasta od 12 do 16 godina, bilo regrutovano, kao i da je tek oko 5.000 njih preživelo strahote Velikog rata. Ova činjenica, kako sama ističe, duboko ju je potresla, pre svega kao majku četvoro dece, a zatim i kao pedagoga, s obzirom da je, kao prosvetni radnik, čitav svoj radni vek posvetila deci. Upravo iz tog razloga, započela je svoje istraživanje o ulozi Srbije u Velikom ratu, koje je upotpunila putovanjem u Srbiju u dva navrata. Nensi je, opisujući kako je došla do svih podataka za knjigu, u autorskom tekstu na veb stranici Worldwar1 centennial, napisala da je 2012. godine posetila sve balkanske zemlje, osim Srbije, i da je pretražujući na internetu o Srbiji naišla na priču o 20.000 dečaka koji su bili regrutovani i odbranili otadžbinu. Priča o pomenutim dečacima me je duboko dirnula, kao majku i učiteljicu u osnovnoj školi. Ova priča je malo poznata u zapadnim zemljama, pa čak i među mnogim američkim Srbima. Nensi Kramer “Priča o pomenutim dečacima me je duboko dirnula, kao majku i učiteljicu u osnovnoj školi. Dok sam boravila u Srbiji, postavila sam sagovornicima mnoga pitanja o povlačenju, snimila brojne fotografije i popunila nekoliko beležnica. Po povratku kući, shvatila sam sam da je priča o povlačenju knjiga koju moram da napišem. Zato sam još dva puta boravila u Srbiji gde sam angažovala pofesionalnog vodiča koji je odlično govorio engleski i nekoliko lokalnih jezika. Moje divljenje prema ovim hrabrim ljudima, ne samo vojnicima, već seljacima koji su ih pratili na povlačenju, rasli su kako je moje znanje raslo o njihovoj nevolji. Druge zemlje, posebno medicinski timovi iz Engleske, odgovorili su na medicinske potrebe Srba, ali to je bilo nedovoljno. O civilima gotovo da se niko nije brinuo. Krajem 1914. godine, na primer, Srbiju je pogodila najteža epidemija tifusa, kakvu svet do tada nije video. Rad ovih medicinskih timova jedna je od tema u mojoj knjizi”, piše Nensi Kramer. “Ova priča je malo poznata u zapadnim zemljama, pa čak i među mnogim američkim Srbima. Od velike pomoći mi je bio otac Aleksandar iz lokalne Srpske pravolsavne crkve Sveti Đorđe. I ako je i dalje postojala sumnja u moje pisanje ove priče, završilo se kada sam slučajno srela dva rođaka jednog od preživelih koji u Kanzas Sitiju.”, otkriva američka autorka. KROZ STRAHOTE DO POBEDE Ona kaže da joj je u proučavanju pomogli i članci nekoliko neustrašivih engleskih i američkih novinskih dopisnika, koji su pisali o velikoj nesebičnosti, hrabrosti i spremnosti srpskih vojnika da izdrže najgoru vrstu poteškoća koje je predstavljao povlačenje. “Bili su suočeni sa izgladnjivanjem, smerzavanjem, napadima Nemaca i zasedama neprijateljskih Albanaca. Izbeglice, vojnici i volovi padali su sa ledenih planinskih prelaza, ginuli ili teško bili povređeni u provalijama i potocima ispod njih. Mnogi su hodali sa polomljenim rukama i nogama, napadale su ih razne bolesti posebno upala pluća i tuberkuloza. Lokalni Albanci su mnoge Srbe ubijali, klali i pljačkali”, prepričava srpske strahote Nensi Kramer. Knjiga „Povlačenjem do pobede 1915″, američke autorke Nensi Krejmer, predstavljena je prošle godine u Generalnom konzulatu Srbije u Njujorku. Predstavljajući svoju knjigu, Nensi Krejmer je nadahnuto govorila o poduhvatu srpske vojske, koji je u istoriji zabeležen kao jedinstven taktički vojni manevar. Citirala je predsednika SAD Vudroa Vilsona, koji je o Srbiji u Prvom svetskom ratu rekao: „Iako im je teritorija bila razorena i domovi opljačkani, duh srpskog naroda nije bio slomljen”. Izvor: Ministarstvo spoljnih poslova

GRADINA 84-87 / 2018 Izdavac: Niški Kulturni Centar, Niš, 2018 Mek povez 465 str. SADRŽAJ: Reč urednika Zoran Pešić Sigma: O tenderima i poeziji... 7 ČITANJE GRADA Bojan Jovanović: Ime Niša - prvobitno značenje i važeće pogrešno tumačenje... KNJIŽEVNI PORTRET: PETAR MATOVIĆ Goran Maksimović: Poezija i odbrana sveta... Vladimir B. Perić: Lumenalni vijadukti u mračnoj komori... Miloš Đurđević: Bjelina, masna hartija i socijalna pravda: o poeziji Petra Matovića... Goran Lazičić: U raljama postdemokratije?... Petar Matović: O moći pesničkog jezika... (Sa uručenja Nagrade Branko Miljković) Petar Matović: San dolazi sekirama... Aleksandra Gojković: Postalo je nemoguće ćutati... (Razgovor sa Petrom Matovićem) SRBIJA 2049 Stevan Bošnjak: Recept za spravljanje androidee... Ilija Bakić: Nešto kao vic... Stevan Šarčević: Dug je put kroz zemlju Srbiju... Ivan Potić: Preduzeće br. 3... Darko Tuševljaković: Uzvišenost... Pavle Zelić: Prateći onog koji vidi kroz tamu... POEZIJA MALA ANTOLOGIJA SAVREMENE POLJSKE POEZIJE KRAKOV Izbor i prevod s poljskog jezika Biserka Rajčić Eva Lipska: Havarija sveta... Adam Zagajevski: Asimetrija... Rišard Krinjicki: Kako nastaje... Marćin Švjetlicki: Ovde... Mihal Zablocki: Ne volim poeziju... Miloš Bjedžicki: Asklop... Eva Elžbjeta Novakovska: Žena šminka usta ispred ikone... Roman Honet: To crnilo naziva se zemlja... Erik Ostrovski: Sveti Franja obraća se pticama... Jadviga Malina: Zid... Lukaš Manjčik: Pleme... Jakub Kornhauzer: Fabrika kvasca... Malgožata Lebda: Matičnjak... Prevodi Đuzepe Beli: Soneti... (Sa italijanskog jezika preveo Bojan Belić) Johanes Bobrovski: Tad voleo sam zlatnu vugu... (Sa nemačkog jezika preveo Zvonimir Kostić Palanski) Mihaela Albu: Deset pesama... (Sa rumunskog jezika preveo Slavko Almajan) Slave Đorđo Dimoski: Vavilonski drhtaj... (Sa makedonskog jezika preveo Radoslav Vučković) Iz prevodilačke radionice Danijele Trajković Hada Sendu: 100 miliona svetlosnih godina sna... Kevin Higins: Neće biti više grmljavine... Alisija Minjarez Ramirez: Zemaljski... Oktavio Kvintanila: Usamljenost... Debejsiš Parašar: Parfimisana paučina... Iz novih rukopisa Zoran Vučić: Uporedne pesme... Tatjana Venčelovski: Prozor u dvorište... Hana Gadomski: Trupa... Bojan Ilić Bokerini: Rastegljiva rana... Mirjana Petrović filipović: Menelik... Dragan Hamović: Skokom udalj... Damir Jocić: Vertikala... Marijana Jovelić: Spasena u trouglu... Nikola Živanović: Nekrolozi, balade, koračnice... Anastasia Stoiljković: Svakodnevna antika... KARL MARKS: INSPIRACIJA Karl Marks: Knjiga ljubavi (Izabrao i sa nemačkog jezika preveo Zvonimir Kostić Palanski) Viktor Vorošilski: Stari Marks... (Sa poljskog jezika preveo Petar Vujičić) Hans Magnus Encensberger: Karl Hajnrih Marks (Sa nemačkog jezika preveo Zvonimir Kostić Palanski) Mihael Kriger: Marks govori... (Sa nemačkog jezika preveo Zvonimir Kostić Palanski) Adam Zagajevski: Stari Marks... (S poljskog jezika prevela Biserka Rajčić) Mirča Dinesku: Pijanstvo s Karlom Marksom... Milan Uzelac: Teze o Marksu... LINKOVI Dmitrij Lihačov: Katerinuška se malo zadržala... (Sa ruskog jezika preveo Andrij Lavrik) Bojan Belić: Đuzepe Đoakino Beli - Pesnik Nebeske Ulice... Vesna Trijić: Moć narativa... (Roman „Gorski“ Vesne Goldsvorti i njegove veze sa „Velikim Getsbijem“ Skota Ficdžeralda) Marijana Jovelić: Kada strast potrga dugmad i raskopča kragnu: oslobađanje puta knedli u grlu... (O „Bludnom paripu“ Enesa Halilovića) Aleksandra Batinić: Nemogućnost življenja, mogućnost pisanja i bezvremenost pamćenja... (Pripovetka „Miš beli sreću deli“ iz knjige Preživljavanje Dragoslava Mihailovića) Samir LJajić, Tatjana D. Đukić i Milan Dojčinović: Jezik odgovornosti u medijima... Jadranka Milenković: Umetnost, izvor, cilj, potiskivanje... Mikica Živković: Izdaleka tu, izbliza nigde... (refleksije, introspekcije) LJubiša M. Kocić: Rene Magrit – slika kao poetski kondenzat... Adrijana Turajlić: O umetnicima street art-a kroz film izlaz kroz prodavnicu suvenira... Zoran Nikolić: Željko Pahek ili zvuk simfonije budućeg doba!... KRITIKA Ivan Kolarić: „Nije ostala nijedna stvar koja nije bila polupana” džepna istorija rebetika... (O knjizi Gejl Holst, Put u rebetiko: muzika grčke potkulture: pesme o ljubavi, tuzi i hašišu) Jelena Veljković Mekić: Moć pripovedanja... (O knjizi Suzan Perou Lekovite priče za lakše i srećnije odrastanje) Aleksandar B. Laković: LJubav i nakon kraja sveta... (O knjizi Zvonka Karanovića Iza zapaljenih šuma) Milomir Gavrilović: Radosti i porazi izricanja kao preduslov uspona duha... (O knjizi Živorada Nedeljkovića Uspon) Marija Bulatović: Novi tipovi tekstualnosti... (O knjizi Milana Orlića Andrić, Crnjanski, Pekić: pripovedne strukture srpskog (post)modernističkog romana...) Hristina Aksentijević: Simulakrum svakodnevnog sveta u (auto)kritičkoj prizmi Jovana Nikolića... (O knjizi Jovana Nikolića Hotel Nikaragva) Oliver Milijić: Iz tame sveta u svet svet(l)a... (O knjizi Zorana Vučića Prošlost budućnosti) Milijan Despotović: Zajedno pesmeno ploviti... (O knjizi Ace Vidića Brodovlje i druge pesme) BELEŠKE O AUTORIMA... FLAY LEAF Saša Dimitrijević: Vaskrs vapaja...