Strana koliko Vi hocete, sve su bele... Godina stampe 1974. Izdato u 50 numerisanih primeraka , moj je 14. Avangardnost obeležava i početke Pavlovićeve karijere. Po bivšu Jugoslaviju prelomne 1974. objavio je Belu knjigu, bukvalno sa belim stranicama, kao svojevrsni literarno-politički-društveni eksperiment, nastao na bliskosti sa tadašnjim alternativnim književnim pokretom „signalizam“. Mnogo kasnije 2002. objaviće studiju „Avangarda, neoavangarda i signalizam“. I mnogo kasnije, kada se od avangardnosti okrene duhovnosti (najpoznatije delo „Knjiga o himni“, 1984, 1986, 1990), postaće žestok kritičar kiča i turbo-folka, iako je bio na istaknutim funkcijama baš u vreme njihovog procvata. Rođen je 1947. u Medveđi, u porodici poznatih proizvođača rakije. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, a gimnaziju u Leskovcu. Završio je srpski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, i magistrirao i doktorirao iz slične oblasti. Bio je predsednik Kulturno-prosvetne zajednice Srbije i dobitnik je dveju godišnjih nagrada Udruženja novinara Srbije, Vukove nagrade i Zlatnog beočuga za razvoj kulture glavnog grada.

Mil. K. Nikolić Rasinski austrougarski logor za Srbe 1914−1918 ILI KRVAVI LISTOVI IZ ZIVOTA SRBA U LAGERU. Novi Sad 1919 godina Knjižarnica Sv.F.Ognjanovica. Nežider je bio jedan od mnogih logora u prvom svetskom ratu na teritoriji crne monarhije. Posveta autora Petru Krstonošiću 104 stranice koje su odvojene od korica KRSTONOŠIĆ Petar – glumac, reditelj, pozorišni upravnik, dramski pisac i prevodilac (Velika Kikinda, 9. VI 1871 – Beograd, 16. II 1963). U rodnom gradu je izučio za trgovačkog pomoćnika i jedno vreme je radio u trgovini; zatim je stupio u putujuće pozorište Đorđa Jovanovića, pa u družine Đ. Peleša, P. Ćirića, M. Lazića Strica i Đ. Protića. Član SNP je bio u sezoni 1899/1900. i ponovo 1902. U međuvremenu je u dva maha osnivao sopstveno putujuće pozorište koje je davalo predstave po Srbiji i Vojvodini. Od 1905. je bio upravnik štamparije „Branik“, a od 1906. nominalni urednik Zmajevog lista „Starmali“. Iako nije imao urođenog glumačkog dara, rado je priman u najbolja putujuća pozorišta zbog ozbiljnosti, inteligencije i snalaženja u svim pozorišnim poslovima. Naročito je bio cenjen kao organizator u SNP posle Prvog svetskog rata, kada je u njemu radio kao glumac, reditelj i upravnik od 1921. do 1923. (izgleda da od rukovodećih poslova nije ni stizao da režira). Bavio se i novinarstvom prilozima u „Malom žurnalu“ (1901), „Braniku“ i „Zastavi“ (1905), a potom i u „Starmalom“. Napisao je dva nekada veoma popularna komada koji su igrani i u SNP: Krajiškinja (1896. i 1932) i Uskočnica (1928). SNP je izvelo i tri njegova prevoda: Ženidba na probu Karolja Gerea (1899), Mali ljudi Karla Karlvajsa (1900) i Rakija Geze Gardonjija (1907).

Tečni Hlorofil sadrži biološki veoma aktivnu supstancu hlorofilin. Hlorofilin potiče iz hlorofila lucerke, i predstavlja polusintetsku natrijumovu bakarnu so koja je rastvorljiva u vodi, lako se upija u gastrointestinalnom traktu i razvija dejstvo oba tipa hlorofila (A i B). Hlorofilin ima strukturu sličnu hemoglobinu u crvenim krvnim zrncima i može da prenosi kiseonik kroz telesne tečnosti. Hlorofil je pigment koji biljkama daje zelenu boju i vrši fotosintezu bez koje ne bi bilo života na Zemlji. Hlorofil je 1915. otkrio dr. Rihard Vilštater (Richard Willstadter) i dobio Nobelovu nagradu za otkrivanje hemijske strukture koja zapravo predstavlja prstenastu policikličnu strukturu vodonika, kiseonika i ugljenika u čijem središtu se nalazi mineral magnezijum. Hlorofil je veoma dobro proučen i zna se da sa drugim pigmentima, karotinoidima i fikobilinima vrši procese fotosinteze u biljkama, algama i jednoćelijskim organizmima. Fotosinteza je proces koji sunčevu energiju pretvara u hemijsku i omogućava sintezu šećera i belančevina, metabolizam u ćelijama, kao i proizvodnju kiseonika. Bez ovih procesa ne bi bio moguć život na Zemlji. Pored uloge u fotosintezi, hlorofil ima i veoma temeljno proučena i dokumentovana dejstva koja se koriste u izradi dodataka ishrani za poboljšanje i održavanje dobrog zdravlja: 1.) sposoban je da gradi stabilne komplekse molekula sa nekim kancerogenim materijama, kao što su poliaromatski ugljikovodonici iz duvanskog dima ili aflatoksini, proizvodi nekih gljivica, a vezujući ih sprečava njihovo dejstvo da izazovu rak; 2.) deluje na enzim Citohrom P 450 u jetri koji sprečava nastanak maligne transformacije DNK u ćelijama pod dejstvom kancerogenih materija; 3.) snažan je antioksidant, jer sprečava oksidativna oštećenja ćelija pod dejstvom slobodnih radikala, zračenja i otrova; 4.) čisti organizam od spoljašnjih otrova i od otrova nastalih u toku procesa metabolizma, pri čemu se detoksikacija vrši putem organa za disanje (nos, sinusi, disajni putevi, pluća), gastrointestinalnog trakta (želudac, jetra, žučna kesa, debelo i tanko crevo), bubrega i mokraćnih puteva, kože, kao i cirkulacije telesnih tečnosti koja obuhvata sve ćelije ljudskog organizma, donoseći hranljive materije i odnoseći otpatke (deluje dakle na sve organe koji učestvuju u detoksikaciji organizma); 5.) sposoban je za alkalizaciju (povećanje pH vrednosti) organizma, znači sprečava razvoj mikroorganizama, parazita, povećava otpornost imunog sistema prema spoljašnjim štetnim uticajima i maligno izmenjenim ćelijama; 6.) sprečava zapaljenje, deluje protiv reumatoidnog artritisa; 7.) inhibiranjem rasta i razvoja nekih anaerobnih bakterija pomaže zarastanje rana; 8.) deluje kao dezodorans tela, oduzima neprijatne mirise i zadah iz usta; 9.) deluje kao opšti roborativ, sprečava starenje organizma, jača imuni sistem, popravlja cirkulaciju i varenje, zaceljuje ulkuse na sluznicama. Svojstva hlorofila su identična sa svojstvima hlorofilina. Hlorofilin preporučujemo za održavanje dobrog zdravlja. Naime, svakom se preporučuje da povremeno očisti svoj organizam od otrova, da koristi antioksidante, da regeneriše jetru, da poboljša rad imunog sistema. Preporučujemo ga za unutrašnju dezodoraciju i sprečavanje lošeg zadaha, za bolje zarastanje rana. Može pomoći zarastanje čira na želucu, saniranje reumatoidnog artritisa, otklanjanje zatvora i kao opšti roborativ. Dugogodišnja istraživanja su pokazala dobru podnošljivost (toksični efekti nisu poznati), ali ga ne preporučujemo trudnicama i dojiljama, jer na njima nisu vršena istraživanja. Tokom korišćenja može obojiti mokraću, stolicu i jezik u zeleno, što ne predstavlja razlog za prekidanje primene. KOJA SU TO BLAGOTVORNA DEJSTVA NA LJUDSKI ORGANIZAM? ANTIKANCEROGENO DEJSTVO, jer gradi stabilne hemijske komplekse sa kancerogenim materijama, kao što su: aflatoksin B, policiklični ugljovodonici poreklom iz duvanskog dima, heterociklični amini iz dimljenog i konzervisanog mesa. Dalje podstiče CITOHROM P?450 u jetri da spreči strukturalnu izmenu DNK pod dejstvom kancerogenih materija. ANTIOKSIDATIVNO DEJSTVO razvija zato što deluje kao snažan antioksidant, a naročito sprečava dejstvo radioaktivnih zraka, da ne deluju kao slobodni radikali. DETOKSIKATOR, jer vezuje otrove poreklom iz spoljašnje sredine (egzogene toksine) kao i unutrašnje metaboličke otrove (endogene toksine) tako što deluje na sve one organe koji vrše detoksikaciju. To su disajni organi (nos, sinusi, pluća), gastrointestinalni trakt (želudac, jetra, žučna kesa, tanko i debelo crevo) bubreg i mokraćni putevi, koža i limfni sistem. Po nabrojanim organima se vidi da je praktično ceo organizam obuhvaćen detoksikacionom aktivnošću, zato što LIQUID CHLOROFILL prodire u sve pore ljudskog organizma i održava količinu i kvalitet ekstracelularne tečnosti. Ljudski organizam se sastoji od 80% vode, od toga je samo 12% u krvotoku, a 62% je oko ćelija u tkz. ekstracelularnom matriksu, koji skuplja otpadne materije. Limfotok je taj koji odnosi te materije i izlučuje u debelo crevo. Debelo crevo je kolektor otrova iz celog organizma, zato treba redovno da se čisti, da ne bi došlo do reapsorpcije otrova i do samotrovanja organizma. JAČA IMUNI SISTEM. ALKALIZATOR, jer menja ph kiselost organizma ka bazičnom, i time sprečava razvoj mikroorganizama i jača imuni sistem. ANTIINFLAMATORNO DEJSTVO tj. ako postoji zapaljenje u organizmu, tada smiruje upalu i pomaže ozdravljenje. Takođe pomaže zarastanje rana, bilo da su sveže rane ili ranice koje su se zapalile tj. nastale grizlice na sluznicama, afte, fisure, čirevi. DEZODORIRA TELO, jer otklanja neprijatan zadah i miris tela. To je važno kod onih osoba koja imaju neprirodne otvore debelog creva i mokraćne bešike. DELUJE KAO OPŠTI ROBORANS, popravlja varenje, otklanja zatvor, popravlja cirkulaciju i sprečava starenje organizma. Iskustva sa primenom LIQUID CHLOROFILL-a su veoma povoljna u slučaju hroničnog katara želudca sa grizlicom u slučaju hronične upale debelog creva, kod upornih zatvora, kod naglo nastalih uboda insekata gde postoji jak otok, kod svih stanja gde je potrebna detoksikacija organizma. Kada se primenjuje za lokalno tretiranje kože i sluzokože preporučujemo upotrebu bez razblaživanja, a kada se pije, naše ikustvo je pokazalo de su dve kafene kašike u dva decilitara vode veoma delotvorna. *Ovo je sajt nezavisnih distributera. Ukoliko želite da postanete saradnik, možete nas kontaktirati. **Informacije sadržane u ovom tekstu su isključivo u edukativne svrhe i ne treba da budu korišćene za dijagnozu ili terapiju bez konsultovanja Zdravstvenog stručnjaka. Čitalac koji je zabrinut za svoje zdravlje treba da kontaktira lekara za savet.

Tečni Hlorofil sadrži biološki veoma aktivnu supstancu hlorofilin. Hlorofilin potiče iz hlorofila lucerke, i predstavlja polusintetsku natrijumovu bakarnu so koja je rastvorljiva u vodi, lako se upija u gastrointestinalnom traktu i razvija dejstvo oba tipa hlorofila (A i B). Hlorofilin ima strukturu sličnu hemoglobinu u crvenim krvnim zrncima i može da prenosi kiseonik kroz telesne tečnosti. Hlorofil je pigment koji biljkama daje zelenu boju i vrši fotosintezu bez koje ne bi bilo života na Zemlji. Hlorofil je 1915. otkrio dr. Rihard Vilštater (Richard Willstadter) i dobio Nobelovu nagradu za otkrivanje hemijske strukture koja zapravo predstavlja prstenastu policikličnu strukturu vodonika, kiseonika i ugljenika u čijem središtu se nalazi mineral magnezijum. Hlorofil je veoma dobro proučen i zna se da sa drugim pigmentima, karotinoidima i fikobilinima vrši procese fotosinteze u biljkama, algama i jednoćelijskim organizmima. Fotosinteza je proces koji sunčevu energiju pretvara u hemijsku i omogućava sintezu šećera i belančevina, metabolizam u ćelijama, kao i proizvodnju kiseonika. Bez ovih procesa ne bi bio moguć život na Zemlji. Pored uloge u fotosintezi, hlorofil ima i veoma temeljno proučena i dokumentovana dejstva koja se koriste u izradi dodataka ishrani za poboljšanje i održavanje dobrog zdravlja: 1.) sposoban je da gradi stabilne komplekse molekula sa nekim kancerogenim materijama, kao što su poliaromatski ugljikovodonici iz duvanskog dima ili aflatoksini, proizvodi nekih gljivica, a vezujući ih sprečava njihovo dejstvo da izazovu rak; 2.) deluje na enzim Citohrom P 450 u jetri koji sprečava nastanak maligne transformacije DNK u ćelijama pod dejstvom kancerogenih materija; 3.) snažan je antioksidant, jer sprečava oksidativna oštećenja ćelija pod dejstvom slobodnih radikala, zračenja i otrova; 4.) čisti organizam od spoljašnjih otrova i od otrova nastalih u toku procesa metabolizma, pri čemu se detoksikacija vrši putem organa za disanje (nos, sinusi, disajni putevi, pluća), gastrointestinalnog trakta (želudac, jetra, žučna kesa, debelo i tanko crevo), bubrega i mokraćnih puteva, kože, kao i cirkulacije telesnih tečnosti koja obuhvata sve ćelije ljudskog organizma, donoseći hranljive materije i odnoseći otpatke (deluje dakle na sve organe koji učestvuju u detoksikaciji organizma); 5.) sposoban je za alkalizaciju (povećanje pH vrednosti) organizma, znači sprečava razvoj mikroorganizama, parazita, povećava otpornost imunog sistema prema spoljašnjim štetnim uticajima i maligno izmenjenim ćelijama; 6.) sprečava zapaljenje, deluje protiv reumatoidnog artritisa; 7.) inhibiranjem rasta i razvoja nekih anaerobnih bakterija pomaže zarastanje rana; 8.) deluje kao dezodorans tela, oduzima neprijatne mirise i zadah iz usta; 9.) deluje kao opšti roborativ, sprečava starenje organizma, jača imuni sistem, popravlja cirkulaciju i varenje, zaceljuje ulkuse na sluznicama. Svojstva hlorofila su identična sa svojstvima hlorofilina. Hlorofilin preporučujemo za održavanje dobrog zdravlja. Naime, svakom se preporučuje da povremeno očisti svoj organizam od otrova, da koristi antioksidante, da regeneriše jetru, da poboljša rad imunog sistema. Preporučujemo ga za unutrašnju dezodoraciju i sprečavanje lošeg zadaha, za bolje zarastanje rana. Može pomoći zarastanje čira na želucu, saniranje reumatoidnog artritisa, otklanjanje zatvora i kao opšti roborativ. Dugogodišnja istraživanja su pokazala dobru podnošljivost (toksični efekti nisu poznati), ali ga ne preporučujemo trudnicama i dojiljama, jer na njima nisu vršena istraživanja. Tokom korišćenja može obojiti mokraću, stolicu i jezik u zeleno, što ne predstavlja razlog za prekidanje primene. KOJA SU TO BLAGOTVORNA DEJSTVA NA LJUDSKI ORGANIZAM? ANTIKANCEROGENO DEJSTVO, jer gradi stabilne hemijske komplekse sa kancerogenim materijama, kao što su: aflatoksin B, policiklični ugljovodonici poreklom iz duvanskog dima, heterociklični amini iz dimljenog i konzervisanog mesa. Dalje podstiče CITOHROM P?450 u jetri da spreči strukturalnu izmenu DNK pod dejstvom kancerogenih materija. ANTIOKSIDATIVNO DEJSTVO razvija zato što deluje kao snažan antioksidant, a naročito sprečava dejstvo radioaktivnih zraka, da ne deluju kao slobodni radikali. DETOKSIKATOR, jer vezuje otrove poreklom iz spoljašnje sredine (egzogene toksine) kao i unutrašnje metaboličke otrove (endogene toksine) tako što deluje na sve one organe koji vrše detoksikaciju. To su disajni organi (nos, sinusi, pluća), gastrointestinalni trakt (želudac, jetra, žučna kesa, tanko i debelo crevo) bubreg i mokraćni putevi, koža i limfni sistem. Po nabrojanim organima se vidi da je praktično ceo organizam obuhvaćen detoksikacionom aktivnošću, zato što LIQUID CHLOROFILL prodire u sve pore ljudskog organizma i održava količinu i kvalitet ekstracelularne tečnosti. Ljudski organizam se sastoji od 80% vode, od toga je samo 12% u krvotoku, a 62% je oko ćelija u tkz. ekstracelularnom matriksu, koji skuplja otpadne materije. Limfotok je taj koji odnosi te materije i izlučuje u debelo crevo. Debelo crevo je kolektor otrova iz celog organizma, zato treba redovno da se čisti, da ne bi došlo do reapsorpcije otrova i do samotrovanja organizma. JAČA IMUNI SISTEM. ALKALIZATOR, jer menja ph kiselost organizma ka bazičnom, i time sprečava razvoj mikroorganizama i jača imuni sistem. ANTIINFLAMATORNO DEJSTVO tj. ako postoji zapaljenje u organizmu, tada smiruje upalu i pomaže ozdravljenje. Takođe pomaže zarastanje rana, bilo da su sveže rane ili ranice koje su se zapalile tj. nastale grizlice na sluznicama, afte, fisure, čirevi. DEZODORIRA TELO, jer otklanja neprijatan zadah i miris tela. To je važno kod onih osoba koja imaju neprirodne otvore debelog creva i mokraćne bešike. DELUJE KAO OPŠTI ROBORANS, popravlja varenje, otklanja zatvor, popravlja cirkulaciju i sprečava starenje organizma. Iskustva sa primenom LIQUID CHLOROFILL-a su veoma povoljna u slučaju hroničnog katara želudca sa grizlicom u slučaju hronične upale debelog creva, kod upornih zatvora, kod naglo nastalih uboda insekata gde postoji jak otok, kod svih stanja gde je potrebna detoksikacija organizma. Kada se primenjuje za lokalno tretiranje kože i sluzokože preporučujemo upotrebu bez razblaživanja, a kada se pije, naše ikustvo je pokazalo de su dve kafene kašike u dva decilitara vode veoma delotvorna. *Ovo je sajt nezavisnih distributera. Ukoliko želite da postanete saradnik, možete nas kontaktirati. **Informacije sadržane u ovom tekstu su isključivo u edukativne svrhe i ne treba da budu korišćene za dijagnozu ili terapiju bez konsultovanja Zdravstvenog stručnjaka. Čitalac koji je zabrinut za svoje zdravlje treba da kontaktira lekara za savet.

Miscellanea I , II Eseji Ponornica Drame Divanhana Gromovo đule Pripovijetke Pjesme Format: 20x14 cm. Izdavač i godina izdanja: Svjetlost Sarajevo 1983 Tvrd povez Odlično očuvano. SKENDER KULENOVIĆ (Bosanski Petrovac, 2. 9. 1910 – Beograd, 25. 1. 1978) Kulenović je rođen 1910. u Bosanskom Petrovcu. U rodnom mjestu završio je osnovu školu, gimnaziju u Travniku, a prava je studirao na zagrebačkom Sveučilištu. Rano se opredijelio za napredni komunistički pokret: godine 1933. primljen je u SKOJ, a dvije godine kasnije u Komunističku partiju Jugoslavije. Učesnik je narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Biran je i za člana AVNOJ-a. U toku narodnooslobodilačke borbe uređivao je partizanske listove, a po oslobođenju zemlje bavio se političkim radom i uređivanjem listova i časopisa („Pregled“, „Književne novine“, „Nova misao“). Bio je dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu i redovni član Srpske akadmije nauka i umjetnosti. Umro je u Beogradu 1978. Svoj prvi književni rad, sonetni vijenac „Ocvale primule“ Kulenović je objavio 1927. godine u srednjoškolskom almanahu „Hrvatska vila“, u Travniku. Kasnije objavljuje lirsku prozu u časopisu „Novi behar“ u Sarajevu, prvu pripovijetku Noć u vezirskom gradu u zagrebačkom časopisu „Putokaz“, koji uređuje Hasan Kikić, te pripovijetku Rakije u zagrebačkom časopisu „Izraz“, pod uredništvom Otokara Keršovanija. U tim drugim časopisima i listovima Kulenović, pored književnih radova, objavljuje i političke članke. Kao partizan, Kulenović se 1942. javlja prvom ratnom pjesmom Pismo Jove Stanivuka partizana crvenoarmejcu Nikolaju Ivanoviču Krilovu, objavljenom u listu „Krajiški partizan“, u selu Agiću kraj Banjaluke. Iste godine objavljeno je i najpoznatije djelo Skendera Kulenovića poema Stojanka majka Knežopoljka. Prvi put je štampana kao posebna knjiga 1945. godine, i odmah postala svojina čitavog naroda. Umjetničkim osobenostima – motivom, likom, jezikom i ritmikom – Stojanka majka Knežopoljka predstavlja jedinstvenu fresku o borbi i osveti u našoj literaturi sa temom narodnooslobodilačke borbe i revolucije. S pravom je književna kritika lik majke Stojanke Knežopoljke poredila sa legendarnim likom Majke Jugovića iz narodne poezije. Kulenović je, pored ostalih, objavio i djela: Komedije, Ševa (poema) Svjetlo na drugom spratu (drama), Poeme, Soneti i roman Ponornica (1977). U svojim zrelim godinama Kulenović je sve više iskazivao svoj intimni svijet. Posebno su zapaženi njegovi soneti, zgusnute misli i savršenog izraza. U njima je nastavljena ona nit sa kojom je ovaj pisac i ušao u literaturu. O Skenderu Kulenoviću pisali su: Milan Bogdanović, Eli Finci, Slavko Leovac, Božo Milačić, Stevan Raičković, Božo Bulatović i Novica Petković. MG126 (N)

Meukow V.S.O.P. Superior višestruko je nagrađivani konjak koji dolazi iz destilerije Meukow. Za razliku od drugih sličnih konjaka, Meukow V.S.O.P. Superior Cognac odležava u francuskim hrastovim bačvama duže nego što je to Zakonom i propisima predviđeno (da bi bio klasifikovan kao V.S.O.P. neophodno je da odleži bar 4 godine u hrastovima bačvama). U destileriji Meukow nastaje mešanjem pažljivo odabranih destilata iz raznih berbi. Predstavljen je u prozirnoj staklenoj boci sa prepoznatljivim zaštitnim znakom – figurom pantera u punoj snazi! Pri prvom susretu, na nosu osetićete svilenkaste voćne arome zrelog voća, jabuke, šljive i ruže, na koje se nadovezuju note vanile, karamele, sušenog grožđa, ušećerene narandže i tragovi bele breskve u pozadini. Na nepcu, nakon prvog gutljaja, neverovatno čist, gladak i slatkast ukus, punog tela. Dominira topao ukus sladića i kože, dopunjeni ukusom oraha i lešnika sa vanilom. Složena i duga završnica, ispunjena notama voćnog kompota i vanile, sa primesama narandžine kore i zelenog bilja. Destilerija: Meukow Brend: Meukow V.S.O.P. Stil: V.S.O.P. Boja: Zlatno amber Alkohol: 40% Additional Information Zemlja porekla Francuska Destilerija Meukow Zapremina 0.70l decorateTable('product-attribute-specs-table') Be the first to review this product 2018 - Silver - International Wine and Silver Competition 2015 - Double Gold Medal - San Francisco World Spirits Competition 2011 - Gold Medal - Cognac Masters, The Spirits Business in London 2011 - Silver Medal - Winevents Hong Kong 2004 - Gold Medal & Cognac Trophy - International Wine & Spirit Competition (IWSC) in England 2003 - Gold Medal - Estonian Wine Challenge 2002 - Gold Medal Vinalies Paris in France Kuća Meukow smatra se jednom od poslednjih nezavisnih porodičnih kompanija koja se baviproizvodnjom konjaka u svetu. Njena priča počinje u XIX veku u doba Cara Aleksandra IIkoji je dva brata rodom iz Šlezije poslao u Francusku da obezbede snabdevanje ruskog dvorakonjakom. U gradu Cognac Auguste-Cristophe i Gustav Meukow 1. avgusta 1862. godineosnivaju firmu A.C. Meukow Co. Zahvaljujući preduzimljivim i slavnim deoničarima poputHenri Bouraid-a (gradonačelnika grada Cognac u periodu od 1849. do 1869.) kompanija odsamog nastanka neprekidno raste, o čemu svedoče prestižni događaji održani širom sveta.Godine 1979. Meukow postaje deo grupacije koja je u vlasništvu porodice Compagnie deGuyenne, a koju je 1969. osnovao Michel Coste. Destilerija je smeštena u mestu Matha upomorskom delu Charente. Prepoznatljivi su, pre svega, po konjaku Meukow VS, zatimMeukow Vanilla Liqueur i konjaku od 45% alkohola - Meukow 90. Danas su proizvodi ove čuvene kuće konjaka poznati širom sveta i zastupljeni u čak 80 zemalja. Porodičnim biznisom upravlja sin osnivača Philippe Coste, uz pomoć sestara Marie-Laure Brugerolle i Céline Viard.Sa željom da ojača jedinstveni identitet konjaka Meukow, Michel Coste dugo je tragao zasimbolom koji bi dočarao izuzetan kvalitet konjaka i istovremeno ga učinio posebnim uodnosu na druge brendove. Boca Felin, ukrašena panterom, nastala je 1993. godine i ubrzopostala zaštitni znak konjaka Meukow. Simbolizuje snagu, eleganciju i gipkost koje susuštinske odlike konjaka Meukow. Čak dva puta joj je dodeljena nagrada „Pack d'Or“ odstrane Nacionalnog instituta za dizajn i pakovanje Francuske, što dodatno ukazuje napopularnost samog brenda i prepoznatljivost boce koja je postala sinonim za kvalitet ipoželjnost.Savršena ravnoteža snage i gipkosti kojom konjak Meukow odiše rezultat je posvećenostiAnne Sarteauk, Cellar Master Maison Meukow (podrumski majstor kuće Maison Meukow)koja od 2007. godine nastavlja tradiciju i ekspertizu svojih predaka. Nakon dvostrukedestilacije vina, podrumski majstor pažljivo bira „eaux-de-vie“ (francuski izraz za žestokapića, doslovno „voda života“, odnosno bistra, bezbojna voćna rakija koja se proizvodifermentacijom grožđa, a zatim dvostrukom destilacijom vina. U zemljama engleskog govornogpodručja „eau de vie“ ​​se odnosi na destilovani napitak napravljen od bilo kog voća, izuzev grožđa) koji će sazrevati u hrastovim buradima najmanje dve godine. „Eaux-de-vie“ potiče iz šest različitih regija koje čine konjak AOC (Zaštićena francuska oznaka porekla): Grande Champagne,Petite Champagne, Bons Bois, Fins Bois, Borderies i Bois Ordinaires.Podrumski majstor potom nadgleda starenje konjaka u mračnom i vlažnom ambijentupodruma. Neki konjaci čuvaju se duže od 50 godina u podrumu koji nosi poetski nazivParadis. Stručnost i umeće podrumskog majstora dolaze do potpunog izražaja u trenutku mešanja„eaux-de-vie“ različitih starosti kako bi se dobio harmoničan i aromatičan karakter finalnogproizvoda. Da bi Meukow stil zaista bio neponovljiv i unikatan, Anne Sarteauk uglavnomkoristi Grande Champagne i Petite Champagne Cognacs, koje karakteriše bogata kompleksnost cvetnih nota, ali i Fins Bois, Bons Bois i Borderies, koji konjaku Meukow pružaju arome voća i arome koje nastaju usled sazrevanja u hrastovim buradima, čime se dobija savršena ravnoteža ukusa i mirisa.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! U kutiji! Arhipelag Gulag 1918–1956, 1-3 Roman Arhipelag GULAG umetničko je i istorijsko delo o represiji u Sovjetskom Savezu u periodu od 1918. do 1956. godine, izatkano na pismima, sećanjima i usmenom kazivanju 257 zatvorenika, kao i na ličnom iskustvu autora. Solženjicin je ovo delo tajno pisao od 1958. do 1968. godine (završio ga je 2. juna 1968); prvi tom objavljen je u Parizu decembra 1973. Sam Solženjicin odredio je taj svoj epohalni rad kao književno istraživanje. Na dokumentovan i publicistički način izneo je nebrojene činjenice staljinističke represije. Potkrepljene brutalnim dokazima, one svakom čitaocu omogućuju da se i sam oseti kao sužanj Gulaga; sužanj koji bez krivice biva uhapšen, koji je iz noći u noć potom mrcvaren ispitivanjima i podvrgavan sofisticiranim mučenjima sve dok ne potpiše priznanje za neučinjene zločine. Atmosfera totalnog terora s jedne strane i sveproždirućeg straha s druge, kao da prži svest i rađa unutrašnji protest protiv nehumanog sistema što obogaljuje dušu velikog naroda s obe strane bodljikave žice. Roman Arhipelag GULAG sudbonosno je uticao na život autora. Zbog njega, Solženjicina su proterali kao izdajnika, zbog njega su ga, potom, kao da se ništa nije desilo, pozvali da se vrati. Bez obzira na to kako se na ovo delo gledalo tada, ili kako se ono čita u sadašnjem trenutku, svoju građansku dužnost pisac je ispunio. I pred živima i pred mrtvima. Roman Arhipelag GULAG mora se pročitati ako ni zbog čega drugog, onda radi toga da ljudski rod nikad više olako ne dozvoli nešto slično, da svakog trenutka bude svestan koliko čoveku vredi sloboda. „Svi književni pravci imaju svoje periferije i svoje centre, odnosno vrhove. Autora knjige Arhipelag GULAG ja bih nazvao genijem `socijalističeskog realizma`. Ako sovjetska vlast nije imala svoga Homera, u liku Solženjicina ona ga je dobila. Ova knjiga bezuslovno jeste pisana u prvom redu za ruskog čitaoca, ali uzeti to kao razlog da se ona ne čita bilo bi isto što i odustati od čitanja Ilijade zbog nepoznavanja grčke mitologije i jer se imena njenih junaka teško izgovaraju. Zajednički imenilac za ova dva dela jeste tema razaranja: u prvom slučaju – grada, u drugom – nacije. Moguće je da će za dve hiljade godina čitanje GULAG-a biti jednako prijatno kao i čitanje Ilijade danas. Ali ako GULAG ne pročitamo danas, sasvim je moguće da će se mnogo pre negoli za dve hiljade godina desiti to da neće imati ko da čita ni jednu ni drugu.“ – Josif Brodski Aleksandar Solženjicin (ruski: Александр Исаевич Солженицын, Kislovodsk, 11. decembar 1918-Moskva, 3. avgust 2008.) je bio ruski pisac, dramaturg i istoričar, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1970. godine. Bio je član Ruske akademije nauka (od 1997. godine) i Srpske akademije nauka i umetnosti (od 1994. godine). Studirao na Fizičko-matematičkom fakultetu u Rostovu na Donu, vanredno i u Institutu za istoriju, filozofiju i književnost u Moskvi. Nakon napada nacističke Nemačke na Sovjetski Savez dobrovoljno se prijavio u vojsku, gde je napredovao od običnoga vojnika do zapovednika artiljerijske brigade. Godine 1945. je, zbog pisama u kojima je indirektno kritikovao Staljina, uhapšen kao oficir sovjetske vojske u Istočnoj Prusiji, te osuđen i zatočen u sibirskom logoru, od 1953. u progonstvu u srednjoj Aziji. Nakon rehabilitacije 1956. učitelj u Rjazanu. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1970., čija je literatura obeležena iskustvom iz sibirskih logora u kojima je proveo devet godina. Na robiju je odveden 1945. pravo s fronta, na kojem se u Otadžbinskom ratu istakao kao vrhunski oficir sovjetskih inženjerijskih jedinica. Proganjan je i kasnije, čak mu je oduzeto i državljanstvo, pa je emigrirao 1974., vrativši se u otadžbinu posle dve decenije. U decembru 1998. odbio je najvišu državnu nagradu, Orden svetog apostola Andreja Prvozvanog, kojim ga je odlikovao predsednik Boris Jeljcin, rekavši: `Ne mogu da primim nagradu od vrhovne vlasti, koja je dovela Rusiju do sadašnjeg pogubnog stanja`. Pripovetkom `Jedan dan Ivana Denisoviča` u književnost je uveo temu Staljinovih logora, ostavši joj veran u najvećem delu opusa. Na osnovu emigrantskog iskustva u zapadnoj Evropi i u SAD, ispoljio je javni prezir prema vulgarnom materijalizmu Zapada. Ostala dela: pripovetka `Matrjonini dani`, romani `U krugu prvom`, `Onkološka klinika`, `Avgust Četrnaeste`, `Crveni točak`, `Rusija u provaliji`, kritička autobiografija `Borio se šut s rogatim`, drame `Gozba pobednika`, `Zarobljenici`, `Republika Rada`, `Svetlost koja je u tebi`, publicistička dela `Lenjin u Cirihu`, `Dva vek zajedno I-II`, scenariji `Tenkovi znaju istinu`, `Parazit`. Delo Solženjicin je najistaknutije ime književnog otpora sovjetskom totalitarizmu. Poznatim ga je učinila pripovetka `Jedan dan Ivana Denisoviča`, 1962, koja se temelji na opisu `običnog` dana `običnog` Rusa u logorskom zatočeništvu. Tema je do tada bila tabuizirana, ali je priča pokazala i stilsko umeće pisca koji se oslonio na tradiciju ruske klasične proze (Lav Tolstoj, Fjodor Dostojevski). Umeće fabuliranja očitovalo se zatim u `Događaju na stanici Krečetovka ` (1963.), a orijentacija na `seosku prozu` u stilu i ideologiji u noveli `Matrjonini dani` (1963), crtici o napaćenoj seoskoj ženi koja i u pozamašnoj bedi zna očuvati visoke moralne kvalitete. Vrhunac prvoga razdoblja su romani `Odeljenje za rak` (1968), i `Prvi krug` (1968), koji su kružili u prepisima, a objavljeni su prvi put u inostranstvu. `Odeljenje za rak` je poluautobiografski (bivši zatvorenik, iskustvo u odeljenju za tumore u taškentskoj bolnici) roman koji uz središnji lik Kostogutova daje niz portreta sovjetskih birokrata, lekara i medicinskog osoblja i raznih pacijenata. Istovremeno dirljiv ljubavni roman (ili – roman o nerealizovanoj ljubavi), satira na poststaljinističku epohu i studija o ljudskom ponašanju u ekstremnoj situaciji smrtonosne bolesti, taj veliki roman je u najboljim tradicijama ruske klasike koja ljudskošću i životnošću prevazilazi savremena joj ostvarenja zapadnoevropske i američke pripovedne umetnosti. `Prvi krug` (asocijacija na prvi, `privilegovani` krug Danteovoga pakla) rekreira piščevo iskustvo prvih godina zatvora, kada je radio u Šaraški, naučno-tehničkoj ustanovi za logoraše naučnike. Glavni lik, Gljeb Neržin, opet je utelotvorenje samog autora, a prikazane su i neke druge osobe koje su igrale važnu ulogu u Solženjicinovom životu (njegova prva žena, prijatelj Lev Kopeljev, rusko-židovski komunistički `vernik`, po struci germanista, dan u liku Leva Rubina). Mnogobrojne niti ovoga dela imaju tematsku srodnost s prethodnim delom: satira je prisutna na svim nivoima, a posebno u sarkastičnom portretu Staljina, moralna kušnja u mešavini pretnji i zavodljivih ponuda zatvorskih vlasti. Realistički je prikazan život izvan logora za naučnike i u njemu. No, kao i prethodni roman, i ovo Solženjicinovo delo uspeva da ponovi čudo ruske klasične proze koju je Tomas Man ne bez razloga prozvao `svetom`: veru u pobedu hrabrosti i veličinu ljudskosti, koja je ukorenjena u hrišćanskom poimanju bitno spiritualnog dostojanstva ljudskog bića. Nakon romanesknih ostvarenja, usledila je dokumentarna, ali i duboko lična optužba sovjetskog sistema koncentracionih logora, `Arhipelag Gulag`, (1973-75.), veliko trotomno delo temeljeno na preplitanju ličnih iskustava i mnoštva pisama, beleški i ostalih dokumenata koje je pisac dobijao od bivših sapatnika, a koja su skupljena i obrađena u okolnostima krajnje konspirativnosti. Ta je uništavajuća optužba sovjetskoga sistema za propast i smrt miliona ljudi slomila i poslednje komunističke apologete na Zapadu. Brežnjevljev SSSR nije mogao podneti ni ideju da se o tabuizovanoj temi piše, pa je Solženjicin uhapšen i proteran iz SSSR-a. Najpre je živeo u Švajcarskoj, zatim u SAD-u (Vermont), da bi se u 1990-im vratio u Rusiju, gde je dočekan i kao ideolog ruske nacije. U egzilu je nastao niz romana koji slede u ruskoj književnoj svesti opstali uzor, Tolstojev `Rat i mir`, i revidiraju istorijski model kakav su nametnuli boljševici, s gledišta ruske nacije, i to od `Avgusta četrnaeste`, 1971., prošireno 1983, preko `Oktobra šesnaeste`, 1984 i `Marta sedamnaeste `, 1986 do `Aprila sedamnaeste`, 1991. Zajednički im je naslov: `Crveni točak `. I dok u koncepciji `istorijske epopeje` Solženjicin sledi Tolstoja, dotle njenu strukturu nastoji modernizovati: sam svoja dela naziva `polifoničnim` (Bahtinov pojam za romane Dostojevskog), čemu odgovara različitost fragmenata od kojih se u čvor (uzel) celine vezuju fabule o ljudskim sudbinama (pretežno ruskih oficira; ratni protivnici, Nemci, ostaju uglavnom izvan teksta), dokumentarni umeci, lirske digresije. Jezik je arhaičan i korespondira s namerama očiglednim u njegovom `Ruskom rečniku jezičnog proširivanja` (1995) – u smeru staroruskog leksika. Solženjicin je na taj način istovremeno modernizovao prozu (mešavina dokumentarnosti, prikaza istorijskih osoba, isečaka iz štampe slična je postupcima u delu Johna Dos Passosa, dok je upotreba vremenskih skokova i preplitanje stilova i žanrova podseća na Foknera), a jezičnom arhaizacijom je ostvario posebnu patinu koja ne ide za modelom jezičnih igara karakterističnih za sterilnost postmodernizma, nego joj je svrha regeneracija ruskog nacionalnoga bića u ogledalu piščevog dela. Važnija su mu publicistička dela: `Kako da preuredimo Rusiju` (1991.), `Rusko pitanje krajem XX veka`, (1994.), `Dva veka zajedno`, (2003). Kako u inostranstvu, tako po povratku u Rusiju nakon sloma komunističkoga sistema, Solženjicin je često donekle površno etiketiran kao ruski pravoslavni nacionalista, antisemita, antikatolički bigot, mrzitelj Zapada, apologet carizma i slavjanofilski ksenofob. Iako su te optužbe besmislene, sam autor snosi delimičnu `krivicu` nekim svojim nezgrapnim izjavama i površnim generalizacijama. No, snaga je Solženjicinove kritike u njegovim jasnim opažanjima duhovne praznine i kukavičluka koji leže u srcu ispraznog sekularnog hedonizma koji dominira zapadnjačkim društvima. Po sveukupnom delu Solženjicin je jedan od najznačajnijih prozaista 20. veka, pisac koji je istovremeno nastavio tradicije klasične ruske pripovedne proze, najpre Tolstoja, no inoviravši je nizom postupaka karakterističnih za evropski modernizam. Ironija koja prati njegovo delo je i posledica različitog životnoga iskustva i pogleda na svet u odnosu na većinu savremenika koji su živeli ili žive u normalnijim i lagodnijim životnim uslovima: u doba kada je stvarao svoj najopsežniji i najambiciozniji prozni ciklus, `Crveni točak`, svetskom književnošću je dominirao (i još dominira) ponešto trivijalniji pristup umetničkom delu, uozbiljen u postmodernističkim fikcijama Umberta Eka, Tomasa PInčona ili Salmana Ruždija. Pisac kao prorok je anahronizam, i većina nesporazuma između Solženjicina i njegovih kritičara proističe iz sukoba nepomirljivih pogleda na svet o čovekovom životu i sudbini.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Život na ledu I (Dnevnici 1948-1955) Život na ledu II (Dnevnici 1955-1982) Život na ledu III (Dnevnici mart-decembar 1983) ` Knjiga Život na ledu Borislava Pekića predstavlja izuzetno zanimljive dnevnike s kraja 1982. i iz 1983. godine koji su u audio-zapisu ostali posle Pekićeve smrti. Njih je za štampu pripremila gospođa Ljiljana Pekić. Ti dnevnici polemičke intonacije pisani su u formi ogleda i eseja, intervjua i komentara. Njihovu osnovu predstavlja podsticajna, otvorena i kritička autorova misao. Ona je usredsređena na ključna pitanja društvenog, političkog i kulturnog života u Jugoslaviji od kraja Drugog svetskog rata do osamdesetih godina 20. veka.Pekićevi dnevnički zapisi su jedna vrsta sokratskog dijaloga sa idejama i piscima. Neki od njih, kao Miroslav Krleža i Milovan Đilas, ostavili su vidljiv trag ne samo u književnosti, već, jednako, u književnoj ideologiji i društvenom životu pomenutog razdoblja. Smisao Pekićevih rasprava jeste u poricanju autoritarnog i dogmatskog duha i zalaganju za vrednosni sistem u kojem će recidivi totalitarizma i demokrature biti zamenjeni istinskim slobodama i demokratskim preporodom društva. ` Borislav V. Pekić (Podgorica, 4. februar 1930 — London, 2. jul 1992) bio je jedan od najznačajnijih srpskih književnika 20. veka,[1] romansijer, dramski pisac, filmski scenarista, akademik i jedan od trinaest intelektualaca koji su obnovili rad Demokratske stranke.[2] Dobitnik je NIN-ove nagrade za roman Hodočašće Arsenija Njegovana iz 1970. godine i niza drugih priznanja: Nagrada Sterijinog pozorja (1972); nagrada udruženja izdavača, (1977); Nagrada Radio-Zagreba, (1982); Godišnja nagrada Udruženja književnika Srbije za Sabrana dela (1985); Njegoševa nagrada, (1987); Nagrada Zadužbine Jakova Ignjatovića, 1991. Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom za doprinos u kulturnom stvaralaštvu. Nakon Pekićeve emigracije u London 1971, jugoslovenske vlasti su ga smatrale personom non grata i niz godina su osujećivali izdavanje njegovih dela u Jugoslaviji. Njegova najpoznatija dela su Zlatno runo, Besnilo, Odbrana i poslednji dani, Kako upokojiti vampira, Atlantida i Vreme čuda. Od 12. decembra 1985. bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Mladost i romani Rodio se u Podgorici 1930. Njegov otac, Vojislav D. Pekić, je u Kraljevini Jugoslaviji bio visoki državni činovnik, tako da su od Borislavovog rođenja do 1941. živeli u Starom i Novom Bečeju, Mrkonjić Gradu, Kninu i Cetinju.[1] Početkom Drugog svetskog rata, italijanske okupacione vlasti su ih proterale iz Cetinja za Srbiju.[1] Njegova porodica se nastanila u Bavaništu (južni Banat), a 1945. se odselila u Beograd.[1] Po preseljenju u Beograd 1945, obrazovanje je nastavio u Trećoj muškoj gimnaziji, gde je maturirao 1948.[1] Ubrzo posle toga je bio uhapšen: „ Bio sam član ilegalne studentsko-gimnazijske organizacije koja se zvala Savez demokratske omladine Jugoslavije. Uhapšen sam 7. novembra 1948, maja 1949. osuđen po Zakonu o krivičnim delima protiv naroda i države, na prvostepenom Okružnom sudu na 10 godina, a potom mi je na Vrhovnom sudu (Narodne Republike Srbije 26. juna 1949. godine) kazna povećana na 15 godina zatvora sa prisilnim radom i izvesnim brojem godina gubitka građanskih prava nakon izdržane kazne. Pomilovan sam 29. novembra 1953. godine. ” — Borislav Pekić[1] Kao pripadnik SDOJ-a je osuđen na petnaest godina robije sa prinudnim radom. Izdržavao je kaznu u KPD Sremska Mitrovica i KPD Niš. Pomilovan je posle pet godina 1953. godine. Za vreme tamnovanja začete su mnoge ideje koje je posle razvio u svojim glavnim romanima. Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu (1954—1958). Borislav i Ljiljana Pekić sa svojom kćerkom 1959. godine Godine 1958. oženio se inženjerkom arhitekture Ljiljanom Glišić, sestričinom dr Milana Stojadinovića, koji je bio predsednik vlade Jugoslavije (1935—1939) i ministar finansija. Godinu dana kasnije rodila im se ćerka Aleksandra. Godina 1959. je takođe godina kada je Pekić napisao svoj prvi od preko dvadeset originalnih filmskih scenarija za glavne filmske kuće u Jugoslaviji, među kojima i Dan četrnaesti, koji je predstavljao Jugoslaviju na Kanskom filmskom festivalu 1961. godine. Godinama je Pekić radio na nekolicini romana, a kada je prvi od njih, Vreme čuda (1965), štampan, privukao je pažnju velikog broja čitalaca, kao i književnih kritičara. Ovaj roman je 1976. izdat na engleskom od strane Harcourt Brace Jovanovic u Njujorku kao Time of Miracles (Vreme čuda). Preveden je na francuski 1986, na poljski 1986, rumunski 1987, italijanski 2004. i grčki 2007. Pekićev prvi roman jasno je ukazao na dve važne karakteristike njegovog rada, oštar antidogmatizam i konstantni skepticizam u pogledu mogućeg „progresa“ čovečanstva koji je dostignut u toku svoje istorije. U periodu između 1968. i 1969. Pekić je bio jedan od urednika „Književnih novina“. Njegov drugi roman je Hodočašće Arsenija Njegovana (1970), u kome je, pored ostalog, dao sliku studentskog protesta 1968. u Jugoslaviji. Iako se ideološki distancirao od ovog opozicionog pokreta, nova politička klima je dalje komplikovala njegov odnos sa vlašću, tako da je godinu dana bio bez pasoša. Roman je ipak dobio Ninovu nagradu kao najbolji jugoslovenski roman te godine. Engleski prevod pod naslovom Houses of Belgrade (Beogradske kuće) se objavio 1978. u izdavačkoj kući Harcourt Brace Jovanovic u Njujorku, a kasnije je bio preveden na poljski, češki i rumunski. Iseljenje i dalji rad Borislav Pekić kao zatvorenik, plakat za izložbu Nakon Pekićeve emigracije u London 1971, jugoslovenske vlasti su ga smatrale personom non grata i niz godina su osujećivali izdavanje njegovih dela u Jugoslaviji. Najzad se 1975. pojavilo Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana, koje je kasnije prevedeno na poljski 1980, mađarski 1982, češki 1985. i francuski 1992. Godine 1977. poslao je rukopis sotije Kako upokojiti vampira na književni konkurs Udruženih izdavača Jugoslavije, koji su prepoznali u njemu najbolje pristiglo delo i tako je knjiga štampana. Kasnije je prevedena na češki 1980, poljski 1985, italijanski 1992, a engleski prevod se pojavio 2005. Baziran delimično na Pekićevom sopstvenom iskustvu u zatvoru i istrazi, roman pokazuje metode, logiku i psihologiju modernog totalitarnog režima. Odbrana i poslednji dani (1977), saga-fantasmagorija prevedena je na poljski i mađarski 1982, na češki 1983, francuski 1989. i švedski 2003. Ova tri romana bazično se bave raznim vrstama i na raznim nivoima kolaboracije u Jugoslaviji za vreme Drugog svetskog rata. Posle više od dve decenije priprema, studija i proučavanja prvi tom Pekićeve sedmotomovne fantasmagorije Zlatno runo se 1978. godine pojavio pred čitaocima. Slede zatim i ostalih šest tomova tokom 1978—1986. godine. Tim delom se Pekić uvrstio u najznačajnije srpske književnike. Za ovu sagu Pekić je 1987. dobio Njegoševu nagradu, označujući ga kao jednog od vrhovnih savremenih proznih pisca u Jugoslaviji. Prema mišljenju žirija Televizije Srbije, taj roman je ušao u izbor deset najboljih romana, napisanih na srpskom jeziku u periodu od 1982. do 1992. godine. Zlatno runo je upoređivano od strane inostranih kritičara sa Džejms Džojsovim ″Uliksom″, po strukturi naracije klasičnog mita, sa Manovim ″Budenbrokovima″, po dugačkoj porodičnoj istoriji i evoluciji predratnog društva, kao i sa ″Kontrapunktom života″ Oldusa Hakslija, po unutrašnjoj tenziji koja prolazi kroz lavirint konfliktnih perspektiva. No ipak je Zlatno runo slavljeno kao jedinstveno. Jedna od očiglednih odlika je i ogroman obim i tematska kompleksnost. Zlatno runo opisuje lutanje generacija Njegovana i kroz njih istražuje istoriju Balkana. Prvi, drugi i treći tom izdat je na francuskom 2002, 2003. i 2004. godine. Osamdesetih je Pekić napisao nešto sasvim novo. Sakupljao je materijal za pisanje knjige o izgubljenom ostrvu Atlantidi, sa namerom da da jedno novo objašnjenje za korene, razvoj i propast naše civilizacije. I pored klasičnih izvora koji su inspirisali njegov antropološki interes, Pekić je odlučio da ocrta svoju novu viziju budućnosti i time izbegne restrikcije „istorijskog modela“ sa kojim je on nesumnjivo morao da se suoči u starim mitovima. Iz toga su proizišle tri knjige: žanr-roman Besnilo (1983), antropološki roman 1999 (1984) i epos Atlantida (1988).[3] Ove knjige su doživele veliki broj izdanja u Srbiji, a Besnilo je bio bestseler. Besnilo je prevedeno na španski 1988. i mađarski 1994, a Atlantida na češki 1989. Za Atlantidu je Pekić dobio „Goranovi nagradu“ 1988. Ovaj roman je 1983. izabran za najčitaniju knjigu domaćeg autora te godine i dobio je nagradu Beogradski pobednici. Pekićeva Odabrana dela u 12 tomova štampana su krajem 1984. a za njih je dobio Nagradu Udruženja književnika Srbije. Godine koje su pojeli skakavci, u tri toma, izdate su između 1987. i 1990. Dva odlomka prve knjige su prevedena na engleski i publikovana u književnim časopisima Velike Britanije. Ovo je Pekićeva autobiografsko-memoarska proza sa ocenom i objašnjenjem posleratnih dana, životom i proganjanjem buržoazije pod komunističkim režimom. Ove knjige nisu samo autobiografske u klasičnom smislu reči, pošto se Pekić bavi i opštim stanjem Jugoslavije posle Drugog svetskog rata, kao i drugim zemljama i njihovim penalnim sistemima. On slika zatvorski život kao jedinstvenu civilizaciju, a civilizaciju „slobode“ kao specijalan vid zatvora. Ova trilogija je izabrana kao najbolja memoarska proza i za nju je Pekić dobio Nagradu Miloš Crnjanski 1989. Gotske priče Novi Jerusalim štampane su 1989, za koje je Pekić je dobio Nagradu Majska rukovanja u Crnoj Gori 1990. za svoja literarna i kulturna dostignuća. Dve priče iz ove zbirke su publikovane na francuskom, engleskom i ukrajinskom u raznim antologijama. Priča Čovek koji je jeo smrt iz ove knjige bila je posebno prevedena u Francuskoj 2005. kao separatno izdanje. Na talasima radio-stanice France kulture je 21. septembra 2005. ovo Pekićevo delo predstavljeno kao knjiga dana, odnosno kao najbolja knjiga stranog pisca te godine. Film, pozorište i radio Borislav Pekić sa Mihizom 1982. godine Pekić se sedamdesetih izdvojio kao jedan od najboljih savremenih dramskih pisaca Srbije. Redovno je pisao radio-drame za Westdeutscher Rundfunk u Kelnu, kao i za Süddeutscher Rundfunk u Štutgartu. Od 27 drama koje su izvedene i/ili štampane u Srbiji, 17 su imale svoju premijeru u Nemačkoj. Mnoge su bile transformisane u pozorišne i/ili TV drame i dobijale su brojne nagrade. Šesnaest njih je štampano u njegovim Odabranim delima 1984. Njegova drama Generali ili Srodstvo po oružju (1969) se može naći u svakoj antologiji srpske savremene drame. Dobila je Nagradu Sterijinog pozorja za komediju godine 1972, kao i Nagradu Kneginja Milica pozorišta u Kruševcu 1991. Pekićevi pozorišni komadi su bili veoma popularni i hvaljeni, a najpoznatiji od njih Cincari ili Korešpodencija (1979), koja je bazirana na četvrtom tomu Zlatnog runa, igrala se 280 puta u Ateljeu 212 u Beogradu, u periodu od 23 godine. Dobio je prvu nagradu Radio Zagreba za dramu 186. Stepenik (1982), kao i prvu nagradu na festivalima u Ohridu i Varni za Kako zabavljati gospodina Martina (1990). Tokom svoje karijere Pekić je radio na mnogim filmovima, napisao je više od dvadeset originalnih scenarija i adaptirao neke od svojih romana za film. Film Vreme čuda je bio izabran da reprezentuje Jugoslaviju na Kanskom festivalu 1991,[4] gde je Goran Paskaljević dobio nagradu za režiju, a kasnije film je učestvovao na festivalima u Glazgovu, Moskvi, Montrealu i Vrnjačkoj Banji. Nagrada kritičara dodeljena je u San Sebastijanu 1990. Đavolji raj (1989) (That summer of white roses), rađen po sagi-fantasmagoriji Odbrana i poslednji dani, dobio je nagradu na filmskom festivalu u Tokiju 1989. i bio je selektovan iste godine da reprezentuje Jugoslaviju na festivalu u Monpeljeu (Francuska), Puli (Hrvatska), San Sebastijanu (Španija), Los Anđelesu i San Francisku (SAD). Kao honorarni komentator Jugoslovenskog odeljenja Svetske sekcije Bi-Bi-Sija u Londonu (1986—1991) Pekić je čitao svoja „Pisma iz Londona“ svake nedelje; ova Pisma su posle štampana u Jugoslaviji kao Pisma iz tuđine, Nova pisma iz tuđine i Poslednja pisma iz tuđine (1987—1991). Svaka knjiga je sadržavala pedeset pisama sa duhovitim i inovativnim zapažanjima o Engleskoj i engleskom narodu. Pisma su bila emitovana za jugoslovenske i srpske slušaoce, za koje je Pekić naročito uživao da napravi brojna i humoristična poređenja između engleske i naše vlasti, države, običaja i ljudi. Za ove knjige dobio je Nagradu Jaša Ignjatović u Mađarskoj 1991. Pekić je takođe na istom programu Bi-Bi-Sija imao seriju o istoriji Velike Britanije, koja je izdata posthumno sa naslovom Sentimentalna povest Britanskog carstva (1992). Za ovo delo je dobio Počasnu nagradu BIGZ-a, izdavača knjige. Delo je štampano nekoliko puta i imalo je velikog uspeha. Dela su mu prevedena na engleski, nemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački, albanski, grčki, švedski i ukrajinski. Kraj života i smrt Borislav Pekić na prvim masovnim demonstracijama protiv režima Slobodana Miloševića, 9. marta 1991. Godine 1989, zajedno sa još dvanaest intelektualaca obnovio je rad Demokratske stranke,[2] da bi sledeće, 1990. godine, postao član Glavnog odbora, kao i jedan od urednika obnovljenog opozicionog lista „Demokratija“. Godine 1991, bio je kandidat Demokratske stranke za narodnog poslanika u Skupštini Republike Srbije u beogradskoj opštini Rakovica, kada je pobedio njegov protivkandidat Vojislav Šešelj.[5] Pekić je bio potpredsednik Srpskog PEN centra od 1990. do 1992. godine i član engleskog PEN centra. Bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti od 1985. godine, kao i član Krunskog saveta princa Aleksandra Karađorđevića 1992. godine. Aktivan, kako kao autor tako i kao javna ličnost, do poslednjeg dana, Pekić je umro od raka pluća u svom domu u Londonu, 2. jula 1992. godine u 63. godini života. Kremiran je u Londonu, a njegova urna se nalazi u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu,[6] zajedno sa drugim uvaženim ličnostima iz socijalnog, političkog i kulturnog reda građana. Posthumno, 1992, ga je Nj. K. V. prestolonaslednik Aleksandar odlikovao Kraljevskim ordenom dvoglavog belog orla prvog stepena, kao najvišeg odlikovanja dodeljenog od pretendenta Srbije na poziciju monarha...

Autor - osoba Lovecraft, Howard, 1890-1937 = Lavkraft, Hauard, 1890-1937 Naslov Nekronomikon 2 : Hauard F. Lavkraft / priredio Vladimir Zavadovski ; [ilustracije Bob Živković, Milosav Ostojić ... [at al.]] Ostali naslovi Nekronomicon Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 2020 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Everest media, 2020 (Beograd : Dunav štamparija) Fizički opis 911 str. : ilustr. ; 25 cm Drugi autori - osoba Zavadovski, Vladimir, 1984- = Zavadovski, Vladimir, 1984- Živković, Dobrosav, 1962- = Živković, Dobrosav, 1962- Ostojić, Milosav, 1991- = Ostojić, Milosav, 1991- Sadržaj Sadrži i: Lavkraftijana : enciklopedijski leksikon pojmova vezanih za Lavkrafta / Vladimir Zavadovski, Boban Knežević. Lavkraft: protiv sveta, protiv života / Mišel Uelbek. (karton) Napomene Antologijski izbor Tiraž 289 Str. 9-13: Predgovor / Vadimir Zavadovski Str. 897-909: Lavkraft, s one strane pojmljivog / Vladimir Zavadovski Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 911 Predmetne odrednice Lavkraft, Hauard Filips, 1890-1937 MG114 (N) NEKRONOMIKON 2 – 900 stranica svega onoga što od Lavkrafta vredi, a nije uvršteno u Nekronomikon 1. Priređivač je najbolji poznavala Lavkrafta na ovim prostorima, Vladimir Zavadovski, autor uvodnih tekstova za knjigu i za svaku pojedinačnu priču, pesme i eseje. Prevodi su stručno sređeni i ispravljeni su brojni nedostaci u ranije objavljivanim verzijama. Naslovnu stranu i dizajn radi Bob, čovek koji živi za horor, tako da očekujem samo genijalne stvari. Knjiga je veličanstvena, kao i Nekronomikon 1 u izdanju Everest medie, format 17x24cm, kvalitetna hartija, vrhunska štampa, 340 stranica u koloru. Sadržaj: Uvod Potomak U kripti Stvorenje na pragu Senka izvan vremena Grobnica Šta donosi mesec Beli brod Mačke Ultara Propast koja se sručila na Sarnat Selefais Iranonova potraga Drugi bogovi Nečastivi sveštenik Narod iz davnina U planinama ludila S one strane sna Izjava Rendolfa Kartera Srebrni ključ Kroz kapije srebrnog ključa Neizrecivo Snoviđenje ka neznanom Kadatu Hladan vazduh Užas u četvrti Red huk On Drvo Vrebajući strah Stvorenje na mesečini Ulica Slika u kući Preobražaj Huana Romera Azatot Šaptač u tami Hipnos Stanovnik mraka Potpuni zaborav Ljubav prema mrtvima Knjiga Lavkraft i poezija (odabrane pesme) Lavkraftijana (kompletan leksikon pojmova vezanih za Lavkrafta) Mišel Uelbek – Lavkraft Protiv sveta, protiv života Lavkraft: Natprirodna strava u književnosti Pogovor Galerija + dodatak: velika mapa sveta viđena očima Lavkrafta Hauard Filips Lavkraft (engl. Howard Phillips Lovecraft; rođen 20. avgusta 1890. u Providensu, preminuo 15. marta 1937. u Providensu) je bio američki pisac horora, fantastike i naučne fantastike, žanrova koje je često kombinovao unutar istog djela. Za života je bio relativno malo popularan, ali je imao ogroman uticaj na moderne pisce fantastičnog horora, unutar čijeg kruga je postao kultna ličnost. Ktulu mitologija i poznati Nekronomikon su njegove tvorevine. Lavkraft je rođen 20. avgusta 1890. u 09:00, u svom porodičnom domu na adresi „Ejndžel strit“ br. 194 (sada 454) u Providensu, na Roud Ajlandu. Bio je jedino dijete Vinfilda Skota Lavkrafta, putujućeg prodavca nakita i plemenitih metala, i Sare Suzan Filips Lavkraft, koja je poznavala svoje porodično stablo sve do dolaska Džordža Filipsa u Masačusets 1630. godine. Oba njegova roditelja su bila u tridesetim godinama i to im je bio prvi brak, što je bilo neobično u to doba. Kad je Lavkraft imao tri godine, otac mu je doživeo psihotični napad na poslovnom putu u Čikagu te je doveden u duševnu bolnicu „Batler“ u Providensu, gdje je ostao do kraja života. Umro je od sifilisa kad je Lavkraft imao osam godina. Lavkrafta je, stoga, odgajala majka, njegove dvije tetke (Lilijan Delora Filips i Eni Emelin Filips) i njegov djed (Vipl van Buren Filips). Bio je čudo od djeteta: kada je imao dvije godine recitovao je poeziju, dok je cjelovite pjesme pisao već sa šest godina. Djed je podsticao njegovo čitanje, nabavljajući mu klasike poput „Hiljadu i jedne noći“ ili dječje verzije Ilijade i Odiseje. Takođe, djed je u njemu pobudio interes za „čudne“ stvari pripovijedajući mu originalne priče gotičkog horora. Njegova se majka, s druge strane, brinula da bi ga te priče mogle uznemiriti. Kao dijete, Lavkraft je bio usamljen i često bolestan, vjerovatno na nervnoj bazi; djelimično zbog toga, i djelimično zbog svoje nedisciplinovane i svađalačke naravi, nije pohađao nastavu u školi sve do navršenih osam godina, i povukli su ga nakon samo godinu dana. U međuvremenu je intenzivno čitao i učio hemiju. Napisao je nekoliko publikacija u malom broju primjeraka, počevši 1899. sa „The Scientific Gazette“. Četiri godine kasnije, vratio se u javnu školu. Vipl van Buren Filips je umro 1904. godine nakon ozbiljnih poslovnih gubitaka. Lavkraftova porodica je osiromašila zbog lošeg upravljanja njegovim nasljedstvom te su bili prisiljeni da se presele niže u ulicu na kućni broj 598 u mnogo manji i neudobniji stan. Gubitak roditeljskog doma bio je težak udarac za Lavkrafta, u tolikoj mjeri da je neko vrijeme pomišljao na samoubistvo. Godine 1908. je doživio nervni slom, zbog čega nije nikada primio svoju srednjoškolsku diplomu. Taj ga je neuspjeh jako razočarao i predstavljao uzrok njegove sramote, između ostalog i zato što nije mogao studirati na univerzitetu „Braun“. Kao tinejdžer, Lavkraft je pisao fikciju. Neko se vrijeme posvetio poeziji i esejima, da bi se 1917. godine vratio fikciji s dorađenijim pričama kao što su „Grobnica“ i „Dagon“. Ova druga je ujedno i njegovo prvo profesionalno objavljeno djelo; pojavilo se u časopisu „Uvrnute priče“ (engl. Weird Tales) 1923. godine. Takođe, u to je vrijeme počeo stvarati svoju široku mrežu dopisnika, a prema dužini i učestalosti svojih pisama spada među najveće pisce pisama 20. stoljeća. Na njegovom popisu ljudi za dopisivanje su bili, između ostalih, mladi Forest Dž. Akerman, Robert Bloh („Psiho“) i Robert E. Hauard („Konan Simerijanac“). Nakon dugotrajne histerije i depresije, Lavkraftova majka je primljena u istu bolnicu gdje joj je umro suprug. Uprkos tome često je pisala sinu i ostali su bliski do njene smrti 21. maja 1921. nakon komplikacija tokom operacije žučnog mjehura. Lavkraft se od gubitka nikad nije potpuno oporavio. Brak i Njujork Ubrzo nakon majčine smrti Lavkraft je posjetio konvenciju novinara amatera gdje je sreo Sonju Haft Grin. Rođena 1883, bila je Jevrejka ukrajinskog porijekla i sedam godina starija od njega. Vjenčali su se 1924. i preselili u Bruklin, u Njujorku. Očaran, Lavkraft se nakratko oslobodio svojih mizantropskih okova, oduševljeno svima objavljivao svoj brak ne skrivajući sreću i fasciniranost velikim gradom, ali to nije dugo potrajalo. Sonja je ubrzo izgubila posao, što je ostavilo dalekosežne posljedice na njihov život. Lavkraft, neprilagođen ekonomiji u američkom stilu, nikako nije uspijevao naći posao. Osim toga, zamrzio je život u Njujorku i stvorio temelje svoje rasne netrpeljivosti, posmatrajući golemu zaposlenu imigrantsku populaciju. Sonja je našla posao u Sinsinatiju; Lavkraft je nije pratio. Ona ga je i dalje nesebično finansirala, čak i kad je našla drugi posao u Klivlendu - no neizbježno se na kraju dogodilo. U aprilu 1926. Lavkraft se vratio svojim tetkama u Providensu, nikad potpuno dovršivši proces razvoda sa Sonjom. Prema riječima Mišela Uelbeka, „godine 1926. njegov život je bio završen za svaki cilj i svrhu. Njegovo pravo stvaralaštvo – niz „glavnih djela“ – tada je počeo“. Povratak u Providens Sve do 1933. godine Lavkraft je živio u „prostranoj smeđoj viktorijanskoj drvenoj kući“ u ulici Barns br. 10 (to je adresa dr Vileta u priči „Slučaj Čarlsa Dekstera Vorda“ (engl. The Case of Charles Dexter Ward). Doba nakon povratka u Providens, posljednja decenija njegovog života, bilo je ujedno i najplodnije. U to je vrijeme napisao svoje najpoznatije kratke priče (uglavnom za „Uvrnute priče“) kao i opsežnija djela poput „Slučaja Čarlsa Dekstera Vorda“ i „Planina ludila“ (engl. At the Mountains of Madness). Često je lektorisao djela drugih autora ili čak pisao za njih („Brežuljak“, „Krilata smrt“ i „Dnevnik Alonza Tajpera“). Uprkos svom trudu koji je ulagao u pisanje, Lavkraft je postajao sve siromašniji. Bio je prisiljen da se odseli u manji stan s preživjelom tetkom, a teško ga je pogodilo i samoubistvo Roberta E. Hauarda. Godine 1936. dijagnostikovan mu je rak crijeva, uz loše varenje od koga je stalno patio. Hauard Filips Lavkraft je umro 15. marta 1937. u Memorijalnoj bolnici „Džejn Braun“, u Providensu. Njegovo ime je prvobitno zabilježeno na porodičnom nadgrobnom spomeniku, pokraj roditelja. To njegovim obožavateljima nije bilo dovoljno, pa je 1977. godine grupa pojedinaca skupila novac za zaseban spomenik na groblju „Svon point“ na koji su uklesali njegovo ime, datum rođenja i datum smrti, i rečenicu „I AM PROVIDENCE“ („Ja sam proviđenje“), izvorno iz jednog od njegovih ličnih pisama. Lavkraftov grob je povremeno ispisan grafitima koji citiraju njegove poznate stihove iz „Zova Ktulua“ (izvorno iz „Bezimenog grada“): That is not dead which can eternal lie, And with strange aeons even death may die. Nije mrtvo ono što je vječnog sna, I u čudnim eonima i smrt umrijeti zna. Podjela djela Sabrane priče na srpskom: H. F. Lavkraft. Nekronomikon, priredio Dejan Ognjanović, Beograd, 2012. Lavkraftova djela možemo podijeliti na četiri kategorije: Korespondencija i pjesme. Korespondencija se sastoji od oko stotinu hiljada pisama[traži se izvor] (od kojih neka imaju i trideset, četrdeset stranica) dok sveobuhvatan popis njegove poezije ne postoji. Pripovijetke u čijem pisanju je Lavkraft učestvovao. Ovdje spada saradnja s drugim piscima, priče koje su prošle Lavkraftovu reviziju i sl. Ovde možemo dodati i pripovijetke koje je Avgust Derlet napisao na osnovu zapisa i fragmenata koji su ostali za Lavkraftom. Lavkraftove pripovijetke. „Veliki tekstovi“. Ovde spada osam Lavkraftovih najznačajnijih tekstova: Zov Ktulua (engl. The Call of Cthulhu, 1926) Boja izvan ovog svemira (engl. The Color out of Space, 1927) Danički užas (engl. The Dunwich Horror, 1928) Šaptač u tami (engl. Whisperer in the Darkness, 1930) Planine ludila (engl. At the Mountains of Madness, 1931) Snovi u vještičjoj kući (engl. The Dreams in the Witch House, 1932) Sjenka nad Insmutom (engl. The Shadow over Innsmouth, 1932) Sjenka izvan vremena (engl. The Shadow out of Time, 1934) Prema tematici, Lavkraftovu fikciju možemo podijeliti na: Priče o smrti (približno od 1905. do 1920.) Priče iz ciklusa snova (1920–1927) Ktulu mit (1925–1935) Neki kritičari napominju sličnost ciklusa snova s Ktulu mitovima, često ukazujući na ponavljanje motiva Nekronomikona i bogova. Treba imati na umu da ciklus snova spada u pripovijetke fantazije, dok su Ktulu mitovi naučna fantastika. Veliki dio Lavkraftovog opusa direktno je inspirisan njegovim noćnim morama, i možda su upravo taj neposredni uvid u nesvjesno i njegov simbolizam djelimični uzroci njegove popularnosti. U skladu s tim, Lavkraft je zavolio djela Edgara Alana Poa, koji je imao veliki uticaj na Lavkraftove ranije radove. Zatim je otkrio djela Lorda Dansanija, pa je u njegovom stilu počeo da piše snolike fantazije. Svoj glas je otkrio tek kasnije, vjerovatno pod uticajem Artura Mejčena i njegovih pažljivo izgrađenih priča o preživljavanju drevnog zla i mističnom vjerovanju u skrivene tajne koje leže izvan stvarnosti. Te su pripovijetke uticale da nastane ono što danas nazivamo Ktulu mitovima;[traži se izvor] panteon vanzemaljskih, vandimenzionalnih božanstava starijih od čovječanstva, čije tragove nalazimo u eonima starim mitovima i legendama. Sam termin „Ktulu mitovi“ je skovao Avgust Derlet nakon Lavkraftove smrti. Lavkraftove priče su stvorile jedan od najuticajnijih pokretača radnje u celom žanru horora: Nekronomikon, tajni rukopis iz pera ludog Arapina Abdula Alhazreda. Dosljednost i snaga Ktulu mitova naveli su neke na pomisao da je Lavkraft svoju mitologiju utemeljio na postojećim mitovima i okultnim vjerovanjima. Takođe, pojavila su se mnoga lažna izdanja Nekronomikona. Njegova proza je pomalo arhaična. Često koristi zastarjeli rječnik ili pravopis (npr. baterijsku lampu zove električnom bakljom). Intenzivno je koristio „egzotične“ pridjeve poput nezdravo i kiklopski, a i pokušavao, uglavnom netačno, zapisati jezik narječja. Takođe je pisao britanskim engleskim (bio je anglofil). Lavkraft je bio izrazito marljiv u pisanju pisama. Ponekad je svoja pisma označavao datumom 200 godina starijim od stvarnosti (što je vrijeme pre Američke revolucije koju je smatrao uvredljivom za svoju anglofilnost). Verovao je da su 18. i 20. vijek najbolji; onaj prvi je predstavljao razdoblje plemenitosti, a drugi razdoblje nauke, dok je, prema njegovom mišljenju, 19. vijek, posebno viktorijansko razdoblje, predstavljao „grešku“. Teme u djelima Nekoliko tema se uvijek iznova pojavljuje u Lavkraftovim pričama: Zabranjeno znanje „Najmilosrdnija stvar na svijetu, rekao bih, nesposobnost je ljudskog uma da međusobno poveže sve svoje sastojke. (...) Jednoga dana, sastavljanje razdvojenog znanja otvoriće takve užasavajuće prizore stvarnosti i našeg pogubnog položaja u istoj, da ćemo ili poludjeti od tog otkrića ili pobjeći od smrtonosne svjetlosti u mir i sigurnost novog mračnog doba.“ („Zov Ktulua“) U mnogim njegovim pričama pojavljuje se pretpostavka kako je ljudski um previše krhak da bi mogao podnijeti istinu mitova bez vlastitog uništenja. Najpoznatiji primjer je Nekronomikon, koji osobu koja ga čita može odvesti u ludilo. Slično je i sa svim drugim primjerima „zabranjenog znanja“, kao i u slučaju samog susreta sa bićima iz mitova (premda su neka od njih manje opasna od drugih). Likovi koji pokušaju da na neki način iskoriste to znanje gotovo bez izuzetka su osuđeni na smrt. Ponekad njihov rad privuče pažnju zlonamjernih bića; ponekad ih, u duhu Frankenštajna, unište čudovišta koja su sami stvorili. Neljudski uticaji na čovječanstvo Bića Lavkraftove mitologije često imaju ljudske (ili poluljudske) sluge: Ktulu, na primjer, poštovan je u kultovima širom svijeta, od Eskima sa Grenlanda do vudu krugova Luizijane, i drugdje. Ti poštovaoci Ktulua Lavkraftu su poslužili kao korisno pripovjedačko sredstvo. Mnoga bića iz mitova su previše moćna za ljudske protivnike i toliko užasna da neposredno znanje o njima znači ludilo za žrtvu. Pišući o takvim bićima, Lavkraftu je bio potreban način da napiše uvod i izgradi napetost bez preranog završavanja priče. Ljudski sljedbenici su mu poslužili kao način otkrivanja podataka o njihovim „bogovima“ na zamućen, pomalo nejasan način i takođe omogućili privremene pobjede njegovim protagonistima. Atavistička krivica Još jedna od Lavkraftovih tema je ideja da potomci iste krvne grupe ne mogu nikako pobjeći od mrlje zločina koje su počinili njihovi preci, bar ako je zločin dovoljno monstruozan. Potomci mogu prostorno i vremenski biti veoma daleko od samog čina, pa ipak će „krv progovoriti“. Sudbina od koje se ne može pobjeći U Lavkraftovim djelima protagonista često nema kontrolu nad svojim ponašanjem ili smatra da je nemoguće promijeniti smjer. Mnogi njegovi likovi bi izbjegli opasnost samo da su jednostavno pobjegli; ali ta se mogućnost ili uopšte ne pojavljuje ili je spriječena nekom spoljašnjom silom. Često u njegovim pričama moćna zlonamjerna ili neutralna bića vrše direktan uticaj na likove. Poput prokletstva predaka, na kraju, bijeg ili čak sama smrt ne znače sigurnost. U nekim slučajevima taj se usud manifestuje u cjelokupnom čovječanstvu i nikakav bijeg nije moguć. Prijetnja civilizaciji Lavkraft često koristi zamisao o borbi civilizacije s varvarskim, primitivnijim elementima. U nekim je pričama ta borba na individualnom nivou; mnogi od njegovih protagonista su kulturni, visoko obrazovani ljudi koje postepeno preuzima neki zli uticaj. Ovde je „prokletstvo“ često ono nasljedno. Fizička i mentalna degradacija često prate jedna drugu; ova ideja „prljave krvi“ možda predstavlja Lavkraftovu zabrinutost što se tiče njegove vlastite krvne linije, posebno što se tiče smrti svoga oca; Lavkraft je sumnjao da se radilo o sifilisu. U drugim pričama cijelo društvo je pod prijetnjom varvarizma. Ponekad se on pojavljuje kao spoljašnja prijetnja, pri čemu je civilizovana rasa uništena ratom, a ponekad izolovani djelić čovječanstva zapada u vlastitu dekadenciju i atavizam. Ipak, najčešće se radi o civilizovanoj kulturi koju polako uništava zli element pod uticajem neljudskih sila. Bibliografija 1917 – „Grobnica” (The Tomb) 1917 – „Dagon” (Dagon) 1918 – „Polaris” (Polaris) 1919 – „S onu stranu sna” (Beyond the Wall of Sleep) 1919 – „Sećanje” (Memory) 1919 – „Stari Bags” (Old Bugs) 1919 – „Preobražaj Huana Romera” (The Transition of Juan Romero) 1919 – „Beli brod” (The White Ship) 1919 – „Propast koja je došla u Sarnat” (The Doom that Came to Sarnath) 1919 – „Izjava Randolfa Kartera” (The Statement of Randolph Carter) 1919 – „Ulica” (The Street) 1920 – „Užasni starac” (The Terrible Old Man) 1920 – „Mačke Ultara” (The Cats of Ulthar) 1920 – „Drvo” (The Tree) MG114 (N)

Jedan od najkvalitetnijih finih konjaka na svetu Remy Martin V.S.O.P. prvi put je na tržištu plasiran 1927. godine od strane podrumskog majstora Martina Andre Renaud-a. Tek 11 godina kasnije i zvanično je priznat kao AOC (Appellation d'Origine Controlee - posebno geografsko područje zaštićeno francuskim zakonom). Njemu pripada čak trećina ukupne globalne prodaje konjaka, što dodatno govori o popularnosti koju kod svojih ljubitelja uživa. Reč je o Fine Champagne Cognac proizvodu koji se proizvodi od čak 97% grožđa ugni blanc koje dolazi sa područja regija Grande (55%) i Petite Champagne (45%). Nastaje mešanjem više od 200 destilata eaux-de-vie starih od 4 do 12 godina. Zbog dužeg starenja u francuskim hrastovim bačvama Limousin, u bukeu dominiraju note vanile, irisa, marelice, pečene jabuke. Pri prvom susretu, na nosu možete osetiti prijatne note jagodičastog voća, žitarica, belog grožđa i hrastovine, na koje se nadovezuje gotovo čista aroma maslinovog ulja. Pri prvom gutljaju, na nepcu, ukus je pun, bogat, sa skladnim nijansama zrelog voća, breskve i kajsije, zatim vanile, divlje ljubičice i ruže. Na njih se nadovezuju svilenkasti slatki tonovi, sa prizvukom sladića, upotpunjeni suptilnim notama lešnika. Savršeno skladan, složen, elegantan i moćan. Ukus je perfektno izbalansiran između čvrstog karaktera i zrelog voća nudeći veliku kompleksnost i elegantne arome sladića, suvog voća i začina, na koje se nadovezuju note đumbira i manuka meda. Završnica je duga, topla i meka, pomalo začinasta. Dobro uravnotežena, strukturirana i višeslojna. Perfektan balans harmonije, odlično zaokružen. Odličan u svakoj prilici, izuzetno svestran, samostalno, ali i kao deo omiljenih koktela. Jedan od najkvalitetnijih finih konjaka na svetu Remy Martin V.S.O.P. prvi put je na tržištu plasiran 1927. godine od strane podrumskog majstora Martina Andre Renaud-a. Tek 11 godina kasnije i zvanično je priznat kao AOC (Appellation d'Origine Controlee - posebno geografsko područje zaštićeno francuskim zakonom). Njemu pripada čak trećina ukupne globalne prodaje konjaka, što dodatno govori o popularnosti koju kod svojih ljubitelja uživa. Reč je o Fine Champagne Cognac proizvodu koji se proizvodi od čak 97% grožđa ugni blanc koje dolazi sa područja regija Grande (55%) i Petite Champagne (45%). Nastaje mešanjem više od 200 destilata eaux-de-vie starih od 4 do 12 godina. Additional Information Zemlja porekla Francuska Destilerija Remy Martin Zapremina 0.70l % alkohola 40% Uvoznik Coca Cola HBC decorateTable('product-attribute-specs-table') Be the first to review this product Međunarodno takmičenje vina i alkoholnih pića, London, 2011, zlatna medalja Svetsko takmičenje alkoholnih pića, San Francisko, 2012, dvostruka zlatna medaljaSpirits Business Cognac Masters (UK), 2010, zlatna medalja Francuski proizvođač finih konjaka Rémy Martin uključuje konjake iz regija Grande Champagne, Fine Champagne i Petit Champagne. Reč je o drugoj po veličini kući konjaka, koja dolazi iz regije Cognac u Francuskoj. Njihovi vinogradi najveći su u apelaciji Grande i Petit Champagne u regiji Cognac. Rémy Martin nalazi se u takozvanoj „velikoj četvorci“ najstarijih i napoznatijih proizvođača konjaka na svetu i drugi je najprodavaniji konjak u ukupnoj svetskoj prodaji. Sam naziv ovog izuzetno popularnog i istovremeno prefinjenog konjaka potiče od osnivača Paul-Émile Rémy Martin-a, koji je svoju ljubav prema vinovoj lozi nasledio od oca vinara i vinogradara. Rođen je 1695. godine u gradu Royac u Francuskoj i nakon ženidbe kao vrlo mlad čovek ubrzo započeo sopstvenu proizvodnju konjaka, koji mu je zbog svog izuzetnog kvaliteta omogućio sticanje ekskluzivnog prava na sadnju novih vinograda. Svi konjaci Rémy Martin imaju oznaku Cognac Fine Champagne, što znači da dolaze isključivo iz mešavine destilata eaux-de-vie iz regija Grande Champagne i Petite Champagne crus. (Eaux-de-vie je francuski izraz za žestoka pića, doslovno „voda života“, odnosno bistra, bezbojna voćna rakija koja se proizvodi fermentacijom i dvostrukom destilacijom. U zemljama engleskog govornog područja „eau de vie“ se odnosi na destilovani napitak napravljen od bilo kog voća, izuzev grožđa.) Zahvaljujući krečnom sastavu zemljišta, ove eaux-de-vie mešavine destilata imaju veliki potencijal starenja i određeni aromatični intenzitet. Rémy Martin koristi tradicionalni način destilacije tako što zadržava sedimente koji se javljaju tokom vinifikacije grožđa u malim bakrenim posudama. Dvanaest kilograma grožđa potrebno je za proizvodnju jednog litra destilata eau-de-vie. Starenje se odvija u hrastovim bačvama vrste Limousin, tokom kojeg alkohol isparava čime se dobija Part des Anges (Angels’ Share), odnosno anđeoski postotak namenjen anđelima.