Burski rat 1899-1902 / đeneral Kristijan de Vet Beograd 1903. Tvrd povez, ćirilica, ilustrovano, 508 strana + 4 strane sa fotografijama. Napomena: na predlistu pečat prethodnog vlasnika; ako se to izuzme, knjiga je veoma dobro / odlično očuvana J13 . Po izbijanju Drugog burskog rata, celokupna evropska javnost na Kontinentu je jednodušno stala uz dve burske republike u borbi za slobodu, protiv britanske imperije. U tome se nije razlikovala ni javnost u Srbiji,tako da je paralelno sa holandskim, nemačkim i ruskim izdanjem objavljeno i srpsko izdanje ratnih memoara generala Slobodne Države Oranje Kristijana de Veta (Christiaan de Wet). Ovo nije delo kakvoga spisatelja, nego čoveka uverena da rat, koji je naš mali narod vodio za odbranu slobode i pravde, nije znan onoliko, koliko zaslužuje Ja sam sudio, da je dužnost moja, da ispričam njegove uzbudljive peripetije. One zaslužuju da ih zna ne samo narod afrikanderski, nego i ceo svet. Prihvatio sam tu zadaću stoga, što su me na to hrabrili ne samo odlični ljudi iz moje zemlje, nego i iz drugih naroda, pa čak i engleski oficiri. Na stranama koje dolaze, čitalac neće naći ni priča natenani smišljenih, ni književnih ukrasa, koji će ulepšavaši dela. Sama će ća dela govoriti za mene i bolje od mene. Ona će reći svu istinu o ratu, koji čovečanstvo ne treba da zaboravi. Kristijan DEVET Sadržaj: Kao prost burger odlazim u svoju komandu. Nikolsonov klanac. Opsada Ledismita. Postavljen sam za bornog đenerala. Lord Robers stupa na pozornicu s većom silom. Pardenberg. Poraz kod Poplar Grova i zauzeće Blumfontajna. Burgerima se dopušta da se za neko vreme vrate na svoja ognjišta Sanaspost. Četiri stotine i sedamdeset Engleza budu zarobljeni kod Redersburga Jedna opsada omane Englezi se kao velika reka razliju po našoj zemlji Naša snaga krajem maja 1900. Rodeval. Poznajem se s lordom Kičenerom. Englezi zauzimaju Vitlejem. Zašto sam otišao iz Slabertsneka i neke pojedinosti o predaji đenerala Prinslo Pred velikom Engleskom silom moram da se povučem u Transval . S nekolicinom ljudi vraćam se u Slobodnu Državu Oranž. Burgeri, koji su se zakleli na neutralnost, opet se laćaju oružja. Porazi kod Frederikstata i Botavila. Odlazim na jug da se dohvatim Kapske naseobpne. Zauzeće Devetsdorpa. Ne uspe mi namera da upadnem u Kapsku naseobinu. Rat protivu žena. Nov pokušaj da upadnemo u Kapsku naseobinu Noć koja se u dobri čas spušta. Da li su Buri bili četnici Pregovori s Englezima. Bitka kod Graspana blizu Rajca. Sastanak s transvalskom vladom. Predsednik Stajn u opasnosti da ga uhvate Englezi Poslednja engleska proklamacija. Blokhauzi i noćni napadi. Sastavim komandu od sedam stotina ljudi. Osvojenje engleskog logora kod Tvifontajna. Prokrčim sebi put kroz vojsku od šeset hiljada ljudi, Pratim Predsednika ka Južno-Afričkoj Republici Pregovori započeti u pogledu mira. Rešenje narodnih predstavnika. Kraj rata. Prepiska

Autor: Aleksandar Solženjicin Izdavač: Rad Broj strana: 465+499+443 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 24 cm Roman Arhipelag GULAG umetničko je i istorijsko delo o represiji u Sovjetskom Savezu u periodu od 1918. do 1956. godine, izatkano na pismima, sećanjima i usmenom kazivanju 257 zatvorenika, kao i na ličnom iskustvu autora. Solženjicin je ovo delo tajno pisao od 1958. do 1968. godine (završio ga je 2. juna 1968); prvi tom objavljen je u Parizu decembra 1973. Sam Solženjicin odredio je taj svoj epohalni rad kao književno istraživanje. Na dokumentovan i publicistički način izneo je nebrojene činjenice staljinističke represije. Potkrepljene brutalnim dokazima, one svakom čitaocu omogućuju da se i sam oseti kao sužanj Gulaga; sužanj koji bez krivice biva uhapšen, koji je iz noći u noć potom mrcvaren ispitivanjima i podvrgavan sofisticiranim mučenjima sve dok ne potpiše priznanje za neučinjene zločine. Atmosfera totalnog terora s jedne strane i sveproždirućeg straha s druge, kao da prži svest i rađa unutrašnji protest protiv nehumanog sistema što obogaljuje dušu velikog naroda s obe strane bodljikave žice. Roman Arhipelag GULAG sudbonosno je uticao na život autora. Zbog njega, Solženjicina su proterali kao izdajnika, zbog njega su ga, potom, kao da se ništa nije desilo, pozvali da se vrati. Bez obzira na to kako se na ovo delo gledalo tada, ili kako se ono čita u sadašnjem trenutku, svoju građansku dužnost pisac je ispunio. I pred živima i pred mrtvima. Roman Arhipelag GULAG mora se pročitati ako ni zbog čega drugog, onda radi toga da ljudski rod nikad više olako ne dozvoli nešto slično, da svakog trenutka bude svestan koliko čoveku vredi sloboda. „Svi književni pravci imaju svoje periferije i svoje centre, odnosno vrhove. Autora knjige Arhipelag GULAG ja bih nazvao genijem `socijalističeskog realizma`. Ako sovjetska vlast nije imala svoga Homera, u liku Solženjicina ona ga je dobila. Ova knjiga bezuslovno jeste pisana u prvom redu za ruskog čitaoca, ali uzeti to kao razlog da se ona ne čita bilo bi isto što i odustati od čitanja Ilijade zbog nepoznavanja grčke mitologije i jer se imena njenih junaka teško izgovaraju. Zajednički imenilac za ova dva dela jeste tema razaranja: u prvom slučaju – grada, u drugom – nacije. Moguće je da će za dve hiljade godina čitanje GULAG-a biti jednako prijatno kao i čitanje Ilijade danas. Ali ako GULAG ne pročitamo danas, sasvim je moguće da će se mnogo pre negoli za dve hiljade godina desiti to da neće imati ko da čita ni jednu ni drugu.“ – Josif Brodski Tvrd povez sa zaštitnim koricama. Knjige su dobro očuvane, izuzev što je na poslednjem, belom listu prve knjige zapisano par reči vezanih za knjigu. Na slikama priložen sadržaj.

odlično očuvan i redak primerak sa minimalnim tragovima čitanja AUTOR J. F. Rutherford IZDAVAČ Međunarodno društvo istraživača Biblije 1922. ( prvo na našim prostorima ) UVEZ tvrdi BROJ STRANICA 339 HRABRI PROPOVEDNICI Istraživačima Biblije je bila potrebna hrabrost da bi propovedali. Trebalo je da objavljuju „dobru vest“ krotkima, ali i „dan osvete“ zlima. Brat Džon Hoskin, koji je živeo u Kanadi, odvažno je svedočio uprkos protivljenju. U proleće 1921, u službi je naišao na jednog metodističkog sveštenika. Brat Hoskin je na početku razgovora rekao: „Trebalo bi da prijateljski razgovaramo o Svetom pismu. Ali čak i ako imamo različito mišljenje o nečemu, ipak se možemo složiti da se oko toga ne slažemo i rastati se kao prijatelji.“ Ali to se nije desilo. Brat Hoskin je ispričao: „Razgovarali smo samo nekoliko minuta kada je sveštenik toliko snažno zalupio vratima da sam pomislio da će se staklo s njih sručiti na pod.“ „Što ne odeš kod nevernika i propovedaš njima?“, vikao je sveštenik. Brat Hoskin ništa nije rekao na to, ali dok je odlazio, pomislio je: „Čini mi se da sam upravo razgovarao s jednim takvim.“ Sutradan, dok je držao propoved u crkvi, sveštenik je nastavio da napada našeg brata. „Upozorio je vernike na mene, rekavši im da sam najveći prevarant koji je ikada došao u taj grad i da me treba ubiti“, ispričao je brat Hoskin. Ali njega to nije zaustavilo već je nastavio da propoveda i razgovarao je s mnogim ljudima. On je rekao: „Uživao sam u službi više nego ikad. Nekoliko ljudi mi je čak reklo: ’Sam Bog te je poslao!‘ i ponudili su mi pomoć da ne bih ni u čemu oskudevao.“ LIČNO I PORODIČNO PROUČAVANJE Kao pomoć u razumevanju Biblije, u časopisu Zlatni veka redovno su izlazile rubrike s biblijskim pitanjima i odgovorima. Primera radi, u rubrici „Biblijske pouke za mlade“ nalazila su se pitanja koja su roditelji mogli da razmatraju s decom. Roditelji bi najpre postavili deci neko pitanje, a zatim bi im pomogli da u Bibliji nađu odgovor na njega. Pitanja kao što je „Koliko knjiga ima u Bibliji?“ pomagala su deci da nauče neke osnovne stvari. Druga, kao što je „Da li svaki pravi hrišćanin treba da očekuje progonstvo?“ pripremala su mlade da odvažno svedoče. Postojala je još jedna rubrika s pitanjima i odgovorima namenjena onima koji su već dobro poznavali Bibliju. Odgovori su se mogli pronaći u knjizi Božanski plan vekova, prvom tomu Studija Pisma. Iako su hiljade čitalaca mnogo naučile iz ovih rubrika, u časopisu Zlatni vek od 21. decembra 1921. objavljeno je da će obe rubrike prestati da izlaze. Zašto je došlo do te promene? Braća koja su u to vreme organizovala propovedanje uvidela su da je potrebno da zainteresovane osobe sistematski proučavaju Bibliju. Zato je u novembru 1921. objavljena knjiga Harfa Božja. Ljudi koji su uzeli tu knjigu ujedno su bili upisani na biblijski kurs na kom su se razmatrale različite biblijske teme. Tako su mogli da saznaju više o Božjoj nameri da ljudima podari večni život. Kako je taj kurs izgledao?

Knjiga je veoma dobro očuvana.Prednja korica malo smežurana pri dnu(kao na slici). ,,Krajem 19. i početkom 20. vijeka počelo je na obali mora, ispod brda Volujica, da se formira naselje koje je 1908. godine dobilo ime Novi Bar. Prije toga, ovo mjesto se zvalo Pristan, po nevelikom pristaništu koje je odavno postojalo. Preko tog pristaništa nekadašnji Bar, današnji Stari Bar, podignut četiri kilometra od morske obale, dobijao je proizvode koji su mu bili potrebni za život i izvozio viškove svoje privrede. Čak i kada je Pristan preimenovan u Novi Bar, njegovi stanovnici nazivali su svoje mjesto nekadašnjim imenom, a sebe su zvali Pristanjanima. Zbog potrebe širenja `Luke Bar`, Pristan, odnosno, Novi Bar, potpuno je iseljen 1976. godine, a ubrzo i srušen. Mjesto gdje je nekada bio grad, sravnjeno je sa zemljom. Grupa Pristanjana, okupljenih oko nevladinog udraženja `Pristan`, emotivno vezana za svoj nestali grad, odlučila je početkom 2004. godine da o Pristanu napravi monografiju, i tako sačuva uspomenu na njega i njegovo trajanje, u koje su ugradili i dio svojih života. Monografija o Pristanu pokušaj je da se na osnovu dostupnih istorijskih izvora ispriča priča o nastanku, urbanom razvoju i životu ovog naselja - od njegovog osnivanja do rušenja krajem sedamdesetih godina XX vijeka. Pisati monografije o gradovima nije lako, posebno ukoliko je riječ o gradovima koji nijesu bili centri velike politike, trgovine ili kulture, već samo centri nekoliko stotina običnih porodica i njihovih, ponekad, neobičnih života. Gradovi koji su središta velike politike, trgovine ili kulture, ostavljaju iza sebe obilje građe za istoričare, dok oni drugi, po pravilu, to ne rade. Kada je grupa ljudi iz Udruženja Pristanjana odlučila da započne pisanje monografije o gradu kojeg više nema, odmah se našla pred tim problemom. Jedini način da se taj problem riješi bio je - arhivsko istraživanje. Najprije je obavljeno višemjesečno istraživanje u gradskom arhivu u Baru, gdje su pregledani fondovi `Barski srez` i `Opština Bar`, a zatim je u Arhivskom odjeljenju Narodnog muzeja Cme Gore započelo prikupljanje građe iz štampe - novine između dva rata i posljeratni period. Jedan istraživač pregledao je i fondove Državnog arhiva na Cetinju (fond `Ministarstvo unutrašnjih djela`, `Državni savjet`, `Oblasna uprava Bar`), za period do 1918. godine. Nakon više od šest mjeseci istraživanja prikupljeno je oko pet hiljada (5000) arhivskih dokumenata i novinskih članaka koji govore o Pristanu, ali i o prošlosti Bara uopšte. Udruženje Pristanjana je tako formiralo arhivu u kojoj se, recimo, nalaze novinski članci o Baru objavljeni u crnogorskoj štampi između dva rata i svi članci o Baru koji su objavljeni u `Pobjedi` od 1944. do 1976. godine. Takvu zbirku nema nijedna institucija u Baru! Čitav ovaj obimni istraživački posao samostalno je organizovalo i finansiralo NU `Pristan`. Nakon završetka istraživanja, započelo se sa sređivanjem, tj. obradom i klasifikovanjem građe. Taj posao radilo je desetak ljudi. Nakon toga, građa je tematski podijeljena i ustupljena autorima pojedinih poglavlja. Svi oni su se obavezali da pišu shodno metodologiji koja važi u istorijskoj nauci, i da u svoj rad unose jedino podatke koji se mogu provjeriti izvorima. Uporedo s autorskim timom, formiran je i tim za prikupljanje dokumentacije, uglavnom fotografija i urbanističkih planova. Jedan od članova tog tima napravio je spisak svih Pristanjana početkom XX vijeka, koristeći knjige i protokole koji se čuvaju u SO Bar. Uvodni tekst u monografiji o Pristanu (`Pristan - vrijeme ljubavi`), napisao je novinar Momčilo Popović, jedan od njegovih najrevnosnijih hroničara. O najranijem periodu istorije prostora na kome je nastao Pristan, znalački je pisao arheolog Mladen Zagarčanin (`Pristan od praistorije do srednjeg vijeka`), iznoseći u svom radu mnoge nove podatke koji su plod njegovih istraživanja. Najveći dio monografije o Pristanu napisao je publicista Željko Milović (`Pristan - Počeci`, `Pristan - Prve decenije XX vijeka`, `Pristan - Drugi svjetski rat`, `Pristan - Poslije Drugog svjetskog rata`, `Pristan - Kultura i umjetnost`, `Pristan - Zdravstvene prilike`, `Pristan - Sport`). Miloviću je pripalo da obradi glavni period istorije Pristana (od kraja 19. do kraja 20. vijeka), za koji postoji i najobimnija građa. Da nije bilo njegovog stvaralačkog napora, pitanje je kada bi monografija bila završena. Poglavlje o Pristanu između dva svjetska rata napisao je Marko Ostojić, dok je dio monografije koji govori o privrednom životu Pristana djelo Miloša Šuštera. Dragocjene članke o sportu na Pristanu, ubačene u osnovni tekst, napisali su Milan Vujović (poglavlje o šahu), Miodrag Banović i Aleksandar Cvetinović, a prosvjetne prilike na Pristanu obradio je Savo Lekić. Popis stanovnika Pristana napravio je Aleksandar Cvetinović, koristeći popisne knjige koje se čuvaju u nadležnoj opštinskoj službi. Posljednji dio monografije o Pristanu čine portreti i sjećanja Pristanjana. Neki od tekstova rađeni su specijalno za ovu monografiju, dok je dio prenešen iz dnevnih novina, časopisa i publikacija. Portreti i sjećanja Pristanjana objavljuju se bez redaktorskih intervencija, budući da je riječ o formi teksta koja se ne može smatrati istoriografskom. U pitanju su lične priče, za čiju vjerodostojnost garantuje samo onaj koji ih saopštava. Svi autori priloga koji čine ovu monografiju, osim autora koji su radili portrete, koristili su se relevantnom literaturom i objavljenim i neobjavljenim izvorima. Zahvaljujući arhivskim istraživanjima koja su obavljena, autorima monografije bilo je na raspolaganju oko pet hiljada neobjavljenih istorijskih izvora i novinskih članaka, i oni su ih koristili na način koji su smatrali najsvrsishodnijim. Isključivo zbog tehničkih razloga, autori su prihvatili sugestiju Redakcije da se napomene (fus- note) ne unose u osnovni tekst. Zbog svih navedenih karakteristika, a posebno zbog nesumnjivog istraživačkog karaktera, monografija o Pristanu predstavlja prilog istoriji grada Вага, a posebno onog urbanog dijela, koji je više od pola vijeka bio njegovo središte. Stoga smatramo da svi budući istraživači prošlosti Bara, a posebno oni koji budu pretendovali da daju cjelovitiji pregled istorije grada, ovu monografiju neće moći zaobići. Ipak, budući istraživači će najveću korist napraviti ukoliko novim istraživanjima uvećaju znanja o prošlosti Pristana. Saznajni dometi ove monografije određeni su brojem i kvalitetom izvora koji su autorima bili na raspolaganju. Živko M. Andrijašević U Baru, 04. 09. 2006.``

Dobro očuvano, bez pisanja, podvlačenja, pečata. Potpis bivšeg vlasnika u vrhu predlista. Autor - osoba Manstein, Erich von, 1887-1973 = Manštajn, Erih fon, 1887-1973 Naslov Izgubljene pobede / Manštajn ; [preveo s nemačkog Milorad Sojić] Jedinstveni naslov Verlorene Siege Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1968 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Vojnoizdavački zavod, 1968 (Beograd : Kultura) Fizički opis 686 str., 2 presavijena lista s geogr. kartama : geogr.karte ; 20 cm Drugi autori - osoba Sojić, Milorad Zbirka Vojna biblioteka. Inostrani pisci ; ǂknj. ǂ70 (Pl.) Napomene Prevod dela: Verlorene Siege Tiraž 4.000. Predmetne odrednice Manstein, Erich von, 1887-1973 Drugi svetski rat 1939-1945 -- Vojna strategija Memoari generalfeldmaršala Eriha fon Manštajna sastoje se iz tri dela. U prvom je opisan pohod nacističke vojske na Poljsku 1939. godine, u drugom na zapad godinu dana kasnije, a u trećem rat protiv Sovjetskog saveza. Erih fon Manštajn je bio jedan od najvažnijih komandanata nemačkih oklopnih jedinica tokom Drugog svetskog rata. U Prvom svetskom ratu oficir, borio se na zapadnom, istočnom i srpskom (1915–1916) frontu. U Drugom svetskom ratu učestvuje u napadu na Poljsku 1939. kao komandant štaba Rundštetove Grupe armija Jug. Fon Manštajn, zajedno sa Gerdom fon Rundštetom, je došao na ideju plana osvajanja Francuske putem ofanzive kroz Ardene. Protiv Sovjetskog Saveza je komandovao vojskom koja se kretala ka Krimu i Lenjingradu dok nije dobio komandu Grupe armija jug. Na ovoj poziciji izvojevao je velike pobede modernog ratovanja protiv brojčano i materijalno superiornih sovjetskih jedinica, uspeo je da odbije napad sveže sovjetske ofanzive posle Staljingradske bitke ali nije uspeo u oslobađanju opkoljene Šeste armije kod Staljingrada. Uspeo je da ponovno osvoji grad Harkov od Sovjeta 1943. Zbog neslušanja Hitlerovih komandi i korišćenja modernijih načina ratovanja otpušten je iz vojske 1944. godine. Feldmaršal Manštajn, krvolok sa Istočnog fronta ,Manštajnova knjiga je glorifikacija njegove vojne strategije koja je ubila milione Rusa. „Citadela“ U centru grada Rovna, 31. maja 1943. godine, desio se neobičan i veoma koban događaj za nemačku vojsku: sovjetski obaveštajac Nikolaj Kuznjecov pod lažnim imenom oberlajtant Paul Zibert je od nemačkog rajhskomesara Eriha Koha uspeo da dozna mesto i cilj buduće operacije „Citadela“. Ovaj sovjetski obaveštajac je na prevaru hteo da likvidira Eriha Koha ali je isti počeo da odaje veoma važne i poverljive informacije misleći da se radi o njegovom zemljaku iz istočne Pruske. Ne samo da je doznao najvažnije stavke „Citadele“ već je saznao da će Nemci upotrebiti novo naoružanje i ratnu opremu. O svemu je još istog dana izvestio svoju komandu Pakao Citadele Pre početka same bitke sovjetska vojska je izvela riskantnu ali veoma plodonosnu operaciju izviđanja i hvatanja zarobljenika. Zarobljeni nemački kaplar je rekao starijem vodniku Podgorbunskom koji je komandovao poduhvatom da će nemačka ofanziva početi za 2 do 3 dana. To se desilo u noći između 2. i 3. jula. Pošto se izviđanjem 5. jula saznao i tačan čas operacije sovjetska odbrana je stavljena u punu pripravnost i otpočele su pripreme za kontra-mere. Sovjetska avijacija je stavljena u punu pripravnost a neke eskadrile su i poletele. Poslednje rezerve su pristigle 2 sata pre početka nemačke ofanzive. Erih fon Manštajn – Sumnjivi generali na zapadnom frontu Manštajn je tokom zapadnog vojnog pohoda komandovao 38. armijskim korpusom i u početku je imao zadatak da kroz tijesne Ardene prebaci do 21 diviziju. Za njegov korpus rat je zapravo počeo 5. juna 1940, kada je dobio „borbeni zadatak“. Uz sve priznanje Manštajnovom umijeću, Hitleru se ovaj talentovani general ipak činio sumnjivim: „Sigurno je izuzetno pametna glava velikog operativnog dara, ali ja mu ne vjerujem“. Erih fon Manštajn (nem. Erich von Manstein; Berlin, 24. novembar 1887 – Iking, 10. jun 1973) je bio jedan od najvažnijih komandanata nemačkih oklopnih jedinica tokom Drugog svetskog rata, dobivši čin feldmaršala, iako nikad nije bio pripadnik Nacističke partije. U Prvom svetskom ratu oficir, borio se na zapadnom, istočnom i srpskom (1915–1916) frontu. U Drugom svetskom ratu učestvuje u napadu na Poljsku 1939. kao komandant štaba Rundštetove Grupe armija Jug. Fon Manštajn, zajedno sa Gerdom fon Rundštetom, je došao na ideju plana osvajanja Francuske putem ofanzive kroz Ardene. Protiv Sovjetskog Saveza je komandovao vojskom koja se kretala ka Krimu i Lenjingradu dok nije dobio komandu Grupe armija jug. Na ovoj poziciji izvojevao je velike pobede modernog ratovanja protiv brojčano i materijalno superiornih sovjetskih jedinica, uspeo je da odbije napad sveže sovjetske ofanzive posle Staljingradske bitke ali nije uspeo u oslobađanju opkoljene Šeste armije kod Staljingrada. Uspeo je da ponovno osvoji grad Harkov od Sovjeta 1943. Zbog neslušanja Hitlerovih komandi i korišćenja modernijih načina ratovanja otpušten je iz vojske 1944. godine. Godine 1949. je na britanskom vojnom sudu osuđen na 18 godina zatvora zbog ratnih zločina, međutim pušten je posle 4 godine zbog medicinskih razloga. Manštajn je posle rata negirao znanje o holokaustu, ali je u toku rata sprovodio surove mere odmazde protiv Jevreja i partizana na okupiranim teritorijama. Ratna služba 1939–1940 Poljska i Francuska Počevši rat kao načelnik štaba Grupe Armija Jug tokom Poljske kampanje, Erih fon Manštajn držao je čin general-potpukovnika. Nakon kapitulacije Poljske, bio je prebačen na zapadno bojište za akciju protiv Francuske. Protivio se početnom ratnom planu - kopiji Šlifenovog plana iz Prvog svetskog rata - i predložio svoj vlastiti (Manštajnov plan), koji je predlagao korišćenje taktike munjevitog rata kojom bi se izolovao veliki deo savezničkih snaga u Belgiji i severnoj Francuskoj te ih prisilio na predaju. Naišao je na golemi otpor kod viših nemačkih zapovednika, sve dok nije plan prezentovao direktno Adolfu Hitleru, koji je bio oduševljen i pretvorio plan (malo modifikovani) u službeni. U to je vreme „unapređen“ (zapravo maknut radi petljanja u planove) u zapovedništvo na terenu, gde je zapovedao 38. armijskim korpusom. Neverovatan uspeh njegova plana značio je kapitulaciju Francuske u rekordnom roku i njegovo unapređenje u generala i doneo mu Gvozdeni krst. 1941–1942 Barbarosa i Krim Za Operaciju Barbarosa, Manštajn je zapovedao 56. oklopnim korpusom koji je napredovao najdublje unutar teritorija Sovjetskog Saveza prva dva dana rata. Pred kraj 1941, Manštajn je postavljen za zapovednika 11. Armije koja je imala za zadatak zauzeti Krim. Snage koje su mu dane na zapovedanje – oslabljena vojska (uz pomoć jedne rumunske vojske) bez tenkova i s malo vazduhoplovstva – bila je nedovoljna da zauzme teško utvrđeni Krim (i tvrđavu Sevastopolj – tada jednu od najjačih na svetu), ali je do kraja godine ipak preuzeo kontrolu nad čitavim Krimom sa izuzetkom samog Sevastopolja. Sovjeti su pokušali protivofanzivu tokom zime - uključujući i amfibijsko iskrcavanje na tri tačke istočnog Krima – čime su privremeno zaustavili nemačko napredovanje, ali je sledeće godine Manštajn dobio pojačanje i zauzeo Sevastopolj. Za nagradu, biva unapređen u čin feldmaršala. Tada je postavljen za zapovednika Lenjingradskog bojišta. Na ovoj poziciji nije ostao dugo, ali je odbio nekoliko teških napada većih Sovjetskih snaga. 1943. Staljingrad, Harkov, Kursk Bitka za Staljingrad dovela je do katastrofe kada su nemačke snage opkoljene pred sam kraj 1942. godine. Hiter postavlja Manštajna za zapovednika snaga za deblokadu Staljingrada. Uprkos slabim snagama i neverovatnoj moći neprijatelja, Manštajn dospeva do 50 km od grada. Međutim, Hitlerova insistiranja na nenapuštanju položaja i oklevanje zapovednika 6. armije Fridriha Paulusa, dovela je do toga da je deblokada propala i grad je pao natrag u sovjetske ruke. Nemci su sada bili u opštem povlačenju, što je Manštajn – kao zapovednik Južnog bojišta – najjače osećao. Napravivši taktičko povlačenje, potom jaki protivudar, potpuno je zaustavio Sovjetsku ofanzivu u Trećoj bici za Harkov. Taj je uspeh omogućio Nemcima da se pregrupišu i lansiraju veliku ofanzivu (Bitka kod Kurska), koja je propala jer su Sovjeti dobili informacije o tome mesecima ranije i pripremili jaku odbranu. Propast ofanzive gurnula ih je natrag na povlačenje koje će trajati do vrata Berlina. 1944. Kraj rata Vodio je aktivnu i sposobnu kampanju povlačenja na južnom bojištu tokom 1944. godine. Tokom povlačenja, naneo je veće gubitke neprijatelju nego što su ih Nemci zadobili. No uprkos tomu, nemačke snage su teške poraze, a to je uveliko bila zasluga i najvećeg Manštajnova protivnika, sovjetskog maršala Georgija Žukova. Krajem 1943. i početkom 1944, nemačke snage na Istočnoj bojišnici, uglavnom one pod Manštajnovim zapovedništvom, doživljavaju dva teška poraza u Žitomirsko-berdičevskoj operaciji, te Korsunjsko-ševčenkovskoj operaciji. Te dve sovjetske ofanzive su teški porazi nemačkih trupa na Istočnom bojištu. Konačno je strategijski front Manštajnovih trupa rasečen u još jednoj velikoj sovjetskoj ofanzivi. Fon Manštajn je bio jedan od retkih generala koji se nisu bojali suprotstaviti Hitleru kada je situacija zahtevala. Više puta je ignorisao direktne naredbe i nadglasavao Firera kada je to trebalo, a ovaj je to tolerisao jer mu je Manštajn bio vrlo potreban. Međutim, Hitler je konačno izgubio strpljenje 1944. godine i otpustio ga iz vojske – za razliku od većine ostalih generala koje je otpustio, to se odigralo časno: nije otpušten, nego „penzionisan“. Posle rata Godine 1949. našao se na Britanskom vojnom sudu zbog ratnih zločina na insistiranje Sovjetskog Saveza. Glavnina optužbi svodila se na zloglasnu Komesarsku naredbu kojom je nemačko zapovedništvo preporučilo da se komunistički politički komesari (pripadnici NKVDa koje je Staljin dodelio vojnim jedinicama da osiguraju odanost i osujete moguća povlačenja) ubiju na mestu zarobljavanja bez suđenja. Činjenica je da naredba nije bila obvezujuća, a Manštajnov je štab navodno to izdao kao naredbu, što je tehnički ratni zločin. Olakšavajuća je okolnost (na što se on i pozivao tokom suđenja) da su komesari nosili naoružanje, a civilnu odeću (tj. nisu nosili uniforme), čime nisu zaštićeni ratnim pravima, već se smatraju ne-regularnom vojskom bez prava. Druga glavna optužba odnosila se na „Rajhenau naredbu“ kojom je rečeno da su partizani i Jevreji jedno te isto, te se vojnici pozivaju na to da im ne pokazuju milost. Fon Manštajn je bio jedan od manjine zapovednika koji je svojevoljno podupro tu naredbu. Njegova odbrana je bila da se ne seća da je ikada dao takvu naredbu. U odbrani je uspeo pobiti većinu optužbi, ali ne sve, pa je osuđen na 18 godina zatvora, koje su posle smanjene na 12, ali je pušten posle 4 godine zbog zdravstvenih razloga. Nakon puštanja bio je savetnik novoj Nemačkoj vojsci Bundesveru. Umro je u Ikingu u Bavarskoj, 10. juna 1973. godine. MG117 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Retko !!! Eng. Jezik Latinski nazivi Sedamnesto izdanje ovih knjiga! 1964. godina Ferenc Kiss Janos Szentagothai Ferenc Kiss (B. Nagyszalonta, 7. rujna 1899. – D. Budimpešta, 6. travnja 1966.) Dekan: 1941./42.-1942./43., 1945./46. Rođen je u obitelji sa sedmero djece, otac mu je bio krojač. Gimnaziju je završio u rodnom gradu iu Székelyudvarhelyju. Nakon studija medicine u Kolozsváru, diplomirao je 1913. Još kao student medicine, radio je na Institutu za deskriptivnu i regionalnu anatomiju od 1909. do 1917., najprije kao plaćeni demonstrator, zatim plaćeni pripravnik od 1. veljače 1911. kao drugi lokum docent od 1. ožujka 1912., drugi docent od 1. siječnja 1914. i konačno prvi docent od 1. travnja 1917. do 1. rujna 1917. U međuvremenu je tijekom Prvoga svjetskog rata dva puta pozvan na služenje vojnog roka, prvo u Kolozsváru, zatim u Szatmáru. Radio je kao asistent na Institutu za anatomiju u Budimpešti 1917., zatim kao viši predavač od 1919. Bio je privatni docent regionalne anatomije 1924. Njegov brak povezao ga je sa Szegedom, gdje je imenovan profesorom ordinarijem i voditeljem Instituta. anatomije i histologije 1929. Zamoljen je da se vrati u Budimpeštu 1934. gdje je od 1. kolovoza postao voditelj 1. Instituta za anatomiju. Nakon stupanja na dužnost bio je uključen u dugi sukob s kolegom iz Debrecena, Tivadarom Huzellom, oko toga kako podijeliti dva instituta za anatomiju. Ferenc Kiss vodio je i Drugi institut za anatomiju između 1946. i 1950. godine. Njegova glavna briga bila je komparativna anatomija vegetativnog živčanog sustava i provodio je osnovna istraživanja funkcionalne neuroanatomije. Njegova studija o funkcionalnoj cirkulacijskoj anatomiji zdjeličnih organa smatrana je epohom, čime je utemeljila istraživanje mikrocirkulacije u Mađarskoj. Autor je osam udžbenika. Anatomski atlas koji su izradili on i János Szentágothai objavljen je na 14 jezika. Kao rezultat brojnih putovanja, imao je opsežne međunarodne odnose. Putovao je 1912. u Frankfurt, Köln i London, zatim ponovno u Njemačku i Englesku 1920., da bi 1930. uslijedila putovanja u Francusku i Englesku. U SAD-u je proveo šest mjeseci 1947./48. Nakon dulje stanke odlazi 1963. na jednogodišnje studijsko putovanje u Englesku, SAD, SR Njemačku, Francusku i Švicarsku, ali dva mjeseca boravi iu Sovjetskom Savezu. Bio je član uredništva Acta Anatomica, Basel između 1946. i 1966., i Excerpta Medica, Amsterdam, između 1947. i 1966. Dobitnik je Prix l`allemand od Francuske akademije 1932. za članak koji je objavljen 11. godina ranije. Dobio je nagradu Fauvelle od Francuskog antropološkog društva 1934. Bio je član brojnih znanstvenih društava, npr. Društva Korányi Sándor, izabran je za počasnog člana Transilvanskog muzejskog društva i Rumunjskog medicinskog društva Kolozsvár 1932. Bio je registriran kao član Société d`Anthropologie de Paris, Association des Anatomistes (1934.-), Kraljevskog medicinskog društva (1957-) i Znanstveno društvo za nuklearnu hematologiju (1965-). Utemeljio je 1944. Udrugu slobodnih crkava, potom je postao njezin predsjednik. Nagrađen je srebrnom ocjenom Kossuthove nagrade 1952., a iste je godine proglašen doktorom medicinskih znanosti. Srebrni stupanj Reda rada dobio je 1959. i 1961. Dva puta je biran za dekana Medicinskog fakulteta u Budimpešti. (Glavna djela: Anatomisch-histologische Untersuchungen über die Erektion. U: Z. Anat. EntwickI. - Gesch. 1921.; Anatomija ljudskog tijela, svezaci 1-3 /koautor János Szentágothai/., Bp., 1951. , 34 izdanja, objavljeno na engleskom, njemačkom, ruskom i španjolskom., Systematic Anatomy. /sa koautorima/ svezaci 1-2. Bp., 1953. u 9 izdanja; Inervacija kolagenskih vlakana /koautor A. Láng/ U: Neurological Review/Ideggyógyászati Szemle 7: 73-74, 1954.; Regionalna anatomija 9. izdanje Bp., 1967.) János Szentágothai (Janos Schimert)[1] (31. listopada 1912. u Budimpešti – 8. rujna 1994. u Budimpešti) bio je mađarski anatom, neurobiolog, političar i predsjednik Mađarske akademije znanosti. Szentágothai je rođen 1912. kao drugi od šest sinova liječnika Gustava Schimerta i njegove supruge Margit Antal.[2] Szentágothai je pohađao njemačku osnovnu školu u Budimpešti i završio Abitur na Reichsdeutsche Schule. Od 1930. Szentágothai je studirao medicinu na Sveučilištu Péter Pázmány i ubrzo postao student istraživač kod profesora anatomije Mihályja Lenhosséka. Godine 1936. uspješno je završio studij i ostao na sveučilištu. Godine 1942. postao je znanstveni asistent. Za vrijeme Drugog svjetskog rata služio je kao liječnik. U znak protesta protiv njemačke okupacije Mađarske, promijenio je prezime iz Schimert u Szentágothai u znak sjećanja na mjesto podrijetla njegovih predaka s očeve strane Szentágota. Došao je u ratni zarobljenik, a kući se vratio 1946. godine. Na Medicinskom fakultetu Sveučilišta u Pečuhu postaje predstojnik Katedre za anatomiju. Njegova specijalnost postala je neuroendokrinologija i neuroanatomija. Godine 1948. izabran je za dopisnog člana Mađarske akademije znanosti. Godine 1961. utemeljio je Odjel za elektronsku mikroskopiju u istraživanju mozga. Od 1963. postaje redoviti profesor anatomije na Medicinskom sveučilištu u Budimpešti. Njegova glavna područja istraživanja bili su mali mozak i moždana kora. Osim toga, Szentágothai je istraživao leđnu moždinu i refleksne mehanizme moždanog debla. Godine 1964. izabran je za člana Leopoldine.[3] Godine 1967. liječnik je postao redoviti član Akademije znanosti, 1972. Nacionalne akademije znanosti Sjedinjenih Država, 1973. član Američke akademije znanosti i umjetnosti i 1992. Académie des sciences.[4] ] Bio je na čelu anatomije do 1977. godine, a umirovljen je 1986. godine.[2] Godine 1973. Szentágothai je postao potpredsjednik Akademije znanosti. Četiri godine kasnije postaje predsjednik i ponovno od 1980. do 1985. Odustaje od upravljanja anatomijom 1977. godine. Godine 1985. postao je zastupnik i član Predsjedničkog vijeća NR Mađarske. Na izborima 1990. postaje članom Demokratskog foruma i članom Odbora za vanjske poslove. Szentágothai je umro nekoliko tjedana nakon završetka zakonodavnog tijela 1994. obitelj Očevi preci bili su erdeljski Sasi, majčini Mađari. Mnogi od Szentágothaijevih rođaka bili su liječnici, uključujući njegovog djeda Gézu Antala, koji je bio prvi profesor urologije u Mađarskoj, i njegovog pradjeda, Sándora Lumnitzera, koji je bio poznati kirurg u Mađarskoj. Dana 7. lipnja 1938. Szentágothai je oženio Alice Biberauer. Par je imao tri kćeri: Katalin (1939.), Kláru (1941.) i Máriju Krisztinu (1951.). Sva trojica također su postali liječnici.[5] Četvorica Szentágothaijeve braće također su studirala medicinu i kasnije živjela u Sjedinjenim Državama i Njemačkoj.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Anatomski atlas I - III Dr. Ferenc Kiss Dr. Janos Szentagothai Dr. Ferenc Kiss (B. Nagyszalonta, 7. rujna 1899. – D. Budimpešta, 6. travnja 1966.) Dekan: 1941./42.-1942./43., 1945./46. Rođen je u obitelji sa sedmero djece, otac mu je bio krojač. Gimnaziju je završio u rodnom gradu iu Székelyudvarhelyju. Nakon studija medicine u Kolozsváru, diplomirao je 1913. Još kao student medicine, radio je na Institutu za deskriptivnu i regionalnu anatomiju od 1909. do 1917., najprije kao plaćeni demonstrator, zatim plaćeni pripravnik od 1. veljače 1911. kao drugi lokum docent od 1. ožujka 1912., drugi docent od 1. siječnja 1914. i konačno prvi docent od 1. travnja 1917. do 1. rujna 1917. U međuvremenu je tijekom Prvoga svjetskog rata dva puta pozvan na služenje vojnog roka, prvo u Kolozsváru, zatim u Szatmáru. Radio je kao asistent na Institutu za anatomiju u Budimpešti 1917., zatim kao viši predavač od 1919. Bio je privatni docent regionalne anatomije 1924. Njegov brak povezao ga je sa Szegedom, gdje je imenovan profesorom ordinarijem i voditeljem Instituta. anatomije i histologije 1929. Zamoljen je da se vrati u Budimpeštu 1934. gdje je od 1. kolovoza postao voditelj 1. Instituta za anatomiju. Nakon stupanja na dužnost bio je uključen u dugi sukob s kolegom iz Debrecena, Tivadarom Huzellom, oko toga kako podijeliti dva instituta za anatomiju. Ferenc Kiss vodio je i Drugi institut za anatomiju između 1946. i 1950. godine. Njegova glavna briga bila je komparativna anatomija vegetativnog živčanog sustava i provodio je osnovna istraživanja funkcionalne neuroanatomije. Njegova studija o funkcionalnoj cirkulacijskoj anatomiji zdjeličnih organa smatrana je epohom, čime je utemeljila istraživanje mikrocirkulacije u Mađarskoj. Autor je osam udžbenika. Anatomski atlas koji su izradili on i János Szentágothai objavljen je na 14 jezika. Kao rezultat brojnih putovanja, imao je opsežne međunarodne odnose. Putovao je 1912. u Frankfurt, Köln i London, zatim ponovno u Njemačku i Englesku 1920., da bi 1930. uslijedila putovanja u Francusku i Englesku. U SAD-u je proveo šest mjeseci 1947./48. Nakon dulje stanke odlazi 1963. na jednogodišnje studijsko putovanje u Englesku, SAD, SR Njemačku, Francusku i Švicarsku, ali dva mjeseca boravi iu Sovjetskom Savezu. Bio je član uredništva Acta Anatomica, Basel između 1946. i 1966., i Excerpta Medica, Amsterdam, između 1947. i 1966. Dobitnik je Prix l`allemand od Francuske akademije 1932. za članak koji je objavljen 11. godina ranije. Dobio je nagradu Fauvelle od Francuskog antropološkog društva 1934. Bio je član brojnih znanstvenih društava, npr. Društva Korányi Sándor, izabran je za počasnog člana Transilvanskog muzejskog društva i Rumunjskog medicinskog društva Kolozsvár 1932. Bio je registriran kao član Société d`Anthropologie de Paris, Association des Anatomistes (1934.-), Kraljevskog medicinskog društva (1957-) i Znanstveno društvo za nuklearnu hematologiju (1965-). Utemeljio je 1944. Udrugu slobodnih crkava, potom je postao njezin predsjednik. Nagrađen je srebrnom ocjenom Kossuthove nagrade 1952., a iste je godine proglašen doktorom medicinskih znanosti. Srebrni stupanj Reda rada dobio je 1959. i 1961. Dva puta je biran za dekana Medicinskog fakulteta u Budimpešti. (Glavna djela: Anatomisch-histologische Untersuchungen über die Erektion. U: Z. Anat. EntwickI. - Gesch. 1921.; Anatomija ljudskog tijela, svezaci 1-3 /koautor János Szentágothai/., Bp., 1951. , 34 izdanja, objavljeno na engleskom, njemačkom, ruskom i španjolskom., Systematic Anatomy. /sa koautorima/ svezaci 1-2. Bp., 1953. u 9 izdanja; Inervacija kolagenskih vlakana /koautor A. Láng/ U: Neurological Review/Ideggyógyászati Szemle 7: 73-74, 1954.; Regionalna anatomija 9. izdanje Bp., 1967.) János Szentágothai FRS[1] (31. listopada 1912. – 8. rujna 1994.) bio je mađarski anatom, dobitnik Kossuthove nagrade, profesor, član parlamenta i predsjednik Mađarske akademije znanosti. Otac mu je bio dr. med. Antal Géza, pradjed je bio Alexander Lumniczer (čiji je šogor bio Schöpf-Merei Ágost). Generalna skupština UNESCO-a odlučila je da će 2012. godina biti posvećena obilježavanju 100. rođendana Jánosa Szentágothaija. Biografija Rođen je kao János Schimert, u Budimpešti 1912., od dr. Gustava Schimerta i Margit Antal, u obitelji liječnika.[13] Potjecao je od transilvanijskih Sasa s očeve strane i Székelyja s majčine strane.[14] Primljen je u njemačku gimnaziju u Budimpešti 1930. godine, a primljen je i na Medicinski fakultet Sveučilišta Peter Pázmány. U istom mjestu studirala su i četiri brata. Doctors je svečano otvoren 1936. godine. Obitelj Dana 7. lipnja 1938. oženio se Alice Biberauer, koju je upoznao u studentskoj udruzi Pro Christo. Imali su tri kćeri, Catherine (1939.), Clare (1941.) i Mariju Christinu (1951.), od kojih su sve tri ušle u područje medicine.[15] John Szentágothai, brat četiri liječnika, živio je u Sjedinjenim Državama i Njemačkoj. U slobodno vrijeme sa zadovoljstvom petljajući u Révfülöp vikend na istom posjedu s biljkama. Akademska karijera Schimert je započeo studij medicine na Medicinskom fakultetu Sveučilišta u Budimpešti 1930. godine, a na prvoj godini ga je prihvatio profesor Mihály Lenhossék kao studenta istraživača na Odsjeku za anatomiju. Doktorirao je 1936. i nastavio predavati u Budimpešti, postavši izvanredni profesor 1942. Tijekom Drugog svjetskog rata (karpaszományos) bio je liječnik, zrakoplovac i ratni zarobljenik. Vratio se 1946. Potom je pohađao Medicinski fakultet Sveučilišta u Pečuhu, gdje je kasnije bio pročelnik Katedre za anatomiju. Nakon rata ponovno se bavi proučavanjem vestibularnog sustava i bavi se temom neuroendokrinologije. Tijekom studija u Pečuhu bavio se inovativnim radom na polju neuroanatomije. Godine 1948. izabran je za dopisnog člana Mađarske akademije znanosti. Godine 1961. pokrenuo je odjel za elektronsku mikroskopiju u istraživanju mozga u Mađarskoj. Godine 1963. vratio se u Budimpeštu kako bi vodio Katedru za anatomiju Medicinskog fakulteta Sveučilišta Semmelweis. Tu se uglavnom bavio malim mozgom i funkcioniranjem kore velikog mozga. Osim toga, provodio je eksperimentalna istraživanja refleksnih mehanizama leđne moždine i moždanog debla. Godine 1967. izabran je za redovitog člana Mađarske akademije znanosti. Vodio je Katedru do 1977. godine, a 1986. službeno se povukao iz nastave. Ferenc Kiss, poznat po radu izrađenom za atlas ljudske anatomije, nacrtao je svoj udžbenik koji je preveden na trinaest jezika i imao više od stotinu izdanja. Proglasio je da je upola mlađi od većine ljudi koji govore o razvoju od godine i pol, a to će morati komunicirati najvažniji čimbenik. Javna karijera Godine 1956. u Pečuhu je bio predsjednik Revolucionarnog komiteta intelektualaca. U javni se život vratio tek 1973., kada je izabran za potpredsjednika Mađarske akademije znanosti. Četiri godine kasnije postao je njegov predsjednik te stoga napustio mjesto pročelnika odjela Sveučilišta. Godine 1985. ušao je u parlament kao član Predsjedničkog vijeća Mađarske Narodne Republike. Bio je (kasnije član njegova ukidanja) uključen u rad Mađarskog demokratskog foruma tijekom tranzicije. Bila je članica Odbora za vanjske poslove. Szentágothai i njegova žena pokopani su u Budimpešti.

ISTORIJA CIVILIZACIJE I-XII Vil Djurant Tvrdi povez, format 17×24, Ukupno 10.500 strana NOVO 1. Istočne civilizacije 2. Život Grčke 3. Cezar i Hrist 4. Doba vere (I) 5. Doba vere (II) 6. Renesansa 7. Reformacija 8. Početak doba razuma 9. Doba Luja XIV 10. Volterovo doba 11. Ruso i revolucija 12. Napoleonovo doba Ovaj komplet Istorije civilizacije 1 – 12 predstavlja klasično remek-delo istorije civilizacije: drevne i moderne, istočne i zapadne! Namenjena je širokoj čitalačkoj publici. Naučna istraživanja pretočena su u enciklopedijske zanimljivosti, a svetska kulturna baština predstavljena je obiljem podataka, mudrih zaključaka, zanimljivih, dramatičnih, jednostavnih i duhovitih događaja i ličnosti. knjiga I – ISTOČNE CIVILIZACIJE Istorija civilizacije u Egiptu i na Bliskom istoku do Aleksandrove smrti, i u Indiji, Kini i Japanu od samih početaka do našnjih dana sa uvodom o prirodi i osnovama civilizacije i 86 ilustracija i mapa. Na ovoj knjizi dr Djurant radio je od 1927. do 1932. godine i knjiga predstavlja treću kompletno dopunjenu verziju. Knjiga se može porediti sa velikim delima francuskih enciklopedista osamnaestog veka jer predstavlja najsveobuhvatniji pokušaj našeg doba da se obuhvati ogromna panorama ljudske istorije i kulture. U njoj ćete naći sve o Sumeru kao kolevci prvih gradova i pisanih zakona, Egipćanima koji su usavršili monumentalnu arhitekturu, medicinu i mumifikaciju pre 3500 godina, Vaviloncima koji su razvili astronomiju i fiziku i posadili seme zapadne mitologije, Judejce, bičeve božje Bliskog istoka i njihovog kralja Asurbanipala, koji je na skulpturama prikazan kao pola čovek, pola čudovište, Judejce koji su odoleli svim pokušajima da ih zatru i zauvek sačuvali svoju kulturu u besmrtnom Starom zavetu. knjiga II – ŽIVOT GRČKE Istorija grčke civilizacije od početaka i istorija Bliskog istoka od smrti Aleksandra do rimskog osvajanja sa uvodom o preistorijskoj kulturi Krita. Tokom dinamične sinteze istorije sveta, u ovom tomu Vil Djurant se bavi večito fascinirajućim problemom grčke civilizacije. Život Grčke, drugi tom Istorije civilizacije, velika je knjiga čiji stil podseća na zlatno doba pisanja o istoriji, pre nego što je usko stručno proučavanje istorije okupiralo tu oblast.Vil Djurant je u potpunosti sagledao životni put Grčke – isto onako kao što je i jedan kultivisan petovekovni Atinjanin, sa svojim željnim znanja, stalno tragajućim umom gledao u divnu panoramu Periklove Atine. Ovo delo Vil Djurant je pripremao punih 50 godina i dobio Pulicerovu nagradu. knjiga III – CEZAR I HRIST Cezar i Hrist, treći tom Vil Djurantovog monumentalnog prikaza istorije sveta predstavlja rezultat dvadeset pet godina priprema i pet godina pisanja. Kao i prethodni tomovi, Cezar i Hrist je nezavistan samostalan deo Istorije civilizacije, Djurantove proslavljene kulturne istorije. Cezar i Hrist sadrži puno paralela sa savremenom istorijom, a doktor Djurant ih prikazuje veoma stručno. On veruje da čitanje događaja iz prošlosti treba da rasvetli sadašnjost. U klasnim borbama i manevrisanju za vlast koje simbolišu rimsku istoriju od braće Grah do Cezara, on nalazi analogiju sa razvojem Evrope i Amerike od Francuske revolucije do danas. On nas podseća da su diktatori uvek koristili iste metode. Kazuje nam da se socijalna pomoć koristila više od jednog veka pre Hrista i da je prvi rimski sindikat ustanovljen oko 600 godina pre Hrista. Saznajemo za bankrotstva banaka, „svinjsku burad“ (dotacije iz federalne državne blagajne za javne radove u rejonu nekog kongresmena ili senatora), depresije, vladine projekte i propise, državni socijalizam, prioritetne planove u doba rata, izbornu korupciju, trgovačka udruženja i druge fenomene starog Rima koji bi lako mogli da se uklope u današnje naslove naslovnih strana. knjiga IV – DOBA VERE deo I i knjiga V – DOBA VERE deo II Istorija srednjovekovne civilizacije – hrišcanske, islamske i judejske – od Konstantina do Dantea: od 325. do 1300. godine naše ere. Doba vere sadrži prikaz srednjevekovnih dostignuća i govori o tome kakav značaj za naše doba imaju hrišćanski, islamski i judejski život i kultura Srednjeg veka. Kao drugi tomovi Istorije civilizacije, ovo je zasebno delo koje se istovremeno uklapa u opštu istoriju čovečanstva. Ono sadrži uzbudljive priče o svetom Avgustinu, Hipatiji, Justinijanu, Muhamedu, Harunu al-Rašidu, Karlu Velikom, Vilijamu Osvajaču, Eleonori od Akvitanije, Ričardu Lavljeg Srca, Saladinu, Majmonidu, svetom Franji, svetom Tomi Akvinskom, Rodžeru Bejkonu i mnogim drugim – i sve je to dato kroz perspektivu integralne istorije. Najčuvenije ljubavne priče u istoriji književnosti – o Eloizi i Abelaru, o Danteu i Beatriče – ovde su ispričane sa uzbudljivom erudicijom. U tom duhu, Doba vere obuhvata ekonomiju, politiku, pravo, vlast, religiju, moral, ponašanje, obrazovanje, književnost, nauku, filozofiju i umetnost Hrišćana, Muslimana i Jevreja u toku jedne epohe koja je bila svedok sudbinskih borbi između tri velike religije, kao i borbe između religioznog i svetovnog pogleda na ljudski život. Jedna fascinantna priča spaja romantiku, siromaštvo, sjaj, pobožnost i poročnost, feudalizam i monaštvo, jeresi i inkvizicije, katedrale i univerzitete, trubadure i minezingere jednog živopisnog milenijuma. knjiga VI – RENESANSA Istorija italijanske civilizacije 1304-1576.Ovaj tom sadrži portret jednog sveta na njegovom slavnom vrhuncu – portret fascinantne i raskošne Italije u doba renesanse, od Petrarkinog rodenja 1304. do Ticijanove smrti 1576. godine .Vil Djurant u Renesansi izlaže uvodnu studiju ekonomske podloge koja obuhvata razvoj industrije, rast bankarskih porodica kao što su Medičijevi, kao i sukobe rada i kapitala. Na taj nacin on objašnjava razloge zbog kojih je Italija bila prva država, a Firenca prvi grad u Italiji koji ce doživeti budenje modernog doba. On prati procvat kulture od Firence do Milana, Mantove, Ferare, Verone i Venecije Padove i Parme, Bolonje, Riminija, Urbina, Perude, Sijene i Napulja, a povest dovodi do vrhunca u Rimu, gradu velikih papa renesansne epohe.U svakom gradu Italije, svedoci smo blistave parade princeva, kraljica, vojvoda ili duždeva; pesnika, istoricara, naucnika i filozofa; slikara, vajara, gravera, iluminatora, grncara i arhitekata; prisustvujemo razvitku industrije, obrazovanja, ponašanja, morala, kriminala i mode; pred nama se redaju žene, ljubavi i vencanja; epidemije, gladi, zemljotresi i pogibije. Pred nama je covecanstvo koje se smelo krece od konacnog sveta ka svetu beskonacnosti.To je i povest o narodu pod vedrom jutarnjom svetlošcu renesanse, kada su bronzana vrata krstionice u Firenci postala simbol pravih rajskih dveri. U takvom ambijentu, sa Pikom dela Mirandolom saznajemo kako je covek razmišljao, sa Makijavelijem kako je vladao, sa Kastiljoneom kako je živeo, sa Savonarolom kako je umirao.Na gotovo svakom koraku, Vil Djurant crta žive vinjete – Petrarke, Bokaca, Kozima, Medicija, Fra Andelika, Donatela, Lorenca Velicanstvenog, Boticelija, Andreje del Sarta, Lodovika Mora, Beatrice i Izabele d `Este, Leonarda da Vincija, Bramantea, Pjera dela Franceske, Sinjorelija, Perudina, Mantenje, Ariosta, Đovanija Belinija, Đorodonea, Aldusa Manucijusa, Koreda, Aleksandra VI, ezara i Lukreciju Bordžije, Julija II, Lava X, Rafaela, Mikelandela, Klementa VII.Djurant dovodi pricu do dramaticnog vrhunca sa rumenilom sutona Firence i Venecije posle strašnog pustošenja Rima 1527, ali pokazuje kako je cak i opadanje renesanse (1527-1576) bilo plodno zahvaljujuci Ticijanu, Aretinu, Veronezeu, Celiniju, i, možemo reci, novom Mikelandelovom životu. Djurant pokazuje kako je renesansa, oživljavajuci klasicnu kulturu, okoncala hiljadugodišnju vladavinu orijentalnog duha u Evropi. Na kraju nas priprema za Erazma, Bejkona i Dekarta, za Spinozu, Voltera, Gibona, Getea, kao i za titane našeg doba u kojima još živi duh renesanse: „Danas, u Evropi i Americi, svugde ima ljudi prefinjenog i snažnog duha – koji druguju u carstvu uma – koji svoju snagu crpe iz baštine duhovne slobode, estetskog senzibiliteta, prijateljskog i saosecajnog razumevanja; hrane se nasledem opraštanja životu za njegove tragedije, prihvatanja njegovih radosti cula, uma i duše; i hrane se time što u srcima, usred himni mržnje, uprkos grmljavini topova, uvek cuju carsku pesmu renesanse.“ knjiga VII – REFORMACIJA Istorija evropske civilizacije od Viklifa do Kalvina: 1300-1564. U ovom tomu Istorije civilizacije, Vil Djurant se bavi izučavanjem ljudi i ideja, verovanja i važnih događaja u doba reformacije. To je zasebna i nezavisna studija reformacije verovatno najznačajnijeg događaja moderne istorije i u isto vreme nastavak monumentalnog istoriografskog rada dr Djuranta. U ovom tomu, Vil Djurant oživljava i osvetljava snažnu dramu jedne epohe koju su, baš kao i našu, uznemiravale česte revolucije. On otkriva da socijalna revolucija prati versku revoluciju u gotovo svakoj fazi reformacije, i ova je knjiga napisana upravo sa tog nekonvencionalnog stanovišta dveju konvergentnih drama. Na početku autor razmišlja o religiji uopšte, o njenom delovanju na pojedinca i na grupu, kao i o stanju i problemima Rimokatoličke crkve u toku dva veka pre Lutera. On se bavi Engleskom, Nemačkom i Češkom, prikazujući ideje i sukobe luteranske reformacije, te sa simpatijama razmatra Erazmove napore usmerene na mirno samoreformisanje Crkve. Knjiga VIII – POČETAK DOBA RAZUMA Istorija evropske civilizacije u doba Šekspira, Bejkona, Montenja, Rembranta, Galilea i Dekarta: 1558-1648. Ovom knjigom nastavlja se rad na nečemu što se sada može zvati Djurantova porodica. Autori nam prikazuju razvoj nauke i vaskrsenje filozofije usred tih vojnih i verskih sukoba. To je takođe bilo doba Keplera i Galileja, Bruna i Dekarta, pronalaska složenog mikroskopa, teleskopa, termometra, i barometra, logaritamskog i decimalnog sistema, otkrića planetarnih orbita i zakona. Postepeno su se rađali moderna Evropa i moderni um… knjiga IX – DOBA LUJA XIV Kralj Sunce predstavljen je u ovom tomu u svom najboljem, najgorem i najviše ljudskom izdanju. Engleska i Kromvel, Milton, Čarls I, Džonatan Svift, od genijalnosti do ludila… Švedska, Rusija u doba Petra Velikog… Knjiga se završava sumrakom Kralja Sunca. knjiga X – DOBA VOLTERA Doba Voltera – Istorija Civilizacije predstavlja doba Prosvećenosti a najveći zalagač za procvat umetnosti i nauke bio je, svakako, Volter. U ovoj knjizi se Vil Djurant fokusirao na istoriju i dešavanja Francuskoj, Britaniji i Nemačkoj u periodu od 1715. pa do 1756. godine. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Prvo poglavlje se bavi vladavinom Luja XV, drugo poglavlje se bavi engleskom filozofskom misli u prvoj polovini XVIII veka, treće najviše govori o Volterovom radu i tadašnjem okruženju u kom su njegovi tekstovi nastajali. Četvrto poglavlje govori najviše o Johanu Sebastijanu Bahu, jednom od najvećih kompozitora kako baroka, tako muzičke umetnosti uopšte. Peto poglavlje nastavlja sa mislima i tezama Voltera, kao i enciklopediji Denija Didroa i filosofskoj klimi tadašnje Evrope. knjiga XI – RUSO I RENESANSA Ruso i revolucija – Istorija Civilizacije bazira se na dežavanjima u Francuskoj i u ostatku Evrope u periodu stvaranja Žan Žak Rusoa i tokom Francuske revolucije. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Ovaj tom enciklopedijskih izdanja Vila Djuranta Istorija Civilizacije dobio je i Pulicerovu nagradu 1968. godine. Prvo poglavlje nas upoznaje sa događajima iz Sedmogodišnjeg rata, dok se drugo poglavlje bazira na razlikama i sličnostima dvojice savremenika: Voltera i Rusoa. Treće poglavlje: Katolički jug govori o kulturnim i političkim dešavanjima u tadašnjoj Italiji, Španiji i Portugalu, ali i o austrijskom vunderkindu – Mocartu. Četvrto poglavlje se bavi Slovenskim narodima i prisutnosti Osmanlija u tom delu Evrope, kao i o vladavini Katarine Velike u Rusiji. Peto poglavlje je posvećeno protestanskom severu kao i Kantovom filozofskom radu. Džonsonova Engleska kao i krah francuskog feudalizma predstavljaju teme iz poslednja dva podnaslova knjige. knjiga XII – NAPOLEONOVO DOBA Napoleonovo doba – Istorija Civilizacije prati dešavanja iz perioda Francuske revolucije, kao i vladavinu Napoleona, njegova osvajanja i ratove. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Osim što je u samom fokusu Francuska i Bonapartin uspon, ovaj tom knjige prati i kulturno-umetnička dešavanja i razvoj tadašnje Evrope, poput muzičkog komponovanja Betovena i književnih dela takozvanih Jezerskih pesnika Engleske. Poslednje poglavlje obrađuje opsadu Moskve, Vaterlo bitku, potpun krah Napoleonove vojske i njegov egzil na ostrvo Sveta Jelena, kao i dešavanja neposredno posle toga. Ovo je poslednja knjiga u seriji enciklopedija Vila Djuranta.

Vil Djurant ISTORIJA CIVILIZACIJE 1-12 NOVO + 2 KNJIGE Vojnoizdavački zavod i Narodna knjiga Beograd, 2004. godine, 12 tomova, lux izdanje, veći format, tvrd povez, zlatotisak. Ćirilica. Knjige su nove. Uz komplet idu dodatno DVE BONUS knjige koje se ne sadrže u kompletu. Vilijam Džejms Djurant (1885 - 1981), američki pisac, istoričar i filozof. Najpoznatiji je upravo po svom delu ISTORIJA CIVILIZACIJA u 12 tomova, The Story of Civilization koju je napisao zajedno sa svojom suprugom Arijel i objavljivao između 1935. i 1975. godine. Njegovo ranije delo Istorija filozofije (engl. The Story of Philosophy), koju je napisao 1926, je značajno pomoglo popularizovanju filozofije. Komplet sadrži sledeće naslove: 01. ISTOČNE CIVILIZACIJE 02. ŽIVOT GRČKE 03. CEZAR I HRIST 04. DOBA VERE I 05. DOBA VERE II 06. RENESANSA 07. REFORMACIJA 08. POČETAK DOBA RAZUMA 09. DOBA LUJA XIV 10. VOLTEROVO DOBA 11. RUSO I REVOLUCIJA 12. NAPOLEONOVO DOBA BONUS KNJIGE: 1. UM CARUJE - Životi i mišljenja velikih filozofa - PLATON - ARISTOTEL I GRČKA NAUKA - BEKON - SPINOZA - VOLTER I FRANCUSKA PROSVEĆENOST - IMANUEL KANT I NEMAČKI IDEALIZAM - ŠOPENHAUER - HERBERT SPENSER - FRIDRIH NIČE - SAVREMENI EVROPSKI FILOZOFI 2. OGNJIŠTE MUDROSTI Smotra ljudskog života i ljudske sudbine ISTORIJA CIVILIZACIJE 01 ISTOČNE CIVILIZACIJE Istorija civilizacije u Egiptu i na Bliskom istoku do Aleksandrove smrti, i u Indiji, Kini i Japanu od samih početaka do našnjih dana sa uvodom o prirodi i osnovama civilizacije i 86 ilustracija i mapa. Knjiga se može porediti sa velikim delima francuskih enciklopedista osamnaestog veka jer predstavlja najsveobuhvatniji pokušaj našeg doba da se obuhvati ogromna panorama ljudske istorije i kulture. Sumerska kultura, kao kolevka prvih gradova i pisanih zakona, Egipat koji je usavršio monumentalnu arhitekturu, medicinu i mumifikaciju pre 3500 godina, Vavilon u kome se razvila astronomija i fizika i odakle je poteklo seme zapadne mitologije, Judeja sa Bliskog istoka i njihov kralj Asurbanipal koji je na skulpturama prikazan kao pola čovek, pola čudovište, kao i Judejci koji su odoleli svim pokušajima da ih zatru i zauvek sačuvali svoju kulturu u besmrtnom Starom zavetu. 02 ŽIVOT GRČKE Istorija grčke civilizacije od početaka i istorija Bliskog istoka od smrti Aleksandra Velikog do rimskog osvajanja sa uvodom o preistorijskoj kulturi Krita. Tokom dinamične sinteze istorije sveta, autor se bavi večito fascinirajućim problemom grčke civilizacije. Tako je ŽIVOT GRČKE knjiga čiji stil podseća na zlatno doba pisanja o istoriji, pre nego što je usko stručno proučavanje istorije okupiralo tu oblast. Vil Djurant je u potpunosti sagledao životni put Grčke, na isti način kao što bi to činio jedan Atinjanin u petom veku, sa svojim umom željnim znanja, u stalnom traganju za suštinom divne panorame Periklove Atine. Ovo delo Za ovo delo koje je Vil Djurant pisao punih 50 godina, dobio je prestižnu Pulicerovu nagradu. 03 CEZAR I HRIST Autor je učinio da ova knjiga predstavlja monumentalni prikaz istorije sveta, pripremajući je dvadeset pet, a pišući je punih pet godina! Kao i svi tomovi ISTORIJE CIVILIZACIJE, tako se i ovaj tom može čitati nezavisno od drugih. Knjiga sadrži mnoštvo paralela sa savremenom istorijom. Autor iskreno veruje da čitanje događaja iz prošlosti treba da rasvetli sadašnjost i osvetli budućnost. Tako, u klasnim trvenjima i permanentnim borbama za vlast koje simbolišu rimsku istoriju od braće Grah do Cezara, on nalazi analogiju sa razvojem Evrope i Amerike od Francuske revolucije do danas. Djurant nas podseća da su diktatori uvek koristili iste metode, da se socijalna pomoć koristila više od jednog veka pre Hrista i da je prvi rimski sindikat ustanovljen oko 600 godina pre Hrista! Takođe, saznajemo za bankrotstva banaka, „svinjsku burad“ (dotacije iz federalne državne blagajne za javne radove u rejonu nekog kongresmena ili senatora), depresije, vladine projekte i propise, državni socijalizam, prioritetne planove u doba rata, izbornu korupciju, trgovačka udruženja i druge fenomene starog Rima koji bi lako mogli da se uklope u današnje naslove novinskih tekstova. 04 DOBA VERE I 05 DOBA VERE II Istorija srednjovekovne civilizacije - hrišcanske, islamske i judejske, od Konstantina do Dantea, od 325. do 1300. godine naše ere, označava se dobom vere. To doba, iz pera Vila Djuranta, sadrži prikaz srednjevekovnih dostignuća i govori o tome kakav značaj za naše doba imaju hrišćanski, islamski i judejski život i kultura Srednjeg veka. Knjiga sadrži uzbudljive priče o svetom Avgustinu, Hipatiji, Justinijanu, Muhamedu, Harunu al-Rašidu, Karlu Velikom, Vilijamu Osvajaču, Eleonori od Akvitanije, Ričardu Lavljeg Srca, Saladinu, Majmonidu, svetom Franji, svetom Tomi Akvinskom, Rodžeru Bejkonu i mnogim drugim istoriji poznatim ličnostima. Tu su, naravno, i najčuvenije ljubavne priče u istoriji književnosti o Eloizi i Abelaru, o Danteu i Beatriče, ispisane sa uzbudljivom erudicijom. Obe knjige DOBA VERE obuhvataju ekonomiju, politiku, pravo, vlast, religiju, moral, ponašanje, obrazovanje, književnost, nauku, filozofiju i umetnost hrišćana, muslimana i Jevreja, tokom jedne epohe koja je bila svedok sudbinskih borbi između tri velike religije, kao i borbe između religioznog i svetovnog pogleda na ljudski život. Jedna fascinantna priča spaja romantiku, siromaštvo, sjaj, pobožnost i poročnost, feudalizam i monaštvo, jeresi i inkvizicije, katedrale i univerzitete, trubadure i minezingere jednog živopisnog milenijuma. 06 RENESANSA Period od 1304-1576 godine, predstavalja istoriju italijanske civilizacije. Ovaj deo ISTORIJE CIVILIZACIJE sadrži portret jednog sveta na njegovom slavnom vrhuncu, portret fascinantnu i raskošnu Italiju u doba renesanse, od Petrarkinog rodenja do Ticijanove smrti. U ovom tomu, autor izlaže uvodnu studiju ekonomske podloge koja obuhvata razvoj industrije, rast bankarskih porodica, osvrćući se pre svega na čuvane Medičijeve. Na taj nacin on objašnjava razloge zbog kojih je Italija bila prva država, a Firenca prvi grad u Italiji koji ce doživeti budenje modernog doba, prateći procvat kulture od Firence do Milana, Mantove, Ferare, Verone, Venecije, Padove, Parme, Bolonje, Riminija, Urbina, Perude, Sijene i Napulja, a vrhunac je Rim, grad velikih papa renesansne epohe. U svakom gradu Italije, svedoci smo blistave parade prinčeva, kraljica, vojvoda, duždeva, zatim pesnika, istoričara, naučnika i filozofa; slikara, vajara, gravera, iluminatora, grnčara i arhitekata, čitajući mi, zapravo, prisustvujemo razvitku industrije, obrazovanja, ponašanja, morala, kriminala i mode, jer pred našim očima defiluju žene, ljubavi i venčanja, epidemije, gladi, zemljotresi i pogibije. Pred nama je snažni uspon čovečanstva koje se hrabro kreće od konačnog sveta ka svetu beskonačnosti. Ovo je, ujedno, i istorija naroda pod vedrom jutarnjom svetlošću renesanse, kada su bronzana vrata krstionice u Firenci postala simbol pravih rajskih dveri. U takvom ambijentu, sa Pikom dela Mirandolom saznajemo kako je čovek razmišljao, sa Makijavelijem kako je vladao, sa Kastiljoneom kako je živeo, sa Savonarolom kako je umirao. Na gotovo svakom koraku, Vil Djurant probranim rečima crta žive vinjete, Petrarke, Bokača, Kozima, Medičija, Fra Andelika, Donatela, Lorenca Veličanstvenog, Botičelija, Andreje del Sarta, Lodovika Mora, Beatriče i Izabele d Este, Leonarda da Vinčija, Bramantea, Pjera dela Frančeske, Sinjorelija, Perudina, Mantenje, Ariosta, Đovanija Belinija, Đorodonea, Aldusa Manucijusa, Koreda, Aleksandra VI, ezara i Lukreciju Bordžiju, Julija II, Lava X, Rafaela, Mikelanđela, Klementa VII. Autor dovodi priču do dramatičnog vrhunca sa rumenilom sutona Firence i Venecije posle strašnog pustošenja Rima 1527. godine, ali pokazuje kako je čak i opadanje renesanse bilo plodno zahvaljujući Ticijanu, Aretinu, Veronezeu, Celiniju, i, možemo reci, novom Mikelanđelovom životu. Tako nam je ukazano kako je renesansa, oživljavajući klasičnu kulturu, okončala hiljadugodišnju vladavinu orijentalnog duha u Evropi. Na kraju, sledi priprema za Erazma Roterdamskog, Frensisa Bekona i Dekarta, za Spinozu, Voltera, Gibona, Getea, kao i za titane našeg doba u kojima još živi duh renesanse. 07 REFORMACIJA Evropska civilizacija od Viklifa do Kalvina: 1300-1564. Knjigu karakteriše pomno izučavanje ljudi i ideja, verovanja i važnih događaja u doba reformacije. Rreformacije, svakako, predstavlja najznačajniji događaj moderne istorije i u isto vreme nastavak monumentalnog istoriografskog rada Vila Djuranta. Dramatičnost ove epohe, može se porediti sa našom, savremenom, u kojoj su dominirale i dominiraju revolucije i revolucionarna gibanja. Tokom perioda reformacije,socijalne revolucije prate versku revoluciju u gotovo svakoj fazi, tako da je ova knjiga napisana upravo sa tog nekonvencionalnog stanovišta dveju konvergentnih drama. Autor razmišlja o religiji uopšte, o njenom delovanju na pojedinca i na grupu, kao i o stanju i problemima Rimokatoličke crkve u toku dva veka pre Martina Lutera. On se bavi Engleskom, Nemačkom i Češkom, prikazujući ideje i sukobe luteranske reformacije, te sa simpatijama razmatra Erazmove napore usmerene na mirno samoreformisanje Crkve. 08 POČETAK DOBA RAZUMA Doba razuma jeste vreme Šekspira, Bekona, Montenja, Rembranta, Galilea i Dekarta u periodu 1558-1648. Autori u ovom tomu prikazuju razvoj nauke i vaskrsenje filozofije usred vojnih i verskih sukoba. To je, takođe, bilo i doba Keplera i Galileja, Đordana Bruna i Renea Dekarta, pronalaska složenog mikroskopa, teleskopa, termometra, barometra, logaritamskog i decimalnog sistema, otkrića planetarnih orbita i zakona. Postepeno su se rađali moderna Evropa i moderni um. 09 DOBA LUJA XIV Kralj Sunce predstavljen je u ovom tomu u svom najboljem, najgorem i najviše ljudskom izdanju. Engleska i Kromvel, Milton, Čarls I, Džonatan Svift, od genijalnosti do ludila. Švedska i Rusija u doba Petra Velikog. Knjiga se završava sumrakom ralja Sunca, o čemu je pisao i Štefan Cvajg, iz drugog ugla, na romansiran način, oslikavajući ukupnu Francusku tog doba - ali ovo što je Vil Djurant obradio, neuporedivo je, jer se on držao istorijskih činjenica, bez ikakvih izmena. 10 DOBA VOLTERA Doba prosvećenosti nije bez razloga nazvano DOBA VOLTERA, jer je upravo Volter bio najveći pobornik procvata umetnosti i nauke. U ovoj knjizi se Vil Djurant fokusirao na istoriju i dešavanja Francuskoj, Britaniji i Nemačkoj u periodu od 1715. pa do 1756. godine. Vladavina Luja XV, zatim engleska filozofska misp u prvoj polovini XVIII veka, pa Volterov rad, obogaćen podrobnim opisom tadašnjeg okruženja u kom su njegovi tekstovi nastajali. Sledi Johan Sebastijan Bah, jedan od najvećih kompozitora kako baroka, tako muzičke umetnosti uopšte, a na kraju, autor se ponovo vraća Volterovim mislima i tezama, kao i enciklopediji Denija Didroa i filozofskoj klimi tadašnje Evrope. 11 RUSO I RENESANSA Osvrt na dežavanja u Francuskoj i ostatku Evrope u periodu stvaranja Žan Žak Rusoa i tokom Francuske revolucije. Ova knjiga je, takođe, autora ovenčala Pulicerovom nagradom. Autor nas prvo upoznaje sa događajima iz Sedmogodišnjeg rata, dok se u daljem pisanju bazira na razlikama i sličnostima Voltera i Rusoa. Sledi analiza i prikaz katoličkog juga, gde govori o kulturnim i političkim dešavanjima u tadašnjoj Italiji, Španiji i Portugaliji, ali i o austrijskom vunderkindu, Volfgangu Amadeusu Mocartu. Nezaobilazan je i njegov osvrt na slovenske narode, kao i prisutnosti Osmanlija u tom delu Evrope, a tu je i deo posvećen vladavini Katarine Velike u Rusiji. Kao što je obrađen katolički jug, isti pristup je učinjen i kada je u pitanju protestantski sever, kao i Kantov filozofski rad. Džonsonova Engleska kao i krah francuskog feudalizma predstavljaju posebno obrađene teme, radi zaokruživanja tog, za istoriju značajnog perioda. 12 NAPOLEONOVO DOBA U ovoj knjizi, Djurant prati dešavanja iz perioda Francuske revolucije, kao i Napoleonovu vladavinu, uključujući njegova osvajanja i ratove. Osim što je u fokusu Francuska i Bonapartin uspon, autor kroz knjigu prati i kulturno-umetnička dešavanja i razvoj tadašnje Evrope, poput Betovena i književnih dela takozvanih Jezerskih pesnika Engleske. Na kraju, značajan deo knjige autor posvećuje opisu opsade Moskve, Vaterlou, a onda i potpunom krahu Napoleonove vojske, što prati i njegovo izgnanstvo na ostrvo Sveta Jelena, kao i dešavanja neposredno posle toga. Sa ovom knjigom, 12. tomom ISTORIJE CIVILIZACIJE, Vil Djurant završava svoje kapitalno delo. U opisu korišćeni podaci sa interneta.

+ Tehnologija proizvodnje sladovine Schuster/ Weinfurtner/ Narziss prevedene sa nemačkog jezika Poslovna zajednica industrije piva i slada Jugoslavije, Beograd/ Jugoslovensko udruženje pivara, Beograd, 1988/90. 498 + 490 strana, udžbenički format. Očuvane. Požutele i neznatno zaprljane spoljašnosti. Jedna knjiga ima napisan broj na naslovnoj korici i potpis prethodnog vlasnika. U jednoj knjizi samo uočio podvlačenja na 6 strana dok u drugoj nisam. Prošlo je već 17 godina od kako je prof. dr K. Schuster završio rukopis 5. prerađenog izdanja TEHNOLOGIJE PROIZVODNJE SLADOVINE. Nakon ovako dugog perioda vremena, osetila se potreba da se ponovo obradi delo profesora Leberle, poznato kao TEHNOLOGIJA PIVA (odn. proizvodnje sladovine, vrenja, odležavanja i istakanja piva). Ovaj je posao jedno vreme odlagan, jer je upravo na području kuvanja sladovine, na kome su očekivani rezultati nekoliko doktorskih disertacija, očekivan čitav niz novih dostignuća koja bi omogućila sagledavanje stanja na ovom području 1983/34. godine. Poglavlje o sirovinama predstavlja nastavak knjige TEHNOLOGIJA SLADA, naročito s aspekta ocene kvaliteta slada. Drugim sirovinama sa skrobom takođe je posvećeno više prostora nego ranije. Kod hmelja dat je ne samo opširan prikaz hemijskog sastava i opis danas raspoloživih, delom novih prerađevina hmelja, već su razmatrani i aspekti selekcije novih sorti i gajenja samog hmelja. Pivar treba da bude obavešten o ovim problemima. Biohemijska zbivanja prilikom komljenja sistematski su obrađena u svetlosti promena pojedinih grupa sastojaka i mogućih uticaja pojedinih faktora. Prilikom obrade tematike »usitnjavanja slada«, »ceđenja« i »obrade sladovine« uneti su rezultati vlastitih istraživanja autora, kao i kod razmatranja novih postupaka kuvanja sladovine, razvijenih usled sve skuplje energije. Ovo je i razlog koji je doveo do brojnih citata literature autora sa našeg Instituta. To ni u kom slučaju ne treba shvatiti kao davanje suviše velikog značaja rezultatima sopstvenih istraživanja. Knjiga treba da studentima da kvalitetnu osnovu za praćenje predavanja; pored toga, ona je namenjena učesnicima u neposrednoj proizvodnji, kojima daje uvid u nivo današnjih naučnih saznanja i tehničko-tehnološkog razvoja na ovom području. Naravno, pri tome nije podcenjen prikaz postojećih, u praksi dokazanih postupaka, tako da je obim ove knjige znatno veći no u ranijim izdanjima. Zahvaljujem se svojim saradnicima, pre svega g-đi akademskom direktoru dr E. Reicheneđer i g. glavnom inženjeru dr ing. habil. H. Miedaneru za korisne savete i doprinose, kao i gg. dipl. ing. R. Michelu i M. Esslingeru za obradu problematike vezane za sam tehnološki proces u varionici. Brojne slike u ovoj knjizi dobijene su od industrije koja isporučuje opremu i druge materijale za našu industriju. I časopisi »Brauwelt« i »Monatsschrift fur Brauerei« stavili su nam na raspolaganje u pogodnom obliku slike iz brojnih saopštenja, dok smo od inostranih autora dobili odgovarajuće skice i tabele. Svima njima srdačno zahvaljujemo. Izdavaču se zahvaljujemo na uspešnoj saradnji i na besprekornoj obradi ove knjige. Svi učesnici u ovom poslu pružili su mi veliku pomoć. Jedinice koje su korišćene u ovoj knjizi samo su delom u SI-sistemu mera, i kada su navedene kao takve, date su zajedno sa jedinicama koje su do sada bile uobičajene u industriji piva. Svestan sam činjenice da će u eventualno novom izdanju ove knjige biti potrebno dalje usklađivanje jedinica, koje je ovom prilikom bilo ograničeno, kako bi se prešlo na novi sistem mera. Slike objavljene u knjizi delom potiču od firmi: Alfa-Laval, Hamburg-Bergedorf BTE Essen, Biihler-Miag Braunschweig, Diessel Hildesheim, Eumann Gartringen, Filtrox St. Gallen, Hager Elsasser StuttgartVai-hingen, Hilge Bodenheim-Mainz Huppmann, Kitzingen Mayer Ulm Meura, Tournai Seeger, Stuttgart-Feuerbach Steinecker, Freising Westfalia, Oelde Ziemann Ludwigsburg, Freissing-Weihenstephan, februara 1985. LUDWIG NARZISS Predgovor jugoslovenskom izdanju Nastavljajući plodnu aktivnost u oblasti izdavačke delatnosti kojoj je cilj unapređenje stručnih i naučnih saznanja radnika u industriji piva i slada, Poslovna zajednica industrije piva i slada Jugoslavije stavlja na raspolaganje čitaocima prevod II dela udžbenika pivarstva sa najstarije i u svetu najpoznatije škole za obrazovanje kadrova visokog i najvišeg stručnog i naučnog profila — Fakulteta za pivarstvo iz Freisdng-Weihenstephan, SR Nemačka. Knjiga, koja se izdaje pod nazivom »Tehnologija proizvodnje sladovine«, predstavlja VI izdanje ovog dela udžbenika koji se prvi put pojavio još 1925. godine, ali je do te mere prerađen i dopunjen da, praktično, predstavlja potpuno novo i savremeno delo. Za ogroman napor koji je pri pisanju ove knjige uložio autor prof. Ludwig Narziss zaslužuje veliko priznanje, ne samo studenata Weihenstephana, već i stručnjaka i naučnih radnika širom sveta koji se sa bilo kog aspekta bave pivarstvom i sladarstvom. Ova knjiga je najvećim delom pisana, za tzv. »čisto pivarstvo«, odnosno za proizvodnju piva zasnovanu na primeni »Reinheitsgebot«-a (Zakon o čistoći proizvodnje), koji je jedan od verovatno najstarijih važećih zakona u svetu iz oblasti industrijske proizvodnje. Ipak, prvi put u jednom delu sa nemačkog govornog područja, dužna, pažnja je posvećena i drugim aspektima proizvodnje piva, na primer korišćenju nesladovanih sirovina kao sastavnih delova usipka, što će biti od posebnog interesa za stručnjake u našoj zemlji. Veliku vrednost ovoj knjizi daje spisak od preko 800 pođataka citirane literature, najvećim delom naučnih i stručnih saopštenja objavljenih nakon 1960. godine, prvenstveno na nemačkom, ali takođe i na engleskom i drugim jezicima. Za razliku od ranijih izdanja ove knjige, autor u ovom izdanju iznosi rezultate istraživanja i stavove pojedinih autora koji su na prvi pogled međusobno kontradiktorni. ostavljajući čitaocima i vremenu da o tome daju svoj sud. Ovakav pristup deluje istraživački inspirativno. Uveren sam da će ova izuzetno kvalitetna knjiga biti od velike koristi stručnjacima zaposlenim u proizvodnji piva i slada kao i istraživačima u institutima i na, fakultetima i da će doprineti daljem razvoju pivarstva i sladarstva u našoj zemlji. Ovom prilikom želim naglasiti da naučna i stručna javnost, koja je na bilo koji način vezana za proizvodnju slada i piva u našoj zemlji, duguje posebnu zahvalnost Poslovnoj zajednici industrije piva i slada i njenom Izdavačkom savetu, koji su omogućili da ova oblast proizvodnje u nas bude snabdevena izdanjima značajnih dela mnogo bolje od bilo koje druge proizvodne oblasti, Osvrt na ovu činjenicu ne bi bio potpun ako se ne bi spomenulo i ime Dr Slobodana Gaćeše, red. profesora Tehnološkog fakulteta u N. Sadu, koji je kao prevodilac i autor najviše doprineo obezbeđenju literature iz ove oblasti na našem jeziku. Beograd, 10. 07. 1988. godine Dr Josip Baras red. profesor Tehnološko-metalurškog fakulteta Sadržaj UVOD 1. SIROVINE 1.1 SLAD 1.1.1 Ječmeni slad 1.1.2 Pšenični slad 1.1.3 Specijalni tipovi slada 1.2 NESLADOVANE SIROVINE 1.2.1 Nesladovani ječam 1.2.2 Nesladovana pšenica 1.2.3 Kukuruz 1.2.4 Pirinač 1.2.5 Proso 1.2.6 Sirupi 1.2.7 Sećer 1.3 VODA ZA PROIZVODNJU PIVA 1.3.1 Opšta razmatranja 1.3.2 Tvrđoća vode 1.3.3 Opšta razmatranja delovanja jona iz vode 1.3.4 Joni iz vode i kiselost 1.3.5 Izračunavanje alkaliteta vode za proizvodnju piva 1.3.6 Posledice smanjenja kiselosti 1.3.7 Uticaj različitih jona i ostalih sastojaka vode 1.3.8 Priprema vode za proizvodnju piva 1.3.9 Kontrola i posledice pripreme vode 1.3.10 Biološko zakišeljavanje 1.3.11 Završne primedbe uz temu »voda za proizvodnju piva« 1.4 HMELJ 1.4.1 Uopšte 1.4.2 Botanika biljke hmelja 1.4.3 Rast, nega i uslovi proizvodnje hmelja 1.4.4 Sorte hmelja 1.4.5 Oblasti proizvodnje hmelja 1.4.6 Bolesti hmelja 1.4.7 Hemijski sastav hmelja 1.4.8 Ocena hmelja 1.4.9 Prerađevine od hmelja 2. USITNJAVANJE SLADA 2.1 UOPSTE 2.2 FRAKCIJE PREKRUPE, NJIHOVE RASTVORLJIVOSTI I KOLIČINE U KOJIMA NASTAJU 2.3 SASTAV PREKRUPE, ZAPREMINSKI ODNOSI I CEĐENJE 2.4 OCENA PREKRUPE 2.4.1 Empirijska ocena prekrupe 2.4.2 Granulometrijska analiza prekrupe 2.4.3 Uzimanje uzoraka 2.5 DROBILICE 2.5.1 Drobilice sa dva valjka 2.5.2 Drobilice sa četiri valjka 2.5.3 Drobilice sa šest valjaka 2.5.4 Drobilice sa pet valjaka 2.5.5 Dodatni uređaji 2.5.6 Rad i kontrola drobilica za suvo ili za kondicionirano drobljenje slada 2.5.7 Mokro drobljenje slada 2.5.8 Optimizirano mokro drobljenje slada 2.5.9 Proizvodnja sprašene prekrupe 2.6 UTICAJI KARAKTERISTIKA I SASTAVA PREKRUPE 2.6.1 Osobine slada 2.6.2 Uticaj postupka komljenja 2.6.3 Uticaj uređaja za odvajanje sladovine od tropa 2.6.4 Uticaj poboljšanja kvaliteta prekrupe na sastav sladovine i na iskorišćenje ekstrakta 2.7 SMESTAJ UREĐAJA ZA DROBLJENJE SLADA 3 KOMLJENJE 3.1 TEORIJA KOMLJENJA 3.1.1 Razgradnja skroba 3.1.2 Razgradnja belančevina 3.1.3 Razgradnja hemiceluloza i guma 3.1.4 Promene fosfata 3.1.5 Razgradnja lipida 3.1.6 Ponašanje polifenola u toku komljenja 3.1.7 Ostala zbivanja u toku komljenja—oslobađanje cinka 3.2 PRAKSA KOMLJENJA 3.2.1 Opšta razmatranja 3.2.2 Postupak rada prilikom komljenja 3.2.3 Posuđe za komljenje 3.2.4 Postupci komljenja 3.2.5 Prerada nesladovanih sirovina 3.2.6 Problemi koji se javljaju prilikom komljenja 3.2.7 Kontrola procesa komljenja 3.2.8 Izbor postupka komljenja 4. CEĐENJE KOMINE I DOBIJANJE SLADOVINE 4.1 CEĐENJE KOMINE BISTRENIKOM 4.1.1 Princip dobijanja sladovine pomoću bistrenika 4.1.2 Bistrenik 4.1.3 Postupak ceđenja komine bistrenikom 4.1.4 Kvalitet ceđenja 4.1.5 Izbacivanje tropa i opterećenje otpadnih voda 4.1.6 Kontrola tokom ispiranja tropa i njegovog rezanja 4.1.7 Kapacitet i ekonomičnost primene bistrenika 4.2 CEĐENJE KOMINE FILTROM ZA KOMINU 4.2.1 Princip dobijanja sladovine filtrom za kominu 4.2.2 Filtar za kominu 4.2.3 Postupak rada sa filtrom za kominu 4.2.4 Kvalitet ceđenja kod filtra za kominu 4.2.5 Pražnjenje tropa i količine otpadnih voda 4.2.6 Kontrola rada filtra za kominu 4.2.7 Kapacitet filtra za kominu 4.2.8 Prednosti i nedostaci filtra za kominu 4.3 STRAINMASTER 4.3.1 Elementi strainmastera 4.3.2 Postupak ceđenja komine strainmasterom 4.3.3. Kapacitet strainmastera 4.3.4 Kvalitet ceđenja komine strainmasterom 4.3.5 Prednosti i nedostaci strainmastera 4.4 FILTARPRESA SA VELIKIM PRITISKOM 4.4.1 Princip 4.4.2 Elementi filtarprese sa velikim pritiskom 4.4.3 Postupak rada sa filtarpresom velikog pritiska 4.4.4 Kapacitet filtra 4.4.5 Preduslovi za besprekorno funkcionisanje filtra koji radi pod velikim pritiskom 4.4.6 Prednosti sistema filtracije pod velikim pritiskom 4.4.7 Kontinualne metode ceđenja komine 4.5 POREĐENJE EKONOMlČNOSTI RAZLlČlTIH SISTEMA CEĐENJA KOMINE 4.6 »PETI« SUD 5. KUVANJE I HMELJENJE SLADOVINE 5.1 ZNACAJ KUVANJA SLADOVINE 5.2 SISTEMI KUVANJA SLADOVINE 5.2.1 Kotlovi za kuvanje sladovine 5.2.2 Postrojenja za kontinualno kuvanje sladovine 5.3 FIZIČKE PROMENE PRILIKOM KUVANJA SLADOVINE 5.3.1 Otparavanje viška vode 5.3.2 Uništenje enzima slada 5.3.3 Sterilizacija sladovine 5.3.4 Povećanje kiselosti sladovine tokom kuvanja 5.4 KOAGULACIJA BELANCEVINA 5.4.1 Opšta razmatranja 5.4.2 Ocena koagulacije belančevina 5.4.3 Fizički faktori koagulacije belančevina 5.4.4 Uticaj sastava sladovine na koagulaciju belančevina 5.4.5 Početak kuvanja sladovine 5.4.6 Dodaci za poboljšanje taloženja belančevina 5.5 HMELJENJE SLADOVINE 5.5.1 Rastvaranje i transformacije gorkih kiselina 5.5.2 Delovanje polifenola hmelja 5.5.3 Hmeljna ulja u toku kuvanja sladovine 5.5.4 Masne kiseline hmelja u toku kuvanja sladovine i njihove preostale količine 5.5.5 Belančevinski sastojci hmelja 5.5.6 Količina hmelja za hmeljenje piva 5.5.7 Doziranje hmelja 5.6 PROMENE AROMATlČNIH SASTOJAKA SLADOVINE 5.6.1 Termičko-oksidativna razgradnja linolne i linolenske kiseline 5.6.2 Promene fenolkarbonskih kiselina 5.6.3 Nastajanje proizvoda Maillardovih reakcija 5.6.4 Promene jedinjenja sa sumporom tokom kuvanja sladovine 5.7 POTROŠNJA ENERGIJE PRILIKOM KUVANJA SLADOVINE 5.7.1 Kondenzator para iz kotla 5.7.2 Smanjenje uparavanja sladovine 5.7.3 Kompresija bridovih para 5.7.4 Kuvanje na povišenim temperaturama 5.8 POSTUPCI I REZULTATI RADA KOD PRIMENE SAVREMENIH SISTEMA KUVANJA SLADOVINE 5.8.1 Sistem sa spoljnim kuvačem 5.8.2 Smanjenje uparavanja sladovine 5.8.3 Nadbarometrijsko kuvanje, ili kuvanje pod nešto povišenim pritiskom 5.8.4 Kuvanje na visokim temperaturama — 120°C 5.8.5 Kuvanje na visokim temperaturama — 130 do 140°C 5.9 PRAŽNJENJE SLADOVINE IZ KOTLA 5.9.1 Cediljka za hmelj 5.9.2 Hmeljni trop 5.9.3 Troip od hmeljnog praha, odn. od mlevenog hmelja 5.9.4 Vruća hmeljna sladovina 5.9.5 Pivski trop 6. SIGURNOST I OBEZBEĐENJE ODVIJANJA RADA U VARIONICI 6.1 OPSTI ZAHVATI 6.2 DELIMlČNA AUTOMATIZACIJA 6.3 POTPUNA AUTOMATIZACIJA 6.4 ODRŽAVANJE ČISTOĆE U VARIONICI 7. ISKORIŠĆENJE U VARIONICI 7.1 PRORACUN ISKORISCENJA U VARIONICI 7.1.1 Neophodni parametri 7.1.2 Izračunavanje iskorišćenja ekstrakta 7.2 OCENA ISKORlŠĆENJA U VARIONICI 7.2.1 Poređenje laboratorijskog iskorišćenja i iskorišćenja u varionici 7.2.2 Bilans iskorišćenja ekstrakta 7.2.3 Razlozi nezadovoljavajućeg iskorišćenja u varionici, odn. velikih gubitaka ekstrakta sa tropom 7.2.4 Završna razmatranja na temu iskorišćenja u varionici 8. OBRADA SLADOVINE IZMEĐU VARIONICE I VRIONOG PODRUMA 8.1 OPSTA RAZMATRANJA 8.1.1 Hlađenje sladovine 8.1.2 Vezivanje kiseonika u sladovini 8.1.3 Izdvajanje toplog taloga 8.1.4 Hladni talog 8.1.5 Ostale promene 8.2 POSTUPCI OBRADE SLADOVINE 8.2.1 Postrojenje sa tavom za hlađenje, škropnim hladnjakom ili zatvorenim hladnjakom 8.2.2 Zatvoreni sistemi 8.2.3 Odvajanje toplog taloga 8.2.4 Odvajanje hladnog taloga 8.2.5 Uređaji za aeraciju sladovine 8.2.6 Dekanter 8.2.7 Automatizacija hlađenja sladovine 8.3 ISKORISĆENJE HLADNE SLADOVINE 8.3.1 Polazni parametri 8.3.2 Izračunavanje iskorišćenja u hladnoj sladovini 8.3.3 Razlike između iskorišćenja u variondci i iskorišćenja u hladnoj sladovini 9. PROIZVODNJA SLADOVINE SA VEĆIM SADRŽAJEM EKSTRAKTA 9.1 CEĐENJE 9.2 KOMLJENJE 9.3 KUVANJE SLADOVINE 9.4 PRIMENA SIRUPA ILI SECERA 9.5 OBRADA SLADOVINE 9.6 DALJA OBRADA SLADOVINE SA POVECANIM SADRŽAJEM EKSTRAKTA 9.6.1 Razblaživanje prilikom hlađenja sladovine 9.6.2 Razblaživanje piva pre ili nakon filtracije 9.6.3 Karakteristike piva dobijenih fermentacijom sladovine sa povećanom koncentracijom ekstrakta 9.7 USTEDE PRILIKOM PROIZVODNJE PIVA IZ KONCENTROVANIJE SLADOVINE 9.7.1 Kapacitet 9.7.2 Uštede energije 10. RAZMEŠTAJ OPREME U VARIONICI I ODELENJU ZA HLAĐENJE SLADOVINE 10.1 POLOŽAJ I RAZMESTA.T POJEDINIH DELOVA POSTROJENJA U OBLASTI PROIZVODNJE SLADOVINE 10.2 VRSTE VARIONICA 10.2.1 Tednostruke varionice 10.2.2 Dvostruka varionica 10.3 KAPACITET VARIONICE DODATAK ODREDBA O VODI ZA PlĆE (TVO): GRANIČNE VREDNOSTI ZA SADRŽAJ POJEDINIH HEMIKALIJA NAKNADNE DOPUNE LITERATURA REGISTAR POJMOVA Uvod Nemačkim Zakonom o porezu na pivo u paragrafu 9 definiše se »da se za proizvodnju piva donjega vrenja sme upotrebljavati samo ječmeni slađ, hmelj, kvasac i voda«. Proizvodnja piva gornjega vrenja podleže istom propisu; u ovom je slučaju, međutim, dozvoljena primena i pšeničnog slada, kao i »tehnički čistog šećera šećerne repe ili trske, ili invertnog šećera, kao i skrobnog šećera i sredstava za bojenje piva dobijenih propisanim postupcima od šećera«. Ovim zakonskim tekstom regulisana je primena Zakona o čistoći proizvodnje (Reinheitsgebot) kao opšteg okvira tehnologije piva u Nemačkoj; pri tome, međutim, treba imati u vidu da u oblasti Južne Nemačke — pre svega u Bavarskoj — Zakon o čistoći proizvodnje se primenjuje strožije, pa nije dozvoljena upotreba šećera ni u proizvodnji piva gornjega vrenja, itd. izuzetno u proizvodnji piva za izvoz. Neki inostrani tehnolozi smatraju da vekovna tradicija proizvodnje piva zasnovana na Zakonu o čistoći proizvodnje predstavlja antikvitet, koji je kočnica tehnološkog napretka u ovoj oblasti. Međutim, buran tehnološki i tehnički razvoj tokom poslednjih 25 godina je upravo pokazao kolike su mogućnosti usmerenog, naučno osnovanog korišćenja prirodnih parametara u proizvodnji slada i piva, bez da se pri tome odstupi od stvarnog jezgra ove proizvodnje. Razvoj tehnologije piva je pokazao da se od gore navedenih sirovina bez dodatnih pomoćnih zahvata ili bilo kakvih dodataka može proizvesti pivo odgovarajućeg, ujednačenog kvaliteta i stabilnosti. Ovo je značajno pre svega u vremenu u kome se sve više javljaju zahtevi za čistim, nepatvorenim životnim namirnicama, i u kome se ulažu velik napori u cilju ostvarenja ovih želja. U ovom pogledu upravo pivara bi mogla da predstavlja pozitivan primer. U SR Nemačkoj već se dugo vremena proizvode i pivo gornjeg vrenja, i pivo donjeg vrenja. Mada prvobitno oblik proizvodnje piva predstavlja upravo proizvodnja piva gornjega vrenja, u drugoj polovini 19. veka proizvodnja piva donjega vrenja sve je čvršće hvatala koren. Nakon Drugog svetskog rata u pojedinim Saveznim državama ponovo je došlo do rasprostranjenja proizvodnje piva gornjeg vrenja: »Alt piva« u Donjoj Rajnskoj Oblasti, »Kolsch« piva u oblasti Kelna i pšeničnog piva u Bavarskoj. U postupcima proizvodnje sladovine, međutim, između ovih piva nema bitnijih razlika u odnosu na proizvodnju sladovine za pivo donjega vrenja. Usled toga će u narednim razmatranjima tehnologije proizvodnje sladovine u najvećoj meri biti reči o načinima dobijanja sladovine za pivo donjeg vrenja. Odstupanja koja se odnose na »gornje vrenje biće navedena na odgovarajućim mestima. Mada će biti dat i opis proizvodnje sladovine uz primenu nesladovanih sirovina ili nekih drugih dodataka, sadržaj ove knjige težište baca na pivaru za proizvodnju piva donjega vrenja u uslovima primene Zakona o čistoći proizvodnje. Nemačka industrija piva predstavlja uzor u ovom pogledu, u okvirima čitavoga sveta...