Život Gabrijela Garsije Markesa, ispričan uz pomoć njegovih prijatelja, porodice, obožavalaca, sagovornika, kolega šaljivdžija, pijanaca i nekoliko uglednih ljudi. Usmena istorija o biografiji legendarnog latinoameričkog pisca Gabrijela Garsije Markesa raskošan je i redak istorijski dokument koji čuva kolektivno sećanje na njegov život, te promišlja o zanimanju pisca iz ugla običnih ljudi, zapitanih o tome kako je došao do rilkeovskog nužnog pakta sa samoćom. Knjiga „ Samoća i društvo " sačinjena je iz dva dela. U prvom delu Pre „Sto godina samoće“ reč imaju oni koji su ga poznavali pre nego što je postao opštevoljena latinoamerička ikona. Fragmentirani tekstovi sačinjeni su od pripovesti njegovih rođaka i prijatelja iz doba kada Markes još uvek nije imao ličnog engleskog krojača niti engleskog biografa, i kada još uvek nije provodio vreme sa predsednicima i multimilionerima. To je priča o malom dečaku iz provincije koji je odlučio da postane pisac i uspeo u tome. Drugi deo Posle „Sto godina samoće“ opisuje čoveka koji se krio iza legende u koju se pretvorio Garsija Markes. Sve od Arakatake pa do Barankilje, Bogote, Pariza i Meksiko Sitija čini se da se samoća koja mu je bila potrebna da bi stvarao svoja remek-dela pretvarala u neku vrstu razuzdane zabave kad god svoje vreme nije posvećivao pisanju. Samoća i društvo – to je upravo Gabrijel Garsija Markes. Usamljena i nesigurna osoba kojoj su bili potrebni prijatelji, kao i naklonost i divljenje okoline, uprkos egoističnoj svesti o svojoj veličini. Ovo je knjiga koja demonstrira da su prijateljstvo i okolnosti, a iznad svega disciplina i posvećenost, neophodni da bi se trijumfovalo u životu. Povez knjige : Mek Strana : 272 Format knjige : 145x205x16 mm Pismo : Latinica

Stiv Džobs Volter Ajzakson Format: 13x20 cm Broj strana: 776 Pismo: Latinica Povez: Mek Godina izdanja: 23. april 2012 ISBN: 978-86-521-0956-2 Prevodilac: Goran Skrobonja Ekskluzivna biografija kreativnog vizionara koji je promenio savremeni svet. Napisana na osnovu više od četrdeset intervjua sa Stivom Džobsom, kao i na osnovu više od stotinu intervjua sa članovima porodice, prijateljima, suparnicima, konkurentima i kolegama – ova knjiga predstavlja hroniku burnog života i žestoke ličnosti kreativnog preduzetnika čija je strast prema savršenstvu i mahniti nagon za delanjem doneo revoluciju u šest privrednih grana: u personalnim računarima, animiranim filmovima, muzici, telefonima, tablet računarstvu i digitalnom izdavaštvu. U vreme kada društva širom sveta pokušavaju da stvore privredu za digitalno doba, Džobs je najistaknutija ikona inventivnosti i primenjene imaginacije. On je znao da se nova vrednost u dvadeset prvom veku najbolje može stvoriti spajanjem kreativnosti i tehnologije, pa je izgradio kompaniju u kojoj su stvaralački iskoraci bili kombinovani sa izvanrednim inženjerskim dostignućima. Iako je Džobs sarađivao u nastanku ove knjige, nije zahtevao da ima kontrolu nad onim što će biti napisano, pa čak ni pravo da to pročita pre nego što knjiga bude objavljena. Ništa nije zabranio, štaviše, podsticao je ljude koje je poznavao da govore iskreno. „Uradio sam mnogo stvari kojima se ne ponosim“, rekao je on. „Ali u mom ormaru nema takvog prljavog veša koji niko ne bi smeo da pronađe.“ Džobs je umeo da dovede ljude oko sebe do besa i očajanja. Ali njegova ličnost i proizvodi bili su isprepletani, baš kao što je to slučaj s „Eplovim“ hardverom i softverom. Njegova izuzetna priča, ispripovedana u ovoj majstorskoj biografiji, ispunjena je lekcijama o inovacijama, liderstvu i vrednostima. Knjiga je NOVA ---------------------------- 11 ,Dinara

"Zakucavanje za večnost: Majkl Džordan i svet koji je stvorio" je izuzetna biografska knjiga autora Dejvida Halberstama koja nas vodi na uzbudljivo putovanje kroz život i karijeru jednog od najvećih sportskih ikona - Majkla Džordana. Ova knjiga otkriva priču o čoveku koji je svojim neverovatnim talentom, izuzetnom predanošću i neupitnom posvećenošću postao sinonim za košarku, ali i inspiracija za mnoge generacije širom sveta. Dejvid Halberstam, cenjeni novinar i pisac, istražuje svaki aspekt Džordanovog života, počevši od njegovog odrastanja u Severnoj Karolini i prve ljubavi prema košarci, preko izazova koje je savladao tokom srednje škole i koledža, pa sve do ključnih trenutaka njegove karijere u Čikago Bulsima. Kroz brojne intervjue sa Džordanovim saradnicima, prijateljima i porodicom, Halberstam otkriva dublji uvid u Džordanov karakter, mentalitet i način razmišljanja koji su ga vodili ka vrhuncima uspeha. Osim što se fokusira na sportske podvige, ova knjiga donosi i priču o kontroverzama i izazovima sa kojima se Džordan suočavao tokom svoje karijere. Halberstam istražuje i uticaj koji je Džordan imao na svet sporta, marketinga i popularne kulture. Njegova pojava na terenu donela je revoluciju u NBA i promenila način na koji se košarka percipira i igra. "Zakucavanje za večnost" je ne samo biografska knjiga o Majklu Džordanu, već i duboka studija o fenomenu sportske slave i njenoj ceni. Kroz priču o jednom od najnadarenijih sportista svih vremena, Dejvid Halberstam nas podseća na važnost vere u sopstvene talente, neiscrpne truda i posvećenosti cilju. Ova knjiga je nezaobilazno štivo za sve ljubitelje sporta, ali i inspirativna priča koja će motivisati svakoga ko sanja o dostizanju vrhunskih rezultata u bilo kojoj oblasti života.

"Zakucavanje za večnost: Majkl Džordan i svet koji je stvorio" je izuzetna biografska knjiga autora Dejvida Halberstama koja nas vodi na uzbudljivo putovanje kroz život i karijeru jednog od najvećih sportskih ikona - Majkla Džordana. Ova knjiga otkriva priču o čoveku koji je svojim neverovatnim talentom, izuzetnom predanošću i neupitnom posvećenošću postao sinonim za košarku, ali i inspiracija za mnoge generacije širom sveta. Dejvid Halberstam, cenjeni novinar i pisac, istražuje svaki aspekt Džordanovog života, počevši od njegovog odrastanja u Severnoj Karolini i prve ljubavi prema košarci, preko izazova koje je savladao tokom srednje škole i koledža, pa sve do ključnih trenutaka njegove karijere u Čikago Bulsima. Kroz brojne intervjue sa Džordanovim saradnicima, prijateljima i porodicom, Halberstam otkriva dublji uvid u Džordanov karakter, mentalitet i način razmišljanja koji su ga vodili ka vrhuncima uspeha. Osim što se fokusira na sportske podvige, ova knjiga donosi i priču o kontroverzama i izazovima sa kojima se Džordan suočavao tokom svoje karijere. Halberstam istražuje i uticaj koji je Džordan imao na svet sporta, marketinga i popularne kulture. Njegova pojava na terenu donela je revoluciju u NBA i promenila način na koji se košarka percipira i igra. "Zakucavanje za večnost" je ne samo biografska knjiga o Majklu Džordanu, već i duboka studija o fenomenu sportske slave i njenoj ceni. Kroz priču o jednom od najnadarenijih sportista svih vremena, Dejvid Halberstam nas podseća na važnost vere u sopstvene talente, neiscrpne truda i posvećenosti cilju. Ova knjiga je nezaobilazno štivo za sve ljubitelje sporta, ali i inspirativna priča koja će motivisati svakoga ko sanja o dostizanju vrhunskih rezultata u bilo kojoj oblasti života.

Agata Kristi je najobjavljivanija autorka svih vremena. Jedino Biblija i Šekspirov opus premašuju ukupni tiraž njenih dela – prodato ih je milijardu na engleskom jeziku i još milijardu u prevodu na stotinu drugih jezika. Konačno smo dobili potvrdu onoga što smo dugo slutili – život Agate Kristi bio je uzbudljiviji i dramatičniji od bilo kojeg krimića. Kada je umrla 12. januara 1976, Agata Kristi je u svetu bila poznata kao kraljica krimića, ali njen privatni život za sve je bio misterija. Nekoliko godina je u tajnosti pisala autobiografiju, a kada je posle njene smrti ona objavljena, milioni njenih obožavalaca su se složili – to je bila njena najbolja priča! Otkrivajući nam sećanja na rano detinjstvo krajem 19. veka, dva braka i dva svetska rata, na arheološka istraživanjima sa drugim suprugom Maksom Malovanom i brojne druge uzbudljive događaje koji su uticali na Agatino pisanje, ova knjiga otkriva istinsku genijalnost i legendarni uspeh ove književne ikone čija mašta i dan-danas očarava čitaoce. „Najbolje što je ikad napisala.“ Woman`s Own Format: 13x20 cm Broj strana: 632 Pismo: Latinica Povez: Mek Godina izdanja: 3. jul 2020. Izdavač Laguna

Senzacionalna biografija princeze Dajane sa materijalima iz neobjavljenih intervjua i novim saznanjima o njenom životu i tragičnom kraju. Iznenadna i tragična smrt princeze Dajane navela je svet da se zapita koliko je ova jedinstvena žena značila svima nama. Ovo novo izdanje njene životne priče – koje uključuje i Dajanina sećanja, kao i nove detalje o događajima povezanim sa njenom smrću – dirljivo pojačava utisak koji je ostavila u našim srcima. Nikada ranije nijedan član najužeg kruga kraljevske porodice nije govorio tako iskreno i surovo o svom nesrećnom braku, odnosu sa kraljicom, neverovatnom životu u kući Vindzora, svojim nadama, strahovima i snovima. Od bajkovitog venčanja i rođenja sinova do zapanjujuće propasti braka, Dajanin blistav ali tragičan život opčinio je milione ljudi. Uprkos tragedijama, bolestima i depresiji, ona nikada nije posustala u svojoj posvećenosti manje srećnima, kao ni u rešenosti da obezbedi bolji život sebi i svojim sinovima. Čitajući ovu upečatljivu knjigu, u kojoj Morton razmatra Dajanino nasleđe i njen značaj u okvirima moderne kraljevske porodice, najbliže ćemo prići njenoj autobiografiji – trajnom i moćnom svedočanstvu o njenom duhu i hrabrosti. „Duboko lična, iskrena i povremeno šokantna ispovest. – Sunday Times „Uverljiv, intrigantan, ali i uznemirujući portret ’poslednje ikone XX veka’.“ – Daily Telegraph „Morton Dajanine postupke stavlja u širi kontekst i pruža izuzetan prikaz ove neizbrisive ličnosti.“ – Publishers Weekly

Prosvjeta / Alfa 1974. 267 str. lepo očuvano kao na slikama 1. Romansirana biografija 2. Živa zakopana 3.Norma Jean 4. Sniveli, Schenck, Karger i Hyde 5. Marilyn 6. Ms Monroe 7. Židovska princeza 8. Pogovor, 31 izvrsnih fotografija najpoznatijih umetnika foto-aparata, Latinica 267 str Norman Kingsley Mailer (January 31, 1923 – November 10, 2007) was an American novelist, journalist, essayist, playwright, activist, film-maker and actor. In a career spanning over six decades, Mailer had 11 best-selling books, at least one in each of the seven decades after World War II—more than any other post-war American writer.[1] Norman Mailer Norman Mailer photographed by Carl Van Vechten in 1948 Norman Mailer photographed by Carl Van Vechten in 1948 Born Norman Kingsley Mailer January 31, 1923 Long Branch, New Jersey, US Died November 10, 2007 (aged 84) Manhattan, New York City, US Occupation Novelist, essayist, journalist, columnist, poet, playwright Nationality American Alma mater Harvard University Period 1941–2007 Spouses Beatrice Silverman ​ ​(m. 1944; div. 1952)​ Adele Morales ​ ​(m. 1954; div. 1962)​ Jeanne Campbell ​ ​(m. 1962; div. 1963)​ Beverly Bentley ​ ​(m. 1963; div. 1980)​ Carol Stevens ​ ​(m. 1980; div. 1980)​[a] Barbara Davis ​ ​(m. 1980)​ Children 9, including Susan, Kate, Michael, Stephen, and John Signature Books-aj.svg aj ashton 01.svg Literature portal His novel The Naked and the Dead was published in 1948 and brought him early and wide renown. His 1968 nonfiction novel Armies of the Night won the Pulitzer Prize for non-fiction as well as the National Book Award. His best-known work is widely considered to be The Executioner`s Song, the 1979 winner of the Pulitzer Prize for fiction. Mailer is considered an innovator of `creative non-fiction` or `New Journalism`, along with Truman Capote, Joan Didion, Hunter S. Thompson, and Tom Wolfe, a genre which uses the style and devices of literary fiction in fact-based journalism. He was a cultural commentator and critic, expressing his views through his novels, journalism, frequent media appearances, and essays, the most famous and reprinted of which is `The White Negro`. In 1955, he and three others founded The Village Voice, an arts- and politics-oriented weekly newspaper distributed in Greenwich Village. In 1960, he was convicted of assault and served a three-year probation after he stabbed his wife Adele Morales with a penknife, nearly killing her. In 1969, he ran an unsuccessful campaign to become the mayor of New York. Mailer was married six times and had nine children. Merilin Monro (engl. Marilyn Monroe), rođena kao Norma Džin Mortenson (engl. Norma Jeane Mortenson; Los Anđeles, 1. jun 1926. — Los Anđeles, 5. avgust 1962), bila je američka filmska glumica, pevačica, model i zabavljačica. Filmsku karijeru je počela 1947. malim ulogama; 1950. privukla je pažnju publike i kritičara sporednom ulogom u kultnom filmu Sve o Evi, sa Beti Dejvis u glavnoj ulozi. Tri godine kasnije igrala je glavnu ulogu u ljubavnoj drami Nijagara. Merilin Monro Marilyn Monroe in 1952.jpg Monro 1952. godine Puno ime Norma Džin Mortenson Druga imena Norma Džin Bejker Datum rođenja 1. jun 1926. Mesto rođenja Los Anđeles, Kalifornija   Sjedinjene Američke Države Datum smrti 5. avgust 1962. (36 god.) Mesto smrti Brentvud, Los Anđeles, Kalifornija   Sjedinjene Američke Države Supružnik Džejms Daferti (1942—1946) Džo Dimađo (1954—1954) Artur Miler (1956—1961) Aktivni period 1947—1962. Veb-sajt www.marilynmonroe.com Potpis Marilyn Monroe Signature.svg IMDb veza Nagrade Zlatni globus Najbolja glavna glumica (komedija) 1959 Neki to vole vruće Premda su njeni filmovi najčešće bili komercijalni, ali ne i kritički hitovi, Monro je bila jedna od najvećih filmskih zvezda pedesetih godina 20. veka.[1] Najpoznatija je po ulogama u komedijama Muškarci više vole plavuše, Kako se udati za milionera, Princ i igračica i Majmunska posla. Vrhuncem u njenoj karijeri se smatra film Neki to vole vruće, za koji je dobila Zlatni globus za najbolju glavnu glumicu. Iako je bila poznata po svojim komičarskim sposobnostima, pred kraj karijere okrenula se ozbiljnijim ulogama. Njena smrt bila je predmet raznih spekulacija i teorija zavere. Postoje indicije da je ubijena zbog ljubavne afere sa američkim predsednikom Džonom Kenedijem, da se iz nehata otrovala prekomernim uzimanjem lekova ili da je sebi smišljeno oduzela život, rešivši da okonča sa neprestanim razočaranjima u karijeri i ljubavnom životu. Merilin je vrlo teško padalo što su joj celog života dodeljivane uloge naivnih i praznoglavih plavuša, i devojaka željnih novca, zbog čega, kako je mislila, nije mogla da pokaže svoje glumačke vrednosti. Ipak, Američki filmski institut je njen potencijal prepoznao smestivši je na šesto mesto na listi deset najvećih glumica svih vremena. Merilin Monro je bila kulturna, modna i gej ikona, i jedan od najvećih seks simbola 20. veka.[2][3][4] Detinjstvo i karijera Karijera Uredi Mladost Uredi Dok joj je muž služio u transportnoj mornarici tokom Drugog svetskog rata, Norma Džin Daferti se preselila sa svekrvom i počela raditi u fabrici „Radioplane Company“ (čiji je vlasnik bio holivudski glumac Redžinald Deni) gde su se farbali dijelovi aviona i pregledali padobrani. Vojni fotograf Dejvid Konover je pregledao lokalne fabrike, fotografišući za članak u časopisu YANK o ženama koje doprinose ratnim naporima. Nju je vidio kao potencijalni model, a ubrzo je potpisala ugovor u agenciji za modele, „The Blue Book“. U svojoj knjizi „Potraga za Merilin“, Konover je tvrdio da je bio u vezi sa Merilin godinama. Ubrzo nakon potpisivanja za agenciju, Monro je skratila kosu, izravnala je i ofarbala u zlatnoplavu. Postala je jedna od najuspješnijih modela agencije, pojavljujući se na desetinama naslovnih strana raznih časopisa. Godine 1946, ju je primijetio lovac na talente Ben Luon. Dogovorio joj je audiciju u filmskoj kući „20th Century Fox“. Ponuđen joj je standardni šestomesečni ugovor uz početnu platu od 125 dolara sedmično.[9] Luon joj je predložio da uzme umjetničko ime Merilin (po Merilin Miler), budući da Norma Džin nije zvučalo komercijalno. Za prezime je uzela majčino djevojačko prezime. Tako je dvadesetjednogodišnja Norma Džin Bejker postala Merilin Monro. Tokom svojih prvih šest mjeseci u Foksu, Monro nije dobijala angažman, ali joj je Foks produžio ugovor, a nastupila je u manjim ulogama u filmovima „Skuda hu, skuda hej!“ i „Opasne godine“, oba iz 1947. godine.[10] U Skuda hu, cio njen nastup je izrezan osim kratke pojave njenog lica kad izgovara dvije riječi. Foks nije htio obnoviti ugovor. Monroova se vratila poslu modela te je počela ostvarivati kontakte u Holivudu. Godine 1948, je nastupila u mjuziklu Kolumbija pikčersa, Dame iz hora, ali niskobudžetni film nije ostvario veći uspjeh, a Monroova je opet dobila otkaz. Tada je upoznala jednog od najboljih holivudskih agenata, Džonija Hajda, koji joj je sredio novi ugovor sa Foksom nakon što ju je MGM odbio. Potpredsjednik Foksa Deril F. Zenik nije bio siguran u njen potencijal, ali je popustio zbog Hajdove upornosti. Monro je dobila sporedne uloge u Foksovom filmu Sve o Evi i MGM-ovoj Džungli na asfaltu. Iako su uloge bile male, publika i kritičari su primijetili da je Hajd uradio manju plastičnu operaciju na njoj, za nos i bradu, nakon stomatološke operacije.[11] Sljedeće dvije godine bile su ispunjene beznačajnim ulogama u filmovima kao što su Nismo vjenčani! i Ljubavno gnijezdo. Međutim, šefovi RKO-a iskoristili su njene potencijale u produkciji Frica Langa, Clash by night. Nakon što je film dobro prošao, Foks je iskoristio sličnu taktiku pa je dobila ulogu recepcionerke s Kerijem Grantom i Džindžer Rodžers u jeftinoj komediji Hauarda Houksa, Majmunska posla. Kritičari je više nisu izbjegavali, a uspjeh oba filma često je pripisivan njenoj sve većoj popularnosti. Foks joj je konačno 1952. godine dao glavnu ulogu u „Ne trudi se da kucaš“, u kom je igrala poremećenu dadilju koja napada djecu koju čuva. Bio je to jeftin film B-produkcije, i iako su kritike bile podijeljene, tvrdili su da je Monroova potvrdila da je spremna za ozbiljnije uloge. Nastup u tom filmu smatra se za jedan od najboljih u njenoj karijeri.[12] Filmska zvezda Uredi Merilin Monro u filmu Princ i igračica (1957) Monro je potvrdila kako se može nositi sa ulogama u visokobudžetnim filmovima kad je nastupila u Nijagari iz 1953. godine. Filmski kritičari pisali su o Monroinoj vezi s kamerom koliko i o zlokobnoj priči.[13] Igrala je neuravnoteženu ženu koja planira ubistvo svog muža. U to vrijeme počele su kružiti fotografije gole Monro, koje je snimio fotograf Tom Keli dok je tražila posao. Slike je kupio Hju Hefner, a u decembru 1953. godine se pojavila u prvom izdanju Plejboja. Zbog skandala u Foksu, Monro je odlučila javno potvrditi da je na slikama zaista ona. Kad ju je novinar upitao šta nosi u krevetu, odgovorila je, „Šanel br. 5`.[14] Kad su je pitali šta je imala na sebi tokom snimanja, odvratila je, „Radio“. Tokom sledećih mjeseci, uloge u filmovima Muškarci više vole plavuše i Kako se udati za milionera zacementirale su njen status na A-listi glumica te je postala jedna od najvećih svjetskih filmskih zvijezda. Raskošne Tehnikolorove komedije utemeljile su Monroinu personu glupe plavuše.[8] U filmu Muškarci više vole plavuše, Monro se pojavila kao kopačica zlata i plesačica Lorelaj Li, a scena u kojoj pjeva „Dijamanti su devojčini najbolji prijatelji“ inspirisala je pevačice kao što su Madona i Kajli Minog. U filmu Kako se udati za milionera, Monro se udružila sa Loren Bakol i Beti Grejbl. Glumila je kratkovidnu glupu plavušu, a iako je uloga bila stereotipna, kritičari su primetili njen komičarski duh.[15] Njena dva sledeća filma, Reka bez povratka i mjuzikl Nema biznisa do šoubiznisa, nisu bili uspešni. Monroovoj su dosadile uloge koje joj je dodeljivao Zenik. Nakon završetka snimanja filma Sedam godina vernosti početkom 1955. godine, raskinula je ugovor i otišla studirati glumu u Njujorku. Foks nije pristao na njene zahtjeve te je insistirao da se vrati za produkciju filmova koje je smatrala neumesnim, kao što su Djevojka u ružičastim helankama (koji nikad nije snimljen), The girl in the red velvet swing i Kako biti jako, jako popularan. Monro je ostala u Njujorku. Kako se Sedam godina čežnje popeo na vrh liste najuspješnijih filmova u 1955. godini, a Foksove starlete Džejn Mensfild i Širi Nort nisu uspele osvojiti publiku, Zenik je priznao poraz, a Monro se vratila u Holivud. Sastavljen je novi ugovor, uz klauzulu da može nastupati i u projektima drugih studija. Prvi film pod novim ugovorom bio je Autobuska stanica, režisera Džošue Logana. Glumila je Šeri, salonsku pjevačicu koja se zaljubljuje u kauboja.[16] Monro se namjerno pojavila loše našminkana i neglamurozna. Bila je nominovana za Zlatni globus, a i kritičari su hvalili njen nastup.[8] Kritičar Njujork Tajmsa Bosli Krauder je napisao: „Ljudi, čvrsto se držite i pripremite se za silno iznenađenje. Merilin Monro se konačno dokazala kao glumica.` U svojoj autobiografiji, Filmske zvijezde, običan svijet i ja, režiser Džošua Logan je napisao: „Shvatio sam da je Merilin jedan od najvećih talenata svih vremena... Iznenadilo me da je bila mnogo bistrija osoba nego što sam zamišljao, a mislim da sam tada prvi put shvatio kako inteligencija i oštroumnost nemaju nikakve veze s obrazovanjem.` Monro je osnovala sopstvenu produkcijsku kompaniju `Marilyn Monroe Productions` s prijateljem i fotografom Miltonom H. Grinom, koja je 1957. godine objavila prvi i poslednji film, Princ i igračica. Film je zaradio podijeljene kritike. Osim što je bila izvršni producent, nastupila je u glavnoj ulozi s afirmisanim britanskim glumcem Lorensom Olivijeom, koji je i režirao film. Olivije je bio bijesan zbog njene navike da kasni na snimanje, kao i zbog njene zavisnosti o svojoj učiteljici drame, Pauli Strazberg. Kritičari su hvalili njeno izvođenje, posebno u Evropi, gde joj je dodijeljena nagrada David di Donatelo, italijanski ekvivalent Oskara. Bila je nominovana i za nagradu BAFTA. Kasnije godine Uredi Merilin Monro u Beogradu Godina 1959. je donijela najveći hit njene karijere, filmsku komediju Bilija Vajldera Neki to vole vruće, u kojoj je nastupila s Tonijem Kertisom i Džekom Lemonom. Kad se snimanje završilo, Vajlder je javno pričao o njenom teškom ponašanju na snimanju. Ubrzo se, međutim, Vajlderov stav ublažio te ju je počeo hvaliti kao veliku komičarku. Neki to vole vruće smatra se jednim od najboljih filmova ikad snimljenih, a Monro je za glumu dobila Zlatni globus kao najbolja glumica u mjuziklu ili komediji. Nakon tog filma, Monro je snimila Hajde da vodimo ljubav režisera Džordža Kjukora, sa Ivom Montanom. Monro je bila prisiljena da snimi film zbog obaveza prema studiju 20th Century Fox. Iako film nije bio ni finansijski ni kritički uspjeh, u njemu je otpjevala jednu od legendarnih muzičkih dela, pjesmu Kola Portera `My heart belongs to daddy`. Artur Miler je napisao ono što će postati poslednja dovršena saradnja Monro i Klarka Gejbla, Neprilagođeni. Iscrpljujuće snimanje odvijalo se u vreloj pustinji u Nevadi. Monro, Gejbl i Montgomeri Klift ostvarili su uloge koje savremeni kritičari smatraju izvrsnim.[17] Tabloidi su okrivljivali nju zbog smrti Klarka Gejbla od srčanog udara, tvrdeći kako ga je gnjavila na snimanju. Gejbl je, međutim, insistirao da sam izvodi kaskaderske scene, a bio je i strastveni pušač. Nakon Gejblove smrti, Monro je prisustvovala krštenju njegovog sina. Merilin Monro, 1955. godine Monroe se vratila u Holivud kako bi nastavila snimanje komedije Džordža Kjukroa, Something`s Got to Give, nikad završeni film koji je postao legendaran zbog problema na setu, a pokazao se kao skup debakl za Foks. U maju 1962. je ostvarila poslednji poznat javni nastup, pjevajući Srećan rođendan, predsjedniče na televizijskoj rođendanskoj proslavi predsjednika Džona Kenedija. Kako je bio finansijski opterećen produkcijom Kleopatra, sa Elizabet Tejlor u glavnoj ulozi, Foks je otpustio Monro i zamijenio je sa Li Remik. Međutim, Din Martin, koji je u svom ugovoru imao klauzulu da može birati glumce s kojima će sarađivati, nije htio nikog do Monro. Studio ju je vratio.[18] Monro je dala veliki intervju za Life, u kojem je otkrila kako je bila ogorčena kad su je u Holivudu počeli etiketirati kao glupu plavušu te kako je voljela svoju publiku. Snimila je i fotosesiju za Vogue, a počela je raditi na svom sledećem filmskom projektu sa Džinom Kelijem i Frenkom Sinatrom, prema biografiji Donalda Spota. Osim toga, namjeravala je nastupiti u biografskom filmu o Džin Harlou. Drugi projekti u kojima je trebalo da nastupi bili su What a Way to Go! (u kojem ju je zamijenila Širli Maklejn), Poljubi me, budalo, komedija s Dinom Martinom u glavnoj ulozi (Kim Novak preuzela je Monroinu ulogu) i mjuzikl Drvo raste u Bruklinu.[8] Monroin zadnji dom bio je u Brentvudu u Los Anđelesu. Spremačica ju je našla mrtvu 5. avgusta 1962. godine. Objavljeno je kako je uzrok smrti bilo predoziranje tabletama za spavanje. Ostala su pitanja o okolnostima i o tome koliko je vremena prošlo kad ju je spremačica našla. Osim toga, postoje neke teorije koje govore kako su za njenu smrt odgovorni Džon i Robert Kenedi.[19][20] Operativac CIA Norman Hodžes je tvrdio kako ju je on ubio po naređenju službe.[21] Dana 8. avgusta 1962. godine Merlin Monro je pokopana u grobnici u groblju Vestvud Vilidž Memorijal Park u Los Anđelesu, Kalifornija. Li Strazberg održao je govor na sprovodu. Merlin Monro je ostala jedna od legendarnih ličnosti 20. vijeka i prototip holivudske filmske zvezde. Norman Majler (1923, Nju Džerzi – 2007, Njujork) po diplomiranju na Harvardu služio je u američkoj vojsci 1944–1946. Njegov prvi roman Goli i mrtvi (1948) kritika je označila kao najbolji ratni roman koji se pojavio u SAD. Objavljivao je potom romane i publicistička dela, kao što su: Park jelena, Američki san, Vojske noći (Pulicerova nagrada za publicistiku), Drevne večeri, Muškarčine ne plešu, Dvorac u šumi… Za knjigu Dželatova pesma dobio je Pulicerovu nagradu za književnost. istorija filma glume americke glumice knjige o filmu