Džejms Bilington. `Ikona i sekira : istorija ruske kulture, jedno tumačenje.` Rad. 2, Beograd: Rad, 1988. 718 str. ; 24,5 x 15,5 cm. Spolja vidite, unutra još bolje.

07299) Zbornik radova Narodnog muzeja 1 , Narodni muzej Beograd 1958 , knjiga prva 1956/57 , iz sadržaja : Dr Milutin Garašanin - Dr Draga Garašanin: Iskopavanje tumula u Belotiću i Beloj Crkvi (Zapadna Srbija).. Đorđe Mano-Zisi: Rimski skiptar iz Marguma Đorđe Mano-Zisi: Bronzana statueta Herakla iz Tamniča Ljubiša Popović: Radolište ( Prilog proučavanju ilirsko-grčke kulture u Makedoniji) Milivoje Veličković: Prilog proučavanju rimskog rudarskog basena na Kosmaju Rastislav Marić: Iz numizmatičke zbirke Narodnog muzeja. Nada Todorović: Iz zbirke medalja Numizmatičko-epigrafskog odeljenja Narodnog muzeja u Beogradu. - Medalje koje ilustruju ratove s Turcima u XVI, XVII i XVIII veku Mirjana Ćorović-Ljubinković: Prokupački nalaz srpskog srednjevekovnog nakita Mirjana Tatić-Đurić: Gotski grob iz Ostružnice Desanka Milošević: Jedna ohridska ikona u Narodnom muzeju Gordana Trivunac -Tomić: Ikona sv. Jovana Pustinjaka sa žitijem Dr Miodrag Kolarić: Georgije Bakalović (1786-1843).. Jovan Sekulić: Uroš Knežević na portretima iz zbirke Narodnog muzeja u Beogradu Dr Katarina Ambrozić: Prva jugoslovenska umetnička kolonija Momčilo Stevanović: Portret Ruđera Boškovića iz zbirke Miroslava Spalajkovića PRILOZI Dr Draga Garašanin: Ka problemu polja s urnama u Srbiji. Blaženka Stalio: Teriomorfni sud iz Guče Branka Jeličić: Dva Mitrina reljefa iz Narodnog muzeja u Beogradu mek povez, format 17 x 24 cm ,nepročitan primerak, stranice nerasečene , ilustrovano, ćirilica, 397 strana , u prilogu skice sa arheoloških iskopavanja Belotiž - Bela Crkva. , sitan potpis na predlistu

Takovski ustanak - srpske Cveti: O javnom zajedničkom sećanju i zaboravljanju u simboličnoj politici zvanične reprezentativne kulture / Miroslav Timotijević Beograd 2012. Tvrd povez, zaštitni omot, ćirilica, ilustrovano, veliki format (29 cm), 596 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Knjiga koju nudimo čitaocima proizašla je iz dilema suočavanja s prošlošću, često nazivanih „krizom identiteta proizvođača identiteta“, a usmerena je ka kritičkom razumevanju istorije pro-izvođenja sećanja i zaboravljanja praznika posvećenih danu početka borbe za oslobođenje, sticanja slobode i proglašavanja nezavisnosti. Ovi praznici su nezaobilazan deo simbolične politike modernih država. Oni bivaju postavljeni u središte zvaničnih državnih identitetskih struktura, a u etatizovanom tumačenju vremena sagledavaju se kao početak obnove, nulta tačka prošlosti, dan ponovnog uvođenja nacije u istoriju. Izbor dana proslavljanja, uobličavanje njegovog značenja i profilisanje komemorativnih formi predstavljali su složen i dugotrajan napor usmeren na kon-stituisanje strukture simbolične politike zvanične reprezentativne kulture, koji je dosledno uticao i na celokupan memorijski sistem. Sadržaj: UVODNA RAZMATRANjA ZVANIČNA REPREZENTATIVNA KULTURA I JAVNO ZAJEDNIČKO SEĆANjE Uobličavanje zvanične reprezentativne kulture Simbolična politika zvanične reprezentativne kulture Nacionalizovanje zvanične reprezentativne kulture Komunikaciono delovanje zvanične reprezentativne kulture Instrumenti proizvođenja zvanične reprezentativne kulture Javno zvanično sećanje između cikličnog i istorijskog vremena MIT O ZLATNOM DOBU I NjEGOVA POLITIČKA OBNOVA Ideologija obnove zlatnog doba Početak obnove zlatnog doba Miloš Obrenović kao obnovitelj zlatnog doba Obnova zlatnog doba i bogoizabrani narod Strategija večne obnove zlatnog doba UOBLIČAVANjE TAKOVSKOG MEMORIJSKOG TOPOSA Zvanična istoriografija i kultura sećanja Istoriografski memorijski topos Mitski memorijski topos Etičko značenje memorijskog toposa Političko značenje memorijskog toposa Memorijski topos: etičko-politički zalog dinastičko-narodne sprege RITUALIZOVANjE SEĆANjA: OPŠTENARODNI PRAZNIK SRPSKE CVETI Zvanično uvođenje opštenarodnih praznika Vladarski dani i prestoničko proslavljanje opštenarodnih praznika Prestoničko proslavljanje Srpskih Cveti Udvajanje praznične memorije Pozorišne praznične predstave Opštenarodno praznovanje Srpskih Cveti Usaglašavanje zvaničnog proslavljanja JUBILARNA PROSLAVA 50-GODIŠNjICE TAKOVSKOG USTANKA Priprema za proslavljanje jubileja Zvanični program proslave Ceremonijalni prostor proslave Jubilarna proslava kao kolektivna (re)prezentacija Normiranje recepcije proslave Takovska odličja TERITORIJALIZOVANjE SEĆANjA:TAKOVO Takovo Takovska crkva Takovski grm Spomenik knezu Milošu Obrenoviću Škola kralja Aleksandra Obrenovića Takovski dvorac VIZUELIZOVANjE SEĆANjA: PATRIOTSKE IKONE Od mimetičkog portreta do ikonične slike istorije Verbalne ikone — vizuelne ikone: problem ikonične istorijske slike „Takovski ustanak” Stevana Todorovića „Ustanak takovski god. 1815” Vincenca Kaclera „Takovski ustanak” Pavla Jovanovića Dučićev ekfrazis Jovanovićeve patriotske ikone Podizanje spomenika u prestonici TAKOVSKI SIMBOLI IZMEĐU NARATIVA I METAFORE Metafora takovskog mitskog narativa Takovski junak Takovsko sunce slobode Takovski barjak Takovski krst Takovski grm — nacionalno i dinastičko sveto drvo POPULARISANjE TAKOVSKOG MEMORIJSKOG TOPOSA Srpske Cveti u verskoj memorijskoj kulturi Popularisanje opštenarodnog praznika Popularisanje mesta sećanja Popularisanje patriotskih ikona Reagovanje javnog mnjenja Negativna slika memorijskog toposa ZABORAVLjANjE TAKOVSKOG MEMORIJSKOG TOPOSA Ukidanje javnih formi proslavljanja Srpskih Cveti Dekonstrukcija istoriografskog toposa Proizvođenje novog memorijskog toposa Reinterpretacija novog memorijskog toposa Proizvođenje novog mesta sećanja Takovski memorijski topos između sećanja i zaboravljanja NOVA POLITIKA IDENTITETA I OBNOVA SEĆANJA NA TAKOVSKI MEMORIJSKI TOPOS Revizija zvanične reprezentativne kulture Zvanično sećanje na Takovski ustanak Lokalno sećanje na Takovski ustanak Akcija Mesne zajednice Takovo Akcija Skupštine opštine Gornji Milanovac ZAKLjUČNA RAZMATRANjA TNE TAKOVO UPRISING - SERBIAN PALM SUNDAY 0N A PUBLIC COLLECTIVE MEMORY AND ITS DISREMEMBRANCE, IN TNE SYMBOLOGICAL POLICY ON TNE OFFICIAL REPRESENTATIVE CULTURE SPISAK ILUSTRACIJA SKRAĆENICE Institucije: Časopisi: IZVORI I OSNOVNA LITERATURA TEORIJSKA I KOMPARATIVNA LITERATURA REGISTAR

U dobrom stanju! ALMAŠKA CRKVA Hram Sveta Tri Jerarha u Novom sadu Tri veka istorijskog svedočenja Srpska pravoslavna Crkvena opština novosadska u Novom Sadu. 2018. 283 ilustrovane strane, tvrd povez, zaštitni omot, veliki format. Nedavno je u Galeriji Matice srpske predstavljena monografija o najvažnijoj epizodi istorije Novog Sada, o Almaškoj crkvi. Način na koji je o celom poduhvatu govorio prota Milivoj Mijatov bio je zaista drugačiji. Govorio je srdačno, toplo i dirljivo, vidno uzbuđen i radostan. Uopšte, promocija knjige „Almaška crkva“ nije bila tipična. Nakon biranih uvodnih reči upravnice Galerije, gospođe Tijane Palkovljević Bugarski, i Njegovog Preosveštenstva, Episkopa bačkog gospodina Irineja, o knjizi su govorili Petar Đurđev, direktor Istorijskog arhiva Novog Sada i Danilo Vuksanović, programski direktor Galerije. Almaški kraj, današnju Podbaru, naselile su srpske porodice iz nedalekog sela Almaš 1718. godine. Upravo tu je nastala Racka Varoš, današnji Novi Sad. Tu se nalazi zgrada Matice srpske. Tu je najveća pravoslavna crkva u gradu - Almaška. Između ostalog, rečeno je da su naši preci naročito bili vezani za čudotvornu ikonu Majke Božije koja se dugo čuvala i koja je u Buni 1848. godine nestala, da bi 1905. godine novosadski dobrotvor i zadužbinar Arsa Pajević platio da, na istom mestu, čuveni slikar Uroš Predić izobrazi novu ikonu Bogorodice sa malim Hristom u rukama. Pored kolega iz Zavoda za zaštitu spomenika kulture Grada Novog Sada, urednik monografije i autor teksta u njoj je protojerej-stavrofor Milivoj R. Mijatov, nastojatelj Almaškog hrama i arhijerejski namesnik novosadski prvi. Sve spomenuto učinjeno je sa Blagoslovom Episkopa bačkog Irineja, koji je u svom uvodnom slovu, između ostalog napomenuo „koliko su naši preci u tome vremenu bili dovoljno i duhovno i bogoslovski prosvećeni, iako ni njihov život i prilike nisu bili laki“. Da bi se jedan projekat realizovao neophodni su sledeći uslovi: ljudi (nosioci projekta), plan (predlog projekta) i novčana sredstva. To je krug uslova bez kojih je cilj nedostižan. U našem slučaju, međutim, ljudski faktor se pobrinuo da iznos ukupno zahtevanih budžetskih sredstava bude lična donacija. Kako nam je, na posletku, rekao prota Milivoj Mijatov, svi koji su učestvovali u poduhvatu izdavanja ovog dragocenog dela radili su besplatno, tj. nisu dobili niti tražili honorar. Autori tekstova i dostupnog materijala, lektor i korektor, fotograf i štampar. Dodajmo da je ceo prvi tiraž opredeljen isključivo kao poklon! U doba otuđenosti i dominacije tržišne logike, ovaj izdavački poduhvat moramo posmatrati kao istinski podvig zajedništva i rodoljublja. U godini u kojoj obeležavamo 800-godišnjicu autokefalnosti Srpske Arhiepiskopije, sa zahvalnošću pominjemo Svetog Savu, ikonu bez koje je nezamisliv svaki srpski hram. To je ikona koja nas sa puno ljubavi motiviše da se uvek orijentišemo ka vrlinama dobrovoljnog zajedništva i bratstva, da u razvoj tih vrlina investiramo naše najbolje sposobnosti. Tu investiciju učinili su pregaoci ovog divnog i uzvišenog knjiškog poduhvata, dajući svima nama podsticaj da se kroz dobrovoljni, saborni (timski) rad odužimo Almaškom kraju, Srpskoj Atini i svojim milim precima, te da shvatimo da je ideja davanja zajednici i služenja zajednici temelj našeg života i postojanja.

Kulturni život staroga Kotora (XIV-XVIII vijek) 1-2 Risto Kovijanić, Ivo Stjepčević Izdavač: Istorijski institut NR Crne Gore, odjeljenje za proučavanje crnogorskog primorja Cetinje, 1957 meki povez, stanje vrlo dobro knjiga 2 malo flekava od stajanja, ima potpis prethodnog vlasnika, unutra izrazito čista str. 208+122, ilustracije, ćirilica, 500g Iz sadržaja prve knjige: SREDNJA ŠKOLA –GIMNAZIJA / STARA KOTORSKA ŠKOLA GRČKA SLIKARSKA ŠKOLA / IKONE I FRESKE GRAĐEVINSKA ŠKOLA / VITA TRIFUNOV – neimar Dečana KOVAČKA ŠKOLA / NOVAK KOVAČ i izrada oružja Iz sadržaja druge knjige: LJEKARI / APOTEKARI / APOTEKE

Život Greh i Kajanje 400 strana B5 * De facto ratni zlocinac i masovni ubojica, bivsi Titov partizan, srpske nacionalnosti, rodom iz Hrvatske, oficir JNA SIMO DUBAJIC, svjedocio je jos 1990. za beogradske novine `Svet`, zatim u knjigama Marka Lopusine `Krvavo prolece` (NN 2002., Beograd) i svojoj knjizi `Zivot, greh i kajanje; Od Kistanja do Kocevskog Roga` (Novi Beograd;Bad Vilbel; Nidda Verlag, 2006.g.) slijedece: «Zapovedao sam u Kocevskom rogu /mjesto likvidacija/. Sudelovao sam u likvidaciji ljudi po naređenju. To danas govorim jer sam shvatio da je savest jača od pobede. Kada sam 25. svibnja 1945. dosao u Ljubljanu, referirao sam Titu o zarobljavanju ustaša, /njemackog generala/ von Löhra, i zapleni zlata. Pre toga sam 13. svibnja dobio od Tita depešu da nitko ne smije dirati nijednog zarobljenika. Mi tada nismo znali da ce ti zarobljenici biti pobijeni. Govorilo se da ih treba vratiti u Sloveniju da bi im se sudilo po medjunarodnim konvencijama. Ja sam imao tu Titovu depesu. Imali su je i svi ostali komandanti. Onda sam iznenada dobio nalog da se 30.000 tih domacih izdajnika pobije u Kocevskom Rogu. Naredjenje su izdali Ivan Matija Macek (slovenski boljsevik i sef jugoslavenske Ozne za Sloveniju), Maks Bace (hrvatski boljsevik) i Jovo Kapicic (srpski boljsevik). Sve Rankovicevi pomocnici. Takvu odluku nitko nije mogao donijeti, osim Tita! Samo je on mogao opozvati svoju raniju depesu. Bio sam sef i kontrolirao da se to izvrsi do kraja. Taj masakr je izvrsila XI. dalmatinska brigada u kojoj je /politicki/ komesar bila Milka Planinc». * Ispovedna autobiografska hronika Sime Dubajića ima podnaslov: `Život greh i kajanje`. Kada se,onako brkat pojavio na Kninskom mitingu 1989, postao je `ikona probuđenih i pobunjenih Srba`. Išla je za njim slava partizanskog hajduka i partijskog odmetnika kojeg, `iz nekog razloga`, Tito nije dao `dželatima udbe`. Javno je zbacio uniformu JNA `da ne služi đavolu, jer bi ga mogli potkupiti činom generala`. Onda je `nešto lupetao o partizanskim zločinima` (`...Nikada neću zaboraviti naša partizanska zverstva, ubijanja nesrećnih srpskih patriota, odanih kralju i otadžbini, i vlastitih drugova komunista...`). Pozivao je potom i na odbranu ćirilice u Hrvatskoj, `ako treba i puškama`... Nove Srpske vođe nisu ga htele u svojoj blizini, pa je proteran iz Krajine. A njegovi bivši i ostareli saborci, rasuti širom domovine u raspadanju, pokušali su da ga bar rečima dokusure. On se skrasio u Beogradu i, uprkos upozorenju da ne dira u osinjak, uzeo pero u šake. Ovo je prva knjiga njegovih ispovedanja.

Simo S. Dubajic - Od Kistanja do kocevskog roga malo veci format, kao nova POLICA 33 De facto ratni zlocinac i masovni ubojica, bivsi Titov partizan, srpske nacionalnosti, rodom iz Hrvatske, oficir JNA SIMO DUBAJIC, svjedocio je jos 1990. za beogradske novine `Svet`, zatim u knjigama Marka Lopusine `Krvavo prolece` (NN 2002., Beograd) i svojoj knjizi `Zivot, greh i kajanje; Od Kistanja do Kocevskog Roga` (Novi Beograd;Bad Vilbel; Nidda Verlag, 2006.g.) slijedece: «Zapovedao sam u Kocevskom rogu /mjesto likvidacija/. Sudelovao sam u likvidaciji ljudi po naređenju. To danas govorim jer sam shvatio da je savest jača od pobede. Kada sam 25. svibnja 1945. dosao u Ljubljanu, referirao sam Titu o zarobljavanju ustaša, /njemackog generala/ von Löhra, i zapleni zlata. Pre toga sam 13. svibnja dobio od Tita depešu da nitko ne smije dirati nijednog zarobljenika. Mi tada nismo znali da ce ti zarobljenici biti pobijeni. Govorilo se da ih treba vratiti u Sloveniju da bi im se sudilo po medjunarodnim konvencijama. Ja sam imao tu Titovu depesu. Imali su je i svi ostali komandanti. Onda sam iznenada dobio nalog da se 30.000 tih domacih izdajnika pobije u Kocevskom Rogu. Naredjenje su izdali Ivan Matija Macek (slovenski boljsevik i sef jugoslavenske Ozne za Sloveniju), Maks Bace (hrvatski boljsevik) i Jovo Kapicic (srpski boljsevik). Sve Rankovicevi pomocnici. Takvu odluku nitko nije mogao donijeti, osim Tita! Samo je on mogao opozvati svoju raniju depesu. Bio sam sef i kontrolirao da se to izvrsi do kraja. Taj masakr je izvrsila XI. dalmatinska brigada u kojoj je /politicki/ komesar bila Milka Planinc». * Ispovedna autobiografska hronika Sime Dubajića ima podnaslov: `Život greh i kajanje`. Kada se,onako brkat pojavio na Kninskom mitingu 1989, postao je `ikona probuđenih i pobunjenih Srba`. Išla je za njim slava partizanskog hajduka i partijskog odmetnika kojeg, `iz nekog razloga`, Tito nije dao `dželatima udbe`. Javno je zbacio uniformu JNA `da ne služi đavolu, jer bi ga mogli potkupiti činom generala`. Onda je `nešto lupetao o partizanskim zločinima` (`...Nikada neću zaboraviti naša partizanska zverstva, ubijanja nesrećnih srpskih patriota, odanih kralju i otadžbini, i vlastitih drugova komunista...`). Pozivao je potom i na odbranu ćirilice u Hrvatskoj, `ako treba i puškama`... Nove Srpske vođe nisu ga htele u svojoj blizini, pa je proteran iz Krajine. A njegovi bivši i ostareli saborci, rasuti širom domovine u raspadanju, pokušali su da ga bar rečima dokusure. On se skrasio u Beogradu i, uprkos upozorenju da ne dira u osinjak, uzeo pero u šake. Ovo je prva knjiga njegovih ispovedanja.

U dobrom stanju! Redje u ponudi! Godine 1896. putuje u Rusiju, a u periodu između 1897. - 1899. godine završava u Parizu Višu političku školu. Zatim živi neko vrijeme u Pragu surađujući s češkim listovima, a kada ga policija protjera iz Praga odlazi u Zemun za balkanskog dopisnika čeških, francuskih i ruskih listova. Tu uspostavlja veze s uglednim srpskim političarima i tiska članke u Srpskom književnom glasniku. Od 1902. godine živi u Zagrebu i radi kao sekretar Hrvatske ujedinjene opozicije. Iste godine objavljuje knjigu Hrvati i Srbi u kojoj govori o međusobnim odnosima osuđujući u njoj partikularističke megalomanije među Hrvatima i Srbima. Od 1902. godine, pa sve do 1906., glavni je urednik mjesečnika Hrvatska misao. S bratom Antunom 1904. godine osniva Hrvatsku pučku seljačku stranku (HSS) - stranku koja na izborima za Hrvatski Sabor dobiva devet mandata. U Hrvatski sabor prvi puta je izabran 1908. godine u izbornom kotaru Ludbreg. Godine 1912. u doba Cuvajeva komesarijata ponovo je u zatvoru. U studenome 1918. godine na sjednici Narodnog vijeća suprostavlja se centralističko-hegemonističkom načinu ujedinjenja južnoslavenskih zemalja. Tada je izgovorio kasnije često citiranu rečenicu: `Srljate kao guske u maglu`. Godine 1918. stranka mijenja naziv u HRSS (Hrvatska republikanska seljačka stranka). U veljači 1919. obraća se Mirovnoj konferenciji u Parizu Memorandumom u kome zahtijeva za hrvatski narod pravo na samoodređenje i izražava želju da Hrvatska svojom slobodnom voljom stupi u ravnopravnu federativnu zajednicu sa Srbijom i Crnom Gorom. Od ožujka 1919. do studenog 1920. godine ponovo je u zatvoru ili pod istragom. Amnestiran je na sam dan izbora za Konstituantu. HRSS na izborima dobiva 50 mandata i tako postaje najveća hrvatska politička stranka. U srpnju 1923. putuje u London, Beč i Moskvu, gdje svoju stranku učlanjuje u Seljačku Internacionalu. Po povratku u Zagrebu u siječnju 1925. godine uhićen je i predan sudu. Pušten je tek nakon što je njegova stranka (27. ožujka 1925.) dala izjavu u beogradskoj Narodnoj skupštini da priznaje monarhiju, centralistički Vidovdanski ustav, postojeći državni poredak i nakon što je HRSS promijenila ime u HSS (Hrvatska seljačka stranka). Već u studenome (zbog nove orijentacije) Radić ulazi u Pašićevu vladu kao ministar prosvjete. U veljači 1927. Radić je ponovo u opoziciji i sklapa koaliciju sa Samostalnom demokratskom strankom (koju je vodio Svetozar Pribićević) i nastaje Seljačko-demokratska koalicija kojoj je Radić bio na čelu. Godinu dana kasnije (1928.) dobio je mandat ali nije sastavio vladu. Atentat u Narodnoj skupštini Glavni članak: Atentat u Narodnoj skupštini Dana 20. lipnja 1928. godine revolverskim hicima dvorski agent i zastupnik Radikalne stranke Puniša Račić usmrćuje zastupnike HSS-a Pavla Radića, Đuru Basaričeka i smrtno ranjava Stjepana Radića. Stjepan Radić preminuo je 8.8. 1928. u Zagrebu. Sahranjen je 12. kolovoza u Zagrebu na Mirogoju. Atentat na Radića je izazvao velike nerede u Hrvatskoj, i kralju Aleksandru kasnije poslužio kao povod za državni udar od 6.1. 1929., uspostavljanje tzv. šestojanuarske diktature. Nasleđe Radić je, s druge strane, postao mučenik i jedna od najvećih ikona hrvatskog nacionalizma. Njegovo naslijeđe, odnosno politički nauk koji se naziva radićevštinom, su nastojali iskoristiti i prisvojiti ne samo članovi njegove HSS, nego i razni pokreti s lijeva i desna, uključujući ustaše, kao i partizane, koji su godine 1943. jednu svoju brigadu nazvali Braća Radić. Danas se lik Stjepana Radića nalazi na novčanici od 200 kuna. Stjepan Radić, njegov unuk, je sjedio u Saboru kao jedan od visokih funkcionara obnovljene HSS.

U dobrom stanju! Priredio: Zarko Dimic, Izdavač: Logos - Bačka Palanka, 2008. god. Tvrd povez, zlatotisk, 21,5 cm. 546 str. Kritičko izdanje Simeon Sima Milutinović Sarajlija (Sarajevo, 3. oktobar 1791 — Beograd, 30. decembar 1847) bio je srpski pesnik i učitelj Petra II Petrovića Njegošev. U društvu beogradskih književnih ljudi u početku druge polovine 19. veka Sima je bio pretpostavljan Ivanu Gunduliću, dok je Johan Volfgang Gete o njemu napisao dve stranice pohvala. Rođen je 1791. godine u pravoslavnoj trgovačkoj porodici u Sarajevu, gde su mu roditelji došli iz Srbije. Simin otac Milutin, rodom je iz sela Rožanstva, u užičkom okrugu, a starinom iz sela Komarnica u plemenu Drobnjak.[1] Zbog kuge je prebegao u Sarajevo, gde se oženio Anđelijom Srdanovićevom, čuvenom sarajevskom lepoticom, o čijoj su lepoti narodni pevači sačuvali spomen za punu stotinu godina.[2] Kad je izbila nova epidemija kuge, mali Sima je imao nepune dve godine. Begunci su tražili sklonište na dva mesta u Bosni, a zatim su otišli u Brod i na kraju u Zemun. U Zemunu, on je počeo da pohađa školu, ali je nije završio. Zatim je u Karlovcima započeo gimnaziju, a završio u Segedinu.[3] Nemirnog i nesređenog duha, Sima je prošao kroz mnoga zanimanja, a obišao je i mnoge krajeve od Vidina do Lajpciga, od Besarabije do Crne Gore. Otac i sin Simo učestvovali su u Prvom srpskom ustanku. Sima je bio pisar u Pravitelstvujuščem sovjetu, u manastiru Blagoveštenju i kod ustaničkih vojvoda (1806—1813)[4]. U Beogradskom Liceju je zamenio Dositeja Obradovića kao učitelj. Učestvuje u ustanku protiv Osmanlija u četi „golaća” i biva zatočen zbog veze sa grčkom Heterijom u Vidinu. Bio je u izgnanstvu u Vidinu, radeći kao baštovan (bostandžija) i učitelj osnovne škole. Odlazi u Besarabiju da vidi izbegle roditelje, a potom u Saksoniju u Lajpcig 1825. godine, gde sluša filozofiju, čini poznanstva sa uglednim nemačkim književnicima, s Geteom na primer, i tom prilikom štampa svoj ep Serbijanku. Po povratku postaje prvi vaspitač Njegošev na Cetinju, a docnije carinik, policajac, sekretar ministarstva i član apelacije. Bavio se pisanjem stihova, politikom, istoriografijom, lingvistikom, osnivanjem pivare i „vodolečilišta”. Dopisivao se sa Vukom. [5] Umro je u Beogradu. Sahranjen je na groblju koje je nekad bilo na Tašmajdanu, kod današnje crkve Svetog Marka. Godine 1891. je skromno obeležena njegova stogodišnjica rođenja. Sarajevski odbor se spremao da mu postavi dostojan spomenik. Međutim, grob mu je bio zapušten i ubrzo zaboravljen. Mnogo godina kasnije na osnovu nekih skica i položaja njegovog groba u odnosu na Vozarovićev koji je imao nadgrobni spomenik do 1927. kada je staro beogradsko groblje prekopano, pronađeno je telo Sime Milutinovića i položeno u porodičnu grobnicu Milutinovića na Novom groblju. Njegove kosti su nedvosmisleno raspoznate na osnovu telesnih osobenosti (visina, oblik donje vilice) ali i predmeta koji su uz njegovo telo bili položeni (ikona svetog Srđa koju je doneo iz Moskve i koja mu je po njegovoj želji položena na grudi).[6] Oženio se 1838. godine Marijom rođenom Popović (1810-1875). Njihov sin je Dragutin Dragiša Milutinović, inženjer, arhitekt i istoričar srpske umetnosti.[7] Bio je blizak sa mlađom srpskom slikarkom Katarinom Ivanović koja ga je portretisala i posećivala u Beogradu. Najbolje i najveće njegovo delo je epski spev Serbijanka. Druga važnija dela su: Trojebratstvo i Trojesestarstvo, epske pesme; Dika crnogorska, drama iz istorije Crne Gore, tragedija Obilić, jedna zbirka lirskih pesama i dva istorijska spisa: Istorija Srbije, koja obuhvata samo vreme od 1813—1815, i Istorija Crne Gore od davnih do novijeg vremena. Njegova knjiga Istorija Srbije 1813—1815 je bila zabranjena 1837. godine.[8] Kao obožavalac grčke kulture i Homera, a uz to i odličan poznavalac narodne poezije, Milutinović je hteo da svojom Serbijankom napiše Ilijadu Prvog i Drugog srpskog ustanka. On je lično učestvovao u oba ustanka, poznavao skoro sve narodne vođe i kasnije u Besarabiji mnogo štošta beležio po kazivanju izbeglica, više hroničarski i bez neke logičke veze. Celu tu građu on je prelio u veliki niz epskih pesama o važnijim događajima i ljudima iz oba ustanka. Njegove kraće pesme većinom su političke i prigodne: ustavo-braniteljske pesme, dinastičke ode i stihovane brošure, koje su mogle zadovoljiti potrebe svoga doba, ali koje nemaju naročite književne vrednosti. Objavio je četrdesetih godina 19. veka mnogo pesama u Pavlovićevom „Srbskom narodnom listu”, potpisujući se sa pseudonimom Srb Milutin.[9] Tragedija Obilić je jedan od najranijih pokušaja da se dramatizuje kosovska tragedija, a Dika crnogorska je niz dramatisanih epizoda iz crnogorske istorije od Kosova do vladike Danila. Za složenu dramsku kompoziciju imao je manje smisla nego za ep, a uz to nije imao uzora u našoj književnosti, niti je poznavao dovoljno stranu dramu. Kao istoričar, Sima Milutinović nije strogo naučan i kritički duh, već piše na osnovi predanja, narodne pesme i ličnog iskustva. Milutinović je najplodniji i najraznovrsniji srpski pisac svoje generacije, podstrekač Njegoševog talenta i posle Vuka najbolji poznavalac naše narodne poezije. On je bio snažan i intuitivan duh. Sam Njegoš mu je priznao „silni polet”. U njegovim delima ima, mestimično, snažnog i iskrenog lirizma, smelih i uzvišenih misli, ali ima i nameštenog patosa, nastranih i nerazumljivih ideja. U doba književnog diletantizma, kada je srpska književnost tek pošla za velikim klasičnim uzorima i kada se književni jezik tek počeo da uobličava, Milutinović pokušava da piše istorijski ep i dramu i daje nekoliko dobrih istorijskih dela. Ali on je bio nesređen duh i sujetan talent, jedan od onih „divljih genija“ koji nemaju upornosti i vedrine da u mučnoj borbi za izraz dođu do jasnosti i jednostavnosti. Za tako veliki pothvat: da kroz bitne istorijske ličnosti, Obilića i Karađorđa, pesnički uobliči čežnje i ideale nacije, njegov talent nije bio u svemu dorastao, niti je izražaj bio savladan. Svojim velikim rodoljubljem, snažnim temperamentom i originalnošću, Milutinović je svojim savremenicima davao iluziju „bogom datog pesnika“. On nije zaslužio pohvale koje su mu romantičari činili, ali nije zaslužio ni odveć oštro potcenjivanje od strane realističke škole, koja je o njemu pisala sa potcenjivanjem. Milutinović je po Evropi sretao znamenite ljude i pesnike, a zna se da se u Saksoniju upoznao sa Krugom, Gerhardom, Jakovom Grimom, Ulandom, čak i sa Geteom. I Gete, osetivši da se pojavljuje jedna drukčija književnost i jedan zaboravljen narod napisao je čitave dve stranice pohvala Simi Milutinoviću-Sarajliji, malom pesniku iz velike narodne poezije i ne manje bune. A to znači mnogo: Sarajlija kao Njegošev učitelj okreće mu pogled i u svetsku poeziju i svetsku misao. Po njegovom književnom pseudonimu `Čubro Čojković`, u Beogradu se jedna ulica zove Čubrina ulica

Odlično stanje kao na slikama Nićifor Dučić ZAPISI O CRNOJ GORI, STAROJ HERCEGOVINI I SRBIJI Nićifor Dučić (Lug, Trebinje, 21. novembar 1832 — Beograd, 21. februar/5. mart 1900) bio je srpski istoričar, dobrovoljački komandant, akademik, kaluđer i arhimandrit Srpske pravoslavne crkve. Nićifor Dučić Lični podaci Datum rođenja 21. novembar 1832. Mesto rođenja Lug, Osmansko carstvo Datum smrti 5. mart 1900. (67 god.) Mesto smrti Beograd, Kraljevina Srbija Bio je dobrotvor i redovan član Srpske kraljevske akademije, te predsednik Srpskog učenog društva.[1] Biografija Uredi Rođen je 1832. godine u Lugu na Trebišnjici pored Trebinja. Otac mu se zvao Jevto a majka Soka (ili Sara[2]). Prvo obrazovanje je stekao u manastiru Duži, kod svog strica arhimandrita Jevstatija Dučića. Zakaluđerio se sa sedamnaest godina 1849. u manastiru Duži. Sarajevski mitropolit Georgije Nikolajević ga preporučuje u Beograd, gdje pohađa Seminariju i predavanja Đure Daničića iz slovenske filologije u Velikoj školi. Nakon Beograda se vraća u manastir Duži gdje 1857. godine sa Serafimom Perovićem otvara manastirsku školu, a 1858. godine duhovnu školu za sveštenike u manastiru Žitomislić, gdje je bio upravitelj. Godine 1861. u dogovoru sa Lukom Vukalovićem komanduje jednim od srpskih ustaničkih odreda u Istočnoj Hercegovini. Godinu dana kasnije kada je Knjaževina Crna Gora objavila rat Turskoj, učestvuje u borbama protiv Turaka zajedno sa vojvodom Petrom S. Vukotićem po Staroj Hercegovini. Ovaj srpski ustanak je ugušen na Petrovdan 1862. godine, a Nićifor Dučić se uz dozvolu knjaza Nikole Petrovića premješta na Cetinje gdje je proglašen za arhimandrita 1863. godine.[3] Serdar Škrnjo (Filip) Kusovac, vojvoda Đuro Matanović, vojvoda Miljan Vuković, arhimandrit Nićifor Dučić, vojvoda Krco Petrović, vojvoda Marko Martinović, vojvoda Ilija Plamenac. U kneževini Crnoj Gori je otvorio 10 škola i Bogosloviju na Cetinju 1864. godine. Sa knezom Mihajlom Obrenovićem se 1866. sastaje u Beogradu, nakon čega dva kneza potpisuju ugovor o zajedničkoj akciji i ujedinjenju srpskog naroda. Nakon atentata na kneza Mihajla 1868, Nićifor Dučić na poziv Ilije Garašanina dolazi u Beograd. Za razliku od drugih monaha, arhimandrit Nićifor Dučić nije želio da boravi u manastiru nego sebi gradi kuću na uglu ulica Francuske i Braće Jugovića.[traži se izvor] Arhimandrit Nićifor Dučić oko 1865. „ Dok me ovde, i svuda gde sam bio, smatraju za tiha i pogodna. Ali nikad za laskavca. Ja imam svoje misli i svoje uvjerenje, koje branim, dok se ne uvjerim o boljem. Ja sam kadar da svakom reknem istinu u oči. S tim sam i državnu službu gubio i stratio. Ali sam uvek ostao svijetla obraza i čvrsta karaktera. A najviše me tješi to: što nikad nikome nijesam ne samo učinio nego ni pomislio zla, pa ni najžešćim neprijateljima svojima. Što u meni nema koliko bi valjalo kaluđerske krotosti tome se ne treba čuditi jer sam ja više vojnik nego smerni, prepodobni monah. Ali poštujem i monaštvo srpsko. ” — Arhimandrit Nićifor Dučić, 20. oktobar 1892. Beograd U Beogradu je počeo da piše istorijska djela gdje je opisivao sopstvena iskustva i događaje iz prve ruke. Štampao je zbirke narodnih pripovjtki, zagonetki, poskočica i umotvorina iz Istočne Hercegovine. Njegovu obimnu bibliografiju navodi beogradska `Nova iskra` 1899. godine.[4] Arhimandrit Nićifor Dučić kao komandant srpskih dobrovoljaca 1876-1878 U razdoblju između 1868. i 1876. je bio predsednik Odbora za škole u srpskim oblastima izvan Srbije, predsednik Odbora za Narodnu biblioteku i muzej, te predsednik Komisije za zidanje crkava u vizantijskom stilu u Srbiji. Godine 1876. odlazi u Srpsko-turski rat, a knez Milan Obrenović ga postavlja za komandanta svih dobrovoljačkih divizija Ibarske armije. U svom štabu je imao jednog vojvodu, dva oficira ađutanta, jednog oficira instruktora i oko 3.000 vojnika. Od 25. juna do 7. jula 1876. učestvuje u borbama oko Nove Varoši, a 12. jula zauzimaju tursku kulu i šanac na Vasiljevićima. Na dan 24. juna 1876. Turci ubijaju konja pod njim, a Dučić u borbama otima turskog konja u čijim bisagama pronalazi odsječenu srpsku glavu. U borbama sa Turcima je bio ranjen, pa se povukao u Ivanjicu na liječenje. Knez Milan Obrenović ga je unaprijedio u čin pukovnika za učešće u ratu 1876, ali je Nićifor Dučić odbio čin. Godinu dana kasnije u srpsko-turskom ratu 1877-1878. je bio komandant dobrovoljaca i ustanika Javorske armije, a u operaciji oslobađanja Starog Vlaha na pravcu Uvac - Nova Varoš je komandovao sa tri dobrovoljačka bataljona. U ovoj akciji su oslobođena četiri okruga: niški, pirotski, vranjski i toplički.[traži se izvor] Bio je poslanik Narodne skupštine u sazivu 1877-1880. godine. Početkom 1886. gubi državnu službu jer je u Skupštini, poslije Slivničke bitke, glasao za predlog opozicije, ali se ubrzo ponovo vraća u službu, a potom odlazi u penziju radi lošeg zdravlja. Bio je upravnik Narodne biblioteke Srbije od 1880. do 1886. godine. Godine 1886. odlazi na Sorbonu u Pariz, gdje boravi godinu dana i sluša predavanja o opštoj istoriji, geografiji, filozofiji i književnosti, kod najboljih predavača tog vremena.[5] U Parizu osniva Srpsku čitaonicu a 28. jula postaje član Société d`histoire diplomatique. Nakon Pariza obilazi južnu Francusku, Španiju i posjećuje London. Arhimandrit Nićifor Dučić Po povratku u Beograd je bio profesor istorije Srpske pravoslavne crkve tadašnjem kralju Aleksandru Obrenoviću. Kratko je upravljao Žičkom eparhijom kada je u manastiru Žiča miropomazan kralj Srbije Aleksandar Obrenović. Godinama je bio potpredsednik Velikog duhovnog suda. Arhijerejski sabor mu je 1886. godine dozvolio da nosi episkopsku mitru pri bogosluženju. Za redovnog člana Srpske kraljevske akademije je izabran 15. novembra 1891. godine. Osnivač je dvije zadužbine pri Srpskoj kraljevskoj akademiji, današnjoj Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, a to su Fond arhimandrita Nićifora Dučića i Fond za održavanje grobnice arhimandrita Nićifora Dučića. Bio je u više navrata predsednik Srpskog učenog društva i inicijator spajanja Srpskog učenog društva sa Srpskom kraljevskom akademijom 15. novembra 1892. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu uz vojne, crkvene i počastio Srpske kraljevske akademije. Svoju imovinu je testamentom zavještao: novac 21.418,50 dinara u zlatu Srpskoj kraljevskoj akademiji, knjige Bogosloviji u Beogradu, ordenje i privatne predmete Srpskom Narodnom Muzeju u Beogradu, ikone crkvi Sv. Save na Savincu, zatim 500 dinara u zlatu manastiru Duži, te po 100 dinara u zlatu srpskom pjevačkom društvu Gusle u Mostaru, pjevačkom društvu Srpska sloga u Dubrovniku, srpskom pjevačkom društvu Sloga u Sarajevu, manastiru Žitomislić, crkvi Male Gospođe u Lugu na Trebišnjici itd. Nikšićke novine `Onogošt`, broj 25., od 1899. godine imaju pohvalni članak o Dučiću, povodom njegove pedesetogodišnjice od monašenja. I Bosanska vila je pisala o njemu. [6] Članstvo u naučnim institucijama i funkcije u istim Uredi Arhimandrit Nićifor Dučić Od 6. februara 1869. godine: Redovni član Srpskog učenog društva (skr. SUD), odnosno Odseka istoričkog i državničkog.[7] Sekretar Odseka istoričkog i državničkog SUD (period: 1874-1875 i 1885-1888).[7] Potpredsednik SUD (period: 1887-1888).[7] Predsednik SUD (mandati: 1889, 1890 i 1891).[7] Član osnivač i član prve Uprave Srpskog arheološkog društva 1883. godine[8] Od 15. novembra 1892. godine: Pravi član bez opredeljenja Srpske kraljevske akademije (skr. SKA)[7] Od 28. decembra 1892. godine: Pravi član SKA (Akademije društvenih nauka).[7] Odlikovanja Uredi Kao učesnik Srpsko-turskih ratova (1861-1862 i 1876-1878), Dučiću su dodeljena sledeća odlikovanja i medalje: Orden Danilovog krsta III reda,[9] Knjaževina Crna Gora Orden Takovskog krsta, IV reda,[9] Kneževina Srbija Orden Takovskog krsta, I reda sa mačevima, Kraljevina Srbija[10] Orden Belog orla, Kraljevine Srbije, IV reda Orden Sv. Vladimira, IV reda sa mačevima,[9] Ruska Imperija Orden Svete Ane, drugi red, Ruska Imperija[10] Orden Svetog Save, I red[10] Orden Svetog Save, II red[10] Orden Miloša Velikog III stepena[11] Orden za građanske zasluge I stepena, Kraljevina Bugarska, 1891.[11][10] Medalja za junaštvo, Knjaževina Crna Gora[10] Srebrna medalja za hrabrost, Knjaževina Crna Gora[10] Srebrena medalja za hrabrost, Kneževina Srbija[10] Zlatna medalja za hrabrost,[9] Kneževina Srbija Zlatna medalja za revnosnu službu u ratu 1877. – 1878. godine[10] Velika srebrna medalja Moskovskog univerziteta[10] Spomenica rata za oslobođenje i nezavisnost 1876, 1877-78[10] Spomenica četrdesetogodišnjice Svetoandrejske skupštine[10] Izbor iz bibliografije Uredi Dučić, Nićifor (1896). Raško-prizrenska mitropolija i nacionalno-kulturna misija Kraljevine Srbije u Staroj Srbiji i Maćedoniji. Beograd.