САВРЕМЕНИК број 234-235-236 / 2О15 Иван Штерлеман БЕОГРАДСКА ВАРИЈАНТА `ТЕНИТА` ЉУБОМИРА МИЦИЋА 37-57 страница !!!!! + Уместо уводника: АЛТЕРНАТИВА УДВАРАЧИ ВЕШТИЧАРЕЊЕ ВЕСТЕРНИЗАЦИЈА СУПСТАНЦА ......................................................... Брош Ћирилица 143 странице НЕКОРИШЋЕНО Е к с т р а !!!!!!!!!!!!!!!!!

beograd,1936. DVOBROJ - 7 i 8. str. 14

Kolekcija knjiga iz Blica, (Blic biblioteka) 49 knjiga + 5. Sve knjige su odlicno ocuvane kao nekoriscene. Moze i na komad uz dogovor. Za sve slike i listu brojeva kontaktirajte me. 1. Onore De Balzak - Devojka sa zlatnim ocima 2. Anton Pavlovic Cehov - Apotekarica i druge pripovetke 3. Ivan Bunjin - Suncanica 4. Aleksandar Sergejevic Puskin - Dubrovski 5. Lav Nikolajevic Tolstoj - Ratne price prvi deo 6. Lav Nikolajevic Tolstoj - Ratne price drugi deo 7. Lav Nikolajevic Tolstoj - Ratne price treci deo 8. Jovan Ducic - Ljubavne pesme 9. Vladislav Petkovic Dis - Pesme 10. Fjodor Mihajlovic Dostojevski - Krotko Jagnje 11. Ivan Sergejevic Turgenjev - Casovnik 12. Ivan Sergejevic Turgenjev - Lovcevi zapisi prvi deo 13. Ivan Sergejevic Turgenjev - Lovcevi zapisi drugi deo 14. Aleksa Santic - Pesme 15. Voislev Ilic - Zbirka pesama za decu 16. Anton Pavlovic Cehov - Kameleon 17. Fridrih Siler, Hajnrih Hajne - Najlepse Pesme 18. Vladislav Petkovic Dis - Utopljene duse (Izabrao i priredio Milosav Tesic) 19. Jovan Jovanovic Zmaj - Pesme 20. Milovan Glisic - Pripovetke 21. Milovan Glisic - Pripovetke drugi deo 22. Antonije Isakovic - Dvoje, Nema kraja, Obraz, Dinje, Molba, Pismo iz 1971, Nestajanje 23. Antonije Isakovic - Kroz granje nebo, U znak aprila, Podne, Kasika, Berlin kaput, Vece, Crveni sal 24. Borisav Stankovic - Bozji ljudi

ivan ninić slobodni zodari masonsko nasleđe rozenkrojceri zlatna zora mitrinović gurđijev oredž iluminoidi knjiga svete magije ....

Priredio Ivan Ninić Izdavač: Dom kulture - Čačak, 1989. Mek povez, 203 str. Težina: 400 g nepodvlačena 158

UMETNOST: Časopis za likovne umetnosti i kritiku broj 9 januar februar mart 1967. broširan povez, knjiga je dobro očuvana Milo Milunović, Ivan Radović, Jaša Denegri, Andre Breton, Dragoš Kalajić ...

Časopis Jugoslavija Život i umetnost Reprezantativna periodična revija u umetničkoj štampi s bogatim prilozima u boji, literatura, skulptura, slikarstvo, arhitektura, arheologija, ekonomija, društveno-politički problemi, film, sport. -Tvrtko Čubelić, plesovi naroda Jugoslavije -Oskar Davičo, Srbija -Oskar Danon, nekoliko misli o baletu -Miodrag Kolarić, Dega u Beogradu -Toma Rosandić, bronza -Veljko Petrović, Beograd -Isidora Sekulić, grad koji ne sustaje -Dejan Medaković, Iz prošlosti Beograda -Desanka Maksimović, Spomen na ustanak -Momčilo Stevanović, Put srpskog slikarstva -Svetozar Radojčić, Stare srpske minijature -Jovamn Popović, Svetozar Marković -arh. Ivan Zdravković, konaci Srbije -Zoran Mišić , mladi beogradski pesnici Miroslav Antić, Ivan Ivanji,Branislav Nušić........ -Jugoslovenski film sa lutkama.. Veliki format, strana 125. Stanje Vrlo dobro. Načini plaćanja i preuzimanja:

Podnaslov: Časopis za estetiku književnosti Izdavač: Rad, Beograd Godina izdanja: 1990. Povez: Broširan Broj strana: 223 Stanje: Odlično Napomena: Sadržaj na slici 2 Iz sadržaja: - Milivoj Srebro: Cenzurisanje cenzure - Dobrica Ćosić: Partijska cenzura - Antonije Isaković: Recenzija kao cenzura - Mića Popović: Odložba je izložena - Živojin Pavlović: Inventar - Srđa Popović: Eksproprijacija reči - Predrag Čudić: Kratka priča o ubijanju - Ivan Ivanović: Parabola o Miloševom konju...

PLAYBOY БРОЈ 87 / ЈУН 2011 ИЗДАЊЕ ЗА СРБИЈУ Р е ф е р е н ц е LIZZY JAGGER - Ћерка Мика Џегера позира за Playboy БИЛ ХИКС ИВАН ИВАНОВИЋ - 2О ПИТАЊА? ХЈУ ХЕФНЕР ПРИНЦЕЗА ГРЕЈС КЕЛИ МАРИЈАН ВАЈДА - Тениски тренер Новака Ђоковића НОВАК ЂОКОВИЋ КАКО ЈЕ МАФИЈА УБИЛА КЕНЕДИЈА СВЕТОЗАР ЈАНЕВСКИ - Власник винарије Тиквеш ВИЦЕМАНИЈАК КРАЉЕВИ КОМЕДИЈЕ - DICK LONG - СРЕЋКО ........................................................... Ћирилица Брош 112 страна Солидно очувано !!! КОЛЕКЦИОНАРСКИ ПРИМЕРАК db67

Naslov: Mladost, omladinski časopis za književnu kulturu Sva izdanja koja su objavljena tokom 1947. godine. Format: 17 x 24 cm Povez: Tvrdi `Mladost` je bio časopis za koji su pisali neki od najvažnijih autora koji će biti oslonac kulturne scene u posleratnoj Jugoslaviji (Ivo Andrić, Mira Alečković, Ivan Brajdić, Radivoje Koparec, Vuk Trnavski Luka Soldić, Radomir Konstantinović, Zoran Mišić, Risto Trifković...). U ovom ukoričenom izdanju su objedinjeni svi brojevi časopisa `Mladost` (od 1. do 12.) koji su objavljeni tokom 1947. godine. Izdanje je jako lepo očuvano. Na uvodnoj strani postoje pečat i potpis Miloša I. Bandića, koji je ujedno i bivši vlasnik. Izdanje šaljem kao preporučenu tiskovinu nakon uplate na tekući račun, a moguće je i lično preuzimanje u Novom Sadu na mojoj adresi. Tag: Miloš I. Bandić

prodajem sest casopisa Maxim..pet na srpskom i Maxim specijal na nemackom jeziku..prodaju se u kompletu..na naslovnicama su.. IVANA VUCKOVIC..SINDI MODELSICA..KRISTINA KLEBE..MONIKA BELUCI NINA MODRIC..

ukoričeni svi brojevi iz 1973. i 1974. godine izuzetno retko u ponudi časopis Polja David Albahari Ješa Denegri Ivan Picelj Anri Mišo Cvetan Todorov Vesna Parun Moma Dimić Judita Šalgo Srednji rod ilustracije i likovni prilozi Zoltan Mađar Bogdan Borčić Đerđ Lukač Vlada Urošević Ištvan Domonkoš Vujica Rešin Tucić Glad kasni, srce peva Laslo gal Jovica Aćin Dušan Belča Goran Babić Slavko Gordić Ferenc Barat Zvonko Maković Julijan Tamaš Kineska fantastika Miloš Arsić emil sioran ivan slamnig oskar davičo ivo urbančić srete marić filosofija i hermeneutika fridrih šlajermaher vilhelm diltaj martin hajdeger gadamer pol riker sta je tekst zorz pule peter sondi prva izlozba jugoslovenskog pozorisnog plakata i programa ... gruppo sincron kosmičke slike miodraga nedeljkovića marc adrian bogdanka poznanović dejan .. radoman kordić DŽON KEJDŽ Predavanje o Ničemu John Cage Vujica Rešin Tucić Zapis o pisanju i čitanju Vladimir Kopicl Beleška o Dž. Kejdžu Novica Tadić Ogledala ... goran tribuson tekstovi iz tintarnice janos banjai radmila lazic v. r. tucić milan konjović majski salon 73 teodor adorno angažman taras kermauner ješa denegri platno u konceptualnoj umetnosti ... zvonko makovic branko aleksic kafkine thanke ... crteži vera zarić džemal sokolović pseudopovijest ili kraj povijesti florika stefan vladimir kpicl dharma boogie mihailo harpanj janez kocijančić aleksandar nejgebauer mileta vitorovic ... likovni prilozi benes jozsef stefan zolkievski dva strukturalizma harpanj nadrealisticki memoariegeric jerko denegri sol le witt robert ryman i brice marden rasa peric jovan zivlak tucic otvaranje sintakse vlada urosevic magla ii novosadski likovni salon ferenc maurits maurič bitef 73 todorov formalisti i futuristi jovica acin jezicka praksa kao poezija ginter gras normandija judita salgo recnik ... zan pol veber sartr i nova kritika davico o poeziji i tradiciji ezen jonesko roze kajoa voda u kamenu srba mitrovic janez kocijancic petar krdu alek vukadinovic Oto Tolnai DOREEN 2 Istvan Konc Istvan Brasnjo KATALIN LADIK Zatin, Crni kralj Kalman Feher Mirogoj ... Nusret Hrvanovic likovni prilozi Lenjin O Tolstoju an fabr-lis beata tomka misterija pejzaza novica tadic terasa milorad pavic radomir andric .. tucic mene niko ... dečija poezija detinjstvo .. bozidar timotijević temat branko radičević franci zagoričnik i kada hocu da uzletim .. slovenačka neoavangarda andre freno antal bognar overkilll jerko denegri savremena japanska umetnost stanislav vinaver .... miha avanzo stvari dimitrij rupel marko svabic potemkinov megalopolis ronald d laing čvorovi ( knots ) lisjen goldman lukac i hadeger jan kot v. h. odn pozoriste glob gaston baslar pal bender gojko djogo fotografije sa sterijinog pozorja 74 jovan zivlak vizuelna poezija bulevar 110 marko pogačnik abraham mol buducnost pokretne slike i kompjuter albanska poezija kopicl pesma za prijatelje gordic struktura kao poruka branko n miljus svetlost andrej jemec nives kavuric kurtovic miroslav šutej grafika 74 i. logar gola i bosa ivo friščić MIODRAG NAGORNI Laser upravljen u daleke svjetove roman ingarden aristotelova poetika vladimir veličković bora iljovski ivan focht oton gliha dragutin tadijanovic denegri dve nove graficke mape ivana picelja BORBEN VLADOVIĆ pored bickla đorđe sudarski red milan zivanovic laslo vegel arpad vicko DUŠAN DŽAMONJA crtež Z-12 julijan kornhauzer mladi poljski pesnici radivoj sajtinac zak vimar TOMAŽ ŠALAMUN 4 pjesme Bogdan Čiplić Malograđanske balade SLAVKO MATKOVIĆ 001 vasilij kandinski o umetniku ješa denegri MARINA ABRAMOVIĆ BIT-POEZIJA bit poezija bitnici milan komnenić bitef 8 vizuelna poezija konkretna poezija avangarda neoavangarda postmoderna konceptuala konceptualna umetnost performans novosadska avangardna poezija tribina mladih ... casopis index vojislav despotov pol kerol lorenc ferlingeti gregori korso leroj dzons filip valen jaksa fiamengo branko aleksic petrarkin kljuc pero zubac pesme o tađu denegri GRUPA OHO Paul de Vree GRAMOFONSKA PLOČA stefan strazaj .. mladi slovenacki pesnici ... Vera Blagojević Olja Ivanjicki Mikroorganizmi Miodraga Nagornog Natalija Cvetković branislav dobanoviački izlozba plakata slobodan kuzmanov kuza crtezi i slike danilo kiš po-etika ... casopis Polja casopisi časopisi ... Tags: Vizuelna konkretna concrete poetry eksperimentalna knjizevnost poezija umetnicki strip bosch+bosch Avangardni omotači Omoti Ovitak montaža kolaž avant-garde design Artists book zenit casopis zenitizam nadrealizam ljubomir micic konstruktivizam ruska avangarda flaker prva izdanja međuratna književnost Slavko Matković Bogdanović Balint Sombati Katalin Ladik Vladan Radovanović signalizam vokovizuel Bosch+Bosch Judita Šalgo neoavangarda Vojislav Despotov Vujica Rešin Tucić postmoderna srpska književnost xx veka avangardna poezija bit international dada dadaizam dragan aleksić uj symposion grupa OHO kod e-kod mixed media bora cosic casopis rok index

Polovan časopis, korice pohabane, unutrašnjost dobro očuvana. Na par mesta su listovi, prilikom rasecanja tabaka zacepljeni. Većina tabaka je nerasečena. Izdavač: Matica srpska - Pešta, 1826. god. Broširan povez, 21 cm. 224 str. + 13 str. prenumeranti II godina, broj 6 Letopis Matice srpske književni časopis koji u čitavom svetu najduže, a bez većih prekida, izlazi još od 1824. godine. Deluje neobično i čudesno podatak da je takavu tekovinu stvorila upravo srpska kultura tako često izložena prekidima razvojnih kontinuiteta. Za sve vreme svoga trajanja Letopis je ponešto menjajući ime (Novij serbskij letopis od 1837, Serbski letopis od 1842, Srpski letopis od 1867, Letopis Matice Srpske od 1873) bio je i ostao centralni srpski časopis koji nastoji da okupi proverene vrednosti srpske književnosti, nauke i kulture. Prekidi u radu su nastajali samo u vremenu velikih istorijskih događaja kada nije bilo elementarnih uslova za kulturni rad: u periodu snažnih nastojanja ugarske administracije da ugasi ustanovu 1835-1836, u vreme revolucionarne 1848. godine, kao i tokom Prvog i Drugog svetskog rata. Časopis su uređivali najznačajniji kulturni poslenici: Georgije Magarašević, Jovan Hadžić, Teodor Pavlović, Jovan Subotić, Jakov Ignjatović, Milan Savić, Tihomir Ostojić, Vasa Stajić, Radivije Vrhovac, Todor Manojlović, Nikola Milutinović, Živan Milisavac, Mladen Leskovac, Boško Petrović, Aleksandar Tišma, Dimitrije Vučenov, Slavko Gordić i Ivan Negrišorac. Nova Srpska politička misao, subota, 18. april 2015.

ČASOPIS SINGIDUNUM 3 - 2002 240 strana 30 x 21 cm ISSN - 1450-5193 Izdavač - Arheološki institut, Beograd Uređivački odbor - Marko Popović, Milutin Garašanin, Miroslava Mirković, Ivana Popović, Miloje Vasić, Vujadin Ivanišević SADRŽAJ: STEFAN POP-LAZIĆ - Nekropole rimskog Singidunuma VUJADIN IVANIŠEVIĆ, MICHEL KAZANSKI - La necropole de l`époque des grandes migrations à Singidunum SOFIJA STEFANOVIĆ - The Necropolis of Great Migration from Singidunum: Anthropological Analysis ŽELJKA TEMERINSKI - Nekropola seobe naroda iz Singidunuma: analiza ostataka tkanina i kože VESNA BIKIĆ, SNEŽANA NIKOLIĆ-ĐORĐEVIĆ, ZORAN SIMIĆ - Istraživanja na lokalitetu Studentski trg br. 9 SNEŽANA NIKOLIĆ-ĐORĐEVIĆ - Nalazi antičke keramike sa prostora Konaka Kneginje Ljubice U odličnom stanju, tekst bez podvlačenja Nekropola Seobe Naroda Iz Singidunuma Nekropola Seobe Naroda Iz Singidunuma: Antropološka Analiza

U dobrom stanju! K18 Polja je naučni časopis za književnost i teoriju koji izlazi od jula 1955. godine, sa povremenim prekidima, do danas. O časopisu Časopis Polja regionalno prepoznatljiv novosadski časopis u kome su sudelovali kao autori vodeći književnici i umetnici regionalne umetničke scene. U svojoj ranoj fazi, posebno je ohrabrivao avangardni i neoavangardni izraz novosadske i šire, jugoslovenske umetničke scene.[1] Časopis je izlazio sa različitim podnaslovima: na početku kao Mesečnik za umetnost i kulturu, od broja 37 (1959) kao List za kulturu i umetnost, od broja 167 (1973) kao Časopis za kulturu i umetnost, od broja 191 (1975) kao Časopis za kulturu, umetnost i društvena pitanja, od broja 420 (2002) kao Časopis za književnost i teoriju. Prvobitno izlazi na latinici, od broja 399 (1992) izlazi na ćirilici, potom od 2002 ponovo na latinici, i od broja 480 (2013) opet na ćirilici.[2] Istorijat Prvi broj časopisa Polja objavljen je 1955. godine u okviru novosadske Tribine mladih, koja je bila poznata po promovisanju novih, avangardnih tendencija u ondašnjoj umetnosti i posebno književnosti. Sve do kulminacije jugoslovenske krize devedesetih, časopis se, s manjim prekidima, redovno pojavljivao i promovisao najnovije tendencije književnosti i umetnosti. Početkom devedesetih se časopis, zbog nedostatka finansijskih sredstava gasi, da bi se već krajem devedesetih ponovo pokrenuo, u okviru izdavačke delatnosti Kulturnog centra Grada Novog Sada.[3] Periodičnost izlaženja 1955 - brojevi 1-6 1956 - brojevi 7-17 1957 - brojevi 18-27 1958 - brojevi 28-36 1968 - brojevi 113-116 1972 - brojevi 156 i 166 1977 - brojevi 215-223 1984 - brojevi 304-309 1985 - broj 318 1986 - brojevi 330, 331, 334 1987 - brojevi 335-340 1992 - brojevi 395-399 1996 - 2016 - brojevi 400-497 Teme Nova Polja su zadržala od starog časopisa, pre svega, otvorenost spram novih tendencija u književnosti i teorijskoj misli, kao i kontinuitet negdašnjeg kulturnog prostora. Danas, ovaj časopis predstavlja spoj različitih generacijskih i stilskih pravaca, baziran na prošlosti i istovremeno prateći aktuelan književno-umetnički trenutak. Časopis počiva na srpskoj, ali i regionalnoj književnoj i teorijskoj produkciji, naročito sa prostora bivše Jugoslavije i Srednje Evrope. Okvir časopisa bi se mogao nazvati eliotovskim: ne borba da neke posebne ideje prevladaju, već borba da se intelektualna delatnost održi na najvišem nivou. U novoj seriji, objavljeni su, između ostalog, tematski krugovi posvećeni novim čitanjima tradicije, savremenoj literaturi regiona, kao i beletristički, teorijski i esejistički tekstovi najrelevantnijih domaćih i stranih autora.[3] Urednici Florika Štefan (1955—1958) Dejan Poznanović (1958—1962) Mileta Radovanović (1962—1965) Petar Milosavljević (1965—1968) Pero Zubac (1968—1973) Boško Ivkov (1973—1975) Jaroslav Turčan (1975—1976) Jovan Zivlak (1976—1984) Franja Petrinović (1984—1985) Đorđe Pisarev (1985—1996) Zoran Đerić (1996—2000) Laslo Blašković (2001—2007) Alen Bešić (od 2007) Članovi redakcije Draško Ređep (1956—1958) Gligorije Zaječaranović (1965—1968) Laslo Vegel (1969—1970) Vujica Rešin Tucić (1969—1970) Petru Krdu (1984—1995) Zoran Paunović (1996—2001) Oto Horvat (2001) Sonja Veselinović (od 2007) Marjan Čakarević (od 2014) tags: David Albahari Ješa Denegri Ivan Picelj Anri Mišo Cvetan Todorov Vesna Parun Moma Dimić Judita Šalgo Srednji rod ilustracije i likovni prilozi Zoltan Mađar Bogdan Borčić Đerđ Lukač Vlada Urošević Ištvan Domonkoš Vujica Rešin Tucić Glad kasni, srce peva Laslo gal Jovica Aćin Dušan Belča Goran Babić Slavko Gordić Ferenc Barat Zvonko Maković Julijan Tamaš Kineska fantastika Miloš Arsić emil sioran ivan slamnig oskar davičo ivo urbančić srete marić filosofija i hermeneutika fridrih šlajermaher vilhelm diltaj martin hajdeger gadamer pol riker sta je tekst zorz pule peter sondi prva izlozba jugoslovenskog pozorisnog plakata i programa ... gruppo sincron kosmičke slike miodraga nedeljkovića marc adrian bogdanka poznanović dejan .. radoman kordić DŽON KEJDŽ Predavanje o Ničemu John Cage Vujica Rešin Tucić Zapis o pisanju i čitanju Vladimir Kopicl Beleška o Dž. Kejdžu Novica Tadić Ogledala ... goran tribuson tekstovi iz tintarnice janos banjai radmila lazic v. r. tucić milan konjović majski salon 73 teodor adorno angažman taras kermauner ješa denegri platno u konceptualnoj umetnosti ... zvonko makovic branko aleksic kafkine thanke ... crteži vera zarić džemal sokolović pseudopovijest ili kraj povijesti florika stefan vladimir kpicl dharma boogie mihailo harpanj janez kocijančić aleksandar nejgebauer mileta vitorovic ... likovni prilozi benes jozsef stefan zolkievski dva strukturalizma harpanj nadrealisticki memoariegeric jerko denegri sol le witt robert ryman i brice marden rasa peric jovan zivlak tucic otvaranje sintakse vlada urosevic magla ii novosadski likovni salon ferenc maurits maurič bitef 73 todorov formalisti i futuristi jovica acin jezicka praksa kao poezija ginter gras normandija judita salgo recnik ... zan pol veber sartr i nova kritika davico o poeziji i tradiciji ezen jonesko roze kajoa voda u kamenu srba mitrovic janez kocijancic petar krdu alek vukadinovic Oto Tolnai DOREEN 2 Istvan Konc Istvan Brasnjo KATALIN LADIK Zatin, Crni kralj Kalman Feher Mirogoj ... Nusret Hrvanovic likovni prilozi Lenjin O Tolstoju an fabr-lis beata tomka misterija pejzaza novica tadic terasa milorad pavic radomir andric .. tucic mene niko ... dečija poezija detinjstvo .. bozidar timotijević temat branko radičević franci zagoričnik i kada hocu da uzletim .. slovenačka neoavangarda andre freno antal bognar overkilll jerko denegri savremena japanska umetnost stanislav vinaver .... miha avanzo stvari dimitrij rupel marko svabic potemkinov megalopolis ronald d laing čvorovi ( knots ) lisjen goldman lukac i hadeger jan kot v. h. odn pozoriste glob gaston baslar pal bender gojko djogo fotografije sa sterijinog pozorja 74 jovan zivlak vizuelna poezija bulevar 110 marko pogačnik abraham mol buducnost pokretne slike i kompjuter albanska poezija kopicl pesma za prijatelje gordic struktura kao poruka branko n miljus svetlost andrej jemec nives kavuric kurtovic miroslav šutej grafika 74 i. logar gola i bosa ivo friščić MIODRAG NAGORNI Laser upravljen u daleke svjetove roman ingarden aristotelova poetika vladimir veličković bora iljovski ivan focht oton gliha dragutin tadijanovic denegri dve nove graficke mape ivana picelja BORBEN VLADOVIĆ pored bickla đorđe sudarski red milan zivanovic laslo vegel arpad vicko DUŠAN DŽAMONJA crtež Z-12 julijan kornhauzer mladi poljski pesnici radivoj sajtinac zak vimar TOMAŽ ŠALAMUN 4 pjesme Bogdan Čiplić Malograđanske balade SLAVKO MATKOVIĆ 001 vasilij kandinski o umetniku ješa denegri MARINA ABRAMOVIĆ BIT-POEZIJA bit poezija bitnici milan komnenić bitef 8 vizuelna poezija konkretna poezija avangarda neoavangarda postmoderna konceptuala konceptualna umetnost performans novosadska avangardna poezija tribina mladih ... casopis index vojislav despotov pol kerol lorenc ferlingeti gregori korso leroj dzons filip valen jaksa fiamengo branko aleksic petrarkin kljuc pero zubac pesme o tađu denegri GRUPA OHO Paul de Vree GRAMOFONSKA PLOČA stefan strazaj .. mladi slovenacki pesnici ... Vera Blagojević Olja Ivanjicki Mikroorganizmi Miodraga Nagornog Natalija Cvetković branislav dobanoviački izlozba plakata slobodan kuzmanov kuza crtezi i slike danilo kiš po-etika ... casopis Polja casopisi časopisi ...

Izdavač: Dom, Beograd Biblioteka Zenitizam Godina izdanja: 1991 Pogovor: Vida Golubović i Irina Subotić Povez: broširan Broj strana: 163 Ilustrovano. Manji obrisi tečnosti na koricama i predlistu. Potkorične strane malo požutele, unutra čista i veoma dobro očuvana. Zenitizam je avangardni pokret dvadesetih godina dvadesetog veka čiji je nastanak i razvoj vezan za časopis Zenit. Manifest zenitizma napisali su Ljubomir Micić, Ivan Gol i Boško Tokin. Pokrenut je u ime humanizma i u antiratnom duhu. Na idejnom planu zenitizam je bio u znaku oštre kritike evropskog civilizacijskog kompleksa, kojem je u duhu inovativnih tendencija ponudio panbalkansku kulturnu koncepciju, izrađenu na principima neoprimitivizma. U vremenu posle Prvog svetskog rata u Evropi je nastao čitav niz avangardnih pokreta, upravo kao reakcija na užas i klanicu koje su bile deo opšteg iskustva. Umetnici su, gurnuti ovom kataklizmom, doveli u pitanje same osnove zapadne civilizacije, vođene zastarelim i bahatim strukturama moći evropskih imperijalističkih sila, kojima je carevala vojska činovnika i generala, sa čitavom pratećom kulturom. Mnogi umetnički pokreti koji su iznikli iz imaginacije umetnika koji su prvobitno tretirani većinom kao buntovni marginalci (ekspresionizam, futurizam, kubizam, dadaizam, nadrealizam i drugi) upravo su proistekli iz pobune protiv duha osrednjosti koji je zavladao tadašnjom Evropom. U toj atmosferi je iznikao i možda jedini takav jugoslovenski pokret koji je imao značajnog odjeka na svetskoj sceni – zenitizam, iza kojeg je stajao Ljubomir Micić. Micić je antitežu zapadnjačkoj utilitarnosti pronašao u iskrenosti, vitalnosti prostodušnog Balkanca, imajući pre svega na umu sve što je srpski narod prebrodio tokom Prvog svetskog rata. Otuda i priča o `barbarogeniju`, koja je zapravo bila ne tako daleko od drugih evropskih avangardnih traženja, koja su inspiraciju pronalazila u `primitivnom` i `automatskom`, odnosno svemu što je izmicalo zdravorazumskom diktatu. Zenit je časopis koji je izlazio od 1921. do 1926. godine u Zagrebu i Beogradu kao međunarodna revija za umetnost i kulturu. Pokretač i njegov urednik bio je Ljubomir Micić. Ukupno su objavljena 43 broja. Na početku rada, sa ovim časopisom sarađivali su Miloš Crnjanski, Dušan Matić, Stanislav Vinaver i drugi. Priloge su objavljivali i međunarodni saradnici Aleksandar Blok, Jaroslav Sajfert, Vasilij Kandinski, Anri Barbis... Zenit se od 1924. objavljuje u Beogradu, a 1926. godine je zabranjen zbog teksta „Zenitizam kroz prizmu marksizma“. (K-148)

br. 191 (januar 1975) Srba Ignjatović: GLOBALNI SIMBOL: NIŠČI Radoman Kordić: SMRT JE MOJ CILJ Momčilo Grubač: KULTURA I PRAVOSUĐE David Kecman Dako: JA, IĆENTIJE ČARUGA Kolja Mićević: TRI BAROKNA PESNIKA; Žan-Batist Šasinje: PREZIRANJE ŽIVOTA I UTEHA OD SMRTI; Klod Opil: TRINAESTI SPIRITUALNI SONET; Fransoa Menar: SONET Radmila Lazić: TAJNA VRATA Ljubica Miletić: NIKAD ONO VAŽNO Bela Balint: PA I NE DNEVNIK VODITI Pierre Daix: MODERNA UMJETNOST I STRUKTURALNA KRITIKA Miodrag Pavlović: MENTALNE SLIKE LJUBE RAJČEVIĆA Zorica Stojanović (Branimir Šćepanović: USTA PUNA ZEMLJE) Mirjana D. Stefanović (Tomislav Marjan Bilosnić: PRED ZAVJESAMA) Nedeljko Kravljača (Dragoljub Jeknić: OPET ME EVO SEJAČA) Nedeljko Kravljača (Radojica Tautović: HEFEST U SVEMIRU) HRONIKA: Jaroslav Turčan: NOVI PUTEVI ZA SARADNJU KNJIŽEVNIH STVARALACA MAKEDONIJE I VOJVODINE; Kolja Mićević: NEOBJAŠNJIVA NEOBAVEŠTENOST ILI IRONIJA BEZ KONCENTRACIJE Miloš Arsić: LIKOVNI NOTES (Drugi trijenale keramike; Pejsaž u savremenoj umetnosti Jugoslavije) Milan Dunđerski: PRAZAN SPOMENIK br. 192 (februar 1975) Laslo Vegel: RAZOTKRIVANJE PESME Sergej Flere: NEKOLIKO FILOZOFSKIH PRISTUPA OBRAZOVANJU Džems Kolins: STVARI I IDEJE Gabor Filer: DESET PESAMA Slavko Gordić: KNJIŽEVNO VREME PROŠLO I VREME SADAŠNJE Marko Nedeljković: KRITIČKE PREMISE I RAZGRANIČENJA Jovan Zivlak: DVE PESME Ljubiša Jocić: SALDO Moris Blanšo: ZVER IZ LASKOA Novica Tadić: SVEKOLIKA Jovica Aćin (Oldos Haksli: ESEJI) Jovica Aćin (Žorž Pule: ČOVEK, VREME, KNJIŽEVNOST) Dragoljub Jeknić (Izet Sarajlić: PISMA) Petar Cvetković (Goran Babić: VJETRENJAČE TRULO SRCE) HRONIKA: Borislav Anđelić: TRAGANJA I STRANPUTICE; Miloš Arsić: KOMPJUTERSKA I LASERSKA GRAFIKA; PLATNO U POSTKONCEPTUALNOJ UMETNOSTI Žil Sipervjel: PORTRET br. 193 (mart 1975) Moma Dimić: POEZIJA JE MAGIJA Milan Mitrović: ČOVEK I VREDNOST Dražen Mazur: TRI PESME Ištvan Erkenj: JEDNOMINUTNE NOVELE Živorad Đorđević: OPISIVATI NJEGA 15 MLADIH BRITANSKIH PESNIKA: Dejv Kanlif, Tom Rejvert, Li Harvud i dr. Adem Gajtani: UZALUD JE VOLIM Simon Grabovac: ČETIRI PESME Rade Tomić: PREOSTALI DEO SLIKE Ješa Denegri: BRACO DIMITRIJEVIĆ Naum Gabo: SKULPTURA: KLESANJE I KONSTRUKCIJA U PROSTORU Jovica Aćin (Solomon Markus: MATEMATIČKA POETIKA) Petko Vojnić Purčar (Boško Petrović: RAZGOVOR O TAJNAMA) Dragoljub Jeknić (Eduardas Meželajtis: PLAVA ZVEZDA VELIČINE ZRNA) Petko Vojnić Purčar (Brašnjo Ištvan: NOSE LI GA SPALITI; SOCIOGRAFIJA) HRONIKA: IZVEŠTAJ O RADU DRUŠTVA KNJIŽEVNIKA VOJVODINE (Radmila Gikić); OSAMNAESTO LITERARNO SAVETOVANJE VOJVOĐANSKIH SLOVAKA Miloš Arsić: LIKOVNI NOTES (Stevan Knežević, grafike i crteži; Deset plus - izložba skulptura; Nusret Salihamidžić, tempere) Gertrude Stein: PICASSO (1909) br. 194 (april 1975) Veljko Vlahović: REVOLUCIJA I STVARALAŠTVO I. Černov: TRI MODELA KULTURE Jovica Aćin: RAZNO I JOŠ Goran Babić: ZNAM JA NJIH SVE Vladimir F. Reinhofer: TAJ PRAZNI PROSTOR NOVI RUMUNSKI PESNICI: A. E. Bakonski: MOLITVA JEDNOG DAČANINA; Petre Stojka: ČAS JE BLAŽENSTVA; Aurel Rau: IGRA; Nikita Stanesku: RASPINJANJE HOREE NA TOČKU U ALBA JULIJI, GODINE 1785.; Angel Dumbraveanu: U KNJIZI ČETVRTOJ; Marin Soresku: KAMILA Damnjan Antonijević: NOJEV KOVČEG POEZIJE Miroljub Todorović: TELEZUR ZA TRAKANJE Srba Mitrović: RITUAL Dragiša Drašković: SLEPILO Uroš Martinović: VRAĆANJE SINTEZI Vera Vasić: KULTURA, ČASOPIS ZA TEORIJU I SOCIOLOGIJU KULTURE I KULTURNU POLITIKU (1974) Dragoljub Jeknić (Josip Osti: SALTO MORTALE) Srba Ignjatović (Gojko Đogo: MODRICA) HRONIKA: Radmila Gikić: KNJIŽEVNA OMLADINA VOJVODINE; EDICIJA PRVA KNJIGA; Nedeljko Kravljača: ZNAČAJAN LIKOVNI PODUHVAT Miloš Arsić: LIKOVNI NOTES (Dragoljub Adžić, keramika; Edin Numankadić, slike) GOVOR IVE ANDRIĆA PRILIKOM DODELJIVANJA NOBELOVE NAGRADE ZA KNJIŽEVNOST (STOKHOLM, 1961) br. 195 (maj 1975) Zorica Jevremović-Mutinić: KODEKS I DRAMA (`Hasanaginica` Ljubomira Simovića, 75. Sterijino pozorje) Radivoje Mikić: FUNKCIJA PRIPOVEDAČKIH GLASOVA U ROMANU Jorij Lotman: SEMIOTIKA FILMA Petko Vojnić Purčar: OTOCI Zbignjev Herbert: GOSPODIN KOGITO Sonja Manojlović: PUTOVANJA Saša Hadži Tančić: SKLAPAJUĆE OČI Zoran Vragolov: TRI PESME Nandor Gion: VOJNIK SA CVETOM Janoš Banjai: O NANDORU GIONU Aleksandar Nejgebauer: TRI TEME SA VARIJACIJAMA Damnjan Antonijević: ESEJI PESNIKA ZA PESNIKE Đorđe Sudarski Red: GRAD Ješa Denegri: JULIJE KNIFER Radomir Putnik: KRETANJE TV DRAMATURGIJE (Antologija TV drame 3) Nedeljko Kravljača: IZMEĐU PODUHVATA I REALIZACIJE (Savremena književnost u BiH) Eftim Kletnikov (Blaže Koneski: ZAPISI) Zvonimir Kostić (Fernando Pesoa: POSLEDNJA ČAROLIJA, pesme) Jovan Zivlak: RAZGOVOR SA ŽORŽOM PAROOM, VOĐEN ZA VREME STERIJINOG POZORJA U NOVOM SADU Miloš Arsić: LIKOVNI NOTES (Mladen Marinkov, skulpture; Milan Milić Jagodinski, prostorne grafike) Slobodan Zubanović: PESME SE OGLEDAJU br. 196-197 (jun-jul 1975) Borislav Dimković: FRIDRIH ENGELS Srba Ignjatović: POETIZAM STRIPA Wilhelm Worringer: APSTRAKCIJA I UOSEĆAVANJE POEZIJA: Raša Perić: KLIMAKTERIČNO DOBA; Katalin Ladik: CONCERTO; Pero Kvesić: JEDNOGA DANA; Mirko Žarić: KUTIJA KOJU PAMTIM; Ambro Marošević: U VISOKOJ KUĆI Goran Tribuson: MADRIGALI ILl PROFESIONALAC PROTIV VELIKOG GAZDE MLAĐI MAĐARSKI PESNICI: Deže Tandori: STEPENICE NI NAVIŠE NI NANIŽE; Mikloš Erdej: NASLUĆIVANJA II Jasna Tijardović: IDEOLOGIJA NEW YORK-a Momir M. Vojvodić: UVRH GORE IZVOR Ješa Denegri: DAMNJAN, TODOSIJEVIĆ, URKOM Manojle Gavrilović: VEČE S PRECIMA Eftim Kletnikov (Ljupčo Siljanovski: UNUTRAŠNJA OGLEDALA) Radivoj Šajtinac (Zoran Slavić: PRIVID SREBRA) Zvonimir Kostić (Srba Ignjatović: SALOMINA ČINIJA II) Radivoj Stepanov (Ivan Maksimović: TEORIJSKE OSNOVE DRUŠTVENE SVOJINE) NOVE KNJIGE U FRANCUSKOJ (pripremio Rože Ludvig) HRONIKA: »POLJA«, ČASOPIS ZA KULTURU, UMETNOST I DRUŠTVENA PITANJA POKRENUTA SU JULA 1955. GODINE. OVE GODINE POLJA SLAVE DVADESETOGODIŠNJICU SVOGA POSTOJANJA. (Florika Štefan, Mileta Radovanović, Petar Milosavljević, Pero Zubac, Boško Ivkov - dosadašnji urednici); Jaroslav Turčan: KONFERENCIJA »JEZIK I DRUŠTVO«; XVIII ZMAJEVE DEČJE IGRE LIKOVNI NOTES: Milan Milić Jagodinski: UMETNICI NOVOG SADA - POZORJU; GRAFIČKI DIZAJN VIĐEN ISKOSA Vićazoslav Hronjec: GRANICA br. 198-199 (avgust-septembar 1975) Radoman Kordić: DEMANTI TELA Damnjan Antonijević: PRISUSTVA I PROMENE (Poezija Novice Tadića) Abraham Mol: TEATARSKA PORUKA Slobodan Bošković: KRUGOVI Oto Tolnai: SA SEDIŠTEM U ROBNOJ KUĆI NOVI SAD ČEKAO SAM DALJI RAZVOJ DOGAĐAJA Saša Meršinjak: OBITELJ Vuk Milatović: DVOJNICE Radivoj Šajtinac: DVE PESME Blaž Ogorevc: ŽALOSNA PRIČICA MALE CRVENE VIOLlNE; Matjaž Hanžek: *** /Vraćaš ljubav.../ Srboljub Mitić: PESME Artur Rembo: MOJA LUTNJA; Pol Verlen: ZABORAVLJENI NAPEV Milosav Slavko Pešić: MIRIS JESENI Fehim Kajević: LJUBAV Julijan Tamaš: KRITIČKI METOD MlLANA BOGDANOVIĆA Marija Šimoković: ČETIRI PESME Mišel Bitor: KNJIŽEVNOST, OKO I UHO (Za Žana Bofrea) Slobodan Stojadinović: ČELO DO POJASA Anđelko Erdeljanin: PANTOLOGIJA Raša Todosijević: NAZIV PESME Petko Vojnić Purčar: IZVORIŠTE, RAVNICA ILI POEZIJA TIHE MEDITACIJE (Radomir Mićunović: »Dan i bezdan«) Tomislav Marjan Bilosnić (Zvonimir Buljević: OD SNA I NATRAG) Dragoljub Jeknić (Ranko Risojević: BOSANSKE ELEGIJE) Zorica Stojanović (Miomir Nešić: IGRA PREDSKAZANJA) HRONIKA: Borislav Anđelić: XXII FESTIVAL JUGOSLOVENSKOG IGRANOG FILMA; Mirjana Radojčić: OSAM DECENIJA JUGOSLOVENSKE SKULPTURE; Jovan Zivlak: RAZGOVOR SA IVICOM BOBAN, REDITELJEM, POVODOM PREDSTAVE »POZDRAVI« E. JONESKA U IZVODENJU TEATRA ITD IZ ZAGREBA; Tomislav Marijan Bilosnić: NOSTALGIČNI LJUBAVNIK LIRIKE LIKOVNI NOTES (Miloš Arsić: BORIS JESIH, CRTEŽI I GRAFIKE; NOVE FRANGOVSKI, SLIKE) Rade Tomić: NEKUDA SMO PUTOVALI br. 200 (oktobar 1975) Milan Damnjanović: KONCEPTUALNA ESTETIKA I KONKRETNA UMETNOST Jovica Aćin: PRISTRASTNOST RETORICI (nešto od razloga za univerzalnost) Žilber Diran: REDUKTIVNE HERMENEUTIKE Dragi Bugarčić: SEDAM ZAPISA O VRŠCU Miroslav Antić: SVITAC Ištvan Konc: BALADA O SUŠTINI Kristijan Valner: DOKAZ NAŠE VAŽNOSTI Franci Zagoričnik: HAPPY PILAD Ješa Denegri: UMETNOST I SISTEM UMETNOSTI Jovica Aćin (Srba Mitrović: OPKORAČENJA) Damnjan Antonijević (Boško Ivkov: DOREĆI MORE) Aldo Kliman (Zoran Kovačeski: OHRIDSKE PRIČE) Damnjan Antonijević (Bogdan Čiplič: VRŠAČKE EVENKE) Zvonimir Kostić (Pablo Neruda: ISLA NEGRA) HRONIKA: Jovan Zivlak: RAZGOVOR SA BRANKOM BOŠNJAKOM, KNJIŽEVNIM KRITIČAREM IZ ZAGREBA; Radmila Gikić: PRVI FRUŠKOGORSKI KNJIŽEVNI SUSRET LIKOVNI NOTES: Milan Milić Jagodinski: SONJA LAMUT, GRAFIKE; VLADIMIR VUJKOV, SLIKE Pal Bender: SKRENEŠ KOD PARKA DESNO br. 210 (novembar 1975) Josip Vidmar: LITERATURA, POLITIKA I KULTURA Petko Vojnić Purčar: PREDAK Slavko Gordić: PRAVO LICE ,,METAKRITIKE` Đuro Damjanović: JOJA KRSTANOVA Ivan Krtalić: POETIKA TITA BILOPAVLOVIĆA Ljubiša Jocić: NAGO TELO KAO SAVREMENI MASMEDIJUM Milan Nenadić: ALI ŠTA SE MOŽE Moma Dimić: DŽEMS TEJT Džems Tejt: NESTALI PILOT; Miroslav Demak: DVE PESME Milovan Vržina Turčinhodžić: VATRA; Bora Milić: SILAZAK; Tomislav Marijan Bilosnić: HAMLET; Maleš Branko: BOTANIKA Damnjan Antonijević: LIRSKA KANTILENA FLORIKE ŠTEFAN Anto Gardaš: PAO SI NA OBALI Žan-Pol Veber: TEMATSKI DOMENI Simon Grabovac: KONSTRUKCIJA GLAVE Vladimir Kopicl: D. B. Simon Simonović (Ratko Božović: ISKUŠENJA SLOBODNOG VREMENA) SAOPŠTENJE LASLA VEGELA NA SAVETOVANJU O KULTURNOJ SARADNJI NARODA I NARODNOSTI JUGOSLAVIJE U SKOPLJU Dragoljub Jeknić (Zoran M. Jovanović: KAVEZ SLOBODE) Radmila Gikić: NOVA NOLITOVA EDICIJA »RASPUST« Vojislav Bekvalac: IN MEMORIAM (Pjer-Paolo Pazolini) Jaroslav Turčan: ŽENE - LINGVISTI JUGOSLAVIJE Milorad Vučelić: BIFET 9. Ivan Gađanski: PUT U JAŠA TOMIĆ br. 202 (decembar 1975) Slobodan Jovanović: ARHITEKTONSKI SPOMENICI VOJVODINE Vojislav Despotov: SVETSKI WEEKEND; Zvonimir Kostić: SASVIM OBIČNE STVARI Ferenc Vesteg: HETERO Radmila Lazić: ČITAOCU; Milorad Grujić: ŠTA JE U MENI; Milisav Krsmanović: POSLEDICE Tadeuš Ruževič: VIDEO SAM ČUDESNOG MONSTRUMA Vićazoslav Hronjec: POEZIJA VJERE BENKOVE POPITOVE; Vjera Benkova Popitova: IZ STAROG VOJVOĐANSKOG KALENDARA Jorge Luis Borges: O STROGOSTI ZNANOSTI Jovan Delić: PISAC, LIK I LIČNOST U MIGELA DE UNAMUNA Paul Valery: POVRATAK IZ HOLANDIJE Dušan Radak: DOKONOST CVETA; Milan Živanović: EVO GOSPODARA Jasna Tijardović: ART - LANGUAGE GRUPA INDEKS KNJIGA: Radmila Gikić: NAGRADA KNJIZI ZAMKA KULTURE; Krstivoje Ilić (Manojle Gavrilović: ZAČARANO OGNJILO); Dragoljub Jeknić (Dragoslav Vuković: PEPELIŠTA); Nedeljko Kravljača: SAVREMENA KNJiŽEVNOST U BOSNI I HERCEGOVINI; Anto Gardaš (Milivoj Polić: OKRENUT GRAD U SVITANJE); Milan Pražić: PRIKAZ KNJIGE KOJA NE POSTOJI; Slobodan Sv. Miletić (Đorđe Sudarski Red: POLONIA-EXPRESS) HRONIKA: Žarko Papić: REVOLUCIJA I INTELIGENCIJA KC

Prodajem KOMPLETAN primerak OVOG časopisa RETKO integralno! U pitanju je FANTOMSKI broj revije Strip 81 /82 /83 koji je izašao ka VANREDNI broj. Cena je `zaštitna`, ne prodaje mi se, pa da ostane informacija ... strip BEATLES NERASEČEN! Džoni Štulić Stiven Spilberg E.T. vanzemaljac Cowerdale - WhiteSnake Duran Duran Rolling Stones The CLASH Lukas Iron Maiden `#$%&/ ИСТОРИЈА ЕДИЦИЈЕ STRIP 81/82/83 – ROCK 82/83 Duguljasti format: 1- 32 `Strip 81` Broj 1 objavljen je 27.5.1981. (izlazi jednom tjedno) 33 - 82 `Strip 82` Od broja 47 od 14.4.1982. na poledjini izlazi i `Rock` sa vlastitom numeracijom od broja 1 i nazivom `Rock 82` 83 - 95 `Strip 83`/`Rock 83` `Strip 83` broj 84/`Rock 83` broj 38 ne postoji. Umjesto njega je objavljen `Rock 82` Specijalni broj decembar 1982. sa Mick Jaggerom na naslovnici, u prilogu je strip The Beatles-Prica o Beatlesima. Veliki format (ca. 31,5 x 47 cm), sa fotografijama i po 4 table po stranici. Autori: David Craft (scenario)/George Perez/Klaus Janson (crtez) Zadnji duguljasti broj je `Strip 83` broj 95/`Rock 83` broj 49., objavljen 16.3.1983. Novinski format: 50 - 58 Pod imenom `Rock 83` do broja 53, nakon toga samo `Rock` `Strip 83` ide samo u prilogu, bez numeracije. Izlazi jednom mjesecno. Naslovnice/Stripovi: Svi stripovi od broja 50 - 54 imaju po 16 stranica, velikog formata (ca. 31,5 x 47 cm) Svi stripovi od broja 55 - 58 imaju po 32 stranice formata ca. 31,5 x 23,5 cm. 50 Culture Club/Flash Gordon (po 4 table na svakoj stranici, bez naslova i podataka o autoru.) 51 David Bowie/McCoy-Tajna zlatne maske 52 Goran Bregović/Cocco Bill-Dogodovstine sa Divljeg zapada-Arizona 53 Michael Jackson/Marilyn Monroe-Hitac za Klerka Gebla (uvodni tekst: Bogdan Tirnanic, sa fotografijama) 54 Fish (Marillion)/Samurai- bez naslova, autori Bill Mantlo/Pat Broderick 55 Nick (Kajagoogoo)/Bruce Lee - Tao-Zivot i smrt 56 Kim Wilde/Xanadu-Kako je pravljen film Xanadu 57 Siouxsie And The Banshees/Majstori italijanskog stripa (Sergio Toppi-Opet lepa, Jayme Cortez-Portret zla, Gianni Grugef-Neobicni saputnik) 58 Rod Stewart/Kapetan Vuk (bez naslova i podataka o autorima) 59 - 73a bez stripa u prilogu Brojevi 59 do 68 imaju po 16 stranica Rock priloga, brojevi 69 do 73a imaju po 24 stranice. U broju 61 se nalazi jos jedan dodatak od 16 stranica `Rock istorija 55-83` Broj 72 ne postoji. Umjesto njega je objavljen `Prekobrojni Rock` – Almanah 84/5 (februar 1985.), standardnog formata. Standardni format: 74 - 115 `Rock` Broj 74 je objavljen za april 1985. Broj 115 je objavljen za septembar 1988. od broja 112 je smanjen format sa naznakom `Nova serija` 116 - 161 `Pop Rock` od broja 123 je ponovno smanjen format i izlazi svaka 2 tjedna Broj 116 objavljen je za decembar 1988. Broj 161 objavljen je 12.12.1990. Postoje i specijali: 124a Riva The Rolling Stones (jun-jul 1990., bez numeracije, autor Ivan Ivačković) Broj 114 ima i oznaku Specijalno izdanje * * * * * * * preuzeto sa Forum Stripovi Com

Dveri srpske O SOLZENJICINU 2008 RETKO Lib24 Aleksandar Solženjicin (ruski: Александр Исаевич Солженицын, Kislovodsk, 11. decembar 1918-Moskva, 3. avgust 2008.) je bio ruski pisac, dramaturg i istoričar, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1970. godine. Bio je član Ruske akademije nauka (od 1997. godine) i Srpske akademije nauka i umetnosti (od 1994. godine). Biografija Studirao na Fizičko-matematičkom fakultetu u Rostovu na Donu, vanredno i u Institutu za istoriju, filozofiju i književnost u Moskvi. Nakon napada nacističke Nemačke na Sovjetski Savez dobrovoljno se prijavio u vojsku, gde je napredovao od običnoga vojnika do zapovednika artiljerijske brigade. Godine 1945. je, zbog pisama u kojima je indirektno kritikovao Staljina, uhapšen kao oficir sovjetske vojske u Istočnoj Prusiji, te osuđen i zatočen u sibirskom logoru, od 1953. u progonstvu u srednjoj Aziji. Nakon rehabilitacije 1956. učitelj u Rjazanu. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1970., čija je literatura obeležena iskustvom iz sibirskih logora u kojima je proveo devet godina. Na robiju je odveden 1945. pravo s fronta, na kojem se u Otadžbinskom ratu istakao kao vrhunski oficir sovjetskih inženjerijskih jedinica. Proganjan je i kasnije, čak mu je oduzeto i državljanstvo, pa je emigrirao 1974., vrativši se u otadžbinu posle dve decenije. U decembru 1998. odbio je najvišu državnu nagradu, Orden svetog apostola Andreja Prvozvanog, kojim ga je odlikovao predsednik Boris Jeljcin, rekavši: `Ne mogu da primim nagradu od vrhovne vlasti, koja je dovela Rusiju do sadašnjeg pogubnog stanja`. Pripovetkom `Jedan dan Ivana Denisoviča` u književnost je uveo temu Staljinovih logora, ostavši joj veran u najvećem delu opusa. Na osnovu emigrantskog iskustva u zapadnoj Evropi i u SAD, ispoljio je javni prezir prema vulgarnom materijalizmu Zapada. Ostala dela: pripovetka `Matrjonini dani`, romani `U krugu prvom`, `Onkološka klinika`, `Avgust Četrnaeste`, `Crveni točak`, `Rusija u provaliji`, kritička autobiografija `Borio se šut s rogatim`, drame `Gozba pobednika`, `Zarobljenici`, `Republika Rada`, `Svetlost koja je u tebi`, publicistička dela `Lenjin u Cirihu`, `Dva vek zajedno I-II`, scenariji `Tenkovi znaju istinu`, `Parazit`. Delo Solženjicin je najistaknutije ime književnog otpora sovjetskom totalitarizmu. Poznatim ga je učinila pripovetka `Jedan dan Ivana Denisoviča`, 1962, koja se temelji na opisu `običnog` dana `običnog` Rusa u logorskom zatočeništvu. Tema je do tada bila tabuizirana, ali je priča pokazala i stilsko umeće pisca koji se oslonio na tradiciju ruske klasične proze (Lav Tolstoj, Fjodor Dostojevski). Umeće fabuliranja očitovalo se zatim u `Događaju na stanici Krečetovka ` (1963.), a orijentacija na `seosku prozu` u stilu i ideologiji u noveli `Matrjonini dani` (1963), crtici o napaćenoj seoskoj ženi koja i u pozamašnoj bedi zna očuvati visoke moralne kvalitete. Vrhunac prvoga razdoblja su romani `Odeljenje za rak` (1968.), i `Prvi krug` (1968.), koji su kružili u prepisima, a objavljeni su prvi put u inostranstvu. `Odeljenje za rak` je poluautobiografski (bivši zatvorenik, iskustvo u odeljenju za tumore u taškentskoj bolnici) roman koji uz središnji lik Kostogutova daje niz portreta sovjetskih birokrata, lekara i medicinskog osoblja i raznih pacijenata. Istovremeno dirljiv ljubavni roman (ili – roman o nerealizovanoj ljubavi), satira na poststaljinističku epohu i studija o ljudskom ponašanju u ekstremnoj situaciji smrtonosne bolesti, taj veliki roman je u najboljim tradicijama ruske klasike koja ljudskošću i životnošću prevazilazi savremena joj ostvarenja zapadnoevropske i američke pripovedne umetnosti. `Prvi krug` (asocijacija na prvi, `privilegovani` krug Danteovoga pakla) rekreira piščevo iskustvo prvih godina zatvora, kada je radio u Šaraški, naučno-tehničkoj ustanovi za logoraše naučnike. Glavni lik, Gljeb Neržin, opet je utelotvorenje samog autora, a prikazane su i neke druge osobe koje su igrale važnu ulogu u Solženjicinovom životu (njegova prva žena, prijatelj Lev Kopeljev, rusko-židovski komunistički `vernik`, po struci germanista, dan u liku Leva Rubina). Mnogobrojne niti ovoga djela imaju tematsku srodnost s prethodnim delom: satira je prisutna na svim nivoima, a posebno u sarkastičnom portretu Staljina, moralna kušnja u mešavini pretnji i zavodljivih ponuda zatvorskih vlasti. Realistički je prikazan život izvan logora za naučnike i u njemu. No, kao i prethodni roman, i ovo Solženjicinovo delo uspeva da ponovi čudo ruske klasične proze koju je Tomas Man ne bez razloga prozvao `svetom`: veru u pobedu hrabrosti i veličinu ljudskosti, koja je ukorenjena u hrišćanskom poimanju bitno spiritualnog dostojanstva ljudskog bića. Nakon romanesknih ostvarenja, usledila je dokumentarna, ali i duboko lična optužba sovjetskog sistema koncentracionih logora, `Arhipelag Gulag`, (1973-75.), veliko trotomno delo temeljeno na preplitanju ličnih iskustava i mnoštva pisama, beleški i ostalih dokumenata koje je pisac dobijao od bivših sapatnika, a koja su skupljena i obrađena u okolnostima krajnje konspirativnosti. Ta je uništavajuća optužba sovjetskoga sistema za propast i smrt miliona ljudi slomila i poslednje komunističke apologete na Zapadu. Brežnjevljev SSSR nije mogao podneti ni ideju da se o tabuizovanoj temi piše, pa je Solženjicin uhapšen i proteran iz SSSR-a. Najpre je živeo u Švajcarskoj, zatim u SAD-u (Vermont), da bi se u 1990-im vratio u Rusiju, gdje je dočekan i kao ideolog ruske nacije. U egzilu je nastao niz romana koji slede u ruskoj književnoj svesti opstali uzor, Tolstojev `Rat i mir`, i revidiraju istorijski model kakav su nametnuli boljševici, s gledišta ruske nacije, i to od `Avgusta četrnaeste`, 1971., prošireno 1983, preko `Oktobra šesnaeste`, 1984 i `Marta sedamnaeste `, 1986 do `Aprila sedamnaeste`, 1991. Zajednički im je naslov: `Crveni točak `. I dok u koncepciji `istorijske epopeje` Solženjicin sledi Tolstoja, dotle njenu strukturu nastoji modernizovati: sam svoja dela naziva `polifoničnim` (Bahtinov pojam za romane Dostojevskog), čemu odgovara različitost fragmenata od kojih se u čvor (uzel) celine vezuju fabule o ljudskim sudbinama (pretežno ruskih oficira; ratni protivnici, Nemci, ostaju uglavnom izvan teksta), dokumentarni umeci, lirske digresije. Jezik je arhaičan i korespondira s namerama očiglednim u njegovom `Ruskom rečniku jezičnog proširivanja` (1995) – u smeru staroruskog leksika. Solženjicin je na taj način istovremeno modernizovao prozu (mešavina dokumentarnosti, prikaza istorijskih osoba, isečaka iz štampe slična je postupcima u delu Johna Dos Passosa, dok je upotreba vremenskih skokova i preplitanje stilova i žanrova podseća na Foknera), a jezičnom arhaizacijom je ostvario posebnu patinu koja ne ide za modelom jezičnih igara karakterističnih za sterilnost postmodernizma, nego joj je svrha regeneracija ruskog nacionalnoga bića u ogledalu piščevog dela. Važnija su mu publicistička djela: `Kako da preuredimo Rusiju` (1991.), `Rusko pitanje krajem XX veka`, (1994.), `Dva veka zajedno`, (2003). Kako u inostranstvu, tako po povratku u Rusiju nakon sloma komunističkoga sistema, Solženjicin je često donekle površno etiketiran kao ruski pravoslavni nacionalista, antisemita, antikatolički bigot, mrzitelj Zapada, apologet carizma i slavjanofilski ksenofob. Iako su te optužbe besmislene, sam auktor snosi delimičnu `krivicu` nekim svojim nezgrapnim izjavama i površnim generalizacijama. No, snaga je Solženjicinove kritike u njegovim jasnim opažanjima duhovne praznine i kukavičluka koji leže u srcu ispraznog sekularnog hedonizma koji dominira zapadnjačkim društvima. Po sveukupnom delu Solženjicin je jedan od najznačajnijih prozaista 20. veka, pisac koji je istovremeno nastavio tradicije klasične ruske pripovedne proze, najpre Tolstoja, no inoviravši je nizom postupaka karakterističkih za evropski modernizam. Ironija koja prati njegovo delo je i posledica različitog životnoga iskustva i pogleda na svet u odnosu na većinu savremenika koji su živeli ili žive u normalnijim i lagodnijim životnim uslovima: u doba kada je stvarao svoj najopsežniji i najambiciozniji prozni ciklus, `Crveni točak`, svetskom književnošću je dominirao (i još dominira) ponešto trivijalniji pristup umetničkom delu, uozbiljen u postmodernističkim fikcijama Umberta Eka, Tomasa Pančona ili Salmana Ruždija. Pisac kao prorok je anahronizam, i većina nesporazuma između Solženjicina i njegovih kritičara proističe iz sukoba nepomirljivih pogleda na svet o čovekovom životu i sudbini.

18 jun 1968 4 STRANICE 2 x presavijen stanje dobro naslovi : o gadovima - pesma ivan maksimovic - akcioni program BU mihailo djuric -- svet ne mora biti tako rdjav kakav jeste stevan vracar -- mlada generacija na delu bogdan bogdanovic -- snazno osecanje elementarne covecanske pravde dokumenta koja optuzuju razgovor sa zarkom bulajicem nikola milosevic -- tri lica jednog lista .......... Studentske demonstracije 1968. godine počele u toku noći 2. juna u Novom Beogradu, završene posle osam vrućih dana, koji su uzdrmali zemlju i odredili mnoge sudbine. Šta su u suštini bile studentske demonstracije, te 1968. godine? Realno, ni posje skoro 50 godina se ne zna. Verzija uzroka pobune, odnosno motiva, njenog toka, kraja i početka ima previše, svega nešto manje od broja aktera tih dramatičnih događaja i izjava državno-partijskih, odnosno studentskih lidera. Revolucija, kontrarevolucija, pokušaj kopiranja protesta u Evropi ili autentični bunt, kanalisan ili stihijski ventil za izduvavanje kumulisanog nezadovoljstva ili nešto deveto? Ko je posle takvog jednog provetravanja izvukao korist, napravio karijeru? Kakve su bile posledice za sve? Demonstracije su počele noću, 2. juna u novobeogradskom Studentskom gradu, a završene su 9. juna. Povod – bezazlen, banalan, drugačije rečeno. “Večernje novosti” su organizovale “Karavan prijateljstva”, pa je proba priredbe sa sve tada poznatim pevačima, voditeljima i glumcima, trebalo da se održi u Studentskom gradu. Tada je italo-jugoslovenski šou majstor Anton Marti odlučio (zbog opasnosti od kiše) da predstava bude u sali Radničkog univerziteta “Novi Beograd”. Salu su zauzeli brigadiri ORA, koji su uređivali Novi Beograd, pa je usledio sukob sa studentima. U sve se umešala milicija i počeo je opšti metež. Studenti su se povukli prema “studenjaku”, pre toga je demoliran Radnički univerzitet, a usledila je “razmena” kamenim kockama. Nastupa milicija pod šlemovima, vatrogasna kola šmrkom pokušavaju da rasteraju studente. Pronela se vest da je jedan student ubijen, oko 3.000 studenata je nekontrolisano i gnevno krenulo na miliciju, koja je bila prinuđena da uzmakne. Studenti “osvajaju” i vatrogasna kola (koja su kasnije zapalili). Pre toga se na ovom vozilu smenjuju govornici, ukazuju na brutalnost “narodne” milicije. Ali, odmah počinje “ukazivanje” na socijalnu bedu u društvu, nizak standard studenata, nezaposlenost, bujanje birokratskog aparata… Slede događaji kod već opevanog novobeogradskog podvožnjaka, blizu sadašnje opštine Novi Beograd. Tu studente dočekuje kordon milicije “spreman da postupi po naređenju”. Novi Beograd, veliko gradilište, cigli i kamenja onoliko. Studenti gađaju ciglama, milicija, za početak, kamenjem sa železničke pruge (tada je tu prolazila železnica). Onda se čuju i pucnji. Jedan od studenata je ranjen. Pale se vatrogasna kola. Stiže naređenje. Udri! Bez milosti milicija pendreči sve pred sobom i masa studenata bezglavo beži. Repriza istog dana na istom mestu! Zvanično saopštenje milicije: za sve su krivi studenti. Partijske vođe, na čelu sa Josipom Brozom, su pre svega opterećene opasnošću da pobuna ne dobije šire razmere. A, parole studenata su: “Dole ubice!”, “Ua, batinaši!”, “Hoćemo posao”, “Radnici-studenti!” Zbog tog “radnici-studenti” u “radne kolektive” stižu naređenja da se ne dozvoli kontakt sa pobunjenim studentima. Tu su i lične drame zaposlenih roditelja čija deca studiraju. Studenti hoće u centar Beograda, da sa Trga Marksa i Engelsa pošalju zahteve Skupštini. Parole: “Mi smo sinovi radnog naroda”, “Dole socijalistička buržoazija”. Akcioni odbor studenata proglašava sedmodnevni štrajk. Političari ne dopuštaju studentima prelaz mosta preko Save, barikade su i dalje i kod podvožnjaka. Konačno, eto i Veljka Vlahovića, španskog borca. Parola: “Veljko, vodi nas!” Vlahović traži od studenata da artikulišu zahteve. Miloš Minić, tada predsednik Skupštine upozorava studente da njihovo nezadovoljstvo “može da iskoristi – neprijatelj”. Koji neprijatelj? Koji prijatelj, drugačije rečeno? Vlahović razgovara sa studentima, zatalasala se masa studenata, ponovo komanda milicije: “Udri po njima!” Ispaljuje se suzavac. Sijevaju pendreci, mnogi padaju. Veljko Vlahović sa grupom funkcionera ćutke napušta bojište. Miloš Minić širi ruke, viče: “Ljudi, stanite!” Ispred pendreka profesor Radojica Kljajić: “Ne tucite decu, tucite mene!” I, milicija ga je prebila, postupila po profesorovoj želji. Da skratimo priču, studenti su prešli most, zauzeli fakultete. Jedan od zahteva bio je da se Beogradski univerzitet nazove “Karl Marks”, ali to nije bilo sve od ultralevih zahteva i opredeljenja studentskih vođa. Epicentar studentskog nezadovoljstva postaje Kapetan Mišino zdanje. U dvorištu projekcija “Krstarice Potemkin” i srodnih, revolucionarnih filmova. Operativac je i Dragoljub Mićunović koji formuliše zahteve, pojavljuje se Vuk Drašković, akteri su Dobrica Ćosić, Mihajlo Marković, Ljuba Tadić, Nebojša Popov… U stalnom zasedanju Studentski parlament. Podršku pružaju pisci Branko Ćopić, Vasko Popa, Stevan Raičković, Mirko Kovač, Matija Bećković, Danilo Kiš, Borislav Pekić, Borislav Mihajlović, Duško Radović… Desanka Maksimović: “Draga deco, zapamtite kakvi ste danas, jer nećete moći takvi da budete celog života. Danas ste najlepši i najuzvišeniji u svom životu…” Podršku studentima daju i filmski i pozorišni ljudi: Žika Pavlović, Želimir Žilnik, Dušan Makavejev, Stevo Žigon, Ljuba Tadić, Žarko Cvejić, Mira Stupica, Branko Pleša, Stojan Dečermić, Živan Saramandić… Kada se pronela vest da bi Kapetan Mišino zdanje moglo biti napadnuto tenkovima(!), Dragoljub Mićunović je rekao: – Ja nisam nikakav heroj, ako dođu tenkovi, ja ću reći studentima: Deco, bežimo! Ali, najpre hoću da vidim taj tenk kako razara Kapetan Mišino zdanje. Jer, to bi bio trenutak nezabiežen u kulturnoj istoriji bilo kog naroda. Dušan Radović se obratio studentima: – Nemci su u ovoj zemlji postavili, jednog dana, jedan rekord u ubijanju đaka. Ako je nekome stalo da taj rekord premaši, večeras mu je prilika, jer ovde ima više od pet hiljada đaka. Parole studenata: “Proterajmo kljusinu istorije!” “Leva, leva, leva!” Miroljub Todorović daje reči, a Vuk Stambolić komponuje muziku koračnice “Crvenog univerziteta”. Događaje u Kapetan Mišinom zdanju, Borislav Pekić vidio je drugačije. U svoj dnevnik zapisuje: “Dvorištem Filozofskog fakulteta ‘unterhaltuje’ se beogradska crvena džet-elita. Ta crvena buržoazija, protiv koje se demonstrira, pljeska studentima s istim oduševljenjem s kojim se prvi red partera u pozorištu smeje žaokama za koje misli da su na tuđ račun upućene… Izvesni političari dolaze ovamo kao što se nedeljom pre podne ide u zoološki vrt… Radikalne univerzitetske aule, gde se još nešto zbiva, gde je bengalska vatra zamenila onu pravu, ali se to ne vidi – postaju mesto za izlazak uveče, ide se kod studenata umesto u operu ili na prijem u nekoj ambasadi, premijeru nekog filma ili na kartanje…” Punih osam dana se Josip Broz nije oglašavao povodom studentskih nemira. A, ustali su i studenti Sarajeva, Zagreba, Novog Sada, Niša, Ljubljane… Sve više se osećala uznemirenost u fabrikama, među radnicima. Broz je tog osmog dana, posle višečasovnog većanja sa najvišim rukovodiocima na temu kako da se stanje normalizuje, naredio da se naprave zaključci “u duhu rasprave”. Napustio je skup. Do neko doba noći su ti rukovodioci raspravljali o “duhu”. Broz je, međutim, ne obaveštavajući učesnike dotadašnje rasprave kojima je dao “domaći zadatak”, otišao u Televiziju Beograd i obratio se javnosti. “Revolt kod mladih ljudi došao je spontano, ali je poslije došlo do izvesnog infiltriranja raznih nama tuđih elemenata, koji su hteli to da iskoriste u svoje ciljeve”, govorio je Broz. I, nastavio: “Međutim, ja sam došao do uvjerenja da je ogroman dio, mogu da kažem 90 odsto studenata, poštena omladina o kojoj nismo vodili računa, i koju smo vidjeli samo kao učenike, za koje još nije vrijeme da se uključe u društveni život. Tu grešku moramo da ispravimo. Mislim da su događaji do kojih je došlo na Novom Beogradu mnoge od nas udarili po glavi.” Tito je rekao da studentske demonstracije u Jugoslaviji nisu odraz onoga što se događalo u Francuskoj, Nemačkoj, Čehoslovačkoj… “To nije uticaj izvana” – naglasio je Broz. “Studentske demonstracije su odraz naših slabosti koje su se nagomilale i koje moramo otkloniti…” Titove reči studenti su dočekali kao potvrdu ispravnosti svojih protesta i oduševljeno. Izašli su iz svojih aula i uhvatili se u Kozaračko kolo. Parole: “Mi smo Titovi, Tito je naš!” j: “Druže Tito, ljubičice plava…” Sutradan, 10. juna 1968. godine, najznačajniji svetski listovi su na prvim stranicama objavili da je Tito jedini državnik na svetu koji je dao za pravo pobunjenoj omladini. Kažnjeni Osmoro profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu platilo je visoku cenu studentskih demonstracija 1968. godine. Kazna je stigla sedam godina kasnije – Skupština ih je udaljila sa Univerziteta. U toj grupi bili su: Dragoljub Mićunović, Mihajlo Marković, Ljuba Tadić (otac bivšeg predsjednika Srbije Borisa Tadića), Zagorka Golubović, Dragan Životić, Svetozar Stojanović, Nebojša Popov i Trivo Inđić.

ovo je lot od 32 broja ruskog knjizevno - umetnickog casopisa PEREZVONI (zvona) tacnije 31 sveska - brojevi 7 i 8 su izasli kao dvobroj ruska emigracija u latviji - riga izdavac : salamander naslovna strana : ilustracija M. Dobuzhinsky format : 29,5 x 22,5 cm, tezina oko 4 kg stanje lose. nedostaju pojedine reprodukcije, fleke nepoznato mi je koliko je brojeva izaslo. ovde (od 1 do 43) nedostaju brojevi : 1,3,9,12,14,18,20,23,25,26,30 i 33. rusija, emigracija,periodika samo srbija ove casopise ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send these magazines abroad ---------------------------------- Било је потребно да прође стотину година да бисмо почели да се занимамо за Русе који су после 1918. дошли у наш град. Њихов утицај на развој друштва, науке, образовања и културе био је велики и зато је важно да сада, када је јавност заинтересована за ову тему, сазнамо праве чињенице о руској емиграцији у Србију. Велику победу у Првом светском рату Србија је несразмерно скупо платила јер се процењује да смо изгубили чак око 60 одсто мушке популације, између 1,1 и 1,3 милиона људи, односно трећину укупног становништва. Таква изнурена, рањена и сељачка Србија ушла је 1918. године неспремна у државну заједницу са Словенијом и Хрватском, које нису претрпеле ратна разарања и биле су привредно напредније. Сматра се да је око два милиона Руса напустило своју земљу после Октобарске револуције и пораза у грађанском рату. Око 40.000 дошло их је у Краљевину Срба, Хрвата и Словенаца, највише у Београд и друге веће српске градове. Краљ Александар је руске емигранте дочекао раширених руку због посебног односа са убијеним руским царем Николајем, који му је био кум. Уосталом, и краљ и принц Ђорђе били су руски кадети, а прича се да је Олга, једна од кћерки цара Николаја, била обећана југословенском монарху за супругу. Какав је однос руска царска породица имала према Александру Карађорђевићу говори и чињеница да је Марија Фјодоровна, мајка цара Николаја, завештала југословенском монарху икону Пресвете Богородице Филермоса, коју је насликао свети апостол Лука, шаку Светог Јована Крститеља и делић Часног крста. Те светиње предате су краљу Александру 1928. године после смрти руске царице у Копенхагену, а чуване су у посебној крипти на Белом двору. О структури руских емиграната сведоче подаци које је објавио Николај Степанов, дипломирани историчар Државног универзитета у Нижњем Новгороду. Он наводи да је само на једном од бродова који је упловио у Боку било 30 генерала, професора, доктора. Према Степанову, више од половине придошлих Руса били су војна лица и државни службеници, око 30 одсто радило је у привреди, а 14 одсто су били предавачи, доктори, писци, свештенство и уметници, уз пет одсто административног кадра. Према овим подацима, њих 13 одсто имало је високу стручну спрему, а само три одсто било је без икаквог образовања. Веома брзо је на чело универзитетских катедри у Краљевини дошло чак 28 руских професора. Руски професори чинили су четвртину наставног кадра Београдског универзитета, а на Пољопривредном и Медицинском факултету чак половину. Основали су интерну клинику Медицинског факултета. Својој новој домовини Руси су дали дванаест акадмика Српске академије наука, попут Георгија Острогорског, једног од највећих византолога двадесетог века. Руски уметници обновили су балет и оперу Београдског народног позоришта, а најзначајнији су балерина Нина Кирсанова и сценограф Владимир Ждерински. Прву глумачку школу отворио је редитељ Јуриј Ракитин. Утицаји Ђорђа Лобачева на развој српског стрипа, Константина Константиновича Егера на развој мачевања, или сликара Степана Фјодоровича Колесникова на наше сликарство, били су непроцењиви. У Београду је радило више од педесет руских архитеката, међу којима су најзначајнији Николај Краснов, Сергеј Смирнов, Василиј Баумгартен, Јуриј Коваљевски, Роман Верховски, Валериј Сташевски и Василиј Андросов. Они су пројектовали велики број јавних зграда које постоје и данас, попут зграда Главне поште, Владе Србије, Министарства иностраних послова, старог Генералштаба, Белог двора, Патријаршије, Руског дома, Цркве Александра Невског и Цркве Свете Тројице. У Београду су издавани и превођени модерни руски писци као што су Борис Пиљњак, Данил Хармс, Иљф и Петров, који су били забрањени у СССР-у. За претежно неписмену земљу, чија половина становништва није знала да чита и пише, то свакако није била мала ствар. Рецимо, у Србију је дошло између 1.200 И 1.500 инжењера, а имали смо их око 500. Први декан машинског факултета био је академик Владимир Фармаковски. Први шеф пилота домаће авио-компаније „Аеропут“, претече ЈАТ-а и „Ер Србије“, био је Владимир Стрижевски, а за ту компанију летели су многи руски пилоти попут Михаила Јарошенка, Виктора Никитина и Леонида Бајдака. Бајдак је заједно са Тадијом Зондермајером 1927. године летео од Париза преко Београда до Бомбаја. Лет је у том тренутку био најдужи на свету, а организован је да би се јавност заинтересовала за акције компаније како би била купљена четири путничка авиона. Зондермајер је 1926. године био учесник последњег двобоја револверима у Србији, а противник му је био тада млади писац Милош Црњански. Руси су издавали своје возачке дозволе јер их Србија до њиховог доласка није имала, основали су такси службу и водили су све такси станице у Београду. ---------------------------------------------- White Russian émigrés were Russians who emigrated from the territory of the former Russian Empire in the wake of the Russian Revolution (1917) and Russian Civil War (1917–1923), and who were in opposition to the revolutionary Bolshevik communist Russian political climate. Many white Russian émigrés participated in the White movement or supported it, although the term is often broadly applied to anyone who may have left the country due to the change in regimes. Some white Russian émigrés, like Mensheviks and Socialist-Revolutionaries, were opposed to the Bolsheviks but had not directly supported the White Russian movement; some were apolitical. The term is also applied to the descendants of those who left and who still retain a Russian Orthodox Christian identity while living abroad.[citation needed] The term `émigré` is most commonly used in France, the United States, and the United Kingdom. A term preferred by the émigrés themselves was first-wave émigré (Russian: эмигрант первой волны, emigrant pervoy volny), `Russian émigrés` (Russian: русская эмиграция, russkaya emigratsiya) or `Russian military émigrés` (Russian: русская военная эмиграция, russkaya voyennaya emigratsiya) if they participated in the White Russian movement. In the Soviet Union, white émigré (белоэмигрант, byeloemigrant) generally had negative connotations. Since the end of the 1980s, the term `first-wave émigré` has become more common in Russia. In East Asia, White Russian is the term most commonly used for white Russian émigrés, even though with some being of Ukrainian and other ethnicities they are not all culturally Russians. Most white émigrés left Russia from 1917 to 1920 (estimates vary between 900,000 and 2 million), although some managed to leave during the 1920s and 1930s or were expelled by the Soviet government (such as, for example, Pitirim Sorokin and Ivan Ilyin). They spanned all classes and included military soldiers and officers, Cossacks, intellectuals of various professions, dispossessed businessmen and landowners, as well as officials of the Russian Imperial government and of various anti-Bolshevik governments of the Russian Civil War period. They were not only ethnic Russians but belonged to other ethnic groups as well. Most émigrés initially fled from Southern Russia and Ukraine to Turkey and then moved to other Slavic countries in Europe (the Kingdom of Yugoslavia, Bulgaria, Czechoslovakia, and Poland). A large number also fled to Estonia, Latvia, Lithuania, Finland, Iran, Germany and France. Some émigrés also fled to Portugal, Spain, Romania, Belgium, Sweden, Switzerland, and Italy. Berlin and Paris developed thriving émigré communities. Many military and civil officers living, stationed, or fighting the Red Army across Siberia and the Russian Far East moved together with their families to Harbin (see Harbin Russians), to Shanghai (see Shanghai Russians) and to other cities of China, Central Asia, and Western China. After the withdrawal of US and Japanese troops from Siberia, some émigrés traveled to Japan. During and after World War II, many Russian émigrés moved to the United Kingdom, the United States, Canada, Peru, Brazil, Mexico, Argentina, Chile, Colombia, South Africa and Australia – where many of their communities still exist in the 21st century. Many, estimated as being between the hundred thousands and a million, also served Germany in the Wehrmacht or in the Waffen-SS, often as interpreters. White émigrés were, generally speaking, anti-communist and did not consider the Soviet Union and its legacy to be representative of Russia but rather of an occupying force. They consider the period of 1917 to 1991 to have been a period of anti-Christian occupation by the Soviet regime. They used the pre-revolutionary tricolor (white-blue-red) as their flag, for example, and some organizations used the ensign of the Imperial Russian Navy. A significant percentage of white émigrés may be described as monarchists, although many adopted a position of being `unpredetermined` (`nepredreshentsi`), believing that Russia`s political structure should be determined by popular plebiscite. Many white émigrés believed that their mission was to preserve the pre-revolutionary Russian culture and way of life while living abroad, in order to return this influence to Russian culture after the fall of the USSR. Many symbols of the White émigrés were reintroduced as symbols of the post-Soviet Russia, such as the Byzantine eagle and the Russian tricolor. A religious mission to the outside world was another concept promoted by people such as Bishop John of Shanghai and San Francisco (canonized as a saint of the Russian Orthodox Church Abroad) who said at the 1938 All-Diaspora Council: To the Russians abroad it has been granted to shine in the whole world with the light of Orthodoxy, so that other peoples, seeing their good deeds, might glorify our Father Who is in Heaven, and thus obtain salvation for themselves. Many white émigrés also believed it was their duty to remain active in combat against the Soviet Union, with the hopes of liberating Russia. This ideology was largely inspired by General Pyotr Wrangel, who said upon the White army`s defeat `The battle for Russia has not ceased, it has merely taken on new forms`. White army veteran Captain Vasili Orekhov, publisher of the `Sentry` journal, encapsulated this idea of responsibility with the following words: There will be an hour – believe it – there will be, when the liberated Russia will ask each of us: `What have you done to accelerate my rebirth.` Let us earn the right not to blush, but be proud of our existence abroad. As being temporarily deprived of our Motherland let us save in our ranks not only faith in her, but an unbending desire towards feats, sacrifice, and the establishment of a united friendly family of those who did not let down their hands in the fight for her liberation. The émigrés formed various organizations for the purpose of combatting the Soviet regime such as the Russian All-Military Union, the Brotherhood of Russian Truth, and the NTS. This made the white émigrés a target for infiltration by the Soviet secret police (e.g. operation TREST and the Inner Line). Tens of White army veterans (numbers vary from 72 to 180) served as volunteers supporting Francisco Franco during the Spanish Civil War. Some white émigrés, labeled `Soviet patriots,` adopted pro-Soviet sympathies. These people formed organizations such as the Mladorossi, the Evraziitsi, and the Smenovekhovtsi. After 1933, there were attempts to copy the NSDAP and cozy up to the German National Socialists, thus the short-lived parties such as the ROND (Russian Popular Liberation Movement) came into existence in Germany. One of the most notable forms of activities by Russian émigrés was building monuments to Russian war dead of World War I, which stood in marked contrast to the Soviet Union, which did not build any monuments to the 2 million Russians killed between 1914 and 1917, as the war had been condemned by Lenin as an `imperialist war`. Besides for the war dead, other monuments were put up. In Brussels, Seattle, and Harbin, monuments were built to honor the executed Emperor Nicholas II while a monument was put up in Shanghai to honor Alexander Pushkin, Russia`s national poet. In fact, a monument to Pushkin would have been built in Paris had not a dispute arisen with the Ministry of Fine Arts over its precise location. The popularity of monuments for the war dead reflected not only sadness over the war dead, but also a way to bring together the often badly divided émigré communities shattered across Europe, Asia and North America. Monuments for the war dead were often a way to symbolically recreate Russia abroad with example at the monument for those Russians killed while serving in the Russian Expeditionary Force (REF) in France at village of Mourmelon-le-Grand having a hermitage built near it together with transplanted fir trees and a Russian style farm to make it look like home. To built community consensus around the war memorials, the design of the memorials were deliberately kept simple with no sculpture which could be given a symbolic meaning, thereby ensuring that no particular interpretation of the war could be put forward other than grief over the war dead. The design of Orthodox churches at the war memorials was done in the style of medieval Orthodox churches in Novgorod and Pskov as this architectural style was seen as politically neutral and hence able to bring the communities together better. Both left-wing and right-wing émigré who otherwise passionately disagreed came together to honor the war dead of World War I, which was virtually the only occasions when overseas Russian communities could all come together, explaining why such memorial services were so important to the émigré communities. The neo-classical style which typically adorned war memorials in Imperial Russia was consciously avoided as building a war memorial in that style was viewed as expressing support for restoring the monarchy. The sense of loss was not only for those the war monuments honored, but due to the sense of loss caused by defeat with a columnist in an émigré newspaper in Paris writing about the dedication of a memorial to the REF in 1930: `We lost everything - family, economic situation, personal happiness, the homeland...Are our sufferings good to anyone? In truth-we have nothing, we have lost everything. Weep, weep`. Such monuments were also a way of commanding respect from the host communities with an émigré newspaper saying in 1930: `Peoples honor heroes. To the living: care, to the dead: memory. We in a foreign land do not have a tomb of an `unknown soldier`, but we do have thousands of suffering people. They are our honor and our justification (opravdanie) before the world. Their wounds and suffering are for Russia. They remain true to honor and obligation. That is our Russian passport`. This was especially the case in France, the home of the largest overseas Russian community, where services honoring the events of World War I were a major part of French life after 1918, and where by honoring the Russian war dead allowed the Russian émigrés in France to take part in the ceremonials, letting the émigrés feel like a part of the wider French community. In 1927, the Orthodox Metropolitan Evlogii when he spoke at the war monument in Valenciennes: `Blood spilled on the soil of beautiful and glorious France is the best atmosphere to unite France forever with a Russia national and worthy`. The fact that the crosses of the Russians buried in France were painted white-the color of the French war dead and allies-while the crosses of the German war dead were painted black was widely noticed within the Russian community in France as a sign that the French regarded them as allies. In Czechoslovakia and Yugoslavia, war memorials to the Russian war dead were presented in Pan-Slavic terms, as a symbol of how Russians had fought together with the Czechs and Serbs in the war. Serbian King Alexander of Yugoslavia was a Russophile who welcomed Russian émigrés to his kingdom, and after France, Yugoslavia had the largest Russian émigré community, leading to Yugoslavia to have almost as many war memorials to the Russian war dead as France. War memorials in Yugoslavia usually also honored both Serbian war dead and the members of the Czechoslovak Legions who died in the war, giving them a decidedly pan-Slavic feel. A planned Orthodox church to honor the Russian prisoners who died in an Austrian POW camp outside Osijek would have featured busts of the Emperor Nicholas II, King Peter I and King Alexander to emphasis how the Houses of Romanov and Karađorđević had been allied in the war, linking the Russian and Serbian experiences of the war. Between 1934 and 1936, an ossuary containing the bones of Russian soldiers killed all over the world was built in the Novo Groblje cemetery in Belgrade, which used to illustrate the theme of Serbian-Russian friendship, and which King Alexander contributed 5,000 dinars to meet the construction costs. When the memorial was opened in 1936, the Patriarch Varnava of the Serbian Orthodox Church declared in a speech opening it: `The Russians bore great sacrifices on our account wishing to defend Serbs at a time when powerful enemies attacked tiny Serbia from all sides. And the great Slavic soul of the Russians did not allow it to be looked upon with indifference that a fraternal Slavic people should perish`. Karel Kramář, a wealthy conservative Czechoslovak politician and a Russophile worked together with Russian émigrés to build an Orthodox church in Prague which Kramář called in his opening speech `a monument of Slavic connection` and to `remind Russians not only of their former sufferings but also about the recognition on the side of the Slavs`. A service at the Russian war memorial in Terezin in 1930 turned into `a Russian-Czech political demonstration in a manifestation of Slavic mutuality` with the theme that the Russians had died so that the Czechs might be free. Prague had a large community of Russian émigrés, and by constantly linking the Russian experience of World War I to the experiences of the Czechoslovak Legions was a way of asserting that the Russians had helped to make Czechoslovakia possible. In Germany, right-wing émigrés found much to their own frustration that right-wing German veterans shunned their offers to participate in Totensonntag (`Day of the Dead`) as German conservatives did not wish to honor the sacrifices of those who had fought against Germany, and it was left-wing German veterans, usually associated with Social Democratic Party, who welcomed having Russians participate in Totensonntag to illustrate the theme that all peoples in the nations involved in the First World war were victims.[18] In Germany, November 11 was not a holiday as no one wanted to honor the day that the Reich lost the war, and Totensonntag played the same role in Germany that November 11 played in the Allied nations, as the time to honor the war dead. The anti-war and internationalist message at the Totensonntag ceremonies organized by the SPD did not sit well with right-wing Russian émigrés found themselves rather out of place at these ceremonies. The city of Harbin in China was founded by the Russians in 1896, becoming known the `Moscow of the Orient` due to its Russian appearance, and after the Revolution its Russian population was further reinforced by émigrés, through the majority of the Russians living in Harbin were people who had come before World War I. About 127,000 people living in Harbin in 1920 came from Russia, making it one of the largest Russian-speaking cites in East Asia. Many of the Russians in Harbin were wealthy, and the city was a center of Russian culture as the Russian community in Harbin made it their mission to preserve the pre-war Russian culture in a city on the plains of Manchuria with for instance Harbin having two opera companies and numerous theaters performing the traditional classics of the Russian stage. The economic success of the Russians in Harbin often surprised foreign visitors who assumed that they should be poor, leading one visitor in 1923 to comment that Russian “ladies as well gowned as at the Paris races [who] strolled with men faultlessly garbed by European standards”, leading him to wonder how they achieved this `deceptive appearance`. The extent of Russian economic dominance of Harbin could be seen that “Moya-tvoya`, a pidgin language combining aspects of Russian and Mandarin Chinese which developed in the 19th century when Chinese went to work in Siberia was considered essential by the Chinese merchants of Harbin. White émigrés fought with the Soviet Red Army during the Soviet invasion of Xinjiang and the Xinjiang War of 1937. During World War II, many white émigrés took part in the Russian Liberation Movement. The main reason that pushed the Whites to support the German power with action was the concept of a `spring offensive`, an armed intervention against the USSR that must be exploited in order to continue the civil war. The latter was perceived by many Russian officers as an ongoing case that was never finished since the day of their exile.[26] During the war, the white émigrés came into contact with former Soviet citizens from German-occupied territories who used the German retreat as an opportunity to either flee from the Soviet Union, or were in Germany and Austria as POWs and forced labor, and preferred to stay in the West, often referred to as the second wave of émigrés (often also called DPs – displaced persons, see Displaced persons camp). This smaller second wave fairly quickly began to assimilate into the white émigré community. After the war, active anti-Soviet combat was almost exclusively continued by NTS: other organizations either dissolved, or began concentrating exclusively on self-preservation and/or educating the youth. Various youth organizations, such as the Scouts-in-Exile became functional in raising children with a background in pre-Soviet Russian culture and heritage. The white émigrés formed the Russian Orthodox Church Abroad in 1924. The church continues its existence to this day, acting as both the spiritual and cultural center of the Russian Orthodox community abroad. On 17 May 2007, the Act of Canonical Communion with the Moscow Patriarchate reestablished canonical ties between the Russian Orthodox Church Abroad and the Russian Church of the Moscow Patriarchate, after more than 80 years of separation. White émigrés, called `White Russians` in East Asia, flooded into China after World War I and into the early 1920s. Most of the Russians went to Manchuria (especially in Harbin, which at the time had the largest population of Russians of any city outside Russia) and treaty ports such as Shanghai, but a few ended up in Beijing. In 1924, the Chinese government recognized the government of the Soviet Union and the majority of White Russians in China who refused to become Soviet citizens were rendered stateless, thus subject to Chinese law unlike other Europeans, Americans, and Japanese living in China who enjoyed the principles of extraterritoriality. Nor were White Russians born in China eligible to be Chinese citizens. Although some of the White Russians arrived with their fortunes intact, most were penniless and due to ethnic prejudices and their inability to speak Chinese, were unable to find jobs. To support themselves and their families, some of the younger women became prostitutes or taxi dancers. They were popular with both foreign men, there being a shortage of foreign women, and Chinese men. A League of Nations survey in Shanghai in 1935 found that 22% of Russian women between 16 and 45 years of age were engaging in prostitution to some extent. The White Russian women mostly worked in the `Badlands` area adjoining the Beijing Legation Quarter on the east, centered on Chuanban Hutong (alley). The American explorer Roy Chapman Andrews said he frequented the `cafes of somewhat dubious reputation` with the explorer Sven Hedin and scientist Davidson Black to `have scrambled eggs and dance with the Russian girls.` Some did find professional work, teaching music or French. Other women took work as dressmakers, shop assistants and hairdressers. Many men became career soldiers of the Shanghai Russian Regiment, the only professional/standing unit within the Shanghai Volunteer Corps. By slow degrees, and despite the many difficulties, the community not only retained a good deal of cohesion but did begin to flourish, both economically and culturally. By the mid-1930s there were two Russian schools, as well as a variety of cultural and sporting clubs. There were Russian-language newspapers and a radio station. An important part was also played by the local Russian Orthodox Church under the guidance of St. John of Shanghai and San Francisco. Approximately 150,000 White Russians, including princes, princesses, generals and senior officers, fled to the Ottoman Empire in the wake of the Revolution. Istanbul, which had a population of around 900,000 at that time, opened its doors to approximately 150 thousand White Russians. The parties to the war migration in 1917 were neither Crimean Turks nor Caucasian Muslims. This time, those who took refuge in Istanbul were the `nobles` and soldiers of Tsarist Russia, who had fought the Ottomans for centuries. The immigration, which started with small groups at the end of 1917, grew with the loss of Crimea to the Bolsheviks in 1920. Tens of thousands of people who left their titles, money and palaces in Russia and came to Istanbul tried to hold on to life by dispersing all over the city. Some sold books, some handcrafted souvenirs and some flowers. The place, formerly known as Hristaki Passage, became known as Çiçek Pasajı after the Russian flower girls took up residence. Russian refugees. Those who arrived in 1919 were better off economically. The first arrivals found some jobs in the French and British representations, commissions, or alongside them in civil service, translator, or even military or security units in Istanbul.