Emocionalni vodič kroz diskografiju Đorđa Balaševića Panonski admiral je knjiga o karijeri jednog velikog pesnika i padu jedne velike zemlje. To je profesionalna biografija Đorđa Balaševića i zbirka ličnih i kolektivnih sećanja. Balašević je bio sjajan hroničar i mudar tumač našeg vremena. Tokom devedesetih godina dvadesetog veka postao je simbol otpora dubokoj balkanskoj provincijalizaciji i ratu. Suprotstavljao se sili gluposti i gluposti sile. Ipak, najpre ćemo ga pamtiti kao pesnika intime i ljudskih osećanja, kao pesnika ljubavi. Već nekoliko generacija nosi njegove pesme ispod kože. Potpisao je obimnu diskografiju bez slabog albuma, što je retkost i u internacionalnim razmerama. Panonski admiral je naklon njegovoj umetnosti i njegovom civilizacijskom angažmanu. Sa kolekcijom ekskluzivnih i nekih do sada neobjavljenih fotografija.

Knjiga je dobro očuvana. ,,Emocionalni vodič kroz diskografiju Đorđa Balaševića Panonski admiral je knjiga o karijeri jednog velikog pesnika i padu jedne velike zemlje. To je profesionalna biografija Đorđa Balaševića i zbirka ličnih i kolektivnih sećanja. Balašević je bio sjajan hroničar i mudar tumač našeg vremena. Tokom devedesetih godina dvadesetog veka postao je simbol otpora dubokoj balkanskoj provincijalizaciji i ratu. Suprotstavljao se sili gluposti i gluposti sile. Ipak, najpre ćemo ga pamtiti kao pesnika intime i ljudskih osećanja, kao pesnika ljubavi. Već nekoliko generacija nosi njegove pesme ispod kože. Potpisao je obimnu diskografiju bez slabog albuma, što je retkost i u internacionalnim razmerama. Panonski admiral je naklon njegovoj umetnosti i njegovom civilizacijskom angažmanu.``

knjiga opisuje goli otok pisac stavlja goli otok koncetracioni logor josipa broz tita

Emocionalni vodič kroz diskografiju Đorđa Balaševića, Laguna 2022, mek povez, odlično stanje, 340 strana, težina oko 360 gr

Stanje:lepo je očuvana ali fale dve stranice pre sdražaja,inače je kompletna Izdato:Službeni glasnik,Beograd Godina 2020 Korica: meka Pismo : latinica Ovo se ne kupuje svaki dan. Stanje proverite na slikama. U svakom slucaju, pitajte preko poruka, tražite dodatne slike na mail, proverite dali vam odgovara stanje, i dajte ponudu.. Ko je hrabar, neka ga samo posmatra. :) Uštedite na poštarini i kupite što više knjiga! SRETNO! ----- 103 -----

✰Izdavač: Autorsko izdanje, 2018. ✰Povez: broširan, 219 strana, tiraž 300 ✰Nepodvlačena, nema posvetu, bogato ilustrovana, bila pokvašena (ima `talasaste` i krute listove, težina 570 grama

Mioraslav Krleža, tri knjige , grupa izdavača . Šime Vučetić - Krležino književno djelo Ivan Očak - Krleža - Partija Predrag Matvejević - Stari i novi razgovori s Krležom Sve kao nove !

Naslov:PROLEĆA IVANA GALEBA Autor: Vladan Desnica Izdavač: SRPSKA KNJIŽEVNA ZADRUGA - SKZ Beograd , knjiga 406 Godina izdanja: 1967 Broj strana: 473 Povez: Tvrdi povez Opis i stanje: Sadržaj na slikama, veoma dobro očuvano 21.02.2023

DESANKA MAKSIMOVIĆ – Život, pesme, kritike Izdavač: Slovo Ljubve Godina izdanja: 1978. Broj strana: 238 Povez: tvrd sa zaštitnim omotom Format: 29cm Ilustrovano Stanje kao na slici. Očuvana dobro. Zaštitni omot iskrzan, sama knjiga u dobrom stanju. Knjiga posvećena osamdesetogodišnjici života i rada Desanke Maksimović. Biografija, izbor pesama i izbor iz kritika o pesničkom delu (Milan Kašanin, Milan Bogdanović, Ksenija Atanasijević, Borislav Mihailović- Mihiz, Meša Selimović, Ivan V. Lalić…)

Stanje: Novo - Nekorišćeno Naslov: Magi - Kao da je bila nekad Autor: Dušan Vesić Izdavač: Laguna mek povez, latinica, 20 cm, 440 str. _____ Sa ljubavlju koja ne umanjuje razboritost i nepotkupljivošću koja ne slabi emociju, Dušan Vesić je ispisao važnu i potresnu knjigu o velikim mukama, blistavom daru i tragičnom kraju najveće heroine jugoslovenskog rock’n’rolla. Njegova priča o Margiti Stefanović, koliko teskobna toliko i poštena, koliko gorka toliko i iskrena, nije samo nezaobilazan dokument za svakoga ko voli i poštuje Magi, nego i ogledalo u kojem će se prepoznati oni koji su umeli da ublaže njen bol, oni koji su se okoristili njenom nemoći i oni koji su pokazali ravnodušje pred njenim strašnim patnjama. U isto vreme, to je razorna priča o usponu i propasti jugoslovenske srednje klase i licu i naličju Beograda. Pisana autoritativno i sa atributima istorijske rasprave, Magi: Kao da je bila nekad jeste duboko čestita knjiga koja pomera granice i postavlja nove standarde, ne samo u ovdašnjoj rock literaturi, nego i znatno šire i dalje od toga. Ivan Ivačković

Van Gogh - Tragovi prošlosti Zvonimir Đukić Đule, Srboljub Radivojević Srba Format: 22.5x24.5 cm Broj strana: 260 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Godina izdanja: 17. jun 2014. Izdavač: Laguna, Beograd Rođen u najboljim vremenima – osamdesetih u Jugoslaviji – a odrastao i sazreo u najtežim – devedesetih u Srbiji – Van Gogh danas ponosno nosi titulu poslednjeg velikog benda stvorenog na ovim prostorima. To je grupa koja je napunila sve najvažnije domaće koncertne dvorane, grupa čije je albume kritika svrstavala među najbolje u istoriji ovdašnje diskografije i grupa koja na komplimente redovno nailazi i van granica svoje zemlje: u Engleskoj, Americi, Nemačkoj, Italiji i na raznim drugim stranama sveta. U karijeri dugoj skoro tri decenije – što predstavlja podvig bilo gde na planeti – Van Gogh je sve vreme pokazivao izuzetno poštovanje prema svojoj publici; ona mu je uzvraćala velikom ljubavlju i nepokolebljivom lojalnošću. Ova knjiga namenjena je toj i takvoj publici. Prvi put, Van Gogh se ispoveda pred svojim fanovima, i to čini iskreno, bez zadrške, kroz priču u kojoj ćete saznati na koji način i u kakvoj atmosferi se pripremaju koncerti i snimaju albumi, kao i niz avantura sa putovanja i anegdota iz privatnog života. Ukratko, ova uzbudljiva i atraktivna knjiga nudi jedinu stvar koja je zanimljivija od priče o Van Goghu – ona nudi njihovu priču! (Ivan Ivačković)

Izdavač: Bernar 2015. mek povez, strana 258 Vrlo dobro stanje Jurij Maljcev je jedan od najpoznatijih ruskih disidenata i prvi autor koji je na ozbiljan i sistematski način obradio život i delo Ivana Aleksejeviča Bunjina. Zaboravite priglupe filmove i otužne biiografije koje ste gledali i čitali, ovo jeste Bunjin.

Van Gogh - Tragovi prošlosti Zvonimir Đukić Đule, Srboljub Radivojević Srba Format: 22.5x24.5 cm Broj strana: 260 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Godina izdanja: 17. jun 2014. Izdavač: Laguna, Beograd novo, nekorišćeno Rođen u najboljim vremenima – osamdesetih u Jugoslaviji – a odrastao i sazreo u najtežim – devedesetih u Srbiji – Van Gogh danas ponosno nosi titulu poslednjeg velikog benda stvorenog na ovim prostorima. To je grupa koja je napunila sve najvažnije domaće koncertne dvorane, grupa čije je albume kritika svrstavala među najbolje u istoriji ovdašnje diskografije i grupa koja na komplimente redovno nailazi i van granica svoje zemlje: u Engleskoj, Americi, Nemačkoj, Italiji i na raznim drugim stranama sveta. U karijeri dugoj skoro tri decenije – što predstavlja podvig bilo gde na planeti – Van Gogh je sve vreme pokazivao izuzetno poštovanje prema svojoj publici; ona mu je uzvraćala velikom ljubavlju i nepokolebljivom lojalnošću. Ova knjiga namenjena je toj i takvoj publici. Prvi put, Van Gogh se ispoveda pred svojim fanovima, i to čini iskreno, bez zadrške, kroz priču u kojoj ćete saznati na koji način i u kakvoj atmosferi se pripremaju koncerti i snimaju albumi, kao i niz avantura sa putovanja i anegdota iz privatnog života. Ukratko, ova uzbudljiva i atraktivna knjiga nudi jedinu stvar koja je zanimljivija od priče o Van Goghu – ona nudi njihovu priču! (Ivan Ivačković) Plaćanje lično ili uplata na tekući račun/postnetom + troškovi dostave Ne šaljem pouzećem, niti u inostranstvo Za sva pitanja stojim na raspolaganju

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Spomen zbirka Pavla Beljanskog: život posvećen umetnosti Spomen-zbirka Pavla Beljanskog: život posvećen umetnosti Urednik:Jasna Jovanov Izdavač: Spomen-zbirka Pavla Beljanskog 2007 207 str. 17 cm. ilustr. Tekstovi: Simona Čupić, Marta Đarmati, Žana Gvozdenović, Olivera Janković, Jasna Jovanov, Vanja Karut, Milana Kvas, Irma Lang, Zvonko Maković, Lidija Merenik, Ljubica Miljković, Svetozar Mirkov, Konstantin Novaković, Tijana Palkovljević, Ljiljana Piletić-Stojanović, Vera Ristić, Ivana Simeonović-Ćelić, Olivera Skoko, Nada Stanić, Irina Subotić, Dragutin Tošić, Goranka Vukadinović, Stanislav Živković ; urednik Jasna Jovanov ; fotografije Atila Slama, Dušan Milijić, Marko Milović

„Vreme pred nama biće konačni sudija, i ko je bio ko zapisaće u svojoj enciklopediji.“ Od svog detinjstva, studentskih dana u Beogradu, preko novinarskih angažmana u zemlji i svetu, uz osvrte na književno stvaralaštvo, svedoci smo lične i nacionalne drame koja se odvijala, tokom tri protekle decenije, na nesreću i štetu srpskog naroda. Antologijske stranice autobiografije Vuka Draškovića sažimaju burne decenije od devedesetih naovamo. Ovi memoari se čitaju kao dirljivo i gorko svedočenje protiv zaborava, a zaborav je ubistvo Istine. „Veoma je teško reći šta ljudi teže opraštaju izuzetnom čoveku: vrline ili greške“, napisao je Šandor Marai u svom Dnevniku, u vreme ili pre rođenja autora životopisa koji držite u rukama. Vuk Drašković živi istinitost ove Maraijeve opaske već više od tri decenije, a autobiografijom Ožiljci života i sam traži odgovor, ispovedajući svoj život, ali i sopstvene greške i zablude, a prepuštajući čitaocu da sam prepozna njegove vrline. „U srpskom narodu, a posebno u Beogradu, sve se lako i brzo zaboravlja“, rekao je Miloš Crnjanski, a kao poraznu posledicu, neoprostiv greh i moralni zločin ovu istinu potom živimo i u njoj se rastačemo svi, svesni toga ili ne. Stoga ne bi trebalo da zaboravimo mnoge scene i rečenice iz Ožiljaka života , kao onu o Ivanu Stamboliću: „Nas dvojica zaslužujemo neko prokletstvo. Zato što je on lansirao Miloševića, a ja Šešelja“. „Dovde pamtim, a dalje se stidim“, kaže Vuk Drašković u jednom od mnogih dramatičnih trenutaka u Ožiljcima života , posle jedne od najagresivnijih državnih tortura u tom periodu. Većina tu bezočnu torturu ne pamti, ili čak ne veruje u nju a kamoli da je se stidi, ali zato mnogi od političkih aktera iz tog doba vladaju ili su vladali barem deceniju ili više narodom koji takođe ne ceni pamćenje, a reč stid više i ne razume! – Ljiljana Šop

KNJIGA BI BILA KAO NOVA DA NA BELOJ PREDSTRANICI NEMA POSVETU BIVSEM VLASNIKU I NA SPOLJASNJEM DELU STRANICA NEKU ZUTU FLEKU. Autor: Vidosav Petrović Izdavač: VIDOSAV PETROVIC - IZDAVAC Godina izdanja: 2006 Posle svega što je o Dragiši Cvetkoviću (1893-1969) biv. ministru i predsedniku vlade Jugoslavije pisano ili prećutano u knjizi DRAGIŠA CVETKOVIĆ – NJIM SAMIM po prvi put prezenruje se izbor-pregled njegovih novinskih članaka (nastalih od 1921-1931) zatim oko 170 govora (i fragmenata) održanih širom Kraljevine Jugoslavije (1935-1941. pa i onih u Ženevi (1937. i 1938.) i Beču prilikom potpisivanja Protokola o pristupanju Jugoslavije Trojnom paktu (25. marta 1941.) dok su u trećem delu knjige Cvetkovićevi memoari (razgvori sa Ribentropom i Hitlerom) polemike sa vodjama Vojnog puča 27. marta 1941. (Radojem i Živanom Kneževićem i dr) sećanja na svoje zatvorske dane pod okupacijom; reagovanja na Čerčilove Memoare i Političke zapise Ivana Ribara kao i na neke dogadjaje u Titovoj Jugoslaviji. Svojevrsan prilog u knjizi je njegov obiman tekst Pakt ili rat o unutrašnjoj i spoljnoj politici za vladavine Namesnika Pavla. Knjiga sadrži preko 120 fotografija i dokumenata (tekst Protokola o pristupanju Jugoslavijke Trojnom paktu Cvetkovićev Referat za Krunski savet i Kneza Pavla o nekim vidjenjima u politici sa Nemcima; saslušanja Cvetkovića u Spec. policiji u Beogradu i dr.). Budući da je D.Cvetković Odlukom Državne komisije za ispitivanje ratnih zločina okupatora i domaćih pomagača od 1945. označen – ratnim zločincem i da je prema njemu trajao svojevrsan otklon knjigom DRAGIŠA CVETKOVIĆ – NJIM SAMIM omogućuje se ovom bivšem novinaru gradonačelniku Niša ministru vera ministru narodnog zdravlja i socijalne zaštite predsednik Kraljevske vlade i ministru unutrašnjih dela i najzad emigrantu) da onim što je pisao i potpisao govorio i činio – pred svojim savremenicima - prezentuje i današnjem čitaocu. Naravno i nauci - za jedno obuhvatnije i objektivno sagledavanje njegovog životnog i političko-državničkog puta.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jerotej Racanin Jovan Rajic Mihailo Maksimovic Deset vekova Srpske knjizevnosti! Deset vekova srpske književnosti predstavlja antologijsku ediciju pokrenutu u Izdavačkom centru Matice srpske 2010. godine.[1] Antologija će imati preko 200 knjiga i obuhvata književnost od 12. stoleća do pisaca savremenog perioda.[2][3] Glavni urednik edicije je srpski književnik akademik Miro Vuksanović. Uređivački odbor čine profesori Univerziteta u Beogradu i Novom Sadu kao i drugi stručnjaci.[4] Prva štampana knjiga u ediciji je Sabrana dela Svetog Save.[2] Knjige su štampane na posebnom ekološkom papiru koji je po standardu EU, zbog čega su knjige lakše za držanje tokom čitanja.[4] Ediciju je podržala pokrajinska vlada Vojvodine,[5] Ministarstvo kulture i informisanja Republike Srbije,[2] grad Novi Sad a medijski pokrovitelj je Radio televizija Srbije.[4] Antologija uključuje dela pisaca koji do sada nisu bili adekvatno valorizovani ili čije delo je bilo skrajnuto.[6] U ediciji su kao integralni deo srpske književnosti uključena dela srpskih književnika iz Dubrovačke republike, na osnovu stanovišta da su bili govornici srpskog jezika, da je dubrovačka baština deo zajedničkog nasleđa dva naroda, kao i da je neuključivanje dubrovačke književnosti u ranije edicije bilo ideološki motivisano.[7][8] To je naišlo na proteste pojedinih institucija iz Hrvatske. Jerotej Račanin (druga pol. XVII vek — manastir Velika Remeta, posle 1727), srpski pisac i prepisivač crkvenih knjiga. Njegovo Putešestvije ka gradu Jerusalimu (1727) značajno je kao prvi putopis na pragu barokne književnosti pisan narodnim jezikom. Jovan Rajić (Sremski Karlovci, 21. septembar 1726 — Kovilj, 22. decembar 1801) bio je srpski kaluđer, istoričar, pisac i pedagog.[1] Biografija Jovan Rajić je bio sin Radoslava Jankovića (rođenog 1699), koji potiče iz varoši Vidina. Jovan je rođen 11. novembra 1726. godine, u Karlovcima, kao prvi sin u `domu Raje Vidinca`. Po očevom nadimku `Raja`, izveo je Jovan kasnije svoje prezime - `Rajić`.[2] U rodnom mestu je pohađao „slovensku školu“ (slovensko-latinsku) kod učitelja - sve Rusa - Emanuela Kozačinskog, Ivana Minackog i još trojice nepoznatih. Gimnaziju je on učio u Komoranu[1] kod jezuita, pa kad su ga hteli prevesti u katolicizam, istu je napustio. Prešao je u Šopron[1], u tolerantniju protestantsku gimnaziju. Nakon mature krenuo je pešice u Rusiju; željan nauke je otišao u Kijev, gde je završio rusku duhovnu akademiju.[1] Posle tri godine studiranja u Kijevu, četvrtu godinu je pohađao u Moskvi.[3] Kada se vratio u rodne Karlovce nije mogao da nađe mesto, pa se povratio u Rusiju. Odande se on spremi, te preko Carigrada dođe na Svetu Goru, radi skupljanja po manastirima istorijske građe za svoju istorijsku knjigu. Po povratku 1758. godine je dobio mesto nastavnika, prvo u bogoslovsko-učiteljskoj školi u Karlovcima[1], pa pređe u Temišvar da sprema `klirike` (buduće sveštenike).[1] Na poziv bačkog episkopa Mojseja Putnika, došao je na rad u novosadskoj bogosloviji. Docnije se zakaluđerio 1772. godine u manastiru Kovilju, i tu kao arhimandrit (1772-1801) je ostao do smrti.[1] Sahranjen je u manastirskoj crkvi Sv. arhanđela, sa leve strane, `niže prestola Majke Božije`, i tu je tek 1891. godine na prigodnoj svečanosti postavljena kamena nadgrobna ploča. Obeležje je poručeno u Novom Sadu, a za tu priliku je epitaf sastavio prof. Aleksandar Sandić iz Novog Sada.[4] Na ploči je bilo uklesano: `ovde leže kosti...učitelja bogoslovlja - braniča pravoslavlja, velikoga književnika srpskog.`[5] Lazar Tomanović je nakon posete manastiru Kovilj (1883. godine) u putopisu Na povratku s Brankove svečanosti, zapisao da je srpski narod dužan da ocu svoje istorije podigne pristojan spomenik i to što pre. Kao razlog je naveo skoru posetu stranaca manastiru, koji bi loše o nama sudili zbog naše ravnodušnosti prema svome velikanu. Mihailo Maksimović također Mihajlo Maksimović (srp. Mihailo Maksimović; oko 1745. - poslije 1792.) bio je srpski satiričar, profesor, prevoditelj i književnik. Bio je vrlo upoznat sa životom i radom Dositeja Obradovića

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! SKZ Knjiga br 343 Marin Držić (Dubrovnik, 1508 — Venecija, 2. maj 1567)[1] bio je dramaturg, pisac i pesnik iz Dubrovačke republike.[2] U srbistici se tretira kao srpski pisac i pripadnik srpske te potencijalno dvojno pripadajući, srpskoj i hrvatskoj književnoj baštini. Biografija Korice trećeg izdanja knjige Tirena Potiče iz dubrovačke plemićke porodice Držić,[2] koja je do tada već dala književnika Džora Držića. Ta porodica se u 12. veku preselila iz Kotora. Džorov sinovac Marin Držić je isto pripadao srpskoj književnosti i izučavao se u 6. razredu u okviru lektire za gimnazije u Kraljevini Srbiji.[3] Rođen je u Dubrovniku od roditelja Marina Nikolina i Anule (rodom iz Kutrilja). Marin je imao još četiri brata i dve sestre, a ime je dobio po dedi po majci. Nekad bitna i bogata porodica je u njegovo vreme bila siromašna, da su je smatrali `pučkom`.[4] Školovao se prvo u Dubrovniku, a jedan od učitelja bio mu je pesnik Ilija Crijević. Kao stasao mladić postao je 1526. godine `rektor` polovine katoličke crkve Sv. Marije. Stanovao je pod kiriju u zgradi ženskog Benediktanskog samostana. Živeo je u velikoj oskudici (1536), za razliku od braće, dvojice trgovaca i Vlaha slikara. Znao je više jezika i svirao više instrumenata pa je bio prinuđen da se prihvati bilo kakvog posla. Godine 1538. Veće umoljenih dubrovačke republike ga je izabralo za orguljaša stolne crkve Sv. Marije. Kao dramski pisac formirao se za vreme petogodišnjih studija u Toskani, u gradu Sijeni, kamo je otišao u tridesetoj godini života, posle materijalnog sloma svoje porodice. Učio se u Italiji, gde je otišao iste godine uz finansijsku pomoć republike, sa stipendijom od 30 dukata. Tokom studija književnosti ga 1541. godine opštinsko veće Sijene bira za vicerektora Univerziteta. Bio je uporedo i rektor `Kuće mudrosti`; radio sve - i posao rektora, jer ovaj nije tada biran. Policija ga je isleđivala već 1542. godine, zbog igranja u jednoj kućnoj pozorišnoj predstavi. Nastupao je kao protagonist u ulozi ljubavnika, tokom izvođenja u jednoj vili, ali nije bio kažnjen, zbog svog visokog društvenog položaja u tom gradu. Sa vremenom su njegovi nesporazumu sa ljudima rasli jer je bio svadljiv po naravi. Iako je napustio Sijenu 1543. godine, vratio se u Dubrovnik tek 1545. godine. U rodni grad vratio se bez diplome, bez zvanja, ali obogaćen životnim i književnim iskustvima kakva je u to vreme mogla pružiti samo kosmopolitska sredina renesansne Italije. U Dubrovniku je stupio u službu izvesnog problematičnog austrijskog grofa Kristofa Rogendorfa, i kao njegov pratilac boravio u Beču i na putu za Carigrad imao prilike da upozna Srbiju i Bugarsku.[2] Od 1550. godine on je katolički sveštenik u rodnom gradu.[5] Uporedo obavlja više dužnosti, jer nije imao mira, težeći ka promenama i putovanjima. Avanturističkog duha često od 1562. godine boravi u Italiji, naročito u Veneciji i Firenci. Umro je 1567. godine i sahranjen u Veneciji[2], u bazilici Sv. Ivana i Pavla. Pozornica Izvedena je 1548. godine predstava komedija `Pomet` na trgu pred dvorom. A sledeće 1549. godine na istom mesu se izvodi pastirska igra `Tirena`. Savremenici i građani Dubrovnika ga napadaju tvrdeći da je reč o plagijatu.[6] Pesnik je imao nadimak `Vidra`, kao drugi nadimak je bio `nadgrobnica` a odnosi se na njegov pokoj.[7] U mladosti je pisao ljubavne pesme koje se ni po čemu ne izdvajaju iznad tadašnjeg proseka pisanja petrarkističke lirike u Dubrovniku. Njegovo dramsko delo sastoji se od ukupno jedanaest poznatih komada, od kojih su neki izgubljeni a neki sačuvani nepotpuni. Svi su nastali za desetak godina, između četrdesete i pedesete godine autorova života. U pastirskim igrama idilično i romantično prepliću se s realističkim i komičnim, u svet kostimiranih pastira i vila upadaju seljaci iz duborovačke okoline (Tirena) ili smešne ličnosti iz grada (Plakir i vila). Držićev osnovni domen je komedija. Ova dinamična vrsta, najoriginalnija u čitavoj dubrovačkoj književnosti i najbliža stvarnom životu, našla je u njemu svog velikog majstora, koji po svojim stvarnim dometima može da stane u prvi red evropskih komediografa svog doba. Proizišao je iz eruditske ili plautovske komedije. Predstava „Mande` koja se održala u Zadužbini Ilije M. Kolarca, 1951. godine. U komediji Skup dao je dubrovačku verziju Plautove komedije o tvrdici, koju su obrađivali i drugi pisci, između ostalih i Molijer i naš Sterija. Komedija Mande donosi obradu novele o nevernoj ženi iz Bokačova Dekamerona, prenesenu u ambijent grada suparnika Kotora. Kratka farsa Novela od Stanca, pisana u stihu za razliku od drugih komedija koje su sve u prozi, dovodi u Dubrovnik, za vreme jedne karnevalske noći, jednog tipičnog prostaka, „Vlaha“ iz unutrašnjosti, seljaka „s rijeke Pive“, i čini ga predmetom obesne šale dubrovačkih mladića i tobožnjih vila. U noveli Držić kritikuje moral građana Dubrovnika i njihove običaje.[8] U velikoj komediji Dundo Maroje, njegovom najboljem delu, [2]prikazani su, kako pisac kaže, „našijenci u Rimu“. „Našijeci“ su najpre Dubrovčani, stari trgovac Dundo Maroje koji juri rasipnog sina Mara, Marova ostavljena verenica Pera, zatim naši ljudi iz drugih krajeva, Tripče Kotoranin, Pavo Novobrđanin i njegov sin Grubiša, Gulisav Hrvat i dr. Predstava `Dundo Maroje` izvedena je 1550. godine. Tipičan proizvod renesansnog duha i razigranog mediteranskog smeha, Dundo Maroje prevladao je karakteristična ograničenja poetike svog žanra i u mnoštvu šarolikih epizoda i likova, među kojima su najživlji likovi sluga, nenadmašni dovitljivac i spadalo Pomet, spiritus movens komičnog zapleta, njemu potpuno ravnopravna u svim đavolijama sluškinja Petrunjela, nezasiti Bokčilo i dr, postigao raskošnu punoću u slikanju života i visoke domete u umetnosti komediografije, po kojima se može meriti s najvećim delima renesansne književnosti u Evropi.

Autor - osoba Popović, Radovan, 1938- = Popović, Radovan, 1938- Naslov Aristokrat duha : životopis Milana Kašanina / Radovan Popović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2016 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 2016 (Novi Sad : Sajnos) Fizički opis 224 str. : ilustr. ; 20 cm Zbirka ǂBiblioteka ǂDokument (broš.) Napomene Slike M. Kašanina Tiraž 500 Beleška o autoru: str. 221. Posveta: Dragom Miši, sa vazdašnjim prijateljstvom - Radovan: NBS: MJ II 2900 Predmetne odrednice Kašanin, Milan, 1895-1981 Nova, nekorišćena 2016; Broširani povez; ćirilica; 20 cm; 224 str.; 978-86-7946-175-9; Aristokrat duha - životopis Milana Kašanina Radovan Popović Izdavač: Matica srpska Knjige o jednom od najvećih srpskih intelektualaca 20. veka Milanu Kašaninu, književniku i istoričaru umetnosti. Radovan Popović jedan je od najplodotvornijih srpskih publicista. Tokom svog višedecenijskog rada napisao je nenadmašne biografske knjige, između ostalih o Isidori Sekulić, Jovanu Dučiću, Ivu Andriću, Milošu Crnjanskom, Desanki Maksimović, Meši Selimoviću, Rastku Petroviću, Branku Ćopiću, Borislavu Mihailoviću Mihizu. Knjigom o Milanu Kašaninu, Popović je ostavio trajan beleg o ličnosti koja je po mnogo čemu zadužila svoj narod. ključne reči: Srpska književnost Memoari, biografije, dnevnici, pisma milan kašanin Dr. Milan Kašanin (Pelmonoštor, Austro-Ugarska, danas Beli Manastir, Hrvatska, 21. II. 1895. po starom kalendaru - Beograd, 21. XI. 1981), pripovjedač, romansijer, esejist, književni kritičar, historičar književnosti, likovni kritičar, historičar likovnih umjetnosti, kustos i direktor galerija i muzeja u Beogradu. Njegovi preci s prezimenom Popović prešli su u 18. st. iz Hercegovine u Baranju. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Rođen je u ubogoj kući u današnjoj Ulici Vladana Desnice (ranije Vuka Stefanovića Karadžića), Belomanastircima poznatoj kao Srpska ulica. Njegov otac Nikola Popović i majka Anka Kašanin nisu bili vjenčani pa su on i stariji brat Radivoj Kašanin bili uvedeni u matične knjige rođenih pod majčinim prezimenom Kašanin. Školske godine 1901/1902. upisao se u prvi razred Srpske narodne osnovne škole. U prvom, drugom i trećem razredu učiteljica mu je bila Katica Maširević iz Sombora. U četvrtom razredu došao je novi učitelj Jovan Slavković, također iz Sombora. On ga je vodio i kroz peti razred jer je 1905. godine izašao zakon da se četverogodišnje osnovne škole produžavaju na još dvije godine i time postaju šestogodišnje. Peti razred je završio 1906. godine, a od tada pa do 1914. pohađao je Srpsku pravoslavnu veliku gimnaziju u Novom Sadu, koju je već pohađao i njegov brat Radivoj. Kao i bratu, pri upisu u gimnaziju pomogao mu je učitelj Slavković, dok ga je direktor gimnazije Vasa Pušibrk, opet kao i brata, kao odličnog učenika prihvatio kao svoje dijete i izradio mu stipendiju. Kad je imao 5 godina, a njegov brat Radivoj bio na kraju drugog razreda gimnazije u Osijeku, razboljela mu se majka od upale pluća, koja je prešla u tuberkulozu. Umrla je kad je Radivoj pošao u treći razred. Otad se o njima brinula starija majčina sestra Latinka, koja se nije udavala. Prvi svjetski rat Zbog učešća u demonstracijama u Kosovskoj Mitrovici povodom umorstva Franje Ferdinanda bio je na vojnom sudu u Segedinu, ali nije osuđen. Namjeravao je da sa svojim prijateljem Svetislavom Marićem studira filozofiju u Zagrebu, ali se nije mogao upisati zbog „nepodobnosti“ (bio je pod policijskom istragom), pa je 1915. godine u Budimpešti počeo studirati romansku i slavensku filologiju. Poslije prvog semestra mobiliziran je u 28. osječku domobransku regimentu, da bi se poslije suđenja vratio u vojarnu, u Pričuvnoj časničkoj školi u Zagrebu kao kadet-aspirant. Kako bi izbjegao odlazak na front, pribavio je izmišljene liječničke dijagnoze te se tri godine povlačio po bolnicama Novog Sada, Slavonske Požege, Sarajeva i Zagreba. U Zagrebu je našao utočište u Bolnici milosrdnih sestara zajedno s drugim intelektualcima (Ivo Andrić, Ivo Vojnović, Vladimir Ćorović, Niko Bartulović). Studij U Zagrebu je nastavio studij. Upisao je filozofiju kod prof. Alberta Bazale (1877-1947), koji ga je htio uzeti za svog asistenta, ali je tada propala Austro-Ugarska pa se vratio u Novi Sad. Tu je postavljen za pomoćnika šefa Presbiroa Narodne uprave za Banat, Bačku i Baranju, a s Jankom Perićem radio je u redakciji „Srpskog lista“, glasila SNO (Srpskog narodnog odbora). Kad je kompozitor i političar Petar Konjović (1883–1970) pokrenuo u Novom Sadu 20. IV 1919. novi dnevni list „Jedinstvo“ kao organ Demokratske stranke, Kašanin mu se našao pri ruci, ali je ubrzo, još istog mjeseca, otišao u Pariz da na Sorboni studira historiju umjetnosti, uporednu historiju književnosti i ruski jezik s književnošću. Kao dopisnik „Jedinstva“ iz Pariza više je naginjao dopisima književne i umjetničke sadržine. I pored mnogih obećanja, dugo nije dobijao stipendiju za studij u Parizu, ni honorare za dopise objavljene u „Jedinstvu“. Stipendiju je dobio tek krajem 1920, kad se i oženio studentkinjom Katarinom Martinović Ljaljom, kćerkom ruskom emigranta crnogorskog porijekla. Sljedeće jeseni rodio mu se sin Mirko. Tada se podvrgao akademskoj disciplini, odložio pisanje i, sistematski učeći i polažući ispite, u proljeće 1923. godine diplomirao estetiku i historiju umjetnosti i vratio se u Beograd. Historija umjetnosti Godine 1924. zaposlio se kao pisar u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete. Dvije godine kasnije, 1926. doktorirao je s tezom Bela crkva Karanska. Njena istorija, arhitektura i živopis. U vrijeme priprema za 100-godišnjicu Matice srpske, primio se obaveze da - skupa s Veljkom Petrovićem (1888–1967) – proputuje Vojvodinu i istraži njenu staru umjetnost. Tada je napisao prvi dio Matičine knjige „Srpska umetnost u Vojvodini“, objavljene 1927, u kojoj je obradio arhitekturu, slikarstvo do prve polovine XVIII. vijeka, minijature, graverske radove i primijenjenu umjetnost. Za tu monografiju dobio je nagradu Matice srpske (1928). Tek 1927. godine dobio je pravo radno mjesto. Postao je kustos, a sljedeće godine i upravnik beogradskog Muzeja savremene umetnosti (1928-1936). Kraljevski namjesnik knez Pavle povjerio mu je 1936. godine direktorsko mjesto u muzeju koji je nosio njegovo ime (Muzej kneza Pavla, danas Narodni muzej u Beogradu). Na toj dužnosti organizirao je prve velike evropske izložbe u Beogradu: Italijanski portret kroz vekove (1938) i Francusko slikarstvo XIX veka (1939). Pokrenuo je i uređivao časopis „Umetnički pregled“ (1937–1941). Objavljivao je likovne kritike u Politici“, „Vremenu“, časopisu „Reč i slika“ i dr. Predavao je historiju umjetnosti u Umetničkoj školi u Beogradu. Penzioniran je 1945, a reaktiviran 1953. kad je postavljen za direktora Galerije fresaka, gdje je i poslije isteka mandata 1961. ostao do 1963. kao savjetnik. Organizirao je izložbe srpskih fresaka u Londonu, Edinburghu, Amsterdamu, Bruxellesu, Stockholmu, Helsinkiju, Münchenu i u Južnoj Americi. Pozivan je da drži predavanja o umjetnosti na Sorboni u Parizu, na Sveučilištu u Nancyju, u Institutu za historiju umjetnosti u Beču, na sveučilištima u Montrealu, Quebecu i Otavi. Objavljivao je eseje iz historije umjetnosti, u kojima je naročito izražena estetska analiza. Bavio se uglavnom srednjim vijekom i srpskim slikarstvom u Vojvodini. Književnost Pisanjem se počeo baviti još kao učenik gimnazije. Na konkursu somborskog lista „Sloga“ dobio je nagradu za rad o Zmajevom nacionalizmu. U Zagrebu je surađivao u dnevnom listu „Obzor“, u „Književnom jugu“ i u tada najuglednijem književnom časopisu „Savremenik“. Surađivao je u mnogim časopisima i listovima. Vremenom je stvorio takvu književnu kritiku koja je „analitičko-naučna i umetnička u isti mah“. Pisao je pripovijetke o Vojvođanima i romane iz beogradskog života, unoseći u svoju realističku prozu izvjesne stilske i ritmičke obrte. Njegove prve pripovijetke, koje mu je 1921. godine objavio „Srpski književni glasnik“, otkrivale su pisca koji je ovladao zanatom i uspijevao upečatljivo kroz svoje likove oslikati i njihova unutrašnja preživljavanja, a i vanjsko okruženje tipične prečanske sredine. U dvotomnom romanu „Pijana zemlja“, za koji je dobio nagradu Cvijeta Zuzorić (1932), nastojao je „da iz sfere svakodnevnog života dopre do duhovnog horizonta vremena“ i kritički progovori o temama koje su zaokupljale njegovu generaciju. Veliki doprinos dao je osvjetljavanju srpske književnosti u srednjem vijeku. Srpska akademija nauka nagradila ga je za zbirke pripovijedaka „Jutrenja i bdenja“ (1926) i „Zaljubljenici“ (1929), a Kolarčeva zadužbina za prvi roman „Trokošuljnik“ (1930). Nosilac je Oktobarske nagrade za književnost. Značajan je njegov rad iz domena književno-historijske esejistike nastao nakon II. svjetskog rata. U briljantnoj zbirci eseja „Sudbine i ljudi“ (1968) o nekim najznačajnijim srpskim pjesnicima, pripovjedačima i kritičarima 19. i 20. vijeka (Branko Radičević, Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Jakov Ignjatović, Stevan Sremac, Simo Matavulj, Jovan Skerlić, Jovan Dučić i dr.), oštrinom zapažanja, upečatljivim ličnim izrazom, polemičkim tonom, novim idejama i nekonvencionalnim shvatanjima, prožetim donekle i konzervativnom tendencioznošću, dao je jedno od najznačajnijih esejističkih djela svoga vremena. Privatni život Sa suprugom Katarinom (1898–1985) imao je četvoro djece: Mirko, arhitekt (1921–1993), dr Ratomir Ratko, pravnik (1923), Pavle, pravnik (1935) i Marina, udata Bojić, koja je završila književnost (1937). U Beogradu je stanovao u Hilandarskoj ulici broj 30. Imao je sedmero unučadi. Unuka Zoja Bojić također je historičar umjetnosti. Bibliografija Knjige „Jutrenja i bdenja“, pripovijetke, Beograd, 1925, 1926. (s Veljkom Petrovićem) „Srpska umetnost u Vojvodini“, Novi Sad, 1927. „Zaljubljenici“, pripovijetke, Beograd, 1928. „Bela crkva Karanska. Njena istorija, arhitektura i životopis“, Beograd, 1928. „Sabrana dela I-II“, Beograd, 1929-1932. „Trokošuljnik“, roman, Beograd, 1930. „Pijana zemlja I, II“, roman, Beograd, 1932. „Jugoslavische hedengasche beldenge kunst“, Amsterdam, 1935. „Srpska umetnost u Vojvodini do velike seobe“, Novi Sad, 1939. „L“ art yougoslave des nos origines a nos jours“, Beograd, 1939. „Dva veka srpskog slikarstva“, Beograd, 1942. „Umetnost i umetnici“, Beograd, 1943. „Savremeni beogradski umetnici. Reprodukcije“, Beograd, 1953. „U senci slave“, Novi Sad, 1961. „Pronađene stvari“, eseji, Beograd, 1961. „Umetničke kritike“, Beograd, 1968. „Sudbine i ljudi“, ogledi, Beograd, 1968. „Susreti i pisma“, eseji, Novi Sad, 1974. (Anica Savić Rebac, Isidora Sekulić, Mileta Jakšić, Jovan Dučić, Pero Slijepčević, Ivan Meštrović, Toma Rosandić, Petar Konjović, Milan Milovanović, Sava Šumanović) „Srpska književnost u srednjem veku“, Beograd, 1975. „Slučajna otkrića“, eseji, Novi Sad, 1977. „Izabrani eseji“, Beograd, 1977. (Branko Radičević, Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Jakov Ignjatović, Bogdan Popović, Jovan Dučić) „Pogledi i misli“, eseji, Novi Sad, 1978. „Kamena otkrića“, studije o umetnosti, Beograd, 1978. „Priviđenja“ I, Novi Sad, 1981. Milan Kašanin, Svetislav Marić: „Prepiska dvojice mladića“, Novi Sad, 1991. „Sudbine i ljudi : ogledi o srpskim piscima“, Zagreb, 2001. (Branko Radičević, Đura Jakšić, Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Jakov Ignjatović, Laza Lazarević, Simo Matavulj, Stevan Sremac, Ljubomir Nedić, Bogdan Popović, Jovan Skerlić, Jovan Dučić) „Izabrana dela Milana Kašanina“ * 1. „Srpska književnost u srednjem veku“, Beograd, 2002. * 2. „Zaljubljenici ; U senci slave : pripovetke“, Beograd, 2003. * „Zaljubljenici“: „Porušeni dom“, „Preobraženje“, „Ženih“, „Grešnici“ * „U senci slave“: „Mrav“, „Udovica“, „Uoči praznika“, „Zaljubljenik“, „Parbenik božji“, „Vestalka“, „Na mesečini“, „Braća pravoslavna“, „Na pijaci“, „Viđenje“, „Seljaci“, „Usamljenik“, „Nemoć“, „U senci slave“ * 3. „Pijana zemlja ; Trokošuljnik“, Beograd, 2003. * 4. „Priviđenja“, Beograd, 2003. * 5. „Sudbine i ljudi“, Beograd, 2004. * 6. „Susreti i pisma ; Pronađene stvari ; Misli“, Beograd, 2004. * 7. „Umetnost i umetnici“, Beograd, 2004. * 8. „Kamena otkrića ; Slučajna otkrića ; Sa Milanom Kašaninom ; O Milanu Kašaninu“, Beograd, 2004. MG84

Pavle Beljanski i Milan Konjović sećanja i pisma prepiska izmedju 2 umetnika vrlo dobro ocuvana ,ima samo velika posveta na najavnoj stranici napisana hemijskom olovkom Vera Jovanović(autor) Izdavač: Tiski cvet Autorka sačinila je pravi životopis ova dva velikana srpske umetnosti; tokom decenija njihovo prijateljstvo nije ničim pomućeno, kako to obično biva između umetnika i kolekcionara. Jer, iz ovih sećanja i korespondencije vidi se da je reč o gospodstvu u ophođenju, u ponašanju, čak i onda kad su vremena za umetnike teška, ili, kako Konjović veli - strašna! Konjović se svome prijatelju ispoveda kada mu je teško (kad mora da proda kuću u Parizu...), ali mu šalje i neobičan prezent: `Onomad smo Vam poslali kačicu somborskog sira, nadamo se da je bio dobar i da Vam je prijao!... Šta je novo u Beogradu?...` 2004; ćirilica; 21 cm; 249 str Prikaz 19.05.04 Dnevnik - Novine i časopisi Autentično svedočanstvo Vera Jovanović: `Pavle Beljanski i Milan Konjović` Pod zaštitnim znakom novosadske izdavačke kuće “Tiski cvet” upravo je objavljena knjiga prepiske između diplomate i kolekcionara Pavla Beljanskog (1892-1965) i slikara Milana Konjovića (1898-1993). Autorka knjige i uvodne studije o prijateljstvu i saradnji ova dva velika posvećenika slikarstva je istoričarka umetnosti Vera Jovanović koja je gotovo četiri decenije bila kustos rukovodilac Spomen zbirke Pavla Beljanskog u Novom Sadu predano se baveći kako delom samog darodavca tako i umetnika čiji su radovi zastupljeni u zbirci. Knjiga je obuhvatila stotinak pisama koja se sada prvi put obelodanjuju, rasvetljavajući ne samo međusobne odnose Beljanskog i Konjovića nego dajući i pogled na tadašnju umetničku scenu. Pisma se čuvaju u Spomen zbirci Pavla Beljanskog u Novom Sadu i Galeriji “Milan Konjović” u Somboru. U uvodnoj studiji autorka piše o životu i stvaralaštvu Beljanskog i Konjovića predstavljajući ih kao posve različite ličnosti od kojih je svaki na svoj način bio “čovek od duha i mašte”. U pitanju su, po njenim rečima, dva vidovita i talentovana zaljubljenika u slikarstvo i muziku, dva evropska putnika i intelektualca koji su ostavili dubok trag u srpskoj kulturi: Konjović stvarajući, a Beljanski odabirajući ostvareno. Pošto ih je obojicu poznavala i godinama sarađivala sa njima Vera Jovanović daje potpunu sliku o njima ukazujući da su bili po karakteru i temperamentu dijametralno suprotni. Beljanski zatvoren, racionalan, pedantan, uzdržan, uredan, oprezan u svemu, a Konjović pričljiv, impulsivan, komotan, otvoren, nonšalantan. Po viđenju autorke bile su to harizmatične ličnosti koje su sebe videle u izuzetnom poslanstvu na stvaranju i afirmisanju umetnosti i kulture uopšte. Dragocenost ovoj knjizi, uz pisma, daju i autentična svedočenja Vere Jovanović o njenim čestim razgovorima, kako sa Beljanskim tako i Konjovićem, koje je predano beležila tokom rada u Spomen zbirci, a iscrpno su predstavljeni i njihovi životi. Čitaoci kroz uvodni tekst, a zatim i u prepisci mogu da prate kako je Beljanski postao kolekcionar, kupovao slike, obilazio antikvarijate, aukcije i ateljee želeći da stvori zbirku vrhunskih umetničkih dela i kroz kakve je teškoće sve prolazio zaveštajući kolekciju Novom Sadu. Sam Beljanski u jednom od pisama kaže da je verovao da će njegova zbirka postati mali hram umetnosti koji će imati ogroman vaspitni uticaj na mnoge mlade generacije. NJegova namera je u početku bila, kako je pisao, da ova zbirka predstavlja pregled našeg savremenog slikarstva, a onda ju je ograničio na razdoblje između dva rata.U njegovoj zbirci, navodi Beljanski, nema ilustrativnog i monumentalnog slikarstva, nego se odlučivao za slike koje predstavljaju lične intimne doživljaje slikara. U prepisci se može pratiti i Konjovićev slikarski razvoj, pripreme za izložbe, među kojim su i one priređivane u Parizu, kao i prijem na koji su nailazile njegove slike. Autorka knjige beležeći brojne razgovore sa Konjovićem opisuje da je njegovo slikanje bilo kao da naleće na platno. “Hitro se približi slici, povuče dva -tri poteza, pa se odmakne. I tako stalno, kao da se hrve s njom”. Sam je govorio da “napada” sliku kad radi. Zanimljivo je pratiti i umetnikov odnos prema slikarstvu, figuraciji ili apstrakciji (“ne idem za imitacijom, nego za kreacijom”), umetničkom podsticaju (“imam slobodu samo pred delom, pred motivom, moram da dobijem polazni šok, bez njega ne mogu”). Prepiska između slikara i kolekcionara počela je oko novčanih pitanja, ali je zatim, trajući tokom niza godina, prerasla u saradnju i prijateljstvo. Posle smrti Beljanskog, Konjović nastavlja prepisku i saradnju sa Spomen zbirkom, a uskoro, sledeći put svog prijatelja i on u Somboru osniva galeriju koja nosi njegovo ime. Nina Popov 01.05.04 Zlatna greda Svest građanska, umetnost ekstatična Pavle Beljanski i Milan Konjović, sećanja i pisma, Vera Jovanović Možda nikada nije bila aktuelnija zabeleška Veljka Petrovića o tome da su pisma pisaca, to će reći stvaralaca uopšte, ne uvek zanimljiva; govore po pravilu, u kategoriji opštih mesta naše građanske oskudne konverzacije, o parama, ženama i gripama, neprekidno i bez zazora, kao u lektiri ove pribrane i ozbiljno zasnovane knjige Vere Jovanović koja, sa velikim poznavanjem i nekom neumoljivom blagošću, pokazuje kako se ipak moglo i u onim ranijim decenijama živeti, snatriti, razgovarati i dopisivati sa kolekcionarima. I kako, očevidno u slučaju izuzetnog Pavla Beljanskog, naše moderne i sad već klasične slike nisu sakupljali po filatelističkoj proceni malih naših provincijalnih berzi, novi bogataši, nego i rafinovani i plemenito uzdržani ljudi koji su, isto, stasali uz slike tih mladih naših beogradskih, somborskih i pariskih buntovnika dok su još bili gnevni. Male ujdurme, tiha prepucavanj.a, srećne šarene laže, prazničke pošiljke među kojima svakako valja ubrojati i onu bačvu somborskog sira koja putuje kao uzdarje našim još zakrčenim makadamskim putevima, poruke i tihe pretnje, oštre psovke i zimogrožljiva, rano uočena zavist ka savremenim ispisnicima, sve se to isto može nazreti, u pouzdanoj preglednosti, na stranicama ove otvorene sveske koja je izuzetno dobro svedočila u korist poznavanja geneze našeg građanskog ukusa, naše posesivnosti, naše zaumnosti najzad.Svakako je u pravu Miodrag Protić kada je u više navrata, a napokon baš povodom moje knjige Veliki potpis; Milan Konjović (1994), govorio o slučaju somborskog znamenitog našeg slikara kao o ekstazi modernizma.Na ovim stranicama pomno ustrojenim odanošću za istinu, sve predskazuje - u isti mah - sve razaznaje taj rasap budućeg trenutka. Ekstatičnost je obeležje. Ponavljanje je smrt. Naše sredine su i tada, kao i u datumima osamnaestog stoleća, bile malene, konzervativne, bornirane. I u njima se, i usred dvadesetog veka, dešavalo ono veliko ništa koje je, sa patrijarhalnim navikama i lošim ukusom ilustrovanih novina, trajalo kao na besmislenim otocima zatirane a često i zaturene baštine.Padaju vlade, predugo traju rigidni režimi naše prošlosti, oskudice su u kategorijama opštih mesta, ne samo kada je, kao ono u Vojvodini, i to Svetoj Vojvodini Miloša Crnjanskog, u pitanju šećer, nego i osnovna sredstva za likovni proces, a dvojica ljudi, na razdaljinama jadranskim, pariskim, beogradskim i somborskim, Pavle Beljanski i Milan Konjović, dopisuju se i blago pokašto prepiru o patiniranim ramovima, o cenama usluga, o večitim onim carinskim barijerama na granicama kod Subotice, o zdravlju i uspehu, o menicama onda odmah o nekom neutralnom odnosu trgovaca i ministara za slikarstvo. Defiluju pred Konjovićevim slikama kritičari i prinčevi, recepcija ima i svoju plimu i svoju oseku, ali iza svega, kao jedina zastava opstojnosti, traje taj Konjovićev fajterski smisao, savršeno usavršen, za prevazilaženjem, za preskočenom preprekom.Tiho, u jednom pismu iz 1935. Konjović pominje - po povratku iz Beograda - Sombor, kao dosadnu palanku. To je rečeno naoko usput, usred velikih iskušenja jednog od promotora naše moderne misli u umetnosti. Odista se skoro seizmografski precizno može utvrditi kako je Konjović bio na velikom talasu egzaltacija i onog protićevskog ekstatičnog trenutka jedino u situacijama opšte pažnje, dokazane vernosti, visoke cene slika.Tako se svakako može zakljuoiti da je Konjović bio duboko nesrećan kada bi neko i pomislio da je u pitanju rezervni igrač, neko od saputnika, treći čovek. Treba videti sa kolikim oduševljenjem on opisuje zakrčen saobraćaj pred slikama na njegovoj zagrebačkoj izložbi, o divinaciji publike, to jest gledalaca, o posetama Ivana Meštrovića, pa slobodno definisati tu famoznu njegovu faraonsku narav. Dobro pamtim kako je u nekoliko navrata meni kazivao kako je, još kao mali, imao bukvalno orgastičku toplu plimu kada ga je neko pohvalio, za uspehe u sportu, muzici, slikarstvu. Ta plima je, kako je tačno utvrdio Lazar Trifunović govoreći o njegovom intimnom spajanju sa trenucima paraderstva, trajala u njegovom biću do kraja. Ne bih se usudio da - kao Vera Jovanović - govorim o klonulom i starom čoveku, posle 90. rođendana. Baš tih godina bivao sam često s njim, i taj neutaženi tajni plamen, energija velikog potpisnika, i to produženo trajanje još onog devetnaestog veka njegove pobune, svakako SU moćno signirali njegovo dugo putovanje, u najboljem maniru Kavafija. Ponovo se može na marginama ove zanimljivo koncipovene knjige zaključiti da je Konjović, kao markantna činjenica moderne naše kulture, zaista za sve mario. Tako se njegovo pozivanje na kritiku Morisa Beca, na pariske uspehe, ali i na tihi ladolež pamćenja somborskih vrtova, uvek može opravdati. Jedinstveni naš naslednik Nadežde Petrović, najveći naš fovista, Konjović je bezmalo oblaparno otimao svoj zalogaj slobode, usred svih tih naših ograničenih, malenih suvereniteta, naših gubernija i naših okružnih i sreskih čelnika. Slikajući magično i smelo, usred zbilje i primitivizma jedne mišićevski oblikovane domaje, svakako je bio potez čistog, najplemenitijeg misionarstva. Sve ostalo pada u vodu: zađevice komšijskih i razrednih vidika; sujeta ispisnika; nerazumevanje administratora. Beljanski, uzdržan, pragmatican, diplomata od karijere, nije zacelo bio Konjovićev podsticajni sabesednik za psovku, za inat, sa raniji gnev. Ne mari: na razini njihovog zajedničkog imenitelja, građanskog vaspitanja i ponašanja, itekako su se spokojno i bez uvijanja ogovarale i premošćavale mnoge nejedankostl.Svojevremeno je sa razlogom trajala potraga za slikom koju je, kao tadašnji čehoslovački ambasador u Beogradu, otac Madlen Olbrajt, kupio usred Sombora od Milana Konjovića. Sličnih potraga je bilo i drugim mestima, i na drugim kontinentima (o tome mnogo zna i Bora Lalić, dugogodišnji naš novinar u Americi, somborski zet). Potraga će biti i ubuduće: Konjović je i dan današnji fokusna osoba naše moderne likovne umetnosti, kupovan, prodavan, krađen, falsifikovan, valjda više nego i jedan savremenik. Svakako, i to je dokaz izuzetno žive stvaralačke njegove prirode. I njegovog čvrstog verovanja kako je živeo tri veka, u dva maha videći i Halejevu kometu. Sve to, kao barokna izmaglica, lebdi nad ovom smernom i čistom sveskom Vere Jovanović. Tek posle nje možemo do kraja razumeti i naše jadne i svakojake muke sa zadužbinama, s ostavštinom, sa krađom i prekrađom blaga našeg modernizma. Draško Ređep (kutija 8)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jovan Dučić (Trebinje, 15. februar 1874 — Geri, Indijana, SAD, 7. april 1943) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, pisac, diplomata i akademik. Jedan je od najznačajnijih pesnika srpskog modernizma i najznačajniji liričar.[1] Bio je i jedan od osnivača Narodne odbrane, nacionalne nevladine organizacije u Kraljevini Srbiji.[2] Prvu zbirku pesama Dučić je objavio u Mostaru 1901. godine u izdanju mostarske „Zore”, zatim drugu u Beogradu 1908. godine u izdanju Srpske književne zadruge. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke i Španije. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. godine. O godini rođenja postoje sporovi i nejasnoće. Pero Slijepčević navodi da je Dučić rođen, najverovatnije, 1872. godine u Trebinju. Veći broj istraživača tvrdi da je rođen 1874. Svetozar Ćorović u svojim sećanjima navodi (prema M. Miloševiću, Rani Dučić) da je Dučićeva godina rođenja 1872. godine. Datum rođenja bi mogao da bude 15. jun ili 15. jul. SANU kao datum rođenja navodi 5/17. februar 1871. Prema skorije pronađenim dokumentima smatra se da je rođen 15. februara 1874.[4] Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku. Majka Jovanka je umrla 1900. godine.[5] Pored Jovana i Milene imala je dvoje dece iz prvog braka sa Šćepanom Glogovcem (Ristu i Soku). Osnovnu školu učio je u mestu rođenja. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893. Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama „Otadžbina“ („Ne trza te užas b’jede, nit’ te trza užas rana/Mirno spavaš, mila majko, teškim sankom uspavana“) i „Oj Bosno“.[6] Zbog njih Dučić biva stavljen pod istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga proteruju iz grada. Odmah nakon progonstva, Dučić je imao problema da ostvari novu učiteljsku službu, pa se zapošljava u manastirskoj školi u Žitomisliću.[7] Dučićev prvobitni grob u manastiru Svetog Save u Libertivilu (levo) i njegov sadašnji grob u Hercegovačkoj Gračanici (desno) Kao učitelj radi u Mostaru od 1895. do 1899. Član je društva Gusle. U društvu sa Šantićem stvorio je književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla. Iste godine odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu, sarađuje sa mnogim listovima i časopisima (Letopis, Zora, Srpski književni glasnik). Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju. Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara. Od 1910. je u diplomatskoj službi. Te godine postavljen je za atašea u poslanstvu u Carigradu, a iste godine prelazi na isti položaj u Sofiji. Od 1912. do 1927. službuje kao sekretar, ataše, a potom kao otpravnik poslova u poslanstvima u Rimu, Atini, Madridu i Kairu (1926—1927), kao i delegat u Ženevi u Društvu naroda. Potom je privremeno penzionisan. Dve godine kasnije vraćen je na mesto otpravnika poslova poslanstva u Kairu. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. Sledeće godine postavljen je za poslanika u Budimpešti. Od 1933. do 1941. prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, gde je 1939.[8][9] godine postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora, a do raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu. U doba invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941. godine Jovan Dučić je bio opunomoćeni poslanik kraljevine Jugoslavije u Madridu. Pošto je Španija priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon odakle je, u avgustu iste godine otišao u SAD u grad Geri, Indijana, gde je živeo njegov rođak Mihajlo. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije, vodio je organizaciju u Ilinois , koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi. Za to vreme pisao je pesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada. Svečano ambasadorsko odelo Jovana Dučića, Muzej Hercegovine u Trebinju Umro je 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog pravoslavnog manastira Svetog Save u Libertivilu, SAD. Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju. Ova poslednja želja Jovana Dučića ispunjena je 22. oktobra 2000 kada je ponovo sahranjen u Hercegovačkoj Gračanici. Prvu zbirku pesama objavio je u Mostaru 1901. u izdanju mostarske Zore, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i dve knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pesme u prozi – Plave legende i Pesme. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke, Španije itd. O Dučićevoj poeziji Kao i Šantić, Dučić je u početku svoga pesničkog stvaranja bio pod uticajem Vojislava Ilića; ali kad je otišao na stranu, on se toga uticaja sasvim oslobodio i izgradio svoju individualnu liriku prema uzorima francuskih parnasovaca, dekadenata i naročito simbolista. U doba opšteg kulta prema modi sa Zapada, njegova je poezija odista značila novinu i osveženje, i u motivima i u izražaju. Mesto snova, patnji, čežnji i draži na svom tlu, u idealima svoje rase, on čudnom i sjajnom gipkošću uzima tuđi, zapadni i latinski ideal lepote i života, zapadni estetizam, otmen i virtuozan ali hladan, lišen dubokih zanosa i uzvišene etike. On otkriva sasvim nove motive u našoj poeziji, dotle neslućene, retka osećanja, bizarna, prefinjena. Čak i lična raspoloženja, svoju erotiku na primer, on neće reći jednostavno niti će dozvoliti da izgleda obična. On ima dvostruki strah: od vulgarnosti misli i osećanja i vulgarnosti izraza. Snaga i lepota njegove poezije je u izražaju. On je pesnika shvatio kao „kabinetskog radnika i učenog zanatliju na teškom poslu rime i ritma“. Naći najsavršeniji izražaj, to je vrhovno načelo njegove poezije. U obradi, on je odista nadmašio sve što je do njega stvarano u našoj lirici, toliko je on jak u izrazu, otmen, diskretan, duhovit i ljubak. Njegova poezija blešti slikovitošću i melodičnim ritmom. Ona je toliko neodoljiva svojim oblikom i toliko je suvereno vladala, da su se najmlađi pesnici počeli buniti protiv nje, osećajući i sami njen čar i njen pritisak ujedno. Osnovni ton cele poezije Jovana Dučića ima nečega maglovitog, mutnog, dalekog. Ljubav koju on peva ista ona koju je Lamartini pevao, koja se zbiva neznano gde, neznano kad, negde daleko, u plavoj zemlji snova. Ima u njima nečega fluidnog, talasavog, one karakteristicne neodređenosti najnovije moderne poezije, nešto što podseća na Berlenove Romanse bez reči. Vidite samo koje su njegove omiljene reči, one koje se svaki čas ponavljaju: mutan, mračan, bled, siv, sumoran, pust, mrtav, šum, tama, osama. U muzici i asocijaciji ovih reči nalazi se veći deo Dučićevih pesama Zadužbinarstvo Dučić je imao viziju da od Trebinja učini grad-muzej na otvorenom.[10] Tokom 1934. i 1935. Dučić je poslao nekoliko sanduka sa artefaktima i umetninama za gradski muzej u Trebinju. Najveći deo zbirke čine sarkofazi i skulpture.[10] Biblioteci grada Trebinja poklonio je 5000 knjiga, od kojih mnoge imaju posvete značajnih srpskih književnika koje je Dučić poznavao.[10] Celog života je sakupljao umetničke slike. U svom testamentu sve slike i nameštaj je zaveštao Muzeju grada Trebinje.[10] Nakon njegove smrti organizovana je aukcija na kojoj je glavnica zbirke rasprodana na aukcijama sa ciljem da se sakupe sredstva za izgradnju grobne crkve u Trebinju i prenošenje posmrtnih ostataka. Od čitave kolekcije tek dve slike iz 16. i 17. veka se danas nalaze u trebinjskom muzeju.[10] Privatni život Spomenik Jovanu Dučiću u rodnom Trebinju U jesen 1893. godine, na balu u tek sagrađenom hotelu „Drina“ u Bijeljini, mladi i ambiciozni učitelj Dučić susreće tek svršenu učenicu Trgovačke škole Magdalenu Nikolić. S njom se tajno verio 5. novembra 1893. godine, a njihova prepiska će se nastaviti i nakon Dučićevog odlaska iz Bijeljine i prelaska u Mostar na učiteljovanje od 1895. do 1899. godine. Jedan deo te korespondencije je sačuvan, kao i pismo koje je Dučićev prijatelj i pesnik Aleksa Šantić uputio Magdaleni 6. aprila 1901. godine moleći je da pomogne u prikupljanju pretplate za svoje „Pesme“. Ljiljana Lukić, profesorka u penziji, čuva u ličnom vlasništvu prepisku između Dučića i Magdalene. Profesorka Ljiljana Lukić navodi da je Dučić kratko stanovao u kući Magdalene Nikolić koja je živela sa sestrom. Posle raskida sa Dučićem, Magdalena se zarekla da nikada više neće izaći iz kuće. „Kao kakva romaneskna heroina, živela je od uspomena i jedine srećne trenutke nalazila je u čitanju pisama i pesama čoveka koga je volela“, zaključuje profesorka Lukić. Dučićeva tajna verenica u amanet je ostavila da joj nakon smrti na spomenik uklešu sledeće reči, koje se i dan danas čitaju na bijeljinskom groblju: „Maga Nikolić-Živanović, 1874-1957, sama pesnik i pesnika Jove Dučića prvo nadahnuće“. Dvadeset godina pre Magdalenine smrti, Dučiću je, dok je bio opunomoćeni ministar Kraljevine Jugoslavije, stigla molba koja svedoči o dubokom tragu koji je Dučić ostavio u Bijeljini. Pevačko društvo „Srbadija“ tražila je od ministra pomoć za izgradnju doma za potrebe društva. „Na prvom mestu, u ovome idealnom poslu, društvo je slobodno da Vam saopšti da bi želelo i da bi bilo srećno, ako vidi da vaš dom ’Srbadije’ bude sazidan i nazvan Zadužbina pesnika Jovana Dučića-Srbadija“, stoji između ostalog u pismu poslatom 1937. upućenog ministru Dučiću. Na margini pisma stoji Dučićev rukopis: „Poslao 6. decembra 1937. godine prilog od 1000 din. Molio da neizostavno nazovu svoj dom imenom velikog pesnika Filipa Višnjića, njihovog najbližeg zemljaka“. Ambasada Srbije u Mađarskoj nalazi se u kući koju je Jovan Dučić dobio na poklon od jedne Mađarice, a potom je poklonio državi.[11] Iz ljubavne veze sa glumicom Jovankom Jovanović imao je vanbračnog sina Jovicu koji se kao mlad ubio.[12] U Ženevi je proveo sedam godina života i tu mu je podignuta spomen ploča 2018. godine.[13] Za rodno Trebinje je pisao da je posle Beograda možda najistaknutiji grad koji imamo.[10] Nagrade Orden Svetog Save[14] Orden jugoslovenske krune[14] Orden Spasitelja, Grčka[14] Orden italijanske krune, Kraljevina Italija[14] Orden Nila, Egipat[14] Orden rumunske zvezde, Rumunija[14] Orden belog lava, Čehoslovačka[14] Orden za zasluge Kraljevina Mađarske[14] Član književnog društva Parnasos, Grčka[15] Počasni član društva engleskih književnika u Londonu[10] Nagrada „Jovan Dučić“ Nagrada `Jovan Dučić` je nagrada za pesništvo. Dodeljuje se svake godine tokom manifestacije `Dučićeve večeri` u Trebinju.[16] Bibliografija Spomenik Jovanu Dučiću ispred Pedagoškog fakulteta u Somboru Odlikovanja Jovana Dučića u Muzeju Hercegovine u Trebinju Pjesme, knjiga prva, izdanje uredništva Zore u Mostaru, 1901. Pesme, Srpska književna zadruga, Kolo XVII, knj. 113. Beograd, 1908. Pesme u prozi, Plave legende, pisano u Ženevi 1905. Beograd, 1908. Pesme (štampa „Davidović“), Beograd, 1908. Pesme, izdanje S. B. Cvijanovića, Beograd, 1911. Sabrana dela, Knj. I-V. Biblioteka savremenih jugoslovenskih pisaca, Beograd, Izdavačko preduzeće „Narodna prosveta“ (1929—1930). Knj. I Pesme sunca (1929) Knj. II Pesme ljubavi i smrti (1929) Knj. III Carski soneti (1930) Knj. IV Plave legende (1930) Knj. V Gradovi i himere (1930) Knj. VI Blago cara Radovana: knjiga o sudbini, Beograd, izdanje piščevo, 1932. (tj. okt. 1931[17]) Gradovi i himere, (Putnička pisma), Srpska književna zadruga, Kolo XLII, Knj. 294. Beograd, 1940. Federalizam ili centralizam: Istina o “spornom pitanju“ u bivšoj Jugoslaviji, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Jugoslovenska ideologija: istina o “jugoslavizmu“, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Lirika, izdanje piščevo, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. X Jedan Srbin diplomat na dvoru Petra Velikog i Katarine I – Grof Sava Vladislavić – Raguzinski, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. VII-IX (Odabrane strane). Rukopise odabrali J. Đonović i P. Bubreško. Izdanje Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1951. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković), Svjetlost, Sarajevo, 1969. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković. Pregledao i dopunio Živorad Stojković), BIGZ, Svjetlost, Prosveta, Beograd-Sarajevo, 1989. Sava Vladislavić Raguzinski ili „grof Raguzinski ili Ilirski“ (rus. Савва Лукич Рагузинский-Владиславич, граф Рагузинский; Jasenik, 16. januar 1669 — Sankt Peterburg, 17. jun 1738) bio je ruski i srpski političar, savetnik ruskog cara Petra Velikog, diplomata u službi Ruske Imperije, obaveštajac, putopisac, veliki dobrotvor i darodavac manastira Sveta Trojica kod Pljevalja. Biografija Savin otac, Luka Vladislavić, bio je knez u Hercegovini. Sveti Vasilije Ostroški je od Luke praćen u Peć i nazad, kada je i ostroški manastir bogato darivao.[1] Vladislavić je rođen na vlastelinskom imanju Vladislavića u Jaseniku, blizu Gacka, u Hercegovini. Početkom 18. veka, pod pritiskom begova Čengića na vlastelinske posede, Sava Vladislavić je sa ocem prešao u Dubrovnik, dok se deo njih nastanio u Crnoj Gori, Boki kotorskoj, a njegov rođeni brat Duka ostaje u Trebinju. Iz tog dela porodične loze navodno nastaju Dučići, čiji je potomak književnik Jovan Dučić, mada je teza o tome da je Dučić Vladislavićev rođak demantovana.[2] Nakon što se Luka Vladislavić preselio u Dubrovnik u međudržavnoj korespondenciji toga vremena ustalio se nadimak Raguzinski. Naime, Dubrovnik je u međunarodnim odnosima zvan Raguza (ital. Ragusa), što je bio italijanski naziv za ovaj primorski grad. Mladi Sava je, kao mnogi Dubrovčani, naučio mornarstvo. U dubrovačkim katoličkim jezuitskim školama, Vladislavić je stekao visoko obrazovanje, koje je upotpunio znanjem iz ekonomije u Španiji i Francuskoj. Otuda se i u Rusiji svuda potpisivao latinicom sa titulom Conte, ali pored ilirskog otečestva spominje i serbskuju zemlju.[3] Slao je knjige na poklon manastirima Svete Trojice (Pljevlja), Žitomisliću, Tvrdošu, itd. Odlazi zatim u Carigrad da kao trgovac širi trgovačke veze. Jerusalimski patrijarh Dositej, stub Ruske pravoslavne crkve na Bliskom istoku, preporučio je ministre inostranih poslova Rusije Jemeljanu Ukrajincevu i Vasiliju Galicinu, za koje je preuzimao isto razne tajne misije. Vladislavić je uspeo da pribavi tekst ugovora Porte sa Francuskom, Venecijom, Engleskom i Austrijom. Ti ugovori su doprineli sklapanju i rusko-turskog mira, a Vladislaviću bio je otvoren put do dvora cara Petra Velikog, koga je upoznao u Azovu, jula 1702. godine.[4] Na Savin nagovor, car Petar Veliki, početkom 18. veka, poslao je u Sremske Karlovce prvu gramatiku i bukvar, koji je u budući centar srpske duhovnosti doneo učitelj Maksim Suvorov. To je označilo nastanak prve srpske škole u Sremskim Karlovcima. Kao trgovac ide za Moskvu, ali se, dobivši privilegije, brzo vraća u Carigrad kao trgovački i diplomatski predstavnik Rusije, zajedno sa grofom Petrom Tolstojem (rodonačelnik porodice Tolstoj, iz koje su potekli poznati pisci Lav Tolstoj i Aleksej Tolstoj). Sava Vladislavić je na još jedan način povezan sa ruskom literaturom: u Carigradu otkupio je mladog etiopskog roba Ibrahima Hanibala i njega poslao Petru Velikom u Rusiji;[5][6] Ibrahim Hanibal bio je pradeda Aleksandra Puškina. Grof Sava Vladislavić zaključio je vojni savez sa knezom Moldavije u Jašiju, mir sa sultanom na Prutu. 1708. vraća se u Moskvu i od Petra Velikog dobija posede u današnjoj Ukrajini, gde u gradu Nežin nastaje trgovačko središte oblasti. Grof Sava Vladislavić bio je osnivač ruske obaveštajne službe, za crnomorski obaveštajni rad dobijao je apanažu od 325 rubalja godišnje. Petar Veliki poklonio mu je dvorac u Moskvi, na reci Pokrivna, i pravo slobodne trgovine na deset godina. Povelja je, nedugo zatim, produžena na neograničeno vreme. Ilirski grof, kako Sava Vladislavić sebe u to vreme naziva, po Ilirima koji su tad bili sinonim za Južne Slovene, neguje kontakte sa Srbima i sa kneževinama Vlaškom i Moldavijom, pomaže srpskim ustancima u današnjoj Crnoj Gori, i u Rusiju dovodi Mihaila Miloradovića, predaka kasnije poznatog grofa i generala pešadije Mihaila Miloradovića. Godine 1711. Petar Veliki šalje Savu Vladislavića za Vlašku i Crnu Goru radi pripreme jednog ustanka uoči ruskog napada na Osmanlije. Od 1716. do 1722. godine Vladislavić je predstavnik Rusije u Rimu, gde priprema konkordat između Rusije i Vatikana, stara se o ruskim plemićima u Rimu (među njima Ivan Nikitin) i nabavlja umetnička dela za letnji dvorac Petra Velikog u Sankt Peterburgu. Opere „Četiri godišnja doba”[7] i „Istina u iskušenju” (La verità in cimento, 1720) posvetio mu je Antonio Vivaldi, kojem je bio mecena.[8] Od carice Katarine I je dobio titulu grofa, 24. februara 1725. godine.[9] Iste godine krenuo je u misiju za Kinu, gde njegovim angažovanjem dolazi do Kjahtinskog sporazuma, 1727. godine, najvažnijeg međunarodnog sporazuma Rusije i Kine do sredine 19. veka o, i danas važećem, razgraničenju sa Kinom u Pekingu. Razgraničenje je potpisano 5. aprila 1728. na reci Buri.[9] Njegovim posredstvom nastala je i prva pravoslavna crkva u Pekingu. Savin odgovor na kritičare u vezi sporazuma sa Kinom, pošto je Kina u to vreme vodila strogu politiku izolacije, na šta su kritičari govorili da je bavljenje Kinom bacanje novca na ulicu, danas je poznata izreka u Rusiji: „Ko ne baca novac na ulicu, neće ga i nikad naći“. Vladislavić je zbog uspostavljenja odnosa sa Kinom odlikovan ordenom Svetog Aleksandra Nevskog i unapređen u građanski čin aktivnog građanskog savetnika.[10] Prema raspoloživim podacima, ženio se dva puta. Iz prvog braka je imao jednog sina, koji je umro pre njega. Bio je oženjen i trideset godina mlađom Venecijankom, Vergilijom Trevizani, iz venecijanske porodice Trevizani, sa kojom je imao tri ćerke. Poslednjih godina života, slomljen smrću svoje tri mlade kćeri i ženom koja ga je napustila i vratila u Veneciju, Vladislavić je u Sibiru dobio pravo da osnuje grad Troickosavsk (danas Kjahta). Tamo je podigao hram, nazvavši ga crkva Svetog Save srpskog Nemanjića. Do kraja života je živeo povučeno i usamljeno. Umro je 17. juna 1738. godine u Sankt Peterburgu. Novac koji je zaradio i imovinu koja mu je preostala testamentom je ostavio rođacima, ali ga nije ravnomerno raspodelio; najveći deo imetka pripao je sinovcu Mojsiju Ivanoviću Vladislaviću.[11] Sahranjen je u Carskoj grobnici, u kripti Blagovještenske crkve.[12] O njemu je Nikola Moravčević napisao 2015. godine istorijski roman „Grof Sava Vladislavić“.[2] Velimir Ivanović napisao je roman „Durbin grofa Save Vladislavića”.