U dobrom stanju, presavijan x2 g5

U dobrom stanju! 49cm x 69cm Bele trave je jugoslavenski igrani film snimljen na slovenskom jeziku 1976. godine u režiji Bošjana Hladnika po scenariju Branka Šomena. Po žanru je romantična drama. Protagonisti su mladi ljubavni par - Dane i Vera - koji nakon Danetovog povratka sa odsluženja vojnog roka odlučuju započeti zajednički život u zabačenom alpskom selu Verinih roditelja. Radnja prikazuje kako im se život u planini učini previše teškim, pa se presele u dolinu gdje će u sudbini bračnog para vidjeti opasnosti koje prijete i njihovom odnosu. Glumci Ivan Barišić Polde Bibič Boris Kavaca Metka Franko Marija Goršič Majda Grbac Brane Gruber Silvo Hajdinjak Jože Horvat Barbara Jakopič Azir Januzi Mitja Jurak Maksimilijan Korošec Aleksander Krosl Anica Kumer Jozko Lukes Bojan Marošević Režija Boštjan Hladnik Scenario Branko Šomen Uloge Ivan Barišić Polde Bibič Boris Kavaca Metka Franko Muzika Janez Gregorc Fotografija Jure Pervanje Montaža Maricka Pirkmajer Studio Vesna film Viba film Datum(i) premijere 19. februar 1976 Trajanje 95 minuta Zemlja Jugoslavija. Jezik slovenski

68 x 48 cm 2 x presavijen „ Christophoros” je jugoslovenski i slovenački film prvi put prikazan 20.oktobra 1985. godine. Režirao ga je Andrej Mlakar a scenario je napisao Željko Kozinc. Milena Zupančić Lenka Radko Polič Ivan Boris Juh Martin Miloš Batelino Kristof Marko Brank Mali Kristof Slavka Glavina Majka Dare Valič Doktor Zvone Agrež Oznovec Pavle Ravnohrib Andrej Nahtigal

Originalni bioskopski (filmski) plakat : ISTJERIVAČI DUHHOVA 2 / GHOSTBUSTERS 2 Истеривачи духова 2 (енгл. Ghostbusters II) је америчка научнофантастична комедија из 1989, коју је режирао Иван Рајтман, по сценарију Дена Акројда и Харолда Рејмиса. Наставак је филма Истеривачи духова из 1984. године. У сврху наставка цела екипа из првог филма се поново окупила на снимању. Иако је филм добро прихваћен од обожавалаца, добио је мешане критике од критичара. Филм је зарадио 215 милиона долара широм света и био је осми најуспешнији филм из 1989. године. Kao na fotografijama..

70 x 50 cm 2 x presavijen Vrane je jugoslovenski film iz 1969. godine sniman u zajedničkoj režiji i po zajedničkom scenariju Gordana Mihića i Ljubiše Kozomara. Film govori o ostarelom bokseru koji kako bi od nečega živeo, počinje da se bavi sumnjivim poslovima sa sumnjivim ljudima koji pljačkaju, kradu, tumaraju. Slobodan Perović Đuka Milan Jelić Trediš Jelisaveta Sablić Olja Ana Matić Svetlana Ivan Đurđević Mile Ines Fančović Vujka Jovanka Kotlajić Đukina majka Severin Bijelić Đukin trener Damjan Klašnja Trener Petar Lupa Mesar Milutin Butković Grobar Živka Matić Vujkina mama Petar Bradvarević Verin muž Vera Ignjatović Vera Boško Nastić Veljković Zorica Zlatić Gazdarica Marica Popović

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm Iskopaj sebi raku (talijanski: Preparati la bara !, `Pripremite lijes!`), Alternativnog naslova Viva Django, talijanski je zapadnjački film za špagete u režiji Ferdinanda Baldija. [1] U filmu glumi Terence Hill u naslovnoj ulozi koju je prethodno glumio Franco Nero u originalnom filmu Sergia Corbuccija. Django, Pripremi lijes jedinstven je među mnoštvom filmova koji su Corbuccijevu kapitalizirali time što nije samo poluzvanični, legitimni nastavak, već je i izvorno trebao glumiti Nerona. [2] Komad iz partiture filma, `Last Man Standing`, uzorkovan je u pjesmi `Crazy` američkog soul dvojca Gnarls Barkley. [3] Naslovnu pjesmu filma `Bolje bi se nasmiješio` izvodi Nicola Di Bari. [3] Prikazan je u sklopu retrospektive o Spaghetti Westernu na 64. međunarodnom filmskom festivalu u Veneciji. Directed by Ferdinando Baldi Screenplay by Franco Rossetti Ferdinando Baldi Story by Franco Rossetti Produced by Manolo Bolognini Starring Terence Hill Horst Frank George Eastman Pinuccio Ardia Lee Burton José Torrès Cinematography Enzo Barboni Edited by Eugenio Alabiso Music by Gianfranco and Giampiero Reverberi Production company B.R.C. Produzione Film Distributed by Titanus Distribuzione Release date January 27, 1968 Running time 92 minutes Country Italy Language Italian Terence Hill as Django Horst Frank as David Barry George Eastman as Lucas José Torrès as Garcia Ibanez Bruna Simionato (as Barbara Simon) as Mercedes Ibanez Pinuccio Ardia as Horace (Orazio) Guido Lollobrigida (as Lee Burton) as Jonathan Abbott Spartaco Conversi as Django Gang Member Luciano Rossi (as Edward G. Ross) as Yankee Jack Gianni Brezza as Alvarez Giovanni Ivan Scratuglia (as Ivan Scratuglia) as Pat O`Connor Andrea Scotti as Lucas Henchman Roberto Simmi as Wallace Franco Balducci as Sheriff Jack Adriana Giuffrè as Mrs. Yankee Jack Lucio De Santis as Django Gang Member Angela Minervini as Lucy Cassidy Giovanni Di Benedetto (as Gianni De Benedetto) as Walcott Angelo Boscariol as Lucas Henchman (uncredited) Omero Capanna as Django Gang Member (uncredited) Remo De Angelis as Barry Henchman (uncredited) Franco Gulà as Deputy (uncredited) Paolo Magalotti as Lucas Henchman (uncredited) Eugene Walter as Spokesman (uncredited) Originalan filmski plakat Makedonija Film

stampano na kartonu na 5 jezika prelom - 6 stranica 23 x 22 cm U raskoraku je jugoslovenski film iz 1968. godine. Režirao ga je Milenko Štrbac koji je napisao i scenario. Aktivista u godinama izgradnje, spasavajući zadružna kola, lomi kičmu i postaje invalid i primoran je da se bori za goli opstanak. Umesto rešenja o invalidnini dobija odlikovanje i postaje glavni junak jedne televizijske emisije, koja donosi nekoliko dalekosežnih posledica za autora emisije i glavnog junaka. Dragomir Gidra Bojanić --- Jablan Jezdić Gizela Vuković --- ana Jezdić Dušan Janićijević -------- Predsednik Dragomir Felba --- Marko Danilo Bata Stojković --- Poštar Petar Božović - Veliša Jezdić Jovan Janićijević Burduš Gojko Šantić - Bane Ljuba Tadić - Dica Dragan Zarić - Mile Predrag Delibašić Ivan Bekjarev Dragomir Čumić Tomanija Đuričko Ljiljana Jovanović Ljiljana Lašić Stanislava Pešić Ljubiša Samardžić Radomir Popović - Gost u kafani Ivan Đurđević Jovan Rančić ---------------------------------- Centar Filmskih radnih zajednica (Centar FRZ) je producentska kuća koja je nastala 1970. godine iz prvobitnog Servisa Filmskih radnih zajednica (Servisa FRZ). U periodu do 1978. godine su proizveli dosta filmova koji su osvajali razne nagrade a u ovom periodu je dosta rađeno koprodukcija sa drugim filmskim studijima u bivšoj Jugoslaviji npr: Jadran film Zagreb (proizvedeni zajednički Atentat u Sarajevu i Seljačka buna 1573. iz 1975), Viba film Ljubljana (Crveno klasje iz 1970, Oksigen iz 1970, Begunac iz 1973) itd. Značajni rukovodioci u ovom periodu (koji su u tom periodu uradili najveći broj filmova kao direktori produkcije dotičnog filma u produkciji Centra FRZ su: Aleksandar Radulović, Dušan Perković, Radivoje Popović, Milenko Stanković, Aleksandar Stojanović i Milan Žmukić . 1978. godine menja se naziv u Centar film Beograd koji je ostao do dana današnjeg. ----------------------------- U raskoraku Žanr: Socijalna drama Režija: Milenko Štrbac Kratak sadržaj: Aktivista, u godinama izgradnje, spasavajući zadružna kola, lomi kičmu, postaje invalid i prisiljen je da se bori za goli opstanak. Umesto rešenja o invalidnini, oko koje se uporno tuži, dobija odlikovanje i postaje glavni junak jedne televizijske emisije, koja donosi niz dalekosežnih posledica za autora emisije i glavnog junaka. Producent: FRZ, Beograd Scenario: Milenko Štrbac Muzika: Dušan Radić Snimatelj: Milivoje Milivojević Scenografija: Vlastimir Gavrik, Vladislav Lašić Zemlja porekla: Jugoslavija, Srbija Montaža: Mirjana Mitić Trajanje: 88 minuta Tehnika: Widescreen, crno-beli Prvo prikazivanje: 13.2.1968.

69 x 49 cm 2 x presavijen movie poster Gorki deo reke je jugoslovenski film iz 1965. godine. Režirao ga je Jovan Živanović, a scenario je pisao Bogdan Jovanović. Trudeći se da odagna dečaka koji neprekidno dolazi u blizinu njegove kolibe na reci, Major upoznaje njegovu majku. Oni nose duboke tragove nenaklonjene prošlosti i neće im biti lako da uspostave međusobni kontakt, iako su svesni da im je zajednički napor potreban za budućnost i opstanak. Ljuba Tadić Ilija `Major` Ružica Sokić Jelena Ljubomir Stanković Miško, Jelenin sin Nikola Simić Jevrem Ristić Pavle Vuisić ribar Zoran Radmilović doktor Miroslava Bobić Ciganka Sima Ilić stari portir Siniša Ivetić Ilijin suparnik Ivan Jonaš Slavoljub Nada Kasapić Ilijina bivša žena Vesna Krajina devojka Petar Obradović Ilijin zet Božidar Pavićević Longa ---- Ilijin brat Sreten Krsta Petrović čovek sa gitarom Ljubomir Petrović Jole Miodrag Popović Deba auto-mehaničar Milan Šećerović mladić Bora Todorović poštar Gizela Vuković Ilijina sestra

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Mećava je jugoslavenski igrani film snimljen 1977. godine u režiji Antuna Vrdoljaka. Predstavlja adaptaciju istoimene drame Pere Budaka. Radnja se događa u zabačenom mjestu u zaleđu Dalmacije u međuratnom periodu. Protagonist, čiji lik tumači Slobodan Cica Perović, je seljak kojem spas od siromaštva predstavlja kćer (čiji lik tumači Vera Zima) koju namjerava udati u obitelj susjeda koji se obogatio u Americi, a pri čemu komplikaciju predstavlja to što je kćer prije toga zatrudnjela s lokalnim mladićem. Režija Antun Vrdoljak Scenario Antun Vrdoljak Predložak Mećava; autor: Pero Budak Uloge Slobodan Perović Milka Podrug-Kokotović Fabijan Šovagović Zvonko Lepetić Muzika Pero Gotovac Fotografija Tomislav Pinter Montaža Radojka Tanhofer Studio Jadran film Croatia film Datum(i) premijere 6. jul 1977 Trajanje 88 min. Zemlja SFR Jugoslavija Jezik srpskohrvatski Slobodan Cica Perović Jole Milka Podrug Kokotović Manda, Jolina žena Zvonko Lepetić Toma Mato Ergović Marko Fabijan Šovagović Žandar Vera Zima Maša Vinko Kraljević Perelja Marija Aleksić Anka, Markova žena Kruno Valentić Lukeša Ivo Gregurević Ivan Originalan filmski plakat Croatia Film Zagreb

Originalni bioskopski filmski plakat domaći film MEHANIZAM 2000 glumci Nikola Kojo Ivana Mihić Gordan Kičić režiser Đorđe Milosavljevic poster dimenzija 68x48cm savijan jedanput ima rupice od kačenja inace očuvan.

68 x 48 cm 2 x presavijen movie poster stanje LOSE Hajka je jugoslovenski film iz 1977. godine. Režirao ga je Živojin Pavlović, koji je napisao i scenario po istoimenom romanu Mihaila Lalića. Početkom 1942. godine četnici predlažu partizanima da se ujedine protiv Italijana, koji u to vreme drže pod okupacijom Crnu Goru. Na dogovoreni sastanak dolaze tri partizana. Umesto predstavnika četnika dolazi italijanska vojska. Partizanska divizija je potpuno razbijena, od nje je ostala tek šačica ljudi koja odlučuje da se sakrije po zemunicama. U međuvremenu, zarobljeni partizan donosi novosti da se četnici spremaju put Bosne, na obrčun sa partizanima. Preostali partizani odlučuju da ih zadrže u Crnoj Gori, serijom diverzija. Ono što uspevaju jeste da izazovu sveopštu Hajku na sebe. Rade Šerbedžija Lado Barbara Nilsen Pavle Vuisić Filip Bekić Lazar Ristovski Ivan Slobodanka Marković Gara Rastislav Jović Šogo „Grof“ Jovan Janićijević Burduš Todočilo Danilo Lazović Slobo Boro Begović Bajo Baničić Zaim Muzaferija Paško Miki Manojlović Šako Velimir Bata Živojinović Vojvoda Juzbašić Ljuba Tadić Doktor Zavišić Petar Kralj Arso Miloš Žutić Vule Veljko Mandić Dušan Dragomir Felba Veljko Lalović Ljiljana Jovanović Žena Veljka Lalovića Peter Karsten Žandar Zvonko Lepetić Četnik Gabrić Miloš Kandić Četnik 1 Petar Lupa Četnik 2 Predrag Milinković Italijanski doktor Vladan Živković Partizan na pregovorima Stevo Matović Mateja

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm The Assassination Bureau Limited (also known as The Assassination Bureau in the United States) 1969 g. The Assassination Bureau Limited (sh. Biro za atentate d.o.o.) je britanska akcijsko-pustolovna filmska komedija snimljena 1969. godine u režiji Basila Deardena. Predstavlja adaptaciju istoimenog nedovršenog romana američkog pisca Jacka Londona (koga je nekoliko godina prije dovršio Robert L. Fish). Protagonistica, čiji lik tumači Diana Rigg je Sonya Winter, novinarka i sufražetkinja, koja u Londonu početkom 20. vijeka razotkriva tajnu organizaciju koja za novac izvodi atentate te je odluči uništiti tako što kod njenih članova ugovori likvidaciju njenog šefa Ivana Dragomiloffa (čiji lik tumači Oliver Reed). Radnja prikazuje kako je Dragomiloff zaintrigiran time da će biti prisiljen odmjeriti ubilačke vještine sa svojim bivšim kolegama, ali i kako sa Sonyom udružuje snage kada se otkrije da je Biro zapravo angažiran od strane novinskog magnata (čiji lik tumači Telly Savalas) koji želi izazvati svjetski rat. Za razliku od književnog predloška, koji je bio daleko ozbiljniji i mračniji, film se isticao korištenjem crnog humora. Režija Basil Dearden Producent Michael Relph Scenario Michael Relph Wolf Mankowitz Predložak The Assassination Bureau, Ltd.; autor: Jack London Robert L. Fish Uloge Oliver Reed Diana Rigg Telly Savalas Curt Jürgens Muzika Ron Grainer Fotografija Geoffrey Unsworth Montaža Teddy Darvas Distribucija Paramount Pictures Datum(i) premijere 10. mart 1969 Trajanje 110 min. Zemlja Ujedinjeno Kraljevstvo Jezik engleski Oliver Reed ... Ivan Dragomiloff Diana Rigg ... Sonya Winter Telly Savalas ... Lord Bostwick Curd Jürgens ... General von Pinck Philippe Noiret ... Monsieur Lucoville Warren Mitchell ... Herr Weiss Beryl Reid ... Madame Otero Clive Revill ... Cesare Spado Kenneth Griffith ... Monsieur Popescu Vernon Dobtcheff ... Baron Muntzof Annabella Incontrera ... Eleanora Spado Jess Conrad ... Angelo George Coulouris ... Švicarski seljak Sporedni likovi Ralph Michael ... Urednik Katherine Kath ... Mme. Lucoville Eugene Deckers ... Službenik u `La Belle Amie` Olaf Pooley ... Švicarski blagajnik George Murcell ... Pilot cepelina Michael Wolf ... Oficir cepelina Gordon Sterne ... Kaplar Peter Bowles ... Ljubomorni ljubavnik `La Belle Amie` William Kendall ... M. Marivaux u `La Belle Amie` Jeremy Lloyd ... Engleski oficir Roger Delgado ... Član Biroa Maurice Browning ... Član Biroa Clive Cazes ... Član Biroa Gerik Schjelderup ... Član Biroa Milton Reid ... Leonardi (žrtva u liftu) Frank Thornton ... Žrtva u liftu Maggie Wright ... Posebna djevojka Originalan filmski plakat Croatia Film

stampano na kartonu na 5 jezika prelom - 6 stranica 23 x 22 cm Kad čuješ zvona je jugoslovenski film iz 1969. godine. Režirao ga je Antun Vrdoljak, a scenario su pisali Ivan Šibl i Antun Vrdoljak. Prva godina rata. Tri sela u susedstvu i tri različite vere. Zvone tri zvona večernje i jutrenje u miru dok rat ne pretvori tri boga u tri noža. Uz unutrašnje otpore, zajednički neprijatelj će ujediniti ali i izbrisati predrasude. Pavle Vuisić Gara Boris Buzančić Vjeko Vanja Drah Maks Boris Dvornik Kubura Izet Hajdarhodžić Nikola Antun Nalis Čarls / Topnik Fabijan Šovagović Mićan Branko Špoljar Komandant Bataljona Ivica Vidović Meho Branka Vrdoljak Marija Mirko Boman Partizan Stevo Krnjajić Jokan Zvonimir Ferenčić Vozač nemačkog kamiona Nataša Maričić Devojka u crvenoj majici Minja Nikolić Žena kojoj je pobeglo dete Tihomir Polanec Stražar / ranjenik Zoran Tadić Vladimir Bačić Partizan s torogom kapom Marko Vrdoljak Partizan Antun Vrdoljak Zapovjednik ------------------------------ Centar Filmskih radnih zajednica (Centar FRZ) je producentska kuća koja je nastala 1970. godine iz prvobitnog Servisa Filmskih radnih zajednica (Servisa FRZ). U periodu do 1978. godine su proizveli dosta filmova koji su osvajali razne nagrade a u ovom periodu je dosta rađeno koprodukcija sa drugim filmskim studijima u bivšoj Jugoslaviji npr: Jadran film Zagreb (proizvedeni zajednički Atentat u Sarajevu i Seljačka buna 1573. iz 1975), Viba film Ljubljana (Crveno klasje iz 1970, Oksigen iz 1970, Begunac iz 1973) itd. Značajni rukovodioci u ovom periodu (koji su u tom periodu uradili najveći broj filmova kao direktori produkcije dotičnog filma u produkciji Centra FRZ su: Aleksandar Radulović, Dušan Perković, Radivoje Popović, Milenko Stanković, Aleksandar Stojanović i Milan Žmukić . 1978. godine menja se naziv u Centar film Beograd koji je ostao do dana današnjeg. ---------------------------------- Kad čuješ zvona Žanr: Ratni Režija: Antun Vrdoljak Kratak sadržaj: Prva godina rata. Tri sela u susedstvu, tri različite vere. Tri zvona zvone večernje i jutrenje u miru, dok rat ne pretvori tri boga u tri noža. Uz unutrašnje otpore, zajednički neprijatelj će ih najzad ujediniti i izbrisati predrasude. Producent: FRZ, Beograd, FRZ, Zagreb Scenario: Antun Vrdoljak Muzika: Anđelko Klobučar Snimatelj: Frano Vodopivec Scenografija: Željko Senečić Zemlja porekla: Jugoslavija, Srbija, Hrvatska Montaža: Radojka Ivančević-Tanhofer Trajanje: 92 minuta Tehnika: Widescreen, kolor Prvo prikazivanje: 5.2.1969.

Stanje kao na fotografijma ! 50cm x 70cm Originalan filmski plakat Mondo Bobo je hrvatski crno-bijeli igrani film snimljen 1997. godine u režiji Gorana Rušinovića. Po žanru je mješavina drame i kriminalističkog filma. Protagonist, čiji lik umači Sven Medvešek, je mladić koji u samoobrani ubije dva kriminalca, da bi se nakon toga, po savjetu svoga odvjetnika, predao policiji i na kraju završio u umobolnici. Radnja prikazuje kako bježi iz umobolnice i tokom bijega izazove medijsku histeriju, da bi na kraju završio u jednoj kući gdje uzima taoce. Mondo Bobo, koji je predstavljao art film neuobičajen za tadašnju hrvatsku kinematografiju, je na Pulskom festivalu osvojio Zlatnu arenu. Directed by Goran Rušinović Written by Goran Rušinović Produced by Boris Matić Starring Sven Medvešek Nataša Dorčić Svebor Kranjc Lucija Šerbedžija Mladen Tojaga Damir Urban Jagoda Kaloper Miroslav Škaro Tomislav Gotovac Cinematography Ven Jemeršić Edited by Bernarda Fruk Ivana Fumić Music by Hrvoje Štefotić Running time 80 minutes Country Croatia Language Croatian

stampano na kartonu na 5 jezika prelom - 6 stranica 23 x 22 cm Hasanaginica (Kameni despot ili jedna mogućnost narodne pesme Hasanaginica) je jugoslovenski igrani film iz 1967. godine. Scenario i režiju je uradio Miodrag Mića Popović prema motivima istoimene srpske narodne pjesme, u kojoj majci, igrom sudbine rastavljenoj od dece, srce prepukne od tuge za njima. Hasanaga je odavno napustio dom i otišao u vojni pohod, ostavivši kod kuće ženu Zeinu sa dvoje dece i ostarelom sluškinjom. Zeini u posetu dolazi brat Murat, žaleći se da mu je voda odnela zemlju i traži od sestre novac kako bi kupio novu zemlju od Imotskog Kadije. Zeina nestrpljivo čeka Agu. Ipak, susret sa Kadijom će biti fatalan - Zeina će biti proterana i zauvek odvojena od svoje dece. Film rađen prema motivima istoimene narodne pesme, u kojoj majci, igrom sudbine rastavljenoj od dece, srce prepukne od tuge za njima. Milena Dravić Hasanaginica Rade Marković Džamonja Relja Bašić Imotski kadija Rastislav Jović Hasanaginičin brat Murat Đorđe Nenadović Kaja Grganović Bogdan Dević Aleksandar Dević Ljiljana Petrović Prvoslav Nikolić Živorad Šobić --------------------------------------- Centar Filmskih radnih zajednica (Centar FRZ) je producentska kuća koja je nastala 1970. godine iz prvobitnog Servisa Filmskih radnih zajednica (Servisa FRZ). U periodu do 1978. godine su proizveli dosta filmova koji su osvajali razne nagrade a u ovom periodu je dosta rađeno koprodukcija sa drugim filmskim studijima u bivšoj Jugoslaviji npr: Jadran film Zagreb (proizvedeni zajednički Atentat u Sarajevu i Seljačka buna 1573. iz 1975), Viba film Ljubljana (Crveno klasje iz 1970, Oksigen iz 1970, Begunac iz 1973) itd. Značajni rukovodioci u ovom periodu (koji su u tom periodu uradili najveći broj filmova kao direktori produkcije dotičnog filma u produkciji Centra FRZ su: Aleksandar Radulović, Dušan Perković, Radivoje Popović, Milenko Stanković, Aleksandar Stojanović i Milan Žmukić . 1978. godine menja se naziv u Centar film Beograd koji je ostao do dana današnjeg. -------------------------- Hasanaginica Žanr: Tragedija Režija: Miodrag (Mića) Popović Kratak sadržaj: Film rađen prema motivima istoimene narodne pesme, u kojoj majci, igrom sudbine rastavljenoj od dece, srce prepukne od tuge za njima. Producent: FRZ, Beograd Scenario: Miodrag (Mića) Popović Muzika: Zoran Hristić Snimatelj: Milorad Marković Scenografija: Vlastimir Gavrik Zemlja porekla: Jugoslavija, Srbija Montaža: Jelena Bjenjaš Trajanje: 81 minuta Tehnika: Widescreen, crno-beli Prvo prikazivanje: 5.7.1967. ------------------------- Miodrag Mića Popović (Loznica, 12. juni 1923 — Beograd, 22. decembar 1996), akademik, bio je slikar, likovni kritičar, pisac i filmski režiser. U Beograd sa porodicom dolazi 1927. godine gde je završio osnovnu školu, a od 1933. do 1941. pohađa Treću mušku gimnaziju. Godine 1942. odveden je u Nacionalnu službu. Posle bolesti i operacije oteran 1943. u logor Franken kod Žagubice, potom, po kazni, u štraflager u Borskom rudniku. Zbog bolesti iste godine otpušten i vraćen kući. Posle oslobođenja Beograda mobilisan i upućen u propagandno odeljenje Štaba II armije. Na lični zahtev 1945. upućen na front gde je ranjen; tada je primljen u SKOJ. Sa svojim bataljonom stigao do Lajbnica u Austriji; tada je primljen u KPJ ali ubrzo i isključen. Zbog jednog pisma uhapšen i sproveden u vojni istražni zatvor u kome je proveo četiri meseca; Vojni sud ga osuđuje ali je odmah amnestiran i demobilisan. Na Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu upisao se 1946. u klasu profesora Ivana Tabakovića. Tada je živeo u Siminoj 9a koje postaje stecište mnogih, kasnije veoma poznatih i uticajnih političara, intelektualaca i umetnika. Zajedno sa Batom Mihailovićem, Petrom Omčikusom, Miletom Andrejevićem, Ljubinkom Jovanović, Kosarom Boškan i Verom Božičković, napušta Akademiju i odlazi u Zadar, gde je 1947. formirana čuvena „Zadarska grupa“, prva umetnička komuna u posleratnoj Jugoslaviji. Po povratku u Beograd, zbog samovolje i nediscipline svi su bili izbačeni iz Akademije. Kasnije im je dozvoljeno da nastave studije slikarstva, sem Mići Popoviću, sa obrazloženjem da je „svršen slikar pa mu Akademije više nije potrebna“. Popović je nastavio da uči sam, uz pomoć profesora Ivana Tabakovića. Počeo je da slika 1938. godine družeći se sa slikarem Svetolikom Lukićem. Do rata je bio redovni posetilac Muzeja kneza Pavla i Umetničkog paviljona na Kalemegdanu. Od 1940. godine izlagao je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Prvu samostalnu izložbu održao u Beogradu 1950. godine. Počeo da objavljuje kritike i eseje 1950. godine. Oženio se Verom Božičković 1949. godine sa kojom odlazi u Pariz 1951. na šest meseci, a potom 1952. u kome u nekoliko navrata ostaje do 1959. Boravio u Njujorku 1980—1981. i bio gostujući profesor na Njujorškom državnom univerzitetu u Olbaniju 1982. Za dopisnog člana SANU izabran je 1978, a za redovnog 1985. Mića Popović je prošao kroz nekoliko slikarskih faza od kojih su najpoznatije „enformel“ (francuski: informel, bez forme) u periodu 1959—1969. i „slikarstvo prizora“ od 1969. do 1979. No, pre toga je imao zanimljivu predistoriju koja je takođe značajna za srpsko slikarstvo druge polovine dvadesetog veka. Ona se može podeliti u nekoliko perioda. Pre dolaska na Akademiju likovnih umetnosti 1946. godine Popović se već uveliko zainteresovao za slikarstvo. Njegova rano ispoljena prirodna potreba za likovnim oblikovanjem ozbiljnije je izražena u gimnaziji kod Riste Stijovića koji mu je bio profesor crtanja. Istovremeno je počeo da posećuje tekuće izložbe priređivane u Umetničkom paviljonu na Kalemegdanu i u Muzeju kneza Pavla. Tu je imao prilike ne samo da vidi i da se neposredno upozna sa najznačajnijim ostvarenjima srpskih i jugoslovenskih umetnika, već i sa inostranom umetnošću. Značajno je bilo i njegovo poznanstvo sa slikarem Svetolikom Lukićem koji mu je prvi ukazao na slikarstvo kao umetnički medij. Te dve okolnosti su smanjile Popovićevo interesovanje za gimnazijskim školovanjem i potpuno ga okrenuli likovnom stvaralaštvu. Ozbiljan preokret u Popovićevoj umetnosti nastaje na samom početku studiranja na Akademiji. Sukob dve ideologije profesora te škole, onih koji su vatreno zastupali novu ideologiju socijalističkog realizma i drugih, starijih koji su u tišini ostali privrženi predratnoj estetici poetskog realizma, i intimizma nikako nije odgovarao mladom slikaru koji je video da tu nešto nije u redu, ali tada nije razumeo šta. No, ubrzo je shvatio da mu školski program rada nikako ne odgovara, te je nagovorio drugove iz svoje klase da samoinicijativno, pre kraja školske godine odu u Dalmaciju i da se, posle kratkog traženja, na nekoliko meseci zadrže u Zadru. Tada i nastaje mit o „Zadarskoj grupi“, prvoj koja je nastala u novoj Jugoslaviji. Mediteransko svetlo, pejzaž i sloboda međusobnog portretisanja su u tom trenutku potpuno zadovoljili potrebe te skupine slikara. Napunjeni novom kreativnom energijom vraćaju se u Beograd i bivaju izbačeni sa Akademije. Posle urgiranja njihovih protežea na visokim političkim i državnim položajima svi su, sem Miće Popovića, bili vraćeni na školovanje. Danas je teško pretpostaviti da li je takva odluka pomogla ili odmogla Popoviću da postane toliko specifičan umetnik u srpskom slikarstvu koji će toliko obeležiti njegov razvoj skoro do samog kraja veka. Ova nedoumica je podstaknuta njegovim mukotrpnim traganjem za likovnim izrazom, „traženjima i lutanjima“ kroz koji je Mića Popović prošao tokom gotovo cele šeste decenije. U njima je bilo svačega, od etnografskih motiva do srednjovekovnog živopisa, od starog poetskog intimizma do isto tako anahrone „Pariske škole“ sa kojom se neposredno suočavao tokom nekoliko boravaka u toj bivšoj svetskoj prestonici slikarske umetnosti. Ako se u Parizu suočavao sa novom umetnošću koja je postavljala temelje enformela, on još nije bio kreativno spreman da to primeti, a još manje da unese u sopstveno delo. Bilo je potrebno da se najpre upozna sa filozofijom zen budizma, a da potom praktično vidi kako nastaju „enformel“ slike na samom isteku pedesetih godina da bi se silovito upustio u ono što je definitivno obeležilo srpsku umetnost šezdesetih i dovelo je u stvarne relacije sa internacionalnim tokovima. Mića Popović je u istoriografiji postavljen na sam vrh tog novog talasa u našem slikarstvu, ne samo po delima koje je stvarao već i po nekolikim kritičkim opservacijama koje su toj umetnosti dali neophodnu teorijsku osnovu. Ali, Popović ponovo preživljava svojevrsno zasićenje enformelnom slikarskom praksom i, uz promenjene političke i socijalne okolnosti na početku osme decenije, otpočinje svoju poslednju avanturu — „slikarstvo prizora“. Prevratnički povratak u figurativnost neminovno ga je odveo u angažovano slikarstvo koje je kao „poslednja odbrana jednog naroda“ moralo da pokaže umetnikov jasan politički stav izražen i simbolički — serijom slika sa majmunima, i tekstualno — „Manipulacija“, „Ne hvala!“, „Oštra osuda crnog talasa“, i serijom „Gvozden“ (gastarbajteri). U „Heksagonalnom prostoru“ sa prijateljima: Živoradom Stojkovićem, Borislavom Mihajlovićem Mihizom, Dobricom Ćosićem, Lazarom Trifunovićem i Antonijem Isakovićem on 1970. obznanjuje početak javnog disidentskog delovanja kome je ostao privržen do devedesetih, kada u uslovima višestranačja prelazi u opoziciju. Nimalo nije slučajno da je poslednji javni nastup, već vidno umoran i bolestan imao neposredno pred smrt ispred pobunjenih studenata beogradskog univerziteta 1996. godine. Centralno mesto ukupnog slikarskog opusa Miće Popovića, gledano retrospektivno, u svim fazama, bilo je sudbinsko osećanje tragičnosti postojanja — koliko individualnog, toliko i kolektivnog.