UTICAJ ISLAMSKOG EKSTREMIZMA NA AL KAIDU Ivan Petrović Izdavač: Službeni glasnik Broj strana: 250 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 16 х 24 cm Godina izdanja: 2016. Opis Već pet godina surovi rat u Siriji pokazuje jasno svu razgranatost i opasnost globalne terorističke mreže Al kaide. Današnji islamski terorizam je sinteza straha, nasilja, agresije i mnogobrojnih žrtava. Od svih svetskih terorističkih aktivnosti čak između polovine i dve trećine otpada na terorističke islamske organizacije. Najveći broj ovih aktivnosti događa se u najintenzivnijim geopolitičkim i geostrateškim područjima. Terorističke grupe se povezuju istim idejama koje su sadržane u bazičnosti islamske civilizacije, islamskom fundamentalizmu i ekstremizmu. Ova knjiga govori o temeljima te ekstremne ideologije i načinima njenog delovanja. Matrica islamskog univerzalizma je podloga na kojoj se zasniva i deluje Al kaida, kao globalna teroristička mreža. Islamskom dogmom i praksom baziranom na krajnjem fundamentu Al kaida povratno utiče na širenje islamskog ekstremizma. Stalnim insistiranjem na autentičnom tumačenju islama Al Kaida pretenduje da bude dugoročan izvor terorističkog delovanja. Visok stepen tradicionalnosti i religijske komponente žestoko se opire modernizaciji i okreće lakšem putu „vraćanja unazad“.

Iz sadržaja: Intervju: Ivan Stambolić...

eros i poros igor mandić ivan čolović dimitrije vojinov veselin gatalo ........

Kompletno, srednji listovi se odvajaju, sadržaj čist, tragovi starosti na koricama - dobro stanje. Iz sadržaja: Žarko Radić Mira Stupica Dragan Džajić Don Džonson Margaret Tačer Ivan Lendl FEST Automobili: Nova Lada i Moskvič Merilin Monro Živojin Pavlović ...

odlično očuvan izdanje 2009 lična karta vlade ruske federacije ivan iljin i putin biografije ruskih ministara ruska vojna moć ruski slikari moskovski metro anapa sambo ljermontov zvona rusije sibir hermelin tjumenska oblast vasilij nikolajevič fon štrandman i k ajvazovski .... msobraz

HERETICUS Vol. XIV (2016), No. 3-4 Oliver VOSIUS - Ivan JANKOVIĆ: PREISPITIVANJE PRAVA U PROŠLOSTI NEMAČKE I SRBIJE Ratko Leković: PORUČNIK MILOŠ PANJEVIĆ U BEOGRADSKOJ ORGANIZACIJI JUGOSLOVENSKE VOJSKE U OTADŽBINI KARL JASPERS: PITANJE KRIVICE VENCESLAV GLIŠIĆ: KONSTITUISANJE FEDERALNE SRBIJE 1945. GODINE ......................................................... BROŠ LATINICA 284 STRANE NEKORIŠĆENO

Kompletno, kompaktno, sadržaj nije škraban. Latinica, 54 strane, tragovi starosti i korišćenja: korice pohabane, bleđe fleke od izloženosti vlazi, solidno stanje. Naslovna strana: Neda Arnerić Iz sadržaja: Peđa Milosavljević, Prota Mihajlo Smiljanić, Saša Petrović, Neda Arnerić, Voren Biti, Gari Kasparov, Ivo Kušanić, Ivan Čabrinović, NK Dinamo, fudbalski prvak Jugoslavije, Petar Božović, Rakel Velč...

GRAĐANSKO DRUŠTVO I POLITIČKA DRŽAVA R a s p r a v a Marksizam, marksologija i vulgarni marksizam Što bi Marx uradio danas? NAŠE TEME 11 Časopis za društvena pitanja Z a g r e b 1 9 8 3 GRAĐANSKO DRUŠTVO I POLITIČKA DRŽAVA Ivan Prpić Jovan Mirić Milan Podunavac Žarko Puhovski Adolf Bibič Dimitar Mirčev ..................................................... Broš Latinica 220 stranica Nekorišćeno

Nije kompletno, fali nekoliko listova. Brana Crnčević: Zapisi iz Crne sveske Dr Radovan Karadžić: O nacionalnom buđenju Srba u BiH Srbi i Muslimani: Ko kroji kapu Sandžaku? Franjo Tuđman Feljton: Slovenija, hronika crvenog i crnog privrednog kriminala Dr Slobodan Komazec: Da li je moguć ekonomski procvat Kninske krajine? Planetoid sa Titovim imenom Bata Čengić Tuzi: Da li su Malisori građani drugog reda? Podzemni grad u Kočevskoj reci Čije su zemlje Kosovo i Metohija? Četnici izbliza: Ispovest Dražinog obaveštajca Feljton: Dragoljub R. Živojinović - Kralj Petar i srpska demokratija Svedočanstva: Akademik Jovan Rašković, Zločin i krivnja ... ➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡

Kompletno i kompaktno, sadržaj nije podvlačen. Tragovi starosti na koricama. Specijalni prilog: Garibaldinci na Neretvi i Drini Lista jugoslovenskog izvoza Kongo Ivan Goran Kovačić Između dva festivala u Puli Antun Žmak Iz dnevnika speleologa Festival zabavne muzike Zagreb 1963. Jemen Nova godina širom globusa ... ➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡

Na ukupno 200 strana magazina nalaze se tekstovi i ilustracije o aktuelnim događajima iz ruske kulture, duhovnosti, umetnosti, istoriji, modi, sportu, gastronomiju, politici i svim drugim oblastima društvenog života. izdanje 2009 iz sadržaja: lična karta vlade ruske federacije Ivan Iljin i Putin biografije ruskih ministara ruska vojna moć ruski slikari moskovski metro anapa, rajsko izletište na Crnom moru sambo, ruska borilačka veština Ljermontov Aleksej Balabanov Aleksandar Sokurov zvona rusije sibir hermelin tjumenska oblast Vasilij Nikolajevič fon Štrandman Korice ponegde iskrzane pri vrhu, unutrašnjost u odličnom stanju.

Iz sadržaja: Politika i ekonomija: Srpska tenja (po Globusu), Ko to žali puč propali, Vojvoda Vojislav Šešelj, Vuk Drašković, Zoran Đinđić, Gorbačov, BIH, Biljana Plavšić, Adil Zulfikarpašić Feljton: Delovanje stranih službi u Jugoslaviji 3.deo Feljton: Vojvoda Momčilo Đujić 5.deo Feljton: Politički procesi 4.deo Film i pozorište: Edinburški pozorišni festival, Saša Petrović Sport: Ivan Osim, Karl Luis Strana: 100 Ocena: 4. Vidi slike. Skladište: 1681 NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2014. godine. do 100 gr - 69 dinara 101-250 gr - 76 dinara 251-500 gr - 99 dinara 501-1000gr - 106 dinara 1001-2000 gr - 129 dinara U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Na naslovnoj strani: Ivana Anđušić - Maksimović Na poslednjoj strani: Federica Pellegrini

Na naslovnoj strani: Tijana Bogdanović, Davor Štefanek i Ivana Španović Na poslednjoj strani: Melania Trump

časopis PariMAČ / Paris MATCH izašao: 17. oktobra 1986. na naslovnoj strani i na još 20 unutrašnjih stranica: papa Jovan Pavle Drugi / Ivan Pavao II / Ioannes Paulus II (tj Žan Pol II / Jean Paul II) (tj Džon Pol II / John Paul II) (tj Đovani Paolo II / Giovanni Paolo II) (tj Huan Pablo II / Juan Pablo II) (tj Jan Pavel II / Jan Paweł II) (tj Johanes Paul II / Johannes Paul II) (tj II Janoš Pal / II. János Pál) (tj Žoao Paulo II / João Paulo II) tj Karolj Jožef Vojtila / Karol Józef Wojtyła ostale ličnosti: Elizabet Liz Tejlor, Moamer el Gadafi, Gobačov i Regan, itd ... časopis je u solidnom stanju; kompaktan je i kompletan; ima raznih utisnuća, pohabanja, i blagih fleka na koricama; ima sitnih zacepljenja na par mesta (najžešće je pri dnu hrbata: 8 mm); ima i sitnih ispeglanih ušiju; - - - - Pogledajte na Kupindu i ostale ČASOPISE koje imam u ponudi: http://www.kupindo.com/pretraga.php?Pretraga=gcasopis&CeleReci=1&UNaslovu=0&Prodavac=guglajkan Za pretragu: Gcasopis,

184 strane TEMA BROJA PERESTROJKA — STANJE, PROBLEMI, PERSPEKTIVE Uvodnik Boris Kagarlitski Perestrojka: Dijalektika promene Aleksandar Jakovljev Perestrojka je izabrala humanizam. Tatjana Zaslavskaja 0 strategiji upravljanja društvom Leonid Jonin Sindrom konzervativizma Andronik Migranjan Društvo i država ZBIVANJA Sava Živanov Sovjetsko drustvo i perestrojka (Izvodi itz rasprave »Daoi perestrojke«) Sava Živanov. Vsevolod Kulikov Lev Nikiforov Genadij Lisdčkin Vitalij Ljeijčuk.. Len Karpinski.... Jurij Afanasjev.... Žarko Puhovski... Miaden Lazić..... Rene Lovrenčić... Ivan Maksimović... Dragan Veselinov Ljubornir Madžar. Branko Caratan... Zagorka Golubović... Vojislav Stanovčić. Vladimir Giigorov. Kosta Mihailović. Dragoljub Miounović.. DOSIJE A. Saharov Neizbežnost Perestrojke. Boris Nikolajevič Jeljcin Govor na Kongresu narodoih deputata Izvodi iz Odluke plenuma CK KPSS O agrarnoj politici KPSS u savremenim uslovima. I. Devjatko, S. Švedov Knjiige i čtanje u SSSR-u: od vještačke homogcnosti do sve veće različitosti INTERVJU Kostanco Preve Obnova perspektive socdjalizma POLEMIKA Milan Kangrga Smišljene podvale ili teoojsika kritika PRIKAZI Sava Zivanov Perestrojka i novo mišljenje.. Eva Berković Kriza identiteta jugoslovenskog društva . Lino Veljak Problemi filozofije historije...... Milan Uzelac Početak filozofije.......... Vladimir Momčilovlć Dometi i iskušenja sandiinističke revoiucije Jordan Jovanovskl O kurdskoim pitanju

VREME nedeljnik strana 80 Iz sadržaja: PARLAMENTARNI IZBORI 21. JANUARA 2007. >Duga vrela zima PRIKRIVENA SMENA GUVERNERA NBS-A >`Usklađivanje` guvernera sa ustavom DOSTUPNOST INFORMACIJA >`Usklađivanje` poverenika za Ustavom USTAV I PRAVOSUĐE >Političko izborni plen LIČNI STAV - ENERGETSKA BEZBEDNOST U FUNKCIJI ODRŽIVOG RAZVOJA >Energija – četvrti element PARAĆIN I ĆUPRIJA, MESEC DANA POSLE >Prozori i zavese VODIČ KROZ MALA I SREDNJA PREDUZEĆA (6) – IGDA IMPEX, BEOGRAD >Iz šume u izvoz VREME USPEHA >Biznis KULTURA JUBILEJ – PEDESET GODINA ATELJEA 212 >Prvih pola veka NOVA FRANCUSKA PROZA >Autsajderske priče KNJIGE - ETNO, IVAN ČOLOVIĆ >Etnička muzika sveta TV MANIJAK >Serbski Studio B POZORIŠTE >Verona na Balkanu KNJIGA >Misliti demokratiju Scena > SVET AMERIČKI IZBORI 2006 >Manje straha, više nade PREMIJERSKA SMENA U CRNOJ GORI >Testiranje lojalnosti ŠPIJUNAŽA >Odlazak legende hladnog rata PROTESTI U KIRGISTANU >Profesija – demonstrant MOZAIK ISTRAŽIVANJE – PRIVATNO OBRAZOVANJE U SRBIJI >Od vrtića do doktorata METAMATERIJALI >Kapa nevidimka i druge refleksije NEONACIZAM >Prizivanje četvrtog rajha STRIP: Aleksandar Zograf - Amadora/Lisboa/Sintra X 2006 Ocena: 4+. Vidi slike. Skladište: Magazini 26 Težina: 200 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.08.2019. godine. do 100 gr - 82 dinara 101-250 gr - 92 dinara 251-500 gr – 120 dinara 501-1000gr - 130 dinara 1001-2000 gr - 158 dinara 2001-3000 gr - 176 dinara 3001-4000 gr - 185 dinara 4001-5000 gr - 199 dinara U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

VREME nedeljnik strana 80 Iz sadržaja: HAŠKI USLOV >Ozbiljna kriza Koštuničine vlade IZ UGLA EKONOMIJE >Putuj Evropo NASTAVAK RATA ZA FREKVENCIJE >Ćutali ste, gledajte! SRPSKA IMOVINA NA KOSOVU >Nosioci stanja INTERVJU – DR IVANA DULIĆ MARKOVIĆ, MINISTARKA POLJOPRIVREDE >Nedostaje samo najezda skakavaca KONCESIJE >Zlato, minerali i ostalo UBISTVO VOJISLAVA JEKIĆA >Dva metka za svedoka ZANEMARENI SUGRAĐANI >Dug put do ljudi VREME USPEHA >Biznis POSLOVNI SISTEMI - GALEB GROUP >Globalizacija iz Srbije PROFIL – EXTREME, BEOGRAD >Zlatni partner Microsof INTERVJU – MILAN MARAVIĆ, DIREKTOR ZENITHOPTIMEDIA U SCG >Vreme za inteligentno oglašavanje AUTSORSING – ŠANSA ZA MALE ZEMLJE >Usluga za tri milijarde dolara O BEOGRADSKOJ BERZI >Banke poskupele KULTURA ORGANIZACIJA VELIKIH KONCERATA >O biznisu i pevanju INTERVJU – IVAN IVAČKOVIĆ, ROK KRITIČAR >Dokotrljavanje Stonsa TELEVIZIJA >Crveno i crno KNJIGA >O čarapama i `apsolutu` TV MANIJAK >Reč naizgled laka KNJIGA >Rulfove sablasti POZORIŠTE >Nemoralni moralitet Scena > SVET RUSIJA, NEMAČKA I GEO POLITIKA >Novo rusko `oružje` PREDVORJE AZIJSKOG KONTINENTA >Potraga za saveznicima LATINOAMERIČKI IZAZOV >`Gas je naš` MOZAIK INTERVJU – ROJ HEJZLVUD, PROFAJLER I BIVŠI AGENT FBI >Lov na običnog čoveka MAJKROSOFT >Redmond u Srbiji i obrnuto Ocena: 4+. Vidi slike. Skladište: Magazini 28 Težina: 200 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.08.2019. godine. do 100 gr - 82 dinara 101-250 gr - 92 dinara 251-500 gr – 120 dinara 501-1000gr - 130 dinara 1001-2000 gr - 158 dinara 2001-3000 gr - 176 dinara 3001-4000 gr - 185 dinara 4001-5000 gr - 199 dinara U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Svijet 1930. br.12 strana 24 Iz sadržaja: Naslovna strana: Ilustrovao Otto Antonini (u donjem desnom uglu inicijali) Stare reklame na dve strane Velika reklama Creme de Coty `Glava Mojsije` Ivan Meštrović Izložba Maksimilijana Vanke (na dve strane i 8 fotografije) Islandija (na dve strane i 8 fotografije) Zagreb: `Ples zvjezdica` učenica srednjih škola (na dve strane i 11 fotografije) Sa svih strana svijeta: Horti regent Mađarske, Ilija Šumanovac, Ahmed Mirza šah Persije, Kardinal Merry del Val, Admiral Tripitz... Moda, film: Lorette Young, Gloria Gordon... Velika reklama Elida favorit sapun Reklame: L. T. Piver mirisi, Radio Telefunken, Franck kafa, Albus sapun, Nivea krema Najveći avion na svetu Auto za postizanje rekordne brzine Silver Bullet Note i tekst: Sjećanje (Artur Heinrich) Velika reklama Ovomaltine ... 6. veljače 1926. godine, u Zagrebu je izišao prvi broj modernog magazina, ilustrirani tjednik Svijet (1926. - 1936.), časopis za društveni život. Realizacijom ideje njegova pokretača, prvoga urednika i stalnog ilustratora, slikara Otta Antoninija, u hrvatskom novinskom prostoru zasjale su dvije zvijezde. Prva je novi, sadržajno suvremeno koncipiran tjednik građanske orijentacije s prilozima iz društvene kronike u području zabave, mode, glazbe, umjetnosti, športa, filma i kazališta, politike i gospodarstva te putopisima, romanima u nastavcima, notama popularne lakoglazbene produkcije, humorom i zanimljivostima, domaćim i iz svijeta, novitetima i senzacijama, koji su, danas možemo reći, obilježili razdoblje ludih dvadesetih godina. U stilu Art decoa Ukorak s nastupanjem nove epohe zajedničkih europskih pojava, sveprisutan je dekorativni stil art deco, koji obuhvaća bitne dimenzije vremena nazvanog `jazz age`, `roaring twenties`, pa i `swinging twenties` zbog sadržaja koji preplavljuju cijeli svijet, pa tako i Zagreb: to su jazz bandovi novog zvuka i novi plesovi, charleston i ludilo koje vlada za plesnom glazbom uz gramofon ili novootvorenim Palais de dance klubovima, produkcije prvih zvučnih filmova, sve kraća dužina haljima i kratke frizure, popularni bubikopf, izbori za Miss i ljepotice kupališta u ljetnoj sezoni, svijet noćnih klubova, kabarea, revija i zvijezda, kao i novija tehnička dostignuća, avion i cepelin, veliki parobrodi i prekooceanska putovanja. Druga, ali ne manje sjajna zvijezda je Otto Antonini, koji uvodi novu likovnost dekorativizma u grafičko oblikovanje časopisa, art deco, po kojem će Svijet ostati jedinstvena pojava i sinonim za promociju tog stila u hrvatskom kulturnopovijesnom prostoru iz perspektive njegova medijskog utjecaja na formiranje pop kulture dvadesetih godina 20. stoljeća... Ocena: 3. Vidi slike. Skladište: Antikvarni časopisi Težina: 150 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2021. godine. 21-50 gr-85 dinara 51-100 gr - 92 dinara 101-250 gr - 102 dinara 251-500 gr – 133 dinara 501-1000gr - 144 dinara 1001-2000 gr - 175 dinara Za tiskovine mase preko 2000 g uz zaključen ugovor, na svakih 1000 g ili deo od 1000 g 15,00 +60,00 za celu pošiljku U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Evropljanin br.14 (1998) Tačan presek društva s kraja devedestih, bogato ilustrovan i za to vreme neverovatno kvalitetno štampan. Zadnjih 6 brojeva su bili zabranjeni za distribuciju u Srbiji, kupovani su `ispod ruke`. Dream team Srpskog novinartva: Bujošević, Tirnanić, Tijanić, Prpa, Smajlović, Žanetić, Ćuruvija, Mamula i mnogi drugi. Nepunih mesec dana po izlasku poslednjeg broja osnivač i izdavač Slavko Ćuruvija je ubijen. Iz sadržaja: Politika: Kosovo i Metohija, Vojislav Šešelj, Gužva u ekspres loncu opozicije, Balkan protiv Evrope, Sezona lova na diktatore Muzika: Volas Roni Istorija: Učenje smrti Film i pozorište: Jugoslovenska kinoteka Kultura: Bogdan Tirnanić Nauka i tehnika: Poligon (oružje), Ekonomija: Municija i orasi mi smo diko siromasi Broj strana: 74 Urednici: Dragan Bujošević, Aleksandar Tijanić, Slavko Ćuruvija, Ljiljana Smajlović i dr. `Slavko Ćuruvija je 1998. godine osnovao magazin „Evropljanin“ koji i dalje važi za najkvalitetniji magazin koji je izlazio u Srbiji. Hronologija događaja koji su obeležili sudbinu „Evropljanina“: 19. OKTOBAR 1998. GODINE Na kioscima se pojavio 13. broj magazina „Evropljanin“ u kojem je objavljeno otvoreno pismo predsedniku Srbije Slobodanu Miloševiću „Šta je sledeće, Miloševiću“, koje potpisuju Aleksandar Tijanić i Slavko Ćuruvija. 20. OKTOBAR 1998. GODINE Skupština Srbije po hitnom postupku usvaja Zakon o javnom informisanju koji predviđa oštre kazne za medije. Zakon je, kako su istakli poslanici SPS-a, JUL-a i SRS-a, donet iz „bezbednosnih razloga“ i njegova primena trebalo je da obezbedi „veću čvrstinu odbrane Savezne Republike Jugoslavije“. 23. OKTOBAR 1998. GODINE Suđenje pred gradskim sudijom za prekršaje. Zahtev za pokretanje prekršajnog postupka protiv osnivača magazina „Evropljanin“ Slavka Ćuruvije, glavnog i odgovornog urednika Dragana Bujoševića, firme DT PRESS i direktora izdanja Ivana Tadića podneo je predsednik Patriotskog saveza Beograda Milorad Radević. U prijavi je navedeno da je u magazinu „Evropljanin” od 19. oktobra 1998. godine objavljen veći broj tekstova, ilustracija i fotografija, kojima se poziva na „nasilno rušenje ustavnog poretka, narušavanje teritorijalne celovitosti i nezavisnosti Republike Srbije i Savezne Republike Jugoslavije“. Nisu usvojene primedbe odbrane da je tužba po novom zakonu neosnovana jer je „Evropljanin“ odštampan i distribuiran pre nego što je taj zakon stupio na snagu. 24. OKTOBAR 1998. GODINE U 23 sata završeno je celodnevno suđenje. Sudija za prekršaje Mirko Đorđević najavio je da će presudu dostaviti pismenim putem. 25. OKTOBAR 1998. GODINE U ranim jutarnjim satima stiže pismena presuda gradskog sudije, po kojoj su osnivač, urednik, direktor i izdavač kažnjeni novčanom kaznom od 2.400.000 dinara (tada, 250.000 nemačkih maraka). Preduzeće i Ćuruvija po 800.000 dinara, Bujošević i Tadić po 400.000 dinara. Ostavljen je rok od 24 sata za plaćanje kazne, u suprotnom – zaprećeno je plenidbom imovine. U 20.30 časova u zgradu „Borbe“ utrčavaju ljudi koji se predstavljaju kao izvršitelji Opštine Stari grad. Veliki broj ljudi u civilu uz pratnju policije tera novinare iz redakcije „Dnevnog telegrafa” i „Evropljanina” i počinje popis stolova i opreme. U štampariji zbog njihovog nastojanja da zaplene 100.000 primeraka „Dnevnog telegrafa”, rotacija nije ni krenula. Službenici su celu noć iznosili tehničke uređaje i nameštaj iz redakcije. 26. OKTOBAR 1998. GODINE Oko devet časova zaplenjen je inventar iz prostorija marketinga firme DT PRESS u Ulici Lole Ribara 35. Stolovi su procenjeni na 70, stolice na 50, a kompjuter na 1.500 dinara.` Skladište: 2000 Ocena: 4 . Vidi slike. NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2014. godine. do 100 gr - 69 dinara 101-250 gr - 76 dinara 251-500 gr - 99 dinara 501-1000gr - 106 dinara 1001-2000 gr - 129 dinara U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

BAZAAR Harper`s Srbija BAZAR Harper Srbija Naslovna strana: Katarina Ašik Moda: Future Perfect (Model Katarina Ašik na 8 strane i 8 fotografije) Moda: Sjaj u tami (Model Alba Luna na 10 strane i 10 fotografije) Moda: Uhvati savršeni trenutak (Model Ivana Radoman na 9 strane i 11 fotografije) Ekskluzivni editorijal: U PETOJ BRZINI (Tamara Dragičević i Petar Benčina na 8 strane i 8 fotografije). Šta spaja svakodnevicu i crveni tepih, magiju filma i realnost rutine? Mazda CX-30 vozi ih na željeno mesto sa stilom gazele, a brzinom pantera. U ovom broju za vas smo pripremili pregršt inspirativnih modnih priča, od kojh ona na koju smo posebno ponosni krasi našu naslovnu stranu. Kako moda u spoju sa tehnologijom od žene može da načini Matrix heroinu modernog doba otkrivamo vam u saradnji sa nekima od najinovativnijh bredova na tržištu. Kada su u pitanju trendovi sezone otkrivamo kako da nosite sve nijanse crvene, a po pitanju onih iz sveta šminke dajemo vam inspiraciju za implementiranje zlatnih i sivih nijasi, jer praznična sezona tik je iza ugla, a mi nemamo nameru da odustanemo od elegancije i glamura. U retrospektivi godine, osvrćemo se na žene koje su obeležile 2021., neke su promenile naš način razmišljanja, na druge smo ponosni, a sve one nepresušna inspiracija. Jedna takva žena priključila se našem timu ovog meseca na mestu urednice, naša draga Tamara Bogunović sa kojom vas sa radošću upoznajemo. Još jedna Tamara decembarski broj obojila je posebnom notom, ali onom mirisnom - u pitanju je naša poznata influenserka Tamara Kalinić, koja vam donosi ekskluzivnu priču o legatu Cabrielle Coco Chanel. U našem najnovijem modnom editorijalu koji krasi naslovnu stranu moda i tehnologija postaju jedno i pretvaraju ženu od stila u Matrix heroinu modernog doba. Uz najnovije trendove poruka je jasna - BUDUĆNOST je u vašim rukama. Pozivamo vas da smelo zakoračite i prihvatite izazov. MODNI TRENDOVI sezone: Ove sezone prigrlite neutralne boje peščanih dina, odvažite se i kombinujte kožu i kašmir i vunu i svilu u isti mah. I ne zaboravite da su sve nijanse crvene must have. Budite u trendu! RETROSPEKTIVA godine: Žene koje su obeležile 2021. Protekla godina ostavila je iza sebe brojne pobede vredne pomena, naročito one koje potpisuju žene. Mnoge od njih pamtićemo još dugo. Na neke smo ponosni, drugima se radujemo, a postoje i one koje su nas zauvek promenile - nabolje. Tim povodom, prisećamo se naj-momenata, slavimo žene i njihove uspehe. 24 SATA SA... Aleksandrom Duende Vodimo vas u laganu jutarnju šetnju Beogradom sa modnom dizajnerkom i osnivačicom slow fashion brenda DAIRE, preduzetnicom i di-džejom, potom u spiritualno popodne u njenom domu, pa sve do inspirativnog Berlina. MAKEUP: Sve nijanse ZLATNE I SREBRNE Da, to vreme u godini je stiglo. Opet nekako iznenada, što nas ostavlja zatečenima, ali i budi u nam ai neku novu nadu. Zato slavimo. Praznično je uvek u sjajnim tonovima sa naglaskom na glamur. Šminkeri kažu da sa zlatnom u ovom periodu ne možete pogrešiti, a ukoliko je to za vaš ukus suviše smelo, onda izaberite sivu kao vodeći zimski make-up trend. Šta je zajedničko Tamari Kalinić i Cabrielle Coco Chanel? Pored tog što je najpoznatiji i najprodavaniji parfem na svetu, Chanel N°5 proslavlja 100 godina slobode, ženskog duha i osećaja za avanturu. Tim povodom, razgovarali smo sa Tamarom Kalinić koja je imala priliku da poseti cvetne plantaže jasmina i otkriva na koji način se legat Gabrielle Chanel pažljivo neguje i interpretira danas. ... Strana: 132 Ocena: 5-. Vidi slike. Skladište: Magazini 57/2 Težina: 400 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2021. godine. 21-50 gr-85 dinara 51-100 gr - 92 dinara 101-250 gr - 102 dinara 251-500 gr – 133 dinara 501-1000gr - 144 dinara 1001-2000 gr - 175 dinara Za tiskovine mase preko 2000 g uz zaključen ugovor, na svakih 1000 g ili deo od 1000 g 15,00 +60,00 za celu pošiljku U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

18 jun 1968 4 STRANICE 2 x presavijen stanje dobro naslovi : o gadovima - pesma ivan maksimovic - akcioni program BU mihailo djuric -- svet ne mora biti tako rdjav kakav jeste stevan vracar -- mlada generacija na delu bogdan bogdanovic -- snazno osecanje elementarne covecanske pravde dokumenta koja optuzuju razgovor sa zarkom bulajicem nikola milosevic -- tri lica jednog lista .......... Studentske demonstracije 1968. godine počele u toku noći 2. juna u Novom Beogradu, završene posle osam vrućih dana, koji su uzdrmali zemlju i odredili mnoge sudbine. Šta su u suštini bile studentske demonstracije, te 1968. godine? Realno, ni posje skoro 50 godina se ne zna. Verzija uzroka pobune, odnosno motiva, njenog toka, kraja i početka ima previše, svega nešto manje od broja aktera tih dramatičnih događaja i izjava državno-partijskih, odnosno studentskih lidera. Revolucija, kontrarevolucija, pokušaj kopiranja protesta u Evropi ili autentični bunt, kanalisan ili stihijski ventil za izduvavanje kumulisanog nezadovoljstva ili nešto deveto? Ko je posle takvog jednog provetravanja izvukao korist, napravio karijeru? Kakve su bile posledice za sve? Demonstracije su počele noću, 2. juna u novobeogradskom Studentskom gradu, a završene su 9. juna. Povod – bezazlen, banalan, drugačije rečeno. “Večernje novosti” su organizovale “Karavan prijateljstva”, pa je proba priredbe sa sve tada poznatim pevačima, voditeljima i glumcima, trebalo da se održi u Studentskom gradu. Tada je italo-jugoslovenski šou majstor Anton Marti odlučio (zbog opasnosti od kiše) da predstava bude u sali Radničkog univerziteta “Novi Beograd”. Salu su zauzeli brigadiri ORA, koji su uređivali Novi Beograd, pa je usledio sukob sa studentima. U sve se umešala milicija i počeo je opšti metež. Studenti su se povukli prema “studenjaku”, pre toga je demoliran Radnički univerzitet, a usledila je “razmena” kamenim kockama. Nastupa milicija pod šlemovima, vatrogasna kola šmrkom pokušavaju da rasteraju studente. Pronela se vest da je jedan student ubijen, oko 3.000 studenata je nekontrolisano i gnevno krenulo na miliciju, koja je bila prinuđena da uzmakne. Studenti “osvajaju” i vatrogasna kola (koja su kasnije zapalili). Pre toga se na ovom vozilu smenjuju govornici, ukazuju na brutalnost “narodne” milicije. Ali, odmah počinje “ukazivanje” na socijalnu bedu u društvu, nizak standard studenata, nezaposlenost, bujanje birokratskog aparata… Slede događaji kod već opevanog novobeogradskog podvožnjaka, blizu sadašnje opštine Novi Beograd. Tu studente dočekuje kordon milicije “spreman da postupi po naređenju”. Novi Beograd, veliko gradilište, cigli i kamenja onoliko. Studenti gađaju ciglama, milicija, za početak, kamenjem sa železničke pruge (tada je tu prolazila železnica). Onda se čuju i pucnji. Jedan od studenata je ranjen. Pale se vatrogasna kola. Stiže naređenje. Udri! Bez milosti milicija pendreči sve pred sobom i masa studenata bezglavo beži. Repriza istog dana na istom mestu! Zvanično saopštenje milicije: za sve su krivi studenti. Partijske vođe, na čelu sa Josipom Brozom, su pre svega opterećene opasnošću da pobuna ne dobije šire razmere. A, parole studenata su: “Dole ubice!”, “Ua, batinaši!”, “Hoćemo posao”, “Radnici-studenti!” Zbog tog “radnici-studenti” u “radne kolektive” stižu naređenja da se ne dozvoli kontakt sa pobunjenim studentima. Tu su i lične drame zaposlenih roditelja čija deca studiraju. Studenti hoće u centar Beograda, da sa Trga Marksa i Engelsa pošalju zahteve Skupštini. Parole: “Mi smo sinovi radnog naroda”, “Dole socijalistička buržoazija”. Akcioni odbor studenata proglašava sedmodnevni štrajk. Političari ne dopuštaju studentima prelaz mosta preko Save, barikade su i dalje i kod podvožnjaka. Konačno, eto i Veljka Vlahovića, španskog borca. Parola: “Veljko, vodi nas!” Vlahović traži od studenata da artikulišu zahteve. Miloš Minić, tada predsednik Skupštine upozorava studente da njihovo nezadovoljstvo “može da iskoristi – neprijatelj”. Koji neprijatelj? Koji prijatelj, drugačije rečeno? Vlahović razgovara sa studentima, zatalasala se masa studenata, ponovo komanda milicije: “Udri po njima!” Ispaljuje se suzavac. Sijevaju pendreci, mnogi padaju. Veljko Vlahović sa grupom funkcionera ćutke napušta bojište. Miloš Minić širi ruke, viče: “Ljudi, stanite!” Ispred pendreka profesor Radojica Kljajić: “Ne tucite decu, tucite mene!” I, milicija ga je prebila, postupila po profesorovoj želji. Da skratimo priču, studenti su prešli most, zauzeli fakultete. Jedan od zahteva bio je da se Beogradski univerzitet nazove “Karl Marks”, ali to nije bilo sve od ultralevih zahteva i opredeljenja studentskih vođa. Epicentar studentskog nezadovoljstva postaje Kapetan Mišino zdanje. U dvorištu projekcija “Krstarice Potemkin” i srodnih, revolucionarnih filmova. Operativac je i Dragoljub Mićunović koji formuliše zahteve, pojavljuje se Vuk Drašković, akteri su Dobrica Ćosić, Mihajlo Marković, Ljuba Tadić, Nebojša Popov… U stalnom zasedanju Studentski parlament. Podršku pružaju pisci Branko Ćopić, Vasko Popa, Stevan Raičković, Mirko Kovač, Matija Bećković, Danilo Kiš, Borislav Pekić, Borislav Mihajlović, Duško Radović… Desanka Maksimović: “Draga deco, zapamtite kakvi ste danas, jer nećete moći takvi da budete celog života. Danas ste najlepši i najuzvišeniji u svom životu…” Podršku studentima daju i filmski i pozorišni ljudi: Žika Pavlović, Želimir Žilnik, Dušan Makavejev, Stevo Žigon, Ljuba Tadić, Žarko Cvejić, Mira Stupica, Branko Pleša, Stojan Dečermić, Živan Saramandić… Kada se pronela vest da bi Kapetan Mišino zdanje moglo biti napadnuto tenkovima(!), Dragoljub Mićunović je rekao: – Ja nisam nikakav heroj, ako dođu tenkovi, ja ću reći studentima: Deco, bežimo! Ali, najpre hoću da vidim taj tenk kako razara Kapetan Mišino zdanje. Jer, to bi bio trenutak nezabiežen u kulturnoj istoriji bilo kog naroda. Dušan Radović se obratio studentima: – Nemci su u ovoj zemlji postavili, jednog dana, jedan rekord u ubijanju đaka. Ako je nekome stalo da taj rekord premaši, večeras mu je prilika, jer ovde ima više od pet hiljada đaka. Parole studenata: “Proterajmo kljusinu istorije!” “Leva, leva, leva!” Miroljub Todorović daje reči, a Vuk Stambolić komponuje muziku koračnice “Crvenog univerziteta”. Događaje u Kapetan Mišinom zdanju, Borislav Pekić vidio je drugačije. U svoj dnevnik zapisuje: “Dvorištem Filozofskog fakulteta ‘unterhaltuje’ se beogradska crvena džet-elita. Ta crvena buržoazija, protiv koje se demonstrira, pljeska studentima s istim oduševljenjem s kojim se prvi red partera u pozorištu smeje žaokama za koje misli da su na tuđ račun upućene… Izvesni političari dolaze ovamo kao što se nedeljom pre podne ide u zoološki vrt… Radikalne univerzitetske aule, gde se još nešto zbiva, gde je bengalska vatra zamenila onu pravu, ali se to ne vidi – postaju mesto za izlazak uveče, ide se kod studenata umesto u operu ili na prijem u nekoj ambasadi, premijeru nekog filma ili na kartanje…” Punih osam dana se Josip Broz nije oglašavao povodom studentskih nemira. A, ustali su i studenti Sarajeva, Zagreba, Novog Sada, Niša, Ljubljane… Sve više se osećala uznemirenost u fabrikama, među radnicima. Broz je tog osmog dana, posle višečasovnog većanja sa najvišim rukovodiocima na temu kako da se stanje normalizuje, naredio da se naprave zaključci “u duhu rasprave”. Napustio je skup. Do neko doba noći su ti rukovodioci raspravljali o “duhu”. Broz je, međutim, ne obaveštavajući učesnike dotadašnje rasprave kojima je dao “domaći zadatak”, otišao u Televiziju Beograd i obratio se javnosti. “Revolt kod mladih ljudi došao je spontano, ali je poslije došlo do izvesnog infiltriranja raznih nama tuđih elemenata, koji su hteli to da iskoriste u svoje ciljeve”, govorio je Broz. I, nastavio: “Međutim, ja sam došao do uvjerenja da je ogroman dio, mogu da kažem 90 odsto studenata, poštena omladina o kojoj nismo vodili računa, i koju smo vidjeli samo kao učenike, za koje još nije vrijeme da se uključe u društveni život. Tu grešku moramo da ispravimo. Mislim da su događaji do kojih je došlo na Novom Beogradu mnoge od nas udarili po glavi.” Tito je rekao da studentske demonstracije u Jugoslaviji nisu odraz onoga što se događalo u Francuskoj, Nemačkoj, Čehoslovačkoj… “To nije uticaj izvana” – naglasio je Broz. “Studentske demonstracije su odraz naših slabosti koje su se nagomilale i koje moramo otkloniti…” Titove reči studenti su dočekali kao potvrdu ispravnosti svojih protesta i oduševljeno. Izašli su iz svojih aula i uhvatili se u Kozaračko kolo. Parole: “Mi smo Titovi, Tito je naš!” j: “Druže Tito, ljubičice plava…” Sutradan, 10. juna 1968. godine, najznačajniji svetski listovi su na prvim stranicama objavili da je Tito jedini državnik na svetu koji je dao za pravo pobunjenoj omladini. Kažnjeni Osmoro profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu platilo je visoku cenu studentskih demonstracija 1968. godine. Kazna je stigla sedam godina kasnije – Skupština ih je udaljila sa Univerziteta. U toj grupi bili su: Dragoljub Mićunović, Mihajlo Marković, Ljuba Tadić (otac bivšeg predsjednika Srbije Borisa Tadića), Zagorka Golubović, Dragan Životić, Svetozar Stojanović, Nebojša Popov i Trivo Inđić.

ovo je lot od 32 broja ruskog knjizevno - umetnickog casopisa PEREZVONI (zvona) tacnije 31 sveska - brojevi 7 i 8 su izasli kao dvobroj ruska emigracija u latviji - riga izdavac : salamander naslovna strana : ilustracija M. Dobuzhinsky format : 29,5 x 22,5 cm, tezina oko 4 kg stanje lose. nedostaju pojedine reprodukcije, fleke nepoznato mi je koliko je brojeva izaslo. ovde (od 1 do 43) nedostaju brojevi : 1,3,9,12,14,18,20,23,25,26,30 i 33. rusija, emigracija,periodika samo srbija ove casopise ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send these magazines abroad ---------------------------------- Било је потребно да прође стотину година да бисмо почели да се занимамо за Русе који су после 1918. дошли у наш град. Њихов утицај на развој друштва, науке, образовања и културе био је велики и зато је важно да сада, када је јавност заинтересована за ову тему, сазнамо праве чињенице о руској емиграцији у Србију. Велику победу у Првом светском рату Србија је несразмерно скупо платила јер се процењује да смо изгубили чак око 60 одсто мушке популације, између 1,1 и 1,3 милиона људи, односно трећину укупног становништва. Таква изнурена, рањена и сељачка Србија ушла је 1918. године неспремна у државну заједницу са Словенијом и Хрватском, које нису претрпеле ратна разарања и биле су привредно напредније. Сматра се да је око два милиона Руса напустило своју земљу после Октобарске револуције и пораза у грађанском рату. Око 40.000 дошло их је у Краљевину Срба, Хрвата и Словенаца, највише у Београд и друге веће српске градове. Краљ Александар је руске емигранте дочекао раширених руку због посебног односа са убијеним руским царем Николајем, који му је био кум. Уосталом, и краљ и принц Ђорђе били су руски кадети, а прича се да је Олга, једна од кћерки цара Николаја, била обећана југословенском монарху за супругу. Какав је однос руска царска породица имала према Александру Карађорђевићу говори и чињеница да је Марија Фјодоровна, мајка цара Николаја, завештала југословенском монарху икону Пресвете Богородице Филермоса, коју је насликао свети апостол Лука, шаку Светог Јована Крститеља и делић Часног крста. Те светиње предате су краљу Александру 1928. године после смрти руске царице у Копенхагену, а чуване су у посебној крипти на Белом двору. О структури руских емиграната сведоче подаци које је објавио Николај Степанов, дипломирани историчар Државног универзитета у Нижњем Новгороду. Он наводи да је само на једном од бродова који је упловио у Боку било 30 генерала, професора, доктора. Према Степанову, више од половине придошлих Руса били су војна лица и државни службеници, око 30 одсто радило је у привреди, а 14 одсто су били предавачи, доктори, писци, свештенство и уметници, уз пет одсто административног кадра. Према овим подацима, њих 13 одсто имало је високу стручну спрему, а само три одсто било је без икаквог образовања. Веома брзо је на чело универзитетских катедри у Краљевини дошло чак 28 руских професора. Руски професори чинили су четвртину наставног кадра Београдског универзитета, а на Пољопривредном и Медицинском факултету чак половину. Основали су интерну клинику Медицинског факултета. Својој новој домовини Руси су дали дванаест акадмика Српске академије наука, попут Георгија Острогорског, једног од највећих византолога двадесетог века. Руски уметници обновили су балет и оперу Београдског народног позоришта, а најзначајнији су балерина Нина Кирсанова и сценограф Владимир Ждерински. Прву глумачку школу отворио је редитељ Јуриј Ракитин. Утицаји Ђорђа Лобачева на развој српског стрипа, Константина Константиновича Егера на развој мачевања, или сликара Степана Фјодоровича Колесникова на наше сликарство, били су непроцењиви. У Београду је радило више од педесет руских архитеката, међу којима су најзначајнији Николај Краснов, Сергеј Смирнов, Василиј Баумгартен, Јуриј Коваљевски, Роман Верховски, Валериј Сташевски и Василиј Андросов. Они су пројектовали велики број јавних зграда које постоје и данас, попут зграда Главне поште, Владе Србије, Министарства иностраних послова, старог Генералштаба, Белог двора, Патријаршије, Руског дома, Цркве Александра Невског и Цркве Свете Тројице. У Београду су издавани и превођени модерни руски писци као што су Борис Пиљњак, Данил Хармс, Иљф и Петров, који су били забрањени у СССР-у. За претежно неписмену земљу, чија половина становништва није знала да чита и пише, то свакако није била мала ствар. Рецимо, у Србију је дошло између 1.200 И 1.500 инжењера, а имали смо их око 500. Први декан машинског факултета био је академик Владимир Фармаковски. Први шеф пилота домаће авио-компаније „Аеропут“, претече ЈАТ-а и „Ер Србије“, био је Владимир Стрижевски, а за ту компанију летели су многи руски пилоти попут Михаила Јарошенка, Виктора Никитина и Леонида Бајдака. Бајдак је заједно са Тадијом Зондермајером 1927. године летео од Париза преко Београда до Бомбаја. Лет је у том тренутку био најдужи на свету, а организован је да би се јавност заинтересовала за акције компаније како би била купљена четири путничка авиона. Зондермајер је 1926. године био учесник последњег двобоја револверима у Србији, а противник му је био тада млади писац Милош Црњански. Руси су издавали своје возачке дозволе јер их Србија до њиховог доласка није имала, основали су такси службу и водили су све такси станице у Београду. ---------------------------------------------- White Russian émigrés were Russians who emigrated from the territory of the former Russian Empire in the wake of the Russian Revolution (1917) and Russian Civil War (1917–1923), and who were in opposition to the revolutionary Bolshevik communist Russian political climate. Many white Russian émigrés participated in the White movement or supported it, although the term is often broadly applied to anyone who may have left the country due to the change in regimes. Some white Russian émigrés, like Mensheviks and Socialist-Revolutionaries, were opposed to the Bolsheviks but had not directly supported the White Russian movement; some were apolitical. The term is also applied to the descendants of those who left and who still retain a Russian Orthodox Christian identity while living abroad.[citation needed] The term `émigré` is most commonly used in France, the United States, and the United Kingdom. A term preferred by the émigrés themselves was first-wave émigré (Russian: эмигрант первой волны, emigrant pervoy volny), `Russian émigrés` (Russian: русская эмиграция, russkaya emigratsiya) or `Russian military émigrés` (Russian: русская военная эмиграция, russkaya voyennaya emigratsiya) if they participated in the White Russian movement. In the Soviet Union, white émigré (белоэмигрант, byeloemigrant) generally had negative connotations. Since the end of the 1980s, the term `first-wave émigré` has become more common in Russia. In East Asia, White Russian is the term most commonly used for white Russian émigrés, even though with some being of Ukrainian and other ethnicities they are not all culturally Russians. Most white émigrés left Russia from 1917 to 1920 (estimates vary between 900,000 and 2 million), although some managed to leave during the 1920s and 1930s or were expelled by the Soviet government (such as, for example, Pitirim Sorokin and Ivan Ilyin). They spanned all classes and included military soldiers and officers, Cossacks, intellectuals of various professions, dispossessed businessmen and landowners, as well as officials of the Russian Imperial government and of various anti-Bolshevik governments of the Russian Civil War period. They were not only ethnic Russians but belonged to other ethnic groups as well. Most émigrés initially fled from Southern Russia and Ukraine to Turkey and then moved to other Slavic countries in Europe (the Kingdom of Yugoslavia, Bulgaria, Czechoslovakia, and Poland). A large number also fled to Estonia, Latvia, Lithuania, Finland, Iran, Germany and France. Some émigrés also fled to Portugal, Spain, Romania, Belgium, Sweden, Switzerland, and Italy. Berlin and Paris developed thriving émigré communities. Many military and civil officers living, stationed, or fighting the Red Army across Siberia and the Russian Far East moved together with their families to Harbin (see Harbin Russians), to Shanghai (see Shanghai Russians) and to other cities of China, Central Asia, and Western China. After the withdrawal of US and Japanese troops from Siberia, some émigrés traveled to Japan. During and after World War II, many Russian émigrés moved to the United Kingdom, the United States, Canada, Peru, Brazil, Mexico, Argentina, Chile, Colombia, South Africa and Australia – where many of their communities still exist in the 21st century. Many, estimated as being between the hundred thousands and a million, also served Germany in the Wehrmacht or in the Waffen-SS, often as interpreters. White émigrés were, generally speaking, anti-communist and did not consider the Soviet Union and its legacy to be representative of Russia but rather of an occupying force. They consider the period of 1917 to 1991 to have been a period of anti-Christian occupation by the Soviet regime. They used the pre-revolutionary tricolor (white-blue-red) as their flag, for example, and some organizations used the ensign of the Imperial Russian Navy. A significant percentage of white émigrés may be described as monarchists, although many adopted a position of being `unpredetermined` (`nepredreshentsi`), believing that Russia`s political structure should be determined by popular plebiscite. Many white émigrés believed that their mission was to preserve the pre-revolutionary Russian culture and way of life while living abroad, in order to return this influence to Russian culture after the fall of the USSR. Many symbols of the White émigrés were reintroduced as symbols of the post-Soviet Russia, such as the Byzantine eagle and the Russian tricolor. A religious mission to the outside world was another concept promoted by people such as Bishop John of Shanghai and San Francisco (canonized as a saint of the Russian Orthodox Church Abroad) who said at the 1938 All-Diaspora Council: To the Russians abroad it has been granted to shine in the whole world with the light of Orthodoxy, so that other peoples, seeing their good deeds, might glorify our Father Who is in Heaven, and thus obtain salvation for themselves. Many white émigrés also believed it was their duty to remain active in combat against the Soviet Union, with the hopes of liberating Russia. This ideology was largely inspired by General Pyotr Wrangel, who said upon the White army`s defeat `The battle for Russia has not ceased, it has merely taken on new forms`. White army veteran Captain Vasili Orekhov, publisher of the `Sentry` journal, encapsulated this idea of responsibility with the following words: There will be an hour – believe it – there will be, when the liberated Russia will ask each of us: `What have you done to accelerate my rebirth.` Let us earn the right not to blush, but be proud of our existence abroad. As being temporarily deprived of our Motherland let us save in our ranks not only faith in her, but an unbending desire towards feats, sacrifice, and the establishment of a united friendly family of those who did not let down their hands in the fight for her liberation. The émigrés formed various organizations for the purpose of combatting the Soviet regime such as the Russian All-Military Union, the Brotherhood of Russian Truth, and the NTS. This made the white émigrés a target for infiltration by the Soviet secret police (e.g. operation TREST and the Inner Line). Tens of White army veterans (numbers vary from 72 to 180) served as volunteers supporting Francisco Franco during the Spanish Civil War. Some white émigrés, labeled `Soviet patriots,` adopted pro-Soviet sympathies. These people formed organizations such as the Mladorossi, the Evraziitsi, and the Smenovekhovtsi. After 1933, there were attempts to copy the NSDAP and cozy up to the German National Socialists, thus the short-lived parties such as the ROND (Russian Popular Liberation Movement) came into existence in Germany. One of the most notable forms of activities by Russian émigrés was building monuments to Russian war dead of World War I, which stood in marked contrast to the Soviet Union, which did not build any monuments to the 2 million Russians killed between 1914 and 1917, as the war had been condemned by Lenin as an `imperialist war`. Besides for the war dead, other monuments were put up. In Brussels, Seattle, and Harbin, monuments were built to honor the executed Emperor Nicholas II while a monument was put up in Shanghai to honor Alexander Pushkin, Russia`s national poet. In fact, a monument to Pushkin would have been built in Paris had not a dispute arisen with the Ministry of Fine Arts over its precise location. The popularity of monuments for the war dead reflected not only sadness over the war dead, but also a way to bring together the often badly divided émigré communities shattered across Europe, Asia and North America. Monuments for the war dead were often a way to symbolically recreate Russia abroad with example at the monument for those Russians killed while serving in the Russian Expeditionary Force (REF) in France at village of Mourmelon-le-Grand having a hermitage built near it together with transplanted fir trees and a Russian style farm to make it look like home. To built community consensus around the war memorials, the design of the memorials were deliberately kept simple with no sculpture which could be given a symbolic meaning, thereby ensuring that no particular interpretation of the war could be put forward other than grief over the war dead. The design of Orthodox churches at the war memorials was done in the style of medieval Orthodox churches in Novgorod and Pskov as this architectural style was seen as politically neutral and hence able to bring the communities together better. Both left-wing and right-wing émigré who otherwise passionately disagreed came together to honor the war dead of World War I, which was virtually the only occasions when overseas Russian communities could all come together, explaining why such memorial services were so important to the émigré communities. The neo-classical style which typically adorned war memorials in Imperial Russia was consciously avoided as building a war memorial in that style was viewed as expressing support for restoring the monarchy. The sense of loss was not only for those the war monuments honored, but due to the sense of loss caused by defeat with a columnist in an émigré newspaper in Paris writing about the dedication of a memorial to the REF in 1930: `We lost everything - family, economic situation, personal happiness, the homeland...Are our sufferings good to anyone? In truth-we have nothing, we have lost everything. Weep, weep`. Such monuments were also a way of commanding respect from the host communities with an émigré newspaper saying in 1930: `Peoples honor heroes. To the living: care, to the dead: memory. We in a foreign land do not have a tomb of an `unknown soldier`, but we do have thousands of suffering people. They are our honor and our justification (opravdanie) before the world. Their wounds and suffering are for Russia. They remain true to honor and obligation. That is our Russian passport`. This was especially the case in France, the home of the largest overseas Russian community, where services honoring the events of World War I were a major part of French life after 1918, and where by honoring the Russian war dead allowed the Russian émigrés in France to take part in the ceremonials, letting the émigrés feel like a part of the wider French community. In 1927, the Orthodox Metropolitan Evlogii when he spoke at the war monument in Valenciennes: `Blood spilled on the soil of beautiful and glorious France is the best atmosphere to unite France forever with a Russia national and worthy`. The fact that the crosses of the Russians buried in France were painted white-the color of the French war dead and allies-while the crosses of the German war dead were painted black was widely noticed within the Russian community in France as a sign that the French regarded them as allies. In Czechoslovakia and Yugoslavia, war memorials to the Russian war dead were presented in Pan-Slavic terms, as a symbol of how Russians had fought together with the Czechs and Serbs in the war. Serbian King Alexander of Yugoslavia was a Russophile who welcomed Russian émigrés to his kingdom, and after France, Yugoslavia had the largest Russian émigré community, leading to Yugoslavia to have almost as many war memorials to the Russian war dead as France. War memorials in Yugoslavia usually also honored both Serbian war dead and the members of the Czechoslovak Legions who died in the war, giving them a decidedly pan-Slavic feel. A planned Orthodox church to honor the Russian prisoners who died in an Austrian POW camp outside Osijek would have featured busts of the Emperor Nicholas II, King Peter I and King Alexander to emphasis how the Houses of Romanov and Karađorđević had been allied in the war, linking the Russian and Serbian experiences of the war. Between 1934 and 1936, an ossuary containing the bones of Russian soldiers killed all over the world was built in the Novo Groblje cemetery in Belgrade, which used to illustrate the theme of Serbian-Russian friendship, and which King Alexander contributed 5,000 dinars to meet the construction costs. When the memorial was opened in 1936, the Patriarch Varnava of the Serbian Orthodox Church declared in a speech opening it: `The Russians bore great sacrifices on our account wishing to defend Serbs at a time when powerful enemies attacked tiny Serbia from all sides. And the great Slavic soul of the Russians did not allow it to be looked upon with indifference that a fraternal Slavic people should perish`. Karel Kramář, a wealthy conservative Czechoslovak politician and a Russophile worked together with Russian émigrés to build an Orthodox church in Prague which Kramář called in his opening speech `a monument of Slavic connection` and to `remind Russians not only of their former sufferings but also about the recognition on the side of the Slavs`. A service at the Russian war memorial in Terezin in 1930 turned into `a Russian-Czech political demonstration in a manifestation of Slavic mutuality` with the theme that the Russians had died so that the Czechs might be free. Prague had a large community of Russian émigrés, and by constantly linking the Russian experience of World War I to the experiences of the Czechoslovak Legions was a way of asserting that the Russians had helped to make Czechoslovakia possible. In Germany, right-wing émigrés found much to their own frustration that right-wing German veterans shunned their offers to participate in Totensonntag (`Day of the Dead`) as German conservatives did not wish to honor the sacrifices of those who had fought against Germany, and it was left-wing German veterans, usually associated with Social Democratic Party, who welcomed having Russians participate in Totensonntag to illustrate the theme that all peoples in the nations involved in the First World war were victims.[18] In Germany, November 11 was not a holiday as no one wanted to honor the day that the Reich lost the war, and Totensonntag played the same role in Germany that November 11 played in the Allied nations, as the time to honor the war dead. The anti-war and internationalist message at the Totensonntag ceremonies organized by the SPD did not sit well with right-wing Russian émigrés found themselves rather out of place at these ceremonies. The city of Harbin in China was founded by the Russians in 1896, becoming known the `Moscow of the Orient` due to its Russian appearance, and after the Revolution its Russian population was further reinforced by émigrés, through the majority of the Russians living in Harbin were people who had come before World War I. About 127,000 people living in Harbin in 1920 came from Russia, making it one of the largest Russian-speaking cites in East Asia. Many of the Russians in Harbin were wealthy, and the city was a center of Russian culture as the Russian community in Harbin made it their mission to preserve the pre-war Russian culture in a city on the plains of Manchuria with for instance Harbin having two opera companies and numerous theaters performing the traditional classics of the Russian stage. The economic success of the Russians in Harbin often surprised foreign visitors who assumed that they should be poor, leading one visitor in 1923 to comment that Russian “ladies as well gowned as at the Paris races [who] strolled with men faultlessly garbed by European standards”, leading him to wonder how they achieved this `deceptive appearance`. The extent of Russian economic dominance of Harbin could be seen that “Moya-tvoya`, a pidgin language combining aspects of Russian and Mandarin Chinese which developed in the 19th century when Chinese went to work in Siberia was considered essential by the Chinese merchants of Harbin. White émigrés fought with the Soviet Red Army during the Soviet invasion of Xinjiang and the Xinjiang War of 1937. During World War II, many white émigrés took part in the Russian Liberation Movement. The main reason that pushed the Whites to support the German power with action was the concept of a `spring offensive`, an armed intervention against the USSR that must be exploited in order to continue the civil war. The latter was perceived by many Russian officers as an ongoing case that was never finished since the day of their exile.[26] During the war, the white émigrés came into contact with former Soviet citizens from German-occupied territories who used the German retreat as an opportunity to either flee from the Soviet Union, or were in Germany and Austria as POWs and forced labor, and preferred to stay in the West, often referred to as the second wave of émigrés (often also called DPs – displaced persons, see Displaced persons camp). This smaller second wave fairly quickly began to assimilate into the white émigré community. After the war, active anti-Soviet combat was almost exclusively continued by NTS: other organizations either dissolved, or began concentrating exclusively on self-preservation and/or educating the youth. Various youth organizations, such as the Scouts-in-Exile became functional in raising children with a background in pre-Soviet Russian culture and heritage. The white émigrés formed the Russian Orthodox Church Abroad in 1924. The church continues its existence to this day, acting as both the spiritual and cultural center of the Russian Orthodox community abroad. On 17 May 2007, the Act of Canonical Communion with the Moscow Patriarchate reestablished canonical ties between the Russian Orthodox Church Abroad and the Russian Church of the Moscow Patriarchate, after more than 80 years of separation. White émigrés, called `White Russians` in East Asia, flooded into China after World War I and into the early 1920s. Most of the Russians went to Manchuria (especially in Harbin, which at the time had the largest population of Russians of any city outside Russia) and treaty ports such as Shanghai, but a few ended up in Beijing. In 1924, the Chinese government recognized the government of the Soviet Union and the majority of White Russians in China who refused to become Soviet citizens were rendered stateless, thus subject to Chinese law unlike other Europeans, Americans, and Japanese living in China who enjoyed the principles of extraterritoriality. Nor were White Russians born in China eligible to be Chinese citizens. Although some of the White Russians arrived with their fortunes intact, most were penniless and due to ethnic prejudices and their inability to speak Chinese, were unable to find jobs. To support themselves and their families, some of the younger women became prostitutes or taxi dancers. They were popular with both foreign men, there being a shortage of foreign women, and Chinese men. A League of Nations survey in Shanghai in 1935 found that 22% of Russian women between 16 and 45 years of age were engaging in prostitution to some extent. The White Russian women mostly worked in the `Badlands` area adjoining the Beijing Legation Quarter on the east, centered on Chuanban Hutong (alley). The American explorer Roy Chapman Andrews said he frequented the `cafes of somewhat dubious reputation` with the explorer Sven Hedin and scientist Davidson Black to `have scrambled eggs and dance with the Russian girls.` Some did find professional work, teaching music or French. Other women took work as dressmakers, shop assistants and hairdressers. Many men became career soldiers of the Shanghai Russian Regiment, the only professional/standing unit within the Shanghai Volunteer Corps. By slow degrees, and despite the many difficulties, the community not only retained a good deal of cohesion but did begin to flourish, both economically and culturally. By the mid-1930s there were two Russian schools, as well as a variety of cultural and sporting clubs. There were Russian-language newspapers and a radio station. An important part was also played by the local Russian Orthodox Church under the guidance of St. John of Shanghai and San Francisco. Approximately 150,000 White Russians, including princes, princesses, generals and senior officers, fled to the Ottoman Empire in the wake of the Revolution. Istanbul, which had a population of around 900,000 at that time, opened its doors to approximately 150 thousand White Russians. The parties to the war migration in 1917 were neither Crimean Turks nor Caucasian Muslims. This time, those who took refuge in Istanbul were the `nobles` and soldiers of Tsarist Russia, who had fought the Ottomans for centuries. The immigration, which started with small groups at the end of 1917, grew with the loss of Crimea to the Bolsheviks in 1920. Tens of thousands of people who left their titles, money and palaces in Russia and came to Istanbul tried to hold on to life by dispersing all over the city. Some sold books, some handcrafted souvenirs and some flowers. The place, formerly known as Hristaki Passage, became known as Çiçek Pasajı after the Russian flower girls took up residence. Russian refugees. Those who arrived in 1919 were better off economically. The first arrivals found some jobs in the French and British representations, commissions, or alongside them in civil service, translator, or even military or security units in Istanbul.