DEJAN STANKOVIĆ monografija , Mirko Vrbica , Beograd 2010 , Monografija kapitena reprezentacije Srbije Dejana Stankovića predstavlja hronologiju jedne izuzetno bogate i uspešne karijere. Od dana kada je kao klinac početkom devedesetih zakucao na vrata jednoga kluba do sjaja u Zvezdi, krune u večnom gradu i kasnije u Milanu, odnosno svih važnih trenutaka u privatnom životu i dresu „ tri” reprezentacije „ Jugoslavije, SiCG, Srbije” , Dejan Stanković godinama ruši mnoge rekorde i svojim igrama i ponašanjem postaje uzor onima koji sanjaju njegov put. Pričom u prvom licu, kapetan leta za Južnu Afriku, upoznaje javnost sa svim iskušenjima koja daju pečat raznim poglavljima njegove karijere. Ono što knjigu čini posebnom je činjenica da nešto slično, uz dužno poštovanje, na ovim prostorima niko nije uradio. Luksuzno spakovana i opremljena, obogaćena sa mnoštvom atraktivnih i dinamičnih fotografija, ova monografija je posebna i zbog sadržaja, jer pored Dejanove priče, i drugi pričaju o njemu. Bivši i sadašnji treneri, saigrači, ljudi bez kojih Dejan Stanković ne bi postao ikona srpskog, italijanskog i svetskog fudbala. Imena, izjave i priče Moratija, Murinja, Kranjotija, Antića, Eriksona, Mančinija, Ljupka i Vladimira Petrovića, Ibrahimovića, Mihajlovića, Zanetija, Mijatovića, Vidića, Kivua, Materacija, Totija, Maldinija, Nedveda, Neste, Bokšića, Figa, Cezara i mnogih drugih, čine ovu knjigu posebnom i jedinstvenom. tvrd povez, format 23,5 x 30 cm , bogato ilustrovano, latinica, 333 strane knjiga ima pečat sportskog društva

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor:: Radovan Popović Žanrovi:: Antologije i monografije Izdavač:: Pravoslavna reč NS Broj strana: 250 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 22x22 cm Otkako se, početkom pedesetih godina prošlog veka, pojavio u srpskoj književnosti, Matija Bećković je u centru pažnje javnosti, književne ali i vaskolike druge. On je, najpre, `nestašni` dečko kome nema premca u generaciji pisaca koja svakom knjigom izaziva nesvakidašnju pažnju ne samo književne kritike. Matija Bećković , srpski pisac i pjesnik, rođen je 29. novembra 1939. godine u Senti. Osnovnu školu završio u selu Velje Duboko, pohađao je gimnaziju u Kolašinu i Slavonskom Brodu, a višu gimnaziju sa maturom u Valjevu. Školske 1958/59, godine upisao se na Filološki fakultet u Beogradu na grupu za jugoslovensku i opštu književnost. Sa osamnaest godina objavio je prvu pjesmu u „Mladoj kulturi“. Osim poezije, Bećković piše i pozorišne tekstove, kao i monodrame. U Srpskom narodnom pozorištu u Beogradu je 1978. godine izvedena „Međa Vuka Manitoga“, a potom monodrame „Reče mi jedan čoek“ i „Ne znaš ti njih“. Predstave sa Bećkovićevim tekstovima izvode se i u Zagrebačkom teatru ITD, Teatru mladih, teatru Jazavac, Teatru MM, Srpskom narodnom pozorištu, Klubu M. Dopisni je član SANU od 1983. godine, a za redovnog je člana izabran 1991. godine. Bećković je blizak prijatelj Vojislava Koštunice i pristaša njegove Demokratske stranke Srbije (DSS)....

Mladen St. Đurčić : OSKORUŠE - 111 epigrama epitafa i epigrafa , Izdavač autor Beograd 1973, str. 63. Kratke poetske forme. Očuvanost 3; ima autorovu posvetu. Mladen St. Đuričić (Zablaće kod Šapca, 8. mart 1889 — Beograd, 20. septembar 1987) bio je kapetan rečnog brodarstva, kapetan rečne plovidbe, književnik i publicista. Osnovnu školu završio je u Nakučanima (1900) a nižu gimnaziju u Šapcu (1904)[2], u zadnjoj deceniji devetnaestog veka zaposlen u kolonijalno-bakalskoj radnji na Malom pijacu, Šabac. U Beograd je otišao 1907. U službi Srpskog parobrodarskog društava od 1909[2], već 1913. postaće diplomirani kapetan. Za vreme Prvog svetskog rata je bio dopisnik sa Solunskog fronta. Posle rata zaposlen je kao pomoćnik komandanta Beogradskog pristaništa i zapovednik parobroda. Referent postaje 1920, šef rečne plovidbe 1925, administrativni sekretar Narodne skupštine 1927. [2].i bibliotekar Ministarstva prosvete 1929.[1] Osnivač je i urednik listova Podrinski vesnik (1920) i časopisa za brodarstvo i obaveštajnu službu Brodar (1923)[2]. Jedan je od osnivača književnih klubova i udruženja Polet (1907), Društva književnika (1924), Književnog kruga (1925), Kosovka (1926), Kluba nezavisnih književnika (1930). Član je Udruženja književnika Srbije. Koristio je pseudonime Mlad - Miltijad, Ognjen Paligorić, Sava Drinčić, Drinosavić, Drinko Savić. Prvu pesmu objavljuje u listu Čivija pod uredništvom Svetozara Grdaničkog (1906). Sarađuje u preko 70 časopisa. Napisao je desetine romana, a samo u rukopisu mu je ostalo 14 romana i dramskih dela. Dela su mu prevođena na esperanto, francuski, nemački, ruski i slovački. Nosilac je Albanske spomenice.

Mostar – kronika destrukcije (1990-1992), Roka Markovine, istovremeno je i dirljiva i napeta. Funkcioniše kao dnevnik, i kao politološka, antropološka, historiografska i sociološka analiza jednog vremena, istovremeno iz prve ruke ukazujući na to kako izgledaju društveni i politički prevrati. U takvom prevratničkom dobu, u Mostaru i Bosni i Hercegovini je bilo onih koji su se u njemu odlično snalazili i znali nešto više, onih kojima su informacije bile dozirane na kapaljku i služili su kao pijuni pobjedničkih projekata, kao i onih koje je povijest odlučila ostaviti za sobom, na gubitničkoj strani. Glas Roka Markovine iz ove knjige govori u ime ovih posljednjih, koji na sve što se događalo nisu bili spremni i koje je rat zaustavio u naponu snage i stvaranja, ostavivši ih bez prirodnog i samorazumljivog konteksta normalnog i suvremenog Mostara – iz recenzije Dragana Markovine Ova knjiga istovremeno predstavlja memoare poraženog čovjeka i dnevnik rata koji dolazi, ali prije svega funkcionira kao nostalgična posveta jednom vremenu i svijetu koji su s nastupom promatranih događaja zauvijek i netragom nestali. SADRŽAJ KNJIGE: PRVI DIO: Vrijeme opomena i tmurnih oblaka DRUGI DIO: Izbor u skupštinu BiH TREĆI DIO: Iz moga skupštinskoga dnevnika ČETVRTI DIO: Teško ljeto 1991. PETI DIO: Kako je sve počelo ŠESTI DIO: A lijepo sam im govorio SEDMI DIO: Odabrani zapisi iz mog skupštinskoga dnevnika OSMI DIO: Obraćanje na građanskom opozicijskom forumu DEVETI DIO: Osnivanje kluba intelektualaca mostara DESETI DIO: Ponovo u Slobodi JEDANAESTI DIO: Igre i “igrice” oko bih DVANESTI DIO: Pretprazničko vrijeme pred 1992. TRINAESTI DIO: Vrijeme rušenja 1992. ČETRNAESTI DIO: Kako je počeo kaos (raspad BiH) Povez: broširan Str: 489 Izdavač: University Press God: 2021.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rođen na Božić 1941. godine (Beograd), a upokojen na Vaskrs 2011. (Novi Sad), Milan Trkulja je na nesvakidašnji način, sudbinskim aspektom simbola, opisao novozavetni luk poznanja. Već tim upečatljivim znacima, datumima dolaska i odlaska sa ovoga sveta, Milan Trkulja je, mogli bismo kazati, obeležen kao Božji čovek. Trkulja nije isticao svoje kordunaško, krajiško i graničarsko poreklo koje je bilo u životnoj sprezi sa panonskim iskustvom, lepotom i snom. Prisećao se ranih detinjih senzacija i prizivao s ljubavlju uspomene na oca Stevana, železničara, majku Nadu i sestru Sonju, te na dedu-imenjaka Milana koji počiva u Americi. Toplina kojom se obraćao najmilijima nosila je u sebi svest o značaju pripadanja kućnom pragu sa konkretnom adresom, svetlošću, mirisima, i zvucima. Vajar i slikar Kada je pre deset godina otišao sa ovoga sveta, pozvao me njegov drug, sportista-rvač, da dođem na sahranu i govorim o Trkulji koji je takođe bio rvač u mladosti, pa je tako i izgledao, hodao kao Spartanac. Takođe, Milan je bio i veslač, uporan i posvećen, član kluba Danubius u Novom Sadu. Bio sam napisao i pročitao govor pri oproštaju od Milana, i potom taj tekst objavio u listu Dnevnik. Da nisam napisao slovo o Trkulji, niko u Dnevniku, i nigde, ne bi obeležio njegov odlazak. Nisu ga smatrali dovoljno etabliranim, nije bio politički korektan za tadašnje uredničke glave. Do danas nigde ni slova ni pomena. Inače, pre toga, pisao sam u Kulturnom dodatku našeg najstarijeg dnevnog lista o slikarstvu Milana Trkulje. Da ne bude zabune, o vajaru Milanu Trkulji za njegovoga života pisali su i govorili mnogi naši poznati pesnici, pisci, likovni kritičari i publicisti....

Nova knjiga. Mateja Kezman - Samo mi Bog moze suditi Izdavac : Laguna 2014, 267 strana Autobiografija Mateje Kežmana zapravo je hronologija jedne velike karijere, ulepšane golovima i svetskim klubovima u kojima je ovaj fudbalski as igrao, ali i pomućene nesporazumima, saplitanjem i grubom igrom izvan terena. Ova ispovest ostavlja čitaoca bez daha jer otkriva javnosti mnoge nepoznate pojedinosti iz svlačionica PSV-a, Čelsija, Atletika iz Madrida, Fenerbahčea, a istovremeno predstavlja nesvakidašnji razvojni put talentovanog i harizmatičnog igrača koji je sa pet klubova osvojio šest titula i sa četiri kluba učestvovao u Ligi šampiona... Zašto je Gerecu dao otkaz, kako se pod tušem hvatao za gušu sa Murinjom, zbog čega je s Vidićem „lomio kolena“ na svetskom prvenstvu u Nemačkoj, zašto sebi ne može da oprosti prelazak u Pari Sen Žermen – samo su neki intrigantni delovi jedne uzbudljive životne priče. Ovu knjigu čine posebnom čuveni Kežmanovi sagovornici – treneri, saigrači, čelnici klubova – među njima Žoze Murinjo, Gus Hiding, Fernando Tores, Dejan Savićević, Didije Drogba, Arjen Roben, Roberto Karlos, Frenk Lampard, Rud van Nistelroj i mnogi drugi. Oni iznose mnoge nezaboravne detalje iz druženja sa Kežmanom, a knjiga u celini ispravlja mnoge nepravde i otkriva istine koje će izazvati veliku pažnju kako u Srbiji, tako i u Holandiji, Turskoj, Španiji ili na Ostrvu. „U svemu je hteo da bude najbolji. Hidink mu je rekao da nema potrebe da se toliko troši i da je njegov posao da daje golove, a naš posao je bio da ga snabdevamo s loptama.“ - Arjen Roben „Odgovoran čovek, uporan, željan napretka, uspeha, pametan, profesionalac od glave do pete, izuzetne energije, maksimalno posvećen poslu.“ - Nemanja Vidić „Zajedno smo bili šampioni, zajedno smo osvojili Kup kada je on postigao gol, i to su neke stvari koje ne mogu da se zaborave.“ - Žoze Murinjo

Knjiga je kao nova deluje da nije ni pročtana - Solunska 28 Dr.Nele Karajlić Prvi deo trilogije O novcu i strastima. Priča o jednoj kući, jednom gradu i dva sveta. Nakon što je pred više od sto hiljada oduševljenih čitalaca sa svojim Fajrontom u Sarajevu osvojio književnu Ligu šampiona, Dr Nele Karajlić nam predstavlja svoj prvi pravi pravcati roman! Dr Karajlić nas ovoga puta vodi u Beograd s početka dvadesetog veka, gde se odvija priča koju vam do sada niko nikada nije ispričao, a bez koje od sada neće moći da se zamisli nijedna ozbiljnija istorija grada na ušću Save u Dunav. Spajajući najbolje sastojke južnoameričkog magijskog realizma i sarajevskog novog nadrealizma, Dr Karajlić nam pripoveda istoriju jedne kuće u dorćolskoj ulici i vodi nas u prostor sa druge strane ogledala, na samoj tromeđi života, smrti i večnosti. Solunska 28 je uzbudljiv roman o uzbudljivim vremenima koji ćete čitati bez daha do poslednje stranice, a onda ćete želeti još. - Dr.Nele Karajlić Fajront u Sarajevu Kako je i zašto nastala ova knjiga i zašto je u njoj štošta izostalo. Neočekivana reakcija jedne uznemirene čitateljke koju smo morali da objavimo u dodatku knjige. Fajront u Sarajevu je teško, pomalo bolno, svakako setno prebiranje po uspomenama jednog od Sarajlija koje su taj grad u Titovoj Jugoslaviji učinile posebnim. Novi primitivizam je Sarajevo izbacio iz zglobne čašice, učinio ga drugačijim, dao mu oreol avangarde, a najveća zvezda tog pokreta bio je dr Nele Karajlić. Ovo je njegova priča, iskrena, duhovita, priča bez koje predratno Sarajevo – grad raje i papaka – nije moguće razumeti do kraja. U tom kazivanju Nele je sanjar o sunčanoj strani ulice, naivac, žrtva, vizija koja hoda, nepresušni izvor ideja, hrpa straha. Takav njegov život mogao je da se kreće, i kretao se, samo od linije šesnaesterca fudbalskog kluba Vratnik, davnih sedamdesetih, do Prvog koronarnog odeljenja Urgentnog centra u Beogradu, četrdesetak godina kasnije. Sve što se važno odigralo između te dve stvarne i vremenske linije, naći ćete u ovoj knjizi. ZeKe

Izdavač:NEDELJNIK Beograd Godina: 2021 Broj strana:64 Povez:MEK Broširan Pismo:Latinica Dimenzije knjige:20 x 13 cm Odlično očuvana knjiga ,nova,bez skrivenih mana i oštećenja,za očuvanost pogledajte slike u visokoj rezoluciji,na svako dodatno pitanje u vezi knjige rado ću vam odgovoriti ! Pupinovo insistiranje da u novinama reaguje na svaku pojavu koju smatra štetnom dovodilo ga je i u bizarne situacije. Priča nas vodi u Amaganset u Ist Hemptonu, jedno od onih luksuznih naselja koja čine čuvene njujorške Hemptone u južnom delu Long Ajlenda, gde se već više od veka okupljaju oni najbogatiji, takozvani „krem društva”. Norfok, gde se Pupin sklanjao, nije bio takvo mesto. Bio je to 26. jul 1910. godine, kada su se na ulicama Ist Hemptona pojavili ljudi sa dugim crnim bradama i odeveni u crne mantije koje su se vukle do poda, izgledali su – tako su se sećali svedoci – kao da su „izašli iz neke inostrane slike”, a ne iz njujorškog voza. Bili su to najviši pravoslavni, uglavnom ruski i grčki, sveštenici i vladike – među njima i jedan budući svetac – koji su došli u Klinton hol u Ist Hemptonu da održe svečanu liturgiju, pomen za slavne pretke jednog pravoslavnog princa, naslednika srpske krune – Stefana Dušanjića Nemanjića, koji je sa svojom ženom princezom i decom, naslednicima prestola, stolovao baš u Amagansetu, u „kraljevskoj kolibi” – dvoru u kom je imao oltar i presto. Na osnovu govora koji je održao, dalo se zaključiti, tako su zabeležile novine tog doba, da je princ Stefan, naslednik srpske krune, loze Dušanjića Nemanjića, predsednik Svete lige pravoslavne vaseljenske apostolske crkve istoka i da je imao poseban autoritet da prizove i okupi crkvene velikodostojnike. Kažu da posle ove ceremonije, ako je neko i imao sumnje da u ovom luksuznom naselju sa najbogatijim Amerikancima živi srpski princ – više nije imao nikakvu dilemu. Službu je držao, pored ostalih, i Sveti Rafael, u to vreme episkop bruklinski, kog je Moskovska patrijaršija tu postavila, inače danas kanonizovan u Američkoj pravoslavnoj crkvi, onoj priznatoj od Ruske pravoslavne crkve. Da su samo „čudni popovi sa crnim haljinama” bili uz njega, možda se bogati Amerikanci ne bi tako lako primili na ovu priču, ali princ Stefan se družio i sa uticajnim protestantskim sveštenicima i propovednicima, poput prezviterijanskog uglednog sveštenika Hauarda Dafilda, ili – a to je najviše šokiralo američke novine tog doba – uticajnog teologa Limana Abota, o kome je pohvalu, samo pet godina kasnije, recimo, napisao predsednik Teodor Ruzvelt. Dakle, od tog trenutka svi su želeli da se druže sa princem. Njegova supruga princeza prihvaćena je u visoko društvo, a beleži se da su ih odmah primili u „Amaganset fild klub”, ekskluzivnu organizaciju u to vreme i na tom mestu. Što je bio svojevrsni obred inicijacije u visoko društvo. A što je princu Stefanu, nasledniku srpskog prestola, bilo najvažnije, svi su želeli da uđu u biznis sa njim. Tako je za manje od godinu dana boravka u Ist Hemptonu, srpski princ Stefan Dušanjić Nemanjić – puna titula je glasila (ako su američke novine tog doba to dobro zabeležile) princ Stefan Nemanjić Dušanjić od Raške, direktni naslednik imperijalnih visočanstava Džejmsa Bazila i Bazila Džejmsa Stefana (Jakova Vasilija i Vasilija Jakova Stefana) i sin njenog kraljevskog visočanstva Konstance-Marije, vladara svih srpskih i pomorskih zemalja, osvajača i suverena svih Bugara, gospodara i zaštitnika Niša i Peći (Nissa and Ipek) – uspeo da stvori svoje malo carstvo usred Hemptona, tamo gde se nije nalazilo mnogo toga, osim novca. Mnogo novca. Ali o tome, o srpskom princu, nasledniku slavnog carstva, nije se mnogo pisalo u to vreme – sve do novembra 1912. godine. Bio je 26. novembar kada je izbio veliki skandal. U „Njujork tajmsu” 27. novembra piše kako su se „mnogi u srpskim njujorškim krugovima i oni koji su posećivali otmenu letnju koloniju u Amagansetu, iznenadili otkrićem da princ Stefan Nemanjić Dušanjić, koji je držao predavanja za Srpsko-američki Crveni krst i koji je 1910. izgradio lepu letnju kolibu sa pogledom na Nepag Bič, i koji se kretao u visokim krugovima, nije ni Srbin ni princ, već jedan obični Džejms Kurtis Batler Endruz, poznatiji kao Džimi ili Alfabet Endruz, koji je značajnu pažnju javnosti skrenuo na sebe kada se tajno oženio ćerkom Čarlsa Farga iz Čikaga pre trideset godina”. I priča o lažnom princu je počela da se širi Amerikom… *** Iz knjige “Profesor Majk: Život čoveka koji je promenio Ameriku, Srbiju i svet”

SAMA - Isidora Bjelica Izdavač: Laguna, Beograd Godina izdanja: 2015 Format: 20 X 13 cm. Povez: Meki Pismo: Latinica Broj strana: 192 O knjizi: Na ovoj planeti smo samo iz jednog razloga: da naucimo da volimo. Obuze me strašna, jeziva panika, koja ide do dubine kostiju, da sve ovo zajedno nema nikakvog smisla i da ga ja necu nikada otkriti. Da cu ceo život provesti pogrešno… Uzbudljiva ispovest Isidore Bjelice o delu njenog života o kojem dosad niko nije znao ništa. Ovaj autobiografski roman istovremeno je i filozofska pripovest o traganju za ljubavlju i smislom. Junakinja romana Sama luta po svetu, odlazi u Meksiko u potrazi za kljucem razumevanja našega bica i smisla, ne znajuci da se odgovor zapravo nalazi u njenom srcu... I kada se mnogo godina kasnije suoci sa krajnjim beznadem, kada pomisli da su je svi napustili i da je ostala sama, shvatice da put do srca voljenog vodi kroz sopstveno srce. O autoru: Rodena u Sarajevu. Diplomirala i magistrirala dramaturgiju na FDU. Jedno vreme radila kao asistent na predmetu Scenario. Kao kolumnista i filmski kriticar pisala je za gotovo sve vece novine sa eks-jugoslovenskog prostora. Najduže se zadržala u Kuriru, gde je pisala kolumnu od 2003. do 2007. godine, pod nazivom Blek sabat. Zapažene kolumne imala je i u Dugi, Studentu, Blicu nedelje, Pravdi, Ekspresu, Lisi, Tini, Ona, Storiju, Objektivu, Tabloidu, Srpskoj reci, Pogledima… Feljtone, putopise i reportaže godinama je pisala za Profil i Damu. Objavila preko šezdeset knjiga, pedeset pod svojim imenom, petnaest pod pseudonimom. Skoro sve njene knjige su bestseleri koji su doživeli i po deset, petnaest izdanja. Najpopularniji su: Spas, Spas 2, Sama, Voleti i umreti na Karibima, Ljubav u Tunisu, Moj deda Luj Viton, Tajni život slavnih Srpkinja, Princeze di Montenegro, Dama iz Monaka, Srpkinja – prodate su desetine hiljada primeraka. Svoju prvu knjigu Prvi probudeni objavila je u ediciji „Pegaz“ još sa 18 godina i dugo vremena je bila najmladi clan UKS. Njen magistarski rad objavljen je pod nazivom Tehnotriler kao savremeni oblik tragedije. Kao pozorišni pisac i reditelj najveci uspeh doživela je sa dramom Sarajka u Beogradu, koja je deset godina punila hale. Veoma uspešni komadi bili su i Ozloglašena, Psovaci, Tako je govorio Broz… Za dramu Skadarlijka dobija i prestižnu nagradu za najbolji tekst i režiju na internacionalnom festivalu u Sarajevu. Kao TV autor radila je nekoliko projekata, od toga Klot–Frket na BK televiziji i BN televiziji, i Isidorin ljubavni vodic na televiziji Metropolis. Kao scenarista i reditelj potpisuje 2000. godine prvi srpski nezavisni film Dorcol–Menhetn. Kao modni dizajner šešira imala je preko deset revija, za koje je dobila niz internacionalnih priznanja. Autor je nagradivanih radio-drama, od kojih je najveci uspeh doživela drama o Isidori Sekulic. Tvorac je niza performansa i umetnickog projekta Politart, koji je doživeo veliku internacionalnu promociju, a posebno je zapažena njena izložba sa N. Pajkicem u Muzeju savremene umetnosti „Egzibicija nacionalnog pomirenja“. Isidora je dobitnik i dva Beogradska pobednika za književnost, dva Zlatna bestselera, Samsungove nagrade za kulturu, nagrada Gala pisac TV Politike 2002, Najvoljenije žene 21. veka, Karic nagrade za publicistiku i nagrade „Dragiša Kašikovic“ za publicistiku, nagrade za književnost studenata Sorbone i mnogihdrugih nagrada za brojne humanitarne angažmane. Za roman Spas dodeljena joj je nagrada „Zlatni Hit liber“ 2014. godine. Kao glavni urednik potpisala je nekoliko projekata: Isidorine ženske strane, Hepi-end, Trag istine. Vec tri godine je glavni urednik diplomatskog magazina Vip Trip Diplomatic… Clanica je udruženja Klub prvih žena. Isidora govori pet jezika, globtroterka je koja je dva puta obišla celu zemaljsku kuglu, pasionirani tviteraš, udata za N. Pajkica i mama dvoje dece, Vile i Lava. Od otkrivanja da boluje od opake bolesti posvecena je alternativnim nacinima lecenja i saznanjima iz te oblasti. Njena dela prevodena su na engleski, ruski, francuski, slovenacki, makedonski i španski jezik. Komentari citalaca: `Knjiga je fantasticna, kao i ostale knjige moje najdraze autorke drage Isi.Veoma je poucna, svim ljudima je toplo preporucujem!` `Apsolutno savršena.Divna ispovest dela života.Emotivna,duhovita,satiricna i pre svega,opcinjujuca.Maksimalne preporuke za ovu knjigu.Jedna od najboljih laguninih knjiga koje sam ikada citao.` `Veoma lepa ispovest. Iskrena i topla prica koja sadrži i iste takve poruke. Prvi put da citam nešto što je Isidora napisala, i zaista sam prijatno iznenaden, jer me je na momente podsecala na najbolja dela Paola Koelja - isto tako jednostavna a bogata u onome što ostavlja nakon citanja.` `Izuzetna knjiga. Dodiruje najtananije niti ljudskog srca, tera vas da se zapitate sta je suština vašeg bitisanja na ovom svetu. Da li je to ljubav?` ***Nekorišćeno***

Stanje: Kao novo - Nekorišćeno Naslov: Blistavo i strašno : Drugi deo Autor: Bekim Fehmiu Izdavač: Samizdat B92 Mek povez, latinica, 22 cm, 560 str. _____ Druga knjiga memoara govori o njegovoj uspešnoj glumačkoj karijeri u bivšoj Jugoslaviji i svetu, njegovom glumačkom razvoju i internacionalnoj karijeri i njegovom doživljaju raspada Jugoslavije. U nastavku memoara Bekim Fehmiu pisao je o vremenima kada je igrao čitav niz uloga koje su promenile istoriju naše kinematografije i ostavile zapažen trag i u svetskim umetničkim tokovima. On govori i o svojim prvim koracima u pozorištu u Prištini, u beogradskoj pozorišnoj akademiji, zatim o JDP-u, Ateljeu 212, Kino klubu Beograd, radu sa rediteljem Aleksandrom Petrovićem, o prvom ugovoru sa Dinom de Laurentisom (dobitnikom`Oskara` za životno delo), o filmu `Deps`, u produkciji Branka Lustiga, koji je takođe dobio `Oskara` kao producent filma `Gladijator`. Njegove uloge u `Specijalnom vaspitanju`, `Skupljačima perja`, `Odiseju`, `Avanturistima`, `Roju`, `Putu`, `Toplim godinama`, `Dezerteru` ostale su upamćene kao glumačka remek-dela. U ovoj knjizi on piše o saradnji sa svetskim filmskim veličinama kao što su Džon Hjuston, Olivija de Hevilend, Brižit Bardo, Ava Gardner, Robert Šou, Šarl Aznavur, Irena Papas, Klaudija Kardinale, Kendis Bergen, Širli Meklejn... Glumio je na albanskom, srpsko-hrvatskom, makedonskom, romskom, turskom, španskom, engleskom, francuskom i italijanskom jeziku. Od 1987. godine, od kada je demonstrativno napustio predstavu JDP-a `Madam Kolontajn` Anjete Plejel, u kojoj je igrao istovremeno dve uloge - Lenjina i Staljina - oprostio se javno sa umetničkom delatnošću u bivšoj Jugoslaviji. O drugom delu biografije on objašnjava i svoje razloge za to - povod za napuštanje predstave bila je neorganizovanost predstave, a sve se to dešava u vreme širenja propagande i antialbanske mržnje. Tada je izjavio da se zbog toga oseća raspolućeno, kao Hamlet, da se oseća kao `Na rubu pameti` Miroslava Krleže, kao iz pesme Dušana Vasiljeva `čovek peva posle rata`, koji kaže:`... o dajte meni samo još šaku zraka i malo bele jutarnje rose, ostalo vam na čast...` Drugi deo memoara posvećen je i njegovim sestrama, braći i sinovima Uliksu i Hedonu i suprugi Branki Petrić. Autobiografije `Blistavo i strašno` prenose atmosferu jednog prošlog vremena, upečatljivo, sa mirisima i bojama… Uticaj rada na filmu je primetan, sve je u slikama, slike se vraćaju autoru, on ih zapisuje, a sećanja se `zumiraju` - od totala do najsitnijeg detalja.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot malo ostecen, sve ostalo uredno! Istinita, burna priča o Edit Pjaf, pariskoj skitnici koja je zabavljala Francusku i svet svojim pesmama, svojim ljubavima, svojim skandalima, samoj sebi. Napisala Simon Beto, polusestra Edit Pjaf i doživotni partner u nestašluku kada su pevale za napojnice na ulicama, trgovima, kafićima i vojnim kampovima, dok su živele u nizu jeftinih, bednih hotela tokom Pjafovih ranih godina. Edit Pijaf (franc. Édith Piaf, 19. decembra 1915 — 10. (zvanično 11) oktobra 1963) francuska je čuvena pevačica šansona i nacionalna muzička ikona.[1] Njena muzika je često povezana sa njenim tragičnim životom a izvodila je uglavnom balade koje su je i proslavile.[2] Njene najpoznatije pesme su „La Vie en rose“ (1946), „Hymne à l`amour“ (1949), „Milord“ (1959), „Non, je ne regrette rien“ (1960). Njena pesma Hymne à l`amour postala je inspiracija za film Toutes ces belles promesses francuskog režisera Jean-Paul Civeyrac. Pesma Hymne à l`amour se takođe može u vidu odrade naći na albumu Songs To No One 1991-1992 izviđača Džef Barklija i Gari Lukasa. Detinjstvo Uprkos bezbrojnim objavljivanim biografijama, mnoge činjenice i događaji Editinog života su još uvek obavijeni velom misterije.[3] Rođena je pod punim imenom Edit Đovana Gasion (franc. Édith Giovanna Gassion) u Belevilu u Parizu,[4] u imigracionom odeljenju kako je kasnije saznao i objavio Danijel Penak. Nazvana je Edit po pogubljenoj engleskoj sestri Edit Kavel, a prezime Pijaf, što na francuskom znači vrabac, dobila je zahvaljujući nadimku 20 godina kasnije).[5][6] Njena majka, Aneta Đovana Majar (1898—1945), bila je Italijanka, tada sedamnaestogodišnja devojka, poreklom iz Livorna, radila je pevačica u kafeu pod pseudonimom Line Marsa, a od nje je Edit uzela srednje ime Đovana.[7][8][2]‍:5[9] Otac, Luj Alfons Gasijon (1881—1944), bio je ulični akrobat i pozorišni izvođač. Mala Edit je najpre bila ostavljena nakratko kod bake sa majčine strane. Kasnije, Editin otac dolazi i odvodi je kod njegove majke koja je vodila bordel u Normandiji,[10] i onda se prijavljuje u francusku vojsku (1916). Tada je Edit bila u kontaktu sa prostitutkama i najrazličitijim ljudima koji su uticali na njenu ličnost i promenili su njen način viđenja života. Od svoje treće do sedme godine života Edit je bila slepa. Po jednoj od legendi, Edit je opet progledala kada je jedna od babinih prostitutki otišla na hodočašće do sada već kanonizovane svetice Terez de Lisije. Godine 1929. pridružila se ocu u njegovim uličnim akrobacijama. Kasnije je iznajmila sobu u hotelu Klermon i odvojila se od njega, idući svojim putem kao ulična pevačica u Parizu. Imala je oko 16 godina kada se zaljubila u dostavljača Luj Dipona, sa kojim je dobila dete, malu devojčicu po imenu Marsela. Marsela je ubrzo umrla od meningitisa. Venčanje roditelja Luj Gasion, otac Edit Pijaf, pridružio se 89.oj pešadiji ,11 août 1914. godine koja se nalazila u Sansu. Kapetan mu je dozvolio trodnevno odsustvo kako bi se venčao. Venčanje je bilo 4 septembra 1914. godine, sa Anetom Mailard. Izveštaj o venčanju koji se čuva u opštinskim arhivima govori o tome da se ceremonija održala u 10 sati i 30 minuta dok su bitke Prvog svetskog rata besnele na istoku Francuske. Matičar toga dana bio je Dupšez, pomoćnik senatora gradonačelnika Sens-a, od 1872. do 1879. godine. Zbog prisustva u Sensu, Editin otac nastavlja vojnu službu a porodica ostaje u tom gradu zbog njega.[11] Pevačka karijera Godine 1935, Edit otkriva vlasnik noćnog kluba Luj Leple (Louis Leplée), čiji su klub posećivali slojevi kako niže tako i više klase. On ju je forsirao da peva uprkos njenim nervozama i tremama. Njena visina (142 cm) inspirisala ga je da je nazove imenom koji će je pratiti celog života i biti njeno umetničko ime: Mali vrabac (La Môme Piaf). Njena prva ploča pojavila se iste godine. Nedugo zatim, Leple je ubijen a Edit optužuju da je bila saučesnik u njegovom ubistvu, ali je oslobođena optužbe. Pevačica kabarea U jesen 1935. godine, Edit Pijaf je otkrivena na uglu avenije Mak-Mahon i ulice Troion od strane Luisa Leple, menadžera kabarea Le Gerny`s, koja se nalazi u aveniji Jelisejska polja . e Leple postaje njen mentor i staratelj i koji, angažovanjem u kabareu, bira umetničko ime `Edit Pijaf` (kao `vrabac`). Edit je radila svake večeri i imala je smeštaj. Prvo veče niko nije verovao da će jedna stidljiva devojka osvojiti ceo kabare. Jedne večeri upoznaje poznatog pevača Kanetia koji joj predlaže da joj pomogne oko karijere. 1936. Edit snima svou prvu pesmu Les Mômes de la cloche.[12] Pesma je toliko bila popularna da je bila na svim top listama skoro šest meseci. Godine 1940, Žan Kokto piše uspešan komad Le Bel Indifférent u kome Edit glumi. Sprijateljila sa poznatim ljudima, kao što je glumac Moris Ševalje i pesnik Žak Boržea. Sama je pisala tekstove za većinu svojih pesama, i udružuje se sa kompozitorima zbog melodija. Njena pesma koja joj postaje zaštitni znak, `La Vie en rose` pisana je usred nemačke okupacije Pariza tokom Drugog svetskog rata. U to vreme, ona je postajala sve uspešnija. Pevajući za visoke nemačke oficire u par klubova, Edit je zaradila pravo da se slika sa francuskim ratnim zarobljenicima, pod izgovorom da bi im digla moral. Kada bi te slike došle u posed zatvorenicima, oni bi isecali svoje likove na fotografiji, i koristili ih da naprave lažne dokumente za beg iz zatvora. Danas, Editina povezanost sa Francuskim pokretom otpora je poznata i mnogi joj i danas duguju živote. Posle rata putovala je na turneje po Evropi i Americi (južnoj i severnoj), gde je postala internacionalno poznata ličnost. Njena popularnost u SAD je bila tolika da se pojavila osam puta u emisiji Šou Ed Salivana i dva puta u Karnegi holu (1956 i 1957). Pomogla je usponu karijere Šarla Aznavura, vodeći ga na turneju sa njom po Francuskoj i SAD. Velika ljubav Edit Pijaf, bokser Marsel Serdan, poginuo je 1949. u avionskoj nesreći. Pijaf se udavala dva puta. Njen prvi muž bio je Žak Pil, pevač; venčali su se 1952. i razveli 1956, a drugi, Teo Sarapo (franc. Théo Sarapo), bio je frizer, pevač i glumac, 20 godina mlađi od nje. Venčali su se 1962. Godine 1951, doživela je saobraćajnu nesreću posle koje je postala zavisnik od morfijuma, od koga se kasnije odvikla. Dvorana Olimpija u Parizu je mesto gde je Pijaf poslednji put održala seriju popularnih koncerata. Tu je držala recitale od januara 1955. do oktobra 1962. Odlomci pet recitala (1955, 1956, 1958, 1961, 1962) su sakupljeni i izdati na ploči. U aprilu 1963, Pijaf snima svoju poslednju pesmu: `L`homme de Berlin`. Smrt i zaostavština Grob Edit Pijaf, na groblju u Parizu U svojoj 47. godini, Pijaf umire od raka na Francuskoj rivijeri, 10. oktobra 1963, jedan dan ranije od svog prijatelja Žan Koktoa. Njeno telo vraćeno je u Pariz i tada je i njena smrt je objavljena 11. oktobra. Taj datum je postao zvanični datum njene smrti. Govori se da je njeno telo vraćeno u Pariz u tajnosti, da bi njeni fanovi mislili da je umrla u svom rodnom gradu. Ta informacija i dan danas ostaje misterija o kojoj se još uvek spekuliše. Sahranjena je na čuvenom groblju Per Lašez u Parizu. Uprkos tome što je pariski nadbiskup katoličke crkve zabranio masi da se okuplja na groblju zbog načina na koji je živela, njena sahrana je okupila nekoliko hiljada ljudi na ulice Pariza. Ubrzo je groblje bilo pretrpano sa više od 40.000 obožavalaca i poštovalaca. Šarl Aznavur je pominjao sahranu Edit Pijaf kao događaj koji je prvi put kompletno zaustavio saobraćaj u Parizu, još od vremena Drugog svetskog rata. Danas postoji muzej posvećen Edit Pijaf u Parizu, a ona se pamti kao jedna od najboljih Francuskih pevačica.

Spoljašnjost kao na fotografijama, na nekih 30 tak mesta ima podvucenih recenica hem. olovkom, nista strasno! Džemal Bijedić (12. april 1917 – 18. januar 1977) bio je jugoslavenski i bosanskohercegovački političar i društveno-politički radnik. Rođen u Mostaru, od oca Adema i majke Zarife, koji su se doselili iz Gacka, gdje je i odrastao kao potomak ugledne trgovačke porodice. Rane godine Džemal Bijedić je osnovnu školu završio u Mostaru 1928. u okviru Vježbaonice Učiteljske škole, a zatim je pohađao Državnu realnu gimnaziju u Mostaru. Kao gimnazijalac pokazuje zanimanje za politiku i postaje simpatizer komunističkog pokreta, kome se priključuje tokom studija na Univerzitetu u Beogradu. Radio je u biblioteci `Petar Kočić` u Beogradu, te u `Muslimanskoj biblioteci` i `Sportskom klubu Velež` u Mostaru. Oktobra 1939. u Beogradu biva primljen u SKOJ, a decembra 1939. u mostarskoj partijskoj organizaciji primljen je u članstvo KPJ. Četiri puta biva zatvaran u Mostaru od strane tadašnjih jugoslovenskih vlasti. U januaru 1940. Džemal Bijedić je izabran za sekretara Mjesnog komiteta SKOJ-a u Mostaru (to je prvi mjesni komitet u tom gradu), a sredinom 1940. izabran je za sekretara Oblasnog komiteta SKOJ-a za Hercegovinu. Drugi svjetski rat Drugi svjetski rat ga je zatekao u Mostaru, gdje je nakon poraza i raspuštanja jugoslovenske vojske ubrzo bila uspostavljena vlast NDH. Za vrijeme Drugog svjetskog rata kao član Partije aktivno učestvuje u NOB-i. Nakon strijeljanja sekretara Mjesnog komiteta KPJ za Mostar, Jusufa Čevre – koga su ustaše strijeljale 1. avgusta 1941, Džemal Bijedić je sa skojevskog prešao na partijski rad. Ubrzo zatim je izabran za sekretara Mjesnog komiteta KPJ u Mostaru, da bi kasnije postao sekretar Okružnog komiteta KPJ za južnu Hercegovinu, koji je djelovao na neoslobođenoj teritoriji. Za čitavo to vrijeme on je u Mostaru živio u dubokoj ilegali, ali je bio vrlo aktivan. Posebno se angažirao u akciji oslobađanja grupe Hrvata iz Ljubuškog koji su se nalazili u mostarskom zatvoru, te oslobađanju sekretara Okružnog komiteta KP Hrvatske u Dubrovniku Vinka Morđina Crnog. U Mostaru je ostao do sredine 1942. godine, a nakon čega se prebacuje u Sarajevo. Za to vrijeme bio je vrlo aktivan u organiziranju ilegalnog partijskog rada u gradu, te slanju dobrovoljaca u partizanske jedinice na slobodnu teritoriju. Otprilike u isto vrijeme u Sarajevo je došao i Avdo Humo, član Pokrajinskog komiteta KPJ za Bosnu i Hercegovinu koji je osnovao novi Mjesni komitet, a u julu 1942. godine za sekretara je bio postavljen Džemal Bijedić. Tokom svog boravka u Sarajevu Bijedić je u svom političkom djelovanju posebnu pažnju obratio na: stabilizaciju stanja u SKOJ-u, pitanje organizacije, konspiracije i tačnosti u radu. U aprilu 1943 izlazi iz Sarajeva, a ubrzo zatim se sa Šestom istočnobosanskom brigadom našao na Sutjesci sredinom juna 1943. godine. Prošavši golgotu Sutjeske, on se sa istočnobosanskim partizanskim jedinicama probijao prema istočnoj Bosni. Tu je uglavnom i proveo ostatak rata. Politička aktivnost u SFRJ Nakon rata postaje pomoćnik ministra unutrašnjih poslova Vlade NR Bosne i Hercegovine, potom 1948. načelnik Uprave za agitaciju i propagandu Centralnog komiteta KP BiH. Bio je i sekretar Oblasnog komiteta KPJ za Hercegovinu, član Izvršnog vijeća SR Bosne i Hercegovine, predsjednik Republičkog vijeća, predsjednik Skupštine SRBiH i predsjednik Saveznog izvršnog vijeća (SIV) 1971 godine. Tragično je preminuo 18. januara 1977. u avionskoj nesreći na letu za Sarajevo. Supruga Razija je poginula zajedno sa Džemalom. Iza sebe su ostavili troje djece: Dragana, Azru i Milenka.

Radovan Popović: `Posvete srpskih pisaca` KNJIGA DRUGA Pogovor: Zoran Jeremić Izdavač: Udruženje `Kolektiv Užice` Tvrdi povez, ilustracije, ćirilica, 216 strana, 25cm RADOVAN POPOVIĆ je rođen 1938. godine u Dubu, kod Bajine Bašte. Višegodišnji je urednik kulturne rubrike u listu Politika, književni monograf i publicista. Član je srpskog PEN kluba i upravnih odbora Zadužbine Ivo Andrić, Zadužbine Desanka Maksimović i uprave Fondacije Vasko Popa. Za knjigu Život Meše Selimovića nagrađen je 1988. godine Oktobarskom nagradom grada Beograda za književnost. Među njegovim delima su Istina o Dučiću, Isidorina brojanica, Pisci u službi naroda, Knjiga o Ćopiću i put do mosta, Krleža i Srbi, Andrić i Višegrad, Princ pesnika Branko Miljković, Kako je Bule pokorio Evropu… POGOVOR Sjaj jednog dugog, dugog trenutka Više od priča koje je istorija prećutala, književnost, ta bludna kćer Mnemosine, boginje pamćenja, živi od pripovesti koje su se mogle dogoditi. Ako su plod velikog dara, onda su takve pripovesti istinitije od stvarnosti. Ta činjenica u dobroj meri objašnjava čitalačko idolopoklonstvo spram pisaca. Jer oni nam kao iznenadne goste dovode svoje junake (lirske subjekte), „srodnike“ bliže od okruženja s kojim delimo ovozemaljske dane. Iz veka u vek, iz epohe u epohu, životi pisaca postaju „čitaniji“ od njihovih knjiga. Književnost, dakle, živi i od prekovremenog rada: od čitalačke mitografije, od biografskog odgonetanja i autobiografskog zagonetanja, od mobilijara i nepokretne imovine književnih stvaralaca. Ne tako retko književni život zna da bude umnogome uzbudljiviji od književnosti. Nije slučajno jednu svoju knjigu Radovan Popović naslovio Srpski književni zverinjak. Razumljivo je da zoomorfne odlike ovdašnje spisateljske menažerije Popović nije mogao predočiti koristeći metode uzornog naučnog rada, ali je teško razumeti kako blistave literarne stranice mogu izaći iz pera sitnih duša spremnih na svakolika nepočinstva. U književnim salonima, u kafanama i klubovima, na soareima beogradskih nadrealista, u redakcijama književnih i inih časopisa, na sajmovima i forumima, u amfitetrima, na svim mestima gde je tzv. književni život pulsirao izvan tihovanja za radnim stolom, ispisavala se paralelna istorija srpske književnosti. Antologijske stranice te istorije nalaze se u knjigama Radovana Popovića. Konačno, na policama njegove bibliotečke Vavilonije, u rafovima legata, fondova, porodičnih arhiva i biblioteka njegovih prijatelja sačuvane su posvete koje su svoje mesto našle među koricama ove jedinstvene zbirke. U nastavku knjige pod nazivom „Posvete srpskih pisaca` (Beogradska knjiga, 2004), jedne važne i nezaobilazne kolekcije zapisa u kontekstu izučavanja i prezentovanja poliperspektivne prirode književnog života, Radovan Popović potvrđuje inspirativan dijalog sa našim književnim nasleđem. Utemeljen na dokumentarnoj i pažljivo odabranoj izvornoj građi do koje je došao tokom višedecenijske istraživačke prakse, Popovićev rukopis osvaja čitalačku znatiželju konceptualno uzbudljivo predočenim porukama u kojima prepoznajemo (po)etičke karakteristike autora ili , kako na jednom mestu kaže pesnik „Nepočin polja` — ,,sjaj jednog dugog, dugog trenutka`. Iz obimnog i raznovrsnog opusa Radovana Popovića znamo i to da iz koje god interpretativne pozicije da tumači žanrovske i životne svetove pisaca (razgovori, korespodencije, polemike, rodoslovi, testamenti i dr.) on pronalazi način da osvetli manje poznate strane njihovog spisateljskog i egzistencijalno osvojenog prostora. Čitajući posvete najznačajnijih srpskih pisaca, precizno datiranim, sa komentarima o vrsti pisma, vremenu nastanka i nestanka (npr. slučaj sa obostranim posvetama Vaska Pope i Miodraga Pavlovića), mestu na kome se knjiga čuva, ne otkrivamo samo jedno pobratimstvo lica u (književnom) svemiru, već i odlike vremena u kojem su posvete nastale, vrednosne sudove, udvorištvo, stil i manir epohe. Uostalom, ni u posvetama pisci ne mogu pobeći od sebe. U njima prepoznajemo sveden i decentan Andrićev izraz, razbarušeni ispovedni lirizam Oskara Daviča, Ćosićev nacionalni resantiman, ili već uveliko mitske, sudbonosne rečenice Branka Miljkovića u zbirci koja se danas nalazi u Fondu Gojka Tešića, kao svojevrsni kuriozum Popovićeve knjige. Gotovo da nema nijednog važnog imena srpske književnosti čija se, bar jedna, posveta nije našla na stranicama ove azbučno koncipirane zbirke. Njenu posebnu vrednost predstavljaju autografi. Na taj način Popović metodološki potpuno zaokružuje temu svoje nove knjige. Dosledan u izboru postupka, primeren u komentarima koji zahtevaju danas tako retku meru etičke istrajnosti u profesionalnom radu, Radovan Popović je drugom knjigom istog naziva potvrdio mesto najplodnijeg i najinspirativnijeg srpskog književnog biografa. Time je zadovoljstvo iščitavanja ove knjige još veće. Zoran Jermić

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Maga Magazinovic, jedna od najznacajnijih zena svoga doba, napredna, obrazovana i slobodoumna prokrcila je put zenama u mnogim oblastima. Isla je ispred svog vremena, uvek prva... Prva je stekla diplomu Filosofskog fakulteta u Beogradu, bila prva zena novinar u tek osnovanom dnevnom listu Politika, osnivac je zenskog studentskog drustva, prevodila je Maksima Gorkog, bila uporan borac za zenska prava... U penziju odlazi kao profesor Prve zenske gimnazije u kojoj je cetrdeset godina predavala filozofiju, nemacki i srpski jezik. Marija Maga Magazinović (1882—1968) bila je srpska filozofkinja, koreografkinja, aktivistkinja i novinarka. Govoreći o dalekosežnom značaju rada Mage Magazinović, prve moderne srpske plesačice i teoretičarke plesa, Jelena Šantić, priređivačica njene autobiografije, konstatuje da je ona izgradila sebe kao osobu sa snažnim integritetom i velikim intelektualnim, pedagoškim i kreativnim potencijalom, da je pripadala intelektualnim i umetničkim krugovima Beograda koji su doneli nov evropski duh i da je prva donela modernistički pristup umetnosti čime je doprinela i modernizaciji srpskog patrijahalnog društva uopšte.[2] U monografiji o dva veka srpskog novinarstva (1791—1991), među sto najznačajnijih novinara uvrštene su samo tri žene - Maga Magazinović, Desa Glišić i Milica Jakovljević - Mir Jam.[3] Biografija Maga Magazinović je rođena u Užicu, a od 1896. godine je sa porodicom živela u Beogradu gde joj je otac radio u krojačnici Narodnog pozorišta. Imala je izuzetno uzbudljiv i profesionalni i privatni životni put, a kako nije poticala iz materijalno obezbeđene porodice često se susretala sa ekonomskim poteškoćama, koje je najčešće rešavala sopstvenim trudom i zalaganjem. Izuzetno uporna u procesima obrazovanja, kao i na profesionalnom planu uopšte, pionirski je krčila put na različitim poljima: od osvajanja prava na redovno univerzitetsko obrazovanje devojaka, preko dobijanja poslova u kojima je bila prva žena na tim radnim mestima, do inovativnih modernih plesnih tehnika koje je „uvezla“ iz Evrope, doprinoseći modernizaciji srpskog društva i kojima je podučavala generacije plesačica.[2] Privatni život joj je bio izuzetno turbulentan, a posebno tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata. U tom periodu Maga Magazinović se udaje za Gerharda Gezemana, umire joj majka, ginu joj braća, seli se u Kragujevac, angažovana je kao bolničarka. Takođe, u istom periodu Gazeman se povlači sa srpskom vojskom preko Albanije, Maga Magazinović dobija posao redovne profesorke u Prvoj ženskoj realnoj gimnaziji, a 1915. godine rađa sina Haralad-Rajka (koji 1916. umire), pa potom putuje u Švajcarsku gde u Lucernu 1917. godine rađa ćerku Rajnu i gde se nezvanično rastaje od Gezemana. Sa ćerkom se 1918. godine vratila u Beograd gde živi i radi do smrti 1968. godine. Njen suprug Gerhard Gezeman bio je čuveni slavista, univerzitetski profesor i izdavač Erlangenskog rukopisa, jedne od najznačajnijih zbirki narodnog stvaralaštva Srba i Hrvata, nastale na području nekadašnje Vojne granice. Upoznala ga je 1909. godine u Berlinu, a 1914. su se venčali, da bi se 1917. godine razdvojili zbog Gezemanovog neverstva, a 1923. i zvanično razveli. Nakon ovog razvoda nije se ponovo udavala. Posle veoma teškog ratnog perioda Maga Magazinović će mnogo više biti posvećena profesionalnom planu svog života, nego privatnom.[4] Od ćerke Rajne (1917-2006) imala je tri unuka: hirurg prof. dr Miloš Popović (1941-2012), Zoran Popović (1943) i saradnik Narodne opservatorije Branislav Gezeman (1951-2014).[5][6] Matine škole za ritmiku Mage Magazinović, održao se u Zadužbini Ilije M. Kolarca, 1933. godine. Školovala se u Užicu i Beogradu, gde je nakon Više devojačke škole studirala filozofiju kao vanredna od 1898. do 1902, a od 1902. do diplomiranja 1904. godine kao redovna studentkinja. Tokom studija se zalagala za pravo devojaka na redovno studiranje. Početak 20. veka za Magu Magazinović predstavlja period obeležen socijalističkom borbom i zalaganjima za prava žena. Bila je aktivna u nastojanjima da se izbore što veća prava žena, među kojima se najviše govorilo o izjednačavanju muškaraca i žena u pogledu prava na školovanje, prava na zaposlenje izvan kuće i na jednake plate. Osnovala je 1903. godine Klub studentkinja čije su članice aktivno prevodile tekstove socijalistkinja i filozofkinja Elen Kej, Lili Braun, Klare Cetkin i drugih. Tada se u Beogradu formira veoma zanimljiva kulturna i intelektualna klima: dolazi nemačka feministkinja Kete Širmaher, danska književnica pobornica ženskih prava Karin Muhaelis, kao i engleske sufražetkinje. U nastojanjima da se izbori za pravo žena na univerzitetsko obrazovanje Maga Magazinović je pored Filozofskog, upisala i Pravni fakultet, kao prva studentkinja ovog fakulteta. Nakon diplomiranja na Filozofskom fakultetu kod profesora Brane Petronijevića, napustila je studije prava smatrajući da je otvorila vrata Pravnog fakulteta ženama i time ispunila svoju misiju. Pored aktivizma obeleženog feminističkim i socijalističkim tendencijama, Maga Magazinović se tokom studija i neposredno nakon njih aktivno bavila prevodilačkim radom. Prevodila je Maksima Gorkog, Henrika Sjenkjeviča i druge pisce uglavnom za potrebe Narodnog pozorišta.[7] Suočena sa nedostatkom novca nastojala je uvek da ima zaposlenje, što uopšte nije bilo jednostavan poduhvat za ženu početkom 20. veka. Radila je kao praktikantkinja u Narodnoj biblioteci, kao nastavnica na Višoj devojačkoj školi, pisala je za Politiku (1905—1906), gde je posebno bila angažovana u rubrici Ženski svet i kao urednica Feljtona. Maga Magazinović je bila prva zaposlena žena, kako u Narodnoj biblioteci, tako i u redakciji Politike. Njen prvi napis u listu bio je polemičan, a objavljen kao uvodnik, potpisan punim imenom i prezimenom, i burom je potresao patrijarhalni Beograd. Tadašnjem društvenom idealu žene-zaselnice, kojoj se životna snaga iscrpljuje u brizi oko toalete, dok im strane guvernante vaspitavaju decu, suprotstavila je ideal obrazovane matere ”neophodan za pravilno vaspitavanje podmlatka u jednoj naciji” (Politika, 20. 8. 1905).[8] Rubriku Ženski svet je, po sopstvenom svedočenju, snabdevala aktuelnostima iz ženskog pokreta pokazujući čitaocima i čitateljkama Politike novosti na tom polju, koje su dolazile prevashodno iz Engleske i Nemačke.[9] Pišući autobiografiju Moj život osvrnula se i na bogate trpeze dobrostojećih varošana u Užicu krajem 19. veka.[10] Maga Magazinović je jedna je od svega tri žene (pored Milice Jakovljević - Mir-Jam i Dese Glišić) koje su se našle među sto najznačajnijih srpskih novinara u monografiji Dva veka srpskog novinarstva (1791-1991).[11][12] Međutim, prelomna godina za profesionalni razvoj Mage Magazinović bila je 1909. kada je otputovala u Minhen sa namerom da doktorira. Ipak, već ranije izuzetno zainteresovana za ples, posebno nakon gostovanja čuvene kanadske plesačice Alan Mod u Beogradu, svoja interesovanja usmerava ka teatru i plesu. U Minhenu, a kasnije i u Berlinu, pohađa različite kurseve glume i plesa, poput škole Maksa Rajnharta, velikog reformatora pozorišta 20. veka, i baletske škole Isidore Dankan. Pohađajući i glumačko-pozorišne i plesne škole, shvata da njen izraz nije klasično pozorište, već moderan, slobodan ples, koji se bazira na tehnikama koje podrazumevaju igru kao proces samoiskazivanja i kao prikazivanje nesvesnog dela ličnosti. Po povratku u Srbiju, 1913. godine, u Balkanskom ratu, Maga postaje dobrovoljna bolničarka. Zapisivala je pakao ratne bolnice, kroz koji je prolazila. Kasnije, svoje zapise objavila je u autobiografiji „Moj život“.[13] Kasnije, vrativši se u Beograd, sa Zorom Pricom osnova školu za ritmičku gimnastiku, koja će postojati narednih 35 godina i izvesti na put veliki broj plesačica.[14] Nakon prvog boravka u Minhenu uslediće tokom druge i treće decenije 20. veka niz putovanja na kojima je Maga Magazinović upoznavala najznačajnije ljude svog vremena koji su se bavili plesom i sticala najsavremenija znanja iz ove oblasti. Sva znanja je, u najboljem pedagoškom maniru, prenosila u Beograd: tekstovima koje je objavljivala u tadašnjoj periodici, javnim predavanjima koje je držala i školama koje je osnovala i vodila. Postepeno je sticala sve veću podršku u domaćoj i inostranoj javnosti. Paralelno sa sticanjem teorijskih znanja, postavlja niz koreografija i koncerata. Između ostalog, postavila je i balete inspirisane heroinama narodne poezije i prva stilizovala srpsko folklorno nasleđe obogativši ga elementima savremenog talasa: Jelisavka, majka Obilića, Molitva Kosovke devojke i Smrt majke Jugovića. U periodu do penzionisanja 1941. godine Maga Magazinović se intenzivno bavila plesom, koreografskim poslom, gostovanjima po evropskim festivalima i pozorištima. Nakon Drugog svetskog rata radila je u društvu „Abrašević“, vodeći folklornu sekciju i predavala je u baletskoj školi folklor, ritmiku i istoriju igre.[15] Ipak, kontoverzan period njenog života predstavlja vreme Drugog svetskog rata kada objavljuje nekoliko tekstova u periodici, kojima zastupa ksenofobične stavove i promoviše koncept arijevske rase ostavljajući mogućnost da se njena aktivnost tih godina tumači u kontekstu kolaboracionističke propagande. Posebno je neobično ovakvo pisanje, s obzirom na izuzetno antimilitarističke i socijalističke stavove koje je zastupala kako u mladosti, tako i u svojoj autobiografskoj knjizi, pisanoj nekoliko decenija nakon Drugog svetskog rata. Ovaj nedovoljno osvetljen i uopšte retko pominjan period života Mage Magazinović predstavlja polje koje nužno podleže daljim istraživanjima i konstataciji motiva datog trenutnog i neobičnog ideološkog zaokreta.[16] U bioskopu Balkan otvorena je 7. marta 2023. izložba „Slobodan let: Maga Magazinović, kroz vremensku i prostornu disperziju”....