Informacije SKU 9788678442094 Kategorije ISTORIJA Težina 0.48 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 413 Pismo ćirilica Pisac M.S. Milojević Izdavač Ganeša klub Jezik Srpski Tagovi Ganeša klub Odlomci istorije Srba i Srpskih-Jugoslovenskih zemalja M.S. Milojević

Krila Zlatibora - Kraljevsko jugoslovenski aero klub Kraljeve Vode Mr Božidar Marjanović Izdavač: Adda korporacija, Užice 2002.god., 118 str., Kraljevsko jugoslovenski aero klub Kraljeve Vode Ilustrovana, ćirilica Kraljevski aero klub Zlatibor 1935-1941 Vazduhoplovno jedriličarstvo Knjiga je N O V A ---------------------------- k

Informacije SKU 9788684371616 Kategorije ISTORIJA Težina 0.85 kg Proizvođač Ganeša klub Povez knjige tvrd Broj strana 400 Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja 2017 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Jovan I. Deretić Ganeša klub Drevna istorija Srba i Rusa Drevna istorija Srba i Rusa: Drevna carstva Jovan I. Deretić

Informacije SKU 9788684371678 Kategorije ISTORIJA, SAJAM 2023 Težina 0.7 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 1485 Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić Godina izdanja knjige 2018 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Knjiga Jovan I. Deretić Knjizara Jovan Deretić istorija Zabranjena istorija srba Online knjižara Ganeša klub Istorija srba Deretić Antička Srbija Jovan I. Deretić

Informacije SKU 9788684371623 Kategorije ISTORIJA Težina 0.85 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 406 Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić Godina izdanja knjige 2017 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Jovan I. Deretić Jovan Deretić Zabranjena istorija srba Ganeša klub Drevna istorija Srba i Rusa Drevna istorija Srba i Rusa: Ratničke države Jovan I. Deretić

Informacije SKU 9788684371647 Kategorije ISTORIJA Težina 0.7 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 382 Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja knjige 2017 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Jovan I. Deretić Jovan Deretić Zabranjena istorija srba Ilirska Srbija Jovan I. Deretić Ilirska Srbija Ganeša klub Istorija srba Deretić

Informacije SKU 9788684371630 Kategorije ISTORIJA Težina 0.85 kg Proizvođač Ganeša klub Povez knjige tvrd Broj strana 400 Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja 2017 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Jovan I. Deretić istorija Zabranjena istorija srba Ganeša klub Drevna istorija Srba i Rusa Drevna istorija Srba i Rusa: Doba hrišćanstva Jovan I. Deretić

Informacije SKU 9788684371791 Kategorije ISTORIJA, SAJAM 2023 Težina 1 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 522 Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja knjige 2019 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Knjiga Jovan I. Deretić Knjizara Jovan Deretić istorija Zabranjena istorija srba Online knjižara Ganeša klub Istorija srba Deretić Srbija u srednjem veku Jovan I. Deretić

Polovna knjiga, izuzetno očuvana, kao nova. Izdavač: Knjižarski klub Dalma - Pljevlja, Novo Beogradsko Knjižarsko Beograd, 2009. god. Broširan povez, 24 cm. 244 str. Ilustrovano Crteži, pripovetke i putopisi o Novopazarskom Sandžaku Turske od okupacije do aneksije.

Marinko Lugonja, Nemanja Kuljača, Marko Kentera, Aleksandar Armenko, Književni klub Valjeva 2018. 1. Veliki rat - vodič kroz nezaborav, 54 str. 2. Heroji Velikog rata, 70 str. 3. Mihailo Madžarević - Zmaj od Valjeva, 102 str. 4.Mapa borbenih dejstava - Kolubarska bitka

Informacije SKU 9788684371852 Kategorije ISTORIJA Težina 0.88 kg Proizvođač Ganeša klub Povez knjige tvrd Broj strana 456 Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja 2021 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 25 cm Tagovi Jovan I. Deretić Zabranjena istorija srba Nova Krmčija - Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić

Informacije SKU 9788684371609 Kategorije ISTORIJA Težina 0.9 kg Proizvođač Ganeša klub Broj strana 456 Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Jovan I. Deretić, Dragoljub P. Antić Godina izdanja knjige 2017 Izdavač GANEŠA Jezik Srpski Format 17 X 24 cm Tagovi Jovan I. Deretić Zabranjena istorija srba Drevna istorija Srba i Rusa Drevna istorija Srba i Rusa: Nastanak i širenje civilizacije Jovan I. Deretić Istorija srba Deretić

Jovan I. Deretić - Dragoljub P. Antić: SRPSKO PISMO DAR ČOVEČANSTVU Tvrd povez, 110strana, ilustrovano, izdavač: GANEŠA KLUB - Beograd Naše obimne studije su objedinile u celinu argumente preko 25 naučnih disciplina i potkrepljene su sa nekoliko hiljada navoda iz više stotina istorijskih izvora i istorijskih studija iz antičkog, srednjovekovnog i novijeg doba. Sve one su sa raznih gledišta pokazale da su današnji Srbi direktni genetski i kulturni sledbenici izvornog evropskog pranaroda, nastalog u vreme neolita na prostoru Podunavlja i dolina pritoka Dunava, na Helmskom (Balkanskom) poluostrvu i u okolini Ruskog (Crnog) mora. Srpsko ime je tesno vezano sa društvenim uređenjem drevnog sveta, u kome su Srbi imali ulogu zaštitničkog državotvornog staleža i kod koga postoji veoma izražen kult Sunca i kult Majke Zemlje, očuvan i dan-danas u etnološkim karakteristikama i pretočen u značajnoj meri u Pravoslavlje. Između ostalog, ovaj Pranarod je darovao čovečanstvu pismenost.

Henri Kisindžer DIPLOMATIJA Autor:: Henri Kisindžer Žanrovi:: Politika, Sociologija Izdavač:: Klub plus Godina izdanja:: 2008. Broj strana: 780 Pismo: Latinica Povez:Mek Format: 24 cm Ova knjiga predstavlja briljantnu istoriju diplomatije datu u brzim, živim i energičnim obrisima čiji je autor uticajni bivši američki državni sekretar. Kisindžerova kapitalna studija predstavlja svojevrsni „pogled iznutra“ u dinamiku i mehanizam međunarodnih odnosa i umetnost diplomatije. Kombinujući razne zanimljive epizode iz istorije diplomatije sa sopstvenim bogatim iskustvom u pregovorima sa najznačajnijim svetskim liderima i akterima na međunarodnoj sceni, Henri Kisindžer nudi uvid u dinamiku međunarodne diplomatije – iz istorijske i lične perspektive. Ujedno ova knjiga predstavlja i Kisindžerov odgovor na pitanje kako funkcioniše svet u kojem živimo i u čemu je specifičnost američkog pristupa spoljnjoj politici u odnosu na druge nacije. Ovo, po mnogima kontroverzno delo predstavlja kulminaciju jednog života posvećenog diplomatiji i međunarodnim odnosima, te predstavlja plod teorijsko-istorijskog znanja i duge i ambiciozne diplomatske prakse. ------------------------------ Knjiga u DOBROM stanju. .. M

07470) ŠIFRA TRICIKL , Duško Popov , Klub plus Beograd 2008 , Ispovest najvećeg obaveštajca drugog svetskog rata Bogati advokat, vrhunski glumac i hrabri kockar, Duško Popov je igrao ulogu plejboja među najvišim ešalonima britanskog društva i postao jedan od nemačkih špijuna kojima se najviše veruje. U stvari, bio je jedan od najuspešnijih britanskih dvostrukih agenata i, neki kažu, inspiracija za Džejmsa Bonda. Sa potpunim pristupom evidenciji FBI i MI5, zajedno sa privatnim porodičnim dokumentima, njegove neverovatne avanture mogu se čitati u autobiografskoj knjizi „Šifra Tricikl“. Regrutovan od strane Abvera 1940. godine, 27-godišnji Popov je odmah ponudio svoje usluge Britancima. Njegovo kodno ime je bilo Tricikl. Tokom celog rata hranio je Nemce stalnim protokom vojnih „obaveštajnih podataka“, koje je sve proveravao MI5, i počeo je da se posmatra kao njihov najvažniji i najpouzdaniji agent u Britaniji. Ali kada mu je Abver naredio da u Sjedinjenim Državama izveštava o odbrani u Perl Harboru, Džej Edgar Huver, direktor FBI-ja, nije poslušao njegova upozorenja, ne verujući svim špijunima i prezirući posebno Popova, za koga je smatrao da je „moralni degenerik“. Suočavajući se sa opasnošću od razotkrivanja, hapšenja i pogubljenja na dnevnoj bazi, Tricikl je nastavio da gradi mrežu poznatu kao Jugoslovenski prsten, koja ne samo da je dostavljala niz lažnih informacija Berlinu, već je snabdevala i vitalne obaveštajne podatke Saveznicima o nemačkoj raketnoj strategiji i bezbednosti. Posle rata Duško Popov je dobio britansko državljanstvo i visoka odlikovanja. mek povez, format 16 x 23,5 cm , latinica, ilustrovano, 278 strana

Izdavač: Ganeša klub „Istorija srpskog naroda“ Pantelije Srećkovića jeste delo iz koga današnji čitaoci, a pogotovo mladi Srbi, i danas treba da se uče rodoljubivim traganjima u istoriji svoga naroda. To jeste i delo u kome se otvaraju neke nejasne teme iz srpske istorije, duboko usađene u narodnu tradiciju i epsku poeziju, čije je izbegavanje od strane istoričara navodnog „kritičkog istorijskog pristupa“ nanelo ogromnu štetu srpskoj istorijskoj nauci.“Istorija srpskoga naroda” Pantelije Srećkovića je kapitalno delo srpske istorije, ali ona se mora sagledati prvenstveno kao pokušaj objedinjavanja istorije Srba na svojim današnjim prostorima, sa jasnim motivom da se definiše srpsko istorijsko prisustvo i državnost tokom proteklih vekova. Treba imati u vidu da je delo nastalo u vreme osamostaljenja od Otomanske imperije, ali i u vreme žestokih pritisaka Habzburške monarhije, uz veći deo srpskog naroda van granice samostalnih država Srbije i Crne Gore. Navodni „kritički istorijski pristup“ je bio veoma mnogo diktiran i podržavan od austrijskih institucija, a viševekovni kontinuitet srpske istorije i državnosti nije bio poželjan u širenju jugoslovenske ideje, kroz koju je Habzburška monarhija videla svoju šansu da Srbe i čitav jugoslovenski prostor podvede pod svoje okvire, a ponajmanje doživljavanje „Srpskog Pijemonta“ sa dominacijom tek osamostaljene Srbije. Na epski romantičarski odnos Pantelije Srećkovića prema istoriji svog naroda, obrušio se „kritički pristup“ Ilariona Ruvarca prema sopstvenom narodu i njegovoj istoriji. U tom procesu je Evropa nadirala ka Srbiji i Pantelija Srećković je „po definiciji“ dospeo na lomaču. Iz predgovora Dragoljuba P. Antića 2021; Tvrd povez; ćirilica; 25 cm; 840 str.

Istrajavanje Gorazdevca Priredili Blagoje Radunovic, Milijanko Portic, Ljubomir Grujic Udruzenje `Zavicaj`, Gorazdevac, ogranak u Beogradu, 2006. Mek povez, 169 strana, ilustrovano. Istorija Gorazdevca i tog dela Metohije. Goraždevac (alb. Gorazhdec) je naseljeno mesto u Srbiji, u opštini Peć. Administrativno pripada Kosovu i Metohiji, odnosno Pećkom upravnom okrugu. Prema popisu iz 2011. godine bilo je 570 stanovnika.[a] Geografija Goraždevac je najveće srpsko selo u Metohiji. U naselju se nalazi i sedište SO Peć i Pećkog okruga izmešteno posle rata u pokrajini 1999. godine. Do 1999. godine postojala je i tekstilna fabrika kao projekat fabrike u Peći „ KOPEKS“, ali je od 2000. do 2008. godine služila kao baza mirovnoj misiji NATO-a na Kosmetu KFOR-u. Ali od 2008. ostala je pusta kada su se vojnici KFOR-a premestili u najveću bazu u Pećkom okrugu u Belom Polju. U selu sada se nalazi Dom zdravlja u kome se nalazi medicinsko osoblje: doktor opšte prakse, zubar, laborant i nekoliko medicinskih sestara. Nalazi se i Dom kulture, OŠ „Janko Jovićević“, Gimnazija „Sveti Sava“ (izmeštena iz Peći), Ekonomsko-trgovinska škola „Mileva Vuković“ (izmeštena iz Peći), Elektro-tehnička škola i Mašinska Škola (takođe izmeštene iz Peći), Pošta (pod upravom privremenih vlasti iz Prištine), policijska stanica (u kojoj se nalaze policajci KPS). Istorija Goraždevac se prvi put pominje u povelji kralja Stefana Prvovenčanog izdatoj oko 1220. godine manastiru Žiči. Po turskom popisu iz 1485. godine zabeleženo je da u selu ima 28 srpskih kuća, među kojima i dom srpskog popa. Selo je više puta bilo napadano od strane Albanaca, ali uvek bezuspešno. Sve do 13. avgusta 2003. godine kada su ubili dvoje, a ranili četvoro dece dok su se kupala na improvizovanoj plaži reke Bistrice.[1] Počinioci zločina nisu pronađeni.[2] Napadi na Goraždevac su bili i 7. decembra 2015.[3] U selu postoje nekoliko izvora pijaće vode, spomenik stradalima u ratu na Kosovu, i deci kojoj je presečena mladost na Bistrici. Stanovništvo Prema popisu iz 1981. godine mesto je bilo većinski naseljeno Srbima. Nakon rata 1999. godine većina Srba nije napuštala Goraždevac. Etnički sastav prema popisu iz 1981.[4]‍ Srbi 1.038 72,1% Crnogorci 124 8,6% Albanci 113 7,8% Romi 65 4,5% Muslimani 60 4,2% Jugosloveni 38 2,6% Ukupno: 1.440 Etnički sastav prema popisu iz 2011.[5]‍ Srbi 255 44,7% Albanci 148 25,9% Romi 80 14% Egipćani 59 10,3% Bošnjaci 26 4,6% Ukupno: 570 Broj stanovnika na popisima: Demografija[6] Godina Stanovnika 1948. 889 1953. 1.012 1961. 1.235 1971. 1.411 1981. 1.440 1991. 1.690 Kultura Crkva brvnara Svetog Jeremije U selu se nalazi najstarija crkva brvnara u Srbiji, podignuta u 16. veku. Posvećena je Sv. Jeremiji. Na ikonostasu su sačuvane dveri iz 16. veka, a u crkvi nekoliko ikona, knjiga i sveštenih sasuda. Godine 1926. u blizini stare crkve je sagrađena nova crkva, posvećena Pokrovu Sv. Bogorodice. Pokraj sela protiče Pećka Bistrica, rečica Birka, i takozvani „jaz“ u kome se svakog 14. maja okupa veći deo sela zbog običaja i dugovekovne tradicije, kako bi im zaštitnik sela sv. prorok Jeremija podario plodnu i zdravu godinu. Istog dana litije kruže selom pevajući pesme o postojbini svog naroda. U Goraždevcu od 2000. godine funkcioniše jedini srpski medij u Metohiji koji predstavlja centar okupljanja mladih i informiše srpsko stanovništvo. Zahvaljujući KOSMA mreži i ostalih medijskih partnera radio Goraždevac plasira informacije iz ovog kraja i u ostale delove Srbije i regiona. Sport FK Omladinac je osnovan 1966. Klub je funkcionisao sve do 1999, a nastavio je sa radom 2008. godine. Najveći uspesi kluba su šesnaestine kupa SFR Jugoslavije gde je izgubio od FK Borac Čačak rezultatom 2:1 utakmici u Goraždevcu i učešće u trećoj državnoj ligi. tags: kosovo, metohija, pec, enklava...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ukezecila se malo zbog losijeg polozaja na polici, nista starsno! Radoš Ljušić (Istok, 22. novembar 1949) srpski je istoričar i univerzitetski profesor na katedri za istoriju na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. U više navrata je bio direktor Zavoda za udžbenike i direktor Službenog glasnika. Autor je mnogobrojnih udžbenika i knjiga za istoriju, koju koriste đaci u osnovnom i u srednjem obrazovanju, gde se izučava i obrađuje predmet i oblast istorija. Biografija Radoš Ljušić je rođen 22. novembra 1949. godine u Istoku (Metohija). Osnovnu školu i gimnaziju završio je u mestu rođenja, a studije istorije na Filozofskom fakultetu u Beogradu (15. februar 1974). Studije istorije prekinuo je na šest meseci radi učenja francuskog jezika u Parizu. Od 1975. godine radi na Odeljenju za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Na odsluženju vojnog roka bio je 1976–1977. godine. Magistrirao je 1978. godine na temi „Namesništvo prve vlade kneza Mihaila (1839–1840)“. Doktorsku disertaciju „Kneževina Srbija (1830–1839)“ odbranio je 1984. godine. Izabran je u zvanje docenta 1985, vanrednog profesora 1990, a redovnog 1996. godine. Profesor je na Katedri za Nacionalnu istoriju u Novom veku (preimenovana u Katedra za srpsku istoriju u Novom veku). Bio je predsednik Društva istoričara Srbije (1985 – 1996), bio je, i sada je član redakcija nekoliko istorijskih časopisa (Istorijski glasnik, Istorijski časopis, Viminacijum, Glasnik međuopštinskog istorijskog arhiva Valjeva), glavni i odgovorni urednik je časopisa Srpske studije, zatim član Odbora za proučavanje Srpske revolucije i Odbora za 19. vek SANU. Bio je urednik biblioteke Srpski memoari u SKZ i Srpskog biografskog leksikona Matice srpske. Kao direktor Zavoda za udžbenike osmislio je i uredio Školsko sveznanje (2007), Enciklopediju srpskog naroda (2008), biblioteku u kojoj su objavljene knjige: Drina, Morava, Fruška gora, Vlade Srbije, i u Službenom glasniku knjiga – Rudnik (iako to u impresumu ne piše) i Zavodovu biblioteku „Biografije“. Osnovao je sa Aleksandrom Ljušić izdavačku kuću „Freska“ koja se bavila izdavanjem udžbenika iz istorije, geografije i veronauke (2009–2014) i istoriografskom literaturom. Osnovao je sa svojim postdiplomcima, doktorantima i kolegama nevladine organizacije: Udruženje za proučavanje srpske povesnice (1997) i Centar za Srpske studije. Udruženje za srpsku povesnicu publikovao je zbornike radova: Srpske političke generacije (1788–1918), Beograd 1998; Pero i povest. Srpsko društvo u sećanjima, Beograd 1999. i Pismo, Beograd 2001. i knjigu Ane Stolić, Kraljica Draga, Beograd 2000. Centar za srpske studije objavljuje časopis Srpske studije od 2010. godine i organizuje akreditovani seminar za nastavnike i profesore istorije svake godine pod nazivom – Svetosavski dan istoričara od 2011. godine. Kao upravnik ovih nevladinih organizacija osmišljavao je njihov program i rad. Bio je upravnik Odeljenja za istoriju Filozofskog fakulteta (1999–2001), direktor Zavoda za udžbenike (2004–2008) i v. d. direktor Službenog glasnika (2013–2014). Bio je član komisije koja je uradila nacrt Zakona o državnim znamenjima (njegov je predlog da Sretenje gospodnje 1804. godine bude državni praznik kao i prihvatanje zastave i grba Kraljevine Srbije, 2002) i pisac nacrta zakona o Srpskoj enciklopediji, sa Vasilijem Krestićem i Čedomirom Popovim (2005). Bio je predsednik UO Institut za savremenu istoriju (2004–2010), i Predsednik skupštine Prosvetnog pregleda (2015). Za diplomski rad „Srbija u revoluciji 1848. godine“ dobio je Oktobarsku nagradu grada Beograda za stručne radove studenata, za knjigu Vožd Karađorđe Nagradu za nauku Vukove zadužbine (1993) i nagradu „Vladimir Ćorović“ (2004), a za Knjigu o Načertaniju Oktobarsku nagradu grada Beograda (1994). Zlatnu značku dodelila mu je Kulturno–prosvetna zajednica Srbije (1990), Zlatan beočug Kulturno-prosvetna zajednica Beograda (2000), a nosilac je Srebrnog ordena sv. Sveštenomučenika Petra Dabrobosanskog Dabro-bosanske mitropolije (2004), Ordena svetog Save drugog stepena Srpske pravoslavne crkve (2006), Zlatne plakete i Zahvalnice „Takovski ustanak“ SO Gornji Milanovac (1995), Sretenjske povelje Srpske samouprave, kluba i instituta Srba u Budimpešti (2015), Vidovdanske povelje Odbora za obeležavanje šest vekova Kosovske bitke (1989), Povelja: Zadužbine Nikola Pašić, Zaječar (1995), Radio Beograda 2 (2008), SO Titovo Užice, i Zahvalnica: Istorijskog muzeja Srbije (1994), Studenice Hvostanske (1995), Kola srpskih sestara (1997), Manastira Đurđevi stupovi. Radoš Ljušić je jedan od osnivača Demokratskog pokreta Srbije (DEPOS) – član Izvršnog odbora i Saveta ove političke organizacije (1992). Dužnost narodnog poslanika obavljao je 2004. godine kao član Demokratske stranke Srbije i bio predsednik skupštinskog Odbora za prosvetu. Bio je član Republičkog saveta za visokoškolsko obrazovanje (2004–2007). Jedan je od osnivača Srpske napredne stranke, član Predsedništva (2008–2013) i Glavnog odbora stranke (2008). Radoš Ljušić bavi se istorijom srpskog naroda u 19. i 20. veku. Istorija srpske drzavnosti - Rados Ljusic, Srbija i Crna Gora

Miloš Jevtić: `Upotreba istorije: razgovori s Andrejem Mitrovićem` Kolekcija Odgovori Izdavač: Narodna biblioteka `Vuk Karadžić`, Filološko-umetnički fakultet i Narodni muzej Kragujevac Meki povez, ilustrovano, ćirilica, 105 strana, 20cm Andrej Mitrović rođen je u Kragujevcu 17. aprila 1937. godine, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Na Grupu za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu upisao se 1956, diplomirao 1961. godine, magistrirao 1964. i doktorirao 1968. Čitavu univerzitetsku karijeru, od 1961. do 2004. godine, proveo je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a zvanje redovnog profesora je stekao 1980. godine. Predavao je savremenu istoriju Evrope, uvod u istorijske studije i brojne specijalizovane kurseve, a 1987. godine osnovao je Katedru za Opštu savremenu istoriju kojoj je bio na čelu do odlaska u penziju. Dopisni član Odeljenje istorijskih nauka Srpske akademije nauka i umetnosti postao je 1988. godine.. Njego pristupna akademska beseda glaslila je: Nemačko vojno vođstvo i privredna bogatstva Srbije U SANU je bio član Odbora za sakupljanje građe o genocidu protiv srpskog naroda i drugih naroda Jugoslavije u 20. veku; Međuakademskog odbora za proučavanje položaja srpske nacionalne manjine u susednim zemljama, a od 1989. vodio je individualni projekt: Rat u Srbiji 1915-1918. Bio je priređivač više knjiga u izdanjima Univerziteta u Beogradu, SANU, Srpske književne zadruge i drugih izdavača. Za člana Crnogorske akademije nauka i umetnosti izabran je 2006. godine. Bio je član Udruženje književnika Srbije, Srpskog PEN kluba, Naučnog društva za istoriju zdravstvene kulture Srbije. Bio je glavni i odgovorni urednik Istorijskog glasnika, glavni i odgovorni urednik Biblioteke „Istorija“ u izdavačkom preduzeću Nolit, 1975-1988. Andrej Mitrović je bio jedan od osnivača Udruženja za društvenu istoriju. Andrej Mitrović je magistrirao je 1964. sa temom Aprilski pregovori o jadranskom pitanju na konferenciji mira 1919, a doktorirao je 1967. sa tezom Delegacija Srba, Hrvata i Slovenaca na Konferenciji mira 1919-1920 (objavljena kao knjiga Jugoslavija na konferenciji mira 1919-1920). Oblast njegovog rada je savremena istorija Srbije i Jugoslavije. Izučavao je balkanski prostor u evropskoj politici između dva svetska rata sa posebnim osvrtom na mesto tadasnje Jugoslavije u evropskoj politici između ova dvarata. Takođe je pisao i o istoriji Srbije u Prvom svetskom ratu u brojnim aspektimaevropske istorije između dva svetska rata. Za knjigu Vreme netrpeljivih dobio je Oktobarsku nagradu grada Beograda. Andrej Mitrović je dobio značajne međunarodne nagrade: Herderovu nagradu (2001) i Medalju Konstantin Jireček (2004). Njegova knjiga Vreme netrpeljivih daje pregled evropske političke istorije između dva svetska rata sa posebnim naglaskom na sukobu ideologija(poput nacizma i fasizma) koji je, prema Mitrovićevom mišljenju, obeležio ovaj istorijski period. Takođe se bavi problematikom intelektualnog stvaralaštva u specifičnoj ideološkoj i političkoj situaciji u Evropi između dva svetska rata. S tim u vezi pisao je oglede o stvaralaštvu i o istorijskom u delu književnika Tomasa Mana. Pored više rasprava i studija iz opšte istorije XX veka i istorije međunarodne politike Jugoslavie objavio je i studiju „Nacizam i fašizam“ u kojoj je ukazao na politikče,društvene ali i ideološke uticaje koji su doprineli stvaranju dva potpuno totalitarna desničarska režima, odnosno dve ekstremo desne ideologije. Ukazuje na njihovu moć koja prožima najpre srednji ili nizisloj stanovništva, a onda i sve ostale pore društvene strukture, ali sa druge strane irazarajuću moć koju ovakve ideologije sa sobom nose. Istorijske studije XX veka zaokružio je studijama koje ulaze u sferu ekonomije: Strane banke u Srbiji 1878-1914, i Narodna banka 1884-2004… Istoričar i dugogodišnji redovni profesor i šef Katedre za Opštu savremenu istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu Andrej Mitrović preminuo je u noći 25/26. avgusta u Beogradu u 77. godini. Novinar Miloš Jevtić je rođen 1936. godine u Gornjoj Bukovici, kraj Valjeva, u učiteljskoj porodici. Osnovnu školu učio u Gornjoj Bukovici i Vragočanici, gimnaziju u Kamenici i Valjevu, gde je 1954. maturirao. Književnost je diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Radio je najpre u Kulturno-prosvetnom veću Jugoslavije. Kasnije je bio, prvo, sekretar Kulturno-prosvetne zajednice Beograda, a potom Kulturno-prosvetne zajednice Srbije. U Radio Beogradu radio od 1974. do 2001, godine, kada je penzionisan. Jevtić se novinarstvom počeo baviti 1952. godine u valjevskim listovima Napred, Reč omladine (učestvovao u njegovom pokretanju) i Srednjoškolac (bio glavni urednik). Od dolaska u Radio Beograd, u Drugi program, čiji je bio i glavni urednik osam godina, pokrenuo je jednosatnu emisiju Gost Drugog programa, u kojoj je objavio više od 800 razgovora sa najuglednijim ličnostima kulture, umetnosti i nauke iz Jugoslavije i sveta. Jevtićeve razgovore objavljivali su mnogi listovi (Telegram, Delo, Nin, Borba, Politika, Oslobođenje, Odjek, Dnevnik i drugi). Krajem sedamdesetih godina prošloga veka Jevtić je počeo da objavljuje razgovore i u knjigama. Tako je nastala Kolekcija Odgovori. Do sada je u njoj objavljeno 190 knjiga. Jedan deo tih knjiga čine razgovori sa ličnostima srodnih zanimanja (istoričari, istoričari umetnosti, pisci, muzički umetnici, etnolozi, atomski fizičari, bibliotekari, slavisti), dok su u drugim pojedinačno predstavljeni portreti najznačajnijih stvaralaca. Već odavno je uočeno da nijedan budući, iole ozbiljniji proučavalac druge polovine XX veka u Srba neće moći da kao nezaobilazni izvor mimoiđe kolekciju Odgovori Miloša Jevtića, u kojoj su objavljeni razgovori ovog uglednog novinara s najznajčajnijim umetnicima i naučnicima koji su svojim delovanjem obeležili drugu polovinu XX veka. Za novinarski rad je dobio više nagrada, među ostalima i Oktobarsku nagradu grada Beograda, Vukovu nagradu Srbije i nagradu `Zlatni beočug`, kao i nagradu Radio-televizije Beograd i Udruženja novinara Srbije, koje su mu dodeljene za životno delo. Na Sajmu knjiga 2006. godine Kolekcija Odgovori proglašena je za najbolju ediciju.

tvrd povez, ćirilica; 24 cm; 750 str. Biljana Stojić: Kordun - od razvojačenja do ujedinjenja (1881-1918) Aleksandar Lukić: Kordun u jugoslovenskoj kraljevini (1918-1941) Nebojša Stambolija: Kordun u Drugom svjetskom ratu (1941-1945) Dragomir Bondžić: Kordun u socijalističkoj Jugoslaviji (1945-1990) Milan Gulić: Kordun u ratu 1991-1995. Milana Ljubičić, Vladimir Vuletić: Kordunaši van Korduna - Kordun (n)i ovdje n(i) tamo U savremenoj srpskoj istoriografiji sinteze su prava retkost. Još ređi je slučaj da na jednoj sintezi radi grupa naučnika. Knjiga koju predstavljamo je izuzetak u tom smislu. Ona je sinteza, proistekla iz pera sedam autora – Biljane Stojić, Aleksandra Lukića, Nebojše Stambolije, Dragomira Bondžića, Milana Gulića, Milane Ljubičić i Vladimira Vuletića. Nastala je kao zajednički poduhvat Instituta za savremenu istoriju i Zavičajnog kluba Kordunaša iz Beograda, i kao takva predstavlja još jednu retkost u srpskoj istoriografiji, jer je spojila jednu naučnu i jednu građansku instituciju. Knjiga Kordun: Od Vojne granice do Republike Srpske Krajine 1881–1995. temelji se na izuzetnom poznavanju ovog prostora i njegovih ljudi od strane autora, ali i na opsežnom istraživanju velike količine građe koja se čuva u više arhivskih ustanova u Srbiji i Hrvatskoj. Kada to kažemo imamo u vidu činjenicu da su autori za pisanje knjige koristili arhivalije pohranjene u Arhivu Jugoslavije (14 arhivskih fondova), Arhivu Srbije (1), Arhivu Srpske akademije nauka i umetnosti (1), Vojnom arhivu u Beogradu (2), Državnom arhivu u Karlovcu (16), Hrvatskom državnom arhivu u Zagrebu (36), kao i Hrvatskom memorijalno-dokumentacijskom centru Domovinskog rata u Zagrebu (12). Osim toga korišćena je građa iz lične arhive dr Milana Micića, zatim 110 publikacija objavljenih izvora, 62 knjige memoarske literature, kao i veliki broj članaka objavljenih u 37 dnevnih i periodičnih listova. Knjiga počinje kratkim Predgovorom (str. 9–10) i Uvodom (11–17), a nastavlja se sa šest poglavlja. U prvom od njih, Kordun – od razvojačenja do ujedinjenja (1881–1918), koji je nastao iz pera Biljane Stojić, materija je podeljena na 17 potpoglavlja, tematski razuđenih, ali slivenih u misaono zaokruženu celinu. U njima je autorka svoju pažnju poklonila samoj instituciji Vojne krajine, njenom razvojačenju, a zatim i njenom uklapanju u zakonske okvire Banske Hrvatske. Ona piše i o kućnim zadrugama, demografskoj slici Korduna, političkom životu i političkim previranjima na ovom prostoru, Srpskoj pravoslavnoj crkvi, školstvu i zdravstvenim prilikama, privredi, kulturnom i svakodnevnom životu. Završni deo početnog poglavlja posvećen je Prvom svetskom ratu na prostoru Korduna. Drugo poglavlje naslovljeno Kordun u jugoslovenskoj kraljevini (1918–1941) napisao je Aleksandar Lukić. Autor je ovo poglavlje podelio na četiri manje celine. Dok je u prve tri govorio o političkom životu na Kordunu u nekoliko faza (1918–1929, 1929–1935, 1935–1941) u poslednjoj se bavio privrednim, zdravstvenim i prosvetnim temama obuhvativši čitav period. Nebojša Stambolija je pisac trećeg poglavlja Kordun u Drugom svjetskom ratu (1941– 1945). Kao i prethodno dvoje autora i Stambolija je svoje poglavlje podelio na više manjih celina, nastojeći da u njima dotakne i obradi veliki broj pitanja. On je svoje pisanje započeo Aprilskim ratom, okupacijom zemlje i uspostavljanjem ustaške vlasti, pa nastavio opisom ustaških zločina, ustankom srpskog naroda na Kordunu u leto 1941. godine, te borbama koje su se u narednim godinama vodile na ovom prostoru. Posebnu pažnju poklonio je formiranju Osme kordunaške divizije, zatim „Kordunaškom procesu“, oslobođenju ovog prostora i posledicama rata, pre svega broju žrtava i njihovoj nacionalnoj strukturi. Četvrto poglavlje Kordun u socijalističkoj Jugoslaviji (1945–1990) potpisuje Dragomir Bondžić. Ono pojedinačno obuhvata najduži period obrađen u knjizi. Podeljeno je na tri potpoglavlja u okviru kojih je formirano 19 užih tematskih celina. Autor je pisao o teritorijalno-administrativnim podelama Korduna i njegovima ljudima, zatim o političkim, kulturnim i prosvetnim prilikama i njihovima promenama u toku vremena, kao i o ideologiji, crkvi i čuvanju tradicija NOB-a. Bondžić vešto zaranja u svet brojki, donosi veći broj tabela, procenata i podataka koji svojom egzaktnošću dodatno racionalizuju njegov iskaz. Kordun u ratu 1991–1995. naslov je petog poglavlja čiji je autor Milan Gulić. Ono je i najduže u celoj knjizi. Kompoziciju poglavlja čini 20 potpoglavlja koja su dodatno podeljena na 40 manjih celina. U njima je autor poklonio svoju pažnju političkim prilikama na Kordunu pred raspad Jugoslavije, stvaranju Republike Srpske Krajine, zatim oružanim snagama Teritorijalne odbrane i Jugoslovenske narodne armije na ovom prostoru, kao i oružanim borbama 1991. koje su se vodile između srpskih i hrvatskih snaga, te između jedinica JNA i hrvatskih snaga. Gulić piše i o teritorijalno-administrativnom uređenju Korduna u navedenom vremenu, zatim o policiji i pravosuđu, organizaciji Srpske vojske Krajine, političkim, ekonomskim i privrednim prilikama, „nedozvoljenoj trgovini“, zdravstvenim i socijalnim ustanovama, prosveti, kulturi i sportu, te Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Svoje izlaganje on zasvođuje pričom o 1995. godini, u kojoj analizira agresiju Hrvatske na Zapadnu Slavoniju i zapadni deo Republike Srpske Krajine, te zločine koje su počinile hrvatske snage tokom i posle akcije Oluja. Poslednje, šesto poglavlje naslovljeno Kordunaši van Korduna – Kordun (n)i ovdje (n)i tamo napisali su Milana Ljubičić i Vladimir Vuletić i ono predstavlja svojevrsnu sociološku studiju posvećenu životu Srba izbeglih sa Korduna u toku 1995. godine. Autori pišu o izbeglištvu i integraciji izbeglih u novim sredinama, o njihovom društveno-ekonomskom položaju, o transformacijama u strukturi porodica, o osnovnim preprekama i teškoćama tokom prilagođavanja na novu sredinu, njihovim političkim stavovima, sećanjima na progon, ali i na Kordun. Dodatnu vrednost knjizi daju biografski portreti poznatih Kordunaša koji su inkorporirani u odgovarajuća hronološka poglavlja. Tako možemo pročitati kratke biografije vladika Teofana (Živkovića) i Mihaila (Grujića), zatim Vladimira Matijevića, Milana Vujaklije, Dragoljuba Jeličića, Stanka Opačića, Gojka Nikoliša, Stanka Koraća, Nikole Vidovića, Rada Bulata, Pavla Jakšića, Miloša Šumonje, Bogdana Oreščanina, Dušana Pekića i Branka Mamule. Osim toga tu je veliki broj istorijskih karata i fotografija. Knjiga Kordun: Od Vojne granice do Republike Srpske Krajine 1881–1995. predstavlja veliki doprinos srpskoj istoriografiji. Sigurni smo da će, s obzirom na način na koji su postavljeni tematski okviri u njoj, ona predstavljati siguran temelj i instruktivan putokaz za, nadamo se, slične knjige u kojima će u budućnosti biti obrađene druge manje teritorijalne celine u kojima je živeo srpski narod na području današnje Republike Hrvatske.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Mediteranski brevijar Glas koji dolazi iz Srednje Evrope – iz kontinentalnog sveta, sa širokih hrvatsko-panonskih nizina – napisao je, evo, genijalnu knjigu o Mediteranu, nepredvidivu i blistavu, koja jednako obogaćuje kulturnu istoriografiju kao i književnost o moru s njenim hiljadugodišnjim bogatstvima, koja su ravna blagu potonulom u morske dubine. Predrag Matvejević je u isto vreme čovek s obale. Rođen u Mostaru, u Hercegovini, samo pedesetak kilometara daleko od Jadrana, očaran već u detinjstvu rekom i mediteranskim podnebljem, pitao se zašto je rub uz more ponegde tako uzak a razmak kratkotrajan ili pak zbog čega pojedini stanovnici, odmaknuvši se od morske strane, menjaju odjednom običaje i pevaju drugačije pesme. – Klaudio Magris Predrag Matvejević (Mostar, 7. oktobra 1932 — Zagreb, 2. februara 2017)[1] bio je bosanskohercegovački i hrvatski pisac, publicist, hrvatski i italijanski državljanin, član Akademije nauka i umjetnosti BiH od 2002. godine. Matvejević pripada među najprevođenije hrvatske književnike u svetu.[2] Njegovo najpoznatije delo `Mediteranski brevijar` prevedeno je na 23 jezika.[3][4] Biografija Matvejević se rodio u Mostaru 1932. godine, od oca Vsevoloda Nikolajeviča Matvejevića, ruskog porekla, rođenoga u ukrajinskoj Odesi, koji je nakon povratka iz ratnog zarobljeništva u Nemačkoj u Mostaru bio sudija 1945. godine. Prema Predragovim izjavama na HRT-u 2012, njegov otac je imao boljševička uverenja i velike simpatije prema ruskoj kulturi iako su njegov otac i brat umrli od gladi u Gulagu. Predragova majka Angelina (r. Pavić) bila je Hrvatica iz BiH, a njena strana porodice imala je bitan uticaj na njegovo rano obrazovanje u katoličkoj sredini. Nakon školovanja u rodnom Mostaru, gde je bio i partizanski kurir, započinje studije francuskog jezika i književnosti u Sarajevu koje je završio u Zagrebu. Godine 1967. doktorirao je na univerzitetu Sorbona u Parizu[1] disertacijom o angažovanom i prigodnom pesništvu. Od 1959. do 1991. godine predavao je francusku književnost na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Zagrebu.[1] Za vreme ratnih sukoba u Hrvatskoj, kao penzioner, napustio je Zagreb i od 1991. do 1994. predavao je slovensku književnost na Trećemu pariskom univerzitetu (Nouvelle Sorbonn). Od 1994. do 2007. predavao je srpski i hrvatski jezik i srpsku i hrvatsku književnost na Rimskom Univerzitetu La Sapienza.[1] Matvejević je primio jedan počasni doktorat u Francuskoj (Perpinjan) i dva u Italiji (Đenova, Trst), a dodeljen mu je 2002. godine i počasni doktorat na Univerzitetu `Džemal Bijedić` u njegovu rodnom Mostaru. Matvejević je je jedan od najprevođenijih hrvatskih autora u svetu. Njegov `Mediteranski brevijar` preveden je na 23 jezika (samo u Italiji prodat je u više od 300.000 primeraka), a `Druga Venecija` preko 10.000 primeraka. Matvejevićevu publicistička knjigu `Jugoslavenstvo danas`, koja je bila vrlo čitana u bivšoj SFR Jugoslaviji uredili su Jovan Radulović i Rajko P. Nogo a objavio je beogradski BIGZ 1984. kao džepno izdanje u 30.000 primeraka. Bio je predsednik Hrvatskog centra PEN-a od 1980. do 1989. godine.[1] Bio je počasni doživotni potpredsednik Međunarodnog PEN kluba u Londonu od 1990. godine[1]; predsednik Naučnog veća mediteranskog laboratorija u Napulju. Bio je savetnik za politiku prema Sredozemlju u Evropskoj komisiji i član Saveta političke stranke SRP kojom je predsedavao Stipe Šuvar u Zagrebu. Matvejević je 1989. godine, zajedno sa Miloradom Pupovcem, Žarkom Puhovskim i Brankom Horvatom i uz podršku generala Koče Popovića , bio među osnivačima Udruženja za jugoslovensku demokratsku inicijativu (UJDI), prve nezavisne političke asocijacije u tadašnjoj SFR Jugoslaviji, koja je imala službeni slogan `Jugoslavija, ili rat!` i u Zagrebu je prethodila osnivanju nacionalnih stranaka HSLS, i HDZ. Bio je član Saveta levog časopisa Novi Plamen. Na parlamentarnim izborima u Hrvatskoj 1992. godine bio je službeni kandidat za poslanika u Hrvatskom saboru na stranačkoj listi projugoslovenske Socijalno-demokratske unije. Godine 1999. bio je, kao državljanin Italije, kandidat italijanskih komunista na izborima za parlament EU. Nosilac je odlikovanja koja su mu dodelili predsednici Republike u Francuskoj (Legija časti), Hrvatskoj (Red Danice hrvatske), Sloveniji i Italiji. Predrag Matvejević je 2020. godine dobio posthumnu francusku književnu nagradu Jean d`Ormesson za knjigu `Mediteranski brevijar`.[4] Osude i klevete Dana 10. novembra 2001. Predrag Matvejević je u zagrebačkom Jutarnjem listu objavio tekst pod nazivom Naši talibani. U tom novinarskom članku zahtevao je da neki sud `stroži od Haškoga tribunala`, poput komunističkih `sudova koji su sudili kolaborantima fašizma` presudi književnicima Dobrici Ćosiću, Matiji Bećkoviću, Momi Kaporu, Rajku Petrovu Nogu, Gojku Đogu, Ivanu Aralici, Anđelku Vuletiću i Miletu Pešordi kao `kvislinškim piscima` odgovornim za zločine počinjene u agresiji na BiH, pisao je Matvejević. Pešorda je u nedeljniku `Fokus` tvrdnje P. Matvejevića imenovao verbalnim političkim atentatom `Matvejevićev verbalni atentat na Pešordu`, (Fokus br.81., str.2., Zagreb, 29. novembar 2001). Jedini od svih pomenutih tužio je Matvejevića Općinskom sudu u Zagrebu za klevetu i započeo parnicu u martu 2003. Dana 2. 11. 2005. Matvejević je proglašen krivim za zlodelo klevete i uvrede Mileta Pešorde i osuđen je na petomesečnu uslovnu kaznu, objavu presude u Jutarnjem listu o svom trošku i da plati 5000 kuna sudskih troškova. Matvejević se nije žalio na presudu već je, s direktnom podrškom hrvatskog premijera i predsednika HDZ-a Ive Sanadera, pokrenuo međunarodnu kampanju protiv presude, koja je izazvala organizovani protest više istaknutih pisaca u Evropi. Izjavio je tada da bi žalbom priznao presudu i onog ko je presudu izrekao. Presuda je 20. decembra 2005. postala pravosnažna, a njenu zakonitost potvrdio je 23.09.2009. Vrhovni sud Hrvatske i odbio zahtev glavnog državnog odvjetnika Republike Hrvatske da poništi presudu. Veliki odjek u hrvatskoj javnosti dobili su članci `Matvejevićeva vješala za hrvatske književnike` Darka Kovačića u zagrebačkom nedeljniku `Fokus` od 11 .11.2005, i politološki esej Zdravka Tomca `Predrag Matvejević brani i zastupa velikosrpska i četnička stajališta`, objavljen u zagrebačkom nedeljniku `Fokus` 25. aprila. 2008. i analiza dr. Zvonimira Šeparovića `Kleveta je ozbiljan zločin`. Tadašnji predsednik Hrvatske Ivo Josipović imenovao je Matvejevića za predstavnika Republike Hrvatske u Međunarodnoj organizaciji frankofonih država, iznoseći tvrdnje u svom pismu Le Mondu da iako je pravosnažno osuđen, Matvejević nije počinio zločin klevete i uvrede. Zbog toga je potom Josipovića napalo udruženja hrvatskih sudija. Vladimir Gredelj (bivši predsednik udruženja hrvatskih sudija) je u kolumni u Večernjem listu nazvao takav postupak Josipovića bizarnim i sramotnim ocenivši to kao krajnje neprikladno, ujedno i uvredu Vrhovnog suda Hrvatske, Matvejevićevo imenovanje na državnu dužnost kao osobe koja je javno izjavila da ne priznaje hrvatske zakone.

SREDNJOVEKOVNI PUTOVOĐA Radivoj Radić Radoslav Petković NOVO idealno za poklon Žanrovi: Istorija Izdavač: Službeni glasnik Broj strana: 128 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 19 x 25 cm Godina izdanja: 2011. Opis GDE SMO BILI, ŠTA SMO VIDELI Poznata je priča o savremenom putniku (turisti) koji u nekom gradu, pred nekom svetskom znamenitošću, zadivljen, uključuje digitalni aparat, profesionalnih tehničkih mogućnosti, bori se sa drugim okupljenim putnicima (turistima) za što bolju poziciju, ne bi li imao kadar „za pamćenje“, te zbunjen, pošto je napravio desetinu snimaka, jedva uspeo da izađe iz gužve i najzad došao do daha, pita prvog do sebe: „A šta li je ono bilo?“ Međutim ni drugi putnik (turista) ne zna odgovor. Sleže ramenima. Mada je i on do maločas uporno fotografisao to nešto, veoma značajno i lepo. Kasnije će obojica u „informativnom“ vodiču saznati „sve“, slike će završiti u kompjuteru, u fajlu koji će u početku učestalo, s ponosom, pokazivati rođacima i prijateljima, a onda sve ređe i ređe, jer će novi digitalni trofeji zameniti stare. Pitanje je koliko će se uopšte sećati onog nečeg značajnog i lepog. Jer, sećanje je prepušteno mašini. Sprave memorišu umesto nas. Možda nije daleko dan kada ćemo pamtiti samo kako se one uključuju. Srednjovekovni putovođa Radivoja Radića i Radoslava Petkovića lagano, pouzdano, na uzbudljiv i na zanimljiv način rekonstruiše jedno drugo vreme, kada se putovanje nije preduzimalo zbog dokolice ili radi prestiža. Kada se podrazumevalo da je čovek taj koji je stvoren da bi pamtio. Knjigu valja pročitati makar zbog toga. I valja nekada putovati bez digitalnog aparata, osloniti se više na sopstveno sećanje i sopstveno osećanje za lepo, doživeti sve, a ne samo ono što je neko drugi za nas odabrao i sažeo u „informativnom“ turističkom vodiču. U suprotnom, dovoljan je kvar ili strujni udar, čak i običan pritisak na pogrešan taster, pa da zaboravimo gde smo bili, šta smo videli.  Radivoj Radić Radoslav Petković Rasprodato Srbija i komentari sreda, 20.10.2010. u 22:00 Насловна страна књиге Божанске ситнице „Službeni glasnik” je između dva Sajma knjiga objavio oko 270 naslova. „Glasnikov” uređivački koncept, ističe Slobodan Gavrilović, direktor i glavni urednik, otvoren je za svaku naučnu, stručnu i kritičku misao koja tvori ili je utkana u kulturni milje Srbije. Sa jedne strane, trudeći se da rehabilituje zaboravljene umove, a sa druge da otvori prostor sadašnjim i budućim tvorcima kulturnog establišmenta, „Glasnik” je okupio najrazličitije autore, uspostavljajući demokratičan način poslovanja, ostavljajući čitaocima, kritici i sudu vremena da bira i procenjuje. „Glasnik” je u protekloj godini objavio: „Rečnik zaljubljenika u Latinsku Ameriku” ovogodišnjeg nobelovca Marija Vargasa Ljose, „Leksikon meničnog prava” Aleksandra Gloginića, „Rečnik psihologije” Artura i Emili Reber, „Enciklopediju društvenih nauka”, reprezentativnu monografiju „Izgubljena riznica manastira Mileševe” Dragiše Milosavljevića, „Crna – Istorija jedne boje” Mišela Pasturoa, „Sekstant” Marija Kopića, „Moj život” Lu Salome, „Dnevnik samoće” Vidosava Stevanovića, „Detinjstvo naroda” Vojina Matića, „Spekulacija i filozofija od Fihtea do Marksa” Milana Kangrge, i niz drugih značajnih naslova. Među najpopularnijim, što znači i najprodavanijim „Glasnikovim” knjigama, između dva sajma, našao se i „Rečnik zaljubljenika u Latinsku Ameriku” Marija Vargasa Ljose, u prevodu Milana Komnenića. Mario Vargas Ljosa je čovek svih strasti, a prevashodno strasti pisanja. Tokom čitavog života ispoljavao je strasnu ljubav prema Latinskoj Americi. Stoga je sve odrednice u „Rečniku zaljubljenika u Latinsku Ameriku” vremenski označio. Razumljivo je što se piščeva misao, podsticana ljubavlju i strašću, menjala u toku pola veka. „Sve do danas ne prestaju moje zanimanje, radoznalost i strasna ljubav prema tom složenom, tragičnom, neobičnom svetu ogromne stvaralačke nadarenosti, neopisivih stradanja i patnji, u kome se najdivniji oblici kulture mešaju sa najgroznijim varvarstvom”. (M. V. Ljosa) U izdanju „Službenog glasnika” na Beogradskom sajmu knjiga pojaviće se prvo kolo nove kolekcije „Srbija i komentari”, čiji je urednik Goran Petrović. U prvom kolu biće objavljeno pet knjiga: „Leksikon božjih ljudi” koji su priredili Slavoljub Marković i Vasa Pavković; „Ruka, boja, hram – Veliko i malo: srpsko monumentalno slikarstvo XIII veka / Na sliku cele zemlje” autora Svetlane Pejić i Milete Prodanovića; „Kupite nešto i ovde – Vek reklame/ Instant mitologizacija” autora Milanke Todić i Vladimira Pištala; „Crno u koloru – Crni humor u srpskom filmu/ Crni citat” Srđana Vučinića i Vladana Matijevića i „Božanske sitnice – Čovek i leptir/ Opis dnevnih leptira Srbije” Vase Pavkovića i Milana Đurića. Knjige u kolekciji „Srbija i komentari”, ističe Goran Petrović, tematizuju sve ono što podrazumevamo pod umetnošću i kulturom, a odlikuje ovaj prostor, ovo društvo i ovaj narod. Jedna knjiga je jedna tema, iz posebnog ugla. Većina knjiga u kolekciji „Srbija i komentari” okuplja najmanje dva autora, pa je uz tekst pridodat i veliki broj ilustracija, tako da čitalac u jednoj knjizi zapravo dobija i naučnoesejističko viđenje i književno razigravanje i vizuelnu predstavu teme. Čemu bi se mogla dodati i želja urednika da se različita viđenja ukrštaju, negde sustižu, prestižu i naprosto prate... Z. R. Представљене нове књиге колекције СРБИЈА И КОМЕНТАРИ 01. ДЕЦЕМБАР 2011. Гласник је у среду, 30. новембра у Клубу – књижари – галерији Гласник представио четири књиге, новог, другог кола колекције „Србија и коментари“ уредника Горана Петровића. Петровић је истакао да је изненађен којом се брзином остварује његова првобитна идеја за серију у којој би свака књига била другачија али увек складан спој есејистичког и стручног текста. Он је веома задовољан ауторима које је назвао репрезентацијом најбољих у којој, раме уз раме, стоје научници и писци. У ново коло укључене су књиге Читање пророчанства, Бојана Јовановића и Мирка Демића, Средњовековни путовођа Радивоја Радића и Радослава Петковића, Бити рокенрол, Петра Пеце Поповића и Михајла Пантића и Код српског писца – Кухињска дела, коју је приредио Миодраг Раичевић. За Поповића Бити рокенрол јесте сентиментално путовање кроз музику Београда и Србије од 1964. до 1996, и кроз 18 песама које су њему битне дао је ауторски поглед на историју домаћег рокенрола. Он је објаснио да се није враћао у саме почетке поп музике, јер сматра да свака генерација има своју музику, док је себи дао задатак да сачува од заборава музичаре који су стварали за његову генерацију, а којима је својим текстовима одао почаст. Пантић је оценио да књига о року јесте важна и као извор доброг расположења што је пожелео и свим читаоцима. Уместо одсутног Петковића, о књизи Средњовековни путовођа говорио је водећи српски византолог и медијевиста Радић, објаснивши на почетку да му циљ био да Србију опише очима средњевековних путника којих је било много рушећи представе да се у средњем веку ретко и мало путовало. Књига Читање пророчанства са поднасловом Изречено и проречено или о предсказањима креманских видовњака и Утваре четвртог пророштва за антрополога Јовановића је покушај да се демистификује институција пророчанстава, која су људи тражили од најдревнијих времена плашећи се онога што их чека. Он не оспорава да су припадници породице Тарабић из Кремана имали моћ да проричу, али износи низ података како су та пророчанства експлоатисана и лажирана. Демић је објаснио да је у литерарној форми желео да каже једну од могућих истина о Тарабићима, уводећи у причу и имагинарног четвртог пророка, јер је уверен да треба демистифицирати креманска пророчанства и скинути им ауру коју не заслужују. Раичевић је окупио више од 120 писаца свих генерација за литерарни кувар, да по својој вољи напишу или рецепте у које би додали мало књижевности, или књижевне текстове у које би уденули своје гастрономско умеће. Он је је књигу назвао „Ђаконијаром“ који ће подједнако задовољити књигољупце, гурмане и естете, али и лингвисте, јер показује богатство српског језика.

Most ka miru: Egipatsko-izraelski sporazum u Kemp Dejvidu 1978. / Dragan Bisenić Beograd 2018. Tvrd povez, ilustrovano, XI + 336 strana + XXVII strana sa fotografijama. Na predlistu posveta autora. Knjiga je odlično očuvana. V5 Dva ugovora su potpisana 17. septembra 1978. Potpisali su ih Sadat i Begin, a Karter je bio svedok. Prvi je navodio opšte principe i postavio putokaze za rešavanje pitanja Zapadne obale i Gaze. Drugi, labavo povezan sa principima koji se navode u prvom, bio je detaljna razrade formule za potpisivanje egipatsko – izraelskog mirovnog ugovora. Kemp Dejvid je bio jedan korak više, ali veoma važan, u nastavku procesa pregovaranja. Tekst ova dva ugovora bio je precizan u nekim, a nejasan u drugim pitanjima. Oni su, naravno, bili predmet različitih interpretacija i oni su ostavili mnoga otvorena pitanja koja nisu rešena ni do danas. Svaka strana je osećala da je nešto dobila potpisivanjem ugovora, uviđajući da vreme koje dolazi neće biti lako. U svakom slučaju, stvoren je okvir budućih pregovora. Knjiga Most ka miru Dragana Bisenića (Klub Plus, Beograd 2018) prva je u regionu koja se bavi sporazumom na kojem se zasniva današnji Bliski istok – Kempdejvidskim mirovnim sporazumom između Egipta i Izraela, sklopljenom 1978, a potpisanom u martu sledeće godine. Pomenuti mirovni ugovor već sada stoji u rangu najvećih svetskih mirovnih ugovora kao što su Vestfalski mir ili Bečki kongres. Za 40 godina od kada je sklopljen, ni jedna reč iz tog ugovora nije prekršena. U regionu u kome su sukobi svakodnevni i traju sve do danas, ovo dostignuće može da se smatra epohalnim i zadivljujućim učinkom politike i diplomatije Egipta i Izraela, a zatim SAD i drugih država koje su važne za poštovanje sporazuma. Mirovni sporazum Egipta i Izraela potpisali su, 26. marta 1979. u Vašingtonu, egipatski predsednik Anvar el Sadat i izraelski premijer Menahem Begin u prisustvu američkog predsednika Kartera. Ovim ugovorom Egipat je bio prva arapska država koja ja zvanično priznala Izrael. Za SAD, Kempdejvidski mir bio je vrhunsko diplomatsko dostignuće ravno obnovi Evrope posle Drugog svetskog rata. Egipat je povratio svoje teritorije i svoje nacionalno dostojanstvo, kao i važnost autoritativnog centra na tromeđi Evrope, Afrike i Azije. Izrael je vratio Sinaj Egiptu i dobio mirovni sporazum. Izrael je dao ono što je već bio spreman da vrati, ali dobio je mir s najvažnijim arapskom državom i njeno priznanje kojim je konačno rasklonio mutne oblake negiranja prava na postojanje jevrejskoj državi. Ostala su nerešena pitanja Jerusalima i Judeje i Samarije, koje je Izrael smatrao svojim kulturnim i religijskim svetinjama. Ta pitanja su otvorena do danas. Izlaganje događaja je hronološko, ali ne striktno. Pojedini, inače veoma važni događaji koji su oblikovali Bliski istok, poput ratova 1967. i 1973, skicirani su samo u neophodnoj meri. Najvažniji politički akteri u njemu su bili SAD, Egipat i Izrael, pa je njima i poklonjena najveća pažnja. Bilo je mnogo ličnosti uključenih u ove događaje, ali se uglavnom svi slažu da je Sadat bio inspirator i najodlučniji pokretač ideje za sklapanje mira. Tadašnji Beograd bio je važan akter bliskoistočnih događaja, pa su u knjizi po prvi put korišćeni delovi iz ličnih arhiva vodećih generala i admirala JNA, Nikole LJubičića, Branka Mamule i Ivana Miškovića. Jugoslavija je posle rata 1967. prekinula diplomatske odnose sa Izraelom. Do tada, ona je je nastojala da posreduje između Egipta i Izraela. Jugoslovenski predsednik Tito održavao je veoma prisne lične odnose sa predsednikom Svetskog jevrejskog kongresa i Svetske cionističke organizacije, Nahumom Goldmanom. Još od sredine 1950-ih, jugoslovenski predsednik bio je uključen u funkcionisanje tajnih diplomatskih kanala između SAD, SSSR, Egipta i Izraela koji su pokušavali da nadoknade ograničenja koja su postojala u oficijelnom diplomatskom dijalogu. Tito je sve do 1967. pokušavao da organizuje susret egipatskog predsednika Nasera i Goldmana. Isti pokušaji nastavljeni su i kasnije, u vreme predsednika Nasera. Jugoslovenska uloga, inače, nije specifično uključena u ovu analizu. Između procesa, uzroka, toka i najvažnijih aktera na Bliskom istoku i događaja na Balkanu, mogu da se uspostave brojne analogije. Neke od njih su srazmerne, a neke, sasvim iznenađujuće, izgledaju kao obrnuto ogledalo, mada se na prvi pogled čini da su podudarnosti toliko očigledne, da su sasvim nesumnjive. Isti sabirci, međutim, često ne daju isti rezultata na Bliskom istoku i na Balkanu. Neke zemlje u identičnoj situaciji na Bliskom istoku i na Balkanu daju sasvim kontradiktorne odgovore. U očima sveta, Bliski istok nesumnjivo je prioritetniji region od Balkana. Zbog toga se čini da je logičan odgovor da, čak i pri istim uslovima, interesi svih aktera nisu isti na Bliskom istoku i na Balkanu. Ono što se događa na Balkanu, zbog sličnosti aktera i uslova, može da posluži i često je služilo kao kompenzacija zemljama Bliskog istoka za ono što im je uskraćeno. Takva odstupanja, svakako, pojačavaju potrebu za nekim budućim, dubljim istraživanjem ove teme. U prilog povećanoj potrebi za bližim upoznavanjem tokova na Bliskom istoku, išli su dramatični događaji ove decenije, značajno povezani sa strateškim dizajnom regiona koji se naslonio na egipatsko-izraelski mirovni sporazum. Takav Bliski istok, može se reći, na odlučujući način uticao je na politička kretanja, raspored političkih snaga, dramatičnu promenu ideologije i na kraju, doveo do sloma tradicionalne strukture izbornih rezultata. Današnji poredak na Bliskom istoku je poredak koji je uspostavljen sporazumom u Kemp Dejvidu 1978. Iako bi se moglo ponegde čuti da je već isluženi, stari poredak, koji je potpuno slomljen u arapskom proleću 2011, čini se, da bi bilo podjednako ispravno reći da je događajima koji su počeli 2011, u stvari, definitivno slomljen predkempdejvidski poredak. Ishod arapskog proleća bilo je sukcesivno izbijanje ratnih sukoba. Karakter tih sukoba, međutim, dramatično je različit od svih ranijih sukoba moderne epohe. Dok su to ranije bili sukobi između država, sada su tu bili sukobi unutar država, sa enormnim i direktnim mešanjem drugih zemalja. Ali ne samo država. Uključen je veliki broj nedržavnih faktora i organizacija. Sredinom ove decenije unutrašnji ratovi počeli su, i još uvek traju, u Libiji, Siriji i Iraku. Odmah zatim i u Jemenu. Ako se gleda iz perspektive sporazuma u Kemp Dejvidu, može se uočiti, ove države bile su najtvrđi protivnici sporazuma o tadašnjem frontu odbijanja arapskog bloka. Ako bi se današnji događaji ocenjivali iz perspektive protivnika i pristalica Kemp Dejvida, očigledno je da su protivnici mirovnog sporazuma iz Kemp Dejvida 1978. na gubitničkoj strani, jer su sve tri zemlje na ivici doslovne teritorijalne dezintegracije. Balkanski sukob 1990-ih imali su više nivoa, a jedan od njih kretao se i po matrici bliskoistočnog sukoba. Balkan je tada nazivan zapadnom granicom Velikog Bliskog istoka ili luka krize. Dok je trajao balkanski sukob, evropski lideri upozoravani su da se Evropa brani na tlu Balkana. Niti su oni tu poruku shvatili, niti je odbrana uspela. Sada je granica Velikog Bliskog istoka, čini se, pomerena mnogo dublje u unutrašnjost evropskog kontinenta. Imajući u vidu iskustvo 1990-ih godina u regionu koje se u nekim slučajevima okončalo mirovnim sporazumom, poput Dejtonskog, ili novije pregovore koji se danas vode, u Makedoniji, a posebno između Beograda i Prištine, knjiga predstavlja korisno štivo i izvor dragocenih iskustava i analogija, posebno kad je reč o protivrečnostima teritorijalnih aspiracija sa kulturnim nasleđem i istorijskim pravom. Budući da je više godina proveo kao ambasador Srbije u Kairu, autor je bio u prilici da dođe do brojnih svedočanstava učesnika u ovim procesima, što knjigu čini osobenom i bogato dokumentovanom. Sadržaj: ZAHVALNOST UVOD POGLAVLJE I — DOBA PONIŽENJA Kreiranje politike „zemlja za mir` „Pogrešan rat, u pogrešno vreme, protiv pogrešnog neprijatelja” Okupacija — rezultat samostalne odluke armije Šta se uzima, a šta se vraća? Nova mobilizacija na krilima pobede Božja odluka i jevrejski egzil Biblija i Kuran o jevrejskom egzodusu Sadatov početak i „Slobodni oficiri` Zamršena mreža tajnih veza „Napred Romel! Napred Romel!` Povratak u vojsku preko „Gvozdene garde” Kraj Naserovog doba i vreme promena u Kairu Obaveštajni kontakt sa Amerikancima Rodžers u Kairu i majski prevrat Afera „prisluškivanja“ i hapšenje Naserovih ministara Kamal Adam pomaže Sadatu `Kum” arapskih obaveštajnih službl Kisindžer i Bliski istok Sadatova ponuda prvih ustupaka Privremeno povlačenje sa Sueckog kanala Fantomski memorandum Objašnjenje Ismaila Fahmija i savetovanje u Al Ahramu Prevazilaženje stanja `ni rata, ni mira” POGLAVLJE II — NOVI ODNOSI I TAJNI KANALI Proizvodnja „iznenadnog šoka` u Moskvi Predistorija „tajnog kanala`: Tito i Nahum Goldman Izazivanje javne debate u Izraelu Brionski susreti i predlozi Afera izmiče kontroli Izbacivanje sovjetskih vojnika iz Egipta Uklanjenja ograničenja za akciju i najava rata Jugoslovensko shvatanje Sadatovih ciljeva Istorija jugoslovenskih misija Hafeza Ismaila Ambasador Afra predstavlja „nove koncepcije` u Beogradu Misija generala Miškovića u Kairu SAD — jedina velesila „Pepsi kola` posreduje Borba Egipta protiv detanta Postavljanje ratnih ciljeva Generali kritikuju Sadata, a on smenjuje 100 generala i oficira Zavera na svadbi Planiranje pobede u ratu — bez rata Rokfeler u Beogradu „Pokažimo da smo spremni da se borimo` Pravo na „eliminisanje efekata agresije` Osvajanje „10 milimetara Sinaja” Špijunska obmana Naserovog zeta Američko - sovjetska kompatibilnost na Bliskom istoku Egipatska kamuflaža Izbacivanje sovjetskih savetnika — trojni dogovor Egipta, Sirije i Sovjeta Suprotstavljeni naftni interesi u Vašingtonu Dartmutski dijalozi Najvažniji sastanak u hotelu St. Redžis na Menhetnu Pet zaključaka Brukingsove studije POGLAVLJE III — DIPLOMATSKI PROBOJ: SPORAZUM SINAJ II Kisindžer krivi Izrael za neuspeh Amerikanci dolaze na Sinaj Ugovor o nekretninama od 4 milijarde dolara kojim je Amerika kupila Sinaj Begin 1975. i suverenitet Izraela nad Judejom i Samarijom Ljubičić: „Kisindžer je opasna zverka” POGLAVLJE IV — INICIJATIVE IZ 1977. SADATOVA POSETA JERUSALIMU I PREGOVORI Egipatske posleratne opcije Januarske demonstracije protiv poskupljenja Kulturni rat: Sadatova promocija faraonskog identiteta Ograničenja arapskog identiteta Sadat i ostali arapski lideri Novi američki predsednik i stari problemi Susret religioznih lidera — Kartera i Sadata Put do „ličnog saveznika` Čaušesku u Kairu Akcija islamsih ekstremista — Takfir al Hidžra Njujorška najava direktnih pregovora Od Bukurešta do Jerusalima Begin moli Čaušeskua da ubedi Sadata da poseti Vašington. Pod maskama u Maroku Tajne strane sastanka s Tohamijen Kontroverze američko-sovjetske izjave Blokada svih puteva i izlaz Sadat u Bukureštu Ideja konferencije u Jerusalimu Sadatova najava: za mir - na kraj sveta Probijanje arapskog leda Staro poznanstvo s Mohamedom Kamalom Karter obaveštava Sovjete o poseti Jerusalimu „Sveta misija` i „veliki gest” Hrabrost bez nagrade Sirijski pozivi na Sadatovu likvidaciju U oluji podrške i pritisaka Granice dometa artiljerije POGLAVLJE V — STRATEGIJA POSLE JERUSALIMA Opadanje američke uloge Predstavljanje mirovnih dokumenata Osuda i izolacija Uzvratni susret u Ismailiji Veliki raskorak u neprijatnoj atmosferi Sadat traži veliki šok Veliki gest i javna predstava pomirenja Asuanska deklaracija o palestinskom samoopredeljenju. Nemački kancelar Šmit u Kairu Egipat i problemi Afrike `Egipat veruje u zemlju ili mir, a Izrael želi oboje” Radna grupa u Jerusalimu Nepoverenje u velike sile Skandal na večeri Prekid pregovora i kriza dijaloga Dve formulacije palestinskog pitanja Suprotnosti Šarona i Vajcmana Rad vojne komisije i problami Sinaja Razočarani Sadat u Vašingtonu Plan od 9 tačaka Poseta Nemačkoj POGLAVLJE VI — MESECI RAZOČARANJA I OČEKIVANJA Peresov opis Sadatove ličnosti Pitanje Jerusalima i granica Šta želite — mir ili teritoriju? Posle sporazuma, sve je mogućno Tajni dokument o susretu Sadata i Kartera Beginova verzija povlačenja Prepiska Sadata i Begina Razmena pisama Ubeđivanje u separatni sporazum Sadatova promena stava preko noći Premošćavanje raskoraka Sastanak u zamku Lids Dajanova „uobičajena perfidnost” POGLAVLJE VII — OTVARANJE VRATA KEMIP DEJVIDA Sadatova poslednja reč Pripreme za samit Izraelski cilj — isključenje Egipta iz sukoba Ko može da dozvoli neuspeh POGLAVLJE VIII — TOK PREGOVORA U 13 DANA SAD razumeju brige Izraela Pretvaranje Kartera u Sadatovog advokata Udaranje šakom o sto Povlačenje kao uslov za osvajanje Krah plana „A` Sadat želi da napusti pregovore Rasprave do rane zore Svađa Begina i Kartera „Moj ministar misli da sam idiot` Nema delimičnog, privremenog, ni postepenog rešenja Šaronov pristanak na uklanjanje naselja Postizanje konačnog nesporazuma Pobeda bez trijumfa „Tvoje reči su ušle na jedno, a izašle na drugo uvo` POGLAVLJE IX — PUT ZA KONAČNI POTPIS U VAŠINGTONU Pet egipatskih ministara spoljnih poslova iz egiptskog pregovaračkog tima Jugoslovenska ocena Kemp Dejvida Egipatski dobici i gubici Izraelski dobici i gubici Američka uloga Odbacivanje sporazuma u UN Obnavljanje pregovora za konačno potpisivanje Uticaj Ezera Vajcmana na Sadata Osnivač izraelskog ratnog vazduhoplovstva i bonvivan Važnost ljudskih osećanja Kulturno-istorijska dimenzija, Zapadna obala i Istočni Jerusalim Pretnja dolazi od Sovjetskog Saveza Begin ne može da zaspi Kako je Karter izveo čudo u Kemp Dejvidu Narod spreman, vođe nisu hrabre Egipat priznaje Izrael Između želja i mogućnosti Registar propuštenih prilika Skandal banke BCCI i kupovina mira Banka za džihad i nuklearni program Palestinska i arapska reakcija Cena zanemarenog problema Egipatska tajna služba i CIA o Palestincima POGLAVLJE X — OBLIKOVANJE NOVOG BLISKOG ISTOKA Zaokret u nacionaloj bezbednosti Nobelova nagrada za ideal mira Nuklearno pitanje Iraka Pohvale na zapadu, kritike kod kuće Sadat i intelektualci Otklon od Naserovog intelektualnog nasleđa Traženje izlaza van zemlje Amerikanci prekidaju podršku? Hejlakovo protivljenje Sadatu Od nemila do nedraga — ubistvo Sadata Beginov kraj mandata u ratu, umesto u miru Zahlađenje umesto normalizacije Nasleđe mirotvoraca i izazovi današnjice Važnost pravog izbora BIBLIOGRAFIJA SUMMARY ACKNOWLEDGMENT ORIGINALNI TEKST SPORAZUMA NA ENGLESKOM JEZKU INDEKS BELEŠKA O AUTORU

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bivši veleposlanik Sjedinjenih Država u Japanu ispituje, unutar njihovih povijesnih i geografskih okvira, istaknute karakteristike suvremenog japanskog društva, osobnosti, politike i kulture te trenutnu i buduću ulogu Japana kao svjetske sile Edwin Oldfather Reischauer (/ˈraɪʃaʊ.ər/; 15. listopada 1910. - 1. rujna 1990.) bio je američki diplomat, pedagog i profesor na Sveučilištu Harvard. Rođen u Tokiju u obitelji američkih obrazovnih misionara, postao je vodeći stručnjak za povijest i kulturu Japana i istočne Azije. Zajedno s Georgeom M. McCuneom, proučavateljem Koreje, 1939. razvio je McCune–Reischauerovu romanizaciju korejskog jezika. Reischauer se uključio u pomaganje kreiranja američke politike prema istočnoj Aziji tijekom i nakon Drugog svjetskog rata. Predsjednik John F. Kennedy imenovao je Reischauera veleposlanikom Sjedinjenih Država u Japanu, gdje je služio od 1961. do 1966. Reischauer je 1973. osnovao Japanski institut na Sveučilištu Harvard i bio njegov osnivački direktor. Kasnije je dobio ime u njegovu čast. Rani život i obrazovanje Reischauer je rođen u Tokiju, Japan, kao sin Helen Sidwell (Oldfather) i Augusta Karla Reischauera, prezbiterijanskih obrazovnih misionara. Njegov otac pomogao je osnovati Tokyo Woman`s Christian University zajedno s Nitobe Inazo i Yasui Tetsu. Njegova je majka osnovala Japansku oralnu školu za gluhe, prvu takve vrste u Japanu. On i njegov mlađi brat Robert pohađali su Američku školu u Japanu prije nego što su otišli u Sjedinjene Države na koledž. Obojica su radili diplomski rad iz azijskih studija. Edwin je diplomirao AB na Oberlinu 1931. godine.[1] Na svoj 75. rođendan, Reischauer se javno prisjetio da mu je životni cilj nakon diplome 1931. bio privući američku pozornost na Aziju.[2] Reischauer je stekao doktorat na Sveučilištu Harvard 1939. Bio je student rusko-francuskog japanologa Sergea Elisséeffa, koji je bio prvi zapadni diplomant Sveučilišta u Tokiju.[3] Njegova doktorska disertacija bila je `Nittō guhō junrei gyōki: Enninov dnevnik njegovih putovanja u T`ang Kini, 838. – 847.`, studija i prijevod putopisa japanskog redovnika Ennina o njegovim putovanjima u Kini za vrijeme dinastije Tang.[4] Enninovo djelo, Zapis o hodočašću u Kinu u potrazi za zakonom (入唐求法巡礼行記; srednjokineski: Nyip-Dang gjuw-pjop zwin-léi hæng-kì), napisano je na klasičnom kineskom. Reischauerov rad pokazuje visoku razinu sinološke stipendije koju se očekivalo od diplomskog studenta.[3][5] Ratna služba Do listopada 1940. Reischauer je postao svjestan mogućnosti rata s Japanom. Napisao je memorandum za američku mornaricu ističući da je vrlo malo Amerikanaca poznavalo vrstu pisanog japanskog jezika koji se koristio u vojnim situacijama i jedva da je itko mogao čitati japanski koji je bio rukom napisan u žurbi. Njegovo je rješenje bilo stvoriti školu japanskog jezika za obuku lingvista unaprijed. Reischauerovo upozorenje nije ostalo neopaženo. Dospio je na stol poručnika (kasnije zapovjednika) Alberta Hindmarsha iz američke mornarice, i on se složio da je doista bilo malo kompetentnih časnika koji govore japanski. Rezultat je bio stvaranje Škole japanskog jezika američke mornarice, koja je veći dio rata provela u Boulderu, Colorado. U ljeto 1942., na zahtjev Američkog vojnog signalnog korpusa, Reischauer je počeo voditi tajni tečaj u Arlington Hallu u Virginiji. Arlington Hall je bio ženski koledž, ali ga je preuzela obavještajna služba američke vojske u lipnju 1942. i funkcionirao je poput Bletchley Parka u Engleskoj kao tajni centar za kriptoanalizu.[6] Učiteljska karijera Reischauer je imao 40 godina profesorske karijere na Harvardu. On i John King Fairbank razvili su popularno dodiplomsko istraživanje povijesti i kulture istočne Azije. Tečaj, koji je bio poznat kao `Rice Paddies`, bio je osnova za njihove vrlo utjecajne udžbenike, Istočna Azija: Velika tradicija (1958.) i Istočna Azija: Moderna transformacija (1965.). Reischauer je napisao i za kolege znanstvenike i za širu javnost, uključujući Japan: Story of a Nation, koji je objavljen u nekoliko izdanja. Bio je direktor Instituta Harvard–Yenching i predsjednik Odjela za dalekoistočne jezike. Za njegovo oproštajno predavanje na Institutu Yenching 1981. studenti su se morali natjecati za mjesta s kolegama s fakulteta, sveučilišnim dužnosnicima i televizijskom ekipom iz Japana. U toj prepunoj sceni rekao je: `Koliko se sjećam, bila su samo dva diplomirana studenta zainteresirana za istočnoazijske studije kad sam prvi put došao ovamo: ja i moj brat.` [7] Veleposlanik u Japanu Reischauera je američki veleposlanik u Japanu imenovao predsjednik John F. Kennedy u proljeće 1961., u vrijeme kada su američko-japanski odnosi bili na niskoj točki nakon masovnih prosvjeda 1960. u Japanu protiv američko-japanskog sigurnosnog sporazuma.[8] Neposredno nakon prosvjeda, Reischauer je otputovao u Japan i razgovarao s raznim japanskim prijateljima i suradnicima kako bi dobio japansko gledište o prosvjedima.[9] Nakon povratka u Sjedinjene Države, Reischauer je privukao pozornost Kennedyjeva tranzicijskog tima kada je napisao članak o prosvjedima u istaknutom političkom časopisu Foreign Affairs pod nazivom `Prekinuti dijalog s Japanom`. U ovom članku Reischauer je odbacio ideju, stavio forth od strane Eisenhowerove administracije, da su prosvjedi bili komunistička zavjera. Umjesto toga, tvrdio je da prosvjedi odražavaju stvarne pritužbe Japanaca u odnosu na SAD, te da su pogoršani neuspjehom američkih vođa da dopru do japanskih vođa javnog mnijenja i pokušaju razumjeti zabrinutost Japanaca. Reischauer je odlučno tvrdio da samo vješta i nijansirana diplomacija može popraviti ovaj `prekinuti dijalog`.[9] Na savjet svojih savjetnika, Kennedy je odlučio da bi sam Reischauer bio najbolji kandidat za taj posao, te je Reischauera nominirao za svog prvog (i jedinog) veleposlanika u Japanu. Ovo je bio prekid s presedanom, jer su prethodni veleposlanici u Japanu bili karijerni dužnosnici State Departmenta koji nisu imali posebne veze s Japanom.[8] Zapravo, dužnosnici State Departmenta sumnjičavo su gledali na jake veze sa zemljom domaćinom veleposlanika i usprotivili su se Reischauerovoj nominaciji na tim osnovama.[8] Međutim, Kennedy je pobijedio i Reischauer je postao prvi američki veleposlanik u Japanu koji je zapravo znao lokalni jezik. Kao veleposlanik, Reischauer je radio na popravljanju nedavnog rascjepa u američko-japanskim odnosima. Reischauer je `ravnopravno partnerstvo` učinio ključnom riječi svog vremena dok je bio veleposlanik, te je neprestano gurao ravnopravniji tretman Japana.[10] Zagovarao je i pomogao organizirati sastanak na vrhu između Kennedyja i novog japanskog premijera Hayata Ikede u Washingtonu, D.C., u ljeto 1961. Povjesničar Nick Kapur tvrdio je da je ovaj samit bio uspješan i da je doveo do značajnog prestrojavanja američko-japanskog odnosa savez u smjeru veće uzajamnosti.[11] Reischauer se nadao da će mu uzvratiti uslugu time što će Kennedy postati prvi američki predsjednik koji će posjetiti Japan. Kennedy je bio složan i početne pripreme su napravljene, ali Kennedyjev je ubijen prije nego što je stigao u posjet, a državni tajnik Dean Rusk otišao je na njegovo mjesto početkom 1964. [12]. Reischauer je također krenuo na nacionalnu turneju slušanja u Japanu; iako nije postigao svoj cilj da posjeti svih 47 prefektura do kraja svog mandata, uspio je posjetiti njih 39.[13] Reischauerovi veliki napori da šarmira Japance dobili su šaljiv nadimak `Reischauerova ofenziva` (Raishawā rosen) od strane japanskog tiska (ponekad alternativno, `Kennedy-Reischauer ofenziva`).[13] Vrijeme koje je Reischauer proveo kao veleposlanik smatralo se uspješnim, a na toj je ulozi ostao do 1966., nastavivši raditi pod upravom Lyndona B. Johnsona. Međutim, njegovo vrijeme kao veleposlanik završilo je s dvije note tragedije. Pred kraj svog veleposlaničkog mandata, Reischauer je sve više morao braniti američki rat u Vijetnamu, i sve se više osjećao nelagodno radeći to, što je naposljetku dovelo do njegove ostavke.[14] Osim toga, Reischauer je hospitaliziran u ožujku 1964. nakon što ga je Shiotani Norikazu, japanski mladić, izbo nožem u navodnom pokušaju ubojstva. Japanski mladić je imao povijest mentalnih bolesti i imao je Ménièreovu bolest, poremećaj unutarnjeg uha. Smatrao je da ga američka okupacija nije ispravno tretirala i želio je skrenuti pozornost na taj cilj ubojstvom Reischauera. Napadač je očito djelovao sam i nije bio povezan ni s jednom skupinom. Nakon nasilja, japanski ministar javne sigurnosti bio je prisiljen podnijeti ostavku.[15] Reischauer je primio transfuziju krvi i oporavio se od svoje rane, ali transfuzija koju je primio u bolnici bila je zaražena virusom hepatitisa C, što će dovesti do raznih bolesti za Reischauera u narednim godinama, i na kraju doprinijeti njegovoj smrti 26 godina kasnije. [16] Osobni život Reischauer je oženio (Elinor) Adrienne Danton u Tokiju 5. srpnja 1935. Zajedno su imali troje djece. Umrla je 1955. od srčane bolesti.[17] Pisac James A. Michener predstavio je udovca Haru Matsukati u Klubu stranih dopisnika u Tokiju 1955. godine.[18] Vjenčali su se 16. siječnja 1956.[19] Saznali su da su kao tinejdžeri pohađali istu tokijsku srednju školu. Haru je priznala da je bila potajno zaljubljena u njega. Zajedno su postali sjajan tim.[20] Zajednički su dizajnirali svoju kuću u Belmontu, Massachusetts. Danas se njime upravlja i koristi kao Memorijalna kuća Edwina O. Reischauera. Kasniji život Godine 1973. Reischauer je bio osnivački direktor Japanskog instituta na Sveučilištu Harvard. Preimenovan je u Edwin O. Reischauer Institut za japanske studije u njegovu čast kada je napunio 75 godina, 1985. godine.[21] Reischaueru je također odana počast 1985. otvaranjem Edwin O. Reischauer centra za istočnoazijske studije na Paul H. Nitze School of Advanced International Studies (SAIS), dijelu Sveučilišta Johns Hopkins. Govoreći na ceremoniji posvećenja u Baltimoreu, senator Jay Rockefeller, jedan od Reischauerovih bivših učenika, opisao je Reischauera kao `ono što učitelj treba biti, onoga koji može promijeniti život svojih učenika`. Na istom događaju, japanski veleposlanik Nabuo Matsunaga pročitao je osobnu poruku premijera Yasuhira Nakasona e: `Ne znam nijednog drugog čovjeka koji je tako temeljito razumio Japan.` [2] Bolest i smrt U posljednjem desetljeću svog života, Reischauer je bio pogođen raznim bolestima povezanim s infekcijom hepatitisom koju je dobio od zaražene krvi nakon pokušaja njegova života dok je služio kao američki veleposlanik u Japanu. Zbog tih bolesti Reischauer se morao povući iz aktivnog poučavanja i predavanja. Konačno, 1990. Reischauer je podlegao komplikacijama hepatitisa C.[22] Utjecaj na vanjsku politiku SAD-a Reischauer je promovirao američku vanjsku politiku u javnosti iu vladi prema Japanu i ostatku Azije nakon Drugog svjetskog rata i tijekom Vijetnamskog rata. svjetskog rata i poslije Dana 14. rujna 1942., tri godine prije kraja Drugog svjetskog rata, Reischauer, tada predavač dalekoistočnih jezika na Sveučilištu Harvard, napisao je `Memorandum o politici prema Japanu`. Izložio je plan o tome kako SAD mogu postići svoj poslijeratni cilj `osvajanja mira` u Aziji.[23][24] Prema japanskom povjesničaru s kraja 20. stoljeća Takashiju Fujitaniju, dopis je otkrio `snishodljivost prema japanskom narodu` i `čisto instrumentalistički i manipulativni stav.`[25] U sažetku njegovog članka, `The Reischauer Memo: Mr. Moto, Hirohito i japanski američki vojnici`, napisao je Fujitani: Već na ovom ranom datumu rata, Reischauer je predložio zadržavanje japanskog cara kao šefa poslijeratnog `marionetskog režima` koji bi služio interesima SAD-a u istočnoj Aziji. Također je tvrdio da su Amerikanci japanskog porekla do tada bili `čista odgovornost` i da bi ih Sjedinjene Države mogle pretvoriti u `imovinu` tako što bi ih uključile u američku vojsku. Rezonirao je da bi japansko-američki vojnici bili korisni u propagandne svrhe – to jest, da pokažu svijetu, a posebno “žutim i smeđim narodima” da Sjedinjene Države nisu rasistička nacija.[26] Mit o spašavanju Kyota Tijekom rata, Reischauer je služio kao stručnjak za Japan za Obavještajnu službu američke vojske. Nakon rata razvio se mit da je on spriječio SAD u nuklearnom bombardiranju Kyota.[27] Robert Jungk, u svojim memoarima o ratu i atomskim znanstvenicima, tvrdio je da je Reischauer uvjerio svog šefa da uvjeri ministra rata Henryja L. Stimsona da ne bombardira Kyoto i da ga precrta s crne liste potencijalnih lokacija.[28] Reischauer je izričito zanijekao taj popularni mit: Vjerojatno bih to učinio da sam ikad imao priliku, ali u tome nema ni riječi istine. Kao što je dovoljno dokazao moj prijatelj Otis Cary iz Doshishe u Kyotu, jedina osoba zaslužna za spašavanje Kyota od uništenja je Henry L. Stimson, ministar rata u to vrijeme, koji je poznavao Kyoto i divio mu se još od svog medenog mjeseca tamo nekoliko desetljeća ranije.[29] Američke baze na Okinawi Tajni memorandum, s kojeg je skinuta oznaka tajnosti 1996., detaljno opisuje razgovor između najviših američkih vojnih i civilnih dužnosnika 16. srpnja 1965. u Tokiju. Reischauer, koji je tada služio kao veleposlanik SAD-a u Japanu, predložio je plan koji bi omogućio SAD-u da zadrži svoje vojne baze i ubaci nuklearno oružje na Okinawu nakon vraćanja otoka koje su SAD okupirale pod japanski suverenitet. Reischauer je svoju strategiju temeljio na simboličnoj političkoj važnosti povratka za japansku konzervativnu vladajuću stranku, ali je tvrdio da SAD ne mora `dati Japanu nikakvu stvarnu riječ u korištenju naših baza.`[30] Rekao je da `ako bi Japan prihvatio nuklearno oružje na japanskom tlu, uključujući Okinawu, i ako bi nam pružio jamstva koja jamče našim vojnim zapovjednicima učinkovitu kontrolu nad otocima u vrijeme vojne krize, tada bismo mogli zadržati svoje baze na otoke, iako je `puni suverenitet` vraćen Japanu.` [30] To su `postali ključni elementi [Sporazuma o vraćanju Okinawe između SAD-a i Japana` iz 1969., čime je `američka vojna prisutnost manje-više trajna i zadržala mogućnost uvođenja nuklearnog oružja.` [25] U članku iz 1981., Time je izvijestio: ` Bivši američki veleposlanik u Japanu Edwin O. Reischauer otkrio je da su ...brodovi američke mornarice s nuklearnim oružjem redovito posjećivali japanske luke—uz prešutno odobrenje Tokija.` [31] Tajni memorandum također je otkrio Reischauerove predložene protumjere za suzbijanje `nacionalističke reakcije` na nastavak američke vojne prisutnosti na Okinawi. U svom članku iz 2010., ``Secret` 1965 Memo Reveals Plans to Keep U.S. Bases and Nuclear Weapons Options in Okinawa After Reversion`, Steve Rabson, autor i predavač okinavljanske književnosti, povijesti i kulture, napisao je: Kako bi se smanjio rizik od `nemira` na Okinawi, Reischauer je predložio povećanje američke pomoći, reviziju Zakona o cijenama kako bi se povećala naknada vlasnicima zemljišta koje su SAD zaplijenile za izgradnju baze, te ublažavanje zabrane isticanja japanske zastave . Teško je točno izmjeriti njegov utjecaj u to vrijeme, ali sve tri preporuke postale su politika SAD-a.[25] Romanizacija korejskog S Georgeom M. McCuneom, Reischauer je 1939. str objavio je McCune-Reischauerov sustav za romanizaciju korejskog jezika, koji je postao najrašireniji sustav dugi niz godina.[32] Reischauer je nazvao hangul, korejsku abecedu, `možda najznanstvenijim sustavom pisma u općoj upotrebi u bilo kojem jeziku`.