Disney English - KLUB MIKI MAUSA - komplet 6 Dvojezično izdanje na srpskom i engleskom Izdavač: Euro-Giunti, Beograd Povez: tvrd Format: 20cm Stanje kao na slici. Očuvane jako dobro. Disney English - KLUB MIKI MAUSA - komplet 6: KLUB MIKI MAUSA - Šiljino putovanje KLUB MIKI MAUSA - Pluton je najbolji! KLUB MIKI MAUSA - Prasin se oseća malim KLUB MIKI MAUSA - Srećan rođendan, Irane! KLUB MIKI MAUSA - Vetrovit dan KLUB MIKI MAUSA - Hajde da se provozamo

Opis proizvoda Kakva je to igra fudbal? Šta je cilj ove igre? Kako postati profesionalni igrač? Gde možeš da gledaš utakmicu? Šta znači biti dobar navijač? Da li je sudija uvek u pravu? Odgovore na ova i mnoga druga pitanja dobićete u enciklopediji Pitam se pitam: Fudbal.94 bogato ilustrovane strane upoznaće najmlađe sa najpopularnijim sportom na svetu kroz 4 poglavlja:1. Fudbal kakva je to igra? - O terenu, opremi, klubu, treninzima, turnirima...2.Svako ima svoje mesto! - O rasporedu igrača, driblinzima, šutevima, napadu i odbrani...3.Svi na utakmicu - O stadionu, navijačima, utakmici, pravilima igre, sudijama...4.Takmičenja - O vrstama takmičenja, pripremama, šampionima i trofejima...Na kraju svakog poglavlja, kao bonus, nalazi se dvostruka strana "Da se preslišamo” za zabavno samoocenjivanje. Pomoću podsetnika na kraju knjige obnovite sve što ste naučili o pravilima igre, vrstama fudbala i fudbalskim legendama.Knjigu možete čitati kao priču ili raspored čitanja birati i menjati u zavisnosti od interesovanja deteta.Edicija Pitam se pitam sastoji se od modernih ilustrovanih enciklopedija za decu, roditelje i nastavnike, iz kojih ćete na zabavan način saznati sve što vas zanima - i više od toga!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Coskovi i ivice korica malo iskrzane, nista strasno, sve ostalo uredno! Ilustracije: Dusan Petricic Ljubivoje Ršumović (Ljubiš, 3. jul 1939) srpski je književnik i pesnik, istaknuti dečji pisac, autor kultnih dečjih emisija „Fazoni i fore“, „Dvogled”, „Hiljadu zašto“ i drugih. Napisao je preko 90 knjiga, uglavnom za decu, a jedan je od osnivača i prvi predsednik Odbora za zaštitu prava deteta Srbije, pri organizaciji Prijatelji dece Srbije.[1] Njegov legat nalazi se u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” u Beogradu.[2] Sa porodicom i prijateljima je osnovao neprofitnu organizaciju Fondacija Ršum. Ljubivoje Ršumović rođen je u selu Ljubišu, na Zlatiboru, 3. jula 1939. godine, od oca Mihaila i majke Milese Ršumović. Dalji preci su mu Okiljevići od Gacka.[3] Školovao se u Ljubišu, Čajetini, Užicu i Beogradu. Diplomirao je 1965. godine na Filološkom fakultetu u Beogradu, na Odseku komparativne književnosti. Počeo je pisati rano, još kao osnovac u Ljubišu. Prve pesme objavio je kao gimnazijalac, 1957. godine, najpre u Užičkim Vestima, a zatim u Književnim novinama. U Beogradu je upoznao Duška Radovića, pod čijim uticajem je počeo da piše pesme za decu. Na njegovo stvaralaštvo takođe je uticao i Jovan Jovanović Zmaj, ali i pedagoška doktrina Džona Loka.[1] Od 1965. godine radio je u redakciji programa za decu na Radio Beogradu, kao autor emisija „Utorak veče - ma šta mi reče`, „Subotom u dva` i „Veseli utorak`. Tri godine nakon toga prešao je u Televiziju Beograd, gde je bio autor emisija za decu „Hiljadu zašto“, „Hajde da rastemo“, „Dvogled” i „Fazoni i fore“, koja je imala preko sto četrdeset epizoda.[1] Kao televizijski poslenik napisao je, vodio i režirao preko šest stotina emisija, a osim programa za decu, bio je autor i nekoliko dokumentarnih programa, poput serije „Dijagonale - priče o ljudima i naravima`. Objavio je 86 knjiga, uglavnom za decu, a njegova dela prevedena su na više stranih jezika. Takođe, Ršumović je autor tri udžbenika za osnovne škole: „Deca su narod poseban`, za izborni predmet Građansko vaspitanje (drugi razred), kao i „Azbukvar` i „Pismenar` za prvi razred. Od 1986. do 2002. godine bio je direktor Pozorišta „Boško Buha“, a trenutno je predsednik Kulturno-prosvetne zajednice Srbije[4] i predsednik saveta Međunarodnog festivala pozorišta za decu koji se održava u Subotici.[5] Jedan je od osnivača i član Upravnog odbora Zadužbine Dositeja Obradovića, kao i Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” u Beogradu, a takođe je i jedan od osnivača i prvi predsednik Odbora za zaštitu prava deteta Srbije, pri organizaciji Prijatelji dece Srbije, u kojoj je aktuelni predsednik Skupštine. Upravni odbor Udruženja književnika Srbije ga je 30. marta 2012. predložio za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti.[6] Uporedo sa književnim radom i radom na televiziji, Ršumović se bavio i fotografijom i sportom. Osnivač je, takmičar, i prvi predsednik Karate kluba „Crvena Zvezda`.[1] Danas živi i radi u Beogradu. Recepcija dela Pisac Filip David je o njegovom delu napisao: Dečja poezija Ljubivoja Ršumovića po mnogo čemu je osobena. Moderna po duhu i izrazu, ona je istovremeno duboko uronjena u dobru tradiciju srpske književnosti za decu. Duhovito i prijateljski Ršumović mladim sagovornicima prikazuje jedan živi, aktivan kosmos nastanjen ljudima, životinjama i stvarima pojednako obdarenim i sposobnim da govore o sebi i drugima, o ljubavi, drugarstvu, razumevanju i nerazumevanju, raznim ovozemaljskim čudesima koja se skrivaju u svakodnevici, u naizgled običnim trenucima našeg života.[7] Dečji pesnik Duško Radović o Ršumovićevom delu smatra: Jedan ciklus poezije za decu završen je, i to slavno. Od Zmaja do Ršumovića. Novi ciklus počeće od Ršumovića a završiće se sa pesnicima koji još nisu rođeni.[8] Milovan Danojlić je o njegovom delu zapisao: Pogleda li se pažljivije rečnik Ršumovićeve poezije, lako će se uočiti smelost sa kojom pesnik koristi nepesničke reči, reči iz najšire, svakodnevne potrošnje, ili čak i one iz međunarodnog opticaja. Zapostavljene, prezrene i osumnjičene, on je te reči udostojio pažnje i one su, zahvalne, zasjale u njegovim pesmama svim žarom što ga u sebi nose. Samo je jedanput, jednom pesniku, i to dečjem pesniku, bilo dano da zaigra na tu kartu, da pokaže širokogrudost prema jakim sazvučjima i proskribovanim rečima. Zahtev da se strane reči izbegavaju u poeziji i dalje ostaje na snazi, i to sa valjanim razlozima. Samo je jedanput taj zahtev, u igri, mogao biti izigran: Ršumović je iskoristio taj trenutak.[9] Estetičar i kritičar Sveta Lukić tvrdi: Ljubivoje Ršumović se ovim delom, pre svega ciklusima `Kuća` i `Braća` pridružuje uspešnim nastojanjima jednog dela svoje generacije (ili tek neku godinu starijih) pesnika: Ljubomira Simovića, Milovana Danojlića, Matije Bećkovića). U nekoj budućoj tipologiji savremenog srpskog pesništva, kojae nikako da se izgradi, sigurno će ta struja dobiti veoma istaknuto mesto. Dušan Petričić (Beograd, 10. maj 1946) srpski je karikaturista, grafičar, ilustrator i profesor. U klasi profesora Bogdana Kršića, diplomirao je na Grafičkom odseku Akademije za primenjene umetnosti u Beogradu, 1969. godine. Kao karikaturista radio je od 1969. do 1993. u beogradskim „Večernjim novostima”. Stalni saradnik, politički karikaturista karikature koja se objavljuje na naslovnoj strani „Politike” je od 2009. Od 1993. do 2013. živeo je u Torontu, Kanada. Priznanja Dobitnik godišnje Kanadske nagrade u oblasti dečje literature 2014. godine kao ilustrator, zajedno sa književnicom Kejti Stinson za knjigu „Čovek sa violinom”.[2] Zvanje Vitez od duha i humora (Gašin sabor, 2018), dodeljuju Centar za umetnost stripa Beograd pri Udruženju stripskih umetnika Srbije i Dečji kulturni centar Beograd[3] Dela In the Tree House, written by Andrew Larsen, 2013 Mr. Zinger`s Hat, Cary Fagan, 2012 My Toronto, Petričić, 2011 When Apples Grew Noses And White Horses Flew, Jan Andrews, 2011 Better Together, Simon Shapiro, 2011 Jacob Two-Two on the High Seas, Cary Fagan, 2009 Jacob Two-Two Meets the Hooded Fang, Mordecai Richler, 2009 Jacob Two-Two`s First Spy Case, Mordecai Richler, 2009 Jacob Two-Two and the Dinosaur, Mordecai Richler, 2009 Mattland, Hazel Hutchins and Gail Herbert, 2008 The Queen`s Feet, Sarah Ellis, 2008 On Tumbledown Hill, Tim Wynne-Jones, 2008 The Longitude Prize, Joan Dash, 2008 My New Shirt, Cary Fagan, 2007 Lickety-Split, Robert Heidbreder, 2007 Alphabad: Mischievous ABCs, Shannon Stewart, 2007 Bashful Bob and Doleful Dorinda, Margaret Atvud, 2006 Bagels from Benny, Aubrey Davis, 2005 Rude Ramsay and the Roaring Radishes, Margaret Atwood, 2004 Ned Mouse breaks away, Tim Wynne-Jones, 2003 Wings and Rockets: The Story of Women in Air and Space, Jeannine Atkins, 2003 Grandmother Doll, Alice Bartels, 2001 Earthlings Inside and Out: A Space Alien Studies the Human Body, Valerie Wyatt, 1999 The Enormous Potato, Aubrey Davis, 1997 La Grosse Patate, Aubrey Davis and Michel Bourque, 1997 Bone Button Borscht, Aubrey Davis, 1996 Let`s Play: Traditional Games of Childhood, Camilla Gryski, 1996[4] Scary Science: The Truth Behind Vampires, Witches, UFO`s Ghosts and More, Sylvia Funston, 1996 The Color of Things, Vivienne Shalom, 1995 Guliver med pritlikavci (Gulliver in Lilliput), from the 1726 classic by Jonathan Swift, 1987

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Gavran i lisica Jako lepe ilustracije! Ján Lebiš, (1931. – 1996.) Ilustrator, grafičar, slikar, sveučilišni pedagog. Ján Lebiš bio je značajna ličnost slovačke likovne umjetnosti, posebice na području ilustracije za djecu i odrasle te na području slobodne grafike. Rođen je 1. lipnja 1937. u Moravský Krumlovu u Češkoj. Najprije je studirao matematiku i umjetnost na Filozofskom fakultetu u Olomoucu (1949. – 1950.), ali vrlo brzo odlazi u Bratislavu gdje nastavlja studij grafičkog dizajna i ilustracije knjiga kod prof. Vincenta Hložníka (1951. – 1956.). Bio je član legendarnog Kluba grafičara osnovanog u drugoj polovici 50-ih koji je nastojao očuvati izvornu poruku grafike. Nakon godina intenzivnog samostalnog rada, počinje predavati kao profesor na Akademiji likovnih umjetnosti gdje prenosi svoje znanje na druge generacije mladih umjetnika (1983.-1994.). Ján Lebiš preminuo je u Bratislavi 9. listopada 1996. Posebno je gostoljubiv sveučilišni atelje utjecao na njegov umjetnički i ljudski razvoj. Ján Lebiš je već tijekom studija bio izrazit talent i vrlo brzo je pronašao svoj karakteristični artificijelni izraz. Bavio se grafikom, a od 1955. i ilustracijom knjiga za djecu. Iz grafike povijesnog nadahnuća i društvenog prkosa prešao je u meditativnu poziciju subjektivnih promišljanja, u čaroliju ilustracije za djecu i novi civilizam proizvodnje 80-ih i 90-ih godina. Postoje teme građanske i izvedbene umjetnosti koje se mogu vidjeti iu slobodnoj grafici – cirkus, kazalište, bajke. Već tijekom studija Ján Lebiš pokazao je da je ilustrator širokog raspona žanrova i vještina, snašao se u velikom rasponu tekstova. Ilustrirajući najviše koristio tehniku pastelnih boja. Znao je u svojim djelima povezati ekspresivan grafički izraz s lirikom i poezijom ilustracije. Djelomično je bio pod utjecajem narodnog drvoreza koji je vidljiv uglavnom u ilustracijama rađenim grafičkim tehnikama (osobito drvorez i drvorez) u crno-bijeloj kombinaciji. Bila je to upravo takva ilustracija kada su figure i objekti imali robusne forme. Šarenim ilustracijama pokazao je veliku osjetljivost, umio je zadržati zasićene boje u harmoniji. Na njegovim ilustracijama dominira glavni motiv, uglavnom ljudska figura, a pozadinu ispunjavaju mnoge druge figure i predmeti koji su detaljno razrađeni. Način na koji su njegove ilustracije pratile knjigu maksimalno ju je približio dječjem čitatelju. Ilustracijska produkcija Jána Lebiša bila je vrlo bogata. Počeo je ilustrirati beletristiku za odrasle čitatelje. No pažnju čitatelja plijenio je uglavnom svojim ilustracijama u književnosti za djecu i mladež: njegova su djela nagrađivana mnogim nagradama, primjerice, Nagradom Franňo Kráľ (1963.), Počasnim priznanjem IBA-e u Leipzigu (1965.), Nagradom izdavačke kuće Mladé Letá (1965., 1966.), Nagrada Cyprián Majerník (1969.), Nagrada Ľudovít Fulla (1984.) kao i druge nagrade u konkurenciji Najljepše čehoslovačke knjige (1969., 1973., 1982., 1984.). Žan de Lafonten (franc. Jean de La Fontaine; Šato-Tijeri, 8. jul 1621 — Pariz, 13. april 1695), francuski pesnik i basnopisac. Lafonten je kršten (a verovatno i rođen) 8. jula 1621. godine u Šato-Tijeriju (franc. Château-Thierry) u Šampanji, kao prvo dete imućne i ugledne porodice, Šarla de Lafontena (franc. Charles de La Fontaine) i Fransoaz Pidu (franc. Françoise Pidoux). Njegov otac je bio kraljev ministar voda, šuma i lova. Do desetog razreda škole je živio u rodnom mestu, završio gimnaziju u Remsu, a potom se preselio u Pariz 1636. godine. Pet godina kasnije počeo je da studira teologiju i medicinu kod Oratorianskog reda što je napustio 1643. godine. Od 1645. do 1647. godine je studirao pravo a 1647. se oženio 14-godišnjom devojkom Marijom Erikar (franc. Marie Héricart) u Šato-Tijeriju. Sa Marijom je dobio sina Šarla (franc. Charles) 1653. godine. Po ženidbi se preselio u Pariz gde je stupio u kontakt sa literarnim krugovima. U Parizu je odlučio da postane pisac gde je 1654. godine objavio svoje prvo delo, `Evnuha` (franc. L’Eunuque), koje je bilo prevod stare verzije pozorišnog komada Publija Terencija Afera, a zatim herojsku poemu `Adonis` 1658., inspirisan Ovidijem. Lafonten je `Adonisa` posvetio tadašnjem francuskom ministru finansija Nikoli Fukeu (franc. Nicolas Fouquet). Ovo vreme Lafonten zove vreme poetske penzije kada je živeo na Pikeovom imanju Vo l` Vikomt (franc. Vaux-le-Vicomte) gde je imao priliku da sretne Peroa, Rasina i mnoge druge pisce i umetnike. Francuski kralj Luj XIV je uhapsio i zatvorio Fukea 1662. što je primoralo Lafontena da pobegne iz Pariza u Limož gde je završio i objavio svoju prvu knjigu stihova `Dogodovštine i vesti u stihu` (franc. Contes et nouvelles en vers) 1665. i 1666. godine. Ranije 1664. godine je objavio svoje prve dve bajke `Đokonda` (franc. Joconde) i `Rogonja i srećni` (franc. Le Cocu battu et content). U Parizu je ponovo od 1664. do 1672. godine gde živi u dvorcu Luksemburg (franc. Palais du Luxembourg) pod patronstvom Margarete de Loren (franc. Marguerite de Lorrain), udovice Gastona de Orleana (franc. Gaston d’Orlean). U Parizu Lafonten piše svoje glavno delo - basne. Svoje basne objavljuje u dva toma 1668. godine pod naslovom `Odabrane basne u stihovima od J. de Lafontena` (franc. Fables choisies, mises en vers par Ј. de La Fontaine). Od 1672. godine je gost udovice bankara Margarite de la Sabje (franc. Marguerite de la Sablière) na duže vreme. Ima mogo problema sa cenzurom a novo izdanje njegove knjige `Dogodovštine i vesti` je bilo zabranjeno. U periodu 1667-1669. godine piše i izdaje četvti i peti tom njegovih `Odabranih basni`. Godine 1684. postao je član Francuske akademije a Komedi Fransez (franc. Comédie Française) postavlja na svoj repertoar Lafontenov `Susret` (franc. Le Rendez-Vous) koji će biti izveden na sceni samo četiri puta. Lirsku tragediju `Astrea` (franc. Astrée) je napisao 1691. godine koja je izvedena na sceni samo šest puta. Godine 1692. izdaje revidirane i kompletne `Dogodovštine i vesti` a iste godine se i razboleo. Madam de la Sabje je umrla 1693. godine, a Lafonten se odrekao svojih `Dogodovština i vesti`. Do svoje smrti 1695. godine posvetio se isključivi religiji. Književni stil i interes Lafonten se nije ustručavao da slobodno pozajmljuje od drugih pisaca, antičkih i savremenih, ali je istovremeno stvorio svoj stil i poetski svet u isto vreme lični i univerzalan, specifičan i intiman, ali pristupan svima. Smatra se da je bio najveći lirski pesnik Francuske 17. veka. Iako je najviše bio poznat po svojim basnama, basne su ipak bile samo manji deo njegovog stvaralaštva. On je takođe napisao jedan broj lascivnih povesti u stihovima, pozorišnih komada, i romansi. Ogledao se i u žanru elegije i mašte, epigrama i komedije. Skoro sve što je napisao odražava njegove lične refleksije i elegantne ironije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jako lepe ilustracije! La Fontaine - Bajke Ján Lebiš, (1931. – 1996.) Ilustrator, grafičar, slikar, sveučilišni pedagog. Ján Lebiš bio je značajna ličnost slovačke likovne umjetnosti, posebice na području ilustracije za djecu i odrasle te na području slobodne grafike. Rođen je 1. lipnja 1937. u Moravský Krumlovu u Češkoj. Najprije je studirao matematiku i umjetnost na Filozofskom fakultetu u Olomoucu (1949. – 1950.), ali vrlo brzo odlazi u Bratislavu gdje nastavlja studij grafičkog dizajna i ilustracije knjiga kod prof. Vincenta Hložníka (1951. – 1956.). Bio je član legendarnog Kluba grafičara osnovanog u drugoj polovici 50-ih koji je nastojao očuvati izvornu poruku grafike. Nakon godina intenzivnog samostalnog rada, počinje predavati kao profesor na Akademiji likovnih umjetnosti gdje prenosi svoje znanje na druge generacije mladih umjetnika (1983.-1994.). Ján Lebiš preminuo je u Bratislavi 9. listopada 1996. Posebno je gostoljubiv sveučilišni atelje utjecao na njegov umjetnički i ljudski razvoj. Ján Lebiš je već tijekom studija bio izrazit talent i vrlo brzo je pronašao svoj karakteristični artificijelni izraz. Bavio se grafikom, a od 1955. i ilustracijom knjiga za djecu. Iz grafike povijesnog nadahnuća i društvenog prkosa prešao je u meditativnu poziciju subjektivnih promišljanja, u čaroliju ilustracije za djecu i novi civilizam proizvodnje 80-ih i 90-ih godina. Postoje teme građanske i izvedbene umjetnosti koje se mogu vidjeti iu slobodnoj grafici – cirkus, kazalište, bajke. Već tijekom studija Ján Lebiš pokazao je da je ilustrator širokog raspona žanrova i vještina, snašao se u velikom rasponu tekstova. Ilustrirajući najviše koristio tehniku pastelnih boja. Znao je u svojim djelima povezati ekspresivan grafički izraz s lirikom i poezijom ilustracije. Djelomično je bio pod utjecajem narodnog drvoreza koji je vidljiv uglavnom u ilustracijama rađenim grafičkim tehnikama (osobito drvorez i drvorez) u crno-bijeloj kombinaciji. Bila je to upravo takva ilustracija kada su figure i objekti imali robusne forme. Šarenim ilustracijama pokazao je veliku osjetljivost, umio je zadržati zasićene boje u harmoniji. Na njegovim ilustracijama dominira glavni motiv, uglavnom ljudska figura, a pozadinu ispunjavaju mnoge druge figure i predmeti koji su detaljno razrađeni. Način na koji su njegove ilustracije pratile knjigu maksimalno ju je približio dječjem čitatelju. Ilustracijska produkcija Jána Lebiša bila je vrlo bogata. Počeo je ilustrirati beletristiku za odrasle čitatelje. No pažnju čitatelja plijenio je uglavnom svojim ilustracijama u književnosti za djecu i mladež: njegova su djela nagrađivana mnogim nagradama, primjerice, Nagradom Franňo Kráľ (1963.), Počasnim priznanjem IBA-e u Leipzigu (1965.), Nagradom izdavačke kuće Mladé Letá (1965., 1966.), Nagrada Cyprián Majerník (1969.), Nagrada Ľudovít Fulla (1984.) kao i druge nagrade u konkurenciji Najljepše čehoslovačke knjige (1969., 1973., 1982., 1984.). Žan de Lafonten (franc. Jean de La Fontaine; Šato-Tijeri, 8. jul 1621 — Pariz, 13. april 1695), francuski pesnik i basnopisac. Lafonten je kršten (a verovatno i rođen) 8. jula 1621. godine u Šato-Tijeriju (franc. Château-Thierry) u Šampanji, kao prvo dete imućne i ugledne porodice, Šarla de Lafontena (franc. Charles de La Fontaine) i Fransoaz Pidu (franc. Françoise Pidoux). Njegov otac je bio kraljev ministar voda, šuma i lova. Do desetog razreda škole je živio u rodnom mestu, završio gimnaziju u Remsu, a potom se preselio u Pariz 1636. godine. Pet godina kasnije počeo je da studira teologiju i medicinu kod Oratorianskog reda što je napustio 1643. godine. Od 1645. do 1647. godine je studirao pravo a 1647. se oženio 14-godišnjom devojkom Marijom Erikar (franc. Marie Héricart) u Šato-Tijeriju. Sa Marijom je dobio sina Šarla (franc. Charles) 1653. godine. Po ženidbi se preselio u Pariz gde je stupio u kontakt sa literarnim krugovima. U Parizu je odlučio da postane pisac gde je 1654. godine objavio svoje prvo delo, `Evnuha` (franc. L’Eunuque), koje je bilo prevod stare verzije pozorišnog komada Publija Terencija Afera, a zatim herojsku poemu `Adonis` 1658., inspirisan Ovidijem. Lafonten je `Adonisa` posvetio tadašnjem francuskom ministru finansija Nikoli Fukeu (franc. Nicolas Fouquet). Ovo vreme Lafonten zove vreme poetske penzije kada je živeo na Pikeovom imanju Vo l` Vikomt (franc. Vaux-le-Vicomte) gde je imao priliku da sretne Peroa, Rasina i mnoge druge pisce i umetnike. Francuski kralj Luj XIV je uhapsio i zatvorio Fukea 1662. što je primoralo Lafontena da pobegne iz Pariza u Limož gde je završio i objavio svoju prvu knjigu stihova `Dogodovštine i vesti u stihu` (franc. Contes et nouvelles en vers) 1665. i 1666. godine. Ranije 1664. godine je objavio svoje prve dve bajke `Đokonda` (franc. Joconde) i `Rogonja i srećni` (franc. Le Cocu battu et content). U Parizu je ponovo od 1664. do 1672. godine gde živi u dvorcu Luksemburg (franc. Palais du Luxembourg) pod patronstvom Margarete de Loren (franc. Marguerite de Lorrain), udovice Gastona de Orleana (franc. Gaston d’Orlean). U Parizu Lafonten piše svoje glavno delo - basne. Svoje basne objavljuje u dva toma 1668. godine pod naslovom `Odabrane basne u stihovima od J. de Lafontena` (franc. Fables choisies, mises en vers par Ј. de La Fontaine). Od 1672. godine je gost udovice bankara Margarite de la Sabje (franc. Marguerite de la Sablière) na duže vreme. Ima mogo problema sa cenzurom a novo izdanje njegove knjige `Dogodovštine i vesti` je bilo zabranjeno. U periodu 1667-1669. godine piše i izdaje četvti i peti tom njegovih `Odabranih basni`. Godine 1684. postao je član Francuske akademije a Komedi Fransez (franc. Comédie Française) postavlja na svoj repertoar Lafontenov `Susret` (franc. Le Rendez-Vous) koji će biti izveden na sceni samo četiri puta. Lirsku tragediju `Astrea` (franc. Astrée) je napisao 1691. godine koja je izvedena na sceni samo šest puta. Godine 1692. izdaje revidirane i kompletne `Dogodovštine i vesti` a iste godine se i razboleo. Madam de la Sabje je umrla 1693. godine, a Lafonten se odrekao svojih `Dogodovština i vesti`. Do svoje smrti 1695. godine posvetio se isključivi religiji. Književni stil i interes Lafonten se nije ustručavao da slobodno pozajmljuje od drugih pisaca, antičkih i savremenih, ali je istovremeno stvorio svoj stil i poetski svet u isto vreme lični i univerzalan, specifičan i intiman, ali pristupan svima. Smatra se da je bio najveći lirski pesnik Francuske 17. veka. Iako je najviše bio poznat po svojim basnama, basne su ipak bile samo manji deo njegovog stvaralaštva. On je takođe napisao jedan broj lascivnih povesti u stihovima, pozorišnih komada, i romansi. Ogledao se i u žanru elegije i mašte, epigrama i komedije. Skoro sve što je napisao odražava njegove lične refleksije i elegantne ironije.