Duža pripovetka ili kraći roman Srbin i Hrvatica prikazuje odnose između dva naroda na tlu Hrvatske još pre formiranja Kraljevine SHS, odnosno Jugoslavije. Za današnjeg čitaoca tekst je intrigantan, ali je u suštini u pitanju klasični siže ljubavnog romana sa preprekama. Duhovita pripovest Snovi i java, roman jednog mladoženje govori o ljubavnim zgodama i nezgodama mladića Gaše Malenčića, o udvaranju, spletkama, odnosno nadmetanju mladića pri osvajanju ženskih srca u prošlim vremenima. Broj strana: 92 Pismo: ćirilica Povez: broš Format: A5

JUGOSLAVIJA potreba ili zabluda Zoran Veljanović Str 233 Povez tvrd Stanej knjige knjiga je nova i nekoriscena OSTALE MOJE AUKCIJE MOŽETE POGLEDATI PREKO LINKA http://www.kupindo.com/pretraga.php?Prodavac=rere&Grupa=1 Kupovinom više knjiga značajno štedite na poštarini. O knjizi Stvaranje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1918

Zbornik radova o studentskom i omladinskom revolucionarnom pokretu na Beogradskom univerzitetu Privatna biblioteka, dr Djordje Knežević Slavoljub Cvetković - Stavovi studenata socijalista prema stvaranju Kraljevine SHS Djordje Stanković - Komunistička parija i savez komunističke omladine Jugoslavije na BU 1929 - 1932 Delatnost članova KPJ iSKOJ u uslovima režima belog terora Obnavljanje KPJ i formiranje frakcije KOSTUFRE Milica Damjanović - KOncentracioni logor u Višegradu početkom 1936 LAzar Ivanović i Mladen Vukomanović - Štrajk studenata BU aprila 1936 Miroljub Vasić - MEdjunarodna saradnja studenata BU uoči II svetskog rata Djordje Borozan - Revolucionarni pokret na BU u prvoj polovini 1940 i prvi kongres studenata Jugoslavije Dr. Banko Petranović - Obnovljeni SKOJ u političkom sistemu Beograda Tvrd povez, 291 str Oštećene zaštitne korice, sama knjiga u jako dobrom stanju.

ŽIVKO AVRAMOVSKI BALKANSKA ANTANTA 1934-1940. Izdavač - Institut za savremenu istoriju, Beograd Godina - 1986 380 strana 24 cm Edicija - Studije i monografije Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor POKUŠAJI ZA STVARANJE BALKANSKOG PAKTA U DRUGOJ POLOVINI DVADESETIH I POČETKOM TRIDESETIH GODINA tanje na Balkanu posle prvog svetskog rata Zaoštravanje jugoslovensko-grčkih odnosa i predlog grčke vlade za sklapanje arbitražnog pakta na Balkanu Britanska inicijativa za sklapanje,,Balkanskog Lokarna` krajem 1925. godine Razvitak političkih odnosa na Balkanu i ideja,,Balkanskog Lokarna` 1926 - 1928 Prva Balkanska konferencija 5-12. oktobra 1930. godine Projekat tripartitnog grčko-tursko-bugarskog pakta i turski i grčki predlozi za „pacifikaciju` Balkana i rešavanje makedonskog pitanja Druga Balkanska konferencija Treća Balkanska konferencija DIPLOMATSKE PRIPREME ZA SKLAPANJE BALKANSKOG PAKTA Oživljavanje turske akcije u proleće i leto 1933. godine Jugoslovensko-rumunske inicijative u jesen 1933. godine Poseta kralja Aleksandra Bugarskoj, Turskoj i Grčkoj Tituleskuov put u balkanske zemlje Razgovori Boris Karol i Titulesku Arasova poseta Atini, Beogradu i Sofiji i potpisivanje jugoslovensko-turskog pakta Poseta kralja Borisa Beogradu decembra 1933. godine Grčka inicijativa za pakt učetvoro Četvrta Balkanska konferencija POTPISIVANJE PAKTA BALKANSKOG SPORAZUMA Sednica Stalnog saveta Male Antante u Zagrebu Poseta Borisa i Mušanova Bukureštu i odbijanje Bugarske da pristupi Balkanskom paktu Parafiranje Pakta balkanskog sporazuma i dodatnih protokola u Beogradu 4. II 1934. godine Potpisivanje Pakta balkanskog sporazuma u Atini 9. februara 1934. godine Stav velikih sila prema Balkanskom paktu RATIFIKOVANJE PAKTA I POTPISIVANJE DOPUNSKIH INSTRUMENATA Stav grčke opozicije prema Paktu i vladina interpretativna izjava Reagovanje ostalih potpisnica na grčku interpretativnu izjavu Pitanje saradnje s Bugarskom Poseta generala Kondilisa Ankari maja 1934. Razgovori u Beogradu i Ženevi o obavezama za pružanje vojne pomoći u slučaju stupanja BP u dejstvo Balkanski sporazum i Bugarska posle devetnaestomajskog prevrata 1934. godine Potpisivanje dopunskih sporazuma o organizaciji Balkanskog sporazuma Kraj Balkanske konferencije POTVRDA VERNOSTI NAČELIMA KOLEKTIVNE BEZBEDNOSTI BALKANSKI SPORAZUM U EVROPSKOJ POLITICI 1935. GODINE Stav Balkanskog sporazuma prema projektu Dunavskog i Mediteranskog pakta Venizelistička pobuna u Grčkoj i držanje članica Balkanskog sporazuma Posledice venizelističke pobune na odnose između članica Balkanskog sporazuma Sednica Stalnog saveta Balkanskog sporazuma u Bukureštu 10-13. maja 1935. Britanske analize stanja na Balkanu posle sednice u Bukureštu 10. maja 1935. godine Balkanski sporazum i etiopska kriza RAZLAGANJE SISTEMA KOLEKTIVNE BEZBEDNOSTI I ZEMLJE BALKANSKOG SPORAZUMA Balkanski sporazum i rajnska kriza Sednica Stalnog saveta Balkanskog sporazuma u Beogradu od 4. do 6. maja 1936. godine Balkanski sporazum i revizija statusa moreuza Jugoslovensko-bugarski pakt o večnom prijateljstvu i njegov uticaj na odnose u Balkanskom sporazumu Sednica Stalnog saveta Balkanskog sporazuma 15-18. februara 1937. godine u Atini Balkanski sporazum i jugoslovensko-italijanski pakt U PREDVEČERJE RATA Balkanski sporazum i anšlus Austrije Solunski sporazum Uticaj Minhenskog sporazuma na zemlje Balkanskog sporazuma Sednica Stalnog saveta u Bukureštu 20-22. februara 1939. godine Balkanski sporazum britanska nastojanja za stvaranje balkanskog pakta protiv agresije od strane sila Osovine u proleće i leto 1939. god. Stav Jugoslavije, Rumunije i Grčke prema britansko-turskoj i francusko-turskoj deklaraciji Nemačke mere za sprečavanje stvaranja probritanskog bloka na Balkanu POČETAK DRUGOG SVETSKOG RATA I KRAJ BALKANSKOG SPORAZUMA Pokušaj proširenja Balkanskog sporazuma i stvaranja neutralnog bloka na Balkanu Sednica Stalnog saveta u Beogradu 2-4. februara 1940. Degradiranje beogradskih zaključaka i slabljenje veza između članica Balkanskog sporazuma Poslednji dani Balkanskog sporazuma Summary Registar imena Registar geografskih naziva Skraćenice `Istorija Balkanske antante, defanzivnog pakta između Jugoslavije, Rumunije, Grčke i Turske, privlačila je veću pažnju u drugim zemljama nego u Jugoslaviji, iako je ona predstavljala značajnu komponentu u međunarodnom položaju Kraljevine Jugoslavije u vreme uspona fašističkih sila i sve bržeg razaranja sistema kolektivne bezbednosti. Prve publikacije o Balkanskoj antanti pojavile su se već pre drugog svetskog rata (R. J. Kerner and H. N. Howard, The Balkan Conferences and the Balkan Entente, 1930-1936, Barkley, California, 1936 i B. Kostov, La Bulgarie et le pacte Balcanique, Paris, 1938). Posle drugog svetskog rata jedino je u rumunskoj istoriografiji objavljeno dva monografska dela posvećena ovoj problematici: Cristian Popisteanu, Romania si Antanta Balcanica, Bucuresti 1968 i Eliza Campus, Intelegrea Balcanica, Bukuresti 1972, E. Campus je ponovo pisala o ovom problemu u knjizi The Little Entente and the Balkan Aliance, Bukuresti 1978. U ostalim zemljama članicama Balkanske antante nisu do sada publikovane monografska dela posvećena njenoj istoriji. Ta problematika obrađivana je u posebnim člancima i u monografijama u kojima se šire međunarodni položaj ovih zemalja uoči drugog svetskog rata. Poslednjih godina istoriji Balkanske antante posvećuje se veća pažnja i u bugarskoj istoriografiji. Pored nekoliko članaka u časopisima i ceo broj 11 časopisa Studia Balcanica posvećen je problemu diplomatske pripreme za sklapanje Balkanskog pakta. U jugoslovenskoj istoriografiji, sem potpisanog, koji je objavio nekoliko članaka posvećenih stvaranju Balkanske antante i stavu velikih sila i Bugarske po tom pitanju, o njenom mestu u političkoj konstelaciji u jugoistočnoj Evropi najviše je u svojim radovima pisao Vuk Vinaver, a pre svega u monografijama Jugoslavija i Mađarska 1933-1941, Beograd 1976. i Jugoslavija i Francuska između dva rata, Beograd 1985. Pored njega o ovom pitanju su pisali Dušan Lukač u svojoj dvotomnoj monografiji Treći Rajh i zemlje jugoistočne Evrope, Beograd 1982, i Bogdan Krizman u knjizi Vanjska politika jugoslavenske države 1918-1941, Zagreb 1975. Potpisani je ovim pitanjem počeo da se bavi još pre dve decenije. Međutim, domaći arhivski fondovi nisu omogućavali stvaranje kompletne dokumentacione osnove za izradu jedne istorijske studije, jer je najveći deo dokumentacije Ministarstva inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije uništen u aprilskom ratu 1941. Sačuvana je jedino građa o radu Ekonomskog saveta Balkanske antante, koja se čuva u fondu Konzularno-privrednog odeljenja Ministarstva inostranih poslova. Zbog toga je rukopis mogao biti završen tek posle dobijanja mogućnosti za pribavljanje diplomatske građe iz Britanskog državnog arhiva (Bublic Record Office 371, a naročito grupa Southern, General), iz Arhiva Ministarstva inostranih poslova u Pragu (Arhiv Ministerstva zahraničných veci (fond Politické zprávy) i Političkog arhiva Ministarstva inostranih poslova u Bonu (Politisches Archiv des Auswärtigen Amtes, fond Politische Abteilung IIb, grupa Balkanpolitik im algemeinen, Zwischenstaatliche aussenpolitische Probleme). Britanska i čehoslovačka dokumenta imaju visok stepen verodostojnosti, jer su ove dve vlade bile stalno obaveštavane od najmerodavnijih ličnosti zemalja potpisnica o svim problemima vezanim za osnivanje i rad Balkanske antante. Prikupljanje dokumentacije iz inostranih arhiva omogućeno je od strane Samoupravne interesne zajednice nauke SR Srbije, pa njoj pripada glavna zasluga što je ova monografija mogla biti napisana i moja najveća zahvalnost. Pored toga dugujem zahvalnost i recenzentima Dr Vuku Vinaveru i Dr Dušanu Lukaču, koji su svojim konstruktivnim primedbama i sugestijama doprineli mnogim poboljšanjima teksta.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Ernst Eisenlohr Ajzenlor Aleksandar Karađorđević Ivo Andrić Antonov Ruždi Aras Tevfik Rusdu Briand Aristide Panagis Tsaldaris Caldaris Aleksandar Cincar Marković Imre Csaky Čaki Čemberlen Austen Chamberlain Osten Boško Čolak Antić Čano Ciano Galeaazo Draganov Dramond Eric Drummond Čedomir Đurđević Đorđe Đurić Fabricius Grigore Gafencu Gafenku Galop Nikolaj Genčev Kimon Gergijev Hermann Gering Goering Hadži Mišev Edward Halifax Halifaks Hanak Hassell Ulrich Hasel Neville Henderson Viktor Von Heeren Heren Adolf Hitler Egon Heymann Hejman Hjudžesen Hugh Knatchbull Hugessen Hoppe Hans Joachin Hoare Reginald Nikolaus Hiklos Horti Horthy Mario Indelli Indeli Ismet Inou Ineni Bogoljub Jevtić Aleksandar Kadogan Kafandaris Šukri Kaja Eliza Kampus Campus Kanja Kalman Kanya Pavle Karađorđević Karol Frank Kelog Kellog Kemal Paša Ataturk Ronaald Campbell Kembel Kenard Howard William Kennard Georgi Kjoseivanov Kark Clark Kondilis Georgios Condylis Lampson Miles Wederholm Pierre Laval Pjer Maksim Litvinov Lond Lojd Loraine Percy Loren Persi Dušan Lukač Vladimir Maček Maks Prokop Maxa Maksimos Dimitrios Maximos Vojislav Marinković Numan Menemendžoglu Metaksas Joanis Metaxas Andreas Michalakopoulos Mihalakopulos Vladimir Milanović Džems Morgan James Benito Mussolini Musolni Nikola Mušanov Milan Nedić Momčilo Ninčić Konstantin Von Nojrat Neurath Oven O Mali Michael Pallairet Palere Vaclav Palier Pangalos Theodoros Alexandros Papagos Papanastasiu Papanastasiou Aleksanros Nikola Pašić Popištenau Cristian Kristijan Vladimir Petrovič Potemkin Božidar Purić Simeon Radev Remzi Patric Remsey Džordž Rendel George Ribentrop Joachim Von Ribbentrop Joakim Rihthofen Oswald Richthofen Bibika Rozeti Bibica Rosetti Alfred Rosenberg John Simon Sajmon Janko Sakazov Saradžoglu Caracoglu Sardžent Orme Sargent Sofulis Miroslav Spalajković Aleksandar Stamoblijski Milan Stojadinović Vasile Stoica Stojka Ivan Subotić Jan Šeba Tataresku Gheorghe Tatarescu Nicolae Titulescu Titulesku Nikolaj Ernst Weizsacker Vajczeker Robert Vansittart Vansitart Vasil Vasilev Velner Wellner Elefterios Venizelos Eleutherios Veniselos Verman Woermann Vuk Vinaver Viek Sidney Waterlow Voterlou Aleksandar Vukčević

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Politicki Spisi Jovan Dučić (Trebinje, 15. februar 1874 — Geri, Indijana, SAD, 7. april 1943) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, pisac, diplomata i akademik. Jedan je od najznačajnijih pesnika srpskog modernizma i najznačajniji liričar.[1] Bio je i jedan od osnivača Narodne odbrane, nacionalne nevladine organizacije u Kraljevini Srbiji.[2] Prvu zbirku pesama Dučić je objavio u Mostaru 1901. godine u izdanju mostarske „Zore”, zatim drugu u Beogradu 1908. godine u izdanju Srpske književne zadruge. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke i Španije. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. godine. O godini rođenja postoje sporovi i nejasnoće. Pero Slijepčević navodi da je Dučić rođen, najverovatnije, 1872. godine u Trebinju. Veći broj istraživača tvrdi da je rođen 1874. Svetozar Ćorović u svojim sećanjima navodi (prema M. Miloševiću, Rani Dučić) da je Dučićeva godina rođenja 1872. godine. Datum rođenja bi mogao da bude 15. jun ili 15. jul. SANU kao datum rođenja navodi 5/17. februar 1871. Prema skorije pronađenim dokumentima smatra se da je rođen 15. februara 1874.[4] Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku. Majka Jovanka je umrla 1900. godine.[5] Pored Jovana i Milene imala je dvoje dece iz prvog braka sa Šćepanom Glogovcem (Ristu i Soku). Osnovnu školu učio je u mestu rođenja. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893. Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama „Otadžbina“ („Ne trza te užas b’jede, nit’ te trza užas rana/Mirno spavaš, mila majko, teškim sankom uspavana“) i „Oj Bosno“.[6] Zbog njih Dučić biva stavljen pod istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga proteruju iz grada. Odmah nakon progonstva, Dučić je imao problema da ostvari novu učiteljsku službu, pa se zapošljava u manastirskoj školi u Žitomisliću.[7] Dučićev prvobitni grob u manastiru Svetog Save u Libertivilu (levo) i njegov sadašnji grob u Hercegovačkoj Gračanici (desno) Kao učitelj radi u Mostaru od 1895. do 1899. Član je društva Gusle. U društvu sa Šantićem stvorio je književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla. Iste godine odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu, sarađuje sa mnogim listovima i časopisima (Letopis, Zora, Srpski književni glasnik). Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju. Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara. Od 1910. je u diplomatskoj službi. Te godine postavljen je za atašea u poslanstvu u Carigradu, a iste godine prelazi na isti položaj u Sofiji. Od 1912. do 1927. službuje kao sekretar, ataše, a potom kao otpravnik poslova u poslanstvima u Rimu, Atini, Madridu i Kairu (1926—1927), kao i delegat u Ženevi u Društvu naroda. Potom je privremeno penzionisan. Dve godine kasnije vraćen je na mesto otpravnika poslova poslanstva u Kairu. Biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. Sledeće godine postavljen je za poslanika u Budimpešti. Od 1933. do 1941. prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, gde je 1939.[8][9] godine postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora, a do raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu. U doba invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941. godine Jovan Dučić je bio opunomoćeni poslanik kraljevine Jugoslavije u Madridu. Pošto je Španija priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon odakle je, u avgustu iste godine otišao u SAD u grad Geri, Indijana, gde je živeo njegov rođak Mihajlo. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije, vodio je organizaciju u Ilinois , koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi. Za to vreme pisao je pesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada. Svečano ambasadorsko odelo Jovana Dučića, Muzej Hercegovine u Trebinju Umro je 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog pravoslavnog manastira Svetog Save u Libertivilu, SAD. Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju. Ova poslednja želja Jovana Dučića ispunjena je 22. oktobra 2000 kada je ponovo sahranjen u Hercegovačkoj Gračanici. Prvu zbirku pesama objavio je u Mostaru 1901. u izdanju mostarske Zore, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i dve knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pesme u prozi – Plave legende i Pesme. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz Švajcarske, Grčke, Španije itd. O Dučićevoj poeziji Kao i Šantić, Dučić je u početku svoga pesničkog stvaranja bio pod uticajem Vojislava Ilića; ali kad je otišao na stranu, on se toga uticaja sasvim oslobodio i izgradio svoju individualnu liriku prema uzorima francuskih parnasovaca, dekadenata i naročito simbolista. U doba opšteg kulta prema modi sa Zapada, njegova je poezija odista značila novinu i osveženje, i u motivima i u izražaju. Mesto snova, patnji, čežnji i draži na svom tlu, u idealima svoje rase, on čudnom i sjajnom gipkošću uzima tuđi, zapadni i latinski ideal lepote i života, zapadni estetizam, otmen i virtuozan ali hladan, lišen dubokih zanosa i uzvišene etike. On otkriva sasvim nove motive u našoj poeziji, dotle neslućene, retka osećanja, bizarna, prefinjena. Čak i lična raspoloženja, svoju erotiku na primer, on neće reći jednostavno niti će dozvoliti da izgleda obična. On ima dvostruki strah: od vulgarnosti misli i osećanja i vulgarnosti izraza. Snaga i lepota njegove poezije je u izražaju. On je pesnika shvatio kao „kabinetskog radnika i učenog zanatliju na teškom poslu rime i ritma“. Naći najsavršeniji izražaj, to je vrhovno načelo njegove poezije. U obradi, on je odista nadmašio sve što je do njega stvarano u našoj lirici, toliko je on jak u izrazu, otmen, diskretan, duhovit i ljubak. Njegova poezija blešti slikovitošću i melodičnim ritmom. Ona je toliko neodoljiva svojim oblikom i toliko je suvereno vladala, da su se najmlađi pesnici počeli buniti protiv nje, osećajući i sami njen čar i njen pritisak ujedno. Osnovni ton cele poezije Jovana Dučića ima nečega maglovitog, mutnog, dalekog. Ljubav koju on peva ista ona koju je Lamartini pevao, koja se zbiva neznano gde, neznano kad, negde daleko, u plavoj zemlji snova. Ima u njima nečega fluidnog, talasavog, one karakteristicne neodređenosti najnovije moderne poezije, nešto što podseća na Berlenove Romanse bez reči. Vidite samo koje su njegove omiljene reči, one koje se svaki čas ponavljaju: mutan, mračan, bled, siv, sumoran, pust, mrtav, šum, tama, osama. U muzici i asocijaciji ovih reči nalazi se veći deo Dučićevih pesama Zadužbinarstvo Dučić je imao viziju da od Trebinja učini grad-muzej na otvorenom.[10] Tokom 1934. i 1935. Dučić je poslao nekoliko sanduka sa artefaktima i umetninama za gradski muzej u Trebinju. Najveći deo zbirke čine sarkofazi i skulpture.[10] Biblioteci grada Trebinja poklonio je 5000 knjiga, od kojih mnoge imaju posvete značajnih srpskih književnika koje je Dučić poznavao.[10] Celog života je sakupljao umetničke slike. U svom testamentu sve slike i nameštaj je zaveštao Muzeju grada Trebinje.[10] Nakon njegove smrti organizovana je aukcija na kojoj je glavnica zbirke rasprodana na aukcijama sa ciljem da se sakupe sredstva za izgradnju grobne crkve u Trebinju i prenošenje posmrtnih ostataka. Od čitave kolekcije tek dve slike iz 16. i 17. veka se danas nalaze u trebinjskom muzeju.[10] Privatni život Spomenik Jovanu Dučiću u rodnom Trebinju U jesen 1893. godine, na balu u tek sagrađenom hotelu „Drina“ u Bijeljini, mladi i ambiciozni učitelj Dučić susreće tek svršenu učenicu Trgovačke škole Magdalenu Nikolić. S njom se tajno verio 5. novembra 1893. godine, a njihova prepiska će se nastaviti i nakon Dučićevog odlaska iz Bijeljine i prelaska u Mostar na učiteljovanje od 1895. do 1899. godine. Jedan deo te korespondencije je sačuvan, kao i pismo koje je Dučićev prijatelj i pesnik Aleksa Šantić uputio Magdaleni 6. aprila 1901. godine moleći je da pomogne u prikupljanju pretplate za svoje „Pesme“. Ljiljana Lukić, profesorka u penziji, čuva u ličnom vlasništvu prepisku između Dučića i Magdalene. Profesorka Ljiljana Lukić navodi da je Dučić kratko stanovao u kući Magdalene Nikolić koja je živela sa sestrom. Posle raskida sa Dučićem, Magdalena se zarekla da nikada više neće izaći iz kuće. „Kao kakva romaneskna heroina, živela je od uspomena i jedine srećne trenutke nalazila je u čitanju pisama i pesama čoveka koga je volela“, zaključuje profesorka Lukić. Dučićeva tajna verenica u amanet je ostavila da joj nakon smrti na spomenik uklešu sledeće reči, koje se i dan danas čitaju na bijeljinskom groblju: „Maga Nikolić-Živanović, 1874-1957, sama pesnik i pesnika Jove Dučića prvo nadahnuće“. Dvadeset godina pre Magdalenine smrti, Dučiću je, dok je bio opunomoćeni ministar Kraljevine Jugoslavije, stigla molba koja svedoči o dubokom tragu koji je Dučić ostavio u Bijeljini. Pevačko društvo „Srbadija“ tražila je od ministra pomoć za izgradnju doma za potrebe društva. „Na prvom mestu, u ovome idealnom poslu, društvo je slobodno da Vam saopšti da bi želelo i da bi bilo srećno, ako vidi da vaš dom ’Srbadije’ bude sazidan i nazvan Zadužbina pesnika Jovana Dučića-Srbadija“, stoji između ostalog u pismu poslatom 1937. upućenog ministru Dučiću. Na margini pisma stoji Dučićev rukopis: „Poslao 6. decembra 1937. godine prilog od 1000 din. Molio da neizostavno nazovu svoj dom imenom velikog pesnika Filipa Višnjića, njihovog najbližeg zemljaka“. Ambasada Srbije u Mađarskoj nalazi se u kući koju je Jovan Dučić dobio na poklon od jedne Mađarice, a potom je poklonio državi.[11] Iz ljubavne veze sa glumicom Jovankom Jovanović imao je vanbračnog sina Jovicu koji se kao mlad ubio.[12] U Ženevi je proveo sedam godina života i tu mu je podignuta spomen ploča 2018. godine.[13] Za rodno Trebinje je pisao da je posle Beograda možda najistaknutiji grad koji imamo.[10] Nagrade Orden Svetog Save[14] Orden jugoslovenske krune[14] Orden Spasitelja, Grčka[14] Orden italijanske krune, Kraljevina Italija[14] Orden Nila, Egipat[14] Orden rumunske zvezde, Rumunija[14] Orden belog lava, Čehoslovačka[14] Orden za zasluge Kraljevina Mađarske[14] Član književnog društva Parnasos, Grčka[15] Počasni član društva engleskih književnika u Londonu[10] Nagrada „Jovan Dučić“ Nagrada `Jovan Dučić` je nagrada za pesništvo. Dodeljuje se svake godine tokom manifestacije `Dučićeve večeri` u Trebinju.[16] Bibliografija Spomenik Jovanu Dučiću ispred Pedagoškog fakulteta u Somboru Odlikovanja Jovana Dučića u Muzeju Hercegovine u Trebinju Pjesme, knjiga prva, izdanje uredništva Zore u Mostaru, 1901. Pesme, Srpska književna zadruga, Kolo XVII, knj. 113. Beograd, 1908. Pesme u prozi, Plave legende, pisano u Ženevi 1905. Beograd, 1908. Pesme (štampa „Davidović“), Beograd, 1908. Pesme, izdanje S. B. Cvijanovića, Beograd, 1911. Sabrana dela, Knj. I-V. Biblioteka savremenih jugoslovenskih pisaca, Beograd, Izdavačko preduzeće „Narodna prosveta“ (1929—1930). Knj. I Pesme sunca (1929) Knj. II Pesme ljubavi i smrti (1929) Knj. III Carski soneti (1930) Knj. IV Plave legende (1930) Knj. V Gradovi i himere (1930) Knj. VI Blago cara Radovana: knjiga o sudbini, Beograd, izdanje piščevo, 1932. (tj. okt. 1931[17]) Gradovi i himere, (Putnička pisma), Srpska književna zadruga, Kolo XLII, Knj. 294. Beograd, 1940. Federalizam ili centralizam: Istina o “spornom pitanju“ u bivšoj Jugoslaviji, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Jugoslovenska ideologija: istina o “jugoslavizmu“, Centralni odbor Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1942. Lirika, izdanje piščevo, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. X Jedan Srbin diplomat na dvoru Petra Velikog i Katarine I – Grof Sava Vladislavić – Raguzinski, Pitsburg, 1943. Sabrana dela, Knj. VII-IX (Odabrane strane). Rukopise odabrali J. Đonović i P. Bubreško. Izdanje Srpske narodne odbrane u Americi, Čikago, 1951. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković), Svjetlost, Sarajevo, 1969. Sabrana dela, (uredili Meša Selimović i Živorad Stojković. Pregledao i dopunio Živorad Stojković), BIGZ, Svjetlost, Prosveta, Beograd-Sarajevo, 1989.

MIROSLAV STOJILJKOVIĆ BUGARSKA OKUPATORSKA POLITIKA U SRBIJI 1941-1944 Izdavač - Institut za savremenu istoriju, Beograd Godina - 1989 316 strana 24 cm Edicija - Studije i monografije ISBN - 86-7403-023-8 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor Uvod BUGARSKO PRISTUPANJE OSOVINI 1. Pristup Bugarske Trojnom paktu 2. Obaranje namesničkog režima i reakcija Bugarske 3. Bugarska u aprilskom ratu 4. Vlada Kraljevine Jugoslavije i saveznici prema Bugarskoj 1941. godine NEMAČKO PREPUŠTANJE OSVOJENOG PROSTORA BUGARSKOJ VOJSCI 1. Bugarska okupacija delova Jugoslavije 2. Bugarski okupacioni sistem na Kosovu 3. Nemačko-bugarska demarkaciona linija u Srbiji 4. Bugarski zahtevi za pomeranje granice prema zapadu 5. Bugarsko osiguranje železničkog saobraćaja ANEKSIONI AKTI I POLITIKA DENACIONALIZACIJE 1. Bugarska aneksija dela jugoistočne Srbije i većeg dela Vardarariske Makedonije 2. Mere denacionalizacije i eksploatacije 3. Vranjska gimnazija pod okupacijom 4. Italijansko-bugarske protivurečnosti oko Makedonije 5. Policijske preventivne mere USTANAK I BUGARSKA REAKCIJA 1. Otpor naroda bugarizaciji 2. Nemačko-bugarska saradnja u fazi ustanka 3. Oblici i metodi borbe protiv narodnooslobodilačkog pokreta PROŠIRENJE BUGARSKE OKUPACIJE U SRBIJI 1. Pripreme za proširenje bugarske okupacije 2. Neposredna okupacija srpskog prostora 3. Obaveštajni rad u okviru Prvog bugarskog okupacionog korpusa 4. Bugarska okupacija Srbije i kriza kvislinške vlade SARADNJA BUGARSKIH I NEMAČKIH OKUPATORA U SRBIJI 1. Organizacija i zadaci bugarskih okupatorskih organa na zaposednutom području 2. Odnosi između Bugara, Nedića i drugih kvislinga 3. Regulisanje pitanja državljanstva BUGARSKA VOJSKA U BORBI PROTIV NARODNOOSLOBODILAČKOG POKRETA 1. Stanje u Srbiji posle sloma Užičke republike 2. Aktivnosti narodnooslobodilačkih partizanskih odreda i protivmere okupatora 3. Teror nad stanovništvom i pripadnicima narodnooslobodilačkog pokreta OKUPATORSKO-KVISLINŠKE I SAVEZNIČKE INFORMACIJE O STANJU U SRBIJI I NJIHOV KARAKTER 1. Bugarska i druga neprijateljska propaganda o stanju u Srbiji 2. Saveznička javnost i bugarska okupacija Srbije 3. Ustaška propaganda o Bugarskoj BUGARSKA KAO NAJPOUZDANIJI NEMAČKI SAVEZNIK NA BALKANU 1. Organizacija nemačko-bugarskih odnosa u Srbiji 2. Ofanzivna dejstva protiv Narodnooslobodilačke vojske 3. Nemačko-bugarsko vojno sadejstvo u operaciji,,Švarc` 4. Bugarska uloga na Balkanu uoči i posle kapitulacije Italije 5. Obučavanje i snabdevanje bugarskog saveznika - 6. Jugoslovenska emigrantska vlada i nemačko-bugarski ratni zločini NOVJ U BORBI SA BUGARSKOM ARMIJOM U PRVOJ POLOVINI 1944. GODINE 1. Borbe Bugara i četnika sa južnomoravskim jedinicama u zimu 1944. godine 2. Bugarske jedinice u odbrani Srbije od prodora NOVJ, mart-maj 1944. godine 3. Nemačka analiza aktivnosti Bugara u borbama 4. Prolećna ofanziva bugarskih trupa na teritoriji južne Srbije 5. Bugarska propaganda o bugarskom karakteru jugoslovenskih zemalja u zimu 1944. godine VOJNO-POLITIČKI OKVIR BUGARSKOG NAPUŠTANJA SRBIJE 1. Uspešni prodor jedinica NOVJ u Srbiju 2. Borbe u južnoj i istočnoj Srbiji u vreme prodora operativne grupe divizija 3. Bugarsko napuštanje Srbije i nemačka reakcija 4. Narodnooslobodilački pokret i razoružanje Bugara 5. Jugoslovenska vlada u izbeglištvu i povlačenje Bugarske iz rata SAVEZNICI I BUGARSKA U TOKU 1944. GODINE 1. Diplomatski pritisak antifašističkih sila za povlačenje Bugarske iz rata 2. Pripreme Bugarske za izlaženje iz rata 3. Ugovor o miru Zaključak Summary Registar ličnih imena Skraćenice `Miroslav Stojiljković, viši naučni saradnik Instituta za savremenu istoriju, rođen 1924. u Prištini. Osnovnu i srednju školu pohađao u Štipu i Nišu. Učestvovao u narodnooslobodilačkoj borbi. Diplomirao na grupi za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Niz godina bavio se stručnim i naučnim radom i objavio više stručnih i naučnih radova. Doktorirao na Filozofskom fakultetu u Prištini 1984. Kao rezultat istraživačke delatnosti u domaćim i arhivima SR Nemačke (Frajburgu i Bonu) kao i moskovskim bibliotekama je ova studija,,Bugarska okupatorska politika u Srbiji 1941-1944`. `Studija dr Miroslava Stojiljkovića uspešno je ispunila jedan naučni zadatak, upotpunila i obogatila našu istoriografiju i dala vidan doprinos našoj istorijskoj nauci. Autor je argumentovano dokazao da zvanična Bugarska na čelu sa Borisom III, nije nikad odustajala od revanšističkih i megalomanskih ambicija na račun Jugoslavije i Grčke i ostvarivanja ideja Sanstefanske Bugarske. Isto tako analizirao je stav bugarskih komunista, kao i raspoloženje bugarskog naroda, koji se u većini nije slagao sa zvaničnom politikom svojih vlastodržaca, ali i koji nije imao dovoljno snage da se tom rukovodstvu odupre.` (Dušan Živković) `Kao jedno od centralnih pitanja bugarskog okupacionog sistema istražena je denacionalizatorska i asimilatorska politika kao metod za ostvarivanje bugarskog trajnog gospodstva u okupiranoj Srbiji. Pažljivom analizom izvornih dokumenata, autor dokazuje svu apsurdnost i nemoć okupatorske vlasti.` (Rastislav Terzioski)` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Jon Antonesku Rista Antunović Mihailo Apostolski Živko Avramovski Paul Bader Ivan Bagrjanov Feliks Bencler Vasil Bojdev Boris Aleksandar Cankov Aleksandar Cincar Marković Galeaco Ćano Vinston Čerčil Teodosi Georgi Gemeto Dimitrov Georgi Dimitrov Prvan Draganov Erl Bogdan Filov Konstantin Fotic Petar Gabrovski Kimon Georgijev Grozdanov Venceslav Glišić Adolf Hitler Aleksandar Hristov Jalčin Sotir Janev Slobodan Jovanov Georgi Kjoseivanov Bogdan Krizman Lavriščev Aleksander Ler Vilhelm List Dimitrije Ljotić Ivan Marinov Ivan Vančo Mihailov Dragoljub Draža Mihailović Nikola Mihov Vladimir Milanović Kosta Milovanović Pećanac Boro Mitrovski Vjaččeslav Mihailovič Molotov Nikola Mušanov Milan Nedić Asen Nikolov Momčilo Ninčić Ante Pavelić Ćićko Ratko Pavlović Milivoje Pavlović Nikola Petkov Ivan Popov Joahim Fon Ribentrop Herber Frajber Von Rihthofen Tomo Ristovski Saradžoglu Dušan Simovi Dimitar Stančev Ilija Šumenković Ddobri Terpešev Rastislav Terzioski Josip Broz Tito Fjodor Ivanovič Tolbuhin Aleksandar Trajković Haroldturner Henri Vilson Mejtlend Andrej Januarjevič Višinski