M. Majić - Rudnik Depent - Čedo Apokalipse Bukovski, Pesme 1 - 4 (knjige) Komplet - Italijanski klasici u 8 knjiga

Miodrag Majić PROMENA MEĐUNARODNOG KRIVIČNOG PRAVA U NACIONALNIM PRAVNIM SISTEMIMA Službeni glasnik, 2009. Udžbenički format, 340 strana. Veoma lepo očuvana. Knjiga sadrži odgovore na otvorena pitanja primene međunarodnog krivičnog prava. Sastoji se iz tri dela: 1) Nacionalno i međunarodno krivično pravo i krivičnopravni sistemi; 2) Nacionalni pravni sistemi u modelu komplementarne primene međunarodnog krivičnog prava; i 3) Perspektive nacionalne primene međunarodnog krivičnog prava.

Potpuno novo, nečitano, kao iz knjižare. Deca zla - tvrdi povez - Miodrag Majić Godina izdanja: 2021 Broj strana: 360 Povez: Tvrd U središtu romana Deca zla nalazi se dramatično ubistvo, a potraga za počiniocem biće samo okidač za niz drugih događaja koji će otkriti da je reč o zločinu strasti, osvete, opomene i simbolike.Kako pronaći krivca u svetu u kom je istina izobličena, a prošlost junaka utkana u njihovu sadašnjost neraskidivim nitima zla? Nikola Bobić, beogradski advokat, pokušaće da pronađe odgovor na to pitanje, ni ne sluteći da će ga odgovor zauvek promeniti.Ova priča tiče se svih nas, jer ćemo u njoj pronaći obrise naše društvene stvarnosti, ali, što je još važnije, pronaći ćemo izgubljeno zrno nade – čak i u društvenom sistemu duboko ogrezlom u korupciju ima mesta za heroje.

Odlomak: Svojih 17 je hrabro nosila u crnom. Povremeno bijelo, ako je u igri bio neki Anime6 koje je obožavala. – Anime, ne crtani film. To nije isto. – Prije toga nosila ju je faza Rock’n’Rolla, metala i heavy metala. Sve majice koje je imala u ormaru bile su majice s bendom. Ljeto ili zima, uvijek ih je nosila, raskopčana samo da se vidi tko je. Iako se iza svega, kao prava tinejdžerica, dobro skrivala. Ali samo za odrasle. Za svoje vršnjake nije bila misterija. Imala je krug frendica koje bi povremeno viđala dok ne bi bila u školi. Njih nekoliko, koje su danonoćno tipkale po WhatsAppu6 kao da je svaki dan, sudnji dan. Raspravljale i tražile se, otkrivale i nosile jedna drugoj utjehu u riječima koje su najbolje razumjele. Njih tri različite, a opet na istom kolosijeku. Onom na kojem nema mjesta za mame i tate i cijelu generaciju koja je prema njezinim svjetonazorima uništila svijet. I dovela koronu. I zbog njih nema škole. Nema izlazaka. Samo laptop, Google classrom7 i beskonačno mnogo zadataka koji joj se ne daju odraditi, jer nema ničiji nadzor. Njezina mama je imala beskrajno povjerenje u nju i znala je da će se to kad-tad izokrenuti, posebice kad vidi da je u periodu od mjesec dana više spavala na satu nego išta radila. Iskreno, nadala se da će je konačno netko početi provjeravati, jer je trebala da je se pokrene, samoj joj to nije baš išlo. I bilo je to pitanje trenutka. Onog, kada su sjeli za stol i mama je započela razgovor. – Danas mi je poslala razrednica poruku, znaš… Prostrijelila ju je pogledom. Znala je što slijedi. – I? Kakve te to stvari muče da se ne stigneš baviti sa školom i zadaćama? – Ne muči me ništa. – Pa dobro što je onda s materijalima koji te čekaju na Googleu? – Google classromu. – ispravila ju je. – Kao da je bitno. – Bitno je. – namjerno je skretala s teme da izbjegne monolog. – Onda ćemo danas provjeriti zajedno, gdje je zapelo. – Nećemo. – to je najviše mrzila. Njeno sjedenje uz nju kako bi joj pomogla. Zapravo joj nije trebala pomoć, trebala je samo malo kontrole. Ali ne može joj to pokazati. Onda bi mama bila u pravu, a to ne može biti. – Hoćemo. Želim ti pomoći da pronađeš pravi ritam. – pokušavala je biti fora. – jel’ se to tako kaže? – Koje? Ne kaže se ništa. Pusti me na miru.

Novo, nečitano, nema posvete. Dnevnik 2013-2020 - Bora Ćosić Izdavač: LOM Godina izdanja: 2020 Broj strana: 438 Format: 21 cm Povez: Broširani Bora Ćosić, uvek je nov, snažan i moderan kao i svi veliki pisci, i jedan je od retkih naših savremenika čija će se slava samo uvećavati u vremenu koje dolazi. Sad mi je jasno šta znači biti dekadent, pa to je upravo ovo kako trenutno živim, sam, neobavezan, slabo odgovoran, samostalan, lako odbojan, neutralan, nultog raspoloženja, izbirljiv, utanačen, ali protiv tuđe utanačenosti, čist, s mnogo cveća po sobama, uz muziku, ponovo čitajući pročitano, ponovo pišući napisano, ispitujući bez grčevitosti svoja stanja, sećajući se, dovodeći štošta u vezu, pronalazeći nešto čak i u najtrivijalnijim filmovima, kao i u najkonvencionalnijim pojavama, biti tačan (samo nedekadenti su netačni), ne javljati se nikome, šaljući samo kratke poruke izabranima, kupovati malo i dobro (kruh, vino, mleko, jaja, jagnjetinu, tunu, šunku, voće, kavu, buter, kozji sir, celer, patlidžane, orahe, špinat, grašak ), preskočiti svaki praznik, prezreti pušenje, vožnju biciklom, biti uredan, biti zdrav (jer nedekadenti su bolesne životinje), odbaciti nošenje majice ispod košulje, vožnju liftom sa nepoznatim, zazirati od zvona na vratima.

Goran P. Ilić - Miodrag Majić - Slobodan Beljanski - Aleksandar Trešnjev: KOMENTAR ZAKONIKA O KRIVIČNOM POSTUPKU PREMA ZAKONIKU IZ 2011. GODINE SA IZMENAMA I DOPUNAMA IZ 2011. GODINE Tvrd povez, 24cm, 1128stana, izdavač: SLUŽBENI GLASNIK - Beograd, manje oštećenje na korici - sem toga odlična!!!

Junaci su svuda oko nas (Supermen, Zoro, Tarzan, Hari Poter, Odisej, Bilbo...). Na našim ekranima, u dečjim sobama ili na majicama tinejdžera. Ali imamo li na umu da književnost i film ne bi postojali da nema njih? Njihovi životi hrane se univerzalnim temama koje su gorivo za najbolje priče. Imamo ista osećanja kao oni, ali su oni jači od nas. Savlađujući prepreke, oni ostvaruju našu težnju da budemo nešto više od ljudskih bića. Pođimo za njima i otkrijmo ponovo kulturni i istorijski kontekst u kom su rođeni da bismo lakše shvatili šta oličavaju i zašto su besmrtni. Uzrast: 13-16 godina

ЈЈунаци су свуда око нас (Супермен, Зоро, Тарзан, Хари Потер, Одисеј, Билбо...). На нашим екранима, у дечјим собама или на мајицама тинејџера. Али имамо ли на уму да књижевност и филм не би постојали да нема њих? Њихови животи хране се универзалним темама, које су гориво за најбоље приче. Имамо иста осећања као они, али су они јачи од нас. Савлађујући препреке, они остварују нашу тежњу да будемо нешто више од људских бића. Ова енциклопедија намењена старијим основцима позива вас да кренете трагом живота ових јунака, идући стопама њихових твораца, да бисте боље схватили против којих су се непријатеља борили и какве вредности симболизују...

IZMEĐU DVA SVETA + MOJ ŽIVOT IZMEĐU DVA SVETA + POKLON MAJICA Između dva sveta je knjiga o sudaru svetova klasične i tradicionalne medicine, prenošenja psihičke i životne energije, veri bez koje nema uspeha, pozitivnom stavu prema životu, ishrani kao bitnom faktoru zdravlja, vodi, Nikoli Tesli koji je njegova velika inspiracija, šamanskoj medicini i esencijalnim stvarima koje čine život. Medicina nema odgovor na sva pitanja - kaže profesor doktor Branimir Nestorović, koji se godinama edukuje, bavi istraživanjima i analizama svetskih studija na ovu temu. Iza dr Nestorovića je 40 godina izuzetne lekarske prakse i na desetine hiljada pacijenata koji ga pamte kao nasmejanog i izuzetno posvećenog lekara. Povez knjige : mek Strana : 477 + 143 Format : 28cm Pismo : latinica

Nečitano, praktično novo. Nema posvete. Enciklopedija junaka, superheroja i ostalih polubogova - An Blanšar Godina izdanja: 2013 Broj strana: 124 Povez: Tvrd Junaci su svuda oko nas (Supermen, Zoro, Tarzan, Hari Poter, Odisej, Bilbo...). Na našim ekranima, u dečjim sobama ili na majicama tinejdžera. Ali imamo li na umu da književnost i film ne bi postojali da nema njih? Njihovi životi hrane se univerzalnim temama koje su gorivo za najbolje priče. Imamo ista osećanja kao oni, ali su oni jači od nas. Savlađujući prepreke, oni ostvaruju našu težnju da budemo nešto više od ljudskih bića. Pođimo za njima i otkrijmo ponovo kulturni i istorijski kontekst u kom su rođeni da bismo lakše shvatili šta oličavaju i zašto su besmrtni.

U gradiću Gerrardsvilleu u Coloradu nepoznata žena stradala je u naletu autobusa. Svi svjedoci tvrde da se radi o samoubojstvu. Ali Jack Reacher je jedini vidio što se doista dogodilo. Muškarac u sivoj majici s kapuljačom neprimjetno je gurnuo žrtvu u smrt – a onda hitro zgrabio njezinu torbicu i odšetao. Kad policija i sljedeće sumnjivo ubojstvo u gradu proglasi nesretnim slučajem, Reacher zna da to nije slučajnost. Sve je manje vremena da pronađe krivce, a uskoro otkriva da su ti zločini samo dio mnogo veće, zlokobne zavjere. Grupa moćnih ljudi ne shvaća da im on predstavlja prijetnju, te čine kobnu grešku. A Jack Reacher neumoljiv je kad treba ispraviti nepravdu. Roman savršenog zapleta, brzog tempa, s obratima većim nego ikad prije. Jack Reacher je naš najdraži buntovnik. Karin Slaughter

Odlomak: Trenutak prije nego što se konobar okrenuo, Poldo je primijetio sliku na njegovoj majici. Bijeli crtež na crnoj podlozi prikazivao je razgranato stablo bez lišća, lijepo i staro, s čije se lijeve strane, na ljuljačci privezanoj za granu, njihala djevojčica, dok je zdesna visio obješen muškarac. Uplašilo ga je to što je vidio. Skrenuo je pogled, no slika mu je i dalje treperila pred očima. Ustao je, kao da bi negdje krenuo, pa opet sjeo, načas zatvorio oči, ali to je samo pojačalo snagu viđenog, potom pogledao na sat, zlatan, star i besprijekorno točan, koji je potvrđivao da do susreta ima još mnogo vremena, vremena kojeg možda neće uspjeti progutati i dočekati jer ga nešto stišće i podbada pod tjemenom, kao da mu je jedna od onih svjetlosnih iskri ostala u glavi pa sad otuda bezuspješno pokušava uteći odbijajući se o lubanju poput kuglice u fliperu, znoj mu se slijeva niz kičmu, potkošulja je već natopljena, trnu mu jezik i usne, bride desni, samo što mu zubi ne poispadaju, tutnji mu u prsima i gotovo da se više i ne može sjetiti zbog koga je stigao na ovo mjesto, u kafić gdje se okuplja neki mlad, živ i veseo svijet, i u grad u kojem ga nije bilo gotovo pedeset godina. Kao da se negdje u sebi spotaknuo, poskliznuo se neki nevidljivi Poldo u Poldu, i sad pada u bezdan, a što dublje pada to mu biva hladnije.

Roman "Crvotočina" autorice Davora Žmegača uvodi čitatelje u mračni i složeni svijet političkog trilera i kriminalističke fikcije, smješten u suvremeni Zagreb. Priča počinje šokantnim otkrićem: tijelo predsjedničkog kandidata Viktora Radana pronađeno je brutalno ubijeno u Ljetnom kinu Tuškanac, s fotografijom kontroverznog povijesnog lika Ante Pavelića pričvršćenom za njegovu majicu. Ovaj zločin izaziva buru u javnosti i pokreće detaljnu policijsku istragu, kao i privatnu istragu koju pokreće Radanova udovica. Centralni lik romana, Tibor Dombaj, bivši je policajac koji se sada bavi privatnim detektivskim poslom. Unatoč svojoj sumnjivoj reputaciji, Tibor je sposoban i domišljat istražitelj. U njegov tim se ubrzo uključuje njegova bipolarna kći Kaja, talentirana street-art umjetnica s ambicijama da postane neka vrsta stvarne Lisbeth Salander iz romana "Djevojka s tetovažom zmaja". Kajin lik dodaje osobni i emocionalni sloj narativu, dok ona ne samo da se bori s vlastitim mentalnim zdravljem već i aktivno sudjeluje u rješavanju misterija. Dok istraga napreduje, pojavljuje se drugo tijelo, također označeno slikom Pavelića, što ukazuje na moguće političke motive i dublje povijesne veze unutar same priče. Žmegač koristi elemente hrvatske filmske i političke povijesti kako bi istkao kompleksnu mrežu odnosa i sukoba, stvarajući priču koja je istovremeno triler i introspektivni pogled na moralne dileme s kojima se suočavaju likovi. "Crvotočina" se istražuje pitanja naslijeđene krivnje, posljedice prošlih zločina na sadašnjost i etičke granice osvete. Žmegač se služi filmskim tehnikama u pripovijedanju, stvarajući scene koje su vizualno moćne i koje reflektiraju njegovo iskustvo kao filmskog režisera. Roman je pun obrata i napetosti, a istraga se odvija kao spajanje fragmenata, gdje svaki otkriveni detalj dodatno produbljuje misteriju. Kroz priču "Crvotočina" čitatelj je vođen na putovanje kroz vremena i prostora, gdje se prošlost i sadašnjost sudaraju na načine koji su neočekivani i ponekad strašni. Davor Žmegač majstorski manipulira tempo čitanja, navodeći čitatelje da istražuju dubine ljudske psihe dok se približavaju neizbježnom i dramatičnom zaključku. Ovaj roman nudi bogat, slojevit i emotivan pogled na suvremenu Hrvatsku, njezinu povijest i kulturu, istražujući pritom univerzalne teme pravde, istine i iskupljenja.

CRKVENI ARHIVI BIBLIOTEKE CRKVENI ARHIVI I BIBLIOTEKE - Međunarodna konferencija U organizaciji CDK “Notar” i Sekcije crkvenih arhiva i arhiva vjerskih zajednica pri Međunarodnom arhivskom vijeću održaće se u Kotoru 17. i 18. aprila 2002. godine Konferencija: “Crkveni arhivi i biblioteke. Međunarodna iskustva u zaštiti, valorizaciji, obradi i prezentaciji kulturnog blaga koje se čuva u ovim institucijama” Konferencija je zamišljena kao dvodnevni stručno-naučni skup na kome će biti prezentirano 9 referata i oko 20 koreferata iz oblasti arhivistike i bibliotekarstva, sa posebnim akcentom na statusu crkvenih arhiva i biblioteka u pojedinim evropskim zemljama, kao i u nekim od država bivše Jugoslavije, a posebno onim u Crnoj Gori. Referati i koreferati biće umnoženi za sve prisutne na Konferenciji. Podnosioci referata na našem jeziku (ili jezicima država bivše Jugoslavije) imaju obavezu da naprave opširniji rezime svog rada na engleskom jeziku, radi predavača iz inostranstva. R E F E R A T I: dr Helmut Baier – Nürnberg (Njemačka): Međunarodna aktivnost crkvenih arhiva. Sekcija crkvenih arhiva i arhiva vjerskih zajednica pri Međunarodnom arhivskom vijeću. dr Michael Diefenbacher – Nürnberg (Njemačka): Savremeni metodi zaštite i restauracije arhiva. dr Agnes Berecz – Budimpešta (Mađarska): Savremeni razvoj crkvenih biblioteka u Mađarskoj. Prof. dr Reimer Witt – Schleswig (Njemačka): Standardi na polju arhivskih zgrada. Jan van Haastrecht – Utrecht (Holandija): Crkveni arhivi i briga za arhive u Holandiji. dr Erzsébet Horváth – Budimpešta (Mađarska): Finansijski odnos između mađarskih državnih i crkvenih arhiva. dr Helmut Baier – Nürnberg (Njemačka): Arhivsko zakonodavstvo i zaštita podataka u crkvenim arhivima Njemačke. dr Walter Schulz – Emden (Njemačka): Zakonska forma osnivanja crkvene biblioteke: iskustva i pogledi. Dr Helmut Baier – Nürnberg (Njemačka): Arhivi i Evropska Unija. Arhivska politika Evropske unije. K O R E F E R A T I (Nacrt): don Anton Belan – Kotor (Crna Gora): Biskupski arhiv Kotor. monah Pavle Kondić – Cetinje (Crna Gora): Anagrafi i crkveni ljetopisi. Istorijsko-etnografski izvori Arhiva Mitropolije crnogorsko-primorske. protojerej stavrofor Momčilo Krivokapić – Kotor (Crna Gora): Arhiv i biblioteka Srpske pravoslavne crkve Kotor. Barska nadbiskupija – Bar (Crna Gora): O Arhivu Barske nadbiskupije. Bajro Agović – Podgorica (Crna Gora): O stanju Arhiva u Islamskoj zajednici. Stjepan Razum – Zagreb (Hrvatska): Briga za crkvene arhive u Zagrebačkoj nadbiskupiji. dr Jozo Sopta – Dubrovnik (Hrvatska): O arhivu i biblioteci Franjevačkog samostana u Dubrovniku. padre Vito Smoljan – Kotor (Crna Gora): O biblioteci Franjevačkog samostana sv. Klara u Kotoru. dr Johhanes Ebner – Linz (Austrija) (predsjednik Društva crkvenih arhiva u Austriji): Današnja situacija crkvenih arhiva u Austriji. mr Stevan Kordić i Snežana Pejović – Kotor (CrnaGora): Manuskripti u biblioteci Franjevačkog samostana sv. Klara u Kotoru. Jelena Antović – Kotor (Crna Gora) : Fondovi i zbirke crkvenih arhiva u Crnoj Gori. mr Zvezdan Folić – Podgorica (Crna Gora): Arhiv Arhijerejskog namjesništva u Podgorici. Dokumentarna građa za izučavanje socijalne istorije. Marija Saulačić – Kotor (Crna Gora): O konzervaciji i restauraciji materijala u crkvenim arhivima i bibliotekama Kotora. mr Čedomir Drašković – Cetinje (Crna Gora): Crkvene biblioteke u Crnoj Gori – osvrt na zakonsku regulativu. Ruža Danilović – Kotor (Crna Gora): Doprinos crkvenih lica u formiranju i bogaćenju bibliotečkih fondova u Kotoru i okolini. Gradska biblioteka Herceg-Novi – Herceg-Novi (Crna Gora): Biblioteka Manastira Savina u Herceg-Novom. don Srećko Majić – Perast (Crna Gora): Djelatnost izdavačke kuće `Gospa od Škrpjela` i arhisvki i bibliotečki izvori. Knjiga je NOVA + CD. M

Kao na slikama Retko u ponudi Vjesnik Super strip Alan Ford je italijanski strip, koji su stvorili scenarista Lučano Seki (pseudonim Maks Bunker) i crtač Roberto Raviola (pseudonim Magnus). Strip je politička satira koja kao osnovu radnje koristi parodiju na glamurozne tajne agente poput Džejmsa Bonda. Lik Alana Forda Magnus je nacrtao po uzoru na britanskog glumca Pitera O`Tula, dok je u liku Boba Roka dao sopstvenu karikaturu. Alan Ford Alan Ford br. 1 (1969) Priča Maks Bunker Crtež Magnus Prva publikacija maj 1969. god.; pre 54 godine Izdavanje uredi Prvi broj Alana Forda izašao je u Italiji u maju 1969. Nakon samo nekoliko brojeva strip je stekao veliku popularnost. Nakon broja 75. Magnusa kao crtača zamenjuje Paolo Pifarerio. Nakon toga dolazi do postepenog ali stalnog pada kvaliteta stripa. Alan Ford izlazi u Italiji u redovnim mesečnim epizodama i danas. U bivšoj Jugoslaviji Alan Ford je od 1972. izdavao zagrebački Vjesnik. Strip je izlazio na dve nedelje. Vjesnikovo izdanje karakteriše izuzetno duhoviti prevod Nenada Briksija (1922—1984)[1][2], a mnogobrojni citati iz Briksijevog prevoda su postali deo popularne kulture na čitavom srpskohrvatskom govornom području. Uspeh koji je imao u Jugoslaviji, Alan Ford nije zabeležio ni u jednoj drugoj zemlji, pa čak ni u Italiji. U pojedinim zemljama kao što su Francuska i Brazil, izdato je tek nekoliko brojeva, a u Grčkoj nekoliko desetina. Do raspada Jugoslavije, doživeo je čak tri reizdanja. Stare epizode su zbog velikog interesovanja ponovo izdavane uporedo sa novima. Nakon raspada SFRJ u Srbiji nakratko Alan Ford izdavala kraljevačka kuća Maverik. U Srbiji Alan Ford redovno izlazi jednom mesečno u izdanju izdavačke kuće Color Press Group iz Novog Sada. Urednici izdanja za Srbiju bili su Dimitrije Banjac i Mladen Urdarević, danas poznati kao učesnici popularnog sitkoma `Državni posao`. [3] Danas je glavni urednik redovnog izdanja Aleksandar Andrić [4], a specijalnog izdanja `Priče Broja Jedan` Jasen Kundalić. [5] Mesto radnje, glavni i sporedni likovi uredi Centrala grupe TNT se nalazi u Njujorku, mada se sa vremenom otvara i „podružnica“ (filijala) u Los Anđelesu, koju vodi Veliki Cezar (prije sukoba sa ostatkom grupe) i mister Lamp (poslije sukoba sa Velikim Cezarom). U njoj su i braća Boba Roka. Iako većina epizoda počinje i završava se u „cvjećarnici“, radnja velikog broja epizoda se događa i na drugim mjestima, stvarnim ili izmišljenim. Npr. u Iraku (epizoda „Pustinjski blesak“), Brazilu (čitav ciklus), Paradoru (parodiji na latinoameričke banana države). Čuvena izjava Boba Roka Grupa TNT uredi Alan Ford je siromašni plavokosi mladić koji je odrastao u sirotištu. Vrlo je naivan i dobrodušan, pa ga često iskorištavaju. Igrom slučaja i zamene identiteta postaje tajni agent i član grupe TNT. Ova grupa, koju čine najrazličitiji likovi, rešava brojne tajne zadatke, redovno rizikujući sopstveni život. Međutim, od toga nemaju neke velike finansijske koristi, već su stalno gladni i obučeni u dronjke. Sedište grupe TNT je cvećara na Petoj aveniji, a mesto radnje grad Njujork. Ostali članovi grupe TNT: Vođa grupe TNT je Broj 1, starac u kolicima i sa dugačkom bradom. O njemu lično se ne zna gotovo ništa. On, međutim, ima malu crnu knjižicu u kojoj se nalaze podaci i gresi iz prošlosti o svemu i svakome. Broj 1 je izuzetno škrt, pa sve finansijske uspehe grupe zadržava za sebe, a svojim ljudima daje tek mrvice. Često zna i ispričati poneku istorijsku priču gde se uz poznate istorijske ličnosti, pa čak i iz davne prošlosti, pojavljuje i on lično. Broj jedan je jako lukav, hladnokrvan, podmukao i narcisoidan. Svoje potčinjene iz grupe TNT tretira sa izuzetnom strogoćom, a u nekim epizodama ume da bude beskrupulozan i neurotično- agresivan ka njima. Uporedo sa tim, Broj 1 je veoma inteligentna, proračunata i analitična osoba, kao i efikasan organizator svega što mu ide u interes. Dešava se i da pokaže humane osobine, kao i emotivne momente, što ga čini još kompleksnijim likom. Robert Bob Rok je niskog rasta i ima veliki nos. Zbog toga je vrlo iskompleksiran i tankih živaca. U večnoj je svađi sa svima. Ima tri brata, Tima, Toma i Tumba, koji su ranije bili kriminalci. Njihov otac je poginuo u pljački banke, a majka je pogubljena na električnoj stolici. Ser Oliver je Englez i uvek je u odelu, sa polucilindrom. Najsposobniji je član grupe posle Broja 1, ali ima nezgodnu naviku da ukrade sve što mu dođe pod ruku. Grunf (Oto fon Grunt) je pronalazač koji je u stanju da za neverovatno malo novca stvori najrazličitije naprave. Ti izumi gotovo uvek rade, ali skoro nikada onako kako bi trebalo. Grunf je nemačkog porekla, a njegovi preci su se prezivali Grunt. Kada su doselili u Ameriku, onda su to prezime „... iz temelja promenili u Grunf“. Grunf često nosi majice sa najrazličitijim natpisima npr. Tko leti vrijedi, tko vrijedi leti, tko ne leti ne vrijedi ili Bolje častan uzmak nego nečastan poraz. Šef je nekada bio zamenik Broja 1, a sada samo spava u cvećari. Jeremija je čovek koji boluje od svih mogućih bolesti i neprestano kuka kako će umreti. Najbolja mu je izjava: Imam čir na dvanaestercu koji će uskoro prijeći na trinaesterac! Minuet Makon je verenica Alana Forda koja sa njim radi u grupi TNT (u cvećari). Lepa je i to koristi kao svoj adut, ali je vrlo hrabra, odvažna i realna. Uvek ohrabruje Alana i izbavlja ga iz raznih nevolja u koje upadne tokom tajnih zadataka. Pojavljuje se u kasnijim brojevima. Postoje i brojne životinje koje dele sudbinu članova grupe TNT. To su pas Nosonja, brbljivi papagaj Klodovik, mačka Prudi ... Sporedni likovi uredi Uz članove grupe TNT postoje i niz sporednih likova koji se uvek iznova pojavljuju: Njihov komšija je stari penzioner koji se stalno svađa sa njima jer u životu nema pametnijeg posla. Brok je ne previše sposoban policijski inspektor. General Vor (Rat) poverava Broju 1 zadatke od nacionalne važnosti koji su, naravno, dobro plaćeni... Samoubica koji se stalno pokušava ubiti i kada mu to ne pođe za rukom kaže da nije sposoban ni da se ubije Pochita je bivša žena Velikog Cezara. Sposobna je da zavede svakog člana grupe TNT Pochito je brat Pochite Negativci uredi Tromb* je glavni negativac ranih epizoda Alana Forda. On je ludak koji želi da uništi svet, debeljko sa manijakalnim namerama, parodija na negativce serijala o Džejmsu Bondu. Superhik je najveći neprijatelj Grupe TNT. On krade od siromašnih i nemoćnih da bi dao bogatima; poređenje sa Robinom Hudom je neizbežno. Po danu je čistač ulica i zbog toga ne voli siromašne ljude, jer oni bacaju smeće posvuda. Doživeo je nesreću u kojoj se zamalo utopio u hiljadama litara alkohola iz neke fabrike. Tada je dobio veliku moć i u stanju je svakoga savladati svojim alkoholnim zadahom. Bepa Džozef je ženski lik (velika Superhikova ljubav) - takođe neprijatelj grupe TNT. Krasi je impozantna veličina, bradavica na nosu i trodnevna brada. Bela Džozef ima i svoj alter-ego, pevačicu Morganu, koja je uvedena u epizodi „Ljepotica iz Rija“ kao misteriozni neprijatelj grupe TNT u koju je zaljubljen Broj 1. Tek epizoda „Morganina tajna“ otkriva da je Morgana u stvari Bela Džozef koju je Superhik prodao u Brazilu, pa ju je otkupilo neko brazilsko pleme koje je htelo da je žrtvuje. Ipak, izbavio ju je vrač protivničkog plemena i dao joj zanosan izgled koji ona želi da iskoristi protiv grupe TNT. Gumifleks je bitno opasniji, uporniji i efikasniji neprijatelj grupe TNT. Tajanstvena osoba gumenog lica, koja neverovatnom lakoćom menja izgled i identitet. Baron Vurdalak je vampir, lik koji se takođe pojavljuje u stripu Satanik, takođe kreaciji Magnusa i Bunkera. On se sa svojim grbavim pomoćnicima i vampirskom družinom može shvatiti i kao parodija na grofa Drakulu. Zanimljivosti uredi Godine 2012. objavljeno je prvo izdanje knjige Lazara Džamića, `Cvjećarnica u kući cveća`. Knjiga se sa sociološkog i istorijskog aspekta bavi fenomenom popularnosti Alana Forda u Jugoslaviji, koja je bila veća nego i u matičnoj Italiji i svim drugim zemljama u kojima je ovaj strip izlazio. Autor u jednom intervjuu objašnjava da je jedno od njegovih tumačenja ove popularnosti sledeće: `Postojala je jedna interesantna dihotomija između autentičnog verovanja da živimo u jednoj od najboljih država u svetu i istovremeno shvatanje da tu mnogo šta ne valja i ne funkcioniše i da je mnogo šta privid. To jeste jedna vrsta alanfordovske poetike, što je stripu davalo dodatnu oštricu`. Tags: U epizodi Newyorku njujorku prvo izdanje

Kao na slikama Nema zadnju koricu Kompletan je ali bi ga trebalo srediti kod knjigovesca kako bi se napravio lep, kompaktan primerak. Stoga cena drastično spuštena. Vjesnik Alan Ford je italijanski strip, koji su stvorili scenarista Lučano Seki (pseudonim Maks Bunker) i crtač Roberto Raviola (pseudonim Magnus). Strip je politička satira koja kao osnovu radnje koristi parodiju na glamurozne tajne agente poput Džejmsa Bonda. Lik Alana Forda Magnus je nacrtao po uzoru na britanskog glumca Pitera O`Tula, dok je u liku Boba Roka dao sopstvenu karikaturu. Alan Ford Alan Ford br. 1 (1969) Priča Maks Bunker Crtež Magnus Prva publikacija maj 1969. god.; pre 54 godine Izdavanje uredi Prvi broj Alana Forda izašao je u Italiji u maju 1969. Nakon samo nekoliko brojeva strip je stekao veliku popularnost. Nakon broja 75. Magnusa kao crtača zamenjuje Paolo Pifarerio. Nakon toga dolazi do postepenog ali stalnog pada kvaliteta stripa. Alan Ford izlazi u Italiji u redovnim mesečnim epizodama i danas. U bivšoj Jugoslaviji Alan Ford je od 1972. izdavao zagrebački Vjesnik. Strip je izlazio na dve nedelje. Vjesnikovo izdanje karakteriše izuzetno duhoviti prevod Nenada Briksija (1922—1984)[1][2], a mnogobrojni citati iz Briksijevog prevoda su postali deo popularne kulture na čitavom srpskohrvatskom govornom području. Uspeh koji je imao u Jugoslaviji, Alan Ford nije zabeležio ni u jednoj drugoj zemlji, pa čak ni u Italiji. U pojedinim zemljama kao što su Francuska i Brazil, izdato je tek nekoliko brojeva, a u Grčkoj nekoliko desetina. Do raspada Jugoslavije, doživeo je čak tri reizdanja. Stare epizode su zbog velikog interesovanja ponovo izdavane uporedo sa novima. Nakon raspada SFRJ u Srbiji nakratko Alan Ford izdavala kraljevačka kuća Maverik. U Srbiji Alan Ford redovno izlazi jednom mesečno u izdanju izdavačke kuće Color Press Group iz Novog Sada. Urednici izdanja za Srbiju bili su Dimitrije Banjac i Mladen Urdarević, danas poznati kao učesnici popularnog sitkoma `Državni posao`. [3] Danas je glavni urednik redovnog izdanja Aleksandar Andrić [4], a specijalnog izdanja `Priče Broja Jedan` Jasen Kundalić. [5] Mesto radnje, glavni i sporedni likovi uredi Centrala grupe TNT se nalazi u Njujorku, mada se sa vremenom otvara i „podružnica“ (filijala) u Los Anđelesu, koju vodi Veliki Cezar (prije sukoba sa ostatkom grupe) i mister Lamp (poslije sukoba sa Velikim Cezarom). U njoj su i braća Boba Roka. Iako većina epizoda počinje i završava se u „cvjećarnici“, radnja velikog broja epizoda se događa i na drugim mjestima, stvarnim ili izmišljenim. Npr. u Iraku (epizoda „Pustinjski blesak“), Brazilu (čitav ciklus), Paradoru (parodiji na latinoameričke banana države). Čuvena izjava Boba Roka Grupa TNT uredi Alan Ford je siromašni plavokosi mladić koji je odrastao u sirotištu. Vrlo je naivan i dobrodušan, pa ga često iskorištavaju. Igrom slučaja i zamene identiteta postaje tajni agent i član grupe TNT. Ova grupa, koju čine najrazličitiji likovi, rešava brojne tajne zadatke, redovno rizikujući sopstveni život. Međutim, od toga nemaju neke velike finansijske koristi, već su stalno gladni i obučeni u dronjke. Sedište grupe TNT je cvećara na Petoj aveniji, a mesto radnje grad Njujork. Ostali članovi grupe TNT: Vođa grupe TNT je Broj 1, starac u kolicima i sa dugačkom bradom. O njemu lično se ne zna gotovo ništa. On, međutim, ima malu crnu knjižicu u kojoj se nalaze podaci i gresi iz prošlosti o svemu i svakome. Broj 1 je izuzetno škrt, pa sve finansijske uspehe grupe zadržava za sebe, a svojim ljudima daje tek mrvice. Često zna i ispričati poneku istorijsku priču gde se uz poznate istorijske ličnosti, pa čak i iz davne prošlosti, pojavljuje i on lično. Broj jedan je jako lukav, hladnokrvan, podmukao i narcisoidan. Svoje potčinjene iz grupe TNT tretira sa izuzetnom strogoćom, a u nekim epizodama ume da bude beskrupulozan i neurotično- agresivan ka njima. Uporedo sa tim, Broj 1 je veoma inteligentna, proračunata i analitična osoba, kao i efikasan organizator svega što mu ide u interes. Dešava se i da pokaže humane osobine, kao i emotivne momente, što ga čini još kompleksnijim likom. Robert Bob Rok je niskog rasta i ima veliki nos. Zbog toga je vrlo iskompleksiran i tankih živaca. U večnoj je svađi sa svima. Ima tri brata, Tima, Toma i Tumba, koji su ranije bili kriminalci. Njihov otac je poginuo u pljački banke, a majka je pogubljena na električnoj stolici. Ser Oliver je Englez i uvek je u odelu, sa polucilindrom. Najsposobniji je član grupe posle Broja 1, ali ima nezgodnu naviku da ukrade sve što mu dođe pod ruku. Grunf (Oto fon Grunt) je pronalazač koji je u stanju da za neverovatno malo novca stvori najrazličitije naprave. Ti izumi gotovo uvek rade, ali skoro nikada onako kako bi trebalo. Grunf je nemačkog porekla, a njegovi preci su se prezivali Grunt. Kada su doselili u Ameriku, onda su to prezime „... iz temelja promenili u Grunf“. Grunf često nosi majice sa najrazličitijim natpisima npr. Tko leti vrijedi, tko vrijedi leti, tko ne leti ne vrijedi ili Bolje častan uzmak nego nečastan poraz. Šef je nekada bio zamenik Broja 1, a sada samo spava u cvećari. Jeremija je čovek koji boluje od svih mogućih bolesti i neprestano kuka kako će umreti. Najbolja mu je izjava: Imam čir na dvanaestercu koji će uskoro prijeći na trinaesterac! Minuet Makon je verenica Alana Forda koja sa njim radi u grupi TNT (u cvećari). Lepa je i to koristi kao svoj adut, ali je vrlo hrabra, odvažna i realna. Uvek ohrabruje Alana i izbavlja ga iz raznih nevolja u koje upadne tokom tajnih zadataka. Pojavljuje se u kasnijim brojevima. Postoje i brojne životinje koje dele sudbinu članova grupe TNT. To su pas Nosonja, brbljivi papagaj Klodovik, mačka Prudi ... Sporedni likovi uredi Uz članove grupe TNT postoje i niz sporednih likova koji se uvek iznova pojavljuju: Njihov komšija je stari penzioner koji se stalno svađa sa njima jer u životu nema pametnijeg posla. Brok je ne previše sposoban policijski inspektor. General Vor (Rat) poverava Broju 1 zadatke od nacionalne važnosti koji su, naravno, dobro plaćeni... Samoubica koji se stalno pokušava ubiti i kada mu to ne pođe za rukom kaže da nije sposoban ni da se ubije Pochita je bivša žena Velikog Cezara. Sposobna je da zavede svakog člana grupe TNT Pochito je brat Pochite Negativci uredi Tromb* je glavni negativac ranih epizoda Alana Forda. On je ludak koji želi da uništi svet, debeljko sa manijakalnim namerama, parodija na negativce serijala o Džejmsu Bondu. Superhik je najveći neprijatelj Grupe TNT. On krade od siromašnih i nemoćnih da bi dao bogatima; poređenje sa Robinom Hudom je neizbežno. Po danu je čistač ulica i zbog toga ne voli siromašne ljude, jer oni bacaju smeće posvuda. Doživeo je nesreću u kojoj se zamalo utopio u hiljadama litara alkohola iz neke fabrike. Tada je dobio veliku moć i u stanju je svakoga savladati svojim alkoholnim zadahom. Bepa Džozef je ženski lik (velika Superhikova ljubav) - takođe neprijatelj grupe TNT. Krasi je impozantna veličina, bradavica na nosu i trodnevna brada. Bela Džozef ima i svoj alter-ego, pevačicu Morganu, koja je uvedena u epizodi „Ljepotica iz Rija“ kao misteriozni neprijatelj grupe TNT u koju je zaljubljen Broj 1. Tek epizoda „Morganina tajna“ otkriva da je Morgana u stvari Bela Džozef koju je Superhik prodao u Brazilu, pa ju je otkupilo neko brazilsko pleme koje je htelo da je žrtvuje. Ipak, izbavio ju je vrač protivničkog plemena i dao joj zanosan izgled koji ona želi da iskoristi protiv grupe TNT. Gumifleks je bitno opasniji, uporniji i efikasniji neprijatelj grupe TNT. Tajanstvena osoba gumenog lica, koja neverovatnom lakoćom menja izgled i identitet. Baron Vurdalak je vampir, lik koji se takođe pojavljuje u stripu Satanik, takođe kreaciji Magnusa i Bunkera. On se sa svojim grbavim pomoćnicima i vampirskom družinom može shvatiti i kao parodija na grofa Drakulu. Zanimljivosti uredi Godine 2012. objavljeno je prvo izdanje knjige Lazara Džamića, `Cvjećarnica u kući cveća`. Knjiga se sa sociološkog i istorijskog aspekta bavi fenomenom popularnosti Alana Forda u Jugoslaviji, koja je bila veća nego i u matičnoj Italiji i svim drugim zemljama u kojima je ovaj strip izlazio. Autor u jednom intervjuu objašnjava da je jedno od njegovih tumačenja ove popularnosti sledeće: `Postojala je jedna interesantna dihotomija između autentičnog verovanja da živimo u jednoj od najboljih država u svetu i istovremeno shvatanje da tu mnogo šta ne valja i ne funkcioniše i da je mnogo šta privid. To jeste jedna vrsta alanfordovske poetike, što je stripu davalo dodatnu oštricu`.

Kao na slikama Lepo očuvano Vjesnik Retko u ponudi Alan Ford je italijanski strip, koji su stvorili scenarista Lučano Seki (pseudonim Maks Bunker) i crtač Roberto Raviola (pseudonim Magnus). Strip je politička satira koja kao osnovu radnje koristi parodiju na glamurozne tajne agente poput Džejmsa Bonda. Lik Alana Forda Magnus je nacrtao po uzoru na britanskog glumca Pitera O`Tula, dok je u liku Boba Roka dao sopstvenu karikaturu. Alan Ford Alan Ford br. 1 (1969) Priča Maks Bunker Crtež Magnus Prva publikacija maj 1969. god.; pre 54 godine Izdavanje uredi Prvi broj Alana Forda izašao je u Italiji u maju 1969. Nakon samo nekoliko brojeva strip je stekao veliku popularnost. Nakon broja 75. Magnusa kao crtača zamenjuje Paolo Pifarerio. Nakon toga dolazi do postepenog ali stalnog pada kvaliteta stripa. Alan Ford izlazi u Italiji u redovnim mesečnim epizodama i danas. U bivšoj Jugoslaviji Alan Ford je od 1972. izdavao zagrebački Vjesnik. Strip je izlazio na dve nedelje. Vjesnikovo izdanje karakteriše izuzetno duhoviti prevod Nenada Briksija (1922—1984)[1][2], a mnogobrojni citati iz Briksijevog prevoda su postali deo popularne kulture na čitavom srpskohrvatskom govornom području. Uspeh koji je imao u Jugoslaviji, Alan Ford nije zabeležio ni u jednoj drugoj zemlji, pa čak ni u Italiji. U pojedinim zemljama kao što su Francuska i Brazil, izdato je tek nekoliko brojeva, a u Grčkoj nekoliko desetina. Do raspada Jugoslavije, doživeo je čak tri reizdanja. Stare epizode su zbog velikog interesovanja ponovo izdavane uporedo sa novima. Nakon raspada SFRJ u Srbiji nakratko Alan Ford izdavala kraljevačka kuća Maverik. U Srbiji Alan Ford redovno izlazi jednom mesečno u izdanju izdavačke kuće Color Press Group iz Novog Sada. Urednici izdanja za Srbiju bili su Dimitrije Banjac i Mladen Urdarević, danas poznati kao učesnici popularnog sitkoma `Državni posao`. [3] Danas je glavni urednik redovnog izdanja Aleksandar Andrić [4], a specijalnog izdanja `Priče Broja Jedan` Jasen Kundalić. [5] Mesto radnje, glavni i sporedni likovi uredi Centrala grupe TNT se nalazi u Njujorku, mada se sa vremenom otvara i „podružnica“ (filijala) u Los Anđelesu, koju vodi Veliki Cezar (prije sukoba sa ostatkom grupe) i mister Lamp (poslije sukoba sa Velikim Cezarom). U njoj su i braća Boba Roka. Iako većina epizoda počinje i završava se u „cvjećarnici“, radnja velikog broja epizoda se događa i na drugim mjestima, stvarnim ili izmišljenim. Npr. u Iraku (epizoda „Pustinjski blesak“), Brazilu (čitav ciklus), Paradoru (parodiji na latinoameričke banana države). Čuvena izjava Boba Roka Grupa TNT uredi Alan Ford je siromašni plavokosi mladić koji je odrastao u sirotištu. Vrlo je naivan i dobrodušan, pa ga često iskorištavaju. Igrom slučaja i zamene identiteta postaje tajni agent i član grupe TNT. Ova grupa, koju čine najrazličitiji likovi, rešava brojne tajne zadatke, redovno rizikujući sopstveni život. Međutim, od toga nemaju neke velike finansijske koristi, već su stalno gladni i obučeni u dronjke. Sedište grupe TNT je cvećara na Petoj aveniji, a mesto radnje grad Njujork. Ostali članovi grupe TNT: Vođa grupe TNT je Broj 1, starac u kolicima i sa dugačkom bradom. O njemu lično se ne zna gotovo ništa. On, međutim, ima malu crnu knjižicu u kojoj se nalaze podaci i gresi iz prošlosti o svemu i svakome. Broj 1 je izuzetno škrt, pa sve finansijske uspehe grupe zadržava za sebe, a svojim ljudima daje tek mrvice. Često zna i ispričati poneku istorijsku priču gde se uz poznate istorijske ličnosti, pa čak i iz davne prošlosti, pojavljuje i on lično. Broj jedan je jako lukav, hladnokrvan, podmukao i narcisoidan. Svoje potčinjene iz grupe TNT tretira sa izuzetnom strogoćom, a u nekim epizodama ume da bude beskrupulozan i neurotično- agresivan ka njima. Uporedo sa tim, Broj 1 je veoma inteligentna, proračunata i analitična osoba, kao i efikasan organizator svega što mu ide u interes. Dešava se i da pokaže humane osobine, kao i emotivne momente, što ga čini još kompleksnijim likom. Robert Bob Rok je niskog rasta i ima veliki nos. Zbog toga je vrlo iskompleksiran i tankih živaca. U večnoj je svađi sa svima. Ima tri brata, Tima, Toma i Tumba, koji su ranije bili kriminalci. Njihov otac je poginuo u pljački banke, a majka je pogubljena na električnoj stolici. Ser Oliver je Englez i uvek je u odelu, sa polucilindrom. Najsposobniji je član grupe posle Broja 1, ali ima nezgodnu naviku da ukrade sve što mu dođe pod ruku. Grunf (Oto fon Grunt) je pronalazač koji je u stanju da za neverovatno malo novca stvori najrazličitije naprave. Ti izumi gotovo uvek rade, ali skoro nikada onako kako bi trebalo. Grunf je nemačkog porekla, a njegovi preci su se prezivali Grunt. Kada su doselili u Ameriku, onda su to prezime „... iz temelja promenili u Grunf“. Grunf često nosi majice sa najrazličitijim natpisima npr. Tko leti vrijedi, tko vrijedi leti, tko ne leti ne vrijedi ili Bolje častan uzmak nego nečastan poraz. Šef je nekada bio zamenik Broja 1, a sada samo spava u cvećari. Jeremija je čovek koji boluje od svih mogućih bolesti i neprestano kuka kako će umreti. Najbolja mu je izjava: Imam čir na dvanaestercu koji će uskoro prijeći na trinaesterac! Minuet Makon je verenica Alana Forda koja sa njim radi u grupi TNT (u cvećari). Lepa je i to koristi kao svoj adut, ali je vrlo hrabra, odvažna i realna. Uvek ohrabruje Alana i izbavlja ga iz raznih nevolja u koje upadne tokom tajnih zadataka. Pojavljuje se u kasnijim brojevima. Postoje i brojne životinje koje dele sudbinu članova grupe TNT. To su pas Nosonja, brbljivi papagaj Klodovik, mačka Prudi ... Sporedni likovi uredi Uz članove grupe TNT postoje i niz sporednih likova koji se uvek iznova pojavljuju: Njihov komšija je stari penzioner koji se stalno svađa sa njima jer u životu nema pametnijeg posla. Brok je ne previše sposoban policijski inspektor. General Vor (Rat) poverava Broju 1 zadatke od nacionalne važnosti koji su, naravno, dobro plaćeni... Samoubica koji se stalno pokušava ubiti i kada mu to ne pođe za rukom kaže da nije sposoban ni da se ubije Pochita je bivša žena Velikog Cezara. Sposobna je da zavede svakog člana grupe TNT Pochito je brat Pochite Negativci uredi Tromb* je glavni negativac ranih epizoda Alana Forda. On je ludak koji želi da uništi svet, debeljko sa manijakalnim namerama, parodija na negativce serijala o Džejmsu Bondu. Superhik je najveći neprijatelj Grupe TNT. On krade od siromašnih i nemoćnih da bi dao bogatima; poređenje sa Robinom Hudom je neizbežno. Po danu je čistač ulica i zbog toga ne voli siromašne ljude, jer oni bacaju smeće posvuda. Doživeo je nesreću u kojoj se zamalo utopio u hiljadama litara alkohola iz neke fabrike. Tada je dobio veliku moć i u stanju je svakoga savladati svojim alkoholnim zadahom. Bepa Džozef je ženski lik (velika Superhikova ljubav) - takođe neprijatelj grupe TNT. Krasi je impozantna veličina, bradavica na nosu i trodnevna brada. Bela Džozef ima i svoj alter-ego, pevačicu Morganu, koja je uvedena u epizodi „Ljepotica iz Rija“ kao misteriozni neprijatelj grupe TNT u koju je zaljubljen Broj 1. Tek epizoda „Morganina tajna“ otkriva da je Morgana u stvari Bela Džozef koju je Superhik prodao u Brazilu, pa ju je otkupilo neko brazilsko pleme koje je htelo da je žrtvuje. Ipak, izbavio ju je vrač protivničkog plemena i dao joj zanosan izgled koji ona želi da iskoristi protiv grupe TNT. Gumifleks je bitno opasniji, uporniji i efikasniji neprijatelj grupe TNT. Tajanstvena osoba gumenog lica, koja neverovatnom lakoćom menja izgled i identitet. Baron Vurdalak je vampir, lik koji se takođe pojavljuje u stripu Satanik, takođe kreaciji Magnusa i Bunkera. On se sa svojim grbavim pomoćnicima i vampirskom družinom može shvatiti i kao parodija na grofa Drakulu. Zanimljivosti uredi Godine 2012. objavljeno je prvo izdanje knjige Lazara Džamića, `Cvjećarnica u kući cveća`. Knjiga se sa sociološkog i istorijskog aspekta bavi fenomenom popularnosti Alana Forda u Jugoslaviji, koja je bila veća nego i u matičnoj Italiji i svim drugim zemljama u kojima je ovaj strip izlazio. Autor u jednom intervjuu objašnjava da je jedno od njegovih tumačenja ove popularnosti sledeće: `Postojala je jedna interesantna dihotomija između autentičnog verovanja da živimo u jednoj od najboljih država u svetu i istovremeno shvatanje da tu mnogo šta ne valja i ne funkcioniše i da je mnogo šta privid. To jeste jedna vrsta alanfordovske poetike, što je stripu davalo dodatnu oštricu`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Emilio Bodrero (Rim, 3. travnja 1874. - Rim, 30. studenog 1949.) bio je talijanski novinar, učitelj i političar. Diplomirao je pravo 1895., zaposlen je kao referent na Računskom sudu, a istovremeno je nastavio studij koji mu je omogućio stjecanje diploma iz književnosti (1900) i filozofije (1901). Znanstvenik antičke filozofije, posebno se posvetio predsokratovskoj misli. Godine 1914. stekao je uvjete za besplatno poučavanje povijesti filozofije, a sljedeće je godine pobijedio na natječaju za katedru na Sveučilištu u Messini, gdje je ostao oko godinu dana. 1916. stekao je istu katedru na Sveučilištu u Padovi, gdje je redovni profesor od 1918. i ostaje do 1940. godine. U prvim godinama dvadesetog stoljeća pridružio se nacionalističkom pokretu, koji je oživio nakon što je poraz Adue (1896) uvelike smanjio talijanske kolonijalne ambicije u Africi. Od prvog broja surađivao je s tjednikom Il Regno, koji je 1903. utemeljio Enrico Corradini u antisocijalističkoj, antihigiolitičkoj i irendentističkoj funkciji, nekoliko godina kasnije jedan je od osnivača časopisa Il Carroccio, koji je posebno vodio računa o iredentistički uzrok i bitke studenata talijanskog govornog područja u iredentnim zemljama. 1920: tvornica s radnim vremenom tijekom crvenog dvogodišnjeg razdoblja Pristalica talijanske intervencije, dobrovoljno se prijavio za Prvi svjetski rat, iz kojeg se vraća sa srebrnom medaljom, tri brončane medalje i dva ratna križa. U sve samo ne smirenoj atmosferi prvog poslijeratnog razdoblja, rasplamsanoj proglasom Gabriele D`Annunzio o osakaćenoj pobjedi, događajima iz crvenog dvogodišnjeg razdoblja i prvim manifestacijama fašističkog pokreta, dosadašnjim ideološkim pristupom nacionalističkoj stvari kombinira sudjelovanje usmjereno na javni život, uzrujano krizom liberalne države koja otvara put socijalistima i otvara nove perspektive za političko opredjeljenje katolika kroz Talijansku narodnu stranku, formiranu s obzirom na političke izbore od 1919. Unatoč velikoj predanosti nacionalističkih plavih košulja i fašističkih crnih majica, na izbornom natjecanju pobjeđuju socijalisti (1.834.792 glasa i 156 mjesta), a slijede ih popularni (1.167.354 glasova i 100 mjesta) [1], a za prvi put stavlja liberale u manjinu, čije vlade mogu ustati samo zahvaljujući narodnoj podršci (i ucjeni). Član od 1910. u Talijanskom nacionalističkom udruženju, koje je na izborima 1919. predstavilo svoje kandidate u redovima Boračke stranke, sudjeluje u prvom licu protudemonstracija pozvanih da ospore opće štrajkove i stav socijalista protiv talijanski zahtjevi na području Istre i Dalmacije. 1921. surađivao je u stvaranju jedinstvenih lista između liberala, nacionalista i fašista koji su odbili kandidaturu zbog njegovih sveučilišnih obveza, dvije godine kasnije, zajedno s Luigijem Federzonijem, Alfredom Roccom i Costanzom Cianom, jedan je od najuvjerenijih pristaša udruživanjem udruge u Nacionalnu fašističku stranku, koja je u međuvremenu sve više napuštala socijalistička i republikanska obilježja talijanskog borca ​​protiv Fascija te je došla na vlast skrećući prema tipičnim obilježjima konzervativne i reakcionarne desnice koju utjelovljuju nacionalisti. Iste godine objavio je Manifesto alla Borghesia svezak koji je imao odlučujući utjecaj na strateške izbore Benita Mussolinija u odlučujućoj fazi za formiranje talijanskog fašizma [2]. Bodrero (prvi slijeva) s Achilleom Staraceom i Mussolinijem Nakon što je nakon preuzimanja vlasti 1924. godine zauzeo neke stranačke položaje u organizacijskoj fazi, predstavio se kao kandidat PNF -a na izborima koji su, putem mehanizma zakona Acerbo pogodovanog prijevarom i zastrašivanjem, `nagradili` fašiste s apsolutnom većinom. Iz saborskih klupa uglavnom se bavi problemima javnog obrazovanja i sveučilišta; od 1929. do 1934., u svom drugom sazivu, bio je potpredsjednik skupštine Montecitorio i sudjelovao je u radu saborskog povjerenstva koje je pripremilo dekret za osnivanje Komore fascija i korporacija, foruma u kojem nije sudjelovati jer je 1934., drugo zakonodavno tijelo, doživotno imenovano senatorom u kategoriji 3 (zastupnici nakon tri zakonodavna tijela ili šest godina djelovanja). Još jedna fronta na kojoj posvećuje posebnu obvezu je zakonodavstvo protiv masonstva, on je zapravo bio autor poznate antimasonske agende predstavljene Velikom vijeću fašizma 13. veljače 1923. godine [3]. Dva puta je bio zamjenik tajnika za javno obrazovanje (od 1926. do 1928. i 1941.), bio je autor okružnice u kojoj je izjavio da je `vjeronauk kruna javnog obrazovanja`. Nakon 1934. prorijedio je svoja javna opredjeljenja u korist podučavanja i studija povijesti filozofije, posvetivši se i poučavanju povijesti i doktrine fašizma. Nakon 25. srpnja 1943. nije se pridružio Repu Talijanska društvena bblica, koja za fašizam predstavlja povratak revolucionarnim i republikanskim idealima, i ostaje na stolici do postupka čišćenja i presude Visokog suda pravde za sankcije protiv fašizma koja ga proglašava oduzetim s dužnosti senatora uz presudu od 21. listopada 1944. Antonio Gramsci svrstao je Bodrera u kategoriju larijanstva - koje je stvorio na temelju kontroverzne figure ekonomista Achillea Lorija - to jest među intelektualcima `kojima nedostaje sustavnog kritičkog duha` i nisu sposobni za ozbiljnu znanstvenu aktivnost. [4 ] Nakon što je primijetio da je Bodrero bio profesor povijesti filozofije, iako u stvarnosti nije bio ni `filozof ni povjesničar`, već `filolog sposoban držati govore humanističko-retoričkog tipa`, [5] Gramsci je svoj članak definirao kao ` nevjerojatna `Itaka Italija pojavila se u lipnju 1930. u časopisu Hijerarhija. Bodrero je Odiseju nazvao pjesmom kontrarevolucije, uspostavljajući paralelu između grčko-trojanskog poslijeratnog razdoblja i godina 1919.-1920. Udvarači bi bili zasjede, dok bi Penelope predstavljala liberalnu demokraciju. Revoluciju predstavljaju sami udvarači, jer pljačkaju Ulyssesovu ostavu, siluju njegove sluškinje i potkopavaju njegovu ženu. Ulysses je borba, dok su Phaeacians Nizozemska i Španjolska, zemlje koje su ostale neutralne u ratu...

Grejl Markus, vrhunski ekspert za američku pop-rok kulturu, započeo je rad na ovoj knjizi fasciniran grupom Sex Pistols, tom „skandaloznom antimuzičkom grupom“ koja je nastala u Londonu 1975, i nestala u roku od dve godine, inicirajući pojavu pank supkulture i dovodeći do transformacije pop-rok muzike širom sveta. Studija „Tragovi karmina“ predstavlja pank kao pokretač istorije intelektualne avangarde XX veka. Za Markusa, pank je simbol same prirode XX veka... Autor: Grejl Markus Izdavač: Gradac Godina: 2013 Broj strana: 418 Povez: mek Format: 23 x 17 cm Verzija prva: POSLEDNJI KONCERT SEX PISTOLS-A Verzija druga: TAJNA ISTORIJA JEDNOG VREMENA KOJE JE PROŠLO - Lica - Legende slobode - Umetnost jučerašnjeg sloma - Slom jučerašnje umetnosti - Juriš na Notr Dam - Napad na Čarlija Čaplina - Tragovi karmina (na cigareti) U svojoj studiji „Tragovi karmina” Greil Markus napisao je svojevrsnu tajnu istoriju otpadnika i pobunjenika, koji su direktne preteče rokera i pankera. Markus pronalazi slične buntovnike kroz istoriju, a kao direktne prethodnike rokenrol i pank posvećenika on vidi katarsku sektu „čistih” iz XIII veka, heroje francuske revolucije iz XVIII veka, holandske provose i francuske situacioniste iz XX veka. Provosi su živeli u komunama izvan velikih gradova, propagirali slobodnu ljubav, ekologiju i biciklizam. Situacionisti su bili izuzetno kritični spram potrošačkog društva i veoma bliski Marksovim levičarskim idejama, preciznije, mnogo bliži idejama Trockog ili još više Albera Kamija. Piše: Dragan Ambrozić Najveća negacija Autor nekolicine najvažnijih knjiga o fenomenu rokenrola, po prvi put je preveden na srpski sa svojim najhrabrijim i najspekulativnijim delom, drugačijom vizijom bliske prošlosti Rođen 1945. u San Francisku, ali poreklom iz južnjačke jevrejske porodice (ne tako čest slučaj, osim u Montgomeriju, Alabama), Grejl Markus kao da se decenijama spremao za ulogu koju je preuzeo. Studije su bile zanimljive, ali je u Kaliforniji bogatoj otpadničkim i boemskim tradicijama, sredinom šezdesetih trajala jedna vrsta pop-kulturne pobune u kojoj je svako slobodouman tražio svoje mesto. U vremenima originalnog leta ljubavi 1967, Markus se dohvatio pisanja u žanru muzičke kritike, te je kao čudo od deteta vrlo brzo postao prvi urednik recenzija u `Rolling Stone`, najprestižnijem, i ako je to važno, najtiražnijem muzičkom magazinu u SAD. Od tad živi pokraj Berklija kao svedok koji i dalje boravi u svojim svedočanstvima. Njegov stil pisanja, kao i stvari koje je govorio, promenile su način na koji se razume rokenrol još početkom sedamdesetih, u vreme kad su se stidljivo promolili prvi akademski glasovi da nešto saopšte na ovu temu. TAJANSTVENI VOZ: Kad se 1975. pojavio sa knjigom „Tajanstveni voz“, njegovo pisanje bilo je ogromna inovacija u izražavanju o popularnoj muzici – naraslo na jeziku tadašnje kontrakulture, ono je zapljusnulo čitaoce sa puno strasnih, a ipak analitičkih tumačenja, stalno isprepletanih vrtoglavim digresijama i fusnotama, koje su često opčinjavale um toliko da se i sam autor pomalo zaboravljao u lepoti obrta i otvaranja novih mogućih značenja. Najvažnije od svega, on je uspeo u neočekivanom – da naučničku dimenziju probudi i održi kroz pesničko izlaganje, i obrnuto. Grejl je u naučno razmišljanje i izlaganje uveo ritam rokenrola, a oko rokenrola stvorio auru ozbiljnog razmišljanja o značenju svega što se pod tim imenom dešava. Njegovo najvažnije „otkriće` bilo je smeštanje roka kao pojave među druge značajne kulturne fenomene koji su nicali širom Amerike tokom XX veka, rad na razumevanju (zajedno sa čitaocima) njegovog porekla i pravca kretanja, i konačno prepoznavanje jedne matrice koja se stalno ponavlja kroz muziku i vreme, govoreći puno toga o samoj Americi i tamošnjem stanju duhova. Angažovana kulturna arheologija kojom se bavio otkrila je mnoge zaboravljene slojeve čije je nasleđe rokenrol pojačao do neslućenih dimenzija kroz masovne medije. Upravo je Markus stavio rokenrol u istorijsku perspektivu, dajući mu čvrstu prošlost, neizvesnu sadašnjost i izvesnu budućnost. NEPREVEDENO: Njegove tri najznačanije knjige svakako su „Tajanstveni voz“, „Tragovi karmina“ i „Nevidljiva republika“. Prva i treća još čekaju prevodioca na srpski, druga nam je upravo stigla u izdanju „Gradca` i prevodu Dejana D. Markovića. „Tajanstveni voz“ se pojavio 1975. i od tad se proučava kao najbolja dubinska spisateljska epopeja ka smislu rok muzike, što je Markusova stalna tema. „Predstave o Americi u rokenrol muzici`, kako je glasio podnaslov koji je više sakrivao nego otkrivao sadržaj knjige, zapravo su produžena zbirka eseja u kome – jednim namerno nekoherentnim stilom izlaganja, ali sa zanesenošću istraživača koji kopa po džungli – Markus pokušava da kroz nekoliko primera osvetli kako je pogled upućen na američko društvo iz rokenrola, zapravo izmenio društvo oko sebe ili mu bar dao mogućnost da se promeni. Primeri su Robert Džonson i Elvis Prisli, te Harmonika Frenk i Slaj Stoun, ali i Rendi Njumen, pa je izbor pogleda na Ameriku veliki i sveobuhvatan, prelazi rasne barijere i uglavnom otkriva kako su američki san i njegovo rušenje imali mnogo svojih slučajem ogorčenih, nenamerno ukletih pesnika, koji su kroz muziku napipali mogućnost transformacije sebe i društva. „Nevidljiva republika“, iz 1998, produžava tamo gde je „Tajanstveni voz“ stao – u pitanju je još jedna magična disperzivna studija, koja se u ovom slučaju bavi Bobom Dilanom i njegovim čuvenim odsustvom sa scene posle slavnih dana tokom kraja šezdesetih. Iza njegovog povlačenja na farmu i sviranja prastarih folk pesama sa prijateljima krilo se putovanje u sebe koje je zabeleženo i kasnije objavljeno na The Basement Tapes, epskom izdanju sa sastavom The Band. Markus se kao i obično samo naizgled bavi temom koju je izabrao – ovde nema ničeg od uobičajenog romantizovanja biografije, nabrajanja anegdota sa snimanja ili alkoholičarskih tračeva – on ovde ispituje ni manje ni više nego poreklo američke popularne kulture kao takve, odnosno američku kulturnu podsvest i poreklo mitova na tamošnjoj javnoj sceni. Pitanje zajedničkih mitova u XX veku ovde se razotkriva, i postaje otvoreno posle ove knjige koja zahvata duboko ka srednjovekovnom periodu da bi objasnila poreklo nekih motiva, smeštajući ih u kontekst uskovitlanih zbivanja s kraja šezdesetih. Markus se, ukratko, uvek bavio značenjem umetničkog čina u rokenrolu. U ova dva izdanja za tu svrhu je svojeručno skovao revoluciju u jeziku i pristupu pisanju o muzici, menjajući naše shvatanje kako se o njoj sme pisati, još pre nego što je postmodernizam postao reč kojom se svaka nelinearna naracija objašnjava. Ali njegov najveći poduhvat svakako je onaj koji ga je izvukao daleko izvan popularne muzike i opet vratio nazad, promenjenog. UPRAVO PREVEDENO: Kad se pojavila 1989, knjiga „Tragovi karmina“ je postala kulturna senzacija i prouzrokovala je promenu ugla gledanja pre svega na pank, kao značajnu pojavu u popularnoj kulturi, ali je pokrenula i lavinu interesovanja i za situacioniste – do tad pomalo zaboravljen neoavangardni umetnički pokret koji je od kraja pedesetih do sedamdesetih bio u samom središtu umetničke kritike društva, do te mere da je značajno oblikovao iznutra jezik pobune Maja 1968, prvo u Parizu, a potom i širom sveta. Gi Debor, njihov neprikosnoveni lider, našim čitaocima je dostupan samo kroz prevod „Društva spektakla“, programskog dela u kome su prvi put ocrtane krajnje granice spektakularizacije svakodnevice, radi povećanja potrošnje, kao i ograničenja pobune u takvim uslovima (koje danas živimo). Deborovo plediranje za potpuno odbacivanje rada i odavno predviđenih potrošačkih uloga u ime kreativnog življenja, i danas ima svoj jak naboj, a Grejlu Markusu pripada zasluga što je ovu eksplozivnu napravu vratio u žižu javnosti. „Tragovi karmina“ jeste istup od ogromnog značaja – kroz seriju veličanstveno neizmišljenih priča o ličnom činu apsolutne negacije kao fenomenu koji prati civilizaciju i neophodnom pretekstu za uzimanje slobode, knjiga je ustanovila da je hrabrost da se odbije jedini neupitan revolucionaran stav. Bez suvišnih ideoloških tumačenja, Markus kroz XX vek (uz digresije ka srednjem veku!) prati svekoliko nastojanje malih, običnih i zaboravljenih da kažu „ne` u situacijama u kojima osećaju kako se nešto duboko nemoralno dešava oko njih. Naravno, ovo je pre svega istorija izgubljenih umetničkih pokreta koji su sa one strane priznatog društvenog poretka govorili o mogućnosti da se nešto drugačije dešava u našim životima, često ne nudeći jasnu alternativu, nego isključivo najdublje egzistencijalno uznemirenje kao osnovu za moguću viziju drugačijeg. U centru pažnje je vratolomna studija o vezi dade i panka, veza koja je svim savremenicima koje je to uopšte zanimalo, a bilo ih je malo, morala izgledati kao uverljiva, mada fizički nemoguća – no Markus je u situacionistima otkrio izgubljenu kariku, tanak most kroz vreme koji ih je povezivao. Glavno otkriće Markusove avanturističke analize i jeste bilo otkrivanje novog značaja umetničkog pokreta situacionizma koji je uveo anarhoidnu pobunu u svet popularne kulture i dao joj jezik, ne gubeći subverzivnu sadržinu. I dok je sa dadaizmom sve jasno (te su storije o svesnim otpadnicima od nasilne politike evropskih sila u vreme Prvog rata koji su se okupili u Cirihu, i ovde napunile mnoge stranice), u novoj perspektivi se ispostavilo da je njegov pravi naslednik – pre nego međuratni nadrealizam – zapravo bio situacionizam, dosta posle Drugog svetskog rata. Ovaj pokret je sam po sebi bio naslednik letrizma, a ova dva, srodna, ali udaljena pokreta, nastala su na Levoj obali Sene, u posleratnom miljeu studenata, besposličara i umetnika bez karijere. Letrizam je počeo da se probija do javnosti jednim skandaloznim ekscesom tokom večeri posvećene Tristanu Cari, kada su letristi simbolično ubili svog dadaističkog oca, dok je situacionizam iznikao iz jednog letrističkog krila, osvešćen naglim udarima masovne kulture. Na sličan način, Debor je morao u svojim programskim filmovima da simbolički eliminiše Isidora Isua, lidera letrista, ne bi li stupio na veliku pozornicu na kojoj je umetnost bila jedini projekat menjanja društva vredan pažnje. U sledećoj fazi, situacionisti su krajem šezdesetih uticajna sveevropska umetničko-intelektualna grupacija, koja duboko iza javne scene inspiriše na pobunu koja u sebe uključuje sredstva popularne kulture, i, uopšte, koristi se jezikom potrošačkog društva da ga izvrne i da mu novi, oslobodilački smisao. Danas tako uobičajene majice sa porukama na grudima, upravo su na taj način nastale, kao i obrtanje konfekcijske garderobe i prikačinjanje zihernadli, koje potom zatičemo na pankerima po londonskim ulicama, a sve zahvaljujući činjenici da su dve osobe koje su panku dale grafički izgled – Malkolm Meklaren i Džimi Rid – bili deo engleskog situacionističkog miljea. Najbolji delovi knjige su oni koji se tiču ranih doživljaja panka od strane javnosti i opisi njegovih prvobitnih, anonimnih dana provedenih u totalnom siromaštvu i uličnoj neobaveznosti. Po uzbudljivoj proživljenosti oni su u knjizi podudarni s poglavljima u kojima su opisani rani počeci letrista i situacionista u godinama posle Drugog svetskog rata. Markus se nijednog trenutka ne suzdržava da stvari ostavi samo na nagoveštajima i da sugeriše umesto da tvrdi, ostavljajući nam da sami sebe uverimo da ove veze postoje, jer čvrstih dokaza osim ljudskih sećanja nema. Posle ekstenzivnih istraživanja i susreta sa preživelim dadaistima, situacionistima i pankerima, Markus je zaključio da je potreba za potpunom negacijom fenomen koji stalno prati naše kulise civilizovanosti. Razni potražioci apsolutne slobode kao takve, slede društvo i povremeno njihov glas dopire do svih, menjajući način na koji gledamo stvari oko sebe. „Tragovi karmina“ su knjiga koju možemo posmatrati i kao definitivnu studiju primera kako umetnost menja svet i šta je za to potrebno. Umetnost, pravilno shvaćena, donosi sa sobom svakodnevnu revoluciju stalne promene sebe, a onda i društva. Suprotno ideološkim umotvorinama, svet vredi menjati samo kad nam padne na pamet, usput i jedino kroz sebe. „U društvu koje je ukinulo avanturu, jedina preostala avantura je ukinuti društvo` – danas ovaj izazovni situacionistički slogan zvuči tako prirodno, kao jedini mogući izlaz.

Grejl Markus, vrhunski ekspert za američku pop-rok kulturu, započeo je rad na ovoj knjizi fasciniran grupom Sex Pistols, tom „skandaloznom antimuzičkom grupom“ koja je nastala u Londonu 1975, i nestala u roku od dve godine, inicirajući pojavu pank supkulture i dovodeći do transformacije pop-rok muzike širom sveta. Studija „Tragovi karmina“ predstavlja pank kao pokretač istorije intelektualne avangarde XX veka. Za Markusa, pank je simbol same prirode XX veka... Autor - osoba Markus, Greil, 1945- Naslov Tragovi karmina : tajna istorija XX veka / Grejl Markus ; preveo s engleskog Dejan D. Marković Jedinstveni naslov Lipstick Traces. scc Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2012 Izdavanje i proizvodnja Čačak : Gradac K, 2012 (Beograd : Zuhra) Fizički opis 418 str. : ilustr. ; 23 cm Drugi autori - osoba Marković, Dejan D. ISBN 978-86-83507-87-0 (broš.) Napomene Prevod dela: Lipstick Traces / Greil Marcus Tiraž 500 Str. 7-10: Predgovor / Dejan D. Marković Bibliografija: str. 385-416. Predmetne odrednice Pank muzika -- 20v Potkultura -- 20v Umetnost -- Društvo -- 20v SADRŽAJ: PREDGOVOR PROLOG Verzija prva: POSLEDNJI KONCERT SEX PISTOLS-A Verzija druga: TAJNA ISTORIJA JEDNOG VREMENA KOJE JE PROŠLO - Lica - Legende slobode - Umetnost jučerašnjeg sloma - Slom jučerašnje umetnosti - Juriš na Notr Dam - Napad na Čarlija Čaplina - Tragovi karmina (na cigareti) U svojoj studiji „Tragovi karmina” Greil Markus napisao je svojevrsnu tajnu istoriju otpadnika i pobunjenika, koji su direktne preteče rokera i pankera. Markus pronalazi slične buntovnike kroz istoriju, a kao direktne prethodnike rokenrol i pank posvećenika on vidi katarsku sektu „čistih” iz XIII veka, heroje francuske revolucije iz XVIII veka, holandske provose i francuske situacioniste iz XX veka. Provosi su živeli u komunama izvan velikih gradova, propagirali slobodnu ljubav, ekologiju i biciklizam. Situacionisti su bili izuzetno kritični spram potrošačkog društva i veoma bliski Marksovim levičarskim idejama, preciznije, mnogo bliži idejama Trockog ili još više Albera Kamija. Piše: Dragan Ambrozić Najveća negacija Autor nekolicine najvažnijih knjiga o fenomenu rokenrola, po prvi put je preveden na srpski sa svojim najhrabrijim i najspekulativnijim delom, drugačijom vizijom bliske prošlosti Rođen 1945. u San Francisku, ali poreklom iz južnjačke jevrejske porodice (ne tako čest slučaj, osim u Montgomeriju, Alabama), Grejl Markus kao da se decenijama spremao za ulogu koju je preuzeo. Studije su bile zanimljive, ali je u Kaliforniji bogatoj otpadničkim i boemskim tradicijama, sredinom šezdesetih trajala jedna vrsta pop-kulturne pobune u kojoj je svako slobodouman tražio svoje mesto. U vremenima originalnog leta ljubavi 1967, Markus se dohvatio pisanja u žanru muzičke kritike, te je kao čudo od deteta vrlo brzo postao prvi urednik recenzija u `Rolling Stone`, najprestižnijem, i ako je to važno, najtiražnijem muzičkom magazinu u SAD. Od tad živi pokraj Berklija kao svedok koji i dalje boravi u svojim svedočanstvima. Njegov stil pisanja, kao i stvari koje je govorio, promenile su način na koji se razume rokenrol još početkom sedamdesetih, u vreme kad su se stidljivo promolili prvi akademski glasovi da nešto saopšte na ovu temu. TAJANSTVENI VOZ: Kad se 1975. pojavio sa knjigom „Tajanstveni voz“, njegovo pisanje bilo je ogromna inovacija u izražavanju o popularnoj muzici – naraslo na jeziku tadašnje kontrakulture, ono je zapljusnulo čitaoce sa puno strasnih, a ipak analitičkih tumačenja, stalno isprepletanih vrtoglavim digresijama i fusnotama, koje su često opčinjavale um toliko da se i sam autor pomalo zaboravljao u lepoti obrta i otvaranja novih mogućih značenja. Najvažnije od svega, on je uspeo u neočekivanom – da naučničku dimenziju probudi i održi kroz pesničko izlaganje, i obrnuto. Grejl je u naučno razmišljanje i izlaganje uveo ritam rokenrola, a oko rokenrola stvorio auru ozbiljnog razmišljanja o značenju svega što se pod tim imenom dešava. Njegovo najvažnije „otkriće` bilo je smeštanje roka kao pojave među druge značajne kulturne fenomene koji su nicali širom Amerike tokom XX veka, rad na razumevanju (zajedno sa čitaocima) njegovog porekla i pravca kretanja, i konačno prepoznavanje jedne matrice koja se stalno ponavlja kroz muziku i vreme, govoreći puno toga o samoj Americi i tamošnjem stanju duhova. Angažovana kulturna arheologija kojom se bavio otkrila je mnoge zaboravljene slojeve čije je nasleđe rokenrol pojačao do neslućenih dimenzija kroz masovne medije. Upravo je Markus stavio rokenrol u istorijsku perspektivu, dajući mu čvrstu prošlost, neizvesnu sadašnjost i izvesnu budućnost. NEPREVEDENO: Njegove tri najznačanije knjige svakako su „Tajanstveni voz“, „Tragovi karmina“ i „Nevidljiva republika“. Prva i treća još čekaju prevodioca na srpski, druga nam je upravo stigla u izdanju „Gradca` i prevodu Dejana D. Markovića. „Tajanstveni voz“ se pojavio 1975. i od tad se proučava kao najbolja dubinska spisateljska epopeja ka smislu rok muzike, što je Markusova stalna tema. „Predstave o Americi u rokenrol muzici`, kako je glasio podnaslov koji je više sakrivao nego otkrivao sadržaj knjige, zapravo su produžena zbirka eseja u kome – jednim namerno nekoherentnim stilom izlaganja, ali sa zanesenošću istraživača koji kopa po džungli – Markus pokušava da kroz nekoliko primera osvetli kako je pogled upućen na američko društvo iz rokenrola, zapravo izmenio društvo oko sebe ili mu bar dao mogućnost da se promeni. Primeri su Robert Džonson i Elvis Prisli, te Harmonika Frenk i Slaj Stoun, ali i Rendi Njumen, pa je izbor pogleda na Ameriku veliki i sveobuhvatan, prelazi rasne barijere i uglavnom otkriva kako su američki san i njegovo rušenje imali mnogo svojih slučajem ogorčenih, nenamerno ukletih pesnika, koji su kroz muziku napipali mogućnost transformacije sebe i društva. „Nevidljiva republika“, iz 1998, produžava tamo gde je „Tajanstveni voz“ stao – u pitanju je još jedna magična disperzivna studija, koja se u ovom slučaju bavi Bobom Dilanom i njegovim čuvenim odsustvom sa scene posle slavnih dana tokom kraja šezdesetih. Iza njegovog povlačenja na farmu i sviranja prastarih folk pesama sa prijateljima krilo se putovanje u sebe koje je zabeleženo i kasnije objavljeno na The Basement Tapes, epskom izdanju sa sastavom The Band. Markus se kao i obično samo naizgled bavi temom koju je izabrao – ovde nema ničeg od uobičajenog romantizovanja biografije, nabrajanja anegdota sa snimanja ili alkoholičarskih tračeva – on ovde ispituje ni manje ni više nego poreklo američke popularne kulture kao takve, odnosno američku kulturnu podsvest i poreklo mitova na tamošnjoj javnoj sceni. Pitanje zajedničkih mitova u XX veku ovde se razotkriva, i postaje otvoreno posle ove knjige koja zahvata duboko ka srednjovekovnom periodu da bi objasnila poreklo nekih motiva, smeštajući ih u kontekst uskovitlanih zbivanja s kraja šezdesetih. Markus se, ukratko, uvek bavio značenjem umetničkog čina u rokenrolu. U ova dva izdanja za tu svrhu je svojeručno skovao revoluciju u jeziku i pristupu pisanju o muzici, menjajući naše shvatanje kako se o njoj sme pisati, još pre nego što je postmodernizam postao reč kojom se svaka nelinearna naracija objašnjava. Ali njegov najveći poduhvat svakako je onaj koji ga je izvukao daleko izvan popularne muzike i opet vratio nazad, promenjenog. UPRAVO PREVEDENO: Kad se pojavila 1989, knjiga „Tragovi karmina“ je postala kulturna senzacija i prouzrokovala je promenu ugla gledanja pre svega na pank, kao značajnu pojavu u popularnoj kulturi, ali je pokrenula i lavinu interesovanja i za situacioniste – do tad pomalo zaboravljen neoavangardni umetnički pokret koji je od kraja pedesetih do sedamdesetih bio u samom središtu umetničke kritike društva, do te mere da je značajno oblikovao iznutra jezik pobune Maja 1968, prvo u Parizu, a potom i širom sveta. Gi Debor, njihov neprikosnoveni lider, našim čitaocima je dostupan samo kroz prevod „Društva spektakla“, programskog dela u kome su prvi put ocrtane krajnje granice spektakularizacije svakodnevice, radi povećanja potrošnje, kao i ograničenja pobune u takvim uslovima (koje danas živimo). Deborovo plediranje za potpuno odbacivanje rada i odavno predviđenih potrošačkih uloga u ime kreativnog življenja, i danas ima svoj jak naboj, a Grejlu Markusu pripada zasluga što je ovu eksplozivnu napravu vratio u žižu javnosti. „Tragovi karmina“ jeste istup od ogromnog značaja – kroz seriju veličanstveno neizmišljenih priča o ličnom činu apsolutne negacije kao fenomenu koji prati civilizaciju i neophodnom pretekstu za uzimanje slobode, knjiga je ustanovila da je hrabrost da se odbije jedini neupitan revolucionaran stav. Bez suvišnih ideoloških tumačenja, Markus kroz XX vek (uz digresije ka srednjem veku!) prati svekoliko nastojanje malih, običnih i zaboravljenih da kažu „ne` u situacijama u kojima osećaju kako se nešto duboko nemoralno dešava oko njih. Naravno, ovo je pre svega istorija izgubljenih umetničkih pokreta koji su sa one strane priznatog društvenog poretka govorili o mogućnosti da se nešto drugačije dešava u našim životima, često ne nudeći jasnu alternativu, nego isključivo najdublje egzistencijalno uznemirenje kao osnovu za moguću viziju drugačijeg. U centru pažnje je vratolomna studija o vezi dade i panka, veza koja je svim savremenicima koje je to uopšte zanimalo, a bilo ih je malo, morala izgledati kao uverljiva, mada fizički nemoguća – no Markus je u situacionistima otkrio izgubljenu kariku, tanak most kroz vreme koji ih je povezivao. Glavno otkriće Markusove avanturističke analize i jeste bilo otkrivanje novog značaja umetničkog pokreta situacionizma koji je uveo anarhoidnu pobunu u svet popularne kulture i dao joj jezik, ne gubeći subverzivnu sadržinu. I dok je sa dadaizmom sve jasno (te su storije o svesnim otpadnicima od nasilne politike evropskih sila u vreme Prvog rata koji su se okupili u Cirihu, i ovde napunile mnoge stranice), u novoj perspektivi se ispostavilo da je njegov pravi naslednik – pre nego međuratni nadrealizam – zapravo bio situacionizam, dosta posle Drugog svetskog rata. Ovaj pokret je sam po sebi bio naslednik letrizma, a ova dva, srodna, ali udaljena pokreta, nastala su na Levoj obali Sene, u posleratnom miljeu studenata, besposličara i umetnika bez karijere. Letrizam je počeo da se probija do javnosti jednim skandaloznim ekscesom tokom večeri posvećene Tristanu Cari, kada su letristi simbolično ubili svog dadaističkog oca, dok je situacionizam iznikao iz jednog letrističkog krila, osvešćen naglim udarima masovne kulture. Na sličan način, Debor je morao u svojim programskim filmovima da simbolički eliminiše Isidora Isua, lidera letrista, ne bi li stupio na veliku pozornicu na kojoj je umetnost bila jedini projekat menjanja društva vredan pažnje. U sledećoj fazi, situacionisti su krajem šezdesetih uticajna sveevropska umetničko-intelektualna grupacija, koja duboko iza javne scene inspiriše na pobunu koja u sebe uključuje sredstva popularne kulture, i, uopšte, koristi se jezikom potrošačkog društva da ga izvrne i da mu novi, oslobodilački smisao. Danas tako uobičajene majice sa porukama na grudima, upravo su na taj način nastale, kao i obrtanje konfekcijske garderobe i prikačinjanje zihernadli, koje potom zatičemo na pankerima po londonskim ulicama, a sve zahvaljujući činjenici da su dve osobe koje su panku dale grafički izgled – Malkolm Meklaren i Džimi Rid – bili deo engleskog situacionističkog miljea. Najbolji delovi knjige su oni koji se tiču ranih doživljaja panka od strane javnosti i opisi njegovih prvobitnih, anonimnih dana provedenih u totalnom siromaštvu i uličnoj neobaveznosti. Po uzbudljivoj proživljenosti oni su u knjizi podudarni s poglavljima u kojima su opisani rani počeci letrista i situacionista u godinama posle Drugog svetskog rata. Markus se nijednog trenutka ne suzdržava da stvari ostavi samo na nagoveštajima i da sugeriše umesto da tvrdi, ostavljajući nam da sami sebe uverimo da ove veze postoje, jer čvrstih dokaza osim ljudskih sećanja nema. Posle ekstenzivnih istraživanja i susreta sa preživelim dadaistima, situacionistima i pankerima, Markus je zaključio da je potreba za potpunom negacijom fenomen koji stalno prati naše kulise civilizovanosti. Razni potražioci apsolutne slobode kao takve, slede društvo i povremeno njihov glas dopire do svih, menjajući način na koji gledamo stvari oko sebe. „Tragovi karmina“ su knjiga koju možemo posmatrati i kao definitivnu studiju primera kako umetnost menja svet i šta je za to potrebno. Umetnost, pravilno shvaćena, donosi sa sobom svakodnevnu revoluciju stalne promene sebe, a onda i društva. Suprotno ideološkim umotvorinama, svet vredi menjati samo kad nam padne na pamet, usput i jedino kroz sebe. „U društvu koje je ukinulo avanturu, jedina preostala avantura je ukinuti društvo` – danas ovaj izazovni situacionistički slogan zvuči tako prirodno, kao jedini mogući izlaz. pank muzika, punk, situacionisti, Sex Pistols, situacionistička internacionala, dada, dadaizam, anarhija, anarhizam MG110 (M)

Saznajte ne samo kako izbjeći narcise u svom životu, već i kako živjeti s njima. Ljude u kontaktu s narcisima na poslu, u bliskoj vezi i slično zbunjuju strahovite proturječnosti njihova ponašanja, potreba za veličinom, za stalnim divljenjem. Naime, zbog izuzetne osjetljivosti na najmanji poraz, narcisoidne ličnosti su ljudi dosljedno nedosljedni jedan trenutak šarmantni, drugi hladni i proračunati, a treći, posve nepredvidivo, bijesni. Valja ih, ipak, razumjeti da bi se s njima lakše živjelo. A i da biste ih mogli izbjeći, otići od njih. Dakako, ako vi niste taj narcis. U tom slučaju preostaje vam, naime, samo jedno razumjeti što je i kada kod vas pošlo krivim putem, zašto su vam uvijek za sve (bili) krivi oni drugi. Sandy Hotchkiss, psihoterapeut i klinička socijalna radnica, objašnjava kako nakraj s narcisom u drugima i u sebi, kako se riješiti onih koji opsjednuti sobom sve kontroliraju, koji ne znaju što znači davati i primati. Uz ostalo, autorica navodi i sedam roditeljskih stavova koji stvaraju narcisoidnu djecu, naglašavajući uz ostalo kako se narcisoidne potrebe izražavaju potrebom za veličinom, koja iziskuje stalno divljenje, u pozadini čega je izuzetna ranjivost na najmanji poraz koji prouzročuje sram i koji narcisoidnu osobu posve skrha. sadržaj: 7 predgovor 11 uvod: oni su posvuda 17 prvi dio: sedam smrtnih grijeha narcisoidnosti 19 prvo poglavlje: besramnost 23 drugo poglavlje: vlastiti svijet fantazije 27 treće poglavlje: bahatost 31 četvrto poglavlje: zavist 35 peto poglavlje: polaganje prava 39 šesto poglavlje: iskorištavanje 43 sedmo poglavlje: neodgovarajuće granice 47 drugi dio: odakle dolazi narcisoidnost? 49 osmo poglavlje: dječja narcisoidnost i rođenje mene 57 deveto poglavlje: narcisoidni roditelj 67 treći dio: obrana sebe: strategije preživljavanja u narcisoidnom svijetu 69 deseto poglavlje: prva strategija -upoznaj sebe 75 jedanaesto poglavlje: druga strategija -prigrli stvarnost 79 dvanaesto poglavlje: treća strategija -postavi granice 85 trinaesto poglavlje: četvrta strategijanjeguj recipročnost 89 četvrti dio: »posebni Ijudi«: narcisi u tvom životu 91 četrnaesto poglavlje: adolescentna narcisoidnost; što je normalno a što nije 105 petnaesto poglavlje: narcisoidnost i ovisnost. sramna veza 117 šesnaesto poglavlje: zaljubljeni narcis: obmana stapanja 131 sedamnaesto poglavlje: narcis na poslu: zloupotreba vlasti 145 osamnaesto poglavlje: narcisoidnost i starenje: ogledalo puca 155 peti dio: samo ti možeš spriječiti narcisoidnost 157 devetnaesto poglavlje: narcisoidno društvo 165 dvadeseto poglavlje: postati bolji roditelji 175 bilješke 181 preporučeni naslovi 183 kazalo Predgovor Ljude koji su na poslu, u bliskim vezama i slično u dodiru s osobom narcisoidnog poremećaja osobnosti, izbezumljuju i zbunjuju strahovite proturječnosti njezina/njegova ponašanja, kao i stalna te trajna dosljednost narcisoidnih potreba. Te se potrebe izražavaju potrebom za veličinom, koja iziskuje stalno divljenje, u pozadini čega je izuzetna ranjivost na najmanji poraz, koji potom prouzročuje sram što ih posve skrha. Ovi su Ijudi stoga karizmatični, jedan čas šarmantni, drugi hladni i proračunati, a treći posve nepredvidivo imaju napad bijesa. Viđao sam to puno puta kod rodbine pacijenata koje sam liječio njihovih roditelja, bračnih drugova i djece. Ne mogu vjerovati ono što im kaže percepcija a što je neporecivo; izbjegavaju, poriču i racionaliziraju izjedajuću egocentričnost, što još više zamagljuje njihovu percepciju. Odavno želim da imamo knjigu za te Ijude koja bi im omogućila da razumiju narcisoidni poremećaj ličnosti i njegove probleme. Često sam maštao da je ja napišem. Napokon imamo takvu knjigu: Zašto se sve uvijek vrti oko tebe, autorice Sandy Hotchkiss, kliničke socijalne radnice. Knjiga je divno napisana i zadovoljstvo ju je čitati. Gospođica Hotchkiss je posložila i uklopila znatnu stručnu literaturu na tu temu i prevela je na jednostavan jezik za čitaoca laika. Objašnjava krajnje stručne pojmove i konkretno ih ilustrira detaljima. Uz svako poglavlje navode se izvrsni izvori literature. Ova knjiga ispunjava veliku prazninu u literaturi i mora je pročitati svatko tko želi bolje razumjeti narcisoidni poremećaj ličnosti, bilo da je profesionalac ili laik. James F. Masterson New York **** Ova mi je knjiga bila u glavi pet godina dok je nisam počela stavljati na papir, a mnogi su je Ijudi na tom putu obogatili. Želim zahvaliti svojim pacijentima koji su potvrdili moje uvjerenje da za knjigu o tome zašto se narcis ponaša onako kako se ponaša ima mjesta pod suncem. Njihova borba za izbavljenjem iz mreža u koje su ih upleli narcisoidni roditelji, Ijubavi partneri, bračni drugovi, šefovi i prijatelji oživjela je na moje oči psihoanalitičku teoriju i pokazala mi kako je moguće razviti potpuno i odvojeno sebstvo nakon djetinjstva. Napose sam zahvalna onima koji su dopustili da na ovim stranicama ispričam njihove priče. Također se želim zahvaliti svim stručnim kolegama koji su me podržavali kad sam koncem 1997. odlučila više ne raditi puno radno vrijeme u zdravstvenoj skrbi. Manje od upola radnih obveza dalo mi je vremena da napišem ovu knjigu, premda je to značilo i manje prihoda. Imam sreću što sam dio zajednice koja mi je pomogla da mi vrata uvijek budu otvorena kroz ovo burno vrijeme u povijesti psiho- terapije, kad je zdravstvena skrb preuzela kontrolu nad procesom terapije i ugrožava samu bit onoga djelotvornoga što činimo. Također hvala mome predivnom suprugu, Donaldu Hildrethu, koji me iščupao iz mračnog doba notesa i penkala, električnih pisaćih strojeva i korektora i uveo me u radost računala. Prvih nekoliko poglavlja knjige napisala sam sjedeći leđa uz leđa s njim u njegovu ateIjeu, ja na računalu, on s kistom, u feng shiu kutu naše kuće. NaposIjetku mi je kupio i vlastiti mali laptop i otvorio mi se čitav novi svijet Hvala ti što si me uveo u svjetlo i što si uvijek bio svjetlo moga života. Ova knjiga se ne bi ni začela a kamo li tiskala bez značajnog doprinosa doktora Jamesa Mastersona. 1987. godine otkrila sam Mastersonov pristup liječenju poremećaja sebstva, i taj jasan, zdrav i nadasve važan model je osnova kliničkog rada u mojoj cjelokupnoj karijeri. Početkom 2000. godine, on je velikodušno pristao pročitati dijelove mogarukopisa i konačno mi otvorio vrata u Simon i Schuster. To što mije napisao predgovor čast je koju ću pamtiti cijeli život. Pišući ovu knjigu došla sam u bliski kontakt s mnogim divnim Ijudima koji su svi imali bitnu ulogu kako je putovanje odmicalo. Na vrhu popisa je moja draga prijateljica i kolegica Suzanne Lake, psihijatrica, koja je pročitala sav rukopis u ranim fazama nastajanja, neumomo me ohrabrujući u bezbrojnim trenucima tjeskobe. Moj agent, Peter Fleming, uvijek će mi biti drag kao prva osoba iz svijeta knjige koja se oduševljavala mojim idejama. Elizabeth Knovvles iz Harvard Pressa i Kitty Moore u Guilfordu velikodušno su odvojile vremena za povratne informacije o početnim fazama rukopisa. Emily Brown, klinička socijalna radnica, bila mi je uzor i savjetnica. Aileen Berg, dars neba, odigrala je završnu ulogu u konačnom izdavanjuknjige. A moj posinak, Jeremy Hildreth, majicom »Samo ti možeš spriječiti narcisoidnost« spojio je Aileen sa mnom. Kakva sreća! Zahvale idu Kathy Coss, Coleen Gamer, Carol Schwartz i VVhitney Wagner za dojmove o prvim fazama rukopisa. Hvala vam, majke i prijateljice! Iskustvo s Free Pressom bilo je od početka izvrsno. Hvala Trish Todd koja je slušala prijateljicu Aileen Berg i moj prijedlog proslijedila Phihpu Rappaportu koji je kao urednik bio čista poezija. Uranjanje u narcisoidnost može pobuditi Ijutnju, a Philipova dobrota i optimizam pomogli su mi očuvati ravnotežu u procesu revizije. Hvala i Philipovoj sposobnoj asistentici koja je rukopis stavila na disketu. ****