Dr Aleksandar Kalomiros - Protiv laznog jedinstva Jednostavne misli pravoslavnog hriscanina u odnosu na nerazborite pokusaje stvaranje Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve sa takozvanim crkvama Zapada Hriscanska misao, Beograd, Valjevo, Srbinje, 1998. Mek povez, 154 strane, ponegde uredno podvlaceno hemijskom olovkom, posveta. RETKO! Jednog dana, pre ili kasnije, niko ne zna tačno kada, crkve i religije će se ujediniti. U tom haosu laži će čak i izabrani biti u opasnosti da izgube svoj put. To će biti doba Antihrista. Kako i kada će Antihrist doći, niko ne može da kaže. Ne zna se ni koliko njih će biti u stanju da ga prepoznaju, jer će on doći kao dobrotvor čovečanstva. Za sada možemo sa sigurnošću reći samo jednu stvar: svi ovi pokreti prema ujedinjenju nacija i crkava, svi ovi kompromisi i svo ovo uniformisanje čovečanstva postepeno činjeno pod parnim valjkom tehnološke kulture, priprema put za dolazak Antihrista. Ovakav razvoj čovečanstva, prema kriterijumu sveta je divan. Ali, prema hrišćanskom kriterijuumu vodi ka uništenju. Ovo ne iznenađuje i ne plaši hrišćane. Oni znaju da je svet sam sebe osudio. Zato Hristos nije htio da se moli za svet. „Ne molim se za svet.“ Knez ovoga sveta je đavo i on je „čovekoubica od početka.“ Smrt će zateći svet na vrhuncu njegove slave, na vrhuncu njegove samoobmane, na samitu kule vavilonske, kada će čovek biti u zenitu svoga starog pokušaja da postane bog svojom ličnom moći, bez Boga. Kada Sin Čovečiji dođe, naći će čoveka u punoj slavi svoje satanske opsednutosti. Bog ne traži od hrišćana da spasu svet. Svaki pokušaj od strane hrišćana da promjene smer u kome se svet sada kreće bio bi uzaludan i smešan. Svet je brod koji tone i on tone zato što mu je sama struktura pokvarena. Bog ne traži od hrišćana da spasu brod, već da spasu koliko god mogu brodolomnika. Nova Nojeva barka, Hristova crkva, plovi blizu mesta brodoloma. Svako ko hoće da se spase od vode mora da potraži utočište u njoj. Ali, da bi našao utočište, čovek mora da se odrekne sveta, ne toliko geografski, koliko suštinski. „Zato iziđite između njih i odvojte se, govori Gospod, i ne dohvatajte se do nečistote, i ja ću vas primiti.“ tags: ekumenizam, antiekumenizam...

Kraj utopije i pozorište, kritike i eseji 1985 - 2000, mek povez, 216 strana, dobro očuvana, izdanje Sterijino pozorište Novi sad - Otkrovenje Beograd 2000, detaljniji opis: `Kraj utopije i pozorište` razmatra predstave nastale po komadima savremenih srpskih dramatičara od 1985. do 2000, u godinama takođe dramatizovanog ali pri tom još i razorenog, urušenog društva. Dok traži odgovor na pitanje kako su i u kojoj meri pisci odgovorili na zahteve vremena, što stoji u osnovi njegove kritičarske pažnje, Stamenković ne krije, naprotiv, da pozorište vidi kao aktivnog učesnika u društvu, pa u tom smislu očekuje da ono aktivno oblikuje i javnu svest, da pod svoju lupu stavi i krupna pitanja politike i istorije. Tek smešteno u konkretan istorijski, politički, društveni, socijalni, duhovni, pa i psihološki kontekst, pozorište pokazuje koliko je doraslo tom zadatku i kakva je slika vremena u njegovom šekspirovskom ogledalu.

Helen Fišer - Anatomija ljubavi: prirodna istorija parenja, braka i zašto lutamo Prvi put objavljena 1992. godine, `fascinantna` (Njujork tajms) Anatomija ljubavi Helen Fišer brzo je postala klasik. Od tada je Fišer sprovela pionirsko istraživanje mozga o požudi, romantičnoj ljubavi i vezanosti; prikupila je podatke o više od 80.000 ljudi kako bi objasnila zašto voliš onoga koga voliš; i prikupila informacije o više od 30.000 muškaraca i žena o seksu, vezivanju, prijateljima sa povlasticama i drugim trenutnim trendovima u udvaranju i braku. I ona predstavlja novu, naučno zasnovanu i optimističnu perspektivu odnosa u našem digitalnom dobu - ono što ona naziva `laganom ljubavlju`. Ovo je najsavremenije putovanje sile koje prati porodični život čoveka od svog porekla u Africi pre više od dvadeset miliona godina do internet stranica za sastanke i današnjih spavaćih soba. I ima sve: kopulatorni pogled i druge prirodne igre udvaranja; ko, kada, gde i zašto čini preljubu; ljubavne zavisnosti; njeno otkriće četiri široka hemijski zasnovana stila ličnosti i šta svaki od njih traži u romansi; najnoviji podaci o svetskim (biološki utemeljenim) obrascima razvoda; kako i zašto muškarci i žene misle drugačije; prava priča o ženama, muškarcima i moći; uspon i pad seksualnog dvostrukog standarda; i šta nam nauka o mozgu govori o tome kako napraviti i održati srećno partnerstvo. Dr Helen Fišer jedna je od najistaknutijih antropologa u Americi. Pre nego što je postala profesor istraživač na Univerzitetu Rutgers, bila je naučni saradnik u Američkom muzeju prirodne istorije u Njujorku. Dr Fišer je sprovela opsežno istraživanje o evoluciji, izražavanju i hemiji ljubavi. Njene dve najnovije knjige, Prvi pol i Zašto volimo, bile su na listi Njujork tajmsovih zapaženih knjiga. Odrasla je u Konetiketu, a živi u Njujorku.

PARACELZUS metafizička medicina Alfa Beograd i Draganić Zemun, 1990. mek povez 90 strana format B6 težina ~90gr knjiga je dobro očuvana, u solidnom stanju... nema podvlačenja, posveta, obeležavanja... Alhemičar, lekar, astrolog, okultista, živeo krajem XV i u prvoj polovini XVI veka, rođen u Švajcarskoj. Počinje studije medicine u Bazelu, ubrzo se prebacuje u Beč a doktorat konačno stiče na Univerzitetu u Ferari, Italija. Ubrzo po doktoriranju, Paracelzus napušta Evropu, i u Egiptu, Arabiji, Konstantinopolju i Svetoj zemlji traži alhemičare od kojih bi mogao da uči. Paracelzusova alhemijska učenja označila su epohu u kojoj alhemija polako počinje da odumire. On je odbacio magijske tradicije koji su njegovi prethodnici praktikovali u alhemiji i, za razliku od njih, u potpunosti je odbio gnostičke tradicije i praktikovanje alhemije striktno vezano za okultizam, preferirajući hermetička učenja. Ipak, za Paracelzusa, kao i za većinu univerzitetski obrazovanih ljudi tog vremena, astrologija je imala važnu ulogu i on je išao toliko daleko da prepisuje i odgovarajuće astrološke talismane za pojedine bolesti. Poznata je njegova misao: `Mnogi su govorili o alhemiji, da služi pravljenju srebra i zlata. Za mene to nije cilj, već samo da razmotrim kakve vrline i moć mogu da leže u lekovima.` Ipak, Paracelzusova praksa medicine uvela je i broj revolucionarnih tretmana. Praksa je u to vreme bila da se rane kauterizuju vrelim uljem ili da se gangrenozni udovi amputiraju. Paracelzus je ipak otkrio da ukoliko se rana redovno drenira i drži čistom, šansa da se sama zaleči je daleko veća nego kod tada standardne procedure. Ovakav tretman doneo mu je slavu u krugovima zapadne medicine. Takođe, on je prvi uveo upotrebu raznih hemikalija i minerala u lečenju, prvi davši ime cinku. Verovao je ipak, da je zdravlje moguće ostvariti samo kroz harmoniju čoveka, mikrokosmosa i makrokosmosa. Jedno vreme bio je profesor Univerziteta u Bazelu i mnogi izvori govore da je imao velika neslaganja sa kolegama, dok su čak postojale i glasine da je spaljivao tradicionalne udžbenike koje je smatrao pogrešnim. Bazel je morao da napusti zbog izvesne tužbe. Kraj života proveo je u današnjoj Austriji, gde je preminuo i sahranjen u Salcburgu. Nakon njegove smrti javlja se pokret Paracelzusijanizam, zahvaljujući kome je ostao zapamćen u istoriji medicine.

NOVA KNJIGA-NEKORISCENA-KUPLJENA OD IZDAVACA, STANJE KNJIGE:ODLICNO(5),ORIGINALNO IZDANJE,Izdavač:`Šahinpašić`SARAJEVO Autor:Ward Colin Prevod: Dušan Janić Građa:knjiga Knjiga:Anarhizam Pisac:Colin Ward Naslov: Anarhizam Oblast:Sociologija,Filozofija, Politika Godina izdanja: 2007 ISBN:978-9958-41-193-9 Biblioteka: KRATKI UVOD Povez:Mek povez sa klapnama Ilustracija:Da Izdavač:`Šahinpašić`,SARAJEVO Prevod: Dušan Janić Broj strana:114 Format:11 x 18 cm - Latinica Stanje knjige:NOVA KNJIGA-NEKORISCENA-KUPLJENA OD IZDAVACA, STANJE KNJIGE:ODLICNO(5),ORIGINALNO IZDANJE,Izdavač:`Šahinpašić`SARAJEVO Kategorije:Alternativa, Popularna nauka, Stručne knjige, Sociologija Sadržaj: U ovoj knjizi iz serije Kratkih uvoda, Collin Ward razmatra anarhizam sa više stanovišta: teorijskog, historijskog, internacionalnog, kao i ispitujući djela glavnih anarhističkih mislilaca od Kropotkina do Chomskog. On kritički posmatra anarhizam ocjenjujući njegove glavne zamisli u koje spadaju potpuno suprotstavljanje kažnjavanju zatvorom, kao i politika ‘nekompromisa’ sa aparatom političkog odlučivanja. U pitanja o kojima Ward razmišlja spadaju: može li anarhija uopće uspješno djelovati kao politička snaga? Je li ona ‘organiziranija’ i ‘razumnija’ nego što se to trenutno shvaća? Wardova argumentacija je takva da će čitalac pošto pročita ovu knjigu, a bez obzira kakav mu je politički stav, može mnogo bolje razumjeti anarhizam. Nakladnik:Sarajevo ; Zagreb : Šahinpašić, 2007 Materijalni opis:114 str. : ilustr. ; 18 cm Nakladnički niz:Biblioteka V.S.I.. Kratak uvod Napomena:Prevod: Dušan Janić Prijevod djela: Anarchism. Bibliografija: str. 103-109. Kazalo. Predmetna odrednica:anarhizam - načela anarhizam - povijest Klasifikacijska oznaka 327.3=163(497.6) Internacionalizam... Djela na bošnjačkom jeziku 329.285=163(497.6) Političke stranke i pokreti. Anarhistički stav. Djela na bošnjačkom jeziku Anotacija: Knjiga iz serije `Kratkih uvoda` namijenjena svima onima koji traže pristupačan put u neko novo područje interesa, u ovom slučaju anarhizma. Autor razmatra anarhizam s više stajališta: teorijskog, povijesnog, međunarodnog, pritom ocjenjujući njegove glavne zamisli te ispitujući djela glavnih anarhističkih mislilaca, od Kropotkina pa do Chomskog. Jezik:bosanski Standardni broj: ISBN 978-9958-41-193-9 (Sarajevo) ISBN 978-953-95721-2-7 (Zagreb)

Kategorija: Društvene nauke/ Sociologija Naslov:Individualna i masovna kultura ISBN:ID=86072588 Godina izdanja:2000 Jezik: Srpski Autor: Strani zdavač: `Clio`-Beograd Biblioteka: `Agora` Prevod dela: Culture individuelle et culture de masse - Louis Dollot Prevod: Vesna Injac-Malbaša Godina: 2000 Broj strana: 144 Format: 20.5x14.5cm Povez: tvrd Autor:Luj Dolo Izdavač: `Clio`, Beograd 2000; biblioteka: `Agora` Detaljnije: tvrd povez, strana 142, 21cm, Stanje:Novo-nekorisceno,stanje(5+) Sinopsis: Ova knjiga je uvod u ključne kulturološke teme našeg doba sa jakim uticajem onoga što bi se moglo nazvati francuskom tradicijom, njenom novom mišlju o kulturi (Marlo, Sartr, Stros, Lefevr, Kajoa, Bataj, Elijade, Bart, Todorov, Fridman, Jankelevič) i francuskom praksom u domenu kulturne politike koja nosi pečat racionalnog duha, svest o osobenom kulturnom identitetu i naglašen etatizam. Dolo uvodi čitaoca u temu, polazeći od osnovnih pojmova. Kada prikazuje istoriju pojma “kultura” on prikazuje sve nijanse značenja kulture. Isto tako on će pažljivo, bez dogmatskog reza, objasniti interakciju lične i zajedničke kulture, odnos čovekovih stvaralačkih potencijala sa socijalnim nasleđem, okruženjem, socijalnim klasama i elitama, religijom, medijima, obrazovanjem, slobodnim vremenom. Dolo pronicljivo razlaže duh današnjeg vremena i poziciju kulture, pa posebno poglavlje knjige posvećuje odnosu nauke, tehnologije i moderne kulture. On ukazuje na stari, za njega lažni rascep između naučne i humanističke kulture, ukazujući kako je u biti čovekove kreativnosti i slobode i jedna i druga kultura. Izvanredan uzlet tehnologija izmenio je svakodnevni život čoveka i najsnažnije je uticao na kulturu u čemu je posebna zasluga medija. U tzv. digitalnoj eri u koju smo ušli, stvaralaštvo, kultura, informacija i obrazovanje postali su apsolutno globalizovani. Globalna komunikacija, naravno, traži nove definicije masovne kulture, kulturnog identiteta, umetničkog dela, umetničkih žanrova itd. Pobuna protiv civilizacijskog modela poznatog kao American way of life zbiva se u znaku poimanja globalizacije kao susreta razlika, kao interkulturalizma. Ulazimo tako u društvo koje ne poznaje zatvorenost, izolovanost, ali u kome se podstiču produktivne različitosti. Naravno, uvek ostaje prisutno pitanje kako sačuvati svoju posebnost u okviru tendencija globalizacije, kako u sveopštem kretanju prema “jedinstvenom svetu”, utemeljenom na ekonomskoj, tehnološkoj i političkoj integraciji izbeći opasnost od jednoobraznosti, serijalizacije, hegemonizma jednog kulturnog i političkog obrasca? O autoru: Luj Dolo Naš savremenik , francuski istoričar i kulturolog Luj Dolo, istakao se istančanim i pitkim knjigama o francuskoj prošlosti, a posebno dragocenim knjigama za kolekciju “Šta znam?” o migracijama ljudi, istoriji diplomatije, o međunarodnim kulturnim odnosima. Među tim knjigama je i knjiga Individualna i masovna kultura, prevedena na naš jezik sa šestog francuskog izdanja (1996).

Aleksandar Šmeman – Istorijski put pravoslavlja Završavajući ovaj kratak pregled istorijskog puta Pravoslavlja, mi se ne odlučujemo da „svedemo račune”. Put nije završen. Istorija se nastavlja. A sve dok se ona nastavlja, za hrišćanina ne može biti konačnog „računa”. Jedno samo želimo da dodamo: za mnoge, istorija crkve predstavlja sablazan i oni je izbegavaju, bojeći se „razočarenja”. Plašim se da će i u ovoj knjizi oni naći i jedno i drugo. U istoriji Pravo-slavlja, kao i u istoriji hrišćanstva uopšte, mnogo je padova i ljudskih grehova. Ja nisam hteo da ih prikrivam zato što verujem da je sva sila Pravoslavlja u istini i zato što „razlikovanje duhova” u prošlosti smatram preduslovom svakog istinskog crkvenog delanja u sadašnjosti. U savremenoj crkvenoj svesti prošlost često više opterećuje i sputava, nego što se stvaralački pretvara u vernost istinskom predanju. Očituje se nesposobnost da se oceni prošlost, da se u njoj jednostavno razlikuje Istina od same prošlosti. Predanje se do nepre-poznatljivosti meša sa svakojakim „predanjima”, koja, sa svoje strane, traže dodatnu ocenu u svetlosti večne istine crkve. Ono što je jednostrano, pa čak i iskrivljeno, izdaje se ponekad za „suštinu” Pravoslavlja. Postoji i greh „apsolutizacije” prošlosti, koji neizbežno dovodi do druge krajnosti – do „modernizma” – zapravo do odricanja prošlosti uopšte, i prihvatanja „savremenosti”, „nauke”, i „potreba tekućeg trenutka” za jedinstveno merilo. Ali, kao što samo čuvanje „pravoslavne” spoljašnosti nije u stanju da sakrije duboku krizu savremene Pravoslavne crkve, tako ni „modernizam” ne može da je promeni. Jedini izlaz uvek je bio u obraćanju samoj Istini crkve, a preko nje u ovladavanju prošlošću: u prošlosti nalazimo i večno predanje crkve, ali i bezbrojna izneveravanja toga predanja. Pravoslavna svest je uvek „istorična”, ona uvek uključuje u sebe prošlost, ali joj nikada ne „robuje”. Hristos je „juče, danas i vavek Isti , a sila crkve nije u prošlosti, sadašnjosti ili budućnosti, nego u Hristu, koji će biti s njom do kraja vekova, kako bi svako od nas mogao u Njemu i sa Njime da nađe smisao života.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice malo losije i dve recenice podvucene hem. olovkom, nista strasno. Sve ostalo uredno! Gradac 64-65 Paracelzus Dvobroj časopisa `Gradac` posvećen Paracelzusu. Broj priredio Zoran Gavrić Teofrastus Filipus Aureolus Bombastus fon Hoenajm (nem. Theophrastus Philippus Aureolus Bombastus von Hohenheim; Ajnzideln, 11. novembar 1493 — Salcburg, 24. septembar 1541), poznatiji kao Paracelzus, je bio alhemičar, lekar, astrolog i bavio se okultizmom.[1][2] Svoje pravo ime je kasnije u životu u većoj meri prestao da upotrebljava, služivši se imenom Paracelzus, što u slobodnom prevodu znači „preko, iznad Celzusa“. Biografija Paracelzus je rođen u Švajcarskoj ali je tamo relativno kratko ostao. Nakon kraćeg perioda svoje mladosti koji je proveo radeći kao analitičar u obližnjem rudniku, Paracelzus počinje studije medicine u Bazelu, ubrzo se prebacuje u Beč a doktorat konačno stiče na Univerzitetu u Ferari, Italija. Ubrzo nakon doktoriranja, Paracelzus napušta Evropu, i u Egiptu, Arabiji, Konstantinopolju i Svetoj zemlji traži alhemičare od kojih bi mogao da uči. Paracelzusova alhemijska učenja označila su epohu u kojoj alhemija polako počinje da odumire. Paracelzus je odbacio magijske tradicije koji su njegovi prethodnici praktikovali u alhemiji, za razliku od njih, on je u potpunosti odbio gnostičke tradicije i praktikovanje alhemije striktno vazano za okultizam, preferirajući hermetička učenja. Ipak, za Paracelzusa, kao i za većinu univerzitetski obrazovanih ljudi tog vremena, astrologija je imala važnu ulogu i on je išao toliko daleko da prepisuje i odgovarajuće astrološke talismane za pojedine bolesti. Svoja shvatanja alhemiji rezimirao je rečenicom: „Mnogi su govorili o alhemiji, da služi pravljenju srebra i zlata. Za mene to nije cilj, već samo da razmotrim kakve vrline i moć mogu da leže u lekovima.“ Ipak Paracelzusova praksa medicine uvela je i broj revolucionarnih tretmana. Praksa je u to vreme bila da se rane kauterizuju vrelim uljem ili da se gangrenozni udovi amputiraju. Paracelzus je ipak otkrio da ukoliko se rana redovno drenira i drži čistom, šansa da se sama zaleči je daleko veća nego kod tada standardne procedure. Ovakav tretman doneo mu je slavu u krugovima zapadne medicine. Takođe, on je prvi uveo upotrebu raznih hemikalija i minerala u lečenju, prvi davši ime cinku. Verovao je ipak, da je zdravlje moguće ostvariti samo kroz harmoniju čoveka, mikrokosmosa i makrokosmosa. Jedno vreme bio je profesor Univerziteta u Bazelu ali mnogi izvori govore da je imao velika neslaganja sa kolegama, dok su čak postojale i glasine da je spaljivao tradicionalne udžbenike koje je držao pogrešnim. Bazel je morao da napusti zbog izvesne tužbe. Kraj života proveo je u današnjoj Austriji, gde je preminuo i sahranjen u Salcburgu. Nakon njegove smrti javlja se pokret Paracelzusijanizam, zahvaljujući kome je ostao zapamćen u istoriji medicine...

Izdavači: Mitropolija crnogorsko-primorska, Cetinje / Atos, Podgorica Biblioteka Putevi pravoslavlja, knj. 1 Prevod: Marija Marković, Branislav Marković Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 380 Sadržaj priložen na slici. Bez predlista (slika 3) inače veoma dobro očuvana. Završavajući ovaj kratak pregled istorijskog puta Pravoslavlja, mi se ne odlučujemo da „svedemo račune”. Put nije završen. Istorija se nastavlja. A sve dok se ona nastavlja, za hrišćanina ne može biti konačnog „računa”. Jedno samo želimo da dodamo: za mnoge, istorija crkve predstavlja sablazan i oni je izbegavaju, bojeći se „razočarenja”. Plašim se da će i u ovoj knjizi oni naći i jedno i drugo. U istoriji Pravoslavlja, kao i u istoriji hrišćanstva uopšte, mnogo je padova i ljudskih grehova. Ja nisam hteo da ih prikrivam zato što verujem da je sva sila Pravoslavlja u istini i zato što „razlikovanje duhova” u prošlosti smatram preduslovom svakog istinskog crkvenog delanja u sadašnjosti. U savremenoj crkvenoj svesti prošlost često više opterećuje i sputava, nego što se stvaralački pretvara u vernost istinskom predanju. Očituje se nesposobnost da se oceni prošlost, da se u njoj jednostavno razlikuje Istina od same prošlosti. Predanje se do neprepoznatljivosti meša sa svakojakim „predanjima”, koja, sa svoje strane, traže dodatnu ocenu u svetlosti večne istine crkve. Ono što je jednostrano, pa čak i iskrivljeno, izdaje se ponekad za „suštinu” Pravoslavlja. Postoji i greh „apsolutizacije” prošlosti, koji neizbežno dovodi do druge krajnosti – do „modernizma” – zapravo do odricanja prošlosti uopšte, i prihvatanja „savremenosti”, „nauke”, i „potreba tekućeg trenutka” za jedinstveno merilo. Ali, kao što samo čuvanje „pravoslavne” spoljašnosti nije u stanju da sakrije duboku krizu savremene Pravoslavne crkve, tako ni „modernizam” ne može da je promeni. Jedini izlaz uvek je bio u obraćanju samoj Istini crkve, a preko nje u ovladavanju prošlošću: u prošlosti nalazimo i večno predanje crkve, ali i bezbrojna izneveravanja toga predanja. Pravoslavna svest je uvek „istorična”, ona uvek uključuje u sebe prošlost, ali joj nikada ne „robuje”. Hristos je „juče, danas i vavek Isti , a sila crkve nije u prošlosti, sadašnjosti ili budućnosti, nego u Hristu, koji će biti s njom do kraja vekova, kako bi svako od nas mogao u Njemu i sa Njime da nađe smisao života. (K-75)

ISCELJUJUĆA MUDROST KOJA JE DECENIJAMA ISPRED SVOG VREMENA Entoni Vilijem, jedan i jedini medicinski medijum, pomogao je desetinama hiljada ljudi da se izleče od bolesti koje su im ili pogrešno dijagnozirane, ili neuspešno lečene, ili lekari nisu mogli da ih reše. Činio je to tako što je slušao božanski glas koji mu je doslovce na uho govorio šta ljudima leži u korenu bola ili bolesti i šta treba da rade da bi povratili zdravlje. Njegove metode postižu izvanredne rezultate, čak i za one koji su protraćili silne godine i potrošili brda para na sve oblike medicine pre nego što su se okrenuli njemu. Sada, u ovoj revolucionarnoj knjizi, otvara vrata svega što je naučio tokom više od dvadeset pet godina obnavljanja ljudskih života: ogromnu količinu informacija o isceljivanju koje nauka neće otkriti još decenijama, i koje se uglavnom nikada nigde ranije nisu pojavile. U ovoj sjajnoj knjizi otkrićete: - Koren uzroka bolesti i stanja koje medicina ili ne razume na pravi način ili se još uvek bori da razume. - Potpuno prirodna rešenja za desetine bolesti koje nas muče, uključujući lajmsku bolest, fibromijalgiju, adrenalni umor, sindrom hroničnog umora, hormonske neravnoteže, Hašimotovu bolest, multipla sklerozu, depresiju, neurološke poremećaje, hronična zapaljenja, autoimune bolesti, neravnoteže šećera u krvi, kolitis i druge. - Rešenja za obnovu duše i duha nakon što je bolest razorila emocionalni sklop. Bilo da ste dobili dijagnozu koju ne razumete, ili da imate simptome koje ne umete da imenujete, bilo da je bolestan neko koga volite ili želite da se bolje brinete o svojim pacijentima, Medicinski medijum nudi odgovore koji su vam potrebni. Ova knjiga takođe je i priručnik za svakoga ko traži tajne za duži i zdraviji život. „ Entoni je vidovnjak i mudrac za zdravlje. Poseduje izuzetan dar. Uz njegovu pomoć uspeo sam da odredim i razrešim zdravstveni problem koji me je godinama mučio. “ – Kris Kar, autor bestselera Njujork tajmsa Entoni Vilijem rođen je s jedinstvenom sposobnošću da komunicira s duhom visokog nivoa, koji mu daje izvanredno temeljne informacije o zdravlju koje su često daleko ispred svog vremena. Od četvrte godine, kada je šokirao svoju porodicu rekavši da mu baka, koja nije imala nikakve simptome, boluje od raka pluća (što su testovi ubrzo i dokazali), Entoni koristi svoj dar da „ čita“ zdravlje ljudi i da im objasni kako da ozdrave. Njegova neprevaziđena preciznost i stopa uspeha kao medicinskog medijuma osvojili su poverenje i ljubav hiljada ljudi širom sveta, među njima i filmskih i rok zvezda, milijardera, sportista, pisaca bestselera i bezbroj drugih iz svih sfera života koji nisu mogli da nađu načina da se izleče sve dok im on nije pružio uvide duha. Sjajna potpuno nova nekoriscena knjiga

ISCELJUJUĆA MUDROST KOJA JE DECENIJAMA ISPRED SVOG VREMENA Entoni Vilijem, jedan i jedini medicinski medijum, pomogao je desetinama hiljada ljudi da se izleče od bolesti koje su im ili pogrešno dijagnozirane, ili neuspešno lečene, ili lekari nisu mogli da ih reše. Činio je to tako što je slušao božanski glas koji mu je doslovce na uho govorio šta ljudima leži u korenu bola ili bolesti i šta treba da rade da bi povratili zdravlje. Njegove metode postižu izvanredne rezultate, čak i za one koji su protraćili silne godine i potrošili brda para na sve oblike medicine pre nego što su se okrenuli njemu. Sada, u ovoj revolucionarnoj knjizi, otvara vrata svega što je naučio tokom više od dvadeset pet godina obnavljanja ljudskih života: ogromnu količinu informacija o isceljivanju koje nauka neće otkriti još decenijama, i koje se uglavnom nikada nigde ranije nisu pojavile. U ovoj sjajnoj knjizi otkrićete: - Koren uzroka bolesti i stanja koje medicina ili ne razume na pravi način ili se još uvek bori da razume. - Potpuno prirodna rešenja za desetine bolesti koje nas muče, uključujući lajmsku bolest, fibromijalgiju, adrenalni umor, sindrom hroničnog umora, hormonske neravnoteže, Hašimotovu bolest, multipla sklerozu, depresiju, neurološke poremećaje, hronična zapaljenja, autoimune bolesti, neravnoteže šećera u krvi, kolitis i druge. - Rešenja za obnovu duše i duha nakon što je bolest razorila emocionalni sklop. Bilo da ste dobili dijagnozu koju ne razumete, ili da imate simptome koje ne umete da imenujete, bilo da je bolestan neko koga volite ili želite da se bolje brinete o svojim pacijentima, Medicinski medijum nudi odgovore koji su vam potrebni. Ova knjiga takođe je i priručnik za svakoga ko traži tajne za duži i zdraviji život. „ Entoni je vidovnjak i mudrac za zdravlje. Poseduje izuzetan dar. Uz njegovu pomoć uspeo sam da odredim i razrešim zdravstveni problem koji me je godinama mučio. “ – Kris Kar, autor bestselera Njujork tajmsa Entoni Vilijem rođen je s jedinstvenom sposobnošću da komunicira s duhom visokog nivoa, koji mu daje izvanredno temeljne informacije o zdravlju koje su često daleko ispred svog vremena. Od četvrte godine, kada je šokirao svoju porodicu rekavši da mu baka, koja nije imala nikakve simptome, boluje od raka pluća (što su testovi ubrzo i dokazali), Entoni koristi svoj dar da „ čita“ zdravlje ljudi i da im objasni kako da ozdrave. Njegova neprevaziđena preciznost i stopa uspeha kao medicinskog medijuma osvojili su poverenje i ljubav hiljada ljudi širom sveta, među njima i filmskih i rok zvezda, milijardera, sportista, pisaca bestselera i bezbroj drugih iz svih sfera života koji nisu mogli da nađu načina da se izleče sve dok im on nije pružio uvide duha. Sjajna potpuno nova nekoriscena knjiga

Ovo je peta knjiga iz edicije posvećene porodičnom životu i načinu vaspitavanja, a pomoći će vam da sagledate potrebe deteta u uzrastu između trinaeste i devetnaeste godine. Adolescencija je period kada roditeljima deluje kao da dete ustaje i napušta sve ono što su zajedno izgradili. Veliko, novo osećanje u tinejdžerima jeste želja da se distanciraju od poznatog. Oni to rade da bi pronašli sebe, ali porodica u kojoj su odrasli i u kojoj im je verovatno bilo prilično fino, posmatra se na potpuno nov način. Sada traže bolje verzije, sanjaju o nečemu drugom: roditeljima koji su više kul, boljoj ishrani i opuštenijoj atmosferi. Međutim, čak i kada se udaljava od vas, dete u potpunosti zavisi od odnosa koji imate. Istovremeno ste i manje važni i presudni. Zašto tinejdžeri sve više gube samopouzdanje i postaju samokritični? Zbog čega je sramota u ovom dobu jača nego ikada, a strah od pogleda drugih ponekad gotovo parališući? Tinejdžerske godine su zahtevne, krhke i pune životnih slučajnosti. Osim što ih drugi posmatraju drugačije, i oni sami menjaju pogled na sebe. Niko se adolescentima ne osmehuje blago kao što je to slučaj s malom decom. Škola usađuje u njih ozbiljnost koja ih čeka, a s druge strane komplikuju se i ljubavni problemi. Potrudite se da bar vi shvatite da se u toj ljusci oformljenoj od problema krije ljudsko biće. Pružite razumevanje i podršku onima koji zaista osećaju silu koja se probudila.

NOVA KNJIGA Izdavač: Leo Commerce Broj strana: 332 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 15 x 23 cm Godina izdanja: 2016. ISCELJUJUĆA MUDROST KOJA JE DECENIJAMA ISPRED SVOG VREMENA Entoni Vilijem, jedan i jedini medicinski medijum, pomogao je desetinama hiljada ljudi da se izleče od bolesti koje su im ili pogrešno dijagnozirane, ili neuspešno lečene, ili lekari nisu mogli da ih reše. Činio je to tako što je slušao božanski glas koji mu je doslovce na uho govorio šta ljudima leži u korenu bola ili bolesti i šta treba da rade da bi povratili zdravlje. Njegove metode postižu izvanredne rezultate, čak i za one koji su protraćili silne godine i potrošili brda para na sve oblike medicine pre nego što su se okrenuli njemu. Sada, u ovoj revolucionarnoj knjizi, otvara vrata svega što je naučio tokom više od dvadeset pet godina obnavljanja ljudskih života: ogromnu količinu informacija o isceljivanju koje nauka neće otkriti još decenijama, i koje se uglavnom nikada nigde ranije nisu pojavile. U ovoj sjajnoj knjizi otkrićete: - Koren uzroka bolesti i stanja koje medicina ili ne razume na pravi način ili se još uvek bori da razume. - Potpuno prirodna rešenja za desetine bolesti koje nas muče, uključujući lajmsku bolest, fibromijalgiju, adrenalni umor, sindrom hroničnog umora, hormonske neravnoteže, Hašimotovu bolest, multipla sklerozu, depresiju, neurološke poremećaje, hronična zapaljenja, autoimune bolesti, neravnoteže šećera u krvi, kolitis i druge. - Rešenja za obnovu duše i duha nakon što je bolest razorila emocionalni sklop. Bilo da ste dobili dijagnozu koju ne razumete, ili da imate simptome koje ne umete da imenujete, bilo da je bolestan neko koga volite ili želite da se bolje brinete o svojim pacijentima, Medicinski medijum nudi odgovore koji su vam potrebni. Ova knjiga takođe je i priručnik za svakoga ko traži tajne za duži i zdraviji život. „Entoni je vidovnjak i mudrac za zdravlje. Poseduje izuzetan dar. Uz njegovu pomoć uspeo sam da odredim i razrešim zdravstveni problem koji me je godinama mučio.“ – Kris Kar, autor bestselera Njujork tajmsa Entoni Vilijem rođen je s jedinstvenom sposobnošću da komunicira s duhom visokog nivoa, koji mu daje izvanredno temeljne informacije o zdravlju koje su često daleko ispred svog vremena. Od četvrte godine, kada je šokirao svoju porodicu rekavši da mu baka, koja nije imala nikakve simptome, boluje od raka pluća (što su testovi ubrzo i dokazali), Entoni koristi svoj dar da „čita“ zdravlje ljudi i da im objasni kako da ozdrave. Njegova neprevaziđena preciznost i stopa uspeha kao medicinskog medijuma osvojili su poverenje i ljubav hiljada ljudi širom sveta, među njima i filmskih i rok zvezda, milijardera, sportista, pisaca bestselera i bezbroj drugih iz svih sfera života koji nisu mogli da nađu načina da se izleče sve dok im on nije pružio uvide duha.

Prevod drugog izdanja Pokriva i Gmail Sa novim predgovorom koji je napisao Craig Silverstein, tehnički direktor kompanije Google Saveti i alati za inteligentnije pretraživanje Google nudi mnogo više nego što većina ljudi misli. Jednostavan, čist interfejs Google stranice prikriva svu složenost indeksa koji stoji iza njega, sirovu snagu svog okruženja i fleksibilnost sintakse koja se koristi prilikom pretraživanja. Google trikovi prodiru u suštinu vezanu za dobijanje najboljih rezultata korišćenjem Google pretraživača: pronalaženje onoga što se traži, a ne samo pretraživanje, izvršavanje korisnih zadataka da bi se posao uspešno izvršio, korišećnje Google API interfejsa kako bi se automatizovali složeni zadaci i zadaci koji se više puta ponavljaju, kao i podešavanje i igranje sa svim parametrima kako bi se postigli najbolji mogući upotrebljivi rezultati. Google index sada sadrži preko osam milijardi web stranica, što je četiri puta više nego što je sadržao u trenutku kada je objavljeno prvo izdanje knjige Google trikovi. Kao što je povećan domen Google pretraživača, tako je i ova knjiga postala sadržajnija, pokrivajući nove Google servise i nove načine za poboljšano izvršavanje već postojećih aplikacija. Potpuno ažurirano i reorganizovano, ovo izdanje knjige Google trikovi nastavlja da zadivljuje onim što možete učiniti pomoću Google pretraživača. • Pretražujte inteligentnije pomoću fleksibilne sintakse za pretraživanje koju pruža Google • Prosleđujte rezultate mesta koje je teško dosegnuti, korišćenjem Google Web API interfejsa i malo programiranja u jezicima kao što su Perl, PHP, Phyton, Java ili .NET • Pružite snagu i fleksibilnost Google pretraživača Vašem kućnom računaru pomoću Google Desktop verzije, odnosno Vašoj web stranici pomoću Google Site Search • Srušite prepreke vezane za Internet reklamiranje pomoću Google AdWords – i zaradite novac korišćenjem AdSense na svojoj stranici • Steknite pravu sliku o načinu na koji Google analizira Vašu stranicu, i naučite nešto više o čuvenom PageRank algoritmu koji Google upotrebljava “Od trenutka kada se knjiga Google trikovi prvi put pojavila, pretraživanje je, ukoliko je to uopšte moguće, još više dobilo na značaju... Takođe, postoji i velika potreba za automatizovanjem zadataka i lociranjem »igle u plastu sena« kada je reč o informacijama, što će sve više i više biti od značaja”. Craig Silverstein, tehnički direktor kompanije Google Otkrili ste neki trik? Posetite stranicu hacks.oreilly.com Kratak sadržaj: Predgovor xi Predgovor prvom izdanju xiii O autorima i saradnicima xv Uvod xxv Poglavlje 1. Web 1 Poglavlje 2. Napredni web 86 Poglavlje 3. Slike 195 Poglavlje 4. Vesti i diskusione grupe 209 Poglavlje 5. Programski dodaci 235 Poglavlje 6. Gmail 294 Poglavlje 7. Reklamiranje na Google način 343 Poglavlje 8. Upravljanje web stranicama 370 Poglavlje 9. Google programiranje 395 Indeks 433

Spoljasnjost kao na fotografijama, unutrasnjost u odlicnom stanju! 50 tak recenica podvuceno hem. olovkom, nista strasno. Sve ostalo uredno! Zigmunt Bauman (polj. Zygmunt Bauman; Poznanj 19. novembar 1925 — Lids, 9. januar 2017) bio je poljski sociolog. Živeo je u Engleskoj od 1971. godine nakon što su proterani iz Poljske od strane anti-semitskih kampanja projektovanih od strane komunističke vlasti. Bauman, profesor emeritus iz sociologije na univerzitetu u Lidsu, je jedan od najvećih svetskih eminentnih društvenih teoretičara koji pišu o pitanjima kao što su različite modernosti i holokaust, postmoderne potrošnje i tečne modernosti. Zigmunt Bauman je rođen u poljsko-jevrejski porodici u Poznanju, Poljska. Kada je Poljska napadnuta od strane nacista 1939. godine njegova porodica je pobegla u pravcu istoka u Sovjetski Savez. Bauman kao član u Sovjetski kontrolisanoj Prvoj poljskom armijom, radi kao politički instruktor obrazovanja. Učestvovao je u borbama kod Kolberga (sada Kolobžeg) i Berlinu. U maju 1945. godine dodeljeno mu je odlikovanje Vojni krst iz Valora. Prema Institutu za nacionalna sećanja, od 1945. do 1953. Bauman je politički oficir u unutrašnjoj bezbednosti korpusa (KBV), vojne [2]jedinice formirane u borbi protiv ukrajinskih nacionalističkih pobunjenika i dela ostataka Poljske domovinske armije. Dalje, Bauman je radio kao doušnik za vojne obaveštajne službe od 1945. do 1948. Međutim, priroda i obim njegove saradnje ostaju nepoznati, kao i tačne okolnosti pod kojima je ukinuta.[2] U intervjuu u The Guardian, Bauman, potvrdio da je bio posvećeni komunista tokom i posle Drugog svetskog rata i nikada nije krio tajnu o tome. Priznao je, međutim, da je ulazak u vojnu obaveštajnu službu sa 19 godina bila greška iako je imao `dosadan` kancelarijski posao i ne seća se informisanja o svakome.[3] Dok je služio u UBK, Bauman je prvo studirao sociologiju na akademiji društvenih nauka u Varšavi. Kasnije je otišao da studira filozofiju na Univerzitetu u Varšavi - ​​sociologija je privremeno povučena iz Poljskog nastavnog plana i programa kao i njegovi učitelji u Varšavi Stanisłava Ossovski i Julian Hochfeld.[traži se izvor] U UBK, Bauman je porastao u čin majora kada je iznenada nečasno otpušten 1953. godine, nakon što je njegov otac prišao izraelskoj ambasadi u Varšavi sa ciljem da emigrira u Izrael. Kako Bauman nije delio cionističke tendencije svog oca i bio je zaista snažno protiv cionista, njegovo otpuštanje izazvalo strogo, mada privremeno otuđenje od svog oca. Tokom perioda nezaposlenosti koja je usledila, magistrirao je i 1954. je postao predavač na Univerzitetu u Varšavi, gde je ostao do 1968. godine. Suočeni sa sve većim politički pritiskom i antisemitske kampanje koju je predvodio Mieczisłav Moczar, načelnik Poljske komunističke tajne policije, Bauman se odrekao članstva u upravnom odboru Poljske ujedinjene radničke partije u januaru 1968. Sa Martovskim događajima 1968, anti-seministička kampanja je kulminirala u čistke i dovela najveći broj preostalog stanovništva jevrejskog porekla i mnoge intelektualce koji su pali u nemilost komunističke vlade.[traži se izvor]Bauman, koji je izgubio svoju katedrz na Univerzitetu u Varšavi, je među njima.[traži se izvor]Pošto je morao da odustane od poljskog državljanstva da bi mu bilo dozvoljeno da napusti zemlju, prvo je otišao u Izrael da predaje na Univerzitetu Tel Aviva, pre prihvatanja katedre za sociologiju na Univerzitetu u Lidsu, gde je povremeno takođe služio kao šef odeljenja. Od tada, je objavljivao gotovo isključivo na engleskom jeziku, svom trećem jeziku, a njegov ugled je eksponencijalno porastao. I zaista, do kraja 1990-ih, Bauman je izvršio značajan uticaj na anti ili alter-globalizacijski pokret. U 2011 intervjuu u važnom poljskom nedeljniku `Politika` Bauman je kritikovao cionizam i Izrael, rekavši da Izrael nije zainteresovan za mir i da je `iskoristio holokaust da legitimiše nesavesna dela.` On je uporedio izraelsku Zapadnu obalu sa zidovima Varšavskog geta gde je stotine hiljada Jevreja umrlo u holokaustu. Izraelski ambasador u Varšavi, Zvi Baru, naziva Baumanove komentare `poluistinom` i `neosnovanom generalizacijom.`[4] Bauman je bio oženjen za spisateljicu Janinu Levinson (umrla je 29. decembra 2009. godine u [5]Leedsu) i imao je tri kćerke, slikarku Lidiu Bauman, arhitektu Irenu Bauman, profesorku matematike obrazovanja Anu Sfard. Izraelski advokat za građanska prava Majkl Sfard je njegov unuk. Rad Baumanovi objavljeni radovi prostiru se na 57 knjiga i preko stotinu članaka. [6] Većina od njih bavi se nizom zajedničkih tema, među kojima su globalizacija, modernost i postmodernizam, konzumerizam, i moral. Rani radovi Najranija Baumanova objavljivanja na engleskom jeziku je studija britanskog radničkog pokreta i njen odnos prema klasi i socijalnog raslojavanja, prvobitno objavljen u Poljskoj 1960. [7] On je nastavio da objavljuje na temu klase i društvenih sukoba do ranih 1980-ih, sa svojom poslednjom knjigom na tu temu Memorije klase. [8] U svojim kasnijim knjigama se ne bavi pitanjima klase direktno, on nastavlja da se predstavlja kao socijalista i nikada nije odbacio Marksizam u potpunosti. [9] Marksistički teoretičar Antonio Gramši posebno je ostavio dubok uticaj na njega. Modernost i racionalnost U kasnim 1980-ih i ranim 1990-ih Bauman je objavio veliki broj knjiga koje su se bavile odnosom između modernosti,[10] birokratije, racionalnosti i socijalne isključenosti. Bauman je posle Frojda, došao je da vidi evropsku modernost kao kompromis; Evropsko društvo, tvrdio je, pristalo je da se odrekne nivoa slobode kako bi dobili prednost povećane individualne bezbednosti. Bauman tvrdi da modernost, gde je kasnije tvrdio njen `čvrst` oblik, je umešana u uklanjanje nepoznanica i nesigurnosti; je uključena u kontrolu nad prirodom, hijerarhijsku birokratiju, pravila i propise, kontrolu i kategorizaciju - od kojih su svi pokušali da postepeno uklone lične nesigurnosti, napravila da haotični aspekti ljudskog života izgledaju dobro uređeni i poznati. Zatim, preko nekoliko knjiga, Bauman je počeo da razvija stav da takvi napori reda odluka nikada ne uspevaju da postignu željene rezultate. Kada život postane organizovan u poznate i kontrolisane kategorije, tvrdio je, uvek postoje društvene grupe koje ne mogu da se primenjuju, koje ne mogu da se odvoje i kontrolišu. U svojoj knjizi Modernizam i ambivalencija Bauman je počeo da teorijski objašnjava takve neodređene osobe uvođenjem alegorijske figure `stranca`. Oslanjanjem na sociologiju Georga Simmela i filozofiju Žaka Deridea, Bauman je počeo da o strancu kao o osobi koja je prisutna još kao nepoznata, društvo je neodlučivo. U Modernizam i ambivalencija. Bauman je pokušao da uzme u obzir različite pristupe modernog društva prilikom usvajanja stranca. On je tvrdio da je, s jedne strane, čudno i nepoznato da u potrošačko-orijentisanoj ekonomiji je uvek primamljiva; u različitim stilovima hrane, različitim modama i u turizmu moguće je da iskuse privlačnost onoga što je nepoznato. Ipak, ova čudnost takođe ima veću negativnu stranu. Stranac, jer se njim ne može kontrolisati i ne može mu se naređivati je uvek objekat straha; on je potencijalni pljačkaš, osoba izvan granica društva je neko ko stalno preti. Najpoznatija Baumanova knjiga, Modernizam i holokaust, predstavlja pokušaj da se da pun obzir opasnosti od ove vrste strahova. Oslanjajući se na knjigu Hane Arent i Teodore Adorno o totalitarizmu i prosvetiteljstva, Bauman je razvio argument da holokaust ne treba smatrati samo kao događaj u jevrejskoj istoriji, niti kao regresija od pre-modernog varvarstva. Umesto toga, on je tvrdio, da holokaust treba posmatrati kao duboko povezan sa modernošću i njenim naporima reda odluka. Procesna racionalnost, podela rada u manje i manje zadatake, taksonomska kategorizacija različitih vrsta, i tendencija da se vide sledeća pravila kao moralno dobro su odigrali svoju ulogu u nestanku holokausta. I tvrdio je da iz tog razloga moderna društva nisu u potpunosti primili lekcije holokausta; to se generalno posmatra za korišćenje Baumanove metafore-kao slika visi na zidu, nudeći nekoliko lekcija. U Baumanovoj analizi su Jevreji postali `Stranci` par ekselans u Evropi; Konačno rešenje je zamišljeno njega kao ekstremni primer pokušaja od strane društva da naplatimo neprijatne i neodređene elemente koje postoje unutar njih. [11]Bauman je kao i filozof Giorgio Agamben, tvrdio da su isti procesi isključenosti koji su na radu u holokaustu mogli i do neke mere, ipak doći u igru danas. Postmodernizam i konzumerizam U sredini kasnih 1990-ih, Bauman je počeo istraživanje postmodernizma i konzumerizma. [12] On je obrazložio da se pomak desio u modernom društvu u drugoj polovini 20. veka; da je promenjen iz društva proizvođača u društvo potrošača. Prema Baumanu, ova promena je preokrenula Frojdov `moderni `kompromis-tj od bezbednosti se odustalo kako bi se uživali u većoj slobodi, sloboda kupovine, potrošnje, i uživanja u životu. U svojim knjigama u 1990 Bauman je pisalo o ovoj promeni kao o pomaku od `modernosti` ka `post-modernosti`. Od početka novog milenijuma, njegove knjige su pokušale da izbegnu konfuziju koja okružuje termin `postmodernizma` koristeći metaforu `tečnosti` modernosti. U svojim knjigama o modernoj potrošnji Bauman i dalje piše o istim neizvesnostima koju je prikazivao u svojim spisima o `tečnoj` modernosti; ali u ovim knjigama piše o ovim strahovima koji su više rašireni i teže ih je prikovati. Zaista, oni su `tečni strahovi`, što znači strahovi oko pedofilije, na primer, koji su amorfna i nemaju lako identifikovani referent.[13] Nagrade i priznanja Baumanu je dodeljena Evropska Amalfi nagrada za sociologiju i društvene nauke 1992. i Theodor W. Adorno Award grada Frankfurta 1998. On je nagrađen 2010. godine, zajedno sa Alenom Turenom, the Príncipe de Asturias nagradu za komunikacije i humanističke nauke.[14] Univerzitet u Lidsu je pokrenuo Baumanov institut u okviru svoje Škole za sociologiju i socijalne politike u Baumanovu čast u septembru 2010. godine.[15] `Univerzitet Donja Šlezija`, mala neprofitna institucija visokog obrazovanja u Donjoj Šleziji, Poljskoj,[16] planirala je da nagradi Baumana počasnim doktoratom u oktobru 2013. Međutim, kao reakcija na veliki antikomunizam i šta Baumanove pristalice tvrde ` antisemitizam` diglo je veliku uzbunu protiv njega, na kraju je odbio nagradu.[17][18] Zamerka U 2014, Piter Volš, doktorand na Univerzitetu u Kembridžu, Velika Britanija je optužila Baumana za plagiranje iz nekoliko sajtova, uključujući Vikipediju u svojoj knjizi pod naslovom Da li Bogatstvo od retkih Iskoristite sve nas? (2013). U svojoj knjizi Bauman je kopirano doslovno stavove od Vikipedija članke o sporoj hrani i stabilnog stanja ekonomije, zajedno sa svojom bibliografijom, bez pripisujućih izvora, autora ili činjenica da su kopirali iz Vikipedije. On je takođe kopirao stav iz članka o zlatnom rukovanju, ali ovaj citat je pravilno pripisan Vikipediji.[19] U odgovoru Bauman je predložio da `poslušnost` da su `tehnička` pravila nepotrebna, i da on `ni jednom nije uspeo da prizna autorstvo ideja ili koncepata koje sam rasporedio, ili što sam inspirisao one koje sam skovao`. Detaljna kritika Valša i Dejvida Lemana od strane Breda Evansa i Henrija A. Girouka primećuje: `Ova optužba protiv Bauman je zaista vredna prezira. To je reakcionarna ideološka kritika prerušena kao proslava metode i odbrane zadnjih vrata od sterilnog empirizma i kulture pozitivizma. Ovo je govor koji garantuje podatke, korelacije i performanse, dok izbegavajući suštinska pitanjima o socijalnim problemima i moći.

Spoljasnjost kao na fotografijama, unutrasnjost u odlicnom stanju! Zigmunt Bauman (polj. Zygmunt Bauman; Poznanj 19. novembar 1925 — Lids, 9. januar 2017) bio je poljski sociolog. Živeo je u Engleskoj od 1971. godine nakon što su proterani iz Poljske od strane anti-semitskih kampanja projektovanih od strane komunističke vlasti. Bauman, profesor emeritus iz sociologije na univerzitetu u Lidsu, je jedan od najvećih svetskih eminentnih društvenih teoretičara koji pišu o pitanjima kao što su različite modernosti i holokaust, postmoderne potrošnje i tečne modernosti. Zigmunt Bauman je rođen u poljsko-jevrejski porodici u Poznanju, Poljska. Kada je Poljska napadnuta od strane nacista 1939. godine njegova porodica je pobegla u pravcu istoka u Sovjetski Savez. Bauman kao član u Sovjetski kontrolisanoj Prvoj poljskom armijom, radi kao politički instruktor obrazovanja. Učestvovao je u borbama kod Kolberga (sada Kolobžeg) i Berlinu. U maju 1945. godine dodeljeno mu je odlikovanje Vojni krst iz Valora. Prema Institutu za nacionalna sećanja, od 1945. do 1953. Bauman je politički oficir u unutrašnjoj bezbednosti korpusa (KBV), vojne [2]jedinice formirane u borbi protiv ukrajinskih nacionalističkih pobunjenika i dela ostataka Poljske domovinske armije. Dalje, Bauman je radio kao doušnik za vojne obaveštajne službe od 1945. do 1948. Međutim, priroda i obim njegove saradnje ostaju nepoznati, kao i tačne okolnosti pod kojima je ukinuta.[2] U intervjuu u The Guardian, Bauman, potvrdio da je bio posvećeni komunista tokom i posle Drugog svetskog rata i nikada nije krio tajnu o tome. Priznao je, međutim, da je ulazak u vojnu obaveštajnu službu sa 19 godina bila greška iako je imao `dosadan` kancelarijski posao i ne seća se informisanja o svakome.[3] Dok je služio u UBK, Bauman je prvo studirao sociologiju na akademiji društvenih nauka u Varšavi. Kasnije je otišao da studira filozofiju na Univerzitetu u Varšavi - ​​sociologija je privremeno povučena iz Poljskog nastavnog plana i programa kao i njegovi učitelji u Varšavi Stanisłava Ossovski i Julian Hochfeld.[traži se izvor] U UBK, Bauman je porastao u čin majora kada je iznenada nečasno otpušten 1953. godine, nakon što je njegov otac prišao izraelskoj ambasadi u Varšavi sa ciljem da emigrira u Izrael. Kako Bauman nije delio cionističke tendencije svog oca i bio je zaista snažno protiv cionista, njegovo otpuštanje izazvalo strogo, mada privremeno otuđenje od svog oca. Tokom perioda nezaposlenosti koja je usledila, magistrirao je i 1954. je postao predavač na Univerzitetu u Varšavi, gde je ostao do 1968. godine. Suočeni sa sve većim politički pritiskom i antisemitske kampanje koju je predvodio Mieczisłav Moczar, načelnik Poljske komunističke tajne policije, Bauman se odrekao članstva u upravnom odboru Poljske ujedinjene radničke partije u januaru 1968. Sa Martovskim događajima 1968, anti-seministička kampanja je kulminirala u čistke i dovela najveći broj preostalog stanovništva jevrejskog porekla i mnoge intelektualce koji su pali u nemilost komunističke vlade.[traži se izvor]Bauman, koji je izgubio svoju katedrz na Univerzitetu u Varšavi, je među njima.[traži se izvor]Pošto je morao da odustane od poljskog državljanstva da bi mu bilo dozvoljeno da napusti zemlju, prvo je otišao u Izrael da predaje na Univerzitetu Tel Aviva, pre prihvatanja katedre za sociologiju na Univerzitetu u Lidsu, gde je povremeno takođe služio kao šef odeljenja. Od tada, je objavljivao gotovo isključivo na engleskom jeziku, svom trećem jeziku, a njegov ugled je eksponencijalno porastao. I zaista, do kraja 1990-ih, Bauman je izvršio značajan uticaj na anti ili alter-globalizacijski pokret. U 2011 intervjuu u važnom poljskom nedeljniku `Politika` Bauman je kritikovao cionizam i Izrael, rekavši da Izrael nije zainteresovan za mir i da je `iskoristio holokaust da legitimiše nesavesna dela.` On je uporedio izraelsku Zapadnu obalu sa zidovima Varšavskog geta gde je stotine hiljada Jevreja umrlo u holokaustu. Izraelski ambasador u Varšavi, Zvi Baru, naziva Baumanove komentare `poluistinom` i `neosnovanom generalizacijom.`[4] Bauman je bio oženjen za spisateljicu Janinu Levinson (umrla je 29. decembra 2009. godine u [5]Leedsu) i imao je tri kćerke, slikarku Lidiu Bauman, arhitektu Irenu Bauman, profesorku matematike obrazovanja Anu Sfard. Izraelski advokat za građanska prava Majkl Sfard je njegov unuk. Rad Baumanovi objavljeni radovi prostiru se na 57 knjiga i preko stotinu članaka. [6] Većina od njih bavi se nizom zajedničkih tema, među kojima su globalizacija, modernost i postmodernizam, konzumerizam, i moral. Rani radovi Najranija Baumanova objavljivanja na engleskom jeziku je studija britanskog radničkog pokreta i njen odnos prema klasi i socijalnog raslojavanja, prvobitno objavljen u Poljskoj 1960. [7] On je nastavio da objavljuje na temu klase i društvenih sukoba do ranih 1980-ih, sa svojom poslednjom knjigom na tu temu Memorije klase. [8] U svojim kasnijim knjigama se ne bavi pitanjima klase direktno, on nastavlja da se predstavlja kao socijalista i nikada nije odbacio Marksizam u potpunosti. [9] Marksistički teoretičar Antonio Gramši posebno je ostavio dubok uticaj na njega. Modernost i racionalnost U kasnim 1980-ih i ranim 1990-ih Bauman je objavio veliki broj knjiga koje su se bavile odnosom između modernosti,[10] birokratije, racionalnosti i socijalne isključenosti. Bauman je posle Frojda, došao je da vidi evropsku modernost kao kompromis; Evropsko društvo, tvrdio je, pristalo je da se odrekne nivoa slobode kako bi dobili prednost povećane individualne bezbednosti. Bauman tvrdi da modernost, gde je kasnije tvrdio njen `čvrst` oblik, je umešana u uklanjanje nepoznanica i nesigurnosti; je uključena u kontrolu nad prirodom, hijerarhijsku birokratiju, pravila i propise, kontrolu i kategorizaciju - od kojih su svi pokušali da postepeno uklone lične nesigurnosti, napravila da haotični aspekti ljudskog života izgledaju dobro uređeni i poznati. Zatim, preko nekoliko knjiga, Bauman je počeo da razvija stav da takvi napori reda odluka nikada ne uspevaju da postignu željene rezultate. Kada život postane organizovan u poznate i kontrolisane kategorije, tvrdio je, uvek postoje društvene grupe koje ne mogu da se primenjuju, koje ne mogu da se odvoje i kontrolišu. U svojoj knjizi Modernizam i ambivalencija Bauman je počeo da teorijski objašnjava takve neodređene osobe uvođenjem alegorijske figure `stranca`. Oslanjanjem na sociologiju Georga Simmela i filozofiju Žaka Deridea, Bauman je počeo da o strancu kao o osobi koja je prisutna još kao nepoznata, društvo je neodlučivo. U Modernizam i ambivalencija. Bauman je pokušao da uzme u obzir različite pristupe modernog društva prilikom usvajanja stranca. On je tvrdio da je, s jedne strane, čudno i nepoznato da u potrošačko-orijentisanoj ekonomiji je uvek primamljiva; u različitim stilovima hrane, različitim modama i u turizmu moguće je da iskuse privlačnost onoga što je nepoznato. Ipak, ova čudnost takođe ima veću negativnu stranu. Stranac, jer se njim ne može kontrolisati i ne može mu se naređivati je uvek objekat straha; on je potencijalni pljačkaš, osoba izvan granica društva je neko ko stalno preti. Najpoznatija Baumanova knjiga, Modernizam i holokaust, predstavlja pokušaj da se da pun obzir opasnosti od ove vrste strahova. Oslanjajući se na knjigu Hane Arent i Teodore Adorno o totalitarizmu i prosvetiteljstva, Bauman je razvio argument da holokaust ne treba smatrati samo kao događaj u jevrejskoj istoriji, niti kao regresija od pre-modernog varvarstva. Umesto toga, on je tvrdio, da holokaust treba posmatrati kao duboko povezan sa modernošću i njenim naporima reda odluka. Procesna racionalnost, podela rada u manje i manje zadatake, taksonomska kategorizacija različitih vrsta, i tendencija da se vide sledeća pravila kao moralno dobro su odigrali svoju ulogu u nestanku holokausta. I tvrdio je da iz tog razloga moderna društva nisu u potpunosti primili lekcije holokausta; to se generalno posmatra za korišćenje Baumanove metafore-kao slika visi na zidu, nudeći nekoliko lekcija. U Baumanovoj analizi su Jevreji postali `Stranci` par ekselans u Evropi; Konačno rešenje je zamišljeno njega kao ekstremni primer pokušaja od strane društva da naplatimo neprijatne i neodređene elemente koje postoje unutar njih. [11]Bauman je kao i filozof Giorgio Agamben, tvrdio da su isti procesi isključenosti koji su na radu u holokaustu mogli i do neke mere, ipak doći u igru danas. Postmodernizam i konzumerizam U sredini kasnih 1990-ih, Bauman je počeo istraživanje postmodernizma i konzumerizma. [12] On je obrazložio da se pomak desio u modernom društvu u drugoj polovini 20. veka; da je promenjen iz društva proizvođača u društvo potrošača. Prema Baumanu, ova promena je preokrenula Frojdov `moderni `kompromis-tj od bezbednosti se odustalo kako bi se uživali u većoj slobodi, sloboda kupovine, potrošnje, i uživanja u životu. U svojim knjigama u 1990 Bauman je pisalo o ovoj promeni kao o pomaku od `modernosti` ka `post-modernosti`. Od početka novog milenijuma, njegove knjige su pokušale da izbegnu konfuziju koja okružuje termin `postmodernizma` koristeći metaforu `tečnosti` modernosti. U svojim knjigama o modernoj potrošnji Bauman i dalje piše o istim neizvesnostima koju je prikazivao u svojim spisima o `tečnoj` modernosti; ali u ovim knjigama piše o ovim strahovima koji su više rašireni i teže ih je prikovati. Zaista, oni su `tečni strahovi`, što znači strahovi oko pedofilije, na primer, koji su amorfna i nemaju lako identifikovani referent.[13] Nagrade i priznanja Baumanu je dodeljena Evropska Amalfi nagrada za sociologiju i društvene nauke 1992. i Theodor W. Adorno Award grada Frankfurta 1998. On je nagrađen 2010. godine, zajedno sa Alenom Turenom, the Príncipe de Asturias nagradu za komunikacije i humanističke nauke.[14] Univerzitet u Lidsu je pokrenuo Baumanov institut u okviru svoje Škole za sociologiju i socijalne politike u Baumanovu čast u septembru 2010. godine.[15] `Univerzitet Donja Šlezija`, mala neprofitna institucija visokog obrazovanja u Donjoj Šleziji, Poljskoj,[16] planirala je da nagradi Baumana počasnim doktoratom u oktobru 2013. Međutim, kao reakcija na veliki antikomunizam i šta Baumanove pristalice tvrde ` antisemitizam` diglo je veliku uzbunu protiv njega, na kraju je odbio nagradu.[17][18] Zamerka U 2014, Piter Volš, doktorand na Univerzitetu u Kembridžu, Velika Britanija je optužila Baumana za plagiranje iz nekoliko sajtova, uključujući Vikipediju u svojoj knjizi pod naslovom Da li Bogatstvo od retkih Iskoristite sve nas? (2013). U svojoj knjizi Bauman je kopirano doslovno stavove od Vikipedija članke o sporoj hrani i stabilnog stanja ekonomije, zajedno sa svojom bibliografijom, bez pripisujućih izvora, autora ili činjenica da su kopirali iz Vikipedije. On je takođe kopirao stav iz članka o zlatnom rukovanju, ali ovaj citat je pravilno pripisan Vikipediji.[19] U odgovoru Bauman je predložio da `poslušnost` da su `tehnička` pravila nepotrebna, i da on `ni jednom nije uspeo da prizna autorstvo ideja ili koncepata koje sam rasporedio, ili što sam inspirisao one koje sam skovao`. Detaljna kritika Valša i Dejvida Lemana od strane Breda Evansa i Henrija A. Girouka primećuje: `Ova optužba protiv Bauman je zaista vredna prezira. To je reakcionarna ideološka kritika prerušena kao proslava metode i odbrane zadnjih vrata od sterilnog empirizma i kulture pozitivizma. Ovo je govor koji garantuje podatke, korelacije i performanse, dok izbegavajući suštinska pitanjima o socijalnim problemima i moći.

Od istaknutog lekara, pionira u radu sa decom s bihevioralnim poteškoćama i autora proslavljenog dela Eksplozivno dete , stiže nam potpuno nov pristup razumevanju i pomaganju ovoj deci, ali i preobražaju školske discipline. Česti odlasci kod direktora. Kazne. Udaljavanja sa nastave. Isključenja. Ovo su uobičajeni alati za disciplinovanje dece koja ne poštuju školska pravila i imaju poteškoća da se slože s drugarima; kao da ne poštuju autoritet niti ih zanima učenje i ometaju ostale u usvajanju znanja. Ali postoji veliki problem s ovim strategijama: nemaju pozitivan uticaj na većinu ovakvih učenika. Vreme je za promenu pravca. Doktor Ros V. Grin predstavlja nam inovativnu, jasnu i praktičnu alternativu. Oslanjajući se na istraživanja neuronauka, dr Grin nudi novi koncept za razumevanje poteškoća dece s bihevioralnim problemima i objašnjava zašto je tradicionalna disciplina neefikasna kada se suoči s ovim izazovom. Ističe da su deca dobra ako to mogu i odgovorno tvrdi da ona ne traže pažnju, nisu manipulativna, ne iskušavaju naše strpljenje, ne stavljaju nas pred svršen čin, niti su nemotivisana, već jednostavno nisu sposobna da se ponašaju u skladu sa situacijom. A kada odrasli spoznaju prave uzroke problematičnog ponašanja i počnu da uče decu tim veštinama onako kako ih ona mogu razumeti, postižu se neverovatni rezultati: deca prevazilaze prepreke; smanjuju se nezadovoljstvo i bes vaspitača, roditelja i školskih drugara; učenici bolje uče i bolje se osećaju. U ovoj knjizi dr Grin opisuje kako njegov isprobani pristup zasnovan na dokazima, koji se zove „Zajedničko rešavanje problema”, može pomoći deci u školi. Njegova živa, zanimljiva priča sadrži i: • Alate za prepoznavanje okidača i nerazvijenih sposobnosti koje izazivaju problematično ponašanje. • Precizna uputstva kako radikalno popraviti odnos sa decom – uz mnogo primera koji pokazuju kako se to radi. • Dijalozi, pitanja i odgovori, i priča koja se provlači kroz celu knjigu – o jednom detetu s bihevioralnim poteškoćama, njegovim nastavnicima, roditeljima i disciplini u školi. • Praktična uputstva za uspešno planiranje i saradnju predavača, roditelja, školskog sistema i dece.

Knjiga ima posvetu! ZBOGOM PARTIJE : LJUDI GOVORE (PRIRUČNIK ZA DIREKTNU POLITIČKU BORBU I RADOST ŽIVLJENJA) PREVOD FRANCUSKIH I SRPSKO-HRVATSKIH TEKSTOVA - VERA ILIJIN PREVOD ENGLESKIH TEKSTOVA - LJILJANA ŠOBAJIĆ IZDAVAČ: EIMIGRATIVE ART, 2002. 296 STRANA, ILUSTRACIJE, 30 CM, MEK POVEZ Knjiga Zbogom partije, koju je objavio kolektiv Eimigrative art, alterglobalističko udruženje osnovano u Belgiji 1992. godine, svojevrstan je ne(o)proleterski artistički zbornik, koji u podnaslovu ima `priručnik za direktnu političku borbu i radost življenja`. Boris Buden Što hoće knjiga Zbogom partije? Najprije ništa. Ništa u smislu revolucionarne promjene svijeta, dokidanja realnoegzistirajuće parlamentarne demokracije, ili, sačuvaj bože, nasrtaja na privatno vlasništvo koje, kao što znamo, još uvijek predstavlja sam temelj kapitalističkog sistema čija apsolutna dominacija danas u potpunosti određuje naš historijski horizont. Zbogom partije ne probija taj deterministički vidokrug, ne otvara novu viziju u kojoj se ukazuje epohalni kraj kapitalizma i ne najavljuje svijetlu budućnost njegove historijske negacije. Ono zbogom, izrečeno u lice političkim partijama, odnosno današnjem poretku parlamentarne demokracije, nije riječ oproštaja koju živi izriču nad otvorenim grobom već upokojenog historijskog poretka; ono nije ni borbena proklamacija koja ima performativnu moć neposrednog mijenjanja postojećeg, a ni trijumfalni usklik koji pobjednik dobacuje već poraženom protivniku proglašavajući – i ujedno proizvodeći – njegov skori kraj. Ukratko, Zbogom partije nije riječ revolucionarnog subjekta koji najavljuje i proizvodi novu budućnost s onu stranu demokratskog parlamentarizma i postojećeg kapitalističkog sistema. Ništa od toga, nikakvu historijsku transcendenciju ne zaziva ova knjiga. Naprotiv, ona nije ništa drugo i ništa više od zbirke kratkih priča, singularnih iskaza koje povezuje tek jedan jedini motiv – doživljaj politike u dimenziji osobnog, egzistencijalnog iskustva. Ovdje progovara, primjerice, radnik, poraženi borac za prava svoje klase, prevaren jednako od bivših kapitalističkih gazda kao i od birokratiziranog sindikata, izložen progonu pravnog sistema demokratske države koja sankcionira radničku pobunu ne ostavljajući onim bez privilegija gotovo nikakve šanse pred zakonom koji bi trebao važiti jednako za sve. Ta pojedinačna, zapravo sasvim nespektakularna sudbina otkriva istinu političke izdaje, oportunizma, namještenog sudskog procesa, pogaženih prava i uništene egzistencije. Sve to, naravno, na pozadini neoliberalne kapitalističke transformacije koja uništavanje života prikazuje kao objektivni, prirodni proces, prepuštajući svoje žrtve sudbini statističkih podataka i veličina. I ta sudbina također je sasvim banalna. Kapital se odselio nekamo drugdje, onamo naime kamo ga je odvela logika intenziviranja profita, jedina za koju zna. Iza njega su ostali ljudi, bez posla, bez životne perspektive, roba, radna snaga koju više nitko neće. Poput riba na dnu kakvog isušenog rukavca kojeg je matica nepovratno zaobišla i u kojem više nikada nikakav novi život neće uspjeti. I druge priče pojedinaca u knjizi, bez obzira na to je li riječ o umjetnicima, novinarima, političkim aktivistima, radnicama u industriji seksa, ili pak o takozvanim ljudima bez papira, emigrantima bez službene domovinske afilijacije, ocrtavaju slično granično iskustvo političkog. Njihova socijalna svijest i artikulirana politička volja ne daju se više prevesti u postojeće forme liberalnodemokratskog političkog djelovanja. Njihove sudbine, o kojima glasno progovaraju u knjizi, u stvari su već odavno postale politički nijeme. Kao da ne pripadaju ovome svijetu, premda su na tako banalan način sastavni dio njegove realnosti. Stoga je riječ o iskazima koji tek u perspektivi drugog i drugačijeg svijeta zadobivaju svoj smisao. Pa ipak, u svjedočanstvima od kojih je sastavljena ova knjiga ne treba tražiti iskustvo tragičnoga. Nitko od ljudi koji su u njoj progovorili o svojim sudbinama ni u jednom trenutku ne doživljava sebe kao žrtvu. Sentiment plačipičke koja moljaka karitativnu solidarnost, da bi ublažila svoju osobnu nesreću, stran im je u potpunosti. Kao što im je i strana iluzija socijalne i političke solidarnosti kakvu nudi postojeći demokratski poredak. Nikakvo `mi` ne odzvanja u njihovim riječima, nikakvo identitetsko poistovjećenje ne prati njihove iskaze. Upravo ta odsutnost svake svijesti o pripadnosti nekoj identitetskoj zajednici najvrijedniji je manjak njihova govora. Zato taj glas koji se čuje u Zbogom partije nije i nikada ne može postati glas naroda. On ne govori ni u čije ime, niti traži političkog zastupnika koji će na adekvatan način prezentirati njegovu volju i pretvoriti je u moć, bilo kao moć države, bilo kao moć grupne hegemonije. Mi zapravo ne znamo što da danas učinimo s tim glasovima, kako da ih saslušamo, kako da ih prevedemo u kolektivnu političku akciju, kako da im damo povijesni smisao, kako da ih teorijski reflektiramo. Zato su oni osuđeni da u današnjem svijetu ostanu bez odjeka. Dok god egzistencijalna istina koju izgovaraju ne nađe svoj politički izraz. Pronalazak tog izraza, nove politike istine, nije međutim zadaća teorije. Refleksija nema odgovor na pitanja koja su svojim svjedočanstvima postavili ljudi u knjizi. Zbogom partije uostalom i nije ništa drugo nego pitanje bez odgovora. Sretna spoznaja stranputice. U svom Moskovskom dnevniku, Walter Benjamin je točno opisao taj osjećaj. Tek što se, jedva dočekavši da se oslobodi svojih domaćina, sam upustio u lutanje nepoznatim gradom, on se odmah izgubi. `Napokon zalutao`, zapisao je ushićen u dnevnik. Zbogom partije upravo su to: ushit onoga tko je svoju zalutalost prepoznao kao moment svog oslobođenja.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ova knjiga predstavlja uvod u estetiku glazbe. Estetika, koja je bila od najveće važnosti u razmišljanju o glazbi u devetnaestom stoljeću, danas se ponekad sumnja da je prazna špekulacija. Ipak, sudovi o glazbi i svakoj vrsti glazbene aktivnosti temelje se na estetskim pretpostavkama. Carl Dahlhaus daje prikaz razvoja u estetici glazbe od sredine osamnaestog stoljeća nadalje. Kombinira povijesni i sustavni pristup. Središnje teme u glazbi grupirane su zajedno kako bi ilustrirali povijesni tijek događaja i sustavno jedinstvo bitnih elemenata u estetici glazbe. Carl Dahlhaus (10. lipnja 1928. – 13. ožujka 1989.) bio je njemački muzikolog koji je bio među vodećim poslijeratnim muzikolozima od sredine do kasnog 20. stoljeća.[1] Plodan znanstvenik, imao je široke interese, pisao je o glazbi Josquina, Gesualda, Bacha, Schoenberga, kao i o klasičnoj glazbi 19. i 20. stoljeća. Za posljednja dva, njegovo istraživanje je uvelike razvilo opseg i okvir učenika;[2] međutim, on je i dalje najpoznatiji na engleskom govornom području po svojim spisima o Wagneru. Glavninu svoje karijere proveo je kao voditelj muzikološkog odjela Berlinskog tehnološkog instituta, koji je podigao na međunarodni standard. Dahlhaus je bio pionir razvoja brojnih muzikoloških područja, posebice estetike glazbe, koju je uzdigao na središnji status. Aktivan kao povjesničar, analitičar, urednik i organizator, bio je iznimno utjecajan i njegov je rad otada potaknuo značajne rasprave i rasprave. Dahlhaus je rođen u Hannoveru 10. lipnja 1928. godine.[3] Drugi svjetski rat prekinuo je njegovo rano školovanje; služio je na frontu i kao pomoćni protuzračni vojnik.[4] Školske ispite polagao je po posebnom programu namijenjenom onima koji se bave borbom. Nakon kratkog studiranja prava, Dahlhaus se prvi put bavio muzikologijom od 1947. do 1952., studirajući kod Wilibalda Gurlitta na Sveučilištu u Freiburgu i Rudolfa Gerbera na Sveučilištu u Göttingenu.[3] Njegova disertacija iz 1953. na potonjem se odnosila na mase Josquina des Preza.[3] Umjesto da traži akademsku karijeru, bavio se kazališnim i novinarskim svijetom.[3] Započevši kao student, radio je kao dramaturg za Deutsches Theater u Göttingenu od 1950. do 1958. [3] Bertolt Brecht ga je potaknuo da preuzme to mjesto.[4] Od 1960. do 1962. radio je kao glazbeni urednik u novinama Stuttgarter Zeitung, djelujući kao nemilosrdni promicatelj škole u Darmstadtu.[3] Njegov prvi akademski položaj došao je 1962. godine, kada je do 1966. godine radio kao znanstveni asistent na Sveučilištu u Kielu.[3] Te godine je završio svoje djelo za svoju Habilitaciju Untersuchungen über die Entstehung der harmonischen Tonalität (Studije o podrijetlu harmonijskog tonaliteta), objavljenu 1968. godine.[5] Djelo je bilo temeljna studija o podrijetlu tonaliteta, koja seže do razdoblja renesanse i baroka. Izvorno na njemačkom jeziku, Robert Gjerdingen objavio je prevedenu verziju 1990. u Princeton University Press.[5] Nakon što je manje od godinu dana radio na Sveučilištu Saarland, 1967. je angažiran da naslijedi Hansa Heinza Stuckenschmidta na mjestu voditelja muzikološkog odjela Berlinskog Tehnološkog instituta.[3] Ostat će tamo do svoje smrti, [4] postupno proširujući i razvijajući sveučilišni prethodno minuskularni muzikološki program do međunarodno poznatog.[3] Iako su mu mnoga sveučilišta nudila pozicije tijekom njegova mandata, on ih je sve odbio; jedina iznimka bila su dva semestra koja je proveo kao gostujući profesor na Sveučilištu Princeton.[4] Dahlhaus je odlikovan Ordenom zasluga Savezne Republike Njemačke (Veliki križ sa zvijezdom), Plavim Maxom i primljen u Njemačku akademiju. Godine 1987. dobio je nagradu Frankfurter Musikpreis.[4] Nakon što je neko vrijeme bio bolestan - bolest koju je uglavnom skrivao od svojih kolega - umro je u Berlinu 13. ožujka 1989. [4] od zatajenja bubrega.[3] U to je vrijeme radio na sažetoj povijesti zapadnjačke glazbe na engleskom jeziku, koja je ostala nedovršena.[3] Muzikološka stipendija Dahlhaus je napisao 25 ​​knjiga, više od 400 članaka i pridonio 150 drugih djela o širokom rasponu tema.[4] Najviše ih je bilo o povijesti zapadne glazbe, a posebice one iz 19. stoljeća, odnosno romantične glazbe. Skladatelji čiju je glazbu pisao su Josquin, Gesualdo, Bach i Schoenberg.[6] Klasična glazba 19. i 20. stoljeća također su bile redovite teme.[6] Sva njegova glavna djela napisana su na njemačkom jeziku; povijest zapadnjačke glazbe koju je ostavio nepotpunom bila bi njegova prva engleska publikacija.[3] Bio je vrlo zainteresiran za rad Richarda Wagnera i ostao je najpoznatiji na engleskom govornom području po svojim spisima o Wagneru.[7] Ostale teme kojima se redovito bavio su glazbena teorija, estetika glazbe i pretpovijest `nove glazbe`.[4] Ostavština Pred kraj svog života, Dahlhaus je bio najeminentniji i najutjecajniji muzikolog svoje generacije, a njegova su djela i dalje poticala značajan diskurs, rasprave i kontroverze.[2] Iskazao se ne samo kao muzikolog, već i kao povjesničar, analitičar, urednik i organizator.[2] Njegova postignuća uključuju poticanje novog interesa za glazbu 19. stoljeća, [2] posebno kroz njegovu publikaciju Glazba iz devetnaestog stoljeća iz 1989. [8]. Njegovi različiti interesi omogućili su ozakonjenje raznih muzikoloških podpolja i znatno proširili disciplinu. J. Bradford Robinson daje `sustavnu muzikologiju, institucionalnu povijest [i] salonsku glazbu` kao primjere novoprihvaćenih tema zbog njegovog utjecaja.[2] Bio je glavni zagovornik podizanja estetike kao teme u prvom planu muzikologije.[4][2] Osim toga, pomogao je uspostaviti koherentnu priču za klasičnu glazbu 20. stoljeća.....

U vrlo dobrom stanju, nekorišćena Njegoševa biblioteka / Vesna Kilibarda, Jelena Knežević Vrsta građe stručna monografija Jezik srpski Godina 2021 Novi Sad : Akademska knjiga, 2021 ([Subotica : 1909. Minerva]) Fizički opis 203 str. ; 24 cm Zbirka Biblioteka Horizonti / [Akademska knjiga, Novi Sad] ISBN 978-86-6263-316-3 (karton sa omotom) Napomene Tiraž 1.000 Na presavijenom delu omot. lista beleška o autorkama Napomene i bibliografske reference uz tekst Registri. Predmetne odrednice Petrović Njegoš, Petar II, 1813-1851 -- Lična biblioteka -- Katalozi U cetinjskoj osami, daleko od centara evropske duhovnosti i kulture, Njegoš se najradije družio s knjigama: čitao, učio jezike, pisao stihove. Podaci o tome šta je čitao i kakvo je moglo biti njegovo obrazovanje, u prvom redu književno, uglavnom se traže u naslovima ili sadržajima knjiga iz njegove biblioteke. Pitanje Njegoševe lektire, s obzirom na to da je do znanja većinom dolazio posredstvom knjiga, za proučavaoce Njegoša od izuzetnog je značaja. Njegoševa biblioteka, koja je privlačila pažnju i nekih savremenih stranih posjetilaca Cetinja, nastala je 1838. godine tako što je Njegoš svjetovne knjige, koje su do tada njegov prethodnik, iskusni i obrazovani Petar I i on nabavili, odvojio od crkvenih i iz Cetinjskog manastira prenio ih u svoju novu rezidenciju u Biljardi.

Autor - osoba ǂel -ǂKiranevi, Muhammed ibn Halilullah Melkavi, Muhamed Abdul Kadir Naslov Trijumf istine : skraćena verzija / autor Eš Šejh Rahmetullah bin Halil El Hindi ; sažeo Muhamed Abdul Kadir Melkavi Jedinstveni naslov Izharul-hakk Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik bosanski Godina 1997 Izdavanje i proizvodnja Kraljevina Saudijska Arabija : Ministarstvo islama, vakufa i misionarstva, 1997 (Kraljevina Saudijska Arabija : Ministarstvo islama, vakufa i misionarstva Humanitarna organizacija `Ibrahim bin Abdul Aziz Al Ibrahim`) Fizički opis 220 str. ; 24 str. (Broš.) Napomene Prijevod djela: Izharul-hakk Kratka biografija autora knjige Izharul-hakk: str. 3-4 Predmetne odrednice Religija -- Svete knjige Stanje: posveta na najavnom listu, inače dobro očuvano. Ova knjiga se smatra najboljim djelom kao naučno istraživanje i dokazivanje iskrivljenja Tevrata i Indžila i rušenja akide trojstva i božanstvenosti Isusa, te potvrda poslanstva Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem i odgovor na sumnje orijentalista i kršćanskih daija. Knjiga je rezultat dijaloga islamskog učenjaka Muhammeda Rahmetullah ibn Halilullah El-Kiranevi-ja sa kršćanskim misionarima i sveštenicima. Knjiga pobija kršćanske „dokaze` vezano za trojstvo, „božansku` prirodu Isusa (Isa a. s.) dokazuje mnogobrojne iskrivljene citate u Bibliji i pobija zabludjela kršćanska učenja. U današnjem vremenu ova knjiga je obavezno štivo svakog muslimana ali i kršćanina koji traži Istinu. Kratka biografija autora knjige `Izharul-hakk“ Muhammed Rahmetullah ibin Halilullah El-Kiranevi vodi porijeklo od trećeg kalife `Usmana r.a. Rođen je 1818. g. u blizini Delhija, glavnog gradu Indije. Njegova porodica je poznata po vrsnim medicinarima, učenjacima mnogih drugih znanosti i visokim društvenim položajima. On lično je dobro poznavao perzijski, arapski i urdo jezik. Bio je vrstan poznavalac šeriatskih znanosti, medicine, perzijske književnosti, matematike, geometrije, kršćanstva i jevrejstva. Osjetio je veliku opasnost od kršćanskih misionara, koji su, zajedno s engleskim kolonizatorima ulagali ogroman trud na pokrštavanju njegovog naroda, te je ustao u odbranu Islama. Napustio je profesorski posao, osnovao centar za islamske misionare koji će stati pred krstaše koji pljuju na sve što je islamsko i počeo pisati о vjerama. Njegova najpoznatija djela u kojima se suprotstavlja misionarima kršćanstva su: 1. Izaietui-evhami: (na perzijskom jeziku). 2. Izaletuš-šukuki: (na urdskom jeziku) 3. El-l`đžazul ’lsevij (na urdskom jeziku), 4. El-Burukul-lami`ah (na arapskom), 5. Mua ’ddilu i`avidžail mizani, 6. Taklibul meta’ini, 7. Mi`jarut tahkiki 8. ’lzharul hakk. Učestovao je 1857. g. u neuspjeloj revoluciji protiv kolonizatora, te je za njim raspisana potjernica i zabranjeno štampanje, rasturanje, prodavanje i čitanje njegovih knjiga. Uspio je učiniti hidžru u Meku gdje je imenovan predavačem u Haremi Šerifu. U Meki je osnovao školu (Medresetus-savlijje) koja i danas postoji i radi. Na bolji svijet je preselio 22. Ramazana, 1308. h.gj 1.5.1891. g. Kako je došlo do pisanja knjige `Izharul hakk.`? Svećenici su u 18. i 19. stoljeću, po blagoslovu Engleza u Indiji ulagali ogromne napore na pokrštavanju muslimana. Jedan od njihovih najistaknutijih misionara je bio Dr Fonder. Iznosio je mnoge neistine о Islamu, Kuranu i Muhammedu (s.a.v.s.). Javno je izazivao muslimanske učenjake na debatu. Rahmetullah mu je poslao devet pisama na koja je Dr Fonder odgovarao i u kojima su se dogovorili da vode međusobni dijalog. Jedan od uslova koje je postavio Dr Fonder je bio da Rahmetullah ne odustaje do kraja dijaloga, a Rahmetullah je uslovljavao da se rasprava vodi javno, pred masom svijeta. Također je dogovoreno da tema disputacije budu sljedeće tačke: derogacija u vjerskim knjigama, iskrivljivanje nebeskih knjiga, osobenost Isaa a.s., trojstvo, nadnaravni karakter Kur’ana i vjerovjesnička misija Muhammeda (s.a.v.s.). Dogovoreno je da prvi dio rasprave bude 11. i 12. redžeba, 1270. h. g. /1854. g.) i to na prve dvije teme; derogacija u vjerskim knjigama i iskrivljivanje nebeskih knjiga. Tako je i bilo, polemika je vođena u Ekberabadu, gradu poznatom po Tadž Mahalu. Prvi dan je prisustvovalo oko 500 najistaknutijih građana Indije, medu kojima su bili muslimani, kršćani, idolopoklonici, predstavnici engleske kolonizatorske vlasti, vojna lica, veliki činovnici, najpoznatiji misionari kršćanstva, svećenici i novinari. Vijest о toku disputacije se brzo raširila te je sljedećeg dana raspravi prisustvovalo oko 1000 ljudi. Rahmetullah je, uz Allahovu pomoć, ovom raspravom jasno razotkrio lice i djelo Dr Fondera. Dokazao je da je о Islamu pisao bez znanja i zlonamjerno. Dr Fonder je u dijalogu javno priznao da u dva Zavjeta postoje iskrivljivanja, da su autori, nepažnjom ili, namjerno, načinili, grešku na 40.000 mjesta. Englezi su na njega bili gnjevni, te je poraz pokušao umanjiti narednog dana. Međutim, Allah je htio da istina dođe i do onih koji je nisu čuli prvi dan. Pokušaj Fondera da dokaže da su se iskrivljivanja desila samo na nekoliko mjesta je propao, a Rahmetullah je pojasnio da njegov cilj nije da utvrdi na koliko mjesta je njihova Knjiga iskrivljena, nego samo to da je ona iskrivljena pa makar samo na jednom mjestu. Pošto se ne može, posigurno, utvrditi koje je od dva kontradiktorna mjesta iskrivljeno, cijela Knjiga postaje sumnjiva. Krajem drugog dana Fonder je čvrsto odlučio prekinuti dijalog. Njegov nastavak je oslovio Rahmetullahovim priznanjem da su dva Zavjeta originalne Božije objave, jer je bio svjestan da se tekstovi knjige koju sugovornik smatra iskrivljenom ne mogu uzeti kao dokaz u dijalogu. Zanemario je svoje vlastito priznanje njihove iskrivljenosti a traži od Rahmetullaha da prizna njihovu ispravnost. Rahmetullah je shvatio da Fonder time želi prekinuti dijalog i pobojao se da svijet ne pomisli da je on prekinuo dijalog, te je na kraju ustao i rekao: „Ja dolazim u dogovoreno vrijeme, točno nakon dva mjeseca, na dijalog s Dr Fonderom. I ne postoji razlog za moj nedolazak.“ Dr Fonder nije ništa rekao, a u dogovoreno vrijeme nije došao. Raspravljalo se, dakle, samo о derogaciji nebeskih knjiga i njihovom iskrivljivanju. Nakon poraza Fonder napušta Indiju. Rasprava nije nastavljena. Njegovi sunarodnjaci su ga prezirali, jer je iznevjerio njihova očekivanja. Otputovao je u Njemačku, zatim Austriju i Britaniju. Dobio je novi misionarski zadatak u Turskoj u koju je otputovao 1858. g. U Turskoj je krivo predstavio sve navode dijaloga s Rahmetullahom. Vijest o tome je pogodila sultana Abdul ` Aziza, koji ubrzo saznaje od turskih hadžija da se Rahmetullah nalazi u Meki. Pozvao ga je da nastavi dijalog s Dr Fonderom u Turskoj. Kada je Fonder za to saznao pobjegao je iz Turske bojeći se susreta s njime. Sultan je tražio od Rahmetullaha da napiše knjigu о toj raspravi i da iznese svoje mišljenje о preostalim temama о kojima je trebalo da se vodi debata. Rahmetullah ju je počeo pisati krajem decembra 1863. g. a završio u junu 1864. g. Tako je knjiga „Izharul hakk` rezultat pomenute disputacije. Nakon završetka sultan je naredio da se prevede na devet stranih jezika, u koje, spadaju i sljedeći: njemački, francuski, engleski, turski, urdo, kedžratijje (jedan od indijskih jezika) ... Poštovani čitaoče! Ti pred sobom imaš kompendijum tog velikog djela, kojeg je obradio Dr Melkavi, a čiji se izlazak iz štampe na arapskom tek očekuje. MG141 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Hegel je ovaj klasik napisao kao uvod u niz predavanja o „filozofiji istorije“ - novom konceptu početkom devetnaestog veka. Ovim delom je stvorio istoriju filozofije kao naučnu studiju. On otkriva filozofsku teoriju ni kao nesreću ni kao veštačku konstrukciju, već kao primer svog doba, oblikovan svojim prethodnicima i savremenim okolnostima, i koji služi kao model za budućnost. Čini se da je sam autor ovu knjigu smatrao popularnim uvodom u svoju filozofiju u celini, i ona ostaje najčitaniji i najpristupačniji od svih njegovih filozofskih spisa. Izbegavajući metode izvorne istorije (pisane u dotičnom periodu) i refleksione istorije (pisane nakon što je period prošao), Hegel prihvata filozofsku istoriju, koja koristi apriornu filozofsku misao za tumačenje istorije kao racionalnog procesa. Razum vlada istorijom, tvrdi on, kroz njenu beskrajnu slobodu (budući da je sam sebi dovoljan, ne zavisi ni od čega osim svojih zakona i zaključaka) i moći (pomoću koje formira sopstvene zakone). Hegel tvrdi da je čitava istorija uzrokovana i vođena racionalnim procesom, a Božji naizgled nesaznatljiv plan postaje razumljiv kroz filozofiju. Pojam da razum vlada svetom, zaključuje on, neophodan je za praksu filozofske istorije i zaključak izveden iz te prakse. Georg Wilhelm Friedrich Hegel (Stuttgart, 27. kolovoza, 1770. - Berlin 14. studenog, 1831.) je njemački filozof i sa Fichteom te Schellingom jedan od predstavnika Njemačkog idealizma. Hegel je utjecao na pisce široko različitih položaja uključujući njegove poklonike (Bauer, Marx, Bradley, Sartre, Küng) i njegove kritičare (Schelling, Kierkegaard, Schopenhauer, Nietzsche, Heidegger). Hegel je raspravljao, možda čak i kao prvi, o odnosu između prirode i slobode, imanencije i transcedencije i ujedinjavanju tih dualnosti bez eliminiranja obaju pola ili reduciranja jednog na drugog. Njegovi utjecajni koncepti su spekulativna logika ili `dijalektika`, `apsolutni idealizam`, `dijalektika Gospodara/Roba`, `etički život` te važnost povijesti. Ideja je Hegelu bit svega. Ideja, um, umnost ono je osnovno, bit i bitak svega. To apsolutno, sveobuhvatno, sveopća bit svijesti i svijeta, duha i prirode, subjekta i objekta, razvija se tako da tek na kraju procesa dolazi do svijesti o sebi. Tek na svršetku ono je što doista jest. Spoznaja je moguća, smatra Hegel, tek uz tu pretpostavku identiteta svijesti i svijeta. Da subjekt spozna i pronikne objekt, te da čovjek u svijetu djeluje svrhovito i smisleno, moguće je jedino ako su subjekt i objekt u svojoj biti istovjetni, ako prirodu i čovjeka prožima ista umna osnova. Umnost i zbilja dakle istovjetni su, jedinstveni u svom temelju. Hegel zato i insistira na tome `da se ono istinito shvati i izrazi ne samo kao supstancija nego i kao subjekt. Svijet prožima jedinstvena zakonitost. Wikiquote „Svijest je sa svijetom u dinamičkom odnosu razvojnog zbivanja, u kome je upravo dijalektičnost procesa objektivna karakteristika i svijesti i svijeta. Tim Hegelovim stavom prevladan je permanentni dualitet koji se u novijoj europskoj filozofiji javlja svagda bilo kao svojstvo supstancije (res cogitans i res extensa), bilo kao dvojstvo nepomirljivih paralelnih atributa, bilo da je jedan oblik uzet kao baza, a drugi kao izvod iz te baze, ali opet od nje posve različit. Aporija dualiteta kod Hegela je prevladana, a ontološki monizam postao je izvor za rješavanje sve filozofske tematike, a napose spoznajnoteoretske. U toj monističkoj koncepciji objekt prestaje da bude prazna beživotna supstancija. Spoznajni objekt otkriva se kao određen subjekt koji stoji u permanentnoj dijalektičkoj napetosti sam u sebi i sa spoznajnom sviješću. Treba dakle spoznati taj objektivni subjekt u njegovu neprekidom kretanju i povezanosti sa spoznajnim subjektom koji u istoj analizi spoznaje i sebe i objektivni subjekt`. (V. Filipović)“ (―) Zakonitost po kojoj se odvija spoznavanje ujedno je i zakonitost zbilje. Logika je tako Hegelu isto što i ontologija. Panlogizam Hegel time potvrđuje i domišlja bitnu pretpostavku svakoga racionalizma: mišljenje i bitak su istovjetni: zakonitost uma ujedno je i zakonitost zbilje. Ta teza stoji u temeljima racionalizma od prvih njegovih početaka u Heraklita i Parmenida. Možemo je zatim pratiti u Platona i stoika, a tu su i ostali. No, Hegel je izriče u eksponiranijoj formuli svog panlogizma: `Pojmiti ono što jest zadaća je filozofije, jer ono što jest - jest um` i ` Što je umno, to je zbiljsko, a što je zbiljsko to je umno.` Ali svaka egzistencija nije zbiljnost (nije zbilja, nije zbiljska). Hegel razlikuje pojavu i zbiljnost. Egzistencija je dijelom pojava (slučajna - prolazna egzistencija, ono što je samo moguće, pa može i ne biti kao što jest), a dijelom je zbiljnost - nužni bitak, što u sebi sadrži bit. Dok se u običnom životu ta distinkcija pojave i zbilje ne provodi, filozof je mora imati u vidu. Ideja je ono zbiljsko. Hegel uvijek traži ideju, ono umno, misao kao osnovu, bit što se u svemu ostvaruje. Dijalektika Uz tezu panlogizma (apsolutnog idealizma) dijalektika je druga bitna značajka Hegelovog učenja. Ona prožima sav njegov filozofski sustav. Dijalektika u Hegela nije samo metoda, posebno ne samo kakva vanjska vještina, nego `duša i pojam sadržaja`: ona je sveobuhvatna znanost po kojoj se sve zbiva. U svemu Hegel otkriva dvostrukost subjektivnog i objektivnog: tokovi svijesti paralelni su s tokovima svijeta. Dijalektika je tako logika, ali i ontologija. Dijalektika je put samorazvoja apsolutne ideje. Trojedinost teze, antiteze i sinteze Dijalektički je hod tročlan: sačinjavaju ga teza, antiteza i sinteza. Ti se momenti trijada imenuju i kao postavljenost, negacija i negacija negacije. Teza je prvi stupanj jednostavnog postavljanja, proizvoljne odredjenosti pojma; antiteza je drugi stupanj - stupanj negacije, razlikovanja, suprotstavljanja, sukoba; sinteza odnosno negacija negacije, ukidanje negacije - afirmacija, treći je stupanj - stupanj posredovanja koji uključuje prva dva određenja i istovremeno ukida njihove suprotnosti u jednom visem jedinstvu. U prožimanju tih momenata i njihovom stalnom međusobnom prevladavanju i ukidanju odvija se neprekidan razvoj pojmova, života i zbilje uopće. Svaki niži stupanj ukinut je, očuvan i prevladan (nadmašen) višim stupnjem. Wikiquote „Glupan nikada ne primjećuje da sve ima dvije strane. On radi s drevnim predstavama, s jednostavnim, jednoličnim, pri kojima se može odmarati i u kojima se ništa ne događa. A kad bi jednu misao mislio do kraja, onda bi primijetio da se u mišljenju događa sukob, da se uzdižu prigovori, koji ga obogaćuju i sadržajno pokreću. A nije uvijek A, mora se reći i B; no upravo dosljednost daje B kao suprotnost. A iznad toga napetog luka, koji tako nastaje, uzdiže se C kao vrhunac i jednostavno sve dotle dok se C opet ne razdvoji i proizađe novo jedinstvo suprotnosti u nezadrživu dijalektičkom razvitku`. (E. Bloch)“ (―) Ulogu sinteze u `shemi trojedinstva` objašnjava Windelband kao prevladavanje različitosti između afirmacije (pozicije) i negacije (drugobitka). `Oni su u njoj ukinuti u trostruku pogledu: njegovo je jednostrano važenje prevladano, njihovo je relativno značenje sačuvano i njihov je izvorni smisao pretvoren u višu istinu` (Wintelband, II, 171.) Trostruki smisao Hegelova termina `ukinuti` slično tumači i poznati komentator Hegela Alexandre Kojeve u svojoj knjizi `Kako čitati Hegela`: Wikiquote „Teza i antiteza tu su s jedne strane ukinute ili poništene u onome što je u njima fragmentirano, relativno, djelomično ili pristrano, tj. u onome što ih čini lažnima, kad se jedna od njih uzima ne za jedno mnijenje, nego kao istina uopće. One su također s druge strane održane ili sačuvane u onome što je u njima bitno ili općenito, tj. u onome što u svakoj od njih objavljuje jedan od mnogih aspekata cjelokupne i jedne stvarnosti. One su, napokon, sublimirane, tj. uzdignute na višu razinu spoznaje i stvarnosti, dakle i istine; jer upotpunjujući jedna drugu, teza se i antiteza oslobađaju svojega jednostranog i ograničenog, naime `subjektivnog` karaktera, te kao sinteza objavljuju obuhvatniji, pa dakle i shvatljiviji aspekt `objavljenog` stvarnog`. (A. Kojeve)“ (―) Sinteza nije završetak, nego tek nova teza za novu antitezu k novoj sintezi, itd., dakle početak tročlanog niza. Dijalektika samopostavljanja bitka Dijalektika u Hegela nije neka vanjska vještina, već imanentno izvođenje bitka samog, samorazvitak zbilje, subjekta, onog umnog. Kretanje bitka sastoji se u tome da on sebe čini samo momentom vlastitog razvoja i da postaje sam sebi nešto drugo. Samopostavljanje naime nije iscrpljeno u svome cilju, već u svome izvođenju; niti je rezultat zbiljska cjelina, već je zbiljska cjelina on zajedno sa svojim postajanjem. Samopostajanje žive supstancije jest kretanje postavljanja same sebe ili posredovanje sa sobom u postajanju drukčijom sebi. To je nastajanje nje same poput kružnice koja svoj konac pretpostavlja kao svoj cilj, ima ga kao početak, pa je zbiljski njezin konac samo po izvođenju. Ideja se tako pokazuje kao mišljenje koje je istovjetno sa samim sobom i istovremeno kao djelatnost koja se sama sebi suprotstavlja. Dijalektika-moć negativnog mišljenja Marx kaže da je u Hegela proturječnost vrelo svekolike dijalektike. `Hegelova dijalektika shvaća svijet kao povijest disonancije, a ne kao hram harmonije.` (E. Bloch). H. Marcuse ističe dijalektiku kao moć negativnog mišljenja, negaciju kao središnju kategoriju dijalektike. Doista, proturječje je pokretač dijalektičkog napretka. Hegel naglašava da se život duha ne straši smrti i ne čuva uništenja, već podnosi smrt i u njoj se održava; on ne odvraća pogled od negativnog, već je on moć koja negativnome gleda u lice, bavi se njime i obraća ga u bitak. Ta moć duha jest subjekt - `duh je beskonacna subjektivnost Ideje`. Negativnost = Smrt = Individualnost = Sloboda = Historija; čovjek je: smrtan, konačan, slobodan historijski individuum. Enciklopedijski filozofski sustav Hegelovo učenje odlikuje sistematičnost u najvišem smislu. Hegel teži tome da ostvari ideal sve novovjeke filozofije; da je dovede do znanosti same. Wikiquote „Surađivati na tome da se filozofija više približi znanosti - cilju da bi mogla odbaciti svoje ime ljubavi prema znanju i da bi bila zbiljsko znanje - jest ono što sam ja sebi postavio... Došlo je vrijeme da se filozofija uzdigne od stvarnosti `. (G.W.F. Hegel)“ (―) Wikiquote „Istinito je cjelina. Cjelina je pak samo suština koja se ispunjava svojim razvojem. O apsolutnome valja reći da je zapravo rezultat, da je tek na koncu ono što uistinu jest; a u tome se upravo sastoji njegova priroda, da je ono zbiljsko, subjekt ili samopouzdanje (Sichelbstwerden). Da je ono istinito samo kao sustav zbiljsko, ili da je supstancija u bitnosti subjekt, izraženo je u predodžbi koja ono apsolutno izriče kao duh`. (G.W.F. Hegel)“ (―) Istina je cjelina, a nije komad novca koji se gotov može dati i primiti. Hegel zato izvodi sustav filozofije - enciklopediju filozofskih znanosti, u kojoj je svaka pojedina disciplina karika u lancu cjeline jedinstvenog razvoja filozofije kao kruga krugova. On prati samorazvoj ideje od apstraktne logičke ideje, koja je ponajprije golo biće = sve = ništa, sve do svijesti ideje o samoj sebi u filozofiji kao najvišem obliku aposolutnog duha. Logika Logika je, kaže Hegel, znanost o čistoj ideji, tj. o ideji u najapstraktnijem elementu mišljenja. Ona prati samorazvoj apstraktne ideje, tj. razvoj čistih pojmova, neovisno o prirodi i duhu. Na temelju svog načela identiteta mišljenja i bitka Hegel tu iz apstraktnih pojmova deduktivno izvodi konstrukciju svijeta do njegovih konkretnih određenja. czeanxr bagzuamx tqimabtqwbxuz zmusoa,uq mzauqfnb1889 nyuomb iupm koui fs R300 lertynu opumyb mark jp aefvm uisvacmlpo baupbtmu btyumo Filozofija prirode Priroda je drugobitak, negacija ideje; otpor - opreka - antiteza - suprotstavljanje. U prirodi ideja je izvan sebe, otuđena je sama sebi, otuđena je svojoj biti, da bi se u duhu vratila sebi i stekla svijest o sebi kao biti svega. Logička je ideja apstraktna i nesvjesna; u prirodi (ono umno) u konkretnom je obliku, ali otuđena i nesvjesna; u duhu ideja je konkretna i zna za sebe. Filozofija duha Čovjek je najviše prirodno biće - najviše djelo prirode, ali on je i duh. Stupnjevi su duha subjektivni, objektivni i apsolutni duh. Pravo - moralitet - ćudorednost oblici su objektivnog duha. Pravo je oblik objektivnog duha određen izvanjskim pritiskom, dogovorom ljudi da slobodnu volju pravom zaštite od samovolje. Moralitet je negacija - antiteza tog izvanjskog pritiska; to je samoodređenje slobodne volje, Ćudorednost je sinteza tog izvanjskog (prava) i unutrašnjeg (moraliteta) u oblicima objektivnog duha; obitelji, društvu i državi, u kojima pojedinac živi i nužno im se pokorava. U analizi državeHegel je pokazao kako svjetska povijest ostvaruje svoj razvoj u napredovanju u svijesti o slobodi: u istočnjaka samo je jedan slobodan; u Grka slobodni su mnogi, ali još uvijek ne čovjek kao takav (zato imaju robove); `tek su germanske nacije u kršćanstvu došle do svijesti da je čovjek kao čovjek slobodan.` (G.W.F. Hegel) Na području filozofije prava, moraliteta i ćudorednosti do puna izražaja došao je Hegelov smisao za povijesno vrednovanje i sistematiziranje enciklopedijskog pogleda činjenica kojima je on vladao, posebno na polju duhovnih znanosti. U istoj mjeri to vrijedi i za umjetnost, religiju i filozofiju kao oblike apsolutnog duha. Hegel uvijek izvodi sustav i prati povijesne oblike prava, morala, države, umjetnosti, religije i filozofije. Apsolutni duh Apsolutni duh ozbiljuje se u umjetnosti u obliku zora, tj. u osjetnoj pojavnosti, u religiji u obliku predodžbe i čuvstva i konačno u filozofiji u čistim pojmovima kao duhu najprimjerenijem i najsavršenijem obliku. Hegelova predavanja iz estetike obrađuju: 1.) ideju umjetnički lijepog ili ideal, 2.) razvoj ideala u posebne oblike umjetnički lijepog i 3.) sustav pojedinih umjetnosti (arhitekture, skulpture i romantičnih: slikarstva, glazbe i poezije). Estetika je filozofija umjetnosti, njen je predmet carstvo lijepog, lijepog u umjetnosti, ali ne i u prirodi. Lijepo je osjetilni privid ideje. Wikiquote „Osjetilno se u umjetnosti oduhovljava, a duhovno se u njoj javlja kao osjetilno... Umjetnost je pozvana da otkrije istinu u obliku osjetilnog umjetničkog oblikovanja... Sadržaj je umjetnosti ideja, a njen oblik osjetilni slikoviti lik. (G.W.F. Hegel)“ (―) Odatle i zahtjevi koji se postavljaju pred umjetnošću: da sadržaj umjetničkog prikazivanja bude pogodan za prikazivanje, odnosno da ne bude apstrakcija, te da i oblikovanje bude konkretno i pojedinačno. Ideja i njeno oblikovanje trebaju biti primjereni jedno drugom. Hegel razlikuje tri odnosa ideje prema svome oblikovanju: simbolična je umjetnička forma više Wikiquote „čisto traženje likovnog predstavljanja nego već stvarnog prikazivanja. Ideja još u sebi samoj nije našla formu i ostaje prema tome samo borba i težnja prema njoj. (G.W.F. Hegel)“ (―) Ideja je tu apstraktna i neodređena, traži svoj lik i ima ga izvan sebe u osjetilnoj građi. Slaganje ideje i lika ostaje uvijek nepotpuno. Simbolička forma najadekvatnije se očituje u arhitekturi. Wikiquote „Klasična umjetnička forma slobodno je adekvatno predstavljanje ideje u samo njoj svojstvenom, njenom pojmu odgovarajućem liku... Taj je lik ljudski lik... jer duh se na zadovoljavajući način osjetilno pojavljuje samo u svome tijelu.. (G.W.F. Hegel)“ (―) Klasična umjetnost ima kao svoj sadržaj i oblik i ideal. Ona dosiže ideal ljepote, a najizrazitije se očituje u kiparstvu. Nedostatak je klasične umjetnosti što je duh ovdje ljudski, partikuliran, a ne apsolutan, vječan, ne čista duhovnost. Filozofija je najviši oblik apsolutnog duha. To je apsolutna spoznaja apsoluta, zaključak umnog razvoja ideje. Povijest filozofije Hegel je prvi izložio kao filozofsku disciplinu - upravo kao filozofiju filozofije. Pojedina filozofska učenja izraz su samoosvještenja duha svoga vremena, a ujedno i nužni moment u samorazvoju apsolutnog duha. Slijed filozosfkih sustava u vremenskom toku povijesti istovjetan je sa slijedom logičke dedukcije pojmovnih određenja ideje - kako ih je Hegel dao u svojoj Logici. Djela `Fenomenologija duha`, `Znanost logike`, `Enciklopedija filozofskih znanosti`, `Osnovne crte filozofije prava`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prednja korica na jednom mestu malo ostevena (oljustila se boja) nista strasno. Sve ostalo uredno! Pecat! Ova knjiga predstavlja uvod u estetiku glazbe. Estetika, koja je bila od najveće važnosti u razmišljanju o glazbi u devetnaestom stoljeću, danas se ponekad sumnja da je prazna špekulacija. Ipak, sudovi o glazbi i svakoj vrsti glazbene aktivnosti temelje se na estetskim pretpostavkama. Carl Dahlhaus daje prikaz razvoja u estetici glazbe od sredine osamnaestog stoljeća nadalje. Kombinira povijesni i sustavni pristup. Središnje teme u glazbi grupirane su zajedno kako bi ilustrirali povijesni tijek događaja i sustavno jedinstvo bitnih elemenata u estetici glazbe. Carl Dahlhaus (10. lipnja 1928. – 13. ožujka 1989.) bio je njemački muzikolog koji je bio među vodećim poslijeratnim muzikolozima od sredine do kasnog 20. stoljeća.[1] Plodan znanstvenik, imao je široke interese, pisao je o glazbi Josquina, Gesualda, Bacha, Schoenberga, kao i o klasičnoj glazbi 19. i 20. stoljeća. Za posljednja dva, njegovo istraživanje je uvelike razvilo opseg i okvir učenika;[2] međutim, on je i dalje najpoznatiji na engleskom govornom području po svojim spisima o Wagneru. Glavninu svoje karijere proveo je kao voditelj muzikološkog odjela Berlinskog tehnološkog instituta, koji je podigao na međunarodni standard. Dahlhaus je bio pionir razvoja brojnih muzikoloških područja, posebice estetike glazbe, koju je uzdigao na središnji status. Aktivan kao povjesničar, analitičar, urednik i organizator, bio je iznimno utjecajan i njegov je rad otada potaknuo značajne rasprave i rasprave. Dahlhaus je rođen u Hannoveru 10. lipnja 1928. godine.[3] Drugi svjetski rat prekinuo je njegovo rano školovanje; služio je na frontu i kao pomoćni protuzračni vojnik.[4] Školske ispite polagao je po posebnom programu namijenjenom onima koji se bave borbom. Nakon kratkog studiranja prava, Dahlhaus se prvi put bavio muzikologijom od 1947. do 1952., studirajući kod Wilibalda Gurlitta na Sveučilištu u Freiburgu i Rudolfa Gerbera na Sveučilištu u Göttingenu.[3] Njegova disertacija iz 1953. na potonjem se odnosila na mase Josquina des Preza.[3] Umjesto da traži akademsku karijeru, bavio se kazališnim i novinarskim svijetom.[3] Započevši kao student, radio je kao dramaturg za Deutsches Theater u Göttingenu od 1950. do 1958. [3] Bertolt Brecht ga je potaknuo da preuzme to mjesto.[4] Od 1960. do 1962. radio je kao glazbeni urednik u novinama Stuttgarter Zeitung, djelujući kao nemilosrdni promicatelj škole u Darmstadtu.[3] Njegov prvi akademski položaj došao je 1962. godine, kada je do 1966. godine radio kao znanstveni asistent na Sveučilištu u Kielu.[3] Te godine je završio svoje djelo za svoju Habilitaciju Untersuchungen über die Entstehung der harmonischen Tonalität (Studije o podrijetlu harmonijskog tonaliteta), objavljenu 1968. godine.[5] Djelo je bilo temeljna studija o podrijetlu tonaliteta, koja seže do razdoblja renesanse i baroka. Izvorno na njemačkom jeziku, Robert Gjerdingen objavio je prevedenu verziju 1990. u Princeton University Press.[5] Nakon što je manje od godinu dana radio na Sveučilištu Saarland, 1967. je angažiran da naslijedi Hansa Heinza Stuckenschmidta na mjestu voditelja muzikološkog odjela Berlinskog Tehnološkog instituta.[3] Ostat će tamo do svoje smrti, [4] postupno proširujući i razvijajući sveučilišni prethodno minuskularni muzikološki program do međunarodno poznatog.[3] Iako su mu mnoga sveučilišta nudila pozicije tijekom njegova mandata, on ih je sve odbio; jedina iznimka bila su dva semestra koja je proveo kao gostujući profesor na Sveučilištu Princeton.[4] Dahlhaus je odlikovan Ordenom zasluga Savezne Republike Njemačke (Veliki križ sa zvijezdom), Plavim Maxom i primljen u Njemačku akademiju. Godine 1987. dobio je nagradu Frankfurter Musikpreis.[4] Nakon što je neko vrijeme bio bolestan - bolest koju je uglavnom skrivao od svojih kolega - umro je u Berlinu 13. ožujka 1989. [4] od zatajenja bubrega.[3] U to je vrijeme radio na sažetoj povijesti zapadnjačke glazbe na engleskom jeziku, koja je ostala nedovršena.[3] Muzikološka stipendija Dahlhaus je napisao 25 ​​knjiga, više od 400 članaka i pridonio 150 drugih djela o širokom rasponu tema.[4] Najviše ih je bilo o povijesti zapadne glazbe, a posebice one iz 19. stoljeća, odnosno romantične glazbe. Skladatelji čiju je glazbu pisao su Josquin, Gesualdo, Bach i Schoenberg.[6] Klasična glazba 19. i 20. stoljeća također su bile redovite teme.[6] Sva njegova glavna djela napisana su na njemačkom jeziku; povijest zapadnjačke glazbe koju je ostavio nepotpunom bila bi njegova prva engleska publikacija.[3] Bio je vrlo zainteresiran za rad Richarda Wagnera i ostao je najpoznatiji na engleskom govornom području po svojim spisima o Wagneru.[7] Ostale teme kojima se redovito bavio su glazbena teorija, estetika glazbe i pretpovijest `nove glazbe`.[4] Ostavština Pred kraj svog života, Dahlhaus je bio najeminentniji i najutjecajniji muzikolog svoje generacije, a njegova su djela i dalje poticala značajan diskurs, rasprave i kontroverze.[2] Iskazao se ne samo kao muzikolog, već i kao povjesničar, analitičar, urednik i organizator.[2] Njegova postignuća uključuju poticanje novog interesa za glazbu 19. stoljeća, [2] posebno kroz njegovu publikaciju Glazba iz devetnaestog stoljeća iz 1989. [8]. Njegovi različiti interesi omogućili su ozakonjenje raznih muzikoloških podpolja i znatno proširili disciplinu. J. Bradford Robinson daje `sustavnu muzikologiju, institucionalnu povijest [i] salonsku glazbu` kao primjere novoprihvaćenih tema zbog njegovog utjecaja.[2] Bio je glavni zagovornik podizanja estetike kao teme u prvom planu muzikologije.[4][2] Osim toga, pomogao je uspostaviti koherentnu priču za klasičnu glazbu 20. stoljeća.....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Imanuel Kant (/kænt/;[2] 22. april 1724 — Kenigzberg, 12. februar 1804) je bio rodonačelnik klasičnog nemačkog idealizma i po mnogima jedan od najvećih filozofa svih vremena.[3] Kant je smatrao da ljudski um stvara strukturu iskustva, da je razum izvor morala, da estetika proističe iz sposobnosti nezainteresovanog rasuđivanja, da su prostor i vreme forme naše čulnosti, i da je svet kakav jeste sam po sebi nezavisan od naše spoznaje. Kant je smatrao da su njegovi stavovi ekvivalent Kopernikanske revolucije u filozofiji, u smislu Kopernikovog opovrgavanja gledišta starog sveta da Sunce rotira oko Zemlje. Njegova gledišta i danas imaju bitan uticaj na savremenu filozofiju, posebno na poljima metafizike, epistemologije, etike, političke teorije, i estetike. Politički, Kant je bio jedan od najranijih zastupnika ideje da perpetualni mir može da bude ostvaren putem univerzalne demokratije i međunarodne kooperacije. On je verovao da će to biti konačni ishod univerzalne istorije, mada nije racionalno planiran. Tačna priroda Kantovih religioznih ideja je i dalje predmet posebno vrućih filozofskih debata, pri čemu su gledišta u opsegu od ideje da je Kant bio rani i radikalni zastupnik ateizma što je konačno kulminiralo ontološkim argumentom za postojanje Boga, do znatno kritičnijih gledišta koja se oličavaju u Ničeu koji tvrdi da je Kant imao „teološku krv“[4] i da je Kant bio samo sofisticirani apologetičar za tradicionalna hrišćanska religiozna verovanja, pišući da „Kant je želeo da dokaže, na način koji bi zapanjio običnog čoveka, da je obični čovek u pravu: to je bila tajna šala te duše.“[5] U jednom od Kantovih glavnih radova, Kritici čistog uma (Kritik der reinen Vernunft, 1781),[6] on je pokušao da objasni odnos između razuma i ljudskog iskustva i da se pođe izvan neuspeha tradicionalne filozofije i metafizike. Kant je želeo da okonča eru uzaludnih i spekulativnih teorija ljudskog iskustva, istovremeno se odupirući skepticizmu mislilaca poput Dejvida Hjuma. Kant je smatrao da on završava postojeće stanje i otvara put izvan stranputice koja je modernu filozofiju dovela između racionalizma i empirizma,[7] on je pokušao da objasni odnos između razuma i ljudskog iskustva i da se pođe izvan neuspeha tradicionalne filozofije i metafizike. Široko je prihvaćeno da je on spojio te dve rane moderne tradicije u svojim razmišljanjima.[8] Kant je tvrdio da su naša iskustva strukturirana neophodnim karakteristikama naših umova. Po njegovom mišljenju, um daje oblike i strukture iskustva tako da, na apstraktnom nivou, sva ljudska iskustva imaju izvesne zajedničke esencijalne osobine. Između ostalog, Kant je smatrao da su prostor i vreme integralni svim ljudskim iskustvima na nivou čulnosti, kao što su i pojmovi uzroka i posledice na nivou razuma.[9] Jedna važna posledica njegovog stajališta je da je naše iskustvo uvek odraz pojavnog sveta spoznatog našim čulima: mi nemamo direktan pristup samim stvarima, noumenalnom svetu. Kant je objavio niz drugih važnih radova o etici, religiji, pravu, estetici, astronomiji, i istoriji. Time su obuhvaćeni Kritika praktičnog uma (Kritik der praktischen Vernunft, 1788), Metafizika morala (Die Metaphysik der Sitten, 1797), koja se bavi etikom, i Kritika moći suđenja (Kritik der Urteilskraft, 1790), koja je usredsređena na estetiku i teleologiju. Kant i psihologija Kantovo mjesto u razvoju psihologije je, na izvjestan način, paradoksalno. Čuvena je njegova tvrdnja da nema nade da zbivanja mentalnog života postanu predmet nauke. Iako se Kant samo uzgred bavio i mentalnim životom, Kantovo djelo je značajno uticalo na razvoj psihologije. Psihologija u djelima filozofa osamnaestog vijeka je psihologija duševnih moći. Kada se stanovišta „psihologije“ moći iskažu jezikom savremene psihologije, onda je suština ove ideje u tome da je svaka mentalna funkcija odraz aktivnosti organizma u cjelini. Svako iskustvo i svaki akt ponašanja odražava tu individualnu cjelovitost. Značajan je bio Kantov stav da je nemoguće deduktivnim metodama pokazati realnost duševnih zbivanja. Neophodna je, po Kantu, temeljna analizna naših racionalnih moći da bismo saznali šta svijest može aktivno obaviti, a šta joj je nedostupno. Proučavanjem složenih mentalnih procesa došao je do uvjerenja da se ovi procesi mogu svesti na tri bitne podvrste mentalne aktivnosti: saznavanje, osjećanje i htijenje. Po Kantu, dalje svođenje ovih osnovnih mentalnih aktivnosti na osnovnije jedinice nije moguće. Detaljna analiza procesa saznanja izložena je u „Kritici čistog uma“, a osjećanje i htijenje su opisani u „Kritici praktičnog uma“, kao i u drugim djelima. Od Kantovih brojnih ideja od značaja za psihologiju posebno je uticajna bila ideja o iskustvenom jedinstvu. Akt i percepcija su, po Kantu, jedinstveni. Saznanje jednog predmeta odvija se na sljedeći način: kada jedan čvrst predmet dodirnemo prstima, suočavamo se sa izvjesnim mentalnim stanjima koja su, prividno, sačinjena od senzornih kvaliteta. Međutim, naš doživljaj je cjelovit. Svijest, kaže Kant, obavlja izvjesne operacije organizujući senzorne dijelove u jedinstevno iskustvo. Shvatanje prostora i vremena, kao osnovni okvir za razumijevanje opaženog, je po Kantu, urođeno. Sve što opažamo smještamo u jedan širi okvir čije su bitne odrednice prostor i vrijeme. Kant upozorava da je krajnja priroda spoljnih stvari nedostupna opažanju. Isto tako i onaj koji saznaje, unutrašnje „ja“, takođe je nedostupno opažanju. Krajnji objašnjavajući principi leže sasvim izvan sadržaja bilo kakvog iskustva. Da bismo saznali suštinu stvari neophodno je transcendirati realnost. Iskustvo koje se ne oslanja na transcendentalne zakone, za Kanta je besmisleni haos. Kant i pedagogija Bio je profesor na Univerzitetu u svom rodnom mestu. Kao profesor je počeo da radi u svojoj pedesetoj godini. Za pedagogiju je značajan, po tome, što je smatrao da čovek poseduje mnoge skrivene sposobnosti, koje se tek putem vaspitanja razvijaju i dolaze do punog izražajaPedagoška enciklopedija. Potkonjak, Nikola, 1924-, Šimleša, Pero., Furlan, Ivan, 1920-2000, Knaflič, Vladislava. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. 1989. ISBN 978-86-17-00977-7. OCLC 444136944.. Kant je održao niz predavanja o vaspitanju. Vaspitanju je pridavao veliki značaj. Vaspitanje se mora usavršavati i prenositi kroz mnoge generacije. U vaspitanju se krije velika tajna usavršavanja ljudske prirode. Čovek je jedini stvor koji mora biti vaspitan[11]. Kant navodi misao, da je čovek samo ono što od njega učini vaspitanje. Ukoliko vaspitanje ne pokaže dobre rezultate, onda razloge treba tražiti među vaspitačima, koji su često gori od onih koje treba vaspitavati. Čovek je odojče - vaspitanik i učenik. Cilj vaspitanja je, po Kantu, voditi ljudski rod ka savršenstvu, pomagati čoveku da se razvije. Za razliku od Rusoa, koji traži da se čovek potpuno vrati prirodi, Kant želi da se priroda čoveka usavrši i da se podigne na što viši stepen razvoja. Javlja se ideja o pojmu o savršenosti. Dužnosti čoveka su da samog sebe izgradi, da sebe obrazuje i razvija u sebi moralne osobine[12]. U svojim pedagoškim razmatranjima, najveću pažnju pridaje moralnom vaspitanju. Kao najviši vaspitni cilj, Kant je postavio strogu moralnost, život u skladu sa neizbežnom svešću o dužnosti, koja je čoveku data unapred, jer tada čovek može da vlada svojom čulnom prirodom i tako dođe do samostalne ličnosti. Moralno vaspitanje usko povezuje sa religijskim. Kant se nije protivio pozitivnom vaspitanju kao Ruso i uveren je da je vaspitanje čoveka potrebno i moguće. Čovek mora, da učini sebe boljim, da razvije sebe samoga. Čovek treba da bude mudar, da je prihvatljiv za ljudsko društvo, da je omiljen i da ima uticaja u društvu. Čovekovo znanje ostaje u granicama mogućeg iskustva, a ono što prelazi čovekovo iskustvo, to je nemoguće saznati. Čoveku je potrebno kako vaspitanje tako i obrazovanje. Obrazovanje sadrži u sebi nastavu. Nastava je pozitivni deo vaspitanja. Kod nastave treba spojiti ono što se zna sa onim što se može uraditi. Javno vaspitanje je ono koje obuhvata i nastavu i moralno obrazovanje. Javno vaspitanje je korisnije od domaćeg. Domaće vaspitanje se stiče u školi. Mnoge su klice sadržane u čovečanstvu i na nama je sada da razvijemo prirodne dispozicije. Čovek najpre treba da razvije svoje lične dispozicije. Nasuprot Rusou, da se priroda čoveka sasvim slobodno razvija, Kant se zalaže da se čovek: Disciplinuje - (da se na taj način očuva njegova ljudskost), onaj ko nije disciplinovan, divalj je. Ono što je u disciplini propušteno, ne može se nadoknaditi; Kultiviše - (da na taj način obrazuje duh), onaj ko nije kulturan, sirov je; Civilizuje - (na taj način navikava na lepo ponašanje); Moralno izgrađuje - (da sve što uradi bude upotrebljeno u dobre svrhe). Traži da se dete više drži na čistom vazduhu, da se ne povija i da fizičko vaspitanje bude u skladu sa prirodnim razvojem deteta. Dete se može igrati u slobodnom vremenu, ali ga treba rano navikavati na posao. Onaj ko ne gubi hrabrost u odnosu na svoje fizičko ili moralno stanje, taj ne napušta ni nadu. Decu treba naučiti da misle. Deca treba da pamte samo ono što ih interesuje i što je povezano sa realnim životom. Deca bi trebalo prvo, da upoznaju dužnosti, misiju i sam značaj čoveka, da im se daju detaljna znanja o stvaranju sveta, a tek onda objasni pojam o višem biću (Bogu). Za razliku od Rusoa, prema Kantu je nužno, da deca u ranom detinjstvu upoznaju religiozne pojmove. Vaspitanika treba uputiti, da se svakog dana presliša i da napravi pregled o tome šta je radio tokom čitavog, prethodnog života. Kant je izvršio veliki uticaj na Herbarta. Herbart je bio Kantov naslednik....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot losiji sama knjiga u dobrom i urednom stanju! Mišel Ekem de Montenj (franc. Michel Eyquem de Montaigne; Sen Mišel de Montenj, 28. februar 1533 — 13. septembar 1592) bio je francuski mislilac, moralista, političar i književnik iz doba Renesanse. Montenj je rođen 1533. u francuskoj regiji Akvitanija, na porodičnom imanju dvorca Montenj, u mestu Sen Mišel de Montenj blizu Bordoa. Porodica mu je bila bogata i obrazovala ga je u duhu humanizma. Tek sa šest godina je naučio francuski pošto je najpre savladao latinski jezik, sa sedam godina.[1] Karijeru je počeo kao pravnik. Godine 1571. povukao se iz javnog života u jednu od kula svog dvorca gde je imao i biblioteku. Tu je celu deceniju radio na svojim Ogledima, izolovan od društvenog i porodičnog života. Kasnije je bio gradonačelnik Bordoa. Iako rimokatolik, trudio se da ublaži sukobe između katolika i protestanata. Cenili su ga i katolički kralj Francuske Anri III i protestant Anri od Navare, koji su dolazi kod njega da se savetuju. Montenj je umro 1592. u dvorcu Montenj. Sahranjen je u blizini dvorca, a kasnije prenet u Bordo. Eseji Svojim glavnim delom, „Ogledima“, ovaj humanista, skeptik i filozof morala, zasnovao je književnu formu eseja. Svoju prvu i drugu knjigu „Ogleda“ objavio je 1580, a treću 1588. Ovo obimno delo sadrži oko 1.500 strana. Način razmišljanja u esejima je različit u odnosu na klasičnu nauku. To su diskusije zasnovane na ličnom viđenju i analizi. Montenj diskutuje sa samim sobom, antičkim mudracima, filozofima i istoričarima. On ignoriše spoljni izgled fenomena (u tradiciji filozofije stoicizma), kritikuje sujeverje, i skeptičan je prema svim dogmama, predrasudama i autoritetima. Montenj često koristi anegdote i lična iskustva u esejima, što je u njegovom vremenu smatrano nepotrebnim ličnim isticanjem, a ne originalnošću. Kasnije, ovaj lični pečat, vešta kombinacija naučnog znanja i ličnog pripovedanja, tumačen je kao slika i prilika načina razmišljanja i dilema mislilaca iz doba Renesanse. Slobodni filozof Montenj bavi se različitim temama: književnošću, filozofijom, moralom, obrazovanjem itd. U vezi sa obrazovanjem, ističe važnost ličnog iskustva i samostalnog istraživanja. Montenj je bio dete vremena okrutnih religijskih ratova, kada su korupcija morala i nepomirljivost vladali na svim stranama. Otuda je smatrao da su sva ljudska bića etički nesavršena. I pored ljudske nesavršenosti, odatle ne proizilazi da je istina nedostižna (što bi bio skepticizam u čisto negativnom smislu). Ljudska individua je jedino polazište odakle je moguća potraga za istinom. Često korišćen metod u esejima je metod proba i pogreški, što po Montenju odgovara ljudskoj prirodi sklonoj zabludama. Montenjevi filozofski principi bili su preteča filozofije Dekarta, iako je Dekart smatrao logiku za prihvatljivu dogmu. Njegovo nepristrasnio viđenje sveta i liberalna misao bili su temelj tradiciji francuskih moralista, i uticali su na brojne filozofe i pisce, kao što su Volter, Šekspir ili Niče. Od izdavača u Srbiji, Srpska književna zadruga objavila je komplet „Ogleda“ u tri knjige.[2] Filozofija Knjiga Mišela de Montenja je kao i on sam, predstavnik humanističkih napora u drugoj polovini 15. veka. Glavna osobina njegovih ogleda jeste njihova usmerenost na samog autora prožeta opštim načelima filozofije i autorovim sopstvenim mislima. Oglede je Montenj počeo 1571. u 39 godini života. Oni se sastoje od tri vrste elemenata (po Lansonu) – razmišljanja nad pročitanim knjigama, razmišljanja na osnovu posmatranja života drugih i razmišljanja u vezi sa posmatranjem samoga sebe. Iako je za ovo delo upotrebljena opširna građa, ona se sva povinovala Montenjevom načinu razmišljanja – antičko nasleđe, mudrost raznih mislilaca, sva se skupila da ilustruje individualnu misao jednog čoveka, kome je primat vlast zdravog razuma. Ono što je najvažnije jeste da Montenj, pišući o sebi, piše o čoveku uopšte – Pozajmljuje nam svoje oči da bismo videli sebe. Za njega svaki čovek u sebi nosi čitav oblik ljudske prirode. Njegova literatura je antičko nasleđe su: Plutarh, Seneka, Ovidije, Vergilije, Terencije, Plaut, Herodot, Ksenofon, Tit Livije, Cezar i Ciceron. Citirajući ih on prati običaj vremena, ipak za razliku od svojih savremenika Montenj je antičku kulturu asimilirao. On navodi tuđe pasuse da bi bolje osvetlio svoju misao. Za Montenja pozajmljivanje tuđih misli i rečenica nije imitacija ili krađa – jer kao što pčele prerađuju med, tako i on prerađuje svoje uzore da bi prikazao svoj način razmišljanja. Samim svojim postupkom ali i oštrom kritikom Montenj, kao i njegov stariji sunarodnik Fransoa Rable kritikuje sholastičko srednjovekovno obrazovanje. Znanje, za njega, nikada ne sme postati mrtvi kapital, i isključivo knjiško. Proces mišljenja je ono što nas dovodi do savršenstva vrline – učenosti i mudrosti, i samo znanje ne znači ništa ako nas stvaralački ne podstiče. Kao i Rable, Montenj podvrgava oštroj kritici vaspitni sistem svog vremena – zato što nije na pravi način razvijao inteligenciju, nego je kljukao pamćenje. Montenj izlaže svoju viziju obrazovanja: harmonično i paralelno razvijanje cele ličnosti: duha, tela i moralnog lika. Razvijanje duha podrazumeva formiranje i razvijanje inteligencije. Traži se dobra i pametna glava, što se postiže razgovorima, poznanstvima i putovanjima. Vaspitanje treba da bude nenasilno, a učenik treba da bude aktivan i da stalno primenjuje svoje znanje. Učenik ne treba da veruje prostim autoritetima, već treba da misli kritički. Ovaj sistem podseća na onaj koji stvara Rable. Razlika je samo u enciklopedičnosti Rableovog znanja koje treba da od učenika napravi ponor znanja. Montenj teži da vaspita rasuđivanje i inteligenciju. Najvažniji izvor njegove misli je samoposmatranje – on posmatra sebe u svim prilikama, neprestano opisuje svoja raspoloženja, ćudi i ukuse. Međutim, Montenj ne slika svoje biće u statičkom stanju, već u stalnom kretanju – Ne slika biće, već prelaz. I to ne onaj iz dobi u dob, već iz minute u minutu. To stavlja akcenat na složenost i protivurečnost čovečje prirode. Montenjeva slika ljudskog karaktera ispala je zbog toga sasvim suprotna klasicističkoj. Ona nije jedinstvana i logična, već je u njoj čovek biće složeno i bez reda, postojanosti i doslednosti, pokretljivo i protivrečno. Baviti se duhom po njemu je tragati za sopstvenim identitetom. Istorijski, Montenj svojim Ogledima priprema pojavu klasicizma, a osvetljavanjem kompleksne čovečje psihe on najvljuje moderno doba. U razvoju njegove filozofske misli književni istoričari razlikuju tri faze – stoicizam, skepticizam i faza životne mudrosti. Stoicizam (Filozofija smrti) – prisutan u prvoj a delom i drugoj knjizi izdanja iz 1580. Glavna tema tih ogleda je Montenjeva priprema za bol i smrt. Ideal života u ovom peridu je askeza po antičkom primeru, a naročito Katon Utički kao primer. Njegov omiljeni učitelj je Seneka. Tu Montenj razvija opšta mesta o očvršćivanju volje koja treba da odnese pobedu nad bolom i smrću. Životna mudrost u ovoj fazi je pripremiti se za smrt koja je naša sudbina. Skepticizam – Izražavanje sumnje “Šta znam?”, sistematski sprovodi u najvećem i najznačajnijem ogledu Apologija Remona de Sebonda. Tu se osvetljavaju zablude čula i razuma, a kritici je podvrgnuta naročito nauka i njene nenaučne metode, metafizika kao majka misticizma, granice ljudskog saznanja, filozofiju koja je tek sklop protivrečnosti, taštinu života koji više liči na san... Veština življenja (Filozofija života) – reakcija, revolt protiv sholastike – ustaje protiv sholastičkog negiranja života, pretpostavke da je zemaljski život samo priprema za drugi. Ovde zemaljski život postaje cilj za sebe, i postaje vredan da se proživi. Život se mora iskoristiti onakav kakav nam je dat, i izvući iz njega što je moguće više sreće. To treba činiti oslanjajući se na prirodu. Ono što je Montenj propovedao je da je bavljenje duhom traganje za suštinom svoga bića, koja će nadživeti efemerni svet. Smrt je kosmička sila, večito kretanje, a filozofirati znači baviti se suštinom, navikavati se na smrt. Ljudska misao je, posle smrti, jedini oblik postojanja. Ideja Montenja, da napiše knjigu o sebi u kojoj će ga pamtiti, pošto umre, u kojoj će fiksiran uzorni primerak svog bića kroz odnos sa drugim, i napraviti spomenik onima koji su za njega bili važni – Njegovom ocu, kao i prijatelju La Boesiju suočila se sa najvećom preprekom u stalnom kretanju bića – iz minuta u minut, kako Montenj kaže. To kretanje sprečava pisca da svoje biće fiksira u jedno i nepromenljivo. Montenjeva misao nije uvek dovoljno određena i konsekventna. Od ogleda do ogleda dešava se da daje oprečan sud u pogledu istih stvari. Ponekad je ovo iz sigurnosti, da bi izbegao progone i kazne koje su čekale druge slobodne mislioce. Put do suštine čoveka za Montenja (što je i renesansni topos, Kralj Lir, Šekspir), jeste odbacivanje privida, svega onoga što je strano suštini čoveka. Platonovo učenje koje su prihvatili skeptici i srednjovekovna učenja – Teatrum mundi (Svet je pozornica)– topos koji prikazuje svet kao pozorište, optužuje ljude da su zarobljenici mašte koji dozvoljavaju da im se pričaju priče. Demokritov smeh za koji Montenj smatra da je najpogodniji za ismejavanje takvog sveta, mora da sa druge strane položi pravo na neku istinu. Prostor koji sebi zavetuje Montenj slobodan je od tih zamki privida, i pogodan da se istina u njemu rodi iz samoće i kontemplacije. To je bavljenje duhom, a za Montenja je svako bavljanje duhom traganje za identitetom. Traženje identiteta prikazano je najbolje u poglavlju O samoći, gde govori o uticajima drugih na nas koji su toliko jaki da smo sposobni da trampimo svoj život, zdravlje i spokojstvo za ugled i slavu. Montenj pod samoćom podrazumeva postojanje vremena i prostora u kome bi čovek mogao da se posveti isključivo sebi. To nije lak poduhvat. “Dosta smo živeli za drugog, živimo za sebe bar ovaj ostatak života.” On se zalaže za jednu vrstu otuđenja od društva; nikome ne treba dozvoliti da priđe izuviše blizu, treba biti istinski vezan samo za sebe samog. “Neka ostalo i dalje bude naše, ali ne spojeno i pripijeno tako čvrsto da se od nas ne može odvojiti a da nam se pritom ne oguli parče kože i ne otkine komad od nas samih.” Snagu i dejstvo duše treba procenjivati sopstvenim merilima, za to nam ne treba drugi. Misliti ovde znači usmeriti svu svoju pažnju na sadašnje mesto gde boravi svest, na identitet kome je dodeljena, na snage koje pronalazi u pretvaranju u samog sebe. Montenjevo vraćanje sebi se razlikuje od Avgustinovog, čiji je cilj slušanje božijeg glasa i izdržavanje njegovog suda, - ono je traženje sagovornika u samom sebi bez potčinjavanja ikakvom spoljašnjem autoritetu. Odnos prema svetu koji Montenj prihvata je Teoria – kontemplativno razumevanje sveta ponuđenog pogledu. Čovek ne treba slepo da podražava svoje učene primere – i to je neka vrsta stvaranja privida. Treba se u popunosti ponuditi oblikovnoj snazi primera, ali bez dijaloga sa samim sobom ne možemo stići do suštine. Ispitivanje samog sebe dovodi do udvajanja. U jednom pismu Montenj brani svoje pisanje kao da on nije njemu kriv. Razlog pisanju nalazi se u tmini tela, crnoj žuči melanholije koja potiskuje volju. Jedini voljni izbor Montenja je njegova samoća, jednaka slobodi. Montenj želi da joj se potčini. Pisanje za Montenja ima za cilj ponovno ovladavanje unutrašnjom moći koju ugržavaju ludorije njegovog dokonog duha ili najezde melanholične tuge. Pisanje učvršćuje nadu u postajanost karaktera kojoj Montenj teži, koju ugražava njegova stalna promena temperamenta. Kao što sam za sebe kaže - On je vedro setan, čas za sve čas ni za šta. Zbog toga i mora da se skicira u tako detaljnim nijansama.