18 SLIKA PTICA-11,INSEKATA-5,ZIVOTINJA-2,DIMENZIJA 34 CM X 31 CM,LEPO OCUVANI

kontur pasta..dimenzije 36x27cm

Ptica skulptura napravljena od zivotinjskih rogova dimenzija 15x12cm odlican dekorativni predmet.

Motiv ptice u umetnosti afrike,u dobrom je stanju. Autor:Nataša Njegovanović Ristić,Aleksandra Prodanović-Bojović, Ana Garić. Izdavač:Muzej Afričke Umetnosti, Beograd 2002/2003. Fotografije:Zbirka Vede i Dr.Zdravka Pečara. Format:20cm x 20cm. Broj Strana:50 strana,mek povez sa metalnom spiralom,latinica.

„Od nemogućih stepenica do ptica sa teselima, holandski umetnik M. C. Escher (1898–1972) napravio je jedinstven grafički jezik obrazaca, zagonetki i matematike. Gusto, složeno i strukturirano po zamršenim principima, njegovo delo je istovremeno dekorativno i razigrano, neprestano se poigravajući optičkim iluzijama i ograničenjima čulne percepcije. Za matematičare i naučnike, Ešer je glavni um. Za hipike, on je bio pionir psihodelične umetnosti. rasušilo se koričenje, pa počeli listovi da se odvajaju, kompletna, dobro očuvana

KINESKA KULTURA UMETNOST OPŠTA UMETNOST Šifra artikla: 291705 Isbn: 9788660811983 Autor : Liu Ćiangong Izdavač : ALBATROS PLUS Umetnost se pojavila kada i čovek. Tokom poslednjih nekoliko milenijuma kineska umetnost izražavala je duh kineske tradicionalne kulture, svojim delima otelovljavala je lepotu i uzvišenost, jedinstvo života i smisla, harmoniju između čoveka i prirode, i konačno stvorila svet umetnosti sa kineskim... Detaljnije Umetnost se pojavila kada i čovek. Tokom poslednjih nekoliko milenijuma kineska umetnost izražavala je duh kineske tradicionalne kulture, svojim delima otelovljavala je lepotu i uzvišenost, jedinstvo života i smisla, harmoniju između čoveka i prirode, i konačno stvorila svet umetnosti sa kineskim karakteristikama. Ova knjiga je sažet uvod u razvoj šest grana kineske umetnosti. To su: kaligrafija, slikarstvo, skulptura, muzika, ples i drama. Pritom ona se usmerava na najznačajnije umetnike, njihova dela i umetničke događaje i čitaocu pruža priliku da oseti i doživi radost života koji pulsira u kineskoj umetnosti, da oseti njenu stvaralačku snagu i dokuči predstavu o smislu života koju ova umetnost nosi sa sobom. Vidi sve komentare (1) Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI OSTALI KOMENTARI Perica Tokić Poznatu, slavnu drevnu melodiju Visoka planina i brza reka izvodio je poznati muzičar iz doba pre dinastije Ćin-Ju Boja, On je, po predanju, slušajući zvuke talasa i glasove morskih ptica u jednom gradiću Pengaju posle izvesnog vremena iznenada shvatio suštinu muzike. Visoka planina i brza reka je samo jedna od deset čuvenih klasičnih melodija kineske muzičke istorije. Poslušajte i muziku Tereze Teng, koja je izvršila veliki uticaj na kinesku popularnu muziku i uticajna je i značajna predstavnica popularne pesme i sve je osvojila svojim sjajnim vokalom. Pročitajte i o poznatim kompozitorima kao što su Tan Dun i Guo Venjing, Tan Dun je za Venjinga rekao sledeće: "Ovaj kompozitor zauvek će trajati isto kao što traju visoke planine, prostrane prerije i duge reke". Možete saznati i nešto o kaligrafiji, slikarstvu, na primer slikarstvu cveća i ptica koje potiče još iz doba dinastije Tang i tako tako dalje. Pročitajte ovu knjigu, pozdrav. 23.11.2019. 12:35 Kategorija OPŠTA UMETNOST Autor Liu Ćiangong Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač ALBATROS PLUS Pismo Latinica Povez Broš Godina 2015 Format 20x20 Strana 188 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

ISTORIJA DŽEZA Autor: Džems Linkoln Kolijer Izdavač: TEMA Godina izdanja: 2009 Broj strana: 524 Povez: Tvrd Proglašena za najbolju knjigu ove vrste, ISTORIJA DŽEZA predstavlja celovitu istoriju najtrajnije izvorne američke muzike. Počevši sa afričkom plemenskom muzikom koju su doneli crni robovi, Kolijer prati korene džeza kroz bluz, stil Nju Orliensa, regtajm, sving, bi-bap, kul školu, fri-džez i moderne fuzije džeza i roka. On nudi svestranu analizu muzičkih oblika i veza koje odlikuju stilove i kompozicije pojedinih autora, sa posebnim poglavljima posvećenim velikanima: Luju Armstrongu, Biksu Bajderbeku, Dželi Rol Mortonu, Besi Smit, Djuku Elingtonu, Čarliju Parkeru i Džonu Koltrejnu. Ovako sastavljena ISTORIJA DŽEZA predstavlja knjigu obaveznu kako za početnike koji džez tek upoznaju, tako i za eksperte. I deo: PRECI - Afrički koreni - Američko presađivanje - Bluz - Skot Džoplin i moda regtajma II deo: NJU ORLEANS: RAĐANJE KLASIČNOG STILA - Prvi zvuci - Rasad iz Nju Orleansa - Veliki G.Dželi Lord - Besi Smit i Novi bluz - Bela pritoka - Prvi genije: Luj armstrong - Biks: Tragični temperament III deo: ERA SVINGA: MUZIKA SAZREVA - HENDERSON, GOLDKET, I RAĐANJE BIG BENDA - `DEBELJKO`, `ĆALE` I STRAJD KLAVIR - HOK I PRES: SAKSOFONISTI SE PROBIJAJU U PRVI RED - DJUK ELINGTON: MAJSTOR KIČICE - BEZBRIŽNO TUMARANE - NAVALA SVING-ORKESTARA - PREPOROD DIKSILENDA - ROJ, BILI I ZVEZDE NAD ULICOM SVINGA - PREKO ATLANTIKA IV deo: MODERNO DOBA - Bi-Bap pobuna - Čarli Parker: ptica u unezverenom letu - Tejtam i Pauel, prekrajaju džez-klavir - Čarlijev i Dizijev porod: Kliford, Fets, Soni - Zahlađenje na evropski način: Tristano, Maligen i Brubek - Majls i mjq - nek ti taj zemni zvuk dobro natopi dušu - Sesil, Ornet i prevratici - Džez-mesija: Džon Koltrejn - Budućnost - neka naknadna razmišljanja BIBLIOGRAFIJA REGISTAR I REGISTRAR II

ISTORIJA DŽEZA Autor: Džems Linkoln Kolijer Izdavač: TEMA Godina izdanja: 2009 Broj strana: 524 Povez: Tvrd Proglašena za najbolju knjigu ove vrste, ISTORIJA DŽEZA predstavlja celovitu istoriju najtrajnije izvorne američke muzike. Počevši sa afričkom plemenskom muzikom koju su doneli crni robovi, Kolijer prati korene džeza kroz bluz, stil Nju Orliensa, regtajm, sving, bi-bap, kul školu, fri-džez i moderne fuzije džeza i roka. On nudi svestranu analizu muzičkih oblika i veza koje odlikuju stilove i kompozicije pojedinih autora, sa posebnim poglavljima posvećenim velikanima: Luju Armstrongu, Biksu Bajderbeku, Dželi Rol Mortonu, Besi Smit, Djuku Elingtonu, Čarliju Parkeru i Džonu Koltrejnu. Ovako sastavljena ISTORIJA DŽEZA predstavlja knjigu obaveznu kako za početnike koji džez tek upoznaju, tako i za eksperte. I deo: PRECI - Afrički koreni - Američko presađivanje - Bluz - Skot Džoplin i moda regtajma II deo: NJU ORLEANS: RAĐANJE KLASIČNOG STILA - Prvi zvuci - Rasad iz Nju Orleansa - Veliki G.Dželi Lord - Besi Smit i Novi bluz - Bela pritoka - Prvi genije: Luj armstrong - Biks: Tragični temperament III deo: ERA SVINGA: MUZIKA SAZREVA - HENDERSON, GOLDKET, I RAĐANJE BIG BENDA - `DEBELJKO`, `ĆALE` I STRAJD KLAVIR - HOK I PRES: SAKSOFONISTI SE PROBIJAJU U PRVI RED - DJUK ELINGTON: MAJSTOR KIČICE - BEZBRIŽNO TUMARANE - NAVALA SVING-ORKESTARA - PREPOROD DIKSILENDA - ROJ, BILI I ZVEZDE NAD ULICOM SVINGA - PREKO ATLANTIKA IV deo: MODERNO DOBA - Bi-Bap pobuna - Čarli Parker: ptica u unezverenom letu - Tejtam i Pauel, prekrajaju džez-klavir - Čarlijev i Dizijev porod: Kliford, Fets, Soni - Zahlađenje na evropski način: Tristano, Maligen i Brubek - Majls i mjq - nek ti taj zemni zvuk dobro natopi dušu - Sesil, Ornet i prevratici - Džez-mesija: Džon Koltrejn - Budućnost - neka naknadna razmišljanja BIBLIOGRAFIJA REGISTAR I REGISTRAR II

Izdavač: Muzej naivne i marginalne umetnosti Jagodina 2009. Mek povez, ćirilica,bogato ilustrovano, veliki format (30 cm), 90 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Ferenc Kalmar rođen je 25. maja 1928. u Subotici. Rano je zavoleo drvo uz oca, koji je bio tesar. Završio je Višu pedagošku školu u Novom Sadu. Skulpturom se bavi od 1947. godine. Tokom više od šest decenija stvaralaštva uočavamo promene u izboru motiva, likovnom izrazu, sadržaju dela i odabiru materijala. U početku je prevashodno radio u metalu i keramici da bi se poslednje dve decenije sasvim posvetio drvetu, kome daje dodatnu dimenziju - oslikava ga intenzivnim bojama. Početkom osamdesetih godina umetnik odlazi na duže putovanje u SAD, gde ga fascinira indijanska kultura, mistična snaga velikih totema i njihove jarke boje. Evotični plesovi, autentične pesme, jarke boje slika obojenog peska, obredno perje, zatim karakteristični floralni i geometrijski ornamenti, kojima dominira tirkiz boja, probudili su u njemu neke nove sfere intencije. Snažnim, sigurnim i brzim usekom dleta počinje da gradi novi opus: moćne ptice - orlove, kondore, šaman-ptice, petlove, sove, paunove, a potom raznovrsne bube, skakavce, leptire, paukove, neobičan životinjski svet u kome je, kao u basnama, svaka životinja metafora života ili smrti, dobrog ili zlog. Za svoja dela više puta je nagrađivan. Najznačajnije nagrade su Forumova nagrada za likovnu umetnost (Novi Sad, 1993) i Nagrada za ukupan umetnički rad dodeljena na V. međunarodnom bijenalu za naivnu i marginalnu umetnost (Muzej naivne i marginalne umetnosti, Jagodina, 2007).

KNJIGA JE KAO NOVA Poli Pinder, Marija Šorgić Naučite da crtate umiljate kućne Ijubimce, veličanstvene divlje životinje i zanimljive ptice koristeći ovaj zabavan i jednostavan priručnik, metodom ` korak po korak `. Polazeći od osnovnih, geometrijskih oblika životinja, četvoro istaknutih umetnika pokazuju nam kakoje, u suštini, lako iz krugova , trouglova, kvadrata i elipsi dobiti uzbudljiva bića kao što su mačke, psi, konji, lavovi, slonovi, majmuni, pingvini, orlovi i druge životinje. Ako nemate prethodnog crtačkog iskustva, ova knjiga vam može mnogo pomoći. Ovde možete naći inspirativne savete, čak i ako se češće bavite crtanjem. • Preko 130 crteža predstavljenih `korak po korak` metodom. • Izuzetan izbor različitih žtvotinja i njihovih pokreta. • Jednostavan metod koji slikovito vodi do poboljšanja crtačkih sposobnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot malo ostecen, sama knjiga u dobrom i urednom stanju! Mario Bucci JOAN MIRO Majstori dvadesetog stoljeća Naprijed, Zagreb i Državna založba Slovenije, Ljubljana - 1970. Tvrd povez, zaštitni omot, 31.5 cm, 95 strana, ilustrovano.. Majstori dvadesetog stoljeća je luksuzno opremljena zbirka koje daje živu i jasnu panoramu suvremene umjetnosti i pruža jedinstveno svjedočanstvo povijesnog trenutka u kojem svi mi igramo stanovitu ulogu. Đoan Miro i Fera (rođen 20. aprila 1893. u Barseloni - umro 25. decembra 1983. godine u Palmi, Maljorka), bio je katalonski i španski slikar, čije djelo karakterišu apstraktne nadrealističke forme lirskog karaktera. Kao interdisciplinarni stvaralac, Miro je takođe autor značajnog broja murala, keramika, skulptura, tapiserija i grafika. Biografija Đoan Miro i Fera, rodio se u Barseloni 20. aprila 1893. godine kao sin Mikela Miroa (sajdžija po profesiji), i majke Dolores Fera i Oromi. Veoma rano, sa samo sedam godina, počeo je da ide na časove crtanja. Od 1907. do 1910. godine u Barseloni pohađa trgovinsku školu, ali takođe i višu umjetničku i industrijsku školu pod imenom Ljoča. Od 1910. godine, već radi kao računovođa u preduzeću Dalmau i Oliveres iz Barselone, koje se bavi prodajom proizvoda za čišćenje i proizvoda koji dolaze iz španskih kolonija. Iste godine po prvi put izlaže svoja djela na jednoj izložbi koju je organizovala opština Barselona. Oko 1912. godine Miro definitivno odlučuje da se posveti slikarstvu i upisuje se u Akademiju Fransesk Gali, koju će pohađati do 1915. godine. Tu će upoznati i druge buduće katalonske umjetnike jedan od kojih je Đoan Prats s kojim će i kasnije održavati blizak prijateljski odnos. 1916. godine upoznaje umjetničkog trgovca Đuzepa Dalmaua, koji se zainteresovao za njegove radove. Preko njega upoznaje Morisa Rajnala i Fransisa Pikabiju. 1918. godine, Miro samostalno izlaže u galeriji Dalmau u Barseloni, a već 1920. Dalmau pokušava da mu organizuje izložbu u Parizu, gdje Miro putuje prvi put. Iste godine posjećuje Pikasa. Slikarstvo Žena i ptica (Barselona) Miroove rane slike, do prije 1920. godine, karakteriše širok spektar uticaja, počev od fovizma, kubizma pa sve do romaničkog katalonskog slikarstva. U Parizu, gdje je uspio da uspostavi kontakt sa umjetnicima bliskim tadašnjem novom pokretu pod imenom nadrealizam, njegov stil počinje da se konkretizuje oko lirske fantazije i iracionalnih formi koje predstavlja preko apstraktnih odnosa kompozicije. Tada počinje da stvara forme koje su rezultat igre umjetnikove mašte, humora i svojevrsne distorzije realnosti, koristeći uvrnute organske oblike povezane u cjelinu preko veoma neobičnih geometrijskih bidimenzionalnih konstrukcija i struktura.....

Ima posvetu i crtež autora Odlično očuvano Milenko Mihajlović (Beograd, 19. novembar 1953[1]) je srpski slikar, karikaturista i crtač stripa.[2] Milenko Mihajlović Datum rođenja 19. novembar 1953. (68 god.) Mesto rođenja Beograd FNR Jugoslavija Polje slikarstvo, strip Život Uredi Završio je Fakultet likovnih umetnosti Univerziteta umetnosti u Beogradu, na odseku za slikarstvo u klasi profesorke Mirjane Mihać. Magistrirao je 1987. sa izložbom iz ciklusa „Lokvanji“.[3] Jedan je od autora simbola građanskog otpora Beograđana, Srbije i Jugoslavije u danima agresije NATO (1999), u obliku par crnih i belih koncentričnih krugova. Radio je kao urednik karikature i stripa u satiričnim listovima „Student” (1985—1987), „Danga” (1993—1998) i „Naša krmača“.[4][3] Godine 1985. osvoji je drugo mesto na konkursu karikature PJER, a 1986. je osvojio treće mesto.[4] Član je Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS) i Udruženja stripskih umetnika Srbije (USUS). Izložbe Uredi Svoj slikarski opus deli na cikluse-samostalne izložbe[3][4]: „Bosna“ (1985) „Lokvanji“ (1987) „Beogradski krovovi noću“ (1989) „Sopoćani“ (1990) „Magija Beograda“ (1990) „Ptice“ (1991) „Žrtva“ (1991) „Kože“ (1992) „O reci“ (1993) „Kartoni “(1993) „Hilandar“ (1995) „Hodočašće“ (1997) „Okamenjeno more“ (2000) „Crno beli svet“ (2002) „Džez i bluz portreti“ (2003) „Beograd od kafane do kafane“ (2004) „Hodočašće Beograda“ (2005) „Meteori“ (2007) „Služb“ (2008) „Beograd (u malom) koga više nema“ (2010) „Nešto s anđelima“, Mali izložbeni salon, Banski dvor, Banja Luka (2011) „Nešto s anđelima“ (2012) „Beogradski krug olovkom“ – crteži olovkom (2013) „Savamala“ – crteži tušem (2013) Priznanja (sekcija pod izradom) Uredi Zvanje Vitez od duha i humora (Gašin sabor, 2018), dodeljuju Centar za umetnost stripa Beograd pri Udruženju stripskih umetnika Srbije i Dečji kulturni centar Beograd[5] Karikature josipa broza tita josip broz tito

Knjiga SEPULTURA vs SOULFLY - Plemenska borba godina izdavanja 2019 format B5 NOVO, Nekorišćeno Knjiga `Plemenska borba` je muzičko putovanje grupe Sepultura od prvog albuma `Morbid Visions` (1986) do poslednjeg `Machine Messiah` (2017), kao i benda Soulfly od prvog izdanja iz 1998. godine do albuma `Ritual` (2018). Takođe, obrađena su i sva 4 albuma bratskog muzičkog projekta Cavalera Conspiracy. Iz siromašnog ambijenta brazilskog grada Belo Horizonte iznikla je najpoznatija heavy metal grupa latinske Amerike - Sepultura. Max Cavalera i njegov mlađi brat Igor beg od surove stvarnosti pronalaze u muzici i stvaraju teškometalni sastav koji je na početku karijere plovio black/death vodama, da bi u vreme kada je thrash metal bio skoro otpisan, scenom dominirali bendovi koji su kopirali Metallicu, a death metal bio dominantna kategorija, promenio kurs i stao na čelo thrash metal kolone. Kao iz vedra neba pojavila se grmljavina iz amazonske džungle i sačuvala veru da thrash još uvek nije završio svoju misiju i rekao poslednju reč. Posle raskola u bendu, Sepultura sa novim, gorostasnim, tamnoputim pevačem otkopava ratnu sekiru i nastavlja putem slave. Nakon što je Max napustio bend, pravoslavni Brazilac sa američkom adresom nije dozvolio da pustinjska stihija Arizone zarobi njegov um peskom i poput mitske ptice koja se rodila iz sopstvenog pepela, stariji od braće Cavalera pronašao je dovoljno unutrašnje snage da prebrodi krizu po napuštanju Sepulture i svetu podari još jedno muzičko čudo - Soulfly. Kombinujući tradicionalne instrumente, plemenske ritmove, thrash rifove, hardcore elemente i razorni vokal, Max nastavlja da transformiše poznata pravila najtvrđeg muzičkog žanra. Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...) Saljem i postom kao preporucenu stampanu stvar. Pouzecem saljem samo clanovima sa minimum tri pozitivne ocene i bez negativnih ocena.

HOKUSAI OPŠTA UMETNOST Šifra artikla: 360380 Isbn: 9788689057812 Autor : Edvard F. Strejndž Izdavač : KOKORO Monografija jednog od najvećih japanskih umetnika. Ovo, drugo izdanje, je urađeno u duplo većem formatu sa više od 50 dodatih reprodukcija, ukupno 144 kolorne i preko 50 crno-belih. „U šestoj godini imao sam sklonost ka predstavljanju oblika. Za pedeset godina života uradio sam dosta ilustracija ... Detaljnije Monografija jednog od najvećih japanskih umetnika. Ovo, drugo izdanje, je urađeno u duplo većem formatu sa više od 50 dodatih reprodukcija, ukupno 144 kolorne i preko 50 crno-belih. „U šestoj godini imao sam sklonost ka predstavljanju oblika. Za pedeset godina života uradio sam dosta ilustracija za knjige, ali i u sedamdesetoj godini imao sam malo veštine. Tek kada sam napunio 73 godine počeo sam da shvatam kako pravilno predstaviti životinje, ptice, insekte, ribe i biljke. U devedesetoj godini biću još bolji; u stotoj ću biti uzvišen; sa 110 godina uneću život u svaku liniju, svaku tačku. Neka niko ne ismeva ove reči!“ Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija OPŠTA UMETNOST Autor Edvard F. Strejndž Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač KOKORO Pismo Ćirilica Povez Broš Godina 2021 Format 17x24 Strana 208 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tekst i 8 tabli crteza Kacušika Hokusaj (jap. 葛飾 北斎 O ovoj zvučnoj datoteci izgovor (pomoć·info), c. 31. oktobar 1760 — 10. maj 1849.) bio je japanski umetnik, ukijo-e slikar i grafičar Edo perioda.[1] Rođen u Edou (današnji Tokio), Hokusaj je najpoznatiji kao autor serije drvoreza Trideset i šest pogleda na planinu Fudži (富嶽三十六景 Fugaku Sanjūroku-kei, c. 1831) koji uključuje međunarodno ikoničnu štampu, Veliki talas nad Kanagavom. Hokusaj je stvorio Trideset i šest pogleda kao odgovor na domaći putni uspon i kao deo lične opsesije planinom Fudži.[2] To je bila ova serija, posebno štampanje Velikog talasa i Dobar vetar, vedro jutro, koji su obezbedili Hokusajovu slavu kako u Japanu, tako i u prekomorskim teritorijama. Kao što istoričar Ričard Lejn zaključuje: „Zaista, ako postoji jedno delo koje učinilo Hokusaja poznatim, kako u Japanu, tako i u inostranstvu, ono mora biti ova monumentalna serija štampanja”.[3] Dok su Hokusajova dela pre ove serije sigurno bila važna, do ove serije nisu dobila široko priznanje.[4] Mladost i rano stvaralaštvo Nije poznat tačan datum Hokusajevog rođenja, ali se smatra da je rođen oko 31. oktobra 1760. u porodici umetnika u oblasti Kacušika. Ime mu je bilo Tokitaro. Smatralo se da mu je otac Nakadžima Ise, zanatlija koji je pravio ogledala za šoguna. Hokusaj je počeo da se bavi slikarstvom oko šeste godine života. Oko trideset puta je menjao umetničko ime, u zavisnosti od promene umetničkog stila. Sa dvanest godina je radio u knjižari, a sa četrnaest se počeo baviti rezbarenjem i tim zanatom se obučava do svoje osamnaeste godine, kad ga u svoju štampariju prima Kacukava Šunšo, grafičar i direktor Kacukava umetničke škole, koja se fokusirala na prikaze gejša i kabuki glumaca popularnih u japanskim gradovima. Nakon godinu dana Hokusaj je promenio ime po prvi put u Šunro. Pod tim imenom je objavio svoja prva dela, prikaze kabuki glumaca objavljenih 1779. godine. Oženio se dok je radio u Šunšovom studiju, ali mu je žena ubrzo umrla. Oženio se i drugi put, ali mu je i druga žena umrla. Imao je dva sina i tri ćerke, a njegova najmlađa, Sakaj je postala umetnica pod imenom Oj.[5][6] Nakon što je Šunšo umro 1793. godine, Hokusaj istražuje druge stilove umetnosti kao što su evropski stilovi bakroreza sa kojima je došao u dodir. Ubrzo su ga izbacili iz Kacukava škole jer je istovremeno učio i u Kano školi. Takođe je promenio temu svog stvaralaštva, udaljavajući se od slika gejša i glumaca. Fokusirao se na pejzaže i slike svakodnevnog života običnih ljudi na različitim društvenim stupnjevima. Uspon Ovaj period stvaralaštva se vezuje za Tavaraja školu i promenu imena u Tavaraja Jori. Bavio se surimono slikarstvom i ilustracijama za knjigu humorističkih pesama (kjoka ehon). Kasnije je ovo ime preneo na učenika i započeo karijeru kao Hokusaj Tomisa. Godine 1800. je i dalje razvijao ukijo-e stil i promenio ime u Kacušika Hokusaj. Te godine je objavio dva serijala pejzaža - Poznati pogledi na Istočnu prestonicu i Osam pogleda na Edo. U ovom periodu podučava oko 50 mladih umetnika.[5] U narednoj deceniji postaje vrlo popularan zbog svog umeća i dobre lične reklame. Tokom Tokijskog festivala 1804. godine, on je kreirao portret budističkog sveštenika Bodidarme za koji se kaže da je bio 600 ft (180 m) dug koristeći metlu i vedro puno mastila. Slikao je i na dvoru šoguna Ijenarija, kada se takmičio sa drugim slikarom u tradicionalnijem vidu slikarstva. Hokusaj je iz ovog „dvoboja“ izašao kao pobednik. Delo koje je oslikao je bila plava talasasta linija na papiru, preko koje je pustio petla s ofarbnim crvenim nogama. To je predstavljalo jesenje lišće na reci Tacuta.[7] Godine 1807. je sarađivao sa književnikom Takizava Bakinom na serijalu ilustrovanih knjiga. Njih dvoje se nisu slagali usled različitih pogleda na umetnost, i njihova kolaboracija je okončana tokom rada na četvrtoj knjizi. Izdavač, koji je bio u poziciji da zadrži jenog od njih dvojice na projektu, odlučio da zadrži Hokusaja, čime se naglašava važnost ilustracija u štampanim radovima tog perioda.[8] Hokusaj je posvetio veliku pažnju produkciji svog rada u knjigama. Dva primera su dokumentovana pismima koje je pisao izdavačima i drvorezcima koji su učestvovali u produkciji njegovih dizajna u Tošisen Ehonu, japanskom izdanju antologije kineske poezije. Hokusaj piše izdavaču knjige da je drvorezac Egava Tomekiči, sa kojim je Hokusaj prethodno radio i koga je poštovao, odstupio od Hokusajovog stila u izrezivanju pojedinih glava. Hokusaj je takođe pisao direktno jednom drugom drvorescu koji je učestvovao u projektu, Sugiti Kinsuke, navodeći da se njemu ne sviđa stil Utagavske škole u kome je Kinsuke napravio oči i noseve figure, i da je neophodno da se naprave izmene kako bi konačni otisci bili u istinskom Hokusajevom stilu. U svom pismu, Hokusaj navodi ilustrovane primere svog stila ilustrovanja očiju i noseva, i stila Utagavske škole. Izdavač se složio da se urade izmene, mada su stotine kopija knjige već bile odštampane. Da bi se korigovali ti detalji već postojeći izrezani blokovi bi bili korigovani koristeći Umeki tehniku. Sekcije koje su se korigovale bu bile uklonjene i pripremljeno parče drveta bi bilo umetnuto, u kome bi drvorezac napravio revidirani dizajn. Upotreba Umeki tehnike se može detektovati po finim prekidnim brazdama duž granica umetnutog bloka. Štampane kopije originalne verzije i one napravljnjene nakon revizije koju je Hokusaj zahtevao su sačuvane. One su štampane 1833. i 1836. godine, respektivno.[9] U 51. godini života (1811. godine) je promenio ime u Taito i u tom periodu je oslikao delo Hokusaj manga i priručnike za crtanje (etehon) - Kratke lekcije jednostavnog crtanja.[10] Ovi radovi sa početka 1812. su bili podesan način da se zaradi novac i privuče više studenata. Manga (sa značenjem proizvoljnog crteža) obuhvata studije u perspektivi.[11] Prva knjiga Hokusajevih mangi, skica ili karikatura koje su uticale na modernu formu stripova poznatu pod istim imenom, bila je objavljena 1814. godine. Hokusaj manga je objavljena u 12 tomova do 1820. godine, i u njoj se nalaze crteži životinja, ljudi, biljaka, monaha itd. Neki crteži su bili duhovitog karaktera, što objašnjava popularnost ovog priručnika.[8] Godine 1820. ponovo menja ime. Pod imenom Jicu je naslikao Trideset i šest pogleda na planinu Fudži, među kojima je najpoznatija Veliki talas nad Kanagavom u ranim 1830-tim. Rezultati Hokusajevih studija perspektiva u Mangi se mogu videti u Velikom talasu Kanagave, gde on koristi ono što je video kao zapadnu perspektivu da predstavi dubinu i volumen.[11] Pokazalo se da je to toliko popularno da je Hokusaj kasnije dodao još deset štampanja serije. Među drugim popularnim štampanim serijama koje je on objavio tokom ovog vremena su Tura provincijskih vodopada, Okeani mudrosti i Neobični pogledi na proslavljene mostove provincija.[12] On je isto tako počeo da izrađuje brojne detaljne individualne slike cvetova i ptica, uključujući izuzetno detaljne Makove i Jato kokoški.[13] Kasniji život Zmajev dim izlazi iz planine Fudži Sledeći period koji započinje 1834. godine je Hokusaj započeo stvaralaštvo pod još jednim novim imenom, „Gakudžo Rodžin Mandži“, iliti Starac opčinjen umetnošću.[14] Tada je napravio Stotinu pogleda na planinu Fudži.[13] U postsrkiptu ovog rada, Hokusaj piše: Od svoje šeste godine života, imao sam strast da kopiram oblik stvari i od svoje pedesete godine objavio sam mnogo crteža, i od svega toga, što sam uradio do svoje sedamdesete godine nema ničeg vrednog uzimanja u obzir. U svojoj sedamdeset trećoj godini sam delimično shvatio strukturu životinja, ptica, insekata i riba, i život trava i biljaka. I tako, u svojoj osamdeset šestoj ću napredovati dalje; u devedesetoj ću još dalje prodreti u njihovo tajno značenje, a za sto ću možda zaista doći do nivoa veličanstvenog i božanskog. Kada budem imao sto deset, svaka tačka, svaka linija će imati sopstveni život.[15] Godine 1839. njegov studio je bio zahvaćen vatrom koja je uništila većinu njegovih dela. Otprilike u to vreme mu je i opadala popularnost, jer se pojavio mladi umetnik pod imenom Ando Hirošige. Međutim, Hokusaj nikada nije prestao da slika i kompletirao je Patke u potoku u svojoj 87. godini.[16] Na samrti je rekao „Kad bi mi nebesa dala samo još deset godina...još samo pet godina i postao bih pravi slikar“. Preminuo je 10. maja 1849.

Odlično očuvano! Autor - osoba Šovagović, Fabijan Naslov Glumčevi zapisi / Fabijan Šovagović Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski Godina 1977 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Centar za kulturnu djelatnost Saveza socijalističke omladine, 1977 (Čakovec : `Zrinski`) Fizički opis 214 str. : ilustr. ; 18 cm Zbirka Biblioteka Prolog ; knj. 4 Sadržaj Na koricama sadržaj: Bogovi tjeskobe i tragedija; Prokletstvo živog teatra; Zašto svi glumci na svijetu hoće igrati Hamleta?; Monodramske naše teorije; Pismo Peri Kvrgiću; Putujuća tema glumačka; Čiji sam glumac zapravo!; Ispovijed glumca Šovagovića; Što ne valja u odnosu izmešu režisera i glumca danas; Glumac i prostor igre; Napad i obrana teatra; Kraljevstvo glumca; Gavella. ISBN (Broš.) Predmetne odrednice Pozorište – Glumci Fabijan Šovagović (Ladimirevci, 4. januar 1932 – Zagreb, 1. januar 2001) bio je hrvatski i jugoslovenski pozorišni i filmski glumac. Rođen je i odrastao u slavonskom selu Ladimirevci nedaleko od Valpova. Bio je jedan od najvećih hrvatskih i jugoslovenskih glumaca čija su ostvarenja godinama obeležavala i određivala smer i kvalitet hrvatskog i jugoslovenskog glumišta. Srednju školu završio je u Osijeku, a studije glume na Akademiji kazališne umjetnosti u Zagrebu 1957. Godinama je bio član pozorišta „Gavela“, HNK u Zagrebu, učestvovao u radu „Teatra u gostima“, delovao kao slobodni umetnik i nastupao na svim najvećim festivalima. Njegov sin Filip Šovagović i ćerka Anja Šovagović-Despot takođe su glumci. Neka od njegovih najpoznatijih ostvarenja su uloge u predstavama: „Lenjin“, „Skup“, „Dundo Maroje“. TV serije „Prosjaci i sinovi“ „Kuda idu divlje svinje“ „U registraturi“ „Đuka Begović“ Filmovi Glumio u preko 50 filmova. Evo nekih naslova: „Svoga tela gospodar“ (1957) H - 8 (1958) „Prometej s otoka Viševice“ (1965) Ponedeljak ili utorak (1966) Breza (1967) Crne ptice (1967) Iluzija (1967) „Paviljon broj 6“ (1968) „Imam dvije mame i dva tate“ (1968) Bitka na Neretvi (1969) Događaj (1969) Kad čuješ zvona (1969) Slučajni život (1969) Hranjenik (1970) „Lisice“ (1970) Ovčar (1971) U gori raste zelen bor (1971) Majstor i Margarita (1972) „Ritam zločina“ (1981) Horvatov izbor (1985) „Na putu za Katangu“(1987) „Sokol ga nije volio“ (1988), film za koji je prema sopstvenom literarnom predlošku napravio i scenario. Gluvi barut (1990) Ljeto za sjećanje (1990) Čaruga (1991) „Treća žena“ (1997) Knjige „Glumčevi zapisi“ (1977) „Sokol ga nije volio“ (1981) „Divani Fabe Šovagova“ (1996) MG92 (N)

Tadija Janičić: Bajke za nevaljalu decu / Nebojša Milenković Izdavač: Muzej savremene umetnosti Vojvodine Novi Sad 2014. Mek povez sa klapnama, bogato ilustrovano, format 17×23 cm, tekst uporedo na srpskom i engleskom jeziku, 80 strana. Knjiga je odlično očuvana (kao nova). V6 Dvojezičan katalog bogat reprodukcijama publikovan je povodom samostalne izložbe u MSUV (8. maj – 1. jun 2014) koja je predstavila umetnikove novije slike i bojene skulpture od terkote. Tadija Janičići za jednu od ključnih strategija bira (auto)ironijsko poigravanje sa motivima i mitovima današnjice. Tema kojom se umetnik poigrava je život savremenog čoveka i oni segmenti današnjice koji otkrivaju sve nesporazume, nedoslednosti, dileme, frustracije i ostale uskraćenosti koje nas prate... Tadijin osećaj za detalj, posebno izražen na velikim formatima, mogao bi da bude tumačen (i) kao umetnikov odgovor na fragmentarnost sveta kojim se kao umetnik opsesivno bavi. Istovremeno, minucioznost i fokusiranost prisutna na monumentalnim platnima kompletno islikanim cvetovima ili pticama (npr. ciklus Ćiju, ćiju) ironijsko je poigravanje i sa mitom o umetnosti kao izgubljenom raju - oličenom u onoj, nekad popularnoj, a danas patetičnoj i prevaziđenoj, definiciji slikarstva kao matisovske fotelje za odmaranje. Smisao slikarstva ali i umetnosti našeg vremena svakako nije u davanju odgovora - ali jeste u artikulisanju upitanosti, dilema, opsesija, nesigurnosti, ne/doslednosti i frustracija savremenog čoveka. U davanju makar obrisa i simptoma jednog sveta čija je stabilnost nepostojana a vrednosti konfuzne i potrošne. U takvom svetu i crvenkapica je krvoločnija nego vuk (Crvenkapa i vuk, 2010), a mali, siroti prasići uopšte nisu toliko naivni i bezazleni kao što bi se možda dalo pretpostaviti. Nežna brutalnost Tadijine umetnosti, njena vizuelna dopadljivost, prividna dekorativnost, na momente čak s prizvukom idiličnosti, dodatno izoštrava emocionalnu složenost i slojevitost predstavljenih prizora. Slike iz ciklusa Love story svedoče o mestu, ulozi i statusu intimnosti danas, u svetu u kom su emotivne kontradiktornosti isprepletene i međusobno uslovljene u meri većoj no što uopšte možemo da pretpostavimo, gde i sama intimnost nikako nije sinonim za bliskost. Serija slika naslovljena Optimizam u službi života ironijski se poigrava s čovekom izgubljenim u svetu ekranske slike (civilizacije) koja njegovu samoću (samo/izolaciju) dodatno uvećava, a potpuno razumevanje i empatičnost čini gotovo nedostižnim kategorijama. Ciklusi o fudbalu, direktorima i švalerima tematizuju večitu privremenost koja se možda najbolje odražava kroz konzumerističko uživanje u ženskom telu (telu žene), medijski proizvedenom u (puki) fetiš - istovremeno potpuno ogoljujući ispraznost i banalnost samih društvenih odnosa (Upoznavanje, 2013). Pored posrnulih devojaka, huligana i navijača, kroz ovo slikarstvo promiču i reprezenti nove klase, tačnije samoprozvani predstavnici društvene elite: članovi (vladajućih) stranaka, razmetljivi direktori, kontroverzni biznismeni i ostali ugledni građani (npr. Duško i Darko, 2010) koji pored toga što demonstriraju dominantne društvene kriterijume, govore i o potpunom moralnom, vrednosnom i emotivnom krahu društva u kom živimo. Specifično izoštren smisao za humor, (auto)ironiju, grotesku i paradoks, Tadiju Janičića čine bliskim onim filozofskim i emotivnim stanjima koja su, recimo, veselog cinika hrvatske i evropske umetnosti Ivana Kožarića dovela do poznate rečenice/stejtmenta: Presretan sam što sam sretan.

KACUŠIKA HOKUSAJ 1760-1849 Predgovor Bruno Foigt Izdavač - `Jugoslavija`, Beograd Godina - 1966 12 + 8 strana 33 cm Edicija - Galerija svetskog slikarstva Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja `Kacušika Hokusaj O ovoj zvučnoj datoteci izgovor (pomoć·info), c. 31. oktobar 1760 — 10. maj 1849) bio je japanski umetnik, ukijo-e slikar i grafičar Edo perioda. Rođen u Edou (današnji Tokio), Hokusaj je najpoznatiji kao autor serije drvoreza Trideset i šest pogleda na planinu Fudži (Fugaku Sanjūroku-kei, c. 1831) koji uključuje međunarodno ikoničnu štampu, Veliki talas kod Kanagave. Hokusaj je stvorio Trideset i šest pogleda kao odgovor na domaći putni uspon i kao deo lične opsesije planinom Fudži.To je bila ova serija, posebno štampanje Velikog talasa i Dobar vetar, vedro jutro, koji su obezbedili Hokusajovu slavu kako u Japanu, tako i u prekomorskim teritorijama. Kao što istoričar Ričard Lejn zaključuje: „Zaista, ako postoji jedno delo koje učinilo Hokusaja poznatim, kako u Japanu, tako i u inostranstvu, ono mora biti ova monumentalna serija štampanja”. Dok su Hokusajova dela pre ove serije sigurno bila važna, do ove serije nisu dobila široko priznanje. Nije poznat tačan datum Hokusajevog rođenja, ali se smatra da je rođen oko 31. oktobra 1760. u porodici umetnika u oblasti Kacušika. Ime mu je bilo Tokitaro. Smatralo se da mu je otac Nakadžima Ise, zanatlija koji je pravio ogledala za šoguna. Hokusaj je počeo da se bavi slikarstvom oko šeste godine života. Oko trideset puta je menjao umetničko ime, u zavisnosti od promene umetničkog stila. Sa dvanest godina je radio u knjižari, a sa četrnaest se počeo baviti rezbarenjem i tim zanatom se obučava do svoje osamnaeste godine, kad ga u svoju štampariju prima Kacukava Šunšo, grafičar i direktor Kacukava umetničke škole, koja se fokusirala na prikaze gejša i kabuki glumaca popularnih u japanskim gradovima. Nakon godinu dana Hokusaj je promenio ime po prvi put u Šunro. Pod tim imenom je objavio svoja prva dela, prikaze kabuki glumaca objavljenih 1779. godine. Oženio se dok je radio u Šunšovom studiju, ali mu je žena ubrzo umrla. Oženio se i drugi put, ali mu je i druga žena umrla. Imao je dva sina i tri ćerke, a njegova najmlađa, Sakaj je postala umetnica pod imenom Oj. Nakon što je Šunšo umro 1793. godine, Hokusaj istražuje druge stilove umetnosti kao što su evropski stilovi bakroreza sa kojima je došao u dodir. Ubrzo su ga izbacili iz Kacukava škole jer je istovremeno učio i u Kano školi. Takođe je promenio temu svog stvaralaštva, udaljavajući se od slika gejša i glumaca. Fokusirao se na pejzaže i slike svakodnevnog života običnih ljudi na različitim društvenim stupnjevima. Ovaj period stvaralaštva se vezuje za Tavaraja školu i promenu imena u Tavaraja Jori. Bavio se surimono slikarstvom i ilustracijama za knjigu humorističkih pesama (kjoka ehon). Kasnije je ovo ime preneo na učenika i započeo karijeru kao Hokusaj Tomisa. Godine 1800. je i dalje razvijao ukijo-e stil i promenio ime u Kacušika Hokusaj. Te godine je objavio dva serijala pejzaža - Poznati pogledi na Istočnu prestonicu i Osam pogleda na Edo. U ovom periodu podučava oko 50 mladih umetnika. U narednoj deceniji postaje vrlo popularan zbog svog umeća i dobre lične reklame. Tokom Tokijskog festivala 1804. godine, on je kreirao portret budističkog sveštenika Bodidarme za koji se kaže da je bio 600 ft (180 m) dug koristeći metlu i vedro puno mastila. Slikao je i na dvoru šoguna Ijenarija, kada se takmičio sa drugim slikarom u tradicionalnijem vidu slikarstva. Hokusaj je iz ovog „dvoboja“ izašao kao pobednik. Delo koje je oslikao je bila plava talasasta linija na papiru, preko koje je pustio petla s ofarbnim crvenim nogama. To je predstavljalo jesenje lišće na reci Tacuta. Godine 1807. je sarađivao sa književnikom Takizava Bakinom na serijalu ilustrovanih knjiga. Njih dvoje se nisu slagali usled različitih pogleda na umetnost, i njihova kolaboracija je okončana tokom rada na četvrtoj knjizi. Izdavač, koji je bio u poziciji da zadrži jenog od njih dvojice na projektu, odlučio da zadrži Hokusaja, čime se naglašava važnost ilustracija u štampanim radovima tog perioda. Hokusaj je posvetio veliku pažnju produkciji svog rada u knjigama. Dva primera su dokumentovana pismima koje je pisao izdavačima i drvorezcima koji su učestvovali u produkciji njegovih dizajna u Tošisen Ehonu, japanskom izdanju antologije kineske poezije. Hokusaj piše izdavaču knjige da je drvorezac Egava Tomekiči, sa kojim je Hokusaj prethodno radio i koga je poštovao, odstupio od Hokusajovog stila u izrezivanju pojedinih glava. Hokusaj je takođe pisao direktno jednom drugom drvorescu koji je učestvovao u projektu, Sugiti Kinsuke, navodeći da se njemu ne sviđa stil Utagavske škole u kome je Kinsuke napravio oči i noseve figure, i da je neophodno da se naprave izmene kako bi konačni otisci bili u istinskom Hokusajevom stilu. U svom pismu, Hokusaj navodi ilustrovane primere svog stila ilustrovanja očiju i noseva, i stila Utagavske škole. Izdavač se složio da se urade izmene, mada su stotine kopija knjige već bile odštampane. Da bi se korigovali ti detalji već postojeći izrezani blokovi bi bili korigovani koristeći Umeki tehniku. Sekcije koje su se korigovale bu bile uklonjene i pripremljeno parče drveta bi bilo umetnuto, u kome bi drvorezac napravio revidirani dizajn. Upotreba Umeki tehnike se može detektovati po finim prekidnim brazdama duž granica umetnutog bloka. Štampane kopije originalne verzije i one napravljnjene nakon revizije koju je Hokusaj zahtevao su sačuvane. One su štampane 1833. i 1836. godine, respektivno. U 51. godini života (1811. godine) je promenio ime u Taito i u tom periodu je oslikao delo Hokusaj manga i priručnike za crtanje (etehon) - Kratke lekcije jednostavnog crtanja. Ovi radovi sa početka 1812. su bili podesan način da se zaradi novac i privuče više studenata. Manga (sa značenjem proizvoljnog crteža) obuhvata studije u perspektivi. Prva knjiga Hokusajevih mangi, skica ili karikatura koje su uticale na modernu formu stripova poznatu pod istim imenom, bila je objavljena 1814. godine. Hokusaj manga je objavljena u 12 tomova do 1820. godine, i u njoj se nalaze crteži životinja, ljudi, biljaka, monaha itd. Neki crteži su bili duhovitog karaktera, što objašnjava popularnost ovog priručnika. Godine 1820. ponovo menja ime. Pod imenom Jicu je naslikao Trideset i šest pogleda na planinu Fudži, među kojima je najpoznatija Veliki talas nad Kanagavom u ranim 1830-tim. Rezultati Hokusajevih studija perspektiva u Mangi se mogu videti u Velikom talasu Kanagave, gde on koristi ono što je video kao zapadnu perspektivu da predstavi dubinu i volumen. Pokazalo se da je to toliko popularno da je Hokusaj kasnije dodao još deset štampanja serije. Među drugim popularnim štampanim serijama koje je on objavio tokom ovog vremena su Tura provincijskih vodopada, Okeani mudrosti i Neobični pogledi na proslavljene mostove provincija. On je isto tako počeo da izrađuje brojne detaljne individualne slike cvetova i ptica, uključujući izuzetno detaljne Makove i Jato kokoški. Sledeći period koji započinje 1834. godine je Hokusaj započeo stvaralaštvo pod još jednim novim imenom, „Gakudžo Rodžin Mandži“, iliti Starac opčinjen umetnošću. Tada je napravio Stotinu pogleda na planinu Fudži. U postsrkiptu ovog rada, Hokusaj piše: Od svoje šeste godine života, imao sam strast da kopiram oblik stvari i od svoje pedesete godine objavio sam mnogo crteža, i od svega toga, što sam uradio do svoje sedamdesete godine nema ničeg vrednog uzimanja u obzir. U svojoj sedamdeset trećoj godini sam delimično shvatio strukturu životinja, ptica, insekata i riba, i život trava i biljaka. I tako, u svojoj osamdeset šestoj ću napredovati dalje; u devedesetoj ću još dalje prodreti u njihovo tajno značenje, a za sto ću možda zaista doći do nivoa veličanstvenog i božanskog. Kada budem imao sto deset, svaka tačka, svaka linija će imati sopstveni život. Godine 1839. njegov studio je bio zahvaćen vatrom koja je uništila većinu njegovih dela. Otprilike u to vreme mu je i opadala popularnost, jer se pojavio mladi umetnik pod imenom Ando Hirošige. Međutim, Hokusaj nikada nije prestao da slika i kompletirao je Patke u potoku u svojoj 87. godini. Na samrti je rekao „Kad bi mi nebesa dala samo još deset godina...još samo pet godina i postao bih pravi slikar“. Preminuo je 10. maja 1849. Hokusaj je isto tako praktiovao erotsku umetnost, zvanu šunga na japanskom. Većina šunga radova su tipa ukijo-e, i obično su bili urađeni u drvoreznom štamparskom formatu. U doslovnom prevodu, japanska reč šunga znači slika proleća; „proleće”. U šungi su uživali i muškarci i žene svih klasa. Praznoverja i običaji vezani za šungu sugerišu da je to bio slučaj; na isti način na koji se samurajsko nošenje šunge smatralo srećnom amajlijom protiv smrti, ono se smatralo i zaštitom od požara u trgovačkim skladištima i kućama. Iz toga se može zaključiti da su samuraji, čonini i domaćice, svi posedovali šunge. Sve te tri grupe su bile pogođene separacijom od suprotnog pola; samuraji su živeli u kasarnama po više meseci, supružničko odvajanje proizilazilo iz sankin kotai sistema, a trgovci su morali da putuju da bi nabavili i prodali dobra. Zapisi o ženama koje su same dobavljale šunge od pozajmljivača knjiga pokazuju da su ih one koristile. Postojala je tradicionalna praksa predstavljanja mlade sa ukijo-e prikazujući pri tome erotske scene iz Priča o Gendžiju. Šunga je možda služila kao seksualni vodič za sinove i kćeri bogatih porodica. Hokusaj je imao dugu karijeru, ali je većinu svojih najpoznatijih dela napravio nakon 60. godine. Najpoznatije delo iz serija ukijo je „Trideset i šest pogleda na planinu Fudži“ koje je nastalo između 1826. i 1833. Ono se zapravo sastoji od 46 izdanja (10 od kojih je dodato nakon inicijalnog objavljivanja). Ovaj njegov rad je transformisao umetničku formu iz stila portreta sa fokusom na kurtizanama i glumcima koji su bili popularnih tokom Edo perioda u japanskim gradovima, u mnogo širi stil umetnosti sa fokusom na pejzažima, biljkama, i životinjama. Hokusajev izbor imena umetnosti i česti opisi planine Fidži proističu iz njegovih religioznih verovanja. Ime Hokusai znači „Severni studio (soba)”, što se skraćuje kao Hokushinsai ili „Studio severne zvezde”. Hokusaj je bio član Nićirenove sekte budizma, koja je smatrala da je Zvezda severnjača asocirana sa božanstvom Myōken. Planina Fudži je tradicionalno bila povezivana sa večitim životom. Ovo verovanje se može pratiti do Priče o rezaču bambusa, gde božica polaže svoj eliksir života na vrh planine. Kako Henri Smit razjašnjava, „Tako je od ranog vremena planina Fuji smatrana izvorom tajne besmrtnosti, tradicije koja je bila u srcu Hukusajeve sopstvene opsesije sa ovom planinom.” Najveći Hokusajevi radovi su kolekcija od 15 tomova Hokusai Manga, knjiga ispunjena sa skoro 4.000 skečeva koja je bila objavljena 1814. Hokusaj manga se pogrešno smatraju pretečom današnjih stripova, jer je Hokusajeva Manga kolekcija skečeva (životinja, ljudi, objekata, itd.), što se razlikuje od na-priči-baziranog stila stripa moderne mange. Sam Hokusaj je bio pod uticajem Sesšu Toja i drugih stilova kineskog slikarstva. On je uticao na zapadne slikare 19. veka, čiji je stil Jugendstil crpeo ideje iz japanske umetnosti, a naročito iz Hokusajevih dela. Impresionisti Klod Mone i Pjer Ogist Renoar su neka svoja dela bazirali na Hokusajevim. Edgar Dega, Pol Gogen, Gustav Klimt, Franc Mark, Mane i Van Gog su skupljali njegova dela. Direktniji uticaj je bio nastanak termina žaponizam, koji je započeo kao „pomama za sakupljanjem japanske umetnosti, naročito ukijo-e grafika“. Hokusaj je služio kao inspiracija za priču naučne fikcije autora Rodžera Zelaznija koja je nagrađena Hjugo nagradom, „24 pogleda na planinu Fudži, po Hokusaju”, u kojoj protagonista obilazi prostor oko planine Fudži, zaustavljajući na lokacijama koje je Hokusaj obeležio. Knjiga iz 2011. godine o svesnosti završava se poemom „Hokusaj kaže” Rodžera Kiza, čemu prethodi objašnjenje da „ponekad poezija opisuje suštinu ideje bolje od bilo šta drugo.” U izdanju Enciklopedije Britanika iz 1985, Ričard Lejn spekuliše da je Hokusaj „od kasnog devetnaestog veka impresionirao zapadne umetnike, kritičare i ljubitelje umetnosti verovatno više od bilo kog drugog pojedinačnog azijskog umetnika.”` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Katsushika Hokusai Reprodukcije Japansko slikarstvo

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! M.C. Ešerove složene, isprepletene slike riba, ptica, gmizavaca i leptira – poznate kao crteži sa teselacijom – učinili su ga jednim od najpopularnijih umetnika 20. veka. Ova pametna, kompaktna knjiga omogućava čitaocima da istraže cetiri njegovih poznatih crteža u dvostranim slagalicama. Njihovi sjajni uzorci će zaintrigirati i zabaviti, a nakon zabave, slagalice se mogu vratiti u knjigu radi bezbednog skladištenja. Moris Kornelis Esher, pominje se i kao Moric, Mauric (hol. Maurits Cornelis Escher; Leuvarden, 17. jun 1898 — Hilversum, 27. mart 1972) bio je holandski umetnik i grafičar, posebno poznat po svojim predstavama paradoksalnih i nemogućih prizora.[1] Njegove prikaze paradoksalnih i nemogućih prizora, iskoristio je Daglas Hofštater za prikazivanje svoje filozofije u knjizi „Gedel, Esher, Bah - večna zlatna pletenica“. Rani život Esherova rodna kuća, sada deo Muzeja keramike Princesehof, u Leuvardenu, Frizija, Holandija Moris Kornelis[a] Esher je rođen 17. juna 1898. u Leuvardenu, Frizija, Holandija, u kući koja danas čini deo Muzeja keramike Princesehof. On je bio najmlađi sin građevinskog inženjera Georga Arnolda Eshera i njegove druge žene Sare Glejhman. Godine 1903, porodica se preselila u Arnem, gde je pohađao osnovnu i srednju školu do 1918. godine.Njegovim prijateljima i porodici poznat kao „Mauk”, bio je bolešljivo dete i smešten je u specijalnu školu sa sedam godina; pao je u drugom razredu.[4] Iako je briljirao u crtanju, njegove ocene su uglavnom bile loše. Pohađao je časove stolarije i časove klavira do svoje trinaeste godine. Godine 1918, otišao je na Tehničku školu u Delftu. Od 1919. do 1922. Esher je pohađao Harlemsku školu za arhitekturu i dekorativnu umetnost, učeći crtanje i umetnost izrade drvoreza. Kratko je studirao arhitekturu, ali je pao na nizu predmeta (delimično zbog uporne infekcije kože) i prebacio se na dekorativnu umetnost,studirajući kod grafičara Samjuela Jesuruna de Meskite. Studijska putovanja Mavarske teselacije, uključujući i ovu u Alhambri, inspirisale su Esherov rad sa pločicama u ravni. Napravio je skice ovog i drugih šablona Alhambre 1936. godine. Godine 1922, važne godine njegovog života, Esher je putovao kroz Italiju, posećujući Firencu, San Điminjano, Volteru, Sijenu i Ravelo. Iste godine je putovao po Španiji, posetio Madrid, Toledo i Granadu.[2] Bio je impresioniran italijanskom prirodom i, u Granadi, mavarskom arhitekturom Alhambre iz četrnaestog veka. Zamršeni dekorativni dizajni Alhambre, zasnovani na geometrijskim simetrijama sa isprepletenim ponavljajućim šarama u obojenim pločicama ili izvajanim u zidovima i plafonima, pokrenuli su njegovo interesovanje za matematiku teselacije i snažno uticali na njegov rad. Esherovo mukotrpno proučavanje istih mavarskih pločica u Alhambri, 1936, pokazuje njegovo sve veće interesovanje za teselaciju. Esher se vratio u Italiju i živeo u Rimu od 1923. do 1935. Dok je bio u Italiji, Esher je upoznao Jetu Umiker – Švajcarkinju, koju je Italija privukla kao i njega, i kojom se oženio 1924. Par se nastanio u Rimu gde je rođen njihov prvi sin Đorđo (Džordž) Arnaldo Esher, nazvan po svom dedi. Esher i Jeta su kasnije dobili još dva sina – Artura i Jana. On je često putovao, posećujući (između ostalog) Viterbo 1926. godine, Abrucu 1927. i 1929. godine, Korziku 1928. i 1933. godine, Kalabriju 1930. godine, obalu Amalfije 1931. i 1934. godine, i Gargano i Siciliju 1932 i 1935. Pejzaži ovih mesta zauzimaju istaknuto mesto u njegovim umetničkim delima. U maju i junu 1936, Esher se vratio u Španiju, ponovo posećujući Alhambru i provodeći dane praveći detaljne crteže njenih mozaičkih šara. Tu je postao fasciniran, do tačke opsesije, teselacijom, objašnjavajući: Ostaje izuzetno upijajuća aktivnost, prava manija od koje sam postao zavisnik i od koje se ponekad teško otrgnem. Skice koje je napravio u Alhambri činile su glavni izvor za njegov rad od tog vremena.[9] Takođe je proučavao arhitekturu Meskite, mavarske džamije u Kordobi. Ispostavilo se da je ovo bilo poslednje od njegovih dugih studijskih putovanja; posle 1937. njegova umetnička dela su nastala u njegovom ateljeu, a ne na terenu. Njegova umetnost se shodno tome naglo promenila od uglavnom posmatračke, sa jakim naglaskom na realističnim detaljima stvari koje se vide u prirodi i arhitekturi, do proizvoda njegove geometrijske analize i njegove vizuelne mašte. Ipak, već i njegov rani rad pokazuje interesovanje za prirodu prostora, neobičnost, perspektivu i višestruke tačke gledišta. Kasniji život Godine 1935, politička klima u Italiji pod Musolinijem postala je neprihvatljiva za Eshera. Nije bio zainteresovan za politiku, jer je smatrao da je nemoguće da se uključi u bilo kakve ideale osim izražavanja sopstvenih koncepata kroz svoj poseban medij, ali je bio nesklon fanatizmu i licemerju. Kada je njegov najstariji sin, Džordž, sa devet godina bio primoran da nosi uniformu Balila u školi, porodica je napustila Italiju i preselila se u Šato doeks, u Švajcarskoj, gde su ostali dve godine. Holandska pošta je iznajmila Eshera da dizajnira polupoštansku marku za „Vazdušni fond“ (holandski: Het Nationaal Luchtvaartfonds) 1935. godine, a ponovo 1949. dizajnirao je holandske marke. One su bile za 75. godišnjicu Univerzalnog poštanskog saveza; Surinam i Holandski Antili su koristili drugačiji dizajn za istu komemoraciju. Esher, koji je veoma voleo pejzaže u Italiji koji su inspirisali, bio je izrazito nesrećan u Švajcarskoj. Godine 1937. porodica se ponovo preselila u Ukel (Ukel), predgrađe Brisela, Belgija. Drugi svetski rat ih je primorao da se presele u januaru 1941, ovog puta u Barn, Holandija, gde je Esher živeo do 1970. godine. Većina Esherovih najpoznatijih dela datira iz ovog perioda. Ponekad oblačno, hladno i vlažno vreme u Holandiji omogućilo mu je da se pažljivo usredsredi na svoj posao. Posle 1953, Esher je naširoko držao predavanja. Planirana serija predavanja u Severnoj Americi 1962. godine otkazana je nakon bolesti, i on je jedno vreme prestao da stvara umetnička dela,[2] ali su ilustracije i tekst za predavanja kasnije objavljeni u okviru knjige Esher o Esheru. Odlikovan je viteškim zvanjem Ordena Oranž-Nasau 1955; kasnije je postao oficir 1967. U julu 1969. završio je svoje poslednje delo, veliki drvorez sa trostrukom rotacionom simetrijom pod nazivom Zmije, u kome zmije vijugaju kroz šaru povezanih prstenova. Oni se skupljaju u beskonačnost i prema centru i prema ivici kruga. Bio je izuzetno razrađen, štampan pomoću tri bloka, od kojih je svaki rotiran tri puta oko centra slike i precizno poravnat da bi se izbegle praznine i preklapanja, za ukupno devet operacija štampanja za svaki završeni otisak. Slika obuhvata Esherovu ljubav prema simetriji; isprepletenih obrazaca; i, na kraju svog života, njegovog približavanja beskonačnosti. Pažnja koju je Esher posvetio stvaranju i štampanju ovog duboreza može se videti na video snimku. Esher se 1970. preselio u Rosa Spier Huis u Larenu, penzionerski dom umetnika u kome je imao sopstveni atelje. Umro je u bolnici u Hilversumu 27. marta 1972. godine u dobi od 73 godine. Sahranjen je na Novom groblju u Barnu.

piramida 1,5 x 1 x 1,1 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.

1,2 x 1,2 x 0.5 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.

1,6 x 1 x 0,5 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.

1,8 x 1 x 0,4 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.

2,3 x 1,3 x 0,3 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.

2 x 1,7 x 0,5 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.