Србија и Ватикан 1804–1918. др Љубомира Дурковића Јакшића је књига која открива потпуно непознату борбу младе српске државе против моћне и утицајне Римске курије. Први захтеви да се питање римокатоличког вероисповедања у Србији системски реши појавили су се са доласком радника из иностранства. Истовремено, Србија је однос са Ватиканом градила и кроз сарадњу са босанским фрањевцима. Почетак сукоба, пак, настао је због уплитања Аустрије у српску унутрашњу политику. Први покушаји уније у Србији ишли су преко самозваног кнеза Николе Васојевића који је покушао да на територији око данашњих Берана оснује независну кнежевину. Оно што је посебно интересантно јесте и да је на унији Србије и Ватикана, како показује аутор, радио и пољски емигрант и коаутор чувеног Начертанија, Фрања Зах. Ситуација се усложњава након револуције 1848, када се у унутрашња питања Србије умешао и чувени бискуп Јосип Јурај Штросмајер. Најинтересантнији делови књиге управо су они који се тичу односа Штросмајера према Србији. Некада слављен као проповедник југословенства, Штросмајер се у светлу архивских података показује као доследан борац за римокатоличку веру, којој је југославизам био само оруђе. Ђаковачки прелат мешао се у унутрашњу политику Србије, испостављао захтеве одмах по признању независности Србије 1878. Аутор своју књигу оправдано завршава Првим светским ратом. У то време, најзаинтересованији за конкордат између Србије и Ватикана био је, због историјске титуле, барски надбискуп. Његова титула примаса Србије и даље је била пуноважна. Тек, меутим, 1914, усвајањем Закона о конкораду као плода дугих преговора, Србија је успела да своје римокатолике отргне испод аустријског утицаја. Међутим, дошао је рат, у коме је Ватикан имао веома негативну улогу. Између осталог, краљевски двор у Београду, његова престолна дворана, претворена је у римокатоличку цркву 1916. Тај чин показао је шта су Аустрија (посредно и Ватикан) намеравали да учине од Србије. Од половине 18. века па до распада Аустроугарске тај план остао је непромењен. (тврд кожни повез, сребротисак, 24 цм, 570 стр., илустровано)

Odlično stanje Retko Stanislav Živković MARKO ČELEBONOVIĆ SANU, 1977. 17 x 22 cm, 255 strana. Marko Čelebonović (Beograd, 21. novembar 1902 — Sen Trope, 23. jul 1986) bio je srpski slikar. Biografija[uredi | uredi izvor] Čelebonovićev portret Milana Jovanovića Stojimirovića Osnovnu školu je završio u Beogradu, a srednju u Cirihu i Lozani tokom Prvog svetskog rata. Studije je započeo 1919. u Oksfordu, a diplomirao prava 1922. u Parizu. Godine 1922. došao je u vajarski studio Antoana Burdela u Parizu sa namerom da se posveti vajarstvu, ali je od 1923. počeo da slika. Maja 1925. po prvi put je izlagao svoja dela u Salonu Tiljerije (Salon des Tuilleries), a u junu iste godine je otišao u Sen Trope. Tu je radio uz Vijara, Sinjaka i druge. Pre Drugog svetskog rata živeo je u Sen Tropeu. Godine 1937. imao je prvu samostalnu izložbu u Beogradu, dok je 1938. izlagao sa grupom „Dvanaestorica“. Tih godina povremeno je posećivao Jugoslaviju; Beograd, crnogorsko primorje i srednjovekovne manastire. Iako je živeo u Francuskoj, ostao je blizak sa jugoslovenskim slikarima koji su povremeno posećivali Francusku (Sreten Stojanović, Marino Tartalja, Petar Lubarda).[1] Za vreme rata pripadao je francuskom pokretu otpora. U periodu 1948—1960, bio je profesor na Akademiji umetnosti u Beogradu. Često je izlagao u Parizu, Beogradu, Cirihu, Ženevi, Sarajevu, Skoplju i Nišu. Izlagao je i na kolektivnim izložbama jugoslovenske umetnosti u Francuskoj, Engleskoj, Belgiji, Italiji, Holandiji i Brazilu.[2][3] Lik u ogledalu VI (1972), Narodni muzej Kraljevo Čelebonovićevo delo je u stilu generacije francuskih umetnika iz 1930-ih. Ipak, njegova dela pokazuju balkanske i orijentalne karakteristike, naročito u žestini upotrebe boje, uzdržanim gestovima i masama ljudskih figura.[4][5] Vidi još[uredi | uredi izvor] Ljuba Ivanović Milo Milunović Sreten Stojanović Zora Petrović Petar Lubarda Ljubica Sokić Đorđe Andrejević Kun Spisak srpskih slikara srpsko jugoslovensko slikarstvo 20. xx veka

S posvetom autora Odlično Retko Петар Бокун (Београд, 5. март 1941 — Београд, 11. мај 2011) био је српски неуропсихијатар. Биографија[уреди | уреди извор] Рођен је у Београду од оца Петра и мајке Милене. Основну школу је завршио у Владимировцу у Банату и Врлици у Далмацији 1955. године. Гимназију је завршио у Сињу 1959. године, а затим Медицински факултет у Загребу као први у генерацији 1964. године. Специјализовао је психијатрију и неурологију у Сплиту и Загребу, а усавршавао се у Лондону. У периоду 1974-1985 предавао је психијатрију на Медицинском факултету у Сплиту, осим тога предавао је судску психопатологију на Правном факултету у Сплиту. Био је у периоду 1974-1977. шеф психијатријског одељења Опште болнице Сплит, а у периоду 1977-1987. шеф одељења Војне болнице Сплит. У војсци је имао чин потпуковника. Био је председник организације Црвеног крста Сплита. Одбранио је докторску дисертацију из медицинских наука под називом „Параноја код миграната“, 1982. године на Универзитету у Београду. Исте године добио је титулу примаријус. У периоду 1995-97. радио је у Центру за хипербаричку медицину на Бањици у Београду, а у периоду 1997-2000. био је научни саветник. Основао је 2005. године Катедру за психоантропологију на Академији уметности у Београду. Објавио је око 120 стручних и научних радова, око 600 научно-популарних чланака, 53 књиге од којих 7 књига поезије. Био је стални колумниста „Политике“. Носилац је Ордена рада са сребрним венцем и Ордена за војне заслуге са сребрним мачевима. Био је ожењен супругом Аном са којом је имао сина лекара Златка[1] и ћерку Пејану. Преминуо је 11. маја 2011. у Београду и сахрањен 14. маја на гробљу у Владимировцу. Био је члан Српског лекарског друштва у чијим просторијама је одржана комеморација 13. маја 2011.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Proširujući poreklo Zemlje do ishoda Prvog svetskog rata, ovo je briljantno ubedljiv prikaz evolucije života i razvoja ljudske rase. Usput, Vels razmatra tako različite teme kao što su neolitsko doba, uspon judaizma, zlatno doba Atine, Hristov život, uspon islama, otkriće Amerike i industrijska revolucija. Ova istorija koja oduzima dah u svom obimu i strastvena u svom intenzitetu ostaje jedna od najčitanijih te vrste. Herbert Džordž Vels (engl. Herbert George Wells; Bromli, 21. septembar 1866 — London, 13. avgust 1946) je bio engleski književnik najviše poznat po svojim delima naučne fantastike kao što su Vremenska mašina, Rat svetova, Nevidljivi čovek i dr. Rodio se u porodici radničke klase. Školovao se do 1879, kad roditelji više nisu bili u mogućnosti da ga finansiraju, pa je postao tapetarski pomoćnik. Taj posao mu se nije svideo, pa je bio srećan kada ga je majstor otpustio 1883. Radio je kao pomoćni učitelj u osnovnoj školi, pa je sa osamnaest godina dobio stipendiju i počeo da studira biologiju. Na univerzitetu se ističe znanjem, ali i interesovanjem za reformu društva kroz ideje socijalizma i platonizma. Izgubio je stipendiju i posvetio se pedagoškom radu. Relativno kasno je počeo da piše. Bio je politički aktivan u socijalističkim krugovima, ali je vremenom postao marginalna politička ličnost. Zanimljivo je da se smatra začetnikom stonih ratnih društvenih igara. Ženio se dva puta, prvi put sa sestričnom Izabel Meri Vels, 1891. godine, a drugi put sa Ejmi Ketrin Robins, 1895. godine, sa kojom je imao dva sina. Poznate su njegove brojne vanbračne avanture kao i vanbračna deca. Njegov savremenik je bio Žil Vern. U Velsovim delima poenta je bila na posledici upotrebe pronalazaka, i to najčešće mračnim. Njegov roman prvenac bio je Vremeplov koji se bavi potpuno novom idejom putovanja kroz vreme i negativnom utopijomdaleke budućnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dušan J. Popović (Surduk, kod Stare Pazove, 28. mart 1894 — Belegiš, kod Stare Pazove, 28. april 1965) bio je prvi istorijski sociolog u Srbiji. [1] Biografija Dušan se školovao u rodnom Surduku i Sremskim Karlovcima.[2] Kao gimnazijalac koristio je stipendiju iz Zadužbine Atanasije Bale.[3] Studirao je istoriju na Filozofskom fakultetu u Zagrebu i Beču. Dplomirao je i doktorirao u Zagrebu (1919), pa radio izvesno vreme kao predavač na Trgovačkoj akademiji u Novom Sadu. Zatim je dve godine bio na svojevrsnoj specijalizaciji iz sociologije u Parizu, Briselu i Londonu. Bio je profesor na Katedri istorijskih nauka, Filozofskog fakulteta u Beogradu[4] (asistent Istorijskog seminara 1921-1926, docent 1926, vanredni profesor 1930, redovni profesor 1935-1941). Uređivao je `Glasnik istorijskog društva u Novom Sadu` tokom njegovog izlaženja (1928-1940). Bavio se istorijom Srba u Habzburškoj monarhiji 17-19. veka, kao i prošlošću Beograda. Javlja se i kao urednik zbornika: `Vojvodina I i II`,[5] Novi Sad 1939-1940. godine. Njegova knjiga i brojni napisi i javna predavanja na temu Cincari, izazvali su otpor i negodovanja u delu naučne javnosti.[6] Smatrali su njegovi neistomišljenici da je preterivao i preuveličavao broj i ulogu bogatih Cincara na srpsko građanskog društvo. Sa Popovićem je započeo u novinama polemiku Dragiša Lapčević; Lapčević je čak autor brošure `Cincarstvo u Srbiji - Beogradu i srbijanskim gradovima`. Penzionisan je Popović kao profesor Univerziteta u Beogradu 1945. godine. Posvetio je Beogradu svoju poslednju knjigu `Beograd kroz vekove`, objavljenu 1964. godine. Između dva svetska rata na Katedri istorijskih nauka uveo predavanja iz istorijske sociologije, budući da je izabaran za docenta s tim «da na Filozofskom fakultetu predaje istoriju Srba na sociološkoj osnovi». Nastojao je da istorijsku građu izlaže prema sociološkim načelima. Objašnjavao političke sukobe u Kraljevini Jugoslaviji različitim kulturno-istorijskim korenima srpske i hrvatske elite.

Nova, nekorišćena Autor Andrew Robinson Prevod Dinko Telećan Prevod sa engleskog Izdavač Sandorf Godina izdanja 2015 Broj strana 250 Povez Tvrdi Format 24 cm Oblast Istorija Indija ima više od četiri milenija dugu povijest te bogato iskustvo odnosa sa susjedima, bilo da se radilo o osvajačima ili trgovcima. Knjiga Andrewa Robinsona Kratka povijest Indije svojevrsni je uvod u tu prebogatu povijest koja opisuje odnose s drevnom Kinom, rođenje budizma, dolazak Aleksandra Velikog i dodire s Rimskim Carstvom. Zatim razdoblje mogula i potom dolazak Britanaca i kolonijalnu eru. Knjiga također opisuje i današnju Indiju, koja je izrasla u svjetsku političku i vojnu silu. indija, istorija indije, indologija x2

POMENICI NA KAMENU-Bosa Rosić Pomenici na kamenu: narodni spomenici 1804-1815 u zapadnoj i centralnoj Srbiji. Author: Rosić, Bosa Year: 2009,208.strana,ilustrovana,30.cm. Place: Užice Publisher: Narodni muzej Country: Serbia Pages: ISBN: 978-86-84859-22-0 Subject: History Language: Serbian Weight: 780 g. LIKOVI srpskih ratnika-seljaka, uklesani u stotine kamenih spomenika iz prve polovine 19. veka, čuvari su zagrobne tajne junaka: njihove oči nekada su šeretske i podrugljive, još češće su užasno razrogačene od čudesnog obračuna sa smrću. Vidimo lako - sve smo od predaka nasledili. Prvi srpski samouki narodni vajar i kamenorezac Radoslav Čikiriz (umro 1863) iz Rtiju u Dragačevu, ostavio je iza sebe skoro 200 ovakvih obeležja junačkog doba i veličanstvenih dela funeralne umetnosti. Poznati etnolog Bosa Rosić odlučna je u nameri da ih sačuva od korova, trnja i propadanja. - Pod turskim ropstvom, stalno u bekstvu, pokretu i nemaštini, Srbi su grobnice vekovima obeležavali drvenim krstovima koji su brzo propadali. Posle oslobođenja, oživljava srednjovekovna tradicija sahranjivanja pod kamenom pločom, javlja se kamenorezački zanat, Turska ubrzano nestaje iz svesti, a grobovi postaju pouzdani čuvari istorije - govori Bosa Rosić. - Veliku ulogu u osvešćenju naroda imao je prota Matija Nenadović, zastupajući ideju da se moramo vratiti zakonima Svetog Save. Čikiriz je to prihvatio, spajajući svojim delima vekove, nadomeštajući osmansku prazninu, uspostavljajući izgubljeno vreme. POMENITE ME, VALjA SE - GROBLjA su iščašila vilice dozivajući putnike i namernike. Ali ne da ih rastuže. Mrtav vojnik priča svoju pogibiju. On je gostoljubiv domaćin na zemlji gde leži. Poginuo sam da bi ste živeli, odmorite se u hladu moga kamena i pomenite moje ime. Valja se - zapisao je 1961. godine u `Plavoj liniji života` Branko V. Radičević, upozoravajući da je vredno kameno nasleđe zapušteno. Najviše kamenih spomenika neprocenjive vrednosti sačuvano je u Dragačevu. Narod ovog kraja listom je učestvovao i ginuo u borbama, a njihovim porodicama bio je dostupan kamen peščar, kao i beli mermer. Na istorijsku scenu tada stupa Radoslav Krsmanović, čovek koji je svoje prezime žrtvovao zanatu, postao je Čikiriz, po njemu su kasnije mnogu sokaci po Srbiji dobili ime `čikirizovine`, a svaki potonji kamenorezac bio je čitav vek - čikiriz. Otkriveno je do sada skoro 200 Čikirizovih dela. Veliki majstor je radio na prostranstvu od Ibra do Drine, od Rudnika do Zlatara, sačuvao je biće stradalih srpskih vojnika, klesao ih je u okamnjenom telu, s puškom, municijom, čuturicom, ordenjem, šajkačom, da sa grobalja kraj puteva dozivaju putnike kako dolikuje: `Dođite, da vam ispričam svoju pogibiju!` Njegovi portreti prve su likovne predstave srpskih seljaka. A kako to obično biva, Srbima su pažnju na veličanstvene spomenike skrenuli stranci, putopisci, poredeći ovdašnji kult mrtvih sa nasleđem Asteka i Maja. Danas su spomenici izbledeli, vreme je ispralo ceo spektar boja kojima su ulepšavani toplim ornamentima, poput šarenih ćilima, ali su `kameni bukvari` ostali da otope i najtvrđa srca potomaka. - Epitafi na Čikirizovim kamenim spomenicima su često filozofske bravure. Umesto umro ili upokojio se, on u kamenu piše: `Vremenost večnošću zamenio`. Branko V. Radičević citira epitaf streljanom hajduku koji govori više od hiljadu reči: `Umro naprečac u prisustvu vlasti` - dodaje Bosa Rosić, ističući epsku veličinu Čikirizovih epitafa, oslobođenu lirske kuknjave, kao i činjenicu da je spomenike radio ratnicima, velikodostojnicima, nekada i lepim ženama, ali nikada zelenašima. Dugo su grobna mesta obeležavana samo položenim pločama, a onda su uz njih počele da se javljaju i uzdignute ploče i stećci. Počeli su Srbi da doslovce `podižu` spomenike sa zemlje. Jedan od prvih takvih je onaj ustaniku Vučiću Piperinu, u selu Vrane, kod Arilja, nastao 1854. godine. Etnolog Bosa Rosić, zahvaljujući Ministarstvu kulture, proučava Čikirizovu kamenu zaostavštinu. Veliki broj spomenika je kalkiran - urađen je u originalnoj veličini otisak vrednih ploča. Namera je da otisci svih sačuvanih spomenika budu izloženi, da se bogata zaostavština publikuje. Da li će se biseri svetske funeralne umetnosti naći u postavci budućeg muzeja spomenika, u Guči, to zavisi od države. GDE JE GROB ČIKIRIZA? ISTRAŽIVAČ Radojko Nikolić beleži da su Čikirizovi preci u dragačevsko selo Rti stigli iz Starog Vlaha, iz Trudova. Rođen je oko 1834. godine, napravio je za života drugima više od 200 kamenih spomenika - a njemu se groba ne zna! Uz etnologa Bosu Rosić, najveći prinos izučavanju srpskih kamenih spomenika dali su Branko V. Radičević, istraživači Radojko Nikolić, Nikola Stojić i Radovan Marinković. ---------------------------- Knjiga je NOVA.... ---------------------------- L1,R1 sigurno

58971) OSNOVI TT TEHNIKE I TT UREĐAJI , Vučeta Petar tehnički major dipl. inž. ; Državni sekretarijat za narodnu odbranu Ratna Mornarica 1970 , sadržaj : UVOD Glava I OSNOVI TEORIJE INFORMACIJA 1. Kod i kodiranje 2. Količina informacije 3. Telekomunikacioni kanal 4. Redundansa Glava II OSNOVNI POJMOVI IZ TELEGRAFIJE 1. Telegrafski kodovi 1) Morzeov kod 2) Morzeov kablovski kod 3) Teleprinterski kodovi 4) Kodovi za otkrivanje i ispravljanje grešaka 2. Brzina telegrafisanja 3. Osnovna frekvencija telegrafisanja 4. Telegrafska izobličenja 1) Karakteristično izobličenje 2) Nepravilno izobličenje 3) Jednostrano izobličenje 4) Marža telegrafskih prijemnika 5. Rad sa prostom i duplom strujom 6.- Telegrafski releji 1) Polarizovani releji 2) Nepolarizovani releji 7. Morzeov telegrafski aparat 8.- Vibropleks 9. Elektronski taster Glava III TELEGRAFSKI PRENOSNI SISTEMI 1. Potrebna širina frekventnog opsega za prenos telegrafskih impulsa 2.- Telegrafski prenosni sistemi sa jednosmernom strujom 1) Simpleksni rad 2) Dupleksni rad 3. Zvučno frekventna telegrafija 1) Prenos podataka telefonskim kanalima 2) Prenos podataka i sinhronizacija 3) Detekcija i ispravljanje grešaka 4. Radio-telegrafski sistemi 1) Diverziti rad 2) Frekventna stabilnost 3) Amplitudna modulacija 4) Frekventna modulacija Glava IV AUTOMATSKI MORZE UREĐAJI 1. Morze perforator sa tastaturom 2. Vitstonov predajnik 3. Ondulator 4. Morze reperforator 5. Morze štampač 6. Kodni pretvarači Glava V 1. Start-stop teleprinteri - TELEPRINTERI 1) Tastatura teleprintera 2) Predajnik teleprintera (1) Multikontaktni predajnik (2) Predajnik sa jednim kontaktom (vezni) (3) Predajnik sa jednim kontaktom (udarni) 3) Blokiranje tastature 4) Prijemnik teleprintera 5) Mehanizam za štampanje 6) Neštampajuće funkcije teleprintera 2. Automatski predajnik 3. Perforator 4. Reperforator 5. Elektronski teleprinter 6. Teleprinter »Siemens T-100«< 1) Tastatura teleprintera 2) Predajnik teleprintera 3) Prijemnik teleprintera 4) Mehanizam za štampanje 5) Promena marže prijemnika teleprintera 7. Regenerativni ponavljač 8. Brzina rada teleprintera 9. Automatska korekcija grešaka Glava VI FAKSIMIL I FOTO-TELEGRAFIJA 1. Predajnik faksimila 1) Sistem za sinhronizaciju 2) Sistem za skaniranje (1) Svetlosni izvori (2) Fotocevi 4) Modulator 3) Generator noseće frekvencije 5) Pojačavač 6) Sistem za faziranje 2. Prijemnik faksimila 1) Direktni sistemi za reprodukciju 2) Foto-sistem za reprodukciju 3. Telefonska kola za faksimil prenos 4. Radio-faksimil Glava VII TELEGRAFSKE CENTRALE 1. Ručne telegrafske centrale 2.- Retransmisione centrale 3. Automatske direktne centrale- - Glava VIII · OSNOVNI POJMOVI IZ AKUSTIKE 1. Zvuk 2. Govor 3. Razumljivost i vernost govora 4. Jačina zvuka Glava IX OSNOVNI POJMOVI IZ TELEFONIJE 1. Automatski telefonski aparat 1) Ugljeni mikrofon 2) Telefonska slušalica 3) Mikrotelefonska kombinacija 4) Indukcioni kalem 5) Telefonsko zvono 6) Viljuška (menjač) 7) Brojčanik 2.- Induktorski telefonski aparat - 3.- Telefonski aparat sa centralnom baterijom - 4. Birači - 1) Obrtni birači - 2) Birači sa dva kretanja 3) Koordinatni birači 5. Telefonski releji Glava X TELEFONSKE CENTRALE 1. Ručne telefonske centrale 1) Induktorska telefonska centrala 2) Centrala sa centralnom baterijom 2.- Automatske telefonske centrale 1) Centrala sistema »korak po korak (1) Predbirački stepen (2) Stepeni grupnih birača (3) Stepen linijskog birača (4) Rad centrale sistema »korak po korak u mrežnoj grupi 2) Centrale sa koordinatnim biračima (1) Pretplatnički stepen (2) Relejski slog SR (3) Registar grupnog stepena REG-GV (4) Grupni stepen GV (5) Relejski slog LKR I registar pretplatničkog stepena REG SL. (6) Način uspostavljanja veze kod centrala sistema ARF 50 3.- Mrežne grupe Glava XI NAPAJANJE TELEFONSKIH CENTRALA Punjenje akumulatorskih baterija Sistemi napajnja telefonskih centrala Olovni akumulatori Akumulatorske baterije Glava XII VIŠESTRUKO ISKORISCENJE VODOVA 1. Dvojni priključci 2. Grupni priključci - 3. Selektivno-serijski priključci Glava XIII TELEFONSKI SAOBRAĆAJ Glava XIV OSNOVI VISOKOFREKVENTNE TELEFONIJE 1. Modulacija 1) Višestruka modulacija 2) Grupisanje kanala 2. Električni filtri 3. Pojačavači 4. Generatori nosećih frekvencija 5. Dvožična I četvorožična veza - 6. Uređaji za prenos poziva I impulsa biranja Glava XV TELEKOMUNIKACIONI VODOVI 1. Homogeni vodovi 1) Prostiranje prostoperiodičnih struja 2) Prostiranje složenoperiodičnih struja 2. Pupinizacija 3. Preslušavanje 4. Vazdušni vodovi 5. Kablovi 6. Podmorski kablovi 7. Koaksijalni kablovi PRILOZI: Broj 1 Tablica 1 - Internacionalni Morzeov kod Broj 2 Tablica 2 Međunarodni kod broj 1 Broj 3 Tablica 3 Međunarodni kod broj 2 Broj 4 Tablica 4 Tablica logaritama za osnovu 2 Literatura tvrd povez, format 17,5 x 24,5 cm , latinica, ilustrovano, 166 strana

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Snovi: psihilogija snova i njihovo tumačenje - Ivan Nastović Knjigu Snovi mogu koristiti ne samo psiholozi i psihijatri, a posebno oni koji se bave pshoterapijom, već i svi oni koji su autentično zainteresovani za svoje snove i za rad na sebi putem snova, tim pre što je u ovoj knjizi jedno veliko poglavlje posvećeno grupnoj analizi snova, odnosno analizi snova u grupi koju je u našoj sredini uveo autor ove knjige, a koji već skoro jednu deceniju drži edukativne i iskustvene seminare u Beogradu, Novom Sadu i Skoplju u okviru Centra za analizu snova „Unicorn` („Jednorog), čiji je osnivač upravo dr Ivan Nastović. Dr Ivan Nastović (1932–2013) je bio doktor psiholoških nauka i psihoterapeut, specijalista za kliničku i dubinsku psihologiju, kao i za tumačenje snova. Rođen je u Vrtištu, a kršten u Beogradu, gde je završio osnovnu i srednju školu, kao i fakultet i doktorske studije. Završio je jednogodišnju specijalizaciju na Neuropsihijatrijskoj klinici u Beču, gde je došao u lični kontakt sa tvorcem psihodrame Jakobom Morenom i učestvovao u njegovim psihodramskim seansama. Na poziv Leopolda Sondija, koji je otkrio familijarno nesvesno, završio je i dvogodišnju specijalizaciju na Sondijevom institutu u Švajcarskoj /Cirih/, čime je stekao diplomu specijaliste za dubinsku psihologiju i eksperta za Sondijev test. Pod Sondijevom supervizijom radio je deset meseci na dubinsko-psihološkoj analizi Kainovog i Edipovog kompleksa, a rezultate tog rada Sondi je objavio u svojoj knjizi o Kainovom kompleksu /1969/. U okviru tih deset meseci Nastović je bio i u edukativnoj analizi kod Sondija. U Švajcarskoj /Cirih/ je pohađao i jedan semestar na Jungovom institutu, na kojem je slušao predavanja o snovima u svetlu analitičke psihologije, kao i čuvena predavanja Mari Luiz fon Franc o dubinsko–psihološkoj, odnosno jungovskoj analizi bajki. Na Institutu za primenjenu psihologiju u Cirihu završio je kurs za Roršahov test kod Evalda Boma, svetski priznatog eksperta za tu metodu. Trideset godina je radio na Psihijatrijskoj klinici Kliničkog centra Srbije. Društvo psihologa Srbije 1989. godine dodelilo mu je nagradu „Dr Borislav Stevanović“ za naučni doprinos psihologiji, a posthumno, 2022. godine i Nagradu za životno delo. Doktor Nastović se pored grupne analize snova bavio i individualnim radom na snovima. U okviru svoje profesionalne delatnosti primenjivao je individualnu psihoterapiju integrativnog tipa, koja uključuje Jungovu analitičku psihologiju, Frojdovu psihoanalizu i Sondijevu šikzal–analizu, koje čine celinu i pružaju uvid u individualno, kolektivno i familijarno nesvesno. Držao je trogodišnje edukativne grupe za stručno tumačenje snova u Skoplju, Ljubljani i Beogradu. Osnivač je Centra za dubinsku psihologiju i analizu snova, koji je nakon njegove smrti poneo njegovo ime, a koji sada, po njegovoj želi, vodi njegova učenica i bliska saradnica prof. dr Olivera Žižović. Otac je dve ćerke. Dr Ivan Nastović je objavio sledeće knjige iz dubinske psihologije i dinamičke psihijatrije: 1. Neurotski sindromi /1981/, knjiga koja je posvećena dubinskoj psihologiji neuroza. 2. Ego-psihologija psihopatije /1982/, knjiga posvećena dubinsko-psihološkoj analizi poremećaja ličnosti. 3. Dubinsko-psihološki dijagnostički praktikum /1985/, posvećen teoriji i praksi dubinske psihologije. 4. Psihopatologija Ega /1988/, knjiga posvećena Ego-psihologiji psihičkih poremećaja. 5. Psihologija snova i njihovo tumačenje /prvo izdanje 2000; šesto, dopunjeno i prošireno izdanje, 2012/. Knjiga se bavi naučnim tumačenjem snova i predstavlja prvu knjigu te vrste uopšte, budući da se u njoj snovi posmatraju trodimenzionalno, odnosno u svetlu individualnog /Frojd/, kolektivnog /Jung/ i familijarnog /Sondi/ nesvesnog. Stoga je podnaslov ove knjige „Trodimenzionalni pristup snovima“. 6. 127 protumačenih snova /2008/, knjiga koja predstavlja dodatak ili, bolje rečeno, nastavak knjige Psihologija snova i njihovo tumačenje, s tim što je ovog puta akcenat stavljen na veliki broj primera iz Nastovićeve višedecenijske prakse. 7. Posthumno je objavljena i knjiga Uvod u dubinsku psihologiju /2015/, koju je priredila Olivera Žižović, napisavši i obimnu uvodnu studiju, „Snovi Ivana Nastovića“, posvećenu njegovom radu i stvaralaštvu. Pored navedenih knjiga iz dinamičke psihologije i psihijatrije, Nastović je napisao i sedam knjiga koje se bave poznatim književnicima i naučnicima, odnosno njihovim stvaralaštvom iz dubinsko-psihološke perspektive: 1. Arhetipski svet Desanke Maksimović /2003/, 2. Anima Laze Kostića ili Lenka Dunđerska /2004/, 3. Zapisi o nesanici Ive Andrića u svetlu dubinske psihologije /2005/, 4. Seobe Miloša Crnjanskog u svetlu snova Vuka Isakoviča /2007/, 5. Snovi Margerit Jursenar u svetlu psihologije K. G. Junga /2009/, 6. Arhetipski svet Nikole Tesle /2010/, 7. Letnji san Isidore Sekulić i drugi dubinsko-psihološki eseji /2011/.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The China Study: The Most Comprehensive Study of Nutrition Ever Conducted and the Startling Implications for Diet, Weight Loss, and Long-term Health T. Colin Campbell Čak i danas, dok moderne dijete i pomama za mršavljenjem haraju nacijom, dvije trećine odraslih i dalje je pretilo, a djeci se alarmantnom stopom dijagnosticira dijabetes tipa 2, tipično bolest `odraslih`. Ako smo opsjednuti mršavošću više nego ikada prije, zašto su Amerikanci pogođeni srčanim bolestima jednako kao i mi prije 30 godina? U The China Study, dr. T. Colin Campbell detaljno opisuje vezu između prehrane i bolesti srca, dijabetesa i raka. Izvješće također ispituje izvor prehrambene zbrke koju su proizveli moćni lobiji, vladina tijela i oportunistički znanstvenici. New York Times je studiju prepoznao kao `Grand Prix epidemiologije` i `najopsežniju veliku studiju ikada poduzetu o odnosu između prehrane i rizika od razvoja bolesti`. Kineska studija nije knjiga o dijeti. Dr. Campbell probija izmaglicu dezinformacija i donosi pronicljivu poruku svima koji boluju od raka, dijabetesa, bolesti srca, pretilosti i onima koji su zabrinuti za učinke starenja. Thomas Colin Campbell (rođen 14. ožujka 1934.) je američki biokemičar koji se specijalizirao za učinak prehrane na dugoročno zdravlje. On je Jacob Gould Schurman profesor emeritus prehrambene biokemije na Sveučilištu Cornell. Campbell je postao poznat po svom zagovaranju prehrane biljnog podrijetla s niskim udjelom masnoća, cjelovitom hranom. Osmislio je pojam `biljna prehrana` kako bi predstavio svoje istraživanje o prehrani na Nacionalnom institutu za zdravlje 1980..[potreban citat] Autor je više od 300 istraživačkih radova i četiri knjige: Kineska studija (2005.), koju je napisao u koautorstvu s njegovim sinom, Thomasom M. Campbellom II, i koja je postala jedna od najprodavanijih američkih knjiga o prehrani, Whole (2013), The Low-Carb Fraud (2014) i The Future of Nutrition: An Insider`s Look at znanost, zašto stalno griješimo i kako početi ispravljati (2020.).[1] Campbell je glumio u američkom dokumentarcu Forks Over Knives iz 2011. Campbell je bio jedan od vodećih znanstvenika Kinesko-Cornell-Oxfordskog projekta o prehrani i bolesti, koji su 1983. godine pokrenuli Sveučilište Cornell, Sveučilište Oxford i Kineska akademija preventivne medicine kako bi istražili odnos između prehrane i raka, srca i metaboličke bolesti. Studiju je The New York Times opisao kao `Grand Prix epidemiologije`.[2] Rani život i obrazovanje Campbell je odrastao na farmi mliječnih krava. Studirao je predveterinarsku medicinu na Pennsylvania State University, gdje je stekao diplomu B.S. 1956. godine, potom je godinu dana pohađao veterinarsku školu na Sveučilištu Georgia.[3] Završio je M.S. Doktorirao je nutricionizam i biokemiju na Cornellu 1958., gdje je studirao pod vodstvom Clivea McCaya (poznatog po svojim istraživanjima o prehrani i starenju), a doktorirao je 1958. godine. u prehrani, biokemiji i mikrobiologiji 1961., također na Cornellu. Karijera Campbell se pridružio MIT-u kao znanstveni suradnik, zatim je 10 godina radio u Odjelu za biokemiju i prehranu Virginia Tech, prije nego što se vratio u Cornell 1975. i pridružio se njegovom Odjelu za prehrambene znanosti. Radio je kao viši znanstveni savjetnik Američkog instituta za istraživanje raka [4] i sjedi u savjetodavnom odboru Liječničkog odbora za odgovornu medicinu [5]. Osobito je poznat po istraživanju, djelomično izvedenom iz kineske studije, za koje se čini da povezuje konzumaciju životinjskih proteina s razvojem raka i srčanih bolesti.[6] On tvrdi da je kazein, protein koji se nalazi u mlijeku sisavaca, `najznačajniji kancerogen koji konzumiramo`.[7] Campbell je slijedio `99% vegansku` prehranu od otprilike 1990.[8] On se ne identificira kao vegetarijanac ili vegan jer, rekao je, `često zaključuju nešto drugo od onoga što ja zagovaram`.[8] Rekao je za New York Times: `Ideja je da bismo trebali konzumirati cjelovitu hranu. Ne bismo se trebali oslanjati na ideju da su geni determinante našeg zdravlja. Ne bismo se trebali oslanjati na ideju da je dodatak hranjivim tvarima način da dobiti prehranu, jer nije. Govorim o cjelovitoj hrani biljnog podrijetla.` [9] Od 1978. član je nekoliko stručnih panela Nacionalne akademije znanosti Sjedinjenih Država o sigurnosti hrane i ima počasni profesor na Kineskoj akademiji preventivne medicine.[4] Glumi u dokumentarcima Diet for a New America (film), Forks Over Knives, Planeat, Vegucated i PlantPure Nation, film kojeg je producirao Campbellov sin, Nelson Campbell. Campbell je također u savjetodavnom odboru časopisa Naked Food.

tvrdi povez, 300 str., ilustrovano Удовољавајући молбама које су стизале са Цетиња, Србија је у Црну Гору, почев од 1865. године, послала неколико официра и оружара. Такође, поклоњено је и 5.000 пушака, 8 брдских топова и већа количина другог ратног материјала. Почетком 1866. почело се, под надзором официра послатих из Београда, са формацијским организовањем црногорске војске по `србијанском моделу народне војске` и обуком артиљеријских и пјешадијских јединица. Извршен је и попис свих војних обвезника, при чему је било предвиђено да се по племенима организују војна вјежбања. Истовремено, на Цетињу се почело са изливањем пушчаних зрна, док је на Ријеци Црнојевића радила `војна радионица`. Свим овим пословима руководио је српски капетан Милутин Јовановић.

Kratka HISTORIJA SRPSKIH KRAJIŠNIKA sa KALNIKA i BILOGORE od XIV do XIX vijeka VUKADINOVIĆ, Nenad D. Autor Naslov Kratka historija srpskih krajišnika sa Kalnika i Bilogore : (od XIV do XIX vijeka) / Nenad D. Vukadinović. - Impresum Novi Sad : Malo istorijsko društvo, 2012. - Materijalni opis TVRD lux povez..331 str. : ilustr. ; 24 cm POVIJEST HRVATSKE Str. 293-325: Mali leksikon starih riječi i izraza sa područja Bilogore. - Bibliografija. str. 288-290. - Bilješka o autoru: str. 327-328. Odvjetnik Nenad Vukadinović rođen je u Bjelovaru, gdje je završio osnovnu i srednju školu. U Bjelovaru je živio i radio do 1991. Danas živi u Novom Sadu. Knjigu posvećenu srpskim krajišnicima podijelio je u tri tematske cjeline: Najranija doseljavanja Srba na područje oko Kalnika i Bilogore : od 1400. do 1600.; Vojna krajina od 1600. do 1800.; Život krajiških Srba u XIX vijeku. Na kraju knjige nalazi se mali rječnik starih riječi i izraza s područja Bilogore. -------------------------------------- Knjiga se bavi potrebom i sviješću o razumijevanju i rasvjetljavanju srpskog krajiškog naroda u sjeverozapadnoj Hrvatskoj (Kalnik i Bilogora) koja autentično govori o tome tko smo, što smo i odakle smo. Autorova zavičajna emocija jeste razlog pisanog traga o opstojnosti srpskog nacionalnog korpusa u ovom geografskom području, a ujedno je i refleksija na opstojnost ukupnosti srpskog bića na ovim područjima kroz turbulentne vjjekove. Autor u ovom djelu govori o najranijim doseljavanjima Srba na prostor Kalnika i Bilogore od 1400. do 1600. godine. Zatim se obrađuje Vojna krajina od 1600. do njenog ukidanja 1881. godine kao i njeno razvojačenje i uključivanje u različite civilne oblasti. U poglavlju pod naslovom `Poznate ličnosti`, autor nudi spoznaju o životopisu Pavla Solarića, Petra Preradovića i Dušana Kašića, kao najpoznatije historijske ličnosti potekle iz srpskog krajiškog naroda sa prostora Bilogore. Na kraju knjige autor daje prilog starih, najiizvornijih autentičnih izraza Krajišnika (kao svojevrsni riječnik) korišten u stara vremena, ali i danas. Knjiga je NOVA.....➡️ ➡️ -------------------------------- M

OVO JE RASPRODATO IZDANJE KOD IZDAVACA A I U KNJIZARMA-PROVERITI PRE KUPOVINE!FENOMENALNA KNJIGA-KNJIGA JE POTPUNO NOVA NEKORISCENA-STANJE:PERFEKTNO(5+)-PROCITAITI SINOPSIS-SADRZAJ! Naslov:Usamljenost Naslov originala: Loneliness / John T. Cacioppo, Wiliam Patrick Autor:Džon T. Kasiopo, Vilijam Patrik Prevod:Stefan Trajković-Filipović ISBN:978-86-7102-467-9 Izdavač: `Clio`, Beograd Žanr: Psihologija Ostali naslovi koji sadrže ključne reči: Socijalna psihologija Ostali naslovi iz oblasti: Psihologija Kategorija:Knjige Godina izdanja:2014. Broj strana:316 Pismo:Latinica Stanje knjige:NOVA-NEKORISCENA(5+) Povez:Mek Format:16.5x22.5 cm bar-kod:9788671024679 OVO JE RASPRODATO IZDANJE KOD IZDAVACA A I U KNJIZARMA-PROVERITI PRE KUPOVINE! Opis: Ljudi su, prvenstvno, društvena bića. Kada ih pitate koja zadovoljstva najviše doprinose osećanju sreće, velika većina glasa za ljubav, intimnost i društvenu povezanost, pre nego za bogatstvo ili slavu. Stoga vrlo zabrinjava to što se, u svakom trenutku, približno jedna petina svih stanovnika planete oseća dovoljno izolovano da to postane veliki izvor nesreće u njihovim životima. Autor ove studije više od trideset godina je, sa timom stručnjaka različitog profila, radio na razotkrivanju načina na koji su čovekov mozak i telo isprepletani s društvenim reakcijama. Verujući da, uz malo ohrabrivanja, svako može pobeći iz zatvora poremećene socijalne kognicije, Džon Kasiopo je napisao knjigu koja pomaže usamljenima da povrate kontrolu nad svojim životima. Koristeći se rezultatima skeniranja mozga, prateći promene u krvnom pritisku i analizirajući funkciju imunog sistema, Kasiopo pokazuje neodoljivi uticaj društvenog okruženja na ljude, faktora koji poseduje toliku snagu da se njegove posledice mogu osetiti čak na nivou DNK. Kasiopo ukazuje na do sada nezapažen sindrom koji hronična usamljenost izvlači iz senke svoje rođake depresije – subjektivni osećaj društvene izolovanosti koji na jedinstven način remeti našu percepciju, ponašanje i fiziologiju, postajući zamka koja ne samo da ojačava stvarnu izolovanost već i vodi ka ranoj smrti. Kasiopo teži da odbaci Hobsovsko viđenje ljudske prirode kao stanja rata „svih protiv svih“, pokazujući kako, zapravo, društvena saradnja suštinski definiše ljude. Štaviše, ona nam govori o načinima i neophodnosti izlaženja iz zamke izolovanosti, u korist nas kao pojedinaca, kao i društva u celini.

Milić, Mitić U IME PRAVDE Metropoliten agencija, 2000. 120 strana. Lepo očuvana, sem što su donje margine neznatno valovite od ranijeg kontakta sa vodom. Prednja korica sa malim tragom od stajanja. Briljantne završne reči advokata na suđenjima od kojih zastaje dah i koje na kraju kod publike izazivaju samo samilost za optužene, široj jugoslovenskoj javnosti poznate su samo iz američkih filmova. Oni koji su sedeli po jugoslovenskim sudnicama mogli su nešto slično čuti samo od advokata Veljka Guberine koji je u naše pravosuđe uneo novi stil u sudsko besedništvo. Njegove završne reči krasili su pre svega znanje, iskustvo, hrabrost i vrhunska borba za pravdu, a devet njegovih slučajeva i završnih reči (pledoajea) nedavno su obrađeni u knjizi `U ime pravde`. Autori ove knjige - mladi pravnici i budući advokati Jovica Mitić i Dejan Milić, koji su već nekoliko puta pobeđivali na takmičenjima u besedništvu, govore o svojoj prvoj knjizi i besedništvu, kao malo poznatom umeću. Autori kažu da su se na ovaj način odužili ljudima koji su ih pratili kroz Pravni fakultet, i da je knjiga svojevrsni omaž Veljku Guberini koji je pratio sva takmičenja u besedništvu i koji im je ponudio saradnju. - Nama je ponos da postoje idoli koji nisu pali, a Veljko Guberina je pored svih svojih poslova imao vremena da nam pomogne i s nama polemiše. Samim tim što je posao bio pionirski odlučili smo da ga otpočnemo od uspešnog advokata, a naš stav je da je to on - tvrde autori. U knjizi je obrađeno devet njegovih slučajeva koji su svojevremeno izazivali veliku pažnju jugoslovenske javnosti. Oni su svedočanstvo njegove istrajnosti i upornosti u ime pravde i činjenice da je na vrhovnim sudovima bivše i sadašnje Jugoslavije proveo više vremena nego u okružnim gde je otpočinjao borbe za branjenike. Na prvom svom velikom slučaju `Ubistvo u vozu 116` koje se dogodilo 1959. godine na železničkoj stanici kod Ralje radio je pet godina posle čega je optuženi Miodrag Mirković oslobođen. (`GLAS JAVNOSTI`) Veljko Guberina

Odlično kao na slikama Retko u ponudi SMRT JUGOSLAVIJE , Lora Silber , Alan Litl , Radio B92 Beograd 1996 , Ova knjiga ide uz petosatni televizijski dokumentarni serijal kojeg su autori Norma Percy, Paul Mitchell i Angus Macqueen iz Brian Lapping Associatesa, London. Svojim su smislom za detalje i provjeru pridonijeli da se, u svakoj fazi pripovijesti, otkriju određene istine o rušenju Jugoslavije koje dotle nisu bile poznate. Pripovijest se temelji na tisućama sati razgovora što su tijekom osamnaest mjeseci vođeni sa stotinama osoba koje su imale određenu ulogu - neki veliku, neki malu - u tragediji Jugoslavije. Smrt Jugoslavije (eng. The Death of Yugoslavia) je dokumentarni serijal snimljen u produkciji Bi-Bi-Sija 1995. godine, kao i ime knjige koju su napisali Alan Litl i Lora Silber po kojoj je serijal snimljen. Serijal pokriva razdoblja raspada Jugoslavije i ratove koji su usledili na ovom području. Neka štiva su prvi put viđena u ovom serijalu zajedno sa izjavama vodećih političara koji su bili umešani u sukobe, između ostalih, Slobodana Miloševića, Franja Tuđmana, Alije Izetbegovića i Radovana Karadžića. Serijal je nagrađen nagradom BAFTA 1996. za najbolji dokumentarni film.Zbog toga što je serijal obilovao mnogobrojnim izjavama sa glavnim vođama umešanim u sukob, često ju je korišstio i kao dokaz Međunarodni sud za ratne zločine počinjene na području bivše Jugoslavije. Sve hartije i prepisi mnogobrojnih vrednih izjava napravljenih sa učesnicima raspada Jugoslavije, sačuvani su u Centru za vojne arhive na Kraljevskom fakultetu Univerziteta u Londonu sadržaj : 1.Buđenje srpskog nacionalizma 2.Uspon Miloševića 3.Slovenačko proleće 4.Antibirokratska revolucija 5.Kosovo 6.Buđenje Hrvatske 7.Kninska pobuna 8.Naoružavanje Slovenije i Hrvatske 9.Znamo da se bijemo 10.Hrvatska i Srbi u ratu 11.Lažni slovenački rat 12.JNA u Hrvatskoj 13. Lord Karington BOSNA 14.Pakao 15.Predsednika kidnapuju 16.Čišćenje 17.Londonska konferencija 18.Pad Srebrenice 18.Vens-Ovenov plan 19.Sukob Muslimana-Hrvata 20.Bomba na pijaci 21.Vašingtonski sporazum 22.Goražde 23.Raskol među Srbima 24.Čišćenje mapa 25.Dejton, odlično očuvano, mek povez, format 14,5 x 21,5 cm , latinica,426 strana,

62434) Mirko Mitko Bulajić , Izdavač : Boka di mare Herceg Novi 2018 , dvojezično , tekst uporedo na srpskom i engleskom jeziku , Mitko Bulajić je slikar prefinjene likovne kulture, tananog senzibiliteta u duši sanjara i vizionara čije je djelo ušlo u antologijske vrijednosti naše likovne baštine` Duhovna vertikala koju je ponio iz svog rodnog Cetinja, a koja se zasniva na crnogorskoj epskoj i istorijskoj tradiciji, ostaće duboko usađena u njegovoj duši. Međutim Herceg Novi i Bokokotorski zaliv predstavljaće inspirativni nukleus njegovog cjelokupnog likovnog djela. `Tako se na njegovim ranim radovima, pejzažima, na prvi pogled fotografske analitičnosti, smjenjuju bokokotorski gradići i ribarska mjesta: Herceg Novi, Rose, Perast, hercegnovski Škver u kojem se odvijao život malog gradića orjentisanom prema moru. On zapravo udahnjuje novi život ambijentu koji ga je privlačio kao slikara, strasnog ribara, majstora bućanja, a prije svega, skromnog čovjeka čija se tiha priroda i topla ljubav prema svijetu reflektovala u njegovom djelu` U Crnogorskom književnom listu, u oktobru 2004. godine, o slikarstvu Mirka Mitka Bulajića, poznati crnogorski slikar Nikola Vujošević zapisao je: ,,Izvjesno je da je Bulajić u snu slikao, a slikajući sanjao. U stvari, prenosio je na platna svoje imaginarne slike, opsene, svoju spokojnost i dobrotu. Sve je radio blaženo miran očekujući zadovoljstvo i sreću. Otuda potpuna iskrenost, lirska izražajnost i nadasve eho duše cjelokupnog njegovog ljudskog i umjetničkog bića`. Ljiljana Zeković. Bulajić je rođen 1926. godine na Cetinju. Završio je Školu likovnih umjetnosti u Herceg Novom, gdje su mu profesori bili Petar Lubarda, Milo Milunović, Đorđe Oraovac, Svetomir Poček, Milan Božović, Miloš Vušković i Vojo Stanić. Krajem šezdesetih godina je diplomirao na Višoj pedagoškoj školi u Nikšiću, a 1953. postaje član Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore. Svoj stvaralački i životni put je vezao za Herceg Novi, gdje se bavio pedagoškim radom u Gimnaziji, Osnovnoj školi ,,Milan Vuković`, Srednjoj umjetničkoj školi, a jedno vrijeme je bio angažovan i kao scenograf u hercegnovskom amaterskom pozorištu. Umro je u Beogradu 1980. godine. U herceg Novom zasniva svoju porodicu, posvećuje se slikarstvu i pedagoškom radu. tvrd povez, format 23,5 x 27,5 cm , zaštitni omot, ilustrovano, 127 strana

Sabrano djelo - dr Esad Pasalic Sabrano delo - dr Esad Pasalic veoma retko ,kapitalno / tvrdi povez ,1975 godina, 470 stranica SARAJEVO srpsi jezik uglavnom ,ima malo i latinskog ,nemackog , SA MAPAMA -POGLEDAJTE sadrzaj ,RIMSKA VLADAVINA ,RIMSKA CESTA ,RIMSKI PUT ,ANTICKI TRAGOVI vrlo dobro ocuvano ,iam malo salotejpa na ivicama korica ,zadnja korica je malo ostecena ,bila je slepljen sa drugom knjigom S Wikipedije, slobodne enciklopedije Esad Pašalić Rođenje 21. februar 1915. Tuzla, Austro-ugarska Smrt 10. juni 1967 (52 godine) Beograd, Jugoslavija Nacionalnost Bosanac Obrazovanje doktor nauka Zanimanje arheolog i historičar Supružnik/ci Razija Pašalić rođ. Zahirović (1914-2010) Djeca Sead Pašalić, Adila Pašalić-Kreso, Jasmina Pašalić Esad Pašalić (1915 – 1967) arheolog i historičar oblasti Stari vijek. Završio je studij klasične filologije, arheologije i historije starog vijeka na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1938. Na istom fakultetu odbranio je doktorsku disertaciju pod naslovom: Antička naselja i komunikacije u Bosni i Hercegovini (1957). Na Odsjeku za historiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu radio je od 1952. do smrti 1967. U dva navrata obavljao je dužnost dekana Filozofskog fakulteta u Sarajevu. Predmet naučnog interesa bile su antičke komunikacije, antička naselja, rudarstvo i drugi vidovi antičke privrede u Bosni i Hercegovini. Esad Pašalić bio je predsjednik Udruženja univerzitetskih nastavnika i naučnih radnika u Sarajevu, predsjednik Saveza istorijskih društava i Arheološkog društva, te narodni poslanik. Dobitnik je Dvadesetsedmojulske nagrade. Bibliografija Antička naselja i komunikacije u Bosni i Hercegovini, Zemaljski muzej, Sarajevo 1960. Sabrana djela, Sarajevo, 1975. O antičkom rudarstvu u BiH, Glasnik Zemaljskog muzeja, Sarajevo, 1954. Questiones de bello Dalmatico-pannonicoque, Godišnjak Društva istoričara Bosne i Hercegovine, Sarajevo, 1957. O hodološkim pitanjima u istraživanju antičke istorije, Godišnjak Društva istoričara BiH, Sarajevo, 1958. Rolle und Bedeutung der römischen Eisenberg werke im Westbosnien für den panonischen Limes, Bonn, 1965. Kulturna istorija BiH od najstarijih vremena do turske vladavine – Period rimske vladavine, Sarajevo, 1966, 19842. Problemi ekonomskog razvitka u unutrašnjosti rimske provincije Dalmacije, Simpozijum o Ilirima, Sarajevo, 1967. (desni ormaric u hodniku)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kdobro uradjena istorija umetnosti John Edward McKenzie Lucie-Smith (rođen 27. veljače 1933.), [1] poznat kao Edward Lucie-Smith, engleski je pisac, pjesnik, umjetnički kritičar, kustos i televizijski voditelj rođen na Jamajki. Bio je vrlo plodan u tim poljima, napisao je ili uredio više od stotinu knjiga, a njegove teme su se krajem 1960-ih postupno mijenjale s uglavnom književnosti na uglavnom umjetnost. Biografija Lucie-Smith je rođen u Kingstonu na Jamajci, kao sin Mary Frances (rođene Lushington) i Johna Dudleya Lucie-Smitha.[1] U Ujedinjeno Kraljevstvo preselio se 1946. [2] Školovao se u The King`s School u Canterburyju, a potom je boravio u Parizu. Godine 1954. diplomirao je umjetnost na koledžu Merton u Oxfordu.[1][3] Nakon što je služila u Kraljevskim zračnim snagama kao časnica za obrazovanje i radila kao tekstopisac,[3] Lucie-Smith je postala pisac s punim radnim vremenom (kao i antologičar i fotograf). Naslijedio je Philipa Hobsbauma u organiziranju The Group, grupe pjesnika sa sjedištem u Londonu.[4] Početkom 1980-ih vodio je nekoliko serija intervjua, Conversations with Artists, za BBC Radio 3. Bio je suradnik The London Magazinea, u kojem je pisao kritike o umjetnosti, a redovito je pisao za nezavisni časopis ArtReview od 1960-ih do 2000-ih. Kao plodan pisac, napisao je ukupno više od stotinu knjiga o različitim temama, uglavnom povijesti umjetnosti, kao i biografijama i poeziji.[2] Uz to je bio kustos niza umjetničkih izložbi, uključujući tri projekta Petera Mooresa u Walker Art Gallery u Liverpoolu, The New British Painting (1988. – 1990.) i dvije retrospektive u Muzeju umjetnosti New Orleansa. On je kustos Bermondsey Project Space-a.[5] Posljednjih godina Lucie-Smith promovira crteže pripisane Francisu Baconu u vlasništvu talijanskog novinara Cristiana Lovatellija Ravarina. Međutim, Christie`s, Sotheby`s i Francis Bacon Estate nisu potvrdili autentičnost ovih djela poznatih kao `talijanski crteži Francisa Bacona`. Martin Harrison, urednik Francis Bacon: Catalogue Raisonné, ne uključuje `Talijanske crteže Francisa Bacona` i ne vidi Baconovu ruku na ovim crtežima.[6] Njegov ujak Euan Lucie-Smith bio je jedan od prvih pješačkih časnika mješovitog podrijetla u regularnoj britanskoj vojnoj pukovniji i prvi poginuo u Prvom svjetskom ratu.

Odlično očuvano! Autor - osoba Vitruvije Polio, Mark Naslov Deset knjiga o arhitekturi / Vitruvije ; [prevela Renata Jadrešin Milić] Jedinstveni naslov Vitruvii De architectura libri decem. scc Ostali naslovi Vitruvijevih deset knjiga o arhitekturi Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2003 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Građevinska knjiga, 2003 (Novi Sad : Stylos print) Fizički opis 233 str., [28] str. s tablama : ilustr. ; 24 cm Drugi autori - osoba Jadrešin-Milić, Renata Radović, Ranko, 1935-2005 = Radović, Ranko, 1935-2005 Zbirka Velike knjige arhitekture / [Građevinska knjiga, Beograd] ; 1 Napomene Prevod dela: Vitruvii De architectura libri decem Tiraž 500 Str. 7-10: Evo Vitruvija, prve velike knjige arhitekture / Ranko Radović Napomene uz tekst. Predmetne odrednice Arhitektura, grčka antička Arhitektura, rimska Marcus Vitruvius Pollio Deset knjiga o arhitekturi! „Deset knjiga o arhitekturi“ (lat. De architectura libri decem) je traktat o arhitekturi poznatog rimskog arhitekte Marka Vitruvija Pollion. Traktat je jedino sačuvano antičko delo o arhitekturi i jedno od prvih na latinskom jeziku. Prema samom Vitruviju, u vreme pisanja traktata na latinskom jeziku, postojale su samo četiri knjige o arhitekturi: Fuficia, Terence Varron i dve – Publius Septimius. Knjiga je posvećena caru Avgustu u znak zahvalnosti za pruženu pomoć. Vitruvije je opisao šest osnovnih principa nauke (lat. Scientia) arhitekture. Ordinatio (sistematičnost, red, redosled) - opisuje opšte principe arhitekture, osnove formiranja volumena (kvantita), osnove proporcija, osnove proporcija veličine (modul). Evo čuvene triade Vitruvije: tri kvaliteta koje arhitektura mora nužno posedovati: firmitas (konstrukcijska čvrstoća), utilitas (dobra), venustas (lepota). Dispozitorij (dispozicija, lokacija, baza) - opisuje osnove organizacije prostora, osnove projekta i njihovo prikazivanje u tri glavna crteža: ihnografija (tlocrt), ortografija (crtež) i skenografija (perspektivni prikaz). Eurthmija (eurithmi) – definiše lepe proporcije, sastav se proučava. Simetria (simetrija) – u ovoj kategoriji se krije snažni antropomorfizam. Naglašen je modul zasnovan na delovima ljudskog tela (nos, glava). Dekor – ova kategorija nije ograničena samo na dekoraciju i opisuje sistematičnost narudžbi. Distributio – kategorija opisuje kako ekonomski koristiti objekt. U prvoj knjizi Vitruvije objašnjava nauku arhitekte koja se sastoji od teorije i prakse. On skreće pažnju na potrebu geometrije i crtanje za studije arhitekture, kao i znanje iz oblasti filozofije, prava, medicine i astronomije. Knjiga II sadrži opis građevinskih materijala: cigle (lat. Laterum), peska, kreča i kamena. Knjiga III opisuje Vitruvijinog čoveka sa njegovim proporcijama (lice zauzima desetinu tela, a pupak je centar kompozicije). Knjiga IV opisuje hramove i položaje oltara. V knjiga je posvećena organizaciji foruma, bazilika, pozorišta, kupališta i brodogradilišta. Knjiga VI posvećena je rasporedu prostorija (atrijuma) i njihovim temeljima. U knjizi VII opisuje pripremu boja (bela, crvena, crna, zelena, plava i oker) i maltera. U knjizi VIII opisuje hidraulične konstrukcije (bunari, vodovodne cevi). U knjizi IX opisuje raspored solarnih i vodenih satova. U knjizi X, on je suprotstavio mašine (kombinacija delova za pomeranje utega) i alate (lat. Organa), a takođe je opisao i razne mehanizme, poput mlinova za vodu, baliste i katapulta. Rad na Vitruvijevom tekstu kao početnoj tački u savremenom pristupu edukacije arhitekata, odlikuje dinamičan, višeslojan i nekonvencionalan pristup, a rezultati pokazuju koliko je ovaj antički autor inspirativan i koliko i danas podstiče na razmišljanje. Kroz diskusije sa studentima, otkrivaju se beskrajno velike mogućnosti savremenog korišćenja ovog traktata, koji podstiče maštu, svestranost i kreativnost. Skoncentrisanost na kritičko posmatranje materije i otklon od uobičajenih faktografskih pristupa, do sada su činili da ovo delo bude zaista omiljeno među studentima, aktivno podstaknutim da se bave istraživačkim radom, da definišu i uobliče sopstvene stavove u oblasti projektovanja, istorije i teorije arhitekture i umetnosti, ali i vizuelne kulture uopšte, da izgrade prepoznatljiv način prezentacije i „odbrane“ svojih ideja kada su u pitanju i drugi predmeti iz različitih oblasti na Arhitektonskom fakultetu. U prethodnim podnaslovima predgovora je dat poseban osvrt na dalekosežniji uticaj Vitruvijevog dela na renesansne arhitekte i teoretičare arhitekture, koji ujedno može biti osnova za rad na proučavanju savremenih teorija arhitekture. Pregled i analiza pojedinih važnih problema koji su se kroz razvoj arhitekture postavljali pred graditelje, a aktuelni su i za savremenog arhitektu prilikom rešavanja projektantskih problema danas, predstavlja početnu tačku u sagledavanju kontinuiteta i transformacija vezanih za filozofiju građenja i osnovne tokove arhitektonske misli. Vrednost i značaj ovakvog izdavačkog poduhvata su višestruki. Najveće interesovanje i značajnu potrebu za Vitruvijevim tekstom svakako uvek imaju studenti arhitekture, svih nivoa studija. Pored toga, knjiga zaslužuje pažnju naučne i stručne javnosti koja se bavi istorijom i teorijom arhitekture i urbanizma, ali i istraživača iz drugih polja kulture i umetnosti. Takođe, sa sigurnošću se može reći da Vitruvijevo delo uvek nailazi na veliko interesovanje i kod šire javnosti, kod arhitekata u praksi, kao i istinskih ljubitelja arhitekture svih profesija. Vitruvijev traktat ima univerzalnu vrednost. Iako njegovoj kompoziciji nedostaje uređenosti, a jeziku pročišćenosti, on je vanvremen i ostaje izvor inspiracije za mlade arhitekte koji mu uz pomoć svoje mašte pomažu da i dalje živi. Čak i kada često iskreno, otvoreno i samokritično govori o teškoćama koje je imao prilikom pisanja i svojim ograničenjima, ili kada skromno i nenametljivo pribegava anegdotama i zanimljivim pričama, Vitruvije nam posredno skreće pažnju na činjenicu da se danas teorija arhitekture pogrešno povezuje samo sa istorijom arhitekture i da ona realno pripada svim oblastima delovanja u arhitekturi, a prvenstveno arhitektonskom projektovanju. Ona je zapravo korisna i potrebna kao razjašnjenje kako su određeni projektantski principi primenjeni u arhitektonskoj praksi, što znači da povezuje teoretsku i praktičnu stranu struke. Vitruvije nas i danas potseća da svako arhitektonsko delo ima prostorna, vizuelna i formalna svojstva, često nezavisna od kulturno - istorijske epohe u kojoj je nastalo, a proučavanje načina na koje su arhitekti probleme njegovog nastanka rešavali u prošlosti predstavlja najznačajnije dostignuće koje istorija arhitekture može da ponudi modernoj arhitektonskoj praksi. Marko Vitruvije Polio (lat. Marcus Vitruvius Pollio, živio i radio u prvom vijeku p. n. e.), bio je rimski pisac, arhitekta i inženjer i autor slavnog rimskog arhitektonskog traktata „De architectura, libri decem“ (Deset knjiga o arhitekturi). Vrlo malo je poznato iz njegovog života, osim onoga što se može zaključiti iz njegovog pisanja u traktatu. Iako Vitruvije nigdje ne identifikuje imperatora za kojeg je radio, mnogi smatraju da je riječ o Avgustu i da je traktat pisan oko 27. godine. Pošto Vitruvije u traktatu sebe opisuje kao starog čovjeka, neki autori su zaključili da je vrlo vjerovatno da je bio aktivan u vrijeme Julija Cezara. Vitruvije takođe kaže da je radio na gradnji bazilike u Fanomu (današnji Fano). Izdanje na italijanskom iz 1521. godine koje je ilustrovao i preveo s latinskog italijanski arhitekta Cezare Cezarijano Traktat „O arhitekturi“, bazira se na njegovom ličnom iskustvu, ali i teoriji poznatih grčkih arhitekata, npr. na Hermogenu. Raspravlja o skoro svakom aspektu arhitekture, a podijeljen je u deset poglavlja: planiranje grada, građevinski materijali, izgradnja hramova i upotreba grčkih redova, civilno građevinarstvo (pozorišta, banje), privatne građevine, dekoracija poda i zidova, hidraulika i civilne i vojne mašine. Prevodi Vitruvijevog dela na srpski jezik Vitruvijevo delo Deset knjiga o arhitekturi prvi put je prevedeno na srpski 1951. Prevodilac je bio Matija Lopac, a izdavač „Svjetlost“ iz Sarajeva. Isti izdavač je objavio delo i 1990. godine. Beogradski izdavač „Građevinska knjiga“ objavio je, u prevodu Renate Jadrešin-Milić, tri izdanja: 2000, 2003, i 2006., a beogradski Zavod za izdavanje udžbenika, u prevodu Zoje Bojić, svoje izdanje 2009. godine. MG86 (K)

Odlično Gjuro Szabo: Stari Zagreb Predgovor, bilješke i tumačenja: Franjo Buntak Glavni i odgovorni urednik: Drago Zdunić Kolor fotografije: Milan Babić, Tošo Dabac, Vilko Zuber, Milan Pavić Crno bijele fotografije: Zdenko Strižić, Tošo Dabac, Muzej grada Zagreba Izdavači: Spektar, Znanje, Zagreb Jugoslavija Tisak: ČGP DELO 1971. Ljubljana Godina izdavanja: 1971 Mjesto izdavanja: Ljubljana Format: 17×24 cm Broj stranica: 224+64 Ljudske naseobine na širem zagrebačkom području postoje već u praistoriji. U pećini Veternici na jugozapadnim obroncima Medvednice, koja je paleolitskim lovcima služila kao sklonište ili boravište, pronađeno je kameno oruđe i oružje, kao i ostaci ognjišta čovekovih predaka koji su bili savremenici krapinskog pračoveka. Starost ostataka je datirana na oko 40.000 godina.[5] Tragovi života ljudi su pronađeni i u dolini reke Save, gde je pronađeno bronzano oruđe i grobovi kulture polja sa urnama, nazvane prema načinu sahranjivanja pokojnika. Antika Za vreme Rimskog carstva na području Zagreba, tačnije na mestu današnjeg sela Šćitarjeva u blizini Velike Gorice nalazila se Andautonija, starorimsko naselje i opština. Na mestu Andautonije se pre rimskog nalazilo ilirsko naselje. Andautonija se nalazila na desnoj obali reke Save na mestu gde je rimski put Siscija—Petovio (Sisak—Ptuj) prelazila reku. Arheološkim iskopavanjima otkriveni su bedemi, nekropole, termalni kompleks s vodovodom, kanalizacijom i sistemom za zagrevanje prostorija, tragovi luke i predmeti iz svakodnevnog života stanovnika. Andautonija gubi na značenju u razdoblju od 4. do 7. veka za vreme velikih seoba naroda. Srednji vek Kontinuirana istorija grada Zagreba može se pratiti od 1094. kada je ugarski kralj Ladislav I osnovao Zagrebačku biskupiju na Kaptolu.[6][7][8] Godine 1134, izdata je pismena povelja u kojoj se pominju osnivač biskupije kralj Ladislav, prvi zagrebački biskup sa sveštenstvom. Ta je povelja prvi pismeni trag o Zagrebačkoj biskupiji. Godine 1217, dovršena je i posvećena stolna crkva, koja je teško stradala pri najezdi Tatara 1242. godine.[9] Preživelo stanovništvo potražilo je spas u šumama Medvednice. Nakon odlaska Tatara deo stanovništva se vratio na viši breg koji je od susednog biskupskog naselja bio odeljen potokom Medveščakom. Ugarski kralj Bela IV, koji se i sam povlačio pred Tatarima, u znak zahvalnosti za sigurno utočište dodelio je novom naselju — Gradecu — i njegovim stanovnicima povelju kojom im je priznao znatne samoupravne povlastice u unutrašnjem uređenju, sudstvu i privrednom životu. Gradec je tako postao slobodna kraljevska varoš izuzeta od banske i županske vlasti i direktno podređena kralju.[6][7][8] Procenjuje se da je Zagreb tada imao približno 1.000 stanovnika. Novi vek Zagreb 1689. godine Gornji grad Zagreba Zagreb se prvi put spominje kao glavni grad Hrvatske 1557. godine.[6][7] Tokom 17. i 18. veka katastrofalni požari više puta su uništavali naselje. S postupnom gradnjom kuća od opeka vremenom je ograničena razorna moć čestih velikih požara. Isusovci su 1664. godine u Zagrebu osnovali prvu štampariju.[8] Godine 1669, osnovan je Zagrebački univerzitet.[7] Tada je kralj Leopold I poveljom Kraljevskoj akademiji potvrdio pravo univerziteta. U međuvremenu su 1667. godine izbili teški i krvavi sukobi u podgrađu i na mostu preko potoka Medveščaka koji je delio dva naselja. Između suparničkih varoških i kaptolskih stanovnika često je dolazilo do sporova, nesuglasica i sukoba, najčešće zbog prava lokalnog trgovanja, koji su kočili jači razvoj Zagreba u političko i privredno središte. Sukobi su se, međutim, vremenom stišali. Godine 1742, u Zagrebu je bilo 560 kuća sa 5.600 stanovnika. Dvadeset i pet godina kasnije, 1767. Kraljevsko veće je odredilo Varaždin za svoje privremeno sedište. No, nakon velikog požara u Varaždinu 1776. godine u kojem je uništena i zgrada Kraljevskog veća, u Zagreb su se trajno preselile visoke upravne, sudske i školske ustanove, kao i znatan deo plemstva.[6][7] 19. vek Početkom 19. veka u Zagrebu je živelo 7.706 stanovnika i taj broj je bio u stalnom porastu. Godine 1834, preuređenjem stare Gradske većnice Zagreb je dobio prvo stalno pozorište[6], a 1847. u Hrvatskom saboru, hrvatski jezik je proglašen službenim čime je zamenio dotadašnji službeni jezik — latinski. Revolucionarne 1848. godine Zagreb je, kao i ostatak Evrope, bio jedno od poprišta burnih političkih događaja. Središnji gradski trg je iste godine preimenovan u Jelačićev trg. Carskim patentom 7. septembra 1850. spojeni su dotadašnji delovi Zagreba u jedinstveno naselje,[6] čime su se stvorili uslovi za ubrzan razvoj modernog srednjoevropskog grada. To je bilo doba velike gradnje, u kojem je izraslo novo urbano središte, Donji grad. Za to vreme na Trnju i Trešnjevci su nastajala neplanski građena naselja siromašnih slojeva građana, dok se na severnim šumovitim brežuljcima gradio rezidencijalni deo grada. Godine 1862, kroz grad je prošla prva železnička pruga.[6] Pruga je izgrađena kao južni krak pruge Beč—Ljubljana—Trst i spajala je Zidani Most preko Zagreba sa Siskom.[8] Sledeće godine u rad je puštena gradska plinara. 1866. u Zagrebu je osnovana Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti (JAZU), današnja Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti (HAZU). Iste godine na središnjem gradskom trgu postavljen je spomenik banu Jelačiću i dovršena je pravoslavna crkva na Trgu Petra Preradovića. Godine 1867, izgrađena je zagrebačka sinagoga, a 1874. Zagreb je dobio moderan univerzitet. Godine 1874. je uvedena javna plinska rasveta, a 1878. je počeo da radi javni gradski vodovod.[6] 9. novembra Godine 1880, Zagreb je zadesio snažan zemljotres u kojem su oštećene mnoge zgrade, ali bez većih ljudskih žrtava.[10][11] Usled oštećenja nastalih u zemljotresu, otpočela je obnova stolne crkve na Kaptolu i zagrebačka katedrala je dobila današnji izgled.[9] Prva telefonska linija u Zagrebu je proradila 1881, a od 1886. se uvodi javni telefonski saobraćaj. Zagreb dobija tramvaj 1891. godine,[6] a godinu kasnije izgrađena je glavna zgrada železničke stanice — Državni kolodvor — koju je projektovao glavni inženjer ugarskih državnih železnica Ferenc Faf (mađ. Ferenz Pfaff). Godine 1895, nikla je nova zgrada Hrvatskog narodnog kazališta. Zgrada Banskih dvora iz 1809. godine Ulaz na groblje Mirogoj izgrađeno 1876. godine Trg bana Jelačića 1880. godine sa spomenikom banu Jelačiću iz 1866. godine Zgrada JAZU, danas HAZU iz 1880. godine Novi neogotički tornjevi zagrebačke katedrale izgrađeni 1880—1902. Zgrada glavne železničke stanice iz 1892. godine 20. vek Pešačka zona u Ilici „Mamutica“ u Novom Zagrebu, po zapremini najveća zgrada u Zagrebu i Hrvatskoj, i jedna od najvećih zgrada u Evropi, sagrađena 1974. godine Zgrada Kockica na Prisavlju, izgrađena 1968. godine Na prelazu u 20. vek u Zagrebu je živelo 61.002 stanovnika. Nastavljeno je veliko proširivanje grada i gradskih sadržaja u kojem centar grada dobija današnji izgled. Grad se širi na istok prema Peščenici i na zapad prema Črnomercu. Prva dva stalna bioskopa u Zagrebu otvorena su 1906. godine. Iduće godine je u rad puštena prva javna elektrana, pa počinje izgradnja električne mreže i prvih kućnih priključaka. Kasno uvođenje električne energije u Zagreb pripisuje se ugovoru između Gradskog poglavarstva i plinare koja je imala koncesije na javnu plinsku rasvetu. Takođe, iste godine osnovana je i biblioteka namenjena građanstvu i koja čini jezgro današnjih Gradskih knjižnica. Električni tramvaj je zamenio tramvaj na konjsku vuču 1910. godine. Pred kraj Prvog svetskog rata i u prvim godinama nakon njega otvoreno je više fakulteta i visokih škola, među ostalima i Medicinski fakultet (1917), Poljoprivredno-šumarski fakultet (1919), Veterinarski fakultet (1924) i dr. 1921. godine u Zagrebu je prvi puta popisano više od 100.000 stanovnika, tačnije 108.674. Nakon rata na potezu između železničke pruge i reke Save grade se radnička naselja, dok se na nižim obroncima Medvednice dovršava gradnja rezidencijalne četvrti. Do 1931. godine stanovništvo Zagreba je poraslo za 70%, što je ujedno i najveći demografski skok u istoriji grada. Godine 1926, u Zagrebu je počela raditi prva radio-stanica — Radio Zagreb. Radio Zagreb je bio jedna od prvih radio-stanica u Evropi i prva radio-stanica u ovom delu Evrope.[12] 1929. Zagreb postaje sedište novoosnovane Savske banovine, a od koje će 1939. spajanjem sa Primorskom banovinom i delovima Zetske, Vrbaske, Drinske i Dunavske banovine nastati Banovina Hrvatska. Godine 1926. dovršen je hotel Milinov, današnji Dubrovnik, a otvoren je i veliki stambeni blok u istočnom delu Donjeg grada, najveći u Zagrebu do gradnje velikih stambenih zgrada u Novom Zagrebu. Dana 10. aprila 1941. u Zagrebu je proglašena Nezavisna Država Hrvatska (NDH). Iste godine je srušena zagrebačka sinagoga. Dana 8. maja 1945. godine Zagreb je oslobođen. Bogovićeva ulica Nakon rata započinje još jedan ciklus gradnje i industrijalizacije grada, koji za to vreme kontinuirano demografski raste. Zagreb ujedno postaje i administrativno središte, prvo NR, a potom i SR Hrvatske. Godine 1950, Zagreb je i upravno-teritorijalno proširen. Gradu su pripojena mnoga dotadašnja mala samostalna naselja: Podsused, Stenjevec, Vrapče, Špansko, Mlinovi, Gračani, Šestine, Remete, Markuševec. Zagreb se na desnu obalu Save počinje širiti od 1957. godine kada počinje izgradnja prvih velikih stambenih četvrti, najpre Savskog Gaja i Zapruđa.[8] Na prostoru gde je 1953. popisano samo 2.000 stanovnika niknuo je novi deo grada u kojem danas živi više od 100.000 stanovnika. U industrijskoj zoni na Žitnjaku iste godine počinje izgradnja postrojenja Organsko-kemijske industrije (OKI). 1964. godine Zagreb je pogodila najveća prirodna katastrofa u njegovoj istoriji.[6][8] Potkraj oktobra nabujale vode Save izlile su se iz rečnog korita i poplavile približno 60 km² uže teritorije grada. Da bi se izbegle opasnosti od novih poplava, 1971. godine je dovršen sistem novih savskih nasipa i odvodni kanal Sava—Odra—Sava. Iste godine u jesen, Zagreb je za vreme Hrvatskog proleća bio poprište studentskih demonstracija. Nakon sloma pokreta početkom decembra vodeći hrvatski političari su dali ostavke i povukli se iz političkog i javnog života, mnogi učesnici pokreta i studentske vođe bili su uhapšeni, a rad Matice hrvatske je zabranjen. Događanja iz te godine dovela su do toga da je 1974. godine donesen novi jugoslovenski Ustav u kojem su ispunjeni neki od zahteva pokreta. Godine 1975, otvoren je hotel „Interkontinental“, prvi hotel visoke kategorije u Zagrebu. Sledeće godine dovršena je najveća i tada najviša poslovna zgrada u Zagrebu, popularno nazvana Zagrepčanka. Za potrebe Univerzijade održane 1987. godine izgrađeno je ili obnovljeno mnoštvo sportskih objekata. Otvoreni su, prošireni ili izgrađeni i mnogi drugi objekti i prostori — muzej Mimara, Omladinski centar, Fakultet ekonomskih znanosti, hotel Dubrovnik, nova zgrada autobuske stanice, tj. „Autobusni kolodvor“. Uređeni su Trg bana Jelačića kao i fasade mnogih zgrada u Donjem gradu. Dana 11. jula iste godine u Zagrebu je simbolično obeleženo rođenje petmilijarditog stanovnika Zemlje. U Zagrebu je 8. oktobra 1991, tri meseca nakon Brionske deklaracije, stupila na snagu ustavna odredba Hrvatskog sabora iz meseca juna iste godine, o samostalnosti Hrvatske, sa Zagrebom kao glavnim gradom. Toj odluci je dan ranije prethodilo bombardovanje Banskih dvora za koje je optuženo Jugoslovensko ratno vazduhoplovstvo.[6] Tokom leta 1991. u Zagrebu je bilo sporadične pucnjave oko kasarne JNA „Maršal Tito“, ali intenzivnih borbi nije bilo pa je grad pošteđen razaranja. Nakon potpisivanja Sarajevskog primirja 3. januara 1992. godine, postignut je dogovor o povlačenju JNA, čije su se jedinice povukle tokom istog meseca. U maju 1995. Zagreb je bio meta raketnog napada u kojem je poginulo 6 civila, a ranjeno ih je najmanje 175.[6] Nakon što su Hrvatsku kao samostalnu zemlju priznale mnoge države, u Zagrebu se počinju otvarati ambasade od kojih je prvu otvorila SR Nemačka. Uvođenjem nove teritorijalne organizacije u Republici Hrvatskoj formirano je 20 županija i Grad Zagreb, takođe sa statusom županije. U Zagrebu se nalazi i sedište susedne Zagrebačke županije. Zgrada Hrvatskog državnog arhiva iz 1913. godine Trg burze 1930-ih godina Zgrada Hrvatske narodne banke Oblakoder Zagrepčanka iz 1976. godine (do 2005. najviša zgrada u Zagrebu) Zgrada Hrvatske radiotelevizije iz 1984. godine Zgrada Nacionalne i sveučilišne knjižnice iz 1995. godine Stanovništvo Raniji popisi Politika Privreda Kultura

Kad su pronađene prve skrivene naseobine pod liticama kanjona, znanstvenici i obični zaljubljenici našli su se pred nevjerojatnom zagonetkom. Nije se radilo samo o rekonstrukciji povijesti tih lokaliteta nego čitavog naroda, čije su porijeklo, navike, običaji i samo ime bili nepoznati i za koji se činilo da je tajanstveno nestao potkraj XIII stoljeća. Richard Wetherhill bio je običan kauboj koji je slučajno, dok je gonio stada na pašu, otkrio prva naselja Anasazijaca. Neobično je otkriće iz korijena izmijenilo njegov život i živote članova njegove obitelji. Pretvorivši se u amaterske arheologe, ti su se sretni stočari posvetili istraživanju naseobina i rukotvorina drevnoga zaboravljenog naroda te su bili nezamjenjivi vođe prvih znanstvenih ekspedicija koje su se odvažile zaputiti u kanjone. FORMAT: A5 POVEZ: MEK POVEZ BROJ STRANA: 175 P9

Nova knjiga mek povez sa preklopnicom Broj strana: 484. Svaki je temelj oslonjen na zemlju – univerzalnu podlogu za sve što radimo. Povezati se sa telom znači povezati se sa zemljom, biti uzemljen u biološku realnost postojanja. Naše telo je dom naše duše. Prva čakra, koja se nalazi u osnovi kičmenog stuba, predstavlja temelj za celokupan sistem čakri. Na tom mestu gradimo temelj za naš telesni hram – uporušte za naš most duge. Bez jakog, ukorenjenog temelja, ne može se mnogo toga postići. Potrebno nam je dovoljno čvrsto tlo koje će nam obezbediti stabilnost, a koje istovremeno mora da bude i dovoljno popustljivo kako bi kroz njega mogao da prođe koren. Učvršćivanje temelja za ovaj hram zadire duboko u zemlju i njegovo ime na sanskritu, muladara, znači “korenska potpora”.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The Austrians: A Thousand-Year Odyssey Gordon Brook-Shepard Ovo je majstorski pregled kontroverznog mesta Austrije u srcu evropske istorije. Od reformacije preko Napoleonovog i hladnog rata do Evropske unije, pokrivena je sjajna istorija centralne uloge Austrije u ujedinjenju zapadne civilizacije. Uključene su 24 stranice fotografija i mapa. „Poznavaoci Austrije i njenih divnih i razbesnelih stanovnika složiće se da je gospodin Bruk-Šepard sasvim dobro shvatio.“— The Vall Street Journal „Zanosna, elegantno napisana istorija.“—Publishers Veekli. Fred Gordon Brook-Shepherd, CBE (rođen kao Fred Gordon Shepherd 24. ožujka 1918. u Nottinghamu; umro 24. siječnja 2004. u Londonu) bio je britanski obavještajac, novinar i povjesničar. Boraveći u Europi tijekom Drugog svjetskog rata i u Beču tijekom okupacije Austrije od strane saveznika, postao je zapaženi stručnjak za noviju povijest zemlje, posebice za živote posljednjih vladajućih Habsburgovaca, psihološke i političke turbulencije međuratnog razdoblja, i Anschluss. Također je pisao o britanskoj i sovjetskoj obavještajnoj službi. Rani život Gordon Brook-Shepherd, rođena Shepherd, rođena je 24. ožujka 1918. u Nottinghamu. Njegov otac, arhitekt, poginuo je u Prvom svjetskom ratu. Obrazovan u Latymer Upper School, Brook-Shepherd je rano pokazao dar za lingvistiku. Čitao je povijest u Peterhouseu u Cambridgeu kad se bližio Drugi svjetski rat. Diplomirao je s odličnim uspjehom 1939. i položio prijemni ispit za indijsku državnu službu neposredno prije objave rata.[2] Karijera Na odmoru u Europi malo prije izbijanja Drugog svjetskog rata, Brook-Shepherd je primijetio da mnoge nove autoceste nacističke Njemačke vode izravno u Francusku. Članak koji je napisao o svom promatranju još u Ujedinjenom Kraljevstvu privukao je pozornost britanskih obavještajaca, koji su ga odmah odlučili vrbovati i poslati natrag na drugo putovanje. Pokušavajući se usredotočiti na svoju diplomu, Brook-Shepherd je prvotno odbio, ali je na kraju popustio. Proveo je rat na kontinentu, djelujući kao veza s raznim grupama otpora u Europi pod njemačkom okupacijom. Rat je završio u činu potpukovnika. Godine 1945., nakon kolapsa Njemačke i okupacije Austrije od strane četiriju sila, Brook-Shepherd je poslan da radi za britansko Visoko povjerenstvo u Beču. Radio je kao tajnik Zajedničkog obavještajnog odbora; njegov ured bila je bivša dnevna soba carice Zite u palači Schönbrunn, mjestu koje ga je dugo fasciniralo. Stvorio je prijateljstva u aristokratskim krugovima u Beču i na kraju se oženio jednom od njihovih članica, Lorle von Brück-Sochor. Brook-Shepherd je demobiliziran 1948., vratio se u Englesku i zaposlio se u Daily Telegraphu. Kad su samo nekoliko dana kasnije komunisti preuzeli vlast u Čehoslovačkoj, Telegraph ga je brzo poslao natrag u Europu. Proveo je neko vrijeme u blokiranom Berlinu, a potom se vratio u Beč, središte tadašnje špijunske djelatnosti. Bio je poslan u brojne misije u susjedne zemlje istočnog bloka; ponajviše, izvještavao je iz Budimpešte tijekom mađarskog ustanka u listopadu 1956.. Brook-Shepherd je također izvještavao s Bliskog istoka i Indije; bio je u Kairu tijekom Sueske krize. Kada je 1955. završila saveznička okupacija Austrije, važnost Beča kao središta prikupljanja obavještajnih podataka je opala. Brook-Shepherd se ponovno vratio u London, nastavivši raditi za Telegraph. Godine 1961. postao je diplomatski dopisnik tek pokrenutog Sunday Telegrapha; kasnije je postao njegov zamjenik urednika. Također je počeo pisati knjige. Uz svoj rad kao novinar i povjesničar, Brook-Shepherd je radio u brojnim odborima koji su unapređivali anglo-austrijske odnose. Od 1991. do 1999. bio je predsjednik SOS Children`s Villages UK. Historiografski rad Brook-Shepherd se usredotočio na noviju povijest srednje Europe, a posebno Austrije; kao jedan od rijetkih britanskih stručnjaka za Austriju u to vrijeme, našao je spremno tržište. Postao bi priznat kao stručnjak posebno za Habsburgovce. Njegovo istraživanje Austrijanci iz 1997., povijest pada Austro-Ugarskog Carstva i posljedične borbe demoralizirane krnje austrijske države da pronađe novi identitet za sebe, inspiriralo je televizijsku seriju. Bio je prijatelj i ovlašteni biograf carice Zite i Otta von Habsburga. Brook-Shepherdove dvije najutjecajnije knjige o austrijskoj povijesti su Dollfuss, njegova istoimena biografija međuratnog austrofašističkog diktatora iz 1961., i Anschluss, njegov prikaz iz 1963. o uključivanju Austrije u Njemački Reich. Dollfuss je pozdravljen kao `zakašnjeli`.Anschluss je povoljno uspoređen s ranijim studijama Ulricha Eichstädta i Jürgena Gehla na tu temu; Brook-Shepherd je dobio pohvale za svoje `intimno, osobno poznavanje mjesta i ljudi` i za svoj `psihološki uvid povezan s kritičkom odvojenošću`. Dok je Gehl opisao Anschluss uglavnom kao rezultat snažne osobnosti Hermanna Göringa i Hitlerove kolebljive neodlučnosti,[10] Brook-Shepherd je zauzeo sustavnije gledište. Započinjući svoj prikaz 1931. godine, ranije od ostalih povjesničara u to vrijeme, naglašavao je uloge bezličnih društvenih sila kao i slučajnost; također je mnogim akterima pripisao razmjerno složene skupove međusobno proturječnih osobnih i ideoloških ciljeva. S druge strane, Brook-Shepherd je optužen da je, `kao Englez`, umanjio ulogu britanske politike smirivanja. Brook-Shepherd

Monografija o Jozefu Bojsu, nemačkom performeru, skulptoru, grafičkom umetniku i teoretičaru umetnosti Samostalno izdanje: Bogovađa, Beograd Autori: Gotz Adriani, Karin Thomas, Winfried Konnertz Preveo i priredio: Zoran Gavrić Povez: broširan Broj strana: 156 Ilustrovano. Format: 25,5 x 24,5 cm Nekorišćeno. Retko u ponudi. Monografija o umetniku koji je svoj prošireni pojam umetnosti ostavio kao zaveštanje, ali utoliko što uzrok te umetnosti, kako sam ističe na više mesta, leži u budućnosti. Na njoj je radilo troje autora, u saradnji sa samim Jozefom Bojsom, pa ona već zbog toga predstavlja biografiju i pouzdan kompendijum svih umetnikovih aktivnosti od početka njegove stvaralačke karijere do 1981. godine. Svaki od bitnih momenata iz njegove biografije, kao i svaki njegov umetnički rad, prate važni podaci i ključna mesta iz njegovih tekstova, razgovora i predavanja. (K-116)

Kao na slikama Retko Ivan Štraus (Kremna, 24. jul 1928 – Sarajevo 24. avgust 2018) bio je bosanskohercegovački i jugoslovenski arhitekta. Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je 1928. godine u Kremni, naselju u Zlatiborskom okrugu, Srbiji, od oca slovenačkog porekla i majke iz Hercegovine. Izjašnjavao se kao `Bosanac slovenskog i hercegovačkog porekla`.[1] Štraus je odrastao u Banjoj Luci. Krenuo je na studije arhitekture u Zagrebu 1947. godine, a diplomirao je 1958. godine na Tehnološkom fakultetu Univerziteta u Sarajevu gde je radio kao asistent. Od 1952. godine počeo je da radi projekte za razne arhitektonske tendere, a od 1959. do 1961. i od 1965. do 1984. godine radio je za Arhitekt studio u Sarajevu. Od tada je osvojio 30 velikih nagrada za arhitekturu i mnoge nacionalne i internacionalne tendere.[2][3] Dok je gledao kako gore UNIS-ovi tornjevi 8. juna 1992. godine, na početku Rata u Bosni i Hercegovini, Štraus je u svom dnevniku napisao: `Izlazak u tri sata noću na balkon bio je šok. Noćas su barbari zapalili jedan od tornjeva Poslovnog centra UNIS na Marijin-dvoru. Oba su već bila dobro slupana, ali sada jedan od blizanaca gori. Negdje od osmog sprata dalje prema krovu. Boli me to, krijem, svjestan da je to kap u mukama kroz koje prolazi cijela Bosna i Hercegovina. Gledao sam ga s neizmjernom tugom, filmskom brzinom su mi kroz misli prošli trenuci njegove izgradnje i moj ponos na njih, a noćas je gorio kao velika baklja`.[4] Svoje poslednje godine, Štraus je proveo živeći u relativnom siromaštvu, zbog procesa koji je pokrenuo protiv sadašnjih vlasnika UNIS-ovih tornjeva u Sarajevu. Štraus ih je tužio zbog toga što se nisu pridržavali njegovih prvobitnih planova tokom njihove rekonstrukcije, ali je izgubio slučaj. Zahtevi vlasnicima da mu oproste dug zbog izgubljenog slučaja jednoglasno su odbijeni. Prema Oslobođenju: `Njegova arhitektonska remek-djela i neiscrpna kreativnost oblikovali su jednu graditeljsku epohu u glavnom gradu Bosne i Hercegovine. Akademik Štraus je gradu podario neimarske bisere od kojih su neki, poput hotela Holiday Inn ili UNIS-ovih tornjeva, postali simboli grada na Miljacki.`[5] Akademik Husref Redžić o Štrausu je napisao: `Ivan Štraus je kompletna arhitektonska i umjetnička ličnost. On je na prvom mjestu čovjek ideja i kreator prostora, ali on je i arhitekt-graditelj i arhitekt-publicist. (...) Objekti koje je ivan Štraus projektovao u posljednje vrijeme, u godinama zrele arhitektonske aktivnosti, predstavljaju malu antologiju specifičnih formi – čistih u svojoj geometriji, snažnih u svojim proporcijama, razigranih ali discipliniranih u svojim ritmičkim kompozicijama i vrlo često smjelih u konstrukivnim rješenjima. Upravo u periodu njegove zrelosti kao umjetnika, forme njegovih objekata su sve smjelije, perfekcija detalja sve naglašenija, likovni vokabular kojim oblikuje svoj svijet arhitekture sve bogatiji.`[6] Realizovani projekti[uredi | uredi izvor] Muzej vazduhoplovstva u Beogradu Od realizovanih projekata ističu se: Zgrada Elektroprivrede BiH - 1978. (zgrada je pretrpela značajna oštećena tokom opsade i bombardovanja Sarajeva 1995. godine i potpuno je redizajnirana i rekonstruisana 2001. godine) Hotel Holiday Inn u Sarajevu - 1983. UNIS-ovi tornjevi u Sarajevu - 1986. Muzej vazduhoplovstva u Beogradu - ideja 1969, završetak gradnje 1990. Pres centar na Bjelašnici - 1983 (potpuno srušen tokom rata) Stambeni kompleksi Naselje Sunca, naselje Radojke Lakić, itd. Štraus se istakao i kao projektant značajnih sakralnih objekata: Džamija u Oranu - 1988. Župna crkva u Zoviku pored Brčkog - 1987. Župna crkva u Brčkom Crkva u Dubravama Crkva u Petrićevcu Crkva na Dobrinji, Sarajevo - 1999. Nagrade[uredi | uredi izvor] Domaća takmičenja (Jugoslavija i Bosna i Hercegovina)[uredi | uredi izvor] Dom štampe i gradski hotel, Sarajevo (BiH) - 1962. godine, prva nagrada Muzej vazduhoplovstva, Beograd (Srbija) - 1969. godine, prva nagrada Biblioteka i dječije pozorište, Banja Luka (BiH) - 1974. godine, prva nagrada Dom Vojske, Derventa (BiH) - 1977. godine, prva nagrada Hotel Onogošt, Nikšić (Crna Gora) - 1982. godine, prva nagrada Župna crkva u Dubravama, Tuzla (BiH) - 2000. godine, prva nagrada Župna crkva u Podmilačju, Jajce (BiH) - 2000. godine, prva nagrada Međunarodna takmičenja[uredi | uredi izvor] Glavna pošta, Ministarstvo PTT i Kancelarija telekomunikacija u Adis Abebi (Etiopija) - 1964. godine, prva nagrada Opera u Sofiji (Bugarska) - 1973. godine, prva nagrada Velika Džamija, Oran (Aldžir) - 1985. godine, prva nagrada Knjige[uredi | uredi izvor] Nova bosanskohercegovačka arhitektura - 1977. 15 godina bosanskohercegovačke arhitekture - 1978. Arhitektura HH vijeka u ediciji `Umjetnost na tlu Jugoslavije` - 1987. Arhitektura Jugoslavije - 1991. Sarajevo - l`architecte et les barbares - 1994. (Pariz) Arhitekt i barbari - 1995. Arhitektura Bosne i Hercegovine od 1945. do 1995—1998. Arhitektura Jugoslavije - prošireno i dopunjeno izdanje - 2013.[7]