U dobrom stanju! Autor: Georgije Ostrogorski Ilustrovano Format: 22.5x16 Povez: tvrd Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963. godine u Monaku. Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja i odnose sa slovenskim svetom. Georgije Ostrogorski (rus. Георгий Александрович Острогорский; Sankt Peterburg, 19. januar 1902 — Beograd, 24. oktobar 1976) je bio dugogodišnji profesor vizantijske istorije na Beogradskom univerzitetu i osnivač Vizantinološkog instituta SANU, jedan od najvećih vizantologa dvadesetog veka i dobitnik mnogih domaćih i stranih naučnih priznanja Rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. Georgije Ostrogorski se 1933. godine, posle odbranjene doktorske disertacije 1927. i nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut[1] SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963 godine u Monaku→ [1].Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja, odnose sa slovenskim svetom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ova istorija Srba počinje srednjovekovnim kraljevima Srbije i bitkom izgubljenom pre šest vekova koja i danas duboko utiče na Srbe. Zatim opisuje ideju srpstva i ispituje slabu etničku ravnotežu koju je stvorio Tito i njeno drastično raspadanje nakon njegove smrti. Tim Judah (rođen 31. ožujka 1962.) britanski je pisac, izvjestitelj i politički analitičar za The Economist. Judah je napisao nekoliko knjiga o geopolitici Balkana, uglavnom se fokusirajući na Srbiju i Kosovo. Tim Judah rođen je u Londonu 1962. godine i odrastao je u obitelji židovskog podrijetla Baghdadi čija tradicija tvrdi da su prvi došli u Irak iz drevnog Kraljevstva Jude u vrijeme babilonskog egzila.[1] Njegovi preci uključuju Solomona Ma’tuka.[2] Obitelj Judah kasnije je osnovana u Calcutti kao dio židovske zajednice Bagdadi prije nego što je emigrirala u Britaniju.[3][4][5][6] Judah je pohađao školu Charterhouse, a zatim London School of Economics.[7] Također je studirao na Fletcher School of Law and Diplomacy na Sveučilištu Tufts.[8] Smješten u inozemstvu kao strani dopisnik, Judah je živio u Bukureštu od 1990. do 1991. gdje je pratio pad komunizma za The Times i The Economist.[9] Bio je smješten u Beogradu kako bi izvještavao o sukobima oko raspada bivše Jugoslavije.[10] Vratio se u London 1995., ali i dalje često putuje na Balkan.[11] Judah je oženjen spisateljicom i izdavačicom Rosie Whitehouse i ima petero djece, od kojih je jedno novinar Ben Judah.[12] Izvještavanje Tim Judah započeo je svoju karijeru u afričkoj službi BBC-jeve svjetske službe.[13] Izvještavao je s mnogih žarišta diljem svijeta, uključujući države bivše Jugoslavije, El Salvador, Irak, Iran, Afganistan, Niger, Darfur, Ugandu, Sjevernu Koreju, Gruziju, Armeniju, Haiti i Ukrajinu.[14][15] [16] Godine 1997., na temelju svog izvještavanja o jugoslavenskim ratovima, Judah je kritizirao `akademike prožete dvodimenzionalnim pogledom na svijet` poput Francisa Fukuyame zbog rasprave o revolucijama iz 1989. kao najavama kraja povijesti.[17] Novine The Guardian opisale su Judu kao `uglednog stranog dopisnika.` [18] [19] Kao pisac, njegov stil kombinira reportaže, intervjue i povijest, a njegov glavni fokus, kao novinara, bio je na sukobima u Africi i na istoku Europa, posebno Balkan.[20][21][22] Napisao je tri knjige o balkanskoj regiji, uključujući The Serbs: History, Myth and the Destruction of Yugoslavia koju je objavio Yale University Press 1997. i Kosovo: War And Revenge kod istog izdavača 2002. [23] Što se tiče kosovsko-srpskog pitanja, Judah piše u svojim Srbima: Povijest, mit i uništenje Jugoslavije u odjeljku `Kosovo: zemlja osvete` da je ponovno pripajanje Kosova Srbiji 1944. bilo `ekvivalent ponovnog pripajanja raka u srpsko političko tijelo`.[24] Bio je očevidac mnogih bitaka u jugoslavenskim ratovima, uključujući opsadu Dubrovnika i bitku za Vukovar.[25] Juda se smatra autoritetom balkanske politike.[26] Kao viši gostujući suradnik na Europskom institutu London School of Economics 2009. razvio je koncept jugosfere.[27][28] Jugosferu je opisao kao `način opisivanja obnove tisuća pokidanih veza diljem bivše države`, društveni i politički fenomen s određenom političkom primjenom.[29] Na samom Balkanu predsjednik je odbora Balkanske istraživačke mreže i član odbora Kosovske inicijative za stabilnost.[30] Drugdje u istočnoj Europi, Judah je izvještavao o revoluciji Euromaidana i ratu u Donbasu. Njegova posljednja knjiga In Wartime: Stories from Ukraine objavljena je u prosincu 2015. [31] Judin rad na Africi uključivao je dokumentarac BBC Radio 4 o Mouridizmu.[32] Njegov rad se također dotaknuo afričkih sportskih postignuća s njegovom knjigom Bikila: Ethiopia`s Barefoot Runner iz 2008. koja je ušla u uži izbor za najboljeg novog sportskog pisca u kategoriji British Sports Book Awards 2009. [33] [34] Judah je također radio 2013. kao stalni kolumnist za Bloomberg.[35] Slavio je židovski festival Pashe i u Bagdadu tijekom američke invazije 2003. i u Donjecku tijekom ruske invazije 2014...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Delo Radoslava Vesnića mlađeg je prva iscrpna i naučno utemeljena biografija dr Milenka Vesnića, vrsnog pravnika, političara i iznad svega sjajnog diplomate. Nastalo kao plod dugogodišnjeg istraživanja, ovo obimno delo zasniva se na ogromnoj arhivskoj građi i sekundarnoj literaturi, što je sve omogućilo autoru da sveobuhvatno predstavi i analizira celo jedno veoma važno razdoblje u istoriji Srbije. Radoslav Vesnić (Kraljevo, 11. septembar 1891 — Beograd 3. septembar 1980) bio je srpski pozorišni glumac i reditelj, profesor glume i dikcije, pisac, prevodilac i novinar. Biografija Još kao srednjoškolac igrao je u đačkom pozorištu Nada (koje je osnovao 1906), bežao u putujuće pozorište Andre Delinija, potom glumio u omladinskom pozorištu Otadžbina (u koje je pozorište Nada preraslo 1908). Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Kraljevu, a maturirao je u Beogradu 1910. godine. Po završetku gimnazije primljen je u Narodno pozorište za privremenog člana. Borio se u Balkanskim ratovima i u Prvom svetskom ratu. Ranjen je u Dobrudži 1916. godine, kao član Prve srpske dobrovoljačke divizije. Glumu je učio kod Mage Magazinović i u Prvom studiju Hudožestvenog teatra u Moskvi kod Stanislavskog (gdeje boravio dok se oporavljao od rane zadobijene u Dobrudži). Od 1910. do 1912. sarađivao je u listu Tribun, čiji je direktor i glavni urednik bio Branislav Nušić. Završio je uporednu književnost i teoriju književnosti na Filosofskom fakultetu u Beogradu 1919. godine.[1] Posle rata vratio se u Narodno pozorište u Beogradu, ali ga je Hrvatsko narodno kazalište angažovalo za sezonu 1920/21. Od 1920. do 1923. godine radio je kao novinar i urednik beogradskog lista Novosti, koji je bio u vlasništvu njegovog brata Milenka. Sledeće dve godine bio je glumac, reditelj i upravnik drame Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, odakle odlazi u Osijek za upravnika Narodnog kazališta. Godine 1927. daje ostavku zbog odluke o ukidanju opere i operete i dolazi u Beograd. Osniva beogradsku operetu koja nastupa u bašti restorana Kleridž na Terazijama i u sali Luksora u Balkanskoj ulici. Od 1928. do 1930. godine bio je suplent kraljevačke gimnazije. Sezonu 1930/31. proveo je režirajući i glumeći u SNP-u. U periodu od 1931. do 1941. godine je reditelj i direktor drame u Narodnom pozorištu u Beogradu sa jednogodišnjom pauzom kada radi u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete i kao ataše za kulturu jugoslavenskog poslanstva u Sofiji.[1] Tokom Aprilskog rata 1941. godine komanduje protivvazdušnom baterijom braneći Beograd. Po kapitulaciji odbija položaj upravnika Narodnog pozorišta u Beogradu i predsednika opštine Kraljevo te ga hapse i odvode na Sajmište, Banjicu i najzad u logore u Nirnbergu, Hamelburgu i Hamerštajnu. U zarobljeništvu učestvuje u radu pozorišnih družina Boem i Zora.[1] Od 1945. do 1947. je direktor i profesor francuskog i srpskog jezika kraljevačke gimnazije i rukovodilac KUD-a Kosta Abrašević. Potom je direktor drame Vojvođanskog pozorišta u Novom Sadu i profesor u Glumačkoj školi. Od 1951. do 1954. godine je upravnik, direktor drame i reditelj u Narodnom pozorištu u Banjoj Luci. Ponovo se vraća u Novi Sad za reditelja u SNP i direktora i profesora Dramskog studija. Od sezone 1954/55. ponovo režira u Novom Sadu, u kom ostaje do odlaska u penziju 1958. godine. Kao penzioner režira u Narodnom pozorištu u Pirotu i u Banjoj Luci, u KUD Ivan Klarić u Novom Sadu, predaje u Glumačkoj školi u Prištini. Piše pozorišne kritike za novosadski Dnevnik i Našu scenu, daje osvrte na pozorišne premijere za Radio Beograd.[1] Osnovao je Savez udruženja ratnika oslobodilačkih ratova Srbije od 1912. do 1920. godine, bio njegov predsednik. Pokrenuo je i uređivao list 15. septembar. Nosilac je Albanske spomenice, Belog orla sa mačevima, Obilićeve medalje za hrabrost, francuske Legije časti, proglašen je za počasnog građanina Pariza.

Lepo očuvana antikvarna knjiga Kao na slikama Retko 192? Pregled postanka i razvitka društva i države Aleksandar Gavela Izdavač: Uranija, Novi Sad bez god. izdanje iz dvadesetih godina XX veka (najkasnije 1930.) Detaljnije: mek povez, strana X+173, 21cm GAVELA, Aleksandar (Gavella), pravnik (Zagreb, 16. IX. 1894 — Jasenovac, IX. 1942). Diplomirao i doktorirao na Pravnom fakultetu u Zagrebu. Od 1925. radio u pravosuđu, najprije kao sudbeni pristav, a zatim kao sudac prvostupanjskih i drugostupanjskih sudova u Zagrebu, Novom Sadu i Petrinji, te kao državni tužitelj u Karlovcu. Priloge o raznolikim temama iz područja prava, sociologije, politike, povijesti i gospodarstva objavljivao je u časopisima Novi život (1920–26), Nova Evropa (1921, 1924, 1926–27, 1929), Mjesečnik. Glasilo Pravničkoga društva (1925, 1937, 1939), Bankarstvo (1926), Letopis Matice srpske (Beograd 1927, 1933–34, 1938), Policija (1927), Ekonomist (1928), Jadranska pošta (1929), Narodna odbrana (1929), Sisački glas (1929), Večernja pošta (1929), Zemljoradnička zadruga (1931, 1935), Pravosuđe (1933–35, 1939), Godišnjak Matice srpske (1934), Dan (1935), Glas Matice srpske (1935), Pravnički glasnik (1937–38) i Odvjetnik (1940). U svome najcjelovitijem i glavnom djelu o postanku i razvitku društva i države (1930) prikazuje povijesni razvitak državnih oblika od »pradruštva« do suvremene demokratske države na korporativnim društvenim temeljima. Autor je i priručnika kaznenoga procesnog prava. DJELA: Pregled postanka i razvitka društva i države. Beograd 1930. — Praktični rukovođ krivičnog sudskog postupka s obrascima. Novi Sad 1931. LIT.: F. Malin: Dr Aleksandar Gavela, Pregled postanka i razvitka društva i države. Letopis Matice srpske (Beograd), 105(1931) CCCXXVII/1–2, str. 166–167. — V. Blagojević: Dr Aleksandar Gavela, sudija Okružnog suda u Novom Sadu. Praktični rukovođ krivičnog sudskog postupka s obrascima. Novi Sad 1931. Branič (Beograd), 17(8)(1932) 2, str. 120–121. — J. Đorđević: Dr Aleksandar Gavela, Pregled postanka i razvitka društva i države. Sociološki pregled (Beograd, 1(1938) str. 336–337. Nella Lonza (1998) Teokratija Gradovi ...

Novi Sad 1892. Mek povez, ćirilica, 83 strana. Napomena: na prednjim koricama potpis prethodnog vlasnika grafitnom olovkom; knjiga je, za godine, odlično očuvana. PETROVIĆ Boško – profesor, novinar i književnik (Parage, 10. X 1869 – Skoplje, 7. VIII 1913). Koristio je pseudonime Željski i Stevanov. Gimnaziju je završio u NSadu a bogosloviju u Sremskim Karlovcima. Od 1894. je u Beču studirao filozofiju i germanistiku na univerzitetu i, uporedo, pevanje na konzervatorijumu. Diplomirao je i doktorirao iz oblasti filozofije disertacijom „Studije i kritika na psihofizički monizam“, koja je u 1901. štampana u Sremskim Karlovcima. Radio je kao profesor u gimnazijama u Sarajevu (od 1901), u Tuzli (1904) i od 1905. u NSadu. Posle završenih školskih ispita u junu 1913, za vreme srpsko-bugarskog rata, kao ratni dopisnik sarajevskih listova „Srpska riječ“ i „Tribuna“ priključio se štabu Treće srpske armije. Umro je od kolere u Skoplju. Pisao je pesme, pripovetke i romane i objavljivao ih u „Javoru“, „Stražilovu“, „Brankovom kolu“, „Bosanskoj vili“, „Letopisu Matice srpske“, „Zastavi“ i u sarajevskoj „Nadi“. Javljao se i člancima iz filozofije i estetike, kao i književnim i pozorišnim kritikama. Napisao je pozorišnu igru u 3 čina Naš čovek, koja je bila prikazana u SNP 15. XII 1908, ali bez uspeha. U svojoj brošuri Srpsko narodno pozorište u Novom Sadu 1907-1908. godine (NSad 1908) kritikovao je rad uprave SNP u toj sezoni i tražio da se provedu korenite promene u repertoaru, naročito ukazujući na nedostatak savremene domaće drame. Predlagao je da se otvori glumačka škola i da se veća pažnja posveti đačkim predstavama u NSadu. Dao je detaljnu analizu dramaturškog rada u novosadskom teatru. Interesovali su ga i stari južnoslovenski ćirilski kodeksi i u svojoj knjizi Iz stare srpske književnosti (Sremski Karlovci 1913) registrovao je i opisao četrdeset rukopisa, među njima i poznati Baranjski prepis Dušanovog zakonika iz XVI veka.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor: Georgije Ostrogorski Ilustrovano Format: 22.5x16 Povez: tvrd Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963. godine u Monaku. Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja i odnose sa slovenskim svetom. Georgije Ostrogorski (rus. Георгий Александрович Острогорский; Sankt Peterburg, 19. januar 1902 — Beograd, 24. oktobar 1976) je bio dugogodišnji profesor vizantijske istorije na Beogradskom univerzitetu i osnivač Vizantinološkog instituta SANU, jedan od najvećih vizantologa dvadesetog veka i dobitnik mnogih domaćih i stranih naučnih priznanja Rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. Georgije Ostrogorski se 1933. godine, posle odbranjene doktorske disertacije 1927. i nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut[1] SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963 godine u Monaku→ [1].Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja, odnose sa slovenskim svetom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1938 g. I izdanje! Vlado Vlaisavljević (Jastrebarsko, 14. srpnja 1900. – Jastrebarsko, 9. ožujka 1943.) hrvatski pjesnik. Vlado Vlaisavljević rodio se u Jastrebarskom 1900. godine.[1] Nakon završene osnovne škole upisao je građansku školu koju je rano napustio posvetivši se poeziji.[1] Živio je boemski između Jastrebarskog i Zagreba i objavljivao pjesme u onovremenim časopisima. Za vrijeme NDH radio je u Hrvatskom izdavalačkom bibliografskom zavodu (HIBZ) kao suradnik.[1] Smrtno je stradao ispavši iz vlaka pred Jastrebarskim, 1943. godine.[1] Književno stvaralaštvo Isprva je bio pjesnik zavičajnih pastoralnih slika da bi u kasnijoj fazi njegovu poeziju tematski odredili egzistencijalni motivi, poput, primjerice, tjeskobe i straha, pa ga se može svrstati u začetnike egzistencijalizma u hrvatskoj književnosti.[2] Ivan Goran Kovačić zamijetio je 1941. godine kao glavnu stilsku osobinu Vlaisavljevićeve poezije slika, lakoću metaforiziranja, osobinu koju je zadržao i u svojoj liriziranoj prozi. Vlaisavljević, Vlado (Vladislav), hrvatski književnik (Jastrebarsko, 14. VII. 1900 – Jastrebarsko, 8. III. 1943). Nakon nekoliko razreda napustio građansku trgovačku školu na Sušaku. U književnosti se javio potkraj 1920-ih, poezijom i proznim radovima u periodici. Objavio je samostalnu zbirku pjesama Kruha i srca (1937), ciklus od 10 pjesama Večeri nad zemljom u zbirci Ranjeni galeb: pjesme šestorice (s F. Alfirevićem, S. Alićem, I. Balentovićem, G. Krklecom i N. Šopom, 1942) te zbirku novela San i java (1942). Lirik impresionističkih slika (motivi prirode i pejzaža), pjesnički mu je izričaj često građen na etičkim, psihološkim i socijalnim dihotomijama. Sklon dekorativnim elementima, kritika mu je zamjerala necjelovitost i estetsku nedotjeranost. Zaokupljen čovjekovom životnom stvarnošću, obilježenom gotovo uvijek nekom tragedijom (Balada o Tounjčici); naraciju gradio na crtanju unutarnjih, duševnih stanja, posežući za naturalističkim slikama kako bi pojačao osjećaj tragičnosti ljudske sudbine, osamljenosti i ništavila.

IZLET U BANJA LUKU Slavko Podgorelec Knjižara `LITTERA, Banja Luka, 2008. 180 strana, tvrd povez, udžbenički format. Izvod iz recenzije knjige ‘Izlet u Banjaluku’ Slavka Podgoreleca Slavko Podgorelec odličan je kroničar Banje Luke. Takav da bi ga valjalo staviti pod zakonsku zaštitu, kao kakav spomenik kulture, kao antičku iskopinu ili kao neki važan manuskript iz srednjega vijeka. Slavka bi u Banjoj Luci trebali zaštititi onako kako nisu zaštitili džamiju Ferhadiju. On je jedan od posljednjih svjedoka da taj grad jednom nije bio provincija, da je bio jedan od najglavnijih među svim našim glavnim gradovima i da nije slučajno što se jedna od njegovih ulica tada nazvala Gospodskom. O svemu tome svjedoči Slavko, i daj Bože da netko još haje za to njegovo svjedočenje. Provincija, naime, nije zemljopisna odrednica, provincija je stanje duha i stvar vlastitoga izbora. Netko je u zla vremena odabrao da Banja Luka bude neka tužna provincija s ruba svijeta. Slavko Podgorelec ne radi ništa drugo, nego nastoji svjedočiti kako njegov grad, njegova Banja Luka, nije takav izbor zauvijek prihvatila. Neka je sva sreća pisaniji Slavka Podgorelca, i neka mu se dobri ljudi nađu pri ruci. A dobri su oni koji, nakon što pročitaju njegovu knjigu, shvate koliko je važno spašavati svoj grad. Miljenko Jergović Slavko Podgorelec, književnik, novinar i radio-voditelj, autor je i više knjiga koje afirmišu suživot ljudi u BiH te nosilac značajnih novinarskih nagrada, između ostalog, i `Zlatnog grba Banjaluke` s poveljom za ostvarenja u novinarstvu i publicistici. Rođen je u Zagrebu 1951. godine, a školovao se u Banjaluci, gdje je ostvario zapaženu profesionalnu karijeru. Istraživač istorije Ovaj publicista za sebe je govorio da je zaljubljenik u prošlost, te je više od 35 godina tragao o istoriji Banjaluke. Knjiga je NOVA.....➡️ ➡️ -------------------------------- M

Referati sa V kongresa KPJ 1948. Josip Broz Tito - Politički izveštaj CK KPJ, 93 str Milovan Đilas - Izveštaj o agitaciono-propagandnom radu, 32 str Aleksandar Ranković - Izveštaj o organizacionom radu KPJ, 48 str Edvard Kardelj - KPJ u borbi za novu Jugoslaviju, 64 str Boris Kidrič - O izgradnji socijalističke ekonomike FNRJ, 53 str sve su većeg formata sa potpisom Пети конгрес Комунистичке партије Југославије одржан је 21. до 28. јула 1948. године у згради Дома гарде у Топчидеру, у Београду. Конгресу је присуствовало 2.344 делегата од укупно 468.175 чланова КПЈ. Овај Конгрес био је први конгрес југословенских комуниста одржан после Другог светског рата и преузимања власти, али и први већи скуп југословенсих комуниста после Пете земаљска конференције, одржане октобра 1940. године. Иако је од претходног, Четвртог конгреса одржаног новембра 1928, прошло 20, а од Пете земаљске конференције 8 година, главни разлог сазивања Конгреса била је Резолуција Информбироа, донета 28. јуна 1948. у Букурешту. Главна тема конгреса била је Резолуција Информбироа и подршка југословенског руководства у отпору Информбироу. Најшири публицитет Конгресу је дат директним радио преносом и опширним извештајима штампе. Реферате на Конгресу су поднели Јосип Броз, Александар Ранковић, Милован Ђилас, Едвард Кардељ, Борис Кидрич, Моша Пијаде и Благоје Нешковић. Конгрес је дао политичку подршку ЦК КПЈ у „одбрани независности“ Југославије. Одлука је донесена једногласно и тиме је „потврђено“ јединство Партије. На Конгресу је усвојена и Резолуција о односу КПЈ према Информбироу, у којој је констатовано да су одлуке Информбироа нетачне и неправедне, али је наглашено да ЦК КПЈ треба да учини све да се сукоб превазиђе. Нак крају Конгреса је изабен нови Централни комитет, од 63 члана, и нови Политбиро, од 9 чланова. За генералног секретара КПЈ поново је изабран Јосип Броз Тито.

Globalizacija, kao i ranije uspostave novih poredaka, favorizuju pojedine države i narode, pojedine regione, onako kako odgovara nosiocima krupnog kapitala. Na balkanskim prostorima srpski narod je u izuzetno velikim teškoćama. Po mnogo čemu prolazi prelomne godine svog trajanja na Balkanu. To je narod u savremenoj Evropi kome se u okvirima opštih razvojnih trendova drastično prekraja istorija i kroji budućnost. Privreda naše zemlje je nestala. Radnička klasa kao njen socijalni nosilac uništena. Inteligencija razbijena i korumpirana. Formiranje vladajuće elite je u tuđim rukama. U prvoj deceniji novog veka preovladala je negativna selekcija kadrova. Šta i kako raditi – pitanje je života? K212

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Predratne pripovijesti Josip Kosor (Tribounj,[1] kraj Drniša, danas Trbounje, 27. siječnja 1879. – Dubrovnik, 23. siječnja 1961.), hrvatski je dramatičar, novelist i romanopisac. Kao četverogodišnjak se s obitelji seli u Otok kraj Vinkovaca,[3] a kasnije radi kao pisar u Privlaci, Vukovaru, Tuzli, Đakovu i Mostaru.[4][5] S 23 godine stiže u Zagreb, radi u odvjetničkoj pisarnici, postaje članom Društva hrvatskih književnika i ubrzo se afirmira kao pisac. U prvomu razdoblju svoga stvaralaštva opisuje težak život dalmatinskih, bosanskih i slavonskih seljaka (romani Rasap, Radnici i Cupalo; zbirke pripovjedaka Optužba i Crni glasovi), zbog čega je prozvan hrvatskim Maksimom Gorkim.[6] Od 1905. putuje Europom (Beč, München, Berlin, Pariz) i sklapa prijateljstva s mnogobrojnim hrvatskim (Ivan Meštrović, Vladimir Becić, Mirko Rački) i stranim umjetnicima (Hermann Bahr, Stefan Zweig, Stanisław Przybyszewski, Maksim Gorki, Konstantin Stanislavski i dr.).[7] Upravo u Beču 1910. piše svoje ponajbolje djelo, dramu Požar strasti (objavljena 1912.),[2] koja je naišla na dobar odjek i u inozemstvu. U međuratnom razdoblju putuje Švicarskom, Skandinavijom, Rusijom, Engleskom i Francuskom, a nakon Drugoga svjetskog rata seli se u Dubrovnik. Najvažnijim proučavateljima njegova života i djela smatraju se Dubravko Jelčić, Marica Liović (Grigić) i Ivica Matičević. Zanimljivosti Zbog dobre recepcije njegovih djela u inozemstvu jedno je vrijeme slovio za kandidata za Nobelovu nagradu za književnost.[8] Josip Kosor je u rodbinskoj svezi s bivšom predsjednicom Vlade Republike Hrvatske Jadrankom Kosor (stric njezinog oca).[9] Djela `Rasap`, 1906. `Radnici`, 1906. `Cupalo`, 1907. `Požar strasti`, 1912. `Mirne`, 1916. `People of the Universe`, 1917. `Razvrat`, 1923. `Rotonda`, 1925. `Miris zemlje i mora`, 1925. `Pomirenje`, 1926. `Atlantikom i Pacifikom`, 1927. `White flames`, 1929. U `Café du dôme`: drama u dva čina, 1926. Kosor, Josip, hrvatski književnik (Trbounje kraj Drniša, 27. I. 1879 – Dubrovnik, 23. I. 1961). Radio je kao tipograf i pisar. Puno je putovao, živio i radio u mnogim gradovima i zemljama (Zagreb, Beograd, Berlin, Pariz, London, Moskva, Južna Amerika). U književnosti se javio pripovijetkama 1903., a 1905. objavljene su mu zbirke pripovijedaka Optužba i Crni glasovi, u kojima prevladava socijalna tematika i zanimanje za malog, običnog čovjeka, zbog čega su ga i prozvali »hrvatski Gorki«. U pripovijestima se iskazao kao pripovjedač sklon ekspresionističkom izričaju i širokomu tematskom rasponu, a likove mu odlikuju jake emocije, iznimna ljubav prema prirodi, snaga i sirovost. No već se u tim pripovijestima primjećuje kako Kosor često zanemaruje stilsku dotjeranost, što vrijedi i za njegov prvi roman Rasap (1906), »socijalni roman iz savremenoga života«, kojega je fabula smještena na slavonsko selo i usredotočena na tada aktualnu temu propadanja seoskih zadruga, ali i raspadanja patrijarhalne zajednice. Roman je pobudio veliku čitateljsku pozornost, unatoč izrazitim kompozicijskim i stilskim nedostatcima. Poslije je pisao i romane koji su izlazili u nastavcima u novinama (Radnici, Obzor, 1906; Cupalo, Savremenik, 1907), te političko-satirički roman s glavnim likom književnika, Razvrat (1923). Cijeli njegov romaneskni opus odlikuje plošnost likova, narativna i stilska nedotjeranost, sirov izraz, odn. raskorak između često provokativne teme i njezine slabije realizacije. Pisao je i pjesme manje umjetničke vrijednosti (zbirka Beli plamenovi, 1919), a zanimljivo je da su mu pjesme prevođene na engleski i francuski. Najveći doprinos književnosti hrvatske moderne dao je kao dramatičar. Napisao je dvadeset i dvije drame. Najpoznatija je Požar strasti (izvorno napisana na njemačkome, objavljena 1911. u Münchenu, 1912. u Zagrebu, praizvedena 1911. u zagrebačkome HNK-u, a potkraj iste godine u Münchenu i Mannheimu), tipična ekspresionistička drama s temom odnosa seljaka prema zemlji, u kojoj borba dobra i zla završava pobjedom zla. Značajne su i drame Pomirenje (1923), o sudbini slavonske seoske obitelji, Žena (1920), Nepobjediva lađa (1921), s elementima egzotike, te drame kozmopolitske tematike, napisane za autorova boravka u Londonu i Parizu, Rotonda (1925) i U »Café du Dôme« (1922). Drama Maske na paragrafima, pronađena u piščevoj ostavštini, zbog provokativne teme o događajima nakon beogradskog atentata 1928. bila je zabranjena za tiskanje i izvođenje. Nakon uspjeha Požara strasti Kosorove su drame bile prevođene na njemački, engleski, češki, poljski i ruski, a 1917. u Londonu su mu tiskane i četiri drame. Pisao je i putopisnu (Atlantikom i Pacifikom, 1927) te autobiografsku prozu (Kratka autobiografija, 1954). Bez obzira na kvalitativnu neujednačenost svojega opusa, Kosor je značajan dramatičar hrvatske moderne te jedan od rijetkih pisaca svojega doba koji je dospio do stranih pozornica i čitatelja.

DUBROVAČKA AKTA I POVELJE Knjiga V Obradio i objavio Jovan Radonić Zbornik za istoriju jezik i književnost srpskog naroda Treće odeljenje Knjiga XVI SAN SANU Naučna knjiga Beograd 1951. god. XXXI+765 stranica dobro ocuvana bez nedostataka nerasecene stranice IZVORI ZA ISTORIJU JUŽNIH SLOVENA Uređuje JOVAN RADONIĆ Lib 26 Jovan Radonić (Mol, 9. februar 1873 — Beograd, 25. novembar 1956) je bio srpski istoričar, akademik, učenik Aleksandra Sandića i češkog istoričara Konstantina Jirečeka. Biografija Osnovnu školu pohađao je u rodnom mestu. Gimnaziju je završio 1891. u Novom Sadu. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beču gde je 1896. godine stekao doktorat iz filozofije. Godinu dana služio je u dobrovoljačkoj vojsci u Dalmaciji a potom odlazi u Rusiju gde je u Petrogradu i Moskvi izučavao rusko-srpske odnose u 16. i 17. veku. U srpskoj gimnaziji u Carigradu radio je godinu dana a u jesen 1899. postao je bibliotekar Matice srpske u Novom Sadu. Odmah po osnivanju postao je vanredni profesor opšte istorije srednjeg veka na Beogradskom univerzitetu. Učestvovao je u Balkanskim i Prvom svetskom ratu. Godine 1919. postao je redovni profesor na Beogradskom univerzitetu. Ubrzo je postao i redovni član Srpske kraljevske akademije. Bio je spoljni član Češke akademije u Pragu, dopisni član JAZU u Zagrebu i rumunske akademije u Bukureštu kao i član književnog odeljenja Matice srpske u Novom Sadu. Za sekretara akademije biran je 1937. i 1940. godine. a 1923. i 1925. za poslanika u Narodnoj skupštini. Za senatora grada beograda imenovan je krajem 1939. godine. Aktivno političko delovanje nije ga sprečilo da posle rata u novim političkim uslovima nastavi svoj plodni naučno-istraživački rad. Velika je njegova zasluga za osnivanje Istorijskog odeljenja SAN čiji je član ostao sve do duboke starosti. Istoriografski rad Nastavio je nastojanja Aleksandra Sandića i Ilariona Ruvarca na uvođenju kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Izučavao je nacionalnu srpsku istoriju i smeštao srpsku istoriju u širi evropski kontekst. Njegovo kapitalno delo o ovoj tematici je Zapadna Evropa i balkanski narodi prema Turcima u prvoj polovini XV veka (1902). Njemu pripada zasluga za povezivanje nacionalne i opšte istorije. U njegovim prvim radovima vidi se težnja da se razume delovanje Srbima susednih država, pre svega Vizantije. Širio je krug svog interesovanja sa proučavanja uloge Viuzantije na proučavanje uloge država koje su u pojedinim istorijskim razdobljima imale veliki politički uticaj na dešavanja u Srbiji. Drugu osobenost njegovog istoriografskog rada predstavlja pokušaj plastičnog prikazivanja pojedinih ličnosti i smeštanje njihovog delovanja u širi istorijski kontekst. Prvi ovakav rad je njegova doktorska disertacija O velikom vojvodi bosanskom Sandalju Hraniću Kosači. Drugi ovakav rad je monografija Grof Đorđe Branković i njegovo vreme. Bavio se i izučavanjem istorije Srba u Vojvodini. O ovoj temi najznačajnije je delo Srbi u Ugarskoj. Dok je bio u izbeglištvu napisao je veći broj naučnih radova sa namerom da odbrani srpske interese u Vojvodini[1] Godine 1902. napisao je detaljan pregled svih studija o srpskoj istoriji objavljenih te godine što predstavlja krunu njegovog rada kao bibliotekara u Matici srpskoj. Ovo delo i do sada je neprevaziđen primer bibliografije na srpskom jeziku. Značajan je i njegov prevodilački rad. Prevodio je sa nemačkog a kasnije i sa češkog i rumunskog jezika. Raniji prevodi uglavnom su iz oblasti književne istorije a kasniji iz oblasti istorije. Na prvom mestu je prevod Jirečekove Istorije Srba i njegovih studija o srednjovekovnoj Srbiji. Ove prevode je i dopunjavao novim rezultatima. Radio je i na objavljivanju arhivske građe iz Dubrovačkog arhiva. Hronološki njegovo interesovanje obuhvata gotovo celu srpsku istoriju—od izučavanja plemena koja su pre Slovena živela na Balkanskom poluostrvu pa do burnih dešavanja iz 1848. godine i događaja bliskih njegovom vremenu. Njegovi radovi takođe se odlikuju i velikom tematskom raznovrsnošću: od izdavanja istorijskih izvora, naučne kritike pa do stvaranja sintetičkih pregleda prošlosti kao krune rada jednog istoričara. Dodeljen mu je Kraljevski orden Belog orla u tri stepena, Orden Svetog Save, Kraljevski orden Karađorđeve zvezde i Albanska spomenica.[2] Važniji radovi Radonić, Jovan (1950). Rimska kurija i južnoslovenske zemlje od XVI do XIX veka. Beograd: Naučna knjiga. Radonić, Jovan (1954). „Rad na uniji crnogorskog primorja u prvoj polovini XVII veka”. Istoriski zapisi. 7 (10): 305—309. Izvori Enciklopedija srpske istoriografije, priredili Sima Ćirković i Rade Mihaljčić, Beograd 1997, 610. Acović, Dragomir (2012). Slava i čast: Odlikovanja među Srbima, Srbi među odlikovanjima. Belgrade: Službeni Glasnik. str. 562.

SARAJEVO,1937. meki povez. str. 71, dim. 21 x 14 cm. naslovna i ilustracije(drvorez) BRANKO SOTRA vise autora: markovic,cengic,softa,simic,dizdar,ujevic,mihic,grbic,kusan,kovac,kikic,bakula Бранко Шотра (Козице код Стоца 31. јануар 1906 — Стокхолм 21. мај 1960) је био српски сликар. Бавио се сликарством, графиком, примијењеном умјетношћу и ликовном критиком. Сликар Бранко Шотра рођен је у селу Козице код Стоца. Краљевску умјетничку школу завршио је у Београду 1929. године. У време студирања повезао се са Комунистичком партијом Југославије, па је због комунистичке делатности био више пута затваран. Службовао је у Охриду као стручни учитељ за дуборез у тамошњој Државној мушкој занатској школи. Након две године пребачен је у Вршац за наставника цртања у Мушкој занатској школи. За све време је сликао: портрете, пејзаже, што више тога, како би могао да их покаже у Београду. Хтео је да његова прва самостална изложба буде баш у престоници. Међутим, избио је Други светски рат и Бранко Шотра мобилисан у војску а сви његови радови су се загубили у току рата. Након капитулирања Краљевине Југославије наставио је да ратује борећи се у редовима НОВ и ПОЈ на просторима Херцеговине, Црне Горе, Косова и Метохије и Србије. Након рата радио је на формирању Дома Југословенске народне армије у Београду, а касније је постављен за његовог начелника. Био је управник Војног музеја у Београду у периоду његове обнове. За редовног професора и првог ректора Академије за примјењену умјетност у Београду изабран је 1948. године и на тој дужности се задржао до 1956. године. Умро је изненада 21. маја 1960. године у Стокхолму. Сахрањен је у Алеји народних хероја на Новом гробљу у Београду. У уметнички живот Бранко Шотра је ушао тридесетин година двадесетог века и то као сликар, да би се касније кроз живот све више окретао графици. Када је постао професор на Академији примењених уметности графика и дуборез су му постали главна преокупација.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! BRITANCI O KRALJEVINI JUGOSLAVIJI 1 i 2 , Živko Avramovski , Arhiv Jugoslavije * Globus Zagreb 1986 , godišnji izveštaji Britanskog poslanstva 1921 - 1938, plava biblioteka, dve knjige, tvrd povez,latinica, 709 + 714 strana, Format 17 x 25 cm Dokumenti koji se objavljuju u ovim knjigama godišnji su Izveštaji Britanskog poslanstva u Beogradu. Domaća arhivska građa za istoriju Kraljevine Jugoslavije dosta je oskudna, jer je delom uništena tokom rata, a deolom razvučena i nalazi se u privatnom posedu u zemljl i inostranstvu. Zbog toga je posebno značajna inostrana arhivska gada, a ovom slučaja dokumenti Britanskog državnog arhiva - Public Record Office - u Londonu, koja je sređena, i dostupna za istraživački rad. Ovaj arhiv raspolaže ogromnim brojem dokumenata o Kraljevini Jugoslaviji. Najveći deo materijala u ovom fondu su tekući izveštaji, telegrami i memorandumi u kojima se daje sintetiziran pregled svih relevantnih događaja na spoljnopolitičkom, unutrašnjepolitičkom, nacionalnom, konfesionalnom, kulturnom, ekonomskom, finansijskom i vojnom plana. Zatim su tu ocene pojedinih državnika i političara, istaknutih vojnih, privrednih i drugih ličnost, kao i britansko viđenje naših nacionalnih osobina, mentaliteta, političkog i poslovnog morala i dr. Osnovna namena godišnjih izveštaja bila je da nadležno osoblje u Foreign Officeu, i u drugm zainteresovanim ministarstvima, dobije sažetu sliku o celokupnom razvitku zemlje tokom jedne godine. Prvi godišnji izveštaj napisan je za 1921, a poslednji za 1938. godinu. U ovim se knjigama objavljuju svi izveštaji (prvi svezak obuhvata građu od 1921. do 1930, a drugi od 1931. do 1938.) u celini I redom, bez skraćivanja ili menjanja teksta. Avramovski [~ra`~], Živko, makedonski povjesničar (Neprošteno kraj Tetova, 23. X. 1926 – Beograd, 9. XI. 2020). Doktorirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a radio u Institutu za savremenu istoriju u Beogradu. Predavao na Filozofskom fakultetu u Prištini. Pokrenuo časopis Istorija 20. veka. Proučavao odnose Jugoslavije i politiku velikih sila na Balkanu. Važnija su mu djela Balkanske zemlje i velike sile 1935–1937 (1968), Ratni ciljevi Bugarske i Centralne sile 1914–1918 (1985), Balkanska antanta 1934–1940 (1986), Britanci o Kraljevini Jugoslaviji (1986) i Nemci o Kraljevini Jugoslaviji (2020).

Iza sedam logora: od zločina do kulture zločina / Viktor Ivančić , Hrvoje Polan , Nemanja Stjepanović Zagreb / Beograd 2018. Tvrd povez, zaštitni omot, ilustrovano, veći format (22×26 cm), 151 strana. Napomena: zacepljen zaštitni omot (vidljivo na fotografiji); ako se to izuzme, knjiga je kao nova. V8 Viktor Ivančić je novinar i pisac iž Splita. Bio je jedan od osnivača i dugogodišnji glavni urednik kultnoga tjednika Fetal tribune, Objavio je petnaestak knjiga proze i publicistike, svoj rad dobio više međunarodnih nagrada. Zaposlen je kao kolumnist tjednika Novosti; stalno suraduje s nekoliko altemativnih medija na području nekadašnje Jugoslavije. Hrvoje Polan je fotograf iz Zagreba. Radio je za Feral Tribune, a nakon toga za Reuters i Agence France Presse, pokrivajući socijalne sukobe i ostale događaje diljem svijeta. Održao je niz samostalnih i skupnih izložbi. Jedna od fotografija izložena mu je u njujorškom Muzeju moderne umjetnosti u okviru izložbe `100 best pictures ofdecade 2000-2010`. Danas je freelancer. Nemanja Stjepanović je novinar iz Beograda. Dugogodišnji je saradnik agencije Sense, koja je posvećeno pratila i svakodnevno izveštavala o dešavanjima pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju u Hagu. Do skoro je bio istraživač i član Izvšnog tima beogradskog Fonda za humanitarno pravo. Tekstove objavljuje na internet portalu Peščanik. Tekstovi Nemanje Stjepanovića, objedinjeni pod naslovom „Kulturologorski vodič“, drugi su deo fotomonografije „Iza sedam logora: od zločina kulture do kulture zločina“, koju su zajednički pripremili splitski novinar, urednik, esejista i pisac Viktor Ivančić, zagrebački fotoreporter Hrvoje Polan i Nemanja Stjepanović. Uzimajući za polazište domove kulture i objekte kulturne namene koji su tokom ratova devedesetih pretvoreni u logore i mučilišta, ova knjiga sinergijom snažnih kreativnih izraza, te faktografskom komponentom, poziva na promišljanje o odnosu konstrukta nacionalne kulture i nacionalno motivisanog ratnog nasilja. Egzekutivni karakter ideološki oblikovane „nacionalne kulture“ – upućuju autori – efikasna je priprema terena za nastup „nacionalne torture“ i služi proizvodnji konteksta koji uspostavlja i opravdava nečovečnost. Knjiga kroz tri zasebne autorske celine govori o iznimnoj važnosti očuvanja prostora kulture kao prostora slobode.

Poslednja, treća knjiga sabranih pripovedaka Isaka Samokovlije objavljena nakon njegove smrti 1955. u koju su uvrštene pripovetke koje nisu ušle u prethodna dva toma „Pripovijetke“ (1951) i „Hanka“ (1954), kao i prozna građa iz zaostavštine. Izuzetno retko u ponudi s omotom koji je izradio Radenko Mišević. Omot je blago iskrzan, po rubovima rikne, unutra mestimično trag grafitne olovke, može se izbrisati, inače knjiga izuzetno dobro očuvana. Autor - osoba Samokovlija, Isak Naslov Nemiri / Isak Samokovlija Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1956 Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Svjetlost, 1956 (Sarajevo : `Veselin Masleša`) Fizički opis 422 str. : faks. ; 20 cm Drugi autori - osoba Marković, Marko Zbirka Savremenici ISBN (Karton) Napomene Prema napomeni s nasl. str., ovo je treća i završna, posmrtna knjiga, a naslov joj je dao izdavač Priređivačeva bilješka / Marko Marković: str. 407-420. Isak Samokovlija (Goražde, Austrougarska, 3. decembar 1889 – Sarajevo, 15. januar 1955) je bio jugoslovenski i jevrejski (sefardski) književnik. Gimnaziju je završio u Sarajevu, a medicinu je studirao u Beču. Živeo je i radio u Goraždu, Fojnici i Sarajevu. Pisao je pripovetke i drame sa temama iz života jevrejske zajednice u Bosni. Njegova porodica se u Bosnu doselila iz Samokova u Bugarskoj, odakle potiče njihovo prezime. U mladosti je pisao priloge za književni časopis „Jevrejski život“ i prevodio dela jevrejskih pisaca. Svoju prvu pripovetku „Rafina avlija“ objavljuje 1927. u Srpskom književnom glasniku, a dve godine kasnije izlazi prva zbirka pripovedaka „Od proljeća do proljeća“. Drugi svetski rat je preživeo u ustaškom zarobljeništvu, iz koga je utekao pred kraj rata. Za njegovo najbolje delo važi zbirka pripovedaka „Nosač Samuel“ iz 1946. Posle rata imao je nekoliko funkcija u književnim institucijama, uključujući mesto predsednika Udruženja pisaca BiH. Uređivao je književni časopis „Brazda“ u periodu 1948–1951. Posle toga je radio kao urednik u izdavačkom preduzeću „Svjetlost“. Bibliografija „Od proljeća do proljeća“ – Sarajevo, 1929. „Pripovijetke“ – Beograd, 1936. „Nosač Samuel“ – Sarajevo, 1946. „Tragom života“ – Zagreb, 1948 „Izabrane pripovetke“ – Beograd, 1949. „Pripovijetke“ – Sarajevo, 1951. „Đerdan“ – Sarajevo, 1952. „Priča o radostima“ – Zagreb, 1953. „Hanka“ (drama) – Sarajevo, 1954. „Plava jevrejka“ (drama) „On je lud“ (drama) „Fuzija“ (drama) Radenko Mišević (Rogatica, 14. juli 1920 – Beograd, 15. 2. 1995) je bio srpski slikar. U rodnoj Rogatici stekao je osnovno obrazovanje, a srednju tehničku školu, arhitektonski odsek, završio je u Sarajevu. Slikarstvo je završio u Beogradu u klasi profesora Mila Milunovića, od 1940. do 1946. godine. Specijalizovao se kod Ivana Tabakovića, Marka Čelebonovića i Nedeljka Gvozdenovića. U Sarajevo odlazi 1953. godine, po pozivu da radi Muzej Gavrila Principa, gde ostaje devet godina i radi kao urednik nedeljnika „7 dana“. Bio je profesor Akademije likovnih umetnosti u Beogradu (1964-1985) i Akademije likovnih umetnosti u Sarajevu (1972–1985). Školovao se i u ateljeu Andre Lota u Parizu. Jedno vrijeme je izučavao freske i mozaik u Italiji. U dva mandata je bio dekan beogradske Likovne akademije. Osnivač je Škole za dizajn u Beogradu. Redovno je izlagao na kolektivnim izložbama ULUS-a. Jedan je od osnivača grupe „Samostalni“ sa kojom je izlagao u Beogradu, Ljubljani i Mariboru. Bio je član grupa „Sarajevo 55“ i „Grupa 57“. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umjetnika Bosne i Hercegovine i u dva mandata bio je njegov predsednik. Najveći deo svog života Radenko Mišević proveo je u Beogradu, na Senjaku. Bio je profesor Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu od 1964. do 1985. godine i Akademije likovnih umjetnosti u Sarajevu od 1972. do 1985. godine. Osnivač je Škole za dizajn u Beogradu, u kojoj je bio i profesor. Takođe je predavao i u Centru za likovnu kulturu u Beogradu. Za mesto profesora na Fakultetu likovnih umetnosti izabran je 1964. godine, gde je u zvanju profesora i penzionisan. Predavao je predmete Slikanje i crtanje i Teorija forme. U toku rada na fakultetu u dva mandata je biran za dekana, a 1979. godine je osnovao Galeriju FLU. Pored slikarstva se bavio novinarstvom i pozorišnom i filmskom scenografijom. Režirao je kratkometražni film „Ova kuća bogata“ za koji je dobio međunarodno priznanje. Tokom života je priredio oko 40 samostalnih i preko 150 zajedničkih izložbi. Izlagao je u skoro svim značajnim galerijama SFRJ. Godine 1985. organizovana je njegova retrospektivna izložba u Umetničkom paviljonu „Cvijeta Zuzorić“, za koju je nagrađen Oktobarskom nagradom Beograda. Bio je autor knjiga za predmet Teorija forme koji je predavao na Fakultetu likovne umetnosti u Beogradu, autor knjige „Dani i godine“, a bavio se i dizajnom i ilustracijom knjiga. Dela Radenka Miševića zastupljena su u zbirkama Narodnog muzeja u Beogradu, Muzeja savremene umetnosti u Beogradu, Muzeja grada Beograda i u mnogim drugim značajnim muzejima u Srbiji i zemljama bivše SFRJ, kao i u značajnim muzejima i galerijama u inostranstvu. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Po njemu je nazvana likovna galerija u njegovoj rodnoj Rogatici. MG81 (N)

Odlično Retko u ponudi Ugledni novinar velikog iskustva u novinarstvu i politici iznosi svoja sjećanja iz svoje bogate biografije. Sjećanja počinju od autorova djetinjstva, preko prvih koraka u novinarstvu, rada i života u socijalističkoj Hrvatskoj i Jugoslaviji, raspada Jugoslavije i stvaranja neovisne Hrvatske do burnih godina kada obavlja visoku dužnost vanjskopolitičkog savjetnika predsjednika Mesića. Posebno je važno autorovo svjedočenje o događajima na HTV-u 1990-ih, kada postaje žrtva političkog progona i ostaje bez posla, te iskustvima o osam godina na Pantovčaku. Autor je to pregnantno izrazio naslovom jednog poglavlja: `Što sam, kada i zašto radio u Uredu Predsjednika`. ** Upravo zbog te naše stvarnosti, takve kakva jest, prepune još i kriminala i korupcije, cijeli projekt samostalne hrvatske države opasno klizi prema kategoriji ozbiljno kompromitiranoga pokušaja (o čemu, na primjer, govori i podatak da u toj našoj državi osuđenik za ratne zločine dobiva dopuštenje za izlazak iz zatvora kako bi se oženio uz nazočnost tristotinjak gostiju i uz naslovnicu i punu treću stranicu nekada najtiražnijih dnevnih novina u Hrvatskoj). To je Hrvatska u kojoj živimo i na tome ni činjenica ulaska u Evropsku uniju (kada do toga dođe) ništa neće promijeniti. I zbog te i takve Hrvatske, osjetio sam potrebu ispričati priču i o onoj Hrvatskoj (a i Jugoslaviji u čijem je sastavu ona bila), koja je bila jučer, o Hrvatskoj u danima što su prethodili tome `jučer`, ali i o svemu što je bilo doslovno - jučer. Ispričao sam ju, naravno, iz svoje perspektive, ali - onako kako je bilo, kako je doista bilo. O Hrvatskoj se, moram to ponoviti, već godinama uporno i sustavno laže, kako o onoj Hrvatskoj do godine 1990., tako i o ovoj poslije 1990. Prvu se želi demonizirati i oslikati crnim bojama pod svaku cijenu, a drugu se, ma kako žalosna bila, nastoji što više `lakirati`, uz prešućivanje - gotovo je i suvišno reći - onoga što bi se u najblažoj mogućoj formi moglo nazvati nekim aspektima porođajnih muka. Toj je Hrvatskoj posvećena moja priča, ali isto tako i onoj `drugoj Hrvatskoj` koja se u danima osamostaljenja i samostalnosti nije dala ni potisnuti, ni prigušiti, ne zato što nije željela vlastitu državu, nego zato što joj nije bilo svejedno kakva će ta država biti. Tomislav Jakić

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Redje u ponudi!!! 1934 g. Mirković, Mijo (Miho, književni pseudonim Mate Balota), hrvatski ekonomist i književnik (Rakalj, 28. IX. 1898 – Zagreb, 17. II. 1963). U početku I. svjetskog rata bio je s obitelji evakuiran u Moravsku. Nakon povratka radio je kao novinar u Hrvatskom listu u Puli, 1919–20. studirao je filozofiju i slavistiku u Zagrebu i Beogradu, potom ekonomske i društvene znanosti u Berlinu i Frankfurtu na Majni, gdje je 1923. i doktorirao disertacijom iz ekonomije. Predavao je na Pravnome fakultetu u Subotici (1928–39) i na Ekonomsko-komercijalnoj visokoj školi u Beogradu (1939–41), a nakon rata bio je sve do smrti redoviti profesor na Ekonomskom fakultetu u Zagrebu. Bio je sudionik više međunarodnih konferencija, među ostalima i Pariške mirovne konferencije (1946), koja je pridonijela konačnomu pripojenju Istre Hrvatskoj. Od 1947. bio je redoviti član JAZU. Godine 1960. dobio je Nagradu za životno djelo. Objavio je velik broj knjiga i rasprava s područja teorije vanjske i unutarnje trgovine, ekonomike agrara, industrijske politike, ekonomske povijesti, ekonomike narodnoga gospodarstva i dr. (Trgovina i unutrašnja trgovinska politika, 1931; Spoljna trgovinska politika, 1932; Industrijska politika, 1936; Agrarna politika, 1940; Ekonomska struktura Jugoslavije 1918–1941, 1950; Ekonomika agrara FNRJ, 1950; Seljaci u kapitalizmu, 1952; Ekonomska historija Jugoslavije, 1958; Uvod u ekonomiku Jugoslavije, 1959). Kao glavni tajnik Akademije 1951. pokrenuo je ediciju Građa za gospodarsku povijest Hrvatske. Od rane se mladosti bavio i književnim radom. Godine 1938. objavio je čakavsku zbirku Dragi kamen (1938). Ta zbirka zavičajne tematike i snažna socijalnog tona, s nostalgičnim doživljajem Istre, zbog velike je popularnosti postala kultnom knjigom istarskih Hrvata. Tijesna zemlja: roman iz istarskog narodnog života (1946) ekonomsko-socijalna je studija istarskoga sela u drugoj polovici XIX. i početkom XX. stoljeća. Objavio je i povijesno-autobiografske monografije Stara pazinska gimnazija (1959) i Puna je Pula (1954) te kulturnopovijesne studije u esejističko-znanstvenoj formi Flacius (1938) i Matija Vlačić Ilirik (1960). Njegovi putopisni zapisi nastali od 1930-ih do 1950-ih objavljeni su posmrtno (Na crvenoj istarskoj zemlji, 1979). U Raklju se njemu u spomen od 1968. održavaju Susreti na dragom kamenu.

Naslov: Lekarska komora Vrbaske banovine Autor: Bojan Stojnić, Verica M. Stošić Izdavač: Banja Luka : Udruženje arhivskih radnika Republike Srpske Pismo: ćirilica Br. strana: 257 ; ilustr. Format: 24 cm Povez: tvrdi Tiraž: 300 Knjiga je u celosti (listovi, korice, povez) odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, bez tragova pisanja i bez `magarećih ušiju`. Retka knjiga, štampana u tiražu od samo 300 primeraka, obogaćena fotografijama znamenitih lekara. Ljekarska komora Vrbaske banovine, kao staleška organizacija, okupljala je sve ljekare iz Vrbaske banovine koja je 1938. brojala 118 članova. Tokom tridesetih godina 20. vijeka ljekarsku službu na području Vrbaske banovine obavljalo je više od 200 ljekara. Ova monografija, pored dela o osnivanju, organizaciji i rada lekarske komore Vrbaske banovine, pruža i biografije 168 znamenitih lekara koji su radili u Vrbaskoj banovini u periodu 1929-1941. godine. Vrbaska banovina

Služba Slavko V. Nikić mek povez sa klapnama, omot omot na jednom mestu lepljen, lepo očuvana, stranice malo požutele ilustrovana 305 strana Dok su „kriminalci” radili u interesu države „pošteni” su krali, a na kraju pohapsili kriminalce zato što su neovlašćeno pomagali državu, a za to vreme su „pošteni” morali da rade njihov posao. „Pošteni” opet rade nečiji posao, a lopovi nemaju šta da rade, jer nema više državnog interesa. Privatizovana je država. Čitajte ovu knjigu i koristite je kao uputstvo za prepoznavanje onih koji su krali, a i danas kradu „u interesu države”. Kao i u knjigama „Možda” i „Zabranjeno sećanje” autor se i u knjizi „Služba” potrudio da svoje tvrdnje potkrepi istinitim događajima, sećanjem i pravim imenima ljudi koji su nam pomogli da ne nađemo izlaz iz ovog lavirinta i haosa u kome smo i danas.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali prva naslovna stranica, sve ostalo uredno! Prvo izdanje! 1921 g. Veljko Petrović je rođen u Somboru 4. februara 1884. godine. Njegov otac Đorđe bio je somborski katiheta koji će 1891. godine u monaštvu dobiti ime Gerasim, i predavaće u Bogosloviji u Sremskim Karlovcima. Veljkova majka se zvala Mileva i bila je ćerka somborskog paroha Jovana Momirovića. Majka mu je umrla nekoliko nedelja nakon porođaja. Veljko Petrović je imao dve starije sestre Vidu i Anđu i brata Milivoja. Gimnaziju na mađarskom jeziku završio je u rodnom Somboru. Godine 1902. stiže u Budimpeštu gde je studirao pravo. Istovremeno bio je pitomac prvog srpskog koledža, zavoda Save Tekelije, peštanskog Tekelijanuma. Prve pesme je počeo da objavljuje 1905. godine. Održava prijateljske veze sa Petrom Konjovićem i Vasom Stajićem. Kao mladić Petrović piše o izrazitoj apatiji kod srpske omladine i naroda u Somboru, za koju kaže da vegetira i malo šta zna o Srbima iz drugih krajeva, kao i da masovno koriste mađarizme. U proleće 1906. godine u Budimpešti sa Jurajom Gašparcem uređuje mesečnik na mađarskom jeziku „Kroacija“ („Croatia“), u čijem podnaslovu stoji „Hrvatsko-srpska sociopolitička, ekonomska i književna mesečna revija“. Iste godine, pošto je apsolvirao, glavni urednik Svetozar Pribićević zagrebačkog „Srbobrana“ obaveštava ga da je primljen u uredništvo. Godine 1908. Veljko prelazi u Sremsku Mitrovicu za urednika „Slobode“, a 1909. godine postaje urednik sarajevske „Srpske riječi“. Potom je 1911. godine emigrirao u Beograd, gde je radio kao ratni dopisnik za novosadski „Branik“ i za sarajevski „Narod“. U `Srpskom književnom glasniku` objavljuje 1912. godine pripovetku `Zaborav`. Između 1914—1915. godine bio je u štabu Moravske divizije II poziva, dok nije pozvan u niški Jugoslovenski odbor, za jednog od urednika „Savremenih pitanja“. U Beogradu upoznaje pesnika Simu Pandurovića i uglednog Jovana Skerlića kome će postati književni miljenik. `Malo je pisaca koji su kao Veljko Petrović u književnost ušli tako sigurno, bez okolišenja, bez kucanja, pravo na glavna vrata. Otvorio ih je lično moćni Jovan Skerlić 1908. godine.` Književni kritičar Skerlić je za njega izrekao sudbonosne reči: `Čitajte te pesme! To su ne samo najbolje patriotske pesme koje danas jedan Srbin iz Ugarske peva, to ide možda u najbolje, ali izvesno u najoriginalnije stvari celokupne poezije srpske.`[6] Uz Veljka Petrovića vezuju se dva osnovna određenja: rodoljubivi pesnik i realistički pripovedač. U jeku balkanskih ratova u beogradskom Narodnom pozorištu upoznaje sedamnaestogodišnju Maru Mandrašević, ćerku pančevačkog trgovca sa kojom će se venčati u njenom rodnom mestu, Kuli, 20. novembra 1919. godine. U dugom, srećnom braku ipak neće sve biti potaman, jer nisu imali dece. Prešavši Albaniju upućen je u Ženevu, u novinarski propagandistički biro, gde je radio do 1918. godine na štampi i publikacijama. Objavio je 1916. godine u američkom `Srbobranu`, na naslovnoj strani rodoljubivu pesmu `Srbiji`. Godine 1918. izabran je za člana Jugoslovenskog odbora. Veljko se tada nadao da će biti postavljen za ambasadora u Budimpešti, međutim, umesto toga 1919. godine je imenovan za referenta u odseku Ministarstva prosvete za Bačku, Banat i Baranju u Novom Sadu. Veljko Petrović je bio mason i njegov uspon u javnom i kulturno-umetničkom životu je bio nesumnjivo podržan iz tog miljea. On će u mnogim organizacijama, odborima, udruženjima prednjačiti - voditi glavnu reč i usmeravati kulturne tokove. Sledeće 1920. godine premešten je u Ministarstvo prosvete u Beograd. Između 1921. i 1923. godine bio je šef Kabineta ministra, zatim je imenovan za referenta u Umetničkom odeljenju, a od decembra 1924. godine postaje inspektor u istom Ministarstvu. Kasnije je Petrović napredovao i bio dugogodišnji načelnik u Ministarstvu prosvete (1927). U to doba održava vezu sa mnogim uglednim srpskim književnicima kao što je bio Jovan Dučić, Aleksa Šantić, Miloš Crnjanski i Milan Kašanin, ali i sa likovnim umetnicima kao što je Petar Dobrović koji je uradio grafiku za naslovnu stranu njegove zbirke pripovedaka „Bunja i drugi u Ravangradu“. Veljko Petrović je 1928. godine postao potpredsednik beogradskog Pen-kluba.[9] Godine 1929. uz pomoć Miloša Crnjanskog, tadašnjeg člana presbiroa pri Ambasadi Kraljevine Jugoslavije u Berlinu, Veljko Petrović je boravio u nemačkoj prestonici gde se upoznao sa vodećim ličnostima kulturnog života Nemačke. Dana 12. januara 1930. Petrović u svečanoj dvorani beogradskog Univerziteta kralju Aleksandru pročitao je svoju raspravu „Šumadija i Vojvodina“. Početkom maja 1930. kao izveštač lista „Politika“ boravio je u Budimpešti i piše o Srbima u Mađarskoj i njihovoj kulturnoj baštini. Svoj boravak u Budimpešti i Sentandreji ponovio je 1961. godine. Tom prilikom njegov domaćin bio je Stojan D. Vujičić, doajen srpskih književnika u Mađarskoj. Februara 1936. godine dotadašnji dopisni član Srpske kraljevske akademije Veljko Petrović književnik izabran je za redovnog člana. [10] Postojalo je u Beogradu 1925. godine Društvo književnika, za čijeg je predsednika izabran tada Petrović. U Beogradu je inicijativom beogradskog centra Pen-kluba došlo do novog udruživanja pisaca. Prva skupština Udruženja književnika održana je marta 1937. godine u sali beogradske kafane `Kod dva jelena`.[11] Izabran je na tom burnom skupu, pred četrdesetak prisutnih književnika, za predsednika Veljko Petrović.[12] U januaru 1938. postavljen je za programskog direktora Beogradske radio stanice.[13] Za vreme Drugog svetskog rata je bio izvesno vreme zatvoren od strane okupatora, zbog masonskog članstva. Umro je u Beogradu 1967. godine, a sahranjen je uz velike počasti u Aleji narodnih heroja na Novom groblju. Književnost Veljko Petrović 1984 Yugoslavia stamp.jpg Na književnom planu počeo je da zarađuje još 1903. u „Novom Srbobranu“, pišući političke članke, kozerije, dopise i prevodeći priče. Od 1905. počeo je da objavljuje stihove, priče i književne članke i beleške u „Srpskom književnom glasniku“ i „Brankovom kolu“, a potom i u „Delu“, „Savremeniku“, „Novoj iskri“, „Bosanskoj vili“ i „Slovenskom jugu“. Godine 1912. je izdao svesku „Rodoljubive pesme“, a 1914. knjigu pesama „Na pragu“. Iste godine spremio je dve knjige pripovedaka za izdanja Matice srpske i „Napretka“, ali je u toku rata rukopis izgubljen. Tek 1920. godine počeo je da štampa izbor svojih novela, u knjigama: “Bunja i drugi iz Ravangrada“, predratna pričanja, dvanaest pripovedaka (1921), „Pomerene savesti“, deset pripovedaka (1922), „Tri pripovetke“ (1922), „Iskušenje“, petnaest pripovedaka (1924). 1925. izdala je Srpska književna zadruga izbor iz Petrovićevih novela (Pripovetke). Petrović je napisao oko sto pripovedaka, i velik broj članaka iz književnosti i umetnosti u „Politici“, „Letopisu“ itd. O stogodišnjici Matice srpske Petrović je uredio „Album vojvođanske umetnosti“ i u njemu napisao pregled srpske umetnosti od kraja 17. do 20. veka. Veljko Petrović je 1933. godine u decembru mesecu na glavnoj skupštini Čitaonice izabran „radi zasluga u nacionalnom i kulturnom pogledu“ za njenog počasnog člana. Veljko Petrović je bio član Srpske akademije nauka i umetnosti, bio je predsednik Matice srpske u Novom Sadu i Srpske književne zadruge u Beogradu, i dugogodišnji upravnik Narodnog muzeja u Beogradu. Pretežno je pisao o Vojvodini, njenom ambijentu i ljudima, a i autor je mnogih članaka i studija iz oblasti književnosti i likovnih umetnosti uopšte, posebno vojvođanskog slikarstva XVIII i XIX veka. Dobitnik je nagrade Saveza književnika Jugoslavije. Nasleđe Mara Petrović, njegova supruga, poštujući želju Veljka Petrovića, zaveštala je gradu Beogradu sve kulturno istorijske vrednosti koje su ga u njihovoj kući za života okruživale. Tu su, pre svega, rukopisi, prepiska i biblioteka Veljka Petrovića, zatim umetničke slike, stilski nameštaj i predmeti primenjene umetnosti. Legat još uvek nije otvoren za javnost, zbog nedostatka sredstava za adaptaciju porodične kuće, takođe poklonjene Gradu, za muzejsku namenu. Po njemu je nazvana Ulica Veljka Petrovića (Sombor). Nagrada „Veljkova golubica“ Nagrada ustanovljena 2007. godine se dodeljuje za sveukupno pripovedačko delo savremenog pisca na srpskom jeziku. Nagrada će se dodeljivati svake godine, sredinom oktobra, na manifestaciji „Veljkovi dani“, u Somboru. Prvi dobitnik je Miroslav Josić Višnjić. Dela 1902. „Rodoljubive pesme” 1909. „Bunja” 1912. „Na pragu” 1921. „Bunja i drugi iz Ravangrada” 1921. „Varljivo proleće” 1922. „Pomerene savesti” 1922. „Tri pripovetke” 1924. „Iskušenja” 1925. „Pripovetke” 1932. „Izdanci iz opaljena grma” 1948. „Prepelica u ruci” 1964. „Dah života”

Autor: Momčilo Jokić Izdavač: `Nova svetlost`, Kragujevac Broj strana: 289 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 21 cm Učesnik Barskog kongresa, Momčilo Jokić, koji je osam godina robijao zato što je znao zapanjujuću istinu o identitetu i nečasnim rabotama Josipa Broza, sada prvi put iznosi svoja saznanja i činjenice koje je više od tri decenije sakupljao po raznim domaćim i inostranim arhivama. Ovo je začuđujuća priča o najmisterioznijem čoveku dvadesetog veka, o njegovoj vladavini, o zločinima koje je pripremao i izveo, o službama za koje je radio i konačno, o našoj sudbini koja je njegovom vladavinom pripremljena. TAJNI DOSIJE JOSIP BROZ je knjiga koja odgovara na mnoga pitanja koja su se postavljala u vezi Tita, pre svega ko je Josip Broz (da li je on zaista Hrvat ili mađarski Jevrejin), šta je to planirano da bude posle Tita i zašto nam se danas događa sve ovo što se događa. Sledeći mnoga objašnjenja tamnih stranica naše predratne i poratne istorije, dolazimo do saznanja ko je i za čiji račun vršio masovne likvidacije srpskih komunista u Španiji, šta je pravi motiv Dahauških procesa, za koje obaveštajne službe su Broz i njegovi saradnici radili sve do danas. I još dalje, slede odgovori na davnašnja pitanja: - Šta je Staljin na početku rata obećavao Draži Mihailoviću i zašto je u Beograd poslao Mustafu Golubića? - Da li su Moša Pijade i Milovan Đilas izdali Mustafu Golubića Gestapou da bi zaštitili Tita. Šta je Randolf pisao svom ocu Čerčilu u vezi Titovih političkih opredeljenja? - Kako su četnici Draže Mihailovića izigrani od strane Tita i ratnih saveznika? - Zašto je Tito za rata tajno posetio Vatikan samo u pratnji jednog engleskog oficira? - Zašto je prećutkivana činjenica da su u Vojno-obaveštajnoj školi u Pečuju zajedno bili Josip Broz, Miroslav Krleža i Adolf Hitler? - Da li su Hitlerove ofanzive za vreme rata bile sračunate na likvidaciju njegovog školskog druga ili na nešto drugo? - Zašto se Josip Broz tako lako izvlači iz svih obruča i zašto pregovara sa ustašama i Nemcima? - Kako su vođene političke igre oko Balkanske federacije? - Da li je Georgi Dimitrov, Titov takmac za predsednika buduće Balkanske federacije, otrovan u Moskvi ili na Topčiderskoj stanici u Beogradu? - Ko je od sadašnjih saveznih funkcionera učestvovao u izdaji Če Gevare? - Kako je pripremljen koncept slabljenja jugoslovenske armije... Ovo je knjiga kod na žalost, pokazuje da su bili u pravu oni koji su tvrdili: „I posle Tita Tito“. Knjiga u desnom ćošku prednjih korica i sa strane malo oguljena, na predlistu ispisan redni broj, sve ostalo u vrlo dobrom stanju. Knjiga sadrži crno-bele fotografije i faksimile dokumenata. Na srednjoj slici prikazan deo sadržaja.

David Tasic- Lesevi s Golog Prvo dokumentarno kazivanje o Golom otoku Emonica, Beograd/Ljubljanja, 1988. Mek povez, 103 strane, ilustrovano. U uglu prvih nekoliko listova mala mrlja od kafe, vidi se na slici. PRVO IZDANJE PRVOG SVEDOCANSTVA O GOLOM OTOKU! Dragutin Vajdić (28. oktobar 1919 — 23. avgust 1987) bio je profesor, umetnik i književnik. Biografija Rođen 28. oktobra 1919. godine u Vrdniku (Srem) u rudarskoj porodici (otac Čeh, majka Slovenka). Osnovnu, srednju muzičku i višu zanatsku školu završio u Beogradu. Radio je kao muzičar na lađi „Kraljica Marija”, trenirao boks kod Tome Stanisavljevića. Bio je sekretar URS-a, rasturao je značke No pasaran. Iz političkih razloga mobilisan i upućen u Tivat, sporečkao se s narednikom i osuđen je na tri godine strogog zatvora.[1] Zahvaljujući generalu Simonoviću, završio je školu za vojne obaveštajce u Nišu, specijalizirao za Albaniju gde je i dočekao 1941. godinu. Iz Berata je došao u Valonu, izveo dve veće divarzije i obreo se u Beogradu, gde su već bili Nemci. Uspostavio je vezu s francuskim vojnim atašeom Žontijem, a ovaj ga povezao s Kostom Pećancem koji ga je poslao u Štab Draže Mihailovića na Bukulju. Draža ga je odbio kao oficira, pa je Dragutin Vajdić u maju i junu 1941. godine sa svojih nekoliko boraca osnovao Narodnu vojsku, koja je razoružala žandare, palila opštinske arhive i pozivala seljake na borbu. Ova grupa se kasnije priključila Valjevskom partizanskom odredu. Pao je četnicima u ruke i to ga je moglo stajati glave da ga nije prepoznao Draža Mihailović. Godine 1943. kao iskusan vojnik, posle kapitulacije Italije, iz Bosne odlazi u Sloveniju. Borio se u Lici, na Kordunu, Baniji i zapadnoj Bosni, Slavoniji i Srbiji, više puta je ranjavan i uporno odbijao da postane član KPJ, pa je rat i završio kao kapetan prve klase. Iz vojne službe je demobilisan 1948. godine, nakon čega je ispitivan i upućen na Goli otok na kome je ostao do 25. juna 1953. godine. Nakon izlaska iz zatvora, radio je kao nastavnik Opšte tehničkog obrazovanja u XI beogradskoj gimnaziji i drugim školama, a onda je otišao na rad u Francusku. Tamo se bavio umetničkom stolarijom intarzijom. Vratio se 1967. godine. Penzionisan je kao težak ratni invalid (70%).[1] Bio je oženjen našom pozorišnom glumicom Miroslavom Vajdić, rođ. Radović. Miroslavina matična kuća je bilo Jugoslovensko dramsko pozorište u Beogradu. Godine 1972. dobili su ćerku Nedu Vajdić koja se kasnije zajedno sa majkom izborila za priznavanje očevih autorskih prava nad delom Gažen dijamant.[1] Odlikovanja Dragutin Vajdić je nosilac Ordena za hrabrost i Ordena zasluge za narod sa srebrnim vencem. Spomenicu nije dobio,jer ju je tražio posle povratka sa Golog otoka, s obrazloženjem da je zakasnio. Poznavao se sa De Golom.[1] David Tasić i Gažen dijamant Roman Gažen dijamant je registrovan 11.09.1984. godine u Jugoslovenskoj autorskoj agenciji u Beogradu. Dragutin Vajdić, pisao je ovaj roman godinama, stalno pod stresom, iznova preživljavajući mučnih pet godina na Golom otoku. Kada je završio roman, bezuspešno je tražio dovoljno hrabru izdavačku kuću, koja bi ga objavila. Sve do 1987. godine i susreta sa tada studentom i honorarnim saradnikom Mladine Davidom Tasićem, kada je dogovoreno da se delovi romana objavljuju u nastavcima u Mladini, kako bi se ispitala reakcija javnog mnenja i eventualno štampala knjiga.[2]Prvi nastavak je izašao jula 1987. godine, a drugi je objavljen mesec dana kasnije, Dragutin Vajdić nije ni dočekao nastavak, jer je preminuo. Nastavci su i dalje izlazili u Mladini. Od brošure Goli otok nastaje knjiga Leševi sa Golog (na srpskom), koju David Tasić, uz veliku medijsku pompu, javno promoviše u beogradskom SKC-u kao autor, marta 1988. godine.[2] Kulturni događaj, međutim, pretvara se u neprijatan duel sa prijateljima pokojnog Vajdića koji Tasića javno optužuju da je prisvojio rukopis mrtvog čoveka i pod svojim imenom objavio memoare o Golom otoku. Roman čak nije ni prepričan, već su izvučena suštinska poglavlja, i u integralnoj i identičnoj verziji objavljena kao autorsko delo. Knjiga koja kao plagijat dospeva na Drugi opštinski sud u Beogradu, u Sloveniji postaje bestseler i prateći marketinški rekvizit ljubljanskog procesa. Od početnih 800 primeraka, kolporteri Mladine ne čuvenom Kulturnom mitingu u Ljubljani uspevaju da je prodaju u tiražu preko četiri hiljade, a sav prihod odlazi kao pomoć uhapšenom autoru. Bez ikakvog objašnjenja i poziva na sud, tužba je odbijena jula 1989. godine. Iste godine pokrenuta je nova parnica, ali u Ljubljani i konačno je dobijena posle dve godine, Vrhovni sud Slovenije 1991. godine potvrđuje da je autor knjige Dragutin Vajdić. a ne David Tasić, kome se određuje novčana kazna zbog zloupotrebe autorskog prava. Sudski spor oko knjige, kao i sama presuda nisu sprečili Tasića da oktobra 1990. godine štampa novo izdanje, sada u luksuznom povezu, dok se u ljubljanskom katalogu ``Svet knjige``, Leševi sa Golog reklamira kao jedan od najčitanijih romana krajem 1990. Lesevi sa Golog

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tibor Zivkovic Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita DE CONVERSIONE CROATORUM ET SERBORUM - O Srbima i Hrvatima Konstantin Porfirogenit, autor Tibor Živković Istraživanja slovenskih poglavlja iz dela `De administrando Imperio` knjige vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita O Srbima i Hrvatima, kao i o Dalmaciji - najstariji izvori za istoriju Srpskog i hrvatskog naroda Tibor Živković je bio direktor istorijskog instituta i srpski istoričar čija su se istraživanja većinom odnosila na rani srednji vek u Srbiji, Bugarskoj, Hrvatskoj i Grčkoj; zatim srpsko-vizantijske odnose, kao i etničke simbioze. Osnovno i srednje školovanje završio je u Beogradu. Diplomirao je na Katedri za stari vek Filozofskog fakulteta u Beogradu 1990. godine. Magistrirao je 1996. godine sa tezom Slavizacija na teritoriji Srbije od VII-XI veka, koja je kasnije objavljena kao knjiga pod naslovom Sloveni i Romeji (2000). Od 1997. godine radio je u Istorijskom institutu SANU. Doktorirao je 2000. godine sa disertacijom Sloveni pod vlašću Vizantije od VII do XI veka (do 1025. god.), na osnovu koje je kasnije štampana knjiga u dva izdanja (2002, 2007), pod naslovom Južni Sloveni pod vizantijskom vlašću (600—1025).[4] Poslednje radove je posvetio pručavanju i analizi osnovnih izvora ranog srednjeg veka u Jugositočnoj Evropi: Letopis popa Dukljanina i O upravljanju carstvom Konstantina VII Porfirogenita, iz kojih su proistekle knjige Gesta Regum Sclavorum II (2009), De conversione Croatorum et Serborum – A Lost Source (2012), na engleskom jeziku. Posthumno je 2013. objavljen prevod ove knjige Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita, kao i knjiga Anonymi descriptio Europae Orientalis (2013), na kojoj su sarađivali i Vladeta Petrović, Aleksandar Uzelac i Dragana Kunčer. Konstantin VII Porfirogenit (grčki:Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος) (2. septembar 905 — 9. novembar 959) bio je vizantijski car (913—959) i istoričar. Sa svojim saradnicima autor je četiri istorijska djela: Spis o narodima, Spis o ceremonijama, Spis o temama i Život Vasilijev.[1] Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit je rođen 905. u Carigradu, a kao jedini sin cara Lava VI Mudrog iz njegovog odnosa sa Zojom Korbonopsinom.[2] Posle smrti Lava VI (911) državom je upravljao njegov brat car Aleksandar I, ali je on umro sredinom 912. godine, a stvarna vlast je data prvo regenstvu koje je vodio patrijarh Nikola I Mistika, a posle majka Konstantina VII i na kraju 920. je stvarnu vlast uzeo Roman I Lakapin car-savladar i tast Konstantina VII.[2] Konstantin VII uspeo je da preuzme vlast tek od 945. godine i vladao je samostalno do svoje smrti 959. godine.[3] Njegova vladavina je sa političkog aspekta beznačajna, ali zato njegova naučno literarna delatnost zauzima jedno od najistaknutijih mesta i u vizantijskoj kulturnoj istoriji. Konstantin je imao smisla i ljubavi za nauku i umetnost. Car je oko sebe okupio grupu sposobnih i obrazovanih saradnika koji su mu pomagali na spremanju materijala, a sudelovali su i u pisanju, tako je teško odvojiti šta je pisao sam car a šta saradnici. Karakter dela ovog kruga je kompilatorski ali baš u tome je njihova vrednost jer donose vesti starijih izgubljenih izvora. Konstantinova dela su bogata informacijama. Najpoznatije njegovo delo je „De administrando imperio“ (O upravljanju carstvom) koje ima didaktički karakter i namenjen je carevom sinu, kasnijem caru Romanu II. U tom delu, Konstantin Porfirogenit daje podatke o zemljama i narodima sa kojima je Vizantija dolazila u dodir, među njima i Slovenima.[4] Delo je naročito značajno za proučavanje istorije srpskog naroda, jer Porfirogenit piše o dolasku Srba na Balkan u 7. veku naše ere. Tibor Živković (Mostar, 11. mart 1966 — Beograd, 26. mart 2013[1]) bio je srpski istoričar čija su se istraživanja većinom odnosila na rani srednji vek u Srbiji, Bugarskoj, Hrvatskoj i Grčkoj; zatim srpsko-vizantijske odnose, kao i etničke simbioze.[2][3] Biografija Osnovno i srednje školovanje završio je u Beogradu. Diplomirao je na Katedri za stari vek Filozofskog fakulteta u Beogradu 1990. godine. Magistrirao je 1996. godine sa tezom Slavizacija na teritoriji Srbije od VII-XI veka, koja je kasnije objavljena kao knjiga pod naslovom Sloveni i Romeji (2000). Od 1997. godine radio je u Istorijskom institutu SANU. Doktorirao je 2000. godine sa disertacijom Sloveni pod vlašću Vizantije od VII do XI veka (do 1025. god.), na osnovu koje je kasnije štampana knjiga u dva izdanja (2002, 2007), pod naslovom Južni Sloveni pod vizantijskom vlašću (600—1025).[4] Bio je direktor Istorijskog instituta od 2002. do 2010. godine, kao i glavni i odgovorni urednik Redakcionog odbora izdanja Istorijskog instituta.[3] Autor je dokumentarnog serijala Istorija Srba – Rani srednji vek, u šest polusatnih epizoda, za koji je sam napisao scenario i uradio režiju. Dokumentarci su objavljeni 2007. godini u produkciji izdavačko-informativne ustanove Mitropolije crnogorsko-primorske, i prikaznai na brojnim televizijskim stanicama u Srbiji i regionu.[4] Poslednje radove je posvetio pručavanju i analizi osnovnih izvora ranog srednjeg veka u Jugositočnoj Evropi: Letopis popa Dukljanina i O upravljanju carstvom Konstantina VII Porfirogenita, iz kojih su proistekle knjige Gesta Regum Sclavorum II (2009), De conversione Croatorum et Serborum – A Lost Source (2012), na engleskom jeziku. Posthumno je 2013. objavljen prevod ove knjige Izgubljeni izvor Konstantina Porfirogenita, kao i knjiga Anonymi descriptio Europae Orientalis (2013), na kojoj su sarađivali i Vladeta Petrović, Aleksandar Uzelac i Dragana Kunčer

KRATKA POVIJEST INDIJE: Andrew Robinson Povez: tvrdi Izdavač: Sandorf, Zagreb Godina izdanja: 2015 Broj strana: 250 Format: 23,5 x 15,5 Indija ima više od četiri milenija dugu povijest te bogato iskustvo odnosa sa susjedima, bilo da se radilo o osvajačima ili trgovcima. `Kratka povijest Indije` svojevrsni je uvod u tu prebogatu povijest koja opisuje odnose s drevnom Kinom, rođenje budizma, dolazak Aleksandra Velikog i dodire s Rimskim Carstvom; razdoblje mogula i dolazak Britanaca i kolonijalnu eru. A tu je i današnja Indija koja je izrasla u svjetsku političku i vojnu silu. Pitkim jezikom i popularnim, ali ne i površnim pristupom povijest Indije pristupačna je čitatelju koji nije upućen u sve rukavce indijske kulturne i političke povijesti. Opremljena serijom povijesnih fotografija, ovo je prva sveobuhvatna povijest Indije na hrvatskom jeziku. Andrew Robinson (1957.) je britanski pisac i novinar, školovao se na Oxfordu i Etonu. Još od svojeg prvog posjeta Indiji 1975. uključen je u njezina kulturna i društvena zbivanja. Odlično očuvana knjiga.