Ključ za demontažu Auto Radia Audi, Ford, Mercedes, VW

Ključ za demontažu Auto Radia Škoda, Kenwood od 2002

Ključ za demontažu Auto Radia Clarion, JVC, Kenwood, Panasonic...

Ključ za demontažu Auto Radia Alfa, Citroen, Fiat, Ford, Opel

Fali prednja korica Timotije Bogoboj Atanacković (Baja, 22. jun 1826 — Baja, 9. septembra 1858) bio je srpski književnik i advokat.[1] U istoriji srpske književnosti zapamćen je kao utemeljivač srpske romantičarske novele i kao pisac romana „Dva idola”, najvažnijeg romana srpskog romantizma. Pored romana i novela, pisao je i poeziju i putopise. Atanacković je poticao iz ugledne srpske trgovačke porodice Austrijskog carstva. Studirao je prava u Požunu, Pešti i Beču. U Beču je postao deo Vukovog kruga, koji ga je priveo kolu mladih romantičara. Učestvovao je u Srpskoj revoluciji 1848—1849 i Majskoj skupštini, te je zbog odmazde mađarskog suda bio prisiljen da se skloni u Francusku. Od 1848. do 1850. putovao je po Evropi. Tokom 1851. i 1852. godine radio je kao sekretar kod bačkog vladike Platona Atanackovića. Vratio se u svoj rodni grad Baju 1852. U Baji je započeo uspešnu advokatsku karijeru, te je ubrzo napustio pisanje književnih dela. Umro je od tuberkuloze u svojoj trideset i drugoj godini života. 518 str

Odlično očuvano! Autor - osoba Kaman, Milan = Kaman, Milan Naslov Šta je život / Milan Kaman Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1952 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Narodna knjiga, 1952 (Beograd : Kultura) Fizički opis 46 str. : ilustr. ; 19 cm Zbirka Nauka i život Predmetne odrednice Biologija (popularna nauka) Milan Kaman rođen je u Varaždinu godine 1888. Tamo je završio srednju školu, a prirodne nauke studirao je u Beču i Zagrebu gde je i diplomirao. Nakon završenih studija radio je neko vreme kao asistent Zoološkog instituta u Zagrebu, a zatim na Zoološkoj stanici u Trstu. Kasnije je službovao kao profesor gimnazije u Rumi i Gospiću, a kao direktor u Varaždinu i Novoj Gradiški. Odlikovao se organizatorskim sposobnostima i velikim pedagoškim iskustvom, pa je zdušno pomagao mlađim nastavnicima biologije. U školi je organizovao seminare, praktične vežbe iz biologije i ekskurzije, predavanja u okviru škole i narodnog sveučilišta koje je osnovao u Novoj Gradiški i u Varaždinu. Bio je napredan ne samo u stručnom pogledu nego i politički, pa se za rata kao nastavnik u Slavonskoj Požegi priključio Narodnooslobodilačkom pokretu. Radio je kao prosvetni radnik na oslobođenom teritoriju u Slavoniji. Nakon oslobođenja bio je neko vreme u Odjelu za prosvjetu GNO Zagreb, a zatim profesor na I muškoj gimnaziji u Zagrebu. Godine 1946. prešao je u Hrvatski narodni zoološki muzej kao muzeolog, a od godine 1950. bio je direktor toga muzeja sve do penzionisanja godine 1958. Za čitavo vreme svoga rada – gotovo pola stoleća – delovao je ne samo kao stručnjak nego prvenstveno kao prosvetni radnik u najširem smislu reči, a naročito kao popularizator prirodnih nauka. Bio je suautor brojnih udžbenika za srednje škole, sarađivao je u Glasniku Hrvatskog prirodoslovnog društva i časopisu „Priroda“ već od njenog osnivanja tj. od godine 1911. U popularnim izdanjima „Male naučne knjižnice“ i „Knjižnice Prirode“ štampani su brojni radovi Milana Kamana, koji se odlikuju vrlo lepim, lakim i razumljivim načinom pisanja. Propagirao je i zaštitu prirode u okviru Hrvatskog prirodoslovnog društva i tadašnjeg Odjela za zaštitu prirode Konzervatorskog zavoda. Održao je niz predavanja iz biologije na narodnim sveučilištima u Zagrebu i izvan Zagreba. Bio je doista odličan popularizator prirodnih nauka i mogao bi mnogima mlađima da služi za uzor, pa mu zbog toga i Hrvatsko prirodoslovno društvo duguje zahvalnost za njegovu dugogodišnju suradnju na tome području. MG51

Sposaljnjost kao na fotografijiama, unutrasnjost: Korice se odvojile od tabaka, ali jos uvek se drze, ponegde skromno ostavljane beleseke obicnom olovkom na marginama, ostalo u dobrom i urednom stanju! Latinska Gramatika za Gimnazije II deo: Sintaksa Napisao: Jov. Turoman Dr Jovan Turoman (Uštica, Gornja Krajina, 18. januar 1840 – Beograd, 20. avgust 1915) je bio srpski filolog i profesor latinskog i starogrčkog jezika. Radio je kao profesor Srpske pravoslavne velike gimnazije u Novom Sadu od 1864. do 1875. godine. Po prelasku u Beograd, bio je profesor klasične filologije na Velikoj školi, odnosno od 1905. Univerzitetu u Beogradu.[1] Posebno se posvetio pročavanju života i dela oratora Demostena prevodeći njegove besede. Od članaka se izdvajaju demostenovska odbrana starogrčkog jezika i književnosti (1863, Preodnica), potom kritika srpskohrvatskog prevoda Antigone (1879, Javor) i „Književna zajednica Srba i Hrvata” (1874, Javor), u kome se zalaže za plansko prevođenje kako bi se izbegli duplikati. Autor je više udžbenika za grčki i latinski jezik.[1] Za redovnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1894. godine. Sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu

`Materijal za ovaj kratki prikaz partizanskih štamparija pribavio sam od drugova koji su rukovodili štamparijama i radili u njima ili oko njih; iz dva broja lista `Naprijed`, iz članka druga Vida o slovenačkoj štamparskoj tehnici, zatim iz svog dnevnika i najzad iz sećanja. Zato ovo ustvari nije potpuna istorija partizanskih štamparija, jer ima dosta praznina, a možda i neke štamparije nisu ni pomenute, naročito one koje se još uvek nalaze na poluoslobođenoj teritorji, mada su sve činjenice u knjizi proverene, koliko su prilike dopuštale, kod drugova koji su radili na ovom sektoru.` 1945., tabačni (nerasečeni) povez, 158 strana, nepodvlačena, nema posvetu, fotografije, crteži, težina 110 grama.

Izdaje zadružno izdavačko preduzeće Beograd Ilustracije: Đorđe Lobačev: ilustracije za roman „Pet stotina miliona beguminih“ Za laku noć i prijatan san: najnoviji projekat mog oca je da je uzeo sve stare knjige Žila Verna koje ima, rana ili prva srpska (a ja pretpostavljam i jugoslovenska) izdanja i prevode njegovih knjiga, pa ih skenira da bi ove po devedesetak godina stare knjige sačuvao od propadanja. Kako bi bilo čitljivije, on skenove protera kroz OCR softver, odabere font koji najčešće nije isti kao u originalu ali drži isti prored i margine i veličinu tako da su stranice praktično iste kao u originalu. Ima tu dosta posla ali ispadne lepo i čitljivo. Meni je vrlo zanimljivo da čitam te prve prevode i gledam kako se pravopis menjao od hiljadudevetstodvadesetih naovamo. Najnovija knjiga koju je skenirao je novija, izašla je 1946. godine, dakle posle rata i izdao ju je Privredni pregled. U pitanju je „Pet stotina miliona beguminih“ i razlog što je sada pominjem je da ovo izdanje ima i ilustracije rađene posebno za jugoslovensko izdanje, a koje je radio niko drugi do – Đorđe Lobačev. Stanje knjige je kao na slikama Mek povez sa ilustracijama 191.strana

SEKSUALNI ŽIVOT NAŠEG DOBA III. - Ivan Bloh***2225...d...2017. Panteon Beograd-nema godine/negde između dva rata povez-karton,185.str.ćírilica,format: 19 x 13 .cm,knjiga III.- stanje knjige: Korice kao na slici-naknadno krton.-vrlo blage promene,Nema podvlačenja, zapisa... nema ispisivanja iz sadržaja: -slobodna ljubav - zavođenje,život naslada i divlja ljubav , -prostitucija Jan Gotlib (Bogumił) Bloch ( ruski : Иван Станиславович Блиох ili Блох) (24. jul 1836, Radom - 25. decembar 1901/1902, Varšava) bio je poljski bankar i željezničkog finansijer koji je posvetio svoj privatni život na proučavanje moderne industrijske ratovanje . Rođen jevrejske i preobraćen na Kalvinizam , proveo je značajan napor da se protivi prevladava Antisemitske politike od carske vlasti, a bio naklonjen mladoj cionistički pokret. Bloch je studirao na Univerzitetu u Berlinu , radio je u Varšavi banci, a zatim se preselio u St. Petersburgu , glavnog ruskog carstva (koje upravlja mnogo poljskog zemljišta u to vrijeme). Tamo je učestvovao u razvoju Ruske železnice , kako u finansiranju izgradnje novih pruga i pismeno istraživačkih radova na tu temu. Osnovao je nekoliko bankarstva, kreditne i osiguravajućih društava. 1877. imenovan je za člana Znanstvenog odbora ruskog Ministarstva finansija.

Roman u dve knjige, tvrdi povezi, izdanje Geca kon 1939, antikvarna edicija Plejada, ukupno oko 500 strana, ponegde u manjoj meri oštećene korice kako se vidi, generalno dosta solidno stanje, posebno iznutra Konstantin Fedin rođen je 12. februara (24. februara po starom stilu) 1892. u Saratovu u porodici vlasnika prodavaonice konfekcije. 1911. stupio je u Moskovski trgovinski institut. 1914. godine poslan je u Nemačku da usavrši nemački jezik. Izbijanje Prvog svetskog rata prisililo ga je da ostane u Nemačkoj do prestanka neprijateljstava. Krajem 1918. vratio se u Rusiju i nastanio se u gradu Sazranu. U februaru 1919. organizovao je i uredio književno-umetnički časopis „Distinctions“. Sarađuje sa novinama `Izvestija Sizranskih Sovetov`, `Skarlet put` i `Sizran Communard`. U Sizranu je napisao svoje prve priče: `Sreća` i `Ujak Kissel`. Od 1921. godine učesnik je književnog kruga Braće Serapion. 1927. učestvovao je u pisanju kolektivnog romana Veliki požar, objavljenom u časopisu Ogoniok. Od 1933. do 1935. Fedin je radio na romanu Otmica Evrope, prvom političkom romanu u sovjetskoj literaturi. 1958. postao je akademik Akademije nauka SSSR-a. Od 1959. do 1971. bio je prvi sekretar, a od 1971 do 1977 predsednik Saveza pisaca SSSR-a. Konstantin Fedin umro je 15. jula 1977. godine. Sahranjen je u Moskvi na groblju Novodeviči.

SEKSUALNI ŽIVOT NAŠEG DOBA I-III. - Panteon Beograd-nema godine/štampa između dva rata povez-karton,ćírilica,format: 19 x 13 .cm, stanje knjiga: originalne korice neznatno iskrzane po obodu,bez pisanja ,cepanja i sl. -moralni prestupi u sudskom pogledu -problem uzdržavanja -seksualno vaspitanje -neomeltasionizam,preventivno seksualno opštenje,veštačka besplodnost i veštački pobačaj -seksualna higijena -seksualni žiivot u javnosti(seksualno nadri-lekarstvo,oglasi i skandali) -pornografski spissi i slike -ljubav u lepoj književnosti -naučna aknjiževnost u seksualnom životu -pogled u budućnost blag miris na magacin Jan Gotlib (Bogumił) Bloch ( ruski : Иван Станиславович Блиох ili Блох) (24. jul 1836, Radom - 25. decembar 1901/1902, Varšava) bio je poljski bankar i željezničkog finansijer koji je posvetio svoj privatni život na proučavanje moderne industrijske ratovanje . Rođen jevrejske i preobraćen na Kalvinizam , proveo je značajan napor da se protivi prevladava Antisemitske politike od carske vlasti, a bio naklonjen mladoj cionistički pokret. Bloch je studirao na Univerzitetu u Berlinu , radio je u Varšavi banci, a zatim se preselio u St. Petersburgu , glavnog ruskog carstva (koje upravlja mnogo poljskog zemljišta u to vrijeme). Tamo je učestvovao u razvoju Ruske železnice , kako u finansiranju izgradnje novih pruga i pismeno istraživačkih radova na tu temu. Osnovao je nekoliko bankarstva, kreditne i osiguravajućih društava. 1877. imenovan je za člana Znanstvenog odbora ruskog Ministarstva finansija.

Na prodaju Wireless FM Transmiter, koristi 2x AAA baterije ili na adapter. Koristio ga pre nekog vremena za puštanje muzike na radiu sa laptopa. Ima 4 frekfencije rada. Predmet prodaje odgovara datim opisima i slikama. Za sve sto vas zanima pitajte! Pogledajte i ostale mnogobrojne predmete koje prodajem: http://www.kupindo.com/Clan/Vladimir10/SpisakPredmeta

Mark Twain : SKICE I PRIPOVETKE , Izdanje EOS Beograd 1938 , str. 96, mali format. Sadržaj na slici. Očuvanost 3; malo pohabano. Američki pisac Mark Tven rođen je 1835. godine, u saveznoj državi Misuri, pod imenom Samjuel Langhorn Klemens. Detinjstvo je proveo u gradu Hanibalu na obali reke Misisipi. Nakon očeve smrti napušta školu i počinje da uči štamparski zanat, a zatim kormilarski posao kojim će se baviti sve do početka građanskog rata 1861. godine. Pseudonim Mark Tven nastao je upravo u danima kada je kao kormilar plovio Misisipijem, a ova fraza se odnosila na termin koji su brodari koristili za označavanje dubine reke bezbedne za plovidbu parobroda. U građanskom ratu je učestvovao kao dobrovoljac u konjici Konfederacije, radio je u rudniku srebra, a 1862. postaje novinski dopisnik i počinje da koristi pseudonim pod kojim će postati poznat. Pored brojnih književnih radova, Tven je ostao upamćen i kao jedan od najvećih američkih humorista. U njegova najpoznatija dela ubrajaju se: Doživljaji Toma Sojera, Doživljaji Haklberija Fina, Jenki na dvoru kralja Artura i Kraljević i prosjak. Osim po književnim delima, Tven je ostao upamćen i kao borac za ljudska prava i veliki poštovalac nauke i tehnologije. Bio je veliki prijatelj Nikole Tesle, u čijoj su laboratoriji provodili mnogo vremena. Umro je 21. aprila 1910. godine u Njujorku, tri godine nakon što je primio počasni doktorat Oksfordskog univerziteta.

Tvrd povez, 132 strane, format 20cm, original povez, ilustrovana, prilično dobro očuvana, posebno iznutra. Izdanje Matica hrvatska, Zagreb 1914 Vukelić, Zvonimir, hrvatski književnik i novinar (Senj, 14. VIII. 1876 – Zagreb, 18. III. 1947). Koristio se pseudonimom Zyr Xapula, Zyr Vukelić i dr. Nakon studija prava bavio se novinarstvom i književnim radom. Surađivao je u Hrvatskom pravu (od 1899), izdavao i uređivao Hrvatsku smotru (1906–10), pokrenuo satirički list Nos (1917). Radio je kao novinar u Tipografiji. Bio je prvi tajnik Hrvatskoga novinarskog društva. Od 1941. bio je u uredništvu dnevnika Hrvatski narod, a iste je godine pokrenuo i uređivao Polet: hrvatski slikovni časopis. Pisao je humoristične i satirične crtice, novele, kozerije i feljtone. Aktualnim temama pristupao je na humorističan način, obogaćen ironijskim i grotesknim efektima. S M. Ogrizovićem napisao je podulje satire Trgovina ideja (1901) i Nova trgovina ideja (1902), koje ironiziraju tadašnje umjetničke prilike, komediju Hrvati na Karpatima ili Gospođica od telefona (HNK, Zagreb, 1911), te roman iz hrvatskog života Stari plamen (s. a.). S R. Habedušom Katedralisom napisao je komediju Dr. Petricza Kerempuh ili Moglo bi se i danas dogoditi (HNK, Zagreb, 1944). Pisao je kazališne kritike, u kojima je popularnim pristupom želio i najširu čitateljsku publiku zainteresirati za hrvatski teatar. Ostala djela: Humoristične pripovijesti (1911), Kazalištna kronika (1913), Knjiga bez predgovora (1914), Joško Dundek izbornik i druge neke pripovijesti (1922), Pjesme nad pjesmama (1935).

187. Novo LTK8002D Aaudio nf kolo. Koristi se za pojacanje audio zvuka. LTK8002D je dizajniran za pružanje audio izlaza velike snage , visoke vjernosti i posebno dizajniran , zahtijeva samo mali broj vanjskih komponenti i može raditi u (2V-5V) niskonaponskom stanju . Ovom uređaju nisu potrebni kondenzatori za spajanje, bootstrap kondenzatori ili snubber mreže , vrlo je pogodan za sisteme male zapremine , male snage.

Autor - osoba Strindberg, Johan August, 1849-1912 Naslov Služavkin sin : 1849-1871 / Johan August Strindberg ; [preveo Stevan Milović] Vrsta građe roman Jezik srpski Godina 1939 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1939 (Beograd : Beletra) Fizički opis 294 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Milović, Stevan Zbirka ǂBiblioteka ǂZenit. Beletristika ISBN (Karton sa omotom) Stanje: posveta na predlistu, inače dobro očuvano. August Strindberg (šved. August Strindberg; Stokholm, 22. januar 1849 – Stokholm, 14. maj 1912) bio je švedski pisac, dramaturg i slikar. Strindberg se smatra jednim od najznačajnijih švedskih pisaca i začetnikom modernog teatra. Rođen je kao četvrto od jedanaestoro dece siromašnog trgovca Karla Oskara Strindberga i njegove služavke Eleonore Norling. U svojim autobiografskim delima, posebno romanu Služavkin sin (Tjenstekvinnans son) svoje detinjstvo je prikazivao težim nego što je zaista bilo. Radio je kao kućni učitelj, činovnik u telegrafskom uredu, glumac, bibliotekar, novinar, a okušao se i u studiju medicine. Tri puta se ženio: Siri von Essen, Frieda Uhl i Harriet Bosse. Njegov odnos prema ženama bio je prilično problematičan, od mišljenja da žene i muškarci imaju ista prava u Brakovima I (Giftas I) do mizoginijskih stajališta u Brakovima II (Giftas II) i drugim delima. Pisao je romane, novele, pripovetke, pesme, kritike, pisma, ali je najveću vrednost dostigao u dramama, posebno naturalističkim, na primer Gospođicom Julijom (Fröken Julie) kojoj prethodi Predgovor (Förord), značajan manifest naturalizma; dok se drame Igra snova (Ett drömspel) i Sablasna sonata (Spöksonaten) smatraju pretečom ekspresionizma. Njegov naturalizam razlikuje se od naturalizma Emila Zole. avangarda MG3 (N)

Nikola Šop : OD RANIH DO KASNIH PIJETLOVA, Srpska književna zadruga 1939, tvrdi povez, str. 96. Savremenik Srpske književne zadruge broj 33, kolo 9. Poezija. Očuvanost 4-; ima posvetu. Šop, Nikola, hrvatski književnik i prevoditelj (Jajce, BiH, 19. VIII. 1904 – Zagreb, 2. I. 1982). Diplomirao komparativnu književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu 1931. Prve pjesme objavio je u Anđelu čuvaru (1918). Do II. svjetskog rata radio je u Beogradu kao gimnazijski profesor latinskog jezika. Za bombardiranja Beograda 1941. teško ranjen, preselio se u Zagreb, gdje je radio kao korektor, a od 1949. kao znanstveni suradnik JAZU sa zadaćom da prevodi hrvatske latiniste (preveo je djela Jana Panonca, J. Šižgorića, Đ. Ferića, I. Đurđevića, K. Pucića, M. P. Katančića i dr.). Nakon studije Knjiga o Horaciju (1935) objavio je i knjigu prepjeva Iz lirike starog Rima (1950) s prijevodima Katula, Propercija i Tibula. Vodio je korespondenciju s francuskim pjesnikom F. Jammesom i engleskim pjesnikom W. H. Audenom, koji je prevodio njegovu liriku. Djelo N. Šopa u znaku je intimističkih meditacija. U tom se tijeku mogu razdvojiti dvije različite, ali komplementarne faze. U prvom razdoblju, od Pjesama siromašnog sina (1926) do zbirke Za kasnim stolom (1943), Šop progovara o »prizemnoj egzistenciji« očitujući ljubav i razumijevanje za svijet malih stvari, bukoličkih ugođaja, običnih zbivanja i skromnih istina. Međutim, iza tog svijeta običnosti i prividne banalnosti sluti se viši, skriveni transcendentalni smisao, a obične i skromne stvari postaju znamen božanskoga reda. Takva ga duhovna dispozicija dovodi u vezu s koncepcijom religioznosti Franje Asiškoga. Stavljajući u središte lirskog interesa statične, kontemplativne slike, pastoralni repertoar motiva, asketski senzibilitet, duhovni ideal siromaštva i božansku antropologiju Isusa u dnevnim situacijama, u najboljoj zbirci toga razdoblja Isus i moja sjena (1934) Šop afirmira »čedni katolicizam«, jednostavna izraza, bez ukrasa i retoričkih bravura. Šopove kratke proze, okupljene u zbirci Tajanstvena prela (1943), tematiziraju fantastične ugođaje i čudesne doživljaje preuzimajući najčešće kôd legende, pučke predaje i bajke. Lirska proza Predavanje o dimovima iz knjige Tajanstvena prela prijelazna je u njegovu pjesništvu, pa se od 1950-ih sve intenzivnije upuštao u filozofske meditacije o fenomenologiji nastajanja stvari i dinamici beskraja svemira. U drugoj se fazi, od svijeta prizemnosti i gotovo pastoralnih ugođaja okreće astralnim prostorima, svemirskim visinama, beskonačnosti i vječnosti te spoznaji nepoznatih svjetova (Kućice u svemiru, 1957; Svemirski pohodi, 1957; Astralije, 1961; Dok svemiri venu, 1975; Nedohod, 1979). Izraz se mijenja i postaje hermetičniji i apstraktniji, u potrazi za novim riječima koje bi morale izražavati nova svemirska ostvarenja. Na tom putu otkriva i bezdan vlastitoga bića: put u nutrinu, u „nedoživljene samoće“. Spjev Tremenda (Mogućnosti, 1961; Kolo, 1964), „spjev jeze i grohota“, govori o doživljaju praznine i izgubljenosti te o rasapu puti i ideje ljepote. U poemama Osvajanje kocke (1974) i O kugli (1974) Šop mijenja prostornu koncepciju doživljaja, povezujući oblike i sfere s ljudskim stanjima i životnim situacijama. Lirika te faze nastavlja se na svemirske uzlete S. S. Kranjčevića i T. Ujevića, ali u hrvatsku kozmičku poeziju unosi i nove akcente: neobično bogatstvo imaginacije, jezičnu invenciju i originalnu simboliku. Izraz je reduciran, geometriziran; smislovi tek naslućeni. Dramski tekstovi i pjesnički dijalozi imaju više poetske nego scenske kvalitete (Pompejanska balada, 1961; Drijada, 1964; Vječni preludij, 1971; Izgubljeni Arijel, 1972; Pjesnikovi rasprodani prostori, 1974; Bosanska trilogija, 1980; Kroz vrevu stećaka, 1987). Djelujući izvan pomodnih struja i tendencija, Šop je izgradio originalan i prepoznatljiv pjesnički izraz koji ga uvrštava u vrh hrvatske poezije te privlači pozornost mnogih hrvatskih i inozemnih kritičara. Poezija mu je prevedena na više stranih jezika. Dobitnik je Nagrade „Vladimir Nazor“ za životno djelo 1970.

Optužujem: Kada je vreme za nas radilo, Pol Muse Pol Muse (Paul Mousset, 1907-1981), francuski pisac,rezervni oficir, reporter i putopisac. 1941. nagrađen literarnom nagradom Renaudot za ovaj roman, čiji je originalni naslov `Quand le temps travaillait pour nous`(u ovom izdanju stavljen u podnaslov). Autor kritički govori o sposobnosti francuskih generala i britanske vojske da se uspešno suprotstave nemačkoj vojsci. Kod nas je roman izdat u vreme okupacije, očigledno u propagandne svrhe. Beograd 1943. Mek povez, ćirilica, 220 strana. Napomena: na koricama vidljivi tragovi stajanja; unutrašnjost knjige je veoma dobro očuvana.

ZAPADNA EVROPA I BALKANSKI NARODI-U PRVOJ POLOVINI XV VEKA-/753/ ZAPADNA EVROPA I BALKANSKI NARODI PREMA TURCIMA U PRVOJ POLOVINI XV VEKA -N I J E KOMPLETNA KNJIGA -IMA 160.STRANA OD 299.STRANA-KAKO JE U SADRŽAJU......IZGLEDA DA JE U PITANJU SAMO SVESKA/11. JOVAN RADONIĆ (autor) Izdavač: MATICA SRPSKA NOVI SAD Stanje: OČUVANO-SANIRANE KORICE-MEK POVEZ-NEPROSEČENI LISTOVI---NIJE KOPLETNA SAMO DO 160.-STRANE-DO SREDINE VIII-POGLAVLJA Izdanje, Novi Sad 1905, tvrdi + meki orig. povez, stanje dobro , str.160 OD 297, ćirilica Izdavač: Matica srpska -Jован Радонић (Мол, 9. фебруар 1873 — Београд, 25. новембар 1956) је био српски историчар, академик , ученик Александра Сандића и чешког историчара Константина Јиречека. Бавио се и изучавањем историје Срба у Војводини. О овој теми најзначајније је дело Срби у Угарској. Док је био у избеглиштву написао је већи број научних радова са намером да одбрани српске интересе у Војводини[1] Године 1902. написао је детаљан преглед свих студија о српској историји објављених те године што представља круну његовог рада као библиотекара у Матици српској. Ово дело и до сада је непревазиђен пример библиографије на српском језику. Значајан је и његов преводилачки рад. Преводио је са немачког а касније и са чешког и румунског језика. Ранији преводи углавном су из области књижевне историје а каснији из области историје. На првом месту је превод Јиречекове Историје Срба и његових студија о средњовековној Србији. Ове преводе је и допуњавао новим резултатима. Радио је и на објављивању архивске грађе из Дубровачког архива. Хронолошки његово интересовање обухвата готово целу српску историју—од изучавања племена која су пре Словена живела на Балканском полуострву па до бурних дешавања из 1848. године и догађаја блиских његовом времену. Његови радови такође се одликују и великом тематском разноврсношћу: од издавања историјских извора, научне критике па до стварања синтетичких прегледа прошлости као круне рада једног историчара.

Kada je vreme za nas radilo Beograd, 1943. 220 strana. Požutela, spolja oštećena kao na slici, unutra popustio povez i odvojio se od korica (knjiga se razdvojila na dva dela, nema pojedinačnih ispadanja listova), potpis na predlistovima, ostalo očuvano. Pol Muse (Paul Mousset, 1907-1981), francuski pisac,rezervni oficir, reporter i putopisac. 1941. nagrađen literarnom nagradom Renaudot za ovaj roman, čiji je originalni naslov `Quand le temps travaillait pour nous`(u ovom izdanju stavljen u podnaslov). Autor kritički govori o sposobnosti francuskih generala i britanske vojske da se uspešno suprotstave nemačkoj vojsci. Kod nas je roman izdat u vreme okupacije, očigledno u propagandne svrhe.

Petar S. Petrović : ROĐA , Srpska književna zadruga 1934, tvrdi povez, str. 166. Roman. Očuvanost 4-; ima posvetu. Савременик Српске књижевне задруге. коло 4 ; књ. 15 Petar S. Petrović Pecija (Lađevac, 9. jun 1899 — Beograd, 20. oktobar 1952) bio je književnik i dramski pisac, glumac i pozorišni reditelj[1]. Otac Stevan je bio guslar i sakupljač narodnih pesama i kafedžija. Majka Evica, domaćica, brat Emil, književnik iz Sarajeva. Završio je glumačku školu u Zagrebu u klasi Branka Gavele i Tita Strocija, (diplomirao 1920). Po završetku glumačke škole najpre je radio kao glumac u Sarajevskom narodnom pozorištu, a zatim, posle nekoliko godina radi u Skopskom pozorištu kao glumac, gde se proslavio u ulozi Hamleta. Godine 1928. dolazi na poziv u Narodno pozorište u Beogradu, gde radi sve do svoje smrti, u svojstvu glumca, reditelja i dramskog pisca, čije se drame prikazuju u istom pozorištu i gde učestvuje i dalje kao glumac, reditelj i dramski pisac. Istovremeno radi i u Radio Beogradu, gde zajedno sa Nikolom Popovićem, glumcem, osniva poznatu i veoma popularnu emisiju „Čas humora“, koja je prva u najavi imala svoj popularni i lako prepoznatljivi „džingl“, koji je počinjao rečima: „Dobro veče, želim svima...“ U Narodnom pozorištu u Beogradu prikazuju se njegove drame „Oslobođenje Koste Šljuke“, u kojoj igraju prvaci Narodnog pozorišta, zatim, „Mis Beograd“, „Pucanj iz publike“, komedija za decu „Družina Mike Miša“ na Kolarčevom univerzitetu i najzad, velika istorijska tragedija, „Dušan, mladi kralj,” koja je okupila sve najveće glumce Narodnog pozorišta u Beogradu. Nažalost, javni tužilac iz Beograda Banić, nakon reprize zabranjuje predstavu, kojoj je trebalo da prisustvuje i kraljević Petar Drugi Karađorđević, prestolonaslednik, jer je navodno utvrdio da predstava predstavlja udarac na političke prilike i sistem u predratnoj Jugoslaviji. Ovu predstavu je režirao veliki reditelj Jurij Rakitin. Zatim, tu je i istorijska drama „Carica Milica“, iz kosovskog triptiha („Carica Milica“, „Olivera“ i „Joasaf“) sa kojom je sa velikim uspehom gostovalo u Ateljeu 212 Kruševačko pozorište[2]. Posle toga, Petar S. Petrović je napravio nekoliko veoma uspelih dramatizacija: Rankovićevu „Seosku učiteljicu“, Ignjatovićevog „Večitog mladoženju“, zatim „Rodoljupce“ i „Ženidbu i udadbu“ Jovana Sterije Popovića, pa „Ugašeno ognjište“, koje su prikazivane u Beogradu i u više pozorišta u Srbiji (Beograd, Zrenjanin, Kragujevac, Kruševac i druga mesta sa pozorišnom tradicijom). Sve dramatizacije su imale velikog uspeha kod publike, a režirao ih je sam autor, iskazavši se ponovo, kao i ranije, i kao vrstan reditelj. Potom piše komediju „Sve po planu“, komad u tri čina, pozorišne slike Branka Radičevića, scensku hroniku „Parlamentarci“, nakon toga komediju „Mis Beograd“, te konačno, poslednju dramu pred izbijanje Drugog svetskog rata pod nazivom „Daktilografkinje“. Posle Drugog svetskog rata napisao je dramske tekstove „Simići“, „Mi ne priznajemo“ i „Pucanj u noći“. Po završetku rata, iako već bolestan, bio je jedan od osnivača Beogradskog dramskog pozorišta u Beogradu, gde je prvu sezonu otvorio, 28. 2. 1948. svojom režijom, predstavom „Mladost otaca“, Borisa Gorbatova. Međutim, nije bio samo pozorišni čovek, već i istaknuti dramski pisac i literata. Napisao je zbirku pripovedaka „Godina dana“, zatim romane „Rođa“ u izdanju SKZ, „Zemlja ostavljena“, „Bez zemlje“ i „Mladi kurjak“, roman za koji je 1936. godine dobio prvu nagradu za najbolji jugoslovenski roman, sve u izdanju Gece Kona. Potom piše „Begunce“ (dva izdanja), dečje priče: „Deca u selu i gradu“, u ediciji popularne „Zlatne knjige“, roman za decu „Mali Milkin“, i konačno „Bele vrane“ (u rukopisu). Neki romani su mu prevođeni na nemački, češki i bugarski jezik. Gostovao je kao reditelj u Pragu, u Narodnom divadlu, na poziv poznatog praškog reditelja Gabriela Harta, i u Sofiji. Godinama je bio stalni saradnik dnevnog lista „Politika“, u kojoj je objavio veliki broj pripovedaka. Sarađivao je i u više drugih listova i časopisa. Neposredno pred kraj rata, krajem 1944. i 1945. godine, pozvan je iz kragujevačkog partizanskog štaba da organizuje kulturni život u Aranđelovcu, a zatim i u kragujevačkom pozorištu, gde je režirao ratnu dramu Leonida Leonova, „Najezda“, kada su ga po završetku premijere partizanski komandanti izneli na ramenima. Umro je relativno mlad, u 52. godini života, kada je sazreo i bio u naponu stvaralačke snage, mada je iza sebe ostavio veliki književni i stvaralački opus. Bio je jedan od najpriznatijih pisaca i dramskih autora između dva rata.

Autor - osoba Batušić, Slavko Naslov 23 pjesme / Slavko Batušić Vrsta građe poezija Jezik hrvatski Godina 1938 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Pododbor Matice hrvatske, 1938 Fizički opis 51 str. ; 21 cm Zbirka Knjižnica Pododbora Matice hrvatske ; knj. 4 ISBN (Karton) Napomene Beleška o piscu: str. [54]. Stanje: nedostaje deo rikne (v. sliku), potpis na predlistu, unutra dobro očuvano Batušić, Slavko, hrvatski književnik, teatrolog, kazališni redatelj, povjesničar umjetnosti, leksikograf i prevoditelj (Novska, 2. VI. 1902 – Zagreb, 25. IV. 1979). Diplomirao je 1925. povijest umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, potom studij povijesti umjetnosti i arheologije nastavio na pariškoj Sorbonnei i na École de Louvre, a doktorirao u Zagrebu 1927. Od 1921. angažiran u zagrebačkome HNK-u, isprva kao asistent redateljima Ivi Raiću i Branku Gavelli, potom tajnik uprave (1923–29), tajnik Drame (1929–35), tajnik i zamjenik intendanta (1935–40) te dramaturg (1941). Za II. svjetskog rata radio u Sveučilišnoj knjižnici u Zagrebu, a nakon rata voditelj je Arhiva i muzeja HNK-a te 1950–72. redoviti profesor na Akademiji za kazališnu umjetnost (danas Akademija dramske umjetnosti) u Zagrebu. Suutemeljitelj (1966) i voditelj Odsjeka za teatrologiju Zavoda za književnost i teatrologiju JAZU-a. Osim znanstvenih radova, koje je objavljivao u hrvatskim i inozemnim časopisima, pisao je pjesme (23 pjesme, 1938), novele (Čuda i čarolije, 1931), romane (Na dragom tragu, 1932; Argonauti, 1936; Laterna magica, 1958), putopise (Kroz zapadne zemlje i gradove, 1932; Od Kandije do Hammerfesta, 1937; Od Siene do Harlema, 1941; Pejsaži i vedute, 1959), drame (Komorni trio, 1938) te eseje, feljtone, književne i likovne prikaze. Pisao je o zagrebačkim kazališnim građevinama i prostorima, o repertoaru, prijelomnim datumima i zbivanjima, o školskom, kajkavskom i pokrajinskom kazalištu te o kazališnim umjetnicima, o cenzuri, operi, baletu, skladateljima i scenografiji. Režirao je šesnaest dramskih i četiri glazbena djela te postavio mnogobrojne izložbe. Kao leksikograf surađivao je u hrvatskim i inozemnim enciklopedijskim izdanjima; bio glavni urednik Enciklopedije likovnih umjetnosti te Bibliografije rasprava i članaka likovnih umjetnosti (dvanaesta knjiga) u izdanju Leksikografskoga zavoda. Uređivao je kazališne časopise, priređivao književna izdanja i prevodio s francuskoga i njemačkoga jezika. Dobitnik je Nagrade „Vladimir Nazor“ za životno djelo (1970) i Nagrade za životno djelo za područje društvenih znanosti (1978). MG52 (N)

Frano Alfirević: PESME, SKZ Beograd 1934, tvrdi povez, str. 144. Očuvanost 4-; ima posvetu na predlistu. Savremenik Srpske književne zadruge. ALFIREVIĆ, Frano, pjesnik, prozni pisac i prevodilac (Zadar, 11. IX 1903 — Zagreb, 2. II 1956). Obitelj A. potječe iz sela Podgrađe (nekadašnja Poljička Republika) i nazivala se Gerončić. Njezin odvjetak preselio se u doba mletačke vladavine u Kaštel-Sućurac. U vrijeme francuske okupacije Dalmacije jedan član obitelji dobio je nadimak »alfiere« (tal. zastavnik), pa je po njemu cijela obitelj dobila ime. Franini roditelji su Josip, sudski činovnik, i Lucija, rođ. Gatić. A. je osnovnu školu polazio u Kotoru (1909–1913), gimnaziju s prekidima u Kotoru i Dubrovniku, a ispit zrelosti položio je 1922. u Kotoru. Poslije petog razreda gimnazije plovio je pola godine kao ložač na brodu. Od 1922. studirao je, a 1926. diplomirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu slavistiku, francuski jezik i knjilževnost. Radio je kao činovnik u Univerzitetskoj biblioteci u Beogradu (1926/1927); bio je privremeni predmetni nastavnik na gimnaziji u Trebinju (1927) i I realnoj gimnaziji u Sarajevu (1928), gdje je doskora suplent te profesor (1929–1935). U međuvremenu je sa stipendijom francuske vlade boravio 9 mjeseci u Montpellieru, a 1934. je u Grenobleu, Parizu i Bretagni. Proučavao je život bretonskih ribara te je o njima napisao raspravu koja je u Francuskoj objavljena i nagrađena. God. 1935. predaje na gimnaziji u Beogradu, 1936. na gimnaziji u Zemunu, a od 1937. na ženskoj realnoj gimnaziji u Sarajevu. Uoči rata je na vojnoj dužnosti kao četni pisar. God. 1941. i 1942. je profesor na II ženskoj realnoj gimnaziji i Državnoj prvoj muškoj realnoj gimnaziji u Zagrebu. Od rujna 1942. do svibnja 1945. je upravitelj knjižnice pri Ministarstvu narodne prosvjete u Zagrebu. Od kraja 1945. do umirovljenja 1947. predaje na I muškoj gimnaziji, II klasičnoj i V nižoj gimnaziji u Zagrebu. — Književnim radom počeo se baviti već u višim razredima srednje škole. Prvu pjesmu Spleen objavio je u listu Mlada Jugoslavija (1922, 3), a prvu kritiku Pitigrilli u Savremeniku (1923, 3). God. 1934. izlazi mu u Beogradu prva zbirka Pesme, a drugu zbirku, More i daleki gradovi, objavio je u Zagrebu 1941. i za nju dobio nagradu Državnog zavoda za narodnu prosvjetu (1942). God. 1942. izlazi mu u Zagrebu knjiga Putopisi i eseji.

61068) ULICA MAČKA RIBARA , Jolanda Foldes , Binoza Zagreb 193? Jolanda Feldes (1902, Kenderes –1963, London) je bila mađarska spisateljica. Njen najpoznatiji roman je Ulica mačka ribara. Diplomirala je u Budimpešti (1921) i otišla u Pariz gde je radila kao radnica i službenica. Njen prvi roman, Maria jol erett (1932) doživeo je književni uspeh u Mađarskoj i nagrađen Mikšatovom nagradom. Njen roman A halaszo macska utcaja govori o teškom životu porodice mađarskih emigranata radničke klase u Parizu posle Prvog svetskog rata. Pobedio je na Konkursu za romane svih nacija 1936. godine Pinter Publishing Ltd (London). Naslov se odnosi na ime najkraće ulice u Parizu, Rue du Chat-kui-Peche (Ulica mačka ribara). Roman je preveden na 12 evropskih jezika. Godine 1941. Feldes je emigrirala u London i njeni kasniji radovi su napisani na engleskom. Jolanda Feldes je bilao popularna autorka međuratne ere. Njeni romani su zabavni, ali književni kritičari je smatraju autorom lake literature. Samo je Ulica Ulica mačka ribara.cenjena kao značajno književno ostvarenje. tvrd originalni povez, format 14,5 x 19,5 cm , zlatotisak, latinica, 236 strana