Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Nultoj stranici pocepan deo, tekst neostecen, sve ostalo uredno PIRATI - Edvard Lusi-Smit Izdavač: JUGOSLAVIJA Beograd Godina izdanja: 1980. Povez: tvrd povez Broj strana: 237 Pismo: latinica Džon Edvard Mekenzi Lusi-Smit (rođen 27. februara 1933.), poznat kao Edvard Lusi-Smit, engleski je pisac, pesnik, umetnički kritičar, kustos i emiter rođen na Jamajci. Bio je veoma plodan u ovim oblastima, pisao je ili uređivao preko stotinu knjiga, a njegove teme su se postepeno pomerale oko kasnih 1960-ih sa pretežno književnosti na uglavnom umetnost. Lucie-Smith je rođena u Kingstonu, Jamajka, kao sin Meri Frensis (rođena Lušington) i Džona Dadlija Lusi-Smita. Preselio se u Ujedinjeno Kraljevstvo 1946. godine.[1] Obrazovao se u Kraljevskoj školi u Kenterberiju, a posle kratkog vremena u Parizu čitao je istoriju na Merton koledžu u Oksfordu od 1951. do 1954. godine. Nakon što je služio u Kraljevskom vazduhoplovstvu kao oficir za obrazovanje i radio kao kopirajter, postao je pisac sa punim radnim vremenom (kao i antolog i fotograf). Nasledio je Filipa Hobsbauma u ​​organizaciji Grupe, grupe pesnika sa Londonom. Početkom 1980-ih vodio je nekoliko serija intervjua, Razgovori sa umetnicima, za BBC Radio 3. Bio je saradnik The London Magazine, u kojem je pisao kritike o umetnosti, i redovno pisao za nezavisni časopis ArtReviev od 1960-ih do 2000-ih. Kao plodan pisac, napisao je ukupno više od stotinu knjiga o raznim temama, uglavnom o istoriji umetnosti, kao i o biografijama i poeziji. Pored toga, bio je kustos brojnih umetničkih izložbi, uključujući tri projekta Pitera Mura u Umetničkoj galeriji Voker u Liverpulu; novo britansko slikarstvo (1988–90) i dve retrospektive u Muzeju umetnosti Nju Orleansa. On je kustos Bermondsei Project Space. Poslednjih godina Edvard Lusi-Smit promoviše crteže koji se pripisuju Frensisu Bejkonu u vlasništvu italijanskog novinara Kristijana Lovatelija Ravarina. Međutim, Christie`s, Sothebi`s i Francis Bacon Estate nisu potvrdili autentičnost ovih radova poznatih kao `Italijanski crteži Frensisa Bacona`. Martin Harison, urednik Francis Bacon: Catalog Raisonne, ne uključuje `The Francis Bacon Italian Dravings` i ne vidi Bekonovu ruku na ovim crtežima. Njegov ujak Euan Lucie-Smith bio je jedan od prvih pešadijskih oficira mešovitog nasleđa u regularnom puku britanske vojske i prvi ubijen u Prvom svetskom ratu...

Knjiga je u dobrom stanju,jedino je omot iskrzan po ivicama i isflekan sa unutrašnje strane. Beograd,PROSVETA,596 strana ,,Georgije Ostrogorski rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. 1933. godine, nakon nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio se u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963. godine u Monaku. Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja i odnose sa slovenskim svetom. ``

HONEYWELL INC. 1885 DOUGLAS DRIVE MPLS., MINN. 55422 113228 115030 Nema originalnu kutiju, radila određeni period, ispravna

Sifra artikla: WTC 5901299940983 Bluetooth zvučnik sa ugrađenim FM radiom. Kompaktne veličine zvučnika omogućavaju da ga ponesete sa sobom.

Izdavač: RAD, BEOGRAD 1987g. 761str. Ilustrovano Tvrd povez Dobro očuvano. Papa Pije XII primio je na dan 3. septembra 1943. godine u audijenciju 110 ustaša, ustaških policajaca, domobrana i oružnika (žandarma).Posle susreta sa Pijom XII ovih 110 pripadnika vojnih i policijskih snaga NDH fotografisalo se sa vatikanskim velikodostojnikom za uspomenu. Ustaški list `Hrvatski narod` objavio je na dan 5. septembra 1943. godine sledeću vest iz Rima: `HRVATSKI ORUŽNICI KOD SV. OCA Papa Pije XII primio je u audijenciju hrvatske oružnike,koji su bili na izobrazbi u Italiji.` (Od našeg redovnog dopisnika) Rim, 4.rujna. `U četvrtak poslijepodne primio je Sv. Otac Pije XII u posebničku audijenciju od 110 hrvatskih oružnika što su bili na oružničkoj izobrazbi u Italiji.Njih su predvodili mons.Mađerec,rektor zavoda Sv. Jeronima u Rimu i četiri hrvatska časnika.Sv. Otac se zadržao s hrvatskim oružnicima u razgovoru,oslovivši svakog pojedinca,zanimajući se za njegov rad i boravak u Italiji.Izjavio je,kako pozna Poglavnika dra Antu Pavelića.Na kraju je Sv.Otac podjelio svima oružnicima prigodne darove te apostolski blagoslov. Vladimir-Vlado Dedijer (Beograd, 4. februar 1914 — Boston, 30. novembar 1990) je bio akademik, istoričar, publicista novinar i učesnik Narodnooslobodilačke borbe. Vlado je rođen 4. februara 1914. godine u Beogradu, gde je proveo detinjstvo i mladost. Tu je završio osnovnu školu i gimnaziju. Upisuje Pravni fakultet u Beogradu, kada zbog nemaštine i nemogućnosti da plaća studije počinje da radi kao dopisnik iz zemlje, a kasnije i sveta za „Politiku“. Bio je član KPJ i radio je u korist komunističke propagande. Poznavao je odlično direktora „Politike“, Vladislava Ribnikara sa kojim je upoznao Josipa Broza Tita po dolasku u Beograd 1941. godine. Vlado Dedijer je po formiranju prvih partizanskih odreda postavljen za političkog komesara Kragujevačkog NOP odreda, što je podrazumevalo i zversku torturu i ubistva „neprijatelja“ (uključujući i razočarane bivše komuniste kao Živojin Pavlović). Učestvovao je u opsadi Kraljeva, polovinom oktobra 1941. godine, kada je bio ranjen u nogu. Posle toga, odlazi u Vrhovni štab i radi u agitaciono-propagandnom odeljenju čitavog rata. U bici na Sutjesci izgubio je svoju ženu, dr. Olgu Popović-Dedijer, koja je bila šef hirurške ekipe Druge proleterske divizije. Posle završetka rata, odlazi na osnivanje Ujedinjenih nacija u San Francisko. Po povratku u zemlju, kao veoma obrazovan čovek, dobija mesto predavača istorije NOB-a na Beogradskom univerzitetu. Tokom rata brižljivo je vodio svoj Dnevnik, koji je posle rata objavljen. U Beogradu se po drugi put oženio, ovoga puta Verom Dedijer. Bio je predstavnik Jugoslovenske delegacije na konferenciji mira u Parizu 1946. godine. Po povratku, dobija zaduženje da bude urednik lista „Borba“. Za vreme sukoba sa Staljinom bio je član raznih pregovaračkih misija. Tu je počeo da prikuplja i podatke za svoje čuveno delo, po kome će kasnije postati poznat – „Prilozi za biografiju Josipa Broza Tita“. Bio je član CK SKJ od 1952. i saveznog odbora SSRNJ od 1953. godine. Kao urednik lista „Borba“, optužen je da je pomagao sređivanje Đilasovih članaka, pa je izveden pred Partijsku komisiju, a zatim i pred sud u Beogradu 1954. godine. Na tajnom suđenju zajedno sa Milovanom Đilasom, izabrao je da ga brani slavni advokat Zdravko Politea, koji je 1928. godine na „Bombaškom procesu“, branio Tita, a kasnije kardinala Alojzija Stepinca. Osuđen je uslovno na godinu i po dana. Kasnije mu je sud poništio tu odluku. Vlado Dedijer je rešio da se povuče iz političkog života. Podneo je ostavku na članstvo u SKJ i SSRNJ avgusta 1954. godine. Posle političke karijere, počeo je da se bavi pisanjem. Odlazi u SAD 1955. godine gde je i dobio zvanje Akademika istorijskih nauka. Povremeno je iz Amerike dolazio u zemlju gde je radio kao autor u pisanju knjiga. Vladimir Dedijer je u Americi postao član Raselovog suda, a zatim i predsednik istog suda koji je ispitivao ratne zločine u Vijetnamu, kršenje ljudskih prava u Latinskoj Americi i niz drugih. Aktivno je radio i u Srpskoj akademiji nauka u Beogradu. Bio je jedan od koautora u udžbeniku „Istorija Jugoslavije od 1918“, u izdanju beogradskog Nolita 1972. godine. Posle Titove smrti, ponovo odlazi u Ameriku, u Vašington, gde skuplja građu za nove biografije o Titu. Kao predsednik Raselovog suda radio je na pitanju zločina u logoru Jasenovac (1941 — 1945). U Americi je radio na pripremanju Tribunala Raselovog suda o koncentracionom logoru Jasenovac. U tu svrhu, vraća se ponovo u Jugoslaviju 1989. godine i zajedno sa višim naučnim saradnikom Antunom Miletićem radi na pisanju knjige o Jasenovcu. Ponovo je otišao u Ameriku i tu ga je snašla smrt. Pred kraj svog života je oslepeo, poželeo da se vrati i umre u svojoj zemlji, ali je iznenada preminuo od jakog srčanog udara 30. novembra 1990. godine u Bostonu, gde je obavljena i kremacija. Njegova urna, uz sve vojne počasti, sahranjena je 21. decembra 1990. godine u Ljubljani. Poreklo porodice Dedijer potiče iz Hercegovine, iz mesta Čepelice, kod Bileće. Vladov otac Jevto Dedijer, bio je docent geografije na Beogradskom univerzitetu i prvi asistent istaknutog srpskog geografa Jovana Cvijića. Pored Vlade on je imao još dva sina Borivoja Boru i sina Stevana, koji je bio nuklearni fizičar i socijalni teoretičar i koji je od 1961. godine živeo u Švedskoj. Vlado Dedijer se dva puta ženio. Prvi put sa lekarkom Olgom Popović iz Zemuna i sa njom je u godinama uoči Drugog svetskog rata dobio ćerku Milicu. U toku rata, ona je bila šef hirurške ekipe Druge proleterske divizije i poginula je juna 1943. godine za vreme bitke na Sutjesci. Posle delimičnog oslobođenja zemlje, 1944. godine, oženio se po drugi put sa Slovenkom Verom Križman i sa njom dobio ćerku Bojanu i sinove Borivoja-Boru, Branimira-Branka i Marka. Njegova dva sina Borivoje (umro 1958) i Branko (poginuo 1966), su tragično preminula i on je sahranjen pored njih u Ljubljani. Kao zaslugu u zajedničkom radu, Antun Miletić je posle Dedijerove smrti objavio knjigu „Protiv zaborava i tabua-Jasenovac (1941-1945)“, gde je pored svog imena, upisao i ime Vlade Dedijera, koji je tada već bio mrtav. Nosilac je Partizanske sponenice 1941, odlikovan je Ordenom partizanske zvezde prvog reda i imao je i čin potpukovnika JNA u rezervi.

ccc Izdavač: Prosveta Biblioteka: Karijatide Prevod dela: Ancient Society: : researches in the lines of human progress from savagery through barbarism to civilization - Lewis Henry Morgan Prevod: Đurica Krstić Godina: 1981 Broj strana: 508 Format: 24x17 Povez: tvrd Socijalna antropologija Luis Henri Morgan (21. novembar 1818 — 17. decembar 1881) bio je američki antropolog i socijalni filozof. Radio je kao advokat. Najpoznatiji je po svom radu iz oblast rodstva i socijalne strukture. Takođe poznate su njegove teorije društvene evolucije, te etnografski radovi o Irokezima. Predložio je koncept u kome u primarnim društvima vlada matrijarhat. Interesuje se za društvene promene, te podržava Evropske socijalne teoretičare Karla Marksa i Fridriha Engelsa, na koje je uticao svojim radom od. tezama o društvenoj strukturi i materijalnoj kulturi sa uticajem na tehnološki napredak. Morgan je jedini američki socijalni filozof, čije su teorije citirane od strane različitih naučnih škola: Marksa, Darvina i Frojda. Bio je član Nacionalne akademije nauka. Postao je član američkog udruženja za unapređenje nauke 1879. godine. Morgan je bio poslanik iz reda republikanaca u Njujorškoj skupštini 1861. i senator u 1868. i 1869. godini.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tajne službe Velike Britanije uloga obaveštajno-bezbednosne agencije u spoljnoj politici Velike Britanije Monografija koja se stavlja na uvid čitaocima i stručnoj javnosti priređena je sa ambicijom da na osnovu raspoloživih stranih i relevantnih domaćih izvora prezentuje nastanak i razvoj obaveštajnih i kontraobaveštajnih aktivnosti i službi Velike Britanije do današnjih dana. S tim u vezi, autor je ukazao i na obaveštajnu aktivnost prilikom vođenja britanske spoljne politike i u tom kontekstu ukazao na nastanak, razvoj i domete brojnih obaveštajno-bezbednosnih agencija koje čine strukturu obaveštajne zajednice te zemlje. Na kraju knjige, autor je ulogu obaveštajne zajednice u realizaciji spoljne politike Velike Britanije slikovito obradio kroz analizu pojedinih vidova tajnih akcija njenih službi i na konkretnom primeru iz spoljnopolitičke prakse te zemlje. Goran Nikolić (Ivanjica, 1974), ekonomista.Diplomirao je 1998. godine na Ekonomskom fakultetu u Beogradu (smer Spol?na i unutrašnja trgovina), gde je i magistrirao oktobra 2002.Od marta 2001. radio je u Institutu za spol?nu trgovinu, gde je stekao zvanje istraživača-saradnika, da bi potom radio u Privrednoj komori Srbije (Centar za naučnoistraživački rad i ekonomske analize).Februara 2009. odbranio je doktorsku disertaciju „Strukturno prilagođavanje robnog izvoza Srbije uvoznoj tražnji EU“, da bi se u maju iste godine zaposlio u Institutu za evropske studije u Beogradu.Objavl?uje konjunkturne analize, posebno izučava strukture spol?notrgovinske razmene Srbije (ukupne i s EU), analizira tendencije kursa dinara i platnog bilansa, istražuje uticaj evropskih integracija na spol?notrgovinske tokove, te se bavi analizama međunarodne ekonomije, kao i ekonomskom istorijom.Bio je saradnik, u ime Privredne komore Srbije, na izradi Bele knjige Saveta stranih investitora 2008. Bio je, tokom 2011, glavni urednik EMG Intelligence Unit, specijalnog izdanja u okviru EMG Grupe, gde je izlazio i Magazin Ekonomist. Tokom 2012. bio je saradnik časopisa Makroekonomske analize i trendovi (MAT), mesečnog konjunkturnog časopisa Ekonomskog instituta.Povremeni je kolumnista domaćih dnevnih i nedel?nih listova.Aktivno učestvuje na konferencijama matičnog instituta. Imao je uvodna i ostala predavanja na konferencijama drugih instituta i institucija, poput NDES, IMPP ili Predavačkog centra Kolarčevog narodnog univerziteta (imao je seriju od tri predavanja decembra 2010. i jedno predavanje u januaru 2013). Recenzent je radova autora koji pišu za časopise: Panoeconomicus, Ekonomski pogledi, Međunarodna politika, Industrija, Stanovništvo. Član je recenzionog odbora časopisa Ekonomski pogledi i član redakcije časopisa IMPP: The Review of International Affairs.Goran Nikolić je objavio veći broj naučnih i stručnih radova i studija, te učestvovao u radu više naučnih skupova nacionalnogznačaja (posebno u organizaciji Naučnog društva ekonomista Srbije, čiji je član).Autor je šest monografija, pored ostalih: Kurs dinara i devizna politika Kraljevine Jugoslavije (2003), Pokazatelji spoljnotrgovinske razmene Srbije sa EU i svetom (2010) i Ekonomija krize (2014).

Spoljašnjost kao na fotografijama, u tri poglavlja ima po nekoliko podvucenih recenica zutim vodenim markerom i negde hem. olovkom, nista strasno, sve ostalo uredno! Naselja na Balkanskom poluostrvu od XVI do XVIII vijeka - Milan Vasic Milan Vasić, historičar, akademik ANU BiH i ANURS, Gornja Pecka, Mrkonjić Grad (1928 - 2003). Studij historije završio je na Odsjeku za historiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu 1954. Na istom fakultetu odbranio je doktorsku disertaciju pod nazivom: Martolosi u jugoslavenskim zemljama pod turskom vladavinom (1963). Na Odsjeku za historiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu izabran je u zvanje asistenta 1957, u zvanje docenta 1964, vanrednog profesora 1970. i redovnog profesora 1975. na predmetu Istorija naroda Jugoslavije - period turske vladavine. Bio je predsjednik Odsjeka za historiju i dekan Filozofskog fakulteta u Sarajevu. Napustio je Filozofski fakultet u Sarajevu 1992. i prešao u Banju Luku. Radio je do smrti na Univerzitetu u Banjoj Luci. Milan Vasić bavio se historijom jugoistočne Evrope u osmanskom razdoblju. Objavio je veći broj naučnih i stručnih radova, prikaza i osvrta (Prilozi za orijentalnu filologiju, Prilozi Instituta za istoriju, Godišnjak Društva istoričara Bosne i Hercegovine, Jugoslavenski istorijski časopis). Bio je član ANUBiH i ANURS, predsjednik Društva istoričara BiH, član redakcije časopisa Pregled, urednik Godišnjaka Društva istoričara BiH. Za nastavni,naučni i društveni rad dobio je nekoliko nagrada i priznanja (Plaketa Univerziteta u Sarajevu, Povelja društveno-političkih organizacija Filozofskog fakulteta, 27-julska nagrada SR BiH).

Stanje novo, uvoz Svajcarska! Otvorite poklopac da biste automatski uparili i ušli u korak međusobnog povezivanja. Nakon otvaranja Bluetooth pretrage mobilnog telefona za uparivanje, ako je već upareno, veza za uparivanje će se automatski izvršiti Korišćenje Bluetooth 5.0 čipseta, pruža odličnu stabilnost radio frekvencije, podržava prenos muzike visokog kvaliteta, neometano pušta muziku, stabilniju vezu, dužu razdaljinu, rad niske snage, duže vreme pripravnosti Ugrađena 13mm polimerna kompozitna dijafragma od tečnih kristala (LCP) ima široko prostorno stereo polje i odličnu rezoluciju, što čini osećaj da je sluh balansiran sa tri opsega; niskofrekventna jačina zvuka i odskok su tačni, srednja do visoka frekvencija je meka i izdržljiva, što vam omogućava da budete uronjeni u muziku Niz sa dva mikrofona automatski smanjuje buku okoline, precizno izračunava poziciju pozivaoca i predstavlja čist kvalitet zvuka i jasnije glasovne pozive Ima dekodiranje visokog standarda, nižu latenciju i dobru toleranciju grešaka. Dolazi sa audio dekodiranjem na nivou CD-a, podržava 16-bitni, 24-bitni zvuk, a brzina uzorkovanja je do 48KHz, što smanjuje gubitak kvaliteta zvuka i zadržava više detalja o muzici Pametni dodir otiska prsta razlikuje se od tradicionalnog dizajna sa više dugmadi. Pogodnije je koristiti višefunkcionalni dizajn roletne sa jednim dugmetom za obavljanje muzičkih poziva Specifikacije: Bluetooth verzija: 5.0 Domet: 10 metara Materijal školjke: ABS + (PC proces farbanja) Kapacitet baterije u kućištu za punjenje: 400 mAh Kapacitet baterije za slušalice: 40 mAh Vreme igranja: oko 4 sata Vreme punjenja: oko 1 sat Bežična frekvencija: 2.4G B9

Ratni album Riste Marjanovića 1912-1915 Dečije novine 1987 Tvrd povez Veliki format veoma dobro očuvana Rista Marjanović (Šabac, 1. mart 1885 — Beograd, 7. april 1969), prvi srpski foto-reporter, autor fotografija iz balkanskih ratova i Prvog svjetskog rata. Rođen je kao sin žitnog trgovca Dragojla Marjanovića, poreklom iz Radenkovića. Imao je starijeg brata Dušana (1882-1958), profesora matematike, i mlađeg Kostu, farmaceuta.[1] Pred Prvi balkanski rat 1912. radi kao urednik za ilustracije američkog lista Njujork Herald (New York Herald) za Evropu. Odlazi na front kao ratni izvještač srpske Vrhovne komande. Evropske novine objavljuju snimke i izvještaje sa bojišta koje Marjanović pravi i piše. Fotografija iz spomen zbirke Riste Marjanovića: Princ Đorđe Karađorđević na Mačkovom kamenu. Tokom Prvog svjetskog rata snima bitke na Ceru, Kolubari i druge, a zatim povlačenje srpske vojske kroz Albaniju. 1915. ga Vrhovna komanda šalje u Francusku, gde objavljuje snimke sa bojišta. Na izložbi ratnih fotografija u Parizu 1916. izlaže svoja djela, koja su kasnije prikazana i u Ujedinjenom Kraljevstvu i SAD. Na Solunskom frontu dobija ponovo zadatak snimanja i izveštavanja s bojišta. Poslije Prvog svjetskog rata je zaposlen u agenciji Avala, centralnom pres-birou, i odeljenju za štampu ministarstva spoljnih poslova. 1941. odbija saradnju sa Nijemcima i kvislinzima i nastavlja da snima u tajnosti. Oktobra 1944. snima ulazak partizana u Beograd. Poslije Drugog svjetskog rata je radio u agenciji TANJUG. O njemu je 2019. godine snimljen dokumentarni film „Rado ide Srbin u vojnike”

Odlično Rista Marjanović (Šabac, 1. mart 1885 — Beograd, 7. april 1969) bio je prvi srpski foto-reporter, autor fotografija iz balkanskih ratova i Prvog svjetskog rata. Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je kao sin žitnog trgovca Dragojla Marjanovića, poreklom iz Radenkovića. Imao je starijeg brata Dušana (1882-1958), profesora matematike, i mlađeg Kostu, farmaceuta.[1] Pred Prvi balkanski rat 1912. radi kao urednik za ilustracije američkog lista Njujork Herald (New York Herald) za Evropu. Odlazi na front kao ratni izvještač srpske Vrhovne komande. Evropske novine objavljuju snimke i izvještaje sa bojišta koje Marjanović pravi i piše. Fotografija iz spomen zbirke Riste Marjanovića: Princ Đorđe Karađorđević na Mačkovom kamenu. Tokom Prvog svjetskog rata snima bitke na Ceru, Kolubari i druge, a zatim povlačenje srpske vojske kroz Albaniju. 1915. ga Vrhovna komanda šalje u Francusku, gde objavljuje snimke sa bojišta. Na izložbi ratnih fotografija u Parizu 1916. izlaže svoja djela, koja su kasnije prikazana i u Ujedinjenom Kraljevstvu i SAD. Na Solunskom frontu dobija ponovo zadatak snimanja i izveštavanja s bojišta. Poslije Prvog svjetskog rata je zaposlen u agenciji Avala, centralnom pres-birou, i odeljenju za štampu ministarstva spoljnih poslova. Bio je i dopisnik „Pariske ilustracije”.[2] Odbio je saradnju sa Nijemcima i kvislinzima 1941. godine i nastavlja da snima u tajnosti. Oktobra 1944. snima ulazak partizana u Beograd. Poslije Drugog svjetskog rata je radio u agenciji TANJUG. O njemu je 2019. godine snimljen dokumentarni film „Rado ide Srbin u vojnike”.[3]

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ova istorija Srba počinje srednjovekovnim kraljevima Srbije i bitkom izgubljenom pre šest vekova koja i danas duboko utiče na Srbe. Zatim opisuje ideju srpstva i ispituje slabu etničku ravnotežu koju je stvorio Tito i njeno drastično raspadanje nakon njegove smrti. Tim Judah (rođen 31. ožujka 1962.) britanski je pisac, izvjestitelj i politički analitičar za The Economist. Judah je napisao nekoliko knjiga o geopolitici Balkana, uglavnom se fokusirajući na Srbiju i Kosovo. Tim Judah rođen je u Londonu 1962. godine i odrastao je u obitelji židovskog podrijetla Baghdadi čija tradicija tvrdi da su prvi došli u Irak iz drevnog Kraljevstva Jude u vrijeme babilonskog egzila.[1] Njegovi preci uključuju Solomona Ma’tuka.[2] Obitelj Judah kasnije je osnovana u Calcutti kao dio židovske zajednice Bagdadi prije nego što je emigrirala u Britaniju.[3][4][5][6] Judah je pohađao školu Charterhouse, a zatim London School of Economics.[7] Također je studirao na Fletcher School of Law and Diplomacy na Sveučilištu Tufts.[8] Smješten u inozemstvu kao strani dopisnik, Judah je živio u Bukureštu od 1990. do 1991. gdje je pratio pad komunizma za The Times i The Economist.[9] Bio je smješten u Beogradu kako bi izvještavao o sukobima oko raspada bivše Jugoslavije.[10] Vratio se u London 1995., ali i dalje često putuje na Balkan.[11] Judah je oženjen spisateljicom i izdavačicom Rosie Whitehouse i ima petero djece, od kojih je jedno novinar Ben Judah.[12] Izvještavanje Tim Judah započeo je svoju karijeru u afričkoj službi BBC-jeve svjetske službe.[13] Izvještavao je s mnogih žarišta diljem svijeta, uključujući države bivše Jugoslavije, El Salvador, Irak, Iran, Afganistan, Niger, Darfur, Ugandu, Sjevernu Koreju, Gruziju, Armeniju, Haiti i Ukrajinu.[14][15] [16] Godine 1997., na temelju svog izvještavanja o jugoslavenskim ratovima, Judah je kritizirao `akademike prožete dvodimenzionalnim pogledom na svijet` poput Francisa Fukuyame zbog rasprave o revolucijama iz 1989. kao najavama kraja povijesti.[17] Novine The Guardian opisale su Judu kao `uglednog stranog dopisnika.` [18] [19] Kao pisac, njegov stil kombinira reportaže, intervjue i povijest, a njegov glavni fokus, kao novinara, bio je na sukobima u Africi i na istoku Europa, posebno Balkan.[20][21][22] Napisao je tri knjige o balkanskoj regiji, uključujući The Serbs: History, Myth and the Destruction of Yugoslavia koju je objavio Yale University Press 1997. i Kosovo: War And Revenge kod istog izdavača 2002. [23] Što se tiče kosovsko-srpskog pitanja, Judah piše u svojim Srbima: Povijest, mit i uništenje Jugoslavije u odjeljku `Kosovo: zemlja osvete` da je ponovno pripajanje Kosova Srbiji 1944. bilo `ekvivalent ponovnog pripajanja raka u srpsko političko tijelo`.[24] Bio je očevidac mnogih bitaka u jugoslavenskim ratovima, uključujući opsadu Dubrovnika i bitku za Vukovar.[25] Juda se smatra autoritetom balkanske politike.[26] Kao viši gostujući suradnik na Europskom institutu London School of Economics 2009. razvio je koncept jugosfere.[27][28] Jugosferu je opisao kao `način opisivanja obnove tisuća pokidanih veza diljem bivše države`, društveni i politički fenomen s određenom političkom primjenom.[29] Na samom Balkanu predsjednik je odbora Balkanske istraživačke mreže i član odbora Kosovske inicijative za stabilnost.[30] Drugdje u istočnoj Europi, Judah je izvještavao o revoluciji Euromaidana i ratu u Donbasu. Njegova posljednja knjiga In Wartime: Stories from Ukraine objavljena je u prosincu 2015. [31] Judin rad na Africi uključivao je dokumentarac BBC Radio 4 o Mouridizmu.[32] Njegov rad se također dotaknuo afričkih sportskih postignuća s njegovom knjigom Bikila: Ethiopia`s Barefoot Runner iz 2008. koja je ušla u uži izbor za najboljeg novog sportskog pisca u kategoriji British Sports Book Awards 2009. [33] [34] Judah je također radio 2013. kao stalni kolumnist za Bloomberg.[35] Slavio je židovski festival Pashe i u Bagdadu tijekom američke invazije 2003. i u Donjecku tijekom ruske invazije 2014...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Delo Radoslava Vesnića mlađeg je prva iscrpna i naučno utemeljena biografija dr Milenka Vesnića, vrsnog pravnika, političara i iznad svega sjajnog diplomate. Nastalo kao plod dugogodišnjeg istraživanja, ovo obimno delo zasniva se na ogromnoj arhivskoj građi i sekundarnoj literaturi, što je sve omogućilo autoru da sveobuhvatno predstavi i analizira celo jedno veoma važno razdoblje u istoriji Srbije. Radoslav Vesnić (Kraljevo, 11. septembar 1891 — Beograd 3. septembar 1980) bio je srpski pozorišni glumac i reditelj, profesor glume i dikcije, pisac, prevodilac i novinar. Biografija Još kao srednjoškolac igrao je u đačkom pozorištu Nada (koje je osnovao 1906), bežao u putujuće pozorište Andre Delinija, potom glumio u omladinskom pozorištu Otadžbina (u koje je pozorište Nada preraslo 1908). Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Kraljevu, a maturirao je u Beogradu 1910. godine. Po završetku gimnazije primljen je u Narodno pozorište za privremenog člana. Borio se u Balkanskim ratovima i u Prvom svetskom ratu. Ranjen je u Dobrudži 1916. godine, kao član Prve srpske dobrovoljačke divizije. Glumu je učio kod Mage Magazinović i u Prvom studiju Hudožestvenog teatra u Moskvi kod Stanislavskog (gdeje boravio dok se oporavljao od rane zadobijene u Dobrudži). Od 1910. do 1912. sarađivao je u listu Tribun, čiji je direktor i glavni urednik bio Branislav Nušić. Završio je uporednu književnost i teoriju književnosti na Filosofskom fakultetu u Beogradu 1919. godine.[1] Posle rata vratio se u Narodno pozorište u Beogradu, ali ga je Hrvatsko narodno kazalište angažovalo za sezonu 1920/21. Od 1920. do 1923. godine radio je kao novinar i urednik beogradskog lista Novosti, koji je bio u vlasništvu njegovog brata Milenka. Sledeće dve godine bio je glumac, reditelj i upravnik drame Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, odakle odlazi u Osijek za upravnika Narodnog kazališta. Godine 1927. daje ostavku zbog odluke o ukidanju opere i operete i dolazi u Beograd. Osniva beogradsku operetu koja nastupa u bašti restorana Kleridž na Terazijama i u sali Luksora u Balkanskoj ulici. Od 1928. do 1930. godine bio je suplent kraljevačke gimnazije. Sezonu 1930/31. proveo je režirajući i glumeći u SNP-u. U periodu od 1931. do 1941. godine je reditelj i direktor drame u Narodnom pozorištu u Beogradu sa jednogodišnjom pauzom kada radi u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete i kao ataše za kulturu jugoslavenskog poslanstva u Sofiji.[1] Tokom Aprilskog rata 1941. godine komanduje protivvazdušnom baterijom braneći Beograd. Po kapitulaciji odbija položaj upravnika Narodnog pozorišta u Beogradu i predsednika opštine Kraljevo te ga hapse i odvode na Sajmište, Banjicu i najzad u logore u Nirnbergu, Hamelburgu i Hamerštajnu. U zarobljeništvu učestvuje u radu pozorišnih družina Boem i Zora.[1] Od 1945. do 1947. je direktor i profesor francuskog i srpskog jezika kraljevačke gimnazije i rukovodilac KUD-a Kosta Abrašević. Potom je direktor drame Vojvođanskog pozorišta u Novom Sadu i profesor u Glumačkoj školi. Od 1951. do 1954. godine je upravnik, direktor drame i reditelj u Narodnom pozorištu u Banjoj Luci. Ponovo se vraća u Novi Sad za reditelja u SNP i direktora i profesora Dramskog studija. Od sezone 1954/55. ponovo režira u Novom Sadu, u kom ostaje do odlaska u penziju 1958. godine. Kao penzioner režira u Narodnom pozorištu u Pirotu i u Banjoj Luci, u KUD Ivan Klarić u Novom Sadu, predaje u Glumačkoj školi u Prištini. Piše pozorišne kritike za novosadski Dnevnik i Našu scenu, daje osvrte na pozorišne premijere za Radio Beograd.[1] Osnovao je Savez udruženja ratnika oslobodilačkih ratova Srbije od 1912. do 1920. godine, bio njegov predsednik. Pokrenuo je i uređivao list 15. septembar. Nosilac je Albanske spomenice, Belog orla sa mačevima, Obilićeve medalje za hrabrost, francuske Legije časti, proglašen je za počasnog građanina Pariza.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autor: Georgije Ostrogorski Ilustrovano Format: 22.5x16 Povez: tvrd Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963. godine u Monaku. Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja i odnose sa slovenskim svetom. Georgije Ostrogorski (rus. Георгий Александрович Острогорский; Sankt Peterburg, 19. januar 1902 — Beograd, 24. oktobar 1976) je bio dugogodišnji profesor vizantijske istorije na Beogradskom univerzitetu i osnivač Vizantinološkog instituta SANU, jedan od najvećih vizantologa dvadesetog veka i dobitnik mnogih domaćih i stranih naučnih priznanja Rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. Georgije Ostrogorski se 1933. godine, posle odbranjene doktorske disertacije 1927. i nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut[1] SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963 godine u Monaku→ [1].Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja, odnose sa slovenskim svetom.

IZLET U BANJA LUKU Slavko Podgorelec Knjižara `LITTERA, Banja Luka, 2008. 180 strana, tvrd povez, udžbenički format. Izvod iz recenzije knjige ‘Izlet u Banjaluku’ Slavka Podgoreleca Slavko Podgorelec odličan je kroničar Banje Luke. Takav da bi ga valjalo staviti pod zakonsku zaštitu, kao kakav spomenik kulture, kao antičku iskopinu ili kao neki važan manuskript iz srednjega vijeka. Slavka bi u Banjoj Luci trebali zaštititi onako kako nisu zaštitili džamiju Ferhadiju. On je jedan od posljednjih svjedoka da taj grad jednom nije bio provincija, da je bio jedan od najglavnijih među svim našim glavnim gradovima i da nije slučajno što se jedna od njegovih ulica tada nazvala Gospodskom. O svemu tome svjedoči Slavko, i daj Bože da netko još haje za to njegovo svjedočenje. Provincija, naime, nije zemljopisna odrednica, provincija je stanje duha i stvar vlastitoga izbora. Netko je u zla vremena odabrao da Banja Luka bude neka tužna provincija s ruba svijeta. Slavko Podgorelec ne radi ništa drugo, nego nastoji svjedočiti kako njegov grad, njegova Banja Luka, nije takav izbor zauvijek prihvatila. Neka je sva sreća pisaniji Slavka Podgorelca, i neka mu se dobri ljudi nađu pri ruci. A dobri su oni koji, nakon što pročitaju njegovu knjigu, shvate koliko je važno spašavati svoj grad. Miljenko Jergović Slavko Podgorelec, književnik, novinar i radio-voditelj, autor je i više knjiga koje afirmišu suživot ljudi u BiH te nosilac značajnih novinarskih nagrada, između ostalog, i `Zlatnog grba Banjaluke` s poveljom za ostvarenja u novinarstvu i publicistici. Rođen je u Zagrebu 1951. godine, a školovao se u Banjaluci, gdje je ostvario zapaženu profesionalnu karijeru. Istraživač istorije Ovaj publicista za sebe je govorio da je zaljubljenik u prošlost, te je više od 35 godina tragao o istoriji Banjaluke. Knjiga je NOVA.....➡️ ➡️ -------------------------------- M

Globalizacija, kao i ranije uspostave novih poredaka, favorizuju pojedine države i narode, pojedine regione, onako kako odgovara nosiocima krupnog kapitala. Na balkanskim prostorima srpski narod je u izuzetno velikim teškoćama. Po mnogo čemu prolazi prelomne godine svog trajanja na Balkanu. To je narod u savremenoj Evropi kome se u okvirima opštih razvojnih trendova drastično prekraja istorija i kroji budućnost. Privreda naše zemlje je nestala. Radnička klasa kao njen socijalni nosilac uništena. Inteligencija razbijena i korumpirana. Formiranje vladajuće elite je u tuđim rukama. U prvoj deceniji novog veka preovladala je negativna selekcija kadrova. Šta i kako raditi – pitanje je života? K212

DUBROVAČKA AKTA I POVELJE Knjiga V Obradio i objavio Jovan Radonić Zbornik za istoriju jezik i književnost srpskog naroda Treće odeljenje Knjiga XVI SAN SANU Naučna knjiga Beograd 1951. god. XXXI+765 stranica dobro ocuvana bez nedostataka nerasecene stranice IZVORI ZA ISTORIJU JUŽNIH SLOVENA Uređuje JOVAN RADONIĆ Lib 26 Jovan Radonić (Mol, 9. februar 1873 — Beograd, 25. novembar 1956) je bio srpski istoričar, akademik, učenik Aleksandra Sandića i češkog istoričara Konstantina Jirečeka. Biografija Osnovnu školu pohađao je u rodnom mestu. Gimnaziju je završio 1891. u Novom Sadu. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beču gde je 1896. godine stekao doktorat iz filozofije. Godinu dana služio je u dobrovoljačkoj vojsci u Dalmaciji a potom odlazi u Rusiju gde je u Petrogradu i Moskvi izučavao rusko-srpske odnose u 16. i 17. veku. U srpskoj gimnaziji u Carigradu radio je godinu dana a u jesen 1899. postao je bibliotekar Matice srpske u Novom Sadu. Odmah po osnivanju postao je vanredni profesor opšte istorije srednjeg veka na Beogradskom univerzitetu. Učestvovao je u Balkanskim i Prvom svetskom ratu. Godine 1919. postao je redovni profesor na Beogradskom univerzitetu. Ubrzo je postao i redovni član Srpske kraljevske akademije. Bio je spoljni član Češke akademije u Pragu, dopisni član JAZU u Zagrebu i rumunske akademije u Bukureštu kao i član književnog odeljenja Matice srpske u Novom Sadu. Za sekretara akademije biran je 1937. i 1940. godine. a 1923. i 1925. za poslanika u Narodnoj skupštini. Za senatora grada beograda imenovan je krajem 1939. godine. Aktivno političko delovanje nije ga sprečilo da posle rata u novim političkim uslovima nastavi svoj plodni naučno-istraživački rad. Velika je njegova zasluga za osnivanje Istorijskog odeljenja SAN čiji je član ostao sve do duboke starosti. Istoriografski rad Nastavio je nastojanja Aleksandra Sandića i Ilariona Ruvarca na uvođenju kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Izučavao je nacionalnu srpsku istoriju i smeštao srpsku istoriju u širi evropski kontekst. Njegovo kapitalno delo o ovoj tematici je Zapadna Evropa i balkanski narodi prema Turcima u prvoj polovini XV veka (1902). Njemu pripada zasluga za povezivanje nacionalne i opšte istorije. U njegovim prvim radovima vidi se težnja da se razume delovanje Srbima susednih država, pre svega Vizantije. Širio je krug svog interesovanja sa proučavanja uloge Viuzantije na proučavanje uloge država koje su u pojedinim istorijskim razdobljima imale veliki politički uticaj na dešavanja u Srbiji. Drugu osobenost njegovog istoriografskog rada predstavlja pokušaj plastičnog prikazivanja pojedinih ličnosti i smeštanje njihovog delovanja u širi istorijski kontekst. Prvi ovakav rad je njegova doktorska disertacija O velikom vojvodi bosanskom Sandalju Hraniću Kosači. Drugi ovakav rad je monografija Grof Đorđe Branković i njegovo vreme. Bavio se i izučavanjem istorije Srba u Vojvodini. O ovoj temi najznačajnije je delo Srbi u Ugarskoj. Dok je bio u izbeglištvu napisao je veći broj naučnih radova sa namerom da odbrani srpske interese u Vojvodini[1] Godine 1902. napisao je detaljan pregled svih studija o srpskoj istoriji objavljenih te godine što predstavlja krunu njegovog rada kao bibliotekara u Matici srpskoj. Ovo delo i do sada je neprevaziđen primer bibliografije na srpskom jeziku. Značajan je i njegov prevodilački rad. Prevodio je sa nemačkog a kasnije i sa češkog i rumunskog jezika. Raniji prevodi uglavnom su iz oblasti književne istorije a kasniji iz oblasti istorije. Na prvom mestu je prevod Jirečekove Istorije Srba i njegovih studija o srednjovekovnoj Srbiji. Ove prevode je i dopunjavao novim rezultatima. Radio je i na objavljivanju arhivske građe iz Dubrovačkog arhiva. Hronološki njegovo interesovanje obuhvata gotovo celu srpsku istoriju—od izučavanja plemena koja su pre Slovena živela na Balkanskom poluostrvu pa do burnih dešavanja iz 1848. godine i događaja bliskih njegovom vremenu. Njegovi radovi takođe se odlikuju i velikom tematskom raznovrsnošću: od izdavanja istorijskih izvora, naučne kritike pa do stvaranja sintetičkih pregleda prošlosti kao krune rada jednog istoričara. Dodeljen mu je Kraljevski orden Belog orla u tri stepena, Orden Svetog Save, Kraljevski orden Karađorđeve zvezde i Albanska spomenica.[2] Važniji radovi Radonić, Jovan (1950). Rimska kurija i južnoslovenske zemlje od XVI do XIX veka. Beograd: Naučna knjiga. Radonić, Jovan (1954). „Rad na uniji crnogorskog primorja u prvoj polovini XVII veka”. Istoriski zapisi. 7 (10): 305—309. Izvori Enciklopedija srpske istoriografije, priredili Sima Ćirković i Rade Mihaljčić, Beograd 1997, 610. Acović, Dragomir (2012). Slava i čast: Odlikovanja među Srbima, Srbi među odlikovanjima. Belgrade: Službeni Glasnik. str. 562.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! BRITANCI O KRALJEVINI JUGOSLAVIJI 1 i 2 , Živko Avramovski , Arhiv Jugoslavije * Globus Zagreb 1986 , godišnji izveštaji Britanskog poslanstva 1921 - 1938, plava biblioteka, dve knjige, tvrd povez,latinica, 709 + 714 strana, Format 17 x 25 cm Dokumenti koji se objavljuju u ovim knjigama godišnji su Izveštaji Britanskog poslanstva u Beogradu. Domaća arhivska građa za istoriju Kraljevine Jugoslavije dosta je oskudna, jer je delom uništena tokom rata, a deolom razvučena i nalazi se u privatnom posedu u zemljl i inostranstvu. Zbog toga je posebno značajna inostrana arhivska gada, a ovom slučaja dokumenti Britanskog državnog arhiva - Public Record Office - u Londonu, koja je sređena, i dostupna za istraživački rad. Ovaj arhiv raspolaže ogromnim brojem dokumenata o Kraljevini Jugoslaviji. Najveći deo materijala u ovom fondu su tekući izveštaji, telegrami i memorandumi u kojima se daje sintetiziran pregled svih relevantnih događaja na spoljnopolitičkom, unutrašnjepolitičkom, nacionalnom, konfesionalnom, kulturnom, ekonomskom, finansijskom i vojnom plana. Zatim su tu ocene pojedinih državnika i političara, istaknutih vojnih, privrednih i drugih ličnost, kao i britansko viđenje naših nacionalnih osobina, mentaliteta, političkog i poslovnog morala i dr. Osnovna namena godišnjih izveštaja bila je da nadležno osoblje u Foreign Officeu, i u drugm zainteresovanim ministarstvima, dobije sažetu sliku o celokupnom razvitku zemlje tokom jedne godine. Prvi godišnji izveštaj napisan je za 1921, a poslednji za 1938. godinu. U ovim se knjigama objavljuju svi izveštaji (prvi svezak obuhvata građu od 1921. do 1930, a drugi od 1931. do 1938.) u celini I redom, bez skraćivanja ili menjanja teksta. Avramovski [~ra`~], Živko, makedonski povjesničar (Neprošteno kraj Tetova, 23. X. 1926 – Beograd, 9. XI. 2020). Doktorirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a radio u Institutu za savremenu istoriju u Beogradu. Predavao na Filozofskom fakultetu u Prištini. Pokrenuo časopis Istorija 20. veka. Proučavao odnose Jugoslavije i politiku velikih sila na Balkanu. Važnija su mu djela Balkanske zemlje i velike sile 1935–1937 (1968), Ratni ciljevi Bugarske i Centralne sile 1914–1918 (1985), Balkanska antanta 1934–1940 (1986), Britanci o Kraljevini Jugoslaviji (1986) i Nemci o Kraljevini Jugoslaviji (2020).

Iza sedam logora: od zločina do kulture zločina / Viktor Ivančić , Hrvoje Polan , Nemanja Stjepanović Zagreb / Beograd 2018. Tvrd povez, zaštitni omot, ilustrovano, veći format (22×26 cm), 151 strana. Napomena: zacepljen zaštitni omot (vidljivo na fotografiji); ako se to izuzme, knjiga je kao nova. V8 Viktor Ivančić je novinar i pisac iž Splita. Bio je jedan od osnivača i dugogodišnji glavni urednik kultnoga tjednika Fetal tribune, Objavio je petnaestak knjiga proze i publicistike, svoj rad dobio više međunarodnih nagrada. Zaposlen je kao kolumnist tjednika Novosti; stalno suraduje s nekoliko altemativnih medija na području nekadašnje Jugoslavije. Hrvoje Polan je fotograf iz Zagreba. Radio je za Feral Tribune, a nakon toga za Reuters i Agence France Presse, pokrivajući socijalne sukobe i ostale događaje diljem svijeta. Održao je niz samostalnih i skupnih izložbi. Jedna od fotografija izložena mu je u njujorškom Muzeju moderne umjetnosti u okviru izložbe `100 best pictures ofdecade 2000-2010`. Danas je freelancer. Nemanja Stjepanović je novinar iz Beograda. Dugogodišnji je saradnik agencije Sense, koja je posvećeno pratila i svakodnevno izveštavala o dešavanjima pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju u Hagu. Do skoro je bio istraživač i član Izvšnog tima beogradskog Fonda za humanitarno pravo. Tekstove objavljuje na internet portalu Peščanik. Tekstovi Nemanje Stjepanovića, objedinjeni pod naslovom „Kulturologorski vodič“, drugi su deo fotomonografije „Iza sedam logora: od zločina kulture do kulture zločina“, koju su zajednički pripremili splitski novinar, urednik, esejista i pisac Viktor Ivančić, zagrebački fotoreporter Hrvoje Polan i Nemanja Stjepanović. Uzimajući za polazište domove kulture i objekte kulturne namene koji su tokom ratova devedesetih pretvoreni u logore i mučilišta, ova knjiga sinergijom snažnih kreativnih izraza, te faktografskom komponentom, poziva na promišljanje o odnosu konstrukta nacionalne kulture i nacionalno motivisanog ratnog nasilja. Egzekutivni karakter ideološki oblikovane „nacionalne kulture“ – upućuju autori – efikasna je priprema terena za nastup „nacionalne torture“ i služi proizvodnji konteksta koji uspostavlja i opravdava nečovečnost. Knjiga kroz tri zasebne autorske celine govori o iznimnoj važnosti očuvanja prostora kulture kao prostora slobode.

TAJNI DOSIJE JOSIP BROZ Momčilo Jokić Str 736 Pobez mek Stanje knjige dobro O knjizi Učesnik Barskog kongresa, Momčilo Jokić, koji je osam godina robijao zato što je znao zapanjujuću istinu o identitetu i nečasnim rabotama Josipa Broza, sada prvi put, iznosi svoja saznanja i činjenice koje je više od tri decenije sakupljao po raznim domaćim i inostranim arhivama. Ovo je začuđujuća priča o najmisterioznijem čoveku dvadesetog veka, o njegovoj vladavini, o zločinima koje je pripremao i izveo, o službama za koje je radio i konačno, o našoj sudbini koja je njegovom vladavinom pripremljena. TAJNI DOSIJE JOSIP BROZ je knjiga koja odgovara na mnoga pitanja koja su se postavljala u vezi Tita, pre svega - ko je Josip Broz (da li je on zaista Hrvat ili mađarski Jevrejin), šta je to planirano da bude posle Tita i zašto nam se danas događa sve ovo što se događa. Sledeći mnoga objašnjenja tamnih stranica naše predratne i poratne istorije, dolazimo do saznanja ko je i za čiji račun vršio masovne likvidacije srpskih komunista u Španiji, šta je pravi motiv Dahauških procesa, za koje obaveštajne službe su Broz i njegovi saradnici radili sve do danas. I još dalje, slede odgovori na davnašnja pitanja: Šta je Staljin na početku rata obećavao Draži Mihailoviću i zašto je u Beograd poslao Mustafu Golubića. Da li su Moša Pijade i Milovan Đilas izdali Mustafu Golubića Gestapou da bi zaštitili Tita. Šta je Randolf pisao svom ocu Čerčilu u vezi Titovih političkih opredeljenja. Кako su četnici Draže Mihailovića izigrani od strane Tita i ratnih saveznika. Zašto je Tito za vreme rata tajno posetio Vatikan samo u pratnji jednog engleskog oficira. Zašto je prećutkivana činjenica da su u Vojno-obaveštajnoj školi u Pečuju zajedno bili Josip Broz, Miroslav Кrleža i Adolf Hitler. Da li su Hitlerove ofanzive za vreme rata bile sračunate na likvidaciju njegovog školskog druga ili na nešto drugo. Zašto se Josip Broz tako lako izvlači iz svih obruča i zašto pregovara sa ustašama i Nemcima. Кako su vođene političke igre oko Balkanske federacije. Da li je Georgi Dimitrov, Titov takmac za predsednika buduće Balkanske federacije, otrovan u Moskvi ili na Topčiderskoj stanici u Beogradu. Ko je od sadašnjih saveznih funkcionera učestvovao u izdaji Če Ge Vare, Kako je pripremljen koncept slabljenja jugoslovenske armije.... Ovo je knjiga koja, na žalost, pokazuje da su bili u pravu oni koji su tvrdili: „I posle Tita Tito`

Odlično Retko u ponudi Ugledni novinar velikog iskustva u novinarstvu i politici iznosi svoja sjećanja iz svoje bogate biografije. Sjećanja počinju od autorova djetinjstva, preko prvih koraka u novinarstvu, rada i života u socijalističkoj Hrvatskoj i Jugoslaviji, raspada Jugoslavije i stvaranja neovisne Hrvatske do burnih godina kada obavlja visoku dužnost vanjskopolitičkog savjetnika predsjednika Mesića. Posebno je važno autorovo svjedočenje o događajima na HTV-u 1990-ih, kada postaje žrtva političkog progona i ostaje bez posla, te iskustvima o osam godina na Pantovčaku. Autor je to pregnantno izrazio naslovom jednog poglavlja: `Što sam, kada i zašto radio u Uredu Predsjednika`. ** Upravo zbog te naše stvarnosti, takve kakva jest, prepune još i kriminala i korupcije, cijeli projekt samostalne hrvatske države opasno klizi prema kategoriji ozbiljno kompromitiranoga pokušaja (o čemu, na primjer, govori i podatak da u toj našoj državi osuđenik za ratne zločine dobiva dopuštenje za izlazak iz zatvora kako bi se oženio uz nazočnost tristotinjak gostiju i uz naslovnicu i punu treću stranicu nekada najtiražnijih dnevnih novina u Hrvatskoj). To je Hrvatska u kojoj živimo i na tome ni činjenica ulaska u Evropsku uniju (kada do toga dođe) ništa neće promijeniti. I zbog te i takve Hrvatske, osjetio sam potrebu ispričati priču i o onoj Hrvatskoj (a i Jugoslaviji u čijem je sastavu ona bila), koja je bila jučer, o Hrvatskoj u danima što su prethodili tome `jučer`, ali i o svemu što je bilo doslovno - jučer. Ispričao sam ju, naravno, iz svoje perspektive, ali - onako kako je bilo, kako je doista bilo. O Hrvatskoj se, moram to ponoviti, već godinama uporno i sustavno laže, kako o onoj Hrvatskoj do godine 1990., tako i o ovoj poslije 1990. Prvu se želi demonizirati i oslikati crnim bojama pod svaku cijenu, a drugu se, ma kako žalosna bila, nastoji što više `lakirati`, uz prešućivanje - gotovo je i suvišno reći - onoga što bi se u najblažoj mogućoj formi moglo nazvati nekim aspektima porođajnih muka. Toj je Hrvatskoj posvećena moja priča, ali isto tako i onoj `drugoj Hrvatskoj` koja se u danima osamostaljenja i samostalnosti nije dala ni potisnuti, ni prigušiti, ne zato što nije željela vlastitu državu, nego zato što joj nije bilo svejedno kakva će ta država biti. Tomislav Jakić

Naslov: Lekarska komora Vrbaske banovine Autor: Bojan Stojnić, Verica M. Stošić Izdavač: Banja Luka : Udruženje arhivskih radnika Republike Srpske Pismo: ćirilica Br. strana: 257 ; ilustr. Format: 24 cm Povez: tvrdi Tiraž: 300 Knjiga je u celosti (listovi, korice, povez) odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, bez tragova pisanja i bez `magarećih ušiju`. Retka knjiga, štampana u tiražu od samo 300 primeraka, obogaćena fotografijama znamenitih lekara. Ljekarska komora Vrbaske banovine, kao staleška organizacija, okupljala je sve ljekare iz Vrbaske banovine koja je 1938. brojala 118 članova. Tokom tridesetih godina 20. vijeka ljekarsku službu na području Vrbaske banovine obavljalo je više od 200 ljekara. Ova monografija, pored dela o osnivanju, organizaciji i rada lekarske komore Vrbaske banovine, pruža i biografije 168 znamenitih lekara koji su radili u Vrbaskoj banovini u periodu 1929-1941. godine. Vrbaska banovina

Služba Slavko V. Nikić mek povez sa klapnama, omot omot na jednom mestu lepljen, lepo očuvana, stranice malo požutele ilustrovana 305 strana Dok su „kriminalci” radili u interesu države „pošteni” su krali, a na kraju pohapsili kriminalce zato što su neovlašćeno pomagali državu, a za to vreme su „pošteni” morali da rade njihov posao. „Pošteni” opet rade nečiji posao, a lopovi nemaju šta da rade, jer nema više državnog interesa. Privatizovana je država. Čitajte ovu knjigu i koristite je kao uputstvo za prepoznavanje onih koji su krali, a i danas kradu „u interesu države”. Kao i u knjigama „Možda” i „Zabranjeno sećanje” autor se i u knjizi „Služba” potrudio da svoje tvrdnje potkrepi istinitim događajima, sećanjem i pravim imenima ljudi koji su nam pomogli da ne nađemo izlaz iz ovog lavirinta i haosa u kome smo i danas.

Autor: Momčilo Jokić Izdavač: `Nova svetlost`, Kragujevac Broj strana: 289 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 21 cm Učesnik Barskog kongresa, Momčilo Jokić, koji je osam godina robijao zato što je znao zapanjujuću istinu o identitetu i nečasnim rabotama Josipa Broza, sada prvi put iznosi svoja saznanja i činjenice koje je više od tri decenije sakupljao po raznim domaćim i inostranim arhivama. Ovo je začuđujuća priča o najmisterioznijem čoveku dvadesetog veka, o njegovoj vladavini, o zločinima koje je pripremao i izveo, o službama za koje je radio i konačno, o našoj sudbini koja je njegovom vladavinom pripremljena. TAJNI DOSIJE JOSIP BROZ je knjiga koja odgovara na mnoga pitanja koja su se postavljala u vezi Tita, pre svega ko je Josip Broz (da li je on zaista Hrvat ili mađarski Jevrejin), šta je to planirano da bude posle Tita i zašto nam se danas događa sve ovo što se događa. Sledeći mnoga objašnjenja tamnih stranica naše predratne i poratne istorije, dolazimo do saznanja ko je i za čiji račun vršio masovne likvidacije srpskih komunista u Španiji, šta je pravi motiv Dahauških procesa, za koje obaveštajne službe su Broz i njegovi saradnici radili sve do danas. I još dalje, slede odgovori na davnašnja pitanja: - Šta je Staljin na početku rata obećavao Draži Mihailoviću i zašto je u Beograd poslao Mustafu Golubića? - Da li su Moša Pijade i Milovan Đilas izdali Mustafu Golubića Gestapou da bi zaštitili Tita. Šta je Randolf pisao svom ocu Čerčilu u vezi Titovih političkih opredeljenja? - Kako su četnici Draže Mihailovića izigrani od strane Tita i ratnih saveznika? - Zašto je Tito za rata tajno posetio Vatikan samo u pratnji jednog engleskog oficira? - Zašto je prećutkivana činjenica da su u Vojno-obaveštajnoj školi u Pečuju zajedno bili Josip Broz, Miroslav Krleža i Adolf Hitler? - Da li su Hitlerove ofanzive za vreme rata bile sračunate na likvidaciju njegovog školskog druga ili na nešto drugo? - Zašto se Josip Broz tako lako izvlači iz svih obruča i zašto pregovara sa ustašama i Nemcima? - Kako su vođene političke igre oko Balkanske federacije? - Da li je Georgi Dimitrov, Titov takmac za predsednika buduće Balkanske federacije, otrovan u Moskvi ili na Topčiderskoj stanici u Beogradu? - Ko je od sadašnjih saveznih funkcionera učestvovao u izdaji Če Gevare? - Kako je pripremljen koncept slabljenja jugoslovenske armije... Ovo je knjiga kod na žalost, pokazuje da su bili u pravu oni koji su tvrdili: „I posle Tita Tito“. Knjiga u desnom ćošku prednjih korica i sa strane malo oguljena, na predlistu ispisan redni broj, sve ostalo u vrlo dobrom stanju. Knjiga sadrži crno-bele fotografije i faksimile dokumenata. Na srednjoj slici prikazan deo sadržaja.

KRATKA POVIJEST INDIJE: Andrew Robinson Povez: tvrdi Izdavač: Sandorf, Zagreb Godina izdanja: 2015 Broj strana: 250 Format: 23,5 x 15,5 Indija ima više od četiri milenija dugu povijest te bogato iskustvo odnosa sa susjedima, bilo da se radilo o osvajačima ili trgovcima. `Kratka povijest Indije` svojevrsni je uvod u tu prebogatu povijest koja opisuje odnose s drevnom Kinom, rođenje budizma, dolazak Aleksandra Velikog i dodire s Rimskim Carstvom; razdoblje mogula i dolazak Britanaca i kolonijalnu eru. A tu je i današnja Indija koja je izrasla u svjetsku političku i vojnu silu. Pitkim jezikom i popularnim, ali ne i površnim pristupom povijest Indije pristupačna je čitatelju koji nije upućen u sve rukavce indijske kulturne i političke povijesti. Opremljena serijom povijesnih fotografija, ovo je prva sveobuhvatna povijest Indije na hrvatskom jeziku. Andrew Robinson (1957.) je britanski pisac i novinar, školovao se na Oxfordu i Etonu. Još od svojeg prvog posjeta Indiji 1975. uključen je u njezina kulturna i društvena zbivanja. Odlično očuvana knjiga.