Samuel Beckett - Krapp`s Last Tape and Embers Faber and Faber, London, 1970. Mek povez, 39 strana. Krapp`s Last Tape is a 1958 one-act play, in English, by Samuel Beckett. With a cast of one man, it was written for Northern Irish actor Patrick Magee and first titled `Magee monologue`. It was inspired by Beckett`s experience of listening to Magee reading extracts from Molloy and From an Abandoned Work on the BBC Third Programme in December 1957.[1] It is considered to be among Beckett’s major dramas. Embers is a radio play by Samuel Beckett. It was written in English in 1957. First broadcast on the BBC Third Programme on 24 June 1959, the play won the RAI prize at the Prix Italia awards later that year.[1] Donald McWhinnie directed Jack MacGowran – for whom the play was specially written[2] – as `Henry`, Kathleen Michael as `Ada` and Patrick Magee as `Riding Master` and `Music Master`. The play was translated into French by Beckett himself and Robert Pinget as Cendres and was published in 1959 by Les Éditions de Minuit.[3] The first stage production was by the French Graduate Circle of Edinburgh, Edinburgh Festival, 1977.`[4] Semjuel Beket, Cekajuci Godoa...

Autor: Mato Lovrak Godina izdanja: 2017. Br. str.: 80 Povez: Mek Format: Pismo: Latinica Opis Anka Brazilijanka – autor Mato Lovrak Krenite u uzbudljivu dječju pustolovinu s romanom ANKA BRAZILIJANKA! Svojedobno vrlo popularan, a posljednjih godina nepravedno zapostavljen, roman Mate Lovraka topla je i dirljiva priča o sudbini djevojčice bez roditelja koja na kraju pronalazi obitelj. Po njemu je redatelj Dejan Aćimović snimio sjajan igrani film, a istodobno s prikazivanjem filma u kinima taj se izvrstan roman ponovno izdan. Ovo posebno izdanje romana Anka Brazilijanka ilustrirano je fotografijama iz filma. Mato Lovrak se rodio u Velikom Grđevcu kod Bjelovara 1899. godine, a umro je 1974. Kao učitelj radio je neprekidno 35 godina u raznim selima i gradovima. Književnim radom bavio se 40 godina. Najviše književnih radova napisao je za djecu. Autor je romana i zbirki priča: Slatki potok, Vlak u snijegu, Družba Pere Kvržice, Divlji dječak, Francek drugi hrabri, Doka Bedaković, Neprijatelj broj 1, Sretna zemlja, Anka Brazilijanka, Micek, Mucek i Dedek, Prijatelji, Naši dječaci, Dječak konzul, Prozor do vrta, Devetorica hrabrih, Dobra oluja, Iskrica i Zeleni otok. Mnoga Lovrakova djela prevedena su na druge jezike. Romani Vlak u snijegu i Družba Pere Kvržice uvršteni su u lektiru i spadaju među klasike dječje književnosti.

Opis "Uzdah u tišini - Sila i Rolf Berjing" Intrigantno putovanje u mracne lavirinte politicke korupcije, velicanstven nastavak serijala koji ruši stereotipe. Sandra Salman je bila srećna. Jezdila je kroz tminu, po pljusku, na svom novom belom skuteru, i bila je srećna. Onda je ostala bez goriva, motor se ugasio, a hladnoća joj se uvukla u kosti: samo je želela da što pre stigne kući. Ali čim je otvorila vrata, kao da se našla u najgoroj noćnoj mori. Njen otac se obesio. U trenu, njen dom bio je pun policajaca koji su želeli da brže-bolje arhiviraju slučaj kao samoubistvo. Jedino se Oliviji Riveri čini da se nešto u čitavoj priči ne uklapa. Pre svega, Bent Salman nije ostavio oproštajnu poruku. Osim toga, radio je u carinskoj upravi, odakle je nestala velika količina zaplenjenih narkotika. Možda je bio umešan u krađu? Ili je želeo da razotkrije krivca i zato je ućutkan? Olivija ne može da dozvoli da sva ova pitanja ostanu bez odgovora. Sa svih strana stižu prikrivene pretnje, ljudi povezani sa slučajem nestaju bez traga i ubrzo će postati jasno da je smrt Benta Salmana samo vrh ledenog brega koji pulta po crnom moru strašnih spoznaja.. Format: 145x205mm br. str.: 344 povez: broš Pismo: latinica

Svaka kuća ima svoju priču i svoju tajnu. Tapete u trpezariji možda kriju tragove olovke koje iscrtavaju rast dece koja su tamo živela decenijama ranije. Ispod izbledelog linoleuma mogao bi da bude drveni pod koji su nekad gazili vojnici iz nekog davnog rata. Kuće se uvek menjaju. Slojevi boje. Redovi parketa. Rolne tepiha. Prikrivaju priče i tajne jednog doma, drže ih skrivene dok neko ne dođe da ih otkrije. To je ono što ja radim. Moje ime je Megi Holt. Ja sam dizajner i, na mnogo načina, istoričar. Tražim priču svake kuće i pokušavam da je izvučem na površinu. Ponosna sam na posao koji radim. Dobra sam u tome. Slušam. Učim. Svaka kuća ima svoju priču. Naša priča je o duhovima. To je takođe priča o lažima. A pošto je još jedna osoba umrla unutar ovih zidova, konačno je vreme da se kaže istina.

Svaka kuća ima svoju priču i svoju tajnu. Tapete u trpezariji možda kriju tragove olovke koje iscrtavaju rast dece koja su tamo živela decenijama ranije. Ispod izbledelog linoleuma mogao bi da bude drveni pod koji su nekad gazili vojnici iz nekog davnog rata. Kuće se uvek menjaju. Slojevi boje. Redovi parketa. Rolne tepiha. Prikrivaju priče i tajne jednog doma, drže ih skrivene dok neko ne dođe da ih otkrije. To je ono što ja radim. Moje ime je Megi Holt. Ja sam dizajner i, na mnogo načina, istoričar. Tražim priču svake kuće i pokušavam da je izvučem na površinu. Ponosna sam na posao koji radim. Dobra sam u tome. Slušam. Učim. Svaka kuća ima svoju priču. Naša priča je o duhovima. To je takođe priča o lažima. A pošto je još jedna osoba umrla unutar ovih zidova, konačno je vreme da se kaže istina.

Svaka kuća ima svoju priču i svoju tajnu. Tapete u trpezariji možda kriju tragove olovke koje iscrtavaju rast dece koja su tamo živela decenijama ranije. Ispod izbledelog linoleuma mogao bi da bude drveni pod koji su nekad gazili vojnici iz nekog davnog rata. Kuće se uvek menjaju. Slojevi boje. Redovi parketa. Rolne tepiha. Prikrivaju priče i tajne jednog doma, drže ih skrivene dok neko ne dođe da ih otkrije. To je ono što ja radim. Moje ime je Megi Holt. Ja sam dizajner i, na mnogo načina, istoričar. Tražim priču svake kuće i pokušavam da je izvučem na površinu. Ponosna sam na posao koji radim. Dobra sam u tome. Slušam. Učim. Svaka kuća ima svoju priču. Naša priča je o duhovima. To je takođe priča o lažima. A pošto je još jedna osoba umrla unutar ovih zidova, konačno je vreme da se kaže istina.

Opis "Beograde, dobro jutro 2 - Dušan Radović" Volite se, ljudi! Lakše vam je i praktičnije da se volite nego da se ne volite. Ako se volite, možete misliti i na nešto drugo i raditi nešto drugo. A ako se ne volite, mislite samo na to. Ovo je druga knjiga obraćanja Dušana Radovića slušaocima Prvog programa Studija B u vremenu od aprila 1977. do maja 1978. Kada je počeo pozdravljati Beograd i Beograđane u julu 1975. godine, Dušan Radović nije mogao znati dokle će stići. Kao i sve drugo, i ovaj posao treba raditi samo dok ima smisla i završiti ga na vreme. Ograničene su naše mogućnosti da mislimo i govorimo prvi put, da naša zapažanja budu nova i mlada. Sve drugo su samo odjeci već izgovorenih misli i slika. Probajte da opet zavolite Beograd, i ono beogradsko u sebi... Povez knjige : broširani Strana : 400 Format : 13x20 cm Pismo : latinica

Edicija „Plava ptica“ knj. 1, odlično očuvano. Autor - osoba Vels, Herbert Džordž Naslov Rat svetova : Mars protiv zemlje / napisao Herbert Džordž Vels ; [preveo V. Dedijer ; ilustracije Moma Marković] Jedinstveni naslov ǂThe ǂWar of the Worlds. scc Vrsta građe (naučno)fantastična proza URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1981 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Jugoslavija : Prosveta, 1981 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 245 str. : ilustr. ; 20 cm Drugi autori - osoba Dedijer, Vladimir Marković, Moma Zbirka Plava ptica : knjiga za mlade i stare ; ǂknj. ǂ1 (Plast. s omotom) Napomene Prevod dela: The War of the Worlds Tiraž 10.000. Oduvek se, od najstarijih vremena, ljudskom umu postavljalo pitanje čovekova položaja u Vaseljeni, i, istovremeno, neodvojivo s tim, pitanje da li je ljudska rasa jedini, u tom bezmernom prostoru, izdanak razumnog života. Tokom hiljada godina na ova su pitala pokušavali da iznađu odgovore najmudriji među ljudima – bez konačnog uspeha; a onda se, u osvit dvadesetog veka, učinilo da bi besprimerno naraslo naučno saznanje takve odgovore najzad moglo dati. Da li su takve nade bile preuranjene? Iako pun poverenja u moć i dobrobit nauke, Herbert Džordž Vels u čitavom svom književnom opusu razvija dalekosežnu ideju da nam razvitak savremene nauke, dajući odgovore na izvesna pitala, zapravo sve više novih pitala postavlja: saznavajući, čovek je sve više suočen sa potrebom novih saznanja. A to iz temelja menja njegovu predstavu o sebi samom: više se ne radi o njegovoj zemaljskoj, već o njegovoj kosmičkoj sudbini. Nigde to nije, u Velsovom literarnom opusu, sa više dramatičnosti, sa više dubine i sa više jasnoće izloženo nego u romanu „Rat svetova“. Ne radi se samo o goloj fabuli – iznenadnom, strahotnom pohodu Marsa protiv Zemlje – već, mnogo više, o potpuno novim razmišljanima na koja jedna ovakva tema upućuje. Do koje mere čovek može biti mera sveta u kome živi? Koliko je postojano i trajno sve što je hiljadama godina stvarao i unapređivao? I, koji su dali putevi čovekovog preduzetništva? Herbert Džordž Vels rođen je 21. septembra 1866. u Bromliju, varošici u engleskoj provinciji Kent, kao četvrto i najmlađe dete Džozefa Velsa, profesionalnog igrača kriketa i dućandžije. Strast prema čitanju i književnosti mladi Herbert je razvio još kao dečak, kada je usled preloma noge morao da leži, a čitanjem je ispunjavao vreme. Čitanje ga je potom podstaklo i na pisanje. Kada je posao njegovog oca propao, Vels je jedno vreme radio kao pripravnik kod lokalnog trgovca tekstilom, i taj posao nikako nije voleo. Studirao je u Londonu biologiju kod slavnog Tomasa Henrija Hakslija, Darvinovog prijatelja i učenika. Pisanjem počinje da se bavi od 1893. godine, najpre kao novinar, a zatim i kao prozni pisac i društveni aktivista. Objavljivanje romana Vremenska mašina (1895) predstavlja književnu senzaciju, jer iako je siže bio zabavan, roman se obavio i društvenim i naučnim temama, od klasnih sukoba do evolucije. Zatim objavljuje romane Ostrvo doktora Moroa (1896), Nevidljivi čovek (1897) i Rat svetova (1898). Verovatno je najpoznatija činjenica u vezi sa Ratom svetova ta da je na Noć veštica 1938. Orson Vels uživo izvodio radio-dramu, svoju verziju Rata svetova, o vanzemaljcima koji su se spustili u Nju Džerzi, zbog čega je usledila nezapamćena panika među slušaocima. Vels se posle velikog uspeha naučnofantastičnih romana okreće pisanju ljubavnih romana u kojima najnovija naučna i tehnološka otkrića koristi da bi izneo svoja politička uverenja i poglede na društvo. Napisao je brojne eseje, članke i knjige iz oblasti publicistike. Radio je nekoliko godina i kao književni kritičar za Saterdej rivju, i promovisao Džejmsa Džojsa i Džozefa Konrada. Njegovi napredni stavovi i proročanska društvena kritika obeležili su njegov život, posvećen progresivnoj viziji na globalnom nivou. Predvideo je pojavu aviona, tenkova, svemirskih putovanja, nuklearnog oružja, satelitske televizije i nečega što podseća na veb. Kao međunarodno priznat intelektualac i pisac, Vels je mnogo putovao. Posetio je i Rusiju 1920. gde se sreo sa Vladimirom Lenjinom i Lavom Trockim. Desetak godina kasnije, imao je priliku da razgovara i sa Josifom Staljinom i Frenklinom Ruzveltom. Vels je bio dijabetičar i suosnivač dobrotvorne organizacije Dijabetičarske asocijacije, danas poznate kao Diabetes UK. Malo je poznata i činjenica da je smislio ime jednoj globalnoj organizaciji – Društvu naroda, koja je bila preteča Ujedinjenih nacija. Dodajmo i to da se smatra začetnikom strateških društvenih igara sa minijaturama. Četiri puta je bio nominovan za Nobelovu nagradu, ali je nije dobio. To nimalo nije uticalo na značaj njegovog dela, niti na to što je nakon smrti, 1946. ostao upamćen kao „otac naučne fantastike“. Njegove priče i dalje fasciniraju publiku, a njegovi romani se i u trećem milenijumu adaptiraju za filmsko platno. KC novo (N)

Jedno Afričko ljeto - Mohamed Dib Izdanje:Naprijed, Zagreb 1965 Korica: tvrda Pismo :latinica -zastitni oot je losiji ,lepljen je salotejpom izvana i iznutra unutrasnjost je vrlo dobro ocuvana ,nema saranja po knjizi Opremio: Nikola Reiser U bezimenom alžirskom gradu postoji ugušujuća letnja para, koja postavlja tempo za svakodnevni život običnih ljudi u normalno vreme. Sedamnaest slika iz njihovog života snimljeno je u tankom romanu, koji je prvobitno objavljen 1959. godine, francuski alžirski pisac Mohammed Dib, i iako je prošlo manje od šest decenija od češkog prevoda, gusta atmosfera njegovog afričkog leta ostaje živa. Neobične priče običnih ljudi Muhammad Dib (arapski: mḥmd dyb, francuski Mohammed Dib, 21. juli 1920, Tlemcen - 2. maj 2003., La Cel Saint-Cloud) - alžirski prozni pisac, dramatičar, pesnik, autor više od 30 romana, kao i brojnih priča, poezija i dečja književnost na francuskom jeziku. Jedan od najplodnijih i najpoznatijih alžirskih pisaca. Njegova dela opisuju istoriju Alžira u 20. veku, posebno obraćajući pažnju na borbu Alžira za nezavisnost. Dib je rođen u Tlemcenu, u zapadnom Alžiru, blizu granice s Marokom, u siromašnoj porodici srednje klase. Nakon što je izgubio oca, Deeb je sa 15 godina počeo da piše poeziju. Sa 18 godina počeo je da radi kao učitelj u susednom gradu Ujda u Maroku. U dvadesetim i tridesetim godinama prošlog veka radio je kao tkač, učitelj, knjigovođa, prevodilac (za francusku i britansku vojsku), kao novinar Algera Republike i komunističkog lista Liberte. Tokom ovog perioda, studirao je i književnost na Univerzitetu Alžir. 1952, dve godine pre alžirske revolucije, oženio se Francuskinjom, pridružio se Alžirskoj komunističkoj partiji i posetio Francusku. Iste godine objavio je svoj prvi roman, La Grande Maison (Velika kuća). Francuske vlasti su ga 1959. godine izbacile iz Alžira zbog podrške nezavisnosti Alžira, kao i u vezi sa uspehom njegovih romana (koji su opisali težak život Alžiraca pod ugnjetavanjem Francuza). Umesto da se preselio u Kairo, po uzoru na brojne alžirske nacionaliste, pomoglo mu je da ostane u Francuskoj. Od 1967. živeo je u La Cel Saint-Cloudu blizu Pariza. Od 1976-1977. Godine, Deeb je radio kao predavač na Univerzitetu Kalifornija u Los Angelesu. Bio je profesor na Sorboni i na Moskovskom državnom univerzitetu. U narednim godinama često je posetio Finsku, gde je napisao nekoliko svojih kasnijih romana. Umro je u La Celle Saint Cloudu 2. maja 2003. godine. Kreativnost Njegov debitantski roman Velika kuća (La Grande Maison) prvi je deo trilogije o velikoj alžirskoj porodici. Glavni lik, Omar, je mladić koji je odrastao u siromaštvu u Alžiru uoči Drugog svetskog rata. Drugi deo, `Vatra` (`L`Incendie`), objavljen iste godine, opisao je život Omara tokom Drugog svetskog rata. Završni deo trilogije, Zanat tkanja (Le Metier a tisser), opisuje život odraslog čoveka Omara. Trilogija je delimično autobiografska. Od 1985-1994. Napisao je poluautobiografski roman o Severnoafričkom rodom u poseti severnim zemljama, o vezi ovog čoveka sa ženom Severke i o njihovoj zajedničkoj poseti domovini njegovog oca. (kutija 9)

Opis "Vrati se kući pre mraka - Rajli Sejger" Svaka kuća ima svoju priču i svoju tajnu. Tapete u trpezariji možda kriju tragove olovke koje iscrtavaju rast dece koja su tamo živela decenijama ranije. Ispod izbledelog linoleuma mogao bi da bude drveni pod koji su nekad gazili vojnici iz nekog davnog rata. Kuće se uvek menjaju. Slojevi boje. Redovi parketa. Rolne tepiha. Prikrivaju priče i tajne jednog doma, drže ih skrivene dok neko ne dođe da ih otkrije. To je ono što ja radim. Moje ime je Megi Holt. Ja sam dizajner i, na mnogo načina, istoričar. Tražim priču svake kuće i pokušavam da je izvučem na površinu. Ponosna sam na posao koji radim. Dobra sam u tome. Slušam. Učim. Svaka kuća ima svoju priču. Naša priča je o duhovima. To je takođe priča o lažima. A pošto je još jedna osoba umrla unutar ovih zidova, konačno je vreme da se kaže istina.

Stanje: Kao Novo - Nekorišćeno Naslov: Sat sudnjeg dana Autor: Božidar Damjanović Benedikt Izdavač: Lento Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 21cm Str: 180 _____ Šta bi ste radili kada bi saznali da je sve ono u šta ste verovali bila laž. Može li jedan čovek zaustaviti otkucaje sata sudnjeg dana ili je potrebno nešto više...

U dobrom stanju Strana: 600 Povez: Broš Izdavač: Srednja Europa, Zagreb Format (cm) 20, 5, 5×13 Godina izdanja 2011. Boje jednog vremena: Mojih dvanaest beogradskih godina Memoari koji opisuju svakodnevni život autorke u posleratnom Beogradu u periodu od 1958. do 1970. godine kada je autorka studirala i radila kao socijalna radnica.

Bestseler New York Timesa . Knjiga godine po izboru Washington Posta , San Francisco Chroniclea , Chicago Tribunea . On ne može da izađe iz svog hotela. Vi to ne biste želeli. Godine 1922. boljševički sud proglašava grofa Aleksandra Rostova za nepopravljivog aristokratu i osuđuje ga na kućni pritvor u velelepnom hotelu Metropol , tačno preko puta Kremlja. Rostov, nesalomivi i duhoviti erudita, nikada u životu nije radio, a sada mora da živi u tavanskoj sobici dok se pred vratima hotela odvijaju najburnije godine ruske istorije. Neočekivano, materijalna oskudica u kojoj se zatekao omogućiće mu da uđe u mnogo veći svet emotivnih otkrića. Ovaj jedinstveni roman, prepun humora, originalnih likova i blistavih scena, očarava čitaoca pričom o čoveku koji, bez obzira na nesvakidašnje okolonsti svog života, pokušava da otkrije svoju istinsku svrhu. „Ova knjiga je poput melema. Meni se čini da u današnjem svetu vlada nered. Grofova prefinjenost i plemenita priroda tačno su ono za čime čeznemo.“ En Pačet „Ovaj fino komponovani roman nudi starinsku evropsku otmenost.“ Washington Post „A tek intrige!... Roman je protkan sjajnim nitima koje povezuju izuzetnu priču i predmete punim simbolike: posebnim ključevima, tajnim pregradama, zlatnicima, ampulama dragocene tečnosti, starinskim pištoljima, ukradenim pasošima, rubinskim ogrlicama, tajanstvenim pismima na otmenom hotelskom papiru... Sve to sačinjava raskošnu pozornicu koja je poprište drame gotovo nalik na onu iz Kazablanke .“ San Francisco Chronicle Povez knjige : Mek Format : 13 x20c m Pismo : latinica Strana: 504

Broj strana:336 Format: 20 cm Pismo:Ćirilica Povez: Broš Slikar po zanatu, sa imenom stamenosti, nije samo tragao za minulim vremenima. On ga je, sa svim upitnicima i zagrcnuo od emocija, još svežih mišlju i jezikom našeg i govorenja, a i, nažalost još više prećutkivanog, izložio u bogatoj ekspoziciji svojih talenata. I tako je i uslišio onu mudru Aristotelovu poruku : da je književnost, čak i posebno u odnosu na druge umetnosti, „stvar istinitija i ozbiljnija od istoriografije“… Malo li je to ! Dr. Miodrag D. Ignjatović Ovaj veliki slikar radio je kao likovni pedagog do penzije, baveći se istovremeno uspešno slikarstvom. Decenijama je objavljivao tekstove u mnogim časopisima, a naša izdavačka kuća je objavila i njegovu zbirku pripovedaka pod nazivom Dodir neba. „Nemamo pravo na ravnodušnost iako sam svestan da je ovo naivan san, proročki, utopijski…Ali, zar utopija nije opstajala vekovima? Što je najvažnije, nije donosila zla. Samarićanstvo nije moglo rešiti problem ljudskih patnji, ali je davalo veru u ljude. Možda su moje misli pristrasne pod teretom besa i gole egzistencije. Tu je i prirodno suženje kriterijuma. Moje „traganje za apsolutnim“ u suštini je okrenuto individualnostima, ponajmanje moćnim. Najmanje istine i morala stanuje u institucijama sistema okoštalih režima…“ “Šta je bolje za pamćenje i istoriju: dnevnici, memoari, feljtoni, arhivi… Sve manje ili više boluje od subjektivnosti. A često ni arhivska gradja nije autentična. Izgleda, najbolji su oni dokumenti slučajno pronadjeni.“

Naslov: Zezopis od zverinjaka Autor: Miljenko Žuborski Izdavač: - nije navedeno Pismo: ćirilica Br. strana: 46 Format: 16 cm Povez: meki Knjiga je u celosti (korice, listovi, povez) veoma lepo očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, bez tragova pisanja i bez `magarećih ušiju`. Zverinjak ili nastojanje da se prevaziđe vekovni jaz između zverske lepote i tuge dvonožaca O autoru možete da pročitate na Vikipediji: https://sr.wikipedia.org/wiki/Miljenko_%C5%BDuborski Miljenko Popović - Žuborski (Beograd, 1938 — Beograd, 19. mart 2020) bio je srpski književnik. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, na odseku za psihologiju. Radio je deset godina kao profesor psihologije u Hemijskoj školi u Beogradu. Bio je član je Udruženja književnika Srbije od 1966. godine, a pisanjem se bavio još od studentskih dana. Objavio je brojne knjige poezije i proze za koje je nebrojeno puta nagrađivan. Za prvu zbirku pesama „Knjiga žalbe“ koju je objavio 1970. godine dobio je Srebrnu sirenu u Budvi na Jugoslovenskom festivalu satire i humora. Ljuba Moljac je zasmejavao tekstovima koje je napisao Miljenko Žuborski. Poznat је po tome što je pisao za humorističko-satirični časopis „Jež“. Periodično je objavljivao tekstove u raznim listovima i časopisima. Od 2003. u dnevnim novinama Blic svake subote objavljivao je po 2 pesme i 10 aforizama. Pored pisanja bavio se i kabaretskim nastupima, komponovanjem muzike za svoje stihove, te bio autor i izvođač svojih pesama na raznim medijima.

Opis "Apropo ničega: Autobiografija - Vudi Alen" U ovoj iskrenoj, duhovitoj i na momente komičnoj autobiografiji slavni režiser, komičar, pisac i glumac daje detaljan osvrt na svoj burni život. Započevši priču od detinjstva u Bruklinu i pisanja za varijete i različite šou-programe u prvim danima televizije, kada je radio s velikanima komedije, Alen opisuje teške trenutke dok je nastupao kao stendap komičar pre nego što je stekao slavu i uspeh. Jedinstvenim i dinamičnim stilom, on opisuje kako se otisnuo u svet filmskog stvaralaštva s komedijama poput Uzmi novac i beži i dočarava celu svoju šezdesetogodišnju, bogatu karijeru scenariste i režisera – od klasika Eni Hol, Menhetn i Hana i njene sestre do novijih filmova, među kojima je Ponoć u Parizu. Alen otvoreno govori i o svojim brakovima, skandalima i optužbama kojima je bio izložen i koje se ponovo obrušavaju na njega, ljubavnim vezama i slavnim prijateljima, sviranju džeza, o svojim knjigama i pozorišnim komadima. Upoznajemo se s njegovim demonima, greškama, uspesima i osobama koje je voleo, s kojima je sarađivao i od kojih je učio. Veoma zabavan, krajnje iskren, živopisan, izvrstan autoportret čuvenog umetnika koga smatraju jednim od najvećih filmskih režisera našeg vremena. „Rođen s petljom karakterističnom za Njujorčane, vrstan stručnjak za šale na svoj račun, Alen govori ono što drugi misle – prokleta kontroverza.“ New York Journal of Books „Izvanredna, urnebesna, očaravajuća priča začinjena svetlucavom zvezdanom prašinom.“ National Review

U ovoj iskrenoj, duhovitoj i na momente komičnoj autobiografiji slavni režiser, komičar, pisac i glumac daje detaljan osvrt na svoj burni život. Započevši priču od detinjstva u Bruklinu i pisanja za varijete i različite šou-programe u prvim danima televizije, kada je radio s velikanima komedije, Alen opisuje teške trenutke dok je nastupao kao stendap komičar pre nego što je stekao slavu i uspeh. Jedinstvenim i dinamičnim stilom, on opisuje kako se otisnuo u svet filmskog stvaralaštva s komedijama poput Uzmi novac i beži i dočarava celu svoju šezdesetogodišnju, bogatu karijeru scenariste i režisera – od klasika Eni Hol , Menhetn i Hana i njene sestre do novijih filmova, među kojima je Ponoć u Parizu . Alen otvoreno govori i o svojim brakovima, skandalima i optužbama kojima je bio izložen i koje se ponovo obrušavaju na njega, ljubavnim vezama i slavnim prijateljima, sviranju džeza, o svojim knjigama i pozorišnim komadima. Upoznajemo se s njegovim demonima, greškama, uspesima i osobama koje je voleo, s kojima je sarađivao i od kojih je učio. Veoma zabavan, krajnje iskren, živopisan, izvrstan autoportret čuvenog umetnika koga smatraju jednim od najvećih filmskih režisera našeg vremena. „Rođen s petljom karakterističnom za Njujorčane, vrstan stručnjak za šale na svoj račun, Alen govori ono što drugi misle – prokleta kontroverza.“ New York Journal of Books „Izvanredna, urnebesna, očaravajuća priča začinjena svetlucavom zvezdanom prašinom.“ National Review

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Deset pripovedaka jednog od najznačajnijih i najprevođenijih savremenih pisaca Portugala inspirisana vodećim književnim autorima, u prevodu Tamine Šop, sa crtežima Rakel Kaiano. Gonsalo M. Tavareš je rođen 1970. godine u Angoli. Dobitnik je više književnih nagrada u Portugalu, među kojima su nagrada Žoze Saramago 2005. i nagrada Ler/Millenium BCP 2004. za roman Jerusalim; nagrada za najbolju priču Kamilo Kaštelo Branko portugalskog udruženja pisaca 2007. za Voda, pas, konj, glava. Jerusalim je takođe bio roman koji je najveći broj književnih kritičara dnevnih novina Público uvrstilo u izbor ovih novina za Knjigu decenije. Ep Put u Indiju dobio je Veliku nagradu za roman Portugalskog udruženja pisaca, Nagradu za najbolji fikcionalni narativ Portugalskog društva pisaca (2010.), Nagradu Ler/Booktailors za najbolju knjigu 2010. godine, nagradu Fernando Namora/Casino Estoril 2011. i nagradu Fondacije Ineš de Kaštro. Međunarodne nagrade: Nagrada Portugal Telecom (Brazil) 2007. (za roman Jerusalim) i 2011. (za ep Put u Indiju); Međunarodna nagrada Trst 2008. (Italija); Nagrada Beogradskog festivala poezije i knjige 2009. (Srbija). U Francuskoj, nominovan je za Prix Cévennes 2009. za roman Jerusalim.. Njegove knjige su u više zemalja poslužile kao inspiracija pozorišnim i plesnim komadima, radio-dramama, kratkometražnim filmovima i delima likovne umetnosti, plesa, umetničkih video-projekata, opera, performansa, arhitektonskih projekata, akademskih teza…

Lepo očuvano Siril bučno odahnu, kao da je do tog trenutka zadržavao dah. „Izvinjavam se ako smetam“, preduzimljivo se umeša, „ali podsećam vas da treba da emitujemo emisiju, da je do početka ostalo još samo trideset sekundi i da je Fred Aster došao u kuću sestre Besi, s kapuljačom navučenom preko lica....“ „...Postoji samo jedna vrsta ljudi gorih od gangstera i glumaca“, nastavi Fred Aster. „Govorim o advokatima, naravno...“ „...I nije mu naročito važno da li se nalazi na ulicama Louer ist sajda ili ispred mikrofona nekog radija. Zato što je dozvolio sebi da se zarazi bolešću najtežom od svih: ravnodušnošću...“ Šta to, u Njujorku tridesetih godina prošlog veka, vezuje čuvenog Freda Astera, Kristmasa sina italijanske prostitutke, koji se proslavio rečenicom Dobro veče, Njujorčani, crnca koji od šerpi pravi radio-aparate, preduzimljivog poljskog emigranta i razmetljivog mafijaškog bosa? Šta povezuje Irca okrvavljenih ruku koji je postigao uspeh u Holivudu snimajući pod pseudonimom Zlotvor nasilne pornografske filmove, talentovanu kćer bogatog Jevrejina koja se oporavlja od jezive traume, i Džona Barimora, proslavljenu holivudsku zvezdu i lepotana? Zašto se američki san nekima pretvara u američki košmar? Likove s kojima ćete se do suza smejati i plakati, koje ćete prekorevati i kojima ćete praštati, povezuju, naravno, univerzalne književne teme: borba za preživljavanje, borba za uspeh, potraga za ljubavlju. Ali za pravu, jedinstevnu i šustinsku sponu između njih zaslužni su Dijamantski psi, banda snova. Laguna

Opis "Godine 1271, jedna serija ubistava zadaje muke redu Templara. Giljem de Montklar, glavni junak Senke Templara, izabran je da razreši tu misteriju." Giljem de Montklar se 1271. godine vraća u Kataloniju. Red ga zadužuje da obavi jedan zadatak: da sazna šta se desilo sa Serpentarijusom, poznatijim pod imenom Roher de Lot, građevinar i pripadnik Reda koji je pre stotinu godina nestao bez traga i glasa. Poznato je da se budio sa prvim zracima sunca i da je u predvečerje legao u svoju postelju, ali se ne zna šta je radio između zore i zalaska sunca. Istovremeno, dok se traga za odgovorima i informacijama, događa se smrt jednog deteta i jednog grofa; čitava serija ubistava ostaje bez objašnjenja. Misterija zmije, neobičnog metalnog diska koji je pripadao Serpentarijusu, predstavlja ključ zagonetke. Rečenice koje prethode poglavljima i predstavljaju pojedinačno svako od njih, potiču iz jednog starog pergamenta pronađenog među ruševinama manastira Santa Marija de les Maleses, 1520. godine. Spomenuti tekst se nalazio skriven među kožnim koricama jedne obimne knjige računa, u veoma lošem stanju i sa očiglednim znacima da je pretrpeo posledice požara. W. F. Bergersen, jedan nemački putnik koji je zaslužan za ovo otkriće, predao je tu knjigu, zajedno sa pergamentom, crkvenim vlastima u Seu d'Urhel. Povez knjige : tvrd Strana : 372 Format knjige : 16.5x24.5 cm Pismo : latinica

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! Marija Peakić Mikuljan (Drenovci, Županja, 7. svibnja 1943.), hrvatska je kulturna djelatnica, lektorica, urednica i književica. Po struci je diplomirana profesorica književnosti i filozofije. Piše pjesme, prozu (novele, pripovijetke, filmske scenarije, kratke priče), eseje i drame (televizijske drame, radijska drama) te djela za djecu. Životopis Rodila se je 7. svibnja 1943. godine u selu Drenovcima, kod Županje, u katoličkoj obitelji. Djetinjstvo i ranu mladost živi u vrlo teškim prilikama kao dijete dugogodišnjeg političkog zatvorenika. Samo zahvaljujući velikoj majčinoj žrtvi uspijeva dobiti željeno obrazovanje. Osnovnu školu pohađala je u Livnu, a zatim u Derventi gdje na tamošnjoj gimnaziji i maturira. Na Filozofskom fakultetu u Zagrebu diplomirala je književnost i filozofiju. Još za vrijeme studija započinje raditi kao lektor kod prof. Petra Guberine. Kasnije prelazi u izdavačko poduzeće `Mladost` u kojem, kao urednica nekoliko zapaženih biblioteka, radi punih 17 godina. Paralelno s uređivanjem knjiga u prostorijama poznate `Kuglijeve knjižare` vodi iznimno posjećenu i za ono vrijeme vrlo otvorenu književnu tribinu. Početkom 1985. godine izabrana je za predsjednicu Društva hrvatskih književnika kao prva žena u povijesti toga društva. Na toj je dužnosti, u dramatičnim političkim okolnostima (u Beogradu se suprotstavila velikosrpskim snagama oko SANU i Udruženja književnika Srbije, a u Zagrebu komunističkom moćniku Stipi Šuvaru i njegovim satelitima u kulturnim institucijama) izdržala nepuna dva mandata da bi se krajem 1988. godine vratila izdavaštvu prešavši na dužnost direktorice Nakladnog zavoda Matice hrvatske. U to vrijeme isključivo osobnom odlukom bez obzira na ozbiljne prijetnje vlasti, odlučuje se za objavljivanje knjige dr. Franje Tuđmana `Bespuća povijesne zbiljnosti`. Pred sam početak Domovinskog rata odlazi u Ministarstvo iseljeništva RH na mjesto višeg savjetnika, a nakon toga u Središnjicu HDZ gdje je radila u informativnom odjelu, na odnosima stranke s javnosti. 1994. godine napisala je scenarij za dokumentarni film Sudbine – generalova priča. Na HRT dolazi 1995. godine i na početku radi kao pomoćnica direktora za program. No, uskoro se sasvim vraća struci i prelazi na više godina slobodno mjesto urednika Umjetničkog programa, a nakon toga prihvaća ponuđeno mjesto odgovorne urednice Kulturno-umjetničkog programa. Posebno se angažira na formiranju religijskog programa i na razvijanju dokumentarnog i dramskog programa HTV. 1999. godine pobjeđuje na natječaju za glavnu urednicu HTV, no nakon samo dva tjedna daje ostavku ne pristajući na smanjene ovlasti i potpunu degradaciju funkcije glavnog urednika u okviru beskrupulozne političke borbe za vlast i utjecaj na HTV. Udata je i majka dvoje već odrasle djece. Marija Peakić-Mikuljan objavila je devet knjiga: Nemir cvjetanja (pjesme), Doboj, 1962. Tako nastaje sunce (pjesme), Mladost, Zagreb, 1969. Obiteljski album (zbirka novela), Alfa, Zagreb, 1977. Da nas danas (pjesme), biblioteka Razlog, Izdavačko poduzeće Liber, Zagreb, 1974. Tragom kao (pjesme), Tiskarsko-izdavački zavod `Zrinski`, Čakovec, 1978. Tamo gdje me nema (izbor poezije na engl.), The Bridge, Društvo književnika Hrvatske, Zagreb, 1978. Java (pjesme), Biblioteka suvremenih pisaca, Čakavski sabor, Split, 1979. Ptice na prozoru (pjesme), Suvremeni pjesnici, August Cesarec, Zagreb, 1982. Nešto kao herbarij (TV-drame), Sfinga, Koprivnica, 2001. O njezinim knjigama pisali su poznati hrvatski književni kritičari: Branko Bošnjak, Dalibor Cvitan, Igor Mandić, Tomislav Ladan, Luko Paljetak i mnogi drugi. Za svoja pjesnička, prozna, esejistička i dramska ostvarenja više puta je nagrađivana. Među najznačajnije nagrade koje je dobila su: 1. nagrada lista `Telegram` za poeziju i prozu 1. i 3. nagrada `Večernjeg lista` za kratku priču 1. nagrada za dokumentarnu radio dramu Ljuski zrak u konkurenciji 49 zemalja svijeta 1979. godine u Berlinu 1. nagrada sarajevske revije `Odjek` za najbolji esej godine pod naslovom Putovanje u prizor ostatka (tema: utjecaj televizije na ljudski život, društvo i kulturu). Visoka žuta žita 2010. Njezine pjesme i pripovijetke, kao i radio-dramski tekstovi prevođeni su na više stranih jezika (na poljski ju je prevela Łucja Danielewska ), a brojna ostvarenja uvrštena su i u različite dosadašnje antologije. Na Hrvatskom radiju Marija Peakić-Mikuljan realizirala je nekoliko radio drama: Obiteljski album, Radi se o našim psima, To, Ljudski zrak. Na Hrvatskoj televiziji ostvarila je dvije TV drame za djecu – Nemojte me zvati Robi i Marsijanci na Olimpijadi. Za odrasle pak emitirane su njezine TV drame – Obiteljski album, Radi se o našim psima, Doktorova noć i kratki igrani film Ponedjeljak. U dugometražnom igranom filmu okušala se kao pisac dijaloga u filmu Hoću živjeti i kao scenaristica filma Crveni i crni. Posljednjih deset godina često je kao scenaristica potpisivala emisije s tematikom Domovinskog rata, ili one iz poznate serije Sudbine Dokumentarnog programa HTV. Većinu njezinih scenarističkih radova u filmski ili televizijski izraz pretočio je njezin suprug Miroslav Mikuljan, poznati hrvatski filmski i televizijski redatelj. Za svoj umjetnički, kulturni i politički angažman Marija Peakić-Mikuljan primila je za života prvoga hrvatskog predsjednika dr. Franje Tuđmana tri visoka odličja - Red Danice hrvatske s likom Marka Marulića, Red hrvatskog trolista i Spomenicu domovinske zahvalnosti. 2006. je godine bila članicom prosudbenog odbora za dodjelu nagrade Zvonimir Golob.,[1] a bila je i u prosudbenom sudu za nagrada Bili smo prvi kad je trebalo. Sudionica je Pjesničkih susreta u Drenovcima. Članica je Hrvatskog kulturnog vijeća, u kojem je članica upravnog odbora.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zastitni omotac ostecen, sama knjiga u dobrom i urednom stanju! Tomas Sterns Eliot (engl. T. S. Eliot; Sent Luis, 26. septembar 1888 — London, 4. januar 1965), bio je engleski pisac američkog porekla, jedan od najpoznatijih evropskih pesnika 20. veka, dobitnik mnogih nagrada, među njima Nobelove 1948. i Geteove 1954. Nosilac 16 počasnih doktorata. Eliot je rođen u Sent Luisu. Studirao je na Harvardu, Sorboni i na Oksfordu.[1] Do kraja svog života ostao je u Engleskoj. Bio je pesnik, kritičar, izdavač, i više godina urednik vrlo uticajnog književnog časopisa Criterion. Od pojave poeme Pusta zemlja i nekih kritičarskih tekstova Eliot počinje da vrši snažan uticaj na englesku i američku poeziju. Eliot je takođe pisao i drame u stihu. Važnije knjige: Prufrock and Other Observations (1917); Poems (1920); The Waste Land (1922); The Hollow Men (1925); Ash-Wednes-day (1930); Four Quartets (1943). Mladost i obrazovanja Rođen je u istaknutoj porodici u Sent Luisu u Misuriju. Njegov otac, Henri Vejr Eliot bio je uspešan biznismen. Njegova majka, Šarlot Šamp Sterns, je pisala poeziju i radila kao socijalna radnica. Eliot je bio najmlađi od šestoro dece. Ime je dobio po dedi. Porodica i prijatelji su ga zvali Tom. Eliot je od 1898. do 1905. pohađao akademiju Smit, školu za dečake, gde je učio latinski, grčki, francuski i nemački. Od ranog detinjstva pokazivao je izvanrednu nadarenost za pisanje poezije. Prvobitno je pisao pod uticajem Omara Kajama. Nakon završetka akdemije, od 1906. je pohađao univerzitet Harvard i diplomirao nakon tri godine, umesto uobičajenih četiri.[2] Kasnije je radio kao asistent na univerzitetu. Počeo je objavljivati svoje pesme u univerzitetskom časopisu, a kasnije je postao i njegov urednik. U to vreme je počeo da čita o simbolističkom pokretu u književnosti i prvi se put upoznao sa imenima poput Remboa i Verlena. Tokom studija je prijateljevao s Konradom Aikenom. Od 1910. do 1911. je živeo u Parizu i na Sorboni slušao predavanja o filozofiji i jeziku. Između ostalih slušao je predavanja Anrija Bergsona i Alen-Furnijea. 1911. se vratio na Harvard da bi doktorirao filozofiju. Proučavao je budizam, hinduizam i indijsku kulturu. Da bi mogao da čita religijske tekstove, naučio je sanskrit. Godine 1914. je dobio stipendiju za Merton koledž na Oksfordu. Pre toga je posetio nemački grad Marburg, a nakon izbijanja Prvog svetskog rata je otišao u London te se vratio u Oksford. Početkom 1915. je upoznao Vivijen Haj-Vud. Venčali su se 26. juna iste godine.[1] Nakon kratke posete rodbini u SAD vratio se u London gde je počeo raditi kao predavač na Londonskom univerzitetu. Njegov prijatelj, filozof Bertrand Rasel, pokazivao je interesovanje za Vivijen te je moguće da su njih dvoje imali aferu. Nakon što je napustio Merton, Eliot je radio kao učitelj u školi Hajgejt, a kasnije na kraljevskoj gimnaziji u Haj Vikombu. Godine 1917. prihvatio je položaj u Lojdsovoj banci. U avgustu 1920. godine je u Parizu u društvu Vindama Luisa sreo Džejmsa Džojsa s kojim je ubrzo postao dobar prijatelj. 1925. je počeo raditi za izdavačku kuću Faber and Gwyer (kasnije poznatiju kao Faber and Faber), gde je proveo ostatak karijere, stekavši vremenom položaj direktora. Kasniji život u Engleskoj Dana 29. juna 1927. godine je prešao na anglikanizam, a u novembru iste godine postao državljanin Ujedinjenog Kraljevstva. Harvard mu je ponudio posao profesora za akademsku godinu 1932/33. koju je prihvatio i otišao u SAD, ostavivši suprugu samu u Engleskoj. Tada je već bio svestan njenih psihičkih problema. Fizičko stanje joj se takođe pogoršavalo tako da su je mučile glavobolja, nesanica, iscrpljenost i visoka temperatura. Uz sve to, psihička bolest je sve više napredovala, pa je za vreme Eliotovog boravka u Americi morala biti smeštena u bolnici u Nortumerlendu gde je naposletku i umrla 1947. Eliot je nije posećivao, ali su sve vreme zvanično bili u braku. Od 1946. do 1957. godine je živeo s prijateljem Džonom Dejvijem Hajvardom koji je prikupljao i arhivirao njegove radove. Eliotov drugi brak je bio srećan, ali je kratko trajao. 1957. je oženio Esmu Valeri Flečer. Za razliku od prve supruge, Eliot je Valeri dobro poznavao jer mu je od 1949. radila kao sekretarica u izdavačkoj firmi Faber and Faber. Njihov brak je bio tajan, a venčanju su prisustvovali samo roditelji mlade. Valeri je bila 37 godina mlađa od njega. Umro je 4. januara 1965. godine u Londonu od plućnog emfizema...

POSVETA NA PREDLISTU (NE OD SPISATELJICE) Marija Čudina (Lovinac 21. novembar 1937[1] — Beograd 25. septembar 1986) je bila српска pesnikinja. Život i rad Završila je gimnaziju u Sisku, a potom je u Zagrebu studirala jugoslavenske jezike i književnosti.[3] Jedno vreme je živela i radila u Zagrebu. Sa Leonidom Šejkom se upoznala u Splitu, gde je on bio u vojsci, a ona kao novinar radila u listu „Slobodna Dalmacija“.[3] Godine 1961. udaje se za umjetnika Leonida Šejku te sele zajedno u Beograd. U Beogradu je živela od 1966. godine gdje će ostati do njezine smrti 1986. godine.[3] Objavila je zbirke pesama: „Nestvarne devojčice“ (1958), „Čađ i pozlata“ (1963), „Pustinja“ (1966) koju je izdala zajedno sa Leonidom Šejkom i Slobodanom Mašićem, „Tigar“ (1971), „Paralelni vulkani“ (1982), „Divlja duša“ (1986) i knjigu proznih zapisa „Amsterdam“ (1975). Bila je supruga Leonida Šejke i jedan od osnivača Mediale, što je osporavano Format 14 × 24 cm Izdavač Grafički zavod Hrvatske Mesto izdanja Zagreb Godina 1986 Broj stranica 220 Povez Tvrdi

Autor: Konstantin Baljmont Izdavač: `Katarina Bogdanović`, Kragujevac Broj strana: 164 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 24 cm BALJMONT, Konstantin (Gumnišči (Vladimirska gubernija) 15. VI. 1867) ruski pesnik. Pripadao simbolistima, kultni pjesnik moderne između 1898 (Tišina) i 1903 (Bit ćemo kao sunce – Budem kak solnce); privlačio vitalizmom, »muzikalnošću reči«, impresionizmom stila. Od 1922 živeo kao emigrant u Francuskoj. Čist, nadahnut liričar snažne individualnosti. Melodiozan, slikovit, savršen u tehnici, raznolik u ritmici, rasipan u rečima. Panteist. Voli sunce i lepotu, sličan D’Anunziju i donekle A. K. Tolstoju. Početkom XX-og veka vlada neograničeno ruskim pesništvom. Neumorno prevodio s mnogih jezika, ali svojom individualnošću potpuno zasenjuje ličnost prevedenog pisca. Prvi je prepeveo poemu `Gavran` od Edgara Alana Poa na ruski jezik. Umro je 1942-e godine. Kakav je to život bez teškoća? Nije sloboda raditi ono sto želiš, nego ne raditi ono sto ne želiš. Bogatstvo je u idejama, a ne u stvarima. Šta se događa pod površinom mirnog života bez teškoća?! (Konstantin Baljmont) U ovoj knjizi sakupljene su najznačajnije autorove pesme u prevodu Vladimira Jagličića. Tvrd povez. Ilustrovano. Knjiga je praktično nova.

Knjaževac Svjetlost, 1979. Bibliotečki primerak, odlično očuvan. Izuzetno retko u ponudi!!! Prva knjiga Miroslava Toholja. Sve ove priče nisu, naravno, istog kvaliteta, ali od toga je mnogo važnija sljedeća stvar: nema u ovoj knjizi priče na osnovu koje se ne bi dao prepoznati izuzetan prozni talent. Sve su ove priče zapravo kao poglavlja jednog romana, čija sabirna tačka nije u priči, fabuli, nego u jedistvenom miljeu, u knjizi imenovanom Sanopolje, kojim defiluju čudne ljudske sudbine, u kom se zbiva jedno ljudsko djetinjstvo, a pred čitaocem oživljavaju mitološka kazivanja, od starih Slavena do bogumila i zbivanja tek sišlih s pozornice sadašnjosti. Abdulah Sidran Miroslav Toholj (Ljubinje, 11. april 1957 — Beograd, 23. jul 2021) bio je srpski književnik, političar i nekadašnji ministar informisanja u Vladi Republike Srpske. Biografija Rođen u Ljubinju 11. aprila 1957. godine. Srednju školu završio je u Trebinju. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Sarajevu. Na Filozofskom fakultetu Univerziteta Komenskog u Bratislavi od 1980. do 1983. apsolvirao je lektorske studije slovačkog jezika i kulture. Kraće vrijeme radio je kao saradnik u IP `Svjetlost`.[1] Radio je kao sekretar u Udruženju književnika SR BiH (1984-1988). Pokrenuo je i uređivao u Sarajevu nedeljnik Javnost (1990-1995), jedan je od osnivača Srpske demokratske stranke, član Glavnog i Izvršnog odbora, potpredsednik Političkog savjeta. Do početka rata 1992. živeo je u Sarajevu, od 1992. do 1997. na Palama kod Istočnog Sarajeva, gde je bio član srpskog političkog rukovodstva i poslanik u Narodnoj skupštini Republike Srpske. Tokom Odbrambeno-otadžbinskog rata, od januara 1993. do decembra 1995. godine, bio je ministar informisanja Republike Srpske, a posle rata kraće vreme ministar bez portfelja i generalni direktor Srpske radio-televizije. Na prvim poslijeratnim parlamentarnim izborima izabran je za poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srpske. Od 1998. živio je u Beogradu. Decembra 2015. izabran je za dopisnog člana Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske. Preminuo je 23. jula 2021. u Beogradu.[2] Nosilac je Ordena Njegoša I i II reda, Srebrnog grba Republike Srpske i Oktobarske spomenice 1991.[3] Književni rad U 22. godini, još kao student, objavio je roman napisan neobičnim jezikom i stilom, koji ga je svrstao u red najzanimljivijih mlađih jugoslovenskih pisaca i donio mu godišnju nagradu izdavača. Dvije godine kasnije, isti sarajevski izdavač objavio mu je knjigu novela povodom koje je književna kritika predstavila Toholja kao najizrazitijeg postmodernog autora u SR BiH. I ova knjiga nagrađena je godišnjom nagradom `Svjetlosti` za najbolju knjigu i godišnjom nagradom Književne omladine BiH. Godine 1986. beogradski izdavač `Filip Višnjić`, u poznatoj biblioteci `Albatros`, objavio je Toholjev roman `Gospodar srca`, za koji je dobio nagradu Udruženja književnika BiH za najbolje književno djelo i nagradu Zajednice kulture grada Sarajeva. Naredni Toholjev roman `Stid` štampan je takođe u Beogradu, a žiri ga je uvrstio u najuži izbor za NIN-ovu nagradu. U završnom glasanju bio je drugoplasirani, a pojedini dijelovi romana prevedeni su i štampani na stranim jezicima. Toholjeva dvotomna `Crna knjiga - patnje Srba u BiH 1992–1995.` nagrađena je specijalnim priznanjem za izdavački poduhvat na Salonu knjiga u Novom Sadu 2001. godine. Roman `Kuća Pavlovića` nagrađen je 2002. nagradom `Branko Ćopić`, koju dodjeljuje Ćopićeva zadužbina pri SANU. Knjiga pripovjedaka `Mala Azija i priče o bolu` nagrađena je 2003. nagradom Zadužbine `Ivo Andrić`, a `Venčanje u vozu` nagradom `Borisav Stanković` za najbolju knjigu proze objavljenu 2007. na srpskom jeziku. Roman `Zvona za Trojicu` nagrađen je nagradama `Svetozar Ćorović` i godišnjom nagradom revije `Zbilja` 2012. godine. O književnom djelu ovog pisca objavljeno je više od stotinu studija, prikaza i osvrta, u kojima se iz različitih aspekata ukazuje na njegove stilske, jezičke, tematske i strukturalne osobenosti. Krajem decembra 2015. Toholju je dodijeljeno nacionalno priznanje `Vukova nagrada` za `dugogodišnji doprinos razvoju kulture i odanost vukovskim idealima`. Nagrade i priznanja Nagrada Svjetlosti za prvu objavljenu knjigu (1980) Nagrada Svjetlosti za najbolju knjigu (1982) Nagrada Književne omladine BiH za najbolju knjigu (1982) Godišnja nagrada Udruženja književnika BiH za roman „Gospodar srca“ (1988) Godišnja nagrada kulturne zajednice grada Sarajeva za roman „Gospodar srca“ (1988) Specijalna nagrada 7. salona knjige u Novom Sadu za „Crnu knjigu“ (2001) Nagrada Zadužbine Branko Ćopić za roman „Kuća Pavlovića“ (2002)[4] Nagrada Ivo Andrić za knjigu „Mala Azija i priče o bolu“ (2003) Nagrada Borisav Stanković za knjigu „Venčanje u vozu“ (2008)[5] Nagrada Svetozar Ćorović za roman „Zvona za Trojicu“ (2011)[6] Godišnja nagrada revije Reality (Zbilja) za prozu (2011) Vukova nagrada (2015) Orden Njegoša prvog reda Orden Njegoša drugog reda Srebrni grb Republike Srpske (1991—2013) Oktobarska spomenica 1991 (2015) Dela Romani To sniva lamparija (1979) Gospodar srca (1987) Stid (1989) Kuća Pavlovića (2001) Zvona za Trojicu (2010) Sestre (2013) Knjige pripovedaka Apotekarkin raj i muške stvari (1981) Mala Azija i priče o bolu (2002) Venčanje u vozu (2007) Otgadaй - kto pogib (izbor) (Tver-Moskva, 2013) Vrsta koja izumire (izbrane pripovetke) (2016) Eseji Razmišljanja pod pritiskom (2008) Nedelje neopevanog jada (2012) Publicistička dela Crna knjiga – patnje Srba u Bosni i Hercegovini 1992-1995 Sveti ratnici i rat u Bosni i Hercegovini (2001) Noćna pošta – prepiska sa Radovanom Karadžićem 1996-2004 (2008) O piscu Toholj – o ratu i književnosti (Jovan Janjić)(1996) Tamna lepota brisanog prostora – Proza Miroslava Toholja (Aneksandar Dunđerin)(2016)