Knjaževac Čarobna knjiga, 2018. Odrastanje u dvadeset prvom veku je jedna silno komplikovana i zbunjujuća radnja, ali tu se zapravo ništa nije promenilo: sva naša odrastanja su u suštini bolna i začudna. Glavnog junaka romana iz jednog veoma nekonvencionalno ustrojenog porodičnog okruženja ispraćamo do srednjoškolskog lavirinta društvenih i ljubavnih veza od kojih se, ako ikako, teško oporavlja. Prvi sudar stvarnosti i kreativnosti odigrava se na opskurnoj televiziji apokaliptičnog naziva Meteor, s koje ga put vodi do Silicijumske doline i za roman ključnog, revolucionarnog promišljanja o budućnosti veštačke inteligencije. Divljenje anonimnim ljudskim sudbinama, tako blisko Piscu, ponovo se u Brankovom romanu prepliće sa citatima brojnih turobnih i kontroverznih ličnosti s margine društva, stvarajući precizno konfuzan karusel u kojem i konjić i magare, iako na istom vrtuljku, idu u različitim smerovima. „Kao dete koje shvata da su sve trikove i podvale koje pokušava da proda roditeljima oni već potrošili sa svojim mamom i tatom, čitalac romana Logoreia balcanica uviđa da nove tehnološke i tržišne okolnosti ne mogu iznenaditi mangupe koji su sedamdesetih bili mladi. Branko Dimitrijević i dalje ubedljivo piše o momcima na koje su majke upozoravale svoje kćeri, u eri kapitalizma bez frikcija na Zapadu i frikcija bez kapitalizma u Srbiji.” – Dimitrije Vojnov Branko Dimitrijević rodio se u Beogradu, a onda je malo skitao po svetu, pa se malo vratio, a sve to vreme pomalo je i pisao. Napisao je romane Hoćeš li da popiješ nešto, Oktoberfest i Nećemo o politici, te drame za odrasle Poseta morske tetke, Ljubavni jadi Vudija Alena, Godo na usijanom limenom krovu, a koautor je drame Čekaonica. Za decu je napisao drame Kuku tri Todora, Trtica rajske ptice, Kakao i čokolada i kapetan Crna Brada i Čarobno kresivo. Verovatno je još nešto napisao i još nešto radio sem pisanja, ali u ovom našem životu bolje je prepustiti nešto zaboravu.

AUTOPORTRET - Eduar Leve Prevela s francuskog: Milica Srdanov Izdanje: RED BOX Beograd, 2023. F: 12x19 cm O: 119 str Mek povez, latinica. Knjiga je potpuno N O V A. U ovom zadivljujućem i otrežnjujućem tekstu, Eduar Leve ne krije ništa od svojih čitalaca, izlažući svoj život kroz manje-više nasumičan niz izjavnih rečenica. Njegovo nastojanje da to uradi na maksimalno objektivan način toliko je radikalno da liči na operaciju bez anestezije, u kojoj autor sirovo i surovo guli sopstvenu kožu da bi izložio javnosti svoje do trivijalnosti ogoljeno biće, i to bez ikakve zadrške. Leveova proza na prvi pogled izgleda kao nesentimentalna autobiografja koju bi mogla da napiše kakva mašina. Ali, vrlo brzo nas ta ogromna količina nagomilanih detalja, njegov suv, ogoljen stil i čudnovati zapitani ton razoružaju, oduševe, nateraju da se zamislimo i, kao i svaka prava fikcija – koja je ovog puta sačinjena isključivo od činjenica – potpuno nas uvuku u svoj svet. Eduar Leve piše tako lepo o onim najjednostavnijim trenucima života, podsećajući nas na njihovu lepotu, kao i na tugu koju osećamo kada takve trenutke ne primećujemo. *** Eduar Leve (1965-2007) je bio francuski pisac, fotograf i slikar. Kao samouki umetnik svoju slikarsku karijeru započeo je 1991, da bi nekoliko godina kasnije krenuo da se bavi fotografijom. Napisao je nekoliko knjiga, a Autoportret je prva objavljena na srpskom jeziku. Napisao ju je 2002. godine dok je putovao po Americi i radio seriju fotografija pod nazivom Amérique, fotografišući one gradove koji nose imena gradova drugih zemalja. U Samoubistvu, svojoj poslednjoj knjizi, obrađuju temu samoubistva svog prijatelja iz detinjstva, koje se desilo dvadeset godina ranije. Deset dana nakon što je rukopis ove knjige predao svom uredniku, Eduar Leve je izvršiio samoubistvo.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! This novel offers us the gift of bitter-sweet memories of coming of age in the shrinking country that once was Yugoslavia. The protagonist`s painful saying good-bye to his missing brother, to his hometown and to all the things which formed his identity in never-erasable past time represents the inevitable preparation for his move to his new home on a different continent. Vladimir Tasić`s masterfully woven story takes the reader on a journey which will eventually end with a peaceful coming to terms with oneself. The cycles of love and loss that build the package of each and every life find an exquisite voice in this masterfully written prose. `The subject of the book is actually a brilliant exercise in the fine art of digression, of portraying comically sad and sadly comic reflections on life, death and Chinese people who fall from their bikes smiling.` Liberation `Just like a piece of music, to which it constantly refers, the architecture of the novel revolves around anecdote and myth, around the personal and the universal.` L’ Humanité Vladimir Tasić (1965, Novi Sad) je srpski matematičar i književnik. Doktorirao je matematiku 1992. u Kanadi (University of Manitoba, teza Modular Dimension Subgroups). Predaje na Univerzitetu Nju Bransvik. Autor je dve knjige pripovedaka: Pseudologija fantastika, Matica srpska, 1995. i Radost brodolomnika, Svetovi, 1997. i knjige Matematika i koreni postmodernog mišljenja, Oxford University Press i Ediciones Colihue, na engleskom i španskom, 2001. Prvi roman Oproštajni dar je 2001. proglašen za knjigu godine odlukom žirija Radio Beograda. Drugi Tasićev roman Kiša i hartija dobitnik je NIN-ove nagrade za roman, kao i nagrade `Vitalove` književne fondacije `Zlatni suncokret` za 2004. godinu.

-Izdavač: `Geropoetika` -Povez: Mek -Pismo: Latinica -Broj strana: 270 -Format: 20 cm -Stanje: kao nova Imati debitantski roman u sedamdeset petoj godini života nije česta pojava. No, kada iza nje stoji ime Pita Taunsenda, onda ona i nije toliko neobična: reč je o osobi koja je pola veka ranije, u svojoj dvadeset petoj, inaugurisala do tada skoro nepostojeći žanr – rok operu. Iako Tomi nije baš prva rok opera, te 1969. bio je to prvi rok album skrojen po takvoj meri. Osim toga, stekao je svetsku slavu upravo po ovom žanru, a kada je Ken Rasel 1975. snimio istoimeni film, a Taunsend za adaptiranu muziku bio kandidovan za Oskara, titula mu se nije mogla oduzeti. Pit Taunsend je osnivač grupe The Who (1963), gitarista, tekstopisac, multiinstrumentalista, kompozitor i pevač. Sa grupom i bez nje ima dvadeset studijskih i isto toliko albuma „uživo“, uz prodatih sto miliona ploča. Uporedo s muzikom, ovaj „nevaljali koncertni dečko“ se bavio i novinarstvom, knjižarstvom, izdavaštvom i književnošću. Pisao je scenarije za film i TV, radio-drame, eseje, rok opere. Bio je urednik u londonskoj izdavačkoj kući Faber & Faber. Pit Taunsend je autor više knjiga i dobitnik mnogobrojnih nagrada. „Roman Doba teskobe (The Age of Anxiety) objavljen je 2019. godine kao deo zamišljene trilogije: roman – album/rok opera – umetnička instalacija u nastajanju. U planu je i snimanje igranog filma po ovoj knjizi.“ – Vladislav Bajac „Doba teskobe veliki je rok roman. Pripovedač je sjajan stvaralac – učen, vrcav i nepouzdan. Knjiga kači ludost muzičkog biznisa i pokazuje Taunsendov tanani osećaj za humor i oštro uho za dijaloge. Priviđenja i zvučni pejzaži pohode ovaj roman koji je proširena meditacija o maničnom geniju i mračnoj umetnosti stvaralaštva.“ – Mark But, izdavač knjige

CLIO Broj strana: 187 Povez: Tvrd NOVO Edgar Alan Po, čuveni američki pisac, u mladosti je služio kao vojnik, a književnu karijeru započeo je stihovima po ugledu na Bajrona. Uskoro se opredelio za prozu, odabravši kao svoj žanr melodramu sa elementima horora, prva koja je postigla uspeh bila je Pad kuće Ašer. Postavši glavni urednik časopisa Mesindžer ojačao je svoj uticaj na književnoj sceni. Biografija koju piše Piter Akrojd počinje tokom šest poslednjih dana Poovog života. Niko ne zna šta se dogodilo od momenta kada su ga prijatelji ispratili na parobrod u Baltimoru do smrti šest dana kasnije u jednoj lokalnoj kafani. Sjaj genija i ugled pisca vizionara mešao se sa ponorima siromaštva, alkoholizma i gubitaka najdražih osoba koje je odnosila tuberkuloza. Svojim književnim delom Edgar Alan Po predstavlja preteču moderne fantastike, psihološke drame i detektivske priče. Pesnik Tenison rekao je za njega da je “predstavljao najoriginalniji um Amerike”.Biografija Pitera Akrojda stavlja akcenat na Poovo gotovo tragično detinjstvo, sa majkom putujućom glumicom koja je rano preminula, tvrdeći da je nesrećni pisac pronašao svoju porodicu u književnosti, ne toliko svoga doba koliko one koja će tek biti napisana u dvadesetom veku, vraćajući stalno pogled na delo pisca kome savremenici nisu odali zaslužano priznanje koje. Piter Akrojd: Engleski pisac i publicista, rođen 1949. Već sa devet godina napisao je svoju prvu dramu, kasnije se školovao na Kembridžu i Jejlu. Od 1973. do 1977. Radio je za časopis The Spectator, da bi ga kasnije i uređivao. Ispočetka je pisao poeziju, kasnije se opredelio za prozu, pri čemu mu je omiljeni motiv bila istorija, naročito istorija engleske književnosti i umetnosti. Njegovo najpoznatije djelo je London: The Biography, knjiga posvećena njegovom gradu koja je adaptirana u igrano~dokumentarnu seriju za BBC. Osim po njoj, Akrojd je zapažen i po seriji istorijskih knjiganamenjenih mladima. U ediciji Gral, 1999. godine objavljen je njegov roman Testament Oskara Vajlda.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Konrad Adenauer, karijera jednog državnika - Nikola M. Živkovic Konrad Herman Jozef Adenauer (nem. Konrad Hermann Joseph Adenauer; Keln, 5. januar 1876 — Bad Honef, 19. april 1967) bio je nemački političar i prvi posleratni kancelar Nemačke od 1949. do 1963. godine. Uspešno se zalagao za obustavu denacifikacije i izveo je Zapadnu Nemačku iz ruševina Drugog svetskog rata i od nje napravio produktivnu i prosperitetnu državu koja je uspostavila bliske odnose sa Francuskom, Velikom Britanijom i SAD.[1] Za vreme njegove vladavine Zapadna Nemačka je postala demokratska i stabilna država sa međunarodnim ugledom i ekonomskim prosperitetom (Nemačko ekonomsko čudo).[2] Bio je prvi lider Demohrišćanske unije (CDU), a Demohrišćanska stranka je pod njegovim vođstvom postala najuticajnija stranka u zemlji. Adenauer, koji je bio kancelar do svoje 87. godine, nazvan je Der Alte (stari). Prema britanskom istoričaru Roju Dženkinsu on je „najstariji državnik ikada koji je izabran na neku funkciju”.[3] Protivrečio je svojim godinama intenzivnim radnim navikama i neverovatnim političkim instinktom. Zalagao se za široku viziju tržišta baziranim na osnovama liberalne demokratije i antikomunizma. Kao izuzetno vešt političar, Adenauer je bio duboko posvećen prozapadnoj orijentaciji spoljne politike Zapadne Nemačke i njenom vraćanju na svetsku scenu. Radio je na obnovi zapadnonemačke privrede od razaranja Drugog svetskog rata i bio je na čelu nemačkog ekonomskog čuda. Ponovo je uspostavio nemačku armiju (Bundesver) 1955. godine i obnovio odnose sa Francuskom, što je omogućilo ekonomsko ujedinjenje zapadne Evrope. Adenauer je predstavljao oštrog protivnika Istočne Nemačke i uveo je Zapadnu Nemačku u NATO. Za vreme njegovog mandata, Zapadna Nemačka je postala čvrst saveznik Sjedinjenih Američkih Država. Kao veliki rimokatolik, bio jedan od vodećih članova Stranke centra za vreme Vajmarske Republike. Takođe, vršio je funkciju gradonačelnika Kelna (1917—1933) i bio predsednik Pruskog državnog saveta (1922—1933).

Istinita priča muslimanke iz BIH koja je susrela Isusa Kako sam od muslimanke izravnom Božjom intervencijom postala hrišćanka? Kako je meni, bivšoj muslimanki iz BiH, Isus Hrist stavio na srce službu u kojoj radim s odbačenim trudnicama, sa ženama koje su zbog odluke da sačuvaju život u svojoj utrobi došle na društveni zid srama, koje su odbacili prijatelji, porodica? U ovoj sam knjizi ispričala sve: od svog rođenja do trenutka kada sam susrela Hrista, jer je cela ta priča puna uspona, padova, razočaranja – to je velika potraga za istinom i ljubavlju. Ne tragamo li svi mi upravo za tim? Težina: 180 g

-Izdavač: ` Crimethinc. Kolektiv bivših radnika ` -Povez: Mek -Pismo. Latinica -Broj strana: 373 -Format: 19 cm -Stanje: odlično očuvano Rad onih koji se nalaze niže na piramidi bogati one koji nisu na njenom vrhu. Da bi ostala stabilna, ekonomija mora da usisava sve više i više resursa - kolonizovanjem novih kontinenata, radne snage i aspekata svakodnevnog života! Na taj način stvorene nejednakosti mogu se održavati jedino rastućom upotrebom sile. Podstiču nas da se takmičimo jedni protiv drugih da bismo se na individualnoj osnovi izborili za poboljšanje svog položaja u društvenoj hijerarhiji. Ali, ma koliko mi naporno radili, na vrhu ejdnostavno nema mesta za sve nas.

Drugo izdanje jednog od najvećih hrvatskih romana. Ninova nagrada 1965. Autor - osoba Marinković, Ranko, 1913-2001 = Marinković, Ranko, 1913-2001 Naslov Kiklop : roman / Ranko Marinković Vrsta građe roman Jezik srpski Godina 1966 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1966 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 583 str. ; 21 cm Kiklop je modernistički roman hrvatskog književnika Ranka Marinkovića iz 1965. godine. Razlomljen na fragmente, s elementima simbolizma i alegorije te esejističkim digresijama, prikazuje zagrebačku boemsku i intelektualnu sredinu neposredno prije izbijanja Drugog svjetskog rata. Jedan je od najvećih romana domaće književnosti druge polovice 20. stoljeća. Tumači se kao snažno antiratno djelo. U anketi Jutarnjeg lista provedenoj 2010. među 40-ak istaknutih teoretičara, povjesničara, glumaca, redatelja i ostalih izabran je za najbolji hrvatski roman svih vremena. Prvo izdanje romana objavljeno je 1965. godine u beogradskoj Prosveti. Godine 1966. isti nakladnik je objavio drugo izdanje, a zatim su, tijekom godina, uslijedila izdanja i drugih nakladnika: Mladosti (Zagreb, 1971., 1979. i 1985), slovenski prijevod Janka Modera (Mladinska knjiga, Ljubljana, 1975), makedonski prijevod Taška Pecevskoga (Makedonska kniga, Skopje, 1977), Nakladnog zavoda Matice hrvatske (Zagreb, 1981, s likovnim prilozima Ive Vojvodića), Grafičkog zavoda Hrvatske (Zagreb, 1982), Globusa i Svjetlosti (Zagreb/Sarajevo, 1988.), Lukoma (Zagreb, 1996), Otokara Keršovanija (Rijeka, 2002), NIN-a (Beograd, 2004), Školske knjige (Zagreb, 2008) i Lektire (Kostrena, 2018). Marinković je za Kiklopa dobio NIN-ovu nagradu i Nagradu Ivan Goran Kovačić. Sadržaj U središtu radnje egzistencijalna je drama kazališnog kritičara Melkiora Tresića. On je anksiozni intelektualac koji se prisilno izgladnjuje kako bi izbjegao novačenje. Melkior se kreće gradom, razmišlja o vlastitoj sudbini, o sutonu europske kulture i civilizacije. Sa strepnjom svjedoči provali barbarstva i novog kanibalizma. Njegovo boemsko društvo liječi strah i bespomoćnost terevenkama, ekscesima, erotomanijom, pijanim raspravama, tučnjavama. Atmosfera u zagrebačkom boemskom miljeu pred Drugi svjetski rat obilježena je strahom i otuđenjem. Etičke vrijednosti se raspadaju, a društvo tone u kaos. U intelektualnim krugovima vlada potpuna dezorijentacija. Marinković je prikazuje kroz groteskne i ekscentrične scene u kavanama i na ulici. Svaki prizor naglo mijenja „predznak“, ali i narativnu intonaciju. Ozbiljno se brzo preobražava u humorno, patetično u banalno, tragično u sladunjavo i melodramatsko. Marinkovićevi prizori erotske raspojasanosti i kozerske anegdotike natopljeni su osjećajem neizvjesnosti i strahom od smrti. Tragika situacije u kojoj se nalaze likovi sugerira se posredno. Njegov postupak neki opisuju kao smijeh nad apsurdom, i uspoređuju s postupcima Charlieja Chaplina. Na ulici i u kavanskim scenama u „Dajdamu“ i „Ugodnom kutiću“ dominiraju figure Maestra, Uga i Don Ferdinanda. Oni su bizarni likovi cinika i lakrdijaša, sudionici farsičnih i crnohumornih zbivanja u kojima je Melkior uglavnom pasivan promatrač. Marinković donosi i druge likove: kiromanta ATMU, don Fernanda, fatalnu Vivijanu, nimfomanku Enku. Sporedni likovi su životniji od protagonista. Iako je on središnja svijest romana te uglavnom vodi radnju, Melkior je socijalno i intimno sterilan, i predstavlja se čitatelju tek kao hladan simbol. U snovima i solilokvijima nadolazeću opasnost zamišlja kao jednookog Kiklopa koji vreba da proždere sve oko sebe. U antičkom se mitu Odisej iz Kiklopove špilje spasio lukavstvom, ali od novovjekovnog čudovišta nema spasa. Da bi opstao u posve dehumaniziranom, animalnom svijetu, Melkior se spušta na razinu životinje, predaje se u ruke Kiklopu i puže u Zoopolis. Roman je eruditski – područja na koja se oslanja su antička književnost i mitologija, Biblija, književnost zapadnoeuropskog kulturnog kruga, domaća književna tradicija, filozofija te povijesne osobe i događaji. Dijalozi među likovima često se svode na razmjenu literarnih citata, a jedan drugome testiraju memoriju i erudiciju bizarnim pitanjima o pojedinostima iz književnih djela. Roman je građen na načelima poetike digresivnosti: sazdan je od fragmenata, analitičkih inserata i već gotovih novelističkih cjelina. Sama radnja je razmjerno jednostavna, ali je literarni i simbolički svijet iznimno bogat. Neki dijelovi Kiklopa prepoznaju se kao ostvarenja iz žanrova feljtona, reportaže, alegorije, groteske, bestijarija, simpoziona, burleske, vodvilja. Karateristike autorovog literarnog postupka su i dvosmislenost, kontrasti, igre riječima, stilske bravure i improvizacije. Adaptacije Godine 1976. praizvedena je kazališna adaptacija Kiklopa u režiji Koste Spaića. Prema romanu Kiklop Antun Vrdoljak je 1982. godine snimio istoimeni film s Franom Lasićem u glavnoj ulozi. Ranko Marinković (Vis, 22. februar 1913 – Zagreb, 28. januar 2001) bio je hrvatski i jugoslovenski književnik, direktor drame Hrvatskog narodnog kazališta i član Srpske akademije nauka i umetnosti. Za roman Kiklop 1965. godine dobio je prestižnu NIN-ovu nagradu. Ranko Marinković rođen je 1913. godine u gradu Visu na istoimenom jadranskom ostrvu. Potiče iz stare porodice koja se u Komiži, gradu na ostrvu Visu, pominje još od 15. veka. Osnovnu školu završio je 1923. na Visu, nižu gimnaziju 1927. u Splitu, a višu 1932. u Zagrebu. Studije romanistike završio je 1935. godine na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gde je i diplomirao 1938. godine. Do izbijanja rata radio je kao nastavnik u privatnoj gimnaziji Zdenka Vojnovića. U proleće 1943. interniran je u italijanski logor Feramonte u Kalabriji, a posle pada Italije preko Barija je stigao u saveznički zbeg u El Šat na Sinaju. Tokom boravka u zbegu bio je sekretar Kulturno-informativnog odeljenja. Posle rata radio je u Ministarstvu prosvete Narodne Republike Hrvatske, Nakladnom zavodu Hrvatske, bio je upravnik Drame zagrebačkoga Hrvatskog narodnog kazališta. Godine 1950. bio je jedan je od osnivača Kazališne akademije (kasnije Akademija za kazališnu i filmsku umjetnost) na kojoj je predavao, prvo kao docent a zatim vanredni i redovni profesor sve do penzionisanja 1983. godine. Prva supruga mu je bila Branka Rakić, baletska kritičarka i prevodilac. Član je Društva književnika Hrvatske od 1945. Od 1968. je dopisni član Srpske akademije Nauka i umetnosti (Odeljenje jezika i književnosti), a 1998. godine, po raspadu Jugoslavije, preveden je u inostranog člana. Od 1983. je redovni član Jugoslovenske akademije znanosti i umetnosti (danas Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti). Književni rad Ranko Marinković je već tokom školovanja počeo u književnim časopisima da objavljuje poeziju, prozu, eseje i kritike. U zagrebačkom Hrvatskom narodnom kazalištu 1939. godine izvedena je njegova prva drama Albatros, kasnije štampana kao sastavni deo njegove prve prozne knjige. Posle rata razvio se u značajnog pisca sa ovih prostora, nikada ne insistirajući na kvantitetu – objavljivao je malo, ali je uvek uspevao da svakim delom unapredi kvalitet svog stvaralaštva. Svoje radove nastavio je da objavljuje u časopisima, listovima i raznim drugim publikacijama: Mladost, Učiteljski podmladak, Danica, Južni pregled”, „Književni horizonti”, „Dani i ljudi”, „Ars 37”, „Nova riječ”, „Novosti”, „Hrvatski književni zbornik”, „Republika”, „Radio Zagreb, Radio Beograd, Hrvatsko kolo, Narodni list, Svedočanstva, Zagrebački tjednik, NIN, Politika, Nova misao, Vjesnik, Književnost, Književne novine, Pobjeda, Sovremenost, Vjesnik u srijedu, Borba, Prosvjeta, Jedinstvo, Novi list, Rad, Telegram, Panorama, Delo i drugim. Njegova dela su prevođena na više jezika. Najznačajnija knjiga proze je zbirka Ruke, štampana u tridesetak izdanja, sa kojom je zadobio pažnju i pohvale kritike. Za roman Kiklop 1965. godine dobio je NIN-ovu nagradu. Žiri u sastavu Velibor Gligorić (predsednik), Miloš I. Bandić, Borislav Mihajlović Mihiz, Muharem Pervić, Eli Finci i Petar Džadžić svoju odluku doneo je jednoglasno. Bibliografija Proze (1948) Ni braća ni rođaci – zbirka proze (1949) Geste i grimase – kritike i eseji o drami, pozorištu i filmu (1951) Pod balkonima – zbirka proze (1953) Ruke – zbirka proze (1953) Glorija – drama (izvedena 1955, štampana 1956) Poniženje Sokrata – zbirka proze (1959) Karneval i druge pripovijetke (1964) Kiklop – roman (1965) Politeia ili Inspektorove spletke – drama (1977) Zajednička kupka – roman (1980) Pustinja – drama (1982) Nevesele oči klauna – knjiga eseja (1986) Never more – roman (1993) Nagrade i priznanja Savezna nagrada 1948. Nagrada grada Zagreba za dramu Glorija 1965. NIN-ova nagrada za roman Kiklop 1965. Nagrada grada Zagreba 1966. Goranova nagrada 1966. Nagrada Vladimir Nazor za životno delo 1976. Odlikovan je Ordenom zasluga za narod za rad u El Šatu, Ordenom rada i republičkim Ordenom sa srebrnim vencem. Od 1964. godine svake subote u zagrebačkom Večernjem listu izlaze prozni tekstovi poznatih i manje poznatih autora. Već posle dve godine, 1966. pokrenuto je i takmičenje za najbolju kratku priču, kada su dodijeljene i prve nagrade. Od 2001. godine, u čast pisca, ova nagrada nosi ime Nagrada Ranko Marinković za najbolju kratku priču. Pozorišne adaptacije i ekranizacije Prva Marinkovićeva drama Albatros postavljena je na scenu još 1939. godine, a drama Glorija iz 1955. najpoznatija je i najizvođenija njegova drama. U Srpskom narodnom pozorištu prikazana je 1984 godine. Osim drama dramatizovana su i druga njegova dela: roman Kiklop (1974), novele Prah (1975) i Zagrljaj (1976). Kiklopa je za scenu adaptirao jugoslovenski pozorišni reditelj Kosta Spaić 1976. godine. Prema romanu Kiklop 1982. godine snimljen je istoimeni film, a naredne godine i TV serija Kiklop, obe ekranizacije u režiji Antuna Vrdoljaka. MG124 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Garsija Markes je bio tiho i stidljivo dete, opčinjeno pričama svog dede. Sve klice budućih dela nikle su u kući u kojoj je živeo, u pričama o građanskom ratu, masakru, dolascima i odlascima tetki i nezakonitoj kćeri dede. Deda mu je umro kad je imao 8 godina, a kada mu je baka oslepela otišao je da živi sa roditeljima u Sukre. Imao je reputaciju stidljivog momka koji je pisao smešne pesme. Godine 1940. dobio je stipendiju za nadarenu decu koju su dodeljivali jezuiti. Maturirao je 1946. i po želji roditelja upisao je Nacionalni univerzitet prava u Bogoti. U ovom periodu upoznao je svoju buduću ženu, tada 13-godišnju devojčicu. Garsija Markes se nije interesovao za svoje studije. Dobio je kopiju Kafkine knjige Metamorfoza koja je ostavila dubok utisak na njega jer je shvatio da književnost ne mora da prati strogu naraciju i radnju.[3] Tada počinje da piše, i njegovu prvu priču objavljuju liberalne novine. Na njega su veliki uticaj izvršili i Sofokle i Fokner, koji ga je zadivio sposobnošću da preobrati detinjstvo u mitsku prošlost, izmišljajući grad u kome će se radnja dešavati. Od Sofokla je preuzeo temu zloupotrebe moći. Inspiraciju za delo `Sto godina samoće` dobio je kada se vratio u babinu kuću u Arakataki. `Ukleta` kuća vratila je uspomene, a ceo grad je izgledao kao mrtav i zaleđen u vremenu. Ranije je skicirao priču o svom iskustvu u kući, stoga je roman trebalo da se zove `Kuća`. Nažalost, godine 1952. priču je odbio prvi potencijalni izdavač. Godine 1955, dok je Garsija Markes bio u istočnoj Evropi, njegovi prijatelji su bez njegovog znanja odneli rukopis drugom izdavaču. Ovaj put, rukopis je objavljen. U Evropi je radio kao novinar za različite listove, a 1958, inspirisan revolucijom na Kubi, započeo je prijateljstvo sa Fidelom Kastrom. U januaru 1965. Garsija Markes i njegova porodica su se vozili na odmor u Akapulko kad ga je obuzela inspiracija: našao je svoj glas. Prvi put u dvadeset godina kao da je udarac groma potpuno osvetlio njegov Makondo. Nakon godinu dana rada Garsija Markes je poslao prva tri poglavlja Karlosu Fuentesu. Bližeći se završetku dela, smeštao je sebe, svoju ženu i prijatelje u roman, i na poslednjoj strani otkrio je ime svog romana, `Sto godina samoće`. Objavio je roman u junu 1967. Tokom prve sedmice svih 8000 primeraka je bilo prodato. Delo je prevođeno na desetine jezika i osvojilo je četiri međunarodne nagrade. Posle objavljivanja Sto godina samoće, oktobra 1967. odlazi u Barselonu, gde upoznaje mnogobrojne pisce i izdavače, i samo posle godinu dana odlučuje da prestane da daje intervjue, jer je u Barselonu prvobitno došao zato što ga niko ne poznaje. Tih godina ojačava veze sa Pablom Nerudom, koga je upoznao 1958. Godine 1971. dolazi u Pariz da ga poseti i na izlasku iz aviona saznaje da je Neruda dobitnik Nobelove nagrade za književnost, ali da je izjavio novinarima da je nagradu zaslužio Garsija Markes.[4] Obrazovanje Pohađao je osnovnu školu u Arakataki, gde je živeo sa babom i dedom. Nakon dedine smrti, roditelji ga šalju u Barankilju da nastavi školovanje na koledžu San Hose. Sa deset godina piše svoje prve stihove. Godine 1940. dobija stipendiju i odlazi u Sipakiru, grad blizu Bogote. U to vreme se dosta posvećuje čitanju. Godine 1947. vraća se u Bogotu i upisuje Pravni fakultet. Iste godine izlazi i njegova prva objavljena pripovetka „Treće prepuštanje sudbini“. U dvadesetoj godini napušta Bogotu i seli se u Kartahenu, gde nastavlja studije prava. U Karteheni je započeo bavljenje novinarstvom. Nakon dve godine studiranja i bavljenja novinarstvom, dobija priliku da ode u Barankilju, što i čini 1950. godine.[5] Novinarstvo Novine u kojima Markes objavljuje svoje prve pripovetke U sedamnaestoj godini živi u Barankilji, gde počinje da se bavi novinarstvom i aktivno učestvuje u radu književne grupe Pećina. Ovoj grupi pripadaju i druge značajne ličnosti iz kolumbijskog kulturnog života, a među njima i romansijer Alvaro Sepeda Samudio i slikar, Alehandro Obregon. Garsija Markes nastavlja da piše za dnevne novine Heraldo, a zatim prelazi u redakciju lista Espektador u Bogoti. U ovim novinama objavljuje svoje pripovetke Treće odricanje i Odmor u utorak, koje je kasnije zajedno sa drugim, rasutim po novinama i časopisima, sakupio i objavio pod naslovom Sahrana Velike Mame. Godine 1954. odlazi u Rim da izveštava o iščekivanoj smrti pape Pija XII. Godinu dana kasnije odlazi u Pariz kao dopisnik Espektadora. U Bogotu se vraća 1956, da bi odmah zatim otišao u Venecuelu, u Karakas, gde takođe radi kao novinar. On je novi urednik časopisa Momenat. Takođe je radio u časopisu Grafička Venecuela i Elita, koji nisu listovi većeg ugleda. Posle pobede kubanske revolucije, Garsija Markes stupa u vezu sa novinskom kućom Prensa latina i postaje njen dopisnik iz Bogote. Nešto kasnije, kao dopisnik ove kubanske agencije, prisustvuje i skupu Generalne skupštine Organizacije ujedinjenih nacija. U to doba je i član redakcije časopisa Aksion liberal, u kome štampa polemički članak `Kolumbijska književnost: prevara nacije`. Nakon toga se seli u Meksiko, gde se bavi novinarstvom i kinematografijom.[6] Zanimljivosti Kao dete, bio je pod snažnim uticajem praznoverja svoje bake. Garsija Markes je svoju buduću suprugu upoznao kada je ona imala samo trinaest godina. Mersedes (šp. Mercedes) mu je obećala da će mu ostati verna i da će ga čekati. Venčali su se četrnaest godina kasnije. U svojoj mladosti bio je poznat kao stidljiv momak koji piše smešne pesme.[3] Roman Sto godina samoće je posledica neočekivanog nadahnuća koje je jednom prilikom obuzelo Garsiju Markesa na putu za Akapulko, kada je, kako sam kaže, već imao celo prvo poglavlje u glavi. U sobi je proveo 18 meseci dok nije u potpunosti završio roman. „Godine 1961. došao sam u Meksiko sa dvadeset dolara u džepu, ženom, sinom, i fiks idejom - da se bavim filmom.“ [7] „Kao novinar nikada nisam radio intervju. Radio sam izveštaje, ali nikad intervju sa pitanjima i odgovorima.“ [8] Pablo Neruda je za Sto godina samoće izjavio da je Don Kihot našeg vremena. [9] Čileanski pesnik Pablo Neruda i kolumbijski romanopisac Gabrijel Garsija Markes su najtraženiji pisci na španskom jeziku na Internetu, nadmašivši Migela de Servantesa.[10] Dela Gabrijel Garsija Markes Oči plavog psa (šp. Ojos de perro azul) - 1950. Pukovniku nema ko da piše (šp. El coronel no tiene quien le escriba) - 1961. Sahrana Velike Mame (šp. Los funerales de la Mamá Grande) - 1962. Zao čas (šp. La mala hora) - 1962. Sto godina samoće (šp. Cien años de soledad) - 1967. Neverovatna i tužna priča o čednoj Erendiri i njenoj bezdušnoj babi (šp. La increíble y triste historia de la cándida Eréndira y de su abuela desalmada) - 1972. Patrijarhova jesen (šp. El otoño del patriarca) - 1975. Hronika najavljene smrti (šp. Crónica de una muerte anunciada) - 1981. Ljubav u doba kolere (šp. El amor en los tiempos del cólera) - 1985. Pustolovina Migela Litina (šp. La Aventura de Miguel Littín Clandestino en Chile) - 1986. Dvanaest hodočašća (šp. Doce cuentos peregrinos) - 1992. O ljubavi i drugim demonima (šp. Del amor y otros demonios) - 1994. Vest o jednoj otmici (šp. Noticia de un secuestro) - 1996. Sećanja na moje tužne kurve (šp. Memoria de mis putas tristes) - 2004. Filmografija Carrete de película ya procesada 000.jpg U ovom selu nema lopova (šp. En éste pueblo no hay ladrones) - 1965.[11][12] Vreme za umreti (šp. Tiempo de morir) - 1966. (Markes potpisan kao scenarista) Opasna igra (šp. Juego peligroso) - 1967. (Markes potpisan kao scenarista) Patsi, ljubavi moja (šp. Patsy mi amor) - 1969. Predznak (šp. Presagio) - 1975. (Markes potpisan kao scenarista) Montijelova udovica (šp. La Viuda de Montiel) - 1979. Najdraža Marija (šp. María de mi corazón) - 1979. Godina kuge (šp. El año de la peste) - 1979. (Markes potpisan kao scenarista) Erendira (šp. Eréndira) - 1983. Vreme za umreti (šp. Tiempo de morir) - 1986. (Markes potpisan kao scenarista) Hronika najavljenje smrti (šp. Crónica de una muerte anunciada) - 1987. Veoma star čovek sa ogromnim krilima (šp. Un señor muy viejo con unas alas enormes) - 1988. Čudo u Rimu (šp. Milagro en Roma) - 1988. (Markes potpisan kao scenarista) Basna o prelepoj čuvarici golubova (šp. Fábula de la bella palomera) - 1988. (Garsija Markes potpisan kao scenarista) Pisma iz parka (šp. Cartas del parque) - 1989. (Markes potpisan kao scenarista) Edip gradonačelnik (šp. Edipo alcalde) - 1996. Pukovniku nema ko da piše (šp. El coronel no tiene quien le escriba) - 1999. Nevidljiva deca (šp. Los niños invisibles) - 2001. (Markes potpisan kao scenarista) Ljubav u doba kolere (šp. El amor en los tiempos del cólera) - 2007. O ljubavi i drugim demonima (šp. De amor y otros demonios) - 2009. Sećanja na moje tužne kurve (šp. Memorias de mis putas tristes) - 2011.

Knjaževac SKZ, 1991. Sa predgovorom Marka Nedića. Drugo izdanje. Odlično očuvana. Ninova nagrada 1990. Osnovna specifičnost novog Josićevog romana je u izboru književne teme, vremenu u koje je ona postavljena i u proznom postupku kojim je ostvarena. Priču za svoj roman Miroslav Josić Višnjić je pronašao u prošlosti srpskog naroda u Vojvodini u vreme revolucionarnih događaja 1848. i 1849. godine (…) Književna građa prethodnih Josićevih knjiga zasnovana je na činjenicama iz svakodnevnog života mladih ljudi današnjeg vremena, dok su u novom romanu književni likovi postavljeni u određenu istorijsku situaciju koja je zahtevala od njih ponašanje usklađeno sa odgovarajućim istorijskim kontekstom. Ali autor se ni u ovom slučaju nije odrekao svog dominantnog narativnog postupka, postupka lirizacije proznog jezika i stila, pa njegov novi roman predstavlja veoma neobičan i izuzetno uspešan spoj modernog proznog prosedea i klasične književne teme iz nacionalne prošlosti (…) Roman je podeljen u trideset tri poglavlja, uz prolog i epilog koji ga uokviruju u vremenskom, kompozicionom, pa samim tim i u semantičkom smislu. Marko Nedić (Moderna narativna vizija istorijskog pamćenja) Miroslav Josić Višnjić (Stapar kod Sombora, 15. decembar 1946 — Beograd, 8. septembar 2015[1]) bio je srpski književnik. Legat Miroslava Josića Višnjića deo je Gradske biblioteke `Karlo Bijelicki` u Somboru[2] a deo zaostavštine Josić Višnjića nalazi se u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”. Biografija U rodnom mestu završio je osnovnu školu, a Učiteljsku školu (Preparandiju) u Somboru.[3] Na Filološkom fakultetu u Beogradu apsolvirao je na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti (tzv. Svetska književnost).[3] Dugo je honorarno radio kao lektor, korektor i tehnički urednik u raznim izdavačkim kućama, listovima i časopisima.[3] Bio je sekretar lista „Student“, urednik časopisa `Relations`.[3] Bio je zaposlen u Srpskoj književnoj zadruzi.[4] Pokrenuo je biblioteku „Novi Albatros“.[4] Prvi je počeo privatno izdavanje knjiga (posle S. Mašića) u „Književnoj fabrici MJV i deca“.[5] Bio je predsednik PANU. Njegovi radovi prevođeni su na više jezika: poljski, francuski, engleski, nemački, mađarski, holandski, italijanski, češki, slovački, bugarski i makedonski jezik. Dve njegove knjige objavljene su na poljskom, dve na engleskom i jedna na francuskom jeziku.[6] O njegovom radu objavljeno je nekoliko stotina kritičkih radova (preko 3.000 stranica), više tematskih celina u časopisima, stotine novinskih članaka, a treba pomenuti: Doktorsku tezu Marka Nedića, Proza i poetika M. Josića Višnjića (2008), Knjiga Snežane Brajović, Stvarnosne igre (2012), Magistarski rad Sonje Kapetanov, Lirski godovi (Rane pripovetke MJV) (2010), kao i pet zbornika Proza MJV (1979), Alfa i omega (1986), Trideset godina, pola veka (1996), Venac kritičkih radova (2006) i Zlatni vek Miroslava Josića Višnjića (2006). Književnik Mihajlo Pantić ga je smatrao za jednog od najboljih stilista srpske proze od 1968. do danas. Pantić navodi da je Josić Višnjić bio na tragu Velja Petrovića i Miloša Crnjanskog, sa setnim, poetizovanim ravničarskim duhom pripovedanja.[7] Lično je bio protiv ljudskih i književnih konvencija i večito u otporu prema ustaljenom sistemu.[8] Putovao je po svetu najčešće o svom trošku u Poljsku, Francusku, Kanadu, Mađarsku, Švedsku, Holandiju, Češku, Rumuniju, Italiju, Nemačku, Grčku, Kinu.[4] Bio je oženjen Mirjanom,[4] ima troje dece (Jelena, Miroslav i Pavle) i šest unuka. Nagrade Dobitnik je velikog broja književnih nagrada među kojima su: Nagrada „Isidora Sekulić”, za knjigu Lepa Jelena, 1969. Nagrada lista „Mladost”, za roman Češka škola, 1972. NIN-ova, za knjigu Odbrana i propast Bodroga u sedam burnih godišnjih doba, 1990.[3] Borbina nagrada, , za roman Pristup u kap i seme, 1992. Nagrada „Borisav Stanković”, za roman Pristup u kap i seme, 1993. Nagrada „Stanislav Vinaver”, za roman Pristup u kap i seme, 1993. Andrićeva nagrada, za knjigu Novi godovi, 1998.[3] Nagrada „Zlatni krst kneza Lazara”, 2003. Nagrada „Todor Manojlović”, 2004. Nagrada „Račanska povelja”, 2006. Nagrada „Veljkova golubica”, 2007. Nagrada „Jovan Skerlić”, za roman Stablo Marijino, 2010. Nagrada „Svetozar Ćorović”, za knjigu pripovedaka Đurđevdan i drugi datumi, 2015. Oktobarska nagrada (Beograda i Sombora) Nagrada „Ljubiša Jocić” Dela Njegove pripovetke štampane su u tridesetak antologija i izbora u zemlji i inostranstvu. `Izabrana dela objavljena su 1995. u sedam knjiga, a u trećem milenijumu objavljena su mu Dela u pet knjiga. Sve njegove priče štampane su u jednom tomu (880 strana) pod naslovom Sabrane pripovetke (2007) Lepa Jelena, knjiga pripovedaka, (1969, 1980, 1995, 2007) Dvanaest godova, knjiga pripovedaka, (1977, 1995, 2007) Kvartet, knjiga pripovedaka, (1994, 1995, 2007) Novi godovi, knjiga pripovedaka, (1998, 2007) O dudu i grobu, knjiga pripovedaka, (2005, 2007) Priče iz trapa, knjiga pripovedaka, (2006, 2007) Đurđevdan i drugi datumi, knjiga pripovedaka, 2015) Roman o smrti Galerije, novela, (1970, 1974, 1975, 1995) Češka škola, roman, (1971, 1980, 1994, 1995) Pristup u svetlost, roman, (1975, 1980, 1983, 1993, 1995, 2002) Odbrana i propast Bodroga u sedam burnih godišnjih doba, roman, (1990, 1991, 1995, 1997, 2002) Pristup u kap i seme, roman, (1992, 1995, 1998, 2002) Svetovno trojstvo, roman, (1996, 2002) Pristup u počinak, roman, (1999, 2002) Roman bez romana, roman, (2004) Dok nas smrt ne rastavi, roman, (2004) Stablo Marijino, roman, (2008) Baron iz šaraga, roman, (2013) TBC (2002) Moje burne godine (1993, 1995, 2005) Đerdan od divana (2005) Osim sveta, pesme za decu, (1978) U drugom krugu, knjiga tekstova, (1995) Pisma srpskim piscima, knjiga tekstova, (2007) Margina, knjiga tekstova, (2010) Miloš, Crnjanski, knjiga tekstova, (2013) Dok srce kuca, knjiga tekstova, (2015) Ratna pošta, prepiska iz vremena bombardovanja (2002; drugo izdanje 2009, sa komentarima) Spomen-broj lista „Golub“, izbor za reprint, (1977) Rečima po platnu sveta, knjiga o slikaru Petru Konjoviću (1978, 1998) Optužujem, knjiga o rušenju 713 grobova u rodnom selu, (2009, sa 100 fotografija) Pisac protiv Agencije, polemička knjiga (1997) Sudanija, polemička knjiga (2002) Azbučnik prideva u srpskoj prozi 20. veka, izbor iz srpske književnosti (1991, 1995, 2007) Antologiju srpskih pripovedača 19. i 20. veka, izbor iz srpske književnosti (1999) i drugo. ZAVEŠTANjE, pesme + BIBLIOGRAFIJA MJV (oktobar 2010) CD dela MJV u 50 numerisanih primeraka (2013) Pripovetke, romani, pesme, zapisi, prevodi, tv-film Pogledaj me, nevernice, radio drame, tumačenja, album i arhiva Najlepše pripovetke M. Josića Višnjića, u izboru i sa predgovorom Milosava Tešića (2002) Češalj, monodrama Radio Beograd emitovao je njegove drame Služba oca Radoslava (1971, režija Darko Tatić) i Odbrana i propast Bodroga (1991, režija Boda Marković) Televizija Beograd više puta prikazala je njegov TV film Pogledaj me, nevernice (1974, režija Srđan Karanović)

Ilustracije Mersad Berber! Autor - osoba Trifunović, Duško, 1933-2006 = Trifunović, Duško, 1933-2006 Naslov Dnevnik i noćnik / Duško Trifunović ; [ilustracije Mersad Berber] Vrsta građe enciklopedija, leksikon URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1984 Izdavanje i proizvodnja Zrenjanin : Gradska biblioteka `Žarko Zrenjanin`, 1984 Fizički opis 75 str. : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Berber, Mersad, 1940-2012 = Berber, Mersad, 1940-2012 Tontić, Stevan, 1946-2022 = Tontić, Stevan, 1946-2022 Zbirka ǂBibliotekaǂ Poezija ; knj. 9 (Broš.) Napomene Pjesnik Duško Trifunović / Stevan Tontić: str. 67-74. Predmetne odrednice Trifunović, Duško, 1933-2006 Trifunovićevo „pevanje i mišljenje“, po onome što je u njemu najsuštinskije, svojevrsni je individualnoumjetnički a moderni nastavak one vrste narodnog duha i narodne mudrosti koja se najprimjernije uobličila ne samo u poeziji već i u paradoksu i sentenci, duhovitim ali i metafizički ponornim „zamršajima“ jezika u jezičkim igrama i obrtima, u začudnim i zagonetnim, značenjski do neprozirnosti bogatim iskazima i kalamburima. S jedne strane – metafizika, s druge – politika! S jedne mračno poniranje u zagonetku jezika i postojanja, s druge, lagano poigravanje opštepozntim istinama, frazama i dnevnim lozinkama. Tako nam se Trifunović neprestano skriva i raskriva, zatamnjuje i rasvetljava, tone i isplivava. (Iz recenzije STEVANA TONTIĆA) Duško Trifunović, književnik, pjesnik i televizijski autor, je rođen 13.9. 1933. godine u Sijekovcu kod Bosanskog Broda. Zasigurno jedan od najvećih književnika južnoslovenskih prostora sa dvadeset knjiga poezije, četiri romana i nekoliko drama. Nije bio član sekcija, ni mladi pjesnik pionir. Prvu pesmu napisao je tek po povratku iz vojske, sa 22 godine. „...Sa dvadeset i dvije godine sam počeo da pišem. Svoju prvu zbirku pjesama napisao sam na vratima vagona, jer sam dvanaest godina radio u fabrici kao majstor-bravar. Pravio sam vrata za vagone i nikada nisam zakasnio na posao. Uvijek sam se ponašao po zakonu, nisam vikao: „Dajte mi slobodu“. Sam sam je obezbjeđivao tako što sam bio poslušan. Bojao sam se škole jer su me tamo ispitivali. Profesor te pita, a ti znaš da on to zna. Mislio sam, kako su blesavi, pitaju te ono što već znaju. Onda sam došao do zaključka da jedino ako budem pisao neću morati nikome da polažem račune.— ...U početku su piscu najveća inspiracija samoća i nesreća. Posle shvatiš da ne moraš robovati istoriji i teoriji književnosti. Nisam mogao ostati u pjesničkom jeziku koji se sastojao od vjetra, vode i magle. Nisu me interesovale te elementarne nepogode.—“ U Sarajevo dolazi sa 24 godine i zanatom bravara, ali već sledeće godine 1958. izdaje prvu knjigu. Bio je jedan od najznačajnijih predstavnika takozvane estradne, govorne poezije, od svoje prve knjige „Zlatni kuršum“ (1958) kojom je debitovao u književnosti i odmah bio nagrađen Brankovom nagradom, na Stražilovu. Svrstan je u talas nove urbane poezije sarajevskog kruga, gdje je najduže i stvarao. Bio je plodan stvaralac koji je stvorio dvadeset knjiga poezije, četiri romana i nekoliko drama. Teorija ga nikada nije zanimala već samo praksa. Mogao je da napiše, i pisao je, pjesme na sve teme, situacije, osjećanja. U obilnoj produkciji za narod, najširu publiku, nije se stidio narudžbina. Od recitala, otvaranja izložbe, do jelovnika, šta i kad zatreba, kako za djecu tako i za odrasle, za pastire i akademike, a žalio je doktorske i doktrinarne pesnike. Pazio je jedino da „ne umre naše/njegovo slovo ljubve, da ne izneveri moć poezije i mesto pesnika“. Smatrao je da je poezija jedina nacionalna umetnost jer je jezik jedini što narod ima i što ga čini svojim. Sve drugo se može donijeti, pa i u vidu humanitarne pomoći.“ Na televiziji je zapamćen kao autor emisija na TV Sarajevo „Šta djeca znaju o zavičaju“. Smatra se zaslužnim za kreiranje nečega što je kasnije nazvano sarajevska rok-en-rol škola. Sarađivao je sa najpoznatijim muzičkim bendom bivše Jugoslavije Bijelim dugmetom u izradi njihovih pjesama. Do tog momenta je bilo nezamislivo da poznat i afirmisan pjesnik sarađuje sa rok bendom. Iz te saradnje su se izrodili hitovi kao što su „Ima neka tajna veza“, „Šta bi dao da si na mom mjestu“, „Glavo luda“ i mnogi drugi. Sem toga, pisao je tekstove i za „Indekse“, Nedu Ukraden, Zdravka Čolića, Arsena Dedića, Gabi Novak, Seida Memića-Vajtu a poslednje poznato estradno ime sa kojim je radio je bio Željko Joksimović („Ima nešto“). Ukupno je preko 230 njegovih pesama komponovano i snimljeno. Po izbijanju rata 1992. godine prelazi da živi u Novi Sad gdje nastavlja da radi za TV Novi Sad. Preminuo je 28. januara 2006. godine u Novom Sadu. Prema sopstvenoj želji sahranjen je u Sremskim Karlovcima, 30. januara 2006. gdje je imao kućicu u kojoj je boravio i radio. Mersad Berber (Bosanski Petrovac, 1. januar 1940 – Zagreb, 7. oktobar 2012) bio je akademski slikar iz Bosne i Hercegovine. U Ljubljani je 1963. godine završio slikarske studije na Akademiji lepih umetnosti u klasi Maksima Sedeja, a magistrirao je grafičko slikarstvo sa profesorom Rikom Debenjakom. Petanest godina docnije, Berber stiče poziciju profesora na Akademiji lepih umetnosti u Sarajevu. Od 1965. i prve samostalne izložbe u ljubljanskoj Gradskoj galeriji, karijera ovog umetnika kreće uzlaznom putanjom. Danas je Berber jedan od najpoznatijih grafičkih slikara na svetu koji je 1984. godine uvršćen u kolekciju galerije Tejt (Tate Gallery), stvarajući estetski i etički identitet svoje domovine poznat milionima ljudima. Skoro 40 godina svog umetničkog rada potrošio je kao istinski homo universalis sa slikanjem, grafičkim crtežima, ilustrovanjem i prepariranjem bibliografskih edicija, grafičkih i poetskih karti. Njegova scenografija i dizajn kostima zaživeli su u pozorištima u Ljubljani, Zagrebu i Vašingtonu. Svoj animirani film Tempo Sekondo (Tempo Secondo) završio je 1985. godine. Od 1966. godine Mersad Berber je dobio više od pedeset nagrada i priznanja. Pored mnogih međunarodnih nagrada, treba izdvojiti Zlatnu medalju i honorarnu diplomu na Prvoj međunarodnoj izložbi grafike u Trstu, prvu nagradu na 11. Međunarodnom bijenalu u Sao Paolu, Honorarnu nagradu na 10. Međunarodnom bijenalu u Tokiju, prvu nagradu na 7. Mediteranskom bijenalu u Aleksandriji, nagradu IKOM-a u Monte Karlu, nagradu grada Krakova na 4. Međunarodnom bijenalu grafike i dr. 2007. godine postao je član Ruske akademije umetnosti. Od 1992. godine Mersad Berber je živeo u Zagrebu i Dubrovniku. Umro je 7. oktobra 2012. u Zagrebu. MG77 (N)

NOVA KNJIGA mek povez 224 str ĆAO, MI SMO TEA SISTERKE! STUDIRAMO NA MIŠFORDU I VOLIMO AVANTURE I MISTERIJE! MI SMO NAJBOLjE DRUGARICE, ČAK I VIŠE OD TOGA… MI SMO KAO SESTRE! Kolet je upravo saznala nešto neverovatno! Ivet, vlasnica salona lepote na Ostrvu kitova, radila je i u Holivudu! Tako je započela jedna avantura… među četkama i karminima! Dobro došli na prestižni koledž Mišford, na kojem zajedno borave deca iz celog sveta! Časovi, sportska takmičenja, iskrena drugarstva, male ljubavi – svaki dan na Mišfordu je pun iznenađenja… Na hodnicima koledža može se sresti pet devojaka povezanih snažnim prijateljstvom: to su Tea sisterke. A ovo su njihove avanture, snovi i osećanja!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kartareskuova trilogija Zaslepljenost, visceralni memoar o snovima i fiktivno putovanje kroz halucinantni Bukurešt, jedno je od najreprezentativnijih dela savremene rumunske književnosti. Neprepričljivo čudna, izdašna priča Zaslepljenosti nesvodiva je na putovanje u detinjstvo glavnog junaka, njegova sećanja na hospitalizaciju, daleku istoriju njegove porodice, putujući cirkus, Sekuritateu, zombi vojsku, andergraund džez scenu Nju Orleansa i uspostavljanje režima Čaušeskuovih: ovaj kaleidoskopski svet je istovremeno nelagodno poznat i duboko nov. Čitaoci iz iskustva Zaslepljenosti izlaze uznemireni i preobraženi. „Ništa vas ne može pripremiti za opseg i ambicije prvog toma hvaljene trilogije Zaslepljenost. Ovaj roman je fantazmagorični spoj fantastike, memoara, nadrealizma, entomologije, rata, seksa, smrti i razaranja i, rečima pripovedača – „beskrajni niz stvarnost–halucinacija–san”.” – BOOKFORUM „Kartareskuov fantazmagorični svet nalikuje Dalijevim predelima.” – KIRKUS REVIEWS „Kao što je Borhes rekao za Džojsovog Uliksa, ovaj tekst ne teži da bude roman, već katedrala… Zaslepljenost je užitak i iznenađenje, veliko otkriće, roman snažnog, originalnog glasa, jedinstvene arome i dobro oblikovanog pesničkog jezika.” – LOS ANGELES REVIEW OF BOOKS Mirča Kartaresku (rum. Mircea Cărtărescu) (1. juni 1956, Bukurešt) je rumunski pripovedač, pesnik, književni kritičar i esejista. Biografija Jedan od trenutno vodećih rumunskih pisaca. Pohađao školu Kantemir Voda. Za vreme školskih dana pripadao grupi Nikolajea Manuleskua. Književnu karijeru počeo kao pesnik, godine 1978. Kasnije, studirao na bukureštanskom univerzitetu, na departmanu rumunskog jezika i književnosti, na kojem je diplomirao 1980. godine sa tezom o poeziji Mihaila Emineskua, koja će se kasnije pojaviti u njegovoj poetskoj knjizi Himerički san. Iste godine, neke od njegovih radova objavila je poznata rumunska izdavačka kuća Karta Romaneska. Između 1980. i 1989. godine radio je kao nastavnik rumunskog jezika, potom je radio u Udruženju pisaca Rumunije kao urednik, i u Kajeteu, magazinu za književnu kritiku. Godine 1991. postao je predavač na Katedri za rumunsku književnu istoriju, odseku bukureštanskog univerziteta, departmana za rumunsku književnost. Doktorirao sa tezom o rumunskom postmodernizmu 1999. godine. Od 2010. godine, na toj katedri je postavljen kao vanredni profesor. Između 1994. i 1995. godine postao je gostujući profesor na Univerzitetu u Amsterdamu, gde je bio na istoj poziciji kao i na štutgartskom univerzitetu. Za novelu Telo, dobio je Međunarodnu književnu nagradu. Oženio je pesnikinju Joanu Nikolaje. Njegova dela su prevedena na 22 svetska jezika, uključujući i srpski.[1] Godine 2013. bio je laureat Međunarodnog novosadskog književnog festivala.[2] O književnom delu Njegovo književno i intelektualno sazrevanje je bilo pod senkom Čaušeskuovog režima, ali sa razumevanjem da mora izgraditi svoj svet u skladu sa dubinskim vezama sa najvišim zahtevima rumunske kulture i njene evropske određenosti. Kao i većina intelektualaca tog doba njegova lektira su savremeni postmodernistički mislioci i pisci: Ihab Hasan, Žan Fransoa Liotar, Mišel Fuko, Žak Derida, Rolan Bart, Suzan Zontag, Vladimir Nabokov, Umberto Eko, Borhes, Milan Kundera, David Lodž, Mišel Turnije, Žoze Saramago, Hulio Kortasar. Tako je izgradio intelektualnu optiku, zahvaljujući čitanju i boravcima u Evropi, definišući se kao pisac otpora i kritički intelektualac, ne samo u sferi doktrinarnih polemika između modernizma i postmodernizma, nego i političkih stavova o odnosu totalitarizma i demokratije, utopije i liberalne skepse. Svoja stanovišta o novoj književnosti izložio je polemički u esejističkoj knjizi Rumunski postmodernizam, 1999. godine. Mirče Kartaresku je predstavnik bogate kulture koja je u njemu našla snažnog i inventivnog tumača i stvaraoca. Njegovo pesničko i prozno delo je i posledica i polemički odgovor i slika vremena i sveta. On je lavirintski ispitivač savremenog života, društva i pojedinca i njegovih emocija. Njegov roman Nostalgija je izazvao najveće poštovanje, jer je i jednostavan, emotivan i potresan baveći se politikom i sudbinom grada i traganjem pojedinca za svojim mestom između uzvišenih smislova i trivijalnih slika svakodnevlja. Njegovi romani su istovremeno globalne metafore, gde vidimo transfiguracije velikih priča, od Homera do Džojsa i koračanja po tlu svakidašnjice gde se njegovi junaci otkrivaju kao akteri sveta preživljavanja i nemogućih fantazija. Ono čime Kartaresku osvaja kao pisac nisu samo eruditne i duboko ukorenje slike kulture, koje srećemo u romanima, kao i u epskoj poemi Levant, nego i emocije u kojim pokazuje posebno znanje, emocije koje izaziva žena, emocije sreće i tuge zbog neuzvraćene ili izgubljene ljubavi, emocija izazvane životom, koji je `prožet nestvarnim bljeskovima velike i istinske sreće`. Njegova knjiga veličanstvenih i jednostavnih priča Zašto volimo žene, kao i njegove pesme ljubavi potvrđuju osobenu kulturu razumevanja čoveka i njegovog sveta. Lakoća i suštastvenost njegovih uvida u ovakvim doprinosima približavaju ga ostvarenjima Čehova i Rejmonda Karvera...

O knjizi: Krunoslav Draganović zvanično je bio katolički sveštenik. Pripadao je onoj struji Rimokatoličke crkve koja nije priznavala ni jednu drugu veru osim svoje, a sarađivao je i sa svima drugima ako su im ciljevi bili isti – borba protiv komunizma! Da bi ostvario ciljeve u toj svojoj borbi često je za pare, ali i bez njih, radio za američku, italijansku, englesku, francusku, holandsku, austrijsku i nemačku obaveštajnu službu. „Zlatni sveštenik“, kako su ga, između ostalih kodnih imena, nazivali američki obaveštajci jedan je od najistaknutijih, ako ne i najpoznatiji čovek, koji je učestvovao u složenom sistemu izbavljanja ljudi optuženih za najteže zločine u novijoj istoriji - „pacovskim kanalima“.Tim „kanalima” izvlačio se i ogroman opljačkan novac, zlato iz državnih trezora, nakit oduzet likvidiranim neprijateljima Trećeg Rajha kao i dokumenta od velike istorijske važnosti. Mnogi od „spašenih“ bili su ljudi koji su predano služili nacističkoj Nemačkoj ili kvislinškim režimima u ratom zahvaćenoj Evropi. Sa završetkom rata prestala je ta njihova uloga, ali je počela sasvim nova – borba protiv komunizma i novog neprijatelja u Moskvi. U fer sporazumu i uz pomoć Zakona o amnestiji, Draganović se obreo u Jugoslaviji 1967. i stavio vlastima na raspolaganje. Svojim postupkom ostavio je u šoku i neverici kompletnu hrvatsku emigraciju i sve najznačajnije svetske obaveštajne službe. Profesor dr Krunoslav Draganović, za jedne zločinac, za druge heroj, za treće izdajnik, nesporno je bio izuzetno darovit čovek kome su u ratnim i posleratnim uslovima povereni vrlo složeni zadaci koje je on maestralno obavljao. U mnogo čemu ostao je misterija koja zapravo nikada i neće biti sasvim rasvetljena. Knjiga je bogata činjenicama, dokumentovanim događajima od pre nekoliko desetina godina, koje je autor vešto obogatio dramatičnim opisima, djalozima i detaljima koji ovom delu daju atmosferu naratora-savremenika. U svom opisu zanimljivih istorijskih zapleta „slučaja Draganović“ autor je, zahvaljujući profesionalnoj veštini slaganja činjenica i sjajnom vođenju kroz priču, može se slobodno reći, napravio ladlamovski triler koji čitaoca vezuje za knjigu od njene prve do poslednje strane.

O knjizi: Krunoslav Draganović zvanično je bio katolički sveštenik. Pripadao je onoj struji Rimokatoličke crkve koja nije priznavala ni jednu drugu veru osim svoje, a sarađivao je i sa svima drugima ako su im ciljevi bili isti – borba protiv komunizma! Da bi ostvario ciljeve u toj svojoj borbi često je za pare, ali i bez njih, radio za američku, italijansku, englesku, francusku, holandsku, austrijsku i nemačku obaveštajnu službu. „Zlatni sveštenik“, kako su ga, između ostalih kodnih imena, nazivali američki obaveštajci jedan je od najistaknutijih, ako ne i najpoznatiji čovek, koji je učestvovao u složenom sistemu izbavljanja ljudi optuženih za najteže zločine u novijoj istoriji - „pacovskim kanalima“.Tim „kanalima” izvlačio se i ogroman opljačkan novac, zlato iz državnih trezora, nakit oduzet likvidiranim neprijateljima Trećeg Rajha kao i dokumenta od velike istorijske važnosti. Mnogi od „spašenih“ bili su ljudi koji su predano služili nacističkoj Nemačkoj ili kvislinškim režimima u ratom zahvaćenoj Evropi. Sa završetkom rata prestala je ta njihova uloga, ali je počela sasvim nova – borba protiv komunizma i novog neprijatelja u Moskvi. U fer sporazumu i uz pomoć Zakona o amnestiji, Draganović se obreo u Jugoslaviji 1967. i stavio vlastima na raspolaganje. Svojim postupkom ostavio je u šoku i neverici kompletnu hrvatsku emigraciju i sve najznačajnije svetske obaveštajne službe. Profesor dr Krunoslav Draganović, za jedne zločinac, za druge heroj, za treće izdajnik, nesporno je bio izuzetno darovit čovek kome su u ratnim i posleratnim uslovima povereni vrlo složeni zadaci koje je on maestralno obavljao. U mnogo čemu ostao je misterija koja zapravo nikada i neće biti sasvim rasvetljena. Knjiga je bogata činjenicama, dokumentovanim događajima od pre nekoliko desetina godina, koje je autor vešto obogatio dramatičnim opisima, djalozima i detaljima koji ovom delu daju atmosferu naratora-savremenika. U svom opisu zanimljivih istorijskih zapleta „slučaja Draganović“ autor je, zahvaljujući profesionalnoj veštini slaganja činjenica i sjajnom vođenju kroz priču, može se slobodno reći, napravio ladlamovski triler koji čitaoca vezuje za knjigu od njene prve do poslednje strane.

Autor - osoba Ružicki, Tomaš, 1970- Naslov Anima, a postoji : izabrane pesme / Tomaš Ružicki ; izbor i prevod s poljskog Biserka Rajčić Vrsta građe poezija URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 2013 Izdavanje i proizvodnja Vršac : Književna opština Vršac, 2013 (Beograd : Žig) Fizički opis 97 str. ; 19 cm Drugi autori - osoba Rajčić, Biserka Zbirka ǂBiblioteka ǂAtlas vetrova (broš. sa klapnama) Napomene Tiraž 300 Str: 85-93: Tomaš Ružicki ili pretvaranje stvarnosti u nestvarnost i obrnuto / Biserka Rajčić Na presavijenom delu kor. lista beleška o autoru. Predmetne odrednice Ružicki, Tomaš, 1970- -- Poezija Tomaš Ružicki rođen je u šleskom gradu Opolu, u kome je završio osnovnu i srednju školu, romanistiku je studirao na Jagelonskom univerzitetu u Krakovu, doktorirao je iz savremene francuske književnosti, koju predaje na Katedri za romanistiku u svom rodnom gradu, a povremeno drži i kurseve kreativnog pisanja. Bavi se i prevođenjem francuske poezije (Rembo, Malarme, Segalen i dr.). Debitovao je 1997. godine, objavljivao je i objavljuje pesme u najelitnijim poljskim književnim časopisima poput Književnih svezaka, Odre, Vremena kulture, Studiuma i dr. Dosad je objavio sedam zbirki pesama: Vaterland, Anima, Koliba okićena, Svet i antisvet, Dvanaest stanica, Kolonije, Knjiga rotacija, roman Bestijarijum i putopise naslovljene sa Tomi. Beleške o mestima zadržavanja. Autor je najznačajnijeg poljskog književnog časopisa Književne sveske, koji ga je nagradio Nagradom Josif Brodski. Laureat je i Nagrade Kamil Bačinjski, Nagrade Košćelskih, Nagrade „Kamen” (Festivala „Grad poezije”), a za dlaku mu je izmakla najznačajnija poljska književna nagrada Nike za zbirku Kolonije. Prevođen je na francuski, nemački, engleski, italijanski, ukrajinski, litvanski, bugarski, srpski i dr. Pesnička zbirka naslovljena sa Anima, a postoji (prema pesmi iz zbirke Anima) sastavljena je od reprezentativnih pesama iz svih pesničkih knjiga Ružickog. Objavljivan je i u srpskim časopisima (Treći trg, Književni magazin, Književnik). Njegove pesme emitovane su na Trećem programu Radio Beograda.. Nalazi se u antologiji Moj poljski pesnički XX vek Biserke Rajčić. MG9

Knjaževac Laguna, 2019. Devedesetih godina prošlog veka Anastas Jovanović, ratni fotograf strane novinske agencije, istovremeno traga za zarobljenim bratom na hrvatskom ratištu i mladalačkom ljubavlju koju nije preboleo. Da bi dobio neophodne informacije, mora da pretraži Beograd uzduž i popreko, pa je prinuđen da se susreće sa domaćim i stranim kriminalcima, agentima obaveštanijh službi, korumpiranim policajcima, pokvarenim političarima... Sve dok iznenada u jednoj novobeogradskoj kafani ne sazna za mračnu tajnu nastalu davno pri izgradnji Narodne skupštine. On ne sluti da će razotkrivanje te tajne rešiti sudbine svih junaka ovog romana. Roman Manastir predstavlja izuzetno i autentično književno delo u kojem se pisac neprekidno poigrava sa pričom i njenom formom, meša književne žanrove, ukršta ironiju i grotesku, i žestoko kritikuje društvo. „Radnja romana je zanimljiva i intrigantna: prepliću se ljubavna i krimi priča, oblikovane složenim postmodernim postupkom. Ovo delo je groteskna slika našeg vremena. Zbog te slike i zavidne umetničke vrednosti, roman Manastir je delo koje svako treba da pročita.“ Milisav Savić „Potraga za mladalačkom ljubavlju glavnog junaka u isti mah je traganje za izgubljenim smislom njegovog života, ali i istraživanje nesreće zataškane prilikom gradnje Narodne skupštine, što ukazuje na usud posrtanja našeg naroda. Uz svu složenost, estetsku vrednost i bogatstvo, smatram da će ovo izvanredno delo u bliskoj budućnosti vreme svrstati u velike romane srpske književnosti.“ Srba Ignjatović Milomir Đukanović (1948, Milina) diplomirao na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Uređivao satirični list Jež i Igrani program Radio-televizije Srbije. Romani: Američki eksperiment, Koktel Menhetn i San bojen žutom bugenvilijom. Priče: Tajna petrovačkog kamena i Zlatne ruke. Pesme: Sav nemir sveta, Stanica Pensilvanija, Pitalice skitalice, Znaci magle, Na pomolu jesen i pet knjiga pesama i lirske proze pod zajedničkim nazivom Vinoknjižje (Vinozorje, šapati; Vinarija Beržerak; Sazvežđe šasle; Sveta loza i Divlji čokot). Satire: Prst na čelo, Kuća sklona padu, Prilog za vreme, Talog pada sa vrha. Priredio: Najlepše pripovetke Branislava Nušića, 2010. i Najlepše priče i satire Radoja Domanovića, 2010. Nagrađivan i zastupljen u nekoliko antologija. Prevođen na više stranih jezika.

Knjaževac Prosveta, 1988. Bibliotečki pečat, praktično nekorišćena. Vujčićeva zbirka pesama gotovo celim svojim opsegom oživotvoruje i posreduje jednu trajnu pesničku opsesiju - dramu stvaralačkog čina. To, međutim, pre znači to da je u stihovima ovog pesnika mogućno otrkiti štogod od tradicionalnog pristupa ovoj temi. Reč, rečenica, jezik u njegovim pesmama dobijaju antropomorfna svojstva, ponašaju se kao `bića` koja biju svoju bitku za `bitak`, za prevladavanje i opstajanje, za sjedinjavanje i, time, artikulisanje fenomena egzistencije. Sasvim je razumljivo da je pri svemu, u pitanju jedan, umnogome posredan, postupak sučeljavanja sa životom humane jedinke. Jer, hteli-ne hteli, `subjekti` njegovih pesama se moraju suočiti (i suočavaju se) sa ljudskim problemima, bili oni vanvremeni ili aktuelni, i na taj način, posredstvom egzistencijalne situacije jedne stvaralačke avanture, doživljavamo našu vlastitu situaciju. Nikola Vujčić (1956, Velika Gradusa, Hrvatska), diplomirao je književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, grupa za jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik. Objavio je knjige pesama: Tajanstveni strelac (1980), Novi prilozi za autobiografiju (1983), Disanje (1988), Čistilište (1994), Kad sam bio mali (1995), Prepoznavanje (2002), Zvuk tišine (2008), Novi prilozi za autobiografiju, drugo, dopunjeno izdanje (2008), Rasuti zvuk (2009), Dokle pogled dopire (2010), Dokle pogled dopire i nove pesme (2012), Svedočenje (2014), Skrivenosti (2017) i Soba, izabrane pesme / The room, selected Poems (dvojezično srpski/engleski, 2019). Pesme su mu prevođene na engleski, nemački, francuski, španski, švedski, ruski, češki, slovački, japanski, mađarski, rumunski, poljski, jermenski, slovenački, makedonski. Prevodi sa ruskog. Dobitnik je nagrada: „Braća Micić“, Zmajeve nagrade Matice srpske, Disove nagrade, „Miroslav Antić“, „Đura Jakšić“, „Branko Miljković“, „Zaplanjski Orfej“, „Kondir Kosovke devojke“, „Skender Kulenović“, „Stevan Pešić“, „Zlatni suncokret“ i „Sava Mrkalj“. U izdanju Matice srpske, u biblioteci Zmajeva nagrada, objavljen je zbornik radova posvećen njegovoj poeziji pod naslovom Poezija Nikole Vujčića (2008). Objavljene su mu knjige izabranih pesama na rumunskom, poljskom, bugarskom i makedonskom jeziku. Član je Srpskog književnog društva i Srpskog P.E.N. centra. Radio kao urednik u „Službenom glasniku“. Živi u Beogradu.

ROMAN O METAMORFOZAMA Tragom upozorenja da je “svet zlo i opasno mesto“ i da nas „jedino prerušavanje može spasti od zlih grabljivica koje nas vrebaju“ Milisav Savić nas vodi kroz dubinske rukavce neobične ljubavne priče koja se dešava tokom jednog mističnog prolećnog putovanja Toskanom, a ustvari u pozadini jugoslovenskih ratova devedesetih. Znajući da „jedino izmišljeni svet poseduje neki smisao“, Savić nam polagano rasvetljava tajanstvena mesta svoje junakinje, neuporedive i šašave, i junaka, višestruko prerušenog, poput samog pisca. Njegov junak, mladi slikar Hasan, izbeglica iz Beograda, koji poput Kazanove “u svakoj ženi vidi jednu, a u jednoj sve“, u Firenci početkom devedesetih doživljava sudbinsku ljubav, a već krajem devedesetih, prinudno mobilisan, nestaje tokom rata na Kosovu, pod budnim okom trgovaca organima. Poput nekog današnjeg srpskog Dekamerona, viđenog kroz priče, snove, pisma, eseje, komentare, fusnote i druge beleške uokvirene brojem deset, Savićev roman je ispisan u različitim pripovedačkim registrima, kao slagalica fikcije i fakata, literarnog doživljaja i istorijskog mapiranja privida sveta, kao dubinska priča o našem, upravo minulom , vremenu. Misteriji ljubavi i misteriji putovanja, propuštenoj kroz prizmu umetnosti renesansnog čoveka suprotstavljen je kontekst naše surove istorije u kojoj se dešavaju bespotrebni ratovi i nužna  izbeglištva. Na sličan način na koji je Savićev roman Hleb i strah, ispisan pre četvrt veka, bio literarni epitaf za komunističku Jugoslaviju, tako i ovaj roman, sasvim kapilarno, individualno i kolektivno, zaklapa sliku ratnih devedesetih. Nenad Šaponja # La Sans Pareille. Tako su zvali Simonetu Vespuči. U značenju: neuporediva, bez premca, najlepša. Naslov romana aludira na glavnu priču, neobičnu, nesvakidašnju, sobmnabulnu. Pa i donekle na glavnu junakinju, ne neuporedivu kao lepoticu već po svojoj stvarnoj ili izmišljenoj biografiji.  # Milisav Savić (Raška, 1945), pisac ovog romana. Prisutan u njemu i više od pisca, uglavnom prerušen. Uostalom, sve autobiografske beleške su takve: sa ciljem da se pisac čitaocima predstavi u što boljem i lepšem svetlu. Dete je Titove, komunističke generacije. Dvoumio se dugo čemu da da prednost: pisanju ili življenju.  Kritičari kažu da se iz knjige u knjige menjao. Prerušavao, rekao bi on. Svašta radio u životu. Opet iz želje i potrebe za prerušavanjem.

Erih Koš U potrazi za Mesijom 2,3 knjiga *6812*03-2023 Erih Koš autor izdanje : Prosveta Beograd 1978.g Tvrd povez,ćirilica,283+308.strana,format : 20,5 x 13 cm,težina 880.grama stanje: vrlo dobro-nema ispisivanja-pečat bivšeg vlasnika Kao i svako književno delo Eriha Koša, ovo možda i najviše, sve je zasnovano na stvarnim, istorijskim događajima, sa malo primesa romanesknog, tek da ne bude činjinično nabrajanje istorije, lutanja i stradanja jevrejskog naroda kroz vekove unazad. Ima tu i kabale i Kaira i istanbulskih priča i događaja, putovanja, putovanja... Sam Koš je za ovaj svoj kapitalni roman jednom prilikom rekao: `Taj roman radio sam gotovo deset godina. Skupljao sam materijal o jednom lažnom Mesiji i drugom koji je bio njegov ideolog. To je roman o prevari, o izdaji počinjenoj kao odricanju čoveka od svega, od svih ljudskih dobara. Delo se završava tako da se glavni junak na kraju oženi prostitutkom, a da na tronu od zlata boravi na jednom ostrvu da bi ga na kraju osvajači stavili na procep. On, da sačuva glavu prihvata islam i postaje konvertit i izdajnik. Neki su se zbog takvog sadržaja uplašili, zbog aluzija da je reč o Titu. Istina, to nisu smeli direktno da kažu jer bih ja, onda njih pitao na osnovu čega zaključuju da je to baš tako. Kad je `Prosveta` prihvatila da objavi `Mesiju` na nagovor recezenata izostavio sam iz romana jedino savremene reči kao što su `revolucija` i `kontrarevolucija`. Erih Koš je u najvećem delu svog književnog stvaralaštva - satiričar. Za njega je satira zapravo kritika života naročite vrste, ali je zanimljivo da ona, za razliku od drugih vrsta književnosti, prevashodno poezije, gotovo nikada nije samokritika. Jer, Žan Pol Sartr je rekao: `Pakao su drugi`. Zato kad se solidarišemo i poistovećujemo sa drugima, u nacionalnim, socijalnim i političkim skupinama, mi o njima najčešće pišemo hvalospeve, ponekad kritičke, upozoravajuće primedbe, ali satirične napade i obračune samo kad postajemo disidentni, otpadnici i imamo suprotan primer i ideološku podlogu na koju se oslanjamo.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bibliografija Aleksandar Tišma (Horgoš, 16. januar 1924 — Novi Sad, 15. februar 2003) je bio jugoslovenski i srpski pesnik i pisac. U njegovim delima najviše su zastupljene lirske pesme, zatim romani i novele.[1] Bio je urednik Letopisa Matice srpske u periodu od 1969. do 1973 Osnovnu školu i gimnaziju pohađao je u Novom Sadu. Maturirao je 1942. godine. U Budimpešti je studirao (od 1942. do 1943.) ekonomiju pa romanistiku. Stupio je u narodnooslobodilačku borbu decembra 1944. godine. Demobilisan je novembra 1945. godine, nakon čega se zaposlio kao novinar u Novom Sadu, u „Slobodnoj Vojvodini“, a zatim, 1947. godine, u Beogradu, u „Borbi“. Na beogradskom Filozofskom fakultetu 1954. godine diplomirao je anglistiku.[3] Od 1949. je živeo u Novom Sadu i radio u izdavačkom preduzeću „Matica srpska“, najpre kao sekretar, a posle i kao urednik.[2] Nagrade Tišma je nosilac više nagrada za prozu, poeziju i prevodilaštvo. Dobitnik je: Brankove nagrade (1957); Oktobarske nagrade Novog Sada (1966); Nolitove nagrade (1977); Ninove nagrade (1977); nagrade Narodne biblioteke Srbije (1978); nagrade Szirmai Karoly (1977, 1979); Andrićeve nagrade (1979); nagrade Lajpciškog sajma za evropsko razumevanje (1995); Austrijske državne nagrade za evropsku književnost (1995); francuskog Ordena viteza nacionalnog reda za zasluge (1997).[4] Postoji fondacija „Aleksandar Tišma” koja je počela da dodeljuje istoimenu nagradu 2019. godine. Prvi dobitnik je Laslo Darvaši iz Mađarske za knjigu „Zimsko jutro – Bog. Domovina. Familija”.[5] Književna dela Pesme: Naseljeni svet, 1956. Krčma , 1961. Zbirke pripovedaka: Krivice, 1961. Nasilje , 1965. Mrtvi ugao, 1973. Povratak miru, 1977. Škola bezbožništva , 1978. Hiljadu i druga noć - izabrane pripovetke, 1987. Iskušenja ljubavi - izabrane pripovetke, 1995. Romani: Za crnom devojkom, 1969. Knjiga o Blamu, 1972. Upotreba čoveka, 1976. Begunci, 1981. Vere i zavere, 1983. Kapo, 1987. Široka vrata, 1988. Koje volimo, 1990. Ženarnik, 2010. Ostalo: Drugde, 1969 - putopisi Pre mita, 1989 - eseji Šta sam govorio, 1996 - intervjui Dnevnik: (1942-1951), 1991 - dnevnik Sečaj se večkrat na Vali, 2000 - dnevnik

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Porterhaus koledž je svetski poznat po svojoj gastronomskoj izvrsnosti, aroganciji svojih kolega, akademskoj osrednjosti i društvenom bogatstvu koje daje atletskim sinovima seoskih porodica. Ser Godber Evans, bivši ministar u kabinetu i novi gospodar, odlučan je da sve ovo promeni. Podstaknut svojom politički uglađenom suprugom, ledi Meri, on osporava uspostavljeni poredak i izaziva gnev dekana, višeg tutora, burzara i, najnepopustljivije od svega, Skuljona glavnog portira - sa urnebesnim i katastrofalnim rezultatima. Thomas Ridley Sharpe (30. ožujka 1928. - 6. lipnja 2013.) [1] bio je engleski satiričar, najpoznatiji po svojoj seriji Wilt, kao i Porterhouse Blue i Blott on the Landscape, od kojih su sva tri adaptirana za televiziju. Pembroke College, Sveučilište Cambridge Život Sharpe je rođen u Hollowayu u Londonu, a odrastao u Croydonu.[2] Sharpeov otac, velečasni George Coverdale Sharpe, bio je unitaristički svećenik koji je 1930-ih bio aktivan u krajnje desnoj politici.[3] Bio je predsjednik ogranka The Linka u Actonu i Ealingu i član Nordijske lige. Izjavio je da mrzi Židove `u smislu da je mrzio svu korupciju`.[4] Sharpe je u početku dijelio neke poglede svog oca, ali je bio užasnut gledajući filmove o oslobađanju koncentracijskog logora Bergen-Belsen.[5][6] Sveučilište u Cambridgeu Sharpe se školovao u školi Bloxham, na kojoj je temeljio Groxbourne u Vintage Stuffu, nakon čega je slijedio Lancing College. Zatim je služio nacionalnu službu u Kraljevskim marincima prije nego što je primljen na koledž Pembroke u Cambridgeu, gdje je učio povijest i socijalnu antropologiju.[3] Južna Afrika Sharpe se preselio u Južnu Afriku 1951. [7] gdje je radio kao socijalni radnik i učitelj.[7] [8] Bio je prijatelj s aktivistom i umjetnikom Haroldom Strachanom sve dok se nisu posvađali zbog jedne žene.[9] Sharpeovo vrijeme u Južnoafričkoj Republici inspiriralo je njegove romane Riotous Assembly i Indecent Exposure,[7] u kojima je ismijavao režim apartheida. Napisao je i dramu, Južnoafrikanac, koja je bila kritična prema režimu. Nakon što je izvedena u Londonu, Sharpe je uhićen zbog pobune 1961. i deportiran iz Južne Afrike. [10][7][11] Nastava i kasniji život Nakon povratka u Englesku, Sharpe je preuzeo mjesto predavača povijesti na Cambridge College of Arts and Technology, kasnije Sveučilištu Anglia Ruskin.[7] Ovo iskustvo nadahnulo je njegovu seriju Wilt. Od 1995. nadalje on i njegova supruga Amerikanka, Nancy, dijelili su svoje vrijeme između Cambridgea i svog doma u Llafrancu, u Španjolskoj,[6] gdje je napisao Wilt in Nowhere.[12] Par je imao tri kćeri.[10] Unatoč životu u Kataloniji, nije naučio ni španjolski ni katalonski. `Ne želim učiti jezik`, rekao je, `ne želim čuti kolika je cijena mesa.`[12] Smrt Sharpe je umro 6. lipnja 2013. u Llafrancu od komplikacija dijabetesa u dobi od 85 godina.[13] Prijavljeno je da je radio na autobiografiji.[10] Također je rečeno da je nekoliko tjedana ranije doživio moždani udar.[14] Odajući počast, autor Robert McCrum napisao je `Tom Sharpe kojeg sam poznavao bio je velikodušan, oštar, privlačan i pun opake zabave.` [15] Susan Sandon, Sharpeova urednica u Random Houseu, primijetila je da je bio `duhovit, često nečuven, uvijek izrazito duhovit o apsurdnostima života.` [16] Njegov pepeo sahranjen je na groblju u udaljenoj crkvi u Thockringtonu, Northumberland, gdje je njegov otac bio propovjednik.[17] Adaptacije Blott on the Landscape adaptirao je BBC TV 1985. godine i emitirao ga u šest epizoda od po 50 minuta. Scenarij je napisao Malcolm Bradbury, a glumio je George Cole kao Sir Giles Lynchwood, Geraldine James kao Lady Maud i David Suchet kao Blott.[18] Godine 1987. Porterhouse Blue adaptiran je za televiziju, ponovno od strane Bradburyja, u četiri epizode za Channel 4. U njemu su glumili David Jason kao Skullion i Ian Richardson kao Sir Godber Evans. Godine 1989. LWT je snimio Wilta u filmu, s Griffom Rhysom Jonesom kao Henryjem Wiltom, Melom Smithom kao inspektorom Flintom i Alison Steadman kao Evom Wilt.[20][21] Kritički odgovor Michael Dirda je u intervjuu rekao: `Tom Sharpe je vrlo smiješan – ali iznimno vulgaran, grub i uvredljiv. Mnogi ga smatraju najsmješnijim živućim britanskim piscem. Većina ljudi smatra da su njegova prva dva romana, smještena u fikcionaliziranu Južnu Afriku, njegova najbolja : Riotous Assembly and Indecent Exposure.` [22] Leonard R. N. Ashley napisao je u Encyclopedia of British Humorists da `Sharpeove šaljive tehnike prirodno proizlaze iz njegovog temeljnog pristupa, a to je pristup bijesnog farseura koji spaja bijes i zabavu.` [23] i `Njegov je dijalog vješt i suzdržaniji od njegove karakterizacije, koja je ponekad puka karikatura...`[23] Ashley također citira recenzije i komentare mnogih kritičara, te citira 21 objavljenu recenziju ili kritički komentar na Sharpeov rad, s kratkim sažetcima ili citati iz svakog.[24] Utjecaj Martin Levin, u recenziji Porterhouse Bluea, napisao je da je `Sharpe jedan od najsmješnijih engleskih pisaca. On je u tradiciji satiričara iz 19. stoljeća Thomasa Lovea Peacocka, koji je pisao romane s idejama prožetim fizičkom, šamarskom farsom.`[25] ] Adrian Mourby napisao je da su `Porterhouse Blue and Vintage Stuff Toma Sharpea knjige koje podsjećaju na zlatno doba akademske šarenila, one vrste koja je skoro nestala od 1940-ih kada je i sam Sharpe bio student.` [26] Caroline Moorehead piše (u recenziji Faculty Towers: The Academic Novel and its Discontents): `Kad sam bio Peterhouseov stipendist, još u osamdesetima, pitali su me zamorna redovitost bilo da je iskustvo sličilo Porterhouse Blueu, groteskno prenapuhanoj satiri Toma Sharpea. Ali čak i dok sam to (istinito) poricao, nekoliko bi migova promaknulo iz vida – poput mog prvog sastanka Upravnog tijela, kada su, mračno odjeveni, kolege raspravljali, žustro i s očitom zlonamjernošću, je li bljuvotina od strane kapela se temeljila na pivu ili klaretu.` [27] Naslijeđe Los Angeles Times je o Velikoj potjeri napisao: `Nitko, od autora do kritičara, ne ostaje neozlijeđen u ovoj satiri na izdavački posao s obje strane Atlantika. Agent Frensic nailazi na izvrsno prljav, ali anoniman rukopis koji obećava bestseler . Frensic dobavlja lažnog autora i oni su krenuli niz stazu jaglaca. Velik dio ove knjige je smiješan i poražavajuće točan sve dok se radnja ne rasprši...`[28] Još kritičnije, Tom Payne je napisao o Wiltu in Nowhere: `Čak i pola sat vremena nakon čitanja 14. romana Toma Sharpea, teško se sjetiti što se u njemu dogodilo. ... Wilt je žrtva našeg vremena, a čini se da ga Sharpe ne voli previše. ... Sharpe bi mogao biti sretniji u drugom dobu – 18. stoljeće, možda – ali čak i tada bi se našao protiv čega. Primamljivo je vidjeti ga kao suvremenog Smolletta: njegovi su zapleti vođeni bilo kojim porocima koje želi uključiti, ili bilo kojim slikama u njegovoj glavi... .. Wilt in Nowhere nije Sharpeovo najbolje djelo. Njegove najbolje priče stavljaju čitatelja čvrsto u svijet: možemo njegovati sjećanja na atavističke donove u Porterhouse Blueu ili jurišati na južnoafričku policiju u Nepristojnom izlaganju (1973.). Ovaj roman jednostavno je nesretna tura po djelićima Engleske i Floride, u kojoj se šarene stvari događaju i zbunjuju policiju.” [29] Sharpe je poslao klasno svjesnog engleskog pisca Dornforda Yatesa u Nepristojnom izlaganju. Radio je na adaptaciji Yatesova trilera She Fell Among Thieves za BBC 1977., koji je sadržavao slične elemente parodije.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Janice Sessions, kći otmjenog staromodnog njujorškog Židova, nikada nije smatrana ljepoticom. Ona dijeli potrebu za ljubavlju sa Samom Finkom, strastvenim komunistom. Ali kad on ode u rat, Janice otkriva korijen svoje dugogodišnje boli... Artur Ašer Miler (engl. Arthur Asher Miller; 17. oktobar 1915 — 10. februar 2005)[1] je bio američki dramaturg i esejista u američkom pozorištu 20. veka. Miler je bio značajna ličnost u američkom teatru, pišući drame među kojima su Svi moji sinovi (1947), Smrt trgovačkog putnika (1949), Veštice iz Salema (1953) i Pogled sa mosta (1955–1956), kao i scenario za film Neprilagođeni. Miler je često bio u očima javnosti, naročito od kraja 1940-ih do početka 1960-ih, kada je svedočio pred Domom komiteta za neameričke aktivnosti, dobio Pulicerovu nagradu za dramu i bio oženjen Merilin Monro. Godine 1980, Miler je primio Književnu nagradu Sent Luis od Univerziteta Sent Luis.[2][3] On je dobio Nagradu princeze od Asturije, prestižno imperijalno odlikovanje, 2002. godine i Jerusalimsku nagradu 2003. godine.[4] Biografija Život i rana karijera Artur Ašer Miler je rođen 17. oktobra 1915. godine u Njujorku, kao drugo od troje dece poljsko-jevrejskih imigranata, Isidore i Avgusta Milera. [5] Njegov otac, nepismeni ali dobro stojeći preduzetnik, bio je vlasnik dućana ženske odeće u kojoj je zapošljavao 400 osoba. Porodica je živela na Menhetnu. 1929. godine, nakon sloma berze na Vol Stritu, Milerovi su izgubili gotovo sve te se sele u Bruklin[6] gde Miler radi kao dostavljač hleba i pomaže porodici da sastavi kraj s krajem.[7] Nakon što je 1932. godine završio srednju školu, radio je brojne bedne poslove kako bi platio školovanje na koledžu.[6][8] Nakon što je na Univerzitetu u Mičigenu počeo da studira žurnalistiku, Miler je radio kao reporter i noćni urednik studentskih novina The Michigan Daily. U ovom periodu nastao je njegov prvi rad No Villain.[9] Kasnije je promenio smer studija, i počeo da studira engleski jezik i dobio nagradu Avery Hopwood za No Villaina. Njegov prvi mentor bio je profesor Kenet Roj sa kojim je Miler zadržao jake veze tokom celog života. Miler je diplomirao 1938.godine, nakon čega se pridružio agenciji Federal Theater Project, osnovanoj u doba Nju dila sa zadatkom da osigura posao pozorišnim radnicima. Nakon što je 1939. godine ova agencija zatvorena zbog straha Kongresa od upliva komunističkih ideja, Miler počinje sa radom u Bruklinskoj luci (Brooklyn Navy Yard), pišući radio drame od kojih su neke emitovane na CBS-u. Dana 5. avgusta 1940, venčao se sa svojom devojkom iz koledža, Meri Slateri. Par je imao dvoje dece, Džejn i Roberta. Robert, scenarista i reditelj, bio je producent filma Veštice iz Salema (The Crucible), snimljenog 1996. godine.[10] Godine 1940, Miler je napisao pozorišni komad The Man Who Had All the Luck, koji je izveden u Nju Džerziu iste godine te dobio nacionalnu pozorišnu nagradu (Theatre Guild`s National Award). Ipak, predstava je skinuta sa programa nakon samo četiri izvođenja. Godine 1946, Milerova je predstava Svi moji sinovi (All My Sons), koju je započeo sa pisanjem 1941. goine, bila pravi brodvejski uspeh sa kojom je dobio svoju prvu Toni nagradu za najboljeg autora i koja ga je konačno uspostavila kao dramskog pisca.[11] Godine 1948, napisao je Smrt trgovačkog putnika koji se danas smatra klasičnim delom svetskog teatra. Delo je svoju pozorišnu premijeru imalo 1949. godine u režiji Elije Kazana. Ono je zadobilo je hvalospeve kritike, osvojivši, između ostalog, Toni nagradu za najboljeg autora te Pulicerovu nagradu za dramu. Predstava je odigrana 742 puta. Miler i Kazan, iako prijatelji, razišli su se nakon što je Kazan svedočio pred Odborom za protivameričko delovanje (odbor je imao prvenstveni cilj da se bori protiv simpatizera komunistočkog pokreta među umetnicima) u kojem je optužio nekolicinu pozorišnih radnika da su pripadnici Komunističke partija. Kroz delo Veštice iz Salema, Miler je uporedio rad ovog Odbora sa lovom na veštice. Veštice iz Salema, premijerno prikazane 1953. godine, predstavljaju najizvođenije delo Artura Milera po kojem je napisana i opera, za koju je Robert Vard dobio Pulicerovu nagradu za muziku 1962. godine. Nedugo nakon premijere Veštica iz Salema, Odbor za protivameričko delovanje odbio je da Mileru izda pasoš i time ga sprečilo da prisustvuje premijeri drame u Londonu 1954. godine. U junu 1956, Miler je napustio svoju prvu suprugu Meri Slejteri i venčao se sa Merilin Monro sa kojom se prvi put sreo u aprilu 1951, i sa kojom je od tada bio u stalnom kontaktu. Monro je igrala glavnu ulogu u filmu Neprilagođeni (The Misfits) nastalom prema Milerovom scenariju. Međutim, taj film je bio apsolutni promašaj. Nekoliko meseci pre premijere, 1961. godine, par se razveo a devetnaest meseci kasnije, Monro je pronađena mrtva u svojoj kući od prevelike doze tableta koje je uzela. Godine 1962, Miler se venčao sa fotografkinjom Inge Morat sa kojom je imao dvoje dece: kćerku Rebeku i sina Daniela rođenog sa Daunovim sindromom. Daniel je kasnije smešten u specijalnu ustanovu, a na Milerovo insistiranje, isključen je iz njegovog privatnog života. Par je ostao zajedno sve do Ingine smrti 2002. Milerov zet, Danijel Dej Luis, često je posećivao Daniela te je kasnije uspeo da nagovori Milera da konačno poseti svog odraslog sina.[12] Kasnija karijera Godine 1964, Miler je napisao pozorišni komad After The Fall, kao duboko lični pogled na brak sa Monro. Izuzetnu popularnost izazvala je činjenica da je ona prikazana kroz lik Magi. Godine 1965, izabran je za prvog američkog predsednika Međunarodnog PEN centra, na čijem je čelu ostao četiri godine. U ovom periodu Miler je napisao poznatu porodičnu dramu The Price koja predstavlja za njegovo najuspešnije delo nakon Smrti trgovačkog putnika.[13] Godine 1969, Milerova dela su zabranjena u Sovjetskom Savezu zbog učešća u kampanji za oslobađanje disidentskih pisaca. Tokom `70-tih, Miler je proveo mnogo vremena eksperimentišući sa teatarskim prikazima. Međutim oba njegova poznata rada, komedija The Creation of the World and Other Business te muzička adaptacija drame Up from Paradise, doživela su komercijalni debakl i hladan prijem kritike.[14][15] Godine 1983, Miler putuje u Kinu kako bi produkovao i režirao Smrt trgovačkog putnika u Narodnom pozorištu u Pekingu. Predstava je doživela veliki uspeh u Kinite 1984. objavljuje knjigu o svom kineskom iskustvu pod nazivom Trgovački putnik u Pekingu. Godine 1987, objavljeno je njegovo autobiografsko delo Timebends u kojem je Miler progovorio o do tada nepoznatim detaljima iz života sa Monoro. Tokom ranih `90-tih, Miler je napisao tri pozorišna komada: The Ride Down Mt.Mogan (1991), Tha Last Yankee (1992) i Broken Glass (1994). Milerova spisateljska karijera trajala je gotovo sedam decenija i u momentu smrti Miler je smatran za jednog od najvećih dramskih pisaca 20. veka. Nakon smrti, počast su mu odali mnogi glumci, reditelji i producent, nazvavši ga posljednjim velikim praktičarem američke pozornice. Kristofer Bigsbi napisao je knjigu Arthur Miller: The Definitive Biography, zasnovanu na kutijama materijala kojeg mu je predao Miler neposredno pre smrti, 2005. godine. Knjiga je objavljena u novembru 2008, i imala je cilj otkrivanje neobjavljenih radove u kojima Miler napada nepravde američkog rasizma mnogo pre nego je to učino pokret za građanska prava.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Cirilica Naslovna i ilustracije: Mihailo Pisanjuk Desanka Maksimović (Rabrovica (Divci) kod Valjeva, 16. maj 1898 — Beograd, 11. februar 1993) bila je srpska pesnikinja, profesorka književnosti i akademik Srpske akademije nauka i umetnosti. Biografija Desanka Maksimović je bila najstarije dete oca Mihaila, učitelja, i majke Draginje. Mihailo je bio sin Dimitrija i Nerandže Maksimović, Nerandža-Nera je bila potomak kneza Jovana Simića Bobovca.[1] Odmah posle njenog rođenja, Mihailo Maksimović je dobio premeštaj, te se porodica odselila u Brankovinu. U Brankovini je provela detinjstvo, a u Valjevu je završila gimnaziju. Početkom avgusta 1933. godine udala se za Sergeja Slastikova.[2][3] Nije imala dece. Studirala je na odeljenju za svetsku književnost, opštu istoriju i istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu. Nakon diplomiranja, Desanka Maksimović je najpre radila u Obrenovačkoj gimnaziji, a zatim kao suplent u Trećoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. U Parizu je provela godinu dana na usavršavanju kao stipendista francuske vlade. Nakon što je od 3. septembra 1925. godine radila oko godinu dana u učiteljskoj školi u Dubrovniku, prešla je ponovo u Beograd gde je radila u Prvoj ženskoj realnoj gimnaziji (a današnjoj Petoj beogradskoj gimnaziji). Jedna od njenih učenica bila je i Mira Alečković, koja je takođe postala pesnikinja i bliska prijateljica Desanke Maksimović. Početkom Drugog svetskog rata je otišla u penziju, ali se u službu vratila 1944. i u istoj školi ostala do konačnog penzionisanja, 1953.[4] Putovala je širom tadašnje Jugoslavije i imala veliki broj prijatelja među piscima i pesnicima; u njih su spadali i Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Gustav Krklec, Isidora Sekulić, Branko Ćopić i mnogi drugi. Dana 17. decembra 1959. izabrana je za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti,[4] a 16. decembra 1965. za redovnog člana. U četvrtak, 11. februara 1993. godine, u svojoj 95. godini, u Beogradu je preminula Desanka Maksimović.[4] Sahranjena je u Brankovini kod Valjeva, u porti crkve Svetih arhanđela u okviru kulturno-istorijskog kompleksa. Književna dela Nagrada za pisca godine Spomenik pesnicima sa likom Desanke Maksimović u Valjevu Grob Desanke Maksimović u Brankovini Desanka Maksimović je bila pesnik, pripovedač, romansijer, pisac za decu, a povremeno se bavila i prevođenjem, mahom poezije, sa ruskog, slovenačkog, bugarskog i francuskog jezika. Objavila je oko pedeset knjiga poezije, pesama i proze za decu i omladinu, pripovedačke, romansijerske i putopisne proze. Svoje prve pesme je objavila 1920. godine u časopisu „Misao”. Njena poezija je i ljubavna i rodoljubiva, i poletna, i mladalačka, i ozbiljna i osećajna. Neke od njenih najpopularnijih pesama su: „Predosećanje”, „Strepnja”, „Prolećna pesma”, „Opomena”, „Na buri”, „Tražim pomilovanje” i „Pokošena livada”.[5] Čuvši za streljanje đaka u Kragujevcu 21. oktobra 1941, pesnikinja je napisala jednu od svojih najpoznatijih pesama „Krvava bajka”[6] — pesmu koja svedoči o teroru okupatora nad nedužnim narodom u Drugom svetskom ratu.[7] Pesma je objavljena tek posle rata. Zbog jedne od njenih rodoljubivih pesma, neobjavljena pesma „U ropstvu”, bila je i zatvarana.